– Μην με αφήσεις ποτέ να φύγω, είπε φουρκισμένη. – Είσαι σίγουρη; – Ναι. Ποτέ. – Το ξέρεις ότι δεν μπορώ τα μεγάλα λόγια. Γιατί σχεδόν ποτέ δεν συνοδεύονται από μεγάλες

πράξεις. – Εμείς δεν είμαστε το ίδιο, αποκρίθηκε βουλιάζοντας στη θλίψη. Πώς μπορείς να μας το

κάνεις αυτό; – Είναι το αδιέξοδο που με τυλίγει και με σκλαβώνει. Είναι η μανία μου να αντιμετρηθώ με

τους εφιάλτες του τίποτα. Φύγε σου λέω πραγματικά. – Δεν θα φύγω. Δεν λυγίσαμε σε τόσα. Θα μείνω εδώ να σε τραβήξω από το σκοτάδι, είπε με

σπασμένη φωνή. – Θέλω να τα θυμάσαι αυτά που λες, όταν θα έχω γκρεμιστεί μέσα σου. Όταν θα έχω γίνει

άλλος και η σκέψη μου στο νου σου θα είναι μνήμη μακρινή. – Γιατί τα λες αυτά πια;– Γιατί είναι αφόρητα δύσκολο όχι να με ερωτευτείς, αλλά να με αγαπάς πραγματικά μέσα

στη βροχή.