Λουκάς κεφάλαιο 14, 1 + 7-14

Δύο κανόνες καλής συμπεριφοράς

Στον Χριστό άρεσε πολύ να κάθεται στο τραπέζι για φαί, μαζί με άλλους. Αλλά όταν καλείς τον Χριστό

ρισκάρεις. Κάθε φορά που οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι καλούν τον Χριστό σε γεύμα, τους προκαλεί

ψυχική αναστάτωση, διότι με όσα τους λέει, φέρνει σε κρίση αυτούς και τους προσκεκλημένους τους.

Εδάφια 7-11: Ταπεινοφροσύνη

Ας διερωτηθούμε: Επιλέγουμε την τελευταία θέση από πραγματική ταπεινοφροσύνη και

μετριοφροσύνη ή από καθαρό υπολογισμό, για να μας προσφέρουν μια καλύτερη θέση;

Εξαρτώμαστε από το πώς μας κρίνουν οι άλλοι, από την θέση που μας προσφέρουν; Στην

παραβολή του Χριστού, αυτός που μοιράζει τις θέσεις είναι ο οικοδεσπότης, δηλ. ο Θεός, ο

πραγματικός κριτής. Τότε μόνον θα είμαστε ελεύθεροι από άλλους ανθρώπους, όταν αναγνωρίζουμε

τον Θεό σαν τον μοναδικό κριτή.

. Τότε μόνον είναι δυνατόν να αποκτήσουμε αληθινή ελευθερία και πραγματική ταπεινοφροσύνη,

όταν αυτά που κάνουμε, τα κάνουμε για την δόξα του Θεού και όχι για να αρέσουμε στους

ανθρώπους.

. Η αξία ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται από την κοινωνική του θέση, από την περιουσία του, την

επιτυχία του, το χρώμα του δέρματος του ή το παρουσιαστικό του, αλλά από την ποιότητα των

συναισθημάτων του.

. Εμείς παραχωρούμε την πρώτη θέση στους άλλους όχι γιατί θέλουμε να είμαστε ταπεινοί, αλλά

από αγάπη.

. Μόνον μια καρδιά γεμάτη από θεϊκό έρωτα είναι σε θέση να αγαπήσει δίχως υστεροβουλίες.

. Να είμαστε ταπεινοί από αγάπη.

Η τελευταία θέση θα μπορούσε π.χ. να συμβολίζει την ανθρωπότητα, η οποία ξέπεσε λόγω της

αμαρτίας. Γιαυτό λοιπόν κι ο Χριστός πήρε την τελευταία θέση στον κόσμο -τον σταυρό- και μας

σώζει με την από αγάπη απόλυτη ταπείνωση του. Μαζί του, μπορούμε τώρα να καθίσουμε κι εμείς

κοντά στον «οικοδεσπότη».

Εδάφια 12-14: Μεγαλοψυχία

Η συνηθισμένη σημερινή κοινωνική συμπεριφορά λέει: Δώσε για να πάρεις. Το να προσκαλείς

φίλους, ευυπόληπτα και σημαντικά πρόσωπα είναι κάτι χρήσιμο και συμφέρει. Κάτι μπορείς να

κερδίσεις από αυτό. Στα μάτια της κοινωνίας αυτό είναι έξυπνο και λογικό. Στα μάτια του Χριστού

όμως είναι μια κενόδοξη ενέργεια. Όταν λέμε: «Κάνε το καλό και πλάσαρε το όσο το δυνατόν πιο

αποδοτικά!», αυτό τότε δεν ταιριάζει με το πνεύμα του Χριστού.

Εμείς αλλάζουμε την οπτική γωνία: Εάν στην κοινωνία σήμερα το μέτρο μέτρησης των πάντων είναι η

υπόληψη, η δόξα, το συμφέρον, η περιουσία, τότε για αυτούς που βοηθούν στο κτίσιμο της βασιλείας

του Θεού, το μέτρο μέτρησης των πάντων είναι η δόξα του Θεού και η αγάπη στον πλησίον. Ποιος

μπορεί, στα κρυφά και δίχως να περιμένει «ευχαριστώ», να κάνει το καλό σ’ αυτούς που έχουν

ανάγκη και δεν μπορούν να το ανταποδώσουν; Μόνον αυτός που «γεύθηκε» ότι ο Θεός τον βοήθησε

χωρίς να το αξίζει, αυτός γνωρίζει ότι ο Θεός βλέπει τις κρυφές πράξεις που δεν ζητούν ανταπόδοση

και το «ευχαριστώ». Δίνοντας αγάπη δίχως υστεροβουλία, αποκτάς απόθεμα σε δύναμη και

καλοσύνη.

. Όποιος εφαρμόζει αυτούς τους δύο κανόνες, μαζεύει θησαυρό στον ουρανό.

. Εκεί όπου ο Θεός προσκαλεί σε γεύμα, υπάρχουν μόνο «φτωχοί» στο τραπέζι.

. Όποιος θεωρεί τον εαυτό του «πλούσιο», όποιος νομίζει ότι είναι «χορτάτος» στο πνεύμα και

στην καρδιά, για αυτόν η πρόσκληση του Θεού δεν είναι σημαντική.

. Όποιος αναγνωρίζει τον εαυτό του για «φτωχό», αυτός ευχαρίστως δέχεται δώρα.

. Όποιος παραδέχεται ότι είναι «άπορος», θα ανταποκριθεί στην πρόσκληση του Θεού.

Για τον Χριστό η πίστη και η καθημερινή ζωή δεν χωρίζονται. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της

εποχής μας είναι ότι χωρίσαμε τον Θεό της καθημερινής ζωής από τον Θεό της θρησκείας. Η πίστη

έγινε υπερβολικά θεωρητική. Αυτά που κάνουμε στην εκκλησία και αυτά που κάνουμε στο σπίτι, π.χ.

στο τραπέζι καλεσμένοι σε γεύμα, είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι που δεν συναντιόνται. Ο Χριστός

όμως, ενώνει αυτούς τους δύο κόσμους. Φέρνει τον Θεό από το τέμπλο στο τραπέζι. Και έτσι

δημιουργείται ένας νέος κόσμος, για όλους. Αμήν

(Σοφία Σιράχ 3, 17-18) Ρόδος: Δεκέμβριος 2013, γ+ου