8/9/2019 26.04.15 - Κυριακὴ Τῶν Μυροφόρων.Ἑλληνισταὶ.

1/2

Τὰ παλιά, ἀγαπητοί μου, χρόνια, τὰ εὐλογη-μένα χρόνια, δὲν ὑπῆρχαν πολλὰ σχολεῖα,δὲν ἤξεραν οἱ ἄνθρωποι τόσα γράμματα ὅσαξέρουν σήμερα. Εἶχαν ὅμως κάτι ἄλλο ἀνώ-τερο, ποὺ δὲν τό ᾽χουμε ἐμεῖς σήμερα, κι αὐτὸεἶνε ἡ πίστις. Πίστευαν πραγματικὰ στὸ Θεό,καὶ γι᾽ αὐτὸ ἔκαναν θαυμαστὰ πράγματα.

Ἕνα παράδειγμα. Στὴν τουρκοκρατία τὴ νύ-χτα τῆς Ἀναστάσεως, χωρὶς καμπάνες, ὅλοι ἦτανστὴν ἐκκλησιά, ἄκουγαν τὸ «Χριστὸς ἀνέστη»,ἔμεναν στὴ λειτουργία μέχρι τέλους, κοινω-νοῦσαν, γύριζαν στὸ σπίτι μὲ τὴ λαμπάδα, ση-μάδευαν μὲ τὴν καπνιὰ ἀπ᾽ τὸ ἅγιο φῶς τὴ θύ-ρα, καὶ κατόπιν κάθονταν κ᾽ ἔτρωγαν. Τὸ «Χρι- στὸς ἀνέστη» ἀντηχοῦσε παντοῦ· ἐπὶ σαράνταμέρες, μέχρι τῆς Ἀναλήψεως, τὸ θεωροῦσαν ἁ-μαρτία νὰ λένε καλημέρα καὶ καλησπέρα. Τώ- ρα ἐμεῖς… Γι᾽ αὐτὸ εἶπα ὅτι ἐκεῖνοι πίστευαν.

Ἀλλὰ καὶ σήμερα –ἂς μὴ ἀπελπιζώμαστε–ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ πιστεύουν πραγματικὰκαὶ λένε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» μὲ τὴν καρδιάτους. Κι ὅσο θὰ ὑπάρχῃ ἥλιος καὶ ἄστρα –ἂςφωνάζουν οἱ ἄπιστοι–, ὅλες οἱ γενεὲς θὰ ὑ-μνοῦν καὶ θὰ δοξάζουν τὸ Χριστό. Κι ἂν ἐμεῖςτὸν ἀρνηθοῦμε, τὸν δοξάζουν οἱ ἄγγελοι.

Σήμερα τιμοῦμε τὶς μυροφόρες, ποὺ ἄκου-σαν πρῶτες τὸ «Χριστὸς ἀνέστη». Καὶ τοὺς ἄ-ξιζε νὰ τ᾽ ἀκούσουν· γιατὶ ἐνῷ οἱ ἄντρες σκόρ-πισαν κ᾽ ἐγκατέλειψαν τὸ Χριστό, αὐτὲς ἀτρό- μητες πῆγαν μὲ ἀρώματα στὸν τάφο του.

Ἀλλὰ τώρα δὲν θὰ μιλήσω γιὰ τὶς μυροφό-ρες γυναῖκες. Κάτι ἄλλο θέλω νὰ σᾶς πῶ.

* * *Στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀδελ-

 φοί μου, ἀκούγεται κάποιο παράπονο· τὸ ἔπια- σε τὸ αὐτί σας; Στὸ εὐαγγέλιο ἀκούγεται ὁ θρί-

αμβος, τὸ «Χριστὸς ἀνέστη», ἀλλὰ στὸν ἀπό-στολο ἀκούγεται παράπονο. Ποιό παράπονο;Θὰ σταθῶ μόνο σὲ μιὰ λέξι, ποὺ μᾶς συγκινεῖ καὶ ἀποτελεῖ τιμὴ γιὰ τὴν πατρίδα μας.

Οἱ «Ἑλληνισταί», λέει (Πράξ. 6,1), ἔκαναν παρά-πονο, καὶ βρῆκαν τὸ δίκαιό τους στοὺς ἀπο-

στόλους, ποὺ σὰν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ ἔδω-σαν τὴ λύσι. Δὲν ἐξετάζω ποιό ἦταν τὸ παρά-πονο. Θέλω νὰ μείνω μόνο στὸ ὄνομα «Ἑλλη- νισταί». Τί ἦταν λοιπὸν αὐτοὶ οἱ «Ἑλληνισταί»;

Πᾶμε στὰ παλιά, στὰ χρόνια ἐκεῖνα τοῦ Με- γάλου Ἀλεξάνδρου, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε, πέρα-σε τὰ Δαρδανέλλια, τὸν Ἑλλήσποντο, τὸ Βό-σπορο, διέσχισε τὴ Μικρὰ Ἀσία, προχώρησεστὴν Ἀνατολή, καὶ ἔφτασε – μέχρι ποῦ; Μιὰφούχτα ἀνθρώπων κάτω ἀπὸ ἕνα γενναῖο βα-σιλιᾶ κατώρθωσαν νὰ φτάσουν μέχρι τὶς Ἰνδίες,μέχρι τὸ Γάγγη ποταμό! Καὶ ὅπου περνοῦσανδὲν ἔκοβαν κεφάλια, δὲν ἐγκληματοῦσαν· ἔ-σπερναν τὸ σπόρο τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.Ἀπὸ τὰ φτωχά της χώματα ἡ μικρὴ αὐτὴ πα- τρίδα μας –ποὺ ἡ νεώτερη γενεὰ τὴν ξεχνά-ει, καὶ ἀλλοίμονο στὰ ἔθνη ποὺ ξεχνοῦν τὴνἱστορία τους– ξάπλωσε παντοῦ.

Μετὰ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο σὲ ὅλο τὸ γνω-στὸ κόσμο δὲν γινόταν κουβέντα παρὰ μόνογιὰ τοὺς Ἕλληνες. Ἔτσι ἐπικράτησε παντοῦ ἡγλῶσσα ἡ ἑλληνική. Ὅπως τώρα τὰ παιδιά σαςμαθαίνουν τὰ ἐγγλέζικα, τὰ γερμανικὰ ἢ δὲν

ξέρω ποιές ἄλλες γλῶσσες, ποὺ ἐπιβάλλουνοἱ διεθνεῖς ἐπικοινωνίες καὶ οἱ ἐμπορικὲς κυ-ρίως συναλλαγές –γιατὶ ζοῦμε σὲ μιὰ γενιὰμπίζνες (business)–, ἔτσι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἀπ᾽ἄκρου εἰς ἄκρον τοῦ κόσμου μία γλῶσσα ἀ-κουγόταν καὶ νικοῦσε ὅλες τὶς ἄλλες γλῶσ-σες, ἡ γλῶσσα ἡ ἑλληνική. Εἶχε γίνει διεθνής,παγκόσμια γλῶσσα στὸν ἀρχαῖο κόσμο.

Ὅπως σήμερα τὰ παιδιὰ τῶν Ἑλλήνων τῆςδιασπορᾶς ξεχνοῦν τὰ ἑλληνικὰ καὶ μιλοῦν τὰἀγγλικά, ἔτσι τότε καὶ οἱ Ἑβραῖοι ποὺ εἶχαν

σκορπιστῆ στὸν κόσμο, ἄρχισαν νὰ ξεχνοῦν τὰἑβραϊκὰ καὶ μιλοῦσαν πλέον μόνο ἑλληνικά.Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ ἀκριβῶς ἀναγκάστηκαν νὰμεταφράσουν καὶ τὴν ἁγία Γραφή τους, τὴν

Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων (Πράξ. 6,1-7)26 Ἀπριλίου 2015

Περίοδος Δ΄ - Ἔτος ΛΒ΄Φλώρινα - ἀριθμ. φύλλου 1882

Συντάκτης (†) ἐπίσκοποςΑὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

Ἑλληνισταὶ«Ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους» (Πράξ. 6,1)

«Ἐγενόμην ἐν Πνεύματι ἐν τῇ Κυριακῇ ἡμέρᾳ καὶ ἤκουσα φωνὴν ὀπίσω μου μεγάλην ὡς σάλπιγγος» (Ἀπ. 1,10)

8/9/2019 26.04.15 - Κυριακὴ Τῶν Μυροφόρων.Ἑλληνισταὶ.

2/2

Παλαιὰ Διαθήκη, ἀπὸ τὰ ἑβραϊκὰ –ποὺ δὲν τὰκαταλάβαιναν πλέον– στὴν κοινὴ ἑλληνιστικὴγλῶσσα· αὐτὴ εἶνε ἡ περίφημη μετάφρασις τῶνἙβδομήκοντα (τῶν Ο΄), ποὺ ἔχουμε σήμεραστὴν Ἐκκλησία μας. Γι᾽ αὐτὸ ἐπίσης, ὅταν ἐ-σταύρωσαν τὸν Κύριο καὶ πάνω στὸ σταυρὸἔβαλαν τὸν τίτλο «Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βα- 

σιλεὺς τῶν Ἰουδαίων» , αὐτὸ ἦταν γραμμένο«Ἑβραϊστί, Ἑλληνιστί, ῾Ρωμαϊστί» (Ἰω. 19,19-20). Γι᾽αὐτὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κρατοῦμε, ἡ Και-νὴ Διαθήκη, ἀπὸ τὶς τόσες γλῶσσες ποὺ ὑ-πάρχουν στὸν κόσμο, γράφηκε στὰ ἑλληνικά.

«Ἑλληνισταὶ» λοιπὸν λέγονταν οἱ Χριστια-νοὶ ἐκεῖνοι Ἑβραῖοι ποὺ μιλοῦσαν τὴν ἑλληνι-κὴ γλῶσσα καὶ συμπαθοῦσαν τοὺς Ἕλληνες.Καὶ δὲν ἔδωσε μόνο τὴ γλῶσσα της στὸν κό-σμο ἡ πατρίδα μας, μιὰ γλῶσσα πλούσια σὲ λε- ξιλόγιο καὶ εὐέλικτη στὴν ἔκφρασι, στὴν ὁποία

γράφτηκαν μνημεῖα τοῦ λόγου (ποιήματα, πεζά,συγγράμματα μεγάλα)· ἔδωσε καὶ τὴν τέχνητης μὲ ἔργα θαυμαστά (π.χ. ὁ Παρθενών). Ἔ-δωσε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο ἀνεκτίμητο, τὸ «πα-ρὼν» μέσα στὴν ἱστορία· στοὺς περσικοὺς πο-λέμους οἱ πρόγονοί μας, μιὰ φούχτα ἄνθρω- ποι, στάθηκαν στὸ Μαραθῶνα, στὶς Θερμοπύ-λες, στὴ Σαλαμῖνα καὶ εἶπαν στὸν ἐπιδρομέα«Ἄλτ». Ἂν δὲν ὑπῆρχαν τότε αὐτοὶ ἐκεῖ νὰ κρα- τήσουν μακριὰ τοὺς ἐπιδρομεῖς, σήμερα ἴσωςἦταν διαφορετικὸς ὁ γεωγραφικὸς χάρτης τοῦ

κόσμου. Καὶ ὅταν οἱ Βυζαντινοὶ πρόγονοί μαςὕψωσαν τὸ «Ἐν τούτῳ νίκα», πάλι τότε ἐπὶ χί-λια χρόνια ἡ Ἑλληνικὴ αὐτοκρατορία στάθη-κε ὁ φράχτης ποὺ ἀναχαίτισε τὸν βαρβαρισμό.

Καὶ μόνο τὰ παλιὰ χρόνια; Καὶ μέχρι σήμε-ρα, μέχρι καὶ στὴ γενεά μας, δὲν σταμάτησεἡ προσφορά. Θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι τὸ1940, ποὺ μία νύχτα, ὅταν σάλπισαν οἱ σάλ-πιγγες, ἔφυγαν οἱ νέοι γιὰ τὸ μέτωπο. Ὅσοιἀπὸ μᾶς κάναμε στρατιωτικοὶ ἱερεῖς καὶ ὑπη-ρετήσαμε στὰ ψηλὰ βουνά, δὲν θὰ ξεχάσου-με ποτέ τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος πού, νέοι σὰν

τὰ κρίνα, ἄφησαν πατεράδες, μανάδες, τὰ πάν- τα, καὶ πάνω στὰ ψηλὰ βουνὰ ἄφησαν τὰ πό-δια τους, τὰ κορμιὰ καὶ τὴ ζωή τους, καὶ ἔγι-ναν λίπασμα γιὰ νὰ βλαστήσῃ τὸ ἄνθος τῆς ἐ-λευθερίας, ποὺ περίμεναν ὅλοι οἱ λαοί.

Ὕστερα ἀπ᾽ ὅλα αὐτά, ἀπὸ τόσες ὑπηρε-σίες καὶ εὐεργεσίες ποὺ προσέφερε ἡ πατρίδαμας, τί περίμενε στὸν κόσμο αὐτόν; Δὲν πε-ρίμενε οὔτε τὰ ῥούβλια τους, οὔτε τὰ δολλά-ριά τους, οὔτε τὰ μάρκα τους. Ἀπὸ τοὺς μεγά- λους συμμάχους, ποὺ ἔψελναν τὸν ὕμνο καὶ τὸ

ἐγκώμιό της, περίμενε λίγη δικαιοσύνη. Ἂνὑπῆρχε ἕνα δράμι δικαιοσύνης, θά ᾽πρεπε ὅ-

λοι αὐτοὶ ν᾽ ἀνεβοῦν ἐπάνω στὰ ψηλὰ βουνά,στὸ Τεπελένι καὶ στὴν Τρεμπεσίνα, κ᾽ ἐκεῖ νὰπροσκυνήσουν· γιατὶ ἂν δὲν ὑπῆρχε ἐκείνη ἡἀντίστασι, δὲν ξέρω πῶς θὰ ἦταν σήμερα ὁκόσμος. Θά ᾽πρεπε νὰ στήσουν ἐκεῖ τὴν ἑλλη-νικὴ σημαία. Θά ̓ πρεπε ἀκόμη νὰ ὑψώσουν τὴνγαλανόλευκη καὶ σ᾽ ἐκεῖνο στὸ γαλάζιο νησί,

ποὺ εἶνε πέρα ὣς πέρα ἑλληνικό, τὴν Κύπρο,καὶ νὰ ποῦν· Ἑλλάδα, σὲ βραβεύουμε γιὰ τοὺςκόπους καὶ τὶς θυσίες σου. Τίποτε ἀπ᾽ ὅλα αὐ-τά! Μπίζνες, λίρες, πετρέλαια, κάρβουνα, ἐλε-εινὰ συμφέροντα, αὐτὰ βασιλεύουν σήμεραστὸν κόσμο.

* * *Πρέπει, ἀδέρφια μου, νὰ ὁμολογήσουμε κάτι.

Κάναμε οἱ Ἕλληνες μιὰ ἁμαρτία· δώσαμε με-γάλη ἐμπιστοσύνη καὶ ἀξία στοὺς συμμάχουςμας, κι αὐτοὶ ἀποδείχθηκαν προδότες. Ἦταν

μεγάλη ἁμαρτία, καὶ τώρα τὴν πληρώνουμε.Ἀλλ᾽ ἂς μὴ ἀπελπιστοῦμε, παρὰ τὴν ἀδικίαποὺ ὑφιστάμεθα. Ἔχουμε βέβαια παράπονο.Εἴμαστε κ᾽ ἐμεῖς ὅπως οἱ «Ἑλληνισταὶ» τῆς πρώ- της Ἐκκλησίας, ποὺ εἶχαν παράπονο γιατὶ ἀ-δικοῦνταν· κ᾽ ἐκεῖνοι μὲν πῆγαν στοὺς ἀποστό-λους, οἱ ὁποῖοι ῥύθμισαν τὸ ζήτημά τους ἀμέ-σως καὶ τὸ δίκιο ἐπικράτησε. Διότι ἅμα ὑπάρχῃκαλὴ διάθεσις, τὰ ζητήματα λύνονται μέσα σὲμιὰ ὥρα· ἅμα ὅμως δὲν ὑπάρχῃ, τὰ ζητήματαπεριπλέκονται. Αὐτὸ συνέβη κ᾽ ἐδῶ σ᾽ ἐμᾶς.Τὰ ζητήματά μας τὰ κάνανε κουβάρι, τὰ μπλέ-ξανε, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ξεμπλέξῃ κανείς.

Τώρα λοιπὸν ἐμεῖς σὲ ποιόν ν᾽ ἀπευθυνθοῦ-με, ποῦ νὰ ποῦμε τὸ παράπονό μας; στὰ βου-νά, στὰ λαγκάδια, στὰ πελάγη; σὲ ἀνθρώ-πους, σὲ διεθνεῖς ὀργανισμούς, στοὺς μεγά-λους καὶ ἰσχυρούς, στοὺς συμμάχους μας, αὐ-τοὺς ποὺ μᾶς πρόδωσαν καὶ μᾶς ἐγκατέλει-ψαν; Αὐτοὶ στὸ βάθος μισοῦν τὴν πατρίδα μας.Ἂν ζῇ ἀκόμα ὁ τόπος αὐτός, εἶνε ὄχι γιατὶ τὸἤθελαν αὐτοί· ζῇ γιατὶ τὸ θέλει ὁ Θεός· τὸ θέ-λει Ἐκεῖνος, γι᾽ αὐτὸ ζοῦμε ἀκόμα· καὶ μὲ τὴ

δύναμι Ἐκείνου θὰ ζήσῃ ὁ τόπος αὐτὸς εἰςπεῖσμα μυρίων δαιμόνων.

Ποῦ νὰ ποῦμε τὸ παράπονό μας; στὸν ΟΗΕ;στὸ ΝΑΤΟ; Ὄχι. Θὰ τὸ ποῦμε στὸ Θεό, στὸ με-γάλο Θεό μας. Τὸ δίκιο δὲν θάβεται. Ὅσο κι ἂντὸ θάψουν, σὲ χίλια, σὲ δυὸ χιλιάδες μέτρα,θὰ βγῇ ἐπάνω. Τὸ δίκιο θὰ νικήσῃ, ἡ ἀλήθειαθὰ νικήσῃ, ἡ ἐλευθερία θὰ νικήσῃ, ἡ Ἑλλὰςθὰ νικήσῃ. Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» θ᾽ ἀκουστῇπάλι στὰ βουνά, στὰ λαγκάδια καὶ στὰ πελάγημας· καὶ τότε δόξα τῷ Χριστῷ, δόξα τῷ ἀνα-στάντι Χριστῷ εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος 

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Ν. Ἡρακλείου - Ἀττικῆς τὴν 17-5-1964. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 16-3-2015.Τὴν ὁμιλία αὐτὴ μπορεῖτε νὰ τὴν ἀκούσετε χωρὶς περικοπὲς στὸ cd 98β΄Α τῆς σειρᾶς «ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ» (πληροφορίες στὸ τηλέφωνο 23850-28868).

2