ΤέχνηΘέατρο-Χορός-Μουσική

Θέατρο Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης

που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Το θέατρο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως είναι ο μονόλογος, η όπερα, το μπαλέτο, η παντομίμα κ.α. Το θέατρο δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθύραμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα. Στο αρχαίο Ελληνικό θέατρο πρωταγωνιστούσαν μονάχα άντρες και ακόμη *και σε γυναικείους ρόλους ντύνονταν οι ίδιοι γυναίκες. Το 1962, από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, καθιερώθηκε η 27η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.

Άρχαιο θέατρο Το αρχαίο θέατρο χτίστηκε

μεταξύ του 340 π.Χ. και του 330 π.Χ. από τον Αργείοαρχιτέκτονα Πολύκλειτο τον Νεότερο όπως αναφέρει ο Παυσανίας[1]. Το θέατρο χτίστηκε για διασκέδαση των ασθενών του Ασκληπιείου αλλά και ως ένα μέσο θεραπείας καθώς υπήρχε η πεποίθηση πως η παρακολούθηση θεάτρου είχε ευεργετικά αποτελέσματα για την ψυχική και σωματική υγεία των ασθενών. Το αρχαίο θέατρο είχε χωρητικότητα 13.000 θεατών. Χωρίζεται σε δύο μέρη. Ένα των 21 σειρών καθισμάτων για το λαό και το κάτω, από 34 σειρές καθισμάτων, για τους ιερείς και τους άρχοντες.

Μουσική

Ως μουσική ορίζεται η τέχνη που βασίζεται στην οργάνωση ήχων με σκοπό τη σύνθεση, εκτέλεση και ακρόαση/λήψη ενός μουσικού έργου, καθώς και η επιστήμη που επικεντρώνεται σε θέματα συνδεόμενα με την παραγωγή, οργάνωση και λήψη ήχων. Με τον όρο εννοείται επίσης και το σύνολο ήχων από το οποίο απαρτίζεται ένα μουσικο κομμάτι.

Γνωστή και ως Απολλώνια Τέχνη, η μουσική παίρνει το όνομά της από τις εννέα Μούσες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Καθ' αυτή την έννοια, η μουσική διέφερε σημασιολογικά της σημερινής χρήσης του όρου, και περιελάμβανε το σύνολο των τεχνών που βρίσκονταν υπό την προστασία των Μουσών. Στην Αρχαία Ελλάδα, ο όρος εννοούσε την Ποίηση, το Μέλος και τον Χορό ως μια αδιάσπαστη ενότητα τεχνών η οποία καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στο Θέατρο, ενώ τη θεωρία της Μουσικής εξέφραζε ο κλάδος της Αρμονικής. Ο διαχωρισμός αυτός υιοθετήθηκε και αναπτύχθηκε από τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό. Έτσι σήμερα μπορούμε να πούμε ότι η μουσική ως τέχνη, έρχεται να καλύψει την ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει με τους ήχους, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ψυχικές του καταστάσεις.

Τόσο ο ορισμός της μουσικής, όσο και σχετικά με τη μουσική θέματα όπως η εκτέλεση, η σύνθεση και η σπουδαιότητά της, διαφέρουν από πολιτισμό σε πολιτισμό και ανάλογα με το κοινωνικό πλαίσιο. Η ερώτηση 'τί είναι μουσική;' έχει γίνει θέμα συζητήσεων - μεταξύ λογίων και μη -, έχει δεχτεί πληθώρα απαντήσεων, όμως καμία δεν ερμηνεύει το φαινόμενο της εν λόγω τέχνης σε καθολικό, διαπολιτιστικό επίπεδο. Μεταξύ άλλων, λεξικοί ορισμοί ορίζουν τη μουσική ως 'τέχνη και επιστήμη των ήχων' ενώ το Βρετανικό Λεξικό της Οξφόρδης εξηγεί πως πρόκειται για "μια από τις καλές τέχνες που ασχολείται με το συνδυασμό ήχων με σκοπό την ομορφιά ως προς τη φόρμα και την έκφραση των σκέψεων και συναισθημάτων." [1] Ένας συχνόχρηστος ορισμός προέρχεται από τον μουσικοσυνθέτη Έντγκαρ Βαρές (Edgar Varese), ο οποίος χαρακτηρίζει τη μουσική ως 'οργανωμένο ήχο'. [2] Ωστόσο, ο αμερικανός εθνομουσικολόγος Μπρούνο Νετλ αναφέρει πως "πολύ λίγοι λαοί έχουν έννοιες (κι επομένως λέξεις) αντίστοιχες με αυτή της Ευρωπαϊκής 'μουσικής'

Η Ιστορία της μουσικής Η μουσική χρονολογεί και εξελίσσει

την ιστορία της ως παράλληλη μ' εκείνη της Γλώσσας, κατ' ουσίαν ως παράλληλη με την ανθρώπινη εξέλιξη. Καθώς ο έναρθρος λόγος ως ηχητικό μέσο δεν δύναται να αποδώσει το φάσμα των αποχρώσεων των κειμενικών, προσωπικών ανθρώπινων σκέψεων και συναισθημάτων ο άνθρωπος ανέπτυξε ένα νέο ηχητικό μέσο έκφρασης: τον Μουσικό Λόγο. Καθώς η Γλώσσα χρησιμοποιείται στην έκφραση παραστάσεων και εννοιών, στην ονομασία των πραγμάτων, έτσι, και η Μουσική, αποδεικνύεται ως απαραίτητη ανάγκη της ζωής στη διερμηνεία της ανθρώπινης ύπαρξη στο σύνολο των εκφάνσεών της.

Η Μουσική κατά την Αρχαιότητα

Κατά την αρχαϊκή και κλασική εποχή, ο όρος μουσική εννοούσε τον μουσικά προκαθορισμένο στίχο, όπως εμφανιζόταν στα διάφορα ποιητικά είδη και κυρίως στη λυρική ποίηση. Με τη σημερινή σημασία του όρου, η ενότητα μουσικής και λόγου άρχισε να κλονίζεται κατά το δεύτερο μισό του 5ου αιώνα π.Χ. και σε αυτό συνέτειναν διάφοροι παράγοντες όπως η εισαγωγή καινοτομιών στη σύνθεση του μέλους, η εκτεταμένη ανάπτυξη της δεξιοτεχνικής οργανικής εκτέλεσης, οι μεταβολές στον τρόπο εκφοράς της γλώσσας και η μετέπειτα απώλεια της προσωδίας της.

Η μουσική της αρχαίας Ελλάδας ήταν ένα μείζον κομμάτι του αρχαιοελληνικού θεάτρου - μεικτές χορωδίες τραγουδούσαν για διασκεδαστικά, εορταστικά και πνευματικά δρώμενα. Χρησιμοποιούνταν μουσικά όργανα όπως, μεταξύ άλλων, ο αυλός, η λύρα, και ιδιαίτερα η κιθάρα. Η μουσική ήταν σημαντικό μέρος της αρχαιοελληνικής παιδείας, όπου τα αγόρια ξεκινούσαν μουσικές σπουδές από έξι χρονών. Η αρχαιοελληνική μουσική θεωρία περιελάμβανε τους τρόπους, οι οποίοι αποτέλεσαν βάση για τη δυτική θρησκευτική και κλασσική μουσική, κι επίσης χρησιμοποιούνται εκτενώς στη τζαζ. Αργότερα, η αρχαιοελληνική μουσική δέχτηκε επιρροές από τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή αυτοκρατορία, καθώς και από τη μουσική της ανατολικής Ευρώπης.

Χορός Ο χορός είναι μορφή καλλιτεχνικής και

αθλητικής έκφρασης η οποία γενικά αναφέρεται στην κίνηση του σώματος, συνήθως ρυθμική και σύμφωνη με τη μουσική.

Το σημείο στο οποίο ξεκίνησαν οι άνθρωποι να χορεύουν είναι πολύ ασαφές, για την ακρίβεια είναι πιο πολύ σύννεφο παρά σημείο. Πράγματι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος χόρεψε πριν ακόμα διαμορφωθεί ο sapiens σαν είδος.

 Αυτό είναι αληθινό στο γεγονός ότι πριν ακόμα αποκτήσει την ικανότητα να μιλάει ο αρχαίος άνθρωπος εξέφραζε τις σκέψεις, τις επιθυμίες και τα συναισθήματα του με δράσεις, όπως γίνεται σήμερα στο μπαλέτο. Παρόλα αυτά, για τον σκοπό μας θα θεωρήσουμε ότι ο άνθρωπος άρχισε να χορεύει όταν χόρεψε για διασκέδαση ή για θρησκευτικούς λόγους.

 

Ο πρώτος καταγεγραμμένος χορός, σύμφωνα με τον ορισμό μας, είναι μεταξύ των αρχαίων πολιτισμών της Μέσης Ανατολής και της Ινδίας και μεταξύ των ιθαγενών στην Αμερική, την Αυστραλία και την Αφρική. Ο  θεός των Ινδουιστών Shiva, γνωστός σαν Nataraya,  Κύριος του χορού, απεικονίζεται με πολλά χέρια να ισορροπεί στο ένα πόδι. Πραγματικές μορφές χορού φαίνεται να έχουν εδραιωθεί στην Ινδία γύρω στο 6000 π.Χ.  Μελετώντας την Πρώτη Δυναστεία στην Αίγυπτο (γύρω στο 3000 π.Χ.), οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν απεικονίσεις που δείχνουν ένα είδος χορού ή γλώσσας του σώματος και καθώς ο πολιτισμός της Αιγύπτου εξελισσόταν, έγιναν απεικονίσεις μουσικών και χορευτών.

 Στην Αμερική, την Αυστραλία και την Αφρική οι ιθαγενείς χόρευαν και για θρησκευτικούς λόγους και για διασκέδαση. Χόρευαν σχεδόν για τα πάντα από γάμο έως κηδεία. Ήταν ίσως από τους πιο ‘’χορευταράδες’’ ανθρώπους όλων των εποχών. Οι χοροί τους ακόμα επηρεάζουν τον σημερινό χορό. Για παράδειγμα, υπάρχουν μπαλέτα στην Βόρειο Αμερική βασισμένα στον χορό και τους θρύλους των ανθρώπων των πρώτων εθνών, η ομάδα ράγκμπι All Blacks έχει ένα θριαμβικό χορό βασισμένο στον χορό των ιθαγενών της Αυστραλίας και η Afro-jazz  είναι μια αναγνωρίσιμη μορφή χορού σ’ όλο τον κόσμο.

Ο Χορός στην Ελλάδα Ο χορός ήρθε στην Ελλάδα γύρω στο

1400 π.Χ. από πολιτισμούς της Κρήτης, οι οποίοι πιθανώς είχαν επηρεαστεί από τους Αιγυπτίους. Παρόλο που οι Έλληνες δεν συνεισέφεραν πολύ στην τεχνική του χορού, αυτό που έκαναν ήταν να συνεισφέρουν στο λεξιλόγιο του θεάτρου, αξιοσημείωτο ο χορός  (chorus), η ορχήστρα (το κυκλικό πάτωμα όπου χόρευε ο χορός), η σκηνή (το καλυμμένο τμήμα πίσω από την ορχήστρα) και το προσκήνιο που ήταν το υψωμένο τμήμα ανάμεσα στην ορχήστρα και την σκηνή. Αυτό το σχέδιο θεάτρου και το λεξιλόγιο διαμόρφωσαν την βάση για την δημιουργία του προσκηνιακού θεάτρου, όπου πήρε μορφή το μπαλέτο.

 Οι Έλληνες επίσης μιλούσαν για τον χορό στην μυθολογία τους. Για παράδειγμα ο Σοφοκλής αναφέρει το θεό Πάνα σαν μάστερ του χορού και ο Απόλλωνας από τον Πίνδαρο σαν ‘’ο πρίγκιπας των χορευτών.’’ Ακόμα και ο Δίας αναπαρίσταται  να ‘’κινείται με χάρη ανάμεσα στο πλήθος των χορευτών.’’

Μπαλέτο Επίσης μέχρι σήμερα στην Ελλάδα

έχουν αναπτυχθεί σχεδόν όλα τα είδη χορού από το εξωτερικό όπως είναι οι χοροί Latin το Μπαλέτο και το Hip-Hop κ.α.

Ο κλασικός χορός(μπαλέτο)ξεκίνησε από την Ιταλία τον 15ο αιώνα.Μετά άρχισε να εξελίσεται στη Γαλλία την εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ' Αργότερα, το 1850 το μπαλέτο αναπτύχθηκε περισσότερο στη Δανία και στη Ρωσία.

Επίσης,υπάρχουν διάφορα μέθοδοι-στυλ χορού.Τα πιο γνωστά είναι:η μέθοδος Vanganova (η Ρωσική μέθοδος),η μέθοδος Cecchetti(η Ιταλική μέθοδος),η μέθοδοs Bournoville(η Δανέζικη μέθοδος), η μέθοδος Balanchineη σχολή του αμερικανικού μπαλέτου και η Αγγλική μέθοδος της Βασιλικής Ακαδημίας.

Latin Η ιστορία μερικών χορών του latin: Cha Cha

Cha:Όταν ο καθηγητής χορού Pierre Lavelle επισκεύτηκε την Κούβα το 1952 χόρεψε mambo,όμως αντί για το συνηθισμένο "ένα", χόρεψε με το τριπλό βήμα.Φέρνοντας αυτήν την ιδέα στην Ευρώπη, έγινε γνωστός ο χορός Cha Cha Cha.

Paso Doble:Το Paso Doble,ένας δυναμικός χορός που προήλθε από την Γαλλία και στα Ισπανικά σημαίνει διπλό βήμα.Έχει αρκετά χαρακτηριστικά από το Flamenco,ιδιαίτερα σε σημεία στα οποία τα δάκτυλα παίρνουν την θέση των καστανιέτας.

Rumba:Οι ηθαγενείς των βαλτότοπων της Κούβας δημιούργησαν την Rumba ως χορό παντιμίμας.Εξελίχθηκε σε έναν τελετουργικό χορό και τα τραγούδια που τον συνόδευαν έγιναν μεγάλες επιτυχίες.Κατέκλυσε την Αμερική το 1930, ως τη σημερινή κοινωνική rumba που όλοι γνωρίζουμε.

Salsa:Η Salsa δεν είναι καθαρά κουβανέζικης προέλευσης διότι φαλινονται ξεκάθαρα οι αφρικανικές και ισπανικές επιδράσεις.Η ονομασία του χορού δημιουργήθηκε στη Νέα Υόρκη αλλά οχι ΄΄ομως και ο ίδιος ο χορός.Η Salsa είναι ο πιο διαδεδομένος χορός λόγω του συνδιασμού των βημάτων άλλων latin χορών.

Hip-Hop Συνεχίζουμε την διαδρομή της

Ηip- Hop ιστορίας έχοντας φτάσει στο 1982. Το hip-hop έχει ενωθεί με το 4ο στοιχείο τουBreaking το Rap, Graffiti και το djing. Οι συμμορίες έχουν βρεί έναν άλλο τρόπο εκτός από τη βία να ξεσπούν από την καθημερινή απογοήτευση της ζωής τους, στις υποβαθμισμένες συνοικίες: το Breaking Ο χορός λύνει τις διαφορές. Η μουσική γίνεται πιο εκφραστική και με ένταση και όλοι μπορούν να συμμετέχουν είτε σαν ακροατές είτε σαν δημιουργοί.

Συνδυάζοντας Θέατρο Χορό και Μουσική(Μιούζικαλ) Το Μιούζικαλ είναι ένα από τα πιο εμπορικά

και ευχάριστα θεάματα. Αποτελείται από μουσική, χορό και θέατρο. Ονομάζεται και μουσικοχορευτική παράσταση. Μερικά από τα πιο γνωστά μιούζικαλ είναι: West side story, Το Φάντασμα της Όπερας, Mamma Mia!, Moulin Rouge, Chicago, Οι Άθλιοι, Hairspray κ.α.

Το Μιούζικαλ (Musical), ή αλλιώς, η Μουσική Κωμωδία (Musical Comedy), εμφανίζεται για πρώτη φορά στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Πρόκειται για ένα είδος θεάματος, το οποίο απαρτίζεται από πεζό λόγο, χορό και τραγούδι. Έχοντας ως πρότυπο της κατασκευής του το λαμπρό μουσικό λιμπρέτο (λόγια κειμένου) του Άγγλου ποιητή και δραματικού θεατρικού συγγραφέα Τζον Γκέι «Η Όπερα των Ζητιάνων (1728)», παρουσιάζει χαρακτηριστικά ανάλογα με εκείνα της οπερέτας, από την οποία διαφοροποιείται αφενός στην επιλογή κειμένων, που έχουν συνήθως λαϊκή θεματογραφία και ηχητική υπόκρουση, και αφετέρου στη χορευτική του διάσταση, που είναι αναπόσπαστο μέρος τους θεάματος.