Σαββατοκύριακο 4-5 Φεβρουαρίου 2012

Μαριλένα ΛιακοπούλουΠέντέ χρόνια αφότου τελείωσε τις σπουδές του, χωρίς να είναι ιδι-αίτερα δυσαρεστημένος από την τό-τε δουλειά του, μου λέει: «Θέλω να αναλάβω την γκαλερί». Εγώ τα έχα-σα. Ηταν μια πολύ ευχάριστη είδηση που δεν περίμενα να ακούσω, παρό-λο που τελευταία σκεφτόμουν πως, επειδή μεγάλωνα, έπρεπε να κάνω μερικά βήματα πίσω. Να αφήσω δη-λαδή την γκαλερί σε κάποιον που μπορούσε να τη συνεχίσει. Δεν είχα όμως φανταστεί ποτέ ότι ο Αλέξαν-δρος θα μου πρότεινε κάτι τέτοιο. Η ιδέα ότι η Αίθουσα Τέχνης Αθηνών θα συνεχίσει να υπάρχει και μάλιστα από τον γιο μου ήταν το πιο ευχάρι-στο που έβαζε ο νους μου.

Στό ΣΠιτι μπαινόβγαιναν πολλοί καλ-λιτέχνες, επομένως για τον Αλέξαν-δρο όλος αυτός ο κόσμος ήταν πρό-σωπα πολύ οικεία. Δεν έχουμε μεγά-λη οικογένεια, γι’ αυτό και συγγενείς μας θεωρούνταν οι καλλιτέχνες. Δεν περνούσε πολλές ώρες στην γκαλε-ρί. Επειδή όμως ήταν πολύ κοντά

στο σπίτι μας, ερχόταν συχνά. Είχε συνεχή επαφή και με τον χώρο και με τους συνεργάτες μας. Σημαντι-κό ρόλο στην ενασχόλησή του με την τέχνη έπαιξαν φυσικά ο παπ-πούς του, ζωγράφος, Περικλής Βυ-ζάντιος και ο θείος του Ντίκος Βυ-ζάντιος. Τα καλλιτεχνικά γονίδια επομένως πέρασαν αβίαστα στον Αλέξανδρο. Οι κουβέντες μας, τα αντικείμενα, ο τρόπος ζωής, οι συ-ζητήσεις για την τέχνη που από μι-κρός άκουγε στο σπίτι άφησαν τα ίχνη τους. Η ζωή των καλλιτεχνών, με δυο λόγια, ήταν άμεσα συνδεδε-μένη με τη δική μας.

ό αλέξανδρόΣ είναι αντάξιος συ-νεχιστής της γκαλερί. Κατ’ αρχάς, ο γιος μου χειρίζεται θαυμάσια τα ηλεκτρονικά μέσα σε αντίθεση με μένα. Αυτό βέβαια δεν είναι το πιο σημαντικό. Το πιο σοβαρό είναι ότι ασχολείται με τη φωτογραφία, έναν τομέα λιγότερο οικείο σε μέ-να. Εμένα, για παράδειγμα, μου αρέσει η ασπρόμαυρη. Ο Αλέξαν-δρος από την άλλη καταλαβαίνει όλες τις μορφές φωτογραφίας. Πέ-ρα από αυτό, όμως, ξεχωρίζει γιατί

είναι γνώστης όλων των νέων τά-σεων στην τέχνη. Ο Αλέξανδρος με άλλα λόγια είναι η σύγχρονη εκδοχή μου.

δέν έιναι ΠέιΣματαρηΣ σε θέ-ματα δουλειάς. Ούτε διαφωνούμε στην τελική επιλογή των καλλιτε-χνών. Μας αρέσει να δουλεύουμε ομαδικά. Στη ζωή μας όμως διαφω-νούμε συχνά. Εχουμε άλλους χαρα-κτήρες. Ο Αλέξανδρος είναι αυστη-ρός και συστηματικός. Εγώ είμαι πα-ρορμητική και βάζω τη φαντασία πά-νω από την πρακτικότητα. Είμαστε άλλης ιδιοσυγκρασίας.

14

ΔεσμοιαιματοσWeekend

Μαριλένα και Αλέξανδρος Λιακόπουλος

Καλοκαίρι του ‘80 στην Πάτμο, ο Αλέξανδρος φωτογραφίζεται παρέα με τους γονείς τους Μαριλένα και Κυριάκο

Αλέξανδρος Λιακόπουλοςόταν αΠόφαΣιΣα να ασχοληθώ με την γκαλερί, η μητέρα μου το αντιμε-τώπισε με ενδιαφέρον. Ηταν βέβαια και επιφυλακτική γιατί εγώ προερχόμουν από διαφορετικό τομέα. Σιγά σιγά μου έδειξε εμπιστοσύνη. Και εγώ όμως δεν ξεκίνησα με ύφος «εγώ ήρθα εδώ να σας δείξω πώς δουλεύουν». Ξεκίνησα με τη μηχανογράφηση της γκαλερί και με άλλα πρακτικά ζητήματα. Ταυτόχρο-να, κάνοντας αυτά, άρχισα να βλέπω πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα από τη βάση του. Θυμάμαι, ένας καλλιτέχνης μού είχε πει τότε πως θα μου έπαιρ-νε πέντε-έξι χρόνια για να καταλάβω πλήρως αυτό με το οποίο σκόπευα να ασχοληθώ. Και είχε δίκιο.

Σέ μέρικα Πραγματα διαφωνού-με. Μπορεί, για παράδειγμα, να δει ένα έργο και να το χαρακτηρίσει αρι-στούργημα ενώ εγώ να της πω ότι το βλέπω και βαριέμαι. Συνήθως όμως τα βρίσκουμε. Προσπαθούμε να έχουμε μια επιλογή με την οποία να συμφω-νεί η πλειοψηφία. Διαφορετικά, δεν γίνεται δουλειά.

τό διαβαΣμα είναι η αγαπημένη της συνήθεια. Δεν υπάρχει περίπτωση να της δώσεις εφημερίδα και να μην την ξεκοκαλίσει. Διαβάζει ακόμα και τα αθλητικά.

νιώθώ ΠέρηφανόΣ που ξεκίνησε κάτι τόσο πρωτοποριακό για την εποχή της. Από την άλλη, το κακό είναι πως έχεις όλη αυτή την ιστο-ρία στην πλάτη σου και πρέπει να τη συνεχίσεις. Υπάρχει ένα βάρος που βρίσκεται πάντα από πάνω σου. Η παρουσία του παππού μου και του θείου επηρέασε αναμφισβήτητα και τη μητέρα μου και μένα. Αμφιβάλλω αν η μητέρα μου θα είχε ασχοληθεί με την γκαλερί αν δεν είχε αυτή την προϊστορία.

έφέρα καΠόια Στιγμη έναν καλλιτέ-χνη στην γκαλερί με τον οποίο είχαμε πάνω-κάτω την ίδια ηλικία. Εκανα λοι-πόν τότε σαφές ότι με αυτόν και ακό-μα νεότερους θα ασχολούμαι εγώ. Με τους μεγαλύτερους, οι υπόλοιποι. Οι παλιότεροι καλλιτέχνες που είχαν ανα-πτύξει καλή σχέση με τη μητέρα μου δεν ήθελα να νιώσουν ότι χάνουν τον άνθρωπό τους.

Η ιδρύτρια της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Ο γιος της, πριν αναλάβει τη διεύθυνση της γκαλερί, σπούδασε μαθηματικός στις Ηνωμένες Πολιτείες

Τους περιγράφουν στη γεωργία γεωργακαράκου

Αλεξ

ίΑ Τσ

ΑγκΑ

ρη

Μητέρα και γιος στο σπίτι

της οικογένειας, στο Κολωνάκι