City Vibes # 4

Συνέντευξη:

Μαρία Παπαγεωργίου

Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

Θέατρο | Κινηματογράφος | Βιβλίο | Εικαστικά | Μουσική

2| city vibes | Φεβρουάριος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

4 Editorial6 Μανιφέστο του Γιάννη Στύλιου8 Αρνούμαι να πλήρώσω του Λευτέρη Μιχ. Πανταζή10 Συνέντευξη: Μαρία Παπαγεωργίου, Αλέξανδρος .... Έμμανουηλίδης14 Εικαστικά με το Γιώργο Νέση16 Ποιτικές Διαδρομές της Πωλίνας Γουρδέα18 Music Vibes20 Σινεμα της Όλγας Θάνου22 Θέατρο στην πόλη με τη Μάρθα Κοσκινά24 Tango της Νάντιας Κωνστάντου26 Απόκριες

facebook.com/cityvibesmagazine

@CityVibesmag

Το City Vibes είναι ένα δωρεάν μηνιαίο περιοδικό τέχνης και πολιτισμού. Διανέμεται σε: Θέατρα, σινεμά, καφετέριες, βιβλιοπωλεία, παν/μια, σταθμούς metro και άλλους χώρους στην Αθήνα και πανελλαδικά

μέσω internet και μέσω συνδρομητών.

Η ομάδα του City Vibes είναι η εξής:

Εκδότης – ΔιευθυντήςΓιάννης Χρ. Στύλιος

[email protected]

Σύμβουλος ΈκδοσηςΌλγα Θάνου

[email protected]

IllustrationsΧάρης Χρυσανθόπουλος

[email protected]

Νομικός ΣύμβουλοςΝάντια Κωνστάντου

Τσαμαδού 39 & ΚαλλιδρομίουΤηλ./φαξ 210 8833409

[email protected]

ΦωτογραφίαΔημήτρης Ζαρκάδας

[email protected]

Υπεύθυνος διανομήςΚώστας Παππάς

[email protected]

Web Design – Τεχνική ΥποστήριξηΧάρης Χρυσανθόπουλος

Γιάννης Στύλιος

Αρθρογράφοι τεύχους:

Πωλίνα Γουρδέα Όλγα Θάνου

Μάρθα ΚοσκινάΝάντια Κωνστάντου

Λευτέρης Μιχ. Πανταζής Γιάννης Στύλιος

Εμμ. Μπενάκη 24, 10678, ΑθήναΜαυροκορδάτου 13, 10678, Αθήνα

Πληροφορίες | 2110122124Διαφήμιση | 2110122125

Fax | 2110122124http://city-vibes.gr

http://[email protected]

EDITORIAL

4 | city vibes | Φεβρουάριος

Ένας χρόνος πέρασε… κι εμείς δεν αφήσαμε παρά μόνο ένα «ουφ» ανακούφισης. Ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε. Ξεχαστήκαμε. Εξαργυρώ-σαμε χρόνο απ’ τη ζωή, τον έρωτα, την αγάπη και τη δημιουργία για μια «κατσαρόλα φακές νερουλές και λίγο κρεμμύδι». Ξυπνάμε και κοιμόμαστε έχοντας μπροστά μας μια άδεια ημέρα και φλερτάρουμε με το «θάνατο» που μας πλησιάζει. Μας έχουν κλέψει τα όνειρα και η αγωνία για το αυριο μας έγινε συνήθεια…

Η χώρα μας χρειάζεται άμεσα ένα νέο ξεκί-νημα. Ένα ξεκίνημα που όσο διαιωνίζεται η υπάρχουσα πολιτική σκηνή δεν πρόκειται να γίνει. Στηρίξτε ο ένας τον άλλο. Δημιουργεί-στε. Χρειάζεται αλληλεγγύη. Εμείς σε πείσμα των καιρών ξεκινήσαμε το City Vibes, γνω-ρίζοντας εκ των προτέρων τις δυσκολίες που θα συναντήσουμε. Θέλαμε να περάσουμε ένα μήνυμα υπέρβασης, ότι στη ζωή αξίζει κανείς να στοχεύει και να προσπαθεί για το καλύ-τερο, αξίζει να παλεύει με όλες του τις δυνά-μεις ώστε να πετύχει τους στόχους του ακό-μα και όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές.

Η ζωή πρέπει να συνεχίζεται σε κάθε πε-ρίπτωση. Ο πολιτισμός μας πρέπει να συ-νεχιστεί σε κάθε περίπτωση. Να δείξουμε ότι είμαστε εδώ. Ότι παράγουμε. Ότι το πνεύμα μας είναι παρόν και διαιωνίζεται.

Γιάννης Στύλιος

Κυρά ΦροσύνηΤο πλοίο που δεν φεύγει ποτέ...Όπως τα πλοία που δεν πάνε ποτέ πουθενά διότι βρίσκονται μέσα στη θάλασσα και αυτοί που ταξιδεύουν είναι οι άνθρωποι... Η Κυρά Φροσύνη αποτελεί το σταθερό σημείο αναφοράς στα ακόρντα των αντιθέσεων και συμφωνία πολλαπλών στο ταξίδι της Παμβώτιδας. Σκυλοσόφου 6, Ιωάννινα. τηλ. 2651073984

How the police see me How the rest of the world see me How the media see me

How the bankers see me What i think i do What i really do

Η κυβέρνηση, εκβιάζοντας και τρομοκρατώντας το λαό με την πτώχευση της χώρας, κατάφερε να ακυρώσει κατακτήσεις δεκαετιών. Οι πολίτες ήρθαν αντιμέτωποι με πολιτικές φορολογικής λεηλασίας και παράλληλα με μια πολιτική ισοπέδωσης θεσμών, μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών και εργασιακών σχέσεων. Αποτέλεσμα όλου αυτού είναι η υποτέλεια της χώρας μας στους δανειστές κ η απόλυτη οικονομική ύφεση. Εκατομμύρια νοικοκυριά ζουν πλέον σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας ενώ ολόκληρη η κοινωνία έχει γυρίσει δεκαετίες πίσω με εικόνες που θυμίζουν την εποχή της Γερμανικής κατοχής.

Η χώρα μας χρειάζεται άμεσα ένα νέο ξεκίνημα. Ένα ξεκίνημα που όσο διαιωνίζεται η υπάρχουσα πολιτική σκηνή δεν πρόκειται να γίνει. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται ένα νέο μνημόνιο που θα βυθίσει τη χώρα σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, το οποίο προφανώς οι πολιντικάντιδες δεν το έχουν διαβάσει πάλι. Χρειάζονται δυναμικές και άμεσες αντιμνημονιακές αποφάσεις τις οποίες εχουμε απόλυτη ανάγκη αυτή τη στιγμή. Ως απάντηση λοιπόν στον υπουργό των οικονομικών ο οποίος είπε ότι τώρα είναι η ώρα για τις δύσκολες αλλά ιστορικές αποφάσεις που θα μας κάνουν περήφανους απαντάμε ότι οι δύσκολες αποφάσεις είναι να πουν «όχι» στο νέο μνημόνιο και «όχι» στις μειώσεις μισθών και συντάξεων. Αυτές που υπονοεί ο υπουργός είναι οι εύκολες αποφάσεις! Οποίος αυτή τη στιγμή ψηφίσει υπέρ του νέου μνημονίου στηρίζει καθαρά και μόνο για άλλη μια φορά το ξεπούλημα της χώρας των πολιτών της. Και αυτή

τη φορά δεν θα μπορούν να πουν «δεν διάβασα το μνημόνιο».Τα ξένα συμφέροντα έχουν βάλει στόχο τον ορυκτό μας πλούτο. Μυρίσθηκαν το πετρέλαιο που υπάρχει στη χώρα μας και ο μόνος τους στόχος είναι να μας οδηγήσουν στην ανέχεια ώστε να αναγκαστούμε να τους το δώσουμε.

Το τραγικότερο όλων είναι ότι αυτούς που έχουμε για να αποτρέψουν κάτι τέτοιο, τους αυτοαποκαλούμενους σωτήρες με τις δύσκολες αποφάσεις, προφανώς κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Αναρωτιέμαι ειλικρινά το γιατί; Αυτό που αυτομάτως έρχεται στο μυαλό μου είναι ότι τους έταξαν μερίδιο και προκειμένου να τα φάνε μόνοι τους αυτή τη φορά και όχι όλοι μαζί όπως την προηγούμενη, οδηγούν τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στο γιουσουρούμ προς πώληση. Και γιατί τα λέω όλα αυτά; Ας δούμε λοιπόν πως έχουν τα πράγματα.

Το PSI είναι η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην επαναδιαπραγμάτευση του κρατικού χρέους. Το χρέος είναι 360 δισ. ευρώ σε ομόλογα, οπότε με 50% κούρεμα θα έπρεπε να οφείλουμε 180 δισ. ευρώ. Αντί όμως να γίνει αυτό, οι οφειλές μας μειώνονται μόνο κατά 25 δισ. ευρώ, βάσει της συμφωνίας των ηγετών της Ευρωζώνης την 21η Ιουλίου, που η κυβέρνηση υπέγραψε.

Αρχικά εξαιρούνται από το κούρεμα Ελληνικά ομόλογα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) αξίας περίπου 60 δισ. ευρώ. Επίσης εξαιρούνται άλλα 65 δισ. ευρώ που είναι τα δάνεια που έχει πάρει πρόσφατα η Ελλάδα από την τρόικα, ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ στη βάση του μνημονίου.

6 |city vibes | Φεβρουάριος 2012

Το νέο αδιάβαστο ΜνημόνιοΜανιφέστο του Γιάννη Στύλιου

Η συμφωνία της 21ης Ιουλίου αφορά μόνο τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που λήγουν μέχρι το 2020, όχι τα πιο μακροπρόθεσμου δανεισμού, τα οποία λήγουν μετά το 2020 και ανέρχονται σε ομόλογα αξίας περίπου 40δισ. ευρώ. Σύμφωνα όμως με την συμφωνία, δεν θα υποστούν κούρεμα τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου τα οποία είναι εξ΄ ορισμού βραχύβια (ετήσια, εξάμηνα, ακόμη και τρίμηνα) η αξία των οποίων ανέρχεται σε 15 δισ. ευρώ. Επίσης πρέπει να αφαιρεθούν ακόμη 20 δισ. ευρώ, τα οποία αντιστοιχούν σε άλλα δάνεια που έχει συνάψει το ελληνικό δημόσιο.

Κάνοντας τους υπολογισμούς βλέπουμε ότι από τα 360 δισ. ευρώ του δημόσιου χρέους έχουν αφαιρεθεί τα 200 δισ. και απέμειναν μόνο τα 160 πρός κούρεμα. Έλα όμως που έχει κι άλλο! Από αυτά τα 160 δισ., πάνω από 100 βρίσκονται στα χέρια ελληνικών τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων και ελληνικών ασφαλιστικών εταιρειών. Τα ομόλογα, δηλαδή, που βρίσκονται στα χέρια ξένων ιδιωτικών τραπεζών και άλλων ιδιωτών είναι μόνο 60 δισ. ευρώ. Επιπλέον, οι ξένοι ιδιώτες, δεν έδειξαν όλοι προθυμία να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα κουρέματος. Αυτό σημαίνει ότι το προσδοκώμενο κέρδος κυμαίνεται γύρω στα 20-25 δισ. Ευρώ.

Τι σημαίνει αυτό το κούρεμα για τους

Έλληνες; Το ύψος των ομολόγων που κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ασφαλιστικές εταιρείες είναι περίπου στα 100 δισ. ευρώ. Με τη μείωση κατά 50% οι τράπεζες δεν θα έχουν λεφτά για να πληρώσουν τους καταθέτες τους και όπως καταλάβετε, ούτε και τα ταμεία θα μπορούν να δίνουν συντάξεις. Η κυβέρνηση, για να στηρίξει τις τράπεζες και τα ταμεία, θα τους δανείσει όσα λεφτά τους πήρε. Η κυβέρνηση όμως, μιας και όλοι πια γνωρίζουμε ότι «μαζί τα φάγανε» και αδειάσανε τα ταμεία, δεν έχει λεφτά να τους δανείσει, γι΄αυτό και έρχεται η περιβόητη δανειακή σύμβαση με την τρόικα. Έτσι το δημόσιο χρέος θα ξαναγίνει όσο ήταν πριν.

Υπάρχει όμως τώρα μια πολύ μικρή και «ασήμαντη» διαφορά. Αυτά που χρωστούσε το κράτος σε ελληνικά ιδρύματα, θα τα χρωστάει τώρα με τόκο σε ξένους! Οι ξένοι αυτή τη φορά όπως είδαμε, εκτός αυτών που μας αποκρύπτουν τα κανάλια, θα εφαρμόσουν ακόμα πιο άγρια μέτρα στο όνομα του δεύτερου δανείου.

Το μόνο που μας περιμένει από εδώ και πέρα είναι ένα ζοφερό ή μάλλον ζοφερότατο μέλλον που το χρωστάμε στους σπουδαίους πολιτικούς μας!Κοιμήσου Έλληνα! Είσαι σε καλά χέρια!

7 | city vibes | Φεβρουάριος 2012 |

· Φω

τογραφία απο ΕΔΩ

ΓΕΛ

ΑΜ

Ε -Α

ΣΤΕ

ΙΑ Α

ΝΕ

ΓΚΔΟ

ΤΑ

Σας γνωστοποιώ την πρόθεση μου να μην πληρώσω την συμμετοχή μου στην κρίση που περνάει η χώρα μου. Οι λόγοι είναι απλοί: Εσείς οι πολιτι-κοί, αλλά και οι δημόσιοι λειτουργοί σας, είχατε την ευκαιρία, αλλά και την εντολή από τον ελληνικό λαό, να διαχειριστείτε τα χρήματα των Ελλή-νων φορολογούμενων, όσο και των κοινοτικών κονδυλίων από το 1981 και μετά. Να τα διαχειριστείτε με τέ-τοιο τρόπο έτσι, ώστε η χώρα να έχει ανάπτυξη και κοινωνικές παροχές. Στα 30 χρόνια αυτό που καταφέρατε είναι κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος για ίδιο όφελος, παραπλά-νηση του λαού για δήθεν κοινωνικές παροχές και διόγκωση του δημοσί-ου τομέα για ψηφοθηρικούς λόγους. Καταφέρατε μία χώρα, η οποία από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν υπερή-φανη και δεν υποδουλωνόταν σε ξένους κατακτητές, εσείς με τις πρά-ξεις σας να την ξανά-υποδουλώσετε. Το σύνταγμα της χώρας μου μιλάει για την ισότητα των Ελλήνων. Άραγε για ποιά ισότητα μιλάμε; Το συνάδελ-φο σας κύριο Μαντέλη, τον καταδικά-σατε σε φυλάκιση με τριετή αναστο-λή. Ποινή που αφορούσε δωροδοκία, ψευδή φορολογική δήλωση και τέλος για ζημία, την οποία υπέστη το Ελλη-νικό Δημόσιο (δηλαδή εγώ, ο Ελληνι-

κός λαός). Γιατί δεν του δεσμεύσατε την περιουσία του; Στο πρόσωπο του κυρίου Μαντέλη, αναφέρομαι και σε όλα τα λαμόγια πολιτικούς και μη, που κλέψανε τον ιδρώτα μου. Αναρωτιέ-μαι, εγώ, που δεν θα σας πληρώσω τα 500-1000 ευρώ της εφορίας, τί ποινή θα μου επιβάλλετε, σε σχέση πάντα με την ποινή που επιβάλατε στον κύριο Μαντέλη και στον κάθε κύριο Μαντέ-λη; Πολύ θα ήθελα να με δικάσει ο δι-καστής που δίκασε τον κύριο Μαντέ-λη και να μου απαγγείλει κατηγορία. Δεν σας πληρώνω, αφού δεν φο-ρολογείτε, δεν εισπράττετε και δεν δεσμεύετε τις περιουσίες αυτών που φοροδιαφεύγουν. Μέχρι σήμερα τα κανάλια αναφέρονται σε 37 δισεκα-τομμύρια από ανείσπρακτους φό-ρους, τους οποίους δεν μπορείτε και δεν θέλετε να εισπράξετε. Προχθές ο κύριος Ρακιτζής, αναφέρθηκε σε κρατικό υπάλληλο, η οποία υπεξαί-ρεσε 16 εκατομμύρια ευρώ και της επιβλήθηκε η ποινή της εξάμηνης δι-ακοπής από την εργασία της. Και για όλα αυτά ζητάτε να πληρώσω εγώ ο μισθωτός; Δεν σας πληρώνω, γιατί αποτύχατε εδώ και 30 χρόνια να φτιά-ξετε την υγεία, την παιδεία και γενικά όλες εκείνες τις υποδομές που πρέπει να έχει ένα σύγχρονο κράτος. Δεν σας πληρώνω, γιατί αναλάβατε την

Αρνούμαι να πληρώσω! Του Λευτέρη Μιχ. Πανταζή


διακυβέρνηση με ψέματα και συνε-χίζετε να κυβερνάτε με ψέματα. Δεν σας πληρώνω, γιατί δεν έχετε εντολή από τον λαό, να υπογράφετε τέτοιου είδους μνημόνια. Δεν σας πληρώνω, γιατί αρνούμαι να ταϊζω 301 αν-θρώπους και την κλίκα τους, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προδίδουν τα όνειρα του λαού και να ζούν εις βάρος του. Θα πληρώ-σω την συμμετοχή μου στο κράτος, όταν αυτό αποφασίσει να γίνει δίκαιο και να κατανέμει τα βάρη δίκαια. Θα πληρώσω, όταν το κράτος θα λειτουργήσει σαν κράτος και όχι σαν κομματική επιχείρηση με τα «δικά τους» παιδιά. Θα πληρώσω, όταν αυτοί που μας κυβερνάνε και

οι δημόσιοι λειτουργοί θα λειτουρ-γήσουν για το κοινό συμφέρον και όχι για να φτιάξουν περιουσία. Τε-λειώνοντας, θέλω να σας τονίσω ότι ο πολιτικός σας χρόνος (αναφέ-ρομαι σε όλο το πολιτικό σύστημα) τελείωσε. Ο Ραγιάς ξύπνησε, από εδώ και στο εξής θα ακούτε και θα νοιώθετε μόνο την οργή του.

9 | city vibes | Φεβρουάριος 2012

Πόσο επηρέασε την πορεία σας η συνεργασία σας με τον Παρασκευά Καρασούλο, και η Μικρή Άρκτος.Α: Ναι, από εκεί ήταν το ξεκίνημα και των δύο. Εγώ ήμουνα στην δεύτερη ακρόαση της Μικρής Άρκτου που ήτανε για δημιουργούς, τραγουδιστές και στιχουργούς. Η Μαρία

ήτανε στην τρίτη, η οποία δυστυχώς δεν έβγαλε κάποιο αποτέλεσμα. Εμένα προσωπικά με επηρέασε πολύ, γιατί ήταν το πρώτο μου βήμα, και ήταν και ο λόγος για τον οποίο μπήκα επαγγελματικά στο τραγούδι. Μ: Εγώ, δεν πρόλαβα. Δεν βγήκανε δηλαδή ποτέ επίσημα αποτελέσματα

Συνέντευξη


Ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης και η Μαρία Παπαγεωργίου δύο εξαίρετοι καλλιτέχνες της νέας γενιάς με κοινή πορεία στη δισκογραφία. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζουν και αναμένεται να κυκλοφορήσει στις αρχές της χρονιάς, η νέα τους δισκογραφική δουλειά. Στα live τους εκπλη-κτικοί. Ερμηνεύουν τραγούδια από την μέχρι τώρα κοινή τους πορεία αλλά δεν λείπουν και οι πρωτότυπες διασκευές, που μέχρι σήμερα ξαφνιάζουν ευχάριστα στις ζωντανές παραστάσεις.

Συνέντευξη Γιάννης Στύλιος

από την Μικρή Άρκτο, απλά είχε γίνει μια προσέγγιση μέσω του Παρασκευά Καρασούλου, γνωριστήκαμε καλύτερα με τον Αλέξη, και έγινε η πρόταση να κάνουμε μαζί τον επόμενο δίσκο. Πώς χαρακτηρίζετε το μουσικό είδος που παίζετε;Α: Αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα ούτως ή άλλως. Εμπορικά και στα δισκάδικα κατατάσσεται στην ταμπέλα έντεχνο, γιατί γενικά η Ελλάδα είναι μια μικρή αγορά και είναι πολύ δύσκολο να υπάρξουν πολλές και διαφορετικές κατατάξεις των καλλιτεχνών. Έτσι σχεδόν αναγκαστικά όποιος γράφει ελληνικό στίχο, και κάνει ενορχηστρώσεις από rock έως λαϊκό κατατάσσεται στο έντεχνο.

Μ: Εδώ πέρα, αν δεν είσαι rock, είσαι έντεχνο.Πώς βλέπετε την κατάσταση του έντεχνου; Μ: Επειδή ακούω γενικά πολύ έντονα ότι το έντεχνο σιγά σιγά πεθαίνει, έχω την αίσθηση ότι ίσα ίσα, λόγω της σημερινής κατάστασης ο περισσότερος κόσμος θέλει να ταυτιστεί πιο έντονα με κάποια, ίσως πιο έντονα κοινωνικά μηνύματα , που βρίσκει στον συγκεκριμένο στίχο και θεωρώ ότι η έντεχνη σκηνή μπορεί να τον καλύψει. Σίγουρα πιστεύω ότι υπάρχει πολύ σκουπίδι στο έντεχνο. Δηλαδή, όποιος δεν έχει ταλέντο, να σου μιλήσει άμεσα, κατευθείαν στη καρδιά, και γράφει αοριστολογίες, για να ενταχθεί κάπου, τουλάχιστον σε αυτό που λέμε έντεχνο, το οποίο θεωρώ λάθος και άστοχο. Αλλά νομίζω πως ό,τι

καλό υπάρχει σήμερα στον ελληνικό στίχο, βρίσκεται και στο έντεχνο. Νομίζω πως είναι μια καλή περίοδος για το έντεχνο, και όσον για την Αθήνα πιστεύω ότι αυτό υπάρχει. Δηλαδή, γυρνάω στο Γκάζι και βλέπω συναυλίες, παιδιά της γενιάς μας που κάνουν τέτοια πράγματα, και βλέπεις το

Γκάζι γεμάτο. Για μένα αυτό είναι ένδειξη, ότι είναι σκληροπυρηνικό το κοινό, και ότι είναι εκεί συνέχεια. Δεν είναι τυχαίο αυτό.

Πιστεύετε δηλαδή πως είναι φανατικό το κοινό;Μ: Φανατικό δεν θα το λεγα, καλύτερα



ταιριάζει το Συνειδητοποιημένο. Α: Εγώ πιστεύω ότι δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα η σκηνή αυτή που λέγεται “έντεχνο”. Δηλαδή, έχουν ξεχωρίσει τρία, τέσσερα, πέντε ονόματα, τα οποία έχουν ανοιχτεί αρκετά, σε πιο ευρύ κοινό. Αλλά υπάρχει από κάτω μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, που δουλεύει πραγματικά με την ψυχή του. Και ακόμα δεν έχει βρει κατάματα το κοινό του. Αλλά είμαι αισιόδοξος ότι θα γίνει. Γιατί, τώρα με τη κρίση και όλα αυτά, ξεκαθαρίζει λίγο το τοπίο. Και αυτοί που περίμεναν ότι θα βγάλουν λεφτά από τη μουσική βιομηχανία, αρχίζουν και απογοητεύονται. Αυτοί που μπήκαν γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, και ήθελαν να εκφραστούν, αυτοί θα μείνουν, και αυτοί θα δημιουργήσουν. Και αρχίζει και το όλο κόλπο του marketing και φθείρεται, λόγω της ανυπαρξίας χρημάτων, οπότε αρχίζει και καθαρίζει λίγο το τοπίο.

Οπότε όσοι μπήκανε στην “τέχνη” μόνο και μόνο για να βγάλουνε λεφτά, αυτή τη στιγμή εγκαταλείπουν; Α: Ναι, αυτό πιστεύω εγώ, γιατί δεν υπάρχει λόγος να καθίσει.Μ: Απλά πιστεύω ότι το κοινό που έρχεται στα live, επειδή πλέον δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να πηγαίνει σε δεκαπέντε live το μήνα, όταν θα δώσει κάποια χρήματα, θα το έχει σκεφτεί πριν το κάνει. Νομίζω ότι ευνοεί αυτούς που κάνουν με πολύ κόπο, προσπάθεια και συνέπεια την οποιαδήποτε τέχνη. Δηλαδή, ακόμα και στα σκυλάδικα, θα μείνουν τα σκυλάδικα δεν θα φύγουν, τουλάχιστον θα μείνουν προγράμματα πιο “δουλεμένα”.Θα θέλατε να ασχοληθείτε με μουσική

για κινηματογράφο και θέατρο, στο άμεσο ή στο απώτερο μέλλον;Α: Στην επαρχία, από μια θεατρική ομάδα που λέγεται Gah Theatre, είναι ένα κείμενο του Ροΐδη στο οποίο έχω κάνει εγώ τη μουσική. Θα έρθει και στην Αθήνα κάποια στιγμή.

Θέλετε να μας πείτε για την δισκογραφική δουλειά που ετοιμάζετε;Μ: Είναι εννιά τραγούδια, τελειώνουν τώρα, είναι στις ηχογραφήσεις. Θεωρώ ότι ήμαστε ένα βήμα μπροστά σε σχέση με τον προηγούμενο, και αισθητικά και ως προς αυτό που έχουμε να πούμε, να καταθέσουμε. Είναι λίγο πιο ερωτικός από τον προηγούμενο. Και κοινωνικός, αλλά πιο ερωτικός σε σχέση με τον προηγούμενο.Α: Γενικά είναι ένας δίσκος με τον οποίο νιώθω κι εγώ πολύ καλά. Έχουμε προσέξει πάρα πολύ όλη τη δουλειά στο studio. Είναι μια προσπάθεια, αν γίνεται, ένας άντρας να προσπαθήσει να μπει στην ψυχολογία της γυναίκας. Προσπάθησα να το κάνω. Δεν ξέρω, θα μου πείτε εσείς όταν το ακούσετε. Ή τέλος πάντων, οι γυναίκες.

Ξέρετε πότε θα κυκλοφορήσει περίπου;Μ: Ελπίζουμε στις αρχές του καινούριου έτους.Α: Ελπίζουμε γενικά. Η κατάσταση στην δισκογραφία είναι πάρα πολύ ρευστή και δύσκολη.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο: http://city-vibes.gr

Ο Γιώργος Νέσης φοίτησε στη σχολή φωτογραφίας, «Leica Acad-emy» . Ασχολήθηκε με σημαντικά ρεπορτάζ, όπως οι συγκρούσεις στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 2008 και τα χωριά της Πελοποννήσου Αρτέμιδα και Μάκιστος που κάηκαν από τις πυρκαγιές. Συγχρόνως, φωτογράφησε αρχιτεκτονικές δημιουργίες , επιχειρήσεις κ’ βιομηχανικές εγκαταστάσεις του Τραμ. Έχει συμμετάσχει σε μια ομαδική έκθεση φωτογραφίας και σε ατομική έκθεση με θέμα: «Δημόσιος Χώρος και Αισθητική» σε μία από τις καλύτερες Γκαλερί στο χώρο, «Manifactura». Η τελευταία αφορούσε τη δουλειά ενός καλλιτέχνη ζωγράφου. Έχει κάνει δημοσιεύσεις σε περιοδικά. Στο Intellectum,στο ΒΗ magazine και

στο περιοδικό Αντιλήψεις. Έχει δουλέψει 2 χρόνια στην επιμέλεια φωτισμού σε φωτογραφίσεις για την (Vogue,Elle, Madame Figaro, Γάμος ,Men’s Health και πολλά άλλα. Έχει συνεργαστεί με κάποιους από τους καλύτερους φωτογράφους, στυλίστες, κομμωτές, μακιγιέρ και μοντέλα στον χώρο αυτό, σ’ ένα από τα καλύτερα πρακτορεία Μόδας στην Ελλάδα, «D-tales». Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας, ασχολείται επαγγελματικά με τη φωτογραφία Αρχιτεκτονικής, Εσωτερικών χώρων και τη Βιομηχανική φωτογραφία, χωρίς να αποκλείει νέους ορίζοντες και νέες συνεργασίες στον Φωτογραφικό χώρο.Tον ελκύει η Φωτογραφία δρόμου και ο κινηματογράφος.

Μια Παρατήρηση στην νυχτερινή αγορά της Αθήνας

Εικαστικά


Γιώργος Νέσης

Μια Παρατήρηση στην νυχτερινή αγορά της Αθήνας

Δείτε την έκθεση στο: http://city-vibes.gr

Η μυστική ζωή των κουκλών. Μια πα-ρατήρηση στην νυχτερινή αγορά της Αθήνας. Οι φωτογραφίες κοιτάζουν πίσω από τις αντανακλάσεις του φωτός

στο γυαλί.Όπως αυτές βλέπουν στον δρόμο τον κό-σμο μας. Αυτό το Φως τους δίνει ζωή και αποκτούν την δική τους προσωπικότητα. Το παρόν δεν αφήνει τον διαβάτη αδιά-φορο. Απαιτούν από εμάς να δώσουμε την προσοχή μας σε αυτές και όχι στα

ρούχα που λανσάρουν.Alexis Thompson

Γράφεις σχεδόν ασυνείδητα.

Το ποίημα εκφράζει πάντα κάτι άλλο απ’αυ-τό που λέει.

Αλέξανδρος Κωνσταντίνου

Με έξι ποιητικές συλλογές στο ενεργητι-κό του, ο Αλέξανδρος Κωνσταντίνου μας μιλάει γι’αυτό που δεν μπορούσε να πει με κανέναν άλλον τρόπο, δημιουργώντας μέσα από τις λέξεις του ασπίδα σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Η ποίηση, που όπως αναφέρει ο ίδιος, πάντα έχει να μας δώσει, μας καθιστά ικανούς για έναν ποιη-τικό κόσμο, για μια άλλη διάσταση, τίποτα περισσότερο. Ο ίδιος μέσα από την ποιητι-κή του γλώσσα, πληγώνεται, τρώγεται με τον εαυτό του και διαπιστώνει ότι ο λόγος τελικά σε περιορίζει. Πολλές φορές μας λέει, μπορεί να δημιουργήσει συναίσθημα, αλλά τότε είναι που καταλήγει ελλειπτικός.

Χτύπησα τον έρωτα επάνω στο χαρτί:Με χέρι αόρατο εκφωνώ το φάλτσο[1984]

Συνομιλώντας μαζί του, ανακάλυψα ότι υπάρχει πάντα κάτι που διαφεύγει από τη συζήτηση για την ποίησή του. Γράφει για να εκφράσει σκέψεις, λόγια, συναισθήματα που εκκινούν την ανάγκη του για την ποίηση. Και αυτό γίνεται εντονότερα αισθητό μέσα από τα χάσματα που συμπυκνώνουν ότι δεν μπορεί να ειπωθεί. Όπως λέει ο ίδιος: Το χάσμα με εκφράζει ίσως περισσότερο απ’ όσο μπορούν να με εκφράζουν οι λέξεις, λειτουργεί ως εκ-φραστικό μέσο που συμπυκνώνει το νόημα.

…κι ο άνεμοςσαρώνει τις σκιές μας…Ανυψώθητε!

Η ποίησή του δεν απευθύνεται παρά αποκλει-στικά στο βαθύτερο είναι μας. Λειτουργεί ως ξόρκι, ως μια ικανοποίηση που αφορά τη ζωή μας, εκείνη προπάντων που δεν γνωρίζουμε ακόμη. Οι στίχοι του ενθηκεύονται στη μαγεία της στιγμής, θυμίζοντάς μας πως το παρόν θα ‘ναι πάντα το μόνο που γνωρίζουμε για να επιβεβαιώνουμε αυτό που πάντα μας διαφεύ-γει, πως δηλαδή η ποίηση γίνεται ζωή και ο ποιητής ένα είδος παρατηρητή που πάλλεται σαν μια χορδή στα ερεθίσματα του κόσμου.

Ωστόσο απ’ το παράθυροβλέπω στο δρόμο τους περαστικούςνα φεύγουν βιαστικοίόπως οι κομμένες σκηνέςστις ακατάλληλες ταινίες.

Ο ποιητής Αλέξανδρος Κωνσταντίνου γράφει ερήμην, σαν να μην ξέρει που θα οδηγηθεί το ποίημα, αλλά αφήνεται να οδηγηθεί από αυτό και αυτό είναι το συ-ναρπαστικό στοιχείο στην ποίησή του. Ακόμα και οι λέξεις του, γεμάτες από βίω-μα, κρύβουν μέσα τους σιωπή που σχεδόν την ακούς διαβάζοντας τους στίχους του.

Εγώ είμαι ένας αυτόχειραςκλείνω τα μάτια μου στο φωςκαι προχωρώ ξυπόλητος και νεραϊδοπαρ-μένοςσφίγγω τα χείλη κι η καρδιά μου τινάζεται απ’ το στήθος μουσωπαίνει

Η τελευταία ποιητική συλλογή του Αλέξαν-δρου Κωνσταντίνου τιτλοφορείται Ημιθανής των Χρυσανθέμων (εκδόσεις Πλέθρον, 2011) και χαρακτηρίζεται από μια αδιάκοπη αισθη-τική συναλλαγή της υπαρξιακής αγωνίας και της ποιητικής σύνθεσης. Ο ίδιος στη νέα του

Αλέξανδρος Κωνσταντίνου

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ… Της Πωλίνας Γουρδέα



συλλογή αντιμετωπίζει μέσα από την ποίηση τον ίδιο του τον εαυτό. Όντας λοιπόν, ο ίδιος στο μεταίχμιο της ενόρα-σης και της αποκάλυψης στο ποίημα του ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ γράφει χαρακτηριστικά:

Δεν είχα άλλοθι·

μόνο ένα πουλί

βαθιά μεσ’ στα υπόγεια του Είναι μου

συλλειτουργούσε με τον άνεμο ψηλά

επάνω στις ριγούσες κορυφές των πεύκων

για να κατέβει ο ψαλμός πιο χαμηλά

εδώ κάτω στην απόκοσμη σφαγή του Θείου.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο: http://city-vibes.gr

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ «ΣΦΗΝΑΚΙΑ» ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ποιόν ποιητή έχετε μαζί σας στα ταξί-δια σας;

Τον Paul Celan.

Με τι μοιάζει ένα ποίημα;Με μια εξερεύνηση του Αγνώστου.

Πείτε μας ένα δίστιχο που θυμάστε πάντα.

«Γράφετε; Γράφω όταν υπάρχω πολύ». Νίκος Καρούζος

Σε τι πιστεύετε;Δεν το ‘χω βρει ακόμα.

Τι σας οδήγησε στην ποίηση;Η ανάγκη να σταθώ απέναντι στην πραγ-ματικότητα και ο καθηγητής των θρη-

σκευτικών στην Γ΄ Γυμνασίου!

Ποιό είναι το πιο αστείο πράγμα που ακούσατε τελευταία;

…Πολλά. Ότι θα γίνει επανίδρυση του κράτους μέχρι τα τέλη Δεκέμβρη! Το άκουσα προχτές στο ραδιόφωνο.

Οι “The 7 Frogs” είναι μια πενταμελής indie pop μπάντα που δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2009. Ο Γιώργος, ο Θανάσης και ο Φώτης σχηματίζουν το group. Αργότερα, το ίδιο έτος, ο Αλέξης και ο Αντρέας ολοκλήρωσαν το line up, και η μπάντα άρ-χισε να εργάζεται και να ηχογραφεί τη μουσική της. Από την αρχή του έτους, η μπάντα κάνει συ-ναυλίες σε διάφορες μουσικές σκηνές της Αθήνας, ανεβάζοντας συνεχώς τη δημοτι-

κότητα της. Την ίδια στιγμή το συγκρότημα προωθεί το πρώτο EP τους δωρεάν στα live τους. Αυτή τη στιγμή έχουν κυκλοφορήσει τη νέα τους δουλεία σε βυνίλιο 7΄΄ το οποίο περιέχει 3 νέα τραγούδια (heymister, asecond, rechaud) και πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά. Τον προτείνουμε ανεπιφύλακτα! Αν λοιπόν βρεθείτε σε κάποιο Live των βατράχων ψάξτε στα τραπεζάκια, κάπου εκεί θα παίζει το cd και το βυνί-λιο τους και περιμένει να το πάρετε και να το ακούσετε και πιστέψτε με αξίζει τον κόπο!

Κυκλοφορεί η νέα δουλεία των the 7 frogs σε βυνίλιο 7΄΄

Music Vibes


Κάπου στο δρόμο - Του Λευτέρη Μιχ. Πανταζή.

Ένα νέο τραγούδι μας παρουσιάζει ο Λευτέρης Μιχ. Πανταζής που για άλλη μια φορά μας ταξιδεύει στον δικό του ονειρικό κόσμο. Δεν χρειά-ζονται πολλά λόγια. Ακούστε μόνο τη μουσική του και ταξιδέψτε μαζί του.

Ακούστε το τραγούδι στο: http://city-vibes.gr

Κάπου στο δρόμο - Του Λευτέρη Μιχ. Πανταζή.

19 city vibes | Φεβρουάριος 2012

Θόδωρος Αγγελόπουλος

Ο Έλληνας σκηνοθέτης, σεναριογρά-φος και παραγωγός έφυγε αφήνοντας πίσω του ένα πλήθος κινηματογρα-φικών δημιουργιών, αφήνοντας πίσω του το δικό του στίγμα στην ιστο-ρία του σύγχρονου κινηματογράφου.

Οι ταινίες του αναδύονται μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες, επεισόδια που παραλλάσσονται, υφαίνονται δια-δοχικά χωρίς τέλος, καθώς χωρίς τέλος είναι και οι περιπέτειες των ανθρώπων.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του “Αναπαράσταση”, κέρδισε το πρώτο βρα-βείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 1970, καθώς και διεθνείς διακρίσεις, σηματοδοτώντας την αυγή του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου.

Έκτοτε, οι ταινίες του έχουν συμμε-τάσχει σε διεθνή φεστιβάλ κερδίζο-ντας πολλά βραβεία, γεγονός που τον καθιέρωσε σε παγκόσμιο επίπεδο ως

έναν από τους σπουδαιότερους σκηνο-θέτες του σύγχρονου κινηματογράφου.Το 1998 η ταινία του “Μια αιωνιότη-τα και μια μέρα” κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.

Πολλά αφιερώματα που τιμούν τη δουλειά του Θόδωρου Αγγελόπουλου έχουν πραγ-ματοποιηθεί σε όλο τον κόσμο. Έχει αναγο-ρευθεί επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστη-μίου των Βρυξελλών, του Πανεπιστημίου X Ναντέρ (Nanterre) στο Παρίσι και του Πανε-πιστημίου του Έσσεξ (Essex). Μαζί με τον Βασίλη Ραφαηλίδη υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Σύγχρονος Κινηματογράφος.

Μουντός, βροχερός καιρός. Περίτεχνα, μεγάλης διάρκειας πλάνα. Σκηνές που μας ταξιδεύουν μπροστά και πίσω στο χρόνο. Μας ταξιδεύουν σε όμορφα τοπία της Ελ-ληνικής επαρχίας. Μια σκιαγράφηση του μεγαλείου της ελληνικής ψυχής. Ένα ταξί-δι, όπου ο σκηνοθέτης είναι πάντα παρών.

Σινεμά της Όλγας Θάνου


Όταν ανακοινώθηκε το φετινό πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου, ήμουν από αυτούς που δεν μπορούσαν να κρύψουν την απορία, την έκπληξη και ίσως τη δυσπιστία τους για την ευστοχία των επιλογών. Από το σύνολο των 10 παραστάσεων (εξαιρώ τα παιδικά), οι δύο είναι έργων του Σαίξ-πηρ, η μία ενός έργου του «νεοφερμένου» στην Ελλάδα Ουαζντί Μουαουάντ, ενώ τα υπόλοιπα 7 ανήκουν σε έλληνες συγγραφείς. Από αυτά, τα δύο είναι σύγχρονα έργα, γραμμένα από τους Ρέππα-Παπαθανασίου και Κιτσοπούλου-Τσίρο και τα υπόλοιπα 5 ανήκουν στους παλαιότερους, κλασσικούς, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, έλ-ληνες συγγραφείς. Ακόμα και η παράσταση της Άλλης Διάστασης, του κύκλου παράλληλων εκ-δηλώσεων, αφορά την Ερωφίλη του Χορτάτση.

Το Εθνικό ξεκίνησε τη σαιζόν του με μία φοβερή επιτυχία, τον Κόκκινο Βράχο του Ξενόπουλου, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, μία παράσταση που έτυχε θερμότατης υποδοχής τόσο από την κριτική, όσο και από τους θεατές, η προσέλευ-ση των οποίων οδήγησε σύντομα σε sold out. Επόμενες παραστάσεις ήταν ο Βασιλικός του Αντωνίου Μάτεση, σε σκηνοθεσία του εσχάτως ξεσπιτωμένου Σπύρου Ευαγγελάτου, που έλα-βε χλιαρότερα σχόλια και η σύγχρονή Ξένος σε έργα του Γιάννη Τσίρου και Λένας Κιτσοπούλου. Τις μέρες των Χριστουγέννων παρακολούθησα τις δύο επόμενες «κλασσικές παραστάσεις» που παίζονταν τότε, την Αυλή των Θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη και τη Νίκη της Λούλας Αναγνωστάκη. Φυσικά τις παραστάσεις δεν τις παρακολούθησα για τα ίδια τα έργα, αφού πρό-κειται για κείμενα που έχουν αποδείξει την αξία τους και έχουν βρει τη θέση τους στην ιστορία της σύγχρονής ελληνικής δραματουργίας. Το ενδιαφέρον αυτών των δύο, αλλά και όλων των υπολοίπων «ελληνικών» παραστάσεων, έγκειται στο κατά πόσο αυτά τα έργα αυτά τα έργα μπο-ρούν να μεταφερθούν στο σήμερα, αφού αφορούν συγκεκριμένες εποχές και κοινωνικές συνθήκες.

Η αυλή των θαυμάτων, γραμμένη το 1957, μι-λάει για μία μεταβατική εποχή, αναγκαίων αλ-λαγών στις ζωές των ανθρώπων. Για ματαιωμένα όνειρα και ελπίδες, για μία καθημερινότητα που συνθλίβει και οδηγεί σε ακραίες λύσεις, όπως η μετανάστευση. Ο Γιάννης Κακλέας προσπάθησε να αποδείξει ότι το έργο μας αφορά ακόμα και σήμερα. Με ποιον τρόπο; Με πολλές προβολές καταρχήν: πρώτα την πλατεία απέναντι από το Εθνικό Θέατρο, επί της Αγίου Κωνσταντίνου (με όλους όσους συχνάζουν εκεί, με ύποπτες συνα-ντήσεις και ίσως συναλλαγές), έπειτα προτομές ηρώων και προσωπικοτήτων της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα ο Διονύσιος Σολωμός και τέλος άδειες διαφημιστικές πινακίδες. Αναρωτήθηκα πολύ για το τι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι προ-βολές. Κατέληξα στο ότι ο Κακλέας προσπαθούσε να βρει το αντίστοιχο της τότε αυλής, ενός χώρου όπου το δημόσιο και το ιδιωτικό συναντιούνταν. Η ιδιωτικότητα όμως έχει υπερισχύσει τόσο πολύ σήμερα, που δεν μπορεί να βρεθεί η αντιστοιχία. Ανατρέχω στις σημειώσεις που κράτησα τη βρα-διά της παράστασης και μπαίνω στον πειρασμό να αντιγράψω επακριβώς μία φράση: «Σοβαρό ζήτη-μα επικαιρότητας του έργου». Ναι, και σήμερα οι άνθρωποι βρίσκονται ενώπιων του διλήμματος της μετανάστευσης. Φτάνει όμως η αναφορά στην Αυ-στραλία και το αγανακτισμένο «όχι, εγώ θα μεί-νω στην πατρίδα μου» για να αισθανθούμε ότι το έργο μπορεί να μιλήσει για τα σημερινά μας δεινά; Κατά τη γνώμη μου όχι. Οι όμοιες καταστάσεις δεν φτάνουν για να αντικαταστήσουν τους ανό-μοιους όρους. Η αυλή δεν υπάρχει. Οι ήρωες δεν έχουν αντίστοιχο στην εποχή μας και οι κατά τα άλλα αριστουργηματικοί διάλογοι του Καμπανέλ-λη μοιάζουν κούφιοι. Ο Κακλέας έχει προσπα-θήσει να τους ντύσει κυριολεκτικά με σύγχρονα κοστούμια, όπως τα σούπερ μίνι των ηρωίδων και τα πανύψηλα τακούνια (που φοράει ακόμα και η γριά κακοντυμένη Αστά, δημιουργώντας μία φο-βερή αισθητική και τελικά δραματουργική παρα-φωνία). Απέλπιδα προσπάθεια επικαιροποίησης

Ελληνικό Εθνικό ΘέατροΘέατρο στην πόλη της Μάρθας Κοσκινά


μοιάζει η εισβολή των ΜΑΤ στη σκηνή, για να κατεβάσουν τον Ιορδάνη από το ταρατσάκι του. Από την παράσταση ξεχώρισαν παρόλα αυτά, δύο ερμηνείες, της Μίνας Αδαμάκη ως Αννε-τώ και του ολοένα και καλύτερου τα τελευταία χρόνια Νίκου Ψαρρά, στο ρόλο του Στράτου.

Αν στην Αυλή των θαυμάτων έγινε μία προ-σπάθεια να επικαιροποιηθεί το έργο, κάτι τέτοιο μοιάζει να μην επιχειρήθηκε καν στην Νίκη της Αναγνωστάκη. Τι ήταν αυτό που κλήθηκε να δει ο θεατής στην παράσταση του Βίκτωρα Αρδίτ-τη; Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Ο ίδιος ο Αρδίττης αναρωτιέται: «ξεκινήσαμε από μια αναλυτική διερεύνηση των προσώπων, των σχέ-σεων και των καταστάσεων για να “ανοίξουμε” το έργο σε διαστάσεις του, κρυφές και ποιητικές, που το κάνουν απελπιστικά ενεργό στο σήμερα. Πόσο διαφορετικά πρέπει και μπορεί να ανέ-βει σήμερα η Αναγνωστάκη;». Η παράσταση ήταν μία καλή απόδοση του έργου. Δεν ξέρω πώς ήταν η πρώτη παράσταση του έργου, πριν από 35 χρόνια, αλλά οι σαφείς αναφορές του κειμένου στην τότε επικαιρότητα δημιουργούν κούραση: οι περιγραφή των γειτονιών των δυτι-κών προαστίων και ιδιαίτερα οι αναφορές στον εμφύλιο, κάνουν τον θεατή να αγωνίζεται διαρ-κώς να εντοπίσει την επαφή με το σήμερα. Όλοι ξέρουμε ότι και παλαιότερα οι Έλληνες έψαξαν τη λύση στη μετανάστευση, αλλά η Νίκη μοιάζει να μην μπορεί να αποδώσει την αναταραχή και το πνεύμα της εποχής μας. Από την παράστα-ση ξεχωρίζει η Ρέννη Πιττακή, στον ρόλο της Μάνας. Η Πιττακή στην πρώτη παράσταση του έργου κρατούσε τον ρόλο της Βάσως, που τώρα κρατάει μία ιδιαιτέρως απογοητευτική Μαρία Κεχαγιόγλου. Η Ιωάννα Κολλιοπούλου ως Μι-

κρή είναι δυνατή, αληθινή και απολαυστική.

Το Εθνικό Θέατρο θα συνεχίσει το ελληνικό ρε-περτόριό του με τις παραστάσεις Του Κουτρούλη ο γάμος σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου και Πατρίδες των Ρέππα- Παπαθανασίου σε σκηνοθεσία των ιδίων. Το συγγραφικό δίδυμο ασχολείται και πάλι με το θέμα της μετανάστευ-σης που τους έχει απασχολήσει και παλαιότε-ρα (Ο Έβρος απέναντι και Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα) και μπορεί το έργο να είναι σύγχρονο, αλλά μαρτυρά ότι βασίζεται σε κείμενα της με-ταπολεμικής λογοτεχνίας και αυθεντικές μαρτυ-ρίες μεταναστών. Κάτι που φαίνεται ενδιαφέρον, ωστόσο σαν θεατής εύχομαι να μην υποκύψει και αυτό στην παρελθοντολαγνεία που μοιάζει να διακρίνει το φετινό ρεπερτόριο του Εθνικού. Γιατί όπως αναφέρει και ο Χουβαρδάς, επιδίωξη της επόμενη διετίας(!) είναι να δούμε ένα πανό-ραμα του ελληνικού έθνους και μία αναδρομή στην ιστορία μας. Πώς έγινε όμως και διαμορ-φώθηκε έτσι το ρεπερτόριο του Εθνικού φέτος;

Ξαναμετράω τα έργα του ρεπερτορίου με μία διαφορετική ματιά. Δύο Σαίξπηρ, με ελληνικό βέ-βαια στοιχείο, χωρίς όμως πνευματικά δικαιώμα-τα. Ένας εκ των δύο έδωσε τη δυνατότητα στον σκηνοθέτη και καλλιτεχνικό διευθυντή Γιάννη Χουβαρδά να συμμετάσχει με την παράσταση σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Τουλάχιστον τρία παλαιότερα ελληνικά έργα χωρίς δικαιώματα. Δύο έργα καταξιωμένων και αγαπημένων Ελλή-νων, εκ των οποίων ο ένας ο πρόσφατα χαμένος Ιάκωβος Καμπανέλλης. Ένα μόλις ξένο και δύο ελληνικά σύγχρονα έργα. Απουσία και πάλι του πειραματικού στοιχείου. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Μήπως κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανεμαρκίας;


«Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών μας δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη όσο είναι σήμερα, κι όμως ποτέ άλλοτε οι καρδιές μας δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη όσο είναι σήμερα…» Αντώνης Σαμαράκης

Κι αν αυτό έγραφε ο συγγραφέας το 1954 στη συλλογή διηγημάτων του «ζητείται ελπίς» …μισό αιώνα μετά…. η φράση επικαιρότερη από ποτέ. Κατάπιανε οι πόλεις τον άνθρωπο… Τον συνθλίψανε οι πολλές ανεξέλεγκτες πληροφορί-ες, ο χώρος που δεν έχει να σταθεί, ο χρόνος που δεν περισσεύει για ανάσα…. Κι ακόμα χειρότε-ρα, ένα στοιχείο που δεν υπήρχε τότε …. Η καχυ-ποψία κι ο φόβος. Φόβος για τις αληθινές προθέ-σεις του άλλου.. φόβος για το αύριο… το τώρα… Κι όταν η ανασφάλεια κλειδώνει τις ψυχές, η μοναξιά, γίνεται η βασική ύλη του σύμπαντος… Άστρα μικρά οι άνθρωποι, εκπέμπουν.. λαμβά-νουν.. μα είναι μόνοι τους. Γιατί όταν το φως ταξιδεύει μόνο του, για μεγάλες αποστάσεις, αλλάζει την όψη της αλήθειας που κουβαλά... και φτάνει πηγάδι άδειο, ηχώ της ανάγκης που το γέννησε, ή κατοπτρισμός, εικόνα που μοιάζει όχι σε εκείνον που την έστειλε μα σε εκείνον που την ζητά. Κι έτσι, παρά την ανάγκη του μοιράσματος , τα άστρα, με την τόση ομορφιά της ψυχής του το καθένα, παραμένει απόμα-κρο θαμπό φως… ελπίδα και μαζί αγκάθι...Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να βρίσκονται κο-ντά, να μοιράζονται, να νιώθουν ο ένας τον άλλον. Χρειάζονται μια αγκαλιά, σαν παιδιά μι-κρά… Μια αγκαλιά γεμάτη εμπιστοσύνη… χω-ρίς τις προφάσεις που γεννά το μυαλό… δίχως λόγια… σκέψη…. δηλητήριο. Χρειάζονται φόρ-τιση κι αποφόρτιση… Ζωή που πάλλεται, ανά-σα, στοργή. Χρειάζονται πάθος για να ζούνε… Ένας από τους λόγους που το τάνγκο, βρίσκει ολοένα και περισσότερη αποδοχή στην σύγχρο-νη εποχή μας, είναι αυτή ακριβώς η αγκαλιά.

Είναι ένας χορός που δε μοιάζει με κανένα άλ-λον… ένας χορός που ξεκίνησε από τα πορνεία … « μια θλιβερή σκέψη που χορεύεται...» όπως ο Enrique Santos Discepolo, δίνει τον πιο ευαί-σθητο και ακριβή ορισμό του… Σα το δικό μας ζεϊμπέκικο, μόνο που στο τάνγκο, δε χορεύεις μόνος «την θλιμμένη σκέψη» .. την μοιράζε-σαι.. κι έτσι την ξορκίζεις και την καταργείς...Είναι γεγονός πως αναδύθηκε από τα πορνεία, αλλά αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να μας κάνει να υποπτευθούμε πως είναι κάτι σαν το αντίστροφό του, αφού η καλλιτεχνική δημιουρ-γία είναι μια εκδήλωση σχεδόν πάντα ανταγω-νιστική, μια πράξη απόδρασης ή ανταρσίας. Δημιουργούμε αυτό που δεν έχουμε, αυτό που κατά κάποιο τρόπο είναι αντικείμενο του πό-θου μας και της ελπίδας μας, αυτό που μαγικά μας επιτρέπει να δραπετεύσουμε από τη σκλη-ρή καθημερινή πραγματικότητα. Και σ αυτό η τέχνη μοιάζει με το όνειρο. Μόνο ένας λαός γεμάτος πάθος και ροπή προς τη σάρκα, όπως οι έλληνες, μπορούσε να γεννήσει την πλατω-νική φιλοσοφία, μια φιλοσοφία που συνιστά τη δυσπιστία προς το σώμα και τα πάθη του.Το πορνείο εκφράζει το ερωτικό στοιχείο σε κατάσταση (ολέθριας) καθαρότητας. Και ο μοναχικός μετανάστης που έμπαινε σ αυτό έλυνε, όπως λέει ο Τulio Carella, εύκολα το σεξουαλικό του πρόβλημα: με την τραγική ευ-κολία που αυτό το πρόβλημα λύνεται σ αυτόν τον σκοτεινό χώρο. Δεν ήταν, λοιπόν, αυτό που μπορούσε να απασχολεί τον μοναχικό άντρα του Buenos Aires ούτε αυτό που θα μπορούσε να επικαλεστεί στο νοσταλγικό, αν και πολλές φορές παράτολμο, τραγούδι του. Ήταν ακριβώς το αντίθετο: η νοσταλγία επα-φής και αγάπης, η επιθυμία της γυναίκας και όχι η παρουσία ενός, εργαλείου του σαρκικού του πόθου: En mi vida tuve muchas, muchas minas, pero nunca una mujer. Στη ζωή μου είχα

Τόσο κοντά… τόσο μακριά… Tango της Νάντιας Κωνστάντου


γκόμενες πολλές, πολλές, μα ποτέ μία γυναίκα. Το τάνγκο είναι μια κουλτούρα, ένα κοινωνικό φαινόμενο... δεν είναι μόνο χορός. Δεν διακρί-νει ηλικίες, εξωτερική εμφάνιση, ούτε κοινω-νική θέση. Κανένας λόγος όσο ατόφιος, όσο κι αν πηγάζει από την ψυχή, δεν έχει τη μαγική δύναμη που έχει αυτή η αγκαλιά, υπό τη συ-νοδεία μουσικής, να γιατρεύει τη μοναξιά των ανθρώπων. Το υπέροχο στο τάνγκο είναι ότι μπαίνεις σ’ ένα μπαρ και μπορείς να αγκαλια-στείς με όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται στο χώρο. Γι’ αυτό όποιος μπει στο ταγκό δύ-σκολα επιστρέφει σε άλλα είδη διασκέδασης...Αποτελέσματα ερευνών έδειξαν ότι το κράτημα του χεριού και το τρυφερό χάδι που αισθάνεται κάποιος, όταν χορεύει ταγκό, ανεβάζει τα επί-πεδα της οξιτοκίνης, η οποία συμβάλλει στην ελάττωση της πίεσης του αίματος και τη δια-στολή των αρτηριών. Έτσι, δημιουργείται μία θετική διάθεση, που βοηθά στην καταπολέμηση της ανησυχίας και του άγχους. Το τάνγκο είναι ένας χορός που συνδυάζει το όφελος της σω-ματικής άσκησης (γυμναστικής), την αίσθηση της αρμονίας με τη μουσική και τις κινήσεις του σώματος. Επίσης, είναι μία δραστηριότη-τα που φέρνει κοντά δύο ανθρώπους, με μία βαθιά αίσθηση μοιράσματος, αμοιβαιότητας και φροντίδας. Αυτό εξηγεί, γιατί το ταγκό έχει θεωρηθεί ως μία θεραπευτική δραστηρι-ότητα και εξελίχτηκε σε «τάνγκο-θεραπεία».Η «τάνγκο-θεραπεία» έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία για την αντιμετώπισης της αθηροσκλή-ρωσης, άλλα και σε παθήσεις, όπως η νόσος

Alzheimer, η νόσος του Πάρκινσον, καθώς επί-σης σε ψυχικές διαταραχές, όπως φοβίες, κατά-θλιψη, άγχος, μέχρι και με ψυχωτικούς ασθενείς κλπ, με κύρια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση την ψυχανάλυση», ανέφερε στο Aθηναϊκό Πρακτο-ρείο Ειδήσεων η Αργεντίνα ψυχολόγος, Ρομίνα Τουμίνι, η οποία έχει εκπαιδευτεί στην τάνγκο-θεραπεία από τον καθηγητή ψυχιατρικής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Ροζάριο της Αργεντι-νής, Φεδερίκο Τροσέρο, ο οποίος είναι επίσης ταγκό-θεραπευτής και δάσκαλος του ταγκό.

Ο καθηγητής Τροσέρο και συγγραφέας του βιβλίου με τίτλο “Tango terapia” υποστηρίζει ότι, λόγω των χαρακτηριστικών του, το ταγκό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θεραπεία συ-μπληρωματική των θεραπειών που εφαρμό-ζονται για διάφορες ψυχολογικές διαταραχές, όπως η κοινωνική φοβία, η κατάθλιψη ακόμη και η σχιζοφρένεια, ενώ είναι ένα χρήσιμο ερ-γαλείο για την αντιμετώπιση των προβλημά-των που έχουν τα ζευγάρια στις σχέσεις τους.

Το τάνγκο… είναι εκείνη η αγκαλιά.. που όλοι μας έχουμε ανάγκη… διασκέδαση, επα-φή, μοίρασμα. Η διατύπωση ανήκει στον Enrique Santos Discepolo, αισθαντικό ποι-ητή και κορυφαίο δημιουργό του ταγκό που προσδιόρισε το έργο του με λόγια απλά: «Ένα τάνγκο μπορεί να γραφτεί με ένα δάχτυλο, αρκεί σε αυτό να υπάρχει ψυχή ένα ταγκό είναι ο εσωτερικός κόσμος που κρύβεται και η φωνή που υψώνεται απογυμνωμένη».


Στην αρχαία Ελλάδα έχει τις ρίζες της η ελληνική αποκριά. Η δημοφιλής αυτή παράδοση προέρχεται από τις παγανι-στικές τελετουργίες των αρχαίων Ελλή-νων και τις γιορτές προς τιμή του θεού του κρασιού και της ευθυμίας, Διόνυσο. Οι άνθρωποι µεταµφιέζονταν σε σατύ-ρους ή φορούσαν μάσκες και ξεχύνονταν στους δρόμους και στις γειτονιές συµπε-ριφερόµενοι «προκλητικά» µε τολμηρές φράσεις και πράξεις. Έτσι, εξέφραζαν ελεύ-θερα ερωτικές σκέψεις κρύβοντας την αλη-θινή τους ταυτότητα πίσω από τις µάσκες. Μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου οι απόκριες διαδόθηκαν και σε άλλη μέρη. Στην αγγλική γλώσσα, η λέξη «carnival»

προέρχεται από το λατινικό «carnem levare» ή «carnis levamen», και σημαί-νει «διακοπή της βρώσης κρέατος». Στα ελληνικά χρησιμοποιείται η λέξη «απο-κριά» που σημαίνει ακριβώς το ίδιο. Με την εμφάνιση του χριστιανισμού, αν και οι άνθρωποι σταμάτησαν να λατρεύουν τους θεούς του Ολύμπου, η συνήθεια των Ελλή-νων να µεταµφιέζονται και να γιορτάζουν στους δρόμους παρέμεινε. Οι καρναβαλικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται μια φορά το χρόνο σε πολλές περιοχές της χώρας μας. Η αποκριά διαρκεί τρεις εβδομάδες, ξεκι-νάει 60 ημέρες πριν το Πάσχα, και ονομά-ζεται Τριώδιο. Η λέξη προέρχεται από το «τρεις ωδές» που σηµαίνει οι τρεις ύµνοι, οι οποίοι και συνηθίζεται να λέγονται στην

Απόκριες.

Πατρινό καρναβάλι 2012 Group 144 - Σοσια-Ληστές

εκκλησία. Το Τριώδιο, ξεκινά την Κυριακή που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο ως του «Τε-λώνη και Φαρισαίου». Ακολουθεί η Κυρια-κή, του «Ασώτου Υιού» και αμέσως μετά η Κυριακή της «Απόκρεω». Η τελευταία Κυριακή της αποκριάς, όπου οι εορτασµοί και οι εκδηλώσεις φτάνουν στο απόγειο τους, είναι της «Τυρινής» (τυροφάγου). Η Παρέλαση των Καρνάβαλων γίνεται

σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Κάποιες από τις μεγαλύτερες παρελάσεις είναι της Αθήνας (καρναβάλι του Ρέντη), της Ξάν-θης και της Πάτρας. Το καρναβάλι της Πάτρας αποτελεί το γνωστότερο όλων. Στη χώρα μας υπάρχει βέβαια και μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι είναι μασκαράδες καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους και θα παρελάσουν φέτος με το group 144 ως «Σοσια- Ληστές».

City Vibes # 4

Documents

Transcript of City Vibes # 4