Μελίνα - Ο κόσμος των σκιών

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

ΤιΤλος Μελίνα, Ο κόσμος των σκιών ςυγγραφέας Σοφία Αποστολίδη ςειρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]0512/11 Copyright© 2012 Σοφία Αποστολίδη ΠρώΤη εκδοςη Αθήνα, Μάιος 2012 ISBN 978-960-9607-60-5

Η γενική επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e–mail: [email protected]

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις πε-ρί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χω-ρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

Για όλους όσους ξέρουν να πιστεύουν στα όνειρα

Αναμνήσεις και ιδρώτας περικυκλωμένα από σκιέςΉλιοι μακρινοί που δε φωτίζουν τη λίμνη του

σκοτεινού βαρκάρηΣτέκεσαι στην όχθη της αλλά δε θέλεις να περάσεις,

απλά δε θυμάσαι πως να γυρίσεις πίσωΚαι όμως αρνείσαι να χάσεις τη μάχη σε έναν

ξεχασμένο άρχοντα που ξέρει να ζητά μονάχα αίμα και φόβο

Ακόμα ελπίζεις...Γιατί μπορείς!

Εξάρσεις

Στην ησυχία της νύχτας ήχησε το κλάμα εκείνου του παιδιού. Το εί-δωλο ενός φοβισμένου αγοριού αντικατοπτριζόταν στον θαμπω-μένο καθρέφτη. Ο βεβηλωμένος ναός στεκόταν στην άκρη του

λοφίσκου. Δίπλα σε αυτόν βρισκόταν το νεκροταφείο που περιτριγυρι-ζόταν από το δάσος και φιλοξενούσε τη μορφή ενός άντρα με συντρο-φιά του τρεις λύκους. Τα λερωμένα με αίμα χέρια της... Αυτή η επαλληλί-α από εικόνες και ήχους στοίχειωνε τα βράδια της Μελίνας και την κρα-τούσε ξάγρυπνη.

Είχε περάσει ένας μήνας. Για ένα μήνα ο ύπνος της ήταν ανήσυ-χος και γεμάτος εφιάλτες. Για ένα μήνα τα όνειρά της καταδίωκαν ο φόβος και οι σκιές. Ο Δημήτρης είχε καταλάβει πως κάτι δεν πήγαι-νε καλά αλλά η Μελίνα δεν του είχε πει ακόμα την αλήθεια. Προσπα-θούσε να είναι προσεκτική με τις αναμνήσεις της όταν βρισκόταν κοντά στον Πέτρο, αλλά την ήξεραν αρκετά καλά.

Το αφεντικό της την είχε απολύσει εξ αιτίας ενός καβγά τους.

6 σοφ ία αποστολ ίδη

Κάτι που σήμαινε πως τώρα θα είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο και ο τραπεζικός της λογαριασμός θα ενισχυόταν με το ποσό που εκείνος της κατέθεσε ως αποζημίωση. Δεν είχε καμία υποχρέωση να το κάνει, άλλωστε δεν την είχε ασφαλισμένη. Αλλά ίσως να μην ήταν τελικά όλα όσα η Μελίνα του καταλόγιζε.

«Θέλω να αναπληρώσω τα μαθήματα της Ηλέκτρας αλλά οι ώρες της μαγείας των προηγούμενων ετών συμπίπτουν με υποχρε-ωτικά μαθήματα του εξαμήνου μου. Μίλησα μαζί της και μου είπε να πάρω σημειώσεις από κάποιον παλιό και να τη ρωτήσω αν μου δημιουργηθεί κάποια απορία».

Η Μελίνα κατευθυνόταν στο παλιό γήπεδο του ποδοσφαί-ρου μαζί με την Λίζα. Ο Μιχάλης ήθελε να χαλαρώσει για σήμερα οπότε η Μελίνα θα έκανε το καθορισμένο της μάθημα πάνω στη μεταμόρφωση μαζί με την Λίζα η οποία όπως συνήθως, μιλούσε ακατάπαυστα χωρίς να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο αν η Με-λίνα συμμετείχε πραγματικά στη “συζήτησή” τους.

«Λοιπόν; Τι λες;»«Εε, ναι. Κανένα πρόβλημα». Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχε

ακούσει λέξη από όσα της είχε πει η Λίζα αλλά ήλπιζε αυτή να ήταν μια αρεστή απάντηση.

«Τέλεια. Λοιπόν, πως το κάνετε συνήθως με τα αγόρια;» θέ-λησε να μάθει μόλις φτάσανε στον προορισμό τους.

«Συγγνώμη;» η Μελίνα τη ρώτησε αναψοκοκκινισμένη και χαμένη στις σκέψεις της.

«Ο Μιχάλης... τι κάνει για να σε βοηθήσει να αλλάξεις;» της είπε εμφανώς ενοχλημένη που έπρεπε να επαναληφθεί.

«Μου σπάει τα νεύρα», της απάντησε πικρόχολα.«Μα αυτό δεν είναι απαραίτητο», κι όμως δεν έμοιαζε σίγου-

ρη για αυτό. «Λοιπόν, άκου τι θα κάνουμε», συνέχισε με ύφος δασκάλου. «Κλείσε τα μάτια σου».

Η Μελίνα δεν ήταν σίγουρη για το τι είχε στο μυαλό της η φίλη της αλλά ήξερε ότι δεν θα της άρεσε καθόλου. Ωστόσο δεν

μελ ίνα, ο κόσμος των σκ ιών 7

είχε όρεξη για αντιπαραθέσεις, έτσι έκανε αυτό που της ζητήθηκε διστακτικά και περίμενε.

Δε συνέβη τίποτε για αρκετή ώρα, έτσι η Μελίνα άνοιξε τα μάτια της. Η Λίζα στεκόταν ακόμα απέναντί της κοιτώντας τη σα να περίμενε κάποια απάντηση.

«Το ένιωσες;» τη ρώτησε.«Να νιώσω τι;» είπε μπερδεμένη.«Κλείσε τα μάτια σου ξανά», συνέχισε ανυπόμονα. Η Μελίνα

την κοίταξε απηυδισμένη αλλά υπάκουσε. «Νιώθεις τον αέρα;»«Δε φυσάει».«Η ανυπομονησία δεν θα σε βοηθήσει. Σταμάτα να μιλάς και

προσπάθησε να νιώσεις τον αέρα», της είπε η Λίζα λίγο πιο αυταρ-χικά αυτή τη φορά.

Φέτος η Μελίνα δεν θα έπαιρνε απαλλαγή από το μάθημα της Μεταμόρφωσης και αυτό σήμαινε ότι είχε ήδη μείνει πολύ πίσω. Έτσι προσπάθησε να συγκεντρωθεί στις προτροπές της Λίζας πα-ρόλο που της ήταν πολύ δύσκολο. Λίγες στιγμές αργότερα ένιωσε στα μάγουλά της κάτι που θύμιζε αμυδρά μυρμήγκιασμα. Συγκε-ντρώθηκε περισσότερο και ένιωσε το ίδιο συναίσθημα σε όλο της το σώμα. Ήταν πολύ διακριτικό, σχεδόν ανεπαίσθητο.

«Προσπάθησε να νιώσεις το φως». Η φωνή της Λίζας την αποσυντόνισε και ακόμη περισσότερο, την αποσυντόνισε αυτό που της ζητούσε.

Παρόλα αυτά, δεν άνοιξε τα μάτια της. Είχε πλέον χάσει εκείνη την απροσδιόριστη αίσθηση που ένιωθε πριν από λίγο κι αυτή τη φορά δεν κατάφερε να συγκεντρωθεί παρά τις προσπάθειές της να χαλαρώσει. Το μόνο που κατάλαβε ήταν ότι κάποιος την έσπρωξε. Έπεσε μπρούμυτα στο έδαφος και όταν άνοιξε τα μάτια της η Λίζα καθόταν οκλαδόν μπροστά της παίζοντας με τα μαλλιά της.

«Πριν αρχίσεις να μου φωνάζεις θέλω να σου τονίσω ότι αυτό προφανώς δεν πιάνει. Δεν πειράζει, θα κάνουμε κάτι άλλο… Ξέ-ρεις, το ογδόντα τις εκατό της αλλαγής είναι ένστικτο, η απάντηση


που δίνει το σώμα σου στα ερεθίσματα που δέχεται. Το υπόλοιπο είκοσι τις εκατό δεν πολύ μετράει», είπε η Λίζα δείχνοντας σκε-πτική.

«Νομίζω ότι προτιμώ την τακτική του Μιχάλη», μουρμούρι-σε η Μελίνα καθώς σηκωνόταν.

«Άσε την γκρίνια κι έλα να προσπαθήσουμε ξανά». Η Λίζα έβγαλε το μαντίλι που κρεμόταν από τη τσάντα της και έδεσε τα μάτια της Μελίνας.

«Είσαι σίγουρη ότι... άου!» δεν περίμενε, απλά τη χτύπησε στο μπράτσο και στην πλάτη... και στο στομάχι... αλλά το ένστικτο της δεν αντέδρασε ούτε στο ελάχιστο.

Μετά από δύο ώρες προπόνησης, μετά από δύο ώρες ακατά-παυστων χτυπημάτων χωρίς ανταπόδοση και ένα σοβαρό αριθ-μό άσχημων πτώσεων, αποφάσισαν πως δε γινόταν τίποτα. Πριν από αυτό, η Μελίνα ήθελε να επιτεθεί στην Λίζα τουλάχιστον μια φορά. Οπότε περίμενε μέχρι να τη νιώσει να πλησιάζει και τότε τη χτύπησε. Όμως το χτύπημα της αποκρούστηκε τόσο γρήγορα που η Μελίνα έχασε την ισορροπία της. Θα έπεφτε αν δεν την έπιανε η Λίζα... μόνο που ανατομικά, ήταν αδύνατο να είναι η Λίζα.

Ο Δημήτρης έβγαλε το μαντίλι από το πρόσωπό της και της χαμογέλασε ενώ την κρατούσε σφιχτά επάνω στο σώμα του.

«Προσπαθείς να με χτυπήσεις επειδή είμαι το αγόρι σου και αυτό σου δίνει εξουσία επάνω μου ή επειδή είμαι ο αρχηγός σου και θέλεις να με προκαλέσεις;» την πείραξε. Εκείνος ο παράξενος ήχος που άφηναν τα χείλη της κάθε φορά που ο Δημήτρης την κοι-τούσε με αυτό το βλέμμα από μια τόσο κοντινή απόσταση, ξέφυγε και πάλι από τα χείλη της ενώ το αγόρι έσκυψε για να τη φιλήσει χαϊδεύοντας ταυτόχρονα τα πλευρά της.

«Κλείστε δωμάτιο», τους πείραξε η Λίζα η οποία τώρα άρπα-ξε το μαντίλι της από το χέρι του Δημήτρη προκειμένου να πάρει το δικό της δρόμο, αφήνοντάς τους μόνους.

«Πού είναι ο Μιχάλης;» τη ρώτησε παραξενεμένος.


«Δεν έχω ιδέα. Την τελευταία φορά που τον είδα ήμουν στην τραπεζαρία, ήταν πρωί... και μου φώναξε πως έπρεπε να διαβά-σει».

«Το εξάμηνο δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, έτσι δεν είναι;» τη ρώτησε μπερδεμένος.

«Χα...όχι, όχι ακόμα», του απάντησε μουτρωμένη. «Σε δέκα λεπτά έχουμε το πρώτο μας μάθημα όμως».

«Θα βελτιωθείς», την παρηγόρησε.«Πρέπει να το πεις αυτό, είσαι το αγόρι μου. Πρέπει να λες

πράγματα που δεν πιστεύεις για να μου φτιάχνεις τη διάθεση».«Πέτυχε;»«Δεν τα πας και πολύ καλά στα λόγια. Στις πράξεις είσαι κα-

λύτερος». Όμως δεν της έδωσε σημασία, την κοιτούσε εξεταστικά ενώ όλα έδειχναν πως έψαχνε τον κατάλληλο τρόπο να αλλάξει το θέμα της κουβέντα τους.

«Πέρασα από την Καίτη», της είπε συνοφρυωμένος. Η Με-λίνα ξίνισε το πρόσωπό της κι έστρεψε το βλέμμα της αλλού.

Η Καίτη ήταν η γιατρός τους. Δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, εφόσον η σχολή αυτή φιλοξενούσε αλλόμορφους και μάγους. Οι μεν είχαν την ικανότητα να επουλώνονται πολύ γρήγορα ενώ οι δε, που έμοιαζαν περισσότερο σε αντοχή με τους ανθρώπους, είχαν ένα φυσικό ταλέντο να αποφεύγουν τα τραύματα.

Η Μελίνα ωστόσο στα τέλη του πρώτου της χρόνου στη σχο-λή και στις αρχές του τρίτου της διδαχθέντος –εφόσον είχε συ-μπτύξει τα δύο της πρώτα σε ένα εξ αιτίας της αργοπορίας του οργανισμού της να εκδηλώσει τη φύση της ως αλλόμορφος– είχε αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα υγείας. Ήταν μόνο μισή Panwere –εξού και η αδυναμία της να αλλάξει μορφή– και μισή μάγισσα. Ένας συνδυασμός που δεν είχε επιτευχθεί ποτέ ξανά στο παρελθόν παρά τις επιστημονικές και μη προσπάθειες που είχαν γίνει για το αντίθετο. Έπρεπε να κρατήσει μυστική την ταυτότητά της αν ήθελε να κρατήσει τη ζωή της και όσους ήθελε να παρευρίσκονται


σε αυτήν, ασφαλής. Στην ουσία ήταν σα να έτρεχε δηλητήριο μέσα στις φλέβες της. Όμως μπορούσε να επουλωθεί πολύ γρήγορα ακόμα και για αλλόμορφο και αυτός ήταν ο λόγος που ήταν ακόμα ζωντανή. Εξακολουθούσε να έχει κάποια συμπτώματα. Ημικρανί-ες, μυϊκούς πόνους, ασφυξία, όμως δε διαρκούσαν για πολύ.

Ο Δημήτρης ανησυχούσε πολύ και η απάθειά της για τη βοή-θεια που τόσο απλόχερα και εμπιστευτικά της προσέφερε η Καίτη, δεν τον καθησύχαζε. Το αγόρι καθοδήγησε το πρόσωπο της με τα δύο του δάχτυλα από το πιγούνι. «Μου είπε ότι έχεις να περάσεις πολύ καιρό».

«Δεν υπήρχε λόγος να πάω, είμαι μια χαρά», είπε ψέματα.«Θέλει να σε παρακολουθεί, πιστεύει ότι αυτό θα σε βοηθή-

σει», επέμεινε χωρίς να προσπαθεί να κρύψει την ανησυχία του.«Εγώ όμως δε θέλω», του απάντησε με πείσμα. «Νιώθω σαν

πειραματόζωο, αρρωσταίνω κάθε φορά που πάω σε εκείνο το μέ-ρος. Δε θέλω να σκέφτομαι ότι κάτι μπορεί να μην πάει καλά. Άλ-λωστε λένε ότι η άγνοια είναι ευλογία».

Ήταν εμφανές ότι ο Δημήτρης ήθελε να διαμαρτυρηθεί, αλλά δεν θα το έκανε. Και ο λόγος είχε να κάνει με την έκφραση οίκτου που υπήρχε τώρα στο πρόσωπό του. Αυτήν την έκφραση που τόσο μισούσε η Μελίνα όταν ήξερε ότι αναφερόταν σε εκείνη. Τραβή-χτηκε μακριά του αλλά πριν από αυτό τον γρονθοκόπησε μια φορά στον ώμο.

«Γιατί δεν μπορείς απλά να το ξεχάσεις;» τον ρώτησε απηυ-δισμένη.

«Γιατί σε αγαπάω. Γιατί τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να πάθεις κάτι, ότι μπορεί να σε χάσω». Η φωνή του αγοριού ήταν φορτι-σμένη, γεμάτη ένταση. Και αυτό τη δίχασε, κούνησε ανεπαίσθητα το κεφάλι της και κοίταξε το έδαφος αρνούμενη να συνεχίσει αυ-τήν τη συζήτηση και περιμένοντας από τον Δημήτρη να συμμερι-στεί την απόφασή της.

«Προσπαθώ να σε καταλάβω, αλλά εσύ δεν προσπαθείς καθό-


λου να έρθεις στη θέση μου», συνέχισε. Όμως κάτι στη φωνή του είχε αλλάξει. Αυτό την έφερε προ εκπλήξεως. Πίστευε ότι ο Δημή-τρης θα σταματούσε, ότι θα έκανε κάποιο αστείο για να ελαφρύνει το κλίμα και θα συνέχιζαν τη μέρα τους. Αντί αυτού, εκείνος είχε παρεξηγηθεί και άρχισε να απομακρύνεται χωρίς καν να την απο-χαιρετήσει.

Η καρδιά της κλότσησε ακανόνιστα ενώ μια ξαφνική παγωνιά την τύλιξε. Ήθελε να τρέξει πίσω του, να το συνεχίσει... αλλά δεν κουνήθηκε από τη θέση της και δεν ήξερε γιατί.

Το πρώτο μάθημα του εξαμήνου ήταν η Μερική Μεταμόρφω-ση, κατά την διάρκεια του οποίου κάθε αλλόμορφος έπρεπε να μά-θει να μεταμορφώνει μόνο μέρη του σώματος του στα αντίστοιχα μέρη του ζώου που αντιπροσώπευε. Αυτό αυτόματα απέκλειε τη συμμετοχή του Δημήτρη εφόσον εκείνος δεν μπορούσε να αλλά-ξει μορφή και το πνεύμα του αλλομορφισμού του είχε αποκλειστεί από το σώμα του και είχε ενσωματωθεί στη μορφή μίας γάτας, της Άρτεμις. Ο διαχωρισμός ενός αλλόμορφου από το πνεύμα του δεν ήταν συχνός, αλλά δεν ήταν και ιδιαίτερα σπάνιος. Η Άννα, η κα-λύτερη φίλη του Δημήτρη από τα παιδικά του χρόνια(και μερικές φορές, κάτι παραπάνω από αυτό, είχε ως πνεύμα της μια τίγρη.

Η Μελίνα κοιτούσε ανήσυχα την πόρτα της αίθουσας κάθε τρεις και λίγο. Ήξερε ότι ήταν μάταιο. Ο Δημήτρης δεν θα ερχόταν και κατά πάσα πιθανότητα, ήταν μαζί με την Άννα... νευριασμένος με εκείνη και με παρέα του την Άννα.

Τέλεια!Εκείνοι διδάσκονταν αντίστοιχα Σύμπτυξη, ήταν ένας τρόπος

για τον χρήστη να αντλήσει δύναμη ή ταχύτητα από το ζώο που αποτελούσε το πνεύμα του αλλομορφισμού τους χωρίς όμως να το εξασθενούν. Έτσι, ακόμα και όταν ήταν αδύνατο για το πνεύμα τους να είναι μαζί τους, εκείνοι μπορούσαν να σταθούν στο ύψος κάθε περίστασης αν αυτό ήταν απαραίτητο.


«Ναι, πρόσεξε μη βγάλεις ράμφος αντί για νύχια κατά λά-θος», άκουσε τον Πέτρο να πειράζει τον Μιχάλη.

«Λοιπόν κούκλα, πως πήγε το μάθημα σήμερα;» τη ρώτησε ο δεύτερος.

«Αν μπορούσα να μελανιάσω θα είχα σημαδέψει όλο μου το σώμα. Ελπίζω το διάβασμά σου να πήγε καλά», του είπε με τρόπο. Η Μελίνα απολάμβανε ιδιαίτερα τις στιγμές που έκανε τον Μιχά-λη να νιώθει αμήχανα. Ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του και όταν τον στρίμωχναν έβρισκε πάντα έναν τρόπο διαφυγής μέσω του χιούμορ του.

«Να... σχετικά με αυτό…», προσπάθησε να δικαιολογηθεί αλλά η Μελίνα τον διέκοψε και του χαμογέλασε γλυκά.

«Χαλάρωσε. Δεν είσαι υποχρεωμένος να σπαταλάς την ώρα σου με εμένα. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι μου έλειψες πολύ σήμερα». Ενώ μιλούσε ταχτοποιούσε τα πράγματά της κάτω από το θρανίο της. Όμως καθώς έσκυβε η μπλούζα της γλίστρησε πάνω στο δεξί της ώμο φανερώνοντας μια μεγάλη μελανιά. Δεν πονούσε, αλλά αυτό το σημάδι δεν έπρεπε να υπάρχει. Το έκρυψε προτού προλάβει να το δει κανείς… ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε προτού συναντήσει το ανήσυχο βλέμμα του Μάρκο στην άλλη άκρη της αίθουσας.

«Μέλα, δεν σπαταλάω το χρόνο μου. Μου αρέσει να σε βλέ-πω να ταπεινώνεσαι». Ο Μιχάλης απέσπασε και πάλι την προσοχή της όμως η κοπέλα έδειχνε να είχε ξεχάσει τα μικρά τους πειράγμα-τα. «Αλήθεια, είναι η καλύτερη ώρα της ημέρας μου».

«Είσαι σκέτος ιππότης Μιχάλη», τον πείραξε εκείνη μπαίνο-ντας ξανά στο κλίμα ενώ έριχνε μια ανήσυχη ματιά στον Μάρκο πάνω από τον ώμο της. Το αγόρι δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω της, όχι πως η Μελίνα δεν είχε συναίσθηση της προσοχής του και χωρίς να κοιτάξει. Κατά έναν περίεργο λόγο, πάντα τον κα-ταλάβαινε όταν βρισκόταν τριγύρω. Πάντα τον ένιωθε κοντά της.

«Αυτό που θέλω να πω είναι ότι…», επέμεινε ο Μιχάλης.


«Βαριόσουνα. Το καταλαβαίνω». Η αλήθεια ήταν ότι πριν από λίγες στιγμές η συμπεριφορά του Μιχάλη εκείνο το πρωί την είχε πειράξει. Πολύ. Αλλά δεν μπορούσε να δώσει την ίδια σημασία στο περιστατικό πλέον. Οπότε της ήταν εύκολο να επιστρατέψει το καλύτερο χαμόγελό της.

Η Ερατώ, η καθηγήτριά τους στα μαθήματα που αφορούσαν τη Μεταμόρφωση, ξερόβηξε. Ήταν το σύνθημά της, το μάθημα είχε ξεκινήσει.

«Όπως φαντάζομαι πως ήδη ξέρετε, αυτό το μάθημα αφορά τη μερική μεταμόρφωση του σώματός σας. Αυτό σημαίνει πως, ου μη γένοιτο, κατά τη διάρκεια μιας μάχης μπορείτε να μεταμορφώ-σετε τα άκρα σας. Δε θέλω να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις, δεν θα αποκτήσετε πατούσες. Απλά, μπορεί να μεταβληθεί η οδοντο-στοιχία σας ή τα χέρια σας θα υποστούν παραμόρφωση, θα γίνουν πιο... ζωώδη. Αυτό είναι μεγάλο προνόμιο για εσένα Πέτρο. Τα νύ-χια της αρκούδας είναι ένα πολύ επικίνδυνο όπλο και ανθεκτικό».

Η Μελίνα σκούντηξε παιχνιδιάρικα τα πλευρά του Πέτρου βασιζόμενη στην αναφορά της καθηγήτριας της και του χαμογέ-λασε, εκείνος κοκορεύτηκε για λίγο κερδίζοντας με το κάμωμα του αυτό την ψήφο των συμφοιτητών του όμως ένα και μόνο βλέμμα από την καθηγήτριά τους ήταν ικανό να βάλει και πάλι τάξη. «Θα μπορούσατε επίσης να αναπτύξετε ένα άκρο που το ανθρώπινο σώμα σας δεν έχει».

«Εννοείται ουρά;» ρώτησε ένα ξανθό αγόρι του οποίου το όνομα η Μελίνα αγνοούσε.

«Ναι, Μαρίνο. Αυτό εννοώ. Μπορεί επίσης να είναι φτερά... για τις αναλογίες ενός ανθρώπου φυσικά. Λοιπόν, αυτό που πρέπει να κάνετε είναι να νιώσετε το ζωώδες άκρο σας σα να αποτελεί ήδη μέρος του σώματος σας. Αν ασκήσετε πίεση στους καρπούς σας θα είναι πιο εύκολο και…», η Μελίνα δεν άκουσε λέξη από την υπόλοιπη ακρόαση και ήταν υπερβολικά αγχωμένη για να προ-σπαθήσει να συγκεντρωθεί.


Στο τέλος της ώρας κανένας δεν τα είχε καταφέρει. Αλλά, σύμ-φωνα με την Ερατώ, αυτός ήταν ο λόγος που το μάθημα γινόταν ένα ολόκληρο εξάμηνο και δε συμπεριλαμβανόταν στην ύλη της Μεταμόρφωσης του προηγούμενου εξαμήνου. Το επόμενο μάθη-μα ήταν τα Εφαρμοσμένα Μαθηματικά και η Μελίνα ήταν ήδη στο δρόμο της για την αίθουσα που θα έκαναν μάθημα. Οι δύο φίλοι της θα έψαχναν να βρουν τον Δημήτρη και θα την έβρισκαν μετά αλλά αυτή ήταν μια κίνηση στην οποία η Μελίνα δεν είχε σκοπό να λάβει μέρος.

«Η έξοδος είναι από την άλλη πλευρά», άκουσε τον Μάρκο να της λέει. Η φωνή του την τάραξε και γύρισε ένοχα προς το μέρος του. Δεν είχε αποφασίσει ακόμα πότε ή τι θα έλεγε στους υπόλοιπους για το θέμα της μελανιάς της, αλλά σίγουρα δεν ήθελε να το μάθουν από κάποιον άλλο.

«Αα... συγγνώμη;»«Το ιατρείο είναι έξω από το κτήριο, για να πας εκεί πρέπει

πρώτα να βγεις έξω», την ειρωνεύτηκε. Ξέρεις ότι είδα τη μελανιά σου, μπορεί να μην ξέρω πολλά για... αυτό που είσαι, αλλά είσαι ακόμα αλλόμορφος και δεν μπορείς να έχεις μελανιές. Οπότε θα πας να κάνεις εξετάσεις», της είπε αυταρχικά, σα να την ήξερε χρόνια.

«Δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω», του απάντησε ξαφνικά θυμωμένη.

«Ομολογώ ότι περίμενα κάτι σαν... μπορείς να μην... το πεις σε κανέναν;» της είπε με κοροϊδευτική φωνή. Η Μελίνα στένεψε τα μάτια της και του χάρισε ένα ειρωνικό χαμόγελο.

«Φαίνεται ότι είμαι όλο εκπλήξεις».«Όντως, είσαι», αντέτεινε με πάθος στη φωνή. «Θα πω στον

Βίκτωρα ότι σε στρίμωξε η Ερατώ», πρόσθεσε στα γρήγορα και πριν η Μελίνα προλάβει να του απαντήσει, εκείνος έφυγε.

Η κοπέλα έμεινε για λίγο στο ίδιο σημείο αναποφάσιστη, όμως τελικά ακολούθησε την αντίθετη πορεία από αυτή του Μάρκο.

∆εν έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που η Μελίνα ήρθε για πρώτη φορά ενώπιον μιας αρχαίας φάρας βρι-

κολάκων που διψούσε για το αίμα της και ό, τι αυτό φυλούσε κρυμμένο, και τώρα έρχεται να αντιμετωπίσει κάτι μεγαλύτερο ακόμα κι από τη ζωή.

Βρίσκεται σε συνεχείς διαμάχες με τον ίδιο της τον εαυτό ενώ καλείται να παλέψει με σκιές και πλάσματα μιας μαγείας δυνατότε-ρης από τη δική της. Στην πορεία της προς τη λύση που αναζητά, οι επιλογές που κάνει την έχουν παγιδέψει ανάμεσα σε δύο κόσμους, που την διεκδικούν εξίσου. Σε αυτόν τον πό-λεμο οι νεκροί τής έχουν χαρίσει το υπέρτατο δώρο, ωστόσο ποιο θα είναι το αντίτιμο;

Η φύση της την αλλάζει συνεχώς, ενώ στο δρόμο της μπαίνουν οι αγέλες της Αθήνας, διεκδικώντας ένα κομμάτι εξουσίας από το μερτικό των Θεατρίνων.

Τίποτα δεν είναι πλέον το ίδιο, ακόμα και όσα πίστευε πως δε θα άλλαζαν ποτέ.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr

ΕΚ∆ΟΣΕ ΙΣοσελότος



ο κόσµος των σκιών

sofiaµελίνα,

ISBN 978-960-9607-60-5

120 × 170 SPINE: 24 FLAPS: 0

cover_melina2.indd 1 5/15/2012 5:00:54 PM


Ξεσπάσματα

Στο προαύλιο επικρατούσε σάλος εξ αιτίας ενός ποδοσφαιρικού αγώνα που γινόταν ανάμεσα σε δύο τάξεις πρωτοετών. Η Με-λίνα κάθισε για λίγο να τους χαζέψει. Είχαν φτιάξει την μπάλα

τους από εφημερίδες και ταινία ενώ το έπαθλο φαινόταν να είναι η φή-μη. Κανείς τους δεν έπαιζε δίκαια ενώ οι ομάδες είχαν συγκροτηθεί τό-σο από αγόρια όσο και από κορίτσια.

Έδειχναν να περνάνε καλά ενώ οι φωνές τους ακούγονταν μέχρι το γραφείο του Άρη ο οποίος στεκόταν στο περβάζι για να τους χαζέψει.

Ο Άρης ήταν ο ιδρυτής της σχολής τους και διευθυντής. Ήταν ο μόνος βρικόλακας που επιτρεπόταν να μπει στη Σ.Ε.Α.Μ., τη σχολή εκμάθησης αλλομορφισμού και μαγείας. Φημολογούταν ότι μισούσε τη φύση του και για αυτό συμπεριφερόταν όπως ένας άνθρωπος, όσο αυτό ήταν δυνατό. Η Μελίνα είχε αναπτύξει πολύ καλές σχέσεις μαζί του κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου σπου-δών της εκεί και όλα αυτά είχαν ξεκινήσει όταν ανακάλυψε πως ήταν μισή αλλόμορφη και μισή μάγισσα.

Η κοπέλα του χαμογέλασε και τον χαιρέτησε ενώ τον ρώτησε με ένα νεύμα ποια από τις δύο ομάδες πίστευε ότι θα κέρδιζε. Ο άντρας έκανε πως το σκεφτόταν για λίγο και μετά έδειξε τον αρ-χηγό της ομάδας με τα περισσότερα κορίτσια. Η Μελίνα βάσισε την επιλογή του σε μία εξομολόγηση που της είχε κάνει κάποτε. Ο διευθυντής τους πίστευε ακράδαντα πως μια μάχη με γυναίκα, ήταν χαμένη μάχη. Έτσι ήταν λογικό να διαλέξει την ομάδα με τα περισσότερα οιστρογόνα.

Μελίνα - Ο κόσμος των σκιών

Documents

Transcript of Μελίνα - Ο κόσμος των σκιών