ΕΦΗΒΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

5ο Γυμνάσιο Ηρακλείου- Αττικής

2018-19

2Τα κείμενα αυτά τα έγραψαν μαθήτριες το σχολείου μας σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουμε έναν πυρήνα προσωπικής λογοτεχνικής έκφρασης με συνέχεια.

Τα κείμενα επιμελήθηκαν οι καθηγήτριες Μαρία Κωττούλα & Νίκη Χιώτη (Φιλόλογοι)

Την ηλεκτρονική παρουσίαση υλοποίησε ο καθηγητής Παναγιώτης Γεωργάλας (Πληροφορικής)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Δεν το είχα καταλάβει....................................................σελ. 3

Αντιμετώπισα την αλήθεια κατάματα............................σελ. 5

Τα πιο όμορφα παπούτσια...............................................σελ. 8

Το απρόσμενο όνειρο.......................................................σελ. 10

Τον άνθρωπο ποιος τον τρώει;......................................σελ. 11

Η τρομακτική εμπειρία της Μαρίας................................σελ. 13Η ζωή ήταν ωραία... Ευχαριστώ!.....................................σελ. 18

Μη ζεις για να ζήσεις, ζήσε για να ελπίζεις................σελ. 20

Συμμετείχαν οι μαθήτριες: Αθηναίου Ιωάννα, Αντζέγιεβσκα Στέφανι- Φοίβη, Αργυροπλίδου Μήνα, Αρμπιλιά Ξένια, Βασιλοπούλου Ευαγγελία, Γεωργανάκη Ελένη, Δημητράκη Νεφέλη, Ζυγούλη Ελίνα, Καλαμάκη Νάντια, Καρδούλα 'Αννα, Παπαρούνα Ελευθερία, Τσεσμελή Μαρκέλλα.

3Δεν το είχα καταλάβει.....

άββατο βράδυ μια πανέμορφη κοπέλα ήταν μόνη της σ'ένα παγκάκι στην πλατεία και περίμενε την κολλητή της να πάνε μαζί σε ένα πάρτι. Ξαφνικά έρχεται ένα πολύ ψηλό και εξίσου

όμορφο αγόρι όπως και αυτή και κάθεται δίπλα της…περνάει λίγη ώρα και της λέει "μπορώ να σου πω κάτι;" και κοιτάει κάτω, γυρνάει η κοπέλα το κεφάλι της και του απαντάει "φυσικά!!!". Αυτός την κοιτάει απευθείας στα μάτια και της λέει: "είσαι πανέμορφη" και χαμογελάει. Η κοπέλα κολακευμένη απαντάει "σ' ευχαριστώ πολύ!!" με ένα αρκετά ντροπαλό χαμόγελο. Το αγόρι, για να της δείξει το ενδιαφέρον του, άρχισε να της μιλάει για διάφορα θέματα και η κοπέλα ένοιωθε πραγματικά οικειότητα μαζί του. 'Ωσπου έρχεται η κολλητή της και της λέει "Μαρία, έλα, πρέπει να φύγουμε". Το αγόρι στεναχωρήθηκε πολύ που θα σταματούσε η ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαν αρχίσει, αλλά δεν το έδειξε. Όταν έφευγε η Μαρία, της φωνάζει από μακριά: "με λένε Δημήτρη" και η Μαρία του χαμογέλασε και απομακρύνθηκε. Όταν έχασε ο ένας τη φιγούρα του άλλου ήταν και οι δύο σίγουροι ότι δεν θα ξαναβρίσκονταν ποτέ.

Σ

Ο Δημήτρης την έψαχνε παντού, πήγαινε σε όλα τα μέρη που θα μπορούσε να είχε πάει η Μαρία. Την έψαχνε αδιάκοπα και στα social media. Μετά από τις άσκοπες προσπάθειές του ήταν σίγουρος πως η γλυκιά κοπέλα που είχε γνωρίσει εκείνη τη νύχτα ήταν απλώς μια ωραία ανάμνηση. Τον επόμενο μήνα ο Δημήτρης είχε το πάρτι του κολλητού του, του Γιάννη. Ο Γιάννης είχε καλέσει και τη Μαρία που ήταν φίλη του από το φροντιστήριο… χωρίς να ξέρει κανείς ότι η Μαρία κι ο Δημήτρης είχαν ήδη γνωριστεί. Ήρθε λοιπόν η ημέρα που θα γινόταν το πάρτι, ο Δημήτρης είχε έρθει από νωρίς και βοηθούσε τον φίλο του με το να ανοίγει την πόρτα στους καλεσμένους και να προσφέρει διάφορα πράγματα που υπήρχαν στο πάρτι. Ξαφνικά, βλέπει τη Μαρία, τον βλέπει κι αυτή, άρχισαν να κοιτάζονται χωρίς να μιλάνε…και σε δυο λεπτά αγκαλιάστηκαν, τυλιγμένοι σ' ένα τεράστιο χαμόγελο. Δεν χρειάζονταν λόγια. Κατά τη διάρκεια του πάρτι ήταν συνέχεια μαζί και μίλαγαν για ό, τι θα έπρεπε να γνωρίζει ο ένας για τον άλλο. Όταν το πάρτι έφτασε στο τέλος του, ο Δημήτρης την αποχαιρέτησε ευτυχισμένος πλέον, γιατί ήξερε ότι θα την ξανάβλεπε αφού, πριν αποχωριστούν, είχαν ανταλλάξει τηλέφωνα. Κάθε μέρα μιλούσαν με μηνύματα και στο τηλέφωνο, μέρα και νύχτα. Άρχισαν να βγαίνουν σχεδόν σε καθημερινή βάση και έγιναν κολλητοί. Έκαναν τα πάντα μαζί. Ο Δημήτρης άλλαξε και σχολείο, γιατί ήθελε να είναι μαζί της. Μετά

4από πάρα πολύ καιρό η Μαρία άρχισε να τον βλέπει ερωτικά αλλά δεν ήθελε να του το πει και να χαλάσουν αυτό που έχουν, αλλά δεν

ήθελε κι όλας να είναι κολλητή μαζί του, εφόσον δεν μπορούσε να τον δει πια σαν φίλο. Μια μέρα που βγήκαν, του λέει:" Δημήτρη θέλω να σου πω κάτι..", "πες μου Μαρία, τι έγινε;" της απαντάει. "Εε... θέλω να σταματήσουμε να κάνουμε παρέα…, συγγνώμη", του λέει... ο Δημήτρης τα έχασε και της έκανε πάρα πολλές ερωτήσεις για να μάθει το γιατί, μα η κοπέλα δεν του απάνταγε και έφυγε

κλαίγοντας. Όταν πήγε σπίτι της, το κινητό της βομβαρδιζόταν από μηνύματα και κλήσεις που έμεναν αναπάντητες. Την επόμενη μέρα στο σχολείο, είχε πλέον καταλάβει το λάθος της και ήταν αποφασισμένη να του μιλήσει και να του εξηγήσει. Όταν πλησίασε κοντά στο Δημήτρη, τον είδε να μιλάει με μια άλλη κοπέλα και να της χαμογελάει συνέχεια. Η Μαρία έφυγε κλαίγοντας και μπήκε αμίλητη στην τάξη της... Μόλις σχόλασαν πήγε στην πλατεία με την κολλητή της, ήταν κι ο Δημήτρης εκεί με την άλλη κοπέλα. Η Μαρία έφυγε και πήγε σε ένα πάρκο, ο Δημήτρης την είδε και έτρεξε πίσω της, την σταματάει και της λέει:

"Μαρία κι εγώ αισθάνομαι όπως κι εσύ".

Νάντια Καλαμάκη, Β2Εικαστικά: Τάνια Βαρβέρη, Φοίβη- Στέφανι Αντζέγιεβσκα, Β1

5Αντιμετώπισα την αλήθεια κατάματα

έρασα την πόρτα του γυμνασίου τρομοκρατημένη, προσπαθώντας να προσπεράσω ανενόχλητη τις σχολαστικές ματιές και τους ψιθύρους που ακούγονταν σαν εκκωφαντικά

βουητά στ' αυτιά μου. Εκείνη τη στιγμή αναρωτήθηκα, αφού όλοι έχουμε δικαίωμα στην διαφορετικότητα, γιατί κάποιες φορές είναι τόσο κατακριτέα και για να το τονίσω, διαφορετικότητα είναι και θέμα θρησκείας και θέμα καταγωγής, οι σεξουαλικές προτιμήσεις, οι διαφορές μεταξύ των φύλων ή ακόμα και τα προβλήματα κατανόησης της ίδιας της προσωπικότητάς σου. Αλλά η διαφορετικότητα μπορεί να μεταφραστεί ή - για να το θέσω πιο σωστά- να επιφέρει τη δυσκολία ή την άρνηση ένταξης σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα. Γιατί λοιπόν πρέπει ο οποιοσδήποτε να τρομοκρατείται για τη διαφορετικότητά του από το "συμβατικό"; Γιατί πρέπει να απομονώνεται, ενώ είναι φτιαγμένος να ζει με τους άλλους και να τον τρομάζει η μοναξιά; Και πάνω από όλα, γιατί όλοι να εξαρτιόμαστε από την αποδοχή και το θαυμασμό των άλλων προς εμάς;

Π

Αυτά σκεπτόμουν καθώς έψαχνα να βρω την αίθουσα που θα γινόταν το μάθημα. Μπήκα στην τάξη και ο καθηγητής με σύστησε καθώς ήμουν καινούρια και είχα έρθει στη μέση της χρονιάς. Οι μαθητές με κοιτούσαν περίεργα και με σχολίαζαν ανάρμοστα. Προσπάθησα να συγκρατηθώ. Αυτό συνεχιζόταν για αρκετό καιρό και το χειρότερο ήταν ότι δεν είχα κάποιον στον όποιο θα μπορούσα να μιλήσω. Βέβαια, για να πω την αλήθεια, είχαν γίνει αρκετές προσπάθειες από κορίτσια να έρθουν να μου μιλήσουν, μα πάντα είχα την υποψία ότι ερχόντουσαν να με κοροϊδέψουν ή να με υποβιβάσουν. Το χειρότερο είναι ότι για όλο αυτό υπεύθυνη ήμουν εγώ. Γιατί εγώ δεν είχα πίστη στον εαυτό μου, γιατί εγώ δεν με αγαπούσα, γιατί εγώ δεν με υποστήριζα και αν δεν το κάνω εγώ για μένα γιατί να το κάνει ο οποιοσδήποτε άλλος, αναρωτήθηκα.

Οι μέρες περνούσαν και εγώ ένοιωθα όλο και χειρότερα, καθώς πολλά αγόρια από το σχολείο με πείραζαν και μου υπενθύμιζαν πόσο κατώτερη είμαι και εγώ από μέσα μου ούρλιαζα και εξευτελιζόμουν. Αλλά ποτέ δυνατά, ποτέ μπροστά τους για να μην τους δώσω την χαρά ότι τα κατάφεραν. 'Οταν όμως γυρνούσα στο σπίτι δεν μπορούσα να πάρω ανάσα από το κλάμα.

Αυτή μου η αντίδραση, βέβαια, με βοηθούσε να ξεσπάσω, να βγάλω από μέσα μου όλα αυτά τα συναισθήματα που μ' έπνιγαν, που μ' έκαναν να σκέφτομαι πράγματα τρελά, εξωφρενικά που δεν θα έπρεπε ούτε να περνούν από το μυαλό μιας δεκατετράχρονης και

6από μέσα μου ούρλιαζα ΝΑΙ, ΝΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ ΕΙΜΑΙ ΧΟΝΤΡΗ, ΕΙΜΑΙ ΑΣΧΗΜΗ, το ξέρω. Σταματήστε μόνο, σταματήστε, σταματήστε να μου το θυμίζετε, σταματήστε να μου θυμίζετε πόσο κατώτερη, πόσο ασήμαντη είμαι. Και κάτι τέτοιες ώρες είναι που θέλω να δώσω ένα τέλος σε όλα αυτά, μα δεν μπορώ γιατί φοβάμαι χωρίς να ξέρω τι φοβάμαι και τότε είναι που αρχίζω να φοβάμαι τον εαυτό μου πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο. Έτσι περνάνε οι μέρες και εγώ συνεχίζω να μένω άβουλη και σκέπτομαι λύσεις αυτοκαταστροφικές, όπως το κάπνισμα, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά και κάτι τέτοιος ώρες είναι που σιχαίνομαι τον εαυτό μου και που καταλαβαίνω ότι δεν είναι μόνο θέμα μαγκιάς που νόμιζα. Όμως το ξανασκέφτομαι και καταλαβαίνω ότι αυτές είναι οι εύκολες λύσεις και τότε αρχίζω να λέω στον εαυτό μου ότι είμαι όμορφη, ότι είμαι πραγματικά όμορφη, γιατί το να είσαι όμορφος δε σημαίνει ν' ανταποκρίνεσαι σε όλα τα στερεότυπα των περιοδικών, να είσαι σαν βγαλμένη από το ίδιο καλούπι με εκατό χιλιάδες άλλες, αλλά όσο και να προσπαθώ να μου το υπενθυμίζω, ποτέ δεν με πείθω. Πάντα αποτυχαίνω.

Αρχίζω να νοσταλγώ τους παλιούς μου φίλους, το παλιό μου σχολειό, τους παλιούς μου καθηγητές και τότε ανοίγει στο στήθος μου μια τρύπα, νοιώθω ένα κενό και τίποτα δεν μπορεί να με καλύψει εξολοκλήρου. Ούτε καν οι γονείς μου, που είναι οι μόνοι άνθρωποι στον κόσμο που ξέρω ότι μ' αγαπάνε απόλυτα με όλα μου τα ελαττώματα.

Την άλλη μέρα στο σχολειό όλα τα παιδιά κοιτούσαν τα κινητά τους και αρκετά κορίτσια βρισκόντουσαν σε απόγνωση. Εγώ κατά βάθος χαιρόμουν χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει, γιατί με αυτόν τον τρόπο κανείς δε μου έδινε σημασία και κανείς δε με κορόιδευε. Όμως, όταν αντιλήφτηκα ότι όλο αυτό γινόταν λόγω κάποιον γυμνών φωτογραφιών από κορίτσια του σχολείου που στέλνονταν σε όλα τα αγόρια και μάλιστα για να προωθήσει το ένα αγόρι στο άλλο φωτογραφίες επί πληρωμή, συνειδητοποίησα ότι τα κορίτσια που θεωρούσα πρότυπα και ευτυχισμένα είχαν όντως πολύ πιο σημαντικά προβλήματα από το τι χρώμα κραγιόν θα φορέσουν σήμερα. Όμως, αυτό το προσπέρασα σχετικά γρήγορα καθώς είδα μια 'σειρά' και σκέφτηκα να κάνω ό, τι και η πρωταγωνίστρια, δηλαδή να αυτοκτονήσω και να αφήσω πίσω μου δεκατρείς κασέτες που θα εξηγούν γιατί το έκανα και ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι. Δεν θα το κάνω, όμως, γιατί σκέφτομαι τις βόλτες που πηγαίνω στα πάρκα μετά τη βροχή, τις χαρές της ζωής που απολαμβάνω με το δικό μου τρόπο και τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Δεν θα άντεχα στην ιδέα να τους πληγώσω.

Και χαμένη μέσα στις σκέψεις μου μέρα με τη μέρα συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό, δεν είμαι η

7μοναδική που βιώνει αυτή την τραγική κατάσταση και αποφάσισα ότι πρέπει να μπει τέλος σ' αυτή την παρωδία και έτσι πήγα μπροστά στο καθρέφτη μου, με κοίταξα και μου είπα χωρίς κανένα δισταγμό ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ και η έννοια της μοναδικότητας είναι η αληθινή και όλοι πρέπει να το πιστέψετε αυτό. Αυτό και μόνο, ότι είστε μοναδικές σάς κάνει να αξίζετε πολύ παραπάνω από αυτό που πιστεύετε και είστε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που οι άλλοι πιστεύουν για εσάς.

'Ετσι, λοιπόν, έδωσα αξία στις σκέψεις μου, στο τι νιώθω κάθε στιγμή, στη δημιουργικότητά μου αλλά και στην εμφάνισή μου. Νιώθω τώρα έτοιμη να δώσω συναισθήματα, να εμπιστευτώ και νομίζω πως έχω τον τρόπο να δεθώ με παιδιά που μου ταιριάζουν. Ξεκλείδωσα τον εσωτερικό μου εαυτό, τον ανέχομαι αλλά και τον αγαπώ κι είμαι έτοιμη να βρω πραγματικούς φίλους.

Μαρκέλλα Τσεσμελή, Β4 (Κείμενο & Εικαστικό)

Τα πιο όμορφα παπούτσια

8εν είχα φανταστεί ποτέ μέχρι τα 12, πόσο εύκολα μπορούν να φθαρούν δύο εφηβικά χέρια. Και τώρα, όπως και άλλοι όμοιοί μου, κατάλαβα

πόσο σκληρή αλλά γλυκιά μπορεί να γίνει η εφηβεία. Δ Καθισμένος στο πρεβάζι του σχολείου αναλογίζομαι πως είναι Πέμπτη και πλέον οι μέρες να φτάσω σπίτι μου είναι λίγες. Αποφάσισα, ύστερα από τη " διαδήλωση" του στομαχιού μου, να φάω όλο το καρβέλι ψωμί που μου έμεινε, εφόσον κανείς δεν πέθανε από μια μέρα αφαγίας. Η πονηρή μου μύτη ήδη μυρίζει τα ζεστά και καλοψημένα κάστανα που θα φτιάξει η μητέρα μόλις αντικρύσει τα παιδιά της μετά από μια εβδομάδα . Ξέχασα να σημειώσω τη σημερινή εργασία μου. Καθόλου, μα καθόλου δεν διέφερε από την χθεσινή. Μόλις τελείωσα με τις υποχρεώσεις του σχολείου, χωρίς να χάσω χρόνο έτρεξα να πάω στην δουλειά, με μόνη μου σκέψη τα παπούτσια που θα αγόραζα με τα χρήματα αυτού του μήνα. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα να την καθημερινή μου εργασία. Εφόσον την προηγούμενη εβδομάδα τελειώσαμε το σκάψιμο, αυτή την εβδομάδα είχε σειρά να τοποθετήσουμε και να στρώσουμε το τσιμέντο. Ήταν αρκετά κουραστικό και χρονοβόρο αλλά όχι τόσο, όσο η δουλειά των προηγούμενων εβδομάδων. Βέβαια, τα φορτία με το τσιμέντο ήταν πολύ βαριά και το στρώσιμο πολύ κουραστικό και επίμοχθο. Όπως και νάχει ευτυχώς τα κατάφερα και αυτή την εβδομάδα να βολευτώ με το καλοψημένο καρβέλι ψωμί που λίγο μπαγιάτεψε μέχρι σήμερα και μου έχει απομείνει μονάχα ένα αυγό. Δεν πτοούμαι όμως, γιατί, παρότι αύριο θα τελειώσουμε το στρώσιμο του δρόμου και θα είμαι εξαντλημένος, στο σπίτι θα με περιμένει ζεστό φαγητό και κάστανα. Το δυσάρεστο για εμένα όμως είναι πως ξημερώματα Κυριακής θα πρέπει να πάρω πάλι το δρόμο για το παραδίπλα χωριό, ώστε να διατηρηθώ όλες τις μέρες με το μοναδικό καρβέλι. Δευτέρα και πάλι, μετά το σχολείο έχω δουλειά. Ίσως είναι και η τελευταία μέρα μου. Το αφεντικό μου είπε πως έχει κάτι να συζητήσουμε κι εγώ φοβάμαι πως θα με απολύσει. Δε με στενοχωρεί αυτό, παρά μόνο επειδή δε θα καταφέρω να πάρω τα παπούτσια.

- Κόπιασε λεβέντη μου . - Αν δεν έστρωσα καλά, υπόσχομαι θα δουλέψω υπερωρίες. - Όχι, όχι … Είσαι εξαίρετος μάστορας, κι εγώ να σε ανταμείψω

θέλω. Πάρε 100 δραχμές . - Δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω. Δουλεύω για να φορέσω

επιτέλους παπούτσια ...

9 Σήμερα, η τύχη μου χαμογέλασε! Αυτές 100 δραχμές, ήταν οι πιο γλυκές !Τελικά θα καταφέρω να πάρω παπούτσια νωρίτερα από ότι τα είχα υπολογίσει. Αύριο με κέφι στο σχολείο και στη δουλειά!

Νεφέλη Δημητράκη, Β1

Εικαστικό, Μαρκέλλα Τσεσμελή, Β4

Το Απρόσμενο 'Ονειροοτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα, έτσι και η ζωή του Bill άλλαξε μέσα σε μια στιγμή….Π

Πριν από δυο μήνες ο 30χρονος Bill, έχασε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα την αγαπημένη του Rose. Είχε λοιπόν αποφασίσει να δώσει ένα τέλος στη ζωή του. Όμως ένα όνειρο του άλλαξε τη γνώμη.

10Όλα άρχισαν μια συνηθισμένη νύχτα όπως όλες οι άλλες.

Μακριά από τη Rose και τυλιγμένος με την μοναξιά του ο Bill αποκοιμήθηκε στον καναπέ. Εκείνη την νύχτα όμως είδε το πιο απρόσμενο όνειρο…Η Rose εμφανίστηκε στον ύπνο του, τον άρπαξε από το χέρι και τον

οδήγησε σε κάτι λευκές σκάλες. Ο Bill δεν ήξερε που οδηγούν αλλά εμπιστεύτηκε τη Rose και ανέβηκε τις σκάλες μαζί της. Ξάφνου βρέθηκαν σε έναν άδειο λευκό χώρο. Η Rose παίρνοντας σοβαρό ύφος λέει του Bill:"Βill, σε αγαπώ πολύ και το ξέρεις, μα η ζωή προχωράει κι αν δεν προχωρήσεις μαζί της θα την χάσεις και, πίστεψέ με, δε θα ήθελες να γίνει κάτι τέτοιο. Σε παρακαλώ, αν θες να είμαι και εγώ

ευτυχισμένη κοίτα μπροστά μόνο μπροστά.! Και μην κοιτάξεις ποτέ πια πίσω! Εγώ δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Αντίο Bill αντίο…."

Ο Bill αναστατωμένος ξύπνησε και συνειδητοποίησε πως πρέπει να συνεχίσει με τη ζωή του! Θα θυμάται για πάντα την Rose, χωρίς αυτό να ακυρώνει τα όνειρά του για το μέλλον…!!

Μήνα Αργυροπλίδου, Ευαγγελία Βασιλοπούλου, Ελίνα Ζυγούλη, Β1Εικαστικά: Ξένια Αρμπιλιά, Μήνα

Αργυροπλίδου, Β1

Τον άνθρωπο ποιος τον τρώει;

Αγαπημένη μου γιαγιά

Πάει καιρός από τότε που τα είπαμε για τελευταία φορά. Θυμάσαι τότε που ήμουνα παιδί κι εγώ και μ' έπαιρνες μαζί σου στο δάσος να κόψουμε ξύλα για το τζάκι; Στο πηγάδι του χωριού, στη λιμνούλα, στο δάσος• αμέτρητες βόλτες κάναμε μαζί, αμέτρητες! εσύ μου μίλαγες για ειρήνη, για αγάπη, για αλληλεγγύη κι εγώ, σαν παιδί, σε ρώταγα πάντα γεμάτο απορία: "Και τι είναι πόλεμος

11γιαγιά; Τι είναι, αλήθεια;" Και συ πάντα μου απαντούσες με αναστεναγμό "πως τα παιδιά μαλώνουν για παιχνίδια, τα σκυλιά για τροφή, έτσι κι οι άνθρωποι μαλώνουν για τα σύνορα και για το χρήμα". "Και τι είναι σύνορα γιαγιά; τι είναι χρήμα, γιατί οι άνθρωποι τόσο πολύ το αγαπούν;" "Τα σύνορα παιδί μου είναι γραμμές πάνω στο χάρτη, απλές γραμμές, όσο για το χρήμα, χαρτί, απλό χαρτί από ξύλο, να! σα δαύτο κατασκευασμένο. Πολλοί λένε πως με δαύτα μπορείς ν' αγοράσεις τα πάντα". "Τα πάντα; Αλήθεια, γιαγιά τα πάντα;" "'Οχι, αγάπη μου. Μπορείς ν' αγοράσεις ρούχα, χτήματα, νησιά, γης, πολλά πράγματα, όχι όμως όλα, γιατί η ευτυχία, η αγάπη, η γνώση...Η γνώση, λέω, δεν αγοράζεται. Και τι να το κάμεις το νησί, αν τα λεφτά έχεις και το αγοράσεις, αλλά δεν έχεις αληθινή παρέα να απολαύσετε μαζί την αυγή του ήλιου; Και τι να το κάνεις το σύμπαν, αν τα λεφτά έχεις και τ' αγοράσεις, αλλά τη γνώση δεν έχεις να το εξερευνήσεις;"

Και καθώς συζητούσαμε για τη ζωή, καταλήγαμε στη λίμνη. Θυμάσαι; Η λίμνη μας! Η λίμνη που γέμισε με το αίμα των ανθρώπων του χωριού για τα σύνορα, για το χρήμα, όπως κι εσύ μου είπες. Κι εκεί στη λίμνη του χωριού τα ψάρια βλέπαμε μαζί που αναπηδούσαν και το μεγάλο έτρωγε το μικρό! Κι εσύ τότε μου είπες: "Βλέπεις, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και μετά το μεγάλο το τρώει κάποιο μεγαλύτερο, έτσι είναι η φύση!". "Και ποιος τρώει το μεγαλύτερο ψάρι γιαγιά;" "Ο άνθρωπος, παιδί μου". "Και ποιος τρώει το μεγαλύτερο πρόβατο γιαγιά;" "Ο άνθρωπος, παιδί μου".. "Και το μεγαλύτερο ελάφι;" "Ο άνθρωπος, παιδί μου". "Και... και τον άνθρωπο; Τον άνθρωπο ποιος τον τρώει;" "Ο άνθρωπος παιδί μου, ο άνθρωπος!"

Τότε περίεργα μου φαίνονταν γιαγιά, και σαν παιδί δεν μπορούσα τον πόλεμο να καταλάβω. Τον βίωσα, ωστόσο, εκείνη τη μαύρη νύχτα που οι άνθρωποι έτρωγαν ανθρώπους ....

Αλλά και πάλι γιαγιά δεν κατάλαβα κι ούτε πρόκειται να καταλάβω! Πώς ο άνθρωπος γίνεται θεριό για τα σύνορα. Πώς τα γέλια και την ευτυχία του αρέσει να 'χτυπά', μέχρι που να δει τη λύπη στα πρόσωπα των άλλων.Πώς ο άνθρωπος κάνει άλλους να πονούν ενώ εκείνος δεν πόνεσε ποτέ;

Η λίμνη του χωριού είναι πάλι καταγάλανη και το πηγάδι μας γιαγιά το τσιμέντωσαν. Τα φυτά έχουν όλα ξανανθίσει, η φύση αναστήθηκε σα να μην πέθανε ποτέ κανείς! 'Ολοι προχωρούν, σα να μην έσβησε κανείς ποτέ!

12Το παιδί, ενήλικας πλέον, δίπλωσε το γράμμα. Με χέρια που

έτρεμαν το έβαλε μέσα σ' ένα φάκελο, ο οποίος έγραφε: "Εκείνοι που απεχθάνονται τον πόλεμο δεν πεθαίνουμε ποτέ. 1938-1945". Το άφησε πάνω στο μνήμα της γιαγιάς της και με το δάκρυ της έσβησε το καντήλι που έφεγγε στα σκοτεινά.

Ιωάννα Αθηναίου, Β1 (Κείμενο & εικαστικό)

13Η τρομακτική εμπειρία της Μαρίας

α μάτια της Μαρίας βούρκωσαν από τον τρόμο μόλις άκουσε το τρίξιμο της πόρτας. Κοκάλωσε. Έμεινε ακίνητη προσπαθώντας να μην ακουστεί η αναπνοή της. Ήθελε να

φύγει αμέσως από εκεί! Τ

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η Μαρία άκουγε μουσική όταν η μητέρα της χτύπησε την πόρτα. Εκείνη απάντησε "ναι", η μαμά της ανοίγει την πόρτα και της κάνει μία πρόταση "Μαρία, το ξέρω ότι μαζεύεις λεφτά για να πας στη συναυλία! Όμως βρήκα έναν τρόπο να τα μαζέψεις πιο γρήγορα". Η Μαρία ακούει προσεκτικά τις πολύτιμες πληροφορίες που της δίνει η μητέρα της. "Μαρία, το αφεντικό μου ψάχνει κάποιον να προσέχει το σπίτι του όσο θα λείπει για επαγγελματικό ταξίδι και σκέφτηκα, εφόσον είσαι 17 χρονών και μεγαλύτερη από τα αδέλφια σου, είσαι η κατάλληλη γι' αυτή τη δουλειά!". Εκείνη απάντησε: "και τι θα κερδίσω;". Η μαμά της την ενημέρωσε ότι θα κερδίσει 200 ευρώ για τα δύο βράδια που θα προσέχει το σπίτι. Η Μαρία πέταξε από τη χαρά της! Μακάρι να ήξερε…

Το βράδυ έφτασε! Η μαμά της την πήγε στο σπίτι του αφεντικού της. Της είπε "Να προσέχεις και να μην ανοίγεις την πόρτα σε κανέναν" και η Μαρία απαντάει "ναι μαμά, δεν είμαι μωρό!" Έπειτα μπαίνει μέσα στο σπίτι. Η πόρτα ήταν ανοιχτή… φωνάζει: "είναι κανείς μέσα;". Το αφεντικό της μαμάς της ξεπροβάλλει από την κουζίνα. Ήταν ψηλός και λίγο χοντρός με γυαλιά και καράφλα και επίσημα ντυμένος. Την καλωσορίζει στο σπίτι λέγοντας της "γεια σου μικρή, καλώς ήρθες στο σπίτι!", η Μαρία λέει "ευχαριστώ" και ο κύριος συνεχίζει "όπως μάλλον ξέρεις εγώ θα λείπω για λίγες μέρες, οπότε σε καθιστώ υπεύθυνη! Υπάρχουν δύο κανόνες που δεν πρέπει να παραβείς. Πρώτον μην κλείσεις τα φώτα και δεύτερον να κρατήσεις κλειδωμένες τις πόρτες! Στο ψυγείο έχει φαγητά και στον πάνω όροφο είναι το δωμάτιο με τις κάμερες!". "Μην ανησυχείτε θα προσέχω το σπίτι σας σα να είστε εσείς εδώ", αποκρίνεται η Μαρία. "Το ελπίζω". Ο κύριος πήρε τη βαλίτσα του και έκλεισε την πόρτα. Η Μαρία πήρε μερικά πατατάκια και ένα αναψυκτικό και ανέβηκε στις ξύλινες σκάλες: "Είναι πολύ παλιές", σκέφτηκε.

Καθόταν με τις ώρες και άκουγε μουσική τρώγοντας πατατάκια. Ξαφνικά τα φώτα έκλεισαν, το ίδιο και οι κάμερες! Σάστισε… πήρε το φακό και πήγε στον πίνακα ν' ανεβάσει το γενικό διακόπτη αλλά υπήρχε διακοπή ρεύματος! Τότε θυμήθηκε τα λόγια του αφεντικού: " να μην κλείσεις ποτέ τα φώτα". Βγήκε έξω να δει αν και στα άλλα σπίτια είχαν κλείσει τα φώτα και όντως είχαν!

14Μετά μπήκε μέσα στο σπίτι χωρίς να κλειδώσει την πόρτα! Μακάρι να το είχε θυμηθείΚάθισε στο σαλόνι. Δεν έκανε τίποτα. Λίγο αργότερα πήγε πάνω να πάρει το κινητό της και τότε άκουσε τον ήχο της πόρτας να ανοίγει και να κλείνει δυνατά. Κάποιος μπήκε μέσα και μάλιστα κλείδωσε! Πήγε να δει σιγά-σιγά τι συμβαίνει. Κρύφτηκε πίσω από τον τοίχο και αντίκρισε μία μαύρη φιγούρα. Τρόμαξε και πήγε στο δωμάτιο με τις κάμερες και έκλεισε σιγά - σιγά την πόρτα. Όμως, όπως κάθισε στην καρέκλα, έσπρωξε κατά λάθος με το πόδι της έναν κάδο και ακούστηκε ένας δυνατός ήχος. Εκείνη τρόμαξε όταν άκουσε τα βήματα της ψιλόλιγνης μαύρης φιγούρας που ανεβαίνει τις σκάλες. Έτσι κρύφτηκε μέσα στην ντουλάπα καθώς άκουγε τα βήματα να πλησιάζουν.Τα μάτια της Μαρίας βούρκωσαν από τον τρόμο! Μόλις άκουσε το τρίξιμο της πόρτας κοκάλωσε! Έμεινε ακίνητη προσπαθώντας να μην ακουστεί αναπνοή της. Ήθελε να φύγει αμέσως από κει! Τότε, άκουσε ένα μοχθηρό γέλιο και κάποιον να λέει με τρομακτική τσιριχτή φωνή: "θα σε βρω, θα ψάξω και θα σε βρω!" και η πόρτα έκλεισε.

Η Μαρία άνοιξε την πόρτα της ντουλάπας και βγήκε σιγά-σιγά. Πήρε το κινητό της, άνοιξε το παράθυρο και πήδηξε στους θάμνους! Αμέσως σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει. Μόλις έφυγε μακριά πήρε την αστυνομία και πήγε σπίτι! Μπήκε μέσα ιδρωμένη και η μάνα της άρχισε να της κάνει ερωτήσεις… Πριν προλάβει η Μαρία να της τα εξηγήσει όλα, τη διέκοψε το τηλεφώνημα της αστυνομίας. Η αστυνομία δε βρήκε απολύτως τίποτα! 'Ομως φαινόντουσαν ότι την πιστεύουν, οπότε η Μαρία πρότεινε να έρθουν από το σπίτι για να συζητήσουν για τα στοιχεία.

Εκείνη άνοιξε την πόρτα στους αστυνόμους και η μαμά της τους ρώτησε αν θέλουν κάτι να τους προσφέρει. Οι αστυνομικοί αποκρίθηκαν "όχι ευχαριστώ". Η Μαρία ρωτάει "τι θέλετε να μας πείτε;" και ο αστυνόμος Α απαντά: "Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται ένα τέτοιο περιστατικό στην ασφάλεια. Κοπέλες σαν εσένα και μεγαλύτερες έχουν καταθέσει πολλές φορές τέτοια γεγονότα! Ισχυρίζονται ότι είδαν το ίδιο πράγμα. Εμείς θα μελετήσουμε την υπόθεση και θα σας ενημερώσουμε". Η μητέρα της Μαρίας τους ευχαρίστησε. Εκείνοι έφυγαν από το σπίτι. Μόλις έκλεισε η πόρτα, η μητέρα της Μαρίας πήρε τηλέφωνο το αφεντικό της και του εξήγησε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες!

Το αφεντικό ήτανε έξαλλο, εφόσον δε μπορούσε να γυρίσει πίσω και μάλιστα απείλησε την μητέρα της Μαρίας λέγοντας ότι, αν δεν πάει αμέσως η κόρη της στο σπίτι του, θα απολύσει την ίδια. Η μητέρα της Μαρίας δεν ήθελε να φέρει την κόρη της σε δύσκολη

15θέση και ούτε να ξαναζήσει τα ίδια τρομακτικά γεγονότα, έτσι αρνήθηκε! Εκείνος την απέλυσε αμέσως! Η μητέρα της Μαρίας είχε πέσει σε κατάθλιψη, ήτανε πάρα πολύ στεναχωρημένη και δεν ήξερε αν θα μπορούσε να στηρίξει όλη την οικογένεια!

Η Μαρία τις επόμενες ημέρες βρήκε μια περιστασιακή δουλειά για να βοηθήσει τη μητέρα της. Πέρασαν εβδομάδες και ακόμα η Μαρία περίμενε ένα τηλέφωνο. Ένα τηλέφωνο από την αστυνομία για να δει αν το μυστήριο λύθηκε. Τόσο καιρό οι εφιάλτες την στοίχειωναν, παρόλα αυτά όμως ήθελε να ξέρει την αλήθεια. Μόλις τελείωσε από τη δουλειά της και γύρισε σπίτι εξαντλημένη δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, δεν είχε διάθεση για τίποτα, ήθελε μόνο να πέσει να κοιμηθεί. Όταν ξαφνικά το τηλέφωνο χτύπησε, εκείνη έτρεξε και η μαμά της την κοίταξε με απορία. Μόλις σήκωσε το τηλέφωνο, άκουσε τη φωνή του αστυνόμου που του είχε μιλήσει για το μυστήριο. Εκείνος είπε "καλησπέρα, ελπίζω να μη με ξεχάσετε", η Μαρία απαντάει "όχι βέβαια, κάτι τέτοιο δεν ξεχνιέται". Ο αστυνόμος αποκρίνεται "μήπως θα μπορούσα να περάσω από το σπίτι για να συζητήσουμε και τις λεπτομέρειες;". Η Μαρία απαντάει κατευθείαν "φυσικά και ναι". Εκείνη κλείνει κατευθείαν το τηλέφωνο, ενώ η μαμά της συνεχίζει να την κοιτάει. Η Μαρία την ενημερώνει για την πρόσκληση στους αστυνομικούς. Ως κλασσική Ελληνίδα η μητέρα της απάντησε "μα δεν ξέρω τι να τον κεράσω τον άνθρωπο". Η Μαρία την κοίταξε με ειρωνικό ύφος...

Μερικά λεπτά πέρασαν και το κουδούνι της πόρτας χτύπησε! Η Μαρία σηκώθηκε τρέχοντας από τον καναπέ για να ανοίξει την πόρτα. Η πόρτα ανοίγει και υποδέχεται τους αστυνομικούς με ένα χαμόγελο! "Καλησπέρα, νομίζω ξέρετε γιατί ήρθαμε. Να περάσουμε;" Η Μαρία λέει "βεβαίως σας περίμενα με ανυπομονησία". Ο αστυνομικός απαντάει "Πρώτη φορά βλέπω κάποιον τόσο ενθουσιασμένο για να μάθει κάτι τόσο συνταρακτικό". Η μητέρα της Μαρίας τους καλωσορίζει και τους ρωτάει "θέλετε κάτι να σας φιλέψουμε, έχω ντόνατς, υποθέτω ότι σας αρέσουν". Απαντάνε: "Βεβαίως!" Η μητέρα τους φέρνει ένα κουτί και δύο πιατάκια. Οι αστυνομικοί λένε: "Ας μπούμε κατευθείαν στο ψητό! Ψάξαμε πολύ αυτή την υπόθεση μετά από όλα όσα περάσατε. Είπαμε να την ψάξουμε γιατί δεν είστε η μόνη κοπέλα που τα έχει περάσει αυτά, οι περισσότερες όμως που έχουνε δουλέψει σ' εκείνο το σπίτι, εξαφανίστηκαν. Κανείς δεν ήξερε τι συμβαίνει εκεί μέσα! Η αλήθεια είναι ότι όποια μάρτυρας θα μπορούσε να μιλήσει σε ενδεχόμενη δίκη δεν απαντούσε στις κλήσεις μας. 'Ηταν όλες σε μικρή ηλικία. Αυτό μας φάνηκε περίεργο εξαρχής και συνεχίζει να είναι. Μετά από πολλές έρευνες και πολλά στοιχεία καταλάβαμε ότι το αφεντικό

16της μητέρας σας ήταν ένα τέρας! Δελέαζε κοπέλες να έρθουν στο σπίτι με αμοιβή ένα σημαντικό ποσό χρημάτων! Το ελάχιστο ήταν 200 ευρώ, όπως είχε συμφωνήσει και με σας! Αυτός ο άνθρωπος έφερνε τις κοπέλες στο σπίτι με σκοπό να τις μετατρέψει σε μόνιμα φοβισμένα άτομα. Να τις καταστρέψει ψυχολογικά! Δε θέλω να μπω σε άλλες λεπτομέρειες αλλά καλύτερα που φύγατε γρήγορα! Αναφερθήκατε σε μία ψιλόλιγνη φιγούρα, που μας φάνηκε κάπως περίεργο, γιατί το αφεντικό της μητέρας σας δεν έμοιαζε με την περιγραφή αλλά μετά από αρκετό ψάξιμο καταλάβαμε ότι υπήρχε και ένας συνεργός που έλεγχε και παρακολουθούσε όλες σας τις κινήσεις, έτσι ώστε να βρει την κατάλληλη στιγμή αυτός και το αφεντικό του να ορμήσουν! 'Εχουν συλληφθεί και οι δύο αλλά θα πρέπει να παρευρεθείτε την αίθουσα αναγνώρισης σεσημασμένων, ώστε να αναγνωρίσετε τους δύο υπόπτους! Και εκτός αυτού θα πρέπει να έρθετε ως μάρτυρες κατηγορίας στο δικαστήριο. Οι άνθρωποι αυτοί σίγουρα θα μπουν στη φυλακή αλλά χρειαζόμαστε και τη βοήθειά σας για να το κάνουμε αυτό! 'Εχουμε κι άλλη μια πληροφορία από τη δικογραφία, η οποία όμως δε θα λειτουργήσει ως ελαφρυντικό. Η κόρη του κατηγορούμενου είχε πέσει θύμα ψυχολογικής βίας από άντρα που ακόμα παραμένει άγνωστος. Την είχε πείσει να παίρνει φάρμακα που δημιουργούσαν προσωρινή αισιοδοξία και μόνιμη κατάθλιψη αμέσως μετά". Η Μαρία άρχισε να τρέμει, η μάνα της είχε μείνει έκπληκτη! Αργότερα, καληνύχτισε τους αστυνομικούς εκείνη και η μητέρα της. Μετά από αυτά που μάθανε, θέλανε λίγο χρόνο μόνες τους.

Πέρασε ένας μήνας και επιτέλους αυτό το κάθαρμα μπήκε μέσα στη φυλακή μαζί με το συνεργό του. Η Μαρία ήταν πλέον ήρεμη και μάλιστα οι εφιάλτες της είχαν σταματήσει προς το παρόν. Η ζωή πήγαινε καλύτερα μετά από το δικαστήριο. Πήραν αρκετά χρήματα, ως ψυχική οδύνη, μετά από αυτό το δικαστήριο και έτσι δεν είχαν πλέον οικονομικά προβλήματα.

Η Μαρία πήγε πάλι στη δουλειά. 'Ολα κυλούσαν φυσιολογικά μέχρι που εμφανίστηκε το αφεντικό της από τη νέα της δουλειά. Τη ρώτησε κάτι που την άφησε έκπληκτη: "Θα λείπω για λίγες μέρες και θέλω να προσέχεις το

17σπίτι μου, θα σε πληρώσω καλά". Εκείνη έτρεξε, έφυγε μακριά αλλά όλες οι αναμνήσεις γύρισαν ξανά με ένταση, το ίδιο και οι εφιάλτες μέχρι που έμαθε μεγαλώνοντας ότι σ' αυτό τον κόσμο που ζούμε υπάρχουν άνθρωποι άρρωστοι, που έχουν σαν πηγή χαράς τους την ανθρώπινη δυστυχία. Το όπλο τους; Η πρόκληση φόβου. Κι όταν κάποιος φοβάται, δε μιλά. Κρύβει τον ίδιο το φόβο του βαθιά, το τραύμα της ψυχής του τον κάνει απόμακρο και δυστυχισμένο.

Έλενα Γεωργανάκη, Β1

Εικαστικό, Μαρκέλα Τσεσμελή, Β4

Η ζωή ήταν ωραία... Ευχαριστώ!

Κι άνοιξα τα μάτια μου στον κόσμο αγέρας κι ανάσαμουσική οι χτύποι της καρδιάςθείο δώρο οι φωνέςάστρα τα γέλια των ανθρώπων

18λάμπει ο ήλιοςαστράφτει το φεγγάρισύμπαν οι λέξειςσύμπαν οι κινήσεις των αστεριώνσύμπαν ο ορίζονταςζυγώνω το μυστικό παραθύρι και ψιθυρίζω"Η ζωή είναι ωραία, η ζωή είναι ωραία, Ευχαριστώ".

Και περπάτησα ανάμεσα στον κόσμοκαρφιάτα χαμόγελα κάποιων ανθρώπωνσφίγγουν οι χτύποι της καρδιάςόνειρο η ευτυχίαάβυσσος η αποτυχία που χτυπά καταφύγιο το βιβλίομεγάλος ο αγώνας πιαπέφτω αλλά με σηκώνει ο αγέρας της ανάσας κάπου εκεί γύρω από το μυστικό το παραθύρικαι ψιθυρίζω: "Η ζωή είναι ωραία...η ζωή είναι ωραία. Ευχαριστώ".

Τον έμαθα βαθιά τον κόσμοτα γέλια των ανθρώπων σβήσανμαζί με κάποιες ακτίνες του ήλιουσμήνος οι γνώσεις, οι εμπειρίεςκάποιος μου τσάκισε τα όνειραέπεσα κάτωδεν τολμάω να ρωτήσω ποιοςλυγισμένη η καρδιάπροσπαθεί ξανά να σηκωθείμα την πήρε το κύματων κατεστραμμένων ονείρωναλλά ζυγώνω στο μυστικό παραθύρικαι ψιθυρίζω"Η ζωή είναι ωραία...η ζωή είναι ωραία...Ευχαριστώ"

Σπάνια συναντώ κόσμο τα πόδια μου δε με βαστούν με ξέβρασε το κύμασε μέρος σκοτεινότα όνειρα κι οι εμπειρίες

19έγιναν ρυτίδες στο πρόσωπό μουάλλες βαθιά γλυκέςάλλες βαθιά σκοτεινέςνα κι η φθοράτο χρώμα των μαλλιών το πήρε ο αγέρας της ανάσαςο χρόνος είναι στην ξύλινη καρέκλα καθισμένοςΚοιτώ το παραθύρικάποιος με ρωτά για να μου πάρει τη ζωήΕίναι η ώρα.Με μάτια γεμάτα από ζωήφωνή γερασμένη ψιθυρίζω"Η ζωή είναι ωραία, η ζωή ήταν ωραία...ευχαριστώ"

Ιωάννα Αθηναίου, Β1Εικαστικά, Τάνια Βαρβέρη

20Μη ζεις για να ζήσεις, ζήσε για να ελπίζεις

Η κυρία Μαρία, μια 45 χρονη εργαζόμενη γυναίκα, καθημερινά χρησιμοποιεί το μετρό για τη μεταφορά της στο γραφείο όπου περνάει και τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Ξυπνάει πριν από την αυγή, μαζεύει λουλούδια στον κήπο της, παίρνει το μετρό νωρίς - νωρίς και φτάνει στο γραφείο πριν απ' όλους, κάθεται στην καρέκλα της και μ' ένα χαμόγελο ξεκινάει τη μέρα της.

Εδώ και 15 χρόνια εργάζεται στον ίδιο χώρο, κάνει καθημερινά την ιδία διαδρομή από το σπίτι της μέχρι την δουλειά της, συναναστρέφεται με τους ίδιους ανθρώπους, όμως ποτέ δε χάνει το χαμόγελο και την αισιοδοξία της για κάτι καινούριο.

Όλοι στο γραφείο της λένε "έλα τώρα Μαρία, πως γίνεται να ελπίζεις και να χαμογελάς ακόμα, αφού τίποτα δεν κουράζει τον άνθρωπο περισσότερο από το να κάνει κάθε μέρα το ίδιο πράγμα".

Και η Μαρία πάντα τους απαντά "δε με τρομάζει η συνήθεια αλλά το να μη μαζεύω λουλούδια από την κήπο μου. Είναι πολλά και πολύχρωμα, το ένα δίπλα στο άλλο. Μαζεύοντάς τα, πλημμυρίζει χρώμα η ζωή μου και η καθημερινή τους άνθηση είναι οι ελπίδες μου για κάτι καλύτερο. Πηγαίνοντας στον κήπο μου, - έστω 5 λεπτά βιαστικά κάθε πρωί- παίρνω όση δύναμη χρειάζομαι για να ξεκινήσω την μέρα μου.

"Και το χειμώνα πως αντέχεις Μαρία, αφού δεν υπάρχουν λουλούδια στον κήπο σου; 'Η μήπως χάνεις την δύναμη σου;" τη ρωτάνε ειρωνικά.

Και εκείνη χωρίς δεύτερη σκέψη τους απαντά: "Κάθε φορά που τελειώνει το καλοκαίρι κι έρχεται ο χειμώνας όλοι μας το ζητάμε πίσω, ποτέ όμως δεν χάνουμε την δύναμη μας, σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας το πρωί, κοιτάμε έξω από το παράθυρό μας και για λίγο παγώνουμε, βλέποντας το κρύο που έχει έξω. Αμέσως, όμως, η ιδία σκέψη μας ανακουφίζει: "πόσα ωραία θα ήταν αν έξω ο ήλιος έλαμπε και εγώ ήμουν ξαπλωμένη σε μια εξωτική παραλία κάτω από καταπράσινους φοίνικες;" Αμέσως βέβαια επανερχόμαστε στην πραγματικότητα, σκάμε ένα χαμόγελο και με τη συντροφιά των καλοκαιρινών αναμνήσεων μπορούμε να συνεχίσουμε. Έτσι γίνεται και με τα λουλούδια στον κήπο μου, μπορεί να μην τα έχω το χειμώνα και να μη μπορώ να τα χαζεύω με τις ώρες τα απογεύματα, όμως τα φέρνω συνέχεια στη μνήμη μου. Θυμάμαι πόσο χαρούμενη γινόμουν κάθε φορά που τα φρόντιζα.

21"Άρα οι αναμνήσεις σου σε κάνουν τόσο δυνατή και αισιόδοξη;"

Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη το χειμώνα να θυμούνται το καλοκαίρι, οι αναμνήσεις είναι κάτι που δε σβήνει εύκολα από το μυαλό σου, η μνήμη δεν ξεθωριάζει ποτέ παρά μόνο όταν το

επιθυμείς εσύ. Φροντίστε λοιπόν τώρα που έρχεται το καλοκαίρι να γεμίσετε το δοχείο των αναμνήσεων σας με υπεροχές στιγμές μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάτε και νοιάζεστε, όσο εγώ θα φροντίζω και θα μεγαλώνω τα πολύχρωμα λουλούδια μου .

Ελευθερία Παπαρούνα, Β4

Εικαστικό, Τάνια Βαρβέρη