κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 ·...

12
Τ έλος καλό, όλα καλά, μετά τις πρόσφατες ενέργειες. Ο Ναός «των ΌΛΩΝ μας», συνεχίζει την οικουμενική φωτεινότητά του, όπως και πρώτα. Λάμπει προς κάθε κατεύθυνση και λα- μπρύνεται απ’ όλες τις πάντες του ορίζοντα. Βέβαια, χρειάστη- καν και οι πειστικές μας ενστά- σεις. Αυτό τουλάχιστον ας γίνει κι ένα καλό παράδειγμα για να μην αφήνονται όλα στην τύχη τους, όπως παλιότερα με το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω», Ευχές για το Άγιον Πάσχα Αγαπητοί Συμπατριώτες! Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας, κατά τη συνεδρίαση για το μήνα Μάρτιο, εξέφρασε τις πιο θερμές ευχές του προς εσάς τους συμπατριώτες, τις οικογένειές σας, αλλά και προς όλους τους φίλους, για ένα Πάσχα ειρηνικό και ευτυχισμένο. Όμως κι όσοι βρεθούμε εκεί, είμαι βέβαι- ος πως θα το γιορτάσουμε, όπως και παλιότερα, με κάθε αντάξια λαμπρότητα. Οι μόνες στερήσεις, εξ αι- τίας της γρήγορης γιορτής Του, η απουσία των συμπα- τριωτών μας στα χειμαδιά, γιατί τα κοπάδια τους δεν θα’χουν ολοκληρώσει τον κύκλο της εκεί μετάβασής των, καθώς και οι πολύ ηλι- κιωμένοι μας, επειδή ο και- ρός, ίσως, δεν θα’χει ακόμα βρει την ανοιξιάτικη ισορ- ροπία του. Κι όσο για την γιορτή του αγίου Γεωργίου, θα παρακαλούσαμε να την τιμήσουν όσοι θα έχουν την δυνατότητα, καθότι είναι και καθημερινή και 19 ημέ- ρες μετά το Πάσχα. Έτσι, για φέτος, μαζί και με τις ευχές των απόντων μας, ας γίνει ό,τι το καλύτερο, ό,τι το πιο ευχάριστο και το πιο ευτυχι- σμένο. Για το Διοικητικό Συμβούλιο Αντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος Πρόεδρος Λ ΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ Φ ΩΝΗ Όργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας ETOΣ 16o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 61 - ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2010 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA) • ΕMAIL: [email protected] 682 Αιόλου 100 κωδ. αρ. 4666 * I have to inform that you have lynistian love. Many times we discuss about you. All are informed to your messages and telephone calls. S The village has already start- ed its spring life again. The cultivated and all the others trees have been flowered, giving a wel- come view to all the area. The only problem the unsowed lands, but now no one can understand that, since it is covered by high and multi - colored grasses. C Also, from now on, the small winter village (Lynistaina) has been changed to a nice town and especially during weekends. Then many compatriots visit it, take care to the houses, the ground flours, gardens and trim the cul- tivated trees. Some others plant vegetables (potatoes, onions…) and later on any horticultural for children and grand children, in order to have deep memories and love for the village. In reality there isn’t any deficiency of them, because of are sold sold two or three times every week home to home by shopping cars continued on page 7 Dear Lynistians By Socratis Smyrnis Ό πως έχουμε ήδη διατυ- πώσει κι άλλες φορές, νιώθουμε ξεχωριστή χαρά όταν παρουσιάζουμε βι- βλία συμπατριωτών μας. Αυτά εμπλουτίζουν την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, τη φαντασία, τον τρόπο σκέψης, αλλά και την κληρονομιά μας για τ’ απώτερο μέλλον. Ένα τέτοιο βιβλίο, αυτή τη φορά, με συγγραφέα του το συμπατριώτη απ’ τα γειτονικά μας Περιβόλια κ. Θανάση Καφίρη επίτιμο Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου. με τίτλο {ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΚ- ΣΤΑΚΤΟΠΟΥΛΟΥ «Χωρίς περί- σκεψιν… χωρίς αιδώ» Κ. Καβά- φης}. Κεντρική του σκέψη, ο τρόπος αντιμετώπισης της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ στη Θεσσαλονίκη το 1948, όταν ο εμφύλιος ακό- μα βρισκόταν στην κορυφαία του έξαρση . δηλαδή απ’ την εντόπιση των ενόχων, ως και τις αι- τήσεις αναίρεσης των ποινών. Μια διαδικασία με μακρά πορεία, στην οποία όταν έφθασε στ’ Ανώτατο Δικαστήριο, τον Άρειο Πάγο, έτυχε να εμπλακεί με υπεύθυνη θέση κι ο Θανάσης Καφίρης. Όμως για να παρακολουθηθεί ο δικός μας ειρ- μός σκέψης, η αποδελτίωσή του μ' όσα αναφέρονται, θα παρατεθεί - Συνέχεια στη σελίδα 8 Η φωτεινή καταξίωση του Γυμνασίου Ανδρίτσαινας (μέσα απ’ το έργο της Λυκει- άρχου του) Τ ο έργο της Λυκειάρχου κυ- ρίας Βαρβάρας Καραγιάννη συνεχίζεται. Έργο που το νο- σταλγούν μαθητές και μαθητές, μαθήτριες και μαθήτριες, αλλά και κόσμος πολύς. Θα’ναι τύμβος αθάνατος μ’ αποστολή ιερή. Να κρατεί ολοζώντανα τα ονόματα όσων με την επιβράβευσή τους ανέβηκαν τα σκαλιά του γυμνασί- ου για όλ’ αυτά τα 120 μέχρι τώρα χρόνια ζωής και λειτουργίας του. Θα’ναι και προσκλητήριο των ψυχών τους, ο ένας πίσω απ’ τον άλλο, όλες αυτές οι εκατοντάδες και οι χιλιάδες τους. « Σε γραμμή παραγωγής». Και η έρευνα της κ. Καραγιάννη πηγαίνει ακόμα πιο πέρα για να πάρουν τιμή και ικανοποίηση κι όσοι συνέβαλαν στ’ ανέβασμα αυτών των παιδιών. Γονείς, επαγγέλματά τους, αλλά και τα χωριά τους ακόμη. Όλοι κι όλα ανεβασμένα ψηλότερα Ό ντως, έτσι είναι! Μέσα στους 370 Δήμους, αξίζει να τιμηθεί κι ο δικός μας Επικούριος Απόλλων, που εκτί- σθη μεν απ’ τον Ικτίνο, αλλά πρέπει να είχε συνεργα- στεί με τον, επίσης, αρχιτέκτονα κι εργολήπτη Καλλικράτη, καθότι υπήρξαν συνεργάτες για πολλά χρόνια και στα έργα της Ακρόπολης «… το μεν γαρ Εκατόμπεδον Παρθενώνα Καλλικράτης ειργάσατο και Ικτίνος…..». Αυτό, βέβαια, δί- νει λύση και στο δικό μας πρόβλημα, που κι αυτή τη φορά παραπαίουμε σε σταυροδρόμι απέραντο, για το πού θα κα- ταλήξουμε μ’ αυτό το νέο πρόγραμμα της Τοπικής Αυτοδιοί- κησης, για να μην ζήσουμε, όπως και στα παλιότερα χρόνια, μ’επιπτώσεις ακόμα εμφανείς ολόγυρά μας. Λένε, πως η επαρχία μας με τους πέντε δήμους, θα περιορι- στεί μονάχα στους δυο και μάλιστα πως και οι δυο τής είναι πολ- - Συνέχεια στη σελίδα 7 Ο Παντελής, εκτός από συγγενής, πατριώτης, φίλος μ’ αμοιβαία ανταπόκριση, πετυχημένος επαγγελματίας (πολιτικός μηχανικός), κι άριστος οικογενειάρχης, είναι και κάτι ακόμη, που έχει σχέση μ’ όλους τους Έλληνες. Είναι πρόεδρος αυτού του συλλόγου, που για κάθε γενιά μας ήταν, είναι και θα εί- ναι θρύλος, με υπερηφάνεια, μ’ αυταπάρνη- ση, μ’ απόδοση κι απότιση φόρο τιμής, μνήμης και κυρίως ανάμνησης για όλες τις αρετές - Συνέχεια στη σελίδα 2 - Συνέχεια στη σελίδα 9 - Συνέχεια στη σελίδα 8 Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή) Γ ια μια ακόμα φορά οι Λυνιστιάνικες μνήμες συναντή- θηκαν εκεί όπου γεν- νήθηκαν. Εκεί όπου ο Λυνιστιάνικος αέρας τις μπόλιασε με αρετές και αξίες μοναδικές. Εκεί όπου μεγάλωσαν με ιδανικά. Εκεί όπου καυ- γάδιζαν και ανανέωναν την αγάπη τους. Εκεί λοιπόν που ο κάθε Λυνιστιάνος τράβηξε τη δική του ρότα προικισμένος μ’ όλες αυτές τις αξίες, αρετές και ιδανικά για ένα πιο ευοίωνο αύριο για εκείνον και την οικογένειά του. Αποφάσισαν και αυτό το τριήμερο της Αποκριάς να βρεθούν Συνέχεια 5 η Τ ο κάστρο, όπως έχει γραφθεί και στις προηγούμενες συνέχειες, ήταν το δυνα- μικότερο μέσον για την ύπαρξη της Λυνίσταινας, γιατί κι εκείνη με τη σειρά της όφειλε ν’ ανταποκρί- νεται στη δικιά της απο- στολή, που ήταν η φρούρηση, η φύλαξη και η προ- φύλαξη αυτής της ρε- ματιάς. Διαφορετικά δεν θα είχε και λόγο ύπαρξης σ’ αυτόν το χώρο π’ αναπτύχθηκε, απ’ τον οποίο και δια- σώθηκε για να μαρ- τυρεί την παλαιότητά Μπορούμε κι εμείς οι τρεις γειτονικοί Δήμοι να τιμήσουμε τον «Καλλικράτη» στο πρόσωπο του Θεού του, τον «Επικούριο Απόλλωνα» (του κ. Σωκράτη Τζαν. Σμυρνή) Τα διδάγματα απ’ το βιβλίο του Θανάση Καφίρη (επίτιμου Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου). Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΚ- ΣΤΑΚΤΟΠΟΥΛΟΥ» (Εκδόσεις «ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ») Η Λυνίσταινα και το κάστρο της, περπάτησαν μαζί (όπως τα βλέπει ο Λυκειάρχης κ. Παναγ. Χαραλαμπόπουλος) - Συνέχεια στη σελίδα 2 Λόγος του Παντελή Καλατζαντωνάκη, συζύγου της Ιωάννας Ντίν. Σμυρνή την 24.01.2010, από την κοπή της βασιλόπιτας, του Πανελλήνιου Συλλόγου Απογόνων Μακεδονομάχων «Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ». - Συνέχεια στη σελίδα 9 Ο Επικούρειος Απόλλων φαίνεται πως ξαναβρήκε τα νερά του, αλλά και η «μήνις» στο ανάστημά της! Μήπως πρέπει να μας γαληνέψουν, αυτοί οι «Στήλοι», ως έμβλημα ενός Δήμου για όλους μας όπως λέγει παρακάτω και ο Βύρων Πολύδωρας Ο πρόεδρος κατά την ομιλία του προς τους παρόντες Αθαν. Καφίρης Π. Χαραλαμπόπουλος Γεωργακόπουλος Δ. Αθανασόπουλος Τρ, Βλούμης Βασίλης Ανάμεσά τους, όρθιοι οι κκ, Αγγελόπουλος Αντ. Πέτρ. Γιαννόπουλος και Όλγα Π. Γιαν/λου

Transcript of κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 ·...

Page 1: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

Τέλος καλό, όλα καλά, μετά τις πρόσφατες ενέργειες. Ο Ναός «των ΌΛΩΝ μας», συνεχίζει

την οικουμενική φωτεινότητά του, όπως και πρώτα. Λάμπει προς κάθε κατεύθυνση και λα-μπρύνεται απ’ όλες τις πάντες

του ορίζοντα. Βέβαια, χρειάστη-καν και οι πειστικές μας ενστά-σεις. Αυτό τουλάχιστον ας γίνει κι ένα καλό παράδειγμα για να μην αφήνονται όλα στην τύχη τους, όπως παλιότερα με το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω»,

Ευχές για το Άγιον Πάσχα

Αγαπητοί Συμπατριώτες! Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας, κατά τη συνεδρίαση για το μήνα Μάρτιο, εξέφρασε τις πιο θερμές ευχές του προς εσάς τους συμπατριώτες, τις οικογένειές σας, αλλά και προς όλους τους φίλους, για ένα Πάσχα ειρηνικό και ευτυχισμένο. Όμως κι όσοι βρεθούμε εκεί, είμαι βέβαι-ος πως θα το γιορτάσουμε, όπως και παλιότερα, με κάθε αντάξια λαμπρότητα. Οι μόνες στερήσεις, εξ αι-τίας της γρήγορης γιορτής Του, η απουσία των συμπα-τριωτών μας στα χειμαδιά, γιατί τα κοπάδια τους δεν θα’χουν ολοκληρώσει τον κύκλο της εκεί μετάβασής των, καθώς και οι πολύ ηλι-κιωμένοι μας, επειδή ο και-ρός, ίσως, δεν θα’χει ακόμα βρει την ανοιξιάτικη ισορ-ροπία του. Κι όσο για την γιορτή του αγίου Γεωργίου, θα παρακαλούσαμε να την τιμήσουν όσοι θα έχουν την δυνατότητα, καθότι είναι και καθημερινή και 19 ημέ-ρες μετά το Πάσχα. Έτσι, για φέτος, μαζί και με τις ευχές των απόντων μας, ας γίνει ό,τι το καλύτερο, ό,τι το πιο ευχάριστο και το πιο ευτυχι-σμένο.

Για το Διοικητικό ΣυμβούλιοΑντώνιος Άγγ. Αγγελόπουλος

Πρόεδρος

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΌργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας

ETOΣ 16o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 61 - ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2010 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA) • ΕMAIL: [email protected]

682 Αιόλου 100

κωδ. αρ. 4666

* I have to inform that you have lynistian love. Many

times we discuss about you. All are informed to your messages and telephone calls.

S The village has already start-ed its spring life again. The

cultivated and all the others trees have been flowered, giving a wel-come view to all the area. The only problem the unsowed lands, but now no one can understand that, since it is covered by high and multi - colored grasses.

C Also, from now on, the small winter village (Lynistaina) has

been changed to a nice town and especially during weekends. Then many compatriots visit it, take care to the houses, the ground flours, gardens and trim the cul-tivated trees. Some others plant vegetables (potatoes, onions…) and later on any horticultural for children and grand children, in order to have deep memories and love for the village. In reality there isn’t any deficiency of them, because of are sold sold two or three times every week home to home by shopping cars

continued on page 7

Dear LynistiansB y S o c r a t i s S m y r n i s

Όπως έχουμε ήδη διατυ-πώσει κι άλλες φορές, νιώθουμε ξεχωριστή

χαρά όταν παρουσιάζουμε βι-βλία συμπατριωτών μας. Αυτά εμπλουτίζουν την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, τη φαντασία, τον τρόπο σκέψης, αλλά και την κληρονομιά μας για τ’ απώτερο μέλλον.

Ένα τέτοιο βιβλίο, αυτή τη φορά, με συγγραφέα του το συμπατριώτη απ’ τα γειτονικά μας Περιβόλια κ. Θανάση Καφίρη επίτιμο Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου.

με τίτλο {ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΚ-ΣΤΑΚΤΟΠΟΥΛΟΥ «Χωρίς περί-σκεψιν… χωρίς αιδώ» Κ. Καβά-

φης}. Κεντρική του σκέψη, ο τρόπος

αντιμετώπισης της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ στη Θεσσαλονίκη το 1948, όταν ο εμφύλιος ακό-μα βρισκόταν στην κορυφαία

του έξαρση. δηλαδή απ’ την εντόπιση των ενόχων, ως και τις αι-τήσεις αναίρεσης των ποινών. Μια διαδικασία με μακρά πορεία, στην οποία όταν έφθασε στ’ Ανώτατο Δικαστήριο, τον Άρειο Πάγο, έτυχε

να εμπλακεί με υπεύθυνη θέση κι ο Θανάσης Καφίρης. Όμως για να παρακολουθηθεί ο δικός μας ειρ-μός σκέψης, η αποδελτίωσή του μ' όσα αναφέρονται, θα παρατεθεί

- Συνέχεια στη σελίδα 8

Η φωτεινή καταξίωση του

Γυμνασίου Ανδρίτσαινας

(μέσα απ’ το έργο της Λυκει-άρχου του)

Το έργο της Λυκειάρχου κυ-ρίας Βαρβάρας Καραγιάννη συνεχίζεται. Έργο που το νο-

σταλγούν μαθητές και μαθητές, μαθήτριες και μαθήτριες, αλλά και κόσμος πολύς. Θα’ναι τύμβος αθάνατος μ’ αποστολή ιερή. Να κρατεί ολοζώντανα τα ονόματα όσων με την επιβράβευσή τους ανέβηκαν τα σκαλιά του γυμνασί-ου για όλ’ αυτά τα 120 μέχρι τώρα χρόνια ζωής και λειτουργίας του. Θα’ναι και προσκλητήριο των ψυχών τους, ο ένας πίσω απ’ τον άλλο, όλες αυτές οι εκατοντάδες και οι χιλιάδες τους. « Σε γραμμή παραγωγής». Και η έρευνα της κ. Καραγιάννη πηγαίνει ακόμα πιο πέρα για να πάρουν τιμή και ικανοποίηση κι όσοι συνέβαλαν στ’ ανέβασμα αυτών των παιδιών. Γονείς, επαγγέλματά τους, αλλά και τα χωριά τους ακόμη. Όλοι κι όλα ανεβασμένα ψηλότερα

Όντως, έτσι είναι! Μέσα στους 370 Δήμους, αξίζει να τιμηθεί κι ο δικός μας Επικούριος Απόλλων, που εκτί-σθη μεν απ’ τον Ικτίνο, αλλά πρέπει να είχε συνεργα-

στεί με τον, επίσης, αρχιτέκτονα κι εργολήπτη Καλλικράτη, καθότι υπήρξαν συνεργάτες για πολλά χρόνια και στα έργα της Ακρόπολης «… το μεν γαρ Εκατόμπεδον Παρθενώνα Καλλικράτης ειργάσατο και Ικτίνος…..». Αυτό, βέβαια, δί-νει λύση και στο δικό μας πρόβλημα, που κι αυτή τη φορά παραπαίουμε σε σταυροδρόμι απέραντο, για το πού θα κα-ταλήξουμε μ’ αυτό το νέο πρόγραμμα της Τοπικής Αυτοδιοί-κησης, για να μην ζήσουμε, όπως και στα παλιότερα χρόνια, μ’επιπτώσεις ακόμα εμφανείς ολόγυρά μας.

Λένε, πως η επαρχία μας με τους πέντε δήμους, θα περιορι-στεί μονάχα στους δυο και μάλιστα πως και οι δυο τής είναι πολ-

- Συνέχεια στη σελίδα 7 Ο Παντελής, εκτός από συγγενής, πατριώτης, φίλος μ’ αμοιβαία ανταπόκριση, πετυχημένος

επαγγελματίας (πολιτικός μηχανικός), κι άριστος οικογενειάρχης, είναι και κάτι ακόμη, που έχει σχέση μ’ όλους τους Έλληνες.

Είναι πρόεδρος αυτού του συλλόγου, που για κάθε γενιά μας ήταν, είναι και θα εί-ναι θρύλος, με υπερηφάνεια, μ’ αυταπάρνη-ση, μ’ απόδοση κι απότιση φόρο τιμής, μνήμης και κυρίως ανάμνησης για όλες τις αρετές

- Συνέχεια στη σελίδα 2

- Συνέχεια στη σελίδα 9

- Συνέχεια στη σελίδα 8

Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα

(του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

Για μια ακόμα φορά οι Λυνιστιάνικες μνήμες συναντή-

θηκαν εκεί όπου γεν-νήθηκαν. Εκεί όπου ο Λυνιστιάνικος αέρας τις μπόλιασε με αρετές και αξίες μοναδικές. Εκεί όπου μεγάλωσαν με ιδανικά. Εκεί όπου καυ-γάδιζαν και ανανέωναν την αγάπη τους. Εκεί λοιπόν που ο κάθε Λυνιστιάνος τράβηξε τη δική του ρότα προικισμένος μ’ όλες αυτές τις αξίες, αρετές και ιδανικά για ένα πιο ευοίωνο αύριο για εκείνον και την οικογένειά του. Αποφάσισαν και αυτό το τριήμερο της Αποκριάς να βρεθούν

Συνέχεια 5η

Το κάστρο, όπως έχει γραφθεί και στις προηγούμενες

συνέχειες, ήταν το δυνα-μικότερο μέσον για την ύπαρξη της Λυνίσταινας, γιατί κι εκείνη με τη σειρά της όφειλε ν’ ανταποκρί-νεται στη δικιά της απο-στολή, που ήταν η φρούρηση,

η φύλαξη και η προ-φύλαξη αυτής της ρε-ματιάς. Διαφορετικά δεν θα είχε και λόγο ύπαρξης σ’ αυτόν το χώρο π’ αναπτύχθηκε, απ’ τον οποίο και δια-σώθηκε για να μαρ-τυρεί την παλαιότητά

Μπορούμε κι εμείς οι τρεις γειτονικοί Δήμοι να τιμήσουμε τον «Καλλικράτη»

στο πρόσωπο του Θεού του, τον «Επικούριο Απόλλωνα»

(του κ. Σωκράτη Τζαν. Σμυρνή)

Τα διδάγματα απ’ το βιβλίο του Θανάση Καφίρη

(επίτιμου Αντεισαγγελέα Αρείου Πάγου).Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΟΛΚ- ΣΤΑΚΤΟΠΟΥΛΟΥ» (Εκδόσεις «ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ»)

Η Λυνίσταινα και το κάστρο της, περπάτησαν μαζί

(όπως τα βλέπει ο Λυκειάρχης κ. Παναγ. Χαραλαμπόπουλος)

- Συνέχεια στη σελίδα 2

Λόγος του Παντελή Καλατζαντωνάκη, συζύγου της Ιωάννας Ντίν. Σμυρνή την 24.01.2010, από

την κοπή της βασιλόπιτας, του Πανελλήνιου Συλλόγου Απογόνων Μακεδονομάχων

«Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ».

- Συνέχεια στη σελίδα 9

Ο Επικούρειος Απόλλων φαίνεται πως ξαναβρήκε τα νερά του, αλλά και η «μήνις» στο ανάστημά της!

Μήπως πρέπει να μας γαληνέψουν, αυτοί οι «Στήλοι», ως έμβλημα ενός Δήμου για όλους μας όπως λέγει παρακάτω και ο Βύρων Πολύδωρας

Ο πρόεδρος κατά την ομιλία του προς τους παρόντες

Αθαν. Καφίρης

Π. Χαραλαμπόπουλος

Γεωργακόπουλος Δ. Αθανασόπουλος Τρ, Βλούμης Βασίλης Ανάμεσά τους, όρθιοι οι κκ, Αγγελόπουλος Αντ. Πέτρ. Γιαννόπουλος και Όλγα Π. Γιαν/λου

Page 2: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

2 717 αρ. φύλλου 61Λυνιστιάνικη Φωνή

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ *2321 Λώλος Αναστ. 50 *2322 Σαλακά Βασίλ (εις μνήμη γονέων του) *3051 Σμυρνής Τζαν. Κων .................................................100*3052 Δράκου-Καμβύση Αικατερ.50*3953 Σμυρνής Γ. Μάρκος .................................................. 50*3054 Δράκος Ι. Κων ............................................................. 30*3055 Δράκος Κ(Ι) Ιωάν ....................................................... 30*3056 Μιχελή Γ. Βικτωρία .................................................... 50*3057 Καλογερόπουλος Ν. Βασίλ .................................... 20*3058 Δράκος Γ. Ανδρ .......................................................... 50*3059 Σκουμπούρη Π. Ιωάννα-Ηλ/λου .......................... 20*3060 Λαμπρόπουλος Β. Νικ ............................................. 50*3061 Μιχελή Λ. Γιώτα-Βασιλάκου .................................. 20*3062 Σμυρνής Γ. Μάριος ................................................... 50*3063 Σμυρνή Μ. Φωτ-Φούκα .......................................... 50

*3064 Κορκολή Ηλ. Δήμ/ρα-Αργυρ/λου ....................... 30*3065 Σμυρνή –Δράκου Μαρία ........................................ 20*3066 Δράκου Διον. Γεώρ ................................................... 20*3067 Δράκος Γ (Φ) Νικ ....................................................... 20*3068 Δράκου Ν. Φωτ-Γρηγοράκου ................................ 20*3069 Κορκολής Ι (Γ) Αθαν ................................................. 20*3070 Δράκος Σωτ. Γεώργ .................................................. 20*3071 Αγγελόπουλος Αγγ. Αντ .......................................... 30*3072 Αγγελόπουλος Ηλ. Γεώργ ....................................... 50*3073 Περαμερίτη Αν. Ελέν-Αλβέρτη ............................. 20*3074 Αγγελοπούλου Ι. Μαρ-Κλάδη ............................... 50*3075 Αγγελόπουλος Γ. Ηλίας ........................................... 20*3076 Παπανδρέου Σπ. Άννα-Ροβίτη ............................ 40

Με φιλικούς χαιρετισμούς Ο ταμίας του Συλλόγου Δημήτρης Π. Μιχελής

τ. 210-9750819 & 697992070

με τα γνωστά πεσιμιστικά απο-τελέσματα για αιώνες ολάκε-ρους. Όμως, το παράλογο, πως, ενώ οι κινητοποιήσεις μας ήταν καθολικές, από τις Ομοσπονδί-ες, του Συλλόγους αλλά και από προσωπικές ενέργειες, την «μή-

νιν» τη δέχθηκαν επιλεκτικά, με-ταξύ των οποίων κι ο κ. Βύρων Πολύδωρας. Μα, ήταν δυνατόν να μην κάνει και μάλιστα άμε-σα, αυτό το αυτονόητο; Αν δεν θα το είχε κάνει, τότε μονάχα μια και η δικιά μας ενέργεια. Να ανησυχούσαμε για την υγεία

του. Μόνον τότε δεν θ’ ακουγό-ταν ο Βύρωνας, ή όποιος άλλος συμπατριώτης μας.

Αλλά και τις φιλειρηνικές «αντιστάσεις» του σ’ όποιες επι-θέσεις, έχει την ικανότητα να τις δίνει με την πρέπουσα δεξιοτε-χνία, όπως και την πιο κάτω.

Ο Επικούρειος Απόλλων φαίνεται πως ξαναβρήκε τα νερά του, αλλά και η «μήνις» στο ανάστημά της! Μήπως πρέπει να μας γαληνέψουν, αυτοί οι

«Στήλοι», ως έμβλημα ενός Δήμου για όλους μας;

ΠΡΟΣ την εφημερίδα«ΕΛ.ΤΥΠΟΣ» Αθήνα, 22-1-10Αξιότιμοι κύριοι,Στο σημερινό σας φύλλο φιλοξενείτε δηλώσεις μου μετά σχολίων σχετικά με τον Ναό

του Επικούρειου Απόλλωνα της αρχαίας Φιγαλίας. Αφού σας ευχαριστήσω για το δημο-σίευμά σας, που υπογράφει η κυρία Κατερίνα Κατσαβού, επιτρέψτε μου να παρατηρήσω, για την πληρότητα και ορθότητα του λόγου, τα εξής:

1. Δεν θυμήθηκα τώρα τον Ναό, όπως γράφετε. Γιατί, απλούστα-τα, ποτέ δεν τον είχα ξεχάσει. Μόλις πρωτάνοιξα τα μάτια μου – δεν γεννήθηκα σε κλινική, αλλά στο παραγώνι του σπιτιού μας στο χωριό, όπως και όλα τα αδέρφια μου - το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα ήταν ο λόφος της Ακρόπολης της Φιγαλίας, της αρχαίας πόλης που έχτισε τον Ναό και τα «κυκλώπεια» τείχη που την περιβάλλουν.

2. Ακόμη, λίγα μέτρα μακριά από το πατρικό μας σπίτι στο Φιγα-λικό χωριό μας, τα Περιβόλια της ορεινής Ολυμπίας, υπάρχει άλλος αρχαίος ναός, δω-ρικού ρυθμού, την ανασκαφή και την αναστήλωση του οποίου «επιχειρώ» τα τελευταία χρόνια με την Ζ΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων, Αρχαίας Ολυμπίας. Ο γνωστός Αμερικανός αρ-χιτέκτων – αρχαιολόγος F.Cooper, ο οποίος ενετόπισε, εμελέτησε και πρώτος απεκάλυψε (1972) τον Ναό των Περιβολίων, σημειώνει το αυτονόητο ότι η Φιγαλία, ο Ναός του Επι-κούρειου Απόλλωνα, ο ναός των Περιβολίων καθώς και άλλα αρχαία ναϊδρια και δόμοι, διάσπαρτα καθ΄όλο το μήκος του δρόμου, του «ιερού δρόμου» από τη Φιγαλία προς τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, αποτελούν μίαν ιστορική, πολιτισμική και αρχαιολογι-κή ενότητα. Αυτή την ενότητα κανένας δεν μπορεί να τη διασπάσει. Κάτι τέτοιο δεν θα εσυγχωρείτο να επιχειρηθεί κατ΄ουδένα τρόπο, είτε με «διορθώσεις ημαρτημένων» είτε με άλλους νομικισμούς.

3. Ως προς την απάντηση του κ. Π. Γερουλάνου στη Βουλή, τα πράγματα αποκαθί-στανται οριστικά. Το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, κατόπιν ερωτήματος του Υπουρ-γού, ορθώς εγνωμοδότησε. Το Υπουργείο Πολιτισμού, κατά τη δήλωση του κ. Π. Γερου-λάνου έκανε δεκτή την απόφαση του Ν.Σ.Κ. Για το ίδιο θέμα περιθώρια διαλόγου δεν υπάρχουν. Για άλλα θέματα να διαλεχθούμε και να αποφασίσουμε. Τέτοια είναι :

α) Η αλλαγή του πεπαλαιωμένου στεγάστρου του Ναού με καινούργιο (διάφανο, αντί τέντας).

β) Συστηματικές ανασκαφές στη Φιγαλία, για την ανάδειξη του πολιτισμικού πλού-του που βρίσκεται στο έδαφος και στο υπέδαφός της.

γ) Η ολοκλήρωση της ανασκαφής και αναστήλωσης του ναού των Περιβολίων Φιγα-λίας.

δ) Να ανακαλυφθεί, αποκαλυφθεί και αποκατασταθεί ο «ιερός δρόμος» που συνέδεε τη Φιγαλία με τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα.

Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν. Αντί της αντιδικίας. 4. Τέλος και των πραγμάτων ούτως εχόντων, θα ήθελα να τονίσω ότι όλο το θέμα, και

η στάση μου κυρίως, αδικείται εάν τυχόν εντάσσεται σε οποιουδήποτε είδους εσωκομμα-τικές έριδες, εντάσεις ή τριβές που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν από πλευράς μου. Δεν είμαστε φιλέριδες ούτε «στενόμυαλοι», διαφωνούντες τάχα «περί όνου σκιάς». Το δίκαιο και το σωστό υποστηρίζουμε, αποκρούοντες ανιστόρητες και παράλογες σκέψεις.

Ιδιοκτησιακές αντιλήψεις δεν χωρούν. Εμείς όλοι ανήκουμε στον Ναό. Όχι ο Ναός σ΄εμάς. Με εκτίμηση,

ευχαριστώ γιατην φιλοξενία, ΒΥρΩΝ Γ. ΠΟλΥΔΩρΑΣ

της, μ’ αυτόν τον τιμητικό τίτλο «Λενικό». Όμως κι εμείς σήμε-ρα, ως συνοδοιπορία θα κατα-χωρήσουμε, τιμητικά και μ’ όλη την αγάπη μας, όσα αναφέρει ο γνωστός Λυκειάρχης και κυρίως γκαρδιακός φίλος Παναγιώτης Χαραλαμπόπουλος (χωρίς τις άλλες αντάξιές του συστάσεις), σε μια πρόσφατη μελέτη του για τη Λυνίσταινα: «Εφημερια-κά Λυνίσταινας μετά το 1821» κι αφορά, κατά κύριο λόγο, το διορισμό ιερέων. Γράφει, λοι-πόν, ο Λυκειάρχης: «Η Λυνίσται-να είναι ένας χαριτωμένος ορει-νός οικισμός εκτεινόμενος σε μια μοναδική θέση ολυμπιακής ομορφιάς και φυσικού πλούτου των νοτίων πλαγιών του όρους Μίνθη. Έχει υψόμ. 820 μ. κοντά στα όρια του νομού Μεσσηνίας, 71 χλμ νοτιοδυτικά της πόλης του Πύργου, πρωτεύουσας του νομού Ηλείας. Υπάγεται διοικη-τικά στο Δήμο Ανδρίτσαινας. Την περίοδο της Τουρκοκρατί-ας ανήκε στην επαρχία Φαναρί-ου. Ήταν Εθνικό του Χασάναγα Κικάτογλου.

Η Λυνίσταινα δεσπόζει στην περιοχή με το φημισμένο, με-σαιωνικό κάστρο της, το οποίο περπάτησε με υπομονή, ως την κορυφή του ο αείμνηστος συνά-δελφος Καθηγητής-Λυκειάρχης του Λυκείου Ανδρίτσαινας Πα-ναγιώτης Βελισσαρίου με τον αρχιτ. Πανεπιστημιακό Καθη-γητή Αργύρη Πετρονώτη, όπως

το περιδιάβασε και ερευνητικά, μέσα από τόσες πηγές, καταλό-γους και μελέτες. Είναι ένα οχυ-ρό, «δυναμάριν», όπως γράφει και όπως αναφέρει το Χρονικό του Μορέως (μέγα δυναμάριν) που κατόπτευε την απέραντη περιφέρεια του δρόγγου των Σκορτών, μέχρι τ’ άλλα κάστρα της «Άγια-Λένης» Θεισόας και της Άλβενας (Μίνθης).

Δρόγγος σημαίνει αρχικά με-γάλη δασώδης περιοχή. Σ’ επέ-κταση δρόγγοι ή δρούγγες ήταν διοικητικές υποδιαιρέσεις ορι-σμένων θεμάτων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και οι διοικητές τους λέγονταν δρουγγάριοι. Δρόγγος των Σκορτών ήταν οι πλαγιές του Λυκαίου όρους και οι κάτοικοι του Δρόγγου των Σκορτών, δηλαδή οι Ολύμπιοι και οι Γορτύνιοι, είχαν αποστα-τήσει από τη Φράγκικη κυρι-αρχία και προσχωρήσει στους Βυζαντινούς κατά την απουσία του βαρόνου της Καρύταινας Γοδεφρείδου ντε Μπρυγιέρ. Διαβάζουμε στο Χρονικό του Μορέως « Των Σκορτινών των άπιστων, αυτών των δημεγέρ-των… όπου απιστήσαν… και οι Σκορινοί στα όρη επροσφύγα-σιν και στα υψηλά βουνία (Χρον. Μορέως στ. 5659-60, 5681-84, 86-87). Πλούσια στοιχεία στο: Ν. Κοντοβουνήσιος, Μεσαιωνικές ιστορικές σελίδες και Μεσαιω-νικά μνημεία της επαρχίας Ολυ-μπίας, Αθήνα 2004».

Συνεχίζεται

Η Λυνίσταινα και το κάστρο της, περπάτησαν μαζί

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας Από τη Γενική Συνέλευση της 1ης Νοε. 2009 προέκυψε το ακόλουθο Συμβούλιο και με την πρώτη συνεδρίαση της 4/11/09 ανατέθηκαν τα αντίστοιχα καθήκοντα.1. Αγγελόπουλος Άγγ. Αντώνιος Πρόεδρος2. Σμυρνής Τζαν. Κων/νος Α΄ Αντιπρόεδρος (Αν/τής πρόε-δρος)3. Αγγελόπουλος Γ. Σταύρος Β΄Αντιπρόεδρος4. Κορκολής Ι(Α). Αθανάσιος Γενικός Γραμματέας5. Μιχελής Παν. Δημήτριος Ταμίας 6. Σκουμπούρη Ι. Αιμιλία βοηθός Ταμία7. Γιαννοπούλου Πέτρ. Όλγα Ειδικός Γραμ. Νεότητας

Εξελεγκτική Επιτροπή.1. Κορκολής Πέτ. Νικόλαος2. Παναγούλιας Γ. Φώτιος3. Αγγελοπούλου σύζ. Στ. ΒαρβάραΑντιπρόσωποι για την Ομοσπονδία.1. Μιχελής Παν. Δημήτριος2. Σμυρνής Τζ. Κων/νοςΕπιτροπές Λειτουργίας του Δ.Σ.Το ΔΣ για την εύρυθμη και αποτελεσματικότερη λειτουργία του, συγκρότησε τις ακόλουθες ομάδες εργασίας.Α΄Εκπρόσωποι στη Λυνίσταινα.Παναγούλιας Ι. Ιωάννης-Κορκολής Γ. ΑντώνιοςΒ΄ Εκπρόσωποι στη Μεγαλόπολη.Αγγελόπουλος Άγγ. Νικόλαος-Κορκολής Πέτ. Κων/νοςΓ΄ Δημοσίων Σχέσεων.Δημητρακοπούλου Δημ. Γεωργία, Σκουμπούρη Π. Ιωάννα, Αγγελοπούλος σύζ. Ηλ. Μάντω, Γκουγκούσης Κ. ΠαναγιώτηςΔ΄ Κοινωνικών Εκδηλώσεων. Σμυρνής Τζαν. Κων/νος, Σμυρνή σύζ. Κων. Αγγελική, Μιχελής Π. Δημήτριος, Σκουμπούρη Ι. Αιμιλία, Κορκολής Ι(Α) Αθανά-σιοςΕ΄ Νεολαίας. Γιαννοπούλος Πέτ. Όλγα, Στασιμιώτης Β. Κων/νος, Κορκολής Ι. Αντώνιος, Παναγούλια σύζ. Αθ. Μαγδαληνή.

Page 3: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

3 718 αρ. φύλλου 61 Λυνιστιάνικη Φωνή

Η «Λ.Φ» αποδείχθηκε για μι’ ακόμα φορά δυνα-τή στην αποστολή της, δηλαδή να προκαλεί αναβίωση στις αναμνήσεις, που στην ουσία

αυτές και η αληθινή, η τρέχουσα ιστορία μας. Αυτό έκαμε κι ο 92 χρονος Αναστάσιος Λώλος που αναπο-λεί κι εκείνος τις δικές του.

«Αγαπητέ Σωκράτη,Διαβάζοντας τις επικεφαλίδες της αγαπημένης μας

εφημερίδας Λυνιστιάνικη Φωνή-τα μικρά γράμματα δεν βλέπω να τα διαβάσω- όπως γράφει για το μύλο κλπ, θυμήθηκα κι εγώ το μύλο του Σπύρου Παπανδρέου. Θυμάμαι εκείνον και τα όμορφα κορίτσια του, που παρακολουθούσαν το σιτάρι ή το αραποσί-τι (κούκλα) που έπεφτε στην τρύπα της μυ-λόπετρας, η οποία χορεύοντας έβγαζε από τις άκρες της το αχνιστό αλεύρι, για να το μαζεύουν, λίγο-λίγο και κάθε τόσο, με ένα καθαρό σκουπάκι, για τα σακιά που ανέμεναν με ανοι-χτό το στόμα τους. Και στη συνέχεια όταν είχε τελειώσει, μου το παρέδιδαν να το φορτώσω στο γάιδαρό μου τον Μπασιούρο για να το φέρω στο σπίτι μας, στου Αντώνη τη ράχη, όπως το’λεγαν οι Λυνιστιάνοι ή του κότσυφα τη φωλιά, όπως το είχε ονομάσει ο πατριός μου Αντώ-νης Σμυρνής. Ήταν το σπίτι που είχε χτίσει ο ίδιος, όταν έφυγε από τον πατέρα του. Η θέα του μεγάλη και με τον ήλιο όλη την ημέρα επάνω του. Έβλεπε το μύλο, τα Μιχελαίικα και όλο το χωριό μέχρι τα Γκουγκουσαίικα, Δημοτικό σχολείο, Παναγουλαϊικα, την Ρακαλίνα, Ανά-ληψη κλπ.

Απορώ, Σωκράτη, πως μου έρχονται στο μυαλό πα-λιές αναμνήσεις, από τα πέντε χρόνια που ήμουν στη Λυνίσταινα 1930-1934, στην ηλικία που είμαι τώρα, ενε-νήντα δύο ετών. Παρόλο που έχω προβλήματα υγείας στα πόδια, στο στομάχι κλπ, μόλις διάβασα τις επικεφα-λίδες της εφημερίδας μας ξέχασα τους πόνους και έχω

την επιθυμία κάτι να γράψω για τα παιδικά μου χρόνια. Αλήθεια! Πόση η προσφορά της για τα κοινά του χω-

ριού, την Αλληλεγγύη, την Αγάπη κλπ ανεβάζοντας τις γνώσεις με τα ιστορικά γεγονότα των παππούδων, γε-νεαλογικό κάθε οικογένειας με σχέδια στην εφημερίδα πολύ αναλυτικά, να τα καταλαβαίνουν και οι παππούδες που δεν έχουν γραμματικές γνώσεις.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον πατριό μου Αντώνη Σμυρ-νή όταν γινόταν, κάποιο έργο στο χωριό, με προσωπι-κή εργασία των κατοίκων, μάντρες, γεφύρια, δρόμος

κλπ, στην ηλικία των 65 ετών που τον γνώρισα. Παρακολουθούσε τους εργαζόμενους και εάν κάποιος δεν μετείχε του έλεγε: «Όποιος δεν προσφέρει στα κοινά που το απολαμβάνουμε όλοι είναι άχρηστος» έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. «Όποιος δεν μπορεί με προσωπική εργασία, να προσφέρει με συμβουλές ή τροφές για τους ερ-γαζόμενους, που μετέχουν στα κοινωφελή έργα του χωριού μας».

Ο Αντώνης ήταν ο παντογνώστης για όλα τα κοινά και προσωπικά προβλήματα των κατοίκων του χωριού. Κάθε μέρα έρχονταν στο σπίτι μας, στου κότσυ-φα τη φωλιά, ένας –δυο κάτοικοι για να του πούνε το πρόβλημά τους, πχ το μουλάρι δυο μέρες δεν τρώει, τι πρέπει να κάνει; Τους έδινε οδηγίες να βάλουν το μου-λάρι στο κατώγι και κάτω από την κοιλιά του να βάλουν άχυρα που να βγάζουν καπνό και δίπλα ένα κουβά με νερό, όταν θέλει το μουλάρι να πίνει και την άλλη μέρα το πρωί θα πάει ο ίδιος ο Αντώνης να δει εάν έκαναν αυτά που τους είπε. Και όταν θα πίνει νερό το μουλάρι να τον φωνάζουν για να τους δίνει οδηγίες τι θα κάνουν. Αυτό είχε διάρκεια μιας εβδομάδας περίπου, μέχρι ν’ αρχίσει να τρώει το μουλάρι. Πολλές φορές για να γίνει καλά περνούσε και μήνας. Σε όλο αυτό το διάστημα το παρακολουθούσε. Το ίδιο έκανε, όχι μονάχα και για όλα τα υπόλοιπα ζώα, αλλά και για τους κατοίκους όλων των ηλικιών, γιατί όλα αντιμετωπιζόντουσαν με γιατροσό-φια από ντόπια βότανα και με την δοντάγρα του που

κληρονόμησε από τον πατέρα του. Μεγάλος βοηθός και αντάξιος συνεχιστής του αποδείχθηκε η μάνα μου η Τριανταφυλλιά. ..

Συνέχεια ερχόντουσαν στο σπίτι παιδιά και έλεγαν: «Παππού, μου είπε ο πατέρας μου να μου δώσεις το σκεπάρνι και το βράδυ θα στο φέρω» και απαντούσε. «Άμα το θέλετε και αύριο φέρ’ το, αύριο βράδυ». Ποτέ δεν το έφερναν και όταν τον συναντούσαν στο δρόμο και έλεγαν «καλημέρα Αντώνη» απαντούσε: «με τα χέ-ρια μου τα δίνω (τα εργαλεία), με τα πόδια μου τα παίρ-νω». Και το φιλοσοφότερο που έκανε , όταν μετά λίγους μήνες ή χρόνο ερχόταν το άλλο παιδί-αδελφός- και έλε-γε: «Παππού, μου είπε ο πατέρας μου να μου δώσεις το σκεπάρνι», του απαντούσε: «Ο πατέρας σε έστειλε ή η μάνα σου;», ο «ο πατέρας». Ο παππούς του έδινε το σκε-πάρνι και του έλεγε να πει στον πατέρα του, την Κυριακή να πάει ένα μουλαροφόρτι ξύλα για σόμπα στην Ανδρί-τσαινα και αφού τα πουλήσει, να αγοράσει σκεπάρνι και βελόνες για τη μάνα του. Θυμάμαι πάρα πολλούς που έρχονταν στο σπίτι. Θα περιγράψω άλλο ένα. Κάθε πρωί όταν έβγαινε από το σπίτι, πήγαινε πρώτα στην αδελφή του, την Γεωργούλα, κοντά ήταν το σπίτι του Σταύρου Μπατσούρου, για να ενημερωθεί για την υγεία της και μήπως την μάλωσε ο Μπατσούρος- όπως τον έλεγε τον γαμπρό του- του έδινε ένα ποτηράκι κρασί και στη συ-νέχεια πήγαινε στο σπίτι του αδελφού του Μάρκου και για τα ανίψια δίπλα στην πάνω βρύση με τα τρία σωλη-νάρια νερό που έτρεχαν συνέχεια. Αφού έριχνε μια μα-τιά γύρω από το σπίτι, δεν ξέρω όμως γιατί δεν έμπαι-νε μέσα, επέστρεφε στο σπίτι και έλεγε στη μάνα μου: «Τριανταφυλλιά, πήγα στην αδελφή μου και μου έδωσε ένα ποτήρι κρασί και τώρα θα ράψω την κάπα ή το γιλέ-κο του Μαρνέρου ή του Μιχελή κλπ, και εσύ πήγαινε να δεις πώς είναι ο Κότσιος, το κόκκινο μουλαράκι….

Με αγάπη και χρόνια καλά για το μέλλον.Αναστάσιος Λώλος.Ραφήνα 30.12.2009

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ(Από το Δήμο Ανδρίτσαινας}

Εν όψει της Διοικητικής Μεταρρύθ-μισης Καλλικράτης, πραγματοποιήθηκε , ύστερα από πρωτοβουλία των Δήμων Αλιφείρας, Ανδρίτσαινας και Φιγαλείας, σύσκεψη των εκπροσώπων των εν λόγω δημοτικών αρχών με τους Πολιτιστικούς Φορείς (Συλλόγους, Ομοσπονδία , Σωμα-τεία κ.α.) της ορεινής Ολυμπίας.

Η συνάντηση έγινε στην Αθήνα στο Ξενοδοχείο Τιτάνια , στις 6:30μ.μ. της 3ης Φεβρουαρίου 2010 και γνώρισε ιδιαίτερη

επιτυχία , αφού υπήρξε πρωτοφανής συμμετοχή από όλους τους Φορείς( συνολικά 26 Σύλλογοι και Ομοσπονδίες).

Οι Πολιτιστικοί Φορείς δήλωσαν σύσσωμοι την αμέριστη συμπαράστασή τους στις ομόφωνες αποφάσεις των Δημοτι-κών Συμβουλίων Αλιφείρας, Ανδρίτσαινας και Φιγαλείας για την δημιουργία ενός ενιαίου ορεινού Δήμου με την επωνυμία Δήμος Επικούριου Απόλλωνα που θα προκύπτει από την συ-νένωση των τριών ορεινών Δήμων.

Εξέφρασαν δε, την επιθυμία να συμβάλουν με κάθε τρό-πο στην επιτυχία του στόχου αυτού με σκοπό την δημιουργία ενός ορεινού βιώσιμου Δήμου Επικούριου Απόλλωνα που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ορεινών περιοχών.

Δήμαρχος ΑνδρίτσαιναςΤρύφων Αθανασόπουλος

Ο Εξωραϊστικός Σύλλογος (κυριών) Ανδρίτσαινας

Στο προηγούμε-νο φύλλο της ΛΦ δόθηκε ένα

στίγμα για τον εξωρα-ϊστικό σύλλογο Ανδρί-τσαινας, του οποίου πρόεδρος η κα Ελέ-νη Ι. Αγγελοπούλου- Βιτωράτου, αλλά και κόρη του καθηγητή μας αείμνηστου Ιω-άννη Αγγελόπουλου. Χωρίς υπερβολή, όλες αυτές οι κυρίες, από χρόνια τώρα πλέον, έχουν κάνει θαύματα, τόσο με τα έργα τους, όσο και με τις εκδηλώσεις τους. Όμως, το σημαντικότερο, το Λαογραφικό τους μουσείο. Είναι έργο τους π’ ομορφαίνει την Ανδρί-τσαινα κι όλη τη γύρω περιοχή. Έργο που ενισχύει την ιστορία μας, αλλά κι έργο π’ ανα-παραγάγει πολιτισμό ζωντάνια, γνωριμία, αλλά κι αγκάλιασμα με φιλοξενία κι αρχοντική παρακαταθήκη. Μες στις δραστηριότητές τους, φαίνεται το πάθος, η συλλογικότητα, αλλά κι ο υπέρμετρος ανθρωπισμός τους. Κορύφωμά τους η εκπαίδευση και η βοήθεια των μα-θητών γυμνασίου και Λυκείου. Αυτά τα νέα παιδιά πάνω στα οποία βλέπουμε και τα δικά μας όνειρα, τις προσωπικές μας προσδοκίες. Γι’ αυτό και τα συγχαρητήριά μας με μόνιμη στεριωμένη υποδομή τους.

Το γράμμα του Τάση Λώλου με τα όνειρα και τις αναμνήσεις του απ’ τη Λυνίσταινα

Γερο Δημήτρης Μιχαλόπουλος από το Λύκαιο(Αρκάδας, ιστορικός, αρχαιολόγος και στα Μέθανα επιχειρηματίας)

(του Δημητρίου Καμελιώτη)

Eχει περάσει τα 85 χρόνια ο γερο Δημήτρης κι όμως νιώθει ακόμα παλικάρι εκεί στα Μέθανα που ζει σαν επιχειρηματίας. Αγαπάει ιδιαίτερα την ορεινή επαρχίας Ολυμπίας και ξέρει τόσο καλά την ιστορία της που δίνει την εντύ-

πωση ότι κάποτε ήτανε ιστορικός. Ξέρει καλά όλα τα χωριά γύρω από το Λύκειο και τη Μίνθη που θυμάται ακόμα και τις πιο μικρές κορφές τους. Σ’ όλες του τις διηγήσεις από τα παλιά κι από την αρχαιότητα διακρίνεται μια νοσταλγική αναζήτη-ση για τα ωραία εκείνης της εποχής με τις αλησμόνητες αξίες. Πάντα στο λόγο του συνταιριάζει επιτυχημένα και ρηθέντα από γνωστούς, τρανούς ιστορικούς και ποιητές αξέχαστους.

Κάθε φορά που μιλάει για το Λύκαιο, το ιερό βουνό των

Αρκάδων, παρουσιάζει παραστατικά τα μεγάλα γεγονότων που συνέβησαν εκεί κατά την αρχή της νεολιθικής εποχής. Με τα λόγια συγκεντρώνονται μπροστά σου ανάμεσα σε πλήθη αλαλάζοντα, οι Λυκαονίδες βασιλείς της αρχαίας Αρκαδί-ας, η Καλλιστώ που γλίτωσε από το τόξο του μοναχογιού της, του Αρκάδα, γιατί ο Δίας πρόλαβε και την έκαμε Άρκτο, τον αστερισμό. Κι όταν ο περήφανος γερο-Δημήτρης αναφέρεται στο Σύλλογο των Καρυωτών που αναβίωσε τα Λύκαια «ο Λύκαιος Δίας», συγκλονίζεται από ενθουσιασμό. Ο Σύλλογος των Άνω Καρυωτών ο Λύκαιος Δίας και η κοινότητα Άνω Καρυών αναβίωσαν από το 1973 την τέλεση

των Λυκαίων αγώνων. Τα αναβιωθέντα Λύκαια που καθιερώ-θηκαν πια σ’ ολόκληρη την Αρκαδία, είναι κολλητικές, μου-σικές και πνευματικές γιορτές με πανελλήνια και παγκόσμια εμβέλεια. Τελούνται εκεί που ετελούντο τα αρχαία Λύκαια και κάθε 4 χρόνια, κι αποσκοπούν να διατηρήσουν άθικτα τα ιδεώδη και το πνεύμα εκείνου του καιρού.

ΔΗΜΗΤ. ΚΑΜΕΛΙώΤΗΣ

Μια μικρή εικόνα απ’ το στολίδι της ιστορίας μας

Αυτά τα λημέρια του Δημ. Μιχαλόπουλου, λίγο πιο πάνω και η πιο ψηλή κορυφή του Λυκαίου «Όλυμπος»

Page 4: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

Συμπροσευχηθήκαμε την Κυρια-κή της Ορθοδοξίας, στους αγίους Θεοδώρους Κλαυθμώνος

Ο «Κοινός Εκκλησιασμός» μας είναι πλέον έθιμο που έχει ξεπεράσει τα 17 του χρό-νια. Είναι και μια εσωτερική αγαλλίαση για συμπατριώτες να συμπροσευχηθούν μ’

επίσης συμπατριώτες, για το χωριό, την ιστορία και τις ρίζες μας. Είναι ακόμα και μι’ ατομική προσευχή μνημόσυνου προς όλους τους γονείς, τους συγγενείς, τους συμπατριώτες, μια και οι ημέρες, τότε, το καλούν και το επιτάσσουν, απ’ όλους εμάς τους ζωντανούς. Κι ο κα-θένας μας μέσα σ’ αυτή την πολύβουη ανωνυμία, νιώθει πιο μεγάλη, πιστή και γνήσια την προσευχή του, αντικρίζο-ντας δίπλα του κι άλλους καταδικούς του ανθρώπους. Όμως, πέρα απ’ όλ’ αυτά, κυριαρχεί και η χαρμοσύνη της ψυχής, γιατί στην αρτοκλασία ακού-ει αυτό που τον ευφραίνει επισφρα-γίζοντάς το μ’ ένα κομμάτι απ’ αυτή, γεύεται τα γλυκά κι όλα τα υπόλοιπα τα φτιαγμένα από Λυνιστιάνικα χέρια και προσφερόμενα με Λυνι-στιάνικα και μόνο χαμόγελα, στο διπλανό κατάστημα καφέ κι αναψυκτικών. Αυτός ο εκκλησιασμός, έχει και τη συμβολική του υποθήκη. Γίνεται προς τιμή αυτών που έχουν μείνει για πάντα εκεί, τόσο στους αγίους Αποστόλους, όσο και στον άγιο Δημήτριο, κι όπως λέ-γεται, καρτερούν αυτό το κατιτίς από εμάς. Επιζητούν και το δικό μας αντίδωρο, με δίαυλο επαφής κι επι-

κοινωνίας, τον άξιο παπα-Γιώργη μας, που κάνει την αντίστοιχη αγνή Θεία Λειτουργία εκεί στη Λυνίσταινα και για τους ζωντανούς και για τους πεθαμένους μας. Αυτούς τους «πέρσινους, τους φέτινους, τους αλη-σμονημένους..»

Έτσι κι όσοι προσέρχονται γι’ αυτή την συμπρο-σευχή αυτά έχουν βιώσει, τώρα πια, αυτά τα 17 χρό-νια, οι οποίοι για να βρεθούν σ’ αυτό το σύναγμά μας κάνουν θυσίες, γιατί τα προβλήματα δε λείπουν από κανένα και κυρίως για τους ηλικιωμένους μας, αλλά κι εκείνους που ήλθαν από μακριά. Ανάμεσα σ’ αυτούς

με τις θυσίες, κι ο 95χρονος δά-σκαλός μας, ο πρόεδρος του συλλόγου που ήλθαν απ’ την Καλαμάτα, ο Θωμάς Σκουμπού-ρης, απ’ τα Μέγαρα, ο Τζαννέτος Σκουμπούρης απ’ την Κόρινθο, η Δημήτρω σύζ. Σωτ. Δράκου που βρέθηκε στην Αθήνα, αλλά κι όλοι «οι ασάλευτοι βράχοι» της κάθε χρονιάς. Όλοι αυτοί ας έχουν ως ετήσιο αγιασμό τους και τα λόγια π’ αντάλλαξαν, τις

εισηγήσεις που διατύπωσαν και τα φιλιά που έδωσαν και πήραν, έως ότου ανανεωθούν τον επόμενο χρό-νο με περισσότερους παρόντες και κανέναν απόντα. Όμως και συγχαρητήρια στο προσωπικό του Διοικη-τικού μας Συμβουλίου, που κι εκείνο ως ασάλευτος βράχος παίρνει την ετήσια του επιβράβευση γι’ αυτήν την παραδειγματική και υποδειγματική διοργάνωσή του. Όλοι τους, απ’ τον πρώτο ως τον τελευταίο. Όλοι τους πατερό και ψαλίδια μαζί, για το κονάκι του σεβα-σμού και της παράδοσης.

Λυνιστιάνικη Φωνή 4 719αρ. φύλλου 61

• (του τελωνειακού Δημ. Π. Μιχελή)

Στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο Χίτλερ διορίζεται καγκελάριος της Γερμανίας και με την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού

και του παγγερμανισμού προετοιμάζει τους Γερμανούς για την παγκόσμια επικρά-τηση της Γερμανίας και μαζί με την Ιαπω-νία και την Αυστροουγγαρία υπογράφουν συμμαχία – σύμφωνο και σχηματίζουν τον λεγόμενο άξονα. Το 1937 προσχωρεί στον άξονα και η Ιταλία.

Η Ευρώπη θορυβημένη σε στάση αναμονής περι-μένει την έκρηξη του πολέμου ο οποίος δεν άργησε να ξεσπάσει. Το 1939 ο γερμανικός στρατός απροκάλυπτα εισβάλλει στην Πολωνία και ο ιταλικός στρατός στη γειτονική μας Αλβανία. Το καλοκαίρι του 1940 σχεδόν όλη η κεντρική Ευρώπη καθώς και η Γαλλία και τα Βαλκάνια βρίσκονται κάτω από γερμανική κατοχή. Ο χάρτης της Ευρώπης έχει αλλάξει.

Στα νότια Βαλκάνια υπάρχει μία μικρή χώρα ακόμα ελεύθερη. Είναι η Ελλάδα. Ο Μουσολίνι δι-αβεβαιώνει τον Χίτλερ ότι σε 24 ώρες θα έχει κυριεύσει όλο τον Ελλαδικό χώρο και παίρνει το ΟΚ για επίθεση κατά της Ελλάδας.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940 στις 3 τα μεσάνυ-χτα ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα Εμμανουέλε Γκράτσι επέδωσε στον Έλληνα πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά τελεσίγραφο ζητώντας τη διέ-λευση του ιταλικού στρατού από την Ελλάδα και στη συνέχεια την υποταγή της χώρας στον άξονα. Η απάντηση του Μεταξά ήταν το ιστορικό ‘ΟΧΙ’. Μία ώρα αργότερα ιταλικές δυνάμεις εισβάλλουν στην ελληνοαλβανική μεθόριο.

Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι μία μεγάλη μέρα της Ελληνικής ιστορίας, η μεγαλύτερη μετά την 25η Μαρτί-ου 1821, μία επέτειος, ένας θρύλος, μία μνήμη, ένα χρέ-ος. Το ‘ΟΧΙ’ του 1940 θα μείνει φωτεινό μετέωρο στους αιώνες για να δείχνει στους λαούς όλου του κόσμου το δρόμο προς την ελευθερία.

Με την έναρξη των εχθροπραξιών κηρύσσεται γενι-κή επιστράτευση. Από κάθε σημείο της ελληνικής γης όλα τα ελληνόπουλα δίνουν το παρών στο κάλεσμα της πατρίδας και χύνονται σαν μανιασμένοι ταύροι στην κόλαση του πολέμου γράφοντας χρυσές σελίδες στην ιστορία. Δεν μπορούν να δεχθούν την ταπείνωση, την υποδούλωση στον εχθρό. Δεν θέλουν να δουν τη γε-

νέτειρα του πολιτισμού, των γραμμάτων, των επιστημών και της δημοκρατίας να είναι υπό-δουλη στον εχθρό.

Με το σύνθημα ‘ΑΕΡΑ’ εμπνευσμέ-νοι από τους προγόνους τους όπως το «Νενικήκαμε» του πρώτου μαραθωνο-δρόμου Φειδιππίδη, το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, τον βροντώδη παιάνα στη Σαλαμίνα «Ίτε παίδες Ελ-λήνων ελευθερούτε πατρίδα, νυν υπέρ πάντων ο αγών», από τους επικούς αγώνες των ακριτών

του Βυζαντίου και το σύνθημα των αγωνιστών του 1821 «Ελευθερία Ή Θάνατος» ξεχύνονται στη μάχη και τρέπουν σε οπισθοχώρηση τον ιταλικό στρα-τό. Η περιβόητη ιταλική μεραρχία Τζούλια με

τον πιο σύγχρονο οπλισμό νικάται κατά κράτος από τους Έλληνες. Έκθαμβοι οι σύμμαχοι βλέπουν τον ελληνικό στρα-τό να κατορθώνει το ακατόρθωτο, μία νίκη μετά την άλλη και να καταφέρνει καίρια πλήγματα στον ιταλικό στρατό και αρχίζει να πιστεύει ότι οι δυνάμεις του άξονα

δεν είναι ανίκητες. Οι ηγέτες των συμμάχων θαυμάζο-ντας τον ελληνικό στρατό αναφωνούν ότι οι ήρωες πο-λεμούν σαν Έλληνες. Μετά τον βαρύτατο χειμώνα που

ενέσκηψε σταματούν για λίγο οι εχθρο-πραξίες το Γενάρη του 1941. Στις αρχές Μαρτίου του 1941 αρχίζει η λεγόμενη εαρινή επίθεση των Ιταλών την οποία παρακολουθεί ο ίδιος ο Μουσολίνι. Οι ιταλικές δυνάμεις νικώνται και πάλι από τις ελληνικές.

Ο Χίτλερ αναβάλλει την επίθεση κατά της Ρωσίας και με αρκετές δυνάμεις επιτίθεται στα νότια Βαλκάνια και κυρίως κατά της Ελλάδας, θέλει να ξεπλύνει την ντροπή του συνεταίρου του Μουσολίνι. Στις 6 Απριλίου 1941 ο γερμανικός στρατός εισβάλλει από τη βουλγαρική με-θόριο στην Ελλάδα. Τα οχυρά αντιστέκονται και δίνουν πολλές μάχες με πολλά θύματα των Γερμανών. Η γερ-μανική αεροπορία με τα λεγόμενα στούκας σκεπάζει σχεδόν όλο τον Ελλαδικό χώρο και βομβαρδίζει πόλεις και χωριά σπέρνοντας τον όλεθρο και την καταστρο-φή παντού. Ο ελληνικός στρατός δεν μπορεί να αντέξει την πίεση του πολυαριθμότερου γερμανικού στρατού και υποχωρεί για να δώσει τη μάχη για την ελευθερία από άλλα μετερίζια. Η Ελλάδα που δεν ηττήθηκε στον πόλεμο αυτό είναι τώρα υπόδουλη.

Η λεβεντογέννα Λυνίσταινα είχε μεγάλη συμμετοχή στον πόλεμο. Με την επιστράτευση την 28η Οκτωβρίου

1940 ογδόντα παλικάρια βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Σημείο αναχώρησης ο Αϊ Γιάννης. Τραγουδώντας αποχαιρετούσαν τους οικείους τους μέσα σε κλίμα φόρτισης και συγκί-νησης αναχωρούσαν για το μέτωπο αφήνοντας πίσω τους μανάδες, αδελφές, τις γυναίκες τους με τα μωρά αγκαλιά και δίνοντας ελπίδα και κουράγιο ότι θα γυρίσουν πίσω νικητές. Με τη

λήξη του πολέμου επέστρεψαν στο χωρίο άλλοι τραυ-ματίες και άλλοι με κρυοπαγήματα. Στο προσκλητήριο που δόθηκε απουσίαζαν δύο 25χρονα παλικάρια. Εί-χαν μείνει εκεί ψηλά στα βουνά της βόρειας Ηπείρου. Πρόκειται για τον ανθυπολοχαγό Σμυρνή Μενέλαο του

Δημητρίου που υπηρετούσε στο 53ο σύνταγμα πεζικού και σκοτώθηκε στο Γκούρι Τοπίτ στις 20 Φεβρουαρίου 1941 και τον στρατιώτη Μιχε-λή Ανδρέα του Δημητρίου που υπηρετούσε στο 12ο σύνταγμα πεζικού και βαριά τραυματισμέ-νος πέθανε στις 14 Μαρτίου 1941 στο ορεινό νοσηλευτικό τμήμα Δελβίνου.

Δόξα και τιμή σ’ αυτούς τους ήρωες της Λυνί-σταινας, που δεν τους έπλεξαν στεφάνι, δεν τους άνα-ψαν κερί, δεν τους έκαψαν λιβάνι.

Αυτούς τους ογδόντα αγωνιστές τιμούμε, τους ήρωες της Λυνίσταινας που με αυταπάρνηση αγωνί-

στηκαν για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Οι πιο πολλοί από αυτούς έχουν φύγει για τον ου-ρανό των αγγέλων και λίγοι είναι ανάμεσά μας σαν γραφικές φιγούρες.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΜΙΧΕΛΗΟ Ανδρέας Μιχελής γιος του Δημήτρη και

της Γιαννούλας Μιχελή γεννήθηκε το 1917. Σε ηλικία 9 χρόνων το 1926 έχασε τον πατέρα του. Παιδί ακόμη ανέλαβε τις υποχρεώσεις της οικογένειας. Κατά την επιστράτευση βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και υπη-ρετεί στο 12ο σύνταγμα πεζικού. Την 7η Μαρτίου 1941 κατά την εαρινή επίθεση των Ιταλών τραυματίζεται βαριά και με-ταφέρεται στο πρόχειρο νοσηλευτικό κατάλυμα στο Δέλβινο. Στις 14 Μαρτίου 1941 αφήνει την τελευταία του πνοή και φεύγει για τον ουρανό των αγγέλων.

Οι συγγενείς του, ο αδερφός του Γιάννης και τα ανίψια του νιώθουμε περήφανοι γι’ αυτόν και του χρω-στούμε ευγνωμοσύνη που πολέμησε για την ελευθερία της πατρίδας μας. Λυνίσταινα Οκτώβρης 2009

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΜΙΧΕΛΗΣ

Οι αγωνιστές του 1940 απ’ τη Λυνίσταινα

-Ι. Γ. Κορκολής

Γ. Ηλ. Αγγελόπουλος

Ι. Δ. Αγγελόπουλος

Κ. Ν. Παναγούλιας

Φ. Ι. Λαμπρόπουλος Π. Γ. Μιχελής

Ανδ. Δ. Μιχελής

Οι Λυνιστιάνικες κοινότητες δεν αποκόπτονται απ’ τις ρίζες τουςΑυτή η διεύρυνση της Λυνίσταινας

προς τα γύρω χωριά, που ξεπερνάει και την παλιά Αρκαδιά, δηλαδή την Κυπα-ρισσία, έχει τις ρίζες της στα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσής μας. Από τότε με τις χει-μαδοφαμελιές μας, σιγά-σιγά,, έμεναν αγό-ρια ως σώγαμπροι, αλλά και κορίτσια μας ολόγυρα σ’ όλα τα χωριά. Εκεί, μ’ αυτή την πάροδο του χρόνου δημιούργησαν ζωντα-νές μεταλαμπαδεύσεις, αλλ’ όχι κι απόκομμά τους απ’ τη Λυνίσταινα. Στην Κυπαρισσία ήταν μια εντονότερη και συμπαγέστατη πα-ρουσία. Βέβαια, για να φθάσει κανένας εκεί χρειαζόταν πεζοπορία 12 και πλέον ωρών, χώρια απ’ τις στάσεις γι’ ανάταση δυνάμεων. Τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει και τα 45 λεπτά θεωρείται χρόνος μεγάλος. Γι’ αυτό και κατατίθε-ται, πως τα χωριά της γύρω περιοχής βρίσκονται στη Λυνιστιά-νικη αυλόπορτα. Ειδικότερα στην Κυπαρισσία συνδέονται και με συγγένειες που στις σχέσεις τους στεριώνεται και το φιλικό κλίμα. Ανάμεσά τους και η Αιμιλία του μπάρμπα Ανδρέα Αγ-γελόπουλου, παντρεμένη με τον Τάκη Κύζηλη έχουν αποχτήσει και δυο εξαίρετα αγόρια, όμως η Αιμιλία τους έχει κάνει όλους Λυνιστιάνους. Πού τους χάνεις πού τους βρίσκεις στη Λυνίσται-να. Σιγά-σιγά κι εκείνοι έχουν αξιοποιήσει το πατρικό της σπίτι, τ’ οποίο κάθε χρόνο το καλυτερεύουν. Το κάνουν άνετο, αλλά δεν περιορίζονται μόνο στο σπίτι. ενδιαφέρονται για τον περιβάλλο-ντα χώρο, κόβουν βάτα, καθαρίζουν τους δρόμους προσέγγισης, καίνε τα χόρτα με φάρμακα. Κι όλοι τους ζηλεύουν, αλλ’ αρκετοί και τους μιμούνται. Ένα μπράβο κι απ’ τη «Λ.Φ», πιστεύεται πως είναι αντάξιό τους.

Παν. Κύζηλης

Page 5: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

5 720Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 60

Η δράση και οι πρωτοβουλίες του Παναγιώτη Θύμ. Γιαννόπουλου

Πού ήταν κρυμμένη η τόσο μεγάλη φλόγα ζω-ντάνιας γι’ αυτό το Λυνιστιανόπουλο, τον Πα-ναγιώτη Θύμιου Γιαννόπουλου; Τα 15 χρόνια

που τον γνωρίζουμε από κοντά είναι συνέχεια ανα-νεωμένος, έχει κάτι να προτείνει, κάτι να εισηγηθεί, κάτι να δημιουργήσει.

Γι’ αυτό έχουμε πει, κατ’ επανάληψη, να τον είχαμε κοντά μας και τι δεν θα’χε δημιουργήσει για το χωριό μας! Και τώρα στα 85 του δουλεύει με το μυαλό, τις γνώ-σεις και την τόλμη. «Η τόλμη φέρνει την αρχή…» έλεγε ο Αριστοτέλης. Αυτή η τόλμη είναι και το πιο μεγάλο καθημερινό του προσόν εκεί στο ΤΑΦΤ της Καλιφόρνιας. Η ιστορία της προσφοράς του απαιτεί πολ-λές σελίδες για ν’ αποτυπωθεί σε τόμους ολόκληρους. Για φέτος τρία τα επιτεύγματα για την κω-μόπολή του με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Το πρώτο ένα πρωτό-τυπο ημερολόγιο για την τοπική τους εφημερίδα Midway Driller, στ’ οποίο ο Παναγιώτης έχει συ-μπεριλάβει φωτογραφίες απ’ το 1911 όταν γεννήθηκε το Ταφτ, -όπου απ’ τους πρώτους κατοί-κους κι ο πατέρας του Θύμιος- ανά ημερομηνία τα σημαντικότε-ρα γεγονότα κι ο Παναγιώτης τα παραθέτει όλα, με το βιβλίο που έχει γράψει, τα συνεχή εβδομα-διαία άρθρα του, τη συμμετοχή του στα Δημοτικά συμβούλια, την ανάθεσή του τιμητικά στον τίτλο του Δημάρχου για να τον έχουν περισσότερο κο-ντά τους, αλλά και με τις 200 τηλεοπτικές εκπομπές που

έκανε χρόνια ολόκληρα για τις ρίζες τους. Πραγματικό ληξιαρχείο τώρα πλέον και κινητή εγκυκλοπαίδεια. Επί-σης, την τοπική τους ιστορία, αλλά και τις σημαντικότε-ρες απ’ τις καταξιωμένες δραστηριότητες των κατοίκων και της Πολιτείας, δηλαδή μια πλήρη εικόνα σε κτίρια, γειτονιές, δραστηριότητες κλπ με τα οποία μεγάλωνε κι εκείνος, αφού γεννήθηκε όταν το χωριό ήταν μονάχα 13 χρόνων (1924). Κι αυτό το όμορφο και πλούσιο ημε-ρολόγιο από κάθε άποψη, αφού διανεμήθηκε σ’ όλους τους κατοίκους, το χρησιμοποιούν εφημερίδες και κυ-ρίως το πανεπιστήμιό τους με τη βοήθεια του οποίου

οι μαθητές δημιουργούν ένα ημερήσιο πρό-γραμμα από τον τηλεοπτικό σταθμό τους.

Η δεύτερη γιορτή που επαναλαμβάνε-ται κάθε πέντε χρόνια, για να τιμούν τους πρώτους κατοίκους που δούλεψαν στις εκεί πετρελαιοπηγές. Στο καταστατικό αυτής της γιορτής, π’ άρχισε το 1970, (τότε που ξεκίνη-σε την αναβίωσή του κι ο δικός μας Σύνδε-σμος, όπως απεκαλείτο), ήταν κι ο Παναγιώ-της Γιαννόπουλος ιδρυτικό του μέλος. Κι όσο για την τρίτη γιορτή, θα γιορτάσουν με κάθε επισημότητα από 15 έως 24 Οκτωβρίου, τα 100 χρόνια της κωμόπολης (Ταφτ), με πολλές δραστηριότητες. Μεταξύ αυτών θ’ αποκαλύ-ψουν ένα ηρώο προς τιμή των εργαζομένων στις τότε πετρελαιοπηγές τους και θα κλεί-σουν με μια μεγάλη παρέλαση. Σ’ όλα αυτά κεντρικό πρόσωπο ο Παναγιώτης Ευθυμίου Γιαννόπουλος, όπως αποδεικνύετε κι απ’ τα πολλά e-mails τους (Εμείς με τη σειρά μας θα συμβάλουμε με μια επιστολή συγχαρητηρί-ων στην τοπική τους εφημερίδα, πρωταγω-

νίστρια σ’ όλ’ αυτά), γιατί η οικογένεια του Θύ-μιου Γιαννόπουλου, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα’ναι

πάντα Λυνιστιάνικη, όπως το υπερηφανεύονται και τα τρία παιδιά του: Παναγιώτης-Μαργαρίτα και Γιώργος, ο οποίος τιμάται απ’ το σχολείο αποφοίτησής του, όπως κι ο Παναγιώτης πριν 2 χρόνια, για τον οποίο γράφουμε στην τελευταία σελίδα). Ευχόμαστε, πάντα επιτυχίες και καταξιώσεις τους.

ώς προς τη θέση της αρχαίας Είρας, πολλά και τα δικά μας συγχαρητήρια προς το Δημήτριο Καραγιάννη

φίλος Πλατανίτης κ. Δημ Καραγιάννης, λαογράφος και συγγραφέας, είναι άξιος συγχαρητηρίων για την επι-

μονή και τις γνώσεις του, ως προς την ιστορία της περιοχής μας. Οι εισηγή-σεις και οι πρωτοβουλίες του πολλές, αλλά κι αρκετές έφθασαν στο τέλος τους. Μια για την οποία έχει αφιερώ-σει, χρόνο, περπάτημα και διάβασμα πολύ, είναι για τη θέση της αρχαίας Είρας. Τ’ άρθρα του αδιάκοπα, οι ειση-γήσεις του η μια μετά την άλλη. Μπορεί, βέβαια, να μην του δόθηκε καλύτερη απάντηση, όμως εντοπίστηκε ως πρόβλημα, με την πιο κάτω απάντηση από την εφορεία αρχαιοτήτων στην Καλαμάτα: «.. Θεωρούμε ότι για να δο-θεί απάντηση στο σοβαρό θέμα, απαιτούνται εκτεταμένες ανασκαφές στην περιοχή της αρχαίας Είρας, προκειμένου να προκύψουν αρχαιολογικά ευρήματα (επιγραφές, νομί-σματα, κεραμική κλπ) που να παρέχουν ιστορικά στοιχεία, ικανά να βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων της αρχαίας τοπογραφίας στην περιοχή…» και προσθέτει πως η Εφορεία Καλαμάτας θα μπορούσε να εκτελέσει αυτήν την ανασκαφή, εάν εξασφαλισθούν οι ανάλογες πιστώσεις. Γι’ αυτό και τονίστηκε απ’ την αρχή πως οι πρωτοβουλίες του κ. Καραγιάννη είναι αντάξιες συγχαρητηρίων. Βέβαια μι’ απάντηση όμοια μ’ αυτή που λάβαμε κι εμείς το 1996 για τον πύργο στο χωριό μας. Όμως η αρχή έγινε και το πρό-βλημα έχει πλέον λάβει συγκεκριμένη μορφή. Ας επιμεί-νουμε να βρεθούν και τα χρήματα, έστω και τμηματικά.

Ένας μαθητης θυματαιτου Δημητρίου Πρίγγουρη

Ο επιστάτης του Γυμνασίου μπάρμπα Νικόλας Ρόζης

Υπέρτατος αρχηγός των επιστατών ήτανε ο μπάρμπα Νικόλας. Ανά-στημα μέτριο, το μούτρο στρογγυλό,

το βήμα βαρύ, κοιλίτσα, σβερκάκι, κεφάλι ξυρισμένο, τηρώντας τους κανονισμούς που ίσχυαν για τους μαθητές, με ένα καπέλο σαν στρατάρχου των ΕΣ-ΕΣ και προγούλι. Κα-θώς κατέβαινε τα σκαλιά νόμιζες πως τα σκάλιζε με το σφυρί του ο χτίστης, τακ-τακ-τακ.

Τα μάτια ζωηρά, μπασμένα μέσα, τα φρύδια του πυκνά. Αυτά τα φρύδια, ήτανε το βαρόμετρο των κεφιών του μπάρμπα –Νικόλα και έδειχναν τι καιρό κάνει στους ευμετάβλητους μετεωρολογικούς λειμώνες της ψυχής του. Φρύδια ψηλά, καιρός καλός, φρύδια χα-μηλά, καιρός κακός. Όταν σμίγα-νε τα φρύδια του εκλαμπρότατου μπάρμπα –Νικόλα μοιάζανε με βαριά σύννεφα στην κορυφή του Κάστρου και περίμενες οπωσδή-ποτε την καταιγίδα. Όταν ανοίγανε τότε φω-τιζότανε το πρόσωπό του και τα πάντα.

Όταν ήταν στις κακές του ο μπάρμπα-Νικόλας, έκανε δριμύτατες παρατηρήσεις

στους υπηρέτες, όπως συνήθιζε να αποκαλεί τους άλλους συναδέλφους του, και στους μαθητές. Η δικαιοδοσία του, με την ανοχή βέβαια του γυμνασιάρχη και των καθηγη-τών, προεκτεινόταν και έφτανε σε σημείο να μπαίνει μέσα στην Τάξη για να επιβάλλει την ησυχία προτού μπούνε οι καθηγητές. Αυτοί ξεκινάγανε από το γραφείο με το νταν του κουδουνιού, που ήταν το σύνθημα της προσέ-λευσης και το έδινε, ο υπέρ άνω όλων μπάρ-μπα –Νικόλας. Πέρα από τις άλλες υποχρε-ώσεις που είχε ο μπάρμπα-Νικόλας, η πρώτη υποχρέωσή του ήτανε να κτυπήσει την κα-μπάνα του Αγίου Νικολάου, γιατί της Αγίας Μαρίνας ήταν υποχρέωση του επιστάτη του Δημοτικού Σχολείου, για την προσέλευση των

μαθητών στο σχολείο. Άνοιγε το γυμνάσιο γιατί αυτός ήταν ο κλει-δοκράτορας. Δεύτερη υποχρέωση ήταν, παρακολουθώντας το ρολό-γι, να κτυπήσει το κουδούνι για να μπούνε οι μαθητές στις Τάξεις τους. Η ώρα ετηρείτο με θρησκευτική ευ-λάβεια.

Πολλές φορές εκαλείτο ο εκλα-μπρότατος μπάρμπα-Νικόλας, σαν διαιτητής να λύσει τις διαφορές των μαθητών με τις σπιτονοικοκυρές

τους. Κάποτε κλήθηκε από μια σπιτο-νοικοκυρά, η οποία τύχαινε να είναι χήρα και αφού εκθέσανε τις απόψεις τους οι αντίδικοι, ο μπάρμπα-Νικόλας απεφάνθη, λέγοντας το αμίμητο: Εάν μεν δε, είσαι οικότροφος δι-καιούσε ψωμί, τυρί, ελιές και ό,τι άλλο, εάν μεν δε όχι άσε τη φτωχή στη φτώχεια της»

Δημητριος Πριγγουρης

ΕκκλησίΕσ στη λυνίσταίνα τΟ 1700 (από άρθρο του κ. Χαραλαμπόπουλου)

Η περιοδική έκδοση (τόμος 6ος) της «ΟΛΥΜΠΙΑ-ΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ» του κ. Βαγγέλη Γιαννικόπουλου- για την οποία έχουμε γράψει σε προηγούμενο

φύλλο- περιέχει κι ένα άρθρο του ομότιμου καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Κων/νου Ντόκου, για τις εκκλησίες της περιοχής μας, που υπήρχαν το 1700 σε κάθε χωριό,

όταν οι Ενετοί είχαν καταλάβει την Πελοπόννησο για δεύτερη φορά (1697-1715). Τότε, Γενικός Προβλεπτής Μορέως είχε οριστεί ο Φραγκίσκος Grimani (1697-1700). Ο Γκριμάνη μέσα σ’ αυτήν την 3ετία έγραψε πολλές με-λέτες για ολόκληρο το Μοριά, μεταξύ των οποίων και για τις μικρές, μεγάλες, σκεπασμένες ή όχι εκκλησίες του. Το αρχείο αυτό, πάντα κατά την Ολυμπιακή Εστία, έχει κατατεθεί στ’ αρχεία της Βενετίας υπό τον τίτλο: (Archivio di Stato di Venezia, Archivio Grimani dai Servi, busta 54/157) «εις το χωρίο της Παναγίας, σκεπασμένη.

Εις την βρύσιν, του αγίου Νικολάου ομοίως,υποκάτω την Βρύσιν, της Αγίας Παρασκευής, ομοίως. απάνω από το χωρίον του Αγίου Ανδρέου, και έξω εις την στράταν του Τιμίου Προδρόμου ομοίως,εις τον Πύργον του Αγίου Αθανασίου, ομοίως.εις ταις Καστανιές του Αγίου Δημητρίου, ομοίως.{φ. 232} άλλη του Αγίου Γεωργίου ομοίως. Εις το βουνό απάνω, του Αγίου Ηλίου, ομοίως»Είναι πολύ συγκινητικό που οι περισσότερες απ’ τις εκκλη-σίες μας υπήρχαν και πριν απ’ το 1700 κι ακόμη βλέπουμε πως οι δυο τελευταίες, που γειτόνευαν μ’ άλλο χωριό, βρι-σκόντουσαν μες στη Λυνιστιάνικη περιοχή.

Ο Παν. Ευθ. Γιαν/λος ως δήμαρχος

Δημ. Πρίγγουρης

-Η φωτογραφία του Παν. Γιαν/λου, δίνει το συμβολισμό της, πάνω στο ημερο-λόγιο της γενέτειράς του

Το μνημείο σ’ ανάμνηση των πετρελαιοπηγών

Page 6: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

6 721 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 61

Η οικογένεια του Γληγόρη Αποστόλη Σκουμπούρη

Έτσι ονόμαζαν τους Γρηγόρηδες στη Λυνίσται-να. Μια συνήθεια από παλιά, όπως έκαναν για πολλές ακόμα λέξεις: Ανδρίας αντί Ανδρέας,

Γιώρης αντί Γιώργος ή Γιώργης, κρίας αντί κρέας κοκ. Ο Γρηγόρης, λοιπόν, ήταν το 4ο αγόρι τ’ Αποστόλη κι ως το μικρότερο, έπρεπε να καταξιωθεί σε τομέα που δεν είχαν τα υπόλοιπα τρία. Κι αυτός ήταν η «κλεψιά γιδοπροβάτων», τον οποίο έπρεπε να τον κάνει καλά, γιατί διαφορετικά θα υστερούσε σε δεξιοτεχνία, όπως τ’ αδέρφια του στους δικούς τους τομείς, κα-θώς γράφει ο Κώστα-Δημήτρης (Σκουμπούρης) στο προηγούμενο φύλλο: « Ο Νικολάκης της πολιτικής, ο Θωμάς του συμβιβασμού για επιτροπές, ο Κωνστα-ντής της μαγκούρας στις παρεξηγήσεις και στους καβγάδες κι ο Γρηγόρης φοβερός στη ζωοκλοπή. Κι όταν, λέμε, ζωοκλοπή, για τις εποχές εκείνες- ως το 1933 οι τελευταίοι- εννοούμε τέχνη, αντίληψη, πρω-τοτυπία κι επιδεξιότητα, διαφορετικά η πράξη δεν ήταν εκτιμητέα απ’ τη Λυνιστιάνικη κοινωνία. Οι επι-χειρήσεις τους από 3-4 άτομα μαζί, να γίνονται μόνο νύχτα, να’χουν σημεία συνάντησης προ και μετά, μονάχα σ’ άλλες περιοχές, οι στάνες να’χουν πολλά γιδοπρόβατα, να μην πειράξουν ορφανά, χήρες, γε-ρόντους κλπ, να μην σκοτώσουν ανθρώπους, να μη βρεθούν οι σύντροφοί τους σε κίνδυνο κοκ. Μόνο τότε ο ζωοκλέφτης καταξιωνόταν μ’ εκτίμηση, αλλά κι αποκτούσε προβολή για καλύτερος γαμπρός, αλλά και για λόγο μπέσας!

Ο Γρηγόρης παντρε-μένος με την Παναγιώτα Θοδωρή Γκουγκούση, από-χτησαν 3 αγόρια και μια κόρη, όπως στο δέντρο του. Όμως, πέθαναν και οι δυο νέοι, μένοντας τα παιδιά τους ορφανά. Πέθαναν με την επιδημία του 1924. Ο Γρηγόρης την 8η Φεβρου-αρίου στα 54 του κι ετάφη στους αγίους Αποστόλους την ίδια ημέρα και η Γλη-γόραινα (Παναγιώτα) (στα 46) την 17η του ίδιου μήνα (Φεβρ) κι ετάφη την επομέ-νη. Λέγεται επίσης, πως πέ-

θανε απ’ τη στενοχώρια της, γιατί όταν επέστρεψαν απ’ το νεκροταφείο σκεπάσθηκε στο παραγώνι και δεν ξανασηκώθηκε…

** Η κόρη τους Μαρία έχασε τη ζωή της στον τοκετό

του πρώτου παιδιού της, εκεί στο χωριό μας, ενώ για το Γιάννη, έχουμε περιορισμένες πληροφορίες κι αυτές από ένα ανέκδοτο χειρόγραφο βιβλίο του Γιάννη Σταύρ. Δημητρακόπουλου. Σ’ αυτό το βιβλίο ο Γ. Δ. σκιαγραφεί σχεδόν όλους τους Λυνιστιάνους με προσωπικές ιστορί-ες, συνήθειές τους και γεγονότα για τον καθένα. Για το

Γιάννη Γληγόρη γράφει: «Ήτο φοβερός κλέφτης και δεν πιανότανε ποτέ. Η κλε-

ψιά τότε είχε και κοινωνική αξία στο χωριό. Ήταν τέχνη με πολλές παραμέτρους: Τρόπο προσέγγισης στον τόπο της κλεψιάς, να μην τους αντιληφθούν τα σκυλιά, να πλησιά-σουν τα πρόβατα ή τα γίδια και ν’ απομακρυνθούν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί κλπ. Ο Γιάννης, έκανε και πρωτό-τυπες ενέργειες. Μια φορά έκλεψε γίδα και την έσφαξε στο σπίτι του. Πολλές φορές έσφαζε και στον τόπο που έκλεβε κι άμα είχε παρέα, ο ένας την φορτωνότανε στην πλάτη του κι ο άλλος την έγδερνε βαδίζοντας για να μην χάσουν χρόνο… Λοιπόν, τη γίδα που είχε σφάξει στο σπί-τι του, θέλησε μετά να πλύνει και "την" πατσιά της. Σκέ-φτη όμως πως ίσως να τον συναντούσε κανένας χωρικός στο δρόμο που θα πήγαινε στην Τρανή βρύση. Και τότε παίρνει το τηγάνι, το χαρανί και τον τέντζερη (τσουκάλι),

κι άλειψε όλο του το σώμα με την μουντζούρα τους, αφού προηγουμένως είχε γυμνωθεί σχε-δόν τελείως. Καθώς ήταν μουτζουρωμένος πρό-σωπο και σώμα παίρνει την πατσιά και πάει στη Τρανή βρύση. Εκεί με την ησυχία του με ένα μαχαίρι που κρατούσε στα χέρια του τρύπησε την πατσιά, την έξυσε με το μαχαίρι και την έπλυνε με άφθονο νερό πολύ καλά, γιατί στο

σπίτι του δεν διέθετε τόσο νερό, όπου μετα-φερόταν με το βαρέλι. Εκεί που την έπλενε,

τη νύχτα, κάποια γυναίκα πήγε να πιάσει νερό, μόλις τον είδε έτσι γυμνόν και μουντζουρω-μένον βάζει τις φωνές και φεύγει τρέχοντας κι έλεγε το πρωί πως είδε στη βρύση, το προη-γούμενο βράδυ, ένα ξωτικό….» Και καταλήγει ο Γιάννη Δημητρακόπουλος πως τα ίχνη του χάνονται κάπου στη Μεσσηνία. Κι όντως έτσι είναι, αλλά δεν έκανε παιδιά, όπως βεβαίωσε ο Κ.Δ. Σκουμπούρης.

Ο Γιώργης παντρεμένος με τη Ζωίτσα Γε-ωργ. Παναγούλια απέκτησαν 4 αγόρια και μια κόρη. Τα 4 αγόρια, μετανάστευσαν στο Τορό-

ντο του Καναδά. Όλα αποκαταστημένα και

με δικές τους εξαίρετες οικογένειες το καθένα. Την αρχή έκανε ο Σωτήρης, στα πρώ-τα χρόνια της δεκαετίας του 1970. Τον κύκλο της με-τανάστευσής των έκλεισαν λίγο νωρίτερα απ’ το 1980 οι δυο γονείς τους, αλλά δυστυχώς η μητέρα τους Ζωίτσα δεν πρόφθασε να δει ολοκληρωμένη και την πρόοδό τους. Τις απόκριες του 2001 οργάνωσαν μαζί με τα υπόλοιπα Λυνιστιανό-πουλα (Μιχελόπουλα και Κική Π(Αθ). Σμυρνή), εκεί στο Τορόντο, μια όμορφη εορταστική βραδιά, της οποίας τα έσοδα προσφέρθηκαν για έργα στο χωριό μας. Ήταν μια βραδιά με χρώμα και πνεύμα Λυνιστιάνικο. Όλη η διορ-γάνωση κι όλες οι φάσεις της, απ’ αρχής έως τέλους, απ’

τα δικά τους χέρια κι απ’ τις δικές τους προσφορές, (μεγάλων και μικρών), όπως είναι γραμμένα και στη «Λ.Φ». Όλοι συνεχίζουν εκεί μ’ εξαίρεση την Κατερίνα του Σωτήρη. Μένει με την οικογένειά της στην Καλαμάτα, διδά-σκοντας ως καθηγήτρια την Αγγλική γλώσσα.

Τέλος, ο μικρότερος ο Νικολάκης, από μικρός σ’ εμπορικό στην Κυπαρισ-

σία κι εν συνεχεία στη Θεσσαλονίκη, ακολούθησε το ΕΑΜ καταλήγοντας στη Ρωσία, αλλά επέστρεψε με την οικογένεια που δημιούργησε εκεί, με την πρώτη φουρνιά των επαναπατρισθέ-ντων, αλλ’ απεβίωσαν πολύ νωρίς. Πρώτα η σύζυγός του Ευαγγελία Φιτσιλή απ’ την Καρδίτσα το 2000 και τρία χρόνια ο Νικολάκης, για τους οποίους ο αείμνηστος, τώρα πια, Αλέκος Απ.Σκουμπούρη είχε γράψει ένα ολοκληρωμένο άρθρο στη «Λ.Φ» νο 34. Τα δυο παιδιά τους, Γρηγόρης και Γιάννης συνεχίζουν την πορεία της οικογέ-νειάς των.

Ο Άγγελος και η σύζυγός του Γιώτα (Β. Λαμπροπούλου)

Νικολάκης Γρ. Σκουμπούρης

Η Παναγιώτα Σκουμπούρη με τον σύζ. της Γεώργιο Λυμπερά (Πετράλωνα)

Ο Σωτήρης με τη σύζυγό του

Ο Γιάννης με την οικογένειά του

Ο Γρηγόρης με την οικογένειά του

Page 7: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 61 7 722

aAssociation council, the weekend of Carnival and Shrove Monday, went

to Lynistaina to celebrate with the locals. Their time excellent, all together one warm com-pany. Traditional dances, (voice) songs, and Lynistian stories. A, so far, custom for many years. Foods, sweets, pastries, cakes and all the rests by our ladies. The older seasons inhabitants of Lynstaina as well as all around villages used to be met on the mountain peak (1344 m), where Lynistian castle. There they had bets of shooting and firing at targets (Lynistians the best al-most every year). Have been saved many histories, (as the targets used to be prepared by Lynistians). A lot of these stories in Lynistiani Phoni.

WThe same satisfac-tion and on “Sunday Ortothoxias”(next week-

end). Our Lynistian Holy Mass in Saint Theodoroi (Athens) had a different climate. Consecrated bread, as well as the Holy Mass were dedicated to Lynistians for well being. Soft drinks to the next café, lenten sweets and pas-tries prepared again by Lynistian ladies etr. A nice Lynistian “holy” morning.

* That year we didn’t have dance night. The council organizes to be

found one Sunday noon at a tav-ern after Easter. We need to be all together once a year.

L During Easter, April 4th

many compatriots will go to Lynistaina. So the

village takes a special colour. The chimneys will remind their good “glorious” years, the win-dows will be opened, the elec-tricity lights will testify the life

there and the shallows (familiar any more) will have comradeli-ness for some days.

dOur priest George Tsouka-las expressed his wishes for a Happy year to all of

us (as every year). Recently did the same for Easter too.

H That year our local gov-ernment will be changed for one more time. Its

name “Kallikratis” (honour to an old architect and contractor, re-lated with Propylaea (entrance) of Acropolis (E` bC). Our prov-ince Olympia has 5 municipali-ties. Must remain only two or even one. Maybe the biggest in population. So the 3 smaller, but grater in land and area, must be abolished. So these 3 (Figalias-Andritsainas- Aliphiras) try to create a separate one with the name “Epikourios Apollon” (photo on page 1 & 7). We try all together as a common and tight fist. “L.Ph’s” donation its main ar-ticle.

CIn all articles has been tried to be included sim-ple means, good words,

small phrases and Lynistian cli-mate (generally), otherwise it should not be a Lynistian Phoni. (local colour with all Lynistians, and all their generations, with-out any exception, both sex and spouses. Especially, we like to present children, grand children and so on, from all the world, as we have did many times. And now you are cordially pleased to support that effort and attempt. Next ones are only a few exam-ples ).

S Mr Panagiotis Tom Giano-pulos, is already familiar and well known to all of

us, not only from his awards and commendations by his long and successful teacher’s career, but

also from his actively involved in their local societies as: Con-sultant to the schoolchildren for their career studies, member of municipal counsel, mayor two times, author- writer- lecture- speaker- TV with own program for Taft and its persons histo-ries etr, {as we have written in “L.Phoni”}. So, based on my estimations, Panagiotis has al-

ready become the most famous citizen there. Of course, all these associations, schools, organiza-tions a.s.o, have already recog-nized his offerings, but the most important they keep him honor-ary as a leader to their society and cultural activities. But now Panagiotis again present!!. Their city that year have two celebra-tions. One for its 100th birthday (Oct 1910-Oct. 2010) and the second one called “Oildorado” honorary to the first workers at the oil-wells. It takes place in every five years and Panagiotis was one of 50 members plan-ning committee, (50 years ago). That, 10 days celebration (15-24 Oct), will be closed by a “Grand Parade”. Panagiotis, I believe, will be the leader again. As a celebration event and Panagiotis’ special Calendar. He created it for the local newspa-per (Midway Driller, since 1910) (photo in Greek article p.5), in-cluding the local history Taft’s and Oildorado’s, as well as the main events in its date until nowadays. Symbol of it his pho-to on calendar’s page1st . That will be really a historical essay and for him too.

S Good news, also, for the 2nd Thymios’ son, George Giannopoulos. We’ve

come to know him through his trips to Lynistaina, his book which has been presented in Lynistianiki Phoni, as well as through his interesting to be created a church (saint George) in Fresno (capital of the same Taft’s area (photo p.12), where live 150 Greek families. In addi-

tion to that we were very happy knowing about his special and famous career related to guided missiles and their computers of NASA (National Aeronautic and Space Administration). We were sure, that their school in Taft, had to call him to its “Hall of Fame Branch”. So, George with other four leaved school, will follow a nice honour program as happened with Panagiotis. In a few words he was elected by the follow proposal: “Gianopu-los (class of 1945), who joins his older brother Pete in the school’s hall of fame, literally is a rocket

scientist. This son of Greek immi-grants spent 40 years working in rocketry, guided missiles and the unmanned space program.

During the country’s bicenten-nial celebration, he was the Director of Mission Control for the nation’s first space shot to Mars. The first of two land rovers landed on Mars on July 4, 1976, to explore the surface of the red planet. Later, as Project Manager for the Jet Propulsion Laborato-ry, he led an effort to automate methods of intelligence gather-ing and analysis for the modern

army battlefield. He managed a budget of $1 billion and was in charge of more than 3,000 engineers…” We congratulate these two brothers and we bless to go-on together hand

in hand many-many years.

W A good grand son and James Gougousis (Pap-pas). His grand father

James and his brother Pana-giotis were missed for 60 and more years. Relatives’ mind had hold orgies, telling that maybe were killed as great gangsters, whereas they had been finished by heart attack. He offered us a real happy and we try to give him information through pho-tos, as we do on page 10.

d Finally, that year mr James Cryssanthis maybe visit

Greece again. Last year (Febr-

ouary) we went together to see relatives and compatriots in Lyn-istaina. We love you all!

Socratis Smyrnis

Dear Lynistians continued from page 7

λοί, γιατί δεν πληρούν τα κριτήρια με τον αριθμό των ανθρώπων, ξεχνώντας όλα τα υπόλοιπα, με πρώτα το νήμα που διατρέχει την κοινή ιστορία και τις δυσκολίες των μετακινήσεών μας μες στους απέραντους όγκους με τους δι-κούς τους κανόνες και τις αιώνιες ξεχωριστές τους συνήθειες. Η ζωή μέσα σ’ αυτούς είναι ο αντίποδας του κέντρου των ωκεανών, π’ ανα-θερμαίνονται μονάχα με τα υπό-γεια ρεύματα των κοσμογονικών τους μύθων. Παρόλ’ αυτά η φημο-λογία μάς «στέλνει» σε Ζαχάρω ή Κρέστενα.

Δυο κέντρα π’ ούτε καν τ’ ακου-μπάει αυτό το γνωστό «όμοιος τον όμοιο πάντα πλησιάζει», γιατί αναντίρρητα δεν υπάρχει κανένα.

**Αυτό τονίζουν και οι τρεις

ορεινοί Δήμοι.Και οι τρεις τους, Φιγαλίας-

Ανδρίτσαινας- Αλιφείρας, αυτό

υποστηρίζουν κι αυτό τόνισαν στους εκπροσώπους των Συλ-λόγων μας την 3η Φεβρουαρίου στο ξενοδοχείο Τιτάνια, αλλά κι αυτό πρόταξαν την επομένη στην ενημέρωση του αρμόδιου υφυ-πουργού οι δήμαρχοι κκ. Τρύφων Αθανασόπουλος (Ανδρίτσαινας), Δήμος Γεωργακόπουλος (Αλιφεί-ρας) και Ιωάννης Πιπιλής (Φιγα-λίας) δια του εκπροσώπου του κ. Βασιλ. Γλούμη (Γραμματέας Δ.Σ και πρόεδρος αποδήμων Ν. Φιγα-λίας).{Όπως και στο Δελτίο Ενημέ-

ρωσης του Δήμου σελ. 3). Όμως, αυτή και η από καρδιάς απάντη-ση όλων των παρισταμένων, και ήταν πολλοί, με πρώτο τον παπα-Χρήστο Αργυρόπουλο από του Κουφόπουλου. Ο ξεσηκωμός πη-γαίος και με μια φωνή, αλλά και τα συγχαρητήρια πολλά προς τους τρεις δημάρχους, που εκφράζο-νται, όπου κι όπως μπορούν για να γίνει το πρόβλημα κατανοητό, για την ορθή του λύση.

Η θέληση των τριών δημάρ-χων να συνενωθούν σ’ ένα Δήμο και μάλιστα με το εμβληματικό όνομα «Επικούριος Απόλλων» άριστη, γιατί, όπως επεσήμαναν έχουν τα πάντα κοινά και όμοια. ο κόσμος ολόγυρα, η ψυχολογία ίδια, τα προβλήματα ορατά και χωρίς κίνδυνο υποβάθμισής των, γιατί το παρελθόν συσχετίζεται αδιάκοπα με το παρόν τού σήμε-ρα. Γι’ αυτό και τα συγχαρητήρια απέραντα και κυρίως το πνεύμα της συνοχής τους, που διεγείρει

τη σκέψη και τα συναισθήματα, για το καλό όλων μας.

Όλοι πρέπει κι οφείλουμε να τονίζουμε αυτήν την ανάγκη, για ν’ αποφύγουμε τα παλιότερα, όταν για παράδειγμα, Καστρούγκενα, Δραγώγι και Μποϊκά υπαγόντου-σαν απ’ το 1830 στη Λυνίσταινα (3 ώρες) κι όλα μαζί έως το 1919 στο Δήμο Φιγαλίας μ’ έδρα τη Ζούρτσα(άλλες 3 ώρες) κι όχι στη διπλανή Ανδρίτσαινα. Γι’ αυτό τα κορίτσια δεν γραφόντουσαν στα κατάστιχα, τ’ αγόρια όσα κατά-φερναν να παρακολουθήσουν κάποιες τάξεις Δημοτικού ή όταν όφειλαν να πάνε με τα πόδια

στην Καλαμάτα για το περιοδεύ-ον. Αλλά, το σημαντικότερο, πως οι υπερεξουσίες που κατ’ ανάγκη εκχωρήθηκαν, εδώ κι εκεί, εδραί-ωσαν και την αιτία για τα περισ-σότερα επικίνδυνα κι άσχημα π’ ακολούθησαν. Και τώρα κάτι πα-ρόμοιο θα φυτευτεί, απ’ το οποίο μονάχα ακατανίκητη ερημιά θα ξεφυτρώσει. Γι’ αυτό κι επισημαί-νουμε φωνάζοντας, πως αυτή η δυνατή κι αδιάκοπος προσπάθεια με τη φωνής του λαού, δεν πρέπει να πάει χαμένη, δεν πρέπει να’χει την τύχη του «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Μπορούμε κι εμείς οι τρεις γειτονικοί Δήμοι να τιμήσουμε τον «Καλλικράτη» στο πρόσωπο

του Θεού του, τον «Επικούριο Απόλλωνα»- Συνέχεια από τη σελίδα 1

In his father’s suit!

Bonnie, James, Markos Smyrnis

Οι τρεις ορεινοί Δήμοι

Απ’ τη συγκέντρωση εκπροσώπων των τριών Δήμων

Page 8: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

σε Ε΄στάδια:. (α) Στάδιο 1ο: Ο Πολκ ως τη

δολοφονία του. Ο Πολκ φθάνει στη Θεσσα-

λονίκη την 7η Μαϊου 1948 με σκοπό να περάσει στην πλευρά των ανταρτών για μια συνέντευξη προς την εταιρία Κολούμπια απ’ τον Μάρκο Βαφειάδη, κάπου στο Βίτσι –Γράμμο, αρχηγό του ΕΛΑΣ και πρωθυπουργό της Κυβέρνη-σης Βουνού. Ο Πολκ πίστευε πως μπορούσε να συμβάλει στην ει-ρήνευση της χώρας, αν δινόταν αμνηστία και προχωρούσαν ενω-μένοι προς τον ελεύθερο πλέον δρόμο τους, αλλ’ αυτό το εγχείρη-μά του χρειαζόταν χρόνο μεγάλο και συνεννοήσεις πολλές. Εκτός αυτών και η διακιν-δύνευση της απαιτούμενης μυστικότητάς του δεν ήταν εξασφαλισμένη, καθ’ ότι η Θεσσαλονίκη εφρουρείτο ολόγυρα και δυναμικά, γιατί οι προσπάθειες κατάληψής της ήταν μόνιμες, όπως άλλωστε κι όλες οι πόλεις της Β. Ελλάδας για την έδρα της κυβερνήσεως του «Βουνού». Όμως, ο Πολκ χάνεται από προσώπου γης απ’ το επόμε-νο βράδυ, παρά τη φρούρηση του ξενοδοχείου του, αλλά και η άφιξη των κακών μαντάτων προσγειώ-θηκαν με μεγάλη ταχύτητα. Πρώτα με την ταυτότητά του που έφθασε στο 3ο Α.Τ. Θεσσαλονίκης χωρίς αποστολέα σε τρεις ημέρες (11/5) κι ύστερα με το πτώμα του να επι-πλέει τυμπανισμένο στο Θερμαϊκό. Το τραύμα του διαμπερές με χέρια -πόδια - μάτια δεμένα, νερό στους πνεύμονες και το φαγητό(αρακάς μ’ αστακό) σχεδόν αμάσητα και χωρίς να’χει αρχίσει η διαδικασία της πέψης των. Η δολοφονία του μαρτυρούσε, απ’ τον ξεσηκωμένο κόσμο, εδώ και στο εξωτερικό, πως κάποιοι δεν ενέκριναν την έξοδο των απόψεων Βαφειάδη κι αποφάσισαν το σταμάτημά τους μ’ οποιοδήποτε τίμημα. Όλοι ήταν

ύποπτοι: Η Intelligent Service από εκδίκηση επειδή η Χώρα εγκατέ-λειψε την κηδεμονία της Μεγάλης Βρετανίας, οι ΗΠΑ που κυριαρχού-σαν πλέον στην περιοχή κι ο ΕΛΑΣ έπρεπε να καταλυθεί ή ν’ απομακρυνθεί απ’ τα σύννορα, η ηγεσία του ΚΚΕ που βρισκόταν στο εξωτερικό κι έμενε πίσω ως προς το προβάδισμα του Μ. Βαφειάδη κοκ.

(β) Στάδιο 2ο: Απ’ τον εντοπισμό των ενόχων ως τις καταδίκες τους.

Μέσα στην παραζάλη της κοινής γνώμης, τη βιασύνη της ανίσχυρης ακόμα κυβέρνησης Σοφούλη-Τσαλδάρη και τις «απο-κρυσταλλωμένες» ετυμηγορίες

από Μέσα ενημέρωσης και ειδικούς, η Αστυνο-μία ακολουθούσε το δικό της δρόμο. Ψάχνοντας κι ερευνώντας για το κλειδί της εκκίνησης, δηλαδή

αυτόν τον αγγλομαθή που πρέπει να οδήγησε

τον Πολκ στη βάρκα για ν’ ακολου-θήσουν τη μυστική διαδρομή προς τα λημέρια Βαφειάδη, το βρήκε μετά 3 μήνες (14 Αυγ.) στο πρόσω-πο του 38χρονου δημοσιογράφου Γρηγόρη Στακτόπουλου, τον οποίο ακολούθησε και η μητέρα του Άννα χωρίς καθυστέρηση. {Ο Γρηγ. Στακτόπουλος κατοχικά είχε γρα-φθεί για κάποιο χρόνο στο ΕΑΜ, ήταν αγγλομαθής δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Μακεδονία» κι ανταποκριτής του πρακτορείου Ρώυτερ στη Θεσσαλονίκη}. Οι ανα-κρίσεις συνεχίσθηκαν ως την 1η Οκτ. 1948, όταν απαγγέλθηκε και η σχετική κατηγορία για 4 κατη-γορουμένους: Τους ασύλληπτους αρχικαπετάνιους κομμουνιστές Αδάμ Μουζενίδη και Βαγγέλη Βα-σβανά ως φυσικοί αυτουργοί, τον Στακτόπουλο ως απλή συνέργια και τη μητέρα του Άννα για τη γρα-φή του ανώνυμου φακέλου προς την Αστυνομία, υπόθαλψη κατη-γορουμένων κλπ, ενώ ο τύπος και οι αλλεπάλληλες δηλώσεις ιθυνό-ντων συντηρούσαν το θέμα στην πρώτη γραμμή, έως ότου έφθασε η 12 Απρ. 1949 για την κορυφαία της στιγμή. Την έναρξη της δίκης στο Κακουργοδικείο Θεσσαλονίκης, τ’ οποίο μετά 9 ημέρες καταδίκασε τους δυο απόντες κομμουνιστές καπεταναίους ερήμην σε θάνατο, το Στακτόπουλο σε ισόβια γι’ απλή συνέργια και η μητέρα του αθώα. Όμως ο Στακτόπουλος συνέχισε να παραμένει στη Γενική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης γι’ ακόμα 4 χρόνια κι ίσως θα συνεχιζόταν αν δεν άλ-λαζε ο υπουργός Δικαιοσύνης, δεν πίεζαν εντονότερα οι οικείοι του, δεν σχολίαζαν οι εφημερίδες και δεν γραφόντουσαν αλλεπάλλη-λα βιβλία με τον ίδιο τίτλο «Ποιος σκότωσε τον Πολκ;»

(γ) Στάδιο 3ο: Ο Σταχτόπου-

λος έως την 1η αίτηση αναίρε-σης και η αρωγός κοινή γνώμη.

Ο ισοβίτης πλέον Στακτόπου-λος στο χώρο των φυλακών, άρχισε να επιμένει μ’ επιστολές και δηλώ-σεις πως ήταν αθώος, όχι μονάχα τα 8 επιπρόσθετα χρόνια απ’ τα 12 της συνολικής φυλάκισής του γιατί του δόθηκε χάρη, αλλά και σ’ ολό-

κληρο τον υπόλοιπο βίο του, ως το 1998 που απεβίωσε. Παράλληλα σ’ όλο αυτό το διάστημα η κοινή γνώμη ανήσυχη, ανυπομονούσα κι ακούραστη συνέχισε να περνά από το μικροσκόπιο κάθε κίνηση και κάθε λέξη απ’ τις 58 σελίδες

των καταθέσεών του, για να καταλήγουν συμπερασμα-τικά πως ο Στακτόπουλος, παρέμενε στη Γενική Ασφά-λεια ως προνομιακή ανταπό-κριση ή να μην κινδυνεύσει η ζωή του, μ’ όσα κατέθεσε.

Ακόμη μερικοί απ’ αυτούς, επέμεναν πως η χάρη που του εχο-ρηγείτο λίγο-λίγο, σκοπούσε στην αποφυλάκισή του στα 12, αλλά το σημαντικότερο, αρκετοί κι εκείνοι που υποστήριζαν πως κατά τη δι-άρκεια της δίκης με τη διπλή του ιδιότητα, ο Στακτόπουλος ενδιαφερόταν περισσότερο για το « προκαθορισμένο σενάριο της δίκης», παρά για την υποστήριξη του κατηγο-ρούμενου εαυτού του, όπως στη σελίδα 23 του βιβλίου με τις κυριότερες εν περιλήψει επισημάνσεις του συγγραφέα Θαν. Καφίρη.

Όμως και οι ηχηρές δηλώσεις των ιθυνόντων περί αθωότητας του Στακτόπουλου είχαν τη δικιά τους σημασία, όπως κι αυτή του Παν. Κανελλόπουλου: « Η ανθρώ-πινη δικαιοσύνη δικαιούται να πλανάται, αλλά δεν δικαιούται να διαπράττει εγκλήματα χάριν οποιασδήποτε σκοπιμότητας». και συμπληρώνει με νόημα απο-κάλυψης το 1984: «όταν γινόταν η δίκη βρισκόμουν στη Δ. Μακε-δονία… Δεν ήξερα ότι γινόταν η δίκη, αλλά κι αν το είχα πληρο-φορηθεί, δεν θα μπορούσα να φαντασθώ ότι ήταν μια δικαστι-κή σκηνοθεσία. Δηλώνω υπεύ-θυνα, ότι ούτε μια μοναδική φορά δεν συζητήθηκε το θέμα στο κυβερνητικό συμβούλιο (όπου ήταν μέλος σημαντικό της κυβέρνησης): « Δεν μπορούσαμε να φαντασθούμε, ότι πίσω από το θέμα αυτό κρυβόταν, στηριγ-μένη σε «εθνικό» συμφέρον, μια μεγάλη αδικία» για να καταλήξει με θέση, αφού πρώτα παρομοίασε την υπόθεση με τους, γνωστούς και δικαιωμένους αγώνες, του Βολταίρου για τον Ζαν Καλάς το 1765 και του Εμίλ Ζολά για τον Αλ-φρέδο Ντρέϋφους 1897-1906: «… Η υπόθεση της δολοφονίας του Πολκ παραμένει σκοτεινή, αλλά φωτεινότερη από την πιο φωτει-νή ημέρα είναι η αθωότητα του Γρηγόρη Στακτόπουλου…»

(δ)Στάδιο 4ο: Οι 4 αναιρέ-σεις.

Η πρώτη αίτηση γι’ αναψηλά-φηση της δίκης απορρίφθηκε το 1979 με δυο αξιόλογες μειοψη-φίες εκ των 5 δικαστών. σ’ αυτήν είχαν ανατραπεί, κατά την αίτησή του, όλα τα κατηγορητήρια γιατί συνοδευόντουσαν με μαρτυρί-ες, ντουκουμέντα και καταθέσεις, όπως αναφέρονται στο βιβλίο του Θανάση Καφίρη. πχ η ταυτότητα ανευρέθη απ’ άλλο άτομο κι άλλο έγραψε το φάκελο, ο αρχικαπε-τάνιος Μουζενίδης είχε σκοτωθεί από αεροπορική προσβολή πολύ νωρίτερα απ’ το φόνο του Πολκ, ο Βασβανάς που’χε αναλάβει τη διοίκηση του τμήματος Μουζενί-δη βρισκόταν στα Πιέρια όρη κλπ.

Οι υπόλοιπες τρεις αιτήσεις απ’ τη χήρα σύζυγό του, απορριπτικές κι εκείνες. Η δεύτερη και η τρίτη (την οποία, 3η , είχε διαχειριστεί ο κ. Καφίρης) με δυο επίσης μειοψηφί-ες και τελευταία η 4η το 2007 παμ-ψηφεί χωρίς καμιά πλέον μειοψη-φία. Τα σκεπτικά των εισαγγελέων, αλλά και των δικαστών αυτούσια στο βιβλίο του συγγραφέα.

(ε)Στάδιο 5ο : Τα μηνύματα του Θανάση Καφίρη μες απ’ τις δυο φαρέτρες του.

Ο Θανάσης Καφίρης, μετά την απόρριψη της προτάσεώς του (Να γίνει δεκτή η αίτηση περί επα-ναλήψεως της διαδικασίας της δίκης, προχώρησε στις δυο θε-σμικές φαρέτρες του και στα δυο καταξιωμένα ατού του για την

προάσπιση της «ανθρώ-πινης Δικαιοσύνης».. Πα-ραίτηση και συγγραφή βιβλίου. Με την πρώτη ν’ αφυπνίσει τους κατέ-χοντες αυτήν τη φρού-ρηση και προάσπιση της Δικαιοσύνης και με

τη δεύτερη να ενισχύσει τις επό-μενες γενιές μ’ ανεξίτηλη την πα-ρακαταθήκη. Καταλυτικές και οι δυο. Η παραίτηση, ταρακούνησε, συγκίνησε, προβλημάτισε. Κι όσο για το βιβλίο, θα διαλάμπει εσαεί ως αμείλικτο και συγχρόνως προ-φητικό κατηγορητήριο. Θα’ναι μή-νυμα για τη δύναμη αντίστασης π’ οφείλουν οι φορείς προς τις υψη-λές αξίες, με πρώτιστες κι ευνόητα την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη. Αυτές οι βωμοί, αυτές και οι εστί-ες τους για τις οποίες έχουν υπο-χρέωση να θυσιάζονται. Αυτές, εντέλει, κι ο όρκος τους απ’ όπου πηγάζει και το έμβλημα των προ-σωπικών λειτουργικών πιστεύω τους. Αυτές και οι πανομοιότητες φαρέτρες και τα ατού τους, όπως τα ενδυναμώνει με το παράδειγμά του ο βετεράνος, τώρα πια, Εισαγ-γελέας Θανάσης Γ. Καφίρης, αλλά κι όπως ο θρυλικός συνονόματός του «Αθανάσιος» Πολυζωίδης, στη δικιά του εποχή: «… όστις (ο Πολυζωίδης) αντέστη μετά του δικαστού Γ. Τερτσέτη, καίτοι δια

της λόγχης ηπείλησαν αυτούς οι Βαυαροί στρατιώται, εάν δεν υπογράψωσιν την εις θάνατον καταδίκην τών Θ. Κολοκοτρώνη και Ν. Πλαπούτα…».

Μ’ αυτά και κυρίως με το Β΄κε-φάλαιο του βιβλίου του «Ποιος (ΔΕΝ) σκότωσε τον Πολκ» ξεσκε-πάζει, δια της «εις άτοπον απα-γωγήν» τα νοήματά του, ενώ συγ-χρόνως απελευθερώνει και τον αναγνώστη να προχωρήσει μόνος στα όποια δικά του συμπεράσμα-τα, καθώς οι σελίδες του οδηγού-νται προς το τέλος τους. Μ’ αυτές τις δυο του πράξεις, που του ανα-δεικνύουν τον γενναίο κι ακέραιο χαρακτήρα του, ο φίλος κι ο δικός μας Θανάσης Καφίρης, επιβεβαίω-σε για μι’ ακόμα φορά τον τρόπο ζωής του, το ήθος, το μαχητικό του πνεύμα την πνευματικότητά του, αλλά και τον σεβασμό στον όρκο του, με τον οποίο υποσχέθη-κε την υποστήριξή τους. Κι αυτό απέδειξε σαν ένας ένοπλος φρου-ρός της. Τράβηξε τη σκανδάλη για ν’ ανυψώσει το λειτούργημα και το βαθύ πνεύμα της Δικαιοσύνης. Ήταν οι μόνες ανταποκρινόμενες σ’ αυτόν κορυφαίες ενέργειες. Οι μόνες πράξεις που του ταίρια-ζαν… Μπορεί να μην έφεραν την άνοιξη, έδειξαν όμως τα χελιδόνια που έρχονται...

Σωκράτης Τζαν. ΣμυρνήςΔιευθυντής «Λ.Φ»

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 618 723

Τα διδάγματα απ’ το βιβλίο του Θανάση Καφίρη

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦώΝΗΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ

Σύνδεσμος Αποδήμων ΛυνιστιάνωνΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

ΑΙΟΛΟΥ100 Τ.Θ. 4043,10210ΕΚΔΟΤΗΣ:

Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος(Πρόεδρος)

Παρασκευά 7 Μαρούσι 15124 τηλ. 210-80.20.464

Διευθυντής-Αρχισυντάκτης κοι υπεύθυνος Ενοντι του νόμου

ΣωκράτηςΤζαν. ΣμυρνήςΠρατίνου 39, Παγκράτι 11634

τηλ.: 210-72.33.146κιν: 6945,171322email: [email protected]

Συντοκτική Επιτροπή: Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος Γεώργιος Ηλ. Αγγελόπουλος

ΣωκράτηςΤζον. ΣμυρνήςΣυνδρομή:

-Για τον Σύλλογο 15 ευρώ (εξωτερικού 30 ευρώ)

- Για την εφημερίδα 10 ευρώ (Εξωτερικού 50 ευρώ)Επιταγές-Εμβάσματα

Τ αχ. Θυρίδα 4043.10210

Επιταγές ΕξωτερικούΔημήτριος Π. Μιχελής

Αιόλου 100Υπεύθυνοι Συνδρομών

Όλα τα μέλη του του Δ.Σ.

(Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου)

Αδάμ. Μουζενίδης

Παν. Κανελλόπουλος

Βαγγέλ. Βασβανάς

George Polk

Γρ. Στακτόπουλος στο δικαστήριο

Η φωτεινή καταξίωση του Γυμνασίου Ανδρίτσαινας

ηθικά, συναισθημα-τικά, τιμητικά για ό,τι πρόσφεραν. Έτσι, θα δούμε πώς ζούσε αυ-τός ο κόσμος εκείνους τους πρώτους καιρούς με τις φουστανέλες, τα τσαρούχια και τα γιουρτάνια και πώς έφθασε σιγά-σιγά ως τα σήμερα; Ήταν οι άν-θρωποι π’ αγωνιούσαν, που έκαναν θυσίες, που βάδιζαν μέσα απ’ τις γιδόστρατες να φθάσουν ως εκεί, σ’ αυτόν τον φωτεινό πύργο. Αλλά κι όλοι αυτοί ήταν που με-γαλούργησαν τις κοινωνίες μας, στέριωσαν τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις μας, αλλά κι αυτοί που πρόταξαν τον εαυτόν τους για τα εθνικά μας ιδεώδη. Μια κοινή προσπάθεια φλόγας που την κρατούσαν αναμμένη κι όλο την ξανασυμπούσαν για να μη σβήσει ποτέ. Αυτήν τη φλόγα ξανατοποθετεί αναμμένη η λαμπερή σημερινή οικοδέσποινά του Βαρβάρα Καραγιάννη στο μαυσωλείο π’ ολοκληρώνει σε λίγο με τα χέρια της. Όμως, αυτές οι γραμμές ας είναι κι ένας μας έπαινος στη-ριγμένος με Λυνιστιάνικη ευγνωμοσύνη, για τη δικιά μας πλέον Λυκει-άρχη Βαρβάρα Καραγιάννη απ’ την όμορφη Αμαλιάδα. Αντέδρασε με σοφία και νόημα τη στιγμή που έσβηνε και η φλόγα η τελευταία, γιατί με τα χάχαλα μονάχα ξεψυχούσε και χρειαζόταν μαδέρια πουρναρί-σια και δρύινα, τυλιγμένα με τις ασφάκες τις μπαρουτογέννες να τους εξασφαλίζουν το ακοίμητο προσάναμμά τους.

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Προαύλιο χιονισμένου Γυμνασίου (αρχ. Λυκείου)

Page 9: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

Λυνιστιάνικη Φωνή 9 724αρ. φύλλου 61

π’ αγαλλιάζουν το νου, την ψυχή και την ύπαρξή μας. Όμως, αυτά λέγει, αυτά υπο-στηρίζει και σ’ αυτά σεμνύνεται μ’ όσα είπε, ενώπιον των επισήμων και των παρόντων μελών τους, κατά την κοπή της ετήσιας βασιλόπιτάς των, για το καλό ξεκίνημα του έργου τους κατά την παρούσα χρονιά. . «… Σας ευχαριστώ για την τιμή που μας κάνατε με την παρουσία σας, που δηλώνει συνάμα το ενδιαφέ-ρον σας, για την Μακεδονία μας. Όπως είναι γνωστό την 3η χιλιετηρίδα π.Χ. αυτόχθονα Ελληνικά φύλα, από την περιοχή της Πίνδου, αναπτύχθηκαν και στις περιοχές της σημερινής Μακεδο-νίας, ήταν το Ελληνικό φύλο το οποίο δημιούργησε το Ελληνικό Βασίλειο των

αρχαίων Μακεδόνων, που ανάδειξε πλην άλλων μεγάλων βασιλέων, τον Φίλιππο και τον Μέγα Αλέξανδρο, που ένωσαν τους Έλληνες και διέδωσαν τον Ελληνικό πολιτισμό, σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Κανένα κράτος δεν μπορεί να λέγεται Μα-κεδονία, χωρίς να είναι Έλληνες οι υπήκο-οί του, χωρίς να έχει ιστορικά μνημεία, όπως το πλήθος των αρχαιολογικών, φιλολογικών και γλωσσικών, που βο-ούν, για την Ελληνικότητα της Μακεδο-νίας. Το 1821 ο Ελληνισμός της Μακε-δονίας, συμμετείχε στην επανάσταση για την Ελληνική εθνική Ανεξαρτησία. * Στα τέλη του 19ου αιώνα, κυρίως η Βουλγαρία με τους «κομιτατζήδες», αλλά και η Σερβία, προσπάθησαν να προσε-ταιριστούν τους πληθυσμούς που διαβι-ούσαν στην περιοχή της Μακεδονίας, να ελέγξουν όσο περισσότερο χώρο μπο-ρούσαν και κυρίως να αποκτήσουν πρό-σβαση στο Αιγαίο. Για την αντιμετώπιση των άνω επιδιώξεων τα Προξενεία της Ελλάδας στη Θεσσαλονίκη και στο Μονα-στήρι, μετετράπησαν σε επιτελικά κέντρα, Μακεδονικού Αγώνα, που ήταν η δεύτερη επανάσταση μετά από αυτήν του 1821, τα στελέχωναν διπλωμάτες και επίλεκτοι αξιωματικοί, που έρχονταν σε επαφή, με εκκλησιαστικούς και εκπαιδευτικούς παράγοντες, με τους ένοπλους αντάρ-τες και τις τοπικές επιτροπές του Αγώνα. Εξέχουσες προσωπικότητες υπήρξαν τόσο ο Λάμπρος Κορομηλάς, όσο και ο Ίων Δραγούμης, οργανώνοντας μεθοδικά τον Μακεδονικό Αγώνα. Ο στρατηγικός στόχος τους, ήταν να αναζωογονήσουν το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων στην Μακεδονία, έτσι οργανώθηκαν στις πό-λεις και την ύπαιθρο, δίκτυα υποστή-ριξης, εφοδιασμού, πληροφόρησης και ένοπλες ομάδες, που στελεχώνονταν με μέλη όλων των κοινωνικών τάξεων… Είχαν ουσιαστικό ρόλο, τόσο οι εντόπιοι γηγενείς Έλληνες Μακεδόνες πολεμιστές, οι οποίοι με τις πράξεις και τις θυσίες τους, ακύρωναν όλα τα Βουλγαρικά επιχειρήμα-τα, για τον εθνικό χαρακτήρα της Μακεδο-νίας, ενώ δίπλα τους συμπαρατάχθηκαν και οι βλαχόφωνοι Έλληνες, που αντιστέκο-νταν στον προσηλυτισμό της Ρουμανίας. Οι γηγενείς πολεμιστές, πολεμούσαν όσο και οι εθελοντές που έρχονταν από το ελεύθερο Ελληνικό κράτος, αλλά και από περιοχές εκτός της Ελλαδικής επι-κράτειας τότε, όπως η Κρήτη, η Ήπει-ρος, η ανατολική Ρωμυλία και η Κύπρος, που ενωμένοι πολέμησαν με ηρωϊσμό για την Μακεδονία μας. Στην ύπαιθρο οι

συνθήκες διαβίωσης των ένοπλων σωμά-των ήταν αντίξοες, ο ένοπλος Μακεδονι-κός Αγώνας, ήταν ένας σκληρός ανταρτο-πόλεμος, ανάμεσα στους Έλληνες και τους Βουλγάρους. Οι Μακεδονομάχοι γνώριζαν πολύ καλά τις δυσκολίες του ακήρυκτου πολέμου, γι’ αυτό μετακινούνταν διαρκώς από τον κίνδυνο και των Τούρκων.

Αυτή την κατάσταση αντιμετώ-πισε και ο Παύλος Μελάς, ο φλογερός αυτός πατριώτης, προσφέροντας τη ζωή του, στον Μακεδονικό αγώνα, που με τον θάνατό του, αναδείχτηκε σε σύμβολο, για την απελευθέρωσή της. **

Από τη στιγμή, που η εθνική χειραφέ-τηση των Βουλγάρων εκδηλώθηκε, με την απόσχιση από το Πατριαρχείο και την ίδρυ-ση (αυτόνομης εκκλησίας) της Εξαρχίας,

η εμπλοκή του ορθόδοξου κλήρου, στην Ελληνοβουλγαρική διαμάχη ενδυναμώ-θηκε. Η αφοσίωση του κατώτερου κλήρου στον Πατριάρχη, ήταν η πρώτη γραμμή άμυνας του Ελληνισμού. Η δεύτερη ήταν, να τοποθετήσει το Πατριαρχείο μια νέα γενιά μορφωμένων και δυναμικών μητρο-πολιτών στη Μακεδονία.

Εδώ πρέπει να τονισθεί, ότι η σύγ-χρονη προσπάθεια αποχριστιανοποίησης του έθνους, πρέπει να σταματήσει , γιατί η δύναμη της θρησκείας, ως εθνικού κινή-τρου έσωσε το Ελληνικό έθνος, από τους μεγαλύτερους κινδύνους και κατά και-ρούς το δόξασε.

Το φθινόπωρο του 1912 ο Ελληνικός στρατός, με τη συνδρομή των Μακεδο-νομάχων, προήλασε και απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη στις 26 Οκτώβρη. Επιση-μαίνεται ότι το 2012, εν όψει της συμπλή-ρωσης των 100 χρόνων από την απελευ-θέρωση της Θεσσαλονίκης, θα εορτασθεί από τον Δήμο μας, το Ιωβηλαίο έτος.

Ο Π.Σ.Α.Μ. «ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ», θέ-λοντας να συνεισφέρει στην προσπάθεια του Δημάρχου μας, για την επιτυχία της διοργάνωσης, πρότεινε και προσέφε-ρε, την ανέγερση συγκεκριμένου μνη-μείου, τιμώντας τους ηρωικούς αγώ-νες και τις θυσίες των προγόνων μας. Ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος με τους Μακεδονομάχους ξανά στις επάλ-ξεις, έληξε με τη συνθήκη του Βου-κουρεστίου το 1913, που επικύρωσε την ελληνική κυριαρχία στο μεγαλύτε-ρο μέρος των Μακεδονικών εδαφών. Το 1914 ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλε-μος. Η Ελλάδα τάχθηκε με το μέρος της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Ρωσίας, έναντι της Γερμανίας και Αυστροουγγαρί-ας με τις οποίες είχαν συμμαχήσει η Οθω-μανική Αυτοκρατορία και η Βουλγαρία. Ο Βουλγαρικός στρατός τότε ανακατέλαβε την Ανατολική Μακεδονία, προβαίνοντας σε διωγμούς του Ελληνικού πληθυσμού. Η ήττα όμως των «Κεντρικών Δυνάμεων» οδήγησε στην υπογραφή της συνθήκης του Neuilly το 1919, με την οποία η Βουλ-γαρία αναγκάσθηκε να αποχωρήσει από το χώρο της ανατολικής Μακεδονίας. Ακολούθησε η Μικρασιατική καταστρο-φή του 1922, που έκλεισε με τη συνθήκη της Λοζάνης το 1923. Η συνθήκη αυτή, που προέβλεπε Ελληνοτουρκική υποχρε-ωτική ανταλλαγή πληθυσμών, οδήγησε προς την Ελληνική επικράτεια πάνω από ένα εκατομμύριο Ελλήνων, προσφύγων από την Τουρκία και αντιστοίχως, την έξοδο μισού εκατομμυρίου περίπου Μου-

σουλμάνων προς την Τουρκία. Η μετα-βολή αυτή προσέδωσε στην Μακεδονία εντυπωσιακή πληθυσμιακή ομοιογένεια, που σήμερα ανατρέπεται, με την παράνο-μη είσοδο ξένων στην Ελλάδα και πρέπει να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικότερα.

Αργότερα, το 1940, η Ελλάδα ενεπλά-κη σε νέα πολεμική περιπέτεια, τον Β΄ Πα-γκόσμιο Πόλεμο, επέλεξε και πάλι το στρα-τόπεδο των δυτικών Συμμάχων έναντι των δυνάμεων του Άξονα (Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία), επιτυγχάνοντας μάλιστα την πρώτη συμμαχική νίκη στον Ελληνοϊταλι-κό πόλεμο στις 28 του Οκτώβρη του 1940, που κράτησε μέχρι τον Απρίλιο του 1941. Ακολούθησε η Γερμανική εισβολή στις 6 Απριλίου του 1941, που οδήγησε τη χώρα σε τριπλή κατοχή: Γερμανική, Ιτα-λική και Βουλγαρική. Στην Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη, που εί-χαν περιέλθει και πάλι υπό Βουλγαρική κατοχή, οι Βουλγαρικές αρχές εργάστη-καν συστηματικά για την εθνική αλλοί-ωση του Ελληνικού τους πληθυσμού…. Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέ-μου οι δυνάμεις κατοχής αποχώρησαν από την Ελλάδα. Το παλιό βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας μετασχηματίστηκε σε ένα σοσιαλιστικό ομοσπονδιακό κρά-τος, έξι ομοσπονδιακών δημοκρατιών. Μία από αυτές τις επαρχίες μετονο-μάστηκε σκόπιμα, από τον Τίτο στις 02-02-1944, από Vardarska σε « Σοσια-λιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Έτσι άρχισε να δομείται ένας ιδιόμορφος, κατευθυνόμενος εθνικισμός, με εδαφικές βλέψεις και στην Μακεδονία. Η Ελλάδα, αμέσως μετά την έξοδό της από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πέρασε σε έναν ακό-μα πιο καταστρεπτικό εμφύλιο από το 1946 έως το1949. Κατά τη διάρκεια του οποίου, η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, μέσω των Σκοπίων, βοήθησε τις κομμουνιστι-κές δυνάμεις, προσδοκώντας Ελληνικά εδάφη, όμως το τέλος της αδελφοκτόνας σύρραξης, ακύρωσε το Σλαβομακεδονικό όνειρο του, για επέκταση προς το Αιγαίο. Με τη διάλυση της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας, το 1991, το έως τότε κατασκεύασμα του Τίτο, ανακηρύχτη-κε σε ανεξάρτητο κράτος, με όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Οι αλύ-τρωτες βλέψεις, του ως άνω κρατιδίου, σε βάρος της Βορείου Ελλάδος και οι προσπάθειες σφετερισμού της Ελλη-νικής ιστορίας, των πολιτιστικών στοι-χείων και συμβόλων μας, προκάλεσαν τις εύλογες αντιδράσεις των Ελλήνων, όπως αναφέρεται στο ανακοινωθέν των πολιτικών αρχηγών στις 13-04-1992: «Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κρά-τος των Σκοπίων μόνον εάν στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη Μακεδονία».

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είπε στη Βουλή το 1911 «Να γίνει ο Μακεδο-νικός Αγών το ευαγγέλιο της φυλής». Δικό μας χρέος, χρέος όλων μας είναι, να υπερασπιστούμε την ιστορική αλή-θεια, να αγωνιστούμε για τον τόπο μας. Είναι ώρα για γενικό προσκλητήριο, να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, με ειρηνικά μέσα, αλλά αποφασιστικά, γιατί η πατρίδα μας συνιστά την ύπαρξή μας, την ελευθε-ρία μας, την ίδια την Δημοκρατία, πρέπει να είμαστε περήφανοι για την πατρίδα μας και την ιστορία της, είναι ο τόπος μας, να νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους τη και να της αποδίδουμε σεβασμό.

Πρέπει να θεωρούμε τον πατρι-ωτισμό εντολή των προγόνων μας . Πρόσφατα ο πρωθυπουργός της FYROM Νίκολα Γκρούεφσκι, είπε ότι η χώρα του δεν πρόκειται να αποδεχθεί τροπο-ποίηση του Συντάγματος, με στόχο την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας της, δεν πρόκειται να κάνει κανένα συμ-βιβασμό, σε ζητήματα που αφορούν την εθνική ταυτότητα και γλώσσα και

ότι, όποια πρόταση - λύση προωθη-θεί για το θέμα της ονομασίας, θα τε-θεί στην ετυμηγορία του λαού του. Έλληνες γρηγορείτε, ο Μακεδονικός αγώνας συνεχίζεται. Μόνον ο κυρίαρχος Ελληνικός λαός έχει το δικαίωμα, να απο-φασίσει με Δημοψήφισμα, για την τύχη του Μακεδονικού θέματος και όχι οι ξένοι παράγοντες. Τα χέρια που θα υπογρά-ψουν αντίθετη συμφωνία από εκείνη, της βούλησης του Ελληνικού λαού, τα χέρια που θα δώσουν τίτλο νομιμότητας, για ενίσχυση των αλυτρωτικών σχεδίων της

γειτονικής χώρας, θα αποκοπούν από την κραυγή των νεκρών που θυσιάστηκαν για να μείνει Ελληνική, η γενέτειρα του Φιλίπ-που και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε

Θεσσαλονίκη 24-01-2010

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΛΑΤζΑΝΤώΝΑΚΗΣΠρόεδρος του Πανελληνίου Συλ-

λόγου Απογόνων Μακεδονομάχων, «Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ»,

Αριστοτέλους 30, τκ 54623.

Λόγος του Παντελή Καλατζαντωνάκη, συζύγου της Ιωάννας Ντίν. Σμυρνή την 24.01.2010, από την κοπή της βασιλόπιτας, του Πανελλήνιου Συλλό-

γου Απογόνων Μακεδονομάχων «Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ».- Συνέχεια από τη σελίδα 1

στον όμορφο αυτό τόπο, στην αγαπημένη μας Λυνίσταινα. Εκεί στο σημείο αναφοράς μας που δεν είναι άλλο από την μοναδική μας πλατεία στον Άγιο Νικόλα, εκεί που το θρόισμα των αιωνόβιων πλατάνων συνόδευε πάντα αυτές τις μνήμες, έμοιαζαν και τώρα καρτερικά να μας περιμένουν μαζί με τους λιγοστούς κατοίκους που απέμειναν «φυλάσσοντας Θερμοπύλες «. Εκεί λοιπόν στο ζε-στό περίπτερό μας είχαμε δύο πραγματικά θερμές κι εγκάρδιες συναντήσεις με τους συμπατριώτες μας. Η μια το βράδυ της απο-κριάτικης Κυριακής και η άλλη την Καθαρά Δευτέρα. Και οι δύο πραγματοποιήθηκαν τηρώντας με μαθηματική αυστηρότητα όλα τα ήθη και τα έθιμά μας. Το βράδυ της Κυριακής δεν θα μπορούσε να λείπει η παραδοσιακή μακαρονάδα συνοδευόμενη από άλλες γεύσεις που με πολύ μεράκι έφτιαξαν οι χρυσοχέρες συμπατριώ-τισσες μας. Την Καθαρά Δευτέρα τηρήθηκε το έθιμο της Λαγάνας (ευγενική προσφορά του κ. Κώστα Τζ. Σμυρνή) συνοδευόμενη με τη νοστιμότατη πίτα που εμπνεύστηκε και έφτιαξε με αποκλειστι-κά υλικά του χωριού μας, ο πολυτάλαντος και πάντα άοκνος δά-σκαλός μας ο κ. Πέτρος Γιαννόπουλος, οι γαρίδες προσφορά της πάντα παρούσας στις εκδηλώσεις του συλλόγου μας Γιαννούλας Παν. Σκουμπούρη-Ηλιοπούλου, αλλά και άλλες πολλές παραδο-σιακές γεύσεις. Τις εκδηλώσεις μας εκπροσώπησε ο Δήμος Ανδρί-τσαινας δια του Αντιδημάρχου κ. Φώτη Κωνσταντόπουλου καθώς επίσης και οι κύριοι Κοτταράς Αθανάσιος πρόεδρος ιδιωτικών γραφείων συμβούλων εργασίας με τη σύζυγό του, Παπαδόπουλος Κων/νος με τη σύζυγό του Πίτσα και Τσακνής Αποστόλης με τη σύ-ζυγό του Μαρία, που για πρώτη φορά επισκέπτονταν το χωριό μας, από τους οποίους εκφράστηκαν οι καλύτερες κριτικές κι εντυπώ-σεις. Την έναρξη των ωραίων εκδηλώσεών μας έκανε ο πρόεδρός μας κ Αντώνης Αγγελόπουλος ο οποίος με την πραότητά του, την καλοσύνη του, την ευρυμάθειά του, την αποφασιστικότητά του, τον πάντα ενωτικό του λόγο, προσπερνά αντιξοότητες και ελπιδο-φόρα σπρώχνει την προσπάθεια της ύπαρξης αυτού του Συλλόγου στο αύριο με αισιόδοξη προοπτική. Προσωπικά, ως νεοσύστατος Γενικός γραμματέας, τον ευχαριστώ από καρδιάς για την μέγιστη προσφορά του και του εύχομαι να είναι πάντα καλά. Σ’ αυτές τις εκδηλώσεις μας διεφάνη επίσης το έντονο θρησκευτικό συναίσθη-μα που διακατέχει τους συμπατριώτες μας, με την παρουσία του ιερέα μας κ. Τσουκαλά, του αγαπημένου μας παπα-Γιώργη, ο οποί-ος, όπως πάντα, ευλόγησε τα φαγητά μας και προσευχήθηκε για όλους μας, παρόντες και απόντες. Τον ευχαριστούμε θερμά που είναι πάντα κοντά μας και πάντα ακλόνητος.

**

Με την ευκαιρία αυτή, μια και είναι το πρώτο μου γράψιμο, ως μέ-λος του πανάξιου Διοικητικού μας Συμβουλίου, θα ήταν σοβαρό-τατη παράληψή μου αν δεν αναφερόμουν στον επίτιμο πρόεδρό μας και διευθυντή της Λυνιστιάνικης Φωνής, τον κ. Σωκράτη Τζ. Σμυρνή ο οποίος, ας μου επιτραπεί η έκφραση είναι ο αρχιτέκτων αυτού του οικοδομήματος. Είναι εκείνος που με την οξυδέρκειά του, το ηγετικό του προφίλ , τις εμπεριστατωμένες απόψεις του, την πλατειά παιδεία του, με τις οριζόντιες και κάθετες παρεμβά-σεις του, ό,που χρειάστηκε, έβαλε τα θεμέλια αυτής της υπέροχης προσπάθειας, για να έχουμε σήμερα αυτό το αποτέλεσμα. Αυτός, ο εμπνευστής και δημιουργός της εφημερίδας μας έκανε το χωριό μας γνωστό σχεδόν σ’ όλα τα σημεία του πλανήτη. Την ίδια αγά-πη και εκτίμηση εκφράζω τόσο προς τον πρόεδρο του Συλλόγου μας κ. Αγγελόπουλο, ο οποίος με τους αξιόλογους πάντα συμπα-τριώτες, επί μια 10ετία και πλέον, προσπαθούν, αγωνίζονται και αγωνιούν, όχι μονάχα για τον συνεχή εκσυγχρονισμένο χωριό μας, αλλά και για όλους τους Λυνιστιάνους, ντόπιους και απόδημους, μικρούς και μεγάλους, να περνάνε καλά κι όμορφα και κυρίως να αισθάνονται ικανοποίηση και υπερηφάνεια, για τον τρόπο ζωής τους μέσα κι έξω απ’ αυτό. Τους ευχαριστώ όλους θερμά, γι’ αυτή την επίπονη καρποφόρα προσπάθειά τους, αλλά και να τονίσω πως θεωρώ εξέχουσα τύχη που άρχισα τη δική μου προσφορά με «αυτούς», τους τόσους και τέτοιους δασκάλους γύρω μου. Και του χρόνου πάλι μαζί, συμπατριώτες, φίλοι και ΔΣ, σ’ αυτό το όμορφο χωριό μας.

Αθ. Ι. Κορκολής Γεν. Γραμματέας Συλλόγου Αποδήμων Λυνιστιάνων

Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Ο Παντ. Καλατζαντωνάκης κόβει την πίτα, δίπλα του μέλη με παραδοσιακές στολές

Page 10: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 6110 725

Η ιστορία του χωριού μας μέσα από φωτογραφίες (τα 5 αδέλφια μαζί)

Οι συγγενεισ τΟυ ΔΗμΗτρΗ γ. γκΟυγκΟυσΗ (ΠάΠΠάσ) {James G. GouGousis}

Πρόπερσι που παρουσιάστηκε απ’ το ανέλπιστο που-θενά ο εγγονός του Δημητρ. γ. γκουγκούση (αδελφός του νικολάκη γιώργου), μας είχε συγκινήσει για το ενδιαφέρον του, αλλά και τι είχαν κάνει εκεί τα δυο

αδέλφια, ο Δημήτρης κι ο Παναγιώτης. εμείς τους είχαμε χάσει κι ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Η αλήθεια ήταν άλλη. Πέθαναν πολύ νωρίς από καρδιά και τα παιδιά τους, εκτός του ότι ήσαν ακόμη μικρά και δεν γνώριζαν τη γλώσσα, ήταν και η δεκαετία του πολέμου που τα είχε κάνει όλα άνω-κάτω. κι όταν κάποτε ο γιος του Δημήτρη (1982), ο γιώργης, είχε καταφέρει να φθάσει ως τη Λυνίσταινα, δεν μπόρεσε να συναντήσει κανέναν δικό του. Έφυγε για να μην το πάρει η νύχτα. την επιθυμία του την πραγ-ματοποίησε ο γιος του Δημήτρης το 2008, αλλά είχαν κιόλας χαθεί άλλα 28. Ο διερμηνέας του από τη μια και οι πολλοί συ-μπατριώτες που βρέθηκαν εκεί λόγω της γιορτής που γίνεται το τελευταίο σαββατοκύριακο κάθε Οκτώβρη, έλυσαν το πρόβλημα και το μετέτρεψαν σε χαρές, ενώ οι φωτογραφίες ενίσχυσαν το θερμό κλίμα. Η θεια Παναγούλα, σύζ. του κώστα ι. Παναγούλια και μητέρα του Λευτέρη, παρά τις δυσκολίες, μάζευε μια-μια τις φωτογραφίες που εκδήλωναν τον πόνο της ξενιτιάς, αλλά και κρατούσαν την αγάπη της νοσταλγίας της ολοζώντανη κι ολό-θερμη. κι αυτή την αγάπη της νοσταλγίας την διατήρησε αναμ-μένη η νύφη της γεωργία. τις κρατούσε ως το καλύτερο κειμήλιο στη μνήμη της πεθεράς της και νά! που τώρα έπιασαν τόπο. Ο πόθος της θειας Παναγούλας δεν πήγε χαμένος, αλλά αποτέλε-σαν και το πιο εγκάρδιο μνημόσυνο στη μνήμη της. κι επειδή στο προηγούμενο φύλλο δεν χωρούσαν όλες, υποσχεθήκαμε να τις συνεχίσουμε στο υπό έκδοση, αλλά και να εκφράσουμε στη γεωργία τα συγχαρητήρια του Δημήτρη (James) και της συζύγου του Βάνας (Bonnie), γι’ αυτή την αγάπη της. Φωτογραφίες που μαρτυρούν ένα παρελθόν, που διαφορετικά θα είχε χαθεί. μα-κάρι να είχαμε κι άλλους συμπατριώτες σαν το Λευτέρη και τη γεωργίτσα, που ν’ ακολουθούσαν το παράδειγμά τους.

ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥΑπολύμανση του νερού ονομά-

ζουμε την κατά το δυνατόν εξόντω-ση των παθογόνων μικροβίων, που μπορεί να υπάρχουν μέσα σε αυτό σε μια χημική κατεργασία, η οποία πρέπει να γίνεται προληπτικά, άσχε-τα από τα προφυλακτικά μέτρα που έχουν παρθεί στις πηγές υδροληψίας. Πρέπει να διευκρινισθεί ότι η ολική εξόντωση όλων των περιεχομένων στο νερό μικροβίων που ονομάζεται αποστείρωση είναι μια πολύ δύσκολη και δαπανηρή εργασία, που σπανίως εκτελείται στα υδρευτικά έργα.

ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΟΣΙΜΟΥ ΝΕΡΟΥ.

Δια του όρου προδιαγραφές υπο-νοούνται οι μέγιστες περιεκτικότητες του πόσιμου νερού στα βασικά στοι-χεία ανιόντα ή κατιόντα που μπορεί να περιέχονται εν διαλύσει. Τα στοι-χεία αυτά είναι τα κατιόντα Κάλιο (Κ), ασβέστιο (Ca), νάτριο (Νa), μαγνήσιο

(Mg), σίδηρος (Fe), Μαγγάνιο (Mn) και τα ανιόντα χλώριο (Cl), θειική ρίζα (SO4), δισανθρακική ρίζα HCO3, νι-τρική (NO3) και νιτρώδης ρίζα (ΝΟ2) και μερικά άλλα. Όλα αυτά μαζί συνιστούν την σκληρότητα του νερού με όριο ποσιμότητας τα 500 χιλιοστογραμμάρια ανά λί-τρο (ppm) ή 30 γερμανικούς βαθμούς. Κατά την μικρο-βιολογική εξέταση του νε-ρού συνήθως οι δημόσιες υπηρεσίες προσδιορίζουν μόνο τον κολιβάκιλο ως μικροβιακό δείκτη ενώ κανονικά μία μικροβιολογική ανάλυση νερού πρέπει να προσδιορίσει τους επόμε-νους 5 μικροβιακούς δείκτες και το συνολικό αριθμό μικροβίων: κολιβά-κιλος, κολλιβάκιλος εντέρου (E-coli) εντερόκοκκος D, χλωρίδια θειοανα-γωγικά, ψευδομονάδα θειική και συ-νολικό αριθμός μικροβίων.

Το πόσιμο νερό πρέπει να μην περιέχει κανένα από αυτούς τους μι-

κροβιακούς δείκτες.Απολύμανση ή μικροβιακή εξυ-

γίανση του πόσιμου νερού. Οι μέθο-δοι εξυγίανσης του πόσιμου νερού που εφαρμόζονται διεθνώς κάνουν χρήση τριών υλικών α)χλωρίου β)όζοντος γ)υπεριώδους ακτινοβολίας.

Επειδή η πρώτη μέθοδος με χλώριο είναι η φθηνότερη και αυτή που απαιτεί την περισσότερο απλή τεχνολο-γία εφαρμόζεται κατ΄ απο-κλειστικότητα στην Ελλάδα όπου γενικά προτιμάμε τις εύκολες λύσεις.

ΜΙΚΡΟΒΙΟΚΤΟΝΟΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΛώΡΙΟΥ

Τα ιόντα του χλωρίου που σχη-ματίζονται κατά τη διάλυση του αερί-ου χλωρίου στο νερό σκοτώνουν με ένα μηχανισμό που δεν έχει πλήρως διερευνηθεί, όλα σχεδόν τα μικρό-βια του νερού με μια μικροβιοκτόνο δράση η οποία εξαρτάται από το χρό-νο επαφής χλωρίου νερού, τη θερμο-κρασία και την περιεκτικότητα σε χλώριο από το ΡΗ του νερού. Εκ των ασθενειών στο χλώριο μικροβίων

σημειώνουμε τον ιό της ηπατίτιδας η εξόντωση του οποίου απαιτεί ισχυρή δόση χλωρίου της τάξεως 1mg/lt δη-λαδή 1gr/m3.

ΜΟΡΦΕΣ ΧΛώΡΙΟΥΑέριο χλώριοΧλωραμίνες, δηλαδή ενώσεις

του χλωρίου με νάτριο ή ασβέστιο. Οι ενώσεις αυτές είναι χλωράσβε-στος (βρωμούσα) CaO.2CaCL2.3H2O, το υποχλωριώδες ασβέστιο Ca (OCL2).4H2O το υποχλωριώδες νά-τριο NaOCL (η κοινή χλωρίνη του εμπορίου) και άλλες.

Δια ισότιμη μικροβιακή δράση των χλωραμινών με το αέριο χλώριο η αναγκαία ποσότητα αυτών και ο αναγκαίος χρόνος επαφής είναι πολ-λαπλάσια σε σχέση με το χλώριο. Επομένως προτιμάται χλωρίωση με αέριο χλώριο.

ΔΟΣΕΙΣΓια νερό υδρευτικού δικτύ-1.

ου συνεχής προσθήκη χλωρίου σε περιεκτικότητα 0.7 έως 1mg/lt δη-λαδή 0.7 έως 1gr στο κυβικό μέτρο νερού.

Για εφάπαξ απολύμανση 2. του νερού του έργου ύδρευσης π.χ. της δεξαμενής 50-200mg/lt δηλαδή 50 έως 200gr στο m3 και στο νερό με αυτή τη δόση απορρίπτεται.

ΣΥΣΚΕΥΗ ΧΛώΡΙώΣΗΣΓια να είναι αποτελεσματική η

χλωρίωση πρέπει το χλώριο με μορ-φή διαλύματος να χορηγείται κανο-νικά στο δίκτυο ύδρευσης μαζί με το νερό της τροφοδοσίας. Αυτό απαιτεί τη χρησιμοποίηση μηχανικής συ-σκευής, η οποία ονομάζεται χλωριω-τής. Εφάπαξ προσθήκη χλωρίου ανά χρονικά διαστήματα στη δεξαμενή δεν φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Για την εξακρίβωση της αποτελεσμα-τικότητας της χλωρίωσης απαιτείται να γίνεται σε τακτά χρονικά διαστή-ματα μέτρηση του υπολειμματικού χλωρίου στο απολυμασμένο με χλώ-ριο νερό, η οποία απαιτεί δειγματο-ληψία και χημική ανάλυση. Επειδή αυτό είναι δύσκολο να γίνεται σε μικρό Δήμο ή κοινότητα η εργασία αυτή μπορεί να παραληφθεί αν η δόση χλωρίου που προστίθεται είναι η ενδεδειγμένη κατά περίπτωση.

ΥΓΙΕΙΝΗ ΤΟΥ ΠΟΣΙΜΟΥ ΝΕΡΟΥΜία μικρή ενημέρωση σε ένα μεγάλο πρόβληματου Ολύμπιου εξ Ανδρίτσαινας π. Υφηγητή Γεωλογίας ΕΜΠ κ. Αριστείδη Μπαρούνη

Παν. Γ. Γκουγκούσης (ΗΠΑ)

Δημήτρ. Γ. Γκουγκούσης (ΗΠΑ)

--Παναγούλα Γ. Γκουγκούση, Γεωργία (νύφη), Κώστας Παναγούλιας (σύζ)

Παρασκευή Γ. Γκουγκούση, Παν. Δ. Γιαννόπουλος (σύζ)

Νικολάκης Γ. Γκουγκούσης (δεύτερος από δεξιά). Από δεξιά Ιωάννης Α. Παναγούλιας, Δημ. Α. Παναγούλιας, Ιωάννης Στ. Κορκολής

Ιωσήφ, Γεώργιος(+), Παύλος (+) Σταμάτα Κ. Σμυρνή (Σύζ)

Page 11: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

11 726Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 61

ΘΕΟΔώΡΟΣ Ν. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ (ΤΟΥ ΛΑΒΔΑ)Ένας ακόμα συγγενής και πατριώτης μας

έφυγε ξαφνικά απ’ τη ζωή στις 10 Φεβρουα-ρίου 2010. Ήταν ο Θοδωρής Νικ. (Στάθ) Αγ-γελόπουλος, γεννημένος και ζώντας εκεί τα 82 χρόνια του στου Λάβδα (Θεισόα), το χωριό που συναντάμε κάθε φορά προς ή από την Αν-δρίτσαινα για τη Μεγαλόπολη. Αυτό το πρωι-νό τον εγκατέλειψε η καρδιά του, καθώς έπινε τον καφέ του κι αγνάντευε τ’ απέναντι ηρωικά αρκαδικά βουνά, την καθημερινή συντροφιά του. Το επώνυμο Αγ-γελόπουλος, οπωσδήποτε λέγει σε όλους μας κάτι, γιατί και στη Λυ-νίσταινα έχουμε την ίδια οικογένεια. Έτσι, είναι και για το Θοδωρή. Προέρχεται απ’ την οικογένεια των Σταθαίων. Ένα απ’ τ’ αγόρια του Στάθη Αγγελόπουλου, ο Νικολός παντρεύτηκε στου Λάβδα όπου δημιούργησε την οικογένειά του. Δυο αγόρια και τρία κορίτσια (Θοδωρή, Στάθη, Μαρίνη, Σταυρούλα, Βασιλική). Ο Θοδωρής σαν πρώτος, ακολουθώντας το πατροπαράδοτο έθιμο, παρέμεινε στη Θεισόα, χωρίς ν’ αποκόπτεται κι απ’ το χωριό της οικογένειάς του τη Λυνίσταινα. Αυτόν τον δεσμό ο Θοδωρής τον στέριωσε ακόμα πιο δυνατά, όταν κι εκείνος ξεκίνησε τη ζωή του με το επίσης άξιο και μ’ όλες τις χάρες του Θεού και της κοινωνίας κορίτσι μας, την Καλλιόπη του Γεωργίου Μιχελή. Τα δυο παιδιά τους, ο Νίκος και η Ευσταθία Θεισοαλυνιστιανόπουλα πλέον. Μ’ αυτή την ιδιότητα, ο Θοδωρής με την Καλλιόπη, παρόντες πάντα και στις Λυνιστιάνικες χαρές και λύπες, αλλά και στη Θεισόα θερμή επικοινωνία μαζί τους. Σταματούσαν να τα πούνε, έστω και για λίγο, άλλοτε στο σπίτι τους όταν υπήρχε χρόνος, κι άλλοτε εκεί στην πλατιά δημοσιά, έξω απ’ το καφενείο του Σταθόπουλου. Τώρα η ζωή θα συνεχισθεί με την Καλ-λιόπη, το Νίκο και την Έφη (παντρεμένη αντάξια στη Μεγαλόπολη). Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας προς όλους τους Σταθαίους γιατί, παρά τα χρόνια και τις αποστάσεις εξακολουθούν να είναι οικογέ-νεια θερμή στις σχέσεις και τις συμπεριφορές τους. Όμως κι όλοι εμείς, καθώς θα περνάμε απ’ του Λάβδα θα ρίχνουμε μια ματιά και προς το σπίτι και προς το κοιμητήριο, για να εκφράζουμε την αγάπη για την οικογένεια και τις ευχές μας για αιώνια μνήμη του φίλου Θο-δωράκη Νικ. Αγγελόπουλου.

Κ ο ι ν ω ν ι κ άΈφυγε από κοντά μας

Κάτι που έλειπε απ' την προηγούμενη "Λ.Φ."

Η Λυνιστιάνικη Φωνή, θέλει πάντα να’ναι ολοκληρωμένο ό,τι γράφει κι ό,τι παραθέτει, γιατί και στην καθημερι-

νότητα θα δίνει την πλήρη εικόνα της, αλλά και τα γεγο-νότα της, εκτός της χαράς που θα σκορπούν, θα εξασφα-λίζουν και μεγαλύτερη πειστικότητα για τα χρόνια που θα κουβαλάει κι αυτή στην πλάτη της. Ένα τέτοιο παράδειγμα κι ο γάμος της Ελένης Κ. Γιαννοπούλου και του Γιώργου Βλάχου, για τον οποίον ο κ. Μάρκος Γ. Σμυρνής, έγραψε τις δικές του καλές εντυπώσεις. όμως κάτι έλειπε για την ολοκλήρωσή του. Κι αυτό, που ήταν η φωτογραφία τους, ήλθε καθυστερημένα. Γι’ αυτό τη βάζουμε στο παρόν τεύ-χος. Ευχόμαστε να ζήσουν ευτυχισμένα, να’χουν ζωή καλή, πολλούς απογόνους και κάθε καλό τους όνειρο να γίνει πραγματικότητα.

Ένας απ’ τους καλούς και διακριτούς φί-λους μας, καθηγητής φιλόλογος, ποιη-τής, συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο κ. Νικόλαος Χρ. Αλιπράντης, με κα-

ταγωγή απ’ την Πάρο, τιμήθηκε απ’ την Ακαδημία Αθηνών, κατά την τιμητική της συνεδρία της 29ης Δεκ. 2009. Τιμήθηκε για το πνευματικό, το ερευνητικό και συγγραφικό του έργο, με τ’ οποίο προβάλλει ως τα πέρατα της οικουμέ-νης, την ιστορία και τον πολιτισμό της χώρας μας και κυρίως των Κυκλάδων στο κέντρο του Αιγαίου. Η μέχρι τώρα 50χρονη πνευ-ματική του δράση αποτυ-πώνεται σε 34 λογοτεχνικά και ιστορικά βιβλία, καθώς και στο 30χρονο 2μη-νιαίο περιοδικό του, τα «Παριανά», με τ’ οποίο, έχει ανασκάψει τη ζωή, τις παραδόσεις, τις συ-νήθειες, καθώς και την ιστορία σε φωτογραφικό και λαογραφικό περιεχόμενο, με πρώτη την Πάρο και τους ανθρώπους της. Σ’ όλα αφήνει στίγμα κι επιρροή. Αναντίρρητα, ο μακροχρόνιος φίλος και της «Λ.Φ», καθηγητής Ν. Αλιπράντης, εμπνέ-ει εμπιστοσύνη μ’ όποιον μιλάει και μ’ όσα λέγει

στις συνεχείς διαλέξεις κι ομιλίες του, γιατί πάνω απ’ όλ’ αυτά είναι καταξιωμένος από γνωστούς κι αγνώστους του, για τις αρετές και τις ηθικές αξί-ες του. Αυτές αντάξια ανεβάζουν το έργο, αλλά κι αυτόν τον ίδιο ακόμα ψηλότερα, γιατί παντού και πάντα συμβολίζει το υπόδειγμα κι εμπνέει το

παράδειγμα. Είναι ο πνευ-ματικός άνθρωπος απ’ τον οποίο αμέσως ξεχειλίζει η εντύπωση πως θυσιάζει σε δυο θεούς . αυτόν των αγνών αισθημάτων όταν εισχωρεί στα παλιά γεγο-νότα με την ανάκτηση της μνήμης, αλλά και στο θεό τον επίγειο, όταν μεθοδι-κά εξυμνεί σε κάθε βιβλίο, λόγο και περιοδικό του, τη

ζωή και το ελληνικό χώμα που πατούσαν μ’ αυ-τοπεποίθηση οι πρόγονοί μας, για μι’ αλώβητη πατρογονική μας παράδοση. Και γι’ αυτό τιμήθη-κε με παρρησία απ’ την Ακαδημία Αθηνών, γιατί καταγράφει το φλογερό χρονικό του περασμένου κόσμου μας, όπου ο αναγνώστης είναι πάντα ο μαθητευόμενός του, τον οποίο όμως ενισχύει με την προσωπική, τη δικιά του ισορροπία. Το Εύγε μας, πηγαίο κι αδιάκοπο.

Μαζί με την Ακαδημία Αθηνών ένα μπράβο κι από εμάς(στο φίλο μας Νίκο Αλιπράντη)

Ονόματα γιδοπροβάτων(του κ. Μάρκου Γ. Σμυρνή)

Ξεχάσαμε κιόλας τα ονόματα στα γιδοπρόβατα, κι αυτό δεν έχει γίνει αρχίσαμε να τα μπερδεύουμε, γι’ αυτό, εμείς που ακόμα τα θυμόμαστε, ας τα καταχω-ρήσουμε για να υπάρχουν.

Γιδιών Κόρμπα=όλη μαύρη, λιάρα =άσπρη-μαύρη, γκιόσα= μαύρη-άσπρη κοιλιά, λιό-

πρα= μαύρη προς καφέ ανοιχτό, μάτσικα= άσπρη στο στήθος, μούσκουρη=ασπρόμαυρη προς σταχτί, μπάρτζα=μαύρη με διάφορα άσπρα, παλυβή=διάφορα τα μπαλώματά της, ρούσσα= κοκ-κινωπό μαλλί, σούτα=χωρίς κέρατα. Κατσίκι-κατσικάδα= τα νεογέννητα. Βετούλι=κατσίκι ενός έτους. Βεργάδι= 2 ετών. Τραγί= το αρσενικό γι’ αναπαραγωγή.

ΠροβατιώνΚάλεσια=μαύρα μάγουλα, βάκρινα= μαύρη στη μούρη, κάτσενα= καφέ στο πρόσωπο και στα πόδια, κουρούτα = προβατίνα με μικρά κέρατα, λάγια= η μαύρη, μπαρδάλα= άσπρη-μαύρη, μπέ-λιτσα=δυο μαυράδια στα φρύδια, σκούκια=καφέ στη μαύρη τσούλα =χωρίς αυτιά (μικρά). Αρνά-δα=το θηλυκό αρνί. Μηλιώρα= 2 ετών. Κριάρι= τ’ αρσενικό γι’ αναπαραγωγή

Ο Δημήτρης Χρυσσάνθης και φέτος στην Ελλάδα

Ο Δημήτρης Χρυσσάνθης (James Chryssanthis), που πέρσι το Φε-βρουάριο ήταν στην Ελλάδα για να παρουσιάσει ταινίες στο φε-

στιβάλ Θεσσαλονίκης, μας γνώρισε πως σκοπεύει να επισκεφθεί και πάλι την Ελλά-δα. Ο Δημήτρης, του οποίου τ’ όνομα για τον παππού του Δημήτρη Νικολόπουλο, απ’ τη μητέρα του Αγγελική, έχει ζήσει στη Λυνί-σταινα, το 1982-83, τότε π’ ακόμα βρισκό-ταν στις δόξες της από πλευράς ανθρώπων και ζωής. Τότε, έκανε και μια ταινία με πρω-ταγωνιστές τους ίδιους τους Λυνιστιάνους. Τους κινηματογράφησε στο χωριό, στα σπί-τια, στα χωράφια, στ’ αμπέλια, αλλά και πα-ρακολούθησε τις εκδηλώσεις τους, στην εκκλησία, στα μαγαζιά κλπ. Τώρα που θα 'ρθει, 18-24 Μαΐου για φωτογραφική έκθεση θα μας παραδώσει μια μεταγλωττισμένη. Του ευ-χόμαστε να’χει και πάλι τις ίδιες επιτυχίες.

Η επιστροφή των συμπατριωτών δε θα συμπέσει με το Πάσχα

Φέτος οι συμπατριώτες δεν θα επιστρέψουν στο χωριό όλοι μαζί το Πάσχα, αλλά πολύ αργότερα. Μια κι ο καιρός θα’ναι κρύος, δεν θα μπορούν να επιστρέψουν, ούτε οι χειμαδιώτες με τα γιδοπρόβατά τους, π’ ακόμα θα γεννούν, ούτε και οι ηλικιωμένοι

στα κρύα σπίτια. Το φετινό Πάσχα, 4 Απριλίου, είναι το νωρίτερο για 80 χρόνια. Το 1912, που είχαμε το παλιό ημερολόγιο, Πάσχα και Ευαγγελισμού ήταν την ίδια ημέρα, την 25η Μαρτίου. Έτσι και φέτος αν εξακολουθούσαμε το παλιό το Πάσχα θα ήταν 21 Μαρτίου. Χειμωνιάτικος καιρός. Καλύτερος χρόνος είναι από 25 Απριλίου έως 5 Μαϊου. Η ημέρα έχει μεγαλώσει, ο και-ρός ζεστός αρκετά, τα γιδοπρόβατα έχουν γεννήσει, αλλά και τα σπίτια δε χρειάζονται μεγάλη θέρμανση, γι’ αυτό και το πανηγύρι στον Άγιο Γεώργιο είχε τη δικιά του ζωντάνια.

Οι Λυνιστιάνοι ξεσηκώθηκαν για τον παπά τους πολλές φορές

κατά τον προ-προηγούμενο αιώναΟ λυκειάρχης και ξεχωριστός φίλος Παναγιώτης Χαρα-λαμπόπουλος, μας έστειλε στοιχεία π’ αφορούσαν, κάθε φορά, τον παπά μας. Κι αυτή η αρχή έγινε το 1837 με τον παπα Ιωάννη Καπλάνη από του Κουφόπουλου, όμως λόγω χώρου θα τα γράψουμε σ’ επόμενα φύλλα της λ.Φ. Παράλληλα μ’ αυτά θα γνωρίσουμε κι ένα κομμάτι της ιστορίας μας.

Ο Ν. Αλιπράντης την τιμητική πλακέτα απ’ την Ακαδημία

Ο Δημήτρης Χρυσάνθης με το θείο του Γ. Γκουγκούση και Θαν. Ν. Μιχελή στη Λυνίσταινα

O Κώστας με το γιο του πριν «παραδώσουν» τη νύφη

Page 12: κωδ. αρ. 4666 Αιόλου 100 ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗ · 2015-07-08 · Απόκριες 2010 στη Λυνίσταινα (του κ. Αθαν. Ι. Κορκολή)

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 6112 727

Τα χρόνια, έλεγαν στο χω-ριό μας, «κάθονται πίσω απ’ την πόρτα!». Έτσι,

ήταν και για τον συμπατριώτη μας κ. Αθανάσιο Ι. Κορκολή.

Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια στην Πολεμική Αεροπορία. Είχε αποφοιτήσει απ’ τη «ΣΤΥΑ» (Σχο-λή Τεχν. Υπαξ/κών Αεροπορί-ας) κι αποστρα-τεύτηκε με πα-ραίτησή του ως Ε πι σ μ ην α γ ό ς . Όμως μαζί με τις άλλες νέες υποχρεώσεις του (για τις οποίες και η αποστρατεία του), άρχισε την εμπλοκή του για τη βοήθεια του χωριού μας μες απ’ τον Σύλλογό μας. Ήδη, έχει αναλάβει Γεν. Γραμματέας του. Όλ’ αυτά τα χρόνια υπηρέτησε μ’ απόλυτη επιτυχία σ’ επιχειρη-

σιακές, διοικητικές κι επιτελικές θέσεις με καθήκοντα ανάλογα του βαθμού και της πείρας του, και κυρίως αυτής. Όμως, το πιο σημαντικό κι άξιο πολλών επαί-νων, πως φρόντισε να διδαχθεί την Αγγλική και την Τουρκική σε τέτοιο βαθμό κι επίπεδο που

επιλέγη με ειδι-κές εξετάσεις, όχι μονάχα για επιχει-ρησιακή θέση 2 χρόνων στο ΝΑΤΟ Νεάπολης Ιταλίας (AirSouth) αλλά και για το μεγαλύ-

τερο μέρος της υπόλοιπης κα-ταξιωμένης καριέρας του. Είναι παντρεμένος κι έχει αποκτήσει τρία παιδιά. Μια κόρη και δυο γιους. Του ευχόμαστε καλή τύχη και να συνεχίσει, με τον ίδιο παλμό και ζήλο το ενδιαφέρον του για το χωριό μας.

Η αναγνώριση της καταξίωσης στο Γεώργιο Ευθ. Γιαννόπουλο απ’ το παλιό του σχολείο

Να!, που υπάρχουν σχολεία που χαίρο-νται και παρακολουθούν την πρόοδο των μαθητών τους, αλλά κι έχουν τη

θέληση και την τόλμη να γεύονται την κατα-ξίωση και την ανέλιξη των «δικών τους πλέον παιδιών», γιατί κι αυτά για εκείνα (τα σχολεία), το ίδιο βιώνουν και το αυτό αισθάνονται.

Είναι πάντα η δικιά τους Ιθάκη κι ο ίδιος κα-πνολόγος που εκπέμπει τη ζεστασιά και τη ζωντά-νια του παλιού τους σχολείου. Κάθε χρόνο οργα-νώνουν τελετές, τιμές και πανηγύρια για πέντε απ’ τους καλύτερους παλιούς απόφοιτους. Τους τιμούν τότε που έχουν ολοκλη-ρώσει τον ενεργό κύκλο της ζωής των, δηλαδή μετά από 50, 60 και πε-ρισσότερα χρόνια Βέβαια, αυτά γίνονται σε σχολεία του εξωτερικού, με την ελ-πίδα πως κάποτε, ο αέρας της επικοινωνίας, θα μπολιάσει και τους δικούς μας ουρανούς. Όμως, νιώθουμε την πρόγευσή του με τα Λυνιστιανόπουλα της 2ης κι αργότερα της 3ης γενιάς τους, όπως το έχουμε αισθανθεί απ’ τον Παναγιώτη Ευθ. Γιαννόπουλο και φέτος θ’ ανανεώσουμε τη χαρά μας απ’ τον αδελφό του το Γιώργο (82 ετών) την 24η Απριλί-ου 2010. Η τιμή πλέον και για τα δυο αδέλφια θα βαδίζει από κοι-νού, κάτι που δεν έχει επαναλη-φθεί, γι’ άλλα αδέλφια του ίδιου σχολείου.

Και το σχολείο τους τον επι-λέγει μ’ αυτά τα επιγραμματικά λόγια: « Ο Γεώργιος Γιαννόπουλος, π’ αποφοίτησε απ’ το Γενικό μας σχολείο (Taft Union High School) το 1945 κι ως συνέχεια του μεγα-λύτερου αδελφού του Παναγιώτη, είναι με μια φράση «ερευνητής επιστήμονας στους κατευθυνόμε-νους πυραύλους». (Όντως) αυτό το παιδί από Έλληνες μετανάστες αφιέρωσε 40

ολόκληρα χρόνια στα προγράμματα κατασκευής πυραύλων, τηλεκατευθυνόμενων βλημάτων, κα-θώς και στο μη επανδρωμένο πρόγραμμα για το αεροδιάστημα.

Κατά τη διάρκεια του εορ-τασμού για τα 200 χρόνια των ΗΠΑ, ήταν Διευθυντής Τμήμα-τος Ελέγχου στο πρώτο (αρχικό) πρόγραμμα για την «κατάκτη-ση» του πλανήτη Άρη, όταν το πρώτο απ’ τα δυο οχήματα (land rovers) προσγειώθηκε στον Άρη την 4η Ιουλίου 1976, για να εξε-ρευνήσει την επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη. Αργότερα, ως προϊστάμενος στο επιστημονικό εργαστήριο για τ’ απαιτούμενα στερεά καύσιμα στους πυραύλους, προέβη σε μια προσπάθεια ν’

αυτοματοποιήσει τις μεθόδους περισυλ-λογής κι ανάλυσης των στοιχείων, για τον εκσυγχρονισμό των μονάδων στο χώρο μάχης. Αυτόν, επίσης, επέλεξαν να διαχειριστεί εκεί στο ΚΑΝΑΒΕΡΑΛ και προϋπολογισμό

ενός δισεκατομμυρίου για την κατάκτηση του αεροδιαστήματος, αλλά κι’ αυτόν επέλεξαν ως επικεφαλή σε 3.000 επιστήμονες μηχανικούς να υλοποιήσουν τα σχέδια και τα προγράμματα για να φθάσουν στο σήμερα κλπ…κλπ.».Παράλληλα, Ο Γιώργης και μετά τη συνταξιοδότησή του που ζει στην πρωτεύουσα της περιοχής, το «Φρέσνο»,

δεν έχει σταματήσει τις κοινω-νικές δραστηριότητές του με το υπόλοιπο ελληνικό στοιχείο, που ξεπερνά τις 150 οικογένειες. Ανά-μεσα στα υπόλοιπα, πρωτοστά-τησε για ν’ αποκτήσουν εκκλησία, τον άγιο Γεώργιο, να φέρουν στα εγκαίνια του τον τότε αρχιεπί-σκοπο Αμερικής και τώρα τελευ-ταία έχει εμπλακεί με την αγιο-γράφησή του. Τον συγχαίρουμε και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτή την υψηλή καταξίωσή τους, αλλά κι έτσι να συνεχίσουν και οι δυο τους τώρα πια, ως πολυβραβευ-μένοι. Αντάμα. και χέρι-χέρι, Πα-

ναγιώτης και Γιώργης Ευθ. Γιαννόπουλοι.

Άκουσον-άκουσον! Να τα ισοπεδώσουμε όλα, ακόμα και τη γλώσσα μας

(από άρθρο του φίλου αλέξ. ηλ. Κοντογιώργου)

Oλα να τα ισοπεδώσουμε, όλα να τα γκρεμίσουμε, όλα να τα ταπεινώσουμε, με πρώτη τη γλώσσα μας. Την κυνηγούν ως τον μεγαλύτερο εχθρό μας από τότε που γίναμε ελεύθερο κράτος, κι

αυτό ίσως, γιατί ενοχλεί κάποιους, που κρατάει την ιστορία μας όρθια για να ενισχύει τα Γράμματα και τις Τέχνες μας με τα οποία και η φυλή μας, όχι μονάχα καταξιώθηκε, αλλά κι επιβλήθηκε σ’ ολόκληρο το στερέω-μα. Τώρα πάλι καινούργια φάμπρικα! Από ένα Κύπριο ευρωβουλευτή αυτή τη φορά και μάλιστα μ’ επίσημη πρότα-ση προς τον υπουργό Παιδείας της Κύ-πρου, αλλά και μ’ αντίστοιχη ενημέρω-ση και των δικών μας ευρωβουλευτών. Έτσι, όσοι το πληροφορήθηκαν από ένα φιλμάκι που κυκλοφορεί μέσα στο διαδίκτυο, έχουν αναστατωθεί, όπως κι ο φίλος Αλέξανδρος Κοντογιώργος απόστρατος αξιω-ματικός Στρατού Ξηράς, που μας ενημέρωσε με το προ-σωπικό του ε-μαιλ και τον οποίο ευχαριστούμε θερμά. Οι εισηγήσεις, λοιπόν, αυτού του Κύπριου διανοητή, είναι η απλοποίηση της «αλφαβήτα» μας. Δηλαδή την κατάργηση των φθόγγων πλην το «ου», όλα τα «η» να καταλήξουν σε «ι», τα «Ω» και «Ο» σε «ο», τα «αι» και «ε» σε «ε» κι απ’ τα σύμφωνα να μην ηχούν τα δυο «γγ», αλλά μονάχα το «γκ» κι απ’ τα σίγμα «σ» και «ς» να καταργηθεί το «ς» το τελικό. Μ’ αυτές τις τροποποιήσεις το αλφάβητο θα περιοριστεί σε 21 γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ, λ, μ, ν ,ξ , ο ,π, ρ, σ, τ, φ, χ,ψ) και σ’ ένα μόνο δίψηφο (το ‘ου’).

Μ’ όλ’ αυτά θα ικανοποιηθεί κι ο «φιλέλληνας» Κίσ-σιγκερ, που έχει πει αυτά τα γνωστά του, πως πρέπει να πλήξουμε τον δυσκολοκυβέρνητο ελληνικό λαό στη γλώσ-σα, στη θρησκεία, στα πνευματικά και ιστορικά του απο-θέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του ν’ αναπτυχθεί, να διακριθεί, και να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, αλλά και σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή με τη μεγάλη στρατηγική σημασία για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ.

Κι ο φίλος Αλέκος Κοντογιώργης, δικαιολογημένα διερωτάται: Θα τολμούσε να διανοηθεί έστω και κά-ποιος απλός Γάλλος να προτείνει την εξάλειψη των τό-νων απ’ τη γλώσσα τους ή να γράψει το beaucoup - bocou, ή το couteau – couto, έναν Άγγλο να γράψει αντί thought

-thot, αντί wrought - rot, αντί night-nite ή σε ένα Γερμα-νό αντί Gemutsbeschaffenheit -Gemutsbesafenheit , ή αντί Erbschleicher – Erbsleiher;

Τα σχόλια πλέον δικά μας. Και το πρώτο ότι τον ευ-χαριστούμε για μι’ ακόμα φορά και το δεύτερο το κοινο-ποιήσαμε κι εμείς σ’ όλους τους γνωστούς και τους υγιώς σκεπτόμενους, γύρω απ’ τη γλώσσα, τις παραδόσεις και τα’ αδιαφιλονίκητα ιδανικά όλων μας

Ο Βασίλειος Σαλακάς ολοκλήρωσε έναν απ’ τους όμορφους κύκλους της ζωής του

Πώς περνάνε τα χρόνια! Ήταν σαν χθες όταν το 1953, τελειόφοιτος πλέον, είχε επιλεγεί να εκφωνήσει τον αυτοσχέ-διο πανηγυρικό λόγο του για την 25η

Μαρτίου στο προαύλιο του γυμνασίου, προς τους μαθητές κι όλους τους καθηγητές μας. Η φωνή του είχε ψυχή ζώσα, οι φράσεις του γεμά-τες παλμό και νοήματα που προκαλούσαν αδιά-κοπα συγχαρητήρια. Όμως ο Βασίλης κι όταν τα Σαββατοκύριακα περνούσε απ’ τα Λυνιστιάνικα χάνια- Κάμπο –Γαλατσίδες- Λύκου τα Παλιάμπε-λα-αλλά κι από μέσα το χωριό, γινόταν το μήλο της έριδος, ποιος θα τον φιλοξενούσε και ποιος θα τον φίλευε, γιατί, εκτός απ’ το διαμαντένιο χαρακτήρα και τ’ άριστα γράμματά του, ήταν και γιος του γνήσιου φίλου Νικολάκη Σαλακά, που είχε πληρώσει με τη ζωή του, ως κοινοτάρχης, άσκοπα κι άδικα, τις μισαλλοδοξίες των δύσκο-λων εκείνων καιρών και χρόνων. Ήταν ένα ξέσπασμά τους, τόσο προς το Βασίλη, όσο και προς τη μητέρα του, τη Νικολάκαινα, αυτήν την ξεχωριστή γυναίκα, την οποία εκτιμούσαν ακόμα περισσότερο, γιατί, εκτός των άλλων, ανάσταινε άξια κι επάξια τη μικρομέγαλη οικογένειά της. Έτσι, ο Βασίλης χωρίς δυσκολίες πέτυχε και τέλειωσε τη Νομική Αθηνών, έγινε ανώτερος συνερ-

γάτης και σύμβουλος της ΔΕΗ, άσκησε δικηγορία όλα του τα χρόνια και με την εκλεκτή της καρδιά του κυρίας Θέμιδος απόχτησαν δυο παιδιά δικη-γόρους επίσης, και καλά αποκα-ταστημένα με τις δικές τους οικο-γένειες. Αλλά τώρα, έφθασε πλέ-ον ο χρόνος να κλείσει όμορφα, ομαλά κι ευτυχισμένα τον κύκλο του ο Βασίλης με την «περγαμηνή του επίτιμου δικηγόρου», για να του θυμίζει το παρελθόν και να τον αισιοδοξεί για το μέλλον του, βλέποντας τα παιδιά του (μαζί και το γαμπρό του) να συνεχίζουν, το ίδιο πετυχημέ-να, μέσα στο μεγαλαύλακο δικό του δρόμο. Κι όσο για μένα, ακόμα εμπνέομαι απ’ τις καλύτερες συγκινησιακές αναμνήσεις της άδολης φιλία μας. Αν και είχαμε διαφορετικές εξελίξεις, η ίδια η ζωή, από μόνη της, είχε φροντίσει να ζούμε και βίους παράλληλης θερμής επικοινωνίας. Ίσως, να μην ήθελε να μικρύνει τα βαθιά και τ’ απέραντα συ-ναισθήματα που είχα βιώσει, όταν τον επόμενο

χρόνο με τη σειρά μου τελει-όφοιτος, σε μια διάλεξή μου στ’ αμφιθέατρο του γυμνασίου (Η΄και Ε’ τάξη μαζί) για τη δη-μοτική ποίηση και τα τραγού-δια της, προς τ’ ανδριτσάνικο κοινό, τον είδα ξαφνικά στη δεύτερη σειρά των καθισμάτων, σαν άνοιξε η αυλαία της πρωτό-γνωρης και γεμάτης δισταγμό εκείνης εκκίνησής μου… Οι ευ-χές μου για τον Βασίλη και την οικογένειά του πάντα ίδιες σε μέγεθος και ποιότητα

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Αποστρατεύτηκε κι ο Θανάσης Ι. Κορκολής

Ο Γιώργης με τον αρχιεπίσκοπο Δημητριο, στα εγκαίνια

Η αγιογραφία του ναού

Ο Βασίλης (πάνω δεξιά) με συμμαθητές του, (αριστ) Ο Νικ. Γ. Σμυρνής