ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ‘73

1ο Γυμνάσιο Κοζάνης

Γιάννης Δάλλας, «Σαν ιπποπόταμος…»

Καιρός να παραδώσω την κατάθεσή μου:Όπως όταν ακούγεται από μακριά βροντή ή πυροβολισμός εφόδου

Και διαλύεται η παρέλαση σαν φίδι με φολιδωτήν ουρά στο ρίγος του μεσημεριούΆδειασε τότε η πολιτεία κι έμεινε η κεντρική πλατεία με τα δέντρα της δεκατισμένα

Με τις σημαίες πατημένες τις κραυγές της στον αγέρα ασπρόρουχα του πανικού

Κι έγινε η νύχτα ποταμός απ’ όπου στης αυγής τα

ξέφτια αναδυόμενα

Τα τανκς με βήματα βαριά τεντώνοντας την προβοσκίδα τους Σαν ιπποπόταμος της λεωφόρου.

Μανόλης Αναγνωστάκης, Απολογία νομοταγούς

Γράφω ποιήματα μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι υπεύθυνες υπηρεσίες Που δεν περιέχουν τη λέξη: Ελευθερία, τη λέξη: Δημοκρατία Δεν φωνασκούν: Κάτω οι τύραννοι ή: Θάνατος στους προδότες Που παρακάμπτουν επιμελώς τα λεγόμενα φλέγοντα γεγονότα Γράφω ποιήματα άνετα και αναπαυτικά για όλες τις λογοκρισίες Αποστρέφομαι τετριμμένες εκφράσεις όπως: σαπίλα ή καθάρματα ή πουλημένοι Εκλέγω σε πάσα περίπτωση την αρμοδιότερη λέξη Αυτή που λέμε «ποιητική»: στιλπνή, παρθενική, ιδεατώς ωραία. Γράφω ποιήματα που δεν στρέφονται κατά της καθεστηκυίας τάξεως.

Γιώργος Σεφέρης, «Επί Ασπαλάθων»

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμούπάλι με την άνοιξη.Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρεςτο κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοιδείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνιακαι τους κίτρινους ανθούς.Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...

Γαλήνη.- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια·τ' όνομα του κίτρινου θάμνουδεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.Το βράδυ βρήκα την περικοπή:"Τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραντον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαναπάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθουςκαι πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά τουο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

31 του Μάρτη 1971

Μανόλης Αναγνωστάκης: Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.Χ.

Στην οδό Αιγύπτου -πρώτη πάροδος δεξιά!Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας ΣυναλλαγώνΤουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως.Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε απότα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε

που ξέρατεΤώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν

εμπιστεύονται,Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες

από τότε.Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι

στρατιώτες,Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις

καλύτερες μέρες.Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το

μάθημαοι ίδιοι στα παιδιά τουςελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα.Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των

παιδιώντων παιδιών τους.Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεταιη Τράπεζα Συναλλαγών- εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός

συναλλάσσεται-Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως-εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί

μεταναστεύουν-.Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο

ΠοιητήςΗ Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία,τις ωραίες εκκλησιέςΗ Ελλάς των Ελλήνων.

Τάκης Σινόπουλος«Ο καιόμενος»

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήτανστ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το

πρόσωπο, όταν τουμιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει

βοήθεια. Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με

το χέρι μου.Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να

παραξενεύομαι. Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται

περήφανος;Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά; Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη.

Φοβάμαι.Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν. Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος.

Καταμόναχος.Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το

πρόσωπο. Γινόταν ήλιος.Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες

εποχέςάλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι

χειροκροτούνε. Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ«Η ελευθερία είναι πάντα η ελευθερία εκείνου που σκέφτεται διαφορετικά»

Αλέξανδρος Παναγούλης , ΑΓΩΝΙΕΣ Αν χτυπήσουν την πόρτα, μην ανοίξεις. Όσο και να χτυπούν. Πρέπει να πιστέψουν πως το σπίτι είναι αδειανό. Δεν θα τη σπάσουν. Μη φοβάσαι. Αν τη σπάσουν, θα ξέρουμε πώς μας πρόδωσαν. Ούτε κι εγώ το πιστεύω. Ναι, θα πυροβολήσω αν μπούνε. Εσύ δοκίμασε να φύγεις. Θα μπορέσεις. Για μας θάναι. Τόση ώρα τριγυρίζουν το σπίτι. Κοίταξε απ' τ' άλλο παραθύρι. Μα πρόσεχε. Ναι, βλέπω. Χτυπάνε απέναντι. Μίλα σιγότερα. Ακούς; Φασαρία! Τι να γίνεται; Κάποιον πιάσανε. Είναι γέρος. Τον χτυπάνε τα σκυλιά. Άτιμοι. Πόσους θα πιάσετε; Θα μείνουν όσοι χρειάζονται και περσότεροι. Θα μείνουν και δεν θα σταυρώσουν τα χέρια.

Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής, Ανώτατες Σπουδές 

Σταματήσανε τα μαθήματανα κάνουμε ανώτατες σπουδές

στους δρόμους.Οι αρχιτέκτονες χτίζουν

οδοφράγματαοι γιατροί μαθαίνουν τον πόνοοι νομικοί κάνουν πρακτική

εξάσκηση στο δίκιοοι μαθηματικοί μετρούν τις

δυνάμειςοι μηχανικοί κατασκευάζουν

χιλιοκύκλουςοι φυσικοί ελέγχουν τη σύνθεση

του αίματος.Οι ζωγράφοι,με το καβαλέτο τους στημένο

μπροστά στα τανκςζωγραφίζουν το θάνατο.

Γιάννης Ρίτσος, Το σώμα και το αίμα

Ο ένας γράφει συνθήματα στους τοίχους ο άλλος

φωνάζει συνθήματα πάνω απ’ τουςδρόμους ο τρίτοςφοράει το παράθυρο τραγουδάει

ανοιχτόςΡωμιοσύνη Ρωμιοσύνητους τραυματίες τους κουβάλησαν στη Βιβλιοθήκηη μια παλάμη αμπελόφυλλου στο

χτυπημένο Γόνατοαγάλματα λυπημένα μες στους καπνούς

-πού τον ξεχάσατε τον έρωτασπουδαστές οικοδόμοι κατάρες πλακάτ ζητωκραυγές σημαίες

έρωτας είναι τ’ όνειρο έρωτας είναι ο κόσμος.

ΑΝΩΝΥΜΟΥ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ»Αληθής πολίτης είναι όποιος ζει με ελευθερίαν ή αποθνήσκει δια την ελευθερίαν.

Ανδρέας Κάλβος«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»

Κωστούλα Μητροπούλου, ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ Πίσω απ' τα κάγκελα ελεύθεροι χιλιάδες στο δρόμο περπατάει αργά η φοβέρα, πίσω απ' τα σίδερα ονειρεύονται μανάδες παιδιά που έχουνε αλλάξει σε μια μέρα. Μπροστά απ' τα κάγκελα οι σκλάβοι που φοβούνται όπλα κρατάνε και ο δρόμος τους ανήκει πίσω απ' τα κάγκελα φωνές που δε φοβούνται και μοιάζουν θάλασσα που πλέει ένα καϊκι. Πίσω απ' τα σίδερα τα μάτια της γενιάς τους χαμογελάνε σ' ένα φως που ξημερώνει έξω στο δρόμο η ντροπή κι η παγωνιά τους βήμα με βήμα την ελπίδα τη σκοτώνει.

Δημοσθένους, ΚΑΤΑ ΤΙΜΟΚΡΑΤΟΥΣΟ ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΗΛΙΑΣΤΩΝ

Θα ψηφίσω σύμφωνα με τους νόμους και με τα ψηφίσματα του δήμου των Αθηναίων, καθώς και της βουλής των πεντακοσίων. Για κείνα όμως που δεν υπάρχουν νόμοι, θα ψηφίσω σύμφωνα με την πιο απόλυτα δίκαιη κρίση μου, και όχι κινούμενος από εύνοια ή έχθρα. Και δε θα ψηφίσω για εγκατάσταση τυραννίας ούτε ολιγαρχίας, και αν κάποιος επιχειρήσει να καταργήσει το δημοκρατικό πολίτευμα της Αθήνας ή προτείνει εχθρικά πράγματα γι’ αυτό ή τα θέτει σε ψηφοφορία, εγώ δεν θα τον ακολουθήσω.

Λευτέρης Πούλιος, Αθήνα

‘Ακου το ουρλιαχτό του περιπολικού και κοίτα Αυτούς που τους βάζουν στο αυτοκίνητο καιΒιαστικά τους οδηγούν στο τμήμα . Με προβολείς στο μάτι τους  ρίχνουν κάτωΤους ψάχνουν κι η μέση τους σπάει στο

τραπέζιΚαι τους αφήνουν με το στόμα πεταμένοΣτον ουρανό πάνω σ’ ένα κολοσσιαίοΚλάξον αυτοκινήτου πάνω στο δάπεδο του

γραφείουΤα παιδιά με τα γυαλιστερά εξαρτήματαΕιδικευμένα στον τρόμο και τα μεγαλοπρεπή Σειρήτια στα μάτια τους.  Κι αυτοί που Έχουν δολοφονηθεί αδιαμαρτύρητα ή

πετάχτηκανΑπ’ την ταράτσα του κτιρίου μετά το πέραςΤων ανακρίσεων όπως γίνεται στο σινεμάΚι αυτοί που αφανίστηκαν μες στη θάλασσαΘέλοντας να το σκάσουν και οι καιροίΑποθρασύνοντας τον ισχυρό Σ’ αυτό τον κόσμο τον παράφρονα της

φυλακής.Κι αυτοί που πολτοποιήθηκαν απ’ τα τανκςΜέσα στο Πολυτεχνείο ή έσκασαν απ’ τακαπνογόνα κι αυτοί που σταυρώθηκανΣτα διασταυρούμενα πυράΦωνάζοντας μέχρι τον άλλο κόσμο«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»

ΡΩΤΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ,Εδώ Πολυτεχνείο…

Εδώ Πολυτεχνείο! ΕδώΠολυτεχνείο! Εδώ καλώβοήθεια, πρόφτασε,λαέ,βοήθεια, πρόφτασε,λαέ,σκοτώνουν τα παιδιά σου,

οϊμέ!Τα νιάτα που έστησαν εδώτου Αγώνα τραγικόν χορόκαι τραγουδούν τη Λευτεριά,σου τα σκοτώνουν τα παιδιά.Της βίας ο δούλος ο μωρόςδουλέμπορος, φονιάς μιαρός,σκοτώνει, λαέ, τα τέκνα σου,τ' αγόρια, τα κορίτσια σου. 

Γιώργης Σαράντης, Εδώ Πολυτεχνείο

Τρεις  νύχτες καίγανε οι φωτιέςτην τελευταία ακούστηκαν καμπάνεςΚάπου αλλού θα παίζεται η ζωή μαςσκέφτηκακαι τότε τον είδαλαμπαδιασμένο απ’ τις ζητωκραυγέςνα τρέχει προς το θάνατοΑλέξανδρε του φώναξα                                    Αλέξανδρεκι ύστερα πιο σπαραχτικά

Αλέξανδρεεε, πάλι και πάλι Καθώς έσκυψα να τον σηκώσω από

την άσφαλτοδε βρήκα παρά στάχτη Σ’ όλους τους δρόμους οι στρατιώτες πυροβολούσαν το φόβο

τους.  

  ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΕΡΑΝΗΣ, «Το στρατόπεδο ετέθη πάλι υπό έλεγχον» 

 Άρχισαν να κλονίζονται τα θεμέλια. Ένας βραχνός λοχίας μας γκρεμίζει στη Νύχταμε σιδερένιους λοστούς. Ανοιξιάτικα όνειρατουφεκίζονται στον αυλόγυρο του

Πολυτεχνείου.Ο στρατοπεδάρχης καπνίζει νευρικά το

τσιμπούκι τουκαθαρίζει την υγρασία στα τζάμιακαι μετράει τους σκοτωμένους απ' το

παράθυρο.Ύστερα σηκώνεται πλένει τα χέρια τουρίχνει μια φευγαλέα ματιά στον καθρέφτηλέει ένα σκληρό «αυτός είμαι»και ξαπλώνει στο κρεβάτι να κοιμηθεί.Μα πριν αδειάσει το γυάλινο μάτι του στο

ποτήρισηκώνει με αργές κινήσεις το τηλέφωνοκαι καλεί το Επιτελείο: «Στρατηγέ μου,η εκστρατεία εστέφθη υπό πλήρους επιτυχίαςΤο στρατόπεδο ετέθη πάλι υπό έλεγχονΚαληνύχτα σας». 

Κωνσταντίνος ΚαβάφηςΥπέρ της Aχαϊκής Συμπολιτείας πολεμήσαντες

Aνδρείοι σεις που πολεμήσατε και πέσατ’ ευκλεώς·τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες.Άμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Δίαιος κι ο Κριτόλαος.Όταν θα θέλουν οι  Έλληνες να καυχηθούν,«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένεγια σας.  Έτσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας.—

Εγράφη εν Aλεξανδρεία υπό Aχαιού·έβδομον έτος Πτολεμαίου, Λαθύρου.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, ΑΘΗΝΑ 16 Νοεμβρίου 1973Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδιαωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείωναψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτιπως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου

1050 ΧΙΛΙΟΚΥΚΛΟΙ Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,δεν σού στειλε ένα μήνυμα μητέρα,αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιού σου,ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου."Εδώ Πολυτεχνείο ,εδώ Πολυτεχνείο!Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,σε στόματα μανάδων η κατάρα.Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που

μιλούσαν,τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν

μετρούσαν,δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,κι αλλάζανε ρυθμό στην

ιστορία."Εδώ Πολυτεχνείο,εδώ Πολυτεχνείο!«Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο

αρχείο,δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι

στο ψυγείο,λένε πως είναι τέσσερις κι είναι

εκατό οι μανάδες,πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και

σώπασαν χιλιάδες.

Κωστούλα Μητροπούλου,

Μάριος ΠλωρίτηςΗ τυραννία δεν αρχίζει όταν ξεκινάνε τα κάθε μορφής θωρακισμένα άρματα. Αλλά όταν δεν βλέπουμε εμείς τις ερπύστριές τους, που «λαδώνονται» σε ανύποπτους ακόμα χρόνους.

Νικηφόρος  Βρεττάκος Μικρός τύμβος(17 Νοεμβρίου 1973)  

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα. Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκείπου ωραία λουλούδια τις μορφές σας Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου, Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή. 

Λένα Παππά      Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου

Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα κείτεται-δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια

μου, και συ στο σπιτάκι σου, μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκικαι τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε

το μέλλον. Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,η άνοιξή του παίζει κα δεν τηνε ξέρει πια.Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και

πικρό, γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο

πάνω του.Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνοΚαι συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα

σου,για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους

ήλιο…

«Μεταξύ   των   φονευθέντων, είναι  ο Διομήδης Κομνηνός,

ετών 17, με βεβαρυμένον παρελθόν».

Εφημερίδες — από επίσημη ανακοίνωση. 

ΣΤΟ ΔΙΟΜΗΔΗ ΚΟΜΝΗΝΟ

Βεβαίως,είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο

Διομήδης. Πέντε χρονών, στους ώμους του

πατέρα τουφώναζε για λευτεριά στην Κύπρο,δέκα χρονών, ξυπόλυτος,με μια φέτα ψωμί στην τσέπη,βάδιζε στην πορεία της ειρήνης,στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία. Στα δεκαεπτάμ’ ένα πλακάτ στο χέρι:ψωμί - παιδεία - ελευθερία. 

Γιάννης Ρίτσος, Ημερολόγιο μιας εβδομάδας, 17 ΝοεμβρίουΒαριά σιωπή διάτρητη απ΄τους πυροβολισμούς, πικρή πολιτεία,  αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι, ποιος θα πει περιμένω μες απ’ το μέσα μαύρο. Μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια μ΄έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο, κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί και το μοναχικό σκυλί στ΄ αποκλεισμένα προάστια ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ΄τα καπνισμένα αγάλματα κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους πάνω απ΄τα τανκς  μέσα στους σκόρπιους  πυροβολισμούς..Πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

ΣΙΛΛΕΡΟ άνθρωπος πλάστηκε για να ‘ναι ελεύθερος και είναι ελεύθερος ακόμη κι αν είναι αλυσόδετος.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ

Ναι, ήμουνα ΕΚΕΙ.Κανείς δεν ήθελε να φύγει.Τα τανκς στεκόντουσαν στην πόρτα,έξω απ' τα κάγκελα,όχι, μέσα απ' τα κάγκελα,όχι... έξω...Μα, βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.Τι να σας πω;Όχι, δεν θέλω επίδεσμο, το αίμα δεν

είναι από μένα..,Δύο φαντάροι μ' έκρυψαν σ' ένα

σκουπιδοτενεκέΧέρια δεμένα στις ερπύστριες,μάτια, μαλλιά,τα μάτια στα κάγκελα,ανάμεσα στα κάγκελα...Μόνο να ξημερώσει, λέγαμε... 

ΟΙ 23 ΝΕΚΡΟΙ

16 Νοεμβρίου 1973

1. Σπυρίδων Κοντομάρης (ετών 57, 20.30)2. Διομήδης Κομνηνός (ετών 17, 21.30)3. Σωκράτης Μιχαήλ (ετών 57, μεταξύ 22.30 & 23.00)4. Βασίλειος Φάμελλος (ετών 26, 23.30)5. Torill Engeland Magrette (ετών 22, 23.30)6. Γεώργιος Σαμούρης (ετών 22, 24.00)7. Δημήτριος Κυριακόπουλος (βραδυνή ώρα – κατέληξε 19/11/73)8. Σπύρος Μαρίνος (Γεωργαράς) (ετών 35, βραδυνή ώρα)

17 Νοεμβρίου 1973

9. Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , πρωινή ώρα, κατέληξε 19/11/73)10. Αικατερίνη Αργυροπούλου (ετών 76, 10.00, κατέληξε Μάϊο ’74)11. Στυλιανός Καραγεωργής (ετών 19, 10.15)12. Μάρκος Καραμανής (ετών 23, 10.30)13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης (ετών 16, 10.30-11.00)14. Δημήτριος Παπαϊωάννου (ετών 60, 11.30)15. Γεώργιος Γερτζίδης (ετών 48, 11.30)16. Βασιλική Μπεκιάρη (ετών 17, 12.00)17. Δημήτρης Θεοδωράς (ετών 5 1/2, 13.00)18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (ετών 43, 13.00)

Τάσος Λειβαδίτης, Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαιΆνθρωποςδεν θα πάψεις ούτε

στιγμή ν΄ αγωνίζεσαι για την

ειρήνη καιγια το δίκαιο.Θα βγεις στους

δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια

σου θα ματώσουν απ΄τις

φωνέςτο πρόσωπό σου θα

ματώσειαπό τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.

Αφηγήθηκαν και απήγγειλαν οι μαθητές: Αθανασιάδου Μαρία, Γαζή Ζωή, Γάτας Δημήτρης , Δαβζάκη

Ματίνα, Καραμπέκιος Χάρης, Κωσταρέλλου Δήμητρα, Τσαβδαρίδου Αναστασία, Χασάπη Γλυκερία.

Στο θεατρικό μονόπρακτο «Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ανακρίνεται» έπαιξαν οι μαθητές:

Ανακριτής: Νίκος Λαζαρίδης Γιώργος Παπαδόπουλος: Παναγιώτης Καλαϊτζής

Υπεύθυνος Χορωδίας: Τσακιλτζίδης Θάνος (σαξόφωνο) Τραγούδησαν οι μαθητές: Αθανασιάδου Μαρία,

Ανδρονικίδης Σταύρος, Γάτα Παναγιώτα, Δόκος Πέτρος, Δουγαλής Αριστοτέλης, Κανδυλιώτης Λάζαρος, Κοτζατίσογλου Κοσμάς, Κοτρίδου Μαρία, Μάραντου Βασιλική, Πλιάτσιου Εβελίνα, Σκάκα Νίκη, Σπανούδης Νίκος, Τολιάδης Γιώργος, Τοπαλίδου Εύη, Τρίκκας- Ψωμάς Νίκος, Τσαμπούρη Μαρία – Ειρήνη, Τσανακτσή Δώρα, Τσιόπτσια Αναστασία, Χαριτίδου Ευγενία.

Υπεύθυνες εκδήλωσης: Χιωτέρη Κατερίνα, Σκουμπουτή Νεκταρία

Τεχνική Υποστήριξη: Σμυρλή Ιωάννα