Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Αφ'ς το πορτόπο σ' αρνί μ' ακλείδιν,

'ς σο κατωφύρι σ' να μ' έν' σκοτίαν,

'Σ σα σκαλοπάτâ σ' _ή μ' νεγκασμένον,τρανόν γεράν ατο η εγάπη σ’,

Όσα τουζάχâν έεις γουρεμέναν,κρατεί το ≤ερόπο μ’ να καλοπιάν’ σεν,

Γουρπάν 'ς σ’ ομμάτâ στάφυλαν εν’ μελιτωμέναν,

Άφησε την πορτούλα σου ξεκλείδωτη, το φαναράκι σου να φέγγει, στο κατώφλι σου να μην έχει σκοτάδι, και τρώει την ψυχούλα μου το μαράζι,

Στα σκαλοπάτια σου ψυχή μου κουρασμένο, στέκει το κορμάκι μου και λαχανιάζει, μεγάλο βάσανο αυτή σου η αγάπη, κάνει το μυαλό μου να σκάσει.

Όσες παγίδες έχεις στρωμένες, πες μου πως δεν ήταν για μένα, κρατά το χεράκι μου για να σε καλοπιάσει, προσφορά την καρδούλα μου για εσένα,

Θυσία στα μάτια σου τα στολισμένα, με την θάλασσα και το σταφύλια είναι μελωμένα, και όταν κοιτούν και εμένα άγρια.

Προστατεύεται από τον N.2121περί

14.7.2016 Άφ’ς το πορτόπο σ’,

Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον. Αφ'ς το πορτόπο σ' αρνί μ' ακλείδιν, το φενερόπο σ' να φωτάζ',

'ς σο κατωφύρι σ' να μ' έν' σκοτίαν, και τρώει το _öπο μ' το μαράζ',./.

σ' _ή μ' νεγκασμένον, στέκ' το κορμόπο μ' και λαχμάζ',τρανόν γεράν ατο η εγάπη σ’, έρ'τεν ο νούς ιμ' και σπαν

./. ν έεις γουρεμέναν, πέει με πως 'κι έτον για τ' εμέν,

ερόπο μ’ να καλοπιάν’ σεν, δäρ' το καρδόπο μ' για τ'εσέν,./.

â σ’ τα τορνεμέναν, θάλασσαν εν’ με την ταλγάν, στάφυλαν εν’ μελιτωμέναν, κι’ όντες τερούν κι’ εμεν άγρ

Μετάφραση στην Ν.Ε.

την πορτούλα σου ξεκλείδωτη, το φαναράκι σου να φέγγει, στο κατώφλι σου να μην έχει σκοτάδι, και τρώει την ψυχούλα μου το μαράζι,

./. σκαλοπάτια σου ψυχή μου κουρασμένο, στέκει το κορμάκι μου και

νο αυτή σου η αγάπη, κάνει το μυαλό μου να σκάσει../.

στρωμένες, πες μου πως δεν ήταν για μένα, κρατά το χεράκι μου για να σε καλοπιάσει, προσφορά την καρδούλα μου για εσένα,

./. στα μάτια σου τα στολισμένα, με την θάλασσα και το

σταφύλια είναι μελωμένα, και όταν κοιτούν και εμένα άγρια.

Προστατεύεται από τον N.2121-1993 περί Πνευματικών Δικαιωμάτων

το φενερόπο σ' να φωτάζ', πο μ' το μαράζ',

όπο μ' και λαχμάζ', έρ'τεν ο νούς ιμ' και σπανäζ'.

πέει με πως 'κι έτον για τ' εμέν, ρ' το καρδόπο μ' για τ'εσέν,

θάλασσαν εν’ με την ταλγάν, κι’ όντες τερούν κι’ εμεν άγρâν,

την πορτούλα σου ξεκλείδωτη, το φαναράκι σου να φέγγει, στο κατώφλι σου να μην έχει σκοτάδι, και τρώει την ψυχούλα μου το μαράζι,

σκαλοπάτια σου ψυχή μου κουρασμένο, στέκει το κορμάκι μου και νο αυτή σου η αγάπη, κάνει το μυαλό μου να σκάσει.

στρωμένες, πες μου πως δεν ήταν για μένα, κρατά το χεράκι μου για να σε καλοπιάσει, προσφορά την καρδούλα μου για εσένα,

στα μάτια σου τα στολισμένα, με την θάλασσα και το κύμα, σταφύλια είναι μελωμένα, και όταν κοιτούν και εμένα άγρια.