ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΩΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ

• Εμφάνιση επικίνδυνων ασθενειών και επιβάρυνση της υγεί-ας, με την πρόκληση καρκίνου, λευχαιμίας και τερατογενέ-σεων από τη ραδιενέργεια.

• Στέρηση του οξυγόνου, εξαιτίας της ρύπανσης της ατμό-σφαιρας.

• Καταστροφή του όζοντος, που αποτελεί απειλή για κάθε μορφή ζωής.

• Προσβολή του νευρικού συστήματος του ανθρώπου, κυρί-ως από την ηχορύπανση.

• Αύξηση της επιθετικότητας, εξαιτίας των πιεστικών συνθη-κών διαβίωσης στις πόλεις.

ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

• Εξάντληση του ορυκτού πλούτου, λόγω της αλόγιστης εξό-ρυξής του.

• Υποθήκευση της ζωής των επερχόμενων γενεών.• Αύξηση του οικονομικού ανταγωνισμού, μεταξύ των πολυ-

εθνικών εταιριών για την εκμετάλλευση του ήδη περιορι-σμένου πλούτου.

ΣΤΗ ΦΥΣΗ

• Ρύπανση του νερού και του εδάφους από τα βιομηχανικά απόβλητα και τα χημικά λιπάσματα.

• Αλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών.• Δημιουργία του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Φ Υ Λ Λ Ο 2 5 • M A Ρ Τ Ι Ο Σ 2 0 1 9

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΕΚΔΟΣΗΣΜαρία Μαρή

ΥΠΕΥΘΥΝH ΔΙΟΡΘΩΣΗΣΜαρία Μαρή

ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΕΣ Δήμητρα Μαντζανά,

Ειρήνη Σιώμου, Ελένη Ρουσσοπούλου, Αλεξάνδρα Δράκου, Θησέας Δούμουρας

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑΕλένη Ρουσσοπούλου

ΠΟΙΗΣΗΜαθητές στο Λύκειο Χρυσούλα Πολίτη,

Ειρήνη Σιώμου, Άγγελος Κότσι

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑΝάντια Παπαϊωάννου Γ’3

(1ο Λύκειο Πεύκης Α΄ Λυκείου),Αρετή Χαρίτου

ΖΩΑ / ΦΥΣΗΗ Φιλοζωική Oμάδα του σχολείου,

ΜΑ.Φι.ΣΥ.ΠΕ, Σοφία Χασκή

ΖΩΓΡΑΦΙΕΣΉρια Νικητοπούλου, Νίκος Γεωργοτάς,

Δήμητρα Μαντζανά

ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗΜαρία Μαρή,

Παύλος Καραγιώργος

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ TΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

ΑΙΤΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ

• Αλόγιστη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της βιοτεχνίας• Επικράτηση του οικονομικού ορθολογισμού• Επικράτηση της καταναλωτικής νοοτροπίας στον σύγχρονο άνθρωπο.

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

• Αδιαφορία για την ομαλή λειτουργία του ζωικού και φυτικού βασιλείου• Εκμεταλλευτική διάθεση και την απληστία που βρίσκεται σε πράξεις κα-

ταπάτησης και καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος.

ΡΥΠΑΝΣΗ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

• Ο ατμοσφαιρικός αέρας θεωρείται μολυσμένος όταν περιέχει στέρεες, υγρές και αέριες ποσότητες ουσιών οι οποίες είναι βλαβερές

• Η ρύπανση μπορεί να προκληθεί επίσης από ραδιενεργές ουσίες, από προϊόντα καύσεων, από το μονοξείδιο του άνθρακα και το διοξείδιο του αζώτου. Η καύση του πετρελαίου, καθώς και η καύση των σκουπιδιών.

Το περιβάλλον είναι πολύ σημαντικό για την ποιότητα της ζωής και την υγεία του ανθρώπου, των ζώων και των φυτών. Η καταστροφή του περιβάλλοντος άρχισε το 1900 με τη βιομηχανική επανάσταση. Οι άνθρωποι με τις δραστηριότητες και τα εργοστάσιά τους επηρέασαν τη φύση, με συνέπεια αυτή να μολυνθεί και κάποιες φορές να καταστραφεί. Με όλα τα παραπάνω μολύνθηκε ο αέρας, το έδαφος, δη-λαδή το μεγαλύτερο μέρος της φύσης. Αυτό έγινε, γιατί ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να ελέγξει τις δραστηριότητές του και τον ενδιέφερε μόνο το κέρδος και το προσωπικό του όφελος!

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

• Εξάντληση φυσικών πόρων• Μόλυνση υδάτων, ατμόσφαιρας

και εδαφών• Κάψιμο δασών - τρύπα του όζοντος - φαινόμενο θερμοκηπίου• Διατάραξη οικολογικής ισορροπίας

- εξαφάνιση ειδών πανίδας και χλωρίδας• Τρύπα του όζοντος

ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ

• Συνειδητοποίηση της κατάστασης• Έρευνα εναλλακτικών πηγών ενέργειας• Ανακύκλωση• Ειδικοί και αυστηροί νόμοι • Αναδασώσεις• Διασφάλιση της ειρήνης

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΝΤΖΑΝΑ Α’ 2

Φ Υ Λ Λ Ο 2 5 • Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ 2 0 1 9

Στίχοιτων μαθητών μας

ΣΩΠΑ!Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπήκόψ’ τη φωνή σου σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός. Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγανε: “σώπασε”. Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή, μου λέγανε: “εσένα τι σε νοιάζει; σώπα!” Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε: “κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ... σώπα!” Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι χρόνια μου. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, “Τι σε νοιάζει εσένα;”, μου λέγανε, “θα βρεις τον μπελά σου, σώπα”. Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι “Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα” Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική. Και ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε “σώπα”.Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε: “Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα” Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το “Σώπα”. Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα”.Μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ. Εύκολα, μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το “Σώπα”. Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’ την να σωπάσει. Κόψ’ την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς, χωρίς να μιλάς, να λες “έχετε δίκιο, είμαι μαζί με εσάς”Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς. Και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια.Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός. Στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: Μίλα!

AZIZ NESIN (1958)

«ΠΑΡΑΛΙΑ»(Ένα τραγούδι ραπ,

ζητά μουσική!)

Γειά !Ξεκινάω τη βόλτα μου! Γειά!Μες στην παραλία σου! Γειά!Που κανείς δεν είναι εκεί! Γειά!Να περάσω την ώρα μου! Γειά!

Ο χρόνος περνά, η ζωή σταματάαλλά μια μέρα το ξέρω θα ανέβω εκεί ψηλά! Γειά!Μια μέρα θα ’χω τη θέα μουαπό κει ψηλά! Γειά!Εσύ θα είσαι εδώ κάτω! Γειά!Να με βλέπεις και να θυμάσαι τη ζωή που κάναμε μαζί! Γειά!Λες και ήμασταν ξεχωριστά! Γειά!Ξεκινώ τη μέρα μου! Γειά!

Βγαίνω τη βόλτα μου! Γειά!Μες στην παραλία μου! Γειά!Αλλά κανείς δεν είναι εκεί! Γειά!Να περάσω την ώρα μου! Γειά!Θέλω ακόμα μια μέρα! Γειά!Να κάνουμε καλή παρέα! Γειά!Αυτά θέλω μόνο από σένα! Γειά!Δωσ’ μου το χέρι σου και πάμε να φύ-γουμε! Γειά!

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΤΣΙ Α’ 2

Η ΜΑΥΡΗ ΓΑΤΑΒλέπεις μια μαύρη γάτα,ατυχία, σκέφτηκες,μα η ατυχία σουδε δημιουργείται από κανέναν άλλοεκτός από εσένα.Εσύ προκαλείς τα προβλήματά σου,εσύ αναζητείς μονοπάτια,που ποτέ δεν θα περπατήσεις,κατηγορείς γνωστούς κι αγνώστουςγια δικές σου αλλαγές.Δεν θες να το παραδεχτείς,μα η μαύρη γάτα ίσως είσαι εσύ.

ΕΙΡΗΝΗ ΣΙΩΜΟΥ Γ΄4

ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Γύρω μου, οι φωνές έσβησαν.Τα στόματα ανοιγοκλείνουν χωρίς ήχους.Ο καθηγητής κινεί την κιμωλία, χωρίς να γράφει.Υπάρχουν όλοι και όλα γύρω μου,χωρίς να υπάρχει τίποτα.Όλα είναι κενά.Το μόνο που κινείται, το μόνο που υπάρχει,είναι οι σκέψεις μου, που τρέφονται απ’ την καρδιάκ’ απ’ την ψυχή μου.Σκέπτομαι εκείνον...Μου ‘ρχονται εικόνες, πρώτα εκείνος,κι ύστερα...Κι’ ύστερα ένα τριαντάφυλλο, ένα όμορφο τριαντάφυλλο,με κατακόκκινα χίλια πέταλα και καταπράσινα φύλλα.Πάω να τ’αγγίξω, έχει αγκάθια...Δεν ξέρω τι θα συμβεί.Ιδρώνω,η καρδιά μου χτυπά δυνατά και γρήγορα,δεν ξέρω τι θα συμβεί,θα κάνω την κίνηση, θα το αγγίξω,και ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει...

ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΟΛΙΤΗ

ΠΑΛΙΑ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΟΥ 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΕΥΚΗΣ, ΤΏΡΑ ΣΤΗ Β’ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΤΟ 1ο ΛΥΚΕΙΟ ΠΕΥΚΗΣ

Η εφημερίδα μας επιμένει! Δεν πρέπει να είναι μόνο όνειρο λίγων, αλλά, μια δημιουργική διέξοδος για όλους τους

μαθητές του σχολείου. Το δικαίωμα της σκέ-ψης και της έκφρασης μπορεί να είναι κεκτη-μένο τυπικά του ελεύθερου ανθρώπου αλλά οφείλουμε να το διεκδικούμε και να το υπε-ρασπιζόμαστε κάθε στιγμή.

Σας προσκαλώ όσους θέλετε να συμ-μετέχετε με τη δική σας δημιουργία, είτε πρόκειται για άρθρο που αφορά ένα καθη-μερινό ζήτημα, είτε για κάποιο μικρό διή-γημα, ένα ποίημα, μια ζωγραφιά, αναδει-κνύοντας κάτι που ίσως διαβάσατε και σας εντυπωσίασε.

Ας σκεφτούμε τους άστεγους, τα αδέ-σποτα ζώα, όλους όσοι αντιμετωπίζουν σο-βαρά προβλήματα, παιδιά ή ηλικιωμένους, που ζουν παραμελημένοι, κάτω από απάν-θρωπες συνθήκες, και ας προτρέψουμε την εξουσία και όλες τις αρχές να είναι συνε-τοί στις εκδηλώσεις τους, λιγότερο σπάτα-λες στα έξοδά τους και να επενδύσουν στην προστασία του αδύναμου και ανυπεράσπι-στου διπλανού.

Όταν αισθανθούμε ότι είμαστε όλοι ένα αδιάσπαστο σύνολο, τότε πράγματι δε θα κά-νουμε άσκοπα έξοδα, δε θα ανάβουμε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα των Δήμων με πε-ριττούς εντυπωσιασμούς και καλώντας διά-σημους τραγουδιστές προς τέρψιν του λαού, δε θα στήνουμε «παγίδες» του τύπου « Άρ-τος και Θέαμα». Η παιδεία και η φιλομάθεια είναι λύση για κάθε δεινό. Οφείλει ο κάθε άν-θρωπος να ασκεί το πνεύμα του, όπως και το σώμα του.

Το εορταστικό δέντρο του κάθε Δήμου μπορεί να ανάβει σιωπηλά με μια χορωδία παιδιών, με κάποια γλυκά προσφοράς και αυτό είναι αρκετό. Έχουμε πια εκπέσει σε μια καταναλωτική μανία, μιμούμενοι άλλους λαούς, και ήδη από τα μέσα Νοεμβρίου έρ-χονται μηνύματα για Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά. Κάτι πρέπει να αλλάξει προς το καλύτερο.

Θέτω έναν προβληματισμό βλέποντας ότι το χρήμα δεν έχει ούτε ιδεολογία, ούτε θρη-σκεία. Έχουμε αναγάγει σε πρώτη γιορτή τα Χριστούγεννα και αυτό γιατί «πουλάνε» καλύ-τερα. Ώστόσο το χρήμα δεν ενώνει τους λα-ούς, αλλά τους χωρίζει, είναι η αιτία όλων των πολέμων, των διαφωνιών και των καβγάδων από αρχαιοτάτων χρόνων.

Το αντιπαρέρχομαι και ελπίζω ότι κάποτε θα ωριμάσουμε.

Στο τεύχος αυτό επιμένουμε στις καλλι-τεχνικές δεξιότητες των μαθητών, στα προ-σωπικά τους συγγράμματα, στο περιβάλλον, στην προστασία των ζώων, στις παραδόσεις και σε ό,τι μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους και όχι να τους διχάσει.

Η τέχνη, η μουσική, η συγγραφή, η ζω-γραφική, κάθε δημιουργία, εκπορεύεται από αγάπη και αποβλέπει στην προσέγγιση του συνανθρώπου μας.

Εύχομαι να έχουμε μια Καλή Χρονιά και είθε αυτή η εφημερίδα να βρει συνεχιστές, μιας και έχει αντέξει τόσα πολλά χρόνια ως μια πρωτοβουλία Δημόσιου Σχολείου.

ΜΑΡΊΑ ΜΑΡΉΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΓΑΛΛΙΚΏΝ - ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟΣΥΠΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ

«ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ»

Εditorial

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ…Περπατάω σε ένα μέρος άδειο, κανένας και τίποτα,μα μόνο εγώ δεν βλέπω κάτι άλλο εκτός από μαύρο.εγώ προχωρώ, κλωτσάω νερό νιώθω άδεια.Κάπου μακριά βλέπω ένα φωςτρέχω και ξανατρέχω δεν το φτάνω.Νιώθω λες και δεν μετακινούμαισταματάω και κάθομαι.Το φως ωστόσο ξεκίνησε να έρχεται προς εμένα,έφτασε μπροστά μου,μου έδειξε την αληθινή μορφή του,τότε σε αγκάλιασα και σκέφτηκα,δεν θα σε αφήσω ποτέ.Πράγματι δεν σε άφησα,εσύ όμως ίσως και χωρίς τη θέλησή σου, εξαφανίστηκες.Δεν σε ξαναείδα, ούτε σου είπα αντίο.Μα σου λέω τώρα,Έχω κι άλλο φως στη ζωή μου,αλλά εσύ, εσύ, ήσουν το πιο φωτεινό!

ΕΙΡΗΝΗ ΣΙΩΜΟΥ Γ΄4

Η ιστορία του κρατάει περίπου 100 χρόνια.Ξεκίνησε από την... «Μισιρλού».Ξεκίνησε από την Αίγυπτο, πέρασε

από την Ελλάδα και έγινε τεράστια επιτυχία σε όλο τον κόσμο.

Στην Αίγυπτο, είχε πολλές διασκευές και μεγάλη ιστορία. Μισερλού, Μισιρλού, Μου-σουρλού, ρεμπέτικη εκτέλεση, τραγούδι τoυ Θεόδωρου Φαχουρίδη.

Οι ρίζες αυτού του πολυδιασκευασμέ-νου παραδοσιακού τραγουδιού φτάνουν 100 χρόνια πίσω. Η πατρότητα του τραγου-διού κατά την δημοφιλέστερη εκδοχή ανήκει στον Αλεξανδρινό καλλιτέχνη Σαγιέντ Νταρ-βίς (17/3/1892 – 15/9/1923), που θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης αιγυπτιακής μου-σικής. Έχει συνθέσει 26 μιούζικαλ-οπερέτες και περισσότερα από 250 τραγούδια και εί-ναι ο συνθέτης του εθνικού ύμνου της Αιγύ-πτου. Το 1919 έγραψε το «Bint Misr» (κορίτσι της Αιγύπτου), ένα από τα πιο δημοφιλή τρα-γούδια της χώρας του.

ΤΕΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ - ΜΙΣΙΡΛΟΥ (1927)

Τέτος (Θεόδοτος) Δημητριάδης, γεννη-θείς στην Κωνσταντινούπολη το 1897 και μετανάστης το 1921 στην Αμερική. Δική του είναι η ρεμπέτικη, πρώτη εκτέλεση της Αιγύ-πτιας, όπως είναι η ακριβής μετάφραση από την αραβική γλώσσα. Ηχογραφήθηκε στην Νέα Υόρκη τον Ιούλιο του 1927 στην εταιρεία Columbia. Μιχάλης Πατρινός – Μουσουρ-λού (1930)

Ο Μιχάλης Πατρινός, αρχηγός κομπανίας της εποχής, στην Αθήνα, καρπώνεται τη σύν-θεση όπως συνηθιζόταν στις ρεμπέτικες ορ-χήστρες. Το 1930 η ηχογράφηση στον αργό ρεμπέτικο ρυθμό είναι η πιο γνωστή εκτέλε-ση. Μια δεύτερη ηχογράφηση έγινε από τον Πατρινό στη Νέα Υόρκη, το 1931.

Το 1941 η σύνθεση παίρνει τη μορφή με την οποία έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο. Αυτό έγινε με τροποποιημένο το στυλ της από το αργό ρεμπέτικο τέμπο σε πιο οριεντάλ μο-νοπάτια, από τον Νικόλα Ρουμπάνις, Ελληνοα-μερικάνο δάσκαλο μουσικής, ο οποίος με την τζαζ εκτέλεση του τραγουδιού, αυτοπροσδιο-ρίσθηκε και ως συνθέτης του τραγουδιού. Το τραγούδι θα γίνει σταθερή επιλογή για τις με-γάλες μπάντες της εποχής όπως αυτή του Γού-ντι Χέρμαν και του Γουέιν Κινγκ, του επονομα-ζόμενου «βασιλιά του βαλς».

Το 1941 αποκτά και αγγλικούς στίχους από τους Μπομπ Ράσελ, Μίλτον Λιντς και Φρεντ Γουάιζ. Θα τους ερμηνεύσει για πρώ-τη φορά, τον Σεπτέμβριο του 1941, ο Μίτσελ Άιρς και το συγκρότημά του, His Fashions-In-Music.

ΞΑΒΙΕ ΚΟΥΓΚΑΤ & ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΡΥΘΜΟΣ

MISIRLOU (1941)

Ο Καταλανός μετανάστης Ξαβιέ Κούγκατ γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και με-γάλωσε στην Κούβα πριν βρεθεί στην Αμερική εξαιτίας του τενόρου Ενρίκο Καρούζο. Το παι-δί-θαύμα, βιρτουόζος του βιολιού, θα ασχο-ληθεί για βιοποριστικούς λόγους ως καρτου-

νίστας, πριν κάνει μόδα με την ορχήστρα του την ρούμπα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ‘30. Η εκτέλεση του στη Μisirlou, έρχεται την περίο-δο που ακόμη έπαιζε στο ξενοδοχείο Waldorf-Astoria στη Νέα Υόρκη, στην αίθουσα χορού που πήρε το όνομά του. Την ίδια εποχή παρου-σίαζε λάτιν τραγούδια του σε ραδιοφωνική εκ-πομπή κάθε Σάββατο βράδυ. Ο Κούγκατ ήταν σούπερ-σταρ την ίδια εποχή που ο κόσμος λι-κνιζόταν στους ήχους από τις περίφημες μπά-ντες των Γκλεν Μίλερ και Μπένι Γκούντμαν.

Ο ΖΑΝ ΟΓΚΑΣΤ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΟ ΤΟΥ MISIRLOU (1946)

Ο αυτοδίδακτος Νεοϋορκέζος πιανίστας και βιρτουόζος του ξυλόφωνου, Ζαν Ογκα-στόφ, όπως ήταν το πραγματικό του όνο-μα, είχε κάνει επιτυχία το 1946, ηχογραφώ-ντας την Μisirlou με την εταιρεία Diamond Records. Έφτασε μέχρι το Νο 7 του Billboard Jockey charts στις ΗΠΑ με τις πωλήσεις να αγγίζουν το, ασύλληπτο για σήμερα, νούμε-ρο των 3 εκατομμυρίων αντιτύπων. Αν και δεν είναι η πιο γνωστή εκτέλεση του τραγου-διού, παραμένει έως και σήμερα η πιο επι-τυχημένη. Το τραγούδι μαζί με άλλες του επιτυχίες, όπως το Malaguena, θα τα ηχο-γραφήσει ξανά μετά το 1947 κατά την μετα-πήδησή του στην εταιρεία Mercury. Την πε-νταετία που ακολούθησε έφτασε συνολικά ως καλλιτέχνης τα 8 εκατομμύρια πωλήσεις. Με τη μουσική από την Ελλάδα θα εμπλακεί και πάλι το 1959 με το πολυδιασκευασμένο ταγκό του ’44 «Θα σε πάρω να φύγουμε», σε μουσική Γιάννη Σπάρτακου και στίχους Αλέ-κου Σακελλάριου, ένα τραγούδι που έχει κά-νει παγκόσμια καριέρα ως Greek Bolero (ελ-ληνικό μπολερό).

THE CARDINALS - MISERLOU (Β’ ΠΛΕΥΡΑ ΣΤΟ SINGLE

THE DOOR IS STILL OPEN, 1955)

Ένα πολύ όμορφο μελωδικό doo-wap κουιντέντο από τη Βαλτιμόρη, που έβγαλε στην εταιρία Αtlantic 12 σινγκλς, την περίο-δο 1951 – 1957. Ανακάλυψη του συνιδιοκτή-τη της εταιρείας Χερμπ Άμπραμσον. Το τρα-γούδι της α’ πλευράς μπήκε στο top 5 r&b της Αμερικής, ενώ εννιά χρόνια αργότερα το έκα-νε επιτυχία στα δέκα πρώτα ο Ντιν Μάρτιν.

JOHNNY AND THE HURRICANES (Β’ ΠΛΕΥΡΑ

ΣΤΟ SINGLE SALVATION, 1962)

Η παρέα του Τζόνι Πάρις είχε επιτυχία την τριετία 1959-1961, διασκευάζοντας πα-λιότερες συνθέσεις όπου κυριαρχούσε το σαξόφωνο. Μια τέτοια ήταν και η μεγαλύτε-ρή τους επιτυχία το 1959, «Red River Rock», διασκευή στο folk τραγούδι Red River Valley, μια σύνθεση τα ίχνη της οποίας χάνονται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Το Μisirlou το αποδίδουν σε δυναμική εκτέλεση τη χρονιά που εμφανίζονται στη Γερμανία με opening act ένα συγκρότημα από το Λίβερπουλ.

TERRY SNYDER AND THE ALL STARS MISIRLOU (1959)

Το 1960 μια μικρή δισκογραφική εταιρεία, το παιδί του παλαίμαχου στην δισκογραφία, Ίνοχ Λάιτ, η Command Records, προκάλεσε αίσθηση στην αγορά της Αμερικής για διάφο-ρους λόγους. Από τη μια, τα μινιμαλιστικά της εξώφυλλα, από την άλλη το διπλό cover που φιλοξενούσε λεπτομερείς περιγραφές των ηχογραφήσεων καθώς και ένας από τους ποιοτικότερους στέρεο ήχους της αγοράς, στους δέκα δίσκους που είχε στο ενεργητι-κό της, την έκαναν να ξεχωρίζει. Από τα best seller της ήταν το Persuasive Percussion και το Provocactive Percussion, με περισσότερα από 250.000 αντίτυπα, έκαστο. Και τα δύο κυ-κλοφόρησαν το 1959. Το τρίτο τραγούδι του άλμπουμ ήταν το Μisirlou.

DICK DALE AND THE DEL-TONESMISERLOU / MISIRLOU TWIST (1962)

Ο Ρίτσαρντ Άντονι Μονσούρ, γνωστότερος και ως Ντικ Ντέηλ, γεννήθηκε στη Βοστόνη το 1937 από Λιβανέζο πατέρα και Πολωνο-λευ-κορωσίδα μητέρα. Η ιστορία πηγαίνει, σύμφω-να με τον δημιουργό, κάπως έτσι: Σε συναυ-λία του το 1961, προκλήθηκε από δεκάχρονο ακροατή να παίξει, αν μπορούσε, τραγούδι με μόνο μια χορδή της κιθάρας του. Αποδέχθη-κε την πρόκληση και το ραντεβού κανονίστη-κε για τη συναυλία το επόμενο βράδυ. Μετά το σόου, σκεπτόμενος ποιο μπορεί να είναι αυτό το τραγούδι που θα τον βοηθήσει να κερδί-σει το στοίχημα, θυμήθηκε τον θείο του που έπαιζε στο ούτι με μια συγχορδία ένα παλιό

παραδοσιακό τραγούδι – δεν ήταν άλλο από τη Μisirlou. Έτσι ο αριστερόχειρας κιθαρίστας έκανε το ίδιο με την κιθάρα του και τηρώντας την υπόσχεσή του, γέννησε ένα από τα πιο κλασσικά surf rock τραγούδια. Εμφανίστηκε σε δίσκο το 1962 στο Surfers’ Choice.

ΦΡΑΝΣΙΣ ΦΕΙ - ΜISERLOU (LP FRANCES FAYE IN FRENZY, 1961)

Μια άκρως δυναμική, ξεχωριστή εκτέλεση. Η Φράνσις Φέι είχε δυναμική παρουσία στη σκη-νή από την εποχή που παράτησε το σχολείο και ξεκίνησε να εμφανίζεται, ανήλικη ακόμη, σε ξε-νοδοχεία, κλαμπ και καμπαρέ της εποχής. Την δεκαετία του ’30 ήταν διάσημο όνομα που γέ-μιζε τους χώρους όπου εμφανιζόταν, στην πε-ρίφημη 52nd street στο Manhattan, το κέντρο των jazz εμφανίσεων για τις δεκαετίες ’30, ‘40 & ‘50. Δυναμικό ήταν και το παίξιμό της στο πιά-νο, που δεινοπαθούσε συχνά, όπως παραπο-νιόντουσαν οι ιδιοκτήτες. Χωρίς να διαθέτει κλασσική ομορφιά, είχε όπλα της την μουσι-κότητα, το χιούμορ και το εκρηκτικό ταμπερα-μέντο. Ξεχωριστός ήταν ο τρόπος που έκλεινε τις συναυλίες της στη δεκαετία του ’50, με την ρυθμική ατάκα «Frances Faye, all the way, gay, gay, gay, is there any other way». Η διασκευή της στη Μisirlou έγινε σε μια δύσκολη περίοδο της καριέρας της, λόγω ατυχήματος που είχε το 1958 και κυκλοφόρησε από την Verve.

ΤΣΑΜΠΙ ΤΣΕΚΕΡ - MISIRLOU (LP: TWISTIN’

ROUND THE WORLD, 1962)

Ο κόσμος είχε ήδη δύο χρόνια που είχε πρωτο-χορέψει μετά μανίας το τουίστ, κυρίως με την επιτυχία Lets twist again. Ακολούθησε και το the fly με τις δικές του χορευτικές φιγούρες. Το 1962 έμελλε να είναι η τελευταία, πολύ επιτυχη-μένη χρονιά, του Τσάμπι Τσέκερ στις ΗΠΑ, με αποκορύφωμα την top 5 επιτυχία του, Limbo, που ξεχώρισε μεταξύ των 32 singles που κυ-κλοφόρησε, με 8 από αυτά να μπαίνουν στο Hot 100. Την ίδια χρονιά θα προωθήσει το του-ίστ και με δίσκο στον οποίο τραγούδησε σε 7 γλώσσες (ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά, εβρα-ϊκά, αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά – το Ποτέ την Κυριακή). Η Miserlou αποτελεί τον επίλο-γο σε αυτό το καλλιτεχνικό εγχείρημα. Γουίλιαμ Τζόζεφ και Καρολάιν Κάμπελ (feat Τίνα Γκούο) – MISERLOU (single – 2016) Σημειώστε τους καλλιτέχνες με τους οποίους έχει συνεργαστεί η εντυπωσιακή 36χρονη βιρτουόζος του βιο-λιού: Thirty Seconds to Mars (A beautiful Lie – 2005), Νταϊάν Κραλ (στο Quite Nights – 2009), Έλβις Κοστέλο (National Ransom – 2010), Αρί-θα Φράνκλιν (A woman fall out of love – 2011), Αντρέα Μποτσέλι (Passione – 2013). Επιπλέον έχει εμφανιστεί ζωντανά …σχεδόν με όλους, αν μου επιτρέπεται η υπερβολή: Sting, Rod Stewart, Seal, Norah Jones, Red Hot Chili Peppers, Black Eyed Peas, Paul McCartney, Barbra Streisand, Beyonce, Justin Timberlake, Herbie Hancock, Alicia Keys, Rihanna, Neil Diamond, Bette Midler, Lionel Richie, Natalie Cole, John Legend, Gnarls Barkley…και ο κα-τάλογος έχει και συνέχεια. Εδώ την ακούμε με τον συνομήλικο της Αμερικανό πιανίστα William Joseph και την 31 ετών Κινέζα τσελί-στα Tina Guo.

ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ «ΜΙΣΙΡΛΟΥ»Μισιρλού! Όταν ο Ταραντίνο λάτρεψε τον ρεμπέτη Μιχάλη Πατρινό.

Η πορεία του διάσημου τραγουδιού…

ΔΊΑΒΑΣΤΕ ΌΛΌ ΤΌ ΑΡΘΡΌ: http://www.mixanitouxronou.gr/misirlou-i-istoria-tou-kratai-peripou-100-chronia-xekinise-apo-tin-egipto-perase-apo-tin-ellada-ke-egine-terastia-epitichia-se-olo-ton-kosmo-vinteo/

Φ Υ Λ Λ Ο 2 5 • Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ 2 0 1 9

Φ Υ Λ Λ Ο 2 2 • Δ Ε Κ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 1 6

Συνταγή κρέπας Υλικά για 4 άτομαΓια 12 - 14 κρέπες    • 360 g αλεύρι • 50γρ ζάχαρη άχνη • 75 ml γάλα• 3 μεγάλα αυγά • 10 g χοντρό αλάτι • 10 g λιωμένο βούτυρο • 10 g ζάχαρη βανίλια 1/ Κοσκινίζουμε  το αλεύρι  χρησιμοποιώντας ένα κόσκινο ή ένα σουρωτήρι. Ανακατεύουμε  το αλεύρι, τη ζάχαρη, τη βανίλια και το αλάτι σ’ ένα μεγάλο μπολ.  Kάνουμε  μια τρύπα στο κέντρο και  προσθέτουμε τα αυγά.  Ανακινούμε απαλά ανακατεύοντας  λίγο, λίγο.

2/ Αναμιγνύουμε  το λιωμένο βούτυρο με το γάλα, ρίχνοντας το γάλα στο μπολ σταδιακά ανακατεύοντας το μίγμα γρήγορα. Είναι σημαντικό να χύσουμε  το γάλα σταδιακά ώστε να αποφύγουμε τη δημιουργία σβόλων.

3/ Μόλις η ζύμη είναι απολύτως λεία, τη τοποθετούμε για 1 ώρα στο ψυγείο. Προσθέτουμε λίγο νερό, προαιρετικά σε θερμοκρασία δωματίου, αν η ζύμη φαίνεται πάρα πολύ παχιά. 

Στο τέλος ζεσταίνουμε το τηγάνι και το αλείφουμε  με ένα κομμάτι βαμβάκι εμποτισμένο με λάδι. Ρίχνουμε μια κουτάλα κουρκούτι, περιμένουμε  μέχρι τα άκρα  της κρέπας χρωματιστούν  για να  ξεκολλήσει με τη βοήθεια μιας σπάτουλας. Από τη στιγμή που αποσπάται καλά, γυρίζουμε  την κρέπα και ψήνουμε  για περίπου 1 λεπτό. Ζήτω η κρέπαΕίπαμε κι εμείς από το 1ο Γυμνάσιο Πεύκης για τη γιορτή της Υπαπαντής στις 2 Φεβρουαρίου, και κάναμε κρέπες στα τμήματα της Α’ Γυμνασίου, χωρίς να ταράξουμε και να ενοχλήσουμε το σχολικό πρόγραμμα. Ελπίζουμε του χρόνου, να κάνουμε κρέπες για τη γιορτή αυτή και να λάβει μέρος όλο το σχολείο, όλες οι τάξεις των γαλλικών, να ετοιμάσουμε τις κρέπες μέσα στο σχολείο και να κεράσουμε καθηγητές και μαθητές.

Άντε και του χρόνου!

ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΗΚαθηγήτρια Γαλλικών - Θεατρολόγος

2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ

H γιορτή της ΥπαπαντήςLa Chandeleur

ή αλλιώς «η γιορτή της κρέπας»!

Η Υπαπαντή τού Χριστού στη Γαλλία ονομάζεται Chandeleur και γιορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου με έναν ιδιαίτερο τρόπο.Κάθε χρόνο λοιπόν αυτή την ημέρα, κατά την παρά-

δοση, σε κάθε σπίτι της Γαλλίας αναβιώνει το έθιμο της παρα-σκευής κρέπας.

Σύμφωνα με ένα παλιό μύθο, εάν την ημέρα της Chandeleur δεν γίνονταν κρέπες, η σοδειά του σιταριού όλης της χρονιάς θα καταστρεφόταν.

Εξάλλου, η ετοιμασία της κρέπας ακολουθεί και ένα ακόμη έθιμο, αυτό του χρυσού νομίσματος. Οι άνθρωποι στα χωριά γύ-ριζαν στον αέρα την πρώτη κρέπα με το δεξί τους χέρι, ενώ στο αριστερό κρατούσαν ένα χρυσό νόμισμα. Κατόπιν, τύλιγαν το νόμισμα μέσα στην κρέπα, πριν αυτή περάσει τελετουργικά από όλη την οικογένεια και καταλήξει στο δωμάτιο, σε ντουλάπι του οποίου θα φυλαγόταν μέχρι την επόμενη χρονιά. Κρατούσαν έτσι, ό,τι απέμενε από την κρέπα της προηγούμενης χρονιάς, προκειμένου να δώσουν το χρυσό νόμισμα στον πρώτο φτω-χό που θα ερχόταν στο σπίτι τους. Αν όλα τα παραπάνω τηρού-νταν, η οικογένεια θα είχε σίγουρα χρήματα, για όλη τη χρονιά.  Αυτό το δημοφιλές έθιμο έχει πολλούς οπαδούς, όμως οι πε-ρισσότεροι δεν γνωρίζουν την έννοια και την προέλευσή του.

Οι Χριστιανοί εορτάζουν κάθε χρόνο αυτή την ημερομη-

νία, τη στιγμή που ο Ιησούς παρουσιάστηκε στο ναό, 40 μέρες μετά τη γέννησή του.Η γιορτή της παρουσίας του Κυρίου, συ-νοδευόταν άλλοτε από λιτανεία με αναμμένα κεριά. Αυτό εξη-γεί το σημερινό όνομα αυτής της γιορτής, σαντελέρ, που προ-έρχεται από το λατινικό καντελόρουμ και σημαίνει κεριά. Τα κεριά που ευλογούνταν στην Υπαπαντή, φυλάσσονταν προσε-κτικά από τους πιστούς, που τα άναβαν σε περίπτωση κινδύ-νου, αφού πίστευαν ότι τους προστάτευαν.

Πολλές οι ιστορίες διατυπώνονται και λέχθηκαν για την προέλευση της κρέπας, μία από αυτές κατά τις δικές μας μελέτες είναι ότι η δούκισσα Άννα της Βρετάνης καθώς μία μέρα χάθηκε στο δάσος, την βρήκαν και την έσωσαν κάποιοι φτωχοί εργάτες. Για να την καθησυχάσουν, της έκαναν κρέ-πες, από αλευροσίταρο γιατί στα παλιά χρόνια το αλεύρι σί-του ήταν ακριβό προϊόν και καταναλωνόταν μόνο από ευγε-νείς οικογένειες.

Η Δούκισσα, ενθουσιάστηκε και όταν γύρισε στο παλά-τι μετά από την εμπειρία της, ζήτησε από το μάγειρα να της φτιάξει την λιχουδιά που της έφτιαχναν οι εργάτες στο δάσος. Ετσι η συνταγή της κρέπας, έγινε γνωστή σε όλο το Δουκάτο.

Στην αρχή τις κατανάλωναν ως ψωμί, και τις άλειφαν   με αλατισμένο βούτυρο. Πολύ γρήγορα η κρέπα έγινε διάσημη

και ο κόσμος άρχισε να ρίχνει μέσα ζάχαρη και άλλες γλυκα-ντικές ουσίες και να την τυλίγει σε στυλ πούρου. 

Σύντομα έγινε το επίσημο γλυκό όλου του Δουκάτου και το έθιμο λέει ότι γιορτάζοντας την αναγέννηση, κατανάλωναν κρέπες και τις συνέθεσαν με την καλότυχη οικογενειακή ζωή.

Επίσης το έθιμο λέει ότι κατά την διάρκεια της προετοιμα-σίας της κρέπας κρατούσαν ένα νόμισμα στο χέρι και καθώς γύριζαν την κρέπα στον αέρα έκαναν και μια ευχή. Αν η κρέ-πα προσγειωνόταν και πάλι στο τηγάνι τότε η ευχή θα γινό-ταν πραγματικότητα. 

Η λέξη κρέπα προέρχεται από την λατινική λέξη «κρίσπα» που σημαίνει «κατσαρή» γιατί όπως αναφέραμε πιο πάνω ου-σιαστικά παρασκευάζονταν από φαγόπυρο, ένα τύπο αλευ-ροσίταρου χωρίς γλουτένη.

Οι κρέπες παραδοσιακά είναι δύο ειδών: οι γλυκές κρέ-πες που αποκαλούνται από τους Γάλλους (Sucrées) που πα-ρασκευάζονται από αλεύρι σίτου από τις τότε ευγενείς Οικο-γένειες και οι αλμυρές που οι Γάλλοι τις αποκαλούν Galettes (Salées). Το όνομα Galettes προήλθε από την λέξη «Galet» που στα Γαλλικά σημαίνει βότσαλο, δεδομένου ότι οι πρώ-τες Galettes ψήθηκαν σε ένα θερμαινόμενο βότσαλο πάνω στην φωτιά. Τότε ξεκίνησε να καταναλώνεται επί το πλείστο ως γλυκό αλλά και σαν πρόγευμα από τους Γάλλους ευγε-νείς της εποχής.

Καλήτύχη

Γενικά, με το να αναποδογυρί-ζει κάποιος κρέ-πες την Υπαπαντή, θεωρείται ότι εξα-σφαλίζει μια συ-νεχή ευτυχία κατά τη διάρκεια όλης της χρονιάς. Ιδιαί-τερα, τα νέα κορί-τσια που εύχονται να παντρευτούν, πρέπει να αναπο-

δογυρίσουν την κρέπα έξι φορές συνέχεια, χωρίς να τη ρίξουν κάτω.

HιστορίατηςκρέπαςΗ γλυκιά ιστορία του άζυμου άρτου, η κρέπα, απόγο-

νος άρτου από τη Ρωμαϊκή εποχή, έφθασε να συνδέεται με δοξασίες που φέρνουν γούρι και καλοτυχία από αγνά προ-ϊόντα της φύσης και θυσίες στους τότε γνωστούς θεούς.

Είπαμε ότι η Βρετάνη (Bretagne), είναι η περιοχή από την οποία προέρχεται

το έθιμο της κρέπας. Μπορείτε να την βρείτε στο χάρτη

Φ Υ Λ Λ Ο 2 2 • Δ Ε Κ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ 2 0 1 6 5LA GALETTE DES ROIS: Η ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ ΑΛΑ ΓΑΛΛΙΚΑ

Αρχές Ιανουαρίου στη Γαλλία και για όλο το μήνα -για κακή μας τύχη!- παρατηρείται το φαινόμενο της Galette des Rois, δηλαδή της πίτας του Βασι-λιά! Όλοι οι φούρνοι και τα ζαχαροπλαστεία γεμί-

ζουν τις βιτρίνες τους με αυτές τις γευστικές πίτες με τα χρυ-σά στέμματα από πάνω και δεν μας αφήνουν να αγιάσουμε! Δεν φτάνει που φάγαμε τον άμπακο κατά τη διάρκεια των γιορτών στην Ελλάδα (αθάνατο γιορτινό ελληνικό τραπέζι!), γυρίσαμε στη Γαλλία με σκοπό να μπούμε στο κλίμα της γαλ-λικής συλφίδας αλλά μάταια. Η Galette des Rois μας κρυ-φοκοιτάει από παντού. Σε όποια γωνία και να στρίψουμε να σου και μια Galette.  Θεέ της δίαιτας από Δευτέρα… (απευ-θύνομαι σε σένα γιατί ξέρω πως είσαι λιγάκι πιο ελαστικός!), πόσες αντιστάσεις να έχω εγώ ένα ταπεινό ανθρώπινο ον;

Και για να καταλάβετε τι εστί Galette des Rois λοιπόν, αυτή η πέτρα του σκανδάλου είναι σαν τη δική μας βασιλόπι-τα αλλά εντελώς διαφορετική σε γεύση, αφού έχει τραγανό φύλλο και γέμιση από κρέμα με αμύγδαλα ή άλλες φορές μαρμελάδα, μήλο, μείγμα φρούτων ή σοκολάτα.

Οι Γάλλοι γιορτάζουν με αυτό το γλυκό τα Θεοφάνεια. Η παράδοσή της επέζησε από την πτώση της Ρωμαϊκής Αυ-τοκρατορίας, το Μεσαίωνα και τη Γαλλική Επανάσταση, όχι αστεία! Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης μάλι-στα το όνομα της πίτας είχε αντικατασταθεί με το «Gateau de l’egalité» (γλυκό της ισότητας) γιατί όπως καταλαβαίνετε, για ευνόητους λόγους ο όρος βασιλιάς ήταν εντελώς εκτός μόδας! Η Galette des Rois κόβεται σε ισάριθμα κομμάτια, όσοι είναι και οι παρευρισκόμενοι με επιπλέον ένα για τον πρώτο φτωχό που θα περάσει ή βρίσκεται εκεί κοντά. Ο μι-κρότερος στο τραπέζι, χωρίς να κοιτάει υποδεικνύει ποιος θα πάρει κάθε κομμάτι που κόβεται. Ένα τυχερό γούρι, une fève όπως το λένε οι Γάλλοι, βρίσκεται κρυμμένο μέσα στην πίτα όπως το δικό μας φλουρί. Αρχικά ήταν ένα φα-σόλι, αλλά από το τέλος του 14ου αιώνα αντικαταστάθηκε με ένα πορσελάνινο ή πλαστικό ανθρωπάκι ή ζώο. Η ποικιλία των τυχερών γουριών σήμερα είναι τόσο μεγάλη, που πολλοί το έχουν κάνει χόμπι και τα συλλέγουν. Είναι το λεγόμενο “favophilie”. Η ανεύρεσή του χρήζει το τυχερό άτομο βασι-λιά ή βασίλισσα της μέρας. Και το καλύτερο; Όποιος το βρει πρέπει να διαλέξει τον Βασι-λιά ή τη Βασίλισσά του ρίχνοντας το τυχερό γούρι στο ποτήρι του κρασιού του/της!

Εμένα μου έτυχε αυτή η παχουλή κυριού-

ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝO ΜΑΚΑΡΟΝΙ - ΜΑΚΑΡΙΤHΣ

Μακαρόνι<ιταλ. maccaroni πληθ. του maccherone < maccare <μεσαιων. μακαρωνία =νεκρόδειπνο με βάση τα ζυμαρικά <αρχ. μακαρία=κομμάτι άρ-του στο σχήμα του μελομακάρονου, που προσφερόταν μετά την κηδεία (ψυ-χόπιτα)< μάκαρ=ευτυχισμένος, ευλογη-μένος.

Στα νεότερα χρόνια, ένα παρόμοιο με τη μακαρία γλύκισμα εμποτισμένο με μέλι ονομάστηκε μελομακάρονο. Οι Μι-κρασιάτες το καθιέρωσαν ως γλύκισμα των εορτών του 12ημέρου, με τ’ όνομα

φοινίκι, από το εληνιστικό φοινίκιον = το φρούτο του φοίνικα (χουρμάς) < υποκορ. του φοίνιξ, πιθανότατα λόγω χρώματος και σχήματος.

Οι Έλληνες για τουλάχιστον 3.000 χρόνια χρησιμοποιούν τα παράγωγα: μα-κάρι, μακαρίζω, μακάριος, μακαρίτης, μακαριστός κι αργότερα μακαρονάς, μα-καρονάδα κ.λπ.

Περίπου το 1500 μ.Χ. γίνεται γνωστό στη Γαλλία και Αγγλία ένα αμυγδαλωτό μπισκότο παρόμοιο με τον «εργολάβο», με το όνομα «macaroon».

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣΛατιν. Ianuarius <Ianus/Janus = Ιανός, θεός της Ρώμης, προστάτης των πυ-

λών και των διόδων της πόλης. (Το θεωνύμιο πιθανότατα συνδέθηκε με το λατινικό janua=πύλη/θύρα.)

O Ιανός ήταν ο θεός όλων των ενάρξεων και των μεταβάσεων. Απεικονιζόταν με δύο πρόσωπα - συνήθως σε σημεία διαβάσεων, όπως οι θύρες, οι πύλες και οι γέφυ-ρες, & αποκαλούνταν Janus bifrons (διπρόσωπος Ιανός).

Όταν εισήχθη στη Ρώμη το Ιουλιανό ημερολόγιο (συντάχθηκε με εντολή του Ιουλί-ου Καίσαρα το 46 π.Χ. για να αντικαταστήσει το αρχαίο σεληνιακό ρωμαϊκό), ορίστη-κε ως αρχή του έτους ο Ιανουάριος. Αυτό συμφωνεί με την πρακτική των Ρωμαίων να μνημονεύουν πρώτον τον Θεό Ιανό μεταξύ των άλλων θεοτήτων.

Εκτός από το έτος και τον πρώτο μήνα, τον επικαλούνταν και στην αρχή της ημέ-ρας, ενώ συχνά τον αποκαλούσαν “Αχθοφόρο του Ουρανού”. Επηρέαζε όλα όσα εί-χαν διπλή όψη και διπλό νόημα στη ζωή.

λα! Και αναρωτιέμαι ευλόγως… μήπως είναι σημάδι πως πρέπει να σταματήσω να τρώω γλυκά; Για-

τί δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε αλλά έχει αυ-στηρά ανασηκωμένο και το ένα φρύδι! Κα-κός οιωνός υποψιάζομαι… Και τώρα που κάνω focus στη φωτογραφία και βλέπω και την ωραιότατη επιγραφή από κάτω, πιστεύω πως οι φίλοι μου θα είναι πολύ χαρούμενοι

που επιβεβαιώνονται τα λεγόμενά τους πως είμαι ένας μεγάλος CLOWN! Ευχαριστώ πολύ

σύμπαν που συνωμότησες για να βγουν αυτά τα πολυαγα-πημένα μεν, αλλά σκουλήκια δε -οι φίλοι μου- αληθινοί, ανάθεμά σε Paulo Coelho! Ζεις και στο Παρίσι, κάπου θα σε πετύχω, δεν μπορεί…

Καλά σας άνοιξα την όρεξη όμως και που να την βρείτε την Galette στην Ελλάδα, γι’αυτό είπα να σας δώσω και μια απλή συνταγή για ανεπίδεκτους ζαχαροπλαστικής μαθήσεως, όπως και του λόγου μου! Ευχαριστώ θερμά την κυρία μαμά της φίλης μου Βιβής που άκουσε τη συνταγή και μου επιβε-βαίωσε τουλάχιστον πως ΝΑΙ! Πρόκειται για γλυκό!

ΣΥΝΤΑΓΗ

Υλικά• 2 φύλλα έτοιμη σφολιάτα• 75 γρ. μαλακό βούτυρο ή μαργαρίνη• 80 γρ. ζάχαρη• 3 αυγά• 1 κρόκος αυγού• 140 γρ. αμύγδαλα ή αμυγδαλόσκονη (από αναποφλοίωτο αμύγδαλο)

ΕκτέλεσηΑνακατεύουμε το βούτυρο και τη ζάχαρη μέχρι το μείγμα μας ν’ασπρίσει. Στη συνέχεια προσθέτουμε τα χτυπημένα αυγά και τα αμύγδαλα. Ανακατεύουμε καλά. Απλώνουμε το πρώτο φύλλο και στη μέση του ρίχνουμε το μείγμα. Τοποθετούμε το δεύτερο φύλλο από πάνω και τα κολλάμε πιέζοντας τις άκριες των φύλλων μαζί σφραγίζοντάς τες. Χαράζουμε με ένα μαχαίρι γραμμές από το κέντρο προς τα έξω σε σχήμα βεντάλιας. Ψήνουμε στους 200 βαθμούς για 30 λεπτά περίπου.Όταν κρυώσει η πίτα, την αλείφουμε με μαρμελάδα βερίκοκο ή με κρόκο αβγού για να της δώσουμε χρυσό χρώμα!

Kαλή όρεξη!

Bon Appétit!

Φ Υ Λ Λ Ο 2 5 • Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ 2 0 1 96•Ηφιλίατουσκύλου

•Ησκυλοφιλίαείναιαπόλυτη&σώψυχηταύτιση.

•Όποιοςπενθείγιατοσκύλοτου,πενθείγιατηνπροαπώλειατουεαυτούτου.Xάνειέναμύχιοστοιχείοτουεαυτούτουτοοποίοασυνειδήτωςείχεεπενδυθεί

στησκυλίσιαπαρουσία.ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ

Όταν εξημερώθηκε το σκυλί και έγινε κατοικίδιο “έπεσαν” τα αυτιά του, έγραφε ο Δαρβίνος. Σοφή παρατήρηση, ειδικά για

όσους έζησαν στις επαρχίες, κοντά σε ζω-ντανά και σε κοπάδια. Το κυνηγιάρικο σκυ-λί, ο μολοσσός που φυλάει τα πρόβατα είναι ζωντανό ραντάρ, πρωτόγονος και ως εκ τού-του ατόφιος. Ο βοσκός δεν βάζει το σκυλί στο σπίτι, το σέβεται αλλά δεν το βλέπει ποτέ σαν μέρος του οίκου. Στην πόλη όμως ο σκύλος απώλεσε την επαφή με τη φύση και τον πρω-τόγονο εαυτό του, στερήθηκε τους άγριους σκυλοκαβγάδες, το κυνήγι του λαγού και του τσάκαλου, ήρθε πιο κοντά στον άνθρωπο και απομακρύνθηκε από το παρελθόν του πού υπέκρυπτε πάντα κάτι το λυκίσιο και το αδά-μαστο. Ένας φίλος γιατρός, έμπειρος στα τε-τράποδα, έχει δική του πατέντα: “η γάτα είναι ένα κομμάτι κρέας, άφιλη, εγωπαθής, αντίθε-τα ο σκύλος είναι άνθρωπος με τρίχωμα και με τέσσερα πόδια! Κοντά στο σκύλο γίνεσαι περισσότερο άνθρωπος!” Η σκυλοσυντροφιά ανακαλύπτει διαφορετικά όχι μόνο το σκύλο αλλά και την ίδια τη ζωή. Αξίζει λοιπόν να προ-σέξουμε αυτήν τη διαχεόμενη ζωοφιλία που δεν είναι βίτσιο, χούι, παραξενιά παρά συναι-σθηματική εκλέπτυνση χωρίς εμφανές όριο. Ο “κάτοχος” του σκύλου πριν απ’ όλα κατέ-χει ένα προνόμιο το τετράποδο, αγορασμέ-νο σε μικρή ηλικία, αναγνωρίζει από νωρίς τον αφέντη του και αφοσιώνεται. Μπορεί να παίζει με όλους, αλλά μόνο ο “ένας” ταράζει τα σωθικά του. Τον αναγνωρίζει, τον διαισθά-νεται από απόσταση, ενίοτε τείνει να σπάσει την αλυσίδα του για να τον προϋπαντήσει. Ο στενός κύκλος του πενθούντος αναρωτιέται: “Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; Το παιδί του; Τη μάνα του; Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, του συνέβη όμως κάτι χει-ρότερο. Έχασε ένα μύχιο στοιχείο του εαυ-τού του, το οποίο ασυνειδήτως είχε επενδυ-θεί στη σκυλίσια παρουσία. Χωρίς υπερβολή, δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου που να μην πι-στεύει σθεναρά ότι μέσα στο τεράποδό του

κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο κάτι το βα-θύτατα ανθρώπινο. Το ίδιο βέβαια μπορούμε να πούμε για τους κατόχους αλόγων, δελφι-νιών, περιστεριών ή αετών. Ώστόσο το μέγε-θος και το φυσικό στοιχείο αποτελούν φρα-γή. Τα πετούμενα ανήκουν στον αιθέρα, το άλογο ανήκει στο μέγεθός του, ενώ ο σκύλος -μόνο αυτός- δίνει την εντύπωση ότι κάποια σπάνια συμπάθεια είναι διαλυμένη στο αίμα του. Αυτό το οξύμωρο, με τα χρόνια, αποβαί-νει μυστικός δεσμός, συνεννόηση χωρίς λό-για, νοηματική γλώσσα της συμπάθειας. Αν το ζώο ήταν άνθρωπος με μουσούδα, τρίχω-μα, μεγάλα αυτιά δεν θα άξιζε την αγάπη μας. Αντίθετα, καθίσταται λατρεμένο μέχρι περιπα-θούς αφοσιώσεως επειδή μέσα στη σκληρή του συνθήκη, αυτή την αμετάκλητα φιμωμέ-νη φύση, κατορθώνει να το σκάει στιγμιαία για να παραδοθεί στη θέρμη της ανθρώπινης φι-λίας. «Δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου που να μην πιστεύει σθεναρά ότι μέσα στο τεράπο-δό του κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο.» «Δεν υπάρχει κά-τοχος σκύλου που να μην πιστεύει σθεναρά

ότι μέσα στο τεράποδό του κρύβεται υπέρο-χα παγιδευμένο κάτι το βαθύτατα ανθρώπι-νο.» Δεδομένου ότι ένα σκυλί είναι «ανθρώ-πινο» μόνο για λίγους, και ακριβέστερα μόνο για έναν, εύκολα γεννιέται η αυταπάτη ότι το ζωντανό μεταρσιώνει τη φύση του μόνο για χατίρι του. Ο κάτοχος ψυχανεμίζεται μέσα στα κυνικά σωθικά την υπέρβαση της σκυλί-σιας φύσης, οπότε η ανθρώπινη συμπάθεια αναγνωρίζει αβίαστα πάνω της ένα καθρέφτι-σμα του εγώ της. Η οικειότητα είναι απόλυ-τη, η αναγνώριση βαθύτατη, ο σκύλος είναι στο τσακ να μιλήσει και «μιλάει» βέβαια, έστω και αν οι περισσότεροι παρόντες διαθέτουν ώτα μη ακουόντων. Συχνά, κάποιος αδιάφο-ρος θεατής της θερμής ανθρωπο-σκυλοφιλί-ας, υποψιθυρίζει :»Μα τι έχει πάθει με αυτό το ψωριάρικο;» Αφοσιωμένος στις γάτες και όχι στα σκυλιά, ο Μαλρώ ηταν κατηγορημα-τικός: Αργά ή γρήγορα, όλοι οι μεγάλοι εγωι-στές γίνονται φιλόζωοι. Ώστόσο, η φιλία με το τετράποδο δεν γίνεται αποδεκτή ποτέ ως φι-λόζωη ιδιότητα. Άνθρωποι που ζουν χρόνια με το σκύλο τους, που έχουν προσαρμόσει

τις ανάγκες και τις μετακινήσεις τους με το τετράποδο, ποτέ δεν σκέφτονται ότι αγαπούν ένα «ζώο». Ο δεσμός με το σκύλο έχει να κά-νει με το αξεδιάλυτο κράμα ενός ψυχισμού εντοιχισμένου μεν στη ζωικότητα πού, παρ’ ότι τετραποδίζει, σκυλοφέρνει ή γαυγίζει, φέ-ρει στο βλέμμα του μισοσβησμένα πνευματι-κά ίχνη. Από τη μια μεριά το ζώο είναι ανθρώ-πινο πείραμα που έμεινε στη μέση, ενώ από την άλλη είναι ζωικό πείραμα που έδωσε απο-τελέσματα ανώτερα του αναμενομένου. Έτσι αρχίζουν τα θαύματα αφοσίωσης και συνεν-νόησης ανάμεσα στο τετράποδο και στο δίπο-δο. Η προσαρμογή είναι τέλεια και βαθύτατα ψυχική. Η υπακοή αγγίζει τα όρια του πάθους. Πιο συγκεκριμένα, δεν μας συγκινεί τόσο η κυρία με το σκυλάκι, η γραία που αγαπά το σκύλο της γιατί δεν της απέμεινε τίποτε άλλο να αγαπά, αλλά η εμμονή νέων ανθρώπων που σε κάθε περίπτωση μετακίνησης, έκτα-κτων αναγκών, ατυχιών, το πρώτο πού σκέ-πτονται είναι το τετράποδο. Η σκυλίσια αγάπη δεν είναι μόνο αμοιβαία, κυρίως δεν επιδέχε-ται «απάτη», μετάπτωση, λήθη - όσο το τετρά-ποδο ζει και κινείται, παραμένει πάγια «αξία». Γι’ αυτό όταν έρχεται η ώρα του κυνικού θα-νάτου, μιας και τα σκυλιά κατά κανόνα ζουν πολύ λιγότερο από τον κάτοχό τους, το πέν-θος είναι σκληρό, δεν παίρνει παρηγόρια. Ο στενός κύκλος του πενθούντος αναρωτιέται: «Μα τι έχασε; Τη γυναίκα του; Το παιδί του; Τη μάνα του; Ασφαλώς δεν έγινε χήρος, δεν έμεινε ορφανός, του συνέβη όμως κάτι χει-ρότερο. Έχασε ένα μύχιο στοιχείο του εαυ-τού του, το οποίο ασυνειδήτως είχε επενδυ-θεί στη σκυλίσια παρουσία. Αυτή η μυχιότητα δεν ευδοκιμεί με τους ανθρώπους που είναι ανεξάρτητες οντότητες, θέτουν όρια και εγωι-στικά σύνορα. Η σκυλοφιλία είναι απόλυτη και σώψυχη ταύτιση, προσωπική ανακάλυψη που ομορφαίνει μέχρι κάλλους τη σιωπηλή αφοσί-ωση. Όποιος πενθεί για το νεκρό σκύλο τ ου, πενθεί για την προ-απώλεια του εαυτού του.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO στις 18/09/2008

Πηγή: www.lifo.gr

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Η ΑΓΑΠΗ

ΤΩΝ ΖΩΩΝ

ΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ

Πριν λίγες ημέρες έγινε γνωστό ακόμη ένα κρούσμα βάναυσης κακοποίησης αδέσποτου σκύλου στην Κρήτη, ο οποίος βρέθηκε με δεμένα τα γεννητικά του όργανα. Την ίδια στιγμή ο ένας μετά τον άλλο, ιδιοκτήτες ζώων εγκαταλείπουν τα κατοικίδιά τους γιατί δεν θέλουν ή δεν μπορούν πλέον να αναλάβουν την ευθύνη της φρο-ντίδας τους. Οι ελληνικοί δρόμοι έχουν γεμίσει με αδέσποτα, ενώ

οι Δήμοι και οι Περιφέρειες αδυνατούν να μεριμνήσουν για την στεί-ρωση και την υιοθεσία τους όπως επιβάλλει ο Νόμος 4039 για τα Ζώα.

Ταυτόχρονα η έλλειψη φιλοζωικής παιδείας στην ελληνική κοινωνία, καθιστά πολλές φορές ανυπόφορο τον βίο ακόμη και των κατοικίδιων ζώων, αφού οι ιδι-οκτήτες τους επιλέγουν τη βία, για να τα «πείσουν» να τους υπακούσουν.

Γι’ αυτούς τους λόγους ζητάμε από την Ελληνική Κυβέρνηση να ιδρύσει την Ελληνι-κή Αστυνομία Ζώων.

Υπογράψτε για τον σκοπό αυτό, διαδώστε την προσπάθειά μας στο Facebook και στο Twitter και βοηθήστε μας να πιέσουμε και να πείσουμε την Ελληνική Κυβέρνηση να δώσει τέλος στην κακοποίηση ζώων.

Ας ξεπεράσουμε τις 10.000 υπογραφές!!Ίσως είναι ώρα να μπει ένα τέλος στην αυθαιρεσία του καθενός για τα ζώα. Όποιος

ΔΕΝ μπορεί να αναλάβει ένα ζώο, ας μην το κάνει! Η κακοποίηση ζώου προλειαίνει το έδαφος για την κακοποίηση ανθρώπων. Όπως και να έχει πρέπει να τιμωρείται! Αφού δε μπορούμε μόνοι μας ο καθένας να είναι δημοκράτης και να σέβεται τα ζώα, τον συ-νάνθρωπο και το περιβάλλον, ας υπάρχει μια εποπτική αρχή για να επιβλέπει και επιτέ-λους να επιβάλλει τον νόμο!

ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΗΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟΣ

ΤΟ ΜΑ.ΦΙ.ΣΥ.ΠΕ 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΕΥΚΗΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ!

Πριν από λίγες μέρες ήμουν παρούσα σε ένα περιστατικό που αφορούσε την διά-σωση δύο τετράποδων φίλων μας. Την Πα-ρασκευή το απόγευμα, στην περιοχή Αμα-ρουσίου, πηγαίνοντας για το καθιερωμένο μου μάθημα με την καθηγήτριά μου κ. Μα-ρία Μαρή και τις συμμαθήτριές μου βρε-θήκαμε αντιμέτωπες με ένα απρό-σμενο γεγονός, στο δρόμο βρίσκονταν δύο πανέμορφα αδέσποτα σκυλιά, η Lashy και η Demy. Μόλις τα αντι-ληφθήκαμε, τα πιάσαμε και προσπαθήσαμε να τα ανε-βάσουμε στο διαμέρισμα της καθηγήτριάς μας. Λόγω της κακής εμπειρίας τους στο δρόμο, ήταν αρκετά φοβισμένα αλλά δεν παρουσίασαν καμία επιθε-τική συμπεριφορά. Τα δύο αυτά σκυλιά, η Lashy και η Demy είχαν φύγει από το σπίτι τους, χωρίς να τα αντιληφθούν οι ιδιοκτή-τες και περιφέρονταν στους δρόμους.

Εμείς επικοινωνήσαμε αμέσως με τη Φιλοζωική Ένωση Λυκόβρυσης - Πεύκης

(ΦΕ.ΛΥ.ΠΕ) όπου μας έδωσαν πληροφο-ρίες για τα δύο σκυλιά και τα τηλέφωνα των ιδιοκτητών τους. Αφού επικοινωνή-σαμε μαζί τους και τους ενημερώσαμε για την κατάσταση που επικρατούσε, τους επι-στρέψαμε πίσω τα κατοικίδιά τους.

Οι καταστάσεις αυτές είναι αρκετά πο-λύπλοκες και απαιτούν μια πολύ

ευαίσθητη και προσεκτική προ-σέγγιση. Τα ζώα αυτά κυκλο-

φορούν ελεύθερα στους δρόμους, διατρέφονται ελ-λιπώς, αφού την διατροφή τους αναλαμβάνουν οι ελά-χιστοι ευαισθητοποιημέ-

νοι συμπολίτες μας. Επίσης τα περισσότερα από αυτά δεν

έχουν δεχτεί ποτέ στη ζωή τους κάποιας μορφής κτηνιατρική πρόλη-

ψη, με αποτέλεσμα να είναι εκτεθειμένα σε κάθε λογής κίνδυνο για την υγεία τους. Θα πρέπει λοιπόν όλοι να ενημερωνόμαστε σχετικά με τα κατοικίδιά μας και να τα φρο-ντίζουμε κατάλληλα.

ΣΟΦΙΑ ΧΑΣΚΗ Γ’ 5

Φ Υ Λ Λ Ο 2 5 • Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ 2 0 1 9 7 «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΔΩ, ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ»

ΕΚΠΑΊΔΕΥΤΊΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΊΕΣ ΓΊΑ ΕΥΑΊΣΘΗΤΕΣ ΨΥΧΕΣ

Το σύνθημα του τίτλου έγινε πανό και αναρτήθηκε σε δημοτικό σχολείο της Τριανδρίας Θεσσαλονίκης. «Τα παιδιά εδώ». Εδώ, όπου θα τους διδάξουμε τη συμπόνια και την αλληλεγγύη, τη φιλανθρωπία και

τον αλτρουισμό. «Τα σκυλιά στο βουνό». Όχι για βόλτα. Για εξορία. Εκεί, όπου θα τους διδάξουμε ότι τη συμπόνια και όλα τα υπόλοιπα τα αξίζουν μόνο οι άνθρωποι. Γιατί έχουμε χρέος να προετοιμάσουμε και την επόμενη γενιά, που θα βλέπουν τα ζώα σαν αναλώσιμα αντικείμενα που δικαιούμαστε να πε-τάξουμε όταν έχουν εξαντλήσει τη χρήση τους.

Μου είπαν ότι κάποια γεγονότα «ξεχείλισαν το ποτήρι» και οδήγησαν στο σύνθημα που έγινε viral. Ότι κάποιοι ιδιοκτήτες έδειχναν ασέβεια προς τον χώρο του σχολείου, αφήνοντας ανεξέλεγκτα τα ζώα. Ας πούμε ότι το πιστεύω. Είναι επαρκής η δικαιολογία; Είναι ακριβώς το αντίθετο!

Το σχολείο είναι ελεγχόμενος χώρος. Με κανόνες λειτουργί-ας και ανθρώπους υπεύθυνους για την εφαρμογή τους. Η απο-τυχία τους να κάνουν τη δουλειά τους δεν παραχωρεί σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να τσουβαλιάζουν δίκαιους και άδικους σε μια ομαδοποιημένη απαγόρευση. Είναι σαν να κατάσχουν -ας πούμε- όλα τα κινητά τηλέφωνα από τις τσάντες των παιδιών, επει-δή ένα από αυτά το έβγαλε στην τάξη και έκανε τσατ…

Στην ελληνική, ευνομούμενη πολιτεία, ό,τι δεν απαγορεύ-εται επιτρέπεται. Και η παρουσία των σκύλων απαγορεύεται -υπό προϋποθέσεις- στους χώρους υγειονομικού ενδιαφέ-ροντος. Σε πολλά σχολεία τα παιδιά έχουν υιοθετήσει πρώ-ην αδέσποτα και τα συντηρηθούν στους προαύλιους χώρους. Ποιος εκπαιδευτικός ανέλαβε την πρωτοβουλία να απαγορεύ-

σει ακόμα και τη σύντομη επίσκεψή τους σε έναν χώρο ανοι-χτό και κοινόχρηστο;

Το πανό έχει «φιλοτεχνηθεί» από παιδικά χέρια. Αυτή είναι η πραγματική φρίκη. Ότι κάποιος επέβαλε σε μαθητές να γρά-ψουν αυτό που είχε στο μυαλό του -και να το ζωγραφίσουν κιό-λας!- πιστεύοντας πως η μισαλλόδοξη άποψή του θα περνού-σε ευκολότερα αν καμουφλαριζόταν σε παιδική πρωτοβουλία. Στις αντιδράσεις που θα ακολουθούσαν, θα μπορούσε να αντι-τάξει «Εγώ; Τα παιδιά!».

Ο Γκάντι έλεγε ότι «η συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα προδίδει το επίπεδο του πολιτισμού μας». Έχουμε προ πολλού απεμπολήσει τέτοιες ψευτοσυναισθηματικές ανησυχίες. Η συ-μπεριφορά μας απέναντι στα ζώα -φοβική, τσαμπουκαλίδικη, ανεύθυνη- γαλουχείται από τις τρυφερές ηλικίες και εξασφα-λίζει ένα μέλλον χειρότερο από το ήδη βεβαρημένο παρελθόν μας. Χειρότερο για μας.

Μου λένε επίσης ότι το πανό το ανάρτησαν γονείς και όχι εκπαιδευτικοί. Αδιάφορο. Το σχολείο είναι χώρος ευθύνης των δασκάλων. Η υποχρέωσή τους είναι να αποβάλλουν σαν ξένο σώμα οτιδήποτε δηλητηριάζει τις συνειδήσεις των παιδιών. Αν επέτρεψαν να αναρτηθεί –συμφωνούντες ή υποκύπτοντες σε πιέσεις-, είναι χειρότεροι και από τους εμπνευστές του.

Διαβάζουμε συχνά για περιπτώσεις κακοποίησης ζώων και πέφτουμε από τα σύννεφα. Καιρός είναι να παίρνουμε, σιγά σιγά, μια ιδέα και για τους ηθικούς αυτουργούς τους.

Tου Γιώργου Φραντζεσκάκη (k9mailbox@yahoo.com)(περιοδικό «Κ» της Καθημερινής της Κυριακής 13.5.2018)

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΜΕ

ΤΑ ΖΩΑ;Δεν κατανοούμε ότι η κακοποίηση των ζώων, επιφέ-

ρει την κακοποίηση των ανθρώπων;Πως μπορεί κάποιος για οποιοδήποτε λόγο να χει-

ροδικήσει έναντι άλλου. Πόσο εύκολα και χωρίς σκέψη από την κλωτσιά στο μικρό ζωάκι, από το χτύπημα με το αεροβόλο στο ανυποψίαστο πουλάκι, μπορεί κάποιος να προβεί σε αντίστοιχες κινήσεις ενάντια σε ανθρώπους, διαφορετικούς, αλλόθρησκους, αλλοεθνείς, μετανά-στες, ομοφυλόφιλους, απόκληρους της ζωής αυτής.

Είναι ποτέ δυνατό; Σε προηγμένες κοινωνίες να κυ-νηγιόμαστε με αυτόν τον τρόπο.

Επειδή υπάρχει ο νόμος, ή ο φόβος δεν προβαί-νουμε σε βία;

Με ξεπερνά όταν ακούω ανθρώπους να λένε, ότι για να καταλάβει κάποιος θέλει τις φάπες του, άρα για να εκπαιδεύσω τον σκύλο μου θα τον σαπίσω στο ξύλο ή αν πάθει κάποιο ατύχημα και μου είναι πια άχρηστος, θα τον σκοτώσω κιόλας!

Για να συνέλθουμε! Για να σταματήσουμε, όχι μόνο γιατί υπάρχει μεγάλη τιμωρία από το νόμο, αλλά γιατί το νιώθουμε έτσι.

Πότε θα αγαπήσουμε και θα σεβαστούμε ο ένας τον άλλον και θα κάνουμε χώρο για να ζήσουμε όλοι μαζί εκεί;

ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΗΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΓΑΛΛΙΚΩΝ - ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟΣ

ME

KA

ΛΛ

ΙΤΕΧ

ΝΙΚ

Η Δ

ΙΑΘ

ΕΣΗ

ΚΑΛΑΜΑΤΑ: ΚΛΩΤΣΗΣΕ ΣΚΥΛΟ ΚΑΊ ΤΊΜΩΡΗΘΗΚΕ ΜΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ

ΦΥΛΑΚΊΣΗ ΚΑΊ «ΤΣΟΥΧΤΕΡΟ»

ΠΡΟΣΤΊΜΟΜε φυλάκιση ενός έτους και χρη-

ματική ποινή των 5.000 ευρώ καταδι-κάστηκε χθες, Τρίτη, από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Καλαμάτας, ένας 83χρονος που κλώτσησε έναν κατοι-κίδιο σκύλο.Newsroom , CNN Greece 17:40 Τετάρτη, 14 Φεβρουαρίου 2018 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥΠηγή: EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ

❖ ❖ ❖

Ο ίδιος στην απολογία του αρνή-θηκε πως χτύπησε το ζώο, αλλά το δικαστήριο δεν δέχθηκε τους ισχυ-ρισμούς του. Σύμφωνα με όσα πα-ρουσιάστηκαν στο δικαστήριο, το πε-ριστατικό διαδραματίστηκε έξω από γραφείο στην οδό Φαρών, όπως ανα-φέρει τοπικό μέσο. 

Το σκυλάκι βρίσκονταν έξω στο πεζοδρόμιο που το είχαν αφήσει τα αφεντικά του μέχρι να ολοκληρώσουν μία δουλειά. Ο ηλικιωμένος άντρας, βγαίνοντας από το γραφείο, βρέθηκε μπροστά στον μικροσκοπικό σκύλο. Κατά τη δική του εκδοχή, μπερδεύτη-κε και απλώς με το πόδι του, για να μην πέσει, το έσπρωξε πιο πέρα.

Σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες και τους μηνυτές όμως, ο 83χρονος κλώ-τσησε τον σκύλο. Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο για κακοποίηση ζώου.

2 ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΖΩΗΣ… Από μικρή αγαπούσα τα ζώα ακόμα και αν κάποια, όπως τα με-

γαλόσωμα σκυλιά τα φοβόμουν λίγο. Στο σχολείο μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τα ζώα και με άλλους συμμαθητές μου και την αγάπη αυτή μας βοηθάει να την κάνουμε πράξη η καθηγήτρια μας, η κυρία Μαρή, ένας ξεχωριστός άνθρωπος που αγαπάει πολύ τα ζώα και χάρη σε αυτήν φτιάξαμε το ΜΑ.ΦΙ.ΣΥ.ΠΕ, ένα μαθητικό σύλλογο για την προστασία των αδέσποτων ζωών στην περιοχή μας.

Την προηγούμενη Τρίτη, 11 Οκτώβρη εμφανίστηκε ξαφνικά στη ζωή μας ο Σαρλώ … μόλις είχαμε σχολάσει και μαζί με τη φίλη μου τη Μάγδα, γυρίζοντας στα σπίτια μας ακούσαμε ξαφνικά νιαουρί-σματα. Είδαμε κολλημένο κάτω από ένα αυτοκίνητο ένα όμορφο μι-κρό αρσενικό γατάκι.

Νιαούριζε πολύ δυνατά, έτσι εγώ και η Μάγδα καταφέραμε να το βγάλουμε από το αυτοκίνητο και τυλίγοντας το σε μια ζακέτα το πήγαμε στην κυρία Μαρή. Αμέσως ξεκινήσαμε να ψάχνουμε να βρούμε ένα σπίτι, μια οικογένεια για το μικρό γατάκι για να σωθεί. Μέχρι να το δώσουμε κάπου, με την βοήθεια της κυρίας Αναστα-σάκη, της καθηγήτριας των γερμανικών, τον ταΐσαμε και τον φρο-ντίσαμε. Αν και πολλοί προσφέρθηκαν τελικά δεν μπόρεσε να τον πάρει κανένας.

Με την κυρία Μαρή αποφασίσαμε να το πάμε στο μαγαζί μιας φί-λης της, αλλά πρώτα έπρεπε να του δώσουμε ένα όνομα. Έτσι μαύ-ρο όπως ήταν με μια άσπρη τούφα στο μέτωπο και με μεγάλα όμορ-φα μάτια, η κυρία Μαρή είχε την έμπνευση να τον πούμε Σαρλώ. Τον

βάλαμε σε μια κούτα και τον πήγαμε στην κυρία Ερατώ, που τον δέ-χτηκε με μεγάλη χαρά αλλά… μετά από κάποια ώρα μας τηλεφώνη-σε και μας είπε πως το γατάκι ήταν τόσο μικρό που χανόταν συνέχεια και έβγαινε στον δρόμο. Τότε ένοιωσα την ανάγκη να τον πάρω στο σπίτι μου, να τον προστατέψω, και να τον φροντίσω, και αποφάσισα να τον υιοθετήσω. Ήμουν πολύ χαρούμενη και για τον Σαρλώ και για μένα. Έτσι, την επόμενη ημέρα μετά το σχολείο πήγαμε με τον Σαρ-λώ ,την κυρία Μαρή και τη μαμά μου στον κτηνίατρο.

Όταν ήρθε η σειρά του να εξεταστεί, ο Σαρλώ ήταν ανήσυχος. Κανείς μας δεν περίμενε πως θα είχε κάτι, αλλά τότε ήταν που ο κτη-νίατρος μας ανακοίνωσε τα δυσάρεστα νέα. «Το γατάκι» είπε «έχει πάθει ειλεό». Όταν τον ρώτησα τι εννοούσε μου είπε με λίγα λό-για ότι η μόνη ελπίδα για να σωθεί είναι να χειρουργηθεί . Καθίσα-με μέχρι να βγάλει την τελική απόφαση. Μας είπε πως επειδή ήταν πολύ μικρό ακόμα, είχε πολύ λίγες πιθανότητες να σωθεί. Αφήσα-με τον Σαρλώ στο κτηνίατρο, και φύγαμε με αγωνία αλλά και με την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει. Ευχόμουν συνεχώς να σωθεί. Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο της μαμάς μου. Ήταν η κυρία Μαρή. Ο Σαρλώ πέθανε 2 λεπτά αφότου του άνοιξαν την κοιλιά. Η κυρία με καθησύχασε λέγοντας μου ότι δεν χρειάζεται να κλαίω γιατί εί-ναι σαν να του σώσαμε τη ζωή 2 φορές, σαν να είχε δυο ευκαιρί-ες για να σωθεί. Μια όταν το βρήκαμε και άλλη μια όταν τον πήγα-με στον γιατρό και κάναμε ότι μπορούσαμε για να σωθεί. Αλλά… C’ est la vie! Αυτή είναι η ζωή και πρέπει να την δεχόμαστε έτσι όπως είναι! Αντίο Σαρλώ θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΚΟΡΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Β΄ 4

Φ Υ Λ Λ Ο 2 5 • Μ Α Ρ Τ Ι Ο Σ 2 0 1 98Σπαράγματα ψυχής από μια έφηβη με μεγάλη ευαισθησία & ωραίο λόγο

ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΝΤΙΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΟΥ Γ3 ΣΤΟ 2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΕΥΚΗΣ, ΤΩΡΑ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΣΤΟ 1ο ΛΥΚΕΙΟ ΠΕΥΚΗΣ

«Καλό μεσημέρι, τα λέμε αύ-ριο». «Αντίο», απάντησε στην φίλη της με ένα πικρό χαμόγελο. Μία έκφραση

που υποδήλωνε κάτι μυστήριο. Μία ηρεμία σαν να ήξερε μία αλήθεια που όλοι οι άλλοι αγνοούσαν. Αφού περπάτησε αρκετή ώρα στο τσουχτερό κρύο, έφτασε στο σπίτι. Έβα-λε μουσική και κλείστηκε όπως συνήθως στο δωμάτιό της. Η διαπεραστική φωνή του Χα-ρούλη έσπαγε την σιωπή που επικρατούσε. Άνοιξε το άλμπουμ και άρχισε να παρατηρεί τις φωτογραφίες. Τις μελετούσε πολύ προ-σεκτικά δίνοντας σημασία και στην παραμι-κρή λεπτομέρεια. Στον πιο ανεκδήλωτο μορ-φασμό, στο πιο μικρό έντομο, στο πιο απλό έπιπλο. Κάθε σελίδα του ήταν και μία ανά-μνηση. Ήθελε να περάσουν από την ψυχή της όσα είχε νιώσει. Την χαρά, τον πόνο, τον ενθουσιασμό, την απογοήτευση, την τρυφε-ρότητα, τη θλίψη. Όλα βιώνονταν ξανά από την αρχή.

«Γιατί αυτή η δόση ευτυχίας;» «Γιατί να ήταν προσωρινή;» «Γιατί κάθε καλή στιγμή εξαφανίζεται και ισοπεδώνεται από τις υπε-ράριθμες κακές;» «Γιατί με πονάει τόσο;» «Γιατί να ζω;» Και εκεί που το μαχαίρι ακου-μπά την φλέβα. Εκεί που την φλερτάρει περί-τεχνα. Εκεί που όλα κρίνονται στο δευτερό-λεπτο. Εκεί ανοίγει η πόρτα.

Η ΚΑΡΕΚΛΑ

Η ζωή κυλούσε και αυτός κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους την έβλεπε να περ-νάει. Μέσα στο απόρθητο κάστρο του ήταν αδιάφορος για όλα. Δεν έκανε τίποτα. Έμε-νε μέσα στο δωμάτιό του. Οι κουρτίνες του ήταν τραβηγμένες καλύπτοντας το παράθυ-ρο. Εκτός από τους γονείς του, απαγόρευε την είσοδο και στις ηλιαχτίδες. Το δωμάτιό του βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι. Όπως και η ψυχή του. Δεν είχε δει τον έξω κόσμο εδώ και πολύ καιρό. Δεν είχε δει το φως της ημέρας εδώ και πολύ καιρό. Δεν είχε ακούσει ανθρώπινη φωνή εδώ και πολύ καιρό. Άκουγε μόνο τις κραυγές της ψυ-χής του που ικέτευε για βοήθεια. «Μέχρι και εκείνη δεν αντέχει να ζει άλλο μαζί μου», σκε-φτόταν. Καθισμένος στην καρέκλα του κοίτα-ζε τον τοίχο. Τον παρακολουθούσε προση-λωμένος λες και του διηγούνταν απίστευτες ιστορίες για τόπους μακρινούς και τερατό-μορφα πλάσματα, σαν από την επιφάνειά του

να έβλεπε εικόνες και να άκουγε όλου του κόσμου τις μουσικές.

Μέρες τώρα έκανε σχέδια. Ονειρευόταν ξανά και ξανά. Όμως αφού έπλαθε την πραγ-ματικότητά του, μετά προσγειωνόταν ξανά στη γη. Οι φαντασιώσεις του δεν πραγματο-ποιούνταν και οι ελπίδες του κατρακυλούσαν στο γκρεμό που είχε τοποθετήσει στο μυαλό του ως το τέλος. Η ρουτίνα της καθημερινό-τητας, μιας έτοιμης μέρας που θα έφευγε και θα την διαδεχόταν η επόμενη χωρίς τίποτα το διαφορετικό να προσφέρει, τον απέλπιζε.

Στις 22 Νοεμβρίου, έναν μήνα, μετά πήγε ως το μπάνιο. Πήρε το μπουκάλι με τα χάπια, τα χρωματιστά, τα ύπουλα. Κατευθύνθηκε στο δωμάτιό του και τοποθετήθηκε μπροστά από το παράθυρο. Μετά από πολλούς μήνες θα άνοιγε την κουρτίνα.

Το φως που έλουσε απότομα το δωμάτιο τον τύφλωσε. Αναρωτήθηκε γιατί τόσο καιρό να μην είχε δει ένα τέτοιο -ανατρεπτικό- φως στη ζωή του. Ο λυγμός του θύμισε τι ήθελε να κάνει. Άνοιξε το μπουκάλι και κατάπιε γρήγο-ρα και με συνοπτικές διαδικασίες τα χάπια, χωρίς δεύτερη σκέψη. Φοβόταν ότι αν επανε-ξέταζε την απόφασή του θα την άλλαζε.

Το μπουκάλι μετά από δέκα λεπτά κατρα-κύλησε από το χέρι του και έπεσε στο πάτω-

μα κάνοντας ένα δυνατό ήχο που σήμανε το τέλος του. Αυτό το τέλος που το είχε ποθήσει. Λοιπόν, τον είχε βρει. Τον είχε βρει να κάθε-ται πάνω στην κυλιστή του καρέκλα, αυτήν, ξέρετε, με τα τέσσερα ροδάκια. Αυτήν, ξέρε-τε, του πόνου. Του πόνου που τον είχε κατα-βροχθίσει.

«Οι ταπεινοί θα δικαιώνονται, η ψυχή θα γλυτώνει, η ζωή θα νικάει». Το μαχαίρι ακου-μπά την φλέβα. Σβήνουν όλα. «Οι ταπεινοί θα δικαιώνονται, η ψυχή θα γλυτώνει, η ζωή θα νικάει». Ίσως στον παράδεισο, σε έναν άλλο κόσμο. Εδώ οι ταπεινοί πεινάνε, η ψυχή υπο-φέρει και η ζωή χάνει. «Οι ταπεινοί θα δικαι-ώνονται, η ψυχή θα γλυτώνει, η ζωή θα νικά-ει». Ανοίγει η πόρτα. Φαίνεται η αιωνιότητα. «Οι ταπεινοί θα δικαιώνονται, η ψυχή θα γλυ-τώνει, η ζωή θα νικάει». Απομακρύνεται. Φεύ-γει και χάνεται. «Οι ταπεινοί θα δικαιώνονται, η ψυχή θα γλυτώνει, η ζωή θα νικάει». Πίσω στη γη. Πίσω στην μετριότητα και τον πόνο. «Οι ταπεινοί θα δικαιώνονται, η ψυχή θα γλυ-τώνει, η ζωή θα νικάει». Η ζωή νίκησε. Και η αλλαγή έρχεται.

ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ

- Γιατί μου φέρεσαι έτσι;- Πώς;

- Ψυχρά, σαν να είμαι ξένος.- Μα είσαι ξένος. Έλειπες τόσο καιρό και

τώρα γυρνάς και θέλεις να είμαστε όμως πριν και εκτοξεύεις απειλές για να το καταφέρεις.

- Άλλες γυναίκες τις δέρνουν οι άνδρες τους και εκείνες τρέχουν από πίσω τους.

- Ώστε από αυτή τη βάση ξεκινάς τη σχέ-ση μας;

Τι άλλο να απαντούσα; Σκέφτηκα να του εξηγούσα. Όμως τι; Ότι όταν αγαπάμε σε-βόμαστε; Ότι όταν αγαπάμε δεν εγκαταλεί-πουμε τη μάχη αλλά μένουμε και παλεύου-με; Ότι δεν χτυπάμε άλλους ανθρώπους και η βία δεν είναι ποτέ η λύση; Ότι δεν μπορείς να απαιτείς μόνο χωρίς να προσφέρεις; Από πού να άρχιζα και πού να τελείωνα; Αυτά τα εξηγούσα στην κόρη μας όταν ήταν επτά χρο-νών και προσπαθούσα να την κάνω σωστό άνθρωπο. Τώρα τι να του εξηγούσα; Τον κοί-ταξα και είδα μία παιδική ψυχή εγκλωβισμένη στο σώμα ενός ενήλικα. Αυτός ο άνθρωπος δεν μεγάλωσε ποτέ. Οπότε τι να εξηγούσα, τα αυτονόητα; Χαμογέλασα με πικρία και κα-τέβηκα από το αμάξι. Με ρώτησε γιατί φεύ-γω και του απάντησα ότι απλώς δεν μπορώ να μείνω. Ανάθεμα και αν κατάλαβε τίποτα. Άλλωστε αν καταλάβαινε τώρα δεν θα ήμα-σταν έτσι. Όχι έτσι…

Για πες μου εσύ, εσύ που γυρνάς το κεφά-λι αλλού, κάθε φορά

που το βλέμμα σου πέφτει στους «βρωμιάρηδες» - έτσι αποκαλείς τα πλάσματα που συναντάς και έχουν για κρε-βάτι τους τον δρόμο, πάνω στην κρύα βρωμερή πλάκα του πεζοδρομίου.

Εσύ που δεν καταλαβαί-νεις ότι είναι και αυτοί άν-θρωποι…, αλλά είναι άν-θρωποι δυστυχισμένοι. Εσύ, εμείς, όλοι μας που βλέπουμε μόνο την επιφά-νεια στα πρόσωπά τους, δεν κοιτάμε πιο βαθιά, δεν

μπορούμε να διακρίνουμε την βασανισμένη ιστορία της ζωής που είναι γραμ-μένη στα παιδικά μουτρά-κια, που μας απλώνουν το κοκαλιάρικο χέρι τους… Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι γέ-ροι, αυτή η οικογένεια που μένει απέναντί σου σε μια παράγκα που το λένε «σπί-τι», όταν μας βλέπουν να πετάμε μια σακούλα τρόφι-μα, ντρέπονται να έρθουν να μας ζητήσουν τη σακού-λα αυτή και να μας πουν «ναι, πεινάω βλέπω την σα-κούλα και μου τρέχουν τα σάλια. Τα σκουπίδια σου εί-

ναι θησαυρός για μένα, για τα αδέρφια μου, για όλους όσους βρίσκονται στην ίδια φουρτούνα της ζωής…». Και μόλις φύγεις, πάνε στον κάδο και ψάχνουν για τη σακούλα σου με τη λαχτάρα να χορτάσουν το πεινασμένο άδειο στομά-χι τους.

• ΜΠΟΡΟΥΜΕ άραγε να αντέξουμε το δάκρυ που κυλά στο μάγουλο ενός παι-διού;

• ΜΠΟΡΟΥΜΕ, ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να νιώσουμε αυτό που νιώθει ο συνάν-θρωπός μας. Απλές πρά-

ξεις, κάτι απλό μπορεί να κάνει τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή ενός ανθρώπου.

• ΑΝΘΡΏΠΟΥ, ΝΑΙ ΑΝ-ΘΡΏΠΟΥ ΟΠΏΣ ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΏ!

Που η ζωή για αυτόν εί-ναι μια φουρτούνα στο απέ-ραντο πέλαγος του κόσμου. Δώσε κάτι, κάνε κάτι! Υπάρ-χουν τρόποι. Δεν είσαι μό-νος. Είμαστε μαζί. Και λύση; Δεν είναι παρά μόνο ένα βήμα, μια σκέψη μακριά. Και μετά, θα μπορείς, θα εί-σαι δικός τους γιατί θα έχεις νιώσει όπως κι αυτοί. Τότε τα παιδικά χαμόγελα θα

στολίσουν τα παιδικά μου-τράκια. Τότε η οικογένεια απέναντί σου θα γελά-ει μέρα νύχτα αφού θα ξέ-ρει ότι κάποιος, ΕΜΕΙΣ, εί-μαστε δίπλα τους. Τότε θα είναι ευτυχισμένοι. Αλλά ο πιο ευτυχισμένος θα είσαι ΕΣΥ, ΕΜΕΙΣ!!! Αφού η ΑΛ-ΛΗΛΕΓΓΥΗ είναι ΑΝΤΑΠΟ-

ΔΟΤΙΚΗ, όπως άλλωστε και η ΑΓΑΠΗ!

Έτσι, μέσα σου θα ξέ-ρεις ότι η καταιγίδα τελείω-σε χάρη σε σένα, σε ΣΑΣ! Που κάνατε την αλλαγή, την διαφορά. Βέβαια είναι μικρή, ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΕΙ!!!

Υ.Γ. = Κάνε την ΕΣΥ πρώτος!

Διήγημα της Αρετής Χαρίτου (Α’ 2)

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ