ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΑΝΑΤ. ΑΤΤΙΚΗΣ 2009-2010

(Έπαινος)

Μούσα, Θεά έµπνευσης και δηµιουργίας

Μίχας - Εγγλέζος Στυλιανός Πειραµατικό Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Τηλ. Γυµνασίου: 210 666 85 47

• Α’ Πράξη: Αγαµέµνονας, Κλυταιµήστρα, Μελποµένη • Β’ Πράξη: Ειρήνη, Κλέωνας, Σύµβουλος, Αθηναίοι • Γ’ Πράξη: Τερέζα, Αυγουστίνα, Ιούλιος, Τζορτζ • ∆’ Πράξη: ∆ιαµάντω, Λάζαρος, Αγησίλαος • Ε’ Πράξη: ∆ώρα, Κατερίνα, φεµινίστριες γυναίκες • ΣΤ’ Πράξη: Ούρλικε, Φρίντριχ, Μπέρντ, Φοίβος, παιδιά χορωδίας • Ζ’ Πράξη: Κλειώ, Σταµατία, αθλήτριες πόλο • Η’ Πράξη: Σοφία, γιαγιά, Μιχάλης, Γιώργος, Ηλίας, Μάρκος, Άκης

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΑΦΗΓΗΤΗ Τι θα µπορούσε να σηµαίνει «όµορφη ζωή» για έναν άνδρα; Μια καλή δουλεία, ένα υπέροχο σπίτι και οικογένεια; Ίσως; Κάποιοι λένε ‘’ Φαί, γυναίκες και ύπνος’’. Μήπως ξεχνάνε κάτι; Σίγουρα… Οι τρείς αυτές ευχαριστίες συνδέονται µεταξύ τους. Ο έρωτας περνάει από το στοµάχι, µετά από ένα πλήρες γεύµα ακολουθεί ένας ευχάριστος ύπνος, οι άνθρωποι έχοντας δίπλα τους στο κρεβάτι και άλλο άτοµο νιώθουν σιγουριά και µια ασφάλεια που νιώθουν πώς ακόµα και στα όνειρα τους δεν θα τους πειράξει τίποτα. Όµως η «ευχαριστία» που ξεχνάνε είναι µια από αυτές που κάνει αυτά τα τρία πράγµατα να συνδέονται. Η µουσική. Η µουσική σε γαληνεύει και κοιµάσαι ακόµα πιο ήσυχος νιώθοντας ασφάλεια και από το ίδιο το άτοµο που κοιµάται δίπλα σου. Μόνο η µουσική µπορεί να σε ηρεµήσει από ένα φούσκωµα στο τραπέζι και να σε κάνει να κοιµηθείς ατάραχος. Το φαί έρχεται µετά την µουσική στον έρωτα. Νοµίζετε είναι τυχαίο που οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν καντάδες αντί για καρµπονάρες; Μόνο που… οι άνδρες πάντα δεν υποτιµούσαν το άλλο φύλλο στο θέµα της µουσικής; Μήπως το θεωρούσαν ταραχή, µήπως «θείο» δώρο, µήπως κάποιο είδους ξεµυάλισµα; Ποιος ξέρει; Οι απορίες µου αυτές και η επιρροή µιας εργασίας της καθηγήτριας της Λογοτεχνίας µε έκαναν να γράψω ένα θεατρικό έργο µε στοιχεία γέλιου, πόνου και θάρρους περιγράφοντας την σχέση της γυναίκας µε την µουσική στην ιστορία και τη στάση του άντρα σε αυτήν. Η εργασία έλεγε σε κάθε κείµενο που τελειώναµε να έγραφα σε µορφή έκθεσης την στάση του άντρα στο κείµενο αυτό. Το έργο αυτό βασίζεται σε µυθικά πρόσωπα όµως σε αληθινές καταστάσεις σε κάθε εποχή. Λ.χ. στην Α΄ πράξη τα πρόσωπα είναι φυσικά, δηµιουργήµατα του Οµήρου και του Ευριπίδη. Τα κείµενα όµως µας δίνουν αρκετές πληροφορίες για τις αντιλήψεις των ανθρώπων στην εποχή του καθένα. Καταλαβαίνουµε δηλαδή πως η θέση της γυναίκας ήταν περιορισµένη αλλά πουθενά δεν γίνεται ξεκάθαρη και η θέση της µε την µουσική την εποχή εκείνη. Υπάρχουν φυσικά πολλά αγγεία που δείχνουν και γυναίκες να παίζουνε κάποιο µουσικό όργανο. Εκεί ήταν που προβληµατίστηκα όµως άφησα την φαντασία να δουλέψει και έτσι έφτιαξα αυτό που ήθελα, µόνο ένα θεατρικό έργο, όχι κάποια πηγή ιστορίας.

Α’ ΠΡΑΞΗ Βρισκόµαστε στην Αυλίδα, λίγα χρόνια αργότερα αφότου ο Πάρης , γιός του βασιλιά της Τροίας Πρίαµου, έκλεψε την πανέµορφη Ελένη, σύζυγο του βασιλιά της Σπάρτης, Μενέλαου. Πόλεµος καταστροφικός ξεκίνησε τότε όχι µόνο για την διεκδίκηση της βασίλισσας αλλά και υπόδειξης τιµής και ανδρείας. Κακά νέα έφερε όµως µάντης Κάλχας πριν την ελληνική εκστρατεία για την οικογένεια του αδερφού του Μενέλαου, Αγαµέµνονα. Η προφητεία ήθελε ο Αγαµέµνονας να θυσιάσει στη θεά Άρτεµις την αγαπητή του κόρη, Ιφιγένεια, έτσι ώστε ούριοι άνεµοι να φυσήξουν και ο ελληνικός στρατός να µπορέσει να φτάσει στην Τροία για τον αιµατηρό αυτό αγώνα. Ο Αγαµέµνονας µετά από κρίσιµη σκέψη αποφασίζει να το κάνει, αλλιώς όλος ο ελληνικός στρατός θα στρεφόταν εναντίον ολόκληρης της οικογενείας του. Στέλνει γράµµα όπου καλεί από τις Μυκήνες την κόρη του και την οικογένεια του για να την παντρέψει µε τον µεγάλο πολεµιστή Αχιλλέα. Στη συνεχεία µετανιώνει και στέλνει δεύτερο γράµµα όπου τους απαγορεύει να πλησιάσουν στην Αυλίδα. Όµως ο Μενέλαος κλέβει το γράµµα κατακρίνοντας τον αναποφάσιστο αδερφό του, µα όταν είναι πια αργά, η οικογένεια µε την παραµάνα, καταφτάνει στην Αυλίδα µην γνωρίζοντας για την προφητεία αλλά για έναν γάµο.

Το γλυκό φώς του ηλιοβασιλέµατος φώτιζε την Αυλίδα. Ο βασιλιάς Αγαµέµνονας σκεφτόταν τι θα κάνει για να σώσει την οικογένεια του. Ο λόγος της συζύγου του, Κλυταιµήστρας, τον διακόπτει. - Κλυταιµήστρα: Άντρα µου, φυσικά καταλαβαίνω ότι έχεις πολλά στο µυαλό σου για τον πόλεµο αλλά θέλω να ρωτήσω την γνώµη σου, σαν πατέρα, για το γάµο της κόρης µας. Αυτή η νέα πίσω µου ονοµάζεται Μελποµένη και παίζει καταπληκτικά τον αυλό. Είχα την ιδέα να παίξει µαζί µε την υπόλοιπη ορχήστρα στο γλέντι του γάµου και… Ο Αγαµέµνονας ξέροντας µεν πως δεν πρόκειται να γίνει γάµος, εξοργίζεται µε το γεγονός µιας γυναίκας, που ασχολείται µε την µουσική, να επιθυµεί να παίξει δηµοσίως αυλό. - Αγαµέµνονας: Τι έκανε λέει;;; Μήπως να στείλουµε εσάς τις γυναίκες να πολεµήσετε κιόλας; Πού ακούστηκε γυναίκα µουσικός; ∆εσποινίς µου, επειδή έχεις το όνοµα Μούσας δεν µπορείς να έχεις το θράσος να ζητάς τέτοια πράµατα! - Κ: Μα άντρα µου, η εγώ ήθελα να στο προτείνω. Και στο κάτω κάτω γιατί δεν µπορεί µια γυναίκα να παίξει µουσική; - Α: Η µουσική είναι θείο δώρο και αρµόζει µόνο στους άντρες να την εξασκούν. Οι γυναίκες γεννιούνται για να ικανοποιούν την κάθε επιθυµία των συζύγων τους, να φροντίζουν το µεγάλωµα των παιδιών και τη συντήρηση του σπιτιού. Τίποτα άλλο!!! - Κ: Άντρα, είσαι άδικος και… - Α: Θυµήσου την θέση σου γυναίκα. Όσο για εσένα νεαρή, µην σε ξαναδώ µπροστά µου και γενικά σε όλη την Αυλίδα. Η κοπέλα φεύγει µε σκυµµένο το κεφάλι. Πριν από λίγα λεπτά, ένα λαµπρό χαµόγελο υπήρχε στο πρόσωπο της, µα τώρα η έκφραση που κυριαρχεί είναι της ταπείνωσης. Ο βασιλιάς µπήκε στη σκηνή του και η βασίλισσα τον ακολούθησε. - Κ: Μα, τι σε έπιασε; Η κοπέλα να µας δώσει χαρά και κέφι στο τραπέζι της κόρης µας ήθελε. - Α: Με υποτιµάς; Μια φορά µιλάω. Και δεν µιλάω µόνο σαν βασιλιάς, αλλά σαν έλληνας οικογενειάρχης, τίµιος και πιστός στις παραδώσεις των αρχαίων ηµών προγόνων. Λες να µε µεγάλωσε έτσι ο πατέρας µου ο Ατρέας, και µε τη σειρά του ο Πέλοπας ο πατέρας του αυτόν; Λες µετά από τόσες γενιές να κάνω εγώ τέτοια ανήκουστα πράµατα; - Κ: Άντρα µου, βασιλιά µου, τα λόγια σου δεν τα υποτιµώ µα δεν συµφωνώ µαζί

τους. Αυτά δεν είναι λόγια βασιλιά ούτε καν άντρα οικογενειάρχη, γιατί οι άντρες βασιλιάδες είναι µε το µέρος του λαού του και τιµά αυτόν, άντρες, γυναίκες ακόµα και παιδιά, γιατί από αυτούς εξαρτάται. Σε αφήνω λοιπόν να συνεχίσεις το έργο σου µε το ίδιο σκεπτικό αλλά να ξέρεις πως οι θεοί ξέρουν να ξεχωρίζουν τις καλές πράξεις από τις κακές και τιµωρούν. Η Κλυταιµήστρα αποχωρεί. Όσο για τον Αγαµέµνονα τα συναισθήµατα είναι µπερδεµένα. Από τη µια το δίλληµα µεταξύ της κόρης του και της πατρίδας του και από την άλλη παρόλο που ξέρει πως κατά κάποιο τρόπο η γυναίκα του έχει δίκιο, δεν υποκύπτει καθώς πιστεύει στις αρχές που τον ανέθρεψαν και στις παραδώσεις.

Β’ ΠΡΑΞΗ Το 425 π.Χ. , στον 7ο χρόνο του Πελοποννησιακού πολέµου, το ταλέντο ενός ανθρώπου ξεχωρίζει στην Αθήνα φέρνοντας µεγάλες αλλαγές στην ποίηση(κωµωδία), στην πολιτική, ακόµα και στον τρόπο σκέψης των ευκολόπιστων και προληπτικών Αθηναίων. Πράγµατι όλα αυτά τα κατάφερε ο Αριστοφάνης µέσα από τις κωµωδίες του όπως και πολλά άλλα. Σατίριζε τα πολιτικά γεγονότα καθώς ήταν εναντίον του πολέµου και δεν τον ένοιαζε αν το έφτανε στα άκρα. Την εποχή εκείνη ο κόσµος πίστευε σε ότι παραµύθι του πούλαγαν. Είτε για προνόµια ώστε να µαζέψουν οπαδούς οι πολιτικοί, είτε ακόµα και παραµύθια για την συντέλεια του κόσµου. Προληπτικοί σε µεγάλο βαθµό και πιστοί στις παραδώσεις και στους θεούς. ∆ύο φορές τον µήνα, οι Αθηναίοι µαζεύονταν για να πάρουν σοβαρές αποφάσεις για την πόλη τους. Τη σύναξη αυτή την ονόµαζαν «Εκκλησία του ∆ήµου». Όταν µαζεύονταν όλοι οι άντρες της πόλης συζητούσαν ιδέες για θέµατα που απασχολούσαν τον καθένα τους ή την πατρίδα. Πολλοί ήταν αυτοί που ζητούσαν την ειρήνη αλλά δεν τόλµαγαν να αναφέρουν το θέµα καν καθώς οι προηγούµενοι που το ζήτησαν το πλήρωσαν ακριβά.

Μια ανοιξιάτικη µέρα όλοι οι άντρες µαζεύτηκαν για την σύναξη. Ένας άνδρας ανέφερε ένα πρόβληµα που τον αφορούσε σε σχέση µε τους φόρους που πληρώνει και µε τα µηνιαία έξοδα του για την συντήρηση της οικογενείας του. Ένας άλλος είχε πρόβληµα µε τις εκτάσεις γης που καλλιεργούσε καθώς αντιµετώπιζε πολλά προβλήµατα µε το έδαφος, τον ήλιο, το νερό. Αφού συζητήθηκε το πρόβληµα τον λόγο πήρε ένα άλλο πρόσωπο. ‘’Μα τον ∆ία’’ αναφώνησαν. Ήταν, για πρώτη φορά, γυναίκα που πήρε τον λόγο. - Κλέωνας: Γυναίκα;;; Στην Εκκλησία του ∆ήµου;;; Συλλάβετε την αµέσως. - Πολίτης: Όχι, ας την αφήσουµε να δούµε τι θέλει… - Κ: Ποιος το είπε αυτό; Συλλάβετε τον κι αυτόν µαζί. - Όλοι οι πολίτες: Όχι, ας ακούσουµε τι θέλει. - Σύµβουλος: Άρχοντα µου, ας την ακούσουµε, µην τους εξαγριώνεις. - Κ: Σε ακούµε γυναίκα… - Ειρήνη: Ονοµάζοµαι Ειρήνη, κόρη του Επαµεινώνδα του µαθηµατικού. Πήρα το θάρρος να έρθω εδώ κρυφά από πατέρα και συµπολίτες για να ζητήσω ένα ‘’ δικαίωµα’’. Ένα δικαίωµα που κάθε άνθρωπος πρέπει να πάρει στα χέρια του, την µουσική. - Όλοι: Πω πω, µα τι είναι αυτά που λέει; -K: Κυρία, που δεν θα έπρεπε να ονοµάζεσαι καν έτσι, είσαι αναιδέστατη και τρελή. Μάλιστα τρελή, αυτό είσαι. Αίσχος αποτελείς για την αθηναϊκή κοινωνία. Συλλάβετε την αµέσως. -µίσος κόσµος: Όχι, αφήστε την να ολοκληρώσει…!!! -ο άλλος µισός: Χα χα είναι τρελή η γυναίκα..!!! -Σύµ: Άρχοντα µου… (του είπε σαν να ξέρει ποια είναι η σωστή απόφαση.)

-Κ: Έχεις µια ευκαιρία ακόµα να ξέρ… -Ε: ∆εν τελείωσα, κάθε πολίτης έχει το δικαίωµα να µαθαίνει, να συνθέτει και να παίζει µουσική είτε είναι άντρας, είτε είναι γυναίκα. Αυτή τη στιγµή οι Θεσµοφοριάζουσες γιορτάζουν προς τιµήν της θεάς ∆ήµητρας και της Περσεφόνης και όλες παίζουν ένα όργανο ή τραγουδάνε, και το κάνουν µε όλη τους την καρδιά. ∆εν έχετε τίποτα παραπάνω από τις γυναίκες ώστε να µπορείτε να ασκείτε µόνο εσείς µουσική. -Όλοι: Ιιιιιιι, το παρατράβηξε αυτή την φορά. -Αρκετά. Αυτή τη φορά θα σε συλλάβουν και δεν ακούω άλλη κουβέντα. Αύριο το πρωί απαγχονίζεσαι. Φωνές από το πλήθος ακούγονταν καθώς οι φρουροί προχώραγαν προς την γυναίκα. Τότε η Ειρήνη ανοίγει το στόµα της και τραγουδάει :

Μούσα, Θεά έµπνευσης και δηµιουργίας την αδικία ξέπλυνε, µίζερης αλαζονείας. Τον στρατό σου φτιάξε από µας τις φωτισµένες ψυχές δίχως µουσική είναι ψυχές χαµένες. ∆ήµητρα, µάνα γης, και κόρη Περσεφόνη η ειρήνη σαν λευκό πουλί και εγώ σαν χελιδόνι.

Πριν καν την αγγίξουν οι στρατιώτες, η γυναίκα µεταµορφώθηκε σε χελιδόνι. Όλοι άναυδοι, και περισσότερο ο Κλέωνας, το κοίταζαν στα ουράνια που πέταγε. Το χελιδόνι τότε συνόδεψε ένα κάτασπρο περιστέρι και πέταξαν µαζί µέχρι που χάθηκαν στα σύννεφα. Γ΄ ΠΡΑΞΗ Στην Αρχαία Ελλάδα τα πράµατα µε τα χρόνια την µια δυσκόλευαν και την άλλη έφτιαχναν. Όπως λέει και ο Πολύβιος, σε κείµενο του(264-220π.Χ), οι Αρκάδες µάθαιναν τα παιδιά από νήπια να εξασκούν τη µουσική και θεωρούσαν ντροπή να µη γνωρίζει κάποιος µουσική, γι’ αυτό και δεν το αποκάλυπταν. Ας φύγουµε όµως από τα αρχαία ελληνικά χρόνια και την µυθολογία και ας προχωρήσουµε. Τον 17ο αιώνα µ.Χ αναπτύσσεται η µπαρόκ µουσική. Η τέχνη του Μπαρόκ εντυπωσιάζει, συγκινεί και διεγείρει τη φαντασία µε τον πλούτο των διακοσµήσεων. Εµφανίζεται στην Ιταλία και εκτίνεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στο πλούσιο αρχοντικό των Τοκαπίνι, στην Ν. Ιταλία, ένα χάος επικρατεί. Η δεσποινίδα ακόµα Τερέζα, παρακαλεί την µητέρα της να την αφήσει να παρακολουθήσει µαθήµατα στο τσέµπαλο. - Αυγουστίνα: Έχεις παλαβώσει εντελώς κόρη µου; Θες να µάθει ο πατέρας σου τι ασυναρτησίες λες; Θα σε σκοτώσει µε τα ίδια του τα χέρια… - Τερέζα: Μα µητέρα, µπορεί και να µην το µάθει. Άκουσα για έναν δάσκαλο που ήρθε στην πόλη. Εξαίρετος κύριος! - Α: Εσένα να µην σε αφορά. Μια δεσποινίς στην ηλικία σου δεν σαχλαµαρίζει µε τέτοιου είδους πράγµατα αλλά κοιτάει τα διαβάσµατα της µέχρι να έρθει η ώρα του γάµου. - Τ: Αχ, το όνειρο κάθε κοπέλας… - Α: Το όνειρο κάθε κοπέλας, ναι, αλλά προηγούνται τα µαθήµατα. Πως θα βρεθεί γαµπρός για µια αγράµµατη νεαρή κοπέλα; - Τ: Για αυτό σου λέω καλή µου µανούλα να µάθω τσέµπαλο, για να ξέρω µια τέχνη παραπάνω και να βρεθεί κάποιος δύο φορές καλύτερος. Μάνα και κόρη χαµογελούν η µια στην άλλη χαϊδευτικά. Όµως στη σκηνή µπαίνει ο πατέρας µε έναν επίτιµο καλεσµένο και χαλάει αυτό το τρυφερό περιβάλλον. - Ιούλιος : Γυναίκα, θα επιθυµούσα να σου γνωρίσω τον καλεσµένο µας κ. Τζορτζ, τον έφερε ο αδερφός σου για διευθυντή της χορωδίας και καθηγητή τσέλου για τα αγοράκια! -Τζορτζ : Για την ακρίβεια τσέµπαλο είναι το όργανο που διδάσκω. Χαίροµαι που σας γνωρίζω κυρία Τοκαπίνι, ο αδερφός σας, ο κύριος δήµαρχος, είναι αξιόλογος άνθρωπος,

όπως και ο άντρας σας. Γοητευµένη από την όψη του νέου, η µητέρα κατάλαβε πως ήταν αυτός που της περιέγραφε η κόρη της. - Α: Σας ευχαριστώ πολύ νεαρέ µου. (είπε καθισµένη στην άνετη πολυθρόνα της) - Ι: Και από εδώ η τρίτη µας κόρη, η Τερέζα. Νεαρή µου, χαιρέτησε τον κύριο και αποχώρησε στην κάµαρα σου.

Η κοπέλα, κοιτώντας τον αστραπιαία στα µάτια, χαµηλώνει το βλέµµα και υποκλίνεται βουβά. Ο νέος νιώθει ότι έχουνε ξανασυναντηθεί. - Τζ: Μια στιγµή. Εσένα σε ξέρω. Ναι, φυσικά, κάθε άνθρωπος θα µπορούσε να αναγνωρίσει αυτό το αγγελικό πρόσωπο. Ο πατέρας, σχηµατίζει τόξα στα φρύδια του, καθώς η περιέργεια αρχίζει να γίνεται αντιπάθεια. - Ι: Συγνώµη, θέλετε να µου πείτε ότι γνωρίζεστε; Από πού κι ως που; Η δικιά µου η κόρη από το σχολείο στο σπίτι και από το σπίτι στην εκκλησία είναι. ∆εν έχει συναναστροφές µε άλλους ανθρώπους παρά µόνον τους καθηγητές της και τον ιερέα. Απαιτώ εξηγήσεις… - Τ: Μα, πατέρα… - Τζ: Κύριε Ιούλιε… Κύριε Τοκαπίνι ήθελα να πω… Και εγώ καθηγητής της είµαι… Η κόρη σας είναι µια από τις καλύτερες soprano µου, µάλιστα σκέφτοµαι στις επόµενες θρησκευτικές συναυλίες να τις δώσω κάποιο solo… Τα µάτια του Ιουλίου Τοκαπίνι είχαν γουρλώσει, έτοιµα να πετάξουν φλόγες. Τα µάγουλα του κοκκίνισαν και το πουκάµισο του έσφιγγε υπερβολικά την παραφουσκωµένη κοιλιά του. - Ι: Χορωδίες…. Solo…. Soprano …. Συναυλίες;;; Η δικιά µου η κόρη δεν µπορεί να τραγουδάει και να ακούει µουσική… Ας κάνουν ότι θέλουν οι άλλοι µε τις κόρες τους, ας τις πνίξουν κιόλας. Η µουσική ταράζει τις δεσποινίδες!!! ∆εν µπορεί, δεν µπορεί… Η δικιά µου η κόρη; Ο Σατανάς µπήκε στο σπίτι µας. Ο πατέρας αρρωστηµένος από την πίκρα αποχώρησε. Η κόρη ξεσπάει σε λυγµούς. Η µητέρα λέει στον νεαρό άντρα να φύγει. Ώρες µετά, ο µουρλαµένος πατέρας κλειδαµπαρώνει παράθυρα και πόρτες. Το φως του ήλιου εξαφανίστηκε παντελώς από το εσωτερικό του σπιτιού. Φοβισµένες οι γυναίκες του σπιτιού και οι υπηρέτριες προσπαθούν να κρυφτούν από την οργή του ‘’ τέρατος’’ που είχε κυριέψει τον πατέρα. Ένα µήνα αργότερα, Κυριακή πρωί, η µάνα αφού τελείωσε το βοήθηµα στο φτιάξιµο του τραπεζιού, βρίσκει µες στην φρουτιέρα ένα γράµµα. Ήταν το γράµµα όπου η νεαρή κοπέλα ανακοινώνει στην µητέρα της, πως αυτή τη στιγµή που διαβάζει το γράµµα, εκείνη το έχει σκάσει για να βρει τον καθηγητή. Η µάνα νιώθει την καρδιά της να σφίγγεται όταν ξαφνικά… - Ι: Πού είναι;;; (φωναχτά) Η µάνα κατάλαβε ότι είχε έρθει το τέλος. Στο καµαράκι του Τζορτζ, την στιγµή που έπαιζε τσέµπαλο, η Τερέζα καταφθάνει. Ανοίγει την πόρτα. Η µουσική την µαγεύει. Τον ακουµπάει στον ώµο και του λέει : ‘’Μάθε µε’’ . Η Τερέζα και ο Τζορτζ παθιάζονται παίζουν µε λατρεία τσέµπαλο. Ο ένας νιώθει να καλύπτει τον άλλον. Πίσω όµως από την µισάνοιχτη πόρτα, µέσα στο σκοτάδι, η σιλουέτα του ‘’ θηρίου’’ ξεπροβάλει και… Μπαµ!!! Μια σφαίρα έσκισε τις πλάτες του Τζορτζ. - Ι: Βρωµο-άγγλε!!! Ο Τζορτζ ήταν πια νεκρός. Η Τερέζα δεν έµαθε ποτέ να παίζει τσέµπαλο. Ενώ ο Ιούλιος Τοκαπίνι φυλακίστηκε σε φρενοκοµείο όπου και εκεί αυτοκτόνησε. Όσο για την µάνα πούλησε όλη τους την περιουσία για να ξεχάσει και πέθανε από φυσικό θάνατο.

∆’ ΠΡΑΞΗ Ελλάδα. Η κυριαρχία των Τούρκων στην Ελλάδα δεν άφησε τον ελληνικό πολιτισµό να ανθήσει. Την στιγµή όπου οι Ευρωπαϊκές χώρες είχαν τον Λ.Β. Μπετόβεν, την µουσική του νεκρού, αξέχαστου όµως, Β.Α. Μότσαρτ και µια ιστορία στην µουσική αξεπέραστη, η σκλαβωµένη Ελλάδα δεν µπορούσε να αναπτυχθεί όπως οι άλλες χώρες λόγω της Τουρκοκρατίας. Ο κόσµος ασχολείται µε την πίκρα, την ελευθερία και τον θάνατο, τον ξεριζωµό και τα σεκλέτια της σκλαβιάς. Όργανα της Ανατολής επικρατούσαν στα τραγούδια των ελλήνων. Όµως οι Έλληνες στα περισσότερα τραγούδια τους δήλωναν ανυποταγή στον κατακτητή πολύ πριν την επανάσταση και αργότερα.

Περίοδος ελληνικής επανάστασης. Στην Αρκαδία, οι Έλληνες γράφουν κυρίως τραγούδια για τον ήρωα του τόπου και όλης της Ελλάδας, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και την γενιά των Κολοκοτρωναίων. Βράδυ του Νοέµβρη, µια µικρή συµµορία αντρών και γυναικών από την Αρκαδία, άναψαν φωτιά στο βουνό για να ζεσταθούν παίζοντας µουσική και φυλώντας για καµιά ύποπτη κίνηση. - Λάζαρος: Λάµπουν τα χιό ωρε τα χιόνια σταη βουνά κι ο ήλιος στα λαγκάδια ν’έτσι λαµπεί ωρε λαµπεί κι η κλεφτουριά… - ∆ιαµάντω: Ν’έτσι λαµπεί ωρε λαµπεί κι η κλεφτουριά… Η µουσική σταµατάει όταν ακούγεται η φωνή της ∆ιαµάντως. Όλοι κοιτάνε περίεργοι µε βλέµµα περιφρονητικό λες και αυτό που αντικρίζουν είναι ένα σίχαµα, µια αηδία. Τότε ο Λάζαρος σηκώνεται παρατώντας το νταούλι χάµω. - Λ: Τι κάνεις, ωρή αφαιρεµένη; - ∆: Τι έκανα Λάζαρε µου, και σε πείραξε; - Λ: Τραγούδησες; - ∆: Λιγουλάκι, ένα στοίχο είπα µόνο… - Λ: ∆εν είπες, τραγούδησες. Στον τσάµικο; Ο τσάµικος είναι καθαρά αντρικός ρυθµός. Τι δουλειά έχεις εσύ και τραγουδάς; - ∆: Θα µου ξέφυγε Λάζαρε µου. (σκύβει το κεφάλι ταπεινωµένη) - Λ: Θα σου ξέφυγε; ∆εν µου λες ∆ιαµάντω, ξέρεις για ποιο πράγµα µιλάει το τραγούδι; Ξέρεις γιατί λέει όλη την ώρα ότι οι Κολοκοτρωναίοι καβάλα στ’ άλογο πάνε στην εκκλησία, καβάλα προσκυνάνε, καβάλα παίρνουν και το αντίδερο; - ∆: Γίνεται να µην ξέρω, Λάζαρε µου; Γίνεται να αγνοήσω τόσους αγώνες και τόση αφοσίωση στην πατρίδα µας και ανυποταγή στον κατακτητή που ποτέ του δεν θα γίνει για όλη την Ελλάδα; Φυσικά και ξέρω, Λάζαρε µου, οι Κολοκοτρωναίοι πάνε πάντα καβάλα στ’ άλογα για να δείξουν ότι είναι πιο πάνω από τον καταπατητή του τόπου µας. Για να δείξουν τη θέση που τους αξίζει σε σχέση µε τον αναθεµατισµένο τον Τούρκο, µαύρη η ώρα του.. Να δείξουν τη θέση που τους αξίζει. - Λ: Οµολογώ πως είσαι έξυπνη και µορφωµένη, Αδαµαντία. - ∆: ∆εν µου άφησε ελπίδα στην εκπαίδευση και την µόρφωση ο εχθρός, ούτε καν να µάθω µουσική. - Λ: Μουσική;;; - ∆: Μουσική, Λάζαρε, γεννήθηκα για τη µουσική και µέσα από αυτή να ενθαρρύνω τα παλικάρια µας στον αγώνα µας για την απελευθέρωση. Ναι, Λάζαρε, µουσική. - Λ: Αυτό είναι περίεργο. Εννοώ, µόνο οι ξεχωριστές και οι πλούσιες τραγουδάνε και.. ∆εν ξέρω… Μου φαίνεται περίεργο… Αυτό όµως δεν µπορεί να σε σταµατήσει! - Αγησίλαος: Λάζαρε, τι λες; Είναι απλά η ∆ιαµάντω. Ούτε καµιά πλούσια είναι, ούτε κάποιο ξεχωριστό ταλέντο. Τι είναι αυτά που λες; Παλάβωσες τελείως. Θεέ µου, ο ένας πιο τρελός απ’ τον άλλον.

- Λ: Αγησίλαε, µε εκπλήσσει η συµπεριφορά σου. Γιατί φέρεσαι έτσι; Η ∆ιαµάντω έχει ένα όνειρο και έχει και ταλέντο. Την άκουσες πως τραγούδησε και συµπλήρωσε την επωδό. - Α: Είσαι καλά ωρε Λάζαρε; Η ∆ιαµάντω τραγουδίστρια; Η απλή νοικοκυρά, που δεν έχει καν οικογένεια; - Λ: Και τη σηµασία έχει; Όποια είναι νοικοκυρά και φτωχή δεν µπορεί να ακολουθήσει αυτό που την ελκύει; Να τραγουδά; Σκέψου τι θα έλεγε ο ‘’ Γέρος του Μοριά’’ όταν άκουγε τα λόγια σου για αυτή την γυναίκα που κυνηγάει το όνειρό της και σκοπός της είναι να ενθαρρύνει τους λεβέντες που σκοτώνονται. Θα σε ρεζίλευε µπροστά σε όλους εξηγώντας το λάθος σου. - Α: Εγώ έχω να πω πως παλεύουµε τον εχθρό και παλεύουµε να µάθουµε τούτην την τέχνη και τα όργανα, και έρχεται η κάθε µια και νοµίζει πως µπορεί να ‘’ τραγουδήσει’’. - Λ : Ε, αφού αυτό νοµίζεις πως εσύ είσαι ο λογικός και πως όλοι οι άλλοι είναι ο ‘’ καθένας’’ και η ‘’ κάθε µία’’ να σηκωθείς να φύγεις γιατί εµείς οι ‘’ παλαβοί’’ δεν σε θέλουµε εδώ να µας δείχνεις το ταλέντο σου. Να φύγεις και να µην γυρίσεις πίσω, γιατί η Αδαµαντία θα έχει πάρει την θέση σου στο τραγούδι τώρα. Το πρόσωπο της ∆ιαµάντως έλαµψε αλλά δεν ήθελε να το δείξει µπροστά τους καθώς από αυτήν ξεκίνησε ο τσακωµός. Ο Αγησίλαος παράτησε και αυτός τον ταµπουρά του χάµω και µε ξινίλα στο πρόσωπο αποχώρησε ξερώντας πια πως είναι µόνος του και ασφαλής.

Η ∆ιαµάντω, έγινε τραγουδίστρια και τραγούδησε πολλά τραγούδια αφιερωµένα στους γενναίους της πατρίδας µας. Ο Λάζαρος βρήκε αυτό το λαµπρό αστέρι και την βοήθησε στην πορεία της, µα δεν κάλυψε ποτέ το κενό του φίλου του που παρά τα πικρά του λόγια, του έλλειπε πολύ. Ο Αγησίλαος πέθανε αβοήθητος από το µπαρούτι των Τούρκων και γράφτηκε τραγούδι γι’ αυτόν και την φρικτή του µοίρα.

Ε’ ΠΡΑΞΗ 20ος αιώνας. Αχ, η Ελλάδα κατά την διάρκεια της Χούντας. Όλος ο κόσµος στους δρόµους να διαµαρτύρεται και να σκοτώνεται. Άλλοι όµως να φοβούνται ακόµα και να µιλήσουν, και να µην βγαίνουν απ’ τα σπίτια τους. Οι νέοι, χιλιάδες να ξεχύνονται στους δρόµους και να χτυπιούνται, οι άντρες τότε να προσπαθούν να προφυλάξουν τις οικογένειες τους, οι έφηβοι να χαλάνε τα λεφτά τους σε οίκους ανοχής. Αλλά τι γίνεται µε τις γυναίκες και τις κοπέλες;

Πολλές φοβισµένες κλείνονταν στα σπίτια τους χωρίς να σηκώνουν κουβέντα για όλα αυτά που γίνονται. Όλες οι υπόλοιπες όµως, που ήταν πάρα πολλές, ξεσηκώνονταν και έτρεχαν στους δρόµους και διαµαρτύρονταν. Ο Φεµινισµός ήταν κάτι που δεν εξόργιζε µόνο τους δικτάτορες αλλά και τους ίδιους τους άντρες βλέποντας τις γυναίκες τους να παρατάνε τις ανάγκες του σπιτιού, που εξαρτιόντουσαν από εκείνες, και να τρέχουν σε διαδηλώσεις τέτοιου επιπέδου.

-Κατερίνα: Ας γίνουµε οι νέες Σουφραζέτες !!! - ΟΛΕΣ: Ζήτω η γυναίκα!!! Θέλουµε τα δικαιώµατα που µας αξίζουν… Η γυναίκα δεν είναι ο πιο αδύναµος κρίκος… Όλα εξαρτώνται από την γυναίκα!!! -Κ: Φίλες µου, είναι η 14η πορεία µας ως τώρα στην Αθήνα αλλά οι άντρες δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται. Αποτελέσµατα; Η φίλη µας, Αλίκη τώρα άρχισε να βλέπει από το

δεξί της µάτι. Είναι συµπεριφορά αυτή; -ΟΛΕΣ: Απαράδεκτο, αίσχος, ντροπή, κατάρα σε αυτούς… - Κ: Κυρίες µου, αν θέλουν πόλεµο θα τον έχουν… -ΟΛΕΣ: Ζήτω, ζήτω, ζήτω! - Κ: Θέλουµε ισότητα µεταξύ του άντρα και της γυναίκας, θέλουµε τα δικαιώµατα µας στο κράτος, στο σπίτι µας, στο γάµο µας όσες είναι παντρεµένες και για όσες παντρευτούν, θέλουµε έγκριση στην ποίηση, τις τέχνες… - ∆ώρα: Και στην µουσική. - Κ: Στη µουσική; Μα φυσικά στην µουσική. Από την ιστορία µας οι άντρες µας έχουν στερήσει και το δικαίωµα της µουσικής. Για πείτε µου εσείς, ξέρετε κάποιο όνοµα µεγάλης µουσικού; Όχι, ήταν Μότσαρτ, Μπετόβεν, Στράους αλλά καµία γυναίκα. Εσύ, κοπελιά έλα εδώ να µας πεις κάτι για τον λόγο που φώναξες ότι θέλουµε το δικαίωµα της µουσικής. - ∆: Γεια σας, ονοµάζοµαι ∆ώρα και είµαι 31 χρονών. Ο λόγος που µε οδήγησε να αναφέρω τη µουσική είναι γιατί πέρασα δύσκολα παιδικά και συζυγικά χρόνια. ( Η φωνή της χαµηλή µα λαµπερή αρχίζει σιγά- σιγά να δυναµώνει) Όταν ζήτησα από τον πατέρα µου να κάνω πιάνο, εκείνος µε έδειρε άσχηµα. Τόσο άσχηµα που στην πλάτη µου έχω ακόµη σηµάδι από την τσαγιέρα που µου πέταξε. Είπε ‘’ το πιάνο είναι για τους έξυπνους ανθρώπους. Εσύ όµως είσαι µια γυναίκα άρα δεν είσαι έξυπνος άνθρωπος άρα δεν µπορείς να παίζεις πιάνο, τέρας. ‘’ Αποκάλεσε την ίδια του την κόρη τέρας επειδή ήταν κορίτσι. Ύστερα, παντρεύτηκα και φεύγοντας απ’ το σπίτι αποφάσισα πως τώρα τίποτα δεν µπορεί να µε σταµατήσει. Είχα άδικο όµως καθώς και ο άντρας µου ήταν το ίδιο αλαζονικό ρεµάλι ήταν που µε έδειρε και αυτός. Τώρα έφυγα από το σπίτι και ελπίζω να µην βρεθεί στο δρόµο µου. Και όλα αυτά για την µουσική. -ΟΛΕΣ: Ζήτω η ∆ώρα, ζήτω η γυναίκα, είσαι είδωλο. -Κ: Τραγούδα µας κάτι… Η ∆ώρα άρχισε να τραγουδάει µέσα στη µέση του δρόµου. Τα µάτια της έλαµπαν σε ένα σοβαρό ύφος πόνου και πίκρας από αυτά που είχε περάσει. ∆ύο µέρες µετά οι εφηµερίδες έγραφαν : ‘’ Νεκρή εβρέθη στο σπίτι της η ∆ώρα Ιατρίδη από χτύπηµα στο κεφάλι µε τσαγιέρα. Ο δολοφόνος αγνοείται καθώς δεν πρόκειται για έργο του στρατού, και η αστυνοµία ερευνάει για στοιχεία.’’ Όλα άρχισαν και τελείωσαν για τη ζωή της ∆ώρας µε την περιφρόνηση, την αδικία, µε άπιαστα όνειρα εξαιτίας των αντρών της ζωής της.

ΣΤ’ ΠΡΑΞΗ

2000 µ.Χ. Ο αιώνας άλλαξε, ο πολιτισµός και η επιστήµη έχει προχωρήσει. Όλα βρίσκονται σε µια ρουτίνα. Οι απόψεις για τη σχέση της γυναίκας µε την µουσική δεν είναι οι ίδιες µε το παρελθόν. Πολλές είναι οι γυναίκες που έχουν αναπτύξει σπουδαίες καριέρες στον τοµέα αυτόν. Μπαίνουν σε ορχήστρες περισσότερες από ότι παλιά. Γίνονται σολίστ, σε όργανα και φωνή, ακόµη και µαέστροι.

Κάποιοι τόποι, όµως, και κάποιοι άνθρωποι, έχουν µείνει πίσω προσπερνώντας όλες αυτές τις αλλαγές και µένοντας στο απλό παραδοσιακό τρόπο ζωής. Ένα χωριό στην Γερµανία, είναι ένα παράδειγµα αποµακρυσµένης χώρας από τον πολιτισµό. ∆εν νοιάζονται για τα πολιτικά της εποχής, ούτε για τις εξελίξεις ή την µόδα κλπ.

-Μπέρντ: Κύριε ∆ήµαρχε. - Φρίντριχ: Ω, κύριε διευθυντά, πως τα πάει η παιδεία, προχωράει; - Μπ: Μάλιστα κύριε, όµως θέλω να σας το ξαναπώ χιαζόµαστε καθηγητή µουσικής

και… - Φ: Μην ανησυχείς καλέ µου άνθρωπε την Κυριακή κιόλας θα µας έρθει από την πρωτεύουσα που ζήτησα να µας στείλουν. Φαντάσου Μπέρντ έναν λαµπρό νέο να διδάσκει τα µονάκριβά µας, να τους µαθαίνει για τον Μότσαρτ, τον Μπετόβεν, τον Βάγκνερ. Αχ, µην ανησυχείς καλέ µου φίλε από εδώ και πέρα όλα θα πάνε καλά.

- Μπ: Να είστε καλά κύριε δήµαρχε. - Φοίβος: Κύριε ∆ήµαρχε µια κυρία σας ζητάει. - Φ: Ποια; -Φοι: ∆εν είναι από το χωριό µας. Ούρλικε ονοµάζεται. - Φ: Να περάσει. Χριστέ µου τι να θέλει τώρα κάποια που δεν είναι από το χωριό µας; - Ούρλικε: Καλή σας ηµέρα κύριοι. Ονοµάζοµαι Ούρλικε Χίλντεγκαρντ. Είµαι η καθηγήτρια µουσικής, που µε στείλανε από την πρωτεύουσα. Σας είπαν ότι θα ερχόµουν την Κυριακή αλλά για κάποιους οικογενειακούς λόγους κατέφθασα 2 µέρες νωρίτερα. - Φ: ∆εν είναι δυνατόν. ∆εν µπορεί. Αποκλείεται να γίνεται αυτό. - Μπ: Κυρία µου γοητευµένος. Είµαι ο διευθυντής του σχολείου µας, Μπέρντ Μπούτς, θα χαρούµε πολύ να σας φιλοξενήσουµε στο σχολείο µας αγαπητή. - Φ: Σκάσε και εσύ. Κυρία µου είστε σίγουρη για αυτά που λέτε; Μα είναι δυνατόν µια γυναίκα να διδάσκει µουσική στη νέα γενιά; Καταστραφήκαµε. - Ου: Κύριε Φρίντριχ, µα έτσι είναι, και δεν καταλαβαίνω τι βρίσκετε περίεργο στο να είναι µια κυρία εκπαιδευτικός µουσικής; - Φ: Μην µε αποκαλείτε µε το µικρό µου. Για εσάς θα είµαι πάντα ο κύριος Γουόλφινγκερ. Ας είναι. Ελπίζω ο Θεός να ξέρει τι κάνει. Που είναι ο σύζυγος σας; -Ου: Για την ακρίβεια αυτά ήταν τα οικογενειακά θέµατα. Όταν ανακοίνωσα στον σύζυγό µου για τον διορισµό µου εδώ, εκείνος άρχισε να φωνάζει, να µε βρίζει να µε λέει άχρηστη που δεν µπόρεσα να βρω δουλειά στην πρωτεύουσα. Έφτασε στο σηµείο να µε χτυπήσει κιόλας αλλά µπόρεσα και το έσκασα. Τα πράγµατα µου βρίσκονται απέξω µαζί µε το κατοικίδιο µου. - Φ: Αίσχος. Είστε µια γυναίκα µόνη και τριγυρνάτε µε έναν σκύλο και νοµίζεται πως είστε ασφαλής κιόλας. - Ου: Μα δεν είπα ότι έχω σκύλο. - Φ: Τότε τι έχετε; - Ου: Ένα γλυκύτατο κουνάβι. - Φ: Κουνάβι;;; Μα αυτά βρωµάνε… - Ου: Κάνετε λάθος. Οι ασβοί βρωµάνε και την πληρώνουν αυτά τα βασανισµένα ζωάκια… - Φ: Μπα, µήπως του έχετε βγάλει και όνοµα; (είπε ειρωνικά) -Ου: Μάλιστα, Αδόλφος. Καλής σας ηµέρα. (απάντησε µε τον ίδιο µορφασµό) - Φ: Αυτή η γυναίκα θα φέρει τα πάνω κάτω. Τι θα κάνω; - Μπ: Εγώ προς το παρόν θα της δείξω το σχολείο και θα της γνωρίσω τα παιδία. Αντίο. - Φ: Αντίο; Πως καταντήσαµε έτσι Θεέ µου; Τι ειρωνεία; Ένα µήνα αργότερα, ο αναστατωµένος δήµαρχος άνοιξε την τηλεόραση του όπως συνήθιζε µια φορά τον µήνα. - Φοι: Κύριε µου, τι κάνετε; - Φ: Βλέπω τι γίνεται στον κόσµο από αυτό το χαζοκούτι που µου έκανε δώρο ο Υπουργός ∆ηµόσιας τάξης. Κοίτα αίσχη Φοίβε, κοίτα όλες αυτές τις αραπίνες που τραγουδάνε αυτά τα blues και τα jazz και τα swings. Πως κατάντησε έτσι ο πολιτισµός;

- Φοι: Μα δεν σας καταλαβαίνω κύριε, τι κακό έχουν να τραγουδάνε οι γυναίκες µιας άλλης φυλής; - Φ: Άκου να δεις, αν δεν θες να χάσεις τη θέση σου σταµάτα τις ασυναρτησίες. Λέγε τι θέλεις τώρα. - Φοι: Μια πρόσκληση από τον κύριο Μπούτς και την κυρία Χίλντεγκαρντ. Σας καλούνε στη γιορτή του σχολείου όπου θα τραγουδήσει η χορωδία της Ούρλικε. - Φ: Μπα δεν το περίµενε ότι θα έκανε δουλειά µέσα σε έναν µήνα. Φαντάσου αποτελέσµατα, χα χα χα… Την επόµενη µέρα η γιορτή έγινε µε µεγάλη επιτυχία. Τελικά τα αποτελέσµατα δεν ήταν όπως τα περίµενε ο δήµαρχος και ήθελε να παραδεχτεί το λάθος του. - Φ: ∆εσποινίς Ούρλικε. Ήθελα να σας πω συγχαρητήρια για την περίφηµη δουλεία που κάνατε. Μα τα παιδιά τραγούδησαν έξοχα το Hallelujah του Händel. - Ου: Ευχαριστώ, κύριε δήµαρχε. ∆εν περίµενα πως θα το εκτιµούσατε και πως θα σας άρεσε. Περίµενα να θέλατε να ακούσετε το Reichwaffen SS Erika*. - Φ: Πως τολµάτε; Απαιτώ να φύγετε αµέσως από το χωριό µου. Πάω τώρα αµέσως να µιλήσω µε τον πρωθυπουργό. ∆εν θα το αφήσω να περάσει έτσι αυτό. Θα φύγετε µια και καλή από τις ζωές όλων µας. - Ου: Να πάτε και να του πείτε και τις απόψεις σας για τις γυναίκες και το ρατσιστικό σας επίπεδο που βρίζετε τις µαύρες γυναίκες επειδή τραγουδάνε. - Φ: Φοίβε, ποντικέ, απολύεσαι. - Φοι: ∆εν µε νοιάζει Φρίντριχ. ∆εν αξίζει να δουλεύει κανείς κάτω από τις εντολές σου γιατί είσαι ένα τίποτα, ένα σάπιο φρούτο, ένας φοβητσιάρης κλεισµένος στον εαυτό του. - Φ: Να πεθάνετε, αυτό σας αξίζει και να πάτε στην κόλαση ποντίκια της κοινωνίας. - Ου: Ξύπνα Φρίντριχ, µπήκε το 2000 και εσύ ζεις ακόµα στο 1700. ∆εν είσαι δήµαρχος. Είσαι ένας µουρλός που ξέχασε να προχωρήσει όπως όλος ο πολιτισµός και µαζί παρέσυρες και ένα ολόκληρο χωριό. Ο Φρίντριχ κοκκινισµένος ξέσφιξε την γραβάτα του, τα µαλλιά του και τα φρύδια ανακατωµένα µε µια κλήση προς τα πάνω. Ξαφνικά ξαπλώνει στο έδαφος και τα µάτια του κλείνουν. *ο ύµνος του Ναζισµού

Ζ’ ΠΡΑΞΗ 2003 Αθήνα. Σε ένα χρόνο η Αθήνα φιλοξενεί ανθρώπους από όλο τον κόσµο. Ο λόγος είναι οι Ολυµπιακοί αγώνες. Οι αθλητές ετοιµάζονται και προπονούνται για τα αγωνίσµατα από τώρα. Στην Ελλάδα πια δεν υπάρχουν διακρίσεις µεταξύ άντρα και γυναίκας, στη µουσικό τοµέα τουλάχιστον. Όµως τι γίνεται όταν η γυναίκα βρίσκετε αντιµέτωπη µε… τις ίδιες τις γυναίκες στο θέµα της µουσικής;

Στο κολυµβητήριο, γίνονται προπονήσεις στο πόλο γυναικών. Οι γυµνασµένες αυτές γυναίκες έχουν σαν κύριο σκοπό το µετάλλιο. Όλες;;; Μάλλον όχι… Η αριστερή αµυντικός, η Κλειώ, δείχνει σκεπτική και αφηρηµένη στην προπόνηση. Όταν βγήκαν από την πισίνα η προπονήτρια ήθελε να µάθει τι έγινε. - Σταµατία: Κλειώ, χρυσή µου, έλα λίγο. Τρέχει κάτι; Σε βλέπω αφηρηµένη µέσα στην πισίνα και δεν συµµετέχεις. Έγινε τίποτα. Τρέχει κάτι µε το παιδί; - Κλειώ: Όχι, όχι Σταµατία. Απλά τον τελευταίο καιρό… σκέφτοµαι.. ∆εν µε τραβάει πια το πόλο, δεν… Ξέρω ότι δεν γεννήθηκα για αυτό. Τα νιώθω.. - Σ: Μα τι είναι αυτά που λες; Αν δεν γεννήθηκες για το πόλο τότε για τι γεννήθηκες; - Κ: Για την µουσική και µάλιστα σκέπτοµαι να γραφτώ σε ωδείο και… και να φύγω από το πόλο. - ΟΛΕΣ: Τι;;;;; Τρελάθηκες τελείως;;; ∆εν µπορείς να µας πουλήσεις έτσι πριν τους

Ολυµπιακούς. - Κ: Οι Ολυµπιακοί είναι του χρόνου τόσες άψογες αθλήτριες και αντικαταστάτριες υπάρχουν. Κι έπειτα σκεφτείτε από τα αρχαία χρόνια, µόνο οι άνδρες παίρνανε µέρος στους Ολυµπιακούς. Σκεφτείτε τις Μούσες, σκεφτείτε την Σαπφώ. -Αθλήτρια 1: Την Σαπφώ; Αυτή λέγανε πως ήταν οµοφυλόφιλη και πως γλυκοκοίταζε τις µαθήτριες της. - Α2: Αχα, ώστε για αυτό µε κοίταζες έτσι στα ντούζ; - Α3: Κορίτσια προσέξτε µην σας χιµήξει. - Κ: Ξέρετε κάτι, είστε όλες κατίνες και δεν βγάζει κανείς άκρη µαζί σας. Τους άντρες σας λυπάµαι. - Α4: Τι έγινε Κλειώ δεν µας έκατσε η κοπέλα και τα παρατάµε; - Κ: ∆εν είµαι οµοφυλόφιλη έχω οικογένεια, παιδί και έχω ένα όνειρο που καµία σας δεν µπορεί να µε σταµατήσει α το κυνηγήσω. Ύστερα από αυτά τα λόγια η Κλειώ σπρώχνει από τους ώµους την αθλήτρια και την ρίχνει στο νερό. Όλες την κατέκριναν και την έδιωξαν από µόνες τους. Το βράδυ το κουδούνι του σπιτιού της χτύπησε. Ήταν η Σταµατία. - Κ: Τι θες εδώ; ∆ε πρόκειται να γυρίσω όσο και να µε παρακαλάς. - Σ: ∆εν ήρθα για αυτό. Ήρθα να σου πω µπράβο που κυνηγάς το όνειρο σου. Ξέρεις και εγώ είχα ένα. Πάντα µου άρεσε το καράτε µα ο πατέρας µου δεν µε άφηνε να µάθω. Η Σταµατία άρχισε να κλαίει στην αγκαλιά της και η Κλειώ την έβαλε µέσα στο σπίτι έκλεισε την πόρτα και κάθισε να την ακούσει. Μετά από µια µεγάλη συζήτηση η Κλειώ είπε: - Κ: Μα γιατί δεν παρατάς το πόλο και δεν αρχίζεις καράτε; - Σ: Τώρα πια είναι αργά. Ούτος ή άλλος τώρα έχω ολόκληρη οµάδα να προπονήσω και µε κάνει να ξεχνάω την λαχτάρα µου να γίνω πρωταθλήτρια στο καράτε. Άσε που έχει και όµορφες κοπελίτσες εκεί µέσα… Η Κλειώ γράφτηκε σε ωδείο και ξεκίνησε καριέρα ως τροµπέτα σε jazz σύνολα. Η Σταµατία συνέχισε µε το πόλο και δεν την σταµάτησε τίποτα µέχρι που η οµάδα της κέρδισε αργυρένιο µετάλλιο.

Η’ ΠΡΑΞΗ Σήµερα, σε όλες τις χώρες υπάρχει ισότητα µεταξύ άντρα και γυναίκας. ∆εν λείπουν όµως κάποιοι άντρες ίδιας λογικής µε όλους τους προηγούµενους και δεν λείπουν ακόµα και σήµερα φεµινίστριες. Η γυναίκα πλέον έχει δικαιωθεί πλήρως στο θέµα της µουσικής. Η κρίση κυριαρχεί ( όχι ότι τους προηγούµενους αιώνες δεν υπήρχε). Η ιστορία µας κλείνει µε την σηµερινή θέση της γυναίκας µε τη µουσική. -Σοφία: Όχι ρε, πήγε εφτά. Ρε γιαγιά δεν σου είπα να µε ξυπνήσεις; - Γιαγιά: Μα παιδί µου, γύρισες πτώµα από το σχολείο. Σκέφτηκα… - Σ: Καλά άστο έχουµε πρόβα µε τα παιδιά και έχω αργήσει. - Γ: Να προσέχεις µε αυτούς που έχεις µπλέξει.. Πάρε µε τηλέφωνο όταν φτάσεις… - Σ: Sorry παιδιά, η γιαγιά µου πάλι δεν µε ξύπνησε. - Μιχάλης: Χα αµάν αυτή η κυρά Σοφία. - Σ: Αµάν ξέχασα να της πω ότι έφτασα… Έλα γιαγιάκα µου… έφτασα… κατά τις 23:00 οπότε άναψε τον θερµοσίφωνα λίγο πιο νωρίς… ναι, φτιάξε αβγά… Σε λατρεύω. - Μ: Ξεκινάµε; - Σ: Έτοιµοι… Το βράδυ γυρίζοντας στο σπίτι. - Σ: Παιδία θα ανέβετε πάνω; - Μ: Με περιµένει ο πατέρας µου.

- Σ: Εσύ Γιώργο; - Γ: Ναι, θα πω ένα ‘’ γεια’’ στη γιαγιά σου. Μπαίνοντας στο σπίτι οι δύο νέοι βλέπουν τη γιαγιά σωριασµένη στο πάτωµα. Είχε αφήσει τη τελευταία της αναπνοή µε τη φωτογραφία της νεκρής κόρης της κρατώντας στην αγκαλιά της την µονάκριβη εγγονή της. Ο χαµός ήταν µεγάλος. Η Σοφία ήταν µόνη πια. Μήνες αργότερα ένιωθε καλύτερα αλλά δεν θα τα έβγαζε πέρα. Είχε ανάγκη από χρήµατα. Έτσι από κείνη την στιγµή αποφάσισε πως αυτό το εφηβικό συγκρότηµα που είχε φτιάξει, θα γινόταν µεγάλο και θα έβγαζε πολλά λεφτά. Άρχισε να γράφει τραγούδια, παρατώντας τα µαθήµατα της. Ξηµεροβραδιαζόταν να γράφει µουσική. Με τον χρόνο τα κοµµάτια γίνονταν γνωστά και το συγκρότηµα άρεσε στον κόσµο. Από µικρές συναυλίες στο λύκειο τους άρχισε να γίνεται γνωστή σε όλα τα παιδιά και σε κάθε συναυλία να µαζεύει πολύ κόσµο. Ένα χρόνο µετά ένας κυνηγός ταλέντων τους άκουσε και τους πρόσφερε τροµερές δουλειές. - Ηλίας: Λοιπόν είστε έτοιµη για τουρ στο εξωτερικό; - Γιώργος: Μα, Ηλία εµείς πάµε ακόµα λύκειο, δεν είµαστε έτοιµη για αυτά.. - Η: Μα σκίζετε και έτσι κι αλλιώς η ‘’ αρχηγός’’ του group σας συµφώνησε να τα παρατήσει και να ζήσει κάνοντας συναυλίες στον κόσµο. -Γ: Η ‘’ αρχηγός’’ µας δεν έχει τίποτα να παρατήσει. Ούτε σπίτι, ούτε οικογένεια. Και αν τα όνειρα της είναι αυτά, εµένα είναι να σπουδάσω σε αυτό που µου αρέσει και να ζήσω τη ζωή µου εδώ µε την οικογένεια µου. - Η: Εσύ Μιχάλη τι λες; - Μ: Είπε ότι είναι η αρχηγός; Με απογοήτευσε. Υποτίθεται ήµασταν οµάδα. ∆εν θα ακολουθήσω. Παραιτούµαι. - Σ: Παιδία τι πάθατε; ∆εν θέλετε να γίνουµε σπουδαίοι στο κόσµο; Αυτά είναι τα όνειρα σας; Ε, λοιπόν και εγώ θα βρω άλλους, καλύτερους από εσάς. Επαγγελµατίες όχι σχολιαρόπαιδα. Και θα ζήσω την ζωή µου όπως την θέλω εγώ. Έτσι και έγινε. Ο Ηλίας πήρε την Σοφία στην Αµερική. Βρήκε άπιαστους µουσικούς και έζησε έτσι όπως ήθελε. Μα δεν είναι αυτό το τέλος της ιστορίας µας. Όλα αυτά τα χρόνια η Σοφία δεν µπορούσε να καλύψει το κενό που ένιωθε από την απώλεια των φίλων της. Μια µέρα πάνω στη σκηνή την ώρα που έπαιζε κάτι µέσα της την έκανε να γυρίσει πίσω. Η φωνή της µητέρας της και της γιαγιάς της της έλεγε να τα παρατήσει γιατί δεν είναι αυτό που ονειρευόταν. Έτσι στο τέλος της συναυλίας ανακοίνωσε στην µπάντα και στον Ηλία πως γυρίζει. Μα εδώ τι την περίµενε; Όλοι χαµένοι µεταξύ τους ζώντας την ζωή τους µε τις οικογένειες τους και µε τις αξιόλογες δουλειές τους. - Σ: Εγώ δεν το βάζω κάτω. Έψαξε διευθύνσεις, τηλέφωνα και στο τέλος κατάφερε να τους µαζέψει πάλι όλους πίσω. - Γ: Είσαι καλά; Χαίροµαι πολύ που σε βλέπω αλλά αυτό που ζητάς είναι παράλογο. Τώρα πια είµαι καθηγητής χηµείας. ∆εν µπορώ να ασχολούµαι µε γκρουπάκια. - Σ: Μα γιατί είσαι αρνητικός; Πολλοί καθηγητές είναι σε γκρουπάκια εσύ µε τέτοιο ταλέντο γιατί να είσαι η εξαίρεση; Μιχάλη µου, εσύ τι έχεις να πεις; - Μ: Όλα αυτά τα χρόνια µου έλειπες όσο τίποτα άλλο. Μπορεί πια να είµαι οφθαλµίατρος αλλά δεν σε ξαναχάνω. Είµαι µέσα. Και εσύ Γιώργο θα γυρίσεις, και εσύ Μάρκο και εσύ Άκη. Θυµηθείτε τις επιτυχίες µας µε τα τραγούδια της Σοφίας. Εσύ Μάρκο χάρη στο τραγούδι τη Σοφίας γνώρισες την Αρετή και τώρα έχεις 2 παιδιά. Εσύ Άκη χρησιµοποίησες ένα τραγούδι της λέγοντας πως είναι δικό σου για να σε περάσει η καθηγήτρια της µουσικής. Εσύ Γιώργο.. όλα αυτά που περάσαµε τα πετάς για την χηµεία. Η χηµεία είναι που σε εµποδίζει να µπεις πάλι στο συγκρότηµα;

- Γ: Υποθέτω… ∆ηλαδή, δεν ξέρω ακριβώς.. Είναι δυνατών τόσα χρόνια µετά να ξαναγίνει αυτό που ήταν τότε; - Σ: Φυσικά και µπορεί και ορκίζοµαι στην µάνα µου και στη γιαγιά µου πως θα σκίσουµε όπως τότε. Ποιος είναι µαζί µου; - Μ, Ά, Μα: Εγώ… - Γ: Κι εγώ. Ναι, είµαι µέσα. Και από τότε οι φίλοι ξανασυνδέθηκαν, γίνανε κορυφή και δεν χωρίστηκαν πια για κανέναν λόγο, χάρη στη Σοφία.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Όπως είδαµε από τα αρχαία χρόνια πάντα υπήρχαν διακρίσεις µεταξύ ανδρών και γυναικών. Πάντα υπήρχαν αυτοί (Αγαµέµνονας, Κλέωνας, Ιούλιος, Αγησίλαος, Φρίντριχ, οι άνδρες στην Χούντα, οι ίδιες οι γυναίκες µεταξύ τους) και αυτοί είναι τα ελάχιστα παραδείγµατα ανθρώπων που περιφρονούσαν τα όνειρα τόσων γυναικών να ασχοληθούν µε τη µουσική. Οι γυναίκες µε τον χρόνο δείξανε επιµονή, προσπάθεια και δεν το έβαλαν κάτω µέχρι που κατέκτησαν την θέση που τους άρµοζε στην µουσική και στον κόσµο. Και αν κάποιος/α αδιαφορεί και λέει πως όλα αυτά είναι ανοησίες η Μούσα ποτέ να µην είναι για αυτόν/η πηγή έµπνευσης και δηµιουργίας.