Στον τοίχο της κεντρικής πλατείας της µικρασιατικής πόλης Οινόανδα, στη Λυκία, βρέθηκαν χαραγµένα τα παρακάτω λόγια ενός φιλοσόφου, του ∆ιογένη του Οινοανδέα, για τον οποίο το µόνο που ξέρουµε είναι πως ήταν οπαδός του Επίκουρου και έζησε την εποχή των διωγµών των Εθνικών. Χάραξε τα παρακάτω λόγια για να µείνουν για τις επερχόµενες γενιές, «αφού το καλό µήνυµα του βιβλίου σκόρπισε πια». Αρχίζει έτσι:

Γερνώντας και περιµένοντας κάθε στιγµή να φύγω από τη ζωή, µ’ ένα µελαγχολικό αίσθηµα, παρ’ όλη την ευτυχία που έζησα, αποφάσισα να βοηθήσω αυτούς που βρίσκονται σε κακή κατάσταση. Αν ένα ή δύο ή τρία ή τέσσερα ή όσα θέλετε πρόσωπα, δυστυχούσαν και µε καλούσαν να τα βοηθήσω, θα έκανα ό,τι ήταν δυνατόν για να τους δώσω την καλύτερη συµβουλή. Σήµερα οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άρρωστοι, σαν να έπεσε επιδηµία. Άρρωστοι εξαιτίας των λανθασµένων αντιλήψεων για τον κόσµο. Και το χειρότερο, µεταδίδουν ο ένας στον άλλον το κακό σαν τα πρόβατα. Είναι εξάλλου δίκαιο να βοηθούµε κι αυτούς που θα έρθουν µετά από µας, γιατί κι αυτοί είναι δικοί µας κι ας µην έχουν ακόµα γεννηθεί. Ακόµα, η αγάπη µας προς τον άνθρωπο επιβάλλει να βοηθάµε κι όσους ξένους περάσουν από δω. Αφού το καλό µήνυµα του βιβλίου σκόρπισε πια, αποφάσισα να χρησιµοποιήσω αυτόν τον τοίχο για να γράψω πάνω του το φάρµακο που προτείνω στους ανθρώπους: Είναι παράλογο να φοβόµαστε τους θεούς. Είναι παράλογο να φοβόµαστε τον θάνατο. Μπορούµε να αντέξουµε τον φόβο. Μπορούµε να φτάσουµε στην ευτυχία.