gerasimos-politis.blogspot.com http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/blog-post_24.html

Νευροεπιστήμονες, φιλόσοφοι και επιστήμονες τηςπληροφορικής μόλις άρχισαν να μας αποκαλύπτουντον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλός μας γεννά τις πιομύχιες σκέψεις μας.

Το τηλέφωνο χτυπά επίμονα και σας ξυπνά από βαθύύπνο. Απλώνετε το χέρι για να το κλείσετε, όμως δεναναγνωρίζετε καμιά γνωστή επιφάνεια. Στα τυφλάαναζητάτε το διακόπτη, που εδώ και χρόνια βρίσκεταιπάνω από το κεφάλι σας. Στη θέση του υπάρχει έναάγνωστο κεφαλάρι κρεβατιού. Συνοφρυώνεστε κιαναζητάτε μια εξήγηση, επιστρατεύοντας τη μνήμησας...Η αγωνία σας φουντώνει. Μα πού πήγαν; Πούβρίσκονται; Κάτι τέτοιες στιγμές μπορεί ακόμα και ν'αναρωτηθείτε Ποιος είμαι;. Λίγο αργότερα, με τηβοήθεια της μνήμης καταφέρνουμε να συνειδητοποιήσουμε το ξύπνημά μας σε κάποιο άγνωστο δωμάτιοξενοδοχείου.

"Αυτή η κατάσταση περιορισμένης συνείδησης, που όλοι μας έχουμε βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας,διαρκεί μόνο μερικές στιγμές. Όμως αρκεί για ν' αντιληφθούμε το πώς θα ήταν η ζωή μας αν απουσίαζε ησυνείδηση", επισημαίνει ο Αντόνιο Νταμάζιο, διάσημος νευροεπιστήμονας στο πανεπιστήμιο της Αϊόβα(ΗΠΑ). Τουλάχιστον ένας ορισμένος τύπος συνείδησης - στην καθημερινή γλώσσα, με τον όρο "συνείδηση"περιγράφουμε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα.

Εκτός από τη συνείδηση-επίγνωση υπάρχει και η συνείδηση-αυτεπίγνωση, η οποία σχετίζεται με τηνπροσωπική φυσική και νοητική μας υπόσταση, αλλά και η αυτοβιογραφική συνείδηση, που οικοδομείται απότις μνήμες του παρελθόντος και τα μελλοντικά μας σχέδια. Επίσης υπάρχει η ηθική συνείδηση, το σύστημααξιών που μας επιτρέπει ν' αποδεχόμαστε ή να απορρίπτουμε τις πράξεις και τις σκέψεις μας. Η ηθικήσυνείδηση δεν είναι παγιωμένο σύστημα στο κοινωνικό επίπεδο˙ μεταβάλλεται από εποχή σε εποχή καιαπό πολιτισμό σε πολιτισμό, όπως και με την ηλικία σε προσωπικό επίπεδο. Σήμερα μάλιστα γίνεται πολύςλόγος ακόμα και για υπολογιστικές μηχανές προικισμένες με συνείδηση.

Αν αυτή είναι η τυπική περιγραφή που μας δίνουν τα λεξικά για τη συνείδηση, τότε η εικόνα της συνείδησηςπου μας προσφέρουν οι φιλόσοφοι είναι πολύ διαφορετική. "Το 17ο αιώνα ο Καρτέσιος και ο Γαλιλαίοςέκαναν σαφή διάκριση μεταξύ της φυσικής-υλικής πραγματικότητας, την οποία περιγράφει η επιστήμη, καιτης άυλης-πνευματικής πραγματικότητας, της ψυχής, την οποία θεωρούσαν ξένη προς τα ενδιαφέροντα τηςεπιστημονικής έρευνας", συνοψίζει ο Τζον Σιρλ, καθηγητής φιλοσοφίας του νου στο πανεπιστήμιο UCLA(Μπέρκλεϊ, ΗΠΑ). Και προσθέτει: "Αυτή η διάκριση ανάμεσα στην ενσυνείδητη νόηση και στη μη συνειδητήύλη αποδείχθηκε ωφέλιμη για την επιστημονική έρευνα, γιατί απελευθέρωσε ένα ευρύτατο πεδίο ερευνώναπό τον ασφυκτικό, εκείνη την εποχή, έλεγχο της εκκλησιαστικής εξουσίας, επιτρέποντας την επιστημονικήμελέτη του φυσικού κόσμου".

Η ύλη του νου

Η διάκριση μεταξύ πνεύματος και ύλης ή σώματος και νου επικράτησε για αιώνες και τροφοδότησε μεγάλεςφιλοσοφικές και επιστημονικές διαμάχες. Στις μέρες μας ελάχιστοι επιστήμονες, όπως ο νευροφυσιολόγοςΤζον Εκλς και ο μαθηματικός Ρότζερ Πενρόουζ, υποστηρίζουν αυτή τη διάκριση.

Στις μέρες μας η πλειοψηφία των ερευνητών θεωρεί ότι αποτελεί πλέον εμπόδιο για την έρευνα και τηνπρόοδο των γνώσεών μας. "Η συνείδηση είναι φυσικό, βιολογικό φαινόμενο", υποστηρίζει ο Σιρλ, "πουμπορεί να συγκριθεί με την πέψη - φαινόμενο που θα κατορθώσουμε να κατανοήσουμε πλήρως μόνο ότανκαταλάβουμε το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος". Ο εγκέφαλος λοιπόν είναι η βιολογική μηχανή που παράγειόλα τα νοητικά φαινόμενα˙ είναι η πραγματική ύλη του νου και της συνείδησης.

Ας δούμε μερικές από τις λειτουργίες αυτής της πολύπλοκης μηχανής, αρχίζοντας από την επίγνωση, τομηχανισμό εκείνο που μας επιτρέπει να επιλέγουμε, δηλαδή να συνειδητοποιούμε μόνο όσα δεδομέναμπορούμε ή μας ενδιαφέρουν από την πραγματικότητα.

Η επίγνωση

"Είναι μια περίπλοκη διαδικασία", υποστηρίζει ο Τζέραλντ Έντελμαν, νομπελίστας νευροεπιστήμονας πουεργάζεται στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Σαν Ντιέγκο, "ικανή να επιλέγει μέσα σε κλάσματαδευτερολέπτου σε ποια περίπτωση ή κατάσταση πρέπει να επικεντρώσει την προσοχή του το άτομοανάμεσα στις δισεκατομμύρια καταστάσεις ή σκηνές που γίνονται αντιληπτές από τις αισθήσεις ήδημιουργούνται από τον εγκέφαλο".

Προσπαθώντας να σκεφτούμε αυτή την εκπληκτική ικανότητα επιλογής της συνείδησης, θα μπορούσαμε ναφανταστούμε ένα σκηνοθέτη με την κινηματογραφική του κάμερα. Η συνείδηση λοιπόν μοιάζει με αλληλουχίααπό καρέ με ηχητική επένδυση. Αντίθετα όμως από τα φιλμ, είναι εμπλουτισμένη με συναισθήματα,αρώματα, αισθήματα αφής, με κάποιες σκηνές που παίζονται σε επανάληψη, με θραύσματα απόπροηγούμενα επεισόδια που ανασύρθηκαν από τη μνήμη, αλλά και με κάποιες σκηνές που γυρίστηκαν στομέλλον.

Για παράδειγμα, όταν φανταζόμαστε το πώς θ' αντιδρούσαν οι γονείς ή ο διευθυντής μας σε κάποια είδηση.Σ' αυτή την περίπτωση ο θεατής είναι και ο σκηνοθέτης. Ο θεατής-σκηνοθέτης αποφασίζει τι θα βρίσκεται σεπρώτο πλάνο, τι στο φόντο και τι κατά τη διάρκεια των σκηνών. Επιπλέον, επιλέγει ανάμεσα στιςεκατομμύρια δυνατές σκηνές που ο εγκέφαλος επιτρέπει να γυριστούν.

Αυτοσυνείδηση

Ένας άλλος τύπος συνείδησης είναι η επίγνωση που έχει κάθε άτομο για τον εαυτό του ως υποκείμενο.Επιστρέφουμε στο παράδειγμα του φιλμ˙ εφόσον είσαι ο σκηνοθέτης, η κάθε σκηνή θα έχει τη δική σουοπτική γωνία. Το φιλμ της συνείδησης είναι υποκειμενικό, και η ίδια σκηνή θα ήταν πολύ διαφορετική ανγυριζόταν από διαφορετικούς σκηνοθέτες. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: το δάγκωμα ενός σκύλου. Ηαντίδρασή του δεν είναι συνειδητή˙ δεν έχει επίγνωση του εαυτού ή του εγώ που δέχεται την επίθεση.

Αυτό αποδεικνύουν τριάντα χρόνια έρευνας στην αυτοσυνείδηση των ζώων, την οποία πραγματοποίησε οΓκόρντον Γκάλαπ, ψυχολόγος στο State University της Νέας Υόρκης. "Ο σκύλος δεν έχει αυτοσυνείδηση,ούτε το δελφίνι, ο γορίλας ή άλλα πρωτεύοντα", υποστηρίζει ο Γκάλαπ. Απόδειξη; Μπροστά στον καθρέφτη οσκύλος γαβγίζει στο είδωλό του, το μυρίζει, μετά από λίγο το αγνοεί και δεν καταλαβαίνει ποτέ ότι ήταν τοείδωλό του.

Την ικανότητα αναγνώρισης του εαυτού, που υποδηλώνει την ύπαρξη αυτοσυνείδησης, έχουν μόνο οιχιμπατζήδες, οι ουρακοτάγκοι και οι άνθρωποι. Για να μελετήσει την αυτοσυνείδηση, ο Γκάλαπ νάρκωσε ταζώα και ζωγράφισε μια κόκκινη βούλα στο πρόσωπό τους. Μόνο οι χιμπατζήδες, βλέποντας το σημάδι στοείδωλό τους, έβαλαν το χέρι πάνω στο σημάδι και μύρισαν τα δάχτυλα για να καταλάβουν τι συμβαίνει.

Νεογέννητα χωρίς ψυχή;

Οι άνθρωποι κατά τη γέννησή τους δε διαθέτουν αυτοσυνείδηση. Αυτή εμφανίζεται μόνο 18-24 μήνες μετά τηγέννηση και αντιστοιχεί χρονικά με την περίοδο ωρίμανσης του προμετωπιαίου φλοιού του εγκεφάλου.

"Πριν απ' αυτή την ηλικία τα βρέφη κοιτάζουν το είδωλό τους στον καθρέφτη όπως και τα υπόλοιπα ζώα,δηλαδή σαν να είχαν απέναντί τους κάποιο συνομήλικο", επισημαίνει ο Γκάλαπ. "Μετά τα δεύτερα γενέθλιάτους όχι μόνο μπορούν ν' αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, αλλά αρχίζουν να χρησιμοποιούν τιςπροσωπικές αντωνυμίες "εγώ", "εμένα". Αμέσως μετά αρχίζουν να καταλαβαίνουν την ψυχική κατάσταση τωνάλλων παιδιών και τα παρηγορούν όταν κλαίνε.

"Το να έχουμε επίγνωση του εαυτού μας και των συναισθημάτων μάς επιτρέπει να χρησιμοποιούμε τηνεμπειρία μας για να κατανοήσουμε την ψυχική κατάσταση και τις διαθέσεις των άλλων", εξηγεί ο Γκάλαπ.Επιπλέον, αυτή η ικανότητα συνταύτισης με τα βιώματα των άλλων μας επιτρέπει να προβλέπουμε τιςαντιδράσεις τους στη συμπεριφορά μας.

Η αυτοσυνείδηση αποτελεί τη βάση της λεγόμενης αυτοβιογραφικής συνείδησης. Χάρη σ' αυτή τελειώνει καιη βρεφική αμνησία. "Η αυτοβιογραφική συνείδηση εξαρτάται από τις αναμνήσεις των καταστάσεων πουέζησε συνειδητά το άτομο κατά το παρελθόν", εξηγεί ο Νταμάζιο. Και συνεχίζει: "Περιέχει τα ιδιαίτεραληξιαρχικά μας στοιχεία, τι μας αρέσει και τι όχι, αλλά και το πώς αντιδρούμε στα προβλήματα. Χάρη στηναυτοσυνείδηση υπάρχει στο προσωπικό συναίσθημα ο πόνος, η εμπειρία, το ημερήσιο φιλμ τηςπροσωπικής μας ζωής".

Γκρίζο χορτάρι

Τα ανθρώπινα μάτια μπορούν να δουν το κόκκινο, αλλά όχι το υπεριώδες. Για μας το χορτάρι είναι πράσινοκαι οι μαργαρίτες κίτρινες. Η μέλισσα δε βλέπει το κόκκινο, αλλά μπορεί να συλλάβει το υπεριώδες. Έτσιβλέπει το χορτάρι γκρίζο και τις μαργαρίτες σε χρώμα πορφυρό. Πράγματι, τα χρώματα είναι η μετάφραση

που κάνει ο εγκέφαλός μας στις πληροφορίες που φτάνουν από τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού.

Οι ήχοι είναι επίσης η εγκεφαλική μετάφραση των δονήσεων του αέρα - όπως ακριβώς και η αφή δεν είναιπαρά η μετάφραση της διαφοράς πίεσης πάνω στο δέρμα. Επίσης τα συναισθήματα και ο πόνος είναι"τεχνητές" κατασκευές του νευρικού συστήματος και του εγκεφάλου μας.

Η συνειδητή εικόνα που έχουμε για τον κόσμο δεν είναι προϊόν παθητικής αντανάκλασης, αλλά δημιουργίατου εγκεφάλου μας, ενός υλικού οργάνου που παράγει την άυλη νόηση - βιολογικού οργάνου πουεξελίχθηκε και εξελίσσεται για να εξασφαλίσει την επιβίωση του ανθρώπου.

Οι ψηφίδες του μωσαϊκού

Για να ερμηνεύσει την πραγματικότητα, ο εγκέφαλός μας πρέπει πρώτα να τη συλλάβει μέσω τωναισθήσεων και κατόπιν να την αποδομήσει σε μικρότερα κομμάτια, σαν να μην ήταν κάτι ενιαίο, αλλά έναμωσαϊκό αποτελούμενο από πολλές ψηφίδες. Κάθε ψηφίδα αντιστοιχεί σε μια εξειδικευμένη ομάδα νευρικώνκυττάρων, τους εγκεφαλικούς πυρήνες. Οι οπτικές πληροφορίες αποτυπώνονται στον αμφιβληστροειδή, οοποίος τις αποδομεί και τις στέλνει με τη μορφή νευρικών σημάτων στο θάλαμο, περιοχή στο κέντρο τουεγκεφάλου όπου βρίσκονται οι οπτικοί πυρήνες.

Εκεί τα σήματα διαχωρίζονται και ερμηνεύονται από τους πυρήνες που είναι υπεύθυνοι για τα χρώματα είτεως χρώματα είτε ως οριζόντιες ή κατακόρυφες γραμμές, ανάλογα με το αν διεγείρονται οι αντίστοιχοιπυρήνες. Πρόκειται για έναν από τους πολλούς διαχωρισμούς που συντελούνται στο θάλαμο. Σ' αυτό τονενδιάμεσο σταθμό επεξεργασίας των νευρικών πληροφοριών διαχωρίζονται επίσης οι ήχοι και τα δεδομένατης αφής.

Ο εγκέφαλος αποκωδικοποιεί τόσα είδη αισθητικών πληροφοριών όσες είναι και οι θύρες εισόδου πουδιαθέτει -η όραση, η ακοή, η γεύση, η όσφρηση, η αφή-, καθώς και τις εσωτερικές αισθήσεις, όπως ο πόνοςή η πείνα. Ο Μπέντζαμιν Λάιμπετ, νευροεπιστήμονας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, ανακάλυψε ότι οεγκέφαλος χρειάζεται πεντακόσια χιλιοστά του δευτερολέπτου για να επεξεργαστεί συνειδητά πληροφορίεςαπό την εξωτερική πραγματικότητα, ενώ του αρκούν εκατόν πενήντα για τον αισθητηριακό εντοπισμό χωρίςσυνειδητή επεξεργασία.

Για παράδειγμα, όταν βλέπουμε κάποια αδιάφορα πράγματα, όπως έναν πεζό τη στιγμή που οδηγούμε. Ηδιαδικασία της συνειδητοποίησης κάποιων πραγμάτων προκαλεί μια ανεπαίσθητη χρονική καθυστέρησηανάμεσα σ' αυτό που βλέπουμε ή αισθανόμαστε και σ' εκείνο που έχουμε επίγνωση ότι είδαμε ήαισθανθήκαμε.

Πώς καταφέρνουν όμως οι οπτικές πληροφορίες που σχηματίζονται στις ινιακές περιοχές του εγκεφάλου -πίσω και χαμηλά στο κεφάλι- ν' αναμειγνύονται και να συνδυάζονται με τις ακουστικές πληροφορίες πουπροέρχονται από τον κροταφικό λοβό, την περιοχή του φλοιού πάνω από το αφτί, αλλά και τιςσυναισθηματικές πληροφορίες που προέρχονται από την αμυγδαλή (σημαντικό εγκεφαλικό πυρήνα); Πώςκαταφέρνει το θέατρο της συνείδησης να δημιουργεί συνεκτικές και ενοποιημένες σκηνές; Για ολόκληρεςδεκαετίες, οι ερευνητές αναζητούσαν μια μοναδική κεντρική αυλαία στην οποία υποτίθεται ότι εκτυλίσσονταιόλες οι συνειδητές πράξεις. Σήμερα είναι σχεδόν βέβαιοι ότι δεν υπάρχει καμιά κεντρική αυλαία μέσα στονεγκέφαλό μας. Η συνείδηση δεν είναι κάποιος χώρος ή τόπος, αλλά μια σύνθετη διαδικασία που παράγει μιακαθορισμένη συχνότητα κύματος.

Κύματα σαν αυτά των ραντάρ

Ο πρώτος που υποστήριξε αυτή τη θεωρία ήταν ο μεγάλος νευροφυσιολόγος Ροδόλφος Λίνας, διευθυντήςτου Κέντρου Φυσιολογίας και Βιοφυσικής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Ο Λίνας υποστηρίζει ότι στησυνείδηση εισέρχονται μόνο οι πληροφορίες που τα νευρικά κύτταρα επαναμεταδίδουν στο θάλαμο μετρόπο συγχρονισμένο και συντονισμένο σε μια βασική κυματική συχνότητα σαράντα Χερτς, δηλαδή σαράντακύκλων ανά δευτερόλεπτο.

Η υπόλοιπη αδιάκοπη φλυαρία των κυττάρων που μεταδίδεται σε διαφορετικό μήκος κύματος μένει έξω απότη συνείδηση. Σύμφωνα με τον Λίνας, η συλλογή αυτών των πληροφοριών πραγματοποιείται από ένανκυτταρικό δακτύλιο, το λεγόμενο πολυπέταλο πυρήνα του θαλάμου. Σ' αυτό το σημείο γεννιέται ένα κύμανευρικών ώσεων παρόμοιο με μια δέσμη κυμάτων ραντάρ. Αυτό το κύμα διατρέχει το σύνολο του εγκεφάλου,κάνοντας έναν πλήρη γύρο κάθε 12,5 χιλιοστά του δευτερολέπτου.

Σε κάθε πλήρη γύρο περισυλλέγει τις πληροφορίες που καταφθάνουν απ' όλες τις εξειδικευμένες περιοχέςτου εγκεφάλου, οι οποίες όμως γίνονται αντιληπτές ως ένα μοναδικό και ενιαίο φωτόγραμμα - ηαποκρυστάλλωση της συνείδησης σε μια δεδομένη στιγμή.

H σχέση του εγκεφάλου με τη συνείδηση

Σαν φιλμ σε επιτάχυνση

Όταν μια νέα ομάδα νευρικών κυττάρων ενεργοποιείται, δηλαδή συντονίζεται στη συχνότητα των σαράνταΧερτς, ένα νέο φωτόγραμμα διαμορφώνεται, ενώ η ομάδα κυττάρων που είχε ενεργοποιηθεί πριν, τώρασωπαίνει και το φωτόγραμμά της σβήνει. Τα φωτογράμματα του φιλμ της συνείδησης διαδέχονται το ένα τοάλλο σε διαλείμματα των 12,5 χιλιοστών του δευτερολέπτου - δηλαδή με ογδόντα φωτογράμματα τοδευτερόλεπτο, ενώ στις κινηματογραφικές ταινίες η διαδοχή είναι 24 το δευτερόλεπτο.

Η διαδοχή τους είναι λοιπόν αρκετά γρήγορη, ώστε να γίνονται αντιληπτά ως κάτι συνεχές. Η συνείδησηλοιπόν, όπως και κάθε άλλη ανώτερη λειτουργία του νου, δεν ανήκει στο άυλο βασίλειο της ψυχής, ούτεόμως εντοπίζεται κάποιο καθορισμένο κέντρο του εγκεφάλου˙ δεν είναι ουσία, είναι διαδικασία. Μια τρομεράπολύπλοκη διαδικασία που αναδύεται από την απέραντη ζούγκλα από νευρώνες, συνάψεις καιμικροκυκλώματα που υπάρχουν μέσα στο κρανίο μας.

Πόσο προφανή έχουν καταστήσει οι νευροεπιστήμες, στιςμέρες μας, τη σχέση του εγκεφάλου με τη συνείδηση;Δεκατρείς επιστήμονες διαφόρων πεδίων συναντήθηκαν στοΞυλόκαστρο, με τη συμμετοχή του Focus, και απάντησανστο ερώτημα.

Ο Ανδρέας Παπανικολάου (Καθηγητής και Διευθυντής τουτμήματος Κλινικών Νευροεπιστημών, Κέντρο ΕπιστημώνΥγείας του Χιούστον, Παν/μιο του Τέξας) έθεσε το αρχικόερώτημα του συμποσίου:

"Ο πληροφορημένος πολίτης του 21ου αιώνα για των μενθεολόγων το αλάθητο πάντα αμφιβάλλει για των δενευροεπιστημόνων σπανίως. Όσο για τουςνευροεπιστήμονες, στην πλειοψηφία τους, με την αφέλεια (ήκαι την οίηση) των απολύτως πεπεισμένων προτείνουν ωςεπιστημονικό πόρισμα ότι ο εγκέφαλος παράγει συνείδηση– μια πρόταση με προφανώς τεράστιες επιπτώσεις.Αναρωτήθηκα λοιπόν αν όντως έχουμε, εμείς οινευροεπιστήμονες τα απαιτούμενα αποδεικτικά στοιχεία ταοποία θα έπειθαν τον όποιο καλοπροαίρετο άνθρωπο πουδεν συμμερίζεται την πεποίθησή μας – τον ΠλατωνικόΣωκράτη, ας πούμε – ότι ο εγκέφαλος παράγει συνείδησηόπως μια κιθάρα μουσική ή τα νεφρά ούρα, και έθεσα τοερώτημα αυτό στους Έλληνες συναδέλφους..."

Να ποιες ήταν οι απαντήσεις των ειδικών:

Κώστας Κριμπάς (Ομότιμος Καθηγητής Φιλοσοφίας και Ιστορίας της Βιολογίας Παν/μίου Αθηνών, ΕπίτιμοςΚαθηγητής Γενετικής Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών, Ακαδημαϊκός)

Τάχθηκε "Εις υπεράσπισιν του μονισμού". Παρατηρεί: "… οι νοητικοί μηχανισμοί δεν είναι τίποταπερισσότερο, τίποτα λιγότερο από τους αντιστοιχούντες σε αυτούς βιολογικούς μηχανισμούς" καιπαραφράσοντας τον Carl Vogt, σημειώνει: "Όπως τα κύτταρα του νεφρού παράγουν ούρα και του ήπατοςχολή έτσι και οι νευρώνες παράγουν σκέψη. Τα νευρικά κύτταρα έχουν ως ρόλο την μεταφορά πληροφορίας,μηνυμάτων και εντολών. Μεταφέρουν πληροφορές από ένα δίκτυο που παρακολουθεί την εσωτερικήκατάσταση του οργανισμού, τι συμβαίνει σε κάθε τμήμα του, όπως και τι συμβαίνει στον εξωτερικό του χώρο.Στον άνθρωπο η κατηγοριοποίηση και η νοηματοδότηση, η αποβλεπτικότητα και η συναισθηματικήεπένδυση αποτελούν εξελικτικές επινοήσεις, εφόσον τα ένστικτα δεν αρκούσαν για την αντιμετώπιση τωναπρόβλεπτων καταστάσεων που είχε να αντιμετωπίσει. Το θέμα της συνείδησης... βεβαίως δεν έχει λυθεί",ωστόσο αποτελεί άποψή του: "ότι είναι δυνατή μια πρόταση λύσεως και ως εκ τούτου το πρόβλημα δεν είναιεξ υπαρχής άλυτο".

Στέλιος Κερασίδης (Φυσικός, Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Παν/μίου της Κρήτης)

Και μόνο το γεγονός πως τα ψυχονοητικά φαινόμενα γίνονται αντιληπτά από το υποκείμενο και είναιπαντελώς ανύπαρκτα για κάθε εξωτερικό παρατηρητή, αρκεί για να δείξει το πόσο διαφορετικά είναι από όλατα γνωστά φυσικά φαινόμενα (συμπεριλαμβανομένων και των νευρωνικών), για τα οποία όλοι οιπαρατηρητές μπορούν να συμφωνήσουν με τη χρήση μόνο ορισμένων συνθηκών μετατροπής.

Τα μοντέλα των νευρικών κυττάρων που διεγείρονται ή αναστέλλονται, μπορούν να περιγράψουν έναν

εγκέφαλο-αυτόματο με αντανακλαστικές αποκρίσεις, αλλά όχι έναν εγκέφαλο που βιώνει, που έχειεπίγνωση, αφηρημένη σκέψη και φαντασία.

Οι προτεινόμενες "λύσεις" του προβλήματος της συνείδησης είναι πολύ μακριά από του να αποτελούν λύσητου, πιθανώς γιατί λείπουν ακόμα θεμελιώδεις γνώσεις-κλειδιά γι αυτό. Με τα σημερινά δεδομένα, είναιαπολύτως ανεδαφική κάθε σκέψη αναγωγής της ψυχολογίας στη νευροεπιστήμη, με την έννοια του νασυνάγονται τα ψυχονοητικά αντικείμενα από τις δραστηριότητες των νευρώνων, όταν ούτε στο απλοϊκότατομοντέλο του ιδανικού αερίου η θερμοκρασία δεν εξάγεται μετρώντας τις ταχύτητες των μορίων (η μέσηκινητική ενέργεια των μορίων είναι μια μακροσκοπική κι όχι μικροσκοπική μεταβλητή, όπως συνήθωςλαθεμένα αναφέρεται).

Αντώνης Μοσχοβάκης (Καθηγητής Φυσιολογίας, Ιατρικό Τμήμα του Παν/μίου της Κρήτης)

Μολονότι λεπτομερής απάντηση στην ερώτηση "πώς η νόηση παράγεται από ηλεκτροχημικές διεργασίες τουεγκεφάλου" δεν είναι προς ώρας δυνατή, το περίγραμμά της αρχίζει να διαφαίνεται.

Οι Νευροεπιστήμες προελαύνουν σε ένα ευρύ μέτωπο που περιλαμβάνει τον αστακό και την κουκουβάγια,την ακρίδα και τον πίθηκο, τον βάτραχο και τον άνθρωπο, κλπ. Χάρις σε αυτές καταλαβαίνουμε εγκεφαλικέςδιεργασίες που εξυπηρετούν την όραση και την ακοή, την όσφρηση και την ισορροποία, την κίνηση τωνματιών, της βάδισης κ.λ.π.

Πληροφρορίες από τη νευροανατομία και τη νευροφυσιολογία, από την ψυχολογία και τη νευρολογίαενσωματώνονται σε υπλογιστικά μοτέλα που αναπαράγουν ψυχοφυσικούς νόμους, τις κυματομοφέςεκφόρτισης νευρώνων, καθώς και τα αποτελέσματα βλαβών και ηλεκτρικού ερθισμού του εγκεφάλου.Δεδομένων όλων αυτών, είναι εύλογη η προσδοκία διαθεωρητικής αναγωγής της Ψυχολογίας σεΝευροεπιστήμες που με τη σειρά της συνεπάγεται οντολογική αναγωγή του νου στον εγκέφαλο.

Εκτός από την ανάπτυξη του επιχειρήματος αυτού, η τοποθέτησή μου περιλαμβάνει μια θεωρία της"αναγωγής" παραδείγματα Νευροεπιστημονικών εξηγήσεων φαινομένων qualia (π.χ. ζώνες του Mach απότον Hartline) και σχόλια σχετικά με το επιστημονικό status της Ψυχολογίας και τον ανώμαλο μονισμό.

Ειρήνη Σκαλιώρα (Διδάκτωρ Νευροβιολογίας, Ερευνήτρια στο Παν/μιο της Οξφόρδης)

Το ερώτημα του κατά πόσο ο εγκέφαλος είναι σε θέση να παράγει τη συνείδηση, για την ώρα τουλάχιστον,παραμένει έξω από τα όρια της νευροεπιστημονικής έρευνας. Η νευροεπιστήμη μπορεί να το προσεγγίσει,αλλά αδυνατεί να το αναλάβει εξ ολοκλήρου. Η συνείδηση δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν του εγκεφάλουγιατί:

1. Κάθε άλλη απάντηση οδηγεί σε κάποια μορφή δυϊσμού και καταλήγει σε ανέφικτη διχοτόμηση τηςπραγματικότητας σε οργανικά και νοητικά καθιστώντας αδύνατη οποιαδήποτε σχέση εξήγησης μεταξύ τους.

2. Γνωρίζουμε ήδη ότι ο εγκέφαλος παράγει όραση, ακοή, μνήμη, κλπ, καθώς και συνθετικά προϊόντααυτών-με άλλα λόγια αυτό που συχνά αποκαλούμε πρωτογενή συνείδηση.

3. Συγκεκριμένες και συχνά εντοπισμένες διαταραχές του εγκεφαλικού ιστού προκαλούν συγκεκριμένεςδιαταραχές συνείδησης. Τέτοιου είδους επιχειρηματολογία, καθώς και τα εντυπωσιακά ευρήματα τωννευροεπιστημών, δύσκολα θα πείσουν έναν εκ πεποιθήσεως δυϊστή γιατί δεν καταλήγουν σε κάποιοπαραγωγικό μόντελο για την αιτιακή σχέση εγκεφάλου-συνείδησης. Τέτοιο μοντέλο ίσως να μην υπάρξειποτέ και άλλωστε δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της υποκειμενικής εμπειρίας. Για τέτοιουείδους ζητήματα, αρμοδιότερες είναι επιστήμες όπως η ψυχολογία και η ψυχανάλυση, που έχουν σαναντικείμενο τους τα όσα συμβαίνουν μεταξύ εγκεφάλων.

Γιώργος Ζαρκαδάκης (Μηχανικός Αυτομάτων Συστημάτων, Διδάκτωρ Τεχνητής Νοημοσύνης, διευθυντής τουπεριοδικού Focus)

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για την επιστημονική επιβεβαίωση της κυρίαρχης αντίληψης ότι ο εγκέφαλοςπαράγει ή εγείρει την συνείδηση: Η ανάπτυξη μιας πειραματικής διάταξης η οποία θα επιβεβαιώνει, ή θαδιαψεύδει, μια επιστημονική θεωρία της συνείδησης.

Τα υπάρχοντα μέσα, π.χ. τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων, δεν αρκούν διότι είναι σχεδιασμένα με βάσηάλλου τύπου επιστημονική γνώση π.χ. μεταβολισμός γλυκόζης σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου.

Μια βιολογική θεωρία του νου οφείλει να συνθέτει τα πορίσματα της έρευνας των νευροεπιστημόνων μεεκείνα των επιστημόνων των συστημάτων, των βιολόγων, των ψυχολόγων και των κοινωνιολόγων. Το«συνειδησιόμετρο» του μέλλοντος θα είναι μια μάλλον απρόβλεπτη σήμερα μηχανή.

Ηλίας Κούβελας (Καθηγητής Φυσιολογίας, Τμήμα Ιατρικής του Παν/μίου Πατρών)

Η συνείδηση είναι χαρακτηριστικό του φυσικού κόσμου στον οποίο ζούμε και εκφράζεται με την λειτουργίατου εγκεφάλου. Στην συνείδηση εντάσσεται η κατάσταση του να έχει κανείς επίγνωση των πραγμάτων μέσαστον κόσμο, να έχει νοητικές εικόνες του παρόντος. Πρόκειται για ό,τι, χάριν συντομίας, ονομάζουμε«πρωτογενή συνείδηση» και υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός δεδομένων που υποστηρίζουν ότι αυτό το είδοςτης συνείδησης εκπορεύεται απο τις λειτουργίες του εγκεφάλου.

Αυτό όμως που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο είναι η «συνείδηση ανώτερης τάξης», η οποία περιλαμβάνει τηναναγνώριση απο ένα σκεπτόμενο υποκείμενο των πράξεων και των συναισθημάτων του. Ενσαρκώνει έναμοντέλο της προσωπικότητας στο παρελθόν το παρόν και το μέλλον.

Η παλαιοανθρωπολογία μας παρέχει δεδομένα που υποστηρίζουν ότι η ικανότητα του ανθρώπου νααναγνωρίζει τον εαυτόν του στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αναδύεται στο φυσικό κόσμο απο τηνστιγμή που ο εγκέφαλος αποκτά ένα ορισμένο μέγεθος και εμφανίζονται ορισμένες εγκεφαλικές δομές όπωςη περιοχή Broca, η οποία στον Ηomo sapiens σχετίζεται με τις λειτουργίες της γλώσσας.

Θανάσης Καράβατος (Αναπληρωτής Καθηγητής Ψυχιατρικής, Διευθυντής της Α΄ Ψυχιατρικής Κλινικής τουΑΠΘ)

Η ενότητα της φύσης ερείδεται στην εξελικτική (μη ιεραρχική) στρωμάτωση ανόργανο-οργανικό-βιολογικό-ψυχολογικό-κοινωνικό. Ο «ψυχισμός» δεν είναι ά-υλος αλλά υλικότατος, διακριτός πάντως και μη αναγόμενοςστα νευρωνικά κυκλώματα. Όντας ένα σκαλί παραπάνω, απαιτεί ξεχωριστή γλώσσα για να περιγραφεί,ανάλογα προς ό,τι -λίγο παραπάνω- συμβαίνει με το «κοινωνικό» ή –λίγο παρακάτω—συμβαίνει με το«βιολογικό» [προσοχή, η γνωστική ψυχολογία είναι μία όχι η ψυχολογία].

Συναισθηματικές επενδύσεις, αντιληπτικές διαδικασίες, αναπαραστάσεις και δράση [με τη γλώσσα γίνεταιπράξη] συνδιαμορφώνουν σταδιακά το δίπολο υποκειμενικότητα - κοινωνικότητα, επιβάλλοντας και τηδιάκριση σώμα-αντικείμενο / βιούμενο-σώμα. Η δυαδικότητα αυτή [όχι δυϊσμός] αντιστοιχεί στην ανάλογηδυαδικότητα του σημαίνοντος - σημαινόμενου, που θυμίζει την άλλη και γνωστότερη του σωματιδίου-κύματος.

«Γλώσσα σημαίνει να σημαίνεις την εμπειρία, όχι να τη ζεις», τόνιζε ο αξέχαστος φίλος Μάριος Μαρκίδης.Αμφίβολο το «παραγωγικό πρότυπο», πλην όμως βρίσκω χρήσιμο τον διάλογο μεταξύ νευροεπιστήμης καιψυχανάλυσης που, χωρίς εκατέρωθεν αλαζονείες, ίσως και προσεγγίσει κάπως την αμφίπλευρη κατάστασητων πραγμάτων που διαπιστώνουμε όταν επισκοπούμε τον εγκέφαλο και τη συνείδηση.

Ελένη Σαββάκη (Καθηγήτρια Φυσιολογίας, Ιατρικό Τμήμα του Παν/μίου της Κρήτης)

Τα εύκολα προβλήματα που αφορούν τη συνείδηση, π.χ. η εστίαση της προσοχής, η ανακοίνωση κάποιωννοητικών καταστάσεων και ο έλεγχος της συμπεριφοράς μπορεί να εξηγηθούν επιστημονικά με αναφορά σενευρωνικούς και υπολογιστικούς μηχανισμούς.

Ωστόσο, το δύσκολο πρόβλημα, δηλαδή η υποκειμενική άποψη της εμπειρίας, παρουσιάζει ένα εξηγητικόχάσμα ανάμεσα στο φυσικό υπόστρωμα (τον εγκέφαλο) και τη φαινομενική εμπειρία (το νου). Με τασημερινά δεδομένα, δεν δικαιολογείται η οντολογική αναγωγή του νου στον εγκέφαλο, ούτε και ηεπιστημολογική αναγωγή της ψυχολογίας στη βασική νευροεπιστήμη, διότι δεν γνωρίζουμε τα νευρωνικάσύστοιχα της συνείδησης, δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αιτιότητα και κατά μείζονα λόγο για εξίσωση ήταύτιση.

Είναι θεμιτό να αμφισβητείται η τρέχουσα μεθοδολογική προσέγγιση. Αλλωστε, είναι αμφίβολο εάν ησυνείδηση (οντολογικά υποκειμενική) μπορεί να μελετηθεί με επιστημολογικά αντικειμενικό τρόπο. Προς τοπαρόν, όπως οι νοησιοκράτες (μενταλιστές) δεν μπορούν να παρουσιάσουν ένα ελέγξιμο μοντέλο που ναδείχνει πώς ο «νους» αλληλεπιδρά με τον «εγκέφαλο», έτσι και οι υλιστές δεν μπορούν να εξηγήσουν πώςτα «νευρωνικά κυκλώματα» γεννούν το «νου».

Γιώργος Παπαδόπουλος (Διδάσκει Φαρμακολογία στην Ιατρική Σχολή και Ιστορία της Ιατρικής στο ΤμήμαΜ.Ι.Θ.Ε. του Παν/μίου Αθηνών)

Οι νευροεπιστήμες δεν είναι σε θέση να αποδείξουν ότι ο εγκέφαλος παράγει τον ψυχισμό, ούτε νααποφανθούν, κατά οποιονδήποτε τρόπο, περί αυτού, το οποίο παραδοσιακά στη φιλοσοφία (αλλά και στηνκοινή γλώσσα) ονομάζεται ψυχή ή πνεύμα.

Κι αυτό κυρίως γιατί έχουν αρνηθεί (με παραδειγματικό τρόπο) να ασχολούνται με αυτούς τους χώρους – καιστρέφονται αποκλειστικά σε όσα είναι συμβατά με την υλιστική και, κυρίως, θετικιστική ιδεολογία τους. Και

όταν συζητούν για ψυχικά φαινόμενα (μάλλον για να τα χαρακτηρίσουν ως «επιφαινόμενα» αναφέρονται σεμια «ψυχή» Καρτεσιανού δυϊσμού, ενώ αρνούνται πεισματικά (ή αδυνατούν) να λάβουν υπ’ όψιν τους τιςπραγματικές θέσεις που κυριαρχούσαν στη φιλοσοφία και την επιστήμη από την αρχαία Ελλάδα μέχρι τοτέλος της Αναγέννησης και που χαρακτηρίζονταν από την ιδέα της ενότητας της φύσης με πρωτοκαθεδρίατου πνεύματος.

Θανάσης Τζαβάρας (Καθηγητής Ψυχιατρικής και Νευροεπιστημών στο ΜΙΘΕ)

Το ζήτημα για τις πιθανές σχέσεις εγκεφάλου και του συνειδέναι- σχέσεις λειτουργιών του ΝευρικούΣυστήματος με την ποικιλία των λειτουργικών εκφάνσεων- αντίληψη- μνήμη- μάθηση- εγρήγορση- προσοχή-νόηση- συναίσθημα κλπ εν ολίγοις το συμπεριφέρεσθαι, παραμένει ζήτημα και ερώτημα ανοικτό, γιατί οιπιθανές απαντήσεις συστηματικά "μολύνονται" από φιλοσοφικές ή και ψυχολογικές προκαταλήψεις τωνερευνητών.

Με τα μέχρι τούδε δεδομένα των νευρο- και ψυχο- επιστημών, το μόνο που μπορούμε να δεχτούμε είναι ότιτο Σώμα (το ΚΝΣ) και η Ψυχή (το συνειδέναι και το συμπεριφέρεσθαι) διαθέτουν πιθανότατα διαφορετικήΥΦΗ αλλά έχουν κοινή υπόσταση. Θα πρέπει εν τέλει, να ληφθεί υπόψη ότι τα δεδομένα σε αυτά τα πεδίαπαραμένουν ανεπαρκή και αποσπασματικά, τα δε πρότυπα ανάλυσής τους δεν έχουν επαρκώςενσωματώσει καινούργιες λογικές συμπερασμού έξω από παραδοσιακές αναζητήσεις γραμμικών αιτιακώνσχέσεων.

Κώστας Πόταγας (Λέκτορας Νευρολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών)

Δεν μπορεί να είναι βέβαιο πως τίποτε δεν υπάρχει στη βιβλιογραφία των νευροεπιστημών που να δίνεικάποια απάντηση στο ερώτημα, αν και σίγουρα όχι συγκροτημένα. Η πολυπλοκότητα του εγκεφάλου, τογεγονός δηλαδή πως πολύπλοκων λειτουργιών υπόκεινται πολύπλοκες δομές, αφήνει και τις δυο εκδοχέςανοικτές ενώ επιτρέπει και τη δυνατότητα πρόβλεψης πως ποτέ, καμιά απάντηση δεν θα είναι εφικτή.

Η μελέτη της ίδιας της υποκειμενικότητας (ή ατομικότητας) θα μπορούσε να αποτελέσει το κλειδί μιας αρχήςανοίγματος στο ερώτημα. Για παράδειγμα στην όσφρηση η αναπαράσταση του ερεθίσματος είναι κάτι σανδακτυλικό αποτύπωμα, χαρακτηριστικό του κάθε ατόμου. Η μοναδική αυτή κυτταρική διάταξη, για ένα και μόνοάτομο και για μια και μόνη ουσία, είναι που καθορίζει την αίσθηση που τελικά παράγεται. Έχουμε εδώ μιαένδειξη πως ο εγκέφαλος, με την όποια διάταξη κυττάρων του, είναι εκείνος που παράγει την αίσθηση τουερεθίσματος, έστω κι αν γι’ αυτό του χρειάζεται το ερέθισμα.

Ναι, ο συγκεκριμένος Σωκράτης, με το γέρικο σκαρί του, την πολιτική του εμπειρία, τη γνώση τωνσυμπολιτών του, τα δόγματά του και τη συνεπαγόμενη κυτταρική του δομή, κάτω από αυτές τιςσυγκεκριμένες συνθήκες, θα νοιώσει αυτό το συγκεκριμένο συναίσθημα, όπως μια συγκεκριμένη λύρα, μετο παλιό της καβούκι, με τη συγκεκριμένη πίεση στις παλιωμένες και τις καινούργιες της χορδές, κάτω απόαυτή τη θερμοκρασία και την υγρασία, θα βγάλει μια ορισμένη μουσική. Θα ήταν ωστόσο εξαιρετικάκακοπροαίρετο να προσπαθεί κανείς να τον πείσει γι’ αυτό.

Παναγιώτης Πεφάνης (Φυσικός, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας της Επιστήμης ΕΜΠ):

Ο εγκέφαλος υποκαθορίζει το νου. Από την άλλη, δεν είναι δυνατό κάποιος να πειστεί από εμπειρικάτεκμήρια και αυτό όχι μόνο επειδή δεν υπάρχουν καθαρές από θεωρία εμπειρίες, αλλά και γιατί η φύση τουθέματος συνδέεται με καθοριστικές για την υποκειμενικότητα του καθένα επιλογές.

Όσον αφορά τη δυνατότητα συγκρότησης προτύπου για τη σχέση συνείδησης – εγκεφάλου αναδεικνύεταιως καίριο πρόβλημα η μοναδικότητα της ανθρώπινης αίσθησης πρακτικής δηλαδή της υποκειμενικήςσυνείδησης την οποία διαμορφώνουν οι πολυσχιδείς και διαπλεκόμενες νοητικές διαδρομές που συνθέτουντο προσωπικό ύφος του κάθε ανθρώπου όταν αντιμετωπίζει μια συγκεκριμένη συγκυρία.

Από αυτή τη μοναδικότητα πηγάζει μια συνεχής αβεβαιότητα που εμποδίζει την πραγμάτωση ενόςπαραγωγικού ιδανικού προτύπου το οποίο όμως δεν είναι αναγκαίο ως προοπτική. Προτείνωπροσανατολισμό σε σειρές από στοχαστικά πρότυπα που διασυνδέονται και συγκροτούν ποικίλης εμβέλειαςκαι στόχευσης εξηγητικές γενικεύσεις σε συνδυασμό με μια ευρύτερη εκδοχή υλικότητας σε ένα διεπιπεδικό,πολυμορφικό πλαίσιο που θα μπορεί να περιέχει εκτός από τις συμβατικές μορφές ύλης και όσα μορφώματαθεωρούνται προϊόντα της, με εγγενή ιδιότητα να επαναπροσδιορίζεται στο διηνεκές.

Ο Ανδρέας Παπανικολάου συνοψίζοντας το ηλεκτρονικό συμπόσιο ανέφερε:

Πρώτον, φαίνεται πως όλοι οι συμποσιαστές συμφωνούν στο ότι δεν υπάρχει πρότυπο περί ου ο λόγος, ανκαι κάποιοι διατείνονται ότι θα προκύψει αργά ή γρήγορα, πράγμα που σημαίνει ότι οι σχετικές εξαγγελίεςτων νευροεπιστημόνων δέον να προσεγγίζονται με την ίδια κριτική στάση που αντιμετωπίζονται αυτές των

θεολόγων.

Διαφορετικά μεροληπτούμε και δείχνουμε λογική ασυνέπεια η οποία στην επιστήμη είναι ανάλογη τουαμαρτήματος στη θεολογία. Δεύτερον, κάποιοι υποστηρίζουν πως δεν χρειαζόμαστε παραγωγικό πρότυπογια να στηρίξουμε ή να δικαιώσουμε την πεποίθησή μας ότι ο εγκέφαλος παράγει ψυχισμό, στην οποίαπερίπτωση πάλι διερωτώμαι πού τότε να την στηρίξουμε, δεδομένου ότι ως επιστήμονες δεν μπορούμε ναεπικαλεστούμε το «πίστευε και μη ερεύνα». Άλλοι, τέλος, υποστηρίζουν, για διαφορετικούς λόγους οκαθένας, ότι είναι φύσει αδύνατο να προκύψει το εν λόγω πρότυπο και συμφωνώ.

Πηγή: focusmag.gr