City Vibes #2 Τεύχος Νοεμβρίου

Νοέμβριος 2011 | City Vibes | 1

2 | City Vibes | Νοέμβριος 2011

Δεύτερο τεύχος City Vibes και σε λίγες μέρες το τρίτο εορταστικό και τελευταίο για το 2011 τεύχος. Ένα Όνειρο που έγινε πραγματικότητα μετά από πολύ δουλειά, ατελείωτο χρόνο σκέψης, μόχθο και βοήθεια των

συντελεστών του περιοδικού και των χορηγών μας. Μια βοήθεια σημαντική που χωρίς αυτή δεν θα είχε πραγματοποιηθεί ούτε θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια που κανουμε για την προβολή του πολιτισμού που παράγεται στη χώρα μας. Θέλω λοιπόν να ευχαριστήσω όλους τους χορηγούς μας που με την ευγενική προσφορά τους βοηθάνε στο να συνεχιστεί ένα περιοδικό τέχνης και πολιτισμού και να είναι σε θέση να προβάλει έργα και καλλιτέχνες. Το City Vibes είναι ένα περιοδικό όπου παρουσιάζονται θεατρικές παραστάσεις, κριτικές ταινιών, βιβλίων και μουσικών παραγωγών, συναυλίες, αφιερώματα και συνεντεύξεις καλλιτεχνών και άλλων προσώπων καθώς και άρθρα των συντελεστών μας οι οποίοι είναι απόλυτα σχετικοί με το θεματολογία του περιοδικού και έχουν όλοι τους υψηλή μόρφωση και εμπειρία γραφής. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από ανέκδοτα λογοτεχνικά έργα, ποιήματα καθώς και άρθρα των αναγνωστών μας. Δημοσιεύουμε τα “Vibes”, μικρά δηλ. «κείμενα» 100 περίπου λέξεων με καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης τα οποία έχουν μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα καθώς και άλλων θεμάτων. Γενικότερα τα «Vibes» των αναγνωστών μας γίνονται και δικά μας!

Οι χορηγοί μας είναι υγιείς και ευαισθητοποιημένες επιχειρήσεις, ιδρύματα πολιτισμού, ωδεία, σχολές χορού κ.α, που θέλουν να ενισχύσουν την προβολή του πολιτισμού και των καλλιτεχνών της χώρας μας.

Το City Vibes είναι ένα δωρεάν μηνιαίο περιοδικό Τέχνης και Πολιτισμού που Διανέμεται σε Θέατρα, σινεμά, καφετέριες, βιβλιοπωλεία, παν/μια, συνδρομητές και μέσω internet ακριβώς όπως εκτυπώνεται ώστε να μπορεί όποιος θέλει να το έχει στα χέρια του να το διαβάσει και να ενημερωθεί για όλα όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω χωρίς αντίτιμο.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους!

Editorialτου Γιάννη Στύλιου

Το City Vibes είναι ένα δωρεάν μηνιαίο περιοδικό τέχνης, πολιτισμού και όχι μόνο.

Διανέμεται σε: Θέατρα, Cin-ema, καφετέριες, βιβλιοπωλεία,

παν/μια και συνδρομητές με 20.000 τεύχη στην Αθήνα και

πανελλαδικά μέσω internet και μέσω συνδρομητών με περίπου

10.000 προβολές το μήνα.Η ομάδα του City Vibes είναι η εξής:

ΙδιοκτήτηςΣΤΥΛΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΟΝ. ΕΠΕ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ - ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ - ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗ -ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΕΜΠΟΡΙΟ

Μαυροκορδάτου 13, 10678, ΑθήναTel./Fax 211 7051776

Tel. 690 6068220ΑΦΜ 997938758Δ.Ο.Υ Ι΄ Αθηνών

http://cityvibes.net.grhttp://city-vibes.grinfo@ city-vibes.gr

Εκδότης – ΔιευθυντήςΓιάννης Χρ. Στύλιος

[email protected]

Αρχισυνταξία Βασίλης Νάτσικας

[email protected]

Σύμβουλος έκδοσηςΑμέρισσα Μπάστα

[email protected]

Art DirectorΒασιλική Σιαταρά

[email protected]

Δημιουργικό – ΣελιδοποίησηEPIRUS COPYRIGHT

Νικόλαος Τσίλης[email protected]

IllustrationsΧάρης Χρυσανθόπουλος

[email protected]

Νομικός ΣύμβουλοςΝάντια Κωνστάντου

Τσαμαδού 39 & Καλλιδρομίουτηλ./fax: 210 88 33409

[email protected]

ΓραμματείαΑγγελική Στύλιου

[email protected]

ΦωτογραφίαΔημήτρης Ζαρκάδας

[email protected]

Web Design – Τεχνική ΥποστήριξηΧάρης Χρυσανθόπουλος

Γιάννης Στύλιος

Αρθρογράφοι: Δημήτρης Νάκος Σκηνοθέτης, Υποψήφιος διδάκτωρ

Ιστορίας και Θεωρίας του Κινηματογράφου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Βασίλης Νατσικάς – Αρχισυντάκτης City VibesΑμέρισσα Μπάστα Σύμβουλος έκδοσης City Vibes

Μάρθα Κοσκινά - ΘεατρολόγοςΕλευθερία Βασιλειάδη - Ανθρωποφάγος, B.Sc Α.Σ.ΣΩ.Ε

Λευτέρης Μιχ. Πανταζής - ΜουσικόςΔαίδαλος Ερεχθείδης Αιρετικός

Γιάννης ΧαιρετάκηςΓιάννης Στύλιος Εκδότης City Vibes | B.Sc Επικοινωνίες,

Πληροφορική και Διοίκηση | M.Sc st Ιατρικής Πληροφορικής Παν/μίου Αθηνών

Εσείς! Η στήλη σκυτάλη περιμένει τα άρθρα σας!

Σημεία Διανομής

ΣύνταγμαBooze (Κολοκοτρώνη 57), Bartessera (Κολοκοτρώνη 25), the 7 jokers (Βουλής 7), Baba Au Rum (Κλειτίου 6), PoP (Κλειτίου 10Α), Toy (Καρύτση 10), Blind (Καρύτση), Πρίζα(Καρύτση), Use (Καρύτση), Bliss (Καρύτση),, Key bar (Πραξιτέλους 37), Πραξιτέλους (Πραξιτέλους), Χοροστάσιο (Πραξιτέλους),ΕξάρχειαFloral (Πλ. Εξαρχείων), Πέντε δρόμους, Χάρτες (Βαλτετσίου 35), Σκηνοθέτες (Τοσίτσα), Τρα λα λα (Ασκληπιού), Ρινόκερος (Ασκληπιού), Blue Fox (Ασκληπιού), Stand (Ζωοδόχου Πηγής), Σέπια, Αλεξανδρινό (Εμ. Μπενάκη 69Α), Καφεκούτι (Σόλωνος 123), Καφετί (Ζωοδόχου Πηγής), Βourbon (Καλλιδρομίου), Μαύρος Γάτος, Διπλό Καφέ (Πλ. Εξαρχείων), Ποδήλατο (Θεμιστοκλέους 48Α), Box, Πωλείται, Μικρό καφέ (Αραχώβης), Intrika (Θεμιστοκλέους), Ostria (Θεμιστοκλέους) Studio, Μύλος, Ginger ale (Πλ. Εξαρχείων)ΚολωνάκιCity (Χάρητος 43), Petit fleur, Rose Bud, Circus (Ναυαρίνου 11), Σκουφάκι (Σκουφά 47), Tribeca (Σκουφά 44), Το Μπαράκι του ΒασίληGaziTWRA K44 (Κωνσταντινουπόλεως 44), Hoxton (Βουτάδων 42), Gazarte (Βουτάδων 32), Κοο Κοο (Ιακχου 17), @Ρουφ, Aliarman, mad, Intrepid Fox, Γκαζοχώρι, indie clubΚεραμικός Bios (Πειραιώς 84), Belafonte (Αγησιλάου 61Α), Nixon (Αγησιλάου 61Β), Αθήρι (Πλαταιών), Κανάρια (Πλαταιών), Κεραμείο (Πλαταιών), Αυλή του Πέτρου (Πλαταιών), Πολυχώρος Πολιτισμού «Λάσπη» (Μ. Αλεξάνδρου 125), Αιγύπτιος (Μ. Αλεξάνδρου)ΜεταξουργείοΆνθρωπος, Αστάρι, Lost n FoundΨυρρή6 d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-9), Taf (Νορμανού 5), Inoteka (Πλ. Αβυσσηνίας 3), Nuevo trova, Ψύρρα, Magaze (Αιόλου 33), Καπάκι, Higgs, ΘησείοGallery, ΤσαγερίΑκρόποληΚινητήρας Στούντιο Artistic Residency Centre (Ερεχθείου 22)ΑμπελόκηποιDunkel (Πανόρμου 117), Ποτοπωλείο (Πανόρμου 113)Πλατεία ΜαβίληΜπρίκι (Δορυλαίου 60), Λώρας (Σούτσου), Σούτσου (Σούτσου)Πετράλωνα Βραζιλιάνα (Πλ. Μερκούρη 4), ΒοτανοπωλείοΒιβλιοπωλεία, Ιανός (Σταδίου 14)Cinema Ριβιέρα (Βαλτετσίου 46 – Εξάρχεια), Βόχ (Θεμιστοκλέους 82 – Εξάρχεια), Σινέ Ψυρρή ( Σαρρή 40 –Ψυρρή), Ζέφυρος (Τρώων 36 Θησείο), Όπερα (Ακαδημίας 57), Ιντεάλ (Πανεπιστημίου 46), Λαΐς (Ιερά οδός 48 & Μ. Αλεξάνδρου)θέατραΘέατρο Αποθήκη (Ψυρρή), θέατρο Rabbithole, (Μεταξουργείο), Θέατρο “Βαφείο - Λάκης Καραλής” (Βοτανικός)Σταθμοί Metro - ΗλεκτρικούΑκρόπολη, Κεραμεικός, Πετράλωνα Άλλοι χώροιStudio Urban (Ψυρρή), Studio Πρόβα (Ταύρος)Άλλες πόλειςΘεσσαλονίκηΠολυχώρος Πολιτισμού «Κουκουβάγια» (Κλεισούρας 8), Momus (Πόντου 83 & Ι. Πασσαλίδη, Καλαμαριά)ΙωάννιναΣτα Café της πόλης και μαζικά στα εξής σημεία: Public, Studio Αποθήκη, Άσυλο, δεκατρία, Troxi, Ακαδημία, Σκάλα, κυρά Φροσύνη, Beatnik, Καννής και μείς, Πολυχώρος Αγορά

Περιεχόμενα EditorialTo εξώφυλλο του μήνα Βασιλική ΣιαταράTα Vibes των αναγνωστών Περι Θεάτρου: ΣκηνοβατόνταςΣυνέντευξη Δημήτρης Νάκος - Ταινία «Βίον Ανθόσπαρτον» Σκυτάλη - η στήλη των αναγνωστών Music Vibes Περί κινηματογράφουΕξάρχειαManifesto ResaltoΚαπνισμένη Κάννη Kanibal tv Βρώμικες μικρές κακίες

23468

101215161820222425


To Εξώφυλλο του μήνα

Χορηγός Επικοινωνίας City Vibes

...από την Βασιλική Σιαταρά



τα Vibes των Αναγνωστών

Κάτι πολύ καλό ετοιμάζει η Λάουρα Τσιάτη, Διπλωματούχος του Τμήματος Καθηγητών Χορού, κλασικού - σύστημα Α. VAGANOVA και σύγχρονου.

Η Λάουρα έχει ξεκινήσει να δημιουργεί μια ερασιτεχνική ομάδα χορού. Τα άτομα σχεδόν τα έχει βρει και ψάχνει χώρο για πρόβες. «Αυτό που θα ήθελα να κάνω είναι μια χορογραφία πάνω στο ποίημα του Ρίτσου η σονάτα του σεληνόφωτος. Είμαι λίγο διστακτική βέβαια γιατί τώρα είναι το πρώτο μου ξεκίνημα μετά την σχολή και όλα μου φαίνονται βουνό. Μακάρι να τα καταφέρω. Θέλω να δώσω την ευκαιρία σε άτομα που δεν έχουν ξανακάνει χορό ή που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να γραφτούν σε σχολή, να μπορέσουν να εκφραστούν μέσα από αυτό και να δημιουργήσουμε όλοι μαζί!»Αν θέλετε να μπείτε στην ομάδα της Λάουρας Τσιάτη ή να παρέχετε χώρο για πρόβες επικοινωνήστε μαζί της στο [email protected]. Συνέχισε έτσι Λάουρα, είμαστε μαζί σου!

City VibesΔεν είσαι μόνοςΔεν είσαι μόνος, αλλά είσαι μόνος...Άχρηστος πόνος με κυβερνά...

Άλλη μια νύχτα γεμάτη τύψεις, ψάχνεις να αγγίξεις με την καρδιά

Κι αν είναι αλήθεια και κάτι υπάρχει εκεί ψηλά,κάτι αν υπάρχει εκεί ψηλά, άσε μια πόρταπάντα να είναι δίπλα η δική σου στην δική μου καρδιά

Τόσα τα χρόνια κι όμως δεν είναι μες στην καρδιά μου παρηγοριά,όχι αναμνήσεις δεν θέλω τώρα μόνο εικόνες από χαρά,πού να τις βρω αφού η σκέψη μαύρη έχει γίνει, απ’ της ζωής μου τα “τυχερά”

Είμαι μαζί σου όσο κι αν θέλω όλα να τα βλέπω από μακριά

Δεν είσαι μόνος, αλλά είσαι μόνος...Άχρηστος πόνος με κυβερνά...

Είμαι και είναι αυτό που λένε της οικογένειας ιδανικά,φτάνει η αγάπη να σου απαλύνει αυτή τη φρίκη, κι όλα να γίνουν πιο υποφερτά ?

Δεν είσαι μόνος, αλλά είσαι μόνος...Άχρηστος πόνος με κυβερνά...

Χρύσα Τσίπη.

Η Χρύσα Τσίπη, διευθύντρια της σχολής χορού cuban walk, μας έστειλε το πιο κάτω ποίημα, όπως μας είπε η ίδια, για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας αλλά και για τον πατέρα της που αυτό το διάστημα αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας… Χρύσα, σου ευχόμαστε τα καλύτερα


Μαζί σου εθίζομαι στην ποιότητα.Μεθώ εισπνέοντας λιγάκι από την αύρα σου.Η επαφή αναπόφευκτη.Σα θα βρεθώ στην αγκαλιά σου..η αφθονία του Βούδα λούζει την ύπαρξη μου.Κ είναι ζεστό το ύδωρ του κορμιού σουκ είναι δροσερό το νέκταρ της καρδιάς σου.Σα λουλουδάκι με ποτίζεις κ γω για σε ανθίζω.Σταλαγματιές του ιδρώτα σου, τα δάκρυα κ το

σπέρμα σουτο χώμα μου ποτίζουν.κ ανάμεσα στα ματιά μου, μέσα στην αγκαλιά μου,στα έγκατα βαθειά της γης, μέσα στο σώμα μου...ψυθυριστό, τραγούδι μαγικό...μου συλλαβίζεις

Βασιλική Μίτσα

Ο τ α λ α ν τ ο ύ χ ο ς ηθοποιός Αβραάμ Παπαδόπουλος σ υ μ μ ε τ ε ί χ ε

στο πρόσφατο London Greek Film Festival, που πραγματοποιήθηκε από τις 17-25 Οκτωβρίου. Το «χτύπημα» του Αβραάμ ήταν τετραπλό και δεν έμεινε από κανέναν στο φεστιβάλ ασχολίαστο! Συγκεκριμένα συμμετείχε ως ηθοποιός στην ταινία του Δημήτρη Βόρρη «December Riots» και ως σκηνοθέτης παρουσιάζοντας τρεις ταινίες του (The Dream, The Bond, Throw the Dice)!

Νοέμβριος 2011 | City Vibes | 5 Νοέμβριος 2011 | City Vibes | 5

ΒυθόςΒυθός η σκέψη χάνεταιστο κουφάρι ενός ναυαγίου.Καρδιά παγωμένησαν το ψυχρό υγρό που το τυλίγει.Βλέμμα άδειο, θολό,προσπαθεί να διακρίνει ίχνη ζωήςσε ό,τι απέμεινε…αν απέμεινε… Η σιωπή εκκωφαντικήόταν επιβάλλεται,η κίνηση κι η ακινησίασυγχέονται μέσα στη σχετικότητα του χρόνου. «Η ζωή συνεχίζεται…» ηχεί μια μπουρούκαι μια θαλάσσια ανεμώνηλικνίζεται ρυθμικά, μ’ ακούσια, στο βυθό,στο βυθό μου… Τίποτα πιο διαβρωτικό από το χρόνο,σαν τ’ αλμυρό νερό που σαπίζει την καρίναεκείνου του ναυαγισμένου πλοίου…Απογυμνώνει την καρδιά από συναισθήματα,αφήνοντας μόνο εικόνες νεκρές, κιτρινισμένες,που κάποτε δεν ξέρεις αν έζησες ή φαντάστηκες… Ξαφνικά θέλω ν’ ανέβω στην επιφάνεια…,πνίγομαι…, φοβάμαι… Θέλω να πάψω να κολυμπώκι ίσως να επιπλέω… Θέλω να περπατήσωκι ίσως να χορέψω… Ναι.., να χορέψω…Ένα τάνγκο…,ένα ατελείωτο τάνγκο… Μέχρι να κουραστώ…Μέχρι να σωριαστώ από την κούραση,την κούραση της κίνησηςκι όχι της ακινησίας… Μέχρι να νιώσω το αίμανα κυλά πάλι ζεστό στις φλέβες μου…Μέχρι η έξαψη να επιταχύνει πάλιτους χτύπους της καρδιά μου… Μέχρι η κίνηση να δώσει ζωήκι η ζωή κίνηση…

Μέχρι ν’ αναδυθώ χορεύονταςαπ’ το βυθό…απ’ το βυθό μου…

Νάντια Κωνστάντου

Η « Σ ι ω π ή » αναδεικνύει το κλίμα της εποχής κατά

την άνοδο του τρίτου Ράιχ στην εξουσία και πριν το ξέσπασμα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου με όλες τις καταστροφικές του συνέπειες. Ένας άντρας και μια γυναίκα αντιμετωπίζουν την κατάσταση της εποχής και μέσα από τους μονόλογούς τους δείχνουν τα όρια της ανθρώπινης ψυχής σε συνθήκες πίεσης των τυρρανικών καθεστώτων. Η παράσταση προέρχεται από δύο διαφορετικά κείμενα, τη «Σκακιστική νουβέλα» του Στέφαν Τσβάιχ και την «Εβραία» του Μπέρτολτ Μπρεχτ και πρωτοπαίχτηκε το Μάιο.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Βασίλης Σιάφης, Γιολάντα Καπέρδα. Μουσική: Αλέξης Μπάγιας (που παίζει ζωντανά με την κιθάρα του στη σκηνή).

Τη Δευτέρα 24 Οκτώβρη παρακολουθήσαμε στην κατάμεστη αίθουσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας τις μικρού μήκους ταινίες των μεταπτυχιακών φοιτητών του Π.Μ.Σ. «Πολιτιστική Διαχείριση» του Παντείου Πανεπιστημίου. Οι ταινίες πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο

του μαθήματος «Παραστατικές Τέχνες» του καθηγητή του Παντείου, Γιάγκου Ανδρεάδη με υπεύθυνο παραγωγής τον σκηνοθέτη και παραγωγό Δημήτρη Νάκο. Μας έκανε εντύπωση το υψηλό επίπεδο των ταινιών με την ενδιαφέρουσα θεματολογία, τους καταξιωμένους συντελεστές και την προσεγμένη παραγωγή. Ευχόμαστε καλή πορεία στις ταινίες και περιμένουμε τις ταινίες της επόμενης χρονιάς!


της Μάρθας Κοσκινά

Και οι δύο παραστάσεις είχαν ένα καστ πραγματικά εκλεκτών ηθοποιών και καθώς το Εθνικό Θέατρο μου πρόσφερε αρκετές συγκινήσεις το περασμένο χειμώνα, αποφάσισα να τις παρακολουθήσω και τις δύο, στο προσφιλές μου Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας, που αποτέλεσε έναν από τους τελευταίους σταθμούς της περιοδείας τους.

Παρόλα αυτά, θα επιλέξω να μιλήσω μόνο για τους Σκηνοβάτες, μία παράσταση που θεωρώ σημαντικό να την έχει παρακολουθήσει κάποιος, για τους λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω. Είδα την παράσταση στις 3 Σεπτεμβρίου 2011, όταν είχε ήδη παρουσιαστεί στην Επίδαυρο και σε πολλά ακόμα θέατρα. Είχε ήδη γραφτεί ότι η παράσταση ήταν μία εισπρακτική και μάλλον καλλιτεχνική αποτυχία. Ήθελα να έχω τη δική μου προσωπική εκτίμηση. Είδα επί σκηνής ένα πραγματικά πολυμελή θίασο και πολύ γνωστά ονόματα και κατάλαβα ότι το Εθνικό θεώρησε ότι με αυτήν την παράσταση παίζει το καλό του χαρτί: Νένα Μεντή, Σοφία Φιλιππίδου, Νίκος Κουρής, Τάνια Τρύπη, Θανάσης Αλευράς, Ελένη Κοκκίδου, Ευαγγελία Μουμούρη, Σωκράτης Πατσίκας, Κλειώ-Δανάη Οθωναίου κ.α.. Όλοι αυτοί οι ηθοποιοί λοιπόν, με την έναρξη της παράστασης συντάχθηκαν επί σκηνής σε τρεις θιάσους, υποδυόμενοι ηθοποιούς που θα διαγωνίζονταν μεταξύ τους, για να δουν ποιο θα είναι το καλύτερο δραματικό είδος: θίασος της Αθήνας, της Σικελία και της Φρυγίας, που θα διαγωνίζονταν σε τραγωδία αρχαία και ρωμαϊκή, κωμωδία, μίμο, φλύακα, σατιρικό δράμα, ωδές κ.α. Δραματουργικά βρισκόμαστε στο τέλος του 2ου μ.Χ, αιώνα, όταν το θέατρο έχει χάσει την παλιά του αίγλη και οι ηθοποιοί αγωνίζονται για την επιβίωσή τους.

Όμως για να ξέρεις ή έστω να συγκρατήσεις το δραματικό είδος που θα υποστήριζε ο κάθε θίασος, θα έπρεπε να έχεις ήδη μελετήσει - ο μέσος θεατής δυσκολευόταν, παρά τις εξηγήσεις του Λαέρτη Μαλκότση ως κομπέρ. Δεν αρκούσε, καθώς κανένας θίασος δεν ακολούθησε τους κανόνες που έθεσε: ξαφνικά είδαμε τη Σοφία Φιλιππίδου που υποστήριζε την τραγωδία ως καλύτερο είδος, να παίζει τον αντίπαλο φλύακα. Αυτό συνέβη με όλους τους ηθοποιούς (εννοώ τον ρόλο «ηθοποιό») και το εύρημα των αντίπαλων θιάσων ξεχάστηκε εντελώς και σχεδόν αμέσως, κάτι που σε συνδυασμό με τη μεγάλη διάρκεια της παράστασης και τη σπονδυλωτή της μορφή, δημιούργησε μεγάλες δραματουργικές ασυνέχειες και κατέστησε την παρακολούθηση ιδιαίτερα δύσκολη. Είδαμε ουσιαστικά μία ιστορία του θεάτρου, από την αρχαιότητα ως σήμερα, με τη ματιά

Κάθε καλοκαίρι το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει δύο

παραστάσεις στην περιοδεία του. Συνήθως, αλλά όχι πάντα

(το καλοκαίρι του 2009 ήταν δύο τραγωδίες, Άλκηστη και Πέρσες) είναι μία τραγωδία

και μία κωμωδία. Τη θέση της τραγωδίας κατέλαβε εφέτος

ο Ηρακλής Μαινόμενος, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ

Μαρμαρινού και τη θέση της κωμωδίας ο σύνθεση

Σκηνοβάτες, έμπνευσης και σκηνοθεσίας Σταμάτη

Φασουλή.

Σκηνοβατώντας


Σκηνοβατώντας

ενός ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του ειδήμονα. Λες και ο Φασουλής ήθελε να κάνει επίδειξη γνώσεων για την ιστορία και τη θεωρία του θεάτρου, σαν να ήθελε ο να μας δείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει σε ένα τέτοιο εγχείρημα, καταλήγοντας τελικά σε ένα ανεξέλεγκτο πάτσγουορκ από έργα και στιγμές του θεάτρου, που δημιούργησε το λιγότερο έντονη ενόχληση.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν στην αισθητική. Το βλέμμα από τη μία χόρταινε: πλούσια σκηνικά (Μανόλης Παντελιδάκης), πολλά κοστούμια (Ντένη Βαχλιώτης), πολλές εναλλαγές, μουσική (Θοδωρής Οικονόμου), τραγούδι, χορός (Φωκάς Ευαγγελινός). Όμως, το σύνολο της παράστασης δεν τιμούσε καθόλου το Εθνικό Θέατρο, καθώς πολλές -πάρα πολλές- στιγμές άγγιζε επίπεδα φτηνής επιθεώρησης: μία σειρά από νούμερα, παρμένα από διάφορα έργα, γνωστά ή λιγότερο γνωστά, σαν σύντομα σκετσάκια αμφιβόλου αισθητικής και νοήματος. Στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου για παράδειγμα, ο Νίκος Κουρής εμφανίζεται ως Κλυταιμνήστρα-μινωική φιγούρα, ενώ η Σοφία Φιλιππίδου στον φλύακα που ερμηνεύει συμπυκνώνει τα νοήματα σε φράσεις αλήστου κάλλους: «Ο Ορέστης αυτό το πουστόπαιδο!», «Ο Αχιλλέας τον ψιλοέπαιρνε». Αργότερα η κατά τα άλλα ξεκαρδιστική Μήδεια του Σενέκα, ερμηνευμένη από τον Θανάση Αλευρά –το μόνο ίσως αληθινά αστείο σημείο της σύνθεσης – εμπνέεται από τον Χάρυ Πόττερ και αναφωνεί «Expecto patronum» και συμπληρώνει αργότερα: «Παντρεύεται ο Ιάσωνας, παντρεύεται αυτός ο μπινές». Τέτοιες «εύκολες» και εξυπνακίστικες φράσεις μέτρησα πολλές και δεν έχει νόημα νομίζω να της αραδιάσω, όμως πραγματικά έδωσαν στο θέαμα μία σεφερλική διάσταση, κορυφώθηκε δε με το νούμερο των «Πιτσιλουόμενων» («απόψε αν θέλεις φίλα με και ύστερα πιτσίλα με») που σχεδόν ντρεπόμουν που έβλεπα. Δεν είχα πλέον καμία αμφιβολία για τους λόγους για τους οποίους το κοινό έμεινε παγωμένο μπροστά στο θέαμα και που η παράσταση ήταν η μεγάλη αποτυχία του καλοκαιριού.

Αλλά το χειρότερο σημείο της παράστασης ήταν το φινάλε, όταν η Φιλιππίδου ως Κασσάνδρα, χορεύοντας πυρρίχιο (!) προφητεύει τον θάνατο της τραγωδίας: «Ο σκηνοθέτης θα μας πάρει όλους σκλάβους! Σκηνοθέτης-τύραννος!». Σε αυτό το σημείο αρχίζουν να παρελαύνουν όλοι οι ηθοποιοί μιμούμενοι στιγμιότυπα από παραστάσεις. Μέτρησα και αναγνώρισα: τους Πέρσες και τους Όρνιθες του Κουν, τον Ορέστη της Σαουσπίλε, την Ηλέκτρα με τη Μουτούση, την Ηλέκτρα από Τσιάνο με την Κονιόρδου, τον Οιδίποδα του Σουζούκι, τη Μαρία Κάλλας, τις παραστάσεις του Τερζόπουλου και του Λάνχοφ, τη Μήδεια του Βασίλιεφ, του πρόσφατους Πέρσες του Εθνικού, τον Οιδίποδα της Μπρούσκου και πόσα ακόμα που δεν σημείωσα ή δεν αναγνώρισα. Μία ερώτηση είχα διαρκώς: Μα τι κάνει! Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό με το οποίο ο Φασουλής παρουσίασε έργο συναδέλφων, ως υπέρτατος κριτής που θεώρησε ότι αυτές οι παραστάσεις κατέστρεψαν το μέλλον της τραγωδίας, ρίχνοντας ταυτόχρονα το μπαλάκι στο κοινό για να δώσει

το βραβείο σε αυτόν που πιστεύει ότι είναι άξιος. Ταυτόχρονα σκεφτόμουν τους ηθοποιούς, πολλοί από τους οποίους είχαν παίξει σε αυτές τις παραστάσεις τις οποίες τώρα κλήθηκαν να ξεφτιλίσουν, τους σκηνοθέτες που θα πήγαν στην παράσταση και θα είδαν τον τρόπο με τον οποίο σχολιάζεται η δουλειά τους και επίσης, εμένα την ίδια ως θεατή, που ουσιαστικά σχολιαζόταν το όποιο γούστο μου. Δηλαδή αν μου είχε αρέσει η παράσταση της Μπρούσκου έχω συμβάλει στην καταστροφή της τραγωδίας και του θεάτρου; Σύμφωνα με ποιον;

Δεν μπορώ να πω ότι χαίρομαι που μία παράσταση απέτυχε, όμως αισθάνομαι κάποια ικανοποίηση που το κοινό αναγνώρισε σε αυτήν στοιχεία που δεν του άρεσαν, δεν υπέκυψε στις ευκολίες της και δεν την τίμησε με την παρουσία του. Νομίζω όμως ότι αυτή η παράσταση είχε τόσα «φάουλ» που θα έπρεπε κάποιος να την έχει παρακολουθήσει και να τη θυμάται.


Δημήτρης Νάκος «Βίον Ανθόσπαρτον»

Ας ξεκινήσουμε από την κατάργηση του νόμου που προέβλεπε την υποχρεωτική προβολή ταινιών μικρού μήκους μπροστά από μια ταινία μεγάλου μήκους. Τι ισχύει τελικά και ποιον ωφελεί; Δ.Ν Πρόκειται για ένα νόμο, που υπήρχε εδώ και δεκαετίες, ο οποίος επέβαλε στους αιθουσάρχες να προβάλλουν μπροστά από τις ελληνικές μεγάλου μήκους ταινίες, μια ταινία μικρού μήκους για να προωθήσει ουσιαστικά τους νέους δημιουργούς. Αυτός ο νόμος καταργήθηκε από την 1η Οκτωβρίου και πλέον οι αιθουσάρχες δεν υποχρεούνται να τις προβάλλουν, οπότε δεν θα τις προβάλλουν. Ωφελεί βεβαίως τους αιθουσάρχες, οι οποίοι πλήρωναν ένα ποσό για την προβολή των ταινιών που πλέον δεν θα το πληρώνουν. Ε.Α Ωφελεί επίσης και τις διαφημιστικές εταιρίες καθώς και τους αιθουσάρχες που στη θέση των ταινιών μικρού μήκους θα προβάλλουν διαφημίσεις. Αυτά τα ελάχιστα που μάς παρείχε το κράτος πλέον δε μας τα παρέχει. Δεν ήταν και πολλά. Ανέκαθεν οι ταινίες και το θέατρο είχαν τη ρετσινιά της φτώχιας και τώρα ακόμη περισσότερο.

Η κατάργηση του νόμου βλάπτει την τέχνη; Πιστεύετε ότι κάποιοι θα σταματήσουν να παράγουν μετά από αυτό;

Συνέντευξη του Δημήτρη Νάκου και της Ελένης Αποστολοπούλου στο

Γιάννη Στύλιο.

Εξ αφορμής της ταινίας «Βίον Ανθόσπαρτον» που παίζεται αυτή τη στιγμή στους κινηματογράφους, πριν την ταινία «Το γάλα», και είναι η τελευταία ταινία μικρού μήκους που προβάλλεται στις αίθουσες, μετά την κατάργηση του νόμου, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική προβολή ταινιών μικρού μήκους μπροστά από μια ταινία μεγάλου μήκους, κάνουμε αυτό το αφιέρωμα στον σκηνοθέτη Δημήτρη Νάκο ο οποίος, μαζί με την ηθοποιό Ελένη Αποστολοπούλου, απάντησε σε σχετικές ερωτήσεις μας στη συνέντευξη που ακολουθεί.


Ο Δημήτρης Νάκος είναι σκηνοθέτης και υποψήφιος διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου στον τομέα Θεωρίας του Κινηματογράφου. Απόφοιτος του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών «Πολιτιστικής Διαχείρισης» του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου και του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Διδάσκει στο Π.Μ.Σ. «Πολιτιστική Διαχείριση» του Παντείου Πανεπιστημίου Σενάριο και Σκηνοθεσία από το 2009 μέχρι σήμερα, ενώ έχει παραδώσει σεμινάρια Σεναρίου και Σκηνοθεσίας και στο Πνευματικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» του Δήμου Ιλίου. Έχει γράψει, σκηνοθετήσει και έχει κάνει παραγωγή σε μικρού μήκους ταινίες οι οποίες έχουν συμμετάσχει και διακριθεί σε διάφορα φεστιβάλ, ενώ τέσσερις από αυτές έχουν πάρει διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες. Φιλμογραφία: Βίον Ανθόσπαρτον, 2011, κωμωδία, 3΄ Felix Culpa, 2011, δράμα, 11΄ Τα μωρά τα φέρνει ένα πουλί, 2011, κωμωδία, 3΄ Κάπου στον Χάρτη, 2010, κοινωνικό, 3.30΄ Ο γιος, 2010, κωμωδία, 6΄ Φωτεινή και Αλεξάνδρα, 2009, δράμα, 17΄ Μαζί, δράμα, 2008, 14΄

Δ.Ν Πιθανότατα να μειωθεί σε κάποιο ποσοστό η παραγωγή των ταινιών. Και εγώ ήθελα να κάνω δύο ταινίες μικρού μήκους για διανομή αλλά τελικά δε θα τις κάνω γιατί θα μου μείνουν στο συρτάρι. Και εννοείται πως βλάπτει την τέχνη. Η μικρού μήκους ταινία πιστεύω πως και είναι αυθύπαρκτο είδος, αλλά και προετοιμάζει τους δημιουργούς για το βήμα σε μια μεγάλου μήκους.

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει μια ταινία μικρού μήκους; Υπάρχει ο κίνδυνος αντί να εξελιχθεί σε ταινία, να εξελιχθεί τελικά σε τρέιλερ; Δ.Ν Σε πολύ μικρής διάρκειας ειδικά, φυσικά και υπάρχει αυτός ο κίνδυνος, διότι οποιαδήποτε ταινία έχει ένα story, μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. Υπάρχει μια συνέχεια. Αν αυτό δεν καταφέρεις να το προβάλεις μέσα στα τρία λεπτά ή και σε 15 ή 20, τότε φυσικά και υπάρχει ο κίνδυνος να εξελιχθεί σε τρέιλερ. Υπάρχει ο φόβος να μην επικεντρωθείς στην ιστορία αλλά στα πλάνα ή σε κάποιες τεχνικές που θέλεις να δοκιμάσεις και εκεί μπορεί να χαθεί η ταινία.Ε.Α Νομίζω ότι ο κίνδυνος στις ταινίες μικρού μήκους είναι στο να συμπτύξεις την ιστορία. Όπως είναι δύσκολο να κάνεις και μια καλή περίληψη σε ένα κείμενο. Σε περιορίζει χρονικά και είναι δύσκολο να δείξεις τελικά αυτό που θέλεις.

Στερείται δηλαδή ο ηθοποιός δημιουργικά σε σχέση με μια ταινία μεγάλου μήκους; Ε.Α Όχι δε στερείται. Απλώς είναι πιο δύσκολο να καταφέρεις να παίξεις σωστά και ωραία σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα.

Πείτε μας λίγα λόγια για το θέμα της ταινίας. Πως δημιουργήθηκε η ιδέα;Δ.Ν Είναι μια ιδέα της Στέβης Αγγελίδη, η οποία έχει γράψει το σενάριο, και αναφέρεται σε κάποιον που περιμένει στα σκαλιά της εκκλησίας και αρχίζει να θυμάται κάποιες όμορφες στιγμές με την κοπέλα που πρόκειται να παντρευτεί. Στη συνέχεια φαντάζεται κάποιες άλλες στιγμές, όχι και τόσο όμορφες, μέχρι που παίρνει τη μεγάλη απόφαση… Το σενάριο είχε φτάσει στα χέρια του παραγωγού μου, του Κυριάκου Χατζημιχαηλίδη, ο οποίος μου έκανε την τιμή να μου το εμπιστευτεί.

Πόσο δύσκολη ήταν η οργάνωση των συντελεστών; Γνωρίζω ότι η ταινία ήταν πολυπληθής. Δ.Ν Είχε μια δυσκολία ως προς τους «καλεσμένους» σε σχέση με την τοποθεσία και την ώρα που έγιναν τα γυρίσματα. Τα γυρίσματα έγιναν στην εκκλησία της Αγίας Φωτεινής στη Νέα Σμύρνη και ήταν δύσκολο να μαζέψουμε τους φίλους και γνωστούς επειδή ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε τα γυρίσματα πρωί και καθημερινή, γιατί τότε μας την έδιναν, όπου ο περισσότερος κόσμος δούλευε. Από εκεί και πέρα είχαμε την υποστήριξη της Odeon και της t-shOrt και πήγαν όλα καλά.

Ενυπήρχαν κάποιοι περιορισμοί σε σχέση με τη διανομή της ταινίας στους κινηματογράφους; Δ.Ν Ο μόνος περιορισμός ήταν σχετικός με τη διάρκεια, μιας και τους αιθουσάρχες τους συμφέρει να είναι κατά το δυνατόν μικρότερη η ταινία για να παίξουν περισσότερες διαφημίσεις, αλλά και να μην κουραστεί βέβαια το κοινό πριν τη μεγάλου μήκους ταινία που έχει επιλέξει να δει. Παλαιότερα έχουν παιχτεί και 10λεπτες μέχρι και 12λεπτες ταινίες αλλά με το πέρασμα του χρόνου οι αιθουσάρχες θέλανε όλο και μικρότερες.

Πιστεύετε ότι μια κωμωδία γενικά είναι δύσκολο να αποδοθεί σε μια ταινία 3 λεπτών; Ε.Α Είτε μιλάμε κωμωδία είτε για δράμα υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος προσέγγισης. Τόσο από την πλευρά του ηθοποιού όσο και από την πλευρά του σκηνοθέτη. Δε θα έλεγα όμως ότι κάτι είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο.Δ.Ν Στην κωμωδία αν δε γελάσει το κοινό, κάτι συμβαίνει ενώ στο δράμα δεν είναι απαραίτητο να κλάψει. Από εκεί και έπειτα είναι τι βγαίνει πιο εύκολα στον σκηνοθέτη, τον σεναριογράφο ή τον ηθοποιό.

Πείτε μας λίγα λόγια για τους ρόλους της ταινίας. Δηλ. από τι στιγμή που πήρατε το σενάριο τι εικόνες σας ήρθαν; Πώς ήταν στο μυαλό σας οι ρόλοι; Ε.Α Καταρχήν, μου αρέσει πάρα πολύ να δουλεύω με τον Δημήτρη. Ήταν η δεύτερη ταινία που θα έκανα μαζί του, οπότε προηγήθηκε η χαρά μου που θα δουλεύαμε και πάλι μαζί. Από εκεί και πέρα ήταν μια ευχάριστη ιστορία και κάποιες σκέψεις τις κάναμε λίγο πολύ όλοι μαζί. Δεν ήταν μια ιστορία που απαιτούσε μια δραματουργική προσέγγιση. Το άγχος των δυο ανθρώπων διαπραγματευόταν περισσότερο η ταινία. Δυο νέα παιδιά τα οποία ξεκινάνε τις ζωές τους και αναρωτιόνται ως προς την εξέλιξή της. Δ.Ν Οι κωμικοί ρόλοι είναι πετυχημένοι όταν παίζονται με ένα ρεαλισμό και όχι όταν παρουσιάζονται με μια υπερβολή και ουρλιαχτά που νομίζουμε ότι μπορούν να βγάλουν γέλιο. Ας πούμε στη σκηνή με τη σκούπα ή στη σκήνη με τα πιάτα, πρέπει η Ελένη απλά να σπάσει τα πιάτα.Ε.Α Είναι ένα σύνολο πραγμάτων, π.χ τα ρούχα που φοράς, η δράση, είναι όλο μαζί.

Ελένη πως ήταν η συνεργασία σου με το Δημήτρη; Θα έπαιζες στο μέλλον ξανά σε ταινία του;Σίγουρα θα έπαιζα σε ταινία του Δημήτρη. Η συνεργασία μας ήταν άψογη. Είναι ένας άνθρωπος που ξέρει ακριβώς τι θέλει και έχει μια ηρεμία που είναι πάρα πολύ χρήσιμη στη δουλειά.

Εσένα Δημήτρη πως ήταν η συνεργασία σου με την Ελένη και γενικά με όλους τους συντελεστές; Ο κινηματογράφος είναι ένα ομαδικό «σπόρ». Οπότε αν δεν κάτσεις να ακούσεις την άποψή απ΄ όλους τους συνεργάτες σου και βασικά να κατευθυνθείς σε αυτό που θα σου πουν και να μη τους κοντράρεις, θα βγει και καλύτερο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και τους περισσότερους συνεργάτες μου τους έχω μόνιμους και τους εμπιστεύομαι τυφλά.

Τελικά η κατάργηση του συγκεκριμένου νόμου που βάζει άλλο ένα εμπόδιο στην τέχνη μπορεί να οδηγήσει στο να μη βλέπουμε στο μέλλον ταινίες μικρού μήκους ή πιστεύετε ότι είναι ένας λόγος για να το παλέψουμε ακόμη περισσότερο και να αντισταθούμε; Ε.Α Φυσικά! Οι άνθρωποι συνεχίζουν να υπάρχουν και να δουλεύουν στο χώρο της τέχνης με λιγότερα χρήματα. Σίγουρα πρέπει να αγωνιστούμε για την τέχνη και για τις ταινίες μικρού μήκους. Είναι το μόνο σίγουρο. Και σίγουρα η μελλοντική πορεία περνά απ΄τα δικά μας χέρια. Οπότε πρέπει να συνεχίσουμε.

Οι συντελεστές της ταινίας είναι: Cast: Κώστας Σπυρόπουλος, Ελένη Αποστολοπούλου, Αβραάμ ΠαπαδόπουλοςΣκηνοθεσία: Δημήτρης ΝάκοςΠαραγωγή: Odeon, t-shOrt, Κυριάκος ΧατζημιχαηλίδηςΣενάριο: Στέβη ΑγγελίδηΔ/νση φωτογραφίας: Δημήτρης ΚουκάςΚαλλιτεχνική Διεύθυνση: Κυριακή ΤσίτσαΜοντάζ-Μιξάζ: Χρυσή ΚορκίδηΜακιγιάζ-Hair Styling: Αγγελική Ράπτη

Ο Δημήτρης Νάκος επί το έργον


Χάοςτου Αχιλλέα Ράδη

Το χάος. Όλα μαζί και τίποτα. Στροβιλίζει σαν τυφώνας και πνίγει σα θάλασσα οτιδήποτε χονδροκομμένο, χλιαρό, ελαφρύ, περιττό, οτιδήποτε ενεργεί με την ιδιότητα του τσοφλιού, επικάλυμμα, δηλαδή, που σπάει με την άσκηση

της πρώτης σοβαρής πίεσης. Όχι, όμως, το αυθεντικό.

Το αυθεντικό!!! Περίεργη λέξη. Λογική η περίεργη ύπαρξη αυτής της λέξης, αφού περιγράφει κάθε ύπαρξη η οποία δεν είναι προϊόν κατασκευαστικής και μαθηματικής μεθοδολογίας και τελειομανίας, αλλά γεννιέται μέσα από την έκσταση, τη δράση και συνάμα την υπομονή.

Αυθεντικό. Δε φοβάται το χάος. Συνυπάρχει μαζί του. Συνεργάζεται. Είναι αυθύπαρκτο. Μόλις το χάος προσπαθεί να το συνθλίψει, το αυθεντικό το αντιμετωπίζει ως δοκιμασία και το απορροφά, του δίνει νόημα, σημασία, μορφή, σάρκα και οστά, δημιουργεί ρεύμα από το χάος. Και ξαφνικά το τυχαίο δε μοιάζει τόσο τυχαίο, παρά περισσότερο σκόπιμο και με αιτία.

Σκυτάλη

Χάος. Τέσσερα γράμματα του

αλφάβητου που συνθλίβουν τα πάντα

στο διάβα τους.

Ας βγούμε στη θάλασσατης Βαρβάρας Μπαρδακά (http://barbarabrave.wordpress.com)

H θάλασσα. Το «υπεράνω». Αντέχει τα πάντα, χωρίς να χαλάει. Aντέχει τη γύμνια των ανθρώπων και την ντροπή τους ταυτόχρονα. Το ένα μέρος του άλλου. Όλοι έχουμε μέσα μας ένα βρώμικο ποτάμι.

Ή είμαστε εξ΄ολοκλήρου ένα. Ρέει εμφανώς.Δεν κρύβεται ευθαρσώς. Ένα ποτάμι που αρχικά αντιπαθεί, και στη συνέχεια κατακρίνει. Βλέπει πόσο λάθος υπάρχει γύρω του και πόσο σωστό μέσα του. Γκρεμίζει πολλούς και εξυψώνει τον έναν. Ειρωνεύεται κάθε προσπάθεια για αλλαγή. Ρίπτει, εκσφενδονίζει πρόσωπα, ιδέες. Στους κατακρινόμενους τρέχει ένα άλλο, λίγο πιο ρομαντικό. «Τουλάχιστον δεν είμαι θεατής. Δεν κρίνω όσα δεν κάνω , κρίνω κάνοντας . Αυτό νομίζω με τοποθετεί λίγο ψηλότερα απ’ τους άπραγους.» Και λίγο πιο βρώμικο ακόμη όταν βγαίνει ο εγωισμός. Πόλεμο θέλει. Να κυριαρχήσει, να ικανοποιηθεί τώρα. Αχάριστο, να τρέχει μέσα στις φλέβες , ασταμάτητο. Το ένα βρώμικο ποτάμι προκαλεί το άλλο. Δράση αντίδραση, το λένε οι νόμοι.

Κάθε φορά μου το ποτάμι θεριεύει , μόνο παρατηρώ, σαν ξένη. Πριν φουσκώσει ψάχνω τις ομοιότητες. Σκέφτομαι τί δεν έκανα για να μην παίρνω αυτό που μου αξίζει και ηρεμεί.

Θέλω πολλές φορές να σου γυρίσω την πλάτη. Αλλά δεν το κάνω.

Για να μην πνιγώ. Για να μην πνιγούμε.

Ελπίζω να σε ξαναδώ όταν θα βγούμε στη θάλασσα.

«Ο άνθρωπος είναι ένα βρώμικο

ποτάμι. Πρέπει να είσαι θάλασσα για να μπορείς να

δέχεσαι ένα βρώμικο ποτάμι χωρίς να

λερώνεσαι.»Friedrich Wilhelm

Nietzsche

Πικραμένα πρόσωπατης Μένιας Λαϊνά

Ημιδιαφανής και απρόσιτη σε κάθε τι εξωτερικό «κακό» στοιχείο. Όλη τους η ζωή είναι αυτή η γυάλα, πέρα από αυτή δεν υπάρχει τίποτα. Πρόσωπα, μορφές όλοι νομίζουν πως ζουν

έξω απ’ αυτή, όμως κανείς δε συνειδητοποιεί ότι η γυάλα ακόμη δεν έχει σπάσει.

Συνεχίζεις, κάπου στο βάθος διακρίνεις ένα πρόσωπο, που είναι σα να σε αναγκάζει να το κοιτάς, δε μπορείς

να κοιτάξεις αλλού... Αυτό το πικραμένο χαμόγελο σε καθηλώνει, είναι ικανό να σε οδηγήσει εκεί που αυτό θέλει. Τι δύναμη μπορεί να έχει ένα χαμόγελο, ένα χαμόγελο που βγήκε από μια σπασμένη γυάλα και πικράθηκε όταν αντίκρισε όλες τις άλλες γύρω του. Σε πλησιάζει, σε κοιτάζει λες και ήσουν αυτός που έψαχνε, ένας χαμένος θησαυρός, το κοιτάς ακόμη πιο επίμονα, μόνο για να καταλάβεις πως αυτό θα καθορίζει όλη την υπόλοιπη ζωή σου και για ‘κεινο θα ‘σαι η σωτηρία. Η σωτηρία που έψαχνε απεγνωσμένα ανάμεσα σε γυάλινα συντρίμμια.

Προχωράτε μαζί πλέον και παρατηρείτε τον κόσμο γύρω σας, όλοι μέσα στις γυάλες τους σας κοιτάζουν περίεργα, σα να είστε τρελοί, σα να μην ανήκετε πουθενά, μήπως σας ζηλεύουν; Προσπαθείτε να τους πλησιάσετε, αλλά εκείνοι χτίζουν κι άλλη γυάλα και χάνονται περισσότερο πίσω απ’ αυτές.

Συνεχίζετε, το τέλος είναι μακριά, η διαδρομή υπέροχη, κάποιες γυάλες παρακάτω σπάνε και σας πλησιάζουν οι κάτοικοί τους με ενθουσιασμό, σαν τον χαμένο τους εαυτό. Προχωράτε όλοι μαζί σε ένα δρόμο στενό, που όμως σας χωράει όλους, μόνο για να αντιληφθείτε πως οι άλλοι πλέον δε σας ζηλεύουν... Έχετε να σπάσετε ακόμη μία γυάλα που δημιουργήσατε μόνοι σας.

Καλό ταξίδι πικραμένα πρόσωπα.

Προχωράς και παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου, όλοι

αντιδρούν λες και η ζωή τους είναι σε μια γυάλα, σε μια γυάλα που δε θα

σπάσει ποτέ.

... η στήλη των αναγνωστών

Stel

ios K

alis

peri

s Pho

togr

aphy


Σπύρος Γραμμένος

του Γιάννη Στύλιου

Θυμάμαι πριν λίγα χρόνια με είχες συναντήσει σε ένα καφέ και μου είπες ότι ετοιμάζεις την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά. Τι έχει συμβεί από τότε; Πες μας λίγα πράγματα για την πορεία σου.Αυτό στο είχα πει πολύ παλιά

Ναι, έχουν περάσει χρόνια…Από τότε προσπάθησα απεγνωσμένα να κάνω αυτό το δίσκο με φίλους που αρχίσαμε να κανουμε πρόβα τα κομμάτια. Άργησε πάρα πολύ να βγει. Έψαχνα να βρω δισκογραφική εταιρία και απογοητεύτηκα πάρα πολύ από το όλο σκηνικό. Απογοητεύτηκα στην αρχή. Μετά είδα ότι με πιο μικρά πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα και πολύ καλύτερα. Τον έβγαλα τελικά το δίσκο με μια πολύ μικρή εταιρία. Τον τελευταίο δίσκο σκέφτομαι να τον κάνω χωρίς εταιρία. Να κόψω 1000 κομμάτια και να τον δίνω δωρεάν στα live μου και να τον ανεβάσω στο internet γιατί δυστυχώς όταν κάνεις ένα δίσκο σε εκμεταλλεύονται και βγάζουν λεφτά από σένα ένα κάρο άσχετοι χωρίς να κάνουν τίποτα. Δεν πιστεύω σε τίποτα πια. Καλύτερα μόνος μου.

Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές; Αυτό είναι κάτι που δεν το έχω ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου. Έχω ένα σωρό πράγματα στο κεφάλι μου και όταν τελικά ακούω το δίσκο βλέπω μέσα πράγματα που δεν το είχα καταλάβει ότι τα έπαιρνα από κει. Παίρνω αυτό

που μου έρχεται εκείνη τη στιγμή.

Έχεις δηλ κάτι υποσυνείδητα στο μυαλό σου και μετά αυτό βγαίνει στη δημιουργία σουΝαι…

Τι ακριβώς κάνεις ως καλλιτέχνης; Πως προσδιορίζεις αυτό που κάνεις; Βγαίνω λέω τα κομμάτια μου, πολύ λίγες διασκευές, για να πω μια διασκευή πρέπει να έχει κάτι από μένα μέσα. Και τα δικά μου κομμάτια τα προλογίζω με έναν τρόπο. Αυτό, γίνομαι κακός αλλά και καλός.

Έχεις κατά νου στο μέλλον να στραφείς προς την κατεύθυνση του Τζίμη Πανούση; Θέλεις δηλ. να σατιρίσεις την πολιτική σκηνή; Δεν το έχω σκεφτεί αυτό, εγώ απλός επειδή δεν έχω καλή φωνή ώστε να τραγουδάω κάτι άλλο, κάνω όλο αυτό που κάνω. Δεν έχω σκεφτεί που θα πάει αυτό. Κάνω αυτό γιατί μου πάει πολύ. Σίγουρα ο Πανούσης είναι μια από τις επιρροές μου. Όποτε δεν ξέρω, όπου πάει…

Πες μας λίγα λόγια για τη νέα σου δισκογραφική σου δουλειά. Θα συμμετέχει κάποιος από τα παιδιά που συνεργάζεσαι; ο Ζάκ

“Μισώ τον Μουζουράκη & τον Ζάκ Στεφάνου”

Music Vibes


Στεφάνου ή ο Μουζουράκης;Γράφουμε τώρα τον καινούριο δίσκο που θα είναι μαζί με την ποιητική συλλογή «χέζομαι και γράφω».Θα είναι ένα βιβλιαράκι δηλ που θα έχει και το CD μέσα. Θα έχει δηλ κάποια νέα τραγούδια μου, τα ποιήματα μου και δεν θα συμμετέχει ούτε ο Ζάκ Στεφάνου, ούτε ο Μουζουράκης. Τους μισώ αυτούς τους δυο.

Συχνά σε βλέπουμε σε διοργανώσεις φοιτητών και γενικότερα σε διοργανώσεις διαμαρτυρίας. Όταν σε καλούν σε τέτοιες εκδηλώσεις έχω την εντύπωση ότι πηγαίνεις πάντα. Γιατί το κάνεις αυτό; Είναι μια στρατηγική προώθησης της δουλειάς σου ή υπάρχει καποια βαθύτερη αιτία;Καταρχάς δεν πιστεύω ότι όταν κάποιος πηγαίνει σε τέτοιες εκδηλώσεις το κάνει για να προωθήσει τη δουλειά του και δεύτερον αν το παρακολουθήσεις δεν πηγαίνω παντού. Πηγαίνω στα περισσότερα που έχουν κοινωνικό χαρακτήρα αλλά κάπου δεν μπορώ να πάω. Σε καποια πράγματα δεν μπορώ να πάω. Απλά όταν νιώθεις κοντά σε ένα χώρο και θες να τον στηρίξεις τότε πας. Ο δικός μου τρόπος να στηρίξω κάτι τέτοιο είναι να πάω να παίξω.

Συχνά σατιρίζεις την αστυνομία (και καλά κάνεις) αυτή η σχέση «αγάπης» κρατά ακόμη καλά; Και αν «ναι» τι είναι αυτό που κρατά αυτή τη σχέση; Κοίτα και αυτό είναι καθαρά τυχαίο. Εγώ για να γράψω ένα τραγούδι πρέπει να συμβεί κάτι, να δω κάτι και να με επηρεάσει. Πχ κάποτε είδα κάποιον μέσα σε ένα αυτοκίνητο να τσακώνεται με την κοπέλα του ενώ περίμεναν το καράβι για να πάνε διακοπές στην Κέρκυρα. Και πλακωνόταν τόσο άσχημα που με επηρέασε και έγραψα ένα τραγούδι. Όπως βγήκε αυτό έτσι βγήκε και για τους μπάτσους. Δεν ξέρω με μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας βλέπεις πολλές φορές σκηνές πολέμου. Ίσως αν δεν ξαναδώ τίποτα να μη ξαναγράψω και τίποτα

Είσαι πολιτικοποιημένος άνθρωπος;Ναι είμαι, και καλλιτεχνικά. Μα δεν γίνεται ένας καλλιτέχνης να μην είναι πολιτικοποιημένος. Απ όποια πλευρά και αν το δεις.

Που μπορούμε να σε δούμε το χειμώνα; Κάθε Τετάρτη του Νοεμβρίου θα είμαστε στο Bar2 στην πλατεία Εξαρχείων που ήμασταν και πέρυσι. Μετά θα κάνουμε ένα διάλειμμα μάλλον μέχρι να βγει ο δίσκος. Και δεν ξέρω μετά, το αφήνουμε και αυτό να πάει έτσι μόνο του.

Μπορεί να μπει κάποιος σε κάποια σελίδα στο internet να μαθαίνει τα νέα σου; Στο spirosgrammenos.gr, μπορεί να μπει όποιος θέλει και να αφήσει και σχόλια. μου αρέσει πάρα πολύ όταν μου αφήνουν σχόλια στη σελίδα!

Όποιος θέλει λοιπόν να μάθει τι θα κάνει ο Σπύρος μετά το Νοέμβρη μπαίνει στη σελίδα και το μαθαίνει!Και όποιος θέλει να μάθει πριν το Νοέμβρη, διαβάζει το περιοδικό!

“δεν γίνεται ένας καλλιτέχνης να μην είναι

πολιτικοποιημένος”


Music Vibes

Εβίτα Μπενετάτου

Είναι το νέο μέλος της Music Pro και ετοιμάζεται για την παραγωγή του πρώτου της album με τραγούδια σε δική της μουσική και στίχους. Το

μουσικό ύφος, ροκ με αρκετά μελωδικά στοιχεία στα φωνητικά και στα πλήκτρα, αλλά και κάποια ίχνη ατμοσφαιρικής metal όσον αφορά στις κιθάρες και στα drums. Στίχοι που παραπέμπουν σε παραμύθι, όχι πάντα με χαρούμενο τέλος, με θέμα τις ενδόμυχες σκέψεις που κάθε άνθρωπος έχει για έννοιες όπως η δικαιοσύνη, η ελευθερία, ο έρωτας, η ζωή και ο θάνατος, εκφρασμένες μέσα από λέξεις και εικόνες ενός ονειρικού κόσμου.

Η Εβίτα Μπενετάτου γεννήθηκε και σπούδασε

μουσική στην Αθήνα.

Revolution Vibes μια βραδιά στο BOXX Live stage με υποστήριξη του περιοδικού City Vibes

Ξεκίνησε με τον αυθορμητισμό των Sing of Grace, συνεχίστηκε με την σχεδόν επαγγελματική εμφάνιση των Back Alley 121 και ολοκληρώθηκε με το «πέταγμα»

των Crazy Cow και τα τρία συγκροτήματα έδωσαν το καλύτερο εαυτό τους αγγίζοντας υψηλά στάνταρ ποιοτικού Rock. Φωτογραφίες: Παναγιώτης Ντάρας

του Λευτέρη Πανταζή

Cra

zy C

ow

Bac

k A

lley

121


Sing

of G

race



La Strada

του Δημήτρη Νάκου

Έχει πάντοτε ξεχωριστό ενδιαφέρον κάθε φορά που ένας ρόλος γράφεται προορισμένος για να τον υποδυθεί ένας συγκεκριμένος ηθοποιός. Στη Strada, λοιπόν, ο Fellini είχε την ευκαιρία να δημιουργήσει έναν ρόλο για τη σύζυγό του, την Giulietta Masina και η Masina είχε την τύχη να

γράφει για εκείνη ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της έβδομης τέχνης.

Ο Fellini εμπνεύστηκε τη φιγούρα της Τζελσομίνα (που υποδύθηκε η Masina) από τον Τσάρλι Τσάπλιν (την αποκαλούσε και θηλυκό Σαρλό και του οποίου ήταν θαυμαστής) και τον φερώνυμο ήρωα του κόμικ Happy Hooligan. Ήταν τόσο «δυνατό» το σκίτσο της, που το ίδιο υπαγόρευσε ορισμένα χαρακτηριστικά του ρόλου, όπως παραδέχεται ο Fellini.

Η Strada, ο «Δρόμος», όπως έχει μεταφραστεί στα ελληνικά με τον ατυχή υπότιτλο «Πουλημένη από τη μητέρα της», γυρισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της σε φυσικό περιβάλλον, συγγενεύοντας έτσι, αισθητικά με τις ταινίες του

νεορεαλισμού είναι, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος της μια ταινία δρόμου, ενός δρόμου που θα ξεκινήσει με την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής της Τζελσομίνα και γρήγορα θα καταλήξει σε έναν δρόμο δυσκολιών και προσβολών. Ταυτόχρονα, όμως, θα είναι και μια πορεία προς τη λύτρωση, προς τον «εξανθρωπισμό» του κτηνώδους Ζαμπανό (Anthony Quinn). Η σκέψη της λύτρωσης αποτελεί μια ιδέα-κλειδί στη Strada και παίζει σημαντικό ρόλο στην κινηματογραφική αφήγηση.

Η Strada επικρίθηκε από τους διανοούμενους της εποχής, γιατί δεν ήταν αρκετά «αριστερή», δεν εστίαζε σε θέματα κοινωνικού προβληματισμού και γιατί απέκλινε από τους κανόνες του νεορεαλισμού, που κυριαρχούσε μέχρι την εποχή εκείνη στον ποιοτικό ιταλικό κινηματογράφο. Το 1954, άλλωστε, ο νεορεαλισμός πνέει τα λοίσθια και προφανώς δεν κυριαρχεί στον ιταλικό κινηματογράφο.

Κεντρική ιδέα της ταινίας είναι η μοναξιά. Ο ίδιος ο Fellini θέλησε να δείξει, ότι η δυστυχία του σύγχρονου ανθρώπου ξεκινά από τη μοναξιά, η οποία όμως μπορεί να «σπάσει» και να κατανοηθεί ο δεσμός που ενώνει δύο πρόσωπα. «Η μοναξιά θεριεύει ότι έχει κανείς μέσα του, ακόμη και το κτήνος, γι’ αυτό πολλούς πρέπει να τους βγάζουμε από τη μοναξιά», υποστηρίζε ο Νίτσε. Η Τζελσομίνα καλείται ακριβώς να βγάλει από την επικίνδυνη μοναξιά του τον κτηνώδη Ζαμπανό.

Ο ίδιος ο Fellini εξηγούσε: «προσπαθώ να δείξω έναν κόσμο χωρίς αγάπη, χαρακτήρες γεμάτους εγωισμό, ανθρώπους που εκμεταλλεύονται ο ένας τον άλλον και στη μέση όλων αυτών υπάρχει πάντα -ιδίως στις ταινίες με την Ju-lieta- ένα πλασματάκι που θέλει να δώσει αγάπη και ζει για την αγάπη».

Tαινίες για να (ξανα)δείς

Federico Fellini, 1954, 94΄, ασπρόμαυρο

Το «Δράμα» των νέων δημιουργών

Από τα τέλη του Σεπτέμβρη μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκαν 3 φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών. Στα τέλη

του Σεπτέμβρη τελέστηκε στην πόλη της Δράμας το -κάθε χρόνο- πολυαναμενόμενο διεθνές φεστιβάλ, για να ακολουθήσουν τα αντίστοιχα φεστιβάλ της Νάουσας και της Πάτρας (δέχεται και μέγαλου μήκους).

Το φεστιβάλ της Δράμας είναι βέβαιο, ότι ανεβάζει κάθε χρόνο το επίπεδο από άποψης οργάνωσης, αλλά και τόσο από τις ξένες ταινίες που συμμετέχουν (από κανέναν δεν έμεινε ασχολίαστη η συμμετοχή τουTerry Gilliam – του χρόνου μας επιφυλλάσουν τον Scorsese;), όσο και από τα ενδιαφέροντα αφιερώματα ευρωπαϊκών σχολών κινηματογράφου. Ξεχωριστή μνεία βέβαια οφείλει κανείς να κάνει στο ολοένα και πιο βελτιωμένο επίπεδο παραγωγής που παρουσιάζουν οι ελληνικές ταινίες, που μπορούν πλέον επί ίσοις όροις να στέκονται μαζί και με τις αντίστοιχες ξένες. Το φεστιβάλ της Δράμας είναι πλέον ένας θεσμός που όλοι οι νέοι δημιουργοί έχουν αγκαλιάσει και με τις όποιες ατέλειές του παραμένει οπωσδήποτε το πιο σημαντικό φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών της χώρας.

Το φεστιβάλ της Νάουσας είναι ένα φεστιβάλ που αξίζει κανείς να επισκεφθεί για τις καλές προθέσεις των διοργανωτών και κυρίως για την πανέμορφη πόλη της Νάουσας (το πάρκο του Αγίου Νικολάου, με το για ελληνικά δεδομένα απέραντο πλατανόδασός του είναι μαγευτικό μέρος). Παρά τα 8 χρόνια όμως που διοργανώνεται αισίως το φεστιβάλ δε δείχνει να έχει κερδίσει την επισκεψιμότητα των δημιουργών. Πιθανόν, να χρειάζεται οι διοργανωτές να επανεξετάσουν τη δομή του (ελληνικές και ξένες ταινίες διαγωνίζονται στην ίδια κατηγορία και όχι σε δύο ξεχωριστές, όπως συμβαίνει συνήθως), αλλά και την ημερομηνία του, καθώς τα τελευταία 2 χρόνια έχει αναβληθεί από τις αρχές Μαΐου, οπότε και λάμβανε χώρα και έχει μεταφερθεί –μάλλον όχι τόσο εμπνευσμένα- 5 μέρες έπειτα από το φεστιβάλ Δράμας.

Το φεστιβάλ Πάτρας είναι μια πολύ έντιμη προσπάθεια μιας μικρής ομάδας ανθρώπων με προεξέχοντα τον καλλιτεχνικό του διευθυντή, Παναγιώτη Χιονίδη, που σε πείσμα των καιρών επιμένει να διοργανώνει το φεστιβάλ δίχως ουσιαστική (αλλά και μη ουσιαστική) βοήθεια οποιουδήποτε κρατικού φορέα. Το φεστιβάλ Πάτρας αναμφισβήτητα έχει ξεκάθαρες προθέσεις, κάθε χρόνο έχει ένα πολύ πλούσιο πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να κερδίζει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των δημιουργών και του κοινού.

Τα τρία παραπάνω φεστιβάλ, λοιπόν, αποτελούν μαζί και με κάποια ακόμα φεστιβάλ που πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια του χρόνου (Λάρισας, Ολυμπίας, Βόλου, Κω, Χαλκίδας, Ρόδου, Ξάνθης) την ευκαιρεία των νέων δημιουργιών να παρουσιάζουν τις ταινίες τους. Χρησιμοποιώ τη λέξη «δημιουργοί», για να εντάξω στον όρο εκτός από τον σκηνοθέτη και τους υπόλοιπους συντελεστές, καθώς έχω την πεποίθηση ότι ο κινηματογράφος είναι συλλογικό «σπορ» και μια ταινία ανήκει σε όλους τους συν-δημιουργούς τους.

Μέχρι πρότινος και συγκεκριμένα μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου 2011 ίσχυε ο νόμος, σύμφωνα με τον οποίο μία μικρού μήκους

ταινίας θα έπρεπε να παίζει μπροστά από μια ελληνική μεγάλου μήκους σε όποια αίθουσα αυτή προβαλλόταν. Από 1η Οκτωβρίου ο νόμος αυτός καταργήθηκε με αποτέλεσμα οι Έλληνες δημιουργοί, όντας ούτως ή άλλως εξοβελισμένοι από το πλατύ κοινό της τηλεόρασης, να στερούνται πλέον και το ευρύτερο -σε σχέση με τα φεστιβάλ- κοινό των κινηματογράφων.

Ο νόμος αυτός εκτός του ότι στερεί την προβολή των νέων δημιουργών, τους στερεί επίσης τα περιορισμένα έστω έσοδα, που θα μπορούσαν να έχουν από τη διανομή της ταινίας τους στις κινηματογραφικές αίθουσες, τα οποία θα συνέβαλλαν αν μη τι άλλο στην παραγωγή επόμενης ταινίας.

Μέσα σε όλο αυτό το «όμορφο» κλίμα έρχεται να προστεθεί η διετής περίπου αδρανοποίηση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, κάτι το οποίο σημαίνει ότι τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχει επιχορηγήσει καμία ελληνική ταινία. Η νέα προσπάθεια που ξεκινάει τώρα με νέο διευθυντή τον Γρηγόρη Καραντινάκη ελπίζουμε όλοι να φέρει αποτελέσματα, μένει όμως να κριθεί ακριβώς από τα αποτελέσματα αυτά, αλλά και την εν γένει έλευσή τους.

Ως προς τη χρηματοδότηση, λοιπόν, ο μόνος κρατικός φορέας που είναι αυτή τη στιγμή ενεργός είναι το πρόγραμμα «μικρόφιλμ» της ΕΡΤ που χορηγεί 12 ταινίες τον χρόνο και που ελπίζουμε (έτσι άλλωστε ακούγεται) ότι δε θα επηρεαστεί μετά τις ιστορικές αλλαγές που επίκεινται στην κρατική τηλεόραση.

Η Μελίνα Μερκούρη, όταν είχε διατελέσει υπουργός πολιτισμού είναι γνωστό ότι είχε δείξει μεγάλη ευαισθησία για τους νέους δημιουργούς, έχοντας καταδείξει χαρακτηριστικά, ότι πρέπει να βοηθηθούν από το κράτος οι νέοι σκηνοθέτες για τη δημιουργία των ταινιών τους, προκειμένου να «τρώνε» την προίκα των αρραβωνιαστικών τους για να κάνουν ταινίες.

Σήμερα, επομένως, που το κράτος δε φαίνεται τουλάχιστον να βοηθάει τους νέους δημιουργούς και που η τρόικα δεν έχει αφήσει πλέον ούτε ευρώ από τις προίκες των αρραβωνιαστικών, οι νέοι δημιουργοί είναι υποχρεωμένοι να στραφούν σε ακόμα πιο φθηνές παραγωγές, σε έναν ακόμα περισσότερο «χειροποίητο» κινηματογράφο.

Η υποβάθμιση, λοιπόν, της μικρού μήκους ταινίας είναι ακόμα ένα πλήγμα της σύγχρονης σχιζοφρενικής εποχής ενάντια του πολιτισμού. Με δεδομένη τη σοβαρή έλλειψη της μη ύπαρξης ακαδημίας κινηματογράφου, με την περικοπή χρημάτων για τις κινηματογραφικές παραγωγές και με την απουσία πλέον της δυνατότητας παρουσίασης των μικρού μήκους έργων σε ευρύ κοινό, οι νέοι δημιουργοί έρχονται αντιμέτωποι με μία όχι και τόσο ευχάριστη πραγματικότητα: είναι αναγκασμένοι να κάνουν με μεγάλη δυσκολία και προσωπικό κόστος τις ταινίες τους για να τις βλέπουν ως επί το πλείστον μεταξύ τους, περιμένοντας κυρίως κάθε χρόνο το φεστιβάλ της Δράμας.

Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα οι νέοι δημιουργοί έρχονται ουσιαστικά αντιμέτωποι με το εξής δίλημμα: αξίζει να συνεχίσουν να κάνουν ταινίες ή όχι;

Περί Κινηματογράφου



Εξάρχεια Το νεώτερο όνομα της περιοχής

προήλθε από κάποιον Ηπειρώτη έμπορο ονόματι Έξαρχο, που διατηρούσε στην οδό Θεμιστοκλέους

μεγάλο -για τα δεδομένα της εποχής- κατάστημα γενικού εμπορίου. Η στέγαση εκεί των τμημάτων του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου της Αθήνας, προσέλκυσε από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι και τις μέρες μας, διανοούμενους και φοιτητές. Στα Εξάρχεια άλλωστε έγινε η πρώτη εξέγερση φοιτητών, τα γνωστά Σκιαδικά, αποτελώντας έτσι ήδη από τότε σημείο αγώνα των φοιτητών. Το 1901 οι φοιτητές, με αφορμή τη μετάφραση του Ευαγγελίου στη δημοτική, πραγματοποίησαν διαδηλώσεις με αποτέλεσμα την παραίτηση της κυβέρνησης και του Αρχιεπισκόπου.

Στα Δεκεμβριανά, η περιοχή δοκιμάστηκε καθώς βρισκόταν ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα. Συγκεκριμένα οι Ελασίτες ήταν οχυρωμένοι στον λόφο του Στρέφη και τα γύρω κτίρια ενώ οι κυβερνητικοί στο Χημείο και Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών λοιπόν σημειώθηκαν αρκετές συγκρούσεις, ενώ για λίγο καιρό μέχρι και η περίφημη μπλε πολυκατοικία είχε καταληφθεί από Ελασίτες

για να εγκατασταθεί πολυβόλο.

Τον Φεβρουάριο του 1973 πραγματοποιήθηκε η πρώτη κατάληψη κατά τη διάρκεια της Χούντας στη Νομική Σχολή Αθηνών, ενώ λίγους μήνες αργότερα συνέβησαν τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου. Κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης τα Εξάρχεια αναδείχθηκαν στην κατεξοχήν «επαναστατική» περιοχή συγκεντρώνοντας διανοούμενους, ενώ αποτέλεσε -και αποτελεί- περιοχή που στεγάστηκαν τα γραφεία οργανώσεων της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, καθώς και χώρος ζυμώσεων και δράσης για αναρχικές ομάδες. Η έντονη

Παλαιότερα η περιοχή ονομαζόταν Πιθαράδικα

λόγω των εργαστηρίων που υπήρχαν στην περιοχή μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα και

κατασκεύαζαν πιθάρια.


αυτή πολιτικοποίηση έχει προκαλέσει αρκετές φορές εκτεταμένες επιχειρήσεις της αστυνομίας στην περιοχή, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την “Επιχείρηση Αρετή” που έγινε το 1984 με πρόφαση την απομάκρυνση των πανκς από την πλατεία. Το Νοέμβρη του 1985 η δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από αστυνομικό των ΜΑΤ προκάλεσε εκτεταμένα επεισόδια, με αποτέλεσμα κατάληψη του Χημείου που τελείωσε με την κατάλυση του ασύλου για πρώτη φορά. Τον Δεκέμβριο του 2008, με την δολοφονία ενός άλλου 15χρονου,

του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τις σφαίρες αστυνομικού στην οδό Μεσολογγίου, ξεκίνησαν από τα Εξάρχεια και γενικεύτηκαν σε ολόκληρη τη χώρα οι ταραχές του Δεκεμβρίου 2008.

Σημείο αναφοράς για την περιοχή αποτέλεσε για δεκαετίες η Μπλε πολυκατοικία στη γωνία πλατείας Εξαρχείων και οδού Αραχώβης, η οποία υπήρξε αρχιτεκτονικό σύμβολο για την εποχή της και στην οποία πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια ο Φρέντυ Γερμανός, ο Αλέκος Σακελλάριος καθώς επίσης η Σοφία Βέμπο και ο Λεωνίδας Κύρκος. Άλλα γνωστά κτίρια των Εξαρχείων, εκτός από αυτά του ΕΜΠ, είναι το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και το Παλαιό Χημείο στη Σόλωνος. Στην οδό Μπουμπουλίνας επί κατοχής λειτουργούσαν κρατητήρια των Γερμανών και αργότερα, επί χούντας, της ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Πηγές1. Γιάννης Καιροφύλας, Η ωραία Νεάπολις και τα παρεξηγημένα Εξάρχεια, σελ.28, εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 20022. Γιάννης Καιροφύλας, Η ωραία Νεάπολις και τα παρεξηγημένα Εξάρχεια, σελ.19, εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 20023. Γιάννης Καιροφύλας, Η ωραία Νεάπολις και τα παρεξηγημένα Εξάρχεια, σελ.103, εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 20024. Οι Άγιοι των Εξαρχείων, από την εκπομπή “Πρωταγωνιστές”

Με μια βόλτα στα Εξάρχεια ξεχωρίζεις αμέσως κάποια ιστορικά στέκια όπως το ρεμπετάδικο «ο Κάβουρας». Για τριάντα ολόκληρα χρόνια πρωταγωνιστεί στα Εξάρχεια. Στέκι φοιτητών, με πολύ καλούς μουσικούς, πολλοί από γνωστούς σήμερα καλλιτέχνες ξεκίνησαν την καριέρα τους από εδώ, με πολύ καλά και καθαρά ποτά είναι σίγουρα ένα στέκι που πρέπει κάποιος να επισκεφθεί.Στην πλατεία στη μπλε πολυκατοικία στεγάζεται επίσης ένα ξεχωριστό στέκι, το floral. Ένα café – βιβλιοπωλείο όπου το βράδυ μεταμορφώνεται σε ένα πολύ ωραίο bar. Στέκι πολλών γνωστών καλλιτεχνών και διανοούμενων. Σημείο πολιτισμού της περιοχής μιας και διοργανώνει live, συζητήσεις και πολλά αλλάΣτην άλλη πλευρά της πλατείας εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει το διπλό καφέ. Ένα στέκι που σίγουρα δεν περνά απαρατήρητο. Ωραίο περιβάλλον, ωραία ποτά, ωραία μουσική, σίγουρα είναι λόγοι που επί χρόνια υπάρχει και συνεχίζει να πρωταγωνιστεί. Επίσης οι «Χάρτες» είναι ένα πολύ ωραίο café που συχνάζουν κυρίως φοιτητές και αποτελεί ένα σίγουρο προορισμό για όποιον βρεθεί στα Εξάρχεια.

Βόλτα στα Εξάρχεια


Φτώχεια και εξαθλίωση...


Κλασική εικόνα, προϊόντα των παραγωγών στους πάγκους, χαμηλές τιμές, κι όμως κανείς δεν αγοράζει… είναι νωρίς ακόμη... μάλλον οι

τιμές θα πέσουν αργότερα. η ώρα περνά και η ίδια εικόνα παραμένει, οι πάγκοι γεμάτοι και ο κόσμος περιμένει… και τότε μου έρχονται σκέψεις… Ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Που σπουδάζουμε μέχρι τα 30 για να μαζέψουμε όλα τα απαραίτητα προσόντα για μια… ωραία κορνίζα στον τοίχο... η ώρα περνά και η ίδια εικόνα παραμένει… Με τα πιο ακριβά προϊόντα στην Ευρώπη και ταυτόχρονα με τους χαμηλότερους μισθούς και

συντάξεις... Στην Ελλάδα... με το Βατοχώρι, τη Simens και τον ΟΤΕ, στην Ελλάδα που το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο και ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λίγους απατεώνες που δεν πάνε ποτέ φυλακή και δεν πληρώνουν ποτέ τίποτα. οι πάγκοι γεμάτοι και ο κόσμος περιμένει… Που γύρω μας υπάρχει κόσμος που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Άνθρωποι που πεινάνε... Εξαθλίωση... Ο εφησυχασμός των πολιτικών στο αποκορύφωμα. Σ΄ αυτή την Ελλάδα λοιπόν κανείς δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη! τη μεταφέρει στους πρώην ή στους νυν ή και στους επόμενους.

Σάββατο πρωί στο δρόμο για το γραφείο. Πλατεία και μετά

Θεμιστοκλέους, το «ΒΟΞ» κλειστό. Συναντώ απ έξω

το φίλο μου το Βασίλη, που δούλευε εκεί, και μου είπε ότι

δεν άντεξε η επιχείρηση και έκλεισε… ανεβαίνω τα σκαλιά

προς Καλλιδρομίου. Λαϊκή αγορά. Πάγκοι στημένοι,

κόσμος που περνάει…

Kυβέρνηση Eθνικής Aσυνεννοησίας


Manifesto


Τελευταία ήρθε στη Βουλή το θέμα των βουλευτικών παροχών. Όταν τους ζητήθηκε να μειώσουν κι άλλο τις παροχές, αντιδράσανε, λέγοντας ότι έχουν κόψει ήδη πολλά και ότι δεν παίρνει άλλο. Και εγώ ρωτάω τώρα. Όταν ψηφίζετε τα χαράτσια για τους πολίτες, όταν κόβετε και πάλι τους μισθούς και τις συντάξεις, όταν απολύετε δημοσίους υπαλλήλους, όταν κλείνουν μαγαζιά και όταν το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού είναι χωρίς δουλειά και του ζητάτε να πληρώσει το χαράτσι της ΔΕΗ τότε εδώ παίρνει κι άλλο; Οι δρόμοι γεμίζουν από Έλληνες νεόπτωχους, ζητιάνους και ανέργους. Στις Λαϊκές αγορές οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και φτωχές νοικοκυρές περιμένουν πότε θα πέσουν οι τιμές για να πάρουν δυο – τρία πραγματάκια να ψευτογεμίσουν την κατσαρόλα τους. Και το πιο τραγικό, συνάνθρωποι μας στο τελείωμα της λαϊκής μαζεύουν τα σάπια, χαλασμένα και λιωμένα από τα πατήματα φρούτα και λαχανικά ανάμεσα στα λοιπά σκουπίδια. Στο πρόσωπο του διαγράφεται έντονα η Αγωνιά για το αν θα βρουν μία ντομάτα γερή, ένα φρούτο φρέσκο, ένα μαρούλι πράσινο και μάλιστα πριν περάσουν οι υπάλληλοι καθαρισμού και δεν αφήσουν τίποτα.

Πολλές φορές ερχόταν στο γραφείο μου αλλοδαποί που μου ζητούσαν να τους κρατήσω καποια «φρούτα», για να μη τους τα πάρει κανένας άλλος, μέχρι να γυρίσουν απ τη «συγκομιδή». Τώρα πια οι περισσότεροι είναι Έλληνες και μάλιστα Έλληνες που μέχρι χτες ζούσαν τουλάχιστον αξιοπρεπώς.

Οι χωματερές και το κέντρο γεμίζουν από μετανάστες αλλά και από Έλληνες που αναζητούν κάτι ανακυκλώσιμο που θα μπορέσουν να το πουλήσουν για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί ή ψάχνουν στα σκουπίδια κάποια αποφάγια για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Η σκηνή δεν είναι καινούρια. Δεκάδες ρακοσυλλέκτες πάνω στους σωρούς, γεμίζουν τις σακούλες τους με ό,τι τους μοιάζει χρήσιμο.

Από την άλλη ο υπουργός των οικονομικών δήλωσε στη βουλή ότι η οικονομία μας είναι πολύπλοκη και δεν είναι τόσο εύκολο να εισπράξει τα 37 δις ευρώ από φόρους. Για τον υπουργό όμως είναι πολύ εύκολο να εισπράξει 2 δις ευρώ από το χαράτσι μέσο της ΔΕΗ, του είναι πολύ εύκολο να απολύσει 70 χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους οδηγώντας τους στην ανεργία, του είναι πολύ εύκολο να «κλέψει» για άλλη μια φορά τους πολίτες για να τα «φάνε μαζί» όπως λένε οι ίδιοι ενώ 37 δις ευρώ παραμένουν εκτός ταμείων.. Ανακοίνωσε μάλιστα ο Άρειος Πάγος ότι υπάρχει αυτόφωρη διαδικασία για οφειλές από 75 χιλιάδες ευρώ και άνω, τότε γιατί δεν είδαμε κανένα αυτόφωρο κάποιου βιομηχάνου η κάποιου εφοπλιστή; Το αυτόφωρο αφορά πάλι τους μικρομεσαίους; Αυτή είναι η δημοκρατία που έχουμε; αυτή είναι η ισονομία; Αφού λοιπόν υπουργός των οικονομικών δηλώνει ανικανότητα στην είσπραξη των φόρων γιατί παραμένει στη θέση του υπουργού; Θα έπρεπε τουλάχιστον να παραιτηθεί. Όποιος δεν μπορεί, να φύγει.

Μας είπαν ότι για να γλιτώσουμε το κούρεμα πρέπει να πάρουμε καποια σκληρά μέτρα για να «σωθεί» η χώρα μας. Ο μόνος λόγος όμως που πήραμε όλα αυτά τα μέτρα και δεν κουρέψαμε τα ομόλογα από την αρχή ήταν γιατί αυτό δεν σύμφερε την Γερμανία, τη Γαλλία και τις τράπεζες τους οι οποίες κατέχουν ένα μεγάλο μέρος των Ελληνικών ομολόγων. Και για να μη κανουμε καμιά «ανοησία» πάνω στον πόνο μας και ζητήσουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις των 79 δις ευρώ από τη Γερμανία ήρθε το μνημόνιο. Τι είναι λοιπόν το μνημόνιο; Είναι καθαρά το ξεπούλημα της Ελλάδας στους ξένους. Δανειστήκαμε λεφτά για να καλύψουμε τα ομόλογα των Γερμανικών τραπεζών, μας ήπιαν το αίμα για να πληρώσουμε τα ομόλογα των Γαλλικών τραπεζών και στη συνέχεια εφόσον δεν εχουμε άλλα χρήματα για να πληρώσουμε το ΔΝΤ μας παίρνουν το δημόσιο πλούτο εν μια νυκτί, απαλλάσσεται η Γερμανία από τις πολεμικές αποζημιώσεις σύμφωνα με όρο του μνημονίου και στη συνέχεια έρχεται η μεγάλη στιγμή που η Γερμανία μας είπε ότι τώρα πια μπορούμε ελεύθερα να χρεοκοπήσουμε αλλά από εδώ και στο εξης θα μας διοικεί η τρόικα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν μαζευόταν οι πολίτες στην πλατεία συντάγματος για να διαδηλώσουν και να εκφράσουν την αντίρρηση τους στο ξεπούλημα της χώρας, έστελναν τα ΜΑΤ να τους τσακίσουν στο ξύλο και στα χημικά. Ζήσαμε πάλι δηλαδή εικόνες που θυμίζουν άλλες εποχές!. Η κυβέρνηση έκανε τη χώρα προτεκτοράτο των Γερμανών και όλοι οι βουλευτές που ψήφιζαν τόσο καιρό και υποστήριζαν το ξεπούλημα και την καταστροφή της. Και σαν κερασάκι στην καταστροφή της χώρας ήρθε και το δημοψήφισμα και η κυβέρνηση εθνικής ασυνεννοησίας.

η ώρα περνά και η ίδια εικόνα παραμένει… ακόμα…



του Βασίλη Νάτσικα

Μπορείς να αγαπήσεις και μπορείς να συγχωρήσεις. Να θυμηθείς και να ξεχάσεις. Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω τόσες βδομάδες

μετά... Γρήγορα θα ξεχάσω κάποιες καταστάσεις αν και ίσως δεν θα έπρεπε. Όμως το θέμα δεν είναι η ανυπαρξία τουριστικής συνεργασίας και υποδομών σ αυτή τη χώρα, δεν είναι η παντελής έλλειψη σχεδιασμού και ενημέρωσης, δεν είναι το γεγονός ότι ο καθένας είτε σαν πρόσωπο, είτε σαν οργανισμός κοιτάει την πάρτη του. Δεν θα έπρεπε να είναι η οδύσσεια που καλείται να βιώσει ένας ταξιδιώτης, για να φτάσει στη Ζάκυνθο μέσω Πάτρας, όταν το ένα ΚΤΕΛ είναι μακριά απ το άλλο και κανείς δεν ξέρει ή δεν θέλει να του πει που είναι το άλλο. Ή ενώ έχει κόψει εισιτήριο για Ζάκυνθο, να τον κατεβάζουν στην Κυλλήνη για να κόψει εισιτήριο για το πλοίο, χωρίς βέβαια να τον ενημερώσουν καν ότι πρέπει να κόψει εισιτήριο, αλλά και ούτε που βρίσκονται τα εκδοτήρια. Δεν θα έπρεπε να θυμάται το πόσο βρώμικη και παρατημένη είναι η πόλη της Ζακύνθου, ούτε ότι δεν τηρούνται τα τοπικά δρομολόγια όπως αναγράφονται στις στάσεις των λεωφορείων. Ούτε το Τσιλιβή τον άναρχα οδικά διαμορφωμένο και χτισμένο, τεράστιο παιδότοπο για ηλίθιους κάθε ηλικίας από ηλίθιους που υποτιμούν νοημοσύνες. Θα άξιζε ίσως να θυμάσαι την προσπάθεια του ΟΛΠ να κατασκευάσει κλιματιζόμενους χώρους επιβατών, εντός του λιμανιού και να φροντίζει για τη

δωρεάν μετεπιβίβαση των ταξιδιωτών απ τις αποβάθρες στους σταθμούς των ΜΜΜ, αν οι χώροι λ ε ι τ ο υ ρ γ ο ύ σ α ν όλο το 24ωρο και όχι σύμφωνα με το ωράριο των σ υ σ τ ε γ α ζ ό μ ε ν ω ν εντός καταστημάτων γνωστής αλυσίδας, που όταν αποφάσιζαν να κλείσουν, σε πετούσαν έξω με το έτσι θέλω κι αν τα λεωφορεία μετεπιβίβασης σε πήγαιναν εκεί, που δεν θα χρειαζόταν να περάσεις απέναντι με τις αποσκευές από δρόμο ταχείας κυκλοφορίας.

Δεν θα έπρεπε να θυμάσαι τα

πολυδιαφημιζόμενα, ανά περιοχή και δήμο, hot spot σημεία δωρεάν πρόσβασης στο inter-net, αν αυτά υλοποιούσαν τις εξαγγελίες και τους κοινοτικούς πόρους που απαιτήθηκαν

για να στηθούν, στην πράξη και δεν ήταν πάντα ανενεργά! Ούτε καν αξίζει να θυμάσαι τα παιχνίδια που έπαιζαν και παίζουν οι ναυτιλιακές εταιρίες σε βάρος των επιβατών, είτε τουρίστες είναι αυτοί είτε μόνιμοι κάτοικοι των νησιών, δρομολογώντας σαπιοκάραβα σε μεγάλα δρομολόγια, χαρακτηρίζοντας γραμμές ως “άγονες”, καθυστερώντας, αναβάλλοντας ή ακόμα και ματαιώνοντας δρομολόγια, χρεώνοντας υπερβολικά εισιτήρια, τηρώντας διαφορετική πολιτική σε ότι αφορά τα ποσοστά εκπτώσεων των ΑΜΕΑ, και τιμολογώντας τη δυνατότητα internet επί του πλοίου με διαφορετικές τιμές η κάθε μια. Να μη θυμάσαι τις μονοπωλιακές τακτικές και κατ επέκταση τις υπερβολικές τιμές στα super markets της πρώην ένωσης στη Σάμο. Τέλος δεν αξίζει να θυμάσαι τις απαράδεκτες δράσεις ή απραξίες των αιρετών αρχόντων σε κάθε γωνιά του τόπου.

Όταν θα τα ξεπεράσεις όλα αυτά και πολλά άλλα άσχημα που συμβαίνουν όπως το γεγονός ότι ο ΦΠΑ στα νησιά είναι 16% και τα περισσότερα προϊόντα κοστίζουν σχεδόν διπλάσια απ ότι στην υπόλοιπη Ελλάδα, τότε μπορείς και να δεις και τα καλά στην όλη υπόθεση. Αλλά όπως είπα και στην αρχή, ένα ταξίδι για να ξεκινήσει οφείλεις να έχεις έτοιμες τις προϋποθέσεις.

Τότε μπορείς να δεις, ν’ ακούσεις, να περπατήσεις, ν’ αγγίξεις, να γευτείς, να κολυμπήσεις, να πιεις, να τρέξεις, να μυρίσεις, να πιάσεις, ν’ αφήσεις, να χαζεύεις, να παίξεις, να χαρείς, να χορέψεις, να συρθείς και να παρασυρθείς, να μιλήσεις χωρίς να σκεφτείς, να γνωρίζεις, να κουραστείς, να αφεθείς, να γουστάρεις, να μάθεις...

Σε θάλασσες, νησιά, βουνά, λιμάνια, ποτάμια, ρέματα και καταρράκτες, πρασιές, όχθες και παραλίες, αρμυρίκια, δρόμους, μονοπάτια, πλατείες, στενά, γειτονιές, χωριά, καφενεδάκια και ταβερνάκια, ορίζοντες, ανατολές, ηλιοβασιλέματα, κορυφές, χαμόγελα, τραγούδια, πανηγύρια, βλέμματα, μουσικές, φωνές, δέντρα, βράχια, ρακές, κρασιά, χείλη, κάμπους, κι άλλους ανθρώπους.

Ανάσα την ανάσα, ρουφηξιά τη ρουφηξιά, βλέμμα το βλέμμα, μονοπάτι το μονοπάτι, γέλιο το γέλιο, ήχο τον ήχο, ηχώ την ηχώ, κύμα το κύμα...

Μέρη για να λατρέψεις σαν το Κατσούνι, το γιαλό, το Ρούκουνα, τους Αγίους Αναργύρους, το Κλεισίδι, τον Μέγα Ποταμό και κάθε γωνιά της Ανάφης, ενός νησιού απ τους τελευταίους εναπομείναντες μικρούς παραδείσους σ’ αυτή τη χώρα. Το μικρό και το μεγάλο Σεϊτάνι, την Τσόπελα, το Λιμνιώνα, τη “δικιά” μας παραλία κοντά στα Κουμέικα, το Μπάλο και την Ψιλή άμμο στη Σάμο. Απίθανα μέρη που για να φτάσεις χρειάζεται να βρεις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις, που μόνο σ΄ ένα ακόμα

ResaltoΌταν η πραγματικότητα

φτάνει να έχει απεριόριστες οπτικές, η λογική να ορίζεται

από πολλές συνισταμένες, το όνειρο να μην απαιτεί το

Μορφέα για να “υλοποιηθεί”, τότε μόνο ο χρόνος είναι

κατάλληλος να παρασύρει τις αισθήσεις στην πεμπτουσία

ενός ταξιδιού. Σε δρόμους γνώριμους και σε περάσματα

που δεν διαβήκαμε ποτέ ως τώρα, μ’ όλο που βρεθήκαμε

κοντά πάμπολλες φορές, μα δεν το τολμήσαμε. Τότες

δεν ήσαν η μεγάλη ώρα... Μα τώρα; τώρα μπορείς ν’

αφουγκραστείς τα πάντα γύρω σου και ν’ αντιληφθείς τι συμβαίνει βαθιά μέσα σου.


τέτοιο πανέμορφο νησί μπορείς να συσσωρεύσεις. Τη Μεσακτή, το Λιβάδι και το Να στο πιο λατρεμένο νησί που έχεις επισκεφτεί στη ζωή σου, στο νησί των αντιθέσεων, των υπέροχων ανθρώπων, στο λίκνο της αιωνιότητας, την ανεπανάληπτη Ικαρία! Πέρα απ τις παραλίες, μπορείς να θυμηθείς, να βρεις και να αγαπήσεις κι άλλα μέρη. Διαδρομές σε φαράγγια και κορυφογραμμές, σε πευκοδάση και φράγματα, σε καταρράχτες και ξωκλήσια, σε γραφικά χωριουδάκια και σε μονοπάτια.

Ναι μπορώ κι αξίζει να θυμηθώ ανθρώπους, απλούς ανθρώπους, σαν εκείνους που ανοίγουν την καρδιά τους, όπως ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού τους, όπως ανοίγουν την αγκαλιά τους να σε δεχτούν. Πως θα μπορούσα να ξεχάσω την Κατερίνα, την ιδιόρρυθμη νοσοκόμα της Ανάφης; Ανθρώπους που παλεύουν ενάντια σε θεούς και δαίμονες να στεριώσουν και να ζήσουν με τη φύση, χωρίς να κλέψουν απ αυτή. Να την αναδείξουν χωρίς να την πληγώσουν. Τον Κώστα, την Δήμητρα και το Μανώλη στην αρχόντισσα στη Σάμο. Την κυρά Μαρία στα Κουμέικα. Την Ιωάννα με τα τουριστικά στο λιμάνι της Ανάφης. Τον κυρ Γιάννη στην Τσόπελα. Τον Μάκη και τον Σταμάτη στη Λέκα. Ανθρώπους όλο χαμόγελο, ανιδιοτελείς, πρόσχαρους, ευτυχισμένους

που στο μεταδίδουν σε κάθε συνάντηση και σε κάθε σκέψη. Τον Νικόλα και την Εριέτα στους Λομβαρδάδες, τον Άκη και την Ιωάννα στο Γλαρέδο, τον Νίκο στο Κεραμέ, τον Λάμπρο, την Σταματούλα και τη Δέσποινα στα Κοσοίκια, το Σωτήρη απ την Πλαγιά, τον Δημήτρη τον Τρυφερό στο Σουφεκάριση στο Γιαλισκάρι και την παρέα στο Σιφούνι του Ντοστογιέφσκι στο Χριστό. Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να μην ξεχάσω. Το Μάρκο, το Γιάννη και το Βασίλη με το ακορντεόν στο Αρμενάκι; την απίστευτη τρελοπαρέα της Αλεξίας, της Ειρήνης και της Βάσιας; τον Άντριου και την Άντρεα;

Δεν φτάνουν οι σελίδες ενός τόμου να καθίσω και να τα γράψω όλα! Όχι απλά ενός περιοδικού! Θα προσπαθήσω εν καιρώ να γράψω κι άλλα για ότι όμορφο υπάρχει ακόμα γύρω μας, δίπλα μας, μπροστά μας, και δεν έχουμε το χρόνο, ή το νου να το αντιληφθούμε κι ας περάσαμε κάποτε από εκεί!

Να έχουμε έναν καλό χειμώνα και να μας έρθει γρήγορα η Άνοιξη! Σε ιδέες, σε δράσεις, σε φίλους...


του Δαίδαλου Ερεχθείδη (αιρετικός)

Το ξανακέφτηκα όμως και αποφάσισα να μην το δημοσιεύσω. Ο λόγος είναι ότι ζείτε εσείς οι ίδιοι μέσα σ’ ένα παραμύθι. Σ’ ένα

όνειρο. Κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου και δεν ξυπνάτε ποτέ ή παρά μόνο αν είναι πολύ αργά! Σας έχουν ταΐσει παραμύθια και όνειρα και θαρρείτε ότι ζείτε! Ενσαρκώνετε τους ήρωες μιας αέναης μαστούρας, όπου πασχίζετε να κολυμπήσετε σε μια κουταλιά νερό, για να μην πνιγείτε. Άλλοι βιώνετε την ψευδαίσθηση ότι τα έχετε προσωρινά καταφέρει και ετοιμάζεστε για μακροβούτια σε φλυτζάνια και άλλοι βιώνετε την άλλη ψευδαίσθηση ότι πάει... πνιγήκατε... ...Σας παρακολουθώ εδώ και χρόνια. Τελευταία έχετε ξεφύγει εντελώς! Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ψυχοτρόπων που ευθύνονται για σας: Την καλοπέραση διαδέχτηκε ο εφιάλτης και η εφίδρωση μετατράπηκε σε κρύο ιδρώτα, που σας λούζει και σας πνίγει ξανά και ξανά στην ίδια υδρία που πασχίζετε να σταθείτε

ζωντανοί. Είστε οι Καλικάντζαροι στο δέντρο της ζωής σας! Εντεκάμιση μήνες πριονίζετε και μετά μου θέλετε διακοπές! Και μου παίρνετε σβάρνα τα νησιά και τις παραλίες και μου λιάζεστε κάτω απ τα αυτοκρατορικά περάσματα του Φαέθοντα. Και μου στριφογυρνάτε τα ασπρουλιάρικα κωλαράκια σας, ώστε να πάρουν ανεξίτηλο χρώμα, μαύρο χρώμα, λες και δε σας φτάνει το μαύρο σκοτάδι που ζείτε, δε σας φτάνει η μαύρη άβυσσος της ψυχής σας, δε σας φτάνει ο σκοτεινός εφιάλτης που αναπαύεται το μυαλό σας. Και μου συνωστίζεστε και μου διαβάζετε κιόλας! Μου παίρνετε παραμάσχαλα απ τη μια μεριά, μια πετσέτα για να σκουπίζετε το νερό από πάνω σας, γιατί φοβάστε ότι θα σας πνίξει και απ την άλλη ένα σπουδαίο βιβλίο, απ το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς για να (παρα)μορφωθείτε, ενώ ψήνεστε! Και δεν ξεκολλάτε παρά μόνο,

Καπνισμένη κάννηΕίχα ετοιμάσει ένα

παραμυθάκι να σας διηγηθώ, μιας και απ ότι

έχω συμπεράνει, γουστάρετε κάργα! Έβαλα στο τριπάκι και

μια φίλη, να σχεδιάσει τους ήρωες και να σας το δώσουμε

στο πιάτο! (Να ‘σαι καλά Φούλη!).


άμα επισκέπτεται η σούπερ ομάδα σας τα ευρωπαϊκά σαλόνια και όπου ξαπλάρει με τα μπούτια της ανοιχτά και μπαστακώνεστε κοιτώντας σαν χάνοι με άποψη μια νέα εκδοχή της ίδιας τσόντας. Ή άμα σας γαργαλήσει το ήθος κανένας πλανόδιος θίασος έκτης κατηγορίας, που φέρνει γύρα τα νησιά, συν γυναιξί και τέκνοις και νταραβερίζεται με τους ταβερνιάρηδες να κόψουν το τιμολόγιο στη μπάνκα της συζύγου καθόσον τυγχάνει και δημοσία υπάλληλος η κυρία! και τους σκάτε και τον παρά γαλαντόμικα, αντί να τους σκάσετε δυο μούντζες... και στους μεν και στους δε! Κι ότι τρώτε κι ότι πίνετε εκεί στις παραλίες τα παρατάτε και τ’ αφήνετε και μετά σας φταίνε οι δήμαρχοι, οι οποίοι πάντως στις περισσότερες περιπτώσεις αυτοδιοίκησης (αν και το “αυτοδιάλυσης” ταιριάζει καλύτερα) σαν αυτόν της Ανάφης ας πούμε, είναι επιεικώς ανεκδιήγητοι. Και ύστερα... αχμ, έχει και ύστερα: που μου ‘ρχεστε μορφωμένοι, παντομαθείς και παντογνώστες, μετά από τόσες μέρες ανάγνωσης και μου πετάτε όποια παπαριά σας έρθει στο σκονισμένο μυαλουδάκι σας. Κι όταν στερεύουν οι ατάκες σας, ανοίγετε τους κρουνούς της ηλιθιότητας για να μου παπαγαλίσετε ρητά αρχαίων και γνωμικά προπαππούδων. Μόνο που ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας και όλοι αυτοί κατείχαν τη σοφία της εποχής τους. Έχετε μπερδέψει την Ιστορικότητα του λόγου τους, με τα ηλιοκαμένα μπούτια σας. Αν οι τύποι ζούσαν στο σήμερα είτε θα σας έπιαναν με τις πέτρες, είτε θα ‘ταν τίποτα πλανόδιοι μικροπωλητές και επαγγελματίες κωφάλαλοι. Κι άμα οι προπαππούδες είχαν δίκιο σε όσα λέγανε, γιατί δεν τα έπρατταν κιόλας; Αν εφήρμοζαν τη λαϊκή σοφία, δεν θα ‘χατε φτάσει σήμερα να προσκυνάτε τον παρά! Σας μάθανε με τον παρά και δεν κάνετε χωρίς αυτόν! Ξαφνικά επαναστατείτε! Πηγαίνατε στις Ινδίες και ξαφνικά ανακαλύψατε την Αμερική! Κι ο εφιάλτης δεν έχει τελειωμό. Δεν υπάρχει κανείς να σας ξυπνήσει. Βράζετε στο ίδιο καζάνι με τους ιθαγενείς που πολεμούσατε... Επανάσταση για το μαμμωνά! Όλα στο βωμό του χρήματος. Γυρίσατε και είδατε το δέντρο ξαναθρεμμένο. Και ξανά μανά το ίδιο έργο. Εσείς να πριονίζετε κι αυτό να ζωντανεύει. Κάθε άνοιξη το δέντρο πρασινίζει. γεμίζουν τα κλαριά του λογιών λογιών πράσινο. Δολάρια, ευρώ, μετοχές, λίρες, επιταγές, πιστωτικές, λαχεία, λοταρίες, στοιχήματα, τζακπότ κι ότι άλλο βάζει με το νου του για να σας δελεάσει κι εσείς από κάτω πριονίζετε να το ρίξετε και να πάρετε τα φύλλα! Και κάθε φθινόπωρο που ρίχνει τον παρά, εσείς σκοτώνεστε μεταξύ σας για τη μοιρασιά και πριονίζετε και πελεκάτε να το διαλύσετε να πάρετε και τον παρά που κρύβει μέσα του. Κι αυτό να είναι εκεί, αγέρωχο, αδηφάγο και να μεγαλώνει. Εσείς να ιδρώνετε, να κουράζεστε, να πεθαίνετε, κι αυτό να ανασταίνεται, ξανά και ξανά, να θρέφεται και να θεριεύει απ τις λιωμένες σάρκες σας το φρεσκοβρεμμένο χώμα. Γενιές και γενιές, αρχαίοι και προπάπποι θυσία στο βωμό του δέντρου του πλούτου. Αζήλευτο το χάλι σας. Πάντα όλοι μαζί στην επανάσταση, μα στο ταμείο μονάχοι... Μη μου κλείνετε τους δρόμους, μη μου μαζεύεστε στις πλατείες. Παραμερίστε το γκέτο σας να διαβώ, ραγιάδες! Ή μάλλον... παραγιάδες!



Η Θυσία της Τηλεόρασης στο Βωμό της Σαγιονάρας

της Ελευθερίας Βασιλειάδη

Η ανθρωποφαγία είναι το καθημερινό dolby surround hobby μου αποδεδειγμένα και εμπεριστατωμένα, οπότε, let’s get to work!Δε μου

φαίνεται ο κόσμος να πήρε πρέφα το λάγνο, αμυγδαλωτό μάτι του Vaggeli spiounou που κυκλοφορεί τελευταία στην αγορά(καλύτερα, για να μη μετατραπεί σε βουλωμένο μπλε μαρέ λάγνο αμυγδαλωτό πρώην μάτι) και στην πιάτσα κυκλοφορεί ελεύθερο άφθονο υλικό προς κατανάλωσιν για ανθρωποφάγους…Αναγκάστηκα και πάλι να πλουτοποιήσω τους παραγωγούς βιολογικών καθαριστικών τζαμιών γιατί τα σύννεφα μούτζας στην plasamaτοειδή οθόνη της τηλεόρασης δεν υποχώρησαν …Μέχρι που αναφώνησα ‘έλεος δηλαδή’!!!! Οι εποχές είναι δύσκολες, δεν αντιλέγω, δεν θα ήταν όμως συνετό να εξακολουθεί να υφίσταται η τηλεοπτική ψυχαγωγία όχι μόνον ως όρος?

Ο τίτλος που επιλέχθηκε δεν ήταν τυχαίος γιατί πολύ απλά αυτά που παρακολουθούσαμε κάποτε στο διαδίκτυο από τις τηλεοπτικές σειρές και τα κινεζικά events και τα περιγελούσαμε ως ΄ανώτεροι’ τηλεοπτικά, είναι πλέον δεδομένο ότι υφίστανται στην ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα! Οι γλάστρες με τους μαϊντανούς και τις σελινόριζες έκαναν επειδεικτικά την εμφάνισή τους προκαλώντας μας αισθήματα δέους και πλήξης που κατόρθωσαν περίτεχνα να εξελιχθούν σε εμμονή συνεχούς εναλλαγής καναλιών…Επιδοθήκαμε σε ανελέητο ‘zapping’ μιας και δε βρέθηκε απολύτως κανένα πρόγραμμα ,ουδεμία παρουσίαση που θα μας κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον και θα μας προσέφερε κάτι, ενημερωτικής ή απλά ψυχαγωγικής φύσεως…Μερικά ντοκιμαντέρ σε κρατικά κανάλια κάτι πήγαιναν να κάνουν και από πλευράς ψυχαγωγίας το ‘chart show’ ήταν και απ’ ότι βλέπω θα είναι εξαιρετικό στο είδος του! Οι συνεργάτες του συγκεκριμένου προγράμματος διατηρούν ένα επίπεδο και οι καλεσμένοι καθώς και τα σύντομα αφιερώματα είναι αξιοσημείωτα!

Η νέα τηλεοπτική σεζόν βρήκε ανανεωμένες όλες τις τηλεοπτικές φυσιογνωμίες, με μαυρισμένο δερματάκι, φρεσκοβαμμένη κουπ και νέα σχέδια ορεξάτα για το μέλλον τους στο γυαλί που πρόσφατα ,με τις τεχνολογικές εξελίξεις προσαρμοσμένες στα νέα δεδομένα, εμπλουτίστηκε με ειδικό μηχανισμό που απορροφά τις μ@@@@@ και αποφεύγεται το ενδεχόμενο ραγίσματος κλπ….

Οι νέες ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ σειρές θα προβληθούν με το καλό το Νοέμβριο κι εγώ συγκράτησα την ατάκα ‘κοπελιά, ΔΕΝ πληρώνω, δεν πληρώνω’…και μετά τρώει την μπάρα των διοδίων κατακέφαλα

..Ο δε συνονόματος-με λένε Βαγγέλη-αναμένεται να μας προσφέρει τρελό κλάμα.. από τα γέλια….Τα τουρκικά ταινιοειδή μας κούρασαν, ομολογουμένως και πάλι, το ένα ξεφύτρωνε μετά το άλλο σαν τα μανιταράκια κονκασέ που σερβίρονται σε εστιατόριο πρόχειρων εδεσμάτων.. Αναμένονται στην πορεία λίγα αλλά καλά ..Life-style εκπομπές, που θα μας ενημερώνουν για την καθημερινότητα απλών προσωπικοτήτων που νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν μαζί μας το υπέρτατης σημασίας πρόβλημα δυσεντερίας που τους ταλαιπωρεί τον τελευταίο καιρό και κανείς –μα κανείς- δε τους συμμερίζεται.. Τι κόσμος Θεέ μου…Παράκρουση στους πάντες προκαλεί η πασίγνωστη σειρά που παραδίδει

πανεπιστημιακά μαθήματα δολοπλοκίας-η ζωή της παραδίπλα που μου τη δίνει στα νεύρα η μούρη της-τις ημέρες προβολής της όλοι καθηλώνονται επί του καναπέος….

Εν τω μεταξύ περιμένουμε αγωνιωδώς τη dream team των 5 που θα μεταμορφώνουν κόσμο και θα τον μεταλλάσσουν από άνθρωπο των σπηλαίων σε πρίγκηπα των ονείρων…Ακούγεται ότι θα φτιάχνουν την κώμη του υποψηφίου με mixerάκι, θα του κάνουν λιποαναρρόφηση με καλαμάκι του φραπέ, θα του μαθαίνουν τρόπους καλής συμπεριφοράς με το μαστίγιο της Μέρκελ και γιγαντοαφίσα πακέτο για βασανιστήριο αν δε συμμορφωθεί…Κρίση, με πιάνει κρίση ,από την μπούρδα την πολλή αποβλακωμένος ντολμάς έχω καταντήσει!!!!!!!!!!Δε φτάνει που θα πήξουμε στο μακαρόνι και τη φασολάδα, θα’ χουμε και μείζονος σημασίας αρλούμπες να παρακολουθούμε εβδομαδιαίως…Πώς θα αντέξουμε τόση ποιότητα πια?? Πώς? Ταμάμ, Ταμάμ, μη γκρινιάζουμε, τουλάχιστον μάθαμε και μια ξένη γλώσσα επιπλέον…

Εις το επαναγραφείν…Freedomia

kanibaltvΚαλώς ήρθατε και πάλι

στην πιο ελεεινή, τρισάθλια, απροσπέλαστη, τρισκατάρατη,

κουτσομουρική, (μη με ρωτήσετε…έχεις κάτι με τις

κουτσομούρες? Η απόκριση είναι αυτονόητη…Φυσικά και

έχω.. Είμαι ανθρωποφάγος)στήλη σε στυλ να μην

ξεχνιόμαστε, καλησπέρα, βαριέμαι που ζω, είπα να

γράψω κάτι, έτσι για να δολοφονήσω ανελέητα αυτό

που τολμώ να αποκαλώ ‘ελεύθερο χρόνο’!!!

‘πίστωση κάνετε?’


Ένα σπίτι πάνω, ένα σπίτι κάτω, ένα σπίτι δίπλα και στη μέση ΕΓΩ! Ξυπνάω πρωί πρωί για κυνήγι κουτσομούρας και κάνω το λάθος να ανοίξω το ας το πούμε παράθυρο του δωματίου-μπάχαλου

να πάρω λίγο αέρα και να συνέλθω από τη νυχτερινή μου διατριβή στις βρώμικες κάλτσες! Τι το ήθελα? Το θέαμα ήταν απίστευτα συνταρακτικό!

Εντάξει, τις ζαρτιέρες και τα παραδοσιακά sexy κορσεειδή μαζί με τα καλσόν σε σχέδια τύπου, μου σχίστηκε και είπα να του ρίξω μια σταυροβελονιά, οκ. Τη σωβρακοφανέλα με τα αρκουδοειδή και τα post του Bags Bunny του απέναντι να τα αντέξω…Όχι όμως και τα πανώ με τη αρχοντομουτσουνάρα του Mr P….με μουστάκι. Μέχρι σχετικά πρόσφατα το κατσαριδοειδές τρισκατάρατο μουτράκι του δέσποζε αραιά και πού στην οθόνη της τηλεόρασης να ρίχνει κανά μπινελίκι στο δύσμοιρο δημοσιογράφο που τολμούσε να τον καλημερίσει και να του ζητήσει ευγενώς μια δήλωση.. Τώρα δεσπόζει παντού…Στα τουριστικά μαγαζάκια στο Μοναστηράκι, στα εντομοκτόνα, ως πρόσοψη στις συσκευασίες νέων ανακυκλωμένων βελούδινων χαρτιών υγείας, και να μην παραλείψουμε το νέον προϊόν που κάνει απίστευτη θραύση στην αγορά……Το καθαρτικό GAP- MRp προοριζόμενο για όσους πάσχουν από χρόνια δυσεντερία…Ακούγεται μάλιστα ότι το προϊόν περιείχε το γνωστό βακτήριο Ε-coli το οποίο είχε τα επιθυμητά-ανεπιθύμητα αποτελέσματα, γι’ αυτό και ο φίλτατος γείτονας ξημεροβραδυαζόταν στο wc και έπλενε ό,τι προλάβαινε από τις σωβρακοφανέλες και τα string στο χέ…..ρι..

Ακριβώς παραδίπλα βρίσκεται ένα παραδοσιακό διόροφο που κατοικείται από καμιά δεκαριά νεοφερμένους αλλοδαπούς που προσπαθώντας να γίνουν πιο συμπαθείς στο ελληνικό κοινό διοργάνωσαν greek nights με σουβλάκι και τζατζίκι από πατάτα-γιατί από αγγούρια χόρτασε ο κόσμος και τα γιαούρτια επιτελούν πλέον άλλο σκοπό μη γαστρονομικού περιεχομένου-ντυμένοι με στολή τσολιά….Τους πήραν με τις ντομάτες…..για να συμπληρώσουν το πακέτο γεύσης στην πίτα….

Ο άλλος γείτονας, ο Μήτσος κάθε Σάββατο κάνει rave party.To play list περιλαμβάνει κλασικά άσματα από το ‘όταν καπνίζει ο λουλάς’ σε ‘bazo mix’ μέχρι ΄τα πινω όλα, χάπια ουίσκι και cocacola’ σε alternative mix και ex-tended version by Dj Bafous..Το πρωί οι καλεσμένοι της προηγούμενης βραδυάς εκτελούν χρέη κρεμάστρας στο μπαλκόνι…Οι δε γυναικείες μορφές του party ξυπνούν πρωί πρωί για να κάνουν μάσκα λάμψης με ουίσκι!...Αποφασίζω να κάνω μια σύντομη βόλτα στο μπαλκόνι μου, ανοίγω και την μπαλκονόπορτα να πάρω όντως λίγο ‘καθαρό’ αέρα και ξαφνικά θυμάμαι-θέλοντας και μη-το ‘δωράκι’ που μου άφησε χθες βράδυ το κουτάβι μου επειδή ξέχασα να το πάω βόλτα….σκ@@@@@@ !!!!και η διατριβή στις βρώμικες κάλτσες συνεχίζεται…

Αποφασίζω να περιποιηθώ λιγουλάκι τα φυτά μου που τελευταία έχω αμελήσει…Ο γείτονας απέναντι έχει στη διαπασών την πρωινή επανάληψη του διαγγέλματος της συμφοράς ,ακούγεται-αφού προφανώς έχει το παράθυρο ανοιχτό-πληθώρα διακοσμητικών επιθέτων που συνοδεύονται από τον απόηχο επαναλλαμβανόμενης ανόρθωσης χείρας στο ύψος άνωθεν της κεφαλής επικολλημένης εξ’επαφήν της άλλης…μούτζας δηλαδή….Εν τω μεταξύ από την περιβόητη μέρα που προεβλήθη το συμβάν έχω ξεσκονίσει την αγορά και ό,τι φαρμακείο υπάρχει σε κεντρικές τοποθεσίες για ν’ ανακαλύψω τα διαφανή-αόρατα τσιρότα που ακούγεται ότι διακοσμούσαν και κρατούσαν ορθάνοιχτους τους οφθαλμούς του cam-era-man που είχε αναλάβει την κάλυψη του ευτυχούς γεγονότος….Είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά -αποδεδειγμένα -γιατί επίσης ακούγεται ότι είχε δοκιμάσει ενδοφλέβιες δόσεις καφεϊνης στο παρελθόν σε προηγούμενο διάγγελμα αλλά ο υπνωτιστής Ιάφειρος Παπαμήτσου το έκανε το θαύμα του σερβίροντας σωρειδόν ‘του κουτιού τα παραμύθια’ καταναλώνοντας προφανώς υπερβολική δόση μορφίνης στα πλαίσια Προγράμματος Ελέγχου Ολοκληροτικής Σαβουροποίησης(Π. Ε. Ο. Σ).

Με τις μούτζες, τους βιαστικούς-σχεδόν εκτός τόπου και χρόνου -περαστικούς, τα μπινελίκια των οδηγών και πεζών που είχαν νεύρα κλωστοϋφαντουργία ολόκληρη λόγω 48ωρής απεργίας Μέσων Μαζικής Μ@@@@@ και την απόπειρα να παραστήσω τον περιπλανόμενο κηπουρό χωρίς γάντια τσακίζοντας τα βελούδινα τριχωτά χεράκια μου, οι ώρες πέρασαν. .Δεν είχα ρεπό, όχι…ούτε Κυριακή ήταν.. Απλά δουλεύω 20 ολόκληρα χλμ μακριά από τον τόπο κατοικίας μου…Ταξί δεν είχε, δίπλωμα χωρίς να πάω να αγοράσω 800 κιλά μπιτόνια ελαιόλαδο δεν θα πάρω στον αιώνα τον άπαντα, οπότε η διατριβή στις βρώμικες κάλτσες και η τέχνη του κλαδεύειν, ενδείκνυντο ως οι μοναδικές μου λύσεις αυτό το βασανιστικό διήμερο…

Δεν ήθελα να βγω για καφέ…Δεν ήθελα να βγω για μια βόλτα…Δεν ήθελα να μιλήσω με φίλους ώρες ολόκληρες στο τηλέφωνο, ούτε στο διαδίκτυο….όση ώρα χάζευα ,σχολίαζα μόνη αυτοσαρκαζόμενη την αδεξιότητά μου στην απλή περιποίηση ενός φυτού τίγκα στις κάμπιες…που τις λυπόμουν, δεν τις σκότωνα, τις πετούσα απ’ το μπαλκόνι και κατέληγαν να κάνουν τσουλήθρα στην καράφλα του Μπαρμπα-Γιώργη κάτω στο καφενείο που έπινε στην αυλή τον πρωινό του καφέ-μπλούμ!

Ένας καφές που για τον Μπαρμπα - Γιώργη ήταν δεδομένος αλλά για τον ρακένδυτο ανθρωπάκο που έψαχνε για πρωινό στο βουνό από σκουπίδια που κατέκλυζαν την απέναντι γωνία ,δεν ήταν…Για τη μεσόκοπη γυναίκα που περνάει κάθε μέρα από τα στενά της γειτονιάς, μ’ ένα καροτσάκι σκαλίζοντας και αυτή ακόμα και τους κάδους ανακύκλωσης, ο πρωινός καφές, το ζεστό ρόφημα σοκολάτας, το σάντουιτς με άπαχο τυρί γαλοπούλα και ζουμερή ντομάτα είναι πολυτέλεια που όλοι εμείς που διαλέγουμε τι θα φάμε δεν εκτιμούμε…

Το χαμόγελο, ο αυτοσαρκασμός και η αυτογνωσία ήταν πάντα τα πιο δυνατά μας όπλα ….Έρχονται Χριστούγεννα, μελαγχόλησα πάλι…νομίζω ότι η κρίση με έκανε απίστευτα κυκλοθυμική…..Μπορεί να είναι και από την πέτρα που έφαγα στο κεφάλι από μια γιαγιά που με πέρασε για τον Batman στη διαδήλωση.. Αρκετά είδα και άκουσα πάλι για σήμερα…Αύριο είναι μια καινούρια μέρα για περισσότερες βρώμικες (σκουπίδια έχουμε άφθονα στις γειτονιές) μικρές (όσο πατά η ζευγαρωμένη με ελέφαντα κατσαρίδα)κακίες…Σας φιλώ αρλουμπικά!!!Ελευθερία

Βρώμικες Μικρές ΚακίεςTι βλέπω έξω από το παράθυρό μου - περβαζι - συρόμενη πόρτα που ανοίγω σκαστά γιατί τώρα κρυώνω..

της Ελευθερίας Βασιλειάδη

City Vibes #2 Τεύχος Νοεμβρίου

Documents

Transcript of City Vibes #2 Τεύχος Νοεμβρίου