Οι Απαρχές των Ονείρων

Η ψηφιακή έκδοση (e-book) διανέμεται δωρεάν

ISBN: 978-960-9776-04-2

Βακχικόν – Αστική Μη Κερδοσκοπική ΕταιρείαΕκδόσεις Vakxikon.grΜαραθώνος 36, 122 44 Αιγάλεωwww.vakxikon.grinfo@vakxikon.gr

© 2012 Εκδόσεις Vakxikon.gr & Κατερίνα Καντσού

Σειρά: Βακχικόν Ποίηση - 11

Πρώτη Έκδοση: Ιούνιος 2012

Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Vakxikon.gr

Το εξώφυλλο βασίζεται σε πίνακα του Σπύρου Γεώργα.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΝΤΣΟΥ

Οι Απαρχές των Ονείρων

Vakxikon.gr2012

ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ

Γυμνή Ραψωδία, Ποίηση, Εκδόσεις Ash in Art, 2008

Ακόμη προσπαθώ ν’ αποφασίσω αν τελικά τα όνειρα πρέπει να βιώνονται

ή να παραμένουν στη σφαίρα του ιδεατού.Όπως και να ‘χει, για μένα μόλις ξεκίνησαν.

*

Στον Μάνο και την Μαρίζα,τα δύο μικρά μου Μ (me).

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΕΣΥ

‘Είναι ανάγκη επιβίωσης το Εσύ.Λιγοστεύει το κρύο’.

Μιχαήλ Μαρμαρινός, Βίοι Αγίων

13

Για τον Μάνο

Με τον ερχομό σουξεκίνησε ο χρόνοςΤα αστέρια βρήκαν τη θέση τους στον ουρανόκι ο κόσμος απέκτησε ολότητα.

Γέμισες με θάμβοςτις μέρες μαςκαι οι νύχτες πιαδεν μοιάζουν τόσο τρομακτικέςκι ατελείωτες.

Ο λαβύρινθοςβρήκε νέο κατακτητήκαι το αίνιγμα της Σφίγγαςλύθηκε μεμιάς.Ο χρόνος έκλεισε μέσα στη χούφτα σουκι απ’ τις σταγόνες των ματιών σουοι κήποι ανθίζουν με μενεξεδένια πέταλα.

Νίκησεςνίκησες το σκοτάδιαπ’ την ψυχή μαςκαι τώρα κάθε στιγμήμαζί σου αποκτάει νόημα.

Θα σε κρατήσωθα σε κρατήσω, μικρό μου τρόπαιοσαν το πολυτιμότερο διαμάντιπου αναβλύζει απ’ αυτή τη γη.

14

Ακόμα κι αν έρθουνμέρες σαν κι αυτέςμέρες που κλείνουν μέσα τουςόλο το διοξείδιο και δεν υπάρχειχώρος για οξυγόνοκαι ο αέρας παλεύει μανιασμένανα βρει διέξοδοακόμα και τότεφτάνει ν’ αντικρίσω τα μάτια σουή να μου γνέψει το χαμόγελό σουκαι τα σύννεφα θα διαλυθούν·η ομίχλη δε θα ‘χει θέση πια.

Το γέλιο σου κάνει όλουςτους δαίμονες να ριγούνκαι η λάμψη σου απλώνεταιπάνω σε καθετί μεγάλο, μικρόαπλό ή αδιάφοροχαρίζοντάς του την αιωνιότητα.

Χάρη σε σέναέμαθα να ξαναπερπατώνα μιλώνα κοιτάζωνα γελώνα μαθαίνω.Είσαι η δύναμηπου μέσα της κλείνεται όλο το σύμπαν.Από σέναξεκινούν όλες οι ανάγκες.

15

Είσαι η αρχήπου κάνει τη γη να γυρίζει.

Χάρη σε σέναΞέρω Πως η ζωή συμβαίνει.

e

16

Θα μπορούσα να σε κοιτάζω για ώρες έτσι λαμπερή κι ακτινοβολούσα όπως στέκεσαι. Με κοιτάς από απόσταση και φαίνεται σαν να μου μιλάς. Με τυφλώνεις με το φως σου. Η επιφάνειά σου άγονη, ξηρή και αψεγάδιαστη σαν οστό κρανίου ασβεστωμένο κι ανέγγιχτο. Υψώνεσαι πάντοτε εμπρός μου. Σε βλέπω κάθε φορά που σηκώνω τα μάτια. Είσαι εκεί. Άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε θλιμμένη. Να μου πυροδοτείς τις νύχτες. Ασάλευτη και μεταξένια. Μες στο φανταχτερό σου πέπλο προβάλλεις μεγαλόπρεπα. Στρατιές γιγάντιων σωμάτων σε ακολουθούν και υποκλίνονται στη λάμψη σου. Προσπαθούν να σε περικυκλώσουν μα εσύ δεν τους αφήνεις· θέλεις να διασκορπίζεσαι μόνη.

17

Κλείνεις όλη την αιωνιότητα μέσα σου. Εμπνέεις δέος. Στέκεσαι προσιτή μα και τόσο Απόμακρη Ξέρεις Να δείχνεσαι για λίγο μοναχά κι ύστερα φεύγεις για λίγο πάλι. Μες στην άγονή σου όψη κρύβεις γονιμότητα. Είσαι γυναικός αντανάκλαση Ανδρός ερωτική επιθυμία. Τα τοιχώματά σου περάσματα σε φανερωμένη γη. Όμορφη Αστραφτερή Μοσχομυρίζουσα Γυναίκα. Στη θέα σου Δοξάζω τη θηλυκότητα Γίνομαι κι εγώ Γυναίκα. Σε καταπίνω.

a

18

Κοίτα την τόσο αιθέριακαι υπέροχα γόνιμηθελκτική κι αέρινη.

Πεφώτιστη οπτασίαξεχειλίζει από μυρωδικάοι χυμοί της ξεδιψούνκαι τον πιο διψασμένο αυτού του κόσμου.

Χορεύει μυστικά μες στη νύχταμε το σκοτάδι χορεύειη νύχτα γίνεται.Στην κίνησή της παρασύρει όλα τα στοιχειάπου έκθαμβα τη θωρούν.

Κι ούτε ο αέραςούτε ο ήλιοςούτε η βροχήμπορούν να της αντισταθούν.

Στα μάτια της η λάμψη όλημα την ψυχή της μια σκιά την διαπερνά.Ποιος το βλέπει;Ποιον αφήνει να το δει;Πέρλες, βαριές σαν σταγόνες βροχήςκρέμονται απ’ τα μάτια τηςέδυσε ο ήλιος μέσα τους και πάνω της άφησε μια παγωνιά.

19

Κάνει τόσο κρύο εκεί έξωκι εκείνη το γνωρίζει καλάτα βήματά της σέρνει αργά κι αυτό το βράδυ.Να γυρίσει σ’ εκείνο το άδειο σπίτισ’ εκείνη τη μονότονη μοναξιά-πώς;

Το σκοτάδι αστροφέγγει στα μαλλιά τηςκαι καθώς το φεγγάρι περνάχαράζει τη σκιά τουστη θλιμμένη ματιά της.

Ναι.Τόσο αναμφίβολα θαμπωτικήΕαρινή σαν πεμπτουσίαΛυτρωτική σαν αμαρτίαΜαΤόσο Μόνη.

b

20

Κι ύστερα χάραξε.Και ξαφνικά, εντελώς ξαφνικάένας νέος κόσμος με φως και χαρούμενες φωνέςξεχύθηκε απ’ το πουθενά.Σαν να βρήκε η κάθε μέρατο στόχο της.

Γέμισες τον αδειανό μου χώρομε ανάσεςπήραν σχήμα τ’ όνειρά μουκαι τ’ άφησα να ξεχυθούνπερίτεχνα πάνω στις αρθρώσειςτου σώματός σου.Κι εσύ από πάνω τουςανέμιζες αγέρωχα, αναιμικά.

Κάνε με το πιο ακριβό σουλάφυρο, σου είχα πει.Έτσι για να μην ξεχνάμεπως ό,τι πωλείται εξαγοράζεται.Και με το παραπάνω.

d

21

‘If I could tear you from the ceiling, I’d freeze us both in time, And find a brand new way of seeing.. Your eyes forever glued to mine...’

Νόμιζα πως ήσουν διάφανοςπως μπορούσα να δω μέσα σου.‘Είμαι γεμάτος κηλίδες’, μου είπεςκι έγειρα πάνω σου.Αυτό που είδα για μια στιγμήμε τρόμαξεμα μόλις το ξανακοίταξαέπαψε να με φοβίζει.Κάπως σα να αντίκρισα τον εαυτό μου μέσα σου.Τα βρώμικα κομμάτια μαςπου γίνονται καθαράόταν τα κοιτάνε οι άλλοι που μας μοιάζουν.Όμορφα ή άσχημα, δεν έχει σημασία.Να είναι απλά εκεί να μας θυμίζουντι είμαστε.‘Τώρα είμαστε και οι δύο κίβδηλοι’, σου είπακι αναστέναξες.

g

22

Κι αν δεν ήσουν παρά μια αυταπάτηπροτιμώ ν’ αρνηθώ το αληθινόγια να βουλιάξω μαζί σου σε ψεύτικες αβύσσουςνα βυθιστώ στις ολέθριες σταγόνες σουκαι ολάκερο να σε γευτώ.Έτσι να είσαιδιαχρονικός σαν προσευχήμασκαρεμένος να έρχεσαι να ταράζεις τους χειμώνες μου.

Σύρε με

Στις ζηλευτές γωνιές σουμέχρι να με σκεπάσει ο χρόνοςκαι πάνω μου ν’ αφήσει τις δαχτυλιές των ημερών μας.

Σύρε με

Μέχρι να στερέψουν τα δάκρυανα πέσουν σιωπηλά κι άπονασε λίμνες παγωμένες κι απάτητεςαπ’ τον χρόνο ή το μίσος.

n

23

Ήμουν η κραυγή σου κι ήσουν ο ανιχνευτής μου. Σκάλιζες άγνωστες σε μένα χώρες του μυαλού μου και τις εφάρμοζες προσεκτικά πάνω στο σώμα μου. Συχνά μέχρι σήμερα αναδύονται εκείνες οι ξεχασμένες μουσικές μουσκεμένες μέσα απ’ τη βοή του χρόνου. Τότε ξυπνώ παίρνοντας τ’ αναρίθμητα αυτά κομμάτια και προσπαθώ να τα βάλω σε μια σειρά έτσι που να συνθέτουν μια εικόνα (ή μια ψευδαίσθηση;) που θα με βοηθάει να την κοιτάζω και να ξέρω πως συνέβη. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν όντως συνέβη κάτι απ’ όλα αυτά στ’ αλήθεια. Μα είναι πολύ αργά για οποιουδήποτε είδους αμφισβήτησης ή αμφιβολίας. Οι ρωγμές εξάλλου το μαρτυρούν. Εκείνες που εσύ επέβαλλες πάνω σ’ αυτό το κομματιασμένο μάρμαρο που κάποτε δύναται και πήρε τη μορφή που του έπρεπε. q

24

Αν ήμουν δική σουΘα σε τάιζα άστραΚαι σπόρους θα φύτευα στο σώμα σουΝ’ ανθίσουν καρποί.Θα σε πότιζα καθημερινάΜε δάκρυα, φιλιά και στάχτεςΜέχρι να σώπαιναν οι μάχες.

p

25

Φύλαξα τα πιο όμορφα όνειρά μουγια σένατις πιο όμορφες λέξειςτο πιο όμορφο βλέμματις πιο όμορφες μουσικέςφυσικά και υπάρχουν μάρτυρες.Στον τόπο του εγκλήματοςποτέ ο δολοφόνος δεν είναιμόνος του,αλλά πόση σημασία έχει τελικά;

Θα έπρεπε ήδη να έχεις καταλάβειπως χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη προσπάθειανα ζειςαπ’ αυτήν μόνο της αναπνοής.

m

26

‘Όλη τη νύχτα ο ίδιοςπαρεξηγημένος ήχος,αξημέρωτος ήχος,αξημέρωτη ανάγκη εσύ,βραδύγλωσση βροχή,σαν πρόθεση ναυαγισμένηκάτι μακρύ να διηγηθείκαι λέει μόνο εσύ, εσύ..’

Μπορεί να μην πυροδοτώ φωτιέςαλλά δεν έχω το δικαίωμα να τις σβήνω;Στις πόσες ανάσες καίγεσαι;Βαθύς ο τρόμοςκαι το σκοτάδι ακόμα πιο βαθύ.Απύθμενο θα ‘λεγεςΣαν εσέναΣτα πόσα εσύ πρέπει να σε αναζητήσω;ΕσύΜε αναζητάς;Αναζητούμε.Όλοι αναζητούμε.Κάθε μέρα.Σκάβουμε λακκούβεςκαι πέφτουμε μέσα.Περνάμε μέσα από θύελλες.Ανάβουμε φώτα, πολλά φώταμήπως και μας προσέξουν.Οι περισσότεροι βλέπουνμα δεν κοιτάζουνκαι προσπερνάνε αδιάφορα.Αν τύχει και κάποιος περαστικόςσταματήσει και μας κοιτάξειτότε δεν πιστεύουμε στην τύχη μας

27

γι’ αυτό κι εκείνη φεύγειτόσο γρήγορα όσο ήρθε.

Οι πιο βαθιές επιθυμίεςκαίγονται απ’ την ίδια την επιθυμίααυτό που επιβιώνειείναι πάντα η φωτιά.Αλλοίμονο αν μπορούσαν οι άνθρωποινα ξαναγεννηθούνμέσα απ’ τις στάχτες τους.Τότε θα είχαμε φτεράαλλά έχουμε αλυσίδες στα πόδιακαι κάθε βήμα όλο και πιο βαρύ.Σχεδόν μετέωρο.Αφού καθημερινά ακροβατούμε.Στα πόσα εσύ να σε φωνάξω;Και τότε θα ‘ρθεις;

Ένα μονό δωμάτιομ’ ένα διπλό κρεβάτι -προς τι;-.Ήξερα ότι η μοναξιάδεν διαιρείταιμόνο πολλαπλασιάζεταιαλλά και 1x1 πάλι 1 αφήνει.Παντού γύρω μου βλέπω ζεύγη.2 ζευγάρια κάλτσες2 παντόφλες2 παπούτσια2 χέρια2 αυτιά2 πόδιααλλά εγώ ίσως να είμαι

28

το κεφάλι ή η μύτηπου δεσπόζουν μόνα.

Έτσι κι αλλιώςμέσα στη μοναξιάοι αναταραχές δεν ακούγονται.Σκάνε ίσια πάνω στον τοίχοκαι ξαναγυρνάνε σε μαςχωρίς καθόλου ανησυχία ή θόρυβοαφού πάντα ξέρουν να βρίσκουντο στόχο τους.

Άλλες οι όψεις που με τυλίγουναπόψεένα αναμμένο κερίένα μισογεμάτο ποτήρι κρασίκαι ο Leonard να τραγουδάει‘Baby, let’s get marriedwe’ ve been alone too long...’.Εσύ;

Στα πόσα εσύ θα υπάρξεις;

o

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΕΓΩ

‘Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω -μ’ ακούς;’

Οδυσσέας Ελύτης, Το Μονόγραμμα

31

Στο μεσουράνημα ενός ανατέλλοντος ήλιουσπάω τη σιωπή μου·ακροβατώ ανάμεσα στην τρέλα και στη λογικήμήπως και μπροστά μου ξεγυμνωθείη ακατανίκητη ορμή των πραγμάτων·μήπως και έρθει μια πλάνηνα με συντροφεύσεινα με κάνει τη γύμνια μου να μη φοβάμαιαλλά να φονεύω τις μικρές αναρχίες μουγια να ευοδωθώ μια κούρσα πρωτολειακή.

r

32

Νυμφεύομαιτις μικρές ανυπαρξίες μου.Έρχονται και κολλάνεσαν κοριοί στη μήτρα μου.

Καθυστερώ την άφιξή τουςμήπως και προλάβω έτσινα ετοιμαστώ·να τα υποδεχτώσυνετά και όμορφα.

Δεν τα ρώτησα.Περιμένω τον κόσμο μουν’ αλλάξουννα τον γεμίσουν τραγούδιμουσική και ρόδα ανθισμένα.

Κι εκείνα υπάκουα έρχονταιπαραμένουν προστατευτικάμέσα σε μια πάχνη θέρμηςζέστης κι ασφάλειαςήσυχα·κι εγώ τους υπόσχομαιπαιχνίδι κι ομορφιά.

Μέχρι που οι δυνάμειςτου κόσμουτα ξεριζώνουν από μένατα σπρώχνω, τα σπρώχνωνα βγουν στον αιθέρατης φασαρίας, του ζόφουςτης διαφάνειας.

33

Και τότε αποκτούνπρόσωπο, όνομα, ταυτότητακι εγώ μια μάσκαγια τα γεράματανα μου κρατάει συντροφιάόταν εκείνα θα είναι πάλιμακριά.

Πόσο τα λυπάμαι.Πόσο θα ήθελατις υποσχέσεις μου να κρατούσανα τα μάζευακαι μέσα μουνα τα τοποθετούσα ξανά·τίποτα να μη φοβούνταιήρεμα να κοιμούνταικι εγώ από πάνω τουςν’ αγρυπνώτην αναπόφευκτη έξοδό τους.

k

34

Και περνά ξαφνικά απ’ το νουσαν φωτιά που ξεπηδάει απ’ το κορμίόλο εκείνο το ποτάμι που πίναμεπου μας έπινε, μας έσερνεμας σκότωνε, μας εξουσίαζε.

Κάτι τεντώνεται στο νου μου. Κάτι άγριοσαν τρέλα και σαν αγάπη, οργιάζειστην ψυχή μου.

Τα μάτια μου βλέπουν βαθιά, πολύ βαθιά.

Κι είναι όλα τα χρυσάνθεματης ψυχής μου μεγάλα.

d

35

Μακρηγορούμε.Φερέλπιδα όνειρα.Φερέλπιδες ανάσες.Πώς να χωρέσει όλη η αιωνιότηταμέσα σε μια στιγμή;

Τραβάω μια διαγώνια γραμμήστο κορμί σουσφουγγίζοντας τον αιθέραμε τη μόνη δική σου ανάσα.Βάφω μπλε καθετίπου σε περιβάλλεικαθετί που σε γυμνώνειμιας και οι μέρες σφυρίζουνανενόχλητες πια από πάνω μας.

Λιγοστεύω.Μουσκεύω ιδρώτα τα σεντόνιακαι εκλιπαρώ για μια στάλα ήλιομέσα σε αρχέγονες οδούς.Εδρεύω πρωτόμορφες καμπύλεςσε ανυπότακτες, ποικίλες αμυχέςτόσο που να μην μπορώ να πωπότε το εγώ γίνεται εσύ.Και η ομορφιά σου με θαμπώνει.Στέγνωσα.

2

36

Κοίταξα τον χρυσωμένο ήλιο·με τύφλωσεμε το πυρωμένο του φωςκαι τις στυγνές του αχτίδεςέκλαψατόσο που έδυσε·σ’ ένα ποτήρι τα έριξακαι τα ήπια μονορούφισαν να ήταν φάρμακο για τον πόνοΗ μορφή σου.

Άκουσα τους παλμούς της καρδιάς μουσταθεροί, αργοί, υπόκωφοι·προσπάθησα να επικεντρωθώμόνο σ’ αυτούς·απομόνωσα όλους τους άλλους ήχουςτου δωματίου·άρχισα να λικνίζομαι στους ρυθμούς τουςκαι μπρος και πίσωκαι μπρος και πίσωάκουγα πραγματικά να χτυπάει.Είμαι ζωντανή.(Είμαι ζωντανή;)

Τώρα έπεσε η νύχτακαι μαζί της εγώ και οι χτύποικαι τα φώτα, ο θόρυβος, η πόλη.Η πόλη -η μορφή σουπου τόσο μ’ έδιωχνεκαι μ’ αγκάλιαζε την ίδια στιγμή.Ταξίδι στην αιωνιότητα κάνω·σφραγίζω μ’ αυτό την αλλαγή σουτη μορφή σου να σβήσω

37

σαν ένα σημάδι στον πίνακασαν ένα λάθος στις λέξειςνα σβήσωνα διορθώσωμια για πάντα να εξαλειφθεί.

Χαράζει.

6

38

Ανοίγω τις παλάμες.Ψάχνω στο κενόΚάτι ν’ αναπηδήσειΝα συρθεί.

Βρίσκω.

Κρατώ μια πέτραΜε μάτια κλειστά.Την αφουγκράζομαιΤόσο σκληρήΤραχιά σαν δέρμα ζώου.

ΘέλωΔεν αντέχω

Την χώνω κάποτε στο στόμαΤην σαλιώνωΤην μουσκεύωΣφουγγάρι να γίνειΜαλακή και λεία.

Δεν αντέχω να συγκρατώ

Την μασουλώΤην μασουλώΘρύψαλα την κάνωΝα σπάσει για να αρθώΝα λιώσει για να σωθώ.

Δεν αντέχω να συγκρατώτα υγρά μου

39

Την φτύνω έπειτα.Και πάνω της αποτελειώνωτη θέλησή μου.

Ήταν η μέρα που διψούσαπολύ.

h

40

‘Να κλάψω τόσο, λέει, που ο Θεός να υπάρξει..’

Συχνά εκείνες τις ατελείωτες, σκοτεινές νύχτεςπεριπλανιόμουν μόνος στα αχανή αεροδρόμια.Χάζευα τον κόσμο που βιαστικά κινιόταντις μητέρες με τα μωρά στην αγκαλιάτα ζευγάρια που αγκαλιάζονταντα μικρά παιδιά που παρατηρούσαν με ευλάβειατο κάθε τιλες και ο κόσμος μόλις ανακαλύφθηκε γι’ αυτάκι αναρωτιόμουν πού να πηγαίνουν όλοι αυτοί.Εγώ ποτέ δεν είχα την τύχη να ταξιδέψω με αεροπλάνο.Μπορώ μόνο να μαντέψω πώς είναι αυτή η αίσθηση.

Πολλές φορές φαντάζομαι να βγαίνω μέσα από ένακρατώντας στο ένα χέρι τη βαλίτσα μουκαι καθώς θα προχωρούσα προς την έξοδοεκεί να με περίμεναν πρόσωπα αγαπημέναπου θα είχαν έρθει για να με υποδεχτούν.Ξέρω όμως πως όπου κι αν πάω ή απ’ όπου κι αν γυρίσωδε θα υπάρχει κανείς εκεί να με περιμένει.Ευτυχώς που υπάρχει και η νύχτακαι μου επιτρέπει ακόμη να ονειρεύομαι.

4

41

Όλα είναι νοτισμένα σε μια πάχνηαστράφτουν σαν πολύχρωμα αστέριααναδυόμενα μέσα από θάλασσεςόπου κατοικούν ψάρια ωχράάχρωμα, άυλα, δειλάκοιτάζοντάς με σαν ιππείς υπνωτισμένοι.

Κάθε νύχτα καβαλούν το άρμα τους.Κάθε νύχτα καταπίνουν τις φωνές του κόσμου.Μόνα στέκονται σαν να υπήρχαν εκεί από πάντα.Σαν να έπρεπε να υπάρχουν εκεί.

Για να σωπαίνουν όταν οι άλλοι φωνάζουνγια να δείχνουν όταν οι άλλοι κρύβουνγια να συναρμολογούν όταν οι άλλοι διαλύουν.Σιωπηλά να γλείφουν τις πληγές τουςυπομονετικά να ράβουν τις σχισμές τους.

Μια ρόδα από στόματα ο κόσμος τούτοςπου θέλει να ρουφήξει και να αφανίσειτην μυρωδιά των αιώνων.Άγονο να κάνει το χώμα που πατάς, που πατώΓια να μας κυβερνάει ένα τέλος.Μέχρι να γίνει η κραυγή σου μια ουράνια μελωδίαΘα σε κυνηγώΘα σε κυνηγώ.

1

42

Βράζει η ψυχήκαι η αγωνία βράζειτο αίμαη πνοή.

Ένας κόσμος που είναι ακίνητος και κινείται την ίδια στιγμήμια σπιθαμή ονείρου τρεμοπαίζειστην άκρη του ματιού μου.Ακροβατώστις επάλξεις.Μουδιάζω το χθες.Ασελγώ στο σήμερα.Βράζω απόλαχτάραπροσμονήεπιθυμίαχαράφόβοηδονήλύπηαισθήσειςπροσδοκίεςλάθηαναμετρήσειςαπώλειες.

Τελειωμό δεν έχουν οι ανάγκες.

e

43

Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωποτην κυριαρχία του οποίουδεν μπορώ να αμφισβητήσω.Θαύμαζα τη λυγερή όψητο καθάριο βλέμματη δύναμη στα χέριατην ομορφιά στα χείλη.Ήταν εκείνη η αίσθησηπου μονάχα μια φορά δοκιμάζεται.Πολιορκημένη λοιπόνχωρίς καμιά διέξοδοπρος τα πάνω ή προς τα κάτωοι αισθήσεις ορίζονταν προς τα μέσαμε γνώμονα μια καρδιάπου οχυρωνόταν όλο και πιο βαθιάμέχρι αυτό που ονομάζουμε ψυχήνα αυτοπροσδιορίζεταινα ξαναανακαλύπτεταιμε σημεία αναφοράς κάθε φοράκαινούρια.Σημασία δεν είχε το υλικόμε το οποίο γέμιζε το δοχείοστο οποίο ήταν βουτηγμένηη αυτοπραγμάτωσηαλλά η μορφή που έπαιρνετο καινούριο υλικό που γεννιόταν.Η καταγωγή του νου, θα το ονόμαζαν κάποιοι.Το τέλος της ψευδαίσθησης, θα το ονόμαζα εγώ.

0

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΜΕΙΣ

‘Εμείς μαζί.. Ένα πλάσμα. Κυλάμε μαζί σαν νερό, ώσπου να μην μπορώ να σε ξεχωρίσω από μένα.

Σε πίνω τώρα... Τώρα...Είσαι το φως μου.

Είσαι ο οδηγός μου.’Τέρενς Μάλικ, Η λεπτή κόκκινη γραμμή

47

Παγώνω το χρόνο σ’ ένα κλικστιγμιαίας αναμέτρησης.

Τώρα πια ό,τι και να πούμεδεν ωφελεί.Δεν ωφελεί να πασχίζειςνα σχηματίσεις το σχήμα των λέξεωνόταν αυτές έχουν ήδη ειπωθείμε τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.

Μες στο σεντούκι των πιο καλοσχηματισμένων αναμνήσεωνυπάρχει πάντα ένα φως που αντανακλάταικάθε στιγμή.Το εδώ και το τώρα είναι το μόνο μέροςπου ερχόμαστε αντιμέτωποικαι το μόνο σημείο απ’ το οποίο φοβόμαστεκάθε φορά να ξεκινήσουμε.Ό,τι και να πούμε ή να κάνουμεέχει ήδη ειπωθεί και δειχθείπριν από εμάς.Τώρα πια μόνο λαξεύουμετις λεπτομέρειες.

9

48

Δεν ξέρω τι προστάζουμε.Στεγνές, αποφλοιωμένεςΓήινες, ΚυριακάτικεςΑπολαύσεις.

Καταμεσής του δρόμουΔίχως έγνοια καμιάΤόσο εξοικειωμένοιΠου είναι σαν να ξαναεφευρισκόμαστε.

Λουλούδια σαγήνη μυρωδικά πέταλα σύννεφαΓυμνόστηθα θέλωΚι εσύ κάπου εκείΣτο πού, στο πουθενά, στο ποτέ και στο τώρα.

ΑτελέσφορηςΛατρείαςΑπόγονοςΟμορφιά γεμάτοςΠλούτη στα μαλλιάΣτο δέρμα στο σώμαΠου τελείται υπό κατάληψη.Τρέχω να σε προφτάσω.Μην φεύγεις μείνε.Πόσο είσαι ωραίοςΚάτω απ’ τη θέλησή μουΠου στοργικά υποκύπτει εμπρός σου.

8

49

Θυμάμαι που μου γελούσεςπου μου μιλούσες σαν να ‘μουν παιδίκι εγώ σε κοιτούσαάχνα δεν έβγαζαπαρατηρούσα αυτά τα μεγάλα μάτιατα απαλά χέρια, τα μακρόστενα χείληκι ένιωθα πως είχα ό,τι γύρευα.Πόσο όμορφα και γλυκά και αθώα ήταν όλα τότε·εγώ με την κουβέρτα στον καναπέκι εσύ στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι.Έξω ο αέρας μαινότανμα μέσα τόση ζέστηκι εσύ μου διάβαζες ιστορίεςγια αγριεμένους βασιλιάδες κι ευαίσθητες πριγκίπισσεςγια στοιχειωμένα κάστρα και για μέρη απολιόρκηταμέρη κι ανθρώπους ξεχασμένουςκι εγώ ταξίδευα, ταξίδευα με όλο μου το είναισ’ εκείνες τις εποχές και σ’ εκείνα τα μέρηέβλεπα τον εαυτό μου εκεί να παλεύει, να αγωνιά, να φοβάται.Πόσο χρειαζόμουν εκείνες τις περιπέτειες‘όχι, μη σταματάς, διάβασε κι άλλο, πόσο θα ‘θελα να ζούσα τότε’, σου έλεγα, κι εσύ ‘θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες’, μου έλεγεςκι ευχόμουν ποτέ να μην τελείωναν εκείνες οι ιστορίεςποτέ να μην έσβηνε εκείνη η φωτιά στο τζάκικαι μέσα σ’ αυτήν χαθούμε κι εγώ κι εσύ,μα πριν το καταλάβω είχε ήδη ξημερώσεικι είχαν όλα εξαφανιστεί.Πόσο άσπλαχνα το φως της μέραςπαίρνει μακριά τα όνειρα της νύχτας...

n

50

Η μνήμη πρέπει να μην υπαγορεύεταιΤο πνεύμα να μην υποτάσσεταιΗ αλήθεια να μην υπονομεύεται.

Η αγάπη πρέπει να εφευρίσκεταιΟ έρωτας να τροφοδοτείταιΟ πόνος να αποφεύγεται.

Η μορφή να χρωματίζεταιΗ σάρκα να κατακτιέταιΤο πνεύμα να διεκδικείται.

Η ομορφιά να τραγουδιέταιΗ οδύνη να καταδιώκεταιΟι υποσχέσεις να κρατιούνται.

N

51

Με τον Νέστορα Πουλάκο και τον Τάσο Ρήτο

Νύχτα στο κατάστρωμαεκεί όπου η νύχτα άπλωσε το μενεξεδένιοπέπλο της και με κάλυψε για πάντα.Η ματιά σου σαν πυρωμένη φλόγαπλανεύτηκε πάνω μου καταπίνοντάς με.Κεραυνοβολώ τ’ αφρισμένα κύματά σουκαι σε κοιτώ.

Στα άδεια ποτήρια που μείνανε γυμνάχωρίς αλκοόλΣτα άδεια τασάκια που διώξανε τ’ αποτσίγαραΑπό μέσα τουςΘα σε κοιτώ και θα σε αποζητώ, αγαπημένηστις χαμένες αβύσσους μιας θάλασσας σε απόγνωση.Και το κατάστρωμα θα φέγγει τον έρωτά μας.

Πλησίασε, γλυκιά μου να μυρίσω τη σιωπή σουνα χαϊδέψω σου τα μάτιαμες στην αλμύρα βουτηγμένα.Ο έρωτάς μου ξάπλωσε κάτω απ’ το σακάκι μουκαι μου λείπεις.

Μα μόνος δεν είμαι·σε βλέπω κάθε μέραπερνάς από μπροστά μου αέρινηευωδιαστή σαν σε όνειροφωτίζεις το σκότος μουκαι με καλείς στο βυθό σου.Αθάνατη, αθάνατηποια ανέλπιδα κύματα έριξαν την οργή σου πάνω μου;

52

Τη νύχτα στο κατάστρωμαυπάρχουν κάτι σχέσεις υποταγήςκαι απαίδευτης στοργής παραπλανημένηςπου εσύ κι εγώ κι εγώ κι εσύκοιτάζουμε το άβατο της θάλασσαςστη μάχη της ύπαρξής της.Όμως, τι θ’ απομείνει απ’ όλο αυτόΓια πες μου αγαπημένη;Ποια νύχτα στο κατάστρωμα θα έχεις να θυμάσαι;Θάλασσα, ξέβρασε το σπέρμα σου πάνω στα μαλλιά τηςκαι πότισε το άνθος της αγάπης μου για κείνη.

Το ξέρω πως υπάρχουν φωνές αλλόκοτεςμπερδεμένες, σβησμένεςμες στον ήχο της σιωπής σουκι ας αφήνω τον πόθο μου για σένανα με οδηγείχωρίς να ξέρω αν θα με βγάλει σε κάποια αρχέγονη γη ή σε κάποιοφρικτό μονοπάτι·δρόμος θα γίνω να με διαβείςνα με πατήσεις για ν’ ανεβείς·αφρός που αστράφτει και σε γυρεύεικροτάλισμα και παφλασμόςπου τον χρόνο σκαλίζει και αναδεύει.

Θα το κάνεις, το ξέρω και το ξέρεις.Η νύχτα όσο μεγάλη κι αν είναιτελικά μικρή θα παραμείνει στα όνειρά μας.Άσβεστη δίψα, ματαιοδοξία ελεγειακήθα είναι η σχέση που πάντα θέλαμε.Όπως κι αν είναι, ψέματα ή αλήθειαλόγος ή δίψα για ζωή

53

θα μείνει το απόσταγμα των κορμιών μαςπάνω στο κατάστρωμα που συντρόφευσετη νύχτα μας.

Αυτό είναι το τέλος, αγαπημένη.

Ρόδος, 27/6/2008

Q

54

Πώς το κάποτε γίνεται τώρακαι το τώρα παρελθόντι απομένει λοιπόν από το τώρα μαςόταν κι αυτό έχει ήδη εξαφανιστείπριν το καταλάβουμε.

Κοίτα πώς μεταμορφωνόμαστε.Άνεμος εγώΣκόνη εσύΦως εγώΑμαρτία εσύΜνήμη εγώ Λήθη εσύ.

ΕσύΕγώΦοβισμένοι Γυμνοί Παραμελημένοι.Σηκώνω τα χέρια μου ψηλάκαθώς πάλλομαι απεγνωσμένα.Αρθρώνω μια κραυγή που πάλλεταικι αυτή.Ανυψώνεται.Σύντομα χάνεται.Μα καθώς πέφτει χύνεται πάνω στα κορμιά μαςκαι γδέρνει τις οπλές μαςπου παλεύουν να βρουν το σημείοταλάντευσης.Άκου πώς φωνάζουν οι ξεθωριασμένες μνήμες μας.

a

55

Φοβάμαι. Και σένα. Και μένα. Και μένα. Και σένα. Κι εμάς. Και το πριν και το μετά και το τώρα και το έτσι και το πρέπει και τα γιατί και τα μισά και τα λίγα και το τίποτα και την ανάγκη και την ανάσα και την απουσία και την αναζήτηση και την ουσία και τα μη και τα όχι και τα δεν και τα λόγια και τις υποσχέσεις και τα δάκρυα και τις αναμνήσεις και τα όνειρα και τα χάδια και τα φιλιά και τον αέρα και την αγάπη και τον ήλιο και τη φροντίδα και τα μείνε και τα θέλω κι εσένα κι εμένα κι εμένα μ’ εσένα κι εμένα χωρίς εσένα και ξυπνώ και δεν σε βρίσκω και μου λείπεις και μου λύπης και σε θέλω και γύρνα και μη φύγεις ποτέ.

V

56

Θα μπορούσαμε να τα έχουμε όλα·το βάζο με τα άγρια τριαντάφυλλατις μπλε ηδονέςτη συστάδα με τους θάμνουςόλα σε αφθονία·μα πιο πολύ εκείνη την άσπιληανόθευτη γενναιοδωρία σουσε λάθη, απαγορεύσεις και ματαιώσεις

όχι πια διαβρωτικές συνήθειεςνα μην τα ξαναλέμε.

X

57

Υπάρχει λοιπόν αυτή η ανασφάλεια πίσω από κάθε βλέμμαμήπως και δεν καταλάβεις τι κρύβειή μήπως και δεν προλάβεις να το ξαναδείςκι εκείνος ο φόβος μήπως και πάλιδεν φανείς αρκετός·και τι θα σκεφτεί, τι θα πει, τι θα δείξει-θα υπάρξει συνέχεια;-κι αν όχι, μετά τικαι πάλι απ’ την αρχήκαι κάθε φορά απ’ την αρχήκαι κάθε φορά λες στον εαυτό σουπως αυτή τη φορά θα κρατήσεικι όλα θα πάνε καλάκι αυτή η φορά δε θα μοιάζει με τις άλλεςγιατί τώρα έμαθες ή έτσι νομίζεις·πασχίζεις να κρατηθείςπασχίζεις ν’ αποδείξεις πωςκάτι αξίζεις παραπάνω απ’ τους άλλουςείναι αυτή η ψευδαίσθηση της ελπίδαςπου μας κρατάειπως κάποια μέρα θα καταφέρουμε να ζήσουμεόλα όσα ονειρευτήκαμεκαι πως θα καταφέρουμε να ζήσουμε τη ζωή μαςέτσι όπως τη φανταστήκαμεμόνο που δεν υπάρχουν συμβόλαιαπου υπογράφονται, ούτε κουμπιάrewind στα λάθη που κάνουμεκαι η ζωή είναι παζλ, τα κομμάτιατης οποίας σπάνια βρίσκονταικι οδεύουμε έτσι προς ατελείς συναρμολογήσεις τηςξοδεμένοι μέσα σε φρικτές φαντασιώσειςπου θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι

58

δυνατότερες απ’ αυτό που ζούμε·κι αφού το μυστήριό της ποτέ δε λύνεταιούτε οι απαντήσεις δίνονται σε λευκό χαρτίεπιμένουμε να ζούμε τη ζωήμέσα απ’ τα όνειρα που βλέπουμε τη νύχταμιας και το να ονειρεύεσαι είναιπιο εύκολο απ’ το να ζεις·και πόσες καινούριες προσδοκίες γεννά η κάθε νύχταπου παλεύουμε να ανασάνουμε λίγο καθαρό φωςπου παλεύουμε να κρατήσουμετην αίσθησή τους μόλις ξυπνάμε·μα πόσο διαφορετικά θα ήταν όλααν άρχιζαν ξανά απ’ την αρχή...

U

59

Στον Α.Α.

Περπατάμε σκυφτοί·γλυκειές ευωδιές γεμίζουντον αέρατο χέρι σου στο χέρι μου.ΜόνοιΕμείς.

Εδώτίποτε άλλο τριγύρωπαρά η σκόνη του δρόμουκαι δύο δέντρα.

Ήλιος καυτόςπέφτει πάνω μας τρυπάει τα κορμιά μαςευτυχώς είσαι εδώ.

Δρόμοι στεγνοίάνθρωποι εξαντλημένοι (απ’ την αναμονή ή τη ζέστη;)αυτοκίνητα, μηχανές, ποδήλατα-όλα απόντα.Κάπου μακριάαπροσδιόριστες φωνές.

Μα εμείς πιο πολύ από ποτέμαζίδεμένοιστο τώρα που δεν μετράειτο πάντα

60

στη στιγμή που μετράειτα πάντα.

Απομεσήμεροοι σκιές μας χύνονταικαταμεσής του δρόμουοι φωνές μακραίνουν ολοένα και πιο πολύ.

Να σε κοιτώ μου φτάνεινα σε μυρίζωκαι να οσφραίνομαιτην παρουσία σουτίποτε άλλοτίποτε άλλομόνο εσύεδώ.

Να κάνεις το λίγο μουπολύτο κάθε μου πρέπειθέλωκι εγώ να αναρωτιέμαιποιος σπλαχνικός θεόςάκουσε τις ωδές μουκαι μπροστά μου σε φανέρωσεσαν γη μυστική.

Στης θωπείας σου τη σιγήθυμήθηκα τον εαυτό μουπώς ξεγυμνώθηκε έτσι η ψυχήκαι μπήκε εντός σου.Στο έναστρο χάδι

61

των ακροδαχτύλων σουσφραγίζεται όλη η πλάσημέχρι που ούτε τα λουλούδιαούτε τα πουλιάούτε το χώμα το ίδιονα μπορούν να ξεχωρίσουνεσένα από εμένα·γιατί είσαι ωραίος σαν τη βροχήανάλαφρος σαν χαραυγήκι έτσι η φύση σε γνωρίζει.

Χίλιες φορές έπρεπε να λαβωθώμέχρι να ‘ρθω να σε συναντήσωχιλιάδες βλέμματα είδα να φονεύονταιεμπρός μουχίλιες αλήθειες ξεριζώθηκανμέχρι που βρήκα το λουλούδιπου μέσα του η λήθη κατοικείκαι ρίζα νέα φύτρωσα·χωρίς προσπάθεια καμιά πιαβλέπω τις μέρες να περνούνχωρίς να χάνονται.

k

62

Σαν τους αιμοσταγείς ακροβάτεςτου πιο δειλού ονείρουσαν τους πιο ακριβούς δολοφόνουςτων στιγμών και των καιρών μαςμας σημαδεύσατε στο νουαλλά το στόχο δεν τον βρήκατε·μάθαμε πως τα όνειραείναι οι πιο καλά μασκαρεμένοιεφιάλτεςμόνο που το προσωπείοτο επιλέγουμε εμείς·όσος σκληρός κι αν είναι ο πάτοςυπάρχει πάντα η αίσθησητης επιφάνειαςόχι η ξένηη δική μας·και θα ‘ρθει ο καιρόςπου όταν όλο αυτό το τσίρκο λάβει τέλοςήρωας θα είναι εκείνοςπου θα μπορεί να κοιτάζει τον άλλο μες στα μάτιασαν εκείνος να είναι ο μισός του κόσμος.

Θα ‘ρθει ο καιρόςπου ο ένας θα κοιτάζειτον άλλον μέσα στα μάτιαχωρίς να φοβάται.

Q

Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΚΔΟΣΗ (Ε-ΒΟΟΚ) ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΝΤΣΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ Σ Ε Λ Ι Δ Ο Π Ο Ι Η Θ Η Κ Ε ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2012 ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ VAKXIKON.gr