Shake Your Μπούτι – Μια μέρα μπλε vol. 22

Είναι φορές στην καθημερινότητα που τα blues μου είναι αναγκαία. Θες να βάλεις το ρημάδι να τα παίξει και απλά να κάτσεις στην καρέκλα που σου ισιώνει τη μέση ατενίζοντας το τίποτε. Και όταν έρχεται η σειρά του Howlin' Wolf, του Magic Sam και του Sonny Boy Williamson να φωνάζεις ανασηκώνοντας ελαφρά την αρίδα σου. Αυτό το ιδανικό και σχεδόν αρχέγονο στυλ με το μονόχνοτο ρυθμό έρχεται σαν πούδρα στο ηφαιστειακό μου πρόσωπο, με κάνει να νοιώθω πιο καλά σκεπτόμενος όλα τα σκατά που πέρασαν αυτοί οι αληταράδες για να τα ακούμε εμείς οι κεφτέδες σήμερα.

Και έτσι σαν αληταράς μου κάθισε τις τελευταίες μέρες ο Burt Lancaster. Μετά την ταινία Elmer Gantry του '60 προσποιούμενος τον ιεροκήρυκα ένοιωσα σχεδόν αμήχανα μπρος την αφεντομουτσουνάρα του διότι τον είχα παραγνωρισμένο ή καλύτερα μη γνώριμο. Σειρά πήραν και άλλες ταινίες όπως το Sweet Smell Of Success (1957) και το The Train (1964) στην οποία και τα χρειάστηκα. Ο Burt είναι ήρωας, αλητάμπουρας, τσόγλανος, και μεγάλος παίκτης. Παίρνει μια θέση δίκαια δίπλα στους μεγάλους από το Πάνθεόν μου. Steve McQueen, Dustin Hoffman, Paul Newman, Robert Redford, Humphrey Bogart. Ακόμη δε μπορώ να σβήσω μέσα μου τη σκηνή του Elmer Gantry όπου ο Burt μπαίνει σε μια εκκλησία που τραγουδάνε όλοι μαζί το “I'm on my way to Canaan's land”.

Μέσα στα blues όλοι γιατί κάπου οι αξίες αλληθωρίζουν και όταν αυτό γίνεται, το τρίγωνο που επικεντρωνόμαστε τείνει να γίνει μια ευθεία γραμμή. Κύκλους λέει η ιστορία αλλά ο φίλος Χ. σωστά είπε ότι είναι καλύτερη η λέξη σπιράλ. Αυτά κάπως τα λέει ο Β. Ραφαηλίδης, μια ιδιαίτερη μορφή της Ελληνιστικής (όπως θα έλεγε ο ίδιος) πραγματικότητας που ομολογώ πάλι άργησα να μάθω. Αλλά διάολε τι να πρωτομάθει κάποιος σε μια ζωή, θα μου πεις από την άλλη, και σε δικαιολογώ πασά μου. Ο Ραφαηλίδης λοιπόν το κατέχει ο πράγμα, ιστορικά και κινηματογραφικά είναι το δέκα το καλό, προτείνεται για όλες τις ώρες της μέρας.

Στα blues είναι βουτηγμένη και η Αιθιοπία, μια χώρα μουσικά μέσα στο μέλι του πεντάτονου. Η λέξη Αιθιοπία είναι ελληνική και με αυτήν καλούσαν τους έγχρωμους ανθρώπους από την Αφρική, επίσης σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Ποσειδών έστειλε μια καταιγίδα εκεί για να εκδικηθεί την Κασσιόπη. Αυτή η χώρα λοιπόν έχει μια ιδιαίτερη μουσική και οι συλλογές, πολύ οικείες στους γνώστες, Ethiopiques κρίνονται απαραίτητες. Οι κλίμακες Bati, Tizita και Ambassel θα ασελγήσουν ηθελημένα πάνω στο εγκεφαλικό σου πεντάγραμμο παίζοντας ταυροκαθάψια στο κέρας του σαξοφώνου.

“The blues are the roots and the other musics are the fruits”Willie Dixon