ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΙΤΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ

Η ανορβξία της ύπαρξης

ΠΟΙΗΣΗ · ΕΚΔΟ ΣΕΙ Σ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Η ανορεξία της ύπαρξης

*

01 ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ

ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Ωραία έρημος η σάρκα, 1995

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1963-1977), 1997

(Λύκοι και σύννεφα· Ποιήματα ’63-69- Μαγδαληνή, μεγάλο θηλαστικό· Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης)

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1978-1985), 1998

(Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας'Ενάντιος έρωτας' Οι μνηστήρες)

ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1986-1996), 1999

(Επίλογος αέρας' Άδεια φύση' Λνπιού'Ωραία έρημος η σάρκα)

Η ύλη μόνη, 2001

Μεταφράζοντας σε έρωτα της ζωής το τέλος, 2003

Στον ουρανό τού τίτιοτα με ελάχιστα, 2005

Η ανορεξία της ύπαρξης, 2010

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ

Η ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

Ποιήματα

Ε Κ Δ Ο Σ Ε ΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

® Copyright Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ - Εκδόσεις Καστανιών/} Α.Ε., Αθήνα 2010

Έτος 1ης έκδοσης: 2011

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολά του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευση του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάζεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες με­θόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΉ Α.Ε.Ζαλόγγου 11,106 78 Αθήνα ® 210-330.12.08 - 210-330.13.27 FAX: 210-384.24.31 e-mail: info@kastaniotis.com

www.kiLStaniotis.com

ISBN 978-960-03-5225-2

ΑΥΤΟΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Τ Υ Π Ο Θ Η Κ Ε Ι Ε ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ X Α Ρ Τ Ι Ο Ι » *

Στη μνήμη του Vovrvev Ρουκ

Η ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάωίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρωκάνω πως γελάωδεν επιθυμώ το αδύνατοούτε το δυνατό, τα απαγορευμέναγια μένα σώματα δε μου χορταίνουν τη ματιά.Τον ουρανό καμιά φορά κοιτάω με λαχτάρατην ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται στη γοητεία της νύχτας.Η μόνη μου συμμετοχήστο στροβίλισμα του κόσμουείναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.Αλλά νιώθω και μια άλλη παράξενη συμμετοχή- αγωνία με πιάνει ξαφνικά για τον ανθρώπινο πόνο.Απλώνεται πάνω στη γη σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο που μουσκεμένο στο αίμα σκεπάζει μύθους και θεούς αιώνια αναγεννιέται και με τη ζωή ταυτίζεται.

9

Ναι, τώρα θέλω να κλάψωαλλά στέρεψε ως και των δακρύων μουη πηγή.

ΙΟ

ΦΟΒΟΣ ΤΟ ΝΕΟ ΠΑΘΟΣ

Οι πληγές δεν ανθίζουν πια σε ποιήματα και τραγούδια- κακοφορμίζουν μονάχα.Η θάλασσα δεν είναι πόθος που πλέει στ’ ανοιχτά αλλά φόβος του βυθού.Τι έγινε η χαρά της ζωήςπου καταχτούσε την κάθε στιγμήακόμη κι όταν η μέρα ξημέρωνε δυσοίωνη;Τώρα πόνος κανέναςδε μαστίζει το κορμίαλλά το μέσα το αλυσοδένειένας νέος παντοδύναμος τύραννος:ο φόβος.

Ήρθε ο φόβος και σάρωσε όλα τα πάθη.Ο έρωτας τώρα μοιάζειπότε με ζητιάνο στη γωνιάκαι πότε με γελωτοποιό χωρίς δουλειάαφού κανέναν πια δεν κάνει να γελάσει.Ένα είναι το πάθος- ο φόβοςπ’ απλώνεται σαν σάβανοκαι όλα τα σκεπάζει.

11

Φόβος για την κατάρρευση της φύσης, του κορμιού, του κόσμου. Τώρα αντί να ουρλιάζει το μέσα «Τι ωραίος που είναι αυτός!» μια είναι η φωνή που κυριαρχεί: «Πρόσεχε!))

12

ΚΑΤΙ ΤΡΕΧΕΙ

Τα πόδια μου ανοίγουνεκαι κλείνουν στο κενότα χέρια μου αγκαλιάζουνε το άδειοκι η φαντασία μου συνωμοτεί με το μηδέν.Μα τι τρέχει, τι τρέχει και τίποτα δεν προχωρεί;Η καταχνιά αρνιέται να γίνει σύννεφο η υγρασία βροχήο χειμωνιάτικος ήλιος αργεί να φανεί η συντηρητική μελαγχολία δε λέει να ξεσπάσει σε απελπισία κι ο ανώνυμος εφιάλτηςδιστάζει να ωριμάσει σε συγκεκριμένο φόβο θανάτου. Αλλά να και μια λαμπερή σκιά: η τελευταία μέρα μου όλο αναβάλλει τον ερχομό της.

13

ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΖΩΗ

Στον Κώστα Νησιώτη

Είχα κλείσει όλα τα παράθυρα που έβλεπαν στον κήπο της σάρκας. Τα παντζούρια μόνο άγγιζαν τα κλαδιά της αγάπης που έγερναν ξεραμένα κι άγγιζαν το χώμα.Μακριά στεκόμουνααπό τη θέα των θνητών αστεριώνφυλαγόμουνα μήπως κι επιθυμήσω.Και τώρα; Χωρίς τίποτα ν’ αλλάξειυπήρξε μόνο μια στιγμήόπου ένα εύγλωττο βλέμμαπεριέγραφε κάτιασύγκριτα πιο συναρπαστικόαπ’ τη δική μου πραγματικότητα.

Η

Η ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Τυφλώθηκαγιατί έχασα την όραση του έρωτα εκείνη που με τη δική της λειτουργία κρατάει τα μάτια κλειστά και δε μισεί το σκοτάδι.Πιο πολύ με όσφρηση μοιάζειαφού απ’ το πρόσωπο που αντικρίζειςχύνεται ένα άρωμαπου μόνο εσύ μπορείς να μυρίσειςμόνο απ’ τη δική σου αναπνοή αναβλύζει.Χωρίς αυτή την όρασημπροστά σου ίσως να περάσειτο ιδανικό είδωλο του πάθουςκι εσύ δεν το βλέπειςδε βλέπεις τον καινούριο ουρανόπου κουβαλάει στη ράχη τουέναν ουρανό όπου Δύση και Ανατολήαγαπιούνται, χαμογελούν μαζίκαι τρέφουν τα μαγικά παιχνίδιατης φαντασίας.Τώρα, μες στον αόρατο νου μου ξαναφέρνω όνειρα παλιά μήπως και ξαναδώ το φάντασμα του έρωτα.

15

ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΕΡΩΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ

1ι ωραίος που ήταν ο έρωτας!Πολιορκούσε χωρίς ενοχέςπολεμούσε χωρίς αιχμές, χωρίς φιλοδοξίες.Λιοπύρι τα μεσάνυχτακαλοκαιριά στον πάγοέρωτας, το αντίθετο του αληθινούέδινε στο πραγματικό ουσία.Ήταν ωραία η ευωδιά του ιδρώτα σοφά τα συμπεράσματα της σάρκας τότε της σάρκας, της πιο παραμελημένης θεάς.

Τη ζωή μου βλέπω τώρασαν ένα ντοκιμαντέρπου δείχνει σπάνια της φύσης πουλιάξεχασμένες του κόσμου ακτέςαπλησίαστες κορφές.Τις κινήσεις της ψυχής μου παρακολουθώ στην οθόνη.Ποια μέθοδο ακολουθεί άραγε η ψυχή για να επιζήσει για λίγο ακόμη χωρίς μέλλον; Το ψέμα; Την αλήθεια;Ή αφήνεται στη φυσικότητα του είναι; Ποιανού «είναι»;Πώς μπορεί να υπάρξει «είναι» χωρίς μέλλον;

ι6

Όταν πια μόνο μια κάποια ιδέα οδηγεί στο σώμα μόνο τ όνειρο φέρνει το πάθος;Όσο για τον έρωτα τον τελευταίοείναι σαν τον πρώτο:βλασταίνει στο χωράφι του Πλάτωνα.

2 — Η ανορεξία, της ύπαρξης

17

Η ΘΕΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

Οταν σε προστατεύειη θεά Συνήθειασε κάνει να ευλογείςτο κάθε βαρετό χορταράκιγιατί μαγικά αυτό σου κάνει το δρόμο βατόένα δρόμο χωρίς πραγματικό προορισμόχωρίς ξεκίνημααφού για να κινήσειςπρέπει να ’χεις σκοπό.Κάνει η θεά Συνήθεια τις επικίνδυνες ισορροπίες πάνω απ’ το καθημερινό κενό και τα άδεια ηλιοβασιλέματα βαμμένα πορφυρά σαν από αδέξιο ζωγράφο τα κάνει όλα κινήσεις αυτόματες που ευκολύνουν τη μέρα χωρίς μήνυμα κανένα να κλείνουν μέσα τους.Η θεά Συνήθειαακόμη και την ανάσα διατάζεινα μπαινοβγαίνειαν οργανικά όλα πάνε καλάκαι λείπει μόνο η χαρά της ζωής.

ι8

«Συνήθισα» λέω, και θέλω να πω «ξέχασα» -για να επιζήσω- το σώμα εκείνο μ’ ιδέες κι όνειρα τυλιγμένο.Και να, έρχεται η αυγή να στεφανώσει το λεηλατημένο απ’ το χρόνο πρόσωπό μου με το θαύμα της ζωής που η γλώσσα η φτωχή άλλη λέξη από «φως» δε βρήκε να του δώσει.Ναι, θεά Συνήθεια σε πιστεύω και σε υπηρετώ. Μείνε μου κι εσύ πιστή ως να σε βαρεθώ.

ΤΙ ΔΙΝΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΠΑΙΡΝΕΙ

1 ι δίνει η ποίηση και τι παίρνει;Όταν κάτω από το βάρος κάποιου σύννεφου όλο το μέσα σου σώμα γέρνει όταν ένα μόνο βλέμμα παλιές πληγές ξύνει όταν μια νέα αναπηρία καινούριες πληγές ανοίγει όταν τα φανάρια τ ’ ουρανού σε κοντινή απ’ το μέλλον σου

απόσταση λάμπουν κι όλα τ αποθέματα ζωής που ’χεις συλλέξει δεν φτάνουν όταν σε βασανίζει μια θλίψη που δεν ήρθ’ ακόμα όταν ο πόνος δεν έχει όνομα ούτε χρώμα τότε αγγίζει η ποίηση σαν χέρι τρυφερό το μέτωπό σου και σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι υψηλός ο σκοπός σου ότι οι στίχοι σου δεν τελειώνουν με τη ζωή σου ότι η ποίηση είναι η λογοδοσία της ψυχής σου.Πιάνεις τότε την πένα και νομίζεις πως γίνεσαι ένα με την ωραιότητα και την αθανασία, όμως η ποίηση ποια σου ζητάει θυσία;Τι θέλει γι’ αντάλλαγμα;Μονάχα ένα πράγμα.Απ’ τη γη που κατοικείς τίποτα μην απαιτείς.Ούτε η πραγματικότητα να σε ανταμείψει να σε πλουτίσει

μ’ αιώνια δεσμά να σε δέσει ή να ’ναι εκείνη όπως σ’ εσένα αρέσει.Ένα μόνο να λαχταράςνα ’ναι ακόμα γύρω σου η πραγματικότητα και να την

αγαπάς να ναι εκείκαι ας είναι αγέλαστη, ας είναι και στριφνή.

21

ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

1 ο φεγγάρι, το φεγγάρι τόσο προσκολλημένο στο στήθος μου, στην κοιλιά δεν το κοιτάω πια όπως δεν κοιτάω πια και τον καθρέφτη.Το φεγγάρι τώραένα χλομό, αδύναμο φωςελάχιστα φωτίζει και μόνο θυμίζειάλλες στιγμέςόταν νύχτα με τη νύχταμαζί με το δρεπάνι τουμεγάλωνε κι ο πανσέληνος πόθος.Κι εσύ στα βότσαλα υγρή θαρρούσες πως είχες συλλάβει το νόημα της δημιουργίας ονειρευόσουνα μια εποχή μεταφυσικήόπου κανένας φανταχτερός ήλιος δε θα σταματούσε το ποίημα-φεγγάρι αφού το ασημένιο φως είναι πάντα πιο ερωτικό απ’ το χρυσάφι της μέρας.

22

Νόμιζες, ανόητο θηλυκό πως στο φεγγάρι το ερεθιστικό θα λικνιζόσουνα για πάντα. Όμως πάει και το φεγγάρι πάει κι αυτό.

23

ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΚΡΕΒΑΤΙ

Κινήσεις που οδηγούν σ’ ένα απλό κρεβάτι πώς να εμπνεύσουν πια;Κρεβάτι χωρίς παραστάτη χωρίς εφιδρώσεις χωρίς εντυπώσεις ένα άδειο στρωμένο πανί μία οθόνη δίχως προβολή και κινήσεις μονοσήμαντες που σημαίνουν μόνο το τέλος της μέρας.Μια ειρήνη υπόγραψα φαίνεται χωρίς καμιά μάχη να ’χει κερδηθεί ή χαθεί.Ειρήνη είναι ο ύπνος που έρχεται περιβρεγμένος μόνο με την ελπίδα του ονείρου.Αλλά, αναπάντεχα μια γλύκα απλώνεται στην επιφάνεια της ταλαιπωρημένης σάρκας. Τέλειωσε και τούτο το βράδυ.Ακόμη ένα κομμάτι χρόνου που δεν πρόδωσα

δε βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή.Ήταν η μέρα καλήκαμιά δεν ένιωσα νέα πληγήκαμιά δεν κακοφόρμισε παλιά.

Κρεβάτι απλό με τέσσερα πόδια και καλοκαιρινά σεντόνια βάναυσα λευκά.

25

ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Από ποιον ουρανό στάζει αυτό το δηλητήριο που με μια στάλα την ημέρα τη ζωή μου ποτίζει;Πού είναι το φως εκείνο που την ύπαρξή μου πλημμύριζε όταν η ματιά μου άγγιζε το σώμα ((εκείνου» ελάχιστα να διαγράφεται κάτω απ’ το ανδρικό ντύσιμο;Τότε ήταν που οι λέξεις ξεχείλιζαν οι ιδέες πετούσαν σαν άγρια πουλιά αρνιόντουσαν να τραφούν από λέξεις κι ας πεινούσαν.Η νύχτα δεν τρόμαζε*αν και σιωπηλή, διηγούνταν παραμύθιαυποσχόταν την αυγή.Οι άνθρωποι δεν ήσαν το κουραστικό αντίθετο της μοναξιάς αλλά πηγάδια που στο βάθος τους έκρυβαν μυστικά δροσερά και παρήγορα. Λέω: εγώ άραγε φταίω ή το μαύρο αντίθετο της ζωής που όλο πλησιάζει;

Η ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΞΗΣ

Στον Κ. Ν.

Η σάρκα έγινε σελίδατο δέρμα χαρτίτο χάδι έννοια αφηρημένητο σώμα καινούρια θεωρία του ανύπαρχτου.Αλήθεια, πώς να περιγράφωτη φύση όταν μ’ έχει εγκαταλείψεικαι μόνο στην πρεμιέρα του φθινόπωρουθυμάται να με προσκαλέσει καμιά φορά;Ελπίζω να βρω το θάρροςμια τελευταία επιθυμία να εκφράσω:γδυτό ένα ωραίο αρσενικό να δωνα θυμηθώ, σαν τελευταία εικόνανα κουβαλώ το ανδρικό σώμαπου δεν είναι ύληαλλά η υπερφυσική ουσία του μέλλοντος.Γιατί αυτό θα πει ηδονή:ν’ αγγίζεις το φθαρτόκαι να παραμερίζεις το θάνατο.

27

r

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου· ό,τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω- όλες οι ικανότητές μουπου ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό άχρηστες, ανούσιες.Ό,τι μου λείπει με διδάσκει1 ό,τι μου χει απομείνει μ’ αποπροσανατολίζειγιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν σαν να ταν υποσχέσεις για το μέλλον.Δεν μπορώ, δεν τολμώ ούτ’ έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ γιατί εγώ σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους κατεβαίνω.Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν έγινε φίλη καλή·μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου. Στέρησέ με -παρακαλώ το Άγνωστο- στέρησέ με κι άλλο για να επιζήσω.

28

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΕΣ

Σκηνοθέτης αισθάνομαι της αγωνίας μου πρωταγωνιστής στο μονόπρακτο του άγχους.Αλλά ποιος να ναι άραγε ο θεατρικός συγγραφέας;Ποιος να έγραψε το έργο αυτόμε τις τόσες κουτσουρεμένες πράξειςποιος να ’ναι κρυμμένος πίσω απ’ την αυλαίααυτή που κι ο ίδιος δε θα δει ποτέ στο τέλος να πέφτει;

Όμως τα χε όλα φανταστείο φανταστικός συγγραφέαςως και τη στιγμή που αρχίζουννα χαμηλώνουνε τα φώτα της ψυχήςν’ αδειάζει η σκηνήπου τώρα μοιάζει μ’ άγραφη σελίδα.

29

ΜΟΝΑΧΙΚΟ

1 όπια τόπια το μαύρο περίμενε να με τυλίξει, το ’ξερα.

Ο μοναχός κοίταζε μες στο στόμα της άδειο από δόντια και φιλιά.Το μαύρο του καπέλο λέκιαζε το μπλε τ ουρανού κι η γαλήνη του ήταν όλο πτυχές σαν τα χοντρά μεταξωτά στους πίνακες των Ολλανδών.Φαντάστηκε η Γιαννούσατις ώρες της σωτηρίας τουβουτηγμένες στο λάδι και στη σιωπήκαι τους μοναχικούς του περιπάτουςξυστά στην ολόδροση του πειρασμού χαράδρα.Κι όπως η πολική αρκούδαμε το λίπος-όραμα του κορμιού τηςαντέχει το κρύο γιατί στην παγωμένη τρύπα τηςμιμείται το θάνατοτούτου δω η ψυχήμες στον γκρίζο σάκο του μυαλούμιμείται το απόλυτογια ν’ αντέξει τη ζωή.

30

Μόνο τα κλάματά του ακούγονται τη νύχτα κι οι κληματόβεργες που σπαν σαν γονατίζει.

3ΐ

01 ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΤΑ ΦΙΔΙΑ

Ισως τα φίδια που μας ζώνουν να ναι πλάσματα καλά χρήσιμααφού ελευθερώνουν τις υποψίες μας γύρω από τις ψεύτικες υποσχέσεις.Και όπως ελίσσονταιμας διδάσκουν ότι καμιά πραγματικότητα δεν είναι πιο πολύτιμη, πιο αληθινή απ’ την ανάσα της στιγμής.Τι σου υποσχέθηκαν οι άνθρωποι;Γλυκιά ζωή;Μα θέλει μεγάλη φαντασία.Τι σου υποσχέθηκαν οι άγιοι;Αιώνια ζωή;Μα θέλει μεγάλη αντοχή.

32

ΑΡΧΙΖΕΙ ΣΑΝ ΑΣΤΕΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Είναι όλοι ηλιοκαμένοι κι εγώ είμαι ζαρωμένη είναι όλοι μαυρισμένοι κι είμαι κατακαημένη.Τι νόημα έχει το θέρος όταν νιώθεις γέρος τι νόημα έχει η υγεία όταν το μέλλον κάνει απεργία;

Κράζουν οι γλάροικι οι φωνές τους ηχούν σαν επικρίσεις σαν ν’ ακούω το δάσκαλο να λέει: «Πήγαινε κι αύριο να ’ρθεις διαβασμένη». Αύριο. Αύριο πάλι θα κοιτάζω τα σώματα να κινούνται σαν φωτοβολίδες στο σκοτάδι.Στο δικό μου σκοτάδι.

33

— Η ανορεξία της ύπαρξης

ΠΙΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΝΩ

Πώς θα ’ταν η ζωή μου τώραμ’ όλα τα μαύρα που με ζώνουνκαι φοβάμαι σαν μικρό ζωάκιτρέμω την αρκούδα νύχτατρέμω μην έχουν όλ’ αποφασιστείπίσω απ’ τα σύννεφα,πώς θα ’ταν η ζωή μουχωρίς το μεθυστικό υγρό που καταπίνωχωρίς αυτό το πότισμαπου θεριεύει και διανθίζει τις ελλείψεις μουκι ελαφρώνει το βάρος της μέραςτο αβάσταχτο φορτίο της νύχταςχωρίς κάτω απ’ τη γλώσσανα κουρνιάζει ένα όνειροτο όνειρο να γίνεται σώμα ρευστόνα το αγγίζω με την κάθε ρουφηξιάαλλά και χωρίς να παύω ποτένα μετρώ σταλιά σταλιάτο άδειο που λιμνάζει μέσα μου;

Η ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΗ ΦΥΣΗ

Η φύση, με ρομαντική μονοτονία σχεδιάζει την άνοιξη της ζωής μας αντιγράφοντας τα δικά της εφηβικά όνειρα. Λουλούδια, λουλούδια με λίγες διαφορές στο χρώμα, τη στιγμή άνθισης που με την κίνησή τους σημαίνουν την ευγενική καταγωγή κάποιου κήπου ή την αγριάδα της βλάστησης.Αέρηδες ταξιδεύουνμαλλιά ανεμίζουνεστήθη ξανοίγονται στον ήλιοκι αμέσως στεγνώνουν τα χνάρια απ’ τα φιλιά.Άνοιξη, τόσο κοντά στην αρχήπράσινο, μέλισσεςνεανική πάντα του σύμπαντος η φωνή.Αλλ’ όμως τι μονοτονία, τι πλήξη όλο αυτό το ακατάσχετο φως της ζωής που να κόβεται ποτέ σου δε θα δεις κι όσο επαναλαμβάνεται τόσο το ευγνωμονείς.

35

Ενώ η δύση έχει τόση ποικιλία!Κάθε ψυχή αλλιώς τη φαντάζεταικι αλλιώς αυτή θα ’ρθεισ’ άλλη ώρα, αλλιώτικα ντυμένηκάτι μυστηριακό να εκπέμπει ίσως.Σε ξεγελούν τα πορφυρά σύννεφακι όταν αυτά υποκύψουνστο μαύρο εαυτό τουςνομίζεις πως εσύ όλα τα φαντάστηκεςπως εσύ ποιητικά συνέλαβεςμια άλλη ουτοπία.Στην ουσία το τέλος είναι αυτό που δε γνωρίζει τη μονοτονία της ύπαρξηςπου δε γνωρίζει την επανάληψη του εγώ.

36

ΠΡΩΙΝΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΣΤΗ ΜΕΡΑ

Τ ' / / / /1 ο πρόσωπό του πρωινού είχε μια έκφρασηέμπορα όταν δε διαθέτει το εμπόρευμαπου του ζητάς.Και πώς να το χει, πού να βρειελπίδα, φτερά για μια κίνηση ψηλάτις αλοιφές της ηδονής,ένα σώμα θαυματουργό να σε κοιτάπού να βρει την άλλη, τη γυαλιστερή όψη των πραγμάτωνπριν αρχίσει η δοκιμασία της επαλήθευσηςπριν αρχίσει ένα πρωινόμε μια μόνο ευχή:τη διατήρηση μιας άνοστης υγείαςαφού τα φύλλα δε συγκινούν πιαόπως λικνίζονται στ’ αεράκι,τα πύρινα δάκρυα του ήλιου που δύειπου πεθαίνει μαζί με τη μέρααδιάφορη σ’ αφήνουναφού κι η καινούρια να ’ρθει μέρατίποτ’ απ’ αυτή δεν περιμένεις.Καλημέρα λοιπόν... με αποσιωπητικά.

37

ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗΣ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Στον Πετρή και στην Τζάκν

Βρέθηκα εκεί, φύτρωσα χωρίς κανένας να μ’ έχει σπείρει ανυπομονούσα χωρίς να χω τίποτα να περιμένω.Είχαν στερέψει τα σκοτάδια μέσα μουκαι δεν είχα με τι να θρέψω το όνειροπου το χρειάζεται το σκοτάδι για να φανερώσει της ζωής το φως.Μόνο ένα χρώμα άδειο, ουδέτερο την πέτρα της καρδιάς μου σκέπαζε.Και να που ήρθε ύστερ’ από τόσο καιρό χωρίς να παριστάνει φανταστικές χαρές ή ακραίες απελπισίες.Ήρθε το όνειροκαι μόνο μια τσάντα κρατούσετην τσάντα μου.

38

Την είχα χάσει την έψαχνα παντού όμως πια χωρίς τον κυρίαρχο αφέντη του παρόντος μου -τον πανικό-αλλά με μια παραμυθένια γαλήνη. Εισιτήριο δεν είχα πληρώσει μα το όνειρογενναιόδωρα μου είχε χαρίσει ένα σύντομο ταξίδι σε μια χώρα απελευθερωμένη. Απελευθερωμένη από τα καταναγκαστικά παροράματα της πραγματικότητας.

39

Η ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ

Πριν η ψυχή ανακαλύψειτο δάκρυ-η ψυχή ήτανή η φύση;- τι έκανεγια να εκφράσει την πιο απόλυτηαπώλεια, την απώλεια του μελλοντικούχρόνου; Όταν όλο αποδυναμώνεταιτο ΘΑ και θολώνει ο ορίζονταςαπ’ το ανοιχτό παράθυρο;

Αλλά εφεύρε η πανέξυπνη αυτή -ψυχή ή φύση;- το δάκρυ.Μ5 αυτό δροσίζεται ο πόνος ποτίζεται και καρποφορεί η απορίαενώ φυτρώνουν άλλα ερωτήματα στο νου, πιο κοντά στην ουσία.

Άραγε γιατί, όσο προχωράει όλο αυτό που νομίζουμε πως κάτι είναιστην πραγματικότητα να πλησιάζουμε το ακλόνητο τίποτα;

40

Αυτό το τίποτα που ποτέ δε θ’ αντικρίσουμε ούτε την άδεια σάρκα του θ’ αγγίξουμε ποτέ.Αυτό το στείρο τίποτα που και δάκρυα στεγνώνει.

νπαρξτβ

4ΐ

ΕΠΟΧΗ ΑΝΤΙΠΑΘΕΙΑΣ

Η αντιπάθεια απλώνεται σαν πανώλη· αντίπαλος είναι του πάθους εχθρός της συμπόνιας.Τα ζώα που με ημέρευαν-όλα τ ’ αγαπούσα-σέρνονται τώρα σαν φίδιαστέκονται σαν αρπαχτικάμε γουρλωμένα μάτιακαι μήνυμα μου στέλνουνπως ό,τι ζει δεν είναι πάντα για καλόκι ό,τι πεθαίνειδεν είναι πάντα απελπισία.

Οι άντρεςμε τα προκλητικά παντελόνια υφάσματα τεντωμένα με φαντασία ελαφρά αξύριστοι με την έξυπνη ματιά που μεταμορφωνόταν σε κτηνώδη και χυνόταν πηχτή στα λευκά σεντόνια βουλιάζουνστα μουχλιασμένα νερά της μνήμης κι ούτε λίγη συμπάθεια

42

δεν αφήνουν πίσω τουςλίγο δέος για τα κατορθώματά τους.

Και οι γυναίκες, οι φιλενάδες, που μαζί πλέκαμε τον ιστό της ζωής γελάγαμε με κάθε στραβο-βελονιά κι άνθιζαν τα απόρρητα μυστικά στα λαμπερά χείλη μας εμείς, που στα σπλάχνα μας νιώθαμε την παρουσία μας στη γη σημαντικήακόμη κι αν μόλις είχε βροντήξειπίσω του την πόρτα ((εκείνος»,έγιναν κουραστικές κυρίεςμε εμμονές, μανίες νοικοκυροσύνηςή απελπισμένες κινήσειςγια να προλάβουν το τελευταίο τρένοτης διασημότητας.

Αλλά τη φοβερότερη αντιπάθειατη νιώθεις για κείνονπου τα νιώθει όλ’ αυτάλες κι ήταν αυτός κάποιο ανώτερο ονλες κι είχε φτεράκαι πετούσε πάνω από νεκρούςφιλοδοξίες και απορρίμματαλες κι ήτανο δικός σου εαυτόςλιγότερο άχρηστος και αντιπαθητικός.

43

ΚΑΗΚΕ «ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ» ΤΟ ΕΓΩ

... κι αντί για την απόγνωσημπρος στο τσακισμένο δέρμα σουτον πνιγμό μες στον κατακλυσμό της ανάμνησης ((εκείνου»την απελπισία σαν αντικρίζειςτην κατάξερη πεδιάδα του μέλλοντος σου-ενώ από συνήθεια προφέρεις πάντα τη λέξη «αύριο»-αντί για την εσωτερική συντέλεια του κόσμουτην εγωκεντρική ελπίδαπως κάποιο νόημα ίσως έχει η ζωή σου,απρόσμενο αισθάνεσαι πόνο βαθύκοιτώντας εικόνες καταστροφής της φύσηςαυτής που στο βάθος της σκέψης σουήταν η μόνη σου παρηγοριάπως θα ζήσεις για πάντα κάτω απ’ τις ρίζες των παιδιών της κάτω απ’ το χώμα πως θα νιώθεις τα φύλλα να κυλιούνται τα πουλιά για ένα λεπτό να ξεκουράζονται.

Όμως ο τρόμος μπρος στην ολόμαυρη καταστροφήπου τυλίγει τα δάσηη φρίκη σαν ακούς τα προγνωστικάτων άχρηστων σοφώνπως ίσως ποτέ στην πλαγιά αυτήοι κορφές των δέντρωνδε θα ξαναγαργαλήσουν τους ουρανούς

44

μπερδεύεται παράξενα στη ρίζα της καρδιάς σου με μια αγαλλίασηγιατί επιτέλους ξέφυγες απ’ τη φυλακή τού «εγώ» αυτού που με ανούσιες συχνά λεπτομέρειες καταργεί ό,τι ποσοστό συμπόνιας σού έχει δοθεί. Για μια στιγμή δε γαντζώνεσαι πια στα κάγκελα της ασημαντότητάς σου τη συγκρίνεις με την αιώνια σημασία της βλάστησηςκαι σ’ αυτή παραδίδεσαι μ’ όλο σου το κορμί.

Αίγινα 6/9/2007

45

ΣΩΣΙΒΙΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ

ΙΙαράξενες μεταλλαγές παρουσιάζει το ανοσοποιητικό σύστημα της ζωής μου κι αυτό που πάντα μισούσα -την προσκόλληση στις λεπτομέρειες- με βοηθάει να ζήσω.Η επανάληψη μιας κίνησης μικρής μιας ιδέας, μιας στιγμής θάρρος μού δίνει ν’ αντικρίσω το πέλαγος της ζωής μου που δεν μπορώ πια να διασχίσω τη μαύρη κουρτίνα του άγνωστου που πέφτει μπροστά μου.Μάζεψε λοιπόν το σκουπιδάκι, λέω και ξέχνα το βουνό των απορριμμάτων που στοιβάζονται γύρω σου.

46

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Αν σ’ έχει ξεχάσει ο έρωταςεσύ θα τον ξαναθυμηθείςμόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύσητις πλαγιές, τα κύματατα φυλλοβόλα δέντραπου δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχέςτα ζώα που βγαίνονταςαπ’ την κοιλιά της μάνας τουςξέρουν κιόλας πώς να ζήσουνπώς ν’ αντισταθούν στους εχθρούςπου τους έχει ορίσει η φύση.Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνησηπέσει πάνω στο σωρόαπ’ τις προδομένες προσδοκίες σουτ’ αναπάντητα όνειρά σου.

47

ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

1 α ποιήματα δεν μπορούν πια να ναι ωραίααφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.Η πείρα είναι τώρατο μόνο σώμα των ποιημάτωνκι όσο η πείρα πλουταίνειτόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.Πονάν τα γόνατά μουκαι την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω, μόνο τις έμπειρες πληγές μου μπορώ να της χαρίσω.Τα επίθετα μαράθηκαν μόνο με τις φαντασιώσεις μου μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.Όμως πάντα θα την υπηρετώόσο βέβαια εκείνη με θέλειγιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώτον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντος μου.

48

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Η ανορεξία της ύπαρξης *

Φόβος το νέο πάθος *Κάτι τρέχει $

Στιγμιαία ζωή &

Η όραση του έρωτα *

Υπαρξιακές ερωταποκρίσεις *Η θεά Συνήθεια φ

Τι δίνει η ποίηση και τι παίρνει &Πάει και το φεγγάρι #

Ένα απλό κρεβάτι *

Απρόσμενη εξέλιξη *

Η αλλοτρίωση της έλξης $

Η ευλογία της έλλειψης *Σκηνοθεσίες #

Μοναχικό *

Οι φίλοι μας τα φίδια *

Αρχίζει σαν αστείο τραγούδι *

Πίνω και καταπίνω &

Η μονοσήμαντη φύση $Πρωινό αντίθετο στη μέρα Φ

Λαθρεπιβάτης στο όνειρο Φ

Η νομοτέλεια των δακρύων Φ

9

II

131415ι6ι820

22

24

26

27

28

29

30

32

33

34

35

37

3 «

4 0

5ΐ

Εποχή αντιπάθειας & 42Κάηκε «ολοσχερώς» το εγώ & 44

Σωσίβιες λεπτομέρειες & 46Υπενθυμίσεις του έρωτα & 47

Ποιητικό υστερόγραφο & 48

52

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΑΓΤΈΛΑΚΗ-ΡΟΤΚ

Η Α Ν Ο Ρ Ε Ξ Ι Α Τ Η Σ Υ Π Α Ρ Ξ Η Σ

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΜΕ ΑΠΛΑ, DIDOT & PORSON

ΚΑΙ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΕΠΙΤΡΑΠΕΖΙΟ ΕΚΔΟΤΙ ΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ. ΤΗ

ΜΑΚΕΤΑ ΤΟΪ ΕΞΩΦΤΑΑΟΤ ΣΧΕΔΙΑΣΕ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗΣ, ΤΑ ΦΙΛΜ ΚΑΙ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΜΟΝ ΤΑΖ ΕΠΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟ «ΑΝΑΓΡΑΜΜΑ». Η ΠΡΩΤΗ ΕΚ ΔΟΣΗ ΤΥΠΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗ «ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΚΑΡΗΣ ΓΡΑ ΦΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ Α.Ε.Β.Ε.» ΚΑΙ ΒΙΒΑΙΟΔΕΤΗΘΗΚΕ

ΑΠΟ ΤΗ «Θ. ΗΛΙΟΠΟΤΛΟΣ - Π. ΡΟΔΟΠΟΤΛΟΣ Ο.Ε.»TON IANOTAPIO TOT 2011 ΠΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ

ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Στο εξώφυλλο φωτογραφία από το αρχείο της συγγραφέως

www.kastaniotis.com

ISBN 978-960-03-5225-2

789600 352252 e-mail: info@kastaniotis.com