κοκκινησφηναπεριοδικη εκδοση νεολαιων του εκκετευχοσ12|μαρτησ2011

περ

ιεχ

ομ

ενα

συ

νεν

τευ

ξη

υλικ

α

οι δρομοι γέμισαν...ο δρόμος άνοιξε!

παιδεια 2011η μητερα των μαχών

πρηρώνωπληρώνειςπληρώνειπληρώνουμεπληρώνεταικερδίζουν!

γυναικατοάλλομισότουουρανού

36 ολόκληρα χρόνια έχουν πε-ράσει από κείνες τις μέρες

της εξέγερσης του Νοέμβρη 1973. Νέες γενιές έχουν έρθει στο προ-σκήνιο που δεν έχουν ζήσει εκείνα τα γεγονότα κι όμως τα θεωρούν και δική τους ιστορία, επιδιώκουν να τα επαναλάβουν με τους δικούς τους Δεκέμβρηδες. Αυτό που αντίθετα βλέπουμε να σβήνει και να καταρ-ρέει τελικά είναι οι διακηρύξεις όλα αυτά τα χρόνια των κάθε είδους πα-ρακμασμένων για την «παρακμή του Πολυτεχνείου», είναι τα δικά τους ιδεολογήματα για τη θαυματουρ-γή «αυτορρύθμιση των αγορών», για το θρίαμβο του συστήματος της

εκμετάλλευσης και καταπίεσης αν-θρώπου από άνθρωπο, το οποίο συγκλονίζεται σήμερα από μια κρί-ση απρόβλεπτη γι’ αυτούς μέχρι την τελευταία στιγμή. Αντίθετα, για τη σημερινή νεολαία για την εργατική τάξη και το λαό, όπως έδειξε και η εξαιρετικά μαζική και μαχητική πο-ρεία της 17/11/2009 στην αμερικάνι-κη πρεσβεία, ήταν και πάλι η ώρα για να τιμήσουν και να διδαχτούν από την επαναστατική πρωτοβου-λία, την εξέγερση, τη θυσία που άνοιξε το δρόμο για την ανατροπή του χουντικού καθεστώτος.Υπάρχουν διαφορές αλλά και ομοι-

ότητες ανάμεσα στο τότε και στο

“Αριστερά” φληναφήματα και δεξιά φυγομαχία του “ΚΚΕ” [σελ 07]

Προλεταριακός Διεθνισμός και το δικαίωμα υπεράσπισης της “πατρίδας” [σελ 15]

Δάνεια, χρέη και ο Νέος Αριστοφάνης

[σελ 21]

Αργεντινή:ένα πρότυπο οικονομικής λεηλασίας

[σελ 28]

Μεγαλώνοντας στην Κίνα στην διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης

[σελ 25]

Κυκλοφορούν σε δύο τόμους, τα Βασικά Πολιτικά Κείμενα του Ε.Κ.Κ.Ε.

[σελ

03]

[σελ

11,

13]

[σελ

23]

η κοκκινη σφηνα είναι περιοδική έκδοση της συσπείρωσης νεολαίων του ΕΚΚΕΕκδίδεται από συντακτική ομάδα.

τιμή: 2 ευρώ [προαιρετικά]

επαναστατικόκομμουνιστικόκίνημαελλάδας

www.ekke.net.gr3ης Σεπτεμβρίου 72,104 33, Αθήνα

Τηλ: 210 8816920FaxQ 210 8816765e-mail: ekke@ekke.net.gr

το διπλανό σχέδιο, που χρησιμοποιείται και στο εξώφυλλο, είναι από αφίσα του El Lissitky για την Οκτωβριανή Επανάσταση [1919], με τίτλο: “Χτυπήστε τους λευκούς με την κοκκινη σφηνα”

σήμερα. Η προδοσία των επαναστατικών παραδόσεων του κινήματος, η επικράτηση του ρεφορμισμού και η ανα-ζήτηση ανύπαρκτων λύσεων στην ουρά του ενός η του άλ-λου αστικού κόμματος είχαν διευκολύνει την σχετικά εύκο-λη επικράτηση του φασιστι-κού καθεστώτος. Για αρκετά χρόνια μετά, με την ανοιχτή τρομοκρατία, τις μαζικές συλ-λήψεις, τις φυλακές και τα ξε-ρονήσια, είχαν επικρατήσει φαινόμενα κάμψης και υπο-χώρησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Η κατάστα-ση άρχισε ν’ αλλάζει όχι μόνο γιατί υπήρξαν δυνάμεις μέσα από τη νεολαία και το λαό που αρνούνταν να συμβιβαστούν με το φασιστικό σκοτάδι και αναζητούσαν έμπνευση και αισιοδοξία από τις επαναστα-τικές παραδόσεις της λαού μας και τους επαναστατικούς αγώνες άλλων λαών, όπως ήταν τότε ο Μάης του ‘68, η κινέζικη Πολιτιστική Επανά-

δυνάμεις του αντιπάλου, αλλά ανακαλύπτουν αντίθετα τα τρωτά και τις αδυναμίες του. Ο στόχος της ανατροπής της φασιστικής Χούντας δεν ήταν πια γι’ αυτούς «προβοκάτσια», αλλά χειροπια-στή αναγκαιότητα και δυνατότη-τα, που τους έδινε τη δύναμη και την ικανότητα να εξευτελίσουν όσα εμφανίζονταν τότε ως «εφι-κτά» και να υλοποιήσουν όσα θε-ωρούνταν «ουτοπία», τινάζοντας στον αέρα τα σχέδια για την ομα-λοποίηση και στερέωση του χου-ντικού καθεστώτος.Ωστόσο όλ’ αυτά αποτελούν ένα

μέρος και μόνο της αλήθειας. Για-τί από την άλλη μεριά η εξέγερση εκείνη, ξεκινώντας από μια αυθε-ντική επαναστατική πρωτοβου-λία όχι μόνο σχετικά ολιγάριθμων αλλά και κατακερματισμένων δυ-νάμεων, έθεσε αλλά και άφησε αναπάντητο μέχρι σήμερα το με-γάλο στρατηγικό ζήτημα, που δεν αφορά μόνο το αριστερό και κομ-μουνιστικό κίνημα, αλλά το ίδιο το μέλλον της συντριπτικής κοινωνι-κής πλειοψηφίας, της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών. Την έλλειψη δηλαδή συ-γκροτημένης, σχετικά ολοκλη-ρωμένης προγραμματικά και αξι-όπιστης οργανωτικά έκφρασης του κόσμου της εργασίας, που δεν θα περιορίζεται μόνο στην αντίσταση και στην άρνηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευ-σης, αλλά και θα μπορεί να χα-ράξει την πρόταση και το δρόμο για την ανατροπή της και για την άλλη κοινωνία, σύμφωνα με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς στις δοσμένες συνθήκες. Αυτή την αδυναμία αξιοποίησσαν τότε οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου για να λεηλα-τήσουν και να καπηλευτούν τους αγώνες και τις θυσίες της λαϊκής εξέγερσης και να επιβάλουν τη δική τους μεταπολίτευση.

σταση, οι αγώνες των λαών της Μ. Ανατολής και των λαών της Ινδοκίνας. Αλλά και γιατί νομοτελειακά, μέσα από την ίδια τη φύση και τις αντιφάσεις του ιμπεριαλιστικού – καπιταλι-στικού συστήματος ξέσπασε η βαθιά δομική κρίση της δεκαε-τίας του ‘70, οξύνθηκαν οι εν-δοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, υποσκάφτηκε και οικονομικά το χουντικό καθεστώς. Στην ίδια την εξέγερση δεν οδήγη-σε μόνο το πάθος για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, για την ανατροπή της χούντας και της αμερικανοκρατίας, για τη Λα-οκρατία όπως έλεγαν συχνά συνθήματα στους τοίχους, που έσβηναν μετά μανίας οι ρε-φορμιστές. Την εξέγερση την όπλιζε και την τροφοδοτούσε ακόμα η νηφαλιότητα και η αυ-τοπεποίθηση που χαρακτηρίζει όσους αποφασίζουν πραγματι-κά να υπηρετήσουν την υπόθε-ση της κοινωνικής και πολιτικής απελευθέρωσης και σταματούν γι’ αυτό να υπερδιογκώνουν τις

κοκκινη σφηνα

Το παραμύθι γνωστό: τεμπέληδες φοιτητές, επικίνδυνο άσυλο, πεταμέ-να λεφτά… Όπως η ίδια η υπουργός Παιδείας και ο πρωθυπουργός στην 64η σύνοδο πρυτάνεων και στη «συ-νάντηση διαλόγου και εργασίας για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση» ανα-φέρουν, «οι αλλαγές πρέπει να είναι πολύ βαθιές και να αφορούν το DNA της λειτουργίας των Πανεπιστημίων και των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων», το Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης πέθανε, ζήτω το νέο Πανεπιστήμιο του Μνημονίου, της Μπολόνια, της ΕΕ.

Οι στρατηγικής σημασίας στόχοι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι:

• Η αυτό-διοίκηση των ιδρυματων

• Η αξιολόγηση• Η διεθνοποίηση σπουδών

και πανεπιστημίων• Τέλος, η σύνδεση τους με

την οικονομία και την αγορά.

Οι κυβερνήσεις που πέρασαν, πιστές στη συνθήκη της Μπολόνια (1999), προσπαθούν με μια σειρά από νόμους και διατάγματα, τις τελευταίες δεκαε-τίες, να εναρμονίσουν το ελληνικό στο ευρωπαϊκό σύστημα, που κι αυτό με την σειρά του δανειζόταν το μοντέ-λο λειτουργίας του αγγλοσαξονικού και του αμερικάνικου. Πάνω σε αυτό το μοτίβο πατάνε οι σχεδιασμοί του υπουργείου και της κυβέρνησης. Κι αν κρίνουμε κι από τα δείγματα γραφής για την καταστολή του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος, στο αμέσως προ-ηγούμενο διάστημα, (με κορυφαίο αυτό της ουσιαστικής, αλλά όχι τυπι-κής, κατάλυσης του ασύλου στην Νο-

μική Αθηνών), σε συνδυασμό με την καθολικότητα της επίθεσης που συ-μπυκνώνεται στον τελευταίο νόμο της Διαμαντοπούλου μάλλον πρόκειται για την μητέρα των μαχών στον χώρο της εκπαίδευσης…

Στους ήδη ψηφισμένους νόμους, ανήκουν τόσο το Πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία (άνοιξη 2010) όσο και ο Νόμος για την Δια Βίου Μάθηση [ΔΒΜ] (Σεπτ.2010)

Αξίζει να σταθούμε λίγο στα σημαντι-κά σημεία και τις «αλλαγές» που προ-ωθούν.

Το πτυχίο-πιστοποιητικό, το πανεπιστήμιο super-market

Ο νόμος, καταρχήν, μετατρέπει όλους τους φορείς εκπαίδευσης (από ιδιωτικά κολλέγια μέχρι Πανεπιστή-μια και σχολεία) σε «μονάδες παροχής υπηρεσιών», ενώ ταυτόχρονα διακρί-νει τις παρεχόμενες γνώσεις σε τρεις κατηγορίες:

I. η τυπική, που είναι η εκπαί-δευση στις τρεις βασικές βαθμίδες (δημοτικό, γυμνάσιο-λύκειο, πανεπι-στήμιο)

II. η μη-τυπική, δηλαδή όποια άλλη μορφή εκπαίδευσης που παλιά δεν είχε αναγνώριση, όπως τα ΚΕΣ, τα ΙΕΚ, ακόμα και η παρακολούθηση ή συμμετοχή σε συνέδρια, και τέλος

III. η άτυπη, που περιλαμβάνει άλλες δραστηριότητες, όπως η πα-ρακολούθηση διαλέξεων, η πρακτική άσκηση, βιβλιοθήκες κ.α.

Με αυτόν τον τρόπο το υπουργείο αναγνωρίζει όλες τις μορφές εκπαί-δευσης, ιδιωτικής ή δημόσιας, αγνοώ-ντας το ίδιο το σύνταγμά τους και το

παιδεια 2011ελληνικο πανεπιστημιο και τει

η αρχη τησ τερατογεννεσησ…Μόνο έτσι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτό που πάει να συμβεί στα ελληνικά ΤΕΙ και ΑΕΙ. Είναι ένα από τα κεντρικά στοιχήματα της κυβέρνησης, στις διαταγές της ΕΕ και με την ευγενική χορηγία πλέον και του ΔΝΤ.

του Μιχάλη Βαφειάδη

‘‘

‘‘

το Πανεπιστήμιο της

Μεταπολίτευσης πέθανε, ζήτω το

νέο Πανεπιστήμιο του Μνημονίου,

της Μπολόνια, της ΕΕ !

αρ.16, και τους μεγαλειώδεις αγώ-νες φοιτητών-καθηγητών ενάντια στην αντιδραστική αναθεώρησή του λίγα μόλις χρόνια πριν.

Ακόμα, εισάγει σε κάθε φορέα ΔΒΜ έναν αριθμό πιστωτικών μο-νάδων [ECTS] που αντιστοιχούν σε κάθε μάθημα. Την αντιστοίχη-ση μονάδων/μαθημάτων την κά-νει ένα Συμβούλιο (της ΔΒΜ) που αποτελείται από την ηγεσία του Υπ. Παιδείας, τον Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων, την Εκκλησία… Πλέ-ον, ο κάθε φοιτητής καλείται να διαλέγει εξαιρετικά εξειδικευμένα μαθήματα, ακόμα και από γνω-στικά αντικείμενα που έχουν από ελάχιστη ως καμία σχέση με το δικό του, από τη στιγμή που το κριτήριο για την απόκτηση του πτυχίου είναι η συμπλήρωση των απαιτούμενων μονάδων.

Για να τελειώσει ο αρχαιολόγος τις σπουδές του πρέπει να περνάει τη Αρχαιολογία(π.χ 5 ECTS) και την Τοπογραφία (π.χ 3 ECTS). Πλέον, θα μπορεί να επιλέγει την Αρχαιολο-γία (που αντιστοιχεί σε 5 μονάδες) και το Ελεύθερο Σχέδιο ή δύο συ-νέδρια εκτός της σχολής (στις ΗΠΑ, μπορεί να διαλέγει κανείς ακόμα και από παντελώς άσχετα πεδία, όπως η πληροφορική ή η κομμωτι-κή), αρκεί αυτά να αντιστοιχούν σε 3 ακόμα μονάδες, ώστε να έχουμε σύνολο 8.

Προχωρώντας όμως αυτήν την αντιδραστική τομή στο Πανεπι-στήμιο και την εκπαίδευση ακόμα πιο βαθιά, ιδρύουν και το Εθνικό Πλαίσιο και καθιερώνουν το Ατο-μικό Φάκελο Προσόντων του κάθε εργαζόμενου. Με αυτόν τον τρόπο κατηγοριοποιούν κάθε εργαζόμε-νο σε 8 κύριες βαθμίδες, ανάλογα με τα ατομικά του προσόντα. Ένα πτυχίο αντιστοιχεί σε μία από τις 8 βαθμίδες (π.χ βαθμίδα 4), αλλά και αυτό όχι για πολύ καιρό, καθώς αν οι εξειδικευμένες γνώσεις του κάθε ένα εργαζόμενου ξεπεραστούν και αν ο εργοδότης του δεν τον χρειά-ζεται πια, μπορεί εύκολα να πέσει στην βαθμίδα 3 (ή και πιο κάτω), χάνοντας τα εργασιακά του δικαι-ώματα. Η διάσπαση όμως των πτυ-χίων – και των εργασιακών δικαιω-

μάτων – έχει προηγηθεί με τον Ατομικό Φάκελο Προσόντων, εκεί όπου καταγράφονται όλες οι ECTS μονάδες, όλες οι παρα-κολουθήσεις διαλέξεων, οι δε-ξιότητες, τα γλειψίματα στους καθηγητές…

Με όλα τα παραπάνω κατα-φέρνουν την πολυδιάσπαση των εργασιακών κι επαγγελ-ματικών δικαιωμάτων, να δια-λύει τα ενιαία πτυχία, να ενι-σχύει τον ανταγωνισμό και να τον καθιστά εφόρου ζωής, ενώ ταυτόχρονα διαλύουν κάθε μορφή συλλογικής διαπραγμά-τευσης, αφήνοντας μόνο τον κάθε εργαζόμενο στις ορέξεις του εργοδότη και του κεφαλαί-ου. Τέλος είναι το πρώτο βήμα για την προσαρμογή του πα-νεπιστημίου, στις ανάγκες του κεφαλαίου, πάνω από τις ανά-γκες της κοινωνίας.

Τα νέα φρούτα, με γεύση Ευρώ-πης…

Καταρχήν το σύστημα εισαγωγής αλλά-ζει, εισάγοντας τον φοιτητή-μαθητή σε μια ενιαία σχολή (πχ Πολυτεχνείο) και όχι στο συγκεκριμένο τμήμα της σχολής (π.χ. Μηχανολόγος). Σκοπός είναι, σύμφωνα με το υπουργείο, ο μελλοντικός πτυχιού-χος να έχει λίγο απ’ όλα (ή μήπως πολλά για τίποτα;) σε γνώσεις, αλλά ταυτόχρονα μετατρέπει τα διαφορετικά επιστημονι-κά αντικείμενα σε απλές καταρτίσεις που αναγράφονται στο πτυχίο (ε, όχι ακριβώς πτυχίο, όπως θα δούμε παρακάτω), φέρ-νοντας έτσι και τους δύο κύκλους σπου-δών από την πίσω πόρτα (αυτήν της Μπο-λόνια). Από την άλλη, ενώ φαινομενικά καταργεί τις εξετάσεις πρόσβασης, στην ουσία τις μεταφέρει και τις διογκώνει αφού ο υπό επιτήρηση φοιτητής πρέπει για ένα χρόνο να παρουσιάζεται υποχρε-ωτικά σε όλα τα μαθήματα, να ελέγχεται και να επανεξετάζεται σε αυτά, εν είδη εσωτερικού εξεταστικού ξεσκαρταρίσμα-

Η άμεση, αγοραία πρακτική ανακλαστικότητα που επιζητά σήμερα το πρόγραμμα σπου-δών οποιασδήποτε σχολής, φανερώνει την πραγματική φτώχεια του σημερινού πανεπι-στημίου της αγοράς. Η άφεση στο υπάρχον ή η συνειδητή κα-τάφασή του για τους περισσότε-ρους από τους πανεπιστημια-κούς καθηγητές είναι η de facto υποταγή στην πιο σύγχρονα ντετερμινιστική πρόσληψη του νοήματος της Ιστορίας (και του τέλους της).Η τυφλή επιστημονίστικη και

τεχνοκρατική αντίληψη τους, δεν τους αφήνει να δουν πέρα από την μύτη τους. Ολόκληρα ρεύματα κοινωνικών διεργα-σιών και ταξικές συγκρούσεις, εξαφανίζονται κάτω από το ατα-ξικό μονόκλ της μηχανικής λο-γικής, των ρυθμιστικών μεταβο-λών και κάποιων σταθμιστικών παρεμβάσεων.

τος. Σε συνδυασμό με την αποδόμη-ση των τμημάτων και των γνωστικών τους αντικειμένων και η αντικατάστα-ση από ένα πτυχίο «λίγο απ’ όλα», αντιλαμβανόμαστε ότι το νέο πανε-πιστήμιο, καμία σχέση δεν έχει με τον δημόσιο κι ανοιχτό σε όλη την κοινωνία φορέα τριτοβάθμιας εκπαί-δευσης, αλλά περισσότερο μοιάζει με μια κλειστή λέσχη πειθαρχημένων κι εξατομικευμένων «φοιτητών».

Το τανκς της αγοράς στα πανε-πιστήμια!

1. Με τον όρο της «οικονομικής αυτοτέλειας», προσπαθούν να βα-φτίσουν την σύνδεση των πανεπιστη-μίων με την καπιταλιστική οικονομία και την αγορά. Χαρακτηριστική είναι η πρόβλεψη για εξαγορά και δημι-ουργία καθηγητικής θέσης από χορη-γίες ιδιωτών κι επιχειρήσεων, με την δυνατότητα ελέγχου του πανεπιστη-μιακού προγράμματος, επιτήρησης

της λειτουργίας του ιδρύματος, ενώ καταργεί και το συνταγματικό δικαί-ωμα για αποκλειστική κρατική επιδό-τηση. Η εξώθηση του πανεπιστημίου στην εμπορευματοποίηση και την ανταποδοτικότητα της λειτουργίας του, ολοκληρώνεται τέλος και με την δυνατότητα του πανεπιστημίου για δίδακτρα και την κοστολόγηση των –δωρεάν μέχρι σήμερα – παροχών προς τους φοιτητές.

2. Η αξιολόγηση που στόχο έχει την συμμόρφωση των πανεπιστημίων με τις επιθυμίες του κράτους και του κεφαλαίου. Από αυτήν θα εξαρτάται το ύψος της ούτος ή άλλως ελάχιστης χρηματοδότησης. Η αξιολόγηση θα γίνεται με δύο τρόπους: εσωτερική κάθε χρόνο και εξωτερική κάθε τρία χρόνια.

I. Η εσωτερική περιλαμβάνει ερωτηματολόγια που συμπληρώνο-νται από τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας. Με τα ερωτηματολόγια, ο φοιτητής καλείται να συμμετάσχει

το τελοσ τησ ιστοριασ Ή η αρχη μιασ νεασ;

Είναι αυτός όμως ο λόγος που σπρώχνει το ευρωπαϊ-κό αστικό φάσμα πολιτικών δυνάμεων και συνασπισμών στις διαρθρωτικές αλλαγές αντιεκπαιδευτικής κατεύθυν-σης σε ολόκληρη την ευρω-παϊκή Ένωση;Με την διάλυση του κοινωνι-

κού κράτους, νέα πεδία κερ-δοφορίας για το κεφάλαιο έρ-χονται στην επιφάνεια. Μέσα από αυτήν την συνολική ανα-διάρθρωση, και κάτω από την αχόρταγη επιθυμία του αστι-σμού για διευρυμένη αναπα-ραγωγή των κεφαλαιοκρατι-κών σχέσεων παραγωγής και ανταλλαγής, κατά το σκληρό πρότυπο του νεοφιλελεύθε-ρου καπιταλισμού «αγγλοσα-ξονικού τύπου», ο τομέας της εκπαίδευσης δεν θα μπορού-σε να μείνει αλώβητος. Η δη-

μόσια και δωρεάν παιδεία από κοινωνικό δικαίωμα καταντά ατομική καταναλωτική δαπά-νη, αφιέμενη στην αγοραστική δύναμη καθενός. Η εκπαίδευ-ση, από υποχρέωση της πο-λιτείας, χαρίζεται στην μειοψη-φία των οικονομικά ισχυρών, που κλέβουν την υπεραξία, (επαν)εφευρίσκοντας μεθό-δους, για να έχουν σύγχρονα, αναβαθμισμένα και πιο βαθιά χαρακτηριστικά εκμετάλλευ-σης και κερδοσκοπίας. Πλέον αφήνεται να αποφασίζουν αυ-τοί ακόμη και για τα περιεχό-μενα της εκπαίδευσης (βλέπε νέο νόμο Διαμαντοπούλου).Ώριμος καρπός των σύγχρο-

νων, μικρών αλλά πολυάριθ-μων, Συγγραφέας του Τέλους της Ιστορίας, είναι η αντίληψη ότι το Πανεπιστήμιο πρέπει υποτακτικά και χωρίς πολ-

λά-πολλά, να ακολουθεί την αγορά. Το πανεπιστήμιο ως εργοστάσιο παραγωγής αμ-φισβήτησης, αλλαγών και κοι-νωνικής κριτικής, ως δύναμη αλλαγής, ανατροπής, ακόμα κι φορέας επαναστατικής μετα-τροπής της κοινωνίας, δεν νο-είται. Την θέση του έχει πάρει, ή σωστότερα, θέλουν να πάρει (κυβερνήσεις/ΕΕ/ΔΝΤ) το νέο πανεπιστήμιο, που δεν έχει καμία σχέση με το νεκρό Πανε-πιστήμιο της μεταπολίτευσης, το εκπαιδευτήριο κουρασμένο σκυλί που κυνηγά τον λαγό της αγοράς. Άλλωστε, τι διάολο, αν δεν

(βοηθάει να) ανατρέψει το Πα-νεπιστήμιο τον καπιταλισμό, αργά ή γρήγορα ο καπιταλι-σμός ανατρέπει το Πανεπιστή-μιο…

κοκκινησφηνα‘‘

‘‘

σε μια αποστειρωμένη κι ατομική δι-αδικασία, με προκαθορισμένα ερω-τήματα, αντί να μπορεί να εκθέτει το σύνολο των επιχειρημάτων και της κριτικής του σε κάποια συλλογική δι-αδικασία γενικής συνέλευσης.

II. Η εξωτερική θα γίνεται από “ανεξάρτητους” διορισμένους τεχνο-κράτες από την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Σημασία έχει η αναφορά στα κριτήρια αξιολόγησης. Αυτά βα-σίζονται:

i. Στην εύρυθμη λειτουργία του πανεπιστημίου(χωρίς καταλή-ψεις, συνελεύσεις, κινητοποιήσεις…)

ii. Στην όλο και μεγαλύτερη εξειδίκευση των προγραμμάτων σπουδών (έτσι ώστε να μαθαίνεις όλο περισσότερα για όλο και λιγότε-ρα, και στο τέλος να ξέρεις τα πάντα για το τίποτα…)

iii. Στα αποτελέσματα της εσω-τερικής αξιολόγησης

iv. Στους εντατικούς ρυθμούς σπουδών

v. Σε άλλα ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, όπως η έρευνα για επιχει-ρήσεις ή φορείς (όπως το ΝΑΤΟ), η απορρόφηση των πτυχιούχων, οι χορηγίες, η ανταποδοτικότητα του ιδρύματος.

3. Διοίκηση-Κατάργηση Αυτο-νομίας. Οι γενικές συνελεύσεις κα-θηγητών και οι εκλεγμένοι τεχνοκρά-τες του Πανεπιστημίου (Πρόεδροι τμημάτων, Πρυτάνεις, κλπ) χάνουν τον διοικητικό τους χαρακτήρα, και τη θέση τους παίρνει το «Συμβούλιο Διοίκησης», ως ανώτατο διοικητικό

όργανο. Σε αυτό, ορίζεται ότι συμ-μετέχουν οι λεγόμενοι “κοινωνικοί φορείς” (επιχειρήσεις, τοπικοί “άρ-χοντες”, ακόμα και μέλη της εκκλη-σίας!). Αυτός ο θίασος συμπληρώ-νεται από διορισμένους μάνατζερ από το κράτος (όπως στην Χούντα), προερχόμενα κι από το εξωτερικό, για να διοικεί και να ελέγχει το πα-νεπιστήμιο. Η πραγματικότητα αυτή είναι αντιγραφή του αμερικάνικου συστήματος, με χορηγούς κι εταιρίες μπλεγμένους στο πανεπιστήμιο, για την καλύτερη λειτουργία του πανεπι-στημίου με ιδιωτικοοικονομικά κρι-τήρια και επιχειρηματική λογική.

4. Παροχές κι Εντατικοποίη-ση. Παράλληλα, προβλέπονται μια σειρά αντιδραστικές ρυθμίσεις που στόχο έχουν να εντείνουν την εντα-τικοποίηση στα πανεπιστήμια, με κατάργηση των δωρεάν συγγραμμά-των, με κατάργηση ή παραχώρηση σε ιδιώτες των φοιτητικών παροχών (σίτισης, στέγασης, μεταφορών κλπ), με απουσίες, αλυσίδες μαθημάτων, ακόμα και με διαγραφές φοιτητών!

Στο ίδιο μοτίβο, και για να εφαρμο-στούν όλα τα παραπάνω, η αυταρχι-κοποίηση του πλαισίου λειτουργίας του πανεπιστημίου (και όχι μόνο αυτού..) αναδεικνύεται ως εξίσου σημαντικό ζήτημα. Ειδικότερα, όσον αφορά το άσυλο, βλέπουμε να ορ-γανώνεται ένα συγκεκριμένο σχέδιο απαξίωσης (βλ. τοξικομανείς στη Στουρνάρη, έξω από την πύλη του ιστορικού Πολυτεχνείου) αλλά κι ευθείας επίθεσης (η άρση και η ου-σιαστική καταπάτηση του ασύλου στη Νομική για να πεταχτούν οι με-τανάστες εργάτες απεργοί πείνας). Και αυτές οι ενέργειες υπονόμευσης θεμελιωδών κοινωνικών κεκτημένων - και ειδικά των χώρων σταθμών για το φοιτητικό, νεολαιίστικο και ευρύ-τερα λαϊκό κίνημα - θα πληθαίνουν όσο αυξάνει το αγωνιστικό φρόνημα της νεολαίας και των εργαζομένων (ακόμα και οι κυβερνώντες μιλούν με βεβαιότητα για επερχόμενες πε-ριόδους κοινωνικών εκρήξεων). Γι’ αυτό η υπεράσπιση του ασύλου, όχι απλά και μόνο ως χώρου ακαδημαϊ-κής ελευθερίας, αλλά ως πεδίο πολι-τικών αντιπαραθέσεων, χώρος εκδη-λώσεων, κέντρο αγώνων και κριτικής της εξουσίας.

Η Μάχη για Το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας, η μάχη για ένα Νέο Πανεπιστήμιο! Απέναντι στην επιχειρούμενη αντι-δραστική αναδιάρθρωση της εκπαί-δευσης, με την διάλυση των συλλογι-κών δικαιωμάτων των αποφοίτων, με την ένταση της επιχειρηματικής λει-τουργίας και με την αυταρχικοποίη-ση του πανεπιστημίου, η ανάγκη για ένα ανυποχώρητο ανατρεπτικό κίνη-μα διαρκείας σε παιδεία-εργασία, πρέπει να γίνει πραγματικότητα.

Για να γίνει η υπέρβαση σε μια αποτελεσματική αντεπίθεση, το εκ-παιδευτικό κίνημα οφείλει να ξεπε-ράσει τον συνδικαλιστικό ορίζοντα τρεχουσών κλαδικών διεκδικήσεων. Σήμερα, ο αγώνας της σπουδάζου-σας νεολαίας, πρέπει να αναβαθμι-στεί. Μπροστά στα σχέδια του πολι-τικού φάσματος που προσπαθεί να διασπάσει την νεολαία και τον λαό, η αγωνιστική και σε τελική ανάλυση ταξική ενότητα της σπουδάζουσας νεολαίας με την πλειοψηφία της νε-ολαίας (μαθητικής, εργαζόμενης…) αλλά και με την εργαζόμενη πλειο-ψηφία του λαού, και η ενοποίηση όλων των επιμέρους διεκδικητικών κινημάτων, σε ένα συνολικό κίνημα ανατροπής, είναι κομβικό στοίχημα, αυτή τη περίοδο. Για αυτό αναδει-κνύεται σε κεντρικό ζήτημα, η δημι-ουργία και η ανάδειξη ενός ισχυρού μετώπου όλης της εκπαίδευσης και η οργανική σύνδεσή του με το σύνολο της πληττόμενης κοινωνίας, ενάντια στις γραφειοκρατικές και ξεπουλη-μένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΠΟΣΔΕΠ ή της ΓΣΕΕ. Ενός κινήματος που θα αναδεικνύει την βαθιά αντι-λαϊκή πολιτική ΠΑΣΟΚ/ΔΝΤ/ΕΕ και θα παλεύει για την ανατροπή του Μνημονίου. Σήμερα είναι δυνατόν, το φοιτητικό κίνημα να εκφράσει τις αγωνίες αλλά και την αγωνιστική διάθεση μιας ολόκληρης κοινωνί-ας, σαν ένα νέο ’73. Να αποτελέσει την θρυαλλίδα του μνημονιακού στάτους και να δώσει αγωνιστική κι αντικαπιταλιστική διέξοδο, με τα κα-τακτημένα όπλα οργάνωσης, με τα πολιτικά αιτήματα, και τις μαχητικές μορφές διεκδίκησης του. Το φοιτη-τικό κίνημα έχει χρέος σήμερα να δείξει ότι τα πράγματα μπορούνε να πάνε αλλιώς!

‘‘

‘‘

κεντρικό ζήτημα η δημιουργία και η ανάδειξη ενός ισχυρού μετώπου όλης της εκπαίδευσης και η οργανική σύνδεσή του με το σύνολο της πληττόμενης κοινωνίας

36 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από κείνες τις

μέρες της εξέγερσης του Νο-έμβρη 1973. Νέες γενιές έχουν έρθει στο προσκήνιο που δεν έχουν ζήσει εκείνα τα γεγο-νότα κι όμως τα θεωρούν και δική τους ιστορία, επιδιώκουν να τα επαναλάβουν με τους δι-κούς τους Δεκέμβρηδες. Αυτό που αντίθετα βλέπουμε να σβήνει και να καταρρέει τε-λικά είναι οι διακηρύξεις όλα αυτά τα χρόνια των κάθε εί-δους παρακμασμένων για την «παρακμή του Πολυτεχνείου», είναι τα δικά τους ιδεολογήμα-τα για τη θαυματουργή «αυ-τορρύθμιση των αγορών», για το θρίαμβο του συστήματος της εκμετάλλευσης και καταπί-εσης ανθρώπου από άνθρωπο, το οποίο συγκλονίζεται σήμε-ρα από μια κρίση απρόβλεπτη γι’ αυτούς μέχρι την τελευταία στιγμή. Αντίθετα, για τη σημε-ρινή νεολαία για την εργατική τάξη και το λαό, όπως έδειξε και η εξαιρετικά μαζική και μα-χητική πορεία της 17/11/2009 στην αμερικάνικη πρεσβεία, ήταν και πάλι η ώρα για να τι-

μήσουν και να διδαχτούν από την επαναστατική πρωτοβουλία, την εξέγερση, τη θυσία που άνοιξε το δρόμο για την ανατροπή του χου-ντικού καθεστώτος.Υπάρχουν διαφορές αλλά και

ομοιότητες ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα. Η προδοσία των επαναστατικών παραδόσεων του κινήματος, η επικράτηση του ρε-φορμισμού και η αναζήτηση ανύ-παρκτων λύσεων στην ουρά του ενός η του άλλου αστικού κόμμα-τος είχαν διευκολύνει την σχετικά εύκολη επικράτηση του φασιστι-κού καθεστώτος. Για αρκετά χρό-νια μετά, με την ανοιχτή τρομο-κρατία, τις μαζικές συλλήψεις, τις φυλακές και τα ξερονήσια, είχαν επικρατήσει φαινόμενα κάμψης και υποχώρησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Η κατάστα-ση άρχισε ν’ αλλάζει όχι μόνο για-τί υπήρξαν δυνάμεις μέσα από τη νεολαία και το λαό που αρνούνταν να συμβιβαστούν με το φασιστικό σκοτάδι και αναζητούσαν έμπνευ-ση και αισιοδοξία από τις επανα-στατικές παραδόσεις της λαού μας και τους επαναστατικούς αγώνες άλλων λαών, όπως ήταν τότε ο Μάης του ‘68, η κινέζικη Πολιτι-

στική Επανάσταση, οι αγώνες των λαών της Μ. Ανατολής και των λαών της Ινδοκίνας. Αλλά και γιατί νομοτελειακά, μέσα από την ίδια τη φύση και τις αντιφάσεις του ιμπε-ριαλιστικού – καπιταλιστικού συστήματος ξέσπασε η βαθιά δομική κρίση της δεκαετίας του ‘70, οξύνθηκαν οι ενδο-ϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, υποσκάφτηκε και οικονομικά το χουντικό καθεστώς. Στην ίδια την εξέγερση δεν οδήγη-σε μόνο το πάθος για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, για την ανατροπή της χούντας και της αμερικανοκρατίας, για τη Λα-οκρατία όπως έλεγαν συχνά συνθήματα στους τοίχους, που έσβηναν μετά μανίας οι ρε-φορμιστές. Την εξέγερση την όπλιζε και την τροφοδοτού-σε ακόμα η νηφαλιότητα και η αυτοπεποίθηση που χαρα-κτηρίζει όσους αποφασίζουν πραγματικά να υπηρετήσουν την υπόθεση της κοινωνικής και πολιτικής απελευθέρωσης και σταματούν γι’ αυτό να υπερδιογκώνουν τις δυνάμεις του αντιπάλου, αλλά ανακα-λύπτουν αντίθετα τα τρωτά και τις αδυναμίες του. Ο στό-χος της ανατροπής της φασι-στικής Χούντας δεν ήταν πια γι’ αυτούς «προβοκάτσια», αλλά χειροπιαστή αναγκαι-ότητα και δυνατότητα, που τους έδινε τη δύναμη και την ικανότητα να εξευτελίσουν όσα εμφανίζονταν τότε ως «εφικτά» και να υλοποιήσουν όσα θεωρούνταν «ουτοπία», τινάζοντας στον αέρα τα σχέ-δια για την ομαλοποίηση και στερέωση του χουντικού κα-θεστώτος.Ωστόσο όλ’ αυτά αποτελούν

ένα μέρος και μόνο της αλή-θειας. Γιατί από την άλλη μεριά η εξέγερση εκείνη, ξε-κινώντας από μια αυθεντική επαναστατική πρωτοβουλία

Παραμένουνακαταλυτα

ταδιδαγματα

τουνοέμβρη

17 νοεμβριου 1973 - 17 νοεμβριου 20011

όχι μόνο σχετικά ολιγάριθμων αλλά και κατα-κερματισμένων δυνάμεων, έθεσε αλλά και άφη-σε αναπάντητο μέχρι σήμερα το μεγάλο στρατη-γικό ζήτημα, που δεν αφορά μόνο το αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα, αλλά το ίδιο το μέλλον της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας, της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών μαζών. Την έλλειψη δηλαδή συγκροτημένης, σχετικά ολοκληρωμένης προγραμματικά και αξιόπιστης οργανωτικά έκφρασης του κόσμου της εργασίας, που δεν θα περιορίζεται μόνο στην αντίσταση και στην άρνηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευ-σης, αλλά και θα μπορεί να χαράξει την πρόταση και το δρόμο για την ανατροπή της και για την άλλη κοινωνία, σύμφωνα με τους συγκεκριμέ-

γερθούμε αυτοκριτικά και απέναντι στις αδυνα-μίες της επαναστατικής Αριστεράς. Που όπως τότε έτσι και τώρα, παρά την καθοριστική της συνεισφορά σε αγωνιστικά ξεσπάσματα και εξε-γέρσεις, έχει αφήσει άλλους να λεηλατούν και να καπηλεύονται λαϊκούς αγώνες και θυσίες. Γιατί δεν αναλαμβάνει ολόπλευρα τις ευθύνες της. Δορυφοροποιείται συχνά γύρω από ρεφορ-μιστικές «πιο μεγάλες» δυνάμεις. Δεν μπορεί να αποβάλει μικροαστικές αντιλήψεις σεχταρισμού και περιχαράκωσης, να δώσει προτεραιότητα στην αγωνιστική ενότητα της τάξης. Περιορίζε-ται σ’ ένα στείρο κινηματισμό που όσο ριζοσπα-στικός κι αν είναι δεν μπορεί να ξεφύγει από τις προδιαγραφές του συστήματος. Επαναλαμβάνει πως «κάθε βήμα πραγματικού κινήματος έχει περισσότερη αξία από μια δωδεκάδα προγραμ-μάτων», ξεχνώντας ότι αναμασώντας τις λέξεις αυτές σε περίοδο θεωρητικής σύγχυσης, είναι σαν να φωνάζει σε μια κηδεία «πέντε – πέντε την ημέρα κι εκατό την εβδομάδα» («Τι να κά-νουμε» - Λένιν). Παρακάμπτει την ανοιχτή και δημιουργική συζήτηση γύρω από κρίσιμα ζητή-ματα στρατηγικής και ιδεολογίας. Ενώ πλειο-δοτεί σε επαναστατικά συνθήματα, αποφεύγει να θέσει συγκεκριμένα το ζήτημα της εξουσίας και της ανάγκης για ένα θεμελιωμένο σε επι-στημονική ταξική ανάλυση και στους πραγματι-κούς συσχετισμούς μεταβατικό πρόγραμμα. Ξε-χνώντας πως η εργατική τάξη δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει «τάξη για τον εαυτό της» χωρίς ηγεμονική πολιτική πρόταση, που να αφορά το σύνολο των σχέσεών της με τις άλλες τάξεις, τα εσωτερικά και εξωτερικά κοινωνικά και πολιτι-κά προβλήματα της χώρας.Τιμώντας το φετινό Νοέμβρη, ας δώσουμε λοι-

πόν προτεραιότητα στο διάλογο και στην κοινή δράση και μέσα από το ελπιδοφόρο βήμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Για τη συγκρότηση ενός σταθε-ρού μετώπου των δυνάμεων της ριζοσπαστικής επαναστατικής αριστεράς, το μόνο που θα μπο-ρέσει ν’ ανοίξει το δρόμο για την πολιτική ανα-συγκρότηση της τάξης και την αναγέννηση του κομμουνιστικού της κινήματος, να θέσει αξιόπι-στα το ζήτημα της ευρύτερης αριστερής ενότη-τας, της αγωνιστικής και ταξικής ενότητα των εργαζόμενων και της νεολαίας.

· ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ Ο ΚΟΣ-ΜΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ!· ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟ-ΤΗΤΑ – ΤΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣ-ΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ!

νους συσχετισμούς στις δοσμένες συνθήκες. Αυτή την αδυναμία αξιοποίησσαν τότε οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου για να λεηλα-τήσουν και να καπηλευτούν τους αγώνες και τις θυσίες της λαϊκής εξέγερσης και να επιβάλουν τη δική τους μεταπολίτευση.Σήμερα το παγκόσμιο καπιταλιστικό – ιμπερια-

λιστικό σύστημα αντιμετωπίζει την κλιμάκωση της κρίσης σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος και με πιο ανεξέλεγκτο τρόπο από ό,τι στη δεκαετία του ‘70 στον κόσμο και στη χώρα μας. Οι πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα δεν αποκάλυψαν μόνο την αυξανόμενη αναξιοπιστία του δικομματικού συ-στήματος με τη διόγκωση του ποσοστού της απο-χής. Παρά τη μεγάλη διαφορά με την οποία ανα-δείχτηκε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση εξαιτίας της κατάρρευσης της ΝΔ, έχουν αρχίσει κιόλας, ενά-μιση μήνα μετά, να διαλύονται οι όποιες μικρές ελπίδες για τμήματα των εργαζομένων. Και το καινούργιο είναι ότι ο αστικός πολιτικός κόσμος πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται χω-ρίς εναλλακτική λύση και πειστική προοπτική.Ωστόσο, αν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα,

δεν αρκεί μόνο να αποκρούουμε την αναζήτηση του «μικρότερου κακού» και να κηρύσσουμε την εξέγερση απέναντι στη καπιταλιστική και ιμπερι-αλιστική βαρβαρότητα. Θα πρέπει ακόμα να εξε-

Τιμώντας το φετινό Νοέμ-βρη, ας δώσουμε λοιπόν προτεραιότητα στο διάλο-γο και στην κοινή δράση και μέσα από το ελπιδοφό-ρο βήμα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

κοκκινη σφηνα

Στην αρχαία Ελλάδα, τα χρόνια εκείνα που μέχρι σή-μερα μας κάνουν υπερήφα-νους (χρυσός αιώνας του Περικλή) – και εξακολου-θούν να μας συνδράμουν οικονομικά -, υπήρχαν οι σοφιστές. Βασικό γνώρισμα των σοφιστών, για το οποίο κατηγορήθηκαν κιόλας, ήταν ότι με τη δεξιοτεχεία του λόγου τους, μπορού-σαν να πείσουν ότι το μαύ-ρο είναι άσπρο και τούμπα-λιν. Αληθινοί απόγονοι των σοφιστών, και δείγμα ότι τελικά το ελληνικό έθνος τελικά δε μπασταρδεύτηκε τόσο πολύ κατά τη διάρκεια των 400 χρόνων σκλα-βιάς από τους Οθωμανούς, αποτελεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.Από τη μια λοιπόν έχουμε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία δεν πληρώνει τους δημόσιους υπαλλήλους, δεν πληρώνει τους συντα-ξιούχους, δεν πληρώνει για τις συλλογικές συμβάσεις κ.ο.κ. Κακόπιστοι πολίτες θα μπορούσαν να χαρα-κτηρίσουν την κυβέρνηση «Δεν πληρώνω» ως «τζα-μπατζήδες», ότι παρουσιά-ζουν «αντικοινωνικά χαρα-κτηριστικά συμπεριφοράς», καθώς αρνούνται να πλη-ρώσουν τους κόπους των εργαζόμενων, των συνταξι-ούχων. Απέναντι λοιπόν στο «Δεν πληρώνω» της ελληνικής κυβέρνησης (αλά μπρα-τσέτα με το Δ.Ν.Τ και την Ε.Ε) αντιτάχθηκε το μαζι-κό, «Δεν πληρώνω» της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο μεταφράζεται στο «δεν πληρώνω» τις συνε-χείς αυξήσεις των τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες με την ταυτόχρονη μείωση

ΠληρώνωΠληρώνειςΠληρώνει

ΠληρώνουμεΠληρώνετεΚερδίζουν

των μισθών (π.χ εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μετα-φοράς, διόδια, ΕΡΤ). Στην περίπτωση των εισιτηρίων των Μέσων Μαζικής Μετα-φοράς για παράδειγμα, από την 1η Φλεβάρη τέθηκαν σε εφαρμογή τα νέα μέτρα της κυβέρ-νησης (ΕΕ και ΔΝΤ) για τα μέσα μεταφοράς, που οδήγησαν στην επιβολή αυξήσεων (40%) στην τιμή των εισιτηρίων και 50% στις μηνιαίες κάρτες. Εκτότε οι διάφορες κινή-σεις πολιτών «Δεν πληρώ-νω» δίνουν το δυναμικό παρόν σε σταθμούς του μετρό, των λεωφορείων, κλείνοντας τα ακυρωτήρια μηχανήματα, αποτρέπο-ντας τους πολίτες να ακυ-ρώσουν τα εισιτήριά τους, μοιράζοντας προκηρύξεις λέγοντας ΟΧΙ:1. στον νόμο Ρέππα που διαλύει την δημόσια συγκοινωνία2. στην ιδιωτικοποίηση των ΜΜΜ και τις μειώσεις δρομολογίων3. στις απολύσεις εργαζομένων στις συγκοι-νωνίες και τις μειώσεις μισθώνκαι διεκδικώντας μαχητι-κά Δημόσιες και Δωρεάν Συγκοινωνίες για όλο το λαό!

Η ουσία όμως είναι ότι οι δημόσιες συγκοινωνίες όπως και η εκπαίδευση, η υγεία είναι δημόσια αγαθά και όχι εμπόρευμα, έχουν κοινωνικό χαρακτήρα και ως εκ τούτου πρέπει να παρέχονται δωρεάν από το κράτος.Η δύναμη, η μαζικότη-τα, το άμεσο υλικό απο-

τέλεσμα αλλά κυρίως η επιβράβευση της υπόλοι-πης κοινωνίας στο «δεν πληρώνω» των πολιτών, κινητοποίησαν το «κληρο-νομικό χάρισμα» των με-λών της κυβέρνησης, των γνήσιων απογόνων των αρχαίων σοφιστών...Έτσι μέσω του καθ’ύλην αρμόδιου Υπουργού κ. Ρέππα, χαρακτήρισαν το κίνημα «Δεν πληρώνω» ως τζαμπατζήδες, μίλησαν για αντικοινωνικές συμπε-ριφορές, εκβίασαν με το να μιλούν ότι τελικά θα πληρώσουν τη νύφη οι υπόλοιποι Έλληνες φορο-λογούμενοι. Η ρήση «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» προετοίμασε και για τα επόμενα. Η κυβέρ-νηση του ΠΑΣΟΚ λοιπόν συνέχισε, καταλύοντας στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, διώκοντας τις επιτροπές κατά των διοδί-ων, διώκοντας και δικαστι-κά την άρνηση πληρωμής των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Οι αντιδράσεις αυτές της κυ-βέρνησης συμπληρώνουν την υπάρχουσα εικόνα διαχείρησης της λαϊκής οργής• της μετατροπής της Κερατέας σε πεδίο μάχης με τα ΜΑΤ να έχουν μετουσιωθεί σε πραγματι-κό στρατό κατοχής, με την ουσιαστική κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου στην περίπτωση της Νο-μικής με τους 300 μετα-

νάστες απεργούς πείνας, με την στρατικοποίηση της αστυνομίας, με τις ασκήσεις «διαχείρησης του πλήθους» από τον στρατό, με... Το κίνημα «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» όπως είναι πλέον λίγο πολύ γνωστό πήρε το όνομα του από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ντάριο Φο. Κλείνοντας λοι-πόν ας ανατρέξουμε σ’αυτό το έργο που βάφτησε αυτό το κίνημα, προκειμένου να δούμε και τις τόσο επίκαι-ρες συμβουλές του:

“Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορού-σατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να εί-στε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε...»

Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτε-ρο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζί-νες, με λιγότερους απατε-ώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μι-σάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.

Είναι γεγονός πως ο καπιταλισμός πάντα δημιουργεί προκλήσεις για την αριστερά αλλά και ότι η συγκεκριμένη περίοδος που διανύουμε έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηρι-στικά. Από τη μια βιώνουμε σε παγκόσμιο επίπεδο την οικονομική κρίση, η οποία δεν άφησε αλώβητες τις χώρες με δήθεν «δυ-νατή» οικονομία, βιώνουμε επίσης σκληρή επίθεση στα εναπομείναντα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ανεργία, αναδι-άρθρωση στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθ-μια εκπαίδευση η οποία θα βαθύνει τους ταξικούς φραγμούς, έκρηξη του ρατσισμού, την πιο σκληρή επίθεση στα δημοκρατικά

δικαιώματα και ελευθερίες παράλληλα με την ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντι-θέσεων. Από την άλλη, παρότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο ήττας και πολιτικοϊδεολο-γικής σύγχυσης μέσα στο εργατικό κίνημα μετά τις καταρρεύσεις του λεγόμενου υπαρ-κτού σοσιαλισμού, έχουμε κινήματα κι εξε-γέρσεις σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, για παράδειγμα μεγαλειώδεις απεργίες στη Γερμανία, Γαλλία και Ισπανία, διαδηλώσεις ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στην Ιταλία, Γαλλία, και το δικό μας Δεκέμ-βρη. Το ερώτημα που γεννάται είναι εάν όλα αυτά τα κινήματα με τα χαρακτηριστικά που έχουν και την τακτική που βάζουν οδηγούν

στα αποτελέσματα που θα θέλαμε. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε ώστε η αριστερά να κάνει επιτέλους «δύο βήματα μπροστά» και κανένα βήμα πίσω;

αποθέωση του αυθορμητισμούΕξ αιτίας των πολιτικοϊδεολογικών κενών

που διαπιστώνουμε βλέπουμε ότι στα κινήμα-τα που προαναφέρθηκαν κυριαρχεί ο αυθορ-μητισμός. Η ριζοσπαστική αριστερά, τουλάχι-στον στην Ελλάδα, σε πολλά από αυτά παίζει το ρόλο πρωτοπορίας, είναι αυτή που τα προ-

καλεί και τα προχωρά. Στη συνέχεια, όμως, δεν ακολουθείται η σωστή τακτική και στρα-τηγική με αποτέλεσμα να μην έχουμε απτές νίκες. Έχει, λοιπόν, ενδιαφέρον, να δούμε αυτό το ζήτημα με προσοχή. Οι σημερινές συνθήκες έχουν αρκετές ομοιότητες με εκεί-νες με τις οποίες καταπιάνεται ο Λένιν στο βιβλίο του « Τι να κάνουμε;»

Υπάρχει η άποψη που υποστηρίζει ότι όσο η καπι-ταλιστική εξέλιξη προχωρά, το προλεταριάτο ανα-γκάζεται να αποκτήσει σοσιαλιστική συνείδηση, δηλαδή αυτή εμφανίζεται ως αναγκαίο και άμεσο αποτέλεσμα της ταξικής πάλης. Προφανώς, γεν-νιούνται καταλληλότερες συνθήκες για τον αγώνα μας, αλλά ο καπιταλισμός δεν θα πέσει από μόνος του, ούτε θα πέσει με αυθόρμητα κινήματα. Θα πέ-

Για τησημερινή κατάστασηκαι τακαθήκοντατης επαναστατικής αριστεράςτησ γαρυφαλλιασ καπετανακη

Η πιο συνηθισμένη φράση που ακούει κανείς τον τελευταίο καιρό στο χώρο μας είναι ότι η αριστερά βρίσκεται μπροστά στις μεγαλύτε-ρες προκλήσεις των τελευταίων χρόνων ενώ ταυτόχρονα διαπιστώνεται η αναντιστοιχία της με τις απαιτήσεις των καιρών.

σει μόνο αν υπάρξει εναλλακτική πολιτική πρόταση και η αντίστοιχη οργανωτική συ-γκρότηση της εργατικής τάξης. Για να φτά-σουμε, όμως, ως εκεί πρέπει να ριζώσει στα μυαλά των εργαζομένων η σύγχρονη σοσιαλι-στική συνείδηση, για την οποία δεν αρκεί το αυθόρμητο, αλλά απαιτείται βαθιά επιστημο-νική γνώση. Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη.

Γι’ αυτό και το ζήτημα της θεωρί-ας, το οποίο θα αναλυθεί παρακά-τω, είναι κεφαλαιώδους σημασίας.Το καθήκον των επαναστατών,

λοιπόν, είναι να συγχωνευτούν με το προλεταριάτο και να συμβάλουν στην ανάπτυξη της επαναστατικής και της οργανωτικής του συγκρό-τησης. Αν τα πράγματα ήταν δια-φορετικά, η επανάσταση θα είχε γίνει εδώ και χρόνια και τώρα θα ζούσαμε ευτυχισμένοι!Αντίθετα η αυθόρμητη εξέλιξη

του εργατικού κινήματος το τραβά-ει στην υποταγή του στην αστική ιδεολογία και στη γραμμή της μι-κρότερης αντίστασης. Όταν το αυ-θόρμητο δεν γίνεται συνειδητό και μάλιστα στην κατεύθυνση της κομ-μουνιστικής συνείδησης, λειτουρ-γεί σα μια έκρηξη της δυσαρέσκει-ας που ισοδυναμεί με εκτόνωση και η εκτόνωση αυτή πάντα τελειώνει γρήγορα και οι περισσότεροι πάνε σπίτι τους. Με λίγα λόγια, τα αυ-θόρμητα ξεσπάσματα όπου και να συμβαίνουν είναι ενσωματώσιμα κι έχουν ημερομηνία λήξης.Άλλωστε, η αστική ιδεολογία εί-

ναι ως προς τη δημιουργία της πολύ πιο παλιά από τη σοσιαλιστική και διαθέτει ασύγκριτα περισσότερα

μέσα διάδοσης καθώς αυτή είναι η κυρίαρχη εξουσία. Όταν λοιπόν η εργατική τάξη δεν έχει αποκτήσει σοσιαλιστική συνείδηση, δεν νιώ-θει την ανάγκη να διεξαγάγει έναν αγώνα μέχρι τέλους, έναν αγώνα που θα ανατρέψει αυτό το σύστη-μα και θα περάσει από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας αλλά αρκείται σε μερικές μεταρρυθμίσεις, με μερι-κές βελτιώσεις οικονομικής φύ-σης, π.χ. αυξήσεις στους μισθούς και όχι κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι θα φτάσουμε στην επανάσταση δείχνοντας απλά και μόνο αλληλεγγύη στους επιμέ-ρους αγώνες.Το καθήκον που μπαίνει για εμάς

είναι να εξηγούμε στους εργάτες την πολιτική τους καταπίεση και να αναδεικνύουμε την πηγή του κακού. Είναι ακόμη ανάγκη να με-λετήσουμε τις σχέσεις της εργατι-κής τάξης με όλες τις υπόλοιπες τάξεις της κοινωνίας στο εσωτε-ρικό και στο εξωτερικό της χώρας ώστε αυτή να μπορέσει να ανα-δειχθεί σε ηγεμονική πολιτική δύ-ναμη. Πρέπει να αναλάβουμε την οργάνωση ενός ολόπλευρου πολι-

τικού ξεσκεπάσματος του καπιτα-λισμού. Για να είναι η συνείδηση της εργατικής τάξης πραγματικά πολιτική πρέπει οι εργαζόμενοι να μάθουν να απαντούν σε όλες χωρίς εξαίρεση της περιπτώσεις αυθαιρε-σίας και καταπίεσης, οποιεσδήποτε τάξεις κι αν αφορούν οι περιπτώ-σεις αυτές και μάλιστα να απα-ντούν από τη σκοπιά της ανατρο-πής του καπιταλισμού.Δυστυχώς, όμως, αυτό που ισχύει

σήμερα είναι ότι πέρα από τις οικο-νομικές διεκδικήσεις και τις μεταρ-ρυθμίσεις γίνονται εκδηλώσεις και πορείες π.χ. για την καταστολή, για τους μετανάστες, για την απόσυρ-ση των αντιεκπαιδευτικών νόμων κ.λπ. Παρουσιάζονται, όμως, ως κάτι το ξεχωριστό και όχι ως πλευ-ρά του ίδιου νομίσματος, δηλαδή ως αποτελέσματα της επίθεσης του καπιταλισμού. Για παράδειγ-μα κατά καιρούς δημιουργούνται διάφορες επιτροπές ανάλογα με ποιο θέμα είναι πιο επίκαιρο, π.χ. επιτροπές ενάντια στην ακρίβεια, ενάντια στο ρατσισμό κ.λπ. Η ίδια κατάσταση επικρατεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως στη Γερ-μανία, με κυρίαρχο θέμα το ρατσι-σμό και την άνοδο του ναζισμού.

κοκκινησφηνα

‘‘

‘‘

...Nα ριζώσει στα μυαλά των εργαζο-μένων η σύγχρονη σοσιαλιστική συνεί-δηση, για την οποία δεν αρκεί το αυθόρ-μητο, αλλά απαιτείται βαθιά επιστημονική γνώση. Χωρίς επα-ναστατική θεωρία δεν υπάρχει επανα-στατική πράξη.

Όμως αυτή η κατάσταση δεν βο-ηθάει στο ολοκληρωτικό ξεσκέ-πασμα του καπιταλισμού που θα συντελούσε στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής συνείδησης.Φυσικά, τα παραπάνω απορρέ-

ουν και από το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένας ενοποιητικός φορέ-ας, λόγου χάρη ένα ισχυρό μέτω-πο της ριζοσπαστικής αριστεράς ή ο λεγόμενος πόλος της αντικαπι-ταλιστικής αριστεράς ή σε τελική ανάλυση μια οργάνωση επανα-στατών που να μπορεί να ενοποιεί τα παραπάνω ζητήματα και μέσα από συζητήσεις και αναλύσεις να τα βαθαίνει ακόμα περισσότερο και να διαμορφώνει μια συνολική στρατηγική.κριτική σε θέσειςΓιατί, όμως, έχει δημιουργηθεί

η παραπάνω κατάσταση που συ-νεπάγεται την ανεπάρκεια της αριστεράς; Έχει ενδιαφέρον να εστιάσει κανείς την προσοχή του στις διάφορες απόψεις που έχουν καθορίσει και την ανάλογη δράση συνιστωσών του χώρου μας.Αυτό που παρατηρείται έντονα

είναι η έλλειψη επαναστατικής θεωρίας στο σήμερα. Είναι αξι-οσημείωτο ότι ένα κομμάτι της αριστεράς αγνοεί στην ουσία την θεωρία και την πείρα που έχει κα-τακτηθεί στο παρελθόν ώστε να μπορεί να αξιοποιήσει τα θετικά στοιχεία που οδήγησαν σε νίκες και να αποφύγει τα λάθη. Εξαι-τίας των καταρρεύσεων και της επικράτησης του ρεβιζιονισμού και του ρεφορμισμού. στο όνομα της εξέλιξης, του να είμαστε μο-ντέρνοι υπάρχει ένας μηδενισμός του μαρξισμού-λενινισμού και όχι η κριτική προσέγγισή του. Αυτό οδηγεί στην υιοθέτηση της αντί-ληψης της διόρθωσης του συστή-ματος και της επιδίωξης του καπι-ταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Οδηγεί, επίσης, στην αποθέωση του αυθορμητισμού και του «κι-νηματισμού» ή την αναρχοαυτο-νομία. Συνοψίζοντας, πέρα από

την αντίθεση παλιού—νέου υπάρ-χει και η αντίθεση επανάστασης κι αντεπανάστασης.Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή

η δεύτερη κατηγορία που θεωρεί παλαιολιθικές τις μαρξιστικές –λενινιστικές αντιλήψεις δεν έχει διατυπώσει κάποια ουσιαστική αντιπρόταση, μια συνολική «νέα επαναστατική θεωρία», προβάλλει γενικόλογα το αίτημα της ανατρο-πής και θεωρεί συμβιβασμό μετα-βατικά αιτήματα όπως «λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους». Εί-ναι σα να λένε: μπορεί και πρέπει «να κάνουμε πολιτική επανάστα-ση», γι αυτήν, όμως, δεν υπάρχει ανάγκη να δημιουργήσουμε γερή οργάνωση επαναστατών που να διαπαιδαγωγεί το προλεταριάτο με σταθερή και επίμονη πάλη. Για να γίνει αυτό, αρκεί να μιλήσουμε χω-ρίς αλληγορίες, να οργανώσουμε απεργίες, κινήματα κλπ. Με λίγα λόγια, διεκδικεί «κομμουνισμό εδώ και τώρα» χωρίς όμως να έχει καν ένα στρατηγικό σχέδιο που να βασίζεται σε μια όντως επαναστα-τική θεωρία.Από την άλλη υπάρχει μια αντί-

ληψη που καταγράφει και ο Λέ-νιν στο «Τι να κάνουμε;» και την υποστηρίζουν πολλοί και σήμερα, ότι δηλαδή η εργατική μάζα δεν πρέπει να προβάλει ακόμα μόνη της τα πλατιά και μαχητικά πολι-τικά καθήκοντα που θέλουν να της «επιβάλουν» οι επαναστάτες. Πρέ-πει να παλεύει μόνο για άμεσες πολιτικές διεκδικήσεις, να διεξάγει «οικονομική πάλη ενάντια στους εργοδότες και στην κυβέρνηση» γιατί αυτός ο αγώνας είναι «προσι-τός» στο μαζικό κίνημα. Το αποτέ-λεσμα σ’ αυτήν την περίπτωση εί-ναι να γινόμαστε ουρά των μαζών.Επιπλέον, κάποιοι από τους παρα-

πάνω ουσιαστικά θεωρούν ότι τις κομμουνιστικές ιδέες τις αντιλαμ-βάνονται μόνο «οι πεφωτισμένοι» του κινήματος, αλλά ο απλός κό-σμος δεν μπορεί να τις καταλάβει. Αυτή είναι μια ιδεαλιστική αντίλη-

ψη που αποδεικνύει τον ελιτισμό τους και πόσο απομακρυσμένοι από τον κόσμο είναι μερικοί που θέλουν να λέγονται ριζοσπάστες. Ο κόσμος δεν θα καταλάβει όταν δεν μιλάμε στη γλώσσα του και όταν φυσικά δεν έχουμε λύσει κι εμείς στα κεφάλια μας τα ιδεολογι-κά ζητήματα. Τα ιδεολογικά αυτά ζητήματα, βέβαια, έχουν άμεση σχέση με το ζήτημα της θεωρίας, το οποίο πολύ συχνά υποτιμάται.Φυσικά, δεν λείπουν και οι συνι-

στώσες που έχουν ενσωματώσει τη λογική της ήττας και προσπαθούν να διαφυλάξουν την ιδεολογική τους καθαρότητα ακολουθώντας ένα δρόμο απομονωμένο. Μόνο όποιος δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του μπορεί να φοβάται τις προσωρινές συμμαχίες έστω και με ανθρώπους ασταθείς. Είναι αναγκαίο να σημειωθεί πως όταν οι υπόλοιπες δυνάμεις βάζουν συ-γκεκριμένα αιτήματα στο σήμερα, όπως είναι π.χ. η ενιαία πανεπι-στημιακή εκπαίδευση, ή ανοίγουν το ζήτημα της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής, τότε υποστηρίζουν πως όλα αυτά είναι γενικόλογες επικλήσεις στον κομ-μουνισμό που απογοητεύουν τον κόσμο γιατί είναι πολύ μακροπρό-θεσμες και αυτό που απαιτεί η επο-χή είναι η αντίσταση απέναντι στις επιθέσεις του κεφαλαίου.

αναγκαιότητα επαναστατικής θεωρίας και οργάνωσης επαναστατώνΌπως προαναφέρθηκε, χωρίς επαναστα-

τική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επανα-στατική πράξη. Μπορεί το επαναστατικό κίνημα να έχει φορτωθεί πολλές ήττες, η επίθεση που δέχεται να είναι η πιο σκλη-ρή και σε περίπτωση μιας ακόμα ήττας του να πάμε πολύ πίσω από κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αίμα και θεωρούνταν αδι-αμφισβήτητες μέχρι πρόσφατα. Όμως, η πείρα που έχει κατακτηθεί είναι πολύτιμη και μπορεί να μας προστατέψει από πισω-γυρίσματα και από λάθη του παρελθόντος. Εκείνο που χρειάζεται είναι να μπορείς να βλέπεις την πείρα αυτή κριτικά και να την επαληθεύεις με αυτοτέλεια.Φυσικά, για να μπορέσει να είναι κανείς

αποτελεσματικός δεν αρκεί να παπαγαλίζει τσιτάτα από βιβλία του Μαρξ και του Λέ-νιν, αλλά οφείλει να αποδεικνύει πώς σχε-τίζονται όλες οι παλαιότερες θεωρίες με το σήμερα και βέβαια να τις εφαρμόζει στην πράξη.Στην περίπτωση μας η αναγκαιότητα της

πάλης για την αποσαφήνιση και ανάπτυξη της επαναστατικής θεωρίας στο σήμερα πηγάζει και από το γεγονός ότι η αριστερά είναι πολυδιασπασμένη, χωρίς έναν ενο-ποιητικό φορέα, αποτελείται από πλήθος ετερόκλητων οργανώσεων και ομάδων.Χωρίς συγκεκριμένο τακτικό και στρα-

τηγικό σχέδιο που να προκύπτει μέσα από σωστή ανάλυση της πραγματικότητας και σωστή θεωρία δεν θα πετύχουμε όχι μόνο την επανάσταση και το σοσιαλισμό, αλλά ούτε καν την απόσυρση ενός νομοσχεδίου.Από την άλλη, όλοι μιλούν για την επα-

νάσταση αλλά δεν απαντούν ποιος θα πραγματοποιήσει την πολιτική

επανάσταση. Αποδεικνύεται ότι βασική έλλειψη της ριζο-σπαστικής αριστεράς είναι ότι

αγνοεί το ζήτημα της οργάνωσης. Φυσικά, η συγκρότηση του χώρου δεν είναι μόνο οργανωτικό θέμα αλλά και ιδεολογικό και ζήτημα σύνδεσης θεωρίας-πράξης.Στο «Ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω»

ο Λένιν κάνει την πρώτη στην ιστορία του

‘‘

‘‘

μαρξισμού σοβαρή προσπάθεια εξονυχι-στικής κριτικής του οπορτουνισμού στα οργανωτικά ζητήματα, επισημαίνοντας τον εξαιρετικό κίνδυνο που εγκυμονεί για το εργατικό κίνημα η υποτίμηση της σημασίας της οργάνωσης. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο 2ο συνέδριο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Ρωσίας και το χωρισμό που επήλθε σε αυτό σε μπολσεβίκους και μεν-σεβίκους, οι διαφωνίες των δυο αυτών πτε-ρύγων ανάγονταν κυρίως όχι σε ζητήματα προγράμματος ή τακτικής, αλλά σε οργα-νωτικά ζητήματα. Η χαλαρότητα της οργά-νωσης που επιτρέπει σε οποιονδήποτε θέλει να αυτοανακηρύσσεται μέλος του κόμμα-τος χωρίς οργανωτικές ευθύνες, η εχθρότη-τα προς την «τυπολατρία» της απαίτησης κάθε μέλος να ανήκει σε οργάνωση ανα-γνωρισμένη από το κόμμα, η κλίση προς τη ψυχολογία του αστού διανοούμενου που είναι πρόθυμος να αναγνωρίσει μόνο πλατωνικά τις οργανωτικές σχέσεις, είναι χαρακτηριστικά των κάθε λογής οπορτου-νιστών παγκόσμια. Ίσως σε κανένα άλλο ζήτημα ο οπορτουνισμός δεν διακρίνεται τόσο για την ομοιογένειά του, παρ’ όλη την ποικιλομορφία και ποικιλοχρωμία, όσο στο οργανωτικό ζήτημα.Χαρακτηριστικά γνωρίσματα των οπορ-

τουνιστών είναι η αοριστία τους και η ασά-φειά τους. Ο οπορτουνιστής, από τη ίδια του τη φύση, αποφεύγει πάντα να θέτει ένα ζήτημα συγκεκριμένα και σταράτα, αναζη-τά τη συνισταμένη, στριφογυρίζει σαν φίδι ανάμεσα σε δυο απόψεις που αλληλοαπο-κλείονται, προσπαθώντας να είναι «σύμφω-νος» και με τις δυο, τις διαφωνίες του τις συ-νοψίζει σε μικροτροποποιήσεις, αμφιβολίες, αθώους και ευσεβείς πόθους κ.λπ. Έτσι και στο οργανωτικό ζήτημα εκείνο που κυριαρ-χεί είναι οι «αθώες» παθητικές διακηρύξεις για απολυταρχικότατα και γραφειοκρατία, για τυφλή υπακοή κ.λπ. τα οποία οδηγούν από το χλευασμό της πειθαρχίας και του συγκεντρωτισμού μέχρι την αυτονόμηση, το αυθόρμητο και τον «αναρχισμό», όλα αυτά δηλαδή που ταλαιπωρούν το χώρο μας και που τον πάνε πολλά βήματα πίσω.

Χωρίς συγκεκρι-μένο τακτικό και στρατηγικό σχέ-διο που να προ-κύπτει μέσα από σωστή ανάλυση της πραγματικό-τητας και σωστή θεωρία δεν θα πετύχουμε ούτε την απόσυρση ενός νομοσχεδί-ου.

κοκκινησφηνα

Ένα επιπλέον στοιχείο είναι ότι οι οπορτουνιστές κυρίως έχουν την αντίληψη αλλά και την πραχτική ουράς των μαζών (χβοστισμός). Αντί να προσπαθούν να ανεβάζουν το επίπεδο της εργατικής συνείδη-σης, υποτάσσονται στο αυθόρμη-το. Υποτιμούν ή και απορρίπτουν το ρόλο της πρωτοπορίας. «Φο-βούνται» τι θα πει ο κόσμος. Είναι μπολιασμένοι από διανοουμενίστι-κο ατομικισμό.Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι την

επανάσταση θα κάνουν τα σωμα-τεία των εργαζομένων, χωρίς να υπάρχει η αναγκαιότητα της ορ-γάνωσης. Αγνοούν ότι ο πολιτικός αγώνας για τον κομμουνισμό είναι πολύ πιo πλατύς και πολύπλοκος από τον οικονομικό αγώνα των ερ-γατών ενάντια στους εργοδότες και στην κυβέρνηση. To ίδιο ακριβώς (και για τον ίδιο λόγο) η οργάνωση ενός επαναστατικού κόμματος πρέ-πει αναπόφευκτα να είναι άλλου εί-δους απ’ ό,τι η οργάνωση εργατών για τον οικονομικό αγώνα.Δεν αρκεί η πάλη στα σωματεία

και ο οικονομικός αγώνας, είναι αναγκαίος ένας φορέας σχετικός με το κεντρικό πολιτικό σκηνικό που θα ασκεί συνολική κριτική. Φυσικά το σωματείο με το κόμμα δεν είναι αντιπαραθετικά, το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Δεν αρκούν μόνο τα πρω-τοβάθμια σωματεία για να κάνουν την επανάσταση. Φυσικά, οι συν-δικαλιστικές οργανώσεις μπορούν να ωφελήσουν την ανάπτυξη και το στέριωμα της οικονομικής πάλης, αλλά μπορούν να γίνουν κι ένας σπουδαίος βοηθός της πολιτικής ζύμωσης και πάλης. Όμως, δεν εί-ναι δυνατόν να υπάρχει συνταύτι-ση.Άλλωστε, η επαναστατική θεω-

ρία, η οποία θα διαμορφώνεται με βάση τη συγκυρία και με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες της χώ-ρας, η οποία θα ξεκινάει από άμε-σες, μεταβατικές διεκδικήσεις και θα φτάνει στο ζήτημα της επανά-στασης και στο τι θα γίνει μετά από

αυτήν, απαιτεί επιστημονική ανά-λυση και θεμελίωση που δεν μπο-ρεί να προκύψει μόνο μέσα από τα κινήματα, ούτε γίνεται να βγει αυθόρμητα. Ούτε αρκεί η ταξική πάλη από μόνη της έτσι γενικά και αόριστα. Η σύγχρονη σοσια-λιστική συνείδηση απαιτεί και τη συγκέντρωση των απόψεων των μαζών και την επιστημονική επε-ξεργασία τους.Δεν είναι δυνατόν να γίνει επανά-

σταση και όχι εξέγερση για κάποιο συγκεκριμένο θέμα χωρίς τουλά-χιστον γερή οργάνωση επαναστα-τών που να μπορεί να συσπειρώνει τις διάσπαρτες δυνάμεις της τάξης σ’ ένα ενιαίο μέτωπο, να διαπαιδα-γωγεί το προλεταριάτο με σταθερή κι επίμονη πάλη, να εξασφαλίζει ενεργητικότητα, σταθερότητα και συνέχεια στον πολιτικό αγώνα. Ο καπιταλισμός είναι οργανωμένος. Δεν θα τον αντιμετωπίσουμε με κατακερματισμένες δυνάμεις και φιλελευθερισμό κάνοντας ο καθέ-νας ό,τι του κατέβει.Κανένα επαναστατικό κίνημα

δεν μπορεί να σταθεί χωρίς στέ-ρεη οργάνωση που να εξασφαλίζει τη συνέχεια ώστε κάθε αγώνας να μην ξεκινάει από την αρχή έχοντας μόνο παρακαταθήκες, αλλά κάθε φορά να μπορεί να προχωράει σε ανώτερο επίπεδο. Επίσης, όσο πιο πλατιά είναι η μάζα που τραβιέται αυθόρμητα στον αγώνα, τόσο πιο επιτακτική είναι η ανάγκη μιας τέ-τοιας οργάνωσης και τόσο πιο στέ-ρεη πρέπει να είναι απέναντι σε κάθε δημαγωγό να παρασύρει τα λιγότερο συνειδητοποιημένα κομ-μάτια της κοινωνίας. Εννοείται πως οι εργαζόμενοι θα παίρνουν ενεργό μέρος σε οποιαδήποτε κί-νηση και «δεν θα σκέφτεται το κόμμα γι’ αυτό», όπως υποστηρί-ζουν κάποιοι.

Το κόμμα δεν θα είναι ένας κα-ταπιεστικός μηχανισμός, όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί, αλλά ένα σχολείο που θα διαπαιδαγω-γεί με μια διαφορετική κοινωνική αντίληψη. Άλλωστε, ακόμα και μετά την επανάσταση θα διανύ-σουμε μια ολόκληρη εποχή μέχρι να αποβάλουμε τα αστικά μας κα-τάλοιπα.Έχουμε αρκετό δρόμο μέχρι να

λύσουμε όλα αυτά τα ζητήματα. Είναι γεγονός πάντως ότι συζη-τιούνται πιο έντονα σε σχέση με το παρελθόν κι αυτό είναι ελπιδοφό-ρο, αρκεί αυτή η συζήτηση να γί-νεται σε σωστή βάση. Και σε κάθε περίπτωση να μη γίνεται ξεκομμέ-νη σε τέσσερις τοίχους, αλλά στα πλαίσια του μετώπου των εργα-ζομένων με προσανατολισμό όχι μόνο το συνδικαλιστικό, αλλά και το πολιτικό επίπεδο. Μια τέτοια συζήτηση είναι αναγκαία και στα πλαίσια της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. παρ’ όλο που αυτή ασχολείται κυρίως με τη συγκυρία, γιατί μόνο έτσι θα μπορεί και η ίδια να αποκτά διέξο-δο και προοπτική, να καταπολεμή-σει τη λογική των μικρομάγαζων και τη μικροαστική συντηρητικό-τητα και να συμβάλει συνολικότε-ρα στην ανασυγκρότηση του επα-ναστατικού κινήματος.

Ο καπιταλισμός είναι οργανωμέ-νος. Δεν θα τον αντιμετωπίσουμε με κατακερματι-σμένες δυνάμεις και φιλελευθερι-σμό κάνοντας ο καθένας ό,τι του κατέβει.

‘‘

‘‘

κοκκινησφηνα

περιοδικη εκδοση νεολαιων του εκκε

12