summer 001-008:Educazione 001-media.public.gr/Books-PDF/9789601646466-0749791.pdf · 2017-07-31 ·...

summer 001-008:Educazione 001- 2/20/13 1:54 PM

Έγκλημα στη Βαρκελώνη


«Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις τηςελληνικής νομοθεσίας (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καιτις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως ηάνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό,μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμί-σθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήπο-τε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου».

Σ Y Γ X P O N H Ξ E N H Λ O Γ O T E X N I A

Εκδόσεις Πατάκη – Ξένη λογοτεχνίαΣύγχρονη ξένη λογοτεχνία – 280Antonio Hill, Έγκλημα στη ΒαρκελώνηΤίτλος πρωτοτύπου: El verano de los juguetes muertosΜετάφραση: Μαρία ΠαλαιολόγουΥπεύθυνος έκδοσης: Κώστας ΓιαννόπουλοςΔιορθώσεις: Ευαγγελία ΣίντουΣελιδοποίηση: Αλέξιος Δ. ΜάστορηςΦιλμ-μοντάζ: Γιώργος ΚεραμάςCopyright© Toni Hill Gumbao, 2011Copyright© Random House Mondadori S.A., 2011Copyright© για την ελληνική γλώσσα, Σ. Πατάκης ΑΕEΔE (Εκδόσεις Πατάκη), Αθήνα, 2011Πρώτη έκδοση στην ισπανική γλώσσα από τις εκδόσεις Debolsillo, Βαρκελώνη, 2011 Πρώτη έκδοση στην ελληνική γλώσσα από τις Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, Φεβρουάριος 2013Κ.Ε.Τ. 7683 Κ.Ε.Π. 129/13ISBN 978-960-16-4646–6

ΠANAΓH TΣAΛΔAPH (ΠPΩHN ΠEIPAIΩΣ) 38, 104 37 AΘHNAΤΗΛ.: 210.36.50.000, 210.52.05.600, 801.100.2665 – ΦAΞ: 210.36.50.069ΚΕNΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: ΕΜΜ. ΜΠΕNΑΚΗ 16, 106 78 ΑΘΗNΑ, ΤΗΛ.: 210.38.31.078ΥΠOΚATAΣTHΜΑ: ΚΟΡΥΤΣΑΣ (ΤΕΡΜΑ ΠΟΝΤΟΥ – ΠΕΡΙΟΧΗ Β´ ΚΤΕΟ), Τ.Θ. 1213,570 09 ΚΑΛΟΧΩΡΙ ΘΕΣΣΑΛONΙΚΗΣ, ΤΗΛ.: 2310.70.63.54, 2310.70.67.15 – ΦAΞ: 2310.70.63.55Web site: http://www.patakis.gr • e-mail: [email protected], [email protected]


Antonio Hill

Έγκλημαστη Βαρκελώνη

Mυθιστόρημα

Mετάφραση από τα ισπανικά:Μαρία Παλαιολόγου


Στη μητέρα μου, για όλα


ΧΘΕΣ


Πάει πολύς καιρός που δε σκέφτομαι ούτε την Ίρις ούτε τοκαλοκαίρι που πέθανε. Υποθέτω ότι προσπάθησα να λη-σμονήσω τα πάντα, με τον ίδιο τρόπο που ξεπέρασα τουςεφιάλτες και τις φοβίες της παιδικής μου ηλικίας. Και τώ-ρα, όταν θέλω να τη θυμηθώ, στο μυαλό μου έρχεται μονά-χα η τελευταία μέρα, λες κι εκείνες οι εικόνες έχουν σβήσειόλες τις υπόλοιπες. Κλείνω τα μάτια μου και μεταφέρομαιστο μεγάλο παλιό σπίτι, στο υπνοδωμάτιο με τα έρημα κρε-βάτια που περιμένουν τον ερχομό της επόμενης ομάδας παι-διών. Είμαι επτά ετών, είμαι στην κατασκήνωση και δενμπορώ να κοιμηθώ γιατί φοβάμαι. Όχι, ψέματα. Εκείνο τοξημέρωμα φέρθηκα θαρραλέα: παράκουσα τους κανόνες καιήρθα αντιμέτωπος με το σκοτάδι μόνο και μόνο για να δωτην Ίρις. Αλλά τη βρήκα πνιγμένη, να επιπλέει στην πισίνακαι τριγύρω της μια κουστωδία από νεκρές κούκλες.


ΤΕΤΑΡΤΗ


1

ΕΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ στο πρώτο χτύπημα. Οκτώ τοπρωί. Παρ’ ότι είχε ξυπνήσει ώρες πριν, μια ξαφνική αδρά-νεια κυρίευσε τα μέλη του και αναγκάστηκε να κάνει προ-σπάθεια για να σηκωθεί από το κρεβάτι και να πάει ως τοντους. Ο πίδακας του δροσερού νερού διέλυσε τη χαύνωσηκαι πήρε μαζί του κάποιες από τις συνέπειες της διαφοράςτης ώρας. Είχε φτάσει το προηγούμενο απόγευμα, ύστερααπό την ατελείωτη πτήση Μπουένος Άιρες-Βαρκελώνη, στηνοποία προστέθηκε η αναμονή στην αίθουσα αποσκευών τουαεροδρομίου. Η υπάλληλος, που σε κάποια προηγούμενη ζωήυπήρξε το δίχως άλλο μια από κείνες τις σαδίστριες Βρετα-νίδες εκπαιδευτικούς, ξόδεψε τις τελευταίες σταγόνες τηςυπομονής του κοιτάζοντάς τον λες και η βαλίτσα του ήτανμια αυτόβουλη οντότητα, που είχε αποφασίσει να αλλάξειτον ιδιοκτήτη της με κάποιον λιγότερο κακομούτσουνο.

Σκουπίστηκε δυνατά και πρόσεξε ενοχλημένος πως οιδρώτας έκανε ήδη την εμφάνισή του στο μέτωπό του: έτσιήταν το καλοκαίρι στη Βαρκελώνη. Υγρό και κολλώδες σανλειωμένο παγωτό. Με την πετσέτα τυλιγμένη στη μέση του,κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Θα έπρεπε να ξυριστεί. Δεν πάειστον διάολο! Επέστρεψε στο δωμάτιο και έψαξε στο μισο-

• 15 •


άδειο συρτάρι ένα σλιπάκι για να βάλει. Για καλή του τύ-χη, τα ρούχα στη χαμένη βαλίτσα ήταν τα χειμωνιάτικα κιέτσι δεν αντιμετώπισε πρόβλημα να βρει ένα πουκάμισο μεκοντό μανίκι κι ένα παντελόνι. Ξυπόλυτος, κάθισε στο κρε-βάτι. Ανάσαινε βαθιά. Πλήρωνε το μακρύ ταξίδι. Μπήκεστον πειρασμό να ξαναπέσει στο κρεβάτι, να κλείσει τα μά-τια και να ξεχάσει το ραντεβού που είχε στις δέκα ακριβώς,παρ’ ότι μέσα του ήξερε πως αδυνατούσε να το κάνει. ΟΈκτορ Σαλγάδο πήγαινε πάντα στα ραντεβού του. «Ούτετον δήμιό μου να συναντούσα» είπε μέσα του κι ένα ειρω-νικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Το δεξί του χέ-ρι αναζήτησε το κινητό του στο κομοδίνο. Τελείωνε η μπα-ταρία και θυμήθηκε πως ο φορτιστής βρισκόταν στην περί-φημη βαλίτσα. Την προηγούμενη μέρα ένιωθε πολύ εξα-ντλημένος για να μιλήσει με οποιονδήποτε, αν και κατά βά-θος ίσως και να περίμενε να τον θυμηθούν οι άλλοι. Έψαξετο νούμερο της Ρουθ κι έμεινε μερικές στιγμές να κοιτάζειτην οθόνη πριν πατήσει το πράσινο κουμπί. Της τηλεφω-νούσε πάντα στο κινητό, πιθανότατα σε μια προσπάθεια νααγνοήσει πως εκείνη είχε κι άλλο νούμερο, σταθερό, άλλοσπίτι, άλλη συντροφιά. Η φωνή της, κάπως βραχνή, αγου-ροξυπνημένη, του ψιθύρισε στο αυτί:— Έκτορ...— Σε ξύπνησα;— Όχι... Ε, ναι, περίπου.

Εκείνος άκουσε στο βάθος ένα γέλιο να χάνεται. — Έτσι κι αλλιώς όμως έπρεπε να σηκωθώ. Πότε έφτασες;— Σου ζητώ συγγνώμη. Έφτασα χτες το απόγευμα, αλλάαυτοί οι άχρηστοι έχασαν τη βαλίτσα μου και με κράτησανμισή μέρα στο αεροδρόμιο. Θα μείνω από μπαταρία όπουνα ’ναι. Ήθελα μονάχα να ξέρετε πως έφτασα καλά.

Ξαφνικά ένιωσε άβολα. Σαν παιδί που πολυλογεί.

• 16 •

Α N Τ Ο Ν I Ο H I L L


• 17 •

Ε Γ Κ Λ Η Μ Α Σ Τ Η Β Α Ρ Κ Ε Λ Ω Ν Η

— Πώς ήταν το ταξίδι;— Ήσυχο.

Είπε ψέματα. — Να σου πω, ο Γκιγιέρμο κοιμάται;

Η Ρουθ γέλασε.— Πάντα, όταν επιστρέφεις από το Μπουένος Άιρες, αλλά-ζει η προφορά σου. Ο Γκιγιέρμο δεν είναι εδώ, δε σ’ το εί-πα; Πήγε να περάσει μερικές μέρες στη θάλασσα, στο σπί-τι ενός φίλου, απάντησε εκείνη. Αλλά μάλλον τέτοια ώρα θακοιμάται, πρόσθεσε αμέσως.— Καλά.

Παύση. Τώρα τελευταία η κουβέντα τους μπλόκαρε διαρ-κώς. — Και πώς πάει;— Εκείνος καλά είναι, αλλά εγώ σου τ’ ορκίζομαι πως, ανη προεφηβεία κρατήσει πολύ, σου τον ξαναστέλνω με ταέξοδα πληρωμένα.

Η Ρουθ χαμογελούσε.Θυμόταν το χαμόγελό της κι εκείνη την ξαφνική λάμψη

στα μάτια της. Ο τόνος της φωνής της άλλαξε: — Nα σου πω, Έκτορ, έχεις νέα για την υπόθεσή σου;— Έχω να δω τον Σαβάλ στις δέκα.— Εντάξει, να μου πεις μετά.

Κι άλλη παύση.— Θα φάμε μαζί;

Ο Έκτορ, μιλούσε χαμηλόφωνα. Εκείνη άργησε λίγο πε-ρισσότερο από αυτό που ήταν απαραίτητο για να απαντήσει.— Έχω ήδη κανονίσει, λυπάμαι.

Για μια στιγμή ο Έκτορ σκέφτηκε πως η μπαταρία είχεπέσει τελείως, αλλά τελικά η φωνή εξακολούθησε: — Tα λέμε όμως αργότερα. Θα μπορούσαμε να πιούμε ένανκαφέ...


Και τότε, όντως, πριν μπορέσει να απαντήσει, το τηλέ-φωνο μετατράπηκε σ’ ένα κομμάτι νεκρό μέταλλο. Το κοί-ταξε με απέχθεια. Ύστερα, το βλέμμα του πήγε στα γυμνάτου πόδια. Και μ’ ένα πήδημα, λες και η σύντομη συνομι-λία τού είχε δώσει την απαραίτητη ώθηση, σηκώθηκε καικατευθύνθηκε και πάλι σε κείνη την επικριτική ντουλάπαπου ήταν γεμάτη με άδειες κρεμάστρες.

* * *Ο Έκτορ έμενε σ’ ένα τριώροφο κτίριο, στο ρετιρέ. Τίποτα τοιδιαίτερο, ένα από τα τόσα τυπικά κτίσματα της περιοχής τουΠομπλενόου, που βρισκόταν κοντά στον σταθμό του μετρό,δυο τετράγωνα μακριά από κείνη την άλλη ράμπλα* που δενεμφανιζόταν στους τουριστικούς οδηγούς. Το μόνο που έκα-νε το διαμέρισμά του ξεχωριστό ήταν το ενοίκιο, που δεν εί-χε αυξηθεί όταν η περιοχή ανέβασε τις μετοχές της ως προ-νομιακή επειδή βρισκόταν κοντά στην παραλία, και μια τα-ράτσα που για πρακτικούς λόγους είχε μετατραπεί σε ιδιω-τική, επειδή το διαμέρισμα του δευτέρου ήταν άδειο και στονπρώτο έμενε η σπιτονοικοκυρά, μια γυναίκα γύρω στα εβδο-μήντα, που δεν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον να ανέβει σκά-λες τριών ορόφων. Εκείνος και η Ρουθ είχαν φτιάξει ωραίοκλίμα στην παλιά ταράτσα, καλύπτοντας ένα τμήμα της καιτοποθετώντας διάφορα φυτά, που τώρα σιγοπέθαιναν, καθώςκι ένα τραπέζι με καρέκλες για να δειπνούν τα βράδια τουκαλοκαιριού. Δεν είχε ξανανέβει από τότε που έφυγε η Ρουθ.

Η πόρτα του πρώτου ορόφου άνοιξε ακριβώς όταν περ-νούσε από μπροστά της, και η Κάρμεν, η ιδιοκτήτρια τουκτιρίου, βγήκε να τον υποδεχτεί.

• 18 •


* Ράμπλας ονομάζονται στην Καταλονία οι δρόμοι που οδηγούν στη θάλασ-σα. (Σ.τ.Μ.)


— Έκτορ! Χαμογελούσε. Όπως πάντα, εκείνος είπε μέσα του πως αν

έφτανε στα γεράματα, θα ήθελε να είναι όπως εκείνη η καλήκυρία. Ή ακόμη καλύτερα: να έχει μια σαν εκείνη στο πλάιτου. Στάθηκε και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο, κάπως αδέ-ξια. Οι τρυφερές κινήσεις δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο. — Χτες άκουσα θόρυβο πάνω, αλλά σκέφτηκα πως θαήσουν κουρασμένος. Θέλεις καφέ; Μόλις τον έφτιαξα.— Άρχισες κιόλας να με κακομαθαίνεις;— Ανοησίες! είπε εκείνη αποφασιστικά. Οι άντρες πρέπεινα φεύγουν από το σπίτι το πρωί καλοφαγωμένοι. Έλα στηνκουζίνα.

Ο Έκτορ την ακολούθησε, υπάκουα. Το σπίτι μύριζε φρε-σκοφτιαγμένο καφέ.— Πεθύμησα τον καφέ σου, Κάρμεν.

Εκείνη τον παρατηρούσε συνοφρυωμένη καθώς του σέρ-βιρε μια γενναία κούπα και πρόσθετε κατόπιν μερικές στα-γόνες γάλα κι ένα κουταλάκι ζάχαρη.— Καλοφαγωμένοι... και καλοξυρισμένοι, πρόσθεσε η γυ-ναίκα επίτηδες.— Μην είσαι σκληρή μαζί μου, Κάρμεν, μόλις έφτασα, τηνπαρακάλεσε εκείνος.— Κι εσύ μην προσποιείσαι το θύμα. Πώς είσαι;

Τον κοίταξε τρυφερά. — Πώς πήγε εκεί, στον τόπο σου; Άντε! Κάπνισε κι ένα τσι-γαράκι, ξέρω πως το επιθυμείς!— Είσαι η καλύτερη, Κάρμεν.

Έβγαλε το πακέτο κι άναψε ένα. — Δεν καταλαβαίνω πώς και δε σε κυνήγησε κανένας λε-φτάς παππούλης.— Μάλλον θα είναι επειδή οι παππούληδες δε μ’ αρέσουν.Όταν έκλεισα τα εξήντα πέντε, κοίταξα γύρω μου κι είπα

• 19 •



στον εαυτό μου: Κάρμεν ja n’hi ha prou,* κλείσ’ το το μα-γαζάκι. Κάτσε σπίτι να βλέπεις ταινίες... Αλήθεια, πάρε κιεκείνες που μου δάνεισες. Τις είδα όλες, του είπε με περη-φάνια.

Η συλλογή των κινηματογραφικών ταινιών του Έκτορ θαέκανε να πανιάσουν από ζήλια πολλοί σινεφίλ: από τουςκλασικούς του Χόλλυγουντ, τους αγαπημένους της Κάρμεν,ως τις πιο καινούριες. Όλες τοποθετημένες σε μια βιβλιο-θήκη από τοίχο σε τοίχο, δίχως φαινομενική τάξη· μια απότις μεγαλύτερες απολαύσεις του τις άγρυπνες νύχτες ήταννα βγάζει ένα δυο στην τύχη και να ξαπλώνει στον καναπέγια να τις δει.— Υπέροχες, συνέχισε η Κάρμεν.

Ήταν δεδηλωμένη θαυμάστρια της Γκρέις Κέλυ, στηνοποία έμοιαζε, όπως της έλεγαν, όταν ήταν νέα. — Μην προσπαθείς όμως να μου ξεφύγεις. Πώς είσαι;

Εκείνος έβγαλε τον καπνό αργά και τέλειωσε τον καφέτου. Το βλέμμα της γυναίκας δεν του χαριζόταν: εκείνα ταγαλάζια μάτια θα έπρεπε να υπήρξαν πράγματι φονικά γιατους άντρες. Η Κάρμεν δεν ήταν από κείνες τις γριούλεςπου ευχαριστιούνται να αναπολούν το παρελθόν, αλλά χά-ρη στη Ρουθ ο Έκτορ είχε μάθει πως υπήρξαν τουλάχιστονδυο σύζυγοι, «τους ξέχασα τους καημένους» κατά πως έλε-γε η ίδια η Κάρμεν, κι ένας εραστής «ένας ξεδιάντροπος,απ’ αυτούς που σου μένουν αξέχαστοι». Αλλά τελικά υπήρ-ξε κι εκείνος ο τελευταίος, που είχε σιγουρέψει τα γεράμα-τά της αφήνοντάς της το τριώροφο, από το οποίο θα ζούσεακόμη καλύτερα αν δεν κρατούσε τον έναν όροφο για κά-ποιον γιο που είχε φύγει εδώ και χρόνια και δεν είχε επι-στρέψει ποτέ.

• 20 •


* Kαταλανικά: Αρκετά πια. (Σ.τ.Μ.)


Ο Έκτορ έβαλε ακόμη λίγο καφέ πριν απαντήσει:— Εσένα δεν μπορώ να σε ξεγελάσω, Κάρμεν.

Προσπάθησε να χαμογελάσει, αλλά το κουρασμένο πρό-σωπο και τα θλιμμένα μάτια καταδίκασαν την προσπάθειασε αποτυχία. — Όλα είναι σκατά, με το συμπάθιο. Εδώ και πολύ καιρόόλα μοιάζουν να είναι σκατά.

Φάκελος 1231-Ρ.Ε. ΣαλγάδοΥπό εξέταση

Τρεις σύντομες γραμμές σημειωμένες με μαύρο μαρκα-δόρο σ’ ένα κίτρινο Post it, κολλημένο σ’ έναν φάκελο στοίδιο χρώμα. Για να μην τις βλέπει, ο διοικητής Σαβάλ άνοι-ξε τον φάκελο και ξαναδιάβασε το περιεχόμενό του. Λες καιδεν το ήξερε ήδη απ’ έξω. Καταθέσεις. Αστυνομικές ανα-φορές. Ιατρικές αναφορές. Αστυνομική βία. Φωτογραφίεςτων πληγών εκείνου του καθάρματος. Φωτογραφίες της δύ-στυχης μικρούλας από τη Νιγηρία. Φωτογραφίες του δια-μερίσματος στην περιοχή Ραβάλ, όπου είχαν στοιβάξει τιςκοπέλες. Κι επίσης, διάφορα αποκόμματα εφημερίδων, κά-ποια απ’ αυτά, λίγα δόξα τω Θεώ, με αρκετά διαστρεβλω-μένη οπτική, που εξιστορούσαν μια προσωπική εκδοχή τωνγεγονότων, δίνοντας έμφαση σε έννοιες όπως η αδικία, ο ρα-τσισμός και η κατάχρηση εξουσίας. Έκλεισε τον φάκελοαπότομα και κοίταξε την ώρα στο ρολόι του γραφείου του.Εννέα και δέκα. Πενήντα λεπτά. Έριχνε την καρέκλα προςτα πίσω για να τεντώσει τα πόδια του, όταν κάποιος χτύ-πησε την πόρτα και την άνοιξε σχεδόν ταυτόχρονα.— Ήρθε; θέλησε να μάθει.

Η γυναίκα που έμπαινε στο γραφείο έγνεψε αρνητικά με

• 21 •



το κεφάλι, δίχως να τον ρωτήσει σε ποιον αναφερόταν και,πολύ αργά, στήριξε και τα δυο χέρια στην πλάτη της καρέ-κλας που βρισκόταν μπροστά από το γραφείο. Τον κοίταξεστα μάτια και πέταξε:— Τι σκέφτεσαι να του πεις;

Η ερώτηση ακούστηκε σαν κατηγορία, σαν ριπή πολυβό-λου με πέντε λέξεις. Ο Σαβάλ σήκωσε τους ώμους του σχε-δόν αδιόρατα.— Αυτό που συμβαίνει. Τι θέλεις να του πω;— Τώρα, μάλιστα.— Μαρτίνα...

Προσπάθησε να είναι απότομος, αλλά την εκτιμούσε πο-λύ για να της θυμώσει στ’ αλήθεια. Κατέβασε τον τόνο τηςφωνής του. — Έχω τα χέρια μου δεμένα, διάολε.

Εκείνη δεν υποχώρησε. Τράβηξε λίγο την καρέκλα, κά-θισε και την ξαναπλησίασε στο τραπέζι.— Τι άλλο χρειάζονται; Ο τύπος βγήκε ήδη από το νοσοκο-μείο. Είναι σπίτι του και οργανώνει ήρεμα και πάλι την επι-χείρησή του...— Μη με διαολίζεις, Μαρτίνα!

Ο ιδρώτας κατάκλυσε το μέτωπό του κι έχασε για πρώ-τη φορά τον έλεγχο. Όταν σηκώθηκε εκείνο το πρωί, είχεπει πως δε θα το έκανε. Αλλά ήταν άνθρωπος. Άνοιξε τονκίτρινο φάκελο κι έβγαλε τις φωτογραφίες· τις τοποθέτη-σε στο γραφείο σαν ανοιχτά τραπουλόχαρτα σε φουλ τουάσου. Σπασμένο σαγόνι. Δυο τσακισμένα πλευρά. Μώλω-πες στο κρανίο και την κοιλιακή χώρα. Φάτσα χαλκομα-νία. Κι όλα αυτά επειδή του Έκτορ του έστριψε και εμ-φανίστηκε στο σπίτι αυτού του σκατά. Και τυχερός ήταν,αφού δεν υπήρχαν εσωτερικά τραύματα. Του έριξε βαρ-βάτο μπερντάχι.

• 22 •



Εκείνη τα ήξερε όλα αυτά. Ήξερε επίσης πως αν βρι-σκόταν καθισμένη στην καρέκλα απέναντί της, θα έλεγεακριβώς το ίδιο. Αν υπήρχε όμως κάτι που χαρακτήριζε τηνυπαστυνόμο Μαρτίνα Αντρέου, ήταν η ακράδαντη πίστηστους δικούς της: την οικογένεια, τους συναδέλφους, τουςφίλους. Για κείνη ο κόσμος χωριζόταν σε δυο ξεκάθαραστρατόπεδα, τους δικούς της και τους άλλους, και ο ΈκτορΣαλγάδο βρισκόταν αναμφίβολα στην πρώτη ομάδα. Έτσιλοιπόν, με δυνατή και επίτηδες περιφρονητική φωνή, μιαφωνή που ερέθιζε τον προϊστάμενό της περισσότερο και απότη θέα εκείνων των φωτογραφιών, αντεπιτέθηκε:— Γιατί δε βγάζεις τις άλλες, της κοπέλας; Γιατί δε βλέ-πουμε τι έκανε ο καταραμένος ο μαύρος μάγος σ’ εκείνο τοέρημο το παιδί;

Ο Σαβάλ αναστέναξε.— Τον νου σου μ’ αυτό το «μαύρος», Μαρτίνα.

Έκανε μια χειρονομία δυσφορίας. — Αυτό μας έλειπε τώρα. Κι αυτό που έπαθε η κοπέλα δεδικαιολογεί την επίθεση. Το ξέρεις εσύ, το ξέρω κι εγώ. Τοξέρει κι ο Έκτορ. Και το χειρότερο είναι πως το ξέρει κι οδικηγόρος αυτού του κερατά.

Χαμήλωσε τη φωνή του· δούλευε χρόνια με την Αντρέουκαι την εμπιστευόταν περισσότερο από οποιονδήποτε υφι-στάμενό του. — Προχτές ήταν εδώ.

Η Μαρτίνα σήκωσε το ένα της φρύδι.— Μάλιστα. Ο δικηγόρος του... πώς τον λένε. Του το ξεκα-θάρισα: ή αποσύρει την καταγγελία εναντίον του Σαλγάδοή ο πελάτης του θα έχει έναν μπάτσο να τον ακολουθεί ακό-μη κι όταν πάει για κατούρημα.— Και; ρώτησε κοιτάζοντας και πάλι τον προϊστάμενό τηςμε σεβασμό.

• 23 •



— Είπε ότι θα τον συμβουλευόταν πρώτα. Τον στρίμωξαόσο μπόρεσα. Off the record. Συμφωνήσαμε πως θα μ’ έπαιρ-νε σήμερα το πρωί, πριν από τις δέκα.— Κι αν συμφωνήσει; Τι του υποσχέθηκες για αντάλλαγμα;

Ο Σαβάλ δεν είχε χρόνο να απαντήσει. Το τηλέφωνο τουγραφείου του χτύπησε σαν συναγερμός. Ζήτησε με μια χει-ρονομία στην υπαστυνόμο να μη μιλά, και το σήκωσε.— Ναι;

Στο πρόσωπό του παρέμεινε για μια στιγμή η έκφρασηαναμονής, αλλά αμέσως μετά μετατράπηκε απλώς σε θυμό. — Όχι, όχι! Τώρα έχω δουλειά. Θα την πάρω αργότερα.

Δεν έκλεισε το τηλέφωνο, μάλλον το άφησε να πέσει, καιπρόσθεσε απευθυνόμενος στην υπαστυνόμο: — Η Γιοάνα Βιδάλ.

Εκείνη άφησε ένα μακρόσυρτο ξεφύσημα.— Πάλι;

Ο διοικητής ανασήκωσε τους ώμους του.— Δεν έχουμε τίποτα καινούριο για το θέμα της, έτσι δεν είναι;— Τίποτα. Είδες την αναφορά; Είναι καθαρή σαν το νερά-κι. Ο μικρός αφαιρέθηκε κι έπεσε από το παράθυρο. Κα-θαρή κακοτυχία.

Ο Σαβάλ έγνεψε καταφατικά με το κεφάλι.— Ωραία αναφορά, πράγματι. Πολύ ολοκληρωμένη. Είναιτης καινούριας, έτσι;— Ναι. Την έβαλα να την ξαναγράψει, αλλά τελικά έγινεσωστά.

Η Μαρτίνα χαμογέλασε. — Φαίνεται έξυπνη κοπέλα.

Οποιοδήποτε κομπλιμέντο προερχόμενο από την Αντρέ-ου όφειλε να ληφθεί σοβαρά υπόψη.— Το βιογραφικό της είναι άψογο, είπε ο διοικητής. Η πρώ-τη στην τάξη της, οι καλύτερες των συστάσεων από τους

• 24 •



ανωτέρους της, σεμινάρια στο εξωτερικό... Ακόμη και ο Ρό-κα, που είναι ανελέητος με τους καινούριους, συνέταξε θε-τική αναφορά. Αν θυμάμαι καλά, αναφέρεται στο φυσικότης ταλέντο στην έρευνα.

Όταν η Μαρτίνα ετοιμαζόταν να προσθέσει κάποιο απότα σαρκαστικά φεμινιστικά της σχόλια περί ταλέντου καιδιανοητικού μέσου όρου των ανδρών και των γυναικών τουΣώματος, το τηλέφωνο ξαναχτύπησε.

* * *Εκείνη τη στιγμή στην υποδοχή του Τμήματος η νεαρή αστυ-νομικός Λέιρε Κάστρο χρησιμοποιούσε εκείνο το φυσικό τα-λέντο για να ικανοποιήσει ένα από τα πιο αξιόμεμπτα χα-ρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας της: την περιέργεια. Είχεπροτείνει σ’ έναν από τους αστυνομικούς που της χαμογε-λούσε εδώ και εβδομάδες, διακριτικά αλλά γλυκά, να πιουνέναν καφέ. Ο τύπος φαινόταν καλό παιδί, είπε μέσα της, καιο αέρας που του έδινε την έκανε να νιώθει κάπως ένοχη.Από τότε όμως που είχε έρθει στην Κεντρική Διεύθυνση τωνMossos d’Esquadra* της πλατείας Εσπάνια, το αίνιγμαΈκτορ Σαλγάδο προκαλούσε τη δίψα της να μάθει· και σή-μερα, καθώς περίμενε να τον δει να εμφανίζεται από στιγ-μή σε στιγμή, δεν μπόρεσε ν’ αντέξει περισσότερο.

Έτσι, μετά από μια σύντομη και τυπική εισαγωγική κου-βεντούλα, μ’ έναν σκέτο καφέ στο χέρι πλέον, καταπιέζο-ντας την επιθυμία της να καπνίσει και έχοντας φορέσει τοκαλύτερό της χαμόγελο, η Λέιρε μπήκε στο ψητό. Δεν μπο-ρούσε να περάσει μισή ώρα κουτσομπολεύοντας στην υπο-δοχή.— Πώς είναι; Αναφέρομαι στον αστυνόμο Σαλγάδο.

• 25 •


* Η Αστυνομία της Καταλονίας. (Σ.τ.Μ.)


— Δεν τον γνωρίζεις; Ε, βέβαια, ήρθες ακριβώς όταν άρχι-ζαν οι διακοπές του.

Εκείνη έγνεψε καταφατικά.— Δεν ξέρω, τι να σου πω, συνέχισε εκείνος. Ένας κανονι-κός άνθρωπος, ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Χαμογέλασε. Μετους Αργεντινούς ποτέ δεν ξέρεις.

Η Λέιρε έκανε τα πάντα για να κρύψει την απογοήτευ-σή της. Απεχθανόταν τις γενικότητες κι εκείνο το άτομο μετο ευχάριστο χαμόγελο μόλις είχε χάσει αυτόματα αρκετούςπόντους. Αυτός θα πρέπει να το πρόσεξε, γιατί έκανε προ-σπάθεια να διευρύνει την εξήγησή του.— Κάπου δυο μέρες πριν γίνουν όλα αυτά, θα σου έλεγαπως ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος. Δεν είχε σηκώσει ποτέ τοντόνο της φωνής του. Αποτελεσματικός. Πεισματάρης, αλλάυπομονετικός. Ένας καλός αστυνομικός δηλαδή... Ένα ευ-συνείδητο λαγωνικό. Αλλά ξαφνικά, μπαμ, του θολώνει τομυαλό και γίνεται θεριό ανήμερο. Μας άφησε όλους με ανοι-χτό το στόμα, για να είμαι ειλικρινής. Έχουμε που έχουμεκακή φήμη, έχασε και ο αστυνόμος την μπάλα...

Σ’ αυτό μάλλον είχε δίκιο, είπε μέσα της η Λέιρε. Επωφε-λήθηκε από την παύση του συναδέλφου της για να επιμείνει:— Τι συνέβη; Κάτι διάβασα στον τύπο, αλλά...— Ε, τι να συμβεί; Ούτε λίγο ούτε πολύ, του την έδωσε. Σχε-τικά μ’ αυτό, ο νεαρός έμοιαζε να έχει σταθερή άποψη, χω-ρίς ενδοιασμούς. Κανείς δεν το ξεστομίζει, επειδή είναιαστυνομικός και τέτοια και ο διευθυντής τον εκτιμάει πο-λύ, αλλά η αλήθεια είναι αυτή. Άφησε εκείνον τον τύπο μι-σοπεθαμένο από το ξύλο. Λένε ότι έδωσε την παραίτησήτου, αλλά ο διευθυντής την έσκισε. Τον έστειλε βέβαια ένανμήνα διακοπές, ώσπου να καλμάρει το ζήτημα. Και λάβευπόψη σου ότι ο Τύπος δεν ξεκοκάλισε το θέμα. Θα μπο-ρούσε να είναι πολύ χειρότερα.

• 26 •



Η Λέιρε ήπιε ακόμη μια γουλιά καφέ. Είχε περίεργη γεύ-ση. Πέθαινε για ένα τσιγάρο, αλλά είχε αποφασίσει να μηνκαπνίσει πριν από το φαγητό, για το οποίο απέμεναν του-λάχιστον τέσσερις ώρες. Ανάσανε βαθιά, για να δει αν, γε-μίζοντας με αέρα τα πνευμόνια της, θα της έφευγε η επιθυ-μία για νικοτίνη. Το κόλπο μισόπιασε. Ο συνάδελφος πέτα-ξε το πλαστικό ποτήρι στον κάδο ανακύκλωσης.— Αν χρειαστεί, θα αρνηθώ όλα όσα σου είπα, είπε εκείνοςχαμογελώντας της. Ξέρεις τώρα: όλοι για έναν κι ένας γιαόλους, όπως οι Σωματοφύλακες. Αλλά υπάρχουν πράγμα-τα που δε γίνονται. Πρέπει να φύγω τώρα: το καθήκον μεκαλεί.— Ασφαλώς, συμφώνησε εκείνη, αφηρημένη. Τα λέμε αρ-γότερα.

Έμεινε λίγη ώρα ακόμη στην υποδοχή, να ανακαλεί στημνήμη της ό,τι είχε διαβάσει για το θέμα του αστυνόμουΣαλγάδο. Τον Μάρτιο, μόλις τέσσερις μήνες πριν, ο ΈκτορΣαλγάδο είχε συντονίσει μια επιχείρηση που αφορούσεεμπορία γυναικών. Η ομάδα του βρισκόταν τουλάχιστον ένανχρόνο στα ίχνη μιας μαφίας που έφερνε νεαρές Αφρικανές,κυρίως Νιγηριανές, για να γεμίζει τα πορνεία του Βαγιέςκαι του Γκαράφ. Όσο πιο μικρές, τόσο το καλύτερο, βέβαια.Οι Ανατολικές και οι Νοτιαμερικανές δεν ήταν πια στη μό-δα: υπερβολικά έξυπνες, υπερβολικά απαιτητικές. Οι πε-λάτες ζητούσαν μικρές φοβισμένες νέγρες για να ικανοποι-ήσουν τα πιο πρωτόγονα ένστικτά τους και οι έμποροι ήτανπιο ικανοί να ελέγξουν εκείνα τα αναλφάβητα και αποπρο-σανατολισμένα παιδιά που είχαν πάρει από την απόλυτηφτώχεια, με την απατηλή υπόσχεση ενός μέλλοντος που δεθα μπορούσε να είναι χειρότερο από το παρόν τους. Κιόμως ήταν. Καμιά φορά η Λέιρε αναρωτιόταν πώς μπο-ρούσαν να είναι τόσο τυφλές. Είχαν δει άραγε καμιά από

• 27 •



τις προηγούμενες να επιστρέφει μεταμορφωμένη σε γυναί-κα πλούσια και ικανή να βγάλει την οικογένειά της από τημιζέρια; Όχι· ήταν μια φυγή προς τα μπρος, ένας δρόμοςαπελπισμένος, στον οποίο οι κοπέλες σπρώχνονταν απότους ίδιους τους γονείς και τους συζύγους τους, χωρίς ναέχουν τη δυνατότητα επιλογής. Ένα ταξίδι, πιθανόν χρω-ματισμένο με ένα μείγμα απαντοχής και καχυποψίας, πουτελείωνε σε ένα εμετικό δωμάτιο, όπου οι κοπέλες αντι-λαμβάνονταν πως η απαντοχή ήταν κάτι που δεν μπορού-σαν να επιτρέψουν στον εαυτό τους. Το ζήτημα δεν ήτανπλέον η φιλοδοξία για μια καλύτερη ζωή, αλλά η επιβίωση.Και τα γουρούνια που τις κουμαντάριζαν, ένα δίκτυο απόεγκληματίες και παλιές πόρνες που είχαν ανέβει στην ιε-ραρχία, χρησιμοποιούσε όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσήτου για να κατανοήσουν εκείνες γιατί βρίσκονταν εκεί καιποιες ήταν οι νέες, αηδιαστικές τους υποχρεώσεις.

Ένιωσε μια δόνηση στην τσέπη του παντελονιού της καιέβγαλε το κινητό. Ένα κόκκινο φωτάκι αναβόσβηνε ανακοι-νώνοντας ένα μήνυμα. Όταν είδε το όνομα του αποστολέα,ένα διάπλατο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. ΟΧαβιέρ. Ένα ογδόντα, σκούρα μάτια, το απολύτως απαραί-τητο χνούδι στον μαυρισμένο του θώρακα και το τατουάζενός πούμα διαγώνια, ακριβώς κάτω από τους κοιλιακούς.Και σαν να μην έφτανε αυτό, είναι και συμπαθητικός, είπεμέσα της η Λέιρε καθώς άνοιγε το λευκό φακελάκι. «Ε, μό-λις ξύπνησα κι είχες κιόλας φύγει. Γιατί εξαφανίζεσαι πά-ντα χωρίς να πεις τίποτα; Θα βρεθούμε πάλι απόψε το βρά-δυ κι αύριο μου φτιάχνεις πρωινό; Μου λύπεις. Φιλιά.»

Η Λέιρε έμεινε να κοιτάζει το κινητό. Κοίτα να δεις οΧαβιέρ! Ήταν χαριτωμένος, δεν υπήρχε αμφιβολία, παρ’ ότιδεν ήταν ακριβώς τσακάλι στην ορθογραφία. Ούτε και πο-λύ πρωινός τύπος, σκέφτηκε κοιτώντας το ρολόι. Επιπλέον,

• 28 •



κάτι σ’ εκείνο το μήνυμα είχε χτυπήσει ένα καμπανάκι πουγνώριζε καλά και που είχε μάθει να σέβεται· ένα φλας πουαναβόσβηνε στην παρουσία των μελών του ανδρικού φύλουπου, ύστερα από δυο νύχτες ωραίου σεξ, άρχιζαν να ζητούνεξηγήσεις και να υπαινίσσονται πως τους αρέσουν πράγ-ματα του τύπου να τους φέρνουν το κόλα κάο* στο κρεβά-τι. Ευτυχώς δεν ήταν πολλοί. Η πλειοψηφία αποδεχόταν χω-ρίς προβλήματα το παιχνίδι που έπαιζε ανοιχτά, την υγιήσεξουαλική συναλλαγή, χωρίς παραπάνω επιπλοκές καιερωτήσεις. Υπήρχε όμως πάντα κάποιος σαν τον Χαβιέρ,που δεν το αντιλαμβανόταν εντελώς. Κρίμα, είπε μέσα τηςη Λέιρε καθώς πληκτρολογούσε βιαστικά την απάντηση, πουαυτός ανήκει ακριβώς σ’ εκείνη την περιορισμένη ομάδααντρών: «Απόψε δεν μπορώ. Θα σε πάρω κάποια στιγμή.Και κοίτα, αν σου λύπω θυμήσου να πετάξεις το ύψιλον απότο ρήμα! Τα λέμε». Ξαναδιάβασε το μήνυμα και, σ’ ένα ξέ-σπασμα συμπάθειας, έσβησε το δεύτερο μέρος πριν να τοστείλει. Δεν ήταν καθόλου απαραίτητη τόση σκληρότητα,μάλωσε τον εαυτό της. Το κλειστό φακελάκι πέταξε στονκυβερνοχώρο κι εκείνη ευχήθηκε να ήξερε να διαβάζει ο Χα-βιέρ ανάμεσα στις λέξεις, αλλά για κάθε ενδεχόμενο έβαλετο κινητό στο σιωπηλό πριν τελειώσει τον καφέ της. Η τε-λευταία γουλιά, μισοκρύα πλέον, της ανακάτεψε το στομά-χι. Μερικές σταγόνες ιδρώτα τής μούσκεψαν το μέτωπο.Πήρε βαθιά ανάσα, για δεύτερη φορά, καθώς σκεφτότανπως δεν μπορούσε να το καθυστερήσει περισσότερο πλέον.Αυτές οι πρωινές ναυτίες θα έπρεπε να έχουν μια εξήγηση.«Σήμερα κιόλας θα πας στο φαρμακείο» διέταξε τον εαυ-τό της, αν και κατά βάθος γνώριζε πολύ καλά πως δε χρει-

• 29 •


* Κακάο σε σκόνη που διαλύεται στο γάλα, με το οποίο έχουν μεγαλώσει γε-νιές Ισπανών. (Σ.τ.Μ.)


αζόταν. Πως η απάντηση στα ερωτήματά της βρισκόταν στοένδοξο σαββατοκύριακο του περασμένου μήνα.

Συνήλθε σιγά σιγά· λίγα λεπτά αργότερα ένιωσε αρκε-τά δυνατή για να επιστρέψει στο γραφείο της. Καθότανμπροστά στον υπολογιστή της κι ετοιμαζόταν να επικε-ντρωθεί στη δουλειά της, ακριβώς όταν έκλεινε η πόρτα τουγραφείου του διοικητή Σαβάλ.

* * *Ο τρίτος άνθρωπος που υπήρχε στο γραφείο ίσως να είχεσκεφτεί πώς θα κέρδιζε το ψωμί του σαν δικηγόρος, αλλάκρίνοντας από την ευγλωττία και την εκφραστική του δει-νότητα, το μέλλον που τον περίμενε ήταν μάλλον ζοφερό.Στα υπέρ του ήταν το γεγονός πως δεν αισθανόταν και πο-λύ άνετα και πως ούτε ο διοικητής ούτε ο Έκτορ Σαλγάδοτον διευκόλυναν ιδιαίτερα.

Για τέταρτη φορά σε δέκα λεπτά, ο Νταμιάν Φερνάντεθσκούπισε τον ιδρώτα του με το ίδιο τσαλακωμένο χαρτο-μάντιλο πριν απαντήσει σε μια ερώτηση.— Σας το είπα ήδη. Προχτές το βράδυ, γύρω στις εννέα, εί-δα τον γιατρό Ομάρ.— Και τον ενημερώσατε για την πρόταση που σας έκανα;

Ο Έκτορ δε γνώριζε για ποια πρόταση μιλούσε ο Σαβάλ,αλλά μπορούσε να τη φανταστεί. Έριξε ένα βλέμμα γεμά-το εκτίμηση στον προϊστάμενό του, παρ’ ότι στο βάθος τωνματιών του εξακολουθούσε να λάμπει η οργή. Οποιαδήπο-τε συμφωνία υπέρ εκείνου του καθάρματος, ακόμη κι ανέσωζε το τομάρι του, του τρυπούσε το στομάχι.

Ο Φερνάντεθ συγκατένευσε. Χαλάρωσε τον κόμπο τηςγραβάτας του, λες και τον έπνιγε.— Κατά γράμμα.

Ξερόβηξε.

• 30 •



— Του είπα... του είπα πως δεν ήταν υποχρεωμένος να τηδεχτεί. Πως είχαν πολύ λίγα στοιχεία εναντίον του, έτσι κιαλλιώς.

Θα πρέπει να πρόσεξε τη λύσσα που καταλάμβανε βαθμι-αία το πρόσωπο του διοικητή, διότι αμέσως δικαιολογήθηκε: — Αυτή είναι η αλήθεια. Από τη στιγμή που η κοπέλα είναινεκρή, τίποτα πλέον δεν τον συνδέει με το εμπόριο σάρκας...Δε θα μπορούσαν ούτε καν να τον κατηγορήσουν για ιατρι-κή αμέλεια, γιατί δεν είναι καν γιατρός. Αν τον φυλάκιζανγι’ αυτό, θα έπρεπε να φυλακίσουν όλες τις χαρτορίχτρες,τους πρακτικούς και τους ψευτοπαπάδες της Βαρκελώνης…Δε θα σας έφταναν οι φυλακές. Όμως –βιάστηκε να πει−επέμεινα πως η αστυνομία μπορεί να γίνει πολύ επίμονηκαι πως, καθώς είχε πλέον αναρρώσει από την επίθεση –καιπροφέροντας τη λέξη απηύθυνε ένα γρήγορο και νευρικόβλέμμα προς τον αστυνόμο Σαλγάδο, που ούτε καν βλεφά-ρισε– ίσως το καλύτερο θα ήταν να ξεχαστεί το ζήτημα...

Ο διευθυντής πήρε βαθιά ανάσα.— Και τον πείσατε;— Έτσι νόμιζα... Κοιτάξτε –διόρθωσε– η αλήθεια είναι πωςείπε μονάχα ότι θα το σκεφτεί. Και πως θα μου τηλεφω-νούσε την επόμενη μέρα για να μου δώσει μια απάντηση. — Δεν το έκανε όμως.— Όχι. Τηλεφώνησα χτες στο ιατρείο του αρκετές φορές,αλλά δεν απάντησε κανείς. Δεν παραξενεύτηκα. Ο γιατρόςδε συνηθίζει να απαντά σε τηλεφωνήματα όταν δουλεύει.— Κι έτσι, αποφασίσατε να πάτε να τον δείτε σήμερα πρωίπρωί;— Ναι. Είχα ραντεβού μαζί σας, και να... −δίστασε− δεν εί-ναι πως έχω και πολλά πράγματα να κάνω αυτές τις μέρες.

«Ούτε και τις επόμενες» σκέφτηκαν ταυτόχρονα ο Σα-βάλ και ο Σαλγάδο, αλλά δεν είπαν τίποτα.

• 31 •



— Και πήγατε. Γύρω στις εννέα.Ο Φερνάντεθ συγκατένευσε. Ξεροκατάπιε. «Χλωμάδα»

ήταν μια λέξη υπερβολικά ποιητική για να περιγράψει τοχρώμα του προσώπου του.— Μήπως υπάρχει λίγο νερό;

Ο διοικητής ξεφύσηξε.— Εδώ μέσα όχι. Κοντεύουμε. Παρακαλώ, συνεχίστε, κύριεΦερνάντεθ.— Δεν ήταν εννιά ακόμη. Το λεωφορείο είχε μόλις περάσεικαι...— Στο θέμα μας, παρακαλώ!— Μάλιστα, μάλιστα. Αυτό που σας έλεγα είναι πως, αν καιήταν ακόμη νωρίς, είχα ανέβει, και όταν θα χτυπούσα τηνπόρτα, είδα πως ήταν μισάνοικτη.

Σταμάτησε. — Ε να, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να μπω, ότι στο κάτωκάτω θα μπορούσε να του έχει συμβεί κάτι.

Ξεροκατάπιε και πάλι· το χαρτομάντιλο ξέφτισε μέσαστα χέρια του όταν προσπάθησε να το χρησιμοποιήσει ξα-νά. Μύριζε... μύριζε περίεργα. Κάτι σάπιο. — Τον φώναζα καθώς πήγαινα προς το γραφείο του, στοτέλος του διαδρόμου... Κι εκείνη η πόρτα ήταν μισάνοιχτηκαι... την έσπρωξα. Θεέ μου!

Τα υπόλοιπα του τα είχε αφηγηθεί στην αρχή, με το πρό-σωπο αλλοιωμένο, πριν φτάσει ο Έκτορ. Η γουρουνοκεφαλήπάνω στο γραφείο. Αίμα παντού. Κι ούτε ίχνος του γιατρού.

* * *— Αυτό μας έλειπε, είπε μέσα από τα δόντια του ο διοικη-τής, όταν ο ταραγμένος δικηγόρος είχε βγει από το γραφείο.Θα πέσουν οι δημοσιογράφοι πάνω μας να μας δαγκώνουνσαν τα κοράκια.

• 32 •



Ο Έκτορ σκέφτηκε πως τα κοράκια δύσκολα δαγκώνουν,αλλά έπνιξε το σχόλιο. Έτσι κι αλλιώς, δε θα είχε και τονχρόνο να το κάνει, γιατί ο Σαβάλ σήκωσε αμέσως το τηλέ-φωνο και κάλεσε ένα εσωτερικό νούμερο. Μισό λεπτό αρ-γότερα, η υπαστυνόμος Αντρέου έμπαινε στο γραφείο.

Η Μαρτίνα αγνοούσε αυτό που συνέβαινε, αλλά από τηφάτσα του προϊσταμένου της διαισθάνθηκε πως κάτι δενπήγαινε καλά, κι έτσι, αφού έκλεισε το μάτι στον Έκτορ ενείδει χαιρετισμού, ετοιμάστηκε να ακούσει. Αν τα νέα πουτης έδωσε ο Σαβάλ την εξέπληξαν τόσο όσο εκείνους, τοέκρυψε καλά. Άκουσε προσεκτικά, έκανε μια δυο ουσιώδειςερωτήσεις και βγήκε για να εκτελέσει διαταγές. Ο Έκτορτην ακολούθησε με το βλέμμα. Σχεδόν πετάχτηκε ότανάκουσε τ’ όνομά του. — Έκτορ. Άκουσέ με καλά γιατί θα το πω μονάχα μία φο-ρά. Έπαιξα το κεφάλι μου κορώνα γράμματα για σένα. Σευπερασπίστηκα απέναντι στον Τύπο και στους από πάνω.Τράβηξα όσα νήματα μπορούσα για να θάψω το ζήτημα. Κιήμουν στο παρά πέντε να καταφέρω τον τύπο να αποσύρειτην καταγγελία του. Αλλά αν πλησιάσεις εκείνο το διαμέρι-σμα, αν παρέμβεις σ’ ετούτη την έρευνα, ακόμα κι αν είναιγια ένα λεπτό, δε θα μπορέσω να κάνω τίποτα. Είμαι σαφής;

Ο Έκτορ σταύρωσε τα πόδια του. Το πρόσωπό του φα-νέρωνε έντονη περίσκεψη. — Το δικό μου κεφάλι βρίσκεται στην γκιλοτίνα, είπε τελι-κά. Δε νομίζεις πως έχω δικαίωμα να αποφασίσω τον λόγογια τον οποίο θα μου το κόψουν;— Το έχασες, Έκτορ. Εκείνη την ίδια μέρα που πλάκωσες στοξύλο αυτό το κάθαρμα τελείωσαν τα δικαιώματά σου. Τα θα-λάσσωσες και το ξέρεις. Τώρα πληρώνεις τις συνέπειες.

Το ωραίο ήταν πως ο Έκτορ το γνώριζε, αλλά εκείνη τηστιγμή του έκανε το ίδιο. Δεν κατάφερνε ούτε καν να με-

• 33 •



τανιώσει: τα χτυπήματα τα οποία είχε δώσει σε εκείνον τοντύπο τού φαίνονταν δίκαια, του άξιζαν. Ήταν λες και ο σο-βαρός αστυνόμος Σαλγάδο είχε πάει πίσω στον χρόνο, ωςτη νεότητά του, στη γειτονιά του Μπουένος Άιρες, όπου οιδιαφορές κανονίζονταν με γροθιές στο σχόλασμα. Τότε πουγυρνούσες στο σπίτι με τα χείλη σκισμένα, αλλά έλεγες πωςέγινε από την μπάλα του ποδοσφαίρου. Μια απόπειραανταρσίας εξακολουθούσε να του σπιρουνίζει το στήθος:κάτι παράλογο, που τον ζόριζε, οπωσδήποτε ανώριμο γιαέναν αστυνόμο που μόλις είχε κλείσει τα σαράντα τρία. — Και την κοπέλα δεν τη θυμάται κανείς; ρώτησε ο Έκτορμε πίκρα. Φτωχή άμυνα, αλλά η μόνη που διέθετε.— Για να δούμε αν θα χωρέσει στο κεφάλι σου, Σαλγάδο.

Ο Σαβάλ ανέβασε τον τόνο της φωνής του, παρά τη θέ-λησή του. — Δεν είχαμε καμιά δουλειά μ’ αυτό. Δεν υπήρξε, απ’ όσοξέρουμε, η παραμικρή επαφή μεταξύ του επονομαζόμενουγιατρού Ομάρ και της εν λόγω κοπέλας ύστερα από τοσφράγισμα του διαμερίσματος όπου τις είχαν έγκλειστες.Δεν μπορούμε ούτε καν να αποδείξουμε πως υπήρξε νωρί-τερα, χωρίς τη μαρτυρία της κοπέλας. Εκείνη βρισκόταν στοκέντρο ανηλίκων. Με κάποιον τρόπο τα κατάφερε να κάνειστον εαυτό της... αυτό το πράγμα.

Ο Έκτορ συγκατένευσε.— Τα ξέρω τα γεγονότα, προϊστάμενε.

Τα γεγονότα όμως δεν κατάφερναν να περιγράψουν τηφρίκη. Το πρόσωπο μιας μικρής κοπέλας που, ακόμη και νε-κρή, καθρέφτιζε έναν έντονο πανικό. Η Κίρα δεν είχε κλεί-σει ακόμη τα δεκαπέντε, δεν ήξερε ούτε μια λέξη ισπανικάή κάποια γλώσσα κάπως γνωστή, και παρ’ όλα αυτά είχεκαταφέρει ν’ ακουστεί. Ήταν μικρόσωμη, πολύ αδύνατη,και στο φρέσκο κουκλίστικο πρόσωπό της ξεχώριζαν δυο

• 34 •



μάτια λαμπερά, σε χρώμα καστανό κεχριμπαρένιο, πουεκείνος δεν είχε δει ποτέ πριν. Όπως οι υπόλοιπες, η Κίραείχε πάρει μέρος σε μια τελετή πριν φύγει από τη χώρα τηςσε αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Τις ονόμαζαν τε-λετές ju-ju· αφού είχαν πιει το νερό που είχε χρησιμοποιη-θεί για να πλύνουν κάποιον νεκρό, οι νέες κοπέλες έδιναντρίχες από το εφηβαίο τους ή αίμα της περιόδου τους καικάποιος τα τοποθετούσε μπροστά από έναν βωμό. Μ’ αυ-τόν τον τρόπο υπόσχονταν να μην καταγγείλουν αυτούς πουτις εμπορεύονταν, να πληρώσουν το υποτιθέμενο χρέος τουταξιδιού τους και σε γενικές γραμμές να υπακούουν ανα-ντίρρητα. Η τιμωρία για κείνη που δε θα ήταν συνεπής σ’αυτές τις υποχρεώσεις ήταν ένας φρικτός θάνατος, για τηνίδια ή για τους συγγενείς που είχε αφήσει πίσω. Η Κίρα τοείχε ζήσει κυριολεκτικά στο πετσί της: ποιος να το ’λεγεπως ένα τόσο εύθραυστο κορμί θα βάσταγε τόσο αίμα.

Ο Έκτορ προσπάθησε να απομακρύνει από το μυαλό τουτην ίδια αυτή εικόνα που σε άλλη στιγμή τον έκανε να χά-σει το μυαλό του και να πάει να βρει τον γιατρό Ομάρ μετην πρόθεση να του σπάσει τα κόκαλα. Το όνομα αυτού τουυποκειμένου είχε προκύψει κατά τη διάρκεια της έρευνας:θεωρητικά η μοναδική του δουλειά ήταν να φροντίζει τηνυγεία των κοριτσιών. Ο φόβος όμως που εκείνες άφηναν ναδιαφαίνεται όταν άκουγαν τ’ όνομά του, έδειχνε πως οιασχολίες του γιατρού πήγαιναν πέρα από την καθαρά ια-τρική μέριμνα. Ούτε μια απ’ αυτές δεν είχε τολμήσει να μι-λήσει για κείνον: το υποκείμενο αυτό δε διακινδύνευε, οικοπέλες πήγαιναν στο ιατρείο του χωριστά ή κατά ζεύγη.Το πολύ πολύ, θα μπορούσες να τον κατηγορήσεις πως δενέκανε ερωτήσεις, κι αυτή ήταν πολύ αδύναμη κατηγορία γιαέναν κομπογιαννίτη που είχε ένα πανάθλιο ιατρείο όπου δε-χόταν πρόσφυγες χωρίς χαρτιά.

• 35 •



Ο Έκτορ όμως δεν είχε συμβιβαστεί μ’ αυτό κι είχε δια-λέξει την πιο νέα, την πιο τρομαγμένη, για να την πιέσει μετη βοήθεια ενός διερμηνέα. Το μόνο που είχε καταφέρει ήταννα του πει η Κίρα, πολύ χαμηλόφωνα, πως ο γιατρός την εί-χε εξετάσει για να διαπιστώσει εάν ήταν ακόμη παρθένα και,με την ευκαιρία, της θύμισε πως έπρεπε να κάνει αυτό πουτης έλεγαν εκείνοι οι κύριοι. Τίποτ’ άλλο. Την επόμενη μέρα,το παιδικό της χέρι κρατούσε ένα ψαλίδι και μετέτρεπε τοσώμα της σε σιντριβάνι αίματος. Στα δεκαοκτώ χρόνια πουο Έκτορ υπηρετούσε στην αστυνομία, δεν είχε δει ποτέ κάτιπαρόμοιο, κι ας είχε βρεθεί μπροστά σε πρεζάκια που δεν εί-χαν πλέον ούτε ένα κομμάτι υγιούς δέρματος να τρυπήσουνή σε θύματα βίας κάθε είδους. Σαν εκείνο, τίποτα. Από το κα-τακρεουργημένο σώμα της Κίρα πήγαζε κάτι διεστραμμένοκαι μακάβριο, που δεν μπορούσε να περιγραφεί ούτε να εξη-γηθεί με λέξεις. Κάτι που ανήκε στο πεδίο του εφιάλτη. — Και κάτι άλλο.

Ο Σαβάλ εξακολουθούσε να μιλάει, λες και στο προη-γούμενο σημείο είχαν μείνει σύμφωνοι. — Πριν ξαναμπείς στο Σώμα, θα πρέπει να περάσεις απόδιάφορες συνεδρίες με έναν ψυχολόγο της υπηρεσίας. Είναιαναπόφευκτο. Το πρώτο σου ραντεβού είναι αύριο στιςέντεκα. Κάνε λοιπόν ό,τι είναι δυνατό, για να φανεί πωςέχεις τα λογικά σου. Αρχίζοντας από το ξύρισμα.

Ο Έκτορ δε διαμαρτυρήθηκε, ήταν γεγονός. Ξαφνικά, καιπαρά τις καλές προθέσεις που είχε καλλιεργήσει κατά τηδιάρκεια της πτήσης του, του φαίνονταν και πάλι όλα αδιά-φορα. Όλα εκτός από τη ματωμένη γουρουνοκεφαλή.— Μπορώ να πηγαίνω;— Ένα λεπτό. Δε θέλω την παραμικρή δήλωση στον Tύπο.Σ’ ό,τι σε αφορά, αναμένεται η απόφαση και δεν έχεις τί-ποτα να πεις. Εξηγήθηκα;

• 36 •



Βλέποντας πως ο Έκτορ συμφωνούσε, ο Σαβάλ έβγαλεέναν αναστεναγμό ανακούφισης και χαμογέλασε. Ο Σαλ-γάδο σηκώθηκε, έτοιμος να αποχαιρετήσει, αλλά ο διοικη-τής δεν έδειχνε ακόμη διατεθειμένος να τον αφήσει να φύ-γει.— Τι γίνεται στο Μπουένος Άιρες;— Καλά... είναι σαν το Perito Moreno,* κάθε τόσο φαίνεταιπως θα καταρρεύσει, αλλά το μέτωπο κρατάει γερά. — Είναι υπέροχη πόλη. Κι εσύ πάχυνες!— Πολλά ψητά, κάθε Κυριακή κι άλλο σε σπίτια διαφόρωνφίλων. Είναι δύσκολο ν’ αντισταθείς.

Το τηλέφωνο του γραφείου του Σαβάλ χτύπησε πάλι καιο Έκτορ θέλησε να επωφεληθεί από τη στιγμή για να βγειεπιτέλους από κει.— Περίμενε, μη φεύγεις. Ναι; Γαμώτο! Πες της πως τηνπαίρνω αμέσως... Ε, λοιπόν, να μην το ξαναπείς!

Ο Σαβάλ έκλεισε οργισμένος.— Προβλήματα; ρώτησε ο Έκτορ. — Τι θα ήταν η ζωή δίχως αυτά;

Ο Σαβάλ έμεινε σιωπηλός για λίγο. Το συνήθιζε όταν μιαιδέα τού ερχόταν ξαφνικά και χρειαζόταν κάποιο χρονικόδιάστημα για να τη μετατρέψει σε λέξεις. — Άκουσε, είπε πολύ αργά, νομίζω πως υπάρχει κάτι πουθα μπορούσες να κάνεις για μένα. Off the record.— Θέλεις να ρίξω κανένα χέρι ξύλο σε κάποιον; Τα κατα-φέρνω καλά.— Τι;

Ο Σαβάλ εξακολουθούσε να είναι απορροφημένος στιςσκέψεις του, που όπως οι σαπουνόφουσκες, έσκασαν αμέ-σως. Κάθισε. Πήρε αναπνοή καθώς κουνούσε καταφατικά

• 37 •


* Εντυπωσιακό παγόβουνο της Παταγονίας. (Σ.τ.Μ.)


το κεφάλι του και χαμογελούσε ικανοποιημένος, σαν ναέπειθε τον ίδιο του τον εαυτό πως η ιδέα του ήταν λαμπρή. — Αυτή που τηλεφώνησε ήταν η Γιοάνα Βιδάλ.— Λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω για ποια μου μιλάς.— Βέβαια, ήσουν έξω όταν έγιναν όλα αυτά. Συνέβη τη νύ-χτα του Σαν Χουάν.

Ο Σαβάλ παραμέρισε έναν δυο φακέλους από το τραπέ-ζι, ώσπου βρήκε αυτόν που έψαχνε. — Μαρκ Καστέλς Βιδάλ, δεκαεννέα ετών. Το γιόρτασε στοσπίτι του, μονάχα δυο φίλοι κι εκείνος. Κάποια στιγμή μέ-σα στη νύχτα, το παλικάρι έπεσε από το παράθυρο του δω-ματίου του. Σκοτώθηκε επιτόπου.— Το σύνδρομο του Σούπερμαν μετά από μερικές γραμμέςκοκαΐνης;— Δεν υπήρχαν ναρκωτικά στο αίμα του. Αλκοόλ ναι, αλλάόχι σε μεγάλη ποσότητα... Κατά τα φαινόμενα, είχε τη συ-νήθεια να καπνίζει το τσιγάρο του καθισμένος στο παρά-θυρο. Ίσως να έχασε την ισορροπία του και να έπεσε· ίσωςπάλι και να πήδηξε... Ήταν περίεργος ο νεαρός.— Όλοι περίεργοι είναι στα δεκαεννιά τους.— Δεν πέφτουν όμως από τα παράθυρα, απάντησε ο Σα-βάλ. Το ζήτημα είναι πως ο Μαρκ Καστέλς ήταν γιος τουΕνρίκ Καστέλς. Αυτό το όνομα κάτι σου λέει, έτσι;

Ο Έκτορ συλλογίστηκε για λίγο πριν απαντήσει.— Αμυδρά... Επιχειρήσεις; Πολιτική;— Και τα δυο. Διηύθυνε μια επιχείρηση με πάνω από εκα-τό εργαζόμενους. Ύστερα επένδυσε στον τομέα των ακινή-των κι ήταν από τους λίγους που κατέβηκαν από το τραίνοπριν σκάσει η φούσκα. Και τώρα τελευταία το όνομά τουακουγόταν επίμονα ως το πιθανό νούμερο δύο κάποιου πο-λιτικού κόμματος. Υπάρχει αρκετή κινητικότητα στις λίστεςγια τις επικείμενες δημοτικές εκλογές και σχολιάζεται πως

• 38 •



λείπουν καινούρια πρόσωπα. Προς το παρόν δεν έχει επι-βεβαιωθεί τίποτα, αλλά είναι ξεκάθαρο πως ένα δυο κόμ-ματα της δεξιάς θα ήθελαν να τον έχουν στις γραμμές τους.— Οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες πουλάνε πάντα.— Κι ακόμη περισσότερο σε εποχή κρίσης. Τέλος πάντων,το θέμα είναι ότι το παιδί έπεσε ή πήδηξε από το παράθυ-ρο. Τελεία. Δεν έχουμε κάτι άλλο.— Αλλά;— Αλλά η μητέρα του δεν το δέχεται. Αυτή με πήρε τώρα.

Ο Σαβάλ κοίταξε τον Έκτορ με κείνον τον φιλικό τρόποπου κάπου κάπου του έβγαινε τόσο καλά. — Είναι η πρώην σύζυγος του Καστέλς... Μια κάπως τα-ραγμένη ιστορία. Η Γιοάνα εγκατέλειψε τον σύζυγό της καιτον μικρό όταν εκείνος ήταν δύο ετών. Τον ξαναείδε στογραφείο κηδειών.— Χάλια κατάσταση.— Πράγματι. Εγώ τη γνώριζα. Τη Γιοάνα θέλω να πω. Πρινακόμη φύγει. Ήμασταν φίλοι.— Μάλιστα. Η παλιά φρουρά της Βαρκελώνης. Συμπαίκτεςστο Πόλο;* Ξεχνάω πάντα πως υποστηρίζει ο ένας τον άλλον.

Ο Σαβάλ έκανε μια χειρονομία απαξίωσης.— Όπως γίνεται παντού. Κοίταξε, όπως σου έλεγα, επίση-μα δεν έχουμε τίποτα. Δεν μπορώ να βάλω κανέναν να τοερευνήσει κι ούτε μου περισσεύουν οι αστυνομικοί για νατους απασχολώ σε κάτι που πιθανότατα δε θα οδηγήσειπουθενά. Αλλά...— Αλλά εγώ είμαι ελεύθερος.— Ακριβώς. Ρίξε μονάχα μια ματιά στην υπόθεση: μίλα μετους γονείς, με τα παιδιά που ήταν στη γιορτή. Δώσε στηΓιοάνα ένα οριστικό πόρισμα.

• 39 •


* Real Club de Polo de Barcelona: αθλητική λέσχη της μεγαλοαστικής τάξηςτης Βαρκελώνης. (Σ.τ.Μ.)


Ο Σαβάλ χαμήλωσε το βλέμμα. — Έχεις κι εσύ γιο. Το μόνο που ζητάει είναι να αφιερώσεικάποιος περισσότερο χρόνο στον θάνατο του γιου της. Σεπαρακαλώ.

Ο Έκτορ δεν ήξερε αν ο προϊστάμενός του ζητούσε χά-ρη ή αν είχε μαντέψει αυτό που είχε την πρόθεση να κάνεικαι το προλάβαινε πριν συμβεί.

Ο Σαβάλ τού έδωσε την αναφορά μ’ ένα χαμόγελο, η θέατου οποίου τον πονούσε.— Θα βρεθούμε με την Αντρέου αύριο. Εκείνη άνοιξε τηνυπόθεση, με την καινούρια. — Έχουμε καινούρια κοπέλα;— Ναι, την έστειλα με την Αντρέου. Είναι λίγο άμαθη, αλ-λά θεωρητικά πολύ ξύπνια. Πρώτη σ’ όλα τα τεστ, καριέραμετεωρίτη. Ξέρεις δα την ορμή της νιότης.

Ο Έκτορ πήρε τον φάκελο και σηκώθηκε.— Χαίρομαι πολύ που σε έχουμε και πάλι κοντά μας. Έφτα-νε η επίσημη στιγμή.

Το θυμικό του Σαβάλ είχε μεγάλη ποικιλία. Κάτι τέτοιεςστιγμές, το πρόσωπό του θύμιζε αυτό του Ρόμπερτ Ντυβάλ.Πατρικό, σκληρό, συγκαταβατικό και ολίγον ανειλικρινές.— Θέλω να με κρατάς ενήμερο για την πορεία αυτής τηςσπαζοκεφαλιάς.

Το μόνο που έλειπε ήταν το «φέρσου σωστά», το «ελπί-ζω να μη με κάνεις να το μετανιώσω».

Έδωσαν τα χέρια.— Και θυμήσου −ο Σαβάλ έσφιξε ελαφρώς το χέρι του υφι-σταμένου του− η υπόθεση Καστέλς είναι άτυπη.

Ο Έκτορ πήρε το χέρι του, αλλά ο απόηχος της φράσηςέμεινε να του σφυροκοπάει το μυαλό όπως εκείνες οι αλο-γόμυγες που επιμένουν να δίνουν κουτουλιές στο τζάμι.

• 40 •



summer 001-008:Educazione 001-media.public.gr/Books-PDF/9789601646466-0749791.pdf · 2017-07-31 ·...

Documents

Transcript of summer 001-008:Educazione 001-media.public.gr/Books-PDF/9789601646466-0749791.pdf · 2017-07-31 ·...