Χαρούμενο δροσερό

καλοκαίριΕν όψει της αρχόμενης

ήδη καλοκαι-ρινής πε-ριόδου, ο Σύλλογος Αποδή-

μων Λυ-νιστιάνων και

η Λυνιστιάνικη Φωνή

ΕΥΧΟΝΤΑΙ Σε όλους τους ανά τη Γη αγαπημένους μας συμπατριώτες, ένα ευ-χάριστο, δροσερό, ανέ-μελο ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

Εμείς, το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, θα είμαστε εκεί στην ό μ ο ρφη Λ υ ν ί -σ τ α ι ν α , με τα νερά, με τα πλα-τάνια, με τον καθαρό της τον αέρα και θα σας περιμένουμε. Θα κάνουμε ό, τι το κα-λύτερο μπορούμε, για να

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΌργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας

ETOΣ 16o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 62 -IOYΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2010 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA) • ΕMAIL: lynistaina@gmail.com

682 Αιόλου 100

κωδ. αρ. 4666

*Our village has already found its older nice life

again. That has been started since Holy Easter. Many com-patriots lived there for a couple of days and especially during week ends, for their relatives- alive or dead- their houses and their gardens who had prob-lems based on the hard winter.

a Meanwhile, a lot of people visited Lynistaina, even for

one day, to be present at Saint George’ name day. April 23th. The chapel, this year was a dif-

ferent one. Compatriots offered money and materials, becoming it nicer. Almost a new one. After Holy Mass as every year, com-mon lunch, songs and dancing, returning to the village or leav-ing for their permanent homes, late in the evening. Some of them preferred to hike the lush paths to the chapel, more than one hour on foot. Anyone who was found there knows what the word means.

* The summer in Lynistaina is an excellent period of time.

continued on page 7

Dear LynistiansB y S o c r a t i s S m y r n i s

Οι δυο αυτές πινα-κίδες, μια προς την Ανδρίτσαινα

και η άλλη προς τα Πε-τράλωνα, δείχνουν την αγάπη του χωριού προς κάθε περαστικό.

Παλιότερο που υπήρ-χε ζωντάνια σ’ όλες τις ρούγες και τις γειτονιές, οι ξένοι που το διέσχιζαν πεζοί και με τα ζώα τους απ΄ το μεσαίο κεντρικό δρόμο-Χωρισμένες Στράτες-Κατώβρυση-Μιχελαίικα κι αντί-θετα- ταμπέλες ήταν οι κάτοικοί του. Κι όλοι με την ίδια πρόταση, που ήταν κληρονομημένη συ-νήθεια απ’ τις προηγούμενες γε-νιές: «Το σπίτι μου είναι δίπλα.

Να σας κεράσουμε ένα νερά-κι;» Κι αυτό ακόμα ήταν η πιο όμορφη προσφορά. Οι άνθρω-ποι ακολουθώντας μπογάζια για να συντομεύσουν τις διαδρομές τους, από κάθε κατεύθυνση, το

- Συνέχεια στη σελίδα 8

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ»

΄΄Πέλοψ ο Ταντάλειος ες Πίσαν μολών…΄΄

Του Βύρωνα Γ. Πολύδωρα

Βρίσκεται επί θύραις η διοι-κ η τ ι κ ή μ ε τ α ρ -

ρύθμιση «Καλ-λικράτης», από το όνομα του αρχ ι τ έ κ τον α που μαζί με τον μεγάλο αρ-χιτέκτονα Ικτίνο έχτισαν τον Παρ-θενώνα .

Είχε προηγηθεί πριν από 12 χρόνια ο « Καποδίστριας». Η απο-τυχία του είναι γεγονός αυταπό-δεικτο. Αν είχε επιτύχει προς τι η καινούργια αλλαγή; Το κόστος διοικήσεως και λειτουργίας των ΟΤΑ του «Καποδίστρια» αυξήθη-κε θεαματικά, σχεδόν υπερδιπλα-σιάσθηκε .

Και ενώ δεν υπάρχει καμμία έκθεση αξιολόγησης οικονομικά, και διοικητικά των αποτελεσμά-των του «Καποδίστρια», οι με-

Κι όμως υπάρχει λύση για την αναβίωση του χωριού

(ένας νέος οικισμός)Γράφει ο Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Το χωριό, με τη φροντίδα όλων μας, στέκεται στα περήφανα επίπεδα του εκσυγχρονισμού κι όσοι έχουν σχέση μ’ αυτά, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια στην επούλωση δυσκολιών και προ-

βλημάτων. Τώρα οι συμπατριώτες μας, ντόπιοι κι απόδη-μοι, ζουν μ’ ανέσεις και κινούνται μ’ ευκολίες. Δρόμους ασφάλτινους, νερό στα σπίτια, φωταγωγημένη η κάθε γω-νιά του χωριού, επισκέψεις γιατρών, νοσοκόμων, ακόμα και καθαρίστριες για τους ηλικιωμένους. Τα παιδιά, όσα κι όταν υπήρχαν μετά το 1994, με φροντίδα και πάλι στη γειτονική μας Ανδρίτσαινα. Το ίδιο για τις τοπικές αγορές. Εκείνες πηγαίνουν στο χωριό κι από γειτονιά σε γειτονιά. Το ηλεκτρικό, τα τηλέφωνα και οι τηλεοράσεις είναι ανά-ξιο πλέον να συζητούνται. Θεωρούνται απ’ τα αυτονόητα, αλλά το ίδιο και η αρωγή του Δήμου. Δεδομένη με σκέπα-στρο ομπρέλας ως τον κάθε, μικρό ή μεγάλο οικισμό του. Κι όλ’ αυτά πληθαίνουν σε ποιότητα και εκσυγχρονισμό. Όλα γίνονται καλύτερα κι αποτελεσματικότερα.

Απ’ την άλλη και οι συμπατριώτες, είτε από μόνοι τους, είτε μέσω του Συλλόγου μας, είναι εκεί παρόντες με δυναμισμό. Δίνουν ζωή καλύτερη, κάνουν εκδηλώσεις, παντρεύονται, βαφτίζουν τα παιδιά τους, θάβουν τους

- Συνέχεια στη σελίδα 8

Όπως είναι γνωστό, επί τρία και πλέον χρόνια το τουριστικό περίπτερο του Συλλόγου μας στην πανώβρυση το διαχειρί-στηκαν οι καλοί μας συμπατρι-

ώτες, η Βούλα και ο Γιάννης Ι. Παναγού-λιας. Μαζί τους, σ’ όλη αυτή την τρι-ετία περάσα-με ευχάριστες και δύσκολες στιγμές, πα-νηγύρια, γιορ-τές, μνημόσυ-να, γάμους, βαφτίσια κ.ά. Μαζί τους πα-λέψαμε, αγω-ν ι σ τ ή κ α μ ε , π ρ ο σ π α θ ή -

σαμε κατά δύναμη, ξεκινώντας πάντα από την αρχή. Έμαθαν και αυτοί, διδαχθήκαμε, μάθαμε οπωσδήποτε και εμείς.

Ήρθε όμως η ώρα της αλλα-

γής. Η Βούλα πήρε σύνταξη και μαζί με τον σύζυγό της, τον Γιάν-νη, ζήτησαν την αποδέσμευσή τους από το πόστο αυτό. Δεν είναι και εύκολο πράγμα, όλη τη χρονιά, από το πρωί ως αργά μετά τα μεσάνυχτα να είσαι στη γέφυρα του καραβιού. Τη χειμερινή μά-λιστα περίοδο με περιορι-σμένο ή και με μηδενικό κέρδος.

Μετά από αυτό, ο Σύλλο-γός μας, με ομόφωνη απόφαση του διοικητικού του συμβου-λίου, αφού ευχαρίστησε αυτά τα δυο παιδιά μας, τη Βούλα και το Γιάννη, κάλεσε στη θέση τους ένα άλλο ζευγάρι νέων παιδιών, που μένουν στο χωριό και έχουν ανάγκη από απασχό-ληση, από επιβίωση. Πρόκειται

- Συνέχεια στη σελίδα 8

- Συνέχεια στη σελίδα 7

Λυνίσταινα και κάστρο πάλι μαζί στην

«εξέγερση του 1302»

Οι στιγμές για τις «κόφτρες» της ιστορίας είναι συγκε-κριμένες, είναι όμως και γνωστές, αλλά δυστυχώς δεν τις μελετήσαμε επαρκώς για να τις καταξιώσου-με με την ανάδειξή τους. Ένας τέτοιος σταθμός, και

η επανάσταση π’ οργανώθηκε στη Λυνίσταινα, τότε που είχε χαρακτηριστεί ως το κέντρο των Σκορτών. Οι Σκορτοί ή Σκορ-τιανοί ζούσαν μέσα στη βυζαντινή αυτοκρατορία. Ονομαζό-ταν έτσι, η ορεινή περιοχή, όπου είχαν εξελληνιστεί τα σλαύικα φύλλα και σιγά-σιγά με τους ντόπιους, είχαν δικές τους ανε-γνωρισμένες επίσημες ιδιαιτερότητες, αλλά πάντοτε ως ένα τμήμα της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Αυτό το σχήμα που δε γνωρίζουμε τ’ ακριβή του όρια, πρέπει να πήρε σάρκα και οστά μετά τον 9ο ή 10ο αιώνα. Με τις δικές μας, βέβαια, (έως τώρα) γνώσεις, τους εκπροσώπους αυτής της περιοχής, τους συναντάμε κατά την υποδούλωση της Πελοποννήσου στους Φραγκολεβαντίνους (1208), που ζήτησαν να συνεχίσουν με

Κατά το 1938 με εκάλε-σε δια κλήσεως ο ανα-κριτής της Κυπαρισσί-

ας. Επήγα εις Κυπαρισσίαν, ο ανακριτής έλειπεν εις τα Φιλιατρά 2 ημέρες.

Την τρίτην ημέραν ήλ-θεν, είχε πολλάς ανα-κρίσεις και δεν με ανέ-κρινεν. Έμεινα δια την τετάρτην ημέραν, οπότε με ανέκρινεν. Η ανάκρι-

σίς μου ήταν η εξής υπόθεσις. Εάν γνωρίζω έναν Χρήστον Βα-σιλόπουλον από την Καλίτσε-ναν. Δεν τον γνωρίζω του απή-

ντησα. Έχω ακούσει ένα όνομα Χρήστο Βασίλη του είπα. Δι’ αυτόν σε ρωτώ, μου είπε. Τι ξέρεις; Είναι ζωοκλέφτης, μάλιστα του είπα, έχω ακού-σει ότι είναι τοιούτος!.

«Καλώς ήλθατε στη Λυνίσταινα» (λένε οι πινακίδες)

Ένα ενθύμιον(από το τετράδιο του μπάρμπα Δημήτρη Παπανδρέου)

- Συνέχεια στη σελίδα 9

Αλλαγή φρουράς στο τουριστικό μας περίπτερο

- Συνέχεια στη σελίδα 9

Αντών. Αγγελόπουλος

Δημ. Παπανδρέου

Αθ. Ν. Μιχελής

Βούλα Παναγούλια

Ιωάν. Παναγούλιας

2 729 αρ. φύλλου 62Λυνιστιάνικη Φωνή

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ -2323 Αποστολάτος Νικ (φίλος) ....................................... 20-2324 Τάγαρης Γεώργ (φίλ-Ν. Φιγ) ................................... 15-2325 Σαργένης Νικ (φίλος) ............................................... 20-2326 Λαμπρόπουλος Φ. Ιωάν ........................................100-3009 Αγγελόπουλος Δ. Κων/νος ..................................100-3010 Καλογεροπούλου Ν-Στεφάνου Τασία ................ 20-3011 Δημητρακοπούλου Ι. Σωτηρία ...........................100 -3011 Δημητρακόπουλος Στ. Νικ .................................... 50-3012 Δημητρακόπουλος Ν. Σταύρ. .............................100- 3014 Παναγούλιας Ι. Ευάγγ .............................................. 20-3078 Νικητόπουλος Γρηγ. ................................................. 30-3079 Σκουμπούρη Δημ. Ευσταθία ................................. 25-3081 Σμυρνής Γ. Δημήτ. ................................................ 1000-3082 Γιαννόπουλος Ευθ. Παναγ (ΗΠΑ) ......................... 50-3083 Γιαννοπούλου Ευθ. Μαργ-Γκεμάνης(ΗΠΑ) ....... 50

Για τον άγ. Γεώργιο συνέχεια(από προηγούμενο)2929 Κορκολή Κ. Θεοφ-Τσαμπούρα (Μεγ) ................... 252930 Κορκολή Κ. Γεωργ-Σκανδήλα (Μεγ) ..................... 252931 Κορκολή Κ Καλλ-(Ι. Στασιμιώτη) (Μεγ) ............... 502932 Αγγελόπουλος Αγγ. Νικ (Μεγ) ................................ 502933 Δράκος Γ. Λεωνίδ (Μεγ) ..........................................1002934 Αγγελοπούλου Αγ. Αιμ-Φουστούκου ................. 502936 Τσουκαλάς Γεώρ(ιερ) (Λυν) ..................................... 502937 Καλογερόπουλος Ν. Βασίλ (Λυν) ........................... 40

Σημείωση: Όπως πάντα όποια παράλειψη ή ερώτημα στον ταμία

Δημήτρ. Π. Μιχελής 6974858031

Τη στιγμή που γράφονται οι λίγες αυτές γραμμές, το σχέδιο νόμου για τη νέα διοικητική διαίρεση

της χώρας, το γνωστό, υπό την επω-νυμία «Καλλικράτης», οδεύει προς την ολομέλεια της Βουλής. Επί τρεις και πλέον τώρα μήνες, σύσσωμοι οι κάτοικοι της ορεινής Ολυμπίας, ντό-πιοι και απόδημοι, παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις, για ν’ αποτρέψουμε μια βαριά αδικία σε βάρος της ιδιαι-τέρας μας πατρίδας. Παλεύουμε να αποτρέψουμε τον «διαμελισμό των ιματίων» μας και την «κλήρωση επ’ αυτών», πράγμα το οποίο δυστυχώς γίνεται με την εφαρμογή του εν λόγω νόμου και το οποίο, απ’ ό,τι φαίνεται, είχε προαποφασισθεί. Δεν ζητήσαμε ποτέ τίποτε το παράλογο, τίποτα το άδικο, τίποτα το μη σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του σχετικού νόμου, στον οποίο είμαστε απόλυ-τα πιστοί. Ζητήσαμε απλώς οι τρεις σημερινοί δήμοι του ορεινού όγκου της Ολυμπίας, δηλαδή Ανδρίτσαινας,

Αλιφείρας και Φιγαλίας, να συνενω-θούν σε έναν, με την επωνυμία «Επι-κούριος Απόλλων», μιας και ο περι-καλλής αυτός ναός ευρίσκεται στην περιοχή μας. Είναι αίτημα πολύ απλό, πολύ ξεκάθαρο, πολύ λογικό, δίκαιο και πάντα μέσα στο πνεύμα, τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας.

Αντί όμως αυτού, ήρθαν «τα πάνω κάτω και τα κάτω άνω», κατά το πώς λέγεται στα χωριά μας. «Απάνω πάει το νερό και κάτω πάει τ’ αυλάκι», ακούσθηκε να λέει θυμόσοφα ένας ορεσίβιος γέροντας. Αντί δηλαδή να σχηματισθούν στην περιοχή της επαρχίας Ολυμπίας δυο δήμοι, ήτοι ένας πεδινός κι ένας ορεινός, όπως θα ήταν και το φυσιολογικό, γίνε-ται κάτι το ακατανόμαστο, το άδικο, ίσως και το μη ηθικό για εμάς.

Σχηματίζονται πράγματι δυο Δήμοι, αλλά και οι δυο «παρά θίν’ αλός», σε απόσταση περίπου εννέα (9) χιλιομέτρων μεταξύ τους, στους

οποίους «διανέμονται τα ιμάτια», της δύστυχης ορεινής Ολυμπίας. Όλα στον κάμπο, όλα για τον κάμπο, χρό-νια και χρόνια τώρα. Μια ζωή «ριγ-μένοι», μια ζωή παραμελημένοι και αγνοημένοι, οι «ταλαίπωροι ορει-νοί».

Σχηματίζονται, λοιπόν, δυο Δή-μοι, σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους κι αγνοείται παντελώς ο καημέ-νος ο ξωμάχος του Δραγωγίου, της Θεισόας, της Λυνίσταινας κλπ

που θα είναι υποχρεωμένος να διανύσει πενήντα , ίσως και περισσότερα χιλιό-μετρα, χωρίς καν συ-γκοινωνιακή διευκόλυν-ση, για να κατέβει στον κάμπο, να επισκεφθεί την έδρα του Δήμου του. Πώς άραγε θα γυρίσει πίσω; Ένας πραγματικός Γολγοθάς! Ήρθε άραγε ποτέ κανείς, έστω και νοερά, στη θέση αυτού του γέροντα ορεινού ολύμπιου;

Ομόφωνες αποφάσεις των Δη-μοτικών Συμβουλίων των τριών ως άνω Δήμων. Ομόφωνες αποφάσεις όλων των πατριδοτοπικών Συλλόγων και λοιπών φορέων. Ομόθυμη και σύμφωνη η κοινή γνώμη και ισχυρή η επιθυμία όλων των συμπατριω-τών, ντόπιων και αποδήμων, εσωτε-ρικού και εξωτερικού, της ορεινής Ολυμπίας. Διαβήματα, παραστάσεις, ψηφίσματα, συγκεντρώσεις, διαμαρ-

τυρίες, στην Αθήνα και την επαρχία, καταχωρήσεις στον τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, επί τρεις σχεδόν μήνες τώρα, αγνοήθηκαν παντελώς. Δεν είναι άραγε φυσικό να μας πληγώνει αυτή η αντιμετώπιση; Άσε, σου λέει, αυτούς εκεί πάνω τους «ποιμένες» του Λυκαίου να φωνάζουν. Η φωνή τους δεν ακούγεται στον κάμπο…!!!

Κύριοι αρμόδιοι:Δεν απαιτούμε ελεημοσύνη. Σε-

βασμό και δικαιώματα απαιτούμε. Όμως και με τους γείτονές μας τους

πεδινούς ή ημιπεδινούς, κι ασφαλώς δεν έχουμε κάτι. Απλά δεν ταιριάζουμε. Τα όμοιά μας είναι λίγα, και τα διαφορετικά μας περισσότε-ρα κι εμείς έχουμε βιώματα, άσχημα από τότε που υπα-γόμαστε στο δήμο Φιγαλί-ας (1940-1913) κι όχι στο διπλανό μας της Ανδρίτσαι-νας. Τα προβλήματα, ακόμα, φθάνουν έως το σήμερα. Το

ίδιο συμβαίνει και με τον Καλλικρά-τη. Μαζί του δεν έχουμε τίποτα, αλλά αμφιβάλλουμε αν θα καταφέρει να συμβιώσει, επάξια, δίκαια και ισότιμα ανόμιες παρακαταθήκες. Τα ανόμοια, όμως, δεν μπορούν να συμπορευ-τούν, ούτε με τις πιο καλές θελήσεις, αλλ’ ούτε και με τις πιο πολλές ευχές. Κι αυτό καταδείξαμε και μεμονωμένα και όλοι μαζί όλο αυτόν τον καιρό.

Ένας ορεινός Ολύμπιος

3

21

Ο Καλλικράτης και η ορεινή Ολυμπία

Το ανέβασμα στο Κάστρο και τα δυο αυγουστιάτικα φεγγάρια του

Χαιρόμαστε που, και πάλι τα Λυνιστιανόπουλα, σχεδιάζουν ν’ ανεβούν στο Κάστρο. Παλιότερα μόνιμη συντροφιά τους ο Γιάννης Γ. Κορκολής (Καρ-κούλης), ο οποίος αν και 90άρης τότε, από τη μια τούς αγκομαχούσε κι απ’ την άλλη, τούς άφηνε εκατοντάδα μέτρων πίσω. Ήξερε πώς να τους

ανεβάζει και πώς να τους κατεβάζει, ώστε να είναι για όλους μι’ απόλαυση και μι’ αγαλλίαση συγχρόνως. Και φέτος στα 93 του, αν του το επιμείνουν λιγάκι πάλι οδηγός τους θα’ναι. Θέλει και το Κάστρο τους επισκέπτες του, γιατί η αναπνοή τους ταρακουνάει τα περασμένα και βγάζει την ιστορία στην επιφάνεια, σαν τ’ ακίνδυνα φιδάκια στην Κεφαλονιά που βγαίνουν μια φορά το χρόνο και μετά χά-νονται ως την άλλη του χρόνου παρόμοια ημέρα. Οι παλιότεροι επισκέπτες, εκτός απ’ τις απόκριες, τα στοιχήματα στη σκοποβολή, τα φαγητά στην κοινή μεσάλα, το κρασί απ’ την ίδια τσότρα, και το χορό κάτω απ’ τις μεμονωμένες αγραπηδιές, φρόντιζαν να φωτάνε εκεί με το σκάσιμο του ήλιου, αλλά και τον Αύγουστο να ξενυχτάνε για τα δυο φεγγάρια, σαν γειτονικοί και γνώριμοι διαβάτες, μόνο π’ αυτοί ήταν χρυσαφένιοι και χαμογελαστοί, γιατί έδιωχναν το σκοτάδι και το πε-ριόριζαν μονάχα στις απογειούρες τους.

Οι 3 νέοι δήμοι, «προς ένωση»,

μη λειτουργικοί: λόγω απόστασης, μορφολογίας του

εδάφους, χωρίς συνοχή.

Ο δήμαρχος Τρ. Αθανασόπουλος, έδωσε τη

διάσταση του προβλήματος

Συμπατριώτες των τριών ορεινών δήμων, μπροστά στο υπουργείο (Αθήνα)

Μπροστά στον Επικ. Απόλλωνα: Ο Ικτίνος έκτισε τον Επικούριο. Το Υπουργείο Αποκέντρσης, στέλνει τον Καλλικράτη να τον γκρεμίσει

3 730 αρ. φύλλου 62 Λυνιστιάνικη Φωνή

Έχουμε ξαναγράψει για το ίδιο θέμα και έχουν γίνει πολλές συζητήσεις γι’ αυτό, στην Αθή-να, στη Μεγαλόπολη και στο χωριό. Είναι ένα

θέμα που ενδιαφέρει το σύνολο των συμπατριωτών μας, γιατί και η ιερότητα αυτού του χώρου είναι, για όλους μας, αναμφισβήτητη . Επίσης, όπως εί-ναι γνωστό, το εκεί εκκλησάκι των αγίων Αποστό-λων έχει εγκαταλειφθεί σε οικτρή κατάσταση και τα οστά των προγόνων μας είναι στοιβαγμένα σ’ ένα παμπάλαιο, πρόχειρο και ακαλαίσθητο οστεοφυλά-κιο ή παραμένουν διάσπαρτα σε μνήματα που έχουν ήδη εγκαταλειφθεί. Τα πάντα χορταριασμένα με επι-κίνδυνη ή αδύνατη προσέγγιση.

Πρέπει συνεπώς να επισκευάσουμε το εκκλησάκι των αγίων Αποστόλων, πρέπει να φτιάσουμε ένα καλαίσθητο κενοτάφιο, στο οποίο να εναποθέσου-με όλα τα οστά εκεί. Επιπρόσθετα είναι απόφαση του Συλλόγου μας, απόφαση της τοπικής μας Εκκλησίας, των τοπικών δημοτικών μας αρχών. Είναι επιθυμία, εί-ναι τάμα, όλων των συμπατριωτών μας. Έτσι, τα πρώτα χρήματα είχαν συγκε-ντρωθεί κατά την κηδεία της αείμνηστης Αθανασίας Γ. Μιχελή στην Μεγαλόπολη και αφορούν την κατασκευή ενός κα-λαίσθητου οστεοφυλακίου (μνημείου), όπως έχουμε ξαναγράψει. Παρατίθεται σχετικό σχέδιο, όπως το έχει συντάξει ο καλός μας συμπατριώτης μηχανικός κ.

Γεώργ. Αντ. Σμυρνής. Σε ό,τι αφορά την εκεί εκκλησία μας, είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε, ότι ο σεβάσμιος συγχωριανός μας ιερέας π. Γεώργιος Αγγελόπουλος, στη ΜΝΗΜΗ της πρεσβυτέρας του, αείμνηστης Ελένης, που αποβίωσε πρόσφατα (25 Απρλ), αναλαμβάνει μαζί με τα παιδιά του, την εξ ολοκλή-ρου επισκευή της: (Αλλαγή στέγης, ψήλωμα κατά μισό περίπου μέτρο του υπάρχοντος τοιχίου, γενικό αρ-μολόγημα ή αντικαταστάσεις ό,που υπάρχουν μεγάλες διαβρώσεις κλπ, διαθέτοντας προς τούτο το ποσό

των δέκα χιλιάδων (10.000) ευρώ, συμπεριλαμβανομένου σ’ αυτό και

του ποσού των 1.500 ε που συγκεντρώθηκαν, αντί στα-φανιών, κατά την κηδεία. Προς τούτο, θα αναλάβει ο ίδιος, με τη συνδρομή όλων μας, τη διαχείριση και τη διάθεση του ως άνω χρηματικού ποσού. Μας χαροποιεί ιδιαίτερα η υπόσχεση αυτή, τον ευχαριστούμε θερμά και ευχόμαστε να είναι αιωνία η μνήμη της πρεσβυτέ-ρας συμπατριώτισσάςμας. Εάν, μετά το πέρας των ως άνω εργασιών, απαιτηθούν ενδεχομένως κάποια άλλα χρήματα, τότε θα απευθυνθούμε στα ευσεβή αισθήμα-τα των αγαπημένων μας συμπατριωτών, τα οποία είναι οπωσδήποτε πλούσια, παρά τη δύσκολη συγκυρία που περνάμε όλοι μας. Πιστεύουμε όμως ότι με τα χρήματα αυτά, θα τελειώσει το έργο.

Για ένα όμως πράγμα παρακαλούμε τους συμπα-τριώτες μας. Επειδή στον χώρο θα μπουν οπωσδήποτε

κάποια μηχανήματα (μεταφορά υλικών, κάποια διαμόρ-φωση κλπ) και επειδή εκεί υπάρχουν ακόμη μνήματα, από τα οποία ενδεχομένως δεν έχει γίνει εκταφή, πα-ρακαλούνται οι όποιοι οικείοι ή άλλοι ζώντες συγγε-νείς να μεριμνήσουν για την εκταφή των, τα δε οστά θα τοποθετηθούν στο νέο οστεοφυλάκιο. Αν δεν γίνει αυτό (εκταφή), τουλάχιστον να ενημερωθούμε για τους τάφους αυτούς, προς αποφυγή κάθε παρεξηγήσεως. Πρωταρχικό μας μέλημα είναι ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ της μνήμης των προγόνων μας.

Ευχόμαστε ολόψυχα, όπως του χρόνου το καλοκαί-ρι στην εορτή των αγίων Αποστόλων, είμαστε σε θέση να τελέσουμε θεία Λειτουργία και τρισάγιο στο εκεί εκ-κλησάκι μας. Ήταν απαίτηση, ήταν όνειρο πολλών ετών, αλλά η ανυπαρξία δρόμου ήταν ένα ανυπέρβλητο πρό-βλημα.

Το παλαιό μας Κοιμητήριο

Ο Απρίλης και ο Μάης εστόλιζαν το χωριό-τους δρόμους-τις πλαγιές και τα χωράφια με τα ανθισμένα

χόρτα-με βλαστάρια από τζοχιά-από καυ-καλίδες- από γαϊδουράγκαθα-από ραδίκια-σπαράγγια και οβριές, τα οποία έκοβα και έτρωγα για φαγητό. Ο δρόμος Λυνίσταινα-Ανδρίτσαινα που πηγαίναμε με τον πατριό μου Αντώνη Σμυρνή κάθε Κυριακή ήταν στολισμένος με ασφέλακτα-σπάρτα-λούζες, με βλαστάρια ροδάμι-καστανιές στις Αμ-μουδάρες, πλατάνια στη Λισέρενα και τα κουδούνια από τα κοπάδια γιδοπρόβατα στις πλαγιές δεξιά και αριστερά του δρό-μου από τους σέμπρους του Αμπα-ριώτη-Μαρνεραίους και άλλους Λυ-νιστιάνους, αντιλαλούσαν την δική τους μουσική, η οποία γέμιζε από χαρά αδιαφορώντας σαν κυκλοφο-ρούσαμε ξυπόλυτοι ή με γορνοτσά-ρουχα δυο ώρες πηγαίνοντας και δυο ώρες επιστρέφοντας. Ήταν η τουριστική εκδρομή, όπως σήμερα για να πας στη Λυνίσταινα με αυτοκίνητο από Αθήνα είναι τρεις ώρες. Εκτός της δι-αδρομής που ήταν τόσο ευχάριστη και χα-ρούμενη, το παζάρι της Ανδρίτσαινας ήταν στολισμένο στο έμπα με γαϊδουρομούλα-ρα, διάφορα χρώματα: μαύρα και κόκκινα μουλάρια, άσπρα ή γκρίζα γαϊδούρι, άλλα φορτωμένα με ξύλα λουμπρίνες, κτισμένα από κάθε πλευρά του ζώου, περιμένοντας να έλθουν οι πλούσιοι της εποχής Ανδρι-τσάνοι για την αγορά των ξύλων. Αρχί-ζοντας τα παζάρια ρωτούσε ο Ανδριτσά-νος το χωριάτη: «Πόσο πουλάς τα ξύλα;» και ο χωριάτης απαντούσε: «Δέκα δραχμές το γαϊδουροφόρτι και δώδεκα δραχμές το μουλαροφόρτι». Ο Ανδριτσάνος του έλεγε: «Είναι ακριβά, εάν θέλεις οκτώ δραχμές ή δέκα δραχμές τα παίρνω και τα δυο». Ο χωριάτης έλεγε: «Όχι δεν τα δίνω, θα τα πάρω πίσω». Ο Ανδριτσάνος έφευγε και μετά μια ώρα επέστρεφε. Ο χωριάτης, αφού περίμενε από τις εννέα η ώρα το πρωί, η ώρα είχε φτάσει δώδεκα μεσημέρι, τα έδι-νε και φθηνότερα από το πρώτο παζάρεμα και έλεγαν: «πρώτο παζαράκι, καλό μου παζαράκι». Εκτός από τα φορτωμένα ζώα με ξύλα, υπήρχαν και πολλά άλλα δεμένα το ένα πίσω από το άλλο για δυο ώρες πε-

ρίπου, μέχρι να γυρίσουν οι χωριάτες από την αγορά. Πολλές φορές είχαν λυθεί. Κι όταν υπήρχαν και γαϊδούρες, τα γαϊδού-ρια έκοβαν τα σκοινιά και τις κυνηγούσαν, αλλά κι όταν ερχόταν το αφεντικό της καθεμιάς των, έπεφτε ξύλο στους γαϊδά-ρους. Μπαίνοντας στην αγορά της Ανδρί-τσαινας από το μαγαζί του Μπιρμπίλι που είχε τα πάντα, ακόμα και κρασοπότι, προ-

χωρώντας δεξιά και αριστερά του δρόμου είχαν στολίσει τα πεζοδρόμια οι χωριάτες με τα διάφορα που είχαν φέρει για πούλημα, πχ κοτόπουλα-αυγά-αρνιά-κατσίκια- μυζήθρες-τυριά,-βούτυρα- γάλα-χόρτα άγρια του βουνού (αγκινάρες- κουκιά-πατάτες κλπ), αλλά και

πολλά άλλα σε μικρές ποσότητες από μια οκά, όπως το βούτυρο, το πολύ μέχρι δέκα οκάδες πατάτες, τα οποία αγόραζαν οι Αν-δριτσάνοι, αφού έκαναν πρώτα το προσφι-λές τους παζάρι. Αυτή ήταν η αγορά, στο-λισμένη μέχρι την άλλη άκρη του δρόμου που ήταν η αλαταποθήκη με τα σπίρτα από την οποία περνούσαν όλοι οι χωριάτες να πάρουν αλάτι και σπίρτα.

Η επιστροφή από τους χωριάτες άρ-χιζε μετά τις δώδεκα η ώρα, φεύ-γοντας από Ανδρίτσαινα την ανη-

φόρα, τρία χιλιόμετρα περίπου ήταν η φάλαγγα των καβαλάρηδων στα μουλάρια και στα γαϊδούρια και από πίσω ακολου-θούσε το πεζικό. Συνήθως ήταν γυναίκες, οι περισσότερες στολισμένες με τα ρούχα που είχαν για την Ανδρίτσαινα και όταν ήμουν καβάλα στη μουλάρα που είχαμε, όταν έφθανα στο τέλος της ανηφόρας, το ψηλότερο σημείο του δρόμου, σταματού-σα και περίμενα για να έλθει και η παρέα. Βλέποντας προς Ανδρίτσαινα τη φάλαγγα καβαλάρηδων και πεζών ήταν η καλύτε-ρη εικόνα της διαδρομής την οποία δεν έχω ξεχάσει. Συνεχίζοντας την επιστροφή, όλες οι πλαγιές έλαμπαν από τον ήλιο που

είχε πάρει το δρόμο προς τη δύση. Φθάνο-ντας στον Κάμπο, όπως το έλεγαν, ήταν τα σπαρμένα χωράφια με τα σιτάρια δεξιά και αριστερά του δρόμου. Μερικά σιτάρια είχαν ψανιάσει, όπως τα λέγαμε, τα σπυριά μέσα στο αστάχυ ήταν στο γάλα. Άρχισα να κόβω μερικά αστάχια, περίπου 20 τε-μάχια κάθε δέμα για ψάνη, τα οποία τα καψαλάγαμε στη φωτιά και εχωρίζαμε τα σπυριά το σιτάρι και τα τρώγαμε με γάλα για ψωμί που δεν είχαμε την εποχή εκείνη, μέχρι να βγάλουμε ψωμί από κριθάρι.

Ο Απρίλης και ο Μάης μας έδιναν πολλές χαρές με το παζάρι της Αν-δρίτσαινας, αλλά και τα γιαούρτια

με το γάλα που μας έφερναν στο σπίτι αυ-τοί που είχαν γιδοπρόβατα αναγνωρίζοντας την προσφορά του πατριού μου, Αντώνη Σμυρνή. Ό,τι ανάγκες είχαν από εργαλεία, πριόνια, σκεπάρνια κλπ, τους έδινε ο πα-τριός μου, αλλά ξεχνούσαν να τα φέρουν και έλεγε ο πατριός μου. «Με τα χέρια μου τα δίνω, με τα πόδια μου τα παίρνω». Εκτός από τα εργαλεία ήταν ο γιατρός του χωριού π.χ δόντια έβγαζε-πόδια σπασμένα ή στραμπουλιγμένα τα έκανε καλά-και για τη μέση τους έδινε βότανα. Για τα ζώα όταν δεν έτρωγαν έδινε οδηγίες με προσω-πική επίσκεψη στο κατώι για να διαπιστώ-σει εάν πίνει νερό το άρρωστο μουλάρι και πολλά άλλα. Ποτέ όμως δεν έπαιρνε λεφτά. Ακόμα και για τις κάπες που τους έραβε δεν έπαιρνε λεφτά και έφερναν τα διάφο-ρα γαλακτερά, κυρίως το Πάσχα γέμιζε το σπίτι γιαούρτι. Γεμίζαμε μια στάμνα και τρώγαμε ένα μήνα περίπου γιαούρτι με ψωμί από λειτουργιές που πήγαιναν στον παπά εκατό οικογένειες ως προσφορές, τις οποίες η παπαδιά τις εμοίραζε στα σπίτια που δεν είχαν σιταρένιο ψωμί και τρώγανε κούκλινο ανεβατό στο ταψί ή στη χόβο-λη της φωτιάς, το οποίο δεν τρωγότανε με γιαούρτι. Μια άλλη ευχάριστη εργασία που μας έδιναν ο Απρίλης και ο Μάης ήταν το παραβόλιασμα των μουλαριών τα βράδια

στα χέρισα κομμάτια από τα χωράφια που ήταν σπαρμένα. Θυμάμαι για πρώτη φορά ήμουν 13 ετών, ήλθε στο σπίτι μας ο Τσο-φλής και είπε στον πατριό μου: «Πότε θα πάμε για βοσκή τα βράδια τα μουλάρια στον Αγιάννη;», που ήταν το χωράφι μας σπαρμένο σιτάρι και είχε πολλά τεμάχια χέρισο. Ο πατριός μου του είπε: «Όποτε θέ-λεις». Εγώ, όταν το άκουσα αμέσως είπα.: «Θα πάω και εγώ». Ο πατριός μου απάντη-σε. «Άμα θέλεις πήγαινε, με τη συμφωνία θα φοράς την κάπα για να μην κρυώσεις το βράδυ».Το πρόγραμμα ήταν ώρα 10 θα φεύγαμε από το σπίτι και θα επιστρέφαμε πολύ πρωί, ώρα 4 με 5. Την άλλη μέρα, αφού ετοίμασε τα μουλάρια ο πατέρας, την κοπέλα με το σαμάρι φορτωμένη ένα μικρό σάισμα και μια καπότα από κοζιά της γίδας, πολύ χοντρό ύφασμα που δεν το περνάει βροχή και κρύο, μου έδωσε και συμβου-λές: «Θα πηγαίνω καβάλα στην μουλάρα και ο Κότσος, το κόκκινο μουλάρι, ακο-λουθεί από πίσω στο δρόμο την κοπέλα. Θα περάσω από τον Τσοφλή, να πηγαίνει μπροστά ο Τσοφλής (Νικολάκη Καλογερό-πουλος) περνώντας από την τρανή βρύση με τα τρία σωληνάρια, μήπως θέλουν νερό τα μουλάρια και στο δρόμο καμιά φορά η κοπέλα αγριεύει και αρχίζει να κλωτσά-ει, να κρατιέσαι καλά από τα κολιτσάκια του σαμαριού…». Συνέχεια φθάσαμε στην παραβόλα του Αγιάννη, εκάρφωσα ένα σι-δερόκαρφο στο χέρισο χωράφι και έδεσα την κοπέλα από το δεξί μπροστινό πόδι με το σκοινί και μετά πεδούκλωσα του κόκκινου τα δυο μπροστινά πόδια για να γυρίζει πίσω και κοντά από τη μουλάρα. Το σπαρμένο χωράφι ήταν στα 40 μέτρα, ήλθε και ο Τσοφλής, έκανε έλεγχο σαν έδεσα και πεδούκλωσα καλά τα μουλάρια και συνέχεια έβγαλε το σαμάρι με τα ρού-χα από τη μουλάρα και τα έστρωσε όπως αυτός εγνώριζε. Εφόρεσα και την καπότα και όλη τη νύχτα ελαγοκοιμόμουν μήπως ο Κότσιος πάει να φάει το σιτάρι. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το πρωί, ώρα 5 ή 6 έφθασα στο σπίτι και χάρηκαν η μάνα και ο πατέρας και περισσότερο εγώ που το θυ-μάμαι ότι ήταν χθες.

Αναστάσιος Αγγελή Λώλος

Αναμνήσεις από Λυνίσταινα στα παιδικά μου χρόνια, 2 έως 16 ετών 1930-1935

(του Τάσου Άγγ. Λώλου)

Στο βάθος οι άγ. Απόστολοι. Ο χώρος σε κακή εμφάνιση

Ένα από τα δείγματα του τύμβου των οστών.

Λυνιστιάνικη Φωνή 4 731αρ. φύλλου 62

Ο φίλος, κ. Δημ. Αναϊμπάκος «παράλληλη» πορεία αρχών και σκέψεων με τον μακαριστό «παπα-Σμυρνή» μας

Τα χρόνια περνούν, αλλά οι αναμνή-σεις μένουν, για να θυμίζουν, ν’ αναβι-ώνουν, να υπερθεματίζουν έστω και ετεροχρονισμένα. Έτσι και στα δικά

μας βιώματα, η ζωή γίνεται επιβίωση με τις αόρατες, αλλά καταξιωμένες αξίες της, που ξυπνούν απ’ τα τυχαία γεγονότα «παρακί-νησης του νου». Ένα τέτοιο ξεκλείδωμά του κι απ’ την ομιλία του θεολόγου-φιλολόγου φίλου Δημητρίου Αναϊμπάκου, σε κυριακά-τικο εκκλησίασμα, με κεντρικό της μήνυ-μα πως «η αγάπη στηρίζει την πίστη, αλλά και η πίστη λαμπρύνει με τη σειρά της την αγά-πη κοκ». Τα λόγια του έμπειρου θε-ολόγου είχαν στα-ματήσει το χρόνο, πάνω στα πρόσω-πα των εκκλησια-ζόμενων, όταν κάθε λέξη του μες στην τέλεια άρθρωσή του είχε συνοχή, είχε χρώμα, είχε και την αβίαστη πειστικότητα, π’ όλα μαζί, στήριζαν την ατμόσφαιρα της κοινωνικής αγαλλίασής των. Ήταν ένας χρόνος που έδινε, αλλά κι έπαιρρνε! Όμως, κι ο δικός μας νους είχε ανοίξει διάπλατα τις αναμνήσεις μ’ επίκεντρο, τα λόγια του μακαριστού παπα-Γιώργη Σμυρνή, για το ίδιο θέμα, σαν επίλογο της θείας λειτουργίας απ’ την Ωραία Πύλη. Η εκκλησία γεμάτη από ντόπιους και φερμένους, γιατί τ’ απόγευμα θα στεφανώνονταν ο Κώστας Πέτρ. Κορκολής και η Καλλιόπη του Γιάννη Στασιμιώτη ( Ιαν. 1961). Πειστικός κι εκείνος στο δίδυμο αγάπη και πίστη, με τα κατανοητά λόγια του χωριού. Αυτά που φθάνουν θεληματικά κι ακούραστα ως τα κατάβαθα μέσα τους, γιατί πάντα και κυρίως στα δυναμικά του χρόνια, ήταν η ορμή και πράξη της γλώσσας του, που κράταγε το όραμα των κληρονομημένων παρα-δόσεων μ’ επίγνωση στο κορυφαίο τους επίπεδο.

Ο παπα-Γιώργης ήταν ήδη αποδεκτός και καταξιωμένος, για τις γνώσεις, το ψάλσιμό του απ’ το αναλόγιο-όταν εύρισκε περιθώρια- τη στεντόρεια και μελωδική φωνή του, αλλά και για την προσήλωσή του στους ιερούς κανόνες, για τους οποίους τόνιζε πως, αφού είχε αποδε-χθεί να’ναι παπάς, όφειλε να υπενθυμίζει το σωστό των βιβλίων και των κανόνων της Εκκλησίας. Ήταν το καθήκον και η ιερή αποστολή του.

Γι’ αυτό και στον ομιλητή Δημήτρη Αναϊμπάκο η έκφραση της ικανοποίησης διπλή. Μια για τον ίδιο και μια για τον αξέχαστο παπά Γιώργη μας.

Η Γεωργία του Παναγιώτη Γιαννόπουλου τιμήθηκε

για το εκκλησιαστικό της έργοΗ Γεωργία

Φράϊτας κόρη του Παν. Ευθ. Γιαννόπου-λου τιμήθηκε για τη συμμετο-χή της στο έργο της τοπικής τους εκκλη-σία, εκεί στην Καλιφόρνια. Η Γεωργία πάντο-τε ακούραστα δραστήρια συμ-βάλλει στην κοι-νωνική ζωή στην Καλιφόρνια όπου ζει και διαμένουν μόνιμα. Με το σύζυγό της Ραν Φραϊτας έχουν δημιουργήσει μι’ αξιό-λογη οικογένεια, όπως έχουμε ξαναγράψει στη Λυνιστιάνικη φωνή. Τα δυο αγόρια τους κι εκείνα αποκαταστημένα. Τους συγχαίρουμε και να είναι πά-ντοτε καλά. Πριν λίγα χρόνια είχαν έλθει στην Ελλάδα, εί-δαν συγγενείς και φίλους και κυρίως στη Λυνίσταινα, όπου γεννήθηκε κι έζησε ο παππούς της ως τα 17 του χρόνια.

Το 1940 είχα υπηρετήσει την στρατιωτική μου θητεία, δεδομένου ότι

είμαι της κλάσεως 1933. Από το 1938 έμενα μόνιμα με την οικογένειά μου στην Αθήνα, στην περιοχή Γκύζη, Βαλτι-νών 49.

Την 1η Ιουλίου 1940 με επι-στράτευσαν για ένα μήνα να εκπαιδευτώ στα νέα όπλα, όπως έλεγαν, και έμεινα 3 μήνες, μέ-χρι τις 10 Οκτωβρίου. Με την επιστράτευση παρουσι-άστηκα στο σύνταγμα της Καλαμάτας. Όταν παρουσιαστήκαμε ο συνταγματάρχης μάς έβγαλε λόγο και μεταξύ των άλλων μας είπε ότι παρ’ όλο που η κατά-σταση δεν το επιτρέπει θα μας δίνει άδειες, αλλά και φυλακές αν δεν είμαστε σωστοί. Εγώ πήγα στον δεύτερο λόχο με λοχαγό τον Κωνσταντίνου, έναν εξαιρετικό αξιωματικό που μας πρόσεχε και έλεγε στους υπαξι-ωματικούς να μας αφήνουν να ξεκουραζόμαστε δεδομένου ότι είμαστε μεγάλοι άνθρωποι και οικογενειάρχες. Το μόνο που ήθελε να έχουμε τον νου μας μήπως φανεί ο συνταγματάρ-χης. Μια βδομάδα αρρώστησε ο λοχαγός μας και μας ανέλαβε ένας υπολοχαγός. Κάποια ημέ-ρα γυρνώντας από τις ασκήσεις που κάναμε έξω από το σύνταγ-μα, φθάνοντας στην πύλη φω-νάζει ο υπολοχαγός να σταμα-τήσουμε και δίνει παράγγελμα «επ’ ώμου». Οι λοχίες αρχίζουν να σχολιάζουν μεταξύ τους, ότι σηκώσαμε τα όπλα σαν ξύλα. Ο υπολοχαγός αρχίζει να δίνει πα-ραγγέλματα, «επ’ ώμου», «παρά πόδας κλπ», θέλοντας να μας κάνει καψόνι.

Ο λοχαγός μας είχε πλέον επιστρέψει από την άδειά του και από απόσταση παρακολου-θούσε το περιστατικό. Φωνάζει τον υπολοχαγό και του κάνει πα-ρατήρηση για το συμβάν λέγο-ντάς ότι οι φαντάροι αυτοί δεν είναι παιδιά,. είναι οικογενειάρ-χες και σε κάποια στιγμή μπορεί ακόμη και να σε σκοτώσουν.

Στις 10 Οκτωβρίου παρα-δίναμε τα όπλα προκειμένου ν’ απολυθούμε. Όπως, είμαστε στη σειρά, πέρασε ο λοχαγός μας και μονολογώντας λέει: «τι τρέχετε, σε 10 ημέρες θα είστε πάλι εδώ!». Οι φαντάροι που ήσαν κοντά του, το άκουσαν και σταμάτησαν να παραδίδουν. Όταν ο λοχαγός αντιλήφθηκε το περιστατικό φώναξε: «Γιατί

σταματήσατε να παραδίδετε;», του απάντησαν, ότι «εσείς μας σταματήσατε». «Εγώ δεν είπα τίποτα» απάντησε, «συνεχίστε να παραδίδετε».

Στις 28 Οκτωβρίου το πρωί πήγαινα στη δουλειά μου, περ-νώντας μέσα από το Πεδίον του Άρεως. Όταν έφτασα στο άγαλ-μα του Κωνσταντίνου, περίπου στις 07:00, κτύπησαν οι σειρή-νες. εγώ συνέχισα και πήγα στην δουλειά μου. Το απόγευμα πλη-

ρώθηκα, πήγα στο σπίτι μου και την άλλη ημέρα το πρωί έφυγα για την Καλα-μάτα, όπου έφτασα το βράδυ.

Το πρωί 30 Οκτωβρίου πα-ρουσιάστηκα στο Σύνταγμα, ήταν 4

φαντάροι που θα πήγαινε ο καθένας μας. Εκεί συνάντησα τον Γιώρη Μέλιο και τον Γιάννη Στάθη. Εμένα με έστειλαν στον ενδέκατο λόχο που ήταν έξω από την πόλη και μέναμε κάτω από τις ελιές για αρκετές ημέ-ρες, αφού φυσικά είχαμε ντυθεί φαντάροι. Τότε ήρθε ένας ανθυ-πολοχαγός και πήρε μερικούς φαντάρους, μεταξύ αυτών και εμένα για τους φούρνους, αλλά τη νύχτα αναχωρήσαμε για τη Αθήνα, όπου μείναμε . Στην Λά-ρισα μείναμε 6 ημέρες μείναμε και μετά φύγαμε οδοιπορικώς για να φθάσουμε σε 3 ημέρες στα Τρίκαλα. Στα Τρίκαλα μείνα-με 20 ημέρες και εν συνεχεία για την Καλαμπάκα, απ’ όπου φεύ-γαμε λίγοι-λίγοι.

Εγώ έφυγα στις 12 Δεκεμ-βρίου για το Μπισδούνι, 8 χιλιό-μετρα έξω από τα Γιάννενα.

Έπρεπε να περάσουμε την Κατάρα, όμως την ημέρα εκείνη ήταν αδύνατο να περάσουν τ’ αυτοκίνητα λόγω χιονιού, οπότε την άλλη ημέρα, εμείς περάσαμε με πόδια και πήγαμε στο Μέτσο-βο, όπου μείναμε περιμένοντας τ’ αυτοκίνητα, τα οποία ήρθαν μετά από τέσσερις ημέρες. Όταν ήρθαν τ’ αυτοκίνητα φύγαμε για το Μπιγδούνι, όπου εκεί μείνα-με ένα μήνα. Από το Μπιγδούνι για Δέλβινο. Στο Δέλβινο και γε-νικά στην Αλβανία μου έκαναν τρομερή εντύπωση τα βουνά, τα οποία είναι τόσο απότομα ώστε, όπως λένε, οι λαγοί πάνε μόνο κάτω κι όχι πάνω. Είχε ένα φοβερό καταρράκτη δεν ξέρω κι εγώ πόσα μέτρα ύψος είχε.

Στο Δέλβινο μείναμε μέχρι την οπισθοχώρηση. Ευτυχώς ο λόχος μας (πέμπτος) δεν είχε κα-

μία απώλεια, είτε διότι είμαστε πιο πίσω, είτε διότι είμαστε όλοι τυχεροί. Η οπισθοχώρηση σ’ εμάς έγινε στις 16 Απριλίου, Με-γάλη Τετάρτη και γυρίσαμε πίσω στο Καλπάκι. Τ’ αεροπλάνα μας κτυπούσαν συνεχώς με αποτέ-λεσμα το Μεγάλο Σάββατο και την Κυριακή του Πάσχα να μην μπορούμε να πιούμε ούτε νερό. Την Δευτέρα του Πάσχα το από-γευμα έγινε η συνθήκη και έτσι σταμάτησαν να μας κτυπούν. Κατόπιν αυτών, ήρθε ο ανθυπο-λοχαγός μας και τον ρωτήσαμε τι θα κάνουμε. Μας είπε, ότι απ’ αυτή τη στιγμή και μετά, ο καθέ-νας μόνος αναλαμβάνει την ευ-θύνη για τον εαυτόν του. Μπήκα σ’ ένα αυτοκίνητο που μετέφερε τους φούρνους στα Γιάννενα και εκεί βεβαιωθήκαμε ότι μπορού-με να πάμε στα σπίτια μας. Την άλλη ημέρα το πρωί έφυγα μ’ ένα αυτοκίνητο, αφού φυσικά το πλήρωσα 20 δραχμές για την Άρτα. Στην Άρτα κοιμηθήκαμε σε μια αποθήκη διότι δεν μας έβαζαν σε κανένα σπίτι, ακόμη και να πληρώναμε. Παρέδωσα τον οπλισμό στην Χωροφυλακή και φύγαμε με τα πόδια για τον Κραβασαρά, όπου φθάσαμε το απόγευμα. Από εκεί μας πήραν αυτοκίνητα και μας πήγαν στο Μεσολόγγι, όπου καθίσαμε 3 ημέρες, μένοντας σε κάτι σχο-λεία. Από το Μεσολόγγι με τα πό-δια για το Αντίρριο και από εκεί με βάρκες περάσαμε στο Ρίο και με τα πόδια συνεχίσαμε για το Αίγιο. Μείναμε κι εκεί ένα βράδυ και την επομένη ξεκινήσαμε για το Καλαμάκι κατά τον ίδιο τρό-πο, ενώ στη διαδρομή διανυκτε-ρεύαμε κάτω από δέντρα. Στο Καλαμάκι, μας έβαλαν οι Γερμα-νοί σαν σαρδέλες στο τραίνο για την Αθήνα. Στην πρώτη ανηφό-ρα το τραίνο λόγω φορτίου δεν μπορούσε να μας τραβήξει και χώρισε την αμαξοστοιχία στην μέση. Έφυγαν οι μισοί και οι άλ-λοι μισοί όταν γύρισε η μηχανή. Η μισή αμαξοστοιχία που έμεινε πίσω, στην οποία ήμουν κι εγώ, έμεινε όλη την νύχτα εκεί και εμείς μέσα όρθιοι στοιβαγμένοι σα σαρδέλες. Δεν μπορούσαμε να βγούμε ούτε για λίγο έξω, δι-ότι αφ’ ενός δεν μας άφηναν οι Γερμανοί, αφ’ ετέρου δε δεν ξέ-ραμε τι είχε γίνει και περιμέναμε ότι από στιγμή σε στιγμή θα φύ-γουμε. Τελικά φύγαμε την άλλη ημέρα το πρωί και το απόγευμα φθάσαμε στην Αθήνα

Ιωάννης Δημ. Αγγελόπουλος (ΓΥΦΤ)

Μάρτιος 2010

Αναμνήσεις από τον πόλεμο του 1940

Το δρόμο και τα μάτια μαςΟ κεντρικός μας δρόμος, για την αποπεράτωση του οποίου εργάστηκαν, μικροί και μεγάλοι, για 40 και πλέον χρόνια, έχει ανάγκη της φροντίδας μας. Πέτρες ξεκολλούν απ’ τα πλάγια, θάμνοι ελαττώνουν την άσφαλτο και περιορίζουν την ορατότητά του, νεροφαγώματα τον κατατρώγουν απ’ την κάθε πλευρά του δημιουργώντας παράλ-ληλα και παγίδες καταστροφής αυτοκινήτων, τα ρείθρα του μπαζομένα κι ορισμένα απ’ τα γεφύρια του χωρίς λειτουργικότητα, αλλά και οι διαγραμ-μίσεις απαιτούν ανανέωση. Έτσι, ο κίνδυνος πάντα ορατός και κυρίως τις νύχτες κι εμείς έχουμε μιαν ακόμη υποχρέωση. Να φροντίζουμε την ασφαλή διέλευση των φίλων

Δημ. Αναϊμπάκος

Ο παπα-Γιώργης με την πρεσβυτέρα του και τα 4 από τα 6 παιδιά τους`

Η Γεωργία με το σύζυγό της Ραν και το γιο τους Τόνυ

Η μικρή Κούλα με τη γιαγιά της, την Γιαννοπούλου

5 732Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 62

Ο συμπατριώτης μας Θανάσης Ρέππας, μετά τα ποιήματα και τα υπόλοιπα είδη γραφής, ξανα-σχολήθηκε με το διήγημα, δηλαδή διηγήσεις ποτισμένες με μαγεία και πάθος, αλλά και με

τον υπέροχο τίτλο «Ήσκησεν έφεσιν και αφέθη ελεύ-θερος». Το ημερολόγιο της μνήμης του πάλι σ’ αφύπνιση κι εγρήγορση. Οι αφηγήσεις του σ’ αυτά τα 17 διηγήματα, απ’ το χώρο των πρωτόβαθμων δικαστηρίων, δημιουργούν γνήσιους κι «ευλαβικούς» ήρωες, αλλά συγχρόνως κι αυτοτελείς ιστορίες. Επι-διώκουν, μ’ αριστοτεχνικό τρόπο κι επεισόδια δράσης, να παρουσιάσουν ως συλλογή ανεκ-δοτολογικών αφηγημάτων, τα παραλειπόμενα από τέτοιες υποθέσεις. Αφορμή τους η άγνοια, η παραπληροφόρηση, η έλλειψη ψυχραιμίας, η ανυπαρξία λογικής, η έκσταση για εξόντωση τ’ αντιδίκου κι όλα τα παρόμοια, π’ αναφέρονται, ως στίγμα χαριτολογήματος, στις 172 σελίδες του. Στίγμα του, επίσης, όπως τ’ αναφέρει κι ο ίδιος ο συγγραφέας στην εναρκτήρια του σελίδα ως απόφθεγμα του Αρι-στείδη: «Κάθε άνθρωπος αγαπάει τη δικαιοσύνη για λογαριασμό των άλλων, κανένας όμως δεν φροντίζει να είναι και ο ίδιος δίκαιος». Όντως, διηγήματα, στα οποία ο Θανάσης Ρέππας με χάρισμα- ίσως το μεγαλύ-τερό του- να στήνει σκηνές, πρόσωπα και περιστατικά, που για τον αναγνώστη είναι όχι μόνο αληθινά και πραγ-ματικά γεγονότα, αλλά και πλούσια σε συμβολικό νόημα. Καθρεφτίζει τους κεντρικούς ήρωες που μιλούν, που δι-απληκτίζονται, που διαφωνούν και υποστηρίζουν όπως τα βλέπουν και τα αισθάνονται υποκειμενικά, γιατί οι λεπτομέρειές τους, με πρώτες αυτές που δε φαίνονται, αποτελούν κύρια εμβλήματά τους, πως το δίκιο κυρι-αρχεί μονάχα στη δικιά τους μεριά. Αλλά κι εμβλήματα από υποβόσκουσες συγκρούσεις αξιών, ιδεολογιών κι αντιλήψεων και μάλιστα χωρίς ουσία και περιεχόμενο, γι’ αυτό, όπως τονίζεται, κι ο εκτροχιασμένος αριθμός από δίκες και κατηγορητήρια.

Σ’ όλη τη σύνθεση του έργου του δεν υπάρχει ούτε μια λέξη που με τη φόρτισή της

να μην εξυπηρετεί, άμεσα ή έμμεσα τον προκαθο-ρισμένο σκοπό του τίτλου του βιβλίου του. Ολόκληρο, πρωτότυπο, αυθεντικό κι ενδιαφέρον. Και τα 17 αξιόλο-γα, αξιοπρόσεκτα κι ελκυστικά στη ροή των υποθέσεών

τους, ξεχώρισα ένα που συνδέθηκε και με προσωπικά μου, απαράλλαχτα, βιώματα, και για τον τρόπο της γρα-φής του.

Τίτλος του «Ο κήπος». Αφορά τη διαφορά δυο γει-τόνων στη Νεροσίτσα Ολυμπίας, που σκοτωνόντουσαν για την αμφισβήτηση μιας άκρης κήπου, με μίσος κληρο-νομημένο πατρογονικό: « Μια μικρή λουρίδα, που η αξία

της δεν ξεπερνά την αξία πέντε αρνιών και την έχουν πληρώσει με κοπάδια, αλλά και αίμα…. Μέσα στους ατέλειωτους καυγάδες, και από τρί-χα γλίτωσαν το φονικό, πριν από πέντε χρόνια, όταν ο 15χρονος γιος του Βαγγέλη, έριξε με το δίκαννο από το παραθύρι στον Κώστα, επειδή τον είδε να μπαίνει στον κήπο για να μαζέψει τα καρύδια που έπεφταν. Ευτυχώς μόνο δυο σκά-για τον βρήκαν στο πόδι και έτσι γλίτωσε εκείνος αλλά και ο Βαγγέλης, χάρη στον πρόεδρο του

χωριού που, μαζί με άλλους, μπήκαν στη μέση και παρου-σιάσανε τον πυροβολισμό σαν τυχαίο… Τώρα ο καυγάς γίνεται για ένα άλλο μικρό κομμάτι κήπο, πάνω στο σύνορο και δίπλα στο αμφισβητούμενο, που το κατέχει ο Κώστας, αλλά ο Βαγγέλης το λέει δικό του και απειλεί θεούς και δαί-μονες. Το χωριό χωρισμένο στα δύο. Οι μισοί υποστηρίζουν τον Κώστα και οι άλλοι μισοί τον Βαγγέλη…. Προσωρινά λοιπόν, προσωρινά και πανηγύρι για το χωριό. Πρωί-πρωί οι διάδικοι στείλανε στη χώρα άλογα, στολισμένα με τα πιο φανταχτερά σαμαροσκούτια, σαν συμπεθεριό, να φέρουν το Δικαστήριο και τους δικηγόρους, αφού αυτοκίνητο δεν

πάει στη Νεροσίτσα, αλλά και να πήγαινε δύσκολα μπαίνει κανείς στο σαράβαλο του Προκόπη, που το οδηγεί πάντα πιωμένος…. Αφού τέλειωσαν οι χαιρετούρες και οι συστά-σεις, οι δικηγόροι παίρνουν παράμερα τον Πρόεδρο του χωριού και τον ρωτούν αν έχει κανονιστεί το μεσημεριανό τραπέζι, όπως συνηθιζόταν ύστερα από κάθε τέτοιο δικα-στήριο…. Και τούτη τη φορά το έθιμο δεν πήγε πίσω. Τα έξοδα ήταν των διαδίκων, όπως συνηθίζεται, αλλά επειδή εκείνοι δεν μιλούσαν μεταξύ τους, μεσολάβησαν ο Αγρο-φύλακας και ο Παπάς και κανόνισαν την αναλογία του κα-θενός. Οι ίδιοι δεν θα ήταν στο τραπέζι, αφού, όπως λένε, δεν αντέχουν να φάνε ζωντανοί στην ίδια τάβλα……..», που στο τέλος με τις καλές κι αληθινές μαρτυρίες, κατέ-ληξε, με την εύστοχη πλοκή του Θανάση, να τρώνε όλοι αγκαλιασμένα…

ΥΓ: Ο Θανάσης Ρέππας γεννήθηκε στο Φανάρι και φοίτησε στο γυμνάσιο Ανδρίτσαινας. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας κι ως δικηγόρος δραστη-ριοποιήθηκε ιδιαίτερα σε υποθέσεις ανθρωπίνων δικαι-ωμάτων. Στα γράμματα εμφανίστηκε πολύ νωρίς με δη-μοσιεύματα σε λογοτεχνικά περιοδικά κι εφημερίδες. Το 1979 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, το μυθιστόρη-μα «Για λόγους συνειδήσεως» που έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γερμανικά και Πολωνικά. Είναι παντρεμένος με την Ευσταθία Μουστάκα κι έχουν αποκτήσει δυο κόρες. Μόνιμη κατοικία τους η Αρτέμιδα Αττικής (Λούτσα)

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Τα διηγήματα του Θανάση Ρέππα

1) ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Όλοι οι παροικούντες γνωρίζομεν το Λύκαιον. Είναι το διπλανό μας βουνό, επί του οποίου οι αρχαίοι Φιγαλείς, έκτισαν τον περικαλλή

ναόν του Επικουρ(ε)ίου Απόλλωνα. Σ’ αυτό συνα-ντώνται σήμερα οι τρεις νομοί: Αρκαδίας- Μεσσηνί-ας-Ηλείας. Τότε ανήκαν όλα στους Αρκάδες. Προς Α. οι πλαγιές του κατέρχονται ομαλά ως το λεκανοπέ-διον της Μεγαλοπόλεως. Αυτό κάποτε ήταν λίμνη, που τα νερά της με τον καιρό άνοιξαν πέρασμα στο ΒΔ μέρος, ανάμεσα στον βραχώδη λόφον της Καρύ-ταινας και το κατερχόμενον Λύκαιον και χύθηκαν στον Αλφειόν.

Προς Ν. συνδέεται με το Τετράζιον της Μεσσηνίας. Μια προέκτασή του προς τα ΝΔ, το Γαρδιτσέικο Λύκαι-ον, κατέρχεται ως το Στόμιον, ενώ απέναντί του, στα νότια υψώνονται τα Νόμια, το αρχαίον Ελάειον, προε-κτάσεις του Τετραζίου και ανάμεσά τους κυλά το νερό της η Νέδα. Στα δυτικά το Λύκαιον προεκτείνεται και σχηματίζει το Λυνιστιάνικο βουνό της Ανάληψης με το κάστρο πάνω στο τέρμα του, απέναντι απ’ την Καλαμιώ-να. Προέκταση αυτού ΝΔ όλα τα Βερβιτσάνικα υψώμα-τα και συνεχίζει κάτω ως την Μίνθη. Το Λύκαιον μ’ ένα λόγον και οι προεκτάσεις του σχηματίζουν την ορεινή περιοχή της επαρχίας Ολυμπίας.

Το ΒΔ τμήμα του Λυκαίου, που καλύπτει τα βουνά της Ανδρίτσαινας- Ανατ. βραχίονας της Ανάληψης- και πέρα ως την Καρύταινα και άνω, λέγεται «Κω(ο)τύλιον ή Δράγος» εξ ού και το «Δραγουμάνου», το άλλο όνομα του Κοτυλίου, χωριό του Λυκαίου. Το ύψωμα στην ανα-τολική πλευρά επί του οποίου έχει κτισθή ο ναός του Απολλώνος, λέγεται «Βάσσαι». Η κορυφή των Βασσών (1421 μ. ύψος) παλαιότερα ελέγετο «Κότυλον» και εξ αυτής ολόκληρον το ΒΔ τμήμα του Λυκαίου «Κω(ο)τύ(ι)λιον». Επί της κορυφής των Βασσών ανεκαλύφθησαν τα ερείπια δύο αρχαίων ναών, εξ ών ο ένας ανήκε, κατά τον Παυσανίαν, εις την «εν Κοτύλω Αφροδίτην» και ο άλλος εις την «Άρτεμιν Κοτυλεών». Μαζί με την Αφροδίτην ή την Άρτεμιν ετιμάτο ίσως κι ο Απόλλων (Π.2,16/555).

Το ανατ. τμήμα του Λυκαίου, αλλά και ολόκληρον το όρος επονομάζεται και «Διαφόρτι». Επί του Λυκαίου συ-

ναντώμεν τα χωριά: Σκληρού, Αμπελιώνα, Άγιο Σώστη», Νέδα, Κακαλέτρι κ. ά. Στις ανατ. πλαγιές του, προς την Μεγαλόπολη: Την Λυκόσουρα, το Λύκαιον, τις Άνω Καρυές, το Κωτίλιον ή Δραγουμάνου, την Θεισόα ή Λάβδα και την Καρύταινα. Στα δυτι-κά: την Ανδρίτσαινα, Λυνίσταινα, Πετράλωνα, Ν. Φιγαλεία κ.ά. και στα ΝΔ τα Περιβόλια, το Στόμιον, την Φιγαλεία (Παύλιτσα), το Δραγώ(γ)ι(ον) και την Μαρίνα. Ύστερ’ από την γεωγρα-φική αυτή παρουσίαση του Λυκαίου έρχομαι στην ιστορία και τη μυθολογία του ιερού αυ-τού όρους των Αρκάδων.

2) Λύκαιον-Λυκάων και ΛυκοσούραΠηγές: 1)Εγκυκλ. Ρλευθερουδάκη τ.8/856 2) Εγκυκλ. Χάρη Πάτση τ. 17/121-2 3)Εγκυκλ. Παπ. Larousse-Brit. Τ. 39/281-3 4) Ελλην. Μυθ. Jean Richepin τ. Α/55Το Λύκαιον έχει πάρει το όνομά του από τον Λυ-

κάονα, βασιλέα των Αρκάδων και υιόν του Πελασγού και της Ωκεανίδας Μελίβοιας ή της αρκαδικής νύμφης Κυλλήνης (Π1, Π2). Ο Λυκάων ίδρυσε την Λυκοσούραν, την αρχαιοτέραν πόλιν του κόσμου, κατά τον Παυσανί-αν (8.3.8) και εκεί εβασίλευε. Κατά τον Απολλόδωρον (3.8.1) είχε <50> υιούς και <50> θυγατέρας. Μερικά από τα ονόματα των υιών του είναι: ο Αλιφήρος, Ασε-άτης, Ηραιεύς, Μέναλος, Μαντινεύς, Νύκτιμος, Ορχομε-νός, Πάλλας, Παρράσιος, Τεγεάτης, Φίγαλος κ.ά. (Π3). Οι περισσότεροι εξ αυτών έγιναν ιδρυταί πόλεων εις τας οποίας έδωκαν το όνομά τους. Εκ των θυγατέρων του Λυκάονος αναφέρονται μόνον δύο: η Δία, η μητέρα του Δρύοπος και η Καλλιστώ, η μητέρα του Αρκάδος (Π3).

Κατά τους αρκαδικούς μύθους ο Λυκάων ήτο αμ-φιλεγόμενον πρόσωπον. Άλλοι τον παρουσιάζουν ως

ικανόν και άξιον, δίκαιον και θεοσεβή άρχοντα. Αυτός λέγουν εισήγαγεν εν τη Αρκαδία την λατρείαν του Λυ-καίου Διός, έκτισε προς τιμήν του ναούς και καθιέρωσε τα «Λύκαια» και η κόρη του, η Καλλιστώ έγινεν ιέρεια και ακόλουθος της Αρτέμιδος Κοτελεώς. Επί δε του όρους της Κυλλήνης έκτισε ναόν προς τιμήν του Ερμού. Άλλοι όμως παρουσιάζουν αυτόν και τους υιούς του, ως ασε-βείς, αδίκους, βαρβάρους κι ανθρωποφάγους. Τούτων ένεκα, καθώς αφηγείται ο Απολλόδωρος (3.8.1), ο Ζεύς, δια να διαπιστώση, εάν αι κατηγορίαι αληθεύουσιν ή όχι,

έλαβε την μορφήν ενός αγνώστου περαστι-κού και επήγεν εις Λυκοσούραν, εις το παλά-τι του Λυκάονος. Εκεί τον υπεδέχθησαν και τον εφιλοξένησαν προσηκόντως. Και καθώς συνεζήτουν, ο Ζεύς απεκάλυψε τω Λυκάονι ποίος ήτο. και έδεσε το θέμα των εναντίον του κατηγοριών. Ο Λυκάων τας ηρνήθη. Αλλά είτε, διότι αμφέβαλε δια την ταυτότητα του άγνωστου επισκέπτου του και ηθέλησε

να τον δοκιμάση, είτε διότι τον επίστευσε και ηθέληε να τον τιμήση, όπως συνήθιζαν στον τόπο του να τιμούν τους θεούς, διέταξε διακριτικά και έσφαξαν ένα παιδί του, τον Νύκτιμον- άλλοι λένε ξένο παιδί- ανέμειξαν τα κομμάτια του με το κρέας ενός ζώου, το εμαγείρευσαν και το παρέθεσαν δείπνον εις τον φιλοξενούμενόν του. Τούτο μας θυμίζει τον Τάνταλον. έτσι ακριβώς έπραξε και εκείνος με τον υιόν του τον Πέλοπα. Και, καθώς εκά-θησαν όλοι στο τραπέζι, ο Ζεύς αντελήφθη αμέσως την ανοσίαν και αποτρόπαιον εκείνην πράξιν. και οργισθείς ανέτρεψε την τράπεζαν τού δείπνου και εκεραύνωσε τον Λυκάονα και τους υιούς του.

Ο Οβίδιος μας λέγει ότι ο Ζεύς δεν εθανάτωσε αλλά μεταμόρφωσε τον ασεβή Λυκάονα και τους υιούς του εις λύκους, οι οποίοι ωρυόμενοι εσκόρπισαν εις το όρος και εξ αυτών τούτο ωνομάσθη «Λύκαιον»= βουνό γεμά-το λύκους (Π2, Π3). Εξ αυτών φαίνεται ότι έχουν πάρει το όνομά τους και η «Λυκοσούρα» (=ουρά, πλήθος λύκων) και η «Λυνίσταινα» (ορθότερον «Λυκίστενα»-λύκος+ στένω= στενάζω, δηλαδή τόπος, όπου ωρύονται οι λύ-κοι, λυκότοπος (μυθολογικαί εξηγήσεις).

συνεχίζεται

ΟΤΑΝ ΜΙΛΟΥΝ ΤΑ ΤΟΠωΝΥΜΙΑ

Λύκαιον, το ιερόν όρος των Αρκάδων

(του δασκάλου Κυριάκου Τσιούτα)

Ο σύλλογος Ανδριτσάνων απόχτησε δικό του γραφείοΤ’ όνειρο του κάθε συλλόγου είναι ν’ αποκτήσει ένα δικό του χώρο για να γλιτώσει απ’ όλες τις δυσκολίες ενοικίων, εξώσεων κλπ. Οι Ανδριτσάνοι τα κατάφεραν και το κεραμί-

δι τους τώρα πια θα’ναι οδός Χαλκοκον-δύλη 9, μεταξύ Πατησίων και πλατεία Κάνιγγος. Βέβαια εκείνοι είναι πολλοί, αλλά έχουν και προοπτική κάποιου μα-κρινού μέλλοντος. Τα συγχαρητήριά μας πάντα εγκάρδια.

ο πρ. Δημ. Δημητρακόπουλος Η Ανδρίτσαινα χιονισμένη. Το γυμνάσιο κέντρο αριστερά

6 733 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 62

Η οικογένεια των Σμυρναίων (Νο1)

Είναι ίδια μ’ αυτή των Ντεληγιωργαίων και ουσιαστικά η περισσό-

τερο περιπλανώμενη απ’ την Ορλωφική επανάσταση 1769-1774.

Κατοικούσαν στο Ναύπλιο κι όσοι επέζησαν, όπως και τόσες άλλες ελληνικές οικογένειες, τους διασκόρπισαν στα τέσσε-ρα σημεία του ορίζοντα και κυ-ρίως σ’ άγονες κι ελεγχόμενες περιοχές. Έτσι, μια απ’ αυτές τις οικογένειες, «τους έφθασαν» στη Λυνίσταινα με τους πρώ-τους σαρωτικούς εκτοπισμούς, του 1775. Ο πατέρας Παναγιώ-της, η μητέρα Δημήτρω με τα τρία παιδιά τους. το Γιώργη, το Μιχάλη και την Ελένη. Η εγκα-τάστασή τους, πάνω και γύρω απ’ την ενοριακή μας εκκλησία, της Κοίμησης της Θεοτόκου, που ήδη υπήρχε με μικρές δια-στάσεις μέσα στο, τότε, νεκρο-ταφείο, του καταστραμμένου κι αποδεκατισμένου χωριού. Στη Λυνίσταινα, με τους τότε χαρα-κτηρισμούς και κριτήρια, καθι-ερώθηκαν με το παρατσούκλι «Ντελής». (Ντελη-Παναγιώτης, Ντελη-Γιώργης, Ντελη-Μιχάλης). Το Ναυπλιώτικο επώνυμο, μάλ-λον «Κουτσοδημήτρης», δε δια-σώθηκε. Λέγεται, πως οι γονείς είχαν επιβλητική και σεβάσμια παρουσία και πως αυτός ο χα-ρακτηρισμός του Ντελή, και μά-λιστα ξεχωριστά για τον καθένα, είχε επαινετή σημασία προς όλους τους. Βέβαια, η επιβίωσή τους ήταν δύσκολη, γιατί ως άν-θρωποι μιας μεγάλης, εύφορης και κοσμοπολίτικης πόλης, ήταν φυσικό επόμενο, να’ ναι διαφο-ρετικές. Παρά ταύτα ρίζωσαν γρήγορα. Έχτισαν τρία σπίτια της εποχής, εκεί όπου το σημε-ρινό του Παναγιώτη Σκουμπού-ρη κι ως τ’ αλώνι του Γεωργ. Αντ.

Σ μ υ ρ ν ή , καλλιεργού-σαν χωρά-φια, σύμ-φωνα με τις καθιερωμέ-νες για την εποχή συν-θήκες και βάλθηκαν ν’ αποκτήσουν πολλά γιδο-π ρ ό β α τ α . Αυτά, μπο-ρούσαν να φέρουν όλα τα υπόλοι-πα, άλλωστε πίστευαν κι αυτοί πως θα μπορού-σαν κάποια

στιγμή να επιστρέψουν,

αλλά ποτέ δεν πραγματοποιή-θηκε αυτή η επιθυμία τους. Τα παιδιά μεγάλωσαν κι ο Γιώργης δημιούργησε τη δική του οικο-γένεια, ενώ ο Μιχάλης έφυγε ως μετανάστης στο Μπουτζά της Σμύρνης. Η καταγεγραμμέ-νη παράδοση απ’ τον Τζαννέτο

Σμυρνή, απ’ το 1975, αναφέρει πως ο Μιχάλης υποχρεώθηκε σ’ άτακτη φυγή: Βρισκόταν, λέγει, στο Βρόχι τον Κάμπο-χωράφι δυτικά του Κάστρου και πάνω στον κεντρικό δρόμο προς την πρωτεύουσα της επαρχίας Φα-νάρι- όταν Τούρκος αξιωματού-χος, του ζήτησε το μοναδικό λά-γιο αρνί που υπήρχε στο κοπάδι (μελανό μαλλί μ’ άσπρο σημάδι στο μέτωπο). Ο Μιχάλης αρνή-θηκε ισχυριζόμενος πως είναι η μασκώτ της στάνης του. και πάνω στη λογομαχία τον σκότωσε, στέλνοντάς τον πίσω στο Φανάρι, δεμένο πάνω στ’ άλογό του.

Στο Μπουτζά, 1780-85, προάστιο της Σμύρ-νης, παντρεύτηκε μια Πατέρη. κι εκείνη ως μετανάστρια απ’ τα Πετράλω-να. Γρήγορα απέ-κτησαν 6 παιδιά. 4 αγόρια και 2 κο-ρίτσια. Ο Μιχάλης εξακολουθούσε να’χει επικοινω-νία με τον αδελφό του, μέσω ενός Πετραλωνίτη κα-λόγερου που πηγαινοερχόταν κι έτσι γνώριζε την κατάστα-ση κι ολόκληρου του χωριού. Παρόλ’ αυτά η κατάσταση της οικογένειας δεν πήγαινε καλά απ’ την τούρκικη καταπίεση και κυρίως εξ αιτίας των αγοριών π’ αποκτούσαν την προσωπική τους ανεξαρτησία κι άρχισαν

να εμπλέκονται σ’ οργανώσεις της ομογένειας. Σημαντικότερη η «Αδελφότητα για την απελευ-θέρωση της Ιωνίας», όνειρο που έγινε εγχείρημα έναν αιώνα αρ-γότερα απ’ τον ελλαδικό χώρο, τη γνωστή κι ως Μικρασιατική καταστροφή (1919-22). Μ’ αυτά τα δεδομένα, οι τότε ιθύνοντες αντιλαμβανόμενοι πως δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν το προσδοκώμενο δικό τους εγχεί-

ρημα, προτίμησαν να ενισχύσουν τον ξεσηκωμό των Ελ-λήνων στον ελλαδι-κό χώρο και κυρίως στην Πελοπόννησο. Έτσι, με τη δικαιο-λογία πως τα παιδιά των οικονομικών τους μεταναστών επιθυμούσαν να

επισκεφθούν συγγενείς ή προωθών τας τα με μυστι-κούς τρόπους, κάποιες χιλιά-δες π’ αυτά έφθασαν στα πατρογονικά τους χώματα. Ανάμεσά τους

και τα πέντε παι-διά του Μιχάλη, Αγγελής- Γιώρ-γης-Γιαννακός-Παναγιώτης- Αναστασούλα, ενώ η έκτη η Γαν-νούλα παρέμεινε στο Μπουτζά με τους γονείς τους κι έκτοτε η μελλοντική της στέριωση έμεινε άγνωστη Το ταξίδι τους επεισο-διακό και με πολλούς κινδύνους μέσα σε φορτηγό καράβι, έφθα-

σαν στο Ναύπλιο, όπου και η εντολή των γονιών τους να μεί-νουν, αλλ’ αυτά βλέποντας την τουρκοκρατούμενη περιοχή, που δεν διέφερε απ’ αυτή του Μπουτζά, συνέχισαν με τα πόδια για τον μπάρμπα τους στη Λυνί-σταινα, έστω και για προσωρινή διαμονή τους. Όμως έλειπε ο Γιαννακός, στην ουσία αυτο-κτόνησε γιατί είχε προσβληθεί από την κολλητική ασθένεια της ευλογιάς, και τ’ αδέλφια του δεν τον έριχναν στη θάλασσα, όπως τους το ζητούσε, για να μην πε-θάνουν κι εκείνα.

Στη Λυνίσταινα η ξαφνική παρουσία τους έγινε αποδεκτή απ’ το θείο και ξαδέλφια τους με πανηγυρισμούς, αλλά και με την επιταγή τους, πως θα ξανασυ-νεχίσουν και πάλι ενω-μένοι ως οικογένεια. Ο χρόνος της εκεί εγκα-τάστασής τους πρέπει να ήταν το 1817-18 και η ηλικία τους απ’ τα 27 και κάτω, γιατί η Ανα-στασούλα, μικρότερη απ’ αυτά τα τέσσερα, έχει καταχωρηθεί απ’ τον Δημήτρη Παπανδρέ-ου, πως είχε γεννηθεί το 1798. Η Παλιγγενεσία του 1821 τους διέκοψε την προσπάθεια της ανάπτυξής των, πλην όμως, όπως ήταν μυημένοι απ’ την προηγούμενη Αδελφότητα στο Μπουτζά και στη Σμύρνη, ήταν ήδη προετοιμασμένοι κι ανέμε-ναν τη στιγμή της Εξέγερσης.

Γι’ αυτό κι επεδίωκαν ν’ απο-κτήσουν μικρά και μεγάλα ζώα (κυρίως βοοειδή) , τα οποία θα τα διέθεταν γι’ αυτήν, όπως το γράφει ο Γιώργης Σμυρνής το 1846, σε μια αναφορά του, που υπάρχει στα Γενικά Αρχεία της Εθνικής Βιβλιοθήκης (τμ. χειρο-γράφων). Τα παιδιά αυτά για να τα ξεχωρίζουν κι απ’ τα Ντελη-γιωργόπουλα, τα φώναζαν άλ-λοτε Σμυρλή κι’ άλλοτε Σμυρνή,

έκφραση που συνε-χίστηκε και απ’ τα ίδια, για να παρα-μείνει πλέον κι ως επίσημο επώνυμό τους. Σ’ αυτή την αναφορά του, την οποία υπογράφει ως «Σμυρλής», δια-πιστώνουμε και δυο ακόμα πληροφο-ρίες. Η πρώτη πως στην Επανάσταση έλαβαν μέρος 20 Λυνιστιανόπουλα και η δεύτερη πως αυτός είχε αναλά-βει υπεύθυνος για τη σίτιση, ενδυ-μασία, εξοπλισμό κλπ, ολόκληρης της Λυνιστιάνικης συμ-

μετοχής, αλλ’ ακόμα και σε ποιες μάχες

έλαβαν μέρος. Κι όσο για το επώνυμο «Σμυρνής», για πρώτη φορά συναντάται το 1858, απ’ το γιο του Γιαννακό, όταν ήταν εκπρόσωπος της Λυνίσταινας στην έδρα, του τότε Δήμου μας, της «Φιγαλίας» (Ζούρτσα).

Συνεχίζεται:

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………...

. Oικογένεια Κουτσοδημήτρης Μιχάλης (εκ Ναυπλίου)

.Σμυρναίων ν1

.

. Παναγιώτης «Ντελής» (1725-30): Στη Λυνίσταινα 1775

.

.

. Γεώργιος «Ντεληγιώργης»(1755) Ελένη Μιχάλης «Ντεληγιώργης) 1760.

. (ακολούθησε η οικογένεια Ντεληγιωργαίων) (1758)

. *** (είχαν μυηθεί στην Επανάσταση για

. (Οι Ντεληγιωργαίοι ονομάστηκαν αυτό τους έδιωξαν για την Ελλάδα)

. Ντεληγιωργόπουλος. Είχαν και το ΜΙΧΑΛΗΣ (Στο Μπουτζά Σμύρνης 1782-1785

. Α΄ θύμα το 1822) ( Δημήτω Πατέρη (Βερβίτσα)

.

.

.

. 1)Γεώργιος (1787) 2).Αγγελής (1790) 3)Γιαννακός (1790) 4)Παναγιώτης (1792) 5)Γιαννούλα (1795) 6) Αναστασούλα (1798)

.

. Στη Λυνίσταινα από Μπουτζά Σμύρνης (1775)

.

.

. 1 Γεώργιος 2 Αγγελής 4 Παναγιώτης 6 Αναστασούλα* 3 {Γιαννακός πνίγηκε λόγω ευλογιάς}

. (επόμενο) * (Μητέρα Λιακορκολαιων-Παπανδραίων)

.

. Πανανός (1839) Γιώργης (1840)

.

. Κωνσταντίνα

. Τασιούλα Γιαννάκης Αντώνης (1864)

. Παναγιώτα Παναγιώτα Μηλιά Δράκου Μάρκος(1866)

. Θειοφάνη Τριανταφυλλιά Λώλου

. κόρη Γιωργούλα

. κόρη (Στ. Π. Δημητρακόπουλο) Παναγιώτης Γιώργης

. Ανδριάνα Νικολάκης(1898) (1897) (1906)

. (Γεώργ. Αθ. Κορκολή) Γιώργος(1931)

. Θανάσω Γιωργίτσα

.

. Συνεχίζεται:

. Επιμέλεια Σωκρ. Τζαν. Σμυρνή

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Αντ. Γ. Σμυρνής Γεώργ. Αντ. Σμυρνής Παν. Μάρκ. Σμυρνής

Νικ. Αντ. Σμυρνής Γιωργούλα Γ. Σμυρνή- Στ. Δημητρακόπουλος

Γεώργ. Μάρκ. Σμυρνής

περάσουμε, κι όλοι μαζί, ευ-χάριστα τις ημέρες μας εκεί. Θα επαναληφθεί και φέτος το όμορφο πανηγυράκι της αγίας Παρασκευής στην Κα-τώβρυση (26 Ιουλίου), όπως επίσης και το μεγάλο μας πανηγύρι του 15Αύγουστου, το γνωστό σε όλους μας ΛΥ-ΝΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ, στις 14 και 15 Αυγούστου, Σάββατο και Κυριακή βρά-δυ. Λόγω της συγκυρίας των ημερών, το ιδιαίτερο βάρος θα δοθεί για την παραμονή το βράδυ, δηλαδή το Σάβ-βατο.

Έχει σχεδιαστεί επί-σης, να πραγματοποιηθεί και φέτος η γιορτή της νε-ολαίας μας, με πιθανότερες ημέρες, τη ΔΕΥΤΕΡΑ ή την ΤΕΤΑΡΤΗ (16 ή 18 Αυγού-στου), κατόπιν συνεννοή-σεως με τα παιδιά μας. Η συγκεκριμένη ημέρα θα ανακοινωθεί έγκαιρα. Τέ-λος, ανακοινώνουμε ότι η καθιερωμένη βράβευση των παιδιών της ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑΣ, που πέτυχαν πέρυσι σε ΑΕΙ και ΤΕΙ ή αποφοίτησαν από αυτά, επειδή δεν έγινε φέ-τος η χοροεσπερίδα μας, η βράβευσή τους θα πραγμα-τοποιηθεί στο πανηγύρι του 15Αύγουστου, το βράδυ της παραμονής. Όμως, επειδή

δεν γνωρίζουμε τα ονόματα των παιδιών ΠΑΡΑΚΑΛΟΥ-ΜΕ θερμά για την έγκαιρη ενημέρωση του Συλλόγου μας, στο τηλέφωνο οιουδή-ποτε μέλους του Δ.Σ για τη σχετική προετοιμασία.

Με πατριωτικούς χαιρετισμούς

Το Δ.Σ του Συλλόγου

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 62 7 734

Many persons visit and leave it every week, the weather is good, the facilities help a lot. Fe. All the products arrive there two and three times per week, as local market: bread, vegetables, fish etr. Also, wa-ter, tv, telephone in homes, the streets enough good. Doctors, nurses, every now and them there. Also three café to spend their time in the afternoon. Furthermore our association council will organize three special days. July 26th saint’s Paraskevi name day, August 14th-15th, and 16th the youth holiday.

*Thanasis Elias Agelopou-los who died one year

ago left a “will” to association Council. He left a piece of his garden in order to be built guest’ house for visitor com-patriots who don’t have home in Lynistaina.

aInto the late cemetery there is an old church

named “Saint Apostoli”, but now it is in bad condition. For that reason have been collect-ed money instead of wreaths. Papa- George Agelolopoulos (compatriot) will help more

offering 8500-10000 e, to his spouse’s death memory (as on other page).

*In addition the late cem-etery’s land is not in

better condition too. So, from another funeral, Athanasias’s Micheli, have been collected 2000 e. We hope to have a good begging, but there are still graves into it. The plans, all the bones to be collected un-der a tall tomb and their land to be cleaned as a nice area. The president of association council mr Agelopoulos has written an article with details. Now, its whole area is already wild. Everyting covered by trees, grasses etr., although has been cleaned many times. It closed 1984

aIn the first days of May, a team of Ancient Olym-

pias’ archaeology visited Lyni-staina, to see and to check the old monuments. That team was called by mr Giannopou-los Petros chairman town hall’s council. We hope for their next steps.

*It has been decided to have an internet page.

We’ll try to be ready until Sep-tember. Meanwhile we need your suggestions in our e-mail

linist@otenet.gr .

* April 24th was honoured George Giannopoulos by

his university college of Taft California, because of as base member of NASA, became known with an excellent fame and repute. So the uni-versity created a nice feast for 4-5 persons every year, as we wrote in the previous “Lynis-tianiki Pfoni”. For that reason we sent a letter to the editors of local newspaper: as some parts of it:

“ Dear Sirs,

I am very pleased to write to you concerning a family from

our village, Lynistena, near An-cient Olympia, Greece, where in the 8th century the first Olympic Games were held. You will not have heard of this village but the family Gianopulos is known to your community because of the successful life they made in your town, and we feel that they have created a bond between our two “villages”. It started when in 1911 a young man, Tom Gianopulos, aged 18 who spoke no English and had very little education, came to start a new life and raise a family in Taft, California, a little later, with his wife, Vassiliki, also from

our district in Peloponnese. Tom Gianopulos had three children, two of them sons (Pete and George), had good educations and exceptional careers……

The second son, George, af-ter completing his studies, went on to work at NASA and contrib-uted with others to the pioneer-ing computer work for guided missiles, and we are delighted that he will be honoured this year, on April 24th at the School, during the year of the celebra-tion of one hundred years of your town, Taft….

We as a community in Lynis-tena send you our best wishes on the occasion of the cente-nary of Taft, and offer you our very sincere congratulations. We hope that the two “villages” will continue to go hand in hand with the future generations of this family…..

Socrates Smyrnis **

But and George sent to his Col-lege a thanks cordial letter: Dear Dick Snyder:

What a thrill it was to re-ceive the Taft Union High

School Hall of Fame recognition last month. It is an honor that will remain with me for the rest of my life.

It is as I said that evening, those four years at TUHS were

formative, a period in which some very substantial foun-dations were formed. Having grown up in a household of im-migrants, many of the poten-tials for us kids were not truly understood. Could Greek kids go to college? Could a Greek kid become a doctor? These were fundamentals that were not completely understood at home. It took TUHS, its wonder-ful faculty, a neat bunch of kids from the professional segment of Taft that stirred me/us into the colleges and universities. For all of this, I/we are forever thankful.

I was particularly impressed with your introduction of yours truly. You had obviously done a lot of research. The quotes, the chronicling of my life, the in-depth understanding of what I was involved in back then il-lustrate more than just a pass-ing commentary. In fact, my older son has been particularly vocal about your presentation and the level of understanding it demonstrated. Again, for all that, I am in your debt.

Let me once again thank you for honoring me. In so many ways, it is TUHS that is honored. I am forever indebted to you all for this. Yours truly,

George N. Gianopulos

Dear Lynistians continued from page 7

ταρρυθμισιομανείς προχωρούν ακάθεκτοι στον «Καλλικράτη», υπό την παράξενη σιωπή όλων των «θιγομένων». Καρατομούνται νομάρχες και δήμαρχοι με την κατάργηση των παραδοσιακών και ιστορικών θα προσέθετα Νο-μαρχιών και Δήμων και σιωπούν , θυμίζοντας το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω». Βέβαια, δεν είναι και τόσο δυσανάγνωστη η αιτία της περίεργης συναίνεσης των λεγο-μένων «αυτοδιοικητικών» . Είναι η προσδοκία ότι κάποιο ρόλο θα βρουν στη νέα δομή για την ικα-νοποίηση των όποιων φιλοδοξιών τους.

Είναι πολιτικός παραλογισμός και αβάσταχτος Αβδηριτισμός (έχτιζαν πολυτελείς κρήνες, λέει η σκωπτική παράδοση για τους Αβδηρίτες , ενώ δεν είχαν νερό) να επιχειρείται σήμερα αυτό το πο-λυδάπανο πείραμα. Υπολογίζεται ότι ο «Καλλικράτης» θα κοστίσει τέσσερα δισεκατομμύρια Ευρώ περίπου ως πρόσθετο δαπάνημα . Είναι ώρα τώρα για τέτοια πειρά-ματα;

Είμαι αντίθετος προς τον « Καλλικράτη» για δύο σοβαρότε-ρους ακόμη λόγους :

Πρώτος, γιατί η εκλεγμένη Πε-ριφέρεια διαμορφώνει τις προϋ-ποθέσεις για δυνητικό ακρωτηρι-ασμό του ενιαίου και αδιαίρετου έθνους – κράτους. Η «γκιλοτίνα» στήνεται. Οι συνθήκες περιμένουν την ωρίμανσή τους. Δοβλετοποίη-ση, βιλαέτια και ποικίλες αυτονο-μήσεις λαμβάνουν θέση μάχης. Η Ισπανία, η Ιταλία και το Βέλγιο,

ας περιορισθούμε σ’ αυτά, με τις αυτονομημένες περιφέρειές τους αντιμετωπίζουν κινδύνους εθνι-κής αποσύνθεσης.

Και δεύτερος, γιατί ο υπερδι-ευρυμένος Δήμος του «Καλλικρά-τη» καταστρέφει τον Κοινοτισμό, την πανάρχαια φυσική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτι-σμική και διοικητική έννοια χάρη στην οποία επέζησε στους αιώνες ο Ελληνισμός.

Η προθυμία με την οποία προ-τίθενται οι τοπικοί άρχοντες και οι μεταρρυθμισιομανείς του «Καλ-λικράτη» να προσχωρήσουν στο εγχείρημα χάριν των Ευρωπαϊκών κονδυλίων, μου θυμίζει τον μύθο και την τύχη των συντρόφων του Οδυσσέα στο παλάτι της Κίρκης.

Αναγνωρίζουμε ότι οι παρα-γωγικές σχέσεις έχουν αλλάξει. Η παραδοσιακή γεωργοκτηνοτρο-φία έχει δραματικά υποχωρήσει τις τελευταίες δεκαετίες . Όμως οι ανάγκες για γεωργικά και κτηνο-τροφικά προϊόντα της Ελληνικής γης παραμένουν και περιμένουν με τις κατάλληλες προσαρμογές να σώσουν την Ελληνική οικονο-μία . Η πλαστική και εικονική οικο-νομία των άχρηστων και κατανα-λωτικών υπηρεσιών εξήντλησε τα όρια της. Και αυτή είναι η βασική αιτία της οικονομικής κρίσης που μας πλήττει . Αντί να βάζουμε την ταφόπλακα στα θνήσκοντα, χωριά μας , ας σκεφθούμε πώς θα μπο-ρούσαν να σωθούν και να διαδρα-ματίσουν έναν επωφελή ρόλο.

Υστερόγραφο : Κλείνω αυτό το σημείωμα με μια έκκληση . Ας διορθώσουν οι κυβερνώντες ένα ασυγχώρητο σφάλμα , που

χρονολογείται από τη δεκαετία του ’80, από την εποχή «Κουτσό-γιωργα» .Τότε ακρωτηριάσθηκε η Πελοπόννησος με την ανιστό-ρητη , παράλογη και καθαρά φαυλοπελατειακή απόφαση να υπαχθεί η Ηλεία και η Αχαΐα στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, που κατά βιασμό της γεωγραφίας , της ιστορίας , της παράδοσης και των οικονομικοκοινωνικών δεδομέ-νων, πλασματικά σχηματίσθηκε . Το μέγεθος του ανοσιουργήματος καταγγέλλει ο Ευριπίδης , στην τραγωδία του «Ιφιγένεια εν Ταύ-ροις» και μαρτυρεί ενώπιον του δι-καστηρίου της αιώνιας Ιστορίας :

«Πέλοψ ο Ταντάλειος ες Πίσαν μολών θοαίσιν ΄ιπποις…»

(Ο Πέλοπας , ο γιος του Τάντα-λου ήλθε με γοργά άλογα στην Πίσα…)

Η Πίσα του Οινομάου όπου έφθασε ο Πέλοπας , βρίσκεται στην Ηλεία . Ήταν η οργανώτρια πόλη των Ολυμπιακών αγώνων .Από τον Πέλοπα έλαβε το όνομα της η Πελοπόννησος. Δεν είναι έγκλημα το να αφαιρούμε από την ενιαία Πελοπόννησο την Αχα-ϊοΉλιδα όπου έφθασε και εβασί-λευσε στο βασίλειο της Πισάτιδος Χώρας ο Πέλοπας;

Αλλά και όλοι οι ιστορικοί , από τον Ηρόδοτο και τον Θου-κυδίδη μέχρι τον συγγραφέα του Χρονικού του Μορέως, αναγνωρί-ζουν την Αχαΐα και Ηλεία ως φυ-σικά συστατικά μέρη του Μοριά, της Πελοποννήσου. Αυτή είναι η ιστορική, φυσική και ηθική τάξη των πραγμάτων. Τα άλλα είναι πα-ραλλαγές εθνικής και κοινωνικής φθοράς.

Β.Γ.Π. 20 . ΙV . 2010

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ»

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦωΝΗΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Σύνδεσμος Αποδήμων ΛυνιστιάνωνΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΑΙΟΛΟΥ100 Τ.Θ. 4043,10210ΕΚΔΟΤΗΣ:

Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος(Πρόεδρος)

Παρασκευά 7 Μαρούσι 15124 τηλ. 210-80.20.464

Διευθυντής-Αρχισυντάκτης κοι υπεύθυνος Ενοντι του νόμου

ΣωκράτηςΤζαν. ΣμυρνήςΠρατίνου 39, Παγκράτι 11634

τηλ.: 210-72.33.146κιν: 6945,171322email: lynistaina@gmail.com

Συντοκτική Επιτροπή: Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος Γεώργιος Ηλ. Αγγελόπουλος

ΣωκράτηςΤζον. ΣμυρνήςΣυνδρομή:

-Για τον Σύλλογο 15 ευρώ (εξωτερικού 30 ευρώ)

- Για την εφημερίδα 10 ευρώ (Εξωτερικού 50 ευρώ)Επιταγές-Εμβάσματα

Τ αχ. Θυρίδα 4043.10210

Επιταγές ΕξωτερικούΔημήτριος Π. Μιχελής

Αιόλου 100Υπεύθυνοι Συνδρομών

Όλα τα μέλη του του Δ.Σ.

(Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου)

Χαρούμενο δροσερό καλοκαίρι

- Συνέχεια από τη σελίδα 1- Συνέχεια από τη σελίδα 1

κυριότερο που τους έλειπε ήταν το νερό. Όμως, το νερό, έστω και πάνω στο δρόμο για να μη χα(ϊ)σομερίσουν συνοδευόταν, τουλάχιστον και μ’ ένα λουκού-μι. Και για τους χωριανούς το νερό, μπορεί να μην άξιζε τίπο-τα, αλλά ήταν φερμένο απ’ την πανώβρυση στον ώμο με το βα-

ρέλι το ξύλινο και το βαρύ με τις δόγες του. Αλλά για να’ναι κρύο κι αποσταγμένο το διατηρούσαν στις πύλινες βύκες. Κι αυτό το ποτήρι το νερό δημιουργούσε τις πιο καλές και τις πιο θερμές φιλίες. Αυτό συνεχίζουν και οι δυο πινακίδες, καθώς τ’ αμάξια είναι πάντα βιαστικά και μονό-δρομα. Τους υποδηλώνουν απ’

το 1973 που έχουν στηθεί εκεί πως σε 400 μ, τους αναμένει το γαλήνιο ξαπόσταγμα, κάτω απ’ τα πλατάνια, τα τρία σωληνάρια της πανώβρυσης, ο επιβλητικός ναός του αγ. Νικολάου, αλλά και το απέραντο βάθος του ορίζο-ντα, στην πέρα μεριά, το σαμάρι της Ρακαλίνας και η κορυφή του Επικούριου Απόλλωνα, όπου, στις εποχές της λατρείας του, προεξείχε το «ξόανό» του.

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 628 735

«Καλώς ήλθατε στη Λυνίσταινα»- Συνέχεια από τη σελίδα 1

για τους συμπαθείς νέους μας, το Θανάση Νικ. Μιχελή και τη σύζυγό του τη Μαίρη. Τα παι-διά αυτά δεν είναι οπωσδήποτε επαγγελματίες, δεν είναι ταυ-τισμένα ακόμα με τα νέα τους καθήκοντα. Πρόκειται όμως για πατριωτάκια μας, για ένα ζευ-γάρι του χωριού μας, για παιδιά που έχουν καλό χαρακτήρα, που έχουν ανάγκη από δουλειά, που έχουν ανάγκη από οικονο-μική στήριξη. Πιστεύουμε ότι θα αγωνισθούν και θα τα κα-ταφέρουν, γιατί, πάνω απ’ όλα , έχουν θέληση. Η επιτυχία τους θα είναι και επιτυχία όλων μας. Για να γίνει όμως αυτό, εκτός από τη δική τους θέληση και προσπάθεια, χρειάζεται και η δική μας ηθική και οικονομική στήριξη, η δική μας ενθάρρυν-ση, για να σταθούν στα πόδια τους. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά-

με ότι εμείς βρισκόμαστε συνή-θως εκεί τις καλές ημέρες, τις γιορτινές, τις ευχάριστες, ειδικά τις καλοκαιρινές. Τι γίνεται όμως μετά; Τι γίνεται όταν σβήνουν τα φώτα του καλοκαιριού, όταν πέ-σουν τα φύλλα, όταν μαυρίσει ο ουρανός, όταν δεν κυκλοφορεί ψυχή στο χωριό μας; Τα παιδιά αυτά ή όποια άλλα παιδιά στη θέση τους, παραμένουν αμετα-κίνητα εκεί και μας περιμένουν. Έτσι, πρέπει να βλέπουμε όλοι την υπόθεση του περιπτέρου μας, το οποίο με τόσο κόπο, με τόσα τρεχάματα, με τόσα πα-ρακάλια καταφέραμε να στή-σουμε εκεί. Είναι το στολίδι μας, είναι η ζωή και το μέλλον του χωριού μας και έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Χρειάζεται όμως την υποστήριξή μας. Δεν είναι του Συλλόγου. Είναι κτήμα όλων μας.

Με την ευκαιρία αυτή της αλ-λαγής της φρουράς, στο πρώτο

ζευγάρι, τον Γιάννη και τη Βού-λα, που παρέδωσαν τη σκυτά-λη, εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας για το έργο που πρόσφεραν στο χωριό μας, στην πλατεία επί τρία και πλέον χρόνια, πάντα βέ-βαια και με το όποιο δικό τους οικονομικό όφελος.

Στο νέο ζευγάρι, τον Θανά-ση και τη Μαίρη, που τους αντι-καταστούν, ευχόμαστε καλή επιτυχία. Δεν πρέπει να ξεχνούν ποτέ ότι ο στόχος της δημιουρ-γίας αυτού του περιπτέρου ήταν και παραμένει διπλός. Πρώτον, η εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου και δεύτερον «να φάει ψωμάκι» μια οικογένεια του χω-ριού μας που έχει ανάγκη, πράγ-μα το οποίο είναι κατορθωτό.

Με αυτές τις σκέψεις πρέπει να προχωρήσουν. Εμείς θα εί-μαστε πάντα δίπλα τους και θα τους στηρίζουμε.

Αντώνιος Αγγελόπουλος

Αλλαγή φρουράς στο τουριστικό μας περίπτερο- Συνέχεια από τη σελίδα 1

τις παραχωρημένες ιδιαιτερότητές τους. Όμως, ο τελικός χώ-ρος των Σκορτών καταστάλαξε μετά το 1261, όταν ξαναδημι-ουργήθηκε το Δεσποτάτο του Μιστρά, απελευθερώνοντας, τη μισή ανατολική Πελοπόννησο. Η ακαθόριστη γραμμή (ευθεία ή τεθλασμένη) βορρά –νότου, πρέπει να περνούσε Ρακαλίνα- Κουκούρεβο, όπως έχει καταγραφεί στο γαλλικό χρονικό. Το βέβαιο πάντως είναι πως η Λυνίσταινα έμεινε στη Φραγκολε-βαντίνικη περιοχή και πάνω στα πολλά στρατηγικά περάσματα και γνωρίζοντας πως ο ντόπιος λαός τούς ένοιωθε κατακτητές, προσπάθησαν να περιφρουρήσουν τα σύννορά τους, όσο πιο δυνατότερα μπορούσαν. Γι’ αυτό εκσυγχρόνισαν το κάστρο με τα 20 καμίνια ασβεστίου στη γύρω περιοχή (τα περισσότερα και σήμερα ορατά), την άμμο την είχαν δίπλα τους στη Μούσγα και στο αμμουδοκατάραχο των Βιγλοβουνίων, γι’ αυτό κι αξιο-ποίησαν τη Λυνίσταινα με διοικητική υποδομή- ο πύργος που σώζεται είναι ένας απ’ τους αρκετούς που πρέπει να υπήρχαν σ’ όλο το καταράχι- και γι’ αυτό μετετράπη σ’ αξιοποιήσιμη ολό-κληρη η περιοχή της. Καστανιές όλους τους αμμώδους λόφους, μουριές στις παράπλευρες με το ποτάμι περιοχές, οι πλαγιές, τα ρέματα και τα ρυάκια μεταμορφώθηκαν σε καλλιεργήσιμους χώρους με τ’ αναρίθμητα πεζούλια, ενώ τα γιδοπρόβατα πρό-σφεραν το δικό τους πλούτο. Λυνίσταινα και κάστρο της, ως παραμεθοριακά και τα δυο, εξοπλιζόντουσαν, αλλά και εκσυγ-χρονιζόντουσαν συγχρόνως.

Έτσι, μ’ αυτή τη διαίρεση της Πελοποννήσου σε «κυβερ-νητική» και «φραγκολεβαντίνικη», καθορίστηκαν και τ’ άτυπα όρια της περιοχής των Σκορτών, π’ άρχιζαν απ’ την Καρύτενα κι έφθαναν ως τη θάλασσα, ακολουθώντας τον Αλφειό από τη μια, κι ως την ανατολική γραμμή των συννόρων τους απ’ την άλλη. Σ’ αυτή την περιοχή, με κέντρο την κωμόπολη Λυνίσται-να, επικρατούσαν ειδικές διοικητικές συνήθειες που εξασφά-λιζαν και την ελευθερία της ανεξαρτησίας των. Όμως, όπως έχει, επίσης, καταγραφεί στο γαλλικό χρονικό, ο τοποτηρητής στην Πελοπόννησο πρίγκιπας της Σαβοϊας Φίλιππος, θέλησε να επιβάλει επιπρόσθετη φορολογία «στους άρχοντες και στους πλούσιους της περιοχής των Σκορτών». Οι τοπικοί άρχοντες π’ αντέδρασαν, συγκεντρώθηκαν κρυφά στη Λυνίσταινα, στο σπί-τι των αδελφών Μικρονά, Γεώργιο και Ιωάννη, τους οποίους «… τους θεωρούσαν όλοι σαν αρχηγούς των, γιατί ήταν καλοί πολεμιστές και περισσότερο δραστήριοι απ’ τους άλλους» (παράγρ.922).. Η σύσκεψη που ψήφισε «ένοπλη εξέγερση», κα-τέδειξε και «τους Γκουγερμέ Μακρή και Νικόλα Ζιλιλιαμάρη που ήταν οι πιο καλοί ομιλητές σε πειστικότητα» να προσκα-λέσουν τα στρατεύματα του Δεσποτάτου, τα οποία κι αμέσως ανταποκρίθηκαν. Μια ενέργεια κοινή απ’ όλους τους Έλληνες μαζί, εναντίον των κατακτητών τους, αλλά με τη σπίθα του φου-ντώματός της απ’ τα δυο αδέλφια Μικρονάδων στη Λυνίσταινα. Την εξέγερση της Λυνίσταινας την παρομοιάζουν και δικαιο-λογημένα μ’ αυτή του Αγιο- Θανάση και της Καρύταινας, όταν κι εκεί έλαβαν μέρος όλοι οι επαναστατημένοι Πελοποννήσιοι. Διαφορά τους πως εκείνη, επειδή πέτυχε απέκτησε πατεράδες πολλούς, ενώ η δικιά μας π’ απέτυχε, εκτός απ’ την κατάσκαψη χωριού-κάστρου και πρωταιτίων με «σκλαβωτική» σκληρότη-τα κι απαξίωση παραδειγματική, σαν ορφανή πλέον καταποντί-στηκε, ξεχάστηκε, λησμονήθηκε. Βέβαια, ευθυνόμαστε κι εμείς που δεν την έχουμε αναδείξει, αλλ’ ούτε και φροντίσαμε να συ-μπορευθούμε ιστορικά με τους συνεχιστές του Μιστρά, γιατί οι δυο αγγελιοφόροι Μακρής και Ζιλιλιαμάρης, σύμφωνα με την απόφαση στη σύσκεψη της εξέγερσης στη Λυνίσταινα, έφυγαν για την πρόσκληση των κυβερνητικών στρατευμάτων, στην εορτή του Αγίου Νίκωνα της 26 Νοεμβρίου ως προσκυνητές του, αλλά και τώρα δεν είναι αργά!.

ΣυΝΕχΙζΕΤΑΙ

Λυνίσταινα και κάστρο πάλι μαζί στην

«εξέγερση του 1302»- Συνέχεια από τη σελίδα 1

δικούς τους, παραθερίζουν, επισκέπτονται και τρέχουν εκεί σαν «μπουλούκια» γλυκιάς άφιξης. Κάνουν τα ταξίδια της ανακάλυψης των ονείρων τους.

Αλλά όλ’ αυτά, έστω κι αργά θα τελειώ-σουν, θα φθάσουν στ’ απροσδόκητο τέλος τους. Τα χωράφια δεν σπέρνονται, οι κήποι δεν καλλιεργούνται, τα ήμερα δέντρα έχουν αποδεκατιστεί , η πληθώρα των αμπελιών ανήκει στο παρελθόν και τα σπίτια τον ίδιο δρόμο ακο-λουθούν, μια και πολλά απ’ αυτά έχουν ήδη ισοπε-δωθεί. Παρ’ όλα αυτά το χωριό θα παραμένει ζωντανό, αναμέ-νοντας για τις καλύτερες ημέρες του, όπως έγινε και στο παρελθόν, όταν βρισκόταν ακό-μα στην πρώτη του θέση, το Λενικό. Αυτές οι καλύτερες ημέρες, μπορούν να έλθουν από μι’ άλλη κατηγορία συμπατριωτών μας που θέλουν αλλά δεν μπορούν. Τα σπίτια τους πουλήθηκαν με την εσωτερική μετανάστευ-ση, γιατί μονάχα αυτά τους πρόσφερναν σο-βαρό «καπιτάλιο», για να εδραιωθούν στους νέους τους τόπους. Άλλωστε, τότε, ήταν όλα δύσκολα. Οι αμαξιτοί της ταλαιπωρίας έφθα-ναν έως Ανδρίτσαινα και από εκεί ποδαρά-το, αλλά και το χωριό μ’ όλες τις ντόπιες δυ-σκολίες, παράλληλα και μέχρι τώρα που τα

πράγματα άλλαξαν και η ζωή τράβηξε μπρο-στά, το δικό της δρόμο.

Μπροστά, επίσης, τράβηξαν τα όνειρα, η αγάπη για το χωριό απ’ τις νεότερες γενιές, π’ απεγνωσμένα ψάχνουν να βρουν κάπου να χτίσουν και να ενωθούν με τις αθάνατες μορφές των προγόνων τους, χωρίς βέβαια ανταπόκριση… Όμως, αυτή η κατηγορία των συμπατριωτών μας είναι και η μοναδική λύση

για την ανόρθωση και την αναζωπύ-ρωση του χωριού μας, όπως έχει γίνει από 50ετίας σε πολ-λά χωριά ολόκλη-ρης της ηπειρωτι-κής Ελλάδας. «Να διατεθεί χώρος για κατασκευή νέου οικισμού». Κι αν οι έρπουσες λού-ζες γίνονται εμπό-

διο, υπάρχουν τρόποι λογικοί και πειστικοί για την παράκαμψή τους. Αυτός ο οικισμός θα φέρει την αναγέννηση και τη ζωντάνια σ’ ολόκληρο το χωριό. Κι αυτή τη μετάλλαξη τη χρειάζεται η Λυνίσταινα. Θα’ναι η νέα της αναπνοή, αλλά και μαζί της, θ’ αναστυλωθεί κι ολόκληρο το παλιό χωριό. Δόξα τω Θεώ, τέτοιες δυνατότητες υπάρχουν και μάλιστα πολλές, αρκεί η θέληση και το ενδιαφέρον ΟΛωΝ μας, να είναι εφάμιλλα της επιθυμίας αυτών των συμπατριωτών μας, που επιθυ-μούν να επιστρέψουν στις ρίζες τους.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής Διευθυντής «Λ.Φ»

Κι όμως υπάρχει λύση για την αναβίωση του χωριού

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Επίσκεψη της αρχαιολογικής υπηρεσίας στη ΛυνίσταιναΠληροφορηθήκαμε πως εκπρόσωποι της αρχαιολογι-κής υπηρεσίας Αρχαίας Ολυμπίας επισκέφθηκαν τους αρχαιολογικούς μας χώρους, μ’ ενέργειες του Δήμου και ειδικότερα απ’ τον κ. Πέτρο Γ. Γιαννόπουλο, που εί-ναι και πρόεδρος του ΔΣ του. Οι εκπρόσωποι αυτοί, απ’ ό,τι ακούσθηκε, ικανοποιήθηκαν απ’ τ’ αποτελέσματα των διαπιστώσεών τους. Όμως, οι αρχαιότητές μας, γενικά, που καλύ-πτουν ολόκληρο το φάσμα τους, μας χρειάζονται και έντονα και ασταμά-τητα, διαφορετικά θα χαθούν. Ένα απ’ αυτά κι ο πύργος μες στο χωριό που κινδυνεύει να γκρεμιστεί. Τα πουρνάρια αν κι έχουν κοπεί πολλές φορές πιέζουν τα τοιχία του προς τα έξω. Εκτός αυτού χαμηλώνει συνε-χώς και κονταίνει. Αλλά βιώνει κι ένα ακόμα μειονέκτημα. Τον ασφυκτικό πνιγμό του απ’ τα κοντινά κτίσματα, όπως φαίνεται σ’ αυτή τη φωτογρα-φία, τραβηγμένη απ’ το Θανάση Ι. Κορκολή. Κάτι πρέπει να γίνει και να μην μένουμε μοιρολατρικά καθηλωμένοι, πως αυτή είναι η μοίρα του.

Mέρος της Λυνίσταινας (απ’ το πρόσφ. Αρχ. Του Θαν. Ι. Κορκολή)

Πέτρ. Γιαννόπουλος

Λυνιστιάνικη Φωνή 9 736αρ. φύλλου 62

Το ημερολόγιο της Ένωσης Πελοποννησίων Αρτέμιδας

Κάθε Σύλλογος, κάθε Ένωση π' αφορά τις ιδιαίτερες πατρί-δες συνανθρώπων που ζουν, θεληματικά ή όχι, σε ξενιτεμέ-νους χώρους, είν' άξιοι συγχαρητηρίων. Οι δικές τους σκέψεις είναι τροφή «αντρειοσύνης κι αντοχής» γι’ αυτά π’ άφησαν πίσω τους, τα οποία ούτε θέλουν να χαθούν, αλλ’ ούτε και να λησμο-νηθούν απ’ τους δικούς τους απογόνους συνεχιστές των. Μια απ’ αυτές και η Ένωση Πελοποννησίων Αρτέμιδας (Λούτσα), «Ο Μωριάς». Ο χώρος των γραφείων της είναι η απαλή όαση νοσταλγίας για όλους τους Πελοποννησίους. Οι συναντήσεις, οι εκδρομές, οι χοροί, οι συνεστιάσεις κι όλα τα υπόλοιπα, για όλους τους, ηρεμία της ψυχής, αναβρασμός της περηφάνιάς των, αλλά κυρίως πως οι πατρογονικές τους πατρίδες και τ’ αναμμένα τζάκια της καρτερίας των, δε θα σκεπαστούν με το πέπλο της λησμονιάς και της ερήμωσης. Και η εν λόγω Ένωση, κάθε τόσο, προχωρεί κι ένα βήμα

παραπέρα, όπως και φέτος, μ’ ένα ωραίο και μεγάλο ημερολόγιο τοίχου, για να κρατεί τη μνήμη σ’ εγρήγορση, να της προσφέρει απλόχερα την ελ-πίδα, αλλά και την υπόσχεση μαζί, πως «τι κι αν έφυγαν!». Είναι εκεί κοντά τους… Ο χάρτης του «πλατανόφυλλου», ο καθρέφτης του αντικρίσματος των συναισθημάτων τους, των σκοπών που έχουν αγκαλιάσει, αλλά και η ανταμοιβή των προσφορών τους. Το ίδιο και οι υπόλοιπες φωτογραφίες, που υποδηλώνουν τα παλιότερα επαγγέλματα, με την παράλληλη απομά-κρυνση του χρόνου, απ’ όλο τον Πελοποννησιακό χώρο.. Έτσι, όλα είναι σαν χθες, ακόμα και του καθενός το φευγιό, μεταξύ των οποίων και των με-

λών του διοικητικού τους συμβουλίου {Νομικός Αντ.- Μποτζολής Σπύρος (ο και φίλος μας)-Χλεπάκος Σπ.-Λιαμπότης Γιάν-Χάμψας Περικ-Κοζάκης

Γιάν.-Λυμπερόπουλος Δημ ), που παραμένουν μάτι άγρυπνο για όλους τους συμπατριώτες και για όλες τις γενιές. Γι’ αυτό και η ευχή μας, για «καλή τους αντοχή» είναι πηγαία κι ολόθερμη.

Μια ζωντάνια ψυχής θα δώσει η ποι-ήτρια Ελένη Σαργένη, μ’

αυτήν την τελευταία της ποιη-τική συλλογή, με τίτλο: «Ώρες περισυλλογής». Τα ποιήμα-τά της μες απ’ τις 8 ενότητές τους {Πτήσεις-Χθες-Σήμερα-Αύριο- Χαρές-Λύπες-Προβληματισμοί-Θεέ μου}, διακατέχονται από την αυθεντικότη-τα των νοημάτων τους, που αναβαπτίζουν τη δύναμη του νου και των συναισθημάτων της. Σ’ όλα τους κυριαρχεί η σαφήνεια και οι όψεις της ζωής, γιατί με την ποιητική, τώρα πια, πείρα της ονειρεύεται και ποθεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός καλύτερου χρόνου, ο οποίος τα θυσιάζει όλα στην αδιατάραχτη πορεία του. Γι’ αυτό και καθρεφτί-ζει, κάθε φορά, αυτή τη ζωή στο πρόσωπο του αναγνώστη της, με κυρίαρχη επιδίωξη τη μετα-λαμπάδευση των αλλεπάλληλων, αλλ’ όχι και συγκρουόμενων, μη-νυμάτων της.

Αυτό, το ηθελημένα λιτό κι απέριττο έργο της, με τα 31 ποιή-ματα, καταξιώνει μια καινούργια, πολυσύνθετη και γεμάτη ελπίδα συνολικότητα, π’ όμως βρίσκεται και σε μια διαρκή συμπορεία με το δικό της εαυτό. Μ’ αυτή, όμως, τη συμπορεία, πλησιάζει και τους αναγνώστες της, γιατί τα ποιήμα-

τά της μιμούνται τις ζωές τους μ’ όλες τις αισθήσεις κι εκφάνσεις τους. Κάθε τους λέξη συμπλη-ρώνει τα κενά τους κι εξυψώνει τη φαντασία τους, γιατί η φωνή τους, συγχρόνως, μιλάει σε καρ-διές με τρόπο υπεύθυνο, μια και προβάλλει ως έμβλημα παρακατα-θήκης τις άφωνες τραγωδίες της ζωής, με τις οποίες αναταράζεται

η συνείδηση τ’ αναγνώ-στη. Κάθε ποίημά της αποκαλύπτει με συγκί-νηση και μια πλευρά ενός κόσμου, ενώ πα-ράλληλα εξομολογείται με ησυχία, φυσικότητα και παρρησία, πάνω στη σκέψη μου, τις δικές

μου σκέψεις, αναμένοντας την παρόμοια συμπορεία της και στην επόμενη ποιητική της πνευματική αγαλλίαση. Και το μπορεί και το αξίζει. To πιο κάτω ποίημα είναι ένα απ’ αυτήν τη συλλογή`

ΣωΚρΑΤηΣ ΤζΑν. ΣΜυρνηΣ Διευθυντής «Λυνιστιάνικης Φωνής»

Οι ΝαοίΣέ μικροκκλησιάς τόν χώροΟ θεός χωράει μόνο.Οι τρανοί Ναοί, όπου νά ‘ναιΤόν Θεό δέν τόν χωράνε .Σέ εξωκκλησιού ταβάνιΤού πιστού κεφάλι φτάνεικι’εκεί πιάνουνε κουβέντα,ο Αιθέρας μέ τά δέντρα.

ΕλΕΝη ΣΑργΕΝη

Λόγω ελλείψεως ποταμίων ρευμάτων (πλην Νέδας) στην ορεινή Ολυμπία οι περισσότε-

ροι οικισμοί υδρεύονται από πηγές νερού που αναβλύζουν εντός ή πέριξ της οικιστικής περιοχής. Αν ληφθούν υπόψη ισχύουσες προδιαγραφές Υγιεινής καταλληλότητας των πηγών αυτών μερικές λόγω κινδύνου μικρο-βιολογικών μολύνσεων θα πρέπει να

τεθούν εκτός λειτουρ-γίας ή να προβλεφθεί εξυγίανση του νερού με χλωρίωση . ως εναλλακτική λύση τίθεται θέμα προσφυ-γής σε υπόγειες υδρο-ληψίες από υδροφόρα στρώματα βάθους τα οποία δεν υπόκεινται σε μόλυνση από απο-

χετευτικά συστήματα .

Η συνήθης μέθοδος υπογείου υδροληψίας είναι η κατασκευή γεω-τρήσεων καταλλήλου βάθους δια των οποίων επιτυγχάνεται αυξημένη παρο-χή νερού άριστης ποιότητας απαλλαγ-μένου από τις πάσης φύσεως μολύνσεις στις οποίες υπόκεινται οι αναβλύζουσες στην επιφάνεια του εδάφους πηγές νε-ρού . Μια υπόγειας προέλευσης παρο-χή νερού μπορεί πλην των υδρευτικών να καλύψει και τις αρδευτικές ανάγκες των οικισμών.

Επομένως είναι εξεταστέα για την Ορεινή Ολυμπία η κατάσταση από άποψη υδροφόρων στρωμάτων δυνά-μενων να αποδώσουν ισχυρές παροχές νερού καλής ποιότητας .

Από μια ενασχόληση που είχα στο παρελθόν για την ενίσχυση της ύδρευσης του οικισμού Λυνίσταινα παρέμειναν στο αρχείο μου διάφορα υδρολογικά στοιχεία και χάρτες για την ευρύτερη περιοχή αυτού του οικισμού τα οποία ενισχυμένα από νεώτερες πα-ρατηρήσεις επιτρέπουν να σχηματισθεί μια λεπτομερής εικόνα για την υδρολο-γία της ευρύτερης περιοχής αυτής που καλύπτει την λεκάνη Κάστρο Λυνίσται-να Περιβόλια και για τις υφιστάμενες δυνατότητες υπογείου υδροληψίας δια γεωτρήσεων από αυτήν.

Το τελικό συμπέρασμα αυτής της έρευνας είναι ότι η πλέον ευνοϊκή πε-ριοχή υδρολογικού ενδιαφέροντος εί-ναι ο ορεινή λεκάνη της Λυσέρνας και οι προέκταση αυτής προς την κορυφή Κάστρο προς βορειοδυσμάς και προς οικισμό Περιβόλια προς νότον .

Η περιοχή αυτή στην συνέχεια της παρούσης έρευνας φέρεται ως ορεινή

λεκάνη Περιβόλια – Λυνίσταινας .Υδάτινα αποθέματα της ορεινής λε-

κάνης Περιβόλια –ΛυνίσταιναΣτην υπόγεια υδρολογία άλλως

πως φερόμενης και ως υδρογεωλογία βασική θεωρία που επικρατεί είναι ότι οι υπόγειες ροές οι δυνάμενες να συλληφθούν από φρέαρ ή γεώτρηση υπογείου υδροληψίας εντοπίζονται στις επαφές υδροφόρων στρωμάτων και στεγανών ή άνυδρων πετρωμάτων. Υδροφόρα στρώματα για την ορεινή Ολυμπία είναι οι λευκοί έως τεφροί ασβεστόλιθοι και τα μάρμαρα και άνυ-δρα είναι οι τεφροκαστανόχρες σχιστό-λιθοι ( ή φλύσχης ) και οι ερυθροί κερα-τόλιθοι ( στουρναρόπετρα ).

Στον συνημμένο χάρτη φαίνεται η ορεινή υδρογεωλογική λεκάνη Περι-βόλια Λυνίσταινας η οποία με κατεύ-θυνση περίπου Ν-Β δια του υψώματος Κάστρου φθάνει έως το οικισμό Φανάρι όπου εκφορτίζεται με μεγάλο αριθμό καρστικών πηγών μέσης παροχής 20-

50μ3 /ώρα . Από τα αποθέματα υπογείου νε-

ρού της λεκάνης αυτής είναι δυνατόν να υδροδοτηθούν 3 τουλάχιστον γεω-τρήσεις υδροληψίας ανά μια για τους οικισμούς Περιβόλια , Πετράλωνα, Λυ-νίσταινα. Οι ενδεικτικές θέσεις των τρι-ών γεωτρήσεων και οι αποστάσεις από τους αντίστοιχους οικισμούς εμφανίζο-νται στον χάρτη .

Οι τελικές θέσεις θα πρέπει να κα-θορισθούν επι τόπου σε κατάλληλα υψόμετρα ώστε η μεταφορά του νε-ρού στους αντίστοιχους οικισμούς να γίνεται με το ελάχιστο ύψος ανύψωσης (κάτω των 50μ. ) η οποία θα επιτυγχά-νεται με την αντλία ( πομόνα ) της γε-ώτρησης .

Ο οικισμός Δραγώγι μπορεί να υδρευθεί από την γεώτρηση οικισμού Περιβόλια με μια ιδιαίτερη δεξαμενή η οποία θα τροφοδοτείται με νερό της γεώτρησης .

Ώρες περισυλλογής

ΥΔΑΤΙΝΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΡΕΙΝΗ ΛΕΚΑΝΗ ΛΥΝΙΣΤΑΙΝΑΣ-ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΣ

Του κου Αριστ. ΜΠΑΡΟΥΝΗ π. Υφηγητή Γεωλογίας Ε.Μ.Π.

Ένα ενθύμιονΓια να πας στο χωριό σου, μου είπε, περνάς από εκεί; Περνά από εκεί, αλλά περνά και από του Μπούζι, του είπα. Θα σε παρακαλέσω πολύ κύριε πρό-εδρε, μου είπε // διότι ήμουν πρόεδρος της Κοινότητος//, να περάσεις από εκεί και να ζητή-σεις καταλλήλως πληροφορίες και θα σε καλέσω πάλιν να με κατατοπίσεις περί της διαγωγής του. Δεν θα σας κάμω αυτήν την χάριν κύριε ανακριτά, του είπα. Διατί; μου λέγει, διότι είμαι 5 ημέρες φευγάτος από το σπίτι μου, του είπα κι αν ξαναέλθω θα το πάθω σαν τον γεωργό με τη μηλιά και με το βασιλιά. Τί έπαθεν αυτός, μου είπε. Και εξαναγκάστηκα να του πω την εξής ιστορία.

ΓΕωΡΓΟΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΑΣΈνας γεωργός εφύτευσεν

καρποφόρα δένδρα κι όλα ήταν και πολλά και καλά. Είχε δε και μια μηλιά, η οποία έκανε πολύ ωραία μήλα. Αυτά τα μήλα ήσαν τόσο καλά, όπου έπρεπε να τα τρώνε βασιλείς. Επήρε μερικά μήλα και επήγεν εις το βασιλιά, αλλά για να πάει εις το παλάτι έπρεπε να πάει πρώτα στο αυλαρχείο και από εκεί στο φρουραρχείο, εις την φρου-ράν των ανακτόρων και αλλού

και αλλού. Έτσι παρήλθον 10 ημέρες να φθάσει εις τον βα-σιλιά. Τέλος πάντων τα πήγε τα μήλα, του άρεσαν του βασιλιά, τον συνεχάρη κλπ. Του είπε να πάει εις την αποθήκην να πάρει πολλά εργαλεία, όπου θα του χρησίμευαν δια την συνέχεια της δουλειάς του. Είπε και στον αποθηκάριο ν’ αναφέρει εις τον βασιλιά τι είδους εργαλεία επή-ρε. Επήγαν εις την αποθήκη και επήρε ένα τσεκούρι μόνον. Το ανέφερεν ο αποθηκάριος εις τον βασιλέα ότι μόνον ένα τσε-κούρι επήρε. Λέγει ο βασιλιάς εις τον αποθηκάριον. Πες του να έλθει εδώ ο γεωργός και επήγε. Τον ερώτησε λοιπόν ο βασιλιάς διατί επήρεν ένα τσεκούρι μό-νον και δεν επήρε πολλά εργα-λεία. Του απάντησε ο γεωργός το εξής. Δια να κόψω τη μηλιά και να μην σου ξαναφέρω μήλα, διότι έκαμα 10 ημέρες να έμπω εις το παλάτι.

Έτσι κι εγώ κύριε ανακριτά, εάν ξαναέλθω στο γραφείο σας θα κάμω άλλες τόσες ημέρες εδώ και κατ’ αυτόν τον τρόπον δεν μου αρέσουν αυτά τα γρα-φεία. Αναγνωρίζω το δίκαιόν σας γέροντα μου, μου είπεν ο ανακριτής, διότι είναι κάποιες συμπτώσεις κατά τας οποίας δυσαρεστούνται οι άνθρωποι, αλλά σύρε στο καλό!.

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Σπύρ. Μποζιολής(Τσιπιανά Ηλείας)

Την 25η Απριλίου 2010 και ώρα 8.15 το βράδυ, παρέδωσε την ψυχή της,

στον Τριαδικό Θεό, η πρεσβυ-τέρα Ελένη Αγγελοπούλου, σύζυγος του π. Γεωργίου Δ. Αγγελόπουλου, το γένος Γε-ωργίου Σπ. Γκουγκούση.

Η εξόδιος ακολουθία εψάλη, εις τον Ι. Ν. Αγίας Γλυκερίας Γα-λατσίου Αττικής, όπου ο αγαπη-τός μας παπά-Γιώργης είναι εφη-μέριος. Η έξοδος της πρεσβυτέ-ρας από τον μάταιο κόσμο μας υπήρξε ορθόδοξα πανηγυρική, όπως είπαν, όλοι όσοι μπόρεσαν να την παρακολουθήσουν. Ήταν κοινή διαπίστωση πως, «μέσα στ’ Απρίλη τη χαρά και στο ΧΡΙΣ-ΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, έφυγε μια ΑΡΧΟ-ΝΤΙΣΣΑ και στο Χριστό πήγε».

Δίπλα από το σκήνωμά της, ο π. Γεώργιος με καρτερία και πίστη προσευχόταν διαρκώς. Συμπαραστάτες του στη δύ-σκολη στιγμή τα πέντε παιδιά του, που μαζί με την πρεσβυ-τέρα «ανάστησαν» με κόπους, στερήσεις και υπομονή πολλή. Δίπλα του ο γιος του π. Άγγελος, Ιατρός-Μοναχός, με διάχυτη την έμπονη γαλήνη στο πρόσωπο. Παρών και ο άλλος τους γιος, ο ιερεύς Σπυρίδων Αγγελόπου-λος, προσευχόμενος και επιμε-λούμενος τα της προσευχής, μαζί με τη σύζυγό του Ελένη και τα δύο τους παιδιά, το Γεώργιο και την Ευαγγελία. Εκεί και ο ιε-ρεύς Ευάγγελος Μπουλουγού-ρης, εφημέριος στο Πόρτο Χέλι Αργολίδος, σύζυγος της κόρης της, καθηγήτριας Μαρίας. Δίπλα τους η άλλη κόρη της, η Γεωρ-γία, καθηγήτρια φιλόλογος στο Γαλάτσι, με το δάσκαλο σύζυγό της, Βασίλη Χάμο και τα παιδιά τους Άλκηστι, Ελένη και Κώστα. Τον κύκλο των παιδιών της άρ-χιζε ο πρώτος γιος τους ο Πανα-γιώτης, με τη σύζυγό του Γεωρ-γία και τους γιους τους Γιώργο και Νίκο. Ο παπα-Γιώργης, όλα τα παιδιά, οι νύφες και τα εγγό-νια της, θλιμμένοι και κατασυ-γκινημένοι τιθάτευσαν καρτερι-κά, το βουβό πόνο της καρδιάς τους.

•Ήταν εκεί ο αδελφός της

Γιώργος με τη γυναίκα του την Κατερίνα και τα παιδιά τους, ανίψια της Πρεσβυτέρας, ενώ συγκινημένες παρακολουθού-σαν την εξόδιο ακολουθία και οι ανιψιές της Κατερίνα (της Τασι-ώς) και Φωτεινή Σμυρνή, Φιλό-λογος, με την αδελφή της Μαρία και τον αδελφό της Αντώνη με τη γυναίκα του την Ερατώ.

Πέρα από τη στενή οικογέ-νεια της πρεσβυτέρας Ελένης, ήταν εμφανής η συγκίνηση και ο πόνος του χωρισμού στα πρό-σωπα όλων των συνεφημερίων του παπα-Γιώργη μας. Συγκι-νημένος ο Προϊστάμενος του Ι. Ν. Αγ. Γλυκερίας, Αρχιμανδρί-της-Ιατρός Νικόλαος, φανερή η θλίψη και στο πρόσωπο του π. Αθηναγόρα και του π. Νικολά-ου. Έδειχναν πως αποχαιρετούν κι αυτοί το δικό άνθρωπο. Μαζί

τους και το προσωπικό της Εκ-κλησίας. Χαρακτηριστική ήταν η ησυχία που επικράτησε σε όλη τη διάρκεια της ακολουθίας και υποδειγματική η τάξη κατά τον αποχαιρετισμό της «παπαδιάς». Η συμμετοχή των ανθρώπων της ενορίας ήταν συνειδητή και πολυάριθμη. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, κι ήταν εντυπωσιακό, πέρα-σαν να την χαιρετί-σουν έχοντας όλοι κάτι να θυμηθούν και να το πουν σε κάποιον από τα παιδιά ή τους άλλους συγγενείς.

Την Πρεσβυτέρα προέπεμψαν και τίμησαν με την συμμετοχή τους στην εξόδιο Ακολουθία, οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, π. Πειραιώς κκ. Καλλίνικος, ο Μητροπολίτης Βελεστίνου κκ. Δαμασκηνός, ως εκπρόσωπος της Α.Μ του Αρχιε-πισκόπου Αθηνών και πάσης Ελ-λάδος κκ Ιερωνύμου, ο Μητρο-πολίτης Νέας Σμύρνης κκ. Συμε-ών, και ο Επίσκοπος Αβύδου του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρ-χείου κ.κ Κύριλλος, και πλήθος Αρχιμανδριτών μοναχών και ιε-ρέων, υπέρ τους εβδομήντα.

Συγκινητική η παρουσία της Καθηγουμένης, της Ι.Μ. Τα-ξιαρχών Πηλίου Γεροντίσσης Νικοδήμης, της Καθηγουμένης της Ι. Μ. Τιμίου Σταυρού Μαψού Κορινθίας Γεροντίσσης Μεθο-δίας και τέλος της Ηγουμένης της Ι. Μ. Προφήτου Ηλιού Τουρ-κοβουνίων Μαριάμ. Με όλες η πρεσβυτέρα είχε όπως φάνηκε ιδιαίτερο πνευματικό σύνδεσμο και ειλικρινή αγάπη που εκμη-δένισε τις αποστάσεις και έκαμε χαρά τον κόπο τους να την χαι-ρετίσουν για τελευταία φορά.

Τις προσευχές τους ένωσαν με την οικογένεια παρόντες επί-σης, ο Αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κ. Βύρων Πολύδω-ρας, ο Εισαγγελεύς του Α.Π. κ. Ιωάννης Τέντες, ο Αντεισαγγε-λεύς του Α. Π. κ. Γ. Κολιοκώστας, ο Προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών Εισαγγελεύς Εφετών κ. Ιωάννης Σακκελάκος, ο Προϊστάμενος Εφετών Πειραι-ών κ. Γ. Μποροδήμος, οι Εισαγ-γελείς Εφετών κ.κ Εμ. Ρασιδάκης, Φ. Κοντοθανάση, Ξ. Δημητρίου, Γ. Γεράκης. Α. Δημητριάδου και Ελένη Καρκαμπούνα, απ’ όσο μπορέσαμε να πληροφορηθού-με για να φτιάξουμε αυτό το ση-μείωμα.

•Συγκινητική η παρουσία και

ο αποχαιρετισμός τον οποίο απηύθυναν στην πρεσβυτέρα μας οι νεαροί ρασοφόροι του Ινστιτούτου Επαγγελματικής Κατάρτισης, της Ριζαρείου Ιε-ρατικής Σχολής, όπου ο γιος της Πρεσβυτέρας π. Σπυρίδων είναι Αναπληρωτής Διευθυντής.

Αποχαιρετιστήρια προσλα-λιά απηύθυνε στην πρεσβυτέρα Ελένη ο Μητροπολίτης Βελε-στίνου Δαμασκηνός λέγοντας μεταξύ άλλων: « Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αδελφοί, αγαπητοί πατέ-ρες…. Την πρεσβυτέρα, εγνώρι-

σα νεαρός κληρικός στα χωριά της επαρχίας Αγιάς, στη Μητρό-πολη του Βόλου, τέλος του 1950 και αρχές της δεκαετίας του 1960. Ο π. Γεώργιος και εγώ είμαστε χει-ροτονία του ιδίου Μητροπολίτου, του μακαριστού Δημητριάδος Δαμασκηνού, του από Τριφυλλίας και Ολυμπίας. Από την ημέρα που

την εγνώρισα δεν με ξε-χώρισε ποτέ από τα παι-διά της… Την γνωρίζω καλά την πρεσβυτέρα Ελένη. Γνωρίζω καλά τις δυσκολίες που πέρασε για να μεγαλώσει, με τον αγαπητό μου π. Γε-ώργιο τα πέντε παιδιά

της, στις τότε αντίξοες συνθήκες και να τους καταστήσει σωστούς ανθρώπους του Θεού και επιστή-μονες. Έγινε πρεσβυτέρα κι έδωσε στην Εκκλησία μας, δυο παιδιά της, τον ιατρό π. Άγγελο και τον π. Σπυρίδωνα, ενώ κληρικός της είναι και ο γαμβρός της ο π. Ευάγ-γελος. Έντιμα στέκεται και επάξια διακονεί την Δικαιοσύνη ο πρώ-τος γιος της ο Παναγιώτης που με τους συναδέλφους του σήμερα την αποχαιρετά. Οι κόρες και οι νύφες της καθηγήτριες στα σχο-λεία μας μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά μας πίστη… Είμαι βέβαιος ότι η πρεσβυτέρα Ελένη βρίσκε-ται από σήμερα στο θρόνο του Θεού…Ο Θεός να στηρίξει όλους μας και να έχομε την ευχή της….»

Περί τη 1 το μεσημέρι το σκήνωμα της πρεσβυτέρας συ-νοδευόμενο, από την οικογένειά της, γείτονες και φίλους, αναχώ-ρησε για την ταφή του στη γε-νέτειρά της, την όμορφη Λυνί-σταινα που έζησε τα παιδικά της χρόνια, παντρεύτηκε και έφερε στον κόσμο τα παιδιά της. Εκεί έφτασε στις πέντε το απόγευμα. Εψάλη μία σύντομη επιμνημόσυ-νη δέηση στον ιστορικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην οποία προεξήρχε ο γνωστός σε όλους μας, Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος Ζα-χαρόπουλος, ο σύζυγος, τα παι-διά της και ο π. Αντώνιος, εφημέ-ριος της γειτονικής κοινότητος Πετραλώνων. Στη σύντομη αυτή δέηση με συγκινητικούς λόγους αναφέρθηκε στη ζωή και το έργο της πρεσβυτέρας ο Στρατηγός της Ελληνικής Αστυνομίας και πρόεδρος του Συλλόγου μας, κ. Αντώνης Αγγελόπουλος φανερά συγκινημένος. Έτσι δόθηκε η ευ-καιρία και σε όσους την αγάπη-σαν και τους αγάπησε από τους συγχωριανούς, τις συγχωριανές και φίλες της να τη χαιρετήσουν για τελευταία φορά και να της ευχηθούν Καλή Ανάσταση!.

Τα χώματα της Λυνίσταινας που πότισε στα νιάτα της, όπως γινόταν τότε, με πολύ ιδρώτα, δέχθηκαν το σκήνωμά της στις 6.30 το απόγευμα.

Στο πολιτιστικό κέντρο του χωριού μας, η οικογένεια παρέ-θεσε πλούσιο δείπνο στο οποίο ήταν όλοι καλεσμένοι και ευχή-θηκαν ανάπαυση στην ψυχή της πρεσβυτέρας Ελένης, μιας αθό-ρυβης αρχόντισσας.

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 6210 737

Κ ο ι ν ω ν ι κ ά

Έφυγαν από κοντά μας

Γεώργιος Παν. Νικολόπουλος

Μετά από μια σύντομη περιπέτεια της υγείας του, στις 22 Απριλίου 2010, σε ηλικία 85 ετών, έφυγε από τη ζωή ο συμπατριώτης μας Νικολόπουλος Γεώργιος του

Παναγιώτη. Η εξόδιος ακολουθία του εψά-λη στις 23 Απριλίου (ημέρα της ονομαστι-κής του εορτής) στον Ι. Ναό αγίας Τριάδας Γλυφάδας και η ταφή του έγινε την επομένη 24, στο Λέπρεο Ολυμπίας, εν μέσω συγγε-νών, συμπατριωτών και φίλων.

Ο εκλιπών έφερε το βαθμό του Ταξιάρχου της ελληνικής αστυνομίας, ήταν δε τέκνο του αείμνηστου συγχωριανού μας Παναγιώτη Νι-κολόπουλου, ενός ανθρώπου που έχει αφήσει έντονη τη σφραγίδα του στο χωριό μας, τη Λυνίσταινα, όπου είχε διατελέσει επί μακρού πρόεδρος της κοινότητας. Ήταν η εποχή 1934-35, που όπως έχει γράψει, κατ’ επανάληψη ο σεβαστός δά-σκαλός μας Γεώργιος Αγγελόπουλος, με νύχια και με δόντια, με κα-σμάδες και αξινάρια, ξεκίνησε η πρώτη διάνοιξη του δρόμου μας προς την Ανδρίτσαινα, προς τον έξω κόσμο, προς την πρόοδο. ..

Ο εκλιπών με τη σύζυγό του Άννα Μούστρη, μια θαυμάσια κυ-ρία από εξέχουσα οικογένεια των Φιλιατρών, είχαν δημιουργήσει μια εξαίρετη οικογένεια, όπως επίσης και μια καλή κοινωνική και οικονομική υποδομή. Μαζί με τον ανιψιό του, τον Γιώργο Κοκκώ-νη, τον γνωστό πανελληνίως μεγάλο επιχειρηματία, που κατάγεται επίσης από τη Λυνίσταινα, ήταν πάντα κοντά στον Σύλλογό μας. Πέθανε έχοντας τη Λυνιστιάνικη Φωνή στο μαξιλάρι του, αλλά κι όλα τα τεύχη της δεμένα, κρατώντας τα ως ιερό κειμήλιο. Ευχόμα-στε να είναι αιωνία η μνήμη του, στο δε γιο του, τον Παναγιώτη, που φέρει το όνομα του παππού του, όπως επίσης και σ’ ολόκληρη την οικογένειά του καταθέτουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια

Το πέρασμα μιας Αρχόντισσας.Ελένη Γεωργ (ιερ) Αγγελοπούλου (πρεσβυτέρα)

Μπράβο στον Αντώνη Γ. Πολύδωρα και στον Σύλλογό του

Ο εκλεκτός συμπατριώτης μας κ. Αντώ-νης Γ. Πολύδωρας από τα Περιβόλια, αδελφός του ΒΥΡΩΝΑ, επί πολλά τώρα

χρόνια έχει αναπτύξει μια σημαντική πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική δράση. Διετέλεσε επί πολλά χρόνια Δήμαρχος και Αντιδήμαρχος του Δήμου Χολαργού Αττικής, με σοβαρή εκεί παρουσία και προσφορά, εξακολουθεί δε και σήμερα να είναι δημοτικός σύμβουλος στον ίδιο Δήμο. Έχει διατελέσει επί δεκαοκτώ (18) ολόκληρα χρόνια πρόεδρος του εν Αθήναις Συλλόγου Περιβολιωτών, με αξιόλογη, επίσης, προσφορά στο χωριό του, στον τόπο του, στους συμπατριώτες του. Επί πολλά τώρα χρόνια είναι πρόεδρος του εξωραϊστικού και πολιτιστικού συλλόγου Χολαργού Αττικής, « ο Υμηττός», όπου έχει αναπτύξει μια πολυσήμαντη πολιτι-στική δράση και έχει προσφέρει ένα θαυ-μάσιο έργο στην τοπική κοινωνία, ειδικό-τερα δε, σε ότι αφορά την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Αφορμή για να γραφούν οι λίγες αυτές γραμμές, υπήρξε η πρόσφατη πρωτοβουλία του, ως πρόε-δρος του ως άνω συλλόγου, για να κατασκευασθεί και τοποθετη-θεί η προτομή του εθνομάρτυρα Γρηγορίου του Ε΄, στον περίβολο του Μητροπολιτικού Ναού της Φανερωμένης Χολαργού, με δαπά-νη του συλλόγου. Η ιδέα καθαρά δική του και ο ίδιος σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος των ενεργειών για την υλοποίησή της.

Η τελετή των αποκαλυπτηρίων έγινε την Κυριακή 18 Απριλίου και ώρα 11.00, με ιδιαίτερο πανηγυρικό τρόπο, μέσα σε μία συγκι-νητική πατριωτική ατμόσφαιρα, και με την παρουσία πάρα πολ-λών επισήμων και πλήθους κόσμου, που χειροκρότησε θερμά την θαυμάσια αυτή πρωτοβουλία. Σε μια εποχή παραλογισμού, ητ-τοπάθειας, αλλοτρίωσης και αμφισβήτησης των πάντων, τέτοιες ενέργειες είναι άξιες πολλών ευχαριστιών.

Μπράβο, λοιπόν, και πάλι στον ως άνω ακάματο και πολυά-σχολο συμπατριώτη μας από τα Περιβόλια (Γάρδιτσα), το πρώτο από τα έξι συνολικά αυτοδημιούργητα αγόρια των αείμνηστων Γε-ωργίου Πολύδωρα ( Γιώρη-Νικολάκη) και της Μαργαρίτας, δυο χαρισματικών πράγματι ανθρώπων…

Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος

Αντ. Γ. Πολύδωρας

Εθνομάρτυς Γρηγόριος Ε΄

11 738Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 62

ΒάπτισηΓάμοι

Λίγο καθυστερημένα, αλλά πάντα με όλες τις ευχές και την αγάπη μας, κατα-

χωρούμε το διπλό χαρούμενο γεγονός, αγαπητών μας συμπα-τριωτών. Στις 19 Ιουλίου 2009 στον Ιερό Ναό των αγίων Θεο-δώρων Γέρακα Αττικής, παρου-σία πολλών φίλων, συγγενών και συμπατριωτών, τελέστηκαν οι γάμοι του αγαπητού μας συμπα-τριώτη (από μητέρα) Χανιωτάκη Σταμάτη του Ιωάννου και της Αντωνίας (το γένος Νικολάου και Κανέλλας Αγγελοπούλου), με την πανέμορφη εκλεκτή της καρδιάς του, Άννας από τη Ρου-μανία.

Την ίδια ημέρα και ώρα το ευτυχισμένο ζευγάρι βάφτισε και το χαριτωμένο αγοράκι τους, το οποίο είχαν αποκτήσει πριν από το γάμο και στο οποίο δό-θηκε το όνομα Γιαννάκης (όνο-μα του παππού). Ο Σταμάτης με

τους γονείς του Ιωάννη κι Αντω-νία, ζουν από χρόνια στη Γερμα-νία (Ανόβερο). Έτσι, σ’ αυτά τα δυο παιδιά, το Σταμάτη και την Άννα, που είχαν αυτή τη διπλή χαρά, ευχόμαστε κάθε ευτυχία. Να τους ζήσει το αγοράκι τους και ν’ αποκτήσουν και άλλα πολ-λά ακόμα.

Στην τόσο αγαπημένη συγ-χωριανή μας (γιαγιά και προ-γιαγιά πλέον), την Κανέλλα, μητέρα της Αντωνίας, που ζει στη Λυνίσταινα) και η οποία είχε δεχθεί τόσα χτυπήματα τύχης τα τελευταία χρόνια, ευχόμαστε να καμαρώσει τα παιδιά και το εγ-γονάκι της, όπως αυτή επιθυμεί.

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα, με την παρου-σία όλης σχεδόν της εκλεκτής κοινωνίας της Αρκαδίας και όχι μόνο, το Σάββατο

το βράδυ 10 Απριλίου 2010, στον Ιερό Μητρο-πολιτικό Ναό του Αγίου Βασιλείου στην Τρίπολη, τελέστηκαν οι γάμοι του εκλεκτού συμπατριώτη μας Παναγιώτη Βαλασόπουλου με την χαριτω-μένη δεσποινίδα Βασιλική Ψυχογιού. Το ιερό μυστήριο του γάμου ευλόγησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Μαντινείας και Κυνουρίας κκ Αλέ-ξανδρος, εγγονή του οποίου τυγχάνει η νύφη και ο Πατρών κκ Χρυσόστομος, με την παρου-σία τριών επί πλέον Αρχιμανδριτών και οκτώ ιερέων.

Ο επιβλητικός ναός του Αγίου Βασι-λείου, στην κεντρική πλατεία της ιστορι-κής «Τριμπολιτσάς», μέσα και έξω, έως κάτω στην πλατεία, ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο, συγγενείς, φίλους, συ-μπατριώτες και άλλους καλεσμέ-νους, σε σημείο που να μην χωράει «ούτε καρφίτσα να πέσει» στον όλο χώρο. Ανάμεσα στους καλεσμένους, εκτός από τους ως άνω Αρχιερείς και λοιπούς ιερω-μένους, μπορέσαμε να διακρίνουμε: τον πρώην υπουργό και βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Ανδρέα Λυκουρέντζο, τον Νομάρχη Αρκαδίας Δημήτρη Κωνσταντόπουλο, τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο, την Αντι-νομάρχη Αρκαδίας Χαρά Τσιώλη, τον πρώην πε-ριφερειάρχη κ. Αγγελόπουλο, τον πρόεδρο της ΤΕΔΚ Αρκαδίας και Δήμαρχο Τρικολώνων Γεώρ-γιο Μπαρούτσα, τους Δημάρχους Κοντοβάζαινας Ηλία Αποσκίτη, Λαγκαδίων Στάθη Κούλη, Με-γαλοπόλεως κ Τάκη Μπούρα, Φαλαισίας Γιάννη Φουσέκη, Καρύταινας Κώστα Μιχόπουλο, πολι-τευτές Χαράλαμπο Αποσκίτη και Δημήτρη Παυ-

λή και πάρα πολλούς άλλους ακόμη.Μετά το μυστήριο του γάμου ακολούθησε με-

γάλο γλέντι στο υπερπολυτελές κέντρο «Έπαυλις», στον παλαιό δρόμο προς το Άργος, στο οποίο πα-ρακάθησαν περί τα εξακόσια άτομα. Οι καλεσμέ-νοι είχαν την ευκαιρία να γευθούν ένα πρωτότυπο μενού, ασυναγώνιστο σε ποιότητα και ποικιλία γεύσεων, το οποίο είχε επιμεληθεί η γνωστή σεφ της τηλεόρασης και κουμπάρα του ζεύγους Αργυ-ρώ Μπαρμπαρίγου.

Ο Παναγιώτης Βαλασόπουλος, ένας υπερδρα-στήριος νέος, με ιδιαίτερη κοινωνική και οικο-

νομική επιφάνεια, πολιτευτής του Νομού Αρκαδίας, εργάζεται ως σύμβουλος Ανω-

νύμων Εταιρειών και διατηρεί μεγάλο γραφείο στο Μαρούσι, έλκει δε την καταγωγή του κατά το ήμισυ από τη Λυνίσταινα (εγγονός της αείμνηστης

Γιαννούλας Γεωργ. Αγγελοπούλου). Η χαριτωμένη νύφη , η Βασιλικούλα, οικονομολόγος και η ίδια, ήταν μέχρι

πρότινος ιδιαιτέρα του Περιφερειάρ-χου Πελοποννήσου, η δε μητέρα της

είναι ιδιαιτέρα του Νομάρχου Αρκαδίας κ. Κων-σταντόπουλου. Ο πατέρας του γαμπρού Γιώργος Βαλασόπουλος, μαζί με τη σύζυγό του Φωτεινή, έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας, είναι γνωστός επιχει-ρηματίας στη Μεγαλόπολη, όλη δε η οικογένειά του, όπως και οι υπόλοιποι Μεγαλοπολίτες Λυνι-στιάνοι, είναι πάντα κοντά στο χωριό μας, κοντά στο Σύλλογό μας.

Τόσο ατομικά, όσο και εκ μέρους του Συλλόγου Αποδήμων Λυνιστιάνων, αλλά κι όλων των συμπα-τριωτών μας, ευχόμαστε στο νέο ζευγάρι κάθε ευτυχία, στους δε ευτυχείς γονείς τους και από τις δυο οικογένειες, να τους καμαρώσουν, όπως αυτοί επιθυμούν. Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος.

Η Ιφιγένεια και ο Τάσος βάφτισαν το πρώτο τους παιδί

Η καθηγήτρια φιλόλογος Ιφιγένεια του Κώστα και της Βούλας Σμυρνή και ο δικηγόρος Τάσος του Γεωργίου και της Ελένης Βάππα, βάφτισαν το πρώτο τους αγόρι, που πήρε το όνομα

του παππού του Γιώργου.

Η βάφτιση έγινε στον ιερό ναό Αγίας Σοφίας Ψυχικού, εν μέσω πολλών συγγενών, συμπατριωτών και φίλων. Για τον νεοφώτιστο Γε-ώργιο η βάπτισή του ήταν μια διασκέδαση κι ένα παιχνίδι. Την απο-δέχθηκε με γέλια και χαρές, γιατί όλα τού ήταν διασκεδαστικά και πρωτόγνωρα, απ’ την αρχή ως το τέλος της.. Το γεύμα των προσκε-κλημένων είχε κι εκείνο το δικό του χρώμα και τις δικές του εκπλήξεις, που κατέπληξαν, που συνέβαλαν γι’ ακόμα χαρούμενη γιορτή, προς τιμή και πολλές ευχές στο νέο Γεώργιο. Έγινε, στην αίθουσα τελετών κι επίσημων δεξιώσεων στο γήπεδο του Ολυμπιακού «Γ. Καραϊσκά-κη», με φόντο, τόσο τον αγωνιστικό χώρο, όσο και τις κερκίδες του με το έντονο ερυθρό τους χρώμα. Η επιλογή, απ’ τον φιλο-ολυμπιακό μπαμπά του, ενώ οι εύστοχες και χαρούμενες εκπλήξεις, απ’ τη χαρι-τωμένη μαμά του. Κεντρικό, επίσης, πρόσωπο, ο συνονόματος παπ-πούς του, π’ άκουσε τ’ όνομά του, επάξια κι αντάξια , στο πρόσωπο και την καλή συνέχειά του απ’ τον εγγονό του. Η χαρά του περίσσια κι έκδηλη και προς κάθε κατεύθυνση, απολαμβάνοντας και τις εγκάρ-διες ευχές των συμμετασχόντων στην όλη τελετή της, της τόσο πετυ-χημένης εκδήλωσης. Κι ο χορός με τα επιλεγμένα τραγούδια απ’ τον Τάσο και την Ιφιγένεια, πρόσθεσαν τη δική τους συμβολή στο έντο-νο κέφι και στο θερμότατο κλίμα. Μικροί και μεγάλοι, αλλά κι όλο το χρόνο στην πίστα. Και μέσα σ’ όλα τα υπόλοιπα -τα όμορφα και τα θαυμάσια- και η με νόημα «συμφιλίωση των αιώνιων αντιπάλων!», έστω και γι’ αυτή την ημέρα, που συνέχιζε να κυριαρχεί ο Γιώργος, π’ όλοι του ευχόντουσαν να γίνει ένα καλό παιδί και να ευτυχίσει σ’ όλα τα βήματά του. Κι όσο για τους γονείς του, εγκάρδια ευχήθηκαν, να’ναι όλες οι ημέρες της ζωή τους, όπως αυτή της 25ης Απριλίου 2010, με τα βαφτίσια του Γιώργου τους. Κι εμείς ως επισφράγιση το ευχόμεθα, με την ίδια, όπως πάντα, αγάπη μας.

Οι θείοι τους Σωκράτης και Ευδοκία Σμυρνή και τα ξαδέλφια τους Χρήστος και Χριστιάνα Σμυρνή

Δυο χαρές μαζί για το Σταμάτη και την Άννα

Ένας ονειρεμένος γάμος

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑστον ΠΑΝΑΓΙωΤΗ ΣωΤ. ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ στην ΑΜΑΛΙΑΔΑΦιλελλήνων 9 Αμαλιάδα 27200Τηλ. 26220-38398 & 38399Κ. 6974987472 e-mail< pan11@otenet.gr>

Τη χαρά και τα συγχαρητήριά μας εκφράζουμε προς τον Παναγιώτη,

γιο του Σωτήρη και της Μάγδας Γιαν-νοπούλου, που άνοιξ ε τ’ αναμενόμε-νο γραφείο, μια κι είχε αποφοιτήσει απ’ το Πανεπιστήμιο το 2004. Και τώρα, μετά την ολοκλήρωση και των υπόλοιπων υποχρεώσεών του, στρατό, περίοδο ασκουμένου κοντά σε πανέτοιμος να πετά-ει πλέον με τα δικά του φτερά. Βέβαια από πετάγματα έχει κιόλας αρχίσει να γνωρίζει, τι θάρρος και τι αρχές χρειάζο-νται. Κι αυτά πρώτα απ’ τα έσω, απ’ το κύτταρο της δικιάς του οικογένειας, αφού συγχρόνως αρραβωνιάστηκε μ’ ένα χαρι-τωμένο κορίτσι απ’ την Πτολεμαϊδα, την Νικολέτα Μυλωνά, νέο-γιάτρισσα κι εκείνη, κι κυρίως με τα ίδια όνειρα, για να θερμαίνουν, αλλά και να καθοδηγούν, το «κοινό τους κύττα-ρο» για τις αναμενόμενες καλές μετεξελίξεις του, που ν’ αντα-ποκρίνονται σ’ ελπίδες και προσδοκίες. Καλή τους τύχη.

Η εορτή του αγίου Γεωργίου

Μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα εορτάστηκε και φέτος ο Προ-στάτης άγιος του Συλλόγου μας, ο άγιος Γεώργιος, στο γραφικό εξωκλήσι, στον γνωστό μας χώρο, με τον οποίο μας συνδέουν τόσα πολλά πράγματα από την εποχή των γονέων, των παππού-

δων, των προπαππούδων και ακόμη πιο πέρα. Η σεμνή γιορτή μας έγινε μέσα σε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα στο πλήρως ανακαινισμένο πλέον εκκλησάκι μας και μέσα σε ένα μαγευτικό πράγματι, καταπράσινο φυσικό περιβάλλον, όπως είναι πάντα αυτήν την εποχή όλη η ευρύτερη περιοχή, στην οποία κι ευρίσκεται για ολόκληρους αιώνες.

Παρόντες, σχεδόν όλοι οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού μας, που είχαν την ευχέρεια να μεταβούν εκεί, όπως επίσης και πολλοί απόδημοι που βρέθηκαν στο χωριό μας. Μετά τη θεία Λειτουργία, ακολούθησε πλούσια αρτοκλασία, το κέρασμα όλου του κόσμου με καλαματιανό λουκούμι και κρύο νερό από τη διπλανή πηγή, όπως γινόταν στα παλιά τα χρόνια. Στη συνέχεια η προσφορά χορταστικού πιάτου με γευστικά πλουσιοπάροχη ποικιλία, ( γουρνοπούλα,

γαλόπιττες, τυρόπιττες, γιαούρτι κλπ), με τη συνοδεία αρωματικού κρασιού. Στη διάρκεια της γιορτής μας, ανακοινώθηκαν τα ονόματα όλων των συ-μπατριωτών μας, οι οποίοι συνέβαλαν οικονομικά, προσωπικά ή άλλως πως στην πλήρη ανακαίνιση της γραφικής μας αυτής εκκλησίας, με πρωτοπόρους πάντα τους Λυνιστιάνους της Μεγαλόπολης και τον Χάνο Ελευθέριο από το Πόρτο Χέλι. Τα ονόματα όλων με τη συγκεκριμένη προ-σφορά, ενός εκάστου έχουν καταχωρηθεί στις στήλες της εφημερίδας μας.

Παρόντες στη γιορτή μας οι αγαπημέ-νοι συμπατριώτες, από τη Μεγαλόπολη ο Γιάννης ο Αγγελόπουλος με τα παιδιά του, τον Αγγελή και τη Μαρία, καθώς και ο αδελ-φός του ο Νίκος. Όπως έχει ξαναγραφτεί, ο Νίκος Αγγελόπουλος και ο Κώστα Πέτρου Κορκολής, που είναι εκπρόσωποι του Συλλόγου μας στην Μεγαλόπολη, συντόνισαν την όλη αυτή προσπάθεια,

όπως δε δηλώνουν είναι έτοιμοι για κάθε προσφορά προς αποκατάσταση της άλλης εκκλησίας μας, των Αγίων Αποστόλων, στο παλιό κοιμητήριο.

Με την ευκαιρία της όμορφης αυτής γιορτής μας, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ, όλους τους συμπατριώτες μας που συνέβαλαν στο έργο αυτό και τους ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ να έχουν τον άγιο Γεώργιο οδηγό και προστάτη τους σε κάθε βήμα της ζωή τους.

Οι ίδιες ευχές και τα ίδια συγχαρητήρια ανή-κουν στον ιερέα μας Γεώργιο Τσουκαλά, που είχε την εποπτεία και επίβλεψη του όλου έργου, όπως επίσης και στην άξια παπαδιά του, που, όπως πά-ντα, εφρόντισε προσωπικά για τον εσωτερικό ευ-πρεπισμό της εκκλησίας (καθάρισμα , σκούπισμα, ξεσκόνισμα, στρώσιμο κλπ), πράγμα το οποίο ήταν απαραίτητο, μετά από τόσες εργασίες που είχαν γί-

νει εκεί. Τα πάντα κυριολεκτικά έλαμπαν. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους και του χρόνου.

Ο Αγιώρης στο μεγαλείο της ονομαστ. Εορτής Του

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 6212 739

Η βράβευση των παιδιών της Λυνίσταινας

Το γράφουμε και σε άλλη στήλη, το ξαναγράφουμε όμως και πάλι για την καλύτερη ενημέρωση των συμπατριω-τών μας. Η βράβευση των παιδιών μας, τα οποία κατά το

παρελθόν έτος πέτυχαν σε Ανώτατα ή Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας ή αποφοίτησαν από αυτά, θα γίνει την πλατεία της Πανώβρυσης στο χωριό μας, στις 14 Αυγούστου το βράδυ, ημέρα του μεγάλου μας πανηγυριού.

Επειδή δεν γνωρίζουμε τα ονόματα των παιδιών, παρακα-λούμε θερμά να ενημερώσετε έγκαιρα, οποιοδήποτε μέλος του Συλλόγου μας και ειδικότερα τον αντιπρόεδρο κ. Κών. Σμυρνή τηλ. 210-3837005 ή τον γενικό γραμματέα κ. Αθαν. Κορκολή 2940-80011.

Επιθυμία μας μεγάλη να μην μείνει κανένα Λυνιστιανό-πουλο έξω από την όμορφη αυτή γιορτή.

Από το ΔΣ του Συλλόγου

Περαστικά σου παπα-Γιώρη μας και σιδερένιος!

Ευτυχώς, επιτυχή έκβαση είχ τελικά η πρόσφατη περιπέτεια της υγεί-ας του σεβάσμιου ιερέως μας κ. Γεωργ. Τσουκαλά, ο οποίος, λίγο πριν από το Πάσχα, υποβλήθηκε σε λεπτή χειρουργική επέμβαση,

στο μάτι! Η περιπέτειά του συνέπεσε με τη Μεγάλη Εβδομάδα, παρά δε το γεγονός ότι θα μπορούσε να πάρει αναρρωτική άδεια, προτίμησε με σοβαρό κίνδυνο της υγείας του, να επιστρέψει άμεσα στο χωριό μας, όπου εξεπλήρωσε πλήρως τα καθήκοντά του, κατά τις άγιες εκείνες ημέ-ρες. Η ελάχιστη αυτή απουσία του από το χωριό έδειξε, περίτρανα και την αξία της εκεί απουσίας του και το έργο, το οποίο αθόρυβα επιτελεί επί 30 σχεδόν ολόκληρα χρόνια.

Το ενδιαφέρον των απανταχού της γης συμπατριωτών και φίλων μας, καθ’ ότι ο διάστημα της περιπέτειάς του, υπήρξε έντονο και συγκινητικό. Τον ευχαριστούμε με όλη την καρδιά μας, περαστικά και «σιδερένιος», για να συνεχίσει την εκεί πολύτιμη παρουσία του και την προσφορά, του τόσο σημαντικού έργου του.

Συγχαρητήρια Στο γιο μας Παναγιώτη και τη νύφη μας

Μαρία, που προήχθησαν στο βαθμό του Ταγματάρχη, εκφράζουμε τα ολόθερμα συγχαρητήριά μας. Να είναι ευτυχισμένοι, να έχουν την εξέλιξη που επιθυμούν και να βλέπουν τα παιδιά τους χαρούμε-να, ευτυχισμένα και πάντα καταξιω-μένα.

Οι γονείς τους Στέλιος και Νίκη ΣμυρνήΟ αδελφός τους Χαράλαμπος

Όπως γράψαμε και στο προηγούμενο φύλλο, μεγάλη ήταν η τιμητική διάκρι-ση που έκανε για το Γιώργη Γιαννόπου-

λο, το σχολείο απ’ το οποίο αποφοίτησε. Η τελε-τή όχι μονάχα απ’ το σχολείο, αλλά κι απ’ όλους τους άλλους τοπικούς φο-ρείς, γιατί η καταξίωσή του ήταν τέτοια, της οποίας ο αντίκτυπος ξαναγύρισε στα μαθητικά του θρανία. Ένας αναβρασμός χαράς και για τους πέντε από-φοιτους απ’ το δικό τους τόπο. Ολόκληρο το Σαβ-βατοκύριακο της 24ης και 25ης Απριλίου 2010, είχε αφιερωθεί γι’ αυτούς απ’ ολόκληρη την πόλη. Βέ-βαια κι εμείς ως Λυνίσται-να λάβαμε μέρος σ’ αυτόν τον πανηγυρισμό τους, τόσο μ’ επιστολή, όσο και τηλεφωνικά,κι αυτό εκτιμήθηκε απ’ όλους.

Όμως συγκινητική και η ευχαριστήριος επιστο-λή που κι εκείνος έστειλε στους διοργανωτές τής όλης εκδήλωσης, στην οποία αποκάλυψε τους προ-βληματισμούς του ως μικρό παιδί δυο γονέων μετα-ναστών, μ’ όλες τις δυσκολίες τους. Διερωτόταν, με

την απλότητα των αθώων χρόνων του, αν θα’χε το δικαίωμα να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, να σπου-δάσει γιατρός ή ο,τιδήποτε άλλο, απαντήσεις που δεν μπορούσε να πάρει απ’ τους «αγράμματους» γονείς του. Θέματα απλά, αλλά καίρια και σημαντι-

κά για μια πρωτοπέταχτη ψυ-χούλα.

Επίσης, άξιος με κάθε έπαινο και τα λόγια του, προς τους δασκάλους του, αλλά και τον καθένα ξεχωριστά, που του έδειξε τις ελευθερίες για το μέλλον του, παρά την τότε οικονομική κρίση των ΗΠΑ, όπως αναφέρεται, στο αυτού-σιο γράμμα του, στο τέλος του αγγλικού κειμένου (σελ. 7). Κι όμως οι γονείς, τα κατάφεραν να στηρίξουν τα όνειρα και των τριών παιδιών τους, γιατί κι αυτά τραβούσαν μπροστά και

συνεχώς μεγάλωναν τον ορίζοντά τους, φθάνοντας εκεί που έφθασαν. Αλλά το σημαντικότερο πως οι θεσμικοί φορείς, παρακολουθούσαν με το άγρυπνο μάτι της αγάπης και της ικανοποίησής των, την όλη αποδοχή και καταξίωσή τους, όπως το επιβεβαίω-σαν έμπρακτα μ’ αυτή τη γιορτή π’ οργάνωσαν.

Μπράβο και πάλι σ' όλους!

Στους λαούς που στήνονται μεγάλα βραβεία- μνημεία αρετής, εκεί αναδεικνύονται και άριστοι πολίτες

Τάδε έφη Ιωάννης Καποδίστριας (γΙα Τη φΤώχεΙα Της εποχης Του)

«. ελπίζω ότι όσοι εξ ‘συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέ-λουν γνωρίσει μεθ’ εμού ότι εις τας παρούσας

περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού

υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ / ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η

Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της ». «. εφ’όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του

οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμέ-

νων εις εσχάτην πενίαν». Ιώαννης ΚαποδΙςΤρΙας

πρώτος Κυβερνήτης της ελλάδος, εθνοσυνέλευση προς την δ ‘- φυςΙΚα δοΛοφονηΘηΚε

• Μας απεστάλη απ’ την καλή μας φίλη, στη Λαμία, κυ-ρία Ζαφειρίνη Κυπραίου-Χονδρογιάννη, την οποία κι ευχαριστούμε θερμά.

Το ημερολόγιο των απογόνων των Μακεδονομάχων

Ο Παύλος Μελάς κι όλοι οι συμπολεμιστές του θα συνεχίσουν να μένουν αθάνατοι, όσο οι απόγονοι οι δικοί τους, αλλά και των λοιπών Ελλήνων γενικότερα, κρατούν τη μνήμη, την προσφορά και τις θυσίες τους, έξω και πάνω απ’ τα βιβλία

κι όχι πλακωμένη απ’ τις βαριές σελίδες τους, που την ξεψυχούν με την ασφυξία τους. Κι αυτοί οι απόγονοί τους έχουν οργανωθεί σε Πανελλήνιο Σύλλογο μ’ έδρα του τη Θεσσαλονίκη, τ’ οποίου, μάλιστα, πρόεδρός του κι ο δικός μας Παντελής Καλατζαντωνάκης -ως σύζυγος της συμπατριώτισσάς μας Ιωάννας Κ. Σμυρνή-. Η ομιλία του, κατά την κοπή της ετήσιας βασιλόπιτάς των, συγκίνησε όσους τη διάβασαν και στην εφημερίδα μας. Συγχρόνως κι ολόκληρος ο Σύλλογός τους για να συντηρεί και το θέμα στην αντάξια επικαιρότητά του, οργανώνει εκδηλώσεις, ομιλίες, εκθέσεις, εκδρομές κι ό,τι άλλο πρόσφορο που θα μπορούσε να συμβάλει στην ανύψωση των σκοπών του. Ανάμεσα σ’ αυτά και το ημερολόγιο του 2010. Παράλληλα με το εορτολόγιο, γι’ αντίστοιχο μήνα, έχουν καταγράψει, ανά ημέρα, κι όλα θα εθνικά –ενδιαφέροντα ελληνικά γεγονότα. Έχει σελίδες με ιστορία και πολλές φωτογραφίες. Ένα απόχτημα της τελειότητας. Όποιος το μελετήσει, όντως, αναντίρρητα κι αναμφίβολα, γνωρίζει ελληνική ιστορία και κυρίως μετά το 1821. Συγκινητικά και τα λόγια του Κ. Παλαμά, κάτω απ’ τη σελίδα με τα μέλη του ΔΣ

«Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν/, θα’ρθούνε, θα περάσουν./ Κριτές θα μας δικάσουν/οι αγέννητοι, οι νεκροί».

Εμείς το επισφραγίζουμε μ’ ένα «Μπράβο τους!»

Η πινακίδα προς το κάστρο

➜Όλοι θα έχετε προσέξει πως στη «Λάκα τ’ Αμπέλια», υπάρχει μια πινακίδα που δείχνει το δρόμο προς το κάστρο. Την ύπαρξή της την έχουν γνωρίσει και στην εφημερίδα μας με τ’ αντίστοιχα ερωτήματά τους πολλοί συμπατριώτες, ντόπιοι κι’ απόδημοι. Για το λόγο αυτόν απεστάλη προς τη Δημοτική μας Αρχή, το Δήμο, ένα έγγραφο με υποστη-

ρικτικό υλικό, για να προβεί προς τις δικές του ενδεδειγμένες ενέργειες, κι ως εκ τούτου, δεν αναφέ-ρονται περισσότερα. Το μόνο βέβαια και το αυτονόητο, πως το θέμα επιβάλλεται να λυθεί πριν την εφαρμογή του «Καλλικράτη». είναι του Δήμου, με τα ίδια βασικά πρόσωπα, και τότε και τώρα. Γι’ αυτό και παρακαλούμε να λυθεί απ’ τον ίδιο, αλλά και για ν’ αποφευχθούν οι περαιτέρω περιπλοκές απ’ τα νέα κι άγνωστα ακόμα συστήματα.

Η εκμετάλλευση της πανώβρυσης τους θερινούς μήνες

➥Κάθε χρόνο υπενθυμίζουμε πάντα τα ίδια. Ευτυχώς όμως π’όλοι γνωρίζουν το πρόβλημα του λιγοστού νερού και

κάνουν την οικονομία τους. Λίγη προσοχή χρειάζεται κι όλα θα πάνε καλά, όλα θαυμάσια. Το νερό φθάνει και περισσεύει, όμως η κακή κι αλόγιστη χρήση του φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Πολλοί παραπονούνται πως ακόμα υπάρχουν τα λάστιχα, κι άλ-λες μέθοδοι που το πρόβλημα γίνεται ακόμα εντονότερο. Γι’ αυτό, πλέον, οι υπεύθυνοι και οι επιτετραμμένοι οφείλουν να βρίσκο-νται σ’ επαγρύπνηση, αλλά και να επεμβαίνουν, γιατί, όπως υπο-στηρίζεται, δεν είναι άγνοια, αλλά ηθελημένη ενέργεια.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!Τα μικρά παιδιά όταν πηγαίνουν στο χωριό κυριεύονται απ’ τις ιστορίες και θέλουν ν’ ανακαλύψουν δικούς τους κόσμους, για να επιβραβευθούν ως καταξιωμένα μέσα στους χώρους των παππού-δων τους. Γι’ αυτό και κάνουν τολμήματα και μπορεί να βρεθούν σε χώρους ανέλπιστους. Έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα κατά το παρελθόν. Κάποιο είχε χαθεί σε λογγιά, άλλο μη μπορώντας να προ-σανατολισθεί κοιμήθηκε στις ερημιές και κάτω απ’ τ’ αστέρια, άλλο περιπλανιόταν να βρει τους χώρους του παραμυθιού κοκ. Γι’ αυτό η νουθεσία απαραίτητη και η παρακολούθησή των επιβεβλημένη κι αναγκαία. Στο χωριό πάμε για να ευχαριστήσουμε και να ευχαρι-στηθούμε.

Από εδώ και πέρα, ο μεγάλος Παναγιώτης με τον μικρό(1) Γιώργο (δεξ), αδέρφια και «ομοιοτιμημένοι

συνάδελφοι»!