ΕΝΩΣΙΣT ζ ι α ς γ ι ν ε ί τ ο γ α ί μ α ν μ α ς α υ λ ά τ ζ ι ι ν«Μας φαίνεται παράξενο

που κάποτε μπορέσαμε να κτίσουμε τα σπίτια, τα καλύβια και τις στάνες μας»

2 7 Σ Ε Π Τ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Υ 2 0 1 4 n T E Y X O Σ 9 n Ε Τ Ο Σ 1 οn Γ ΄ Π Ε Ρ Ι Ο Δ Ο Σ n Τ Ι Μ Η Ε Υ Ρ Ω 2 . 0 0

«Ακούς να λένε στα χωριά πως η ευχή του πιάνειγιατί τα βόλια αίματα είχαν του Μακρυγιάννη.Λένε πως ο φουστανελάς πληγές είχε σαράνταγι’ αυτό κι αλαφροΐσκιωτοι είμαστε λίγοι πάντα.»

Ναι! Είμαι η Στασού, η πόρνη της Μεσογείου...

Κοπιάστε ούλλοι, είμαιφτηνή τζιαι καλή, ειδικά

στο νεοοθωμανικό.

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com2 27 Σεπτεμβρίου 2014

vasosftohopoullos.wordpress.comΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ

Το επόμενο τεύχος της εφ. Ένωσις θακυκλοφορήσει στις 25 Οκτωβρίου, μέραΣάββατο όπως πάντα. Παρακαλούνταιοι συνεργάτες να αποστείλουν τα κεί-μενά τους καλά διορθωμένα στις 17 τουμηνός, χωρίς να ξεπερνούν κατά πολύτο όριο των λέξεων για να μην κάνουμελίμπα τη σελίδωση.

ΤΟ ΔΩΡΟ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Σε αυτό το τεύχος μαζί με την εφημε-ρίδα μπορείτε ναβρείτε το βιβλίο Συ-ναγερμικόν Είναι,σε μια προσπάθειανα μάθετε τα πά-ντα για τουςΑΚΕΛικούς τηςΔεξιάς, πριν τουςεκποιήσουμε. Τοβιβλίο θα μπο-ρείτε να τοαγοράσετε με

μόνο 8 ευρώ μαζί με τηνεφημερίδα.

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΟΣ

Τον επόμενο μήνα,η εφημερίδα προ-σφέρει το βιβλίοΣεξ και Σπορ, πουπεριλαμβάνεταιστη σειρά «ΜικράΚείμενα». Θα πω-λείται με μόνο 8ευρώ, μαζί με τηνεφημερίδα.

ΠΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

Γνωρίζουμε ότι η τεχνολογία δεν είναι οκαλύτερος φίλος των αναγνωστών τηςεφ. Ένωσις. Όμως, σε μια προσπάθειανα μιλήσουμε μαζί τους, παρακαλούμενα μας στείλουν τις παρατηρήσεις τουςστην ηλεκτρονική διεύθυνσηef.enosis@gmail.com και ΑΝ συμφωνού-με, θα ακολουθήσουμε τις συμβουλέςτους. Και μην ξεχνάτε το ιστολόγιοvasosftohopoullos.wordpress.com και τηνιστοσελίδα μας yialousa.org.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΓΟΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ

Το βιβλιοπωλείο Γιαλούσα, όπως και τονΟκτώβριο, θα ανοίξει την πρώτη Κυρια-κή του Νοεμβρίου, 2 του μηνός, για τοκαθιερωμένο παζαράκι. Από τις 10 τοπρωί μέχρι τις 14:30 το απόγευμα θα

είμαστε εδώ, με τιςνέες μας εκδόσεις, μεεκπτώσεις, για νασυναντηθούμε, να πι-

ούμε, να τσιμπή-σουμε και νασυζητήσουμετα πάντα. Κο-

πιάστε. Φέρτε τους φίλους και τα παι-διά σας να γνωρίσουν τον Σαββάκη καιτην Έλλη.

ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ!

Κλειδώστε καλά τα σπίτια σας! Τουλά-χιστον όποιος έρθει να τα πάρει, ας τουκάνουμε τη ζωή ποδήλατο. Πρέπει ναδυσκολέψουμε τη ζωή των τραπεζιτώνκαι των εξουσιαστών. Ας παλέψουμετουλάχιστον για τη χαμένη μας αξιο-πρέπεια, αφού όλα τα άλλα μάς τα πή-ραν.

Iδιο κτη σίαΩΣIH ΠI ΣΩ ΛTΔT.K. 6969NO MOΣ ΛEY KΩ ΣIAΣ - EΛ ΛAΣTH ΛE O MOIO TY ΠON: 22346154yialousa@�cytanet.�com.cy

Διε υ θυ ντές Αλέκος ΜιχαηλίδηςΙόλη Μιχαηλίδου

EκδότηςBάσος Φτωχόπουλλος

GO BACK DOG PUBLICATIONS:ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA,KYPROS. TEL.: 99696969. All rightsreserved. Nothing appearing in Union(and may your blood become avladjin)newspaper may be reprinted,reproduced by sex or transmittedthrough viri, either holy or in sin, byany electronic or mechanical meanswithout prior written permission fromthe dog. Warning to lawyers: Writs for libels,slander or wrongdoings will not beaccepted from anyone.

BEWARE OF THE DOGΣαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος,επίσημος σκύλος της Ένωσις. Προσοχή, δαγκώνει!

Συνεργάτες τεύχουςΧριστόδουλος Ε., Χ.Α.Α., Έφη Δούση,Γ.Κ., Κούλλης Χ., Α.Χ., ΤίτοςΧριστοδούλου, Ι. Μιχαηλίδου, Α. Μιχαηλίδης, Χάρη Σπανού,Σκρόφα, Χρίστος Πέτρου, Πρήχτης,Στέλλα Ευαγγελίδου, Α. Λοΐζου, Γ. Ρακκάς, Κ. Βασιλείου, Α. Μακρίδης

Συνεργάτες και πρώην συνεργάτεςπου σπάζουν τα νεύρα του Β.Φ.Ελενίτσα Ε. και ΚούλληςΧατζηπολυκάρπου

Oικονομικοί Σύμ βου λοιΈχουν χρεωκοπήσει

Μυστικοί χορηγοίΛαϊκή Τράπεζα και καμιά δεκαριάάλλοι οι οποίοι είναι μυστικοί και δενμπορούμε να δημοσιεύσουμε ταονόματά τους.

Nομικοί Σύμ βου λοιΜας έχουν παρατήσει όλοι.

Δικαστές στην πούγκαν μαςΔεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε ταονόματά τους για να μην τουςκάψουμε.

ΕλιωτέςΔωρεά Σάββα Παύλου

Συνεργάτης που παίρνει τηλέφωνοστις πιο ακατάλληλες ώρεςΝ.Κ.

Άτομα που θα θέλαμε ναγιαουρτώσουμεΜιχάλης Πιερής, XρήστοςΣτυλιανίδης, Χάρης ΓεωργιάδηςΜίχος Παπαπέτρου και Γ. Βασιλείου

Άτομα που θα θέλαμε να μελώσουμεγια να κάτσουν πάνω τους οι μούγιεςτζιαι οι σφήκουες Νίκος Τορναρίτης, Μ. Μαυρίδης,Χάρης Γεωργιάδης

ΣελιδοποίησηΣοφία Γεωργίου

Διορθώσεις, επιμέλεια και δεξί χέρι του εκδότηΙόλη Μιχαηλίδου

ΝεολαίαΑυτομόλησε

ΜασκότταΟ φίλος του Στυλιανίδη, Πρόδρομος Προδρόμου

ΣυκοπρομηθευτήςΚ. Βασιλείου

ΣυκοφάντηςΕ.Μ.

ΤΟΜΟΙ

Με το τεύχος Δεκεμβρίου κλείνουμεαισίως 20 χρόνια κυκλοφορίας της εφ.Ένωσις. Το φύλλο του Δεκέμβρη θαείναι και το τελευταίο που θα κυ-κλοφορήσει σε έντυπη μορφή. Απότον Δεκέμβριο του 1994 μέχρι και τονΔεκέμβριο του 2014 θα έχουν κυκλο-φ ο ρ ή σ ε ι209 τεύχη.Όλα αυτάτα τεύχη θαυπάρχουνσε 15 μόνοσ ε ι ρ έ ς .Όσοι επιθυ-μούν ναπρομηθευ-τούν ολό-κληρη τησειρά –πουσ το ι χ ί ζ ε ι500 ευρώ–θα πρέπει να μας ενημερώσουν εγκαί-ρως.

Θα κυκλοφορήσουν επίσης όλες οιεφημερίδες από το 2007 μέχρι το2014 σε τέσσερις τόμους. Οι τέσσε-ρις αυτοί τόμοι τιμώνται 180 ευρώ.

Θα κυκλοφορήσουν επίσης μόνο 15τόμοι του 2014 που θα στοιχίζουν 40ευρώ έκαστος.

Όσοι έχουν αρκετά τεύχη και θέ-λουν να προμηθευτούν αυτά που τουςλείπουν ή και όλα τα τεύχη μεμονω-μένα για να κάνουν τόμους με τον δι-κό τους τρόπο μπορούν να παραγ-γείλουν όσα τεύχη θέλουν με 2 ευρώανά τεύχος.

Μη χάσετε αυτές τις ευκαιρίες, διό-τι δεν θα υπάρξουν ξανά.

ΚΩΛΟΠΙΑΣΟΜΕΤΡΟ ΤΤΟΠ ΤΤΕΝ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

ΧΟΡΗΓΟΣ ΣΤΗΛΗΣ: ΚΡΕΜΑ VAZELINE - ΥΓΡΑΝΘΕΙΤΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Ο Έρογλου για την ευ-φυέστατη κίνησή τουνα μας πει πως εμείςκάναμε την εισβολή.

Ο Ερντογάν που –γα-μώτο!– εν έλαβεν καμ-μιάν συγχαρητήριανεπιστολήν που τον

Αναστασιάδην.

Ο Αναστασιάδης πουεπερίμενεν πως οΕρντογάν θα τουέστελλεν έστω καιέναν ραβασάκιν.

Ο Βενιζέλος που εξέ-χασεν να δώσει την

επιστολήν Αναστασιά-δη στον Ερντογάν.

Ο Ερντογάν πάλι πουθύμωσε στην Ελλάδακαι της υπενθύμισε

πως πρέπει να αναλά-βει τις ευθύνες της ως

εγγυήτρια δύναμη.

Ο Νταβούτογλου γιατη δήλωσή του ότι ηκρίση στο Κυπριακό

πηγάζει από την ελλη-νοκυπριακή πλευρά.

Ο Κυπριανού του φο-βερού ΑΚΕΛ που τηνμιαν μέραν έσσιιζεν ταρούχα του για τις εκ-ποιήσεις τζιαι την άλ-λην εψήφιζεν τα νομο-σχέδια στην βουλήν.

Ο Χατζηπέτρου πουκάμνει τζιαι δεν κά-μνει απεργίες για το

εφάπαξ.

Ο Μπάκης Μουννήςγια τα επαναλαμβανό-

μενα γλωσσικά τουολισθήματα.

Ο Σαμαράς που έδωσετις πρέπουσες απα-ντήσεις στον Ερντο-γάν. Εσιέστηκεν ο

καημένος ο Ερντογάν.

Εδώ δημοσιεύουμε τα δέκα άτομα που μας έπιασαν τον κώλο αυτόν τον μήνα.

327 Σεπτεμβρίου 2014

Πρέπει να ομολογήσω πως δεν συμπαθώιδιαιτέρως τους Τουρκοκύπριους, όπωςδεν συμπαθώ ούτε τους Ελληνοκύπρι-ους. Πέραν του γεγονότος ότι οι Τούρ-κοι της Κύπρου έχουν την αλαζονεία τουνικητή και του προστατευόμενου τωνισχυρών, υπήρξαν ιστορικά τα τσιβίτζιατης αποικιοκρατίας, άσε που χαρακτη-ρίζονται και από το ιδιότυπο μείγμα τουpoor Turk με τον κακομάζαλο ΑΚΕΛικό.Παρακολουθώ ανελλιπώς αυτά τα ελλη-νοτουρκικά προγράμματα του ΡΙΚ, όπωςκαι όλες τις εκδηλώσεις στις οποίες συμ-μετέχουν Έλληνες και Τούρκοι. Αυτός εί-ναι και ένας από τους λόγους για τουςοποίους τελευταίως δεν είμαι καλά. Κα-τά τις απόψεις των προγραμμάτων αυ-τών, όλοι οι Τούρκοι της Κύπρου είναικαλοί. Εκτός από τους Αττίλες και τουςΓκρίζους Λύκους και τους οπαδούς τουΝτενκτάς, οι υπόλοιποι είναι επαναστά-τες, προοδευτικοί «Κύπριοι» που θέλουντην ειρήνη, την επανένωση και όλο τουπόλοιπο παραμύθι που μας σερβίρουνκαι από τις δύο πλευρές των οδοφραγ-μάτων. Μάλιστα, πολλοί Ελληνοκύπριοιλένε και διάφορα εντελώς σαχλά, όπως«εμείς μια χαρά είμαστε, η κατοχή τωνΤουρκοκυπρίων είναι διπλή τζιαι υπο-φέρουν παραπάνω που μας». Άλλοιυποστηρίζουν κιόλας πως μόνο οι Τουρ-κοκύπριοι αντιστέκονται στους Τούρκουςκαι το λένε κιόλας περήφανα. Όταν τουςπεις «καλά, εσείς γιατί δεν αντιστέκε-στε στους Τούρκους;», αίφνης χάνουντην περηφάνια τους και μιλούν για αντι-κειμενικές συνθήκες και άλλα τέτοια τουκερατά.

Έχω ακούσει εκατοντάδες Τούρκουςνα μιλούν για την ειρήνη, την επανένω-ση και τη συμβίωση. Κανένας, μα κα-νένας δεν είπε ότι πρέπει να εγκατα-λείψουν τα σπίτια μας που τα πήρανμε τη βία εξαιτίας μίας εισβολής καικατοχής που δολοφόνησε, βίασε, ξεσπί-τωσε και κατέστρεψε μία ολόκληρη χώ-ρα και τον λαό της και να επιστρέψουνστα δικά τους σπίτια για να ζήσουμεειρηνικά. Θέλουν όλα τα καλά της ει-σβολής και της κατοχής, συν τα επι-πρόσθετα που έχουμε εμείς ή που φα-ντάζονται πως έχουμε εμείς. Θέλουντα κατεχόμενα, αλλά θέλουν για παρά-δειγμα και τη μοιρασιά της εξουσίας.Θέλουν το κρατίδιό τους, θέλουν και τομερτικό τους στο δικό μας. Θέλουν ναείναι Ευρωπαίοι πολίτες, όχι όμως καινα τηρούν τους νόμους της ΕΕ. Τον σκύ-λο χορτάτο, την πίτα σωστή και τουςΕλληνοκύπριους στη θέση τους, ραγιά-δες και γκιαούρηδες. Αυτοί είναι οιΤουρκοκύπριοι, αυτοί οι μεθοδικοίΑΚΕΛικοί του Βορρά. Προσέξτε τουςκαλά. Μιλούν ακριβώς όπως οι ΑΚΕΛι-κοί της δικής μας πλευράς. Μοιάζουνκιόλας και κάνουν και τις ίδιες χειρο-νομίες και έχουν και τα ίδια ιδανικά.Ίσως η μόνη διαφορά είναι το γεγονόςότι κάποιοι μιλούν καλύτερα ελληνικάαπό τους δικούς μας ΑΚΕΛικούς.

Οι Τούρκοι της Κύπρου είναι οι από-γονοι των εποίκων του 1571. Είναι ταπαιδιά και τα εγγόνια αυτών των στρα-τιωτών και κουβαλητών που έσφαξανκαι βίασαν Έλληνες και Βενετσιάνουςγια να κατακτήσουν το νησί. Είναι αυτοίπου αργότερα στελέχωσαν την οθωμα-νική διοίκηση και στάθηκαν εμπόδιο σεκάθε ελληνική διεκδίκηση, σε κάθε ελ-ληνικό αίτημα. Ο χρόνος, φυσικά, δημι-ουργεί ΔΙΚΑΙΟ και έτσι απέκτησαν ανάτους αιώνες το δικαίωμα να αποκαλού-νται Τουρκοκύπριοι, αυτό όμως δεν τουςκάνει ΚΥΠΡΙΟΥΣ, ούτε αυτούς ούτε τιςάλλες μειονότητες. Κύπριοι είναι μόνο

οι Έλληνες, οι άλλοι κάτοικοι του νησιούείναι απλώς πολιτογραφημένοι Κύπριοι,δηλαδή κατέχουν κυπριακό διαβατήριο,όπως σήμερα μπορεί να έχει κι ένας Λι-βανέζος κι ένας Ρώσος ή Ουκρανός κροί-σος. Το διαβατήριο, όπως και η βία, δενκάνει τον Κύπριο, όπως τα χρήματα δενκάνουν τον άνθρωπο. Κανένας Τουρκο-κύπριος δεν έχυσε το αίμα του για τηνελευθερία αυτού του τόπου, αντιθέτωςήταν εκεί, στο πλευρό ΟΛΩΝ των κατα-κτητών, για να κάνει όλες τις βρώμικεςδουλειές των αποικιοκρατών, άρα δενμπορούν με ΤΙΠΟΤΑ να ονομάζονταιΚΥΠΡΙΟΙ. Κανένας Τουρκοκύπριος δενέχυσε το αίμα του για την ελευθερία τηςΚύπρου.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που ενώνει όλουςτους ΑΚΕΛικούς της μοιρασμένης πα-τρίδας τους; Μα ο κυπριωτισμός, φυσι-κά. Η φασιστική ιδεολογία που θέλει νααναιρέσει και τη δική μας εθνική ταυτό-τητα και την ταυτότητα των Τούρκωντης Κύπρου και να δημιουργήσει με παρ-θενογένεση το νέο ΕΘΝΟΣ των Κυ-πρίων, όπου Έλληνες και Τούρκοι θα πί-νουν μαζί μιαν κκάσπερκ, μιαν κοακό-λαν τζιαι να τρώσιν χαλλούμιν με πατ-τίχαν τζιαι να λαλούν «ΣΑΝ ΤΗΝΚΥΠΡΟΝ ΕΝ ΕΣΙΕΙ, ΜΕΝ ΑΚΟΥΕΤΕΠΕΛΛΑΡΕΣ». Δεν υπερβάλλω, υπήρξανμαρξιστές Τουρκοκύπριοι που έγραφανότι είμαστε ένα έθνος επειδή αμφότεροιτρώμε χαλλούμι και φορούσαμε βράκες.Όπως δηλαδή εγώ είμαι Εσκιμώος επει-δή πίνω κόκα κόλα και φορώ τα ρούχαπου φορούν οι Εσκιμώοι!!!

Ο κυπριωτισμός είναι η ιδεολογία τηςοπισθοδρόμησης και των δύο πλευρών. ΟιΑΚΕΛικοί του Βορρά και του Νότου θέ-λουν να επιστρέψουν στη θαλπωρή μιαςάλλης εποχής, γι’ αυτό αναγκαστικά ταπρότυπά τους τα ψάχνουν στις δεκαε-τίες που πέρασαν, στα επαγγέλματα πουδεν υπάρχουν πια και στα ήθη και ταέθιμα που υποτίθεται ήταν κοινά. Τίπο-τα δεν ήταν κοινό. Ακόμη και αν μένα-με σε μεικτά χωριά, εκείνοι ήταν στη γει-τονιά τους κι εμείς στις δικές μας. Ξε-χνούν όλοι μία βασική πτυχή της διαφο-ρετικότητάς μας, που πάλι υποτίθεταιότι θα έπρεπε να σέβονται όλοι και τε-λικά ΜΟΝΟ εμείς που είμαστε εναντίοντης πολιτικής ορθότητας και του πολυ-πολιτισμού σεβόμαστε, δηλαδή το γεγο-νός ότι εμείς διαμορφώσαμε την ταυτό-τητά μας ως χριστιανοί και ΈλληνεςΟρθόδοξοι και αυτοί ως άποικοι μου-σουλμάνοι. Η δική μας πορεία δεν έχεικαμία σχέση με τη δική τους. Το έφερεη μοίρα και η αποικιοκρατία να ζήσου-με στο ίδιο νησί. Εμείς τρώγοντας χοι-ρινό και κόλλυβα, αυτοί τρώγοντας αρ-νί και τα πλευρά μας. Εμείς ως Έλλη-νες ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή,

αυτοί ως τσιβίτζια των Οθωμανών τηςαγγλοκρατίας και μετά της δεύτερηςτουρκοκρατίας. Το γεγονός ότι και εμείςκαι οι Τούρκοι και οι Κούρδοι τραγου-δάμε τη «Βράκα», ο καθένας με τον τρό-πο του, δεν μας σταμάτησε να αλληλο-σκοτωνόμαστε καθημερινώς. Οπότε όλααυτά τα ιδεολογήματα περί κοινής κουλ-τούρας είναι φούμαρα για να γλεντούναυτοί που έχουν να κερδίσουν σε ιδεο-λογικό επίπεδο – και αυτοί είναι οι Τούρ-κοι. Ο κυπριωτισμός βολεύει κυρίωςτους Τουρκοκύπριους και όλους τουςδικούς μας που θέλουν να επιστρέ-ψουν δήθεν στην παράδοση για να μι-λάμε με 83 λέξεις και να σκεφτόμα-στε με λιγότερες. Η επιστροφή στις ρί-ζες, όπως εκφράζεται από τους ιδεολό-γους του κυπριωτισμού, είναι η επι-στροφή σε μία ιδιότυπη τουρκοκρατία.

Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίαςισχυρίζεται πως έχουμε κοινό πολιτισμι-κό παρελθόν και όταν οι δικοί μας δια-νοούμενοι προβάλλουν τη ζωή κάτω απότους αποικιοκράτες, Άγγλους, Οθωμα-νούς, Βενετσιάνους και Φράγκους, ωςιδανική για τις δύο κοινότητες, τότε κα-ταλαβαίνετε γιατί οι διάφοροι Έρογλουσε λίγα χρόνια θα μας καταγγέλλουν γιαεγκλήματα πολέμου κατά την εισβολήτων Αχαιών στην Κύπρο και η σφαγήτων τότε Τουρκοετεοκύπριων.

Υ.Γ.: Δεν με ενοχλεί τόσο που κάποιοιέχουν την άποψη ότι οι Έλληνες και οιΤούρκοι μπορούν να ζήσουν μαζί ειρη-νικά, ούτε με ενοχλούν οι ψευδαισθήσειςπολλών συμπατριωτών μας που πιστεύ-ουν ότι ο νούρος του σσιύλλου μπορείνα ισιώσει. Με ενοχλούν, όμως, αφάντα-στα όλες αυτές οι αρλούμπες περί κοινήςπατρίδας και κοινού πολιτισμού. Δεν έχωαπολύτως κανένα κοινό πολιτισμικό στοι-χείο με τις ορδές των Μογγόλων που κα-τέφτασαν από την Ανατολή ούτε με τουςΟθωμανούς και μετέπειτα Τούρκους πουτο ’φερε η μοίρα να βρίσκονται συνεχώςμε το σπαθί στο χέρι να μας σφάζουν,έστω και αν στο Λονδίνο έτρωγα πούκαι πού κανένα Ντόνερ Κεμπάπ, έστωκαι αν απολαμβάνω την Eftalya και τονZeki Müren να τραγουδά τη Μανώλια.Είμαι φορέας ενός άλλου πολιτισμού,ακριβώς στην αντίπερα όχθη του Ισλα-μισμού και του παντουρκισμού. Είμαιπαιδί των αρχαίων φιλοσόφων, του Ευ-ριπίδη, του Ομήρου, της Σαπφούς, τουΑρχίλοχου και του Αριστοφάνη, όπωςκαι των Βυζαντινών πατέρων και ποιη-τών, είμαι παιδί ενός νεοελληνικού πο-λιτισμού που δεν εχει καμία, μα καμίασχέση με τους Μογγόλους, με τους γε-νίτσαρους, τους Γκρίζους Λύκους καιτους κεμαλιστές που έσφαξαν την οικο-γένειά μου.

Β.Φ.

Μιαν απεργίαν εν εκαταφέ-ραν να κάμουν οι δημόσιοι

υπάλληλοι. Απορώ είντα εξη-γήσεις τούς έδωκεν ο Αναστα-

σιάδης. Απορώ.

Καλός Tουρκοκύπριος... δεν υπάρχειΑποκάλυψη τώρα

Αποκαλύπτει ο B.Φ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Με μικρές δόσεις, λένε οι Κινέζοι, κανείςσιγά σιγά συνηθίζει ακόμη και το δη-λητήριο. Έτσι παθαίνουμε κι εμείς, όχιμόνο με τους Τούρκους, αλλά και μεόλους τους άλλους εσωτερικούς καιεξωτερικούς εχθρούς.

Από τη στιγμή που απεμπολήσαμε τοναγώνα μας για την ΕΝΩΣΗ με τηνΕλλάδα και ανοίξαμε τις πόρτες γιαάλλες συμβιβαστικές λύσεις, περάσαμεαπό τη μία υποχώρηση στην άλλη χωρίςκαν να το πάρουμε χαμπάρι πως ξεπε-ράσαμε ακόμη και αυτές τις κόκκινεςγραμμές που οριοθέτησαν οι πολιτικέςδυνάμεις που παίζουν κάποιον ρόλο σεαυτό το νησί. Η ανικανότητά μας νααντιδράσουμε στις προκλήσεις τωνΤούρκων και η εμμονή μας στον ηλίθιοκαι εθνοκτόνο ρόλο του καλού ευρω-παϊκού παιδιού μάς έχουν φέρει στονγκρεμό και στην οικονομία και στο εθνι-κό ζήτημα. Φτάσαμε στο σημείο να λέ-ει ο Έρογλου πως εμείς κάναμε την ει-σβολή και εμείς κατέχουμε την Κύπροκαι να συνεχίζουμε τις ζωές μας σαν ναμην ειπώθηκε τίποτα το σοβαρό. Μά-λιστα, κάτσαμε και σε δείπνο μαζί τουκαι συνεχίζουμε το ίδιο βιολί σαν ναμην ειπώθηκε τίποτα. Αυτό κάνουν οιΤούρκοι, όμορφα και συντονισμένα, εδώκαι 40 χρόνια: αλλάζουν την ιστορία,ανατρέπουν τις κακές εικόνες που εί-χαν δημιουργήσει με την εισβολή καιβήμα βήμα κερδίζουν μικρές αλλά ση-μαντικότατες νίκες στη μάχη και τουιδεολογικού και του πραγματικού πο-λέμου. Εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι ναπαίζουμε τις κουμέρες, χωρίς να συνει-δητοποιούμε πως οι Τούρκοι ασελγούνπάνω μας. Μα τώρα θα βγουν όλοι οισώφρονες πολίτες και πολιτικοί και θαβροντοφωνάξουν: «Μα τι θέλετε, τέλοςπάντων; Νακάνουμε πό-λεμο ή ναδιακόψουμετις συνομι-λίες;» Καιλ έ γ ο ν τ α ςαυτά, θα νο-μίσουν κιό-λας πως μαςαποστόμω-σαν. Ναι, θαμπορούσαμενα βάλουμε όρους ότι, κύριε Έρογλου,αναίρεσε όλα αυτά που είπες, αλλιώςδεν έχει νόημα να μιλάμε και να τρώμεμαζί. Ναι, θα μπορούσαμε να διαλα-λούμε παντού πως η κατοχή δεν είναιαποδεκτή ούτε αναγνωρίζουμε τα τε-τελεσμένα της εισβολής, χωρίς αυτό νασημαίνει πως δεν συνομιλούμε με όσουςΤουρκοκύπριους επιθυμούν έναν διά-λογο που θα τερμάτιζε την κατοχή καιθα έφερνε τη δημοκρατία σε όλη τηνεπικράτεια της νήσου. Αντ’ αυτού, βγαί-νει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σεεγκαίνια ελληνοτουρκικού πολιτιστικούκέντρου και μιλά για κοινή (!!!) πολιτι-στική ζωή Ελληνοκυπρίων και Τουρκο-κυπρίων. Είναι φυσιολογικό, όταν εμείςοι ίδιοι αμολάμε αυτές τις ανιστόρητεςπορδές, οι Έρογλου να λένε ό,τι θέλουνκαι σιγά σιγά μάλιστα θα αφομοιώ-νουμε κιόλας ό,τι λένε.

Όταν, πριν μιάμιση δεκαετία, στην Πύ-λη Αμμοχώστου μίλησε ένας Τουρκο-κύπριος και είπε πως έχουμε σ’ αυτόντον τόπο 3.000 χρόνια κοινής ιστορίαςκαι δεν του είπε κανείς «ΑΣΣΙΧΤΙΡ,ΜΑΛΑΚΑ, πριν 450 χρόνια ήρθατε σ’αυτόν τον τόπο», είναι φυσιολογικό οιΈρογλου να έχουν το θράσος να μαςκατηγορούν για την κατοχή της Κύπρου.Και εις ανώτερα. Σκατάες!

Β.Φ.

4 27 Σεπτεμβρίου 2014ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ: ΤΟ ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΛΑΓΝΙΑΣ

BΑΘΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΠΕΣΩ

Επιμέλεια και γραφή: X.A.Α.

KAΠOTE ΣTHN AΓPIA ANATOΛHΕπαιτιακή�γραφίδα

«Είμαι ένας άνθρωπος που δεν ανή-κει στην ανώτερη τάξη και χωρίς δια-πρεπείς τίτλους. Είμαι ένας ρασοφό-ρος σκλάβος της χώρας αυτής και ακρι-βώς όπως ο Παλαιών Πατρών Γερμα-νός ευλόγησε τη σημαία της ελευθερίαςευλογώ και εγώ τη σημαία αυτή καιαπό τώρα και στο εξής αρχίζει ο αγώ-νας των παθών. Ο καθένας από εσάςας ακολουθήσει τον ανηφορικό δρόμοτου Γολγοθά, ούτως ώστε, είτε θα σφα-γούμε, είτε θα ελευθερωθούμε. Ελευ-θερία ή θάνατος. Οι σκλαβωμένοι λα-οί τότε μόνο ελευθερώνονται όταν τοζητούν». Με αυτά τα λόγια τελείωσε τηνομιλία του ο ιερατικώς προϊστάμενος τουναού της Φανερωμένης Διονύσιος Κυκ-κώτης, ύψωσε τη σημαία που κρατούσεκαι το πλήθος, από την Εμπορική ΛέσχηΛευκωσίας, κατευθύνθηκε προς το Κυ-βερνείο. Ήταν απόγευμα της 21ηςΟκτωβρίου 1931. Λίγες ώρες αργότερα,ο βραδινός ουρανός της Λευκωσίας θαφωτιζόταν από τις φλόγες του καιό-μενου Κυβερνείου.

Το 1929, η νίκη του Εργατικού Κόμ-ματος στις βρετανικές εκλογές έδωσε ελ-πίδες στους Κύπριους. Η απάντηση,όμως, που δόθηκε από τον Λόρδο Πά-σφηλδ, υπουργό Αποικιών, ήταν κατα-θλιπτική για την κυπριακή αποστολή:«Το Κυπριακόν ζήτημα έχει κλείσει ορι-στικώς και δεν δύναται επωφελώς πλέ-ον να συζητηθή». Οι Κύπριοι, όμως, δενπτοήθηκαν. Το 1930, η «Πολιτική Οργά-νωση» (που είχε ιδρυθεί το 1921) μετε-ξελίσσεται σε «Εθνική Οργάνωση» μεστόχο την επίτευξη της «εθνικής απο-καταστάσεως διά της ενώσεώς της [Κύ-

πρου] μετά της Μητρός Ελλάδος». Τονίδιο χρόνο, ξεκίνησε να δραστηριοποιεί-ται η «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις Κύ-πρου», στα χνάρια των Επτανησίων Ρι-ζοσπαστών. Η ίδρυση και μόνο της ΕΡΕΚσηματοδοτούσε την –και τυπικά πλέον–έναρξη της διελκυστίνδας για τον τρόποεπίτευξης της Ένωσης. Ορισμένοι Κύ-πριοι είχαν ξεκινήσει να συνειδητο-ποιούν ότι ο πολιτικός αγώνας με τιςπρεσβείες και τα υπομνήματα δεν ήταναποδοτικός και ότι χρειάζονταν νέεςμορφές δράσης. Η ύπαρξη και μόνοτων Κυπρίων Ριζοσπαστών και η μυ-στική δραστηριότητά τους φαίνεται ναθορύβησαν τους πιο «μετριοπαθείς».Επικεφαλής της «αδιάλλακτης» μερίδαςφέρεται ο Μητροπολίτης Κυρηνείας καιτων «μετριοπαθών» ο Μητροπολίτης Κι-τίου Νικόδημος Μυλωνάς. Το γεγονός ότιπρωτεργάτης των Οκτωβριανών θεωρεί-ται ο «διαλλακτικός» Κιτίου ΝικόδημοςΜυλωνάς δείχνει την ισχυρή πίεση που

άσκησε στους «μετριοπαθείς» η δράσητων «αδιάλλακτων». Ο ίδιος ο τότε κυ-βερνήτης Ρόναλντ Στορς θα γράψει με-τέπειτα στα απομνημονεύματά του ότιτα γεγονότα της 21ης Οκτωβρίου 1931ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας τωννέων να υπερφαλαγγίσουν το πολιτικόκατεστημένο του τόπου.

Στις 18 Οκτωβρίου 1931, η ΕΡΕΚ είχεεμφανιστεί επίσημα στο προσκήνιο με τηδιακήρυξη των προγραμματικών της αρ-χών. Όπως αναφερόταν σε αυτή, σκοπόςτων μελών της ήταν να πετύχουν «τηνμετά φανατισμού επιδίωξιν της μετάτου ελληνικού πολιτειακού συνόλουενώσεως της Κύπρου». Την ίδια μέρα,ο Μητροπολίτης Κιτίου, σε επαναστατι-κή του ομιλία στη Λάρνακα, απευθυνό-ταν προς τον λαό κατηγορώντας τηναποικιακή κυβέρνηση και κηρύσσονταςτο Νομοθετικό Συμβούλιο αναποτελε-σματικό. Ένεκα αυτού, διακήρυσσε ότιχρειάζονταν προσπάθειες προς άλλες κα-

τευθύνσεις προκειμένου να διασφαλι-στεί η λαϊκή ευημερία.

Στις 21 Οκτωβρίου, μέσα σε εξημμένηατμόσφαιρα, οι κωδωνοκρουσίες του Ιε-ρού Ναού της Φανερωμένης στη Λευκω-σία είχαν ως αποτέλεσμα τη συγκέντρωσηπερίπου επτά χιλιάδων λαού. Οι ομιλίεςτων Ελλήνων μελών του ΝομοθετικούΣώματος υπογράμμιζαν την ενωτικήαξίωση των Ελλήνων και στιγμάτιζαν τηναυταρχική πολιτική των αποικιοκρατών.Τελευταίος μίλησε ο Διονύσιος Κυκκώ-της. Ο Κύπριος Παλαιών Πατρών Γερ-μανός, όπως χαρακτηρίστηκε, «προχώ-ρησε και εκήρυξε την επανάσταση»,σύμφωνα με την επίσημη αναφορά τωνγεγονότων. «Ο καθένας από εσάς αςακολουθήσει τον ανηφορικό δρόμο τουΓολγοθά, ούτως ώστε, είτε θα σφα-γούμε, είτε θα ελευθερωθούμε. Ελευ-θερία ή θάνατος. Οι σκλαβωμένοι λα-οί τότε μόνο ελευθερώνονται όταν τοζητούν…»

Τα γλωσσικά ολισθήματα είναι λάθητα οποία μπορεί να κάνει ο καθέναςαπό μας. Εξάλλου, ακόμα κι εμείςεδώ στην εφ. Ένωσις συχνά έχουμευποπέσει σε τέτοιου είδους ολισθή-ματα και κατανοούμε τις συνθήκεςοι οποίες έχουν ωθήσει επανειλημμέ-νως τον ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών σετέτοια απολύτως συγχωρητέα ατο-πήματα. Για παράδειγμα, θα μπο-ρούσα κι εγώ να πω «Τες κατάρεςμου να ’σιει ο πουστοππεζέβεγκοςο Μπαν Κι Μουν, που να πά’ στ’ανάθθεμαν να πάει, τζιαι τζιείνοςτζιαι ο Ερντογάν τζι ο Έρογλουτζιαι ο Αναστασιάδης», αλλά δεν εί-ναι ακριβώς αυτό που θέλω να πω.Ολίσθησε η γλώσσα μου. Εγώ απλώςήθελα να πω: «Ευχαριστώ τον κύ-ριο Μπαν Κι Μουν –εγώ και όλοιοι Κύπριοι– και όλη τη διεθνή κοι-νότητα και τους Αμερικανούς καιτους Τούρκους για τις προσπάθει-ές τους να επισπεύσουν την επίλυ-ση του Κυπριακού». Βλέπετε πόσοεύκολο είναι να κάνει κανείς έναγλωσσικό ολίσθημα;

Τι κι αν μίλησε για πάρε-δώσε; Μό-λις απειλήσαμε εμείς με ματαίωσητης συνάντησης Αναστασιάδη-Έρο-γλου, διευκρινίστηκε αμέσως ότιμπουρδουκλώθηκε η γλώσσα του ΓΓκαι δεν εννοούσε ακριβώς αυτό πουείπε. Δεν εννοούσε ΤΩΡΑ να ξεκινή-σει η διαδικασία πάρε-δώσε αλλάΑΡΓΟΤΕΡΑ, ο ΓΓ μιλούσε για τηνεπόμενη φάση των συνομιλιών καιόχι για τώρα, για την τελική φάσηπου θα οδηγήσει στη διευθέτηση,όπως είπε ο εκπρόσωπός του από τηΝέα Υόρκη και, ευτυχώς, ηρέμησαν

τα πνεύματα που λίγο ήταν να τινά-ξουν τη διαδικασία στον αέρα. Έναλαθάκι έκανε ο άνθρωπος, πώς κά-νετε έτσι! Έκανε ένα μικρό λαθάκικαι εμείς αμέσως προβαίνουμε σεαπειλές, με κίνδυνο να διακοπούν διάπαντός οι συνομιλίες! Αν είναι ποτέδυνατόν, για ένα τόσο δα ατοπημα-τάκι, να πάνε στράφι όλα όσα επι-τεύχθηκαν στο Κυπριακό μέχρι τώ-ρα. Όλα όσα πετύχαμε! Όλα! Προ-σπαθώ να τα παραθέσω για να δεί-τε από μόνοι σας τι μεγάλο λάθος θακάναμε, αλλά, δυστυχώς, έχω σοβα-ρό πρόβλημα μνήμης και δεν μπορώνα θυμηθώ… Τέλος πάντων, ψάξτετο, σίγουρα θα υπάρχουν κάπου…

Προσοχή, λοιπόν! Πρέπει επιτέλουςνα αφήσουμε τους μαξιμαλισμούς καιτους παλληκαρισμούς και να αφο-σιωθούμε πραγματικά στο δύσκολοέργο των συνομιλιών. Δεν πρέπει νατα θέλουμε όλα δικά μας. Εκάμαμεν

τζι εμείς πολλά, γι’ αυτό κάποιαολισθηματάκια καλό θα ήταν να τααφήνουμε να περνούν χωρίς πε-ραιτέρω σχόλια και δη απειλές. Δενβλέπετε πως όλοι για το καλό μαςδουλεύουν; Ήρθε ο Αμερικάνος, ήρθεο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου· όλοιμίλησαν για επίτευξη λύσης στο Κυ-πριακό το συντομότερο δυνατόν.Εμείς γιατί καθυστερούμε; Ακόμα κιο Σαμαράς, επηρεασμένος από τηναδιαλλαξία μας προφανώς, ενόχλησετον Ερντογάν με δηλώσεις τύπου:«Βρισκόμαστε ενώπιον ενός πραγ-ματικού προβλήματος, μιας πραγμα-τικής διαφοράς». Ας δηλώσουμε κιεμείς ότι ήταν ένα γλωσσικό ολίσθη-μα, γιατί μπορεί και να θυμώσει οΣουλτάνος και να πάρει πίσω ακό-μα και αυτό που μας υποσχέθηκεόταν ήρθε στην Κύπρο: ότι θα λά-βουμε κι εμείς το μερίδιό μας από τημεταφορά νερού και ηλεκτρικής ενέρ-γειας από την Ανατολία ως ένα βήμαγια την ειρήνη. Σκάστε, λοιπόν, Κυ-πραίοι! Έχουμε πολλά να χάσουμεαν συνεχίσουμε αυτό το βιολί.

Υ.Γ.: Θα μπορούσαμε επίσης ναπούμε: «Πήαιννε, ρε σσιιστομμάτη,κάμε διζωνικήν τζιαι πάρε-δώσε μετην Βόρειαν Κορέαν να δούμεν ανσ' αρέσει τζιαι πάρε τζιαι τον Ανα-στασιάδην για σύμβουλον». Αλλάαυτό που θέλουμε πραγματικά ναπούμε είναι άλλο: «Θέλουμε τη βοή-θειά σας, κύριε ΓΓ του ΟΗΕ. Έχε-τε κι εσείς προβλήματα με τη Βό-ρειο Κορέα και το φασιστικό τηςκαθεστώς, καταλαβαίνουμε. Είμα-στε στο πλάι σας».

ΤΑ ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΟΛΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΠΑΝ

Οκτωβριανά 1931: Η πρώτη επανάσταση των Ελλήνων της Κύπρου

Γράφει η Ιόλη Μιχαηλίδου

Το Κυβερνείο στις 22 Οκτωβρίου 1931

Η εφ. ENΩΣIΣ είναι στην ευχάριστη θέση ναδημοσιεύσει σε παγκόσμια αποκλειστικότητατην επιστολή Aναστασιάδη προς Eρντογάν, τηνοποία μετέφερε στην Άγκυρα ο υπουργός Εξω-τερικών της Kαλαμαρέξ κος EυάγγελοςMπενιζέλος.

H EΠIΣTOΛH ATOΦIA

Mr. Ertogan, my frient, you goud man eyenoou. Kongraxiouleision you bekam Presidentlike me. Me ent my wouaif wish you very goutlak. When you kam Cyprus pliz kam end seeme. Eye make gout ofton kleftikon ent yourfrient Makarios Droysiotis may be bring you toontouzines ampelopoullia you noou littlo mbirdsthat kam from Tourky ent we kil them ent af-terwords we yam yam them.If you kam ent sea me I promiz two givTerkysipriots mach gas and more pezina entolso agre we maik agogos go throu terkey. Eyeolso hav 6 mpotols of 50 yaer olt wouisky verygout ent I giv for you trink at hooum.If you want fak gout grek kers, Hasikos knowsoll brothels of Cyprus ent Eyropa he mbringyou the best we hav. If you laik yiang boys weolso hav Georgiadis ent Ntiplaros, gout boysamphoteroi. Pleaz say samthing about federation ent hap-pynes oll sypriots Greeks Terks Maronites Latinsent epikosipriots. Don’t sey nathing arminians,they oll time komplain komplain ent it lah-majune.Pleaz, mister prezitent, if you wont me fak yourwouaif don’t worry, me fak wouers wouman.Giv my lav Ntavoytoglou ent oll terky pipol.

Yours for ever, Nikaros Anastasiades

Tα σχόλια δικά σας.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ

H EΠIΣTOΛH ANAΣTAΣIAΔH

ΠPOΣ EPΝTOΓAN

527 Σεπτεμβρίου 2014 ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ; ΔΗΚΟ ΑΚΕΛ ΔΗΣΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ.

Οι τζιχαντιστές της ΙSIL (Islamic State ofIraq and the Levant) άρχισαν τον ΙερόΠόλεμό τους πολύ μελετημένα και ορ-γανωμένα, έχοντας έγκαιρα στρατολο-γήσει μαχητές από όλη την υφήλιο καικαταστρώνοντας στρατηγικό σχέδιο μετελικό στόχο τη δημιουργία του Χαλι-φάτου στο έδαφος του κεντρικού Ιράκ.Δεδομένου ότι έχουν ήδη καταλάβει πε-ρί του 40% του ιρακινού εδάφους καιαναλύοντας τη μέχρι τώρα στρατηγικήκαι τακτική που εφαρμόζουν, συμπε-ραίνουμε ότι ούτε τυχαία ούτε επιπό-λαια ενεργούν.

Συγκεκριμένα, από τη μέχρι τώρα πο-ρεία των επιχειρήσεων, συμπεραίνεταιότι πέτυχαν το στοιχείο του στρατηγικούαιφνιδιασμού σε τόπο, σε χρόνο και προ-παντός σε μέσα. Η άριστη προετοιμασία,σε συνδυασμό με τη διάθεση στο οπλο-στάσιό τους όπλων τελευταίας τεχνο-λογίας, που φτάνουν μέχρι τη χρησιμο-ποίηση μη επανδρωμένων αεροσκαφών(UAV), έφεραν τις επιτυχίες που έχουνσημειώσει στο τακτικό πεδίο, ενώ οέλεγχος πηγών ενέργειας εξασφαλίζειτη χρηματοδότηση του αγώνα τους.

Ένα άλλο στοιχείο που χαρακτηρίζειτην αποφασιστική και αδίστακτη δρά-ση τους είναι ο ψυχολογικός παράγων,ο οποίος, σε συνδυασμό με τα εγκλή-ματα που διαπράττουν, έχει κλονίσειτο ηθικό του πληθυσμού και έκαμψε τηθέληση των αντιπάλων τους για αντί-σταση. Επίσης, έδωσε το μήνυμα στουςεχθρούς τους ότι δεν έχουν αναστολέςούτε σέβονται την ανθρώπινη ζωή. Στιςπεριοχές που καταλαμβάνουν όσοι είναι

σε θέση να πολεμήσουν και δεν τουςακολουθούν, βασανίζονται και εκτε-λούνται ως μία μέθοδος στρατολόγη-σης που είχε εφαρμόσει και ο Μου-σταφά Κεμάλ το 1919-1922. Την πα-ρούσα περίοδο, η δύναμη των ένοπλωνμαχητών του ISIL ανέρχεται σε 31.500,σύμφωνα με εκτιμήσεις της CIA. Η δυ-νατότητα μεταφοράς του Ιερού Πολέ-μου των τζιχαντιστών σε άλλες μου-

σουλμανικές χώρες όπου ο πληθυσμόςτων Σουνιτών υπερέχει συντριπτικά τωνΣιιτών, με σκοπό την επιπλέον ενδυνά-μωσή τους με στρατολόγηση νέων μα-χητών, αποτελεί ένα δεδομένο που μπο-ρεί να αυξήσει τη δύναμή τους στο εγ-γύς μέλλον.

Η προσέλκυση εθελοντών από χώρεςμουσουλμανικές, όπως Μαρόκο, Ινδο-νησία, Τυνησία, Αλγερία, Τουρκία, Σα-

ουδική Αραβία, Αλβανία, Βοσνία, καιάλλες μη μουσουλμανικές, όπως ΗΠΑ,Καναδάς, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία,Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Σουηδία, Δα-νία, Νορβηγία, Φινλανδία και άλλες,αποδεικνύει περίτρανα ότι στον τομέατης στρατολόγησης μαχητών έχουν ενενεργεία πυρήνες γι’ αυτόν τον σκοπόσε όλο τον κόσμο.

Δεδομένης ήδη της ύπαρξης συνασπι-σμού από 30 χώρες, συμπεριλαμβανο-μένων των ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας, γιατην αντιμετώπιση της απειλής των τζι-χαντιστών, δεν πρέπει να αποκλείεταικαι το ενδεχόμενο ύπαρξης εφεδρειών,οι οποίες θα ενεργήσουν επιχειρήσειςαντιπερισπασμού και αντεκδίκησης μετη μορφή τρομοκρατικών ενεργειών στιςχώρες των οποίων οι κυβερνήσεις έχουναποφασίσει την εμπλοκή τους στις επι-χειρήσεις.

Η αδυναμία της κυβέρνησης του Ιράκνα αντιμετωπίσει την κατάσταση, κα-θώς και της Συρίας να παρουσιάσει μιααξιόπιστη αντίσταση, αλλά και η απρο-θυμία της Τουρκίας να εμπλακεί ενερ-γά στον αγώνα εναντίον των τζιχαντι-στών, έχει φέρει στο προσκήνιο τουςΚούρδους του Ιράκ ως τη μόνη αξιό-μαχη δύναμη, σύμμαχο του συνασπι-σμού των χωρών που τάχθηκαν στοναγώνα εναντίον των τζιχαντιστών.

Την ώρα που γράφονται αυτές οιγραμμές, η αεροπορία των ΗΠΑ έχειήδη αρχίσει τους βομβαρδισμούς σταπερίχωρα της Βαγδάτης εναντίον θέσε-ων των μαχητών της ISIL. Αναμένονταιεξελίξεις.

Καὶ εἰς μὲν ἀκρόασιν ἴσως τὸ μὴ μυθῶδες αὐτῶν ἀτερπέστερον φανεῖται, ὅσοι δὲ βουλήσονται τῶν τε γενομένων τὸ σαφὲς σκοπεῖν καὶ τῶνμελλόντων ποτὲ αὖθις κατὰ τὸ ἀνθρώπινον τοιούτων καὶ παραπλησίων ἔσεσθαι, ὠφέλιμα κρίνειν αὐτὰ ἀρκούντως ἕξει. Κτῆμά τε ἐς αἰεῖμᾶλλον ἢ ἀγώνισμα εἰς τὸ παραχρῆμα ἀκούειν ξύγκειται.

Θουκυδίδης

ΘΕΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ Επιμέλεια και γραφή: Άντης Λοΐζου

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΩΝ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Στο μεταξύ, ο λεγόμενος αναπληρωτήςπρωθυπουργός και «υπουργός» Οικο-νομίας, Πολιτισμού και Αθλητισμού Σερ-ντάρ Ντενκτάς δήλωσε, όπως μεταδί-δεται από τα κατεχόμενα, ότι έγινε «με-γαλειώδης προετοιμασία και οργάνω-ση» για το Ράλι και είπε ότι είναι πε-ρήφανος γι’ αυτό.Δραττόμενος της ευκαιρίας, ο λεγό-

μενος υπουργός υποστήριξε ότι οι Τ/κθα πρέπει να έχουν θέση σε κάθε διεθνήδιοργάνωση.

Πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη του νέουΝτενκτάς. Βάζει στη θέση τους όλουςαυτούς που υποστηρίζουν πως οι κοινέςεκδηλώσεις Ελλήνων και Τούρκων βοη-θούν τα μέγιστα στην επίλυση του Κυ-πριακού. Το Ράλι απέδειξε ξανά ότι τουΤούρκου ΔΕΝ πρέπει να του δίνεις τί-ποτα. Δεν είναι τυχαίο που οι γιαγιάδεςμας έλεγαν: ΓΙΟΦΥΡΙΝ ΠΟΝΤΟΥΡΚΟΚΤΙΣΤΟΝ ΠΟΥΠΑΝΩ ΜΕΝΠΕΡΑΣΕΙΣ.

Είναι καιρός να σταματήσει αυτή ηχαζοχαρούμενη πολιτική. Σκάβουμε τονλάκκο μας με τα ίδια μας τα χέρια καιμετά θα κάνουμε και παράπονο που θαμας πετάξουν μέσα. Ας σταματήσει τώ-ρα αυτή η κατάσταση. Πρώτα ας φύ-γουν τα τούρκικα από τα νομίσματάμας και τα γραμματόσημά μας, όπωςκαι αυτά που αναγράφονται στο σήματης Δημοκρατίας, απ’ όπου μας ενημε-ρώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απότο Προεδρικό. Όταν οι Τούρκοι θα σε-βαστούν τη γλώσσα μας και την πίστημας και αναγνωρίσουν την ΚυπριακήΔημοκρατία, τότε θα συζητήσουμε τοενδεχόμενο της χρήσης της τουρκικήςγλώσσας. Να σταματήσει αμέσως καιη έλευση ξένων και ντόπιων από τα

οδοφράγματα όταν χρησιμοποιούν τοπαράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου. Ναμη συμμετέχει κανένας Τουρκοκύπριοςπου δεν αναγνωρίζει και δεν πληρώνειφόρους στην Κυπριακή Δημοκρατία στιςδιάφορες διακρατικές επιτροπές καιπολιτιστικές εκδηλώσεις.

Να σταματήσουν όλα τα επιδόματασε όσους Τουρκοκύπριους δεν μένουνμόνιμα στον τόπο καταγωγής τους στιςελεύθερες περιοχές και δεν αναγνωρί-ζουν την Κυπριακή Δημοκρατία και τουςνόμους της. Να κλείσουν αμέσως τα οδο-φράγματα και να σταματήσει ΑΜΕΣΩΣτο επίσημο εμπόριο ανάμεσα στα δύοψευδοκρατίδια. Να σταματήσει αμέσωςη συζήτηση περί ΚΟΙΝΟΥ ποδοσφαιρι-κού πρωταθλήματος, περί συμμετοχήςκαι τούρκικων τραγουδιών στη Γιουρο-βίζιον και άλλα τέτοια φαιδρά. ΤΩΡΑ!

ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

Έπιασε τ’ αυτί μου τον Πάρη Ποταμί-τη να ρωτά τον νεαρό Κατσουρίδη κά-τι για το καινούργιο του βιβλίο, γραμ-μένο φυσικά στ’ αγγλικά, και είπα ν’ακούσω τι είχε να πει ο νεαρός Κα-τσουρίδης. Τον ρώτησε ο Ποταμίτης γιατο ΚΚΚ και ποια θέση είχε ο πρόγονοςτου ΑΚΕΛ και ο Κατσουρίδης απά-ντησε ότι το ΚΚΚ ήταν το πρώτο κόμ-μα που υποστήριζε την Ανεξαρτησία.Αυτό είναι, φυσικά, ένα μεγάλο ψέμα,διότι το ΚΚΚ ήταν υπέρ της Βαλκανι-κής Ομοσπονδίας, όπως την όριζε τοτότε παγκόσμιο κομμουνιστικό κατε-στημένο. Οι ΑΚΕΛικοί συνεχίζουν τηνίδια τακτική της παραπληροφόρησης.Ο νούρος του σσιύλλου εν ισιώννει. Τώ-ρα ίσως καταλάβετε γιατί συνεχίζουνέως σήμερα να είναι οπαδοί της ομο-σπονδίας.

Το ράλι των Τούρκων

Στο ταξί, στη διαδρομή προς τη δου-λειά μου, άκουσα τον φίλτατο ΣάββαΠαύλου να ωρύεται στην εκπομπή τουΛάζαρου Μαύρου για τα υψηλά τέληπου πρέπει να πληρώσει κανείς γιανα στείλει βιβλία στην Ελλάδα. Έγι-να κι εγώ έξαλλος, διότι κάποιοι φί-λοι μού είχαν πει πως ο υπουργός Παι-δείας είναι και εθνικά σκεπτόμενοςκαι κάτοχος της ελληνικής παιδείας.Κάποιος Λεμεσιανός λογοτέχνης έκα-νε και παρένθεση μάλιστα, καταγγέλ-λοντας και αυτός το γεγονός και πλη-ροφορώντας το κοινό πως μίλησε μετα αρμόδια υπουργεία και με τον Πρό-εδρο της Δημοκρατίας και όλοι συμ-φώνησαν πως θα λύσουν το πρόβλη-μα ΑΜΕΣΩΣ. Νοείται ότι ο εν λόγωλογοτέχνης –το όνομά του, αν δεν μεαπατά η μνήμη μου, ήταν Πετούσης–έκανε εκδούλευση της κυβέρνησηςΑναστασιάδη και του Προέδρου προ-

σωπικά. Γι’ αυτό, άλλωστε, με ύφοςπαράγοντα, κάλεσε τον Σάββα να πά-ει την επομένη να στείλει το βιβλίο καιαντί 12 ευρώ, θα πλήρωνε το κανονι-κό τέλος των 4 ευρώ. Την επομένη πή-γα εγώ να στείλω βιβλία και μου ζή-τησαν τα τριπλάσια χρήματα απ’ ό,τισυνήθως πληρώνω. Όταν διαμαρτυρή-θηκα έντονα, μιας και στέλνω βιβλίατακτικά στην Ελλάδα (είμαι εκδότης),μου είπαν πως οι νόμοι είναι νόμοι καιισχύουν για όλους. Σήκωσα το πόδιμου για να τους κλάσω, αλλά ντρά-πηκα. Στο ταχυδρομείο βρισκόταν καιμία νεαρή κοπέλα που δεν θα κατα-λάβαινε αυτήν την τακτική, μιας καιδεν χρησιμοποιείται ευρέως πια. Πά-ντως, κάποιος πρέπει να κλάσει στονΠετούση και στις πολιτιστικές υπηρε-σίες, οι οποίες δεν είχαν ιδέα για τιςαυξήσεις. Μάνα μου τα ασκήσιμα.

Β.Ν.Π.

Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ήρτετε πόσσω σας τωρά, ρε προοδευτικοί.

Εν καλός ο Ερντογάν; 6 27 Σεπτεμβρίου 2014

Γράφει ο A.X.

Στον Σάββα Παύλου με τις ευχές μου

Πρώτα το πάθος. Τα σέπαλα του ήλι-ου λίγο πριν τα θραύσματά του φοι-νίσσουν μέσα στα ήρεμα νερά ν’ αντλή-σει από τους οφιόλιθους μυχούς του πε-λάγους την ύστερη αίγλη και να σου τηγυρίσει χωρίς τύψεις κατάψυχα. Το μύ-ρο του πεύκου που πιάνει στις κορφέςτου βουνού τις μικρές πινελιές των υδά-των και σου αναπαρθενεύει τις αισθή-σεις. Ο αντίλαλος από τα χαλάσματαπου ηχεί τους κρουνούς του χρόνου μετους κίονες και των αμφιθεάτρων τιςπετροκομμένες φωνές των τραγωδών.Οι μάρτυρες της πομπής που τρεμο-παίζουν στη φλόγα του κεριού τους αγ-γέλους πολλών ανθρώπων έτσι όπωςέμελλε να τους γιορτάζεις, μόνο με ταμικρά τους ονόματα. Το αποτύπωματου παλιού φωτός όταν σου φανερώνε-ται εφτά φορές πιο φωτεινό από τηντωρινή του λάμψη. Η βελούδινη αφήτου πράσινου αμυγδάλου, που σ’ εξα-γνίζει με έναν τρόπο απροσπέλαστο γιατους αμύητους της πρώιμης άνοιξης. Τανερά που κατατρώγουν τη σάρκα τηςγης πριν να φλεβίσουν στις πηγές και σεχαρακώνουν μες στους αιώνες. Με τηνπίεση μιας τέτοιας πνοής, κανείς δενθυμάται ανάμεσα σε τόσους ήρωες πώςυφαίνεται η Δικαιοσύνη, αλλά πάνω σταστημόνια τραβούν ακόμα τις γραμμές,λογιάζοντας την αέναη φύση της. Ναπιάσει και να ξαναπιάσει κανείς το νή-μα από την αρχή και να ιδεί ότι, παρ’ότι σφηνωμένοι μέσα σ’ αυτήν τη γωνίατης Μεσόγειος, στoυς ώμους της Ανα-τολής, δεν είμαστε ούτε τα απολιθώ-ματα ενός ένδοξου παρελθόντος ούτετα στάχυα που οι μυλόπετρες των κα-τακτητών έχουν συνθλίψει, αλλά η ροήμιας ζώσας παράδοσης που οι ασύ-μπτωτοι –με τον χαρακτήρα μας– και-ροί το είχαν να αισθανόμαστε όπως οιάπειροι του κόσμου.

Από το κοίλο όστρακο του βυθού τηςΤηθύος ως τους αφρούς του ακρωτηρί-ου Πλακωτή, αναδύθηκε μια πραγμα-τικότητα που ακόμα λειτουργεί, αλλάλίγοι είναι αυτοί που μπορούν να ενώ-

σουν τα σπαράγματα, σε μια εκδοχήπου η τελευταία λέξη να μας ανήκει.Είμαστε απλώς η σιωπή των αιώνων,που έχουμε όμως εκληφθεί σαν φύσηανώριμοι κι αυτό αποτελεί την αχίλλειοπτέρνα μας. Ο τίμιος μάστορας πουέσυρε από το άγιο κύμα να διδάξει μιασοφία, ακριβώς όπως την έφεραν οιπρώτοι Μυκηναίοι, ήξερε πως το πα-γόνι της λήθης ανέκαθεν το προστά-τευαν οι θεοί. Έπιασε, όμως, ρίζες τοκλωνάρι πάνω στα βράχια και ανοί-χτηκε το κατόπι για λογαριασμό τουανθρώπου και, πότε πάνω στο λευκόκαι γκρίζο των ονείρων πότε πάνω σεμια αδεξιότητα, ζυμώθηκε μια ιδιο-προσωπία που αρμονίζει με τον τόπο.Από τη σάρκα της σημερινής μας λα-λιάς και τη δροσιά μιας χειροπιαστήςζωής πάνω στην αθωότητα του θείουγίγνεσθαι, ξεχωρίσαμε τελικά από τουςάλλους, όπως το κόμπωμα ξεχωρίζειαπό το θαύμα. Ενίοτε μπορεί να πια-στεί και σαν αναλφαβητισμός, αλλά αυ-τοί είμαστε. Πρώτα η πίστη. Πως το φιντανάκι

που φύτεψες κάποτε στην αυλή σου θαγίνει άνδρας ή γυναίκα που θα μοσχο-βολά βασιλικό. Η εικόνα του ψαρά πουπιάνει λιμάνι δεν άλλαξε από καταβο-λής κόσμου ούτε και η αλήθεια της θά-λασσας. Στο μισοσκόταδο των εκκλη-

σιών λυγίζει το πνεύμα ακριβώς πάνωστο σημείο της ταπεινότητας κι όταν οΜέγας Αλιεύς θυσιάζεται, κανένας δενσκέφτεται να μετρήσει το βάρος τουμαρτυρίου. Από μια τέτοια μικρή χα-ραμάδα στη σκέψη πέρασαν οι πρώτοικαι οι έσχατοι ρασοφόροι φιλόσοφοικαι έκτοτε έχουμε όλοι αποστηθίσει τηνΑνάσταση. Η απλοϊκή ψυχή κάτι έχειακόμα να δώσει στην οικουμένη, πουκαι η ίδια ούτε καν υποψιάζεται. Προ-φανώς θα πρόκειται για την αύρα κά-ποιου μύθου ή για κάποιαν παλιάς ου-σίας εμπνοή που, ενώ μπροστά στηναναγκαιότητα δεν θα φαίνεται ικανή ναεπιβιώσει, εν τούτοις πίσω από την πλά-τη μας γιγαντώνεται ήδη με το εξήςυπερβατικό προνόμιο: Να μιλάς της Πα-ναγιάς και να την αγγίζεις κιόλας.Πρώτα το μάθος. Όπως τα χειρόγρα-

φα όταν επιτέλους θα συμφιλιωθούν μετο χαρτί της σκέψης θα γίνουν βιβλία,έτσι και ο άνθρωπος όταν συμφιλιώνε-ται με τη Μοίρα του αποκτά μερίδιοπάνω σε μια εμπειρία με θεϊκές δια-στάσεις. Αυτό θέλει μια μικρή μετατό-πιση από την καθημερινή αθλιότηταπρος την αίσθηση της ζωής. Μια τούφαγαλανός ουρανός και το μεράκι τηςσκιάς του πλατύφυλλου πλάτανου απο-τελούν τα έξοχα μυστήρια μιας λιτότη-τας που ξεπερνά την τρέχουσα λογική με

ταχύτητα φωτός και κουρνιάζει κατ’ ευ-θείαν ριζά της ειλικρίνειας. Ευτυχώς πουοι αισθήσεις παραμένουν ακόμη τα μό-να κριτήρια της ευγένειας και διατη-ρούμε ακόμη την ελπίδα του ευνόστου.Τον ορίζοντα της αιωνιότητας φαίνεταισε τούτα τα μέρη να τον αποζητά η ψυ-χή με την αναγωγή της στην αχανή μη-τρότητα της Δέσποινας των μικρώνπραγμάτων και τίποτ’ άλλο. Τόσο πουσε δυο ελιές μέσα περισσεύει και κά-ποια αλήθεια, μείον τα κουκούτσια τους.Μέσα σ’ έναν κόσμο με περίσσια αλα-φράδα, ρηχό από πνεύμα και υπομονήεξωτερικά και με τα ασκιά αδειανά στονπυρήνα, ακόμα και μια ανισότητα προςκαλού μας να αναγνωριστεί, πάλι δι-καιολογημένη θα ’ναι.

Άγνωστο παραμένει ακόμα αν εμείςεκμεταλλευτήκαμε καλύτερα τον χρό-νο που μας δόθηκε, αφού την ομορφιάτης αυγής εδώ τη βλέπαμε ανέκαθεν μετο αίμα. Καλύτερα να μένει κανείς απόεποχές, αλλά συνάμα να αποβάλλει καιτη μανία του τετράποδου παρά το αντί-θετο. Αν μάθαμε κάτι από τα βράχιαπου τα τρώει η αλμύρα, είναι γιατί εί-χαμε το κουράγιο να σκαλίζουμε τα δε-σμά του χρόνου με τα νύχια και να δια-βάζουμε τα κύματα με τ’ ασημώματατων Νηρηίδων. Η Αργώ μας ήταν ανέ-καθεν ο μύθος κι ένα τραπέζι που γιο-μίζει με τους Αποστόλους αποτελούσετον μυστικό δείπνο της κοινωνίας μας.Ο Μαρμαρωμένος ή η γοργόνα που ρω-τά στον πελαγίσιο κάμπο «αν ζει ο βα-σιλιάς Αλέξανδρος» αποτελούν τα ελά-χιστα πειστήρια προσωποποίησης τηςκαθημερινής αναμέτρησης των ανθρώ-πων του τόπου με την ειμαρμένη τους,σ’ έναν Αγώνα όπου η Σχέση αποτελείτον καλό αγωγό της ψυχής, ικανή ναχαρτογραφήσει σε ένα εύρος ύπαρξης,που εκτείνεται από τη γλυκιά γεύσητου σύκου μέχρι το φαρμάκι της πίκραςκαι από εκεί ως την αρχή του Παρα-δείσου. Αμέτρητα τα σύνεργα ενός κό-σμου που, έστω και στενάχωρος πια,μέρα με τη μέρα ζωντανεύει ολόγυράμας χωρίς να τον υποψιαζόμαστε. Ού-τως ή άλλως, τίποτα δεν χάνεται. Ποι-ος ξέρει. Ίσως επανέλθουμε.

Πάθος - Πίστη - Μάθος

EK TΩN ANTIΘETΩN H APMONIA

Ν Ε Ε Σ Κ Υ Κ Λ Ο Φ Ο Ρ Ι Ε Σl Δεξίωση για τους αγωνιστέςτης ΕΟΚΑ ετοιμάζει το Προεδρι-κό. Τώρα που έφυγε ο Δρουσιώ-της, τόλμησαν και έστειλαν καιτις προσκλήσεις. Μόνο που οισκατάες, εκεί που τις έστειλαν,έδωσαν και την εντολή ο καθέ-νας να έρθει μόνος του, δηλαδήη πρόσκληση είναι αυστηρώςπροσωπική. Όταν κάποιοι τουςεπέστησαν την προσοχή στο γε-γονός ότι όλοι οι αγωνιστές είναιπάνω από 75 ετών και πολλοίΔΕΝ μπορούν να κυκλοφορήσουνχωρίς βοήθεια, η απάντηση τουπερήφανου Προεδρικού ήταν έναξερό «ΤΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝΕΡΘΟΥΝ».

Προφανώς, η δεξίωση είναι γιατους λίγους εκλεκτούς αγωνιστέςπου παρέμειναν πιστοί στον προ-δότη ανανιστή κ. Αναστασιάδη.Αυτοί δεν έχουν προβλήματαυγείας, αφού τα τελευταία χρόνιαδεν έκρουσεν το βλαντζιίν τους.

Είναι από κάτι τέτοιες λεπτο-μέρειες που φαίνεται εάν η εκτί-μηση είναι πραγματική ή εάν εί-ναι ένα τέχνασμα για να απο-

προσανατολίσει ένα σεβαστόκομμάτι της κοινωνίας μας.Άρρωστοι, ταλαίπωροι και δυ-σκίνητοι αγωνιστές, ελάτε στη δε-ξίωση με τη συνοδεία σας, τη σύ-ζυγο, τον σύζυγο ή το παιδί σαςή τη νοσοκόμα σας και άστε τουςνα σας πετάξουν έξω με τις κλω-τσιές. Αυτοί θα γίνουν ρεζίλι καιόχι εσείς.

Απόν αντρέπεται, ο κόσμος ενδικός του!

ΣΧΟΛΙΟ l ΣΧΟΛΙΟ l ΣΧΟΛΙΟ

727 Σεπτεμβρίου 2014

Ευτυχώς εγιώ εν έχω σπίτιν να μου εκποιήσουν. Αλλά κάτι εν να βρουν τζιαιγια μας τους χαμολιούς οι ΔΗΣΑΚΕ ΛΟΔΗΚΟϊκοί

που έχουμεν πας στην κκελλέν μας.

l Η αγγλική κυβέρνηση θα δώσει ενά-μισι εκατομμύριο στερλίνες για να με-ταφραστεί ο Σαίξπηρ στα κινέζικα, λέ-νε περήφανα τα αγγλικά ΜΜΕ. Η κυ-πριακή κυβέρνηση σκέφτεται να δώσει2.250 ευρώ για να μεταφραστούν τατζιαι και τα τσιε του πρώην προέδρουΧριστόφια στα σουαχίλι, λένε οι κακέςγλώσσες.l Τελικά δεν είναι μόνο οι Κυπραίοιπου μας εκπλήττουν καθημερινώς, αλ-λά και οι αδελφές Ευρωπαίοι. Κατά-φεραν και έκαναν επίτροπο Πολιτισμούέναν άνθρωπο που όχι μόνο μισά τονπολιτισμό, αλλά δεν έχει διαβάσει έστωκαι ένα βιβλίο από τον καιρό που τε-λείωσε την Οδοντιατρική στη Θεσσαλο-νίκη. Μιλάμε για τον Χρίστο Στυλιανί-δη, ο οποίος όταν ήταν νέος, για να πα-ρακολουθήσει τον Τομ και τον Τζέρυ,ήθελε υποτίτλους για να καταλάβει τοάξιον, άσε που δεν ήταν σταθερός στιςπροτιμήσεις του. Κάποτε υποστήριζετον Τομ, κάποτε τον Τζέρυ και ενίοτετον σκύλο και –μη σας φανεί παράξενο–έκανε κι ένα φεγ-γάρι υποστηρίζο-ντας τη νοικοκυ-ρά παρά το χάλιτης.l Στη Ζέτα Αιμι-λιανίδου ευχόμα-στε περαστικά.Στη Ζέτα Μα-κρυπούλια καλόφθινόπωρο.

Κυρία Ευανθία,Είναι μύθος πως τα αγγουράκια τουχωραφκιού είναι καλύτερα από τα αγ-γουράκια του θερμοκηπίου, απλώς ταπληρώνουμε στη διπλάσια τιμή. Έωςτώρα, εγώ χρησιμοποιούσα αγγουρά-κια του θερμοκηπίου, όμως μία γειτό-νισσά μου με έπεισε και πήγα και αγό-ρασα αγγουράκια του χωραφκιού γιανα τα δοκιμάσω. Έπλυνα ένα πολύ κα-λά –είμαι cleanness freak– και το έβα-λα μες στον κώλο μου, όπως συνηθίζωνα κάνω, μιας και ο σύζυγός μου είναιστέλεχος της κυβέρνησης Αναστασιά-δη και δεν έχει καιρό με όλη αυτήν τηνκρίση που μαστίζει τον τόπο μας ναμε γαμήσει. Ειλικρινά, κυρία Ευανθία,δεν ένιωσα καμία διαφορά, άσε πουμετά από δύο μέρες είχαν μαραθεί όλακαι με δυσκόλεψαν πολύ. Για να μηντα πολυλογώ, κυρία Ευανθία μου, ού-τε του άντρα μου του άρεσαν. Ότανεπιστρέφει σπίτι κατακουρασμένος,του αρέσει να μου βάζει ένα αγγου-ράκι στον κώλο και να τρώει όσο μπο-ρεί. Αναγνώρισε ότι η γεύση τους είναικάπως καλύτερη, αλλά δεν τον διέγει-ραν όσο θα ήθελε. Μάλιστα, μου πρό-τεινε να κάνω αυτό που κάνει ουπουργός Οικονομικών με τον δικό τουκώλο, που αντί αγγουρακίων βάζει μέ-σα καρότα. Φοβάμαι, κυρία Ευανθία,να βάλω καρότο μες στον κώλο μου,εν μου έρκεται, άσε που ντρέπομαι καιλίγο. Τι να κάνω; Βοήθα με.

Κ. Παπασωτηρίου Ακρόπολη

Αγαπητή μου φίλη, Μην ντρέπεσαι και μη φοβάσαι. Ο κώ-λος μας, που λέει και ο λαός, φορείπεπόνι, πόσο μάλλον ένα αθώο κα-ρότο. Προσπάθησε, όμως, να βρειςίσια καρότα, διότι ο λόγος που ουπουργός Οικονομικών δυσκολεύεταινα βρει πιο έξυπνους τρόπους να μαςπεριπαίζει είναι επειδή σφίγγεται πολ-λά, μιας και τα καρότα που βάλλειμες στον κώλον του εν ζαβά και μόνομε τα ζαβά καρότα νιώθει λίγη ηδο-νή. Την πολλή την ηδονή του και τουςπολλαπλούς του τους οργασμούς τούςαποκτά όταν στους δικούς μας κώ-

λους χώνει πεπόνια, και μάλιστα πε-πόνια του Αστρομερίτη, με εκείνες τεςραβδώσεις τις μεγάλες.

Q Q Q

Κυρία Ευανθία,Είμαι μια Συναγερμικιά οικοκυρά, αλ-λά ο άντρας μου, με το συμπάθιο, ενΑΚΕΛικός. Θέλει άμαν με γαμά, κάθεΣαββάτον το πρωίν που λείπουν τακοπελλούθκια στην μάππαν, να φω-νάζω «και τώρα και πάντα ΑΚΕΛΑΚΕΛ ΑΚΕΛ» όταν φτάννω σε οργα-σμόν. Το πρόβλημαν, κυρία Ευανθία,είναι ότι δεν φτάννω σε οργασμόν,οπότε εν μου έρκεται να φωνάξω τί-ποτε. Είντα κάποτε τζιοιμούμαι τζιό-λας. Προχτές, για να με εκδικηθεί, ενετέλειωσεν ούτε τζιείνος μέσα μου τζιαιέφκαλέν την έξω πριν χύσει τζιαι εβού-ρησεν στο παράθυρον τζιαι έχυσεν πουτον τέταρτον όροφον της πολυκατοι-κίας πας στην κκελλέν του δημοτικούσυμβούλου του ΔΗΚΟ Αγλαντζιάς.Έφκαλα την τζιεφαλήν μου πόξω τζιαιεζήτησα συγγνώμην, είπα του σιίλιασυγγνώμην, μάλιστα έκαμα τζιαι πα-ραπάνω, ότι την έπαθα τζι εγιώ πρό-σφατα από το ίδιον πεζούνιν, αλλάτζιείνος εν εδέχτηκεν την δικαιολογίανμου με τα πεζούνια. Εκατάλαβέν τοότι εν σπέρμαν, κυρία Ευανθία, τζιαιείπεν εν να το πάρει έσσω του να τοδείξει της γεναίκας του για να του πεισε ποιον ανήκει. Φοούμαι, κυρία Ευαν-θία, άμπα τζιαι γίνουμεν ρεζίλιν. Η γε-ναίκα του εν μεγάλη πουτάνα, εγάμη-σέν την ούλλη η γειτονιά – μέχρι τζιαιτου παππού μου που εν Συναγερμι-κός τζιει που τον Δίπλαρον έκαμέν τουμιαν πίππαν πρόπερσι. Λαλείς να πάωνα την έβρω τζιαι να ζητήσω συγγνώ-μην ή να το αφήσω να περάσει τζι ό,τιθέλει ας γινεί;

Αντρούλλα Γ. Αγλαντζιά

Αγαπητή μου φίλη,Μην ανακατώνεις άλλες γυναίκες στιςυποθέσεις σου. Πήγαινε στον δημο-τικό σύμβουλο και κάνε του ένα κα-λό τσιμπούκι. Οι ΔΗΚΟϊκοί αρέσκο-

νται σε τέτοια τρατταρίσματα. Πεςτου μάλιστα ότι δικαιούται να χύσεικαι πάνω στο κεφάλι σου, ως εκδί-κηση γι’ αυτό που έπαθε από τονάντρα σου. Θα του αρέσει πάρα πο-λύ, ειδικά αν ανήκει στην ομάδα τουΚάρογιαν, που τυγχάνει να είναι καιεκδικητικοί. Θα δεις ότι στο τέλος θατα βρείτε, όπως συμβαίνει και στηβουλή και στην κοινωνία.

Q Q Q

Κυρία Ευανθία, Είμαι ένας φτωχός άθρωπος. Το ’63έγινα τουρκόπληκτος τζιαι επήα τζιαιεκατοίκησα στην Τζιερύνειαν. Το ’74ήρταν οι Τούρτζιοι πάλε τζιαι έγιναπρόσφυγας τζιαι ύστερα επήα στηνΒουλγαρίαν τζιαι εδούλεψα λλία χρό-νια τζιαι ύστερα εν είσιεν δουλειέςτζιαι έπιαα δουλειάν στην Αγιάναπαν.Τωρά μεινίσκω στην Χώραν τζιαι εντα φκάλλω πέρα με τούντην κρίσην.Άκουσα μάλιστα ότι ο Αναστασιάδηςσκέφτεται να βάλει φόρους τζιαι πά-νω στα εξώγαμα. Εν αλήθκεια; Διότιαν είναι αλήθκεια, επούτσισά την. Πο-δά τζιαι ποτζιεί τόσα χρόνια, όπουεπήαιννα έσπερνα τζιαι κανέναν μπα-σταρτούιν. Αν θυμούμαι καλά, πρέπεινα έχω πεντέξι. Που εκατόν ευρώ τοκαχέναν να μου βάλουν, εν να πάω φυ-λακήν. Τι μπορώ να κάμω, κυρίαΕυανθία;

Πετρής Γιακουμή Παλλουρκώτισσα

Αγαπητέ μου φίλε,Εάν έκανες και καμιά περίοδο στηΛεμεσό, θα σου έλεγα να πας να πειςτου Αναστασιάδη, του Δίπλαρου καιτου Γεωργιάδη: «Ρε σσιυλλομπά-σταρτοι, αντραπείτε λλίον! Εγιώ σαςέκαμα», και έτσι τουλάχιστον να ξε-λαφρώσεις. Προς το παρόν, κάνεασκήσεις και μείνε και νηστικός ναμη χέζεις, διότι φημολογείται ότι θαφορολογήσουν και το χέσιμο σύντο-μα. Να τρως πολλά παπουτσόσυκακαι αγγουράκια. Είναι ο πιο φτηνόςτρόπος για να σε πιάσει η δυσκοι-λιότητα.

H KYΡΙΑ ΕΥΑΝΘΙΑσας συμβουλεύει

ΣΧΟΛΙΑ l ΣΧΟΛΙΑ

ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΣ

l Τελικά ποιος είναι ο υπουργός Εξω-τερικών, θκειε Αναστασιάδη; Ο Κα-σουλίδης οξά ο Δρουσιώτης; Τι μαύρηγάτα τι άσπρη, έλεγε ο μακαρίτης οΤιένγκ Τσιάο Πινγκ… φτάνει να πιάνειποντικούς – ή, στην περίπτωση της Κύ-πρου, Ρώσσους.l Ο Μακάριος Δρουσιώτης δεν είναιούτε τυχαία στο Προεδρικό ούτε τυ-χαία έγραψε ΤΩΡΑ το περιβόητο βι-βλίο του. Οι Ρώσσοι, τον καιρό του πρώ-του Ψυχρού Πολέμου, έλεγαν πως ανψάξει κανείς έστω και λίγο στο υπέ-δαφος μίαςανωμαλίας, θαβρει τη CΙΑ. Δενξέρω αν είχανδίκαιο, διότιεμείς το ψάξα-με και δεν βρή-καμε πουθενάτη Σία Αναγνω-στοπούλου. l Τελικά ο Μα-κάριος Δρου-σιώτης παραι-τείται όχι για ναπάει σπίτι του, αλλά για να πάει στιςΒρυξέλλες. Εάν η ζωή του γινόταν ται-νία, θα έπρεπε ο τίτλος της να είναι«ΕΝΑΣ ΧΩΡΚΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ»,όμως η ζωή δεν είναι κινηματογράφοςκαι ο Δρουσιώτης εκπληρώνει το όνει-ρό του, δηλαδή το CYPRUS DREAM,όπου ο κάθε άσχετος, ο κάθε αγράμ-ματος, ο κάθε σαντανωμένος μπορεί ναανέβει τόσο ψηλά, όσο ψηλά είναι τακτήρια της Νέας Υόρκης. Ο Δρουσιώ-της πάει να συνεργαστεί με το άλλοαστέρι που μετακόμισε στας Ευρώπας,ενώ θα έπρεπε να ήταν εδώ βοηθός σεκάποιο περιφερειακό οδοντιατρείο. Θαήθελα να πω πως και οι δύο δεν μπο-ρούν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άσιε-ρον – ή, ακόμα καλύτερα, ότι και οι δύομαζί δεν μπορούν να φκάλουν τα μμάθ-κια τους, αλλά αυτό θα εθεωρείτο ρα-τσισμός, οπότε δεν θα το κάνω. Θα πωμόνο ότι όταν οι Ευρωπαίοι θα βάλλουντα αγγούρκα μες στον κώλον μας, οένας, ως νάρκισσος, θα χαϊδεύει τοπουλλίν του και ο άλλος, ως κομπλεξι-κός, θα κάνει παράπονο πως το αγγούριστον δικό του κώλο δεν είναι αρκετάμεγάλο.

Όπου και να πας, ο κόσμος σε πληγώνει, κυριολεκτικά. Οι τζι-χαντιστές δολοφονούν αμάχους και αποκεφαλίζουν εχθρούςστο Ιράκ και τη Συρία. Σκοτώνουν αδιακρίτως μουσουλμά-νους και χριστιανούς, εξαφανίζοντας τους γηγενείς πληθυ-σμούς της Μέσης Ανατολής. Η οικονομική κρίση που μαστί-ζει την Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά και πολλές άλλες χώ-ρες, αφαιρεί κάθε χαμόγελο από τα χείλη μας, κάθε φοράπου θα ακούσουμε ή θα δούμε τις ειδήσεις. Σαν περάσει καιαυτή η ψυχοπλάκωση, να κάποιος στην Αμερική που κατα-φέρνει να δολοφονήσει και τα πέντε παιδιά του, σαν να εί-ναι κοτοπουλάκια. Δεν έχει νόημα να αναφέρουμε τις κλοπές,τις ληστείες, τα μαχαιρώματα, τους ατέλειωτους βιασμούςγυναικών και παιδιών ούτε τις καταστροφές από τις πλημ-μύρες, τους σεισμούς, τους τυφώνες και άλλα φυσικά φαι-νόμενα. Τα ΜΜΕ μάς βομβαρδίζουν συνεχώς με όλη τη μαύ-ρη μαυρίλα του κόσμου. Είτε είναι οι live βομβαρδισμοί τωναμάχων στη Γάζα είτε είναι οι εμφύλιες διαμάχες σε όλο τονκόσμο. Αν οι Φιλιππίνες πέφτουν ολίγον μακριά, δεν ισχύειτο ίδιο με την Ουκρανία, την Κριμαία, τον Λίβανο και τη Συ-ρία. Ούτε η σφαγή των Κούρδων στο Ιράκ και την Τουρκίαμάς αφήνει αδιάφορους ούτε και το ξερίζωμα των χριστια-νών από τη γειτονιά μας. Μακριά δεν είναι επίσης και οιατέλειωτοι σκοτωμοί στην ευρύτερη αραβική γειτονιά μας,στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία κτλ. Ας αλλάξουμε,όμως, κανάλι. Όπου και να ταξιδέψουμε, μια σφαίρα μαςακολουθεί. Αίμα, φτώχεια, έμπολα, έιτζ, δολοφονίες, βιασμοί,απελπισία, απόγνωση και μαύρη μαυρίλα μάς κυριεύει.

Να, όμως, που ο Θεός δεν είναι καμηλάρης και μας στέλ-νει πού και πού και καμιά είδηση χαράς και κάθαρσης. Μιαείδηση που βάζει ξανά το χαμόγελο στα χείλη μας. Να, λοι-

πόν, και μια είδηση πραγματικά καθαρτήρια. Στην αρχαίαΑμφίπολη η ανθρωπότητα αναμένει ένα μικρό θαύμα. Μια έκ-πληξη που η μητέρα γη προστατεύει εδώ και χιλιάδες χρό-νια. Μέσα στα σπλάχνα της η γη κρατά μυστικά που μπορείνα χαροποιήσουν όλο τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους. Μιααχτίδα φωτός και ελπίδας πως ο άνθρωπος μπορεί να είναικαι δημιουργία, όχι μόνο καταστροφή.

Μπορεί, φυσικά, στο τέλος να μας πάρουν και την Αμφί-πολη, δηλαδή την ελπίδα. Μπορεί και να μας αναγκάσουννα τη δώσουμε στους Σκοπιανούς για να μη διαταράξουμετις σχέσεις μας, μπορεί ακόμη κι εμείς οι ίδιοι να κατα-στρέψουμε τον τύμβο με την ανικανότητά μας και την απλη-στία μας. Προς το παρόν, όμως, ονειρευόμαστε. Κάτι είναι κιαυτό.

ΒΦ

ΜΑΥΡΗ ΜΑΥΡΙΛΑ ΠΛΑΚΩΣΕ

8 27 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΑΡΑΒΑΣΗ Γράφει ο Αλέκος Μιχαηλίδης

«Το εγώ μας στη γωνιά» και τα ψυχοφάρμακα στον κάδο…

MATHN EΠΟΣ ΕΡΡΙΠΤΑΙ

Μάτια βυζαντινάΜάνα, σε ξεκληρίσανε άπονες εξουσίες, ψυχή δεν σου αφήσανε, μόνο φωτογραφίες...

Το τελευταίο φιάσκο με την υπερψήφιση του νο-μοσχεδίου για τις εκποιήσεις της πρώτης κατοι-κίας από την «αντιπολίτευση» του ΑΚΕΛ έπεισε(μακάρι) και τους πιο «ελπιδοφόρους» ότι το κόμ-μα της κυπριακής Αριστεράς δεν αποτελεί κάτιδιαφορετικό από τον ΔΗΣΥ ούτε πρόκειται νααγωνιστεί για τα δικαιώματα του λαού ούτε έχειβεβαίως φωτεινές εξαιρέ-σεις. Όλα τα άλλα περίτροποποιήσεων και προ-στασίας της πρώτης κατοι-κίας είναι ιστορίες καλο-καιρινής νυκτός…

Πάμε παρακάτω. Η εκ-κωφαντική σιωπή που κυ-ριαρχούσε έξω απ’ τη βου-λή την 6η Σεπτεμβρίου, κα-τά την ψήφιση του νομο-σχεδίου για τις εκποιήσεις, δεν ήταν ικανή να ξυ-πνήσει τον ήσυχο ύπνο των Κύπριων πολιτών.Άλλωστε, πήραμε και συγχαρητήρια επειδή είμα-στε φρόνιμος λαός κι έχουμε περίσσια υπομονή.Φάνηκε αυτό και από την αναστολή της απεργίαςτης 19ης Σεπτεμβρίου, μετά την επίσκεψη του ΓΓτης ΠΑΣΥΔΥ στο Προεδρικό. Τι εξηγήσεις πήρεαπ’ τον Αναστασιάδη, άραγε, ικανές να αναστεί-λουν ολόκληρη απεργία; Ίσως να μην ήθελε ναεμποδίσει την καλή διεξαγωγή του ράλι Κύπροςπου πέρασε από την κατεχόμενη Λευκωσία, τρο-μάρα τους…

Ισορροπούμε συνεχώς σε μια κλωστή σε αυτόντον τόπο. Δεν υπήρξε ποτέ ειρηνική περίοδος στονησί, αυτό είναι κοινώς αποδεκτό. Κι όμως, εμείςκάναμε την υπομονή τρόπο ζωής. Διαλύεται ο κό-σμος κι εμείς κάνουμε υπομονή. Δεν φτάνει, όμως.Μας επικροτούν επειδή διατηρήσαμε την κοινωνικήσυνοχή μέσα στη βαθιά κρίση. Δεν φτάνει. Απόαξιοπρεπής λαός που δουλεύει μέρα νύχτα για ναμεγαλώσει τα παιδιά του, καταντήσαμε γαϊδού-

ρια που τα κοροϊδεύουν καμιά ογδονταριά αν-θρωπάκοι. Κάποια στιγμή η υπομονή πρέπει ναεξαντληθεί. Πρέπει.

Δεν πάει άλλο. Ο Ξ. συνεχώς αναφέρεται στοεγώ μας, το οποίο «πρέπει να βάλουμε στη γωνιά».Ε, δίκαιο έχει. Καταντήσαμε με ψυχοφάρμακα. Οκαθείς κλείνεται στον εαυτό του. Μεγάλο ποσοστό,

λέει, παρακολουθεί ψυχολόγο ήπαίρνει ψυχοφάρμακα. Όντως, ο τό-πος και ο χρόνος που γεννηθήκαμεδεν είναι ούτε η χώρα των θαυμάτωνούτε προσβλέπει σε ένα ονειρικόμέλλον. Κι όμως, αν ψάξουμε λίγο τοσοφό παρελθόν, την αξιοπρεπή ζωήτων παππούδων μας, εμείς είμαστεεπιεικώς βασιλιάδες. Κι ακόμαπαίρνουμε ψυχοφάρμακα…

Προς Θεού, δεν αδικούμε κανένανπου έχει όντως ψυχολογικά προβλήματα. Όμως,δεν έχουμε χρόνο. Είναι καιρός «να βάλουμε τοεγώ μας στη γωνιά» και να πετάξουμε τα ψυχο-φάρμακα στον κάδο. Να γυρίσουμε την πλάτηστους εργατοπατέρες, στους εξουσιαστές, στηνΠΕΟ, στη ΣΕΚ, στην ΠΑΣΥΔΥ και να αναλάβου-με τις καταραμένες μας ευθύνες. Δεν γίνεται να ψη-φίζεται το νομοσχέδιο για την πρώτη κατοικία κιεμείς να μαζευόμαστε μετά βίας τριάντα άτομαέξω απ’ τη βουλή. Πρέπει να τους χαλάσουμε τονύπνο και τον ξύπνιο. Ο Αναστασιάδης, ο ΧάρηςΓεωργιάδης, ο Χάσικος, ο Προδρόμου, ο ΆντροςΚυπριανού, ο Λουκαΐδης, ο Ευαγόρου πρέπει ναφοβούνται να κυκλοφορήσουν στους δρόμους.Αλλιώς, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας… σαντους καημένους τους Σκωτσέζους.

Υ.Γ.: Και ασφαλώς, ας το ξαναπούμε, η κρίσηδεν είναι οικονομική. Είναι εθνική, κοινωνική, ηθι-κή, πολιτική, πολιτιστική… Ας μην περιμένουμενα εκποιήσουν και την Κύπρο ολόκληρη πριν ασχο-ληθούμε με το ζήτημα.

Εγιώ αποφάσισά το, ρε κοπέλ-λια. Ή εν να φοούνται να κυκλο-φορούν μες στες στράτες ή πέτε

μου να πάω διακοπές.

Γνώριζε καλά πως ήταν ο τελευταίος τους χορός. Κι είναικάτι τέτοιες στιγμές που το «γνωρίζω» τρέπεται ατάκτως σεμιαν αλλόκοτη φυγή και παραχωρεί την θέση του στο «θέ-λω». Την έσυρε –όχι πως αυτή δεν ήθελε– στην πίστα καιγάντζωσε όσο πιο ευγενικά μπορούσε την γυμνή της πλάτηστην πεινασμένη παλάμη του. Επιτακτικώς, πάντως.

Μιαν στιγμή νωρίτερα, στις φλεγόμενες κόγχες των ματιών τηςείχε ροδίσει ένα χθόνιο βλέμμα που τύλιγε χωρίς ίχνος συγκα-τάβασης στην θηλειά της κρεμάλας χιλιετίες ανδρικής πείρας.Το αρχέγονο αμάλγαμα της γυναικείας προκλήσεως και τουλογικώς ανέφικτου, μιας κι αυτή θα ’φευγε το ίδιο βράδυ μα-κριά. Αισθάνθηκε προνομιούχος που το ’πιασε στον αέρα.

Σφίγγοντάς την πάνω στο κορμί του, συλλογίστηκε πως κά-πως έτσι γεννιούνται τα τραγούδια. Απ’ τ’ αδύνατον. Κανέ-νας χορτασμένος δεν θα κοιλοπονούσε να βγάλει στο χαρτί τοβάσανό του. Καμμιά γυναίκα αφημένη στην ασφάλεια τωνκεκτημένων της δεν θα τον μάγευε μ’ αυτό που παλλότανδιαολεμένα στην άκρη των ματιών τής ντάμας του. Χάθηκε.Σκέφτηκε να της δαγκώσει τον λαιμό. Δαγκώθηκε. Υπομονή.Τα δευτερόλεπτα που έσπρωχναν το τραγούδι στην έξοδοβάφτηκαν αιώνες. Όλο το βράδυ το γέλιο της, κελαρυστό, αυ-θεντικό, πονεμένο, την έκανε να σπαρταράει στην αγκαλιάτου μ’ έναν τρόπο που του μετάγγιζε με σιγουριά πως είχεκλάψει πολύ. Κι αυτό τον θέριευε. Κι η αλήθεια είναι πωςτρόμαζε με την ιδέα πως όλο αυτό ήταν δυνατόν κάποτε νακαταντήσει καθεστώς.

Της ζήτησε να τον κουβαλήσει στο σπίτι του. Το γαμήλιογλέντι έσβηνε κι αυτός διέθετε κάθε πιστοποιημένο δικαιο-λογητικό που δεν είχε έλθει με τ’ αμάξι του. Αυτή γέλασεξανά και τον βίδωσε στο διπλανό της κάθισμα. Καθ’ οδόνοσφραινόταν σιωπηλά την αμαρτία που ανέδιδαν οι θάλλου-σες κοιλάδες των ώμων της.

Όταν ανέβηκαν στο διαμέρισμά του, αυτός συνεισέφερε στοάπειρο της βραδιάς ακόμη λίγη βότκα και σύρθηκε ενεός πλάιτης. Σε απόσταση που θα κόλαζε κι άγιο. Οι επόμενες στιγ-μές γλίστρησαν σε ατραπούς ακριβοθώρητες, μακριά απ’ τηνφαυλότητα της πολυκοσμίας, βυθισμένες στα ρείθρα μιαςάμωμης μισγάγκειας, σε βάθος όπου δυο ψυχές ξεμένουν μό-νες κι έχουν κάτι, επί τέλους, να προφέρουν η μια στην άλ-λην. Γυμνές από ελπίδες. Απολύτως καθάριες.

Ολοζώντανος, σάρκινος, γήινος, έχασκε εμπρός του ο κόσμοςτων μυθιστορημάτων και των ποιημάτων, που με μιαν κατα-ραμένη πεισμονή εφήβου τον περιέφερε ματαίως στην καθη-μερινότητά του. Αυτής της στόφας οι γυναίκες, σέρνουν στηνμυρωδιά τους μιαν έκφανση μυστηριακή, η οποία τις καθι-στά ικανές να κυριεύουν αμαχητί την αχανή επικράτεια τηςτεστοστερόνης.

Έσβησε το φως και της όρμηξε.Βελούχης Αρειώτης

Εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτεςπερήφανα περπάτησα μες στης ζωής τις στράτες.ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ: ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ

927 Σεπτεμβρίου 2014 vasosftohopoullos.wordpress.comΠέτε ένας του Χάρη του Γεωρ-

γιάδη να φκάλει φάουσαν γιατί εννα φύω που σπίτιν να πάω να τον

έβρω. Λαλώ σας το.

Νot waiving, but drowning… Η ζωή μουσαν αστραπή περνά μπροστά στα μάτιαμου. Αλλ’ αυτό συμβαίνει, κανονικά, ότανκανείς πνίγεται, όχι όταν κάθεται στογραφείο του. Εκτός κι αν, εδώ, μπροστάστο χαρτί, να ανακαλύπτω, με την αγα-πημένη Stevie Smith, το «I am not waiving,but drowning». Όπως, γενικά και συνο-λικά, αυτός ο τόπος. Από γεννησιμιούμας, στα χρόνια της Ζυρίχης.

Όταν, δηλαδή, ο τόπος αυτός ενόμισενότι γεννιέται (ότι του επέτρεπαν να γεν-νηθεί) ως κράτος. Και πληρώνουμε, έκτο-τε, το «νόμισμά» του αυτό.

Βέβαια, έβγαλαν πολλά… νομίσματαόσοι ενόμισαν τον «νόμο» τούτου του δυ-σοίωνου, οιονεί κυρίαρχου κράτους. Οιάνθρωποι του νόμου, όχι λιγότερο, «άντετζιαι καλός δικηόρος» όντας η μία καιπιο βαρύτιμη φιλοδοξία, κυρίως για όσουςτο «άνθρωπος του νόμου» (κι ας λέει οθείος Θωμάς για το φυσικό δίκαιο) δενσημαίνει και «νόμος του ανθρώπου».

«Παγωμένη επιθυμία», frozen desire,ονόμασε το χρήμα ο φιλόσοφος αναλυ-τής του. Και πώς παγώνει, όντως, το αί-μα αυτή η ανακλαστική, άκριτη και άσκε-φτη, ενστικτώδης, ζωική περίπου επιθυμίατου χρήματος για τον Κύπριο. Ο χρημα-τισμός, το χρήμα-μόνιμο κρίμα του τό-που, από φούσκα σε φούσκα οδεύοντας,μια πολυφουσκωτή ιστορία που έφερεόλες τις φούσκες να σκάνε τώρα ταυτό-χρονα: νομισματοπιστωτική φούσκα, φού-σκα των ακινήτων, φούσκα των χρηματι-στηρίων, φούσκα των ομολόγων, φούσκατων χρεογράφων, φούσκα του ιδιωτικούχρέους, δημοσιονομική φούσκα, που ενμία νυκτί μετέτρεψαν οι πωλητικοί σεφούσκα του εξωτερικού χρέους. Οι τα-

γοί της συνταγής, εξαργυρώνοντας δηλα-δή το σκάσιμο της φούσκας στη γνωστήτους συνταγή της υποταγής.

«Ο δε χρηματιστής βίαιος τις εστιν». ΟΑριστοτέλης, στα Ηθικά Νικομάχεια. Κά-τι γνωρίζοντας, από τότε, για τη βία τουχρήματος. Για να το κλειδώσει στο σπίτι,στην «οικία», όπου και μόνο έχει νόημα ναεπιβάλλει τη βία της ανάγκης, την «οικο-νομική» του βία, το χρήμα. Όχι βέβαια μετην πλουτιστική κι απληστία με την οποί-αν κλείδωναν στο σπίτι τον τυφλό Πλού-το, στην ομώνυμη για τους δυσώνυμουςτου τυφλού Πλούτου κωμωδία του Αρι-στοφάνη. Ώστε, ελεύθερος από τη βία τηςανάγκης να ασκεί έξω από την οικία, στην«αγορά», την «προαίρεσή» του, βουλευ-όμενος την «ευβουλία» ο πολιτικός, ο

«homo politicus», όπως τον όρισε η ΧάναΑρέντ. Αντιδιαστέλλοντάς τον προς τον«homo laborans», στους γονατισμένουςώμους του οποίου φορτώνουν το «πολιτικόυποκείμενο» οι μαρξιστές φιλόσοφοι.

Αφορμή στα πιο πάνω η δημόσια κοι-νωνική συνάντηση (σε κάποιαν πρόσφα-τη σύναξη) και τόσο αγαστή συνεύρεσηενός κορδακιζόμενου χρηματιστή της επο-χής του ΧΑΚ με νεοκόρδακα φίλο του«δικηόρον», κάποτε της εισαγγελίας, πο-λιτικόν σήμερον στη Βουλή (πού αλλού;).Ή να πω, ορθότερον, της «κάποτε εισαγ-γελίας», που τόσο, ως γνωστόν, έχει αγω-νιστεί να μπαγλαρώσει τους υπευθύνουςτου σκανδάλου του Χρηματιστηρίου, όσοκαι τους επιγόνους των, στη χρηματοπι-στωτική κρίση που βούλιαξε τον τόπο…Έτσι δεν είναι, κ. Κληρίδη και κύριε τουΝΑΙ Μαρκίδη; Αυτεπαγγέλτως αλλού οιΕισαγγελίες μπαγλαρώνουν τους «βίαι-ους χρηματιστές». Εδώ να αναμένουμεακόμη στο… ακουστικό μας;

Ο δε χρηματιστής βίαιος. Κι ο «νόμος»των κυνικών, του παραχαράσσειν το νό-μισμα. Μήνες μετά, διαβάζουμε στον Πο-λίτη ότι ο «χρηματιστής» έχει συλληφθείγια χονδρές κτηματοοικονομικές ατα-σθαλίες στη Ρουμανία, ότι εκκρεμεί ναβρει εγγύηση 500.000 ευρώπουλων γιανα μείνει εκτός φυλακής κι ότι δικηγόροςτου είναι ο συγχρωτιζόμενός του εκείνοςκόρδαξ δικηγόρος και βουλευτής τώρατου ΔΗΣΥ… Από την εποχή της «ακρι-βοδίκαιης εισαγγελίας», αναρωτιόμαστε,οι ακριβές φιλίες με τον τυφλό Πλούτο;

Είπαμε βία; Και καταστροφή; Μα αυ-τή η βία συνιστά την εφαρμοζόμενη στρα-τηγική της επίλυσης της κρίσης. Η κατα-στροφή του πλεονάζοντος κεφαλαίου (και

τέτοιο είναι εκείνο που δεν παράγει ταπροσδοκώμενα ποσοστά κέρδους, τέτοιαπου να μπορούν να το αναπαράγουν) συ-νοδεύεται από μια εκτεταμένη κατα-στροφή της εργασίας και συνάμα των θε-σμών (κράτος πρόνοιας ή κοινωνικό κρά-τος) αναπαραγωγής τους.

Στην εποχή της κρίσης και μιας παρα-τεταμένης ύφεσης, ό,τι «περισσεύει» πρέ-πει να εξοντωθεί. «Asset destruction», αγ-γλοοικονομιστί. Ό,τι περισσεύει, βεβαίως,για τις ανάγκες του κεφαλαίου προκει-μένου μέσω της απορρύθμισης της προη-γούμενης ισορροπίας (μεταπολεμικό κοι-νωνικό συμβόλαιο) το σύστημα να κατα-στεί εκ νέου λειτουργικό και το κεφάλαιοκερδοφόρο. Αυτό που ζούμε είναι μιαεκτεταμένη καταστροφή παραγωγικώνδυνάμεων και των θεσμών (εκπαίδευση,πρόνοια κτλ.) της μεταπολεμικής δυτικήςδημοκρατίας που συνόδευσαν μια ορι-σμένη ταξική ισορροπία. Ό,τι θα μπο-ρούσε να επιτευχθεί σε αυτό το επίπεδο,με έναν ανεξέλεγκτο πόλεμο, το κεφά-λαιο επιχειρεί να πετύχει μέσα από μιαελεγχόμενη καταστροφή.

Πολιτικό και ιδεολογικό χαρακτήρα καινεοαποικιοκρατικές σκοπιμότητες (όχι μι-κροοικονομικές και μικρολογιστικές) έχουντα προγράμματα δομικής αναπροσαρμο-γής, τα μνημόνια δηλαδή, που επιβάλλουνστους οφειλέτες τους οι πιστωτές.

Αλλά, θρηνώντες την κατάντια των μνη-μονίων, ας μνημονεύουμε και τους ανα-κλαστικούς χρηματισμούς που μας οδή-γησαν εδώ… Κι ο φίλος δικηγόρος ας θυ-μάται το «μισώ μνάμονα συμπόταν». Διό-τι, «μνημονικοί εσμέν», μα την αγία Και-κιλία…

Tίτος Μνημονικός

Ο Πλούτος της... Καικιλίας. Ή πώς πλουτίζουν, στον Αριστοφάνη.

Σφάγγει ο Μιχάλης Σταυρή

Σε επίπεδο στρατηγικής για το εθνικό μαςζήτημα, θεωρούμε ότι έχουμε πολλά ναμάθουμε από τον τρόπο με τον οποίονέδρασε και διεξήγαγε την εκστρατεία τηςη πλατφόρμα του «ΝΑΙ». Εκσυγχρόνισετη ρητορική της και έθεσε το εθνικό ζήτη-μα της Σκωτίας σε νέες βάσεις, βάσειςπου αφορούν άμεσα την κοινωνία, μα-κριά από συναισθηματισμούς και στείρασυνθηματολογία.

Οι Σκωτσέζοι είχαν την ευκαιρία μετά απότρεις αιώνες να κηρύξουν την ανεξαρτησίατους από το Ηνωμένο Βασίλειο. Μια ευ-καιρία που δεν δόθηκε ποτέ στον κυπριακόΕλληνισμό και πολλοί είναι αυτοί που ανά-γουν τη σημερινή μορφή του Κυπριακού στηστέρηση του δικαιώματος της αυτοδιάθε-σης. Οι Σκωτσέζοι, όμως, επέλεξαν να δια-τηρήσουν το Βασίλειο και τη «union jack»ως είχαν. Το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας(SNP), εντέχνως, μετά από μεθοδικό πολι-τικό αγώνα πολλών ετών, κατάφερε να φέ-ρει τη Σκωτία ένα βήμα πριν την ανεξαρ-τησία της και να διασφαλίσει, σε κάθε πε-ρίπτωση, διεύρυνση των αυτονομιστικών πα-ροχών του Ηνωμένου Βασιλείου προς όλατα συνιστώντα μέρη του.

Τι μπορούμε, όμως, να συνάγουμε απότην εκστρατεία για το δημοψήφισμα στηΣκωτία; Κατ’ αρχάς, και χωρίς καμιά συ-νωμοσιολογική τάση, παρά τη ροπή που τεί-νει να πάρει ο κόσμος μας προς περιφερει-οποίηση (είτε υπό τύπο κάποιου κυρίαρχουσε γεωγραφική περιφέρεια είτε ομοσπον-δοποίησης) και επακόλουθη παγκοσμιοποί-ηση, τα εθνικά αντανακλαστικά των λαών

είναι ακόμα σε ισχύ και φαίνεται ότι είναιτόσο βαθιά εμποτισμένη η ιδιοσυγκρασίατης δυτικής ευρωπαϊκής κοινότητας με τοαίσθημα του «συνανοίκειν» που χαρακτη-ρίζει το εθνικό κίνημα (απόρροια του Δια-φωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης),ώστε δύσκολα θα μπορέσουν οι θιασώτεςτης παγκοσμιοποίησης να καταλύσουν ταέθνη-κράτη. Στο πλευρό της Σκωτίας έσπευ-σαν να ταχθούν αμέσως οι Ιρλανδοί οπαδοίτης ανεξαρτησίας και οι Καταλανοί αυτο-νομιστές που λίγες μέρες προηγουμένως διε-ξήγαγαν ένα από τα μεγαλύτερά τους συλ-λαλητήρια με εκατομμύρια κόσμο να παρε-λαύνει με τις σημαίες της Καταλονίας. Εκδη-λώθηκε ακόμα και ιταλική αποσχιστική τά-ση.

Κατά δεύτερον, επιβεβαιώνονται, στη συ-γκεκριμένη περίπτωση, όσοι θεωρούν ότι μέ-σα από οικονομικές κρίσεις αναδύονται οικοινωνικές-εθνικές κρίσεις. Η αποτυχία τηςΕυρωπαϊκής Ένωσης να λύσει τα προβλή-ματα των μελών της σε κοινωικοοικονομι-κό επίπεδο και η οικονομική κρίση που τα-λανίζει πολλά από τα μέλη της, τα οποίαόχι μόνο δεν φαίνεται να βρίσκουν τις ισορ-ροπίες τους, αλλά αντιθέτως βρίσκονται γιαχρόνια σε βαθιά ύφεση, επιτρέπουν την έξαρ-ση φαινομένων αμφισβήτησης του υφιστά-μενου καθεστώτος στην Ευρώπη. Η Σκω-τία έχει δημιουργήσει μάλλον ένα «προη-γούμενο» σε κρατικό επίπεδο, αλλά δεν γνω-ρίζουμε τι θα γινόταν σε περιφερειακό επί-πεδο σε περίπτωση απόσχισης από το ΗΒ.Δεν ξέρουμε δηλαδή αν θα στρέφονταν προςένταξη στην ΕΕ, δημιουργώντας έτσι μιατάση επιστροφής στην «Ευρώπη των εθνών»

(των εθνών-κρατών) ή αν θα ναυαγούσε πλή-ρως το όραμα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρω-σης».

Τρίτον, μπορούμε να συνάγουμε ότι, ωςπρος την περίπτωση της Σκωτίας τουλάχι-στον, η ρητορική του εθνικού κινήματος έχειαλλάξει. Παρακολουθώντας την εκστρατείατων υποστηρικτών του «ΝΑΙ», με ενδιαφέ-ρον διαπιστώσαμε ότι η καμπάνια στηρί-χτηκε σε μια νέα πολιτική «εξορθολογισμέ-νων» επιχειρημάτων, στην οποίαν το εθνι-κό παρελθόν και εν γένει η ιστορική και πο-λιτισμική προσέγγιση απουσίαζαν (χαρα-κτηριστική είναι η απουσία του ΓουίλιαμΓουάλας ενσαρκωμένου στη χαρακτηριστι-κή μορφή του Μελ Γκίμπσον από τη σημει-ολογική προπαγάνδα των Ανεξαρτησιακών).Δεν επιχειρήθηκε ούτε καν η εύκολη προ-σέγγιση της εθνικής ταυτότητας σε αντιπα-ραβολή με την «ιδέα του άλλου», δηλαδή ηαντιπαραβολή της σκωτσέζικης ταυτότητας(Scotishness) με την αγγλική (Englishness).Τα επιχειρήματα περιστρέφονταν γύρω απότο πετρέλαιο, το Εθνικό Σύστημα Υγείας,την απαλλαγή από τα πυρηνικά, την ενα-ντίωση στους «Συντηρητικούς» τουWestminster, τους οικονομικούς πόρους τηςΣκωτίας, στις συντάξεις και στο εκπαιδευ-τικό σύστημα. Στηρίχτηκε δηλαδή στη ρη-τορική που είχε αναπτύξει το SNP από τηδεκαετία του 1970, όταν προέβαλε την οι-κονομική πτυχή για το συμφέρον της ανε-ξαρτησίας με το σλόγκαν «It’s Scotland’soil» για τα πετρέλαια στις βόρειες ακτέςτου ΗΒ. Στα ίδια πλαίσια κινήθηκε και ηκαμπάνια του «ΟΧΙ», προβάλλοντας τη Βρε-τανικότητα (Britishness) ως το ενιαίο και

ταυτόχρονα πολύμορφο πλαίσιο μέσα στοοποίο πρέπει να δρα η Σκωτία. Εμπλούτι-σαν την εκστρατεία τους με απειλές (πουμας θύμισαν τις δικές μας περί «Μικρα-σιατικής Καταστροφής») για έξοδο από τηνΕυρωπαϊκή Ένωση και οικονομική αβεβαι-ότητα αφού η σκωτσέζικη ένταξη στην ΕΕ θακαθίστατο πιο δύσκολη αν δεν επιθυμού-σαν ένταξη στην Ευρωζώνη και, παράλληλα,αν επιθυμούσαν παραμονή στη λίρα, η οι-κονομία τους θα ελεγχόταν από το Σίτυ τουΛονδίνου.

Παρά το «ΟΧΙ» των Σκωτσέζων, το Ηνω-μένο Βασίλειο δείχνει πιο ευάλωτο από πο-τέ και τα αυτονομιστικά/ανεξαρτησια-κά/απο σχιστικά κινήματα στην Ευρώπη βρί-σκονται σε έξαρση. Η ΕΕ πρέπει να λάβει τομήνυμα και να αποφασίσει αν θα εγκατα-λείψει την πολιτική της μερκελικής περιφε-ρειοποίησης και να κάνει στροφή ξανά στηνιδέα των εθνών-κρατών που συλλογικά θαδουλέψουν για ένα κοινό μέλλον ισότιμα,χωρίς το ομοσπονδιακό μοντέλο της να βά-ζει σε δεύτερη μοίρα τα επιμέρους εθνικάσυμφέροντα, ή αν θα συνεχίσει να τρομάζεικαι να απομακρύνει τους λαούς της (υφι-στάμενους και μελλοντικούς), στους οποί-ους τα εθνικά αντανακλαστικά παραμένουνακόμα δυνατά. Στη Σκωτία ίσως να γίναμεμάρτυρες του εφαλτηρίου της διάσπασηςτης Ευρώπης ή της αλλαγής νοοτροπίας. Ανο 20ός αιώνας ήταν ο αιώνας της αποαποι-κιοποίησης, οι αρχές του 21ου δείχνουν ότιδυναμικά θα είναι ο αιώνας της σύγκρου-σης των εθνών-κρατών με την τάση ομο-σπονδοποίησης και ακολούθως με το πα-γκόσμιο κράτος.

Υ.Γ.: Νιόνιο, ξέχασες πάλι τη στροφή για«Μικρά Ασία, Κύπρο, Λευκωσία, ΒόρειοΉπειρο» στη συναυλία σου στο Πανεπι-στήμιο Κύπρου…

«It’s Scotland’s oil»Η πάλη εθνών-κρατών και ομοσπονδοποίησης και η νέα μορφή του εθνικού κινήματος

Ο ΠΑΓΚΟΣ ΤΟΥ ΧΑΣΑΠΗ

«Ουκ έστιν πειθούς ιερόν άλλον πλην λόγος», ΑισχύλοςΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου

10 27 Σεπτεμβρίου 2014Ακόμα εν να κάμει δήλωσην ο Σαμαράςγια την πρόσκλησην του Νταβούτογλουνα πιουν τσάιν στα κατεχόμενα. Μα τζι-

οιμάται, ρε κουμπάρε;

[Αφιερωμένο στη γενιά των φοιτητώντης δεκαετίας του ’80]

Το φθινόπωρο, τα χρόνια εκείνα, είχε ακό-μα κατι μαγικό, πολλά υποσχόμενο. Τώ-ρα που το σκέφτομαι, ίσως να μας έπια-νε ακομη εκείνο το επικείμενο «κάτι» τουσχολείου που ανοίγει, απόηχος των μα-θητικών χρόνων. Τη χρονιά που τραγού-δησε ο Σαββόπουλος «Τον χειμώνα ετού-το άμα τον πηδήξαμε» τη θυμόμαστανόλοι σαν σημαντική, σαν να πήρε η ζωήμας μια στροφή. Από τότε, περιμέναμετον χειμώνα βέβαιοι ότι κομίζει μεγάλεςκαταστροφές… Συνήθως αφήναμε πίσωένα καλοκαίρι που μας ζάλιζε το μυαλό μειστορίες αμφιβόλου αξίας (άλλωστε, ήτανκοινώς παραδεκτό ότι οτιδήποτε λάμβα-νε χώραν αλλαχού, εκτος της συγκεκρι-μένης πόλεως, ήταν αμελητέο), αλλά τοκουβάρι γέμιζε κόμπους πάραυτα. Βε-βαίως, ήμασταν παιδιά που δεν διέκρινανμε μεγάλη σαφήνεια την πραγματικότη-τα από τα παιχνίδια του μυαλού και, όπωςθα θυμάσαι, αυτό δυσκόλευε κάπως ταπράγματα…

Στη συγκεκριμένη πόλη των φοιτητικώνμας χρόνων υπήρχε αυτό που ονομάζου-με ενδιάμεση εποχή. Όταν τα βράδια, λοι-πόν, του Σεπτεμβρίου βγαίναμε για βόλ-τα, χρειαζόταν ζακετάκι στους ώμους.Στους δρόμους πατούσες σωρούς απόφύλλα που κολλούσαν στα παπούτσια σουκαι ανέδιδαν εκείνην τη χαρακτηριστικήμυρωδιά της γόνιμης μερικής σήψης. Παρ’όλο που ήμασταν αρκετά ηλίθιοι ώστε ναμην καταλαβαίνουμε τα απλούστεραπράγματα σ’ αυτήν τη ζωή, παρ’ όλα αυ-τά, λοιπόν, μέχρι και εμείς κάποια απο-γέυματα προσέχαμε ότι ο ουρανός στηνπόλη ζωντάνευε, έχανε τα συνήθη γκρίζαχρώματα, το αεράκι φυσούσε όσο για ναστροβιλίζει τα σύννεφα και να εξανεμίζειγια λίγο τη νεανική ανοησία μας, έπιανεεκείνο το ψιλόβροχο ή ξεσπούσε μπουρί-νι και κατηφορίζαμε για βόλτα. Οι βόλ-

τες μας ήταν μετρημένες. Οι αγκαλιές στοπάρκο λιγοστές. Σε πάρτυ δεν πολυπη-γαίναμε, εκδρομές δεν αξιωθήκαμε να κά-νουμε. Αυτά επιτρέπονταν στα διαλείμ-ματα του χρόνου που ξέμενε από τις συ-ζητήσεις και τις μεγάλες θλίψεις…

Η αλήθεια είναι ότι παίρναμε τον εαυ-τό μας πολύ στα σοβαρά. Κάποιες στιγ-μές, είμαι σχεδόν βέβαιη ότι θα βρεθείενας άνθρωπος να μου το πει κατά πρό-σωπον, έτσι, κάποιος από αυτούς πουαφειδώς χαρακτηρίζαμε χαζοχαρούμενουςθα σταθεί και θα μου το πει αργά: «Κα-λά, ήσασταν τόσο, μα τόσο μαλάκες!»Έτσι, να το ευχαριστηθώ.

Η σοβαροφάνεια μας βασάνιζε πολλάχρόνια. Εκείνες τις καλές εποχές, ο καθέ-νας μέσα στη δική του διαπλεκόμενη δυ-στυχία θεωρούσε ότι έδινε την οριστικήαναμέτρηση με τη ζωή, τον έρωτα, την επι-στήμη, την πολιτική, τη σκέψη, τα κινή-ματα. Ήμασταν, όπως καταλαβαίνεις, αρ-κετά γραφικοί. Δεν κατάλαβα ποτέ πώςμας είχε καρφωθεί ότι πρώτα έπρεπε νατη σκεφτούμε τη ζωή και μετά να τη ζή-σουμε. Ήμασταν βέβαιοι, εξάλλου, ότι όλεςοι σκέψεις έπρεπε να γίνουν εκεί και τό-τε. Στη λογική του τελευταίου τσιγάρου,εμείς ζήσαμε χρόνια. Προσπαθώ να θυ-μηθώ αν καποιος από μας έκανε όνειρα.Δεν θυμάμαι. Έχω την εντύπωση ότι τασχέδια και τα όνειρα ήταν κάτι σαν απα-γορευμένα. Από τις αναμετρήσεις αυτέςστεφθήκαμε οι περισσότεροι το επίθετοτου μαλάκα και ησυχάσαμε.

Όταν η εποχή αυτή κάποτε τελείωσε,ήταν σαν να βγαίναμε επιβιώσαντες απόστρατόπεδο συγκέντρωσης. Ανάπηροι. Τοεκπληκτικό είναι ότι από τους σκοτεινούςκαι επώδυνους προβληματισμούς μας δενεξήχθη για κανέναν και για τίποτε πολύ-τιμο συμπέρασμα. Ελαφρά ανακούφισηγι’ αυτό που νομίζαμε οριστικό τέλος αυ-τής της εποχής μάς κατέλαβε κατά δια-στήματα όλους. Μας προσπεράσαν κά-πως έτσι οι καιροί, δεν θέλει και πολύ.

Με γκρίζες αποχρώσεις στα μαλλιά καιάλλα διακριτικά σημεία του χρόνου (τί-ποτε τρανταχτό δεν είχε ακόμα φανεί) συ-νεχίσαμε.

Όταν έρχεται φθινόπωρο, μας πιάνει,λοιπόν, μια θλίψη άλλο πράγμα, ανεξή-γητη, δεν ξεκολλά από πάνω μας… Θυ-μάσαι που λέγαμε «κάθε πράμα στον και-ρό του», θαρρώ πως τα πράγματα είναιπιο σύνθετα. Άμα δεν γίνουν κάποιαπράγματα στον καιρό τους, τότε μάλλονούτε τα άλλα, των μελλοντικών καιρών,γίνονται… Δηλαδή, χάσαμε στα προαπαι-τούμενα. Είναι σαν τις τηλεοπτικές σει-ρές, καμιά φορά άμα χάσεις το κρίσιμοεπεισόδιο, όσο και να σου το εξηγήσουν,ό,τι και να σου διηγηθούν, εσύ δεν βγά-ζεις νόημα. Έτσι κι εμείς με τη ζωή, κάτσενα βγάλεις νόημα…

Τα δοκιμάσαμε κι αλλιώς τα φθινοπω-ρινά απομεσήμερα, αλλά δεν μας προέ-κυψαν. Διαβήκαν για ακόμη μια φοράμπροστά στα μάτια μας οι μαγικές συν-νεφιασμένες μέρες και εμείς απομείναμενα κοιτάζουμε αποσβολωμένοι τα όνειράμας να μη λαμβάνουν χώραν, έτσι απλά.

Φυσικά, η φούγκα πέριξ του ιδίου θέ-ματος επιβίωσε και αργότερα, στις «Εκα-τόν παραλλαγές…». Σε κάποιους φάνη-κε να έμεινε οριστικά μια πικρή γεύσηστο στόμα που δεν τους εγκαταλείπει πο-τέ (κάτι σαν πικραμύγδαλο ή πώς είναιαφού καπνίσεις πενήντα τσιγάρα την επό-μενη το πρωί;), σε άλλους έγινε το καθη-μερινό γλέντι απαραίτητο, άλλοι θυμήθη-καν τα γονικά μοντέλα αφοσίωσης στηνοικογένεια και «την κοινωνία γενικότε-ρα» (εδώ γελάς), άλλοι βρήκαν τον αμα-νέ της επιστήμης ή της καριέρας σαγη-νευτικό, άλλοι τελοσπάντων μετέωροι πο-ρευόμαστε, χωρίς ίχνος χαράς. Εμείς ταπαιδιά, πολλοί με παιδιά, με όνειρα πουδεν κοιμούνται ποτέ, κι ας άλλαξαν τόσοοι καιροί που μας προσπέρασαν εμάς καιτα όνειρά μας…

Χάρη Ν. Σπανού, Οκτώβριος 1997

l Αθθυμάστε που μες στην κυβέρνη-σην Χριστόφια είσιεν έναν υπουργόνπου εβούραν σαν τον πελλόν να υπο-στηρίζει τους μουσουλμάνους μετα-νάστες τζιαι τωρά εν εις την Ευρώ-πην τζιαι πιάννει 20.000 ευρώ για νατους υποστηρίζει που τζιει μέσα, ενώτο 70% των ΑΚΕΛικών έχουν μισθόνπου εν ξεπερνά τα 1.100 ευρώ τον μή-ναν, χωρίς μάλιστα να υποστηρίζουντην ΙΣΙΣ; l Αθθυμάστε που επεριμέναμεν μεαγωνίαν πότε εν να φύει ο Χριστό-φιας για να μεν καταστραφεί η Kύ-προς μας, αλλά ήρτεν πίσω που τηνπίσω πόρταν τζιαι έγινεν Πρόεδροςξανά, τούντην φοράν υποστηριζόμε-νος από τον ΔHΣY τζιαι τον σκατάντον Kάρογιαν;

l Aθθυμάστε που ο Kάρογιαν έκα-μνεν κινήσεις να φάει τον Παπαδό-πουλον τζιαι τελικά αποδείχτηκεν ότιο Παπαδόπουλος εν πιο χρήσιμος στονΑναστασιάδην που τον Κάρογιαν; l Aθθυμάστε τον μεγάλον Σιαρλήνπου ήταν υπουργός των κομμουνιστώντζιαι, ως καλός κομμουνιστής, εμοί-ραζεν τα ριάλια σε ούλλους τους τρα-πεζίτες άμπα τζιαι μείνει κανένας πουεν έγινεν εκατομμυριούχος; l Aθθυμάστε που ο Aναστασιάδηςμίσιη μου έστειλεν τον Σαρρήν στηνMόσχαν τζιαι οι Pώσοι εσιέσαν τουπας στην μουτσούναν τζιαι ήρτεν πί-σω τζιαι εβρώμεν σκατά ο καημένος; l Aθθυμάστε που εδιούσαμεν 150 ευ-ρώ φιλοδώρημαν στους σκουπιθκιά-ρηδες τον καιρόν των Χριστουγέννων;l Aθθυμάστε που ο Στυλιανίδης ήρ-τεν εις την Αρχιεπισκοπήν για να ηγη-θεί του αντιδησακελικού συνασπισμούτζιαι το μόνον που εκατάφερεν ήταννα βοηθήσει στον εξευτελισμόν τουΠασχάλη Πασχαλίδη.l Aθθυμάστε που ο Xριστόφιας ελά-λεν πιο λλία TZIAI που τον Aναστα-σιάδην άμαν εμίλαν που την τηλεό-ρασην;l Aθθυμάστε την Σωτηρούλλαν Χα-ραλάμπους;l Aθθυμάστε που ο Κατσουρίδηςεπροορίζετουν για ΓΓ του AKEΛ αλ-λά εν τον εφκάλασιν διότι είσιεν κά-φτζιες ο καυλάντης; l Aθθυμάστε που το AKEΛ εκάλεσεντην TPOΪKAΝ να έρτει στην Kύπροτζιαι έφερέν μας τζιαι το MNHMO -NIOΝ;l Aθθυμάστε που οι Κυπραίοι εν ήταντόσον μαλθακοί;l Aθθυμάστε που άμαν κανένας έβαλ-λεν το σιέριν του μες στην πούγκανμας, ελαλούσαμέν του «Aσσιχτίρ, ρεκλέφτη, να σου δώκω μιαν να μπει οβίλλος σου μες στον κώλον σου»;l Aθθυμάστε που άμαν εγάμαν κανέ-νας την γεναίκαν μας, εν ελαλούσαμεν«Άτε να κρύψουμεν ως πάρατζιει»; l Aθθυμάστε που άμαν επάταν κα-νένας τον κάλλον μας, ετσιριλλούσαμενσαν τους πελλούς;l Aθθυμάστε που ο Aναστασιάδηςέκαμνεν καπάλιν δεσμεύσεις τζιαιύστερα έκατσέν σας την;l Aθθυμάστε πριν λλία χρόνια που ομακαρίτης ο Tάσσος Παπαδόπουλοςάφηκέν μας κληρονομιάν έναν κατα-ραμένον εκατομμύρια τζιαι εμείς σαναντάλλαγμαν εδολοφονήσαμέν τον; l Aθθυμάστε που κάθε τέλος του μηνόςεπιάνναμεν τον μισθόν μας τζιαι ελα-λούσαμεν «Δόξα σοι ο Θεός, εν να πε-ράσουμεν ως τον άλλον μήναν» τζιαι όιως τες 7 του μηνός;

AΘΘΥΜΑΣΤΕ

Κάθε λαός έχει τα δέντρα, τους θά-μνους, τα λουλούδια και τα φυτά πουτου αξίζουν, λέει μια κινέζικη πα-ροιμία και οι Κινέζοι συνήθως έχουνδίκαιο. Κάντε μια βόλτα στις πόλειςμας και θα καταλάβετε τι εννοώ.Κατ’ αρχάς, όλο και περισσότεροαδειάζει ο τόπος από τα δέντρα του.Ακόμη και οι περιοχές των πλουσίωνπου ήταν χτισμένες μέσα στο πράσι-νο σιγά σιγά αλλάζουν όψη. Υπάρ-χουν φυσικά και δρόμοι χωρίς ίχνοςπρασίνου, χωρίς ένα δέντρο για τηνπολυπόθητη σκιά, την τόσο αναγκαίαστην Κύπρο. Υπάρχουν φυσικά καιδρόμοι με δέντρα και από τις δύο πλευ-ρές, όμως αυτά τα δέντρα φαίνονταιξένα, λες και ο τόπος δεν τα θέλει –δείτε, για παράδειγμα, τις λεωφόρουςμε τους τεράστιους φίκους που αλλοι-ώνουν τα πεζοδρόμια και λερώνουν τιςστράτες.

Σπανίζουν πια τα κυπριακά δέντραστις πόλεις μας. Τα κόβουμε σαν να θέ-λουμε να ξεχάσουμε το παρελθόν μας,όπως τους Κυπραίους και άλλους Έλλη-νες που αγγλοποιούν τα ονόματά τουςγια να μη φαίνεται η καταγωγή τους.Τα πεύκα, τα κυπαρίσσια, οι φοινικιές,οι πλάτανοι και οι ελιές γίνονται καυ-σόξυλα και τη θέση τους παίρνουν διά-φορα άλλα εξωτικά δέντρα που δεν τ’αγαπά ο τόπος. Οι φοινικιές ξεριζώνο-νται για να μετακομίσουν σε πιο γκέυκαι εμπορικότερα κέντρα, όπως είναιτα ξενοδοχεία και τα ντηβέλοπμεντ πρό-τζεκτς, και οι καημένοι οι ευκάλυπτοιπου μας ήρθαν από τη μακρινή Αυ-στραλία και με τον καιρό ελληνοποιή-θηκαν όλο και περισσότερο λιγοστεύ-ουν. Ο ευκάλυπτος ήρθε μεν από τηνΑυστραλία, αλλά βαφτίστηκε Έλληνας

Ορθόδοξος μονομιάς και μας έδωσε όλατα ευεργετικά του αρώματα. Οι φίκοι και τα άλλα εξωτικά δέ-

ντρα δεν ελληνοποιούνται, ούτε πουτα θέλει η κυπριακή γη, και πρέπει νακοπούν αμέσως και στη θέση τους ναφυτευτούν δέντρα με όνομα και ταυ-τότητα, που να τα αναγνωρίζει όλοςο κόσμος με το όνομα και το επίθε-τό τους. Έτσι τα δέντρα γίνονται φίλοιμας. Το ίδιο ισχύει και για τους θά-μνους. Κοιτάξτε τις αυλάδες των σπι-τιών και των πολυκατοικιών. Σπανίζουνοι κυπριακοί θάμνοι. Όσο πιο αππω-μένος ο ιδιοκτήτης και ο αρχιτέκτονας,άλλο τόσο αππωμένα είναι και τα φυ-τά στους κήπους και στις αυλάδες. Ημερσινιά, η δάφνη, η αροδαφνούσα, ηκανναουρκά, η σχοινιά, η μυξιά και τό-σα άλλα φυτά και θάμνοι του τόπουμας έχουν εκτοπιστεί στον αγύριστο.Δεν έμεινε τίποτα όρθιο στη Χώρα.Ακόμη και το Καϊμακλί και ο ΆγιοςΑντρέας, οι τελευταίες γειτονιές τηςΛευκωσίας, έχουν πρόβλημα πια. Ακό-μη και πριν 15 χρόνια, εάν περπατού-σε κανείς στους δρόμους του Καϊμα-κλιού, στις αυλάδες και στους κήπους

έβλεπες τη λεμονιά, τη συκιά, τη χρυ-σομηλιά, τη μεσπιλιά, τη ροδιά, τηναθασιά και τα γιασεμιά και τις αγριο-τριανταφυλλιές να συνυπάρχουν σεμια αρμονία των αισθήσεων που σεέκανε να νιώθεις πως, ναι, υπάρχειελπίς, μπορεί να είμαστε φτωχοί καιάρχοντες ταυτοχρόνως. Τώρα κάτιακατανόμαστα φυτά κοσμούν σχεδόνόλους τους κήπους και τις αυλάδες.Εξαφανίζονται οι Κυπραίοι και τηθέση τους παίρνουν οι αλλοδαποί.

Ακόμη και οι γλάστρες, σήμα κα-τατεθέν όλων των μικρών δρόμων μαςστις λαϊκές και μη συνοικίες της πό-

λης, έχουν αλλοιωθεί. Γέμισε ο τόποςκάκτους και εξωτικά φυτά, αυτά τα πα-νάσχημα και βρωμερά φυτά των γρα-φείων που ήταν πολύ της μόδας απότη δεκαετία του ’80 και μετά. Αυτά ταφυτά εκτόπισαν τους βασιλικούς και ταγεράνια, τα αγιοκλήματα και τα φούλια,τις λεβάντες και τα λουλούδια της γηςμας – όλα μέσα σε δύο δεκαετίες. Τικρίμα.

Τι μπορεί να γίνει; Ο δήμαρχος, αντίνα κάνει εκδηλώσεις μουλτικούλτου-ραλ, καλύτερα ας βάλει ένα πρό-γραμμα ελληνοποίησης των δρόμων,των κήπων, των πάρκων, των αυλά-δων μας και των πεζόδρομών μας.Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό – όσο σο-βαρό είναι και το μεταναστευτικό. Αύ-ριο δεν θα μπορούν να ξεριζωθούν μετίποτε όλα αυτά τα εξωτικά φυτά καιφρούτα που φέραμε εμείς οι ίδιοι απότην αλλοδαπή. Γι’ αυτό ξεριζώνετε ό,τιβρείτε! Η Πολιτεία δεν πρόκειται νακάνει τίποτα, ούτε η λεγόμενη τοπικήαυτοδιοίκηση. Ξεριζώστε, ώσπου το γαί-μαν μας να γινεί αυλάτζιιν.

Β.Ν.Π.

ΚΑΛΛΩΠΙΣΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Το φθινόπωρο κάποτε

1127 Σεπτεμβρίου 2014 vasosftohopoullos.wordpress.comΕυτυχώς που υπάρχει ο

ΑΠΟΕΛ τζιαι θυμίζει μας ότι κάπου βρίσκεται η χαμένη μας

αξιοπρέπεια.

Καλούμε όλους τους πατριώτες Ομο-νοιάτες να καταγγείλουν αυτό το γεγο-νός. Εμείς διατηρούμε μία επιφύλαξη,μήπως και οι φωτογραφίες αυτές είναιφτιαγμένες στο φώτοσοπ, αλλά καλάκάνουν οι ίδιοι οι Ομονοιάτες να έχουντα μάτια τους ανοιχτά. Επίσης, μιας καιμιλάμε για την Ομόνοια, θα θέλαμε κιεμείς με τη σειρά μας να πούμε πόσοστενοχωρηθήκαμε που η ομάδα τους δενπροκρίθηκε στους ομίλους του ΓιουρόπαΛιγκ, ενώ το άξιζε. Νοείται ότι καταγ-γέλλουμε και τον διαιτητή που έκανε

σωρεία λαθών, ειδικά που δεν σφύριξε τηλήξη του αγώνα πιο νωρίς για να μη βα-σανιστούν τόσο πολύ οι οπαδοί της Ομό-νοιας. Ελπίζουμε του χρόνου όλα να πά-νε καλύτερα και να αποκλειστούν πρινκαν αρχίσει ο πρώτος γύρος. Μιας καιμιλάμε για ποδόσφαιρο, ας το πούμε κιαυτό: Καλή επιτυχία στο ΑΠΟΕΛ στουςομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, έστω κι ανδεν είμαστε ΑΠΟΕΛίστες εδώ στην εφ.Ένωσις. Κάθε νίκη κυπριακής ομάδαςείναι νίκη και για τη μικρή μας Κύπρο.Μίσιη μου!!!

ΔΥΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Να, λοιπόν, που τα αδέλφια μας οι Τουρκοκύπριοι του Νότου βρήκαν τρό-πο να βοηθήσουν τα αδέλφια τους στην ελληνική Θράκη.

Ο Μουφτής της Κομοτηνής ποζάρει μαζί με άλλους Γκρίζους Λύκους με τηνεπίσημη σιάρπα της Ομόνοιας.

ΟΥΛΛΟΙ ΟΙ ΣΣΙΥΛΛΟΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ

Αθθυμάστε που οι Κυπραίοι επηαίνναν σιονωτοί να δουν τον μεγάλον βεζίρηνΕρντογάν τζιαι εφκάλλαν τζιαι φωτογραφίες μαζίν του σαν τες μαϊμούνες; Τω-ρά, με την επίσκεψην του Ερντογάν στα κατεχόμενα τζιαι με τις δηλώσεις του,εκλείσαν τα στόματά τους, όχι όμως τζιαι τον κώλον τους. Συνεχίζουν να κλάν-νουν πόρτους περί ελληνοτουρκικής φιλίας, ακόμα τζιαι όταν η μισή εν μέσα…

Για να μην ξεχνάμε τα χτηνά που άρχισαν την καταστροφή, που έφεραν τοΜΝΗΜΟΝΙΟ και την ΤΡΟΪΚΑ, που έκαναν τα τολμηρά βήματα.

Ούλλοι οι σσιύλλοι μια γενιά!

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Σε τζαμί της Κομοτηνής ο ιμάμης κάνει μαθήματα του Κορανίου με φόντο στοχαλί τον σπόνσορα Ομόνοια.

12 27 Σεπτεμβρίου 2014Κάμε καμιάν αποπομπήν τζιαιστα σχέδια που φέρνουν οιΤούρτζιοι, ρε Αναστασιάδη. Παλληκάριν, ε παλληκάριν.

Η άλληΈνωσιςΗ άλληΈνωσις

ΖΗΤΩ Η ΝΕΑ ΣΥΝ. ΕΠΙΤΡΟΠΗ

l Να ακόμα ένας λαός που πούλησε τηνιστορία του εκτός από μας. Ο παραλ-ληλισμός Σκωτίας και Κύπρου είναιαντιστρόφως ανάλογος. Ό,τι σημαίνει γι’αυτούς η Ανεξαρτησία είναι για μας ηΈνωση. Και το μέσο το οποίο εμείς απε-μπολήσαμε για να γίνουμε Σιγκαπού-ρη, ενώ αυτοί χαράμισαν, είναι το δι-καίωμα της Αυτοδιάθεσης. Τελικά, οWallace και ο Αυξεντίου θυσιάστηκανγια μαλάκες!l Άκουσα ότι συνέλαβαν κάποιον πουέστελνε μηνύματα μέσω τηλεφώνου ότιθα γίνει κούρεμα και σκορπούσε τονπανικό. Ευτυχώς που ο νομπελίστας μετο που άνοιξε το στόμα του δεν έσπει-ρε τον πανικό και δεν έφυγαν 60 εκατ.ευρώ από τις τράπεζες.l Άμα είσαι ιππότης του Στέμματος,όμως, δικαιούσαι. Άμα φορείς και πα-νοπλία με κράνος, δικαιούσαι δυο φορές.Άμα το κράνος σου έχει και κέραταόπως τους Βίκινγκς, δικαιούσαι τρειςφορές!l Άκουσε κανένας τι είπε για το δημο-ψήφισμα στη Σκωτία; Εγώ δεν άκουσατίποτα. Τς τς τς… Υπερασπίσου το Στέμ-μα, κύριε!l Πάντως το μόνο ΣΤΕΜΑ που συμπα-θώ εγώ είναι ο φούρνος στον Αστρομε-ρίτη.l Προχτές, πήρε το μάτι μου ένα άρθροστο Sigmalive ότι η Ελλάδα δεν εκδίδειτον Βγενόπουλο στην Κύπρο.l Και, φυσικά, βγήκαν κάτι ευνουχι-σμένα απολειφάδια του AKEL που δενέχασαν ευκαιρία να χύσουν το ανθελ-ληνικό τους δηλητήριο, ταυτίζοντας τηΜητέρα Ελλάδα με την προδοτική κυ-βέρνηση των Αθηνών. (Λες και εμείςταυτίζαμε για πέντε χρόνια τον Αχρι-στόφια με την Κύπρο).l Το θέμα είναι άλλο, όμως. Θα μπο-ρούσαν, εκδίδοντας ευρωπαϊκό ένταλ-μα σύλληψης, να συλλάβουν τον Βγενό-πουλο και να τον φέρουν στην Κύπρο,όπως έγινε και με τον Κατσιαρίστρα.Γιατί δεν το έπραξαν; Εύλογο ερώτη-

μα. Όπως εύλογα ερωτήματα γεννούντα γεγονότα ότι ο Βγενό ζήτησε να πα-ρευρεθεί στη διερευνητική επιτροπή τηςβουλής και δεν κλήθηκε, θυμήθηκαν 15μήνες μετά τα γεγονότα να τον κλητεύ-σουν, κόπηκε η συνέντευξή του στη Λο-λίτα κτλ. κτλ. Άραγε να τους έχει ταϊ-σμένους όλους κι εδώ μέσα; Λέμε τώ-ρα… (Διευκρινίζω ότι δεν είμαι οπαδόςτου Βγενόπουλου για να μην παρεξη-γηθώ!).l Πολύς ντόρος έχει γίνει σχετικά με τηνεξαγγελθείσα απεργία των δημόσιωνυπαλλήλων. Οι δημόσιοι υπάλληλοι θααπεργούσαν. Και πολύ καλά θα έκα-ναν! Η κάθε επαγγελματική και κοινω-νική ομάδα έχει καθήκον και υποχρέω-ση να συνδικαλίζεται και να υπερασπί-ζεται τα κεκτημένα της, είτε αυτοί εί-ναι δημόσιοι είτε ιδιωτικοί υπάλληλοιείτε ελεύθεροι επαγγελματίες. Καρκί-νωμα στο συνδικαλιστικό κίνημα καιεδώ και κυρίως στην υπόλοιπη Ελλάδαείναι η διαπλοκή του με τα κομματικάκατεστημένα, πλην ελαχίστων εξαιρέ-σεων.l Το χάσμα που υπάρχει μεταξύ δημό-σιων και ιδιωτικών υπαλλήλων πρέπεινα κλείσει, αλλά αυτό δεν θα γίνει μετην κάθοδο των πάνω κάτω, αλλά μετην άνοδο των κάτω πάνω. l Και εκνευρίζομαι με τον κόσμο πουμεμψιμοιρεί κατά των δημόσιων υπαλ-λήλων. Είναι οι λιγότερο ένοχοι για τηνκατάντια που υπάρχει στην κρατική μη-χανή. l Περισσότερο ένοχο είναι το σαθρό ρου-σφετολογικό σύστημα της κομματοκρα-τίας που γεννήθηκε την εποχή της γενέ-σεως του ζυριχικού υπερκράτους. (Γητης λεμονιάς, της εληάς, θυμάστε το ντο-κιμαντέρ «Μακάριος η μεγάλη πορεία»;Γη της παπαριάς θα έλεγα εγώ!).l Ο κύριος ένοχος, όμως, είναι ο περή-φανος και κυρίαρχος λαός. Η αγέλη πουμε την ψήφο της διατηρεί αυτό το σάπιοσύστημα ζωντανό με την ελπίδα πως«εν να κανονίσουν το κοπελλούιν μας

στην κυβέρνησην» και τον φόβο «να μενηφκούν οι Άλλοι». Σκάστε, λοιπόν!l Τελικά, η τρικυμία και το αδιέξοδοημερών ολόκληρων έληξε σε πέντε λε-πτά μετά από συνάντησή τους με τονπρόεδρο Αναστασιάδη. Τι συνέβηκεάραγε; Τρεις υποθέσεις:l Πρώτον, η όλη υπόθεση περί φορολό-γησης του εφάπαξ δεν ήταν παρά μιαδοκιμή της κυβέρνησης να δει τις αντο-χές των συντεχνιών και αυτή απέτυχε.l Δεύτερον, ο Αυτιάς κάνει των αυτιώντου, με αποτέλεσμα να τον τραβήξει απότα αυτιά ο Νίκαρος. l Τρίτον και πιθανότερον, ο ΠρόεδροςΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ προς τις συντεχνίες καιαυτές τον πίστεψαν.l Τελικά κατάφεραν να αχρηστεύσουντα G3. Έπεται η μείωση της θητείας. Θατα καταφέρετε να τη διαλύσετε, ρε μπα-γάσες, θα τα καταφέρετε… Ιδιωτικο-ποιήστε και την Εθνική Φρουρά – ή, κα-λύτερα, εκποιήστε την. Και όταν απο-φασίσουν οι 45.000 ένοπλοι αδελφοί σαςνα κάνουν κατά δω, προτάξετέ τους ταπουλιά σας.l Αλλά, για να ’μαστε σωστοί, η κυ-βέρνηση θα πρέπει να μαζέψει και ταμεταλλικά μαχαίρια και να επιτρέψειμόνο πλαστικά.l Τελικά τα καταφέραμε και διοργα-νώσαμε και επαναπροσεγγιστικό ράλι!Χαλάλι το βρισίδι που έφαγαν οι ηλίθι-οι που μπλόκαραν τη μισή Λευκωσία σεώρα αιχμής για να καμαρώσουν τα αυ-τοκίνητα οι αδελφοί μας απέναντι. Ραλ-λίστες της Κύπρου, σκατά στις ρόδεςσας!l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στοπέλαγο…

ΧΡΥΣΟΠΡΑΣΙΝΟΣ ΦΙΛΛΟΣ

Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμααπό το βιβλίο του Κρίτωνα ΣαλπιγκτήΚαραολής και Δημητρίου, Η πανή-γυρις των οδωνυμίων και η τρίτη αγ-χόνη, που κυκλοφόρησε πρόσφατα απότις εκδόσεις Αιγαίον:

Τα παρατράγουδα της Αθήνας

Τα όσα επακολούθησαν τη μετονομα-σία σε Καραολή και Δημητρίου, το 1956,του περιορισμένου τμήματος της οδούΛουκιανού που βρίσκεται μπροστά στηναθηναϊκή κατοικία του Βενιζέλου, ηοποία μετατράπηκε αρχικώς σε βρετα-νική πρεσβεία και στη συνέχεια σε κα-τοικία του πρέσβη, απέδειξαν ότι η αγ-γλική υπεροψία, όχι απλώς δεν υιοθέ-τησε τη μετονομασία, αλλά αντιθέτως,καθώς από την πλευρά μας δεν εκλεί-πει η νοοτροπία του ραγιαδισμού, βρή-κε και συμμάχους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ένθετοφύλλο BHmagazino, της εφημερίδας τοΒΗΜΑ, την Κυριακή 13 Οκτωβρίου2013, υπήρχε εκτενής αναφορά στονΒρετανό πρέσβη Τζον Κίτμερ, ο οποίοςδήλωσε πως θεωρεί τιμή του να ζει στηνκατοικία του Ελ. Βενιζέλου στο Κολω-νάκι. Η συντάκτρια του άρθρου κ. Ιω-άννα Ζυμαρίτη ξεκίνησε το άρθρο τηςμε τα πρώτα, χιουμοριστικά μάλιστα,λόγια με τα οποία την καλωσόρισε οπρέσβης στο ψηλοτάβανο μέγαρο του1932, το ευρισκόμενο επί της οδού Λου-

κιανού – όπως η ίδια προτίμησε να γρά-ψει την οδό Καραολή και Δημητρίου:«Γεια σας, είμαι ο Τζον», της είπε.«Πώς σας φαίνεται το μικρό σπιτικόμου;» Κι όλα αυτά σε άπταιστα ελλη-νικά με ένα πλατύ, φιλικό χαμόγελο.

Εδώ που τα λέμε, πώς να στενοχω-ρήσεις έναν τόσο ευγενικό άνθρωπο,όταν μάλιστα σου μιλά στη γλώσσα σου,θυμίζοντάς του προφορικά τα ονόματατων παιδιών τα οποία η χώρα του ανέ-βασε στην αγχόνη το 1956, εξακολου-θώντας αμετανόητη να τα αναφέρειστην ιστορία της ως τρομοκράτες; Δενγίνεται, ντρέπεσαι! Τι να του πεις, πρό-σωπο με πρόσωπο, του πρέσβη, ξεκι-νώντας από την οδό Καραολή και Δη-μητρίου; Ότι ακόμα κι η απρόσωπηιστοσελίδα της πρεσβείας του αποσιω-πά ως τις μέρες μας την ενοχλητική αλ-λαγή της ονομασίας αυτού του δρόμουκι επιμένει να αναγράφει ότι στην οδόΛουκιανού 2 βρίσκεται η οικία του; Καιάντε, του χαρίστηκες του κύριου πρέ-σβη. Την ιστοσελίδα πώς να τη διαο-λοστείλεις; Θα σε ακούσουν να τα χώ-νεις στο στοιχειό και θα σε περάσουνγια τρελό! Οπότε κάτσε στ’ αυγά σου,τον μπελά σου γυρεύεις; Ιδίως άμα ερ-γάζεσαι στον Δημοσιογραφικό Οργανι-σμό Λαμπράκη, όχι όπου κι όπου δη-λαδή, μάλλον δεν είσαι για τέτοια. Τουςέχουν μάθει τρόπους εκεί, μην τυχόνκαι δεν τους μάθανε από τη μαμά τους,δεν εξηγείται αλλιώς. Όσο μάλιστα σκέ-φτομαι ότι και τον Καραολή και τον

Δημητρίου θα τους οδήγησε ο δεσμο-φύλακάς τους με το σεις και με το σαςστην αγχόνη, τόσο αντιλαμβάνομαι ότιδεν γινόταν αλλιώς.

Οπότε τον αφήνουμε τον πρέσβη, τηναφήνουμε την Ελληνίδα δημοσιογράφοκαι το φύλλο της, την αφήνουμε και τηβρετανική ιστοσελίδα. Η οποία –παρέ-λειψα να τονίσω εγκαίρως έναν σοβαρόλόγο– αποτελεί τόπο εγγλέζικης κυ-

ριαρχίας, όπου η εφαρμογή των αποφά-σεων του Δήμου Αθηναίων δεν χωρά. Τιείμαστε εμείς οι Έλληνες; Αποικιοκράτες,σαν τα μούτρα τους, για να πάμε να επι-βάλουμε στον βρετανικό τόπο –έστωστον ιστότοπο– τον δικό μας νόμο;

Τι να πει όμως κανείς και για την ελ-ληνική πλευρά, όταν κι από εκεί η κα-τάσταση μπάζει; Το γράφω αυτό διότικαι στην ιστοσελίδα της Αρχαιολογίαςτης Πόλης των Αθηνών και των Νεωτέ-ρων Μνημείων της πρωτεύουσας η οδόςΛουκιανού είναι που αναφέρεται ως δι-εύθυνση του συγκεκριμένου οικήματοςπάλι, όχι η Καραολή και Δημητρίου.

Το επισημαίνω αυτό, πάντως, χωρίςνα εννοώ επ’ ουδενί ότι έχουμε να κά-νουμε με μία καραμπινάτη, 100%, πρά-ξη εθνικής μειοδοσίας. Το διευκρινίζωρητά, διότι η κατασκευή της ιστοσελίδαςτης Αρχαιολογίας μας χρηματοδοτήθη-κε, όπως διάβασα, μόνο κατά το 25%από την Ελλάδα, ενώ το υπόλοιπο 75%προήλθε από πόρους του ΕυρωπαϊκούΤαμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης.Οπότε, με τέτοιαν ετεροβαρή αναλογίαχρηματοδότησης, η όποια πράξη εθνι-κής μειοδοσίας είναι προφανές ότι πε-ριορίζεται στο 25%. Kάτι το οποίο βρί-σκω απολύτως παρήγορο. Εάν και οιεθνικοί μειοδότες τόσα χρόνια χαμή-λωναν στο 25% την ολοκληρωτική μει-οδοσία τους, η Ελλάδα θα ξεκινούσεσήμερα από την Κύπρο και θα έφτανεως το Βερολίνο. Με προφανή τα οφέλη,δεν χρειάζεται ανάλυση.

Κάποτε στην εφ. Ένωσις έγραψαγια τη σημασία των κολλύβων στηζωή μας, όταν είχαμε τα χωριάμας και την ταυτότητά μας.Όντως, τα κόλλυβα ήταν μεγάληυπόθεση για μας, ήταν κάτι σαντην πίτσα για τους μικρούς τώρα,με τη διαφορά πως ήταν πολύ πιουγιεινή τροφή απ’ ό,τι η σύγχρο-νη πίτσα. Αναγνώστριά μας, όμως,βρήκε την ευκαιρία και μας τηνέφερε. Μου έστειλε μήνυμα πωςτα κόλλυβα δεν είναι και τόσο υγι-εινά πια, πως δεν είναι μόνο οιεκκλησίες μας που έγιναν τούρ-τες, αλλά και τα κόλλυβά μας. Πή-γε, λέει, η κοπέλα στην Αγία Σο-φία στο Λονδίνο, εκεί που πάεικάποτε και ο βασιλιάς, και μέσαστα κόλλυβα παρακαλώ βρήκεάφθονες σοκολάτες FerreroRocher. Αυτό θα πει εκσυγχρονι-σμός της εκκλησίας. Αυτό καθο-ρίζει το μέλλον μας. Καθολικάδιαμαρτυρόμενοι!

ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ

Καραολής και Δημητρίου, Η πανήγυρις των οδωνυμίων και η τρίτη αγχόνη

Γράφει ο Μάριος Ρέπουσος

1327 Σεπτεμβρίου 2014

Ο ΘΚΙΑΟΛΟΣ Ο ΜΑΥΡΟΣETOΣ Α΄ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΚΥΠΡΟΥ - ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2014 Φύλλο 5

ΤΖΙ ΑΣ ΓΕΝΕΙ ΤΟ ΓΑΙΜΑΝ ΜΑΣ ΜΕΛΑΖΟΥΜΟΣΝα πίννουν τ’ αττιλούθκια να κάμνουσιν λοττούθκια.

Εμείς τ’ αγκαττελλούθκιαείμαστιν σγαρτιλούθκια.

Του Κώστα Βασιλείουτου ποιητή του λλίου

Η ΓΙΑΣΟΥΜΙΑ

Το γιασουμί μου στο πορτί μ’ήρτασιν θκυο αλλοδαποί*τζιαι άλλοι θκυο Αμαθουσιανοί*για να μου το κλαδέψουνμα ’γιώ ’πα τους το ασσιχτίρ μ’γιατ’ ήτουν φως τζιαι φαναρί μ’πως ήρταν να με κλέψουν.

Παραλλαγή (παραλλαή)

Το γιασουμί μου – και λοιπά...για να μου το ποτίσουνμα ’γιώ εζύασά τους τα λυμπάτζι ήβρα τα άκαβλα τζιαι λειψιμιάνα μ’ γιασουμογαμήσουν.

Εν θα πεθάνουμεν – πώς να το κάμουμεν;Τζιαι γιατί να πεθάνουμεν, γιατίνα βκάλουμεν την ψυσιήν μας με το ζόριν;Ας πεθάνουν, αφού θέλουσιν θανήν, οι οχτροί μαςοι κορκοί, οι ψύλλοι, οι φτείρες, οι κατσινιόροιπου πίννουν νυχτοήμερα το γαίμαν μαςτζιαι θέλουν να μας κόψουν τζιαι την βλέαν μας.

Εμείς εν θα πεθάνουμενγιατ’ είμαστιν Αηλαρκοί, Αυξέντηες τζιαι ΑγιονόροιΚουτσοβέντηες, Κουτσοβλέφαροι, Κανταρο-φόροι.Ας ασκοπήσουν την πάνταν τους τούτοιοι άκαβλοι, οι άσποροι, οι πορτοφόροιτούτοι πον’ μάστουροι τζιαι χασιικλήες, θανατηφόροι.Εμείς είμαστεν αθάνατοι, κάττοι εφτάψυσιοι, βυζαντινάτοικουφάες άνεδρες, που όποιος μας ακκάσει, ακκάννει

θανάτι.*

Να σας το πως απλά, ξικούτσουλλαγια να με καταλάβετεόμως να είσαστιν την Τζιερκατζιήν στην εκκλησιάνλλίον πριχού να μεταλάβετε:

Μπορεί να είμαστιν του πάτσου τζιαι του κλώτσου τουςμα είμαστιν ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στους ρότσους τους.Μπορεί να είμαστιν του λούτσιου τζιαι του κούτσιου τουςμα ο Θεός μας να ’ν’ καλάέδωκέν μας για σουρμαγιάν*το κοκκαλούιν του πουπούξιου Του.Έδωκέν μας την γιασουμιάννα την έσιει ο πάσα ένας στην αυλήν τουόπως μας έδωκεν τζιαι την ψυσιήννα την έσιει ο πάσα ένας αθθόν μες στο κορμίν του.

Ποτίζετε τα γιασουμιά, κλαδέφκετέ τα μανισιοί σαςτζι αντί να σας κλαδέφκουσινας κλαδεφτούν οι αλλοδαποί σας.Ψεκάζετε τα γιασουμιά,μυρίζεστέ τα με την αγαπητητζιήν σαςτζι αντί να ξηλειφτείτε εσείς, ας ξηλειφτούν οι Αμαθουσιανοίσαν μούγια μεσογειακήπου την ψεκάστιτζιήν σας.

Ώσπου ζιούσιν τα γιασουμιάζιει τζι η λευτεροσύνηγιατ’ η λευτεροσύνη εν’ γιασουμιάτζι η γιασουμιά εν’ Ρωμιοσύνη.

29 Αυγούστου 2014-09-11 του Ιωάννη του Προδρόμου

* αλλοδαποί: καμία σχέση με τους συνήθεις ύποπτους, από Πακι-στανούς έως Ρουμάνους· εδώ μιλάμε γι’ αλλοδαπούς υψηλού επι-πέδου, από Ανάν, Κι Μουν, Χάνεϋ και άνω, αυτούς δηλαδή που μιαζωή κάθονται πάνω.* Αμαθουσιανοί: καμία σχέση με τους σημερινούς Λεμεσιανούς, τουςρασπουτινκριμαίους· εδώ μιλάμε για τους Αμαθουσίους, που πρό-δωσαν τον Ονήσιλο, τους γραμματείς και φαρισσαίους.* θανάτι (το): εδώδιμο (ή πότιμο) θανατηφόρο, ψατζιή, π.χ. κώνειο(Σωκράτη).* σουρμαγιά (η): το κεφάλαιο (χρηματικό), η μαγιά, το προζύμι.* Αηλαρκοί (Άης Λάρκος): Άγιοι Ιλαρίωνες

ΤΟ ΓΙΑΣΟΥΜΙ

(συνέχεια - και τέλος)

Η Ρωμιοσύνη εν’ να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψειγιατί ο Θεός, το Γιασουμί, γλέπει την που τα ύψη.

Γλέπε με να σε γλέπουμαι, σσιέπε με να σε σσιέπωγιατ’ η αγάπη εν’ γιασουμίν, φιλίν τζιαι άγιον σσιέπος.

Το Γιασουμίν εν’ σε σταυρωσιάν, ξύλενην τζιαι κρεμμάταιέτσι κανένας πας στην γην δεν πρέπει να τζιοιμάται.

Έτσι τζιαι εποκαμμάτησες, το Γιασουμίν εν’ να μαράνειτζι έτσι τζι εμάρανεν ο Αθθός, τζι εσού εν’ να φυράνεις.

Έτσι τζιαι εροχχάλισες τζιαι εδόθης του τζιοιμού* σουτο Γιασουμίν εξέρανεν, τζι εσού τζι οι πόριζοί σου.

Ποτίζετε το Γιασουμί, νερόν που πέντε βρύσεςνα δείτε πώς εδράτζιασεν π’ Ανατολές ως Δύσες.

Ποτίζετε το Γιασουμί, νερόν που αρχαίον φρέαρνα δείτε πώς απογειώννεται σ’ έναν ουράνιον έαρ.

Ποτίστε το, αν το ’βρετε, με το αθάνατον νερόν του Αλεξάνδρουνα δείτε κάτι γιασουμιά, σαν τ’ άστρη τζιαι της άμμου.

Ποτίζετέ το, αν γρειαστεί, με το γαίμαν της καρκιάς σαςγια να σιιλιογρονήσετε τζι εσείς τζιαι τα παιθκιά σας.

* Μπλαιζ Πασκάλ: Ο Ιησούς θα βρίσκεται επάνω στον Σταυρό(ψυχομαχώντας) ως τη συντέλεια του κόσμου. Μέχρι τότε, κανείςδεν πρέπει να κοιμηθεί. (Έτσι και κοιμηθήκαμε, συντελείται τοτετέλεσται).* τζιοιμός (ο): ύπνος

Υπεύθυνος Εκδότης: Β. Ν. ΠτωχόπουλοςEκδόσεις «Αιγαίον»

Σκίτσο: Κύριλλος Σαρρής

Χαράς το πράμαν που σο’ ζήτησα, πικράντερητζι εποτσίνωσες τζι εξίνισες τα μούτραπαντές τζι εν’ ξύθκια που σο’ πίτησατην ώραν πο’ ’βαλλες τα πούτρα.

Έναν φιλίν σο’ ζήτησα, εν τζι εζήτησα κώλοντζι εγύρισές τον μονομιάςποθκιάντραπη της αντροπιάςτζι αντίναξές μου ζόλον.

Έσιεις τα φαίνεται ακριβάφύλαέ τα στην ταπατζιάν* σου να σαγνιάσουν*τζιαι κάτσε φά’ τα τηανητάμε κολοκούθκια ή με αβκάσαν να ’νι η αγνιά* σου.

Εν σο’ ζήτησα, ζάβαλλι μ’αρφάλιν, βυζίν, κώλονπου τζιαι να σο’ ζήτουν δηλαδήέσιεις τον μάσσιαλλα πολλύνγια να χορτάσεις έναν στόλον.

Εν’ να ’ρτει η ώρα, χιναέττισσα*πον να μυρίσουν τα φιλιά μουμα εγιώ εν να σου λαλώ, Ασσιχτίρ*κουρουπέττισσα*, που την φουλιάν μου.

* αμπάλατος (ο): ογκώδης, δύστροπος / ταπατζιά (η): ψάθι-νη αιώρα για τα ψωμιά, ν’ αερίζονται / σαγνιάζουν (τα ψω-μιά): κάνουν σάγνη (μούχλα) / αγνιά (η): η κρούστα (αφρό-γαλα) βρασμένου γαλάτου, η τσιππούα του γαλάτου / χιναέττης(ο): πίκρης, πικράντερος / κουρούπεττος (ο): κούλλουφος /ασσιχτίρ (άει σιχτίρ): λάμνε να γ…

Η ΑΜΠΑΛΑΤΗ

Ο ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ

φιλοξενεί τον Άην Δεμέτην –Στυλλή Μαυρομμάτη

για το αμμάτι

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΣΙΑΡΟΣ

Εν’ μόνος μου που τ’ άρκεψα, είχα στενοχωρίαντζιαι που την πρώτην την ρουφκιάνεγλύκανέν μου τον σεβντάντζι έκαμα συμφωνίαν.

Εγίναμεν φιλούθκια θκυο, αέρκια κολλημέναπεινώ διψώ, κλαίω γελώέχω τον για παραστατόνμε την ζωήν μου έναν.

Θκιαβάζω, γράφω, σκέφτουμαι, αρέσκει μου, τραβώ τονεν το χωρεί τούν’ το μυαλόννα ζιω ζωήν δίχα καπνόνξυπνώ τζιαι προσκυνώ τον.

Κιστίζουν, αζουλεύκουσιν, έχουν μας ταραμένους!Εν μ’ έπιαεν ο καϊλές·μ’ έναν τσιάρον τζιαι καφένέχω τους ξηγραμμένους.

Βάλλουν λαπόρτα ξώδικα, εν τζιαι του γελασμάτουνα μας χωρίσουν τζιαι καλάμεν δούσιν άλλον να γελάκατύσιη του πλασμάτου!

Πως εν’ να ζήσω πκιο πολλά, οι όξυπνοι λαλούν μουνα πλήσσω, να ’μαι σαν τ’ αρνίννα ζιω ζωήν, παλιοζωήννα μαλλωθώ του νου μου.

Άγιε μου Τσιάρε μου, έχω το τάξιμόν μου·η συφφωνία παρπατάτζι εν’ να τον κάμω σιμιθκιάν*όποιον σταθεί ομπρός μου.

Εν’ να πεθάνω να χαθώ, τα μαύρα τα κλεισμένα!Αήστε με ωσότου ζιωνα πίννω να παρανομώέννεν ζωή μ’ εμέναν;

Στυλλής Γιωρκήκαρφης

* σιμιθκιά (η): σισαμένη κουλλούρα

* * *

Μια απάντηση του Δία

Μεν τους ακούεις, ρε Στυλλή όσους σε πιλατεύκουνγιατί απού την πούζαν τουςεσπάσασιν την κούζαν τους – εν’ που σου αζουλεύκουν.

Μ’ αν επιμένουν, ζάβαλλι μ’πε τον τζιαι ξαναπέ τον,να πάτε εις τ’ ανάθθεμανπε τους, στο μαυρανάθθεμαν – ίντα, γοράζετέ μ’ τον;

Εγιώνι, πε τους, κάθουμαιείμαι τζιαι φαίνουμαι Άης Δεμέτηςτρώω τζιαι κάττους, ποντικούςεσείς θκιαβείτε με τους μισιαρούςποτζιεί πον’ ο Μεμμέτης.

Θωρείς τζι εγιώνι, ρε Στυλλήείμ’ ένας μανιώδης·φούμαρε φούμαρε καπνάβιρτζιίνια, σίνιορς, μάρποραέγινα νεφελώδης.

27 Σεπτεμβρίου 2014Εν να σας φάμεν νύχτανεσάς του ΔΗΣΑΚΕΛ. Να

μάθετε να μεν μπλέκεστε μετα πίτουρα…

Η άλληΈνωσιςΗ άλληΈνωσις

Γράφει ο Χρίστος Πέτρου

Λαϊκό τραγούδι και στο βάθος… Όμηρος

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2014 (δεκατρία χρό-νια από τον θάνατο του Στυλιανού Καζαντζίδη),είχαμε την ευτυχία να παρακολουθήσουμε τη θε-ατρική απόδοση του ομηρικού έπους Ιλιάδα, σεσκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού και μετάφραση τουΔ. Ν. Μαρωνίτη.

Προσωπικά δεν έχω διαβάσει ποτέ από την αρ-χή μέχρι το τέλος κανένα από τα έπη του Ομή-ρου. Μάλλον από τις αναφορές και τις επικλήσειςστην Ιλιάδα και την Οδύσσεια από άλλους συγ-γραφείς ή ανθρώπους του πνεύματος που κατάκαιρούς έχω διαβάσει ή ακούσει (και πολύ λι-γότερο από τις μάταιες προσπάθειες των καθη-γητών μου να μου μάθουν πέντε πράματα γιατον Όμηρο) διαμόρφωσα, χωρίς πολλά πολλά,την πεποίθηση που νομίζω έχουμε λίγο πολύ όλοιοι Έλληνες. Ότι ο Όμηρος είναι μία από τις «βα-σικές μας τις αρχές».

Από αυτόν αντλούμε όλοι οι μεταγενέστεροιΈλληνες και όχι μόνο. Εκεί συναντιούνται «οιτροχιές μας». Κάπου εκεί και με έναν δικό τουτρόπο και το λαϊκό μας τραγούδι.

Καθοριστικό στοιχείο, λοιπόν, που καθιστά τολαϊκό μας τραγούδι «έργο υψηλής τέχνης», δενείναι τόσο η θεματολογία του καθεαυτή, αλλά οαπλός, άμεσος και ειλικρινής τρόπος με τον οποί-ον διαπραγματεύεται τα ζητήματα της θεματο-λογίας του.

Το λαϊκό μας τραγούδι καταπιάνεται ή ανα-φέρεται, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, σε ζητήματαπου απασχολούν και παιδεύουν το ανθρώπινοείδος από τη γέννηση του πολιτισμού. Καμιά φο-ρά και νωρίτερα. Ένστικτα και καταστάσεις όπωςο φόβος και ο αγώνας για την ύπαρξη, συνθήκεςαρχέγονες όπως ο έρωτας και η μοναξιά, τάσειςυπερβατικές όπως η φυγή ή «ανορθολογικές»όπως η αυτοκαταστροφή.

Φυσικά, όλες οι τέχνες επί της ουσίας δεν κά-νουν τίποτε άλλο από το να διαπραγματεύονταιτα προαναφερθέντα ζητήματα ή παράγωγά τους,στη βαθύτερη ή την πιο ρηχή μορφή τους.

Βλέποντας την παράσταση και ακούγοντας τουςδιαλόγους-αφηγήσεις, σε πολλά σημεία είχα τηναίσθηση ότι έβλεπα μπροστά μου στην πρωτογενήκαι οικουμενικότερη μορφή του τον τρόπο με τονοποίον και το λαϊκό τραγούδι διαπραγματεύε-ται τα θέματά του.

Ο κρίκος πουσυνδέει δε τοντρόπο του λαϊ-κού τραγουδιούμε εκείνον τουΟμήρου είναι ηυπόγεια γνώσηή, καλύτερα, τοβαθιά ριζωμένοβίωμα της μα-ταιότητας, στοοποίο ωστόσοενσυνείδητα δενγίνεται αναφοράπαρά μόνο σεκορυφαίες στιγ-μές. Όταν οΑχιλλέας χάνειτον Πάτροκλο,όταν ο Χατζη-χρήστος λέει μετη χροιά της ήττας «παλιοζωή, ψεύτη ντουνιάκαι παλιοκοινωνία», όταν ο Πρίαμος χάνει τονΈκτορα και σε λίγο την Τροία, όταν κάηκε καιμια δασκάλα που ήταν άσπρη σαν το γάλα, τό-τε ο άνθρωπος βρέθηκε γυμνός μπροστά στη μι-κρότητά του. Δεν μπόρεσε να κάνει τίποτε άλ-λο πέραν από το να συνεχίσει απλώς να υπάρ-χει αγνοώντας τον λόγο!

Σαν γονίδιο που δεν γνωρίζει από πού και απόπότε το κουβαλά, που δεν γνωρίζει ποιος μα-κρινός του πρόγονος του το κληροδότησε, «πλα-σμένο από ένα χώμα που δεν ξέρει», λοιπόν,το λαϊκό μας τραγούδι στις μεγάλες του στιγ-μές έχει έντονο τον τρόπο του Ομήρου, είναι καιαυτό παιδί του Ομήρου.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ωραία που είναι την αυγή,

όταν γλυκοχαράζειΓράφει η Έφη ΔούσηΓΡΑΜΜΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Το χάραμα επήρα του ήλιου το δρόμοκρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο.

Κι απ’ όπου χαράζει ώς όπου βυθάτα μάτια μου δεν είδαν τόπο ενδοξότερο

από τούτο το αλωνάκι…Διονύσιος Σολωμός

Τόπος της δράσης ο πεζόδρομος της Θεμιστοκλέ-ους και χρόνος το 2014. Το Μεσολόγγι δεν πολιορ-κείται πια(;). Μια κολλητική ταινία σχηματίζει έναμονοπάτι κατηφορικό, ξεκινώντας από τη Δερβε-νίων και καταλήγοντας χαμηλά, λίγο πριν από τηνπλατεία Εξαρχείων. Ο κόσμος απλώνεται ανάμεσαστο μονοπάτι, καθισμένος στα σκαλοπάτια των πο-λυκατοικιών, στα πεζούλια, στα παρτέρια ή και όρ-θιος, υπομονετικός σαν να περιμένει να ακολουθή-σει την περιφορά του Επιταφίου. Ελάχιστος από-κοσμος φωτισμός και σε λίγα λεπτά η Όλια Λαζα-ρίδου, ως άλλος Διονύσιος Ιερομόναχος, «εγκάτοι-κος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου», εμφανίστη-κε «για να περιγράψει ό,τι είδε». Η αφήγηση ενόςξεχωριστού έργου της νεοελληνικής λογοτεχνίας, της«Γυναίκας της Ζάκυθος», έχει μόλις αρχίσει.

Με κατακτημένη λεπτότητα και βαθιά σεμνότη-τα στη φωνή και έχοντας οικειωθεί την ιδιαίτερηγλώσσα του κειμένου, η Όλια Λαζαρίδου καταδύε-ται στον κρυπτικό, μεταφυσικό, αινιγματικό κόσμοτου Διονυσίου Σολωμού, στον κόσμο της «Γυναί-κας της Ζάκυθος». Ο τόνος της φωνής της βιβλικός(θυμίζει τον λόγο της Αποκάλυψης), μετατρέπει τιςιδιωματικές λέξεις του κειμένου σε αισθητικές οντό-τητες, εναλλάσσοντας διακριτικά το ύφος, τις κινή-σεις και τις χειρονομίες της ανάλογα με το πρόσω-πο που, αφηγηματικά και όχι δραματικά, υποδύε-ται. Ως Διονύσιος Ιερομόναχος, έρχεται αντιμέτωπημε τη «θανάσιμη έχθρισα του έθνους» και παράτην ανημπόρια που αισθάνεται μπροστά στο Κα-κό, αναμετράται με την εσωτερική και εξωτερικήασχήμια της Γυναίκας, με αυτήν τη «σατανική συ-ζυγία σώματος και ψυχής». Μάταια ο Ιερομόναχοςαναζητά να ιδεί «αν έπεσε ποτέ η απεθυμία τουπαραμικρού καλού» μέσα στην ψυχή της γυναίκας,συνειδητοποιώντας «πως γυρεύει ένα κλωνί αλά-τι μες στο θερμό». Μέσα από μια σειρά οραμά-των μεταφυσικής αγριότητας, ο Ιερομόναχος αφη-γείται περιγράφοντας την κακότητα αυτής της γυ-ναίκας και την ανήθικη σκληρότητα με την οποίαναντιμετωπίζει τις γυναίκες του Μεσολογγίου πουβιώνουν την προσφυγιά και ζητιανεύουν για τα μω-ρά και τους εγκλωβισμένους άντρες τους. Ο ζοφε-ρός χαρακτήρας, η μοχθηρή ψυχή της, η φθαρμένηαπό το «τηχτικό» μορφή της, οι απιστίες στον άντρατης, το θανάσιμο μίσος προς την αδελφή της, η αντι-πατριωτική της στάση, το αβυσσαλέο μίσος της απέ-ναντι στην Επανάσταση που φτάνει στο να ονει-ρεύεται «φούρκες, φυλακές και Τούρκους που νι-κάνε και Γραικούς που σφάζονται» και η φύσητης να γυρεύει το κακό και να το βρίσκει ακόμα κιεκεί όπου δεν υπάρχει συνδηλώνουν το κακό, όχιως φιλοσοφική έννοια, αλλά ως καθημερινή πράξη,ως ανατριχιαστική απόδειξη της χειρότερης φύσηςπου μετουσιώνεται σε πράξη. Ο ποιητής, εκκινώ-ντας από τη γενικότερη σύγκρουση ανάμεσα στοκαλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο και απο-φλοιώνοντας την ψυχή της μισητής Γυναίκας μεόπλο την πολιτική αλληγορία, θα μιλήσει ή, μάλλον,θα υπαινιχθεί όλα όσα πολιτικά και ιδεολογικά τονσυνταράσσουν από το 1826 ως το 1833. Ο αγώναςτου ανθρώπου για κάθε μορφή ελευθερίας, ηθικής,πολιτικής και εθνικής, οι αδελφοφάδες εμφύλιοι πό-λεμοι, το όνειδος για την υπονόμευση του συμβόλουτης αντίστασης, ήτοι του αγώνα των Μεσολογγιτώναπό τους Έλληνες αδελφούς, η εθνική διχόνοια, η«φαύλη Διοίκηση» της επαναστατημένης Ελλάδας,η ιδιοτέλεια των Ζακυνθινών αρχόντων είναι μερι-κά από τα θέματα που ιχνηλατεί ο ποιητής στο πιο

αινιγματικό κείμενο της νεοελληνικής λογοτεχνίας.Συλλαμβάνοντας και μετουσιώνοντας σε ποίηση τοσυγκεριμένο γεγονός της πολιορκίας του Μεσολογ-γίου, μεταφέρεται στο εθνικό για να καταλήξει στοοικουμενικό, καθώς ο ποιητής προσπαθεί να βρει«θαράπαψη στις ψυχικές και (εθνικές) υπόθεσες».Εκτός από τη γοητεία αποκρυπτογράφησης του κει-μένου, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη γλώσ-σα του σωλομικού έργου και κυρίως στη μουσικό-τητά της. Οι φράσεις του κειμένου διαθέτουν ρυθ-μό, ενώ υπόκειται σε ένα μέτρο, γι’ αυτό και τανοήματα του κειμένου είναι αδύνατο να αποσπα-σθούν και να ειδωθούν αδιαμεσολάβητα από τημορφή του. Ο θεμελιώδης μετεωρισμός του κειμένου,ανάμεσα σε ποίηση και πρόζα, είναι ο τρόπος πουπραγματώνει τη λογοτεχνικότητά του, εν τέλει τηνισχύ του και τη δραστικότητά του μέσα στον χρό-νο. Από την άλλη, η ατόφια δημοτική γλώσσα, πουαφομοιώνει στοιχεία από το δημοτικό τραγούδι καιτην κρητική ποίηση διατηρώντας τους επτανησια-κούς ιδιωματισμούς, κάνει τον αναγνώστη-θεατή ναεξανίσταται για το βάθος και το εύρος της, με τημουσικότητα των φράσεων να αποδεικνύουν ότι «οιήχοι είναι του ποιήματος το σώμα». Η «Γυναίκατης Ζάκυθος» αντιπροσωπεύει ουσιαστικά την άσκη-ση του Σολωμού στη γλώσσα του λαού του, μιαγλώσσα αγίνωτη, που δεν υπάρχει εκ των προτέ-ρων, αλλά δημιουργείται τη στιγμή που εκφέρεται.Για να ανυψώσει τη γλώσσα του λαού του στο επί-πεδο της ποίησης «υποτάσσεται σ’ αυτήν, ενώαποδεικνύεται αρκετός για να την κυριέψει». Τοσολωμικό κείμενο μπορεί να ειδωθεί μόνο ως έναανοικτό κείμενο που σου φανερώνεται, νοηματικάκαι γλωσσικά, όσο περισσότερο το ακούς, όσο πε-ρισσότερο το διαβάζεις. Η ανοικτότητα του κειμέ-νου αυτού δεν κυρώνεται ως υπεκφυγή προσέγγι-σής του, αλλά αποδεικνύει την ποιητική έκταση καιδραστικότητά του. Ένα κείμενο γραμματολογικάαιωρούμενο και υφολογικά αινιγματικό, που γρά-φτηκε σε αρκετές παραλλαγές για επτά χρόνια καιδεν ολοκληρώθηκε ποτέ, εξασφαλίζει τη γοητεία καιτη διαχρονικότητά του γιατί «σημαίνει», χωρίς νααποκρύπτει πλήρως και χωρίς να φανερώνει εντε-λώς, όλα όσα συνθέτουν τη νεοελληνική ταυτότητακαι συνεχίζουν να βρίσκονται «οπίσω από τον κα-θρέφτη».

vasosftohopoullos.wordpress.com

«Εγώ Διονύσιος Ιερομόναχος εγκάτοικος Εξαρχείων…»

για το νέομου αγόρι

14

15ΜΠΑΝ ΚΙ ΜΟΥΝ, ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ ΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΟΡΕΙΟΚΟΡΕΑΤΕΣ ΑΝ ΣΟΥ ΠΑΕΙ! 27 Σεπτεμβρίου 2014

Η άλληΈνωσιςΗ άλληΈνωσις

Ο Αναγνώστης και η Στήλη του εκτρέπονται Επιμέλεια: Χάρη Ν. Σπανού

Ο Σεπτέμβριος για πολλούς από εμάς σηματοδοτεί τηνΑρχή του Έτους, ως εκ τούτου και το Τέλος μιας Επο-χής: την τελευταία Θάλασσα ή το τελευταίο Φως. Ση-ματοδοτεί συγχρόνως, για άλλους, την αρχή της Ινδίκτου.

Ολιγόωρος ύπνος, πρωινό ξύπνημα στην Ομίχλη, δια-δρομή στη Λευκωσία με το αυτοκίνητο, Πρώτη εκπομπήτου Λάζαρου Μαύρου.

Συννεφιές. Μνήμη ιδρωμένη του σώματος Ιερή. Ένα φορτίο με γράμματα, βιβλία, σημειωματάρια, μι-

νιμάλ (ελάχιστα) βαμβακερά ρούχα, ήχοι από ρεμπέτικατης ψυχής τραγούδια… Τι τα κάνεις αυτά;

Πώς ξεμπερδεύεις με την ψυχή σου; Ένα θερινό κου-βάρι νήματος γεμάτο κόμπους.

Ἐπεπόθησεν ἡ ψυχή μου τοῦ ἐπιθυμῆσαι την τάξιν(τη νηφάλια συγκρότηση στην εργασία, τη γαλήνη)…Τη φαντάζεσαι να εγκαθίσταται αργά, μέρα με τηνημέρα, ομόρρυθμα με το Φως του Σεπτεμβρίου που γί-νεται απαλό…

Η μάχη είναι άνιση.Άλλοι εξαφανίζουν ανενοχικά καθετί, καταχώνοντας

στα ερμάρια τα «άτακτα»: οι επιφάνειες αστράφτουνγυμνές και «καθαρές». Ανεπιπλέκτως, κάνουν την αρ-χή.

Υπήρξε και εκείνη η νύχτα που ζήσαμε την ΙΛΙΑΔΑ:

Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆοςοὐλομένην, ἣ μυρί᾿ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾿ ἔθηκε,πολλὰς δ᾿ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψενἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν

Βλέπεις τον δικό σου Μέγα Θυμό να υποχωρεί μπρο-στά στη Μήνι του Αχιλλέα, για λίγες ώρες, έστω, ώσπουνα ξημερώσει.

Αλήθεια, ποια ήμουν πριν; Π.Χ.;

ΦΙΛΟΝΙΚΙΕΣ I

Εκείνο το βράδυ, ο Αλέξης δέχτηκε μια συντονισμένηεπίθεση από τους φίλους του. Η επιχείρηση έγινε φυ-σικά αργά τη νύχτα, όταν η συστάδα με τα άδειαμπουκάλια του ουίσκυ έφθασε τον μαγικό αριθμό. Οαιφνιδιασμός της επίθεσης ήταν αρκετός για να κα-ταστείλει κάθε αντίδραση. Και οι τέσσερις έβαλλανεναντίον του, ακόμα και ο Μάκης, ο οποίος, ας σημει-ωθεί, ήταν και ο πιο άπειρος στις λεκτικές αντιπαρα-θέσεις: «Είσαι ένας μαλάκας, ρε, μια ζωή στους απ’έξω, μπας και λερωθείς, ένας κόντε ρεπανάκιας, ένα κω-λόπαιδο. Μας έπρηξες. Σου φταίνε όλα! Και η μπάλακαι η δουλειά και το φέισμπουκ και οι γυναίκες και ταπολιτικά. Καλά, ρε φίλε, σου φταίνε αυτά, πες μας, ρεμαλάκα, τι γουστάρεις!»

Φεύγοντας από το μπαρ, στη γωνία του δρόμου ήτανστημένη μια ξύλινη κατασκευή, σαν μεγάλο κάδρο:ράφια στολισμένα με αρκουδάκια, κούκλες και μπου-κάλια με ουίσκυ. Μια γιρλάντα από πολύχρωμα λα-μπάκια φώτιζε τα εκθέματα. Ένας προβολέας έριχνεέκκεντρα το φως του σ’ ένα αναποδογυρισμένο κα-σόνι, εκατέρωθεν του οποίου δύο άντρες καθοντανσκυφτοί, παίζοντας τάβλι. Παρά την κίνηση του δρόμουκαι τον θόρυβο της ηλεκτρογεννήτριας που μούγκριζεδιακεκομμένα, η παρτίδα παιζόταν με όλη την απα-ραίτητη προσήλωση. Ο Αλέξης καταλήφθηκε από μιαέντονη ζήλια. Του ήρθε ξαφνικά η επιθυμία να φωνά-ξει: «Αυτό είναι! Γουστάρω τη μαγική αφοσίωση δύοταπεινών παικτών ταβλιού». Αντιστάθηκε στην πα-ρόρμηση να σταθεί και να ποντάρει στο καζαντί – στηνπραγματικότητα δεν ήταν ένας παίκτης, αλλά έναςκλέφτης (των στιγμών). Προχώρησε με ταχύ βήμα.Αρκετά για απόψε, σκέφτηκε.

Η Σεμέλη τού χτύπησε την πόρτα κατά το μεσημέ-

ρι και μπήκε με όρεξη για κουβεντούλα.Του έριξε μιασαρωτική ματιά και, μέχρι να φτιάξει καφέ, πληρο-φορήθηκε τα καθέκαστα. Κάθισε στο τραπέζι της κου-ζίνας και τον ρώτησε, «Αυτό που σου κόλλησε, δηλα-δή, ήταν η κουβέντα του Μάκη;», πίνοντας χωρίς δι-σταγμό την πρώτη γουλιά του καφέ, «ή, μήπως, ότισου την έπεσαν όλοι μαζί οργανωμένοι;» Ο Αλέξηςέκανε ένα νεύμα αμήχανο με το χέρι, σαν να παραμέ-ριζε τα επουσιώδη. «Θα έπρεπε να μπορώ να συντά-ξω μια πρόταση με το “εγώ γουστάρω”…»

Η Σεμέλη τού έριξε ένα πλάγιο βλέμμα και συνέχι-σε χαμηλόφωνα: «Για να απαντήσεις σε αυτούς ή γιασένα; Ίσως εσένα να σου ταίριαζε να ξεκινούσες μεάλλο ρήμα, ας πούμε “με ενδιαφέρει” ή “ασχολού-μαι”».

Ο Αλέξης ξαφνικά δεν ήθελε να δώσει συνέχεια στησυζήτηση και, κυρίως, ήθελε να αποφύγει το προσφι-λές κεφάλαιο της Σεμέλης για τους καυγάδες που δενέκανε σαν παιδί στο γήπεδο, για το ξύλο που δεναντάλλαξε για να καθαρίσει και για τη φυγή μέσω τηςσυζήτησης που είναι πλαστή ανωτερότητα και τον κό-μπο που του έμεινε.

Πέρασε την παλάμη του στον αυχένα της και της ψι-θύρισε κάπου ανάμεσα στο αριστερό αυτί και τη μα-στοειδή απόφυση: «Γουστάρεις να κάνουμε έρωτα;»

l Είδα στην τηλεόρασηέναν από τους μεγά-λους σκατάες του σχε-δίου Ανάν και ανατρί-χιασα. Είδα τον Γιώρ-γο Βασιλείου στο μνη-μόσυνο του Κρανιδιώ-τη τζιαι ήρτεν μου νασπάσω την τηλεόρασην.Ο άνθρωπος δεν παί-ζεται με τίποτα. Μίλη-σε για τη βλακεία μαςνα απορρίψουμε τοσχέδιο Ανάν με μίααπίστευτη δόση κακίας, σαν να ήθε-λε οι ξένοι να μας τιμωρήσουν γι’ αυ-τό – και όντως μας τιμώρησαν. Αντίνα κάτσει έσσω του να παίξει λλίον μετα αγγονούθκια του, βουρά που πί-σω τα μνημόσυνα για να επικροτείτην ΗΤΤΑ του. Η απόρριψη του σχε-δίου Ανάν ήταν απόρριψη της δικήςτου πολιτικής σταδιοδρομίας – ή,όπως είπε ένας βετεράνος δημοσιο-γράφος, «το αγγούριν έφαν το».

l Θυμάστε πό-σους επιστράτευ-σαν για να μαςπιέσουν να ψηφί-σουμε το σχέδιοΑνάν; Το ίδιο έκα-ναν οι Εγγλέζοιστο δημοψήφισμαγια την ανεξαρτη-σία της Σκωτίας.Μέχρι και ηθοποι-ούς και σταρ τηςΡοκ επιστράτευ-σαν. Ως και τον

Λόρδο Χάνεϋ είμαι σίγουρος ότι επι-στράτευσαν και τον Ντε Σότο και άλ-λους ανανάδες της περιόδου εκείνης.Νίκησαν οι Άγγλοι, μόνο που η νίκητους είναι πολύ προσωρινή. Σε λίγαχρόνια, όση αυτονομία και αν δώσουνστη Σκωτία, η χώρα του Βορρά θαανεξαρτητοποιηθεί. Το νερό –καιυπάρχει άφθονο στα Χάιλαντς–μπήκε στο αυλάκι. Τζι ας γινεί τογαίμαν σας!

Σ Χ Ο Λ Ι A l Σ Χ Ο Λ Ι A l Σ Χ Ο Λ Ι A

lΌποιος είδε το αριστούργημα του ΜελΓκίμπσον «Braveheart», θα θυμάται τησκηνή όπου οι Σκωτσέζοι ευγενείς προ-δίδουν τον Γουίλιαμ Γουάλας και λι-ποτακτούν, έχοντας πάρει από τον βα-σιλιά της Αγγλίας τίτλους, γη και προ-νόμια. Πάντοτε οι πανούργοι Άγγλοιεφάρμοζαν την πολιτική του «διαίρεικαι βασίλευε», όπου κι αν πήγαν, κα-τακτώντας εδάφη και τυραννώντας λα-ούς και έθνη. Το ΑΚΕΛ κάτι ξέρει πε-ρισσότερο, αφού ήταν βασικός πρωτα-γωνιστής στην πολιτική αυτήν τωνΆγγλων στην Κύπρο για δεκαετίες. Διό-λου τυχαίο που οι ΑΚΕΛες, στη συ-ντριπτική τους πλειοψηφία, ήταν ενα-ντίον της απόσχισης της Σκωτίας από τοΗνωμένο Βασίλειο, κάτι που αποδει-κνύεται από μαζικά σχόλια στα μέσακοινωνικής δικτύωσης. Βλέπεις, τα γο-νίδια παίζουν τεράστιο ρόλο. «We arewho we are», όπως λένε σοφά κι οιΑμερικάνοι…l Είπε «όχι», λοιπόν, το 55% των Σκω-τσέζων στο δημοψήφισμα για αυτονο-μία. Βγήκε και ο πρόεδρος των παρα-γωγών ουίσκυ ανακουφισμένος και εξέ-φρασε την ευαρέσκειά του για το απο-τέλεσμα. Οι λόγοι της αποτυχίας ήτανκαθαρά οικονομικοί. Better together καιπούτσες μπλε. Η πλουτοκρατία έκανετα πάντα για να μείνει η χώρα στα χέ-ρια των Άγγλων. Το ΔΗΣΑΚΕΛ τηςΣκωτίας ψήφισε «όχι». Ο απλός λαός,ο ρομαντικός Σκωτσέζος πατριώτης πουγουστάρει τη χώρα του ανεξάρτητη ψή-φισε «ναι». Φόρεσε την παραδοσιακήστολή του και, υπό τους ήχους της απί-στευτα εύηχης κέλτικης μουσικής του,θέλησε να δείξει τα περήφανα αρχίδιατου στη βασίλισσα των Άγγλων. Αλλά,είπαμε, το ΔΗΣΑΚΕΛ της Σκωτίας έκα-νε όλη τη βρωμοδουλειά. l Η Σκωτία βγάζει το 15% τουλάχιστοντων ενεργειακών πόρων της Ευρώπης.Συνάμα, θεωρείται ως ο πιο μορφωμέ-

νος ευρωπαϊκός λαός.Μια ανεξάρτητη Σκω-τία θα μεγαλουργούσε αναμφίβολα.Αλλά έπιασαν τόπο οι κινδυνολογίεςτων Άγγλων και των λακέδων τους. Καιοι κρυόκωλοι Άγγλοι απέφυγαν το έμ-φραγμα στο παρά πέντε. Βέβαια, ηιστορία έχει ψωμί ακόμα. Γι’ αυτό κιέτρεξαν να υποσχεθούν στους Σκωτσέ-ζους νέα προνόμια και καινούργιες συμ-φωνίες. l Η ιστορία του κέλτικου έθνους είναιγεμάτη ηρωισμό αλλά και τραγικέςστιγμές. Σκωτσέζοι, Ιρλανδοί, Ουαλοί,κάτοικοι του νησιού Μαν και της Βρε-τάνης στη βορειοδυτική Γαλλία ανή-κουν ουσιαστικά στο ίδιο έθνος, αν καιπριν την έλευση του χριστιανισμού (πουσάρωσε τα πάντα στο διάβα του…) οιΚέλτες είχαν εξαπλωθεί μέχρι και τηνανατολική Ευρώπη. Ό,τι τράβηξαν οιΣκοτσέζοι από τους Άγγλους το τρά-βηξαν κι οι Ιρλανδοί σε μεγαλύτερο, βέ-βαια, βαθμό. l Δεν θα ξεχάσω ποτέ το παιχνίδι Σέλ-τικ-Μίλαν, όταν οι σκληροπυρηνικοίοπαδοί των Σκωτσέζων ύψωσαν τερά-στιες σημαίες της Σκωτίας και τηςΙρλανδίας με τα πρόσωπα του Γουά-λας και του Μπόμπυ Σαντς. Ούτε θυ-μάμαι πόσα ήρθε το παιχνίδι (κι ούτεκαι με κόφτει…). Πάντως, η ΟΥΕΦΑ τι-μώρησε τη Σέλτικ με 50.000 ευρώ πρό-στιμο. l Και οι Άγγλοι βρήκαν κι έναν άλλοναπρόσμενο σύμμαχο για να κάνουν ζά-φτι τους περήφανους Κέλτες. Τον χρι-στιανισμό. Έβαλαν τους καθολικούς νασκοτώνονται με τους προτεστάντες. Αντίνα μονοιάσουν και να κλωτσήσουν τονκώλο του δυνάστη τους, χάθηκαν μέσαστα ηλίθια δόγματά τους, όπου οι μεναποθέωναν τον Πάπα και οι δε τονέβριζαν. Τελικά (τουλάχιστον στη Δύ-ση), ο χριστιανισμός δεν στάθηκε καιπολύ θρησκεία της αγάπης. Χαίρετε…

✍ ΠΥΞ ΛΑΞΈκλεισαν δέκα χρόνια από τότε πουμας έφυγε ο μεγάλος προπονητήςΜπράιαν Κλαφ, ένας από τους πραγ-ματικά μεγάλους του ποδοσφαίρου.Όσοι είναι μίας ηλικίας θα θυμούνταιπώς από το μηδέν έχτιζε ομάδες πουσε λίγα χρόνια πρωτοστατούσαν όχι μό-νο στην τότε πρώτη κατηγορία τηςΑγγλίας, αλλά και στα κύπελλα της Ευ-ρώπης. Ελάχιστοι, όμως, γνωρίζουν γιατη στάση του έναντι του σχεδίου Ανάν.Τον Απρίλιο του 2004, λίγους μήνες πριναπό το θάνατό του και λίγες μέρες πριναπό το δημοψήφισμα, ρωτηθείς για ταπολιτικά του πιστεύω, είπε και την εξήςαπίστευτη κουβέντα: «I don’t like usmeddling in other countries affairs.Who are we to impose Anan plan’s onother people?» Αιωνία του η μνήμη.

10 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΠΡΑΪΑΝ

ENΩ�ΣIΣT ζ ι α ς γ ι ν ε ί τ ο γ α ί μ α ν μ α ς α υ λ ά τ ζ ι ι ν

«Είτε βραδιάζειείτε φέγγειμένει λευκότο γιασεμί».

Κόρη Έλλη, μα έγινες τζι εσύ

Σεφερήνα; Πάντως ενκαλή απάντηση για

όσους εκάμαν το «Γιασε-μί» δικοινοτικόν

ύμνον!

ΑΓΟΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΓΙΑΛΟΥΣΑ»

ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 2:30 το απόγευμα

Δωρεάν φαγητό και ποτάΚοπιάστε και φέρτε και τους φίλους σας

Έκτακτη συμμετοχή: Σαββάκης και Έλλη

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΖΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Θεέ μου, έτσι καλοτζιαίριν μεν μας ξαναδείξεις! Που την μιαν

ο λάλλαρος, που την άλλην ο Αναστα-σιάδης, εκάμαν μας τζιαι εν ηξέρουμενείντα μπου κάμνουμεν! Ευτυχώς πουέρκεται το παζαράκιν να πάμεν στην Γιαλούσαν να δροσιστούμεν λλίον

τζι εμείς τζιαι τα μυαλά μας!

Ο άνθρωπος που έκανε τα πρώτα πολύ τολ-μηρά βήματα για να ομοσπονδοποιήσει τηνΚύπρο, ο άνθρωπος που έκανε τη διζωνικήπαντιέρα της πολιτικής του, ο άνθρωπος πουήθελε λύση χτες, ο άνθρωπος που πρωτο-στάτησε για να περάσει το επαίσχυντο σχέ-διο Ανάν, ο άνθρωπος που φυγάδευσε ταχρήματά του για να αποφύγει το κούρεματόσο πατριώτης είναι, που έγραψε καινούρ-γιο βιβλίο για να μας «φωτίσει» τα μυαλά.Του το έγραψε, φυσικά, ένα άλλο αστέρι τηςκυπριακής πολιτικής σκηνής, ο πολύς ΝιαζίΚιζίλγιουρεκ, ο άνθρωπος που μας επέβα-λε η Καίτη Κληρίδου και έκτοτε έχουμε στονκόρφο μας, μέσα στο ίδιο μας το Πανεπι-στήμιο, έναν ελληνόφωνο πράκτορα τωντουρκικών συμφερόντων. Το βιβλίο θα πα-ρουσιάσουν άλλα αστέρια του γνωστού νε-

οκυπριακού κατεστημένου: Ο Μάνθος Μαυ-ρομμάτης, ο Τουμάζος Τσελεπής, Τάκης Χα-τζηδημητρίου και συντονιστής το πάλαι πο-τέ αστέρι του Πολίτη, του ΑΔΗΣΟΚ και τηςεναλλακτικής Αριστεράς των γενίτσαρωνΑνδρέας Παράσχος. Όλα αυτά μας τα ανα-φέρει η Αντιγόνη Δρουσιώτου του Φιλελευ-θέρου, με αφορμή την ίδρυση του εκδοτικούοίκου των γενίτσαρων που φέρει τον τίτλοΗΕΤΕROΤΟΠΙΑ, δηλαδή ΧΩΡΑ ΤΩΝΠΟΥΤΑΝΩΝ.

ΟΥΛΛΟΙ ΟΙ ΣΣΙΥΛΛΟΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΚΑΙΟΙ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟ ΙΔΙΟ.

Υ.Γ.: Υπ’ όψιν, ενώ έχουμε εκδώσει 300βιβλία, η κυρία Δρουσιώτου, ποτέ δεν έγρα-ψε μία λέξη ούτε μας έκανε κάποια παρου-σίαση.

ΟΥΛΛΟΙ ΟΙ ΣΣΙΥΛΛΟΙ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ

Του Θεοχάρη Μασούρα*

«Η ΕΟΚΑ μάς έκανε Τούρκους» είπεο Τουρκοκύπριος Ερντογάν, ο οποίοςείναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός στηνΑγία Τριάδα Καρπασίας, σε μια ζι-βανοσύναξη 15 ατόμων και από τιςδύο κοινότητες, ο οποίος πριν την ει-σβολή κατοικούσε στα Κόκκινα, πε-ριοχή Μανσούρας και δηλώνει Τήλλυ-ρος.

Ο Ερντογάν πιστεύει στην ειρήνη και στηνεπανένωση και θέλει να ζήσει μαζί με τουςΕλληνοκύπριους σ’ ένα ομόσπονδο, διζωνι-κό, δικοινοτικό κράτος. Πριν τον αγώνα τηςΕΟΚΑ για Ένωση της Κύπρου με την Ελλά-δα, ο Ερντογάν ούτε να ακούσει ήθελε γιατη μητέρα Τουρκία. Μετά όμως τον αγώνατης ΕΟΚΑ, κατά τον οποίον οι Ελληνοκύ-πριοι αιτούνταν τη μητέρα Ελλάδα, άρχισενα αιτείται κι αυτός τη μητέρα Τουρκία, λέ-ει με παράπονο. Μήπως οι Ελληνοκύπριοι,ως πλειοψηφία, δεν είχαν το δικαίωμα νααπαιτήσουν να ενωθούν με την Ελλάδα; Όχι,το μόνο δικαίωμα που είχαν ήταν να διεξα-γάγουν αντιαποικιακό αγώνα, στον οποίοννα μετέχουν και οι Τ/κ, και αργότερα οι Ε/κ,ως πλειοψηφούσα κοινότητα, να κατοχυρώ-σουν τα δικαιώματα και των Τουρκοκυπρίων.

Μήπως στο Σύνταγμα της Ζυρίχης δεν κα-τοχυρώνονταν τα δικαιώματα των Τουρκο-κυπρίων και μάλιστα εκ του περισσού, σεβαθμό μάλιστα που αποκλείονταν από θέ-σεις στη Δημόσια Υπηρεσία πιο προσοντού-χοι Ελληνοκύπριοι, για να ικανοποιηθούνΤουρκοκύπριοι; Γιατί το 1963 μόνο και μό-νο με την πρόθεση του Μακαρίου να αλλά-ξει 13 άρθρα του Συντάγματος, τα οποίατο καθιστούσαν δυσλειτουργικό, κλειστήκα-τε στους θύλακες και ακολούθως αποχωρή-

σατε από την Κυπριακή Δημοκρατία; Μουαπάντησε, του απάντησα μέχρι που επενέ-βηκαν στη συζήτηση όλοι οι συνδαιτυμόνες.Στο τέλος καταλάβαμε πως όσο ανασκαλί-ζαμε όσα έγιναν στο παρελθόν, ανακαλύ-πταμε γεγονότα που αναζωπύρωναν τα πά-θη εκατέρωθεν και επομένως δεν είχε σημα-σία ποια κοινότητα αδίκησε περισσότερο τηνάλλη. Το μόνο που έπρεπε να δούμε ήταντο μέλλον του τόπου μας.

Οι Ελληνοκύπριοι καταλάβαμε επίσης πωςόταν συζητάς το Κυπριακό με Τουρκοκύ-

πριους που κατέχουν καλά την ιστορία τουτόπου τους, δεν μπορείς να μην αποδεχτείςτην άποψή τους, ότι αφετηρία των δεινώντης Κύπρου υπήρξε το Ενωτικό Δημοψήφι-σμα του 1950 και ότι ο ελλαδοκεντρικόςαγώνας της ΕΟΚΑ με αμετάθετο στόχο τηνΈνωση υπήρξε αφορμή για περαιτέρω διεύ-ρυνση του χάσματος ανάμεσα στους Ελλη-νοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους! Σή-μερα τι κάνουμε και πώς επανενώνουμε τηνπατρίδα; Να σας επιστρέψουμε χωριά, πό-λεις, μνημεία και εδάφη και να μας παρα-χωρήσετε πολιτική ισότητα στο νομοθετικόκαι εκτελεστικό σώμα, όπως αυτή ορίζεταιστα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Να σας δώσουμεεπίσης νερό και να μας δώσετε φυσικό αέ-ριο. Καταλάβετέ το! Δεν μπορεί να υπάρξειλύση του Κυπριακού, αν δεν κατοχυρώσειη Τουρκία τα συμφέροντά της στην Ανατο-λική Μεσόγειο!

Γιατί η Τουρκία δεν κάνει κάποια βήματακαλής θελήσεως, παραχωρώντας π.χ. στουςΕλληνοκύπριους την περίκλειστη πόλη τηςΑμμοχώστου, με οικονομικά ανταλλάγματαπου θα βοηθήσουν και τους Τουρκοκυπρί-ους; Η Τουρκία ούτε επείγεται για λύση ού-τε ενδιαφέρεται για τους Τουρκοκύπριους.Θα κρατήσει την Αμμόχωστο και κάθε σπι-θαμή γης που κατέλαβε το 1974, για το τε-λικό δούναι και λαβείν στο πλαίσιο συνολι-κής λύσης. Εσείς και εμείς πρέπει να λύ-σουμε το Κυπριακό, όσο υπάρχουν ακόμηΤουρκοκύπριοι και προτού πλημμυρίσει ηΚύπρος από έποικους. Μόνο με την Ομο-σπονδία θα ελέγχεται η παραχώρηση της κυ-πριακής υπηκοότητας.

Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες τουΕρντογάν για το Κυπριακό, οι οποίες απο-τελούν και την πεμπτουσία του χρονίζοντοςπροβλήματος.

* Φιλόλογος, Εκπαιδευτικός

Για να καταλάβετε καλύτερα τι εί-ναι οι Τουρκοκύπριοι του Βορρά μακαι οι Τουρκοκύπριοι του Νότου(ΑΚΕΛικοί) που φιλοξενούν τις από-ψεις τους στη Χαραυγή διαβάστε αυ-τήν την άποψη, δημοσιευμένη στηφυλλάδα του ΑΚΕΛ στις 20/9/2014.Ίσως καταλάβετε καλύτερα και τοΕθνικωλογικόν μου σημείωμα στη σε-λίδα 3. Ο συγκεκριμένος Ερντογάν,το φασιστάκι από τα Κόκκινα, είναιο αγαπημένος Τουρκοκύπριος της εφ.Πολίτης, ένα κλασικό τσιβίτζιιν πουτα θέλει όλα, κυρίως όμως τη νομι-μοποίηση της εισβολής με την απο-δοχή της ομοσπονδίας εκ μέρους μας. Τέτοιος είναι ο σουρεαλισμός των

Τουρκοκυπρίων του Βορρά και του Νό-του που έχουν το θράσος να λένε πωςη ΕΟΚΑ έπρεπε να αγωνιστεί για τηνΟμοσπονδία αντί για την Ένωση. Μαποιαν ομοσπονδία, ρε ξημαρισμένοι;Των 525 ελληνοκυπριακών συνιστώ-ντων χωριών μαζί με τα 93 τουρκοκυ-πριακά συνιστώντα χωριά; Μα επελ-λάνετε οξά αποδίδετε στην ΕΟΚΑ με-ταφυσικές ιδιότητες που έπρεπεν ναπροβλέψει πως θα γίνει η εισβολή καιπως όλοι οι σσιύλλοι θα μαζεύοντανστον Βορράν; Και μια τελευταία ερώ-τηση: Αφού ο Ερντογάν δηλώνει Τήλ-λυρος, τι γυρεύει ένας Τήλλυρος σταάγια χώματα της Γιαλούσας; Κατάλα-βες κυρία Άννα Μαραγκού ποιους βά-φτισες Νέους Γιαλουσίτες;

Β.Φ.

Αν ο αγώνας της ΕΟΚΑ διεξαγόταν για την Ομοσπονδία αντί της Ένωσης!

[Θεσσαλονίκη 1984Αθήνα 2014]

Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ’ τοχωριό σου

και μόνο απ’ τ’ άσπρα μέρη κάτω απ’το μαγιό

θ’ αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σουπου τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ…

Φοίβος Δεληβοριάς

Κάθε Σεπτέμβρη που επιστρέφω στηνΑθήνα, παρατηρώ ότι κάτι στο φως έχειαλλάξει. Ο κόσμος τριγύρω λέει ότι ακό-μα το καλοκαίρι καλά κρατεί, αλλά εγώδιαισθάνομαι την αλλαγή που έρχεται.Πριν ακόμη ξεκινήσουν τα φύλλα να πέ-φτουν, πριν χρειαστεί να φοράμε ζακετά-κι το βράδυ, πριν ακόμα την πρώτη βρο-χή, το φθινόπωρο έχει μπει.

Το φθινόπωρο, οι άνθρωποι της πόληςαυτής ασυνείδητα διακατέχονται από μιαμελαγχολία που εμποτίζει την ατμόσφαι-ρα σαν τη μυρωδιά του υγρού χώματος ήτης σήψης των φύλλων. Σχεδόν σαν ναπροαισθάνονται ότι ο Σεπτέμβρης φέρειπάντα καινούργιες αρχές και μεγάλεςαποφάσεις.

Η Αθήνα είναι πιο όμορφη τον Σεπτέμ-βρη. Μέχρι να δύσει ο ήλιος, ο ουρανόςαλλάζει δεκάδες χρώματα. Τα βράδια, λι-γοστές μόνο οι βόλτες. Στον δρόμο ο κό-σμος περπατά ελαφρώς πιο αργά. Στα-διακά το καλοκαίρι σβήνει τα σημάδιατου από πάνω μας.

Ακόμη και οι άνθρωποι της Αθήνας μοι-άζουν, με κάποιον τρόπο, πιο όμορφοι τονΣεπτέμβρη. Ίσως το φως, ίσως η ηρεμίαπου τους διακατέχει μετά το ζεστό κα-λοκαίρι, δεν μπορώ να το εξηγήσω… Πά-ντως είναι σίγουρα πιο εύκολο να ερω-τευτείς το φθινόπωρο στην Αθήνα. Ή καινα χωρίσεις.

Σε αντίθεση με αλλού, το φθινόπωρουπάρχει σαν εποχή στην Αθήνα. Δεν εί-ναι μισό καλοκαίρι και μισός χειμώνας.Οι άνθρωποι που λένε ότι στην Αθήνα«δεν υπάρχουν εποχές» κάνουν λάθος.Πάτε μια βόλτα στο κέντρο το απόγευ-μα πριν δύσει ο ήλιος και θα με καταλά-βετε. Ή περπατήστε στον Διομήδειο Βο-τανικό Κήπο ένα πρωινό. Η όμορφη πό-λη είναι ακόμα πιο όμορφη τώρα. Ακό-μα πιο μαγική.

Ν.Π.(βαφτιστήρα Β.Φ.)

ΚΑΘΕ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ