Φουράκης

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΔΗΜΟΘΟΙΝΙΑ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Τόπος συνάντησης

Ο ΚΕΑ, κατά την τρέχουσα περίοδο

2008-2009 συγκεντρώνεται κάθε

Παρασκευή στις 22:00 στον επάνω

όροφο της Καφετέριας "Πέρος" στο

Κολωνάκι, μελετώντας έργα της

Ελληνικής γραμματείας. Είσοδος

ελεύθερη.

Έργο υπό μελέτη

Αυτή την περίοδο ο ΚΕΑ μελετά και

αναλύει την τριλογία του Αισχύλου

"Ορέστεια".

Στατιστικά

Στη σελίδα υπάρχει 1 επισκέπτης.

Αριθμός επισκέψεων

2224

από 4/11/2008

ΟΙ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΙ ΚΙΜΜΕΡΙΟΙ-ΚΙΜΒΡΟΙ-ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ

ἀπό ΛΕΝΤΖΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ » 19/01/2009 12:59

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: O ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΡΑΚΟΕΙΔΩΝ ΥΠΟΧΘΟΝΙΩΝ

«Και εκράτησε τον δράκοντα, τον όφιν τον αρχαίον, ός εστί Διάβολος και ο Σατανάς ο πλανών τηνοικουμένην, και έδησεν αυτόν χίλια έτη και έβαλεν αυτόν εις την άβυσσον και έκλεισε και εσφράγισενεπάνω αυτού…» (Αποκάλυψις Ιωάννου, 20,2-3)

Η πιο επίμονη και κοινή παράδοσις εις τους μύθους και θρύλους όλων των λαών της γής είναι οαιώνιος συμπαντικός πόλεμος των δυνάμεων του φωτός και της τάξεως εναντίον των δυνάμεων τουσκότους και του χάους.Ο διαρκής αυτός πόλεμος διεξάγεται και επί της χθονός μας, όπου οιαποκαλούμενοι ουράνιοι θεοί ή άγγελοι, φωτεινά όντα εκπληκτικής σοφίας, αγαθότητος και κάλλους,πολεμούν διαρκώς τα σκοτεινά όντα του υποχθονίου κόσμου, τα οποία είναι φρικτά ως προς την μορφήκαι τις συνήθειες.Παρατίθενται κατωτέρω μερικά όλως ενδεικτικά αποσπάσματα εκ των αναριθμήτωνμύθων που υπάρχουν, και κυρίως από την Ελληνική Γραμματεία, εις τα οποία αναφέρεται η φρικτήφύσις των υποχθονίων όντων και η διαρκής σύγκρουσίς τους με τις δυνάμεις του φωτός

1.Ο μυθογράφος Απολλόδωρος αναφέρει τους πανισχύρους Γίγαντες (=γηγενείς), φοβερά υποχθόνιαόντα που ανεδύθησαν εκ της γής και τα οποία πολέμησαν και νίκησαν με μεγάλη δύσκολία οι Ολύμπιοιθεοί, εις παναρχαία μυθική εποχή: «…Και η Γή αγανακτούσα περί των Τιτάνων, γεννά εκ του ΟυρανούΓίγαντες, ανυπερβλήτους εις το μέγεθος των σωμάτων και ασυναγωνίστους εις την δύναμη, οι οποίοιφαίνονταν φοβεροί εις τις όψη, με πυκνή κόμη και γένεια, κρεμάμενα εκ της κεφαλής τους, ενώ είχαν ειςτα ποδια τους φολίδες δρακόντων.Και γεννήθησαν, όπως λέγουν κάποιοι εις τις Φλέγρες, κατ’ άλλουςδε, εις την Παλλήνη (της Χαλκιδικής)…» (Βιβλιοθήκη, Α.6.1).Οι Γίγαντες αναφέρονται και από από πολλούς άλλους αρχαίους συγγραφείς, όπως ο Νόννος, οΠαυσανίας, ο Φιλόστρατος κ.λ.π., ενώ η Γιγαντομαχία έχει απεικονισθεί εις διάφορα λαμπρά αρχαίακαλλιτεχνικά έργα, όπως εις την ζωφόρο του Παρθενώνος και εις τον περίφημο Βωμό της Περγάμου.Ειςαυτές τις απεικονίσεις οι Γίγαντες παρουσιάζονται όπως τους αναφέρει ο Απολλόδωρος, δηλαδή ωςμικτά όντα, με ανδρόμορφο το άνω μέρος του σώματός τους και δρακόμορφα πόδια.Επίσης, υπάρχουνεις τις μυθολογίες πολλών λαών παραδόσεις δια γίγαντες που πολέμησαν κατά των θεών, με πιοχαρακτηριστικές αυτές της Σκανδιναβικής μυθολογίες, οι οποίες είναι σχεδόν όμοιες με τις Ελληνικές.

2.Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι, αμέσως μετά την Γιγαντομαχία, οι Ολύμπιοι θεοί αντιμετώπισαν καινίκησαν με ακόμη μεγαλύτερη δυκολία τον φοβερό Τυφώνα ή Τυφωέα (=καπνώδη, σκοτεινό), ένα όνασυλλήπτου δυνάμεως και φρίκης που ανεδύθη εκ της γής εις την περιοχή της Κιλικίας (ΝΑ. ΜικράΑσία): «Αφού δέ οι θεοί επεκράτησαν των Γιγάντων, η Γή χολωθείσα περισσότερο σμίγει με τονΤάρταρο και γεννά εις την Κιλικία τον Τυφώνα, ο οποίος είχε μικτή φύση ανδρός και θηρίου.Αυτός μένξεπερνούσε εις μέγεθος και δύναμη πάντες όσους γέννησε η Γή και ήταν ανδρόμορφος μέχρι τουςμηρούς και απλέτου μεγέθους, ώστε υπερείχε πάντων των ορών, η δέ κεφαλή του συχνά άγγιζε ταάστρα.Και είχε το ένα χέρι του εκτεινόμενο έως την δύση και το άλλο έως την ανατολή και εκ τούτωνεξείχαν εκατό κεφαλές δρακόντων.Και κάτω από τους μηρούς είχε υπερμεγέθεις σπείρες εχιδνών πουελκόμενες εκτείνονταν ως την κορυφή του, αφήνοντας πολύ συριγμό.Και όλο το σώμα του ήταν γεμάτοπτερά, από την κεφαλή και τα γένεια του ανέμιζαν άγριες τρίχες και τα μάτια του ανέδυαν διαπεραστικόπύρ…» (Βιβλιοθήκη, Α.6.3).Και ο θείος Ησίοδος, ο οποίος, όπως ο ίδιος ανέφερε, έγραψε όσα του ανεκοίνωσαν οι ΕλικωνιάδεςΜούσες, περιγράφει πολύ παραστατικά τον φρικτό Τυφώνα: «Όμως, αφού ο Ζεύς εξεδίωξε τους Τιτάνεςαπό τον ουρανό, η πελώρια Γαία, με την αγάπη του Ταρτάρου, δια την χρυσή Αφοδίτη, γέννησε τοτελευταίο παιδί της, τον Τυφωέα.Τα χέρια του προορίζονταν δια έργα που απαιτούν ισχύ και τα πόδιατου κρατερού θεού ήσαν ακάματα.Και εις τους ώμους του είχε εκατό κεφαλές όφεων, δεινών δρακόντωνπου έγλειφαν με μαύρες γλώσσες.Και οι οφθαλμοί των φοβερών κεφαλών ακτινοβολούσαν πύρ κάτωαπό τα φρύδια τους (και καθώς κοιτούσε διαπεραστικά, εκ πασών των κεφαλών καιγόταν πύρ).Καιυπήρχαν φωνές εις όλες τις δεινές κεφαλές, αφήνοντες παντοειδείς απερίγραπτες φωνές.Διότι, άλλοτεμέν μιλούσαν ώστε να καταλαβαίνουν οι θεοί, άλλοτε δέ με φωνή σαν δυνατό βρυχηθμό υπερηφάνουταύρου με ακατάσχετο μέμος.άλλοτε δέ σαν λέων που έχει σκληρό θυμό (θυμοειδή ψυχή), άλλοτε δεμοιάζοντας με σκυλάκια, θαύμα να τα ακούς, άλλοτε δέ σφύριζε και ανηχούσαν τα μακρά όρη…»(Θεογονία, 820-835).Την Τυφωνομαχία περιγράφει με παρόμοιο τρόπο και το Χιττιτικό έπος «Άσμα του Κουμαρμπί», όπουαναφερεται ότι, ο Τεσούμπ που ήταν ο αρχηγός των δώδεκα θεών και ο θεός των καιρικών φαινομένων,δηλαδή ο Ζεύς, νίκησε τον τερατώδη Ουλικούμι, ο οποίος απεπειράθη να ανατρέψη τουςθεούς.Επίσης, ο Τυφών αναφέρεται και εις την Αιγυπτιακή μυθολογία, ως ο σκοτεινός θεός Σέθ πουδολοφόνησε με την βοήθεια 72 συνομωτών τον θεό Όσιρι, δηλαδή τον Σείριο Διόνυσο.Το όνομα Σέθ εκπαραφθοράς έγινε Σέτ και έπειτα ο Σεϊτάν-Σατανάς της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, όπου αποκαλείταιεπίσης δράκων και αρχαίος όφις (Αποκάλυψις Ιωάννου, 20,2-3).

3.Ο Ησίοδος περιγράφει και άλλο ένα φρικτό υποχθόνιο όν, την φοβερή Έχιδνα (=οχιά), περιορισθείσαυπό των Ολυμπίων θεών εις τον υποχθόνιο κόσμο: «…Και αυτή (η Κητώ με τον Φόρκυ) γέννησε ειςκοίλο σπήλαιο άλλο παράδοξο τέρας, που δεν μοιάζει καθόλου με τους θνητούς ανθρώπους, ούτε μετους αθανάτους θεούς, την θεία και κρατερόφρονα Έχιδνα, που είναι κατά το ήμισυ ωραιομάγουληνύμφη με ζωηρό βλέμμα και κατά το άλλο ήμισυ πελώριος όφις, δεινός και μέγας, κατάστικτος καισαρκοβόρος, εις τα βάθη της ιεράς γαίας.Εκεί δέ είναι το σπήλαιό της, κάτω από κοίλη πέτρα μακρυάαπό τους αθανάτους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους.Εκεί λοιπόν της όρισαν οι θεοί, να έχη ταπερίφημα δώματά της.Και αυτή περιορίσθηκε εις τους Αρίμους, υπό την χθόνα, η δεινή Έχιδνα, ηαθάνατη και αιωνίως αγέραστη νύμφη.Λέγουν ότι, ο δεινός, υβριστής και άνομος Τυφών έσμιξε μεαγάπη με την έχουσα ζωηρό βλέμμα κόρη.Και αφού αυτή κυοφόρησεμ γέννησε κρατερόφρονατέκνα.Πρώτα μέν γέννησε τον Όρθο, τον κύνα του Γηρυόνη.Δεύτερο γέννησε τον κύνα του Άδη, τονπαράδοξο, ακατανόμαστο και σαρκοβόρο Κέρβερο, τον χαλκόφωνο και πεντηκοντακέφαλο, τον αναιδήκαι κρατερό.Τρίτη γέννησε την έμπειρη των δεινών Ύδρα, την οποία ανέθρεψε η λευκοχέρα Ήρα,απλέτως οργισμένη δια την βία του Ηρακλέους.Και αυτήν θανάτωσε με ανηλεή χαλκό ο υιός του Διός, οΑμφιτρυωνιάδης Ηρακλής, μαζί με τον πολεμοχαρή Ιόλαο και με την βούληση της λαφυραγωγού

Εργασίες μελών

Ένα σύνολο από εργασίες που

έχουν εκπονήσει μέλη του ΚΕΑ.

ΟΙ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΙ ΚΙΜΜΕΡΙΟΙ-

ΚΙΜΒΡΟΙ-ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ

Ο "όρκος" του Μεγάλου

Αλεξάνδρου

Οι νόες των σφαιρών

Φωτογραφικό αρχείο

Comment

Κύριοι Σύνδεσμοι

ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ

ΚΑΝΟΝΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

ΔΗΜΟΘΟΙΝΙΑ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

ΔΗΜΟΘΟΙΝΙΑ -Μείξις Ανακύκλισης Ιδεών http://www.fourakis-kea.com/index.php?mode=erg...

1 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Αθηνάς.Και γέννησε και την Χίμαιρα, την πνέουσα πανίσχυρο πύρ, την δεινή και μεγάλη, ταχύποδα καικρατερή.Αυτή είχε τρείς κεφαλές, η μία μέν χαροπού λέοντος, η άλλη αίγας και η άλλη όφεως, κρατερούδράκοντος (έμπροσθεν λέων, όπισθεν δέ δράκων, εις την μέση δε αίγα, αποπνέουσα δεινό μένοςφλογερού πυρός.Αυτήν μέν φόνευσαν ο Πήγασος και ο αγαθός Βελλερεφόντης.Επίσης, σμίγουσα μετον Όρθο, γέννησε την ολέθρια Φίκα (Σφίγγα), όλεθρο των Καδμείων και τον λέοντα της Νεμέας, τονοποίο αφού έθρεψε η Ήρα, η ευγενής παρακοιμωμένη του Διός, τον εγκατέστησε εις τους λόφους τηςΝεμέας, ως όλεθρο των ανθρώπων.Εκεί λοιπόν κατοικώντας, έβλαπτε τα φύλα των ανθρώπων, όνταςκυρίαρχος του Τρητού, της Νεμέας και του Απέσαντος.Αλλά τον εδάμασε η ισχύς της βίας τουΗρακλέους…» (Θεογονία, 295-332)Εκ της ανωτέρω αναφοράς του Ησιόδου, συνάγεται ότι, παρά τις νίκες των Ολυμπίων θεών εις τηνΓιγαντομαχία και την Τυφωνομαχία, διεσώθησαν εις την επιφάνεια της χθονός κάποια τερατώδηυποχθόνια όντα, τα οποία τελικά εξόντωσαν οι ημίθεοι ήρωες, όπως ο Ηρακλής και ο Βελλερεφόντης.

4.Όπως αναφέρει ο Απολλόδωρος, κατά το τέλος της αναζητήσεώς του δια την αδελφή του Ευρώπη οΚάδμος έφθασε εις την Βοιωτία, όπου φόνευσε τον δράκοντα, που φρουρούσε την κρήνη του Άρεως,και κατόπιν έσπειρε τα δόντια του: «…Αγανακτήσας δέ ο Κάδμος φονεύει τον δράκοντα και με υπόδειξητης Αθηνάς σπείρει τα δόντια του.Και αφού τα έσπειρε, ανεφύησαν εκ της γής ένοπλοι άνδρες που τουςαπεκάλεσαν Σπαρτούς.Αυτοί δέ αλληλοφονεύθησαν, άλλοι μέν ελθόντες εις ακουσία έριδα, άλλοι δεαγνοώντας αλλήλους.Ο Φερεκύδης δε λέει ότι, καθώς είδε ο Κάδμος τους αναφυομένους ενόπλουςάνδρες, έριξε λίθους εναντίον τους και αυτοί νομίζοντας ότι, βάλλονται υπ’αλλήλων, ήλθαν ειςμάχη.Διεσώθησαν δέ πέντε, ο Εχίων, ο Ουδαίος, ο Χθονίος, ο Υπερήνωρ και ο Πέλωρος…»(Βιβλιοθήκη, Γ.4.1).Κατόπιν, όπως αναφέρει ο Απολλόδωρος, η θεά Αθηνά παρέδωσε τα μισά από τα δόντια τουφονευθέντος δράκοντος εις τον βασιλέα της Κολχίδος Αιήτη, ο οποίος όρισε ως άθλους εις τον Ιάσονα,να ζεύξη τους χαλκίνους ταύρους του Ηφαίστου και μετά να σπείρη τα δόντια του δράκοντος: «…Και τονδιέταζε, αφού ζεύξει τούτους, να σπείρη τα δόντια του δράκοντος.Διότι, είχε λάβει από την Αθηνά ταμισά από τα δόντια που έσπειρε ο Κάδμος εις τις Θήβες… Αφού αυτός έσπειρε τα δόντια, ανεφύησανεκ της γής ένοπλοι άνδρες.Αυτός δέ, όπου έβλεπε περισσοτέρους, βάλλοντάς τους αφανώς με λίθους,καθώς αυτοί μάχονταν μεταξύ τους, πλησίαζε και τους φόνευε…» (Βιβλιοθήκη, Α.9.23).Τα ονόματα των πέντε διασωθέντων Σπαρτών δηλώνουν σαφώς την φύση τους:α.Το όνομα Εχίων, που σημαίνει, ο ών έχις, δηλαδή αυτός που είναι οχιά, δηλώνει σαφώς τηνερπετοειδή πρόλευση των Σπαρτών..β.Τα ονόματα Ουδαίος και Χθονίος, που σημαίνουν χθόνιος, υποχθόνιος, δηλώνουν σαφώς τηνυποχθόνια προέλευση των Σπαρτώνγ.Τα ονόματα Υπερήνωρ (=βίαιος, αλαζών) και Πέλωρος (=πελώριος, τερατώδης) δηλώνουν σαφώςτην βιαία και τερατώδη φύση των Σπαρτών.Ο μύθος των Σπαρτών δηλώνει σαφώς την δημιουργία όντων με ανθρώπινο φαινότυπο, αλλά μευποχθόνιο και δρακόντειο γονότυπο, διαμέσου κάποιας τεχνητής γενετικής διαδικασίας.Προφανώς,επρόκετο δια κάποια διαδικασία κλωνοποιήσεως, δια της χρήσεως δρακοντείου γενετικού υλικού,ληφθέντος εκ των δοντιών δρακοειδών όντων, αφού τα δόντια, όπως και όλοι οι οστικοί ιστοί, δεναποσυντίθενται όπως οι σάρκινοι ιστοί και ούτως αποτελούν την πλέον πρόοφορη πηγή δειγμάτωνγενετικού υλικού.Άλλωστε και ο σύγχρονος όρος κλωνοποίησις, προέρχεται εκ του φυτολογικού όρουκλώνος και ούτως μοιάζει με την αναφορά του Απολλοδώρου ότι, οι Σπαρτοί ανεφύησαν εκ της γής,όπως φυτρώνουν τα φυτά.Αυτοί οι ανθρωποφαινότυποι ερπετοειδείς κλωνοι ανεμίχθησαν με τουςΚαδμείους και ούτως ένα τμήμα των Θηβαίων είχε ερπετοειδή προέλευση.Βεβαίως, μετά από τηνκαταστροφή των Θηβών από τους Επιγόνους και την κάθοδο των Αιολέων εις την Βοιωτία, ο Ελληνικόςγόνος επεκράτησε οριστικά εις την πόλη των Θηβών, αλλά διετηρήθησαν μυστικά κάποιοι απόγονοιΣπαρτών.Αυτοί παρέσυραν συχνά τους Θηβαίους εις ανθελληνική και προδοτική συμπεριφορά και διατούτο ο Μέγας Αλέξανδρος, προτού εκστρατεύση εις την Ασία, αναγκάσθηκε να καταστρέψη τηνν πόλητων Θηβών.

5.O Ψευδο-Kαλλισθένης αναφέρει ότι, κατά την εκστρατεία του εις τα βάθη της Ασίας ο ΜέγαςΑλέξανδρος πολέμησε και φυλάκισε κάποιους υποχθονίους λαούς:«…Και ο Αλέξανδρος μόλις είδε το γεγονός δόξασε τον Θεό και οικοδόμησε χάλκινες πύλες καιασφάλισε τον στενό τόπο μεταξύ των δύο ορέων και τις περιέχρισε με ασίκητο.Η δέ φύσις του ασικήτουείναι τέτοια: Ούτε από το πύρ καίγεται, ούτε από τον σίδηρο φθείρεται…Εκεί λοιπόν εις τα πέρατα τουΒορρά, ο Αλέξανδρος, απέκλεισε 22 βασιλείς μαζί τα υπ’αυτούς έθνη.Τις μέν πύλες ονόμασε Κάσπιες,τα δε όρη Μαζούς.Τα δέ ονόματα των εθνών είναι αυτά: Γώθ, Μαγώθ, Ανουγείς, Αιγείς, Εξενάχ, Διφάρ,Φωτιναίοι, Φαριζαίοι, Ζαρματιανοί, Χαχώνιοι, Αγριμάρδοι, Ανούφαγοι, Θαρβαίοι, Άλανες,Φυσολωνικαίοι, Σαλτάριοι και οι έτεροι.Αυτά ήσαν τα έθνη, τα οποία εγκλείσθησαν εντός των πυλώνπου έστησε ο βασιλεύς Αλέξανδρος, εξαιτίας της ακαθαρσίας αυτών…» (Βίος Αλεξάνδρου τουΜακεδόνος, σελίδες 462-465, Εκδόσεις Κάκτος).Το ίδιο αναφέρεται και εις τον Βίο του Αγίου Ανδρέα του Σαλού: «…Και εις εκείνο τον καιρό, θααποφράξει ο Κύριος ο Θεός τις πύλες εις την Ινδαλία (Ινδία), τις οποίες έκλεισε ο Αλέξανδρος, οβασιλεύς των Μακεδόνων, και θα εξέλθουν οι 72 βασιλείς μετά του λαού αυτών, τα ρυπαρά έθνη, ταβδελυρώτατα πάσης σιχαμάρας και δυσωδίας και θα διασκορπισθούν εις τις υπό τον ουρανό χώρες,τρώγοντας σάρκες ζώντων ανθρώπων και πίνοντες αίμα και τρεφόμενοι με κύνες, μύγες, βατράχους καιπάσα ρυπαρά ουσία…».Εκ του συνδυασμού των δύο ανωτέρω αποσπασμάτων συνάγονται ορισμένα πολύ σημαντικάσυμπεράσματα:α.Η «συμβατική» ιστορία δεν μπορεί να εξηγήση δια ποιο λόγο, αμέσως μετά την υποταγή των Περσώνο Μέγας Αλέξανδρος εξεστράτευσε εις τις Ινδίες, αντί να στραφή κατά της Καρχηδόνος και της Ρώμης,αλλά τα ανωτέρω απαοσπάσματα δίνουν μία πλήρη εξήγηση:Η Ινδική εκστρατεία του Αλεξάνδρου είχεως κύριο στόχο την φυλάκιση των ρυπαρών υποχθονίων όντων των Ινδιών.β.Οι πύλες που απέκλεισαν τα ρυπαρά έθνη, ονομάσθησαν Κάσπιες, επομένως έχουν σχέση με τηνπεριοχή της Κασπίας θαλάσσης, δηλαδή την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο.Την εποχή τουΑλεξάνδρου, αποκαλούσαν Καύκασο, όλο τον τεράστιο, συνεχόμενο ορεινό όγκο που αρχίζει από τονΚαύκασο του Ευξείνου Πόντου, συνεχίζεται εις την οροσειρά Ζάγρος της Μηδίας (σημερινό βόρειοΙράν) και τελειώνει εις τον αρχαίο Ινδικό Καύκασο (που σήμερα ονομάζεται Ινδοκούς και καλύπτειμεγάλο μέρος του βορείου Αφγανιστάν και του βορειοδυτκού Πακιστάν).Υπήρχε δέ κατά την αρχαίαεποχή, έθνος ονομαζόμενο «Κάσπιοι» εις την περιοχή του Ινδικού Καυκάσου.Συνδυάζοντας λοιπόν ταανωτέρω με την αναφορά του Αγίου Ανδρέα του Σαλού ότι, οι πύλες του Αλεξάνδρου ευρίσκοντο «ενΙνδαλία», δηλαδή εις την Ινδία συμπεραίνουμε ότι, τα ρυπαρά έθνη επεριορίσθησαν εντός του ΙνδικούΚαυκάσου, μεταξύ των Ινδιών και της Κεντρικής Ασίας.γ.Δια την φυλάκιση των ρυπαρών, υποχθονίων εθνών, ο Αλέξανδρος χρησιμοποίησε κάποιααπόκρυφη Ελληνική τεχνολογία, όπως συνάγεται σαφώς εκ της ανωτέρω αναφοράς τουΨευδοκαλλισθένους ότι, περιέχρισε τις «χάλκινες πύλες» με ένα άφθαρτο από πύρ και σίδηρο υλικό τον«ασίκητο».Εις κείμενο του 15ου αιώνα το υλικό αυτό αναφέρεται ως «ασύγκριτος ύαλος», είναι δηλαδήκάποιο υλικό υαλοειδές ή κρυσταλλοειδές.Το υλικό αυτό μοιάζει με το επίσης άτρωτο υλικό με το οποίοαλείφθηκε ο Ιάσων, δια να αντιμετωπίση τους «χαλκίνους ταύρους» του Αιήτου, εις την Κολχίδα, ηοποία επίσης ευρίσκετο εις την περιοχή του Καυκάσου.Αποδεικνύεται λοιπόν ότι, ο Αλέξανδροςδιέθετε κάποια υπερ-τεχνολογία, άγνωστη ακόμη και εις την εποχή μας, αφού ούτε σήμερα υπάρχειάφθαρτο υλικό.Αλλά και οι «χάλκινες πύλες» δεν έχουν σχέση με το γνωστό μας μέταλλο του χαλκού, τοοποίο είναι ελάχιστα ανθεκτικό, αλλά αντιθέτως σχετίζονται με τα φοβερά «χάλκινα όπλα» του Ηφαίστουπου χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες ήρωες.Προφανώς, λοιπόν οι πύλες του Αλεξάδρου ήσανκατασκευασμένες από κάποιο πανίσχυρο μεταλλικό κράμα, άγνωστο εις την εποχή μας, επιχρισμένο μεκάποια άφθαρτη κρυσταλλοειδή ουσία.δ.Τα ονόματα κάποιων εκ των ρυπαρών εθνών μπορούν να ερμηνευθούν:

Copyright © 2009 -www.fourakis-kea.com


2 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Ι.Οι Γώθ και οι Μαγώθ ταυτίζονται με τους υποχθονίους, δαιμονικούς λαούς Γώγ και Μαγώγ, οι οποίοιαναφέρονται εις την Παλαιά και Καινή Διαθήκη: «…Και όταν συμπληρωθούν τα χίλια έτη, θα λυθεί οΣατανάς εκ της φυλακής αυτού και θα εξέλθει δια να πλανήση τα έθνη τα εις τις τέσσερεις γωνίες της γής,τον Γώγ και Μαγώγ και δια να συνάξη εις πόλεμο αυτούς, των οποίων ο αριθμός είναι σαν την άμμο τηςθαλάσσης.Και ανέβησαν επί το πλάτος της γης και περιεκύκλωσαν το στρατόπεδο των αγίων και τηνπόλη την αγαπημένη…» (Καινή Διαθήκη, Αποκάλυψις Ιωάννου, 20.7-9).ΙΙ.Οι Ζαρματιανοί ταυτίζονται με τους Σαρμάτες ή Σαυρομάτες, οι οποίοι ήσαν αρχαίος νομαδικός λαόςπου κατοικούσε εις την σημερινή Ουκρανία και νότιο Ρωσία.Ο ανατολικότερος κλάδος του λαού αυτούήσαν οι Αλανοί Σάρματες, οι οποίοι ταυτίζονται με τους Άλανες του Ψευδο-Καλλισθενους.(Αναλυτικήαναφορά περί των Σαυροματών γίνεται κατωτέρω, εις το κεφάλαιο 2 της παρούσης εργασίας).

6.Η ύπαρξις πολλών υποχθονίων πυλών και λαών εις τις Ινδίες επιβεβαιώνεται και από τους ιδίουςτους Ινδικούς μύθους, οι οποίοι βρίθουν αναφορών δια υποχθόνια, ερπετοειδή όντα, τα οποίαονομάζονται Νάγκας.Οι Νάγκας συνήθως έχουν ανθρώπινη μορφή κατά το ήμισυ και κατά το άλλοήμισυ ερπετική, αλλά μερικές φορές αναφέρονται να έχουν μορφή δράκοντος ή κόμπρας.Έχουν τηνικανότητα να μεταμορφώνονται εις διάφορες μορφές, όπως εις ανθρώπους με ουρές όφεων ή και ειςφυσιολογικούς ανθρώπους, συνήθως με την μορφή ωραίων γυναικών.Έχουν ενσωματωμένους εις τιςκεφαλές τους πολυτίμους λίθους, οι οποίοι τους χαρίζουν διάφορες υπερφυσικές δυνάμεις, όπως ηαορατότης.Αν και κατοικούν συχνά εις ποταμούς και λίμνες, η κυρία κατοικία τους είναι μία απέραντηυποχθονία περιοχή που ονομάζεται Μπιλασβάργκα που σημαίνει υποχθόνιοι ουρανοί.Είναι ενδεικτικότης επιρροής των δρακοειδών όντων εις τις Ινδίες το ότι, οι Νάγκας δεν θεωρούνται πάντα αρνητικάόντα, αλλά αρκετές φορές είναι απλώς ουδέτεροι ή ακόμη και βοηθοί των ανθρώπων.Μάλιστα, εις τηνσυνορεύουσα με την βορειοανατολική Ινδία χώρα της Μπούρμα (Βιρμανίας) αναφέρεται ότι, οι Νάγκας,οι οποίοι συνδυάζουν στοιχεία όφεως, δράκοντος και κροκοδείλου, ήσαν φύλακες και προστάτεςαρκετών Βιρμανών βασιλέων.Όπως είναι φυσικό, εις τους Ινδικούς ναούς υπάρχουν πολλέςαπεικονίσεις των Νάγκας, ενώ μία ολόκληρη περιοχή της βορειοανατολικής Ινδίας ονομάζεται Γή τωνΝάγκας.Μία πολύ αποκαλυπτική περιγραφή της υποχθονίου Μπιλασβάργκα και των Νάγκας υπάρχει εις τηνΜπαγκαβάτα Πουράνα:5.24.7-15: «Αγαπητέ μου βασιλέα, κάτωθεν αυτής της γής υπάρχουν άλλοι επτά πλανήτες, γνωστοί ωςΑτάλα, Βιτάλα, Σουτάλα, Ταλατάλα, Μαχατάλα, Ρασατάλα και Πατάλα.Έχω ήδη εξηγήσει την κατάστασητων πλανητικών συστημάτων της γής.Το πλάτος και το μήκος των επτά κατωτέρων πλανητικώνσυστημάτων υπολογίζεται ότι, είναι ακριβώς το ίδια με εκείνα της γής…Καθώς δεν υπάρχει καθόλουηλιοφάνεια εις αυτούς τους υπογείους πλανήτες, ο χρόνος δεν είναι διαιρεμένος εις ημέρες και νύκτεςκαι συνεπώς δεν υπάρχει ο εκ του χρόνου προερχόμενος φόβος.Κατοικούν εκεί πολλά μεγάλα ερπετάμε πολυτίμους λίθους εις τις σπείρες τους και η λάμψις αυτών των πολύτιμων λίθων διαλύει το σκότοςπρος όλες τις κατευθύνσεις…».5.24.29-31: «Το πλανητικό σύστημα κάτωθεν της Ταλατάλα είναι γνωστό ως Μαχατάλα.Είναι η κατοικίαπολυσπείρων όφεων, απογόνων του Καντρού, οι οποίοι είναι πάντα πολύ οργισμένοι.Εξ αυτώνξεχωρίζουν οι μεγάλοι όφεις Κουχάκα, Τακσάκα, Καλίγια και Σουσένα.Οι όφεις της Μαχατάλαταράσσονται πάντα από τον φόβο του Γκαρούντα, του μεταφορέως του Κυρίου Βισνού, αλλά αν καιείναι γεμάτοι ανησυχία, μερικοί εξ αυτών παίζουν με τις συζύγους, τα παιδιά, τους φίλους και τουςσυγγενείς τους.Κάτωθεν της Μαχατάλα είναι το πλανητικό σύστημα που είναι γνωστό ως Ρασατάλα, τοοποίο είναι η κατοικία των δαιμονικών υιών του Ντίτι και της Ντάνου.Αυτοί ονομάζονται Πάνις, Νιβάτα-καβάσας, Καλέγιας και Χιράνια-πουραβάσις (εκείνοι που ζούν εις την Χιράνια-πούρα).Όλοι αυτοί είναιεχθροί των ημιθέων και κατοικούν εις οπές, όπως οι όφεις.Από την γέννησή τους είναι εξαιρετικάισχυροί και σκληροί και αν και είναι υπερήφανοι δια την δύναμή τους, πάντα νικώνται από τοΣουνταρσάνα τσάκρα του Υπερτάτου Προσώπου της Κεφαλής του Θεού, ο οποίος κυβερνά όλα ταπλανητικά συστήματα…Κάτωθεν της Ρασατάλα είναι ένα άλλο πλανητικό σύστημα, γνωστό ως Πατάλα ήΝαγκαλόκα, όπου υπάρχουν πολλά δαιμονικά ερπετά, οι κυρίαρχοι της Ναγκαλόκα, όπως ο Σάνκα, οΚουλίκα, ο Μαχασάνκα, ο Σβέτα, ο Ντανανάγια, ο Ντρταράστρα, ο Σανκακούντα, ο Καμπάλα, οΑσβατάρα και ο Ντεβαντάττα.Ο αρχηγός τους είναι ο Βασούκι.Είναι όλοι εξαιρετικά οργισμένοι και έχουνπολλές, πάμπολλες σπείρες, μερικοί όφεις πέντε σπείρες, άλλοι επτά, άλλοι δέκα, άλλοι εκατό και άλλοιχίλιες.Αυτές οι σπείρες είναι διακοσμημένες με πολυτίμους λίθους και το φώς που εκπέμπεται απόαυτούς φωτίζει ολόκληρο το πλανητικό σύστημα της Μπιλασβάργκα».Εκ του ανωτέρω αποσπάσματος συνάγεται σαφώς ότι, οι ερπετοειδείς Νάγκας είναι περιορισμένοι απότους ουρανίους θεούς εις τα έσχατα επίπεδα του υποχθονίου κόσμου.Ιδιαιτέρως δέ φοβούναι τονΓκαρούντα, ο οποίος κατά την Ινδική μυθολογία είναι ο πατέρας όλων των πτηνών και ο μεταφορεύςτου Κυρίου Βισνού, δηλαδή ταυτίζεται με τον αναφερόμενο εις την Ελληνική μυθολογία Αετό του Διός, οοποίος είναι ο αρχηγός όλων των πτηνών (φυσικών και τεχνητών) καθώς και ο αγγελιοφόρος καιυπηρέτης του Υψίστου Διός.Η ταύτισις του Γκαρούντα με τον Αετό του Διός αποδεικνύεται και εκ τουότι, απεικονίζεται ως αετός εις την εθνική σημαία της Ινδονησίας.

7.Εις ολόκληρη την ανατολική Ασία υπάρχουν πάμπολλοι μύθοι δια ερπετοειδή όντα, παρόμοια μετους Νάγκας.Μάλιστα, οι δράκοντες θεωρούνται τις περισσότερες φορές θετικά όντα, λατρεύονται συχνάως θεοί, θεωρούνται γενάρχες αρκετών βασιλικών δυναστειών και υπάρχουν αναρίθμητες παραστάσειςτους εις πολλούς ναούς.Μερικοί εκ των πιο αποκαλυπτικών σχετικών μύθων είναι οι κατωτέρω:Α.ΚΑΜΠΟΤΖΗ: Κατά την Καμποτζιανή μυθολογία, ένας εξόριστος Ινδός πρίγκηψ νυμφεύθηκε μίαθηλυκή Νάγκα, που είχε λάβει ανθρωπίνη μορφή, και ο πατέρας της τον όρισε βασιλέα τηςΚαμπότζης.Απόγονοι αυτού του ζεύγους ήσαν οι Χμέρ (η κυρία εθνική ομάδα της Καμπότζης),πράγμα που υποδηλώνει ότι, οι Νάγκας ανεμείχθησαν εις πολύ μεγάλο βαθμό με τους κατοίκους τηςχώρας.Απόδειξη της πολύ μεγάλης επίδρασης των δρακοειδών όντων εις την Καμπότζη αποτελεί και ομεγάλος ναός της Ανγκόρ, πρωτεύουσας της μεσαιωνικής αυτοκρατορίας των Χμέρ, ο οποίος βρίθειαπό ανάγλυφες και γλυπτές παραστάσεις Νάγκας, άλλοτε με μικτή μορφή ανθρώπου άνωθεν της μέσηςκαι ερπετού κάτωθεν της μέσης και άλλοτε με μορφή ερπετού εξ ολοκλήρου.Β.ΒΙΕΤΝΑΜ: Κατά την Βιετναμέζικη μυθολογία, ο βασιλεύς του γένους των δρακόντων, Λάκ ΛόνγκΚουάν (=Δράκων Κυρίαρχος του Λάκ), νυμφεύθηκε την νεράϊδα Άου Κό, η οποία γέννησε 100 αυγά,από τα οποία γεννήθησαν 100 υιοί.Ο πρεσβύτερος υιός, Χούνγκ Βουόνγκ, έγινε ο πρώτος αυτοκράτωρτου Βιετνάμ, πράγμα που υποδηλώνει ότι, οι βασιλικές δυναστείες της χώρας ήσαν δρακοειδούςκαταγωγής.Γ.ΚΙΝΑ: Κατά την Κινεζική μυθολογία, υπάρχουν τέσσερεις Δράκοντες Βασιλείς, οι οποίοι είναι οι θεοί,που κυβερνούν τις τέσσερεις θάλασσες του κόσμου και ελέγχουν τα καιρικά φαινόμενα.Κατοικούν ειςκρυστάλλινα παλάτια εις τον βυθό της θαλάσσης και έχουν την ικανότητα να λαμβάνουν ανθρωπίνημορφή.Υπάρχουν πολλοί ναοί τους εις ολόκληρη την Κίνα, ενώ συχνά απεικονίζονται ως ανθρωποειδήόντα με κεφαλή δράκοντος, που φορούν βασιλικά ενδύματα.Επίσης, οι περισσότεροι Κινέζοιαυτοκράτορες είχαν ως επίσημο έμβλημά τους τον δράκοντα και ο θρόνος τους αποκαλούταν Θρόνοςτου Δράκοντος, ενώ κατά κάποιους Κινεζικούς θρύλους, μερικοί αυτοκράτορες έφεραν εκ γενετής ένασημάδι με την μορφή δράκοντος.Εκ των ανωτέρω υποδηλώνεται ότι, τα δρακοειδή όντα ανεμίχθησανεις μεγάλο βαθμό με τις ηγεμονικές τάξεις της ΚίναςΔ.ΙΑΠΩΝΙΑ: Η Ιαπωνική μυθολογία περιλαμβάνει πολλές αποκαλυπτικές αναφορές δια δρακοειδή όντα,τα οποία συχνά θεωρούνται θεοί:-Ο κυρίαρχος θεός των θαλασσών ήταν ο Βατατσούμι (=θεός της θαλάσσης) ή Ριουτζίν (=θεόςδράκων), ένας πανίσχυρος δράκων, που κατοικούσε εις ένα υποθαλάσσιο παλάτι και είχε την ικανότητανα λαμβάνη ανθρωπίνη μορφή.Η θυγατέρα του Βατατσούμι, Ταμαγιόρι-χίμε, θεωρείται η μητέρα τουΤζιμμού (ή Κάμι Γιαμάτο), μυθικού πρώτου αυτοκράτορος της Ιαπωνίας: «Το προσωπικό όνομα τουαυτοκράτορος Κάμι Γιαμάτο Ιχάρε-μπίκο ήταν Χίκο-χόχο-ντέμι.Ήταν το τέταρτο τέκνο του Χίκο-ναγκίσα-τακέου-γκάγια-φούκι-αχέζου-νο Μικότο, ενώ μητέρα του ήταν η Ταμαγιόρι-χίμε, θυγατέρα του θεού τηςθαλάσσης» (Νιχόνγκι, 109-110).Δηλαδή, και η αυτοκρατορική δυναστεία της Ιαπωνίας προήλθε εκ


3 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

δρακοειδών όντων.-Ο θεός της βροχής, Ζέννυο Ρίουο (=καλωσυνάτος βασιλεύς δρακων), απεικονιζόταν είτε ως δράκωνμε έναν όφιν εις την κεφαλή του, είτε ως άνθρωπος με ουρά όφεως.-Ο θεός της γεωργίας και της γονιμότητος, Ινάρι, απεικονιζόταν μερικές φορές ως δράκων ή όφις.-Η Νούρε-όννα ήταν μία δράκαινα με σώμα όφεως και κεφαλή γυναικός, η οποία εμφανιζόταν συνήθωςεις τις όχθες των ποταμών και όταν οργιζόταν, φόνευε ανθρώπους.-Η Κιγιοχίμε ήταν μία σερβιτόρα τσαγιού, η οποία, όταν την απέρριψε ένας νεαρός βουδιστής ιερεύς, μετον οποίον ήταν ερωτευμένη, με κάποιες μαγικές τελετές μεταμορφώθηκε εις δράκοντα και τον φόνευσε.

8.Οι Μογγολοειδείς λαοί (Μογγόλοι,Τούρκοι, Ουιγούροι κ.λ.π.) σχετίζονται άμεσα με τις υποχθόνιεςφυλές της Κεντρικής Ασίας, καθώς εις την Κεντροασιατικές παραδόσεις περιγράφονται οι υποχθόνιεςχώρες της Σαμπάλα και της Αγκάρθα, όπου ο αποκαλούμενος «Βασιλεύς του Κόσμου» αναμένει τηνέξοδό του εις τον επιχθόνιο κόσμο.Επίσης, μεταξύ των Τουρκομογγολικών λαών περιλαμβάνεται και ηφυλή των Τατάρων ή Ταρτάρων, ενώ εις τα Μεσαιωνικά Ευρωπαϊκά κείμενα όλοι γενικά οι Μογγολικοίλαοί αποκαλούνται Τάρταροι.Είναι προφανές ότι, η ονομασία Τάρταροι δηλώνει πως ένα τμήμα τωνΤουρκομογγολικών λαών προήλθε από τα Τάρταρα, το κατώτατο σημείο του υποχθονίουκόσμου.Τούτο αποδεικνύεται και από μία αναφορά του ιστορικού του 6ου αιώνος, Ιορδάνη δια τηνκαταγωγή των Ούνων:«Αλλά μετά από μικρό χρονικό διάστημα, όπως αναφέρει ο Ορόσιος, η φυλή των αγριωτέρων από τηνίδια την αγριότητα Ούνων όρμησε κατά των Γότθων.Όπως μαθαίνουμε από παλαιές παραδόσεις ηκαταγωγή τους ήταν η ακόλουθη:Ο Φίλιμερ, βασιλεύς των Γότθων και υιός του Γαδαρίχου τουΜεγάλου, ο οποίος ήταν ο πέμπτος εις την σειρά αρχηγός των Γετών, μετά την αναχώρησή τους απότην νήσο της Σκανδίας (Σκανδιναβικής χερσονήσου) και ο οποίος, όπως έχουμε αναφέρει, εισήλθε μετην φυλή του εις την γή της Σκυθίας, ευρήκε μεταξύ του λαού του κάποιες μάγισσες, οι οποίεςονομάζονταν εις την εθνική γλώσσα του Χαλιουρούννες.Υποψιαζόμενος αυτές τις γυναίκες, τις εξεδίωξεαπό την φυλή του και τις ανάγκασε να περιπλανηθούν εις απόμερη εξορία, μακρυά από τον στρατότου.Εκεί, τα ακάθαρτα πνεύματα, που τις συνάντησαν καθώς αυτές περιπλανιόντουσαν εις άγρια μέρη,τους παραχώρησαν την αγκαλιά τους και ούτως γεννήθηκε αυτή η αγρία φυλή, η οποία πρώτακατοίκησε εις τα έλη.Μία καθυστερημένη, ρυπαρή και μικροκαμωμένη φυλή, μόλις και μετά βίαςανθρώπινη, της οποίας η γλώσσα έχει μικρή μόνο ομοιότητα με την ανθρωπίνη ομιλία.Τέτοια ήταν ηκαταγωγή των Ούνων που ήλθαν εις την χώρα των Γότθων» (Ιστορία των Γότθων, 24.121-122).Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. και έπειτα, η ονομασία Ούνοι χαρακτήριζε όλους γενικά τουςΤουρκομογγολικούς λαούς, οι οποίοι κυριαρχούσαν εις την απέραντη περιοχή των Ευρασιατικώνστεππών, από τον βόρειο Εύξεινο Πόντο έως τον Ειρηνικό ωκεανό, η οποία τότε ονομαζόταν γενικάΣκυθία.Επομένως, η ανωτέρω αναφορά του Ιορδάνη αποδεικνύει ότι, ένα τμήμα των Τουρκο-Μογγολικών λαών προήλθε εξ της μίξεως των «ακαθάρτων πνευμάτων», δηλαδή των υποχθονίων,ερπετοειδών όντων της Σκυθίας με ανθρωπίνους λαούς.Ούτως εξηγείται η απίστευτη βαρβαρότης τωνΟύνων και των απογόνων τους βαρβαρικών λαών, όπως οι Μογγόλοι, οι Βούλγαροι, οι Σελτζούκοι καιοι Οθωμανοί Τούρκοι κ.λ.π.

9.Όπως εις τον Βίο του Αγίου Ανδρέα του Σαλού, ούτως και εις την Αποκάλυψη του Ιωάννουαναφέρεται ότι, κάποτε τα ρυπαρά έθνη θα εξέλθουν από το εσωτερικό της χθονός και θα εξορμήσουνκατά της ανθρωπότητος:9.1-19: «Και ο πέμπτος άγγελος σάλπισε.Και είδα αστέρα που έπεσε εκ του ουραβού εις την γή καιεδόθη εις αυτόν το κλειδί του φρέατος της αβύσσου.Και άνοιξε το φρέαρ της αβύσσου και ανέβη καπνόςεκ του φρέατος ως καπνός καιομένης καμίνου και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αέρας εκ εκ του καπνού τουφρέατος. Και εκ του καπνού εξήλθαν ακρίδες εις την γή, και εδόθη εις αυτές εξουσία, σαν την εξουσίαπου έχουν οι σκορπιοί της γής…Και οι μορφές των ακρίδων ήσαν όμοιες με ίππους ετοιμασμένους διαπόλεμο και επί των κεφαλών τους είχαν κάτι σαν στέφανο όμοιο με χρυσό και τα πρόσωπά τους ήσανσαν πρόσωπα ανθρώπων.Και είχαν τρίχες σαν τρίχες γυναικών και τα δόντια τους αυτών ήσαν σανλεόντων και είχαν θώρακες σαν θώρακες σιδηρούς και η φωνή των πτερύγων αυτών ήταν σαν φωνήαρμάτων ίππων πολλών τρεχόντων εις τον πόλεμο.Και έχουν ουρές όμοιες με σκορπιούς και κέντρακαι έχουν εξουσία εις τις ουρές τους, να αδικήσουν τους ανθρώπους πέντε μήνες.Έχουν βασιλέα τουςτον άγγελο της αβύσσου, ο οποίος Εβραϊστί ονομάζεται Αβαδδών, εις δέ τα Ελληνικά έχει το όνομαΑπολλύων.Και ο έκτος άγγελος σάλπισε και άκουσα μία φωνή εκ των τεσσάρων κεράτων του χρυσούθυσιαστηρίου ενώπιον του Θεού, λέγουσα εις τον έκτο άγγελο.Εσύ που έχεις την σάλπιγγα λύσε τουςτέσσερεις αγγέλους, τους δεμένους επί του μεγάλου ποταμού Ευφράτη.Και ελύθησαν οι τέσσερειςάγγελοι, οι ετοιμασμένοι εις την ώρα και εις την ημέρα και μήνα και ενιαυτό, δια να φονεύσουν το ένατρίτο των ανθρώπων.Και ο αριθμός των στρατευμάτων του ιππικού ήταν 200.000.000 και άκουσα τοναριθμό αυτών.Και ούτως είδα εις το όραμα τους ίππους και τους καθημένους επ' αυτών, ότι έχουνπυρίνους, υανκιθίνους και θειώδεις θώρακες.Και οι κεφαλές των ίππων είναι σαν κεφαλές λέοντων καιεκ των στομάτων αυτών εξέρχεται πυρ και καπνός και θείο.Από τούτες τις τρείς πληγές θανατώθηκε τοένα τρίτο των ανθρώπων, εκ του του πυρός, του καπνού και του θείου, του εξερχομένου εκ τωνστομάτων αυτών.Διότι, η εξουσία των ίππων είναι εις το στόμα και την ουρά αυτών, επειδή οι ουρέςτους είναι όμοιες με όφεις, καθώς έχουν κεφαλές και με αυτές αδικούν…»Κατά το ανωτέρω απόσπασμα λοιπον, θα ανοίξει το φρέαρ της αβύσσου, δηλαδή τα Τάρταρα και θααποσφραγισθούν οι τώρα κλειστές πύλες, οι οποίες φράζουν τις υποχθόνιες αβύσσσους, όπουευρίσκονται φυλακισμένα τα ρυπαρά, υποχθόνια όντα.Αυτά τα υποχθόνια όντα περιγράφονται ωςέχοντα οφιοειδείς και σκορπιοειδείς ουρές και δόντια λεόντων, δηλαδή σαρκοβόρων, αφούκαταβροχθίζουν ανθρώπους.Επίσης, αναφέρεται το τεράστιο πλήθος των υποχθονίων όντων(200.000.000), καθώς και ο εξελιγμένης τεχνολογίας εξοπλισμός τους, όπως ότι, οι «ίπποι» τους, οιοποίοι προφανώς δηλώνουν τα πολεμικά σκάφη τω υποχθονίων, εκτοξεύουν πύρ, ότι τα υποχθόνιαόντα φέρουν πυρίνους και σιδηρούς θώρακες, κ.λ.π.Βασιλεύς των υποχθονίων όντων είναι ο άγγελοςτης αβύσσου, ο οποίος ονομάζεται Αββαδών ή Απολλύων=καταστροφεύς και σαφώς ταυτίζεται με τονυποχθόνιο «Βασιλέα του Κόσμου» που κυριαρχεί εις την Σαμπάλα και την Αγκάρθα.

10.Ο Βυζαντινός θεολόγος του 8ου αιώνος, Ιωάννης ο Δαμασκηνός, αναφέρει την κοινή δοξασία τηνεποχής του ότι, κάποιοι δράκοντες μπορούν να μεταμορφώνονται εις ανθρώπους: «…Αναπλάθουν καιδράκοντες, μεταμορφωμένους εις μορφές ανθρώπων και ότι, άλλοτε γίνονται μικροί όφεις, άλλοτε δελίαν μέγιστοι, με υπερβολικό όγκο και μέγεθος σώματος, άλλοτε δέ, όπως ειπώθηκε, ότι γίνονταιάνθρωποι και συναναστρέφονται ανθρώπους, έρχονται και αρπάζουν γυναίκες και συνουσιάζονται μεαυτές…» (Περί δρακόντων και στριγγών).

Οι ανωτέρω μύθοι και θρύλοι επιβεβαιώνονται από πλήθος συχγρόνων μαρτυριών δια εμφανίσειςερπετοειδών όντων, τα οποία εις την εποχή μας θεωρούνται συνήθως εξωγήϊνοι.Υπάρχουν δύοβασικές θεωρίες δια την καταγωγή τους: Κατά την μία θεωρία είναι εξωγήϊνα, ληστρικά όντα, τα οποίαπιθανότατα προέρχονται από τον αστερισμό του Δράκοντος και ταξιδεύουν εις το σύμπαν, με σκοπότην λεηλασία διαφόρων πλανητών, μεταξύ των οποίων και της χθονός μας.Κατά την άλλη θεωρία, πουσυμφωνεί και με τους μύθους όλων των λαών της γής, είναι όντα υποχθονίουπροελεύσεως.Πιθανότατα, είναι απόγονοι κάποιων ειδών δεινοσαύρων (όπως ο δίπους velociraptor),οι οποίοι επεβίωσαν από την πτώση του αστεροειδούς, που κατέστρεψε το γένος τους πρίν από65.000.000 έτη, καταφεύγοντας εις υπόγειες στοές και σπήλαια.Με το πέρασμα εκατομμυρίων ετών,εξελίχθησαν εις νοήμονα όντα, ανέπτυξαν υψηλή τεχνολογία και άρχισαν να διεκδικούν την κυριαρχίατου πλανήτου μας.Οι δύο αυτές θεωρίες πιθανότατα αλληλοσυμπληρώνονται, χωρίς να μπορή ναδιευκρινισθή, εάν οι υποχθόνιοι ερπετοειδείς μετανάστευσαν εις το σύμπαν ή οι εξωγήϊνοι ερπετοειδείςβοήθησαν την εξέλιξη των υποχθονίων συγγενών τους.Πάντως, είναι απολύτως βέβαιο ότι, οιερπετοειδείς είναι αρνητικά όντα, που υπηρετούν τις δυνάμεις του σκότους και είναι εις διαρκή πόλεμομε τις συμπαντικές δυνάμεις του φωτός, που είναι γνωστές ως Ολύμπιοι θεοί ή Είδος των Ελλήνων.


4 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Οι ερπετοειδείς είναι εγκατεστημένοι κυρίως εις υπόγειες και υποθαλάσσιες βάσεις, από όπουεξέρχονται και τα υπερεξελιγμένα σκάφη τους, που είναι γνωστά ως U.F.O. (Αγνώστου ΤαυτότητοςΙπτάμενα Αντικείμενα) και U.S.O. (Αγνώστου Ταυτότητος Υποβρύχια Αντικείμενα).Απάγουν συχνάανθρώπους και τους υποβάλλουν εις φρικτά γενετικά πειράματα, δια των οποίων αναμιγνύουνανθρώπινο και δρακόντειο- ερπετικό γενετικό υλικό.Ούτως, δημιουργούν μικτά ανθρωπο-ερπετικάόντα, τα οποία μπορούν να αναμιχθούν με απευθείας συνουσία με ανθρώπινα όντα, ώστε ναπροκύψουν νέες ανθρωποφαινότυπες, δρακογόνες φυλές.Με αυτή την μέθοδο, από την αρχαία εποχήοι ερπετοειδείς έχουν αναμιχθεί κυρίως με τις ηγεμονικές τάξεις διαφόρων ανθρωπίνων λαών καιούτως έχουν προκύψει οι δρακόντειοι βασιλικοί και αριστοκρατικοί οίκοι.Ούτως, οι ερπετοειδείςχρησιμοποιούν αυτά ερπετοειδή υβρίδια δια να επιβάλλουν την εξουσία τους επί των ανθρωπίνωνλαών.Σήμερα, οι ερπετοειδείς διεξάγουν μαζικά τέτοιες γενετικές επεμβάσεις εις συνεργασία μεδιάφορες ανθρώπινες κυβερνήσεις και ιδίως με την κυβέρνηση των Η.Π.Α.Όπως αναφέρουν πολλοίερευνητές, μερικοί εκ των οποίων είναι πρώην μυστικοί πράκτορες ή επιστήμονες, που είχανπαρακολουθήσει τέτοια πειράματα, εις τις Η.Π.Α., και ιδίως εις τις νοτιοδυτικές πολιτείες τους, υπάρχουνπολλές μυστικές, υπόγειες βάσεις (όπως η περιβοήτη υπόγεια βάσις εις το Ντούλτσε του ΝέουΜεξικού), όπου οι απαχθέντες άνθρωποι υποβάλλονται εις τα φρικτά γενετικά πειράματα τωνερπετοειδών.Κατά πολλές μαρτυρίες, οι ερπετοειδείς διακρίνονται εις τρείς βασικούς τύπους:α.ΓΚΡΙΖΟΙ: Έχουν ανθρωποειδές σχήμα, χαμηλό ύψος από 1,3 έως 1,5 μέτρα, μεγάλη κεφαλή καιμεγάλους οφθαλμούς.Αποτελούν την κατωτέρα και υπηρετική τάξη των ερπετοειδών και είναι οισυχνότερα εμφανιζόμενοι εξ αυτών.Ταυτίζονται με τα μοχθηρά, νανοειδή ξωτικά των λαϊκών θρύλων, ταοποία εις τις Νεοελληνικές παραδόσεις είναι γνωστά ως καλλικάντζαροι.β.ΣΑΥΡΟΕΙΔΕΙΣ: Έχουν ανθρωποειδές σχήμα, ύψος από 1,8 έως 3 μέτρα, μυώδες σώμα, ουρά καιφολιδωτό δέρμα.Αποτελούν την μεσαία τάξη των ερπετοειδών και αναφέρονται συχνά εις τους λαϊκούςθρύλους ως νοήμονα, ερπετοειδή όντα.γ.ΔΡΑΚΟΝΤΕΣ: Μοιάζουν γενικά με τους σαυροειδείς, αλλά έχουν μεγαλύτερο ύψος από 2,3 έως 4μέτρα, πιο μυώδες σώμα, κέρατα και μεμβρανοειδείς πτέρυγες Αποτελούν την ανωτάτη τάξη τωνερπετοειδών και ταυτίζονται με τους νοήμονες δράκοντες των λαϊκών θρύλων και τους δαίμονες τωνχριστιανικών παραδόσεων.Κατά τους μύθους, τους θρύλους και τις σύγχρονες μαρτυρίες, οι ερπετοειδείς και ιδίως οι δράκοντεςείναι πολύ ισχυρότεροι από τους ανθρώπους, τόσο λόγω της υψηλής τεχνολογίας τους, όσο και λόγωδιαφόρων υπερφυσικών ικανοτήτων τους, όπως η μεταμόρφωσις.Αλλά ταυτόχρονα, τα θετικά όντα τουφωτός είναι ασυγκρίτως ισχυρότερα των ερπετοειδών και δια τούτο, κατά τους μύθους και θρύλους, οιθεοί και οι ήρωες νικούν διαρκώς τους δράκοντες.Σήμερα, οι ερπετοειδείς, με την συνεργασία τωνανθρωποειδών υπηρετών τους, κυριαρχούν προσωρινά εις τον πλανήτη μας, αλλά επίκειται σύντομα ηεπέμβασις των Ολυμπίων δυνάμεων του φωτός, δια την οριστική αποκάθαρση της χθονός μας από τοερπετοειδές καρκίνωμα.Όμως, ο ακριβής χρόνος και τρόπος αυτής της επεμβάσεως δεν μπορεί ναπροσδιορισθή από τους κοινούς ανθρώπους και δεν αφορά την παρούσα εργασία. Στόχος τηςπαρούσης εργασίας είναι η περιγραφή της ιστορίας ενός λαού υποχθονίας και ερπετοειδούςπροελεύσεως, ο οποίος ήταν αρχικά γνωστός ως Κιμμέριοι.Οι Κιμμέριοι, από την αρχαία εποχή μέχρικαι σήμερα αποτελούν έναν ιδιαίτερα σκοτεινό και αρνητικό παράγοντα της ανθρωπίνης ιστορίας καιπροσπαθούν διαρκώς να επιβάλουν την αδιαφιλονίκητη κυριαρχία τους επί του επιχθονίου κόσμου,υπό την επικυριαρχία των δρακοειδών αφεντών τους του υποχθονίου κόσμου

ΟΙ ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΙ ΚΙΜΜΕΡΙΟΙ-ΚΙΜΒΡΟΙ-ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: ΟΙ ΚΙΜΜΕΡΙΟΙ

1.ΟΙ ΜΥΘΙΚΟΙ ΚΙΜΜΕΡΙΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΟΡΕΟΙ

«Θα καταδυθούμε στις μαύρες αβύσσους, στο λημέρι των αβυσσαίων, όπου θα ζήσουμε μέσα σε δόξακαι θαύματα για πάντα» (Χ.Φ.Λάβκραφτ, Σκιά πάνω από το Ίνσμουθ).

Ο Όμηρος, εις την ραψωδία λ της Οδυσσείας (Νέκυια), όπου περιγράφει την κάθοδο του Οδυσσέως ειςτον Άδη, αναφέρεται εις έναν μυστηριώδη λαό, πλησίον του Άδη: «Το πλοίο έφθασε εις τα πέρατα τουβαθυρρόου Ωκεανού.Εκεί δέ είναι ο δήμος και η πόλη των Κιμμερίων ανδρών, οι οποίοι είναικεκαλυμμένοι με αέρα και νεφέλη.Πότε αυτούς δεν τους βλέπουν οι ακτίνες του φαέθοντος ηλίου, ούτεόταν ανεβαίνει προς τον αστερόεντα ουρανό, ούτε όταν από τα ύψη του ουρανού τρέπεται προς τηνγαία, αλλά ολέθρια νύκτα σκεπάζει τους δειλούς βροτούς» (Ομήρου Οδύσσεια Λ.13-19).Αμέσως μετάτους Κιμμερίους, αναφέρεται ότι, ο Οδυσσεύς έφθασε εις τον Άδη.Και εις τα Αργοναυτικά των Ορφικών,κατά την περιγραφή της επιστροφής των Αργοναυτών από την Κολχίδα, αναφέρονται οι μυστηριώδειςΚιμμέριοι: «Έπειτα δέ, οδηγούντες το ταχύ πλοίο φθάνουμε εις τους Κιμμερίους, οι οποίοι είναι οιμόνοι στερημένοι της αίγλης του πυριδρόμου ηλίου» (Αργοναυτικά Ορφικών, 1126-1128).Αμέσωςμετά τους Κιμμερίους τα Αργοναυτικά περιγράφουν περιοχές του ‘Αδη:Τον κρυερό Αχέροντα, τιςάρρηκτες πύλες του Άδη, τον δήμο ονείρων.Κατά τον Ησύχιο, το όνομα Κιμμέριος ετυμολογείται από το κάμμερος ή κέμμερος=αχλύς, ομίχλη.ΟιΚιμμέριοι λοιπόν είναι οι ομιχλώδεις, ζοφώδεις, σκοτεινοί, και το όνομά τους δηλώνει ακριβώς τααναφερόμένα παρά της Οδυσσείας και των Αργοναυτικών ότι, στερούνται παντελώς του ηλιακούφωτός.Επίσης, το όνομα Κιμμέριος σχετίζεται ετυμολογικώς και με το χειμέριος=χειμερινός, αφού ηπύλη της χώρας των Κιμμερίων, ευρίσκεται εις τις παγωμένες Αρκτικές περιοχές, όπου επικρατούνσυνθήκες αιωνίου χειμώνος και όπου κατά την εποχή του χειμώνος, η νύκτα διαρκεί συνεχώς,φθάνοντας τους έξι συνεχείς μήνες εις τον Βόρειο Πόλο.Οι Κιμμέριοι δύνανται να ερμηνευθούν και ως«νεφελώδεις», πράγμα που σχετίζεται με τους σατανικούς «νεφελίμ» της Παλαιάς Διαθήκης.Η αιτία πουοι Κιμμέριοι στερούνται παντελώς του ηλιακού φωτός, είναι ότι, ευρίσκονται εις την είσοδο του Άδη, τουυποχθονίου κόσμου των νεκρών.Δηλαδή, οι Κιμμέριοι είναι υποχθόνια όντα, αφού εις την επιφάνεια τηςχθονός πάντα φθάνει το ηλιακό φώς.Ο υποχθόνιος κόσμος του Άδου έχει διάφορες εισόδους εις τηνεπιφάνεια της χθονός και προφανώς τόσο ο Οδυσσεύς, όσο και οι Αργοναύτες έφθασαν εις κάποιαυποχθόνια πύλη, όπου ήσαν οι υποχθόνιοι Κιμμέριοι.Κατά την Οδύσσεια η περιοχή αυτή ήταν εις ταπέρατα του βαθυρρόου Ωκεανού.Από την όλη περιγραφή του πλού του Οδυσσέως είναι σαφές ότι,έγινε εις τον Βόρειο (Β. Ατλαντικό και Αρκτικό) Ωκεανό και επομένως κάπου εκεί ήταν και η πύλη απόόπου εισήλθε εις τον Άδη.Και από τα Αργοναυτικά των Ορφικών επιβαιώνεται ότι, οι Κιμμέριοιευρίσκοντο εις κάποια υποχθόνια πύλη του Βορείου ωκεανού: Οι Αργοναύτες έφθασαν εις την χώρατων Κιμμερίων, μετά την φυγή τους από την Κολχίδα, ως εξής: Πρώτα διέσχισαν τις Σκυθικές περιοχές,δηλαδή την σημερινή Ρωσία περνώντας από διαφόρους λαούς: Σκύθες, Γελωνούς, Σαυρομάτες,Αριμασπούς, Πακτούς Αρκτείους κ.λ.π.Τελικά, η Αργώ «έπεσε εις τον Ωκεανό, τον οποίον οιΥπερβόρεοι μέροπες καλούν Κρόνιο πόντο και νεκρά θάλασσα» (Αργοναυτικά Ορφικών, 1084).ΗΥπερβόρεια νεκρή θάλασσα εις την οποία έφθασαν οι Αργοναύτες διασχίζοντες την Ρωσία, είναι σαφώςο παγωμένος Αρκτικός ωκεανός.Κατόπιν, οι Αργοναύτες έφθασαν εις «Ελίκης και Τηθύος έσχατονύδωρ» (Αργοναυτικά Ορφικών, 1109).Η Ελίκη=ελισσομένη, είναι ονομασία των αστερισμών τηςΜεγάλης και Μικρής Άρκτου, που ελίσσονται πέριξ του Βορείου Πόλου.Επομένως, οι Αργοναύτεςέφθασαν εις τον Βόρειο Πολο, όπου είναι το έσχατο ύδωρ και τα πέρατα του βαθυρρόου ωκεανού,δηλαδή το τέλος του Αρκτικού ωκεανού.Εις την συνέχεια, οι Αργοναύτες έφθασαν εις τους ευδαίμονες Μακροβίους, οι οποίοι ζούσαν επίεκατομμύρια έτη, με συνεχή νεότητα και απόλυτη ευδαιμονία:«Αλλά αφού ήλθε η έκτη φωτίζουσα τους ανθρώπους αυγή, φθάσαμε εις το εύπορο και πλούσιο έθνοςτων Μακροβίων, οι οποίοι ζούν επί πολλούς ενιαυτούς, ήτοι δώδεκα χιλιάδες, αποτελουμένους απόεκατονταετείς μήνες με πανσέληνο, όντες έξωθεν πάντων των κακών.Και αφού εκπληρώσουν το


5 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

πεπρωμένο του βίου τους, με γλυκύ ύπνο λαμβάνουν το τέλος του θανάτου.Δεν τους ενδιαφέρουνλοιπόν ο βίος και τα έργα των ανθρώπων, καθώς ανάμεσα εις χλοερούς λειμώνες τρέφονται με γλυκιάτροφή, πίνοντες θείο ποτό, κάτω από θεία δροσιά και λαμπρύνοντες πάντες την αγαπητήσυνομηλικία.Και πάντα έχουν εις τα πρόσωπά τους μειλίχια γαλήνη, και τα παιδιά και οι γονείς, επειδήγνωρίζουν εις τις φρένες και τον νού τους, να πράττουν τα δίκαια και να λέγουν τα συνετά» (ΑργοναυτικάΟρφικών, 1111-1123).Οι Μακρόβιοι είναι ο μυστηριώδης και μακάριος λαός των Υπερβορέων, εις τον οποίο πήγαινε συχνά οΘεός Απόλλων και δια τούτο έχει και την προσωνυμία Υπερβόρεος.Δια την αιωνία και υπεράνθρωπηευδαιμονία των Υπερβορέων αναφέρει πολύ παραστατικά και ο θείος ποιητής Πίνδαρος εις τον δέκατοΠυθιόνικό του:29-30:«…Ούτε με πλοίο πηγαίνοντας, ούτε πεζός, μπορείς να εύρης την θαυμαστή οδό δια τον αγώνα(τόπο συγκεντρώσεως) των Υπερβορέων…».41-46:«…Ούτε οι νόσοι, ούτε το ολέθριο γήρας, επικρατούν εις την ιερά γενεά. Ζούν χωρίς πόνους καιμάχες, αποφεύγοντες την υπέρδικο Νέμεσιν.Κάποτε, με καρδιά πνέουσα θάρρος έφθασε εις τον όμιλοτων μακαρίων ανδρών ο παίς της Δανάης (Περσεύς), καθώς τον οδηγούσε η Αθηνά…».Επίσης, ο Πίνδαρος αναφέρει εις τον τρίτο Ολυμπιόνικό του ότι, και ο θείος Ηρακλής έφθασε εις τηνχώρα των Υπερβορέων, από όπου έφερε εις την Ολυμπία τον κότινο (αγριελιά) δια του οποίουστεφανώνονταν οι Ολυμπιονίκες::14-17:«…Και θα βάλει πέριξ της κόμης του, τον στέφανο της γλαυκοχρώμου ελαίας, την οποία κάποτεέφερε από την σκιερά πηγή του Ίστρου ο Αμφιτρυωνιάδης (Ηρακλής), ως κάλλιστο μνήμα τωνΟλυμπίων άθλων, αφού έπεισε με λόγο τον θεράποντα του Απόλλωνος δήμο των Υπερβορέων…».25-33:«…Και τότε ο θυμός του (θυμοειδής ψυχή) τον ώθησε να πορευθή εις την Ιστρία γή.Εκεί, τονδέχθηκε η ιπποδαμάστρια θυγατέρα της Λητούς, όταν αυτός ήλθε από τις ράχες και τουςπολυστρόφους μυχούς της Αρκαδίας, τότε που εξαναγκασμένος από τον πατέρα του να εκτελέσε τιςπαραγγελίες του Ευρυσθέως, ήθελε να φέρη την χρυσοκέρατη θηλυκή έλαφο, την οποία κάποτεαφιέρωσε εις την Ορθωσία (Αρτέμιδα) η νύμφη Ταϋγέτη.Αναζητών αυτήν, είδε εκείνη την χθόναόπισθεν των πνοών του ψυχρού Βορέα Σταθείς εκεί, θαύμαζε τα δένδρα και είχε τον γλυκύ πόθο, να ταφυτεύση εις το τέρμα του δωδεκαστρόφου δρόμου των ίππων…».Ο Ηρακλής μετέβη πάλι εις την χώρα των Υπερβορέων δια να φέρη τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων,όπως μας πληροφορεί ο Απολλόδωρος (Βιβλιοθήκη, 5.11):«Και αφού ετέλεσε τους άθλους εις οκτώ έτη και έναν μήνα, επειδή ο Ευρυσθεύς δεν δέχθηκε τουςάθλους των βοσκημάτων του Αυγείου και της Λερναίας (ύδρας), του όρισε ως ενδέκατο άθλο, να φέρητα χρυσά μήλα από τις Εσπερίδες.Αυτά δεν ήσαν εις την Λιβύη, όπως είπαν κάποιοι, αλλά επί τουΆτλαντος εις τους Υπερβορέους…».Πολύ σημαντικές πληροφορίες δια τους Υπερβορέους παρέχει και ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης,στηριζόμενος κυρίως εις τον φιλόσοφο Εκαταίο Αβδηρίτη, ο οποίος έζησε την εποχή των Διαδόχων τουΜεγάλου Αλεξάνδρου και συνέγραψε βιβλίο περί των Υπερβορέων:«Εμείς δέ αφού θεωρήσαμε άξια συγγραφής τα προς την Αρκτική κείμενα μέρη της Ασίας, δεννομίζουμε ότι, είναι άσχετο να αναφερθούμε εις τα μυθολογούμενα περί των Υπερβορέων.Από αυτούςλοιπόν που έχουν συγγράψει τις παλαιές μυθολογίες, ο Εκαταίος (ο Αβδηρίτης) και κάποιοι άλλοι λένεότι, εις τους αντίπερα της Κελτικής τόπους κατά τον ωκεανό υπάρχει νησος όχι μικροτέρα τηςΣικελίας.Αυτή μέν ευρίσκεται προς την Αρκτική, κατοικείται δέ υπό των ονομαζομένων Υπερβορέων,επειδή κείτονται πολύ μακριά από την βορεία πνοή (των ανέμων).Αυτή δέ είναι εύφορη και παράγει ταπάντα και επίσης, επειδή έχει εξαιρετικά εύκρατο κλίμα, παράγει καρπούς δύο φορές κατ’έτος.Μυθολογούν δέ ότι, εις αυτή γεννήθηκε η Λητώ.Και δια τούτο αυτοί τιμούν τον Απόλλωναπερισσότερο από τους άλλους θεούς.Είναι δε αυτοί σαν ιερείς του Απόλλωνος, αφού καθημερινάυμνούν συνεχώς τούτο τον θεό με ωδές και τον τιμούν εξαιρετικά.Υπάρχει δέ εις την νήσομεγαλοπρεπές τέμενος του Απόλλωνος και αξιόλογος ναός σφαιροειδούς σχήματος, κοσμημένος μεπολλά αναθήματα.Υπάρχει και ιερά πόλις τούτου του θεού, της οποίας οι περισσότεροι κάτοικοι είναικιθαριστές και κιθαρίζοντες συνεχώς, ψάλλουν ύμνους προς τον θεό, επαινώντες τις πράξεις του.Έχουνδέ οι Υπερβόρεοι κάποια ιδιαιτέρα διάλεκτο και διάκεινται οικειότατα προς τους Έλληνες και ιδίως προςτους Αθηναίους και τους Δηλίους, έχοντες παραλάβει εκ παλαιών χρόνων αυτή την εύνοια.Καιμυθολογούν ότι, κάποιοι Έλληνες επεσκέφθησαν τους Υπερβορέους και κατέλιπαν πολυτελήαναθήματα, επιγεγραμμένα με Ελληνικά γράμματα.Ωσαύτως δέ και ο Υπερβόρεος Άβαρις κατήλθεπαλαιά εις την Ελλάδα, δια να ανανεώση την προς τους Δηλίους εύνοια και συγγένεια.Και λένε ότι, ησελήνη φαίνεται εξ αυτής της νήσου να απέχη παντελώς ολίγον εκ της γής και να έχη κάποιες φανερέςγεώδεις εξοχές.Λέγεται δέ ότι και ο θεός έρχεται εις την νήσο κάθε δεκαεννέα έτη, εις τα οποίασυντελούνται οι αποκαταστάσεις (επιστροφές εις τις ίδιες θέσεις) των άστρων.Και δια τούτο οδεκαεννεατής χρόνος ονομάζεται υπό των Ελλήνων ενιαυτός του Μέτωνος.Κατά δέ αυτή την επιφάνεια,ο θεός κιθαρίζει και χορεύει συνεχώς τις νύκτες, από την εαρινή ισημερία έως την ανατολή τωνΠλειάδων, τερπόμενος με τις επιτυχίες του.Βασιλεύουν δέ εις αυτή την πόλη και άρχουν του τεμένους οιονομαζόμενοι Βορεάδες, καθώς είναι απόγονοι του Βορέου, και πάντα διαδέχονται κατά γένος τααξιώματα» (Ιστορική Βιβλιοθήκη, Β.47).Σημαντικές πληροφορίες δια τους Υπερβορέους μας δίδει και ο Ηρόδοτος εις το τέταρτο βιβλίο(Μελπομένη) των Ιστοριών του, αν και αμφισβητεί την ύπαρξη τους:Δ.32: «…Αλλά και ο Ησίοδος έχει αναφέρει περί των Υπερβορέων, καθώς και ο Όμηρος εις τουςΕπιγόνους, αν όντως ο ΄Ομηρος εποίησε αυτό το έπος».Δ.33: «…Την πρώτη φορά, οι Υπερβόρεοι έστειλαν δύο κόρες, δια να φέρουν τις ιερές προσφορές, οιοποίες, όπως αναφέρουν οι Δήλιοι, ονομάζονταν Υπερόχη και Λαοδίκη.Μαζί με αυτές, οι Υπερβόρεοιέστειλαν προς ασφάλεια πέντε αστούς άνδρες ως συνοδούς τους, αυτούς που τώρα καλούν Περφερέεςκαι έχουν μεγάλες τιμές εις την Δήλο…».Δ.35: «Αυτοί οι ίδιοι (οι Δήλιοι) λέγουν ότι και η Άργη και Ώπις, οι οποίες ήσαν Υπερβόρεες παρθένοι,αφού επορεύθησαν διαμέσου των ιδίων ανθρώπων, έφθασαν εις την Δήλο ακόμη πιο πρίν από τηνΥπερόχη και Λαοδίκη.Λέγουν ότι, αυτές μέν έφθασαν δια να φέρουν τον φόρο που έταξαν εις τηνΕιλειθυία δια τον ταχύ τοκετό, η δέ Άργη και η Ώπις ήλθαν μαζί με τις θεές και αυτοί έχουν αποδώσει καιάλλες τιμές προς την Άργη και την Ώπιν…».Δ.36: «Και αυτά μέν ας ειπωθούν περί των Υπερβορέων.Διότι δεν αναφέρω τα λεγόμενα περί τουΑβάριος, δια τον οποίον λέγουν ότι, ήταν Υπερβόρεος και ότι, ένα βέλος τον περιέφερε εις όλη την γή,χωρίς αυτός να τρώη τίποτα.Αν δέ υπάρχουν κάποιοι υπερβόρειοι άνθρωποι, υπάρχουν και άλλοιυπερνότιοι…».Πολύ σημαντικές πληροφορίες δια τους Υπερβορέους μας παρέχει και ο περιηγητής Παυσανίας, οοποίος είχε συλλέξει πολλές πανάρχαιες γνώσεις:«Λέγουν ότι, ο κότινος μεταφέρθηκε εις τους Έλληνες υπό του Ηρακλέους, από την γή τωνΥπερβορέων, οι οποίοι είναι άνθρωποι που κατοικούν υπέρ τον άνεμο Βορέα.Πρώτος μέν ο ΛύκιοςΩλήν, εις ύμνο που εποίησε προς την Αχαιία, ανέφερε ότι, η Αχαιία έφθασε εις την Δήλο εκ τούτων τωνΥπερβορέων.Έπειτα δέ, ο Μελάνωπος ο Κυμαίος εις την ωδή του προς την Ώπιν και την Εκαέργηανέφερε ότι και αυτές έφθασαν εις την Δήλο εκ των Υπερβορέων, ακόμη πρότερον της Αχαιίας.ΟΑριστέας δε ο Προκοννήσιος μνημόνευσε και αυτός τους Υπερβορέους, ο οποίος ίσως είχεπληροφορηθεί κάτι περισσότερο περί αυτών παρά των Ισσηδόνων, εις τους οποίους είχε φθάσει, όπωςλέει εις τα έπη του…» (Ελλάδος Περιήγησις, Α΄Ηλειακών, 7.7-9).«Η Βοιώ δέ, επιχωρία γυναίκα, η οποία εποίησε ύμνο προς τους Δελφούς, ανέφερε ότι,κατασκευάσθηκε το μαντείο δια τον θεό από τον Ωλήνα και άλλους αφιχθέντες εκ των Υπερβορέων καιότι, τούτος μάντευσε πρώτος και έψαλε πρώτος το εξάμετρο.Η Βοιώ δε συνέθεσε τα εξής: “Πράγματι,εδώ ίδρυσαν αλάθητο χρηστήριο οι παίδες των Υπερβορέων, ο Παγασός και ο θείοςΑγυιεύς”.Απαριθμούσα δέ και άλλους Υπερβορέους, εις το τέλος του ύμνου αναφέρει τον Ωλήνα: “Και οΩλήν, ο οποίος έγινε ο πρώτος προφήτης του Φοίβου και πρώτος συνέθεσε άσμα αρχαίων επών”…»(Ελλαδος Περιήγησις, Φωκικά, 5.7-8).Εκ του συνδυασμού των ανωτέρω αποσπασμάτων συνάγονται ορισμένα σημαντικά συμπεράσματα δια


6 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

τον μυστηριώδη λαό των Υπερβορέων:1.Αφού δεν μπορεί να φθάσει κάποιος εις αυτούς δια ξηράς ή θαλάσσης, είναι προφανές ότι, η χώρατους δεν ευρίσκεται επί της χθονός μας.Τούτο αποδεικνύεται και από τις αναφορές ότι, η χώρα τωνΥπερβορέων είναι πολύ έυφορη και με εύκρατο κλίμα, καθώς και ότι, εκεί από εκεί έφερε εις τονΟλυμπία ο Ηρακλής τον κότινο.Βεβαίως, δεν υπάρχει εις τις απώτατες αρκτικές περιοχές εύφορη νήσοςμε φυτά, αλλά αντιθέτως αιώνιο ψύχος και παντελής έλλειψις φυτών.Επίσης, αφού από την εαρινήισημερία έως την ανατολή των Πλειάδων (τον μήνα Μάϊο) δεν υπάρχει καθόλου νύκτα εις τον απώτατοΒορρά, αλλά αντιθέτως διαρκής ημέρα, είναι αδύνατον να είναι εκεί η χώρα, όπου ο Απόλλων κιθαρίζεικαι χορεύει συνεχώς τις νύκτες κατ’ αυτό το χρονικό διάστημα.Τα ανωτέρω ενισχύονται και από τηνετυμολογία της λέξεως Υπερβόρεος, που σημαίνει ο άνωθεν του Βορέου.Το όνομα Βορέας σημαίνει οθεός Βορέας, ο βόρειος άνεμος, καθώς και το βόρειο σημείο του ορίζοντος, ενώ προέρχεται εκ ρίζαςπου σημαίνει βράχος, όρος, εκ της οποίας προέρχεται και η λέξις υπερβόριος=ο πέραν τωνορέων.Επομένως, είναι σαφές ότι, η μακαρία χώρα των Υπερβορέων είναι ουρανία και δια τούτοθεωρούταν ότι, είχε γενηθεί εις αυτή η θεά Λητώ.Δεν μπορούμε να εντοπίσουμε ακριβώς την ουρανίαθέση της χώρας των Υπερβορέων, αλλά αφού αυτοί είναι αφιερωμένοι εις τον θεό Απόλλωνα, πιθανώςη χώρα τους ευρίσκεται εις το τριπλό αστρικό σύστημα του Σειρίου, το οποίο αποτελεί την αστρικήέκφανση του θεού Απόλλωνος.2.Οι Υπερβόρεοι έχουν υπεράνθρωπη φύση, αφού δεν προσβάλλονται από νόσους και γήρας, αλλάαντιθέτως ζούν δια τεράστιο χρονικό διάστημα.Ενδεικτική της αιωνίου ευδαιμονίας των Υπερβορέωνείναι και η αρχαία Ελληνική έκφρασις τύχη υπερβόρεος=ασυνήθης ευτυχία.Βάσει της ανωτέρωαναφοράς των Αργοναυτικών τω Ορφικών ότι, οι Υπερβόρεοι ζούν επί 12.000 ενιαυτούς, που εχουνεκατονταετείς μήνες, συπεραίνουμε ότι, η διάρκεια ζωής των Υπερβορέων είναι 12.000 ενιαυτοί επί 12μήνες έκαστος ενιαυτός, επί 100 έτη έκαστος μήνας, δηλαδή 14.400.000 έτη! Την υπεράνθρωπη φύσητων Υπερβορέων αποδεικνύει και η ανωτέρω αναφορά του Ηροδότου ότι, ο Άβαρις δεν έτρωγεκαθόλου.Επίσης, οι υπεράνθρωποι Υπερβόρεοι είναι οικειότατοι και συγγενείς των Ελλήνων,χρησιμοποιούν κάποια ιδιαιτέρα (προφανώς Ελληνική) διάλεκτο και είναι ο ιερός λαός του Απόλλωνος,ενός εκ των μεγίστων θεών των Ελλήνων.Είναι λοιπόν προφανές ότι, οι Υπερβόρεοι είναι ένα ουράνιοΕλληνικό φύλο, αποτελούντες ένα επίλεκτο τμήμα του θείου και παν-συμπαντικού είδους τωνΕλ-λήνων.Δια τούτο και κατέχουν υπερεξελιγμένη τεχνολογία, όπως αποδεικνύει η αναφορά τουΗροδότου ότι, ο Άβαρις ταξίδευε εις όλη την γή με ένα ιπτάμενο βέλος, δηλαδή κάποιο εξελιγμένοιπτάμενο σκάφος των Υπερβορέων.Επομένως, οι Υπερβόρεοι είναι οι αφιερωμένοι εις τον Απόλλωναουράνιοι Έλληνες και ούτως μπορούν κάλλιστα να αποκληθούν ανώτατοι θεράποντες του θεούΑπόλλωνος ή Απολλωνία Φρουρά.3.Ουδέποτε μπόρεσαν να ανέλθουν απλοί θνητοί εις την ουρανία χώρα των Υπερβορέων, αλλάέφθασαν μόνο ημίθεοι ήρωες, όπως οι Διογενείς Περσεύς και Ηρακλής και οι Αργοναύτες.Αντιθέτως,αρκετοί Υπερβόρεοι επεσκέφθησαν τους επιχθονίους συγγενείς τους εις την Ελλάδα, κατερχόμενοι ειςτην Δήλο και τους Δελφούς και ούτως καθίσταται προφανές ότι, οι δύο αυτές ιερές τοποθεσίες του θεούΑπόλλωνος αποτελούν τις χθόνιες απολήξεις χωροχρονικών πυλών προς την ουρανία χώρα τωνΥπερβορέων.Επίσης, μία άλλη χωροχρονική πύλη πρός την χώρα των Υπερβορέων ευρίσκεταιπλησίον του Βορείου Πόλου, δια της οποίας έφθασαν εις τους Υπερβορέους οι Αργοναύτες.Πιθανώς,αυτή η πύλη σχετίζεται με τις ιδιόμορφη λειτουργία του χθονίου ηλεκτρομαγνητικού πεδίου εις τονΒόρειο Πόλο, αφού ηλεκτρομαγνητικά πεδία συγκεκριμένης φύσεως και διατάξεως έχουν τηνδυνατότητα να σχηματίζουν δίνες, οι οποίες με την σειρά τους ανοίγουν πύλες.4.Τα ονόματα αρκετών εκ των Υπερβορέων, οι οποίοι κατήλθαν εις την Ελλάδα, δεν είναι καθόλουτυχαία, αλλά συμβολίζουν την ουρανία φύση τους και την άμεση σχέση τους με τον θεό Απόλλωνα:α.Το όνομα Άβαρις σημαίνει ο μη έχων βάρος και δηλώνει ότι, ο Άβαρις δεν δεσμευόταν από τιςβαρυτικές δυνάμεις, τόσο λόγω του ιπταμένου σκάφους του, όσο και λόγω της ουρανίας καιυπερανθρώπου φύσεώς του.β.Το όνομα Ωλήν αντιστοιχεί λεξαριθμικά εις τον αριθμό 888, ο οποίος είναι εκ των ιερών αριθμών τουθεού Απόλλωνος, αφού συμβολίζει τόσο τις μουσικές οκτάβες του θεού της μουσικής Απόλλωνος, όσοκαι την αστρική οκτάβα που σχηματίζουν οι τροχιές του Σειρίου Α και του Σειρίου Β, εις το τριπλόαστρικό σύστημα του Σειρίου.γ.Το όνομα Αγυιεύς προέρχεται εκ της λέξεως αγυιά=οδός και σημαίνει ο των οδών, ενώ αποτελούσεκαι επωνυμία του Απόλλωνος, ως φύλακος των οδών.Το όνομα αυτό δηλώνει τις χωροχρονικές οδούς,οι οποίες συνδέουν την χώρα των Υπερβορέων με τον πλανήτη μας.

δ.Το όνομα Παγασός σχετίζεται με την πόλη των Παγασών, που ήταν το κέντρο της λατρείας τουΑπόλλωνος εις την Θεσσαλία.ε.Το όνομα Άργη σημαίνει η λαμπρά, καθώς προέρχεται εκ της λέξεως αργής=λευκός,λαμπρός,απαστράπτων.Η Άργη ονομαζόταν και Εκαέργη, που σημαίνει η μακρόθεν ενεργούσα, ενώ ο Απόλλωναποκαλούταν και εκάεργος.Αμέσως μετά τους Υπερβορέους, οι Αργοναύτες έφθασαν εις τους ζοφώδεις Κιμμερίους. Προφανώς,εγγύς του Βορείου Πόλου, εκτός από την θετική πύλη προς τον ουράνιο κόσμο των Υπερβορέων,υπάρχει και μία άλλη αρνητική, ενεργειακή ή γεωφυσική πύλη, η οποία οδηγεί εις τον σκοτεινόυποχθόνιο κόσμο και πλησίον αυτής κατοικούσαν οι υποχθόνιοι Κιμμέριοι.Πράγματι, πλήθοςμαρτυρίων και στοιχείων της θεωρίας περί της «κούφιας ή κοίλης γής» επιβεβαιώνουν ότι, υπάρχειένας τεράστιος δίαυλος επικοινωνίας του επιχθονίου και υποχθονίου κόσμου, εγγύς του ΒορείουΠόλου, από όπου ανήρχοντο και συνεχίζουν να ανέρχονται εις τον κόσμο μας υποχθόνια όντα, μεταξύτων οποίων και ο λαός των Κιμμερίων.Ενδεικτικά αναφέρονται κατωτέρω τα εξής στοιχεία:α.Ο δορυφόρος ESSA-7 έλαβε εις τις 23 Νοεμβρίου του 1968 μία φωτογραφία της περιοχής τουΒορείου Πόλου χωρίς σύννεφα, εις την οποία απεικονίζεται μία οπή τεραστίων διαστάσεων.Αν καιυπάρχει έντονη διαφωνία δια την ερμηνεία αυτής της φωτογραφίας, η ύπαρξίς της και μόνο θέτει αρκετάερωτήματα.β.Το 1908, ο Αμερικανός συγγραφεύς Γουίλις Τζώρτζ Έμερσον εξέδοσε το βιβλίο του «Ο ΚαπνώδηςΘεός», εις το οποίο κατέγραψε την διήγηση του Νορβηγού αλιέως Όλαφ Γιάνσεν, ο οποίος δήλωνε ότι,διαμέσου μίας τεραστίας οπής εις τον Αρκτικό ωκεανό έφθασε εις ένα υποχθόνιο, κατοικημένο κόσμο.γ.Ο Χίτλερ και πολλά ανώτατα στελέχη των Ναζί πίστευαν ακράδαντα εις την ύπαρξη ενός υποχθονίου,κατοικημένου κόσμου, του οποίου ο δίαυλος επικοινωνίας με τον επιχθόνιο κόσμο ευρίσκεται πλησίοντου Βορείου Πόλου.Πρός αναζήτηση αυτού του διαύλου επικοινωνίας, η Aμπχερνέμπε (ΔιεύθυνσηΙστορικών Αναζητήσεων) των Ές-Ές είχε οργανώσει εξερευνητική αποστολή εις τον Αρκτικο ωκεανό.

2.ΟΙ ΑΛΛΟΚΟΤΟΙ ΚΑΙ ΘΗΡΙΩΔΕΙΣ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΣΚΥΘΙΑΣ

Η πλησίον του Βορείου ωκεανού, απέραντη περιοχή της Σκυθίας, δηλαδή η σημερινή Ρωσία, από τονΑρκτικό ωκεανό έως τον Καύκασο και τον Εύξεινο Πόντο ήταν και είναι ο πλέον πρόσφορος τόπος διατην έξοδο υποχθονίων όντων από την υποχθόνια πύλη του Βορείου Πόλου.Και πράγματι τούτοεπιβεβαιώνεται εκ πολλών αρχαίων μαρτυριών δια αλλοκότους και θηριώδεις λαούς της Σκυθίας μεομιχλώδη καταγωγή.Η κυρία πηγή είναι ο μέγας αρχαίος ιστορικός Ηρόδοτος, ο οποίος είχε συλλέξεισημαντικότατες πληροφορίες δια τους λαούς της Σκυθία, τόσο από τους ιθαγενείς της Σκυθίας, όσο καιαπό τους Έλληνες αποίκους του Ευξείνου Πόντου.Οι πρώτες σημαντικές πληροφορίες του Ηροδότου αφορούν την καταγωγή των Σκυθικών λαών κατάτην εκδοχή των Ελλήνων αποίκων της περιοχής (Ιστορίαι, Δ.8-10):Ο Ηρακλής, μετά την επιστροφή τουαπό την νήσο του Γηρυόνη, Ερύθεια, έφθασε εις την Σκυθία, όπου εχάθησαν οι ίπποι του, καιαναζητώντας τους κατέληξε εις την Σκυθική περιοχή της Υλαίας, εις την σημερινή Νότιο Ουκρανία.Εκεί,ο Ηρακλής συνάντησε εις ένα σπήλαιο ένα αλλλόκοτο όν: «…κάποια μισοπάρθενο, διφυή έχιδνα, τηςοποίας το σώμα άνω των γλουτών ήταν γυναικός, και από κάτω όφεως…» (Ιστορίαι, Δ.9.).Η έχιδνα αυτή


7 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

είχε ανεύρει τους πλανωμένους ίππους του Ηρακλέους και δια να τους επιστρέψη τον υποχρέωσε νασυνευρεθή μαζί της.Από την αλλόκοτη αυτή ένωση εγεννήθησαν τρείς υιοί, ο Αγάθυρσος, ο Γελωνόςκαι ο Σκύθης, οι έγιναν οι γενάρχες των ομωνύμων λαών.Μάλιστα, από τον Σκύθη προήλθε το γένοςτων βασιλέων των Σκυθών μέχρι και την εποχή του Ηροδότου.Εις σχετική υποσημείωση των εκδόσεων Πάπυρος, επισημαίνεται ότι, η ανωτέρω διφυής έχιδναπιθανόν αναπαριστά την υπερτάτη χθόνια θεότητα των Κιμμερίων λαών.Κατά την ιστορική πλέονεποχή, οι Κιμμέριοι αρχικώς κατοικούσαν εις την σημερινή νότιο Ουκρανία, ακριβώς δηλαδή εις τηνπεριοχή του αλλοκότου αυτού όντος, το οποίο και ελάτρευαν.Αυτό το όν λοιπόν δηλώνει την καταγωγήτων Κιμμερίων, ότι δηλαδή προήλθαν εξ υποχθονίων ερπετοειδών όντων, τα οποία εξήλθαν εις τηνΣκυθία από τις βόρειες υποχθόνιες πύλες.Οι ερπετοειδείς αυτοί ανεμίχθησαν με βάρβαρεςανθρώπινες φυλές της περιοχής και ούτως προέκυψαν μικτές ανθρωπο-ερπετικές φυλές.Δια τούτο καιο Ηρόδοτος αποκαλεί το όν αυτό έχιδνα, συνδέοντάς το με την Έχιδνα της Ελληνικής μυθολογίας.Αυτέςοι διφυείς ερπετοειδείς φυλές, οι οποίες συμβολίζονται με την έχιδνα, που συνάντησε ο Ηρακλής,ανεμίχθησαν περαιτέρω με ανθρώπινες φυλές, οι οποίες συμβολίζονται με τον Ηρακλή, με βία ήτεχνάσματα όπως υποδηλώνει η ανωτέρω διήγησις, και ούτως προέκυψαν οι νέες Σκυθικές φυλές.Οινέες αυτές φυλές ήσαν ως επί το πλείστον ανθρωποφαινότυπες, αλλά ως προς την καταγωγή, κατάμεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, υποχθόνιες και δρακογόνες.Αυτή η ανάμειξις ανθρώπων και δρακοειδών-ερπετοειδών έγινε κατά τον τρόπο, που περιγράφεται ειςτην εισαγωγή της παρούσης εργασίας: Δηλαδή, αρχικά τα δρακοειδή όντα, μέσω κάποιων εξελιγμένωνγενετικών τεχνικών, δημιούργησαν μικτά ανθρωποερπετικά όντα, τα οποία κατόπιν ανεμίχθησαν διααπευθείας συνουσίας με ανθρώπινα όντα και ούτως προέκυψαν οι ανθρωποφαινότυποι-δρακογόνοιλαοί της Σκυθίας.Οι ανωτέρω επιμιξίες έγιναν κυρίως με τα ηγεμονικά γένη των βαρβάρων λαών τηςΣκυθίας και ούτως προέκυψαν οι δρακόντειοι βασιλικοί και αριστοκρατικοί οίκοι, λατρευόμενοι ως υιοίτων "θεών" δρακόντων και επιβάλλοντες ανθρωποθυσίες προς τιμή τους, εις τους ηλιθίουςβαρβαρικούς όχλους.Ούτως, μερικά ολιγάριθμα δρακόντεια γένη εξουσίαζαν τους πολυαρίθμουςλαούς και τις απέραντες εκτάσεις της ΣκυθίαςΤα ανωτέρω επιβεβαιώνονται και από τις αρχαίες αναφορές δια τον μυστηριώδη λαό τωνΣαυροματών.Το όνομα Σαυρο-μάτες σημαίνει οι έχοντες μάτια σαύρας, δηλαδή μάτια όχι με στρογγυλήκόρη όπως οι άνθρωποι , αλλά με κάθετη κόρη όπως οι σαύρες, οι όφεις και γενικώςτα ερπετά.Κατάτον Ηρόδοτο (Δ.21) οι Σαυρομάτες κατοικούσαν ανατολικώς του Τανάϊδος ποταμού (σημερινού Ντόν),δηλαδή εις την σημερινή Ν.Α. Ρωσία, μεταξύ Καυκάσου, Κασπίας και Ευξείνου Πόντου.Και οΠαυσανίας (Αττικά, 21.5-6) αναφέρει ότι, είδε πλησίον της Ακροπόλεως των Αθηνών, περί τα μέσα του2ου μ.Χ. αιώνος, έναν αφιερωμένο Σαυροματικό θώρακα και ότι, οι Σαυρομάτες έφτιαχναν τουςθώρακές τους από οπλές ίππων, ώστε έμοιαζαν με δέρμα δράκοντος: «…ποιούν από αυτέςπαρεμφερή με φολίδες δρακόντων…».Επίσης, αναφέρει δια τους Σαυρομάτες: «…διότι είναι πάραπολύ άμικτοι των εκεί βαρβάρων…».Επομένως, οι δρακογόνοι Σαυρομάτες δεν ανεμιγνύοντο πλέονκατά τον 2ο μ.Χ. αιώνα με άλλους λαούς,, προφανώς δια να διατηρήσουν όσο το δυνατόν καθαρότερητην δρακοειδή καταγωγή τους.Ήσαν πλέον με εξαίρεση τους οφθαλμούς τους ανθρωποφαινότυποι,αλλά εχρησιμοποιούσαν θώρακες που έμοιαζαν με φολιδωτό δέρμα δράκοντος, δια να μοιάζουν ειςτους δρακοειδείς προγόνους τους.Την εποχή εκείνη οι Σαυρομάτες είχαν κατακτήσει τις πρώηνΣκυθικές περιοχές και εκ παραφθοράς του ονόματός τους απεκαλούντο και Σαρμάτες, χωριζόμενοι ειςτρεις κύριες ομάδες: Τους Αλανούς εις την αρχική κοιτίδα τους εις την Ν.Α. Ρωσία, τους Βασιλείους καιτους Ιάζυγες εις την Ουκρανία.Οι Βασίλειοι και οι Ιάζυγες που κατοικούσαν εις την πρώην ΣκυθικήΟυκρανία είχαν προφανώς αναμιχθεί με τους Σκυθικούς λαούς και είχε εξαλειφθεί εις μεγάλο βαθμό ηδρακοειδής καταγωγή τους.Αντιθέτως, οι Αλανοί, ως ζώντες εις την αρχική Σαυροματική κοιτίδαπλησίον του Καυκάσου, είναι προφανώς οι άμμικτοι Σαυρομάτες που αναφέρει ο Παυσανίας.Βεβαίωςκατά τους επομένως αιώνες και οι Αλανοί ανεμίχθησαν με άλλους λαούς και σήμερα πλέον άμεσοιαπόγονοί τους είναι οι Οσσετοί του Καυκάσου.Ίσως δηλαδή, δεν είναι τυχαίος ο ρόλος των απογόνωντων Σαυροματών Οσσετών εις την μεγάλη αναστάτωση που επικρατεί εξαιτίας τους εις την περιοχή τουΚαυκάσου.Ένας άλλος αλλόκοτος λαός της Σκυθίας ήσαν οι Νευροί, οι οποίοι κατοικούσαν αρχικά εις τηνβορειοδυτική Ουκρανία και εν συνεχεία μετανάστευσαν εις την Κ.Α. Ρωσία.Αυτοί κατά τον Ηρόδοτο(Δ.105, Εκδόσεις Πάπυρος), εθεωρούντο μάγοι, διότι καθώς έλεγαν οι Σκύθες και οι Έλληνες άποικοι:«…Μία φορά το έτος, έκαστος των Νευρών γίνεται λύκος δια ολίγες ημέρες και πάλι επιστρέφει εις τηνπροηγουμένη του κατάσταση».Οι Νευροί δηλαδή ήσαν λυκάνθρωποι και ίσως δεν είναι καθόλουτυχαίοι οι μεταγενέστεροι θρύλοι περί λυκανθρώπων, ιδίως εις τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης,πλησίον δηλαδή της αρχαίας κατοικίας των Νευρών.Επίσης, εις μία έρημο χώρα της Β. Σκυθίας (σημερινή νότια και κεντρική Ρωσία) κατοικούσε ο άγριοςκαι νομαδικός λαός των Ανδροφάγων, οι οποίοι είχαν τα αγριώτατα ήθη από όλους τους ανθρώπους,χωρίς δίκαιο και νόμους και επιπλέον ήσαν ανθρωποφάγοι (Ηρόδοτος, Δ.106).Το έθνος αυτό ήταν«ιδιαίτερο και ουδαμώς Σκυθικό» (Ηρόδοτος, Δ.18), ίσως αμέσου υποχθονίας καταγωγής, καθώς ήταντο βορειότερο έθνος της περιοχής και επομένως το εγγύτερο εις την βόρειο ωκεανό.Αγριώτατος λαός ήσαν και οι Ταύροι, οι οποίοι ζούσαν αποκλειστικά από πολέμους και λεηλασίες,κατοικούντες εις την Ταυρική χερσόνησο, δηλαδή την σημερινή Κριμαία.Εις τους Ταύρους είχαν φθάσειο Ορέστης και η Ιφιγένεια κατά την ηρωϊκή εποχή, οι οποίοι εθυσίαζαν τους ξένους που έφθαναν εις τηνχώρα τους.Το έθιμο τούτο συνέχιζαν και επί της εποχής του Ηροδότου, θυσιάζοντες τους ναυαγούς καιεκ των Ελληνων όσους συνελάμβαναν και εις τα ανοικτά της θαλάσσης.Επισης, οι Ταύροι αποκεφάλιζαντους αιχμαλώτους πολέμου και έστηναν τις κοπείσες κεφαλές άνωθεν των οικιών τους.Οι Ταύροιαποκαλούσαν την θεότητα εις την οποία εθυσίαζαν τα θύματά τους, κατά μέν την εποχή της Ιφιγένειαςπαρθένο Αρτέμιδα, κατά δε την εποχή του Ηροδότου παρθένο Ιφιγένεια.Ασφαλώς, όμως αυτές οιβάρβαρες τελετές ουδεμία σχέση είχαν με την φωτεινή Αρτέμιδα των Ελλήνων, την κόρη του Ζηνός καιαδελφή του Θεού του Φωτός Απόλλωνος.Εις την πραγματικότητα, δεδομένου ότι, η χώρα των Ταύρωνήταν εντός της επικράτειας των Κιμμερίων (Ν. Ουκρανία), είναι πιθανότατο ότι, η δαιμονική παρθένοςθεά των Ταύρων ταυτίζεται με την ανωτέρω αναφερομένη μισοπάρθενο έχιδνα, δηλαδή την υπερτάτηχθόνια θεότητα των Κιμμερίων.Οι αναφορές δια τους ανωτέρω θηριώδεις και αλλοκότους λαούς, αποδεικνύουν ότι, οι Κιμμέριοι ωςκατοικούντες, εις την σημερινή νότια Ουκρανία, εγγύς του Καυκάσου, ήσαν πράγματι ένας αλλόκοτος,υποχθόνιος λαός.Τούτο, επιβεβαιώνεται ρητώς και από την αναφορά του Πολυαίνου ( Στρατηγήματα,Ζ.2.Αλυάττης) ότι, οι εισβολείς εις την Μικρά Ασία Κιμμέριοι, είχαν «αλλόκοτα και θηριώδησώματα».Εκτός από την εγγύτητα της Σκυθίας προς τον βόρειο ωκεανό, ένας άλλος δρόμοςδιελεύσεως των υποχθονίων όντων, ήσαν και οι υποχοθόνιες πύλες της περιοχής του Καυκάσου, όπουκατά πολλές αρχαίες και μεσιωνικές, αναφορές ο Μέγας Αλέξανδρος εφυλάκισε τα ανερχόμεναυποχθόνια όντα.Τούτο υποδηλώνουν και οι περί της Αργοναυτικής εκστρατείας μύθοι, εις τους οποίουςμεταξύ άλλων αναφέρεται ότι, εις την Κολχίδα του Καυκάσου ή άλλως ονομαζόμενη κυτηϊδα αία=κοίληγή, οι Αργοναύτες αντιμέτωπισαν τους δρακογενείς εκ της χθονός αναφυομένους σπαρτούς και τονφοβερό φύλακα δράκοντα του χρυσομάλλου δέρατος.Η ευρυτέρα περιοχή του Καυκάσου (μεταξύΚριμαίας και Κασπίας) έχει λοιπόν μεγίστη γεωπολιτική σημασία, όχι μόνο δια τους ενεργειακούςπόρους της, αλλά ακόμη μεγαλύτερη και ως μία τεραστία πύλη μεταξύ επιχθονίου και υποχθονίουκόσμου.Και ίσως ο δεύτερος λόγος είναι ο κυριότερος δια τους λυσσώδεις πολέμους που έχουν γίνειδια τον έλεγχο του Καυκάσου.Ενδεικτικώς αναφέρεται ότι, κατά την Γερμανική εισβολή εις την ΣοβιετικήΈνωση το 1941, ο Χίτλερ, όντας γνώστης πολλών αποκρύφων μυστικών, επέμενε περιέργως ναστραφή το κύριο βάρος της Γερμανικής προελάσεως προς την Κριμαία και τον Καύκασο και όχι προςτην Σοβιετική πρωτεύουσα Μόσχα.

3.Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΚΙΜΜΕΡΙΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ Β. ΕΥΞΕΙΝΟ ΠΟΝΤΟΚΑΙ Η ΕΚΔΙΩΞΙΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΣΚΥΘΩΝ


8 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Εις κάποιο απροσδιόριστο χρονικό σημείο της πρωϊμου ιστορικής εποχής και σίγουρα μετά τηνμετάβαση του Ορέστη εις την Ταυρική και το τέλος της ηρωϊκής εποχής, οι Κιμμέριοι κυριάρχησαν ειςτην νότιο Σκυθία πέριξ του βορείου Ευξείνου Πόντου.Η κυριαρχία των Κιμμερίων εις τη περιοχή αυτήαποδεικνύεται από διάφορα τοπωνύμια της περιοχής, που διεσώζοντο μέχρι τουλάχιστον την Ρωμαϊκήεποχή:«Και τώρα είναι μέν εις την Σκυθική Κιμμέρια τείχη, είναι δε πορθμεία Κιμμέρια, είναι δέ και χώρα μεόνομα Κιμμερία, είναι δέ ο καλούμενος Βόσπορος Κιμμέριος» (Ηρόδοτος, Δ.12),«Το δέ Κιμμερικό ήταν πρίν πόλη ιδρυμένη επί χερσονήσου, κλείουσα τον ισθμό με τάφρο καιχώμα.Εκέκτηντο δε κάποτε οι Κιμμέριοι μεγάλη δύναμη εις τον Βόσπορο, δια τούτο και ονομάσθηκεΚιμμερικός Βόσπορος» (Στράβων, 11.2.5).Ο Κιμμέριος Βόσπορος είναι ο σημερινός πορθμός του Κέρτς, μεταξύ της χερσονήσου της Κριμαίαςκαι του Κουμπάν της Ν.Α. Ρωσίας.Αλλά και η πρώην Ταυρική χερσόνησος ονομάσθηκε Κριμαία εκπαραφθοράς του Κιμμερία.Η χερσόνησος της Κριμαίας ήταν, όχι τυχαία, το κέντρο του ισχυροτάτου κράτους των Κιμμερίων, λόγωτης μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας της, επιχθονίου, υποχθονίου, αλλά ίσως ακόμη και ουρανίας, ανσυσχετισθεί η Ταυρική χερσόνησος με τον αστερισμό του Ταύρου.Αρκεί δέ μία απλή ιστορικήαναδρομή δια να διαπιστωθή η διαρκής γεωπολιτική σημασία της Κριμαίας από την εποχή τωνΚιμμερίων έως και σήμερα:1.Κατά την υστέρα κλασσική και ελληνιστική αρχαία εποχή η Κριμαία ήταν τμήμα του Ελληνικούβασιλείου του Κιμμερίου Βοσπόρου και αποτελούσε την εμπορική πύλη μεταξύ των Σκυθικών και τωνΜεσογειακών χωρών.2.Κατά τον 3ο και 4ο μ.Χ. αιώνα ήταν το κέντρο του κράτους των Γοτθικών φυλών και ορμητήριο τωνφοβερών επιδρομών τους προς την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.3.Από τον 7ο έως τον 10ο μ.Χ. αιώνα ήταν το εμπορικό κέντρου του κράτους των Χαζάρων (και αυτοίυποχθονίας καταγωγής όπως οι Κιμμέριοι).4.Από τον 15ο έως και τον 18ο μ.Χ. αιώνα οι Ρώσοι διεξήγαγαν σκληρούς πολέμους δια την κατάληψητης Κριμαίας, που αποτελούσε το υπό Οθωμανική επικυριαρχία χανάτο των Τατάρων της Κριμαίας.Ηοριστική κατάληψις της Κριμαίας απετέλεσε το εφαλτήριο της Ρωσικής ναυτικής κυριαρχίας εις τονΕύξεινο Πόντο και της προσπαθείας της καθόδου εις την Μεσόγειο θάλασσα.5.Μεταξύ του 1854-1856 διεξήχθη ο Κριμαϊκός πόλεμος, κατά τον οποίο οι συνασπισμένοι Άγγλοι(απόγονοι των Κιμμερίων) και Γάλλοι, επιτέθηκαν εις την Κριμαία, ακριβώς δια να ανακόψουν τηνδι’αυτής κάθοδο των Ρώσων εις την Μεσόγειο θάλασσα.6.Κατά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο οι Γερμανοί και οι Σοβιετικοί διεξήγαγαν φοβερές μάχες δια την κατοχήτης Κριμαίας, την οποία ο ίδιος ο Χίτλερ θεωρούσε το κλειδί δια την επί του Ευξείνου Πόντουκυριαρχία.7.Και σήμερα η γεωπολιτική σημασία της Κριμαίας είναι τεραστία, καθώς μάλιστα εις την Σεβαστούπολητης Κριμαίας είναι ο κύριος ναύσταθμος του πανισχύρου Ρωσικού στόλου του Ευξείνου Πόντου.Η κυριαρχία των Κιμμερίων εις την ανωτέρω περιοχή έληξε με την επίθεση των Σκυθών, την οποίαπεριγράφει ο Ηρόδοτος (Δ.11): Οι νομάδες Σκύθες της Ασίας, πιεζόμενοι με πόλεμο από τουςΜασσαγέτες, διέβησαν τον ποταμό Αράξη (σημερινό Βόλγα) και εισέβαλαν εις την χώρα τωνΚιμμερίων.Πληροφορηθέντες οι Κιμμέριοι την Σκυθική επιδρομή, συνεδρίασαν δια το τι έπρεπε ναπράξουν και υπήρξαν δύο αντίθετες γνώμες.Ο λαός ήθελε να εγκαταλείψουν αμαχητί την χώρα τους,ενώ οι βασιλείς των Κιμμερίων ήθελαν να αντισταθούν εις τους Σκύθες εισβολείς.Τελικά, ο λαός τωνΚιμμερίων ετοιμάσθηκε δια την εγκατάλειψη της χώρας τους, ενώ οι βασιλείς τους αποφάσισαν ναπεθάνουν εις την χώρα τους.Δια τούτο εχωρίσθησαν εις δύο ισάριθμες ομάδες και αλληλοφονεύθησανεις μονομαχία.Ο λαός έθαψε τους βασιλείς εγγύς του ποταμού Τύρη (σημερινού Δνειστέρου), εις τάφοεμφανή μέχρι την εποχή του Ηροδότου και έπειτα εκκένωσαν τη χώρα, την οποία οι Σκύθες κατέλαβανέρημη.Δεν αναφέρεται πόσοι ήσαν οι βασιλείς των Κιμμερίων, αλλά σίγουρα αφού εσχήματισαν δύοισάριθμες ομάδες ήσαν ζυγός αριθμός, ίσως εβδομήντα δύο, αφού τόσοι θεωρούνται και οι βασιλείςτων υποχθονίων όντων.Η ανωτέρω συμπεριφορά των Κιμμερίων βασιλέων ερμηνεύεται ως εξής:Καθώς ήσαν ως ηγεμονική τάξη, καθαρότεροι απόγονοι των υποχθονίων δρακοειδών προγόνων τωνΚιμμερίων εγνώριζαν πολύ καλύτερα από τον λαό, ο οποίος ασφαλώς είχε μικρότερο ποσοστόερπετοειδούς προσμίξεως, την γεωπολιτική σημασία της χώρας τους και δια τούτο ήθελαν νααντισταθούν εις τους Σκύθες.Η δε μέχρι θανάτου μονομαχία τους είχε σαφώς τελετουργικό χαρακτήρα,ίσως ως προσφορά «βασιλικού αίματος» προς τους «θεούς» δράκοντες.Προς επιβεβαίωση της ανωτέρω διηγήσεώς του, ο Ηρόδοτος επικαλείται και τις πληροφορίες τουΑριστέως του Προκοννησίου (Δ.13-16): Ο Αριστέας ήταν επιφανέστατος πολίτης της Προκοννήσου,Ελληνικής πόλεως της Προποντίδος, ο οποίος πέθανε, όταν εισήλθε εις τα εργαστήριο ενός λευκαντούυφασμάτων.Τότε ο λευκαντής έκλεισε το εργαστήριό του και έφυγε δια να ειδοποιήση τους συγγενείςτου Αριστέα.Ενώ, όμως η είδησις δια τον θάνατο του Αριστέα είχε διαδοθεί εις την Προκόννησο, έφθασεεις την πόλη, από την πόλη Αρτάκη, κάποιος Κυζικηνός, ο οποίος ισχυρίζετο ότι, είχε συναντήσει τονΑριστέα να πηγαίνει εις την Κύζικο και είχε συνομιλήσει μαζί του.Τότε, οι συγγενείς του Αριστέα πήγανεις το εργαστήριο δια την σορό του Αριστέως, όπου «ανοιχθέντος δε του οικήματος, ούτε νεκρός ούτεζών εφαίνετο ο Αριστέας.Μετά δέ από επτά έτη, εφάνη αυτός εις την Προκόννησο και εποίησε αυτά ταέπη, τα οποία τώρα καλούνται υπό των Ελλήνων Αριμάσπεια.Ποιήσας δε αυτά εξαφανίσθηκε διαδεύτερη φορά».Κατά την εποχή πλέον του Ηροδότου, όταν αυτός είχε επισκεφθεί την Προκόννησο καιτο Μεταπόντιο, «διακόσια σαράντα έτη μετά την δευτέρα εξαφάνιση του Αριστέως», όπως έλεγαν οιΜεταποντίνοι, εμφανίσθηκε εις την πολη τους ο Αριστέας και τους προσέταξε να κατασκευάσουν βωμότου Απόλλωνος και πλησίον αυτού ανδριάντα με την επωνυμία του Αριστέως του Προκοννησίου, διότιαυτοί ήσαν οι μόνοι Ιταλιώτες, εις τους οποίους πήγε ο Απόλλων, συνοδευόμενος από τον Αριστέα,που όταν ακολουθούσε όμως τον θεό ήταν κόραξ.Αφού είπε αυτά ο Αριστέας εξαφανίσθηκε και πάλι.Οιέκπληκτοι Μεταποντίνοι ερώτησαν το μαντείο των Δελφών τι ήταν αυτό το εμφανισθέν φάντασμα και ηΠυθία τους προσέταξε να πεισθούν εις το φάντασμα του Αριστέως, όπως και έπραξαν οι Μεταποντίνοι.Ο Αριστέας αφηγείτο εις τα «Αριμάσπεια έπη» ότι: «…φοιβόληπτος γενόμενος, έφθασε εις τουςΙσσηδόνες, υπέρ δε των Ισσηδόνων κατοικούν οι Αριμασπό, άνδρες μονόφθαλμοι, υπέρ δε τούτων οιχρυσοφύλακες γρύπες, υπέρ δε τούτων οι Υπερβόρειοι, φθάνοντες έως την θάλασσα.Εκ τούτων,πάντες πλήν των Υπερβορείων, αρξάντων των Αριμασπών, πάντα επιτίθενται εις τους πλησιοχώρουςτους.Και υπό μέν τω Αριμασπών οι Ισσηδόνες εξώθηκαν εκ της χώρας τους, υπό δε των Ισσηδόνων οιΣκύθες, οι δε οικούντες επί την νότια θάλασσα Κιμμέριοι, πιεζόμενοι υπό των Σκυθών εγκατέλειψαν τηνχώρα τους».Ο Αριστέας ισχυρίζετο ότι, έλαβε τις ανωτέρω πληροφορίες δια μέν τις μέχρι τωνΙσσηδόνων περιοχές εξ αυτοψίας, δια δε τις υπέρ των Ισσηδόνων χώρες εκ των όσων του είπαν οιΙσσηδόνες.Ο Αριστέας λοιπόν, με την θαυμαστή παρέμβαση του θεού Απόλλωνος, μετέβη με μυστηριώδη τρόπο(ίσως τηλεμεταφέρθηκε ακαριαία) εις την σημερινή Σιβηρία, όπου κατοικούσαν οι Ισσηδόνες, όπου καισυγκέντρωσε τις πληροφορίες του δια να συγγράψει τα Αριμάσπεια έπη.Εις την συνέχεια ο Απόλλωντον ανεβίβασε εις μία ανωτέρα πνευματική βαθμίδα, καθιστώντας τον αθάνατο δαίμονα και ούτωςελατρεύετο υπό των Μεταποντίνων κατά την εποχή του Ηροδότου.Δεν είναι βεβαίως καθόλου τυχαία ητελευταία εμφάνισις του φοιβολήπτου Αριστέως εις το Μεταπόντιο της Ιταλίας, αφού εκεί είχε δράσει μεθαυμαστό τρόπο και ο επίσης εκλεκτός του Απόλλωνος, φιλόσοφος Πυθαγόρας.Άλλωστε,Μεταπόντιο=μετά+πόντος και πόντος (κατά την πρωταρχική σημασία της λέξεως)=δίοδος, ατραπός (εκτου οποίου και pons=γέφυρα εις τα λατινικά).Το Μεταπόντιο λοιπόν ήταν η απόληξις κάποιας ουρανίαςκαι θείας διόδου του θεού Απόλλωνος και των εκλεκτών του.Ούτως, η εκδίωξις των Κιμμερίων υπό των Σκυθών επιβεβαιώνεται και με θείο τρόπο, δια τουφοιβολήπτου Αριστέως.Παράλληλα, η περί του Αριστέως διήγησις βοηθά και εις τον κατά προσέγγισηχρονικό προσδιορισμό της φυγής των Κιμμερίων.Αφού, η εποχή των γραφομένων του Ηροδότου είναιπερίπου μεταξύ 450-440 π.Χ. και ο Αριστέας εζησε 247 έτη πρίν, μετά την περιγραφομένη υπ’αυτούφυγή των Κιμμερών, συμπεραίνουμε ότι, αυτή τοποθετείται το αργότερο μέχρι τα τέλη του 8ου π.Χ.


9 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

αιώνος.Τούτο, επιβεβαιώνεται και από Ασσυριακές επιγραφές του 714 π.Χ., οι οποίες αναφέρουν διατους Κιμμερίους, αποκαλώντας τους «Gimirri», ότι συμμάχησαν με τους Ασσυρίους κατά του βασιλείουτης Ουραρτού, δηλαδή της σημερινής Αρμενίας.Επομένως, ήδη από τότε οι Κιμμέριοι είχαν εκδιωχθείεκ του Β. Ευξείνου Πόντου και ευρίσκοντο εις τον Ν. Καύκασο.

4.Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΚΙΜΜΕΡΙΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΙΑ

Δια την πορεία των Κιμμερίων μετά την φυγή τους από την Ν. Σκυθία, υπάρχουν δύο εν μέρειδιαφορετικές εκδοχές:Κατά τον Ηρόδοτο (Δ.12): «Φαίνεται δέ ότι, οι Κιμμέριοι διαφεύγοντες από τους Σκύθες εις την Ασία,αποίκισαν την χερσόνησο, εις την οποία τώρα έχει ιδρυθεί η Ελληνική πόλις Σινώπη.Είναι δέ φανερόκαι ότι, οι Σκύθες καταδιώξαντες αυτούς, έσφαλαν ως προς τη οδό και εισέβαλαν εις την Μηδικήγή.Διότι, οι μέν Κιμμέριοι έφευγαν πάντα παρά την θάλασσα, οι δέ Σκύθες έχοντες εις τα δεξιά τονΚαύκασο, τους εδίωκαν, μέχι που εισέβαλαν εις την Μηδική γή, τραπέντες προς την μεσόγεια οδό».Κατά τον Πλούταρχο (Βίος Μαρίου, 11): «…Άλλοι δέ λένε ότι, οι Κιμμέριοι οι οποίοι πρώτα έγινανγνωστοί υπό των παλαιών Ελλήνων, δεν ήταν μεγάλο μέρος του παντός, αλλά λόγω κάποιας φυγής ήστάσεως, εξαναγκασθέντες υπό των Σκυθών, διαπέρασαν από την Μαιώτιδα εις την Ασία, υπό τηνηγεσία του Λυγδάμιος.Το δέ πλείστο και μαχιμώτατο μέρος αυτών, κατοίκησε εις τα έσχατα μέρη παράτην εξωτερική θάλασσα, νεμόμενο γή σκιερή και δαχώδη και δυσήλιο παντού εξαιτίας του βάθους καιτης πυκνότητος των δρυμών, οι οποίοι φθάνουν εσωτερικά έως τους Ερκυνίους…».Είναι πολύ πιθανόν ότι, κάποιοι Κιμμέριοι κατέφυγαν από τότε (τέλη 8ου π.Χ. αιώνος) εις την Β.Δ.Ευρώπη, πλησίον της Βαλτικής και της Βορείου θαλάσσης, όμως οπωσδήποτε, δεν ήταν τομεγαλύτερο και μαχιμώτατο τμήμα των Κιμμερίων, αφού οι εισβάλοντες εις την Ασία ορδές τωνΚιμμερίων αναφέρονται από τις αρχαίες πηγές ως αναρίθμητες και μαχιμώτατες.Και τούτο δεν θασυνέβαινε αν οι εις την Ασία εισβάλοντες Κιμμέριοι ήσαν ένα μικρό τμήμα της όλης φυλής τους.Άλλωστε,ο Ηρόδοτος που πήρε τις πληροφορίες τους από τους Έλληνες και Σκύθες του Ευξείνου Πόντου είναισαφώς πιο αξιόπιστη πηγή από τον Πλούταρχο, ο οποίος μάλιστα γράφει πέντε αιώνες μετά τονΗρόδοτο, ο οποίος είναι πολύ εγγύτερος χρονικά προς την φυγή των Κιμμερίων.Όσον αφορά δέ το ότι,οι Σκύθες κατεδίωξαν τους Κιμμερίους μετά την φυγή τους, οφείλεται πιθανώς εις την θέληση τωνανθρωποποιημένων πλέον Σκυθών, να εξοντώσουν τους δρακογόνους Κιμμερίους.Δια τούτο και τουςκατεδίωξαν εις τον Καύκασο, πιστεύοντες ότι, οι Κιμμέριοι θα κατευθύνοντο προς τους επίσηςδρακογόνους Σαυρομάτες και τις υποχθόνιες πύλες του Καυκάσου.Οι Κιμμέριοι όμως ακολούθησαντην παραθαλάσσια οδό του ανατολικού Ευξείνου Πόντου και κατέφυγαν εις την οχυρά χερσόνησο τηςμετέπειτα Σινώπης, εις την Β.Α. Μικρά Ασία.Από εκεί άρχισαν τις φοβερές επιδρομές τους προς τηνΑσσυριακή αυτοκρατορία και τα Μικρασιατικά κράτη, τις οποίες περιγράφουν οι ευρεθείσες Ασσυριακέςεπιγραφές, ο Ηρόδοτος και ο Στράβων.Αρχικά, το 714 π.Χ. οι Κιμμέριοι συμμάχησαν με τους Ασσυρίους και τους βοήθησαν να συντρίψουν τοΠρωτοαρμενικό βασίλειο της Ουραρτού.Στην συνέχεια όμως οι Ασσύριοι αντιλήφθησαν τι είδους«συμμάχους» είχαν, αφού αμέσως οι Κιμμέριοι άρχισαν τις μακροχρόνιες επιδρομές τους εις τα εδάφητης Ασσυριακής αυτοκρατορίας.Μάλιστα, ο ίδιος ο βασιλεύς των Ασσυρίων, Σαργών Β΄, ο οποίος είχεδιαπράξει το λάθος να συμμαχήση με τους Κιμμερίους, φονεύθηκε εις μάχη εναντίον τους το 705π.Χ.Οι Κιμμέριοι συνέχισαν τις επιδρομές τους κατά των Ασσυρίων, εισβάλοντες εις την Κιλικία, μέχριςότου ο Ασσύριος βασιλεύς Εσαρχαδών τους κατενίκησε εις μάχη περί την Καππαδοκία το 679 π.Χ..Δενέπαυσαν όμως εντελώς τις επιθέσεις τους κατά των Ασσυρίων και είναι μάλιστα πολύ πιθανόν ότι,συμμετείχαν μαζί με τους Βαβυλωνίους και τους Μήδους εις την άλωση της Ασσυριακής πρωτεύουσαςΝινευή και την επακολουθήσασα πτώση της Ασσυριακής αυτοκρατορίας το 612 π.Χ.Διότι, ο Ηρόδοτος(Α.103) αναφέρει ότι, ενώ οι Μήδοι και οι σύμμαχοί τους , πολοιορκούσαν την Νινευή, έφθασε προςβοήθεια των Ασσυρίων ισχυρή Σκυθική στρατιά υπό τη ηγεσία του Πρωτοθύη, οι οποίοι ήσαν αυτοίπου είχαν εισβάλει εις την Ασία καταδιώκοντες τους Κιμμερίους.Αφού λοιπόν εβοήθησαν οι Σκύθεςτους εχθρούς των Μήδων είναι προφανές ότι, σύμμαχοι των Μήδων ήσαν οι Κιμμέριοι.Μετά την απόκρουσή τους από τους Ασσυρίους, οι Κιμμέριοι έστρεψαν τις επιδρομές τους κυρίωςπρος τα δυτικά, εις την Κ. Μικρά Ασία:Ο Στράβων αναφέρει σχετικά: «Και οι Κιμμέριοι, τους οποίουςονομάζουν και Τρήρες, ή κάποιο έθνος εκείνων, πολλάκις επέδραμαν εις τα δεξιά μέρη του Πόντου καιτα συνεχή αυτών, πότε μέν εισβάλοντες κατά των Παφλαγόνων, πότε δέ και κατά των Φρυγών, ότανόπως λένε ο Μίδας πέθανε πίνοντας αίμα ταύρου» (1.3.21).Αφού, οι Κιμμέριοι συνέτριψανολοκληρωτικά το βασίλειο της Φρυγίας, άνοιξε ο δρόμος δια να επιτεθούν και εις την Δ. Μικρά Ασία,όπου κυριαρχούσαν το Λυδικό βασίλειο και οι Ελληνικές πόλεις των Ιώνων, Αιολέων και Δωριέων.Ο Ηρόδοτος αναφέρει σχετικά:«Θα μνημονεύσω δε τον Άρδυ του Γύγη, τον μετά τον Γύγη βασιλεύσαντα.Αυτός δε κατέλαβε τηνΠριήνη και εισέβαλε εις την Μίλητο.Και επί της ηγεμονίας τούτου εις τις Σάρδεις, οι Κιμμέριοιεκδιωχθέντες από την πατρίδα τους υπό των νομάδων Σκυθών, έφθασαν εις την Ασία και κατέλαβαν τιςΣάρδεις πλήν της ακροπόλεως» (Α.15).«Τον Άρδυ που βασίλευσε πενήντα παρά ένα έτη, διεδέχθη ο Σαδυάττης του Άρδυος και εβασίλευσεδώδεκα έτη, τον Σαδυάττη δέ ο Αλυάττης.Αυτός δέ επολέμησε τον Κυαξάρη τον απόγονο του Δηϊόκηκαι τους Μήδους και εξεδίωξε εκ της Ασίας τους Κιμμερίους» (Α.16).Ο Στράβων αναφέρει σχετικά:: «Ο Λύγδαμις δέ οδηγών τούς δικούς του προήλασε μέχρι την Λυδία και την Ιωνία και κατέλαβε τιςΣάρδεις. φονεύθηκε δέ εις την Κιλικία» (1.3.21).«Λέει δέ ο Καλλισθένης, ότι οι Σάρδεις αλώθησαν πρώτα υπό των Κιμμερίων, έπειτα υπό των Τρηρώνκαι των Λυκίων, το οποίο δηλώνει και ο Καλλίνος ο της ελεγείας ποιητής…Λέγει δέ ο Καλλίνος ότι, ηέφοδος των Κιμμερίων έγινε επί των Ησιονέων, κατά την οποία αλώθησαν οι Σάρδεις» (13.4.8)..«Και παλαιά δέ συνέβη να καταστραφούν εντελώς οι Μάγνητες (εννοεί την Μαγνησία του Μαιάνδρουτης Ν.Δ. Μικράς Ασίας) υπό των Τρηρών, Κιμμερικού έθνους…Ο Καλλίνος μνημονεύει και κάποια άλληπρεσβυτέρα έφοδο των Κιμμερίων, όταν λέει, τώρα δέ έρχεται ο στρατός των οβριμοεργών (πουπράττουν ισχυρά έργα, βιαιοπραγούντες) Κιμμερίων, όπου δηλώνει την άλωση των Σάρδεων»(14.1.40).Ο Καλλίμαχος αναφέρει σχετικά: «…Το οποίο (εννοεί το ιερό της Αρτέμιδος εις την Έφεσο) ανοήτωςαπείλησε να καταστρέψει ο υβριστής Λύγδαμις, όταν οδήγησε τον ίσο προς την άμμο στρατό τωνιππημολγών (των αρμεγόντων φοράδες) Κιμμερίων, οι οποίοι κατοικούν κεκλιμένως παρ’αυτόν τονπόρο της Ιναχιώνης βοός.Ά, ο δειλός των βασιλέων, πόσο έλαθε.Διότι, δεν έμελλε ούτε αυτός, ούτεάλλος των όσων έστησαν τις άμαξές τους εις τον Καϋστριο λειμώνα, να επιστρέψουν εις την Σκυθία.Διότιπάντα τα δικά σου τόξα (εννοεί της θεάς Αρτέμιδος) πρόσκεινται της Εφέσου…» (Ύμνος εις Άρτεμιν).Συνδυάζοντας τις ανωτέρω αναφορές, ανασυντίθεται ως εξής η ιστορία των Κιμμερικών επιδρομών ειςτην Δ. Μικρά Ασία: Οι Κιμμέριοι, επί της βασιλείας του Άρδυος (678-629 π.Χ.), εκμεταλλεύομενοι τιςδιαμάχες των Λυδών και των Ιώνων, επετέθησαν εις τους Λυδούς, τους συνέτριψαν και κατέλαβανακόμη και την πρωτεύουσα των Σάρδεων πλήν της ακροπόλεως.Εις την συνέχεια επετέθησαν προς τιςΕλληνικές πόλεις της Ασίας, χωρίς όμως να καταλάβουν καμμία πόλη πλήν της Μαγνησίας τουΜαιάνδρου.Οι Κιμμέριοι επετέθησαν και κατά της Εφέσου, με τον αλαζόνα αρχηγό τους Λύγδαμι νααπειλεί ανοήτως ότι, θα κατέστρεφε το υπέρτατο ιερό της Εφεσίας Αρτέμιδος.Εκεί, οι Κιμμέριοινικήθησαν από τον στρατό των Εφεσίων και των άλλων Ελλήνων, με την βοήθεια της θεάς Αρτέμιδος,όπως υποδηλώνει ο Καλλίμαχος.Τελικά, μετά από πολυετείς καταστροφικές επιδρομές, οι Κιμμέριοικατετροπώθησαν οριστικά υπό του Λυδού βασιλέως Αλυάττου (617-560 π.Χ.).Κατά τον Πολύαινο(Ζ..2.Αλυάττης) σημαντικός παράγων δια την νίκη του Αλυάττη, ήταν το ότι, εχρησιμοποίησεαλκιμωτάτους κύνες οι οποίοι αντιμετώπισαν τους έχοντες «αλλόκοτα και θηριώδη σώματα»Κιμμερίους, ως θηρία.Είναι προφανές ότι, τότε οι Κιμμέριοι διατηρούσαν ακόμη εξωτερικά γνωρίσματατης ερπετοειδούς καταγωγής τους, πιθανόν τις κάθετες ερπετικές κόρες των οφθαλμών τους, ίχνη


10 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

ουρών και φολίδων και εν γένει απεχθή χαρακτηριστικά προσώπων.Εις την νίκη του Αλυάττη είναιπροφανές ότι, ήταν σημαντικός παράγων και οι Έλληνες οπλίτες οι οποίοι αποπτελούσαν κιυρίως τοπεζικό του Λυδικού στρατού, αφού οι Λυδοί ήσαν κυρίως ιππείς.Όλες οι ανωτέρω εισβολές τωνΚιμμερίων όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος (Α.6.) είχαν αποκλειστικώς ληστρικό χαρακτήρα και όχι μονίμουκατακτήσεως, αφού οι αγριώτατοι Κιμμέριοι εγνώριζαν μόνο να ληστεύουν και να φονεύουν και δενηδύναντο βεβαίως να συγκροτήσουν οργανωμένο κράτος.Μετά την νίκη του Αλυάττη η Ασίααπαλλάχθηκε από τους Κιμμερίους, οι οποίοι θα επανεμφανίζονταν πλέον μετά από πολλούς αιώνες.

5.ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΚΙΜΜΕΡΙΚΩΝ ΕΠΙΔΡΟΜΩΝ

Δια να εντοπισθούν οι συνέπειες των Κιμμερικών επιδρομών εις την Ασία, πρέπει πρώτα να ληφθήυπ’όψιν η καταγωγή των εθνών εις τους οποίους κυρίως επετέθησαν οι Κιμμέριοι, δηλαδή τωνΑρμενίων , Ασσυρίων, Φρυγών, Λυδών και των Ελλήνων αποίκων της Μικράς Ασίας.Δια τους Λυδούς ο Ηρόδοτος αναφέρει:«Η δε ηγεμονία ούτως περιήλθε, ούσα των Ηρακλειδών, εις το γένος του Κροίσου…ο Κανδαύλης, τονοποίον οι Έλληνες ονομάζουν Μυρσίλο, ήταν τύραννος των Σαρδίων, απόγονος δέ του Αλκαίου τουΗρακλέους.Διότι, ο Άγρων μέν, υιός του Νίνου, υιού του Βήλου, υιού του Αλκαίου, έγινε ο πρώτοςβασιλεύς των Σαρδίων» (Α.7).«Οι Λυδοί έχουν νόμους παραπλησίους των Ελλήνων…» (Α.94)«Οι Λυδοί, είχαν όπλα ομοιότατα των Ελληνικών…αυτοί δε (οι Μυσοί) είναι άποικοι Λυδών». (Ζ.74).Αφού οι Λυδοί είχαν βασιλική δυναστεία Ηρακλειδών, παραπλησίους των Ελλήνων νόμους (δηλαδήγραπτούς και αγράφους νόμους) και πολεμικό εξοπλισμό ομοιότατο του Ελληνικού, είναι προφανές ότι,ήσαν Ελληνικής καταγωγής.Τούτο, αποδεικνύεται απολύτως και από το ότι, οι Ελληνοθρακικήςκαταγωγής Μυσοί ήσαν άποικοι των Λυδών.Ούτως, εξηγείται ο σεβασμός των Λυδών βασιλέων καιιδίως του Κροίσου προς το μαντείο των Δελφών και η συμμαχία Λυδών και Λακεδαιμονίων.Η υπό τωνΛυδών κατάκτησις των Ελληνικών αποικιών της Ασίας ήταν λοιπόν απλώς μία ενδοελληνική δυναστικήδιαμάχη και δια τούτο ουδέποτε οργανώθηκε πανελλήνια εκστρατεία κατά των Λυδών, αλλά αντιθέτωςοι Ελλαδίτες ήσαν φίλοι και σύμμαχοί τους και κατά την επίθεση των Περσών εις την Λυδία.Δια τους Φρύγες και τους Αρμενίους ο Ηρόδοτος αναφέρει: «Οι δέ Φρύγες, όπως λένε οι Μακεδόνες,εκαλούντο Βρίγες, όσο χρόνο όντες Ευρωπαίοι, ήσαν σύνοικοι των Μακεδόνων, μεταβάντες δε εις τηνΑσία, μαζί με τη χώρα και το όνομα μετέβαλαν εις Φρύγες.Οι Αρμένιοι δε ετάχθησαν με τους Φρύγες,όντες άποικοι των Φρυγών» (Ζ.74).Επομένως, οι Φρύγες και οι άποικοί τους Αρμένιοι ήσαν επίσηςΕλληνογενείς, Θρακομακεδονικής καταγωγής.Δια τούτο άλλωστε και οι αδιαμφισβητήτως ΈλληνεςΤρώες συχνά αποκαλούντο και Φρύγες.Δια τους Ασσυρίους, γνωρίζουμε ότι, πρώτος βασιλεύς τους και ιδρυτής της πρωτεύουσάς Νίνευί ήΝίνου, ήταν ο Νίνος, ο οποίος, όπως αναφέρει ανωτέρω ο Ηρόδοτος ήταν επίσης Ηρακλείδης.Επίσης,οι Ασσύριοι είχαν ως υπέρτατο θεό τους τον ιερακοκέφαλο ηλιακό θεό Ασ-σούρ=Σείριο.Αφού, όμως τογεράκι είναι σύμβολο του Απόλλωνος, ο οποίος είναι επίσης ο Ήλιος Σείριος, είναι προφανές ότι, οιΑσσύριοι είχαν ως υπέρτατο θεό τον Σείριο Ήλιο Απόλλωνα.Και οι Ασσύριοι λοιπόν είχαν δεχθείσημαντική Ελληνική επίδραση, πολιτιστική και φυλετική, καθώς και άλλοι λαοί της Μεσοποταμίας όπωςο συγγενής των Ασσυρίων, λαός των Μιττάνι και οι Σουμέριοι.(Περί της Ελληνογενούς προελέυσεως τηςΑσσυριακής αυτοκρατορίας γίνεται αναλυτική αναφορά εις το βιβλίο «ΜΕΙΞΙΣ-ΑΝΑΚΥΚΛΗΣΙΣ» τουδιδασκάλου κ. Ιωάννου Φουράκη).Οι λαοί λοιπόν, που κυρίως υπέφεραν από τους Κιμμερίους, ήσαν Ελληνογενείς ή υπό Ελληνικήεπίδραση και τούτο ασφαλώς δεν είναι τυχαίο, αφού οι υποχθόνιοι και δρακογόνοι Κιμμέριοι, όπως καιοι σημερινοί απόγονοί τους, ήσαν και είναι αδιάλλακτοι εχθροί των Ελλήνων, ήτοι των επί της χθονόςδυνάμεων του φωτός.Αν λοιπόν οι Κιμμέριοι επικρατούσαν επί των Λυδών και των Ιώνων, θα τουςκατέστρεφαν ολοκληρωτικά, όπως έπραξαν με τους Μάγνητες του Μαιάνδρου και όπως απειλούσε οασεβής Λύγδαμις δια τον ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος.Αν όμως είχαν καταστραφεί οι Έλληνες της ΜικράςΑσίας, δεν θα είχε εμφανισθεί η κοσμοϊστορικης σημασίας Ιωνική φιλοσοφία που γέννησε τηνεπιστήμη.Και βεβαίως οι Έλληνες θα είχαν απωλέσει από τότε την ανατολικοαιγαιακή κοιτίδα τους μεόσες γεωπολιτικές συνέπειες θα είχε τούτο.Π.χ. δεν θα είχε γίνει η εκπολιτιστική εκστρατεία τουΑλέξάνδρου εις την Ασία.Επομένως, η υπό των Ελλήνων της Ασίας απόκρουσις της Κιμμερικήςεισβολής, ήτοι της πρώτης μεγάλης βαρβαρικής επιδρομής κατά των Ελλήνων, έσωσε τον Ελληνικόπολιτισμό και δύναται να παραβληθή προς την μετέπειτα απόκρουση των Περσών.Παρά την απόκρουση όμως των Κιμμερίων, η εισβολή τους εις την Ασία είχε ανεπανόρθωτες αρνητικέςσυνέπειες.Οι μακροχρόνιες επιδρομές τους κατά των Ασσυρίων, με αποκορύφωμα την καθοριστικήςσημασίας συμμετοχή των Κιμμερίων συμμάχων των Μήδων εις την άλωση της Νινευή, αποδυνάμωσανκαι εκλόνισαν ανεπανόρθωτα την Ασσυριακή αυτοκρατορία, αποτελώντας ουσιαστικά τον κύριοπαράγοντα δια την πτώση της.Η πτώση όμως των Ασσυρίων άνοιξε τον δρόμο δια την προέλαση τωνΜήδων και των διαδόχων τους Περσών προς την Μέση Ανατολή, με αποτέλεσμα την κατάκτηση τηςΜικράς Ασίας, της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου, καθώς και τους Περσικούς πολέμους.Είναι βέβαιοότι, αν συνέχιζε να υπάρχει το ισχυρότατο και πολεμικότατο κράτος των Ασσυρίων, το οποίο ουδέποτεείχε απειλήσει τους Έλληνες της Ασίας, ενώ αντιθέτως πολεμούσε λυσσωδώς τους Ιρανικούς καιΣημιτικούς λαούς (Μήδους, Πέρσες, Συρίους, Εβραίους κ.λ.π.), ουδέποτε οι βάρβαροι Ιρανικοί λαοί θαείχαν απειλήσει την Μικρά Ασία.Παράλληλα, οι Κιμμερικές επιδρομές αποδυνάμωσαν τις Ιωνικέςπόλεις, κατέστρεψαν ολόκληρωτικά το ισχυρό Φρυγικό κράτος και ανέκοψαν την Λυδική ακμή, δηλαδήαποδυνάμωσαν εν γένει τους Έλληνες της Ασίας, καθιστώντας τους ευκολοτέρα λεία της μεταγενετέραςΠερσικής επιδρομής.Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο το ότι, οι Κιμμέριοι αποκρούσθησαν οριστικά μόλις περίτο 575 π.Χ. και ολιγότερον από τριάντα έτη μετά, το 546 π.Χ. οι Πέρσες κατέλαβαν την ΜικράΑσία.Επομένως, οι Κιμμερικές επιδρομές είχαν αρνητική κοσμοϊστορική σημασία, αν και η υπό τωνΕλλήνων απόκρουσίς τους απέτρεψε ακόμη μεγαλύτερο κακό.ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΟΙ ΚΙΜΒΡΟΙ

1.Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΩΝ ΚΙΜΜΕΡΙΩΝ ΩΣ ΚΙΜΒΡΩΝ

Μετά την ήττα τους από τον Αλυάττη, οι Κιμμέριοι εχάθησαν από το πρόσωπο της ιστορίας και είναιάγνωστο που κατέφυγαν.Εικάζεται ότι, κατέφυγαν είτε εις την Καππαδοκία και Αρμενία, που τότε ήσανυπό την εξουσία των συμμάχων Μήδων τους, είτε εις την περιοχή του σημερινού Ουζμπεκιστάν-Τατζικιστάν, όπου απετέλεσαν.το Σκυθικό έθνος των Σακών.Χωρίς να αποκλείεται να κατέφυγαντμήματα των Κιμμερίων εις τις ανωτέρω περιοχές, είναι πολύ πιθανόν ότι, όλοι ή οι περισσότεροιδιασωθέντες Κιμμέριοι πέρασαν εις την αρχέγονη υποχθόνια κοιτίδα του Καυκάσου.Εκεί, ηδύναντο να«αναζωγονήσουν» την υποχθόνια-ερπετοειδή καταγωγή τους δια επιμειξιών με τους επίσηςδρακογόνους Σαυρομάτες και άλλες υποχθόνιες φυλές της περιοχής και εις την συνέχεια ναπροχωρήσουν δια να συναντήσουν την άλλη Κιμμερική ορδή που είχε εξ αρχής, μετά την υπό τωνΣκυθών εκδίωξη, κατευθυνθεί προς την ΒΔ. Ευρώπη.Η πορεία αυτή ηδύνατο να γίνη όχι μόνοεπιχθονίως, αλλά και δια των υποχθονίων στοών του Καυκάσου και της Σκυθίας.Πάντως ό,τι και ναέγινε, οι Κιμμέριοι επανεμφανίσθησαν αποδεδειγμένα κατά τα τέλη του 2ου αιώνος π.Χ.Ο Πλούταρχος αναφέρει σχετικά: «Διότι, μόλις είχε αναγγελθεί εις αυτούς η σύλληψις του Ιουγούρθα,διεδίδοντο οι περί Τευτόνων και Κίμβρων φήμες, οι οποίες εις την αρχή εθεωρούντο απίστευτες, λόγωτου πλήθους και της ρώμης των επερχομένων στρατών, ύστερα δε εφάνησαν υποδεέστερες τηςαληθείας.Διότι, προχωρούσαν τριακόσιοι χιλιάδες μάχιμοι, ακολουθούμενοι από πολύ περισσοτέρουςόχλους παίδων και γυναικών, όπως ελέγετο, χρειαζόμενοι γή δια να θρέψει τόσο πλήθος και πόλεις εις


11 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

τις οποίες εγκατασταθέντες θα ζούσαν, όπως επληροφορούντο ότι, πρό αυτών οι Κελτοί είχανκαταλάβει το άριστο τμήμα της Ιταλίας, παίρνοντάς το από τους Τυρρηνούς.Και ήταν άγνωστο, λόγω τηςαμειξίας προς ετέρους και του μήκους της χώρας την οποία διέσχισαν, τι άνθρωποι ήσαν ή πόθενορμηθέντες, έπεσαν ως νέφος εις την Γαλατία και την Ιταλία.Και κυρίως εικάζετο ότι, ήσαν εκ τωνΓερμανικών γενών των κειμένων επί τον βόρειο ωκεανό, λόγω του μεγέθους των σωμάτων και τωνανοικτοχρώμων ματιών τους και ότι, Κίμβρους επονομάζουν οι Γερμανοί τους ληστές.Είναι δέ και αυτοίπου λένε ότι, η Κελτική λόγω του βάθους και του μεγέθους της χώρας, εκτείνεται από την εξωτερικήθάλασσα και τις υπάρκτιες περιοχές, έως την Μαιώτιδα προς τα ανατολικά, όπου συνορεύει με τηνΠοντική Σκυθία και ότι, από εκεί έχουν μειχθεί τα γένη.Τούτοι μεταναστεύοντες, όχι εκ μίας ορμής, ούτεσυνεχώς, αλλά προχωρούντες με πόλεμο την άνοιξη εκάστου έτους προς τα εμπρός, επί πολύ χρόνοδιέσχισαν την ήπειρο.Δι’αυτό αν και είχαν πολλές κατά μέρος επικλήσεις, κοινώς ονόμαζαν τον στρατόΚελτοσκύθες.Άλλοι δέ λένε ότι, οι Κιμμέριοι οι οποίοι πρώτα έγιναν γνωστοί υπό των παλαιώνΕλλήνων, δεν ήταν μεγάλο μέρος του παντός, αλλά λόγω κάποιας φυγής ή στάσεως, εξαναγκασθέντεςυπό των Σκυθών, διαπέρασαν από την Μαιώτιδα εις την Ασία, υπό την ηγεσία του Λυγδάμιος.Το δέπλείστο και μαχιμώτατο μέρος αυτών, κατοίκησε εις τα έσχατα μέρη παρά την εξωτερική θάλασσα,νεμόμενο γή σκιερή και δαχώδη και δυσήλιο παντού εξαιτίας του βάθους και της πυκνότητος τωνδρυμών, οι οποίοι φθάνουν εσωτερικά έως τους Ερκυνίους…Από εκεί λοιπόν έγινε η έφοδος εις τηνΙταλία τούτων των βαρβάρων, οι οποίοι εξ αρχής μέν προσαγορεύονταν Κιμμέριοι, τότε δέ κατά πάσαπιθανότητα Κίμβροι.Αλλά αυτά λέγονται μάλλον κατ’εικασία, παρά ως βεβαία ιστορία…» (ΒίοςΜαρίου,11).Ο Διόδωρος αναφέρει σχετικά: «Χρήσιμο δέ είναι να προσδιορίοσυμε και το παρά πολλώναγνοούμενο.Διότι, ονομάζουν Κελτούς τους κατοικούντες υπέρ της Μασσαλίας, εις τα μεσόγεια και τουςπαρά τις Άλπεις, ακόμη δέ τους επί τάδε των Πυρηναίων ορών.Τούς δε υπέρ αυτής της Κελτικής, πουείναι εγκατεστημένοι εις τα προς την άρκτο στραμμένα μέρη και παρά τον ωκεανό και το Ερκύνιο όροςκαι πάντες τους επομένους μέχρι της Σκυθίας, προσαγορεύουν Γαλάτες.Οι δέ Ρωμαίοι πάλι, πάντααυτά τα έθνη περιλαμβάνουν συλλήβδην εις μία προσηγορία, ονομάζοντες άπαντες Γαλάτες.Οίαγριώτατοι δέ είναι οι κατοικούντες υπό τις άρκτους και πλησιόχωροι της Σκυθίας και λένε ότι, κάποιοιτρώνε ανθρώπους,όπως και από τους Πρεταννούς οι κατοικούντες την ονομαζομένη Ίριν.Καθώς δέείναι διαβεβοημένη η αλκή και αγριότης τούτων, λένε κάποιοι ότι, τούτοι είναι οι καταδραμόντες άπασατην Ασία κατά τους παλαιούς χρόνους, ονομαζόμενοι Κιμμέριοι, καθώς ο χρόνος έφθειρε βραχέως τηνλέξη εις την προσηγορία των καλουμένων Κίμβρων.Από παλαιά δέ έχουν ζήλο να επέρχονται δια ναληστεύουν τις αλλότριες χώρες και να καταφρονούν τους πάντες.Διότι, αυτοί είναι οι κυριεύσαντες τηνΡώμη και οι συλήσαντες το ιερό των Δελφών και οι φορολογήσαντες μεγάλο τμήμα της Ευρώπης και όχιολίγο και της Ασίας και οι κατοικήσαντες την χώρα των υποταχθέντων, οι οποίοι δια την επιμειξία μετους Έλληνες εκληθησαν Ελληνογαλάτες, αυτοί δέ που τελευταία συνέτριψαν πολλά και μεγάλαστρατόπεδα των Ρωμαίων.Ακολούθως δέ της αγριότητός τους και περί τις θυσίες ασεβούνατόπως.Διότι, αφού φυλάξουν τους κακούργους επί πενταετηρίδα, τους ανασκολοπίζουν προς τιμή τωνθεών και τους καθαγιάζουν με πολλές απαρχές, κατασκευάζοντες παμμεγέθεις πυρές.Χρησιμοποιούνδέ και τους αιχαμαλώτους ως θύματα δια τις τιμές προς τους θεούς.Μερικοί δέ αυτών και τα κατά τονπολεμο ληφθέντα ζώα φονεύουν μετά των ανθρώπων ή τα κατακαίουν ή τα αφανίζουν με καποιες άλλεςτιμωρίες.Αν και έχουν ωραίες γυναίκες, ελάχιστα προσέχουν αυτές, αλλά λυσσούν ατόπως δια τουςεναγκαλισμούς με άρρενες.Συνηθίζουν δέ να κοιμούνται καταγής επί δερμάτων θηρίων και νασυγκυλιούνται εξ αμφοτέρων των μερών με εραστές.Το δέ πάντων παραδοξότατο, αδιαφορούντες διατην ευσχημοσύνη τους, προσφέρουν ευκόλως εις ετέρους την ακμή του σώματος και δεν θεωρούντούτο αισχρό, αλλά μάλλον όταν κάποιος, ενώ τον πλησιάζουν, δεν δεχθεί την διδομένη χάρη, τονθεωρούν άτιμο» (Iστορική Βιβλιοθήκη, 5.32).Συνδυάζοντας τις ανωτέρω αναφορές, αποδεικνύεται ότι, οι Κιμμέριοι, μεταξύ του 8ου και 2ου πχ.αιώνων, διέσχισαν σταδιακά τις Σκυθικές πεδιάδες, πολεμώντας συνεχώς με όσους λαούςσυναντούσαν, μέχρι που έφθασαν εις τις παρωκεάνιες χώρες της βορειοδυτικής Ευρώπης.Είναιπιθανότατο ότι, κατά την αργή αυτή πορεία η Κιμμερική ορδή, που είχε εξ αρχής κατευθυνθεί προς τηνΒ.Δ. Ευρώπη, επανενώθηκε με την άλλη Κιμμερική ορδή που είχε εκδιωθεί εκ της Ασίας και είχε εις τηνσυνέχεια ενισχυθεί από τους Σαυρομάτες και άλλους υποχθονίους του Καυκάσου.Οι επανενωθέντεςπλέον Κιμμέριοι ενισχύθησαν περαιτέρω, τόσο αριθμητικά, όσο και ως προς δρακογόνο καταγωγή τουςκαι από άλλες αλλόκοτες και υποχθονίας προελεύσεως φυλές της Β.Α. Ευρώπης, όπως οι Ανδροφάγοι.Τελικά, κατά τα τέλη του 2ου π.Χ. εκ μικρής παραφθοράς του αρχικού ονόματός τους ονομάζοντανπλέον Κίμβροι, που εις τους Γερμανούς σήμαινε τους ληστές.Αλλά και εις την Ελληνκή γλώσσα, η λέξιςΚίμβρος σχετίζεται με την λέξη κίμβιξ=φιλάργυρος, δηλαδή και οι δύο λέξεις δηλώνουν τον άπληστο γιαυλικά αγαθά.Κατά την πορεία τους προς την ΒΔ. Ευρώπη, οι Κίμβροι συνάντησαν τους λαούς της μεγάληςΓαλατικής (ή Κελτικής) ομοεθνίας, η οποία κατά τους τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες είχε φθάσειεις το απόγειο της ισχύος της: Οι Γαλάτες κυριαρχούσαν εις την Γαλλία, την Βρετανία, την Ιρλανδία, τιςΚάτω Χώρες, την Ελβετία, την Αυστρία, την Βοημία, την βόρειο Ιταλία, καθώς και εις μεγάλα τμήματα τηςΙβηρικής χερσονήσου, της Γερμανίας, της χερσονήσου του Αίμου και της Μικράς Ασίας.Πρός ταανατολικά οι Γαλατικοί λαοί συνόρευαν με διαφόρους Σκυθο-Σαρματικούς λαούς, με τους οποίους καιανεμίχθησαν εις τις περιοχές μεταξύ των ποταμών Ρήνου και Βιστούλα.Εκ της αναμείξεως αυτήςπροήλθαν οι λαοί της Γερμανικής ομοεθνίας, οι οποίοι είχαν κυρίως Γαλατικό και λιγότερο Σκυθικόχαρακτήρα και δια τούτο αρχικά θεωρούνταν και αυτοί Γαλάτες.Κατ’αυτή την εθνογενετική διαδικασία, οιεκ Σκυθίας προερχόμενοι Κίμβροι ανεμίχθησαν αρκετά με τους Κελτικούς λαούς και δια τούτοονομάζονταν και Κελτοσκύθες.Ούτως, οι Κίμβροι εμφύτευσαν τον ερπετικό γόνο τους, κυρίως εις τιςηγεμονικές τάξεις αυτών των λαών, ώστε να ελέγχουν τους βαρβάρους όχλους, και δημιούργησανούτως νέες ανθρωποφαινότυπες, ημιερπετοειδείς φυλές.Αυτή η Κιμβρο-Κελτική επιμειξίαυποδηλώνεται και από το ότι, κατά τον Πλούταρχο (Μάριος, 25) ο αρχηγός των Κίμβρων, πουπολέμησαν με τον Μάριο, ονομαζόταν Βοιώριξ, δηλαδή όνομα καθαρά Γαλατικό.Μεταξύ αυτών των μικτών φυλών, κατά την γνώμη του Διοδώρου, ήσαν και αυτοί που επέδραμαν ειςτην Ιταλία τον 4ο π.Χ. αιώνα και εις την Ελλάδα τον 3ο π.Χ. αιώνα, ενώ πιθανότατα και οιανθρωποφάγοι κάτοικοι της Ίριος, (σημερινής Ιρλανδίας) ήσαν Κιμβρικής προελεύσεως.Αν και δενυπάρχει άλλη ιστορική πηγή που να συσχετίζει αυτές τις «Γαλατικές» φυλές με τους Κίμβρους ηκτηνωδεστάτη και ωμοτάτη συμπεριφορά τους αποτελεί ένα ισχυρό τεκμήριο.Ειδικά, δια τους«Γαλάτες», που επέδραμαν εις την Ελλάδα, ο Παυσανίας εις την αναλυτική αναφορά του εις τα Φωκικά,περιγράφει το μίσος τους κατά των Ελλήνων, την ασέβειά τους προς τους θεούς των Ελλήνων, μεαποκορύφωμα την ηλιθία απόπειρά τους να συλήσουν το ιερό των Δελφών και τις απίστευτες ωμότητεςπου διέπραξαν κατά των Ελλήνων, ακριβώς όπως είχαν πράξει και οι Κιμμέριοι κατά των Ελλήνων τηςΑσίας.Βεβαίως, και οι «Γαλάτες» επιδρομείς συνετρίβησαν από τους Έλληνες πολεμιστές, μεαποκορύφωμα την θαυματουργή συντριβή τους εις το ιερό των Δελφών, όπου μάλιστα και πάλι οιΈλληνες μεταξύ άλλων εβοηθήσαν παρά της θεάς Αρτέμιδος, όπως είχε γίνει παλαιότερα εις τηνΈφεσο.Βεβαίως, η γνώμη του Διοδώρου είναι φαινομενικά αντίθετη με αυτή του Πλουτάρχου ότι, οι Κίμβροιδεν ανεμειγνύοντο με άλλους λαούς.Εις την πραγματικότητα όμως, αφού πλέον οι Κίμβροι δια τωνεπιμειξιών των προηγουμένων αιώνων είχαν σχηματίσει πολυάριθμες και ανθρωποφαινότυπες,ερπετοειδείς και ημιερπετοειδείς ορδές, δεν είχαν πλέον ανάγκη περαιτέρω επιμειξιών και απέφευγανπλέον τις επιμειξίες δια να διατηρήσουν όσο το δυνατόν ανόθευτη την ερπετοειδή καταγωγήτους.Άλλωστε, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος (Μάριος, 15) οι Κιμβρικές ορδές διακρίνονταν εις τρίαμέρη, τους Κίμβρους, τους Τεύτονες και τους Άμβρωνες.Οι Κίμβροι, οι οποίοι ήσαν το ηγετικό τμήμακαι από τους οποίους ονομαζόταν ολόκληρη η ορδή, ήσαν προφανώς οι καθαρότεροι απόγονοι τωνΚιμμερίων, με πρόσμειξη κυρίως με υποχθόνιες φυλές της Σκυθίας, ενώ οι Τεύτονες και οι Άμβρωνεςήσαν οι προελθόντες εκ της προσμείξεως των Κιμμερίων με Γαλατικούς και Γερμανικούς λαούς.Διατούτο και αυτές οι ορδές ονομάζονταν και Κελτοσκύθες, τόσο ως ανάμειξη κατ’ευρεία έννοια Σκυθικώνκαι Κελτικών λαών, όσο και διότι κατοικούσαν εις την σημερινή Γερμανία και Δανία, μεταξύ δηλαδή


12 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Κελτιικών και Σκυθικών φυλών.Μάλιστα, από τους Τεύτονες ονομάσθηκε ούτως αργότερα το σύνολοτων Γερμανικών λαών και προήλθε εκ παραφθοράς και η σημερινή ονομασία της Γερμανίας Deutsce-land=γή των Τευτόνων.Οι Κιμβρικές ορδές εξακολουθούσαν να διατηρούν τα χαρακτηριστικά των παλαιών Κιμμερίων.ΟΠλούταρχος αναφέρει σχετικά: «…(ο Μάριος) τους συνήθιζε να ανέχονται τους εχθρούς και ναυπομένουν την φωνή τους, καθώς ήταν όλως αλλόκοτη και θηριώδης» (Μάριος, 16).Ομοίως και οΠολύαινος αναφέρει: «Όταν οι Κίμβροι και οι Τεύτονες, άγριοι άνθρωποι, μεγαλόσωμοι, που είχαναλλόκοτες όψεις και θηριώδη φωνή, εισέβαλαν εις την Ιταλία…» (Στρατηγήματα, Η.10,Μάριος).Βεβαίως, η αλλόκοτη εμφάνισις και η θηριώδης φωνή των Κιμβροτευτόνων ήσαν ίδιες με αυτέςτων παλαιών Κιμμερίων, τους οποίους είχαν αντιμετωπίσει ως θηρία οι κύνες του Αλυάττη.Δηλαδή καιοι Κιμβροτεύτονες διατηρούσαν κάποια ερπετοειδή χαρακτηριστικά, μεταξύ των οποίων πιθανότατα οικάθετες κόρες των οφθαλμών, ίσως ίχνη ερπετικών ουρών και φολίδων και εν γένει απεχθή καιαλλόκοτη εμφάνιση.Αυτή η απαίσια και αλλόκοτη μορφή των Κιμβροτευτόνων τρομοκρατούσε ακόμηκαι τους Ρωμαίους στρατιώτες, που ήσαν οι καλύτεροι και πιο πειθαρχημένοι στρατιώτες της εποχήςκαι όχι βεβαίως, όπως θεωρεί η «συμβατική» ιστορία, απλώς το μεγάλο ανάστημα τωνΚιμβροτευτόνων, αφού επί αιώνες οι Ρωμαίοι πολεμούσαν τους επίσης μεγαλοσώμουςΓαλάτες.Επίσης, οι Κιμβροτεύτονες διατηρούσαν τις ληστρικές συνήθειες και την ακαταμάχητη πολεμικήορμή των προγόνων τους, καθώς νικούσαν και καταλήστευαν όλους τους λαούς πουσυναντούσαν.Ακόμη, εκτελούσαν φρικτές ανθρωποθυσιαστικές τελετές, με ανασκολοπισμούς καιπυρές, προφανώς ως προσφορά αίματος προς τους «θεούς-δράκοντες», όπως η αρχέγονη«θεά-έχιδνα» των Κιμμερίων.Και τέλος, είχαν ευρέως διαδεδομένη και καθιερώμενη την ομοφυλοφιλία,όπως και οι σημερινοί απόγονοί τους Αγγλοσάξονες.Ακολουθώντας αυτές οι πανίσχυρες ορδές ταβήματα των προγόνων τους, άρχισαν πλέον κατά τα τέλη του 2ου π.Χ. αιώνος τις φοβερές επιδρομέςτους εις την δυτική Ευρώπη, με απώτερο στόχο την καταστροφή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

2.H ΠΡΟΕΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΚΙΜΒΡΟΤΕΥΤΟΝΩΝ

Οι Κιμβροτευτονικές ορδές, όπως αρχικά εκτιμήθηκε, αποτελούνταν από 300.000 μαχίμους, τουςοποίους ακολουθούσαν πολύ περισσότερα γυναικόπαιδα, εις την συνέχεια όμως αποδείχθηκε ότι,ήσαν ακόμη περισσότεροι: «..Το ότι δέ το πλήθος δεν ήταν μικρότερο, αλλά περισσότερο του λεχθέντος,έχει ιστορηθεί υπό πολλών …» (Πλούταρχος, Μάριος,11).Οι ορδές αυτές είχαν ως στόχο, αφούλεηλατήσουν και καταστρέψουν όσες χώρες μπορούσαν, να εγκατασταθούν τελικά εις κάποια χώραπου να μπορούσε να θρέψει το μεγάλο πλήθος τους.Ουσιαστικά, οι Κιμβροτεύτονες, λόγω τουτεραστίου αριθμού τους και της μαχητικής ικανότητός τους, κυρίως όμως λόγω της αλλοκότου καιθηριώδους εμφανίσεώς τους που τρομοκρατούσε τους αντιπάλους τους, ήσαν κυριολεκτικώςακαταμάχητοι, καθώς συγκροτούσαν τον ισχυρότερο στρατό που είχε εμφανισθεί ως τότε καιαποτελούσαν την μεγαλύτερη απειλή που είχαν ποτέ αντιμετωπίσει οι Ρωμαίοι.Ο Πλούταρχος αναφέρει σχετικά (Μάριος,11): «…Και ως προς τον θυμό και την τόλμη ήσανακαταμάχητοι, και όταν εις τις μάχες συγκρούονταν σώμα με σώμα, έμοιαζαν με την οξύτητα και την βίατου πυρός, καθώς ουδείς άντεχε τη έφοδό τους, αλλά πάντες εις όσους επετέθησαν, τους απήγαν καιτους έφεραν ως λεία, πολλά δέ και μεγάλα Ρωμαϊκά στρατόπεδα και όσοι στρατηγοί διοικούσαν τηνεκτός Άλπεων Γαλατία διερπάσθησαν αδόξως.Και καθώς μάλιστα αυτοί αγωνίσθησαν κακώς, τουςπαρέσυραν κατά της Ρώμη.Διότι, νικήσαντες όσους τους έτυχαν και καταλαβόντες πολλά αγαθά,απεφάσισαν να μην εγκατασταθούν πουθενά εις την γή, πρίν ανατρέψουν τη Ρώμη και καταστρέψουντην Ιταλία»Και ο Τάκιτος (Γερμανία, 37) περιγράφει με δέος την ακαταμάχητη πολεμική ορμή τωνΚιμβροτευτόνων: «Αλλά οι Γερμανοί νίκησαν τον Κάρβωνα, τον Κάσσιο, τον Σκαύρο Αυρήλιο, τονΣερβίλιο Καιπίωνα και τον Γναίο Μάλλιο και διέλυσαν ή αιχμαλώτισαν πέντε συγχρόνως υπατικούςστρατούς…»Οι Κιμβροτεύτονες επετέθησαν αρχικά κατά του Γαλατικού λαού των Βοίων, κατοίκων της σημερινήςΒοημίας, οι οποίοι τους απέκρουσαν.Κατόπιν, οι Κιμβροτοτεύτονες, ακολουθώντας τον ρού τουποταμού Δούναβη, επετέθησαν πρώτα κατά των Σκορδίσκων Γαλατών και έπειτα, το 113 π.Χ., κατάτων επίσης Γαλατικών λαών των Τευρίστων και των Ταυρίσκων, κατοίκων του Νωρικού (σημερινήςΑυστρίας).Οι Ταυρίσκοι κάλεσαν πρός βοήθεια τους Ρωμαίους συμμάχους τους, οι οποίοιανταποκρίθησαν, στέλνοντας μία ισχυρή στρατιά υπό την ηγεσία του υπάτου Γναίου ΠαπιρίουΚάρβωνος.Το 112 π.Χ., η Ρωμαϊκή στρατιά συγκρούσθηκε με τους βαρβάρους εις την Νωρήια τηςσημερινής Αυστρίας και υπέστη συντριπτική ήττα, ενώ ο Κάρβων κατάφερε με δυσκολία να διαφύγη ειςτην Ιταλία, με τα υπολείμματα της στρατιάς του.Έπειτα, οι Κιμβροτεύτονες κατευθύνθησαν δυτικά και επετέθησαν κατά του Γαλατικού λαού τωνΕλβετών, οι οποίοι όμως εις την συνέχεια συμμάχησαν μαζί τους, λόγω της επιθυμίας τους διαλεηλασίες και της εχθρότητός τους κατά των Ρωμαίων, και ούτως οι Ελβετικές φυλές των Τιγυρίνων καιτων Τωυγένων ενώθησαν με τον Κιμβρικό στρατό.Κατόπιν, οι βάρβαροι εισέβαλαν πρός λεηλασία ειςτην Γαλατία και εις την Ρωμαϊκή επαρχία της Ναρβωνησίας (σημερινής νοτίου Γαλλίας), όπου το 108π.Χ. συνέτριψαν μία Ρωμαϊκή στρατιά, υπό την ηγεσία του υπάτου Μάρκου Ιουνίου Σιλανού.Το 107π.Χ., οι Τιγυρίνοι συνέτριψαν άλλη μία Ρωμαϊκή στρατιά, υπό τον ηγεσία του υπάτου Γαϊου ΚασσίουΛογγίνου, εις μάχη παρά τα Βουρδίγαλα (σημερινό Μπορντώ της Γαλλικής Ακουϊτανίας).Ο ίδιος οΡωμαίος ύπατος.φονεύθηκε κατά την μάχη και οι επιζώντες Ρωμαίοι αναγκάσθησαν να εξαγοράσουντην ελευθερία τους, δίδοντας ομήρους και το ήμισυ των αγαθών τους.Μετά από αυτές τις διαδοχικές ήττες, οι Ρωμαίοι απέφυγαν προσωρινά να αντιμετωπίσουν τουςΚιμβροτεύτονες, αλλά αναγκάσθησαν να τους αντιμετωπίσουν πάλι,.όταν το 105 π.Χ. αυτοί εισέβαλανδια μία ακόμη φορά εις την Ναρβωνησία. Κατά τις αρχές του Οκτωβρίου αυτού του έτους, οι δύοστρατοί αντιπαρετάχθησαν εις την περιοχή μεταξύ της πόλεως του Αραουσίου και του ποταμούΡοδανού (εις την σημερινή Ν.Α. Γαλλία).Ο Ρωμαϊκός στρατός ήταν ισχυρότατος, αποτελούμενος απότουλάχιστον 80.000 τακτικούς στρατιώτες και 40.000 βοηθητικούς, υπό την ηγεσία του υπάτου ΓναίουΜανλίου Μαξίμου.Δυστυχώς όμως, η συνοχή του Ρωμαϊκού στρατού είχε αποδυναμωθεί , εξαιτίας τηςσοβαράς έριδος μεταξύ του υπάτου και του ανθυπάτου Κοϊντου Σερβιλίου Καιπίωνος, οι οποίοι είχανμοιράσει μεταξύ τους τον στρατό, εις δύο χωριστά στρατόπεδα, εκατέρωθεν του ποταμούΡοδανού.Επιπλέον, ο Κιμβροτευτονικός στρατός ήταν πολύ ισχυρότερος, καθώς αποτελούταν απόπερίπου 300.000 στρατιώτες, υπό την ηγεσία του βασιλέως των Κίμβρων, Βοιώριξ, και του βασιλέωςτων Τευτόνων, Τεύτομποντ.Αρχικά, συγκρούσθηκε μία Ρωμαϊκή με μία Κιμβρική δύναμη και οι Ρωμαίοι συνετρίβησανολοσχερώς.Ο διοικητής του Ρωμαϊκού αποσπάσματος, λεγάτος Μάρκος Αυρήλιος Σκαύρος,αιχμαλωτίσθηκε και μεταφέρθηκε ενώπιον του συμβουλίου των βαρβάρων.Όταν οι βάρβαροι τουπρότειναν να γίνη ηγέτης τους, αυτός αρνήθηκε το αίτημά τους και τους απέτρεψε από το να περάσουντις Άλπεις και να εισβάλουν εις την Ιταλία, λέγοντάς τους ότι, οι Ρωμαίοι ήσαν ανίκητοι.Τότε, οι βάρβαροιεξαγριώθησαν και κατ’εντολή του Βοιώριξ, ο Μάρκος Αυρήλιος Σκαύρος εκτελέσθηκε, προφανώς ωςανθρωποθυσία προς τους σκοτεινούς «θεούς» των Κίμβρων.Τα όσα επηκολούθησαν, ήσαν ακόμη χειρότερα δια τους Ρωμαίους, όπως περιγράφει ο Ρωμαίοςιστορικός του 2ου αιώνος μ.Χ., Γράνιος Λικινιανός: «Ο ύπατος Μάνλιος ανησύχησε από την νίκη τωνΚίμβρων και έστειλε επιστολή εις τον Καιπίωνα, ικετεύοντάς τον να ενώσουν τις δυνάμεις τους, ώστε νααντιμετωπίσουν τους Γαλάτες με έναν μεγάλο και συμπαγή στρατό, αλλά ο Καιπίων αρνήθηκε.ΟΚαιπίων διέσχισε τον Ροδανό και καυχήθηκε εις τους στρατιώτες του ότι, θα έφερνε βοήθεια εις τοντρομαγμένο ύπατο.Αλλά δεν θέλησε κάν να συζητήση μαζί του πώς θα διεξάγουν την μάχη καιαρνήθηκε να ακούση τους απεσταλμένους της συγκλήτου, οι οποίοι ζητούσαν απο τους στρατηγούς, νασυνεργασθούν και να προστατεύσουν από κοινού την πολιτεία.Οι Κίμβροι έστειλαν απεσταλμένους διανα συνάψουν ειρήνη και να ζητήσουν εδάφη και ζωοτροφές, αλλά ο Καιπίων τους απέπεμψε τόσο


13 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

απότομα, ώστε αυτοί επετέθησαν την επομένη ημέρα.Το στρατόπεδό του δεν ήταν μακριά από τοστρατόπεδο του Μανλίου, αλλά αυτός δεν πειθόταν, αν και ήταν τόσο εγγύς, να ενώσουν τις δυνάμειςτους.Το μεγαλύτερο τμήμα του στρατού κατεστράφη (μικρό χάσμα εις το κείμενο)…Η μάχη έγινε κατάτην ημέρα πρίν τις νόνες του Οκτωβρίου (6 Οκτωβρίου).Ο Ρουτίλιος Ρούφος αναφέρει ότι, εκείνη μόνοτην ημέρα απωλέσθησαν τουλάχιστον 70.000 τακτικοί και ελαφρά οπλισμένοι στρατιώτες…» (ΡωμαϊκήΙστορία, 33).Και ο Ρωμαίος ιστορικός του 1ου αιώνος π.Χ., Τίτιος Λίβιος περιγράφει την Ρωμαϊκή πανωλεθρίατονίζοντας την ευθύνη του Καιπίωνος δι’αυτή: «Ο ύπατος Γναίος Μάνλιος και ο ανθύπατος ΚόϊντοςΣερβίλιος Καιπίων ηττήθησαν από τους ιδίους εχθρούς και εκδιώχθησαν εκ των στρατπέδωντους.Σύμφωνα με τον Βαλέριο Αντία, 80.000 στρατιώτες και 40.000 υπηρέτες και βοηθητικοίφονεύθησαν πλησίον του Αραουσίου.Ο Καιπίων, που είχε προκαλέσει την ήττα, εξαιτίας της βιασύνηςτου, καταδικάσθηκε, η περιουσία του δημεύθηκε (δια πρώτη φορά από την εποχή του βασιλέωςΤαρκυνίου) και η εξουσία του ανεκλήθη» (Ρωμαϊκή Ιστορία, 67.2).Ο Τίτιος Λίβιος αναφέρει μεγαλύτεροαριθμό νεκρών από τον Γράνιο Λικινιανό, επειδή προφανώς συνυπολογίζει και τις απώλειες τηςδυνάμεως του Σκαύρου.Ελάχιστοι Ρωμαίοι κατόρθωσαν να διαφύγουν, μεταξύ των οποίων ο Μάνλιοςκαι ο Καιπίων, οι οποίοι τιμωρήθησαν με εξορία.Αυτή η ήττα της 6ης Οκτωβρίου του 105 π.Χ., ήταναναμφιβόλως η μεγαλύτερη ήττα που υπέστησαν ποτέ (πρίν ή μετά) οι Ρωμαίοι, οι οποίοιαντιμετώπιζαν την μεγίστη απειλή εις ολόκληρη την ιστορία τους.Λόγω των διαδοχικών, συντριπτικώνηττών τους, οι στρατιωτικές δυνάμεις τους είχαν πλέον μειωθεί κατά πολύ, ενώ οι πανίσχυρεςΚιμβροτευτονικές ορδές ήσαν έτοιμες να καταστρέψουν την Ρώμη και την υπόλοιπη Ιταλία.Την Ρωμαϊκή πανωλεθρία ακολούθησαν αρκετοί απαίσιοι οιωνοί, οι οποίοι ενέτειναν τον τρόμο τωνΡωμαίων: «Μια Ρωμαία κυρία, ενεργώντας σαν να είχε παραφρονήσει, κάθησε εις τον θρόνο του Διόςκαι δια τούτο, έγινε τελετουργικός καθαρμός του Καπιτωλίου.Αναφέρθηκε ότι, εις την περιοχή τωνΣαβίνων ανετράπη ένα άγαλμα του Άρη.Και λίγο πρίν από τους προγραμματισμένους αγώνες, όταν οισαλπιγκτές άρχισαν να σαλπίζουν πλησίον του βωμού, εμφανίσθησαν ξαφνικά μαύροι όφεις, οι οποίοισυνέρρευσαν έμπροσθεν του βωμού και δάγκωσαν πολλούς εκ των παρισταμένων, μέχρι πουσιώπησαν οι σάλπιγγες.Τότε, οι όφεις εξηφανίσθησαν αιφνιδίως» (Γράνιος Λικινιανός, Ρωμαϊκή Ιστορία,33).Δια να αντιμετωπίση τον μεγάλο πανικό των Ρωμαίων, ο έτερος ύπατος, Ρουτίλιος, υποχρέωσετους νέους άνδρες, να ορκισθούν ότι, ουδείς εξ αυτών θα εγκατέλειπε την Ιταλία, και εστάλησαναγγελιοφόροι εις όλους τους λιμένες και τις ακτές της Ιταλίας, με την εντολή να μην επιτρέπεται ειςουδένα κάτω των 25 ετών, να επιβιβασθή εις θαλάσσιο σκάφος.Δια να αντιμετωπίσουν αυτή την φοβερή απειλή, οι Ρωμαίοι ανέθεσαν την αρχηγία του πολέμου κατάτων Κιμβροτευτόνων εις τον ύπατο Μάριο, που ήταν τότε ο καλύτερος στρατηγός της Ρώμης.Ήταυευτύχημα δια τους Ρωμαίους και παραμένει ιστορικό μυστήριο, το ότι οι Κιμβροτεύτονες δεν εισέβαλαναμέσως εις την Ιταλία, αλλά επέδραμαν πρώτα κατά της Ιβηρίας.Ούτως, ο Μάριος είχε τον απαραίτητοχρόνο δια να γυμνάση τους άνδρες του και να ανυψώση το ηθικό τους, αφού οι Κιμβροτεύτονεςκινήθησαν πάλι κατά των Ρωμαίων το 102 π.Χ.Όταν ο Μάριος έμαθε ότι, οι Κιμβροτεύτονες ήσαν πλέονεγγύς, μετεκίνησε ταχέως τις δυνάμεις του πέραν των Άλπεων και εγκατέστησε εγγύς των εκβολών τουΡοδανού ποταμού ισχυρό στρατόπεδο, με άφθονες προμήθειες.Τότε, η τύχη ευνόησε και πάλι τουςΡωμαίους, καθώς οι Κιμβροτεύτονες χώρισαν εις τα δύο τις δυνάμεις τους, επειδή προφανώςπεριφρονούσαν πλέον τους Ρωμαίους, αλλά και δια να εισβάλουν εκ δύο σημείων ταυτόχρονα εις τηνΙταλία.Ούτως, οι Κίμβροι κατευθύνθησαν προς το Νωρικό, όπου τις εκεί Ρωμαϊκές δυνάμεις διοικούσεο άλλος ύπατος, Λουτάτιος Κάτλος, δια να εισβάλουν εκ της βορειοανατολικής πλευράς εις την Ιταλία,ενώ οι Τεύτονες και οι Άμβρωνες κατευθύνθησαν προς την περιοχή των Λιγύων (Ν.Α. Γαλλία), όπουήταν στρατοπεδευμένος ο Μάριος, δια να εισβάλουν εκ της βορειοδυτικής πλευράς εις τηνΙταλία.Παράλληλα, οι Τιγυρίνοι παρέμειναν ως εφεδρία εις τις διαβάσεις των Νωρικών Άλεπων.

3.Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΤΕΥΤΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΜΒΡΩΝΩΝΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΣΕΞΤΙΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

Οι Τεύτονες και οι Άμβρωνες προήλασαν έως την περιοχή όπου ευρίσκετο ο υπό τον Μάριο Ρωμαϊκόςστρατός και αφού περικύκλωσαν το Ρωμαϊκό στρατόπεδο προκαλούσαν τον Μάριο εις μάχη.Όπωςχαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλούταρχος (Μάριος,15) «…εφαίνοντο άπειροι εις το πλήθος και απεχθείςως προς τα είδη (μορφές) και ως προς τον φθόγγο (φωνή) και τον θόρυβο, όχι όμοιοι με ετέρους»,προφανώς λόγω της απεχθούς δρακογόνου καταγωγής τους.Ο Μάριος όμως αδιαφορούσε δια τιςπροκλήσεις τους και «στήνων τους στρατιώτες υπέρ του χάρακος ανά μέρος και προστάζων να τουςβλέπουν, τους συνήθιζε να ανέχονται την μορφή των εχθρών και να υπομένουν την φωνή τους, καθώςήταν όλως αλλόκοτος και θηριώδης…..» (Μάριος,16).Ούτως, ο Μάριος έκανε τους στρατιώτες του ναξεπεράσουν τον φόβο και την έκπληξη που δικαιολογημένα τους προξενούσε μέχρι τότε η απεχθήςεμφάνιση των δρακογόνων βαρβάρων.Ούτως, μετά από μερικές ημέρες οι Ρωμαίοι συνήθισαν τηνμορφή των εχθρών τους και παρακινούσαν πλέον τον Μάριο να τους οδηγήση κατά των εχθρών τους.ΟΜάριος όμως τηρούσε στάση αναμονής, βάσει των εντολών της Συρίας μάντισσας Μάρθας πουακολουθούσε τον Ρωμαϊκό στρατό.Ταυτόχρονα, παρουσιάσθηκε ένας αίσιος δια τους Ρωμαίους οιωνός, καθώς δύο γύπες,αναγνωριζόμενοι από χάλκινα περιδέραια, που τους είχαν φορέσει, ακολουθούσαν την Ρωμαϊκήστρατιά, ανυψώνοντας το Ρωμαϊκό ηθικό, διότι προφανώς προμήνυαν την σφαγή των βαρβάρων, αφούοι γύπες είναι νεκροβόρα όρνεα.Επίοης, εις την Ιταλία παρατηρήθησαν θαυμαστά ουράνια φαινόμενα:«Εφάνησαν δέ πολλά σημεία, άλλα μέν έχοντας κοινό χαρακτήρα, εκ δέ των Ιταλικών πόλεων τηςΑμερίας και του Τουδέρτου, αναγγέλθηκε ότι την νύκτα εφάνησαν εις τον ουρανό φλογοειδείς αιχμές καιθυρεοί (επιμήκεις ασπίδες), πρώτα διαφέροντες και έπειτα συμπίπτοντες μεταξύ τους και λαμβάνοντεςτα σχήματα και τις κινήσεις μαχομένων ανδρών, τέλος δέ των μέν επιτιθεμένων, των δε υποχωρούντων,άπαντες εχάθησαν προς δυσμάς…» (Μάριος,17).Αυτή είναι μία από τις πρώτες αξιόπιστες μαρτυρίεςδια την εμφάνιση U.F.O. (αγνώστου ταυτότητος ιπταμένων αντικειμένων).Επίσης, εκείνο τον χρόνοέφθασε εις την Ρώμη εκ του Πεσσινούντος (πόλη της Φρυγίας) ο Βατάκης, ιερεύς της Μεγάλης Μητρός(δηλαδή της μητρός των Ολυμπίων Θεών, Ρέας) και ανήγγειλε την επικειμένη Ρωμαϊκή νίκη κατά τωνΚιμβροτευτόνων.Η σύγκλητος εδέχθη την προφητεία, ενώ ο δήμαρχος Αύλος Πομπήιος την θεώρησεαγυρτεία και εξύβρισε τον Βατάκη, αλλά αμέσως μετά αρρώστησε βαριά και πέθανε μετά από επτάημέρες και ούτως, επείσθησαν όλοι δια την Θεία αυτή προφητεία.Τα ανωτέρω θαυμαστά σημείαδηλώνουν, ότι υπήρχε βοήθεια παρά των Ολυμπίων θεών προς τους Ρωμαίους, αφού ήσαν απόγονοιΕλλήνων, λάτρευαν τους Ολυμπίους θεούς και πολεμούσαν τους απογόνους των δρακογόνωνΚιμμερίων, εχθρών των παλαιών Ελλήνων.Καθώς οι Ρωμαίοι έμεναν άπρακτοι, οι Τεύτονες επεχείρησαν να πολιορκήσουν το Ρωμαϊκόστρατόπεδο, αλλά απεκρούσθησαν και εις την συνέχεια εκινήθησαν προς τις Άλπεις, δια να εισβάλουνπερνώντας τις εις την Ιταλία.Ο Μάριος τους ακολούθησε, μέχρι που αυτοί έφθασαν εις την περιοχή τωνΣεξτίων Υδάτων, εγγύς των Άλπεων και της Μασσαλίας, απεφάσισε δέ να πολεμήση εκεί τουςβαρβάρους δια να προλάβη την εισβολή τους εις την Ιταλία.Ούτως, οι Ρωμαίοι κατέλαβαν έναν οχυρόλόφο, αλλά με ελλιπή ποσότητα ύδατος, διότι και δια τούτου ο Μάριος ήθελε να παροξύνη τουςστρατιώτες του προς μάχη, καθώς υπήρχε ένας ποταμός πλησίον του Τευτονικού στρατοπέδου.Τότε, οιβοηθητικοί του στρατοπέδου, δια να λάβουν ύδωρ, εκινήθησαν μαζικά προς τον ποταμό, εξοπλισμένοιπρόχειρα με αξίνες, πελέκεις, ξίφη και λόγχες και αιφνιδίασαν τους εχθρούς, καθώς οι περισσότεροιγευμάτιζαν ή ελούοντο εις τις θερμές πηγές της περιοχής.Αρχικά, αντιμετώπισαν ολίγοι τουςβοηθητικούς, εις την συνέχεια όμως, άρχισαν να καταφθάνουν όλο και περισσότεροι.Δια να βοηθήσητους κινδυνεύοντες, ο Μάριος εκίνησε προς μάχη τους στρατιώτες του.Εκ του εχθρικού στρατού είχανήδη επιτεθεί οι Άμβρωνες, που ήσαν άνω των 30.000 και αποτελούσαν το μαχιμώτατο μέρος τουΤευτονικού στρατού.Οι Άμβρωνες προχωρούσαν συντεταγμένοι, κρούοντες με ρυθμό τα όπλα τους καιφωνάζοντες όλοι μαζί την προσηγορία τους Άμβρωνες, δια να ανυψώσουν το ηθικό τους και να


14 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

τρομοκρατήσουν τους Ρωμαίους.Πρώτοι από τον Ρωμαϊκό στρατό τους αντιμετώπισαν οι Λίγυες, πουαπάντησαν εις τις εχθρικές κραυγές, φωνάζοντες και αυτοί την εθνική ονομασία τους Λίγυες.Καθώς οιΆμβρωνες περνούσαν τον ποταμό, διεσπάσθησαν οι τάξεις τους, ενώ οι Λίγυες με την βοήθεια και τωνυπολοίπων Ρωμαίων στρατιωτών τους επετέθησαν πλήρως συντεταγμένοι, κινούμενοι μάλιστα εκ τωνάνωθεν.Εις τις αρχαίες πολεμικές τακτικές η διάσπασις της συνοχής της πεζικής φάλαγγος ενός στρατούήταν άκρως καταστροφική και τούτο συνέβη και εις τους Άμβρωνες.Οι συντεταγμένοι Ρωμαίοι,εκμεταλλευόμενοι και την εδαφική διαμόρφωση που τους ευνοούσε, κατέσφαζαν τους Άμβρωνες, εκτων οποίων πολλοί φονεύονταν, καθώς αλληωθούνταν πανικοβλημένοι προς τον ποταμό.ΆλλοιΆμβρωνες σφάζονταν από τους Ρωμαίους καθώς υποχωρούσαν μέχρι το στρατόπεδό τους.Και όσουςέφθαναν εις τα στρατόπεδό τους, τους φόνευαν ως προδότες οι ίδιες οι γυναίκες τους, οι οποίες έφερανξίφη και πελέκεις και πολεμούσαν με μανία ταυτοχρόνα τους υποχωρούντες Άμβρωνες και τουςΡωμαίους, που τους καταδίωκαν μέχρι του βαρβαρικού στρατοπέδου.Αφού φόνευσαν πολλούς Άμβρωνες, οι Ρωμαίοι επέστρεψαν εις το στρατόπεδό τους, καθώς ήδη είχενυκτώσει.Όμως, αν και είχαν νικήσει, η νύκτα ήταν φοβερά και ταραχώδης δια τους Ρωμαίους, διότι δενείχαν προλάβει να οχυρώσουν το στρατόπεδό τους, απέμεναν ακόμη πολλές μυριάδες αήττητοιβάρβαροι, ενώ όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλούταρχος (Μάριος, 20) «…και καθώς ήσαναναμεμειγμένοι με τούτους όσοι εκ Αμβρώνων διέφυγαν, υπήρχε την νύκτα οδυρμός, όχι μεκλαυθμούς, ούτε με στεναγμούς ανθρώπων όμοιος, αλλά κάποιο θηρομιγές ουρλιαχτό και βρυχηθμός,μεμειγμένα με απειλές και θρήνος, εκπεμπόμενο από τόσο πλήθος, αντηχούσε εις τα πέριξ όρη και τακοιλώματα του ποταμού και κατείχε το πεδίο φρικώδης ήχος..».Και εξ αυτών των θηριωδών καιαποκόσμων νυκτερινών ουρλιαχτών, που θυμίζουν κραυγές «θρυλικών» νυκτερινών όντων, όπως οιλυκάνθρωποι, αποδεικνύεται η θηριώδης, δρακογόνος καταγωγή των Κιμβροτευτόνων.Οι φοβισμένοιΡωμαίοι περίμεναν νυκτερινή επίθεση των βαρβάρων, αλλά αυτοί δεν επετέθησαν ούτε την νύκτα, ούτετην επομένη ημέρα, διότι, ανασύντασσαν τις δυνάμεις τους.Προετοιμαζομένος ο Μάριος δια την κρίσιμη μάχη, απέστειλε 3.000 οπλίτες υπό τον Μάρκελλο, δια νακρυφθούν εις τις δασώσεις χαράδρες άνωθεν του βαρβαρικού στρατοπέδου και ενεδρεύοντες εκεί, ναεπιτεθούν αιφνιδιαστικώς εκ των όπισθεν εις τους εχθρούς, όταν θα άρχιζε η μάχη.Τους υπολοίπουςστρατιώτες παρέταξε πρό του στρατοπέδου και έστειλε τους ιππείς εις την πεδιάδα.Όταν το είδαν οιβάρβαροι, εξοπλίσθησαν με ταχύτητα και οργή και επετέθησαν κατά του λόφου, όπου ήταν το Ρωμαϊκόστρατόπεδο.Επειδή ,η ανωμαλία του εδάφους δεν ευνοούσε την κατά την εκ του συστάδην μάχη, οΜάριος παρακαλούσε τους στρατιώτες να σταθούν και να καρτερούν και όταν πλησιάσουν οι εχθροί, νατους πλήξουν με τα ακόντια και έπειτα να χρησιμοποιήσουν τα μαχαίρια και να απωθήσουν με τουςθυρεούς τους τους εχθρούς.Ακολουθώντας οι στρατιώτες τις οδηγίες του Μαρίου, αντιστάθηκαν ειςτους βαρβάρους, τους εμπόδισαν να ανέβουν και εις την συνέχεια τους ανάγκασαν να υποχωρήσουνπρος την πεδιάδα.Καθώς οι πρώτοι βάρβαροι παρατάσσονταν εις την πεδιάδα, αυτοί που τουςακολουθούσαν εκ των όπισθεν ήσαν διασπασμένοι.Τότε, ο Μάρκελλος εκμεταλλεύθηκε αυτή τηνευκαιρία και επιτέθηκε με τους ενεδρεύοντες στρατιώτες του εις τα νώτα των εχθρών, φονεύνοντας τουςεσχάτους των βαρβάρων, οι οποίοι παρασύροντες τους έμπροσθεν αυτών ευρισκομένους,προκάλεσαν ταραχή εις το βαρβαρικό στράτευμα.Οι βάρβαροι δεν άντεξαν επί πολύ να κτυπώνται εκδύο πλευρών και διαλύσαντες τις τάξεις τους, ετράπησαν εις άτακτη φυγή.Καταδιώκοντάς τους οιΡωμαίοι, τους προκάλεσαν φοβερή σφαγή και κυρίευσαν το στρατόπεδό τους.Κατά τον Πλούταρχο(Μάριος, 21) οι Ρωμαίοι φόνευσαν και αιχμαλώτισαν άνωθεν των 100.000 εχθρών, ενώ ο Τίτιος Λίβιος(Ρωμαϊκή Ιστορία, 68.3), συνυπολογίζοντας προφανώς και τα γυναικόπαιδα, αναβιβάζει τις απώλειεςτων βαρβάρων εις 200.000 νεκρούς και 90.000 αιχμαλώτους.Μεταξύ των αιχμαλώτων ήταν και οβασιλεύς των Τευτόνων, Τεύτομποντ, ο οποίος αργότερα σύρθηκε εις τον τελικό θρίαμβο του Μαρίουεις την Ρώμη και έπειτα προφανώς εκτελέσθηκε.. Αυτή η συντριπτική νίκη των Ρωμαίων το 102 π.Χ. κατά των Τευτόνων και των Αμβρώνων, ήταν ηπρώτη και αποφασιστική νίκη των Ρωμαίων,κατά τον Κιμβρικό πολέμου, αφού αν είχε ηττηθεί και οΜάριος, οι Κιμβροτεύτονες θα εισέβαλαν πλέον εις την Ιταλία, χωρίς να δύναται ουδείς να τουςαντισταθή.Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι, η νίκη αυτή επιτεύχθηκε εγγύς της Ιωνικής Μασσαλίας,που είχε ως πολιούχο θεά την Αρτέμιδα.Όπως οι παλαιοί Κιμμέριοι εις την Έφεσο και οιΚιμβρογαλάτες εις τους Δελφούς είχαν συντριβεί με την βοήθεια της Αρτέμιδος, ούτως και τότε οιΤεύτονες και Άμβρωνες συνετρίβησαν πλησίον της πόλεως της Αρτέμιδος.

4.Η ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΩΝ ΚΙΜΒΡΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΒΕΡΚΕΛΛΩΝ

Ολίγες ημέρες μετά την νίκη του Μαρίου εις τα Σέξτια Ύδατα, αναγγέλθησαν άσχημες ειδήσεις δια τηνυπό το Κάτλο Ρωμαϊκή στρατιά, εις τα Β.Α. σύνορα της Ιταλίας, προξενώντας νέο φόβο εις τουςΡωμαίους.Ο Κάτλος είχε συγκεντρώσει τις δυνάμεις του έμπροσθεν του Νατισώνος ποταμού της Β.Α.Ιταλίας, όπου και οχυρώθηκε ισχυρώς, αναμένων τους Κίμβρους.Όταν όμως οι Κίμβροι επετέθησαν, οιπερισσότεροι Ρωμαίοι στρατιώτες δείλιασαν και ανάγκασαν τον Κάτλο να διατάξη υποχώρηση,αφήνοντας τους Κίμβρους να εισβάλουν ανενόχλητοι εις την βόρειο Ιταλίας.Αμέσως τότε, ο Μάριοςεκλήθη εις την Ρώμη και εις την συνέχεια κατευθύνθηκε με τον στρατό του, δια να ενωθή με τις δυνάμειςτου Κάτλου.Την ώρα που ενώθηκαν οι δύο Ρωμαϊκές στρατιές, οι Κίμβροι είχαν διαβεί τον ποταμόΠάδο δια να καταστρέψουν την εντός Ιταλία.Επειδή οι Κίμβροι δεν είχαν ακόμη πληροφορηθεί τηνσυντριβή των Τευτόνων και Αμβρώνων, τους ανέμεναν δια να καταστρέψουν μαζί την Ιταλία, μέχρι πουοι πρέσβεις τους επληροφορήθησαν από τον Μάριο με ειρωνικό τρόπο την σφαγή τους και είδανμάλιστα δεσμίους τους ηγεμόνες των Τευτόνων.Μόλις ανηγγέλθησαν αυτά εις τους Κίμβρους, αυτοίεκινήθησαν κατά του Ρωμαϊκού στρατού και. τελικά, οι δύο αντίπαλοι στρατοί αντιπαρετάχθησαν εις τηνπεδιάδα πέριξ των Βερκελλών (σημερινό Βερκέλλι, του Πιεμόντε της ΒΔ. Ιταλίας) τον Αύγουστο του 101π.Χ.Οι Ρωμαϊκές δυνάμεις ήσαν 20.300 στρατιώτες υπό τον Κάτλο και 32.000 στρατιώτες υπό τονΜάριο, ήτοι εν συνόλω 52.300 άριστα οργανωμένοι στρατιώτες.Η Κιμβρική στρατιά, υπό την ηγεσία τουβασιλέως των Κίμβρων, Βοιώριξ, ήταν υπερτριπλάσια, καθώς την αποτελούσαν τουλάχιστον 180.000στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και 15.000 επίλεκτοι ιππείς.Οι στρατιώτες του Κάτλου παρετάχθησαν εις τον μέσο της Ρωμαϊκής παρατάξεως και οι στρατιώτες τουΜαρίου διαμεμήθησαν εις τα δύο άκρα της παρατάξεως.Η πανίσχυρη Κιμβρική στρατιά συντάχθηκε ειςτετράγωνη παράταξη, μέτωπο και βάθος ίσο με τριάντα στάδια, δηλαδή 5,4 χιλιόμετρα, μοιάζονταςόπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλούταρχος (Μάριος, 26) «με κινούμενο αχανές πέλαγος».Ότανάρχισε η μάχη, λόγω του μεγάλου κονιορτού που σηκώθηκε, εκρύφθησαν οι δύο αντίπαλες παρατάξειςκαι από τύχη ο οι Κίμβροι συγκρούσθηκαν κυρίως με τις μεσαίες υπό τον Κάτλο Ρωμαϊκές δυνάμεις,ενώ οι υπό τον Μάριο δυνάμεις των Ρωμαϊκών άκρων είχαν πολύ μικρότερη συμμετοχή εις τηνμάχη.Τους Ρωμαίους ευνοούσε το θερινό καύμα και ο ήλιος που έλαμπε προς τα πρόσωπα τωνΚίμβρων, διότι ενώ αυτοί ήσαν συνηθισμένοι να αντέχουν εις το κρύο, αφού είχαν έλθει από σκιερούςκαι ψυχρούς τόπους, δεν άντεχαν καθόλου την ηλιακή θερμότητα.Και προφανώς δεν άντεχαν τον ήλιοκαι λόγω της καταγωγής τους εκ του σκοτεινού υποχθονίου κόσμου, καθώς και κατά τους «θρύλους»,διάφορα δαιμονικά όντα όπως οι βρυκόλακες δεν αντέχουν το ηλιακό φώς.Καθώς λοιπόν οι Κίμβροιίδρωναν και λαχάνιαζαν πολύ, ανασήκωναν τις ασπίδες τους πρό των προσώπων τους, δια ναπροστατευθούν από τον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο το σώμα τους εις τα κτυπήματα τωνΡωμαίων.Αντιθέτως, οι Ρωμαίοι στρατιώτες, καθώς ήσαν σκληραγωγημένοι και άριστα γυμνασμένοι,άντεχαν με άνεση την ζέστη, χωρίς να ιδρώνουν και να λαχανιάζουν.Τους Ρωμαίους ευνόησε και οκονιορτός της μάχης, αφού απέκρυψε τις Κιμβρικές δυνάμεις και καθώς οι Ρωμαίοι στρατιώτες δεναντελήφθησαν το τεράστιο πλήθος των Κίμβρων, τους πολέμησαν με θάρρος.Ούτως, οι Ρωμαίοισυνέτριψαν τους Κίμβρους, εκ των οποίων κατεσφάγη το μεγαλύτερο και μαχιμώτατο μέρος, καθώς οιπρόμαχοί τους ήσαν δεμένοι μεταξύ τους με μακρές αλυσίδες, δια να μην διασπάσουν την παράταξήτους.Όσοι Κίμβροι έφθαναν υποχωρώντας προς το στρατόπεδό τους, είτε φονεύονταν από τις γυναίκεςτους, οι οποίες δεν λυπούνταν ούτε καν συζύγους, αδελφούς ή πατέρες και εις την συνέχεια φόνευαν


15 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

και τα παιδιά τους και αυτοκτονούσαν και οι ίδιες, είτε και οι ίδιοι αυτοκτονούσαν.Η νίκη των Ρωμαίων ήταν ολοκληρωτική: Κατά τον Πλούταρχο (Μάριος, 27) φονεύθησαν 120.000Κίμβροι και άνω των 60.000 αιχμαλωτίσθησαν, ενώ ο Τίτιος Λίβιος (Ρωμαϊκή Ιστορία, 68.6),συνυπολογίζοντας προφανώς και τα γυναικόπαιδα, αναβιβάζει τις απώλειες των βαρβάρων εις160.000 νεκρούς και 60.000 αιχμαλώτους.Μεταξύ των νεκρών ήταν και ο Βοιώριξ, ενώ κυριεύθηκε καιτο στρατόπεδο των βαρβάρων, με όλα τα συσσωρευμένα λάφυρα των πολυχρόνων επιδρομώντους.Όταν οι Τιγυρίνοι, που ήσαν εις τις διαβάσεις των Νωρικών Άλπεων, πληροφορήθησαν την ήττατων Κίμβρων, υπεχώρησαν άτακτα πρός την χώρα τους και ούτως έληξε νικηφόρα δια τους Ρωμαίουςο δεκατριετής Κιμβρικός πόλεμος (113-101 π.Χ.).Όπως αναφέρει ο Ρωμαίος ιστορικός του 2ου αιώνος μ.Χ., Φλώρος, η μεγάλη νίκη των Βερκελλώναναγγέλθηκε εις την Ρώμη με υπερφυσικό τρόπο: «…Οι ευχάριστες ειδήσεις δια την απελευθέρωσητης Ιταλίας και την σωτηρία της αυτοκρατορίας δεν ανεκοινώθησαν εις τον Ρωμαϊκό λαό, όπωςσυνήθως, από ανθρωπίνη αντιπροσωπεία, αλλά αν πιστέψουμε όσα λέγονται, από τους ιδίους τουςθεούς.Διότι, κατά την ιδία ημέρα που έγινε η μάχη, έμπροσθεν του ναού του Πολυδεύκη και Κάστοροςεμφανίσθησαν δύο νέοι άνδρες, οι οποίοι παρέδωσαν εις τον πραίτωρα δαφνοστολισμένες επιστολές,και κατόπιν εξαπλώθηκε ευρέως η φήμη της νίκης επί των Κίμβρων, διαμέσου του θεάτρου (μικρόχάσμα του κειμένου)…και αναφωνούσαν " Αυτό είναι ευτυχέστατο".Τι θα μπορούσε να είναι πιοθαυμαστό και πιο αξιοσημείωτο εξ αυτού; Διότι, σαν να ήταν η Ρώμη ανεβασμένη εις τους λόφους τηςκαι να παρακολουθούσε την μάχη, ο λαός χειροκροτούσε, όπως συμβαίνει εις τους αγώνες μονομάχων,ακριβώς κατά την ιδία στιγμή που οι Κίμβροι έπεφταν εις το πεδίο της μάχης» (Επιτομή ΡωμαϊκήςΙστορίας, 38.19-21).Είναι προφανές ότι, οι δύο εμφανισθέντες νέοι ήσαν οι Διογενείς Διόσκουροι,Πολυδεύκης και Κάστωρ, οι οποίοι είχαν εμφανισθεί και αρκετές άλλες φορές εις τους Έλληνες και τουςΡωμαίους, όπως αναφέρουν αρκετές αρχαίες πηγές. Κατά τον Τίτιο Λίβιο, πρό της λήξεως τουπολέμου παρουσιάσθηκε και άλλος ένας οιωνός: «Λέγεται ότι, οι ιερές ασπίδες κινήθησαν καικροτάλισαν πρίν από την λήξη του Κιμβρικού πολέμου» (Ρωμαϊκή Ιστορία, 68.10).Αναγνωρίζοντας οι Ρωμαίοι την μεγάλη σημασία της νίκης τους κατά των Κιμβροτευτόνων,αποκαλούσαν πλέον τον Μάριο τρίτο ιδρυτή της Ρώμης, δηλαδή μετά από τον Ρωμύλο, που ίδρυσε τηνπόλη, και τον Κάμιλλο, που είχε νικήσει τους Γαλάτες, όταν είχαν κυριεύσει όλη την Ρώμη, πλήν τουΚαπιτωλίου λόφου.Ο Φλώρος τονίζει την αποφασιστική συμβολή του Μαρίου εις την σωτηρία τηςΡώμης: «…Θα είχε έλθει το τέλος της Ρώμης, αν εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ο Μάριος…» (ΕπιτομήΡωμαϊκής Ιστορίας, 38.5).Και πράγματι οι συνέπειες της ολοκληρωτικής νίκης των Ρωμαίων ήσανκοσμοϊστορικές, αφού αν οι Κιμβροτεύτονες είχαν νικήσει, ουδείς πλέον θα μπορούσε να τουςαντισταθή.Καθώς είχαν ήδη λεηλατήσει την Γαλατία και την Ιβηρία, όπως οι ίδιοι δήλωναν, θακατέστρεφαν ολοκληρωτικά την Ιταλία (όπου μάλιστα υπήρχαν και τότε πολλές Ελληνικές πόλεις) και ειςτην συνέχεια θα προήλαυναν ανενόχλητοι προς την χερσόνησο του Αίμου, όπου προφανώς θακατέστρεφαν την αδύναμη τότε Ελλάδα, λόγω του προγονικού μίσους τους προς τους Έλληνες.Ούτως,θα καταστρεφόταν ο Ελληνικός πολιτισμός του Μεσογειακού κόσμου και θα κυριαρχούσαν από τότε οιΚιμβροτεύτονες.Ευτυχώς όμως, η Ρωμαϊκή νίκη κατά των Κιμβροτευτόνων έσωσε τον Έλληνικό καιεξελληνισμένο Μεσογειακό κόσμο και τον απήλλαξε δια μερικούς αιώνες από την απειλή τωνδρακογόνων Κίμβρων.ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ: ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΚΙΜΒΡΩΝ

1.Η ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΤΩΝ ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΙΜΒΡΟΤΕΥΤΟΝΩΝ

Μετά την συντριβή τους από τον Μάριο, απέμειναν ολιγάριθμα υπολείμματα των Κιμβροτευτόνων ειςτην Β. Ευρώπη, δια τα οποία αναφέρουν διάφοροι αρχαίοι συγγραφείς.Πρώτος συνάντησε τμήμα των υπολειμμάτων των Κιμβροτευτόνων, ο Ιούλιος Καίσαρ ο οποίοςαναφέρει (Περί του Γαλατικού Πολέμου, 2.29) ότι, κατά τους πολέμους του εναντίον των ΓαλατικώνΒελγικών λαών, πολέμησε το 57 π.Χ.και τον λαό των Αδουατουκών, που κατοικούσαν εις το σημερινόνότιο Βέλγιο και οι οποίοι «ήσαν απόγονοι των Κίμβρων και Τευτόνων» και συγκεκριμένα έξι χιλιάδωνστρατιωτών τους, οι οποίοι είχαν παραμείνει πλησίον του Ρήνου, δια να φυλούν τις βαριές αποσκευές,όταν οι Κιμβροτεύτονες επέδραμαν κατά της Ιταλίας.Οι Αδουατουκοί προσπάθησαν να εξαπατήσουντους Ρωμαίους, καθώς ενώ παρέδοσαν με συνθήκη την πόλη τους, είχαν αποκρύψει πολλά όπλα τουςκαι επετέθησαν την νύκτα κατά του Ρωμαϊκού στρατοπέδου.Όμως, καθώς ο Καίσαρ εγνώριζε τηνέμφυτη Κιμβρική δολιότητα, δεν αιφνιδιάσθηκε, αφού είχε προετοιμάσει τις δυνάμεις του, οι οποίεςκατέσφαξαν 4.000 Αδουατουκούς και αιχμαλώτισαν 53.000.Ο Αύγουστος Καίσαρ (ολίγα έτη μ.Χ.), περιγράφων τις εκστρατείες του αναφέρει: «…Ο στόλος μουδιέπλευσε τον Ωκεανό από το στόμιο του Ρήνου έως ανατολικά μέχρι του έθνους των Κίμβρων, όπουδεν έφθασε ουδείς Ρωμαίος, πρό τούτου του χρόνου, ούτε από γή, ούτε από θάλασσα.Και οι Κίμβροικαι οι Χάλυβες και οι Σέμνονες και άλλα πολλά Γερμανικά έθνη, δια πρεσβειών αιτήθησαν την δική μουφιλία και του δήμου των Ρωμαίων». (Απομνημονεύματα, 26).Ο Στράβων (ολίγα έτη μ.Χ.), περιγράφων τους Γερμανικούς λαούς, αναφέρει:«Πρός δέ τον ωκεανό (είναι) οι Σούγαμβροι και οι Χαύβοι και οι Βρούκτεροι και οι Κίμβροι»(Γεωγραφικά, 7.1.3).«Όπως είπα, οι βόρειοι Γερμανοί παροικούν εις τον ωκεανό.Είναι δέ γνωστό ότι, εκτείνονται από τιςεκβολές του Ρήνου, μέχρι του Άλβιος (Έλβα).Τούτων δέ είναι γνωριμώτατοι οι Σούγαμβροι και οιΚίμβροι» (Γεωγραφικά, 7.2.4).Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος (περί το 98 μ.Χ.) περιγράφων τους Γερμανικούς λαούς αναφέρει: «...Τονίδιο κόλπο της Γερμανίας, κατέχουν οι πλησιέστατοι στον ωκεανό Κίμβροι, τώρα μικρή πολιτεία, αλλάμεγάλη για την δόξα της». (Γερμανία,37, Μετάφρασις Ευστρατίου Τσουρέα-Εκδόσεις Παπαδήμα).Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (περί τα μέσα του 2ου μ.Χ. αιώνος) περιγράφων κατά σειρά τους Γερμανικούςλαούς, αναφέρει ότι «πάντων δέ βορειότεροι (είναι) οι Κίμβροι» (Γεωγραφία, 2.11).Επίσης, αναφέρεταικαι εις κάποια υπολείμματα των Τευτόνων, μεταξύ των λαών της Κεντρικής Γερμανίας: «Μεταξύ δέ τωνΦαροδεινών και των Συήβων (είναι) οι Τεύτονες». (Γεωγραφία, 2.11).Εκ των ανωτέρω αναφορών συμπεραίνεται ότι, οι διασωθέντες Κιμβροτεύτονες διεσκορπίθησαν ωςεξής: Οι μετονομασθέντες Αδουατουκοί παρέμειναν μεταξύ των Βελγικών λαών, οι διασωθέντεςΤέυτονες εκατεστάθησαν εις την κεντρική Γερμανία και οι υπόλοιποι Κίμβροι εγκατεστάθησαν εις τηνσημερινή ηπειρωτική Δανία ή χερσόνησο της Γιουτλάνδης.Δια τούτο όπως αναφέρει ο ΚλαύδιοςΠτολεμαίος (Γεωγραφία, 2.11.), τότε αυτή ονομαζόταν Κιμβρική χερσόνησος: «Υπέρ δε την Κιμβρικήχερσόνησο (είναι) άλλες τρείς νήσοι, καλούμενες Αλοκίες…Εξ ανατολών δέ της Κιμβρικής χερσονήσου(είναι) τέσσερεις νήσοι, οι καλούμενες Σκανδίες». (Γεωγραφία,11).Οι Σκανδίες νήσοι είναι η σημερινήΣκανδιναβική χερσόνηοος, που τότε δεν είχε ακόμη εξερευνηθεί προς βορρά και εθεωρείτο ότι ήταννησιωτικό σύμπλεγμα, εκ της οποίας η Σουηδία προσεγγίζει εξ ανατολών την Δανική χερσόνησο,καθώς χωρίζονται δια θαλασσίου πορθμού.Το ότι, οι Κίμβροι ήσαν εγκατεστημένοι εις την Δανία,αποδεικνύεται και εκ του ότι, εις την σημερινή βόρειο Δανία, υπάρχει η περιοχή Himmerland = η χώρατων Κιμμερίων (το αρχικό γράμμα κ έχει μετατραπεί εκ παραφθοράς εις χ) και μάλιστα, οι σημερινοίκάτοικοι της Χίμμερλαντ δηλώνουν και οι ίδιοι (άνευ ντροπής!!) ότι, είναι απόγονοι των Κίμβρων.Οι Κίμβροι συνέχιζαν να διατηρούν τις φρικτές ανθρωποθυσιαστικές «ιεροτελεστίες» τους, όπωςπεριγράφει ο Στράβων: «Διηγούνται τέτοιο έθιμο των Κίμβρων, ότι συστρατεύονται με αυτούς οιγυναίκες τους και ότι, ακολουθούσαν ιέρειες προμάντεις, λευκότριχες, λευκοντυμένες, με λεπτόλιναενδύματα με πόρπες, έχουσες χάλκινη ζώνη, γυμνόποδες.Αυτές λοιπόν συναντούσαν ξιφήρεις τουςαιχμαλώτους εις το στρατόπεδο και αφού τους στεφάνωναν, τους οδηγούσαν εις χάλκινο κρατήρα,μεγέθους είκοσι αμφορέων.Είχαν δε αναβάθρα, εις την οποία ανέβαινε η ιέρεια, φθάνουσα υπέρ τουλέβητος και ελαιμοτομούσε έκαστο αιχμάλωτο, καθώς μετεωριζόταν.Εκ δε του χυομένου εις τονκρατήρα αίματος ασκούσαν κάποια μαντεία.΄Άλλες δέ, ξεκοιλιάζοντάς τους, εκ των σπλάγχνων


16 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

προφήτευαν νίκη εις τους οικείους τους». ( Γεωγραφικά, 7.2.3).Είναι προφανές ότι, οι ανωτέρω ανθρωποθυσιαστικές τελετουργίες των Κίμβρων ήταν προσφορέςαίματος προς τους σκοτεινούς «θεούς-δράκοντες», τόσο δια να τους εξευμενίζουν, όσο και δια ναλάβουν «μαντείες».Όπως και εις τις σύγχρονες τελετές νεκρομαντείας (εξασκούμενες κυρίως υπό τωναπογόνων των Κίμβρων, Αγγλοσαξόνων σατανιστών) το αίμα και η νεκρική αγωνία του θύματος«έτρεφαν» τις σκοτεινές δρακόντειες «θεότητες» των Κίμβρων.Το ότι εκτελούσαν τις φρικτές αυτέςτελετές ιέρειες, πιθανόν δηλώνει ότι, οι Κίμβροι εξακολουθούσαν να λατρεύουν την πρωταρχικήδράκαινα «θεά» ή «μιξοπάρθενο έχιδνα» των παλαιών Κιμμερίων.

2.ΟΙ ΚΙΜΒΡΟΓΟΝΟΙ ΣΙΚΑΜΒΡΟΙ ΚΑΙ ΧΗΡΟΥΣΚΟΙ

Ορμώμενοι από τις κύριες εστίες εγκαταστάσεώς τους εις την Δανία και την βορειοκεντρική. Γερμανία, οιΚιμβροτεύτονες άρχισαν ήδη από τον 1ο αιώνα π.Χ. να αναμιγνύονται με κάποιους από τουςγειτονικούς τους Γερμανικόύς λαούς, όπως είχαν πράξει εις και οι υποχθόνιοι Πρωτοκιμμέριοι εις τηνΣκυθία.Οι μείξεις αυτές γίνονταν κυρίως δια της εμφυτεύσεως του ερπετικού γόνου, εις τις ηγεμονικέςτάξεις των Γερμανικών λαών, δηλαδή εις τα βασιλικά, αριστοκρατικά και ιερατικά γένη, δια των οποίωνοι δρακογόνοι έλεγχαν τους βαρβαρικούς όχλους.Οι λαοί που εμίχθησαν με τους Κιμβροτεύτονεςεντοπίζονται δια συνδυασμένων ιστορικών, γλωσσικών και γεωγραφικών στοιχείων.Οι πρώτοιΓερμανικοί λαοί, που είχαν σχηματοποιηθεί και συνδεθεί με τους Κιμβροτεύτονες, από τα μέσατουλάχιστον του 1ο αιώνα π.Χ., ήσαν οι Σίκαμβροι και οι Χηρούσκοι:

Α.Οι Σίκαμβροι (ή Σίγκαμβροι ή Σούγκαμβροι) ήσαν Γερμανικός λαός, τους οποίους ανέφερε διαπρώτη φορά περί τα μέσα του 1ου μ.Χ. αιώνος ο Ιούλιος Καίσαρ, ως «Sugambri», εις το έργο του«Περί του Γαλατικού Πολέμου» (6ο βιβλίο).Η ομοιότης των ονομάτων Σίκαμβροι-Κίμβροι δηλώνεικάποια συγγένεια μεταξύ τους, ότι δηλαδή οι Σίκαμβροι είχαν μειχθεί με τους Κίμβρους, χωρίς όμως ναγίνουν απόλυτως Κίμβροι και δια τούτο δεν είναι απολύτως ίδιες οι εθνικές ονομασίες τους.Εις τους Σικάμβρους αναφέρεται και ο Στράβων, περιγράφων ότι, κατοικούσαν εις την δεξιά πλευρά τουποταμού Ρήνου και πλησίον της Βορείου θαλάσσης:«Είναι δε τα μέν πρώτα μέρη αυτής της χώρας τα προς τον Ρήνο…οι υπόλοιποι είναι ολίγοι και μέροςτων Σουγάμβρων....πρός δέ τον ωκεανό (είναι) οι Σούγαμβροι». (Γεωγραφικά, 7.1.3).Επίσης, ο Στράβων αναφέρει δια τους πολέμους των Σικάμβρων μαζί με άλλους Γερμανικούς λαούς,κατά των Ρωμαίων:«Τα έθνη αυτά έγιναν γνώριμα, πολεμώντας προς τους Ρωμαίους…Άρχισαν δέ τον πόλεμο οι πλησίοντου Ρήνου κατοικούντες Σούγαμβροι, έχοντες ηγεμόνα τον Μέλωνα». (Γεωγραφικά, 7.1.4)Επίσης, ο Στράβων αναφέρει: «Όπως είπα, οι βόρειοι Γερμανοί παροικούν εις τον ωκεανό.Είναι δέγνωστό ότι, εκτείνονται από τις εκβολές του Ρήνου, μέχρι του Άλβιος (Έλβα).Τούτων δέ είναιγνωριμώτατοι οι Σούγαμβροι και οι Κίμβροι» (Γεωγραφικά, 7.2.4).Πιθανώς, το ότι, οι Σούγαμβροι και οιΚίμβροι, κατά την εποχή του Στράβωνα, ήσαν τα πιο γνωστά Γερμανικά έθνη, δηλώνει κάποια σχέσημεταξύ τους, ότι δηλαδή γνωρίζοντας κανείς έναν εκ των δύο λαών, εύκολα γνώριζε και τον άλλο ωςστενό συγγενή του.Και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος αναφέρει δια τους Σικάμβρους: «Κατέχουν δέ τα μέρη της Γερμανίας παράτον Ρήνο ποταμό, αρχίζοντας από των άρκτων οι μικροί Βρούκτεροι και οι Σύγαμβροι….» (Γεωγραφία,2.11).Εκ των ανωτέρω αναφορών συμπεραίνεται ότι, οι Σίκαμβροι κατοικούσαν εις την σημερινή Ολλανδία.Ούτως, ήσαν γείτονες των εις το νότιο Βέλγιο κατοικούντων, απογόνων των ΚιμβροτευτόνωνΑδουατουκών και είναι πολύ πιθανόν ότι, ανεμίχθησαν και με αυτούς.Επίσης, υπό των ιδίων τωνΟλλανδούς, αλλά και διεθνώς, η χώρα τους ονομάζεταιNetherlands=Κάτω Χώρες, ονομασία πουπροέκυψε κατά την σύνηθη άποφη, επειδή το υψόμετρο της πεδινής Ολλανδίας είναι κάτωθεν τηςστάθμης της Βορείου θαλάσσης.Όμως, η ρίζα nether προέρχεται εκ των Ελληνικών λέξεων:νέρθε,νέρθεν=κάτω, υποκάτω, εις τον κάτω κόσμο και τα παράγωγά της νέρτερος,νερτέριος=ουποκάτω, κατώτερος, υποχθόνιος, καταχθόνιος εκ των οποίων και νέρτεροι=νεκροί, δηλαδή οι εντόςτου Άδη ευρισκόμενοι, ενώ και τα υποχθόνια Τάρταρα αποκαλούνταν και νέρτερα.Επομένως, ηονομασία Netherlands σημαίνει και «υποχθόνιες χώρες», δηλώνοντας ότι, εις την χώρα αυτή κατοικούναπό την αρχαία εποχή λαοί υποχθονίου προελεύσεως, δηλαδή οι Κιμβρογενείς Σίκαμβροι, από τουςοποίους κατάγεται μεγάλο μέρος των συγχρόνων Ολλανδών και Βέλγων.Επίσης, είναι πολύ πιθανόν οιΚάτω Χώρες να έχουν στοές και πύλες προς τον υποχθόνιο κόσμο, από τις οποίες έφθασαν ευκόλωςεις την περιοχή οι υποχθόνιοι Κίμβροι, πέραν των επιχθονίων μετακινήσεών τους.Τον 4ο μ.Χ. αιώνα οι Σίκαμβροι μαζί με άλλους Γερμανικούς λαούς σχημάτισαν το έθνος των Φράγκων,καθώς ενσωματώθησαν εις τους καλουμένους Σαλίους Φράγκους.Εκ των Σικάμβρων-Σαλίων Φράγκωνπροήλθε η Φραγκική βασιλική δυναστεία των Μεροβιγγείων, με γενάρχη τον Μεροβαίο, ο οποίος έζησετον 5ο αιώνα μ.Χ. και έχει πολύ περίεργη καταγωγή.Το Φραγκικό «Χρονικό του Φρέντεγκαρ» (3.9.)αναφέρει ότι, ενώ η μητέρα του ήταν ήδη έγκυος, από τον Φράγκο βασιλέα Κλόδιο, καθώς μία ημέρακολυμπούσε εις τον ωκεανό, της επιτέθηκε και την βίασε ένα υδρόβιο όν, που περιγράφεται ως «Ένατέρας του Ποσειδώνος όμοιο με Κουϊνόταυρο (Quinotauro)».Αυτό το αλλόκοτο υδρόβιο όν θεωρείταιότι, ήταν εις το άνω τμήμα του σώματός του ταύρος, το κάτω τμήμα του σώματός του ήταν ερπετοειδέςκαι είχε την ικανότητα μεταμορφώσεως.O συνδυασμός ταύρου και ερπετού ίσως να δηλώνει τηνπαρουσία ερπετοειδών εις την Ταυρική χερσόνησο, δηλαδή την Κριμαία, που ήταν κέντρο του κράτουςτων Πρωτοκιμμερίων.Πάντως, κατά την αναφορά αυτή ένα μικτό, αμφίβιο και ερπετοειδές όν εμφύτευσετον γόνο του εις μία Σίκαμβρη γυναίκα «αριστοκρατικής καταγωγής» και ούτως δημιούργησε τηνδρακογόνο Μεροβίγγεια βασιλική δυναστεία, κατά την πάγια τακτική των δρακογόνων να δημιουργούνδρακογόνους ηγεμονικούς οίκους ως μέσο κυριαρχίας των μαζών.Η Μεροβίγγειος δυναστείαβασίλευσε εις τους Φράγκους μέχρι και το 754 και πολλοί αριστοκρατικοί και βασιλικοί οίκοι θεωρούνταιαπόγονοί της και δια τούτο έχει πρωτεύουσα σημασία εις την θεωρία του Κώδικος Ντα Βίντσι(Ηγουμενείο της Σιών, άγιο αίμα και Γκράαλ, Μαρία Μαγδαληνή κ.λ.π.)..Β.Και ο Γερμανικός λαός των Χηρούσκων έγινε δια πρώτη φορά γνωστός κατά τους Γαλατικούςπολέμους του Ιουλίου Καίσαρος, ο οποίος τους αναφέρει εις το έργο του «Περί του ΓαλατικούΠολέμου» (6ο βιβλίο), περιγράφων γεγονότα του 53 π.Χ.Ο Στράβων αναφέρει δια τους Χηρούσκους: «Άλλα δέ υποδεέστερα Γερμανικά έθνη είναι οι Χηρούσκοικαι οι Χάττοι και οι Γαμαβρίουοι και οι Χαττουάριοι» (Γεωγραφικά, 7.1.3).Και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος αναφέρει δια τους Χηρούσκους: «υπό δέ τους Σιλίγγες (είναι) οιΚαλούκωνες εκατέρωθεν του Άλβιος ποταμού, υπό τους οποίους οι Χαιρουσκοί» (Γεωγραφία, 2.11).Εκ των ανωτέρω αναφορών συμπεραίνεται ότι, οι Χηρούσκοι κατοικούσαν εις την βορειοκεντρικήΓερμανία, μεταξύ των ποταμών Βέζερ και Έλβα, δηλαδή ακριβώς εις την περιοχή της μετέπειταονομασθείσας Σαξονίας.Τον 4ο αιώνα μ.Χ. δεν υπήρχαν πλέον ως χωριστός λαός καθώς είχανενσωματωθεί εις τους Σάξονες, όντας ένας εκ των κυρίων πυρήνων τους.Όπως θα αποδειχθείκατωτέρω οι Σάξονες ήσαν άμεσοι συγγενείς των Κίμβρωτευτόνων και επομένως το ίδιο και οιΧηρούσκοι.Οι Χηρούσκοι εμίχθησαν κυρίως με τους Τεύτονες που κατοικούσαν και αυτοί εις την ίδιαπεριοχή και δια τούτο εγγύς του σημερινού Όσναμπρουκ της Κάτω Σαξονίας, υπήρχε ο Τευτοβούργιοςδρυμός, που κυριολεκτικώς σημαίνει ο δρυμός της πόλεως των Τευτόνων.Οι Χηρούσκοι πολέμησαν λυσσωδώς τους Ρωμαίους από κατά τα τέλη του 1ου π.Χ. αιώνος και τιςαρχές του 1ου μ.Χ. αιώνος, καθώς οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να υποτάξουν τους μεταξύ Ρήνου καιΈλβα Γερμανικούς λαούς.Αρχικά οι Ρωμαίοι πέτυχαν να κυριαρχήσουν εις την περιοχή μεταξύ τωνποταμών Ρήνου και Έλβα, αλλά τον Σεπτέμβριο του 9 μ.Χ. υπέστησαν συντριπτική ήττα εις την μάχητου Τευτοβουργίου δρυμού.Τρεις Ρωμαϊκές λεγεώνες υπό την ηγεσία του Κουιντιλλίου Βάρουεξοντώθησαν ολοσχερώς δια ενέδρας από τους Χηρούσκους και τους συμμάχους τους Σικάμβρους,


17 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Χάττους, Χαύκους, Βρουκτέρους και Μαρσούς, των οποίων ηγείτο ο Χηρούσκος Αρμίνιος.Ο Στράβωναναφέρει σχετικά: «…Πρός τους οποίους η μέν απιστία ήταν μέγα όφελος, οι δέ πιστευθέντεςκατέβλαψαν τα μέγιστα, όπως οι Χηρούσκοι και οι υπήκοοι τούτων, παρά των οποίων με παρασπονδίααπωλέσθησαν εξ ενέδρας τρία τάγματα Ρωμαίων μετά του στρατηγού Ουάρου Κουιντιλλίου»(Γεωγραφικά, 7.1.4).Μετά την μάχη, όσοι Ρωμαίοι αιχμάλωτοι δεν επωλήθησαν ως σκλάβοι ή δεν αντηλλάγησαν με λύτρα,έπεσαν θύματα φρικτών βασανιστηρίων και σφαγών, κατά τα πάγια Κιμβροτευτονικά έθιμα.Αλλοιακρωτηριάσθησαν φρικτά, άλλοι εκάησαν ή εβράσθησαν ζωντανοί, άλλοι ετάφησαν ζωντανοί, άλλοισταυρώθησαν κ.λ.π.Ο Τάκιτος αναφέρει: «Εις τα παρακείμενα άλση ήσαν οι βαρβαρικοί βωμοί, όπου είχαν θυσιάσει τουςχιλιάρχους και τους εκατοντάρχους πρώτης τάξεως» (Χρονικά, 1.61).Ο Φλώρος αναφέρει: «Ποτέ δεν υπήρξε σκληροτέρα σφαγή από αυτή που έγινε εις τα έλη και τα δάση,ποτέ δεν επεβλήθησαν πιο ανυπόφορες προσβολές από τους βαρβάρους, ιδίως αυτές που έγιναν ειςτους νομικούς λειτουργούς.Εβγαλαν τα μάτια μερικών και εις άλλους έκοψαν τα χέρια.Ενός εξ αυτώντου έραψαν το στόμα, αφού πρώτα του έκοψαν την γλώσσα, την οποία κράτησε εις το χέρι του έναςβάρβαρος, αναφωνών: Επιτέλους οχιά, έπαυσες να συρίζεις» (Επιτομή Ρωμαϊκής Ιστορίας, 2.30).Όπως σαφώς επισημαίνει και ο Τάκιτος, η φρικτή σφαγή των Ρωμαίων αιχμαλώτων, πέραν τουκορεσμού των αιμοδιψών ενστίκτων των βαρβάρων, είχε τελετουργικό, ανθρωποθυσιαστικόχαρακτήρα, ως προσφορά αίματος προς τους σκοτεινούς «θεούς» των βαρβάρων.Τα φρικτάβασανιστήρια των θυμάτων είχαν ως στόχο τον παρατεταμένο πόνο, τρόμο και νεκρική αγωνία τωνθυμάτων, διότι οι «θεοί-δράκοντες» ενισχύονται και «τρέφονται ψυχικά» από τέτοια αρνητικά αισθήματατων ανθρώπων.Πάντως, αυτή η φρικτή τελετή, εις την οποία συμμετείχαν οι Χηρούσκοι και οι Σίκαμβροι,είναι άλλη μία απόδειξη δια την δρακογόνο, Κιμβροτευτονική καταγωγή τους..

3.Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΑΞΟΝΩΝ

A.Περί τα τέλη του 1ου αιώνος μ.Χ. πρωτοεμφανίσθησαν οι Άγγλοι, τους οποίους ανέφερε δια πρώτηφορά οΤάκιτος, μεταξύ των Γερμανικών Σουηβικών λαών: «…Οι Ρέβδιγνοι έπειτα και οι Αβίονες και οι΄Αγγλοι (Anglii) και οι Βάρινοι και οι Εβδόσιοι και οι Σουάρδονες και οι Νουίτονες προστατεύονται μεποτάμια ή δάση» (Γερμανία, 40, Μετάφρασις Ευστρατίου Τσουρέα-Εκδόσεις Παπαδήμα).Και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (περί το 150 μ.Χ.) αναφέρει δια τους Άγγλους: «…Των δέ εσωτερικών καιμεσογείων εθνών, μέγιστα μέν είναι, οι Συήβοι Αγγείλοι, οι οποίοι είναι ανατολικώτεροι τωνΛαγγοβάρδων, εκτεινόμενοι προς τα βόρεια μέχρι των μέσων του Άλβιος ποταμού…» (Γεωγραφία,2.11).Η ονομασία Αγγείλοι (ή Άνγκλιοι, Άγγλοι) ετυμολογείται εκ του επιθέτου αγκύλοι=πανούργοι.Ηονομασία Συήβοι, είναι σύνθετη, δηλαδή: σύ, εκ του σύς=γουρούνι και ήβοι=ηβώντες, νεαροί καιεπομένως Συήβοι=νεαρά γουρούνια, επειδή οι βάρβαρες Σουηβικές φυλές ήσαν κτηνώδεις καιβρωμερές σαν γουρούνια.Αναλόγως ερμηνεύεται και η ονομασία Σύγκαμβροι (ή Σίκαμβροι,Σούγαμβροι) που σημαίνει γουρουνό-Κιμβροι.Πράγματι λοιπόν, οι Συήβοι Άγγλοι εις όλη την ιστορίατους συνδυάζουν την πανουργία με την κτηνώδη, και γουρουνώδη συμπεριφορά.Οι Άγγλοικατοικούσαν εις το Άνγκελν (Angeln και εις τα λατινικά Anglia), περιοχή του σημερινού νοτιοανατολικούΣλέβιγκ της Γερμανίας, εις τις ακτές τις Βαλτικής θάλασσας, εγγύς των Γερμανοδανικώνσυνόρων.Δηλαδή, η χώρα τους ήταν περίπου μεταξύ της χώρας των Κίμβρων, οι οποίοι κατοικούσανεις την ηπειρωτική Δανία και της χώρας των Τευτόνων και των Χηρούσκων, οι οποίοι κατοικούσαν ειςτην βορειοκεντρική Γερμανία.Όπως αναφέρει ο Τάκιτος (Γερμανία, 40) οι Άγγλοι και τα άλλα Σουηβικάέθνη λάτρευαν μία χθόνια, θηλυκή θεότητα με το όνομα Nerthus, που σαφώς σχετίζεται με την Ελληνικήλέξη νέρθεν και τις Netherlandς.Αν και ο Τάκιτος θεωρεί αυτή την θεότητα ως την Μητέρα Γή, είναιπιθανότερον να πρόκειται δια μία νερτέρια=υποχθόνια θεότητα, ίσως την «θεά-έχιδνα» τωνΚιμμερίων.Εκ των ανωτέρω στοιχείων, καθώς και της σχέσεώς τους με τους Σάξονες, αποδεικνύεταιαπολύτως ότι, οι Άγγλοι προήλθαν εκ των Κιμβροτευτόνων, δια της μίξεώς τους με Γερμανικούς λαούςκαι της εμφυτεύσεως του ερπετικού γόνου τους, ιδίως εις τις ηγεμονικές ομάδες.

Β.Εις τα μέσα του 2ου μ.Χ. αιώνος πρωτοεμφανίσθησαν και οι Σάξονες, τους οποίους ανέφερε διαπρώτη φορά ο Κλαύδιος Πτολεμαίος: «Την δέ παρωκεάνια χώρα κατέχουν υπέρ μέν τουςΒρουκτέρους οι Φρίσιοι, μέχερι του Αμισίου ποταμού, μετά δε τούτους οι μικροί Καύχοι, μέχρι τουΟυισούργιος ποταμού.Έπειτα, οι μείζονες Καύχοι μέχρι του Άλβιος ποταμού.Εφεξής δε επί τον αυχένατης Κιμβρικής χερσονήσου οι Σάξονες, αυτήν δε την χερσόνησο, υπέρ μέν τους Σάξονες, οι Σιγούλωνεςαπό δυσμών, έπειτα οι Σαβαλίγγιοι, έπειτα οι Κοβανδοί, υπέρ τους οποίους οι Χάλοι και ακόμη υπέρτους δυτικώτεροι οι Φουνδούσιοι, ανατολικώτεροι δε οι Χαρούδες, πάντων δε βορειότεροι οιΚίμβροι…Μεταξύ δε Σαξόνων και Συήβων οι Τευτοόαροι και οι Ουίρουνοι.Μεταξύ δέ Φαροδεινών καιΣυήβων, οι Τεύτονες κα οι Αύαρποι... Υπέρκεινται δέ της Γερμανίας τρείς νήσοι, κατά τις εκβολές τουΆλβιος, οι καλούμενες των Σαξόνων….» (Γεωγραφία, 2.11).Η ονομασία Σάξων (εις τα γερμανικά Sachsen, Σάξεν) ετυμολογείται εκ της μελλοντικής μετοχής σάξων,του ρήματος σάττω, έσαξα, που σημαίνει: φορτώνω, φορτώνω με όπλα, οπλίζω, αρματώνω,βαρυφορτώνω, χορταίνω, πιέζω, πατώ.Το ρήμα σάττω είναι εκ της ρίζας σακ- και σαγ-, από όπουπροέρχεται η λέξις σάκος=ασπίς, καθώς και το ρήμα σαγηνεύω, που μεταξύ άλλων σημαίνει καιπαγιδεύω, ερημώνω την χώρα.Δηλαδή, όπως φαίνεται εκ των παρεμφερών λέξεων η ονομασίαΣάξονες δηλώνει αυτούς που πολεμούν και ερημώνουν τους άλλους δια να χορτάσουν την απληστίατους και πράγματι, ολόκληρη η Αγγλο-Σαξονική ιστορία είναι ένα όργιο απληστίας, πολέμων καιλεηλασιών κατά των ανθρώπων.Επίσης, η ονομασία Σάξων ετυμολογείται και ως Σακ-σόν, δηλαδήson=υιός (εις τα Αγγλικά) του Σάκ.Την ετυμολογία αυτή ενισχύει και το ότι, οι Φινλανδοί και οι Εσθονοίονομάζουν την Σαξονία Saksa και Saksamaa, αντίστοιχα.Επομένως, οι Σάξονες ήσαν απόγονοι τουαρχαίου Σκυθικού λαού των Σακών που κατοικούσαν εις την νότιο Ασιατική Σκυθία, δηλαδή εις τοσημερινό Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κιργιστάν, Ν.Α. Καζακστάν και Δ. Σινκιάνγκ.Οι Σάκαι πρωτοαναφέρονται ως Σάκα, εις την Περσική επιγραφή του Μπεχιστούν, περί τα τέλη του 6ουπ.Χ. αιώνος, μεταξύ των λαών, που είχε νικήσει ο Πέρσης βασιλεύς Δαρείος.Έπειτα, ο Ηρόδοτοςαναφέρει δι’αυτούς ότι: Επί της βασιλείας του Κύρου, περί το 546 π.Χ., πολέμησαν κατά των Περσών(Α.153) και επί της βασιλείας του Δαρείου ήσαν μεταξύ των υποτελών λαών των Περσών: «Οι Σάκαι καιοι Κάσπιοι πλήρωναν 250 τάλαντα» (Γ.93).Αναφέρει επίσης ότι, οι Σάκες ενίσχυσαν τους Πέρσες εις τιςεκστρατείες εναντίον της Ελλάδος, τόσο κατά την μάχη του Μαραθώνος (Σ.113), όσο και εις τηνεκστρατεία του Ξέρξη (Ζ.64): «Τούτους δέ, που ήσαν Σκύθες Αμύργιοι, καλούσαν Σάκας, διότι οιΠέρσες πάντες τους Σκύθες καλούν Σάκας.Των Βακτρών και των Σακών ηγείτο ο Υστάσπης τουΔαρείου και της Ατόσσης του Κύρου».Οι Σάκαι, εκτός από τις χερσαίες δυνάμεις τους, αποτελούσαν καιτμήμα των στρατιωτών, που επέβαιναν επί των Περσικών πλοίων (Ζ.184), ενώ συμμετείχαν και εις τηνμάχη των Πλαταιών (Θ.31 και Θ.71).Ο Στράβων αναφέρει δια τους Σάκες:«Από τους νομάδες κυρίως έγιναν γνωστοί οι Άσιοι και οι Πασιανοί και οι Τόχαροι και οι Σακάραυλοι, οιοποίοι, δια να αφαιρέσουν από τους Έλληνες την Βακτριανή, όρμησαν από την κατά τους Σάκες καιΣογδιανούς απέναντι όχθη του Ιαξάρτου, την οποία κατείχαν οι Σάκες» (Γεωγραφία 11.8.4).«Οι Σάκαι λοιπόν εποίησαν εφόδους παραπλήσιες με των Κιμμερίων και των Τρηρών, άλλεςμακρότερες και άλλες εγγύτερες.Διότι, και την Βακτριανή κυρίευσαν και κατέκτησαν την αρίστη γή τηςΑρμενίας, την οποία και άφησαν επώνυμη αυτών, δηλαδή Σακασηνή, και έφθασαν και μέχρι τουςΚαππαδόκες και μάλιστα εις αυτούς πρός τον Εύξεινο, τους οποίους καλούν Ποντικούς» (Γεωγραφία11.8.4).Κατά τον Στράβωνα λοιπόν οι Σάκαι δεν ταυτίζονται με τους Κιμμερίους, αλλά αφού διενήργησανπαρόμοιες επιδρομές είχαν προφανώς κάποια σχέση μεταξύ τους.Οι Σάκες πολέμησαν τους Έλληνες


18 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

και κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και συνέχισαν να πολεμούν και τα διάδοχαΕλληνιστικά κράτη.Ιδίως, από τον 3ο αιώνα π.Χ. επέδραμαν μαζί με τους άλλους βαρβάρους λαούς τηςΚεντρικής Ασίας κατά των Ελληνιστικών βασιλείων της Βακτριανής και των Ινδιών.Οι Έλληνες τηςΒακτριανής και των Ινδιών τους αντιστάθηκαν επί πολύ καιρό υπό την ηγεσία ενδόξων βασιλέων, όπωςο Ευθύδημος, ο Δημήτριος και ο Μένανδρος, αλλά τελικά τον 1ο αιώνα π.Χ. κατέρρευσε ολοκληρωτικάη Ελληνική κυριαρχία.Οι Σκύθες Σάκαι σχετίζονται με τους Ασκούζα (Αshkuza) εναντίον των οποίων πολέμησε ο Ασσύριοςβασιλεύς Εσαρχαδών (681-669) π.Χ., ο οποίος πολέμησε επίσης και με τους Κιμμερίους.Ο λαός τωνΑσκούζα αναφέρεται με όμοια ονομασία και εις την Παλαιά Διαθήκη: «…Και υιοί του Γαμέρ (ήσαν) οιΑσχανάζ καί Ριφάθ καί Θοργαμά…» (Γένεσις, 10.3): Όμως, οι Γαμέρ ή Γομέρ είναι οι Gimirri τωνΑσσυριακών επιγραφών, δηλαδή οι Κιμμέριοι.Επομένως, οι Σκύθες Σάκαι-Ασκούζα-Ασχανάζ ήσαναπόγονοι των εισβαλόντων εις την Ασία, Κιμμερίων.Η περιοχή της νοτίου Ασιατικής Σκυθίας ήτανιδανική εστία εγκαταστάσεως δια τους απογόνους των υποχθονίων Κιμμερίων, αφού είναι πλησίον τουΙνδικού Καυκάσου, όπου ευρίσκονται πολλές υποχθόνιες στοές και πύλες διελεύσεως υποχθονίωνόντων, όπως αναφέρουν πολλές αρχαίες και μεσαιωνικές πηγές (Καλλισθένης, Όσιος Ανδρέας ο Σαλόςκ.λ.π.).Εκεί, προφανώς ανεμίχθησαν με τους βαρβάρους ανθρωπίνους και υποχθονίους λαούς τηςΚεντρικής Ασίας και μετά από μία διαδικασία βιολογικής ενισχύσεως του ερπετικού-υποχθονίου γόνουτους, από το 546 π.Χ. έγιναν πλέον γνωστοί ως Σάκαι.Από την Κεντρική Ασία, οι Ασχανάζ-Σάκαιεκινήθησαν δυτικώτερα, τόσο επιχθονίως διαμέσου της απεράντου στέππας, όσο και υποχθονίως διατων πυλών του Ινδικού Καυκάσου.Εκ των μετακινήσεων αυτών προήλθαν, περί το 600 μ.Χ. και οιΑσκεναζείμ-Χάζαροι της Ν.Α. Ρωσίας, δια τούτο άλλωστε και εις το σημερινό βόρειο Αφγανιστάν πουπεριλαμβάνει σημαντικό τμήμα του Ινδικού Καυκάσου κατοικεί και η φυλή των Χαζάρ, η οποία έχειπρωταγωνιστική συμμετοχή εις την καλουμένη «Βόρειο Συμμαχία», που έχει συγκροτηθεί κατά τωνΤαλιμπάν του Αφγανιστάν, υπό την αιγίδα των Αμερικανών Αγγλοσαξόνων.Επισημαίνεται επίσης ότι,από τις πέριξ του Ινδικού Καυκάσου περιοχές (Τουρκεστάν, Θιβέτ κ.λ.π.) έχουν προέλθει δια τηςαναμίξεως Μογγολικών, Σκυθικών και υποχθονίων λαών και οι Τουρκικοί λαοί: Οι Σελτζούκοι καιΤουρκομάνοι που κατέχουν την Ελληνική Μικρά Ασία, οι Ούγγροι, οι Βούλγαροι, οι Ουϊγούροι τουΣινκιάνγκ της Κίνας που αποτελούν σήμερα μία επικίνδυνη εστία αναταραχής κ.λ.π.Ουσιαστικά, οΙνδικός Καύκασος μαζί με την κυρίως Μογγολία, η οποία είναι η κοιτίς των Τα(ρ)ταρο-Μογγόλων, είναι ηεπιχθόνιες απολήξεις των σατανικών, υποχθονίων περιοχής της Κεντρικής Ασίας, που είναι γνωστές ωςΣαμπάλα και Αγκάρθα.Εκ των μετακινήσεων αυτών των Ασχανάζ-Σακών προήλθαν και οι πρωτοεμφανισθέντες τον 2ο αιώναμ.Χ. Σάξονες, οι οποίοι προφανώς κατά την πορεία τους από το Τουρκεστάν προς την Γερμανίαενισχύθησαν περαιτέρω από τους δρακογόνους Σαυρομάτες-Σαρμάτες της Σκυθίας (σημερινήςΝ.Ρωσίας-Ουκρανίας). Tελικά, οι Σάξονες εγκατεστάθησαν εις την βορειοκεντρική Γερμανία,κυρίωςμεταξύ της Βορείου θαλάσσης και των ποταμών Έλβα και Βέζερ, δηλαδή εις την σημερινή Σαξονία τηςΓερμανίας, όπου ήδη ήσαν εγκατεστημένοι οι Κιμβρογενείς Τεύτονες και Χηρούσκοι.Οι Σάξονεςέφθαναν μέχρι τον αυχένα της Κιμβρικής-Δανικής χερσονήσου, δηλαδή το σημερινό Σλέβιγκ-Χολστάϊνκαι ούτως ήσαν όμοροι τόσο των κυρίως Κίμβρων της Γιουτλάνδης, όσο και των Κιμβρογενών Άγγλωντου Άνγκελν.Ούτως, κατά τους 2ο και 3ο αιώνα μ.Χ. αυτοί οι δρακογόνοι λαοί ανεμίχθησαν τόσο μεταξύτους, όσο και με άλλους Γερμανικούς λαούς εις τους οποίους μετήγγισαν τον ερπετικό γόνο τους καιούτως ενισχύθηκε ο πληθυσμός τους.Κατά τους δύο αυτούς αιώνες εντάθηκαν οι επιδρομές τωνΓερμανικών λαών, με την ενεργό συμμετοχή Κιμβρογενών λαών, όπως οι Σίκαμβροι-Φράγκοι, προς τηνΕλληνορωμαϊκό κόσμο, προετοιμάζοντας τις ακόμη φοβερότερες επιδρομές που επακολούθησαν απότον 4ο αιώνα μ.Χ.

4.Η ΤΕΛΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΙΣ ΤΩΝ ΚΙΜΒΡΙΚΩΝ ΛΑΩΝ

Μεταξύ των αρχών του 4ου αιώνος. και των μέσων του 5ου αιώνος, οι περισσότεροι Γερμανικοί λαοίανεμίχθησαν και συγχωνεύθησαν μεταξύ τους, συγκροτώντας νέους, ισχυρούς λαούς όπως οι Φράγκοι,οι Αλαμαννοί κ.λ.π., οι οποίοι τελικά κατέλαβαν την Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.Εις αυτές τιςαναμίξεις και συγχωνεύσεις συμμετείχαν κατά μέγιστο βαθμό και οι Κιμβρογόνοι λαοί, διασπείρονταςκαι ενισχύοντας τον ερπετικό γόνο τους.

Α.ΟΙ ΔΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΟΥΤΟΙ

Μεταξύ των νεοσυγκροτηθέντων λαών ήσαν οι Δανοί και οι Γιούτοι.Ο προσδιορισμός της καταγωγήςκαι της τελικής εθνολογικής διαμορφώσεως αυτών των λαών έχει μεγάλη σημασία δια την έρευνα τηςμετέπειτα ιστορικής πορείας των Κιμβρογόνων λαών, δια τούτο δέ και γίνεται κατωτέρω αναλυτικήαναφορά:Οι πρωτο-Δανοί ήσαν Σκανδιναβοί άποικοι από την νότιο Σουηδία, όπως αναφέρει ο Ιορδάνης, κατάτην περιγραφή του των λαών της Σκανδιναβικής χεροσνήσου (Νορβηγίας και Σουηδίας):«Εις την νήσο της Σκανδίας, περί την οποίας ομιλώ, κατοικούν πολλά και διαφορετικά έθνη, αν και οΠτολεμαίος αναφέρει τα ονόματα μόνο επτά εξ αυτών.Εκεί δεν υπάρχουν καθόλου σμήνη μελισσώνεξαιτίας του υπερβολικού ψύχους.Εις το βόρειο τμήμα της νήσου κατοικεί η φυλή των Αδογίτων, οιοποίοι, όπως λέγεται, κατά το θέρος έχουν συνεχώς ηλιοφάνεια επί 40 ημέρες και νύκτες, ενώ κατά τηνεποχή του χειμώνος δεν έχουν ηλιοφάνεια επί τον ίδιο αριθμό ημερών και νυκτών...Επίσης, υπάρχουνκαι άλλοι λαοί:Υπάρχουν οι Σκρερεφέννες, οι οποίοι δεν τρέφονται με σίτο, αλλά ζούν μόνο από τιςσάρκες αγρίων θηρών και από αυγά πτηνών…Αλλά, επίσης κατοικεί εκεί και άλλο έθνος, οι Σουεχάνοι,οι οποίοι, όπως και οι Θουρίγγιοι, έχουν θαυμασίους ίππους.Επίσης, είναι αυτοί, οι οποίοι διαμέσουαναριθμήτων άλλων φυλών στέλνουν δέρματα δια εμπόριο με τους Ρωμαίους.Αυτοί είναι άνθρωποιφημισμένοι δια τις ωραίες, μαύρες γούνες τους και αν και ζούν εις ένδεια, είναι ντυμένοι πολύπλούσια.Έπειτα, ακολουθούν διάφορα έθνη, οι Θεύστες, οι Βαγότθοι, οι Βέργιοι, οι Χαλλίνοι και οιΛιοθίδες, οι οποίοι κατοικούν όλοι εις μία πεδινή και εύφορη περιοχή και δια τούτο παρενοχλούνταιαπό τις επιθέσεις άλλων φυλών.Όπισθεν αυτών είναι οι Αχελμίλοι, οι Φινναίθες, οι Φερβίροι και οιΓαυθιγότθοι, μία φυλή τολμηρών και ετοίμων προς μάχη ανδρών.Ακολουθούν οι Μίξοι, οι Ευάγρες καιοι Οτίγγιοι.Όλοι αυτοί ζούν όπως τα άγρια ζώα εις βράχους σαν οχυρά.Και πέραν αυτών είναι οιΟστρογότθοι, οι Ραυμαρικοί, oi Aεραγναρικίοι και οι πιο εξευγενισμένοι Φίννοι, οι ηπιώτεροι εξ όλωντων (Φίννων) κατοίκων της Σκανδίας.Επίσης και οι Βινοβίλοθοι είναι σαν αυτούς.Οι Σουητίδοι είναι τηςιδίας ομοεθνίας και υπερέχουν των υπολοίπων ως προς το ανάστημα.Όμως, οι Δανοί, οι οποίοικαταγονται από την ιδία ομοεθνία, εξεδίωξαν από την χώρα τους τους Ερούλους, οι οποίοιυπερηφανεύονται ότι, υπερέχουν εξ όλων των εθνών της Σκανδίας ως προς το ανάστημα.Επιπλέον,είναι γείτονες των ανωτέρω οι Γράννιοι, οι Αυγανδοί, οι Ευνίξοι, οι Ταετέλοι, οι Ρούγοι, οι Αρόχοι και οιΡάνιοι, των οποίων βασιλεύς πρίν από όχι πολλά έτη ήταν ο Ρόντουουλφ.Αλλά αυτός περιφρόνησε τοβασίλειό του και διέφυγε εις την αυλή του βασιλέως των Γότθων Θεοδωρίχου, ευρίσκοντας εκεί ό,τιεπιθυμούσε.Όλα αυτά τα έθνη υπερείχαν των Γερμανών εις μέγεθος και πνεύμα και πολεμούσαν μετην σκληρότητα των αγρίων θηρίων» (Ιστορία των Γότθων, 19-24).Ιορδάνης 6ος αιώνΠολύ σημαντικές πληροφορίες δια την καταγωγή των Δανών δίδει και ο Δανός ιστορικός Σάξων οΓραμματικός (1150-1220):«O Δάν (Dan) και ο Άγκουλ (Angul), με τους οποίους άρχισε το έθνος των Δανών, είχαν πατέρα τουςτον Χούμπλο (Humblo) και ήσαν όχι μόνο οι γενάρχες, αλλά και οι κυβερνήτες της φυλής μας.(Όμως, οΝτούντο, ο ιστορικός της Ακουιτανίας, θεωρεί ότι, οι Δανοί προήλθαν και έλαβαν το όνομά τους απότους Δαναούς).Και αυτοί οι δύο άνδρες, αν και κέρδισαν την κυριαρχία του βασιλείου με την επιθυμίακαι την εύνοια της χώρας τους και χάριν εις την θαυμαστή ανδρεία τους έλαβαν την ανωτάτη εξουσία, μετην συγκατάθεση των συμπατριωτών τους, όμως έζησαν χωρίς τον τίτλο του βασιλέως, ο οποίος τότεδεν χαρακτήριζε συνήθως ουδεμία εξουσία εις τον λαό μας.Όπως αναγέρει η παράδοσις, εξ αυτών των


19 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

δύο, ο Άγκουλ, ο οποίος ήταν ο γενάρχης της Αγγλικής φυλής, έδωσε το όνομά του εις την περιοχή πουκυβερνούσε.Αυτός ήταν ένας εύκολος τρόπος δια να διαιωνισθή η ανάμνηση της φήμης του.Διότι, ότανοι διάδοχοί του λίγο αργότερα κατέκτησαν την Βρετανία, άλλαξαν την αρχική ονομασία της νήσου ειςαυτή της πατρίδος τους…» (Ιστορία των Δανών, 1.1).Ο Νορμανδός ιστορικός Ντούντο του Σαίν Κουεντίν (965-1043 περίπου) δεν αναφέρει αυτό ακριβώς,που γράφει ο Σάξων ο Γραμματικός, αλλά το νόημα παραμένει ίδιο: «…Oύτως, οι Δακοίαυτοαποκαλούνται Έλληνες ή Δανοί και καυχώνται ότι, κατάγονται από τον Αντήνορα.Αυτόςμετανάστευσε με τους συντρόφους του εις την Ιλλυρία, διαφεύγοιντας από τους Αχαιούς πουλεηλάτησαν την Τροία…» (Ιστορία των Νορμανδών, 2).Συνδυάζοντας τις ανωτέρω αναφορές, συμπεραίνουμε τα εξής δια τους Δανούς:1.Όπως προκύπτει και από την ετυμολογία του ονόματός τους, οι πρωτο-Δανοί της νοτίου Σουηδίαςκατάγονταν από τους Δαναούς, δηλαδή τον αρχαίο Ελληνικό λαό των Αχαιών, οι οποίοι ήσαν μεγάλοιθαλασσοπόροι και είχαν εξερευνήσει όλη την υφήλιο.Κατά την πρωτοϊστορική περίοδο (δηλαδή πρίντην πρώτη χιλιετία π.Χ.) οι Δαναοί έφθασαν διαμέσου του Βορείου Ατλαντικού ωκεανού εις την βόρειοΕυρώπη και αποίκισαν την Σκανδιναβική χερσόνησοΕπίσης, η Σκανδιναβία αποικίσθηκε μαζικά και από Ελληνο-Θράκες, διαμέσου της χερσαίας οδού,όπως προκύπτει εκ του ότι, ο Ιορδάνης ταυτίζει τους Γότθους, των οποίων κοιτίδα ήταν η νότιοςΣουηδία, με τους Γέτες, τον μεγάλο Θρακικό λαό που κατοικούσε εις την ΒΑ. χερσόνησο του Αίμου:«…Αναγνώσαμε ότι, μετά την πρώτη μετανάστευσή τους οι Γότθοι κατοίκησαν εις την γή της Σκυθίας,πλησίον της Μαιώτιδος λίμνης.Κατά την δευτέρα μετανάστευσή τους πήγαν εις Μοισία, την Θράκη καιτην Δακία και μετά την τρίτη μετανάστευσή τους πάλι εις την Σκυθία, άνωθεν του Ευξείνου Πόντου…»(Ιστορία των Γότθων, 38).«…Η προαναφερθείσα φυλή, δια την οποία ομιλώ, είναι γνωστό ότι, είχαν ως βασιλέα τους τον Φίλιμερ,όταν παρέμεναν εις την πρώτη πατρίδα τους εις την Σκυθία, πλησίον της Μαιώτιδος.Εις την δεύτερηπατρίδα τους που ήσαν οι χώρες της Δακίας, Θράκης και Μυσίας, βασίλευε ο Ζάλμοξις, τον οποίοναναφέρουν πολλοί ιστορικοί ως έναν άνδρα με μεγάλες φιλοσοφικές γνώσεις…» (Ιστορία των Γότθων,38)..Μάλιστα, ακριβώς επειδή ταύτιζε τους Γότθους με τους Γέτες, ο Ιορδάνης ονόμασε την Γοτθική Ιστορίατου De Getica, δηλαδή Περί των Γετών.Το ότι οι Γέτες ήσαν Ελληνο-θρακικός λαός, αναφέρεται σαφώς από τον Ηρόδοτο:«Το έθνος των Θρακών είναι το μέγιστο πάντων των ανθρώπων, μετά τους Ινδούς βεβαίως…Έχουν δεπολλά ονόματα κατά χώρες έκαστοι και όλοι αυτοί χρησιμοποιούν παραπλησίους νόμους ως προς όλα,πλήν των Γετών, των Τραυσών και των πέραν αυτών κατοικούντων Κρηστωναίων» (Ιστορίαι, Ε.3).«…Οι δέ Γέτες, οι οποίοι από ανοησία αντεστάθησαν, υπεδουλώθησαν αμέσως, αν και ήσαν οιανδρειότατοι και δικαιότατοι πάντων των Θρακών» (Ιστορίαι, Δ.93).Όπως αναφέρει ο Στράβων, ένας κλάδος των Γετών ήσαν οι Δακοί (ή Δάκες): «Έγινε δέ και άλλοςδιαμερισμός της χώρας που παραμένει από παλαιά.Διότι, άλλους μέν ονομάζουν Δακούς και άλλουςΓέτες.Γέτες μέν ονομάζονται οι κατοικούντες προς τον Πόντο και την ανατολή και Δακοί οι κατοικούντεςεις την αντίθετη πλευρά, προς την Γερμανία και τις πηγές του Ίστρου, τους οποίους νομίζω ότι, παλαιάονόμαζαν Δάους…» (Γεωγραφικά, 7.3.12).«…Και το άνω μέρος του ποταμού, πρός τις πηγές, μέχρι των καταρρακτών, το ονόμαζαν Δανούιο,κυρίως αυτό που διασχίζει την χώρα των Δακών, ενώ το κάτω μέρος μέχρι τον Πόντο, εις την χώρα τωνΓετών, ονομάζουν Ίστρο.Οι Δακοί δέ είναι ομόγλωσσοι με τους Γέτες…» (Γεωγραφικά, 7.3.13).Όπως συμπεραίνεται εκ των ανωτέρω αποσπασμάτων, ο Δακικός κλάδος των Γετών είχε πρωτεύουσασυμμετοχή εις την εξάπλωσή τους πρός την κεντρική και βόρειο Ευρώπη.Κατά την μετανάστευσή τους,οι Δακοί ακολούθησαν τον ρού του ποταμού Ίστρου (Δούναβη) δια τούτο ο άνω Ίστρος ονομάσθηκεΔανούιος εκ παραφθοράς του ονόματος των Δακών.Αλλά και οι Δακοί, που εγκατεστάθησαν εις τηνΣκανδιναβία ονομάσθησαν Δανοί, τόσο λόγω των Δαναών συγγενών τους, οι οποίοι επίσης είχαναποικίσει την περιοχή, όσο και λόγω παραφθοράς του αρχικού ονόματός τους.Λογω αυτής της μεγάληςεξαπλώσεως των Γετο-Δακών, το Θρακικό έθνος κυριάρχησε εις το μεγαλύτερο τμήμα της απεράντουεκτάσεως μεταξύ της Θράκης και της Σκανδιναβίας, δηλαδή εις τις σημερινές ΒΑ. Ελλάδα, Βουλγαρία,Ρουμανία, Α. Ουγγαρία, Ν. Σουηδία, Ν. Νορβηγία και πιθανώς και εις τμήματα της Τσεχίας, τηςΣλοβακίας και της Πολωνίας.Τούτο ακριβώς εξηγεί την ανωτέρω αναφορά του Ηροδότου ότι, οι Θράκεςήσαν το πιο πολυάριθμο έθνος μετά τους Ινδούς.Κατά τις μεταναστεύσεις αυτές, οι Γετο-Δακοίανεμίχθησαν μεταξύ τους, καθώς και με τους ιθαγενείς Αρίους λαούς της βορείου Ευρώπης και ούτωςπροέκυψε η μικτή φυλή, που κυριάρχησε εις ολόκληρη την Σκανδιναβία.Δια τον Ελληνικό αποικισμό της Σκανδιναβίας υπάρχουν και οι εξής αποδείξεις:α.Το πάνθεον της Σκανδιναβικής μυθολογίας είναι παρόμοιο με το αρχαίο Ελληνικό:-Ο ανώτατος θεός είναι ο Όντιν, ο οποίος είναι ο αρχηγός των θεών και ο πατέρας αρκετών εξ αυτών,ενώ μεταξύ των εμβλημάτων του είναι ο αετός, δηλαδή αντιστοιχεί εις τον Δία.-Σημαντική ομοιότητα με το Δία έχει και ο θεός Θώρ, ο οποίος είναι ο πανίσχυρος γενειοφόρος θεόςτου κεραυνού και της αστραπής-Η ανωτάτη θεά είναι η Φρίγκα, η οποία είναι σύζυγος του Όντιν και θεά του γάμου και της μητρότητος,δηλαδή αντιστοιχεί εις την Ήρα.-Η Φρέγια είναι η θεά του έρωτος και της γονιμότητος και η ωραιοτέρα από τις θεές, δηλαδή αντιστοιχείεις την Αφροδίτη.-Ο Μπάλντερ είναι υιός του Όντιν, ο ξανθός θεός του κάλλους και της χαράς και ο ωραιότερος μεταξύτων θεών, δηλαδή αντιστοιχεί εις τον Απόλλωνα.-Ο Τύρ είναι υιός του Όντιν και θεός του πολέμου, δηλαδή αντιστοιχεί εις τον Άρη.-Ο Αίγκιρ είναι ο θεός της θάλασσας και έχει τα ανάκτορά του εις τον βυθό της, δηλαδή αντιστοιχεί με τονΠοσειδώνα.-Οι τρείς Νόρνες είναι οι θεές που υφαίνουν την μοίρα των θεών και των ανθρώπων, δηλαδήαντιστοιχούν εις τις τρείς Μοίρες Κλώθώ, Λάχεσιν και Ατροπόβ.Το ρουνικό αλφαβητικό σύστημα γραφής, το οποίο χρησιμοποιούσαν δια θρησκευτικούς σκοπούς οιΣκανδιναβοί, τουλάχιστον από τον 1ο αιώνα μ.Χ. και μέχρι τον εκχριστιανισμό τους περί το 1100,περιείχε όλα τα Ελληνικά γράμματα εκτός από το Ξ και το Θ, όπως αποδεικνύει ο Βασίλειος Νικολτσήςεις σχετική δημοσίευσή του εις την ιστοσελίδα index.php (Θέματα Αρχαιολογίας, H Eλληνική επιρροήεις την Ρουνική γραφή της Βόρειας Ευρώπης).Κατά δέ την Σκανδιναβική μυθολογία, το ρουνικόαλφάβητο είχε θεία προέλευση, από τον ίδιο τον θεό Όντιν-Δία:«Τώρα απέδειξα αυτό που ερώτησες δια τους ρούνους, τους ισχυρούς και φημισμένους, τους οποίουςεποίησαν οι μεγάλοι θεοί…» (Ποιητική Έντα, Χαβαμάλ, στροφή 80)..«Εγώ γνωρίζω ότι, επί εννέα μακρές νύκτες κρεμάσθηκα από ένα δένδρο, που κτυπούν οι θύελλες,πληγωμένος από τον ίδιο τον εαυτό μου με μία λόγχη αφιερωμένη εις εμένα τον Όντιν, από αυτό τοδένδρο δια το οποίο ουδείς γνωρίζει που φθάνουν οι ρίζες του.Ούτε άρτο μου έδωσαν, ούτε ποτό απόκέρας.Κοίταξα προς τα κάτω και εγώ πήρα τους Ρούνους, κραυγάζοντας τις πήρα και έπειτα έπεσααπό εκεί» (Ποιητική Έντα, Χαβαμάλ, στροφές 138-139).Και εις διάφορες ευρεθείσες Σκανδιναβικές επιγραφές οι ρούνοι αποκαλούνται θείοι: «Εγώπροετοιμάζω τον κατάλληλο θείο ρούνο…» (ρουνικός λίθος Νόλεμπυ, περί το 600 μ.Χ.).«Και να ερμηνεύης τους θείας προελεύσεως ρούνους» (ρουνικός λίθος Σπαρλόσα, 9ος αιών μ.Χ).Είναι λοιπόν προφανές ότι, το ρουνικό αλφάβητο προέρχεται εκ της γραφής των Ελλήνων αποίκων τηςΣκανδιναβίας, οι οποίοι ήσαν γόνοι των Ολυμπίων θεών και δια τούτο το εξ αυτών προερχόμενοαλφάβητο αποκαλούταν θείο και είχε θρησκευτκή σημασία και χρήση.Mε το πέρασμα των αιώνων, οι Έλληνο-Σκανδιναβοί απεκόπησαν από τους Έλληνες της Μεσογείου καιαπώλεσαν την Ελληνική συνείδηδή τους, διεσπάσθησαν εις διαφόρους ανεξαρτήτους λαούς και ηαρχική ονομασία τους Γέτες έγινε εκ παραφθοράς Γότθοι.Ούτως, κατά την Ρωμαϊκή εποχή οι Γότθοιήσαν διαιρεμένοι εις διαφόρους συγγενείς λαούς, όπως οι Οστρογότθοι (ανατολικοί Γότθοι), οιΒησιγότθοι (δυτικοί Γότθοι), οι Σουϊόνες ή Σουητίδοι (οι μετέπειτα Σουηδοί) κ.λ.π.Ο Πτολεμαίοςαναφέρει επτά εξ αυτών των λαών: «…Καλείται δέ ιδίως και αυτή Σκανδία και κατοικούν εις αυτή, δυτικά


20 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

μέν οι Χαιδείοι, ανατολικά δέ οι Φαυόνες και οι Φιραίσοι, βόρεια δέ οι Φίννοι και νότια οι Γούτες και οιΔαυκίωνες, εις τα μέσα δε οι Λευώνοι…» (Γεωγραφία, 2.10).Οι Γούτες του Πτολεμαίου είναι οι Γεάτες(αναφερόμενοι ως Γαύτοι από τον Προκόπιο και ως Γαυθιγότθοι από τον Ιορδάνη), οι οποίοικατοικούσαν εις την νότιο Σουηδία και διατηρούσαν σχεδόν απαράλλακτη την εθνική ονομασία τωνΓετών προγόνων τους.Πιθανώς οι Δαυκίωνες είναι οι Δανοί, οι οποίοι κατοικούσαν επίσης εις την νότιοΣουηδία και διατηρούσαν την εθνική ονομασία των Δαναών προγόνων τους.Παρά την απώλεια της Ελληνικής συνειδήσεως, οι λαοί αυτοί διατηρούσαν ατόφια την φυλετικήκαταγωγή τους, την πολεμική ικανότητα και το ηρωϊκό πνεύμα των προγόνων τους, ενώχαρακτηρίζονταν από εξαιρετικά σωματικά προσόντα, όπως το υψηλό ανάστημα και η μεγάλη σωματικήδύναμις.Επίσης, οι Σουϊόνες διατηρούσαν και την ναυτική παράδοση των προγόνων τους, καθώςκατασκεύαζαν ισχυρά ωκεανοπόρα πλοία, όπως αναφέρει ο Τάκιτος: «…Έπειτα ευρίσκονται οι πόλειςτων Σουϊόνων, οι οποίοι κατοικούν εις τον τον ωκεανό και εκτός από την δύναμή τους εις άνδρες καιόπλα είναι πολύ ισχυροί και εις την θάλασσα.Η μορφή των πλοίων τους διαφέρει από τα δικά μας,καθώς έχουν πλώρες και εις τις δύο άκρες τους, ώστε να είναι πάντα έτοιμα να αράξουν εις την ακτή,χωρίς να στρίψουν.Επίσης, τα πλοία τους δεν κινούνται με πανιά, ούτε έχουν τοποθετημένες εις τιςπλευρές τους σειρές κουπιών, αλλά η κωπηλασία γίνεται ελεύθερα, όπως εις μερικούς ποταμούς, καιμεταβάλλεται προς εδώ ή προς εκεί, αναλόγα με την περίσταση…» (Γερμανία, 44).2.Κατά τον 4ο και τον 5ο αιώνα, οι Δανοί αποίκισαν την Κιμβρική χερσόνησο και ανεμίχθησαν με τουςπρωτο-Κίμβρους, καθώς και με άλλους ιθαγενείς λαούς της περιοχής, όπως οι Εύδοσες, οι Κοβανδοί,οι Χάλοι κ.λ.π.Τελικά, κατά τα μέσα του 5ου αιώνος, οι εθνικές ονομασίες των Κίμβρων και των άλλωνλαών της περιοχής είχαν εξαφανισθεί, καθώς πλέον είχαν συγκροτηθεί δύο νέα ισχυρά έθνη, οι Δανοίεις την βόρειο Δανία και οι Γιούτοι εις την νότιο Δανία, εκ των οποίων η πρώην Κιμβρική χερσόνησοςονομάσθηκε πλέον χερσόνησος της Γιουτλάνδης.Εξαιτίας των ανωτέρω επιμειξιών, οι Δανοί απώλεσαντην Δαναϊκή καταγωγή τους, καθώς είχαν πλέον πολύ μεγάλο ποσοστό Κιμβρο-ερπετικού γόνου, ιδίωςεις τις ηγεμονικές τάξεις τους.Ακριβώς εξαιτίας της Κιμβροποιήσεώς τους, οι Δανοί έγιναν πλέονσυγγενείς των Άγγλων και οι δύο αυτοί λαοί θεωρούσαν ως επωνύμους γενάρχες τους τους αδελφούςΔάν και Άγκουλ (δηλαδή Αγκύλο), οι οποίοι προφανώς ήσαν Κίμβροι ηγεμόνες.Η αναφορά δέ τουΣάξονος του Γραμματικού ότι, ο Άγκουλ κυβέρνησε τους Άγγλους λίγο πρίν την εισβολή τους εις τηνΒρετανία κατά τα μέσα του 5ου αιώνος, αποδεικνύει ότι, πράγματι οι Δανοί έγιναν συγγενείς με τουςΆγγλους, μετά την μετανάστευσή τους εις την Κιμβρική χερσόνησο και την Κιμβροποίησή τους, κατά το4ο και τον 5ο αιώνα.Η Κιμβροποίησις των Δανών αποδεικνύεται και εκ των σημερινών Δανών κατοίκωντης Χίμμερλαντ, οι οποίοι δηλώνουν απόγονοι των Κίμβρων, καθώς και από την μεγάλη γενετικήομοιότητα των Δανών με τους επίσης Κιμβρογενείς Αγγλοσάξονες.Επίσης και οι Γιούτοι ήσαν πλήρωςΚιμβροποιημένοι, όντες ούτως άμεσοι συγγενείς των Δανών και Άγγλων γειτόνων τους..Β.ΟΙ ΣΑΞΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΥΑΔΟΙ

Οι Σάκες-Σάξονες συγχωνεύθησαν με τους Τεύτονες, τους Χηρούσκους και άλλους Γερμανικούς λαούςτης Βορείου και Κεντρικής Γερμανίας, όπως οι Χαύκοι, οι Τευτοόαροι κ.λ.π.Τελικά, ήδη από τις αρχέςτου 4ου αιώνος μ.Χ., οι ονομασίες όλων αυτών των συγχωνευθέντων λαών εξαφανίσθησαν, καθώςονομάζονταν πλέον όλοι Σάξονες.Προφανώς, οι Σάξονες έδωσαν την ονομασία τους και εις τους άλλουςλαούς, λόγω της ηγετικής θέσεώς τους, ως ο γνησιότερος Κιμμεριο-ερπετικός λαός μεταξύ τους, αφούείχαν έλθει από την αρχέγονη κοιτίδα του Ινδικού Καυκάσου.Την ηγετική αυτή θέση των Σαξόνωνδηλώνει και η Εσθονική λέξις saks=κύριος.Επίσης ήδη από τις αρχές του 4ο αιώνος, οι Σάξονες είχανεπεκτείνει την επιρροή τους και προς τους νοτίους Γερμανικούς λαούς, απορροφώντας τον ισχυρόΣ(ο)υηβικό λαό των Κουάδων.Ο Ζώσιμος αναφέρει ρητώς, ότι περί το 360 μ.Χ. «...Οι Σάξονες, οιοποίοι θεωρούνται ότι, είναι οι ισχυρότεροι πάντων των εκεί κατοικούντων βαρβάρων, ως προς τονθυμό, την ρώμη και την καρτερία σχετικά με τις μάχες, στέλνουν τους Κουάδους που είναι μέρος τους,εις την υπό των Ρωμαίων κατεχομένη γή» (Νέα Ιστορία, 3.6.1).Οι Κουάδοι κατοικούσαν εις τηνσημερινή Τσεχία και ήδη από τον 2ο αιώνα μ.Χ. ήσαν μεγίστη απειλή κατά της Ρωμαϊκήςαυτοκρατορίας, καθώς είχαν αποφασιστική συμμετοχή εις τους Μαρκομαννικούς πολέμους(166-180).Κατά τους φοβερούς αυτούς πολέμους οι Κουάδοι, οι Μαρκομάννοι, οι Λογγοβάρδοι καιάλλοι Γερμανικοί λαοί, εις συνεργασία με τους Σαρμάτες, διεξήγαγαν φοβερές επιδρομές κατά τωνΡωμαίων, τις οποίες αναχαίτισε με πολλή μεγάλη δυσκολία ο αυτοκράτωρ Μάρκος Αυρήλιος.Όμως, οιΚουάδοι συνέχισαν τις επιδρομές τους κατά των Ρωμαίων, και κατά τον 4ο αιώνα, έχοντας πλέονενσωματωθεί εις τους Σάξονες, συμμετείχαν ενεργά εις τις επιδρομές τους κατά της Γαλατίας.Ο Ζώσιμος (Νέα Ιστορία, 3.1.1-3.7.7) αναφέρει ότι, το 355 μ.Χ., από κοινού οι Σίκαμβροι-Φράγκοι, οιΣάξονες και οι Αλαμαννοί εισέβαλαν ασυγκράτητοι εις την Γαλατία, όπου κυρίευσαν και κατέστρεψαν 40πόλεις της περιοχής του Ρήνου, αιχμαλώτισαν πάρα πολλούς κατοίκους και πήραν αναρίθμηταλάφυρα.Ταυτοχρόνως οι Κουάδοι και οι Σαυρομάτες επέδραμαν ανεμπόδιστοι κατά της Παννονίας(σημερινή Ουγγαρία και Κροατία) και της Άνω Μυσίας (σημερινή Σερβία).Δια να αντιμετωπίση τηνεπικίνδυνη κατάσταση, ο αυτοκράτωρ Κωνστάντιος όρισε καίσαρα της Γαλατίας τον μετέπειτααυτοκράτορα Ιουλιανό.Ο Ιουλιανός, αν και βρήκε ουσιαστικώς διαλυμένες τις Ρωμαϊκές δυνάμεις τηςΓαλατίας, πρόεβη εις εντατικές στρατολογήσεις, εξοπλισμό και εκγύμναση του Ρωμαϊκού στρατού καιπέτυχε συντόμως την πλήρη αναδιοργάνωσή του.Αμέσως, επιτέθηκε κατά των βαρβάρων και κατήγαγεμία εκπληκτική νίκη εναντίον τους, παρά την πόλη Αργέντορα (σημερινό Στρασβούργο της Γαλλία)εγγύς του ποταμού Ρήνου, καθώς φονεύθησαν 60.000 βάρβαροι και αιαχμαλωτίσθησαν άλλοιτόσοι.Κατόπιν, ο Ιουλιανός ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τον στρατό και αφού διέβη τον ποταμό Ρήνο,αντεπιτέθηκε κατά των βαρβάρων εντός της Γερμανίας.Μετά από μία επική εκστρατεία, εις την οποία οΙουλιανός διέπρεψε ως προς την στρατηγική ικανότητα, την ανδρεία και την καρτερία, συνέτριψεολοκληρωτικά τους Γερμανούς και απελεύθερωσε όλους τους Ρωμαίους αιχμαλώτους.Οι μόνοι πουσυνέχισαν να αντιστέκονται ήσαν οι Κουάδοι Σάξονες, οι οποίοι επέδραμαν κατά της Ρωμαϊκήςεπικράτειας, αλλά συντόμως συνετρίβησαν και αυτοί παρά του Ιουλιανού.

Γ.ΟΙ ΓΟΤΘΟΙ

Την ίδια εποχή, επέδραμαν εις την ανατολική και κεντρική Ευρώπη οι Γότθοι, τους οποίους αναφέρει οΖώσιμος ως Σαυρομάτες.Κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., οι Γότθοι μετανάστευσαν από την Σκανδιναβία προςτα νότια και ήδη.περί το 100 μ.Χ., ήσαν εγκατεστημένοι εις την σημερινή δυτική Πολωνία, μέχρι τουποταμού Βιστούλα, που τους χώριζε από τους Σαρμάτες ή Σαυρομάτες.Εις την συνέχεια εκινήθησανπρος τις Σαρματικές περιοχές (Α. Πολωνία, Λευκορωσία, Ουκρανία, Ν. Ρωσία), όπου ανεμίχθησαν μετους Βασιλείους και Ιάζυγες Σαρμάτες και κυριάρχησαν εις την ανατολική Ευρώπη.Από τον 3ο αιώνα, οιΓότθοι και οι Σαρμάτες επέδραμαν συνεχώς κατά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η οποία τους απώθησεπολύ δύσκολα, υπό την ηγεσία μεγάλων στρατιωτικών αυτοκρατόρων όπως οι Κλαύδιος Γοτθικός,Αυρηλιανός κ.λ.π.Κατά τις αρχές του 4ου αιώνος μ.Χ. οι Γότθοι είχαν πλέον συγκροτήσει δύο ισχυράκράτη: Οι Βησιγότθοι (δυτικοί Γότθοι) κυριαρχούσαν εις την σημερινή Ρουμανία και Α. Ουγγαρία) και οιΟστρογότθοι (ανατολικοί Γότθοι) εις την σημερινή Ουκρανία, Μολδαβία και ΝΔ. Ρωσία.Οι διάφοροιΓοτθικοί λαοί, όπως οι Οστρογότθοι, οι Βησιγότθοι, οι Έρουλοι, οι Βάνδαλοι κ.λ.π., είχαν δεχθεί μεγάληΣαυροματική-δρακογόνο πρόσμειξη και ούτως είχαν απωλέσει οριστικά την Γετική καταγωγή τους. Διατούτο, ήσαν αγριώτατες, πολεμικότατες και με απύθμενο μίσος κατά του Ελληνορωμαϊκούκόσμου.Ακριβώς, λόγω της μεγάλης Σαυροματικής προσμείξεώς τους, ο Ζώσιμος και άλλοι συγγραφείςτης εποχής τους αποκαλούσαν εκτός από Γότθους και Σαυρομάτες.Μετά την δολοφονία του παμμεγίστου Έλληνος αυτοκράτορος Ιουλιανού το 363 μ.Χ., τον διεδέχθησανανίκανοι αυτοκράτορες που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν επαρκώς τις βαρβαρικέςεπιδρομές.Περί το 370 μ.Χ. η κατάσταση επιδεινώθηκε, καθώς οι Τα(ρ)ταρογενείς Ούννοι πέρασαν τονποταμό Τάναϊ (Ντόν) και κατέλαβαν την ανατολική Ευρώπη, απωθώντας τους Γότθους προς τηνΡωμαϊκή αυτοκρατορία.Άπώθησαν επίσης προς την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και μεγάλο τμήμα τωνΣαυροματών Αλανών της Υπερκαυκασίας, οι οποίοι ήσαν οι αμιγότεροι δρακογόνοι εκ των


21 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Σαυροματών, καθώς κατοικούσαν έως τότε εις την αρχέγονη υποχθόνια κοιτίδα του Καυκάσου.ΟιΑλανοί και άλλοι Σαυρομάτες ενώθησαν με τους ημι-Σαυρομάτες Γότθους και με την ηλίθια ανοχή τουανικάνου Ρωμαίου αυτοκράτορος Ουάλη (ο οποίος ήταν αιρετικός Αρειανιστής και μέγας διώκτης τόσοτων ορθοδόξων χριστιανών όσο και των Εθνικών ) πέρασαν τον ποταμό Δούναβη και εγκατεστάθησανως υπόσπονδοι εις την βόρειο χερσόνησο του Αίμου.Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Γοτθο-Σαυρομάτεςσυντόμως εστράφησαν κατά των Ρωμαίων, τους οποίους και συνέτριψαν εις την μάχη τηςΑδριανουπόλεως το 378 π.Χ.Μετά την ήττα αυτή, οι βάρβαροι λαοί επέδραμαν ασυγκράτητοι ειςολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, από την Ιβηρία έως την Θράκη.Εις το αποκορύφωμα αυτών των επιδρομών, οι Βησιγότθοι κατέστρεψαν την νότια Ελλάδα το 394-395μ.Χ. υπό την ηγεσία του Αλαρίχου και εις την συνέχεια επέδραμαν κατά της Ιταλίας, όπου τελικάκατέλαβαν και την ίδια την Ρώμη το 410 μ.Χ., καταλύοντας ουσιαστικά την δυτική Ρωμαϊκήαυτοκρατορία.Κατόπιν, οι Βησιγότθοι κυρίευσαν μεγάλο μέρος της δυτικής Γαλατίας και της Ιβηρίας καιίδρυσαν το ισχυρό Βησιγοτθικό βασίλειο.Ταυτόχρονα, κατά τις αρχές του 5ου αιώνος οι βάρβαροιδιέσπασαν και την αμυντική γραμμή του ποταμού Ρήνου και οι Φράγκοι, Βάνδαλοι, Σουηβοί,Βουργουνδοί και Αλανοί κυρίευσαν διαδοχικά πολλές Γαλατικές και Ιβηρικές επαρχίες της ΔυτικήςΡωμαϊκής αυτοκρατορίας.Σημαντική συμμετοχή εις αυτές τις κατακτήσεις είχαν οι Αλανοί, οι οποίοιτελικά περί τα μέσα του 5ου αιώνος μαζί με τους Βανδάλους κατέκτησαν την πρώην Ρωμαϊκή Αφρική(σημερινή Τυνησία, Β.Αλγερία και Δ. Λιβύη).Πολύ σημαντική συμμετοχή εις τις επιδρομές αυτές είχανκαι οι Σάξονες Κουάδοι, ως τμήμα των Σουηβών.Ένα τμήμα των Κουάδων, μαζί με τουςΜαρκομάννους και άλλους Σουηβούς εγκατεστάθησαν το 409 π.Χ. εις την ΒΔ.Ιβηρία (ΒΔ. Ισπανία-Β.Πορτογαλία) και ίδρυσαν το Σουηβικό βασίλειο.Ένα άλλο τμήμα των Κουάδων, μαζί με τουςΜαρκομάννους και άλλους Γερμανούς, κυριάρχησαν εις την νότιο Γερμανία, ανεμίχθησαν με τον Κελτικόλαό των Ραιτών και συγκρότησαν τον λαό των Βαυαρών.Τελικά, το 476 ανετράπη από τους βαρβάρουςο τελευταίος Δυτικός αυτοκράτωρ Ρωμύλος Αυγουστύλος, η Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατελύθηκαι τυπικά, ενώ λίγο αργότερα ιδρύθηκε το ισχυρό Οστρογοτθικό βασίλειο της Ιταλίας.Ούτως, το 476 η διασπορά των Κιμβρο-Σαυροματικών λαών είχε διαμορφωθεί ως εξής: Εις τις κυρίωςΚιμβρικές περιοχές, οι Δανοί και οι Γιούτοι κατείχαν την Δανία, οι Άγγλοι το Άνγκελν και οι Σάξονες τηνΒόρειο και Κεντρική Γερμανία.Οι ημι-Κουάδοι Βαυαροί κατείχαν την Βαυαρία και δεν είναι διόλουτυχαία η κοινή κατάληξις του ονόματός τους με αυτά άλλων Τα(ρ)ταρογενών λαών υποχθονίουπροελεύσεως, όπως οι Άβ-αροι, Χάζ-αροι, Μαγυ-άροι, Βούλγ-αροι.Εις τα δυτικά οι Σίκαμβροι Φράγκοικατείχαν τις Κάτω Χώρες, όπου οι σημερινοί Ολλανδοί και Φλαμανδοί (δηλαδή οι Ολλανδοί τουΒελγίου) είναι οι άμεσοι απόγονοί τους.Παράλληλα, οι Σίκαμβροι Φράγκοι, είχαν διεισδύσει και εις τιςηγετικές τάξεις των υπολοίπων Φράγκων, οι οποίοι κατείχαν μεγάλο τμήμα της Γαλλίας και δυνάστευαντους τους ιθαγενείς εκλατινισμένους Γαλάτες.Την Ιβηρία κατείχαν οι ημι-Κουάδοι Σουηβοί και οιημι-Σαυρομάτες Βησιγόθοι, οι οποίοι δυνάστευαν τους ιθαγενείς εκλατινισμένους Ίβηρες.Οιημι-Σαυρομάτες Οστρογότθοι κατείχαν την Ιταλία, δυναστεύοντας τους ιθαγενείς Ελληνογενείς Ιταλούς,καθώς και την σημερινή Κροατία και Σλοβενία, όπου είχαν σημαντική γενετική συμμετοχή εις τηνδιαμόρφωση του λαού των Κροατών.Μάλιστα, οι ίδιοι οι Κροάτες (και ιδίως οι θηριώδεις εθνικιστέςΟυστάσι που δολοφόνησαν με φρικτό τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους κατά τον Β΄ΠαγκόσμιοΠόλεμο) δηλώνουν ότι, είναι απόγονοι των Γότθων, πράγμα που εξηγεί και τον βάρβαρο χαρακτήρατους.Τέλος, οι Βάνδαλοι και οι Αλανοί κατείχαν την πρών Ρωμαϊκή Αφρική και όντες αιρετικοίΑρειανιστές καταπίεζαν φρικτά τους εκλατινισμένους Λίβυες που ήσαν ορθόδοξοι χριστιανοί.Τέλος, ήδηαπό τα μέσα του 5ου αιώνος οι Σάξονες, οι Άγγλοι και οι Γιούτοι είχαν φθάσει εις την Βρετανία και είχαναρχίσει τον μακραίωνο πόλεμο δια την κατάκτησή της.ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ: H KAΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΙΚΩΝ ΝΗΣΩΝ

Πρίν από την εισβολή των Αγγλοσαξόνων, οι Βρετανικές νήσοι (Βρετανία, και Ιρλανδία) κατοικούνταναπό λαούς, που δεν είχαν ουδεμία φυλετική ή πολιτιστική σχέση με τους εισβολείς.Τούτο έχει μεγάλησημασία δια την μετέπειτα ιστορία των Βρετανικών νήσων, διότι αποτελεί την κυρία αιτία τωνμακραιώνων συγκρούσεων, που ακολούθησαν μεταξύ των αυτοχθόνων κατοίκων τους και τωνεισβολέων.Είναι λοιπόν απαραίτητο να προσδορισθή η καταγωγή των Βρετανών και των Ιρλανδών.

Ι.ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΙΡΛΑΝΔΩΝ

Δια την καταγωγή των Ιρλανδών, μας πληροφορούν οι αυθεντικές Ιρλανδικές παραδόσεις, όπως έχουνκαταγραφεί κυρίως εις τρία Ιρλανδικά έργα, τα οποία περιγράφουν τις διαδοχικές μεταναστεύσειςδιαφόρων λαών εις την Ιρλανδία, από την παναρχαία εποχή:α.Το «Βιβλίο των Εισβολών», ανώνυμο χρονικό του 11ου αιώνος, που καταγράφει την ιστορία τηςΙρλανδίας από την δημιουργία του κόσμου μέχρι τον μεσαίωνα, και αποτελεί την παλαιότερη καιαυθεντικώτερη πηγή δια την αρχαία Ιρλανδική ιστορία.β.Η «Ιστορία της Ιρλανδίας», έργο του Τζέφρεϋ Κήτινγκ, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1634 καικαταγράφει την ιστορία της Ιρλανδίας από την δημιουργία του κόσμου μέχρι την Αγγλονορμανδικήεισβολή τον 12ο αιώναγ.Τα «Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων», ανώνυμο έργο, που ολοκληρώθηκε το 1636 και αποτελεί έναχρονικό την Ιρλανδικής ιστορίας από την εποχή του Κατακλυσμού, μέχρι το 1616.

Α.ΦΟΜΟΡΙΟΙ, ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ

Οι πρώτοι κάτοικοι της Ιρλανδίας ήσαν οι Φομόριοι, μία μυστηριώδης φυλή γιγάντων, οι οποίοι, κατάτον Τζέφρεϋ Κήτινγκ (Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.6 και 1.7), έφθασαν εις την Ιρλανδία από την βόρειοΑφρική, εκατό έτη μετά από τον Κατακλυσμό.Το όνομά τους προέρχεται από την παλαιά Ιρλανδική λέξηfo muire, που σημαίνει «υπό την θάλασσα».Συνήθως περιγράφονται από τις Ιρλανδικές παραδόσεις ωςτερατώδη όντα, άλλοτε ως μονόποδες, μονόχειρες και μονόφθαλμοι και άλλοτε ως έχοντες ανθρώπινοσώμα και κεφαλή αιγός, σπανιότερα δέ αναφέρονται ως φυσιολογικοί και ωραίοι άνθρωποι.Οι Φομόριοιπολέμησαν σκληρά εναντίον των λαών, που μετανάστευσαν αργότερα εις την Ιρλανδία.

Β.Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΘΟΛΩΝΟΣ

Κατά το «Βιβλίο των Εισβολών», 300 έτη μετά από τον Κατακλυσμό, έφθασε εις την Ιρλανδία ο Έλληνηγεμών Παρθόλων:«26…Ήμουν εδώ εις την Ιρλανδία,το ταξίδι μου διαρκούσε ακόμη,μέχρι που έφθασε ο Παρθόλων,από την ανατολή, από την χώρα των Ελλήνων…30.Έκτοτε, η Ιρλανδία ήταν έρημη επί 300 έτη, μέχρι που έφθασε ο Παρθόλων, υιός του Σέρα, υιού τουΣρού.Είναι ο πρώτος που κατέλαβε την Ιρλανδία μετά από τον Κατακλυσμό…»Κατά τα «Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων», ο Παρθόλων έφθασε εις την Ιρλανδία 278 έτη μετά από τονΚατακλυσμό, το έτος 2.680 π.Χ.Ο Τζέφρεϋ Κήτινγκ (Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.6) προσδιορίζει ότι, οΠαρθόλων μετανάστευσε από την Μυγδονία της κεντρικής.Μακεδονίας.«32.Ο Παρθόλων είχε επτά έτη εις την Ιρλανδία όταν πέθανε ο πρώτος άνδρας εκ των ανθρώπων του,δηλαδή ο Φέα, από τον οποίον ονομάσθηκε η Μάγκ Φέα, διότι ετάφη εκεί.33.Έπειτα από τρία έτη, έγινε η πρώτη μάχη της Ιρλανδίας, κατά την οποία νίκησε ο Παρθόλων, εις τηνΣλέμνα του Μάγκ Ίθα, εναντίον του Κίχολ Κλάπερλαγκ των Φομορίων.Αυτοί, που πολέμησαν εναντίοντου, ήσαν άνδρες μονόχειρες και μονόποδες».35.Ο Παρθόλων εκχέρσωσε τέσσερεις πεδιάδες της Ιρλανδίας, το Μάγκ Ίθα του Λαίγκεν, το Μάγκ


22 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Τούϊρεντ της Κονάχθα, το Μάγκ Λή του Ούϊ-μάκ-Ουάϊς και το Μάγκ Λάντραντ της Νταλριάντα.Διότι, πρότου Παρθόλωνος υπήρχε μόνο μία πεδιάδα εις την Ιρλανδία, η Παλαιά Πεδιάδα του Ένταρ…» (Βιβλίοτων Εισβολών).«2.650 π.Χ.Αυτό το έτος πέθανε ο Παρθόλων εις το Σέαν Μάγκ Εάλτα…2.380 π.Χ.Εντός μίας εβδομάδος, πέθαναν εις το Σέαν Μάγκ Εάλτα Ένταιρ 9.000 απόγονοι τουΠαρθόλωνος, δηλαδή 5.000 άνδρες και 4.000 γυναίκες…Αυτοί είχαν παραμείνει εις την Ιρλανδία επί300 έτη» (Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων).

Γ.Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΝΕΜΕΔΙΩΝ

Μετά από την εξολόθρευση ολοκλήρου του λαού του Παρθόλωνος από επιδημία πανώλης, η Ιρλανδίαπαρέμεινε έρημη επί τριάντα έτη, μέχρι την άφιξη νέων Ελλήνων αποίκων υπό την ηγεσία του Νεμέδου:«39.Έκτοτε, η Ιρλανδία ήταν έρημη, δια διάστημα τριάντα ετών μετά από τον Παρθόλωνα, μέχρι πουέφθασε εκεί ο Νέμεδος, υιός του Άγκνομαιν εκ των Ελλήνων της Σκυθίας, μαζί με τέσσερειςυπαρχηγούς.Είχε 44 πλοία εις την Κασπία θάλασσα επί ενάμισυ έτος, αλλά μόνο το πλοίο του έφθασεεις την Ιρλανδία.Οι τέσσερεις υπαρχηγοί του ήσαν οι υιοί του, Στάρν, Ιάρμπονελ ο Μάντης, Άννιντ καιΦέργκος ο Ερυθρόπλευρος.41.Ο Νέμεδος κέρδισε την μάχη του Ρός Φράετσαιν, εναντίον του Γκάντ και του Σένγκαντ, των δύοβασιλέων των Φομορίων, κατά την οποία φονεύθησαν και οι δύο.Ο Νέμεδος θεμελίωσε δύο βασιλικάοχυρά της Ιρλανδίας, το Ραίθ Τσίρνπαιθ του Σέμν και το Ραίθ Τσίντεϊτς του Ούϊ Νιάλλαιν…42.Ο Νέμεδος εκχέρσωσε δώδεκα πεδιάδες της Ιρλανδίας…43. Ο Νέμεδος νίκησε εις τρεις μάχες τους Φομορίους: Εις την μάχη της Μπάντμπγκνα της Κονάχθα, τηςΚνάμρος του Λέϊν και της Μούρμπολγκ της Ντάλριάντα.Κατόπιν, ο Νέμεδος πέθανε από πανώλη εις τοΟϊλέαν Άρντα Νέμιντ του Ούϊ Λιάθαιν.44.Μετά από τον θάνατο του Νεμέδου, οι απόγονοί του εις την Ιρλανδία καταπιέζονταν σκληρά από τονΜόρε, υιό του Ντέλα και τον Κόναν, υιό του Φέμπαρ. (Από τον οποίο ονομάσθηκε ο Πύργος του Κόναν,ο οποίος σήμερα καλείται Τοϊρίνις Κέτνε, όπου ευρισκόταν ο μέγας στόλος των Φομορίων).Τα δύο τρίτατων ανθρώπων, ο σίτος και το γάλα των Ιρλανδών έπρεπε να παραδίδονται εις το Μάγκ Κέτνε, κατά τοΣαμέϊν (1η Νοεμβρίου) εκάστου έτους.Οι Ιρλανδοί κυριεύθησαν από οργή και θλίψη, εξαιτίας τωνεπαχθεστάτων φόρων.Όλοι πήγαν να πολεμήσουν εναντίον των Φομορίων.Είχαν τρείς υπερμάχους,τον Σέμουλ, υιό του Ιάρμπονελ, υιού του Νεμέδου, τον Έργκλαν υιό του Μπέοαν, υιού του Στάρν, υιούτου Νεμέδου και τον Φέργκο, υιό του Νέμεντ.Τριάντα χιλιάδες από την θάλασσα και άλλοι τριάνταχιλιάδες από την ξηρά επετέθησαν κατά του πύργου.Ο Κόναν και η φυλή του έπεσαν.45.Ούτως, μετά από αυτή την ήττα, ο Μόρε, υιός του Ντέλα, ήλθε εναντίον τους τα πληρώματα εξήνταπλοίων και έπεσαν εις αλληλοσφαγή.Η θάλασσα έπεσε πάνω εις τους Ιρλανδούς και ούτε ένας εξ αυτώνδεν ετράπη εις φυγή, τόσο σκληρή ήταν η μάχη.Ουδείς διέφυγε εκτός από ένα πλοίο, εις το οποίο ήσαντριάντα πολεμιστές.Προχώρησαν εμπρός, αποχωριζόμενοι την Ιρλανδία, διαφεύγοντας από τηνασθένεια και την φορολογία: Ο Μπέτχατς πέθανε εις την Ιρλανδία από επιδημία, ενώ οι δέκα σύζυγοίτου επιβίωσαν δια ακόμη 23 έτη.Ο Ίμπαθ και ο υιός του, Μπάαθ, πήγαν προς τον βορρά.Ο Μάτατς, οΈργκλαν και ο Ιαρτάτς, οι τρείς υιοί του Μπέοαν, πήγαν εις το Ντόμπαρ και το Ιάρντομπαρ, εις τηνβόρειο Άλμπα (Σκωτία)» (Βιβλίο των Εισβολών).«2.134 π.Χ…Η φυλή του Νεμέδου παρέμεινε εις την Ιρλανδία επί 216 έτη.Κατόπιν, η Ιρλανδίαπαρέμεινε έρημη επί 200 έτη» » (Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων).

Δ. Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΦΙΡΜΠΌΛΓΚΩΝ

Μερικοί εκ των διασωθέντων Ελληνονεμεδίων έφθασαν εις την Ελλάδα, από όπου έφυγαν μετά απόπολύ καιρό, διότι είχαν υποδουλωθεί από τους Ελλαδίτες.(Η υποδούλωσις Ελλήνων υπό Ελλήνωνσυχνά γινόταν εις την αρχαία Ελλάδα, όπως π.χ οι Δωριείς Λακεδαιμόνιοι υποδούλωσαν τους Αχαιούςείλωτες).Αυτοί, επέστρεψαν εις την Ιρλανδία έχοντας μετονομασθεί Φιρμπόλγκοι (=άνθρωποι τωνσάκων) και κατέλαβαν την χώρα:«46.Ο Σέμεον πήγε εις τις χώρες των Ελλήνων.Εκεί, οι απόγονοί του αυξήθησαν μέχρι που έγινανχιλιάδες.Οι Έλληνες τους επέβαλαν δουλεία και αυτοί έπρεπε να μεταφέρουν χώμα πάνω εις τραχιάβουνά, ώστε αυτά έγιναν ανθισμένες πεδιάδες.Έπειτα, κουράσθησαν από την δουλεία τους καιδραπέτευσαν, όντες 5.000 πρόσωπα και έφτιαξαν τα πλοία τους από τους σάκους τους.Έπειτα, ήλθανπάλι εις την Ιρλανδία, την προγονική γή τους» (Βιβλίο των Εισβολών).«1.934 π.Χ.Κατά το τέλος αυτού του έτους, οι Φιρμπόλγκοι κατέλαβαν την Ιρλανδία» (Χρονικά τωνΤεσσάρων Κυρίων).Κατά το «Βιβλίο των Εισβολών», μερικοί Ελληνονεμέδιοι αποίκισαν και την Βρετανία, αν και ταΒρετανικά χρονικά διαφωνούν με την Ιρλανδική εκδοχή: «47.Όσο δια τον Φέργκο και τον υιό τουΜπρίταν Μάελ, εκ του οποίου προέρχονται όλοι οι Βρετανοί του κόσμου, αυτοί πήραν το Μόϊν Κόναινκαι γέμισαν με τους απογόνους την μεγάλη νήσο της Βρετανίας…»

Ε.Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΟΥΑΘΑ ΝΤΕ ΝΤΑΝΑΝ

Οι Φιρμπόλγκοι κυριάρχησαν εις την Ιρλανδία επί 37 έτη, μέχρι την εισβολή των σοφών Τουάθα ντεΝτανάν, που ήσαν και αυτοί Ελληνικής καταγωγής:«54.Έπειτα, οι απόγονοι του Μπέθαχ, υιού του Ιάρμπονελ του μάντη, υιού του Νεμέδου, κατοικούσανεις τις βόρείους νήσους του κόσμου, μαθαίνοντας τον δρυϊδισμό, τις επιστήμες, την μαντική και τηνμαγεία, μέχρι που έγιναν ειδήμονες των τεχνών της παγανιστικής πανουργίας.55.Ούτως, οι Τουάθα ντε Ντανάν έφθασαν εις την Ιρλανδία.Δια της σοφίας τους έφθασαν εντόςσκοτεινών νεφών.Απεβιβάσθησαν εις τα βουνά του Κόνμαικν Ρέϊν της Κονάχθα και σκοτείνιασαν τονήλιο επί τρείς ημέρες και τρείς νύκτες.56.Απαίτησαν από τους Φιρμπόλγκους μάχη δια την βασιλεία.Διεξήχθη μεταξύ τους η πρώτη μάχη τουΜάκ Τούϊρεντ, κατά την οποία έπεσαν 100.000 Φιρμπόλγκοι.Έκτοτε, οι Τουάθα ντε Ντανάν έλαβαν τηνβασιλεία της Ιρλανδίας.Αυτοί ήσαν οι Τουάθα ντε Ντανάν, θεοί ήσαν οι τεχνίτες τους, μη θεοί οι αγρότεςτους.Γνώριζαν τις επωδούς των δρυϊδων, καθώς και τις τέχνες των ηνιόχων, των παγιδευτώνθηραμάτων και των οινοχόων.«64…Χωρίς πλοία, μία ανηλεής πορεία,δεν ήταν γνωστή η αλήθεια κάτωθεν του ενάστρου ουρανού,αν ήσαν από τον ουρανό ή από την γή…» (Βιβλίο των Εισβολών).Ο Τζέφρεϋ Κήτινγκ αναφέρει σαφώς την Ελληνική καταγωγή των Τουάθα ντε Ντανάν και προσδιορίζειπώς ακριβώς έφθασαν εις την Ιρλανδία:«Οι Τουάθα ντε Ντανάν ήσαν απόγονοι του τρίτου αρχηγού της φυλής των Νεμεδίων, ο οποίος είχεμεταναστεύσει από την Ιρλανδία μετά από την καταστροφή του πύργου του Κόναν, δηλαδή του Ίομπαθ,υιού του Μπέοναχ.Σύμφωνα με κάποιους αρχαιοδίφες, αυτοί κατοίκησαν εις την Βοιωτία της βορείουΕυρώπης.Άλλοι λέγουν ότι, αυτοί κατοίκησαν εις την Αθηναϊκή περιοχή, όπου είναι η πόλις τωνΑθηνών.Κατάλαβε αναγνώστη ότι, η Βοιωτία και η πόλις των Αθηνών, σύμφωνα με τον ΠομπώνιοΜέλα, είναι εις την Ελληνική περιοχή της Αχαϊας.Και εκεί έμαθαν την μαγεία και τις τέχνες, μέχρι πουέγιναν ειδήμονες πάντος μαγικού τεχνάσματος…Όσον αφορά τους Τουάθα ντε Ντανάν, όταν είδαν ότι, οιΣύριοι επικρατούσαν του λαού της χώρας (της Αττικής), από φόβο δι’αυτούς, έφυγαν όλοι από αυτή τηνπεριοχή και δεν σταμάτησαν πουθενά, μέχρι που έφθασαν εις το Φιόν-Λόχλον της χώρας του Λόχλον,δηλαδή εις την Νορβηγία, όπου έγιναν ευμενώς δεκτοί από τον λαό της χώρας, λόγω των γνώσεώντους εις τις επιστήμες και τις διάφορες τέχνες.Τότε, ήταν αρχηγός τους ο Νύαντα, ο οποίος ήταναπόγονος του Νεμέδου και υιός του Εύχταχμ υιού του Ένταρλαμ.Ούτως, έλαβαν τέσσερεις πόλεις, διανα διδάξουν εις αυτές τους νέους της χώρας.Τα ονόματα των πόλεων ήσαν: Φαϊλιάς, Γοριάς, Φινιάς καιΜυριάς.Οι Τουάθα ντε Ντανάν όρισαν τέσσερεις σοφούς εις αυτές τις πόλεις, δια να διδάξουν τιςεπιστήμες και τις διάφορες τέχνες εις τους νέους της χώρας: Τον Σιμία εις την Μυριάδα, τον Αρία εις την


23 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Φινιάδα, τον Εύρο εις την Γοριάδα και τον Μορία εις την Φαϊλιάδα.Αφού, παρέμειναν δια κάποιο χρόνοεις αυτές τις πόλεις, προχώρησαν προς την βόρειο Σκωτία, όπου παρέμειναν επί επτά έτη εις τοΝτόμπαρ και το Ιάρντομπαρ…Αφού δέ οι Τουάθα ντε Ντανάν παρέμειναν επί επτά έτη εις την βόρειοΣκωτία, ήλθαν εις την Ιρλανδία» (Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.10).Το όνομα Τουάθα ντε Ντανάν σημαίνει «ο λαός της θεάς Ντάνου» και προφανώς σχετίζεται με τηνονομασία των Αχαιών «Δαναοί», τον Αργείο βασιλέα Δαναό και την μητέρα του ημιθέου ΠερσέωςΔανάη.Πιθανόν η θεά Ντάνου ταυτίζεται με την Δανάη, η οποία ως μητέρα του Διογενούς Περσέως,ήταν η θηλυκή γενάρχης πολλών σημαντικών Αργείων ηρώων, κυρίως δέ του μεγίστου Ηρακλέους,γενάρχου των Ηρακλειδών.Είναι δέ προφανές ότι, οι Νεμέδιοι μετονομάσθησαν Δαναοί όταν ήσαν ειςτην Ελλάδα, εις την χώρα των Δαναών συγγενών τους, οι οποίοι τους δίδαξαν διάφορες επιστήμες καιτέχνες και ανεμίχθησαν μαζί τους.Η Ελληνική περιοχή, όπου κατοικούσαν οι Τουάθα ντε Ντανάν, ήτανείτε η Αττική, είτε η Βοιωτία, είτε «οι βόρειοι νήσοι του κόσμου», δηλαδή οι νήσοι του Αιγαίου, που είναικαι η πιθανότερη εκδοχή, αφού αναφέρεται από το «Βιβλίο των Εισβολών», που είναι η παλαιότερη καιαυθεντικώτερη πηγή.Μετά από την εισβολή εις την Αττική των «Συρίων» (κατά τον Τζέφρεϋ Κήτινγκ), δηλαδή πιθανόν τωνθαλασσοκρατόρων Κρητομινωϊτών, οι οποίοι εξουσίαζαν και τα Συριακά παράλια, οι Τουάθα ντεΝτανάν εγκατέλειψαν την Ελλάδα και μετανάστευσαν εις την Νορβηγία.Εκεί έγιναν ευμενώς δεκτοί απότους κατοίκους της χώρας, αφού και αυτοί ήσαν Ελληνικής καταγωγής, καθώς ήσαν απόγονοι Δαναώνκαι Ελληνο-Γετών (βλέπε κεφάλαιο 13 της παρούσης εργασίας).Τούτο, καθώς και τα σαφώς Ελληνικάονόματα των τεσσάρων πόλεων και των σοφών τους, που αναφέρει ο Τζέφρεϋ Κήτινγκ, αποδεικνύουνεπίσης την Ελληνική καταγωγή των Τουάθα ντε Ντανάν.Ακριβώς δέ λόγω της αναμείξεώς τους με τουςσυγγενείς τους Δαναούς της Ελλάδος και των υψηλών γνώσεων που έλαβαν εξ αυτών, οι Τουάθα ντεΝτανάν, και ιδίως οι σοφοί τους, περιγράφονται ως υπερφυσικά όντα.Αφού οι Δαναοί εγκατέλειψαν την Νορβηγία, αρχικά παρέμειναν επί επτά έτη εις την βόρειο Σκωτία καιτελικά από εκεί, κάποια Πρωτομαγιά, ήλθαν εις την Ιρλανδία, με μυστηριώδη τρόπο: Έφθασαν «εντόςσκοτεινών νεφών», πράγμα που μας θυμίζει τα αυτόματα πλοία των Φαιάκων, τα οποία, όπωςαναφέρεται εις την Οδύσσεια (Ι. ), ταξίδευαν «καλυμμένα με αέρα και νεφέλη».Δηλαδή, οι ημίθεοιΔαναοί κατείχαν κάποια ιπτάμενα σκάφη, υπερεξελιγμένης τεχνολογίας.Επίσης, οι Δαναοί έφεραν από τις τέσσερεις πόλεις τους τέσσερα μυστηριώδη και θαυμαστάαντικείμενα, που πιθανόν ήσαν επιτεύγματα υπερεξελιγμένης τεχνολογίας:«…Το πρώτο (πολύτιμο αντικείμενο) ήταν η λίθος της αρετής από την Φαϊλιάδα, δηλαδή η Λία Φαϊλ, ηοποία συνήθιζε να βρυχάται κατά την στέψη εκάστου βασιλέως της Ιρλανδίας, μέχρι την εποχή τουΚόνκομπαρ (όπως αναφέραμε προηγουμένως) και η οποία εις τα Λατινικά ονομάζεται Saxum fatale(Λίθος του Πεπρωμένου…» (Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.10).Η λίθος αυτή τοποθετήθηκε εις την πόληΤάρα της ανατολικής Ιρλανδίας και πάνω της στέφονταν οι ανώτατοι ηγεμόνες ολοκλήρου της χώρας, οιαποκαλούμενοι Υψηλοί Βασιλείς της Ιρλανδίας.«…Από την Γοριάδα οι Τουάθα ντε Ντανάν έφεραν το δεύτερο πολύτιμο αντικείμενο, δηλαδή το ξίφοςπου χρησιμοποιούσε ο Λούγκ Λαμφάντα…» (Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.10).Το ξίφος αυτό, γνωστό και ωςΞίφος του Φωτός, πυρακτωνόταν εκπέμποντας λαμπρό φώς και μπορούσε να κόψη εύκολα εις δύοκομμάτια τους εχθρούς.Πιθανώς, αποτελεί την πρωταρχική πηγή των Βρετανικών θρύλων δια τοΕξκάλιμπερ, το πανίσχυρο ξίφος του βασιλέως Αρθούρου«…Από την Φινιάδα έφεραν το τρίτο πολύτιμο αντικείμενο, δηλαδή την λόγχη, που χρησιμοποιούσε οΛούγκ εις τις μάχες….» (Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.10).Η λόγχη αυτή ήταν τόσο καυτή, ώστε μπορούσε νακάψη ό,τι άγγιζε, ενώ όποιος την έφερε εις τις μάχες, ήταν ανίκητος.Πιθανώς, αποτελεί την πρωταρχικήπηγή των θρύλων δια την λόγχη του Λογγίνου, (με την οποία είχε τρυπηθεί ο Ιησούς κατά τηνΣτάυρωση), σύμφωνα με τους οποίους, όποιος ηγεμών την κατέχει, είναι ανίκητος.«…Από την Μυριάδα έφεραν το τέταρτο κόσμημα, δηλαδή την χύτρα του Ντάγκντα, από την οποία δενθα έμενε ανικανοποίητη ουδεμία συνττροφιά…» (Ιστορία της Ιρλανδίας, 1.10).Η χύτρα αυτή είχε τηνιδιότητα να μην αδειάζει ποτέ από τροφή και ούτως μπορούσε να χορτάση τους πάντες.Μοιάζει με τοΚέρας της Αμαλθείας της Ελληνική μυθολογίας και πιθανώς αποτελεί την πρωταρχική πηγή τωνΜεσαιωνικών θρύλων της δυτικής Ευρώπης δια το Ιερό Δισκοπότηρο (ή Γκράαλ)Όντας λοιπόν οι Δαναοί κατά πολύ ανώτεροι των Φιρμπόλγκων, τους συνέτριψαν εύκολα και κυρίευσαντην Ιρλανδία.Τριάντα έτη μετά από την νίκη τους επί των Φιρμπόλγκων, οι Δαναοί πολέμησαν κατά τωνΦομορίων, τους νίκησαν οριστικά εις την δευτέρα μάχη του Μάκ Τούϊρεντ και τους εξεδίωξαν από τηνΙρλανδία.Έκτοτε, οι Δαναοί κυριάρχησαν ολόκληρωτικά εις την Ιρλανδία, έχοντας ως πρωτεύουσά τουςτην Τάρα, το ιερό κέντρο ολοκλήρου της χώρας, όπου έδρευε ο Υψηλός Βασιλεύς της Ιρλανδίας,.

ΣΤ.Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΙΛΗΣΙΩΝ

Οι Δαναοί κυριάρχησαν εις την Ιρλανδία επί 197 έτη, μέχρι την εισβολή των Μιλησίων, οι οποίοι ήλθαναπό την βόρειο Ισπανία: «1.700 π.Χ.Κατά το τέλος αυτού του έτους, ο στόλος των υιών του Μίλιντ(Μιλήτου) έφθασε εις την Ιρλανδία, με σκοπό να την αποσπάσουν από τους Τουάθα ντε Ντανάν, καιπολέμησαν εναντίον τους κατά την μάχη του Σλίαμπ Μίς, την τρίτη ημέρα μετά από την αποβίβασήτους…Κατόπιν, οι υιοί του Μίλιντ διεξήγαγαν την μάχη του Τάϊλτιν, εναντίον των τριών βασιλέων τωνΤουάθα ντε Ντανάν, του Μάκ Κούϊλ, του Μάκ Κέαχτ και του Μάκ Γκρέϊν.Η μάχη διήρκεσε επί αρκετήώρα, μέχρι που φονεύθησαν ο Μάκ Κέαχτ από τον Έϊρεμον, ο Μάκ Κούϊλ από τον Έϊμεας και ο ΜάκΓκρέϊν από τον Άμεργκιν.Επίσης, φονεύθησαν οι τρείς βασίλισσές τους, η Έϊρε από τον Σούϊργκ, ηΦόντλα από τον Ένταν και η Μπάνμπα από τον Καίτσερ.Τελικά, επεκράτησαν των Τουάθα ντε Ντανάν,σφάζοντάς τους οπουδήποτε τους εύρισκαν…» (Χρονικά των Τεσσάρων Κυρίων).Μετά από την νίκητους επί των Δαναών, οι Μιλήσιοι έγιναν οι τελικοί κυρίαρχοι της Ιρλανδίας και διαίρεσαν την χώρα ειςδύο τμήματα.Ο Έρεμον έλαβε την εξουσία της βορείου Ιρλανδίας και ο Έμερ την εξουσία της νοτίουΙρλανδίας.Κατά τους Ιρλανδικούς θρύλους, μετά την ήττα τους οι Δαναοί απεσύρθησαν εις κάποιους μυστικούς,υπογείους τόπους, όπου και κατοικούν εις θαυμαστά παλάτια.Συχνά, περιφέρονται αόρατοι εις τηνΙρλανδία, βοηθώντας μυστικά τους ανθρώπους, αλλά μερικές φορές τους αποκαλύπτονται,λαμβάνοντας ορατή μορφή.Ούτως, οι Δαναοί έγιναν οι Νταόϊν Σίντ, τα καλοκάγαθα ξωτικά τωνΙρλανδικών θρύλων, τα οποία μοιάζουν αρκετά με το Χρυσό Γένος της Ελληνικής μυθολογίας, δια τοοποίο ο θείος Ησίοδος αναφέρει:«Αλλά έπειτα, τούτο το γένος το κάλυψε η γαία και αυτοί καλούνται αγνοί, επιχθόνιοι δαίμονες, αγαθοί,αλεξίκακοι, φύλακες των θνητών ανθρώπων.Αυτοί λοιπόν φυλάσσουν τις δίκες και τα μοχθηρά έργα,ενδεδυμένοι με αέρα και περιφερόμενοι εις πάσα την γαία, πλουτοδότες.Και τούτο το βασιλικοπρονομιο έλαβαν» (Έργα και Ημέραι, 121-126).«Διότι, τρίς μύριοι αθάνατοι φύλακες των θνητών ανθρώπων είναι εις την πολύτροφη χθόνα του Ζηνός,οι οποίοι φυλάσσουν τις δίκες και τα μοχθηρά έργα, ενδεδυμένοι με αέρα και περιφερόμενοι εις πάσατην γαία» (Έργα και Ημέραι, 252-254).Αν και τα Ιρλανδικά χρονικά δεν αναφέρουν ρητώς τους Μιλησίους ως Έλληνες, είναι προφανές ότι,αυτοί προέρχονταν από την Ελληνική πόλη Μίλητο, εις την Καρία της ΝΔ. Μικράς Ασίας.Όπως αναφέρειο Απολλόδωρος, η Μίλητος ιδρύθηκε από Κρήτες αποίκους των οποίων ηγείτο ο υιός του Απόλλωνος,Μίλητος: «…Και ο Μίλητος, πηγαίνοντας εις την Καρία, έκτισε εκεί την εξ αυτού ονομασθείσα πόληΜίλητο…» (Βιβλιοθήκη, Γ.Ι.2).Μετά την κάθοδο των Ηρακλειδών, εγκατεστάθησαν εις την Μίλητο Ίωνεςάποικοι και ούτως οι Μιλήσιοι ήσαν μίξη Κρητών και Ιώνων.Οι Μιλήσιοι και γενικά οι Κρήτες και οι Ίωνεςήσαν σπουδαίοι ναυτικοί και δεν τους ήταν δύσκολο να αποικίσουν την ήδη Ελληνική Ιρλανδία, νικώνταςτους Δαναούς, όπως και εις την Πελοπόνησο οι Δωριείς είχαν νικήσει τους Αχαιούς.Κατά την πορείατους προς την Ιρλανδία, οι Μιλήσιοι πέρασαν και από την Ιβηρία, η οποία είχε επίσης κατακλυσθεί απόΈλληνες αποίκους από την απωτάτη αρχαιότητα, όπως αποδεικνύεται εκ της καταφανούς φυλετικήςομοιότητος μεταξύ Ελλήνων και Ιβήρων, καθώς και εκ πλήθους ιστορικών και αρχαιολογικών στοιχείων.Ειδικά δέ δια την βόρειο Ισπανία, ο Στράβων αναφέρει: «Και εις τους Καλλαϊκούς (σημερινή Γαλικία τηςΒΔ. Ισπανίας) κατοίκησαν μερικοί από τους εκστρατεύσαντες μετά του Τεύκρου και υπάρχουν εδώ


24 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

πόλεις, η μέν καλουμένη Έλληνες, η δέ Αμφίλοχοι, καθώς και ο Αμφίλοχος ετελεύτησε εδώ και οισύντροφοί του επλανήθησαν μέχρι τα μεσόγεια.Και αυτός και άλλοι λέγουν πως έχει ιστορηθεί ότι, καικάποιοι από όσους ήσαν μαζί με τον Ηρακλή, καθώς και άλλοι από την Μεσσήνη, εποίκησαν την Ιβηρία,και ότι οι Λάκωνες κατέλαβαν κάποιο μέρος της Κανταβρίας (σημερινή Αστούρια της ΒΔ.Ισπανίας).Ενταύθα δέ αναφέρουν και πόλη Ωκέλλα, κτίσμα του Ωκέλλα, του μετά του Αντήνορος και τωνπαίδων αυτού διαβάντος εις την Ιταλία» (Γεωγραφικά, Γ.3.5).Επομένως, ακόμη και αν θεωρηθεί ωςκοιτίδα των Μιλησίων της Ιρλανδίας η βόρειος Ισπανία, εις την περίπτωση αυτή ήσαν Ελληνο-Ίβηρες.

Ζ.Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΓΑΛΑΤΩΝ

Κατά τους τελευταίους προχριστιανικούς αιώνες, μετανάστευσαν εις την Ιρλανδία, διαμέσου τηςΒρετανίας, και αρκετοί Γαλάτες και ούτως έγινε η τελική διαμόρφωσις του πληθυσμού της Ιρλανδίας, ειςΕλληνογαλατικό.Οι Ελληνογαλάτες της Ιρλανδίας είχαν αξιόλογη πολιτική και στρατιωτική οργάνωση,αλλά ταυτόχρονα κατοικούσαν εις την Ιρλανδία και διάφορες βαρβαρικές φυλές, προφανώς μηΕλληνικής καταγωγής και ίσως απόγονοι των τερατωδών Φομορίων ή Κιμμερίων αποίκων.Δια τουςβαρβάρους αυτούς, ο Στράβων αναφέρει ότι: «…Οι κατοικούντες αυτή (την Ιέρνη-Ιρλανδία) είναι οιαγριώτεροι των Βρεττανών, όντες ανθρωποφάγοι και πολυφάγοι, θεωρώντες καλό να τρώνε τουςτελευτήσαντες πατέρες και να συνουσιάζονται φανερώς και με τις άλλες γυναίκες και με τις μητέρες καιτις αδελφές.Και λέγουμε αυτά ούτως, χωρίς να έχουμε αξιοπίστους μάρτυρες» (Γεωγραφικά,Δ..5.4).Πράγματι, καθώς η Ιέρνη είχε πλέον αποκοπεί από τον Ελληνο-Μεσογειακό κόσμο, δενυπήρχαν αξιόπιστες πληροφορίες δι’αυτή και οι κάτοικοί της θεωρούνταν ανεξαιρέτως βάρβαροι,καθώς δεν ήσαν γνωστοί οι πολιτισμένοι Ελληνογαλάτες της νήσου.

ΙΙ.ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΒΡΕΤΑΝΩΝ

Δια την καταγωγή των Βρετανών, οι κύριες πηγές είναι η γραμμένη τον 9ο αιώνα «Ιστορία τωνΒρετανών» του Ουαλού χρονικογράφου Νεννίου και η γραμμένη το 12ο αιώνα «Ιστορία των Βασιλέωντης Βρετανίας» του Ουαλού χρονικογράφου Γοδεφρείδου του Μονμάουθ.Και οι δύο, έχοντας μελετήσειαυθεντικά Βρετανικά χρονικά, συνέγραψαν την ιστορία των ιθαγενών Βρετανών, εκ της απωτάτουαρχαιότητος.Ο Γοδεφρείδος του Μονμάουθ αρχίζει το έργο του αναφέροντας ότι, κατά την εποχή του διατηρούτανέντονη η μνήμη των αρχαίων βασιλέων της Βρετανίας, ιδίως δέ του Αρθούρου, και ότι, η ιστορία τουβασίζεται εις ένα αυθεντικό Βρετανικό χρονικό:«…Ενώ ήμουν προσηλωμένος εις αυτές τις σκέψεις, οΓουόλτερ, αρχιδιάκονος της Οξφόρδης, άνδρας μεγάλης ευγλωττίας και με γνώση ξένων ιστοριών, μουπροσέφερε ένα πολύ αρχαίο βιβλίο εις την Βρετανική γλώσσα, το οποίο με συνεχή, κανονικήεξιστόρηση και κομψό ύφος, αναφέρει τις πράξεις όλων αυτών, από τον Βρούτο, πρώτο βασιλέα τωνΒρετανών, μέχρι τον Καντουάλαντερ, υιό του Καντουάλλο...» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας, 1.1).Κατόπιν, αναφέρεται συνοπτικά εις τα έθνη της Βρετανίας «…Και τελικά αυτή κατοικήθηκε από πέντεδιαφορετικά έθνη, τους Βρετανούς, τους Ρωμαίους, τους Σάξονες, τους Πίκτες και τους Σκώτους, εκ τωνοποίων οι Βρετανοί πρό των υπολοίπων, κατείχαν εις το παρελθόν ολόκληρη την νήσο από θάλασσαεις θάλασσα, μέχρι που η Θεία Δίκη, τιμωρώντας τους δια την αλαζονεία τους, τους ανάγκασε ναδώσουν έδαφος εις τους Πίκτες και τους Σάξονες…» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας, 1.2).Ο Γοδεφρείδος του Μονμάουθ συνεχίζει, αναφέροντας την άφιξη, μετά την άλωση της Τροίας, πολλώνδιασωθέντων Τρωών, εις το Λάτιο της κεντρικής Ιταλίας, υπό την ηγεσία του Αινεία, υιού της θεάςΑφροδίτης και απογόνου του Διογενούς Δαρδάνου.Οι Τρώες ενώθησαν με τους Λατίνους της κεντρικήςΙταλίας και απετέλεσαν έναν ενιαίο λαό, εκ του οποίου προήλθαν οι Ρωμαίοι, με την ίδρυση της Ρώμηςτο 753 π.Χ., υπό των απογόνων του Αινεία Ρωμύλου και Ρέμου.Τόσο οι Τρώες, όσο και οι Λατίνοιήσαν Ελληνικοί λαοί, και μάλιστα και οι δύο Αρκαδικής καταγωγής, όπως αποδεικνύεται εξαναριθμήτων φυλετικών, αρχαιολογικών, γλωσσικών και ιστορικών στοιχείων.Ιδιαίτερα σημαντικές πληροφορίες παρέχει ο ιστορικός του 1ου αιώνος π.Χ., Δινονύσιος οΑλικαρνασσεύς, ο οποίος μεταξύ άλλων αναφέρει δια τους Λατίνους:«…Και διέμειναν εις την ίδια κατοικία, χωρίς να εκδιωχθούν πλέον υπό ετέρων και οι ίδιοι άνθρωποιάλλαξαν δύο φορές το όνομά τους.Μέχρι μέν του Τρωϊκού πολέμου, διέσωζαν ακόμη την αρχαίαονομασία των Αβοριγίνων, επί δέ του βασιλέως Λατίνου, ο οποίος δυνάστευε κατά τον Ιλιακό πόλεμο,άρχισαν να καλούνται Λατίνοι» (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία, Α.9)Και εις την συνέχεια αναφέρει περί της Ελληνικής καταγωγής των Λατίνων: «Οι δέ λογιώτατοι τωνΡωμαίων συγγραφέων, μεταξύ των οποίων ο Πόρκιος Κάτων, που συνέθεσε επιμελέστατα τιςγενεαλογίες των πόλεων της Ιταλίας, ο Γάϊος Σεμπρώνιος και πολλοί άλλοι, λέγουν ότι, είναι Έλληνες,από τους κατοικήσαντες κάποτε εις τη Αχαϊα, οι οποίοι μετανάστευσαν πολλές γενεές προ του Τρωϊκούπολέμου…Αν ο λόγος τούτος είναι ορθός, δεν μπορεί να είναι άποικοι ετέρου γένους, παρά τουκαλουμένου Αρκαδικού.Διότι πρώτοι των Ελλήνων αυτοί, περάσαντες τον Ιόνιο Κόλπο, κατοίκησαν ειςτην Ιταλία, υπό την ηγεσία του Οινώτρου, υιού του Λυκάονος…» (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία, Α.11). Αναφέρει επίσης ότι, ο βασιλεύς Λατίνος ήταν υιός του Ηρακλέους: «…Και όταν έμελλε να φύγη δια τοΆργος, την έδωσε δια γυναίκα εις τον βασιλέα των Λατίνων Φαύνο.Δι’αυτή την αιτία, πολλοί νομίζουντον Λατίνο υιό τούτου και όχι του Ηρακλέους…» (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία, Α.43)Aναφέρει επίσης δια την Ελληνική καταγωγή των Τρωών: «Ότι και το έθνος των Τρώων ήταν Ελληνικό,όπως και όσα άλλα εξόρμησαν εκ της Πελοποννήσου, έχει ειπωθεί και από κάποιους άλλους απόπαλαιά…».Συνεχίζοντας αναφέρει ότι, οι Τρώες ήσαν απόγονοι Αρκάδων, οι οποίοι υπό την ηγεσία τουΔιογενούς Δαρδάνου έφθασαν εις την ΒΔ.Μικρά Ασία (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία, Α.61).Κατόπιν, ο Γοδεφρείδος του Μονμάουθ αναφέρεται εις τους απογόνους του Αινεία (Ιστορία τωνΒασιλέων της Βρετανίας, 1.3): Ο Αινείας νυμφεύθηκε την Λαβινία, θυγατέρα του Λατίνου και έλαβε τηνβασιλεία των ενωμένων πλέον Τρωών και Λατίνων.Τον διαδέχθηκε ο υιός του Ασκάνιος, ο οποίοςίδρυσε την πόλη Άλμπα και γέννησε τον Σίλβιο.Ο Σίλβιος νυμφεύθηκε μία ανιψιά της Λαβινίας καιγέννησε από αυτή τον Βρούτο.Όταν ο Βρούτος ήταν νέος, φόνευσε κατά λάθος με βέλος τον πατέρατου, κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού και δια τούτο οι συγγενείς του τον εξόρισαν από την Ιταλία.Τότε, οΒρούτος πήγε εις την Ελλάδα και κατοίκησε μαζί με τους απογόνους των Τρωών αιχμαλώτων που είχεφέρει εις την Ήπειρο ο Νεοπτόλεμος, μετά την άλωση της Τροίας.O Bρούτος άρχισε σύντομα ναδιακρίνεται δια την ανδρεία του, την γενναιοδωρία του και τις ηγετικές ικανότητές του και η φήμη τουεξαπλώθηκε εις τους Τρώες της Ελλάδος, οι οποίοι άρχισαν να συρρέουν συνεχώς προς αυτόν απόόλα τα μέρη, μέχρι που τελικά συγκεντρώθησαν 7.000 μάχιμοι άνδρες, πλήν των γυναικοπαίδων.Οιενωμένοι Τρώες άρχισαν, υπό την λαμπρή ηγεσία του Βρούτου, να πολεμούν κατά του βασιλέως τηςΗπείρου Πανδράσου, μέχρι που τελικά νίκησαν τους Ελλαδίτες, αιχμαλωτίζοντας και τον βασιλέαΠάνδρασο.Τελικά, ο εμφύλιος πόλεμος έληξε, καθώς ο Πάνδρασος συμφιλιώθηκε με τον Βρούτο,δίδοντάς του ως σύζυγο την θυγατέρα του Ιγνόγη.Οι Τρώες απεφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και ο Πάνδρασος τους βοήθησε συγκεντρώνονταςδια λογαριασμό τους 324 πλοία από όλη την Ελλάδα, εφοδιασμένα με παντός είδους προμήθειες.ΟιΤρώες απέπλευσαν από τις Ελληνικές ακτές και έφθασαν εις μία νήσο, ονομαζομένη Λεογεσία καιερημωμένη από πειρατικές επιδρομές.Εις την νήσο αυτή ευρήκαν μία έρημη πόλη, εις την οποίαυπήρχε ναός και άγαλμα της θεάς Αρτέμιδος, εις την οποία αποφάσισαν να προσευχηθούν δια να τουςφανερώση εις ποια χώρα επρόκειτο να κατοικήσουν.Ούτως, ετέλεσαν θυσίες προς τιμή του Διός, τουΕρμή και της Αρτέμιδος και ο ίδιος ο Βρούτος απήγγειλε εννέα φορές ευχή προς την Αρτέμιδα.Κατόπιν,έπεσαν να κοιμηθούν και ο Βρούτος, που κοιμήθηκε έμπροσθεν του βωμού της Αρτέμιδος, είδε κατάτα μεσάνυκτα εις όνειρο την ίδια την θεά, η οποία του έδωσε χρησμό, να κατευθυνθή προς τηνΒρετανία:«Βρούτε, πέρα από τα Γαλλικά βασίλειακείται μία ωκεάνια νήσος, πανταχόθεν περιβαλλομένη από θάλασσα.Μία ωκεάνεια νήσος, άλλοτε κατοικημένη από γίγαντες,


25 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

άλλα τώρα έρημη, κατάλληλη δια το γένος σου.Δια να φθάσης εις αυτές τις ωραίες ακτές, ύψωσε τα πανιά σου.Ίδρυσε εκεί δια το γένος σου μία νέα Τροία.Μία βασιλεία, την οποία ο χρόνος δεν θα φθείρει,ούτε θα στενέψει τα όριά της» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας, 1.11).Ο Βρούτος ανακοίνωσε τον χρησμό εις τους συντρόφους του και αφού αποφάσισαν να ακολουθήσουντις θείες οδηγίες, απέπλευσαν κατευθυνόμενοι προς τα δυτικάΜετά από πλού τριάντα ημερών έφθασαν αρχικά εις την Λιβύη, από εκεί εις την Μαυριτανία και τελικάεις τις Ηράκλειες Στήλες, όπου: «…είδαν μερικά από εκείνα τα θαλάσσια τέρατα, που ονομάζονταιΣειρήνες, οι οποίες περικύκλωσαν τα πλοία τους και παραλίγο να τα ανατρέψουν.Εντούτοις αυτοίάλλαξαν πορεία δια να ξεφύγουν και ήλθαν εις την Τυρρηνική θάλασσα, όπου εις τις ακτές τηςσυνάντησαν αρκετά έθνη καταγόμενα από τους πρόσφυγες Τρώες, οι οποίοι είχαν συνοδεύσει τονΑντήνορα εις την φυγή του.Ο αρχηγός τους, ο οποίος ονομαζόταν Κορίνεος, ήταν μέτριος ως προς τουςλόγους, αλλά με μεγάλο θάρρος και τόλμη, ώστε αντιμετωπίζοντας οποιοδήποτε πρόσωπο, ακόμη καιγιγαντιαίου αναστήματος, θα τον κατέβαλε αμέσως, σαν να ήταν παιδί…» (Ιστορία των Βασιλέων τηςΒρετανίας, 1.12).Οι Τρώες του Κορινέου ενώθησαν με τους Τρώες του Βρούτου και όλοι μαζίκατευθύνθησαν προς την Ακουϊτανία της δυτικής Γαλατίας, όπου πολέμησαν νικηφόρα κατά τωνΓαλατών. Κατά τις μάχες διακρίθηκε ο ανιψιός του Βρούτου Τουρόνος, ο οποίος «…δεν ήτανκατώτερος ουδενός πλήν του Κορινέου, εις το θάρρος και την σωματική δύναμη.Αυτός μόνος τουφόνευσε με το ξίφος του 600 άνδρες, αλλά δυστυχώς φονεύθηκε τελικά από το πλήθος των Γαλατώνπου όρμησαν πάνω του.Από αυτόν έλαβε το όνομά της η πόλις Τούρ, επειδή ετάφη εκεί…» (Ιστορίατων Βασιλέων της Βρετανίας, 1.15).Παρά τις νίκες τους όμως, οι Τρώες δεν μπορούσαν νααντιμετωπίζουν συνεχώς τους ασυγκρίτως πιο πολυαρίθμους Γαλάτες και ούτως εγκατέλειψαν τηνΓαλατία και ακολουθώντας τον χρησμό της θεάς Αρτέμιδος έφθασαν εις την νότιο Βρετανική ακτή.Εις την συνέχεια, ο Γοδεφρείδος του Μονμάουθ αναφέρει δια την Βρετανία «Τότε η νήσος ονομαζότανΑλβιών και δεν κατοικούνταν παρ’ουδενός, εκτός από από ολίγους γίγαντες…» (Ιστορία των Βασιλέωντης Βρετανίας, 1.16).Βλέποντας οι Τρώες την ευφορία και την αφθονία των ποταμών, αποφάσισαν ναεγκατασταθούν οριστικά εις την νήσο, αφού πρώτα την εκκαθάριζαν από τους γίγαντες, όπως καιέπραξαν αμέσως μετά: «…Ούτως, αυτοί πέρασαν από όλες τις επαρχίες, εξανάγκασαν τους γίγαντες ναδιαφύγουν εις τα σπήλαια των βουνών και μοίρασαν μεταξύ τους την χώρα, σύμφωνα με τις οδηγίες τουαρχηγού τους.Έπειτα,άρχισαν να καθαρίζουν το έδαφος και να κτίζουν κατοικίες, ώστε εντός ολίγουχρόνου η χώρα έμοιαζε σαν ένας τόπος κατοικημένος από πολύ καιρό.Τελικά, ο Βρούτος ονόμασε τηννήσο από το όνομά του Βρετανία και τους συντρόφους του Βρετανούς, διότι ούτως επιθυμούσε ναδιαιωνίση την μνήμη του ονόματός του.Από όπου η γλώσσα του έθνους, η οποία αρχικά έφερε τοόνομα Τρωϊκή ή τραχεία Ελληνική, ονομάσθηκε Βρετανική.Αλλά ο Κορίνεος, κατά μίμηση του αρχηγούτου, ονόμασε το μέρος της νήσου που έλαβε ως μερίδιό του, Κορινέα και τους ανθρώπους τουΚορινέους, από το όνομά του…» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας, 1.16)Η επαρχία που έτυχε εις τον Κόρινεο είχε τους περισσοτέρους γίγαντες εκ πάσης άλλης περιοχής τηςΒρετανίας: «…Μεταξύ των υπολοίπων ήταν ένα απεχθές τέρας, ονομαζόμενο Γοεμάγοτ, με ανάστημαδώδεκα κυβίτων και με τόσο καταπληκτική δύναμη, ώστε με μία κίνηση σήκωνε μία δρύ σαν να ήταν ένακλαδί φουντουκιάς…» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας, 1.16).Κάποια ημέρα, ενώ οι Τρώεςδιεξήγαγαν τελετές προς τους θεούς, εις το σημείο όπου είχαν πρωτοαποβιβασθεί, ο φοβερός γίγαςΓοεμάγοτ και άλλοι όσοι γίγαντες, τους επετέθησαν αιφνιδιαστικά, φονεύοντας πολλούς εξ αυτών.Τελικάόμως μετά από σκληρή μάχη, οι Τρώες φόνευσαν όλους τους γίγαντες, εκτός του Γοεμάγοτ, τον οποίοφόνευσε μετά από προσωπική μονομαχία ο Κορίνεος.Η πληροφορία ότι, οι γίγαντες της Βρετανίας κατέφυγαν εις τα σπήλαια των βουνών, σχετίζεται άμεσα μετους πολλούς μεσαιωνικούς θρύλους της Βρετανίας, περί δρακόντων, που επίσης είχαν ως κατοικίεςτους τα σπήλαια των βουνών, καθώς και με τους γίγαντες της Ελληνική μυθολογίας, που ήσαν γιγάντιαόντα με μικτή μορφή ανθρώπου και δράκοντος, και τους δράκους των Νεοελληνικών παραδόσεων, πουσυνήθως παρουσιάζονται ως ανθρωπόμορφοι γίγαντες.Επίσης, υπάρχει άμεση σχέσις με τουςμεσαιωνικούς θρύλους ότι, κάποιοι δράκοντες έχουν την δυνατότητα να μεταμορφώνονται ειςανθρώπους Ουσιαστικά λοιπόν οι αναφορές δια γίγαντες ή δράκοντες των σπηλαίων περιγράφουνγιγάντια όντα, άλλοτε εντελώς ερπετόμορφα και άλλοτε ημιερπετοειδή, όλα όμως υποχθονίουπροελεύσεως.Δια τούτο και ο αρχηγός των γιγάντων της Βρετανίας ονομαζόταν Γοεμάγοτ, όνομα πουσχεδόν ταυτίζεται με τους υποχθόνιους Γώγ και Μαγώγ της Καινής Διαθήκης.Είναι λοιπόν βέβαιο ότικαι οι Τρώες της Βρετανίας περιόρισαν κάποια φοβερά υποχθόνια όντα, τα οποία όμως μετά από πολύκαιρό άρχισαν να επανεμφανίζονται εις την Βρετανία, καθώς αυτή έχει πλήθος υποχθονίων πυλών καιστοών.Είναι δέ βέβαιο ότι, οι Κιμβροδρακογόνοι, Αγγλοσάξονες εισβολείς συνδέθηκαν με τα όντα αυτάκαι πιθανόν η παρουσία τους να ήταν εκ των βασικών λόγων της εγκαταστάσεώς τους εις την Βρετανία.Αφού ο Βρούτος στερέωσε την εξουσία του εις ολόκληρη την Βρετανία, απεφάσισε να ιδρύση μίαπρωτεύσουσα δια το βασίλειό του:«Ο Βρούτος, έχοντας τελικά επιβληθεί εις το βασίλειό του, συνέλαβε το σχέδιο να κτίση μία πόλη, και διατούτο ταξίδευσε διαμέσου της χώρας, δια να εύρη μία κατάλληλη τοποθεσία, μέχρι που ήλθε εις τονποταμό Τάμεση, όπου, αφού περπάτησε κατά μήκος των οχθών του, ευρήκε τελικά μία τοποθεσία,κατάλληλη δια τον σκοπό του.Εκεί λοιπόν, έκτισε μία πόλη, την οποία ονόμασε νέα Τροία, όνομα, πουδιατηρήθηκε έκτοτε δια πολύ καιρό, μέχρι που τελικά, εκ παραφθοράς της γνησίας λέξεως,κατέληξε ναονομάζεται Τρινοβάντουμ.Αλλά έπειτα, όταν ο Λούντ, αδελφός του Κασσιβελαύνου, ο οποίος πολέμησεκατά του Ιουλίου Καίσαρος, έλαβε την διακυβέρνηση του βασιλείου, περιέβαλε την πόλη μεεντυπωσιακά τείχη και πύργους αξιοθαυμάστου εργασίας και διέταξε να καλείται από το όνομά του,Κάερ-Λούντ, που σημαίνει πόλις του Λούντ…» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας, 1.17).«Αφού ο Βρούτος τελείωσε την κτίση της πόλεως, επέλεξε τους πολίτες, οι οποίοι θα την κατοικούσανκαι τους έθεσε νόμους δια την ειρηνική διακυβέρνησή τους…» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας,1.18).Ο Βρούτος βασίλευσε επί 24 έτη μετά την άφιξη των Τρώων εις την Βρετανία και μετά τον θάνατό τουτον διαδέχθησαν οι τρείς υιοί του, οι οποίοι μοίρασαν μεταξύ τους την χώρα.Ο πρεσβύτερος υιός του,Λοκρίνος, έλαβε το μεγαλύτερο και κεντρικό τμήμα της Βρετανίας, που ονομάσθηκε εξ αυτού Λοεγκρία,δηλαδή την σημερινή Αγγλία.Ο μεσαίος υιός, Κάμβερος, έλαβε την περιοχή, που ονομάσθηκε εξ αυτούΚαμβρία, δηλαδή την σημερινή Ουαλία και ο νεώτερος υιός, Αλβάνακτος έλαβε την περιοχή, πουονομάσθηκε εξ αυτού Αλβανία, δηλαδή την σημερινή Σκωτία.(Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας,1.18).Την ιστορία του Γοδεφρείδου επιβεβαιώνει και η πολύ συνοπτικότερη «Ιστορία των Βρετανών» τουΝεννίου.Αρχικά, και ο Νέννιος αναφέρεται εις την αυθεντικότητα των πηγών του, λέγων ότι, προήλθαν:«…εν μέρει από τις παραδόσεις των προγόνων μας, εν μέρει από τα γραπτά και τα μνημεία τωναρχαίων κατοίκων της Βρετανίας, εν μέρει από τα Ρωμαϊκά χρονικά και τα χρονικά των Αγίων ΠατέρωνΙσιδώρου, Ιερωνύμου, Προσπέρου, Ευσεβίου και από τις ιστορίες των Σκώτων και των Σαξόνων…»(Ιστορία των Βρετανών, Προίμιο).Εις την συνέχεια, αναφέρεται συνοπτικά εις τα έθνη της Βρετανίας: «Το όνομα της νήσου Βρετανίαπροέρχεται από τον Βρούτο, έναν Ρωμαίο ύπατο…Οι κάτοικοί της αποτελούνται από τέσσερειςδιαφορετικούς λαούς, τους Σκώτους, τους Πίκτες, τους Σάξονες και τους αρχαίους Βρετανούς» (Ιστορίατων Βρετανών, 7).Και έπειτα, αφηγείται την ίδια ιστορία με τον Γοδεφρείδο του Μονμάουθ, γράφοντας μεταξύ άλλων:«Σύμφωνα με τα χρονικά της Ρωμαϊκής ιστορίας, οι Βρετανοί έλκουν την καταγωγή τους από τουςΈλληνες και τους Ρωμαίους από κοινού»…Δι’αυτή την αιτία, ο Βρούτος εξορίσθηκε από την Ιταλία καιήλθε εις τις νήσους της Τυρρηνικής θαλάσσης…Έπειτα, πήγε εις τους Γαλάτες και έκτισε την πόλη τωνΤουρόνων, ονομασθείσα Τούρνις.Τελικά, ήλθε εις αυτή την νήσο, ονομασθείσα υπό αυτού Βρετανία,κατοίκησε εκεί και την γέμισε με τους απογόνους του και αυτή είναι κατοικημένη από εκείνο τον χρόνοέως την παρούσα εποχή» (Ιστορία των Βρετανών, 10).Όπως αναφέρει ο Νέννιος, οι Βρετανοί κυριάρχησαν επί πολλούς αιώνες εις ολόκληρη την Βρετανία,


26 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

μέχρι την άφιξη νέων εισβολέων: «Μετά από διάστημα όχι ολιγότερο των 800 ετών, ήλθαν οι Πίκτες καικατέλαβαν τις Ορκάδες νήσους.Από εκεί ερήμωσαν πολλές περιοχές και κατέλαβαν εκείνες εις τηναριστερά πλευρά της Βρετανίας, όπου παραμένουν ακόμη, κρατώντας σήμερα εις την κατοχή τους τοένα τρίτο της Βρετανίας» (Ιστορία των Βρετανών, 12).Ο πολύ αξιόπιστος Ρωμαίος ιστορικός, Τάκιτος,αποκαλεί τους Πίκτες Καληδονίους και αναφέρει περί της καταγωγής τους: «…Τα ερυθρά μαλλιά και ταμεγάλα άκρα των κατοίκων της Καληδονίας (σημερινής Σκωτίας) φανερώνουν καθαρά την Γερμανικήκαταγωγή τους» (Αγρικόλας,11).Το Αγγλοσαξονικό Χρονικό (Προοίμιο) αναφέρει περί της καταγωγήςτων Πικτών: «…Έπειτα, ήλθαν οι Πίκτες από την Σκυθία, με μακρά πλοία, όχι πολλοί.Και αφούαπεβιβάσθησαν εις την βόρειο Ιρλανδία, είπαν εις τους Σκώτους ότι, έπρεπε να κατοικήσουν εκεί.Αλλάδεν θα τους έδιναν την άδεια, διότι οι Σκώτοι τους είπαν ότι, δεν μπορούσαν να κατοικήσουν όλοι μαζίεκεί.“Αλλά” είπαν οι Σκώτοι “μπορούμε εντούτοις να σας δώσουμε μία συμβουλή.Γνωρίζουμε μία άλληνήσο εδώ, προς ανατολάς.Εκεί μπορείτε να κατοικήσετε, αν θέλετε και αν συμφωνήσετε, θα σαςβοηθήσουμε δια να μπορέσετε να το πετύχετε”.Κατόπιν οι Πίκτες πήγαν και εισήλθαν εις την βόρειαχώρα, ενώ την νότια κατείχαν οι Βρετανοί, όπως είπαμε πρίν.Και οι Πίκτες πήραν συζύγους από τουςΣκώτους, με τον όρο ότι, θα εξέλεγαν πάντα τους βασιλείς τους από το θηλυκό γένος, το οποίο έχουνσυνεχίση να κάνουν, εδώ και πολύ καιρό από τότε…».Εις την αρχαία εποχή, πριν καθιερωθεί ο γεωγραφικός όρος Γερμανία, το δυτικό τμήμα τηςπεριλαμβανόταν εις την Γαλατία και το ανατολικό τμήμα της εις την Σκυθία.Επομένως, η Σκυθικήκαταγωγή των Πικτών, κατά το Αγγλοσαξονικό Χρονικό, ταυτίζεται με την Γερμανική καταγωγή τους κατάτον Τάκιτο.Δεν δύναται να διευκρινισθή από ποια ακριβώς Γερμανική περιοχή ήλθαν οι Πίκτες, αν και τοπιθανότερο είναι ότι, έφθασαν από την Νορβηγία, αφού αφίχθησαν πρώτα, είτε εις τις Ορκάδες νήσους,που είναι εις το βορειότατο τμήμα της Βρετανίας, άνωθεν της Σκωτίας και απέναντι των Νορβηγικώνακτών, είτε εις την βόρειο Ιρλανδία.Άλλωστε, από την Νορβηγία είχαν μεταναστεύσει και οι Τουάθα ντεΝτανάν εις την Ιρλανδία, ενώ και κατά τον Μεσαίωνα οι Νορβηγοί Βίκινγκς αποίκισαν την Ιρλανδία και τηνΣκωτία.Αν δέ πράγματι οι Πίκτες ήλθαν από την Νορβηγία, τότε ήσαν εν μέρει Ελληνικής καταγωγής,αφού οι Σκανδιναβικοί λαοί αποτελούσαν μείξη Ελλήνων αποίκων και Βορειοευρωπαίων.Αφού λοιπόνοι Πίκτες έφθασαν εις την βόρειο Ιρλανδία, ανεμίχθησαν με τους Σκώτους, δηλαδή τους ΕλληνογενείςΙρλανδούς, λαμβάνοντας γυναίκες εξ αυτών και έπειτα κατέλαβαν την Σκωτία.Έκτοτε, όπως, αναφέρει οΝέννιος, οι Πίκτες, εις συμμαχία με τους εν μέρει συγγενείς τους Σκώτους, επιτίθονταν διαρκώς κατά τωνΒρετανών: «Οι Βρετανοί, που δεν υποπτεύονταν ουδεμία εχθρότητα και ήταν ανεφοδίαστοι ειςαμυντικά μέσα, δέχονταν επιθέσεις ομοφώνως και διαρκώς, τόσο από τους Σκώτους εκ δυσμών, όσοκαι από τους Πίκτες εκ βορρά.Μετά από πολύ καιρό, οι Ρωμαίοι έγιναν κοσμοκράτορες…» (Ιστορία τωνΒρετανών, 15Κατά τους επομένους αιώνες, μετανάστευσαν εις την Βρετανία και διάφορες Γαλατικές φυλές, όπως μαςπληροφορεί και ο Τάκιτος: «…Εκείνοι, που είναι οι πλησιέστεροι προς τους Γαλάτες είναι επίσης όπωςαυτοί, είτε λόγω της μονίμου επιδράσεως της καταγωγής, είτε επειδή εις χώρες που είναι απέναντι η μίαεις την άλλη, το κλίμα έχει παράγει ίδιες φυσικές ποιότητες.Αλλά κατά γενική κρίση, πιστεύω ότι, οιΓαλάτες εγκατεστάθησαν εις μία εγγυτάτη εις αυτούς νήσο.Η θρησκευτική πίστη τους φαίνεται εις ταχαρακτηριστικά των δειδιδαιμονιών (των Γαλατών).Η γλώσσα τους ολίγον διαφέρει και υπάρχει ειςαυτούς η ίδια τόλμη ως προς την πρόκληση του κινδύνου και όταν είναι πλησίον, η ίδια δειλία ως προςτην αποφυγή του» (Αγρικόλας,11).Οι Γαλάτες ανεμίχθησαν με τους Ελληνογενείς Βρετανούς και τουςΠίκτες και ούτως κατά την Ρωμαϊκή εποχή πλέον, οι κάτοικοι της Βρετανίας θεωρούνταν Γαλάτες.Είχανόμως διατηρηθεί και αυτόνομες φυλετικές ομάδες Ελληνογενών Βρετανών, όπως αναφέρει ο Τάκιτος:«...Η μελαχρινή χροιά των Σιλούρων, τα συνήθως σγουρά μαλλιά τους και το γεγονός ότι, η Ισπανία είναιη απέναντι εις αυτούς ακτή, είναι απόδειξη ότι, εις μία προηγουμένη εποχή, οι Ίβηρες διέσχισαν τηνθάλασσα και κατέλαβαν αυτά τα μέρη…» (Αγρικόλας,11).Βεβαίως, οι Σίλουροι ήσαν καθαρόαιμοιαπόγονοι των Τρωών αποίκων, αλλά ακόμη και αν θεωρηθούν Ίβηρες, ήσαν Ελληνο-Ίβηρες εκ τωνΕλληνικών αποικιών της βορείου Ισπανίας, η οποία ήταν ενδιάμεσος σταθμός των ταξιδιών μεταξύΒρετανίας και Μεσογείου θαλάσσης.Τελικά, κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., μετά από σκληρούς αγώνες, οι Ρωμαίοι υπέταξαν την Βρετανία, πλήντης Καληδονίας, και ούτως η Βρετανία εντάχθηκε εις τον Ελληνορωμαϊκό κόσμο.Ούτως, κατά τουςεπομένους αιώνες, αν και οι Βρετανοί διετήρησαν τον Κελτικό χαρακτήρα τους, υπέστησαν μεγάληΡωμαϊκή επίδραση και αρκετοί εξ αυτών εκλατινίσθησαν.ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ: ΟΙ ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΕΣ

1.Η ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Οι προϋποθέσεις δια την Αγγλοσαξονκή εισβολή εις την Βρετανία δημιουργήθησαν κατά την ταραγμένηπερίοδο, που ακολούθησε τον θάνατο του αυτοκράτορος Ιουλιανού, καθώς η Ρωμαϊκή αυτοκρατορίαήταν πλέον εις συνεχή παρακμή, εξαιτίας των ανικάνων αυτοκρατόρων της και των διαρκών εισβολώντων βαρβάρων.Ούτως, το 381 η Ρωμαϊκή κυριαρχία επί της Βρετανίας κλονίσθηκε σοβαρά εξαιτίας τηςεξεγέρσεως του στρατηγού της Βρετανίας Μαξίμου, ο οποίος κατόπιν μετέφερε μεγάλο μέρος τωνστρατιωτικών δυνάμεων της Βρετανίας εις την Γαλατία, δια να διεκδικήση την εξουσία όλόκληρης τηςΔυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας:«381.Ο καίσαρ Μάξιμος ανέλαβε την αυτοκρατορία.Αυτός γεννήθηκε εις την Βρετανία, από όπουπέρασε εις την Γαλατία.Εκεί, δολοφόνησε τον αυτοκράτορα Γρατιανό και εξεδίωξε τον αδελφό του, οοποίος ονομαζόταν Βαλεντινιανός, από την χώρα του (Ιταλία).Έπειτα, ο Βαλεντινιανός συγκέντρωσεστρατό, φόνευσε τον Μάξιμο και κυριάρχησε εις την αυτοκρατορία…» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).«Ο έβδομος αυτοκράτωρ ήταν ο Μάξιμος.Αυτός απέσυρε από την Βρετανία όλες τις στρατιωτικέςδυνάμεις του, φόνευσε τον βασιλέα των Ρωμαίων Γρατιανό και κυριάρχησε εις ολόκληρη τηνΕυρώπη.Καθώς ήταν απρόθυμος να επιστρέψη τους πολεμοχαρείς συντρόφους του εις τις συζύγους,τα παιδιά και τις περιουσίες τους εις την Βρετανία, τους εγκατέστησε εις αρκετές περιοχές από την λίμνηεις την κορυφή του Μόνς Ζόβις μέχρι την πόλη Κάντ Γκούϊκ και τον δυτικό Τούμουλο, δηλαδή το δυτικόΚρούκ.Αυτοί είναι οι Αρμορικανοί Βρετανοί, οι οποίοι παραμένουν εκεί μέχρι και σήμερα.Εξαιτίας τηςαπουσίας τους, η Βρετανία νικήθηκε από ξένα έθνη και οι νόμιμοι κληρονόμοι της εξεδιώχθησαν μέχριπου επανήλθαν με την βοήθεια του Θεού…» (Νέννιος, Ιστορία των Βρετανών, 27).«Πρέπει τώρα να επιστρέψουμε εις τον τύραννο Μάξιμο…Ενώ ο Γρατιανός ασκούσε την ανωτάτηεξουσία του κόσμου, έπειτα από εξέγερση των στρατιωτών ο Μάξιμος ανακηρύχθηκε αυτοκράτωρ ειςτην Βρετανία και σύντομα διέσχισε την θάλασσα προς την Γαλατία.Εις το Παρίσι, ο Γρατιανός ηττήθηκεαπό προδοσία του ιππάρχου του Μελλοβαύδου και καθώς διέφευγε προς το Λούγδουνο, συνελήφθηκαι εκτελέσθηκε.Κατόπιν, ο Μάξιμος έκανε τον υιό του Βίκτορα συμμέτοχο της εξουσίας του…Μετά απόκάποιο χρονικό διάστημα, οι αυτοκράτορες Βαλεντινιανός και Θεοδόσιος στέρησαν τον Μάξιμο από τηνβασιλική εξουσία τους και τον κατεδίκασαν να αποκεφαλισθή εις απόσταση τριών μιλίων από τηνΑκυληϊα.Κατά το ίδιο έτος φονεύθηκε από τον Αρβογάστη και ο υιός του Βίκτωρ, εις την Γαλατία»(Νέννιος, Ιστορία των Βρετανών, 29).Εξαιτίας της μεταφοράς άπό τον Μάξιμο μεγάλου μέρους των Βρετανικών δυνάμεων εις την Γαλατία ,καθώς και λόγω της ταραχής που προξένησε η εξέγερσή του, η Βρετανική άμυνα αποδυναμώθηκεκατά πολύ, πράγμα που εκμεταλλεύθησαν διάφοροι λαοί, οι οποίοι επέδραμαν εις την Βρετανία: «Αλλάο Γρατιανός Μούνικεπς, ακούγοντας τον θάνατο του Μαξίμου, κατέλαβε το στέμμα καιαυτοανακηρύχθηκε βασιλεύς.Έπειτα, κυβέρνησε τόσο τυρρανικά, ώστε ο λαός επαναστάτησε εναντίοντου και τον δολοφόνησε.Όταν αυτά τα νέα έφθασαν εις τις άλλες χώρες, οι εχθροί τους επανήλθαν απότην Ιρλανδία, φέρνοντας μαζί τους και Σκώτους, Νορβηγούς και Δακούς και έκαναν φοβερέςκαταστροφές δια του πυρός και του ξίφους, εις ολόκληρο το βασίλειο από θάλασσα έως θάλασσα…»(Γοδεφρείδος του Μονμάουθ, Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας, 6.1).Οι αναφερόμενοι από τονΓοδεφρείδο ως Δακοί είναι οι Δανοί, τους οποίους πάντα αποκαλεί ούτως εις το έργο του, ακριβώςλόγω της Δακικής καταγωγής τους (Βλέπε κεφάλαιο 3, υποκεφάλαιο 4 της παρούσης εργασίας).Κατά τα


27 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

τέλη του 4ου αιώνος οι Δανοί είχαν πλέον μεταναστεύσει εις την Δανική χερσόνησο, είχαν ήδη αρχίσεινα Κιμβροποιούνται και εξελισσόμενοι ούτως εις ληστρικότατο λαό, άρχισαν επιδρομές κατά τηςΒρετανίας, μαζί με τους Ιρλανδούς, τους Πίκτες (αναφερομένους ως Σκώτους από τον Γοδεφρείδο) καιτους Νορβηγούς.Η οριστική κατάρρευσις της Ρωμαϊκής κυριαρχίας εις την Βρετανία επήλθε το 407, όταν οι στρατιωτικέςδυνάμεις της νήσου εξεγέρθησαν πάλι και ανακήρυξαν αυτοκράτορα τον Ρωμαίο αξιωματικόΚωνσταντίνο Γ΄, ο οποίος κατόπιν μετέφερε τις δυνάμεις του εις την Γαλατία, δια να διεκδικήσει τηνεξουσία ολόκληρης της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.Ο Νέννιος αναφέρει σχετικά:«…Πληροφορούμεθα από την παράδοση των προγόνων μας ότι, επτά αυτοκράτορες πήγαν εις τηνΒρετανία, αν και οι Ρωμαίοι βεβαιώνουν ότι, ήσαν εννέα.Ο όγδοος αυατοκράτωρ ήταν ένας άλλοςΣεβήρος, ο οποίος διέμενε περιστασιακά εις την Βρετανία και μερικές φορές εις την Ρώμη, όπου καιπέθανε.Ο ένατος αυτοκράτωρ ήταν ο Κωνσταντίνος ο οποίος βασίλευσε εις την Βρετανία επί 16 έτη και,όπως αναφέρεται, δολοφόνηθηκε ύπουλα κατά το 17ο έτος της βασιλείας του» (Ιστορία των Βρετανών,27).«Ούτως, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των Βρετανών οι Ρωμαίοι τους κυβέρνησαν επό 409έτη.Έπειτα, οι Βρετανοί περιφρόνησαν την εξουσία των Ρωμαίων, αρνούμενοι να τους πληρώσουνφόρο και να αποδεχθούν τους βασιλείς τους.Και ούτε τόλμησαν πλέον οι Ρωμαίοι να διεκδικήσουν τηνεξουσία της χώρας, της οποίας οι ιθαγενείς σφαγίασαν τους αντιπροσώπους τους» (Ιστορία τωνΒρετανών, 28).«Τρείς φορές οι Ρωμαίοι αντιπρόσωποι δολοφονήθησαν υπό των Βρετανών, αλλά όμως όταν αυτοίπαρενοχλήθησαν από τις εισβολές των βαρβάρων εθνών των Σκώτων (Ιρλανδών) και των Πικτών,ζήτησαν επίσημα την βοήθεια των Ρωμαίων…Ούτως, οι Ρωμαίοι έφθασαν με ισχυρό στρατό προςβοήθεια των Βρετανών και αφού τους όρισαν έναν κυβερνήτη και εγκατέστησαν την κυβέρνηση,επέστρεψαν εις την Ρώμη…Όμως, αν και οι Βρετανοί ήσαν υπό την κυριαρχία της αυτοκρατορίας,σφαγίασαν πάλι τους Ρωμαίους αντιπροσώπους και ζήτησαν πάλι βοήθεια.Δια μία ακόμη φορά, οιΡωμαίοι έλαβαν την εξουσία της Βρετανίας και τους βοήθησαν να αποκρούσουν τους γείτονές τους.Καιαφού απογύμνωσαν την χώρα από χρυσό, άργυρο, κασσίτερο, μέλι και ακριβά ενδύματα και επιπλέονέλαβαν πλούσια δώρα, επέστρεψαν θριαμβευτικά εις την Ρώμη» (Ιστορία των Βρετανών, 30).Αν και οι αναφορές του Νεννίου είναι αληθείς, σφάλλει ως προς τις χρονολογίες του, αφού είναιεξακριβωμένο ότι, ο σφετεριστής Κωνσταντίνος Γ΄ δεν βασίλευσε 16 έτη, αφού πέθανε το411.Αντιθέτως, το Αγγλοσαξονικό Χρονικό είναι πιο ακριβές από τον Νέννιο, ως προς τις χρονολογίες::«418.Οι Ρωμαίοι συγκέντρωσαν όλα τα αποθέματα χρυσού που υπήρχαν εις την Βρετανία.Καιέκρυψαν ένα τμήμα του εις την γή, ώστε να μην μπορή μετά να το εύρει ουδείς άνθρωπος, ενώμετέφεραν μαζί τους τον υπόλοιπο εις την Γαλατία.435.Οι Γότθοι κυρίευσαν την πόλη της Ρώμης και έκτοτε ουδέποτε οι Ρωμαίοι κυβέρνησαν τηνΒρετανία…».Κατά την ταραγμένη περίοδο, που ακολούθησε την Ρωμαϊκή αποχώρηση, ο ιθαγεής ηγεμώνΒόρτιγκερν αναδείχθηκε βασιλεύς του μεγαλυτέρου τμήματος της Βρετανίας: «Μετά από τονπροαναφερθέντα πόλεμο μεταξύ των Βρετανών και των Ρωμαίων, την δολοφονία των κυβερνητώντους, την νίκη του Μαξίμου, ο οποίος δολοφόνησε τον Γρατιανό και τον τερματισμό της Ρωμαϊκήςεξουσίας εις την Βρετανία, οι Βρετανοί ήσαν εις συναγερμό επί 40 έτη.Κατόπιν, ο Βόρτιγκερν βασίλευσεεις την Βρετανία.Κατά την εποχή του, οι Βρετανοί είχαν αιτία φόβου, όχι μόνο από τις επιδρομές τωνΣκώτων και των Πικτών, αλλά επίσης και από την ανησυχία τους δια τον Αμβρόσιο…» (Νέννιος, Ιστορίατων Βρετανών, 31).Ο Βόρτιγκερν δεν ήταν ο νόμιμος κυβερνήτης της χώρας, αφού είχε δολοφονήσειτον νόμιμο διάδοχο Κωνστάντιο, υιό του Κωνσταντίνου Γ΄, ενώ οι νεότεροι υιοί του Κωνσταντίνου Γ΄,Αμβρόσιος Αυρήλιος (ή Αυρηλιανός) και Ούθερ Πέντραγκον, διέφυγαν εις την Αρμορική (σημερινήΒρετάνη της ΒΔ. Γαλλίας).Εν τω μεταξύ, καθώς οι Βρετανοί αδυνατούσαν να αναχαιτίσουν τιςεπιδρομές των εχθρών τους, ζήτησαν και πάλι την βοήθεια των Ρωμαίων: «443.Οι Βρετανοί έστειλανπρέσβεις πέρα από την θάλασσα εις την Ρώμη και ικέτευσαν δια βοήθεια εναντίον των Πικτών.Αλλά δενέλαβαν ουδεμία βοήθεια, διότι οι Ρωμαίοι ήσαν εις πόλεμο με τον Αττίλα, βασιλέα των Ούνων…»(Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Έχοντας πλέον στερηθεί οριστικά την Ρωμαϊκή βοήθεια, οι Βρετανοίδιέπραξαν το λάθος να ζητήσουν δια πρώτη φορά την «βοήθεια» των Άγγλων: «443…Κατόπιν αυτοίέστειλαν πρέσβεις εις τους Άγγλους και ζήτησαν το ίδιο από τους ευγενείς αυτού του έθνους».(Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Ευτυχώς όμως δια τους Βρετανούς, οι Άγγλοι δεν ανταπεκρίθησαν και ηχώρα απέφυγε προσωρινά την εισβολή τους.

2. Η ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Το 449, ο Βρετανός βασιλεύς Βόρτιγκερν διέπραξε το μοιραίο λάθος να επαναλάβη την πρόσκλησηπρός τους Αγγλοσάξονες, οι οποίοι αυτή την φορά ανταποκρίθησαν, γεγονός που επρόκειτο να έχημοιραίες συνέπειες δια την Βρετανία:«449.Ο Μαρκιανός και ο Βαλεντινιανός ανέλαβαν την αυτοκρατορία και βασίλευσαν επτά χειμώνες.Ειςτις ημέρες τους, ο Χένγκιστ και ο Χόρσα, προσκεκλημένοι παρά του βασιλέως των ΒρετανώνΒόρτιγκερν, προς βοήθειά του, απεβιβάσθησαν εις την Βρετανία, εις την τοποθεσία Ιπγουίνσφλιτ,αριχκά δια να υποστηρίξουν τους Βρετανούς, αλλά έπειτα πολέμησαν εναντίον τους.Ο βασιλεύς τουςκατεύθυνε να πολεμήσουν κατά των Πικτών και αυτοί έπραξαν ούτως και πέτυχαν την νίκη δια τηνοποία ήλθαν…» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Ο Βρετανός χρονογράφος Γίλδας, ο οποίος έζησε τον 6ο αιώνα και ήταν σχεδόν σύγχρονος τωνγεγονότων που περιγράφει, κατακρίνει σφοδρά την ηλιθία πρόσκληση των Βρετανών προς τουςΑγγλοσάξονες: «Κατόπιν, όλοι οι σύμβουλοι μαζί με τον αλαζονικό τύραννο Γκούρθριγκερν(Βόρτιγκερν) τυφλώθησαν τόσο, ώστε δια προστασία της χώρας τους σφράγισαν την μοίρα της,καλώντας ανάμεσά τους (σαν λύκους εις αγέλη προβάτων) τους αγρίους και ασεβείς Σάξονες, μία φυλήμισητή εις τον Θεό και τους ανθρώπους, δια να αποκρούσουν τις εισβολές των βορείωνεθνών.Ουδέποτε υπήρξε κάτι τόσο ολέθριο και τόσο ατυχές δια την χώρα μας.Τι βαθύ σκότος είχετυλίξει τα μυαλά τους, σκότος απελπιστικό και σκληρό! Εκείνοι οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι απόντεςήσαν τρομακτικότεροι από τον ίδιο τον θάνατο, προσεκλήθησαν να κατοικήσουν, όπως μπορεί να πείκάποιος, κάτωθεν της ιδίας στέγης…Ένα πλήθος κουταβιών εξόρμησε από την φωλιά αυτής τηςβαρβαρικής λέαινας, εις τρία κίουλς, όπως τα ονομάζουν αυτοί, δηλαδή εις τρία πολεμικά πλοία, με ταπανιά τους φουσκωμένα από τον άνεμο και ευνοϊκούς οιωνούς και προφητείες.Διότι, ένας μάντηςμεταξύ αυτών είχε προβλέψει ότι, θα εξουσιάζουν επί 300 έτη την χώρα πρός την οποία έπλεαν και ότι,θα την λεηλατούν κατά το ήμισυ αυτού του χρόνου, δηλαδή επί 150 έτη.Αυτοί απεβιβάσθησαν πρώταεις την ανατολική πλευρά της νήσου, με πρόσκληση του ατυχούς βασιλέως και εκεί ακόνισαν τα αιχμηράνύχια τους, φαινομενικά δια να πολεμήσουν υπέρ της νήσου, αλλά αλίμονο! Εις την πραγματικότηταεναντίον της…» (Περί της καταστροφής και κατακτήσεως της Βρετανίας, 23).Η παρομοίωσή τωνΣαξόνων από τον Γίλδα με άγρια θηρία είναι πολύ χαρακτηριστική και ενδεικτική της θηριώδουςκαταγωγής και συμπεριφοράς τους.Και ο Νέννιος αναφέρει σχετικά: «Εν τω μεταξύ, τρία πλοία με εξορίστους από την Γερμανία έφθασανεις τη Βρετανία.Αυτοί διοικούνταν από τους αδελφούς Χόρσα και Χένγκιστ, υιούς του Γουίτγκιλς.ΟΓουίτντγκιλς ήταν υιός του Γουίττα, ο Γουίττα του Γουέκτα, ο Γουέκτα του Γουόντεν, ο Γουόντεν τουΦρίθοβαλντ, ο Φρίθοβαλντ του Φρίθουγουλφ, ο Φρίθουγουλφ του Φίνν, ο Φίνν του Γκόντγουλφ, οΓκόντγουλφ του Γκέατ, ο οποίος, όπως λένε, ήταν υιός ενός θεού, όχι του παντοδυνάμου Θεού καιΚυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά γόνος ενός εκ των ειδώλων τους, το οποίο λάτρευαν κατά ταειδωλολατρικά έθιμα, τυφλωμένοι από κάποιον δαίμονα.Ο Βόρτιγκερν τους δέχθηκε ως φίλους και τουςεγκατέστησε εις την νήσο, η οποία εις την γλώσσα τους ονομάζεται Θάνετ και από τους ΒρετανούςΡούιμ…» (Ιστορία των Βρετανών, 31).Η αναφορά του Νεννίου δια τον δαιμονικό «θεό» πρόγονο τωνΣαξόνων αρχηγών δηλώνει σαφώς την πρόσμιξη των δρακοειδών όντων, τα οποία λάτρευαν οι


28 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

δρακογόνοι Σάξονες με τις ηγεμονικές τάξεις τους, προς ενίσχυση του ερπετικού γόνου τους.Ησυγκεκριμένη πρόσμιξη που αναφέρει ο Νέννιος είχε γίνει εννέα γενεές πριν τους Χένγκιστ και Χόρσα,δηλαδή, αφού μία γενεά είναι το ένα τρίτο του αιώνος, 9x33=297 έτη πρό του 449, ήτοι περί το 152, τηνεποχή δηλαδή που πρωτοεμφανίθησαν οι Σάξονες εις την Γερμανία.Έχοντας ως βάση τους την νήσο Θάνετ, πλησίον της νοτιοανατολικής ακτής της Βρετανίας (εις τοσημερινό Κέντ), οι δόλιοι Σάξονες άρχισαν να ενισχύουν τις δυνάμεις τους, σχεδιάζοντας ναπροδώσουν τους Βρετανούς.Ο Γίλδας περιγράφει πολύ παραστατικά την δολιότητα των Σαξόνων: «…Η μητρική γή τους,ευρίσκοντας τόσο επιτυχημένη την πρώτη ορδή της, στέλνει μία μεγαλυτέρα δύναμη αγρίων γόνων της,οι οποίοι κατέπλευσαν και ενώθησαν με τους μπαστάρδους συντρόφους τους…Έχοντας ούτωςεισέλθει οι βάρβαροι ως στρατιώτες εις την νήσο, δια να αντιμετωπίσουν, όπως ψευδώς έλεγαν,οποιοδήποτε κίνδυνο, προς υπεράσπιση των φιλοξένων οικοδεσποτών τους, λαμβάνουν ένα επίδομαπαροχών, οι οποίες δια κάποιο χρόνο τους δίδονταν με αφθονία και ούτως έκλεισαν τα σκυλίσιαστόματά τους..Μετά όμως παραπονιόύνται ότι, οι μηνιαίες προμήθειες δεν τους εφοδιάζουν επαρκώςκαι επιδεινώνουν εντέχνως πάσα περίπτωση φιλονικίας, λέγοντας ότι, εάν δεν τους παραχωρηθήπερισσότερη ελευθερία, θα διαρρήξουν την συνθήκη και θα λεηλατήσουν ολόκληρη την νήσο.Ειςσύντομο χρονικό διάστημα, οι πράξεις ακολουθούν τις απειλές τους» (Περί της καταστροφής καικατακτήσεως της Βρετανίας, 23).Και το Αγγλοσαξονικό Χρονικό αναφέρει την σημαντική ενίσχυση των Σαξόνων, αλλά παραλείπειδολίως να αναφέρη την προδοσία τους κατά των Βρετανών: «449…Έπειτα, αυτοί έστειλαν πρέσβειςπρος τους Άγγλους και τους ζήτησαν να στείλουν περισσότερη βοήθεια.Αυτοί περιέγραψαν τηναναξιότητα των Βρετανών και τον πλούτο της γής τους.Κατόπιν αυτοί τους έστειλαν μεγαλύτερηβοήθεια.Τότε ήλθαν άνδρες από τρεις δυνάμεις της Γερμανίας: Οι παλαιοί Σάξονες, οι Άγγλοι και οιΓιούτοι.Από τους Γιούτους κατάγονται οι άνθρωποι του Κέντ, οι Γουαϊτγουόριοι (αυτή είναι η φυλή πουτώρα κατοικεί εις την νήσο Γουάϊτ) και αυτό το γένος του Ουέσσεξ που οι άνθρωποι ακόμη ονομάζουνγένος των Γιούτων.Από τους παλαιούς Σάξονες προήλθαν οι άνθρωποι του Έσσεξ, του Σάσσεξ και τουΟυέσσεξ.Από την Αγγλία, η οποία από τότε έχει παραμείνει έρημη μεταξύ των Γιουτών και τωνΣαξόνων, προήλθαν οι Ανατολικοί Άγγλοι, οι Μέσοι Άγγλοι, οι Μέρκιοι και όλοι εκείνοι βορείως τουΧούμπερ.Οι αρχηγοί τους ήσαν δύο αδελφοί, ο Χένγκιστ και ο Χόρσα, οι οποίοι ήσαν υιοί τουΓουίτγκιλς, ο Γουίτγκιλς ήταν υιός του Γουίττα, ο Γουίττα του Γουέκτα, ο Γουέκτα του Γουόντεν.Απόαυτόν τον Γουόντεν προέκυψε όλο το βασιλικό γένος μας, καθώς και αυτό των Σαουθουμβρίων».Και ο Νέννιος αναφέρει σχετικά: «Αφού οι Σάξονες είχαν παραμείνει δια κάποιο χρόνο εις την νήσοΤάνετ, ο Βόρτιγκερν υποσχέθηκε να τους προμηθεύη με ιματισμό και άλλες προμήθειες, υπό τον όροότι, θα δεσμεύονταν να πολεμούν κατά των εχθρών της χώρας του.Αλλά, όταν ο αριθμός τωνβαρβάρων αυξήθηκε κατά πολύ, οι Βρετανοί δεν μπορούσαν να πραγματοποιήσουν την δέσμευσήτους και όταν οι Σάξονες, σύμφωνα με την υπόσχεση που είχαν λάβει, απαίτησαν τον ανεφοδιασμό τουςμε προμήθειες και ιματισμό, οι Βρετανοί απάντησαν: “Ο αριθμός σας έχει αυξηθεί, η βοήθειά σας δενείναι πλέον απαραίτητη και επομένως μπορείτε να επιστρέψετε εις την πατρίδα σας, διότι δενμπορούμε πλέον να σας ανεφοδιάζουμε”.Και από τότε, αυτοί άρχισαν να επινοούν μέσα δια ναδιαρρήξουν την μεταξύ τους ειρήνη» (Ιστορία των Βρετανών,36).Κατόπιν, ο Νεννιος περιγράφει αναλυτικά πώς εξελίχθησαν τα γεγονότα, τα οποία οδήγησαν εις τονπόλεμο των Αγγλοσαξόνων κατά των Βρετανών:«37.Αλλά ο Χένγκιστ, ο οποίος συνδύαζε επιδεξιότητα και υποκρισία, αντιλαμβανόμενος ότι, είχε νααντιμετωπίση έναν άφρονα βασιλέα και έναν απείθαρχο λαό, ανίκανο να προβάλη σοβαρή αντίσταση,απάντησε εις τον Βόρτιγκερν: "Είμαστε πράγματι λίγοι εις αριθμό, αλλά αν θέλεις να μας δώσης τηνάδεια, θα ζητήσουμε πρόσθετες δυνάμεις από την χώρα μας, με τις οποίες θα πολέμησουμε δια εσένακαι τους υπηκόους σου".Καθώς ο Βόρτιγκερν συγκατατέθηκε εις αυτή την πρόταση, εστάλησαναγγελιοφόροι εις την Σκυθία (Γερμανία) και αφού επέλεξαν έναν αριθμό πολεμοχαρών στρατιωτών,επέστρεψαν με 16 πλοία, φέρνοντας μαζί τους την ωραία θυγατέρα του Χένγκιστ.Τότε, ο Σάξωναρχηγός ετοίμασε μία εορτή, εις την οποία προσκάλεσε τον βασιλέα, τους αξιωματούχους του και τονδιερμηνέα του Κέρετικ, αφού προηγουμένως είχε διατάξει την θυγατέρα του να τους προσφέρη τόσοαφειδώς κρασί και μπύρα, ώστε να μεθύσουν σύντομα.Αυτό το σχέδιο πέτυχε και ο Βόρτιγκερν, με τηνυποκίνηση του διαβόλου, ποθώντας το κάλλος της κόρης, την ζήτησε διαμέσου του διερμηνέως τουαπό τον πατέρα της, υποσχόμενος να δώσει δι’αυτή ο,τιδήποτε θα ζητούσε αυτός.Τότε ο Χένγκιστ, οοποίος είχε ήδη συσκεφθεί με τους πρεσβυτέρους από την φυλή του Όγκουλ (Άγκουλ), οι οποίοι τονακολουθούσαν, απαίτησε ως αντάλλαγμα δια την θυγατέρα του την επαρχία, η οποία ονομάζεται εις ταΑγγλικά Κέντλαντ και εις τα Βρετανικά Κέϊντ.Αυτή η εκχώρησις έγινε εν αγνοία του βασιλέωςΓκουοραγκόνου, ο οποίος βασίλευε τότε εις το Κέντ και ο οποίος ένιωσε μεγάλη θλίψη, βλέποντας ναπαραδίδεται τόσο λαθραία, ψευδώς και απερισκέπτως το βασίλειό του εις ξένους.Κατά συνέπεια, ηκοπέλα παραδόθηκε εις τον βασιλέα, ο οποίος κοιμήθηκε μαζί της και την ερωτεύθηκε παράφορα.38.Έπειτα, ο Χένγκιστ είπε εις τον Βόρτιγκερν: "Θα είμαι δια εσένα και πατερας και σύμβουλος.Και ανδεν περιφρονήσεις τις συμβουλές μου, δεν θα έχει καθόλου φόβο ότι, θα κατακτηθείς απόοποιονδήποτε άνθρωπο ή έθνος, διότι οι άνθρωποι της χώρας μου είναι δυνατοί, πολεμοχαρείς καιγεροί.Εάν το εγκρίνης, θα καλέσω τον υιό μου και τον αδελφό μου, γενναίους άνδρες, οι οποίοι με τηνπρόσκλησή μου θα πολεμήσουν κατά των Σκώτων και μπορείς να τους δώσεις τις βόρειες χώρες,πλησίον του τείχους Γκούαλ (τείχος του Αντωνίνου).Ο άφρων ηγεμών συγκατατέθηκε εις αυτό καιούτως έφθασαν ο Όκτα και ο Έμπυσα με 40 πλοία.Με αυτά έπλευσαν πέριξ της χώρας των Πικτών,ερήμωσαν τις νήσους Όρκνεϋ και κατέλαβαν πολλές περιοχές, ακόμη και εντός των συνόρων τωνΠικτών.Αλλά ο Χένγκιστ συνέχισε να καλή σταδιακά πλοία από την χώρα του, ούτως ώστε μερικοί νήσοι,από όπου ήλθαν αυτοί, έμειναν χωρίς κατοίκους.Και καθώς οι άνθρωποί του αυξάνονταν εις δύναμηκαι αριθμό, ήλθαν εις την προαναφερομένη επαρχία του Κέντ.40.Αλλά σύντομα, αφού ο Βόρτιγκερν κάλεσε και τους δώδεκα σοφούς άνδρες του, δια να συσκεφθούντι έπρεπε να γίνη, αυτοί του είπαν: “Nα αποσυρθής εις τις μακρινές περιοχές του βασιλείου σου.Εκεί,κτίσε και οχύρωσε μία πόλη δια να υπερασπισθής τον εαυτό σου, διότι οι άνθρωποι που δέχθηκες είναιύπουλοι.Επιδιώκουν να σε υποτάξουν με τέχνασμα και ακόμη και κατά την διάρκεια του βίου σου, νακυριεύσουν όλες τις χώρες που είναι υπό την εξουσία σου, πράγμα που θα προσπαθήσουν ακόμηπερισσότερο μετά τον θάνατό σου.”O βασιλεύς ικανοποιήθηκε με αυτή την συμβουλή, αναχώρησε μαζίμε τους σοφούς άνδρες του και ταξίδευσε εις πολλούς τόπους, αναζητώντας την κατάλληλη τοποθεσίαδια να κτίση ένα φρούριο.Αφού είχαν ταξιδεύσει αρκετά χωρίς αποτέλεσμα, τελικά έφθασαν εις τηνεπαρχία Γκουένετ και αφού ερεύνησαν τα όρη Χέρεμυς, ευρήκαν εις την μία κορυφή τους μίατοποθεσία κατάλληλη δια κατασκευή φρουρίου.Εκεί, οι σοφοί άνδρες είπαν εις τον βασιλέα: «Κτίσε εδώεις αυτόν τον τόπο μία πόλη και θα είσαι δια πάντα ασφαλής από τους βαρβάρους…»43.Τελικά, ο Βόρτιμερ, ο υιός του Βόρτιγκερν, πολέμησε γενναία κατά του Χένγιστ, του Χόρσα και τωνανθρώπων τους.Τους απώθησε εις την νήσο Θάνετ, τους απέκλεισε τρείς φορές εκεί και τουςπερικύκλωσε εις την δυτική πλευρά.Τότε, οι Σάξονες έστειλαν αντιπροσώπους εις την Γερμανία, δια ναζητήσουν μεγάλες ενισχύσεις και πρόσθετα πλοία.Αφού έλαβαν αυτά, πολέμησαν κατά των βασιλέωνκαι των πριγκήπων της Βρετανία και άλλοτες επέκτειναν τα σύνορά τους νικώντας, ενώ άλλοτε νικώντανκαι υποχωρούσαν.44.Τέσσερεις φορές ο Βόρτιμερ αντιμετώπισε γενναία τους εχθρούς.Η πρώτη έχει προαναφερθεί, ηδεύτερη ήταν εις τον ποταμό Ντάρεντ, η τρίτη εις το Φόρντ, ονομαζόμενο εις την γλώσσα τουςΈπσφορντ και εις την δική μας Σέτ Θιργκαμπέηλ, όπου έπεσαν ο Χόρσα και ο Κάτιγκερν, υιός τουΒόρτιγκερν.Η τετάρτη μάχη που έδωσε ήταν πλησίον του λίθου εις την ακτή της Γαλλικής θαλάσσης,όπου οι Σάξονες νικήθησαν και κατέφυγαν εις τα πλοία τους.Έπειτα από λίγο ο Βόρτιμερ πέθανε…».45.Κατόπιν, oι βάρβαροι εγκατεστάθησαν σταθερά εις την χώρα, βοηθηθέντες από τα ξένα είδωλάτους.Διότι, ο Βόρτιγκερν ήταν φίλος τους, λόγω της θυγατρός του Χένγκιστ, την οποία αγαπούσε τόσοπολύ, ώστε ουδείς τολμούσε να πολεμήση εναντίον του.Εν τω μεταξύ, οι βάρβαροι καθοδηγούσαν τονάφρονα βασιλέα, ο οποίος ασκούσε την εξουσία του με την σύμπραξη των εχθρών του.Και αςκατανόησει ο αναγνώστης ότι, οι Σάξονες ήσαν νικητές και κυβέρνησαν την Βρετανία, όχι λόγω της


29 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

ανωτέρας ανδρείας τους, αλλά εξαιτίας των μεγάλων αμαρτιών των Βρετανών.Ούτως επέτρεψε οΘεός…Μετά από τον θάνατο του Βόρτιμερ, αφού ο Χένγκιστ ενισχύθηκε με νέες δυνάμεις, συγκέντρωσετα πλοία του και καλώντας όλους μαζί τους αρχηγούς, συνεσκέφθησαν με ποιο τέχνασμα θα νικούσαντον Βόρτιγκερν και τον στρατό του.Με δόλιες προθέσεις έστειλαν αγγελιοφόρους προς τον βασιλέα, μεπροσφορές δια ειρήνη και διαρκή φιλία.Όντας ο Βόρτιγκερν ανύποπτος δια την προδοσία, αφούσυμβουλεύθηκε τους πρεσβυτέρους του, δέχθηκε τις προτάσεις.46.Ο Χένγκιστ, με την πρόφαση της επικυρώσεως της συνθήκης, ετοίμασε μία εορτή, εις την οποίαπροσκάλεσε τον βασιλέα, τους ευγενείς και τους στρατιωτικούς αξιωματούχους, συνολικά 300πρόσωπα.Αποκρύπτοντας με εύσχημο τρόπο τις κακές προθέσεις του, διέταξε 300 Σάξονες νακρύψουν έκαστος ένα μαχαίρι εις τα πόδια τους και να αναμειχθούν με τους Βρετανούς. "Και όταν" τουςείπε " αυτοί θα είναι αρκετά μεθυσμένοι, με το σύνθημα Nimed eure Saxes να σύρη έκαστος το μαχάιριτου και να φονεύση από έναν άνδρα.Αλλά αφήστε τον βασιλέα, λόγω του γάμου του με την θυγατέραμου, διότι είναι καλύτερο να εξαγορασθή με λύτρα παρά να φονευθή."Ο βασιλευς ήλθε εις την εορτήμαζί με τους συντρόφους του και ανεμίχθησαν με τους Σάξονες, οι οποίοι, ενώ με τις γλώσσες τουςομιλούσαν δια ειρήνη, επιθυμούσαν την προδοσία εις τις καρδιές τους.Έκαστος άνδρας στάθηκεπλησίον του εχθρού του και αφού έφαγαν, ήπιαν και μέθυσαν πολύ, ο Χένγκιστ φώναξε ξαφνικά "Nimedeure Saxes” και αμέσως οι σύντροφοί του έσυραν τα μαχαίρια τους και ορμώντας κατά των Βρετανών,έκαστος δολοφόνησε αυτόν που καθόταν πλησίον του και ούτως δολοφονήθησαν 300 ευγενείς τουΒόρτγκερν.Καθώς ο βασιλεύς αιχμαλωτίσθηκε, εξαγόρασε την ελευθερία του παραδίδοντας ττς τρείςεπαρχίες του Ανατολικού, Νοτίου και Μέσου Σέξ και εκτός αυτών και άλλες περιοχές, κατά την βούλησητων προδοτών του.47.Ο άγιος Γερμανός προειδοποίησε τον Βόρτιγκερν να επιστρέψη εις τον αληθινό Θεό και να απέχηαπό την άνομη σχέση με την θυγατέρα του.Αλλά ο δυστυχής ετράπη εις φυγή, ευρίσκοντας καταφύγιοεις την επαρχία Γκουορθεγκιρνέιμ, η οποία ονομάσθηκε ούτως από το όνομά του, όπου κρύφθηκε μαζίμε τις συζύγους του.Αλλά ο άγιος Γερμανός τον ακολούθησε μαζί με όλους τους Βρετανούς κληρικούςκαι προσευχήθηκε πάνω εις έναν βράχο δια αμαρτίες του, επί 40 ημέρες και νύκτες.Ο ευλογημένοςάνδρας εξελέγη ομοφώνως αρχηγός εναντίον των Σαξόνων.Και έπειτα, όχι με τον ήχο των σαλπίγγων,αλλά με προσευχές, ψάλλοντας αλληλούϊα και με τις κραυγές του στρατού προς τον Θέο, οι εθχροίεξεδιώχθησαν και απωθήθησαν έως την θάλασσα.Και πάλι ο Βόρτιγκερν διέφυγε εξευτελιστικά από τονάγιο Γερμανό προς το βασίλειο της Δημητίας, όπου εις τον ποταμό Τόουϊ έκτισε έναν φρούριο, το οποίοονόμασε Κάίρ Γκουόθεργκιρν.Ο άγιος τον ακολούθησε και πάλι εκεί, όπου μαζί με τους κληρικούςνήστευσαν και προσευχήθησαν εις τον Κύριο επί τρείς ημέρες και άλλες τόσες νύκτες.Κατά την τρίτηώρα της τρίτης νυκτός, έπεσε ξαφνικά πύρ εξ ουρανού και έκαυσε ολοκληρωτικά το φρούριο.ΟΒόρτιγκερν, η θυγατέρα του Χένγκιστ, οι άλλες σύζυγοί του και όλοι οι κάτοικοι, άνδρες και γυναίκες,εχάθησαν αθλίως.Τέτοιο ήταν το τέλος του δυστυχούς βασιλέως, όπως έχει καταγραφεί εις τον βίο τουαγίου Γερμανού.48.Άλλοι διαβεβαιώνουν ότι, έχοντας γίνει μισητός εις όλο τον Βρετανικό λαό, επειδή είχε δεχθεί τουςΣάξονες και έχοντας αφορισθεί δημοσίως από τον άγιο Γερμανό και τους κληρικούς, εις το όνομα τουΘεού, ετράπη εις φυγή και εγκαταλελειμμένος και περιπλανώμενος, ευρήκε έναν τόπο ως καταφύγιο,όπου δεν άντεξε άλλο η καρδιά του και είχε ένα ατιμωτικό τέλος.Κάποιοι άλλοι αναφέρουν ότι, η γήάνοιξε και τον κατάπιε, κατά την νύκτα που κάηκε το φρούριό του, καθώς το επόμενο πρωϊ δενευρέθησαν καθόλου υπολείμματα ούτε αυτού, ούτε εκείνων που εκάησαν μαζί του…».Και ο Γίλδας περιγράφει την προδοτική επίθεση των Αγγλοσαξόνων, δίδοντας έμφαση εις τις φοβερέςωμότητες που διέπραξαν κατά των Βρετανών:«24.Διότι, το πύρ της εκδικήσεως, δικαίως αναμμένο από προηγούμενα εγκλήματα, εξαπλώθηκε απόθάλασσα έως θάλασσα, τραφέν από τα χέρια των εχθρών μας εις την ανατολή, και δεν έπαυσε μέχριπου καταστρέφοντας τις γειτονικές πόλεις και εδάφη, έφθασε εις την άλλη πλευρά της νήσου και βύθισετην ερυθρά και αγρία γλώσσα του εις τον δυτικό ωκεανό…Ούτως, όλες οι στήλες έπεσαν εις το έδαφος,από τα απανωτά κτυπήματα των πολιορκητικών κριών, όλοι οι ευγενείς, μαζί με τους επισκόπους, τουςιερείς και τον λαό, κατατροπώθησαν, ενώ τα λαμπερά ξίφη και οι φλόγες τους περικύκλωναν εκ πάσηςπλευράς.Με αξιοθρήνητο τρόπο, κείτονταν πεσμένες εις την μέση των οδών οι κορυφές υψηλώνπύργων, οι λίθοι υψηλών τειχών, ιεροί βωμοί, τεμάχια ανθρωπίνων σωμάτων, καλυμμένα με θρόμβουςπηγμένου αίματος, τα οποία φαίνονταν σαν να είχαν συμπιεσθεί όλα μαζί εις πρέσσα…».25.Μερικοί από τα άθλια υπολείμματα, οι οποίοι συνελήφθησαν εις τα βουνά, δολοφονήθησαν ειςμεγάλους αριθμούς.Άλλοι, πιεσμένοι από την πείνα, πήγαν και παρέδοσαν τους εαυτούς τους ειςπαντοτινή δουλεία εις τους εχθρούς τους, διατρέχοντας τον κίνδυνο να δολοφονηθούν αμέσως, τοοποίο εις την πραγματικότητα ήταν η μεγαλυτέρα χάρη που μπορούσε να τους προσφερθεί.Κάποιοιάλλοι πέρασαν πέρα από τις θάλασσες…Άλλοι εμπιστεύθησαν την προστασία της ζωής τους, η οποίαήταν εις διαρκή κίνδυνο, εις βουνά, χαράδρες, πυκνόφυτα δάση και εις τους βράχους των θαλασσών (ανκαι με τρεμάμενη καρδιά), παραμένοντας ακόμα εις την χώρα τους…».Αντιθέτως, το Αγγλοσαξονικό Χρονικό περιγράφει την προέλαση των Αγγλοσαξόνων χωρίς να αναφέρητα φρικτά εγκλήματά τους κατά των Βρετανών:«455.Ο Χένγκιστ και ο Χόρσα πολέμησαν κατά του βασιλέως Βόρτιγκερν εις την τοποθεσίαΆϊλεσφορντ.Ο αδελφός του Χόρσα φονεύθηκε εκεί και κατόπιν ο Χένγκιστ ανέλαβε την βασιλεία, μαζί μετον υιό του Έσκ.457.Ο Χένγκιστ και ο Έσκ πολέμησαν κατά των Βρετανών εις την τοποθεσία Κρέϊφορντ και εκείφόνευσαν 4.000 άνδρες.Κατόπιν, οι Βρετανοί εγκατέλειψαν την γή του Κέντ και τρομοκρατημένοιετράπησαν εις φυγή προς το Λονδίνο».Ούτως, οι Αγγλοσάξονες σταθεροποιήθησαν εις την Βρετανία, συνδυάζοντας όλα τα χαρακτηριστικάτου Κιμβρογόνου χαρακτήρος τους, δηλαδή ωμότητα, δολιότητα, υποκρισία και προδοσία.Και όπωςέφθασαν εις την Βρετανία ως «σύμμαχοι», ούτως και εις την μετέπειτα αποικιοκρατική ιστορία τουςέφθαναν πάντα ως «σύμμαχοι και φίλοι» εις τις χώρες που κατόπιν κατακτούσαν με δόλιο και σκληρότρόπο.Και φυσικά τέτοια «φιλία και συμμαχία» των Αγγλοσαξόνων έχει γνωρίσει επανειλημμένα και ηΕλλάς, με τραγικές συνέπειες.

3.Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΩΝ

Κατά την διάρκεια της φυγής του προδότου βασιλέως Βόρτιγκερν, επέστρεψαν από την Αρμορική οιΑμβρόσιος Αυρήλιος και Ούθερ Πέντραγκον, συνοδευόμενοι από 10.000 στραττιώτες.Αμέσως, (περίτο 461) οι Βρετανοί ανακήρυξαν ανώτατο ηγεμόνα τους τον Αμβρόσιο Αυρήλιο, ο οποίος κατά τονΝέννιο (Ιστορία των Βρετανών, 48) «ήταν ο μέγας βασιλεύς μεταξύ των βασιλέων της Βρετανίας».Μετάτον θάνατο του Βόρτιγκερν, ο Αμβρόσιος Αυρήλιος αντεπιτέθηκε επιτυχώς κατά των Αγγλοσαξόνων καιαπό τότε ο πόλεμος συνεχίσθηκε με αμφίρροπη έκβαση, όπως αναφέρει ο Γίλδας:«25…Αλλά εν τω μεταξύ, παρουσιάσθηκε η ευκαιρία, όταν οι σκληρότατοι ληστές επέστρεψαν εις τηνπατρίδα τους και τα άθλια υπολείμματα του έθνους μας (καθώς οι άθλιοι συμπατριώτες μαςσυγκεντρώθησαν από διαφορετικούς τόπους, τόσο γρήγορα όσο οι μέλισσες εις τις κυψέλες τους απότον φόβο μίας επερχομένης καταιγίδος), ενδυναμώθησαν από τον Θεό, επικαλούμενοι αυτόν με όλητην καρδιά τους…και έλαβαν τα όπλα υπό την ηγεσία του Αμβροσίου Αυρηλιανού, ενός μετριοπαθούςανδρός, ο οποίος ήταν ο μόνος εξ όλου του Ρωμαϊκού έθνους, ο οποίος κατόρθωσε κατά τύχη ναεπιβιώση εντός της συγχύσεως αυτής της ταραχώδους περιόδου.Οι γονείς του, οι οποίοι δια την αξίατους είχαν τιμηθεί με την πορφύρα, είχαν φονευθεί κατά τις ανωτέρω καταστροφές, ενώ τώρα οιαπόγονοίς τους εχουν εκφυλισθεί από την προγονική αξία τους.Τότε, οι Βρετανοί προκάλεσαν εις μάχητους σκληρούς κατακτητές τους και με την καλοσύνη του Κυρίου μας κέρδισαν την νίκη.26.Από τότε, άλλοτε ήσαν νικητές οι συμπατριώτες μας και άλλοτε οι εχθροί…μέχρι το έτος τηςπολιορκίας του λόφου Μπάντον (Mons Badonicus), όταν έγινε σχεδόν η τελευταία και σίγουρα όχι ημικρότερη σφαγή των σκληρών εχθρών μας.Αυτό συνέβη, όπως είμαι βέβαιος, 44 έτη και έναν μήνα


30 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

από την αποβίβαση των Σαξόνων, κατά τον χρόνο της γεννήσεώς μου…».Αφού ανέκοψε την Αγγλοσαξονική προέλαση, περί το 470 ο Αμβρόσιος Αυρήλιος μετέβη εις τηνΓαλατία δια να βοηθήση τους Ρωμαιο-Γαλάτες κατά των Βησιγότθων, όπως αναφέρει ο Ιορδάνης, οοποίος αποκαλεί τον Αμβρόσιο Αυρήλιο Ριότιμο: «Τότε, ο βασιλεύς των Βησιγότθων Εύριχος,εκμεταλλευόμενος την συχνή εναλλαγή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, προσπάθησε να κυριεύση τηνΓαλατία.Όταν το έμαθε ο αυτοκράτωρ Ανθέμιος, ζήτησε την βοήθεια των Βρετανών.Ο βασιλεύς τουςΡιότιμος έφθασε μέσω του ωκεανού με 12.000 άνδρες εις την πολιτεία των Βιτουρίγων, όπου και έγινεδεκτός μόλις αποβιβάσθηκε από τα πλοία του.Ο βασιλεύς των Βησιγότθων Εύριχος κατέφθασεεναντίον του με αναρίθμητο στρατό και μετά από μακρά μάχη κατατρόπωσε τον βασιλέα των ΒρετανώνΡιότιμο, προτού μπορέσουν να ενωθούν μαζί του οι Ρωμαίοι.Αφού αυτός έχασε μεγάλο μέρος τουστρατού του, διέφυγε με όλους τους άνδρες που μπόρεσε να συγκεντρώση και πήγε εις τουςΒουργουνδούς, μία γειτονική φυλή, η οποία ήταν σύμμαχος των Ρωμαίων.Αλλά ο βασιλεύς τωνΒησιγότθων Εύριχος κατέλαβε την Γαλλική πόλη της Αρβέρνας, αφού ο αυτοκράτωρ Ανθέμιος ήτανπλέον νεκρός» (Ιστορία των Γότθων, 237-238).Η εκστρατεία του Αμβροσίου Αυρηλίου-Ριοτίμου (ή Ριοθάμου) κατά των Βησιγότθων απέτυχε εξαιτίαςτης προδοσίας του Ρωμαίου επάρχου της Γαλατίας, Αρβάνδου, ο οποίος προειδοποίησε εγκαίρως τονΕύριχο δια τις Βρετανικές ενισχύσεις και ούτως οι Βησιγότθοι επετέθησαν και νίκησαν τους Βρετανούς,προτού αυτοί προλάβουν να ενωθούν με τους Ρωμαίους.Κατόπιν, ο Αμβρόσιος Αυρήλιος επέστρεψεεις την Βρετανία και συνέχισε επιτυχώς τον πόλεμο κατά των Αγγλοσαξόνων μέχρι τον θάνατό του,πιθανώς δηλητηριασμένος από τους Αγγλοσάξονες.Μετά τον θάνατο του Αμβροσίου Αυρηλίου, έγινεβασιλεύς ο αδελφός του, Ούθερ Πέντραγκον, ο οποίος βασίλευσε εξίσου επιτυχημένα, συνεχίζοντας τηνανάσχεση των Αγγλοσαξόνων.Όπως είναι αναμενόμενο, το Αγγλοσαξονικό Χρονικό δεν αναφέρει τις Βρετανικές νίκες κατ’αυτή τηνπερίοδο και ούτε κάν την ύπαρξη των Αμβροσίου Αυρηλίου και Ούθερ Πεντραγκον, αλλά μόνο τις λίγεςΑγγλοσαξονικές επιτυχίες:«465.Ο Χένγκιστ και ο Έσκ πολέμησαν κατά των Ουαλών, πλησίον του Γουίππεντφλητ και εκείφονεύθησαν δώδεκα αρχηγοί, όλοι Ουαλοί.Από την πλευρά τους φονεύθηκε ένας θάνης(αξιωματούχος) που ονομαζόταν Γουίππεντ.473.Ο Χένγκιστ και ο Έσκ πολέμησαν κατά των Ουαλών και πήραν τεράστια λεία.Και οι Ουαλοίετράπησαν από τους Άγγλους εις φυγή, σαν πύρ.477.Ο Έλλα και οι τρείς υιοί του, ο Κάϊμεν, ο Γλένκινγκ και ο Κίσσα, ήλθαν εις την Βρετανία με τρία πλοίακαι απεβιβάσθησαν εις την τοποθεσία που ονομάζεται Κάϊμενσορ.Εκεί, φόνευσαν πολλούς Ουαλούς,μερικοί εκ των καποίων κατά την φυγή τους υποχώρησαν εις το δάσος που ονομάζεται Άντρεντσλεϋ.485.Ο Έλλα πολέμησε κατά των Ουαλών πλησίον του Μέκρεντς-Μπέρνστεντ».Τον Ούθερ Πέντραγκον διαδέχθηκε εις τον Βρετανικό θρόνο ο υιός του Αρθούρος, ο οποίος συνέτριψεεπανειλημμένα τους Αγγλοσάξονες, όπως αναφέρει ο Νέννιος, ο οποίος αποτελεί την πιο παλαιά καιπιο αξιόπιστη πηγή δι’ αυτόν:«Εκείνη την εποχή, οι Σάξονες έγιναν ισχυροί λόγω του μεγάλου αριθμού τους και αυξήθηκε η δύναμίςτους εις την Βρετανία.Ο Χένγκιστ είχε πεθάνει, αλλά ο υιός του Όκτα πέρασε από το βόρειο τμήμα τηςΒρετανίας, εις το βασίλειο του Κέντ και από αυτόν κατάγονται οι βασιλείς του Κέντ.Έπειτα, ο Αρθούροςμαζί με όλους τους βασιλείς της Βρετανίας πολέμησε εναντίον τους εκείνες τις ημέρες, αλλά ο ίδιος οΑρθούρος ήταν ο πολεμικός αρχηγός (dux bellorum).H πρώτη του μάχη ήταν εις το στόμιο τουποταμού που ονομάζεται Γκλέϊν.Οι δευτέρα, τρίτη, τετάρτη και τέμπτη μάχες του έγιναν άνωθεν ενόςάλλου ποταμού που ονομάζεται Ντούμπγκλας και είναι εις την περιοχή του Λίννουις.Η έκτη μάχη έγινεάνωθεν του ποταμού που ονομάζεται Μπάσσας.Η εβδόμη μάχη έγινε εις το δάσος του Κέλιντον,δηλαδή το Κάτ Κόϊτ Κέλιντον.Η ογδόη μάχη έγινε εις το δάσος του Γκουίνιον, κατά την οποία οΑρθούρος μετέφερε εις τους ώμους του την εικόνα της Αγίας Αειπαρθένου Μαρίας και οι ειδωλολάτρεςετράπησαν εις φυγή εκείνη την ημέρα.Και μέσω της δυνάμεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και μέσωτης δυνάμεως της ευλογημένης μητρός του Παρθένου Μαρίας, αυτοί υπέστησαν μεγάλη σφαγή.Η ενάτημάχη έγινε εις την Πόλη των Λεγεώνων.Η δεκάτη μάχη έγινε εις τις όχθες ενός ποταμού που ονομάζεταιΤρίμπρουιτ.Η ενδεκάτη μάχη έγινε εις το όρος που ονομάζεται Άγκνετ.Η δωδεκάτη μάχη έγινε εις τονλόφο Μπάντον, κατά την οποία έπεσαν εις μία ημέρα 960 άνδρες από πλήγματα του Αρθούρου καιουδείς τους έριξε κάτω, εκτός από τον ίδιο τον Αρθούρο, ο οποίος εις όλους τους πολέμουςαναδείχθηκε νικητής.Και καθώς αυτοί (οι Σάξονες) είχαν νικηθεί εις όλες τις μάχες, ζητούσαν βοήθειααπό την Γερμανία και οι αριθμοί τους αυξήθησαν πολλές φορές, άνευ διακοπής.Και αυτοί έφερνανβασιλείς από την Γερμανία, δια να βασιλεύσουν εις αυτούς εις την Βρετανία, μέχρι την εποχή πουβασίλευσε ο Ίντα, ο οποίος ήταν υιός του Εόμπα.Αυτός ήταν ο πρώτος βασιλεύς της Βερνικίας, δηλαδήτου Μπερνάϊχ» (Ιστορία των Βρετανών, 56).Κατά το Αγγλοσαξονικό Χρονικό, το οποίο αναφέρει τον Όκτα ως Έσκ, αυτός έγινε βασιλεύς το 488:«488. Ο Έσκ ανέλαβε την βασιλεία και ήταν βασιλεύς των ανθρώπων του Κέντ επί 24χειμώνες».Επομένως, ο Αρθούρος έγινε ηγέτης των Βρετανών περί το 488 και λίγο αργότερα άρχισε τιςνικηφόρες μάχες του κατά των Αγγλοσαξόνων.Η συντριβή των βαρβάρων ολοκληρώθηκε με την μάχητου λόφου Μπάντον, η οποία διεξήχθη 44 έτη μετά την άφιξή τους εις την Βρετανία, δηλαδή το 493.Ημάχη του λόφου Μπάντον αναφέρεται και εις τα Χρονικά της Καμβρίας (Ουαλικό Χρονικο του 10ουαιώνος): «516.Η μάχη του Μπάντον, κατά την οποία ο Αρθούρος έφερε επί τρείς ημέρες και τρείςνύκτες εις τους ώμους τον τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και οι Βρετανοί ήσαννικητές».Βεβαίως, η χρονολογία του 516 είναι λανθασμένη, αφού αντιτίθεται με αυτή του Γίλδα, οοποίος ήταν σχεδόν σύγχρονος των γεγονότων και επομένως πολύ πιο αξιόπιστος από τα γραμμέναπολύ αργότερα Χρονικά της Καμβρίας.Μετά από την οριστική συντριβή τους, οι Αγγλοσάξονεςαπώθηθησαν από ολόκληρη την Βρετανία και τα υπολείμματά τους κατέφυγαν εις την νήσο Θάνετ,όπως αναφέρει ο Γοδεφρείδος του Μονμάουθ: «…Oύτως, αυτοί που πρίν συμπεριφέρονταν με τόσησκληρότητα και θράσος, τώρα με τρομαγμένες καρδιές διέφυγαν εις καταφύγια, άλλοτε κρυβόμενοι ειςδάση και άλλοτε εις βουνά και σπήλαια, δια να παρατείνουν την δυστυχή ζωή τους.Τελικά, όταν ουδένεξ αυτών των μερών μπορούσε να τους προσφέρη ασφαλές καταφύγιο, οι συντριβείσες δυνάμεις τουςκατέφυγαν εις την νήσο Θάνετ.Αλλά ούτε εκεί απηλλάγησαν από την καταδίωξη του δουκός τηςΚορνουάλης.Διότι, αυτός συνέχισε να τους φονεύη χωρίς διακοπή, μέχρι που φόνευσε τον Χέλντρικ καιέλαβε ομήρους δια την παράδοση των υπολοίπων» (Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας, 9.5).Βεβαίως, το Αγγλοσαξονικό Χρονικό παρασιωπά δολίως την ύπαρξη και τις νίκες του Αρθούρου, ενώαναφέρει με κομπασμό τις επιτυχίες των Αγγλοσαξόνων:«490.Ο Έλλα και ο Κίσσα πολιόρκησαν την πόλη του Άντρεντ και φόνευσαν όλους όσους ήσαν εντόςτης.Έκτοτε, δεν απέμεινε εκεί ούτε ένας Βρετανός.495.Ήλθαν εις την Βρετανία δύο ηγέτες, ο Κέρντικ και ο υιός του Κάϊνρικ, μαζί με πέντε πλοία, εις τηντοποθεσία που ονομάζεται Κέρντικσορ, και πολέμησαν κατά των Ουαλών την ιδία ημέρα.Κατόπιν,πέθανε ο Κέρντικ και τον διαδέχθηκε εις την εξουσία ο υιός του Κάϊνρικ, ο οποίος κυβέρνησε επί 26χειμώνες…501.Ο Πόρτα και οι δύο υιοί του, ο Μπέντα και ο Μέλα, ήλθαν εις την Βρετανία με τρία πλοία,.εις τηντοποθεσία που ονομάζεται Πόρτσμουθ.Αυτοί απεβιβάσθησαν σύντομα και φόνευσαν εκεί έναν νέοΒρετανό, πολύ υψηλής καταγωγής.508.Ο Κέρντικ και ο Κάϊνρικ φόνευσαν έναν Βρετανό βασιλέα, ο οποίος ονομαζόταν Νατάνλεοντ, καθώςκαι 5.000 άνδρες μαζί του…».Επίσης, ο Αρθούρος υπέταξε του Πίκτες, τους Ιρλανδούς και μεγάλο τμήμα της Γαλλίας και ούτωςίδρυσε μία ισχυρή και ευημερούσα αυτοκρατορία.Όμως, η περίοδος της ευημερίας τελείωσε, ότανξέσπασε εμφύλιος πόλεμος, εξαιτίας της εξεγέρσεως του νόθου υιού του Αρθούρου, Μόρντρεντ.Οπροδότης Μόρντρεντ κάλεσε ως συμμάχους τους Αγγλοσάξονες και κατά την τελική μάχη του Κάμλανέπεσε το άνθος των Βρετανών: «537.Η μάχη του Κάμλαν, κατά την οποία έπεσαν ο Αρθούρος και οΜέντρωτ (Μόρντρεντ) και έγινε επιδημία πανώλης εις την Βρετανία και την Ιρλανδία» (Χρονικά τηςΚαμβρίας).Αφού δέ η μάχη του Κάμλαν έγινε 21 έτη μετά την μάχη του λόφου Μπάντον, η ορθήχρονολόγησίς της είναι το 514.Ο εμφύλιος πόλεμος και ο θάνατος του Αρθούρου σήμαναν το τέλος της


31 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Βρετανικής ισχύος και από τότε οι Αγγλοσάξονες άρχισαν και πάλι να προελαύνουν ακάθεκτοι εις τηνΒρετανία.Λόγω των λαμπρών κατορθωμάτων του Αρθούρου, η αληθής ιστορία του εμπλουτίσθηκε με πλήθοςθρύλων, μετατρέποντάς τον εις μία ημιμυθική μορφή. Όμως, εξ αυτών ων θρύλων ξεχωρίζουνσημαντικά στοιχεία που προσδιορίζουν την καταγωγή του Αρθούρου, ιδίως εκ του ονόματός του.Τοόνομα Αρθούρος ετυμολογείται εκ της Ουαλικής λέξεως arth=άρκτος (αρκούδα) και της Ελληνικήςλέξεως ούρος=φύλαξ, δηλαδή σημαίνει Αρκτούρος=αρκτοφύλαξ,Ο Αρκτούρος είναι ο λαμπρότεροςαστήρ του αστερισμού του Βοώτη που είναι πλησίον του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου και δια τούτοο αστήρ αυτός θεωρούνταν ο φύλαξ του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου.Ο Αρθούρος-Αρκτούροςσχετίζεται λοιπόν με τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου, ο οποίος κατά τον Απολλοδωρο (Βιβλιοθήκη,Γ.8.2) σχηματίσθηκε ως εξής: «Ο Εύμηλος δέ και κάποιοι άλλοι λέγουν ότι, ο Λυκάων είχε και τηνθυγατέρα Καλλιστώ…..Καθώς ο Ζεύς την ερωτεύθηκε, συνουσιάσθηκε μαζί της χωρίς την θέλησή της,μεταμορφωθείς εις την Αρτέμιν, όπως λένε κάποιοι, ή κατά κάποιους δε εις τον Απόλλωνα.Θέλοντας δένα το κρύψη από την Ήρα, μεταμόρφωσε αυτή εις άρκτο.Η Ήρα δέ έπεισε την Άρτεμιν να τηνκατατοξεύση ως άγριο θηρίο.Είναι δε και οι λέγοντες ότι, η Άρτεμις κατατόξευσε αυτήν, διότι δενεφύλαξε την παρθενία.Απωλεσθείσης δέ της Καλλιστούς, ο Ζεύς αρπάσας το βρέφος, το έδωσε να τοαναθρέψεη η Μαία εις την Αρκαδία,και το προσαγόρευσε Αρκάδα.Καταστερίσας δέ την Καλλιστώ τηνεκάλεσε άρκτο».Η Αρκαδία της Πελοποννήσου είναι λοιπον η επιχθονία προβολή της ουρανίαςΑρκαδίας, του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου και δια τούτο και το όνομα του Διογενούς Αρκάδος,από τον οποίο ονομάσθηκε η Αρκαδία, ετυμολογείται από την λέξη άρκτος.Οι Βρετανοί ήσαν απόγονοιτων Αρκάδων, αφού από την Αρκαδία καταγόνταν και οι Τρώες, οι οποίοι αποίκισαν την Βρετανία υπότην ηγεσία του Βρούτου, δισεγγόνου του ημιθέου Αινεία και απογόνου του Διογενούς Δαρδάνου απότην Αρκαδία.Επομένως, ο Αρθούρος-Αρκτούρος ως γόνος των Βρετανικών βασιλικών γενών ήτανάμεσος απόγονος του Αινεία και του Διογενούς Αρκάδος Δαρδάνου και ούτως το όνομά του φανερώνειτην Αρκαδική καταγωγή του, καθώς και την ιδιότητά του ως προστάτου των Αρκαδογόνων Βρετανώνκαι ως επιχθονίου γόνου των ουρανίων Αρκάδων, ήτοι του τμήματος του Θείου και Πανσυμπαντικούείδους των Ελλήνων, που εδρεύει επί του αστερισμού της Μεγάλης Άρκτου, από όπου και κατέρχεταιεπί της χθονός μας.Ανάλογη της δράσης του Αρθούρου είναι και η επωνυμία του Πέντραγκον, την οποία έφερε και ο πατήρτου Ούθερ Πέντραγκον, η οποία ετυμολογείται εκ των Αγγλικών λέξεων pen=μαντρώνω καιdragon=δράκων, δηλαδή κυριολεκτικά αυτός που μαντρώνει τους δράκοντες, ήτοι ο περιορίζων, οχειραγωγών τους δράκοντες, ο κύριος των δρακόντων.Αφού λοιπόν, ο Ούθερ και ιδίως ο Αρθούροςείχαν νικήσει τους δρακογόνους Σάξονες, ήταν πολύ φυσικό να αποκαλούνται κύριοι τωνδρακόντων.Ταυτοχρόνως, η επωνυμία αυτή συμβολίζει και την δύναμη του Ούθερ και του Αρθούρου,αφού ο δράκων ως ζώο μεγίστης δυνάμεως είναι έμβλημα δυνάμεως επί του επιχθονίουεπιπέδου.Ανάλογη επωνυμία είχε ο και ο παμμέγιστος Έλλην αυτοκράτωρ, Κωνσταντίνος Παλαιολόγοςο οποίος είχε το παρωνύμιο Δράκος, λόγω της φοβεράς πολεμικής ανδρείας του, ενώ έφερε και τοεπίθετο Δραγάζης εκ της Σερβίδος μητρός του Ελένης, το οποίο προερχόταν από το Σερβικό Τάγματου Δράκοντος, συγκροτημένο από τους Σέρβους ευγενείς που πολέμησαν τους Τούρκους κατά τηνμάχη του Κοσσυφοπεδίοτ το 1389.Και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι, όπως κατά τους Ελληνικούς θρύλους,ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είναι ο Μαρμαρωμένος Βασιλεύς που κάποτε θα επανέλθη δια νααπελευθερώση την Κωνσταντινούπολη (η οποία ως Νέα Ρώμη ήταν η τρίτη Τροία), ούτως και κατάτους Βρετανικούς θρύλους, ο Αρθούρος θα επανέλθει δια να βασιλεύση και πάλι εις την Βρετανία (πουκαι αυτή ήταν Τρωϊκή αποικία).ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΕΜΠΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

4.Η ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ

Μετά τον θάνατο του βασιλέως Αρθούρου δεν υπήρχε πλέον ικανός ηγέτης δια να ενώση τουςΒρετανούς κατά των Αγγλοσαξόνων και ούτως οι διαιρεμένοι Βρετανοί δεν μπορούσαν πλέον νααναχαιτίσουν τους εισβολείς.Αντιθέτως, οι Αγγλοσάξονες δέχονταν συνεχώς ενισχύσεις από τηνπατρίδα τους εις τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε τελικά οι Άγγλοι εκκένωσαν το Άνγκελν και μετανάστευσανόλοι εις την Βρετανία.Ούτως, ήδη από το 514 οι Αγγλοσάξονες άρχισαν την βαθμιαία κατάκτηση τηςΒρετανίας, μέσω διαρκών και σκληρών πολέμων, όπως περιγράφεται τόσο εις το ΑγγλοσαξονικόΧρονικό όσο και εις τα Χρονικά της Καμβρίας:«514.Οι Δυτικοί Σάξονες ήλθαν εις την Βρετανία με τρία πλοία, εις την τοποθεσία που ονομάζεταιΚέρντικσορ.Ο Στάφ και ο Γουίθγκαρ πολέμησαν κατά των Βρετανών και τους έτρεψαν εις φυγή.519.Ο Κέρντικ και ο Κάϊνρικ ανέλαβαν την διακυβέρνησεη των Δυτικών Σαξόνων και το ίδιο έτοςπολέμησαν κατά των Βρετανών εις την τοποθεσία που τώρα ονομάζεται Τσάρφορντ.Από εκείνη τηνημέρα βασιλεύουν οι απόγονοι των βασιλέων των Δυτικών Σαξόνων.527.Ο Κέρντικ και ο Κάϊνρικ πολέμησαν κατά των Βρετανών εις την τοποθεσία που ονομάζεταιΚέρντικσλεϋ.530.Ο Κέρντικ και ο Κάϊνρικ κατέλαβαν την νήσο Γουάϊτ και φόνευσαν πολλούς ανθρώπους εις τοΚάρισμπρουκ.552.Ο Καϊνρικ πολέμησε κατά των Βρετανών εις την τοποθεσία που ονομάζεται Σάρουμ και τουςέτρεψε εις φυγή…556.Ο Καϊνρικ και ο Κιούαλιν πολέμησαν κατά των Βρετανών εις το Μπεράνμπουρυ.571.Ο Κούθουλφ πολέμησε κατά των Βρετανών εις το Μπέντφορντ και κατέλαβε τέσσερεις πόλεις, τοΛένμπουρυ, το Αϋλέσμπουρυ, το Μπένσον και το Ένσχαμ…» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό)..«573.Η μάχη του Άρφντερυντ μεταξύ των υιών του Έλιφφερ και του Γκουεντολάου, υιού του Κέϊντιο,κατά την οποία έπεσε ο Γκουεντολάου και ο Μέρλιν παραφρόνησε» (Χρονικά της Καμβρίας).Αυτή ηεμφύλια σύγκρουσις των διαιρεμένων Βρετανών έφθειρε κατά πολύ τις δυνάμεις τους και διευκόλυνεούτως την προέλαση των Αγγλοσαξόνων.«577.Ο Κάθγουϊν και ο Κιούαλιν πολέμησαν κατά των Βρετανών και φόνευσαν τρείς βασιλείς, τονΚομμαίηλ, τον Κόντιντα και τον Φαρινμαίηλ, εις την τοποθεσία που ονομάζεται Ντέρχαμ, και κατέλαβαντρείς πόλεις τους, το Γκλούσεστερ, το Σαϊρένσεστερ και το Μπάθ.584.Ο Κιούαλιν και ο Κούθα πολέμησαν κατά των Βρετανών εις την τοποθεσία που ονομάζεταιΦρέθερν και εκεί φονεύθηκε ο Κούθα.Ο Κιούαλιν κατέλαβε πολλές πόλεις καθώς και τεράστια λεία καιπλούτη και έπειτα υποχώρησε προς την χώρα του» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).«584.Η μάχη κατά της νήσου Μάν και ο ενταφιασμός του Ντάνιελ του Μπάνγκορς» (Χρονικά τηςΚαμβρίας).«591.Έγινε μεγάλη σφαγή των Βρετανών εις το Γουονμπόροου, ενώ ο Κιουάλιν εκδιώχθηκε από τοβασίλείο του και ο βασίλευσε ο Κέολρικ επί έξι χειμώνες.597.Άρχισε να βασιλεύη εις τους Δυτικούς Σάξονες ο. Κέολγουλφ, ο οποίος πολεμούσε συνεχώς καικατακτούσε τους Άγγλους, τους Ουαλούς, τους Πίκτες και τους Σκώτους…603.Ο βασιλεύς των Σκώτων Άϊνταν πολέμησε κατά των Νταλρεαθιανών και του βασιλέως τωνΝορθουμβριανών Έθελφριθ, εις το Θήκστοουν, όπου έχασε σχεδόν ολόκληρο τον στρατό του.Επίσης,φονεύθηκε ο Θέομπαλντ, αδελφός του Έθελφριθ, με ολόκληρο τον εξοπλισμό του.Κατόπιν, ουδείςΣκώτος βασιλεύς τόλμησε να εκστρατεύση εναντίον αυτού του έθνους…607.Ο Κέολγουλφ πολέμησε κατά των Νοτίων Σαξόνων.Και ο Έθελφριθ οδήγησε τον στρατό του εις τοΤσέστερ, όπου φόνευσε αναριθμήτους Ουαλούς…» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).«613.Η μάχη της Πόλεως των Λεγεώνων , όπου πέθανε ο Σέλυφ, υιός του Κύναν…» (Χρονικά τηςΚαμβρίας).«614.Ο Κάϊνεγκιλς και ο Κουίχελμ πολέμησαν εις το Μπάμπτον, όπου φόνευσαν 2.046 Ουαλούς.633.Την 14η Οκτωβρίου, ο βασιλεύς Έντουϊν φονεύθηκε από τον Καντουάλλα και τον Πέντα εις τοΧάτφλιντ, αφού βασίλευσε 17 έτη.Μαζί του φονεύθηκε και υιός του Όσφριντ.Κατόπιν, ο Καντουάλλον καιο Πέντα προήλασαν και ερήμωσαν την γή των Νορθουμβριανών…» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).


32 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

«645.Το σφυροκόπημα της περιοχής του Ντάϋφεντ, οπότε καήκε το μοναστήρι του Δαυίδ.649.Σφαγή εις το Γκουέντ.656.Η σφαγή του Κάμπους Γάϊους.658.Ο Όσβυ επιτέθηκε και διέπραξε λεηλασίες» (Χρονικά της Καμβρίας).«658.Ο Κένγουολ πολέμησε κατά των Ουαλών εις το Πέν και τους καταδίωξε μέχρι το Πάρρετ»(Αγγλοσαξονικό Χρονικό).«665.Ο πρώτος εορτασμός του Πάσχα μεταξύ των Σαξόνων.Η δευτέρα μάχη του Μπάντον…» (Χρονικάτης Καμβρίας).«681…Επίσης, αυτό το έτος ο Κέντγουϊν απώθησε τους Βρετανούς μέχρι την θάλασσα»(Αγγλοσαξονικό Χρονικό).«682.Μία μεγάλη επιδημία πανώλης εις την Βρετανία, κατά την οποία πέθανε ο Καντουάλαντρ, υιός τουΚαντουάλλον» (Χρονικά της Καμβρίας).Μετά την ήττα τους το 681 από τον βασιλέα του Ουέσσεξ, Κέντγουϊν, οι Βρετανοί απωθήθησαν οριστικάεις την Ουαλία και την Κορνουάλη και οι Αγγλοσάξονες κυριάρχησαν εις ολόκληρη την υπόλοιπηΒρετανία, πλήν της Σκωτίας.Επίσης, ο θάνατος του Βρετανού βασιλέως Καντουάλαντρ το 682 σήμανετο τέλος της Βρετανικής βασιλικής δυναστείας, η οποία είχε αρχίσει από τον Τρώα Βρούτο και δια τούτοο Γοδεφρείδος του Μονμάουθ τον αναφέρει ως τον τελευταίο βασιλέα των Βρετανών και κλείνει το έργοτου με αυτόν:Οι Αγγλοσάξονες κυριάρχησαν και πληθυσμιακώς εις τις περιοχές, που κατέκτησαν, αφούγενοκτόνησαν ολοσχερώς όσους Βρετανούς παρέμειναν υπό την εξουσία τους, κατά τις πάγιεςΚιμβρικές τακτικές των ομαδικών σφαγών και βιασμών.Δια τούτο, όπως έχει αποδειχθεί και απόσύγχρονες γενετικές έρευνες η γενετική σύσταση των Αγγλοσαξόνων είναι εξ ολοκλήρου μη Κελτική,αλλά σχεδόν ίδια με αυτή των Δανών και των Γερμανών, οι οποίοι είναι πρόγονοι των Αγγλοσαξόνωνκαι βεβαίως και αυτοί κατά μεγάλο ποσοστό Κιμβρογόνοι.Ο Άγγλος ερευνητής Μαρκ Τόμας τουΠανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αν και το μεγαλύτερο ποσοστότων Βρετανικών Υ χρωμοσωμάτων έχουν σημαντικές ομοιότητες με τα Γερμανικά, και τα δύο είναιεμφανώς διαφορετικά από εκείνα των σύγχρονων Ουαλών.Οι διαφορές παραμένουν» (παράθεση απότο σχετικό από 25/7/2006 άρθρο της ιστοσελίδος http://www.sciencenews.gr/).Απόδειξη της τεραστίαςδιαφοράς Αγγλοσαξόνων και Βρετανών είναι και το ότι, οι Αγγλοσάξονες ονόμασαν τους ΒρετανούςWelsh και την χώρα τους Wales (Ουαλία), εκ της Γερμανικής λέξεως Walha=ξένος, αφού πράγματι οιΕλληνοκέλτες Βρετανοί ήσαν εντελώς ξένοι φυλετικά και πολιτιστικά, προς τους ΚιμβρογόνουςΑγγλοσάξονες.Μέχρι το 682, οι Αγγλοσάξονες είχαν εκχριστιανισθεί πλήρως και ούτως αναγνωρίσθησαν από τηνΡωμαιοκαθολική Εκκλησία ως «νόμιμοι» κύριοι της Βρετανίας.Μέχριι τότε επίσης, ενεργώντας ωςγνήσιοι ληστοσυμμορίτες, που ερίζουν δια την διανομή των κλοπιμαίων, είχαν διασπασθεί εις επτάανεξάρτητα βασίλεια, τα οποία πολεμούσαν τόσο κατά των Κελτών της Βρετανίας, όσο και μεταξύ τους:α.Οι Γιούτοι συγκρότησαν το βασίλειο του Κέντ εις την ΝΑ. Αγγλία.β.Οι Δυτικοί Σάξονες συγκρότησαν το ισχυρό βασίλειο του Ουέσσεξ (West Sex) εις την ΝΔ. Αγγλία.γ.Οι Νότιοι Σάξονες συγκρότησαν το βασίλειο του Σάσσεξ (South Sex) εις την ΝΑ. Αγγλία.δ.Οι Ανατολικοί Σάξονες συγκρότησαν το βασίλειο του Έσσεξ (East Sex) εις την ΝΑ. Αγγλία.ε.Οι Ανατολικοί Άγγλοι συγκρότησαν το βασίλειο της Ανατολικής Αγγλίας, εις την ΝΑ. Αγγλία.στ.Οι Μέσοι Άγγλοι συγκρότησαν το ισχυρό βασίλειο της Μερκίας εις την κεντρική Αγγλία.ζ.Οι Βόρειοι Άγγλοι συγκρότησαν το ισχυρό βασίλειο της Νορθουμβρίας εις την βόρειο Αγγλία, το οποίοπροήλθε από την ένωση των δύο μικροτέρων βασιλείων της Μπερνίκια και του Ντέϊρι.Δια τις περισσότερες ηγεμονικές δυναστείες αυτών των βασιλείων, υπάρχουν σαφείς ιστορικέςαναφορές ότι, κατήγοντο από τον ίδιο γενάρχη με τους Χένγικστ και Χόρσα, δηλαδή τον Γκέατ, υιόκάποιου δαιμονικού «θεού» των Σαξόνων.α.Οι ηγεμόνες του βασιλικού οίκου του Κέντ, κατά τον Νέννιο, ήσαν απόγονοι του Χένγκιστ: «Ηγενεαλογία των βασιλέων του Κέντ: Ο Χένγκιστ γέννησε τον Όκτα, ο οποίος γέννησε τον Όσσα, ο οποίοςγέννησε τον Εορμένρικ, ο οποίος γέννησε τον Έθελμπερτ, ο οποίος γέννησε τον Έαντμπαλντ, ο οποίοςγέννησε τον Έρκομπερτ, ο οποίος γέννησε τον Έγκμπερτ» (Ιστορία των Βρετανών, 58).β.Δια τους ηγεμόνες του βασιλικού οίκου της Μπερνίκια, ο Νέννιος αναφέρει, ότι κατήγοντο εκ τουΓουόντεν, απογόνου του Γκέατ: «Η γενεαλογία των βασιλέων της Μπερνίκια: Ο Γουόντεν γέννησε τονΜπέλντεγκ, ο οποίος γέννησε τον Μπέορνεκ, ο οποίος γέννησε τον Γκέντμπροντ, ο οποίος γέννησε τονΆλουσον, ο οποίος γέννησε τον Ίνγκουι, ο οποίος γέννησε τον Έντιμπριθ, ο οποίος γέννησε τον Έσα, οοποίος γέννησε τον Εόππα, ο οποίος γέννησε τον Ίντα…» (Ιστορία των Βρετανών, 57).Και τοΑγγλοσαξονικό Χρονικό ανάγει την καταγωγή του Ίντα εις τον Γκέατ: «547.Άρχισε την βασιλεία τουοΊντα, από τον οποίο προήλθε το βασιλικό γένος των Νορθουμβριανών.Ο Ίντα ήταν υιός του Εόππα, οΕόππα του Έσα, ο Έσα του Ίνγκουι, ο Ίνγκουι του Άνγκενγουιτ, ο Άνγκενγουιτ του Άλλοκ, ο Άλλοκ τουΜπέννοκ, ο Μπέννοκ του Μπράντ, ο Μπράντ του Μπάλντεϊ, ο Μπάλντεϊ του Γούοντεν.Ο Γουόντεν τουΦρίθολαφ, ο Φρίθολαφ του Φρίθογουλφ, ο Φρίθογουλφ του Φίνν, ο Φίνν του Γκόντολφ, ο Γκόντολφ τουΓκεάτα…».γ.Δια τους ηγεμόνες του βασιλικού οίκου του Ντέϊρι, ο Νέννιος αναφέρει, ότι και αυτοί κατήγοντο εκ τουΓουόντεν: «Οι βασιλείς του Ντέϊρι:Ο Γουόντεν γέννησε τον Μπέλντεγκ, ο Μπρόντ γέννησε τον Σίγκαρ, οοποίος γέννησε τον Σίμπαλντ, ο οποίος γέννησε τον Ζέγκουλφ, ο οποίος γέννησε τον Σόεμιλ. ο οποίοςπρώτος χώρισε το Ντέϊρι από την Μπερνίκια…» (Ιστορία των Βρετανών, 61).δ.Δια τους ηγεμόνες του βασιλικού οίκου της Ανατολικής Αγγλίας, ο Νέννιος αναφέρει ότι, ήσαν και αυτοίαπόγονοι του Γουόντεν: «Η καταγωγή των βασιλέων της Ανατολικής Αγγλίας: Ο Γουόντεν γέννησε τονΚάσσερ, ο οποίος γέννησε τον Τίτινον, ο οποίος γέννησε τον Τρίγκιλ, ο οποίος γέννησε τον Ρόντμουντ, οοποίος γέννησε τον Ρίππα, ο οποίος γέννησε τον Γκουίλεμ Γκουέρχα, ο οποίος ήταν ο πρώτοςβασιλεύς των Ανατολικών Άγγλων…» (Ιστορία των Βρετανών, 59).ε.Δια τους ηγεμόνες του βασιλικού οίκου της Μερκίας, ο Νέννιος αναφέρει ότι, ήσαν και αυτοί απόγονοιτου Γουόντεν: «Η γενεαλογία των Μερκιανών: Ο Γουόντεν γέννησε τον Γκουεντόλγκεατ, ο οποίοςγέννησε τον Γκουέαγκον, ο οποίος γέννησε τον Γκουίθλεγκ, ο οποίος γέννησε τον Γκουέρντμουντ, οοποίος γέννησε τον Όσσα, ο οποίος γέννησε τον Όνγκεν, ο οποίος γέννησε τον Έαμερ, ο οποίοςγέννησε τον Πούμπα.Αυτός ο Πούμπα είχε δώδεκα υιούς, εκ των οποίων δύο μου είναι καλύτεραγνωστοί από τους άλλους, ήτοι ο Πέντα και ο Εάβα.Ο Έαντλιτ είναι ο υιός του Πάνθα, ο Πέντα υιός τουΠούμπα, ο Έαμπαλντ υιός του Άλγκουινγκ, υιού του Εάβα, υιού του Πέντα, υιού του Πούμπα.ΟΈγκφερτ υιός του Όφφα, υιού του Θίνγκφερθ, υιού του Ένγουλφ, υιού του Όσσουλφ, υιού του Εάβα,υιού του Πούμπα» (Ιστορία των Βρετανών, 60).Τεκμήριο της ερπετοειδούς καταγωγής των βασιλέωντης Μερκίας, είναι και ο αναφερόμενος από τον Νέννιο βασιλεύς Όφφα, δηλαδή βασιλεύς όφις.στ.Και οι ηγεμόνες του βασιλικού οίκου του Ουέσσεξ ήσαν απόγονοι του Γουόντεν, όπως αναφέρει τοΑγγλοσαξονικό Χρονικό: «552...Πατήρ του Κάϊνρικ ήταν ο Κέρντικ, ο οποίος ήταν υιός του Ελέσα, οΕλέσα του Έσλα, ο Έσλα του Γκιούις, ο Γκιούις του Γουαϊ, ο Γουάϊ του Φρέγουιν, ο Φρέγουιν τουΦρίθγκαρ, ο Φρίθγκαρ του Μπράντ, ο Μπράντ του Μπάλντεϊ, ο Μπάλντεϊ του Γουόντεν».Ενώ όμως η κεντρική και νότιος Βρετανία γινόταν βορά των δρακογόνων Αγγλοσαξόνων, η Καληδονία(Σκωτία) παρέμενε αλώβητη καθώς ενισχυόταν από την μετανάστευση αποίκων από την ΒΔ. Ιρλανδία,ήδη από τα τέλη του πέμπτου αιώνος.Το Αγγλοσαξονικό Χρονικό αναφέρει σχετικά (Προοίμιο): «…Καικατά το πέρασμα των ετών, ένα μέρος των Σκώτων πήγε από την Ιρλανδία εις την Βρετανία καικατέκτησε ένα τμήμα αυτής της γής.Ο αρχηγός τους ονομαζόταν Ρεόντα, από τον οποίο αυτοίονομάζονται Νταλρεόντι (ή Νταλρεαθιανοί)».Οι Ιρλανδοί άποικοι κατέκτησαν την δυτική Σκωτία καιίδρυσαν το βασίλειο της Νταλριάντα, το οποίο περιλάμβανε και τμήμα της βορειοδυτικής Ιρλανδίας.Απότότε οι Νταλριάντα πολεμούσαν κατά των Πικτών, δια την κυριαρχία της Σκωτίας, επί περίπου τριακόσιαπενήντα έτη, μέχρι το 843 οπότε οι Πίκτες ηττήθησαν οριστικά και η Σκωτία ενώθηκε υπό Ιρλανδικήκυριαρχία, ενώ περί το 850 ο Ιρλανδός Κένεθ Μακ Άλπιν έγινε ο πρώτος βασιλεύς της ενωμένηςΣκωτίας.Οι Πίκτες συγχωνεύθησαν με τους Ιρλανδούς αποίκους και ούτως διαμορφώθηκε το έθνος τωνΣκώτων, το οποίο είναι κράμα Ιρλανδών, δηλαδή Ελλήνων που ανεμείχθησαν με Κέλτες και Πικτών,δηλαδή Σκανδιναβών, μιχθέντων αρχικά με Ιρλανδούς και έπειτα με Κέλτες.Ούτως και οι Ελληνο-Κελτο-Σκανδιναβοί Σκώτοι έχουν εντελώς διαφορετική εθνική και φυλετική προέλευση από τους


33 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Αγγλοσάξονες.

5.Η ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝΝΟΡΜΑΝΔΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ

Μετά το 682, τα ισχυρά βασίλεια του Ουέσσεξ, της Μερκίας και της Νορθουμβρίας συνέχισαν ναπολεμούν διαρκώς κατά των Βρετανών, των Σκώτων και των Πικτών.Αν και οι Κέλτες ήσαν διαιρεμένοιεις διάφορα κρατίδια και συχνά πολεμούσαν και μεταξύ τους, εντούτοις διατηρούσαν δύσκολα τηνκυριαρχία τους εις την Κορνουάλη, την Ουαλία και τη Σκωτία.Την ταραχώδη αυτή περίοδο περιγράφουντο Αγγλοσαξονικό Χρονικό και τα Χρονικά της Καμβρίας:«684.Ο Έβερθ έστειλε μία στρατιά κατά των Σκώτων, υπό την διοίκηση του άλντερμάν του Μπράϊτ, οοποίος λεηλάτησε άγρια και έκαψε τις εκκλησίες του Θεού» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).«722.Πεθαίνει ο Μπέλι, υιός του Έλφφιν.Η μάχη τοθ Χέχιλ εις την Κορνουάλη και οι μάχες του ΓκάρθΜάελογκ και του Πενκον εις την νότιο Βρετανία, εις τις οποίες νίκησαν οι Βρετανοί.728.Η μάχη του λοφου Κάρνο» (Χρονικά της Καμβρίας).«743.Ο βασιλεύς της Μερκίας Έθελμπαλντ και ο βασιλεύς των Δυτικών Σαξόνων Κάθρεντ πολέμησανκατά των Ουαλών» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).«750.Μάχη μεταξύ των Πικτών και των Βρετανών, δηλαδή η μάχη του Μόσετωκ.Και ο βασιλεύς τουςΤάλοργκαν φονεύθηκε από τους Βρετανούς» (Χρονικά της Καμβρίας).«753.Ο βασιλεύς των Δυτικών Σαξόνων Κάθρεντ πολέμησε κατά των Ουαλών» (ΑγγλοσαξονικόΧρονικό).«760.Μάχη μεταξύ των Βρετανών και των Σαξόνων, δηλαδή η μάχη του Χέρεφορντ και πεθαίνει οΝτάϋφναλ, υιός του Τέουντουρ.778.H καταστροφή των Νοτίων Βρετανών από τον Όφφα.784.H καταστροφή της Βρετανίας από τον Όφφα, κατά το θέρος» (Χρονικά της Καμβρίας).Εν τω μεταξύ, το 786 ο Φράγκος βασιλεύς, Καρλομάγνος, υπέταξε την Βρετάνη:«Ο Κάρολος υπέταξε επίσης και τους Βρετόνους, οι οποίοι κατοίκούν εις την ακτή της θαλάσσης, εις τοδυτικό άκρο της Γαλλίας.Όταν, αυτοί αρνήθησαν να τον υπακούουν, έστειλε στρατό εναντίον τους καιτους εξανάγκασε να του δώσουν ομήρους και να υποσχεθούν εκτελούν τις εντολές του…» (Έϊνχαρντ,Βίος Καρλομάγνου, 10).Την ιδία εποχή άρχιζαν οι μεγάλες επιδρομές των Βίκινγκς, δηλαδή των Δανών, των Νορβηγών και τωνΣουηδών.Αν και οι Δανοί φαινομενικά ήσαν όμοιοι με τους Νορβηγούς και τους Σουηδούς, εις τηνπραγματικότητα είχαν τεραστία φυλετική διαφορά μεταξύ τους, αφού οι Δανοί είχαν πλέον απορροφήσειτους Γιούτους και είχαν Κιμβροποιηθεί ολοσχερώς.Αντιθέτως, οι Νορβηγοί δεν είχαν αναμειχθείκαθόλου με τους Κίμβρους και διατηρούσαν ακεραία την Θρακο-Σκανδιναβική καταγωγή τους, ομοίωςδε και οι Σουηδοί, οι οποίοι είχαν πλέον απορροφήσει τους Γεάτες.Ακριβώς λόγω της Κιμβρικήςκαταγωγής τους, οι Δανοί διεξήγαγαν φοβερές επιδρομές εις την Δυτική Ευρώπη (Γαλλία, Βρετανίακ.λ.π.) και η όλη δράση τους είχε μόνο αρνητικές ιστορικές συνέπειες.Αντιθέτως, οι Νορβηγοί παρά τιςεπιδρομές τους προξένησαν και θετικά αποτελέσματα, καθώς ανακάλυψαν και αποίκισαν την Ισλανδίακαι την Γροιλανδία, έφθασαν μέχρι την Νέα Γή και την Νέα Αγγλία της ΒΑ. Αμερική και ίδρυσαν τοΔουβλίνο, σημερινή πρωτεύουσα της Ιρλανδίας.Ακόμη θετικότερα αποτελέσματα είχε η δράσις τωνΣουηδών, οι οποίοι υπέταξαν τους Μογγολοειδείς Φίννους, αποίκισαν την ΒΑ. Ευρώπη και το 860ίδρυσαν το πρώτο Ρωσικό κράτος, με πρωτεύουσαν το Νόβγκοροντ της ΒΔ. Ρωσίας.Οι Σουηδοίάποικοι ανεμίχθησαν με τους Σλαβικούς λαούς της Ρωσίας και ούτως τους ενίσχυσαν και τουςοργάνωσαν εις ισχυρό κράτος, το οποίο έκτοτε πολεμούσε διαρκώς κατά των Μογγολοειδών λαών(Χαζάρων, Βουλγάρων, Πετσενέγκων κ.λ.π.) που κατείχαν τότε ολόκληρη την Ουκρανία και τηνανατολική Ρωσία, επεκτείνοντας διαρκώς εις βάρος τους τα Ευρωπαϊκά συνορα προς τα ανατολικά.Αν και οι Δανοί ήσαν συγγενείς των Αγγλοσαξόνων, διέφεραν μεταξύ τους ως προς την θρησκεία,καθώς εις αντίθεση με τους Αγγλοσάξονες δεν είχαν ακόμη εκχριστιανισθεί.Επίσης, ως γνήσιοιληστοσυμμορίτες οι Δανοί ήθελαν να καρπωθούν και αυτοί τα πλούτη της Βρετανίας και ούτως από το787 άρχισαν πειρατικές επιδρομές εις την Αγγλία: «787…Και εις τις ημέρες του βασιλέως Μπέρτρικέφθασαν δια πρώτη φορά τρία πλοία των ανθρώπων του Βορρά, από την γή των ληστών…Αυτά ήσαντα πρώτα πλοία των Δανών, τα οποία εμφανίσθησαν εις την γή του Αγγλικού έθνους» (ΑγγλοσαξονικόΧρονικό).Λίγο αργότερα άρχισαν και οι Νορβηγικές επιδρομές εις την Σκωτία και την Ιρλανδία, ενώ συνεχίζοντανκαι οι συγκρούσεις των Κελτών με τους Αγγλοσάξονες:«796.Η καταστροφή από τον Ρέϊνουγκ, υιό του Όφφα.Η πρώτη άφιξις των ειδωλολατρών (Νορβηγών)εις την νότιο Ιρλανδία.797.Πεθαίνουν ο Όφφα, βασιλεύς των Μερκίων και ο Μάρεντυντ, βασιλεύς των Δημητίων, καθώς και ημάχη του Ρύντλαν.798.Ο Κάραντογκ, βασιλεύς του Γκουίνεντ, φονεύεται από τους Σάξονες.813.Μάχη μεταξύ του Χιούελ και του Κύναν και νίκησε ο Χιούελ.814…Ο Χιούελ θριάμβευσε κατά της νήσου Μόνα (Μάν) και απώθησε από εκεί τον Κύναν, του οποίουο στρατός είχε μεγάλες απώλειες…816.Ο Χιούελ εξεδιώχθη πάλι από την Μόνα.Πεθαίνει ο βασιλεύς Κύναν.Οι Σάξονες εισέβαλαν εις ταόρη Έρυρι και εις το βασίλειο του Ρυφόνιογκ.817.Η μάχη του Λάν-φάες.818.Ο Κένγουλφ κατέστρεψε την περιοχή του Ντάϋφεντ.822.Οι Σάξονες κατέστρεψαν το φρούριο του Ντεγκάνγουϊ και έθεσαν υπό τον έλεγχό τους το βασίλειοτου Ποόυϊς» (Χρονικά της Καμβρίας).«823.Έγινε μάχη εις το Κάμελφορντ μεταξύ των Ουαλών της Κορνουάλης και των κατοίκων τουΝτεβονσάϊρ…828...Το ίδιο έτος, ο βασιλεύς Έγκμπερτ εξεστράτευσε κατά των Βορείων Ουαλών και τους εξανάγκασεεις ειρηνική υποταγή» Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Το 835 έφθασε δια πρώτη εις την Βρετανία ένας ισχυρός Δανικός στόλος, ο οποίος αρχικά συμμάχησεμε τους Ουαλούς κατά των Αγγλοσαξόνων: «835.Ένας μεγάλος πολεμικός στόλος έφθασε εις τηνΔυτική Ουαλία, όπου ενώθησαν με τους κατοίκους της και άρχισαν πόλεμο κατά του Έγκμπερτ,βασιλέως των Δυτικών Σαξόνων.Όταν αυτός το έμαθε, κατευθύνθηκε με τον στρατό του εναντίον τουςκαι τους πολέμησε εις το Χένγκεστον, όπου έτρεψε εις φυγή τους Ουαλούς και τους Δανούς»(Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Έκτοτε, ισχυρές Δανικές δυνάμεις επέδραμαν συνεχώς, κυρίως κατά τωνΑγγλοσαξόνων και δευτερευόντως κατά των Βρετανών.Λόγω των επιδρομών αυτών, οι Αγγλοσάξονεςπεριόρισαν τις επιθέσεις τους κατά των Κελτών, αφού κινδύνευαν πλέον να υποταγούν εις τους Δανούς:«844.Πεθαίνει ο Μέρφυν.Η μάχη του Κέτιλ.848.Η μάχη του Φίνναντ.Ο Ίθαελ, βασιλεύς του Γκουέντ, φονεύθηκε από τους άνδρες τουΜπρυχέϊνιογκ.849.Ο Μέϋριγκ φονεύθηκε από τους Σάξονες.850.Ο Κύνιν φονεύθηκε από τους ειδωλολάτρες.853.Η Μόνα ερημώθηκε από τους σκοτεινούς ειδωλολάτρες» (Χρονικά της Καμβρίας).«853.Ο βασιλεύς της Μερκίας Μπάρχρεντ μαζί με το συμβούλιό του ικέτευσαν τον βασιλέα Έθελγουλφνα τον βοηθήση να υποτάξη την Βόρειο Ουαλία.Αυτός έπραξε ούτως και βάδισε με στρατό πέραν τηςΜερκίας, εις την Βόρειο Ουαλία και υπέταξε τους κατοίκους της εις τον Μπάρχρεντ…» (ΑγγλοσαξονικόΧρονικό).Μέχρι το 854, οι Δανοί επιδρομείς επέστρεφαν τον χειμώνα εις την χώρα τους, αλλά από αυτό το έτοςάρχισαν να παραμένουν μόνιμα πλέον εις την Αγγλία και ούτως οι επιδρομές τους έγιναν εντονώτερεςκαι επικινδυνώτερες:«854.Οι ειδωλολάτρες (Δανοί) παρέμειναν δια πρώτη φορά τον χειμώνα εις την νήσο Σέπεϋ…»


34 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

(Αγγλοσαξονικό Χρονικό).«864.Ο Ντούντα ερήμωσε το Γκλυγουίσινγκ.866.Ερημώθηκε η πόλη της Υόρκης, κατά την μάχη με τους σκοτεινούς ειδωλολάτρες.869.Η μάχη του Μπρύν Όννεν.870.Το φρούριο του Άλτ Κλούντ κατελήφθη από τους ειδωλολατρες.873…Η μάχη του Μπανγκουόλου» (Χρονικά της Καμβρίας).Τελικά, οι Δανοί κατέκτησαν και αποίκισαν την Νορθουμβρία:«875.Ο (Δανικός) στρατός έφυγε από το Ρέπτον και ο Χέαλφντεν προχώρησε με ένα τμήμα τουστρατού του κατά των Νορθουμβριανών και διεχείμασαν εις τον ποταμό Τίν.Κατόπιν, ο στρατός υπέταξεαυτή την χώρα και έκτοτε επέδραμε συχνά κατά των Πικτών και των κατοίκων του Στράθκλαϋντ…876…Ο Χέαλφντεν διένειμε την Νορθουμβρία και ούτως έπειτα οι Δανοί έγιναν αγρότες»(Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Επίσης, εγκατεστάθησαν εις την Νορθουμβρία και λίγοι Νορβηγοί, αλλά αυτοί αποίκισαν κυρίως τηνΣκωτία και την Ιρλανδία, όπου ίδρυσαν το βασίλειο του Δουβλίνου.Κατά τα επόμενα έτη οι Δανοί υπέταξαν την Ανατολική Αγγλία και την Μερκία και απείλησαν σοβαρά τοΟυέσσεξ.Έντούτοις, οι Δυτικοί Σάξονες υπό την ηγεσία του βασιλέως Αλφρέδου αναχαίτισαν τουςΔανούς και ούτως το Ουέσσεξ έγινε η ηγετική δύναμις των Αγγλοσαξόνων, καθώς προσάρτησε τοΈσσεξ, το Σάσσεξ και το Κέντ και κυριάρχησε εις όλη την νότιο Αγγλία.Ταυτόχρονα, και οι Βρετανοίπολεμούσαν συνεχώς με τους Αγγλοσάξονες και τους Δανούς:«876.Η μάχη της Κυριακής εις την Μόνα.877.Ο Ρόντρι και ο υιός του Γκούριαντ φονεύθησαν από τους Σάξονες.880.Η μάχη του Κόνγουϊ.Εκδίκηση δια τον Ρόντρι δια της χειρός του Θεού.Η μάχη του Κύναν.894.Ο Αναράουντ ήλθε μαζί με τους Άγγλους και ερήμωσαν το Κερεντίγκιον και το Ύστραντ Τιούϊ.902.Ο Ίγκμουντ ήλθε εις την Μόνα και κατέλαβε το Μάες Οσφέϊλιον.906.Η μάχη του Ντίνμεϊρ και η κατάληψις του Μύνιουϊ» (Χρονικά της Καμβρίας).Ο βασιλεύς του Ουέσσεξ, Εδουάρδος, συνέχισε τις επιτυχίες του Αλφρέδου, καθώς μεταξύ του 913 καιτου 918 νίκησε τους Δανούς και προσάρτησε την Μερκία και την Ανατολική Αγγλία, ενώ το 924κατέστησε υποτελή του όλη σχεδόν την Βρετανία: «924…Και ο βασιλεύς της Σκωτίας, με όλο τον λαότου, επέλεξαν τον βασιλέα Εδουάρδο ως πατέρα και κυρίαρχο.Και το ίδιο έκαναν ο Ρέϋνολντ, ο υιόςτου Έαντουλφ και όλοι οι κάτοικοι της Νορθουμβρίας, Άγγλοι, Δανοί, Νορβηγοί και άλλοι, καθώς και οβασιλεύς του Στράθκλαϋντ και όλος ο λαός του» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Το 926, ο διάδοχος τουΕδουάρδου, Άθελσταν, ολοκλήρωσε τον θρίαμβο του Ουέσσεξ, καθώς κατέκτησε το Βρετανικό κράτοςτης Κορνουάλης και την Νορθουμβρία, ένωσε όλους τους Αγγλοσάξονες και ίδρυσε το ενιαίο βασίλειοτης Αγγλίας: «926…Και ο βασιλεύς Άθελσταν κατέλαβε το βασίλειο της Νορθουμβρίας και υπέταξεόλους τους βασιλείς που ήσαν εις αυτή την νήσο:Πρώτα τον Χάουελ, βασιλέα της Δυτικής Ουαλίας, τονΚωνσταντίνο, βασιλέα των Σκώτων, τον Όουεν, βασιλέα του Μονμάουθ και τον Άντρεντ, υιό τουΈαντουλφ, βασιλέα του Μπάμπουργκ…» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Κατά τα επόμενα έτη, αρχικά ο Άθελσταν και από το 941 ο αδελφός και διάδοχός του Εδουάρδος,εστράφησαν κατά των Σκώτων, οι οποίοι είχαν συμμαχήσει με τον Άνλαφ, βασιλέα του Νορβηγικούβασιλείου του Δουβλίνου:

«934.Ο βασιλεύς Άθελσταν εξεστράτευσε κατά της Σκωτίας, με ισχυρές χερσαίες και ναυτικές δυνάμειςκαι ερήμωσε ένα μεγάλο τμήμα της…937.Ο βασιλεύς Άθελσταν και ο αδελφός του Έντμουντ οδήγησαν μία στρατιωτική δύναμη εις τοΜπράμπυ και εκεί πολέμησαν κατά του Άνλαφ.Και με την βοήθεια του Χριστού κέρδισαν την νίκη καιφόνευσαν εκεί πέντε βασιλείς και επτά κόμητες» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).«941…Πέθανε ο βασιλεύς Άθελσταν εις το Γκλόσεστερ…Αυτό το έτος οι Νορθουμβριανοί έπαυσαν τηνυποταγή τους και επέλεξαν ως βασιλέα τους τον Άνλαφ της Ιρλανδίας.944.Ο βασιλεύς Έντμουντ επέβαλε την κυριαρχία του εις την Νορθουμβρία και εξεδίωξε δύο βασιλείς,τον Άνλαφ, υιό του Σίθρικ και τον Ρέϋνολντ, υιό του Γκούθφρεθ» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Οι συγκρούσεις με τους Κέλτες συνεχίσθησαν και μετά την ήττα του Άνλαφ:«945.Ο βασιλεύς Έντμουντ διέτρεξε όλο το Κάμπερλαντ και το άφησε εις τον Μάλκολμ, βασιλέα τωνΣκώτων, υπό τον όρο να γίνη σύμμαχός του εις θάλασσα και ξηρά» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).«946…Και το Στράθκλαϋντ ερημώθηκε από τους Σάξονες.951.Και ο Κάντουγκαν, υιός του Ογουαίην, φονεύθηκε από τους Σάξονες.Και η μάχη του Κάρνο μεταξύτων υιών του Χιούελ και των υιών του Ίντουαλ.952.Ο Ιάγκο και ο Ίντουαλ, υιοί του Ίντουαλ, ερήμωσαν το Ντάϋφεντ» (Χρονικά της Καμβρίας).Από το 980, οι Δανοί άρχισαν και πάλι επιδρομές εις την Αγγλία: «980…Και το ίδιο έτος τοΣαουθάμπτον λεηλατήθηκε από μία πειρατική στρατιά και φονεύθηκε ή αιχμαλωτίσθηκε οπερισσότερος πληθυσμός του.Και το ίδιο έτος η πειρατική στρατιά του Βορρά διέτρεξε το Θάνετ καιλεηλάτησε την κομητεία του Τσέστερ…» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Κατά τα επόμενα έτη οι Δανικέςεπιδρομές εντάθηκαν, καθώς πλέον οι Αγγλοσάξονες αδυνατούσαν να τις αναχαιτίσουν.Τελικά, το 1016ο Δανός βασιλεύς Κανούτος εισέβαλε και κατέκτησε την Αγγλία, ενώνοντας πολιτικά τους ΚιμβρογόνουςΔανούς και Αγγλοσάξονες:«1016.Ο βασιλεύς Κανούτος έφθασε πέραν του Τάμεση, εις το Κρίκλεϊντ της Μερκίας, με ναυτικήδύναμη 160 πλοίων, έχοντας μαζί του τον άλντερμαν Έντρικ…1017.Ο βασιλεύς Κανούτος ανέλαβε ολόκληρη την εξουσία της Αγγλίας και την διήρησε εις τέσσερατμήματα:Το Ουέσσεξ δια τον εαυτό του, την Ανατολική Αγγλία δια τον Θόρκυλ, την Μερκία δια τονΈντρικ και την Νορθουμβρία δια τον Έρικ…1018…Οι Δανοί και οι Άγγλοι ενώθησαν εις την Οξφόρδη, με τον νόμο του Έντγκαρ…» (ΑγγλοσαξονικόΧρονικό).Με την κατάκτηση της Αγγλίας από τον Κανούτο ολοκληρώθηκε η μακροχρόνια διείσδυσις των Δανώνεις την Αγγλία, κατά την οποία οι Δανοί ανεμίχθησαν με τους Αγγλοσάξονες, αλληλοενισχύοντας τηνΚιμβρική καταγωγή τους.Ο Κανούτος κυβέρνησε την Αγγλία μέχρι το 1035 και τον διαδέχθηκε ο υιόςτου Χάρολντ ο Λαγοπόδαρος (1035-1040) και αυτόν ο άλλος υιός του Κανούτου, Χαρθακανούτος(1040-1042).To 1042 επανήλθε εις τον Αγγλικό θρόνο ο οίκος του Ουέσσεξ με τον βασιλέα Εδουάρδοτον Εξομολογητή, ο οποίος βασίλευσε μέχρι τον Ιανουάριο του 1066.Κατά την διάρκεια της βασιλείαςτου Εδουάρδου, ο δεύτερος ισχυρότερος άνδρας της Αγγλίας ήταν ο Χάρολντ Γκοντγούϊσον, κόμης τουΟυέσσεξ από το 1053, υπό την ηγεσία του οποίου οι Αγγλοσάξονες εξεστράτευσαν κατά της Ουαλίαςκαι την κατέστησαν υποτελή τους: «1063.Κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο, ο κόμης Χάρολντ πήγε από τοΓκλούσεστερ εις το Ρύντλαν, το οποίο ανήκε εις τον Γκρίφφιν.Και έκαψε την κατοικία του, καθώς και ταπλοία του και ιστία τους, και τον έτρεψε εις φυγή.Κατόπιν, ο Χάρολντ πήγε με τα πλοία του από τοΜπρίστολ προς την Ουαλία, όπου συνήψε ανακωχή με τους Ουαλούς και του παρέδωσαν ομήρους.Εντω μεταξύ, ο Τόστυ προχώρησε με τις χερσαίες δυνάμεις εναντίον τους και λεηλάτησε την χώρα.Αλλάκατά την εποχή της συγκομιδής του ιδίου έτους, ο βασιλεύς Γκρίφφιν φονεύθηκε από τους ανθρώπουςτου κατά τις νόνες του Αυγούστου, λόγω του πολέμου του με τον κόμη Χάρολντ.Αυτός ήταν βασιλεύςολοκλήρου του Ουαλικου έθνους…Ο βασιλεύς Εδουάρδος μοίρασε την χώρα εις τους δύο αδελφούςτου Γκρίφφιν, τον Μπλέθγκεντ κα τον Ρίγουατλ.Αυτοί παρέδωσαν ομήρους εις τον βασιλέα και τον κόμηκαι ορκίσθησαν να του είναι πιστοί ως προς όλα, να είναι έτοιμοι να τον βοηθήσουν οπουδήποτε, ειςξηρά και θάλασσα και να του πληρώνουν τόσο φόρο από την χώρα, όσος πληρωνόταν από παλαιά ειςάλλους βασιλείς» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ: ΟΙ ΝΟΡΜΑΝΔΟΙ

1.ΟΙ ΚΙΜΒΡΟΓΕΡΜΑΝΙΚΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟ 1066


35 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Ενώ οι Αγγλοσάξονες κυριαρχούσαν εις την Βρετανία, η δύναμις των Κιμβρογερμανών εις τηνηπειρωτική Ευρώπη περιορίσθηκε εις σημαντικό βαθμό.Εις την Λιβύη, οι δυνάμεις της εξελληνισμένης(παρά τις χριστιανικές καταστροφές) Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) αυτοκρατορίας, υπό την ηγεσίατου μεγίστου στρατηγού Βελισαρίου, το 533 συνέτριψαν το Βανδαλο-Αλανικό κράτος καιαπελευθέρωσαν τους Λίβυες, επανενώνοντάς τους με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ενώ όσοι Βάνδαλοικαι Αλανοί δεν εφονεύθησαν, εκτοπίσθησαν ολοσχερώς εκ της Λιβύης.Έπειτα, το 535 οι Βυζαντινέςδυνάμεις επετέθησαν κατά των Οστρογότθων και έπειτα από έναν σκληρότατο πόλεμο που διήρκεσεέως το 554, χάριν εις τις λαμπρές νίκες των στρατηγών Βελισαρίου, Μούνδου και ιδίως του Ναρσήσυνέτριψαν ολοκληρωτικά τους Οστρογότθους και τους Φράγκους συμμάχους τους και επανέφεραν τηνΙταλία και την Δαλματία υπό την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.Oι Οστρογότθοι εξαφανίσθησαν ολοσχερώς εκτης Ιταλίας, ενώ ένα τμήμα τους επεβίωσε εις την Δαλματία, αναμεμειγμένο με τους ιθαγενείς Ιλλυρικούςπληθυσμούς, το οποίο από τον 7ο αιώνα αναμίχθηκε με Σλάβους εισβολείς και ούτως σχηματίσθηκε τοΚροατικό έθνος.Όμως, από το 568 η Βυζαντινή αυτοκρατορία απώλεσε το μεγαλύτερο τμήμα τηςΙταλίας, το οποίο κατέκτησαν οι Λομβαρδοί, κλάδος των Σουηβών Γερμανών.Οι Βησιγόθοι και οιΣουηβοί της Ιβηρίας ανεμίχθησαν εις μεγάλο βαθμό με τους ιθαγενείς Ίβηρες, ιδίως μετά την Αραβικήκατάκτηση της Ιβηρικής χερσονήσου κατά τις αρχές του 8ου αιώνος και τελικώς απορροφήθησανολοσχερώς από τον Ιβηρικό πληθυσμό, διατηρηθέντες εις μικρό βαθμό μόνο εις την αριστοκρατικήτάξη.Εις την Γαλατία, οι Φράγκοι της σημερινής Γαλλίας και τμήματος του Βελγίου ανεμίχθησαν καιαυτοί εις μεγάλο βαθμό με τους Κέλτες ιθαγενείς και ουσιαστικώς διετηρήθησαν μόνο εις τηναριστποκρατική τάξη, ενώ εις την νότιο Γαλλία διετηρήθησαν διάφορα Γοτθικά αριστοκρατικά γένη.Αντιθέτως, εις το μεγαλύτερο τμήμα του Βελγίου, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο και τμήμα τηςΔυτικής Γερμανίας, οι Σίκαμβροι Φράγκοι διετηρήθησαν ως Γερμανικά έθνη (Ολλανδοί, Φλαμανδοί καιτμήμα των δυτικών Γερμανών).Δια τούτο σήμερα οι γλώσσες τους είναι Γερμανικές εις αντίθεση με τουςΚελτοποιηθέντες Φράγκους της Γαλλίας που η γλώσσα τους είναι εντελώς λατινική.Παράλληλα, έγινε ειςτους Φράγκους μία πολύ σημαντική δυναστική μεταβολή, καθώς η Καρολίγγειος δυναστείααντικατέστησε την δρακογόνο δυναστεία των Μεροβιγγείων.Εις την Γερμανία, οι Βαυαροί παρά την ανάμειξή τους με τον Κελτικό λαό των Ραιτών, διετήρησαν τονΓερμανικό χαρακτήρα τους και έγιναν μία από τις κυρίες Γερμανικές δυνάμεις, ενώ ο Κιμβρικός γόνοςτους διετηρήθη κυρίως εις την αριστοκρατική τάξη τους.Οι Σάξονες της βορείου και κεντρικήςΓερμανίας, παρά την μετανάστευση αρκετών εξ αυτών εις την Βρετανία, διετήρησαν άθικτη την δύναμήτους, έχοντας ιδρύσει από το 531 περίπου το ισχυρό δουκάτο της Σαξονίας και διατηρώντας τηνδαιμονική θρησκεία τους.Το 772 οι Φράγκοι υπό την ηγεσία του βασιλέως Καρλομάγνου εισέβαλαν ειςτην Σαξονία και άρχισαν έναν σκληρότατο πολεμο, κατά τον οποίο, δια να καταβάλουν την αντίσταση τωνΣαξόνων, διεξήγαγαν συνολικά 18 μάχες και προέβησαν εις μαζικές σφαγές τους, όπως η σφαγή τουΒερντέν, όπου το 782 ο Καρλομάγνος διέταξε τον αποκεφαλισμό 4.500 Σαξόνων αιχμαλώτων.Οπόλεμος έληξε τελικά το 804 και οι Σάξονες αναγκάσθησαν να υποταχθούν εις την Φραγκικήαυτοκρατορία και να εκχριστιανισθούν.Ο βιογράφος του Καρλομάγνου, Έϊνχαρντ, περιγράφει πολύ παραστατικά την σκληρότητα αυτού τουπολέμου, καθώς και την αγριότητα και την δολιότητα των Σαξόνων: «Κατά το τέλος αυτής τηςπροσπαθείας, άρχισε πάλι ο Σαξονικός πόλεμος, ο οποίος φαίνεται ότι, απλώς είχε αναβληθεί διακάποιο χρόνο.Ουδείς εκ των πολέμων του Φραγκικού έθνους διεξήχθη με τόση επιμονή και πικρία,ούτε ήταν τόσο κοπιώδης, διότι οι Σάξονες, όπως όλες σχεδόν οι φυλές της Γερμανίας, ήσαν άγριοιάνθρωποι, αφοσιωμένοι εις την λατρεία των διαβόλων και εχθρικοί προς την θρησκεία μας, οι οποίοδεν θεωρούσαν επαίσχυντο να παραβιάσουν οποιονδήποτε νόμο, θείο ή ανθρώπινο…Ούτως άρχισανεναντίον τους πόλεμο, ο οποίος διήρκεσε επί 33 συνεχή έτη, με μεγάλη μανία, περισσότερο όμως ειςβάρος των Σαξόνων παρά των Φράγκων.Θα είχε αναμφιβόλως λήξει νωρίτεραμ αν δεν υπήρχε ηαπιστία των Σαξόνων.Είναι δύσκολο να ειπωθή ποσό συχνά κατεκτήθησαν οι Σάξονες καιυποταχθέντες ταπεινά εις τον βασιλέα, υπεσχέθησαν να πράττουν ό,τι τους διέταζε και χωρίς δισταγμόπαρέδωσαν τους απαιτηθέντες ομήρους και εδέχθησαν τους αξιωματούχους που τους έστειλε οβασιλεύς.Μερικές φορές ήσαν τόσο εξασθενημένοι και καταπονημένοι, ώστε υπεσχέθησαν ναεγκαταλείψουν την λατρεία των διαβόλων και να γίνουν χριστιανοί, αλλά δεν ήσαν λιγότερο έτοιμοι ναπαραβιάσουν αυτούς τους όρους γρηγορότερα από ότι τους εδέχθησαν και ούτως είναι αδυνατόν ναειπωθή τι έπρατταν αυτοί ευκολότερα.Μόλις και μετα βίας πέρασε ένα έτος από την αρχή του πολέμουχωρίς τέτοιες μεταστροφές τους…Τελικά, αφού ο Καρλομάγνος υπέταξε όλους όσους αντεστάθησαν,πήρε 10.000 εξ αυτών που κατοικούσαν εις τις όχθες του Έλβα και τους εγκατέστησε με τις συζύγουςκαι τα παιδιά τους, χωρισμένους εις πολλά διαφορετικά τμήματα, εις διάφορα σημεία της Γαλατίας καιτης Γερμανίας.Ο πόλεμος που είχε διαρκέσει επί τόσο πολλά έτη επιτέλους τελείωσε, καθώς αυτοίεδέχθησαν τους όρους που προσέφερε ο βασιλεύς, οι οποίοι ήσαν: Να εγκαταλείψουν τα εθνικάθρησκευτικά έθιμά τους και την λατρεία των διαβόλων, να αποδεχθούν τα μυστήρια της Χριστιανικήςπίστεως και θρησκείας και να ενωθούν με τους Φράγκους εις έναν λαό» (Βίος Καρλομάγνου, 7).Έκτοτε, η Σαξονία έγινε δουκάτο της Φραγκικής αυτοκρατορίας και μετά την διάσπασή της, δουκάτο τουβασιλείου της Γερμανίας.Το 919 ο δούξ της Σαξονίας, Ερρίκος ο Κυνηγός. έγινε βασιλεύς τηςΓερμανίας και μετά τον θάνατό του το 936 τον διαδέχθηκε ο υιός του Όθων ο Μέγας, ο οποίος επέκτεινεκατά πολύ το Γερμανικό βασίλειο, νικώντας τους Φράγκους, τους Σλαβούς και τους Λομβαρδούς καιαφού κατέκτησε και το μεγαλύτερο τμήμα της Ιταλίας, το 962 ανακηρύχθηκε αυτοκράτωρ από τον ΠάπαΙωάννη Ζ΄, γενόμενος ούτως ο ιδρυτής της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας των Γερμανών.Έπειτα, οΌθων επετέθη κατά της Βυζαντινής νοτίου Ιταλίας, αλλά ηττήθηκε και τελικά απεβίωσε το 973.Ακριβώςδέ λόγω της ακραιφνούς Σαξονικής καταγωγής του, ο Όθων έλαβε ως σύζυγό του την αδελφή τουΣάξονος βασιλέως της Αγγλίας, Άθελσταν: «925…Ο Άθελσταν έδωσε την αδελφή του εις τον Όθωνα,βασιλέα των παλαιών Σαξόνων…» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).Και μετά τον θάνατο του Σάξονοςαυτοκράτορος, οι Σάξονες παρέμειναν μία από τις κύριες Γερμανικές δυνάμεις, έχοντας ενεργόσυμμετοχή εις την Γερμανική επέκταση πρός την ανατολική Ευρώπη.Οι Δανοί, εκτός από την Βρετανία, διεξήγαγαν μεγάλες επιδρομές και εις την Γαλλία, μέχρι που τελικάκατά τα τέλη του 9ου αιώνος, ένα τμήμα τους εγκαταστάθηκε εις την ΒΔ. Γαλλία, όπου απεκλήθησανΝορμανδοί (Normans) που σημαίνει «οι άνθρωποι του Βορρά».Το 911, ο Φράγκος βασιλεύς Κάρολοςο Απλός, αντιλαμβανόμενος ότι, δεν μπορούσε να απωθήση τους Νορμανδούς εισβολείς, τουςπαρεχώρησε με την συνθήκη του Σαίν Κλέρ σύρ Έπτ την περιοχή της ΒΔ. Γαλλίας που ονομάσθηκε εξαυτών Νορμανδία, υπό τον όρο να εκχριστιανισθούν και να γίνουν φεουδαρχικοί υποτελείς του.Αρχηγόςτων Νορμανδών ήταν ο πολέμαρχος Ρόλλο (Ρόλφ), ο οποίος βαπτίσθηκε με το όνομα Ροβέρτος καιέγινε ο πρώτος δούξ της Νορμανδίας.Όπως αναφέρει ο Νορμανδός ιστορικός Ντούντο του ΣαίνΚουεντίν (Ιστορία των Νορμανδών, 5), ο Ρόλλο ήταν ο μεγαλύτερος υιός ενός ισχυρού Δανού ευγενούςΔανίας, ο οποίος μετά τον θάνατο του πατρός του εξεδιώχθη από τον Δανό βασιλέα και αφού πρώταμετέβη εις την Σκανδιναβία και την Αγγλία, έφθασε τελικά εις την Γαλλία.Δηλαδή, ο Ρόλλο ήταν μέλοςτων Κιμβρογόνων και δρακογόνων ηγεμονικών τάξεων της Δανίας.Ενδεικτική δέ της Κιμβρογόνουκαταγωγής του είναι και μία ομαδκή ανθρωποθυσία που ετέλεσε λίγο πρίν τον θάνατό του (αν και είχεδήθεν εκχριστιανισθεί) την οποία αναφέρει ο ιστορικός Αντεμάρ: «Καθώς πλησίαζε ο θάνατος τουΡόλλο, αυτός παραφρόνησε και διέταξε να αποκεφαλισθούν ενώπιόν του εκατό χριστιανοί αιχμάλωτοι,προς τιμή των «θεών» τους οποίους είχε λατρεύσει, ενώ τελικά διένειμε εκατό λίβρες χρυσού εις τιςεκκλησίες προς τιμή του αληθινού Θεού, εις το όνομα του οποίου είχε δεχθεί το βάπτισμα».Περί το 927, ο Ρόλλο μετεβίβασε την εξουσία του εις τον υιό του, Γουλιέλμο τον Μακρύλογο, και ηδουκική δυναστεία του συνεχίσθηκε αδιαλείπτως έως τον άμεσο απόγονό του Γουλιέλμο τονΚατακτητή, πρώτο Αγγλονορμανδό βασιλέα από το 1066.Μέχρι τότε οι Νορμανδοί είχαν αναμιχθεί μετον ιθαγενή Κελτοφραγκικό πληθυσμό, είχαν υιοθετήσει την Γαλλική γλώσσα και τον Γαλλικό πολιτισμόκαι ούτως το 1066 είχαν πλέον φαινομενικώς εκγαλλισθεί, αλλά συνέχιζαν, κατά τα πάγια Κιμβρικάέθιμα, να είναι ληστρικός λαός.Επίσης, διετήρησαν εις μεγάλο βαθμό την Κιμβρο-Δανική φυλετικήκαταγωγή τους, ιδίως εις τις ηγεμονικές τάξεις τους και δια τούτο η Έμμα, αδελφή του δουκός τηςΝορμανδίας Ριχάρδου Β΄, νυμφεύθηκε τον Άγγλο βασιλέα του Σαξονικού Οίκου του Ουέσσεξ,Έθελρεντ Β΄.Επίσης, τεκμήριο της διατηρήσεως του Κιμβρογόνου χαρακτήρος των Νορμανδών είναι


36 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

και το ότι, εις τον Τάπητα του Μπαγιέ, ο οποίος περιγράφει την Νορμανδική εισβολή εις την Αγγλία το1066, απεικονίζεται και ένας Νορμανδός στρατιώτης κατά την μάχη του Άστιγξ, ο οποίος φέρει ασπίδαμε παράσταση λευκού δράκοντος, που είναι σύμβολο των Κιμβροδρακογόνων λευκών λαών.

2.ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΝΟΡΜΑΝΔΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Οι Νορμανδοί, λόγω του εμφύτου, ληστρικού χαρακτήρος τους, δεν αρκέσθησαν εις το δουκάτο τηςΝορμανδίας, αλλά από τις αρχές του 11ου αιώνος άρχισαν να κατευθύνονται προς την Νότιο Ιταλία, ηοποία ήταν διαφιλονικουμένη μεταξύ της Βυζαντικής αυτοκρατορίας και των Λομβαρδών ηγεμόνων.Το1016 μία Νορμανδική δύναμις ενώθηκε με τις Λομβαρδούς, αλλά τελικώς ηττήθησαν από τονΒυζαντινό στρατό, ο οποίος τότε ήταν εις το απόγειό της ισχύος του, καθώς βασίλευε ο παμμέγιστοςαυτοκράτωρ Βασίλειος Β΄Βουλγαροκτόνος.Όμως και κατά τα επόμενα έτη, οι Νορμανδοί συνέχισαν νασυρρέουν ως μισθοφόροι εις την Νότιο Ιταλία, άλλοτε υπηρετώντας τους Λομβαρδούς ηγεμόνες καιάλλοτε την Βυζαντινή αυτοκρατορία.Εις την Νορμανδική κάθοδο εις την νότιο Ιταλία πρωταγωνιστούσαντα μέλη του κατωτέρας τάξεως αριστοκρατικού Νορμανδικού γένους των Ωτβίλ, από το 1035 οπότεέφθασαν ο Γουλιέλμος ο Σιδηροχέρης και ο Ντρόγκο, μεγαλύτεροι υιοί του ευγενούς Τανκρέδου τηςΩτβίλ.Από τα μέσα του 11ου αιώνος οι Νορμανδοί άρχισαν να κατακτούν την Βυζαντινή νότιο Ιταλία,αφού πλέον οι Έλληνες είχαν ανικάνους ηγέτες, ο αυτοκρατορικός στρατός είχε παρακμάσει και καθώςεπιέζοντο από τις εισβολές των Τούρκων εις την Μικρά Ασία και του Τουρκομογγολικού λαού τωνΠετζενέγκων εις την Θράκη, δεν μπορούσαν πλέον να διαθέσουν σημαντικές δυνάμεις δια τηνυπέρασπιση της νοτίου Ιταλίας.Ίδίως, από το 1057 που ο φοβερός πολέμαρχος Ροβέρτος Γυϊσκάρδος,έκτος υιός του Τανκρέδου της Ωτβίλ, έγινε κόμης της Απουλίας και ανέλαβε ουσιαστικώς την ηγεσία τωνΝορμανδών της Ιταλίας, οι Βυζαντινές περιοχές, η μία μετά την άλλη κατελαμβάνοντο από τουςΝορμανδούς. Τελικώς, τον Απρίλιο του 1071 ο Ροβέρτος Γυϊσκάρδος κατέλαβε την πόλη Βάρη(σημερινό Μπάρι), που ήταν η τελευταία Βυζαντινή κτήση εις την Ιταλία και ούτως η νότιος Ιταλίααπωλέσθη οριστικώς δια την Βυζαντινή αυτοκρατορία.Παράλληλα, από το 1061 έως το1091 οιΝορμανδοί, κατέκτησαν και την υπό Αραβική κατοχή Σικελία.Εις την Νότιο Ιταλία και την Σικελία είχανδιατηρηθεί έως τότε πολυάριθμοι Ελληνορθόδοξοι πληθυσμοί, οι οποίοι άρχισαν να υφίστανται βίαιοεκλατινισμό και εκκαθολικισμό από τους Νορμανδούς, με τις Παπικές ευλογίες και ούτως σήμερα,κυρίως εξαιτίας των Νορμανδών, όλοι σχεδόν οι Ελληνογενείς της Νοτίου Ιταλίας και της Σικελίας έχουναπωλέσει την Ελληνική συνείδησή τους.Παρά την ανθελληνική βαρβαρότητά τους, η παρακμάζουσα Βυζαντινή αυτοκρατορία έκανε το λάθος ναστρατολογή συνεχώς αρκετούς Νορμανδούς μισθοφόρους.Μεταξύ αυτών ήταν και ο πολέμαρχοςΡουσσέλ ντε Μπαγιέ, ο οποίος το 1071 συμμετείχε εις την προδοσία του Βυζαντινού στρατηγού ΙωσήφΤαρχανιώτου, καθώς και οι δύο δεν ένωσαν τις στρατιωτικές μονάδες τους με τον στρατό τουαυτοκράτορος Ρωμανού Διογένους, πράγμα που συνετέλεσε κατά πόλύ εις την μοιραία Βυζαντινή ήτταπαρά των Τούρκων εις την μάχη του Ματζικέρτ (1071).Έπειτα, το 1073 ο Ρουσσέλ ήταν αρχηγός τωνΦράγκο-Νορμανδών μισθοφόρων που συμμετείχαν εις την εκστρατεία του στρατηγού ΙσαακίουΚομνηνού κατά των Τούρκων.Όταν όμως η Βυζαντινή στρατιά έφθασε εις την Καισάρεια τηςΚαππαδοκίας, ο Ρουσσέλ υποκίνησε εις αποστασία τους Φράγκο-Νορμανδούς μισθοφόρους, οιοποίοι λιποτάκτησαν ομαδικώς και ούτως οι Βυζαντινές δυνάμεις απεδυναμώθησαν κατά πολύ, αφούοι Φράγκο-Νορμανδοί μισθοφόροι ήσαν το πλέον επίλεκτο στρατιωτικό σώμα τους, με αποτέλεσμααμέσως μετά να ηττηθούν από τους Τούρκους.Μετά την ήττα αυτή οι Τούρκοι άρχισαν πλέον νακυριεύουν ανενόχλητοι την Μικρά Ασία, ενώ και οι Φράγκο-Νορμανδοί λιποτάκτες λεηλατούσαν τηνκεντρική και ανατολική Μικρά Ασία, ακόμη χειρότερα και από τους Τούρκους, με αποτέλεσμα οιαποδυναμωμένες Βυζαντνές δυνάμεις να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν ταυτοχρόνως τουςΤούρκους και τον Ρουσσέλ.Τελικά, το 1074 στάλθηκε εναντίον του Ρουσσέλ ο στρατηγός ΑλέξιοςΚομνηνός, ο οποίος κατόρθωσε να νικήση και να συλλάβει τον Ρουσσέλ, τον οποίο οδήγησε δέσμιο ειςτην Κωνσταντινούπολη, όπου βασανίσθηκε και φυλακίσθηκε, ως αξία ποινή των εγκλημάτων του.Ενδεικτικός των εγκλημάτων του Ρουσσέλ είναι ο λόγος του Αλεξίου Κομνηνού προς τους προκρίτουςτης Αμασείας του Πόντου, εις τους οποίους υπενθύμισε τα εγκλήματα του Ρουσσέλ, όταν τον είχε μόλιςσυλλάβει:«Γνωρίζετε καλώς πώς μεταχειρίσθηκε ο βάρβαρος άπασες τις πόλεις του Αρμενιακού και πόσαχρήματα εισέπραξε από εσάς και πόσες κωμοπόλεις επόρθησε και πόσους ανθρώπουςκακομεταχειρίσθηκες, επιβάλλων αφόρητες ποινές εκ μικροτάτων αφορμών» (Νικηφόρος Βρυέννιος,Ύλη Ιστορίας, 22).«Ποιο όφελος υπήρχε εις εσάς, όταν επικρατούσε η τυρρανίς, εκτός από σφαγές και αιχμαλωσίες καιτυφλώσεις και ακρωτηριασμούς μελών;» (Νικηφόρος Βρυέννιος, Ύλη Ιστορίας, 23).Το μίσος των Νορμανδών κατά των Ελλήνων εκδηλώθηκε απροκάλυπτα τον Μάϊο του 1081, όταν οΡοβέρτος Γυϊσκάρδος εισέβαλε με ισχυρότατες στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις εις την Ιλλυρία καιτην δυτική Ελλάδα, με σκοπό την κατάληψη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.Τότε, ο Βυζαντινός στρατόςήταν ολοσχερώς αποδυναμωμένος, οι Τούρκοι είχαν καταλάβει ολόκληρη την Μικρά Ασία, πλήνελαχίστων πόλεων, οι Πετζενέγκοι λεηλατούσαν άγρια την Θράκη και η κατάληψις του Ευρωπαϊκούτμήματος της αυτοκρατορίας από τους Νορμανδούς εφαίνετο πλέον βεβαία.Όμως ευτυχώς δια τουςΈλληνες, προ ολίγου είχε αναλάβει την αυτοκρατορική εξουσία ο Αλέξιος Κομνηνός, ο οποίοςσυνδύαζε μεγίστη στρατηγική ικανότητα, ανυπέρβλητη ανδρεία και καταπληκτική διπλωματικήικανότητα.Ο αυτοκράτωρ, με όσο στρατό πρόλαβε να συγκροτήση, έσπευσε να αντιμετωπίση τονΡοβέρτο Γυϊσκάρδο ο οποίος πολιορκούσε την πόλη του Δυρραχίου, αλλά οι ανοργάνωτες Βυζαντινέςδυνάμεις ηττήθησαν από τους Νορμανδούς, χωρίς ευθύνη του αυτοκράτορος, τον Οκτώβριο του1081.Εις την συνέχεια οι Νορμανδοί κατέλαβαν την Κέρκυρα και το Δυρράχιο, προέλασαν προς τηνΉπειρο και την δυτική Μακεδονία και νίκησαν και πάλι τον Βυζαντινό στρατό εις μάχες πλησίον τωνΙωαννίνων και της Άρτας.Παρά τις ήττες των Ελλήνων όμως, ο Αλέξιος είχε κατορθώση νααποδυναμώση τον Νορμανδικό στρατό χάριν εις την διπλωματική ιδιοφυϊα του: Έπεισε τον Γερμανόαυτοκράτοτα Ερρίκο Δ΄, να επιτεθή κατά του Παπικού κράτους και του συμμαχικού του Νορμανδικούκράτους και ούτως το 1083 ο Ροβέρτος Γυϊσκάρδος αναγκάσθηκε να σπεύσει εις την Ιταλία,αποσύροντας σημαντικό τμήμα των δυνάμεών του από την Ελλάδα, την ηγεσία των οποίων άφησε ειςτον υιό του Βοημούνδο.Επίσης, ο Αλέξιος συμμάχησε με τους Βενετούς, οι οποίοι ενίσχυσαν με τηνισχυροτάτη ναυτική δύναμή τους το ανίσχυρο Βυζαντινό ναυτικό, νίκησαν το Νορμανδικό ναυτικό ειςναυμαχίες παρά το Δυρράχιο και ούτως έχοντας πλέον την κυριαρχία επί της Αδριατικής θαλάσσηςπαρεκώλυσαν σημαντικά τον ανεφοδιασμό των Νορμανδικών δυνάμεων της Ελλάδος.Τελικά, το 1083 οΑλέξιος νίκησε εις την μάχη της Λαρίσης τους, υπό την ηγεσία του Βοημούνδου, Νορμανδούς και τουςανάγκασε να υποχωρήσουν.Το 1084 ο Ροβέρτος Γυϊσκάρδος επέστρεψε εις την Ελλάδα με νέεςδυνάμεις, αλλά ουδέν κατάφερε πλέον μέχρι τον θάνατό του από ασθένεια τον Ιούλιο του 1085, οπότεκαι έληξε ο πόλεμος, καθώς ο Βοημούνδος άρχισε την σύγκρουση του με τον αδελφό του ΡογήροΜπόρσα, δια την διαδοχή του πατρός τους.Αν και η Βυζαντινή αυτοκρατορία διέφυγε από τον έσχατο κίνδυνο και άρχισε εις την συνέχεια ηανασυγκρότησή της από τον αυτοκράτορα Αλέξιο, οι συνέπειες του πολέμου ήσαν αρνητικότατες,καθώς δια να κερδίση ο αυτοκράτωρ την βοήθεια των Βενετών, αναγκάσθηκε να τους παραχωρήσησημαντικότατα εμπορικά προνόμια, όπως αναφέρει η θυγατέρα του, Άννα Κομνηνή: «…Και τοσπουδαιότερο, έδωσε πλήρη ελευθερία και ατέλεια εις το εμπόριό τους εις όλες τις περιοχές τουΡωμαϊκού κράτους, ώστε να εμπορεύονται ανεμποδίστως και συμφώνως με τις επιθυμίες τους, χωρίςνα πληρώνουν ούτε τελωνειακούς δασμούς, ούτε δεκάρα δια πάσα άλλη εισφορά υπέρ του Δημοσίου,αλλά να είναι υπεράνω πάσης Ρωμαϊκής εξουσίας» (Αλεξιάς, 6.5.10-Εκδόσεις Γεωργιάδης).Έχονταςαυτά τα προνόμια οι Βενετοί έμποροι, ήσαν εις πλεονεκτική θέση απέναντι όλων των άλλων εμπόρων,οι οποίοι ώφειλαν να πληρώνουν φόρους και δασμούς και ούτως κυριάρχησαν οικονομικώς εις την


37 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Βυζαντινή αυτοκρατορία, όντες ουσιαστικώς κράτος εν κράτει, ενώ παρήκμασε το Ελληνικόεμπόριο.Όμως, ο αυτοκράτωρ Αλέξιος δεν μπορούσε να πράξη αλλιώς, αφού χωρίς την Βενετικήβοήθεια θα ήταν αδύνατη η απόκρουσις των Νορμανδών και η αυτοκρατορία θα είχε καταστραφεί απότο 1081, αλλά ούτως εξαιτίας των Νορμανδών, οι Λατίνοι διείσδυσαν με ειρηνικό τρόπο εις τηνΒυζαντινή αυτοκρατορία και ετέθησαν οι βάσεις δια την πολεμική κατάκτησή της από τους δυτικούςβαρβάρους το 1204.

3.Η ΠΡΩΤΗ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ-ΝΟΡΜΑΝΔΙΚΕΣΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΕΩΣ ΤΟ 1158.

Παρά την ήττα τους από τον αυτοκράτορα Αλέξιο, οι Νορμανδοί δεν έπαυσαν να επιβουλεύονται τουςΈλληνες και ευρήκαν άλλη μία ευκαιρία να δράσουν εναντίον τους, δια της ενεργού συμμετοχής τους ειςτην Πρώτη Σταυροφορία.Ο Βοημούνδος, υιός του Ροβέρτου Γυϊσκάρδου και πρίγκηψ του Τάραντος, οανιψιός του Ταγκρέδος, ο Ριχάρδος, κόμης του Πριγκηπάτου του Σαλέρνο, υιός του Γουλιέλμου,αδελφού του Ροβέρτου Γυϊσκάρδου και ο Ροβέρτος, υιός του πρώτου Αγγλονορμανδού βασιλέωςΓουλιέλμου του Κατακτητού, δηλαδή άμεσος απόγονος του πρώτου δουκός της Νορμανδίας, Ρόλλοκαι δούξ της Νορμανδίας, ήσαν εκ των κυριοτέρων αρχηγών της Σταυροφορικής στρατιάς, όπωςαναφέρεται εις το Ανώνυμο Χρονικό της Πρώτης Σταυροφορίας (1.3): «Όμως το τρίτο τμήμα,ακολούθησε την αρχαία οδό προς την Ρώμη.Εις αυτό το τμήμα ήσαν ο Βοημούνδος, υιός τουΡοβέρτου Γυϊσκάρδου, ο Ριχάρδος του Πριγκηπάτου, ο Ροβέρτος, κόμης της Φλάνδρας, ο Ροβέρτοςτης Νορμανδίας, ο Ούγος Μάγνος, ο Εβεράρδος του Πουισέ, ο Αρχάρδος του Μονμέρλ, ο Ισουάρδοςτου Μουσσόν και πολλοί άλλοι».Εξίσου σημαντικοί αρχηγοί ήσαν ο Ροβέρτος, κόμης της Φλάνδρας και μέλος του ομωνύμουΦλαμανδικού, ήτοι Σικαμβρικού, αριστοκρατικού οίκου, και ιδίως οι επίσης Φλαμανδοί-Σίκαμβροι,Γοδεφρείδος, δούξ της Λωρραίνης και κόμης της Βουλώνης και ο αδελφός του Βαλδουϊνος: «Έναμέρος των Φράγκων , δηλαδή ο Πέτρος ο Ερημίτης, ο δούξ Γοδεφρείδος, ο αδελφός του Βαλδουίνοςκαι ο Βαλδουίνος, κόμης του Μόνς, εισήλθαν εις την περιοχή της Ουγγαρίας» (Ανώνυμο Χρονικό τηςΠρώτης Σταυροφορίας, 1.2).Αυτοί μάλιστα, ήσαν άμεσοι απόγονοι του Μεροβιγγείου βασιλέωςΔαγοβέρτου Β΄, όπως αποδεικνύουν οι συγγραφείς Χ. Λίνκολν, Ρ. Λή και Μ. Μπέϊτζεντ εις το βιβλίοτους «Το Άγιο αίμα και το άγιο Γκράαλ», (σελ. 436, Εκδόσεις Εξάντας).Αυτοί οι Κιμβρογόνοι ευγενείς και ιδίως ο Βοημούνδος, λόγω της μνησικακίας του δια την ήττα του υπότων Ελλήνων εις την μάχη της Λαρίσης, εκμεταλλεύονταν τον χριστιανικό ζήλο των απλών ανθρώπωνκαι δήλωναν ότι, ήθελαν να απελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους, ενώ ο πραγματικός στόχος τουςήταν η κατάκτησις της Βυζαντινής αυτοκρατορίας: «…Από τους Λατίνους ο Βαϊμούντος και οιομόφρονές του, έχοντας εκ μακρού επιθυμία δια την Ρωμαική εξουσία και θέλοντας να την καταλάβουν,ευρήκαν ως πρόφαση το κήρυγμα του Πέτρου , όπως ειπώθηκε, και δημιούργησαν αυτό το κίνημα,εξαπατήσαντες τους ακεραιοτέρους και με το πρόσχημα ότι, εκστρατεύουν κατά των Τούρκων πρόςεκδίκηση του Αγίου Τάφου, πωλούσαν τους αγρούς τους» (Άννα Κομνηνή, Αλεξιάς, 10.6.7, ΕκδόσειςΓεωργιάδης).Ούτως, την άνοιξη του 1097 οι σταυροφορικές δυνάμεις συνεκεντρώθησαν εις τα περίχωρα τηςΚωνσταντινουπόλεως, αναζητώντας αφορμές δια να επιτεθούν εναντίον της και συνέβησαν κάποιεςαψιμαχίες με τους Έλληνες, κατά τις οποίες οι σταυροφόροι ηητήθησαν.Καθώς όμως οι σταυροφόροιείχαν ελάχιστες προμήθειες και καθόλου στόλο, αδυνατούσαν να εκπορθήσουν την Κωνσταντινούποληκαι ούτως οι αρχηγοί τους αναγκάσθησαν να συνθηκολογήσουν με τον αυτοκράτορα.Με τηνδιπλωματική ιδιοφυία του, ο αυτοκράτωρ ανάγκασε τους σταυροφόρους ηγέτες να του ορκισθούναφοσίωση και υποτέλεια κατά τα δυτικοευρωπαϊκά φεουδαρχικά έθιμα και επίσης ότι, θα τουεπέστρεφαν όλες τις Μικρασιατικές περιοχές που θα ανακατελάμβαναν από τους Τούρκους.Ειςαντάλλαγμα ο αυτοκράτωρ τους εφοδίασε με προμήθειες και απέστειλε εις την Μικρά Ασία προςεπικουρία των σταυροφόρων ένα στρατιωτικό σώμα υπό τον στρατηγό Τατίκιο.Κατόπιν, οι σταυροφόροι προήλασαν εις την Μικρά Ασία, νικώντας τους Τούρκους και ο αυτοκράτωρ,εκμεταλλευόμενος τις νίκες τους, απελευθέρωσε την δυτική Μικράς Ασία, μεταξύ των οποίων και τηνΝίκαια τον Ιούνιο του 1097, η οποία ήταν η σημαντικότερη Μικρασιατική πόλις.Όταν όμως οισταυροφόροι κατέλαβαν την Αντιόχεια της Συρίας τον Ιούνιο του 1098, αθέτησαν την συμφωνία τους μετον αυτοκράτορα υπό την προτροπή του Βοημούνδου, ο οποίος έθεσε την Αντιόχεια και την περιοχήτης Κιλικίας υπό Νορμανδική εξουσία.Έπειτα, οι σταυροφόροι προήλασαν εις την Συρία και τηνΠαλαιστίνη και τελικά ολοκλήρωσαν την «χριστιανική» εκστρατεία τους, καταλαμβάνοντας τα Ιεροσόλυματον Ιούλιο του 1099 και κατασφάζοντας αδιακρίτως όλους σχεδόν τους Μουσουλμάνους και Εβραίουςκατοίκους της πόλεως.Αμέσως μετά οι καθολικοί ιερείς κατέλαβαν όλα τα χριστιανικά ιερά της πόλεωςκαι εξεδίωξαν από την πόλη τον Έλληνα Πατριάρχη και τους υπολοίπους Ελληνορθοδόξουςκληρικούς.Οι σταυροφόροι ίδρυσαν το σταυροφορικό κράτος της Ιερουσαλήμ και τον ίδιο μήνα, οΜεροβιγγειογόνος Γοδεφρείδος της Βουλώνης ανακηρύχθηκε πρίγκηψ της Ιερουσαλήμ, αλλάαπεβίωσε συντόμως, τον Ιούλιο του 1100 και τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Βαλδουίνος, ο οποίος ταΧριστούγεννα του 1100 εστέφθη πρώτος βασιλεύς της Ιερουσαλήμ.Από το 1100 έως το 1104, ο Βοημούνδος συγκρούσθηκε με τις Βυζαντινές δυνάμεις δια τον έλεχγο τηςΚιλικίας, αλλά κατάφερε να διατηρήση την εξουσία του επί της περιοχής, εκμεταλλευόμενος και τηνθρησκευτική αντιπαράθεση των Ελλήνων με τους Μονοφυσίτες Αρμενίους, οι οποίοι αποτελούσανμεγάλο τμήμα του πληθυσμού της Κιλικίας.Εις την συνέχεια, ο Βοημούνδος επέστρεψε εις την νότιοΙταλία και αφού συγκέντρωσε μία πανίσχυρη στρατιά από Νορμανδούς, Λομβαρδούς, Φράγκους,Ιταλούς και πολλούς μισθοφόρους από ολόκληρη την δυτική Ευρώπη, το 1107 πέρασε την Αδριατικήθάλασσα και άρχισε να πολιορκή το Δυρράχιο.Ο αυτοκράτωρ Αλέξιος έσπευσε προς βοήθεια τουΔυρραχίου και συμμάχησε και πάλι με το πανίσχυρο Βενετικό ναυτικό, εμποδίζοντας ούτως τονεφοδιασμό του Νορμανδικού στρατού, ο οποίος επλήγη και από μία καταστροφική επιδημία.Τελικά, οΒοημούνδος δεν κατόρθωσε να εκπορθήση το Δυρράχιο και καθώς επιέζετο από την έλλειψη εφοδίωνκαι την επιδημία, ενώ οι Βενετοί απέκλειαν την από θαλάσσης διαφυγή του, αναγκάσθηκε νασυνθηκολογήση με τον αυτοκράρα και ούτως τον Σεπτέμβριο του 1108 υπεγράφη η συνθήκη τηςΔιαβόλεως, δια της οποίας ο Βοημούνδος ανεγνώρισε την ήττα του και έγινε υποτελής τουαυτοκράτορος.Ολίγα έτη μετά, την 3η Μαρτίου του 1111, ο Βοημούνδος απεβίωσε ταπεινωμένος καιούτως οι Έλληνες απηλλάγησαν από τον φοβερότερο εχθρό τους.Ούτως, αποκλειστικώς χάριν εις την στρατηγική και διπλωματική ιδιοφυία του αυτοκράτορος Αλεξίου,όχι μόνο έμεινε αλώβητη η Βυζαντική αυτοκρατορία από τις επιθέσεις των Κιμβρογόνων ηγετών τωνΔυτικοευρωπαίων βαρβάρων, αλλά αντιθέτως ενισχύθηκε δια της απελευθερώσεως της δυτικήςΜικράς Ασίας.Επίσης, κατά την διάρκεια της λαμπράς βασιλείας του, ο αυτοκράτωρ Αλέξιος νίκησε τουςΣέρβους και τους Τουρκομογγολικούς λαούς των Πετζενέγκων και των Κουμάνων, οι οποίοικατέστρεφαν την Θράκη και απειλούσαν ακόμη και την Κωνσταντινούπολη.Ούτως, ενώ το 1081 οΑλέξιος Κομνηνός παρέλαβε το Βυζαντινό κράτος, εις τα πρόθυρα της ολοσχερούς καταρρεύσεως,όταν απεβίωσε το 1118, είχε ανορθώσει πλήρως την αυτοκρατορία.Οι Νορμανδοί δεν ενόχλησαν καθόλου την Βυζαντινή αυτοκρατορία κατά την διάρκεια της βασιλείας τουαυτοκράτορος Ιωάννου Β΄ Κομνημού (1118-1143), ο οποίος ήταν πανάξιος διάδοχος του πατρός του,Αλεξίου Α΄Κομνηνού, συνεχίζοντας την ενίσχυση της αυτοκρατορίας.Όμως, κατά την διάρκεια τηςβασιλείας του επίσης ικανού αυτοκράτορος, Μανούλ Α΄ Κομνηνού (1143-1180), υιού και διαδόχου τουΙωάννου Β΄ Κομνημού, οι Νορμανδοί απείλησαν και πάλι την Βυζαντινή αυτοκρατορία.Το 1147, οΝορμανδός βασιλεύς της Σικελίας και της Νοτίου Ιταλίας, Ρογήρος Β΄, κατέλαβε με τον στόλο του τηνΚέρκυρα και λεηλάτησε διάφορες πόλεις της Δυτικής Ελλάδος.Ο αυτοκράτρω Μανουήλ συμμάχησε μετους Βενετούς, οι οποίοι με τον ισχυρότατο στόλο τους, ενίκησαν. συντόμως τους Νορμανδούς.Το1149, οι Βυζαντινοί απελευθέρωσαν την Κέρκυρα και κατόπιν έχοντας συνάψει συμμαχία με τοναυτοκράτορα της Γερμανίας Κόνραντ Γ΄, επετέθησαν εις την υπό Νοραμνδική κατοχή Νότιο Ιταλία.Οι


38 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Βυζαντινοί ανακατέλαβαν προσωρινώς μεγάλο τμήμα της Νοτιοδυτικής Ιταλίας, αλλά το 1158 οιΝορμανδοί απώθησαν τον Βυζαντινό στρατό και από τότε η Νότιος Ιταλία εγκαταλείφθηκε οριστικώςαπό τις Βυζαντινές δυνάμεις.ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

4.Η ΜΕΓΑΛΗ ΝΟΡΜΑΝΔΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤOΥ 1185

Κατά την διάρκεια της βασιλείας του (1143-1180), ο αυτοκράτωρ Μανουήλ Α΄ Κομνηνός ήσκησεπολιτική συμβιβασμού προς τους Λατίνους, η οποία απέτρεψε νέες επιθέσεις των Δυτικών μετά τονΝορμανδικό πόλεμο, αλλά ταυτόχρονα οδήγησε εις την μεγίστη αύξηση της οικονομικής διεισδύσεωςτων Λατίνων εις την αυτοκρατορία.Ούτως, όταν απεβίωσε ο αυτοκράτωρ Μανουήλ το 1180, η Λατινικήπαροικία της Κωνσταντινουπόλεως, πάντα υπό την ηγεσία των Βενετών, αριθμούσε πλέον αρκετέςδεκάδες χιλιάδες πρόσωπα και εξουσίαζε πλήρως, εις βαθμό αφαιμάξεως, την Βυζαντινήοικονομία.Μετά τον θάνατο του αυτοκράτορος Μανουήλ, τον διαδέχθηκε ο δεκάχρονος υιός του ΑλέξιοςΒ΄ Κομνηνός, ο οποίος ετέθη υπό την κηδεμονία της μητρός του Μαρίας, η οποία κατείχε πλήρως τηνεξουσία της αυτοκρατορίας, έχοντας ως κύριο συνεργάτη τον πρωτοσεβαστό Αλέξιο Κομνηνό, ανιψιότου αυτοκράτορος Μανουήλ.Λόγω της Φραγκικής καταγωγής και νοοτροπίας της, η αυτοκράτειραΜαρία ήσκησε φιλολατινική πολτική, η οποία συντόμως προκάλεσε την δυσαρέσκεια των Ελλήνωνυπηκόων της, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν στάσεις και ταραχές.Εκμεταλλευόμενος την κατάσταση αυτή, ο εξόριστος Ανδρόνικος Κομνηνός, εξάδελφος τουαυτοκράτορος Μανουήλ, ετέθη επικεφαλής της αντιλατινικής παρατάξεως και το 1182 προήλασε μεστρατό από την Μικρά Ασία προς την Κωνσταντινούπολη, με την συνέργεια του αρχιναυάρχουΑνδρονίκου Κοντοστεφάνου και του στρατηγού Ανδρονίκου Αγγέλου.Δια να τον αντιμετωπίσουν, ηαυτοκράτειρα Μαρία και ο πρωτοσεβαστός Αλέξιο Κομνηνός διέπραξαν εσχάτη προδοσία, καθώςσυμμάχησαν με τους Λατίνους της Κωνσταντινουπόλεως, υποσχόμενοι να τους παραδώσουν τηνπρωτεύουσα ως αντάλλαγμα της βοήθειάς τους.Ευτυχώς όμως, ο Ανδρόνικος κατέφθασε ταχέως ειςτην Κωνσταντινούπολη, και επιτέθηκε αιφνιδιαστικώς κατά των Λατίνων, οι οποίοι δεν είχαν προλάβεινα προετοιμασθούν.Ως αξία τιμωρία δια την συνομωσία τους αλλά και την υπό αυτών οικονομικήαφαίμαξη της αυτοκρατορίας, ο Αδρόνικος διέταξε την γενική σφαγή των Λατίνων, με αποτέλεσμα ναφονευθούν μυριάδες εξ αυτών από τους εξαγριωμένους Έλληνες στρατιώτες.Ο Ευστάθιος, επίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο οποίος ήταν σύγχρονος των γεγονότων, εις το έργο του«Άλωσις Θεσσαλονίκης», αναφέρει σχετικά: «Μόλις λοιπόν αυτός (ο Ανδρόνικος) κατέλαβε τηνκληρονομία του Μεγάλου Κωνσταντίνου, αμέσως οι μετ’ αυτού Παφλαγόνες, έθνος κακό και βάρβαροδια τους Έλληνες, προσταχθέν, όρμησε κατά του φύλου των Λατίνων, οι οποίοι κατ’ αρχαίο έθιμο ήσανεγκατεστημένοι περί τον αιγιαλό του Βυζαντίου κέρατος, τον συνεχόμενο του Φωσφορίου, όντας ειςαριθμό υπέρ τους 60.000.Κατηγορούσαν δε εκείνοι τους Λατίνους ότι, ήσαν με την παράταξη τουΠρωτοσεβαστού και της δεσποίνης Ξένης και δια εκείνων επεβουλεύοντο τους Ρωμαίους.Και αληθώςούτως είχαν τα πράγματα.Διότι, αφού η δέσποινα και ο Πρωτοσεβαστός έχασαν την αγάπη τωνΡωμαίων, απέβλεψαν εις τους Λατίνους και δίδοντάς τους δώρα και μάλιστα υποσχέσεις ναλεηλατήσουν την πόλη και να θέσουν τους Ρωμαίους υπό την δουλεία τους, ήδη τους είχαν πείσει ναπροετοιμασθούν προς μάχη, αλλά όμως ο Αδρόνικος διεπεραιώθη ταχέως…Και το να αφηγηθώ μέν τατότε δεινά, όσα είδαν οι Λατίνοι, το πύρ που κατέστρεψε τα αγαθά τους, δίχως δε των αρπαχθέντων,τους κατά θάλασσα εμπρησμούς εκ του εκτοξευομένου παρά των Ρωμαίων υγρού πυρός προς τουςορμήσαντες να φύγουν δια των πλοίων, τα κατά τους αιγιαλούς, τα περί τις συνοικίες, θα ήταν μεγάλοέργο, καθώς οι οπαδοί του Ανδρονίκου δεν κατεφέροντο μόνο κατά των Λατίνων μαχητών, αλλά καικατά όσων απαιτείτο έλεος.Διότι έπεφταν από τα ξίφη τους και γυναίκες και βρέφη».Κατόπιν, ο Ανδρόνικος ανέλαβε την εξουσία της αυτοκρατορίας, αφήνοντας ως τυπικό συναυτοκράτοράτου τον ανήλικο Αλέξιο, αλλά συντόμως δολοφόνησε την αυτοκράτειρα Μαρία και αργότερα και τονανήλικο Αλέξιο και ούτως το 1183 κατέστη μοναδικός αυτοκράτωρ.Ο Ανδρόνικος έθεσε ως στόχο τηνεσωτερική ανανέωση της αυτοκρατορίας, καθώς ακολούθησε αντιλατινική πολιτική και επίσηςπροσπάθησε να περιορίση την ανεξέλεγκτη δύναμη των ευγενών οι οποίοι καταπίεζαν με τιςαυθαιρεσίες τους τον απλό λαό και δια τούτο εφήρμοσε τα σκληρά μέτρα που απαιτούσαν οιπεριστάσεις, εκτελώντας πολλούς ευγενών.Οι ευγενείς αντέδρασαν αγρίως κατά του αυτκράτοροςΑνδρονίκου και ξέσπασαν εναντίον του εξεγέρσεις, οι οποίες πρπξένησαν χάος εις τηναυτοκρατορία.Επίσης, προκειμένου να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, αρκετοί ευγενείς δεν δίστασαννα προδώσουν την πατρίδα τους και κατέφυγαν εις τις αυλές διαφόρων Δυτικών ηγεμόνων, όπως ειςαυτοκράτορα της Γερμανίας και τον βασιλέα της Ουγγαρίας, παροτρύνοντάς τους να επιεθούν κατά τηςΒυζαντινής αυτοκρατορίας.Επικεφαλής των προδοτών ήταν ο πρωτοσεβαστός Αλέξιος Κομνηνός, πουέπεισε τον Νορμανδό βασιλέα της Σικελίας, Γουλιέλμο Β΄, να επιτεθή κατά της αυτοκρατορίας.ΟΓουλιέλμος συγκρότησε μία πανίσχυρη στρατιά, υπό την ηγεσία των κομήτων Αλδουίνου και Ριχάρδου,την οποία αποτελούσαν άνω των 80.000 στρατιωτών, μεταξύ των οποίων και 5.000 επίλεκτοι ιππότες,καθώς και έναν ισχυρό στόλο, αποτελούμενο εξ άνω των 200 πολεμικών και ιππαγωγών πλοίων.Το θέρος του 1185, οι Νορμανδικές δυνάμεις διεπεραιώθησαν εις την Ιλλυρία και κατέλαβαν τηνστρατηγικής σημασίας πόλη του Δυρραχίου, καθώς και την Κέρκυρα, την Κεφαλληνία και τηνΖάκυνθο.Κατόπιν οι στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις των Νορμανδών κατευθύνθησαν προς τηνΘεσσαλονίκη, την οποία άρχισαν να πολιορκούν την 15η Αυγούστου του 1185.Εις την πόλη δενυπήρχαν επαρκείς στρατιωτικές δυνάμεις, οι ενισχύσεις αργούσαν να φθάσουν και ο διοικητής ΔαυίδΚομνηνός ήταν ανίκανος και συντόμως εγκατέλειψε την πόλη, αλλά εντούτοις οι Θεσσαλονικείςαντεστάθησαν ηρωϊκά κατά των ασύγκριτα υπερτέρων Νορμανδικών δυνάμεων.Ακόμη και οι γυναίκεςσυμμετείχαν εις την άμυνα της πόλεως, όπως αναφέρει ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, που ήταν και αυτόςεντός της πολιορκουμένης πόλεως: «Όχι λοιπόν μόνο οι άνδρες, αλλά και οι γυναίκες εμαίνοντο προςτον Άρη.Και όσες μέν μετέφεραν λίθους εις τις άλλες μηχανές και τους σφενδονήτες και όσεςυδροφορούσαν, ούσες ακμάζουσες και νεάνιδες, αλλά και όσες ήσαν καταβεβλημένες και σκυφτές απότο γήρας που μας οδηγεί εις το τέλος, αν και ούσες τέτοιες δεν εφαίνετο ότι μπορούσαν να κάνουν κάτιμέγα, αλλά όμως έκαναν ό,τι μπορούσαν, πιεζόμενες και καταπονούμενες όλη την ημέρα.Και όσες δεπροσπαθούσαν να εξοπλισθούν, φορώντας κουρέλια και ψάθες σαν θώρακες και τυλίγοντας μίτρες ειςτις κεφαλές τους, σοφιζόμενες πώς να είναι στρατιώτες.Και παίρνοντας αγαθούς λίθους δια να τουςρίψουν, ανέβαιναν εις το τείχος και όπως ήσαν έβαλλαν τους εχθρούς και ούτως αυτές αναβίωναν τηνΑμαζόνειο ιστορία και δεν την άφηναν να αμφισβητηθή».Τελικά, την 24η Αυγούστου,.οι Νορμανδοί άλωσαν την μεγαλούπολη και δρώντας ανταξίως τηςΚιμβρικής καταγωγής τους, ξέσπασαν το ανθελληνικό μένος τους κατά των Θεσσαλονικέων, με ένααπίστευτο όργιο φρικαλεοτήτων, το οποίο περιγράφει πολύ παραστατικά ο αυτόπτης μάρτυς ΕυστάθιοςΘεσσαλονίκης εις το έργο του «Άλωσις Θεσσαλονίκης», εκ του οποίου παρατίθενται κατωτέρω μερικάενδεικτικά αποσπάσματα:Μόλις οι βάρβαροι εισέβαλαν εις την πόλη, άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως τους Θεσσαλονικείς:«Οι δέβάρβαροι γεμίσαντες όλη την πόλη, αρξάμενοι εξ αυτών των ανατολικών πυλών, εθέριζαν τους δικούςμας και συχνά ρίπτοντες τέτοια δεμάτια εστοίβαζν σωρούς, εκ των οποίων αγαπά να τρέφεται οΆδης.Και οι μέν φεύγοντες επί των συνοικιών έπεφταν περί αυτές και ταυτοχρόνως εγυμνούντοσκυλευόμενοι.Και ούτως οι δρόμοι μετετρέποντο εις οικτρά πολυάνδρια, καθώς ο ήλιος έβλεπε όσαδεν έπρεπε.Οι δέ παρέμεναν εις αδιέξοδο εις τις ίδιες τις οικίες τους.Και δεν ήταν δυνατόν να ευρεθήοικία, εις την οποία ελεήθη κάτοικός της, ακόμη και αν είχε πλήθος ο οίκος.Διότι κάποιοι μέν έπεφτανεντός εκείνου και ήσαν οι οικίες τάφοι τους, παραλείποντας να τους ψάλλουν, άλλοί δέ που ορμούσανεις φυγή, είχαν την τύχη του πολέμου…»Οι βάρβαροι δεν ελυπήθησαν ούτε τα ζώα: «Και κάποιος μέν νεκρός άνθρωπος συνεδυάζετο με όνο,έτερος δέ είχε συμπαρακείμενο κύνα.Και τα περισσότερα τούτων εμπαίζοντο σαν να είχαν διάθεσηαγκαλιάσματος και φιλήματος.Άλλος ήταν μαζί με κατοικίδιο αίλουρο (γάτα).Διότι ούτε αυτών δενεφείδοντο οι βάρβαροι και μάλιστα των κυναρίων, καθώς αυτά γάβγιζαν και έτρεχαν.Και δια τούτο, αυτά


39 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

εσπάνισαν εις την πόλη μας…».Οι Νορμανδοί κατέσφαξαν τους κύνες και τις γάτες, τόσο λόγω τηςεμφύτου κτηνωδίας τους, όσο και λόγω την ικανότητος των ζώων αυτών να αντιλαμβάνονταιυπερφυσικά όντα και να αναγνωρίζουν τους ανθρωποφαινοτύπους δρακογόνους, όπως οιΚιμβρογόνοι Νορμανδοί.Δια τούτο οι κύνες και οι γάτες συμβολιζουν τους φύλακες των πυλών μεταξύτου φυσικού και του υπερφυσικού κόσμου, όπως π.χ. ο φύλαξ του Άδη (δηλαδή του κόσμου τωννεκρών) Κέρβερος, κατά την Ελληνική μυθολογία και ο Άνουβις, ο κυνόμορφος θεός του Κάτω κόσμουκατά την Αιγυπτιακή μυθολογία.(Σημαντικές πληροφορίες δια τις υπερφυσικές ιδιότητες των κυνών καιτων γατών υπάρχουν μεταξύ άλλων εις την Οδύσσεια και εις το διήγημα του Χ.Φ. Λάβκραφτ, «Οι γάτεςτης Ούλθαρ»).Αν και «χριστιανοί», οι βάρβαροι δεν σεβάσθησαν ούτε τους ιερείς και τους ναούς: «Και το ότι,κατέτρεχαν τις συνοικίες και κακοπαθούσαν οι οικίες δεν θα το χαρακτήριζε κάποιος κάτι καινούργιο ειςτην μάχη, αλλά το ότι, τυραννούσαν τους θείους ναούς θα το έκρινε όμοιο θεομαχίας.Διότι, τρέχοντες οιβάρβαροι και εις έκαστον αυτών (των ναών) ποιούσαν τα πάνδεινα και τέτοια που να ερεθίζουν τον Θεόεις άμυνα.Και οι δολοφόνοι κατέκοπταν τους ιερούς άνδρες, αν και ήσαν τεθωρακισμένοι με τιςαγιότερες στολές, τους περισσοτέρους μέχρι θανάτου, άλλους μέν επ’αυτού του ενθέου βήματος,άλλους δε και εκτός, όπου τύχαινε να τους εύρουν, στεκουμένους παρά τον Θεό.Και όσους λαϊκούςέλεγαν το “κύριε ελέησον”, τους απεκεφάλιζαν, γελώντας και επαναλαμβάνοντας το “κύριε ελέησον”…«΄Ω ανεξικακία του Θεού, που ανέχεσαι να ζή βάρβαρος άνδρας, ο οποίος πήδησε εις την ιερά καιφρικτή τράπεζα και αποκαλύψας την αιδώ του, ούρησε επάνω της.Ώ τίμιοι σταυροί, το δικό μας κράτος,όσους εξ ημών ενέπαιξαν οι μιαροί…Και πώς να εκθέση κανείς εδώ και αυτή την μιαρία, ότι οιασύντακτοι ουρούσαν εις τους υαλίνους εκκλησιαστικούς λαμπτήρες και ότι, χρησιμοποιούσαν ωςτέτοια ουροδοχεία και τα ποτήρια, και θα μπορούσε μα ειπωθή ότι, η τραγωδία έφθανε έως τονουρανό;…».Οι βάρβαροι κατέσφαξαν συνολικώς άνω των 7.000 ανθρώπων: «Και μπορούν να μετρηθούν οι ούτωςπολυτρόπως πεσόντες εις υπέρ τους 7.000, όπως υπελόγισαν οι περιελθόντες με την δυνατή ακρίβεια,μαζί με όσους έπεσαν από τους Βουλγάρους πεζούς και τους στρατιώτες.Οι δέ βάρβαροιυπολογίζοντες άλλως, αρίθμησαν το κακό εις 5.000, χωρίς να συμπεριλάβουν εις τούτους μήτε τουςπνιγμένους, μήτε τους πεσόντες επί των οίκων, αλλά δίδοντας τον αριθμό μόνο όσων ήσαν πεσμένοι,έκθετοι εις τον ήλιο».Μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, ο Νορμανδικός στρατός χωρίσθηκε εις τρία τμήματα: Ένα τμήμαπαρέμεινε προς φρούρηση της Θεσσαλονίκης, το δεύτερο εισέβαλε εις την περιοχή των Σερρώνκαταστρέφοντας και λεηλατώντας και το τρίτο περικύκλωσε την Μοσυνόπολη.Δια να αντιμετωπίση τουςΝορμανδούς, ο αυτοκράτωρ Ανδρόνικος συγκρότησε πέντε στρατιές από όλα τα Ευρωπαϊκά καιΑσιατικά τάγματα, ενώ συγκέντρωσε και 100 πολεμικά πλοία δια να εμποδίση την εισβολή τουΝορμανδικού στόλου εις την θάλασσα της Προποντίδος, αλλά οι Βυζαντινές δυνάμεις δεν κατόρθωσαννα αναχαιτίσουν τους Νορμανδούς.Η άλωση της Θεσσαλονίκης και η αποτυχία του Ανδρονίκου ναανακόψη την Νορμανδική προέλαση προς την Κωνσταντινούπολη προκάλεσαν πανικό καιδυσαρέσκεια εις τον λαό, με αποτέλεσμα να ξεσπάση, εξέγερση εναντίον του εις την Κωνσταντινούπολητον Σεπτέμβριο του 1185, με υποκίνηση της αριστοκρατικής οικογενείας των Αγγέλων.Ο αυτοκράτωρΑνδρόνικος συνελήφθη και αφού παραδόθηκε εις τον όχλο της Κωνσταντινουπόλεως, θανατώθηκεέπειτα από φρικτά βασανιστήρια τριών ημερών, ενώ ο Ισαάκιος Β΄, ο οποίος είχε ηγηθεί τηςεξεγέρσεως, ανακηρύθηκε αυτοκράτωρ.Ο νέος αυτοκράτωρ ανέθεσε την ηγεσία των Βυζαντινώνδυνάμεων εις τον εξαίρετο στρατηγό Αλέξιο Βρανά, ο οποίος ανασυγκρότησε πλήρως τον στρατό καιαντεπιτέθηκε κατά των Νορμανδών.Οι Νορμανδοί, θεωρώντας ότι, είχαν ήδη κερδίσει τον πόλεμο είχανδιασκορπισθεί, επιδιδόμενοι εις λεηλασίες, πράγμα που εκμεταλλεύθηκε ο Αλέξιος Βρανάς.Πρώτανίκησε την Νορμανδική στρατιά, η οποία ευρίσκετο εις την Μοσυνόπολη, κατόπιν αυτή που ήταν εις τηνπεριοχή της Αμφιπόλεως και έπειτα οδήγησε τον στρατό του εις την περιοχή του ποταμού Στρυμόνος,όπου ευρίσκοντο οι υπόλοιπες Νορμανδικές δυνάμεις.Τελικά, την 7η Νοεμβρίου του 1185, κατά τον Νικήτα Χωνιάτη (Ιστορία, 469), οι δύο στρατιέςεσυναντήθησαν εις την περιοχή του Δημητρίτζη, πλησίον του παταμού Στρυμόνος: «Έπειτα, αμφότερατα στρατεύματα συνήλθαν εις ένα χώρο (ήταν δέ αυτός ο λεγόμενος τόπος του Δημητρίτζη».Τότε,φοβισμένοι οι Νορμανδοί, προσεπάθησαν δολίως να διαπραγματευθούν συνθήκη, αλλά οι Έλληνεςδεν εξαπατήθησαν και επηκολούθησε η κρίσιμη μάχη: «Ανεμνήσθησαν τις συμβάσεις και ένεκα τούτωνέστειλαν κήρυκες προς τον Βρανά.Και αρχικώς μέν άρεσαν εις τους Ρωμαίους τα αιτούμενα.Αλλά μετάαπό ολίγο, άλλαξαν γνώμη, θεωρήσαντες ότι, ήσαν δόλια τα παρά των αντιπάλων προβαλλόμενα, ή ανόχι τούτο αναμφιβόλως πρόδηλη δειλία, χωρίς να αναμείνουν το σύνθημα του πολέμου, μήτε τον ήχοτης σάλπιγγος, μήτε κάποιο έτερο παράγγελμα, από όσα συνηθίζουν να δίδουν οι στρατηγοί πρό τωνσυμπλοκών, γυμνώσαντες τα ξίφη επιτίθενται κατά των εχθρών.Αυτοί, μέχρι κάποιου σημείουαντιμετώπισαν ευθαρσώς και ανδρείως την επίθεση των Ρωμαίων και έγιναν κάποιες καμπές καιελιγμοί κατά τον πόλεμο.Τέλος δέ, υποχωρώντας εις την υπερβολική ορμή της Ρωμαϊκής στρατιάς,έκαναν μεταβολή και ετράπησαν εις άτακτη φυγή.Όθεν συλλαμβανόμενοι εφονεύοντο, αιχμαλωτίζοντο,ωθούντο κατά τον ποταμό Στρυμόνα, ελαφυραγωγούντο, εσκυλεύοντο.Ήταν δέ τότε η εβδόμη τουμηνός Νοεμβρίου και η ημέρα ήταν περί το δειλινό, οπότε έγιναν αυτά.Συλλαμβάνονται δέ και οι δύοστρατηγοί του στρατεύματος, ο Ριτζάρδος, ο αδελφός της γυναικός του Ταγκρέ, ο οποίος ήταν ναύαρχοςτου ναυτικού των Σικελών και ο Αλδουίνος Κόντος, ο οποίος δεν ήταν μέν κατά φύση ευγενούς καιλαμπρού γένους, αλλά ήταν σεβαστότατος εις τον ρήγα, δια την πολεμική δεξιότητά του και τότε κατείχευπέρ πάντων το αξίωμα της στρατηγίας…» (Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία 469-470).Αρκετοί διασωθέντες Νορμανδοί διέφυγαν εις την Θεσσαλονίκη και απέπλευσαν με τα εκεί ευρισκόμεναπολεμικά πλοία, αλλά κατά τον πλού τους εναυάγησαν εξαιτίας σφοδρών καταιγίδων, ενώ πολλοί πουδεν μπόρεσαν να διαφύγουν δια θαλάσσης, εξοντώθησαν από τον Βυζαντινό στρατό και ιδίως από τουςΑλανούς μισθοφόρους του.Συνελήφθη επίσης και ο πρωτοσεβαστός Αλέξιος Κομνηνός, πουτυφλώθηκε, ως αξία τιμωρία δια την εσχάτη προδοσία του: «Και αιχμαλωτίζεται λοιπόν μαζί με τουςδύο στρατηγούς που αναφέραμε και ο εκ των Κομνηνών έρημος και καταστροφικός νούς, Αλέξιος, οαίτιος πάντων τούτων των κακών και στερείται του φωτός των οφθαλμών ο άξιος των Χαρωνείωνοικήσεων» (Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία, 472).Κατόπιν και το Νορμανδικό ναυτικό αναγκάσθηκε ναυποχωρήση προς την Ιταλία, αφού οι Βυζαντινές δυνάμεις απαγόρευαν την έξοδό τους διαανεφοδιασμό, αλλά κατά τον πλού της επιστροφής τους αντιμετώπισαν σφοδρές καταιγίδες, λιμό καιεπιδημία και ούτως εχάθησαν πολλοί εξ αυτών.Ούτως, τελείωσε ο πόλεμος με ολοκληρωτική νίκη των Ελλήνων και τεράστιες απώλειες τωνΝορμανδών, όπως αναφέρει ο Νικήτας Χωνιάτης: «Και ούτως μέν εις αυτούς τους πολέμουςαπωλέσθησαν όχι ολίγοτεροι από 10.000 μάχιμοι άνδρες.Αυτοί δε οι αιχμαλωτισθέντες κατ’αμφοτέρους τους πολέμους, αριθμούμενοι υπέρ τους 4.000, ενεκλείθησαν εις τις δημόσιες φυλακές…»(Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία, 475).Οι Νορμανδοί δεν απείλησαν πότε πλέον την Βυζαντινήαυτοκρατορία, αλλά εξαιτίας του πολέμου υπήρξαν και δύο ανεπανόρθωτες αρνητικές συνέπειες.Ηπρώτη ήταν ότι, εκμεταλλευόμενοι την Νορμανδική εκστρατεία, οι Βούλγαροι απεστάτησαν από τηναυτοκρατορία κατά τα τέλη του 1185, υπό την ηγεσία των αδελφών Ασάν και αφού νίκησαν τοναυτοκράτορα Ισαάκιο Β΄ Άγγελο, το 1188 επανίδρυσαν το Βουλγαρικό κράτος, μεταξύ του Αίμου καιτου Δούναβη.Ούτως, αναβίωσε και πάλι η Βουλγαρική απειλή, εις μία περίοδο που η αυτοκρατορίααντιμετώπιζε πλήθος εχθρών εξ όλων των κατευθύνσεων.Η δευτέρα αρνητική συνέπεια ήταν η,ανατροπή του αυτοκράτορος Ανδρονίκου, εξαιτίας της Νορμανδικής εισβολής, ο οποίος είχε επιδοθείεις την εσωτερική ανανέωση της αυτοκρατορίας, δια των φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεών του.Πλέον, με τηνδυναστεία των Αγγέλων η αριστοκρατική τάξις ενισχύθηκε εις μέγιστο βαθμό και χάθηκε οριστικά πάσαελπίς ανανεώσεως της αυτοκρατορίας, με τελικό αποτέλεσμα την πτώση της το 1204.

5.Η ΑΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΥΣ ΤΟ 1204


40 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Ο αυτοκράτωρ Iσαάκιος B΄ Άγγελος ακολούθησε πολιτική συμβιβασμού με τους Λατίνους, επανέφερετα προνόμια των Βενετών το 1187 και ούτως προξένησε την επαναδιείσδυση των Λατίνων εις τηναυτοκρατορία, ανατρέποντας όλη την μεταρρυθμιστική προσπάθεια του αυτοκράτορος ΑνδρονίκουΑ΄.Το 1195 ο αυτοκράτωρ Ισάακιος ανετράπη, τυφλώθηκε και φυλακίσθηκε από τον αδελφό του ΑλέξιοΓ΄ Άγγελο, ο οποίος ανακηρύχθηκε αυτοκράτωρ, ενώ ο υιός του Ισαακίου, Αλέξιο Δ Άγγελος, διέφυγεεις την Δύση.Εν τω μεταξύ, από το 1198 είχε αρχίσει να προετοιμάζεται εις την Δυτική Ευρώπη ηΤετάρτη Σταυροφορία, υπό την αιγίδα του νεοκλεγέντος Πάπα Ιννοκεντίου Γ΄, με φαινομενικό σκοπό τηνανάκτηση της πόλεως των Ιεροσολύμων άπό τους Μουσουλμάνους (την οποία είχε καταλάβει οσουλτάνος Σαλαντίν το 1187).Τελικά, μετά από ολιγοετή προετοιμασία, ο σταυροφορικός στρατόςσυγκεντρώθηκε το 1202 εις την Βενετία, καθώς οι αρχηγοί των σταυροφόρων είχαν συνάψει συμφωνίαότι, οι Βενετοί θα τους παρείχαν στόλο και εφόδια δια την μεταφορά τους εις την Συρία, με αντάλλαγμα85.000 μάρκα και τα μισά εδάφη που θα κατακτούσαν οι σταυροφόροι.Καθώς όμως οι σταυροφόροιδεν ετήρησαν τα συμφωνηθέντα, αναγκάσθησαν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, βοηθώνταςτους Βενετούς κατά των εχθρών τους και ούτως το 1203 τους βοήθησαν να καταλάβουν την Δαλματικήπόλη Ζάρα, η οποία ήταν εμπορική αντίζηλος της Βενετίας.Ενώ ευρίσκοντο εις την Ζάρα, οισταυροφόροι εδέχθησαν αντιπροσώπους του Αλέξιου Δ΄ Αγγελου, ο οποίος ζήτησε την βοήθειά τουςδια να αποκαταστήση εις την βασιλεία τον έκπτωτο πατέρα του Ισαάκιο. Τελικά, με την προτροπή τουΒενετού Δόγη Ερρίκου Δανδόλου, ο οποίος έτρεφε θανάσιμο μίσος κατά των Ελλήνων, οι σταυροφόροισυμφώνησαν να εκστρατεύσουν εις την Κωνσταντινούπολη προς βοήθεια του Αλεξίου Δ΄και τουπατρός του.Ο Αλέξιος Δ΄συμφώνησε ως αντάλλαγμα, να τους καταβάλη το υπέρογκο ποσόν των200.000 αργυρών μάρκων, άφθονα τρόφιμα, να τους αποστείλη 10.000 στρατιώτες και να υποτάξη τηνΕλληνορθόδοξη εκκλησία εις τον Πάπα. Ούτως, ο Αλέξιος Δ΄ Άγγελος διέπραξε εσχάτη προδοσία κατάτης πατρίδος του, αφού δια να εξυπηρετήση τα προσωπικά συμφέροντά του, συνομολόγησεεπαχθεστάτους δια την αυτοκρατορία όρους και έδωσε εις τους θανασίμους εχθρούς της την αφορμήπου αναζητούσαν δια να εισβάλουν εις αυτή.Δύο ήσαν οι σημαντικότεροι αρχηγοί της σταυροφορικής στρατιάς, οι οποίοι μαζί με τον ΕρρίκοΔάνδολο ήσαν οι κυριότεροι υποστηρικτές της εκστρατείας κατά της Κωνσταντινουπόλεως: Ο ένας ήτανο Βονιφάτιος, μαρκήσιος του Μομφερράτου (περιοχής της ΒΔ. Ιταλίας) ο οποίος ήταν ο ανώτατοςαρχηγός της σταυροφορικής στρατιάς.Εκ του πατρός του Γουλιέλμου Ε΄ του Μομφερράτου, οΒονιφάτιος ήταν γόνος της Φραγκικής αριστοκρατικής τάξεως, η οποία απηρτίζετο κυρίως εκΣικάμβρων-Σαλίων Φράγκων.Εκ της μητρός του Ιουδίθ του Μπάμπενμπεργκ, ο Βονιφάτιος ήταν γόνοςτου ομωνύμου αριστοκρατικού γένους, το οποίο είχε προέλθει από το Φραγκικό αριστοκρατικό γένοςτων Ροβερτιανών ή Ροβερτίνων.Γενάρχης των Ροβερτιανών ήταν ο Ροβέρτος ή Χροδοβέρτος(770-807), ο οποίος ήταν κόμης του Βόρμς (πόλη του Παλατινάτου της Δυτικής Γερμανίας, πλησίον τουποταμού Ρήνου) και του Ρεϊνγκάου (περιοχή της Δυτικής Γερμανίας, εγγύς του ποταμού Ρήνου καιπλησίον της πόλεως Φρανφούρτης) καθώς και δούξ του Χέσμπεϊ (περιοχή της Φλαμανδικής περιοχήςτου Λίμπουργκ του Βελγίου), από όπου και κατήγετο.Η κυρία πόλις της περιοχής του Χέσμπεϊ, απότότε έως και σήμερα, είναι το Τόνγκερεν, η οποία ήταν η αρχαία πόλη των Αδουατουκών Κίμβρων καικατά την Ρωμαϊκή εποχή ονομάσθηκε «Αδουάτουκα Τουνγκρόρουμ». Άρα, ο Ροβέρτος του Χέσμπεϊήταν Φλαμανδός, δηλαδή Σικαμβρικής-Σαλίας Φραγκικής καταγωγής, ενώ και οι υπό την εξουσία τουκομητείες του Βόρμς και του Ρεϊνγκάου ήσαν εντός των εδαφών όπου κυριαρχούσαν πληθυσμιακά οιΣίκαμβροι-Σάλιοι Φράγκοι.Συνεπώς και ο Βονιφάτιος του Μομφερράτου, ως άμεσος εκ μητρόςαπόγονος του Ροβέρτου του Χέσμπεϊ, ήταν Φλαμανδικής-Σικαμβρικής καταγωγής.Ο άλλος σημαντικός αρχηγός ήταν ο Βαλδουίνος, που ήταν κόμης της Φλάνδρας και του Αινώ καιάμεσος απόγονος του συμμετάσχοντος εις την Πρώτη Σταυροφορία, κόμητος Ροβέρτου τηςΦλάνδρας.Δηλαδή, όντας μέλος του Φλαμανδικού αριστοκρατικού οίκου της Φλάνδρας ήταν γόνος τηςαριστοκρατικής τάξεως των δευτερογενών Κίμβρων, Σικάμβρων-Σαλίων Φράγκων, οι οποίοι κατείχαντο Βέλγιο από τον 5ο αιώνα.Η Κιμβρική καταγωγή λοιπόν του Βονιφατίου και του Βαλδουίνου εξηγείαπολύτως την προθυμία τους δια την εκστρατεία κατά των Ελλήνων, καθώς και τις ωμότητες πουδιέπραξαν κατ’εντολή τους οι σταυροφόροι εις την Κωνσταντινούπολη, μετά την άλωσή της.Εκτός τωνδύο αυτών αρχηγών και όλοι οι άλλοι ηγεμόνες και αξιωματούχοι των σταυροφόρων ήσαν Φράγκοιαριστοκράτες και επομένως ως επί το πλείστον Σικαμβρικής καταγωγής. Όσον αφορά τους απλούςστρατιώτες, οι περισσότεροι ήταν μη Κιμβρογόνοι, Κελτο-Φράγκοι ή Ιταλο-Λομβαρδοί, υπήρχαν δέ καιαρκετοί Σικαμβρογόνοι Φλαμανδοί εις το στρατιωτικό σώμα του Βαλδουίνου, αλλά όλοι γενικάαποτελούσαν έναν αμόρφωτο, θρησκόληπτο και ληστρικό όχλο, που αποτελούσε τυφλό όργανο τωνΚιμβρογόνων αρχηγών.Ούτως, η σταυροφορική στρατιά κατευθύνθηκε προς την Κωνσταντινούπολη, όπου και έφθασε τονΙούνιο του 1203, αρχίζοντας την πολιορκία της.Ο σφετεριστής Αλέξιος Γ΄ Άγγελος, αφού αντιστάθηκε επίολίγο διάστημα, εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη με την συνοδεία αρκετών οπαδών του, παίρνονταςμαζί του και μεγάλο μέρος του κρατικού θησαυρού και κατέφυγε εις την Θράκη.Κατόπιν, ο τυφλόςΙσαάκιος Β΄ Άγγελος αποκαταστάθηκε εις τον θρόνο και εισήλθε εις την πόλη ο υιός του Αλέξιος, οοποίος ανακηρύχθηκε συναυτοκράτωρ την 1η Αυγούστου του 1203.Ο σταυροφόροι δεν εισήλθαν ειςτην πόλη, αλλά απαίτησαν την εκπλήρωση των επαχθεστάτων υποχρεώσεων που είχε αναλάβει οΑλέξιος Δ΄, τις οποίες επικύρωσε εξ ανάγκης και ο Ισαάκιος Β΄ Άγγελος.Κατόπιν, όπως αναφέρει οαυτόπτης μάρτυς και αξιωματούχος της σταυροφορικής στρατιάς, Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος (ΗΚατάκτησις της Κωνσταντινουπόλεως, 194-199), ο Αλέξιος Δ΄ συνέχισε την προδοσία του, πείθονταςτους σταυροφόρους να παραμείνουν έξω από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τον Μάρτιο του 1204, διανα τον βοηθήσουν να στερεώση την εξουσία του, καθώς οι περισσότεροι Έλληνες τον μισούσαν δια τηνσυνεργασία του με τους Φράγκους.Οι σταυροφόροι συμφώνησαν ευχαρίστως και βοήθησαν και πάλι τον Αλέξιο Δ΄, αλλά ταυτοχρόνωςπίεζαν τους αυτοκράτορες δια την εκπλήρωση των οικονομικών υποχρεώσέων τους και ούτως αυτοίαναγκάσθηκαν να επιβάλουν βαριά φορολογία εις τους υπηκόους του.Η βαριά φορολογία, η αλαζονείακαι η ληστρική συμπεριφορά των σταυροφόρων προκάλεσαν την λαϊκή δυσαρέσκεια, η οποία εντάθηκεκαι από ένα άλλο γεγονός, το οποίο αναφέρει ο χρονικογράφος Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος (ΗΚατάκτησις της Κωνσταντινουπόλεως, 203-205): Κάποια στιγμή ξέσπασε σύγκρουση μεταξύ τωνΕλλήνων και των Λατίνων της Κωνσταντινουπόλεως, κατά την διάρκεια της οποίας κάποιοι άγνωστοι(προφανώς Λατίνοι) έβαλαν πυρκαγιά, η οποία κράτησε επί δύο ημέρες, με αποτέλεσμα νακαταστραφή μεγάλο τμήμα της πόλεως και να καούν χιλιάδες άνθρωποι.Ούτως, το μίσος των Ελλήνωνκατά των Λατίνων αυξήθηκε εις μέγιστο βαθμό, με αποτέλεσμα όλοι οι Λατίνοι τηςΚωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι ήσαν περί τους 15.000, να εγκαταλείψουν την πόλη καταφεύγοντας ειςτο στρατόπεδο των σταυροφόρων.Παρά την βαριά φορολογία όμως, οι αυτοκράτορες αδυνατούσαν να ικανοποιήσουν τις υπέρογκεςοικονομικές απαιτήσεις των σταυροφόρων και τελικά έπαυσαν εντελώς να τους πληρώνουν.Ούτως, οισταυροφόροι έλαβαν την αφορμή που ήθελαν και άρχισαν την πολιορκία της Κωσταντινουπόλεως,επειδή δήθεν ήθελαν να εξαναγκάσουν τους αυτοκράτορες να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους.Ηπολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως προκάλεσε εξέγερση κατά των αυτοκρατόρων τον Ιανουάριο του1204, υπό την ηγεσία του γαμπρού του Αλεξίου Γ΄, Αλεξίου Ε΄ Δουκός Μουρτζούφλου, ο οποίοςανέτρεψε και δολοφόνησε τον Αλέξιο Δ΄ (ενώ ο αυτοκράτωρ Ισαάκιος πέθανε από την θλίψη του) καιανακηρύχθηκε αυτοκράτωρ.Η ανατροπή των αυτοκρατόρων έδωσε μία ακόμη πρόφαση εις τουςσταυροφόρους, οι οποίοι εδήλωναν ότι, δήθεν οι Έλληνες ήσαν ένας άπιστος και προδοτικός λαός, οοποίος ευκόλως ανέτρεπε τους νομίμους ηγεμόνες του, επίσης ήσαν αιρετικοί, αφού είχαν αποστατήσειαπό την Καθολική εξουσία και επομένως δεν άξιζαν πλέον να αυτοδιοικούνται και έπρεπε να τουςκυβερνήσουν οι Φράγκοι.Ούτως, οι σταυροφόροι απεφάσισαν να κατακτήσουν την Βυζαντινήαυτοκρατορία και υπεγράφη η σχετική συμφωνία διανομής της μεταξύ των Φράγκων και των Βενετών,έπειτα από πρόταση του Βενετού δόγη Ερρίκου Δανδόλου.Οι σταυροφόροι συνέχισαν να πολιορκούνακόμη πιο στενά από ξηρά και θάλασσα την Κωνσταντινούπολη, η οποία δεν είχε την δύναμη να τουςαντισταθή.Οι Βυζαντινοί δεν διέθεταν ισχυρό πολεμικό στόλο δια να αντιμετωπίσουν τον Βενετικό


41 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

στόλο, δεν είχαν αρκετούς εκπαιδευμένους στρατιώτες και επίσης δεν είχε φθάσει εις τηνΚωνσταντινούπολη ουδεμία επικουρία από άλλες περιοχές της αυτοκρατορίας, αφού οι τοπικοίαριστοκράτες, αντί να βοηθήσουν την κινδυνεύουσα πρωτεύουσα, προτίμησαν να εκμεταλλευθούν τηνευκαιρία, δια να ιδρύσουν ανεξάρτητες ηγεμονίες.Επίσης, η Κωνσταντινούπολη είχε πλέον και ένα άλλο σημαντικό μειονέκτημα, μη έχον σχέση με τηνυλική πραγματικότητα, αλλά εδραζόμενο εις την πνευματική-αιθερική σφαίρα.Συγκεκριμένα, αφού είχεαρχίσει η πολιορκία της πόλεως και ενώ ακόμη βασίλευαν οι αυτοκράτορες Ισαάκιος Β΄και Αλέξιος Δ΄, οόχλος της πόλεως κατέστρεψε ένα αρχαίο, πελώριο άγαλμα της θεάς Αθηνάς που ευρίσκετο εις τηναγορά της πόλεως: «Αλλά και οι πιο μέθυσοι εκ των αγοραίων κατατεμάχισαν εις πολλά τμήματα τοάγαλμα της Αθηνάς, το οποίο ήταν στημένο επί στήλης εις το Κωσταντίνειο φόρουμ.Διότι, εφαίνετο ειςτους άφρονες συρφετούς ότι, τούτο ήταν στοιχειωμένο υπέρ των δυτικών στρατών.Και ήταν όρθιο, μεμέγεθος έως τριάντα πόδια (δέκα μέτρα), φορούσε δέ στολή από την ύλη, εκ της οποίας είχεχαλκουργηθεί όλη η μορφή…Οι μέν λοιπόν με τέτοια κίνητρα της διανοίας τους συνέτριψαν το άγαλματης Αθηνάς και καθώς πάντα προέβαιναν εις τα χειρότερα και έγιναν οπλίτες κατά των εαυτών τους,μάλλον εξεδίωξαν την επιστάτρια της ανδρείας και της φρονήσεως παρά το είδωλό της» (ΝικήταςΧωνιάτης, Ιστορία, 738-740).Δια της ασεβούς καταστροφής του αγάλματος, οι Βυζαντινοί εξεδίωξαν τηνπροστασία της θεάς Αθηνάς, η οποία από την ίδρυση της πολεως το 330, ήταν η αληθής ΠρόμαχοςΠαρθένος και Υπέρμαχος Στρατηγός της πόλεως, λατρευομένη ασυνειδήτως υπό των κατοίκων της, μετην μορφή της Παρθένου Μαρίας.Και ενώ μέχρι τότε είχαν συντριβεί, όσοι είχαν πολιορκήσει τηνΚωνσταντινούπολη, ολίγο μετά την αποπομπή της προστασίας της θεάς Αθηνάς η μέχρι τότε απόρθητηβασιλεύουσα κατελήφθη δια πρώτη φορά από τους βαρβάρους.Τελικά, την μοιραία ημέρα της 12ης Απριλίου του 1204 οι σταυροφόροι εισέβαλαν εις την πόλη, ενώ οαυτοκράτωρ Αλέξιος Ε΄ Μούρτζουφλος κατόρθωσε να διαφύγη.Οι βάρβαροι είχαν πλέον εις τη κατοχήτους την σπουδαιοτέρα πόλη της οικουμένης, που το μεγαλείο της αναφέρει έκθαμβος ο ΓοδεφρείδοςΒιλλεαρδουίνος, περιγράφοντας το δέος που ένιωσε η σταυροφορική στρατιά, όταν πρωτοαντίκρυσετην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 1203: «Τώρα μπορείτε να μάθετε πως κοίταζαν επίμονα τηνΚωνσταντινούπολη εκείνοι που δεν την είχαν δει ποτέ.Γιατί δεν μπορούσαν καθόλου να σκεφτούν πωςμπορεί να υπάρχει σε όλο τον κόσμο μια τόσο πλούσια πόλη, όταν είδαν αυτά τα ψηλά της τείχη καιτους πλούσιους πύργους κι αυτά τα πλούσια παλάτια με τις ψηλές εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλέςπου κανείς δεν θα το πίστευε αν δε το έβλεπε με τα μάτια του, και ακόμα το μήκος της πόλης πουκυβερνούσε τις υπόλοιπες. Και μάθετε πως δεν υπήρξε άνθρωπος τόσο ασυγκίνητος, που να μηνανατριχιάσει. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου περίεργο, γιατί ποτέ δεν ανέλαβαν άνθρωποι μια τόσο μεγάληεπιχείρηση από τότε που χτίστηκε ο κόσμος.» (Η Κατάκτησις της Κωνσταντινουπόλεως, 128-ΕκδόσειςΧατζηνικολή, μετάφρασις Κ. Αντύπα).Ούτως, μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, όπως ήταναναμενόμενο λόγω της εμφύτου βαρβαρότητος και της απληστίας των σταυροφόρων, επηκολούθησε ημεγαλυτέρα λεηλασία όλων των εποχών και ένα απίστευτο όργιο σφαγών , βιασμών και καταστροφών,υπό την ηθική αυτουργία των Κιμβρογόνων αρχηγών τους.Φυσικά, οι Φράγκοι χρονογράφοιΓοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος και Ροβέρτος του Κλαρί αποκρύπτουν τις ωμότητες των Δυτικώνβαρβάρων, αλλά ο Έλλην ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης, ο οποίος ήταν παρών εις την άλωση της πόλεωςπεριγράφει πολύ παραστατικά τα όσα συνέβησαν.Με την είσοδό τους εις την πόλη, οι σταυροφόροι άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως τους κατοίκους,χωρίς να λυπούνται ούτε τον άμαχο πληθυσμό, ενώ έβαλαν πυρκαγιά, η οποία κατέκαυσε ένα μεγάλομέρος της Κωνσταντινουπόλεως, όπως ομολογεί ο Γοδεφρείδος Βιλεαρδουίνος: «Εκείνη τη νύχτα (12προς 13 Απριλίου 1204), μπροστά στο στρατόπεδο του Βονιφάτιου του Μομφερρατικού, δεν ξέρωποιοι άνθρωποι, που φοβόντουσαν μην τους επιτεθούν οι Έλληνες, βάλανε φωτιά στο χώρο ανάμεσασε αυτούς και στους Έλληνες. Και η πόλη άρχισε να αρπάζει φωτιά και να καίγεται πολύ άσχημα, καικαιγόταν όλη εκείνη τη νύχτα και την άλλη μέρα μέχρι το απόγευμα. Και τούτη ήταν η τρίτη πυρκαγιάστην Κωνσταντινούπολη από τότε που ήρθανε οι Φράγκοι στην χώρα. Και υπήρχαν περισσότερακαμένα σπίτια από όσα υπήρχαν στις τρεις πιο μεγάλες πόλεις του βασιλείου της Γαλλίας» (ΗΚατάκτησις της Κωνσταντινουπόλεως, 247-Εκδόσεις Χατζηνικολή, μετάφρασις Κ. Αντύπα).Ο Νικήτας Χωνιάτης αναφέρει σχετικά με τις σφαγές των Ελλήνων από τους σταυροφόρους: «Και ούτωςυπήρχε πόνος εις πάσα κεφαλή, εις τις στενωπούς θρήνοι και ουαί και κλάματα, εις τις τριόδουςοδυρμοί, εις τους ναούς ολοφυρμοί, κραυγές ανδρών, κραυγές γυναικών, απαγωγές,εξαναδραποδισμοί, διασπασμοί και βιασμοί σωμάτων , πρότερον συναφών.Οι σεμνοί δια το γένοςκατήντησαν άτιμοι, οι σεβάσμιοι δια το γήρας γοεροί, οι πλούσιοι άνευ περιουσιών.Ούτως εις τιςπλατείες, ούτως εις τις γωνίες, ούτως εις τα τεμένη, ούτως εις τους υπονόμους.Διότι δεν υπήρχεκάποιος ανεξερεύνητος τόπος δια να παράσχει ασυλία εις τους συρρέοντες, αλλά τα πάντα παντούήσαν γεμάτα πάντων κακών….Εξιστορώντας ολίγα εκ των πολλών, τέτοιες παρανομίες διέπραξαν οι εξεσπέρας στρατοί κατά της κληρονομίας του Χριστού, χωρίς να δείξουν εις ουδένα φιλανθρωπία, αλλάαπεγύμνωσαν τους πάντες από χρήματα και κτήματα και οικήματα και ενδύματα…» (Ιστορία, 760-761).Από το μένος των «χριστιανών» βαρβάρων δεν γλύτωσαν ούτε οι ναοί και οι μονές τηςΚωνσταντινουπόλεως,, καθώς λεηλατήθησαν τα ιερά κειμήλια, εικόνες και σκεύη τους και πολλά εξαυτών κατεστράφησαν δια να ληφθούν τα πολύτιμα υλικά τους, ενώ βεβηλώθηκε ακόμη και ο μέγιστοςναός της Αγίας Σοφίας.Επίσης, οι βάρβαροι εσύλησαν τους τάφους των αυτοκρατόρων και μάλιστα μειδιαιτέρα μανία τον τάφο του παμμεγίστου αυτοκράτορος Βασιλείου Β΄Βουλγαροκτόνου, ο οποίος είχεκατατροπώσει όλους τους εχθρούς των Ελλήνων και μεταξύ αυτών και τους Νορμανδούς το1016.Επίσης, οι βάρβαροι κατέστρεψαν και όλα σχεδόν τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα που υπήρχανεις τις βιβλιοθήκες της Κωνσταντινουπόλεως, καθώς μεταξύ άλλων τα έκαιγαν δια να ψήσουν κρέατα καιούτως πολλά αρχαία Ελληνικά έργα εξαφανίσθησαν εξ ολοκλήρου ή κατά το μεγαλύτερο μέρος.Αρκείμία απλή ανάγνωσις του έργου του Πατριάρχου Φωτίου «Όσα της Ιστορίας», εις το οποίο ανθολογείπολλά έργα που διεσώζοντο ακόμη κατά την εποχή του (δεύτερο ήμισυ του 9ου αιώνος), δια να γίνηαντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής: Π.χ. κατεστράφη μεγάλο μέρος των έργων των ιστορικώνΔιοδώρου, Πολυβίου, Αρριανού, Αππιανού, Διονυσίου Αλικαρνασσέως, απωλέσθησαν εξ ολοκλήρουτα έργα των ιστορικών Δεξίππου, Ευναπίου, Πραξαγόρα, Ολυμπιοδώρου κ.λ.π.Όμως, είναι βέβαιο ότι,εντεταλμένοι αντιπρόσωποι του Πάπα καθώς και μέλη του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών, οι οποίοισυμμετείχαν εις την εκστρατεία, συγκέντρωσαν πολλά αρχαία Ελληνικά χειρόγραφα.Ούτως, αυτάκατέληξαν είτε εις τα υπόγεια αρχεία του Βατικανού, είτε εις την κατοχή των αρχηγών των ΝαϊτώνΙπποτών, οι οποίοι μετά το 1314 εξελίχθησαν εις τους Ελευθεροτέκτονες (Μασσώνους), ιδρύοντας τιςπρώτες Μασσωνικές στοές, εκ των οποίων κάποιες (όπως π.χ. η Μεγάλη Στοά της Γενεύης) κατέχουνπολλά «χαμένα» αρχαία Ελληνικά έργα.Επίσης, οι βάρβαροι ξέσπασαν το μένος τους και κατά των υπερόχων αρχαίων έργων τέχνης, πουκοσμούσαν μέχρι τότε την Κωνσταντινούπολη (τα περισσότερα αρπαγέντα από Ελληνικές πόλεις παράτου αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Α΄):«Επειδή δέ ούτως εσπάνιζαν τα χρήματα, καθώς δεν είχε κορεσθεί η φιλοπλουτία των βαρβάρων,εποφθαλμιούν τους χαλκίνους ανδριάντες και παραδίδουν τούτους εις το πύρ.Η στημένη λοιπόν εις τηνΚωνσταντίνειο αγορά πολύχαλκος Ήρα εκόπη εις στατήρες και παρεδόθη εις τα χωνεία (καμίνους), καιμόλις που μπόρεσαν να μεταφέρουν την κεφαλή της εις το μέγα παλάτιο με τέσσερα ζεύγη βοώνζευγμένων εις άμαξες.Και έπειτα από αυτή, ανετράπη εκ της βάσεώς του ο Πάρις Αλέξανδρος, οοποίος εστέκετο πλησίον της Αφροδίτης και της ενεχείριζε το χρυσό μήλο της Έριδος» ( ΝικήταςΧωνάτης, Ιστορία, 856).«Το δέ τετράπλευρο, χάλκινο κατασκεύασμα που ανέβαινε έως ψηλά και ανταγωνιζόταν εις ύψος τουςμεγαλυτέρους κίονες που είναι στημένη εις πολλά σημεία της πόλεως, ποιος βλέποντάς το δενεθαύμασε την ποικιλία του; Είχε αποτυπωθεί εκεί πάν μουσικό όρνιο, να κελαηδά την άνοιξη.Καιαπεικονίζονταν έργα γεωργών και αυλοί και καρδάρες και βελάσματα προβάτων και σκιρτήματααρνιών.Και κάτωθεν απλώνονταν και θαλάσσιο πέλαγος και έβλεπε κανείς αγέλες ιχθύων, άλλοιαιχμαλωτιζόμενοι, άλλοι σκίζοντες τα δίκτυα και επιστρέφοντες πάλι ανέτως προς τον βυθό.Οι δέΈρωτες ανά δύο και ανά τρείς, μαχόμενοι μεταξύ τους, γυμνοί από ενδύματα, έριπταν μήλα ο έναςπρος τον άλλο και εσείοντο από γλυκό γέλιο.Αυτό το τετράπλευρο κατασκεύασμα τελείωνε εις οξύ,


42 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

πυραμιδοειδές σχήμα και άνωθεν έβλεπε κανείς γυναικόμορφο ομοίωμα, περιστρεφόμενο και με τιςπρώτες κινήσεις των ανέμων, από όπου ονομαζόταν Ανεμοδούλιο.Αλλά όμως και αυτό τοπερικαλλέστατο έργο το παρέδωσαν εις τους χωνευτές (καμινευτές), όπως και τον έφιππο άνδρα, οοποίος ήταν στημένος επί τραπεζώδους βάσεως εις την περιοχή του Ταύρου και ήταν ηρωϊκού είδουςκαι αξιοθαυμάστου μεγέθους.Από κάποιους ελέγετο ότι, ήταν ο Ιησούς του Ναυή, όπως ετέκμαιραναπό την προτεταμένη χείρα του προς τον πορεύομενο προς την δύση ήλιο, σαν να πρόσταζε την στάσητου εις την Γαβαών, όπως όμως επίστευαν οι περισσότεροι, ήταν ο γεννηθείς και τραφείς εις την νήσοτου Πέλοπος, Βελλερεφόντης, ιππεύων τον Πήγασο….» ( Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία, 856-858).«Αλλά ούτε και τα στημένα εις τον ιππόδρομο αγάλματα και άλλα θαυμαστά έργα απέφυγαν τηνκαταστροφή από τους ανεράστους του καλού βαρβάρους, αλλά και αυτά έκοψαν εις νομίσματα,ανταλλάσσοντας τα μεγάλα με μικρά και μετατρέποντας τα κατασκευασθέντας με μέγιστες δαπάνες, ειςτιποτένια νομίσματα.Γκρεμίσθηκε λοιπόν ο τριέσπερος Ηρακλής ο μέγας, τοποθετηθείς εις μεγάλοκοφίνι, με την λεοντή στρωμένη άνωθεν, δεινή εις την όψη έστω και χάλκινη και έτοιμη να αφήσηβρυχηθμό που θα διασκόρπιζε το εκεί στεκόμενο, ανήμπορο πλήθος.Έκάθητο δέ χωρίς να έχειφαρέτρα και μη φέρων τόξο εις τα χέρια του, μη προβάλλων το ρόπαλό του, αλλά εκτείνων το δεξιό πόδιτου, όπως και το δεξιό χέρι του, όσο ήταν δυνατόν και κάμπτων το αριστερό πόδι του και στηρίζων τοαριστερό του χέρι εις το γόνατο, με τον αγκώνα.Ακολούθως, με όρθιο τον βραχίονα του χεριού του,έσκυβε ήρεμα την κεφαλή του εις την παλάμη του, πλήρης αθυμίας και κλαίγοντας δια την τύχη του καιδυσχεραίνοντας δια τους άθλους, τους οποίους του επέβαλε ο Ευρυσθεύς, όχι από ανάγκη, αλλάμάλλον από φθόνο, εκμεταλλευόμενος την περίσταση.Και είχε ευρύ στέρνο, πλατείς ώμους, σγουρέςτρίχες, μυώδεις γλουτούς, ισχυρούς βραχίονες και τόσο υπερείχε εις μέγεθος, όσο, όπως νομίζω και οαρχέτυπος Ηρακλής, τον οποίο φαντάσθηκε ο Λυσίμαχος, ο οποίος εχαλκούργησε το πανάριστοφιλοτέχνημα, το πρώτο αλλά και ύστατο εκ των χειρών του.Και ήταν τόσο μέγιστο, ώστε η περιβάλλουσατον αντίχειρά του ταινία είχε το μέγεθος ανδρικού ζωστήρος και η κνήμη του ποδιού του το ύψοςάνδρος.Και αν ήταν τέτοιος ο Ηρακλής, δεν τον άφησαν ακαθαίρετο, αυτοί που ξεχωρίζουν την ανδρείαεκ των συγγενών αρετών και την οικειοποιούνται και την θέτουν υπέρ πάντων ( Νικήτας Χωνιάτης,Ιστορία, 858-860).«Υπήρχε εις τον ιππόδρομο και στημένος χάλκινος αετός, παράδοξο μεθόδευμα του Απολλωνίου τουΤυανέως και μεγαλοπρεπές μαγγάνευμα της γοητείας εκείνου.Διότι, όταν κάποτε συναντήθηκε με τουςΒυζαντίους, τον παρακάλεσαν να κατευνάση τα δαγκώματα των όφεων, εκ των οποίων κακοπάθαινανεκείνοι.Αμελλητί και χρησιμοποιώντας όλες τις απόρρητες μεθόδους, των οποίων είναι υφηγητές οιδαίμονες και όσοι πρεσβεύουν τα όργια τούτων, έστησε αετό επί στήλης, θέαμα που έσταζε ηδονή εντις ψυχές και έπειθε να χρονοτριβούν αυτούς που ηδονίζονταν με την θέα του, όπως αυτοί πουάκουγαν τα δυσκόλως προσπεράσιμα άσματα των Σειρήνων.Είχε λοιπόν τις πτέρυγές του σαν ειςπτήση και κάτωθεν των ποδιών του ήταν ένας όφις που κινούνταν με ελιγμούς και εμπόδιζε αυτόν ναανυψωθή, προσπαθώντας να φθάση με τα άκρα του σώματός τους εις τις πτέρυγές του δια να τονδαγκώση.Αλλά ουδέν κατόρθωνε ο ιοβόλος (όφις).Διότι, καθώς ήταν διατρυπημένος από τις αιχμές τωνονύχων (του αετού), έσβηνε η ορμή του και φαινόταν μάλλον να κοιμάται, παρά να προσκολλάται εις τιςπτέρυγες του όρνιθος, δια να τον καταβάλη.Και ο μέν όφις ούτως έπνεε τα λοίσθια και μαζί τουσυνέθνησεκ και το δηλητήριο.Ο δέ αετός, κοιτώντας υπερηφάνως και σχεδόν κράζων τα επινίκια,ορμούσε δια να ανυψώση τον όφι και να ευρεθούν και οι δύο εις τον αέρα. Και τούτο τεκμαίροταν απότο χαροπό βλέμμα (του αετού) και την νέκρωση του όφεως, το οποίο βλέποντας κάποιος να έχει παύσητους ελιγμούς και τα δαγκώματα, θα έλεγε ότι, και οι λοιποί όφεις του Βυζαντίου, έχοντας αυτό τουπόδειγμα θα πείθονταν να απομακρυνθούν και να χωθούν και να κουλουριασθούν εις τις οπέςτους…» (Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία, 861-862).Επίσης, οι βάρβαροι κατέστρεψαν το ασυλλήπτου κάλλους άγαλμα της Ελένης, τα αγάλματα τωνΣφιγγών, της Σκύλλας, της λύκαινας και της ύαινας, οι οποίες θήλαζαν τον Ρωμύλο και τον Ρώμο και όλαγενικά τα αρχαία καλλιτεχνήματα της Κωσταντινουπόλεως, ολοκληρώνοντας ούτως ένα από ταμεγαλύτερα πολιτιστικά εγκλήματα όλων των εποχών.Πέραν της απληστίας και του θρησκευτικούφανατισμού των βαρβάρων, υπήρχε και ένας μυστικός λόγος δια την καταστροφή των Ελληνικώναγαλμάτων: Αυτά τα αρχαία αγάλματα ήσαν τα σύμβολα του Ελληνικού έθνους και καταστρέφοντας αυτάοι σταυροφόροι, ήταν σαν να κατέστρεφαν την ίδια την συλλογική ψυχή του Ελληνικού έθνους.Μάλιστα,αυτά τα αγάλματα (όπως και το υπό του όχλου καταστραφέν άγαλμα της Αθηνάς) όταν είχανκατασκευασθεί εις την αρχαία εποχή, είχαν αφιερωθεί εις τους θεούς και ήρωες που απεικόνιζαν καιείχαν κατά κάποιο τρόπο «στοιχειωθεί» εξ αυτών, δηλαδή ήσαν τα υλικά διάμεσα εκροής των θετικώνδυνάμεων των θεών και ηρώων εις τον επιχθόνιο κόσμο, κατά τρόπο αντίστοιχο με τις θαυματουργέςεικόνες της χριστιανικής παραδόσεως.Ούτως, τα αγάλματα αυτά ήσαν τα φυλακτήρια τηςΚωνσταντινουπόλεως και δια της καταστροφής τους, εγνώριζαν οι Κιμβρογόνοι αρχηγοί τωσταυροφόρων (και όχι βεβαίως ο αμαθής όχλος των απλών στρατιωτών) ότι, απεμάκρυναν τις θείεςευεργετικές, υπέρ των Ελλήνων δυνάμεις, από την Κωνσταντινούπολη και την καθιστούσαν πλέοναδιαφιλονίκητη κτήση τους, τόσο υλικά, όσο και πνευματικά.Ιδιαιτέρα δέ σημασία είχε η καταστροφή του φυλακτηρίου συμπλέγματος, που είχε αφιερώσει ο θείοςΑπολλώνιος Τυανεύς (ο οποίος ήταν η επιχθόνια ενσάρκωσις του θεού Πρωτέως κατά τον βιογράφοτου Φιλόστρατο), με τον αετό, που συνέτριβε τον όφι.Η μυστική σημασία και δύναμις αυτού τουσυμπλέγματος ήταν ότι, οι Ουράνιες Ελ-ληνικές δυνάμεις, οι οποίες συμβολίζονται δια του αετού, οοποίος είναι αγγελιοφόρος και υπηρέτης του Υψίστου Διός, συντρίβουν τις υποχθόνιες δυνάμεις τωνερπετοειδών, οι οποίες συμβολίζονται δια του όφεως.Δια της καταστροφής αυτού του συμπλέγματος, οιαρχηγοί των σταυροφόρων απεμάκρυναν τις θετικές, φυλακτήριες δυνάμεις, που απωθούσαν τουςερπετοειδείς και ούτως οι δρακόντειος δύναμις των Κιμβρογόνων μπορούσε πλέον να κυριαρχήσηανενόχλητη εις την Κωνσταντινούπολη.Ολίγο καιρό μετά από την κατάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως, ο Βαλδουίνος ανακηρύχθηκε πρώτοςΛατίνος αυτοκράτωρ της, ενώ ο Βονιφάτιος του Μομφερράτου ανακηρύχθηκε βασιλεύς τηςΘεσσαλονίκης.Έπειτα, οι σταυροφόροι εξεστράτευσαν δια να επιβάλουν την εξουσία τους και εις ταυπόλοιπα εδάφη της αυτοκρατορίας και άρχισαν να πολεμούν με τις νεοϊδρυθέντα Ελληνικά κράτη καιίδιως αυτό της Νικαίας, υπό την ηγεσία του Θεοδώρου Λάσκαρη.Κατά τα επόμενα έτη οι Έλληνεςαντεπιτέθησαν και τελικά κατόρθωσαν να απελευθερώσουν την Κωνσταντινούπολη το 1261, υπό τηνηγεσία του αυτοκράτορος Μιχαήλ Η΄Παλαιολόγου.Όμως, η αυτοκρατορία δεν μπορούσε να ανορθωθήεις την προγενεστέρα αίγλη της και ούτε η Κωνσταντινούπολη ήταν η μεγαλειώδης πόλη της εποχήςπρό της αλώσεώς της.Ενώ πρίν την άλωση του 1204, η Κωνσταντινούπολη ήταν μία περίλαμπρημεγαλούπολη με πληθυσμό περί το 1.000.000 κατοίκους, το 1261 δεν αριθμούσε ούτε 100.000κατοίκους, αφού οι περισσότεροι Έλληνες είχαν αναγκασθεί να φύγουν εξαιτίας της Λατινικήςκαταπιέσεως.Επίσης, πολλά από τα πρώην εδάφη της αυτοκρατορίας κατέχονταν ακόμη από τουςΔυτικούς, ενώ άλλα ήσαν αυτόνομες Ελληνικές ηγεμονίες, όπως τα κράτη του Πόντου και της Ηπείρου.Ούτως, η εν μέρει επανασυσταθείσα αυτοκρατορία, έχοντας να αντιμετωπίση τις εμφύλιες έριδες και τηναδιάκοπη πίεση των Δυτικών βαρβάρων, δεν μπορούσε να αντισταθή και εις τις αδιάκοπες επιθέσειςτων Τούρκων, εις την Μικρά Ασία και τελικά επήλθε η οριστική καταστροφή της αυτοκρατορίας, με τηνάλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους την 29η Μαϊου του 1453.Είναι δέ απολύτωςβέβαιο ότι, αν δεν είχε καταστραφεί η αυτοκρατορία το 1204, ποτέ οι Τούρκοι δεν θα είχαν επεκταθείπρος την Ευρώπη, αφού μέχρι τότε οι Έλληνες διατηρούσαν σταθερώς εις την κυριαρχία τους τηνδυτική και βορειοανατολική Μικρά Ασία και περιόριζαν τους Τούρκους εις υψίπεδα της κεντρικήςΜικράς Ασίας.Επομένως, η μετέπειτα Τουρκική προέλασις εις την Ευρώπη, αλλά και η συνεχιζομένημέχρι σήμερα Τουρκική κατοχή της Κωνσταντινουπόλεως και των υπολοίπων Ελληνικών εδαφών ειςτην Θράκη, την Κύπρο και την Μικρά Ασία, οφείλονται κυρίως εις την Τετάρτη Σταυροφορία.ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ: ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ

1.Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ


43 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Την ίδια εποχή που προήλαυναν οι Νορμανδοί της Ιταλίας, οι Νορμανδοί της Γαλλίας είχαν ακόμημεγαλύτερες επιτυχίες, καθώς το 1066 κατέκτησαν την Αγγλία, υπό την ηγεσία του ΚιμβρογόνουΝορμανδού δουκός Γουλιέλμου του Κατακτητού. Ο Γουλιέλμος Α΄ ο Κατακτητής ήταν υιός του δουκόςτης Νορμανδίας Ροβέρτου Β΄ και της Ερλέβας και ανακηρύχθηκε δούξ της Νορμανδίας το 1035, όνταςμόλις επτά ετών, αλλά μόλις το 1047 κυριάρχησε πραγματικά εις την Νορμαννδία..Το 1053, οΓουλιέλμος ενίσχυσε τον Κιμβρικό γόνο της οικογενείας του, καθώς νυμφεύθηκε την Ματθίλδη τηςΦλάνδρας, η οποία ήταν θυγατέρα του κόμητος της Φλάνδρας Βαλδουίνου Ε΄, καθώς και άμεσηαπόγονος της Αίλφθρυθ, θυγατρός του Σάξονος βασιλέως του Ουέσσεξ, Αλφρέδου (871-899).Όταν τονΙανουάριο του 1066 πέθανε άτεκνος ο βασιλεύς της Αγγλίας, Εδουάρδος ο Εξομολογητής, οΓουλιέλμος διεκδίκησε τον Αγγλικό θρόνο, επειδή ήταν μικρανεψιός της Έμμας της Νορμανδίας, ηοποία είχε διατελέσει σύζυγος του Αγγλοσάξονος βασιλέως Έθελερεντ (978-1016) και του Δανούβασιλέως της Αγγλίας, Κανούτου.Κύριος αντίπαλός του ήταν ο ισχυρός Αγγλοσάξων κόμης τουOυέσσεξ, Χάρολντ Γκοντγούινσον, ο οποίος είχε καταλάβει τον Αγγλικό θρόνο αμέσως μετά τον θάνατοτου Εδουάρδου.Ούτως, κατά το τέλος του Σεπτεμβρίου του 1066 ο Γουλιέλμος αποβιβάσθηκε μεισχυρές δυνάμεις εις το Σάσσεξ και αφού την 14η Οκτωβρίου του ιδίου έτους νίκησε τον Αγγλοσαξονικόστρατό του Χάρολντ εις την μάχη του Άστιγξ, κυριάρχησε εις την Αγγλία και εστέφθη βασιλεύς της ταΧριστούγεννα του 1066.Με την κατάκτηση της Αγγλίας, εγκατεστάθησαν εις την χώρα πολλοίΝορμανδοί, καθιερώθηκε το φεουδαρχικό σύστημα της ηπειρωτικής Ευρώπης και η Αγγλία συνδέθηκεμε την Γαλλία, ενώ μέχρι τότε δεχόταν κυρίως Σκανδιναβική επιρροή.Ούτως, ενώ μέχρι τότε οιΑγγλοσάξονες ήσαν περιορισμένοι εις την νήσο τους, υπό την Νορμανδική κυριαρχία η Αγγλία έγινεεπεκτατική δύναμη με ισχυρό ναυτικό και ετέθησαν οι βάσεις της Αγγλικής αυτοκρατορίας.Ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής ίδρυσε την βασιλική δυναστεία της Αγγλίας, η οποία διατηρείται ακόμη,καθώς όλοι ανεξαιρέτως οι βασιλείς της Αγγλίας μέχρι και σήμερα ήσαν άμεσοι απόγονοί του, είτε εκπατρός είτε εκ μητρός.Ακριβώς δια την διατήρηση αυτής της βασιλικής γραμμής έχουν βασιλεύσει ειςτην Αγγλία και αρκετές βασίλισσες, όταν δεν υπήρχαν άρρενες απόγονοι των εκλιπόντωνβασιλέων.Επομένως, όλοι οι βασιλείς της Αγγλίας ήσαν Κιμβρογόνοι και δια τούτο πάντα επεδείκνυανδολία και ληστρική συμπεριφορά, καθώς και έντονο ανθελληνισμό.Παρατίθεται κατωτέρω η Αγγλικήβασιλική δυναστεία από τον Γουλιέλμο Α΄ μέχρι σήμερα, με αναφορά εις την γενεαλογία και τον χρόνοεξουσίας εκάστου βασιλέως.

Α.ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑΣ

1.ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ Α΄ Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ (25 Δεκεμβρίου 1066-1087).2.ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ Β΄ (26 Σεπτεμβρίου 1087-1100): Ήταν υιός του Γουλιέλμου Α΄ και της Ματθίλδης τηςΦλάνδρας

3.ΕΡΡΙΚΟΣ Α΄ (5 Αυγούστου 1100-1135): Ήταν υιός του Γουλιέλμου Α΄ και της Ματθίλδης τηςΦλάνδρας.Ενίσχυσε τον Κιμβρικό γόνο της οικογενείας του, καθώς το 1100 νυμφεύθηκε την θυγατέρατου βασιλέως της Σκωτίας Μάλκολμ Β΄, Έντιθ, η οποία ήταν αμεση απόγονος του βασιλέως τουΟυέσσεξ Αλφρέδου.4.ΣΤΕΦΑΝΟΣ (22 Δεκεμβρίου 1135-1154): Ήταν υιός του Στεφάνου, κόμητος του Μπλουά, και τηςΑντέλας, θυγατέρας του Γουλιέλμου Α΄.5.ΜΑΤΘΙΛΔΗ ή ΜΑΟΥΝΤ (7 Απριλίου-1 Νοεμβρίου 1141): Ήταν θυγατέρα του Ερρίκου Α΄ και τηςΈντιθ της Σκωτίας

Β.ΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΠΛΑΝΤΑΓΕΝΕΤΩΝ

Ι.ΚΛΑΔΟΣ ΤΩΝ ΑΝΔΕΓΑΥΩΝ

6.ΕΡΡΙΚΟΣ Β΄ (19 Δεκεμβρίου 1154-1189): Ήταν υιός του Γάλλου Γοδεφρείδου Πλανταγενέτου,κόμητος του Ανζού της Γαλλίας, και της Ματθίλδης (Μάουντ).Με αυτόν άρχισε η δυναστεία τωνΠλανταγενετών.7.ΡΙΧΑΡΔΟΣ Α΄ Ο ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ (3 Σεπτεμβρίου 1189-1199): Ήταν υιός του Ερρίκου Β΄ και τηςΕλεονώρας της Ακουιτανίας.Ήταν ο πρώτος Άγγλος βασιλεύς, που αναβίωσε το αρχαίο Κιμβρικό έθιμοτης ομοφυλοφιλίας, αφού οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί συμφωνούν ότι, ήταν κίναιδος(πόρνος).Ο χρονογράφος Ρότζερ του Χοβέντεν αναφέρει χαρακτηριστικά δια τον Ριχάρδο και τονσύμμαχο του βασιλέα της Γαλλίας, Φίλιππο Β΄ ότι «έφαγαν από το ίδιο πιάτο και την νύκτα κοιμήθηκανεις το ίδιο κρεβάτι» και ότι «είχαν μία παθιασμένη αγάπη μεταξύ τους».Επίσης, ήταν ο πρώτος Άγγλοςβασιλεύς, που έδρασε κατά των Ελλήνων, κατά την συμμετοχή του εις την Τρίτη Σαυροφορία με στόχοτην ανακατάληψη των Ιεροσολύμων από τον Αιγύπτιο σουλτάνο Σαλαντίν.Καθώς ο Αγγλικός στόλος τουΡιχάρδου κατευθυνόταν προς την Συρία, τον Μάϊο του 1191 προσάραξε εις τον λιμένα της Λεμεσού τηςΚύπρου λόγω καταιγίδος, κατέλαβε την πόλη άνευ ουδεμίας αφορμής και εις την συνέχεια ο Ριχάρδοςαποφάσισε να κατακτήση ολόκληρη την νήσο, δρώντας ανταξίως της Κιμβρικής καταγωγής του.Οανεξάρτηττος ηγεμών της νήσου Ισαάκιος Κομνηνός (ο οποίος από το 1185 είχε επναστατήσει κατά τουαυτοκράτορος Ισαακίου Β΄ Αγγέλου) αντιστάθηκε γενναία με τις ολιγάριθμες δυνάμεις του, αλλά καθώςτον πρόδωσαν και κάποιοι Έλληνες ευγενείς, ηττήθηκε από τον πολύ μεγαλύτερο και καλύτεραεξοπλισμένο Αγγλικό στρατό, εις την μάχη της Τρεμετουσίας.Ο Ισαάκιος αντιστάθηκε δια ολίγο καιρόακόμη, αμυνόμενος εις τα φρούρια του όρους Πενταδακτύλου, αλλά τελικά παραδόθηκε μετά τηνπολιορκία του φρουρίου της Καντάρας και κατόπιν ο Ριχάρδος, αφού λεηλάτησε την Κύπρο καικατέσφαξε όσους του αντεστάθησαν, ανεχώρησε με το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του δια τουςΑγίους Τόπους.Έκτοτε, η Κύπρος εγνώρισε μακραίωνη δουλεία υπό την διαδοχική κατοχή τωνΦράγκων, Ιταλών, Τούρκων και Άγγλων και ακόμη και σήμερα μεγάλο τμήμα της νήσου ευρίσκεται υπόΤουρκική κατοχή, υπό την ηθική αυτουργία των Αγγλοσαξόνων της Βρετανίας και της Αμερικής, οιοποίοι συνεχίζουν το έργο Ριχάρδου Α΄.8.ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΑΚΤΗΜΩΝ (27 Μαϊου 1199-1216): Ήταν υιός του Ερρίκου Β΄ και της Ελεονώρας τηςΑκουιτανίας.9.ΕΡΡΙΚΟΣ Γ΄ (28 Οκτωβρίου 1216-1272): Ήταν υιός του Ιωάννου του Ακτήμονος και της Ισαβέλλαςτης Αγκουλέμης.10.ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ Α΄ (20 Νοεμβρίου 1272-1307): Ήταν υιός του Ερρίκου Γ΄ και της Ελεονώρας τηςΠροβηγκίας.Ενδεικτική της Κιμβρικής καταγωγής του είναι η αναφορά του χρονογράφου Μπάρμπουρότι, κατά τους Σκώτους, εξασκούσε τεχνικές πνευματισμού: «Οι άνθρωποι είπαν πως διατηρούσεκρυφά ένα πνεύμα, που του απαντούσε σ’ όποια ερώτηση κι αν επιθυμούσε» (Barbour, The Bruce,σελ. 113, παράθεση εις το βιβλίο των Μ. Μπέϊτζεντ και Ρ. Λή «Ο Ναός και η Στοά», Εκδόσεις Γκοβόστη,σελ. 382).Είναι προφανές ότι, ο Εδουάρδος επικοινωνούσε με κάποια υπερφυσική, σκοτεινή οντότητα,δηλαδή έναν εκ των «θεών-δρακόντων» που λάτρευαν οι Κιμβροσάξονες πρόγονοί του, ενώφαινομενικώς προσποιούταν τον χριστιανό, αυτοαποκαλούμενος «Υπερασπιστής της Πίστεως».11.ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ Β΄ (7 Ιουλίου 1307-1327): Ήταν υιός του Εδουάρδου Α΄ και της Ελεονώρας τηςΚστίλλης.Ανανέωσε τον Κιμβρικο γόνο της οικογενείας του, καθώς το 1308 νυμφεύθηκε την Ισαβέλλατης Γαλλίας, η οποία ήταν άμεση απόγονος της Γκύθα, θυγατέρας του Αγγλοσάξονος βασιλέωςΧάρολντ. Γκοντγούινσον.Επίσης, συνεχίζων το αρχαίο Κιμβρικό έθιμο, ήταν περιβόητος πόρνος(κίναιδος) με αρχικό εραστή του τον ευγενή Πέτρο Γκάβεστον και μετά την δολοφονία αυτού τον ανιψιότου εξ αγχιστείας Ούγο Ντεσπένσερ τον νεώτερο.12.ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ Γ΄ (25 Ιανουαρίου 1327-1377): Ήταν υιός του Εδουάρδου Β΄ και της Ισαβέλλας τηςΓαλλίας.Έχει πολύ μεγάλη σημασία εις την Αγγλική γενεαλογία, καθώς εκτός από τους βασιλικούςαπογόνους του, θεωρείται άμεσος πρόγονος αρκετών προέδρων των Η.Π.Α., μεταξύ των οποίων οΟυάσιγκτων, ο Τζέφερσον, ο Ρούσβελτ και οι Μπούς, γεγονός που αποδεικνύει ότι, συχνάπροωθούνται Κιμβρογόνοι πολιτικοί εις την προεδρία των «δημοκρατικών» Η.Π.Α.


44 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

13.ΡΙΧΑΡΔΟΣ Β΄ (21 Ιουνίου 1377-1399): Ήταν υιός του Μαύρου Πρίγκηπος Εδουάρδου, υιού τουΕδουάρδου Γ΄, και της Ιωάννας του Κέντ.Κατά το παλαιό Κιμβρικό έθιμο, ήταν πόρνος, με κύριο εραστήτου τον ευγενή Ροβέρτο του Βέρ.

ΙΙ.ΚΛΑΔΟΣ ΤΟΥ ΛΑΝΚΑΣΤΕΡ

14.ΕΡΡΙΚΟΣ Δ΄ (30 Σεπτεμβρίου 1399-1413): Ήταν υιός του Ιωάννου της Γάνδης, υιού τουΕδουάρδου Γ΄, και της Μπλάνς του Λάνκαστερ.Με αυτόν άρχισε ο κλάδος του Λάνκαστερ, τηςδυναστείας των Πλανταγενετών.15.ΕΡΡΙΚΟΣ Ε΄ (20 Μαρτίου 1413-1422): Ήταν υιός του Ερρίκου Δ΄ και της Μαίρης του Μποχούν.16.ΕΡΡΙΚΟΣ ΣΤ΄ (31 Αυγούστου 1422-4 Μαρτίου 1461, 2 Οκτωβρίου 1470-1471): Ήταν υιός τουΕρρίκου Ε΄ και της Αικατερίνης του Βαλουά

ΙΙΙ.ΚΛΑΔΟΣ ΤΗΣ ΥΟΡΚΗΣ

17.ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ Δ΄ (4 Μαρτίου 1461-2 Οκτωβρίου1470, 11 Απριλίου 1471-1483): Ήταν υιός τουΡιχάρδου Πλανταγενέτου, δουκός της Υόρκης και αμέσου απογόνου του Εδουάρδου Γ΄, και της ΣέσιλυΝέβιλ.Με αυτόν άρχισε ο κλάδος της Υόρκης, της δυναστείας των Πλανταγενετών.18.ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ Ε΄ (9 Απριλίου-25 Ιουνίου 1483): Ήταν υιός του Εδουάρδου Δ΄ και της ΕλισάβετΓούντβιλ.19.ΡΙΧΑΡΔΟΣ Γ΄ (26 Ιουνίου 1483-1485): Ήταν υιός του Ριχάρδου Πλανταγενέτου και της ΣέσιλυΝέβιλ.

Γ.ΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΤΥΔΩΡ

20.ΕΡΡΙΚΟΣ Ζ΄ (22 Αυγούστου 1485-1509): Ήταν υιός του Ουαλού Έντμουντ Τυδώρ, κόμητος τουΡίτσμοντ, και της λαίδης Μαργαρίτας Μπωφόρ, τρισέγγονης του Εδουάρδου Γ΄.Με αυτόν άρχισε ηδυναστεία των Τυδώρ.21.ΕΡΡΙΚΟΣ Η΄ (21 Απριλίου 1509-1547): Ήταν υιός του Ερρίκου Ζ΄ και της Ελισάβετ τηςΥόρκης.Επειδή ήλθε εις σύγκρουση με τον Πάπα, εξαιτίας των πολλών γάμων του, αποκήρυξε τηνΡωμαιοκαθολική εξουσία και ίδρυσε την Αγγλικανική Εκκλησία, μετατρέποντας την Αγγλία ειςΠροτεσταντική χώρα.Έκτοτε, ο εκάστοτε βασιλεύς της Αγγλίας είναι ταυτοχρόνως και αρχηγός τηςΑγγλικανικής Εκκλησίας.22.ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ ΣΤ΄ (28 Ιανουαρίου 1547-1553): Ήταν υιός του Ερρίκου Η΄ και της Τζέϊν Σέϋμουρ.23.ΛΑΙΔΗ ΤΖΕΪΝ ΓΚΡΕΫ (10 Ιουλίου-19 Ιουλίου 1553): Ήταν θυγατέρα του Ερρίκου Γκρέϋ και τηςλαίδης Φράνσις Μπράντον, εγγονής του Ερρίκου Ζ΄.24.ΜΑΙΡΗ Α΄ (19 Ιουλίου 1553-1558): Ήταν θυγατέρα του Ερρίκου Η΄ και της Αικατερίνης τηςΑραγωνίας.25.ΕΛΙΣΑΒΕΤ Α΄ (17 Νοεμβρίου 1558-1603): Ήταν θυγατέρα του Ερρίκου Η΄ και της Άννας Μπολέϊν.Ηδράσις της έχει μεγάλη σημασία δια την Αγγλική και την παγκόσμιο ιστορία, καθώς μετέτρεψε την Αγγλίαεις παγκόσμιο δύναμη.Εις τούτο συνέβαλαν σημαντικά οι Άγγλοι κουρσάροι, οι οποίοι με εντολή τηςΕλισάβετ επιτίθονταν διαρκώς κατά των Ισπανών.Επικεφαλής των Άγγλων κουρσάρων ήταν οπεριβόητος Σέρ Φράνσις Ντρέϊκ (Drake), ο οποίος διενήργησε φοβερές επιδρομές κατά των Ισπανών.Ηβαρβαρότης του και το όνομά του δηλώνουν σαφώς την ερπετοειδή καταγωγή του, ενώ οι Ισπανοί τοναποκαλούσαν El Draco (=ο δράκων).Πολύ σημαντικός παράγων των επιτυχιών της Ελισάβετ ήταν τοδίκτυο κατασκόπων, το οποίο είχε στήσει εις τις αυλές των Ευρωπαίων ηγεμόνων ο αρχικατάσκοποςκαι Γραμματεύς του Κράτους, Σέρ Φράνσις Γουόλσινγκχαμ.Αυτό το κατασκοπευτικό δίκτυοδιατηρήθηκε και μετά τον θάνατο της Ελισάβετ, ενισχυόμενο διαρκώς και αποτελώντας βασικόπαράγοντα όλων των Αγγλικών επιχτυχιών μέχρι και σήμερα.Επίσης, το 1559 η Ελισάβετ στερέωσεοριστικά τον Προτεσταντισμό εις την Αγγλία, με τους Νόμους της Ομοιομορφίας και της Υπεροχής, οιοποίοι αποτελούν την βάση της συγχρόνου Αγγλικανικής Εκκλησίας.

Δ.ΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΣΤΙΟΥΑΡΤ

26.ΙΑΚΩΒΟΣ Α΄ (24 Μαρτίου 1603-1625): Ήταν υιός του Σκώτου Eρρίκου Στιούαρτ, λόρδου τουΝτάμλεϋ και της βασίλισσας της Σκωτίας Μαίρης, η οποία ήταν τρισέγγονη του Εδουάρδου Δ΄.Ότανδιαδέχθηκε την άτεκνη Ελισάβετ Α΄, ήταν βασιλεύς της Σκωτίας ως Ιάκωβος ΣΤ΄ και ούτως συνένωσετην Αγγλία και την Σκωτία.Με αυτόν άρχισε η δυναστεία των Στιούαρτ.27.ΚΑΡΟΛΟΣ Α΄ (27 Μαρτίου 1625-1649): Ήταν υιός του Ιακώβου Α΄ και της Άννας της Δανίας.

AΓΓΛΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο Κάρολος Α΄ εκτελέσθηκε την 30η Ιανουαρίου του 1649 από την Επαναστατική κυβέρνηση τουΌλιβερ Κρόμγουελ και από τότε μέχρι και την Παλινόρθωση των Στιούαρτ το 1660 δεν υπήρχανβασιλείς εις την Αγγλία, αλλά από το 1653 κυβέρνησαν ως δικτάτορες με τον τίτλο του ΛόρδουΠροστάτου οι ακόλουθοι:α.ΟΛΙΒΕΡ ΚΡΟΜΓΟΥΕΛ (16 Δεκεμβρίου 1653-1658): Ήταν υιός του Ρόμπερτ Κρόμγουελ και τηςΕλισάβετ Στιούαρτ.β.ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΚΡΟΜΓΟΥΕΛ (3 Σεπτεμβρίου 1658-1659): Ήταν υιός του Όλιβερ Κρόμγουελ και τηςΕλισάβετ Μπούρτσιερ.ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΘΕΙΣ ΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΣΤΙΟΥΑΡΤ

28.ΚΑΡΟΛΟΣ Β΄ (8 Μαϊου 1660-1685): Ήταν υιός του Καρόλου Α΄ και της Ενριέττας-Μαρίας τηςΓαλλίας.29.ΙΑΚΩΒΟΣ Β΄ (6 Φεβρουαρίου 1685-1688): Ήταν υιός του Καρόλου Α΄ και της Ενριέττας-Μαρίας τηςΓαλλίας.30.ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ Γ΄ ΤΗΣ ΟΡΑΓΓΗΣ (13 Φεβρουαρίου 1689-1702) και ΜΑΙΡΗ Β΄ (13 Φεβρουαρίου1689-1694): Ο Γουλιέλμος Γ΄ της Οράγγης.ήταν υιός του Γουλιέλμου Β΄, πρίγκηπος της Οράγγης τηςΟλλανδίας, και της Μαίρης Στιούαρτ, θυγατέρας του Καρόλου Β΄.Βασίλευσε μαζί με την σύζυγό τουΜαίρη Β΄, η οποία ήταν θυγατέρα του Ιακώβου Β΄ και της Άννας Χαϊντ, μέχρι τον θάνατό της το 1694,και κατόπιν μόνος του.31.ΑΝΝΑ (8 Μαρτίου 1702-1714): Ήταν θυγατέρα του Ιακώβου Β΄ και της Άννας Χαϊντ.Από την 1ηΜαϊου του 1707, οπότε έγινε η επίσημη πολιτική ένωσις της Αγγλίας και της Σκωτίας, κυβέρνησε ωςβασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας, όπως και όλοι οι διάδοχοί της μέχρι σήμερα.

Ε.ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΑΝΝΟΒΕΡΟΥ

32.ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α΄ (1 Αυγούστου 1714-1727): Ήταν υιός του εκλέκτορος του Μπρουνσβάϊκ-Λούνεμπουργκ, Ερνέστου Αυγούστου, ο οποίος ήταν μέλος του Σαξονικού οίκου του Αννοβέρου, καιτης Σοφίας του Αννοβέρου, εγγονής του Ιακώβου Α΄.Δια της ακραιφνούς Σαξονικής καταγωγής τουενίσχυσε σημαντικά τον Κιμβρικό γόνο των βασιλέων της Αγγλίας, αρχίζοντας την δυναστεία τουΑννοβέρου.Επί της βασιλείας του, ιδρύθηκε επίσημα η πρώτη μασσωνική στοά παγκοσμίως, δηλαδή ηΜεγάλη Στοά του Λονδίνου την 24η Ιουνίου 1717.Βεβαίως, ήδη οι μασσωνικές στοές λειτουργούσανκρυφά επί αρκετούς αιώνες, από την ίδρυσή τους από τους Ναϊτες ιππότες μετά το 1314 (βλέπεαναλυτικότερα παρακάτω) και δια τούτο ως ημερομηνία της επισήμου ιδρύσεως της Μεγάλης Στοάςτου Λονδίνου επελέγη η 24η Ιουνίου, η οποία ήταν η ημέρα εορτής του Αγίου Ιωάννου καισημαντικότερη ημέρα του έτους δια τους Ναϊτες ιππότες.Έκτοτε, οι μασσωνικές στοές συνέβαλανσημαντικά εις την παγκοσμία κυριαρχία των Αγγλοσαξόνων.


45 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

33.ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β΄ (11 Ιουνίου 1727-1760): Ήταν υιός του Γεωργίου Α΄ και της Σοφίας-Δωροθέας τουΤσέλ.34.ΓΕΩΡΓΙΟΣ Γ΄ (25 Οκτωβρίου 1760-1820): Ήταν υιός του Φρειδερίκου, πρίγκηπος της Ουαλίας καιυιού του Γεωργίου Β΄, και της πριγκίπησσας Αυγούστας του Σάξ-Γκόθα, μέλους του Σαξονικού οίκουτου Σάξ-Κόμπουργκ Γκόθα.35.ΓΕΩΡΓΙΟΣ Δ΄ (29 Ιανουαρίου 1820-1830): Ήταν υιός του Γεωργίου Γ΄ και της Καρλόττας τουΜεκλεμβούργου-Στρέλιτζ.36.ΓΟΥΛΙΕΛΜΟΣ Δ΄ (26 Ιουνίου 1830-1837): Ήταν υιός του Γεωργίου Γ΄ και της Καρλόττας τουΜεκλεμβούργου-Στρέλιτζ.37.ΒΙΚΤΩΡΙΑ (20 Ιουνίου 1837-1901): Ήταν θυγατέρα του πρίγηπος Εδουάρδου Αυγούστου, υιού τουΓεωργίου Γ΄, και της πριγκίπησσας Βικτωρίας του Σάξ-Κόμπουργκ Σάαλφελντ, μέλους του Σαξονικούοίκου του Σάξ-Κόμπουργκ Γκόθα.

ΣΤ.ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΣΑΞ-ΚΟΜΠΟΥΡΓΚ ΓΚΟΘΑ

38.ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ Ζ΄ (22 Ιανουαρίου 1901-1910): Ήταν υιός της βασίλισσας Βικτωρίας και τουπρίγκηπος Αλβέρτου του Σάξ-Κόμπουργκ Γκόθα, μέλους του ομωνύμου Σαξονικούοίκου.Κληρονόμησε το επώνυμο του πατέρα του και ούτως άρχισε την δυναστεία των Σάξ-ΚόμπουργκΓκόθα.

Ζ.ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΓΟΥΪΝΔΣΟΡ

39.ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ε΄ (6 Μαϊου 1910-1936): Ήταν υιός του Εδουάρδου Ζ΄ και της Αλεξάνδρας τηςΔανίας.Λόγω των αντι-Γερμανικών αισθημάτων των Βρετανών κατά την διάρκεια του ΠρώτουΠαγκοσμίου πολέμου, άλλαξε το όνομα της οικογενείας του εις Γουϊνδσορ, αρχίζοντας την ομώνυμηδυναστεία.40.ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ Η΄ (20 Ιανουαρίου-11 Δεκεμβρίου 1936): Ήταν υιός του Γεωργίου Ε΄ και της Μαίρηςτου Τέκ.41.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΤ΄ (11 Δεκεμβρίου 1936-1952): Ήταν υιός του Γεωργίου Ε΄ και της Μαίρης του Τέκ.42.ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΣΤ΄ (6 Φεβρουαρίου 1952-μέχρι σήμερα): Είναι θυγατέρα του Γεωργίου ΣΤ΄ και τηςΕλισάβετ του Μπόους-Λυόν.

2.Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΟΥΑΛΙΑΣ, ΤΗΣ ΣΚΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ

Οι διάδοχοι του Γουλιέλμου του Κατακτητού ολοκλήρωσαν την κυριαρχία των Αγγλοσαξόνων επί τωνΒρετανικών νήσων, καθώς με μακραιώνους αγώνες και συνδυάζοντας την βία με την διπλωματίακατέκτησαν τα εναπομείναντα Κελτικά κράτη της Ουαλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας.

Α.Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΟΥΑΛΙΑΣ

Η κατάκτησις της Ουαλίας άρχισε με τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή, ο οποίος, αφού στερέωσε τηνκυριαρχία του εις την Αγγλία, άρχισε να επεκτείνεται εις βάρος των ανεξαρτήτων Βρετανών της Ουαλίαςκαι ηγήθηκε μάλιστα ο ίδιος εκστρατείας εναντίον τους το 1081.Κατόπιν, τις δύο τελευταίες δεκαετίες του11ου αιώνος οι Αγγλονορμανδοί κατέκτησαν και αποίκισαν μεγάλο τμήμα της νοτίου Ουαλίας.Ηολοκληρωτική κατάκτησις της Ουαλίας έγινε από τον Εδουάρδο Α΄, ο οποίος αρχικά απαίτησε από τονπρίγκηπα της Ουαλίας Λιούελυν απ Γκρύφφυντ , να του καταβάλη φόρο υποτελείας.Όταν αυτόςαρνήθηκε, ο Αγγλικός στρατός εισέβαλε το 1277 εις την Ουαλία, κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος της καιο Λιούελυν αφέθηκε να κυβερνά μόνο εις την περιοχή Γκουϊνεντ της ΒΔ. Ουαλίας ως φόρου υποτελήςτου Άγγλου βασιλέως.Το 1282 ο Ντέϊφυντ, μικρότερος αδελφός του Λιούελυν , εξεγέρθηκε κατά τωνΆγγλων και αφού συντόμως ενώθηκε μαζί του και ο αδελφός του, οι Ουαλοί απώθησαν τον Αγγλικόστρατό.Όμως, μετά τον θάνατο του Λιούελυν εις μάχη τον Δεκέμβριο του 1282, οι Άγγλοι αντεπιτέθησαντο 1283 και νίκησαν τους Ουαλούς, ενώ ο Ντάϊφυντ συνελήφθη και εκτελέσθηκε.Κατόπιν, οι Άγγλοικυρίευσαν ολόκληρη την Ουαλία και έκτισαν αρκετά φρούρια προς στερέωση της κατοχής τους επί τηςχώρας.Ούτως, μετά από πολέμους άνω των οκτώ αιώνων, οι Αγγλοσάξονες υπέταξαν οριστικά τουςΒρετανούς και έκτοτε ο εκάστοτε διάδοχος του Αγγλικού θρόνου φέρει τον τίτλο Πρίγκηψ της Ουαλίας,πράγμα που είναι ενδεικτικό της σημασίας που απέδωσαν οι Άγγλοι εις την κατάκτηση της Ουαλίας.Δια να διευκολυνθή η ενσωμάτωσις της Ουαλίας, αρκετοί Άγγλοι ευγενείς συνήψαν επιγαμίες μεΟυαλούς ευγενείς και ούτως η αριστοκρατική τάξις της χώρας εξαγγλίσθηκε εις μεγάλο βαθμό.Το 1485ανήλθε εις τον Αγγλικό θρόνο ο Ερρίκος Ζ΄, ο οποίος ήταν μέλος αυτής της Αγγλο-Ουαλικήςαριστοκρατικής τάξεως.Επειδή ο πατέρας του, Έντμουντ Τυδώρ, ήταν άμεσος απόγονος του Ουαλούπρίγκηπος Ρύς απ Γκρύφφυντ (1132-1197), ο Ερρίκος Ζ΄ ισχυρίσθηκε ότι, καταγόταν από τον τελευταίοΒρετανό βασιλέα, Καντουάλαντρ, και παρουσίασε τον εαυτό του ως διάδοχο του βασιλέωςΑρθούρου.Αν και δεν είναι απίθανο ότι, ο Ερρίκος Ζ΄ καταγόταν εκ του πατρός του από την αρχαίαΒρετανική βασιλική δυναστεία, εντούτοις ήταν ταυτοχρόνως εκ της μητρός του Μαργαρίτας Μπωφόράμεσος απόγονος της Αγγλικής βασιλικής δυναστείας, και είναι βέβαιο ότι, η Αγγλο-Κιμβρική καταγωγήτου υπερίσχυε της Κελτικής.Έκτοτε, οι Άγγλοι βασιλείς νομιμοποίησαν την εξουσία τους εις τηνΒρετανία, αφού θεωρούνταν πλέον απόγονοι των αρχαίων Βρετανών βασιλέων, και καπηλεύθησαν τονθρύλο του βασιλέως Αρθούρου.Η ενσωμάτωσις της Ουαλίας ολοκληρώθηκε κατά την βασιλεία τουΕρρίκου Η΄, οπότε και έγινε μεταξύ του 1535 και του 1542 η νομική ένωσίς της με την Αγγλία καικαθιερώθησαν τα Αγγλικά ως επίσημη γλώσσα της. Όμως, παρά την ενσωμάτωσή τους εις την Αγγλία,οι Ουαλοί διετήρησαν την Κελτική καταγωγή και συνείδηση τους.

B.Η ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΙΣ ΤΗΣ ΣΚΩΤΙΑΣ

Η πρώτη προσπάθεια κατακτήσεως της Σκωτίας έγινε από τον Γουλιέλμο Β΄.Το 1091 του επιτέθηκε οβασιλεύς της Σκωτίας Μάλκολμ Γ΄, ο οποίος νικήθηκε από τον Γουλιέλμο , ενώ σύντομα οι δύο βασιλείςσυγκρούσθησαν πάλι και τον Νοέμβριο του 1093 οι Σκώτοι ενικήθησαν εις την μάχη του Άλνουικ, όπουεφονεύθησαν ο Μάλκολμ Γ΄ και ο υιός του Εδουάρδος.Ο αδελφός του Μάλκολμ Γ΄, Ντόναλντ, κατέλαβετον Σκωτικό θρόνο, αλλά ο Γουλιέλμος , εφαρμόζοντας την παγία Αγγλική πολιτική του «διαίρει καιβασίλευε» υποστήριξε τον υιό του Μάλκολμ Γ΄, Έντγκαρ, ο οποίος ανέτρεψε τον Ντόναλντ με τηνυποστήριξη του Γουλιέλμου Β΄και ως αντάλλαγμα αναγνώρισε την επικυριαρχία του επί της Σκωτίας.Το1174 ο βασιλεύς της Σκωτίας Γουλιέλμος ο Λέων εισέβαλε εις την βόρειο Αγγλία, αλλά ο Ερρίκος Β΄απέστειλε εναντίον του μία στρατιά, η οποία συνέτριψε τους Σκώτους εις την μάχη του Άλνουικ καιαιχμαλώτισε τον Σκώτο βασιλέα και κατόπιν η νότιος Σκωτία ετέθη υπό την κυριαρχία του Άγγλουβασιλέως.Ο Εδουάρδος Α΄ επεχείρησε την ολοκληρωτική κατάκτηση της Σκωτίας, από το 1291, όταν ευρήκεευκαιρία να επέμβη εις την Σκωτία, καθώς εκλήθη από τους Σκώτους ως διαιτητής εις την διαμάχη τωνευγενών της Σκωτίας δια τον θρόνο της χώρας, ο οποίος είχε μείνει ακέφαλος μετά τον θάνατο τουβασιλέως Αλεξάνδρου Γ΄ και της θυγατέρας του Μαργαρίτας.Με την υποστήριξη του Εδουάρδου, τονΝοέμβριο του 1292 ανακηρύθηκε βασιλεύς της Σκωτίας ο Τζών Μπάλιολ, ο οποίος όμως αναγκάσθηκενα αναγνωρίση την επικυριαρχία του Εδουάρδου.Ο Εδουάρδος είχε πλέον καταστήση την ΣκωτίαΑγγλικό προτεκτοράτο και όταν το 1294 απαίτησε από τον Ιωάννη Μπάλιολ, να του διαθέση τον Σκωτικόστρατό εις τον πόλεμό του κατά των Γάλλων, ο Σκώτος βασιλεύς αντέδρασε δικαιολογημένα και το 1295συνήψε συθήκη με τους Γάλλους.Τότε, ο εξαγριωμένος Εδουάρδος προήλασε εις την Σκωτία και αφούνίκησε εύκολα τον Σκωτικό στρατό το 1296, ανάγκασε τον Τζών Μπάλιολ να παραιτηθή από τον Σκωτικόθρόνο, οι Σκώτοι ευγενείς αναγνώρισαν την κυριαρχία του Εδουάρδου και οι Άγγλοι αποίκισαν τις


46 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

κυριότερες πόλεις της Σκωτίας και η χώρα προσαρτήθηκε ολοκληρωτικώς εις την Αγγλία.Σύντομα όμως οι Σκώτοι εξεγέρθησαν υπό την ηγεσία του πολεμάρχου Γουίλιαμ Γουάλλας, ο οποίοςαπώθησε τους Άγγλους και αφού τους συνέτριψε εις την μάχη του Στέρλινγκ το 1297, άρχισε να εισβάληεις την βόρειο Αγγλία.Κατόπιν όμως, οι υπέρτερες Αγγλικές δυνάμεις, οι οποίες εις αντίθεση με τουςΣκώτους διέθεταν μεγάλο αριθμό ιπποτών, αντεπιτέθησαν και νίκησαν τους Σκώτους εις την μάχη τουΦόλκερκ το 1298, κυρίως λόγω της προδοσίας των Σκώτων ιππέων, οι οποίοι δωροδοκήθησαν υπότου Εδουάρδου και εγκατέλειψαν το πεδίο της μάχης.Εντούτοις, οι Σκώτοι συνέχισαν τον αγώνα τους,κυρίως με τακτικές ανταρτοπολέμου, αλλά το 1305 εδέχθησαν μεγάλο πλήγμα, καθώς ο ΓουίλιαμΓουάλλας συνελήφθη με προδοσία από τους Άγγλους και κατ’ εντολή του Εδουάρδου εκτελέσθηκε ειςτο Λονδίνο με φρικτά βασανιστήρια.Κατόπιν, αναδείχθηκε αρχηγός των Σκώτων ο ευγενής ΡοβέρτοςΜπρούς, ο οποίος ανακηρύχθηκε βασιλεύς το 1306, αλλά τον Ιούνιο του ιδίου έτους ηττήθηκε από τονΕδουάρδο εις την μάχη του Μέθβεν και αναγκάσθηκε να καταφύγη εις την νήσο Ράθλιν, πλησίον της ΒΑ.Ιρλανδίας.Από εκεί αναδιοργάνωσε τις δυνάμεις του, στρατολόγησε αρκετούς Ιρλανδούς και επέστρεψεεις την Σκωτία τον Φεβρουάριο του 1307, συνεχίζοντας τον Σκωτικό αγώνα ανεξαρτησίας, ενώ οΕδουάρδος απεβίωσε τον Ιούλιο του ιδίου έτους, αφήνοντας με τις νίκες του τον Αγγλικό στρατό ειςπλεονεκτική θέση.Ο Εδουάρδος Β΄συνέχισε τον αγώνα του πατέρα του δια την υποταγή της Σκωτίας, αλλά ήταν εντελώςάβουλος και ανίκανος, εις αντίθεση με τον Ροβέρτο Μπρούς, ο οποίος ήταν ικανότατος πολέμαρχος.ΟΡοβέρτος Μπρούς αντεπιτέθηκε κατά των Άγγλων, τους νίκησε επανειλημμένα εις διάφορες μάχες,ανεκατέλαβε ολόκληρη σχεδόν την Σκωτία και άρχισε να επιτίθεται εις την βόρειο Αγγλία.Τελικά, το 1314ο Εδουάρδος Β΄ αντεπιτέθηκε και προήλασε εις την Σκωτία με μία ισχυροτάτη στρατιά πουπεριελάμβανε τουλάχιστον 20.000 πεζούς και 3.000 επιλέκτους ιπότες.Ο Σκωτικός στρατός υπό τηνηγεσία του Ροβέρτου Μπρούς αντιπαρατάχθηκε εις τους Άγγλους, εις την περιοχή του Μπάνοκμπερντης κεντρικής Σκωτίας την 24η Ιουνίου του 1314, όντας πολύ ασθενέστερος του Αγγλικού στρατού ειςαριθμό και εξοπλισμό, καθώς αριθμούσε το πολύ 10.000 πεζούς και 500 ιππότες, αλλά οι Σκώτοικατόρθωσαν να νικήσουν τους Άγγλους και να τους εκδιώξουν από την Σκωτία.Σημαντική συμβολή ειςτην νίκη των Σκώτων είχε μία εφεδρική, έφιππη δύναμις του Σκωτικού στρατού, η οποία επιτέθηκεαιφνιδίως κατά των Άγγλων τρέποντάς τους εις την φυγή. Οι συγγραφείς Μ. Μπέϊτζεντ και Ρ. Λή εις τοέργο τους «Ο Ναός και η Στοά» (Εκδόσεις Γκοβόστη, ιδίως εις τις σελίδες 65-67) αποδεικνύουν ότι, τηνανωτέρω έφιππη δύναμη αποτελούσαν Ναϊτες ιππότες που είχαν καταφύγει εις την Σκωτία μετά τηνδιάλυση του τάγματός τους από τον Πάπα και τον βασιλέα της Γαλλίας, Φίλιππο Δ΄, μεταξύ των ετών1307-1314.Οι Ναϊτες ιππότες ήσαν οι καλύτεροι πολεμιστές της εποχής τους, αλλά είχαν και πολλέςαπόκρυφες και σκοτεινές δραστηριότητες, καθώς μεταξύ άλλων λάτρευαν μυστικά τον τραγοπρόσωπο«θεό» Μπάφομετ (δηλαδή τον Σατανά).Ως αντάλλαγμα δια την βοήθειά τους, ο Ροβέρτος Μπρούς τουςεπέτρεψε να εγκατασταθούν εις την Σκωτία και αυτοί αλλάζοντας την εξωτερική μορφή του τάγματόςτους, ίδρυσαν τις πρώτες ελευθεροτεκτονικές (μασσωνικές) στοές του ονομαζομένου Σκωτικούτύπου.Δια τούτο και σήμερα πολλές ονομασίες των μασσωνικών βαθμών, ιδίως εις τις στοές τουΣκωτικού τύπου, περιλαμβάνουν την λέξη «ιππότης».Ούτως, με την νίκη τους εις την μάχη τουΜπάνοκμπερν οι Σκώτοι εξασφάλισαν οριστικά την ανεξαρτησία τους, αλλά ταυτοχρόνως το σατανιστικότάγμα των Ναϊτών ιπποτών μπόρεσε να επιβιώση, εξελισσόμενο εις την πολύ επικινδυνωτέρα μορφήτων ελευθεροτεκτονικών στοών, οι οποίες είναι έως σήμερα τα σημαντικότερα εκτελεστικά όργανα τωνεπιχθονίων και υποχθονίων δυναστών του πλανήτου μας.Ο Εδουάρδος Γ΄ επανέλαβε τις απόπειρες των προγόνων του δια την κατάκτηση της Σκωτίας και αφούεισέβαλε εις αυτή, το 1333 νίκησε τον στρατό του ανήλικου βασιλέως Δαυίδ Β΄ εις την μάχη του λόφουΧάλιντον, τοποθέτησε εις τον θρόνο της Σκωτίας τον Εδουάρδο Μπάλιολ, υπό την Αγγλική επικυριαρχίακαι προσάρτησε εις την Αγγλία μεγάλο τμήμα της νοτίου Σκωτίας.Όμως, με την συμμαχία του Γάλλουβασιλέως Φιλίππου ΣΤ, οι Σκώτοι αντεπιτέθησαν το 1335 και μέχρι το 1337 ο βασιλεύς Δαυίδ Β΄ανέκτησε ολόκληρη σχεδόν την Σκωτία, αφήνοντας εις τους Άγγλους μόνο μερικά φρούρια, όπως τοΕδιμβούργο, το Ρόξμπουργκ και το Στέρλινγκ.Εν τω μεταξύ, είχε αρχίσει η διαμάχη του Εδουάρδου Γ΄με τον Φίλιππο ΣΤ΄, τόσο λόγω της Γαλλοσκωτικής συμμαχίας, όσο και λόγω των αξιώσεων τουΕδουάρδου επί του Γαλλικού θρόνου, η οποία το 1340 οδήγησε εις την έναρξη του εκατονταετούςΑγγλογαλλικού πολέμου.Ούτως, καθώς οι Άγγλοι αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν ταυτοχρόνως δύοπολεμικά μέτωπα, ο Εδουάρδος αναγκάσθηκε να εγκαταλείψη οριστικά τις βλέψεις του επί της Σκωτίας.Καθώς οι Άγγλοι αδυνατούσαν να κατακτήσουν με την βία την Σκωτία, διείσδυσαν με ειρηνικό τρόπο ειςαυτή, συνάπτοντας επιγαμίες με τους Σκώτους βασιλείς και αριστοκράτες.Ούτως, ο βασιλεύς τηςΣκωτίας, Ιάκωβος ΣΤ΄, είχε μικτή Αγγλο-Σκωτική καταγωγή, αν και αναμφισβήτητα υπερίσχυε εις αυτόν οΑγγλο-Κιμβρικός γόνος, και δια τούτο το 1603 ανακηρύχθηκε και βασιλεύς της Αγγλίας ως Ιάκωβος Α΄,συνενώνοντας ούτως την Αγγλία και την Σκωτία.Αν και ουσιαστικά ενωμένες, η Αγγλία και η Σκωτίαπαρέμειναν δια έναν αιώνα ακόμη νομικά χωρισμένες, με δικό της κοινοβούλιο εκάστη, αλλά με κοινόβασιλέα.Η επίσημη πολιτική ένωσις των δύο χωρών έγινε με τις Πράξεις της Ενώσεως, οι οποίεςεψηφίσθησαν από το Αγγλικό και το Σκωτικό κοινοβούλιο κατά τα έτη 1706 και 1707, και άρχισαν ναισχύουν επίσημα από την 1η Μαϊου του 1707, όταν τα δύο κοινοβούλια ενώθησαν και σχήματισαν τοκοινοβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ έκτοτε οι Άγγλοι βασιλείς κυβερνούν ως βασιλείς της ΜεγάληςΒρετανίας.Η ημερομηνία της 1ης Μαϊου δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού την ιδία ημερομηνία του 1776έγινε η διακήρυξις της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, καθώς και η ίδρυσις του αποκρύφου Τάγματος τωνΙλλουμινάτων (Πεφωτισμένων) του Άνταμ Βαϊσχάουπτ, το οποίο έγινε το ηγετικό όργανο τωνμασσωνικών στοών.Καθώς είναι απολύτως εξακριβωμένος ο ηγετικός ρόλος των μασσωνικών στοώνεις τις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, είναι προφανές ότι, οι μασσώνοι, οι οποίοι είχαν μεγάληπαρουσία εις τα κοινοβούλια της Αγγλίας και της Σκωτίας, πρωστοστάτησαν εις την ένωση των δύοχώρων.Όμως, παρά την ένωσή τους με την Αγγλία και την υιοθέτηση της Αγγλικής γλώσσας, οι Σκώτοιδιετήρησαν την Κελτική καταγωγή και συνείδησή τους.

Γ.H KATAKTHΣΙΣ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ

Οι Άγγλοι εισέβαλαν δια πρώτη φορά εις την Ιρλανδία επί της βασιλείας του Ερρίκου Β΄, όταν το 1166 οΙρλανδός πρίγκηψ του Λένστερ, Ντερμότ Μάκ Μουρρού, ο οποίος είχε εκδιωχθεί από την γή του απότον Υψηλό Βασιλέα της Ιρλανδίας Ρόρυ Ο Κόνορ, ζήτησε την βοήθεια του Ερρίκου Β΄, δια να ανακτήσητην εξουσία του.Ο Ερρίκος Β΄ συμφώνησε ευχαρίστως να του αποστείλη μία «συμμαχική» δύναμη υπότην ηγεσία του Νορμαδού κόμητος του Πέμπροουκ της Ουαλίας, Ριχάρδου του Κλάρ, ο οποίοςνυμφεύθηκε την θυγατέρα του Ντερμότ Μάκ Μουρρού, Αόϊφε και ονομάσθηκε κληρονόμος του κράτουςτου.Το 1169, η Αγγλονορμανδική στρατιά απεβιβάσθη εις την Ιρλανδία, νίκησε τους Ιρλανδούς,επανέφερε τον Ντερμότ Μάκ Μουρρού εις την εξουσία του και κατέκτησε το μεγαλύτερο τμήμα τηςΙρλανδίας.Το 1171 μετέβη εις την Ιρλανδία ο ίδιος ο Ερρίκος Β' και αυτοανακηρύχθηκε κύριος τηςνήσου, ενώ πολλοί Ιρλανδοί ευγενείς αναγνώριζαν την κυριαρχία του.Αφού έμεινε εις την Ιρλανδία έξιμήνες και στερέωσε την εξουσία του, ο Ερρίκος Β΄απεχώρησε και αργότερα όρισε ως κύριο τηςΙρλανδίας τον νεότερο υιό του Ιωάννη.Μετά την κατάκτηση της Ιρλανδίας εξαιτίας της προδοσίας τουΜάκ Μουρρού, άρχισαν να αποικίζουν την χώρα Αγγλονορμανδοί άποικοι, οι οποίοι εγκατεστάθησανκυρίως εις πόλεις και κωμοπόλεις.Οι Αγγλονορμανδοί άποικοι εξουσίαζαν το μεγαλύτερο τμήμα τηςχώρας, με κέντρο τους το Δουβλίνο, ένώ ένα μικρότερο τμήμα της χώρας παρέμενε υπό την κυριαρχίαανεξαρτήτων Ιρλανδών ηγεμόνων, οι οποίοι πολεμούσαν συνεχώς κατά των κατακτητών.Όταν το 1348έφθασε εις την Ιρλανδία η μεγάλη επιδημία πανώλης του Μαύρου Θανάτου, οι συγκεντρωμένοι ειςοικισμούς Αγγλονορμανδοί άποικοι υπέστησαν πολύ περισσότερες απώλειες από τον Ιρλανδικόπληθυσμό, ο οποίος ήταν κυρίως αγροτικός.Όταν πέρασε η επιδημία, οι Ιρλανδοί εκμεταλλεύθησαν τηνεξασθένηση των Αγγλονορμανδών και ανέκτησαν το μεγαλύτερο της χώρας τους, περιορίζοντας τηνΑγγλική κυριαρχία εις την περιοχή του Δουβλίνου.Οι Άγγλοι κατόρθωσαν να ανακτήσουν την Ιρλανδία μετά από σχεδόν δύο αιώνες, όταν το 1536 οΕρρίκος Η΄ κατέλαβε ολόκληρη την χώρα και ανακηρύχθηκε βασιλεύς της.Εντούτοις, οι Ιρλανδοίουδεπότε συμβιβάσθησαν με τους κατακτητές και συχνά εξεγείρονταν εναντίον τους, αλλά οι Άγγλοι


47 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

κατέστελλαν τις επαναστάσεις με μεγάλη σκληρότητα.Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, κατά την μεγάληεπανάσταση μεταξύ του 1641 και του 1653, η οποία κατεστάλη με γενοκτονικές μεθόδους από τοσκληρό προστεσταντικό καθεστώς του Όλιβερ Κρόμγουελ, από έναν συνολικό πληθυσμό 1.500.000Ιρλανδών, απωλέσθησαν οι 400.000.Δια να ενισχύσουν την κυριαρχία τους, οι Άγγλοι επέβαλαν τηνΑγγλική γλώσσα και προσπάθησαν να επιβάλουν την προτεσταντική θρησκεία, αλλά η μεγάληπλεοψηφία των Ιρλανδών παρέμεινε καθολική.Η μειοψηφία των Ιρλανδών προτεσταντών ήτανσυγκεντρωμένη κυρίως εις την βορειοανατολική Ιρλανδία (Ούλστερ) και ήσαν εις την συντριπτικήπλειοψηφία τους πιστοί εις τους Άγγλους ομοθρήσκους τους.Τελικά, μετά από τον πόλεμο τηςΑνεξαρτησίας μεταξύ των ετών 1919 και 1921 οι Ιρλανδοί κατόρθωσαν να απελευθερώσουν τομεγαλύτερο τμήμα της χώρας τους και να επανιδρύσουν το κράτος τους τον Δεκέμβριο του 1921, αλλάτο κατά μεγάλο ποσοστό προτεσταντικό και φιλοαγγλικό Ούλστερ παρέμεινε υπό Αγγλική κυριαρχία.Πάντως, παρά την μακραίωνη και σκληρή δουλεία τους από τους Άγγλους, οι Ιρλανδοί διετήρησαν τηνΚελτική καταγωγή και συνείδησή τους.ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΒΡΕΤΑΝΙΑ, Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΔΡΑΚΟΝΤΩΝ

Α.Η κυριαρχία των δρακογόνων Αγγλοσαξόνων εις την Βρετανία σχετίζεται άμεσα και με τις πολλέςαναφορές δια εμφανίσεις δρακόντων, καθώς ιστορικά και λογοτεχνικά κείμενα, τοπικοί θρύλοι καιέγκυρες μαρτυρίες, από τον πρώϊμο Μεσαίωνα μέχρι και την σύγχρονη εποχή αναφέρουν δεκάδεςεμφανίσεις ιπταμένων, χερσαίων και υδροβίων δρακόντων, διαφόρων μεγεθών και μορφών ειςολόκληρη την νήσο, από την Σκωτία έως το Σάσσεξ.Παρατίθενται κατωτέρω μερικές αρκετά βάσιμες καιχαρακτηριστικές αναφορές τέτοιου είδους:1.Αναμφιβόλως, η πιο συχνή αναφορά μέχρι και την σύγχρονη εποχή είναι αυτή δια το περιβόητοερπετοειδές τέρας της λίμνης Λόχ Νές της Σκωτίας, το οποίο είναι κοινώς γνωστό ως Νέσσυ.Η πρώτααναφορά δι’αυτό το τέρας προέρχεται από τον Βίο του Αγίου Κολούμπα, έργο που εγράφη τον 7οαιώνα από τον Άνταμμαν, ο οποίος αναφέρει ότι, το 565 ο άγιος Κολούμπα αντιμετώπισε το τέρας ειςτον ποταμό Νές, ο οποίος χύνεται εις την λίμνη Λόχ Νές:«28.Εις μία άλλη περίπτωση επίσης, όταν ο ευλογημένος άνδρας διέμενε δια μερικές ημέρες εις τηνεπαρχία των Πικτών, έπρεπε να διασχίση τον ποταμό Νέσα (Νές) και όταν έφθασε εις τις όχθες του, είδεκάποιους ανθρώπους, οι οποίοι έθαβαν έναν άτυχο άνδρα, ο οποίος, όπως του ανέφεραν αυτοί,καθώς κολυμπούσε πρίν από λίγο χρόνο, δέχθηκε την επίθεση ενός υδροβίου τέρατος, το οποίο τοντραυμάτισε πολύ σοβαρά.Το άτυχο σώμα του σύρθηκε έξω, αν και πολύ αργά, με έναν γάντζο, απόαυτούς που ήλθαν προς βοήθειά του με μία βάρκα.Ακούγοντας αυτό ο ευλογημένος άνδρας, δεντρόμαξε καθόλου, αλλά πρόσταξε έναν από τους συντρόφους του, να διασχίση κολυμπώντας τονποταμό μέχρι την απέναντι όχθη.Ακούγοντας ο Λιούγκν Μοκούμιν την εντολή του αρίστου ανδρός,υπάκουσε άνευ ουδεμίας καθυστερήσεως και αφού αφαίρεσε όλα τα ενδύματά του, εκτός από τοεσώρουχό του, βούτηξε εις το ύδωρ.Αλλά το εντελώς ακόρεστο τέρας, επιθυμώντας περισσότεροθήραμα, παραμόνευε εις τον βυθό του ποταμού και όταν αισθάνθηκε να διαταράσσεται το ύδωράνωθέν του από τον κολυμπώντα άνδρα, αναδύθηκε ξαφνικά με έναν φοβερό βρυχηθμό και όρμησε μετο στόμα ορθάνοικτο κατά του ανδρός, καθώς αυτός ήταν εις το μέσον του ρεύματος.Βλέποντας αυτό οευλογημένος άνδρας, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, αδελφοί και ξένοι, είχαν καταληφθεί από τρόμο, ύψωσε τοάγιο χέρι του και επικαλούμενος το όνομα του Θεού, σχημάτισε εις τον αέρα το σωτήριο σημείο τουσταυρού και πρόσταξε το άγριο τέρας, λέγοντας: “Μην πηγαίνεις πιο πέρα και μην αγγίζεις τον άνδρα,αλλά γύρνα πίσω αμέσως”.Tότε, το τέρας τρομοκρατήθηκε από την φωνή του αγίου και έφυγεγρηγορότερα από ό,τι αν είχε τραβηχθεί με σχοινιά, αν και είχε πλησιάσει τόσο πολύ τον Λούγκν, καθώςαυτός κολυμπούσε, ώστε δεν απείχε από αυτόν περισσότερο από το μήκος μίας λόγχης.Έπειτα,βλέποντας οι αδελφοί ότι, το τέρας είχε φύγει και ότι, ο σύντροφός τους Λούγκν επέστρεψε εις αυτούς μετην βάρκα, σώος και ασφαλής, κυριεύθησαν από θαυμασμό και δόξασαν τον Θεό, δια τον ευλογημένοάνδρα.Και ακόμη και οι βάρβαροι ειδωλολάτρες, οι οποίοι ήσαν παρόντες, αναγκάσθησαν από τομεγαλείο αυτού του θαύματος, να δοξάσουν τον Θεό των χριστιανών».2.Εις τα υψίπεδα της Σκωτίας υπάρχει η παλαιά παράδοσις δια την ύπαρξη ενός τεραστίου θαλασσίουερπετού, το οποίο αποκαλείται Κιρέϊν Κρόϊν και θεωρείται το μεγαλύτερο πλάσμα που υπάρχει, καθώςχρειάζεται επτά φάλαινες δια να χορτάση.Αυτή η παράδοσις επιβεβαιώνεται από τις πολλές παλαιές καισύγχρονες μαρτυρίες δια την ύπαρξη τεραστίων θαλασσίων ερπετών εις την Νορβηγία.Καθώς οιΝορβηγικές και οι Σκωτικές ακτές ευρίσκονται εις το ίδιο γεωγραφικό πλάτος, χωρισμένες μεταξύ τουςαπό την Βόρειο θάλασσα, είναι προφανές ότι, πρόκειται δια τα ίδια πλάσματα, τα οποία κατοικούν ειςαυτή την θάλασσα, μεταξύ της Σκωτίας και της Νορβηγίας.Πολύ σημαντικές πληροφορίες δι’αυτά ταπλάσματα μας παρέχει ο Σουηδός συγγραφεύς του16ου αιώνος, Ολάους Μάγκνους, ο οποίος εις τονχάρτη του Carta Marina και εις το βιβλίο του Ιστορία των Βορείων λαών, περιλαμβάνει απεικονίσειςαυτών των θαλασσίων ερπετών, με την μορφή οφιοειδών δρακόντων, που επιτίθενται εις πλοία καιαρπάζουν ανθρώπους.Εις το ανωτέρω βιβλίο του (2.27) περιέχεται μία πολύ κατατοπιστική αναφοράδι’αυτά τα θαλάσσια ερπετά: «Αυτοί που πλέουν κατά μήκος των Νορβηγικών ακτών δια εμπόριο ήαλιεία, διηγούνται όλοι μία παράξενη ιστορία δια ένα ερπετό τεραστίου μεγέθους, μήκους 200 ποδιών(66 μέτρων) και πάχους 20 ποδιών (6,5 μέτρων), το οποίο κατοικεί εις σπηλιές, εις την θάλασσα έξωαπό το Μπέργκεν.Αυτό το ερπετό εξέρχεται από τις σπηλιές του κατά τις φωτεινές θερινές νύκτες, δια νατραφή με βοοειδή, αρνιά ή χοίρους, ή εξέρχεται εις τον ωκεανό δια να φάη κεφαλόποδα, καβούρια καιάλλα θαλάσσια ζώα.Έχει τρίχες μήκους δύο ποδιών εις τον λαιμό του, αιχμηρές μαύρες φολίδες καιφλογερούς ερυθρούς οφθαλμούς.Επιτίθεται εις τα θαλάσσια σκάφη, αρπάζοντας και τρώγονταςανθρώπους, καθώς ανυψώνεται εκ του ύδατος σαν κολώνα».Όπως προκύπτει από την ανωτέρω αναφορά του Ολάους Μάγκνους, τα τεράστια θαλάσσια ερπετά τηςΒορείου θαλάσσης είναι σαφώς δράκοντες, αφού έχουν αιχμηρές φολίδες και φλογερούς ερυθρούςοφθαλμούς, είναι σαρκοβόρα και επιτίθενται και εις ανθρώπους.Επίσης, υπάρχουν πολλές παλαιές καισύγχρονες αναφορές δια εμφανίσεις αυτών των θαλασσίων δρακόντων και εις την μεγάλη λίμνη Μόσατης νοτίου Νορβηγίας, περί τα 100 χιλιόμετρα από το Όσλο, η οποία έχει μέγιστο μήκος 117 χιλιόμετρακαι μέγιστο βάθος περί τα 450 μέτρα.Αφού όμως η λίμνη Mόσα δεν επικοινωνεί με την θάλασσα, είναιπροφανές ότι, οι θαλάσσιοι δράκοντες μετακινούνται μεταξύ αυτής και του ωκεανού μέσω κάποιαςμεγάλης υποχθονίου στοάς, η οποία συνδέει τον βυθό του ωκεανού με τον βυθό της λίμνηςMόσα.Προφανώς, ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με την λίμνη Λόχ Νές και ούτως εξηγείται διατί, αν και οβυθός της λίμνης έχει ερευνηθεί εξονυχιστικά, δεν έχει εντοπισθεί η φωλιά του τέρατος, αφού και αυτόμετακινείται μεταξύ της λίμνης και του ωκεανού μέσω κάποιας υποχθονίου στοάς.3.Το Αγγλοσαξονικό Χρονικό αναφέρει την εμφάνιση ιπταμένων δρακόντων εις την Νορθουμβρία,ενώπιον πάρα πολλών μαρτύρων: «793.Εφάνησαν φοβεροί οιωνοί εις την Νορθουμβρία, οι οποίοιτρομοκράτησαν πολύ τους ανθρώπους:Τεράστιες λάμψεις φωτός εις τον αέρα, ανεμοστρόβιλοι καιπύρινοι, ιπτάμενοι δράκοντες εις τον ουρανό…» (Αγγλοσαξονικό Χρονικό).4.Σύμφωνα με έναν μεσαιωνικό θρύλο της Νορθουμβρίας, η ωραία πριγκίπισσα Μαργαρίτα, θυγατέραενός βασιλέως της Νορθουμβρίας, μεταμορφώθηκε από την μάγισσα μητριά της εις μία φοβερήδράκαινα, αποκαλουμένη Λέϊντλυ Γουίρμ (Laidley Wyrm).Η δράκαινα τρομοκρατούσε την περιοχή τουΜπάμπουργκ, αλλά τελικά επανήλθε εις την ανθρωπίνη μορφή της, όταν την φίλησε ο αδελφός της,Τσάϊλντ Γουίντ.Ο θρύλος αυτός υποδηλώνει την ανάμειξη των ηγεμονικών τάξεων των Αγγλοσαξόνωνμε δρακοειδή όντα και την δι’αυτής δημιουργία ανθρωποφαινοτύπων όντων με δρακόντειο γονότυπο,καθώς και την ικανότητα διαφόρων ισχυρών δρακοειδών όντων, να μεταμορφώνονται προσωρινά ειςανθρώπους.5.Το Αγγλοσαξονικό Χρονικό αναφέρει την εμφάνιση δρακόντων εις το Σάσσεξ: «774…Kαι εφάνησανεκπληκτικά ερπετά εις την γή των Νοτίων Σαξόνων».Εις το Σάσσεξ υπάρχουν πολλές αναφορές καιθρύλοι δια εμφανίσεις δρακόντων και ιδίως δια ένα είδος υδροβίου δράκοντος, αποκαλουμένουΝούκερ (Knucker).Η πιο διαδεδομένη παράδοσις αφορά τον Νούκερ, ο οποίος κατοικούσε πλησίοντου χωριού Λύμινστερ, εις μία μικρή λιμνούλα διαμέτρου μερικών δεκάδων μέτρων, η οποία κατά τονθρύλο ήταν άπατη.Αν και υδρόβιος, αυτός ο φοβερός δράκων μπορούσε να πετά και τρομοκρατούσε


48 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

ολόκληρη την γύρω περιοχή εις μεγάλη απόσταση, φονεύοντας ζώα και ανθρώπους, μέχρι που τελικάφονεύθηκε από έναν περιπλανώμενο ιππότη.6.Το 1170 εμφανίσθηκε ένας τεράστιος ιπτάμενος δράκων άνωθεν του χωριού Σαίντ Όσυθ του Έσσεξ(πηγή: http://www.reptilianagenda.com/myth/m110599a.shtml).7.Την 30η Νομεβρίου του 1222 εμφανίσθησαν αρκετοί ιπτάμενοι δράκοντες άνωθεν της πόλεως τουΛονδίνου και ακολούθησαν ισχυρές καταιγίδες και πλημμύρες8.Το 1668 και το 1669 αναφέρθησαν πολυάριθμες εμφανίσεις ενός δράκοντος εις το χωριό Χένχαμ τουΈσσεξ και εκδόθηκε και ένα σχετικό τεύχος με τον τίτλο «Το Ιπτάμενο Ερπετό ή Παράξενες Ειδήσειςαπό το Έσσεξ».Κατά τις περιγραφές των αυτοπτών μαρτύρων, αυτός ο δράκων είχε μήκος 2,5-3 μέτρα,μικρές πτέρυγες και παραξένους οφθαλμούς με διαπεραστικό βλέμμα.

Β.Επίσης, άμεση σχέση με την κυριαρχία των δρακογόνων Αγγλοσαξόνων εις την Βρετανία, καθώς καιταυτοχρόνως απόδειξις της δρακογόνου προελεύσεως των δυναστειών τους, είναι και το ότι, απόπαλαιά υπάρχουν παραστάσεις δρακόντων εις πολλούς Αγγλοσαξονικές θυρεούς και εμβλήματακομητειών, αριστοκρατικών οίκων, κ.λ.π., πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκήχώρα.Ουσιαστικά, τόσο πολλές παραστάσεις δρακόντων όσο εις την Αγγλία, υπάρχουν μόνο εις τιςχώρες τις ανατολικής Ασίας Όλως ενδεικτικά, μερικοί εκ των Αγγλοσαξονικών θυρεών και εμβλημάτωνμε παραστάσεις δρακόντων είναι οι κάτωθι:1.Το βασίλειο του Ουέσσεξ είχε ως έμβλημα τον δράκοντα, αφού όπως αναφέρουν οι μεσαιωνικοίσυγγραφείς Ερρίκος του Χάντινγκντον και Μάθιου του Ουεστμίνστερ, κατά την μάχη του Μπάρφορντ to752, μεταξύ του Κάθρεντ, βασιλέως του Ουέσσεξ και του Έθελμπαντ, βασιλέως της Μερκίας, ο στρατόςτων Δυτικών Σαξόνων έφερε ως έμβλημα τον χρυσό δράκοντα.Επίσης και οι βασιλείς τους Άλφρεντ καιΆθελσταν, κατά τις μάχες τους εναντίον των Κελτών και των Βίκινγκς, έφεραν ως έμβλημα τον λευκόδράκοντα.Αλλά και ο τελευταίος βασιλεύς της προ-Νορμανδικής Αγγλίας, Χάρολντ Γκοντγούισον, οοποίος πρίν γίνη βασιλεύς ήταν κόμης τους Ουέσσεξ, είχε ως εμβλημα τον χρυσό δράκοντα, όπωςαποδεικνύεται από τον μεσαιωνικό Τάπητα του Μπαγιέ, όπου απεικονίζονται μεταξύ άλλων έναςπεσμένος χρυσός δράκων και ένας ερυθρο-χρυσό-λευκος δράκων κατά την στιγμή του θανάτου τουΧάρολντ.Και σήμερα η περιοχή του Ουέσσεξ έχει ως έμβλημα άλλοτε τον τετράποδο και πτερωτόδράκοντα και άλλοτε τον δίποδα και πτερωτό δράκοντα, ο οποίος ονομάζεται εις την Αγγλική γλώσσαγουίβερν (wyvern).Μεταξύ άλλων, οι Αγγλικές στρατιωτικές μονάδες του Ουέσσεξ έχουν ως έμβληματον χρυσό δίποδα, πτερωτό δράκοντα, ενώ και η Εταιρεία του Ουέσσεξ έχει προτείνει ως σημαία τηςπεριοχής την εικόνα ενός χρυσού γουίβερν εις ερυθρό πλαίσιο.2.H κομητεία του Ντόρσετ εις την ΝΔ. Αγγλία, η οποία αποτελεί τμήμα του Ουέσσεξ, έχει ως έμβλημάτης δύο ορθίους χρυσούς, τετραπόδους και πτερωτούς δράκοντες οι οποίοι φέρουν ως περιλαίμιαερυθρά στέμματα και κρατούν μία ασπίδα που απεικονίζει τρεις ερυθρούς λέοντες και ένα ερυθρόάνθος, ενώ άνωθέν της έχει ένα στέμμα, το οποίο μοιάζει με φρούριο με τρεις πύργους.Αφού, οι τρειςλέοντες συμβολίζουν την Αγγλία και τα στέμματα είναι σύμβολα βασιλικής εξουσίας, είναι προφανές ότι,το έμβλημα αυτό δηλώνει ότι, οι δράκοντες κρατούν την εξουσία της Αγγλίας.3.H περιοχή του Δυτικού Ντόρσετ (τμήμα της κομητείας του Ντόρσετ) έχει ως έμβλημα δύο ορθίους,αργυρούς, αμφιβίους και διπόδους δράκοντες, με ιχθυώδη ουρά και με χρυσές πτέρυγες, οι οποίοιφέρουν ως περιλαίμια χρυσά στέμματα και κρατούν μία ασπίδα πρασινού, ερυθρού και μελανούχρώματος με έναν Σαξονικού τύπου λευκόχρυσο σταυρό, πάνω εις την οποία είναι λευκά άνθη και έναμεσαιωνικό κράνος, εις το οποίο στέκεται καθιστός ένας μικρότερος αμφίβιος δράκων, ίδιος με τουςάλλους δύο, ο οποίος κρατά ένα αργυρόχρυσο σκήπτρο.Είναι προφανές ότι, αυτό το έμβλημα δηλώνειτην εξουσία των δρακόντων επί του Σαξονικού βασιλείου του Ουέσσεξ, το οποίο συμβολίζει ολευκόχρυσος Σαξονικός σταυρός.4.H περιοχή του Πούλ Μπόρροου (τμήμα της κομητείας του Ντόρσετ) έχει ως έμβλημα έναν όρθιο,χρυσό, τετράποδο και πτερωτό δράκοντα εκ δεξιών και έναν λέοντα εξ αριστερών, οι οποίοι κρατούνκουπιά και μία ασπίδα με παράσταση δελφινιού, πάνω εις την οποία στέκεται μία γοργόνα.Και αυτό τοέμβλημα δηλώνει την εξουσία των δρακόντων επί της ναυτικής πόλεως του Πούλ Μπόρροου, τηνοποία συμβολίζουν το δελφίνι και η γοργόνα.5.Η κομητεία του Σόμερσετ εις την ΝΑ. Αγγλία έχει ως έμβλημα έναν όρθιο, ερυθρό, τετράποδο καιπτερωτό δράκοντα, εις λευκό ή χρυσό πλαίσιο, ο οποίος κρατά ένα κυανό σκήπτρο.Όπως είναιπροφανές και αυτό το έμβλημα δηλώνει την εξουσία των δρακόντων επί της κομητείας του Σόμερσετ.6.Το έμβλημα της πόλεως του Λονδίνου είναι δύο όρθιοι, λευκοί, τετράποδοι και πτερωτοί δράκοντες,με ερυθρούς σταυρούς εις τις πτέρυγές τους, οι οποίοι κρατούν μία λευκή ασπίδα με ερυθρό σταυρό, ηοποία άνωθέν της έχει ένα λευκό άνθος με ερυθρούς σταυρούς.Και αυτό το έμβλημα δηλώνει τηνεξουσία των δρακόντων επί της Αγγλικής πρωτευούσης, ενώ οι ερυθροί σταυροί συμβολίζουν τοΜεσαιωνικό Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, το οποίο είχε ως κυρία βάση του εις την Βρετανία την πόλητου Λονδίνου.Οι Ναϊτες Ιππότες είχαν πολλές απόκρυφες και σκοτεινές δραστηριότητες, καθώς μεταξύάλλων λάτρευαν μυστικά τον τραγοπρόσωπο «θεό» Μπάφομετ (δηλαδή τον Σατανά) ενώ μετά τηνδιάλυσή τους το 1314 δημιούργησαν τις Ελευθεροτεκτονικές Στοές και εν γένει ήσαν ένα από τασημαντικότερα όργανα των δρακοειδών, όπως φαίνεται και από το ανωτέρω έμβλημα.7.Το βασίλειο της Μερκίας είχε ως έμβλημα τον δίποδα, πτερωτό δράκοντα.Ο γουίβερν ήταν έμβλημαιδίως της Μερκιανής κομητείας του Λέστερ και μεταξύ άλλων η σφραγίδα του Τόμας του Λάνκαστερ,κόμητος του Λέστερ, περιελάμβανε την εικόνα ενός γουίβερν.8.Η βασίλισσα Ελισάβετ Α΄είχε ως έμβλημα την παράσταση ενός χρυσού, τετραποδου, ορθίου καιπτερωτού. δράκοντος μαζί με έναν χρυσό λέοντα.9.Κατά την διάρκεια της Αγγλικής Δημοκρατίας (1649-1660) το έμβλημα της Αγγλίας ήταν ένας όρθιοςλέων εξ αριστερών και ένας ερυθρός, όρθιος, τετράποδος και πτερωτός δράκων εκ δεξιών, οι οποίοικρατούν μία ασπίδα με την σημαία της Αγγλίας (ευθρός σταυρός εις λευκό πλαίσιο) εις διπλούν και τηνσημαία της Σκωτίας (λευκός σταυρός εις κυανό πλαίσιο), πάνω εις την οποία είναι τοποθετημένο έναστέμμα.Και αυτό το έμβλημα δηλώνει την εξουσία των δρακόντων επί της Αγγλίας και της Σκωτίας.10.Και πολλά σύγχρονα Αγγλοσαξονικά νομικά πρόσωπα έχουν ως εμβλήματα δράκοντες, όπως τοBirkdale School του Σέφφιλντ που έχει ως έμβλημα τον κυανέρυθρο γουίβερν, το Dragon School τηςΟξφόρδης που έχει ως έμβλημα τον χρυσό γουίβερν, η ποδοσφαιρική ομάδα Leyton Orient F.C. τουΑνατολικού Λονδίνου που έχει ως έμβλημα δύο ερυθρούς γουίβερν, η σιδηροδρομική εταιρείαMidland Railway που έχει ως έμβλημα τον λευκό γουίβερν, το Κολλέγιο της Βασιλίσσης τουΠανεπιστημίου της Μελβούρνης.το Κολλέγιο του Βασιλέως του Πανεπιστημίου της Κουίνσλαντ και τοKoλλέγιο του Νιούϊγκτον του Σίδνεϋ, των οποίων τα εμβλήματα έχουν παραστάσεις γουίβερν κ.λ.π.Ιδιαιτέρα σημασία έχει το έμβλημα του λευκού δράκοντος, ο οποίος κατά τις αναφορές του Νεννίου καιτου Γοδεφρείδου του Μονμάουθ συμβολίζει τους Σάξονες.Αναφέρουν συγκεκριμένα ότι, όταν οΒρετανός βασιλεύς, Βόρτιγκερν, προσπαθούσε να κτίση το φρούριο εις τα όρη Χέρεμυς, είδε ναμάχονται ένας λευκός και ένας ερυθρός δράκων εις μία λίμνη, διέταξε τον σοφό Αμβρόσιο Μέρλιν να τουερμηνεύση τι σήμαινε αυτό, ο οποίος εξήγησε ως εξής το φαινόμενο:«Το ερυθρό ερπετό είναι ο δικός σου δράκων, αλλά το λευκό ερπετό είναι ο δράκων των ανθρώπωνπου κατέχουν αρκετές επαρχίες και περιοχές της Βρετανίας, σχεδόν από θάλασσα έως θάλασσα, όμωςοι άνθρωποί μας θα ανέλθουν και θα απωθήσουν τη Σαξονική φυλή πέρα από την θάλασσα, από όπουπροήλθαν…» (Νέννιος, Ιστορία των Βρετανών, 42)«Αλίμονο εις τον ερυθρό δράκοντα δια την απότομη εξορία του.Τα κρυφές οπές του θα καταληφθούναπό τον λευκό δράκοντα, ο οποίος δηλώνει τους Σάξονες, τους οποίους προσκάλεσες, αλλά ο ερυθρόςδηλώνει το Βρετανικό έθνος, ο οποίος θα καταπιεσθεί από τον λευκό» (Γοδεφρείδος του Μονμάουθ,Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας, 7.3).Ο λευκός δράκων δηλώνει την μείξη δρακοειδών όντων με λευκούς ανθρώπους και ιδίως με τιςηγεμονικές τάξεις, όπως αναφέρει και ο Ντέϊβιντ Άϊκ εις το βιβλίο του «Το Μυστικό όλων των εποχών», οοποίος επισημαίνει ότι, οι λευκοί δράκοντες είναι η ηγεμονική τάξη των υποχθονίων, ερπετοειδώνόντων.Από τις μείξεις αυτές προήλθαν και οι Αγγλοσάξονες, των οποίων οι ηγεμόνες είχαν πολύμεγάλο ποσοστό δρακοντείου γόνου.Όμως, ο Ντέϊβιντ Αϊκ έχει παρερμηνεύσει τον συμβολισμό των


49 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Βρετανών με τον ερυθρό δράκοντα, θεωρώντας δρακογόνες τις ηγεμονικές δυναστείες των Βρετανών,ενώ ήσαν αδιαμφισβητήτως Ελληνο-κελτικής καταγωγής. Είναι λοιπόν προφανές ότι, εις τις ανωτέρωαναφορές του Νεννίου και του Γοδεφρείδου του Μονμάουθ ο ερυθρός δράκων χρησιμοποείταιαποκλειστικά ως έμβλημα της θετικής, επιχθονίας δυνάμεως των Ελληνογενών Βρετανών, η οποία ήταναντίθετη προς την σκοτεινή δύναμη των λευκών δρακόντων και των δρακογόνων Αγγλοσαξόνων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΟΜΗΡΟΣ, Οδύσσεια.ΗΣΙΟΔΟΣ, Θεογονία.ΟΡΦΙΚΟΙ, Αργοναυτικά.ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ, Ύμνος εις Άρτεμιν.ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ, Βιβλιοθήκη.ΠΙΝΔΑΡΟΣ, Ολυμπιόνικοι.ΗΡΟΔΟΤΟΣ, Ιστορίαι.ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ, Ιστορική Βιβλιοθήκη.ΣΤΡΑΒΩΝ, Γεωγραφικά.ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΕΥΣ, Ρωμαϊκή Αρχαιολογία.ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, Βίος Μαρίου.ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ, Ελλάδος Περιήγησις.ΠΟΛΥΑΙΝΟΣ, Στρατηγήματα.ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ, Γεωγραφία.ΖΩΣΙΜΟΣ, Νέα Ιστορία.ΨΕΥΔΟΚΑΛΛΙΣΘΕΝΗΣ, Βίος Αλεξάνδρου του Μακεδόνος.ΒΙΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ ΣΑΛΟΥ.ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΥΕΝΝΙΟΣ, Ύλη Ιστορίας.ΑΝΝΑ ΚΟΜΝΗΝΗ, Αλεξιάς.ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, Άλωσις Θεσσαλονίκης,ΝΙΚΗΤΑΣ ΧΩΝΙΑΤΗΣ, Ιστορία.ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ, Γένεσις.ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, Αποκάλυψις Ιωάννου.ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙΣΑΡ, Περί του Γαλατικού Πολέμου.ΤΙΤΟΣ ΛΙΒΙΟΣ, Ρωμαϊκή Ιστορία.ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΑΙΣΑΡ, Απομνημονεύματα.ΤΑΚΙΤΟΣ, Χρονικά-Γερμανία-Αγρικόλας.ΦΛΩΡΟΣ, Επιτομή Ρωμαϊκής Ιστορίας.ΓΡΑΝΝΙΟΣ ΛΙΚΙΝΙΑΝΟΣ, Ρωμαϊκή Ιστορία.ΜΑΧΑΜΠΑΤΑ ΠΟΥΡΑΝΑ.ΓΙΛΔΑΣ, Περί της καταστροφής και κατακτήσεως της Βρετανίας.ΑΝΤΑΜΜΑΝ, Βίος Aγίου Κολούμπα.ΝΕΝΝΙΟΣ, Ιστορία των Βρετανών.ΓΟΔΕΦΡΕΙΔΟΣ ΤΟΥ ΜΟΝΜΑΟΥΘ, Ιστορία των Βασιλέων της Βρετανίας.ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗΣ ΚΑΜΒΡΙΑΣ.ΑΓΓΛΟΣΑΞΟΝΙΚΟ ΧΡΟΝΙΚΟ.ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΕΙΣΒΟΛΩΝ.ΤΖΕΦΡΕΫ ΚΗΤΙΝΓΚ, Ιστορία της Ιρλανδίας.ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΚΥΡΙΩΝ.ΕΪΝΧΑΡΝΤ, Βίος Καρλομάγνου.ΑΝΩΝΥΜΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑΣ.ΓΟΔΕΦΡΕΙΔΟΣ ΒΙΛΛΕΑΡΔΟΥΙΝΟΣ, Η κατάκτησις της Κωνσταντινουπόλεως.ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΝΤΑ, Χαβαμάλ.ΝΤΟΥΝΤΟ ΤΟΥ ΣΑΙΝ ΚΟΥΕΝΤΙΝ, Ιστορία των Νορμανδών.ΣΑΞΩΝ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ, Ιστορία των Δανών.ΟΛΑΟΥΣ ΜΑΓΚΝΟΥΣ, Ιστορία των Βορείων λαών.ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΟΥΡΑΚΗΣ, Μείξις Ανακύκλησις-Ιχνηλάτησις.Π. Χ. ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ, Επίτομο αρχαιοελλνικό λεξικό.X,ΛΙΝΚΟΛΝ-Ρ. ΛΗ- Μ. ΜΠΕΪΤΖΕΝΤ, Το άγιο αίμα και το άγιο Γκράαλ.Μ. ΜΠΕΪΤΖΕΝΤ-Ρ. ΛΗ, Ο Ναός και η Στοά.ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΑΪΚ, Το μυστικό όλων των εποχών.http://www.wikipedia.comindex.phphttp://www.sciencenews.grhttp://www.reptilianagenda.com/myth/m110599a.shtml


50 of 50 21/09/2010 09:38 μμ

Φουράκης

Documents

Transcript of Φουράκης