Στοιχεία από την Αμερικανική Εταιρεία περιβαλλοντικής Προ‐στασίας δείχνουν ότι περίπου 500 δισεκατομμύρια έως ένα τρισεκατομμύριο πλαστικές σακούλες καταναλώνονται σ’ όλο τον κόσμο ετησίως. National Geographic News September 2, 2003 Λιγότερο από το 1% των πλαστικών τσαντών ανακυκλώνονται. Κοστίζει περισσότερο να ανακυκλώσει κανείς μια τσάντα παρά να παράγει μια καινούρια. ‐ Christian Science Monitor News Paper “Υπάρχει μια σκληρή οικονομία πίσω από την ανακύκλωση των πλαστικών τσαντών.: Κοστίζει $4,000 να επεξεργαστούμε μια να ανακυκλώσουμε 1 τόνο από πλαστικές σακούλες , οι οποίες μετά πωλούνται στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων για $32” Jared Blumenfeld (Director of San Francisco's Department of the Environment) Τότε… Που πηγαίνουν?

Μια έρευνα του 1975 έδειξε ότι τα πλοία που διασχίζουν τους ωκεανούς, ρίχνουν 8 εκατομμύ‐ρια λίβρες πλαστικού ετησίως. Ο πραγματικός λόγος που η γη δεν έχει ξεχειλίσει από πλαστικό ήταν γιατί το περισσότερο από αυτό κατέληξε στους ωκεανούς.

Τις παίρνει ο άνεμος… …σε διάφoρα μέρη της γης …στις θάλασσες, στις λίμνες , στα ποτάμια.

Έχουν βρεθεί να πλέουν βόρεια του Αρκτικού Κύκλου μέχρι τα νησιά Φώκλαντ. Οι πλαστικές σακούλες φω‐τοδιασπώνται. Με τον καιρό διαλύονται σε μικρότερα πιο τοξικά πετρο‐ πολυμερή, τα οποία τελικά μολύνουν το έδαφος και τα ύδατα. Ως αποτέλεσμα μικρά κομμάτια μπαίνουν στην τροφική αλυσίδα και τα αποτελέσματα για τη φύση είναι καταστροφικά

Περίπου 200 διαφορετικά είδη θαλασσίων ζώων ( φάλαινες , δελφίνια , φώκιες και χελώνες ) πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαι‐τίας των πλαστικών τσαντών. Πεθαίνουν αφού καταπίνουν πλαστικές σακούλες τις οποίες περνούν για τροφή.

Λοιπόν….Τι κάνουμε ; Εάν χρησιμοποιήσουμε 1 υφασμάτινη τσάντα γλιτώνουμε 6 πλαστικές σακούλες την εβδομάδα. Δηλαδή 24 τσάντες το μήνα. Δηλαδή 288 τσάντες το χρόνο. Δηλαδή 22,176 τσάντες σ’ όλη μας τη ζωή. Εάν 1 στους 5 ανθρώπους στη χώρα μας το έκανε αυτό θα γλιτώναμε 1,330,560,000,000 τσάντες σ’ όλη μας τη ζωή. Η Κίνα έχει απαγορεύσει τις δωρεάν πλαστικές σακούλες. Η Ιρλανδία είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που άρχισε να φορολογεί τις πλαστικές σακούλες από το 2002 και έχουν μειώσει την κατανάλωση τους στο 90%. Το 2005 η Ρουάντα απαγορεύσε τις πλαστικές σακούλες. Το Ισραήλ , Ο Καναδάς , η Δυτική Ινδία , η Μποτσουάνα , η Κένυα , η Τανζα‐νία , η Δυτική Αφρική, η Ταϊβάν και η Σιγκαπούρη έχουν επί‐σης απαγορεύσει τις πλαστικές σακούλες ή κινούνται προς την απαγόρευσή τους.

… γράμματα στα θρανία ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 1ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΕΥΚΗΣ ΦΥΛΛΟ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2013

1

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΣΑΚΟΥΛΑΣ

2

Το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, ένα αυτοχρηματοδοτούμενο δη-μιούργημα, εκτείνεται σε μια συνολική έκταση 200 στρεμμάτων, φιλοξενώντας περισσότερα από 2.000 ζώα, από 350 διαφορετικά είδη.

Το αττικό Ζωολογικό πάρκο βρίσκεται στα Σπάτα και η λειτουρ-γία του ξεκίνησε το Μάη του 2000 αρχικά ως Ορνιθολογικό Πάρκο με την τρίτη μεγαλύτερη συλλογή πουλιών στο κόσμο (1.100 πουλιά από 300 διαφορετικά είδη), ζώα της φάρμας για τους μικρότερους επισκέ-πτες και 3 πολύ εντυπωσιακά μεγάλα κλουβιά. Από τον Απρίλιο του 2001 όταν στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο προστέθηκε ‹‹Ο Κόσμος των Ερπετών›› ξεκίνησαν οι συνεχείς επεκτάσεις και προσθήκες που περιλάμβαναν το έκθεμα ‹‹Ελληνική Πανίδα››, με ζώα που συναντάμε σπάνια στην Ελλάδα (καλοκαίρι 2002), την ‹‹Αφρικανική Σαβάνα›› με ζώα από την Αφρικανική Ήπειρο (Φεβρουάριος 2003), το τμήμα με τις μαϊμούδες και τους πίθηκους (Ιούνιος 2003), την ολοκλήρωση του τμήματος των αιλουροειδών και την επέκταση της Αφρικάνικής Σαβάνας (Δεκέμβριος 2004), το «Δάσος των Μαϊμούδων», όπου οι επισκέπτες μπορούν να βρίσκονται στον ίδιο χώρο με τις μαϊμούδες (αρχές 2005), τη «γη των Τσίτα», όπου φιλοξενούνται 4 Τσίτα σε ένα μεγάλο χώρο τον οποίο οι επισκέπτες μπορούν να διασχίσουν μέσα από ειδικό διάδρομο, το τμήμα με τους χιμπατζήδες και τους γίββωνες (Μάρτιος 2008) και τέλος την «Περιοχή της ερήμου» όπου φιλοξε-νούνται ζώα όπως καμήλες, γάιδαροι Σομαλίας κλπ. (Απρίλιος 2008). Τον Μάιο του 2010 στο Πάρκο έκαναν την εμφάνιση τους 2 λευκοί ρινόκεροι και το Μάιο το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο «μεγαλώνει» την οικογένεια του φιλοξενώντας 4 δελφίνια και 2 θαλάσσια λιοντάρια.

Στα μελλοντικά σχέδια, περιλαμβάνεται επίσης η επέκταση των εγκαταστάσεων με τη «Δεινοσαυρόπολις» - ένα Μουσείο Εξέλιξης με έμφαση στην εποχή των Δεινοσαύρων καθώς και την «Ωκεανόπολις», ένα Πρότυπο Ενυδρείο.

Όραμα του Αττικού ζωολογικού πάρκου είναι πρωτίστως η ε-δραίωση του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου ως του μεγαλύτερου Ζωο-λογικού Πάρκου της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και ενός παγκόσμιας εμβέλειας θεματικού πάρκου για την προστασία της βιοποικιλότητας.

Επίσης στόχος του είναι η παροχή ενημέρωσης που θα οδηγήσει στην ευαισθητοποίηση του κοινού για την προστασία των ζώων και του περιβάλλοντος και η προσπάθεια διατήρησης ή ακόμα και αναπα-ραγωγής των απειλούμενων ειδών καθώς ένα 60% περίπου των ζώων του Πάρκου είναι απειλούμενα ή ακόμα και είδη υπό εξαφάνιση. -Γιατί Ζωολογικά Πάρκα;

Τα σύγχρονα Ζωολογικά Πάρκα και Ενυδρεία παίζουν πολύ ση-μαντικό ρόλο βοηθώντας τους επισκέπτες τους να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν την άγρια ζωή. Τα τελευταία 25 χρόνια τα ζώα έχουν κερδίσει σε μεγάλο βαθμό το σεβασμό των ανθρώπων που είχαν την ευκαιρία να τα γνωρίσουν από κοντά σε εγκαταστάσεις

-Ένα μήνυμα από τον ιδρυτή του Αττικού ζωολογικού πάρκου Η κατανόηση του κόσμου και του φυσικού περιβάλλοντος που

διαβιούμε είναι σημαντική για όλους μας. Η προστασία της βιοποικιλότη-τας και η ενημέρωση για τους κινδύ-νους που αντιμετωπίζουν τα μέλη του ζωικού βασιλείου, αναγκαιότητα.

Στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο εδώ και χρόνια προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τους μικρούς και μεγάλους φίλους μας, μέσα από την επιμορφωτική και συνάμα ψυχα-γωγική εμπειρία της γνωριμίας, με μερικά από τα πιο όμορφα και σπάνι-α είδη που κατοικούν στον πλανήτη.

Zαν-Ζάκ Λεσουέρ, Ιδρυτής Αττι-κού Ζωολογικού Πάρκου

Έχουν ειπωθεί τα τελευταία χρόνια ότι το συγκεκριμένο πάρκο δεν βοηθά σε κανένα βαθμό τα ζώα, αλλά σε αντίθεση τα απομονώ‐νει από το φυσικό περιβάλλον τους και δεν βοηθά στην διαιώνιση του είδους. Στην πραγματικότητα αυτό δεν ισχύει και αυτό είναι μια λανθασμένη εντύπωση από τη στιγμή που α. Το πάρκο δημιουργή‐θηκε μόνο για να προστατεύει τα απειλούμενα είδη και β. Για να βοηθά στην αναπαραγωγή τους και στον τρόπο ζωής γενικότερα. Όταν επισκεύτηκα το Αττικό ζωολογικό πάρκο μου έκανε εντύπωση που όταν εξηγούσε το είδος και τα χαρακτηριστικά ενός πουλιοιύ έλεγε «ο συγκεκριμένος χώρος είναι ειδικά διαμορφωμένος για να μπορέσει να ζήσει το πουλί και να αναπαραχθεί»!!!! Επιπλέον οι συνθήκες διαβίωσης των ζώων είναι άριστες αυτό οφείλεται στην υπέρμετρη βοήθεια των εθελοντών.

Το συμπέρασμα λοιπόν που μπορούμε να βγάλουμε είναι ότι το πάρκο φτιάχτηκε για να προστατεύει τα ζώα, αλλά και για να μας προσφέρει την ευκαιρία να δούμε σπάνια είδη ζώων με πολύχρωμα χρώματα και να μάθουμε κάτι για αυτά!!!! Ας επισκεφθούμε λοιπόν το Αττικό ζωολογικό πάρκο και για να στηρίξουμε την προσπάθεια των εθελοντών!Επίσης μην ξεχνάμε ότι δίχως αυτό το γιγάντιο πάρ‐κο και τη γιγάντια προσπάθεια των εθελοντών εκατοντάδες είδη ζώων θα είχαν εξαφανιστεί!! Ένα μεγάλο μπράβο στον ιδρυτή του πάρκου και ένα μεγάλο ευχαριστώ αξίζει να πούμε στον Zαν‐Ζάκ Λεσουέρ!!

Κατερίνα Τσαντίλα, B’4

Αττικό Ζωολογικό Πάρκο

3

ΤΕΤΡΑΓΩΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Φέτος το Πάσχα ΜΗΝ Κάθεστε στα Αυγά σας!

Διαλέξτε ελεύθερα!

Αθήνα, 24 Απριλίου 2013

Με αφορμή το Πάσχα, η Animal Action Hellas ετοίμασε τη νέα εκστρατεία, «ΔΙΑΛΕΞΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ». Στόχος της εκστρα-τείας είναι φέτος το Πάσχα, να διαλέξουμε όλοι τα αυγά μας φιλοζωικά! Πως θα γίνει αυτό; Είναι πολύ απλό! Κάθε αυγό έχει μια ταυτότητα δηλαδή έναν κωδικό τυπωμένο επάνω στο κέλυφος. Ο πρώτος αριθμός αυτού του κωδικού υποδη-λώνει που έχει ζήσει η κοτούλα που έφταιξε αυτό το αυγό! Συγκεκριμένα: «0» για τα αυγά βιολογικής παραγωγής, δηλαδή κότες που τρέφονται με βιολογικές ζωοτροφές, έχουν πρόσβαση στην ύπαιθρο και ζούνε ελεύθερα σε αυτήν. «1» για τα αυγά ελευθέρας βοσκής, δηλαδή κότες που ζουν σε περιφραγμένα κτήματα, τρέφονται μόνο με φυσικές τροφές έχοντας την ευκαιρία να ζουν φυσιολογικά, με δυνατότητα φυσικής άσκησης στον καθαρό αέρα. «2» για τα αυγά αχυρώνα δηλαδή κότες που ζουν μόνιμα στεγασμένες με περιορισμένο χώρο κινήσεων.

Αν και φαίνεται απίθανο στη Ιαπωνία δημιουργήθηκαν τα τετράγωνα καρπούζια από έναν πρωτοπόρο αγρότη. Σκέφτηκε, λοιπόν, να δημιουργήσει ένα τετράγωνο καρπούζι, το οποίο θα χωράει καλύτερα στο ψυγείο και θα διευκολύνει περισσότε‐ρο τη ζωή μας, καθώς ένα στρογγυλό καρπούζι πολλές φορές μπορεί να κυλάει μέσα από το ψυγείο ή από τη ζυγαριά του μανάβη.Επίσης, μπελάς είναι και το κόψιμό του, εάν δεν έχεις βρει την κατάλληλη τεχνική. Κυλάει στον πάγκο, με δυσκολία το σταθεροποιείς και πάντα υπάρχει κίνδυνος να κοπείς με το μαχαίρι εάν σου φύγει.Τα καρπούζια αναπτύχθηκαν μέσα σε γυάλινα κουτιά και έτσι έπαιρναν όλα αυτόματα το ίδιοσχήμα. Λόγο της ιδιαιτερότητας τους τα τετράγωνα καρπούζια πουλιούνται γύρω στα 10.000 γιεν το τεμάχιο (σχεδόν 100 Ευρώ).

Μαργαρίτα Μούστου B΄3

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποι‐ους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμμα‐τοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυπο‐ψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ... Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολο‐γήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρού‐με, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ... Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστι‐κά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ... Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώ‐στους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...; Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμά‐νε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας τα‐βέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και ‐το 'χω παρατηρήσει‐ έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο ο‐ποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθό‐ταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλα‐νούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα... Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως ‐ή κυρίως‐ στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρό‐πους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.

Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συ‐νανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφο‐ρά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δι‐καιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή από‐χρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν ‐στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία‐ χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέ‐σα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέ‐ρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτό‐χρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου ‐ και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμε‐νο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα... Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλά‐κα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολο‐γούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδι‐κείται... Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

Γιάννης Τριάντης

4

20 Γνωρίσματα των ευτυχισμένων ανθρώπων

Στο μάθημα της Χημείας, το οποίο οι περισσότεροι πλησιάζουν με κάποια συστολή, οι μαθητές με την παρότρυνση και επίβλεψη της καθηγήτριάς τους κ. Αριστέας Φαφούτη εκπόνησαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εργασίες για το σχολικό έτος 2012 – 2013 και επιδόθηκαν σε προβληματισμούς και ανταλλαγές απόψεων. Παρα‐θέτουμε αυτές τις εργασίες, που δεν καταχωρήθηκαν στα τεύχη της εφημερίδας μας πέρυσι. Έτσι ξεκινάμε αυτή τη χρονιά με αυτές τις εργασίες ,ώστε να αποτελέσουν παρότρυνση για μια ενδιαφέ‐ρουσα συνέχεια.

Μ.Μ

Γενικά: Αλάτι ονομάζεται το μαγειρικό άλας. Κυρίως αποτελείται από χλωριούχο νάτριο (ΝαCl) και είναι βασικό συστατικό της ανθρώπι‐νης διατροφής. Με αυτό αλατίζουμε τα τρόφιμα και παρασκευάζουμε αλίπαστα. Το αλάτι είναι πολύ διαδεδομένο στην φύση. Βρίσκεται διαλυμένο στο νερό της θάλασσας και στο νερό ορισμένων λιμνών. Επίσης βρίσκεται σε στερεή κατάσταση μέσα στην γη όπως πχ στην Πολωνία κ.α. Η θάλασσα περιέχει αλάτι σε ποσοστό 2,7‐3,8%. Σε περι‐οχές που το κλίμα είναι θερμό το ποσοστό αυξάνεται, ενώ μειώνεται σε περιοχές που εκβάλουν πολλοί ποταμοί. Το αλάτι είναι απαραίτητο συστατικό κάθε ζωντανού οργανισμού και παίζει σπουδαίο ρόλο στα βιολογικά φαινόμενα. Ιστορία: Το αλάτι είναι απαραίτητο για τον άνθρωπο. Γι' αυτό ήταν γνωστό και χρησιμοποιούνταν από την αρχαία εποχή. Σε πολλές περιο‐χές το χρησιμοποιούσαν ως νόμισμα. Έτσι οι πλούσιοι πουλούσαν δούλους σε αντάλλαγμα με αλάτι. Άλλοι έρχονταν σε πόλεμο μεταξύ τους για να κατακτήσουν εδάφη με αλατούχες πηγές. Στην αρχή οι άνθρωποι έπαιρναν το αλάτι από τη θάλασσα με την εξάτμιση στις αλυκές. Επίσης ήταν γνωστό το ορυκτό αλάτι. Σπουδαία ορυχεία υπήρ‐χαν στην Λιβύη, στην Αραβία, στην Ισπανία, στην Βοημία και αλλού.

5

Ιδιότητες: Το μαγειρικό αλάτι αποτελείται κατά 97‐99% από χλωριού‐χο νάτριο και με προσμίξεις ιωδιούχου καλίου οπότε έχει γεύση λίγο πικρή και είναι αρκετά υγροσκοπικό. Το καθαρό αλάτι είναι στερεό, κρυσταλλικό με ειδικό βάρος 2,165 τήκεται στους 801ο C και ζέει στους 1413ο C. Διαλύεται στο ψυχρό και θερμό νερό. Όταν θερμανθούν οι κρύσταλλοί του ακούγεται ένας χαρακτηριστικός θόρυβος σαν τρίξιμο Αυτό οφείλεται στην εξάτμιση του νερού που συγκρατούσαν οι κρύ‐σταλλοι. Το αλάτι έχει την ικανότητα να εμποδίζει την ανάπτυξη μικρο‐οργανισμών γι' αυτό χρησιμοποιείται στην συντήρηση τροφίμων. Επί‐σης είναι απαραίτητο σε μικρές δόσεις για τον οργανισμό μας καθώς διευκολύνει την πέψη και ανοίγει την όρεξη Εμποδίζει τις ζυμώσεις στο στομάχι και στα έντερα εμποδίζοντας την δυσκοιλιότητα. Τέλος συντελεί στην αύξηση του αριθμού των ερυθρών αιμοσφαιρίων και δίνει στο αίμα λαμπερό κόκκινο χρώμα. Παρόλα αυτά η κατάχρησή του είναι επικίνδυνη. Εφαρμογές:

• χρησιμοποιείται στην καθημερινή διατροφή του ανθρώπου

• ως μέσο συντήρησης των τροφίμων (αλίπαστα ).

• ως τονωτικό.

• στην κτηνιατρική .

• σε ταρίχευση από αρχαίους πολιτισμούς (Αιγύπτιοι)

• στην ιατρική (φυσιολογικός ορός )

• στην γεωργία για βελτίωση καλλιεργειών.

• στο λιώσιμο πάγου. στην βιομηχανία. (παρασκευή ανθρακικού νατρίου, παρασκευή σάπω‐νος‐προστίθεται αλάτι στο διάλυμα ώστε αυτό να αποχωρίζεται πιο εύκολα, παρασκευή μεταλλικού νατρίου ,καυστικού νατρίου, χλωρίου, υδροχλωρίου, υδρύαλου, ψυκτικών μειγμάτων κ.α,) πηγή:wikipaidia

Σοφία Πολίτη Γ’1 (όταν γράφτηκε η εργασία, τώρα η μαθήτρια είναι στο Λύκειο.)

Εργασίες στα πλαίσια του μαθήματος της Χημείας

ΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΧΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΣ ΖΩΗ

Γυμναστική και κούραση των μυών Πριν οι παλμογράφοι να γίνουν ένα φθηνό εμπορικό προϊόν και να είναι ευρέως διαθέσιμοι, οι προπονητές των αθλημάτων το μόνο που είχαν διαθέσιμο για να μετρούν την ένταση της προπόνησης των αθλη‐τών τους ήταν το χρονόμετρο, όπου έχοντας κάνει εργομετρικές μετρή‐σεις, ήξεραν σε τι ρυθμό αντιστοιχούσε ο ρυθμός με τον οποίο γυμναζό‐ταν ο αθλητής. Δηλαδή με τις εργαστηριακές μετρήσεις, σημαντικό μέρος ήταν η μέτρηση γαλακτικού οξέος, είχαν βρει σε τι ταχύτητα τρεξίματος, κολύμβησης κ.λπ. αντιστοιχούσε το αναερόβιο κατώφλι. Βέβαια καθώς ο αθλητής βελτιωνόταν έπρεπε να ξαναγίνουν εργαστη‐ριακές εξετάσεις καθώς οι τιμές ταχύτητας άλλαζαν ύστερα από τις σχετικές προσαρμογές του οργανισμού. Παρότι ο παλμογράφος είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, όπως άλλωστε και τα ΟΡ8 και τα βαττόμε‐τρα, μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε την αξία της μέτρησης του γαλακτι‐κού οξέος ως του πιο αξιόπιστου εργαλείου μέτρησης της έντασης της προπόνησης. "Έδινε την μέγιστη σημασία στην μέτρηση του γαλακτικού οξέος. Για να εξηγήσουμε ορισμένα θέματα που αφορούν την χρησιμό‐τητα από τις μετρήσεις του γαλακτικού και να παρακολουθήσετε άνετα την συνέντευξη της Καίε ΑΠεη είναι απαραίτητο να διαβάσετε ορισμένα θεωρητικά ζητήματα σχετικά με την δημιουργία του γαλακτικού οξέος Κατά τη διάρκεια της άσκησης παράγεται στους μυς γαλακτικό οξύ που διαχέεται στο αίμα και η συγκέντρωση του κορυφώνεται λίγα λε‐πτά μετά τη λήξη της άσκησης. Η στάθμη του γαλακτικού στο αίμα εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, όπως η ένταση της άσκησης, η διάρκεια, η συχνότητα και το είδος της άσκησης. Το γαλακτικό οξύ είναι μια κυρίαρχη καύσιμη ύλη που καταναλώνεται τόσο από τους σκελετικούς μύες και από την καρδιά, και αποτελεί μια προδρομική ουσία της γλυκονεογένεσης. Το γαλακτικό μπορεί να μετα‐φέρεται με ευκολία παντού εξαιτίας του χαμηλού μοριακού του βά‐ρους και η συνεχής ροή του μεταξύ μυών, αίματος και οργάνων (γαλακτικός δίαυλος) εξασφαλίζει ενέργεια στα κύτταρα.

Η ένταση της άσκησης παίζει ουσιαστικό ρόλο στην συγκέντρωση του γαλακτικού στο αίμα. Όταν έχουμε μέτρια ένταση σε μια μυϊκή προσπά‐θεια η συγκέντρωση του γαλακτικού είναι χαμηλή, ενώ όταν η ένταση αυξάνεται, παρατηρούμε αντίστοιχη αύξηση του γαλακτικού. Ακόμη έχει παρατηρηθεί ότι στα γυμνασμένα άτομα η αύξηση του γαλακτικού είναι μικρότερη σε σχέση με κάποιον που δεν ασκείται. Η διάρκεια της άσκησης επηρεάζει και αυτή με τη σειρά της την συγκέ‐ντρωση του γαλακτικού στο αίμα, και σύμφωνα με μετρήσεις που έχουν γίνει σε αθλητές έχει παρατηρηθεί υψηλότερη συγκέντρωση γαλακτικού σε αθλήματα μικρής διάρκειας και χαμηλότερη σε μακράς διάρκειας. Η συχνότητα της άσκησης δείχνει να συμβάλλει στο ποσοστό συσσώ‐ρευσης του γαλακτικού στο αίμα. Σε μελέτη που ζητήθηκε σε αθλητές να συμμετάσχουν σε δραστηριότητα με διαφορετική συχνότητα, παρα‐τηρήθηκε πως σε διαλειμματική μυϊκή προσπάθεια μέγιστης έντασης και σε μυϊκή προσπάθεια συνεχούς άσκησης με εξίσου μέγιστη ένταση η συσσώρευση γαλακτικού ήταν μεγαλύτερη στη διαλειμματική. Επί‐σης στη κυκλική προπόνηση με δυναμικές ασκήσεις αντίστασης ση‐μειώθηκαν εξίσου υψηλές τιμές συγκέντρωσης γαλακτικού. Το είδος της άσκησης αναφέρεται ως παράγοντας στην συγκέντρωση του γαλακτικού μιας και η μυϊκή μάζα που επιστρατεύεται κάθε φορά για κάποιο είδος άσκησης έχει ενεργό ρόλο. Συγκεκριμένα σε δοκιμα‐σία σε δαπεδοεργόμετρο και σε κυκλοεργόμετρο η συγκέντρωση γαλα‐κτικού ήταν υψηλότερη στο δαπεδοεργόμετρο επειδή υπήρχε επιστρά‐τευση περισσότερων μυϊκών ομάδων Τέλος η σημασίας της προθέρμανσης στην παραγωγή γαλακτικού οξέος είναι αρκετά σημαντική εφόσον μειώνει την παραγωγή δημιουργίας του και αναστέλλει τη καματογόνα επίδραση των ιόντων Η+ κατά την έντονη μυϊκή προσπάθεια και η αποκατάσταση‐ αποθεραπεία αντί‐στοιχα συμβάλλει στην απομάκρυνση του γαλακτικού από το αίμα.

Γιάννης Γκλεζάκος Γ’ (όταν γράφτηκε η εργασία, τώρα o μαθητής είναι στο Λύκειο.)

σέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερ‐νούν ‐στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία‐ χρησιμοποι‐ώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλ‐λά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου ‐ και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακού‐στηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα... Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φή‐μες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται... Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν εί‐ναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοι‐χτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Α‐πλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέ‐ξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των αν‐θρώπων...

Γιάννης Τριάντης

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Κα‐ρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χω‐ρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απα‐λοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ... Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απα‐σχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφο‐ράς» ... Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποί‐ο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολή‐ξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ... Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συ‐μπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του κα‐θεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστι‐κά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...; Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμ‐φέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και ‐το 'χω παρατηρήσει‐ έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απένα‐ντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κά‐ποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέ‐φτηκα... Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως ‐ή κυρίως‐ στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρα‐κτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώ‐πους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυα‐λιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποτα‐γή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανέ‐νας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προ‐

6

ΜΕΤΑΞΩΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

...γράμματα στα θρανία Εφημερίδα

1ου Γυμνασίου Πεύκης

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Συντάκτης, υπεύθυνη έκδοσης

Μαρία Μαρή καθηγήτρια γαλλικών ‐ θεατρολόγος

( ΠΕ Ο5 & ΠΕ 32 )

Συντάκτες – Διορθώσεις

Μαρία Λυμπερτού καθηγήτρια Τεχνολογίας ( ΠΕ 17.03)

Σπυριδούλα Καστανιώτη φιλόλογος ( ΠΕ 02)

Η ελληνική είναι μία από τις αρχαιότερες γλώσσες, ίσως και η πιο παλιά. Ο κάθε λογικός άνθρωπος θα συμπέραινε ότι μια τόσο παλιά γλώσσα, με τις ρίζες της τόσο βαθιά βαλμέ‐νες στον κήπο της ανθρωπότητας, θα είχε διαδοθεί σε όλο τον κόσμο και θα είχε παίξει καταλυτικό ρόλο στη δημιουρ‐γία των άλλων γλωσσών, ό,τι βέβαια και έγινε. Στην καθημερινή πρακτική όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ελληνική γλώσσα, πλούσια όσο καμία άλλη, αρχίζει σιγά σιγά και βουλιάζει στην τάφρο του «μοντερνισμού». Τα πάντα πλέον είναι στα Αγγλικά. Ελάχι‐στες είναι οι ελληνικές ονομασίες μαγαζιών και εστιατορίων στις μέρες μας, καθώς και ο αριθμός των ανθρώπων που μιλούν έστω στοιχειώδη σωστά ελληνικά όλο και μειώνεται. Και βέβαια, κανείς δεν κάνει κάτι για να το αλλάξει αυτό. Πολλοί λένε ότι αφού τα ελληνικά είναι τόσο αρχαία γλώσ‐σα και τόσο δυνατή ανά τους αιώνες, θα έπρεπε να χρησι‐μοποιείται σε όλο τον κόσμο. Όμως, και είναι ντροπή για εμάς τους Έλληνες, όλοι οι ξένοι και, κυρίως, αυτοί που έχουν επισκεφτεί την Ελλάδα, γνωρίζουν μόνο μία και μονα‐δική λέξη: Μ@λ@κ@ς…….. Είναι η λέξη που έχει αντικαταστήσει όλα τα ονόματα των φίλων, είναι η λέξη που έχει χαρακτηρίσει τους πάντες, είτε σοβαρά, είτε « για πλάκα». Όταν ήμασταν μικροί, γελάγαμε με τα παιδιά που τη χρησι‐μοποιούσαν για να δείξουν ότι δήθεν έχουν μεγαλώσει και είναι « μάγκες ». Αργότερα όμως, έπεσαν και κάποιοι από εμάς στην παγίδα της μαγκιάς και άρχισαν να χρησιμοποι‐ούν τη λέξη αυτή, καθώς και άλλες του είδους της, όχι μόνο ανάμεσα στους φίλους τους αλλά και μέσα στην οικογένεια και το σχολείο.

Με τον καιρό, η ανάγκη να ωριμάσουν, ουσιαστικά πριν την ώρα τους, οδήγησε πολλά παιδιά στη χρήση ακατάλλη‐λης γλώσσας. Έτσι, ακούμε μέχρι και παιδάκια του Δημοτι‐κού να χαρακτηρίζουν ο ένας τον άλλο με απρεπείς για την ηλικία τους λέξεις. Ας πούμε ότι οι ενήλικες έχουν μία παραπάνω ωριμότητα και μπορούν να κρίνουν πότε θα χρησιμοποιούν τον κάθε όρο και γι’ αυτό δικαιολογείται η συμπεριφορά τους. Μέχρι ένα σημείο όμως. Δε μπορεί ο καθένας να μιλάει σε όλους σαν να είναι τα φιλαράκια του. Ναι μεν μπορεί να επιδιώκει μία καλή σχέση, δεν πρέπει ωστόσο να υποβαθμίζει τη θέση του, ούτε τη θέση των άλλων. Χάθηκαν και οι κώδικες ; Είναι βασικός κανόνας ευγένειας, ευπρέπειας και σωστής συμπε‐ριφοράς να απευθύνει κανείς τον λόγο κατάλληλα, ανάλογα σε ποιόν απευθύνεται. Φτάνει η ισοπέδωση ! Ξεκινά από τη γλώσσα και επεκτείνεται σε συμπεριφορές εκθέτοντας και αυτόν που μιλά και θίγοντας αυτόν στον οποίο απευθύνεται ο λόγος. Καλό θα ήταν όλα αυτά να μην παραμείνουν μία απλή άποψη, αλλά να προβληματίσουν μια και αυτό που συμβαί‐νει γύρω μας είναι κάτι που εξαπλώνεται σαν θανατηφόρος ιός με θύμα τη σωστή επικοινωνία και την υποβάθμιση της ελληνικής, αυτής της τόσο μεγάλης, πλούσιας και εξαιρετικά εκφραστικής γλώσσας.

Χρύσα Αλεξοπούλου Πρώην μαθήτρια του 2ου Γυμνασίου Πεύκης, τώρα στη B

΄Λυκείου στο 1ο Λύκειο Πεύκης

7

Τι είδους επικοινωνία επιδιώκουμε τελικά;

8

Αστεία...

ΚΟΥΤΣΟΙ ΣΤΡΑΒΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ Στα 1830, σ' ένα χωριουδάκι της Κυνουρίας, στο Άστρος, παρουσιά‐στηκε ένας περίεργος άνθρωπος, που άρχισε να διαδίδει επίμονα ότι ήταν ο. Άγιος Παντελεήμονας, που ήρθε να σώσει τον κόσμο από τις διάφορες αρρώστιες, που τον μάστιζαν. Όπως ξέρουμε όλοι μας σχεδόν, ο πραγματικός Άγιος Παντελεήμο‐νας είναι ο προστάτης των ανάπηρων και οι Χριστιανοί πιστεύουν ότι γιατρεύει, εκτός από τις άλλες παθήσεις και τις παραμορφώ‐σεις του σώματος, καθώς και τους τυφλούς. Ο άγνωστος, ωστόσο, του Άστρους δεν έκανε το παραμικρό θαύμα. Επειδή, όμως, δεν ενοχλούσε κανέναν με την παρουσία, τον άφηναν να λέει ό,τι θέλει. Παρ όλα αυτά, η φήμη πως στο όμορφο χωριό της Κυνουρίας παρουσιάστηκε ο Άγιος Παντελεήμονας, α‐πλώθηκε γρήγορα σε όλη την τότε Ελλάδα. Όπως ήταν επόμενο, όσοι έπασχαν από τα μάτια τους, τ' αφτιά τους, τα πόδια τους και από ένα σωρό άλλες ασθένειες, παράτη‐σαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους και ξεκίνησαν να πάνε στο Άστρος, με την ελπίδα ότι θα γίνουν καλά. Κι ήταν τόσοι πολλοί αυτοί οι ανάπηροι, ώστε από τα διάφορα χωριά που περνούσαν, έλεγαν οι άλλοι που τους έβλεπαν: «Κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα» ΠΙΣΩ ΕΧΕΙ Η ΑΧΛΑΔΑ ΤΗΝ ΟΥΡΑ Οι Ενετοί, που άλλοτε κυριαρχούσαν στις θάλασσες, εγκαινίασαν πρώτοι τα ιστιοφόρα μεταγωγικά, όταν ήθελαν να μεταφέρουν το στρατό τους. Τα καράβια αυτά ήταν ξύλινα και πελώρια και είχαν σχήμα αχλα‐διού. Έσερναν δε τις περισσότερες φορές πίσω τους ένα μικρό καραβάκι, που έβαζαν μέσα τον οπλισμό και τα πολεμοφόδια, όπως ακόμα τρόφιμα και διάφορα πολεμικά σύνεργα. Οι Έλληνες τα είχαν βα‐φτίσει αχλάδες από το σχήμα τους. Έτσι όταν καμιά φορά στο πέλαγος παρουσιαζότανε κανένα άγνωστο καράβι, οι νησιώτες ( βιγλάτορες) ανέβαιναν πάνω στους βράχους και από εκεί παρακολουθούσαν με αγωνία τις κινήσεις του. Αν ήταν απλώς ιστιοφόρο, δεν ανησυχούσαν τόσο, γιατί υπήρ‐χε πιθανότητα να συνεχίσει αλλού τον δρόμο του. Αν όμως ήταν "Αχλάδα" τους έπιανε πανικός, γιατί καταλάβαιναν ότι σε λίγο θα άρχιζαν μάχες, πολιορκίες, πείνες και θάνατοι. Έφευγαν τότε για να πάνε να ετοιμάσουν την άμυνα τους. Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η φήμη ότι η "Αχλάδα" έχει πίσω την ουρά. Με την ουρά εννοούσαν το καραβάκι που έσερνε το μεταγωγικό. Άρα επίθεση. Και έλεγαν: "Πίσω έχει η Αχλάδα την ουρά", τι θα γίνει; ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ Οι φόροι πριν από το 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό. Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γρά‐φει τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Εκτός της δέκατης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, έκαστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού (εστίας), δα‐σμόν γάμου, δούλου και δούλης καταλυμάτων, επαρχιακών εξό‐δων καφτανίων, καρφοπετάλλων και άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτο βαρείς καθ' εαυτούς ήσαν οι επιβληθέντες φόροι, έτι βαρυτέρους και αφορήτους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποσταλλομένων πρός τούτο υπαλλήλωνη εκμι‐

σθωτών. Φόρος ωσαύτως ετίθετο απί των ραγιάδων (υπόδουλος‐τουρκ.raya) εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην». Από το τελευταίο αυτό, έμεινε παροιμιώδης η φράση: «πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του» ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ ΑΛΕΣΤΕ ΚΑΙ ΑΛΕΣΤΙΚΑ ΜΗ ΔΙΝΕΤΕ Οι Φράγκοι, που είχαν υποδουλώσει άλλοτε την Ελλάδα, έκαναν τόσα μαρτύρια στους κατοίκους, ώστε οι Έλληνες τούς βάφτισαν «Σκυλόφραγκους». Ό,τι είχαν και δεν είχαν, τούς το έπαιρναν, κυρί‐ως όμως ενδιαφερόντουσαν για το αλεύρι, που τούς ήταν απαραί‐τητο για να φτιάχνουν ψωμί. Κάποτε σ' ένα χωριουδάκι της Πάτρας μπήκαν μερικοί στρατιώτες σ' ένα μύλο και απαίτησαν από τον μυλωνά να τους αλέσει όλο το σιτάρι που υπήρχε εκεί, με την υπόσχεση ότι θα τού πλήρωναν τ' αλεστικά. Ο μυλωνάς ονομαζόταν Γιάννης Ζήσιμος, κι ήταν γνωστός για την παλικαριά του και την εξυπνάδα του. Όταν είδε τους Φράγκους να θέλουν να τού αρπάξουν το βιος του με το έτσι το θέλω, φούντωσε ολόκληρος. Συγκρατήθηκε, όμως, και δικαιολογήθηκε ότι δεν μπορεί μόνος του ν' αλέσει τόσες οκάδες σιτάρι. Οι στρατιώτες τού είπαν τότε ότι θα τον βοηθούσαν αυτοί. Ο Ζήσιμος τούς πέρασε στον μύλο και τούς είπε δήθεν ευγενικά: «Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε». Ύστερα τούς κλείδωσε μέσα κι έβαλε φωτιά στο μύλο. Εκεί τούς έκαψε όλους σαν ποντίκια κι αυτός εξαφανίστηκε. ΤΟΥ ΕΨΗΣΕ ΤΟ ΨΑΡΙ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ Ο λαός του Βυζαντίου γιόρταζε με μεγάλη κατάνυξη και πίστη όλες τις μέρες της Σαρακοστής. Το φαγητό του ήταν μαρουλόφυλλα βουτηγμέ‐να στο ξίδι, μαυρομάτικα φασόλια, φρέσκα κουκιά και θαλασσινά. Στα μοναστήρια, όμως, ήταν ακόμη πιο αυστηρά, αν και πολλοί καλό‐γεροι, που δεν μπορούσαν να κρατήσουν περισσότερο τη νηστεία, έκαναν πολλές κρυφές.αμαρτίες κι έτρωγαν αβγά ή έπιναν γάλα. Αν τύχαινε, όμως, κανένας απ' αυτούς να πέσει στην αντίληψη των άλλων ‐ότι είχε σπάσει δηλαδή τη νηστεία του‐ καταγγελλόταν αμέσως στο ηγουμενοσυμβούλιο και καταδικαζόταν στις πιο αυστηρές ποινές. Κάποτε λοιπόν, ένας καλόγερος, ο Μεθόδιος, πιάστηκε να τηγανίζει ψάρια μέσα σε μια σπηλιά, που ήταν κοντά στο μοναστήρι. Το αμάρτημά του θεωρήθηκε φοβερό. Το ηγούμενο συμβούλιο τον καταδίκασε τότε στην εξής τιμωρία: Διάταξε και του γέμισαν το στόμα με αναμμένα κάρβουνα και κει πάνω έβαλαν ένα ωμό ψάρι, για να ψηθεί! Το γεγονός αυτό το αναφέρει ο Θεοφάνης. Φυσικά ο καλόγε‐ρος πέθανε έπειτα από λίγο μέσα σε τρομερούς πόνους. Αλλά ωστόσο έμεινε η φράση «Μου έψησε το ψάρι στα χείλη» ή «Του έψησε το ψάρι στα χείλη» Σχόλιο: Βλακεία. Με το ζόρι άγιους θα τους κάνανε κι αυτοί πια; Ας τους αφήνανε να δώσουν λόγο οι ίδιοι για τις αμαρτίες τους!!! ΑΛΑ ΜΠΟΥΡΝΕΖΙΚΑ Μπουρνέζικα, λοιπόν, είναι η γλώσσα που θα μιλούσαν σε κάποιο τόπο ή και θα μιλάνε ακόμα, γιατί ο τόπος αυτός πράγματι υπάρχει. Είναι σε μια περιοχή του Σουδάν, όπου ζει η φυλή Μπουρνού. Η γλώσ‐σα αυτή ήρθε στην Ελλάδα κατά την Επανάσταση του 1821, με την φυλή των Μπουρνού η οποία αποτελούσε τμήμα του εκστρατευτικού σώματος του Αιγύπτιου στρατηγού Ιμπραήμ. Καθώς η αραβική γλώσ‐σα είναι αρκετά δύσκολη και μάλιστα στις διαλέκτους της, σε μας τους Έλληνες, λοιπόν δίκαια, όσα θ' ακούγαμε από αυτούς, θα φαίνονταν «αλά μπουρνέζικα», δηλαδή ακατανόητα.

Τι δουλειά έχουν οι κουτσοί και οι στραβοί στον ¨Αγιο Παντελεήμονα; Τι μας νοιάζει αν η αχλάδα έχει την ουρά μπροστά ή πίσω;

Ποιος ήταν ο Κουτρούλης που έκανε τέτοιο πάταγο με το γάμο του; Ποιός Γιάννης πίνει και κερνάει;

9

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΙΝΕΙ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΡΝΑΕΙ Ανάμεσα στα παλικάρια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ξεχώριζε ένας Τριπολιτσιώτης, ο Γιάννης Θυμιούλας, που είχε καταπληκτικές διαστά‐σεις: Ήταν δυο μέτρα ψηλός, παχύς και πολύ δυνατός (λέγεται ότι με το ένα του χέρι μπορούσε να σηκώσει και άλογο). Ο Θυμιούλας έτρωγε στην καθισιά του ολόκληρο αρνί, αλλά και πάλι σηκωνόταν πεινασμένος. Έπινε όμως και πολύ. Παρόλα αυτά ήταν εξαιρετικά ευκίνητος, δε λογάριαζε τον κίνδυνο κι όταν έβγαινε στο πεδίο της μάχης, ο εχθρός μόνο που τον έβλεπε, τρόμαζε στη θέα του. Πολλοί καπεταναίοι, μάλιστα, όταν ήθελαν να κάνουν καμιά τολμηρή επιχείρηση, ζητούσαν από τον Κολοκοτρώνη να τους τον δανείσει! Κάποτε ωστόσο, ο Θυμιούλας, μαζί με άλλους πέντε συντρόφους του, πολιορκήθηκαν στη σπηλιά ενός βουνού. Και η πολιορκία κράτησε κάπου τρεις μέρες. Στο διάστημα αυτό, είχαν τελειώσει τα λιγοστά τρόφιμα που είχαν μαζί τους οι αρματολοί και ο Θυμιούλας άρχισε να υποφέρει αφάνταστα. Στο τέλος, βλέποντας ότι θα πέθαινε από την πείνα, αποφάσισε να κάνει μια ηρωική εξόρμηση, που ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Άρπαξε το χαντζάρι του, βγήκε από τη σπηλιά και με απίστευτη ταχύ‐τητα, άρχισε να τρέχει ανάμεσα στους πολιορκητές, χτυπώντας δεξιά και αριστερά. Ο εχθρός σάστισε, προκλήθηκε πανικός και τελικά τρό‐μαξε και το 'βαλε στα πόδια. Έτσι, γλίτωσαν όλοι τους. Ο Θυμιούλας κατέβηκε τότε σ' ένα ελληνικό χωριό, έσφαξε τρία αρνιά και τα σούβλισε. Ύστερα παράγγειλε και του έφεραν ένα «εικοσάρικο» βαρελάκι κρασί κι έπεσε με τα μούτρα στο φαγοπότι. Φυσικά, όποιος χριστιανός περνούσε από κει, τον φώναζε, για να τον κεράσει. Πάνω στην ώρα, έφτασε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ρώτησε να μάθει, τι συμβαίνει. ‐ Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει! απάντησε ο προεστός του χωριού. Όπως λένε, αυτή η φράση, αν και παλιότερη, έμεινε από αυτό το περιστατικό. Παραπλήσια είναι και η αρχαιότερη έκφραση: «Αυτός αυτόν αυλεί» ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ Η παροιμιώδης αυτή έκφραση, οφείλεται σε έναν Κρητικό, που ονομά‐ζονταν Παντελής Αστραπογιαννάκης. Όταν οι Ενετοί κυρίευσαν τη Μεγαλόνησο, αυτός πήρε τα βουνά μαζί με μερικούς τολμηρούς συ‐μπατριώτες του. Από εκεί κατέβαιναν τις νύχτες και χτυπούσαν τους κατακτητές μέσα στα κάστρα τους. Για να δίνει, ωστόσο, κουράγιο στους νησιώτες, τους υποσχόταν ότι θα ελευθέρωναν γρήγορα την Κρήτη. Με το σήμερα, όμως, και με το αύ‐ριο, ο καιρός περνούσε και η κατάσταση του νησιού αντί να καλυτε‐ρεύει, χειροτέρευε. Οι Κρητικοί άρχισαν ν' απελπίζονται. Μα ο Αστρα‐πογιαννάκης δεν έχανε το θάρρος του, εξακολουθούσε να τους δίνει ελπίδες για σύντομη απελευθέρωση. Οι συμπατριώτες του, όμως, δεν τα πίστευαν πια. Όταν, λοιπόν, το ασύ‐γκριτο εκείνο παλικάρι πήγαινε να τους μιλήσει, όλοι μαζί του έλεγαν: «Ξέρουμε τι θα πεις. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου!». ΤΑ ΒΡΗΚΕ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΑ Η προέλευση της φράσης ανάγεται σε ένα πραγματικό γεγονός, που έλαβε χώρα κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα από μια μονομαχία. Εκατό χρόνια μετά το πάρσιμο του φρουρίου της Ακροκορίνθου από το Λέοντα το Σγουρό, οι Φράγκοι γιόρτασαν στην Κόρινθο με μεγάλη τελετή αυτή την επέτειο. Οι ευγενείς έκαναν ιππικούς αγώνες κάτω από τα βλέμματα των ωραί‐ων γυναικών. Νικητές ξεχώρισαν δυο: Ο Ελληνογάλλος δούκας των Αθηνών Γουίδος ‐μόλις 20 χρονών‐ και ο Νορμανδός Μπουσάρ, φημι‐σμένος καβαλάρης και οπλομάχος. Εκείνη την ημέρα κάλεσε σε μονο‐μαχία ο «Μπάιλος» του Μορέα, Νικόλαος Ντε Σαιντομέρ, τον παλατί‐νο της Κεφαλλονιάς Ιωάννη, που φοβήθηκε τη δύναμη του αντιπάλου του κι αρνήθηκε να χτυπηθεί με την πρόφαση ότι το άλογό του ήταν αγύμναστο. Αλλά ο Μπουσάρ τον ντρόπιασε μπροστά σε όλους, γιατί ανέβηκε πάνω σ' αυτό το ίδιο το άλογο κι έκανε τόσα γυμνάσματα, ώστε να κινήσει το θαυμασμό των θεατών. Ύστερα, καλπάζοντας γύρω από την

κονίστρα, φώναξε δυνατά: «Να το άλογο που μας παρέστησαν αγύ‐μναστο». Αυτό βέβαια, ήταν αρκετό για να προκαλέσει το θανάσιμο μίσος του Ιωάννη, ο οποίος έστειλε κρυφά έναν υπηρέτη του για να αλλάξει τα δυο ξίφη του Μπουσάρ με δυο πανομοιότυπα, αλλά ξύλινα, αυτά δηλαδή που είχαν για να γυμνάζονται οι αρχάριοι. Τα ξύλινα αυτά ξίφη τα ονόμαζαν «μπαστέν» και οι Έλληνες τα έλεγαν «μπαστούνια». Όταν ο υπηρέτης κατάφερε να τα αλλάξει, ο Ιωάννης κάλεσε τον Μπουσάρ αμέσως σε μονομαχία. Ανύποπτος εκείνος τράβηξε το πρώ‐το ξίφος του και το βρήκε ξύλινο. Τραβά και το δεύτερο, κι αυτό «μπαστούνι». Και τα δυο τα βρήκε «μπαστούνια». Ο Ιωάννης κατάφε‐ρε τότε να τον τραυματίσει θανάσιμα στο στήθος. Από τότε έμεινε η φράση: «Τα βρήκε μπαστούνια» και φυσικά δεν έχει σχέση με τα τρα‐πουλόχαρτα ή τα μπαστούνια που γνωρίζουμε ΑΛΛΟΣ ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΗ ΝΥΦΗ Στην παλιά Αθήνα του 1843, επρόκειτο να συγγενέψουν με γάμο δύο αρχοντικές οικογένειες: Του Γιώργη Φλαμή και του Σωτήρη Ταλιάνη. Ο Φλαμής είχε το κορίτσι και ο Ταλιάνης το αγόρι. Η εκκλησία, που θα γινόταν το μυστήριο, ήταν η Αγία Ειρήνη της Πλά‐κας. Η ώρα του γάμου είχε φτάσει και στην εκκλησία συγκεντρώθηκαν ο γαμπρός, οι συγγενείς και οι φίλοι τους. Μόνο η νύφη έλειπε. Τι είχε συμβεί; Απλούστατα. Η κοπέλα, που δεν αγαπούσε τον νεαρό Ταλιάνη, προτίμησε ν΄ ακολουθήσει τον εκλεκτό της καρδιάς της, που της πρότεινε να την απαγάγει. Ο γαμπρός άναψε από την προσβολή, κυνήγησε την άπιστη να την σκοτώσει, αλλά δεν κατόρθωσε να την ανακαλύψει. Γύρισε στο σπίτι του παρ΄ ολίγο πεθερού του και του ζήτησε τα δώρα που είχε κάνει στην κόρη του. Κάποιος όρος όμως στο προικοσύμφωνο έλεγε πως οτιδήποτε κι αν συνέβαινε προ και μετά το γάμο μεταξύ γαμπρού και νύφης «δε θά ξαναρχούτο τση καντοχή ουδενός οι μπλούσιες πραμάτιες καί τα τζό‐βαιρα όπου αντάλλαξαν οι αρρεβωνιασμένοι». Φαίνεται δηλαδή, ότι ο πονηρός γερο‐Φλαμής είχε κάποιες υποψίες από πριν, για το τι θα μπορούσε να συμβεί, γι' αυτό έβαλε εκείνο τον όρο. Κι έτσι πλήρωσε ο φουκαράς ο Ταλιάνης τα δώρα του άλλου. Από τότε οι παλαιοί Αθηναίοι, όταν γινόταν καμιά αδικία σε βάρος κάποι‐ου, έλεγαν ότι «άλλος πλήρωσε τη νύφη» κι έμεινε η φράση έως και σήμερα. Επιμέλεια :Δημήτρης Σταυριανόπουλος Β’4

...και οι ρίζες τους…

Στίχοι που αναζητούν μουσική...

Ραπουνζέλ, Ρίξε τα μαλλιά σου, σε περιμένει ο πρίγκιπάς σου, Να σου πει πως σ’ αγαπάει και γλυκά να σε φιλάει, τα λουλούδια να ποτίζει και γλυκά να μουρμουρίζει Ραπουνζέλ ! Βγες έξω μην αργήσεις, δεν θα θελήσεις να τον στενοχωρήσεις ! Ραπουνζέλ !

Δανάη Τσώλη & Ιωάννα Τερζή Γ’3 όταν γράφτηκαν οι στίχοι, τώρα οι μαθήτριες

είναι στο Λύκειο

10

Σε μια μυθική χώρα ή και όχι τόσο μυθική, ένας άπληστος άρχοντας, ο Αρπατίλαος ο Πρώτος, αποφασισμένος να αυξή‐σει την παραγωγή διαμαντιών στη χώρα του, καταργεί τα πάρτι γενεθλίων, τις Απόκριες, τις διακοπές του καλοκαιριού και όλες τις γιορτές, ακόμα και τις Κυριακές, που μετονομάζο‐νται, κατόπιν εντολής του σε « Προδευτέρες» και δεν διαφέ‐ρουν στο παραμικρό από τις κανονικές Δευτέρες. Κλείνει επί‐σης τις παιδικές χαρές και στη θέση τους χτίζει πέτρινες φυλα‐κές για να φυλακίζονται όσοι τολμούν να σβήσουνε κεράκια γενεθλίων ή να ντύνονται πιερότοι τις Απόκριες ή να μην πη‐γαίνουν σχολείο τις Προδευτέρες. Οι κάτοικοι, αναγκασμένοι να δουλεύουν ολοένα και πιο εξαντλητικά στα αδαμαντωρυχεία και τα πλεκτήρια συρματο‐πλεγμάτων της χώρας, διαμαρτύρονται. Ο Αρπατίλαος αδυ‐νατεί αρχικά να κατανοήσει τους λόγους της λαϊκής δυσαρέ‐σκειας , αλλά ένας διορατικός αυλικός του εξηγεί ότι αυτό συμβαίνει γιατί οι κάτοικοι της χώρας εξακολουθούν να ονει‐ρεύονται ! Τότε ο Αρπατίλαος για να μην συγκρίνουν οι υπή‐κοοί του τα όνειρά τους με τη σκληρή πραγματικότητα, απο‐φασίζει να τους τα στερήσει. Με τη βοήθεια τριών ραδιούρ‐γων αυλικών, του καγκελάριου Τύλιου Ξεφτίλιου, του αρχι‐μάγου Σαυρίλιου Βρισελιέ και του επικεφαλής της βασιλικής φρουράς Βουλίμιου Βλήμα, τους ξεγελάει και τους αναγκάζει να κοιμούνται τα βράδια σε μαξιλάρια παραγεμισμένα με ό, τι πιο αποκρουστικό μπορεί να φανταστεί κανείς, που τους προκαλούν φρικτούς και αποτρόπαιους εφιάλτες. Το καταχθόνιο σχέδιο φαίνεται να έχει αρχικά το επιδιωκόμε‐νο αποτέλεσμα. Οι διαμαρτυρίες σταματάνε. Η παραγωγή διαμαντιών και η συγκομιδή συρματοπλεγμάτων αυξάνεται. Ο Αρπατίλαος και οι αυλικοί πανηγυρίζουν. Δεν ξέρουν όμως ότι κάπου μακριά από το παλάτι, σ’ Ένα ταπεινό σχολείο, μερικοί μαθητές και ένας εμπνευσμένος Δάσκαλος ξεκινάνε την αντίσταση, αποφασισμένοι να ξαναβρούν τα χαμένα τους όνειρα. Πώς μπορεί κάποιος να στερήσει τα όνειρα από ένα παιδί ; Και τι επιπτώσεις θα είχε αυτό στη κοινωνία ; Εμείς πάντως συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε !... Μαρία Μαρή Καθηγήτρια γαλλικών ‐ Θεατρολόγος

ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΜΑΞΙΛΑΡΙΑ του Ευγένιου Τριβιζά Διδασκαλία – Σκηνοθεσία : Μαρία Μαρή

Διανομή Αφηγήτρια : Κατερίνα Τσαντίλα Αρπατίλαος : Παναγιώτης Χρυσοχού Σαυρίλιος Βρισελιέ : Παύλος Τσέλιος Βουλίμιος Βλήμας : Μάξιμος Φωκάς Τίλιος Ξεφτίλιος : Άρης Λαμπαδάριος Εργάτης : Λάμπρος Χατζής Πάρτυ γενεθλίων : Μαρίνα Παπαδάκη Δανάη Βάλβη Μαργαρίτα Μούστου Τραγούδι : Δήμητρα Τριανταφύλλου Χορός : Μαρίνα Παπαδάκη, Κατερίνα Παπαδημητροπούλου Βίκυ Μυλωνά Ρυθμική : Μικέλλα Πατσιοπούλου, Καλλιόπη Παυλοπούλου Χορός Salsa : Δέσποινα Μπακογιάννη, Χριστίνα Κόσση Βήχας : Μαθητής Γιώργος Σάμπος Νοικοκυρά ‐ τραγούδι : Δανάη Καζαντζίδη Ψαράς : Οδυσσέας Μανουσάκης Φρουροί : Μάξιμος Φωκάς, Αλέξανδρος Καραγιάννης Αγγελιαφόρος : Άσπα Κλαδάκη Δάσκαλος Αντώνης : Δημήτρης Σταυριανόπουλος Μαθητές : Μυρτώ Φρέσκου, Ιωάννα Σιώμου Μετάφραση στίχων από το τραγούδι SEGUIREMOS ‐ ΘΑ ΣΥ‐ΝΕΧΙΣΟΥΜΕ : Γιώργος Κόντης

Τεχνικά μέσα και επιμέλεια : Μάξιμος Φωκάς & Σοφία Γκίκα Αφίσα : Κωνσταντίνα Μαμάκου

ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΜΑΞΙΛΑΡΙΑ του Ευγένιου Τριβιζά

11

Αυτά τα έργα μαθητών έγιναν στα πλαίσια του μαθήματος των Καλλιτεχνικών από μαθητές του Γυμνασίου, με την επίβλε‐ψη και διδασκαλία της καθηγήτριάς τους κ. Ιωάννας Ευθυμίου και αντιπροσωπεύουν έναν μεγάλο αριθμό έργων , που δυ‐στυχώς δεν μπορεί να φιλοξενηθεί ακέραιο σε μια εφημερίδα.

Εργασίες Καλλιτεχνικών

12