ε ΚδoΣεΙΣ ΚΙχΛη

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Λυσιμελὴς πόθος

Τ ι Τ ο σ Π Α Τ Ρ ι κ ι ο σ

λυσιμελὴς πόθος

κιχληεκδοσεισ

[ 131 ]

ΡΟΔΑ ΑΕΙΘΑΛΗ

Ἡ ὀμορφιὰ τῶν γυναικῶν ποὺ ἄλλαξαν τὴ ζωή μαςβαθύτερα κι ἀπὸ ἑκατὸ ἐπαναστάσειςδὲν χάνεται, δὲν σβήνει μὲ τὰ χρόνιαὅσο κι ἂν φθείρονται οἱ φυσιογνωμίεςὅσο κι ἂν ἀλλοιώνονται τὰ σώματα.Μένει στὶς ἐπιθυμίες ποὺ κάποτε προκάλεσανστὰ λόγια ποὺ ἔφτασαν ἔστω ἀργὰστὴν ἐξερεύνηση δίχως ἀσφάλεια τῆς σάρκαςστὰ δράματα ποὺ δὲν ἔγιναν δημόσιαστὰ καθρεφτίσματα χωρισμῶν, στὶς ὁλικὲς ταυτίσεις.Ἡ ὀμορφιὰ τῶν γυναικῶν ποὺ ἀλλάζουν τὴ ζωὴμένει στὰ ποιήματα ποὺ γράφτηκαν γι’ αὐτὲςρόδα ἀειθαλῆ ἀναδίδοντας τὸ ἴδιο ἄρωμά τουςρόδα ἀειθαλῆ, ὅπως αἰῶνες τώρα λένε οἱ ποιητές.

Μόλυβος, Αὔγουστος 2000

[ 132 ]

ΚΥΚΛΙΚΟ

Ἄραγε πῶς γεννιέταιἀπὸ ἕνα τίποτα ἡ ἐπιθυμία;

Πῶς ἡ ἐπιθυμία γίνεται ἔρωτας,ὁ ἔρωτας πῶς ἀλλάζεισὲ μακρινὴ ἀνάμνηση;

Ἄραγε πῶς μπορεῖἡ ἀνάμνηση νὰ σβήνειμὲς στὸ τίποτα;

[ 133 ]

ΕΡΩΤΕΣ

Τὴν ποίηση ὅπως τὶς γυναῖκεςμόνο στὴν ἀπειλὴ τῆς ἐγκατάλειψηςτὴν ἀγαπᾶμε.

[ 134 ]

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ

Ἀπ’ ὅλες τὶς ἀναχωρήσεις μου ἡ πιὸ ἀνυπόμονηαὐτὴ ποὺ μ’ ἀναστάτωνε, ἦταν σὰν πήγαινανὰ συναντήσω τὴ γυναίκα ποὺ ἀγαποῦσα.Ὁ χρόνος μοῦ φαινόταν ὅσο ποτὲ ἀργὸςὅμως τὸν γέμιζα μὲ προγεύσεις εὐτυχίαςχωρὶς νὰ προσέχω τοὺς χώρους, τὰ τοπίαχωρὶς νὰ παρατηρῶ τοὺς ἄλλους ταξιδιῶτες.Τὴν ἄφιξή μου ἔτρεχα ν’ ἀναγγείλωἀπ’ τὰ δημόσια τηλέφωνα, δὲν εἶχε τότε κινητὰἡ ὑποδοχή μου, πρέπει νὰ πῶ, δὲν ἦταν πάνταὅπως τὴν περίμενα, μὰ ὅ,τι κι ἂν γινόταντὸ ταξίδι ἔμενε στὴ μνήμη μου ἀνεξίτηλοοἱ χῶροι, τὰ τοπία, ἐμφανίζονταν ξανὰἀκόμα κι οἱ ἄγνωστοι συνταξιδιῶτες.Ἀργότερα τὸ σκέφτηκα πὼς μπορεῖ κι ἐκεῖνοινὰ μὴ βρῆκαν φτάνοντας ὅ,τι προσδοκοῦσαν.

[ 135 ]

ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ

Ὅπως κι ἂν ἔρθουνε τὰ πράγματαὅσο ἀντίξοες κι ἂν εἶναι οἱ συνθῆκεςπάντα μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐρωτεύεται.Τὸ δύσκολο εἶναι ν’ ἀγαπᾶς.

[ 136 ]

ΤΡΕΙΣ ΠΟΛΕΙΣ

Bah! I have sung women in three cities,But it is all the same;And I will sing of the sun.

Ezra Pound

Προσπάθησα κι ἐγὼ νὰ τραγουδήσωγυναῖκες σὲ τρεῖς πόλεις, ὅμως ἡ μουσικὴμοῦ ξέφευγε, χανόταν, μέναν γυμνὲς οἱ λέξεις·οὔτε τὸν ἥλιο μπόρεσα νὰ τραγουδήσωμὲ τύφλωνε μόλις γυρνοῦσα νὰ τὸν δῶκι ἂς ἔδινε ἄλλο χρῶμα στὴν Ἀθήναἄλλο στὴ Ρώμη, ἄλλο στὸ Παρίσι.

Δὲν τραγούδησα, μουσικὲς μόνο τὶς ἄκουσασὲ πόλεις τρεῖς καὶ πέντε καὶ δεκαοχτὼοὔτε χρειάστηκε νὰ δεθῶ σ’ ἕνα κατάρτιταξίδευα μὲ τραῖνα, εὔκολα ἄλλαζα κατεύθυνσητ’ ἀεροπλάνα ἦσαν τότε ἀκριβά.

Δὲν ξέρω μουσική, μονάχα νὰ μιλάω ξέρωκαὶ μίλησα μὲ γυναῖκες σὲ τρεῖς πόλειςσὲ γλῶσσες ποὺ ἤξερα ἢ μάθαινα βιαστικὰγυναῖκες ποὺ ἔριχναν τὸ δικό τους φῶςστὴν κάθε πόλη κι ἔπειτα τὴν ἔκαναν σκοτεινὴτὴ βύθιζαν στὴν ἐρημιά, ἀκόμα καὶ τῆς ἡδονῆς.

[ 137 ]

Ἡ μουσικὴ σὰν νά ’σπρωχνε νὰ ἐξαντληθεῖτὸ μυστικὸ ρολόι ποὺ δουλεύει μέσα μαςκαὶ ξαφνικὰ σὰν νὰ τὸ κούρδιζε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὅμως γιὰ ὅλα αὐτὰ ἐμίλησα στὴ γλώσσα μουμὲ λέξεις ποὺ ἄλλοτε ἠχοῦσαν σὰν κοχύλιαἄλλοτε σώπαιναν σὰν μελανόμορφα φυτὰἐλπίζοντας πὼς κάποιες ἢ κάποιοι θὰ καταλάβουναὐτὸ τὸ λίγο, ἢ τὸ πολύ, ἀκόμα καὶ τὸ τίποταποὺ μπόρεσα νὰ προφέρω.

Ὥσπου μιὰ μέρα ἔτυχε τὸ ἀπίστευτοοἱ πόλεις, ἡ γλώσσα, ἡ μουσική, ὁ χρόνοςἔγιναν ἕνα χάρη σὲ μιὰ γυναίκακι ἐγὼ ἕνας ἄνθρωπος μέσα στοὺς ἀνθρώπους.

Ἀθήνα, Αὔγουστος 2011