6 ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣ Iανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 2008

Με την ευκαιρία της πρώτης γραπτής επικοινωνίας μου με την εφημερίδα σας καιτου ανατείλαντος νέου έτους 2008, εύ-

χομαι σε εσένα, στα μέλη του Δ.Σ. της Αδελφότη-τος όσο και στο εκλεκτό επιτελείο των αρθρογρά-φων και συντακτών ΥΓΕΙΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και Ο,ΤΙΚΑΛΥΤΕΡΟ.Θέλω επίσης να σας συγχαρώ για την επιμελη-

μένη έκδοση, την επίκαιρη και ζωντανή αρθρογρα-φία ευχόμενος πάντα ψηλά και επιτυχίες στουςαγώνες για την προβολή και προκοπή των χωριώνμας.Πιστεύω ότι οι τοπικές εφημερίδες είναι ο συνδε-

τικός και ακατάλυτος κρίκος με την ιδιαίτερη πατρί-δα μας και μας φέρνουν πάντα την πρωϊνή δροσιάτων Αθαμανικών στο καμίνι των μεγαλουπόλεων.Από τη στήλη αυτή θέλω να συγχαρώ τον φίλο

μου, ΧΡΗΣΤΟ ΤΟΥΜΠΟΥΡΟ, ο οποίος ανέλαβε τηνσυγγραφή βιβλίου με θέμα και περιεχόμενο «ΤοΓυμνάσιο Αγνάντων, ο πνευματικός φάρος τωνΔυτ. Τζουμέρκων» που μελλοντικά θα εκδώσει.Δεν επιδιώκω με την παρούσα να προβάλω τηνπατρότητα της σχετικής πρότασης που έκαναν τονΑύγουστο 2007 κατά το καθιερωμένο ετήσιο «αντά-μωμα» των Αποφοίτων του Γυμνασίου Αγάνατων,αλλά θέλω να επισημάνω και χαίρομαι ιδιαίτεραπου η πρότασή μου, ήταν το έναυσμα και βρήκε«ευήκοον ούς» στο πρόσωπο του φίλου Χρήστου -αρθρογράφου - ερευνητή - συγγραφέα, ο οποίοςάρχισε ήδη να δίνει τα πρώτα δείγματα γραφής.Σου εύχομαι –Χρήστο– υγεία, δύναμη και είμαι βέ-βαιος ότι θα μας δώσεις ένα σπουδαίο και αξιόλογοβιβλίο αντάξιο της Ιστορίας του Γυμνασίου Αγνά-ντων, το οποίο έδωσε σε όλους μας το πνευματικόζωμί και τα εφόδια για πρόοδο στη ζωή μας.Με τη συγγραφική σου ενασχόληση ανέκοψες

κατά την νομική γλώσσα «την παραγραφή του χρό-νου», που απειλεί να ξεθωριάσει μνήμες και ευθυ-μήματα και να τα παραδώσει στη λησμοσύνη. Θασου αποστείλω και εγώ «βιογραφική και ηθογραφι-κή αφήγηση» για το «Ταχυδρομείο Καταρρακτινών»,κατά την φράση του αειμνήστου καθηγητού μαςΧΡΗΣΤΟΥ ΜΠΟΝΙΑΚΟΥ, που οδοιπορούσαμε καθημε-ρινά και επί χρόνια για να μάθουμε «ΓΡΑΜΜΑΤΑ»όπως μας προέτρεπαν οι γονείς μας, γιατί αλλιώς

θα μας έτρωγε η «κοπάνα» δηλαδή το πιλοφόριτων μαστόρων, όπως χαρακτηριστικά διατύπωναντην απειλή τους.Μόνο να αναλογισθεί κανείς πόσοι από εμάς τα

δύσκολα εκείνα χρόνια θα μπορούσαμε να σπου-δάσουμε στα Γυμνάσια Αρτας και Ιωαννίνων εκτιμάακόμη περισσότερο την προσφορά και το παιδαγω-γικό έργο του Γυμνασίου Αγνάντων στα παιδιά τηςευρύτερης περιοχής των Τζουμέρκων, ιδίως κάτωαπό τις δύσκολες και αντίξοες συνθήκες της τότεεποχής για καθηγητές και μαθητές.Ως Καταρρακτινός και Τζουμερκιώτης ευχαριστώ

τον φίλο μου ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΠΑΚΙΤΣΟ, δόκιμο αρθρο-γράφο - συγγραφέα, ο οποίος στην επιτυχημένηστήλη του ασχολήθηκε και έγραψε σχετικά με τηνΙεροσυλία, που έγινε τον Νοέμβριο 2007, στην ΙεράΜονή Αγίας Αικατερίνης Καταρράκτη, η βδελυρό-τητα της οποίας συγκλόνισε όχι μόνο το χωριό μαςαλλά και την ευρύτερη περιοχή των Τζουμέρκων.Ενα ιερό χώρο που τον σεβάστηκαν αλλόθρησκοι

και διασώθηκε από τον κατακτητή, τον βεβήλωσανιερόσυλοι, αφαιρώντας τις τρεις (3) υπάρχουσεςαργυρές ασημοκέντητες λειψανοθήκες ανεκτιμή-του θρησκευτικής και αρχαιολογικής αξίας. Καθ’ ό-σον δύο (2) εξ αυτών φιλοτεχνήθηκαν από Καλα-ρρυτινούς αργυροχρυσοχόους - μεταλλοτεχνίτεςΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΒΑΣΣΗ - ΒΟΥΛΓΑΡΗ (πρόγονοι τωνσημερινών διασήμων κοσμηματοπωλών BYLGARI -Ιταλίας) και η μία είχε δωρηθεί από την Ι. ΜονήΑγίας Αικατερίνης του όρους Σινά.Εύστοχα ο Χρήστος μέσα από τη θυμόσοφη λαϊ-

κή παροιμία, επισημαίνει και ένα δίκαιο αίτημα γιαεπάνδρωση της Ιεράς Μονής και εγκαταβίωση Μο-ναχού.Ελπίζουμε και προσευχόμαστε ότι ο υπάρχων

«δίκης οφθαλμός ος τα πανθ' ορά» θα παράσχει,οδόν επιστροφής των ιερών κειμηλίων στον τόποπροσευχής και λατρείας των.Διαβάζοντας επίσης τη στήλη του φίλου μου ΧΑ-

ΡΗ ΖΑΧΟΥ, συσπουδαστού της γυναίκας μου στηΖωσιμαία Ιωαννίνων αρθρογράφου - συγγραφέα,που πήγε στην Τράπεζα με την ομπρέλα του (ανκαι καλοκαίρι) θυμήθηκα ότι όλοι σχεδόν οι δάσκα-λοι την εποχή εκείνη (έτος 1956...) όταν κατέβαι-ναν στην Αρτα για συνέδριο, μετά το τέλος των

μαθημάτων (Ιούνιος) κρατούσαν ομπρέλα χωρίς ναέχω μάθει το λόγο. Ο Χάρις ίσως μου λύσει τηναπορία. Η αναφορά όμως αυτή μου δίνει και τηνευκαιρία να ανάψω κι’ εγώ νοερά ένα κερί –μετούτο το γράμμα– στη μνήμη του αείμνηστουμπάρμπα - Στάθη «Μανουσάκια» γιατί μας γλύτωσεαπό πολλές «πούντες» (κρυολογήματα) ιδίως εμάςτους Καταρρακτινούς με την τέχνη του αλλά καιτην προθυμία του να επισκευάζει τις σπασμένες«από του Βορριά τα κύματα ομπρέλες μας». Στοοδοιπορικό του «Ταχυδρομείου Καταρράκτη» θα πε-ριγράψω πως ο καλωσυνάτος και χωρατατζής «Μα-νουσάκιας» με επιδεξιότητα αρθροπλαστικού μαςπαρέδιδε έτοιμες για νέες «μάχες» τις διαλυμένεςομπρέλες μας με ανταμοιβή «ένα ούζο όταν θαερχόταν στο χωριό μας».Όταν μάλιστα ερχόταν στα πανηγύρια της Αγίας

Αικατερίνης ή των Αποστόλων μαζί με τον ΛουκάΤζιόκα και την κομπανία τους παίζανε για μας ταΓυμνασιόπαιδα και ένα τραγούδι παραπάνω με τοδεκάρικο (10 δρχ.) ή κρατούσαν λίγο παραπάνω τα«κεντήματα» για καμμιά χορευτική φιγούρα.Μάλιστα εδώ θα αναφέρω ότι το «Μανουσάκιας»

–όπως μου είπε ο επί χρόνια αχώριστος φίλος τουκλαρινίστας Λουκάς Τζιόλας– το έβγαλαν γιατί οΣτάθης Ζάχος έφερε από το Αγρίνιο το τραγούδι«Μανουσάκια» που είχε μεγάλη πέραση στα πανη-γύρια και έχει ακόμη τη θέση του στην παραδοσια-κή μας μουσική.Επίσης ο Χρήστος Κατσούδας σε μια συζήτησή

μας για τους γάμους και τα πανηγύρια εκείνα ταχρόνια μου είπε χαρακτηριστικά: «Οταν ο Στάθηςέπαιζε με το βιολί του και τραγουδούσε στους γά-μους το τραγούδι του αποχωρισμού της νύφης «Α-φήνω γειά στη μάννα μου»...ήταν τόση η συγκίνη-ση που δάκρυζαν πολλοί γιατί ο Μανουσάκιας είχεμοναδικό τρόπο και μελωδία όταν το τραγουδούσε.Σε τόπο αναψύξεως να αναπαύεται η ψυχή σου

μπάρμπα Στάθη και σε ευχαριστούμε για τις χαρέςπου μας χάρισες. Τώρα πια σπανίζουν οι γάμοι σταχωριά μας, αλλά τα γλέντια και τα πανηγύρια έ-χουν χάσει το πηγαίο κέφι και το χρώμα τους, ίσωςαπό τα γεμάτα πορτοφόλια αλλά τις άδειες καρ-διές...Τελειώνοντας σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία

και ελπίζω να μην κούρασε η επιστολή μου αλλάεπιθυμούσα να παραθέσω μερικές σκέψεις και ανα-μνήσεις από τα Γυμνασιακά βιώματα γιατί ένα μέ-ρος της ζωής μας περιπλανιέται ακόμα σε αυτά ταμέρη αναπολώντας ευχάριστες και δυσάρεστεςστιγμές όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή.

Με εκτίμησηΝαπολέων ΚατσούληςΥποστράτηγος ΕΛ-ΑΣ ε.α.

Τάξη 1956–1962

ΕΕΕΕΕκείνη τη Σχολική χρονιά (1998-99) oι Σύλλογοι με υποδέχονταν ως πολύ γνωστήπλέον.

– Τώρα που διαβάσαμε το «Δρόμο τωνΣχολείων» νιώθουμε σαν να σας γνωρί-ζουμε από πάντα! μου έλεγαν.Δέκα με έντεκα, έντεκα με δώδεκα –

στην ώρα του μαθήματος– μιλούσα κι ε-γώ περισσότερο μ' αυτούς που είχαν κε-νό στο πρόγραμμα τους και κάθοντανστο Γραφείο. Καθόμασταν δίπλα-δίπλακαι λέγαμε διάφορα. Άλλοι πιο πέρα διόρ-θωναν Εκθέσεις ή πρόχειρα διαγωνίσμα-τα...Τον Μάιο 1997 στο Σχολείο Α., μια Κα-

θηγήτρια μικροκαμωμένη, με φωτεινόμουτράκι, σοβαρή, γύρω στα 35, κάθησεδίπλα μου... Σχολίασε τα βιβλία μου, με ρώτησεδιάφορα.

– Βρίσκομαι σε άσχημη φάση! μου είπε πολύ-πολΰ σιγά. Έχω δυο αγοράκια εφτά και έντεκαχρονών, και παίρνω διαζύγιο.Μου είπε κι άλλα, διάφορα, πάνω σ’ αυτό το βά-

σανο. Εγώ τι να της έλεγα...– Κρίμα! είπα. Χαλεπόν εστί το συζήν... Δύσκο-

λη η συμβίωση...Ήταν χλωμή, αδύνατη, κουρασμένη, άκεφη.

* * *Άνοιξη 1999, κι εγώ στο ίδιο Σχολείο με την «Ε-

λιά» και μερικά απ’ τα προηγούμενα βιβλία μου.Πάλι κοντά μου η κυρία Ρ. Τώρα όμως έλαμπε.– Πώς είσαι; τη ρωτώ.– Πολύ καλά! εκείνη με χαμηλή φωνή, να μην α-

κούγεται από τους συναδέλφους που πήγαιναν,έρχονταν, κουβέντιαζαν κ.τ.λ. Την κοίταζα...

– Μου συνέβη κάτι απίθανο, τρελό! όλο χαρά αυ-τή, ψιθυριστά σχεδόν.

– Τί έγινε; εγώ.– Σάς είχα πει πρόπερσι για το διαζύγιο. Μια μέ-

ρα: Είχε ορισθεί συνάντηση με το Δικηγόρο, η υ-πόθεση έφτανε στο τέλος της... Έρχεται ο άντραςμου στο σπίτι –τα παιδιά Σχολείο– ήμασταν χώρια

ένα χρόνο... «Να έχουμε και τα τάδε χαρτιά μαζίμας!» μου είπε. «Κάπου εδώ τα έχω...» Σοβαροί, α-μίλητοι και οι δυο... Παίρνω ό,τι χρειαζόταν, παίρ-νω τα κλειδιά, τραβάω την πόρτα, αυτός καλεί το

ασανσέρ, τέταρτος όροφος. Γρου-γρου-γρου... Μπάπ! Σκοτάδι, κόπηκε το ρεύμα!

– Και μετά;– Κινητά τηλέφωνα τότε δεν είχαμε.

Και στη μικρή πολυκατοικία μας –εφτάδιαμερίσματα– έλειπαν όλοι στις δου-λειές τους. Φωνάξαμε, χτυπήσαμε... Κα-νένας! Ακουμπήσαμε στα τοιχώματα,σκυμμένα τα κεφάλια, τα μάτια χαμηλά...Ευτυχώς, η καμπίνα κάπου ανάμεσα, καιέτσι έμπαινε λίγο φως από το κρύσταλ-λο... Ύστερα από μισή ώρα, κόντευα ναπέσω κάτω.

«Και τώρα, τι κάνουμε;»«Θα περιμένουμε...» σε μεγάλη αμηχανία και οι

δυο... Περνάει άλλη μισή ώρα, έκλεισα τα μάτια, α-κούμπησα το κεφάλι πίσω, έγειρα στο πλάι, τα χέ-ρια σταυρωμένα... ... Μπαμ! ένα φιλί στο λαιμό,δυο μπράτσα μ' αγκαλιάζουν μ’ όλη τους τη δύνα-μη.

«Είσαι τόσο γλυκειά... Γέννησες τα παιδιά μου...Ήμασταν μαζί δέκα χρόνια... Ορκίζομαι, δεν θα σεξαναπικράνω, συγχώρεσέ με για το κακό μουφέρσιμο... Είδα τί σημαίνει να ζω μακριά απ’ ταπαιδιά μου κι από σένα, τί έχανα... Εσύ είσαι ημοίρα μου! Δεν θα χωρίσουμε ποτέ!» ... Και απότότε είναι τόσο στοργικός, που όλα τα άσχημα ξε-χάστηκαν. Και, πάνω απ’ όλα, συνήλθαν και ταπαιδιά, που η δυστυχία τους ήταν για μένα το κύ-ριο, το μεγάλο βάσανο...Κι εγώ την κοίταζα άναυδη.– Πρώτη φορά, της λέω, ακούω τέτοια περίπτω-

ση! Και η διακοπή του ρεύματος;– Ευτυχώς, κράτησε πολύ. Κράτησε δυο ώρες!– Αχ, Θεέ μου! είπα. Τι ιστορία είν’ αυτή;– Από τότε, λέει, καμμιά φορά τα βράδυα καθό-

μαστε στον καναπέ αγκαλιασμένοι, σβήνω για λί-γο τα φώτα... Κι ανάβω κεράκι στη ΔΕΗ!

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΣ

Ας ανάβουμε κι ένα κερί στη ΔΕΗ!Ας ανάβουμε κι ένα κερί στη ΔΕΗ!Ας ανάβουμε κι ένα κερί στη ΔΕΗ!Ας ανάβουμε κι ένα κερί στη ΔΕΗ!Ας ανάβουμε κι ένα κερί στη ΔΕΗ!

Γράφει ηΑγγελική Ζολώτα

Καθηγήτρια φιλόλογος

ΤΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΜΑΣΣφάλματα κάνουμε πολλά,και μεγάλα και μικρά,στη ζωή κάθε φορά,θελημένα ή αθέλητα.

Σφάλματα από μικρά,στα χρόνια μας τα παιδικά,σφάλματα στην εφηβεία,που μας φέρνουν δυστυχία.

Σφάλματα στο επάγγελμα,για το όποιο κατάντημα,στην παντρειά και τα παιδιά,και στην οικογένεια.

Σφάλματα στα οικονομικά,που δεν πηγαίνουνε καλά,για να μας φτάνουν τα λεφτά.

Σφάλματα στη συμπεριφορά,με τους ανθρώπους γενικά,υγεία και διατροφή,στο δρόμο και στην κίνηση.

Από τα σφάλματα αυτά,άλλα διορθώνονται,και άλλα, δεν διορθώνονται,με τη ζωή πληρώνονται.

Ο ποιητήςΙερεύς Νικ. Ε. Μήτσος

7ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣIανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 2008

ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣΑΓΝΑΝΤΙΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝΑΓΝΑΝΤΙΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝΑΓΝΑΝΤΙΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝΑΓΝΑΝΤΙΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝΑΓΝΑΝΤΙΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ1. Η Αδελφότητα Αγναντιτών Ιωαννίνων πραγματοποί-

ησε τις γιορτινές εκδηλώσεις της (κοπή πίτας-αποκριάτι-κος χορός) με μεγάλη συμμετοχή των χωριανών και φί-λων και τους ευχαριστούμε όλους θερμά. Τους περιμέ-νουμε όλους και στις υπόλοιπες εκδηλώσεις της Αδελφό-τητος.

2. Ο επόμενος στόχος της Αδελφότητος είναι η διοργά-νωση της 6ήμερης εκδρομής στην Κωνσταντινούποληπου θα πραγματοποιηθεί από 30 Μαΐου (ημέρα αναχώ-ρησης) μέχρι 4 Ιουνίου (ημέρα επιστροφής) στα Ιωάννι-να.Όσοι επιθυμούν να συμμετέχουν στην εκδρομή θα

πρέπει να το δηλώσουν το αργότερο τη Δευτέρα 5 Μαΐου.Το χρηματικό ποσό ανά άτομο ανέρχεται στα 300 Ευρώ,από τα οποία τα 150 Ευρώ θα πρέπει να καταβληθούνέως τις 5 Μαΐου (έναντι προκαταβολής) και το υπόλοιποχρηματικό ποσό των 150 Ευρώ έως τις 20 Μαΐου. Οισυμμετέχοντες πρέπει να διαθέτουν καινούριες ταυτότητεςή διαβατήριο νέου τύπου.Για περισσότερες πληροφορίες και αναλυτικό πρόγραμ-

μα θα πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να επικοινωνούν με τονπρόεδρο της Αδελφότητος στα παρακάτω τηλέφωνα:τηλ.: 26510 41881κιν.: 6979817921ή την Αντιπρόεδρο κ. Βούλα Καπέλη-Γεωργονίκου στοτηλ.: 26510 32488

Από το Δ.Σ. της Αδελφότητας

Εύκολα δύνονται οι θεοί πουκατοικούν στα ουράνια να τονυψώσουν το θνητό και να τονταπεινώσουν, (Ομήρου Οδύσ-σεια). Εγώ ήμουν που σας έκα-να το νταή και τον καμπόσο καισας έλεγα πως ν’ αντιμετωπίσε-τε την επερχόμενη πετρελαϊκήκρίση. Πριν λίγες μέρες ήταν...

– Με τιμώρησε ο θεούλης καιήρθα κατάφατσα με την κατά-σταση που έχουμε ν’ αντιμετω-πίσουμε αν...αν βγουν αληθινάόσα λέγονται. Να σας εξηγήσω,γιατί ίσως σας μπέρδεψα. Απ’λέτε παιδάκια μ’ προχτές χρο-νιάρα μέρα –ήταν η γιορτή τ’ ά-ντρα τς ζωής μ’– και σαν παρα-δοσιακή μάνα απ’ κατάντ’σα εί-πα στα παιδιά μου να ‘ρθουν ναφάμε όλοι μαζί για τ’ χαρά τ’ πα-τέρα τ’ς.

– Πήρα τη συγκατάθεσή τουςκαι πανευτυχής από το προη-γούμενο βράδι έβαλα και χού-χλαξα την παλιοπράτ’να (τιμ’φταίει η καψαρή). Άντε λέωθα σκουθώ πουρνό - πουρνότην Κυριακή θα πετάξω το πα-γωμένο ξύγκ’ θα πάρω το τιψί,θ’ ανοίξω φύλλο κι έτοιμη ηκριασόπ’ τα. Ν’ κουκυρίσιες δ’λειές!! Υστερα θα πιάκω ναφκιάκω τα γιαπράκια, αφού βέ-βαια ‘τοιμάσω τον κιμά και ζε-ματίσω το κομπρολάχανο. Εγώη μαύρη τά ‘χα βάλει όλα σε μιασειρά, αμ δε...

– Ξημέρωσε ο θεός τ’ μέρατ’,είδα απ’ χάραξε κι είπα να σκου-θώ να πιάκου τ’ δ’λειά μ’. Αμ τι‘ταν τούτο πόπαθα; τι σικλέτ’απ’ πήρα γυναίκα τς ηλικίας μ’;Καλά μ’ γίνκι...Δε χρειάζονταινταηλίκια...Καλά έλεγαν οι πα-λιοί «καλό ξημέρωμα...Καλόνύχτωμα».Όλη την προηγούμενη νύχτα

έβρεχε κι έριχνε κάτι μπουμπου-ναριές και δεν ανησύχησα πουείδα τη λάμπα νυχτός σβησμένη.Άντε είπα κατ’ έπαθε η γραμμήκαι θα τ’ σιάξουν, τώρα, όπ’ μά-ναι θάρθει το ρεύμα. Αμ’πως!...σιγά μην ήρθε. Κυριακήχρονιάρα μέρα θάβγαινε η ΔΕΗνα τρέχει για το ρεύμα το θ’κόμας.

– Αδερφάκια μ’ όσο πέρναγεη ώρα και φως δεν έγλεπα μ’ έ-πιακε κακιά ταραχή. Τσακίστη-κα να τοιμάσω τα γιαπράκια καινα σκιάζουμαι ν’ ανοιγοκλείνωτο ψυγείο (μην πέσει η ψύξη).Έφαγα και μια χαψιά να πάρωτα χαπάκια μ’ κι ήταν ώρα για έ-ναν έρμο καφούλη απ’ λέγαμεκάποτε. Τώρα τι κάνουμε; Το η-λεκτρικό μάτι του καφέ μού-γνεφε θλιμμένα και ειρωνικά...«Εδώ είμαι κυρά αλλά τι να σ’κάνω! Στον πάγκο της κουζίναςήταν ακουμπισμένο ένα σού-περ μοντέρνο γκαζάκι. Αυτό τοεργαλείο το τρέμω σα σάϊτάνμε κείνο το κουμπί που δίνειαυτόματα φωτιά. Είχα εμπιστο-σύνη στο παλιό πετρογκάζ,σπαθί μου ξηγήθηκε τόσα χρό-νια. Τώρα χτυπάω το κεφάλιμου, γιατί ξέκαναν τόσα συ-μπράγκαλα που με συντρό-φευαν και με ξεντρόπιαζανπολλές φορές, κι ας υπήρχαν οιηλεκτρικές συσκευές.

– Έκατσα να πιώ τον καφού-λη μ’ και να περιμένω, αλλά δεμ’ μπιάνονταν. Άρχισα να κρυώ-νω και τότε μ’ έπιακε πανικός.Μωρέ τί ‘ναι τούτο...είναι η αρ-χή του τέλους μας, συλλογί-στηκα. Κάπως έτσι θάρθει τοτέλος του ανθρώπου. Πρέπει ν’αντιδράσουμε πριν να είναι αρ-γά, να συσπειρωθούμε όλοι μα-ζί, να βρούμε τρόπο να επιβιώ-

σουμε, να μη γονατίσουμε.–Μαυροπίνοντας τον καφέ,

κοιτάζοντας απέναντι τις χιονι-σμένες βουνοκορφές... κρυώ-νοντας και καρτερώντας το

φως, άρχισα να σκυλοβρίζω τονεαυτό μου. «Μουρή ζουρλή εσύδεν είσαι που μας έδινες οδηγί-ες τι να κάνουμε και πως να μησκιάζουμιστι με τις φοβερές γιατην πετρελαϊκή κρίση του κια-ρατά;» Φασκέλωνα τον εαυτόμου που ξέκανα το πετρογκάζκαι το πήγα στο χωριό. Τον τόπομούπιανε; Τόσα τζάβαλα άλλαπως χωριούνται; Θα τσακιστώνα το φέρω πίσω και θα πάρωκαι μια γεμάτη φιάλη να την έ-χω για ρεζέρβα. Θα φέρω καικαμιά τέντζερη και το τιψί καιτην πυρωστιά...προπαντός τηνπυρωστιά. Θα κονομήσω καικάνα μαγκάλι πρόχειρο. Δε γί-νεται να βάλω σομπούλα στοδιαμέρισμα, από που να βγάλωτις σωλήνες... Δεν πειράζει μιαχαρά ζεστούλα κάνουν και τακάρνα. Όσο για μπουρί! αρκείμια σκυλοκονσέρβα ανοιχτή κιαπ’ τ’ς δυό μεριές και να έναμπορί ξουτκό!

– Κοίταζα τον ακάλυπτο χώροτης πολυκατοικίας για να βρωμια άκρη, μια γωνιά, που ναμπορώ να στήσω το παλιό μα-γειριό. Να μπορώ ν’ ανάψω φω-τιά, να βάλω την πυρωστιά καιτη χαλκοματένια κακάβα και ναζεστάνω νερό για πλύση. Μπάκακό χρόνο νάχω. Που πέταξατο τσίγκινο σκαφίδι...που να χα-λέψω να το βρω για τη μπουγά-δα. Να ρωτήσω αν υπάρχει κά-νας τενεχτσής ακόμα, να πα-ραγγείλω ένα για καλό και γιακακό, θα χρειαστεί. Να φέρω κι’έναν τσίγκο μεγάλο, για νασκεπάσω το πάνω μέρος τουμαγειριού όπου θα ψένω και θαμαγειρεύω με τα χαλκοματένιααγγειά...όπως τούχει η μανούλαμ’ στο χωριό. Θα τ’ φκιάκω μο-ναχή μ’ τ’ γωνιά και θα την κάψωκιόλας, γιατί είναι απαραίτητοτο αρχικό κάψιμο.

– Φτου παναθεμάμε για πότε

καρτέραγα νάμαι έτοιμη. Οι άν-θρωποι τόλεγαν και το ματάλε-γαν ότι είμαστε στο έλεος τουμαύρου χρυσού. Δε σχωρνάωτον εαυτό μου...κι ας ήμαν όλοσυμβουλές και υποδείξεις γιατους άλλους. Καιρό τώρα έχωαγορασμένο το φωτιστικό πι-τρέλιο και τ’ λάμπα και δεν γίνκααιτία να τη γιομόσω και να τ’γκάνου χαζίρ για ώρα ανάγκης.Άντε μην έρθει η νύχτα και δενέχουμε φέξη. Για να ρωτήσω καιτο γιόμ’ τι νεώτερα έχει από τομέτωπο διακοπής ρεύματος. Τιείπαν οι ειδήσεις...ποιές ειδή-σεις μωρή ξεκουτιασμέν’; Ορ-μάω στο ραδιόφωνο...το ανοί-γω, το πασπατεύω, τίποτα ούτεφωνή ούτε ακρόαση. Αχ το άτι-μο θέλει μπαταρίες και δεν έ-χω...αύριο κιόλας πρέπει νασμαζώξω κι απ’ αυτές για να μα-θαίνω τα νέα. Το ασύρματο τη-λέφωνο είναι βουβό...για κοίτατο κατεργάρικο...τάχα είναι ό,τιπιο τέλειο, κι αυτό εξαρτιέταιαπό το ρεύμα.

– Μια παράξενη ησυχία απλώ-νεται και μέσα και έξω από τοσπίτι. Τρέχω στην τηλεόρα-ση...Το χαζοκούτι μωρέ, ο τρί-τος άνθρωπος, η TV δε βγάζει ά-χνα...ένα το κρατούμενο. Τοψυγείο δε δουλεύει...δύο τακρατούμενα. Το καλοριφέρ δεμουγκρίζει κάθε τρεις και λί-γο...Τρία τα κρατούμενα και πά-ει λέγοντας.

– Η ώρα πήγε δέκα και τορεύμα πουθενά να φανεί. Νατηλεφωνήσω στους αρμόδιουςκαι να τους ρωτήσω...με τί τη-λέφωνο; Πάνω στην απελπισίαμου έκανα και μια σκέψη πως ί-σως ο δήμαρχος χρωστάει στηΔΕΗ, και γι’ αυτό η «κυρία» μαςέκοψε το ρεύμα.Α! σιχτίρ και συ κ. δήμαρχε, δε

θα πληρώνουμε εμείς τα θ’ κά-σας τα μπαντακτσ’λίκια. Κατά τομεσημέρι «είδομεν το φως το α-ληθινόν». Το ρεύμα ήρθε. Ευτυ-χώς που είχα βρασμένη την πα-λιοπράτ’ να. Εριξα γρήγορα λί-γο κριθαράκι και ντοματούλακαι πονιάσαμαν μια χαψιά (θέμ’σ’χώραμε). Πάει περίπατο ηκριασόπ’τα και τα γιαπράκια.Για την επόμενη διακοπή ρεύ-ματος πρέπει σίγουρα να χαζι-ρευτώ. Άντε τώρα πολλά σαςχάλ’σα και πρέπει να σκολνάω.Γειά σας.Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Τι ‘χνερ απ’ έπαθα χρονιάρα μέρα,Τι ‘χνερ απ’ έπαθα χρονιάρα μέρα,Τι ‘χνερ απ’ έπαθα χρονιάρα μέρα,Τι ‘χνερ απ’ έπαθα χρονιάρα μέρα,Τι ‘χνερ απ’ έπαθα χρονιάρα μέρα,γυναίκα τ’ς ηλικίας μ’γυναίκα τ’ς ηλικίας μ’γυναίκα τ’ς ηλικίας μ’γυναίκα τ’ς ηλικίας μ’γυναίκα τ’ς ηλικίας μ’

Γράφει η ΣπυριδούλαΚοντογιάννη

Φιλόλογος - καθηγήτρια

Μαθήτρια του ΓυμνασίουΑγνάντων τη δεκαετία

του 1960

Δυό είναι οι θεϊκές στιγμές, στου βίου μας τη δίνη: Η μιά μας δίνει φως ζωής, κι η άλλη μας το σβήνει…

*** Οι άφθονες ανάμεσα , μαύρες, λευκές και γκρίζες, δεν έρχονται απ’ το πουθενά .

σ’ εμάς έχουν τις ρίζες!…

*** Μέσα μας πάνε κι έρχονται, φρουμάζουν, αγριεύουν, και χαρωπά, εδώ και πού, μόνο οι λευκές χορεύουν!…

*** Αλλά κι αυτές oι χαρωπές, όταν χοροπηδάνε, τσιγκλούνε τις αντίζηλες, και ορμάνε να μας φάνε…

*** Χώνουν στους κουφιοκέφα-λους, φθόνους, μίση, κακίες, τους σαβουρώνουν το κενό, και κάνουν…, “θού…”,βλακείες!…

Χρ. Αρ. Παπακίτσος

Σ τ ι γ μ έ ς …

Τα ίδια και χειρότερακαι η ζωή αλλάζει,Σ’ αυτόν τον ψεύτικοντουνιάΤο ψέμα οργιάζει.

Πήραμε τον κατήφοροΠοιός ξέρει που θα βγούμε,Το μόνο σίγουρο λοιπόνΕίναι πως θα πνιγούμε.

Ετσι πως καταντήσαμεΧωρίς τα ιδανικά μας,Να χτίζουμε με ψέμματαΥπεύθυνοι κι από πλευράςμας.

Ποιός για τον άλλονοιάζεταιΣ’ αυτή εδώ την πλάση,Κι’ αυτός που ονειρεύεταιΜάλλον το έχει χάσει.

Τρέχουμε σαν τα πρόβαταΧωρίς μυαλό και γνώση,Να βγάζουμε πολιτικόΓια να μας μαστιγώσει.

Λίγος πια είναι ο καιρόςΝα φτάσουμε στον πάτο,Θα τρώμε όλοι όπως παλιάΓύρω από ένα πιάτο.

Κλαίνε οι γέροι οι γριέςΠου δεν μπορούν να ζήσουν,Παρακαλάνε το θεόΤα μάτια τους να κλείσουν.

Κάποτε ζούσανε πολλοίΓέροι και νέοι αντάμα,Τώρα οι γέροι βρίσκονταιΜονάχοι με το κλάμα.

Σπαράζουν στα ιδρύματαΦωνάζουν απ’ τον πόνο,Που έσπειρε η μοναξιάΑυτοί το ξέρουν μόνο.

Γυρίζουνε τα μάτια τουςΆνθρωποι να μη δούνε,Εκεί που φτάσανε λοιπόνΜη ξαναπροδοθούνε.

Φτάσαμε στο απροχώρητοΔεν έχει παραπέρα,Να αλλάξει κάτι κάποτεΝα δούμε άσπρη μέρα.

Μόνο σε τούτο το χορόΝα μπούμε όλοι παρέα,Και να βροντοφωνάξουμεΌλοι μαζί «ΑΕΡΑ».

Η Κατάντια

Γράφει ηΑριστέα Γιαννούλα

Πρέντζα

Οφείλουμε να ευχαριστήσου-με όλα τα παιδιά που συμμετεί-χαν με τον ένα ή τον άλλο τρό-πο στη διοργάνωση των εκδη-λώσεων. Η νεολαία πάνταμπροστά, εκεί τη θέλουμε έτοι-μη σε λίγο να αναλάβει στο χω-ριό μας όλους τους ρόλους, τοαξίζει. Και εμείς παραπίσω νακαμαρώνουμε και όπου μπο-ρούμε να της συμπαραστεκό-μαστε. Σημειώσουμε ιδιαίτεραότι ο κ. Κώστας Μαυροπάνοςμε πολύ τρέξιμο αλλά και με δι-κά του έξοδα "έστησε" την πα-ράσταση με το γαϊτανάκι. Επί-σης ευχαριστούμε την Αδελφό-τητα των Αθηνών που με δικήτης πρωτοβουλία ενίσχυσε οι-κονομικά τις εκδηλώσεις.Με την ευκαιρία πρέπει να α-

ναφερθούμε στο βασικό ρόλοπου έχουν οι καταστηματάρχες

ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟτου χωριού μας στη διοργάνω-ση τέτοιων εκδηλώσεων. Οιεκδηλώσεις του Συλλόγου δενείναι συχνές ούτε πολυπλη-θείς, επομένως δεν μπορούννα είναι οικονομικά αποδοτικέςούτε για το Σύλλογο και πολύπερισσότερο για τα καταστήμα-τα που έχουν και έξοδα. Χωρίςτη δική τους βοήθεια, τη δικήτους προσωπική δουλειά, τηδιάθεση των καταστημάτωντους και τη θέλησή τους να βο-ηθήσουν το Σύλλογο, που ση-μαίνει κατ’ επέκταση τους χω-ριανούς μας, εμείς δε μπορού-με να κάνουμε τίποτε. Σ’ αυ-τούς βασιζόμαστε και τους ζη-τάμε την κατανόηση. Με ικανο-ποίηση διαπιστώνουμε ότι είναιόλοι πρόθυμοι να συνεισφέ-ρουν και γι’ αυτό τους ευχαρι-στούμε.Και του χρόνου καλύτερα.

Το Δ.Σ.

(Συνέχεια από τη σελίδα 1)

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΗΣΔικηγόρος

Ν. ΖΕΡΒΑ 2 - 3ος όροφος - Γραφ. 19 - Ιωάννινα - 45332Τηλ. Γραφείο 26510-76827, Fax: 26510-76653

Kιν.: 697-4364003

8 ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣ Iανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 2008

Στο φύλλο 160 και στην σελίδα 6 της εφημερί-δας Αγναντα διάβασα τα σχόλια του Προέδρουτης Αδελφότητας Ιωαννιτών για την Λαϊκή βρα-διά που διοργανώθηκε το καλοκαίρι. Ενώ ο κό-σμος εξυπηρετήθηκε και γλέντησε βρήκε το με-λανό σημείο “πίτσα”.Ενημερώνω τον κύριο Πρόεδρο ότι ο ρόλοςτου είναι η δραστηριοποίηση της Αδελφότηταςκαι όχι να κάνει κριτική στα Καταστήματα.Σας θυμίζω ότι πριν δέκα πέντε χρόνια που τοχωριό είχε κόσμο δεν είχε καταστήματα ενώτώρα που έχει όλων των ειδών καταστήματα καιξενώνα δεν έχει κόσμο αλλά έχουμε τους κρι-τές.Ευτυχώς που οι ξένοι που περνάνε από τοχωριό φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσειςφιλοξενίας και εξυπηρέτησης. Οσο για το συ-γκεκριμένο κατάστημα οι πελάτες του το αυτο-διαφημίζουν σε όλα τα έντυπα (Καθημερινή, Βή-μα, Ελευθεροτυπία, Νέα και το περιοδικό τουΜαμαλάκη).Θυμίζω στον κύριο Πρόεδρο ότι παλαιότερακαταστηματάρχες από το χωριό είχαν φέρει ταμεγαλύτερα ονόματα της Δημοτικής Μουσικήςκαι είχαν ακούσει την κριτική σας. Γι’ αυτό κύ-ριε Πρόεδρε την πολιτιστική κληρονομιά που θααφήσετε στο χωριό μας και στους νέους είναιμια ψευτολαϊκή βραδιά πότε με εισιτήριο καιπότε χωρίς.Γιατί κύριε Πρόεδρε (αιμοδοσίες - θέατρα καιάλλες εκδηλώσεις) που γινόταν στο παρελθόν

Επιστολή προς τον Πρόεδροτης Αδελφότητος Αγναντιτών ΑθηνώνΓια αποκατάσταση της αλήθειας στα όσα έχουν γραφεί

στο υπ’ αριθ. 160 φύλλο της εφημερίδας τα ΑΓΝΑΝΤΑ στησελίδα 16, έχω να δηλώσω τα εξής: Τον Αύγουστο του 2007σε μία συνάντηση προσωπική με τον κ. Χρήστο Τούμπουροτον ρώτησα που πηγαίνει και μου απάντησε ότι πηγαίνει ναδώσει ένα βιβλίο σε κάποιον συγχωριανό μας. Τότε εγώχαριτολογώντας και πάντα αστειευόμενος (διότι πολλέςφορές κάνουμε αστεία μεταξύ μας) του είπα: Χρήστο βλέπωβρήκες δουλειά - βρήκες πετρέλαιο. Τίποτε περισσότερα -τίποτα λιγότερα.Δηλώνω κατηγορηματικά ότι ουδέποτε ανέφερα

χρηματοδότηση του ιδίου από τον Δήμο ΑΓΝΑΝΤΩΝ καιούτε άλλα ονόματα όπως κακώς εγράφησαν ανέφερα όπωςτον κ. Χρήστο Παπακίτσο, τον κ. Μιχάλη Χάρο και τον κ.Χαρίλαο Ζάχο. Μετά από δύο (2) ημέρες με συνάντησε ο κ.Χρήστος Τούμπουρος και μου είπε: Ξέρεις Γιώργο, αυτόπου είπες εγώ θα το γράψω στην εφημερίδα. Τότε τουαπάντησα. Βρε Χρήστο αξίζει τον κόπο γιαυτό το αστείο πουσου είπα να το γράψεις στην εφημερίδα; Τότε αυτός μουαπάντησε ότι εγώ θα το γράψω.Αυτά τα όσα ανέφερα ελέχθησαν σε προσωπικό επίπεδο

και δεν υπήρχε λόγος να γραφούν στην εφημερίδα καθ’ ότιη εφημερίδα τα ΑΓΝΑΝΤΑ δεν είναι πολιτική εφημερίδααλλά Αδελφότητος και σκοπό έχει να ενώνει και νασυμφυλιώνει τους συγχωριανούς μας και όχι να τον διχάζει.

Μετά τιμήςΓιώργος Χ. Πολύζος - Απόστρατος Αξιωμ/κός

Η ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣΌταν η άνοιξη λευτέρωσετις πεταλούδεςτότε εσύ αγκάλιασεςτη δική μου ψυχή.Ήλθες κοντά μου, χάμου στ’άγριο στρωσίδιφτιαγμένο από το φύλλο τηςιτιάς μεσ’ στα αρώματα τουμύρτου.

Θέλησες κάτι να μου πεις μα δεν επρόφτασεςτο φως του φεγγαριού που μας κοιτούσες από ψηλάσου ‘δινε άλλη αίσθηση εκείνη τη στιγμή,ώστε η καρδιά να μην αποζητά άλλη αγκαλιάγιατί τα ‘θελε όλα.

Εδώ κάτω απ’ το βλέμμα το ωχρό του φεγγαριούσε κοίταζα χαμένος, σκεπτόμουν τα μελλούμεναγοητευμένος απ’ τα εβένινα μαλλιά σουτο θεϊκό σου πρόσωπο που τ’ απογείωνανδύο μαύρες χάνδρες μάτια.

Ντυμένη απλά χωρίς χρυσά και αργυράπου δείχνουν έπαρσημε τα μαλλιά σου ανέμελα ριγμέναστους λευκούς σου ώμους.

Κι έλεγα μόνος μου ποιός θα ‘ναι άλλοςπου θα μπορέσει ν’ αρνηθεί τόση ομορφιάτόση λαχτάρα, τόση νοσταλγία.Από την ποιητική συλλογή του Τάσου Μπαλή,

Ποιήματα Αγάπης

Ο Λακ’Γκουρής –οΒασίλης ο Α-γόρος– συ-μ π λ ή ρ ω ν ετην παλιοπα-ρέα.

Στις σκα-νταλιές κο-ντά μας, στιςγούρνες μαζί,στις τσόπνεςσυμπαραστά-της, στις κε-ρασιές απα-ραίτητος.

Στην κατα-σκήνωση δενερχόταν, για-

τί είχε τον τρόπο του ο Δημ’ Αγόρος, αν και ήτανμεγάλη φαμίλια. Ο Γκουρής ήταν και προνομιού-χος είχε γάιδαρο. Πως λέμε αυτός έχει τζίπ 4Χ4, οΓκουρής είχε γάιδαρο για τους τέσσερις.

Ήταν σωστός κουβαλητής ο γάιδαρος του Λάκ’το χορτάρι που ‘τρωγε το ξεχρέωνε.

Φορτωμένος απ’ το Δέντρο Μέγα κουμαριά δεναγκομαχούσε ούτε τότε που κουβαλούσε τα καλα-μπόκια απ’ τη Γούλ’.

Πώς όμως ο Βασίλης έγινε Γκουρής;Άνοιξη, οι τσιρμιτζέλες στις δόξες τους. Κόψε,

κόψε το φλοιό και στρίψε, στρίψε, βάλε πάνω καιτο τσαμπνάκ’, γινόταν το γκουρί. Ηταν σωστός μά-στορας. Αν και προσπαθούσαμε, δεν τα καταφέρ-ναμε. Όταν δε μαστόρευε πάντα τραγουδούσε:

Μπούνα, μπούνα και τσαμπούναβγάλε το ζουμίσου,ώσπου να ‘ρθει η Πα-

σχαλιάμε τα κόκκινα τ’ αυγά.Έτσι ο Βασίλης έγινε

Γκουρής.Αυτό το παρατσούκλι

τον ακολουθεί ακόμα, ανκαι έφυγε πολύ νωρίς.

Στις καλοκαιρινές συ-ντροφιές μας ο Λάκ’Γκουρής είναι κοντάμας.

Φιλόμουσος ο Λάκης.Είχε εξοικονομήσει έναβιολί και φώναζε τονπατέρα μου στα ξεφλου-δίσματα να το κορτίσεικαι να τους διασκεδά-σεις, εκεί και ο Λάκης μετο γκουρίτου. Παρά-σταινε το Ζέρβα με τοκλαρίνο. Το έπαιζε καιόμορφος και έλεγε ότιμοιάζει του Βουτσά τουηθοποιού και όταν φωτογραφιζόταν έπαιρνε τηνανάλογη στάση.

Στη σχολή των Ευελπίδων, φωτογραφιζόταν πά-νω στ’ άλογα, αλλά ο γάιδαρος δε ξεχνιόταν, ούτετο πάθημά του.

Τι είχε γίνει; Είπαμε σκα-νταλιές. Απόγευμα έπρεπε ναμαζέψουν το γάιδαρο απ’ τηΓούλ’. Κουμπανία όλα ταΑγοράκια –είπαμε γάιδαροςγια τους τέσσερις– Αντρέας,

Φάνης, Χρήστοςκαι αρχηγός οΓκουρής, τον καβα-λίκευαν και γύριζανστο σπίτι. Να όμωςπου τους την είχαμεστήσει. Ρίξαμε στο γάιδαρο αλογόμυγεςκαι όπως έτρεχε ιπποδρομικά, ένα, ένατα παιδιά πέφτανε. Κλωτσώντας καιγκαρίζοντας έφτανε στο σπίτ’ και οι φω-νές των παιδιών αντηχούσαν στη ρεμα-τιά και οι ένοχοι χαιρόταν το γεγονόςαπ’ την Αγία Φανερωμένη. Ποιός ξέρειπόσες μέρες τον άφηνε νηστικό η ΚυράΔήμαινα. Τι έφταιγε το ζωντανό!

Θα μου πείτε, γιατί είχαμε καλό βαθμόστα Λατινικά;

Ο Γκουρής, στα μικροθελήματα δεξίχέρι της Κυρα Λένης του καθηγητή μαςτου Μπουνιάκου, πότισε με τσίπουρο τηγριά, μπήκε στο γραφείο πήρε τα θέματατα μοίρασε και όλη νύχτα, εμείς τα μά-θαμε απ’ έξω κι ανακατωτά. Την άλλημέρα ο Μπουνιάκος καυχιόταν στο κα-

φενείο πως και ο...Χαριλάκ’ς “έγραψε”.Το καλοκαίρι η Σόνια και η Χριστίνα, κόρες του

Λάκη μου είπαν:– Γράψε κάτι για το μπάρμπα!

– Γιατί, βρε κορίτσια με κάνετε να κλαίω!!!

Σοβαρά κι εύθυμα

Γράφει οΧάρις Ζάχος

Συντ/χος Δάσκαλος

Απόκριες έπρεπε να χορέψουμε.Ο Λάκης πάντα μπροστά και φυσικά

τον Ήλιο...

Ο Λάκης, στη Σχολή των Ευελπίδων.

Ο Λακ’ Γκουρής

ΜΗΝΑΣ Ε. ΙΑΤΡΙΔΗΣ - ΦυσίατροςM.D., P.T.

Aβέρωφ 34Α, Τ.Κ. 14232 ΠειραιάςΤηλ. Κέντρο: 210-2589060-4, 210-2589085

Fax: 210 2589068 • Κιν.: 6977 468911Ε-mail: anakamsi@otenet.gr

ΣΩΤΗΡΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣΌσο περνούν τα χρόνια,τόσο ποιο δύσκολα τυχαίνει να βρεθού-

νε στο χωριό ταυτόχρονα τα αδέλφια, ειδικά αν είναι 4 και δενείναι μέρες πανηγυριών. Ευτυχώςόμως τα 4 παιδιά του Σωτήρη Θα-νάση και της Χρυσάνθης βρέθηκανμαζί στις 22 Μαρτίου, πιστεύονταςότι θα πάνε για μια μικρή ανάπαυ-λα της καθημερινότητας της Αθή-νας.Υπολογίζοντας βέβαια και ότι θα

βοηθούσανε και τον πατέρα τουςστο αγαπημένο του αγρόκτημα (λί-γο με τα ζωντανά, λίγο με το ναφυτέψουνε καμία πατάτα….). Δενυπολογίζανε όμως ότι θα τον συ-νοδεύανε και λίγα μέτρα παραπέρα για το….τελευταίο του ταξίδι.Και όμως, έτσι ξαφνικά ο μπάρμπα Σωτήρης που έκλεισε τα 80

με λευκό βιβλιάριο υγείας, το άφησε για πάντα λευκό. Είναι σίγου-ρο ότι όλοι θα τον ζήλευαν για αυτό, όπως και θα τον ζήλευαν καιγια την απλοϊκή ζωή του, που καθημερινά για ώρες στο αγρόκτημα,έχοντας επικοινωνία με τα ζωντανά και τη φύση, όπου δίπλα τουςάφησε ευτυχισμένος την τελευταία του πνοή.Γιος του Θανάση Θανάση και της Κατερίνας παντρεύτηκε με

την Χρυσάνθη Ιωάννη Φίλου, και ευτύχησε να δει 4 παιδιά και 6εγγόνια.Θα σε θυμόμαστε για πάντα. Γ. Φίλος

έχουν αντικατασταθεί με μια λαϊκή βραδιά καιεκφωνήσεις λόγων από το μικρόφωνο.Οσο για το καγκελάρι και την παράδοση κάνε-τε κριτική αλλά δεν προσπαθήσατε ποτέ να τοοργανώσετε αν και οι καταστηματάρχες είχαντην καλή θέληση να σας βοηθήσουν.Κόφτε την κριτική για όλους και για όλα καιαφήστε μας να βγάζουμε το μεροκάματό μαςκαι να εξυπηρετούμε τον κόσμο που περνά απότο χωριό.

Μετά τιμήςΚώστας Κωστούλας

ΤΟ ΜΕΛΑΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝΤΟ ΜΕΛΑΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝΤΟ ΜΕΛΑΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝΤΟ ΜΕΛΑΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝΤΟ ΜΕΛΑΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΤΩΝΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΤΩΝΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΤΩΝΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΤΩΝΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ

9ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣIανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 2008

Αναμνηστικές φωτογραφίες της αείμνηστης χωριανής δασκάλας ΧρυσούλαςΧρυσούλαςΧρυσούλαςΧρυσούλαςΧρυσούλαςΜαυροπάνουΜαυροπάνουΜαυροπάνουΜαυροπάνουΜαυροπάνου από το Δημ. Σχολείο Αγνάντων που υπηρέτησε οκτώ (8) έτη.

Σχολική γιορτή στη λήξη του διδ. έτους. Απαγγελίαποιημάτων που τα δίδαξε η Χρυσούλα Μαυροπάνου.

Αναμνηστική φωτογραφία των δασκάλων και μαθητώντου Δ.Σχ. Αγνάντων που στη γιορτή της 25 Μαρτίου1971 παρουσίασαν τη θεατρική παράσταση “ΟιΤζαβελαίοι” τα σκηνικά της οποίας φιλοτέχνησε

η Χρυσούλα με τους μαθητές των σχολείων.

Αναμνηστική φωτογραφία από τα εγκαίνια τηςέκθεσης χειροτεχνικών εργασιών των μαθητών τουΔημ. Σχολείου Αγνάντων, που την οργάνωσε ηΧρυσούλα Μαυροπάνου με τη βοήθεια και των άλλωνδασκάλων.

Το Δημοτικόν Σχολείον Αγνάντων Β΄ Περ/ρείας Άρτηςαρδεύει τα νεοφυτευθέντα δενδρύλλια λεύκης, στηνπεριοχή Σάλτες Αγνάντων.Πήραν μέρος όλοι οι μαθητές του Σχολείου με τασκαλιστηράκια και τα κουβαδάκια τους.Συμμετείχαν οι δάσκαλοι: Κ. Μαυροπάνος, ΧρυσούλαΜαυροπάνου και Βασιλική Μπαζούκα.

Έφυγε από κοντάμας και η ΧρυσούλαΜαυροπάνου - Ρίζου.Ήρεμα και ήσυχα. Έτσι,όπως έζησε, με περιε-χόμενο και αξιοπρέ-πεια.Υπήρξε πρότυπο συ-

ζύγου και στοργικήςμητέρας που καλλιερ-γούσε τον αλληλοσεβα-σμό, τις αρετές και μοί-ραζε την αγάπη στηνοικογένειά της. Άνθρω-πος οξυδερκής, μεπνευματική καλλιέρ-γεια, ήθος και εργατι-

κότητα. Ευγενική, καταδεκτική και ομιλητική ενέπνεεγύρω της σεβασμό και εμπιστοσύνη. Το σπουδαιότε-ρο: ήταν άκρως συναισθηματική με ευγενικά αισθήμα-τα και συμπαραστέκονταν πάντοτε, με έμπρακτη αγά-πη, στους φτωχούς, αδύναμους και αδικημένους.Όλα αυτά δεν είναι λόγια – μοτίβο που γράφονται για

αποθανόντα. Έχω άμεση αντίληψη, τα είδα, τα βίωσα.Τόσα χρόνια ήμουν γείτονάς της. Γι’ αυτό και παίρνωτην πρωτοβουλία να γράψω δυο κουβέντες για τηναείμνηστη Χρυσούλα.Προσκρούοντας λοιπόν στη μετριοφροσύνη τηςοικογένειας της αείμνηστης χωριανής μας-δασκάλαςΧρυσούλας Μαυροπάνου-Ρίζου, ζητήσαμε από τοαρχείο της, αναμνηστικές φωτογραφίες από τιςδραστηριότητες που σφράγισαν το πέρασμά της απότο δημοτικό σχολείο Αγνάντων, όπου υπηρέτησε επίοκτώ έτη και τις οποίες δημοσιεύουμε με μεγάληεκτίμηση και θαυμασμό προς το έργο της και απόλυτοσεβασμό στη μνήμη της.Ως δασκάλαΩς δασκάλαΩς δασκάλαΩς δασκάλαΩς δασκάλα, η αείμνηστη Χρυσούλα ήταν συγκρο-

τημένη με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, πλήρη παιδαγω-γική κατάρτιση και άριστη διδακτική ικανότητα. Ιδιαίτε-ρη κλίση είχε στα χειροτεχνικά μαθήματα. Θεωρούσετο έργο του δασκάλου λειτούργημα. Μέθοδός της ήτανη αγάπη της προς το παιδί. Δίδασκε με το περίσσευματης ψυχής και των γνώσεών της, χωρίς καταναγκα-σμό και αμερόληπτα. Πάντοτε ενθάρρυνε τους δει-λούς μαθητές και βοηθούσε τους αδύνατους. Γι’ αυτόκαι οι μαθητές τη λάτρευαν και τη σέβονταν. Οι γονείςτην αγαπούσαν και απεριόριστα την εκτιμούσαν.

Ήταν, χωρίς υπερβολή, γεννημένη δασκάλα!Συμμετείχε και ανέπτυξε δραστηριότητες εντός και

εκτός του Σχολείου.Εργαζόταν με υπερβολικό ζήλο, αθόρυβα και ουσια-

στικά θυσιάζοντας από την οικογένειά της πολύτιμοχρόνο.Την Άνοιξη του 1970 στο παιδαγωγικό Συνέδριο που

πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Σχολείο Αγνάντωνδίδαξε υποδειγματικά το μάθημα “Σπουδή του πε-ριβάλλοντος”. Το συνέδριο αυτό παρακολούθησαν οιδάσκαλοι των Δυτικών Τζουμέρκων με τον Επιθεω-ρητή τους.Τον Ιούνιο του 1970 οργάνωσε με τη βοήθεια των

άλλων δασκάλων και των μαθητών “Έκθεση χειροτε-χνικών εργασιών”, των μαθητών του Δημοτικού Σχο-λείου Αγνάντων, η οποία απέσπασε τα ευμενή σχόλιατου Επιθεωρητή Δημοτικών Σχολείων Άρτας και ό-λων των επισκεπτών.Την Άνοιξη του 1971 συμμετείχε ενεργά στην “΄Εκ-

θεση εξωσχολικού παιδικού βιβλίου” στο Δημοτ. Σχο-λείο Αγνάντων, προϊόν της οποίας ήταν η ίδρυσηδανειστικής βιβλιοθήκης του Σχολείου με βιβλία πουδώρισαν οι κάτοικοι του χωριού.Έπαιρνε μέρος σε όλες τις επιδείξεις, σχολικές εορ-

τές, εθνικές επετείους και ζωγράφιζε με τους μαθη-τές τα σκηνικά των θεατρικών ποαραστάσεων.Το 1971 στις 25 Ιουλίου στην εθνική εορτή για την

ιστορική μάχη της ΠΛΑΚΑΣ ΑΓΝΑΝΤΩΝ με τη συ-μπλήρωση 150 ετών από την Επανάσταση του 1821παρουσίασε εθνικούς χορούς των μαθητριών του Σχο-λείου ενώπιον του Νομάρχη Άρτας, εκπροσώπων τουΜητροπολίτη Άρτας, του Διευθυντή 8ης Μεραρχίας καιτων κατοίκων της περιοχής.Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη συμμετοχή της στις

δενδροφυτεύσεις που πραγματοποίησε το ΔημοτικόΣχολείο Αγνάντων στο Σιάλτσι.Ατέλειωτη δραστηριότητα, ατέλειωτη και η καταμέ-

τρηση!Συνολικά, το ήθος, η ζωή της που είναι ένα αληθινό

παράδειγμα, ο λιτός μεστός και ουσιαστικός λόγος τηςπάντα θα μας ακολουθεί και θα μας οδηγεί.

“Ιδανικές φωνές κ’ αγαπημένες“Ιδανικές φωνές κ’ αγαπημένες“Ιδανικές φωνές κ’ αγαπημένες“Ιδανικές φωνές κ’ αγαπημένες“Ιδανικές φωνές κ’ αγαπημένεςεκείνων που πεθάναν...εκείνων που πεθάναν...εκείνων που πεθάναν...εκείνων που πεθάναν...εκείνων που πεθάναν...Κάποτε στη σκέψη μαςΚάποτε στη σκέψη μαςΚάποτε στη σκέψη μαςΚάποτε στη σκέψη μαςΚάποτε στη σκέψη μαςτις ακούει το μυαλό”.τις ακούει το μυαλό”.τις ακούει το μυαλό”.τις ακούει το μυαλό”.τις ακούει το μυαλό”.Θα είναι αιώνια η μνήμη της.

Χρίστος Α. Τούμπουρος

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣΕυχαριστούμε τους συγγενείς, συγχωριανούς

και φίλους για τη θερμή συμμετοχή τους, μεοποιονδήποτε τρόπο, στο βαρύ πένθος, πουμας βύθισε ο πρόωρος θάνατος της λατρευτήςμας συζύγου και μητέρας ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ.Επίσης ευχαριστούμε τους φίλους μας, που

σεβάστηκαν την επιθυμία της και αντί για στε-φάνια προσέφεραν το ποσό των διακοσίων(200,00) ευρώ στο Σύλλογο «Το χαμόγελο τουπαιδιού» και συνδέθηκε η ιερή μνήμη της μετο πιο ευγενικό συναίσθημα, που την κυριαρ-χούσε στη ζωή της, «ανθρωπισμός για το παι-δί, που του λείπει το χαμόγελο και όχι μόνο».Ευχόμαστε ολόψυχα ο Θεός να χαρίζει υγεία

σε όλους.Η οικογένεια της Χρυσούλας Μαυροπάνου.

Ο σύζυγοςΚώσταςΤα τέκνα

Άννα και Σωτήρης

ΔΩΡΕΑΣτη μνήμη της αείμνηστης Χρυσούλας Μαυ-

ροπάνου η οικογένειά της προσέφερε:– Στον Ενοριακό Ναό «Κοιμήσεως Θεοτόκου»

Αγνάντων εκατό (100,00) ευρώ.– Στην Αδελφότητα Αγναντιτών Αθηνών εκα-

τό (100,00) ευρώ– Στο Φιλόπτωχο Ταμείο της Ενορίας της «Υ-

ψώσεως Τιμίου Σταυρού» Κυψέλης Αθηνών γιατη σίτιση των φτωχών τριακόσια (300,00) ευρώ

– Στο Σύλλογο «Το χαμόγελο του παιδιού»τριακόσια (300,00) ευρώ

– Στο Σύλλογο «Κιβωτός του Κόσμου» εκατό(100,00) ευρώ

– Στο Σύλλογο «Γιατροί του Κόσμου» Φάρμακακαι αναλώσιμο ιατρικό υλικό.

Το Δ.Σ. της Αδελφότητας

× ñõóïýëá ÌáõñïðÜíïõ - Ñ ß æïõ× ñõóïýëá ÌáõñïðÜíïõ - Ñ ß æïõ× ñõóïýëá ÌáõñïðÜíïõ - Ñ ß æïõ× ñõóïýëá ÌáõñïðÜíïõ - Ñ ß æïõ× ñõóïýëá ÌáõñïðÜíïõ - Ñ ß æïõ

Πρόσφατη φωτογραφία

Διδάσκαλοι των Δυτικών Τζουμέρκων με τονΕπιθεωρητή τους μετά το πέρας του παιδαγωγικούΣυνεδρίου που παρακολούθησαν στο ΔημοτικόΣχολείο Αγνάντων, στο οποίο η Χρυσούλα έκανευποδειγματική διδασκαλία στο μάθημα “Σπουδή τουΠεριβάλλοντος”.

10 ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣ Iανουάριος - Φεβρουάριος - Μάρτιος 2008

Φωτογραφίες από γυμναστικές επιδείξεις των μαθητών της Χρυσούλας στο Δημοτικό Σχολείο Αγνάντων

Αναμνηστικές φωτογραφίες της αείμνηστης χωριανής δασκάλας ΧρυσούλαςΧρυσούλαςΧρυσούλαςΧρυσούλαςΧρυσούλαςΜαυροπάνουΜαυροπάνουΜαυροπάνουΜαυροπάνουΜαυροπάνου από το Δημ. Σχολείο Αγνάντων που υπηρέτησε οκτώ (8) έτη

Η Χρυσούλα με τους δασκάλους και μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Αγνάντωνμετά τη δενδροφύτευση στο Σιάλτσι Αγνάντων.

Άποψη από τους χορούς των μαθητριών του Δημ. Σχολείου Αγνάντων που παρουσί-ασε η Χρυσούλα στις 25.7.1971 ενώπιον του Νομάρχη Άρτας, εκπροσώπων τουΜητροπολίτη Άρτας, Διοικητή Χωροφυλακής Άρτας, Διοικητή 8ης Μεραρχίας, Επι-θεωρητή Δημ. Σχολείων, προέδρων Κοινοτήτων περιοχής στα πλαίσια εορταστικώνεκδηλώσεων για τη Μάχη της Πλάκας με τη συμπλήρωση 150 ετών από την εθνεγερ-σία του 1821.

Σκληρή, άτεγκτη και ανάλγητη η ανθρώπι-νη μοίρα πήρε από κοντά μας, για το ουράνιο

ταξίδι της, την ε-κλεκτή και αξέχα-στη συνάδελφοΧρυσούλα Κ. Μαυ-ροπάνου, στις 12του Γενάρη. Την Α-γναντίτισσα δασκά-λα με το ξεχωριστόήθος και την αρχο-ντική ψυχή.

Το χαρόντιο δρε-πάνι, που έκοψε

πρόωρα το νήμα της ζωής της, σκόρπισε τηβαθιά θλίψη και τη συντριβή, τον βαρύ πόνοκαι την ταραχή στην οικογένειά της, στουςσυγγενείς της, στους χωριανούς, φίλους, συ-ναδέλφους και συνανθρώπους της, που τηνγνώρισαν.

Άξια, σοβαρή αξιοπρεπέστατη και υπεύθυ-νη οικοδέσποινα μαζί με τον σύζυγό της, τοναξιαγάπητο συνάδελφο Κώστα Σ. Μαυροπά-νο, ανάθρεψαν και μόρφωσαν σωστά και ε-πάξια με τις παραδοσιακές τους οικογενεια-κές αρχές, με το ακέραιο προσωπικό τουςήθος και την ενδιάθετη ανθρωπιά τα παιδιάτους, την Άννα και τον Σωτήρη, τα εξόπλισανμε ανώτατες σπουδές και με κοινωνική κατα-ξίωση και αναγνώριση.

Πάντα πρόσχαρη η αείμνηστη Χρυσούλα,απλή, απροσποίητη, γελαστή, καλοκάγαθη

ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΜΑΣ

Η ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΡΙΖΟΥ - ΜΑΥΡΟΠΑΝΟΥ

Η Χρυσούλαόταν διορίστηκε

και καλοσυνάτη. Ήταν η απεραντοσύνη τηςανθρωπιάς, της έμφυτης ευγένειας, της α-προσμέτρητης μετριοφροσύνης, της αλύγι-στης συνέπειας, του καλοζυγισμένου λόγου.Ήταν ανάστημα σεμνότητας και ορθοφροσύ-νης, με άστομφη και μυσταγωγική σεμνότητακαι αρετή. Ήταν ψυχή ολόγλυκη, ανθισμένη,ευαίσθητη, γαλουχημένη με τις αγνές οικογε-νειακές, χριστιανικές και ηθικές αρχές καιζυμωμένη με τις αιώνιες παραδοσιακές ελ-ληνικές αλήθειες και αξίες. Ψυχή με σιδερέ-νια αντοχή, ολοκάθαρη, που βγήκε ολόρθη,στητή, λεβέντικη από τη σκληρή βιοπάλη τηςζωής του χωριού και ικανή ν’ αντικρίζει μεειλικρινή αξιοπρέπεια και αγάπη τους συ-νανθρώπους της.

Μετά τις σπουδές της στη Ράλλειο Παιδα-γωγική Ακαδημία Πειραιά, αφοσιώθηκε ολό-ψυχα στην άσκηση της υψηλής της αποστο-λής και του ιερότερου ανθρώπινου λειτουρ-γήματος, της μόρφωσης και διάπλασης παι-δικών ψυχών, που η πατρίδα, ο Θεός και οάνθρωπος της εμπιστεύθηκαν. Και αποδεί-χτηκε σ’ αυτό ταπεινός και σιωπηλός λει-τουργός, αθόρυβος μυσταγωγός, φλογερόςζηλωτής, σεμνός μαχητής και ήρεμος πνευ-ματικός εργάτης. Μετέδιδε στους μαθητέςτης όχι μόνο τα πνευματικά φώτα, αλλάκαιεμφύτευε στις ψυχές τους ιδανικά, αρχέςκαι αξίες της ζωής διαχρονικές, αγάπη προςτη Θρησκεία, την πατρίδα, την οικογένειακαι τον συνάνθρωπο. Ήταν δασκάλα ψυχών

γεννημένη. Κατάθεση στη μνήμη της ας είναικαι η αναφορά τούτη σε τρεις από τις πολλέςαξιοσημείωτες δραστηριότητες, ενδεικτικέςτης εκπαιδευτικής συγκρότησης της αλησμό-νητης Χρυσούλας: Στην παρουσίαση εντυπω-σιακής, πρωτότυπης και πρωτόγνωρης γιατην εποχή (1970) στην Άγναντα πλούσιας χει-ροτεχνικής έκθεσης των μαθητών της, πουτράβηξε το ενδιαφέρον των επισκεπτών μεεκπαιδευτικά λόγια. Στην υποδειγματική τηςδιδασκαλία σε παιδαγωγικό συνέδριο στοχωριό μας (1969).

Και στην οργάνωση και καλλιτεχνική πα-ρουσίαση εορταστικών εκδηλώσεων το 1971,για τη νικηφόρα μάχη της Πλάκας Αγνά-Πλάκας Αγνά-Πλάκας Αγνά-Πλάκας Αγνά-Πλάκας Αγνά-ντωνντωνντωνντωνντων, υπό την αρχιστρατηγία του ΜάρκουΜπότσαρη, με τη συμπλήρωση 150 χρόνων α-πό την εθνική Παλλιγγενεσία.

Ας είναι ελαφρό το χώμα, που τη σκέπασεκαι η ψυχή της μακαρισμένη και αναπαυμέ-νη στις σκηνές των δικαίων. Ο Θεός με κρου-νούς βάλσαμο παρηγοριάς απ’ τον ουρανό νασκορπίζει στις καρδιές των πονεμένων οικεί-ων και συγγενών της, για ν’ απαλύνει και ε-λαφρώσει με το πέρασμα του αστείρευτουχρόνου τον πόνο και το θάμπωμα της μεγά-λης λύπης απ’ τις ψυχές τους, για να την θυ-μούνται πάντοτε και να παρηγορούνται με τηδίκαιη περηφάνεια από τον θησαυρό των α-ρετών της και την πλούσια προίκα των χαρι-σμάτων της.

Αιώνια σου η μνήμη αλησμόνητη Χρυσού-λα. Χάρος Μιχαήλ Χάρος Μιχαήλ Χάρος Μιχαήλ Χάρος Μιχαήλ Χάρος Μιχαήλ