Μηνιάτικη ηλεκτρονική έκδοση του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου ΣκιώνΜηνιάτικη ηλεκτρονική έκδοση του Πανελλήνιου Σωματείου Θεάτρου ΣκιώνΠερίοδος Γ ’ Τεύχος 61 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2012Περίοδος Γ ’ Τεύχος 61 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2012

Όσο με θάβουνε, εγώ θα φυτρώνωΌσο με θάβουνε, εγώ θα φυτρώνω

«Σπαθάρεια 2012»«Σπαθάρεια 2012»Από τις 5

μέχρι τις 9 ΣεπτεμβρίουΏρα 8:00 μ.μ.

(Ένθετη ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: Σελίδα 17)

«Ο «ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ» «Ο «ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ» ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ»ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ»

του Θωμά Αθ. Αγραφιώτη

Α) «ΘΕΟΦΙΛΟΣ» (1987)του Λάκη Παπαστάθη

Σελίδα 4

“ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΧΤΕΣ”“ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΧΤΕΣ”ΕΤΩΝ 19ΕΤΩΝ 19

Του Ορφέα Καλιντζή(Σελίδα 11)

Ο άνθρωπος που Ο άνθρωπος που περπάτησεπερπάτησεστο φεγγάρι,στο φεγγάρι,

...πέθανε στη Γη...πέθανε στη Γη(Σελίδα 14)(Σελίδα 14)

Νηλ Άρμστρονγκ Νηλ Άρμστρονγκ

2222

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΜΑΣΜηνιάτικη ηλεκτρονική έκδοσητου Πανελλήνιου Σωματείου

Θεάτρου ΣκιώνΤζωρτζ 6 Αθήνα 106 77

Τεύχος 61 - Σεπτέμβρης 2012

Εξώφυλλο: Πάνος ΚαπετανίδηςΔιόρθωση κειμένων:

Θωμάς Αθ. Αγραφιώτης

ΕΚΔΟΤΗΣ:Πάνος Β. Καπετανίδης

Τηλέφωνο: 210 46 16 664Γράψτε για την εφημερίδα

«Ο Καραγκιόζης μας».Στείλτε το κείμενό σας με e-mail στο:

somateiokaragkiozh@gmail.comwww.karagkiozis.com/somateio/

Το χειρότερο καλοκαίρι προοιωνίζειτον χειρότερο (μέχρι στιγμής) χειμώνα

Του Πάνου Καπετανίδη

Δεν θυμάμαι στην επαγγελματική μου ζωή ως καραγκιοζοπαίχτης, να έχω περάσει χειρότερο καλοκαίρι. Ούτε στο ξεκίνημά μου, όταν με αποφασιστικότητα, το 1985, εγκατέλειπα μια σταδιοδρομία ως ηθοποιός και θεατρικός επιχειρηματίας και ασχολιόμουν επαγγελματικά με το Θέατρο Σκιών.

Από την επικοινωνία μου με τους άλλους συναδέλφους, δεν άκουσα να υπάρχει καλύτερη από την δική μου επαγγελματική κατάσταση, είτε σε εκδηλώσεις, είτε σε παραστάσεις με εισιτήριο.

Όλα τα είδαμε φέτος: Μεγάλος ανταγωνισμός στις τιμές και πολύ μικρή ζήτηση. Κυκλοφορία ασχέτων με το επάγγελμα αλλά και μεγάλη κινητικότητα ερασιτεχνικών σχημάτων.

Οι χρεωμένοι δήμοι να εξακολουθούν να χρωστάνε και οι καινούργιοι «πελάτες» να μας γεμίζουν νέα φέσια.

Οι παραστάσεις με εισιτήρια, κι αυτές «πεσμένες» κατακόρυφα.Έρχεται δύσκολος χειμώνας. Οι πολίτες τα έχουν χαμένα, προσπαθώντας να

πληρώσουν τους φόρους που έχουν βρει στα γραμματοκιβώτια, γυρνώντας (όποιοι πήγαν) από τις ολιγοήμερες διακοπές τους. Το «χαράτσι» της ΔΕΗ όπου να ΄ναι ξαναφτάνει. Οι παιδικοί σταθμοί ζητάνε αυξημένα «τροφεία», για να φυλάξουν τα παιδιά των εργαζόμενων γονέων. Οι άνεργοι γυροφέρνουν για να βρουν έστω μερικές ώρες εργασίας, ή κρυφοψάχνουν στα σκουπίδια για είδη προς ανακύκλωση.

Από την άλλη, ετοιμάζεται εξομοίωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης με εκείνο της κίβησης, επειδή δεν μπορούν να συλλάβουν το λαθρεμπόριο καυσίμων. Θα δώσουν μάλιστα και κάποιο επίδομα θέρμανσης, λένε, ανάλογα με την γεωγραφική θέση και την οικονομική κατάσταση. Ποιος άραγε είναι σε οικονομική κατάσταση,

3 3

πλέον, να πληρώσει κάθε τόσο και κάτι καινούργιο; Άλλωστε οι αγροτικές περιοχές είναι σε καλύτερη οικονομική μοίρα από τις αστικές. Έπειτα εκείνοι έχουν κοντά και τα καμένα πια δάση να κάψουν στα τζάκια τους. Οι κάτοικοι των αστικών περιοχών τι να κάψουν για να ζεσταθούνε; Τα κουφώματα και τις πόρτες; Η μεσαία τάξη καταστράφηκε, οι μαγαζάτορες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους δεν έχουν ΟΥΤΕ ταμείο ανεργίας.

Σε αυτό το περιβάλλον της ανεργίας και της μιζέριας, υπάρχουν κάποιοι που σκέφτονται αυξήσεις και στο ρεύμα, τα εισιτήρια και άλλες συνδεδεμένες με την διαβίωση υπηρεσίες.

Φτάνει πια!Ο λαός δεν αντέχει άλλο. Ας βρει η κυβέρνηση τα χρήματα που λείπουν από

αλλού. Ο λαός έχει στεγνώσει!Ένα εκρηκτικό μείγμα μυρίζει, όπου κι αν περπατήσει, σταθεί κι αφουγκραστεί

κανείς. Η φωνή του Καραγκιόζη: «Πεινάωω» αντηχεί πλέον στον λαό μας.Οι χαρτογιακάδες των Χάρβαρντ και άλλων οικονομικών πανεπιστημίων να

πάνε αλλού να εφαρμόσουν τις διατριβές τους. Ο λαός μας είναι περήφανος και θα απαντήσει περήφανα! Η υπομονή μας εξαντλείται μαζί με ό,τι απόθεμα είχαμε μαζέψει.

Τον Οκτώβρη προγραμματίζονται οι νέες εξετάσεις μπροστά στην επιτροπή «Κρίσεως Καραγκιοζοπαίχτη». Η σχετική επιτροπή του Άρθρου 4 του καταστατικού του, συγκαλείται μετά από αίτηση μελών μας. Ήδη έχουν γίνει οι πρώτες αιτήσεις και αναμένονται και άλλες στο e-mail του Σωματείου “ somateiokaragkiozh@gmail.com “ ενώ αναζητείται η ημερομηνία και ο χώρος διεξαγωγής τους.

Το σχετικό άρθρο του καταστατικού του Σωματείου αναφέρει:Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΚΤΗ (Ε.Δ.Κ.) συγκαλείται από το Διοικητικό

Συμβούλιο και θα αποτελείται από πέντε μέλη: Τα μέλη της επιτροπής πρέπει να είναι έγκριτοι Καραγκιοζοπαίκτες. Δίνεται η δυνατότητα στο Δ.Σ. να χρησιμοποιήσει ως μέλη της πενταμελούς Ε.Δ.Κ. δύο

σημαίνοντα πρόσωπα από τον ευρύτερο θεατρικό χώρο (συγγραφείς, κριτικοί θεάτρου, ηθοποιοί και μη μέλη του Σωματείου).

Η επιτροπή θα έχει απαρτία, όταν παρευρίσκονται τα τρία από τα πέντε μέλη της.Θα παρακολουθήσει την παράσταση που θα παρουσιάσει το ενδιαφερόμενο μέλος σε χώρο

που το ίδιο και με δική του ευθύνη θα επιλέξει, μέσα στην Αττική, και θα κρίνει: α) Την καλλιτεχνική δεξιοτεχνία, β) την άρθρωση και ορθοφωνία του υποψήφιου

Καραγκιοζοπαίκτη, γ) την ποιότητα των σκηνικών, φιγουρών, φωτιστικών και ηχητικών μέσων του κρινόμενου.

Η επιτροπή με απόφαση του Δ.Σ. και με την σύμφωνη γνώμη της, μπορεί να κρίνει την ίδια ημέρα και πέραν του ενός υποψήφιου Καραγκιοζοπαίκτη.

Για τις αποφάσεις της παραπάνω επιτροπής τηρούνται πρακτικά και η σχετική έγκριση ή απόρριψη αποφασίζεται με σχετική πλειοψηφία.

Ο αρνητικά κρινόμενος υποψήφιος μπορεί να επανέλθει με νεότερη αίτησή του τουλάχιστον ένα χρόνο μετά την προηγούμενη αρνητική γι’ αυτόν απόφαση.

Η επιτροπή μπορεί ακόμα να αποφασίσει και να κρίνει μέλος, του οποίου την παράσταση δεν παρακολούθησε την ίδια μέρα, αλλά σε διαφορετική. Σε αυτή την περίπτωση, το πρακτικό της επιτροπής συντάσσεται στο γραφείο του Σωματείου και εφόσον η επιτροπή βρίσκεται σε απαρτία.

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΧΤΕΣ

44

Ο μυτιληνιός λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ (περίπου 1870-1934) θεωρούνταν, στην εποχή του, ένας «αλλόκοτος φουστανελάς» που περιφερόταν ζωγραφίζοντας, γύρω κυρίως από την Μυτιλήνη και το Πήλιο. Ο Θεόφιλος, ο οποίος εκτιμήθηκε, όπως του άξιζε, μετά θάνατον, δίδαξε στο λαό μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική ματιά για τη φύση και τη ζωή. Έζησε και έδρασε σε μια εποχή, κατά την οποία το επίσημο ελληνικό κράτος εντατικοποιούσε την οργάνωσή του κατά τα πρότυπα των κρατών του δυτικού κόσμου, αλληθωρίζοντας προς την Εσπερία και επιθυμώντας (κατά βάθος) να κόψει κάθε επαφή με την ανατολική παράδοση. Την ίδια εποχή, ωστόσο, ορισμένοι ρομαντικοί ήρωες του νεότερου Ελληνισμού, όπως ο Θεόφιλος, αναζητούσαν την ελληνικότητα όχι στις δυτικότροπες ευρωπαϊκές δομές αλλά στα τότε περιφρονημένα (από το επίσημο κράτος) βάθη της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Στο πλάι του, λοιπόν, παράλληλη πορεία χάραξαν μεγάλες μορφές της νεότερης Ελλάδας, όπως π.χ. στη λογοτεχνία ο Παπαδιαμάντης, στη λαογραφία ο Πολίτης, στην

ιστορία ο Παπαρρηγόπουλος και στο λαϊκό Θέατρο Σκιών ο Δημήτρης Σαρδούνης.

Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της κινηματογραφικής ταινίας «Θεόφιλος» (1987), ο Λάκης Παπαστάθης, ξεκαθαρίζει εξαρχής ότι η πρόθεσή του δεν είναι να παρουσιάσει μια βιογραφία του Θεόφιλου με αυστηρά επιστημονικά και ιστορικά κριτήρια. Αντιθέτως, ο σκοπός του Παπαστάθη είναι σαφώς να παρουσιάσει μια ποιητική βιογραφία αυτού του λαϊκού ζωγράφου, κάτι που

Ο «ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ» ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

του Θωμά Αθ. Αγραφιώτητου Θωμά Αθ. Αγραφιώτη

Α) «ΘΕΟΦΙΛΟΣ» (1987)Α) «ΘΕΟΦΙΛΟΣ» (1987)του Λάκη Παπαστάθη

http://www.youtube.com/watch?v=NQxYdiWVzA8

5

επιβεβαιώνεται από τους πρώτους κιόλας τίτλους της ταινίας: «Τα κενά στη βιογραφία του Θεόφιλου ανοίγουν δρόμο στην αυθαιρεσία μας». Με άλλα λόγια, ο Παπαστάθης επιχειρεί, ποιητική αδεία, να βάλει τις προσωπικές του πινελιές πάνω στη ζωή και κυρίως πάνω στο έργο ενός καλλιτέχνη, ο οποίος απαρνήθηκε τα ρούχα του δυτικού κόσμου (και κατ’ επέκταση τις όποιες δυτικές συμβάσεις),

αντικαθιστώντας το παντελόνι με την παραδοσιακή εθνική φουστανέλα και ορίζοντας συμβολικά τον προσανατολισμό των φιλοσοφικών και των ιστορικών ανησυχιών και φιλοδοξιών του. Ένα παρόμοιο κενό αξιοποιεί ο Παπαστάθης και στο θέμα της σχέσης του λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου με μια άλλη λαϊκή τέχνη, την τέχνη του Θεάτρου Σκιών. Σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας, η επαφή του Θεόφιλου με τον Καραγκιόζη υπήρξε καταλυτική. Μέχρι την επαφή αυτή, ο ήρωας ήταν ντυμένος ακόμα με την ευρωπαϊκή ενδυμασία. Αμέσως όμως μετά από το τέλος του έργου που είδε ο Θεόφιλος, η ενδυματολογική αλλαγή του (με τις συμβολικές και τις πρακτικές προεκτάσεις της) πήρε σάρκα και οστά με πρότυπο τον Κατσαντώνη, δηλαδή τον ήρωα της ομώνυμης παράστασης του μπερντέ.

Η επιλογή του ηρωικού έργου «Κατσαντώνης» και του ομώνυμου ήρωα, που έδρασε και μαρτύρησε στα χρόνια του Αλή Πασά, θεωρούμε πως είναι κάτι παραπάνω από εύστοχη. Ο Κατσαντώνης, το «αστροπελέκι της σκλαβιάς» κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, πέρα από θρυλικός ήρωας του νεότερου Ελληνισμού, ήταν και ένας από τους πιο σπουδαίους πρωταγωνιστές του νεοελληνικού Θεάτρου Σκιών από το 19ο κιόλας αιώνα, έχοντας τις «ρίζες» του στο επικό Ηπειρώτικο Θέατρο Σκιών που είχε ακμάσει την ίδια εποχή στην Ήπειρο και με επίκεντρο

66

τα Ιωάννινα. Το συγκεκριμένο έργο είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό και στην αθηναϊκή πρωτεύουσα κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, από τους φορείς της ηρωικής ηπειρώτικης παράδοσης του νεοελληνικού μπερντέ και ιδιαίτερα από τον Γιάννη

Ρούλια. Την ίδια περίπου εποχή, σύμφωνα πάντα με το σενάριο, ο Θεόφιλος κατατάσσεται στον ελληνικό στρατό, προφανώς για τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, από τον οποίο όμως πόλεμο, (όπως γράφανε και οι εφημερίδες της εποχής), «οπωσδήποτε η Ελλάς, καίτοι θα διατηρήσει την εδαφικήν ακεραιότητάν της, θα εξέλθει του πολέμου υλικώς και ηθικώς ηλαττωμένη». Ο Θεόφιλος, που δούλευε ως θυροφύλακας στο ελληνικό προξενείο της Σμύρνης, είχε στρατολογηθεί εθελοντικά στον ελληνικό στρατό, καθώς ήταν Οθωμανός υπήκοος, καταγόμενος από το τουρκοκρατούμενο νησί της οθωμανικής τότε Λέσβου. Απογοητεύεται από τον ηττημένο τακτικό ελληνικό στρατό και φαίνεται να αναζητεί τον παλιό καλό καιρό των αρματολών και κλεφτών. Αφού γνωρίσει πρώτα τη ζωή της δυτικότροπης υψηλής κοινωνίας με τα Γαλλικά και το πιάνο, ο Θεόφιλος συναντά τις σκιές μιας λαϊκής μάντρας, παρακολουθώντας με δέος τις τελευταίες σκηνές του Κατσαντώνη και το μαρτύριό του από τον Αλή Πασά, τόσο με τις σκαλιστές φιγούρες και με τα σκαλιστά σκηνικά (ο τότε Καραγκιόζης δεν είχε ακόμη χρώμα), όσο και με την Αποθέωση.

Η Αποθέωση, βεβαίως, (δηλαδή το ρεαλιστικό παίξιμο της τελικής σκηνής με πραγματικούς ηθοποιούς μπροστά από τον μπερντέ), δεν είχε εμφανιστεί τόσο νωρίς και μάλιστα τόσο οργανωμένα στην τέχνη του νεοελληνικού Θεάτρου Σκιών, αλλά (ποιητική αδεία) ο Παπαστάθης την εντάσσει στο έργο του και πράττει άριστα. Ο Θεόφιλος παρακολουθεί τη θεατρική δράση, έχοντας την αίσθηση ότι το όλο δράμα εξελίσσεται

7

στο αιώνιο «τώρα». Βλέπει τον ήρωα Κατσαντώνη, ντυμένο με φουστανέλα, να υπομένει βουβά το μαρτύριο του σφυροκοπήματος και τον Αλή Πασά να εξαγριώνεται που ο εχθρός του δεν βγάζει ούτε ένα «αχ». Και, τέλος, βλέπει την παράσταση να «δένεται» με το κοινό, όπως συμβαίνει πάντα στις παραστάσεις του Καραγκιόζη, όταν ένας επίσης φουστανελοφόρος θεατής πυροβολεί με στόχο τους ερμηνευτές της Αποθέωσης και χτυπάει με μια σφαίρα το βασανιστή Τσιγγινέ, εκφράζοντας έτσι τα αισθήματα της μάντρας αλλά και του Θεόφιλου. Στην επόμενη σκηνή της ταινίας, ο Θεόφιλος έχει φορέσει τη φουστανέλα, ταυτιζόμενος πλέον ψυχή τε και σώματι με τον Κατσαντώνη και κατ’ επέκταση με τον κλέφτη του βουνού.

Το προαναφερθέν περιστατικό του πυροβολισμού έχει έναν πυρήνα αλήθειας, για την ιστορικότητα του οποίου γράφει ο Δημήτρης Μόλλας:

«Διηγούνται, παραδείγματος χάριν, πως όταν έπαιζε (εννοείται ο Αντώνης Μόλλας)

το 1926 στη Δεξαμενή τον Αθανάσιο Διάκο, ήτανε τόσο πειστικός στη σούβλιση, που ένας λοχαγός, που συνόδευε την έγκυο γυναίκα του, διέταξε να σταματήσει η παράσταση γιατί η γυναίκα του, από τη συγκίνηση, λιποθύμησε. Ο Μόλλας αρνήθηκε κι ο λοχαγός πυροβόλησε το πανί σκοτώνοντας έναν βοηθό και τραυματίζοντας τον ίδιο τον Μόλλα.

Τόσο γερός στάθηκε τούτος δω ο θρύλος, που όχι μόνο αξιοσέβαστοι άνθρωποι αυθυπεβλήθησαν τόσο, ώστε να διηγούνται σαν αυτόπτες τούτο το επεισόδιο σε διάφορους χρόνους και τόπους, αλλά και νεαροί καραγκιοζοπαίχτες, προκειμένου να παίξουνε τον Διάκο σε στιλ Μόλλα, προμηθευόντουσαν κομμάτια λαμαρίνας που τα κρεμούσαν στο στήθος τους- αλεξίσφαιρα, μπας κι έχουμε λιποθυμίες και πυροβολισμούς.

Πολλοί απ’ αυτούς τους… αυτόπτες το ’λεγαν και στον ίδιο τον Μόλλα, σημειώνοντας και τη θέση τους κατά τη στιγμή αυτή. Αυτός πάντα τους απαντούσε καλοκάγαθα: “Ναι-ναι, βέβαια… ήμουν κι εγώ εκεί… καθώς λένε”. Όσοι

88

καταλαβαίνανε την μπηχτή αλλάζανε κουβέντα, άλλοι επιμένανε, μέχρι που μια φορά αναγκάστηκε να πει: “Ήτανε 10 Αυγούστου η ημέρα που… σκοτώθηκα”.

Η αλήθεια είναι πως υπήρξε κάποιο γεγονός, μια λιποθυμία και μια αίτηση διακοπής της παράστασης, και συνέβη στη Δεξαμενή το 1923, γιατί το 1926 έπαιζε στου “Παπασπύρου”.

Ανεξάρτητα, όμως, απ’ τις αιτίες που δημιούργησαν το μύθο του πυροβολισμού- ενδιαφέρον, συμμετοχή, μυθομανία- ο θρύλος δηλοί και την επίδραση που είχε η παράσταση στους θεατές.

Στον Κατσαντώνη μια φορά, την ώρα που ο επώνυμος ήρωας τα ’βρε σκούρα απ’ τους Αλβανούς που τον περικύκλωσαν και το κοινό τον ενθάρρυνε με σφυρίγματα και προτροπές- η παράσταση δένεται πάντα με το κοινό- ο Αντώνης Θεοδώρου, ο γνωστός χασάπης της Κεντρικής αγοράς, “ο Νταλίπης”, ανέλαβε με τη μαγκούρα του να αποσοβήσει την αιχμαλωσία του Κατσαντώνη και ωρυόμενος “Απάνω τους, Αντώνη”, όρμησε κι έκανε τη σκηνή “γης Μαδιάμ”. Κάτω απ’ αυτό το γεγονός, πώς θα αμφισβητιότανε τάχα ο πυροβολισμός του λοχαγού;

Κάθε επίσκεψη στην Αθήνα από την επαρχία, έπρεπε υποχρεωτικά να ολοκληρωθεί με επίσκεψη και στον Μόλλα, γιατί αλλιώς ξέπεφτες στα μάτια της επαρχιακής παρέας σου. Γι’ αυτό πολλοί ισχυρίστηκαν πως είδανε τον Μόλλα σε θέατρο που ποτέ δεν έπαιξε ή και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, μια και ήτανε γνωστό πως αυτοί δεν ήρθανε ποτέ στην Αθήνα, και αφηγούνταν και περιστατικά αυτών των φανταστικών παραστάσεων και κατά κύριο λόγο αυτό του… λοχαγού, που πολλοί τον προήγαγαν μέχρι και… Συνταγματάρχη». (Δ. Μόλλα, Ο Καραγκιόζης μας: Ελληνικό Θέατρο Σκιών, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2002, σελ. 148-149).

Το παραπάνω σκηνικό ενός τέτοιου πυροβολισμού ενσωματώθηκε από τον Παπαστάθη, ποιητική αδεία, στην ταινία «Θεόφιλος», κάτι που σημαίνει ότι ο σκηνοθέτης γνώριζε τις σχετικές διηγήσεις και τη σχέση τους με την ιστορία του νεοελληνικού Θεάτρου Σκιών. «Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα», όμως, ανιχνεύουμε έναν καινούριο σχετικό μύθο στην ίδια την ταινία, σύμφωνα με όσα γράφει ο Μιχάλης Ιερωνυμίδης:

«Μια πιστή αναπαράσταση της “Αποθέωσης” υπάρχει στην ταινία Θεόφιλος

9 9

που γυρίστηκε το 1987 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Λάκη Παπαστάθη. Τα σκηνικά και τα κουστούμια ήταν της Ιουλίας Σταυρίδου. Επαγγελματίες καραγκιοζοπαίχτες ξαναπαίζουν την “Αποθέωση” του Κατσαντώνη, κάτι που το ’χουν κάνει δεκάδες φορές στην πολύχρονη καριέρα τους. Αυτή τη φορά για τον κινηματογράφο! Είναι ο Μίμης Μόλλας στο ρόλο του Κατσαντώνη, ο Μάνθος Αθηναίος στο ρόλο του Αλή πασά, ο Γιώργος Μαμάης στο ρόλο του δεσμοφύλακα και ο Σταμάτης Γενεράλης στο ρόλο του δήμιου Τσιγγινέ. Τα γυρίσματα της σκηνής έγιναν σε ένα παλιό οινοποιείο στο Κορωπί Αττικής. Αξίζει να δούμε τι έγινε σ’ εκείνα τα γυρίσματα.

Το σενάριο λέει ότι ο Θεόφιλος φτάνει σε μια μάντρα Καραγκιόζη την ώρα που παίζεται η τελευταία σκηνή του έργου Κατσαντώνης, λίγο πριν από την “Αποθέωση”. Γίνεται η “Αποθέωση”, και τη στιγμή του βασανισμού ένας φουστανελοφόρος θεατής αγανακτισμένος βγάζει την κουμπούρα του και πυροβολεί τον ηθοποιό που παριστάνει το δήμιο.

Το σκηνικό είναι έτοιμο: Ένα αμόνι στη μέση της σκηνής και μια βαριοπούλα, τα απαραίτητα σύνεργα για το βασανισμό του ήρωα. Η ψεύτικη βαριοπούλα έχει ντυθεί με αφρολέξ στην πλευρά που θα χτυπήσει το πόδι. Γίνεται μια γρήγορη πρόβα και όλα πάνε καλά, αφού όλοι γνωρίζουν το ρόλο τους από χρόνια. Και ξεκινά το γύρισμα. Ο βετεράνος καραγκιοζοπαίχτης Μάνθος Αθηναίος τραγουδά με πάθος το τραγούδι του Κατσαντώνη “Τούρκοι βαστάτε τ’ άλογα” και παίζει με τις φιγούρες πίσω από τον μπερντέ τη σκηνή που φέρνουν σιδηροδέσμιο τον Κατσαντώνη μπροστά στον πασά. Τελειώνει η σκηνή, σηκώνεται ο μπερντές και οι ηθοποιοί παίρνουν τις θέσεις τους. Ο πασάς λογομαχεί με τον Κατσαντώνη και διατάζει το δήμιο να του τσακίσει το πόδι. Ο Μόλλας βάζει το πόδι του στο αμόνι και ο Γενεράλης χτυπά με τη βαριοπούλα. Ο Κατσαντώνης πνίγει ένα βογκητό, ο πασάς ουρλιάζει από νεύρα και ο δήμιος ξαναχτυπά. Με το δεύτερο χτύπημα ο Μόλλας γέρνει πίσω και πέφτει. Το γύρισμα της σκηνής τελειώνει και οι παριστάμενοι τεχνικοί χειροκροτούν.

Την άλλη μέρα, ο Μόλλας τηλεφωνεί στο Γενεράλη από το ΚΑΤ πληροφορώντας τον ότι στις ακτινογραφίες του ποδιού του φαίνονται δύο κατάγματα! Αυτή πρέπει να ήταν η ρεαλιστικότερη “Αποθέωση” που έγινε ποτέ!» (Μιχάλη Ιερωνυμίδη, Πίσω από τον μπερντέ: Ηχητικά και οπτικά μηνύματα στο Ελληνικό Θέατρο Σκιών, εκδ. Άμμος, Αθήνα 1998, σελ. 172-174).

Κρίνοντας, ειδικότερα, την ταινία σε σχέση με το Θέατρο Σκιών, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό (αν και μικρό σε διάρκεια) απόσπασμα, το οποίο μαρτυρεί βαθύτατη γνώση του συγκεκριμένου αντικειμένου αλλά και σεβασμό στην τέχνη του Θεάτρου Σκιών, κάτι που οφείλεται και στη συνεργασία του Παπαστάθη με πολύ σημαντικές προσωπικότητες του Καραγκιόζη (Μαμάης, Μίμης Μόλλας, Αθηναίος, Γενεράλης). Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι ο Παπαστάθης είχε ασχοληθεί και ξανά με τον Καραγκιόζη στην τηλεοπτική εκπομπή «Παρασκήνιο» (σε συνεργασία π.χ. και πάλι με τον Αθηναίο αλλά και με τον ερευνητή Γιάννη Κιουρτσάκη), κάτι που επιβεβαιώνει τη γενικότερη ενασχόλησή του με την

1010

τέχνη του Θεάτρου Σκιών. Η ταινία σαν σύνολο απέσπασε πολύ θετικές κριτικές και ο Δημήτρης Καταλειφός βραβεύτηκε δικαίως, καθώς ερμήνευσε τον ταλαντούχο (πλην όμως αλαφροΐσκιωτο) Θεόφιλο με μια λεπτή, ισορροπημένη και χωρίς υπερβολές προσέγγιση ενός ιδιόρρυθμου ήρωα, στον οποίο αφενός προσέδωσε τις αναγκαίες ψυχογραφικά σουρεαλιστικές πινελιές και τον οποίο αφετέρου φρόντισε να σκιαγραφήσει με ιδιαίτερη ευαισθησία και με τον πρέποντα σεβασμό.

Η ατμόσφαιρα της παράστασης, η αναπαράσταση της Αποθέωσης, η ευρηματική αξιοποίηση της διήγησης για τον πυροβολισμό στο θέατρο του Αντώνη Μόλλα εξαιτίας ενός ηρωικού έργου, ο βαθύς σεβασμός στις λεπτομέρειες, η εμπειρία των καραγκιοζοπαιχτών και περισσότερο από όλα, η κομβική θέση αυτού του αποσπάσματος στο όλο έργο, (καθώς από αυτό το σημείο και μετά, ο ήρωας φορά τη φουστανέλα), όλοι αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους η περίπου πεντάλεπτη σκηνή του Κατσαντώνη θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια ανθολογίας στο χώρο του κινηματογράφου,

ιδιαίτερα σε σχέση με το θέμα του Καραγκιόζη. Είναι ένα απόσπασμα που παρουσιάζει την ακμή αυτής της λαϊκής τέχνης, το ρόλο της στην πορεία και την εξέλιξη του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού και τη θεατρική συμπόρευσή της με την (ευρύτερη) ελληνική προφορική και καλλιτεχνική παράδοση. Με άλλα λόγια, το εν λόγω απόσπασμα

της ταινίας έχει αξία, γιατί αποδεικνύει το μεγαλείο μιας ζωντανής τέχνης και συνεπώς για τον ίδιο λόγο θεωρώ προσωπικά το απόσπασμα αυτό ως ένα από τα σημαντικότερα, αν όχι το σημαντικότερο, κινηματογραφικό έργο γύρω από την τέχνη του Καραγκιόζη. Μοναδικό μειονέκτημά του, που θα του στερούσε την πρώτη σχετική ανεπίσημη θέση, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, είναι το ότι η «Αποθέωση του Κατσαντώνη» υπηρετεί την προσωπικότητα του Θεόφιλου και γενικότερα την ταινία σαν σύνολο. Το ιδανικότερο θα ήταν να μπορούσε (σε μια ταινία παρόμοιας φιλοσοφίας) το ίδιο το θέμα του Θεάτρου Σκιών, ως το κύριο πια θέμα, να υπηρετείται αφενός από το λαϊκό ζωγράφο (που λειτουργεί καλλιτεχνικά ως μέντιουμ, δηλαδή ως ο διαμεσολαβητής «μάγος» ανάμεσα στο κοινό και στη φύση-ζωή), και αφετέρου από όλα τα υπόλοιπα συναφή υποθέματα του έργου (π.χ. τα διάφορα λαϊκά δρώμενα που παρουσιάζονται στην ίδια ταινία).

11 11

Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις που κατά καιρούς γίνονται, η τέχνη του θεάτρου σκιών έχει πολύ μέλλον ακόμη. Και ίσως η πιο τρανταχτή απόδειξη είναι τέσσερα νέα παιδιά, ετών δεκαεννιά, που ο καθένας με τον τρόπο του αγαπούν και προσφέρουν στο θέατρο σκιών.

ΝΙΚΟΛΑΣ ΤΖΙΒΕΛΕΚΗΣΓεννήθηκε το 1993 και μεγάλωσε στο Παγκράτι. Τα φιγουράκια που του

αγόραζαν συγγενείς του, υπήρξαν η αφορμή για να αγαπήσει τον Καραγκιόζη. Σε ηλικία οκτώ ετών αρχίζει να παρακολουθεί τα εργαστήρια κατασκευής φιγούρας που συνδιοργάνωσαν ο Σωτήρης Χαρίδημος και ο Δήμος Αθηναίων. Λίγα χρόνια αργότερα αρχίζει να βοηθά τον Τάσο Γεωργίου, ενώ αργότερα επίσης βοηθά τους Άθω Δανέλλη και Κωνσταντίνο Κουτσουμπλή. Αργότερα γνώρισε τους Αυγέρη και Μανώλη Μπαλούρδο, με τους οποίους παίζει τα καλοκαίρια στο πάρκο “Ξύλινα” της Καισαριανής. Επίσης συνεργάζεται με το μουσείο θεάτρου σκιών “Χαρίδημος”. Ιδιαίτερα σημαντική γι' αυτόν ήταν και η παρουσία του στην τηλεόραση με την εκπομπή “Ο Καραγκιόζης είναι εδώ” μέσω του Kontra Channel. Επίσης, το τελευταίο διάστημα γνωρίστηκε με τον παλαίμαχο Μίμη Μάνο, ο οποίος τον έχει βοηθήσει ιδιαίτερα. Το παίξιμό του βαδίζει στα χνάρια της σχολής του Γιώργου Χαρίδημου αλλά με επιρροές και από άλλους καραγκιοζοπαίχτες και με αρκετά δικά του στοιχεία. Ιδιαίτερο ταλέντο έχει και στην ζωγραφική και σταδιακά δημιουργεί την δική του τεχνοτροπία. Εργαλεία του χρησιμοποιούν και άλλοι καραγκιοζοπαίχτες, παλαιότεροι και νεότεροι.

«Κρατάμε τις ελπίδες μας ότι ο Καραγκιόζης θα τα καταφέρει και θα έρθει σε ένα άλλο επίπεδο αντιμετώπισης απ' το κοινό του. Σίγουρα δεν μπορούμε να ξανάχουμε μια χρυσή εποχή όπως αυτή πριν το '60, αλλά θα ζήσουμε καλύτερες καταστάσεις από ό,τι τώρα. Τα μαντράκια θα γυρίσουν».

“ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΧΤΕΣ” “ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΟΠΑΙΧΤΕΣ” ΕΤΩΝ 19ΕΤΩΝ 19

Του Ορφέα Καλιντζή

1212

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΤΟΥΜΠΑΣΓεννήθηκε το 1993 και μεγάλωσε στον

Φάρο Αυλίδας. Έναυσμα για να ασχοληθεί με το θέατρο σκιών ήταν οι τηλεοπτικές παραστάσεις του Ευγένιου Σπαθάρη στην ΕΡΤ. Σε ηλικία οκτώ ετών έδωσε τις πρώτες του παραστάσεις, ενώ επτά χρόνια αργότερα παρακολούθησε μαθήματα κατασκευής φιγούρας από τον Σωτήρη Χαρίδημο. Ιδιαίτερα σημαντική θεωρεί την γνωριμία του με τον Πάνο Καπετανίδη, ο οποίος του έδωσε πολύτιμα εφόδια. Σημαντική θεωρεί και την βοήθεια που του έχει προσφέρει ο Χρήστος Στανίσης. Το παίξιμό του ακολουθεί την τεχνοτροπία του Ευγένιου Σπαθάρη. Θεωρείται ικανότατος και πληθωρικός ζωγράφος, κινούμενος σε “σπαθαρική” γραμμή αλλά με αρκετά δικά του στοιχεία.

«Η φωνή, η κίνηση και η ελάχιστη βραχνάδα της χροιάς του Σπαθάρη ήταν η αιτία που αγάπησα τον Καραγκιόζη. Όταν έφυγε, ταρακουνήθηκα και βρήκα δύναμη και θέληση για να προοδέψω και εγώ τον Καραγκιόζη. Στόχος μου είναι να μην σβήσει ο Καραγκιόζης, να προβάλω μεγάλα έργα μέσα από αυτόν και να τον ανεβάσω ακόμα πιο ψηλά».

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΝΛΗΣ «ΠΑΓΚΑΡΟΣ»Γεννήθηκε το 1993 και μεγάλωσε

στην Θεσσαλονίκη. Πρωτοείδε Καραγκιόζη από τον Γιάννη Χατζή, το 1997, σε ένα βιβλιοπωλείο. Από έξι χρονών άρχισε να ασχολείται με το θέατρο σκιών. Παράλληλα άρχισε να παρακολουθεί παραστάσεις του Μιχάλη Χατζάκη, στην Χ.Α.Ν.Θ., ενώ παράλληλα παρακολουθούσε και τον Γιάννη Χατζή. Λίγο αργότερα άρχισε να βοηθά τον Γιάννη Χατζή, τον οποίο θεωρεί κύριο δάσκαλό του. Επίσης έχει βοηθήσει τον Αγάπιο Αγαπίου, τους αδελφούς Αθανασίου, τον Κωνσταντίνο Κουτσουμπλή και τον Χρήστο Στανίση. Άρχισε να παίζει σε ηλικία δώδεκα ετών, αρχικά σε κατηχητικά της ενορίας του, και σήμερα πλέον σε πλατείες και σε συλλόγους.

«Βασιζόμενος πάνω στα παραδοσιακά έργα, θα ήθελα να προσθέσω νεωτερισμούς. Θα ήθελα να δημιουργήσω έναν Καραγκιόζη με δικό μου χαρακτήρα, ο οποίος θα κάνει σάτιρα με κοινωνικά και πολιτικά υπονοούμενα».

13 13

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΚΗΣΓεννήθηκε το 1993 και μεγάλωσε στην

Καισαριανή. Πρωτοήρθε σε επαφή με το θέατρο σκιών, όταν ήταν τριών χρονών, στο πάρκο «Ξύλινα» της Καισαριανής. (Τότε είχε εκεί μόνιμη σκηνή ο Αυγέρης Μπαλούρδος). Αφορμή για να ασχοληθεί με τον Καραγκιόζη υπήρξε η γνωριμία του με τον Νικόλα Τζιβελέκη. Σε ηλικία 16 ετών άρχισε να τον βοηθά, μπαίνοντας έτσι "στα κόλπα". Μέχρι σήμερα είναι βοηθός του Νικόλα, ενώ επίσης βοηθά τους Αυγέρη και Μανώλη Μπαλούρδο, στις παραστάσεις που παίζουν κάθε καλοκαίρι στα «Ξύλινα». Σημαντική θεωρεί την γνωριμία του με άλλους καραγκιοζοπαίχτες, όπως είναι ο Κωνσταντίνος Κουτσουμπλής, τον οποίο βοήθησε στην τελετή λήξης των Special Olympics 2011.

«Εύχομαι όλος ο κόσμος να ασχοληθεί με τον Καραγκιόζη, γιατί είναι μια πολύ ωραία τέχνη. Έτσι, θα κρατηθεί ζωντανή μια παράδοση που διαρκεί σχεδόν ενάμιση αιώνα. Θεωρώ πολύ σημαντική την διάσωσή της, για να έχουμε επαφή με στοιχεία της ελληνικής τέχνης και παράδοσης»

Σημείωση εκδότη: Τα εισαγωγικά στον τίτλο του άρθρου, έχουν να κάνουν με το «τυπικό» του Σωματείου, εφ’ όσον οι αναφερόμενοι δεν έχουν ακόμη την έγκριση της Επιτροπής Δοκιμασίας Καραγκιοζοπαίχτη (άρθρο 4 του καταστατικού του Σωματείου)

Πληρώστε τις συνδρομές σας!Το Δ.Σ. στην συνεδρίαση του Σεπτεμβρίου

θα ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ όσους ωφείλουνπερισσότερες των 2 ετών συνδρομές

Μπορείτε και τώρα με κατάθεσηστον λογαριασμό του Σωματείου μας,

τράπεζα Eurobank, αριθμός λογαριασμού:

0026.0062.17.0200632294

IBAN: GR0802600620000170200632294

1414

Απεβίωσε ο Νηλ Άρμστρονγκ, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στο φεγγάρι.

Αν κι αυτό ήταν μέσα μου πάντα υπό αμφισβήτηση...

Ήταν κι αυτή η σημαία που ανέμιζε στο διάστημα, περιοχή χωρίς οξυγόνο δηλαδή, ήταν κι αυτός ο ψυχρός πόλεμος και οι ατελείωτες κοκορομαχίες για τις εντυπώσεις κυρίως…

Όποια και να είναι η αλήθεια, θα το εκλάβουμε ως αληθινό και θα πω πως το μόνο σίγουρο είναι πως ο Νηλ έζησε πράγματα που λίγοι τα έχουν ζήσει και τώρα σίγουρα βρίσκεται στις γειτονιές του φεγγαριού κι αυτό είναι το μεγαλύτερο βήμα της ζωής του…

Εκείνη η «πνιχτή» φωνή, αλλοιωμένη από τα εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα που διένυσαν τα ραδιοκύματα μέχρι να φτάσουν στο Χιούστον και από εκεί σε όλο τον κόσμο, ήταν η σφραγίδα των τεχνολογικών επιτευγμάτων του 20ού αιώνα: «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα», είχε πει ο Νηλ Άρμστρονγκ, ακριβώς τη στιγμή που έκανε το πρώτο του βήμα στην επιφάνεια της «Θάλασσας της Γαλήνης».

Η περίφημη ρήση δεν ήταν αποτέλεσμα αυθορμητισμού, αλλά ένα ελάχιστο

τμήμα ενός πελώριου προγραμματισμού που είχε ξεκινήσει οκτώ χρόνια νωρίτερα, υπό τις εντολές, τις δεσμεύσεις του J.F.K. και φυσικά την πίεση του “ψυχρού πολέμου”.

Ο άνθρωπος που την πρόφερε δεν είναι πια ανάμεσά μας. Αποχώρησε από την ματαιότητα του κόσμου μας, χθες, είκοσι μέρες μετά τη συμπλήρωση των 82 του χρόνων.

Στην ακριβή και σημαντική καταγραφή των γεγονότων που συνέβησαν στα ταξίδια του προγράμματος «Απόλλων», A man on the moon, ο Άντριου Τσάικιν (Andrew Chaikin), περιγράφει τον εκλιπόντα σαν έναν κλειστό χαρακτήρα όχι ακατάδεκτο αλλά ντροπαλό. Από τη στιγμή μάλιστα, που ξεπερνούσε την επιφυλακτικότητά του, μετατρεπόταν σε ένα ζεστό και φιλικό άτομο.

Καταγράφει πως δύο ήταν τα στοιχεία που εντυπωσίαζαν σε εκείνον τον άνδρα.

Ο άνθρωπος που περπάτησε στο φεγγάρι,...πέθανε στη Γη

15 1

Το ένα ήταν η σχεδόν εγκεφαλική στάση που είχε σε ό,τι και αν έκανε, ακόμα και στις πιο καθημερινές συζητήσεις. Το άλλο ήταν η μοναχικότητά του.

Συνήθως κρατούσε αποστάσεις από τους άλλους ανθρώπους, σπάνια μετείχε ανούσιων συζητήσεων και διεφύλασσε την προσωπική του ζωή ως κόρη οφθαλμού. Ανάφερε επίσης, πως όταν υπηρετούσε στη βάση Έντουαρτς, έφυγε από το συνοικισμό των πιλότων

και κατοίκισε μαζί με τη σύζυγό του Τζένιφερ, σε ένα μικρό ξύλινο σπίτι μέσα στο δάσος, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και τρεχούμενο νερό. Φίλος του τον είχε χαρακτηρίσει ως απόλυτα ακέραιο άνθρωπο, που δεν ξεχνούσε οποιαδήποτε αδικία γινόταν στον ίδιο ή σε συγγενικά του πρόσωπα.

Στο ίδιο βιβλίο, καταγράφεται και το πλάσιμο του θρύλου γύρω από το όνομά του, από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ότι θα ήταν ο κυβερνήτης της αποστολής «Απόλλων 11». Για τα παιδικά του χρόνια στις επαρχίες του Οχάιο, την έμφυτη λατρεία του για τα αεροπλάνα, την επιμέλειά του στις σπουδές, τα αυτοσχέδια μοντέλα αεροπλάνων που κατασκεύαζε, την άδεια πιλότου που απόκτησε πριν μάθει να οδηγεί αυτοκίνητο. Επίσης και τα κατορθώματά του στο πόλεμο της Κορέας, όπου συμμετείχε σε 78 αερομαχίες έχοντας τιμηθεί και με δύο μετάλλια. Αλλά και στο κομμάτι της καριέρας του που συμμετείχε ως πιλότος δοκιμαστικών πτήσεων.

Παρ’ όλα αυτά όμως, πέρα από τη δημοσιογραφική προβολή, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του Άρμστρονγκ παρέμειναν μια δική του υπόθεση. Όπως είχε καταθέσει και ο Μιλτ Τόμσον, συνάδελφός του από τη βάση Έντουαρτς: «Τον ήξερα, αλλά δεν τον γνώριζα πραγματικά».

Σε αυτό που όλοι συμφωνούν, είναι ότι υπήρξε τεράστιο ταλέντο χειριστή.

Από τότε που επιχειρούσε με τα F9F Panther το ’51 στην Κορέα, όπου μάλιστα χτυπήθηκε από εχθρικά πυρά και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, ως την

1616

εποχή που ως πιλότος εξέλιξης χειρίστηκε μια σειρά από πρωτότυπες και δύσκολες πτητικές μηχανές όπως το υπερηχητικό F – 100 Super Sabre, ή το πυραυλοκίνητο Bell x-5, το οποίο μάλιστα δεν ήταν άμοιρο απωλειών (Michael James Adams), είχε αποδείξει ότι διέθετε το χάρισμα του εκλεκτού, του ξεχωριστού χειριστή.

Το απόδειξε και στην αποστολή Τζέμινι 8, την πιο περίπλοκη μέχρι τότε καθώς πραγματοποιήθηκε η πρώτη σύνδεση δύο διαστημόπλοιων στο διάστημα. Τότε, κατάφερε με ψύχραιμους χειρισμούς να αποσυνδέσει το Τζέμινι από το φορέα Agena, τη στιγμή που περιστρέφονταν και τα δύο ανεξέλεγκτα. Είχε δεχτεί κριτική για τις επιλογές του, αλλά ο διευθυντής πτήσεων της NASA, ο εμβληματικός Τζην Κραντς (Eugene Francis “Gene” Kranz), τον κάλυψε πλήρως λέγοντας πως: «Το πλήρωμα αντέδρασε, όπως το είχαμε εκπαιδεύσει. Αντέδρασε λάθος, διότι το είχαμε εκπαιδεύσει λάθος».

Το απέδειξε επίσης και στη δεύτερη και τελευταία αποστολή του, κατά τη διάρκεια της προσσελήνωσης, καθώς βλέποντας πως ο υπολογιστής τον οδηγεί σε ένα κρατήρα με ακατάλληλο έδαφος, πήρε τη διακυβέρνηση της σεληνακάτου

«Ηγκλ» και χειροκίνητα την πιλοτάρισε σε ασφαλές σημείο προσσελήνωσης. Το έπραξε με αταλάντευτη αυτοπεποίθηση, κινούμενος οριακά από πλευράς καυσίμων και ευκολότερα από όλες τις προσομοιώσεις που είχε κάμει στο πρόγραμμα της εκπαίδευσής του στη γη.

Ασφαλώς δεν αρκεί να είσαι υπόδειγμα χειριστή, για να επωμισθείς την ευθύνη να γίνεις ο κυβερνήτης στην πρώτη αποστολή προσσελήνωσης και ο πρώτος άνθρωπος που θα περπατούσε στο φυσικό δορυφόρο της γης. Ο εκλιπών

είχε πληθώρα άλλων χαρισμάτων που του έδωσαν τους τίτλους του.Ταυτόχρονα όμως παρέμενε και ξεχωριστός άνθρωπος. Όταν σχεδόν όλοι οι

υπόλοιποι αστροναύτες έπαιρναν μαζί τους κομμάτια κάντρυ ή ποπ μουσικής, ο Νηλ προτιμούσε την «Συμφωνία του Νέου Κόσμου» του Αντονίν Ντβόρζακ.

Τέλος, αποφεύγοντας πλήρως την εμπορευματοποίηση του κατορθώματός του και παραμένοντας πεισματικά εκτός δημοσιότητας, έζησε το υπόλοιπο της ζωής του ήρεμα, σχεδόν αινιγματικά.

Ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε στη Σελήνη, όταν κατόρθωνε να κλέβει λίγο χρόνο από την τόσο προγραμματισμένη και απαιτητική ζωή του αστροναύτη, αναζητούσε την ηρεμία του ψηλά στους Ουρανούς του Τέξας, ψάχνοντας για ανοδικά ρεύματα, καθώς ανεμοπορούσε. Κάπου εκεί, τη βρήκε χθες…

Νικόλας Στ. Ζαλμάς