ΓΕΝΕΣΙΣ A - xristianoss.blogspot.com

8/4/2019 ΓΕΝΕΣΙΣ A - xristianoss.blogspot.com

http://slidepdf.com/reader/full/-a-xristianossblogspotcom 1/130

ΤΟΜΟΣ Α΄

Η εγκυρότητα των Γραφών

Η δημιουργία του Σύμπαντος με βάση την Επιστήμη

Η δημιουργία του Σύμπαντος με βάση την Γένεση και τις Γραφές

Η δημιουργία του πλανητικού συστήματος και της Γης

Η δημιουργία της βλαστήσεως και των ζώων

ΑΘΗΝΑ 2010

ΑΝΘΙΜΟΣ Δ. ΠΡΟΕΣΤΟΣ



ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Το έργο αυτό πραγματεύεται την δημιουργία του Σύμπαντος με βάση την επιστήμη και τη

Βίβλο. Αποδεικνύει την εγκυρότητα των Γραφών και την ύπαρξη του Θεού κατά τρόπον

αδιαμφισβήτητο, και παρουσιάζει τα στάδια της Δημιουργίας του Κόσμου μας από την «αρχή» και

μέχρι την δημιουργία των ζώων στον πλανήτη μας. Στον επόμενο τόμο που θα ακολουθή-σει , θα

γίνει η παρουσίαση της δημιουργίας του ανθρώπου, δίνοντας απαντήσεις και στα πλέον δύσκολα μεταφυσικά ζητήματα.

Η δημιουργία του Σύμπαντος με την Μεγάλη Έκρηξη, όσο κι αν φανεί παράξενο, είχε

σκιαγραφηθεί στα 10 πρώτα εδάφια του βιβλίου της Γενέσεως, και όχι μόνο, ήδη από το 1510 π.Χ.

στην τόσο παρεξηγημένη σήμερα Παλαιά Διαθήκη. Η παιδαριώδης ερμηνεία όμως που δόθηκε

στα πρωτοχριστιανικά χρόνια σε όλες τις Γραφές, δυστυχώς έχει παραμείνει έτσι μέχρι σήμερα, με

αποτέλεσμα ο κόσμος να μη πιστεύει στα κείμενα αυτά. Όμως η πληροφορίες που βρίσκονται

εκεί είναι νοηματικά κωδικοποιημένες, και περιμένουν εκεί κρυμμένες έως ότου έμφρονες και

καταρτισμένοι άνθρωποι τις ανακαλύψουν και τις φέρουν στις σωστές τους δια-στάσεις.

Η Γένεση τελικά αναφερόταν στο Big Bang, ενώ αφήνει πολλά υπονοούμενα για ένα

προηγούμενο Σύμπαν που κατέρρευσε, συνεστάλη και μετατράπηκε σε «παραδοξότητα», αυτή

που γέννησε και το δικό μας Σύμπαν πριν 13,7 δισεκατομμύρια έτη. Τα άφθαρτα όντα που ζούσαν σε εκείνο το Σύμπαν, τα «10 τάγματα αγγέλων» κατά τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό ξέπε-

σαν, και τότε ήταν που διαμορφώθηκαν σε αγγέλους, ψυχές και δαίμονες. Ακολούθησε Συντέ-

λεια εκείνου του Κόσμου, και αμέσως μετά έγινε η Δημιουργία του δικού μας.

Όλα αυτά, καθώς και άλλα πολλά και μεγάλα πράγματα που βρίσκονται στο βιβλίο αυτό,

παρουσιάζονται με τρόπο απλό και κατανοητό, διότι στόχος μου δεν είναι να δείξω τις γνώσεις

μου, αλλά να τις παρουσιάσω όσο το δυνατόν απλούστερα, έτσι ώστε όλα αυτά να γίνουν

αντιληπτά ακόμη και από έναν απόφοιτο του Δημοτικού σχολείου. Δεν θα περιμένουμε τους

θεολόγους άλλα 2.000 χρόνια για να μας απαντήσουν στα καυτά ερωτήματα της Δημιουρ-γίας με

εκείνη την «ξύλινη γλώσσα». Δεν θα δεχθούμε άλλο ουρανοκατέβατες εξηγήσεις και νηπιακές

απαντήσεις. Θα απαντήσουμε με την γλώσσα που μιλάμε και καταλαβαίνουμε. Θα τα πούμε

όπως θα τα λέγαμε στην παρέα και στους φίλους μας. Και θα πούμε τα πάντα, χωρίς περιστροφές

και αβάσιμους δογματισμούς. Ότι είναι σωστό θα περάσει , και ότι είναι λάθος θα απορριφθεί ,

αφού πρώτα εξετασθεί σκληρά από την λογική, αλλά συγχρόνως και κάτω από το πρίσμα της

αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο.

Άλλος ένας στόχος του έργου αυτού είναι οι θεολόγοι να δουν την επιστημονική διά-σταση

των πραγμάτων και οι επιστήμονες την θεολογική. Εύχομαι δε σε όλους να βρούν εδώ τις

απαντήσεις που ζητούν. Εάν όμως ύστερα από την ανάγνωση ενός τέτοιου έργου κάποιος

καλοπροαίρετος δεν βρει εδώ τις δέουσες απαντήσεις, τότε ένα πράγμα του μένει : Να του τα

αποκαλύψει ο Θεός...



1

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μην έχει αναρωτηθεί κάποια φορά στη ζωή του το από

που προέρχεται και που οδεύει . Το πως έγινε αυτός ο κόσμος και πως θα τελειώσει . Έχει άραγε

το Σύμπαν χρονική αρχή, ή υπήρχε ανέκαθεν; Και αν κάποτε άρχισε να υπάρχει , τι υπήρχε πριν

από αυτό; Διότι εάν το Σύμπαν υπήρχε πάντοτε χωρίς ποτέ να άρχισε, τότε ουδέποτε χρειάστηκε

ένας Δημιουργός να το δημιουργήσει , άρα καταλύεται και η έννοια του Θεού ως Δημιουργού. Μα

τότε ερχόμαστε σε ένα εντελώς παράλογο - παρανοϊκό συμπέρασμα -, εφόσον τίποτα στον κόσμο

δεν υπάρχει χωρίς κάποια χρονική αρχή και κάποιο αίτιο που να το φέρει σε ύπαρξη. Τίποτα δεν

δημιουργείται από μόνο του. Ούτε η ύλη και η ενέργεια προκύπτουν από το μηδέν. Ακόμη και

αυτό που σήμερα ερευνάται από τους Φυσικούς και Κοσμολόγους, το σωμάτιο και το πεδίο του

Hig από το οποίο προκύπτει άφθονη ενέργεια από το «κενό», στην ουσία πρόκειται για μετατροπή

και όχι δημιουργία ενέργειας από «κάτι » που εμείς θεωρούμε κενό. Διότι απόλυτο ή μαθηματικό κενό δεν υφίσταται στο Σύμπαν. «Κενό» ή πιο επιστημονικά χωροχρόνος δεν είναι ένα «τίποτα»,

αλλά το μακροσκοπικό αποτέλεσμα δημιουργίας και αμέσως αλληλοεξουδετερώσεως κάποιων

λεπτοσωματιδίων που το μέγεθός τους δεν ξεπερνάει το 10-33 ενός «ηλεκτρονίου» και που

ονομάζονται σωματίδια αλληλεπιδράσεως . Από το «κενό» ξεπηδούν ζεύγη τέτοιων σωματιδίων

που ζουν μόνο ένα απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου, μόλις 10-43 sec, (χρόνος Plank),

για να εξουδετερωθούν στη συνέχεια με άλλα διπλανά τους ζεύγη, και το φαινόμενο αυτό συνεχί -

ζεται εις τους αιώνας. Πρόκειται δηλαδή για κάποια ταλάντωση ενός μέσου το οποίο εμείς

εκλαμβάνουμε ως κενό και που οι παλαιότεροι το ονόμαζαν «αιθέρα». Η συχνότητα της ταλαντώ-

σεως αυτών των άκρως μικροσκοπικών «σωματιδίων» ή πιο ορθά εργονίων είναι ασύλληπτα

υψηλή, αφού σε ένα και μόνο δευτερόλεπτο γεννιούνται και πεθαίνουν 1043 φορές! Για κάποιους

που δεν είναι εξοικειωμένοι με μαθηματικές εκφράσεις και αριθμούς με δυνάμεις, ο αριθμός αυτός

είναι ασύλληπτα μεγάλος για έναν κοινό άνθρωπο, αφού πρόκειται για έναν 43ψήφιο αριθμό, ήτοι

το 1 που ακολουθείται από 43 μηδενικά και γράφεται :

1.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000

Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν να ονομάσουν αυτόν τον αριθμό; Προσπαθείστε να τον προφέρετε...

Πρόκειται για έναν αριθμό της τάξεως του ενός δ ε κ α τ ρ ι ά κ ι ς εκατομμυρίων. Λέγοντας «τάξη»

εννοούμε έναν αριθμό που μας ενδιαφέρει το πλήθος των ψηφίων, και όχι η τιμή τους. Επομένως

ο προηγούμενος 43ψήφιος αριθμός δεν σημαίνει ότι αποτελείται υποχρεωτικά από το 1 και 43

μηδενικά, αλλά όλα τα ψηφία του μπορούν να έχουν οποιαδήποτε τιμή, όπως λ .χ .:

1.097.296.683.395.194.507.539.043.301.114.781.445.034.022 (=43 ψηφία).

Όπως και να το λάβει κανείς, ο αριθμός αυτός είναι αστρονομικά μεγάλος. Τόσες περίπου φορές τα σωματίδια αλληλεπιδράσεως ταλαντεύονται μεταξύ δύο καταστάσεων: Ύπαρξη - Ανυπαρξία.

Εμφάνιση - Εξαφάνιση. Δημιουργία - Εξουδετέρωση. Κατάσταση «1» και «0». Ποιός μπορεί να

δει μία τόσο ταχεία εναλλαγή τόσο μικροσκοπικών σωματιδίων; Κανείς. Αυτά τα «βλέπει » η

Επιστήμη μέσα από κάποια εργαλεία που διαθέτει , και που λέγονται φυσική, μαθηματικά, θεωρία.

Τα προβλέπουν θεωρίες που βασίζονται στο πείραμα και την παρατήρηση. Μα θα πει κανείς ότι

πολλές θεωρίες κατέπεσαν αργότερα με πάταγο στο παρελθόν. Τόσες και τόσες διεψεύσθησαν ή

αντικατεστάθησαν από άλλες. Ναι . Όμως μη παραβλέπουμε ότι παλαιότερα η επιστήμη δεν

διέθετε τον πλούτο των οργάνων και εργαλείων που διαθέτει σήμερα. Δεν συγκρίνεται η σημερι -

νή επιστήμη με εκείνη του 1800, όπως δεν συγκρίνεται το πρώτο ανεμόπτερο με τα σημερινά

αεροσκάφη και πυραύλους. Τότε τα ατυχήματα ήσαν πάμπολλα, ενώ σήμερα είναι μηδαμινά σε

σχέση με τις επιτυχημένες πτήσεις. Άλλωστε το «ηλεκτρόνιο» το «ποζιτρόνιο» και γενικότερα η υποατομική δομή της ύλης είχε προβλεφθεί από την θεωρία πολύ πριν την πειραματική τους

επιβεβαίωση.



2

Σήμερα οι θεωρίες έχουν θέση ετεροχρονισμένης αποδείξεως. Σήμερα όταν διατυπώνεται

κάποια θεωρία, πολύ δύσκολα πέφτει έξω στις προβλέψεις της, και είναι ζήτημα χρόνου να απο-

δειχθεί η ισχύς της. Και τούτο επειδή τα όργανα ή τα μαθηματικά που διαθέτουμε δεν αφήνουν

και πολλά περιθώρια λάθους. Σήμερα με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές αποκλείεται παντελώς

κάποιο υπολογιστικό σφάλμα που θα μπορούσε να συμβεί σε κάποιους υπολογισμούς που επραγ-ματοποιούντο με μολύβι και χαρτί . Σήμερα η θεωρία της σχετικότητος έχει επαληθευτεί με κατα-

πληκτική ακρίβεια, αν και τότε που διατυπώθηκε φαινόταν «τρελλή» ακόμη και στα μάτια των

μεγάλων Κοσμολόγων ή Φυσικών. Η θεωρία της μεγάλης εκρήξεως, του big bang φαινόταν αλλο-

πρόσαλλη όταν το 1948 οι φυσικοί Alpher και Herman προέβλεψαν ότι θα πρέπει να υφίσταται

απομένουσα ακτινοβολία της Μεγάλης Εκρήξεως η οποία λόγω της διαστολής του Σύμπαντος θα

έπρεπε να έχει σήμερα τιμή η οποία να αντιστοιχεί σε θερμοκρασία μέλανος σώματος θερμοκρα-

σίας 5 βαθμών πάνω από το απόλυτο 0, (ήτοι -253 + 5 = -248ο Κελσίου). Αυτή η πρόβλεψη, αυτή

η θεωρία θάφτηκε στα χαρτιά μέχρι το 1965 όπου μία τυχαία και απρόσμενη ανακάλυψη των

ραδιοαστρονόμων Arno Penzias και Robert Wilson των εργαστηρίων Bell στο Νιου Τζέρσεϋ την

επιβεβαίωσε. Προσπαθώντας αυτοί να βαθμονομήσουν μία υπερευαίσθητη ραδιοκεραία, κατά

τύχη ανακάλυψαν το πεδίο της κοσμικής ακτινοβολίας των Alpher και Herman που εκδηλωνόταν ως θόρυβος μικροκυμάτων μήκους κύματος 7 cm (ή συχνότητος 4,28 GHz) και που προερχόταν

από όλες τις κατευθύνσεις του ουρανού με την ίδια ένταση. Αυτή η πανταχού παρούσα ακτινοβο-

λία εάν αντιστοιχηθεί με την θερμική ενέργεια που εκπέμπει κάποιο μέλαν σώμα, το υποθετικό

αυτό σώμα θα πρέπει να έχει θερμοκρασία 2,7ο Κέλβιν, (: 0 βαθμοί K έλβιν είναι το απόλυτο 0 και

αντιστοιχεί με -273ο C), πολύ κοντά σε εκείνη που προβλέφθηκε το 1948. Τι «θεωρία» και αυτή!

Πρόβλεψη που εδώ άγγιξε τα όρια της προφητείας...

Ας επανέλθουμε όμως σε εκείνον τον 43ψήφιο αριθμό μας. Αυτή την εξωφρενική συχνό-

τητα εναλλαγής των σωματιδίων αλληλεπιδράσεως που την προβλέπει μία σύγχρονη θεωρία.

Σίγουρα μία τέτοια εναλλαγή καταστάσεων - εικόνων είναι αδύνατον να την αντιληφθούμε δια

των αισθήσεών μας. Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται μία εικόνα σαν ξεχωριστή από κάποια επόμενη

όταν αυτές οι δύο εικόνες - γεγονότα απέχουν μεταξύ τους χρονικά 1/10 μέχρι 1/16 του δευτερο-

λέπτου, (0,1 – 0,0625 sec που είναι αριθμός της τάξεως του 10-1), και το φαινόμενο αυτό λέγεται

μετείκασμα. Χάρη σ’ αυτή την ιδιότητα που έχουμε, μπορούμε να απολαμβάνουμε τον πάλαι

ποτέ κινηματογράφο και σήμερα τις βιντεοταινίες, τα DVD, την τηλεόραση, τις οθόνες, κ .λ .π.

Διαφορετικά, εάν είχαμε τα απόλυτα στιγμιαία μάτια και αντιλαμβανόμασταν τα πάντα χωρίς

καμμία απολύτως καθυστέρηση, τότε δεν θα είχαμε στην οθόνη του κινηματογράφου την ψευδαί -

σθηση της συνεχούς κινήσεως, αλλά θα βλέπαμε 24 καρέ, 24 ξεχωριστές φωτογραφίες το δευτε-

ρόλεπτο να αναβοσβήνουν ενοχλητικά σαν τα φλας στις discotek (που λέγονται strobo lights) και που

όταν αυτό το φωτεινό εφφέ ενεργοποιείται κάνει

ακριβώς το αντίστροφο. Την ομαλή κίνησή μας

στην πίστα την φωτίζει στιγμιαία και σχετικά

σύντομα, 5-10 αναλαμπές το δευτερόλεπτο, με απο-

τέλεσμα εμείς να βλέπουμε ακίνητες φωτογραφίες

ελάχιστα διαφέρουσες μεταξύ τους, δίνοντας έτσι

την αίσθηση ότι όλοι κινούνται κατά βήματα. Και

στην οθόνη των τηλεοράσεων δεν θα βλέπαμε εικό-

να, αλλά μία φωτεινή κηλίδα να μετατοπίζεται από

την άνω δεξιά γωνία προς την κάτω αριστερή, σα-ρώνοντας έτσι την οθόνη 50 φορές το δευτερό-

λεπτο. Και τα προβλήματα δεν θα τελείωναν εδώ...

Αρχή λειτουργίας εικονοσκοπίου



3

Χωρίς μετείκασμα, αυτή την φυσική «χρονοκαθυστέρηση των οφθαλμών» μας, ίσως να μη

βλέπαμε καθόλου φως, αφού και αυτό είναι μία ταλάντωση, κάτι το ασυνεχές. Το φως είναι

«φωτόνια», κβάντα - πακέτα ενεργείας τα οποία φθάνουν στα μάτια μας με διάφορες συχνότητες.

Το φάσμα της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας που αντιλαμβανόμαστε σαν φως περιλαμβάνει

μήκη κύματος από 7.500 Άγκστρεμ για το ερυθρό, μέχρι 4.000 Άγκστρεμ για το ιώδες.(* 1 Άγκστρεμ = 0,000.1 του «μικρού». Το «μικρόν» ισούται με 0,001 του mm, του χιλιοστού του μέτρου.

Δηλαδή 1 χιλιοστό του μέτρου (1 mm) = 1.000 μ (μικρά) = 10.000.000 Άγκστρεμ).

Για να βρούμε την συχνότητα μιάς ηλεκτρομαγνητικής ταλαντώσεως από το μήκος

κύματός της διαιρούμε την ταχύτητα διαδόσεως με το μήκος κύματος, και έτσι βρίσκουμε πόσες

φορές συμβαίνει αυτή η ταλάντωση στη μονάδα του χρόνου, που εξ ορισμού αυτή η μονάδα είναι

το δευτερόλεπτο (sec). Το πόσο συχνά επαναλαμβάνεται το φαινόμενο, η συχνότητα , μετράται σε

Hertz (Hz):

c (η ταχύτητα του φωτός στο «κενό», 300.000 km/sec)

Συχνότητα ( ν) = -----

λ (μήκος κύματος)

Έτσι για το ερυθρό φως έχουμε: 300.000 km/sec = 300.000.000 m/sec, ή 3.000.000.000.000.000Άγκστρεμ/sec

= ------------------------------------------------ = 400.000.000.000 Hz, ή 400 GHz,

7.500 Άγκστρεμ

ενώ για το ιώδες θα έχουμε συχνότητα 3.000.000.000.000.000 / 4.000 = 750 GHz (Γιγαχέρτζ).

Το ερυθρό φως δηλαδή είναι μία ηλεκτρομαγνητική ταλάντωση του χωροχρόνου που έχει συχνό-

τητα 400 GHz, ενώ του ιώδους 750 GHz. Φανταστείτε λοιπόν ότι το κόκκινο φως που βλέπετε,

στην πραγματικότητα είναι ένα εγκάρσιο κύμα ενεργείας που ερεθίζει τα κύτταρα του αμφιβλη-

στροειδή χιτώνα του οφθαλμού σας 400 δισεκατομμύρια φορές το δευτερόλεπτο. Αν είχαμε

όραση στιγμιαία, όραση χωρίς καμμία απολύτως καθυστέρηση, θα βλέπαμε την ταλάντωση και

όχι το μακροσκοπικό της αποτέλεσμα που είναι το κόκκινο φως. Άρα δεν θα βλέπαμε φως, αλλά

τον χώρο, το πεδίο να ταλαντεύεται πάνω-κάτω στην ακτίνα που συνδέει την πηγή με τα μάτια μας. Κι επειδή ο χώρος είναι το «κενό» που λέγαμε, τελικά δεν θα βλέπαμε τίποτα απολύτως.

Αν και η υψηλότερη συχνότητα των 750 GHz του ιώδους φωτός που βλέπουμε φαντάζει

εξωφρενική, εντούτοις αυτή σε σχέση με εκείνη των σωματιδίων αλληλεπιδράσεως είναι ένα

μηδενικό. Διότι 750 Χ 109 / 1043 = 7,5 Χ 10-32, πράγμα που σημαίνει ότι για κάθε κύκλο που το

ιώδες φως συμπληρώνει , ο χωροχρόνος στο επίπεδο των σωματιδίων αλληλεπιδράσεως ταλαν-

τεύεται 7,5 Χ 1032 = 750.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 = 750 εννιάκις εκατομμύρια

φορές. Ασύλληπτο! Ακόμη και οι πλέον υψηλές συχνότητες που έχουν παρατηρηθεί στη Φύση,

κάποια από τα πλέον ενεργά φωτόνια της κοσμικής ακτινοβολίας, μόλις και μετά βίας φθάνουν

συχνότητες της τάξεως των 1032 Hz, συνεπώς ακόμη και αυτά έχουν συχνότητα 1011, 100

δισεκατομμύρια φορές μικρότερη από αυτή του «κενού», ήτοι του πεδίου Hig.

Δεν υπάρχει λοιπόν κενό. Αυτό που εμείς θεωρούμε «διάστημα» ή «κενό», στην ουσία

είναι μία υπέρπυκνη θάλασσα μικροσωματιδίων τα οποία ευθύνονται για την μετάδοση του φωτός

και γενικότερα της ενεργείας στο κενό. Αυτά είναι οι φορείς των δυνάμεων, όπως λ .χ . η βαρύτητα

και γενικότερα οι δυνάμεις πεδίου, όπως είναι οι δυνάμεις που αναπτύσσονται μεταξύ ηλεκτρικών

φορτίων. Αυτή είναι η υφή του Χωροχρόνου. Αυτά καθορίζουν και την σταθερή ταχύτητα του

φωτός (c) προς όλες τις κατευθύνσεις, μιά και το φαινόμενο της ταλαντώσεως των μικροσωμα-

τιδίων γίνεται προς όλες τις κατευθύνσεις με σταθερή συχνότητα, απάγοντας έτσι κάθε διαταραχή

του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου που συμβαίνει σε ένα σημείο του χώρου με σταθερή ταχύτητα, που

εμείς την θεωρούμε ως ταχύτητα «του φωτός». Στην πραγματικότητα όμως αυτή η ταχύτητα δεν

είναι του φωτός αλλά της διαστολής , ήτοι της εκτυλίξεως του χωροχρόνου. Δεν υπάρχουν φωτόνια,ήτοι σωματίδια φωτός, αλλά κβάντα ηλεκτρομαγνητικής ενεργείας που μας κοινοποιούνται μέσω

των «σωματιδίων» αλληλεπιδράσεως.



4

Τα σωματίδια αλληλεπιδράσεως δεν αποτελούν φυσικά, αληθή σωματίδια, αλλά κάτι που

ίσως ουδέποτε μάθουμε την φύση τους. Ένα όμως είναι βέβαιο. Ότι η έννοια του κενού δεν

υφίσταται . Δεν υπάρχει κενό. Δεν υπάρχει το «τίποτα». Άρα ότι και να θεωρούμε εμείς πως

προκύπτει από το πουθενά, αυτό είναι μία ψευδαίσθηση και μόνο. Τίποτα δεν προκύπτει από το

«μηδέν», αλλά κάτι υπάρχει και μεταβάλλεται σε κάτι άλλο. Η ύλη χάνεται από τα μάτια μας όταν μετατρέπεται σε ενέργεια, αλλά και η ενέργεια που υλοποιείται δίνει την εντύπωση ότι κάτι

προκύπτει από το μηδέν. Και όμως, το σύνολο της ύλης και ενεργείας του Σύμπαντος παραμένει σταθερό .

Αν όμως φθάσαμε να ανακαλύψουμε τα ίχνη που άφησε πίσω της η Μεγάλη Έκρηξη, τότε

αυτός ο κόσμος έχει πράγματι μία χρονική αρχή. Κάποτε ήλθε σε ύπαρξη, και σύμφωνα με

υπολογισμούς, η Δημιουργία του έγινε πριν 13,7 δισεκατομμύρια έτη περίπου. Το μαρτυρεί αυτή

η επίμονη κοσμική ακτινοβολία μικροκυμάτων, αλλά και η ίδια η διαστολή του χωροχρόνου.

Γιατί διαστέλλεται το Σύμπαν; Διότι κάποτε εξερράγη «κάτι » που το γέννησε. Κάποτε υπήρξε

ένα χρονικό σημείο «0» από το οποίο ξεπήδησε ο χωρο-χρόνος και η υλο-ενέργεια. Και αυτό το

κάτι θα πρέπει να ήταν τόσο πυκνό, «θερμό» και μικρό, κάτι σαν μία υπέρπυκνη «μαύρη τρύπα»

που είχε μηδενικές διαστάσεις. Αυτό το ακατανόητο «κάτι », αυτό το πρωταρχικό Κοσμικό «αυγό» οι Κοσμολόγοι το ονομάζουν παραδοξότητα. Το γιατί αυτή η παραδοξότητα εξερράγη

και τι υπήρχε προ αυτής, αυτό θα το εξετάσουμε αργότερα. Πάντως κάτι εξωγενές προκάλεσε αυτή

την Έκρηξη. Διότι μόνο του τίποτα δεν προκαλεί την ύπαρξή του από το μηδέν. Τώρα εάν αυτή

την έξωθεν παρέμβαση οι επιστήμονες ντρέπονται να την ονομάσουν Θεό, τότε ας μας απαντή-

σουν τι μπορεί να βρίσκεται «έξω» από τον χωροχρόνο που να διαθέτει Νουν και να δύναται να

επιδρά εξωχωροχρονικά σε ένα «κοσμικό αυγό» το οποίο εάν ήταν αυθύπαρκτο, το πιο λογικό θα

ήταν να παρέμενε έτσι στον αιώνα. Πώς δηλαδή αυτή η παραδοξότητα «αποφάσισε» κάποτε να

εκραγεί ; Πού βρήκε την τερατώδη αυτή ενέργεια της εκρήξεώς του; Επιπλέον, για να παραχθεί

κάτι με τάξη απαιτείται πληροφορία. Και το Σύμπαν έχει τρομακτική τάξη. Πού βρέθηκε λοιπόν

αυτή η εξωγενής πληροφορία; Ποιος επινόησε αυτό το πάνσοφο αρχιτεκτονικό σχέδιο της

κατασκευής του; Διότι αν κάποιος δεν δέχεται τον αρχιτέκτονα μιάς οικοδομής, είναι σαν να πιστεύει ότι όλα τα υλικά της ήλθαν και συνήρμοσαν από μόνα τους και χωρίς κάποιο σχέδιο ή

λογική, έτσι ώστε να συγκροτήσουν ένα πολύπλοκο κτήριο! Είναι σαν να πιστεύει ότι το πολύ-

πλοκο κομπιούτερ του έγινε μιά μέρα μόνο του, έτσι χωρίς προγραμματιστές και κατασκευαστές.

Τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα ήλθαν και ενώθηκαν από μόνα τους έτσι τυχαία ώστε να παραχθεί

από το τίποτα ένα πανέξυπνο μηχάνημα, που μόνο του αργότερα επινόησε και τα προγράμματά

του! Μα θα μου πείτε ότι αυτό είναι κουτό. Άλλο τόσο κουτό είναι να πιστεύει κανείς σε ένα

«αυτοδημιούργητο», ένα αυθύπαρκτο Σύμπαν χωρίς Δημιουργό.

Τι προγραμμάτισε λοιπόν αυτή την πολύπλοκη Κοσμική μηχανή που λέγεται Σύμπαν; Τι

υπήρχε πριν από αυτό; Θα παραμείνει το Σύμπαν έτσι όπως είναι εις τους αιώνας, ή πρόκειται να

υποστεί κάποτε Συντέλεια; Τι είναι η Συντέλεια, για πότε προβλέπεται να γίνει και τι θα συμβεί

μετά από αυτήν; Θα υπάρξει στη συνέχεια ένα επόμενο Σύμπαν, ή όλα θα καταλήξουν στο μηδέν;

Αν τελικά το πεπρωμένο του Κόσμου μας είναι να καταλήξει σε μία νέα παραδοξότητα που θα

μείνει έτσι αιωνίως, τότε ποιος είναι ο λόγος της υπάρξεως του παρόντος Σύμπαντος και εν γένει

της Δημιουργίας; Γιατί να υπάρχει το Σύμπαν κι εμείς που το παρατηρούμε; Ποιος είναι ο λόγος

της υπάρξεώς μας; Είμαστε απλώς μία τυχαία απόρροια της ύλης, μία συνέπεια της τύχης, μία

απλή συνένωση ατόμων και μορίων, ή η ύπαρξή μας αποτελεί σκοπό της Δημιουργίας; Τι είμαστε

εμείς οι άνθρωποι για να αποτελούμε τον σκοπό της; Έχουμε τόση αξία και δεν το ξέρουμε; Και

εάν υπάρχουν «εξωγήινοι », άλλα πλάσματα σε άλλους πλανήτες και γαλαξίες πιο εξελιγμένοι από

εμάς, τότε γιατί εμείς να υπερέχουμε στα όμματα του Θεού που μας αποκαλεί υιούς Του; Ποιος

είναι σε θέση να απαντήσει σε όλα αυτά; Ποια ειδικότητα δύναται να δώσει πειστική απάντηση

σε τέτοια ερωτήματα; Ποιόν να ρωτήσουμε τελικά, εάν όχι τον Κύριο και Θεό μας; Διότι Εκείνος έχει ήδη απαντήσει πριν εμείς φτάσουμε να ρωτήσουμε. Και οι απαντήσεις βρίσκονται κρυμμένες

στη Βίβλο Του. Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί και περιμένουν να τις ανακαλύψουμε...



5

Μόνον έμφρονες άνθρωποι θέτουν τέτοια μεγάλα ερωτήματα. Μόνον ανώτεροι νόες

έχουν τέτοιους προβληματισμούς. Όλοι οι άλλοι , η «μάζα», ο «σωρός», δεν ενδιαφέρονται και

πολύ. Μπορεί κάποτε στη ζωή τους να αναρωτηθούν, αλλά γρήγορα εγκαταλείπουν. Δεν ψάχνουν

διότι δεν φλέγονται από την επιθυμία της γνώσεως. Όλοι εκείνοι λοιπόν μπορούν να χλευάζουν τα

βαθύτατα αυτά θέματα και να γελούν στο άκουσμά τους. Μπορούν να τα θεωρούν αμπελοφιλο-σοφίες και ανούσια. Οι έμφρονες όμως υποκλίνονται σε αυτά με δέος. Σέβονται την Σοφία που

δημιούργησε, τόσο το Σύμπαν, όσο κι εμάς που το παρατηρούμε. Οι φρόνιμοι επιθυμούν διακαώς

να κατανοήσουν το μεγαλείο που τους περιβάλλει , διότι έτσι προσεγγίζουν και τον Μεγαλειότατο

που το δημιούργησε. Θέτοντας τέτοια ερωτήματα και προσπαθώντας να τα εξηγήσουν με τα

εργαλεία που ο Θεός επέτρεψε να έχουμε σαν Ανθρωπότητα, τείνουμε να κατανοήσουμε ένα

μέρος της διανοίας Αυτού. Εισερχόμεθα εν μέρει στον Νουν και την Λογική του Θεού, και τούτο

επειδή Εκείνος τελικά είναι ο Πατέρας μας κι εμείς είμαστε οι υιοί Του. Αν μικροί και ασήμαντοι

στον Κοσμικό χώρο και στον χρόνο, είμαστε συγγενείς πρώτου βαθμού με ένα Ον πάνσοφο και

παντοδύναμο. Ένα Ον μεγαλύτερο και από το «άπειρο»! Ένα τριαδικό Ον το οποίο έφερε σε

ύπαρξη ένα ολόκληρο Σύμπαν σε 3 μόνο λεπτά με τρεις και μόνον εντολές Του:

- Γεννηθήτω φώς . - Γεννηθήτω στερέωμα εν μέσω του ύδατος και έστω διαχωρίζον αναμέσον ύδατος και ύδατος .

- Συναχθήτω το ύδωρ το υποκάτω του ουρανού εις συναγωγήν μίαν και οφθήτω η ξηρά.

Αυτές οι τρεις εντολές αφορούν την δημιουργία του Σύμπαντος, ενώ οι υπόλοιπες αφορούν την

επιμέρους δημιουργία των όντων όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ότι σήμερα η Επιστήμη έχει ανα-

καλύψει για την Δημιουργία του Σύμπαντος, για να το αναπτύξει χρειάζονται εκατοντάδες, ή και

χιλιάδες σελίδες. Όμως όλα αυτά στο βιβλίο της Γενέσεως παρουσιάζονται με αρκετή σαφήνεια

μέσα σε 10 και μόνον στίχους. Αλήθεια, ποιος ανθρώπινος νους θα μπορούσε να καταφέρει κάτι

τέτοιο 1510 έτη π.Χ; Διότι τότε γράφτηκε το βιβλίο της Γενέσεως από τον Μωϋσή. Και πώς ένας

κοινός θνητός, όπως ο Μωϋσής ήταν σε θέση να γνωρίζει όλα αυτά που σήμερα η Επιστήμη ίσα και μετά βίας τον 20ό αιώνα κατάφερε να φέρει σε φως με πολύπλοκα μαθηματικά, φυσική και

αστρονομία; Εάν ο Μωϋσής έλαβε Αιγυπτιακή σοφία, ή εμυήθη σε Αιγυπτιακές επιστήμες όπως

λέγεται , τότε γιατί η Αίγυπτος δεν έχει να μας παρουσιάσει σήμερα κάτι παρόμοιο, αν όχι κάτι

ανώτερο; Πού πήγαν αυτοί οι «ανώτεροι μύστες», οι υποτιθέμενοι «δάσκαλοι » του Μωϋσή;

Η Γένεση που έγραψε ο Μωϋσής είναι Θεόπνευστη και όχι ανθρώπινο προϊόν. Κάποιοι

σήμερα θεωρούν ότι η Ανθρωπότητα σε παλαιότατες εποχές, όπως λ .χ . 10, 20 ή και 50 χιλιάδες

έτη πριν κατείχε υψηλή γνώση και τεχνολογία. Πολιτισμοί όπως οι Λεμούριοι και οι Άτλαντες

είχαν αρκετή επιστημονική γνώση περί της Δημιουργίας του Σύμπαντος. Η Λεμουρία βρισκόταν

στην θέση που σήμερα βρίσκεται ο Ειρηνικός ωκεανός και λέγεται ότι καταποντίστηκε περί το

40.000 π.Χ, ενώ η Ατλαντίδα ήκμαζε από το 33.000 μέχρι το 10.500 π.Χ. όπου και κατεποντίσθη.

Τότε, όχι μόνον η Ατλαντίδα, αλλά και ολόκληρος ο Κόσμος διέθετε τόσο προχωρημένη τεχνο-

λογία, που μπροστά της η δική μας θα έμοιαζε πρωτόγονη. Από εκεί λένε ότι προέρχεται η υψηλή

γνώση που περιήλθε στην Αίγυπτο, όπου ο Μωϋσής «έκλεψε» την αλήθεια. Και ξαναρωτάω: Εάν

η Αίγυπτος του 1510 π.Χ. ήταν ο θεματοφύλακας μιάς τέτοιας γνώσεως, τότε πώς χάθηκε αυτή η

γνώση αφού η Αίγυπτος από τότε μέχρι σήμερα ουδέποτε κατεστράφη; Γιατί δεν υπάρχει μία

Αιγυπτιακή Κοσμογονία παρόμοια, ή όπως όφειλε, ανώτερη από αυτήν του Μωϋσή; Μην

αυταπατάσθε. Η Γένεση μπορεί να γράφτηκε από το χέρι του Μωϋσή, όμως οι πληροφορίες δεν

ήταν των Αιγυπτίων, των αρχαίων Ελλήνων ή δικές του, αλλά του ιδίου του Θεού, με τον οποίον ο

Μωϋσής επί 40 έτη στην έρημο μιλούσε με Εκείνον πρόσωπο με πρόσωπο! Και δεν του έδωσε ο

Θεός μόνο τις «δέκα εντολές», αλλά ολόκληρη την Πεντάτευχο, τα πρώτα πέντε βιβλία της

Παλαιάς Διαθήκης. Ο «συγγραφέας» λοιπόν δεν είναι ο Μωϋσής, αλλά ο ίδιος ο Ύψιστος. Ο Μωϋσής είναι απλώς ο «εκδότης». Το ίδιο συμβαίνει και με τους προφήτες. Οι προφητείες, η

πληροφορία δεν είναι των ιδίων, αλλά του Θεού. Εκείνοι απλώς τις μεταφέρουν.



6

Η Γένεση λοιπόν είναι Θεόδοτη, όπως και η Αποκάλυψη στην Καινή Διαθήκη. Πρέπει

λοιπόν να φέρει την απόλυτη αλήθεια. Διαφορετικά, εάν είναι έργο ανθρώπινο, θα πρέπει να έχει

ανακολουθίες και σφάλματα. Εάν λοιπόν ανακαλύψουμε κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να δεχθούμε

ότι ο Θεός δεν εμπλέκεται στις δικές μας θεωρίες και συγγραφές. Μα τότε όλοι αυτοί οι θεολόγοι

και το ιερατείο επι τόσους αιώνες μας κορόϊδευαν. Έγραψαν ένα ωραίο παραμύθι για να έχουν το ποίμνιό τους δεμένο χειροπόδαρα! Έδωσαν και μία παιδαριώδη κοσμογονία, την Γένεση, που

όντως φαίνεται απλοϊκή. Όντως αυτή έχει ιστορικά κενά. Παράδειγμα οι Άτλαντες και οι Λεμού-

ριοι . Ειδικότερα για τους Άτλαντες, για την θρυλική Ατλαντίδα κάνει λόγο ο Πλάτωνας. Έχουμε

μάλιστα και περίεργα ευρήματα στην Αμερική, όπως λ .χ . οι διάδρομοι της Νάζκα που μοιάζουν με

αεροδρόμια, που υποδεικνύουν πράγματι έναν ανώτερο τεχνολογικά πολιτισμό που χάθηκε ξαφνι -

κά απο προσώπου Γης. Αν λοιπόν πράγματι υπήρξαν αυτοί οι πολιτισμοί , τότε γιατί η Παλαιά

Διαθήκη στο βιβλίο της Γενέσεως δεν τους αναφέρει ; Δεν αναφέρεται επίσης και στην εποχή των

δεινοσαύρων όπου εδώ έχουμε και οντολογικά ευρήματα. Βρίσκουμε οστά δεινοσαύρων που

χρονολογούνται με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα 14 (14C) και που επιβεβαιώνει το γεγονός

ότι αυτοί πράγματι υπήρξαν στη Γη κατά την Ιουράσιο περίοδο, πριν 150 – 65 εκατομμύρια έτη,

όπου και εξαφανίστηκαν «ξαφνικά» από την Ιστορία. Βρίσκουμε σκελετούς ανθρώπων (και όχι ανθρωποειδών) που χρονολογούνται στα 3,5 με 4 εκατομμύρια έτη πριν, ενώ η Γένεση υποτίθεται

ότι θέτει τον άνθρωπο επί της Γης μόλις το 5.508 π.Χ. Έτσι αποφάνθηκαν οι προηγούμενοι

«πατέρες», ερμηνευτές των Γραφών, ανάγοντας ακόμη και την ίδια τη Δημιουργία του Σύμπαντος

για το 4.004 π.Χ. οι παπικοί , ενώ εμείς οι Ορθόδοξοι το 5.508 π.Χ. Δηλαδή το Σύμπαν, η Γη και ο

άνθρωπος, όλα αυτά έγιναν συγχρόνως και «μαγικά» μέσα σε μία ημέρα! Μα εάν δεχθούμε κάτι

τέτοιο, τότε θα πρέπει να έχουμε μεγάλο διανοητικό πρόβλημα...

Αυτά και πολλά άλλα κάνουν αρκετούς να αμφισβητούν το κύρος της Γενέσεως και κατ’

επέκτασιν της Παλαιάς Διαθήκης ή ολοκλήρου της Βίβλου. Ήρθε και ο Δαρβίνος με την θεωρία

της εξελίξεως των ειδών και κλόνισε ισχυρά τα βάθρα της Γενέσεως. Και το κατηγορητήριο της

Βίβλου όλο βαραίνει στην εποχή μας. Είναι όμως πράγματι έτσι , ή μήπως εμείς δεν έχουμε ερμη-

νεύσει σωστά τη Γένεση; Η Επιστήμη όλο και διαψεύδει την παιδαριώδη ερμηνεία της Γενέσεως,ενώ οι θεολόγοι ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να την υπερασπιστούν με λογικά επιχειρήματα,

διότι απλά, δεν έχουν επιχειρήματα. Οι θεολόγοι δεν είναι θετικοί - φυσικοί επιστήμονες, ενώ οι

σύγχρονοι επιστήμονες είναι άθεοι . Και τώρα ποιος θα βάλει τα πράγματα σε τάξη ώστε να

αποκαταστήσει τον Θείο λόγο στον απλό λαό; Ποιος θα γεφυρώσει το μέγα χάσμα που υφίσταται

σήμερα μεταξύ Βίβλου και Επιστήμης; Διότι η αλήθεια είναι μία. Ποια είναι όμως αυτή; Πού

σφάλουμε στην ερμηνεία των Γραφών και πού η επιστήμη παραχαράσσει την αλήθεια; Όλα αυτά

θα αποτελέσουν αντικείμενο του έργου τούτου. Θα γίνει μία προσπάθεια εκ μέρους μου να συνδε-

θούν, όσο γίνεται , η Βίβλος και η Επιστήμη, μιά κι εφόσον έτυχε εγώ ο ταπεινός να είμαι ένθεος

και επιστήμονας. Χριστιανός Ορθόδοξος και ιατρός.

Στο έργο αυτό θα καταβληθεί η δέουσα προσπάθεια ώστε επιτέλους να δοθούν απαντήσεις

λογικές και σύμφωνες με ολόκληρη την Αγία Γραφή. Όπου χρειάζεται θα συμβουλευτούμε και

την Ιερά παράδοση, τους αγίους και σοφούς των προηγουμένων χρόνων, με κάθε όμως επιφύλαξη.

Όλοι μαζί ας προσπαθήσουμε επιτέλους να βρούμε την άκρη με βασικό πάντοτε γνώμονα την

Αγία Γραφή, το αλάθητο αυτό Θείο δώρο που μας έδωσε ο Κύριος προς χρήσιν και συμμόρφωσιν.

Διότι είμαστε οι υιοί Του. Είμαστε έλλογοι θνητοί και πρέπει σύντομα να γίνουμε πάνσοφοι και

άφθαρτοι . Ο χρόνος μας τελειώνει , αλλά εμείς με την αμφισβήτηση που μας διακατέχει , αντί να

γινόμαστε σοφότεροι χάνουμε άδικα τον καιρό μας, όπως ο κακός μαθητής που ενώ οι εξετάσεις

πλησιάζουν, αυτός συνεχίζει να αδιαφορεί . Τότε όμως η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη. Θα

αποτύχει στις προαγωγικές εξετάσεις και θα μείνει επανεξεταστέος, αν όχι και στην ίδια τάξη.

Και τότε δεν θα φταίνε τα μαθήματα ή ο δάσκαλος, αλλά αυτός και μόνον αυτός. Γι ’ αυτό λοιπόν

ας προσπαθήσουμε όσο είναι καιρός, και ας ευχηθούμε όλοι μας καλή επιτυχία .17 Ιανουαρίου 2010,

Άνθιμος Δ . Προεστός



7

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ

Για να είναι έγκυρη μιά μελέτη θα πρέπει οι πηγές της να είναι ελεγμένες. Όπως γίνεται

και στην Επιστήμη η οποία βασίζεται στην παρατήρηση και στο πείραμα, έτσι θα πρέπει κάποτε

να εργασθούμε και στην Θεολογία, εάν θέλουμε να καταλήξουμε σε ασφαλή συμπεράσματα.

Μέχρι σήμερα η Θεολογία βασίζεται κατ’ εξοχήν στο δόγμα, δηλαδή την άνευ αντιρρήσεως απο-

δοχή των Γραφών. Κακώς βέβαια, διότι το δόγμα αν το καλοεξετάσει κανείς, έχει πάντοτε λογική

βάση στις Γραφές, δεδομένου ότι κάθε δόγμα έχει προκύψει από αυτές, όπως συμβαίνει και με

τους τύπους στην Φυσική ή τα Μαθηματικά. Αν κάποιος μαθητής προσπαθήσει μόνο από τον

τύπο, π.χ . F = mγ να κατανοήσει τον συσχετισμό μεταξύ της δυνάμεως, της μάζας και της

επιταχύνσεως ενός σώματος χωρίς να έχει διδαχθεί πριν την θεωρία και το πείραμα που οδηγούν

στη σχέση αυτή, είναι ζήτημα αν θα κατανοήσει ποτέ το βαθύτερο νόημα του φυσικού αυτού

νόμου. Αν αποστηθίσει μόνο τον τύπο, ναι μεν θα λύσει την άσκηση, όμως θα στερείται της

γνώσεως. Και επειδή θα τον θεωρεί «δόγμα», ήτοι κάτι απόλυτα σωστό αλλά μη κατανοητό, ίσως

σύντομα και να τον ξεχάσει , αφού μέσα στο μυαλό του δεν θα έχει την φυσική του εξήγηση. Θα

τον εφαρμόζει μηχανικά και όχι συνειδητά, με αποτέλεσμα αργότερα που θα μάθει και άλλους

τέτοιους τύπους να μην είναι σε θέση να τους διαχειρισθεί καταλλήλως και κατά περίστασιν όπως

η Φυσική απαιτεί . Δεν θα έχει δηλαδή την κριτική σκέψη του επιστήμονα, αλλά θα είναι ένας μαθητής «παπαγάλος». Και ένας τέτοιος μαθητής είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν θα γίνει επιστήμονας,

πόσο δε μάλλον και ερευνητής.

Ο δογματισμός βέβαια στον Χριστιανισμό απαλάσσει τον πιστό από την ταλαιπωρία της

προσωπικής του έρευνας, αφού αυτή την έχουνε διεξάγει άλλοι πριν από εκείνον. Οι «πατέρες»,

οι άγιοι και σοφοί των προηγουμένων χρόνων ερεύνησαν, συνέκριναν, ερμήνευσαν και κατέληξαν

σε τυποποιημένα συμπεράσματα, σε «τύπους», που εμείς οι μεταγενέστεροι δεχόμαστε άνευ

αντιρρήσεως, και εν πολλοίς καλώς πράττουμε. Διότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο σοφοί

ώστε από μόνοι τους να κατανοούν τις Γραφές και να ορθοτομούν τον Θείο λόγο, όπως και οι

μαθητές που δεν είναι σε θέση να ανακαλύψουν έναν φυσικό νόμο. Οι μαθητές εμπιστεύονται

τους διδασκάλους τους έτσι «δογματικά», και όταν τελειώσουν το σχολείο, κάποιοι από αυτούς,

ελάχιστοι ίσως, μπορούν να θέσουν σε δοκιμασία – έρευνα όσα εδιδάχθησαν. Τότε μπορούν και έχουν το δικαίωμα να επιβεβαιώσουν ή να απορρίψουν κάτι από αυτά που έμαθαν, αφού πρώτα

αποδείξουν την ορθότητα των συλλογισμών ή της θεωρίας τους. Και τότε μιλάμε για ερευνητές,

που πολλές φορές δύνανται να φέρουν σε φως νέες θεωρίες, ή και να ανατρέψουν κάποιες παλαιό-

τερες. Έτσι προάγεται η Επιστήμη. Διότι κάποιοι παλαιότεροι , διδάσκαλοι , ίσως να μη διέθεταν

τα νέα δεδομένα και παρατηρήσεις. Τούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι οι προηγούμενοι εστερούντο

σοφίας, αλλά παρατηρήσεων και δεδομένων. Έτσι λ .χ . η θεωρία περί του απολύτου χρόνου του

Νεύτωνος ανετράπη από τον Αϊνστάϊν, αφού ο τελευταίος απέδειξε την σχετικότητα του χρόνου, η

οποία σήμερα αποδεικνύεται με τις υψηλές ταχύτητες (κοντά στην ταχύτητα του φωτός) που επι -

τυγχάνονται στους σύγχρονους επιταχυντές υποατομικών σωματιδίων. Και όμως ο Αϊνστάϊν είχε

σπουδάσει την φυσική του Νεύτωνος. Άλλο παράδειγμα ο Παστέρ ο οποίος κατέρριψε την μέχρι

τότε ισχύουσα αντίληψη της αυτομάτου γενέσεως των όντων με ένα πείραμα. Ο Κέπλερ απέδειξε ότι τα άστρα δεν είναι απλά φώτα στον ουρανό αλλά ουράνια σώματα που διέπονται από νόμους,

τους οποίους διετύπωσε και μαθηματικά. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά.



8

Κάτι τέτοιο ισχύει και στην Θεολογία, αφού στην ερμηνεία των «δεδομένων», δηλαδή των

Γραφών υπεισέρχεται μοιραία ο ανθρώπινος παράγοντας. Οι άνθρωποι ερμηνεύουν και όχι ο

Θεός. Και ενώ τα δεδομένα οφείλουν να είναι απολύτως ορθά, εντούτοις η ερμηνεία τους ενδεχο-

μένως να έχει ατέλειες ή λάθη. Τούτο με τίποτα δεν σημαίνει ότι οι προηγούμενοι ερμηνευτές, οι

«πατέρες» δεν ήσαν άγιοι ή ηθικοί , αλλά ότι σαν άνθρωποι ενδεχομένως να αστόχησαν ελαφρώς σε θέματα επιστημονικής φύσεως, αφού η ερμηνευτική τους βασίστηκε σε επιστημονικές γνώσεις

της εποχής τους. Κλασσικό παράδειγμα – τύπου δόγματος – το παλαιό ημερολόγιο, το οποίο

ακόμη και σήμερα ταλανίζει εμάς τους Ορθοδόξους. Αν και το νέο (Γρηγοριανό) ημερολόγιο

αστρονομικά είναι ορθότερο και ακριβέστερο, επειδή οι πρώτοι χριστιανοί «πατέρες» θέσπισαν το

εορτολόγιο της Εκκλησίας με το τότε υπάρχον Ιουλιανό, το προταθέν από τον Σωσιγένη το 44

π.Χ, σήμερα προκύπτει πρόβλημα που χωρίζει τους Ορθοδόξους σε παλαιο- και νεο-ημερολογίτες.

Μα τότε στην 1η Οικουμενική Σύνοδο ο κόσμος δεν γνώριζε με ακρίβεια την διάρκεια του τροπι -

κού έτους που είναι 365,242.198.79 ημέρες (ήτοι 365 ημέρες, 5 ώρες, 48΄ και 46΄΄), αλλά την τιμή

που ο Σωσιγένης είχε προσδιορίσει (365,25) με το γωνιόμετρο, ένα καθόλου ακριβές όργανο

παρατηρήσεως του άστρου που μεσουρανεί την ίδια στιγμή κάθε έτος. Έπρεπε να ανακαλυφθεί το

τηλεσκόπιο από τον Γαλιλαίο το 1609 μ.Χ. για να μετρήσουμε σωστά το τροπικό έτος και να διαπιστώσουμε το σφάλμα του Σωσιγένους. Και τώρα που το ανακαλύψαμε, τι σημαίνει αυτό;

Μήπως οι «πατέρες» δεν ήσαν άγιοι ; Διότι σίγουρα αστόχησαν ως προς την διάρκεια του έτους,

με συνεπακόλουθο και το εορτολόγιο που βασίστηκε σε αυτό το λάθος έτος. Μη πλανάσθε. Άλλο

είναι η αγιότητα και άλλο η επιστημονική γνώση, που στο κάτω-κάτω οι πατέρες την δανείστηκαν

από την επιστήμη της εποχής τους. Εκείνη «φταίει » και όχι οι πατέρες. Και όπου υπεισέρχεται

τέτοιου είδους «δόγμα» στον χριστιανισμό, δεν είναι κακό να ανατρέπεται από την σημερινή ορθή

άποψη. Διότι οι πατέρες πίστευαν και σε άλλη μία αστρονομική πλάνη, για την οποία όμως δεν

γίνεται λόγος. Πίστευαν σύμφωνα με την αστρονομία της εποχής τους ότι ο Ήλιος είναι το κέντρο

του Κόσμου και ότι η Γη με όλα τα άστρα γυρίζουν γύρω από αυτόν. Πίστευαν στο Γεωκεντρικό

σύστημα του Πτολεμαίου. Και όμως σήμερα αυτό έχει σιωπηλώς εγκαταλειφθεί από την Εκκλησία

ως μη ισχύον. Κι εδώ αστόχησαν οι πατέρες. Δεν είναι άγιοι ; Μα ουδέποτε εκείνοι είπαν ότι είναι αλάθητοι . Εμείς λόγω υπερβολής τους θεωρούμε αλάθητους. Οι άνθρωποι , όσο άγιοι και να

είναι , πάντοτε κινδυνεύουν να αστοχήσουν. Μόνον ο Θεός είναι Αλάθητος. Όλοι οι άνθρωποι

είναι επιρρεπείς στην πλάνη και στο σφάλμα. Τι πιο τρανό παράδειγμα από τον απόστολο Παύλο

που διορθώνει τον απόστολο Πέτρο, αποκαλώντας τον αξιοκατάκριτο; Και τούτο επειδή ο Πέτρος

όταν βρισκόταν με χριστιανούς εξ εθνών συνέτρωγε, ενώ όταν έρχονταν και χριστιανοί από την

Ιουδαία απέφευγε να συντρώγει με τους πρώτους, τηρώντας έτσι μία «διπλωματική» στάση ώστε

να μη σκανδαλίσει τους εξ Ιουδαίας χριστιανούς.

Προς Γαλάτας , κεφ.2:

11. Ότε δέ ήλθε Πέτρος εις Αντιόχειαν , κατά πρόσωπον αυτώ αντέστην (=αντιτάχθηκα) ότι

κατεγνωσμένος ήν. (διότι ήταν αξιοκατάκριτος).

12. Πρό του γάρ ελθείν τινάς από Ιακώβου μετά των εθνών συνήσθιεν. Ότε δέ ήλθον , υπέστελλε

και αφώριζεν εαυτόν , φοβούμενος τους εκ περιτομής .

13. Και συνυπεκρίθησαν αυτώ και οι λοιποί (χριστιανοί ) Ιουδαίοι ώστε και Βαρνάβας συναπήχθη

αυτών τη υποκρίσει. (παρεσύρθη και ο άγιος Βαρνάβας στην υποκρισία).

14. Αλλ’ ότε είδον ότι ούκ ορθοποδούσι προς την αλήθειαν του ευαγγελίου , είπον τω Πέτρω

έμπροσθεν πάντων:

- Εί σύ Ιουδαίος υπάρχων εθνικώς ζής και ούκ Ιουδαϊκώς ; Τί τα έθνη αναγκάζεις Ιουδαϊζειν;

(Αν εσύ που είσαι Ιουδαίος συμπεριφέρεσαι όπως οι Εθνικοί και όχι Ιουδαϊκά, τότε γιατί

αναγκάζεις τους Εθνικούς να συμπεριφέρονται Ιουδαϊκά;)

Αν ένας κορυφαίος απόστολος όπως ο Πέτρος δέχεται την κατάκριση του νεοτέρου αποστόλου

Παύλου και δεν διαμαρτύρεται , αν δεν ορθοποδούν, δεν βαδίζουν σωστά σύμφωνα με το ευαγγέ-λιο οι πρωτοχριστιανοί , ο Βαρνάβας που ήταν άγιος αλλά και ο Πέτρος που έκανε το ίδιο, πόσο

μάλλον όλοι εμείς οι υπόλοιποι ! Επομένως κανένας «πατέρας» δεν διεκδικεί το αλάθητο.



9

Μα θα πει κανείς ότι οι άγιοι πατέρες ήσαν Πνευματοφόροι . Είχαν το Άγιο Πνεύμα που

ως Φύση του Θεού είναι αλάθητο. Δεκτόν. Όμως παραβλέπουμε κάτι σημαντικό. Το Άγιο

Πνεύμα όντως είναι αλάθητο, αλλά οι άνθρωποι δεν διακατέχονται πάντοτε 100% από Αυτό. Και

τούτο η Αγία Γραφή το ορίζει ρητώς:

Λουκάς , κεφ. 1:67. Και Ζαχαρίας ο πατήρ αυτού (του Ιωάννου του Προδρόμου) επλήσθη Πνεύματος Αγίου και

προεφήτευσεν λέγων...

Πράξεις , κεφ. 4:

8. Τότε Πέτρος πλησθείς Πνεύματος Αγίου είπε προς αυτούς ...

Δηλαδή ο Πέτρος λίγο πριν δεν ήταν πλήρης Πνεύματος Αγίου; Ούτε και ο Ζαχαρίας ήταν πριν

πλήρης Πνεύματος Αγίου, αλλά μόνο σε εκείνη τη φάση που η Γραφή ορίζει . Επομένως οι άνθρω-

ποι δεν είναι συνεχώς πλήρεις Πνεύματος Αγίου, δεν διακατέχονται πάντοτε από το 100% Αυτού.

Υπάρχουν ενδεχομένως και στιγμές όπου το ποσοστό είναι μικρότερο, και τότε υπεισέρχεται ο

ανθρώπινος παράγοντας, επομένως και το σφάλμα. Βέβαια υπάρχουν και άλλες φάσεις που οι

άγιοι , δηλαδή οι κεχρισμένοι είναι πλήρεις Πνεύματος Αγίου και τούτο δεν αναφέρεται στα κεί -

μενα. Όμως όταν αυτό αναγράφεται , γίνεται για να μας δείξει ότι αυτό που λέγεται είναι απόλυτα ορθό , σαν να μιλάει εκείνη τη στιγμή ο ίδιος ο Θεός. Το ίδιο συμβαίνει και με τους προφήτες

όταν το κείμενο γράφει «Τάδε λέγει Κύριος ». Και το βιβλίο της Αποκαλύψεως είναι πλήρες

Πνεύματος Αγίου, αφού το κείμενο είναι μία επιστολή του ιδίου του Θεού: « Αποκάλυψις Ιησού

Χριστού , ήν έδωκεν αυτώ ο (Πατέρας) Θεός ...». Όλα αυτά δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Όπως

και όλοι οι λόγοι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αφού Εκείνος είναι ο Θεός. Σε Εκείνον και

μόνον Εκείνον το Πνεύμα το Άγιο ήλθε μετά τη Βάπτισή Του και έμεινεν επ ’ αυτόν:

Κατά Ιωάννην , κεφ. 1:

32. Και εμαρτύρησεν Ιωάννης (ο Βαπτιστής) λέγων ότι τεθέαμαι το Πνεύμα καταβαίνον ως περι-

στεράν εξ ουρανού και έμεινεν επ ’ αυτόν.

Βέβαια ο Ιησούς Χριστός ως τέλειος Θεός ήταν ανέκαθεν πλήρης Πνεύματος Αγίου από την σύλληψή Του, από παιδί , αφού ο άγγελος λέει στην Παναγία κατά τον Ευαγγελισμό:

Κατά Λουκάν , κεφ. 1:

35. ... Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σέ και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι , διό και το γεννώμενον

άγιον κληθήσεται υιός Θεού.Το Άγιο Πνεύμα που επήλθε στην Θεοτόκο προηγήθηκε της «επισκιάσεως» της δυνάμεως του

Υψίστου, που είναι βέβαια η Δύναμις του Πατρός, η Πατρική ενέργεια και εντολή για την άσπορο

σύλληψη του Ιησού. Άρα πριν καν την σύλληψη Αυτού, το Πνεύμα το Άγιο είχε έλθει , παρίστατο,

και κατά την σύλληψη παρέμεινε «στο γεννώμενο». Προσέξτε εδώ που χρησιμοποιείται άρθρο

ουδετέρου και όχι αρσενικού γένους. Δεν γράφει «ο γεννώμενος» αλλά «το γεννώμενον», που

σημαίνει « Αυτό που θα γεννηθεί ». Διότι εδώ πρόκειται για την ενσάρκωση ολοκλήρου της Θεό-

τητος. Ενσαρκώνεται «το Θείον» που εμείς εξ ορισμού οφείλουμε να Το καλέσουμε Υιό Θεού.

«...το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού». Και ο απόστολος Παύλος το επιβεβαιώνει :

Προς Κολοσσαείς επιστολή κεφ. 2:

1. Ώς ούν παρελάβετε τον Χριστόν Ιησούν τον Κύριον , εν αυτώ περιπατείτε ,

6. ότι εν αυτώ κατοικεί π ά ν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς .Αν ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν πλήρης Πνεύματος Αγίου από συλλήψεως, αλλά όπως νομί -

ζουν οι θεολόγοι το έλαβε σε πληρότητα κατά τη βάπτιση, τότε πώς σαν 12ετές παιδί που δεν είχε

σπουδάσει τίποτε, ούτε είχε μάθει γράμματα σε σχολείο κατόρθωσε να αφήσει άναυδους τους

ιερείς και διδασκάλους στον ναό; (Λουκάς κεφ.2, στ.46,47). Και μη μου πείτε ότι εμυήθη στην

Αίγυπτο ή στις Ινδίες, γιατί εκεί ουδέποτε εδιδάχθη η Παλαιά Διαθήκη. Ούτε να αναρωτάσθε τι

έκανε ο Χριστός μέχρι 30 ετών και γιατί η Γραφή δεν αναφέρει τη ζωή Του στα έτη αυτά, διότι τα Ευαγγέλια θέλουν να δείξουν ότι , αν και τέλειος Θεός ο Ιησούς, πριν τη βάπτιση δεν ενεργεί ως

Θεός , για να δείξει και σε εμάς ότι χωρίς βάπτιση ουδείς εισέρχεται εις την βασιλείαν των ουρανών.



10

Οι άνθρωποι λοιπόν, άγιοι και μη, είναι δυνατόν να σφάλλουν. Επομένως για τις όποιες

απορίες ή ερωτηματικά που προκύπτουν κατά την μελέτη της Αγίας Γραφής, αν είναι κάτι που

μπορούμε να αμφισβητήσουμε, αυτό είναι η ερμηνεία και μόνον αυτή, ενώ τα κείμενα θα πρέπει

να τα θεωρούμε αλάθητα, αφού είναι όλα Θεόπνευστα όπως διαβεβαιώνει ο απόστολος Παύλος:

Προς Τιμόθεον επιστολή , κεφ. 3:16. Πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν , προς έλεγχον , προς επανόρθωσιν ,

προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη...

Πάσα Γραφή, δηλαδή ολόκληρη η Αγία Γραφή. Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Όχι μόνο τα

Ευαγγέλια. Όχι μόνον η Καινή Διαθήκη που κατά κόρον πιστεύεται σήμερα και από ιερείς! Μα

γιατί την λέμε «Αγία Γραφή»; Η λέξη Αγία με το Α κεφαλαίο σημαίνει ότι η Γραφή αυτή είναι

του Αγίου, ήτοι του Θεού, άσχετα εάν τα γράμματα στο χαρτί αποτυπώθηκαν από ανθρώπους.

Εμείς όταν διαβάζουμε ένα κείμενο, εκείνη τη στιγμή δεν μας ενδιαφέρει το μελάνι , το χαρτί , ο

τυπογράφος ή ο εκδότης, αλλά ο ίδιος ο δημιουργός του κειμένου, ο συγγραφέας. Λαμβάνουμε

την πληροφορία , διότι αυτή προέχει και όχι το φέρον υλικό. Για σκεφτείτε λίγο: Ο συγγραφέας

μέσα από το πνεύμα του εκβάλλει τις παραστάσεις του, τις έννοιες, την πληροφορία και την αποτυπώνει στο χαρτί , ενώ ο αναγνώστης κάνει ακριβώς το αντίστροφο. Από το χαρτί λαμβάνει

τις πληροφορίες και τα νοήματα, και αναλόγως της διανοίας του ανασυνθέτει τις παραστάσεις του

συγγραφέα στο μυαλό του και τις εναποθέτει στο πνεύμα του. Τελικά, το πνεύμα του αναγνώστη

συνδέεται με αυτό του συγγραφέα, επικοινωνώντας έτσι πνευματικά. Τι γίνεται λοιπόν με την

Αγία Γραφή; Κάθε φορά που διαβάζουμε την Αγία Αυτού Γραφή , το οποιοδήποτε κείμενο Αυτής ,

ταυτίζουμε την διάνοιά μας , το πνεύμα μας με το Πνεύμα Εκείνου , ήτοι το Άγιο Πνεύμα! Και επειδή

το Πνεύμα το Άγιο όλοι εμείς οι χριστιανοί Ορθόδοξοι το φέρουμε από το μυστήριο του βαπτί -

σματος και του χρίσματος, όταν διαβάζουμε και μελετάμε αυτά τα κείμενα ερχόμαστε σε

συντονισμό και άμεση σύνδεση με το Άγιο Πνεύμα, ήτοι το εσώτατο του Θεού Πατρός, το ίδιο

το «Εγώ» του Υψίστου! Αυτό ίσως δείχνει και η μεγάλη εικόνα στο τέμπλο, δεξιά στην Ωραία

Πύλη που ο Χριστός δεν κρατάει ναό, αγίους, ή αγγέλους, αλλά ένα Ευαγγέλιο, συνήθως ανοικτό

που γράφει « Εγώ ειμί ...», και είναι σαν να λέει ότι

πριν φτάσετε στο Άγιο βήμα για να μεταλάβετε , για να

με γνωρίσετε , για να έλθετε μαζί μου σε πνευματική

επαφή ,ουσιαστική και όχι τυπική , διαβάστε . Μελε-τείστε τους λόγους μου , ταυτιστείτε μαζί μου δια των

Γραφών. Όλων των Γραφών. Μην υποτιμάτε λοι -

πόν καμμία από τις Άγιες Γραφές Του. Άλλωστε

όπως και η εικόνα δείχνει , το κείμενο αυτό είναι

τυπωμένο και στις δύο σελίδες, δεξιά και αριστερή.

Είναι κατανεμημένο ισότιμα αριστερά και δεξιά,

μοιάζοντας θά ’λεγα με τις δύο λίθινες πλάκες των

δέκα εντολών του Μωυσή. Δύο σελίδες που χωρί -

ζονται ακριβώς στη μέση. Ένας και ο αυτός λόγος

που κατανέμεται σε δύο ίσα μέρη. Μία και η αυτή

Θεότητα που μας αυτοαποκαλύπτεται , «... Εγώ ειμί »,

σε δύο φάσεις, δύο «σελίδες» της Ιστορίας. Στην

προ και την μετά Χριστόν εποχή. Παλαιά και Καινή

Διαθήκη. Η λέξη «διαθήκη» σημαίνει συμφωνία,

συμφωνητικό, συμβόλαιο. Όταν λέμε μία διαθήκη

«καινή», καινούρια, τούτο προϋποθέτει την ύπαρξη και μιάς παλαιότερης. Και φυσικά όποιος δίνει μία

νέα, μία καινούρια διαθήκη, σίγουρα ο ίδιος είναι που έδωσε και την Παλαιά.



11

Την Καινή Διαθήκη την δίδει ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι ο «πρώτος συμβαλλόμενος»

του συμβολαίου, ενώ εμείς σαν ανθρωπότητα αποτελούμε «τον δεύτερο συμβαλλόμενο». Και

όπως ισχύει σε όλα τα συμβόλαια, π.χ . το συμβόλαιο ενοικιάσεως μίας οικίας, ο πρώτος συμβαλ -

λόμενος είναι ο ιδιοκτήτης και ο δεύτερος ο ενοικιαστής. Ύστερα από κάποιο προσυμφωνηθέν

χρονικό διάστημα το συμβόλαιο λήγει και για να μη χάσει ο ενοικιαστής το δικαίωμα παραμονής,ο ιδιοκτήτης ανανεώνει το συμβόλαιο, μεταβάλλοντας ενδεχομένως και κάποιους όρους του και

κάνει ένα νέο συμβόλαιο, μία καινούρια «διαθήκη». Προσέξτε όμως: Μόνον ο ιδιοκτήτης του

σπιτιού έχει το δικαίωμα να θέτει όρους . Μόνον ο «πρώτος συμβαλλόμενος», διότι δικό του είναι

το σπίτι . Ο ενοικιαστής το μόνο που δύναται να πράξει είναι να συμφωνήσει και να παραμείνει , ή

να διαφωνήσει και να φύγει . Ποτέ όμως δεν δύναται να θέσει δικούς του όρους στον ιδιοκτήτη!

Εάν δεν συμφωνεί , φεύγει και έρχεται άλλος ενοικιαστής . Έτσι , ενώ ο «δεύτερος συμβαλλόμενος»

μπορεί να είναι ο ίδιος ή και κάποιος άλλος, ο πρώτος συμβαλλόμενος , ο ιδιοκτήτης παραμένει ο

αυτός , και είναι πάντοτε το ίδιο πρόσωπο . Επομένως, είτε ο ενοικιαστής παραμείνει είτε άλλος

έλθει , το νέο συμβόλαιο, η «καινή διαθήκη» γίνεται πάντοτε από τον ιδιοκτήτη που είχε κάνει και

το παλαιό συμβόλαιο, την «παλαιά διαθήκη».

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τον Θεό που είναι ο Κύριος, ο Κυρίαρχος, ο Ιδιοκτήτης του Σύμπαντος κόσμου. Εμείς είμαστε οι «ένοικοι », που ως οι «δεύτεροι συμβαλλόμενοι » του

συμβολαίου, εάν θέλουμε αποδεχόμαστε τους όρους και παραμένουμε. Εάν όχι , φεύγουμε εκου-

σίως, ή, εάν στασιάσουμε, ο Ιδιοκτήτης έχει τότε το δικαίωμα να ασκήσει βία, να μας κάνει έξωση

και να βάλει άλλον ένοικο που θα αποδεχθεί τους όρους Του. Αυτό έγινε λοιπόν με τους Ιουδαί -

ους. Παρήλθε ο χρόνος της Παλαιάς Διαθήκης και εκείνοι δεν εδέχθησαν τους νέους όρους του

Θεού, δεν εδέχθησαν την διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Απέρριψαν και τον ίδιο τον Ιησού – τον

Υιό του Ιδιοκτήτη ως Θεό και Τον εσταύρωσαν. Και τότε ο Ιδιοκτήτης – Πατέρας Θεός τους

έκανε έξωση, τους «πέταξε έξω» δια της βίας από τον «οίκο» Του, την προοπτική της ουράνιας

βασιλείας. Τους απέρριψε δια παντός και έβαλε άλλους που δέχθηκαν τους νέους όρους. Την

Καινή Διαθήκη. Εστράφη προς τα Έθνη, κι εμείς οι Έλληνες είμαστε οι πρώτοι , διότι ευθύς εξ

αρχής του χριστιανισμού, από τα αποστολικά χρόνια εναγκαλίσαμε αυτή την θρησκεία μέχρι σήμερα ανελλιπώς . Είμαστε οι «καλοί νοικάρηδες» που όχι μόνο δεν ζημιώσαμε, αλλά συντη-

ρήσαμε και κρατήσαμε καθαρή σαν έθνος την οικία του Ιδιοκτήτη μας. Παραμείναμε Ορθόδοξοι

από τότε μέχρι σήμερα, και γι αυτό σαν καλοί « νοικάρηδες» έχουμε φιλική σχέση με τον Ιδιοκτή-

τη του παντός, τον Παντοκράτορα. «...Υμείς φίλοι μού εστε , εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν.»

(Κατά Ιωάννην κεφ.15, στ.14). Και καλό θα είναι για εμάς να παραμείνουμε φίλοι . Να ποιούμε

πάντα όσα μας ενέτειλε. Και για να ποιούμε τις εντολές Του πρέπει να διαβάζουμε, να μελετάμε

τον λόγο Του. Να μελετάμε όλες τις Άγιες Γραφές Του.

Μελετώντας τις Άγιες Γραφές είναι σαν να ανοίγουμε τον διακόπτη του νου μας για να

περάσει το «ρεύμα», το Πνεύμα Εκείνου και να ανάψει η «λυχνία» του εγκεφάλου μας ώστε να

φωτιστούμε και να φωτίσουμε. Συμβαίνει δηλαδή εδώ ότι και σ’ ένα ηλεκτρικό δίκτυο, όπου η

γεννήτρια είναι μακρυά, ίσως στην άλλη άκρη της χώρας, η οποία όμως μέσω των καλωδίων μας

παρέχει την ηλεκτρική της ενέργεια που φτάνει μέσα στο σπίτι μας και σταματάει στον διακόπτη.

Εμείς είμαστε οι λυχνίες, ενώ το χέρι μας βρίσκεται στον διακόπτη. Αν πατήσουμε το κουμπί και

τον ανοίξουμε, τότε ολόκληρη αυτή η ενέργεια της γεννήτριας θα έλθει απαράλλακτη στην λυχνία

μας και θα την ενεργοποιήσει . Και τότε θα λάμψουμε όπως εκείνη υπαγορεύει . Όσο κρατάμε

όμως τον διακόπτη κλειστό, όλη εκείνη η ενέργεια, αν και είναι δίπλα μας, δεν θα φθάσει ποτέ

στην λυχνία. Δείτε το αυτό σαν μία αναλογία - παραβολή - και θα καταλάβετε πολλά:

«Γεννήτρια» είναι ο «Γεννήτορας», ο Πατέρας Θεός από τον οποίο πηγάζουν τα πάντα.

«Δίκτυο διανομής» είναι ο Χριστιανισμός, και πιο συγκεκριμένα η Ορθοδοξία και το Ιερατείο.

«Ρεύμα» είναι το Άγιο Πνεύμα, αόρατο, άϋλο αλλά η πλήρης και καθαρή ενέργεια του Πατρός.(Βέβαια αυτή η Θεία ενέργεια δεν είναι παθητική όπως ο ηλεκτρισμός, αλλά πρόσωπο).

«Οικία» είναι το σώμα του χριστιανού, που είναι εγεγραμμένος - συμβεβλημμένος από πριν.



12

«Διακόπτης» είναι η συνείδηση που πραγματοποιεί ή όχι στην πνευματική σύνδεση - επαφή.

«Χειριστής», το χέρι που ανοίγει ή κλείνει τον διακόπτη είναι η βούληση.

«Λυχνία» είναι ο εγκέφαλος και κατ’ επέκτασιν η ψυχή που τροφοδοτείται από αυτόν.

Βέβαια για να ηλεκτροδοτήσει κανείς το σπίτι του θα πρέπει μόλις το χτίσει να κάνει αίτη-

ση στην ηλεκτρική εταιρεία, να κάνει ένα συμβόλαιο, και τότε η εταιρεία του χορηγεί την παροχή.Και σίγουρα οι όροι του συμβολαίου είναι της εταιρείας και όχι δικοί μας. Εμείς, αν συμφωνούμε

υπογράφουμε, αν όχι , παραιτούμεθα της αιτήσεως. Φανταστείτε δηλαδή ο καταναλωτής να είχε

δικαίωμα να θέσει τους δικούς του όρους στην ΔΕΗ! Μα τότε ποτέ δεν θα πλήρωνε λογαριασμό!

Φανταστείτε έναν που ζητάει δάνειο από την τράπεζα να δύναται να θέσει τους δικούς του όρους

στο συμβόλαιο! Μα το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να μην επιστρέψει ποτέ τα χρήματα που

πήρε, πόσο δε μάλλον και τους τόκους! Μπορεί ο ζητιάνος να καθορίσει στον περαστικό το ποσό

που θα του δώσει ; Μα αυτό δεν θά ’ταν ελεημοσύνη, αλλά ληστεία! Φανταστείτε έναν που ζητά

εργασία να είχε δικαίωμα να θέσει όρους στην επιχείρηση και στον διευθυντή που μέλλει να τον

προσλάβει ! Μα τότε, ποιος είναι ο διευθυντής και ποιος ο υπάλληλος; Έτσι καταλύεται κάθε

αρχή και τάξη. Καταρρέει η εταιρεία, η επιχείρηση, η χώρα, ο κόσμος όλος! Όχι . Τα πράγματα

γίνονται έτσι και όχι αλλιώς: Ο παρέχων αξιεί και ο αιτών αποδέχεται. Αυτό αποτελεί , όχι παγκόσμια, αλλά Υπερκόσμια αρχή, διότι είναι συνεπαγόμενο της απολύτου λογικής. Αυτό ίσχυε,

ισχύει και θα ισχύει εις τους αιώνας των αιώνων... «Ζητάς, δέχεσαι , λαμβάνεις».

Το ίδιο ισχύει και στον χριστιανισμό. Μόλις γεννηθούμε, με τον νηπιοβαπτισμό αιτούμεθα

την χορήγηση της Θείας παροχής. Ζητάμε να συνδεθούμε δια των μυστηρίων με τον ουράνιο

κόσμο και τον Πατέρα, τον Γεννήτορα της Θείας ενεργείας. Με Αυτόν που εκπορεύει το Πνεύμα

το Άγιο. Και Εκείνος πάντοτε εγκρίνει την αίτηση. Όποιος δηλαδή θελήσει να γίνει χριστιανός, ο

Θεός θα τον δεχθεί . Προσέξτε εδώ τον παραλληλισμό μιάς νεόκτιστης οικίας με τον νηπιοβαπτι -

σμό. Ποιος δηλαδή είναι εκείνος που όταν χτίσει ένα σπίτι περιμένει πρώτα αυτό να παλιώσει και

μετά να του βάλει το ρεύμα; Ποιος μόλις μπει στο νεόδμητο και πανάκριβο σπίτι του δεν θέλει να

έχει φως; Απεναντίας το θέλει πριν ακόμη εγκατασταθεί , διότι το ρεύμα, «το φως» είναι ένα

πολύτιμο και άκρως απαραίτητο αγαθό. Έτσι θα πρέπει να δούμε και τον νηπιοβαπτισμό. Όσο πιο νωρίς κανείς βαπτίζεται , τόσο πιο ωφελημένος είναι . Είναι περιττό βέβαια να πούμε ότι όσες

«οικίες» δεν έχουν κάνει αίτηση για σύνδεση, θα παραμείνουν εκτός δικτύου και άνευ ηλεκτροδο-

τήσεως, και κατ’ επέκτασιν άνευ φωτός. Εκείνες οι «οικίες» που μοιραία δεν είναι συνδεδεμένες

με αυτό το «δίκτυο», όσο καλή ηλεκτρική εγκατάσταση και να διαθέτουν, όσο πολυτελείς λυχνίες

και διακόπτες να φέρουν, ως ασύνδετες, ουδέποτε σε αυτές θα ανάψει έστω και το ελάχιστο φως !

Μιλάω για τους μη βαπτισμένους, τους μη χριστιανούς, τους αλλοθρήσκους και αθέους που

κείνται εκτός της Θείας Χάριτος. Με άλλα λόγια, ένας αλλόθρησκος, όσο και να θέλει να μελετή-

σει σαν ερευνητής και μόνο την Αγία Γραφή, δεν θα εννοήσει τίποτε απολύτως , διότι δεν είναι στο

πνεύμα αυτών των Γραφών. Εμείς όμως που έχουμε αυτή την παροχή μπορούμε, φτάνει να το

θελήσουμε. Και τούτο δεν είναι ρατσιστικό, αλλά δίκαιο και φυσική συνέπεια. Διότι το πνεύμα, η

«γλώσσα» των Γραφών δεν προορίζεται για όλους τους ανθρώπους όλων των θρησκειών, όπως

και η γλώσσα μιάς χώρας δεν κατανοείται από όλες τις φυλές της Γης.

Φυσικά, ένα ηλεκτρικό δίκτυο δεν στήνεται έτσι από μόνο του. Κάποιος το κατασκευάζει .

Κάποιος ηλεκτρολόγος που υλοποιεί τα σχέδια της εταιρείας ηλεκτρισμού εγκαθιστά τους αγω-

γούς, το κέντρο ελέγχου, τους υποσταθμούς διανομής, τους στύλους με τα καλώδια, αλλά και την

εσωτερική εγκατάσταση του κάθε σπιτιού. Προνοεί και θέτει τον πίνακα διανομής και τις

ασφάλειες, τοποθετεί τους διακόπτες, τα εσωτερικά καλώδια, μέχρι και τους υποδοχείς των λαμ-

πτήρων. Αυτός ο ηλεκτρολόγος που εργάζεται κατ’ εντολήν της εταιρείας και του διευθυντή της

είναι εκείνος που υλοποιεί το σχέδιο «εν σοφία». Και αφού όλα είναι έτοιμα, τότε γίνεται η

σύνδεση. Έτσι και κατ’ αντιστοιχίαν λειτουργεί ο Υιός και Λόγος του Πατρός, ο Ιησούς Χριστός στον κόσμο. Διότι Εκείνος έχει κατά τις Γραφές αναλάβει την υλοποίηση της Δημιουργίας του

Κόσμου και ημών, κατ’ εντολήν του Πατρός Θεού:



13


1. Εν αρχή ήν ο Λόγος , και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν , και Θεός ήν ο Λόγος .

2. Ούτος εν αρχή προς τον Θεόν.

3. Πάντα δι’ αυτού εγένετο , και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ό γέγονεν.

Τα πάντα λοιπόν έγιναν από τον Υιό και Λόγο, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.Εκείνος είναι ο κατασκευαστής, ενώ ο Πατέρας είναι ο εντολέας. Ο Υιός είναι εκείνος που

κατασκεύασε το «δίκτυο» και τις «καλωδιώσεις» μας. Τον έξω και τον έσω κόσμο μας, υλικό και

πνευματικό. Η «οικία μας», το σώμα μας διαθέτει «καλώδια» πάνσοφα κατασκευασμένα και συν-

δεδεμένα που συγκροτούν το νευρικό μας σύστημα, ενώ όλα τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουμε

φθάνουν τελικά μέσα από τους νευρώνες στον εγκέφαλο, την πολύτιμη «λυχνία» μας, όπου εκεί

εδράζει η ατομική μας συνείδηση. Εκεί , στον εγκέφαλο κατοικεί το «εγώ» μας. Και τώρα που οι

«οικίες μας» στην μ.Χ. εποχή «συνδέθηκαν» με τον Γεννήτορα, με την «γεννήτρια» του παραδείγ-

ματός μας, τώρα μπορεί να ρέει το «ρεύμα» που ζητήσαμε, το Άγιο Πνεύμα που εκπορεύεται εκ

του Πατρός δια του Υιού. Τώρα είναι στο χέρι μας να βάλουμε στις υποδοχές τους «λαμπτήρες»

της επιλογής μας και να ανοίξουμε τον «διακόπτη». Και τότε σίγουρα θα εκπέμψουμε «φως».

Σίγουρα θα αποκτήσουμε Θεία γνώση, και όχι μόνο. Διότι όπως ο ηλεκτρισμός που εκτός από τον φωτισμό παρέχει και άλλες ανέσεις ανάλογα με τις ηλεκτρικές συσκευές που διαθέτουμε, από μία

απλή λάμπα μέχρι έναν πολύπλοκο ηλεκτρονικό υπολογιστή, έτσι λειτουργεί και η Θεία Χάρη.

Εκτός από γνώση, εξασφαλίζει την διαρκή άνοδο του ανθρώπου, την κάθαρση, την πνευματική

τελειοποίηση, με τελική κατάληξη την Θέωσή του, την πολυπόθητη λήψη της αφθαρσίας του .

Μη σας προβληματίζει λοιπόν εάν τα καλώδια του εξωτερικού δικτύου είναι χρυσά ή

χάλκινα, εάν είναι καθαρά ή σκουριασμένα - διαβρωμένα. Εσείς το ρεύμα θέλετε. Μη σκανδαλί -

ζεσθε δηλαδή εάν κάποιοι ιερείς είναι πλούσιοι σε χρήμα, φτωχοί σε γνώσεις ή σκάρτοι στην

προσωπική τους ζωή. Εσείς την Θεία ενέργεια λάβετε, και αγνοείστε τον «σκουριασμένο αγωγό»

της Χάριτος. Διότι η Χάρις είναι άσπιλη και αμόλυντη, σαν το ηλεκτρικό ρεύμα που φτάνει σε

εσάς απαράλλακτο και καθαρό όπως το παρήγαγε η γεννήτριά του, έστω και αν αυτό περνάει από κάποιο σαθρό καλώδιο. Αν κάποιοι «αγωγοί της Χάριτος» εφθάρησαν, εκείνος ο «ηλεκτρολόγος»

θα στείλει τα συνεργεία Του, τους αγγέλους και τους ανθρώπους Του να τους διορθώσουν ή και

να τους αντικαταστήσουν εάν δεν επιδέχονται επισκευή, έτσι ώστε εσείς να έχετε πάντοτε την

προβλεπόμενη Παροχή. Διότι όπως ο σκοπός της εταιρείας είναι να έχει ο καταναλωτής το ρεύμα

του, έτσι και ο Θεός με ολόκληρη την ουράνια στρατιά Του, στόχο έχει τον τελικό αποδέκτη της

Χάριτος που είναι ο πιστός, είτε λαϊκός, είτε κληρικός. Εσείς πάντως θα έχετε την Παροχή σας

εξασφαλισμένη προς πάσαν χρήσιν. Εάν θέλετε, ανάβετε το «φως» στο δωμάτιό σας. Αν θέλετε

περισσότερο φως και οι λυχνίες σας είναι μικρής ισχύος, αλλάξτε ’τες με μεγαλύτερης. Αν θέλετε

δηλαδή περισσότερο φωτισμό , αλλάξτε νοοτροπία , αλλάξτε μυαλά , ζητείστε μία πιο ισχυρή επαφή με

το Θείον. Κάντε ότι θέλετε, πρωτίστως όμως ανοίξτε τον διακόπτη! Διότι εσείς είσαστε ο

χειριστής. Εσείς θα αποφασίσετε εάν θέλετε το Φως ή το σκοτάδι . Διαβάστε, μελετείστε την

Αγία Γραφή και συνδεθείτε πνευματικά με το Φως το της Γνώσεως ... Και μη σας απασχολεί ο

«λογαριασμός» που θα σας έλθει κάποτε να πληρώσετε, διότι αυτός ο « λογαριασμός » δεν μοιάζει

με εκείνους που ξέρουμε. Η πληρωμή ανάλογα την «κατανάλωση» δεν θα γίνει εις βάρος, αλλά

εις όφελος του χρήστη, και τούτο επειδή ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τίποτα και από κανέναν:

Ωσηέ , κεφ. 6:

6. Διότι αγάπην επιθυμώ και όχι θυσίας , και γνώσιν Θεού μάλλον παρά ολοκαυτώματα.



14

1. Η εγκυρότητα της Παλαιάς Διαθήκης.

Προσωπικά είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη είναι

έργα Θεόπνευστα, και επομένως έγκυρα πέραν πάσης αμφιβολίας. Τούτο όμως δεν αρκεί για να

πεισθούν και άλλοι συγχριστιανοί , αφού κάτι τέτοιο φαίνεται δογματικό εκ μέρους μου, άρα και

αυθαίρετο. Γι ’ αυτό λοιπόν είμαι υποχρεωμένος να αποδείξω, όσο είναι δυνατόν, την πίστη μου

αυτή. Θα προσπαθήσω να υποδείξω κάποιες επιστημονικές αλήθειες ή και εκπληρωμένες προφη-

τείες που βρίσκονται πάνσοφα κρυμμένες στα κείμενα αυτά, ώστε να δειχθεί η Θεοπνευστία τους.

Θα «ελέγξουμε» τις πηγές μας εάν είναι έγκυρες, διότι εάν δεν είναι , τότε δεν έχει κανένα νόημα η

περαιτέρω πόνησή μας στο βιβλίο της Γενέσεως. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν πρώτα από αυτήν την

χιλιοκατηγορημένη Παλαιά Διαθήκη...

1.1. Το βιβλίο του Ιώβ.

Αν και το βιβλίο του Ιώβ εγράφη πιθανώς κατά τα έτη της αιχμαλωσίας των Ισραηλιτών

επί του Ναβουχοδονόσορος, ήτοι περί το 586 με 516 π.Χ, εντούτοις το πρόσωπο αυτό υπήρξε

πολύ παλαιότερα, λίγους αιώνες μετά τον κατακλυσμό του Νώε, ο οποίος αποδεικνύεται ότι

άρχισε το 2.534 π.Χ, διήρκεσε 40 ημέρες, ενώ η γη απεξηράνθη ύστερα από 1 έτος και 10 ημέρες

ακριβώς, όπως προκύπτει από την Γένεση (κεφ.7 & 8). Επομένως η μετά κατακλυσμόν εποχή

αρχίζει το 2.533 π.Χ, ήτοι την έξοδο της οικογενείας του Νώε από την κιβωτό. Και ενώ προ κατα-

κλυσμού οι απόγονοι του Αδάμ – Σήθ κ .λ .π. ζούσαν από 777 (ο Λάμεχ ) μέχρι 969 έτη (ο Μαθου-

σάλα), κατά τα έτη του κατακλυσμού ο Θεός περιέκοψε το μήκος της ζωής των ανθρώπων του

«δένδρου» αυτού, περιορίζοντάς το στα 120. Τούτο όμως δεν έγινε άμεσα, αλλά σταδιακά:

Ο Σήμ έζησε έτη 600. Ο Αφραξάδ 437. Ο Σαλά 433. Ο Έβερ 465. Ο Φαλέγ 239.

Ο Ραγάβ 239. Ο Σερούχ 230. Ο Ναχώρ 148. Ο Θάρα 284. Ο Αβραάμ 175. Ο Ισαάκ 180.

Ο Ιακώβ 147. Ο Ιωσήφ 110.

Αν βάλουμε τα έτη στη σειρά, θα δούμε καθαρά αυτή τη σταδιακή μείωση των ετών:

Αδάμ και μετά αυτόν: 930, 912, 905, 910, 895, 962, Ενώχ - , 969, 777, 950 (ο Νώε).

Νώε και μετά: 950, 600, 437, 433, 465, 239, 239, 230, 148, 284, 175, 180, 147, 110,

ενώ φθάνοντας στην εποχή του Μωυσή που εδόθη ο Ισραηλιτικός Νόμος, «οι 10 εντολές», ο

Μωυσής πεθαίνει ακριβώς στα 120 έτη, και από τότε είναι που ισχύει απόλυτα ο περιορισμός.

Και επειδή η Έξοδος – Νόμος εδόθη το 1510 π.Χ, άρα αυτή η σταδιακή μείωση συνέβη μεταξύ

2.533 και 1.510 π.Χ. Ο Ιώβ έζησε συνολικά 248 έτη και οι «πληγές» του επήλθαν όταν ήταν 78

ετών. (Ιώβ, κεφ.42, στ.16). Άρα θα πρέπει να έζησε στην εποχή μεταξύ Φαλέγ (239) και Θάρα

(230). Ο πρώτος γεννήθηκε 102 έτη μ.Κ . (άρα -2.533 + 102 = 2.431 π.Χ.), και ο δεύτερος 223 έτη μ.Κ . (άρα -2.533 + 223 = 2.310 π.Χ.). Τελικό συμπέρασμα:

Η ιστορία του Ιώβ διαδραματίζεται περί το 2.430 με 2.300 π . Χ .Το βιβλίο του Ιώβ επομένως αναφέρεται σε μία ιστορία που έλαβε χώραν τουλάχιστον πριν το

2.300 π.Χ. Τούτο επιβεβαιώνεται και από το γεγονός κατά το οποίο ο Ιώβ μετά την αποκατάστα-

ση των πληγών του, μετά δηλαδή τα 78 του χρόνια γέννησε 7 υιούς και 3 θυγατέρες !

Ιώβ , κεφ. 42:

16. Έζησεν δέ Ιώβ μετά την πληγήν έτη εκατόν εβδομήκοντα , τα δέ πάντα έζησεν έτη διακόσια τεσ -

σαράκοντα οκτώ. Και είδεν Ιώβ τους υιούς αυτού και τους υιούς των υιών αυτού τετάρτην

γενεάν.

Λέτε να ήταν βιολογικά σαν εμάς; Γεννάνε σήμερα οι άνδρες στα 80 τους χρόνια; Και αν ναι ,

ποιος ζει μετά άλλα 170 έτη ώστε να δει εγγόνια μέχρι 4ης γενεάς; ΚΑΝΕΙΣ ! Και καλά αυτός,αλλά τα δεύτερα παιδιά του τα έκανε με την ίδια γυναίκα. Άρα και η γυναίκα θα πρέπει να ήταν

σε μία παραπλήσια ηλικία. Και οι φυσιολογικές γυναίκες σίγουρα δεν γεννάνε μετά τα 50 τους !



15

Τι συμβαίνει λοιπόν εδώ; Απλώς ο Ιώβ, όπως και όλοι οι προγενέστεροί του είχαν χαμη-

λότερο ρυθμό βιολογικής εξελίξεως. Γερνούσαν με βραδύτερο ρυθμό. Κάτι συνέβαινε με αυτούς

και μόνον αυτούς τους απογόνους του Αδάμ – Νώε , και η βιολογική τους εξέλιξη ήταν βραδύτερη.

(Η εξήγηση αργότερα). Όλοι όμως οι άλλοι , οι μη απόγονοι του Αδάμ ανέκαθεν ζούσαν όπως

εμείς το πολύ μέχρι 100 έτη. Αν λοιπόν ο άνθρωπος, σαν βιολογική μηχανή όπως την γνωρίζουμε είναι προγραμματισμένος να ζει το πολύ μέχρι 100 έτη και στα 75 ο άνδρας παύει να γεννά,

υπάρχει εδώ μία αναλογία 75:100, πράγμα που σημαίνει ότι ο άνδρας αναπαράγεται το πολύ μέχρι

τα 75% της μεγίστης ηλικίας του. Τηρουμένων των αναλογιών, και ο Ιώβ που πέθανε 248 ετών

και πλήρης ημερών, τα 78 του έτη αντιστοιχούν στο 78/248 = 0,314 ή περί το 1/3, στο 30% της

μεγίστης ηλικίας. Ήταν βιολογικά σαν έναν σημερινό άνθρωπο ηλικίας 30 ετών! Νεότατος! Εδώ

φαίνεται και ο βαθμός της βιολογικής επιβραδύνσεως αυτών, αφού το «πλήρες των ημερών» είναι

γύρω στα 250 έτη. Την εποχή δηλαδή του Ιώβ οι απόγονοι του Αδάμ ζούσαν 250/100 = 2,5 φορές

περισσότερο από έναν φυσιολογικό άνθρωπο. Γερνούσαν όμως και κατά τον ίδιο ρυθμό.

Και κάτι άλλο σημαντικό: Προσέξτε που στα υπόλοιπα 170 έτη του απέκτησε απογόνους

μέχρι 4ης γενεάς. Αυτό γιατί μας το αναφέρει η Γραφή; Τι χρησιμότητα μπορεί να έχει μία τέτοια

πληροφορία; «Τι μας νοιάζει εμάς τώρα η ιστορία των Εβραίων»; Σοφία Κυρίου: Εάν μέσα σε 170 έτη ένας άνθρωπος πρόλαβε να δει παιδιά (1), εγγόνια (2), δισέγγονα (3) και τρισέγγονα (4),

τέσσερις εν σειρά γενεές, αυτό μας δείχνει στο περίπου την μέση ηλικία που γεννούσαν τότε

εκείνοι οι «παράξενοι » άνθρωποι : 170 : 4 = 42,5 έτη. Με άλλα λόγια, όταν ο Ιώβ επλήχθη στα 78

και έχασε όλους τους πρώτους υιούς και θυγατέρες του (που μάλλον τους γέννησε κάπου στα 42

του χρόνια), εκείνα τα πρώτα δεν πρέπει να ήσαν πάνω από 78 - 42 = 35 ετών, άρα όταν έχασαν τη

ζωή τους πρόωρα (κεφ.1 στ.19), εκείνα δεν πρέπει να είχαν προλάβει να αποκτήσουν τέκνα. Και

τούτο όντως επιβεβαιώνεται , αφού ο Ιώβ πριν τις πληγές δεν είχε αποκτήσει εγγονούς .

Τι χρειάζονται όλα αυτά; Απλώς για να δείτε αργότερα ότι το ίδιο συμβαίνει και με τους

άμεσους απογόνους του Αδάμ που ζούσαν μέχρι 1000 περίπου έτη, αλλά και τον Αβραάμ που

γέννησε στα 100 του έτη. Μα αφού ο Αβραάμ πέθανε 175 ετών, (Γένεση κεφ.25, στ.7), άρα και αυτός βρισκόταν στο 100:175 = 0,57, στα 57% του προσδοκίμου ορίου, ήταν δηλαδή βιολογικώς

σαν έναν σημερινό 60άρη! Και η Σάρα η γυναίκα του που ήταν 90 ετών, και αυτή να μη την φαν-

τάζεσθε ως μία υπέργηρη γυναίκα, αλλά βιολογικά θα φαινόταν 50 με 60 ετών. Ούτε τον Νώε

σαν έναν υπέργηρο που δείχνουν οι Αμερικάνικες χαζοταινίες του Hollywood. Ο Νώε όταν ξεκί -

νησε να κατασκευάζει την κιβωτό ήταν 500 ετών και την τελείωσε στα 600 ακριβώς έτη του.

Γέρος λέτε εσείς. Μα πώς γίνεται ένας τόσο γέρος να είναι σε θέση να εργάζεται σκληρότατα επί

100 έτη για να κατασκευάσει με τους τρεις και μόνον υιούς του ένα ολόκληρο « υπερωκεάνειο»

πλοίο; Τι βιολογικές αντοχές και δύναμη θα πρέπει να διέθεταν εκείνοι οι 4 άνθρωποι ; Δεν σας

προβληματίζουν όλα αυτά; Δεν βοούν ότι εκείνοι οι άνθρωποι σίγουρα δεν ήταν σαν εμάς ; Ότι

όλοι εκείνοι οι προκατακλυσμιαίοι άνθρωποι σίγουρα είχαν διαφορετικές βιολογικές ιδιότητες;

Ο Νώε σαν ένας προκατακλυσμιαίος άνθρωπος και βιολογικά απόγονος του Αδάμ είχε προσδόκιμο

όριο ηλικίας 1000 έτη περίπου, και συνεπώς η βιολογική του εξέλιξη ήταν 10 φορές βραδύτερη

από εμάς. Άρα στα 500 έτη του ο Νώε ήταν ένας ακμαιότατος πενηντάρης...

1.2. «... Κρεμά την γήν επί του μηδενός ...»

Και τώρα αρχίζουν τα «παράξενα». Διότι το βιβλίο του Ιώβ «φωτογραφίζει » εκείνη την

εποχή, το 2.300 με 2.430 π.Χ, ενώ ο Ιώβ δεν ήταν επιστήμονας, ή μύστης, ή λόγιος, αλλά ένας

απλός κτηνοτρόφος: « Εις την χώραν της Αυσίτιδος έζη άνθρωπος ονομαζόμενος Ιώβ . Και ο άν-

θρωπος αυτός ήτο άμεμπτος και ευθύς , εφοβείτο (=εσέβετο) τον Θεόν. Και εγεννήθησαν εις αυτόν

επτά υιοί και τρείς θυγατέρες . Τα δέ υπάρχοντά του ήσαν 7.000 πρόβατα και 3.000 κάμηλοι και 700ζεύγη βοών και 500 όνοι και μέγας αριθμός δούλων. Ούτω ο άνθρωπος εκείνος ήτο ο μεγαλύτερος

από όλους τους κατοίκους της Ανατολής .». (Ιώβ κεφ.1, στ.1,2,3).



16

Ο Ιώβ ήταν δηλαδή ο πλουσιότερος της περιοχής. Δεν νομίζω ένας τέτοιος άνθρωπος να

είχε χρόνο να ασχοληθεί με φιλοσοφίες και μυήσεις, και μάλιστα της Ανατολής. Πώς γίνεται

λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος σε μία τόσο αρχαία εποχή να γνώριζε σημερινές επιστημονικές

αλήθειες; Και αν ακόμη κάποιος ισχυριστεί το αντίθετο, οι λόγοι που γίνονται στον Ιώβ είναι των

φίλων του (Σωφάρ, Ελιφάζ και Βιλδάδ), και όχι του ιδίου. Λέει ο Βιλδάδ προσπαθώντας να συνε-τίσει τον Ιώβ:


6. Ο Άδης κείται γυμνός ενώπιόν Του , και ο τόπος της Απωλείας δέν έχει κάλυμμα.

7. Απλώνει τον Βορράν υπέρ το κενόν , κρεμά την γήν επι του μηδενός .8. Δεσμεύει τα ύδατα εις τας νεφέλας του και η νεφέλη δέν σχίζεται απο το βάρος των.

9. Εκάλυψε το μέτωπον του θρόνου του , απλώσας επ ’ αυτού την νεφέλην του.

10. Περιέγραψε κύκλον επι της επιφανείας (αυτών) των υδάτων , εις τα όρια του φωτός και του

σκότους .

Αυτά τα « ύδατα» δεν είναι οι θάλασσες, ούτε αυτή η « νεφέλη» είναι τα γνωστά σύννεφα.

Διότι με αυτά «καλύπτει το μέτωπο του θρόνου Του», την όψη της ουσίας Του, τον τόπο διαμο- νής Του, ο οποίος σίγουρα δεν είναι στην ατμόσφαιρα, ούτε καν στο διάστημα. Η ουσία του Θεού

Πατρός, εκείνο το Άκτιστο Φως βρίσκεται έξω από το Σύμπαν, έξω από τον χωροχρόνο. (Θυμη-

θείτε εκείνο το παράδειγμα της γεννήτριας). Αυτά τα « ύδατα» έχουν σαν όριο το φως. Καθορί -

ζουν τα όρια του φωτός και του σκότους. Και το όριό τους είναι «κύκλος». Όπως θα δούμε

αργότερα, αυτά τα όρια είναι το φωτεινό όριο του Σύμπαντος , το πρώτο ηλεκτρομαγνητικό κύμα

που εξεπέμφθη από την Μεγάλη Έκρηξη της Δημιουργίας, και το οποίο «διανοίγει » την άβυσσο,

το έξωθεν του Σύμπαντος με την ταχύτητα του φωτός (c). Αυτή είναι η « νεφέλη» Του. Και το

όριο αυτό, όντως είναι «κύκλος», είναι σφαιρικό,

αφού η ταχύτητα του φωτός είναι σταθερά, η πλέον

σταθερά της Φύσεως. Όσο για τα « ύδατα», αυτά

είναι ο χωροχρόνος, το διάστημα. Λέμε στο τροπά-ριο της Μ. Πέμπτης: « Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο

εν τοις ύδασιν την γήν κρεμάσας ». Και ο πλανήτης

μας σίγουρα δεν κρέμεται , δεν μετεωρείται σε νερό,

αλλά στο διάστημα. Στον χωροχρόνο. Άρα η φράση

«κρεμά την γήν επί του μηδενός ...», στο κενό, αυτό

είναι και τα « ύδατα» των Γραφών. Πράγματι , υπάρ-

χει καταπληκτική ομοιότητα μεταξύ υδάτων και

κενού ως μέσων. Γι ’ αυτό και η NASA όταν το

πείραμα απαιτεί έλλειψη βαρύτητος επί της γης το διεξάγει εντός ύδατος, διότι εκεί η άνωση

εξισορροπεί την βαρύτητα. Μέσα στο νερό οι αστροναύτες έχουν την αίσθηση του κενού. Βέβαια

το νερό ασκεί πίεση και αντίσταση στις κινήσεις. Όμως η έλλειψη βαρύτητος επιτυγχάνεται

πλήρως. Εάν κάποιος βυθιστεί σε βαθειά νερά, εκτός από το ότι «μετεωρείται », έχει να κάνει και

με ένα ισότροπο μέσον, ένα περιβάλλον το οποίο έχει ίδιες ιδιότητες προς όλες τις κατευθύνσεις.

Έτσι ένας δύτης που βρίσκεται σε βάθος μεγαλύτερο από 40 μέτρα, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι

που εκεί επικρατεί , δεν έχει την αίσθηση του επάνω – κάτω, δεξιά – αριστερά, διότι όπου και να

κοιτάξει είναι το ίδιο, αφού στερείται και την αίσθηση της βαρύτητος. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και

στο διάστημα. Μη υπαρχόντων σημείων αναφοράς, ο παρατηρητής χάνει εντελώς την αίσθηση

της κατευθύνσεως και της θέσεως στον χώρο. « Ύδατα» λοιπόν είναι το κενό. Τούτο προκύπτει

και συνεπαγωγικά:

1. Ο εν τοις ύδασιν την γήν κρεμάσας (που λέει το τροπάριο).

2. Κρεμά την γήν επί του μηδενός (που γράφει το βιβλίο του Ιώβ).Άρα, «ύδωρ» = χωροχρόνος.



17

Και τώρα η εύλογη ερώτηση: Πως γνώριζαν οι άνθρωποι του 2.300 π.Χ. ότι η Γη κρεμάται

επί του μηδενός ; Πως ήξεραν γι ’ αυτό το όριο του φωτός και του σκότους , κάτι που εμείς σήμερα

μόλις και μετά βίας ανακαλύψαμε με την θεωρία της Μεγάλης Εκρήξεως και την διαστολή του

Σύμπαντος; Διότι εδώ γίνεται λόγος περί διαστολής του χώρου: « Απλώνει τον Βορράν υπέρ το

κενόν». Απλώνει , δηλαδή επεκτείνει , διαστέλλει ! Και όχι βέβαια μόνο τον Βορρά... Η διαστολή του Σύμπαντος, του διαστημικού χώρου γίνεται προς όλες τις κατευθύνσεις και με τον ίδιο ρυθμό,

γι ’ αυτό και «η επιφάνεια του ορίου του φωτός και σκότους» είναι σφαιρική - κύκλος σε διατομή.

Και δεν είναι μόνον εδώ που «ο Ιώβ» κάνει λόγο για διαστολή του Σύμπαντος. Απαντάει ο Ιώβ

στον Βιλδάδ και του λέει :

Ιώβ , κεφ. 9:

8. Αυτός (=ο Θεός) εκτείνει μόνος του τους ουρανούς και πατεί επί των κυμάτων της θαλάσσης .

Εδώ φαίνεται καθαρά ότι αυτή η «θάλασσα» δεν είναι η υδάτινη, αλλά έχει σχέση με τους

ουρανούς. Και αυτοί εκτείνονται διαρκώς. Ο Ιώβ και οι σύγχρονοί του φίλοι θα πρέπει να ήσαν

απόγονοι του Νώε, αποτελώντας κλάδο του Αδάμ. Γιατί πως αλλιώς ο Ιώβ εσέβετο τον Θεόν;

Ποιόν Θεό; Αυτόν της Παλαιάς Διαθήκης. Διαφορετικά, γιατί να του αποκαλυφθεί αυτός ο Θεός και να του μιλήσει δια μέσω της «θυέλλης»; (Ιώβ, κεφ.38, στ.1). Και μη μου πείτε ότι ήταν

Εβραίος, γιατί τότε δεν υφίστατο Εβραϊκή φυλή. Οι Εβραίοι – Ιουδαίοι γίνονται έθνος για πρώτη

φορά στην Ιστορία 40 έτη μετά την έξοδό τους από την Αίγυπτο, ήτοι μετά το 1470 π.Χ, για να μη

πούμε ακόμη αργότερα, με την σύσταση κράτους από τον Δαυίδ το 1.075 π.Χ. Επομένως, όλα τα

προηγούμενα πρόσωπα, Αδάμ, Νώε, Αβραάμ, Ισαακ , Ιακώβ, δεν μπορούμε να τα χαρακτηρίζουμε

Εβραίους , διότι πρόκειται για μεμονωμένα πρόσωπα, ανθρώπους χωρίς «κράτος πατρίδα». Ένας

τέτοιος ήταν και ο Ιώβ, γι ’ αυτό ζούσε στην Ανατολή. Που είναι εδώ οι «Εβραίοι »; Και αν πείτε

ότι ο Ιώβ μυήθηκε στα απόκρυφα των ανατολικών θρησκειών και παραδόσεων, όπου εκείνοι

ενδεχομένως γνώριζαν πανάρχαιες επιστήμες που χάθηκαν, τότε πώς ένα «Εβραϊκό» κείμενο όπως

αυτό του Ιώβ τον καταλογίζει στους άμεμπτους και φοβουμένους τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης;

Ύστερα, εάν στην Ανατολή υπήρχαν τέτοιες γνώσεις και ξεχάστηκαν, τότε γιατί δεν διασώθηκε κάτι αντίστοιχο στα βιβλία των θρησκειών τους; Γιατί ουδέποτε προέκυψε από εκείνες τις χώρες

κάποιος μεγάλος αστρονόμος; Το ίδιο είχαμε αναρωτηθεί και για τους Αιγυπτίους. Που πήγαν

όλοι αυτοί οι «μύστες» και τα μυστικά τους; Άντε πια!

1.3. Τεχνητή βροχή, ραντάρ, χημεία, μόρια, άτομα...


34. Δύνασαι να υψώσης την φωνήν σου έως τα σύννεφα , δια να σε σκεπάση πλημμύρα υδάτων;

Στο 38

ο

κεφάλαιο απαντάει ο ίδιος ο Θεός εκ της «θυέλλης», δια του Αγίου Πνεύματος στον Ιώβ και τον νουθετεί δια του προβληματισμού, και του λέει εάν μπορεί να « υψώσει την φωνή

του», να επηρεάσει τα σύννεφα έτσι ώστε να προκληθεί τεχνητή βροχή. Τότε, το 2.400 π.Χ. αυτό

ήταν ασύλληπτο. Και όμως σήμερα γίνεται . Το 1946 στις Η.Π.Α. άρχισαν τα πρώτα πειράματα

για στρατιωτικούς σκοπούς με επικεφαλής τον φυσικοχημικό Langmuir και Shaefer, οι οποίοι

βομβάρδισαν τα σύννεφα με διοξείδιο του άνθρακα (CO2) υπό στερεάν μορφήν, (ξηρός πάγος), οι

οποίοι προκάλεσαν στα νέφη μικροσκοπικούς παγοκρυστάλλους, που με τη σειρά τους προκά-

λεσαν βροχή. Μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο στα πειράματα χρησιμοποιήθηκε ως βροχοποιός

ουσία ο ιωδιούχος άργυρος (AgI) και χλωριούχο ασβέστιο (CaCl2) με παρόμοια αποτελέσματα.

Τελικά δηλαδή ο άνθρωπος τα κατάφερε! Έστειλε την «φωνή του» στα σύννεφα και προκάλεσε

βροχή. Μόνο που αυτό έγινε 4.300 περίπου έτη αργότερα. Κι επειδή ο Θείος λόγος είναι πάντοτε

ακριβής, δεν αποκλείεται αύριο να ανακαλύψουμε κάποιο τρόπο ώστε η βροχή να προκληθεί με ήχο κάποιας μορφής, υπερήχους ή υποήχους, και τότε το προηγούμενο εδάφιο θα μοιάζει μάλλον

με προφητεία...



18


35. Δύνασαι να εξαποστείλης τας αστραπάς ώστε να απέλθουν και να σου είπουν «εδώ είμεθα!»

Εδώ μας αποκαλύπτεται η ...αρχή λειτουργίας των radar! Διότι είναι γνωστό ότι τα radar

στέλνουν έναν παλμό, που είναι ένα στιγμιαίο ηλεκτρομαγνητικό σήμα - φως όπως η αστραπή. Το σήμα αυτό προσπίπτει σε κάποιο αντικείμενο, ανακλάται και επιστρέφει στο radar όπου και εξετά-

ζεται . Επειδή το φως έχει πεπερασμένη ταχύτητα, το ανακλώμενο σήμα συγκρινόμενο με το

αρχικό βρίσκεται να καθυστερεί , ανάλογα με την απόσταση που διανύθηκε. Έτσι με τη διαφορά

φάσεως που μετράμε μεταξύ εκπεμπομένου και λαμβανομένου σήματος υπολογίζουμε την από-

σταση του αντικειμένου, (φαινόμενο Doppler). Στην ουσία δηλαδή στέλνουμε παλμούς - αστραπές ,

αυτές επιστρέφουν και μας «λένε» «εδώ είμεθα»! Πόσο έξυπνα και σοφά κρύβεται εδώ στο

βιβλίο του Ιώβ η αρχή της τηλεμετρίας που εμείς ανακαλύψαμε το 1904 μ.Χ.!


37. Ποίος μετρεί τα νέφη με σοφίαν και ποίος αδειάζει τους ασκούς των ουρανών ,

38. όταν ο κονιορτός μεταβάλληται εις μάζαν και οι βώλοι συγκολλώνται στερεώς ;

Εδώ θα πει κανείς ότι ο Θεός μιλάει για τα σύννεφα που προκαλούν το φαινόμενο της βρο-

χής. Όμως τα υδροσταγονίδια των νεφών δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως «κονιορτός». Η

λέξη «κονιορτός» αναφέρεται στα στερεά και όχι τα υγρά. Άρα αυτά τα « νέφη» δεν πρέπει να

είναι τα σύννεφα, αλλά τα ηλεκτρονικά νέφη , ενώ οι «ουρανοί », πολλοί «ουρανοί » είναι μάλλον οι

εξωτερικές ηλεκτρονικές στιβάδες των ατόμων που καθορίζουν και τις χημικές τους ιδιότητες.

Επομένως «οι ασκοί των ουρανών» είναι η ενέργεια που περιέχεται στην εξωτερική στιβάδα των

ατόμων. Αυτοί οι «ασκοί των ουρανών» αδειάζουν όταν ο «κονιορτός» μεταβάλλεται σε «μάζα».

Πράγματι , όταν μεταβάλλονται οι ενέργειες των εξωτερικών στιβάδων, ο «κονιορτός» = τα άτομα

αντιδρούν και σχηματίζουν «μάζα» = μόρια , και τότε οι «βώλοι » = τα άτομα συγκολλώνται στε-

ρεώς, σχηματίζοντας χημικές ενώσεις ! « Ποιός μετρεί τα νέφη με σοφία» λοιπόν, σημαίνει «ποιος γνωρίζει τους φυσικούς εκείνους νόμους που διέπουν τις ηλεκτρονικές στιβάδες των ατόμων»;

Ποιος γνωρίζει δηλαδή... Χημεία;

Τότε κανείς, πιστέψτε με! Και αν οι αρχαίοι κατάφερναν να παρασκευάσουν κάποια

χημικά υλικά, όπως π.χ . οι Κινέζοι την πυρίτιδα, το έκαναν εμπειρικά και μόνο. Σίγουρα κανείς

μέχρι τον 18ο μ.Χ. αιώνα δεν γνώριζε ατομική φυσική και ηλεκτρονική χημεία, ώστε να υπολογί -

σει από πριν το τι θα παρασκευάσει . Ούτε και ότι η ύλη αποτελείται από «βώλους» που έχουν

« νέφη». Μπορεί ο Δημόκριτος να έφτασε φιλοσοφικά και μόνο στην ιδέα του ατόμου της ύλης,

όμως ακόμη και στον όρο αστόχησε, αφού σήμερα το «άτομο» ετμήθη. Διασπάστηκε σε υποατο-

μικά σωματίδια. Ακόμα και ο πυρήνας του, τα πρωτόνια και νετρόνια διασπώνται και παράγουν

τα quarks. Η ατομική δομή της ύλης άρχισε να αποκαλύπτεται μό-

λις τον 19ο αιώνα όταν ο Ράδερφορντ το 1910 και ο Μπόρ το 1913

πρότειναν το γνωστό μοντέλο του ατόμου, κατά το οποίο αυτό

αποτελείται από έναν μικρό σε διαστάσεις πυρήνα φορτισμένο με

θετικό ηλεκτρικό φορτίο, και από ένα ή περισσότερα περιφερικά

ηλεκτρόνια αρνητικά φορτισμένα που περιστρέφονται σε μεγάλη

σχετικά απόσταση από αυτόν. H διάμετρος του απλουστέρου ατό-

μου του υδρογόνου είναι 10-8 cm και η ταχύτητα του ηλεκτρονίου

κάπου 108 cm/sec, ή 1000 km/sec. Έτσι το ηλεκτρόνιο κάθε δευ-

τερόλεπτο κάνει 31,8 X 1012 κύκλους, ή η συχνότητα περιστροφής

του είναι 3,18 Χ 107 ΜHz. Λόγω της μεγάλης ταχύτητας περιστροφής τους τα ηλεκτρόνια σχη-

ματίζουν ένα ηλεκτρονικό νέφος γύρω από τον πυρήνα, που στην περίπτωση του υδρογόνου έχει την μορφή σφαίρας. Έτσι στην επιφάνεια των ηλεκτρονικών φλοιών τα ηλεκτρόνια βρίσκονται

συγχρόνως παντού και πουθενά. « Ποιός μετρεί τα ν έ φ η με σοφία...»;



19

1.4. Το νευρικό σύστημα ως «δένδρο φυτεμένο ανάποδα».

Ιώβ , κεφ. 8:

15. Εάν (ο άνθρωπος) επιστηριχθή εις την οικίαν του , (=το σώμα του), αύτη δέν θα σταθή , εάν την συγκρατήσει , (=την επισκευάσει ), αυτή δέν θα αντέξη.

16. Είναι χλωρός (=χόρτο) πρό του ηλίου και οι κλάδοι του απλώνονται επί του κήπου του ,

17 αι ρίζαι του περιπλέκονται επί της οροφής του , και διαπερούν τους λίθους .

Εδώ η Γραφή παραβάλλει το ανθρώπινο σώμα με οικία που φθείρεται σαν χόρτο μπροστά

στον ήλιο. Πράγματι , οι εγκεφαλικοί πυρήνες στην ιατρική λέγονται ρίζες , και αυτές όντως περι -

πλέκονται στην οροφή της «πήλινης οικίας» μας, στον εγκέφαλο που βρίσκεται στην «οροφή» του

σώματός μας, ενώ οι νευρικοί κλάδοι που αποτελούν την συνέχεια των ριζών διαπερνούν τους

λίθους του σώματός μας, που είναι τα οστά! Ολόκληρο το νευρικό μας σύστημα ομοιάζει με

δένδρο που είναι φυτεμένο ανά-

ποδα σε έναν «κήπο» που λέγεται σώμα. Οι ρίζες του είναι στην κο-

ρυφή, ενώ «ο κορμός του», ο νω-

τιαίος μυελός εκφύεται από τα άνω

και καταλήγει διακλαδούμενος σε

ολόκληρη την περιφέρεια.

Αυτή η «οικία» μας είναι

φθαρτή και είναι ευάλωτη όπως το

χλωρό χορτάρι προ του ηλίου. Κι

αν ακόμα εμείς με την ιατρική που

διαθέτουμε προσπαθούμε να την

«συγκρατήσουμε», να την κρατή-

σουμε στη ζωή, αυτή είναι προ-

γραμματισμένη να καταρρεύσει .

Ότι και να κάνουμε, το μήκος της

ζωής μας είναι πεπερασμένο και

σχετικά λίγο. Το πολύ 100 ή 120

έτη και πεθαίνουμε. Γι ’ αυτό και

ο στόχος μας θα πρέπει να είναι η

αθανασία που θα επιτευχθεί με τη

λήψη της αφθαρσίας . Και αυτή

δεν θα μπορέσουμε να την επιτύ-χουμε εμείς από μόνοι μας. Δεν

θα αποκτηθεί με κάποια επιστημο-

νική τεχνική, αλλά θα μας την χο-

ρηγήσει ο ίδιος ο Θεός. Θα την

λάβουμε σαν τελική αμοιβή. Όμως

για να αμοιφθεί κάποιος θα πρέπει

πρώτα να εργασθεί , όχι οπουδή-

ποτε, αλλά σε Εκείνον που θα του

την χορηγήσει . Κι αυτός είναι μό-

νο και μόνον ο Τριαδικός Θεός , ο

Ιησούς Χριστός που εν τη σαρκί Αυτού κατοικεί πάσα η Θεότης

σωματικώς...

Εγκέφαλος

Νωτιαίος

μυελός

Νεύρα



20

1.5. Νευροφυσιολογικός μηχανισμός των κυττάρων μνήμης από τον Ιώβ;

Ιώβ , κεφ.22:

22. Όθεν διδάξου από το στόμα Του και βάλε τους λόγους Του εις την καρδίαν σου.23. Εάν επιστρέψης (=στραφείς) εις τον Παντοδύναμον και ταπεινωθής , εάν απομακρύνης από την

σκηνήν σου την αδικίαν ,

24. και σωρεύσης χρυσόν εις το χώμα και χρυσόν του Ωφίρ μεταξύ των λίθων των χειμάρρων , 25. ο Παντοδύναμος θα είναι ο χρυσός σου και ο αστράπτων άργυρός σου.

Μόνο κάποιος που έχει σχέση με την Ιατρική μπορεί εδώ να συλλάβει το τι κρύβεται στον

στίχο 24. Ένας κοινός νους δεν φθάνει να «ξετρυπώσει » αυτή την επιστημονική αλήθεια. Γι ’ αυτό

δεν παρεξηγώ εδώ τους θεολόγους, και δεν περιμένω να το ερμηνεύσουν π ο τ έ ! Διότι εδώ ο

Ελιφάζ κάνει λόγο για τον μηχανισμό της μνήμης σε κυτταρικό επίπεδο. Εδώ η διδασκαλία του

Κυρίου που γίνεται δια του λόγου, τίθεται στην «καρδία» του ανθρώπου. Εκεί «συσσωρεύεται » ο

Θείος λόγος ως χρυσός στο «χώμα», και ο «χρυσός του Ωφίρ», ήτοι ο πολύτιμος Θείος λόγος «συσσωρεύεται » ανάμεσα στους λίθους των χειμάρρων . Ποια είναι αυτή η «καρδία»; Η καρδιά;

Όχι βέβαια, διότι η καρδιά είναι απλώς μία αντλία αίματος. Η καρδιά δεν σκέπτεται , δεν απομνη-

μονεύει , δεν «συσσωρεύει » λόγο. Ο εγκέφαλος είναι εκείνος που «συσσωρεύει » τον λόγο. Ο

εγκέφαλος απομνημονεύει. Άρα «καρδία» = εγκέφαλος . Πως «συσσωρεύεται » ο λόγος στον εγκέφαλο; Πως απομνημονεύουμε τις παραστάσεις που

σχηματίζονται στον φλοιό; Καθώς τα ερεθίσματα, ακουστικά ή οπτικά φθάνουν στον φλοιό και

γίνεται η ολοκλήρωση των νοημάτων (στην τριτεύουσα συνειρμική περιοχή), οι παραστάσεις που

δημιουργούνται καταγράφονται με δύο τρόπους:

1. Νευροηλεκτρικά: Στην περίπτωση αυτή η αποθήκευση γίνεται με την ενεργοποίηση κάποιων

ειδικών νευρικών κυκλωμάτων που λέγονται ταλαντούμενα κυκλώματα Ο τρόπος αυτός της εγγρα-

φής δεν είναι μόνιμος.2. Νευροχημικά: Η αποθήκευση γίνεται με αποτύπωση των εγραμμάτων σε χημικές ενώσεις. Οι

παραστάσεις και τα νοήματα που συνίστανται από δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες νευρικά

ρευματίδια - ώσεις, προκαλούν χημικές αλλαγές στην περιοχή των συνάψεων.

Τα νευρικά κύτταρα άγουν τα ερεθίσματα - σήματα υπό μορφήν ηλεκτρικών παλμών που

λέγονται νευρικές ώσεις . Τα ρευματίδια αυτά, τάσεως -85 mV διατρέχουν τις νευρικές ίνες καταρ-

ρακτωδώς, ως χείμαρρος . Είναι δηλαδή απότομα και ρέουν για ελάχιστο σχετικά χρόνο, όπως και

το νερό των χειμάρρων. Τα νευρικά κύτταρα στον εγκέφαλο περιβάλλονται από την νευρογλοία ,

ουσία η οποία τα στηρίζει και τα μονώνει . Έτσι η κυτταροτεχνική του εγκεφάλου μοιάζει με τοίχο,

όπου τα νευρικά κύτταρα αποτελούν τους λίθους , ενώ η νευρογλοία την λάσπη. Καθώς οι παρα-

στάσεις ρέουν υπό μορφήν νευρικών ώσεων και γίνεται η εγγραφή μεταξύ των συνάψεων, η όλη

εικόνα μοιάζει με αυτό που αναφέρει ο στίχος 24:

Έτσι λειτουργεί νευροφυσιολογικά ο μηχανισμός της μνήμης του φθαρτού μας σώματος,

της «σκηνής» μας. «Σκηνή», πτωχή, πάμπτωχη δηλαδή οικία σαν το «τσαντίρι » των τσιγγάνων,που περιφέρονται και την στήνουν εδώ κι εκεί . Ενώ η άλλη, η «πολυτελής και μόνιμη οικία», το

άφθαρτο σώμα που προσδοκούμε να λάβουμε δεν θα είναι έτσι ...

Ο «χρυσός» = τα Θεϊκά μηνύματα - δεδομένα συσσωρεύονται = εγγράφονται στο «χώμα», ήτοι

στο σώμα, στα κύτταρα, σε υλικό - χημικό επίπεδο. Πώς;

Ο «χρυσός του Ωφίρ» = ο πολυτιμότατος λόγος του Θεού συσσωρεύεται = εγγράφεται «μεταξύ

των λίθων των χειμάρρων» = των νευρικών κυττάρων, δηλαδή στις συνάψεις .

Εδώ οι «λίθοι » είναι τα νευρικά κύτταρα, ενώ οι «χείμαρροι » είναι οι νευρικές ίνες που διαρρέ-

ονται από τα χειμαρρώδη ρευματίδια, τις ηλεκτρικές ώσεις, τους παλμούς...



21

2. Το βιβλίο των Ψαλμών.

Το βιβλίο αυτό που συνέγραψε ο Δαυίδ είναι από τα σημαντικότερα της Παλαιάς Διαθή-

κης. Ο ίδιος ο Χριστός μας προτρέπει να το μελετάμε, αφού λέει στους έκπληκτους μαθητές λίγο

πριν την ανάληψή Του: Κατά Λουκάν , κεφ. 24:

44. Ούτοι οι λόγοι ούς ελάλησα προς υμάς έτι ών σύν υμίν , ότι δεί πληρωθήναι πάντα τα γεγραμ-

μένα εν τω νόμω Μωυσέως και προφήταις και ψαλμοίς περι εμού .

Γιατί αναφέρει ιδιαίτερα τους Ψαλμούς; Διότι είναι προφητικοί , όπως οι υπόλοιποι προφη-

τικοί λόγοι και ο νόμος του Μωυσή. Φαίνεται πως ακόμη και η Πεντάτευχος έχει σημαντικό

προφητικό λόγο, αν και τούτο δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Πολλοί νομίζουν ότι ο « νόμος»

απαρτίζεται μόνον από διατάξεις, όλο μη και μη. «Ού φονεύσεις , ού κλέψεις ...». Και τότε πως

αυτός ο νόμος γράφει για τον Ιησού Χριστό; Που είναι η προφητεία; Είναι κρυμμένη , είναι

δοσμένη αλληγορικά. Διότι μέσα από κάποιες διατάξεις και γεγονότα που περιγράφονται εκεί ,

κρύβονται παράλληλες ιστορίες, και εκείνες είναι που Τον προαναγγέλουν. Εδώ όμως μας ενδιαφέρουν οι Ψαλμοί , και μάλιστα οι επιστημονικές κρυμμένες αλήθειες. Ο Δαυίδ εστέφθη

βασιλέας το 1075 π.Χ, βασίλεψε 40 έτη, πέθανε, και τον διαδέχθηκε ο υιός του Σολομών. Μέσα

σε αυτό το χρονικό διάστημα, μεταξύ 1075 και 1035 π.Χ. εγράφησαν οι Ψαλμοί , πολλούς από

τους οποίους αναγιγνώσκουμε και στην Εκκλησία. Και τώρα προσέξτε:

Ψαλμός 23, (Στο εβραϊκό πρωτότυπο κείμενο είναι ο 24ος):

1. Του Κυρίου είναι η γή και το πλήρωμα αυτής , η οικουμένη και οι κατοικούντες εν αυτή.

2. Διότι αυτός εθεμελίωσεν αυτήν επί των θαλασσών , και την εστερέωσεν επί των ρευμάτων.

Πάλι αυτές οι «θάλασσες»! Μα ο πλανήτης Γη «θεμελιώνεται », κρεμάται επί του μηδενός,

στο κενό, στο διάστημα. Που το ήξερε αυτό ο Δαυίδ; Και μάλιστα εδώ κάνει λόγο για στερέωση

αυτής σε «θαλάσσια ρεύματα». Υπάρχουν «ρεύματα» στο κενό; Μα τι μπορεί να «ρέει » στο διάστημα υπό μορφήν «κυμάτων» που μπορούν και στερεώνουν – σταθεροποιούν έναν ολόκληρο

πλανήτη; Αν «θάλασσα» = χωρόχρονος, τότε τι είναι αυτά τα «θαλάσσια ρεύματα»; Είναι τα

κύματα βαρύτητας τα οποία αναγκάζουν την Γη να εκτελεί την τροχιά της γύρω από τον Ήλιο!

Διότι η αμοιβαία έλξη μεταξύ των πλανητών οφείλεται στο βαρυτικό πεδίο που αναπτύσσεται

γύρω τους, πεδίο το οποίο μεταδίδεται στον πέριξ χώρο υπό μορφήν κυμάτων που λέγονται βαρυ-

τικά κύματα. Η βαρυτική έλξη που υφίσταται μεταξύ δύο σωμάτων οφείλεται στην αλληλεπίδραση

των ατόμων ενός σώματος με τα άτομα του άλλου. Κάθε άτομο είναι γνωστό ότι αποτελείται από

έναν πυρήνα και ένα ή περισσότερα ηλεκτρόνια που περιστρέφονται γύρω από αυτόν σε στιβάδες

- φλοιούς. Ο πυρήνας αποτελείται από πρωτόνια (p+) και νετρόνια (n). Τα πρωτόνια και τα

νετρόνια αποτελούνται και αυτά από μικρότερα σωματίδια, τα κουάρκ . Τρία διαφορετικά κουάρκ

συγκροτούν ένα πρωτόνιο ή νετρόνιο. Τελικά η ύλη αποτελείται από ηλεκτρόνια και κουάρκ . Κατά την αλληλεπίδραση των ατόμων, ένα σωματίδιο ύλης (ηλεκτρόνιο ή κουάρκ ) εκπέμ-

πει ένα σωματίδιο αλληλεπιδράσεως. Η εκπομπή αυτή αλλάζει την διεύθυνση και την ταχύτητα

του σωματιδίου ύλης που το εξέπεμψε. Στη συνέχεια το σωματίδιο αλληλεπιδράσεως που εξεπέμ-

φθη συγκρούεται με ένα άλλο σωματίδιο ύλης ενός άλλου ατόμου και απορροφάται από αυτό. Η

σύγκρουση αλλάζει την διεύθυνση και την ταχύτητα του δευτέρου σωματιδίου ύλης, και τελικά οι

μεταβολές στην κινητική κατάσταση αυτών των δύο σωματιδίων ύλης - ατόμων φαίνεται να

προήλθαν από τη δράση κάποιας δυνάμεως μεταξύ των, αφού τα σωματίδια αλληλεπιδράσεως που

ανταλλάσσονται δεν μπορούμε να τα ανιχνεύσουμε. Το σωματίδιο αλληλεπιδράσεως που είναι

υπεύθυνο για την βαρύτητα λέγεται βαρυτόνιο , κινείται με την ταχύτητα του φωτός και δεν έχει

μάζα. Μόνο κινούμενα αντικείμενα προκαλούν εκπομπή βαρυτονίων, που στην ουσία δεν είναι

σωμάτια, αλλά «ρυτιδώσεις», παραμορφώσεις, μεταβολές της καμπυλότητος του χωροχρόνου, οι οποίες άπαξ και προκληθούν σε κάποιο σημείο του, απάγονται από αυτόν με την ταχύτητα c του

φωτός προς όλες τις κατευθύνσεις.



22

Που οφείλεται όμως αυτή η απαγωγή; Στην πραγματικότητα τα σώματα δεν εκπέμπουν

τίποτα. Ούτε φωτόνια υπάρχουν, ούτε βαρυτόνια. Αυτά τα «σωματίδια» μηδενικής μάζας είναι

θεωρητικά επινοήματα που χρησιμεύουν για τους υπολογισμούς και την επίλυση των προβλημά-

των της Φυσικής. Στη Φύση όμως δεν υπάρχουν σωματίδια άνευ διαστάσεων και μάζας. Έτσι ,

δεν μπορούμε να εννοήσουμε το «φωτόνιο» σαν μία μικροσκοπική μπάλα που κινείται με την οριακή ταχύτητα c. Το «φωτόνιο» αποτελεί κβάντο ενεργείας , ήτοι μία στοιχειώδη μονάδα από

ενέργεια και όχι μάζα. Το ίδιο ισχύει και με το «βαρυτόνιο» ή το « νετρίνο». Δεν είναι σωμάτια,

αλλά στοιχειώδη ποσά ενεργείας. Και η ενέργεια αποτελεί χαρακτηριστικό του χωροχρόνου.

Καθώς ο χωροχρόνος διαστέλλεται με την οριακή ταχύτητα c, δεν διαστέλλεται μόνο το φωτεινό

του όριο, αλλά και κάθε εσωτερικό του σημείο. Συνεπώς αυτή η απαγωγή της ενεργείας είναι

επακόλουθο της διαστολής του Σύμπαντος.

Τα βαρυτικά κύματα είναι παρόμοια με τα κύματα φωτός, και είναι περιοδικές μεταβολές

των ηλεκτρικών και μαγνητικών τιμών του πεδίου. Κι ’ επειδή στο Σύμπαν τα πάντα κινούνται ,

(Γαλαξίες, αστέρες, πλανήτες, άτομα, ηλεκτρόνια και κουάρκς), η ενέργεια της κινήσεως όλων

αυτών απάγεται από τον διαστελλόμενο χωροχρόνο από τα βαρυτικά κύματα. Αυτά είναι λοιπόν

εκείνα που συγκρατούν τη Γη στη θέση της. Αυτά την κρατούν σε τροχιά και την «στερεώνουν».Και δεδομένου ότι τα κύματα βαρύτητας κινούνται εντός του χωροχρόνου - «θαλάσσης», άρα

πολύ σοφά ο Ψαλμός γράφει ότι η Γη σ τ ε ρ ε ώ ν ε τ α ι επί των «θαλασσίων ρευμάτων»! Μα

και αν κανείς ισχυρισθεί ότι ο Δαυίδ «δανείστηκε» αυτή την γνώση από το βιβλίο του Ιώβ όπου η

γη κρεμάται επί του μηδενός, σαν άνθρωπος με τίποτα δεν θα μπορούσε να γνωρίζει ότι η βαρύτητα

έχει φύση κυματική! Αυτό μόνον ένας Θεός το γνώριζε τότε...

Ψαλμός 103, (εβρ. 104ος ):

1. Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον! Κύριε Θεέ μου , εμεγαλύνθης πολύ , ενεδύθης τιμήν και μεγα- λοπρέπειαν ,

(προφητεύει την έλευση του Χριστού που «ενεδύθη μεγαλοπρεπές ένδυμα», την αφθαρσία),

2. Σύ , ο οποίος (ως φύσει Θεός) περιβάλλεσαι το φώς ως ιμάτιον , ο οποίος απλώνεις τον ουρα-

νόν ως σκηνήν , 3. ο οποίος θέτεις τας δοκούς των υπερώων σου εις τα ύδατα...

Πάλι εδώ αυτά τα « ύδατα»... Και φυσικά αυτός ο «ουρανός» που δηλώνει όριο, είναι ο

εξώτατος ουρανός , το φωτεινό όριο του Σύμπαντος. Διότι δεν νομίζω ο δικός μας ατμοσφαιρικός

ουρανός να «απλώνεται », να διαστέλλεται . Μόνο το φωτεινό όριο που διανοίγει τον χωροχρόνο

δύναται να δημιουργεί «σκηνή», χώρο προς κατοίκησιν:

Ησαϊας , κεφ. 40: 22. ...Ούτος εκτείνει τους ουρανούς ως παραπέτασμα (κουρτίνα, όριο), και εξαπλώνει αυτούς ως σκηνήν προς κατοίκησιν .

Και στον Ησαϊα αυτοί οι «ουρανοί » συνεχώς εκτείνονται , και δημιουργούν «σκηνήν προς

κατοίκησιν», τόπο δηλαδή για ύπαρξη, διαστημικό χώρο, άσχετα τώρα εάν αυτός δεν προορίζεται

για εμάς τους θνητούς. Μη φανταστείτε δηλαδή ότι κάποτε η επιστήμη και η τεχνολογία θα μας

επιτρέψουν να κατοικήσουμε στον χώρο που αυτή τη στιγμή διανοίγεται , γιατί κάτι τέτοιο απαιτεί

να ταξιδέψουμε με ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη του φωτός. Τούτο όμως είναι αδύνατον. Ούτε καν

την ταχύτητα του φωτός δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πλησιάσουμε. Και τούτο ισχύει όχι μόνο για

εμάς, αλλά και τους... εξωγήινους, εάν βέβαια υπάρχουν! Στο θέμα όμως αυτό θα αναφερθούμε

αργότερα διεξοδικώς.



23


1. Αινείτε τον Κύριον...

4. Καθορίζει τον αριθμόν των άστρων , δίδει ονόματα εις όλα αυτά.

Το περίεργο είναι ο ενεστώτας χρόνος του κειμένου. Ο αριθμός των άστρων μεταβάλλεται

διαρκώς, ήτοι αυξάνει και μειώνεται συγχρόνως. Όντως τα άστρα που είναι ήλιοι , ενδεχομένως

και με περιφερικούς πλανήτες, διαρκώς δημιουργούνται και καταστρέφονται . Και όμως σε όλα

αυτά ο Θεός δίδει , συνέχεια δίδει ο ν ό μ α τ α. Μα γιατί ; Ποιοι χρειάζεται να κάνουν χρήση των

ονομάτων τους; Διότι εάν υπάρχουμε μόνον εμείς στο Σύμπαν, τότε γιατί να χρειάζεται η διαστο-

λή αυτού, αλλά και η δημιουργία νέων άστρων που ποτέ μα ποτέ σαν θνητοί δεν θα αντικρύσουμε;

Τι χρειάζονται όλα αυτά τα «περιττά» άστρα; Ο Θεός δεν σπαταλάει άσκοπα την ενέργειά Του.

Δεν δημιουργεί πράγματα ματαίως, διότι τούτο αντίκειται προς μία βασική αρχή Του, την Θεία

οικονομία. Ούτε καν ως «διάκοσμος», διακόσμηση του ουρανού που έλεγαν οι παλαιότεροι δεν

επιτρέπεται να συμβαίνει τούτο. Είναι σαν να διακοσμεί κάποιος μία απομονωμένη βραχονησίδα

στον Ειρηνικό ωκεανό με πολύτιμους λίθους, πανάκριβους πίνακες και ψηφιδωτά, την οποία όμως

γνωρίζει ότι ουδείς θα την επισκεφθεί ποτέ. Ποιος χτίζει μία βίλλα στην έρημο; Ποιος σπαταλάει ένα σωρό χρήματα και κάνει τόσο κόπο για το τίποτα; Θα μου πείτε για προσωπική ευχαρίστηση.

Ναι . Οι άνθρωποι λόγω απληστίας και εγωπαθείας μπορεί και να το κάνουν. Ο Θεός όμως ποτέ,

γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν άσκοπο, αν όχι ανόητο, άνευ δηλαδή νοήματος για έναν Θεό πάνσοφο,

παντογνώστη και πανταχού παρόντα. Δεν χρειαζόταν να δημιουργήσει και το Σύμπαν ολόκληρο,

εάν δεν υπήρχαν άλλα όντα για να το κατοικήσουν, να το απολαύσουν, ή να εκπαιδευθούνε σε

αυτό. Κι εμείς τουλάχιστον, σίγουρα υπάρχουμε. Υπάρχουν και άλλα όντα, όπως λ .χ . άγγελοι ,

αρχές εξουσίες, κυριότητες, χερουβείμ, σεραφείμ, άφθαρτα όντα, (όπως οι 24 «πρεσβύτεροι » στην

Αποκάλυψη), καθώς και ο διάβολος. Δεν αποκλείεται να υπάρχουν και «εξωγήινοι », αφού ο από-

στολος Παύλος κάνει λόγο και για «ετέρα κτίση», όντα που δεν είναι τίποτα από τα προηγούμενα!

(Προς Ρωμαίους επιστολή κεφ.8, στ.39). Ακόμα και αυτός ο ναός του Κυρίου, η Νέα Ιερουσα-

λήμ που γράφει η Αποκάλυψη κατοικείται και από άλλα άφθαρτα όντα. Εκεί είναι οι άγγελοι , οι κυριότητες, οι εξουσίες, κ .λ .π., εκτός βέβαια από τον διάβολο (και τους «εξωγήινους», εάν

υπάρχουν, επιμένω σε αυτό το εάν). Μα και αυτή ταύτη η Φύση του Θεού είναι Τριαδική. Είναι

τρία διαφορετικά αλλά πάντοτε σύγγνωμα μεταξύ τους Πρόσωπα. Γιατί άραγε ο Θεός να είναι

Τριαδικός; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς; Γιατί ως τέλειο Ον να μην αρκείται στην μοναδικότητά

Του; Ή, γιατί να είναι 3 και όχι 2 ή 4 Πρόσωπα; Γιατί 3 ομότιμα Πρόσωπα και όχι ένας Πατέρας

με άλλη μία, 2, 3 και περισσότερες ιδιότητες; Τούτο είναι άκρως φιλοσοφικό.

Φανταστείτε ένα μοναδικό ον πριν την δημιουργία, ένα ον μόνο του στο τίποτα. Έναν

άνθρωπο με βούληση, αίσθηση, αισθήματα, στο πουθενά. Μα αυτό είναι χειρότερο και από τον

θάνατο. Είναι η τέλεια φυλακή, το άκρον άωτον της δυστυχίας! Ενώ εάν υπάρχουν δύο τέτοιοι ,

τότε πάντοτε ο ένας, αντικρύζοντας τον άλλον θα έχει την αίσθηση του «άλλου», του ετέρου. Με

τον αριθμό 2 δηλαδή μόλις και που δημιουργείται η έννοια της ετερότητος. Πάντοτε όμως ο ένας θα βλέπει μπροστά του «έναν», τον άλλον. Αν τώρα οι άνθρωποι γίνουν τρεις, εδώ τώρα ο κάθε

ένας έχει την αίσθηση του πλήθους. Με άλλα λόγια, ο αριθμός 3 είναι ο πρώτος ελάχιστος κατά

τον οποίον δημιουργείται η έννοια του πλήθους στα όμματα του κάθε ενός από αυτούς. Τότε ο

κάθε ένας ξεχωριστά έχει απέναντί του δύο, ήτοι «το ελάχιστο δυνατόν πλήθος ετερότητος». Πιο

πέρα η ετερότητα είναι περιττή, διότι είτε δύο, είτε τρεις, είτε οκτώ έχετε απέναντί σας, πληθυντι -

κό αριθμό θα χρησιμοποιήσετε για να τους καλέσετε. Αντιστοιχείστε τώρα αυτό το παράδειγμα

με την Ουσία του Θεού. Πριν την όποια Δημιουργία δεν υπήρχε τίποτε «άλλο», παρά μόνον

Εκείνος. Ο Θεός όμως ουδέποτε ήταν «δυστυχής» και απόλυτα «μόνος», διότι τότε δεν θα ήταν

τέλειο Ον στο οποίο δεν επέρχεται καμμία μεταβολή. Με την Δημιουργία που θα έκανε θα απο-

κτούσε αυτήν την ετερότητα που θα Τον μετέβαλε υποτίθεται από «δυστυχή» σε «ευτυχή».

Ψαλμός 55, (εβρ. 56ος ):20. Ο Κύριος ... κάθεται εις θρόνον από αιώνων , εις τον οποίον ουδεμία επέρχεται αλλαγή .



24

Ανέκαθεν ο Πατέρας Θεός «εκάθητο εις θρόνον», πράγμα που σημαίνει ότι πάντοτε ήταν

«ψηλότερα» από κάποιους «άλλους», αφού η έννοια «θρόνος» δεν υφίσταται χωρίς βασίλειο, ή

κάποια άλλη «ετερότητα». Στον «θρόνο» αυτόν δεν εκάθησε, αλλά κ ά θ ε τ α ι , συνεχώς και

αδιαλείπτως από αιώνων, πριν την Δημιουργία και αυτού τούτου του χρόνου. Πριν την Μεγάλη

Έκρηξη, και πιο «πίσω» ακόμα! Επομένως πάντοτε υπήρχε έναντι Αυτού η «ετερότητα», την οποία όμως ουδέποτε δημιούργησε , αφού τα δημιουργήματα είναι πάντα κατώτερα του δημιουργού

τους. Αν ο Πατέρας Θεός είχε ποτέ «δημιουργήσει » τα άλλα δύο Πρόσωπα της ουσίας Του, τότε

αυτό εκτός από μεταβολή, θα σήμαινε και αναπαραγωγή, αντιγραφή του Εαυτού Του, πράγμα που

αντίκειται στην έννοια της σχέσεως Δημιουργού και δημιουργήματος. Άρα «η τέλεια ετερότητα»,

τα άλλα δύο (και όχι περισσότερα) Πρόσωπα θα πρέπει να συνυπήρχαν ανέκαθεν μαζί με Εκείνον.

Θα πρέπει να είναι Άναρχα και Αιώνια όπως και ο Πατέρας. Και πρέπει να είναι Πρόσωπα και όχι

απλώς «Ιδιότητες» Αυτού, διότι αλλιώς δεν θα υπήρχε ομοιογένεια στην ετερότητα, αλλά θα

προέκυπτε διαφορετικότητα, άρα και ατέλεια στην ουσία Του. Δείτε το παράδειγμα με τους τρεις

ανθρώπους πριν. Ο ένας (1) αντικρύζει τον «άλλον» (2) και τον «άλλον» (3), πάντοτε όμως

άνθρωπο και όχι κάτι διαφορετικό. Αν δηλαδή στο ελάχιστο πλήθος της τριάδος του παραδείγ-

ματός μας είχαμε έναν άνθρωπο (1) και ένα ζώο (2) και ένα φυτό (3), ναι μεν όλα αυτά είναι έμβια όντα, όμως δεν θα υφίστατο η έννοια του «άλλου» αλλά του «διαφορετικού». Η έννοια «άλλος»

προϋποθέτει όμοια , και όχι ανόμοια όντα. Τότε και μόνο τότε ισχύει η τέλεια «τριαδική» τους

ετερότητα, όταν αυτή απαρτίζεται από το ομοειδές σύνολο:

Άνθρωπος, άνθρωπος, άνθρωπος.

Το ίδιο ισχύει και για την Θεότητα, ολόκληρο το Θείον, «το γεννώμενον». Τα τρία Πρόσωπα θα

πρέπει να είναι ομοούσια και ισότιμα, αφού σαν μία και η αυτή ουσία του Θείου ήσαν, είναι και

παραμένουν αμετάβλητα ες αεί . Και αφού ο Πατήρ είναι ο Θεός, βάσει της «ομοιογενούς ετερότη-

τος» των μελών Αυτής, ο Πατήρ, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο είναι :

Ο Θεός, Ο Θεός, Ο Θεός.

Ούτε και η Θεία Ουσία λοιπόν αποτελεί την απόλυτη «μονάδα», αλλά μία Θεότητα με τρία

Πρόσωπα. Και είναι έτσι διότι δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Είναι θα έλεγα η τέλεια

Ύπαρξη που ακόμη και μέσα στο απόλυτο χάος έχει συμφυή την κοινωνική υπόσταση. Ένα

Υπερκόσμιο Ον, ο απολύτως Ών, που δεν έχει καμμία ανάγκη από τίποτε και κανέναν. Θα

μπορούσε να υφίσταται έτσι «κοινωνικός» και χωρίς καμμία Δημιουργία. Και όμως, κινούμενος

από αγάπη και μόνο, θέλησε να δώσει , και όχι να λάβει , την χαρά και σε άλλα όντα να υπάρχουν

όπως Εκείνος. Η τέλεια Ύπαρξη εποίησεν υπάρξεις ελαφρώς κατώτερες από τον Εαυτό Του ώστε

να έχει απέναντί Του μία άλλη «ετερότητα με διαφορετικότητα». Να υπάρχει αυτό το «κάτι άλλο»

από την ουσία Του. Και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι ούτε ίσο με Εκείνον, ούτε ένα νεκρό και

άβιο Σύμπαν, ένας ανούσιος διάκοσμος για τον Εαυτό Του, αλλά όντα έμβια και λογικά που να

απολαμβάνουν την όλη Δημιουργία Του. Εμείς οι άνθρωποι , έτσι θέλει , καλούμεθα να γίνουμε οι θετοί υιοί Του, αδελφοί του γνησίου Υιού και Λόγου Του. Φαίνεται ότι σε ολόκληρο το Σύμπαν

είμαστε τα μοναδικά όντα στα οποία δίνει τόση αξία. Μεγάλη μας τιμή! Δεν μας θέλει όμως έτσι

«φτωχούς», θνητούς και άσοφους, αλλά σοφούς, αθανάτους και αφθάρτους. Γι αυτό ετοίμασε όλο

αυτό το «σκηνικό», όλα αυτά τα άστρα που σήμερα ούτε καν μπορούμε να δούμε. Διότι ο Γαλα-

ξίας μας και μόνον υπολογίζεται πως απαρτίζεται από 100.000.000.000 περίπου άστρα, (1011), ενώ

υπάρχουν άλλοι τόσοι σε αριθμό Γαλαξίες. Σύνολο 1 εξάκις εκατομμύρια άστρα, (1022) και αυτά

υπολογίζουμε ότι υπάρχουν σήμερα! Λέτε όλα αυτά να είναι ένας απλός διάκοσμος του ουρανού;

Όχι . Μη παιδευόμαστε: Όλα αυτά τα άστρα προορίζονται για τους αφθάρτους που θα προκύψουν

κάποτε από το ανθρώπινο γένος. Προορίζονται για εμάς τους υιούς Του. Διότι όπως θα δούμε,

για τους αφθάρτους παύει αυτός ο περιορισμός της ταχύτητας του φωτός, αφού η άφθαρτη ύλη ως

η 5η

διάσταση συμπεριλαμβάνει , περικλείει την 4η

που είναι ο χρόνος και την 3η

που είναι ο χώρος. Ενέχει και δεν ενέχεται από τον χωροχρόνο. Αλλά για την αφθαρσία θα γίνει λόγος αργό-

τερα σε ειδικό κεφάλαιο. Υπομονή...



25


4. Διότι πρίν ακόμη έλθη λόγος εις την γλώσσαν μου , σύ , Κύριε , γνωρίζεις το πάν.

5. Με περιβάλλεις όπισθεν και έμπροσθεν , και θέτεις την χείραν σου επάνω μου . 6. Τοιαύτη γνώσις είναι δι’ εμέ υπερθαύμαστος , είναι πολύ υψηλή , αδυνατώ να την φθάσω.

Θα ήταν ανόητο εκ μέρους μας να δεχθούμε αυτό το «έμπροσθεν και όπισθεν» ότι αναφέ-

ρεται στον χώρο και όχι στον χρόνο. Διότι η λέξη «περιβάλλω» σημαίνει βρίσκομαι γύρω-γύρω,

σε όλες τις διευθύνσεις του χώρου, άρα βρίσκομαι εμπρός-πίσω, δεξιά-αριστερά, και επάνω-κάτω.

Όμως κατά τον Ψαλμωδό ο Θεός βρίσκεται μόνον έμπροσθεν και όπισθεν. Δηλαδή δεν μας περι -

βάλλει ο Θεός γύρω-γύρω, σφαιρικά; Δεν μας περιβάλλει χωρικά πλαγίως, άνω και κάτω; Μα

τότε πού είναι η πανταχού παρουσία Του; Άρα εδώ γίνεται λόγος για τον άξονα του χρόνου . Πράγματι , για τον άνθρωπο ο άξονας αυτός είναι μονοδιάστατος, αποτελεί μία ευθεία γραμμή και

δεν έχει «πλάι », «άνω» και «κάτω». Έχει μόνον «εμπρός» και «πίσω», παρελθόν και μέλλον. Και

τούτο επειδή ο υλικός άνθρωπος αποτελεί σημείο που κινείται γραμμικά προς τα εμπρός και μόνον

στον άξονα του χρόνου, και μάλιστα με σταθερή ταχύτητα ( υπό κανονικάς συνθήκας). Αυτή η

μονόδρομη ροή του χρόνου ονομάζεται βέλος του χρόνου , ενώ ο ρυθμός ροής αυτού εξαρτάται από

την σχετική ταχύτητα του παρατηρητή ως προς

την ταχύτητα του φωτός. Ο χρόνος δηλαδή του

παρατηρητή είναι σχετικός , όπως προβλέπει η

θεωρία της ειδικής σχετικότητας του Αϊνστάϊν με

τους μετασχηματισμούς των εξισώσεών της από

τον Lorentz. Με βάση τον τύπο αυτόν ο χρόνος

(t) ρέει στον κινούμενο παρατηρητή όλο και πιο

αργά καθώς η ταχύτητά του ( υ) τείνει προς την

ταχύτητα (c) του φωτός, αφού το κλάσμα υ/c

τείνει προς την μονάδα. Και επειδή αυτό αφαι -ρείται από την μονάδα του παρονομαστή, ο όλος

παρονομαστής τείνει προς το 0, με αποτέλεσμα

το όλο κλάσμα να μεγαλώνει και να τείνει προς

το άπειρο. Με άλλα λόγια, σε ένα σώμα - σωματίδιο που πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός, ο

χρόνος περνάει όλο και πιο αργά από αυτό. Όταν δε τελικά την φθάσει , ( υ = c), το κλάσμα υ/c =

1, και επειδή 12 = 1, το κλάσμα αποκτά παρονομαστή 0, και 1/0 = άπειρον. Τότε στο σώμα αυτό

παύει να ρέει ο χρόνος, και «ζει » άπειρο χρόνο σε σχέση με εμάς που είμαστε «ακίνητοι » και το

παρατηρούμε. Δηλαδή ο χρόνος παύει να ρέει σε αυτό, και έτσι ένα τέτοιο «σώμα» καθίσταται

αιώνιο! Μόνο που ένα υλικό σώμα θα έχει

διαλυθεί , θα έχει εξαϋλωθεί πολύ πριν φθάσει

την ταχύτητα αυτή... Διότι η ίδια εξίσωση που

ισχύει για τον χρόνο, ισχύει και για την μάζα.

Έτσι , όσο η ταχύτητα ενός υλικού σώματος

τείνει προς αυτήν του φωτός, η μάζα ηρεμίας

του μεγαλώνει . Η μάζα όμως αποτελεί μέτρο

της αδρανείας του, άρα όσο επιταχύνεται ένα

σώμα, τόσο αυξάνει η αδράνειά του, τόσο με-

γαλύτερη αντίσταση προβάλλει στην επιτάχυν-

ση, άρα τόσο περισσότερη ενέργεια απαιτείται

για την περαιτέρω αύξηση της ταχύτητάς του.

Όταν δε φθάσει στην ταχύτητα c του φωτός που η μάζα του γίνεται άπειρη, η δύναμη και η

ενέργεια που απαιτείται καθίσταται άπειρη.



26

Ένα θεωρητικό παράδειγμα είναι το εξής: Φανταστείτε έναν αστροναύτη μέσα σε ένα

διαστημόπλοιο, το οποίο επιταχύνεται με 1g (=9,81 m/sec2). Στην περίπτωση αυτή, στο εσωτερι -

κό του διαστημοπλοίου δημιουργείται τεχνητή βαρύτητα ίση με της Γης. Ας υποθέσουμε ότι δεν

έχουμε περιορισμό στην ταχύτητα και ότι διαθέτουμε άπειρη ενέργεια. Για να φθάσουμε την

ταχύτητα του φωτός χρειαζόμαστε t = c/g, ήτοι 300.000.000 sec = 3.472,2 ημέρες = 9,5 έτη.Καθώς το διαστημόπλοιο θα πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός η αδράνεια θα αυξάνει σύμφωνα

με τον τύπο του Einstein. ( Όσο μεγαλώνει η τιμή υ, το κλάσμα υ/c τείνει προς την μονάδα. Όταν υ = c

το κλάσμα υ/c = 1, 12

= 1, 1 - 1 = 0, η ρίζα του 0 = 0, και το κλάσμα 1/0 = άπειρον). Έτσι , όσο η

ταχύτητα του κινουμένου συστήματος (διαστημόπλοιο και αστροναύτης) πλησιάζει την ταχύτητα

του φωτός, η μάζα τείνει προς το άπειρον. Αυτό σημαίνει ότι καθώς η ταχύτητα του συστήματος

πλησιάζει αυτή του φωτός, η αδράνεια, δηλαδή η αντίσταση που προβάλλει στην κίνηση αυξάνει .

Έτσι όλο και περισσότερη ενέργεια απαιτείται για να αυξήσουμε την ταχύτητα. Τέλος όταν η

ταχύτητα γίνει ίση με του φωτός, η αδράνεια του κινουμένου σώματος γίνεται άπειρη. Αυτό ση-

μαίνει ότι για να αυξηθεί περισσότερο η ταχύτητα χρειάζεται άπειρη δύναμη και ενέργεια. Στη

Φύση όμως δεν υπάρχουν άπειρες δυνάμεις και ενέργεια, και γι ’ αυτό το σύστημα δεν μπορεί να

υπερβεί την ταχύτητα του φωτός. Στην πραγματικότητα το σύστημα θα έχει διαλυθεί πολύ πριν την ταχύτητα αυτή, και ιδού ο λόγος:

Τα άτομα της ύλης του κινουμένου συστήματος έχουν μάζα. Τα πρωτόνια και τα νετρό-

νια, τα ηλεκτρόνια και τα quarks έχουν μάζα. Τα ηλεκτρόνια που «περιστρέφονται » γύρω από τον

πυρήνα με ταχύτητα 108 cm/sec, (=106 m/sec = 1000km/sec), άλλοτε βρίσκονται προς την κα-

τεύθυνση της κινήσεως (θέση Α) και η γραμμική ταχύτητά τους προστίθεται σ’ αυτή της κινήσεως,

και άλλοτε βρίσκονται αντίθετα με αυτήν (θέση Β), και η ταχύτητα αφαιρείται . Όταν η ταχύτητα

των ατόμων είναι μικρή, (1), η κίνηση δεν επιδρά επάνω τους. Όταν όμως η κίνηση των ατόμων

γίνεται με ταχύτητες που πλησιάζουν αυτή του φωτός, (2,3,4), τα ηλεκτρόνια κατά την φάση Α

βρίσκονται να προσθέτουν την ταχύτητά τους (1000 km/sec) στην κίνηση, με αποτέλεσμα η

αδράνειά τους να είναι αυξημένη έναντι της θέσεως Β. Συνεπώς, όλο και πιο δύσκολα θα

επιτελούν την φάση Α και πιο εύκολα την Β, με αποτέλεσμα οι τροχιές τους να παραμορφώνονται.

Η παραμόρφωση αυξάνει όλο και περισσότερο καθώς εμείς προσπαθούμε να αυξήσουμε την

ταχύτητα του συστήματος, ενώ κάποτε όταν το σύστημα αποκτήσει ταχύτητα 300.000 - 1.000 =

299.000 km/sec, τα ηλεκτρόνια μη μπορώντας να ξεπεράσουν το όριο των 300.000 km/sec κατά

την φάση Α, πέφτουν στον πυρήνα (5) εκπέμποντας φωτόνια (ακτίνες Χ), και τα άτομα καταστρέ-

φονται , μετατρεπόμενα σε έναν σωρό νετρονίων. Αλλά και για τα quarks ισχύουν τα ίδια. Μη

μπορώντας κι αυτά να κάνουν στον πυρήνα οποιαδήποτε πρόσθετη κίνηση, αρχικά αποδεσμεύ-

ονται και τα νετρόνια διαλύονται . Τέλος όταν η ταχύτητα γίνει ίση με αυτή του φωτός, τα quarks

μετατρέπονται σε φωτόνια και νετρίνα, που είναι «σωματίδια» άνευ μάζας. Τελικώς, καμμία υλική δομή δεν φτάνει στην ο ρ ι α κ ή ταχύτητα του φωτός .

Θέση Α: υκινήσεως + υηλεκτρονίου

e

Θέση Β: υκινήσεως - υ λεκτρονίου

Αύξηση της ταχύτητας

1 2 3 4 5



27

Επομένως ένα τέτοιο ταξίδι με την ταχύτητα του φωτός ήταν, είναι και θα παραμείνει στα

πλαίσια της επιστημονικής φαντασίας και μόνο. Άλλωστε αυτές οι εξισώσεις έχουν επαληθευθεί

στην πράξη με τους επιταχυντές σωματιδίων που βρίσκονται να ακολουθούν αυτές ακριβώς τις

προβλέψεις των τύπων. Η θεωρία έχει επαληθευθεί και πρόκειται για έναν φυσικό νόμο που έχει

επιβεβαιωθεί πειραματικά κατά τις διαστημικές αποστολές στον Άρη με τον Mariner 1 και 2. Άρα όσοι κάνουν λόγο για μελλοντικά ταξίδια με διαστημόπλοια που κάποτε θα κινούνται με ταχύτητα

φωτός ή μεγαλύτερη, είναι τουλάχιστον αδαές και ονειροπόλοι . Διότι η ταχύτητα «του φωτός »αποτελεί φράγμα αξεπέραστο για την φθαρτή μας ύλη , αφού αυτή δεν είναι του φωτός, αλλά του

εκτυλισσομένου χωροχρόνου. Δια ταύτα, ξεχάστε και τις μελλοντικές μηχανές του χρόνου όπου

οι άνθρωποι υποτίθεται ότι θα παγώνουν τον χρόνο τους όταν κινηθούν με παραπλήσιες φωτονια-

κές ταχύτητες ώστε να «ξυπνήσουν» μετά από κάποιες χιλιάδες χρόνια! Διότι ούτε καν τα άτομα

και τα quarks δεν θα αντέξουν σε μία τέτοια δοκιμασία. Καταρρίπτεται και η προσδοκία των

λατρών των «εξωγήινων» οι οποίοι ενδεχομένως είναι πιο προηγμένοι τεχνολογικά από εμάς και

έρχονται με παραπλήσιες ταχύτητες στη Γη. Παραμύθια! Διότι οι νόμοι της Φύσεως είναι παγκό-

σμιοι , συμπαντικοί , άρα ότι ισχύει για εμάς ισχύει και για εκείνους. Άμα τολμήσουν να πλησιά-

σουν αυτή την οριακή ταχύτητα, η ύλη τους θα καταστραφεί . Μόνο το φως δύναται να έχει αυτή την ταχύτητα , την οποία ούτε και το ίδιο δύναται να ξεπεράσει .

Το ότι υπάρχουν «σωματίδια» που ξεπερνούν την ταχύτητα του φωτός, (ταχυόνια), αυτό

δεν είναι αληθές αλλά προκύπτει από τους υπολογισμούς κατά τους οποίους εμείς αντιστοιχίζουμε

την ενέργεια που φέρουν τα σωματίδια αυτά σε κινητική, άρα και σε ταχύτητα κινήσεώς τους.

Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι όντως αυτά κινούνται με υπερφωτονιακές ταχύτητες και ότι γυρίζουν

πίσω στον χρόνο. Διότι αυτά τα «σωματίδια» όπως και τα «φωτόνια», είναι κβάντα, πακέτα

ενεργείας και όχι αληθή σωματίδια. Αποτελούν θα έλεγα ενεργειακές φορτίσεις του χωροχρόνου,

αποφάνσεις των «σωματιδίων» αλληλεπιδράσεως, κατά συνέπειαν δεν υπακούουν στον τύπο του

Einstein m = mo… Αν λοιπόν ένα εργόνιο φέρει ενέργεια μεγαλύτερη από αυτή που το αντιστοι -

χίζει με την ταχύτητα του φωτός, μη ξεχνάμε ότι η μάζα του είναι μηδενική. Και επειδή η ενέργεια Ε ισούται με την μάζα m επί το τετράγωνο της ταχύτητας του σωματιδίου, (Ε = m υ2), η

τιμή της ενεργείας που εμείς μετράμε είναι το αποτέλεσμα ενός γινομένου που ο ένας του παρά-

γοντας (m), είναι το 0, και ως εκ τούτου υπάρχει μεγάλος βαθμός απροσδιοριστίας στην αληθή

τιμή της ταχύτητας. Διότι η ταχύτητα ( υ) = τετραγωνική ρίζα του κλάσματος Ε/m, το m = 0, και η

διαίρεση δια του μηδενός θα έπρεπε να δώσει τιμή άπειρη για την ταχύτητα. Τότε όμως ουδέποτε

θα είχαμε ανιχνεύσει το σωματίδιο αυτό. Όμως όλα τα «σωματίδια» που έχουν ανιχνευθεί κινούν-

ται με την ταχύτητα c του φωτός στο κενό, ενώ από την άλλη πλευρά η ενέργειά τους (Ε) είναι

μετρήσιμη και όχι άπειρη. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι το κλάσμα Ε/m διέπεται από

απροσδιοριστία που οφείλεται στον παράγοντα «μάζα» του εν λόγω «σωματιδίου». Σημαίνει ότι

αυτό το «σωματίδιο» έχει και δεν έχει μάζα. Υπάρχει και συγχρόνως δεν υπάρχει σαν υλική οντό-

τητα. Και τούτο είναι ακατανόητο. Φαίνεται ότι θα πρέπει να αλλάξουμε κάποτε άποψη για την

φύση και την υφή της ύλης. Θα πρέπει να την δούμε μάλλον σαν συμπύκνωση ενεργείας και όχι

σαν άτομα και quarks, ήτοι οντότητες με στερεά δομή. Όλα είναι «ενέργεια», είναι διακυμάνσεις

του χωροχρόνου, ήτοι ενός ηλεκτρομαγνητικού πεδίου, μιάς συνεχώς διευρουμένης «σκηνής προς

κατοίκησιν». Και αυτή η «σκηνή», αυτή η «θάλασσα σωματιδίων αλληλεπιδράσεως» είναι που

καθορίζει τα όρια όλων όσων υπάρχουν εντός αυτής με έναν και μόνο « νόμο» της: Την σταθερά

ταχύτητα c του φωτός στο κενό , ενώ όλοι οι υπόλοιποι νόμοι διέπονται από αυτόν. Λέει ο Θεός:


8. Ποίος περιέκλεισε την θάλασσαν με θύρας όταν εξώρμησεν εξερχομένη από την κοιλίαν ,

9. όταν κατασκεύασα τα σύννεφα ως κάλυμμά της και την παχείαν ομίχλην ως σπάργανόν της ,

10. όταν επέβαλλα εις αυτήν τον ν ό μ ο ν μου και ετοποθέτησα τους μοχλούς και τας πύλας της ,11. και είπα: θα έρχεσαι ως εκεί και όχι περισσότερον , και εδώ θα σταματούν τα υπερήφανα

κύματά σου;



28

Ένας είναι λοιπόν ο νόμος της «θαλάσσης» για τα « υπερήφανα» κύματά της: «Μέχρι εδώ

και μη παρέκει ». Ένας είναι και ο θεμελιώδης νόμος στη Φυσική σήμερα γύρω από τον οποίο

κρέμονται όλοι οι υπόλοιποι : Η σταθερά ταχύτητα c του φωτός , ήτοι των ηλεκτρομαγνητικών

κυμάτων. Ούτε το ίδιο το φως δεν δύναται να ξεπεράσει την οριακή του ταχύτητα, όπως και ένας

άνθρωπος που δεν δύναται να ξεπεράσει την σκιά του. Εάν λοιπόν ένα σωματίδιο έστω και της παραελάχιστης μάζας «θελήσει » να αποκτήσει την ταχύτητα c του φωτός στο κενό θα χρειαστεί

άπειρη ενέργεια, και συνεπώς δεν θα του έφθανε ολόκληρο το ενεργειακό αποθεματικό του Σύμ-

παντος! Τώρα για μεγαλύτερη ταχύτητα θα χρειαζόταν ενέργεια μεγαλύτερη από το άπειρο , και

τούτο είναι ανόητο, διότι στην έννοια του απείρου σταματάει η λογική του ανθρώπου καθώς και η

Φύση ολόκληρη. Στην ταχύτητα του φωτός τα «φωτόνια» πέφτουν σε χωροχρονικό κενό, και έτσι

παύει να υφίσταται ο φορέας που τους δίνει υπόσταση, επειδή αυτά έχουν την ίδια ταχύτητα με τα

σωματίδια αλληλεπιδράσεως που απαρτίζουν το χωροχρονικό συνεχές. Συμβαίνει κάτι αντίστοιχο

που ισχύει για τον ήχο που δεν μπορεί να ξεπεράσει το φράγμα του. Εκεί το φως συναντάει θα

λέγαμε μπροστά του ένα φράγμα, έναν τοίχο, ένα παραπέτασμα που γράφει ο Ησαϊας, ενώ «πίσω»

από αυτό είναι η ουσία του Θεού, το άκτιστο φως της Τριαδικής Θεότητος , όπως υπονοεί ο

103ος

Ψαλμός που γράφει ότι ο Θεός περιβάλλεται το φως ως ιμάτιον. Δια ταύτα, ξεχάστε παν-τελώς την εκδοχή ενός πραγματικού διαστημικού ταξιδιού με την ταχύτητα c του φωτός. Ούτε

ένα quark δεν θα μπορέσει καν να την πλησιάσει , πόσο δε μάλλον ένα υλικό σώμα, ένας άνθρω-

πος, ένας «εξωγήινος», ή ότι άλλο θέλετε. Όλα τα όντα που αποτελούνται από ύλη φθαρτή είναι

καταδικασμένα να ζουν μέσα σε ένα τρισδιάστατο χώρο και μονοδιάστατο χρόνο, ενώ για όλους

και όλα ισχύει αυτό το μονοδιάστατο βέλος του Χρόνου. Πάρτε το απόφαση:

Ο φθαρτός άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζει σε έναν μονοδιάστατο χρόνο και να

άγεται από το βέλος αυτού μόνο προς τα εμπρός με την ταχύτητα που εκείνο καθορίζει.

Ο άνθρωπος αποτελεί κουκκίδα, ένα μαθηματικό σημείο επάνω στον άξονα του χρόνου με το

πρόσωπο στραμμένο πάντοτε προς τα εμπρός, αλλά με τα μάτια του να κοιτάνε στο σημείο που πατούν τα πόδια του. Συνειδητοποιεί μόνο το στιγμιαίο παρόν και δεν δύναται να δει το μέλλον,

ούτε βέβαια και το παρελθόν. Και τούτο έχει κάποια μαθηματική εξήγηση:

Επειδή ο άξονας του χρόνου αποτελεί μαθηματική έννοια μη κατανοητή από πολλούς, θα

καταφύγουμε σε ένα ανάλογο σύστημα αξόνων πιο κατανοητό, αυτό των αξόνων του χώρου.

Όλοι ζούμε και κινούμεθα σε έναν τρισδιάστατο χώρο που ορίζεται από το μήκος (l), το πλάτος

(d) και το ύψος (h). Ο χώρος δηλαδή ορίζεται από το γινόμενο αυτών των τριών αξόνων, l X d X h.

Και όμως οι αισθήσεις μας είναι δισδιάστατες. Είναι επιφανειακού τύπου. Το φως που εισέρχε-

ται από την κόρη του οφθαλμού μας περνάει από συγκλίνοντα φακό, αντιστρέφεται και προβάλ -

λεται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του οφθαλμού μας που είναι μία κοίλη επιφάνεια , στην οποία βρίσκονται οι κατάλληλοι φωτοευαίσθητοι

υποδοχείς (τα κωνία και τα ραβδία). Έτσι ο

τρισδιάστατος χώρος προβάλλεται σαν σε

δισδιάστατο «φίλμ», κάτι που συμβαίνει και

με την φωτογραφία, τον κινηματογράφο, τις

οθόνες, κ .λ .π. Βέβαια η αντίληψη της τρίτης

διαστάσεως, αυτή η ψευδαίσθηση του βά-

θους προκύπτει επειδή έχουμε δύο μάτια που

απέχουν μεταξύ τους, και έτσι τα όμοια είδωλα που προκύπτουν είναι λίγο διαφορετικά εφόσον

ορώνται από μία μικρή αλλά διαφορετική γωνία. Η στερεοσκοπική όραση προκύπτει από την

διαφοροσύγκριση των ειδώλων που γίνεται στον εγκέφαλο. Όμως ο οφθαλμός, η «κάμερα» απο-τυπώνει την τρισδιάστατη πραγματικότητα σε δισδιάστατο μέσον. Το ίδιο συμβαίνει και με την

ακοή. Ο ήχος προσπίπτει στο ακουστικό τύμπανο, που είναι μία μεμβράνη δύο διαστάσεων.



29

Όλα τα αισθητήρια λειτουργούν έτσι . Αποτελούν επιφάνειες που έχουν μήκος και πλάτος,

αλλά όχι « ύψος», όχι βάθος. Έτσι ενώ ο χώρος έχει 3 διαστάσεις, εμείς τον παρατηρούμε και τον

καταγράφουμε με 2. Φανταστείτε τώρα ότι ο χώρος χάνει μία διάστασή του, π.χ . το ύψος, και

μετατρέπεται σε έναν επίπεδο χώρο 2 διαστάσεων. Τότε όλα θα ήταν επίπεδα κι εμείς «επιπεδάν-

θρωποι » σε αυτόν τον επίπεδο κόσμο. Θα είμασταν σαν ένα κομμάτι χαρτί μηδενικού πάχους ριγμένο στο πάτωμα. Τι νομίζετε ότι θα βλέπαμε τότε; Θα βλέπαμε έναν ορίζοντα, μία κυκλική

γραμμή, κάτι δηλαδή που έχει μία διάσταση. Έτσι από τις 2 υπάρχουσες στον κόσμο εμείς θα

αντιλαμβανόμαστε την μία. Τούτο αποδεικνύεται όταν βρισκόμαστε σε ένα τόπο και παρατηρού-

με τα όριά του που σχηματίζουν τον ορίζοντα αυτού. Επειδή όμως εμείς διαθέτουμε κάποιο μικρό

σχετικά ύψος, καθώς είμαστε ελαφρώς υπερυψωμένοι , εκτός από τον ορίζοντα βλέπουμε και την

επιφάνεια του εδάφους μέχρι τα πόδια μας, κι έτσι αντιλαμβανόμαστε την έκταση της επιφανείας

που πατάμε. Εάν όμως είμασταν «επιπεδάνθρωποι » θα βλέπαμε μόνο τον ορίζοντα. Κάπως έτσι

πιστεύω ότι θα έβλεπε τον «κόσμο του» και ένα μικρόβιο που θα βρισκόταν επάνω στην σελίδα

του βιβλίου που διαβάζετε! Παρατηρούμε λοιπόν ότι από τις εκάστοτε (n) υπάρχουσες διαστάσεις

του Κόσμου εμείς τον αντιλαμβανόμαστε με n – 1. Αν δηλαδή ο κόσμος ήταν μονοδιάστατος,

ήτοι αποτελείτο από μία ευθεία, εμείς σαν ένα σημείο επ’ αυτής θα βλέπαμε μόνο το «εμπρός» και το «πίσω» μας, αν βέβαια μας επιτρεπότανε να στραφούμε για να δούμε. Όμως η αντίληψη αυτού

του κόσμου θα γινόταν με «σημειακά» αισθητήρια, ήτοι όργανα χωρίς μήκος – πλάτος – ύψος, με

αποτέλεσμα να βλέπαμε μπροστά ή πίσω μία ευθεία καθέτως ορωμένη. Θα βλέπαμε την τομή της

που είναι ένα μαθηματικό σημείο άνευ διαστάσεων, άρα δεν θα βλέπαμε τίποτα. Θα «βλέπαμε»

μία μηδενική κουκκίδα εμπρός και μία πίσω, χωρίς ποτέ να μπορούμε να δούμε την ίδια την

ευθεία, αφού οι διαστάσεις αυτού του «γραμμικού» Κόσμου θα ήσαν n = 1 ενώ εμείς θα τον

βιώναμε με n - 1, τουτέστιν 1 - 1 = 0. (Μόνο τα σημεία έχουν 0 διαστάσεις). Τον ίδιο τον άξονα,

αυτή την ευθεία θα την έβλεπε μόνο ένα δισδιάστατο τουλάχιστον ον που θα βρισκόταν και εκτός

αυτής ώστε να δύναται να την παρατηρήσει υπό γωνίαν.

Τώρα βάλτε στη θέση των χωρικών αξόνων τον άξονα του χρόνου και πάμε αντίστροφα.Ο χρόνος για εμάς είναι μονοδιάστατος, μία ευθεία, κι εμείς βρισκόμαστε επ’ αυτής. Δεν έχουμε

την δυνατότητα να στρέψουμε τα αισθητήριά μας εμπρός ή πίσω, επομένως ούτε καν αυτή την

«μηδενική κουκκίδα» του μπορούμε να δούμε. Αυτό που μπορούμε να αντιληφθούμε είναι το

σημείο που πατούν τα πόδια μας, ήτοι το παρόν. Δεν δυνάμεθα να δούμε το μέλλον ούτε και το

παρελθόν, διότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε να είμασταν δισδιάστατοι χρονικά. Αν και η φύση του

Χρόνου είναι τουλάχιστον δισδιάστατη, (επίπεδος χρόνος), εμείς ως θνητοί - φθαρτοί , ουδέποτε

θα αποκτήσουμε μία τέτοια αντίληψη, αλλά θα τον βιώνουμε σαν n-1 = 0, ήτοι σημειακά. Ο Θεός

όμως δεν είναι έτσι , διότι ως ο πανταχού παρών είναι «απλωμένος» σε ολόκληρο αυτόν τον άξονα,

και συνεπώς μας π ε ρ ι β ά λ λ ε ι «όπισθεν» και «έμπροσθεν», ήτοι ευρίσκεται συγχρόνως στο

παρελθόν και στο μέλλον. Και αφού τον περιβάλλει , ταυτόχρονα κατέχει και το δικό μας

«σημείο», ήτοι βρίσκεται και ενεργεί στο παρόν. Έτσι «θέτει το χέρι Του επάνω μας» που ο Δαυίδ

γράφει στον 138ο Ψαλμό. Ο Θεός υπάρχει συγχρόνως σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Και

αυτή η γνώση για τον άνθρωπο είναι πράγματι υψηλή και άφθαστη. Αυτό θα εννοούσε και ο

Κύριος ημών Ιησούς Χριστός όταν είπε στους Ιουδαίους «...πρίν Αβραάμ γενέσθαι εγώ ε ι μ ί ».

(Ιωάννης κεφ.8, στ.58). Δηλαδή πριν γεννηθεί ο Αβραάμ εγώ είμαι τώρα. Μα αυτό είναι αδιανό-

ητο. Διότι ουδείς δύναται να υπάρχει συγχρόνως σε δύο εποχές. Εκτός αυτού, τούτο αποτελεί και

λάθος συντακτικό. Δεν επιτρέπεται για μία παρελθοντική πράξη να χρησιμοποιήσουμε χρόνο ενε-

στώτα, αλλά παρελθοντικό, (παρατατικό, αόριστο, παρακείμενο και υπερσυντέλικο). Ποτέ δεν

λέμε «πριν γεννηθεί κάποιος εγώ είμαι », αλλά εγώ ήμουν , έχω υπάρξει , ή είχα υπάρξει. Λέτε ο

Ιησούς Χριστός, ο Θεός Λόγος να μην εχειρίζετο ορθώς τον λόγο; Και γιατί να πει κάτι τέτοιο

που δεν ευσταθεί λογικά; Άρα εδώ ο Κύριος τους απεκάλυψε μία μεγάλη αλήθεια. Τους έδειξε την Θεότητά Του, γι ’ αυτό κι εκείνοι μόλις το άκουσαν δεν άντεξαν και «ήραν ούν λίθους ίνα

βάλωσιν επ ’ Αυτόν»...



30

3. Τα υπόλοιπα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.

Πολλά είναι τα εδάφια που κρύβουν επιστημονικές αλήθειες και «περίεργα» πράγματα.

Εδώ θα αναφερθούν μερικά από αυτά, εκτός βέβαια από εκείνα της Γενέσεως και κάποια άλλα που θα επισημανθούν επί τόπου.

3.1. Έλαιον από σκληρά πετρώματα ...

Περί το τέλος του Δευτερονομίου υπάρχει η «ωδή του Μωυσέως», που είναι ένα κείμενο

προφητικό, και το οποίο θέτει τις προδιαγραφές του μέλλοντος κόσμου, αν και τούτο δεν φαίνεται

εκ πρώτης όψεως. Είναι από «τα δύσκολα» των Γραφών. Εδώ θα αναφερθεί ένα μόνο σημείο του

που μας ενδιαφέρει . Το ότι πρόκειται για κείμενο μελλοντολογικού χαρακτήρα, τούτο φαίνεται

από την αρχή του κιόλας, εφόσον τότε τα κείμενα αυτά προορίζοντο υποτίθεται μόνο για τους

Ιουδαίους. Προσέξτε λοιπόν πώς ξεκινάει αυτή η «ωδή»:

Δευτερονόμιο , κεφ.32:1. Πρόσεξε ουρανέ , διότι θα ομιλήσω , και άκουσε γή τους λόγους του στόματός μου.

Γιατί αυτά τα «Ιουδαϊκά» θα πρέπει να τα προσέξει ο ουρανός, και οι λόγοι του Μωυσή να

ακουστούν σε ολόκληρη τη Γη; Αφού η Πεντάτευχος και η Παλαιά Διαθήκη απευθύνετο μόνο

στους Εβραίους, γι ’ αυτό και εγράφη με τρόπο κωδικοποιημένο για να είναι απρόσιτη στα έθνη.

Από την Εβραϊκή - Αραμαϊκή γραφή είχαν αφαιρεθεί τότε τα φωνήεντα, και μόνον οι ραββίνοι τα

έθεταν ορθά ώστε να προκύπτει νόημα. Γι ’ αυτό και χρειάστηκε επί βασιλείας του Πτολεμαίου Β΄

του Φιλαδέλφου (285-246 π.Χ.) να μεταφρασθεί πρώτα η Πεντάτευχος από 72 μεταφραστές

ελληνιστές Ιουδαίους στην Αλεξανδρινή γλώσσα, ενώ η μετάφραση ολοκλήρου της Παλαιάς

Διαθήκης διήρκεσε 150 έτη, και ως εκ τούτου η γλώσσα και το ύφος αυτής ποικίλλει από βιβλίο

σε βιβλίο. Η μετάφραση αυτή έχει αρκετές ατέλειες σε σχέση με το πρωτότυπο, και τούτο

επισημαίνεται στο βιβλίο «Σοφία Σειράχ », το οποίο, αν και σώζεται μόνο στην Ελληνική μετά-

φραση των Εβδομήκοντα, εντούτοις στην εισαγωγή του αναγράφει ότι «...των κατά την ερμηνείαν

πεφιλοπονημένων τισίν των λέξεων α δ υ ν α μ ε ί ν. Ού γάρ ισοδυναμεί αυτά εν αυτοίς Εβραϊστί

λεγόμενα και όταν μεταχθή εις ετέραν γλώσσαν. Ού μόνον δέ ταύτα , αλλά και αυτός ο νόμος (του

Μωυσέως) και αι προφητείαι και τα λοιπά των βιβλίων , ού μικράν έχει την διαφοράν εν αυτοίς

λεγόμενα.». (Σοφία Σειράχ , εισαγωγή, στ. 20-25). Βόμβα! Διότι εδώ η ίδια η μετάφραση των Ο΄

αυτοπροσδιορίζεται ως ατελής. Όμως επειδή η πρωτοχριστιανική Εκκλησία τότε την αποδέχθηκε,

σήμερα οι θεολόγοι την θεωρούν τέλεια και «αγία». Ουδέποτε όμως μία μετάφραση ξεπερνάει το

πρωτότυπό της. Το πρωτότυπο είναι το «Μασωριτικό», το οποίο σε συνδυασμό με την λατινική

Βουλγάτα και άλλων αρχαίων μεταφράσεων απέφερε την επιστημονική μετάφραση του Εβραϊ-κού πρωτοτύπου. Αυτό το κείμενο χρησιμοποιώ κι εγώ για τις μελέτες μου, με μία εξαίρεση στα

πρώτα δύο κεφάλαια της Γενέσεως όπου οι μεγάλες αλήθειες βρίσκονται , όλως παραδόξως, στην

μετάφραση των «Εβδομήκοντα».

Επιστρέφοντας στην εύλογη απορία μας, στο γιατί δηλαδή ο Μωυσής προτρέπει τα έθνη

να ακούσουν τον λόγο του, αυτή βαθαίνει περισσότερο όταν πολλές φορές βρίσκουμε και σε άλλα

βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης την ίδια προτροπή, όπως π.χ . στους Ψαλμούς και στους προφήτες:

« Αινείτε τον Κύριον όλα τα έ θ ν η , επαινέσατε Αυτόν ό λ ο ι οι λ α ο ί . ». (Ψαλμός 116ος στ.1).

« Αλαλάξατε προς τον Θεόν π ά σ α η γή , υμνήσατε την δόξαν του ονόματός του». (Ψαλ . 65ος στ.1).

« Ακούσατε ουρανοί , και δώσε ακρόασιν Γή , διότι ο Κύριος ωμίλησεν...». (Ησαϊας κεφ.1, στ.2).

«Ώ γή , γή , γή , άκουσε τον λόγον του Κυρίου!». (Ιερεμίας κεφ.22, στ. 29).

Γιατί να γράφονται όλα αυτά σε μία Εβραϊκή Βίβλο που ήταν «επτασφράγιστη» για τα έθνη στην π.Χ. εποχή; Διότι έμελλε αυτή κάποτε να καταστεί Ιερά Βίβλος όλων των εθνών. Προφητεύεται

έμμεσα η μ.Χ. εποχή κατά την οποίαν «το ευαγγέλιο», ο χριστιανισμός θα καθίστατο Παγκόσμιος!



31

Και τώρα που είδαμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ας δούμε με μεγαλύτερη σοφία

και σεβασμό αυτή την «ωδή» του Μωυσέως:

Δευτερονόμιο , κεφ. 32:

11. Ως αετός περιτριγυρίζων (ο Κύριος) εις την φωλεάν του , ορμών προς τους νεοσσούς του , εξα-

πολύων τας πτέρυγάς του δια να λάβη αυτόν (=τον «λαό Του»), και να τον μεταφέρη επί των πτερύγων του ,

12. ο Κύριος μόνος ήτο ο οδηγός των και δέν υπήρχε θεός ξένος μαζί του.

13. Αυτός ανεβίβασεν αυτούς εις τα ύψη της γής και έφαγον τους καρπούς των αγρών και εθήλα-

σεν αυτούς με μέλι απο τον βράχον και έλαιον απο σκληρά πετρώματα .

Κατ’ αρχάς εδώ διαφαίνεται η Τριαδικότητα του Κυρίου «της Παλαιάς Διαθήκης», αφού

Εκείνος παρομοιάζεται με αετό που φέρει δύο πτέρυγες. «Αετός» είναι ο Πατέρας Θεός από τον

οποίον εκπορεύονται τα άλλα δύο ομότιμα και ομοούσια Πρόσωπα, ήτοι ο Υιός και το Πνεύμα το

Άγιο. Το δε κείμενο εσχατολογεί , και αναφέρεται προφητικά στο μέλλον όπου «ο λαός Του», οι

χριστιανοί θα «ληφθούν» και θα «μεταφερθούν» επί των «πτερύγων Αυτού» στην «έρημο» της

Αποκαλύψεως κατά την εποχή του Αντιχρίστου:« Και εδόθησαν τη γυναικί (=στην διαφυγούσα εκκλησία) δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου , ίνα

πέτηται εις την έρημον εις τον τόπον αυτής , όπως τρέφηται εκεί καιρόν , καιρούς και ήμισυ καιρού».

(Αποκάλυψη κεφ. 12, στ.14). Εκείνοι λοιπόν που τότε θα φύγουν από τη Γη, (το 1/3 των 144.000)

σίγουρα δεν θα λατρεύουν άλλον ξένο θεό, παρά μόνον τον Ιησού Χριστό. Όλοι εκείνοι λοιπόν σε

εκείνη την έσχατη γενεά «έφαγον» τους καρπούς των αγρών και ο Θεός τους θήλασε με μέλι από

τον βράχο (1) και με έ λ α ι ο ν από σκληρά πετρώματα! (2). Το μάννα που όντως είχε την γεύση

του μελιού δεν βγήκε από τον βράχο, αλλά έπεσε από τον ουρανό, ενώ από τον βράχο ο Μωυσής

έβγαλε νερό και όχι έλαιον. Ας υποθέσουμε ότι ο «βράχος» συμβολικά είναι ο Χριστός, και κατά

συνέπειαν αυτός ο «θηλασμός» είναι το Θεοδίδακτον σε εκείνους τότε. Όμως αυτό το «μέλι » σε

συνδυασμό με το «έλαιον από σκληρά πετρώματα» εμένα σήμερα μου λέει κάτι πιο πρακτικό:

Έλαιον από σκληρά πετρώματα = π ε τ ρ έ λ α ι ο !

Μέλι από τον βράχο = μ έ τ α λ λ α!

Πράγματι η τεχνολογία μας σήμερα που είμαστε στο «παρά πέντε» είναι βασισμένη στα μέταλλα

και το πετρέλαιο. «Θηλάζουμε» την μάνα Γη και εξορύσσουμε μέταλλα που βγαίνουν από τους

βράχους, και πετρέλαιο από τα έγκατα της γης, μέσα από «σκληρά πετρώματα». Όντως κατά την

θερμική κατεργασία των μεταλλευμάτων και καθώς οι «βράχοι » θερμαίνονται , το μέταλλο βγαίνει

σαν το μέλι , ήτοι υγρό παχύρρευστο, ερυθροκίτρινο από την πυράκτωση και «γλυκό», δηλαδή

πολύτιμο, προς κατανάλωσιν. Όλα τα μεταφορικά μας μέσα και όχι μόνον, είναι μεταλλικά, ενώ η

κύρια ενεργειακή μας πηγή είναι το πετρέλαιο. Μπορεί αργότερα να γίνει χρήση και άλλων

εναλλακτικών πηγών ενεργείας για την κίνηση των οχημάτων μας, σίγουρα όμως αυτή η γενεά έχει «γαλουχηθεί » με την πετρελαιομηχανή. Το πετρέλαιο που έχει σχηματισθεί προ εκατομμυ-

ρίων ή και δισεκατομμυρίων ετών από την πρωτογενή βλάστηση της Γης, η οποία όπως θα δούμε

κατεποντίσθη, ενεκλείσθη σε μεγάλα βάθη του φλοιού της γης όπου εκεί επικρατούν συνθήκες

φρύξεως , (θέρμανση απουσία οξυγόνου και πίεση). Κάτω από αυτές τις συνθήκες και σε μακρό

χρονικό διάστημα η οργανική ύλη δένδρων και φυτών μετατρέπεται σε γαιάνθρακα, (κάρβουνο,

λιγνίτη), ενώ εάν συνυπάρξει και θαλάσσιο ύδωρ, τότε συμβαίνει διάλυση των οργανικών στοι -

χείων και μετατροπή της όλης μάζας σε αργό πετρέλαιο. Γι ’ αυτό και σε κάθε πηγή όπου το

πετρέλαιο τελειώνει , στο τέλος βγαίνει αλμυρό, θαλάσσιο ύδωρ. Επίσης και το φυσικό αέριο που

εξέρχεται δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία τεράστια φυσαλλίδα οργανικών ουσιών ( υδρογοναν-

θράκων) που ως ελαφρύτερη βρίσκεται υπό πίεσιν άνωθεν του κοιτάσματος. Βέβαια με τους σεισ-

μούς και τις τυχαίες ρηγματώσεις του εδάφους που δημιουργούνται , σχηματίζονται κανάλια δια μέσω των οποίων τα ρευστά αυτά που βρίσκονται υπό πίεσιν δύνανται να διοχετευθούν και να

μεταναστεύσουν οπουδήποτε αλλού. Η αρχή όμως είναι η ανωτέρω εκτεθείσα.



32

3.2. Η σφαιρικότητα της Γης.

Παραλειπομένων Β΄ , κεφ.16:

1. Το δέ 36 ον έτος της βασιλείας του Ασά , ο Βαασά , ο βασιλεύς του Ισραήλ ανέβη κατά του Ιούδα...

7. Κατ ’ εκείνον τον καιρόν ο Ανανί ο βλέπων, ήλθε προς τον Ασά και είπεν προς αυτόν...8. ...και όμως επειδή εστηρίχθης εις τον Κύριον , ούτος παρέδωσεν αυτούς εις την χείραν σου.

9. Διότι οι οφθαλμοί του Κυρίου περιτρέχουν ολόκληρον την γήν...

Το 36ο έτος του Ασά ήταν το 1594 μετά κατακλυσμόν, άρα 2.533 - 1.594 = 939 π.Χ.

Επομένως ο προφήτης Ανανί υπαινίσσεται την σφαιρικότητα της γης ήδη από το 939 π.Χ! Και

μάλιστα χρησιμοποιεί αυτή την γνώση για να συνετίσει τον Ασά με έναν τρόπο που φανερώνει ότι

τούτο ήταν ήδη γνωστό και στον βασιλέα. Είναι σαν να του λέει «...δεν γνωρίζεις ότι οι οφθαλμοί

του Κυρίου περιτρέχουν ολόκληρη τη Γη;». Η Γη δηλαδή «περιτρέχεται », άρα είναι σφαιρική.

Αλλά και ο Ησαϊας αργότερα, περί το 700 π.Χ. αναφέρει κάτι παρόμοιο:

Ησαϊας , κεφ 40:

22. Αυτός κάθηται ενθρονισμένος επί τον γ ύ ρ ο ν της γής , τόσον υψηλά , ώστε οι κάτοικοι αυτής να είναι ως αι ακρίδες . Αυτός εκτείνει τους ουρανούς ως παραπέτασμα και εξαπλώνει αυτούς

ως σκηνήν προς κατοίκησιν.

25. «Με ποίον λοιπόν θα με παρομοιάσητε , δια να είμαι ίσος ;» λέγει ο μόνος Άγιος .

Να που ο Θεός είναι ο μόνος Άγιος , με Α κεφαλαίο που λέγαμε πριν. Θεός «ενθρονισμέ-

νος» επί τον γύρον της Γής . Από που γνώριζαν τότε οι Ιουδαίοι προφήτες ότι η Γη είναι σφαιρική;

Μέχρι τότε οι Βαβυλώνιοι πίστευαν ότι η Γη είναι επίπεδη. Ο Όμηρος, γύρω στα 900 - 800 π.Χ.

για πρώτη φορά στην Ιστορία περιέγραψε τη Γη ως έναν κυρτό δίσκο περιβαλλόμενον από το

Ωκεάνιο ρεύμα, ενώ άλλοι σύγχρονοί του ως μία κυκλική πλάκα στηριγμένη σε τέσσερις ελέφαν-

τες που πατούν επάνω σε μία μεγάλη θαλάσσια χελώνα. Παρ’ όλο που σήμερα πιστεύεται ότι οι

Αιγύπτιοι κατασκευαστές της μεγάλης πυραμίδας της Γκίζας (2.550 π.Χ.) χρησιμοποίησαν στοι -

χεία από το σφαιρικό σχήμα και το μέγεθος της Γης για τον καθορισμό των διαστάσεων της

πυραμίδας, η αρχική ιδέα για την σφαιρικότητα της Γης αποδίδεται στον Πυθαγόρα που έζησε το

580 - 500 π.Χ. Αργότερα την ιδέα αυτήν υιοθέτησαν και άλλοι μεταγενέστεροι σοφοί μας, όπως

ο Πλάτωνας (428 - 347 π.Χ.), ο Αριστοτέλης (384 - 322 π.Χ.), και ο Ίππαρχος (161 - 126 π.Χ.), ο

οποίος και την απέδειξε. (Στοιχεία από την εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, τόμος 17 στο λήμμα «Γη»).

Αν οι Εβραίοι στην καλύτερη περίπτωση δανείστηκαν τις αστρονομικές αλήθειες από τους Βαβυ-

λωνίους, εκείνοι πίστευαν ότι η Γη ήταν επίπεδη. Αν πάλι έκλεψαν τη γνώση από τον μεταγενέ-

στερό τους Όμηρο, (!), και πάλι θα έπρεπε να την θεωρούσαν κυρτό επίπεδο δίσκο και όχι σφαίρα.

Σίγουρα όμως εκείνοι οι Ιουδαίοι , πιστέψτε με, δεν γνώριζαν τον Όμηρο!

Πολλοί σήμερα θέλουν τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης να είναι κλεμμένα από την αρχαία

Ελλάδα και διακηρύττουν ότι οι πονηροί Εβραίοι έκλεψαν και παραποίησαν την αρχαία Ελληνική

γραμματεία, προσαρμόζοντάς την στη δική τους. Λένε π.χ . ότι ο Μωυσής στην Έξοδο που έσχισε

την Ερυθρά θάλασσα, στην πραγματικότητα εκμεταλλεύτηκε τις επιπτώσεις, ήτοι τα παλιρροϊκά

κύματα της εκρήξεως του ηφαιστείου της Σαντορίνης. Γνώριζε υποτίθεται σαν μυημένος Αιγύ-

πτιος ότι τα νερά θα αποτραβηχτούν τότε ακριβώς, άρα όλη η ιστορία με τη ράβδο ήταν απάτη.

Αποδίδουν μάλιστα την ένατη πληγή του Φαραώ, το σκοτείνιασμα της Αιγύπτου επί τρεις ημέρες

στην τέφρα του ηφαιστείου αυτού. Όλοι όμως εκείνοι δεν γνωρίζουν ότι η Έξοδος έγινε το 1510

π . Χ , και μάλιστα στις 15 του πρώτου μηνός Νισάν ή αλλιώς Αβίβ :

Αριθμοί κεφ. 33:3. Τον πρώτον μήνα , την 15ην ημέραν του πρώτου μηνός , ανεχώρησαν από Ραμεσσή. Την επομένην

ημέραν του Πάσχα οι Ισραηλίται εξήλθον θριαμβευτικώς υπό τα βλέμματα όλων των Αιγυπτίων.



33

Ας δούμε όμως παρενθετικά εάν η χρονολογία της Εξόδου είναι όντως αυτή. Εάν κάποιος

μελετήσει ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη θα παρατηρήσει ότι σε όλα τα Βιβλικά πρόσωπα και

γεγονότα αναφέρονται τα έτη. Καταγράφοντας και αθροίζοντας αυτές τις χρονικές αποστάσεις

που είναι δεδομένες, διαπιστώνουμε ότι από πτώσεως Αδάμ και μέχρι το τελευταίο βιβλίο των

Μακαβαίων δεν λείπει ούτε μία! Έχοντας λοιπόν δεδομένη αυτή την χρονική αλυσίδα και φθά- νοντας σε ένα χρονολογημένο ιστορικά γεγονός, χρονολογούμε αυτομάτως και όλα τα άλλα, όπως

συμβαίνει και με δύο χάρακες που αν ταιριάξουν σε ένα σημείο τους, τότε ταιριάζουν και σε όλα

τα υπόλοιπα. Το γεγονός που «κλειδώνει » αυτή την αλυσίδα είναι η άλωση της Ιερουσαλήμ από

τον Ναβουχοδονόσορα το 586 π.Χ. που η Βίβλος τοποθετεί στο 1948 μετά κατακλυσμόν. Από

εδώ προκύπτει λοιπόν ότι ο κατακλυσμός έγινε το 1948 + 586 = 2534 π.Χ. Ομοίως η Έξοδος βρίσκεται να απέχει 924 έτη από την άλωση , συνεπώς έγινε το 924 + 586 = 1510 π . Χ . Προσοχή

όμως: Τα έτη λαμβάνονται από την μετάφραση του διορθωμένου Εβραϊκού πρωτοτύπου και όχι

από των Εβδομήκοντα, διότι στους Ο΄ υπάρχει μεγάλη χρονική απόκλιση της «αλυσίδας», και

μάλιστα σε δύο μόνο χρονικές περιοχές στη Γένεση:

1. Στους απογόνους μεταξύ Αδάμ και Νώε οι Ο΄ θέτουν 595 έτη περισσότερα. (Κεφ. 5).

2. Στους απογόνους μεταξύ Σήμ και Αβραάμ οι Ο΄ θέτουν 770 έτη περισσότερα. (Κεφ. 11). Συνολική απόκλιση: 1365 έτη.

Έτσι , ενώ το Εβραϊκό πρωτότυπο θέτει την πτώση των πρωτοπλάστων το 4.181 π.Χ, οι Ο΄ το εξα-

κοντίζουν στο 5.546 π.Χ. Η Παράδοση και η Εκκλησία όμως λένε ότι ο Χριστός εγεννήθη 5.508

έτη μετά την κτίση του Αδάμ. Αν λάβει λοιπόν κανείς υπόψιν του μόνο την μετάφραση των Εβδο-

μήκοντα και φθάσει στον Αδάμ, έκπληκτος θα διαπιστώσει ότι ο άφθαρτος Αδάμ έζησε στον

παράδεισο 5.508 - 5.546 = -38 έτη! Ενώ κατά το διορθωμένο Εβραϊκό 5.508 - 4.181 = 1327 έτη,

κάτι που επιβεβαιώνει και η Ιερά μας Παράδοση που λέει ότι «ο Αδάμ έζησε στον παράδεισο περί

τα 1000 έτη». Τούτο δεν σημαίνει πως πρέπει να απορρίψουμε τους Ο΄, αλλά να είμαστε περισσό-

τερο επιφυλακτικοί σε μία μετάφραση που στο κάτω-κάτω, η ίδια αυτοπροσδιορίζεται ως ατελής.

Όλα αυτά τα αναφέρω για να δειχθεί ότι η μελέτη των Ιερών Γραφών, και δη της Παλαιάς

Διαθήκης, δεν είναι κάτι απλό. Χρειάζεται χρόνος, κόπος, διαφοροσύγκριση των κειμένων, επι -στημονική σκέψη, συνέπεια και νοοτροπία, μα προπαντός σ ε β α σ μ ό ς , π ί σ τ η και α γ ά π η

σε όλα αυτά. Τότε και μόνο τότε μπορεί να πει κανείς ότι ερευνά τας Γραφάς ...

Η Έξοδος επομένως έγινε πράγματι το 1510 π.Χ, ενώ το ηφαίστειο της Σαντορίνης

εξερράγη το 1500 π.Χ, ήτοι δέκα χρόνια αργότερα! Μα κι αν ακόμη το ηφαίστειο ήταν ακριβώς

σύγχρονο με την Έξοδο, τότε πως οι Αιγύ-

πτιοι , εφόσον είχε προηγηθεί το τριήμερο

σκοτείνιασμα της χώρας τους, αυτοί οι

«μύστες» και διδάσκαλοι του Μωυσή δεν

το γνώριζαν και κάθισαν να πνιγούν στην Ερυθρά θάλασσα όταν τα νερά επανήλθαν;

Και κάτι σημαντικό: Τα παλιρροϊκά κύμα-

τα δεν αδειάζουν, αλλά φουσκώνουν μία

θάλασσα. Άρα τα νερά θα έπρεπε πρώτα

να υψωθούν, και ύστερα να υποχωρήσουν.

Αν πάλι υποτεθεί ότι η Μεσόγειος άδειασε

προς στιγμήν το τμήμα εκείνο της Ερυθράς

θαλάσσης, προσέξτε στον αρχαίο χάρτη,

που η Μεσόγειος θάλασσα ΔΕΝ επικοινω-

νεί με την Ερυθρά. Εκεί κοντά στο δέλτα οι

θάλασσες χωρίζονται από 161 km ξηράς.Πως επέδρασαν λοιπόν τότε τα νερά της

Μεσογείου στην Ερυθρά;



34

Πάλι θα σας πουν ότι τότε ο χάρτης ήταν διαφορετικός και ότι τότε ενδεχομένως αυτές οι

θάλασσες επικοινωνούσαν. Έστω. Εάν ανοίξετε όμως οποιαδήποτε εγκυκλοπαίδεια θα δείτε ότι

τα πρώτα σχέδια για την κατασκευή διώρυγας είχαν γίνει από την 2η π.Χ. χιλιετηρίδα, ενώ η

πρώτη εκσκαφή πιθανολογείται ότι έγινε το 1800

π.Χ. όχι όμως σε πλήρες μήκος. Η διώρυγα αυτή που προεκτάθηκε από τους Ρωμαίους κατά τον 3ο

π.Χ. αιώνα και που την ονόμαζαν «διώρυγα του

Τραϊανού» εγκατελείφθη αργότερα από τους Βυ-

ζαντινούς. Το έργο της διώρυγας του Σουέζ που

ολοκληρώθηκε το 1869 έχει διαδρομή 161 χιλιό-

μετρα και πλάτος 70 - 125 μέτρα. Επομένως μέχρι

τότε η Ερυθρά θάλασσα τελείωνε στον σημερινό

κόλπο του Σουέζ και το 1510 π.Χ. ήταν τυφλή στο

βόρειο άκρο της. Αν πάλι δεχθούμε ότι η Μεσό-

γειος λόγω της εκρήξεως του ηφαιστείου της

Θήρας τράβηξε τα νερά της Ερυθράς θαλάσσης και την άδειασε, αυτό είναι τελείως αφύσικο, αφού

αυτή στο νότιο άκρο της είναι ευρύτατα ανοικτή

και επικοινωνεί με τον Ινδικό Ωκεανό. Πώς λοιπόν

απεστραγγίσθη ώστε να περάσουν απέναντι στην

χερσόνησο του Σινά οι Ισραηλίτες και τα νερά του

νότου δεν όρμησαν όπως όφειλαν κατά πάνω τους;

Η Έξοδος άλλωστε γράφει ότι ο Θεός μετατόπισε

τη θάλασσα με ισχυρό ανατολικό άνεμο που έπνεε

όλη εκείνη τη νύχτα της 15ης Νισσάν, και τα ύδατα

διεχωρίσθησαν σχηματίζοντας υδάτινο τείχος δεξιά

και αριστερά των διερχομένων. ( Έξοδος κεφ.14,στ.21,22). Άρα νερά υπήρχαν και προς τον βορρά,

προς την πλευρά της Μεσογείου. Επομένως δεν

συνέβη αποστράγγιση. Τα νερά «περίμεναν» σαν

τείχος έτσι μετέωρα με «σκοπό» να μη πνιγούν κάποιοι , ενώ το πρωί «αποφάσισαν» να πέσουν για

να πνίξουν κάποιους άλλους, ήτοι τους Αιγυπτίους! Πότε έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο σε εκρήξεις

ηφαιστείων; Εκτός εάν εδώ πρόκειται για ένα «ρατσιστικό» ηφαίστειο! Ένα ηφαίστειο που 10

χρόνια πριν την έκρηξή του μπορεί και «βοηθάει » έναν «Εβραίο Μωυσή» να κάνει τα «μαγικά»

του. Ένα ηφαίστειο που μόνο στη φαντασία κάποιων οργιάζει , έτσι για να στηρίξουν το κατηγο-

ρητήριό τους κατά της Παλαιάς Διαθήκης και να περάσουν την προπαγάνδα τους σε ανθρώπους

αμαθείς και αφελείς.

Η ιστορία της Εξόδου αποτελεί προτύπωση μιάς άλλης μελλοντικής ιστορίας. Μέσα από

αυτή τη Βιβλική ιστορία κρύβεται μία άλλη παράλληλη προφητική ιστορία που αφορά ολόκληρο

το ανθρώπινο γένος. Ολόκληρη η ιστορία της Εξόδου, εκτός από αληθινή, είναι και αλληγορική

που σκιαγραφεί πάνσοφα τα μέλλοντα. Σκεφθείτε:

1. «Σόδομα και Αίγυπτο» χαρακτηρίζει η Αποκάλυψη την εποχή του Αντιχρίστου. (κεφ.11, στ.8).

2. Νύχτα έφυγαν τότε οι Ισραηλίτες, « νύχτα» του Αντιχρίστου θα φύγουν τότε και οι χριστιανοί .

3. Στρατός εδίωξε τότε τους Ισραηλίτες, στρατός του Αντιχρίστου θα διώξει και τους χριστιανούς.

4. Πνίγηκε ο στρατός των Αιγυπτίων, καταπίνεται και ο στρατός του Αντιχρίστου (κεφ.12, στ.16).

5. Πέρασμα από ύδωρ σώζει τους Ισραηλίτες, πέρασμα από το ύδωρ του βαπτίσματος σώζει εμάς.

6. Ο Μωυσής οδηγεί τότε τους Ισραηλίτες στη σωτηρία, ο Χριστός οδηγεί σήμερα εμάς σε αυτήν.Τα 40 έτη στην έρημο, οι 40 ημέρες στο όρος Σινά του Μωυσή επί δύο φορές για να λάβει τις

εντολές και άλλα πολλά, κρύβουν μεγάλες αλήθειες που δεν είναι τώρα η στιγμή να αναφερθούν...



35

3.3. Φωλεά μεταξύ των άστρων ...

Το βιβλίο του προφήτη Οβδιού είναι το μικρότερο της Παλαιάς Διαθήκης και αποτελείται

από ένα και μόνο κεφάλαιο των 21 στίχων. Και όμως κάνει λόγο για... διαστημική πόλη! Λέει ο Θεός περί της Εδώμ:

Οβδιού

4. « Εάν ανέλθεις εις τα ύψη ως αετός , εάν θέσης την φωλεάν σου μεταξύ των άστρων , από

εκεί θα σε καταβιβάσω». Λόγος του Κυρίου.

Ιερεμίας , κεφ.28 (Εβρ. 51):

53. « Και εάν αναβή εις τους ουρανούς η Βαβυλών και οχυρώση το φρούριόν της υψηλά , και

πάλιν θα έλθουν απ ’ εμού εξολοθρευταί κατ ’ αυτής ». Λόγος του Κυρίου.

«Λόγος του Κυρίου», ήτοι αυτό είναι Θεϊκό δεδομένο, είναι απόλυτο διότι το λέει ο Θεός

και όχι ο προφήτης. Τα δύο αυτά εδάφια είναι ταυτόσημα και προειδοποιούν την «Βαβυλώνα».

Όχι όμως εκείνη του 586 π.Χ, αλλά την «πόρνη Βαβυλώνα» της Αποκαλύψεως! Αναφέρονται στην εποχή του Αντιχρίστου, όπου τότε εκείνη η «πόλη», τα πνευματικά «Σόδομα και Αίγυπτος»

ίσα και μετά βίας θα είναι σε θέση να ανεβεί στους ουρανούς και να θέσει την φωλεάν της μεταξύ

των άστρων! Αν αυτό δεν σημαίνει διαστημική πόλη, τότε τι άλλο μπορεί να σημαίνει ; Δεν θα

προλάβει όμως να το κάνει , διότι ο λόγος ξεκινάει με αυτό το «εάν», ήτοι «και αν ακόμη», λόγος

που δηλώνει κατάσταση οριακή. Είναι πολύ κουτό να υποστηρίξει κανείς ότι οι τότε Βαβυλώνιοι

ή οι Εδωμίτες ήταν έτοιμοι για διαστημικά ταξίδια. Αυτό θα γίνει μελλοντικά στην επταετία του

Αντιχρίστου που η εκκλησία τότε θα φύγει στην «έρημο» «πετώντας» για καιρόν, καιρούς και

ήμισυ καιρού τουτέστιν για 3,5 έτη από προσώπου του «όφεως» Αντιχρίστου. Φαίνεται ότι εκείνη

η «εκκλησία» θα μπορεί τότε να θέση την φωλεάν της μεταξύ των άστρων!

Αποκάλυψη , κεφ. 12:

6. Και η γυνή έφυγεν εις την έρημον , όπου έχει εκεί τόπον ητοιμασμένον από του Θεού , ίνα εκεί

τρέφωσιν αυτήν (=πολλοί την «τρέφουν» εκεί ), ημέρας 1260.

14. Και εδόθησαν τη γυναικί δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου ίνα π έ τ η τ α ι εις την έρημον

εις τον τόπον αυτής (=άγνωστος και ακατονόμαστος τόπος), όπως τρέφηται εκεί καιρόν και

καιρούς και ήμισυ καιρού από προσώπου του όφεως . (=το κράτος του Αντιχρίστου).

17. Και οργίσθη ο δράκων επί τη (διαφυγούσα) γυναικί , και απήλθε ποιήσαι πόλεμον (=διωγμό)

μετά των λοιπών του σ π έ ρ μ α τ ο ς αυτής , των τηρούντων τας εντολάς του Θεού και εχόν-

των την μαρτυρίαν Ιησού.

Αυτή η «γυνή» είναι ένα μέρος των 144.000 που τότε θα φύγουν …πετώντας, και εκεί που

θα πάνε, κάποιοι άλλοι θα την «τρέφουν», (και όχι θρέφουν). Τρέφω σημαίνει φροντίζω, εξ ού και οι λέξεις «τροφός», «σύν-τροφος». Άρα εκείνοι οι άλλοι θα βρίσκονται εκεί στην «έρημο»

από πριν, και θα αναλάβουν την φροντίδα των ταχέως διαφυγόντων χριστιανών. Φυσικά θα είναι

κι εκείνοι χριστιανοί και όχι του Αντιχρίστου. Και τότε ο πλανητάρχης - Αντίχριστος, μη μπο-

ρώντας να τους ακολουθήσει , όπως και οι Αιγύπτιοι τους Ισραηλίτες στην Έξοδο, θα στραφεί να

διώξει τους υπόλοιπους χριστιανούς, που η Αποκάλυψη ονομάζει « υπόλοιπο του σπέρματος» της

«γυναικός». Άρα και εκείνοι που έφυγαν αποτελούν, όχι εκκλησία, αλλά σπέρμα της εκκλησίας .

Γιατί «σπέρμα» και όχι «εκκλησία»; Διότι όλοι οι 144.000, είτε διαφυγόντες είτε παραμένοντες,

θα αποτελέσουν την μ ε λ λ ο ν τ ι κ ή εκκλησία στην «χιλιετία», την Δευτέρα Παρουσία που θα

ακολουθήσει . Θα είναι ο «σπόρος» που θα βλαστήσει , και όχι το ίδιο το φυτώριο - εκκλησία. Δεν

είναι η σημερινή γνωστή εκκλησία, οι ιερείς και μοναχοί , αλλά κάτι άλλο. Όσο γι ’ αυτή την

«έρημο», να είσαστε βέβαιοι ότι δεν θα κείται επί της Γης, αλλά εκτός αυτής! Διότι αμέσως μετά η Αποκάλυψη κάνει συνέχεια λόγο για «κατοίκους της Γης», άρα οι διαφυγόντες δεν θα είναι τότε

κάτοικοι της Γης! Αυτοί μάλλον θα έχουν θέσει την φωλεάν των μεταξύ των άστρων…



36

3.4. Άρματα που εκπέμπουν φλόγες...

Ναούμ , κεφ. 2:

2. Ο καταστροφεύς επέρχεται εναντίον σου...

4. Αι ασπίδες των ηρώων του είναι κατακόκκιναι , οι πολεμισταί του είναι ενδεδυμένοι εις τα κόκ -κινα. Τα άρματα εκπέμπουν φλόγας από όλας τας μαχαίρας των την ώραν της καθόδου των εις

την μάχην. Οι ιππείς καλπάζουν.

5. Τα άρματα συνταράσσουν τας οδούς , ορμούν δια των πλατειών των. Αι όψεις των είναι ως

φλόγες , τρέχουν εδώ και εκεί ως αστραπή . Ναούμ , κεφ. 3:

3. ...Τα πτώματα είναι αναρίθμητα , προσκόπτει τις εις τα πτώματα!

4. Ιδού η πληρωμή δι’ όλας τας πορνείας της πόρνης , της γοητευτικής , εμπείρου μαγίσσης , η

οποία με τας πορνείας της εσαγήνευσε τα έθνη και με τας μαγείας της τους λαούς . 19. Δέν υπάρχει θεραπεία δια το τραύμα σου , η πληγή σου είναι ανίατος . Όλοι όσοι ακούουν την

είδησιν περι σού κροτούν τας χείρας επι της καταστροφής σου. Διότι ποίος δέν εδοκίμασε

συνεχώς την σκληρότητά σου;

Εδώ γίνεται λόγος για μία μελλοντική μάχη εναντίον μιάς «πόρνης» που θα έχει «σαγηνέ-

ψει » και «μαγέψει » λαούς και έθνη. Άρα πρόκειται για μία «πόρνη» παγκοσμίου εμβελείας:

«... Ποιός δέν εδοκίμασε συνεχώς την σκληρότητά σου;». Είναι η «πόρνη» της Αποκαλύψεως, το

παγκόσμιο κράτος του Αντιχρίστου:

« Και ήλθεν είς εκ των επτά αγγέλων των εχόντων τας επτά φιάλας και ελάλησε μετ ’ εμού λέγων:

- Δεύρο δείξω σοι το κρίμα της π ό ρ ν η ς της μεγάλης (παγκοσμίου), της καθημένης επί υδάτων

πολλών , μεθ ’ ής επόρνευσαν οι βασιλείς της γής , και εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γήν ,

(* πάλι αυτοί οι κάτοικοι της γης, λες και υπήρχε πιθανότητα τότε να κατοικεί κάποιος εκτός Γης!)

εκ του οίνου της πορνείας αυτής . (=το χάραγμα)». (Αποκάλυψη κεφ.17, στ.1,2).

Αυτή λοιπόν η «πόρνη» θα υποστεί ένα και μόνο τραύμα, μία και μόνο πληγή. Πράγματι

το σύστημα εκείνο του Αντιχρίστου θα καταρρεύσει μονομιάς με την μάχη στον Αρμαγεδώνα.

Αυτή η Βιβλική μάχη θα γίνει με άρματα που θα εκπέμπουν φλόγες, ήτοι με πυροβόλα όπλα . Μόνον αεροπλάνα και πύραυλοι δύνανται να τρέχουν εδώ κι εκεί σαν αστραπή. Μόνο tanks μπο-

ρούν να συνταράξουν τας οδούς και να ορμούν στις πλατείες. Και μόνο σε μία σύγχρονη μάχη

«όλες οι μάχαιρες», όλα τα όπλα των πολεμιστών ε κ π έ μ π ο υ ν φλόγες! Και φυσικά οι απώ-

λειες μιάς τέτοιας μάχης είναι τεράστιες, ασύγκριτες με εκείνες της αρχαιότητος. Γι αυτό και τα

πτώματα θα είναι αναρίθμητα. Αλλά και ο Ιερεμίας αναφέρεται σε αυτή τη μελλοντική μάχη:

Ιερεμίας , κεφ. 4:

13. Ιδού , (ο στρατός) ανεβαίνει ως σύννεφον , τα άρματά του ως ανεμοστρόβιλος , οι ίπποι του

είναι ταχύτεροι αετών. Αλλοίμονον εις ημάς ! Διότι χανόμεθα.16 Κάνε αυτό γνωστόν εις τα έθνη , ανήγγειλέ το εις την Ιερουσαλήμ:

« Λεοπαρδάλεις έρχονται από χώραν μακρυνήν , υψώνουν την φωνήν των κατά των πόλεων

της Ιουδαίας , ως φύλακες του αγρού την περικυκλώνουν , διότι επαναστάτησεν εναντίον μου.20. Η σύγκρουσις ακολουθεί σύγκρουσιν , διότι ολόκληρος η χώρα ερημούται. Αυτοστιγμεί ερει-

πώνονται αι σκηναί μου , ακαριαίως τα παραπετάσματά μου .

Ο στρατός που ανέρχεται «ως σύννεφο» είναι η... αεροπορία! Τα άρματα σαν ανεμοστρό-

βιλος είναι αεροπλάνα και πύραυλοι , ενώ οι «ίπποι » οι ταχύτεροι των αετών είναι αεροπλάνα,

βλήματα και σύγχρονα άρματα μάχης. Τα άρματα που θα επιτεθούν τότε στην Ιερουσαλήμ είναι

«λεοπαρδάλεις», οι οποίες περικυκλώνουν την πόλη και την πολιορκούν. Δεν νομίζω τότε οι

μάχες να γίνονται με άλογα και λεοπαρδάλεις! Εδώ αυτές οι «λεοπαρδάλεις» είναι άρματα βαμμένα «παρδαλά», με χρώματα παραλλαγής. Tanks που σήμερα τα λέμε... Leopard! Μόνο

τέτοια όπλα μπορούν με βόμβες και βλήματα να ερειπώνουν αυτοστιγμεί τα κτήρια και τα τείχη!



37

3.5. Πυρηνικά όπλα και τηλεκατευθυνόμενα βλήματα.

Ζαχαρίας , κεφ. 14:

12. Ιδού λοιπόν η πληγή με την οποίαν ο Κύριος θα πλήξη όλους τους λαούς οι οποίοι εξεστράτευ-σαν εναντίον της Ιερουσαλήμ: Τακήσονται αι σάρκες αυτών εστηκότων επί τους πόδας αυτών , και οι οφθαλμοί αυτών ρυήσονται (=θα ρεύσουν) εκ των οπών αυτών , και η γλώσσα

αυτών τακήσσεται (=θα τηχθεί ) εν τω στόματι αυτών.

15. Και πληγή ομοία προς αυτήν θα πλήξη τους ίππους , τους ημιόνους , τας καμήλους και οιονδή-

ποτε ζώον , το οποίον θα ευρίσκεται εις το στρατόπεδον.

Και ο Ζαχαρίας κάνει λόγο για μία πληγή , όπως και ο Ναούμ, που θα πλήξει όλους τους

λαούς. Γιατί όλοι οι λαοί να βρίσκονται σε αυτή τη μάχη; Επειδή αυτή είναι του Αρμαγεδώνα,

και τότε το Ισραήλ θα αποτελεί πρωτεύουσα ενός παγκοσμιοποιημένου κράτους, και επομένως οι

πολίτες του θα προέρχονται από όλα τα έθνη: « Και συνήγαγεν αυτούς (=βασιλείς, λαούς και έθνη)

εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί Αρμαγεδών». (Αποκάλυψη, κεφ.16, στ.16). Αυτή η Ιερου-σαλήμ δεν θα είναι τότε αυτή η αγία πόλη που γνωρίζουμε, τα Ιεροσόλυμα, η « νύμφη Χριστού»,

αλλά μία πόλη «πόρνη», νύμφη του Αντιχρίστου, η «πόρνη Βαβυλώνα» της Αποκαλύψεως.

(Αποκάλυψη κεφ.18, στ.2). Όλοι οι άνθρωποι που θα μετάσχουν στη μάχη αυτή, επιτιθέμενοι και

αμυνόμενοι θα είναι σφραγισμένοι με το χάραγμα του Αντιχρίστου, αφού τότε όλοι οι κάτοικοι

της Γης θα έχουν λάβει το χάραγμα στο σώμα τους. « Και ποιεί πάντας ... ίνα δώσουσιν αυτοίς χά-

ραγμα επί της χειρός αυτών της δεξιάς , ή επί των μετώπων αυτών...».

Σε αυτή λοιπόν τη μάχη οι σάρκες των ανθρώπων θα τ η χ θ ο ύ ν, ενώ αυτοί θα στέκον-

ται στα πόδια τους. Δεν θα προλάβουν δηλαδή να πέσουν στο έδαφος και να καούν. Μα αυτά

ακριβώς έπαθαν οι κάτοικοι της Χιροσίμα και Ναγκασάκι που είχαν την «τύχη» να βρίσκονται

κάπως πιο μακρυά από το σημείο της εκρήξεως και δεν εξαχνώθηκαν όπως οι άλλοι που είχαν την

ατυχία να βρίσκονται πιο κοντά. Οι μακρύτερα ιστάμενοι υπέστησαν τήξη της σάρκας τους πριν

ακόμη προλάβουν να πέσουν κάτω στη γη νεκροί , από την μεγάλη θερμοκρασία των αερίων και

την θερμική ακτινοβολία που προκαλεί η έκρηξη. Οι ακόμα πιο μακρυνοί παρατηρητές, εκτός των

άλλων, υπέστησαν μεγάλα εγκαύματα και ρήξη των οφθαλμών. Διότι όταν από την μεγάλη

θερμοκρασία ο κερατοειδής χιτώνας του οφθαλμού λειώσει και τρυπήσει , το μάτι χύνεται από την

κόγχη του. Βίαιη επίσης εισπνοή υπέρθερμου αέρα όπως είναι τα αέρια του ωστικού κύματος μιάς

ατομικής βόμβας, προκαλεί τήξη της γλώσσας και όλων των μαλακών ιστών του στόματος.

Η βόμβα δεν κάνει διακρίσεις. Πλήττει τα πάντα. Τι είδους ζώα όμως θα πλήξει αυτή η

πληγή; Και γιατί τα ζώα αυτά να βρίσκονται σε ένα στρατόπεδο μιάς μάχης που θα γίνει στην

εσχατιά της Ιστορίας; Προσέξτε τον στίχο 15 που διακρίνει τα «ζώα» σε δύο κατηγορίες:

1) Ίππους - ημιόνους και καμήλες,2) Οποιοδήποτε άλλο ζώο που θα βρίσκεται στο στρατόπεδο.

Γιατί η προφητεία αναφέρει ιδιαίτερα τους ίππους , τους ημιόνους και τις καμήλες , και δεν τα συγ-

καταλέγει όλα αυτά στα υπόλοιπα ζώα; Τι το ιδιαίτερο έχουν; Απλώς είναι συμβολικά, ενώ τα

υπόλοιπα ζώα είναι πραγματικά. Τα άλογα είναι ζώα που τα χρησιμοποίησε άνθρωπος για τον

πόλεμο. Είναι λοιπόν συνδεδεμένα με την έννοια του επιθετικού πολέμου. Γι ’ αυτό και τα tanks

που είναι επιθετικά άρματα η Βίβλος τα αναφέρει σαν «ίππους». Οι ημίονοι εξυπηρετούν τις

μεταφορές. Τους φορτώνουμε. Σήμερα βέβαια οι ημίονοι αντικαταστάθηκαν από τα φορτηγά, τα

οποία όμως δεν παύουμε να τα φορτώνουμε στις καρότσες, «στις πλάτες τους» όπως και τους

ημιόνους. Επομένως «ημίονοι » είναι φορτηγά ανεφοδιασμού. Τέλος οι καμήλες έχουν την

χαρακτηριστική καμπούρα στην πλάτη τους η οποία είναι γεμάτη νερό. Προφανής λοιπόν είναι

εδώ ο συμβολισμός. «Καμήλες» = υδροφόρα και βυτία μεταφοράς υγρών καυσίμων. Γι ’ αυτό η προφητεία ξεχωρίζει αυτά τα «ζώα». Διότι δεν είναι αληθή ζώα, αλλά μηχανοκίνητοι σχημα-

τισμοί . Ενώ τα αληθινά ζώα τα αναφέρει ως «άλλα ζώα».



38

Στην παραπλεύρως φωτογραφία

φαίνεται ο τρόπος με τον οποίο οι

Αμερικανοί συμβόλιζαν τα χτυπή-

ματα που επέφεραν στους Ιρακι -

νούς στον πόλεμο του Περσικού το 1991. Και σίγουρα τότε οι Ιρα-

κινοί δεν χρησιμοποίησαν καμή-

λες. Πόσο μάλλον ύστερα από 76

χρόνια, στην εποχή των διαστημι -

κών ταξιδιών...

Ιεζεκιήλ , κεφ. 21:

23. Πάλιν ο λόγος του Κυρίου ήλθεν προς εμέ λέγων:

« Και σύ , υιέ ανθρώπου , σημείωσε δύο οδούς δια το ξίφος του βασιλέως της Βαβυλώνος , αμφο-

τέρας εκκινούσας από την ιδίαν χώραν ,

24. και κατασκεύασε ο δ η γ η τ ι κ ό ν σ ή μ α δια να οδηγή το ξίφος εις την πορείαν του ...»

Τι είναι αυτό το καθοδηγητικό σήμα που θα οδηγεί το «ξίφος» στην πορεία του; Και τι

είδους «ξίφος» είναι αυτό που απαιτεί ένα τέτοιο σήμα; Το «ξίφος» είναι τηλεκατευθυνόμενα

πυρηνικά βλήματα! Ο βασιλέας της «Βαβυλώνας» είναι ο Αντίχριστος, και οι «δύο οδοί » που ξε-

κινούν από την ίδια χώρα είναι δύο στόχοι : Ιερουσαλήμ και Αρμαγεδώνας. Προσέξτε αυτό το

οδηγητικό σήμα που ο Θεός δίνει εντολή να κατασκευαστεί . Πρόκειται για κατασκευή, επινόηση,επίτευγμα της εποχής του Αρμαγεδώνα. Ήδη σήμερα διαθέτουμε τηλεκατευθυνόμενα βλήματα.

Πόσο μάλλον τότε. Όμως η προφητεία δόθηκε μεταξύ 593 και 572 π.Χ. Δεν νομίζετε ότι καμμία

ανθρώπινη φαντασία δεν ήταν δυνατόν να συλλάβει μία τέτοια εικόνα; Δεν βλέπετε ότι οι πληρο-

φορίες αυτές είναι αδύνατο να προέρχονται από άνθρωπο; Ο Ιεζεκιήλ ήταν 35 ετών όταν το 593

π.Χ. εκλήθη στο προφητικό αξίωμα, προφήτεψε επί 21 έτη όπου σε ηλικία 56 ετών τον εφόνευσαν

οι Ιουδαίοι . Φαίνεται πως ο προφητικός λόγος του δεν άρεσε σε μερικούς από αυτούς. Το ίδιο

συνέβη και με τον Ησαϊα που τον πριόνισαν ομόφυλοί του Ιουδαίοι . Ο Ιερεμίας ελιθοβολήθη από

αυτούς. Ο ίδιος ο Χριστός επιπλήττει τους Ιουδαίους για τους φόνους των προφητών, λέγοντας

«... Ιερουσαλήμ , Ιερουσαλήμ , η αποκτέννουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους

προς αυτήν!» (Ματθ. 23,37). Οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης ήταν απλοί άνθρωποι , ερημίτες,

σαν τους σημερινούς δικούς μας μοναχούς και γέροντες. Δεν κατείχαν θρόνους και εξουσίες. Δεν

ήσαν επιστήμονες ή μύστες των «κακών Εβραίων». Ο Αμώς λ .χ . ήταν βοσκός και καλλιεργητής

συκομορεών πριν κληθεί από τον Θεό στο προφητικό αξίωμα. Πως είναι δυνατόν τέτοιοι άνθρω-

ποι να προέβλεψαν με τέτοια καταπληκτική ακρίβεια τα μέλλοντα από δικές τους δυνάμεις; Τα

πρώτα τηλεκατευθυνόμενα βλήματα δοκιμάστηκαν στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, και ο Ιεζεκιήλ τα

αποδίδει θαυμάσια 2.520 έτη πριν! Είναι σαν να μπορεί κάποιος σήμερα να προβλέψει με ακρί -

βεια όπλα που θα επινοηθούν το 4.530 μ.Χ! Μα ποιος εγγυάται ότι θα υπάρχει μέχρι τότε αυτός ο

κόσμος; Θα πείτε ότι με βάση την εξέλιξη της τεχνολογίας που βιώνουμε, ίσως κάποιοι να φαντα-

στούν διάφορα πράγματα. Ναι , αλλά τότε, 740 έτη π.Χ. που ο Ησαϊας κλήθηκε στο προφητικό

αξίωμα δεν υπήρχε ίχνος τεχνολογίας. Επί χιλιάδες έτη οι άνθρωποι είχαν έναν στάσιμο τεχνολο-

γικά πολιτισμό, και μόνο κατά τον 16

ο

αιώνα άρχισαν τα τεχνολογικά επιτεύγματα να έρχονται σε φως. Επομένως μέχρι τότε δεν υπήρχε περίπτωση ένας προφήτης της Παλαιάς Διαθήκης να τα

διαβλέψει με τη φαντασία του. Μόνον ένας Θεός μπορούσε να τα γνωρίζει όλα αυτά!



39

3.6. Τηλεπικοινωνίες και σύγχρονα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Γράφει ο Ησαϊας το 740 π.Χ για την επανίδρυση του κράτους του Ισραήλ που έμελλε να

συμβεί στις 14Μαϊου του 1948 μ.Χ, ημερομηνία η οποία σηματοδοτεί και την έναρξη της έσχατης

γενεάς και που ως τέτοια αφορά όλο τον κόσμο:

Ησαϊας , κεφ. 5:

25. ... Παρά ταύτα ο θυμός αυτού δέν απεστράφη και η χείρ του είναι εισέτι ηπλωμένη.

26. Και θα υψώση σημείον δι’ έθνος μακρυνόν , θα συρίξη προς αυτό από τα πέρατα της γής ,

και ιδού , θα έλθη ταχέως και μετά σπουδής (=ο Ισραήλ θα έλθει ταχέως και με βιασύνη)

27. χωρίς να αποκάμη ή να προσκόψη τις μεταξύ αυτών , χωρίς να νυστάξη ή να κοιμηθή.

Η ζώνη της οσφύος του δέν θα λυθή ούτε το λωρίον των σανδαλίων του θα κοπή.

Αυτή είναι μία από τις πιο εκπληκτικές προφητείες που έχουν εκπληρωθεί . Ποιο είναι το

έθνος το μακρυνό που βρίσκεται στα πέρατα της γης σε σχέση με το Ισραήλ ; Ποια θεωρούμε

πέρατα της γης , δηλαδή άκρη του κόσμου ακόμη και σήμερα; Εδώ ο Ησαϊας κάνει λόγο για την

Αμερική . Αυτή βρίσκεται πράγματι στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου. Μήπως εκεί δεν κατέ-

φυγαν οι Εβραίοι ; Μήπως εκεί δεν βρίσκονται σήμερα; Ποιο ήταν το σημάδι που έμελλε ο Θεός

να υψώσει και να τους καλέσει από την Αμερική; Μήπως η σημαία του Ισραήλ , και κατ’ επέκτα-

σιν το κράτος του Ισραήλ που επανιδρύθηκε το 1948 μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο;

Πως θα «σφυρίξει » ο Θεός; Τι ήταν τελικά αυτό

το «σφύριγμα»; Μήπως ήταν οι τηλεπικοινωνίες στα

Ερτζιανά; Το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, το τηλέφωνο,

τα τηλέτυπα, οι ασύρματοι .............και όλες γενικά οι τηλεπι -

κοιωνίες επιτυγχάνονται με την λεγόμενη διαμόρφωση

του φέροντος σήματος του πομπού. Το φέρον σήμα είναι

αυτό που λέμε «συχνότητα του σταθμού» το οποίο είναι μία υψίσυχνη ημιτονοειδής ταλάντωση και μοιάζει

καταπληκτικά με σφύριγμα! Από την πλευρά της Κυ-

ματικής, ο ήχος που προκαλεί το σφύριγμα του ανθρώ-

που είναι μία ημιτονοειδής ταλάντωση σταθερού πλά-

τους και συχνότητος. Η ημιτονοειδής ταλάντωση είναι

η βασική μορφή ταλαντώσεως που χρησιμοποιείται

στους πομπούς γενικά. Συνεπώς το «σφύριγμα» είναι η

φέρουσα συχνότητα των πομπών , και κατ’ επέκτασιν οι τηλεπικοινωνίες. «Θα σφυρίξει » και θα έλθουν, σή-

μαινε ότι πρώτα ο Θεός θα επιτρέψει στον άνθρωπο να

αποκτήσει τεχνολογία τέτοια ώστε οι τηλεπικοινωνίες του να βασίζονται στα φέροντα ηλεκτρομαγνητικά κύ-

ματα, και ύστερα θα γίνει αυτός ο επαναπατρισμός των

Εβραίων. Κι όλα αυτά τα λέει ο Θεός, όχι για να μας

εντυπωσιάσει , αλλά επειδή αποτελούν δείκτες που σηματοδοτούν την έναρξη της έσχατης γενεάς .

Πώς μπορεί κάποιος να έλθει από τα πέρατα της γης, π.χ . από την Αμερική με τον τρόπο

που περιγράφει ο προφήτης; Εδώ ο Ησαϊας προφητεύει την επιστροφή των Εβραίων στο Ισραήλ

από τα πέρατα της γης με σύγχρονα μεταφορικά μέσα πριν από 2.700 χρόνια! Διότι μόνο με τον

τρόπο αυτό μπορεί κάποιος να έλθει από τα πέρατα της γης ταχέως και με βιασύνη , χωρίς να

κουραστεί ή να συνωστισθεί , ώστε να μη σκοντάψει κάποιος μεταξύ τους ! Κι επειδή το ταξίδι τους

αυτό επρόκειτο να διαρκέσει λίγες μόνον ώρες, (με αεροπλάνο), γι αυτό δεν θα προλάβουν ούτε να νυστάξουν ή να κοιμηθούν , ούτε θα χρειαστεί να λύσουν τη ζώνη από τη μέση τους , ούτε να κοπούν

τα λουριά από τα σανδάλια τους , διότι πολύ απλά, δεν επρόκειτο να έλθουν με τα πόδια ...

Γενική αρχή τηλεπικοινωνιών:

(Ι) Φέρον κύμα. (το σφύριγμα!)

(ΙΙ) Ήχος προς εκπομπήν.

(ΙΙΙ) Διαμορφωμένο κύμα.



40

Η πρώτη ενσύρματη τηλεπικοινωνία επετεύχθη το 1840 με την μορσική τηλεγραφία, ενώ

το 1876 που Γκράχαμ Μπέλ ανακάλυψε το μικρόφωνο ξηρού άνθρακος, συνετέλεσε τον επόμενο

χρόνο στην δημιουργία του πρώτου τηλεφωνικού δικτύου. Η πρώτη ασύρματη επικοινωνία έγινε

το 1895 από τον Markoni, ο οποίος το 1901 πραγματοποίησε την πρώτη διατλαντική επικοινωνία

με σήματα Μόρς. Η πρώτη πειραματική ραδιοφωνική εκπομπή έγινε από κάποιους ερασιτέχνες στις Η.Π.Α. τα Χριστούγεννα του 1906, ενώ το 1913 ο Αλεξάντερσον κατασκεύασε τον πρώτο

ραδιοφωνικό πομπό και δέκτη. Τέλος, ο πρώτος εμπορικός ραδιοφωνικός σταθμός, ο Κ DKA

άρχισε να λειτουργεί τον Νοέμβριο του 1922 στο Πίτσμπεργκ . Η πρώτη τηλεφωτογραφία επετεύ-

χθη το 1904 από τον Κόρν, το εικονοσκόπιο (κάμερα λήψεως) το 1923 από τον Ρώσο Σβορίκιν,

και η πρώτη ασπρόμαυρη τηλεόραση ήλθε στο προσκήνιο το 1924 από τον αμερικανό Τζέκινς.

Αν λέγαμε λοιπόν σε κάποιον του 1770 ότι «Θά ’ ρθει καιρός που οι άνθρωποι θα ομιλούν από ένα

μακρυνό μέρος σε άλλο , σαν νά ’ ναι σε πλαϊνά δωμάτια , π . χ . από την Πόλη στη Ρωσία» που είπε ο

άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στους τότε υποδουλωμένους Έλληνες, τούτο θα φάνταζε αλλόκοτο. Και

όμως έγινε με το τηλέφωνο. Πόσο μάλλον εάν κάτι παρόμοιο λεγόταν το 700 π.Χ.! Και όμως ο

Ησαϊας γράφει για κάποιον που μέλλει να έλθει και να κηρύξει το Ευαγγέλιο παγκοσμίως στα

χρόνια που ζούμε σήμερα, εννοώντας βέβαια τον μεγάλο άγιο και «βασιλέα» Ιωάννη: Ησαϊας , κεφ. 42:

1. Ιδού! Ο δ ο ύ λ ο ς μου τον οποίον υποστηρίζω , ο εκλεκτός μου εις τον οποίον ευαρεστούμαι.

Έθεσα το πνεύμα μου επ ’ αυτόν (=προφήτης), θα εξαγγείλει κρίσιν εις τα έθνη.

2. Δέν θα φωνάζη ούτε θα κράξη , ούτε θα κάμη να ακουσθή η φωνή του εις τας οδούς ...4. Δέν θα μικροψυχήση ουδέ θα καμφθή , έως ότου εγκαθιδρύση δικαιοσύνην επί της γής (=παγκο-

σμίως), και αι παραλιακαί χώραι (=της Μεσογείου) προσμείνουν την διδασκαλίαν αυτού.

Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι «δούλος» αλλά ο Υιός του Πατρός Θεού. Άρα εδώ η προφη-

τεία αναφέρεται σε κάποιον εκλεκτό άνθρωπο με προφητικές ιδιότητες. Είναι ο άγιος Ιωάννης

που οι Βυζαντινές προφητείες προλέγουν ότι θα έλθει μετά τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, όπως έχω

αναλύσει σε προηγούμενα βιβλία. Αυτός λοιπόν όταν έλθει , θα καταστήσει τον Χριστιανισμό παγκόσμιο εν όψει του τέλους. Θα «κηρύξει » το Ευαγγέλιο στα πέρατα της Οικουμένης βαπτί -

ζοντας τους πάντες, έτσι ώστε λίγο αργότερα που θα έλθει ο Αντίχριστος να υπάρχουν μόνο χρι -

στιανοί , οπότε όποιος θα λαμβάνει τότε το χάραγμα να βλασφημεί το Πνεύμα το Άγιο και να

σβήνεται το όνομά του από το βιβλίο της ζωής του Αρνίου. Αυτός λοιπόν που θα εγκαθιδρύσει

«δικαιοσύνην», τον χριστιανισμό επί της Γης, ήτοι παγκοσμίως, δεν θα φωνάζη ούτε θα κράξη ,

ούτε θα κάμη να ακουσθή η φωνή του εις τας οδούς . Δεν θα χρειάζεται να βγει στους δρόμους να

φωνάζει , διότι το «κήρυγμά του» θα γίνει μέσω τηλεπικοινωνιών! Θα γίνει μέσω ραδιοφώνου,

τηλεοράσεως και Internet! Εδώ προφητευόταν δηλαδή η εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι θα

διέθεταν όλα αυτά τα μέσα. Και τούτο δεν θα μπορούσε να συμβεί πριν το 1930 μ.Χ...

Σχηματική παράσταση τηλεοπτικής εκπομπής: 1 Μηχανή λήψεως. 2 Εικονοσκόπιο. 3 Αίθουσα ελέγχου.

4 Πομπός. 5 Κεραία εκπομπής. 6 Κεραία λήψεως. 7 Δέκτης τηλεοράσεως. 8 Οθόνη (καθοδικός σωλήνας).



41

3.7. Στρατός που δεν θα αγγίζει το έδαφος...

Αυτός ο «βασιλέας» Ιωάννης επτά έτη μετά την έλευσή του θα εκστρατεύσει στην ανατο-

λή για να υποτάξει και να ενώσει τον κόσμο ώστε να εκχριστιανισθούν οι πάντες εν όψει του τέλους. Έτσι έχει προείπει και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός: « Και κηρυχθήσεται τούτο το ευαγγέ-

λιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριον πάσι τοις έθνεσι , και τότε ήξει το τέλος ».

(Ματθαίος κεφ.24, στ.14). « Και εις πάντα τα έθνη δεί πρώτον κηρυχθήναι το ευαγγέλιον»

(Μάρκος κεφ.13, στ.10). Έτσι π ρ έ π ε ι να γίνει , και έτσι θα γίνει . Και αυτό θα πράξει εκείνος

ο εκλεκτός εις τον οποίον ευαρεστείται ο Κύριος. Και όπως τότε ο μέγας Αλέξανδρος ένωσε τον

κόσμο για να διαδοθεί ο Ελληνικός πολιτισμός και η γλώσσα, έτσι και σήμερα ο πλανητάρχης

Ιωάννης θα ενώσει ξανά τον κόσμο ώστε να δοθεί η ευκαιρία και σε όλους εκείνους της Ανατολής

να γραφτούν στο «βιβλίο της ζωής του Αρνίου» και κάποιοι από αυτούς να σωθούν κάποτε με την

λήψη της αφθαρσίας. Αυτή η μελλοντική εκστρατεία σαφώς και θα γίνει με σύγχρονα μέσα. Ο

Δανιήλ συμβολίζει τον στρατό αυτόν με «τράγο», ήτοι επιθετικό, ο οποίος επιτίθεται στον «κριό»,

τον ανατολικό στρατό: Δανιήλ , κεφ. 8:

2. Εις την όρασίν μου έβλεπον ότι ήμουν παρά την ακρόπολιν των Σούσων , εις την επαρχίαν Αιλάμ

παρά τον ποταμόν Ουλάγ.

3. Ύψωσα τους οφθαλμούς μου και είδον , και ιδού , κριός ίστατο έμπροσθεν του ποταμού με δύο

κέρατα (=στρατιές). Και τα δύο κέρατα ήσαν υψηλά αλλά το έν ήτο υψηλότερον του άλλου , και

το υψηλότερον ανέβη μετά το άλλο.

4. Είδον τον κριόν κερατίζοντα προς την δύσιν , και τον βορράν , και τον νότον. Ουδέν θηρίον

ηδύνατο να σταθή έμπροσθέν του (=πανίσχυρος στρατός της Ανατολής), και ουδέν ηδύνατο να

απαλλαγή από την δύναμίν του. Έπραττεν ότι ήρεσεν εις εαυτόν και επετέλεσε μεγάλα κατορθώ-

ματα.

5. Καθώς παρετήρουν το πράγμα , ιδού , τράγος ήλθεν από δυσμών καταπρόσωπον όλης της γής χωρίς να εγγίζη το έδαφος . Και ο τράγος είχεν περίβλεπτον κέρας μεταξύ των οφθαλμών του.

(=Ο άγιος Ιωάννης).

6. Όταν επλησίασεν τον κριόν με τα δύο κέρατα , έτρεξε προς αυτόν με όλην την ορμήν της δυνά-

μεώς του.

7. Είδον αυτόν να πλησιάζη τον κριόν. Εξηγριώθη κατ ’ αυτού και εκτύπησε τον κριόν και συνέ-

τριψε τα δύο κέρατα αυτού. Και καθώς ο κριός δέν είχε δύναμιν να σταθή ενώπιον αυτού , ο

τράγος έρριψεν αυτόν κατά γής και τον κατεπάτησεν , ουδενός υπάρχοντος να λυτρώση τον κριόν

από την δύναμίν του.

8. Ο τράγος έγινε πανίσχυρος ... (=επεκράτησε παγκοσμίως).

Για όσους νομίζουν ότι αυτή η προφητεία αφορούσε τα χρόνια του μεγάλου Αλεξάνδρου,

ας προσέξουν τι ερμηνεία δίδει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στον Δανιήλ :

Δανιήλ , κεφ. 8:

17. ...Υιέ ανθρώπου , εννόησον ότι το όραμα αφορά εις τον καιρόν του τέλους . (= τα έσχατα).

19. ... Ιδού , εγώ θα σε κάμω να γνωρίσης τί θα συμβεί κατά το τέλος του χρόνου της οργής , διότι η

όρασις αφορά εις τον καιρόν του τέλους .

20. Ο κριός τον οποίον είδες , με τα δύο κέρατα είναι ο βασιλεύς της Μηδείας και Περσίας . (=οι

ανατολικοί λαοί , ήτοι Πακιστάν, Αφγανιστάν Ινδία και μέρος της Κίνας).

21. Και ο τράγος είναι ο βασιλεύς της Ε λ λ ά δ ο ς , και το μέγα κέρας μεταξύ των οφθαλμών του

είναι ο πρώτος βασιλεύς (=ο Ιωάννης).

Αυτή η μάχη θα διεξαχθεί με έναν πολυάριθμο στρατό που θα έλθει από την Δύση κατα-

πρόσωπον όλης της γης χωρίς να εγγίζη το έδαφος , δηλαδή με αεροπορία και πυραύλους!



42

4. Η εγκυρότητα της Καινής Διαθήκης.

Εδώ κανονικά δεν θα έπρεπε να πούμε τίποτα, διότι η Καινή Διαθήκη εξ’ ορισμού είναι

έγκυρη. Όμως λόγω των χαλεπών καιρών που διάγουμε, θα επισημανθούν κάποια κρυμμένα τεχ - νολογικά επιτεύγματα της εποχής μας, έτσι για να δειχθεί το κύρος των Γραφών.

4.1. Ιπτάμενα αυτοκίνητα κατά την εποχή του Αντιχρίστου;

Όταν ο Κύριος ομιλεί στους μαθητές για τα έσχατα, λέει για την μελλοντική φυγή των τότε

χριστιανών στην «έρημο» της Αποκαλύψεως:

Ματθαίος , κεφ. 24:

15. Όταν ούν ίδητε το βδέλυγμα της ερημώσεως το ρηθέν δια Δανιήλ του προφήτου εστώς εν τόπω

αγίω , - ο αναγιγνώσκων νοείτω -, (=ο Αντίχριστος στο ναό Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ),16. τότε οι εν τη Ιουδαία φυγέτωσαν επί τα όρη ,

17 ό επί του δώματος μή καταβαινέτω άραι τα εκ της οικίας αυτού ,18. και ό εν τω αγρώ μή επιστρεψάτω οπίσω άραι τα ιμάτια αυτού.

Τα ίδια αναφέρει ο Μάρκος (κεφ.13, στ.14, 15, 16) και ο Λουκάς (κεφ.17, στ.31). Όταν

λοιπόν ο Αντίχριστος εγκατασταθεί ως θεός στην Ιερουσαλήμ, ακριβώς μετά τα πρώτα 3,5 έτη της

ελεύσεώς του ως πλανητάρχη, οι χριστιανοί να φύγουν άρον-άρον, γιατί η παραμικρή καθυστέρη-

ση θα αποβεί μοιραία. Εδώ αυτοί οι «κάτοικοι της Ιουδαίας» είναι οι χριστιανοί που θα ζουν στην

Ιερουσαλήμ, ενώ «οι εν τω αγρώ» ευρισκόμενοι θα είναι οι χριστιανοί στις γύρω χώρες. Γιατί

στην Ιερουσαλήμ; Διότι θα έχει προηγηθεί η εποχή του αγίου Ιωάννη κατά την οποία η Μητρόπο-

λη του κόσμου θα είναι τα Ιεροσόλυμα, ενώ ο Ηλίας και ο Ενώχ θα έχουν συγκεντρώσει τους

λίγους χριστιανούς εκεί , κάτω από τις «φτερούγες» τους. Φονεύοντας λοιπόν ο Αντίχριστος τους

δύο προφήτες (Αποκάλυψη κεφ.11, στ.11), που θα αναστηθούν 3 ημέρες αργότερα, ο Αντίχριστος

θα καταστεί πανίσχυρος αλλά και ανηλεής διώκτης των χριστιανών. Τότε ακριβώς που θα ξεκινά

η 7η σάλπιγγα της Αποκαλύψεως, οι πιστοί θα πρέπει να έχουν φύγει από προσώπου του «όφεως».

Το περίεργο εδώ είναι ότι ό επί του δώματος μή καταβαινέτω άραι τα εκ της οικίας αυτού.

Η λέξη «δώμα» σημαίνει δωμάτιο και τ α ρ ά τ σ α. Εδώ στο εδάφιο αυτό σημαίνει μ ό ν ο

«ταράτσα» και στέγη, αφού ο Κύριος λέγει μη καταβαινέτω . Άρα το δώμα ευρίσκεται ψηλά, στη

στέγη. Δεν νομίζω ότι οι κάτοικοι μιάς υπερσύγχρονης μελλοντικής πόλεως να ζουν σε σπίτια

χαμηλά, αλλά σε πολυκατοικίες και ουρανοξύστες ενδεχομένως. Πως λοιπόν να φύγουν χωρίς να κ α τ έ β ο υ ν από τα δώματά τους ; Πως φεύγει κανείς από τον 5ο όροφο χωρίς να κατέβει κάτω

στην είσοδο της πολυκατοικίας; Μόνο πετώντας! Άρα τότε μάλλον οι άνθρωποι θα διαθέτουν

ιπτάμενα μικρά οχήματα που θα μπορούν να φεύγουν από την στέγη! Αυτοκίνητα που θα πλοη-

γούνται από δορυφόρο μέσω GPS που σήμερα ήδη υπάρχει και λειτουργεί . Σχέδια για τέτοια

οχήματα ήδη έχουν προταθεί , ενώ τα πρώτα από αυτά αναμένονται να εμφανισθούν περί το 2020

με 2030! Σας φαίνεται παράξενο; Έτσι παράξενο θα φάνηκε και στους υποδουλωμένους Έλληνες

το 1770 με 1779 όταν ο άγιος Κοσμάς ο ισαπόστολος τους έλεγε ότι «Θα δείτε στον κάμπο αμάξι

δίχως άλογα να τρέχει γρηγορότερα από τον λαγό», και ότι «Θα δείτε 40 άλογα να τα δένουν σε ένα

παλούκι», εννοώντας τα σημερινά αυτοκίνητα. Πράγματι ο λαγός ξεπεράστηκε κατά πολύ, ενώ το

χειρόφρενο «δένει » όχι μόνο 40 άλογα, αλλά πολύ περισσότερα. Περιττό είναι να υπενθυμίσω ότι

ακόμη και σήμερα η ισχύς των μηχανών μετράται σε «ίππους»...



43

4.2. «... Εγένετο σιγή εν τω ουρανώ ως ημιώριον .»


1. Και ότε ήνοιξε την σφραγίδα την εβδόμην εγένετο σιγή εν τω ουρανώ ως ημιώριον.

Στο 5ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, το ως εσφαγμένον «αρνίον», ο Ιησούς Χριστός λαμ-

βάνει το «βιβλίο» με τα μέλλοντα από τον θρόνο του Πατρός και «ανοίγει τις σφραγίδες» του.

Και ενώ μέχρι εδώ ο άγγελος έδειχνε με τρόπο αδιάκοπο και γοργό τα μελλοντικά γεγονότα στον

Ιωάννη, τώρα πριν αρχίσει η αποκάλυψη της έβδομης σφραγίδας παρεμβάλλεται ένα μεγάλο

σχετικά χρονικό διάστημα «σιγής». Γιατί έπρεπε να περιμένει αυτό το νεκρό χρονικό διάστημα ο

Ευαγγελιστής Ιωάννης, αφού σε αυτές τις περιπτώσεις ο χρόνος είναι πολύτιμος;

Η «σιγή» έγινε στον ουρανό , όχι στη γη. Γίνεται εκ μέρους του Θεού. Ο Θεός εμποδίζει τα

γεγονότα της έσχατης γενεάς να γίνουν αμέσως, και αφήνει να περάσει ένα μεγάλο χρονικό διά-

στημα. Και αυτό όπως η Ιστορία έδειξε, είναι το διάστημα που μεσολάβησε από τότε που δόθηκε

η Αποκάλυψη μέχρι την επανίδρυση του Ισραήλ . Είναι 1948 - 95 = 1853 έτη. Και όπως αποδεί -χθηκε, η έσχατη γενεά άρχισε μετά το 1900, ήτοι κατά τον 20ό αιώνα. Αυτός ο αιώνας όμως ήταν

μοναδικός. Από το 1900 ο κόσμος άλλαξε όψη με την εισβολή της τεχνολογίας. Η βιομηχανική

επανάσταση που επήλθε τότε άλλαξε την μορφή του πλανήτη. Όμως το αποκορύφωμα της

μεταβολής αυτής συνέβη το 1945 που ο άνθρωπος εγκαινίασε την πυρηνική εποχή. Ως γνωστόν,

τότε ερρίφθη η πρώτη ατομική βόμβα και ο κόσμος εισήλθε πλέον στην πυρηνική εποχή. Από το

95 μ.Χ. μέχρι και το 1900 μ.Χ. μεσολαβούν 1800 περίπου χρόνια. Αυτό ακριβώς συμβολίζει και η

«σιγή στον ουρανό επί μισή περίπου ώρα». Συμβολίζει το διάστημα των 1800 περίπου « νεκρών»

χρόνων που μεσολάβησαν από το 95 μ.Χ μέχρι την εποχή που ο άνθρωπος θα άρχιζε να αποκτά

τεχνολογία, εφόσον μέσω αυτής η ανθρωπότητα θα συρθεί δέσμια στα χέρια του Αντιχρίστου. Η

τεχνολογία είναι αυτή που θα δώσει την ικανότητα στον Αντίχριστο να εξουσιάσει τον κόσμο.

Και η τεχνολογία - επιστήμη δίδεται από τον Θεό και όχι από τον διάβολο όπως πολλοί απαίδευτα

λένε.

Σοφία Σειράχ , κεφ. 38:

6. Και αυτός (=ο Θεός) έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού.

Η επιστήμη και η τεχνολογία είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Και δεν νομίζω ότι αυτή

η γνώση που έμελλε να αλλάξει την όψη του πλανήτη δόθηκε τυχαία σε αυτή την εποχή, κυρίως

από το 1900 και μετά. Επί χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι έμειναν στην ανακάλυψη της φωτιάς και

του τροχού. Γιατί τώρα , από τον 16ο αιώνα και μετά να αρχίσει αυτή η «βροχή», η καταιγίδα της

γνώσεως; Απλά, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου. Και το χρονικό αυτό διάστημα των 1800 ετών

δίδεται έμμεσα από την Αποκάλυψη. Η ώρα έχει 60 λεπτά, και το λεπτό έχει 60 δευτερόλεπτα.Επομένως η ώρα έχει 60 Χ 60 = 3.600 δευτερόλεπτα, άρα η μισή ώρα έχει 1800 δευτερόλεπτα.

Δηλαδή, εδώ η αντιστοιχία είναι ένα δευτερόλεπτο για κάθε έτος !

Δεδομένου ότι η Αποκάλυψη δόθηκε το 95 μ.Χ και το διάστημα των 1800 ετών μετράει

από τότε, έχουμε 1800 + 95 = 1895 ή περίπου 1900 μ.Χ, όπου πράγματι στον αιώνα αυτόν έμελλε

να εκπληρωθεί η 7η σφραγίδα. Πράγματι στον 20ό αιώνα έμελλε να ξεκινήσει η έσχατη γενεά. Και

η ακρίβεια γίνεται πιο καταπληκτική εάν λάβουμε υπόψιν μας ότι το συνέδριο στο Bale όπου ο

Σιωνισμός θέσπισε τα πρωτόκολλά του βάσει των οποίων τέθηκαν τα θεμέλια για την επανίδρυση

του κράτους του Ισραήλ έγινε το 1897, δηλαδή 2 έτη μετά το πέρας των 1800 ετών «σιγής».

Σύμπτωση; Γιατί όμως 1800 έτη και όχι λιγότερα ή περισσότερα; Διότι αν η έσχατη γενεά άρχιζε

νωρίτερα, η ανάσταση των νεκρών θα γινόταν πριν την συμπλήρωση 2000 χρόνων από την

σταύρωση - ανάληψη - επιφοίτηση, γεγονότα που έγιναν το 30 μ.Χ. όπως αποδεικνύεται . Άρα η ανάσταση των νεκρών δεν μπορεί να γίνει πριν το 2030 μ.Χ. Και επειδή η έσχατη γενεά διαρκεί

120 έτη, 2030 - 120 = 1910, άρα η έσχατη γενεά δεν μπορούσε να ξεκινήσει πριν το 1910 μ. Χ .



44

Αλλά και οι «αιώνες», οι χιλιετηρίδες που ο Θεός εποίησε για τον κόσμο δεν θα ήσαν 8,

αλλά λιγότεροι , δεδομένου ότι ο 8ος «αιώνας» = χιλιετηρίδα αρχίζει από το 7000 - 5.508 = 1492

μ.Χ. Ούτε πάλι θα μπορούσε να καθυστερήσει άλλο, διότι κάτι τέτοιο δεν συμφέρει το ανθρώπινο

γένος. Δεν μας συμφέρει να καθυστερήσει η Δευτέρα Παρουσία - αφθαρτοποίησή μας . Δια ταύτα,

το διάστημα των 1800 ετών ήταν η πιο συμφέρουσα επιλογή του Θεού για μας. Άλλωστε, «η σιγή επί μισήν ώρα» δεν σημαίνει ότι αμέσως μετά θα ξεκινήσει η 7η σφραγίδα, αλλά απλώς «μετά».

Πόσο μετά, δεν ορίζεται . Ας σημειωθεί πως όταν δόθηκε η Αποκάλυψη, η έννοια του δευτερο-

λέπτου ήταν άγνωστη. Μέχρι το 1300 μ.Χ. ο χρόνος εμετράτο με ηλιακά ρολόγια και κλεψύδρες,

όργανα καθόλου ακριβή. Το 1335 κατασκευάστηκε στο Μιλάνο το πρώτο μηχανικό ρολόι που

έδειχνε μόνο τις ώρες. Το 1582 ο Γαλιλαίος ανακάλυψε το εκκρεμές, ενώ το 1670 κατασκευά-

στηκε το πρώτο ρολόι που έφερε λεπτοδείκτη. Από τότε και ύστερα μπορούμε να μιλάμε για

δευτερόλεπτα. Η υποδιαίρεση της ώρας σε δευτερόλεπτα θεσπίστηκε γύρω στο 1700 μ.Χ. Άρα ο

συμβολισμός των 1800 ετών με δευτερόλεπτα είναι έξω από κάθε λογική. Κανείς δεν θα μπορούσε

να σκεφτεί να γράψει το 95 μ.Χ. από μόνος του κάτι τέτοιο. Αυτός ο συμβολισμός είναι σίγουρα

Θεϊκός! Αλλά και κανείς μέχρι το 1700 δεν ήταν σε θέση να συλλάβει αυτόν τον συμβολισμό.

Αυτό ήταν μήνυμα για εμάς. Ας σημειωθεί ότι η θεμελιώδης μονάδα του χρόνου στην Φυσική σε όλα τα μετρικά συστήματα (C.G.S, M.K.S.A και Τ.Σ.) είναι σήμερα το δευτερόλεπτο...

4.3. Τα όπλα του 3ου

παγκοσμίου πολέμου.

Η 5η σάλπιγγα αναφέρεται στον 3ο παγκόσμιο πόλεμο και περιγράφει με αρκετή ακρίβεια

τα όπλα που θα χρησιμοποιηθούν σε αυτόν. Δίνει ακριβώς και την χρονική του διάρκεια που θα

είναι πέντε μήνες. Απ’ ότι φαίνεται , στον πόλεμο αυτόν δεν θα χρησιμοποιηθούν πυρηνικά.


1. Και ο πέμπτος άγγελος εσάλπισε. Και είδον (συμβολικόν) αστέρα εκ του ουρανού πεπτωκότα

εις την γήν , και εδόθη αυτώ η κλείς του φρέατος της αβύσσου.

2. Και ήνοιξε το φρέαρ της αβύσσου και ανέβη καπνός εκ του φρέατος ως καπνός καμίνου καιο-

μένης , και εσκοτίσθη ο ήλιος και ο αήρ εκ του καπνού του φρέατος .

3. Και εκ του καπνού εξήλθον ακρίδες εις την γήν , και εδόθη αυτοίς εξουσία ως έχουσιν

εξουσίαν οι σκορπίοι της γής .

4. Και ερρέθη (=ειπώθηκε) αυταίς ίνα μη αδικήσωσι (= να μη βλάψουν) τον χόρτον της γής ουδέ

πάν χλωρόν ουδέ πάν δένδρον , ει μη τους ανθρώπους οίτινες ούκ έχουσι την σφραγίδα του Θεού

επί των μετώπων αυτών.

5. Και εδόθη αυταίς ίνα μη αποκτείνωσιν αυτούς , αλλ’ ίνα βασανισθώσι μήνας πέντε. Και ο

βασανισμός αυτών ως βασανισμός σκορπίου , όταν παίση άνθρωπον.

Ο αστέρας αυτός είναι συμβολικός, και τούτο φαίνεται από τα αποτελέσματά του. Είναι ο

πόλεμος που θα προκαλέσει πάμπολλα θύματα. Έτσι θα ανοίξει το φρέαρ της αβύσσου που είναι

ο Άδης και ο θάνατος. Τι είναι όμως αυτές οι «ακρίδες» που βγαίνουν από τους καπνούς του 3ου

παγκοσμίου πολέμου; Σίγουρα εδώ δεν πρόκειται για έντομα, διότι οι ακρίδες καταστρέφουν τη

βλάστηση, ενώ αυτές όχι . Ούτε τσιμπούν ανθρώπους, όπως αυτές εδώ που πλήττουν, τσιμπάνε

ανθρώπους, και μάλιστα όχι όλους, αλλά «επιλέγουν» μόνον εκείνους που δεν έχουν το χρίσμα!

Τους μη χριστιανούς. Σαν πολύ έξυπνες φαίνεται να είναι αυτές οι «ακρίδες»! Στη συνέχεια η

Αποκάλυψη αφιερώνει πέντε ολόκληρα εδάφια για να τις περιγράψει , ώστε να μη μας αφήσει

κανένα περιθώριο πλάνης. Φαίνεται ότι είναι πολύ σημαντικό.


7. Και τα ομοιώματα των ακρίδων (τώρα αναφέρονται ως ομοιώματα, κάτι σαν ακρίδες) όμοια ίπποις ητοιμασμένοις εις πόλεμον , και επί τας κεφαλάς αυτών ως στέφανοι όμοιοι

χρυσίω , και τα πρόσωπα αυτών ως πρόσωπα ανθρώπων.



45

8. Και είχον τρίχας ως τρίχας γυναικών , και οι οδόντες αυτών ως λεόντων ήσαν ,

9. και είχον θώρακας ως θώρακας σιδηρούς , και η φωνή (=ήχος) των πτερύγων αυτών ως φωνή αρμάτων ίππων πολλών τρεχόντων εις πόλεμον .

10. Και έχουσιν ουράς ομοίας σκορπίοις και κέντρα , και εν ταις ουραίς αυτών εξουσίαν έχουσι του

αδικήσαι (= να βλάψουν) τους ανθρώπους μήνας πέντε ,11. έχουσι βασιλέα εφ’ αυτών τον άγγελον της αβύσσου (=τον θάνατο),

όνομα αυτώ Εβραϊστί Αβαδδών , εν δε τη Ελληνική όνομα έχει Απολλύων. (=ο χαμός).

Εδώ η Αποκάλυψη αυτοερμηνεύεται , επισφραγίζοντας με τη λέξη «Απολλύων» ότι στην

περίπτωση αυτή πρόκειται για πόλεμο. Τονίζει επίσης ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά αυτών των

ομοιωμάτων των ακρίδων, τα οποία έχουν γυαλιστερές κεφαλές, τρίχες σαν γυναικών μακρυές,

μεταλλικούς θώρακες και ήχο πτερύγων σαν βαθύν αχό, κάτι σαν «χωωω...». Έχουν επίσης οδόν-

τες λεόντειους, ισχυρούς, και «πρόσωπα», δηλαδή προσωπικότητα, ονόματα. Μέχρι και το 1800

κανένας δεν μπορούσε να ερμηνεύσει περί τίνος πρόκειται , γι αυτό και όλες οι ερμηνείες ή εικόνες

περί αυτών ήσαν παιδαριώδεις. Σήμερα όμως που βλέπουμε με τα μάτια μας πολεμικά αεροσκά-

φη και πυραύλους, κάθε άλλη εκδοχή είναι εντελώς αδικαιολόγητη, αν όχι και βλακώδης.Αυτός ο πόλεμος που η Αποκάλυψη αναφέρει στην 5η σάλπιγγα θα γίνει με όπλα που θα

έχουν αεροδυναμική μορφή. Αξίζει τον κόπο να αναφερθούμε στα χαρακτηριστικά αυτών των

«ακρίδων», διότι έτσι θα φανεί για άλλη μία φορά ότι η Αποκάλυψη είναι τελικά προφητεία πολύ

υψηλού επιπέδου. Οι «ακρίδες» ξεπηδούν από τον καπνό αυτού του πολέμου, δηλαδή σε αυτόν

τον πόλεμο θα χρησιμοποιηθούν σε ευρεία κλίμακα. Σε αυτές «ειπώθηκε», τουτέστιν κατασκευά-

στηκαν, προγραμματίστηκαν , έτσι ώστε να μη βλάπτουν την βλάστηση, αλλά μόνο ανθρώπους.

Ποια σύγχρονα όπλα μπορούν να «ξεχωρίσουν» το τι θα καταστρέψουν; Ποια βλάπτουν μόνον

ανθρώπους ; Προς το παρόν αυτά είναι μόνο δύο:

Η βόμβα νετρονίων, και τα πολεμικά αέρια.

Όλοι μας όταν ακούμε σήμερα για χρήση ατομικών όπλων, το μυαλό μας πηγαίνει σε ένα

τεράστιο πύρινο μανιτάρι , ένα ωστικό κύμα που σαρώνει τα πάντα, συντρίμμια, εξαχνωμένα πτώ-

ματα και μία εφιαλτική ραδιενέργεια που υπάρχει για δεκάδες χρόνια. Και έτσι συμβαίνει όντως

με την ατομική βόμβα σχάσεως. Η βόμβα νετρονίων όμως είναι διαφορετική. Σύμφωνα με τις

δοκιμές που έχουν γίνει , προκύπτει ότι τα αποτελέσματα του ωστικού κύματος και της θερμικής

λάμψεως αυτής είναι μειωμένα σε σχέση με αυτά της βόμβας σχάσεως, ενώ είναι σημαντικά ενι -

σχυμένη η εκπομπή πυρηνικών ακτινοβολιών (ακτίνων γ και νετρονίων). Οι ακτινοβολίες αυτές

επιφέρουν εξαιρετικά μεγάλης εκτάσεως βλάβες στα κύτταρα και ιστούς των ζώντων οργανισμών.

Έτσι η βόμβα αυτή, αν και προκαλεί μικρές υλικές ζημιές, εντούτοις εξολοθρεύει μόνο τον

πληθυσμό μέσα σε λίγες ημέρες. Από το ολικό ποσό της ακτινοβολίας που εκπέμπεται , τα 7/10

απελευθερώνονται κατά την έκρηξη, (στιγμιαία ακτινοβολία), ενώ η παραμένουσα ραδιενέργεια με τη μορφή τέφρας είναι ελάχιστη. Η ακτινοβολία όμως αυτή επιδρά και φονεύει όλα ανεξαι -

ρέτως τα κύτταρα. Άρα βλάπτει ανθρώπους, ζώα και φυτά. Αν επρόκειτο λοιπόν να γίνει χρήση

βόμβας νετρονίων, η Αποκάλυψη δεν θα τόνιζε στον στίχο 4 ότι «...ειπώθηκε στις ακρίδες να μην

αδικήσουν το χόρτο της γης , ούτε οτιδήποτε χλωρό , ούτε κάθε δένδρο». Επομένως εδώ αποκλείεται

να γίνεται λόγος για πυρηνικά. Άρα εδώ πρόκειται για πολεμ ικά αέρια .

Οι «ακρίδες» εκτός από αεροσκάφη, είναι και πύραυλοι με κεφαλές που δεν θα φέρουν

πυρηνική γόμωση, αλλά δηλητηριώδη πολεμικά αέρια. Στον πόλεμο αυτόν δεν θα γίνει χρήση

ατομικών όπλων, με βάση την Αποκάλυψη, αλλά και την κοινή λογική. Διότι σε αυτή τη φάση

της Ιστορίας, κανείς δεν θα έχει να ωφεληθεί από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα στα Βαλκάνια.

Πυρηνικά θα χρησιμοποιηθούν μόνο στη μάχη του Αρμαγεδώνα που θα γίνει πολύ αργότερα. Ο

δε Αρμαγεδώνας θα είναι ο 4ος

παγκόσμιος πόλεμος, και όχι οποιαδήποτε φυσική καταστροφή που δείχνουν οι ταινίες του Hollywood. Μα πότε επιτέλους θα βάλουν μυαλό αυτοί οι άνθρωποι ; Που

βασίζουν τα όσα δείχνουν; Ο Αρμαγεδώνας θα είναι ο 4 ος

παγκόσμιος πόλεμος , και όχι ο 3ος

!



46

«... Και εδόθη σε αυτές να μη θανατώσουν αυτούς , αλλά να τους βασανίσουν για 5 μήνες .

Και ο βασανισμός τους να είναι όπως αυτός που προκαλεί ο σκορπιός όταν χτυπήσει άνθρωπο».

Εδώ διευκρινίζεται ακόμη και ο τύπος των πολεμικών αερίων. Θα πρόκειται μάλλον για αέρια

νεύρων. Διότι μόνον αυτά προκαλούν ισχυρό πόνο, σκοτώνουν ανθρώπους και δεν πλήττουν την

βλάστηση. Βέβαια οι «5 μήνες βασανισμού» δεν αναφέρονται στον σωματικό πόνο των ανθρώ-πων, αλλά στη διάρκεια του πολέμου.

Αυτά τα ομοιώματα ακρίδων μοιάζουν με άλογα που είναι έτοιμα για πόλεμο, και επάνω

στις «κεφαλές» τους ήταν κάτι σαν στεφάνια χρυσού, και τα πρόσωπά τους ήταν σαν πρόσωπα

ανθρώπων. Πράγματι οι πύραυλοι λίγο πριν

εκτοξευθούν, μοιάζουν, έχουν το στυλ ενός

αλόγου έτοιμου για πόλεμο. Όσο για τις

«κεφαλές» τους, κι εμείς μιλάμε σήμερα για

πυραύλους που φέρουν κεφαλές . Σε αυτές

είχαν κάτι σαν στεφάνια που έλαμπαν σαν

τον χρυσό, ήταν δηλαδή έντονα λαμπερές

και γυαλιστερές. Έτσι είναι και το μπροστι - νό τμήμα των πυραύλων, το οποίο αποτελεί

και την κεφαλή του. Φαίνεται σαν στεφάνι

και είναι στιλβωμένο για να μην αναπτύσ-

σεται θερμοκρασία κατά την τριβή του με

τον αέρα. Όσο για αυτά τα «πρόσωπα αν-

θρώπων», σε αντιστοιχία με ένα ανθρώπινο

πρόσωπο έφεραν «μάτια» = ραντάρ, «ώτα» = κεραίες, «μύτη» = αισθητήρες, και «όνομα» =

ονομασία, όπως π.χ . Πέρσινγκ , Πάτριοτ, Κρούζ, κ .λ .π. Έφεραν επίσης «τρίχες» σαν γυναικών,

δηλαδή μακρυές, που δεν αποκλείεται να πρόκειται για την καλωδίωση που φέρουν τα όπλα αυτά

και τα αεροσκάφη. Μπορεί να είναι όμως και οι ουρές του καπνού που αφήνουν πίσω τους πολλοί

πύραυλοι μαζί . Όσο για τα «δόντια» τους, πιθανόν να εννοεί τις μύτες τους που είναι οξύαιχμες εφόσον εδώ πρόκειται για υπερηχητικά αεριωθούμενα βλήματα.

Οι μύτες = «δόντια» των πυραύλων είναι κατασκευασμένες από ειδικό και σκληρό κράμα,

γερό σαν δόντι λέοντος, και που χρειάζεται να είναι έτσι για να σπάζουν το φράγμα του ήχου.

Λέω και πάλι ότι αυτή η περιγραφή δεν αφορά

μόνο πυραύλους αλλά και πολεμικά αεροπλά-

να, διότι κι εκείνα είναι υπερηχητικά και έχουν

«οδόντες» = μύτες. Κι εκείνα αφήνουν πίσω

τους μακρυές ουρές καπνού σαν «τρίχες». Και

όλα αυτά μοιάζουν με ακρίδες. Οι ουρές αυτές

του καπνού μοιάζουν και με σκορπιού, ουρά δηλαδή μεγάλη και γυριστή. Έτσι φαίνονται

τα καυσαέρια καθώς διαλύονται αργότερα στον

ουρανό όταν τα παρασύρει ο άνεμος. Η ουρά

του καπνού στραβώνει. Τα δε «κέντρα»,

κεντριά που γράφει η Αποκάλυψη δεν βρί -

σκονται πράγματι στις ουρές όπως φαίνεται με

την πρώτη ματιά, αλλά αποτελούν ξεχωριστό

στοιχείο που επισυνάπτεται μαζί στο κείμενο.

Τα κεντριά στην περίπτωση των αεροσκαφών

είναι οι βόμβες τους, ενώ για τους πυραύλους είναι η γόμωση, το πολεμικό υλικό που φέρουν, το

οποίο μπορεί να είναι εκρηκτικές ύλες ή αέρια. Αυτά αποτελούν το «κεντρί » των «ακρίδων», και έτσι θα «χτυπήσουν» τον άνθρωπο. Είναι βέβαια περιττό να πούμε ότι οι φυσιολογικές ακρίδες

δεν έχουν κεντρί .



47

Τέλος, οι «φωνές των πτερύγων», ο ήχος, ο θόρυβος που κάνουν τα πτερύγια των πυραύ-

λων και αεροσκαφών παρομοιάζεται σαν τον ήχο που κάνουν πολλές άμαξες μαζί όταν τις

σύρουν άλογα πολλά που πηγαίνουν για πόλεμο. Μα κι εμείς σήμερα μετράμε την ισχύ των

μηχανών σε ίππους . Ο θόρυβος πολλών αμαξών είναι ένας ήχος δυνατός, συνεχής, συρικτός και

γεμάτος. Έτσι σαν «χώωω...». Και βέβαια η παρομοίωση είναι αρκετά επιτυχημένη, διότι παρο- μοιάζει κάτι πολεμικό με πολεμικές άμαξες , έχοντας και τα δύο τους σαν κοινό παρονομαστή τον

πόλεμο. Πολεμικές είναι αυτές οι «ακρίδες»! Και οι «θώρακες» που ήταν σαν σιδερένιοι , σίγουρα

πρόκειται για την εξωτερική θωράκιση των όπλων αυτών. Όλες αυτές τις ομοιώσεις δεν τις

«βρήκε» ο Ιωάννης, αλλά ο Θεός. Διότι εάν όλα αυτά δεν εδίδοντο έτσι συμβολικά, αυτό το

πολύτιμο βιβλίο, η Αποκάλυψη θα είχε απορριφθεί από την Εκκλησία, ή θα είχε καεί στην «ιερά»

εξέταση πολύ πριν φθάσει στα χέρια μας... Παραθέτω στη συνέχεια εικόνες που δεν χρειάζονται

άλλες εξηγήσεις...

Προσέξτε την ομοιότητα στο «στύλ »

που υπάρχει μεταξύ αεροσκάφους

και ακρίδας:

Το γενικό σχήμα τους

τα φτερά τους

η κοιλιά τους

οι ρόδες με τα πόδια

Τα αεροσκάφη και οι ακρίδες πετούν

κατά σμήνη.



48

4.4. Τα όπλα της 6ης

σάλπιγγας: Σύγχρονα άρματα μάχης.

Μετά τον πεντάμηνο 3ο παγκόσμιο πόλεμο ο «βασιλέας της Ελλάδος» Ιωάννης ύστερα από

7 έτη θα εκστρατεύσει στην Ανατολή για να ενώσει ξανά τον κόσμο ώστε να κηρυχθεί το Ευαγγέ-λιο στα πέρατα της Οικουμένης. Τρία έτη θα διαρκέσει το έργο αυτό, και στο τέλος των τριών

ετών θα κατατροπώσει τον «κριό» που έγραφε ο Δανιήλ . Ιδού λοιπόν πως περιγράφει την τελική

αυτή μάχη η Αποκάλυψη:


17. Και ούτως είδον τους ίππους εν τη οράσει και τους καθημένους επ ’ αυτών ,

έχοντας θώρακας πυρίνους και υακίνθους και θειώδεις . Και αι κεφαλαί των ίππων ως κεφαλαί λεόντων , και εκ των στομάτων αυτών εκπορεύεται πύρ και καπνός και θείον .

18. Από των πληγών τούτων απεκτάνθη το τρίτον των ανθρώπων εκ του πυρός και του καπνού και

του θείου του εκπορευομένου εκ των στομάτων αυτών.

19. Η γάρ εξουσία των ίππων εν τω στόματι αυτών εστί και εν ταις ουραίς αυτών.

Αι γάρ ουραί αυτών όμοιοι όφεσιν , έχουσαι κεφαλάς , και εν αυταίς αδικούσι.

Και αυτοί οι ίπποι λοιπόν κάθε άλλο παρά κοινά άλογα είναι . Διότι έχουν θώρακες , σαφώς

σιδερένιους. Εμείς σήμερα τα λέμε τ εθωρακισμένα ! Οι θώρακες σαν σύνολο είναι «πύρινοι »,

διότι τα τεθωρακισμένα όταν πυροβολούν, κατά μεταφορικήν έννοια προστατεύονται από «πύρινη

ασπίδα», το μέγεθος της οποίας είναι τόσο, όσο και η εμβέλεια βολής τους. Ένας στρατός της

τάξεως των 200.000.000, φαντάζεσθε πόσα άρματα θα πρέπει να διαθέτει ; Εάν όλα αυτά τα

άρματα που θα είναι χιλιάδες ανοίξουν πυρ συντονισμένα, τα βλήματά τους, όχι μόνο πύρινο

θώρακα σχηματίζουν, αλλά ολόκληρο φλεγόμενο σιδηρούν παραπέτασμα!

Όσο για τους «θειώδεις θώρακες», σίγουρα πρόκειται για αέρια αποπνικτικά όπως το θειάφι .

Να εννοείται εδώ ο καπνός που βγαίνει από τα κανόνια ή καυσαέρια τόσων αρμάτων, ή να πρό-

κειται για πολεμικά αέρια; Πάντως αυτοί οι «θειώδεις θώρακες», σίγουρα θα σκοτώνουν.

Οι « υακίνθινοι θώρακες» τι να είναι ; Σίγουρα για να αποτελούν «θώρακες», είναι όπλα

όπως και οι πύρινοι . Το ότι ο υάκινθος συμβολίζει όπλο φαίνεται και από το γεγονός ότι αυτός

συμπεριλαμβάνεται στους «θώρακες», και μάλιστα δίπλα από το θείον και το πυρ. Ο υάκινθος

είναι το ζουμπούλι , ένα διακοσμητικό φυτό, τα άνθη του οποίου έχουν διάφορα χρώματα. Όμως

το αντιπροσωπευτικό είδος του υακίνθου είναι ο υάκινθος ο ανατολικός (Hyakinthus orientalis).

Τα άνθη του είδους αυτού έχουν συνήθως μπλε και ιώδες (μωβ) χρώμα. Άρα το μήνυμα που

πιθανόν να κρύβεται εδώ είναι ότι τα όπλα αυτά στο σύνολό τους θα σχηματίζουν μπλε-ιώδεις

θώρακες . Μήπως πρόκειται εδώ για όπλα ακτίνων laser; Γιατί όχι ; Σήμερα ήδη υπάρχουν τέτοια

υπερσύγχρονα άρματα μάχης τα οποία εκτός των άλλων φέρουν και όπλα laser, και που οι ακτίνες

αυτές έχουν χρώμα μωβ, ή απόχρωση μπλε προς το μωβ.



49

Οι «κεφαλές» αυτών των «ίππων» μοιάζουν με κεφαλή λέοντος. Μήπως κάπως έτσι δεν

φαίνεται και ο πυργίσκος ενός τεθωρακισμένου, δηλαδή μεγάλος και περιστρεφόμενος ; Από τα

«στόματα» αυτών των κεφαλών έβγαινε πυρ καπνός και θείον. Αυτό πια μιλάει από μόνο του. Το

«στόμα» είναι το ...κανόνι ! Και βέβαια από το κανόνι βγαίνει πυρ καπνός και «θείον», καπνοί

δηλαδή αποπνικτικοί σαν θειώδεις.Τα άρματα αυτά λοιπόν θα φέρουν συμβατικά κανόνια, ασφυξιογόνα αέρια και όπλα laser

προηγμένης τεχνολογίας. Όχι όμως πυρηνικά. Όλα αυτά βέβαια σήμερα αποτελούν μυστικά όπλα.

Μη περιμένουμε λοιπόν να βγει κανείς να μας δείξει στην τηλεόραση. Αυτά θα τα μάθουμε όταν

χρησιμοποιηθούν. Έτσι δεν έγινε και το 1945 στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ; Αν και ο Ιωάννης

θα είναι άγιος και δεν θα κρύβει τα μυστικά όπως τα κρύβουν σήμερα, εν τούτοις τα όπλα αυτά

οφείλει να μη τα προβάλλει στην τηλεόραση, διότι αυτό απαιτεί η πολεμική στρατηγική. Κανένας

στρατηλάτης δεν αποκαλύπτει από πριν στον εχθρό τα όπλα με τα οποία θα του επιτεθεί .

Και βέβαια η «εξουσία» των tanks είναι στο στόμα, δηλαδή στο κανόνι τους. Οι ουρές

όμως γιατί να έχουν «εξουσία»; Τι να είναι αυτό που μοιάζει με ουρά φιδιού στα άρματα;

Τα φίδια κατά την πορεία τους στο χώμα αφήνουν ίχνη που έχουν σχήμα ελικοειδές, ήτοι οφιοειδές. Το ίδιο κάνουν και τα tanks όταν προχωρούν στο χώμα. Αφήνουν πίσω τους ελικοειδή

ίχνη, που εάν τα δει κανείς από ψηλά φαίνονται σαν ουρές φιδιών. Τι επιτυχημένη παρομοίωση

αλήθεια! Το ότι τα tanks αυτά θα κινούνται σε χώμα ώστε να αποτυπώνουν τα ίχνη τους είναι

αυτονόητο. Ένας τόσο μεγάλος αριθμός αρμάτων μόνο σε έρημο μπορεί να αναπτυχθεί . Τα δε

άρματα φέρουν ερπύστριες , και

κατ’ επέκτασιν «έρπονται » στο

χώμα όπως τα φίδια. Άλλη μία

χρήσιμη πληροφορία είναι ότι

στις ουρές αυτές υπάρχουν «κε-

φαλές», κάτι πολύ περίεργο για

ίχνη. Και μάλιστα οι ουρές αυ-τές, (=πολλές ουρές μαζί ), έχουν

την εξουσία να βλάπτουν. Πως;

Εδώ γίνεται λόγος για τα άρματα

διοικήσεως!

Τα τεθωρακισμένα ποτέ δεν

πηγαίνουν στις πολεμικές επιχει -

ρήσεις τυχαία, μόνα και άτακτα.

Χρειάζονται συντονισμό. Πόσο

μάλλον εδώ που ο αριθμός τους

θα είναι τεράστιος. Τα άρματα συντονίζονται μεταξύ τους από ένα ειδικό άρμα, το άρμα διοική-

σεως , το οποίο βρίσκεται πίσω από τα κανονικά άρματα μάχης. Αυτό φέρει όλο τον ειδικό

εκείνον εξοπλισμό που απαιτείται , δηλαδή computers, ραντάρ, συσκευές υπερύθρων, κλπ, και έχει

σαν αποστολή τον συντονισμό των υπολοίπων. Μέσα σ’ αυτό βρίσκεται το διοικητικό προσωπικό

της επιχειρήσεως. Πρόκειται δηλαδή για πραγματική κεφαλή = εγκέφαλο, η οποία βρίσκεται στην

«ουρά», πίσω από την πρώτη γραμμή, και έχει «εξουσία» = δικαιοδοσία να «αδικεί », να διατάζει

επίθεση, προκαλώντας έτσι καταστροφές στον εχθρό.

Βλέπουμε πως Αποκάλυψη και Δανιήλ αλληλοσυμπληρώνονται . Και τούτο είναι φυσικό,

αφού ο Θείος λόγος είναι ένας και ο αυτός. Η ίδια πηγή δίνει αυτές τις πληροφορίες σε Παλαιά

και Καινή Διαθήκη. Ο ίδιος Θεός που βρίσκεται συγχρόνως σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Όλα

αυτά δεν είναι λόγια του Δανιήλ , του Ησαϊα, του Ιωάννη, αλλά του Θεού, ο οποίος αντλεί από το εσωτερικό Του τις μελλοντικές πληροφορίες - βιώματα για Εκείνον, και τις «εμφυσά» σε κάποιους

ανθρώπους οι οποίοι εν-πνέονται και καθίστανται προφήτες, ήτοι «εκδότες» του Θείου λόγου.



50

4.5. Τηλεόραση και τηλεπωλήσεις στην Αποκάλυψη;

Όταν ο Αντίχριστος συμπληρώσει τα πρώτα 3,5 έτη της καταραμένης βασιλείας του θα

συλλάβει τους προφήτες Ηλία και Ενώχ και θα τους φονεύσει . Αν και οι προφήτες τότε θα είναι τρεις, ήτοι Ηλίας, Ενώχ και Ιωάννης ο Θεολόγος, εντούτοις η Αποκάλυψη αναφέρει μόνο τους

δύο πρώτους, διότι εκείνοι θα είναι «ενδεδυμένοι με σάκκους», δηλαδή θα έχουν σώμα φθαρτό,

ενώ ο Ιωάννης ο Θεολόγος που έχει σώμα άφθαρτο δεν συγκαταλέγεται μαζί τους. Ο άγιος

Ιωάννης ο Θεολόγος έλαβε αφθαρσία το 95 μ.Χ στην Πάτμο όταν του ενεφανίσθη ο Κύριος στο

σπήλαιο και του έδωσε την Αποκάλυψη. Επομένως δεν δύναται να πεθάνει επί Αντιχρίστου, διότι

αυτός θα είναι τότε «ενδεδυμένος με βασιλικό μανδύα», και όχι με «σάκκο». Εδώ όμως τώρα μας

ενδιαφέρει η θανάτωση και ανάσταση των Ηλία και Ενώχ .


3. Και δώσω τοις δυσί μάρτυσί μου , και προφητεύσουσιν ημέρας 1260, περιβεβλημένοι σάκκους .

4. Ούτοι εισίν αι δύο ελαίαι και αι δύο λυχνίαι αι ενώπιον του Κυρίου της γής εστώσαι.

7. Και όταν τελέσωσι την μαρτυρίαν αυτών , το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου (=ο Αντίχρι -στος), ποιήσει μετ ’ αυτών πόλεμον και νικήσει αυτούς και αποκτενεί αυτούς .

8. Και το πτώμα αυτών επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης , (=πρωτεύουσα του κόσμου),

ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος , όπου και ο Κύριος αυτών εσταυρώθη.

( Να γιατί λέγαμε ότι η μητρόπολη - πρωτεύουσα του κόσμου θα είναι τότε τα Ιεροσόλυμα).

9. Και βλέπουσιν εκ των λαών και φυλών και γλωσσών και εθνών (=παγκοσμίως) τα πτώματα

αυτών ημέρας τρείς και ήμισυ , και τα πτώματα αυτών ούκ αφήσουσι τεθήναι εις μνήμα.

Όπως έκαναν οι Ναζί τότε για εκφοβισμό των υπολοίπων, έτσι θα κάνει και ο Αντίχριστος.

Επί τρισήμισυ ημέρες θα τους έχει άθαφτους σε δημόσια θέα. Το περίεργο εδώ είναι ότι πως όλοι

οι λαοί , φυλές , γλώσσες και έθνη θα μπορούν συνεχώς ε π ι τρισήμισυ ημέρες να βλέπουν αυτά τα

πτώματα; Σήμερα η απάντηση είναι απλή: Από την τηλεόραση! Εδώ προφητεύεται για άλλη μία

φορά η δορυφορική τηλεόραση και το Internet, μέσα από τα οποία όλοι οι κάτοικοι της Γης

μπορούν να βλέπουν ταυτόχρονα ένα τοπικό γεγονός. Αλλά τούτο έχει και συνέχεια:

10. Και οι κατοικούντες επί της γής χαίρουσιν επ ’ αυτοίς , και ευφρανθήσονται και δώρα πέμψου-

σιν αλλήλοις , ότι ούτοι οι δύο προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γής .

11. Και μετά τας τρείς ημέρας και ήμισυ , πνεύμα ζωής εκ του Θεού εισήλθεν εις αυτούς , και έστη-

σαν επί τους πόδας αυτών (=αναστήθηκαν), και φόβος μέγας επέπεσεν επί τους θεωρούντας

αυτούς .

Πάλι αυτοί οι «κάτοικοι της Γης», και μάλιστα δύο φορές στην ίδια πρόταση! Μα γιατί ;

Για να μας δείξει ότι τότε θα έχει γίνει η φυγή της «εκκλησίας», δηλαδή του σπέρματος της εκκλη-σίας στην «έρημο», σε τόπο μάλλον ε κ τ ό ς Γ η ς ! Και αυτοί οι «κάτοικοι της Γης» θα χαρούν

τόσο, που θα στείλουν δώρα ο ένας στον άλλον. Θα το εορτάσουν περιχαρείς που απαλλάχθησαν

από το κήρυγμα των δύο προφητών που τους έλεγαν να μη σφραγισθούν, στέλνοντας δώρα ο ένας

στον άλλον από όλο τον κόσμο μέσα σε 3,5 ημέρες! Μα πως θα προλάβουν τα δώρα να φθάσουν

έγκαιρα στον παραλήπτη τους από το ένα μέρος του κόσμου στο άλλο; Σήμερα η απάντηση είναι

απλή: Μέσω τηλεπωλήσεων! Μέσα από το Internet και τον κωδικό τους η αγοραπωλησία γίνε-

ται αυτοστιγμής! Σήμερα κιόλας μπορούμε να παραγγείλουμε στην Αμερική λουλούδια και να τα

στείλουμε στους εκεί συγγενείς μας με Courier χωρίς να κουνηθούμε από τη θέση μας. Τότε;

Ύστερα όμως από 3,5 ημέρες οι συνεχώς «θεωρούντες», θα δουν με τα μάτια τους και σε

ζωντανή παγκόσμια μετάδοση την ανάσταση των δύο προφητών και θα τρομοκρατηθούν. Διότι ο

Ηλίας και ο Ενώχ θα λάβουν μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους αφθαρσία και θα αναληφθούν!« Πνεύμα ζωής εκ Θεού εισήλθεν εις αυτούς ». Πνεύμα και όχι ψυχή. Όπως θα δούμε αργότερα, το

άφθαρτο σώμα κατοικείται από το πνεύμα και όχι από την ψυχή (=ψυχθέν πνεύμα) του ανθρώπου.



51

4.6. Και πύρ εξ ουρανού ίνα καταβαίνη εις την Γήν ...

Ο Αντίχριστος προκειμένου να πείσει τους «κατοίκους της Γης» ότι είναι ο Θεός, θα κάνει

κατ’ αντιστοιχίαν «θαύματα» όπως και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, με τη διαφορά ότι τα θαύ-ματα του Κυρίου ήσαν πραγματικά, ενώ εκείνος τότε θα κάνει θαύματα ψεύτικα. Διότι θαύμα

χαρακτηρίζεται κάτι που υπερβαίνει τους γνωστούς νόμους της Φύσεως, όπως λ .χ . η ανάσταση

του νεκρού Λαζάρου, ο οποίος αν και 4 ημέρες νεκρός και αποσυντεθημένος, ήλθε δια του Ιησού

και πάλι στη ζωή. Αντεστράφησαν οι φυσικές διεργασίες της αποσυνθέσεως, και αντίθετα από

κάθε Φυσικό νόμο, άρχισε η επανασύνθεση των συστατικών του ήδη σάπιου σώματος. Θαύμα

είναι ο πολλαπλασιασμός των άρτων και ιχθύων, οι ιάσεις ασθενών με προφορική εντολή. Ενώ τα

τεχνολογικά επιτεύγματα δεν είναι θαύματα, αλλά χρήση των νόμων της Φύσεως. Η τηλεόραση,

τα computers, τα διαστημόπλοια είναι πράγματα θαυμάσια και όχι θαύματα. Τέτοια «θαύματα»

λοιπόν θα κάνει τότε ο Αντίχριστος για να πλανήσει τότε τον κόσμο. Εδώ όμως εξετάζουμε την

αλλόκοτη αλήθεια που κρύβεται στις Γραφές. Αλήθειες που σήμερα ίσα και μετά βίας συλλαμβά-

νουμε, αν και κάποιες από αυτές βιώνουμε καθημερινά. Τότε όμως που εγράφησαν ήσαν τελείως ασύλληπτες για τον οποιονδήποτε άνθρωπο.


13. Και (το 2ο θηρίο, ο Αντίχριστος) ποιεί σημεία μεγάλα , και πύρ ίνα εκ του ουρανού κατα-

βαίνη εις την γήν ενώπιον των ανθρώπων .

Πως μπορεί ένας άνθρωπος να κατεβάσει κατά βούλησιν πυρ εξ ουρανού στη Γη; Σήμερα

με την τεχνολογία των δορυφόρων και τις πανίσχυρες ακτίνες laser είναι κατανοητό. Με το πάτη-

μα ενός διακόπτη ένας και μόνον άνθρωπος μπορεί να ενεργοποιήσει με τηλεχειρισμό μία φονική

ακτίνα laser από δορυφόρο, και το «πυρ» να κατέβει από τον «ουρανό» στη Γη. Τέτοια συστήμα-

τα υπάρχουν ήδη σήμερα στο διάστημα για στρατιωτικούς σκοπούς.

Ο δορυφορικός σταθμός laser «Zenith Star» που αναπτύχθηκε από την εταιρεία Martin – Marietta και που σχεδιάστηκε σε κυλινδρικό σχήμα μήκους 24,4 μέτρων, φέρει αισθητήρες εντοπισμού και εγκλωβισμού

στόχων και πανίσχυρο laser, στα πλαίσια του προγράμματος «πόλεμος των άστρων».



52

Σήμερα η ευστοχία της βολής laser από το διάστημα είναι 1-2 χιλιοστά. Αυτό σημαίνει ότι

το όπλο laser από το διάστημα μπορεί και βρίσκει τον στόχο του στη γη με ακρίβεια χιλιοστού!

Μία τέτοια ακτίνα θανάτου από δορυφόρο μπορεί να ενεργοποιηθεί με τηλεχειρισμό από τη γη με έναν απλό διακόπτη , και να βρει τον στόχο της μπροστά στους ανθρώπους, ή εάν χρειαστεί , και

επάνω στους ανθρώπους. Πυρ εξ ουρανού... Όταν λοιπόν χρειαστεί , ο Αντίχριστος για επίδειξη ισχύος, εκφοβισμό, αλλά και ως «θαύμα», θα ενεργοποιεί ένα τέτοιο πυρ που θα κατεβαίνει πραγ-

ματικά από τον ουρανό, το διάστημα. Όλα αυτά σήμερα μπορούν να γίνουν με το πάτημα ενός

κουμπιού, ενός διακόπτη. Αύριο όμως δεν θα χρειάζεται ούτε ο διακόπτης, αλλά θα γίνεται με την

σκέψη και μόνο. Ναι ! Μιλάμε για τον διακόπτη σκέψεως , δηλαδή μία επαφή «Off-On» η οποία

μέσω computer θα ενεργοποιείται από τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που εκπέμπει ο εγκέφαλος

του ανθρώπου. Ένα μικροσκοπικό ηλεκτρόδιο που θα φέρει μικροτσίπ, μικροπομπό και πυρηνική

μπαταρία θα εμφυτεύεται στο κρανίο του χρήστη και θα συλλαμβάνει τα κύματα Β κάποιας συγ-

κεκριμένης περιοχής του φλοιού του εγκεφάλου. Έτσι όταν ο χρήστης κάνει μία συγκεκριμένη

σκέψη που θα βάζει σε λειτουργία την περιοχή αυτή του φλοιού , η ηλεκτρική δραστηριότητα της

περιοχής θα μπορεί να ενεργοποιεί κάποια επαφή στο μικροτσίπ του ηλεκτροδίου του. Η επαφή

αυτή θα εκπέμπεται από τον μικροπομπό υπό μορφή παλμού, και το σήμα αυτό θα λαμβάνεται από computer, το οποίο με τη σειρά του θα δίνει την εντολή εκτελέσεως της πράξεως. Η πράξη

αυτή μπορεί να είναι το άνοιγμα-κλείσιμο μιας λάμπας, μέχρι και η εκτόξευση ενός πυραύλου με

πυρηνικά. Γιατί όχι και η ενεργοποίηση της ακτίνας laser από τον δορυφόρο;

Το περιοδικό Time Out της 28ης Ιανουαρίου του 1996, με επικεφαλίδα «.net» δημοσίευσε

την γένεση του βιονικού ανθρώπου. Συγκεκριμένα αναφέρει :



53

Μικροτσίπ εμφυτεύεται στη βάση του κρανίου έτσι ώστε τα νεύρα που φεύγουν από τον εγκέφαλο να

περνούν από το τσίπ . Ανάλογα με τις επιθυμίες και τα συναισθήματα που έχει ο εγκέφαλος εκείνη τη

στιγμή , μεταβάλλεται και το ηλεκτρικό σήμα των νεύρων. Το μικροτσίπ καταλαβαίνει την επιθυμία ή

το συναίσθημα που αναλογεί στο συγκεκριμένο ηλεκτρικό σήμα των νεύρων και αναλαμβάνει να το

μεταφράσει σε μία κατάλληλη εντολή προγράμματος για υπολογιστή. Στη συνέχεια ένας μικροπομ-πός ενσωματωμένος στο τσίπ στέλνει την εντολή σε κάποιο υπολογιστικό σύστημα. Αντίστροφα ,ένας ανάλογος δέκτης μέσα στο τσίπ μπορεί να μεταδώσει σκέψεις ή αισθήσεις απευθείας στον

εγκέφαλο! Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι ο άνθρωπος στον οποίο έχει γίνει η εμφύτευση του

τσίπ , θα μπορεί να σκέφτεται εντολές κι αυτές να πραγματοποιούνται αυτόματα από μία μηχανή , και

αντίστροφα , να λαμβάνει ψευδαισθήσεις ήχων , εικόνων , οσμών , γεύσεων και αφής , μέσα από ένα

κατάλληλο πρόγραμμα (=εικονική πραγματικότητα ).

Εδώ δηλαδή πρόκειται για έναν πολυδιακόπτη σκέψεως , και μάλιστα αμφιδρόμου λειτουρ-

γίας! Ο άνθρωπος επηρεάζει τις μηχανές με τη σκέψη, αλλά και οι μηχανές επιδρούν άμεσα στον

εγκέφαλο και τον ψυχισμό του ανθρώπου. Αλήθεια, και όχι επιστημονική φαντασία! Και αυτά

σήμερα. Τι λέτε τώρα για το έτος 2064;

Την εποχή εκείνη λοιπόν να είσαστε βέβαιοι ότι ο διακόπτης σκέψεως θα έχει κατασκευα-

σθεί , ενώ ο πρώτος που θα τον φορέσει θα είναι ο Αντίχριστος Και τότε θα είναι σε θέση να σκέφτεται το «Α» και να ενεργοποιείται η δορυφορική ακτίνα laser. Θα σκέφτεται το «Β» και θα

αναδύονται νησιά, σαφώς τεχνητά. Θα σκέφτεται το «Γ» και θα εκτοξεύονται βλήματα, κ .λ .π. Η

τέλεια τρομοκρατία! Και τότε ποιος θα τολμήσει να επαναστατήσει και να τα βάλει με το «θηρίο»;

Ο Αντίχριστος δεν θα κάνει κατάχρηση μόνο της εξουσίας, αλλά και της τεχνολογίας . Διότι

η Αποκάλυψη γράφει πως «...θα κάνει μέχρι και πυρ να κατεβαίνει από τον ουρανό...», δίνοντας

έμφαση στο θαύμα του αυτό,....με την έννοια του «μέχρι και αυτό ακόμη». Άρα θα κάνει και άλλα

τέτοια «θαύματα» τεχνολογικά. Ιδού λοιπόν άλλο ένα τέτοιο απαραίτητο «θαύμα»...

4.7. Η τηλεπαρακολούθηση των πολιτών.

Ο άγιος Ιωάννης που θα προηγηθεί του Αντιχρίστου, θα έλθει για να ανακόψει τη φόρα,

μάλλον την κατηφόρα που έχουμε ήδη πάρει σαν ανθρωπότητα. Διότι σήμερα (2010) βαδίζουμε

ολοταχώς προς το σφράγισμα, και μάλιστα χωρίς τον Αντίχριστο! Έχουμε ήδη λάβει κωδικό αντί

ονόματος με την χορήγηση του Α.Μ.Κ .Α. από το ίδιο το κράτος. Λίγο ακόμα και θα σφραγιστού-

με μόνοι μας! Αν δεν γίνει κάτι άμεσα , εδώ και τώρα , το σφράγισμα στο σώμα είναι ζήτημα της

παρούσης δεκαετίας. Επομένως ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος και η άμεση έλευση αυτού του ανθρώ-

που είναι επιβεβλημένη. « Δεί πρώτον κηρυχθήναι το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη». « Πορευθέντες

μαθητεύσατε πάντα τα έθνη , βαπτίζοντες αυτούς ...». Αυτό δεν έχει ακόμα συμβεί , αναμένεται , άρα

δεν είμαστε στο τέλος. Αν και οι παγκοσμιοποιητές του στρώνουν σήμερα το δρόμο, εντούτοις ο

Αντίχριστος δεν γίνεται να έλθει σήμερα έτσι όπως έχουν τα πράγματα, και ευτυχώς για εμάς. Η

εποχή του αγίου Ιωάννη θα έλθει να δώσει ένα πλήγμα, μία «πληγή» σε αυτό το θηριώδες σύστη-μα, η οποία όμως θα «αποκατασταθεί » αμέσως μετά την πάροδο του Ελληνορθοδόξου βασιλείου.



54

Υπενθυμίζω ότι το «πρώτο θηρίο» της Αποκαλύψεως που αναδύεται από την «θάλασσα»,

την λαοθάλασσα, είναι το παγκόσμιο σύστημα με όλη την τεχνολογία του, ήτοι τα barcode, τους

κωδικούς των ανθρώπων, τα συστήματα παρακολουθήσεως και συνετισμού των πολιτών, κ .λ .π.

Ενώ το «δεύτερο θηρίο» που ανέρχεται από την «γη» είναι ο ίδιος ο Αντίχριστος. «Γη» = χώμα,

άνθρωπος χωικός, άνθρωπος καθόλου πνευματικός, ο άνθρωπος που θα δεχθεί να κατοικήσει μέσα του ο ίδιος ο Σατανάς!


12. ... Και ποιεί την γήν και τους εν αυτή κατοικούντας ίνα προσκυνήσωσι το θηρίον το πρώτον , ού

εθεραπεύθη η πληγή του θανάτου αυτού. (=το προηγηθέν πλήγμα από τον άγιο Ιωάννη).

14. Και πλανά τους κατοικούντας επί της γής δια τα σημεία ά εδόθη αυτώ ποιήσαι ενώπιον του

(πρώτου) θηρίου , λέγων τοις κατοικούσιν επί της γής ποιήσαι εικόνα τω θηρίω ό είχεν την

πληγήν της μαχαίρας και έζησε.

15. Και εδόθη αυτώ πνεύμα (= κίνηση – «ζωντάνια») δούναι τη εικόνι του θηρίου , ίνα και λαλήση

η εικόνα του θηρίου , και ποιήση , όσοι εάν μή προσκυνήσωσι τη εικόνι του θηρίου , ίνα απο-

κτανθώσι.

Όταν λάβει ο Αντίχριστος όλη την παγκόσμια εξουσία, αφού φονεύσει τους προφήτες και

η «εκκλησία» έχει ήδη φύγει στην «έρημο», θα αυτοανακηρυχθεί θεός και θα απαιτήσει να τον

λατρεύουν. Όχι προσωπικά τον ίδιο, αλλά την «εικόνα του πρώτου θηρίου», το έμβλημα ή κάτι

που θα δηλώνει υποταγή και προσκύνηση. Και αυτή θα έχει «πνεύμα» και θα «λαλεί »! Ίσως να

πρόκειται για κάποια συσκευή αμφίδρομης επικοινωνίας, κάτι σαν μικροτσίπ εμφυτευμένο στο

σώμα ώστε μέσω διαδικτύου όλοι οι κάτοικοι της γης να είναι συνδεδεμένοι μονίμως με το κράτος

και κατ’ επέκτασιν με δαύτον! Προσέξτε, μόνο οι «κάτοικοι της Γης», (τρεις φορές αναγράφεται

εδώ μέσα σε δύο στίχους!). Πάντως οι εικόνες σήμερα κινούνται και «λαλούν» στις τηλεοράσεις

και τα computers. Το μικροτσίπ στο σώμα τότε θα αποτελεί κάτι το απαραίτητο και υποχρεωτικό,

για να ελέγχεται ο πληθυσμός μέχρις ενός. Ότι και νά ’ ναι πάντως αυτό, άξιον απορίας είναι το

ότι πώς το σύστημα θα γνωρίζει αυτοστιγμή το εάν κάποιος προσκύνησε ή όχι την «εικόνα»; Διότι εδώ θα πρόκειται για απόφαση ζωής ή θανάτου του «πολίτη», επομένως τυχόν λάθη δεν θα

πρέπει να επιτρέπονται . Το σίγουρο πάντως είναι ότι κατά την εποχή εκείνη οι άνθρωποι θα τηλε-

παρακολουθούνται . Μία πρόβα «generale» ίσως αποτελούν και τα κινητά τηλέφωνα που όλα τους

δουλεύουν υποχρεωτικά με κάρτα . (Κάρτα SIM). Αυτή καταγράφει την κίνηση των κλήσεών

μας, ενώ η ίδια η συσκευή που είναι ένας πομπο-δέκτης και τον έχουμε επάνω μας, αποτελεί έναν

κατάσκοπο πρώτης τάξεως. Το κινητό, έστω και κλειστό εκπέμπει σήμα για να εντοπίζεται από

τον τοπικό υποσταθμό ώστε σε περίπτωση κλήσεως να χτυπήσει . Το μικρόφωνο της συσκευής

λειτουργεί συνέχεια, ενώ ο διακόπτης που εμείς κλείνουμε την συσκευή είναι ηλεκτρονικός. Ένας

τέτοιος διακόπτης όμως μπορεί να ενεργοποιηθεί και από μακριά. Κι αφού το κινητό είναι

ραδιοπομπός, ο τηλεχειρισμός αυτού του διακόπτη είναι παιχνίδι . Με άλλα λόγια κάποιοι μπο-

ρούν να μας ακούνε μέσα από το «κλειστό» κινητό μας. Μπορούν επίσης να εντοπίζουν τη θέση

μας ολόκληρο το 24ωρο κι εμείς να μη το ξέρουμε. Τελικά ο προσωπικός μας κατάσκοπος είναι

ήδη στο χέρι μας! Γι ’ αυτό και τα προωθούν τόσο πολύ. Θέλουν να μας θέσουν κάτω από πλήρη

έλεγχο, και πιστέψτε με, το έχουν ήδη καταφέρει ... Τα ίδια ισχύουν και για το Internet. Κάμερες

παντού σε δρόμους και καταστήματα. Τελικά, σήμερα όλα παρακολουθούνται εξ αποστάσεως . Όταν λοιπόν ο Αντίχριστος σε κάποια δεδομένη στιγμή διατάξει όλους τους κατοίκους της

γης να προσκυνήσουν την εικόνα του «θηρίου», (όπως και ο Ναβουχοδονόσορας στον Δανιήλ ),

όποιος αρνηθεί , θα επισημαίνεται αυτομάτως και θα θανατώνεται . Φυσικά όσοι άμοιροι βρεθούν

τότε κάτω από εκείνο το δικτατορικό καθεστώς, θα έχουν προηγουμένως λάβει το χάραγμα, ενώ ο

μικροπομπός στο σώμα τους θα δίνει συνεχώς το γεωγραφικό τους στίγμα όπου και αν πάνε. Και

όποιος τολμήσει τότε να μη προσκυνήσει , θα εντοπίζεται μέσω G.P.S. και θα βάλλεται προσωπικά με laser ή μικροκυματική ακτινοβολία στον εγκέφαλο από δορυφόρο, και ο θάνατος θα είναι από

ακαριαίος έως φρικτός...



55

4.8. Το χάραγμα.

Αν υπάρχει μία προφητεία που σπάζει κόκκαλα, αυτή είναι το χάραγμα που η Αποκάλυψη

προλέγει εδώ και 1900 χρόνια. Αυτή και μόνο θα έφθανε να πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι

υπάρχει Θεός εν ουρανοίς ο οποίος γνωρίζει τα πάντα και προλέγει τα μέλλοντα. Ότι Αυτός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και κανένας άλλος . Διότι ούτε ο Αλλάχ , ούτε ο Κρίσνα, ούτε οι Ολύμπιοι

θεοί , ούτε σοφός, ούτε μάγος, ούτε μέντιουμ ή αστρολόγος, ούτε κανένας άλλος ποτέ δεν προείπε

κάτι τέτοιο πριν 1900 χρόνια και να συνέβη έτσι ακριβώς όπως Εκείνος είπε. Και είπε κάτι σε μία

εποχή κατά την οποία ήταν πέρα για πέρα α δ ι α ν ό η τ ο να το διαβλέψει κανείς.


16. Και ποιεί πάντας , τους μικρούς και τους μεγάλους , και τους πλουσίους και τους πτωχούς , και

τους ελεύθερους και τους δούλους , ίνα δώσουσιν αυτοίς χ ά ρ α γ μ α επί της χειρός αυτών

της δεξιάς ή επί των μετώπων αυτών , 17. και ίνα μή τις δύνηται αγοράσαι ή πωλήσαι ει μή ο έχων το χάραγμα , το όνομα του θηρίου

ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού.

18. Ώδε η σοφία εστίν. Ο έχων νούν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου. Αριθμός γάρ ανθρώπου εστί . Και ο αριθμός αυτού χξς΄ .

Πολλά έχουν γραφεί μέχρι σήμερα για τα barcode με τα τρία εξάρια (666). Ανάλυση περί

αυτού έχει γίνει σε προηγούμενα βιβλία μου, όπως «Οι κρυμμένοι θησαυροί της Αποκαλύψεως»

(1995) και στην «Εσχάτη εντολή» (εκδόσεως Κονιδάρη,

2008). Εδώ επιγραμματικά θα υπενθυμίσω ότι :

«Χάραγμα» σημαίνει το ίχνος που αφήνει ένα μολύβι

το οποίο οδηγείται από τον χάρακα και είναι πάντοτε

μία ημιευθεία γραμμή.

Το barcode είναι συστοιχία παραλλήλων γραμμών οι

οποίες κωδικοποιούν ψηφία ή και γράμματα.

Κάθε ζεύγος γραμμών και το μεταξύ τους κενό κωδι -

κοποιεί ένα και μόνο Αραβικό ψηφίο.

Τα ζεύγη στην αρχή, μέση και τέλος ενός barcode λέ-

γονται μπάρες ασφαλείας και αντιστοιχούν πάντοτε

στο ψηφίο «6» του δευτέρου set χαρακτήρων.

Τα τρία 6άρια αποτελούν το λειτουργικό του συστή-

ματος και υπάρχουν σε όλες τις μορφές barcode.

Ο «αριθμός του θηρίου» είναι ο κωδικός που δίνει το σύστημα (=το 1ο θηρίο) σε όλα τα κατα-

ναλωτικά είδη και στον άνθρωπο. Ο αριθμός του ιδίου του συστήματος είναι το λειτουργικό

του συστήματος, τα τρία 6άρια τα οποία παρατιθέμενα ως ψηφίδες σχηματίζουν το 666 (χξς΄). Όσον αφορά τον άνθρωπο, ο κωδικός αποτελεί «όνομα» ήτοι συνδυασμό ψηφίων αντί γραμ-

μάτων. Επομένως η κωδικοποίηση του ανθρώπου σημαίνει και την εκ νέου ονοματοδότησή

του από αυτό το παγκόσμιο «θηριώδες» σύστημα.

Οι χριστιανοί φέρουν όνομα που το έδωσε ο Θεός κατά την βάπτιση και που επικυρώθηκε με

το χρίσμα, το σύμβολο του οποίου έχει το σχήμα σταυρού, (δύο ευθείες καθέτως τεμνόμενες).

Ο Θεός έτσι «σφράγισε» με αυτό το έμβλημα τους δικούς Του στο μέτωπο και στο δεξί χέρι .

Το «σφράγισμα», ήτοι η λήψη του κωδικού σε μορφή barcode στο μέτωπο ή στο δεξί χέρι κα-

ταλύει το χρίσμα (ως ευθείες παράλληλες = λύση του σταυρού), ενώ η αποδοχή αυτού του

νέου «ψηφιακού ονόματος» ατιμάζει το Θείο όνομα της βαπτίσεως. Έτσι ο χριστιανός απορρί -

πτει εμπράκτως τον Θεό και βλασφημεί το Πνεύμα το Άγιο , και τούτο δεν συγχωρείται π ο τ έ.

Το σφράγισμα με barcode στο σώμα στην εποχή του Αντιχρίστου είναι η τελική και απόλυτη παράβαση, ο θάνατος της ψυχής. Όμως και κάθε πρότερη «ερωτοτροπία» με αυτό είναι κακό,

διότι παροργίζεται ο Θεός και αίρει σταδιακά την χάρη Του από τέτοιου είδους «πιστούς».



56

Τελικά αυτό που μας συνδέει με αυτόν τον Θεό είναι η βάπτιση και το χρίσμα. Η εγγραφή

μας στο «βιβλίο της ζωής του Αρνίου», του Ιησού Χριστού - Τριαδικού Θεού έχει γίνει με τη

βάπτισή μας, ενώ το χρίσμα αποτελεί την «σφραγίδα», την εγγύηση ότι κάποτε θα λάβουμε την

αφθαρσία. Όλοι οι χριστιανοί κάποτε θα λάβουν αφθαρσία και κανείς μα κανείς δεν θα πάει

στην «κόλαση» εφόσον πεθάνει χριστιανός Ορθόδοξος . Και μην ακούτε όσα σας λένε, αλλά να δέχεσθε ότι η Αγία Γραφή αναφέρει . Το είπαμε και πριν. Όλοι οι άνθρωποι , ακόμα και οι πιο

«άγιοι » ή «σοφοί » είναι δυνατόν να κάνουν λάθος ερμηνεία και άθελά τους να πέσουν σε πλάνη.

Η Αγία όμως Γραφή, η γραφή Αυτού τούτου του Αγίου ουδέποτε αστοχεί . Αυτή είναι τέλεια, όπως

κι Εκείνος είναι Τέλειος! Κάποτε λοιπόν θα πρέπει να αποβάλλουμε τους φόβους και τις αγκυλώ-

σεις του παρελθόντος οι οποίες μας κρατούν δεμένους με τους «θεολόγους» και τους «πατέρες».

Στο κάτω-κάτω, ο ίδιος ο Κύριος είπε:


8. Υμείς δέ μή κληθήτε ραββί (διδάσκαλοι). Είς γάρ υμών εστίν ο διδάσκαλος , ο Χριστός .

Πάντες δέ υμείς α δ ε λ φ ο ί εστέ.

9. Και πατέρα μή καλέσητε υμών επί της γής , Είς γάρ εστίν ο πατήρ υμών , ο εν τοις ουρανοίς .

(Θυμηθείτε το «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς...» στην Κυριακή προσευχή). 10. Μηδέ κληθήτε καθηγηταί . Είς γάρ υμών εστίν ο καθηγητής , ο Χριστός .

11. Ο δέ μείζων υμών έσται υμών διάκονος .

Εμείς όμως έχουμε τους «πατέρες», τους Θεολόγους διδασκάλους και τους «καθηγητές»,

ήτοι ανθρώπους που ηγούνται και μας άγουν. Κατά τα άλλα είμαστε «ταπεινοί » και σύννομοι με

τις Γραφές. Ορθόδοξοι . Μα τότε ποιο είναι το «στραβό»; Έχουμε όντως Ορθο-δοξία, που σημαί -

νει δόξα ορθή; Εδώ οι εντολές είναι ξεκάθαρες κι εμείς τις παραβιάζουμε. Λέμε «Πατέρες» με το

Π κεφαλαίο ανθρώπους οι οποίοι ουδέποτε ισχυρίστηκαν οι ίδιοι ότι είναι μεγάλοι και τρανοί . Ο

απόστολος Παύλος πάντοτε ξεκινάει τον λόγο του με το «Αδελφοί». Προσέξτε και λίγο τον Από-

στολο που διαβάζεται στον ναό λίγο πριν το Ευαγγέλιο! Τι είναι αυτά που κάνουμε; Τι γεροντο-

λατρεία μας διακατέχει ; Τι θα πει δηλαδή αυτό που λένε πολλοί από εμάς «ο γέροντάς μου λέει...»ή «...ο γέροντάς μου δεν δέχεται αυτό και δέχεται το άλλο»; Άνθρωπος είναι και ο γέροντας, ο

μοναχός, ο παπάς, ο επίσκοπος, ο αρχιεπίσκοπος και ο πατριάρχης ο ίδιος! Όλοι είμαστε αδελφοί

εν Χριστώ και δεν υπάρχει μεταξύ μας μεγάλος ή μικρός. Ο δέ μείζων υμών έσται υμών διάκονος !

Γιατί δεν ακούμε τον ίδιο τον Θεό και κάνουμε του κεφαλιού μας; Νά που φθάσαμε λοιπόν με

όλα αυτά! Φθάσαμε να μισοσφραγιστούμε με τον ΑΜΚΑ και με την Ευρωπαϊκή ηλεκτρονική

ταυτότητα που είναι ήδη επί θύρας, ενώ οι εκκλησιαστικοί μας «ηγέτες» κοιμούνται τον ύπνο του

δικαίου! Οι μοναχοί και γέροντες στα μοναστήρια δεν ασχολήθηκαν, ούτε τους απασχολεί αυτό

το θέμα. Το μοναστήρι νά ’ ναι καλά και άγιος ο Θεός! Συμφωνώ. Πράγματι ο Θεός είναι άγιος.

Εμείς όμως έτσι όπως πάμε, σε λίγο δεν θα είμαστε τίποτα για Εκείνον. Ερωτοτροπούμε με το

χάραγμα, με κάτι που είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας στείλει κ υ ρ ι ο λ ε κ τ ι κ ά στην

κόλαση! Ολόκληρο το βιβλίο της Αποκαλύψεως έχει έναν και μόνο σκοπό: Να μας προειδο-

ποιήσει να μη πέσουμε στην παγίδα και σφραγιστούμε. Η κεντρική ιδέα της Αποκαλύψεως

είναι μία και μόνη εντολή:

Μ η λ ά β ε τ ε τ ο χ ά ρ α γ μ α!

Μην αποσυνδεθείτε δια παντός από τον Γεννήτορα, και μη σβηστείτε δια παντός από το βιβλίο της

ζωής του Αρνίου, διότι αν ποτέ σβηστείτε, δεν θα υπάρχει επιστροφή. Εσείς θα δώσετε λόγο στον

Θεό και όχι οι γέροντες. Μην επαναλαμβάνετε ότι λένε οι άλλοι , αλλά να έχετε ιδίαν άποψη

θεμελιωμένη πάντοτε στην Αγία Γραφή. Και αν κάτι δεν βασίζεται εκεί , απορρίψτε το χωρίς

ενδοιασμό. Διότι θα έλθει κάποια στιγμή που θα ρωτηθείτε προσωπικά από τον Κύριο, και για

τα μικρά, και για τα μεγάλα ζητήματα, όπως συνέβη τότε με τους μαθητές που έτσι ξαφνικά και απρόσμενα τους ρώτησε: - Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είναι ο Υιός του ανθρώπου; Και οι μαθητές

έλεγαν το ένα ή το άλλο. Και τότε Εκείνος τους ρώτησε προσωπικά: - Εσείς ποιος λέτε ότι είμαι;



57


13. Ελθών δέ ο Ιησούς εις τα μέρη Καισαρείας της Φιλίππου ηρώτα τους μαθητάς αυτού λέγων:

- Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου;

14. Οι δέ είπον:

- Οι μέν Ιωάννην τον βαπτιστήν , άλλοι δέ Ηλίαν , έτεροι δέ Ιερεμίαν ή ένα των προφητών.15. Λέγει αυτοίς : - Υμείς δέ τίνα με λέγετε είναι;

16. Αποκριθείς δέ Σίμων Πέτρος είπε: - Σύ εί ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος .

17. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτώ: - Μακάριος εί , Σίμων Βαριωνά , ότι σάρξ και αίμα ουκ

απεκάλυψέ σοι , αλλ’ ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς .

Τα ίδια περίπου αναγράφονται και στο κατά Μάρκον κεφ.8, στ. 27, 28 και 29. Τελικά

μόνον ο Πέτρος είχε την αλήθεια. Όχι όλοι οι άλλοι . Όχι οι γραμματείς, οι διδάσκαλοι , οι σοφοί ,

οι τότε ιερείς, οι «γέροντες» και η παράδοση, αλλά ο Πέτρος ο ψαράς! Διότι η αλήθεια δεν πλειο-

ψηφείται , ούτε είναι ο «μέσος όρος» των διαφόρων απόψεων που κυκλοφορούν. Και όποιος την

έχει , όποιος τολμάει να πει την δική του άποψη και όχι των άλλων, τελικά είναι μακάριος, αφού ο

Πατέρας Θεός είναι δυνατόν, - και μη το αποκλείετε -, να του αποκαλύψει ακόμη και τα βαθύτερα μυστικά. Τι νομίζετε λοιπόν; Είναι δυνατόν ο χριστιανός, αυτός ο κεχρισμένος να πάει ποτέ στην

«κόλαση»; Αφήστε το τι λένε οι άλλοι . Εσείς τι λέτε; Πριν απαντήσετε έτσι απαίδευτα, λάβετε

υπ’ όψιν σας τα εξής εδάφια:


16. Ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον , ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν , ίνα πάς ο

πιστεύων εις αυτόν μ ή α π ό λ η τ α ι , αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. («έχη» = σίγουρα την έχει !)

( Όποιος «πιστεύει », ήτοι ενεπιστεύθη εις Αυτόν, βαπτίσθηκε, καλός ή κακός, σώζεται!

18. Ο πιστεύων εις αυτόν ού κρίνεται ... (= Ο χριστιανός δεν θα «κριθεί » - καταδικαστεί ποτέ!)

36. Ο πιστεύων εις τον υιόν έχει (= σίγουρα) ζωήν αιώνιον. Ο δέ απειθών τω υιώ ούκ όψεται

ζωήν (αιώνιον, αφθαρσία), αλλ’ η οργή του Θεού μένει επ ’ αυτόν.

(Ο «απειθών τω υιώ» = ο αβάπτιστος που δεν πείθεται ότι ο Υιός είναι ο Θεός που «σώζει »). Κατά Ιωάννην , κεφ. 6:

39. Τούτο δέ εστίν το θέλημα του πέμψαντός μου πατρός , ίνα πάν ό δέδωκέ μοι μή απολέσω εξ αυτού , αλλά αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα.

( Όλους όσους μου έδωσε ο Πατήρ, όλοι οι χριστιανοί , σίγουρα δεν θα απωλεσθούν.)

47. Αμήν λέγω υμίν. Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον. (Ο πιστεύων είναι ο χριστιανός - κεχρισμένος. Μόνο αυτό αρκεί για να έχει , σίγουρα έχει

ζωήν αιώνιον. Η αφθαρσία του δηλαδή είναι δεδομένη).

51. Εγώ ειμί ο άρτος ο ζών ο εκ του ουρανού καταβάς . Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου , ζήσεται

εις τον αιώνα...

(Μόνο και μόνο αν κάποιος «φάγη», μεταλάβει , κοινωνήσει , θα λάβει αφθαρσία και θα ζήσει

αιωνίως. Μόνον ο χριστιανός μεταλαμβάνει σάρκα και αίμα Κυρίου εις άφεσιν αμαρτιών,

αρκεί να παραμείνει χριστιανός μέχρι το τέλος της ζωής του. Εξαιρούνται όσοι βλασφημούν

το Πνεύμα το Άγιο, ήτοι αλλάζουν θρησκεία δια τελετής ή λάβουν τότε το χάραγμα).


27. Τα πρόβατα τα εμά της φωνής μου ακούει , καγώ γιγνώσκω αυτά και ακολουθούσι μοι.

28. Καγώ ζωήν αιώνιον δίδωμι αυτοίς , και ού μη απόλωνται εις τον αιώνα , και ούχ αρπάσει τις αυτά εκ της χειρός μου.

(Τα δικά Του «πρόβατα», οι χριστιανοί Τον «ακολουθούν», παραμένουν έτσι , και Εκείνος θα

τους δώσει αφθαρσία, ενώ ουδείς δύναται να τα «αρπάξει » από Εκείνον. Κανένας δηλαδή

χριστιανός δεν θα απωλεσθεί τελικά!)

Κατά Ιωάννην , κεφ. 15: 6. Εάν μή τις μείνη εν εμοί , (=όποιος χάσει την χριστιανική του ιδιότητα) εβλήθη έξω ως το κλή-

μα και εξηράνθη , και συνάγουσιν αυτά και εις το πύρ βάλλουσι , και καίεται. (=χάνεται ).



58

Κατά Ιωάννην , κεφ. 17, η αρχιερατική προσευχή του Κυρίου:

11. Πάτερ άγιε , τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου ώ δέδωκάς μοι , (=διατήρησέ τους εν Χριστώ),

ίνα ώσιν έν καθώς ημείς .

12. Ότε ήμην μετ ’ αυτών εν τω κόσμω εγώ ετήρουν αυτούς εν τω ονόματί σου. Ούς δέδωκάς μοι

εφύλαξα , και ουδείς απώλετο , ει μή ο υιός της απωλείας (= ο Ιούδας Ισκαριώτης). 20. Ού περί τούτων δέ ερωτώ μόνον , (=δεν σε παρακαλώ μόνο για τους μαθητές), αλλά και περί των πιστευόντων διά του λόγου αυτών εις εμέ , (= ό λ ο ι οι χριστιανοί γενικώς),

21. ίνα π ά ν τ ε ς έν ώσι , καθώς σύ , πάτερ , εν εμοί καγώ εν σοί , ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ο Πατέρας έδωσε στον Υιό όλους γενικά τους χριστιανούς , και όχι

μόνο τους μαθητές. Και όλους ο Χριστός τους διατήρησε, τους κράτησε κοντά Του, εκτός από

έναν. Μόνον ο Ιούδας τελεσίδικα α π ω λ έ σ θ η , και τον αποκαλεί «υιό της απωλείας »! Μα

έτσι χαρακτηρίζεται και ο άνθρωπος Αντίχριστος από τον απόστολο Παύλο! (Προς Θεσσαλονι -

κείς επιστολή Β΄, κεφ.2, στ.3). Όλοι όμως οι υπόλοιποι που εδόθησαν σε Εκείνον διατηρήθηκαν,

(αόριστος γραμματικός χρόνος), άρα είναι εκ των προτέρω δεδομένο ότι θα παραμείνουν εν Αυτώ

και θα σωθούν. Ό λ ο ι οι χριστιανοί θα αφθαρτοποιηθούν , και κ α ν ε ί ς από αυτούς τελικά δεν θα απωλεσθεί ! Όλοι κάποτε θα λάβουν αφθαρσία. Γι ’ αυτό και ο απόστολος Παύλος γράφει

στην προς Ρωμαίους επιστολή (κεφ.6, στ.7) ότι «ο γάρ αποθανών δ ε δ ι κ α ί ω τ α ι απο της

αμαρτίας ». Το εδάφιο αυτό το χρησιμοποιούν πολλοί για να απαλλάξουν τον νεκρό από τις αμαρ-

τίες που διέπραξε έναντι ημών ώστε να τον συγχωρέσουμε. ΛΑΘΟΣ! Το εδάφιο δεν κάνει λόγο

για «αμαρτίες», αλλά «αμαρτία», μία αμαρτία , το προπατορικό αμάρτημα. Η λέξη «δίκαιος» στη

Γραφή δεν έχει την έννοια που εμείς σήμερα της αποδίδουμε, δεν σημαίνει εκείνον που ασκεί

δικαιοσύνη στη ζωή του, αλλά τον άνθρωπο που έγινε χριστιανός και «δικαιώθηκε» σαν ύπαρξη

απο τον Θεό. Είναι αυτός που πήρε πίσω ότι εδικαιούτο, το εισιτήριο για την αφθαρσία. Σημαίνει

αποκατεστημένος. Στο εν λόγω εδάφιο η λέξη «δεδικαίωται », σημαίνει ότι ο νεκρός που πέθανε

χριστιανός απαλλάχθηκε οριστικά από εκείνη την μία αμαρτία, το προπατορικό αμάρτημα που το

έφερε σαν κατάρα. Αυτό εννοεί και ο 115ος

ψαλμός στον 7ο

στίχο που γράφει ότι «πολύτιμος είναι εις τους οφθαλμούς του Κυρίου ο θάνατος των αγίων του. Ά , Κύριε , επειδή (και μόνο) είμαι δούλος

σου , υιός της δούλης σου , έλυσες τα δεσμά μου.». «Άγιοι » είναι οι κεχρισμένοι . Ο θάνατος του

χριστιανού τον εξασφαλίζει δια παντός από την φθορά, και γι αυτό είναι πολύτιμος για τον Θεό.

(Προσέξτε, γενικά ο θάνατος, όχι απαραίτητα μαρτυρικός). Και σαν «δούλος Κυρίου» ο χριστια-

νός γνωρίζει , ή μάλλον θα έπρεπε να γνωρίζει , ότι μόνο και μόνο που φέρει την ιδιότητα αυτή , τα

δεσμά του λύθηκαν! Αυτός τώρα ουδέποτε θα γνωρίσει την Απώλεια και την «κόλαση»...

Όλα αυτά τα ανέφερα για να δείτε τι γράφουν τα Άγια κείμενα, και τι εμείς λανθασμένα

πιστεύουμε, και για να διαπιστώσετε πόσο μεγάλο πράγμα είναι το νά ’ ναι κανείς μέχρι το τέλος

της ζωής του χριστιανός Ορθόδοξος. Η βάπτιση και το χρίσμα, αυτά και μόνο μας εξασφαλίζουν

την αιώνια ζωή, την αφθαρσία, ενώ η κόλαση για εμάς θα παραμείνει κλειστή. Ένα πράγμα όμως μπορεί να ανοίξει για εμάς και πάλι τις πύλες της «κολάσεως»: Το σφράγισμα του Αντιχρίστου . Και τότε όλα θα πάνε χαμένα. Ολόκληρη η Θεία επένδυση επάνω μας θα μηδενιστεί , κι εμείς θα

απωλεσθούμε δια παντός και αμεταλκήτως! Γι ’ αυτό είναι τόσο σημαντικό το χάραγμα – 666. Γι ’

αυτό ο Θεός μας έχει προειδοποιήσει τόσο καθαρά και ξάστερα μέσα από την Αποκάλυψη 1900

χρόνια πριν. Μήπως συγκλονιστούμε και αλλάξουμε πορεία. Δεν έδωσε την Αποκάλυψη για να

μας εντυπωσιάσει , αλλά να προκαλέσει την λογική μας, να ψάξουμε και να ψαχτούμε. Να συνέλ -

θουμε για να μην ...απέλθουμε κακήν κακώς απο τη σκηνή, την «σκηνήν προς κατοίκησιν» που

μας ετοίμασε. Πολλά θα μπορούσα να πω ώστε να προκαλέσω τον θαυμασμό σας για την προφη-

τεία αυτή του 13ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως. Δεν θα το κάνω όμως. Δεν χρειάζεται . Αυτό

που χρειάζεται είναι αγαθή προαίρεση εκ μέρους σας, και αυτή κανένας άλλος δεν μπορεί να την

μετασκευάσει , παρά μόνον Εκείνος κι εσείς. Δείτε τον ηλεκτρονικό κόσμο γύρω σας που φου-σκώνει σαν την άγρια θάλασσα και αναρωτηθείτε: Ζούμε ή όχι στις παραμονές του τέλους; Είναι

ή δεν είναι η προφητεία αληθινή; Όλα αυτά τα έγραψε ο Ιωάννης, ή ο Θεός; Ε σ ε ί ς τι λέτε;



59

4.9. Αρμαγεδώνας: Ο 4ος

παγκόσμιος πόλεμος με πυρηνικά όπλα.

Στο τέλος της επταετίας του Αντιχρίστου η Αποκάλυψη προβλέπει έναν παγκόσμιο πόλεμο

ο οποίος θα γίνει με πυρηνικά όπλα τρομακτικής ισχύος. Τον πόλεμο αυτόν όμως τον προαναγγέ-λουν και προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Πολλά έχουν γραφεί για τον Αρμαγεδώνα, τον τόπο

στον οποίο θα διεξαχθεί η τελευταία μάχη της παρούσης Ανθρωπότητος. Εδώ θα αναφερθούμε

ακροθιγώς σε αυτή τη μάχη για να δειχθεί για άλλη μια φορά το κύρος των Γραφών. Πως δηλαδή

άνθρωποι τόσο παλαιών εποχών μπόρεσαν υποτίθεται να «διαβλέψουν» τα αποτελέσματα της

εκρήξεως μιας ατομικής βόμβας; Ας θυμηθούμε τι έγραψε ο Ζαχαρίας:

Ζαχαρίας , κεφ. 14:

12. Ιδού λοιπόν η πληγή με την οποίαν ο Κύριος θα πλήξη όλους τους λαούς οι οποίοι εξεστράτευ-

σαν εναντίον της Ιερουσαλήμ: Τακήσονται αι σάρκες αυτών εστηκότων επί τους πόδας αυτών , και οι οφθαλμοί αυτών ρυήσονται (=θα ρεύσουν) εκ των οπών αυτών , και η γλώσσα

αυτών τακήσσεται (=θα τηχθεί ) εν τω στόματι αυτών.

15. Και πληγή ομοία προς αυτήν θα πλήξη τους ίππους , τους ημιόνους , τας καμήλους και οιονδή-ποτε ζώον , το οποίον θα ευρίσκεται εις το στρατόπεδον.

Το κείμενο το οποίο θέτει τα γεγονότα στη σειρά είναι η Αποκάλυψη, η οποία αναφερό-

μενη στα τελευταία 3,5 έτη της εποχής του Αντιχρίστου, της προσάπτει επτά «φιάλες», πληγές με

τις οποίες πλήττεται το αμαρτωλό εκείνο καθεστώς. Η έβδομη φιάλη είναι αυτός ο πόλεμος που

θα καταλύσει το παγκόσμιο κράτος του Αντιχρίστου.


16. Και συνήγαγεν αυτούς (= τους βασιλείς της Γης) εις τον τόπον τον καλούμενον Εβραϊστί

Αρμαγεδών. (Αρ Μεγιδδώ είναι τόπος μεταξύ Σαμάρειας και Γαλιλαίας).

17. Και ο έβδομος άγγελος εξέχεε την φιάλην του επί τον αέρα. Και εξήλθε φωνή μεγάλη εκ του

ναού του ουρανού από του θρόνου (του Θεού), λέγουσα:

- Γέγονε. (« Έγινε», όπως το «τετέλεσθαι » του Ιησού στο σταυρό.)

18. Και εγένοντο αστραπαί και φωναί και βρονταί , και σεισμός εγένετο μέγας , οίος ούκ εγένετο

αφ’ ού οι άνθρωποι εγένοντο επί της γής , τηλικούτος σεισμός ούτω μέγας .

19. Και εγένετο η πόλις η μεγάλη (= η τότε Ιερουσαλήμ) εις τρία μέρη , και αι πόλεις των εθνών

έπεσαν. (= Με την καταστροφή της «πρωτεύουσας Ιερουσαλήμ» θα καταστραφεί και το

κεντρικό computer με όλα τα στοιχεία των πάντων, συνεπώς το σύστημα θα καταρρεύσει ).

Και η Βαβυλών η μεγάλη εμνήσθη ενώπιον του Θεού δούναι αυτή το ποτήριον του οίνου του

θυμού της οργής αυτού.

20. Και πάσα νήσος έφυγε και όρη ούχ ευρέθησαν . (Από την τρομερή έκρηξη και τον σεισμό).

21. Και χάλαζα μεγάλη ως ταλαντιαία καταβαίνει εκ του ουρανού επί τους ανθρώπους . Και εβλασ -φήμησαν οι άνθρωποι τον εκ της πληγής της χαλάζης , ότι μεγάλη εστίν η πληγή αύτη σφόδρα.

(«Χάλαζα ταλαντιαία» μάλλον θα πρέπει να είναι η ραδιενεργός βροχή - ραδιενεργά υλικά

από τη γη που θα εκτιναχθούν στον αέρα από την έκρηξη και θα πέσουν ύστερα).


16. Και τα δέκα κέρατα ά είδες και το θηρίον , ούτοι μισήσουσιν την πόρνην και ηρημωμένην ποιή-

σουσιν αυτήν και γυμνήν , και τας σάρκας αυτής φάγονται (θα φονεύσουν όλους τους κατοί -

κους της), και αυτήν κατακαύσουσιν εν πυρί . 18. Και η γυνή ήν είδες , εστίν η πόλις η μεγάλη (=πρωτεύουσα), ή έχουσα βασιλείαν (=εξουσία)

επί των βασιλέων της γής .

Τι όπλα μπορούν να κατακαύσουν με πυρ μία μεγαλούπολη και να την σχίσουν στα τρία;Ποια όπλα μπορούν να προκαλέσουν τέτοιο Βιβλικό σεισμό και να εξαφανίσουν όρη και νησιά

ολόκληρα; Ποια όπλα προκαλούν «ταλαντιαία χάλαζα»; Μόνο τα πυρηνικά όπλα...



60


8. Δια τούτο εν μιά ημέρα ήξουσιν αι πληγαί αυτής , θάνατος και πένθος και λιμός (=πείνα) και εν

πυρί κατακαυσθήσεται ... 9. Και κλαύσουσιν αυτήν και κόψονται επ ’ αυτή οι βασιλείς της γής οι μετ ’ αυτής πορνεύσαντες

και στρηνιάσαντες (=έζησαν ζωή ακόλαστο), όταν βλέπωσι τον καπνόν της πυρώσεως αυτής . (Πυρηνικό «μανιτάρι »!)

10. Από μακρόθεν εστηκότες δια τον φόβον του βασανισμού αυτής (λόγω της ραδιενέργειας),

λέγοντες : Ουαί , ουαί , η πόλις η μεγάλη Βαβυλών , η πόλις η ισχυρά , ότι μιά ώρα ήλθεν η κρίσις

σου. (=κατεστράφη με πυρ μέσα σε μία ώρα. Μόνο μία πυρηνική έκρηξη το κάνει αυτό).

15 Οι έμποροι τούτων , οι πλουτίσαντες απ ’ αυτής , από μακρόθεν στήσονται δια τον φόβον του

βασανισμού αυτής κλαίοντες και πενθούντες , (πενθούν γιατί θα χαθεί το εμπορικό σύστημα)

16 λέγοντες : Ουαί , ουαί , η πόλις η μεγάλη , η περιβεβλημένη βύσσινον και πορφυρούν και κόκκι-

νον και κεχρυσωμένη εν χρυσίω και λίθω τιμίω και μαργαρίταις (=βασιλική πόλη), ότι μιά

ώρα ηρημώθη τοσούτος πλούτος .

17. Και πάς κυβερνήτης και πάς ο επί τόπον πλέων και ναύται και όσοι την θάλασσαν εργάζονται ,

από μακρόθεν έστησαν , 18. και έκραζον βλέποντες τον καπνόν της πυρώσεως αυτής , λέγοντες : Τίς ομοία τη πόλει τη

μεγάλη;

19. Και έβαλον χούν επί τας κεφαλάς αυτών (= Εβραϊκή ένδειξη πένθους. Γιατί να πενθήσουν

έτσι Εβραϊκά; Διότι τότε όλοι οι κάτοικοι της Γης θα είναι σφραγισμένοι , άρα «Εβραίοι »!)

και έκραζον κλαίοντες και πενθούντες , λέγοντες : Ουαί , ουαί , η πόλις η μεγάλη , εν ή επλούτισαν

πάντες (άρα παγκόσμια πρωτεύουσα), οι έχοντες τα πλοία εν τη θαλάσση εκ της τιμιότητος

αυτής («τιμιότητα» σημαίνει «τιμή», ναύλα), ότι μιά ώρα ηρημώθη.

Βασιλείς, έμποροι , ναυτικοί , όλοι από μακριά θα στέκονται και θα βλέπουν τον «καπνό της

πυρώσεως» της «πόρνης Βαβυλώνας», της τότε Ιερουσαλήμ του Αντιχρίστου. Θα την βλέπουν

δια τηλεοράσεως και θα θρηνούν που χάθηκε ο «εγκέφαλος» του εμπορίου, το κεντρικό computer

με τα «data», τα ηλεκτρονικά στοιχεία με τους κωδικούς των πάντων. Έτσι εξηγείται και αυτό το

περίεργο που γράφει η προφητεία του Ιεζεκιήλ στο κεφ.7 και εδ.10,11,12 και 13: « Ιδού η ημέρα!

Ιδού , έρχεται! Η καταδίκη προχωρεί . Η υπερηφάνεια ήνθισεν , (=εποχή Αντιχρίστου), η αυθάδεια

εβλάστησεν , η βία ηυξήθη εις βλαστόν ασεβείας (=ο Αντίχριστος). Ο καιρός ήλθεν , η ημέρα

πλησιάζει! Ας μή ευφραίνηται ο α γ ο ρ α σ τ ή ς , και ας μή θρηνή ο π ω λ η τ ή ς , διότι η οργή πίπτει επί όλου του μεγάλου πλήθους των. (=παγκοσμίως). Ο πωλητής δέν θα ανακαλύψη ό ,τι επώλησεν , ούτε ο αγοραστής θα εξασφαλίση ό ,τι ηγόρασεν .»!!



61

Πράγματι , εάν σε ένα παγκόσμιο ηλεκτρονικό σύστημα εμπορίου όπως θα είναι τότε το

barcode-666, χαθεί η κεντρική τράπεζα πληροφοριών, αυτομάτως επικρατεί το χάος. Χωρίς το

κεντρικό computer, ο πωλητής δεν μπορεί να ανακαλύψει τι επώλησε, αλλά και ο αγοραστής δεν

δύναται να εξασφαλίσει , ήτοι να αποδείξει ότι είναι δικό του αυτό που αγόρασε με ηλεκτρονικές

μονάδες που χάθηκαν... Όλοι όσοι ασχολούνται με τις προφητείες που αναφέρονται στον Αρμαγεδώνα πιστεύουν

ότι στη μάχη αυτή θα ριφθεί μία ατομική βόμβα. Όμως στην πραγματικότητα θα ριφθούν δύο.

Μία στην Ιερουσαλήμ και μία στον Αρμαγεδώνα. Τούτο υποκρύπτεται στα δύο ουαί τα οποία

λέγουν όλοι οι θρηνούντες την «Βαβυλώνα». Γιατί όλοι εκείνοι λένε δύο ουαί ; Διότι και μεταξύ

της 4ης και 5ης σάλπιγγας ο αετός λέγει τρία ουαί για τις επικείμενες τρεις σάλπιγγες , πράγμα που

δήλωνε μία αριθμητική αντιστοιχία: Τρία ουαί , τρεις σάλπιγγες, 5η, 6η και 7η . Μήπως υπάρχει κι

εδώ αριθμητική αντιστοιχία; Η απάντηση δίδεται καθαρά στην προφητεία του Ιεζεκιήλ που έλεγε

για εκείνο το «καθοδηγητικό σήμα του ξίφους»:


23. Και σύ , υιέ ανθρώπου , σημείωσε δύο οδούς δια το ξίφος του βασιλέως της Βαβυλώνος , αμφο-

τέρας εκκινούσας από την ιδίαν χώραν ,24. και κατασκεύασε ο δ η γ η τ ι κ ό ν σ ή μ α δια να οδηγή το ξίφος εις την πορείαν του...»

Δύο «οδοί », άρα και δύο βόμβες. Η μία θα ριφθεί στην «πόλη την μεγάλη», και η άλλη

στον Αρμαγεδώνα, περιοχές σχετικά κοντινές. Ίσως θα πρόκειται για υδρογονοβόμβες οι οποίες

όντως ερημώνουν όρη και νησιά. Οι τρομακτικές αυτές εκρήξεις σε μία περιοχή που από μόνη

της είναι σεισμογενής, θα προκαλέσει τον μεγάλο σεισμό που ανέφερε και η Αποκάλυψη, για τον

οποίον προλέγει και ο Ιεζεκιήλ :


18. Αλλά την ημέραν εκείνην κατά την οποίαν ο Γώγ (=ανατολικοί λαοί πέραν του Ευφράτου) θα

εισβάλη εις την χώραν του Ισραήλ , - λόγος Κυρίου του Θεού , - θα εγερθή ο θυμός μου.

19. Εν τω θυμώ μου , εν τη εξάψει της οργής μου , ορκίζομαι. (=πέρα για πέρα σίγουρο). Κατά την ημέραν εκείνην θα γίνη εις την χώραν του Ισραήλ σεισμός ,

20. τόσον μέγας , ώστε οι ιχθείς της θαλάσσης , τα πετεινά του ουρανού , τα θηρία του αγρού , όλα τα

ερπετά τα οποία έρπουν επί του εδάφους και πάντες οι άνθρωποι οι επί της επιφανείας της γής

θα τρέμουν από την παρουσίαν μου , τα όρη θα ανατραπούν , οι κρημνοί θα καταπέσουν και πάν

τείχος θα κατεδαφισθή.

(* Μα οι άνθρωποι πάντοτε ζούσαν στην επιφάνεια της Γης! Εδώ γιατί μας το τονίζει ; Για

να μας κάνει να υποψιαστούμε ότι τότε κάποιοι άνθρωποι δ ε ν θα βρίσκονται στην επιφά-

νεια της Γης ! Εδώ γίνεται έμμεση επισήμανση για τους διαφυγόντες, για το σπέρμα της

εκκλησίας που θα έχει φύγει στην «έρημο», εκτός Γης, αλλά και για τους παραμένοντες χρι -

στιανούς που όλοι τότε θα έχουν πεθάνει απο τον προηγηθέντα διωγμό του Αντιχρίστου και

δεν θα βρίσκονται στην επιφάνεια, αλλά κάτω απο την επιφάνεια της γης! Σύνολο 144.000).

22. Θα τιμωρήσω επίσης αυτόν με λοιμόν (=ασθένεια) και αιματοχυσίαν , και θα ρίψω επ ’ αυτού

και επί των ορδών του και επί των πολλών λαών οι οποίοι είναι μετ ’ αυτού , κατακλυσμιαίαν

βροχήν συνοδευομένην από χάλαζαν , πύρ και θείον .

Εδώ τα σχόλια είναι περιττά. Οι βόμβες θα προκαλέσουν τέτοιο σεισμό, που ποτέ στην

Ιστορία δεν έχει ξαναγίνει , όπως και η Αποκάλυψη γράφει . Όσο για την «βροχή» που θα συν-

οδεύεται με χάλαζα, πυρ και θείον, αυτό βοά από μόνο του. Και όλα αυτά θα ριφθούν σε πολλούς

λαούς συγχρόνως, διότι εκείνη η μάχη θα γίνει το τέλος του 4ου παγκοσμίου πολέμου. Αλλά ο

Ιεζεκιήλ αμέσως μετά, αναφέρεται στην περισυλλογή των θυμάτων αυτής της μάχης και κάνει

λόγο για... ειδικούς ενταφιαστές, οι οποίοι θα αρχίσουν να καθαρίζουν τον τόπο από τα πτώματα ύστερα από 7 μήνες! Ο λόγος σήμερα είναι προφανής. Τα πτώματα αυτά θα είναι ραδιενεργά!

Και μόνο 7 μήνες αργότερα θα είναι εφικτή η ασφαλής περισυλλογή τους.



62


12. Επί επτά μήνας ο οίκος του Ισραήλ θα ασχολήται με την ταφήν αυτών δια να καθαρίση την

χώραν.

13. Όλος ο λαός της χώρας θα ασχολήται με την ταφήν αυτών (των Ρως, Μαγώγ και Θουβάλ )...

14. Και θα διαχωρίσουν άνδρας , οι οποίοι θα περιέρχονται ακαταπαύστως την χώραν και θα αναζητούν τους παραμείναντας ατάφους επί της επιφανείας του εδάφους , δια να καθαρίσουν

αυτήν. Εις το τέλος των επτά μηνών θα αρχίσουν την αναζήτησιν. (=τότε η ραδιενέργεια θα

έχει μειωθεί τόσο ώστε οι αναζητητές να μη κινδυνέψουν).

15. Και όταν θα διέρχονται δια της χώρας και είς εξ αυτών ίδη σώμα ανδρός , θα στήση πλησίον

του σημείον , έως ότου οι ενταφιασταί θάψουν αυτό εις την Κοιλάδα του Χαμών Γώγ.

16. Εκεί θα θάψουν όλον τον όχλον , και ούτω θα καθαρίσουν την χώραν.

Τι είναι όλα αυτά; Μήπως πολεμικές ανταποκρίσεις από το μέλλον; Όχι . Είναι ισχυρότα-

τες προφητείες που σπάζουν κόκκαλα! Η επταετία του Αντιχρίστου θα τελειώσει με αυτόν τον

παγκόσμιο πόλεμο, τον τελευταίο πόλεμο της Ιστορίας. Οι Ρώσσοι μαζί με τους Ανατολικούς

λαούς τους πέραν του Ευφράτη θα επιτεθούν στον τότε πλανητάρχη Αντίχριστο στην Ιερουσαλήμ και στον Αρμαγεδώνα και θα ρίξουν εκεί δύο πυρηνικές βόμβες. Μία στον Αρμαγεδώνα και μία

στην Ιερουσαλήμ. Ο Αντίχριστος τότε θα αφανισθεί , αλλά ο κόσμος δεν θα τελειώσει τότε,

όπως κακώς πιστεύουν οι πάντες που ασχολούνται με αυτές τις προφητείες και που νομίζουν ότι

τότε ακριβώς θα γίνει και η Δευτέρα Παρουσία! ΛΑΘΟΣ! Ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και

μετά, αφού οι ειδικοί ενταφιαστές θα αναλάβουν έργο 7 μήνες αργότερα. Αυτά όμως έχουν ανα-

λυθεί εκτενώς στο βιβλίο «Οι κρυμμένοι θησαυροί της Αποκαλύψεως». Εδώ απλώς τα αναφέρω

για να δείτε ότι τόσο η Καινή, όσο και η Παλαιά Διαθήκη, αποτελούν έναν και τον αυτόν λόγο.

Ότι η μία συμπληρώνει την άλλη, και τούτο επειδή η πηγή των πληροφοριών είναι η αυτή. Ένας

Θεός που προλέγει τα μέλλοντα με καταπληκτική ακρίβεια και σοφία, έξω από κάθε έννοια χρό-

νου...

Βλέπουμε ότι η Βίβλος κρύβει μεγάλες αλήθειες. Επιστημονικές αλήθειες που άνθρωπος

δεν μπορούσε να γνωρίζει αφ’ εαυτού. Δεν μπορεί να είναι ανθρώπινες αυτές οι πληροφορίες !

Αυτά μόνον ένας Θεός ήταν δυνατόν να γνωρίζει . Ένας Θεός πανταχού παρών και τα πάντα πλη-

ρών, που μας περιβάλλει έμπροσθεν και όπισθεν στον άξονα του χρόνου. Και αυτός ο Θεός δεν

είναι επινόηση των ανθρώπων επειδή τάχα αυτοί έχουν ανάγκη να πιστεύουν σε κάποιον Θεό.

Διότι εάν ήταν έτσι , τότε γιατί οι άνθρωποι να επινοήσουν έναν τόσο «περίπλοκο» Τριαδικό Θεό;

Το πιο απλό θα ήταν να προτείνουν έναν απλό Θεό, όπως ο Αλλάχ , ο Κρίσνα, κ .λ .π. Ένα πρόσω-

πο και τέλος. Γιατί Τριαδικό; Άρα μάλλον τούτο αποτελεί μία αλήθεια. Κι εμείς είδαμε γιατί το Θείον δεν μπορεί να είναι ένα και μόνο Ον. Είδαμε γιατί η Τριάδα των Προσώπων Αυτού αποτε-

λεί την τέλεια Οντότητα. Και βλέπουμε την Σοφία Αυτού μέσα από τον γραπτό Του λόγο...



63

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Και τώρα που ελέγξαμε τις πηγές μας και τις βρήκαμε αξιόπιστες, μπορούμε να βασιστού-

με σε αυτές για να προχωρήσουμε στα της Γενέσεως. Από που να αρχίσει όμως κανείς; Πως

κανείς μπορεί να βρει την αρχή ενός κύκλου; Διότι τέτοιος είναι ο Θείος λόγος. Κύκλος:

« Εν αρχή ήν ο Λόγος , και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν , και Θεός ήν ο Λόγος ...» Ιωάννης, κεφ.1, εδ.1)

Εμείς τώρα καλούμεθα να βρούμε την αρχή. Ποιαν αρχή; Όπως θα δούμε πολύ αργότερα, πραγ-

ματική αρχή δεν υφίσταται στη Δημιουργία. Η «αρχή» της τίθεται από την Μεγάλη Έκρηξη του Σύμπαντος, του δ ι κ ο ύ μας Σύμπαντος ! Διότι πριν το παρόν Σύμπαν υπήρξε ένα άλλο το οποίο

κατέρρευσε, συνετελέσθη, ενώ αμέσως μετά την συντέλειά του έγινε το δικό μας. Το προηγού-

μενο Σύμπαν ήταν άφθαρτο, αλλά κάτι έγινε με τα άφθαρτα όντα που το κατοικούσαν και παρόρ-

γισαν τον Θεό. Και τότε Εκείνος για να διακόψει την πτώση των ασεβών όντων, αναγκάστηκε να

παρέμβει και να δώσει ένα τέλος στο κακό, δίνοντας εντολή για Συντέλεια. Και ενώ το Σύμπαν

εκείνο ήταν άφθαρτο και σταθερό, άρχισε να συστέλλεται μέχρι που έγινε παραδοξότητα , η οποία

αμέσως περιεβλήθη με «άβυσσο», κάτι δηλαδή σαν περίβλημα που διεχώρισε αυτή την παραδοξό-

τητα από το Άκτιστο Φως της Θεότητος. Όλη δε η «συστολική ενέργεια» εκείνου του Σύμπαντος

που κατέρρευσε με πάταγο, και όταν εκείνο έφθασε στο «0», την παραδοξότητα, «ανακλάστηκε»

τρόπον τινά όπως μία μπάλα που την πετάμε στον τοίχο κι εκείνη αναπηδά προς τα πίσω, με ορμή

λίγο μικρότερη από την αρχική. Αυτή η «ανακλωμένη» ενέργεια ήταν εκείνη που έδωσε την

ώθηση να εκραγεί η παραδοξότητα και να παράξει το δικό μας Σύμπαν. Αυτή την παραδοξότητα

στα πρώτα εδάφιά της η Γένεση την ονομάζει «γη», ενώ ο «ουρανός» είναι το περίβλημα αυτής.

Κι επειδή ο εξωχωροχρονικός Θεός βλέπει την παραδοξότητα «απέναντί Του», αρχίζει την περι -

γραφή από τα «έξω» προς τα «μέσα»:

Γένεση , κεφ. 1:

1. Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γήν . (Προσέξτε, πρώτα τον «ουρανό»).

2. Η δέ γή ήν αόρατος και ακατασκεύαστος , και σκότος επάνω της αβύσσου , και πνεύμα Θεού

επεφέρετο επάνω του ύδατος .

3. Και είπεν ο Θεός : Γενηθήτω φώς . Και εγένετο φώς .

Αυτή η «γη», η παραδοξότητα και ο «ουρανός» της εποιήθησαν , δηλαδή δημιουργήθηκαν

για πρώτη φορά. Όπου η Γραφή αναφέρει την λέξη «εποίησεν», σημαίνει ότι τούτο ήλθε σε ύπαρ-

ξη για πρώτη φορά. Φαίνεται πως το προηγούμενο Σύμπαν δεν δημιουργήθηκε έτσι όπως το δικό

μας. Δεν ξεκίνησε από παραδοξότητα και έκρηξη, αλλά αυτό θα το δούμε αργότερα. Πάντως

αυτή η «γη» σίγουρα δεν είναι ο πλανήτης μας, αφού εκείνη η «γη» ήταν αόρατη και ακατασκεύα-

στη. Ο πλανήτης Γη όταν αποσπάσθηκε από τον ήλιο πριν 4,5 δισεκατομμύρια έτη ήταν μία

διάπυρη μάζα η οποία αργότερα εψύχθη εξωτερικά και σχηματίστηκε ο στερεός φλοιός της. Σαν

διάπυρο λοιπόν σώμα, ναι μεν ήταν «ακατασκεύαστη», όχι όμως και αόρατη, αφού φωτοβολούσε

από την πυράκτωση. Τούτο σε συνδυασμό με το 3ο εδάφιο κατά το οποίο η δημιουργία του φωτός

έ π ε τ α ι της «γης», θέτει την υπογραφή ότι αυτή η «γη» δ ε ν είναι ο πλανήτης Γη , αλλά η

παραδοξότητα. Όσο για το « ύδωρ» του 2ου

εδαφίου, αυτό είναι σίγουρα κάτι το εξωχωροχρονικό.Είναι το Άκτιστο Φως της Θεότητος, που ως κάτι το «ομοιογενές», μοιάζει με « ύδωρ». Αλλά ας

ξεκινήσουμε πρώτα με το επιστημονικό μέρος, και ύστερα θα το συνδυάσουμε με το Βιβλικό.



64

1.1. Δύο και μόνο θεωρίες για την ύπαρξη του Σύμπαντος.

Δύο και μόνον είναι οι απόψεις που μπορούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξη του παρόντος

Σύμπαντος. Δύο και μόνο μοντέλα δύνανται να υπάρξουν: Το μοντέλο της σταθεράς καταστάσεως και αυτό του δημιουργημένου και εξελισσομένου Σύμπαντος . Με άλλα λόγια το Σύμπαν, ή ήταν

αιώνιο και αυθύπαρκτο, ή δημιουργήθηκε κάποτε από κάποια Αιτία - Θεό. Φυσικά, ένα από αυτά

δύναται να ισχύει , ενώ κάθε άλλη τρίτη άποψη είναι αδιανόητη. Δεν μπορεί δηλαδή αυτό το κάτι

που ήδη υφίσταται ενώπιόν μας ούτε να δημιουργήθηκε κάποτε, ούτε και να προϋπήρχε αιωνίως,

αλλά να συμβαίνει κάτι άλλο. Τι άλλο δηλαδή; Οτιδήποτε άλλο είναι τόσο ανόητο, όσο και το να

πει κανείς ότι μία γυναίκα είναι «ολίγον έγκυος»! Συνεπώς, ή το ένα ισχύει , ή το άλλο. Ή λοιπόν

το Σύμπαν ανέκαθεν υπήρχε , ή κάποτε δημιουργήθηκε. Τελεία και παύλα. Τι όμως ισχύει από τα

δύο; Είναι άραγε το Σύμπαν αιώνιο, ή αποτελεί προϊόν δημιουργίας;

Το μοντέλο της σταθεράς καταστάσεως δέχεται ότι το Σύμπαν υπήρχε πάντα και ουδέποτε

δημιουργήθηκε από το «μηδέν», αλλά ήταν αυθύπαρκτο και αναίτιο. Ποτέ δεν προέκυψε από

«κάτι » ή κάποιον, και το παρελθόν του είναι άπειρον όπως και το μέλλον του. Σε αυτό το μοντέλο ο χρόνος είναι άπειρος και δεν έχει αρχή ή τέλος. Κατά συνέπειαν ένα τέτοιο Σύμπαν οφείλει να

έχει άπειρη «ηλικία» και μέλλον. Εξ ορισμού αυτή η θεωρία λοιπόν είναι ασύμβατη με κάθε

έννοια συντελείας και δημιουργίας, άρα και Δημιουργού ως πρωταρχικό αίτιο της υπάρξεώς του.

Πρόκειται για μία αθεϊστική θεωρία η οποία όμως είναι καθαρά φιλοσοφική, και από ότι φαίνεται ,

δεν επιβεβαιώνεται από τις παρατηρήσεις. Πρώτος ο Αναξίμανδρος ο Μιλήσιος τον 6ο π.Χ. αιώνα

(610 - 546 π.Χ.) που ασχολήθηκε κυρίως με την έννοια του απείρου έθεσε τη βάση για μία τέτοια

Κοσμογονική άποψη, ενώ σύγχρονος υποστηρικτής αυτής της θεωρίας ήταν ο διάσημος κοσμολό-

γος Fred Hoyle.

Η δεύτερη και επικρατέστερη άποψη είναι εκείνη κατά την οποία το Σύμπαν δημιουργή-

θηκε κάποτε με κάποιον μηχανισμό και από κάποια εξωσυμπαντική αιτία. Αυτή η «αιτία» που

είναι ο εξωχωροχρονικός Θεός φαίνεται πιο λογικό να υπήρχε προ πάντων των αιώνων. Μα θα

πει κανείς ότι έτσι μεταθέτουμε την έννοια του αυθυπάρκτου Σύμπαντος στον αυθύπαρκτο Θεό.

Διότι τελικά, ένα από τα δύο αυτά οφείλει να είναι αυθύπαρκτο, αέναο και αδημιούργητο. Τι

όμως; Το Σύμπαν, ή ο Θεός; Εσείς τι λέτε; Τι είναι πιο λογικό να δεχθούμε; Ένα υλικό Σύμπαν

το οποίο που σύμφωνα με όλες τις παρατηρήσεις μας βρίσκεται σε εξέλιξη και φθορά, ή έναν Θεό

άυλο, άρα άφθαρτο και αμετάβλητο; Τι από αυτά τα δύο μπορεί να διεκδικεί την αδημιουργησία;

Η ύλη, ή το Πνεύμα; Τι μπορεί να προϋπήρχε τίνος; Τι προηγείται ; Το Σύμπαν του Θεού, ή ο

Θεός του Σύμπαντος; Εάν υποθέσουμε ότι το Σύμπαν προϋπάρχει , τότε είναι περιττή κάθε έννοια

Θεού, συνεπώς αυτή η έννοια δεν θα έπρεπε να είχε επινοηθεί ποτέ από τον άνθρωπο. Όμως όλοι

οι λαοί έχουν στους μύθους και τις θρησκείες τους την έννοια του Θεού ως κάτι το αυτονόητο.

Από τους πιο αρχαίους και άγριους μέχρι και τους πλέον μεταγενεστέρους και σοφούς λαούς, από τους Ινδιάνους, τους Μαορί , τους καννιβάλους, μέχρι και τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους

φαίνεται ότι μέσα στην ψυχή του ανθρώπου υπάρχει έμφυτη η έννοια του Δημιουργού. Λέτε όλοι

αυτοί να έκαναν λάθος; Λέτε ολόκληρη η ανθρωπότητα να επλανήθη και να πλανάται ακόμη με

την ίδια πλάνη ενός φανταστικού και παντοδυνάμου όντος, όποιο και νά ’ ναι αυτό; Στατιστικώς

τούτο είναι αδύνατον. Μόνο σήμερα υφίστανται αθεϊστικές θεωρίες και απόψεις επενδεδυμένες

με επιστημονική ευπρέπεια. Μόνο στην πρόσφατη ιστορία, στον Μεσαίωνα όπου αναπτύχθηκε η

επιστήμη και η τεχνολογία κάποιοι θέλουν να θεοποιήσουν την επιστήμη και να μυθοποιήσουν

τον Θεό. Διότι εάν ο Θεός εκθρονισθεί από την συνείδηση των ανθρώπων, τότε ούτε κρίση υπάρ-

χει , ούτε τιμωρία. Και τούτο βολεύει τις ακάθαρτες ψυχές τους, διότι τότε μπορούν να κάνουν ότι

θέλουν χωρίς αναστολές και τύψεις, αφού έτσι θα νοιώθουν «απελευθερωμένοι ». Όμως, άλλα

δείχνουν τα πράγματα. Άλλα επιβεβαιώνει η σοβαρή επιστήμη. Αλλού καταλήγει η υγιής φιλο-σοφία και η καθαρή λογική. Σκεφθείτε λοιπόν. Τι είναι πιο λογικό να προϋπάρχει ; Ένα άψυχο

και υλικό φθαρτό Σύμπαν, ή ένας υπερκόσμιος, ζωντανός και άυλος Νους; Εσείς τι λέτε;



65

1.2. Δημιουργία και όχι αυθυπαρξία του Σύμπαντος.

Τελικώς θα πρέπει να εγκαταλειφθεί παντελώς η άποψη του προαιωνίου και αυθυπάρκτου

Σύμπαντος ως παράλογη, αυθαίρετη, αλλά και μη επιβεβαιούμενη από την σύγχρονη επιστήμη.

Αστρονομικές παρατηρήσεις δείχνουν ότι το Σύμπαν διαστέλλεται , οι γαλαξίες απομακρύνονται μεταξύ των και τα άστρα τους γεννώνται , εξελίσσονται και πεθαίνουν. Εάν λοιπόν το Σύμπαν είχε

άπειρο παρελθόν, εάν είχε άπειρη ηλικία, τότε με βάση την παρατηρουμένη διαστολή, τούτο θα

όφειλε να είχε διασταλεί σε άπειρο βαθμό, με αποτέλεσμα εμείς σήμερα να μη βλέπαμε κανένα

άλλο άστρο του, αφού όλα τα άστρα θα είχαν άπειρο χρόνο να απομακρυνθούν στο άπειρον του

χώρου. Ο Fred Hoyle για να αντικρούσει αυτό το λογικό συμπέρασμα πρότεινε την θεωρία του

«πεδίου C» κατά την οποία νέα ύλη προκύπτει εκ του μηδενός απανταχού του σύμπαντος χώρου.

Έτσι το Σύμπαν αντισταθμίζει την διαστολή του με την δημιουργία νέας ύλης στις αυξανόμενες

κενές περιοχές ανάμεσα στους απομεμακρυσμένους γαλαξίες, με αποτέλεσμα η συνολική πυκνό-

τητα του Σύμπαντος να παραμένει σταθερή.

Εικ .1: Σύμπαν μεγάλης εκρήξεως.Στο διάγραμμα αυτό οι κουκκίδες

παριστούν τους γαλαξίες που απομα-

κρύνονται . Καθώς περνάει ο χρόνος

οι διαγαλαξιακές αποστάσεις μεγα-

λώνουν και το Σύμπαν αραιώνει .

Εικ .2: Σύμπαν σταθεράς καταστά-

σεως. Καθώς οι γαλαξίες απομακρύ- νονται , εμφανίζονται στα κενά τους

νέοι βρεφικοί γαλαξίες (μικρές ενδιά-

μεσες τελείες) που εξελίσσονται σε

κανονικούς, με αποτέλεσμα η πυκνό-

τητα της ύλης να παραμένει η αυτή.

Δημιουργία ύλης δηλαδή από το απόλυτο μηδέν; Μα και αν ακόμη ίσχυε κάτι τέτοιο, και

αν ακόμη νέα ύλη γεννάται από το κενό, από τα σωματίδια αλληλεπιδράσεως, τούτο δεν σημαίνει

ότι το Σύμπαν είναι άναρχο. Ο υποθετικός αυτός μηχανισμός δεν αποκλείει την χρονική αρχή του

Σύμπαντος. Ένα τέτοιο Σύμπαν επίσης θα όφειλε να είναι ομοιόμορφο. Όμως οι αστρονομικές

παρατηρήσεις δεν επιβεβαιώνουν καμία τέτοια ομοιομορφία, αφού παρατηρούνται περιοχές με

υψηλή πυκνότητα ύλης (σμήνη γαλαξιών) και άλλες με απουσία ύλης. Ύστερα, αυτό το υποτιθέ-

μενο κενό, το οποίο στην ουσία συνίσταται από σωματίδια αλληλεπιδράσεως, δεν πρέπει να είναι

άπειρον, διότι τότε και ο αριθμός αυτών των σωματιδίων που το συνιστούν θα έπρεπε να είναι

άπειρος. Στη Φύση όμως άπειρες ποσότητες δ ε ν υφίστανται . Τίποτα δεν είναι άπειρον εντός

του υλικού Σύμπαντος. Ούτε η μάζα, ούτε η ενέργεια, ούτε ο χώρος, άρα ούτε και ο χρόνος, αφού

ο τελευταίος αποτελεί μαζί με τον χώρο μία οντότητα, τον χωροχρόνο. Αν ο χώρος ήταν άπειρος,

τότε και μόνον θα κάναμε λόγο για άπειρο χρόνο. Εάν όμως υπήρχε άπειρος χώρος, όπως απαιτεί

αυτή η θεωρία, τότε και η ύλη του Σύμπαντος θα έπρεπε να είναι άπειρη, αφού στο παρελθόν

υπήρχε υποτίθεται άπειρο χρονικό διάστημα όπου η ύλη συνεχώς εδημιουργείτο από το κενό, τον

άπειρο διαθέσιμο χώρο. Άπειρη μάζα όμως θα σήμαινε και άπειρη ενέργεια, αφού αυτά τα δύο αποτελούν μία οντότητα, την υλοενέργεια. Φυσικά, και τα σωματίδια αλληλεπιδράσεως θα όφει -

λαν να είναι άπειρα. Πολλά «άπειρα». Μάλλον πολλά ...ανάπηρα λογικά μονοπάτια!



66

Η έννοια του απείρου είναι μία καθαρά μαθηματική έννοια, που μάλλον προκύπτει από

την αδυναμία της πεπερασμένης ανθρώπινης λογικής. Για παράδειγμα, ο κύκλος, που όταν η περι -

φέρειά του κλείσει δείχνει να είναι άπειρη σε μήκος, αφού ένας θεωρητικός δρομέας επ’ αυτής

τώρα διανύει τον ίδιο και τον ίδιο δρόμο ες αεί . Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι το μήκος της

περιφερείας είναι πραγματικά άπειρο. Είναι πεπερασμένο, αλλά επαναλήψιμο. Το ίδιο συμβαίνει και με την επιφάνεια μιας σφαίρας επάνω στην οποία ο δρομέας επαναλαμβάνει άπειρες φορές τον

ίδιο δρόμο. Η σφαίρα όμως είναι πεπερασμένη. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το Σύμπαν για τα

όντα που ζουν εντός αυτού. Σαν εσωτερικοί κάτοικοι μιας Κοσμικής σφαίρας έχουμε την εντύπω-

ση ότι αυτή είναι άπειρη, όπως έτσι θεωρούσαμε και την έκταση της Γης πριν ανακαλύψουμε την

σφαιρικότητά της, και τούτο διότι εμείς σε σχέση με τις διαστάσεις της είμαστε «επιπεδάνθρω-

ποι ». Έχουμε ύψος αμελητέο ως προς εκείνο της διαμέτρου της Γης, και κατά συνέπειαν δεν

μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την τρίτη διάσταση της επιφανείας της ώστε να αντιληφθούμε

την σφαιρικότητά της. Βλέπουμε τον ορίζοντα και όχι τον κάμπο. Κάπως έτσι λοιπόν θεωρούμε

και τον τετραδιάστατο χωροχρόνο. Τον βλέπουμε σαν χώρο τριών διαστάσεων, τον χρόνο του

σαν κουκκίδα μπροστά μας, και με τίποτα δεν μπορούμε να εννοήσουμε αυτά τα δύο μεγέθη ότι

αποτελούν μία οντότητα. Έτσι για εμάς ο χωροχρόνος φαντάζει άπειρος, αλλά δεν είναι .

Τα ίδια ισχύουν και για την έννοια του μηδενός. Δεν υπάρχει στη Φύση απόλυτο μηδέν.

Υπάρχουν πολύ μικρές ποσότητες μη μετρήσιμες. Παράδειγμα, η ύλη που αποτελείται από άτομα,

τα άτομα από quarks και «ηλεκτρόνια», αυτά πάλι από «φωτόνια», και αυτά πάλι από κάτι που δεν

μπορούμε να αντιληφθούμε και τα ονομάζουμε «σωματίδια αλληλεπιδράσεως», τα οποία ίσως και

εκείνα να αποτελούνται από κάτι πι o μικρό. Τελικά που τελειώνει αυτή η διαίρεση; Και αφού

στη Φύση η έννοια του απείρου δεν υφίσταται , πως είναι δυνατόν αυτή η διαίρεση να συνεχίζεται

επ’ άπειρον, ώστε τελικά, θεωρητικά και μόνο, να καταλήξουμε στο απόλυτο μηδέν από το οποίο

υποτίθεται ότι προκύπτουν τα πάντα; Πως γίνεται το απόλυτο 0 επαναλαμβανόμενο να καταλήγει

να δώσει «κάτι », και κατ’ επέκτασιν το άπειρον; Άρα η έννοια του μηδενός δεν υφίσταται στη

Φύση, αλλά κάτι πολύ λεπτοφυές και ακατανόητο υφίσταται και παράγει το όλον. Τι είναι όμως αυτό; Τι πραγματικά «είναι » και υφίσταται ; Γιατί τελικά, κάτι Είναι και δίδει όλα αυτά τα μα-

κροσκοπικά αποτελέσματα που εμείς βιώνουμε σαν ενέργεια, ύλη, κόσμο και Σύμπαν.

Εκκλησιαστής , κεφ.7:

24. Ότι υπάρχει , είναι πολύ μακράν και πολύ βαθύ. Ποίος δύναται να εύρη αυτό;

Εσείς λοιπόν τι λέτε; Τι μπορεί να διεκδικεί την απόλυτη Ύπαρξη; Μήπως αυτό είναι ο

Θεός; Μήπως αυτό το «κάτι » είναι ένα μέρος της Θείας ουσίας που παράγει τα Σύμπαντα «εκ του

μηδενός», δηλαδή αυτό που εμείς θεωρούμε μηδέν; Μήπως τελικά όλα είναι ένα μέρος της ακατα-

λήπτου Θείας Ουσίας, και ίσως γι ’ αυτό εμείς σαν θνητά και πεπερασμένα όντα ουδέποτε θα

ανακαλύψουμε; Μήπως όλα τελικώς δίδονται εξ ορισμού έτσι ώστε να γίνει αυτό το μεγάλο ξεκα-

θάρισμα στις οντότητες που εμείς θεωρούμε ψυχές μας; Διότι μόνον ο άνθρωπος διερωτάται για

την φύση αυτού του κόσμου. Ούτε οι άγγελοι , ούτε τα ζώα θέτουν τέτοιους προβληματισμούς.

Και τούτο επειδή όπως θα δούμε, όλη αυτή η Δημιουργία στόχο έχει το μεγάλο ξεκαθάρισμα των

ψυχών μας. Οι ψυχές μας που είναι «ψυχθέντα πνεύματα», πνεύματα που κάποτε έχασαν ένα

μέρος της ουσίας τους λόγω εκουσίας πτώσεως σε έναν προηγούμενο άφθαρτο Κόσμο, και που

τώρα καλούνται να αποκατασταθούν «ιδία δαπάνη». Καλούνται να πληρώσουν το χρέος, το

κόστος της ζημιάς που έγινε εξ αιτίας τους προ καταβολής του κόσμου τούτου...

Συμπερασματικά λοιπόν στο υλικό Σύμπαν δεν υπάρχουν άπειρες ή μηδενικές ποσότητες.

Δεν υπάρχει το άπειρον και το μηδέν, αλλά τα πάντα είναι πεπερασμένα και υπαρκτά. Όλη η ύλη

του ορατού Σύμπαντος αποτελείται από 10

80

άτομα. Τα quarks που τα συνιστούν και με βάση την αναλογία των στοιχείων στη Φύση αντιστοιχούν σε 1082, ενώ ο ολικός αριθμός των φωτονίων του

Σύμπαντος δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 10100! Όλα επομένως είναι πεπερασμένα.



67

Όταν ένα ηλεκτρόνιο e- συναντά ένα ποζιτρόνιο e+ και εξαϋλώνονται , παράγονται δύο

φωτόνια ακτίνων γ. Έτσι , ναι μεν το e- και το e+ «χάνονται » από τον κόσμο, όμως αυτά στην

ουσία μετατρέπονται σε ακτινοβολία, σε κάτι άλλο που δεν είναι ύλη. Εμείς όμως θεωρούμε ότι η

ύλη χάνεται και εκμηδενίζεται . Τίποτε όμως στην πραγματικότητα δεν καταλήγει στο μηδέν, διότι

σε έναν κόσμο που τον χαρακτηρίζει η ύπαρξη, η έννοια της ανυπαρξίας είναι ανυπόστατη. Με άλλα λόγια, αυτό το Σύμπαν αν και μακροσκοπικά δείχνει φθαρτό, σε υποατομικό επίπεδο είναι

άφθαρτο. Τα φωτόνια, τα κβάντα στα οποία συγκαταλέγονται και τα σωματίδια αλληλεπιδράσεως

είναι πρακτικά αιώνια και αθάνατα. Μα πως να μην είναι έτσι , αφού η ταχύτητά τους είναι του

φωτός η οποία με βάση τον τύπο της σχετικότητας του Einstein μηδενίζει τον χρόνο τους και τα

καθιστά αιώνια; Ναι . Αυτό το κτιστό φως είναι αθάνατο και αιώνιο, διότι είναι γέννημα εκείνου

του άλλου, του εξωχωροχρονικού Ακτίστου Φωτός. Είναι της αυτής ουσίας του Υπερτάτου Θεού,

ο οποίος είναι Άφθαρτος, ζει προ των αιώνων και θα ζει εις τους αιώνας των αιώνων. Αν λοιπόν

είναι κάτι σε χώρο και χρόνο άπειρον, αυτό υποχρεωτικά είναι εξωσυμπαντικό. Είναι «έξω» από

τον χωροχρόνο. Το αληθινό άπειρον είναι η ουσία του Θεού , το εξωσυμπαντικό Άκτιστο Φως...

Ιώβ , κεφ.36:

36. Ιδού , ο Θεός είναι μέγας και δεν δυνάμεθα να τον γνωρίσωμεν (κατ’ ουσίαν).37. Ο αριθμός των ημερών του είναι ανεξιχνίαστος (=άπειρος)

Ιώβ , κεφ.36:

7. Δύνασαι να εξερευνήσης τα όρια του Θεού; Ή δύνασαι να φθάσης εις τα πέρατα του Παντο-

δυνάμου;

8. Είναι υψηλότερα από τους ουρανούς . (=τον χωροχρόνο) Τί δύνασαι να κάμης ;

Βαθύτερα από τον Άδην. Τί δύνασαι να γνωρίσης ;

9. Μακρότερα από την έκτασιν της γής (= του Σύμπαντος) και ευρύτερα από την θάλασσαν (=τον

χωροχρόνο).

Δεν υπάρχει επομένως για το υλικό Σύμπαν η έννοια του απείρου, ούτε το ίδιο είναι άπειρο

και αιώνιο. Τούτο αποδεικνύεται ακόμη και από έναν βασικό, παγκόσμιο και θεμελιώδη φυσικό

νόμο που βιώνουμε καθημερινά. Πρόκειται για το πασίγνωστο 2ο θερμοδυναμικό αξίωμα κατά το οποίο τα πάντα στη Φύση τείνουν προς εντροπία ή αταξία. Τάξη στη φυσική εννοείται η συγ-

κρότηση σε διάκριτες δομές. Έτσι , λ .χ . όταν μαζεύουμε πέτρες και φτιάχνουμε ένα ψηφιδωτό,

προκαλούμε τάξη. Όταν ένα έμβιο ον προσλαμβάνει άτομα και μόρια από το περιβάλλον με την

τροφή και δομεί το σώμα του, λέμε ότι προκαλείται τάξη από την αταξία. Αντιστρόφως, όταν ένα

ψηφιδωτό αφήνεται να φθαρεί , ή ένα έμβιο ον πεθαίνει , η ύλη του αποδιοργανώνεται , διαλύεται ,

και έτσι προκύπτει αταξία. Όταν στο νερό ρίξουμε μία σταγόνα ευδιάλυτου χρώματος προκαλού-

με τάξη η οποία τείνει προς αταξία καθώς αυτό διαλύεται . Και όταν το χρώμα ισοκατανεμηθεί ,

παύει να υφίσταται τάξη - διάκριση σε κεχωρημένα μέρη. Μία μηχανή που δουλεύει , καθώς ο

χρόνος περνάει , το πιο πιθανό είναι να χαλάσει , να αποδιοργανωθεί , παρά να βελτιωθεί ή να

αυτοεπισκευασθεί . Τα ίδια ισχύουν και για την ενέργεια. Ο ήλιος που εκπέμπει θερμότητα στο

διάστημα προκαλεί τάξη, επειδή έτσι δημιουργείται μία διάκριτη περιοχή του χώρου με υψηλή

ενέργεια η οποία ρέει σε περιοχές χαμηλότερης τοιαύτης. Τούτο όμως συμβαίνει όσο ο ήλιος έχει

να καίει καύσιμα και δαπανά ενέργεια, μετατρέποντας το υδρογόνο του σε ήλιο. Όταν όμως τα

καύσιμα τελειώσουν και ήλιος σβήσει , τότε η ενέργεια που εξέπεμψε, διασπειρόμενη στο διάστη-

μα θα ισοκατανεμηθεί παντού, με αποτέλεσμα να πάψει η πρότερη τάξη και να επέλθει η αταξία.

Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή ο χωροχρόνος διαστέλλεται με την ταχύτητα του φωτός και κατά

συνέπειαν κάθε ακτινοβολία - ενέργεια απάγεται ακατάπαυστα, αραιώνει και τείνει να ισοκατανε-

μηθεί παντού. Ποτέ δεν συμβαίνει το αντίστροφο. Τελικά το 2ο θερμοδυναμικό αξίωμα καθορίζει

την κατεύθυνση των φαινομένων, διότι σε αυτό υπεισέρχεται το βέλος του χρόνου. ΝΟΜΟΣ:

Προϊόντος του χρόνου τα πάντα τείνουν προς αταξίαν. Αν λοιπόν το Σύμπαν υπήρχε αιωνίως, τα

πάντα θα είχαν καταλήξει προ πολλού σε πλήρη τάξη και δεν θα υπήρχε σήμερα καμία δομή, αλλά θα είχε φθάσει σε μία ισόθερμη κατάσταση. Επειδή δε και αυτό ακόμη όφειλε να έχει συμβεί

μέσα στο «άπειρο παρελθόν» του, ένα τέτοιο Σύμπαν μάλλον δεν θα είχε υπάρξει ποτέ...



68

Άλλη μία απόδειξη για το δημιουργημένο κάποτε Σύμπαν είναι το ότι όλα τα άστρα που

σήμερα παρατηρούμε έχουν ηλικία η οποία δεν ξεπερνάει τα 10 με 12 δισεκατομμύρια έτη. Εάν

το Σύμπαν λοιπόν ήταν απειρόβιο, τότε θα έπρεπε να είχαμε ανιχνεύσει έστω και έναν γαλαξία ή

άστρο που να είχε μεγαλύτερη ηλικία από αυτήν. Γιατί όλη η ύλη του δεν ξεπερνάει αυτά τα 12

δισεκατομμύρια έτη; Ακόμη και τα quarks υπολογίζεται ότι έχουν μέσο χρόνο ζωής 10

32

έτη. Αν ο χρόνος του Σύμπαντος ήταν άπειρος, θα έπρεπε όλα τα quark που συγκροτούν τα πρωτόνια και

τα νετρόνια να έχουν «πεθάνει ». Κι επειδή στο άπειρο άμα προστεθεί ή αφαιρεθεί κάποια ποσό-

τητα το αποτέλεσμα είναι και πάλι άπειρο, τότε «άπειρον» - 1032 έτη = άπειρον. Με άλλα λόγια

όλα θα είχαν τελειώσει εδώ και άπειρα χρόνια, άρα τελικά δεν θα είχαν υπάρξει π ο τ έ!

1.3. Γιατί να ισχύει το μοντέλο της Μεγάλης Εκρήξεως; Διερεύνηση.

Αφού λοιπόν δεν ισχύει η άποψη του σταθερού και προαιωνίου Σύμπαντος, τούτο οφείλει

να έχει κάποτε δημιουργηθεί . Με ποιο τρόπο όμως; Γιατί δηλαδή να υοθετήσουμε αυτή τη θεω-

ρία του Big Bang; Διότι θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το Σύμπαν δημιουργήθηκε έτσι «μαγικά»όλο μαζί , και όχι από ένα «σημείο» του πρωτογενούς χάους, όπως εμφανίζονται και οι κρύσταλλοι

του πάγου όλοι μαζί και σε ολόκληρη τη μάζα του νερού που ψύχεται κάτω από τους 0ο Κελσίου.

Γιατί δηλαδή η αρχή του Σύμπαντος θα πρέπει να είναι σημειακή; Εδώ θα καταφύγουμε στις

σύγχρονες αστρονομικές παρατηρήσεις, αλλά και στις απόρροιες της συγχρόνου πυρηνικής και

κβαντικής Φυσικής. Είναι δε προφανές ότι κάθε έννοια δημιουργίας προϋποθέτει και Δημιουργό.

Διότι είναι τελείως ανόητο να ισχυριστεί κανείς ότι ένα Σύμπαν ξεπηδάει από μόνο του μέσα από

ένα «χάος» έτσι ξαφνικά. Άλλωστε κάθε τι που έχει τάξη, για να παραχθεί έτσι απαιτείται προγε-

νέστερη πληροφορία. Παράδειγμα τα έμβια όντα. Η τάξη τους οφείλεται στο DNA των πυρήνων

των κυττάρων τους, το οποίο συνιστά και την πρωτογενή πληροφορία για την επερχόμενη οντογέ-

νεση. Είναι κουτό να ισχυρίζεται κάποιος ότι η τύχη οδήγησε την παθητική και άβια ύλη σε μία

τέτοια πάνσοφη οργάνωση που διαθέτουν όλα τα έμβια όντα. Διότι η τύχη σχεδόν π ο τ έ δεν

ευνοεί την οργάνωση, αλλά συμβάλλει στο αντίθετο.

Τι είναι «τύχη»; Κλασσικό παράδειγμα το εξάπλευρο ζάρι που το ρίχνει κάποιος. Σε ένα

ζάρι η πιθανότητα να έλθει κάποια προσδοκώμενη πλευρά του, ένας αριθμός, λ .χ . το 6, στατιστικά

είναι 1:6. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι εάν ρίξουμε 6 φορές το ζάρι , τούτο θα πέσει μία φορά με

την πλευρά που φέρει το 6, μία το 5, μία το 4, μία το 3, μία το 2 και μία το 1. Μπορεί να έλθει το

6 αμέσως, μπορεί με την 2η, την 3η, κ .λ .π. ριξιές, μπορεί όμως και με την 7η, 8η, ... με την 100η, ή

και ποτέ! Απλά, στατιστικώς και μόνο η πιθανότητα υπολογίζεται 1:6, προϋποθέτοντας ότι οι

«ριξιές» θα τείνουν προς το άπειρον. (Πάλι αυτό το μαθηματικό άπειρον). Όμως ουδείς δύναται

να ρίξει άπειρες ζαριές ώστε να επαληθεύσει την στατιστική πρόβλεψη. Έτσι , ναι μεν λέμε 1:6,

αλλά τούτο μακράν απέχει από την αλήθεια. Τώρα εάν έχουμε δύο ζάρια και περιμένουμε να φέρουν και τα δυό τους το 6, οι πιθανότητες γίνονται 6 Χ 6, ήτοι 62 = 36, που σημαίνει τα ίδια, με

τη διαφορά που τώρα το παιχνίδι γίνεται δυσκολότερο. Όσα περισσότερα ζάρια χρησιμοποιούμε,

τόσο η πιθανότητα του ποθουμένου, το να φέρουμε σε όλα το 6 μικραίνει σε δυσανάλογο βαθμό.

Αν δηλαδή κάποιος χρησιμοποιήσει 100 ζάρια και προσπαθήσει να φέρει εξάρες, με συγχωρείτε,

αλλά εάν δεν είναι εξαιρετικά τυχερός, δεν τον φθάνει η αιωνιότητα για να πετύχει τον σκοπό του!

Διότι 6100 είναι ένας ασύλληπτα αστρονομικός αριθμός, που όμως, και αν ακόμη κάποιος μπορέσει

να το κάνει , και πάλι , επειδή εδώ ισχύει ότι και με το ένα ζάρι , δεν σημαίνει ότι με τις 6100 ζαριές

θα φέρει έστω και μία φορά τον πολυπόθητο συνδυασμό. Δοκιμάστε το εσείς εάν θέλετε με 5

μόνο ζάρια και θα δείτε. Τώρα κατά πόσον ένας πολυκύτταρος οργανισμός με 50.000 και πλέον

γονίδια κατάφερε να δημιουργηθεί από καθαρή τύχη, το κατά πόσον η τύχη ευνόησε έναν τέτοιο

συνδυασμό έτσι ώστε το παραγόμενο DNA - κύτταρο - οργανισμός - έμβιο ον να «ξεπηδήσει » από την άτακτη άβια στην άκρως τακτική έμβια ύλη, τούτο επιτρέψτε μου να το χαρακτηρίσω καθαρή

τρέλλα!



69

Τι γίνεται όμως εάν κάποιος «πειράξει », ερματίσει το ζάρι του έτσι ώστε τούτο να πέφτει

με κάποια επιθυμητή πλευρά; Ένα προρυθμισμένο ζάρι θα πέφτει με τη βαρύτερη πλευρά του, κι

έτσι οι πιθανότητες θα τείνουν προς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τότε όμως δεν πρόκειται για τύχη,

αλλά για προγραμματισμό. Και αυτό προϋποθέτει μελέτη, νουν, «τροπισμό» προς το επιθυμητό

αποτέλεσμα. Προϋποθέτει πληροφορία που ενσωματώνει ο πονηρός παίκτης εκ των προτέρων σε κάτι που ο άλλος, ο αγαθός παίκτης μη γνωρίζοντας, το εκλαμβάνει ως «τύχη». Αν και στο παρά-

δειγμά μας υπεισέρχεται ο δόλος, εντούτοις η αρχή παραμένει η αυτή και σε αγαθά πράγματα,

όπως λ .χ . η παρέμβαση κάποιου Νου, Όντος στην εξέλιξη του κόσμου και των ειδών. Αν δηλαδή

ένας Θεός παρενέβη σε κάποια σημεία της εξελικτικής αλυσίδας των πραγμάτων, αυτό εμείς δεν

το γνωρίζουμε. Εκείνο όμως που δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε είναι η παρατηρουμένη τάξη.

Και η τάξη προϋποθέτει κάποιο πάνσοφο Ον που την επέβαλλε.

Τάξη υπάρχει παντού. Από τα πλέον μακρόκοσμα μέχρι τα ελάχιστα μικρόκοσμα πράγμα-

τα. Από το φωτεινό όριο του Σύμπαντος, από την ακριβή τιμή της ταχύτητος του φωτός μέχρι και

τα σωματίδια αλληλεπιδράσεως, όλα είναι ποιημένα εν Σοφία, και τίποτα δεν δείχνει να έγινε στην

τύχη. Γιατί πολύ απλά, εδώ «τύχη» είναι ο Θεός:

Ψαλμός 18, ( εβρ.19): 2. Οι ουρανοί διηγούνται την δόξαν του Θεού και το στερέωμα εξαγγέλλει το έργον των χειρών

Του.

(* Ο Πατέρας Θεός ο οποίος έπραξε τα πάντα δια των «χειρών Του», ήτοι τον Υιό και το

Άγιο Πνεύμα. Εδώ φαίνεται και η Τριαδικότητα ήδη από την Παλαιά Διαθήκη).

3. Η ημέρα προς την ημέραν εκχέει λόγον και η νύξ προς την νύκτα αναγγέλλει γνώσιν.

4. Δεν είναι ομιλία , ουδέ λόγος , η φωνή αυτών δεν ακούεται. Και όμως η φωνή των εξέρχεται εις

πάσαν την γήν και οι λόγοι των (=ουρανών) εις τα πέρατα της οικουμένης ...

Παροιμίες , κεφ. 16:

33. Ο κλήρος ρίπτεται εις την κάλπην , αλλ’ η απόφασις εξαρτάται πλήρως από τον Κύριον.

Ποια άβουλη τύχη υπάρχει λοιπόν; Όλα είναι τελικά προϊόντα της Θείας βουλήσεως, και

απλά εμείς δεν το ξέρουμε. Και ίσως δεν χρειάζεται να ξέρουμε. Αν όμως σκεφθούμε λογικά, αν ο εγκέφαλός μας λειτουργήσει με σοφία, τότε θα δούμε ότι η έννοια της τύχης ως έννοια που

σχετίζεται άμεσα με εκείνη του απείρου, ως τέτοια δεν υφίσταται ακόμα και στην περίπτωση του

ζαριού. Διότι το με ποια πλευρά θα πέσει το ζάρι μπορεί σε εμάς να φαίνεται τυχαίο, όμως στην

πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τυχαίο, αλλά είναι ζήτημα ελλείψεως πληροφορίας από μέρους

μας. Διότι εάν γνωρίζαμε ό λ ο υ ς τους παράγοντες που συντείνουν στο αποτέλεσμα, τότε θα

παύαμε να το χαρακτηρίζουμε τυχαίο. Εάν δηλαδή γνωρίζαμε:

1. με ποια πλευρά το ζάρι εγκαταλείπει το χέρι μας,

2. με ποια δύναμη και στροφή το αφήνουμε,

3. πόσο ύψος διανύει μέχρι να πέσει στο έδαφος, όπου στον αντίστοιχο χρόνο στρέφεται ανάλογα,

4. τι ελαστικότητα έχει το υλικό του ζαριού και το έδαφος,

5. με ποια πλευρά ή ακμή θα πέσει στο έδαφος,

6. πόσες ανακλάσεις θα κάνει , προς ποια κατεύθυνση θα οδεύσει και με τι ορμή,

7. . . . . και άλλους παράγοντες που μας διαφεύγουν,

τότε θα μπορούσαμε να προγνωρίζουμε το αποτέλεσμα της κάθε ριξιάς μας. Και όχι για ένα, αλλά

για χιλιάδες ή εκατομμύρια ζάρια μαζί . Μα τότε θα είμασταν παντογνώστες! Για έναν παντο-

γνώστη λοιπόν η τύχη παύει να υφίσταται ως έννοια, αφού όλα τελικά είναι ζήτημα γνώσεως και

πληροφοριών. Επομένως ο Θεός που είναι και ο κατ’ εξοχήν Παντογνώστης, τι σχέση έχει με την

τύχη; Υπάρχει τύχη για τον Θεό; Υπάρχει ίχνος αγνοίας σε ένα Ον υπερκόσμιο και πανταχού

παρόν; Μα και μόνο από την ιδιότητα της απανταχού παρουσίας Του προκύπτει η απόλυτη

γνώση των πάντων, αφού Εκείνος είναι και ευρίσκεται στα πάντα. Ευρίσκεται σε ολόκληρο τον

χωροχρόνο, καθώς και έξω από αυτόν! Είναι το μοναδικό Ον το οποίο δύναται να υφίσταται και μέσα, και έξω από το Σύμπαν συγχρόνως! Διότι τελικά μόνον ο Θεός δύναται να επιβαίνει των

«παλαιοτάτων ουρανών»:



70

Ψαλμός 67, ( εβρ.68):

33. Άσατε εις τον Θεόν , βασίλεια της γης , ψάλατε ύμνους εις τον Κύριον ,

(* Πώς στην Π.Διαθήκη όπου οι εντολές ήσαν μόνο για Ιουδαίους, εδώ ο Θεός προτρέπει να

τον ψάλλουν ό λ α τα βασίλεια της γης, άρα παγκοσμίως; Εδώ λοιπόν φαίνεται ότι ο

ψαλμός, όλοι οι ψαλμοί και η Π.Διαθήκη, ναι μεν εδόθησαν στους Εβραίους, οι αποδέκτες όμως είναι όλη η Οικουμένη. Εδώ προλέγεται έμμεσα η παγκοσμιοποίηση του μέλλοντος

χριστιανισμού. Κάποτε δηλαδή όλα τα βασίλεια της γης θα πιστέψουν σε Αυτόν τον Θεό).

34. Εις αυτόν ο οποίος επιβαίνει των π α λ α ι ο τ ά τ ω ν ουρανών .Είναι περιττό βέβαια να υπομνησθεί ότι αυτοί οι παλαιότατοι ουρανοί είναι το τελικό, το φωτεινό

όριο του Σύμπαντος, και ίσως όχι μόνο! Μπορεί να υπήρχε δηλαδή και προηγούμενος «ουρανός»!

Ας έλθουμε όμως τώρα στις ισχυρότατες ενδείξεις, αν όχι και αποδείξεις για το πως έγινε αυτό το

Σύμπαν. Γιατί να αληθεύει η θεωρία της Μεγάλης Εκρήξεως της Δημιουργίας;

1.3.1. Η διαστολή του Σύμπαντος.

Μέχρι το 1609 που ανακαλύφθηκε το πρώτο τηλεσκόπιο από τον Γαλιλαίο ήταν αδιανόητο να δει κανείς λεπτομέρειες του ουρανού. Γι ’ αυτό και μέχρι τότε όλες οι θεωρίες εβασίζοντο σε

φιλοσοφικά αποφθέγματα και μύθους. Από τα Ορφικά των αρχαίων προγόνων μας που εγράφη-

σαν περί το 1366 π.Χ. μέχρι και τους μύθους των διαφόρων άλλων λαών υπάρχουν ψήγματα αλη-

θείας για την γένεση του Κόσμου, καθώς και πολλές ανόητες αντιλήψεις. Σίγουρα όλα εκείνα

είχαν κάποια βάση που χάνεται όμως στα βάθη της ιστορίας. Η πρώτη Κοσμογονία ήταν εκείνη

του Ησιόδου που διατυπώθηκε περί το 850 π.Χ, η οποία όμως εδόθη σε αυτόν από τις μούσες «εξ

αποκαλύψεως». Αν και δεν αποκλείεται οι πρωτογενείς πληροφορίες που βρίσκονται κρυμμένες

εκεί να προέρχονται από αρχαία χρόνια, εντούτοις δεν μπορούμε να εκλάβουμε αυτή την Κοσμο-

γονία ως επιστημονική. Εκείνη όμως απετέλεσε το εφαλτήριο για τους μεταγενεστέρους Έλληνες

φιλοσόφους, όπως τον Θαλή τον Μιλήσιο (625-547 π.Χ.), τον Πυθαγόρα (560 π.Χ.), τον Πλάτωνα

(428-347 π.Χ.), τον Αριστοτέλη (384 π.Χ.), τον Δημόκριτο και άλλους, οι οποίοι θεμελίωσαν την

επιστημονική σκέψη, όχι όμως και την επιστήμη. Η επανάσταση στην αστρονομία έγινε κατά τον

μεσαίωνα και μετά την εφεύρεση του τηλεσκοπίου, όπου για πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη

ιστορία ο άνθρωπος είδε τον ουρανό με λεπτομέρεια.

Ο Κοπέρνικος το 1514 βασιζόμενος στις απόψεις του Αριστάρχου (3ος π.Χ. αιώνας) εξέ-

δοσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο Commentariolus που σημαίνει «μικρό σχόλιο», μέσα στο οποίο

διετύπωσε 7 αξιώματα για το Σύμπαν, από τα οποία προέκυπτε ότι το κέντρο του κόσμου δεν είναι

η Γη αλλά ο ήλιος. Έτσι για πρώτη φορά είχε καταρριφθεί το παλαιότερο γαιοκεντρικό σύστημα

του Πτολεμαίου που ίσχυε από το 150 π.Χ. το οποίο είχε ενστερνισθεί η Εκκλησία, και το αντικα-

τέσητησε με το ορθό ηλιοκεντρικό που ισχύει σήμερα για το πλανητικό μας σύστημα. Επόμενο σταθμό απετέλεσε το έργο του Κέπλερ, ο οποίος το 1609 απέδειξε την ελλειπτικότητα των πλανη-

τικών τροχιών, ενώ το 1610 ο Γαλιλαίος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κατέγραψε τις φάσεις της

Αφροδίτης με το ισχυρότερο για την εποχή (60Χ) τηλεσκόπιό του. Το 1684 ο Ισαάκ Νεύτων

έδωσε νέα ώθηση στην φυσική και την αστρονομία με τις γνωστές εξισώσεις της μηχανικής, της

βαρύτητας και του ηλεκτρικού φορτίου.

Στη συνέχεια το 1675 ο Ρεμέρ έδειξε ότι το φως έχει πεπερασμένη ταχύτητα, την οποία ο

Μάϊκελσον προσδιόρισε με αρκετή ακρίβεια το 1878. Το 1839 ο Λουί Νταγκέρ ανακάλυψε την

φωτογραφία και το 1880 η τεχνική της συνδυάστηκε με το τηλεσκόπιο. Από τότε κατέστη δυνατή

η αντικειμενική και λεπτομερής καταγραφή του ουρανού, ειδικότερα με την ανοιχτή φωτογράφη-

ση, όπου τα ευαίσθητα φιλμ είχαν τη δυνατότητα να αποτυπώνουν λίαν αμυδρά άστρα. Ώθηση έδωσε επίσης και η φασματοσκοπία που εφαρμόστηκε συστηματικά το 1860 από τον Κίρχοφ, τον

Νόρμαν Λόγκιερ και τον Ζιλ Γιάνσεν που ανακάλυψαν το στοιχείο ήλιο στον Ήλιο.



71

Το 1862 ήλθε στο φως μία μεγάλη ανακάλυψη από τον Doppler. Ήταν το ομώνυνο φαινό-

μενο κατά το οποίο η κίνηση ενός αντικειμένου επηρεάζει τα κύματα που εκπέμπονται από αυτό.

Ένα κινούμενο σώμα εμπρός του συμπυκνώνει και πίσω του αραιώνει τα κύματα που εκπέμπει .

Το 1864 ο Maxwell απέδειξε την ηλεκτρομαγνητική φύση του φωτός, και αυτό σε συνδυασμό με

το φαινόμενο Doppler παρείχε τώρα ένα χρήσιμο εργαλείο στην αστρονομία, αφού κάθε άστρο που μας πλησιάζει φαίνεται πιο κυανό, ενώ εάν απομακρύνεται πιο ερυθρό. Με βάση αυτή την

μετατόπιση κατά Doppler και την γνωστή τιμή της σταθεράς ταχύτητας του φωτός μπορούμε να

υπολογίσουμε ακριβώς την σχετική ταχύτητα του άστρου ως προς τη Γη. Εκείνος όμως που απο-

γείωσε τη σύγχρονη φυσική και την κοσμολογία ήταν ο Albert Einstein με τη θεωρία της ειδικής

(1905) και της γενικής (1915) σχετικότητας, καθώς και την ερμηνεία του φωτοηλεκτρικού φαινο-

μένου, που έθεσε τη βάση για την κβαντική φυσική. Τώρα πια υπήρχαν τα εργαλεία με τα οποία

μπορέσαμε σαν ανθρωπότητα να αποδείξουμε την προέλευση του Κόσμου μας...

Καθώς τα τηλεσκόπια έβλεπαν όλο και πιο βαθιά στο Σύμπαν, οι αστρονόμοι διαπίστωσαν

ότι εκείνα τα νεφελώματα που έβλεπαν παλαιότερα ήσαν γαλαξίες, η πλειοψηφία των οποίων

βρισκόταν μετατοπισμένη προς το ερυθρό. Αυτό σήμαινε ότι όλοι σχεδόν οι γαλαξίες απομακρύ-

νονται. Η απομάκρυνση αυτή όμως δεν γινόταν με τρόπο τυχαίο, αλλά συστηματικό. Πρώτος ο

Humble το 1929 διαπίστωσε ότι η ταχύτητα απομακρύνσεως ενός γαλαξία ήταν ανάλογη της

αποστάσεώς του από τη Γη. Ένας γαλαξίας που απέχει διπλάσια απόσταση από κάποιον άλλον

απομακρύνονταν με διπλάσια ταχύτητα. Αν ένας γαλαξίας απείχε τρεις φορές περισσότερο, τότε

απομακρυνόταν τρεις φορές πιο γρήγορα, και ούτω καθεξής. Άρα υπάρχει μία μαθηματική δια-σύνδεση ανάμεσα στην απόσταση και την ταχύτητά τους. Συνεπώς εάν γυρίσουμε νοερά το ρολόι

προς τα πίσω, θα πρέπει κάποτε όλοι οι γαλαξίες του Σύμπαντος να ευρίσκοντο συμπιεσμένοι σε

κάποια μικρή περιοχή. Επομένως τα πάντα στο Σύμπαν οφείλουν να προέκυψαν από μία υπέρ-

πυκνη περιοχή σε μία μοναδική στιγμή Δημιουργίας, και αν το ρολόι άρχισε να δουλεύει από

εκείνη την χρονική «στιγμή 0», τότε το αποτέλεσμα είναι ένα δημιουργημένο, εξελισσόμενο και

διαστελλόμενο Σύμπαν. Με άλλα λόγια ο Hubble είχε ανακαλύψει το πρώτο πραγματικό στοιχείο

υπέρ της Δημιουργίας και την απόδειξη ότι το Σύμπαν προέκυψε κάποτε από μία Μεγάλη Έκρηξη.

Διαστολή του Σύμπαντος δεν σημαίνει ότι οι γαλαξίες πράγματι απομακρύνονται , αλλά το

ότι ο χώρος είναι εκείνος που διαστέλλεται και παρασύρει τους γαλαξίες, όπως οι κουκκίδες στην επιφάνεια ενός μπαλονιού που φουσκώνει . Καθώς η επιφάνεια του μπαλονιού τεντώνεται , αυτή

παρασύρει - αραιώνει τις κουκκίδες έτσι ώστε η κάθε μία από αυτές να έχει την ψευδαίσθηση ότι όλες οι άλλες απομακρύνονται από αυτήν. Και όσο μακρύτερα βρίσκεται η υπό παρατήρησιν

κουκκίδα, τόσο εκείνη δείχνει να απομακρύνεται με μεγαλύτερη ταχύτητα. (Nόμος Hubble).

Μικρόμήκος κύματ ος

Μεγάλομήκος κύματ ος

Κίνηση σειρήνας



72

Αν και όλα τα σημεία του Κοσμικού χώρου διαστέλλονται , εντούτοις αυτή η διαστολή

γίνεται εμφανής μόνο σε διαγαλαξιακές αποστάσεις, όχι όμως και στις ενδογαλαξιακές ή μεσο-

αστρικές, επειδή η βαρύτητα που συγκροτεί τους γαλαξίες και τα πλανητικά συστήματα δεν επι -

τρέπει την απομάκρυνση των άστρων μεταξύ τους. Η βαρύτητα συγκρατεί την γαλαξιακή ύλη και

την διατηρεί σε συνοχή ώστε οι γαλαξίες και τα πλανητικά συστήματα να διατηρούν τη δομή τους,όπως συμβαίνει και με εμάς, που δεν «φουσκώνουμε» καθώς διαστέλλεται ο χώρος μεταξύ των

ατόμων της ύλης μας.

Η διαστολή του Σύμπαντος αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση, διότι αντίθετα με οποιαδήποτε

άλλη, εδώ δεν υπάρχει κέντρο. Δεν υφίσταται κάποια περιοχή του Σύμπαντος από την οποία να

φαίνεται ότι ξεκίνησε, αφού όλοι οι γα-

λαξίες απομακρύνονται από όλους, όπως

και οι υποθετικοί μικροσκοπικοί κάτοι -

κοι που ζουν επάνω σε μία μεμβράνη

ενός γιγάντιου μπαλονιού που φουσκώ-

νει . Οι «επιπεδάνθρωποι » κάτοικοί της,

μη μπορώντας να δουν «επάνω» και κάτω» από τα πόδια τους παρά μόνον

οριζοντίως, βλέπουν όλους τους άλλους

να απομακρύνονται στον ορίζοντα και

απορούν: Πού είναι το κέντρο της δια-

στολής; Τους λείπει όμως αυτή η τρίτη

διάσταση, το ύψος, που εάν το είχαν, θα

έστρεφαν τα μάτια κάτω από τα πόδια

τους, και τότε θα έβλεπαν το ζητούμενο

κέντρο που δεν βρίσκεται στον ορίζοντα,

αλλά σε μία άλλη «ανώτερη» διάσταση.

Έτσι κατ’ αναλογίαν είμαστε κι εμείς οι τρισδιάστατοι κάτοικοι αυτού του τετρα-

διάστατου κόσμου που δεν μπορούμε να

αντιληφθούμε τις άλλες διαστάσεις. Δίκαιη η απορία μας λοιπόν.

1.3.2. Η μικροκυματική κοσμική ακτινοβολία (ΚΑΜ).

Απόρροια της διαστολής είναι και αυτή η μικροκυματική ακτινοβολία που κατά «τύχη»

ανακάλυψαν το 1965 οι Wilson και Ρenzias. Διότι εάν πράγματι το Σύμπαν κάποτε ξεκίνησε να

διαστέλλεται από ένα σημείο, τότε εκείνο θα έπρεπε να ήταν πολύ θερμό, αφού όλη η ενέργεια του Σύμπαντος ήταν συγκεντρωμένη εκεί . Με την Έκρηξη και την ακολουθούμενη διαστολή η ενέρ-

γεια αραιώνει και η θερμοκρασία πέφτει δραματικά σύμφωνα με τον τύπο των Stefan - Boltzmann

που καθορίζει τον ρυθμό με τον οποίο η ακτινοβολουμένη ισχύς N πέφτει σε κάποια δεδομένη

επιφάνεια S της σφαίρας: Ν = σ Χ S X T4, όπου Τ είναι η απόλυτη θερμοκρασία ενός σώματος και

το σ η σταθερά Stefan - Boltzmann (σ = 5,67 Χ 10-5 erg / sec X cm2 X grad-4). Βλέπουμε ότι ο

ρυθμός διασποράς και αραιώσεως της ακτινοβολίας είναι ανάλογος της τετάρτης δυνάμεως της

απολύτου θερμοκρασίας του σώματος που την εκπέμπει . Όσο πιο θερμό είναι ένα σώμα, τόσο

περισσότερη ενέργεια εκπέμπει στη μονάδα του χρόνου, και τόσο πιο γρήγορα ψύχεται . Ο νόμος

αυτός αποτελεί σταθερά της Φύσεως και είναι πολύ βασικός, γιατί αν ο ρυθμός εκπομπής ήταν

μικρότερος (το Τ στην 3η δύναμη), ο ήλιος δεν θα μπορούσε να μας παράσχει την δέουσα ακτινο-

βολούσα ισχύ και ζωή δεν θα είχε υπάρξει στη Γη. Αν πάλι ο ρυθμός ήταν μεγαλύτερος, (το Τ στην 5η δύναμη), ο ρυθμός ψύξεως των άστρων θα ήταν μεγάλος και αυτά θα έσβηναν πολύ πιο

γρήγορα από τώρα. Και στις δύο δε περιπτώσεις θα παρεμποδίζετο ο μηχανισμός του Big Bang.



73

Αν και η αραίωση της ακτινοβολίας είναι τόσο έντονη, εντούτοις ουδέποτε θα φθάσει να

μηδενισθεί , αλλά θα αραιώνει επ’ άπειρον, και η «θερμοκρασία» θα πέφτει όλο και με βραδύτερο

ρυθμό. Είναι σαν ένα κύμα που προκαλεί μία πέτρα που πέφτει στο νερό μίας γιγάντιας λίμνης.

Το προκληθέν κύμα απάγεται κυκλικά στην επιφάνεια του νερού με σταθερή ταχύτητα και αραιώ-

νει συνεχώς, χωρίς ποτέ να μηδενίζεται εάν δεν υφίστανται τριβές. Είναι σαν να διαιρούμε την μονάδα δια του 4 πάρα πολλές φορές: 1:4 = 0,25:4 = 0,0625:4 = 0,015625:4 =0,0039062:4 = ... Το

αποτέλεσμα θα τείνει στο 0, αλλά ποτέ δεν θα το φθάσει . Κάτι τέτοιο λοιπόν συμβαίνει και με την

Μεγάλη Έκρηξη. Η αρχική μεγάλη συγκέντρωση ενεργείας της πρωτογενούς παραδοξότητας από

τότε που εξερράγη αραιώνει μέχρι σήμερα. Βρίσκοντας λοιπόν αυτή την μικροκυματική ακτινο-

βολία να έχει την τιμή των 2,73ο Κ (ακριβέστερα την ενέργεια που αντιστοιχεί σε αυτήν), τούτο

αποτελεί και την απόδειξη ότι κάποτε το Σύμπαν ξεκίνησε με μία Μεγάλη Έκρηξη. Γνωρίζοντας

δε από την πυρηνική φυσική την αρχική θερμοκρασία αυτής της παραδοξότητας, (1032 βαθμοί

Κ elvin όταν αυτή είχε ηλικία Plank, t = 10-43 sec), μπορούμε να υπολογίσουμε την ηλικία του

Σύμπαντος με αρκετή ακρίβεια. Δεν είναι λοιπόν τυχαία αυτή η προτεινόμενη ηλικία του, αυτά τα

13,7 δισεκατομμύρια έτη. Επομένως αυτή η κοσμική μικροκυματική ακτινοβολία ( ΚΑΜ ) είναι η

απόδειξη ότι πριν από 13,7 δισεκατομμύρια έτη έλαβε χώρα η Μεγάλη Έκρηξη της Δημιουρ-γίας. Αυτή η κοσμική ακτινοβολία αποτελεί και τον απόηχο, την υπογραφή εκείνης της μοναδι -

κής στιγμής που ο Δημιουργός έθεσε το ρολόι του κόσμου σε λειτουργία...

1.4. Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο...

Για να γίνει πιο κατανοητός ο μηχανισμός της Μεγάλης Εκρήξεως, καλό θα ήταν εδώ να

κάνουμε μία θεωρητική αντιστροφή της «ταινίας του χρόνου», ξεκινώντας από το σήμερα και

φθάνοντας στο «σημείο 0». Τι θα συνέβαινε άραγε δηλαδή εάν κάποιος αντέστρεφε τα γεγονότα;

Τι θα συνέβαινε στο Σύμπαν εάν κάποιος απ’ «έξω» το έβαζε σε μία γιγάντια σφαιρική πρέσσα

και το συμπίεζε μέχρι να γίνει παραδοξότητα; Πιο απλά, πως θα είναι η Συντέλεια;

Έστω λοιπόν ότι σήμερα ο Θεός δίνει εντολή για Συντέλεια αντιστρέφοντας την διαστολή.

Τότε όλοι οι Γαλαξίες θα άρχιζαν να πλησιάζουν με ταχύτητα ίση αλλά αντίθετη με αυτή της δια-

στολής. Θα απαιτούντο φυσικά 13,7 δισεκατομμύρια έτη για να καταλήξει το Σύμπαν στην πλήρη

σύνθλιψή του. Γι ’ αυτό πιστεύω και διατείνομαι εδώ και 15 χρόνια ότι η Συντέλεια των αιώνων

(και όχι του αιώνος τούτου) δεν πρέπει να την περιμένουμε πριν την πάροδο 13,7 δισεκατομμυ-

ρίων ετών! Ξεχάστε λοιπόν τη λέξη Συντέλεια, διότι αυτή δεν πρόκειται να συμβεί σήμερα, αύριο,

σε 100 ή σε 10.000 χρόνια. Αφού σήμερα οι ουρανοί εκτείνονται , αφού το Σύμπαν βρίσκεται

ακόμη σε φάση διαστολής, η Συντέλειά του δεν πρέπει να αναμένεται σύντομα.

Αν λοιπόν κάποιος αρχίσει να πιέζει από τα «έξω» προς τα μέσα την ακτινοβολία και την

ύλη του Σύμπαντος, οι γαλαξίες καθώς θα πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, εμείς σαν παρατηρητές και με βάση το φαινόμενο Doppler θα τους βλέπαμε τώρα πιο κυανό. Η δε ακτινοβολία των ορίων

του αλλά και του εσωτερικού χώρου θα σαρωνόταν σαν από γιγάντιο κάτοπτρο που συγκλίνει , με

αποτέλεσμα ο ουρανός από μαύρος να γίνει κατάλευκος. Διότι σήμερα ο νυχτερινός ουρανός

είναι μαύρος εξαιτίας της διαστολής του χωροχρόνου που αραιώνει την ακτινοβολία. Επομένως

το αντίστροφο θα είχε ως αποτέλεσμα έναν νυχτερινό ουρανό φωτεινό. Η μικροκυματική κοσμική

ακτινοβολία αντί να αραιώνει θα πύκνωνε, και από τους 2,73ο θα ευρίσκετο όλο και μεγαλύτερη.

Κάποια στιγμή όλοι οι γαλαξίες θα πλησίαζαν και θα συνεκρούοντο, ενώ η συμπίεση θα ηύξανε

την ενεργειακή πυκνότητα του χώρου, με αποτέλεσμα η θερμοκρασία των άστρων να μη μπορεί

να διαφύγει από αυτά. Έτσι η θερμοκρασία αυτού του συμπυκνουμένου Σύμπαντος θα ανερχόταν

σε εκθετικό βαθμό, όπως συμβαίνει και σε ένα αέριο που το συμπιέζουμε. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Διότι το έξωθεν έργο που προκαλεί την συμπίεση μετατρέπεται σε θερμότητα. Γιατί ; Διότι καθώς μειώνουμε τον χώρο μεταξύ των ατόμων, αυτά συγκρουόμενα πιο συχνά, ταλαντεύονται ατάκτως

και αρρύθμως όλο και περισσότερο, αυξάνει η κίνηση Brown, άρα και η θερμοκρασία του.



74

Κάποια στιγμή όλοι οι γαλαξίες θα συγχωνευθούν, τα άστρα τους θα συγκρουσθούν, θα

γίνουν μία μάζα, που αρχικά θα έχει μικρή πυκνότητα. Όμως η θερμοκρασία θα είναι τόσο υψηλή

που τα άτομα της ύλης ταλαντούμενα όλο και περισσότερο θα ιονισθούν, θα χάσουν όλα τα ηλεκ -

τρόνιά τους, και αυτό το μόρφωμα θα έχει μετατραπεί σε πλάσμα, μία σούπα από ελεύθερα ηλεκ -

τρόνια, πρωτόνια, νετρόνια και φωτόνια. Τότε τα ηλεκτρόνια συγκρουόμενα με τα πρωτόνια θα μετατραπούν όλα σε νετρόνια, μετατρέποντας έτσι το προηγούμενο μόρφωμα σε έναν γιγάντιο

αστέρα νετρονίων, ήτοι μία τερατώδη μαύρη τρύπα που η πυκνότητά της θα είναι όση και εκείνη

της πυρηνικής ύλης, (1014 gr/cm3) και η θερμοκρασία θα ανέλθει στους 1012 βαθμούς. Η βαρύ-

τητα όμως ενός τέτοιου σώματος θα είναι τόση, που ούτε το φως δεν θα μπορεί να διαφύγει από

την επιφάνειά του. Στη φάση αυτή, και το εξωτερικό φως θα απορροφηθεί από αυτό, με αποτέ-

λεσμα όλη η ύλη και η ενέργεια του Σύμπαντος να εγκλωβισθεί σε αυτό. Και αν η σύνθλιψη

συνεχισθεί , τα νετρόνια θα διασπασθούν σε quarks και η συμπύκνωση θα φθάσει σε ένα κρίσιμο

όριο, όπου η πυκνότητα της περίεργης αυτής ύλης θα φθάσει σε μία μέγιστη τιμή που είναι 1096

gr/cm3, πέρα από την οποία είναι αδύνατον να υπάρξει . Σε αυτή την τελική φάση το Σύμπαν θα

έχει διάμετρο μικρότερο από το μήκος Plank (2 Χ 10-33 cm) και ως εκ τούτου θα διέπεται από

πλήρη κβαντική απροσδιοριστία , πράγμα που σημαίνει ότι από εδώ και πέρα παύει να υφίσταται κάθε έννοια ύλης, ενεργείας, χώρου και χρόνου. Στην κατάσταση αυτή όλοι οι φυσικοί νόμοι θα

καταρρεύσουν και το μόρφωμα αυτό θα αποτελεί μία παραδοξότητα .

Φυσικά, κάθε πρότερη πληροφορία για το Σύμπαν που κατέρρευσε χάνεται δια παντός, και

αν την κατάσταση αυτή διαδεχθεί μία νέα μεγάλη έκρηξη, στο επόμενο Σύμπαν που θα δημιουρ-

γηθεί , καμία πληροφορία δεν θα μπορέσει να περάσει από τα συντρίμμια του προηγουμένου, διότι

η Συντέλεια θα έχει επιφέρει μία απόλυτη κοσμική λογοκρισία. Προσέξτε που εδώ αυτή η παρα-

δοξότητα δεν φθάνει στο 0, αλλά σε κάποιο ελάχιστο μέγεθος. Και η θεωρία της Μεγάλης

Εκρήξεως, τα μαθηματικά εργαλεία που οι σύγχρονοι κοσμολόγοι διαθέτουν, φθάνουν να περι -

γράψουν τα γεγονότα του παρελθόντος μέχρι τον κρίσιμο χρόνο Plank που είναι 10-43 sec. Μέχρι

εκεί μπορούμε να περιγράψουμε τα πράγματα, και όχι πιο πριν, διότι σε εκείνο το σημείο όλοι οι νόμοι παύουν να ισχύουν. Στον χρόνο Plank η θερμοκρασία της παραδοξότητας βρίσκεται στους

1032 βαθμούς. Πιο «πίσω στον χρόνο» είναι αδύνατον να πάμε ούτε και με τα μαθηματικά, γιατί ο

χρόνος πλέον έχει πάψει να υφίσταται πίσω από το φράγμα αυτό των 10-43 sec. Αν τώρα κάποιοι

κοσμολόγοι γράφουν ότι κατά την «στιγμή 0» η παραδοξότητα είχε όγκο 0, άπειρη πυκνότητα και

θερμοκρασία, τούτο προκύπτει από την αναλογική προέκταση του όλου μηχανισμού πίσω από

αυτό το σκοτεινό όριο. Πρόκειται για μία επιστημονική φαντασία. Διότι όπως είδαμε πριν, ούτε

άπειρο, ούτε μηδέν υπάρχει στην Δημιουργία, ακόμα και ...ανάμεσα από τις Δημιουργίες! Αν

λοιπόν υπήρξε κάτι πριν την παρούσα Δημιουργία, αυτό ουδέποτε θα φθάσουμε να το μάθουμε

επιστημονικά. Αυτό μόνον ένα Υπερκόσμιο Ον, μόνον ο Θεός δύναται να γνωρίζει . Γι ’ αυτό και

κάποτε οι κοσμολόγοι , όλοι αυτοί οι μεγάλοι και τρανοί θα πρέπει να κάμψουν το γόνυ σε Αυτόν

και να πάψουν να είναι άθεοι . Διότι όπως θα διαπιστώσετε, μόνον η Βίβλος πάνσοφα κάνει υπαι -

νιγμούς για έναν προηγούμενο Κόσμο, ενώ μας διαβεβαιώνει και για έναν επόμενο. Εάν λοιπόν

βάλουμε το μυαλό μας να εργασθεί σωστά, ίσως μπορέσουμε να σπάσουμε αυτό το φράγμα της

κοσμικής λογοκρισίας και να κατανοήσουμε τα πάντα. Και τότε θα βγούμε κερδισμένοι , διότι

έτσι θα λύσουμε όλες τις μεταφυσικές απορίες που μας ταλανίζουν εδώ και αιώνες. Τότε θα κατα-

λάβουμε γιατί υπάρχουμε, από που προήλθαμε και που τελικά θα πάμε...

Συγχώνευση γαλαξιών



75

2.1. Η μεγάλη έκρηξη της Δημιουργίας. Γενικά.

Όπως παραδέχεται σήμερα η Αστροφυσική, η έννοια χρόνος δημιουργήθηκε κατά την

«στιγμή» της Μεγάλης Εκρήξεως. Ο χρόνος δηλαδή έχει κάποια αρχή. Πριν από αυτή την αρχή του χρόνου δεν υπήρχε ούτε ύλη, ούτε ενέργεια, ούτε χώρος, ούτε χρόνος. Υπολογίζεται πως πριν

από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια περίπου, ολόκληρο το ποσόν της ύλης του Σύμπαντος (που είναι

1054 gr, = 1048 τόνοι ) βρισκόταν συγκεντρωμένο σε ένα απειροελάχιστο σημείο του «χώρου».

Αυτή η πρωταρχική μικροσκοπική μπάλα , η παραδοξότητα , ζύγιζε όσο ολόκληρο το Σύμπαν, κατε-

λάμβανε ελάχιστο όγκο, (σφαίρα μικρότερη από την ακτίνα Plank που είναι 10-33 cm), είχε ασύλ -

ληπτη πυκνότητα, (1096 gr/cm3), και συνεπώς η βαρύτητα που εξασκούσε γύρω ήταν ασύγκριτα

μεγαλύτερη και από εκείνη της μαύρης τρύπας. Διότι μία μαύρη τρύπα, ένας αστέρας νετρονίων

έχει πυκνότητα όση η πυρηνική ύλη (1014 gr/cm3). Άρα αυτή η παραδοξότητα ήταν 1082 φορές

πυκνότερη! Επομένως οι ιδιότητες που είχε ήταν αλλόκοτες και δεν μπορούν να περιγραφούν με

τους νόμους της Φυσικής, διότι κάτω από αυτές τις ακραίες συνθήκες όλοι οι φυσικοί νόμοι

καταρρέουν. Αυτή η παράξενη κουκκίδα για κάποιον άγνωστο λόγο πριν από 13,7 δισεκατομμύρια έτη εξερράγη, και από την έκρηξη αυτή δημιουργήθηκαν ο χώρος , ο χρόνος , η ύλη και η ενέργεια.

Όλοι μας βέβαια εκ πείρας γνωρίζουμε τι σημαίνει έκρηξη: Έκρηξη είναι μια πυκνή συγκέντρωση

ύλης που κάποια στιγμή πυροδοτείται , και ύστερα από μία ενεργειακή διαδικασία εκτινάσσεται

προς όλες τις κατευθύνσεις του χώρου. Αλλά πριν την Μεγάλη Έκρηξη δεν υπήρχε κενός χώρος .

Ο χώρος, ο χρόνος, η ύλη και η ενέργεια, δημιουργήθηκαν από αυτήν την «έκρηξη», που όμως δεν

έχουμε δικαίωμα να την αντιληφθούμε σαν μία «κίνηση προς τα έξω», διότι αυτό το «έξω» δεν

υπήρχε, αλλά άρχισε να δημιουργείται κατά τη στιγμή της Μεγάλης Εκρήξεως. Με την Έκρηξη

αυτή δηλαδή δεν εκτινάχθηκε μόνον η ύλη και η ενέργεια, αλλά και ο ίδιος ο κενός χώρος. Και

όχι μόνον αυτός, αλλά και η αντιστοιχία του, ο χρόνος , που αποτελεί μαζί με τον χώρο μία φυσική

οντότητα, τον χωροχρόνο. Έτσι η ροή του χρόνου όπως την γνωρίζουμε ξεκίνησε με την Μεγάλη

Έκρηξη, και επομένως το να ρωτάει κανείς τι συνέβη «πριν» από αυτή δεν έχει νόημα, διότι στην

ουσία αυτό το «πριν» δεν υπήρξε ποτέ ως φυσική οντότητα.

1. Προεκρηκτική φάση: H παραδοξότητα μέσα στην απεραντοσύνη της «αβύσσου».

2. Η διόγκωση της παραδοξότητας. Το φως δεν μπορεί ακόμη να διαφύγει από την επιφάνεια. 3. .Η Μεγάλη Έκρηξη. Χωροχρόνος και υλοενέργεια ξεπηδούν από την παραδοξότητα προς όλες τις

.......κατευθύνσεις. Γένεσις του φωτός και αρχή του Κοσμικού χρόνου.



76

Τι μπορεί να ήταν όμως αυτή η παραδοξότητα; Εδώ το ανθρώπινο μυαλό σταματάει , και

δεν μπορεί να συλλάβει τέτοιου είδους έννοιες. Δεν μπορούμε να φανταστούμε δηλαδή ένα

σημείο με τέτοια πυκνότητα μέσα σε έναν ανύπαρκτο χώρο. Έτσι λοιπόν παρακάμπτοντας αυτή

την δυσκολία και απλοποιώντας τα πράγματα, φανταστείτε ότι ολόκληρη η μάζα του Σύμπαντος

βρισκόταν συγκεντρωμένη σε έναν κόκκο σφαιρικού σχήματος, μοιάζοντας έτσι με έναν μικρο-σκοπικό πλανήτη , ή καλύτερα μία μικροσκοπική μαύρη τρύπα. Αν μπορούσε κανείς να μετρήσει

τις διαστάσεις του, θα τις εύρισκε πολύ πιο μικρές και από έναν πυρήνα υδρογόνου ή ένα πρωτό-

νιο! Αυτό το κατασκεύασμα αποτελείτο από ένα συνονθύλευμα σωματιδίων και ακτινοβολίας,

μοιάζοντας με σούπα που κόχλαζε, χωρίς όμως να εκπέμπει φως προς τα έξω, αφού η βαρυτική

του δύναμη ήταν τερατώδης και δεν επέτρεπε ακόμη ούτε στο «φως» που ήταν μέσα να βγει προς

τα «έξω». Το «φως» παγιδευόταν στην επιφάνειά του, σχηματίζοντας έναν φανταστικό ουρανό,

έναν ορίζοντα συμβάντων που είχε απειροελάχιστο πάχος. Έτσι ο παράξενος αυτός «πλανήτης»

παρέμενε σκοτεινός, αόρατος και ακατασκεύαστος μέσα στην άβυσσο, δίχως να υπάρχει ρολόι να

μετρήσει το «πόσο χρόνο» ήταν έτσι που ήταν... ( Έτσι αναφέρουν οι κοσμολόγοι . Εμείς όμως θα

δούμε ότι αυτός ο «χρόνος» που μεσολάβησε μεταξύ της πλήρους καταρρεύσεως του προηγουμέ-

νου και της Εκρήξεως του δικού μας Σύμπαντος οφείλει να ήταν απειροελάχιστος).Ξαφνικά και για κάποιον άγνωστο λόγο (λένε), αυτός ο παράξενος πλανήτης-άτομο άρχισε

να φουσκώνει , να αραιώνει , και όταν η πυκνότητά του έπεσε κάτω από ένα όριο, μην επαρκώντας

πλέον η βαρύτητά του να συγκρατήσει όλη αυτή τη μάζα σε συνοχή, εξερράγη. Η φάση αυτή

χαρακτηρίζεται σαν «στιγμή 0» της Μεγάλης Εκρήξεως. Από αυτή την «στιγμή 0» της Εκρήξεως,

και για την ακρίβεια 10-43 sec αργότερα αρχίζει να ξετυλίγεται ο Κοσμικός χώρος και χρόνος.

Κατά το πρώτο εκατοστό του χιλιοστού του δευτερολέπτου, (:0,01 msec) η θερμοκρασία

του νεοσύστατου Σύμπαντος ήταν ένα τρισεκατομμύριο βαθμοί , ενώ 14 δευτερόλεπτα αργότερα η

θερμοκρασία του έπεσε στα 3 δισεκατομμύρια. Κάτω από αυτές τις συνθήκες βέβαια, η ύλη δεν

είναι δυνατόν να συγκροτηθεί σε άτομα, αλλά βρίσκεται στην κατάσταση του πλάσματος , όπου

πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνια βρίσκονται ανακατεμένα μέσα σε μια θάλασσα «φωτός», ήτοι σε μια θάλασσα υπέρπυκνης ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, όπου ακτινοβολία και σωματίδια

αλληλομετατρέπονταν μεταξύ τους κατά τον γνωστό τύπο E = mc2.

Λίγο αργότερα, και συγκεκριμένα 4 λεπτά μετά την Μεγάλη Έκρηξη η πυκνότητα έπεσε

τόσο, ώστε το φως άρχισε να δραπετεύει από το διαρκώς διογκούμενο «Σύμπαν». Έτσι , η πρώτη

ακτίνα φωτός που κατόρθωσε να βγει από το αρχικό εκείνο άτομο, άρχισε να διατρέχει τον

δημιουργούμενο χωρόχρονο προς όλες τις κατευθύνσεις, σχηματίζοντας μια διογκούμενη φωτεινή

σφαίρα. Το πρώτο αυτό φωτεινό κύμα αποτελεί το όριο του φωτός και του σκότους, και σχηματί -

ζει έναν θεωρητικό θόλο, έξω από τον οποίο βρίσκεται εκείνη η άβυσσος. Αυτό το φωτεινό όριο

του Σύμπαντος , (έτσι θα το λέμε στο εξής), αποτελεί επιφάνεια σφαίρας, η ακτίνα της οποίας

διαστέλλεται μέχρι σήμερα με την οριακή ταχύτητα του φωτός.

. Τίποτα δεν μπορεί να δραπετεύσει έξω απ’ αυτό το φωτεινό όριο, γιατί κάτι τέτοιο θα

σήμαινε υπέρβαση της ταχύτητας του φωτός, και αυτό είναι αδύνατον να συμβεί . Η ταχύτητα του

φωτός αποτελεί φραγμό για την ύλη και την ενέργεια του υλικού κόσμου. Αποτελεί παγκόσμια

σταθερά του χωροχρόνου. Κάθε άλλη ταχύτητα στο Σύμπαν είναι υποχρεωτικώς μικρότερη από

αυτήν και στο κενό ισούται με 299.792,458 km/sec, (χάριν απλουστεύσεως λέμε 300.000 km/sec),

και είναι μια ταχύτητα ασύλληπτα μεγάλη για τα ανθρώπινα δεδομένα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς

ότι η περίμετρος του πλανήτη μας είναι 40.000 km. Επομένως το φως σε ένα δευτερόλεπτο θα

μπορούσε να κάνει τον γύρο της Γης 7,5 φορές! Η πρώτη ακτίνα φωτός που διέφυγε πριν 13,7

δισεκατομμύρια έτη ταξιδεύει με αυτήν την εκπληκτική ταχύτητα μέχρι σήμερα. Άρα η ακτίνα

αυτής της φωτεινής σφαίρας σήμερα έχει μήκος 13,7 δισεκ . έτη φωτός. Ένα έτος φωτός είναι η

απόσταση που διανύει το φως σε ένα

έτος, και ισούται με 9,4607 Χ 10

12

(τρισεκατομμύρια)χιλιόμετρα. Άρα η (φωτεινή) ακτίνα του Σύμπαντος σήμερα είναι:

(9,4607 Χ 1012) Χ (13,7 Χ 109) = 1,29 Χ 1021

km. (περίπου 1,3 εξάκις εκατομ. χιλιόμετρα).



77

300.000 έτη μετά την Μεγάλη Έκρηξη η θερμοκρασία του Σύμπαντος έπεσε περί τους

5.000ο Κ , και τότε άρχισαν να σχηματίζονται τα πρώτα άτομα υδρογόνου, ενώ 1.000.000 έτη

μετά την Μεγάλη Έκρηξη τα άτομα του υδρογόνου λόγω των μεταξύ τους ελκτικών δυνάμεων

άρχισαν να αθροίζονται , να συμπυκνώνονται κατά τόπους και να σχηματίζουν τους πρώτους

ήλιους των γαλαξιών. Η ύλη συγκεντρώθηκε σε πυρακτωμένα σφαιρίδια (άστρα) που σχημάτισαν σμήνη, ήτοι γαλαξίες , και οι οποίοι σκ oρπίστηκαν μέσα στον ήδη δημιουργημένο κενό χώρο. Η

ταχύτητα διασκορπισμού των άστρων είναι βέβαια μικρότερη από την ταχύτητα του φωτός. Έτσι

το φως της Μεγάλης Εκρήξεως προπορεύεται και δημιουργεί τον χωρόχρονο, ενώ τα άστρα ακο-

λουθούν με μικρότερη ταχύτητα και καταλαμβάνουν τον ήδη διανοιγμένο χωρόχρονο. Με αυτόν

τον τρόπο οι ουρανοί εκτείνονται με την ταχύτητα του φωτός, ενώ η ύλη βρίσκεται πολύ μακριά

από αυτό το όριο φωτός και σκότους. Τα πιο απομεμακρυσμένα άστρα του Σύμπαντος θα πρέπει

να κείνται και αυτά σε θεωρητική επιφάνεια σφαίρας που διαστέλλεται και αυτή, με ταχύτητα

όμως μικρότερη εκείνης του φωτός. Τα άστρα αυτά αποτελούν το υλικό όριο του Σύμπαντος, το

οποίο κείται επί τα εντός του φωτεινού ορίου του. Η όλη δομή του Σύμπαντος μοιάζει με ένα

γιγάντιο και διαστελλόμενο αυγό. Ο κρόκος του αντιστοιχεί στο υλικό Σύμπαν, το ασπράδι του

στο φωτεινό περίβλημά του, ενώ το τσόφλι του στον αρχικό ουράνιο θόλο της πρώτης ακτίνας φωτός. Εμείς είμαστε επάνω σε ένα μικρό μόριο του κρόκου και αναρωτιόμαστε τι υπάρχει «έξω»

από το τσόφλι μας. Το χειρότερο όμως είναι ότι τολμάμε να αμφισβητούμε τον ίδιο τον Δημιουργό

του αυγού μας ...

Θεωρητική διατομή του Σύμπαντος.

Στο κέντρο υπάρχει η ύλη του Σύμπαντος

που βρίσκεται υπό μορφήν αστέρων, σκόνης

και αερίων. Τα πιο απομακρυσμένα άστρα

αποτελούν το όριο του υλικού Σύμπαντος .

Ο λευκός κύκλος που περιβάλλει την ύλη,αποτελεί τον χωροχρόνο που σχημάτισε η πρώ-

τη ακτίνα φωτός της Μ. Εκρήξεως. Είναι αυτό

που χαρακτηρίζουμε σαν κενό χώρο.

Η περίμετρος του λευκού κύκλου αποτελεί

το όριο του φωτός και του σκότους . Το όριο

αυτό που μοιάζει με θόλο διαστέλλεται με την

ταχύτητα του φωτός, δημιουργώντας έτσι νέο

χωροχρόνο.

Ο μαύρος φόντος αποτελεί την άβυσσο,

όπου το φως της Μ. Εκρήξεως δεν έχει φτάσει

ακόμη εκεί . Εκεί είναι ακόμα « νύχτα», είναι

το σκότος το ε ξ ώ τ ε ρ ο ν.

Για την ακρίβεια αυτή η «άβυσσος» είναι απειροελαχίστου πάχους, ενώ «έξω» από αυτήν

βρίσκεται το αληθινό άπειρον, το Άκτιστο Φως της Θεότητος. Θα έπρεπε λοιπόν αυτόν τον φόντο

να τον συμβολίσουμε με πιο λευκό και απ’ το λευκό! Όμως για εμάς που ζούμε κάτω από αυτόν

τον «εξώτατο ουρανό», το όριο τούτο φαντάζει αβυσσαλέο, «μαύρο» και άπειρον. Διότι είμαστε

εντός του χωροχρόνου όπως τα θαλάσσια σαλιγκάρια που ζουν και σέρνονται επάνω στην επιφά-

νεια του βυθού του ωκεανού. Γι ’ αυτά ο βυθός είναι η γη, και το νερό άνωθεν αποτελεί το αχανές

διάστημα. Μα όσο και να προσπαθήσουν να δουν που τελειώνει , ποτέ δεν θα μπορέσουν να το

μάθουν, διότι δεν δύνανται να κολυμπήσουν και να ανέβουν προς τα άνω. Πόσο δε μάλλον να

φθάσουν στην επιφάνεια της θαλάσσης, να την ξεπεράσουν και να πετάξουν έξω στον αέρα και

στο διάστημα. Για εκείνα λοιπόν η οριακή θαλάσσια επιφάνεια φαντάζει άβυσσος. Όσο για το τι βρίσκεται υπεράνω αυτής, τούτο για εκείνα, πιστέψτε με, είναι το άπειρον του απείρου...



78

Κάποιοι ακόμη και σήμερα, προκειμένου να στηρίξουν την παλαιότερη «Βιβλική» άποψη

ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε μόλις μερικές χιλιάδες χρόνια π.Χ, (η Ιερά Παράδοση θέτει το 5.508

π.Χ, οι παπικοί το 4.004 π.Χ.), αμφισβητούν την θεωρία αυτή, λέγοντας, ανοήτως βέβαια, ότι και

αυτή είναι μία θεωρία που κάποτε θα καταρριφθεί όπως συνέβη και με άλλες παλαιότερα. Ναι .

Κατά το παρελθόν διάφορες θεωρίες ήλθαν και παρήλθαν. Μέχρι και το 1900 μ.Χ. οι επιστήμονες στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν την Φύση έκαναν και λάθη: Ήδη από το 340 π.Χ. ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του «περί Ουρανού» προβλέπει μία Γη σφαιρική

και όχι επίπεδη. Οι δε Έλληνες αστρονόμοι της εποχής του κατόρθωσαν να υπολογίσουν το

μήκος της περιφερείας της Γης με αρκετή ακρίβεια. Όμως ο Αριστοτέλης φαντάστηκε ότι η Γη

είναι ακίνητη στο κέντρο του Σύμπαντος, ενώ ο Ήλιος, η Σελήνη, οι πλανήτες και τα άστρα

κινούνται γύρω της σε κυκλικές τροχιές. Επίσης θεωρούσε ότι το φως έχει άπειρη ταχύτητα.

Όλα αυτά βέβαια ήταν λάθος. Τον 2ο μ.Χ. αιώνα ο Πτολεμαίος θεώρησε ότι η Γη στέκει ακίνητη στο κέντρο του Σύμπαντος και

περιβάλλεται από οκτώ μεγάλες σφαίρες που μεταφέρουν τα ουράνια σώματα, επί των οποίων

κινούνται ο Ήλιος, η Σελήνη και οι πέντε πλανήτες που ήταν τότε γνωστοί . Η εξωτερική σφαίρα

μετέφερε τους απλανείς αστέρες, δηλαδή όλα τα άστρα που παραμένουν σταθερά. Αυτό το γεω-κεντρικό μοντέλο του Σύμπαντος το ακολούθησαν οι περισσότεροι επιστήμονες στους επόμενους

αιώνες, καθώς και η χριστιανική εκκλησία, διότι σαν εικόνα του Σύμπαντος συμφωνούσε με τις

μέχρι τότε γραπτές π α ρ α δ ό σ ε ι ς. Μέχρι το 1609 μ.Χ, ούτε ο Κοπέρνικος, ούτε και ο Γαλιλαίος είχαν ανακαλύψει ότι οι τροχιές

των πλανητών δεν είναι τέλειοι κύκλοι . Την ελλειψοειδή τροχιά απέδειξε ο Κέπλερ. Το 1687 ο Νεύτων διατύπωσε τον νόμο της παγκοσμίου έλξεως. Πίστευε όμως στον απόλυτο

χρόνο, κάτι που τελικά δεν ισχύει . Μέχρι το 1905 οι φυσικοί επιστήμονες προκειμένου να εξηγήσουν με την κλασσική φυσική την

μετάδοση του φωτός στο κενό πίστευαν στην ύπαρξη του αιθέρα. Το 1905 ο Αϊνστάιν κατέρριψε

την άποψη αυτή με την θεωρία της Σχετικότητας που σήμερα έχει επιβεβαιωθεί και πειραματικά.

Μέχρι το 1900 πίστευαν ότι το άτομο της ύλης είναι το μικρότερο στοιχείο της Φύσεως. Το 1905 ο J.Tomson απέδειξε πειραματικά την ύπαρξη των ηλεκτρονίων, το 1911 ο Rutherford ότι

τα «άτομα» αποτελούνται από έναν πυρήνα με θετικό φορτίο και γύρω του βρίσκονται τα ηλεκ -

τρόνια, το 1913 ο Bohr καθόρισε τις κβαντικές τροχιές των ηλεκτρονίων, και το 1932 ο J.

Chadwick ανακάλυψε τα νετρόνια. Το 1969 ανακαλύφθηκε πειραματικά ότι τα «στοιχειώδη»

αυτά σωματίδια, πρωτόνια και νετρόνια είναι σύνθετα, αποτελούμενα από άλλες τριάδες σωμα-

τιδίων που ονομάστηκαν quarks. Σήμερα υπάρχει πρόβλεψη ότι και τα quarks είναι σύνθετα...

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μήπως ότι οι θεωρίες που διατυπώνονται κατά καιρούς είναι για

πέταμα; Όχι βέβαια! Μη σας τρομάζει η λέξη «θεωρία». Για την επιστήμη, θεωρία είναι η

γενίκευση κάποιων παρατηρήσεων και συμπερασμάτων τα οποία ήδη έχουν επαληθευθεί . Έτσι οι

προβλέψεις κάποιας επιστημονικής θεωρίας δεν αποτελούν επιστημονική φαντασία με την κακή

έννοια, αλλά αναμονή και κάποιων άλλων φαινομένων, νόμων, σωματιδίων, κ .τ.λ , που μέχρι τώρα

δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μας, όπως συνέβαινε πριν λίγα χρόνια λ .χ . με το σωματίδιο που λέ-

γεται ποζιτρόνιο. Κανείς πριν το 1928 δεν μπορούσε να φανταστεί ένα ηλεκτρόνιο με θετικό

φορτίο. Και όμως το 1928 η θεωρία του Dirac το προέβλεψε με επιτυχία, ενώ το 1932 η ύπαρξή

του επιβεβαιώθηκε πειραματικά. Η θεωρία της Σχετικότητας προέβλεψε επίσης φαινόμενα που

ακόμη και σήμερα για τον κοινόν άνθρωπο φαίνονται τρελλά. Ποιος μπορεί δηλαδή να διανοηθεί

ότι ο χρόνος είναι σχετικός, ότι μεταβάλλεται ανάλογα με την ταχύτητα, και μάλιστα κάτω από

ορισμένη μαθηματική σχέση; Ποιος μπορούσε πριν 30 μόλις έτη να διαβλέψει τα quarks, ήτοι τα

«στοιχειώδη» σωματίδια των πρωτονίων και νετρονίων; Και όμως τα quarks απετέλεσαν αρχικώς προβλέψεις επιστημονικών θεωριών, (θεωρία Cell - Mann 1969), που αργότερα επιβεβαιώθηκαν

με το πείραμα.



79

Συνεπώς αυτές οι θεωρίες κάθε άλλο παρά φαντασίες ήταν. Αποτελούσαν ανέκαθεν μία

πραγματικότητα, μόνο που τα δικά μας μάτια δεν έφταναν μέχρι εκεί . Οι εμπειρίες μας οι οποίες

βασίζονται στις πεπερασμένες αισθήσεις μας , και κυρίως στην όραση και ακοή, δυστυχώς δεν μας

επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε τα πάντα. Πολύ λίγα πράγματα αντιλαμβανόμαστε με τις

σωματικές αισθήσεις από αυτά που πράγματι υπάρχουν. Κανείς δεν μπορεί να δει με τα μάτια του την υπεριώδη, την υπέρυθρη ακτινοβολία, τις ακτίνες Χ, γ και τη ραδιενέργεια. Κανείς δεν μπορεί

να ακούσει με τα αφτιά του τους υπερήχους (ήχοι συχνότητας άνω των 20.000 Hz) που εκπέμπει η

νυχτερίδα, ή τους υπόηχους (ήχοι συχνότητας κάτω των

20 Hz) που παράγονται ενδεχομένως λίγο πριν από έναν

σεισμό. Κανείς δεν θα μπορέσει να δει το εσωτερικό

μιας μαύρης τρύπας, ήτοι ενός αστέρος νετρονίων, και

κανείς δεν είδε, (ούτε θα δει ποτέ) την Μεγάλη Έκρηξη.

Κι όμως όλα αυτά η επιστήμη τα έχει αποδείξει έστω

και έμμεσα, μια και οι πεπερασμένες αισθήσεις μας δεν

επαρκούν γι ’ αυτό. Αν και δεν είμαστε βέβαια σε θέση

να δούμε μία μαύρη τρύπα, μπορούμε ωστόσο να παρα-τηρήσουμε την καμπύλωση της τροχιάς των φωτεινών

ακτίνων που περνούν κοντά από αυτήν, ή να ανιχνεύ-

σουμε με τα ραδιοτηλεσκόπια την ακτινοβολία Χ που

εκπέμπει γύρω της, ακτινοβολία η οποία παράγεται από

την κατάρρευση της αστρικής ύλης που υπάρχει γύρω

της.

Σίγουρα δεν είδε κανείς την Μεγάλη Έκρηξη που

έγινε περίπου πριν 13,7 δισεκ . έτη. Μπορούμε ωστόσο

να ανιχνεύσουμε το αποτύπωμα που άφησε πίσω της,

την κοσμική μικροκυματική ακτινοβολία βάθους .

Αυτή διασχίζει ολόκληρο τον διαστημικό χώρο, είναι ασθενής, σταθερή, αμετάβλητη, εντοπίζεται στην περιο-

χή των μικροκυμάτων, έχει μήκος κύματος λ =7 cm,

ανιχνεύεται στη συχνότητα των 428,5 MHz και αντι -

στοιχεί σε θερμική ακτινοβολία που θεωρητικά θα εξέ-

πεμπε ένα μέλαν σώμα ευρισκόμενο σε θερμοκρασία

2,73ο Κ , (Κέλβιν, που αντιστοιχεί στη θερμοκρασία των

-270,27ο C). Έτσι με την ανακάλυψη αυτή, η μεγάλη έκρηξη πέρασε από την θεωρία στην

πραγματικότητα. Και όχι μόνον αυτή, αλλά και η άλλη μεγάλη πρόβλεψη της θεωρίας της σχετι -

κότητας, η διαστολή του Σύμπαντος.

Παλαιότερα δεν υπήρχαν τα τεχνικά μέσα, όλα αυτά τα όργανα που αποτελούν εργαλεία για

την εξερεύνηση και κατανόηση της Φύσεως. Μην έχοντας λοιπόν τα μέσα, οι άνθρωποι δεν ήταν

σε θέση να διατυπώσουν σωστές, ακλόνητες θεωρίες, διότι δεν διέθεταν σωστά δεδομένα. Με την

ανακάλυψη όμως των πρώτων οργάνων κατά τον μεσαίωνα, η επιστήμη πέρασε από την μαγεία

στην αλήθεια. Και όσο η τεχνολογία εξελίσσεται , τόσο πιο περίπλοκα και σωστά όργανα κατα-

σκευάζονται , με αποτέλεσμα οι παρατηρήσεις και τα δεδομένα να τείνουν όλο και περισσότερο

στην αλήθεια. Βλέπουμε ότι πριν το 1610 όπου το τηλεσκόπιο δεν είχε ανακαλυφθεί , ήταν φύσει

αδύνατον να έχουν οι άνθρωποι σωστή εικόνα του ουρανού. Επομένως τυχόν ατέλειες των μέχρι

τότε θεωριών ήταν δικαιολογημένες. Με τη ραγδαία όμως εξέλιξη της τεχνολογίας τα λάθη και οι

ασάφειες άρχισαν να περιορίζονται . Μετά το 1900 όπου οι σημαντικότερες ανακαλύψεις ήλθαν

στο φως, - ο Θεός το επέτρεψε αυτό -, οι θεωρίες που διατυπώθηκαν από εκεί και ύστερα, όσο

παράξενες και αν φαίνονται , ελάχιστες πιθανότητες έχουν να είναι λανθασμένες. Μία τέτοια είναι η θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν, και άλλη μία είναι η Μεγάλη Έκρηξη και διαστολή του

Σύμπαντος του Λεμαίτρ.

Μία μαύρη τρύπα περιέχει τόσο μεγάλη

ποσότητα ύλης σε τόσο λίγο χώρο, ώστε η

βαρύτητά της είναι τεράστια. Ρουφάει ύλη

και φως, κάμπτοντας τον χωροχρόνο όπως

δείχνει το σχήμα. Καθώς η ύλη πέφτει

μέσα της, τα άτομα παραμορφώνονται και

διαλύονται , εκπέμποντας ακτινοβολία Χ.



80

Δεδομένου ότι οι προβλέψεις των θεωριών αυτών έχουν επιβεβαιωθεί με το πείραμα και

την παρατήρηση, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τις αμφισβητούμε . Για κανένα λόγο. Είτε

δηλαδή η εκκλησία τις δέχεται είτε όχι , αυτό δεν έχει σημασία. Άλλωστε η εκκλησία κάποτε

δέχθηκε το Ιουλιανό ημερολόγιο και το γεωκεντρικό κοσμολογικό μοντέλο του Πτολεμαίου. Δεν

...αφόρισε τότε την επιστήμη. Τώρα γιατί αρνείται να επανεξετάσει τα σημερινά δεδομένα; Τι την τρομάζει ; Μήπως κάποιοι φοβούνται να αναγνωρίσουν ότι μέχρι σήμερα είχαν συγκεχυμένη

εικόνα για το Σύμπαν; Ή αρνούνται την θεωρία της Μεγάλης Εκρήξεως επειδή αυτή καταρρίπτει

την πατροπαράδοτη ηλικία του Σύμπαντος, μεταθέτοντάς την από το 5.508 π.Χ. στα 13,7 δισεκ .

έτη; Από την άλλη μεριά σήμερα έχουμε και κάποιους που αρέσκονται στους αρχαίους Έλληνες

σοφούς. Αυτή η προγονολατρεία τους καθιστά αρνητές των σημερινών αποδεδειγμένων μεγάλων

θεωριών, επειδή τάχα αυτές αντίκεινται προς τις αρχαίες φιλοσοφικές απόψεις. Εκείνοι κατείχαν

κατ’ αυτούς την «απόλυτη αλήθεια», μόνο και μόνο επειδή ήσαν οι δικοί μας σοφοί . Μα και αυτό

είναι εξίσου σφάλμα όπως και το προηγούμενο με την εκκλησία. Και οι δύο κατηγορίες ανθρώ-

πων μάχονται την αλήθεια προκειμένου να μη γκρεμίσουν τα είδωλα που έχτισαν για τους εαυτούς

τους. Εξακολουθούν να λατρεύουν την κτίση, παρά τον Κτίσαντα! Και όμως, η γη κινείται ! Ο

κόσμος δεν δημιουργήθηκε το 5.508 π.Χ. αλλά πριν 13,7 δις. έτη! Ο άνθρωπος εμφανίστηκε ως έμφρων προ εκατομμυρίων ετών! Όχι . Τώρα ήλθε η ώρα της αλήθειας, και όποιος αντέξει ...

Σήμερα η πυρηνική φυσική έχει φθάσει πολύ βαθιά στα άδυτα της ύλης και της ενεργείας.

Αστρονομία, πυρηνική και κβαντική φυσική συνεργάστηκαν και μας έδωσαν επιτέλους μία πολύ

καλή εικόνα του Σύμπαντος και της Δημιουργίας.

Και μάλλον είμαστε πολύ κοντά στην αλήθεια. Αν

και σήμερα είμαστε αρκετά έξυπνοι για να καταλά-

βουμε πράγματα που μόλις πριν 200 χρόνια κανείς

δεν μπορούσε, ορισμένες έννοιες αδυνατούμε να κα-

τανοήσουμε. Παράδειγμα τα γεγονότα που συμβαί -

νουν σε πολύ μεγάλο ή πολύ μικρό χρονικό διάστη-μα. Η ζωή ενός μέσου άστρου από τη γέννηση μέχρι

και την κατάρρευσή του διαρκεί περί τα 10 δισεκ .

έτη, ενώ η ζωή του ανθρώπου μετά βίας φθάνει τα

100 έτη. Έτσι , για να δει κανείς όλες τις φάσεις που

διέρχεται ένα άστρο χρειάζονται πάνω από 100.000

ζωές! Μοιραία λοιπόν τέτοιου είδους γεγονότα δεν

υποπίπτουν στην αντίληψή μας. Το ίδιο συμβαίνει

και με τα γεγονότα που διαδραματίζονται σε μικρούς

χρόνους. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να ξε-

χωρίσει δύο γεγονότα που απέχουν χρονικά μεταξύ

τους λιγότερο από το 1/10 του δευτερολέπτου (10-1

sec). Δύο εικόνες που απέχουν χρονικά λιγότερο

από το όριο αυτό δεν ξεχωρίζουν, αλλά προβάλλον-

ται σαν μία, και το φαινόμενο λέγεται μετείκασμα.

Επομένως γεγονότα που απέχουν λιγότερο από 10-1

sec εκλαμβάνονται ως σύγχρονα όπως είπαμε στην εισαγωγή. Το φαινόμενο του μετεικάσματος,

ήτοι η παραμονή της εικόνας για 1/10 του sec, αν και είναι πολύτιμο για την καθημερινή πράξη,

γίνεται εμπόδιο για την κατανόηση των εικόνων και γεγονότων που συμβαίνουν σε μικρά χρονικά

διαστήματα. Έτσι , γεγονότα που συμβαίνουν σε χρόνους της τάξεως των 0,01 (=10-2) ή 0,001

(=10-3) sec είναι αδύνατο να παρατηρηθούν, ενώ όταν μιλάμε για γεγονότα που απέχουν 10-6 sec ή

και λιγότερο, εδώ σταματά η ανθρώπινη λογική. Γι ’ αυτό χρόνοι της τάξεως των 10

-34

ή 10

-43

secείναι εκτός ορίων της λογικής, και μόνο μία σημερινή επιστημονική θεωρία μπορεί να προσεγγίσει

με τρόπο αντικειμενικό τέτοιου είδους μεταβολές και γεγονότα.



81

2.2. Φάσεις της Μεγάλης Εκρήξεως.

Η θεωρία της Μεγάλης Εκρήξεως αδυνατεί να περιγράψει την χρονική στιγμή 0, επειδή η

κατάσταση της παραδοξότητας καταστρέφει κάθε φυσικό νόμο. Έτσι ξεκινάει να περιγράφει το Σύμπαν ύστερα από ένα απειροελάχιστο χρόνο t = 10

-43sec, που ονομάζεται χρόνος Plank. Από

εκεί και ύστερα η θεωρία λειτουργεί σαν εργαλείο που ξεδιπλώνει τον χρόνο και τα γεγονότα με

καταπληκτική ακρίβεια. Αν και η ροή των γεγονότων είναι συνεχής, για λόγους καθαρά περιγρα-

φικούς θα αναφερθούμε σε ορισμένες χαρακτηριστικές στιγμές - φάσεις της Δημιουργίας.

t = 0: Η στιγμή της Δημιουργίας.

Δεν μπορεί να προβλεφθεί τι υπήρχε. Με την φαντασία μας θεωρούμε ότι ολόκληρη η ύλη και η

ενέργεια ήταν συγκεντρωμένη σε κάτι που κατελάμβανε όγκο 0 και είχε άπειρη πυκνότητα. Στη

φάση αυτή δεν υφίσταται ούτε χώρος, ούτε χρόνος. Σύμφωνα με τη θεωρία της υπερβαρύτητας,

όλες οι διαστάσεις, 11 συνολικά, είναι καμπυλωμένες στον εαυτό τους. Κατά συνέπειαν αυτό το

κάτι θα έπρεπε να είχε σχήμα σφαίρας μηδενικού όγκου. Από την στιγμή 0 μέχρι και την επόμενη φάση αρχίζουν να ξετυλίγονται μόνον 4 από αυτές. Οι 3 μεγάλες διαστάσεις χώρου και η μία

χρόνου. Οι υπόλοιπες 7 παρέμειναν καμπυλωμένες - κλειστές - βραχυκυκλωμένες στον εαυτό

τους. A υτό το κάτι με την άπειρη πυκνότητα στα μαθηματικά χαρακτηρίζεται ως ανωμαλία , μοναδικότητα , ή παραδοξότητα . Ο λόγος που αυτή η παραδοξότητα άρχισε «κάποτε» να δια-

στέλλεται , θα παραμείνει άγνωστος για τους φυσικούς. Σύγχρονοι κορυφαίοι φυσικοί όπως π.χ . ο

Stephen Hawking, αναγκάζονται να δεχθούν ότι κάποια εξωτερική Υπερδύναμη έθεσε σε λειτουρ-

γία τη διαδικασία αυτή. Ντρέπονται όμως να την αποκαλέσουν Θεό...

t = 10-43

sec: Χρόνος Plank.

Σε αυτή την εξαιρετικά πρώιμη εποχή το μέγεθος του Σύμπαντος είναι μικρότερο από το κβαντικό

του μήκος κύματος, και επομένως χαρακτηρίζεται από κβαντική απροσδιοριστία . Αυτό σημαίνει ότι

δεν γνωρίζουμε τις θέσεις οποιουδήποτε πράγμα-

τος διότι δεν υπάρχει ακόμη γεωμετρία χώρου.

Δεν υφίσταται ο χώρος. Αλλά και ο ίδιος ο χρόνος

αρχίζει να ξετυλίγεται κατά τις πρώτες στιγμές

μετά τον χρόνο Plank. Προ αυτού ο διαφορετικός

χαρακτήρας του χρόνου διαλύεται , και ο χρόνος

δεν μπορεί πλέον να διακριθεί από τον χώρο. Από

τη στιγμή 0 μέχρι και τον χρόνο Plank (εποχή

Plank), η θερμοκρασία ως συνέπεια της κινήσεως

Brown δεν έχει νόημα, αφού μία τέτοια κατά-

σταση - πυκνότητα δεν επιτρέπει καμία άρρυθμη

και άτακτη κίνηση των συστατικών του. Η μονα-

δική επιτρεπτή κίνηση είναι αυτή της διαστολής,

η κίνηση προς τα «έξω» και μόνο. Ως εκ τούτου,

κατά την εποχή Plank το Σύμπαν διέθετε υψηλή

πυκνότητα ενεργείας, όχι όμως θερμοκρασία. Γι ’

αυτό είναι ορθότερο εδώ να μιλάμε για πυκνότητα

ενεργείας, ή, ενέργεια που αντιστοιχεί σε θερμο-

κρασία. Επίσης σε μία τέτοια κατάσταση, ούτε

και η θεωρία της βαρύτητας του Αϊνστάιν ισχύει ,αφού αυτή απαιτεί πεδίο - χώρο. Με άλλα λόγια,

ακόμη δεν υπάρχει η βαρύτητα.



82

Εάν κατά την φάση αυτή υπήρχε η βαρύτητα, εξ αιτίας της απειροελάχιστης ακτίνας του

Σύμπαντος (r =10-40 του πρωτονίου), τούτο θα κατέρρεε πριν καν εκραγεί , ή, το πιο σίγουρο είναι

ότι δεν θα είχε εκραγεί ποτέ. Κατά την φάση αυτή το Σύμπαν θα έμοιαζε με μικροσκοπική

σκοτεινή σφαίρα διαμέτρου 1020 φορές μικρότερη του πρωτονίου, έχοντας πυκνότητα d = 1093

gr/cm

3

, ή 10

79

φορές μεγαλύτερη του πρωτονίου! To εσωτερικό της θα συνίστατο από ένα περίεργο και ομοιογενές υλικό, μία 11διάστατη καθαρή ενέργεια, και θα χαρακτηριζόταν από

πλήρη απροσδιοριστία χώρου - χρόνου. (To φαινόμενο αυτό της ασάφειας του χρόνου λέγεται

συνθήκη ελλείψεως ορίου χρόνου).

t = 10-36

sec: EποχήG.U.T.

Στον χρόνο αυτόν διασπάστηκε η μεγάλη ενοποίηση των τεσσάρων δυνάμεων, που είναι :

Βαρυτική: Έχει καθολικό χαρακτήρα, δηλαδή κάθε σωματίδιο υφίσταται την επίδραση της βαρύ-

τητας, ανάλογα με τη μάζα και την ενέργειά του. Η βαρυτική δύναμη οφείλεται στην ανταλλαγή

μεταξύ δύο σωματιδίων ύλης, ενός σωματιδίου αλληλεπιδράσεως που ονομάζεται βαρυτόνιο. Το

«σωματίδιο» αυτό δεν έχει μάζα και μοιάζει με το φωτόνιο. Η δύναμη αυτή είναι ασθενής, έχει

μεγάλη εμβέλεια, και εμφανίζεται πάντοτε ελκτική. Ηλεκτρομαγνητική: Την υφίστανται μόνο σωματίδια με ηλεκτρικό φορτίο. Είναι 1042 φορές

ισχυρότερη της βαρυτικής αλλά μικρής εμβελείας, και εμφανίζεται είτε ελκτική, είτε απωστική. Η

ηλεκτρομαγνητική δύναμη οφείλεται στην ανταλλαγή σωματιδίων αλληλεπιδράσεως χωρίς μάζα

που λέγονται φωτόνια.

Η ασθενής πυρηνική: Προκαλεί την ραδιενέργεια και οφείλεται σε σωματίδια αλληλεπιδράσεως

που λέγονται βαριά διανυσματικά μποζόνια , και που είναι τριών ειδών: W+, W- και Ζ0.

Η ισχυρή πυρηνική: Συγκρατεί μεταξύ τους τα quarks μέσα στα πρωτόνια και τα νετρόνια.

Συγκρατεί επίσης μεταξύ τους τα πρωτόνια και τα νετρόνια μέσα στους πυρήνες των ατόμων. Και

αυτή οφείλεται σε ανταλλαγή ενός σωματιδίου αλληλεπιδράσεως που λέγεται γλοιόνιο. Το

χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στα 10-43 και 10-36 sec καλείται εποχή GU Τ . (G.U.T.

προέρχεται από τις λέξεις Grand Unified Theory που σημαίνει Μεγάλη Ενοποιητική Θεωρία).Πριν τα 10-36 sec όπου οι δυνάμεις δεν είχαν ακόμη διασπασθεί , καμία διακεκριμένη δομή δεν

υφίστατο. Κατά τον χρόνο t = 10-36 sec το Σύμπαν έμοιαζε με υπέρπυκνη σκοτεινή σφαίρα, στο

εσωτερικό της οποίας υπήρχε ενέργεια των 1015 GeV (:γιγα ηλεκτρονιοβόλτ), και η «θερμοκρα-

σία» ήταν 1028 βαθμοί Κέλβιν (Κ ). Στη φάση αυτή η ενέργεια ήταν τόσο πυκνή που δεν επέτρεπε

καμία μορφή ύλης. Οι πρώτες δομές ύλης, τα quarks (=κβαντόνια) που σχηματίζονταν κατά

ζεύγη, (quark - αντι quark), αμέσως αλληλοεξουδετερώνονταν και μετατρέπονταν σε ενέργεια.

t = 10-35

μέχρι 10-30

sec: Πληθωριστική διαστολή.

Στο σημείο αυτό που το Σύμπαν είναι 1059 φορές πυκνότερο του πρωτονίου, η βαρυτική ενέργεια

που μόλις πριν απέκτησε οντότητα είναι αρνητική. Δρώντας λοιπόν η βαρύτητα στη φάση αυτή

απωστικά, ξεκινάει μία εκθετική διαστολή του Σύμπαντος . Ο λόγος είναι η τεράστια πυκνότητα

ενεργείας που πιέζει το Σύμπαν προς τα «έξω». Στη φάση αυτή, κάθε 10-34 sec το Σύμπαν διπλα-

σιάζεται σε μέγεθος. Έτσι στο 10-33 sec ο όγκος του Σύμπαντος διπλασιάζεται 10 φορές, (210 =

1024 φορές), αυξάνοντας με ένα συντελεστή της τάξεως του 2100 (=1,26 Χ 1030)!! Σε ελάχιστο

δηλαδή χρονικό διάστημα, μία περιοχή 10-32 φορές μικρότερη του πρωτονίου διογκώνεται και

γίνεται μία περιοχή με διάμετρο 10 cm! Τότε ελευθερώνονται οι 4 μεγάλες διαστάσεις που

επιβραδύνουν την διαστολή, και έτσι παύει αυτή η ραγδαία διόγκωση. Η διόγκωση επιταχύνεται

μεταξύ 10-35 και 10-33 sec, και ολοκληρώνεται στα 10-30 sec. Τo φαινόμενο αυτό ονομάζεται πλη-

θωριστική διαστολή. Η διόγκωση πραγματοποιείται στον απίστευτα μικροσκοπικό κόσμο του πρω-

ταρχικού Σύμπαντος, και πολύ ξαφνικά το κάνει να αποκτήσει διαστάσεις στις οποίες είμαστε

εξοικειωμένοι . Μόλις σταματήσει η εκθετική διόγκωση, η ενέργεια του πεδίου καταναλώνεται στην παραγωγή ενός τεραστίου πλήθους ζευγαριών από σωματίδια.



83

Τα σωματίδια αυτά αναθερμαινόμενα από την διαδικασία φτάνουν στην αληθή πλέον

θερμοκρασία των 1027 βαθμών Κ . Με άλλα λόγια, κατά τη φάση αυτή παράγονται οι πρώτες υλικές οντότητες , τα quarks. Αν και εδώ φαίνεται ότι

αυτά προκύπτουν από το ...πουθενά, εντούτοις η παραγωγή

τους οφείλεται στην επιβράδυνση της διαστολής του πε-δίου την οποία προκαλεί η ενεργοποίηση των 4 μεγάλων

διαστάσεων καθώς και στη σύγχρονη πτώση της ενεργεια-

κής πυκνότητός του. Το αποτέλεσμα είναι η «κρυστάλλω-

ση» ορισμένων περιοχών του πεδίου που λίγο πριν βρισκό-

ταν σε κατάσταση υστερήσεως πήξεως . Το όλο φαινόμενο

μοιάζει με την υστέρηση πήξεως του ύδατος όταν αυτό

ψύχεται κάτω από τους 0ο C χωρίς να παγώνει . Καθώς η

ψύξη συνεχίζεται , το νερό παγώνει απότομα και αποδίδει

την λανθάνουσα θερμότητα τήξεως. Τη στιγμή της κρυ-

σταλλώσεως στη μάζα του νερού παρατηρούνται κατά

τόπους αθροίσματα πάγου, στερεάς δηλαδή φάσεως.Κάπως έτσι συμβαίνει κι ’ εδώ με το πεδίο. Καθώς από τις

11 αρχικές διαστάσεις οι 4 ξετυλίγονται ραγδαία, οι υπό-

λοιπες 7 βρίσκονται σε κατάσταση υπερτήξεως ή εφελκυ-

σμού. Όταν η πληθωριστική διαστολή στα 10-33 με 10-32

sec ανακόπτεται απότομα, ο χώρος «εκτονώνεται » και οι 7

λανθάνουσες διαστάσεις επανατυλίγονται στον εαυτό τους.

Είναι σαν να τεντώνουμε ένα λάστιχο που ξαφνικά σπάζει

και τα μόριά του που βρίσκονταν πριν σε εφελκυσμό, επανέρχονται απότομα στην αρχική κατά-

σταση. Καθώς οι 7 «τεντωμένες» διαστάσεις επαναδιπλώθηκαν, απέδωσαν αυτή την λανθάνουσα

ενέργεια υπό μορφή πυκνών ενεργειακών πακέτων, (κβάντα), που εμείς χαρακτηρίζουμε ύλη, ενώ

οι άλλες 4 διαστάσεις (3 χώρου και 1 χρόνου) που συνέχισαν να διαστέλλονται και να απομακρύ- νονται , πέτυχαν τον διαχωρισμό της ύλης από την ενέργεια.

Τελικά δηλαδή αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως ύλη, στην πραγματικότητα είναι μία

μεγάλη συγκέντρωση ενεργείας σε μικρό σχετικά χώρο. Είναι περιοχές του πεδίου που καμπυλώ-

νονται έντονα. Θα μπορούσαμε λοιπόν να θεωρήσουμε την ύλη σαν περιοχές του χώρου όπου το

πεδίο είναι εξαιρετικά ισχυρό, ενώ την ενέργεια σαν περιοχές όπου το πεδίο είναι ασθενές.

Επομένως ύλη και ενέργεια είναι δύο όψεις μιας οντότητας, του πεδίου . Γι΄ αυτό ύλη και

ενέργεια είναι μεγέθη αλληλομετατρέψιμα σύμφωνα με τον τύπο Ε = m c2. Όπως ο τύπος δείχνει ,

η ενέργεια ισοδυναμεί με μάζα και η μάζα με ενέργεια κατά τον σταθερό παράγοντα c2, όπου c η

ταχύτητα του φωτός στο κενό (=300.000 km/sec, ή 3 Χ 1010 cm/sec). Δηλαδή η αντιστοιχία ύλης

σε ενέργεια καθορίζεται από την ταχύτητα του φωτός, που σήμερα είναι σταθερά. Κάποτε όμως

δεν ήταν...

Κατά τη φάση της πληθωριστικής διαστολής, μέσα σε διάστημα 10-33 sec προέκυψε κάτι

με διάμετρο 10 cm, ενώ αργότερα, εντός 0,1 sec από όγκο V = 0,0... παράγεται κάτι με ακτίνα

0,564 έτη φωτός. Τούτο σημαίνει ότι το «φως», ορθότερα η ενέργεια, βρίσκεται να διανύει διά-

στημα τόσο, που κάτω από σημερινές συνθήκες θα χρειαζόταν 5,64 έτη! Άρα στην πληθωριστική

διαστολή η ταχύτητα του φωτός κατά μέσον όρο βρίσκεται να είναι 60 Χ 60 Χ 24 Χ 365,25 Χ 5,64 =

178.044.507 φορές μεγαλύτερη! Εδώ δηλαδή πρόκειται για μία κατάφορη παραβίαση του ορίου

ταχύτητας του φωτός. Αυτό σημαίνει πως για δεδομένο ποσό ενεργείας, η μάζα που αντιστοι -

χούσε ήταν κατά μέσον όρο 178.044.5072 = 3,17 Χ 1016 φορές λιγότερη από αυτή που αντιστοιχεί

σήμερα. Δηλαδή πρακτικά δεν μπορούσε να σχηματιστεί ύλη από την ενέργεια. Με την επιβρά-

δυνση όμως της διαστολής το πεδίο που πριν ήταν « υπό τάσιν» εκτονώνεται , η ταχύτητα «του φωτός» μειώνεται , και έτσι τώρα δημιουργούνται οι συνθήκες «κρυσταλλώσεως» του πεδίου, και

συνεπώς η ύλη - τα quarks εμφανίζονται στο προσκήνιο.



84

t = 10-12

sec: Γένεση των quarks.

Κατά την φάση αυτή ο χώρος είχε επεκταθεί αρκετά, και η πυκνότητα του Σύμπαντος ήταν 1038

φορές του πρωτονίου. Η θερμοκρασία είχε πέσει στους 1016 βαθμούς Κ , ενώ η ενέργεια ανερχό-

ταν στα 1000 GeV. Κάτω από τις συνθήκες αυτές απελευθερώνεται και η ηλεκτρασθενής δύναμη.

Όλα τα σωματίδια στη φύση παράγονται κατά ζεύγη, και κάθε σωματίδιο έχει το αντισωματίδιό του. Όταν ένα σωματίδιο συναντήσει το αντίστοιχο αντισωματίδιό του εξαϋλώνονται , και μετα-

τρέπονται σε ενέργεια. Το ίδιο ισχύει και με τα quarks που παρήχθησαν κατά ζεύγη στην πληθω-

ριστική διαστολή. Κατά την φάση εκείνη, λόγω της μεγάλης πυκνότητας του Σύμπαντος, όλα τα

παραγόμενα quarks συναντούσαν τα αντι quarks τους και εξαϋλώνονταν σε μία «ενεργειακή

θάλασσα». Τώρα όμως που ο χώρος μεγάλωσε κατά 1021, (1059 - 1038 = 1021), ένα κουάρκ στο

δισεκατομμύριο (:1 στα 109) δεν κατάφερε να βρει ένα αντικουάρκ , κι έτσι δεν εξουδετερώθηκε,

αλλά παρέμεινε για να λάβει αργότερα μέρος στον σχηματισμό των πρωτονίων και νετρονίων που

σχημάτισαν την ύλη του σημερινού Σύμπαντος.

t = 10-5

sec: Εμφάνιση των quarks.

Στην περίοδο αυτή όπου η θερμοκρασία έπεσε στους 1013 βαθμούς Κ και η ενέργεια ήταν 1 GeV,όλα τα quarks παγιδεύτηκαν μέσα στα βαρυτόνια, και έτσι διατήρησαν την οντότητά τους σαν

ύλη. Τώρα δηλαδή όλα τα quarks γίνονται εμφανή και σταθερά. Στη φάση αυτή το Σύμπαν θα

έμοιαζε με μαύρη σφαίρα, το εσωτερικό της οποίας κατακλυζόταν από ενέργεια και quarks. Μη

φανταστείτε όμως την ενέργεια αυτή σαν φως. Το φως ακόμα δεν υφίσταται , διότι είναι παγιδευ-

μένο κάτω από την επιφάνεια της σφαίρας, εξ αιτίας της τρομερής βαρυτικής έλξεως που ασκεί

επάνω του η Συμπαντική ύλη. Το πρώτο «φως» εμφανίζεται στο κέντρο, όπου οι βαρυτικές έλξεις

εξουδετερώνονται .

t = 10-4

sec:

Κατά την χρονική αυτή στιγμή η πυκνότητα της ύλης του Σύμπαντος έφτασε αυτή των νετρονίων,

που είναι d = 1014 gr/cm3, ενώ η θερμοκρασία ήταν γύρω τους 1012 βαθμούς Κ . Συνεπώς το

Σύμπαν θα έμοιαζε με μία γιγάντια «μαύρη τρύπα», στο εσωτερικό της οποίας κυριαρχούσε η

ακτινοβολία.

t = 10-2

sec: Γένεση νουκλεονίων.

Η θερμοκρασία κατεβαίνει στους 1011 Κ , (ένα δισ. βαθμοί ). Tώρα αρχίζουν να παράγονται από

την ακτινοβολία ηλεκτρόνια (e-) και ποζιτρόνια (e+), τα οποία αφανίζονται για να δημιουργήσουν

και πάλι ακτινοβολία, καθώς και νετρίνα - αντινετρίνα. Τα υπάρχοντα νουκλεόνια (=πρωτόνια και

νετρόνια) βομβαρδίζονται αδιάκοπα από τα ηλεκτρόνια, ποζιτρόνια και νετρίνα, με αποτέλεσμα

να μετατρέπονται από πρωτόνια σε νετρόνια και αντιστρόφως με την ίδια συχνότητα. Έτσι η

αναλογία πρωτονίων - νετρονίων ήταν 50:50. Ο αριθμός των νουκλεονίων τη στιγμή αυτή αποτε-λούσε ένα ασήμαντο ποσοστό της «σούπας». Σε κάθε νουκλεόνιο αντιστοιχούσαν 109 φωτόνια.

t = 0,1 sec: Διαχωρισμός πρωτονίων - νετρονίων.

Κατά τον χρόνο αυτό, 1/10 του sec από την στιγμή 0 της Δημιουργίας, η θερμοκρασία του

Σύμπαντος ήταν 3 Χ 1010 Κ , (30 εκατομμύρια βαθμοί ), ενώ η πυκνότητα ήταν 30.000.000 φορές

του νερού. (d=30 τόνοι /cm3). Κι εδώ η κατάσταση αρχίζει να αλλάζει . Καθώς για να σχηματι -

στούν νετρόνια από πρωτόνια απαιτείται ελαφρώς μεγαλύτερη ενέργεια από την αντίστροφη

διαδικασία, πέφτοντας η θερμοκρασία, μειώθηκε και η ενέργεια των σωματιδίων που βομβάρδιζαν

τα νουκλεόνια, με αποτέλεσμα την σταδιακή αύξηση του αριθμού των πρωτονίων έναντι των

νετροτονίων. Τα πρωτόνια άρχισαν να γίνονται περισσότερα από τα νετρόνια, και έτσι αρχίζει να

παρατηρείται ένα περίσσευμα πρωτονίων, γεγονός κλειδί για τον μελλοντικό σχηματισμό των ατόμων. Κατά τα 0,2 sec η αναλογία ήταν 38% νετρόνια και 62% πρωτόνια.



85

t = 0,3 sec: Αποδέσμευση των νετρίνων.

Ενώ λίγο πριν τα ηλεκτρόνια και ποζιτρόνια εξουδετερώνονταν δημιουργώντας ένα ζευγάρι

νετρίνου - αντινετρίνου και το αντίστροφο, πέφτοντας η θερμοκρασία τα νετρίνα έπαψαν να

αλληλεπιδρούν με ηλεκτρόνια, ποζιτρόνια, ή οτιδήποτε άλλο. Έτσι παρέμειναν σαν μία πανταχού

παρούσα θάλασσα, περίπου σαν την ακτινοβολία φόντου, αλλά δύσκολη στον εντοπισμό. Τούτο έγινε επειδή τα νετρίνα δείχνουν μεγάλη απροθυμία να αλληλεπιδρούν με την ύλη. Μπορούν να

διαπεράσουν ολόκληρη τη Γη χωρίς να επηρεάζονται . Για τα νετρίνα η συνηθισμένη ύλη είναι

διαφανής. Αν ποτέ καταφέρναμε να κατασκευάσουμε τηλεσκόπια νετρίνων, αν βλέπαμε τα

νετρίνα, το Σύμπαν θα έδειχνε διαφορετικό. Δεν θα βλέπαμε αστέρια και πλανήτες, αλλά μόνο

τις μαύρες τρύπες, ενώ σε ένα υπερμικροσκόπιο θα

βλέπαμε τις πλέον πυκνές δομές της ύλης, τα quarks!

Από τη στιγμή που η θερμοκρασία είχε πέσει στα

1010 Κ (10 δισεκ . Κ ) και η πυκνότητα είναι 300.000

μεγαλύτερη του νερού, (d=300 kgr/cm3), τα νετρίνα

παύουν να αλληλεπιδρούν με την ύλη. Στη φάση

αυτή τα πρωτόνια είναι 76% και τα νετρόνια 24%.

t = 13,8 sec:

Από τη στιγμή που η θερμοκρασία έπεσε στα 3 δισ.

βαθμούς, (3 Χ 109 Κ ), δεν δημιουργούνται άλλα

ζευγάρια ποζιτρονίων - ηλεκτρονίων, και όσα παρέ-

μειναν αλληλοεκμηδενίζονταν. Η αναλογία των

πρωτονίων φτάνει τα 83%. Από εδώ και πέρα ο

κολοσσιαίος ρυθμός της εξελίξεως επιβραδύνεται .

Από τώρα θα έχουμε να κάνουμε με ολόκληρα δευ-

τερόλεπτα και όχι με κλάσματά τους, ενώ τα σωμα-

τίδια και οι αντιδράσεις είναι παρόμοια με αυτά που παρατηρούμε σήμερα στον Ήλιο και τα άλλα άστρα.

t = 3 λεπτά 2 sec: Παραγωγή πυρήνων 4He.

Η θερμοκρασία έπεσε στους 1 δισ. βαθμούς, (109 Κ ).

Οι αντιδράσεις των σωματιδίων σταματούν και αρχί -

ζει η φυσική αποσύνθεση των ελευθέρων νετρονίων, ενώ το υπόλοιπό τους ανέρχεται σε 14-15 %.

46 sec αργότερα η θερμοκρασία πέφτει στους 900.000.000ο Κ και τότε αρχίζει η πυρηνοσύνθεση.

2 πρωτόνια δεσμεύουν 2 νετρόνια και δημιουργούνται πυρήνες ηλίου (4He). Το σημείο που οι

αντιδράσεις «παγώνουν» είναι σημαντικό, και εξαρτάται , όχι μόνο από την θερμοκρασία, αλλά και

από την ταχύτητα πτώσεώς της. Η ταχύτητα πτώσεως της θερμοκρασίας εξαρτάται από την ταχύτητα διαστολής, και αυτή από την ταχύτητα του φωτός. Γι΄ αυτό λέμε ότι η ταχύτητα του

φωτός είναι ο θεμελιωδέστερος νόμος της Φύσεως , αφού βέβαια αυτή σταθεροποιήθηκε στην

οριακή της τιμή των 300.000 km/sec. Αν το «πάγωμα» γινόταν νωρίτερα, επειδή η πυρηνοσύν-

θεση προχωρά γρήγορα, η ποσότητα του ηλίου 4He θα έφτανε αμέσως τα 100%, με αποτέλεσμα

να μη παραγόταν ποτέ υδρογόνο. Και τότε το Σύμπαν θα ήταν μία αέρια μάζα ηλίου, μια φούσκα

από αέριο ήλιο και τίποτε άλλο. Αν πάλι το «πάγωμα» γινόταν αργότερα, όλα τα νετρόνια θα

είχαν μετατραπεί σε πρωτόνια πριν αρχίσει η πυρηνοσύνθεση, με αποτέλεσμα το υδρογόνο να

έφτανε στα 100%. Τότε όμως, μη υπάρχοντας νετρόνια στο Σύμπαν, ουδέποτε θα συνέβαινε η

αντίδραση της θερμοπυρηνικής συντήξεως που συμβαίνει σήμερα σε όλα τα άστρα. Και τότε δεν

θα είχαμε ήλιους και πλανήτες, ούτε άλλα χημικά στοιχεία. Το Σύμπαν θα κατέληγε και πάλι σε

μία φούσκα αερίου υδρογόνου. Αλήθεια, τι Θεία Πρόνοια! Με τι ακρίβεια και Λογική, με τι Σοφία και αγάπη δημιούργησε ο Κύριος το Σύμπαν που εμείς θεωρούμε αυθύπαρκτο! Αλλά και τι

αχαριστία δείχνουμε απέναντι σε Εκείνον που τα πάντα εν Σοφία εποίησεν μέσα σε 4 μόνο λεπτά!



86

t = 34 λεπτά και 40 sec: Εξίσωση των ηλεκτρικών φορτίων.

Τώρα που η θερμοκρασία ανερχόταν στα 300.000.000ο Κ , το σύνολο των ποζιτρονίων και ηλεκ -

τρονίων είχε αφανιστεί , και το Σύμπαν άρχισε να μοιάζει με τον άδειο χώρο που παρατηρούμε

σήμερα. Σχεδόν ολόκληρο, όχι όμως όλο το ποσοστό της ύλης είχε εξαφανιστεί . Και όπως έγινε

πριν με τα quarks, έτσι και τώρα, μόνο ένα ηλεκτρόνιο στο 1 δισεκατομμύριο φωτονίων παρέμεινε χωρίς να εξουδετερωθεί . Αυτή η ποσότητα των ηλεκτρονίων είναι η α κ ρ ι β ώ ς απαραίτητη για

να αντισταθμιστεί το θετικό φορτίο όλων των πρωτονίων του Σύμπαντος, και να προδιαγράψει ότι

όλη η ύλη θα καταλήξει σε σταθερά και ουδέτερα ηλεκτρικώς άτομα. Άλλη μία σύμπτωση, ή

Θεία Πρόνοια και σοφότατος σχεδιασμός;

t = 75 λεπτά: Έναρξη εποχής ακτινοβολίας.

Όλα τα διαθέσιμα νετρόνια έχουν δεσμευθεί σε πυρήνες ηλίου 4He, αλλά το Σύμπαν είναι ακόμη

πολύ θερμό για να σχηματιστούν άτομα ηλίου. Κατά την περίοδο αυτή, όταν ένα θετικά φορτι -

σμένο πρωτόνι o ή πυρήνας ηλίου 4He συναντηθεί με ένα ηλεκτρόνιο e-, το ηλεκτρόνιο εγκαταλεί -

πει το πεδίο και αφήνει πίσω του ένα ενεργητικό φωτόνιο, με ενέργεια Ε = h ν, όπου ν = η

συχνότητα του φωτονίου, και το h = η σταθερά του Plank, (6,626 Χ 1027

erg/sec) που αποτελεί την δεύτερη σταθερά της φύσεως. Η σταθερά Plank περιγράφει τον βαθύτερο δεσμό μεταξύ

σωματιδιακής και κυματικής φύσεως των πραγμάτων, και αποτελεί το όριο διακριτότητας μεταξύ

ύλης και κύματος. Από τώρα και για 700.000 έτη στο Σύμπαν κυριαρχεί η ακτινοβολία, και η

περίοδος αυτή καλείται εποχή της ακτινοβολίας . Το Σύμπαν στη φάση αυτή είναι αδιαφανές.

t = 300.000 - 700.000 έτη: Εμφάνιση των πρώτων ατόμων υδρογόνου.

300.000 έτη μετά τη στιγμή της Δημιουργίας αρχίζουν να σχηματίζονται τα πρώτα άτομα υδρογό-

νου τα οποία επιζούν αρκετό χρόνο χωρίς να ιονίζονται από την ακτινοβολία, ενώ 700.000 έτη

μετά που η θερμοκρασία έπεσε στους 3.000ο Κ γίνεται εφικτή η σύνδεση των πυρήνων με τα

ηλεκτρόνια προς σχηματισμόν ατόμων, τα οποία παραμένουν σταθερά.

t = 1.000.000 έτη: Σχηματισμός των πρώτων άστρων.

Όλα τα ηλεκτρόνια έχουν αποτελέσει πλέον μέρη ατόμων σε μεγάλη έκταση, και μόνο 1 πρωτόνιο

στα 100.000 παραμένει ελεύθερο. Ο διαχωρισμός ύλης και ενεργείας έχει ολοκληρωθεί . Από εδώ

και στο εξής ύλη και ενέργεια σπάνια θα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Τα ουδέτερα σωματίδια,

π.χ . τα άτομα δεν επηρεάζουν σημαντικά την ακτινοβολία, ούτε και επηρεάζονται από αυτήν.

Όπως έγινε πριν με τα νετρίνα, τα φωτόνια σβήνουν και χάνονται στον κοσμικό φόντο. Από εδώ

και πέρα στο Σύμπαν επικρατούν η ύλη και η βαρύτητα. Λίγο πριν την ολοκλήρωση του διαχωρι -

σμού της ύλης από την ενέργεια, ολόκληρο το Σύμπαν έμοιαζε με την επιφάνεια του Ηλίου. Ήταν

θερμό, αδιαφανές και γεμάτο από ένα κίτρινο φως. Καθώς η ύλη διαχωρίστηκε, έγινε απότομα

διαφανές και το φως αρχίζει να διαχέεται ελεύθερα, σχηματίζοντας το πρωτογενές κύμα φωτός. Κατά την εποχή της ακτινοβολίας πρωτοεμφανίστηκαν οι ανομοιομορφίες, που αργότερα

μεγάλωσαν και έγιναν γαλαξίες. Στα τέλη της εποχής της ακτινοβολίας, σε κάθε λίτρο Σύμπαντος

υπήρχαν 10.000.000 άτομα περίπου, ενώ σήμερα σε 1000 λίτρα του διαστήματος υπάρχει 1 άτομο.

Από τη στιγμή που κυριάρχησε η ύλη, καθώς το Σύμπαν ψυχραινόταν, κάποιες περιοχές του άρχι -

σαν να συσσωρεύονται σε όγκους, οι οποίοι λόγω της βαρυτικής μεταξύ των έλξεως δεν αραίωναν

τόσο γρήγορα όσο το υπόλοιπο. Και πάλι το φαινόμενο αυτό μοιάζει με την πήξη του ύδατος:

Όταν το νερό αρχίζει να πήζει , δεν κρυσταλλώνεται όλο μονομιάς, αλλά αρχικά παρατηρούνται

πυρήνες κρυσταλλώσεως. Κάποιες περιοχές, κυρίως αυτές που έχουν ρύπους - ανομοιομορφίες

κρυσταλλώνονται πρώτες. Και μόλις εμφανιστούν οι πρώτοι πυρήνες, όλο και περισσότερα μόρια

προσκολλώνται , οι πυρήνες αναπτύσσονται και το νερό πήζει . Έτσι γίνεται και με τη διαστρική

ύλη. Μέσα σε τέτοιους όγκους ύλης, μερικές περιοχές σχημάτισαν νέφη αερίων που κάτω από την επίδραση της βαρύτητας άρχισαν να συμπυκνώνονται , να καταρρέουν και να σχηματίζουν τα

πρώτα άστρα.



87

Κατά το τέλος της πυρηνοσυνθέσεως που συνέβη στη Μεγάλη Έκρηξη, η ύλη που παρήχθη

αποτελείτο αποκλειστικώς από υδρογόνο (Η) και ήλιο (He) σε αναλογία 10:1. Αυτή η αναλογία

που παρατηρείται και σήμερα στο Σύμπαν αποτελεί άλλη μία απόδειξη του Big Bang. Έτσι η

διαθέσιμη ύλη για τα πρωτογενή άστρα ήταν μόνον αυτά. Άρα μπορούμε να πούμε ότι η Δημιουρ-

γία έγκειται στον σχηματισμό αυτών και μόνο των στοιχείων. Και για να ορθοτομήσουμε τον λόγο, η Δημιουργία ανάγεται στην παραγωγή των πρωτογενών υλικών τους, τα quarks από τα

οποία προέκυψαν, αν όχι και πιο πίσω, ήτοι την ...παραδοξότητα! Εκείνη εποίησεν αρχικά ο Θεός

εκ του «μηδενός»: « Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ο υ ρ α ν ό ν και την γ ή ν...». Όλα τα

υπόλοιπα, quarks, ηλεκτρόνια, φωτόνια, και αργότερα πρωτόνια και νετρόνια παρήχθησαν δια

μετασχηματισμού, διαμορφώθηκαν, επλάσθησαν , από εκείνη την πρωτογενή κατάσταση της παρα-

δοξότητος. Και όπως θα δούμε, επειδή ακόμη και αυτή η παραδοξότητα προήλθε από κάτι που

προϋπήρχε, ήτοι από ένα προηγούμενο Σύμπαν που κατέρρευσε, τελικά η αληθής Δημιουργία θα

πρέπει να ανάγεται ακόμη πιο πριν! Ανάγεται στην δημιουργία εκείνου του πρώτου και αφθάρτου

Σύμπαντος!!! Όταν λοιπόν λέμε «Δημιουργός» με το Δ κεφαλαίο, τούτο θα πρέπει να είναι κάτι

πολύ πιο βαθύ και να μας συγκλονίζει σφόδρα, εκ βαθέων και συνθέμελα...

Μήπως χανόσαστε στο βάθος της εννοίας «Δημιουργία»; Μα είναι φυσικό, αφού εδώ

καλούμεθα να εξερευνήσουμε δια της λογικής ακόμη και εκείνα τα βάθη του Θεού. Να βρούμε

την πραγματική αρχή του κύκλου πριν εκείνος κλείσει . Και τούτο οφείλουμε να κάνουμε, εάν

πράγματι πιστεύουμε ότι είμαστε υιοί Εκείνου του Υπερτάτου Όντος που παρήγαγε, όχι το, αλλά

τα σ ύ μ π α ν τ α εκ του μη όντος, όπως πολύ σωστά λέμε και στην Εκκλησία κάθε Κυριακή

κατά την Θεία Λειτουργία. Και η λογική είναι δώρο του Υψίστου. Γιατί λοιπόν να μη την χρη-

σιμοποιήσουμε για το καλό; Τι θα πει δηλαδή εκείνο που βλακωδώς ακούμε να λένε οι θεολόγοι

με εκείνη την «ξύλινη γλώσσα», ότι τάχα εμείς για τον Θεό είμαστε ότι είναι για εμάς τα άλογα

ζώα, και επομένως «...μη τα ψάχνεις και τόσο πολύ», ή «...τι θέλεις; Να μπεις εσύ στον Νου του

Θεού;». Θα απαντήσω λοιπόν κι εγώ στη γλώσσα τους και θα πω ότι όλοι εμείς οι χριστιανοί

φέρουμε το Άγιο Πνεύμα, την βαθύτατη υπόσταση του Θεού, και κατά τον απόστολο Παύλο,«...Το Πνεύμα ερευνά ακόμη και τα βάθη του Θεού»! Εδώ βέβαια η λέξη «ερευνά» σημαίνει

«γνωρίζει »:

Προς Κορινθίους , κεφ. 2:

10. Ημίν δέ ο Θεός απεκάλυψε (όλα αυτά) δια του Πνεύματος αυτού. Το γάρ Πνεύμα (τα) πάντα

ερευνά , (ακόμη) και τα βάθη του Θεού.

11. Τίς γάρ οίδεν ανθρώπων (ποιος δηλαδή γνωρίζει από τους ανθρώπους) τα του ανθρώπου , ει

μή το πνεύμα του ανθρώπου εν αυτώ; Ούτω και τα του Θεού ουδείς οίδεν , ει μή το Πνεύμα του

Θεού.

Προς Κορινθίους , κεφ. 2:

19. Ούκ οίδατε (=δεν γνωρίζετε) ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματός εστιν , ού

έχετε από Θεού , και ουκ εστέ εαυτών;

Κατά Ιωάννην , κεφ. 15, λέγει ο Ιησούς:

13. Όταν δέ έλθη εκείνος , το Πνεύμα της αληθείας , οδηγήση υμάς εις π ά σ α ν την αλήθειαν...

Αν το Άγιο Πνεύμα που όλοι ανεξαιρέτως οι χριστιανοί φέρουμε γνωρίζει για τον Εαυτό

του και μόνο τα βάθη του Θεού, τούτο για εμάς δεν θα είχε κανένα νόημα, καμία αξία, διότι κάτι

τέτοιο δεν θα μας αφορούσε. Γιατί λοιπόν ο απόστολος να το γράφει αυτό; Και ποια είναι αυτή η

π ά σ α αλήθεια στην οποία θα μας οδηγήσει το Άγιο Πνεύμα; Μόνο τα θεολογικά, ή και τα

επιστημονικά; Μα και τα δυό τους είναι όψεις του αυτού νομίσματος, της Αληθείας. Γι ’ αυτό και

μόνον στην μ.Χ. εποχή η ανθρωπότητα - Θεού θέλοντος - κατάφερε να κατακτήσει την σημερινή

επιστημονική γνώση. Και η επιστήμη δίδεται εκ Θεού: «...και αυτός έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού» (Σοφία Σειράχ κεφ.38, εδ.6). «Οι ουρανοί διηγώνται

δόξαν Θεού...» γράφει ο 18ος ψαλμός. Τι είναι αυτά λοιπόν που μας λένε;



88

Η άγνοια των βαθέων πραγμάτων εξυπηρετεί τον διάβολο και μόνο, διότι ενισχύει την απι -

στία και την αθεϊα. Σήμερα οι άνθρωποι είναι πιο έξυπνοι και καταρτισμένοι από ποτέ, και δεν

δέχονται αυθαίρετες ή παράλογες εξηγήσεις. Απαιτούν αποδείξεις, και καλά κάνουν. Τελείωσε

ανεπιστρεπτί εκείνη η περίοδος που ο κόσμος δεχόταν «ουρανοκατέβατες» και «μαγικές» απαντή-

σεις στα φυσικά και μεταφυσικά ερωτήματά του. Κάποτε ένας χριστιανός ρώτησε τον ιερό Αυγουστίνο, έναν αξιόλογο άγιο που έζησε κατά τα πρωτοχριστιανικά έτη (354 - 430 μ.Χ.): «...Τι

έκανε ο Θεός πριν δημιουργήσει αυτόν τον κόσμο;». Και ο ετοιμόλογος ρήτορας, μη μπορώντας να

απαντήσει λογικά, είπε έτσι αβίαστα και ουρανοκατέβατα: « Ετοίμαζε την κόλαση για όσους έθεταν

στο μέλλον τέτοια ερωτήματα»! Μα είναι σοβαρή απάντηση αυτή; Καλύπτει σήμερα κανέναν; Ο

μέγας Βασίλειος στην «εξαήμερο» αναφέρει ότι τα φυτά έγιναν πριν δημιουργηθεί ο ήλιος.

(Λόγος Ε, στίχος 3). Μα πως είναι δυνατόν; Η χλωροφύλλη απαιτεί ηλιακό φως για να φωτοσυν-

θέσει , και αυτό το προαπαιτούμενο για την ύπαρξή τους ίσχυε πάντοτε. Τι θα πρέπει να κάνουμε

σήμερα λοιπόν; Να δεχθούμε έναν άνθρωπο, όσο μεγάλος και να ήταν, ή εκείνο που η επιστήμη

της Βιολογίας αποδεικνύει ; Μα είπαμε ότι οι άνθρωποι , όσο μεγάλοι και αν είναι , δεν αποκλείεται

να σφάλλουν. Όμως ο Θεός και η Φύση που εξαγγέλλει τον «λόγο» Του ποτέ! Οι Θείες Γραφές,

ως προϊόν του Πνεύματος Εκείνου θα πρέπει να είναι - και ΕΙΝΑΙ - αλάθητες. Η ερμηνεία που εμείς τους δίνουμε οδηγεί σε παρεκτροπές. Και μάλιστα όπως θα δούμε, οι μεγάλες αλήθειες που

βρίσκονται κρυμμένες εκεί , δεν προκύπτουν από αυτά που γράφονται , αλλά από εκείνα που δεν

γράφονται σε αυτές, αλλά εννοούνται από αυτές...

3. Η γένεση των άστρων.

Εφόσον λοιπόν η Μεγάλη Έκρηξη παρήγαγε μόνον υδρογόνο και ήλιο σε αναλογία 10:1,

τότε πως παρήχθησαν τα βαρύτερα από το 2He στοιχεία; Τα πρωτογενή άστρα τα «μαγείρεψαν»

στους πυρήνες τους με θερμοπυρηνικές αντιδράσεις κατά τις οποίες τα συνέθεσαν με μεταστοιχεί -

ωση - σύντηξη μέχρι τον σίδηρο 26Fe (που ο πυρήνας του φέρει 26 πρωτόνια και 32 νετρόνια,

σύνολο 58 νουκλεόνια), ενώ τα βαρύτερα προέκυψαν μετά τον «θάνατο» των άστρων αυτών.

Πως σχηματίστηκαν όμως τα πρώτα άστρα, οι πρώτοι ήλιοι στο Σύμπαν από υδρογόνο και ήλιο;

Αιτία είναι η βαρύτητα η οποία συμπυκνώνει κατά τόπους την ύλη που βρίσκεται υπό

μορφή νεφών αερίου υδρογόνου. Όταν

ένα νέφος αερίου υδρογόνου βρεθεί σε

μία κρίσιμη συγκέντρωση τα μόριά του

έλκονται λόγω της βαρύτητας και έτσι

η πυκνότητά του αυξάνει με γεωμετρι -

κή πρόοδο. Καθώς η ακτίνα του νέφους

μικραίνει , η βαρύτητα Β ως ανάλογος των επιμέρους μαζών (m1,m2) και αντι -

στρόφως ανάλογος του τετραγώνου της

αποστάσεώς των (R), τα έλκει όλο και

πιο πολύ με δύναμη F που ισούται με:

(m1 X m2)

F = k X ---------------

R 2

όπου k είναι η σταθερά της παγκοσμίου

έλξεως, και οι ποσότητες m1, m2 οι

μάζες δύο έστω ατόμων υδρογόνου. Επειδή η ελκτική δύναμη αυξάνει εκθετικά καθώς τα άτομα

πλησιάζουν, η συμπύκνωση επιταχύνεται . Καθώς τα άτομα πλησιάζουν και συγκρούονται μεταξύ τους, η θερμοκρασία ολοέν και αυξάνει όπως είπαμε πριν, συμβαίνοντας κάτι αντίστροφο της

διαστολής του Σύμπαντος, όμως σε πολύ μικρότερη κλίμακα.



89

Προϊούσης της συμπυκνώσεως και αυξάνοντας η θερμοκρασία των ατόμων, φθάνει κάποια

στιγμή που το αέριο φωτοβολεί και μετατρέπεται σε πύρινη θερμή σφαίρα. Τα άτομα του υδρογό-

νου σε θερμοκρασία 100.000ο C ιονίζονται πλήρως και η ύλη μετέρχεται στην κατάσταση του

πλάσματος, μία θάλασσα από ελεύθερα πρωτόνια και ηλεκτρόνια. Επειδή η ακτινοβολία στην

επιφάνεια του άστρου διαφεύγει με τον γνωστό γρήγορο ρυθμό (τύπος του Stefan Boltzmann) ενώ στο εσωτερικό παρεμποδίζεται από τα υπερκείμενα στρώματα, ο πυρήνας της αεριώδους σφαίρας

υπερθερμαίνεται , και όταν φθάσει σε θερμοκρασίες της τάξεως των εκατομμυρίων βαθμών τα

ελεύθερα πρωτόνια συγκρούονται όλο με πιο βίαιο τρόπο και έρχονται σε πολύ μικρή απόσταση

μεταξύ των. Όταν αυτή η απόσταση φθάσει στο κρίσιμο όριο των 10-33 cm, υπερισχύει η ισχυρή

πυρηνική δύναμη της ηλεκτροστατικής και ξεκινούν οι θερμοπυρηνικές αντιδράσεις συντήξεως.

Ξεκινάει τότε μία πυρηνοσύνθεση που συνοδεύεται από απώλεια μάζας η οποία μετατρέπεται σε

ενέργεια κατά τον γνωστό τύπο Ε = mc2. Αυτά τα τεράστια ποσά ενεργείας τροφοδοτούν και

συντηρούν τις αντιδράσεις μέχρι να καταναλωθεί ολόκληρο το ποσό του υδρογόνου του πυρήνα.

Έτσι το πρωτογενές νέφος ανάβει και μετατρέπεται σε άστρο πρώτης γενεάς . Ανάλογα με την

αρχική μάζα του καταρρέοντος νέφους, το άστρο που προκύπτει ακολουθεί και διαφορετική

εξελικτική πορεία. Τα άστρα έχουν μέγεθος που κυμαίνεται από 0,1 μέχρι και 100 Ηλιακές μάζες.Μικρότερες μάζες ύλης δεν επαρκούν για να ανάψουν το άστρο, ενώ μεγαλύτερες εκτινάσσονται

προς τα έξω από την πίεση της ίδιας της ακτινοβολίας τους. Η εξέλιξη ενός άστρου επομένως

εξαρτάται άμεσα από την αρχική του μάζα.

Τα μικρά άστρα όπως ο ήλιος μας που έχει μάζα 2 Χ 1033 gr περίπου και μέχρι τα άστρα

με μάζα 1,44 φορές μεγαλύτερη, (όριο Santrasekar), το άστρο εξελίσσεται ως εξής:

Μόλις ξεκινήσουν οι θερμοπυρηνικές αντιδράσεις στον πυρήνα, το μέγεθός τους σταθερο-

ποιείται και το άστρο παύει να συμπυκνώνεται . Η παραγόμενη ενέργεια, ως πίεση ακτινοβολίας

που διοχετεύεται προς τα έξω αντισταθμίζει την περεταίρω συστολή από το βάρος του, και η

κατάσταση αυτή συνεχίζεται όσο υπάρχουν διαθέσιμα καύσιμα υδρογόνου. Τα ελεύθερα πρω-

τόνια του πλάσματος συντήκονται και παράγουν σταθερούς πυρήνες ηλίου 2He με 4 νουκλεόνια,

(2 πρωτόνια και 2 νετρόνια), ενώ η θερμοκρασία ανέρχεται στους 15.000.000 βαθμούς. Όσο πιο βαρύ είναι το άστρο, τόσο γρηγορότερα καίει τα καύσιμά του και λάμπει περισσότερο, επειδή η

βαρύτητα το συμπιέζει και το αναγκάζει σε καύση. Ο ήλιος μας μπήκε σε αυτή τη φάση εδώ και

4,6 δισεκ . έτη και του μένουν άλλα 5. Βρίσκεται δηλαδή στο μέσον της αστρικής του ηλικίας. Τα

προβλήματα θα αρχίσουν να εμφανίζονται όταν το κεντρικό υδρογόνο του θα τελειώνει . Ο μηχα-

νισμός που αντιστάθμιζε την συστολή τώρα θα αρχίσει να εκλείπει , και το άστρο θα αρχίσει πάλι

να συστέλλεται από το βάρος, αυξάνοντας δραματικά την θερμοκρασία του που θα φθάσει τους

100.000.000 βαθμούς. Σε τέτοια θερμοκρασία οι βιαιότατες συγκρούσεις τριών πυρήνων ηλίου

2Ηe που θα συγχωνεύονται , θα παράξουν τελικά έναν πυρήνα άνθρακος (6C)

Ένα μικρό άστρο όπως ο Ήλιος, όταν εξαντληθεί το καύσιμό του διαστέλλεται , σχηματίζοντας έναν

ερυθρό γίγαντα. Όταν ο Ήλιος μας γίνει ερυθρός γίγαντας, θα μεγαλώσει τόσο, ώστε θα συμπεριλάβει τον

Ερμή και την Αφροδίτη. Κατόπιν αποβάλλει στο διάστημα το εξωτερικό του περίβλημα, ενώ ο πυρήνας

του καταρρέει σε λευκό νάνο, μεγέθους όσο η Γη. Στη συνέχεια εξασθενεί και γίνεται μία μαύρη τρύπα.



90

Η τεράστια θερμότητα που διαφεύγει στην επιφάνεια θα κάνει το αέριο περίβλημα του

ήλιου να φουσκώσει , ενώ το εσωτερικό του θα συστέλλεται και θα θερμαίνεται περισσότερο. Ο

ήλιος τότε θα έχει μετατραπεί σε έναν ερυθρό γίγαντα. Τέλος, θα αποβάλλει το εξωτερικό του

περίβλημα και θα μεταπέσει σε λευκό νάνο, ήτοι μία μικρή θερμή περιοχή η οποία θα ψυχθεί και

θα σβήσει στον ουράνιο φόντο, με τελική κατάληξη τον σχηματισμό ενός μαύρου νάνου, με μέγεθος που δεν θα ξεπερνάει αυτό της Γης. Το άστρο θα είναι πλέον ένας τεράστιος κρύσταλλος

από άνθρακα που θα περιβάλλεται από ένα κάλυμμα παγωμένου υδρογόνου, ή πιο καλά, μία πα-

γωμένη στάχτη. Τελικά, ένα πρωτογενές άστρο μικρού μεγέθους σαν τον Ήλιο μας καταλήγει να

συνθέσει μέχρι και τον άνθρακα (6C) ο πυρήνας του οποίου αποτελείται από 6 πρωτόνια και 6

νετρόνια.

* Τι τραγική διαπίστωση! Ο άνθρακας που έχει 6 πρωτόνια, 6 νετρόνια και 6 ηλεκτρόνια, το

στοιχείο που χαρακτηρίζεται από το 6,6,6 και που αποτελεί το θεμελιώδες στοιχείο των οργανικών

ενώσεων και των κυττάρων τυχαίνει να είναι και το πιο μαύρο! Ο άνθρακας στην κοινή μορφή

του αποτελεί καύσιμο. Το κάρβουνο προορίζεται για την ...φωτιά! Ενώ το οξυγόνο (16Ο) που έχει

8 πρωτόνια, 8 νετρόνια και 8 ηλεκτρόνια, το στοιχείο που χαρακτηρίζεται από το 8,8,8, τον λεξά-ριθμο του Ονόματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού «τυχαίνει » να δίνει και τη ζωή διαμέσω των

μυκτήρων μας! «Τυχαίνει » επίσης να οξειδώνει , να καίει τον άνθρακα και να τον μετατρέπει σε

αέριο CO2 και έτσι να τον «εξαφανίζει » από τα μάτια μας! Τι φυσικό, αλλά και μεταφυσικό

μήνυμα είναι αυτό; Πως διαφαίνεται ότι ο Θεός όταν ενωθεί με τον πεπτωκότα θνητό άνθρωπο θα

τον εξαγνίσει και θα τον ανεβάσει στον «ουρανό», καθαρό και αιθέριο;

Ένα βαρύτερο άστρο ακολουθεί την ίδια πορεία, αλλά δεν εξελίσσεται σε ερυθρό γίγαντα.

Η μεγάλη βαρύτητά του το κάνει να λάμπει πολύ περισσότερο. Μετά την καύση του ηλίου του

πυρήνα του συμπυκνώνεται , αναθερμαίνεται και συνεχίζει τη ζωή του καταναλώνοντας πλέον τον

άνθρακα και παράγοντας βαρύτερα στοιχεία, μέχρι και σίδηρο 26Fe. Έτσι καταλήγει σε μία

σφαίρα από σίδηρο, το κέντρο του οποίου συνθλίβεται και θερμαίνεται , και τότε επέρχεται το

τέλος. Ο σίδηρος είναι αδρανής στις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις, και για να συνεχίσει η πυρη-

νοσύνθεση απαιτείται παροχή ενεργείας. Αυτή η έξωθεν ενέργεια προσφέρεται από την βαρύτητα

που καθώς συνθλίβει το άστρο, ανεβάζει την θερμοκρασία του στα 5.000.000 βαθμούς, και τότε

το άστρο καταρρέει και εκρήγνυται με τρομακτική βία. Μία αστραπή ξεπηδάει που λάμπει όσο

100.000.000 ήλιοι , όσο ένας γαλαξίας. Για τον γήινο θεατή, αυτός είναι ένας υπερκαινοφανής

αστέρας, ένας σουπερνόβα. Τα κομμάτια του εκτινάσσονται μακριά με ταχύτητα χιλιάδων χιλιο-

μέτρων το δευτερόλεπτο και η αστρική αυτή μάζα στη συνέχεια διαλύεται και ψύχεται . Τώρα

όμως υπάρχει ένα κέρδος: Έχουν παραχθεί οι βαρείς πυρήνες.

Η έκρηξη αυτή που διαρκεί ημέρες ή και μήνες, συνοδεύεται από εκπομπή ακτίνων Χ και

ραδιοκυμάτων. Έτσι παράγονται τα βαρύτερα στοιχεία από τον σίδηρο, με έναν μηχανισμό που λέγεται σύλληψη νετρονίων , η οποία συμβαίνει μόνο στην καρδιά των μεγάλων άστρων. Η έκρηξή

τους εμπλουτίζει τον διαστρικό χώρο με βαρύτερα στοιχεία, τα οποία βρίσκονται υπό μορφήν

αστρικής σκόνης. Το δε άστρο που εκρήγνυται ως σουπερνόβα, επειδή έχει μάζα μεγαλύτερη των

1035 gr, (μεγαλύτερη από το όριο Santrasekar), μετατρέπεται σε αστέρα νετρονίων, μία μαύρη

τρύπα όπου τα νετρόνιά της είναι συμπιεσμένα το ένα δίπλα στο άλλο συμπαγώς. Ένας τέτοιος

αστέρας έχει απίστευτη πυκνότητα. Όλη η μάζα του ήλιου θα είχε όγκο σφαίρας διαμέτρου 16

χιλιομέτρων, ενώ όλη η μάζα της Γης θα ήταν συμπυκνωμένη σε μία σφαίρα διαμέτρου 0,85 cm!

Ένα τέτοιο αντικείμενο ασκεί τόσο ισχυρό βαρυτικό πεδίο γύρω του, που ούτε και το φως δεν

δύναται να διαφύγει από αυτό, διότι κάτω από την επίδρασή του καμπυλώνεται και παγιδεύεται σε

μία επιφάνεια γύρω από το αντικείμενο, σχηματίζοντας έτσι έναν ορίζοντα συμβάντων. Η κρίσιμη

αυτή ακτίνα στην οποία πρέπει να συμπιεστεί μία μάζα ώστε να σχηματίσει μία μαύρη τρύπα ονομάζεται ακτίνα Σβάρτσιλντ .



91

Καμπύλωση του χωροχρονικού συνε-

χούς από τον ήλιο Α. Μία ακτίνα φωτός

που εκπέμπεται από το άστρο στη θέση Β

καθώς περνάει κοντά από την μάζα του

ηλίου κάμπτεται και φθάνει στον παρατη-

ρητή C στη Γη, ο οποίος θεωρεί ότι το άστρο βρίσκεται σε ευθεία, στη θέση D.

Μεγαλύτερες μάζες προκαλούν μεγαλύτε-

ρη χωροχρονική παραμόρφωση, ενώ ένας

αστέρας νετρονίων καμπυλώνει τον χωρο-

χρόνο τελείως, και το φως παγιδεύεται

στον ορίζοντα συμβάντων του. Τα σώμα-

τα αυτά ούτε φωτίζονται , ούτε εκπέμπουν

φως. Είναι τα απόλυτα μέλανα σώματα,

και γι ’ αυτό τα λέμε «μαύρες τρύπες».

Αυτά όσον αφορά τα πρωτογενή άστρα, εκείνα δηλαδή που προκύπτουν από υδρογόνο.

Τα άστρα αυτά ονομάζονται πρώτης γενεάς . Αν τώρα το νέφος υδρογόνου περιέχει και αστρική

σκόνη, ήτοι υπολείμματα νεκρών άστρων, τότε η πρωταρχική ύλη τους θα περιέχει και άλλα

βαρύτερα στοιχεία. Συνεπώς στο ξεκίνημά τους, αλλά και σαν άστρα αργότερα θα διαθέτουν

βαρύτερα χημικά στοιχεία. Άστρα δεύτερης γενεάς περιέχουν ως επί το πλείστον όλα τα χημικά στοιχεία μέχρι και τον σίδηρο, ενώ άστρα τρίτης γενεάς περιέχουν όλα τα στοιχεία που υφίστανται

ως ελεύθερα στη Φύση, ήτοι μέχρι και Ουράνιο 92U. Τούτο συμβαίνει επειδή το αστρικό νέφος θα

πρέπει να έχει συμπεριλάβει και ύλη από άστρα που εξερράγησαν παλαιότερα ως σουπερνόβες.

Μεγάλα άστρα βέβαια υπήρξαν απαρχής του σχηματισμού τους. Επομένως εάν σήμερα ένα άστρο

περιέχει βαρύτερα του σιδήρου στοιχεία, τούτο δε αποκλείει την περίπτωση να πρόκειται και για

άστρο δεύτερης γενεάς. Το σίγουρο είναι όμως ότι εάν ένα άστρο , καθώς και οι πλανήτες του

περιέχουν στοιχεία βαρύτερα του σιδήρου , τότε πρόκειται υ π ο χ ρ ε ω τ ι κ ά για άστρο δεύτερης

τουλάχιστον γενεάς . Από φασματοσκοπικές μελέτες έχει αποδειχθεί ότι τα περισσότερα άστρα του

γαλαξία μας περιέχουν βαρύτερα του σιδήρου στοιχεία, συνεπώς ο γαλαξίας μας σίγουρα σχημα-

τίστηκε σχετικά πρόσφατα, και έχει ηλικία παρεμφερή του Ηλίου μας.

Ο Ήλιος μας σχηματίστηκε πριν 4,6 δισεκατομμύρια έτη από τη διαστρική ύλη που είχε

υποστεί επεξεργασία και επανεπεξεργασία στο εσωτερικό πολλών άστρων. Τούτο προκύπτει από

φασματοσκοπικές αναλύσεις του φωτός του, όπου αποκαλύπτεται ότι ο Ήλιος μας είναι άστρο

δεύτερης, ή μάλλον τρίτης γενεάς. Η ύλη της Γης προέρχεται από αυτήν του Ηλίου. Το γεγονός

ότι στη Γη υπάρχει κοβάλτιο 27Co, νικέλιο 28 Ni, χαλκός 29Cu, ψευδάργυρος 30Zn… άργυρος

47Zn, κασσίτερος 50Sn, ιώδιο 53Ι, χρυσός 79Αu, υδράργυρος 80Hg, μόλυβδος 82Pb, ράδιο 88Ra και

ουράνιο 92U, όλα αυτά αποτελούν αδιάσειστη απόδειξη ότι ο Ήλιος μας είναι μάλλον ένα άστρο

τρίτης γενεάς. Επομένως ο άνθρωπος δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει στα αρχικά στάδια της δημι -

ουργίας - διαπλάσεως - των άστρων, διότι δεν είχαν παραχθεί ακόμη τα δομικά υλικά του. Θα

έπρεπε να πεθάνουν τα πρώτα άστρα έτσι ώστε να μας δώσουν τις στάχτες τους, τον άνθρακα, το

οξυγόνο, το άζωτο που χρειάζονται για να σχηματιστούν οργανικές ενώσεις, τον σίδηρο που έχει η

αιμοσφαιρίνη του αίματός μας, το ασβέστιο που έχουν τα οστά μας. Τυχαίο; Δεν νομίζω...



92

4. Η γένεση των πλανητών.

Τα αέρια διαστρικά νέφη καθώς συμπυκνώνονται από τη βαρύτητα, εκτός από θέρμανση,

υφίστανται και αυτοπεριστροφή, σαν επακόλουθο της διατηρήσεως της κινητικής ενεργείας και

της στροφορμής που υφίσταται κάθε απομονωμένο σύστημα. Αυτός είναι και ο λόγος που όλες οι δομές στο Σύμπαν περιστρέφονται: Οι γαλαξίες γύρω από το κεντρικό σμήνος τους, τα άστρα

γύρω από το κέντρο του γαλαξία τους, οι πλανήτες γύρω από τους ήλιους τους, οι δορυφόροι γύρω

από τους πλανήτες τους, αλλά και η αυτοπεριστροφή όλων αυτών. Γιατί άραγε;

Σύμφωνα με τον μεγαλύτερο κοσμολόγο και αστροφυσικό της εποχής μας, τον Stephen

Hawking, εκτός από τις μεγάλες μαύρες τρύπες που δημιουργούνται από την κατάρρευση ενός

άστρου, υπάρχουν και οι λεγόμενες μικροσκοπικές αρχέγονες μαύρες τρύπες , οι οποίες προέκυ-

ψαν από την κατάρρευση εξαιρετικά συμπιεσμένων περιοχών του θερμού και πυκνού μέσου το

οποίο υπήρξε αμέσως μετά την Μεγάλη Έκρηξη, και μάλιστα κατά την πληθωριστική διαστολή,

όπου οι υπόλοιπες 7 από τις 11 διαστάσεις «τυλίχτηκαν» στον εαυτό τους. (t = 10-35 - 10-30 sec).

Αυτά τα μορφώματα που είναι διάσπαρτα στον κοσμικό χώρο αποτελούν υπέρπυκνους πυρήνες,

που λειτουργούν ως μικροσκοπικές «μαύρες τρύπες», πολύ πυκνότερες όμως από εκείνες των άστρων. Φανταστείτε ότι μάζα ενός δισεκατομμυρίων τόνων (1016 gr), μάζα ενός μεγάλου όρους

να βρίσκεται συμπυκνωμένη σε σφαίρα με ακτίνα μικρότερη από 10-13 cm, που είναι η ακτίνα ενός

πρωτονίου ή νετρονίου! Αυτοί οι «βυθοί ύλης» λειτουργούν ως πυρήνες συμπυκνώσεως της

κανονικής ύλης, ήτοι των αερίων διαστρικών νεφών. Έτσι όταν ένα αέριο νέφος που κινείται με

σταθερή γραμμική ταχύτητα συναντήσει μία τέτοια οντότητα, έλκεται και καταρρέει σε αυτήν. Η

αρχέγονη μαύρη τρύπα ρουφάει την ύλη γύρω της και αυξάνει σε μέγεθος, εκπέμποντας στο

διάστημα σκληρές ακτίνες γ. Καθώς η αρχέγονη μαύρη τρύπα «θρέφεται » με την ύλη του νέφους

και μεγαλώνει , μεταπίπτει σε κανονική μαύρη τρύπα, η οποία αποτελεί και το κέντρο του γαλαξία

που μέλλει να σχηματισθεί . Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι ανεξαιρέτως οι γαλαξίες φέρουν ένα

υπέρπυκνο κέντρο που αποτελείται από μία μεγάλη μαύρη τρύπα.

Η αιτία επομένως της συμπυκνώσεως ενός αερίου νέφους είναι μάλλον αυτή. Καθώς τα

μόριά του πλησιάζουν μία τέτοια οντότητα με κάποια γραμμική ταχύτητα που απέκτησαν από την

διαστολή του χώρου στην Μεγάλη Έκρηξη, έλκονται από αυτήν, παγιδεύονται από το ισχυρότατο

βαρυτικό πεδίο και έτσι ξεκινάει η συμπύκνωση.

Τα κεντρικά μέρη του νέφους αρχίζουν να

περιστρέφονται γύρω από αυτήν περισσότερο

από τα περιφερικά, προκύπτοντας τελικά ένας

σπειροειδής σχηματισμός. Οι πρώτοι γαλαξίες

που σχηματίστηκαν είχαν όλοι τους σπειροειδή

μορφή, ενώ οι άλλες μορφές που παρατηρούνται

προέκυψαν από συγκρούσεις και συγχωνεύσεις δύο ή περισσοτέρων γαλαξιών, ή από τεράστιες

εκρήξεις σουπερνόβα στο εσωτερικό τους, ή και

από τα δύο αυτά, και έτσι το αρχικό σχήμα τους

παραμορφώθηκε. Η τεράστια μάζα του κέντρου

του γαλαξία απορροφά τα άστρα που βρίσκονται

κοντά του, ενώ τα περιφερικά άστρα με την πε-

ριστροφή αποφεύγουν τη σύλληψή τους από

αυτό. Έτσι το κέντρο του γαλαξία τον κρατάει

σε συνοχή για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα

περιφερικά άστρα - ήλιοι - λειτουργούν και αυτά

με παρόμοιο τρόπο. Επειδή όμως η μάζα τους είναι κατά πολύ μικρότερη, δεν απορροφούν την ύλη, αλλά λειτουργούν ως κέντρα περιστροφής των πλανητών τους. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι

αρχέγονες μαύρες τρύπες, ουδέποτε θα είχαν σχηματισθεί γαλαξίες, άστρα και πλανήτες.



93

Όλα επομένως καθορίστηκαν από την Μεγάλη Έκρηξη. Αν το Σύμπαν ήταν προαιώνιο και

στατικό, τα αέρια νέφη δεν θα διέθεταν αρχική γραμμική ταχύτητα ώστε να τεθούν αργότερα σε

περιστροφή. Όλη η ύλη, αν υπήρχε, θα βρισκόταν σε κατάσταση ομοιογενούς αερίου νέφους

υδρογόνου και μόνο. Ούτε εκείνοι οι πυρήνες, οι αρχέγονες μαύρες τρύπες όφειλαν να υπάρχουν,

και επομένως το Σύμπαν θα ήταν μία φούσκα υδρογόνου «απείρων» διαστάσεων. Το γεγονός ότι υπάρχει ύλη συγκροτημένη σε γαλαξίες, άστρα και πλανητικά συστήματα, τούτο αποτελεί άλλη

μία περίτρανη απόδειξη ότι όλα προήλθαν από μία αρχική Μεγάλη Έκρηξη.

Πως δημιουργήθηκαν όμως οι πλανήτες και συγκροτήθηκαν σε πλανητικά συστήματα;

Κάθε άστρο που παράγεται με τον μηχανισμό της βαρυτικής συμπυκνώσεως του αερίου νέφους,

καθώς η μάζα του πυκνώνει , αυξάνει και η αυτοπεριστροφή του. Κάποια στιγμή η «φυγόκεντρος»

δύναμη εκσφενδονίζει μάζα από τον ισημερινό του, η οποία κινούμενη πλέον ευθυγράμμως απο-

μακρύνεται από το άστρο. Χάνοντας όμως το αυτοπεριστρεφόμενο άστρο ένα μέρος της μάζας

του, λόγω του νόμου της διατηρήσεως της στροφορμής, η αυτοπεριστροφή του μειώνεται . Τα δε

εκσφενδονισμένα κομμάτια του, ως διάπυρα και ρευστά σώματα, λόγω της επιφανειακής τάσεως

που έχουν όλα τα υγρά, σχηματίζουν σφαίρες που αυτοπεριστρέφονται , αφού και αυτές διαθέτουν

βαρύ πυρήνα που καταρρέει σε μικρότερο βαθμό από εκείνον του άστρου. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να προκύψουν οι πλανήτες του

άστρου, οι οποίοι είναι διατεταγμένοι σε

ένα επίπεδο, το ηλιακό επίπεδο , που αντι -

στοιχεί στον ισημερινό του άστρου. Γι ’

αυτό και όλοι οι πλανήτες βρίσκονται

πάντοτε σε αυτό το επίπεδο. Τυχόν παρεκ -

κλίσεις οφείλονται σε συγκρούσεις των

πλανητών με αστεροειδείς, κομήτες, ή και

άλλα ουράνια σώματα που δεν ανήκουν

στο ίδιο πλανητικό σύστημα.

Τα διάπυρα αυτά σφαιροειδή τεμά-χια όταν φθάσουν σε κάποια απόσταση

από το κεντρικό άστρο τίθενται σε δορυφο-

ρική τροχιά. Στη συνέχεια ψύχονται και

μετατρέπονται σε στερεά ουράνια σώματα,

τους πλανήτες. Ανάλογα με την πυκνότητα της ύλης τους παίρνουν και τις αντίστοιχες θέσεις στο

νεοσχηματισθέν πλανητικό σύστημα. Οι πλανήτες με τα βαρύτερα υλικά τίθενται σε κοντινές τρο-

χιές, ενώ εκείνοι με τα ελαφρότερα στις απομακρυσμένες. Γι ’ αυτό όλοι οι πετρώδεις πλανήτες

του ηλιακού μας συστήματος, ήτοι ο Ερμής, η Αφροδίτη, η Γη, και ο Άρης βρίσκονται εγγύτερα

του Ηλίου, ενώ οι υπόλοιποι , Δίας, Κρόνος, Ουρανός που είναι αραιότεροι , βρίσκονται μακρύ-

τερα. Οι κοντινοί πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο γρηγορότερα από τους περιφερι -

κούς. Έτσι το έτος τους βαίνει αυξανόμενο ανάλογα με την απόσταση του πλανήτη από τον Ήλιο:

Ο Ερμής έχει έτος 88 ημερών, η Αφροδίτη 224 ημερών και 16 ωρών, η Γη 365 ημερών και 5

ωρών, (αστρικό έτος), αλλά ο Άρης 687 ημερών, ο Δίας 12 περίπου ετών, ο Κρόνος 29 έτη και

167 ημερών, ο Ουρανός 84,02 έτη, ο Ποσειδώνας 164 έτη και 280 ημέρες, και ο Πλούτωνας 249,2

έτη.

Το όλο σύστημα, ως απομονωμένο διατηρεί την αρχική γωνιακή ροπή του άστρου. Αν και

όλοι οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος αποτελούν το 1/700 της ηλιακής μάζας, η ροπή που

«απέσπασαν» από τον Ήλιο ανέρχεται στο 98% της αρχικής, ενώ ο Ήλιος κράτησε μόνο τα

υπόλοιπα 2% και μείωσε την γωνιακή του ταχύτητα. Φασματοσκοπικές μελέτες έχουν δείξει ότι

το 93% των άστρων που παρατηρούμε σήμερα, δείχνουν να έχουν χαμηλή αυτοπεριστροφή, πολύ

χαμηλότερη από εκείνη που θα έπρεπε να είχαν εάν δεν συνοδεύονταν από πλανήτες. Με άλλα λόγια, ο γαλαξίας μας είναι γεμάτος πλανήτες! Και ίσως όχι μόνον ο δικός μας... Αλήθεια, τι

είναι τελικά ο άνθρωπος μπροστά στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος!



94

5. Συμπεράσματα.

Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα, α π ο δ ε δ ε ι γ μ έ ν α από επιστημονικής πλευράς.

Κάθε άλλη άποψη επομένως είναι προσωπική, μυθώδης, αν όχι και βλακώδης! Το Σύμπαν μας

ξεκίνησε από μία Κοσμική Μεγάλη Έκρηξη εδώ και 13,7 δισεκατομμύρια έτη, ο Ήλιος μας εμφα- νίστηκε στο στερέωμα πριν από 4,5 ή 4,6 δισεκατομμύρια έτη, και όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία. Οι

θεμελιώδεις νόμοι της Φύσεως δεν είναι τυχαίοι , αλλά προεπιλεγμένοι από κάποιον Πάνσοφο

Νου, ο οποίος υπήρχε προ πάντων των αιώνων, διότι ο νόμος προηγείται πάντοτε του αποτελέσμα-

τος. Και ο νόμος πάντοτε έπεται του Νομοθέτη. Ζούμε σε έναν κόσμο, που εάν είχε έλθει σε

ύπαρξη αφ’ εαυτού, τότε η τύχη ουδέποτε θα οδηγούσε σε οργανωμένο κόσμο. Παραδείγματα:

1. Εάν η ταχύτητα του φωτός δεν είχε την τιμή που έχει, αλλά ήταν μικρότερη κατά 10-36, αυτό

θα είχε σαν αποτέλεσμα το Σύμπαν στο 1ο δευτερόλεπτο της ζωής του, μη μπορώντας να διαφύγει

προς τα έξω, να καταρρεύσει και να επανέλθει στην κατάσταση της παραδοξότητας. Αν πάλι αυτή

η τιμή ήταν μεγαλύτερη κατά 10-36, το Σύμπαν θα διαλυόταν από την διαστολή του και ουδέποτε

θα εμφάνιζε διάκριτες υλικές δομές, δηλαδή quarks και ηλεκτρόνια. Κατά συνέπειαν ουδέποτε θα εμφανιζόταν ύλη, αλλά θα κατέληγε σε μια πύρινη φούσκα φωτός που θα έσβηνε σιγά-σιγά κατά

την αιώνια διαστολή του. Για να καταλάβουμε πόσο μικρός είναι αυτός ο παράγοντας, αυτό το

10-36, αρκεί να πούμε ότι η διάμετρος ενός πρωτονίου είναι 2 Χ 10-13 cm, ή σε μέτρα, 2 Χ 10-15 m,

άρα εδώ μιλάμε για διαφορά μήκους... 10-21 του πρωτονίου ανά δευτερόλεπτο! Πολύ επιλεγμένη

λοιπόν είναι αυτή η ταχύτητα c του φωτός! Μα πάρα πολύ επιλεγμένη!!!

2. Εάν οι δυνάμεις πεδίου δεν ήσαν αντιστρόφως ανάλογες του τετραγώνου της αποστάσεως,

αλλά απλώς αντιστρόφως ανάλογες, (αν δηλαδή αντί για m1 x m2 / R 2ήταν απλώς / R), τότε η δύ-

ναμη της βαρύτητας δεν θα εξασθενούσε εκθετικά με την απόσταση, άρα θα ήταν πιο ισχυρή, με

αποτέλεσμα όλες οι υλικές δομές, άτομα, αστέρες, γαλαξίες, να ήλκοντο πολύ περισσότερο και να

κατέρρεαν πριν καν σχηματισθούν. Αν πάλι ο παράγοντας /R 2 ήταν /R 3, τότε οι δυνάμεις πεδίου

θα εξασθενούσαν πιο δραστικά, με αποτέλεσμα η ύλη να εκτινασσόταν στον κενό χώρο υπό

μορφήν πρωτονίων ή νετρονίων, χωρίς ποτέ αυτά να μπορέσουν να συγκροτηθούν σε μεγαλύτερες

δομές, και το Σύμπαν θα έμοιαζε με ομοιόμορφη σούπα από φως, νετρόνια και πρωτόνια, και ποτέ

δεν θα είχαν σχηματισθεί άστρα και πλανήτες. Ούτε άτομα θα είχαν σχηματισθεί , επειδή και οι

ηλεκτροστατικές δυνάμεις μεταξύ πρωτονίου και ηλκεκτρονίου υπακούουν σε αυτόν τον νόμο,

τον νόμο του Coulomp. (F = k X q1 X q2 / R 2).

3. Εάν η θερμική ισχύς δεν εξασθενούσε ανάλογα με την 4η δύναμη της απολύτου θερμοκρα-

σίας, εάν δηλαδή στον τύπο των Stephan - Boltzmann αντί Ν = σ Χ S X T4 ήταν στην Τ3 ή και

λιγότερο, η θερμοκρασία ενός σώματος δεν θα έπεφτε με ταχύ ρυθμό, με αποτέλεσμα να παρεμπο-

δίζεται η απαγωγή ενεργείας, και η ψύξη του Σύμπαντος κατά την Μεγάλη Έκρηξη θα γινόταν με βραδύτερο ρυθμό. Επειδή όμως η θερμοκρασία είναι εκείνη που καθορίζει το τι θα προκύψει από

το Κοσμικό πλάσμα, το πιο πιθανό είναι να μην είχε δημιουργηθεί ούτε ένα quark! Εάν πάλι αντί

Τ4 ήταν Τ5 ή και περισσότερο, η απόψυξη θα ήταν ταχύτατη με απρόβλεπτες συνέπειες. Αν ποτέ

προέκυπτε κόσμος, τα άστρα θα έχαναν πολύ σύντομα την ακτινοβόλο ενέργειά τους και θα έσβη-

ναν σύντομα. Ο Ήλιος μας θα είχε σβήσει στα πρώτα 10.000 έτη και ουδέποτε στη Γη θα είχε

αναπτυχθεί ζωή. Μα και αν υπήρχε ζωή έτσι «μαγικά», η ηλιακή ακτινοβολία θα έφθανε στη Γη

πολύ εξασθενημένη και δεν θα επαρκούσε για φωτοσύνθεση και θέρμανση.

4. Εάν η ισχυρή πυρηνική δύναμη δεν ήταν κατά 1040

μεγαλύτερη της ηλεκτροστατικής, τα

πρωτόνια και νετρόνια στον πυρήνα των ατόμων δεν θα μπορούσαν να παραμείνουν σε συνοχή,

αλλά θα εδιαλύοντο εις τα εξ ων συνετέθησαν. Εάν πάλι ήταν μεγαλύτερη, 1041

ή περισσότερο,θα προέκυπταν ατομικοί πυρήνες συμπαγείς και αδιάσπαστοι , και τότε δεν θα υφίσταντο πυρη-

νικές αντιδράσεις σχάσεως και συντήξεως, και επομένως άστρα δεν θα είχαν σχηματισθεί ποτέ.



95

5. Εάν κατά την πληθωριστική διαστολή οι μεγάλες διαστάσεις χώρου δεν ήσαν τρεις, αλλά

περισσότερες, θα ήταν αδύνατη η ύπαρξη σταθερών ατόμων και ευσταθών πλανητικών τροχιών

γύρω από τα άστρα. Επίσης τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα συμπεριφέρονται στις τρεις διαστάσεις

κατά έναν μοναδικό τρόπο με βάση τις εξισώσεις του Maxwell. Εάν το πλήθος των διαστάσεων

είναι άρτιο, (2,4,6...), τότε τα σήματα που εκπέμπονται σε διαφορετικές χρονικές στιγμές λαμβά- νονται την ίδια στιγμή, σαν να μην υπήρχε ο χρόνος. Αυτό δεν συμβαίνει όταν το πλήθος των

διαστάσεων είναι περιττό (1,3,5...). Ωστόσο, σε όλες τις διαστάσεις με περιττό πλήθος διάφορο

του 3, τα σήματα παραμορφώνονται . Μόνο σε τρεις διαστάσεις τα κύματα διαδίδονται με ευκρινή

και αδιατάραχτο τρόπο! Και το Σύμπαν μας είναι τέτοιο ακριβώς. Τυχαίο;

Όλα αυτά μαζί , και άλλα που δεν χρειάζεται να αναφερθούν γιατί κουράζουν, δείχνουν ότι

τίποτα δεν έγινε από μόνο του στην τύχη, αλλά κάποιος Νους, κάποια Θεία Πρόνοια φρόντισε

πριν από εμάς για εμάς. Κάποιος κούρδισε το ρολόι που έφτιαξε. Και ίσως να το «κουρδίζει »

ακόμη κατά καιρούς. Ίσως εκεί στις εσχατιές του Σύμπαντος κάποιος να εργάζεται ακόμη για την

δική μας ασφάλεια και ύπαρξη, αλλά εμείς δεν το ξέρουμε. Και γιατί να το ξέρουμε; Ο Θεός δεν κόβει αποδείξεις, ούτε προτίθεται να μας δώσει κάποια φωτογραφία Του για να πιστέψουμε στην

ύπαρξή Του! Έχει αφήσει όμως τα αποτυπώματά Του στη Δημιουργία και στο μυαλό μας. Διότι

ένα υγιές ανθρώπινο μυαλό, βλέποντας όλα αυτά που η Φύση εξαγγέλλει , σίγουρα πείθεται . Δεν

μπορεί όλη αυτή η πολύπλοκη μηχανή που λειτουργεί στην εντέλεια εδώ και 13,7 δισεκατομμύρια

χρόνια να έγινε μόνη της. Δεν μπορεί το ανθρώπινο σώμα με περίπου 1014 κύτταρα να έγινε μόνο

του και να απέκτησε συνείδηση, τάχα λόγω πολυπλοκότητας του νευρικού του συστήματος. Γιατί

δηλαδή και τα computer που κατασκευάζουμε, αφού έχουν νοημοσύνη, έστω και τεχνιτή, να μην

αποκτούν και εκείνα μια κατώτερη βούληση και ένα στοιχειώδες «εγώ», πράγμα που το έχουν

ακόμη και τα μυρμήγκια; Διότι όλα τα ζώα έχουν βούληση και αυτοσυνειδησία! Τι είναι άραγε η

συνείδηση και που εδράζει ; Γιατί τα φυτά που κι εκείνα αποτελούνται από κύτταρα, δεν έχουν;

Άρα η συνείδηση δεν σχετίζεται απλά με τη ζωή, αλλά μόνο με κάποιες ανώτερες μορφές της.Που βρίσκεται όμως αυτό το όριο και ποιος το έχει θέσει ; Μόνο του τέθηκε; Ή υπάρχει κάποιος

που χορηγεί το Πνεύμα Του κατά βούλησιν και κατ’ αναλογίαν στο κάθε ανώτερο έμβιο ον;

Εσείς τι λέτε; Θεός ή τύχη; Δημιουργός ή χάος; Ύλη που παράγει πνεύμα, ή Πνεύμα που παρήγαγε την ύλη;

Αλήθεια, πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος στον χώρο και στον χρόνο! Είμαστε εφήμερα μικρόβια

που κατοικούμε επάνω σε μία μικροσκοπική σφαίρα που βρίσκεται στις παρυφές ενός σπειροει -

δούς γαλαξία με 100 δισεκατομμύρια άστρα, ο οποίος είναι ένας από τους 100 δισεκατομμύρια

γαλαξίες του Σύμπαντος που μπορούμε να παρατηρήσουμε. Και όμως τολμάμε να αμφισβητούμε

ακόμη και σήμερα την ύπαρξη του Δημιουργού και Ποιητή των όλων...



96

6. Η Γένεση του Σύμπαντος κατά την Βίβλο.

Όλα τα προηγούμενα που αναφέρθηκαν, η Γένεση στη Βίβλο τα παρουσιάζει μέσα στα 10

πρώτα εδάφιά της. Το εκπληκτικό είναι ότι η σειρά των πραγμάτων, όχι μόνον εδώ, αλλά και στα υπόλοιπα εξελικτικά στάδια είναι η αυτή. Και πουθενά δεν αστοχεί . Τουναντίον, με αυτά που

υπονοεί μας δίνει και περισσότερες πληροφορίες. Οι δε φάσεις της Δημιουργίας του παρόντος

κόσμου χαρακτηρίζονται «ημέρες», ενώ ολόκληρη η Δημιουργία αποτελεί «Ημέρα», ήτοι μία

μεγάλη περίοδο που ακόμη δεν τελείωσε. Πράγματι , ακόμα δεν έχει γίνει η Συντέλεια των

αιώνων...

6.1. Ημέρα μία: Η Μεγάλη Έκρηξη!


1. Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γήν . (Προσέξτε, πρώτα τον «ουρανό»).

2. Η δέ γή ήν αόρατος και ακατασκεύαστος , και σκότος επάνω της αβύσσου , και πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος .

3. Και είπεν ο Θεός : Γενηθήτω φώς . Και εγένετο φώς .

4. Και διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον του φωτός και ανά μέσον του σκότους .

5. Και εκάλεσεν ο Θεός το φώς η μ έ ρ α ν , και το σκότος εκάλεσε νύκτα. Και εγένετο εσπέρα και

εγένετο πρωί , ημέρα μ ί α . (Προσέξτε, «μία» και όχι «πρώτη»).

Κατ’ αρχήν ο Θεός προϋπάρχει , όπως δείξαμε και πριν. Είναι δεδομένος και αποτελεί την

πρωταρχική «αιτία». Και χωρίς να «πει » κάτι , ποιεί πρώτα τον «ουρανόν» και ύστερα την «γην».

Έτσι βλέπει ο εξωχωροχρονικός Θεός αυτό που πρόκειται να εξελιχθεί σε Σύμπαν. Βλέπει την

παραδοξότητα σαν μία σφαίρα όπως η Γη, η οποία καλύπτεται από έναν ορίζοντα συμβάντων, ένα

σφαιρικό όριο που την περιτυλίγει , όπως και ο γήινος ουρανός που περιβάλλει τον πλανήτη μας.

Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για τον πλανήτη Γη, αλλά για την παραδοξότητα.

Αυτή λοιπόν η «γη», η παραδοξότητα ήταν αόρατη και ακατασκεύαστη. Πράγματι , η

παραδοξότητα στην φάση του χρόνου Plank (10-43 sec) και ίσως λίγο πιο πριν διέπεται από πλήρη

απροσδιοριστία. Αν κάποιος ήταν εκεί μέσα, δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει τον χώρο από τον

χρόνο, ούτε να χαρακτηρίσει την 11διάστατη καθαρή ενέργεια που είχε αυτό το μόρφωμα. Γι ’

αυτόν τον υποθετικό εσωτερικό παρατηρητή, η «γη» του θα εκαλύπτετο από αβυσσαλέο σκότος.

Όμως «έξω» από αυτόν τον ορίζοντα συμβάντων όπου τίποτα υλικό δεν μπορεί να υπάρξει , υπήρ-

χε το Πνεύμα Θεού, η Θεία Ουσία, το Άκτιστο Φως της Θεότητος, το οποίο, προσέξτε τη λέξη,

επεφέρετο επάνω του « ύδατος». Η λέξη «επεφέρετο» δηλώνει μία κατάσταση στατικότητας και

ακινησίας. Λέμε κι εμείς σήμερα: «Ο φορέας της δυνάμεως F», ή «ο άνθρωπος φέρει 46 χρωμα-τοσώματα στα κύτταρά του», ή «ο τάδε είναι φορέας του AIDS». Δεν κινείται όμως η δύναμη στο

σώμα που την φέρει , αλλά το σώμα κινείται από την δύναμη. Ούτε τα χρωματοσώματα στα κύτ-

ταρα κινούνται ως προς τον άνθρωπο, αλλά παραμένουν σε αυτόν ακίνητα. Έτσι και το Πνεύμα

του Θεού επεφέρετο, ήτοι «εφέρετο επί ». Και δεν υπάρχει κίνηση, επειδή ακόμη χωροχρόνος δεν

υφίσταται . Εκεί «έξω», εκείνο το αληθινό άπειρο που λέγαμε, είναι στατικό και αμετάβλητο.

Τι « ύδατα» είναι όμως εκείνα επί των οποίων το Πνεύμα του Θεού, το Άγιο Πνεύμα

εφέρετο; Είναι η ίδια η ουσία Του! Εκείνο το εξωχωροχρονικό άπειρον που λέγαμε, είναι μάλλον

μία κατάσταση ομοιογενής όπως το ύδωρ. Πολύ προσεγμένος και μετρημένος είναι εδώ ο λόγος.

Δεν γράφει ότι ο Θεός επεφέρετο της αβύσσου, αλλά επί του « ύδατος». «Επάνω» και από αυτήν

την Θεία ουσία βρίσκεται το Άγιο Πνεύμα! Γι ’ αυτό είπαμε πριν ότι το Άγιο Πνεύμα είναι η

βαθύτατη υπόσταση Εκείνου. Δεν ήταν επομένως δυνατόν αυτή η υπέρτατη Υπόσταση να βρί -σκεται στην «άβυσσο» στο απόλυτο σκότος, αλλά στο Φως. Όχι όμως το κοσμικό, αλλά εκείνο το

Υπερκόσμιο, το Άκτιστο Φως.



97

«... Και είπεν ο Θεός : - Γενηθήτω φώς . Και εγένετο φώς ». Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Ο

Θεός «λέει ». Σε ποιόν «λέει » και γιατί ; Απλά, εδώ φαίνεται ότι υπάρχει συνεργασία. Ο Πατέρας

Θεός δίνει την εντολή, ο Υιός εκτελεί , και το Πνεύμα που επεφέρετο παρίσταται και συνεργεί .

Εδώ φαίνεται εξ αρχής ότι το Θείον δεν είναι ένα, αλλά τρία Πρόσωπα. Όπου αναφέρεται η

φράση «είπεν ο Θεός», τούτο δηλώνει παρέμβαση στην εξέλιξη των πραγμάτων. Η απόφαση όλων λαμβάνεται από τον Πατέρα Θεό και δίδεται ως εντολή σε κάποιο άλλο Πρόσωπο, το οποίο την

εκτελεί . Συγχρόνως τούτο σημαίνει και κάτι άλλο. «Λέγει » ο Θεός, ήτοι «λόγος εξέρχεται » από

τον Πατέρα. Δεν πρόκειται εδώ για κάποια απλή φωνή, κουβέντα, αλλά για την έξοδο ενός

μέρους της Ουσίας Του που είναι ο Λόγος, ο άσαρκος Υιός και Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της

Αγίας Τριάδος, αφού και η επιστολή προς Εβραίους αναφέρει ότι «...τούτων ελάλησεν ημίν εν υιώ ,

όν έθηκε κληρονόμον των πάντων , δι’ ού και τους αιώνας εποίησεν». (Προς Εβραίους κεφ.1, εδ.1

& 2). Όλα έγιναν λοιπόν διά του Υιού και Λόγου, ο οποίος εποίησε ακόμη και «τους αιώνας», τον

ίδιο τον χρόνο, ή επιστημονικότερα, τον χωροχρόνο. Κατά τη φάση αυτή βέβαια, κανένας άλλος

δεν θα μπορούσε να πράξει το οτιδήποτε, εάν δεν ήταν Θεός. Γι ’ αυτό «...και Θεός ήν ο λόγος ».

Αν και οι άγγελοι υπήρχαν τότε, εντούτοις ως δημιουργήματα, φύσει κατώτερα του Δημιουργού,

ήταν αδύνατον να μετάσχουν στο οτιδήποτε. Εκείνοι ήσαν απλώς θεατές. Λέει ο Θεός στον Ιώβ: Ιώβ , κεφ. 38:

4. Πού ήσο εσύ (Ιώβ) όταν εγώ εθεμελίωνον την γήν; (τη «γη» της Γενέσεως, την παραδοξότητα)

Ειπέ μοι , εάν έχης ορθήν αντίληψιν.

5. Ποίος ώρισε τας διαστάσεις αυτής , εάν γνωρίζης ; Ή ποίος ήπλωσεν στάθμην επ ’ αυτής ;

(Αυτή η «στάθμη» είναι το φωτεινό όριο του Σύμπαντος).

6. Επί τίνας εστερεώθησαν αι βάσεις της , ή ποίος έθεσεν τον ακρογωνιαίον λίθον της ,

7. όταν τα πρωινά άστρα έψαλλον μαζί , και όλα τα ουράνια όντα ηλάλαζον χαρμοσύνως ;

Ας μου πει κάποιος εδώ ποια είναι αυτά τα «πρωινά άστρα»; Δεν είναι τα πρώτα άστρα, τα

άστρα της πρώτης γενεάς; Δεν είναι εκείνα που πρωτοσχηματίστηκαν από αέρια νέφη υδρογόνου;

Τι θα πει δηλαδή «πρωινά»; Υπάρχει πρωί και βράδυ για τα άστρα; Όχι . Εδώ η λέξη «πρωινά»σίγουρα σημαίνει «πρώιμα»! Και ποια είναι αυτά τα ουράνια όντα που αλάλαζαν από χαρά; Δεν

είναι οι άγγελοι ; Τι όντα μπορεί να είναι αυτά πριν ακόμη δημιουργηθεί η Γη και οι άνθρωποι ;

Διότι το ερώτημα απευθύνεται στον Ιώβ, στον άνθρωπο, και έμμεσα σε όλους μας. Πριν υπάρ-

ξουμε ως άνθρωποι , κάπου είμασταν και δεν θυμόμαστε, γι ’ αυτό ο Θεός μας απευθύνει αυτό το

ερώτημα: « Πού ήσουν εσύ». Διότι αν τότε δεν υπήρχαμε, θα έλεγε « μήπως ήσουν εσύ εκεί όταν

εγώ...». Οι άγγελοι όμως ήσαν παρόντες στην Δημιουργία, την έβλεπαν και εχαίροντο. Όλα τα

ουράνια όντα αλάλαζαν. Η φράση αυτή αφήνει πολλά υπονοούμενα. Φαίνεται πως ουράνια όντα

κατά την περίοδο αυτή δεν ήσαν μόνον οι άγγελοι ...

«Είπε» ο Θεός και εγένετο. Πλήρης ομοφωνία των Θείων Προσώπων. «Και εγένετο φως».

Εδώ βρισκόμαστε στη φάση όπου το πρώτο κύμα φωτός εξεπέμφθη από την Μεγάλη Έκρηξη.

Αναφέρεται στα πρώτα 75 λεπτά, στην έναρξη της εποχής της ακτινοβολίας. Ενώ το 4ο εδάφιο

που αναφέρει ότι «και διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον του φωτός και ανά μέσον του σκότους », αυτός

ο διαχωρισμός είναι ο σχηματισμός του φωτεινού ορίου του Σύμπαντος που διαχωρίζει το εσωτε-

ρικό κτιστό φως - ηλεκτρομαγνητικό πεδίο - χωροχρόνο, από το «σκότος το εξώτερον», την

«άβυσσο». Έτσι βλέπουμε εμείς αυτό το όριο. Μαύρο και αβυσσαλέο. Εκεί κανείς και τίποτα

υλικό δεν μπορεί να φθάσει , επειδή για να επιτύχει κάτι τέτοιο θα πρέπει να ξεπεράσει την οριακή

ταχύτητα του φωτός, να «προσπεράσει » όλα τα φωτεινά κύματα από το σήμερα μέχρι και την

πρώτη ακτίνα φωτός της Μεγάλης Εκρήξεως, και να βρεθεί εκεί μπροστά. Μα αυτό είναι τρέλλα!

Διότι καθώς θα πλησιάζει αυτή την ταχύτητα η ύλη του θα διαλυθεί όπως έχουμε πει , και αν

υποθέσουμε ότι την φθάσει , τότε θα πέσει σε χωροχρονικό κενό στο οποίο δεν θα δύναται να

υπάρξει , αφού αυτή η ταχύτητα στην ουσία είναι η ταχύτητα διαστολής του χωροχρόνου.Επομένως ο υποθετικός αστροναύτης μας θα δει την «άβυσσο» πολύ πριν την ώρα της! Την

πραγματική όμως «άβυσσο», το φωτεινό όριο του Σύμπαντος δεν θα το φθάσει π ο τ έ.



98

Στη συνέχεια το 5ο εδάφιο αναφέρει ότι «εκάλεσεν ο Θεός το φώς η μ έ ρ α ν , και το

σκότος εκάλεσε νύκτα». Όλη η Δημιουργία εδώ χαρακτηρίζεται ως Ημέρα, αφού αυτό το φως

ουδέποτε «έσβησε» από τότε. Ενώ οι επόμενες επιμέρους «ημέρες» αποτελούν υποδιαίρεση

αυτής της «μεγάλης Ημέρας». Γράφει ο προφήτης Δανιήλ για την μέλλουσα κρίση:

Δανιήλ , κεφ. 7:9. Παρετήρουν έως ότου θρόνοι ετοποθετήθησαν και ο Παλαιός των Ημερών εκάθησε.

Ο Υιός λοιπόν, ο Ιησούς Χριστός που θα κρίνει σύντομα την ανθρωπότητα αναφέρεται εδώ ως ο

Παλαιός των Ημερών, με το Η κεφαλαίο! Μα εάν «Ημέρα» σημαίνει Δημιουργία, τότε... Ναι !

Εδώ η Θεόδοτη προφητεία αποκαλύπτει ότι υπάρχουν Ημέρες και όχι Ημέρα! Άρα Δημιουργίες

και όχι Δημιουργία! Και φυσικά ο Θεός Λόγος, ο Υιός ήταν και πριν από όλες αυτές. Ήταν, είναι

και θα είναι ο προαιώνιος Λόγος του Θεού.

« Και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί , ημέρα μ ί α». Παράξενο. Γιατί δεν γράφει «πρώτη»;

Διότι οι επόμενες «ημέρες» χαρακτηρίζονται ως «δευτέρα», «τρίτη», κλπ. Γιατί λοιπόν αυτή να

μη την αποκαλεί «πρώτη»; Απλά, ή μάλλον όχι και τόσο απλά. Εάν το κείμενο έγραφε «πρώτη»,

τούτο θα σήμαινε ότι αυτή αποτελεί την αρχή, αποκλείοντας έτσι να υπήρχε κάτι πριν. Ενώ «μία»

σημαίνει ότι αυτή αποτελεί την βάση για τις επόμενες, αλλά αυτή η ίδια ίσως να είναι γέφυρα από έναν προηγούμενο Κόσμο. Σπουδαίο βοήθημα στη σκέψη αυτή αποτελεί η γλώσσα της ίδιας της

Γραφής, όπου η ημέρα Κυριακή αναφέρεται ως η «μία των Σαββάτων»:

Λουκάς , κεφ. 24:

1. Τη δέ μιά των Σαββάτων , όρθρου βαθέος ήλθον επί το μνήμα...

Κατά Μάρκον , κεφ. 16:

2. Και λίαν πρωί της μιάς των Σαββάτων , έρχονται επί το μνημείον ανατείλοντος του ηλίου.

Κατά Ματθαίον , κεφ. 28:

1. Οψέ δέ σαββάτων , τη επιφωσκούση (=μόλις έφεξε) εις μίαν Σαββάτων , ήλθε Μαρία η Μαγδα-

ληνή και η άλλη Μαρία θεωρήσαι τον τάφον.

Η Κυριακή που ακόμη δεν είχε ονομασθεί έτσι , λεγόταν «η μία των Σαββάτων», δηλαδή η επομένη του Σαββάτου. Άρα, όπως πριν κάθε Κυριακή προϋπάρχει ένα Σάββατο της προηγού-

μενης εβδομάδας, έτσι και στη Δημιουργία πριν από αυτή την «μία» υπήρχε κάποια προηγούμενη

«ημέρα», το τέλος της οποίας αποτελούσε «Σάββατο», ήτοι την τελευταία ημέρα - περίοδο ενός

προηγουμένου σύμπαντος που τελείωσε . Κι επειδή ο χρόνος του προηγουμένου κόσμου κατέρ-

ρευσε, η «πρώτη» δική μας «ημέρα» αποτελεί την συνέχεια της τελευταίας εκείνου. Πιο απλά,

όπως κάθε Κυριακή προϋποθέτει ένα Σάββατο που προηγήθηκε, έτσι και η παρούσα Δημιουργία,

το Big Bang διαδέχθηκε μάλλον έναν προηγούμενο κόσμο που τελείωσε. Δύσκολο; Ξανά:

Η τελευταία περίοδος του προηγουμένου Σύμπαντος μοιάζει με Σάββατο που το διαδέχεται

η Κυριακή της επομένης εβδομάδος άνευ χρονοτριβής , άνευ διακοπής. Αυτή η «Κυριακή» = η μία

των Σαββάτων είναι η πρώτη ημέρα της επομένης - παρούσης δημιουργικής εβδομάδος του δικού

μας Κόσμου. Αν το κείμενο έγραφε «ημέρα πρώτη» τούτο θα απέκλειε την ύπαρξη προηγουμένου

Κόσμου. Θα σήμαινε ότι ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε κάτι , και αυτό που γίνεται τώρα έρχεται σε

ύπαρξη για πρώτη φορά ενώπιον των οφθαλμών του Θεού. Όμως «ημέρα ΜΙΑ» αναφέρεται επει -

δή η τελευταία «εβδόμη» του προηγουμένου Σύμπαντος, καταρρέοντος του χρόνου του, έρχεται

και σ υ ν έ χ ε τ α ι με την αρχή της πρώτης του δικού μας Σύμπαντος. Άρα για τον Θεό δεν

μπορεί να αποτελεί ημέρα πρώτη διότι για Εκείνον αποτελεί «προέκταση», ταυτίζεται τρόπον τινά

με την προηγούμενη. Είναι μία περίεργη «ημέρα» - φάση που έχει διττή υπόσταση. Για Εκείνον

αυτές οι δύο περίοδοι είναι ΕΝΑ, άρα «ημέρα Μ Ι Α»!

Άλλη παρατήρηση είναι εκείνο το «εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην», ήτοι την

παραδοξότητα με τον ορίζοντα συμβάντων της. Τούτο ήλθε δηλαδή σε ύπαρξη για πρώτη φορά.

Φαίνεται ότι ουδέποτε άλλοτε είχε υπάρξει ένα τέτοιο πράγμα. Το προηγούμενο Σύμπαν μάλλον δεν προέκυψε όπως το δικό μας με έκρηξη κάποιας παραδοξότητας. Το ότι εποιήθη, δεν σημαίνει

ότι ξεκίνησε από το «0», αλλά ίσως προέκυψε από κάτι άλλο, που η κοσμική λογοκρισία έκοψε...



99

Εάν προ του δικού μας Κόσμου υπήρχε ένας προηγούμενος που συνετελέσθη, αν δηλαδή

έγινε εκείνη η υποθετική Συντέλεια που λέγαμε, κάθε προηγούμενη πληροφορία για εκείνο χάθηκε

για πάντα, και τι υπήρξε σε

εκείνο, δεν θα μάθουμε ποτέ.

Η μόνη κιβωτός σωτηρίας για εκείνα τα όντα ήταν ο

Θεός. Η μεγάλη σύνθλιψη

όμως του κόσμου τους έφθα-

σε μάλλον στην κρίσιμη πυ-

κνότητα των 1096 gr/cm3 που

είπαμε, και η παραδοξότητα

που προέκυψε είχε απίστευ-

τα μικρό μέγεθος, μικρότερο

κι από το στοιχειώδες μήκος

Plank, (2Χ10-33cm), μία σφαίρα 10-20 φορές μικρότερη από ένα νετρόνιο, δεν κατέληξε όμως στο

μηδέν . Έτσι η «γη» = παραδοξότητα εποιήθη, έγινε για πρώτη φορά στα όμματα του Θεού, τούτο όμως δεν σημαίνει ότι παρήχθη και εκ του μη όντος. Ο χρόνος σαν έννοια «στραγκαλίστηκε» και

κόπηκε στα δύο. Το κομμάτι του δικού μας άξονα, κοιτάζοντάς το μέσα από τον κώνο συμβάντων

μας, δίνει την εντύπωση ότι έχει μία αρχή στο «σημείο 0». Εάν όμως είμασταν ενσωματωμένοι

στο Θείον, εάν είχαμε τα «μάτια» Του και βλέπαμε τους κώνους συμβάντων και των δύο Κόσμων

εξωτερικά, θα διαπιστώναμε ότι ο Χρόνος ουδέποτε έπαψε να ρέει για τον Θεό, και η ύπαρξη

ουδέποτε εξέλειψε από Αυτόν. Είναι όπως μία γραφίδα που αγγίζει το άγραφο χαρτί και αρχίζει

να γράφει . Εμείς που είμαστε σαν γράμματα επάνω σε λευκό χαρτί , νομίζουμε ότι τούτο συμβαί -

νει για πρώτη φορά. Είμαστε όμως επίπεδα γράμματα, «επιπεδάνθρωποι » και δεν βλέπουμε ότι

βρισκόμαστε στη δεύτερη σελίδα. Διότι βλέπουμε την σελίδα μας και όχι το τετράδιο. Εκείνο το

βλέπει μόνον ο «Συγγραφέας». Η παραδοξότητα πρέπει να είχε ελαχιστότατη «ζωή», χρόνος που

στα μαθηματικά λέγεται dt. Έτσι η μετάβαση από τον έναν κόσμο στον άλλον έγινε στιγμιαία, και ίσως γι αυτό η έσχατη περίοδος του προηγουμένου Σύμπαντος και η πρώτη του δικού μας, αυτές

οι «ημέρες» για τον Θεό ταυτίζονται. Γι ’ αυτό στη Γένεση η πρώτη «ημέρα» λέγεται «μία».

Όσο για την φράση «Εν αρχή», τούτο αφορά εμάς. Από κάπου τέλος πάντων θα πρέπει να

μετρήσουμε τον χρόνο. Και όπως σε ένα μέτρο, στη μεζούρα θέτουμε αυθαίρετα το 0 σε κάποιο

σημείο του χώρου για να μετρήσουμε κάποιο μήκος, έτσι γίνεται εδώ και με τον χρόνο. Όμως

είπαμε, μηδέν δεν υφίσταται πουθενά. Μα χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαμε να μετρήσουμε τίποτα.

Και επειδή προέχει η μέτρηση, κάνουμε μία παραχώρηση, μία παραδοχή, άσχετα εάν αυτή

ευσταθεί ή όχι . Τι θα έπρεπε δηλαδή να γράψει στη Βίβλο ο Θεός δια μέσω του Μωυσή; Ότι ο

χρόνος δεν έχει αρχή; Μα και η επιστήμη μέσα από την Μεγάλη Έκρηξη θέτει αρχή, έστω και

υποθετική όταν προεκτείνεται νοερά η θεωρία πίσω από τον χρόνο Plank, θέτοντας αυθαίρετα ένα

«σημείο 0». Όλα αυτά γίνονται επειδή το μυαλό του ανθρώπου δεν επιδέχεται την έννοια του

απείρου. Έτσι ο Θεός καταφεύγει στο «τέχνασμα» του σημείου 0: «Εν αρχή». Όμως στην Καινή

Διαθήκη αυτή η αρχή... δεν έχει αρχή: « Εν αρχή ήν ο λόγος , και ο λόγος ήν προς τον Θεόν...».

Αυτό το «ήν», ο παρατατικός του ρήματος «ειμί » δηλώνει ακριβώς αυτή την έλλειψη της αρχής!

Τέλος, η ημέρα - φάση αυτή τελειώνει κάπως περίεργα: «... Και εγένετο εσπέρα και εγένετο

πρωί , ημέρα μία». Μα την «εσπέρα», το απόγευμα δεν το διαδέχεται το επόμενο πρωινό, αλλά η

νύχτα! Εδώ όμως από «εσπέρα» γίνεται απευθείας «πρωί » χωρίς παρεμβολή « νυκτός». Γιατί ;

Μα δεν πρόκειται για πραγματικές πλανητικές ημέρες, αλλά για φάσεις που η μία διαδέχεται την

άλλη χωρίς διακοπή. Άλλωστε, ακόμα δεν υπάρχει ύλη - Ήλιος - πλανήτης Γη ώστε να πρόκειται για κάποια πλανητική ημέρα. Τούτο βέβαια θα το συναντήσουμε σε όλες τις επόμενες «ημέρες»

της Δημιουργίας.

Π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο Σ ύ μ π α ν Π α

ρ ό ν Σ ύ μ π α ν

Παραδοξότητα

Σ υ ν τ έ

λ ε ι α

∆ η μ ι ο υ ρ γ ί α



100

Η λέξη «εσπέρα» δηλώνει μάλλον ότι κάθε φάση, ενώ στην αρχή της γίνονται πολλά και

μεγάλα πράγματα, κατά το τέλος κάθε φάσεως τα πράγματα βαίνουν επιβραδυνόμενα, λες και η

όλη Δημιουργία ακολουθεί το πρότυπο της Μεγάλης Εκρήξεως κατά την οποία όπως είδαμε, τα

αρχικά στάδια είναι πολύ πιο πυκνά σε γεγονότα από τα επόμενα που ακολουθούν, διαγράφοντας

μία φθίνουσα λογαριθμική πορεία. Έτσι , ενώ για να παραχθούν τα quark, οι πυρήνες ηλίου και υδρογόνου χρειάστηκαν μόνο 3 λεπτά και 2 sec, ο σχηματισμός ατόμων υδρογόνου συνέβη σε

300.000 έτη, ενώ τα πρώτα άστρα εμφανίστηκαν 1.000.000 έτη από την «αρχή».

6.2. Ημέρα δεύτερη: Δημιουργία του φωτεινού ορίου του Σύμπαντος.


6. Και είπεν ο Θεός . Γενηθήτω στερέωμα (=ουράνιος θόλος, όριο) εν μέσω του ύδατος και έστω

διαχωρίζον ανά μέσον ύδατος και ύδατος . Και εγένετο ούτως .

7. Και εποίησεν ο Θεός το στερέωμα , και διεχώρισεν ο Θεός ανά μέσον του ύδατος , ό ήν υποκάτω

του στερεώματος (=χωροχρόνος), και ανά μέσον του ύδατος του επάνω του στερεώματος (=της

Θείας ουσίας Του). 8. Και εκάλεσεν ο Θεός το στερέωμα ουρανόν (= το φωτεινό όριο του Σύμπαντος), και είδεν ο

Θεός ότι καλόν. Και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί ημέρα δ ε υ τ έ ρ α.

Αυτό το «στερέωμα» είναι όριο. Είναι ο «εξώτατος ουρανός» του Σύμπαντος που διαχωρί -

ζει δύο ειδών « ύδατα», δύο ισότροπα μέσα. Τα « ύδατα» κάτω από αυτό είναι ο χωροχρόνος, ενώ

τα άνωθεν είναι εκείνα που υπήρχαν πριν τη φάση αυτή. Είναι τα « ύδατα» στα οποία επεφέρετο

το Πνεύμα του Θεού, συνεπώς η άπειρος εξωχωροχρονική Θεία Ουσία. Είναι εντελώς ανόητο να

ισχυριστεί εδώ κανείς ότι πρόκειται για νερό, γιατί ακόμη δεν έχει παραχθεί ύλη, άρα υδρογόνο

και οξυγόνο ώστε να πρόκειται για τη γνωστή μας χημική ένωση Η2Ο. Τα κάτωθεν « ύδατα» εμείς

είδαμε ότι είναι ο χωροχρόνος: « Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύ δ α σ ι ν την γήν κρεμάσας »,

και ο Θεός «...κρεμά την γην επί του μηδενός ». Άρα «ύδατα» = «μηδέν» = κενό = χωροχρόνος.

Γιατί αν εδώ κάποιος μου πει ότι Γη κρέμεται στο νερό, εγώ θα του συστήσω έναν καλό ψυχίατρο!

Ψαλμός 28, ( εβρ.29):

3. Η φωνή του Κυρίου (=τα έργα δια του Λόγου Του) είναι επί των υδάτων. Ο Θεός της δόξης

βροντά (=κάνει έργα «βροντώδη», μεγάλα). Ο Κύριος είναι επί των π ο λ λ ώ ν υδάτων.

Ποια είναι τα «πολλά» και ποια τα «λίγα ύδατα»; Που επιτελούνται τα έργα του Θεού;

Στο υλικό Σύμπαν, στον κόσμο μας. Και αυτά γίνονται δια της «φωνής», του «λόγου», του Θεού

Λόγου ο οποίος σαρξ εγένετο και ήλθε ως Ιησούς Χριστός. Ο ίδιος όμως είναι, ευρίσκεται επί

των «πολλών υδάτων». Η Τριαδική ουσία Του υφίσταται «έξω» από το Σύμπαν, σε εκείνο το

πραγματικό άπειρον. Προσέξτε που ο Θεός δεν είναι «εις τα», αλλά «επί » αυτών. Επιβαίνει άρα

και υπερβαίνει , όχι μόνον τους «παλαιοτάτους ουρανούς» αλλά και την ίδια την «κατοικία» Του,

το άπειρον! Ξεπερνά δηλαδή ακόμη και την έννοια του αληθούς απείρου!!! Τόσο ΜΕΓΑΣ! Και εμείς εδώ καθόμαστε και λέμε διάφορα...

Η δεύτερη αυτή φάση ολοκληρώνεται όταν πλέον το φωτεινό όριο του Σύμπαντος ωριμάζει

και σταθεροποιείται . Εδώ θα πρέπει να βρισκόμαστε στα 75 πρώτα λεπτά, όπου αρχίζει η εποχή

της ακτινοβολίας. Το πρώτο κύμα φωτός που κατάφερε να διαφύγει δεν ήταν ακόμη «ώριμο».

Εκείνο το «φως» δεν είχε την μορφή που έχει σήμερα, διότι η πυκνότητα της διαστελλομένης

«μπάλας» ήταν ακόμη μεγάλη και εξασκούσε στην ακτίνα αυτή τρομακτική έλξη, με αποτέλεσμα

να την «επιβραδύνει », τεντώνοντάς την, ας μου επιτραπεί η έκφραση. «Τέντωμα» του πρώτου

κύματος φωτός σημαίνει μετατόπισή του προς το ερυθρό άκρο του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος.

Επομένως το πρώτο κύμα φωτός αρχικά είχε «συχνότητα» 0, ενώ με την πάροδο του χρόνου η

συχνότητα ηύξανε σταδιακά. Χρειάστηκε κάποιο χρονικό διάστημα μέχρις ότου η πυκνότητα της μπάλας να πέσει κάτω από ένα όριο, τέτοιο ώστε να πάψει να επιβραδύνει το εκπεμπόμενο φως,

και τότε εκείνο έφτασε στην οριακή ταχύτητά του, την σημερινή ταχύτητα του φωτός.



101

Αυτό σημαίνει «...και είδεν ο Θεός ότι το φώς ήν καλόν». Σημαίνει ότι συνειδητοποίησε

πως το φως έφτασε στην οριακή του ταχύτητα c, οπότε ήτο καλόν. Από εδώ και πέρα αρχίζουν να

ισχύουν οι φυσικοί νόμοι , μια και ο χωροχρόνος άρχισε να ρέει ανενόχλητος πλέον προς τα «έξω».

Όλες βέβαια αυτές οι εκφράσεις, όπως λ .χ . «είδε», «καλό», κλπ, δεν αφορούν τον Θεό, αλλά εμάς.

Τα λέει αυτά η Γένεση για να καταλάβουμε τα στάδια της Δημιουργίας εμείς.«... Και διεχώρισεν ο Θεός το φως από το σκό-

τος ». Αυτός ο διαχωρισμός είναι το όριο του

πρώτου φωτεινού κύματος που διαχωρίζει το

σκότος το εξώτερον, την άβυσσο από το φω-

τεινό Σύμπαν. Το όριο αυτό έχει την μορφή

σφαίρας που διαστέλλεται με την ταχύτητα

του φωτός και οφείλει να είναι ασαφές, αφού

τα στάδια ωριμάσεως της πρώτης ακτίνας

παραμένουν εκεί απολιθωμένα σε αυτό μέχρι

σήμερα, και εκτείνονται με την ταχύτητα c.

Για την ακρίβεια, προηγείται η διάνοιξη του χωροχρόνου και έπεται το κτιστό φως. Αυτή

η «άβυσσος» που στην ουσία θα πρέπει να είναι μια οριακή μεμβράνη, στο απώτατο εξωτερικό

της μέρος, άπτεται του Ακτίστου Φωτός, το οποίο και διαχωρίζει , απομονώνει από το δικό μας

κτιστό. Και τούτο επειδή σε Εκείνον δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ίχνος σκοτίας εν Αυτώ:

Επιστολή Ιωάννου Α , κεφ.1:

5. ...ότι ο Θεός φώς εστί και σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία.

Προς Τιμόθεον Α επιστολή:

16. (Ο Θεός), ο μόνος έχων αθανασίαν , φώς οικών α π ρ ό σ ι τ ο ν , όν είδεν ουδείς ανθρώπων ,

ουδέ ιδείν δύναται...

Η Ουσία λοιπόν του Θεού κατοικεί σε «φως» απρόσιτο, απλησίαστο. Μα ποιος δύναται να βγει έξω από τον χωροχρόνο για να Τον ατενίσει ; «Σκότος», «άβυσσος» μας χωρίζει από την αγία

και καθαρή ουσία Του. Μια «άβυσσος» που πριν δεν υπήρχε, αφού το προηγούμενο Σύμπαν ήταν

άφθαρτο και Θεωμένο. Μόλις όμως εκείνο «ρυπάνθηκε» από κάποια πολύ κακή πράξη που

έκαναν ό λ α τα όντα του, τέθηκε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος. Γι ’ αυτό αρχικά εποίησε

τον «ουρανόν», το όριο αυτό, την «μόνωση», κάτω από την οποία βρισκόταν η παραδοξότητα.

Ειλικρινά, δεν έχω βρει κάτι πιο βαθύ στο χρόνο μέσα από τις Γραφές από το ακόλουθο. Αλήθεια,

πόσο φτωχότεροι θα είμασταν χωρίς αυτή την Παλαιά Διαθήκη...

Παροιμίες , κεφ. 8:

12. Εγώ , η σοφία κατοικώ μετά της φρονήσεως ... («Σοφία» = ο άσαρκος τότε Υιός που κατοικεί

μαζί με την «Φρόνηση», το Άγιο Πνεύμα σε εκείνον τον «τόπο», στο Άκτιστο Φως).

22. Ο Κύριος (=ο Πατέρας) με απέκτησε ω ς το πρώτον εκ των έργων του , ω ς αρχήν των πρά-

ξεων αυτού πρό αιώνος . (=ένας «αιώνας» εδώ).

(Προσοχή: Ο Υιός δεν είναι απόκτημα, αλλά κάτι ως απόκτημα. Είναι γέννημα πριν από

κάθε έργο του Πατρός, και απετέλεσε κάτι ως, ήτοι σαν αρχή. Εδώ η λέξη «αρχή» έχει δύο

σημασίες ταυτόχρονα: Αρχή σε χρόνο, και «αρχή» = βάση, θεμέλιο του κόσμου τούτου.

«Προ αιώνος», ήτοι αυτού του «αιώνος» = Ημέρας = Δημιουργίας όπως εμείς την εννοούμε).

23. Με δ ι ε μ ό ρ φ ω σ ε πρό των αιώνων , (= τώρα όλων των «αιώνων» = των Δημιουργιών!)

εις την αρχήν , πρίν κτισθή η γή . (Πριν την παραδοξότητα Εδώ το γράφει καθαρά!)

24. Εγεννήθην (ιδού λοιπόν που το δεύτερο Πρόσωπο, ο Υιός «γεννάται » εκ του Πατρός),

όταν δεν υπήρχον άβυσσοι (Άρα κάποτε οι άβυσσοι ΔΕΝ υπήρχαν! Καμία άβυσσος, άρα

και η μεγάλη άβυσσος, το ασαφές όριο φωτός και σκότους. Μα το ίδιο αφήνει να εννοηθεί και Γένεση όταν γράφει ότι ο Θεός εποίησεν τον «ουρανόν» πρώτα της παραδοξότητας).

όταν δεν υπήρχον πηγαί αναβρύουσαι ύδατα. (=Πριν τον παραγόμενο χωροχρόνο μας).

Ασάφεια ορί ου

∆ημιουργία

Κτιστό φως

Άκτιστο Φως Ά β υ σ σ ο ς

Ά β υ σ σ ο ς



102

25. Πρίν θεμελιωθούν τα όρη , πρό των λόφων , εγώ εγεννήθην , (Εδώ «όρη» θα πρέπει να είναι οι γαλαξίες και τα άστρα, ενώ οι «λόφοι », οι πλανήτες).

26. ενώ δέν είχεν ακόμη δημιουργήσει την γήν και τους αγρούς , (Τώρα αναφέρεται σίγουρα στον πλανήτη Γη, γιατί μόνον αυτός έχει αγρούς. Γι ’ αυτό λίγο

πριν, εκείνα τα «όρη» και οι «λόφοι » θα πρέπει να είναι τα άστρα και οι πλανήτες τους).ούτε και τους π ρ ώ τ ο υ ς β ό λ ο υ ς της οικουμένης . (!)

(Εδώ πια είναι ξεκάθαρο. «Πρώτοι βώλοι της οικουμένης» είναι οι πρώτες στερεές υλικές

δομές του Σύμπαντος. Είναι τα πρώτα άτομα υδρογόνου που είναι «βώλοι », ήτοι σφαιροει -

δή! Για να μη πούμε ότι μάλλον είναι τα quarks! Ότι και να διαλέξετε, κάνει το ίδιο...)

27. Όταν εθεμελίωνε τους ουρανούς , (=όταν εξασφάλιζε την σταθερότητα του Σύμπαντος), εγώ

ήμην εκεί , όταν εσχεδίαζεν τον θόλον υ π έ ρ το πρόσωπον της αβύσσου . (!)

(Άρα η «άβυσσος» δεν είναι άπειρη αλλά πεπερασμένη, αφού υπέρ αυτής, επάνω από αυτήν

έχει σχηματισθεί θ ό λ ο ς . Επομένως η «άβυσσος», το φωτεινό όριο του Σύμπαντος έχει

έξω όριο, εκείνο που άπτεται του Ακτίστου Φωτός).

28. Όταν εσταθεροποίει τους αιθέρας άνω , (=όταν διεχώρισε την Ουσία Του, το Άκτιστο Φως),

όταν εστερέωνε τας πηγάς της αβύσσου.

«Πηγές της αβύσσου»! Η άβυσσος δηλαδή «πήγασε», προέκυψε από την Ουσία Του και

τέθηκε ως όριο μεταξύ Αυτού και ημών. Επειδή η άβυσσος είναι μία επικίνδυνη κατάσταση για

το υπό δημιουργίαν Σύμπαν, έπρεπε να «στερεωθεί », ώστε να μην ορμήσει και καταπνίξει την

κάτωθεν αυτού δημιουργία. Διότι αυτή η μεμβρανώδης άβυσσος είναι μια κατάσταση άνευ

διαστάσεων, μια κατάσταση απολύτου κβαντικού κενού, και εάν δεν «εστερεώνετο» έξωθεν από

την Θεία Ουσία, θα απορροφούσε το Σύμπαν πριν εκείνο καν διαμορφωθεί . Όλα αυτά βέβαια

έχουν να κάνουν με τον καθορισμό της τιμής και την σταθεροποίηση της ταχύτητας του φωτός c.

Διότι εκείνη είναι που καθορίζει την σταθερότητα του χωροχρόνου. Μεγαλύτερη κατά 10-36 θα

διέλυε το Σύμπαν, ενώ μικρότερη κατά 10-36 θα το συνέθλιβε. Γι ’ αυτό λοιπόν η Γένεση αναφέρει

ότι «το φως ην καλόν». Δεν θα μπορούσε δηλαδή να γίνει καλύτερο, συμφερότερο για την παρούσα Δημιουργία. Το επόμενο εδάφιο του ιδίου κειμένου των Παροιμιών επισφραγίζει τα

προαναφερθέντα:

29. Όταν όριζεν εις την θ ά λ α σ σ α ν (=χωροχρόνο) τα όριά της , ούτως ώστε τα ύδατα (αυτής)

να μη παραβαίνουν την εντολήν του , (=η σταθερότητα της ταχύτητας c του φωτός),

όταν ισχυροποίει τα θεμέλια της γής (=παραδοξότητας), εγώ ήμην παρ’ αυτώ ως παραστάτης του.

Τι θα πει «ως παραστάτης»; Θα πει ότι δεν ήταν παραστάτης, αλλά συμμέτοχος. Η Γένεση

παρουσιάζει τον Θεό Λόγο ως εντολοδόχο και εκτελεστή της εντολής. Το μεγάλο αυτό έργο της

Δημιουργίας του Σύμπαντος το ενεργεί ο Πατέρας δια του Υιού και εν Αγίω Πνεύματι Αυτού.

Όλα τα Πρόσωπα μετέχουν σε ένα τέτοιο έργο, όπως γίνεται και με μια κατασκευαστική εταιρεία,

όπου τα μεγάλα έργα τα επιτελούν όλα τα μέλη της κάτω από το άγρυπνο μάτι του διευθυντή. Ο

διευθυντής όμως είναι εκείνος που φαίνεται . Εκείνος βάζει τις υπογραφές στα χαρτιά, όμως οι

εργολάβοι κάνουν το έργο. Εδώ βέβαια ο Θεός δεν έχει ανάγκη από «εργάτες». Δεν χρησιμοποιεί

τους αγγέλους στη μεγάλη αυτή Ημέρα. Εκείνα τα ουράνια όντα απλώς έβλεπαν και αλάλαζαν

χαρμοσύνως.


8. Ποίος περιέκλεισε την θάλασσαν με θύρας όταν εξώρμησεν εξερχομένη από την κοιλίαν ,

(Ο χωροχρόνος που ξεπήδησε από την παραδοξότητα κλείστηκε με «θύρες», ασφαλίστηκε).

9. όταν κατασκεύασα τα σύννεφα ως κάλυμμά της και την παχείαν ομίχλην ως σπάργανόν της ,

(Το φωτεινό όριο που είναι ασαφές, ήτοι νεφελώδες και ομιχλώδες!)10. όταν επέβαλα εις αυτήν τον νόμον μου (=έναν νόμο), και ετοποθέτησα τους μοχλούς και τας

πύλας της , («πύλες» μάλλον είναι για τους αφθάρτους αγγέλους που τις διέρχονται ),



103

11. και είπα , «θα έρχεσαι έως εκεί και όχι περισσότερον , και εδώ θα σταματούν τα υπερήφανα

κύματά σου»;

Εάν αυτό δεν είναι ο καθορισμός της ταχύτητας του φωτός, τότε τι είναι ; Διότι οι θάλασ-

σες στη Γη μεταβάλλουν τις ακτογραμμές τους σε βάθος χρόνου. Νησιά καταποντίζονται , ήπειροι

μετακινούνται , και ηφαίστεια δημιουργούν νέα νησιά. Η παλίρροια και η άμπωτις, οι μεγάλοι σεισμοί , η τήξη των πολικών πάγων και εκτεταμένες διαβρώσεις των ακτών συμβαίνουν συνεχώς.

Η υδάτινη θάλασσα λοιπόν καθόλου δεν «σέβεται » αυτόν τον Θείο νόμο. Όμως η άλλη, η μεγάλη,

η αληθινή «θάλασσα» του χωροχρόνου δεν παρεκκλίνει ούτε κατά 10-36! Ούτε κατά το 10-21 της

ακτίνας ενός πρωτονίου στα «300.000» km/sec! Μα, πολύ σταθερός είναι εδώ αυτός ο νόμος !

Συγχρόνως και απαράβατος για όλους και όλα που βρίσκονται εντός του υλικού κόσμου. ΑΥΤΗ

λοιπόν είναι η «θάλασσα» που διαθέτει κύματα « υπερήφανα». Κύματα ηλεκτρομαγνητικά που

κάνουν τα πάντα στο Σύμπαν. Δίνουν την ενέργεια, μετατρέπονται σε ύλη, φέρουν όλες, μα όλες

τις πληροφορίες του Σύμπαντος στην «πλάτη» τους, υποκαθιστώντας ακόμη και το Άκτιστο Φως!

Διότι εμείς αυτό το κτιστό φως γνωρίζουμε και βιώνουμε. Ενώ το άλλο, το Άκτιστο είναι εξ ορι -

σμού απρόσιτο για εμάς. Πολύ « υπερήφανα» κύματα διαθέτει λοιπόν αυτό το κοσμικό «φως»!

Και το επιστέγασμα τούτων βρίσκεται μόλις λίγα εδάφια παρακάτω:

19. Ποία είναι η οδός προς την κατοικίαν του φωτός (=του Ακτίστου Φωτός),

και ποία είναι η θέσις του σκότους (=του φωτεινού ορίου),

20. δια να συλλάβης αυτό εις το ό ρ ι ό ν του , και να αντιληφθής τας ατραπούς προς την οικίαν

του; (Ιδού λοιπόν ότι επρόκειτο για όριο φ ω τ ό ς...)

21. Γνωρίζεις σύ , διότι είχες γεννηθεί τότε , και ο αριθμός των ημερών σου είναι μέγας !

Όλα αυτά ο Ιώβ γιατί θα έπρεπε να τα γνωρίζει ; Γιατί θα έπρεπε να γνωρίζει τη δημιουργία

των άστρων και των γαλαξιών; Γιατί θα έπρεπε να γνωρίζει την στιγμή t = 75 λεπτά της Μεγάλης

Εκρήξεως κατά την οποία ο Θεός σταθεροποίησε τους «αιθέρας», δηλαδή την ταχύτητα του

φωτός c; Τι τρομερή πληροφορία είναι αυτή; «... Γνωρίζεις εσύ» Ιώβ, «διότι είχες γεννηθεί τότε»!Υπήρχε δηλαδή και σίγουρα έ β λ ε π ε όλα αυτά, διότι ήταν και αυτός μέσα σε εκείνα τα

ουράνια όντα που αλάλαζαν από χαρά! Και «ο αριθμός των ημερών σου είναι μ έ γ α ς !». Το

θαυμαστικό το θέτει στον λόγο του ο Θεός και όχι εγώ. Τούτο αποτελεί κατάφαση σε υπερθετικό

βαθμό, ενώ συγχρόνως είναι και άξιο θαυμασμού. Μα ο Ιώβ τότε ήταν 78 ετών, ενώ μετά έζησε

άλλα 170. Σε τι «μέγα αριθμό ετών» αναφέρεται εδώ ο αψευδής Θεός; Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Προϋπήρχε ο Ιώβ σαν οντότητα , σαν πνεύμα πριν την Δημιουργία; Διότι έτσι λέει εδώ! Μα αν

είναι έτσι , τότε όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ήμασταν εκεί ! «... Ειπέ μοι , εάν έχης ορθήν αντίληψιν».

Επομένως είναι ζήτημα αντιλήψεως και μόνο. Δεν θυμόμαστε. Βλέπετε εκείνη η κοσμική λογο-

κρισία τα έκοψε όλα. Έσβησε όλες τις μνήμες των φθαρτών όντων. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι

δεν υπήρχαμε τότε κάπως αλλιώς. Διότι αφού το πνεύμα του ανθρώπου δημιουργήθηκε σε προη-

γούμενο κόσμο, σαν ένα κομμάτι του Αγίου Πνεύματος, το πνεύμα αυτό δεν δύναται να εξαλειφθεί

ποτέ από την Ύπαρξη , αφού τίποτα δεν δύναται να καταλήξει στο μηδέν.


9. Οτιδήποτε έχει υπάρξει , αυτό και θα υπάρχη. Και οτιδήποτε έχει γίνει , αυτό και θα γίνηται.

Και ουδέν καινόν υπάρχει υπό τον ήλιον (της δικαιοσύνης, τον Υιό και Λόγο).

10. Υπάρχει καινόν πράγμα περί του οποίου λέγεται «ιδού , αυτό είναι νέον»; Ήδη υπήρχεν εις τους

αιώνας οι οποίοι υπήρχον πρό ημών. (=πολλοί «αιώνες», προηγούμενο Σύμπαν!)

11. Δέν διατηρείται η μ ν ή μ η των προηγηθέντων ανθρώπων , παρομοίως και των μελλόντων να

έλθουν εις την ζωήν, (οι άνθρωποι στη ζωή έρχονται, άρα κάπου αλλού είναι και έρχονται ).

Δέν θα υπάρξη μ ν ή μ η και των ακόμη μεταγενεστέρων.

Επομένως όλα είναι ζήτημα μνήμης, ελλείψεως πληροφοριών εκ μέρους μας. Εμείς το

βλέπουμε έτσι . Όμως ότι υπάρχει , αυτό υπήρχε και προ των αιώνων: Σύμπαν, ύλη, «άνθρωποι »...



104

Και για όσους θεωρήσουν ότι όλα τα προηγούμενα είναι συμπεράσματα δικά μου, πλάνες,

ή ακόμη και «αιρετικά», προσέξτε τι θέση λαμβάνει ο μέγας Βασίλειος περί αυτών:

Εξαήμερος λόγος Μ . Βασιλείου , ομιλία Α , τομέας ε:

« Επειδή δε εκ φύσεως η αρχή ευρίσκεται πρό αυτών που αρχίζουν από αυτήν , κατ ’ ανάγκην , όταν

αυτή ομιλεί περί εκείνων που μετρούν το είναι των από κάποιο χρονικό σημείο , προτάσσει πρίν από όλα τα άλλα την φράση εκείνη που λέγει « Εν αρχή εποίησεν». Διότι καθώς φαίνεται υπήρχε και κάτι

πρίν από αυτόν τον κόσμο , κάτι το οποίον δυνάμεθα μεν να το εννοήσουμε θεωρητικώς με την διά-

νοιάν μας , αφέθηκε όμως ανιστόρητο , διότι δεν ήταν κατάλληλο προς αποκάλυψιν δι’ αυτούς που

τώρα ε σ ά γ ο ν τ α ι εις την γνώσιν και ως πρός αυτήν είναι ακόμη ν ή π ι ο ι. Υπήρχε μία κατά-

στασις πρεσβυτέρα (=ανώτερη) της δημιουργίας του (παρόντος) κόσμου αρμόζουσα εις τας υπερκοσ -

μίους δυνάμεις (=άφθαρτο Σύμπαν με άφθαρτα υλικά όντα που κι εμείς είπαμε), η υπέρχρονος , η

αιωνία , η αϊδιος (=παντοτινή). Ο δε των όλων Κτίστης και Δημιουργός εις την κατάστασιν αυτήν

(=του προηγουμένου Σύμπαντος), έ π λ α σ ε δημιουργήματα , το νοητόν φως που στολίζει την

μακαριότητα των αγαπώντων τον Κύριον , τας λογικάς και αοράτους φύσεις , (= τα πνεύματα των

όντων), και όλον τον αρμονικόν κόσμον των νοητών , όσα υπερβαίνουν την διάνοιά μας , όσων δεν

είναι δυνατόν να συλλάβωμεν ούτε και τας ονομασίας . Αυτά απαρτίζουν την ουσίαν του αοράτου κόσμου... Ή μήπως ο χρόνος (=η έννοιά του) δεν είναι κάτι , του οποίου το μεν παρελθόν εξηφανί -

σθη , το δε μέλλον ακόμη δεν ενεφανίσθη , ενώ το παρόν , πρίν καλά-καλά γίνει αντιληπτόν διαφεύγει

αμέσως από τα χέρια της αισθήσεως ;».

Ομιλία Α , τομέας ς΄ :«... Διότι σου είναι δυνατόν να μάθης από πότε ήρχισεν η κατασκευή αυτού του κόσμου , εάν βέβαια

επιδοθής να εύρης την πρώτην ημέραν της γενέσεως του κόσμου , προχωρώντας ανάποδα από το

παρόν εις το παρελθόν. Διότι έτσι θα εύρης από πού εδόθη εις τον χρόνον η πρώτη κίνησις . Έπειτα

ότι και ως θεμέλια και βάσεις εκτίσθησαν πρώτα ο ουρανός και η γή. Έπειτα ότι υπάρχει μία λογική

της τεχνικής που διέπει την διακόσμησιν των όσων βλέπομεν... Ή ίσως αυτό το «εν αρχή εποίησεν»

ελέχθη , επειδή η δημιουργία έγινε α κ α ρ ι α ί ω ς (!) και χωρίς παρέλευσιν χρόνου. Είναι δε η

αρχή κάτι που δεν διαιρείται και δεν έχει δ ι α σ τ ά σ ε ι ς (!) Διότι όπως η αρχή της οδού δεν είναι ακόμη οδός και η αρχή της οικίας δεν είναι ακόμη οικία , έτσι και η αρχή του χρόνου δεν είναι

χρόνος , ούτε κάν ένα ελάχιστο μόριον αυτού».

Ομιλία Β , τομέας ς΄ : «... Συμπεραίνομεν λοιπόν ότι , εάν πρό της κατασκευής του αισθητού και φθαρτού αυτού κόσμου

υπήρχε κάτι , ήτο προφανώς εν τω φωτί . Διότι ούτε οι φορείς του αγγελικού αξιώματος , ούτε όλαι αι

επουράνιοι στρατιαί , ούτε γενικώς οτιδήποτε άλλο ονομαζόμενον ή ανατονόμαστον από τας λογικάς

φύσεις (=όντα), τα λειτουργικά πνεύματα έζη εις το σκότος , αλλά εις το φώς ...».

Πως αλλιώς θα μπορούσαν να ειπωθούν αυτά τότε; Και αν τον 4ο μ.Χ. αιώνα ελέγοντο και

εγράφοντο τέτοια πράγματα, σήμερα εμείς τι πρέπει να λέμε; Η «εξαήμερος» που μία μεγάλη

μορφή του χριστιανισμού έγραψε, (Πατρολογία PG 29, 3-208), τα αναφέρει ξεκάθαρα! Γιατί όλα

αυτά οι θεολόγοι τα κρύβουν, ή δεν τα αναφέρουν; Εδώ ο άνθρωπος μας λέει καθαρά και ξάστερα

ότι υπήρχε προηγούμενος και ανώτερος Κόσμος ! Υπήρχε Σύμπαν με όντα λογικά που κατοι-κούσαν στο φως ! Αλλά ο πρωτοχριστιανικός κόσμος είχε « νηπιακή ηλικία» τότε γι ’ αυτά. Πόσα

χρόνια τέλος πάντων θα πρέπει να περάσουν για να ωριμάσουμε; Ο μέγας Βασίλειος έκανε τότε

αυτό που κάνουμε εδώ εμείς σήμερα. Εσκέπτετο όπως οι σημερινοί κοσμολόγοι . Μπερδεύομαι ...

Μελετώντας αυτά τα κείμενα, κάποια στιγμή νόμιζα ότι διάβαζα το έργο κάποιου σημερινού

αστροφυσικού, λες και είχα μπροστά μου τον Αϊνστάιν και τον Stephen Hawking μαζί ! Και ίσως

κάτι παραπάνω... Διότι λίγο ακόμα ήθελε για να μας μιλήσει περί διαστάσεων, περί Μεγάλης

Εκρήξεως, περί χρόνου Plank και την σε dt δημιουργία του παρόντος Κόσμου από τον προηγού-

μενο. Βέβαια σε κάποια πράγματα αστόχησε. Ας του το συγχωρήσουμε όμως λόγω εποχής και ας παραμερίσουμε τα όποια ανθρώπινα σφάλματα. Στα σοφά όμως οφείλουμε να υποκλιθούμε. Και

δεν είναι μόνον ο μέγας Βασίλειος που καταπιάστηκε με αυτά. Είναι και άλλοι ...



105

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός , διδαχή Α:

«... Παρακινούμενος ο Κύριος από την ευσπλαχνία του , έκαμε πρώτα δέκα τάγματα αγγέλους . Οι

άγγελοι είναι πνεύματα πύρινα , άυλα , όπως είναι και η ψυχή μας . Το κάθε τάγμα είναι σάν τα άστρα

του ουρανού. (=πολλοί , αλλά πεπερασμένου αριθμού). Κι’ έτσι αδελφοί μου το πρώτο τάγμα από

τους αγγέλους έπεσε σε υπερηφάνεια , και ζήτησε να δοξασθεί ίσα με τον Θεό. Και από εκεί που ήταν (ο Εωσφόρος) άγγελος φωτεινός και λαμπρότατος , έγινε διάβολος σκοτεινότατος και πολέμιος των

ανθρώπων. Όταν ξέπεσε το πρώτο τάγμα από την αγγελική δόξα και έγιναν δαίμονες , τα άλλα εννέα

τάγματα εταπεινώθησαν (=κατέβηκαν από την αρχική πνευματική τους κατάσταση, και μάλλον

τότε διαβαθμίστηκαν σε διάφορα επίπεδα υπάρξεως), και έπεσαν και πσοσκύνησαν την Παναγία

Τριάδα , και στάθηκαν στον τόπο τους (=στην τάξη τους, την αφθαρσία) για να χαίρονται πάντα.

Όταν ξέπεσε το πρώτο τάγμα και έγιναν δαίμονες , τότε πρόσταξε ο πανάγαθος Θεός και έγινε ο

κόσμος ετούτος ...».

Διδαχή Ε :

«...πως το πρώτο τάγμα έγιναν δαίμονες για την υπερηφάνειά τους , και τότε έκανε ο Θεός εμάς τους

ανθρώπους για να μας βάλει στον παράδεισο , στο πρώτο τάγμα των Αγγέλων.».

Και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, αυτός ο ισαπόστολος καταπιάστηκε με αυτά. Κι ’ εκείνος

κάνει λόγο για έναν προηγούμενο Κόσμο που συνετελέσθη, δίδοντας μάλιστα πρόσθετες πληρο-

φορίες. Μήπως και αυτός «πλανάται »; Ακόμη και η

Αγία Γραφή που έμμεσα κάνει λόγο για προηγούμενο

Κόσμο; Μα τότε ποιος δεν πλανάται ; Μήπως τελικά η

σημερινή «ορθοδοξία», δηλαδή η κακώς εννοούμενη

Ορθοδοξία βρίσκεται ακόμη ως προς αυτά σε νηπιακή

ηλικία; Μήπως ο καθένας που διατείνεται ότι είναι

ορθόδοξος, τελικά έχει και την δική του ορθοδοξία, έξω

όμως από τις Γραφές και τους μεγάλους σκαπανείς της;

Διότι αργότερα όπως θα δούμε, στη Γένεση «ξεφυτρώ- νουν» από το πουθενά, ανιστόρητα, άγγελοι , χερουβείμ,

ο διάβολος... Πότε έγιναν όλα αυτά τα όντα; Πότε

εκτίσθησαν όλα εκείνα τα ουράνια όντα που αλάλαζαν

χαρμοσύνως κατά την δημιουργία των πρώτων άστρων

που λέγει ο ί δ ι ο ς ο Θεός στον Ιώβ; Μέσα σε αυτή

την «Ημέρα»; Στην παρούσα Δημιουργία;

Όχι . Όλα αυτά τα όντα δημιουργήθηκαν πριν

την Μεγάλη Έκρηξη. Πριν υπάρξει χώρος και χρόνος,

όπως έλεγε και ο «αφορισμένος» Ωριγένης. Ο άγιος

Κοσμάς ήταν πολυμαθής. Γνώριζε 7 γλώσσες, είχε

μελετήσει ολόκληρη την Αγία Γραφή, πολλά κείμενα

από την Ιερά παράδοση, και σχεδόν όλα τα φιλοσοφικά συστήματα της αρχαιότητας. Μα εάν τα

πράγματα δεν έχουν έτσι , η άποψή του αυτή περί δημιουργίας αγγέλων πριν την Δημιουργία του

κόσμου δεν εξηγείται με βάση τα τετριμμένα θεολογικά κείμενα. Τουναντίον, είναι και αιρετική!

Αυτός ο άγιος όμως φαίνεται ότι ήξερε πολλά...

Ο Θεός δημιούργησε λοιπόν αρχικά δέκα τάγματα «αγγέλων», ή πιο καλά όντων, που

είχαν άφθαρτα υλικά σώματα τα οποία κατοικούντο από πνεύμα. Τα όντα εκείνα ήσαν λογικά,

σκεπτόμενα και πλήρως ελεύθερα. Είχαν πλήρες αυτόβουλο όπως κι εμείς. Στην κατάσταση αυτή

ο Εωσφόρος, ο αρχηγός του πρώτου τάγματος θέλησε, συνέλαβε την ιδέα κάτω από το πλήρες

αυτόβουλο που είχε, να εξομοιωθεί με τον Θεό με την κακή όμως έννοια. Θέλησε να καταλάβει

τον «θρόνο» του υψίστου Πατρός, και κάνει «κάτι » που μόνον ο Πατέρας Θεός δύναται να πράξει.Και αυτό το «κάτι » είναι μόνο η «δημιουργία», διότι αυτό και μόνο είναι εκείνο που κάνει την

διαφορά του Θεού από το δημιούρημά Του. Τούτο έπραξαν και όλα τα άλλα άφθαρτα όντα.



106

Έτσι ο Θεός «καθαίρεσε» τον Εωσφόρο και όλο το τάγμα του. Συγχρόνως όμως «ταπείνω-

σε» και όλα τα υπόλοιπα τάγματα που συμμετείχαν σε μικρότερο βαθμό. Εκείνα όμως, όταν είδαν

την Θεία οργή, την επικείμενη Συντέλεια, «έπεσαν και προσκύνησαν την Αγία Τριάδα, και έτσι

«στάθηκαν» στον τόπο τους. Από εκεί προέρχεται εκείνο που λέγεται στην Εκκλησία «.. Στώμεν

καλώς , στώμεν μετά φόβου...». Αυτό είπαν τότε οι υπόλοιποι άγγελοι και «στάθηκαν στον τόπο τους», ήτοι διατήρησαν την υλοπνευματική τους φύση, την αφθαρσία. Όμως η ζημιά είχε γίνει . Ο

Θεός μάλλον τότε τους αφαίρεσε εκείνο το πλήρες αυτόβουλο που είχαν πριν, έτσι ώστε να μη

δυνηθούν στο μέλλον να ξανακάνουν κάτι τέτοιο. Γι ’ αυτό οι άγγελοι στην παρούσα φάση, ήτοι

σήμερα είναι απλώς τελεστές, εντολοδόχοι , «λειτουργοί », αγγελιαφόροι . Τώρα λέγονται άγγελοι .

Πριν, μάλλον όχι . Γι ’ αυτό και ο μέγας Βασίλειος έγραφε ότι δεν είναι δυνατόν να συλλάβουμε

ούτε καν και τις ονομασίες τους. Τι να έγινε όμως τότε; Τι φοβερό συνέβη προ της καταβολής

του Κόσμου τούτου, που ανάγκασε έναν Πανάγαθο Θεό να καταστρέψει τα πάντα; Τι βαρύ ήταν

εκείνο που διεπράχθη, και που άξιζε Συντέλεια; Αυτό θα το μελετήσουμε όμως λίγο αργότερα...

Τότε λοιπόν ο Θεός πρόσταξε και έγινε το παρόν Σύμπαν. Τότε έδωσε την εντολή για την

Μεγάλη Έκρηξη. Κι επειδή τα προηγούμενα έγιναν πριν από αυτήν, έξω από τον δικό μας χώρο

και χρόνο, εμείς όλα αυτά θεωρούμε ότι συνέβησαν «άχρονα στον ουρανό», και διεπράχθησαν σε «χρόνο 0». Αυτό λένε, και καλώς το λένε οι θεολόγοι . Όμως για κάποιον που δεν αρκείται στα

τετριμμένα, για κάποιον που ψάχνει εκ βαθέων την ανατομία αυτού του εγκλήματος, δεν καλύπτε-

ται από «ουρανούς» και άχρονες καταστάσεις. Διότι τίποτα δεν δύναται να συμβεί και να εξελιχθεί

χωρίς χώρο και χρόνο. Άρα ότι έγινε, οφείλει να έγινε «εν χρόνω», και φυσικά «εν τόπω», αφού

αυτές οι δύο έννοιες δεν δύνανται να υφίστανται η μια χωρίς την άλλη. Πιο απλά, η μεγάλη

πτώση των όντων θα πρέπει να συνέβη εντός κάποιου υλικού Σύμπαντος, όπως και νά ’ταν εκείνο.

Τότε τα ανώτερα εκείνα όντα εξέπεσαν, και έγιναν δαίμονες, ψυχές, άγγελοι , αρχάγγελοι ...

Η μετάβαση από τον έναν Κόσμο στον άλλον όφειλε να γίνει ακαριαία, διότι εάν δεν γινό-

ταν έτσι , τα «ουράνια όντα» που απαιτούν χώρο και χρόνο για να υπάρξουν, θα συνεθλίβοντο και

θα κατέληγαν στο μηδέν. Με τον τρόπο όμως αυτόν «στιγμή 0» δεν υπήρξε ποτέ, και τα ουράνια όντα, οι «ταπεινωμένοι άγγελοι », τα πνεύματα των ανθρώπων και ο Σατανάς βρήκαν τόπο να

υπάρξουν. Εισήλθαν στον διαστελλόμενο χωροχρόνο και «στάθηκαν» στον τόπο τους, παρέ-

μειναν σε ύπαρξη. Εάν δεν γινόταν η πτώση του Εωσφόρου και η αναγκαστική ταπείνωση των

υπολοίπων ταγμάτων, ουδέποτε θα υπήρχε ο παρόντας Κόσμος . Όμως ο Θεός έδωσε άλλη μια

ευκαιρία για επάνοδο στην αρχική κατάσταση. Όμως οι άγγελοι, σαν άφθαρτοι και πνευματο-

φόροι που είναι , θα παραμείνουν ως έχουν, αφού το πνεύμα δεν εξελίσσεται . Εάν εξελίσσετο, εάν

προέκυπτε σε αυτό κάποια μεταβολή, τότε θα έπρεπε να υπήρχε και περαιτέρω πτώση τους. Θα

ήταν λοιπόν επικίνδυνο γι ’ αυτούς η όποια δυνατότητα εξελίξεως. Άλλωστε, πουθενά τα Ιερά

κείμενα δεν υπαινίσσονται καν την «σωτηρία», την βελτίωση ή πτώση των αγγελικών δυνάμεων.

Οι άνθρωποι που τώρα έρχονται ως ψυχές - ψυχθέντα πνεύματα πρέπει να ανέλθουν στην

αρχική προσυμπαντική τους κατάσταση και να αποκατασταθούν , να ξανακερδίσουν την αφθαρσία.

Γι ’ αυτό έγιναν και θα γίνουν όλα. Αυτό είναι το Θείο σχέδιο. Η σωτηρία των ανθρώπων, διότι

μόνον αυτοί διαθέτουν πλήρες αυτόβουλο, άρα και δύνανται ε κ ο υ σ ί ω ς να ανέλθουν ή να

εκπέσουν. Διαθέτουν όμως σώμα φθαρτό, έχουν ως άνθρωποι «ψυχθέν πνεύμα» και όχι ολόκληρη

την πνευματική τους οντότητα, που όμως μέλλει να την αποκτήσουν με την αφθαρτοποίησή τους.

Μόνον ο Σατανάς δεν θα επανέλθει. Διότι εάν ήταν να επιστρέψει , θα το είχε κάνει ήδη

πριν την Δημιουργία. Ο Σατανάς όμως πήρε τις αποφάσεις του, και ως άσαρκο πνεύμα, ουδέποτε

θα μεταστραφεί . Ουδέποτε θα ενωθεί με τον Θεό. Ότι είναι , αυτό θα συνεχίσει να είναι μέχρι να

«απωλεσθεί », ήτοι να φυλακισθεί εκεί που η Αποκάλυψη προλέγει ...

«...και εγένετο εσπέρα ,και εγένετο πρωί ,

ημέρα δευτέρα...»



107

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΩΝ ΕΜΒΙΩΝ ΟΝΤΩΝ

Έτσι λοιπόν θα πρέπει να έχουν τα πράγματα. Γι ’ αυτό ο Θεός πρόσταξε και έγινε ο

κόσμος ετούτος. Η δεύτερη Θεϊκή ημέρα τελείωσε με την παραγωγή του φωτός - χωροχρόνου με

το φωτεινό όριό του, την «μεμβρανώδη άβυσσο» που διαστέλλεται και δημιουργεί «τόπον προς

κατοίκησιν». Ακόμη όμως μέσα σε αυτή τη φωτεινή διαστελλόμενη σφαίρα δεν έχουν παραχθεί μεγάλες δομές ύλης, παρά μόνο φωτόνια, quarks και ηλεκτρόνια. Καθώς με την διαστολή η ενέρ-

γεια αραιώνει και η θερμοκρασία πέφτει , δημιουργούνται κατάλληλες συνθήκες για την παραγωγή

στερεών δομών, ήτοι τα πρώτα άτομα υδρογόνου, ηλίου (με την αναλογία 10:1), και στη συνέχεια

το σχηματισμός αστέρων και πλανητικών συστημάτων που έχουμε αναλύσει . Με άλλα λόγια,

χρονικά βρισκόμαστε στα 300.000 με 700.000 έτη μετά την Μεγάλη Έκρηξη.

1. Ημέρα τρίτη: Η δημιουργία βλαστήσεως επί της Γης.

Γένεση , κεφ.1:

9. Και είπεν ο Θεός .

- Συναχθήτω το ύδωρ το υποκάτω του ουρανού εις συναγωγήν μίαν , και οφθήτω η ξηρά. Και

εγένετο ούτως . (η φράση «εγένετο ούτως» σημαίνει «ως εξής:»).

Και συνήχθη το ύδωρ το υποκάτω του ουρανού εις τας συναγωγάς αυτών , και ώφθη η ξηρά.

10. Και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν γήν , και τα συστήματα των υδάτων εκάλεσεν θαλάσσας .

Και είδεν ο Θεός ότι καλόν.

Πάλι εδώ ο Θεός παρεμβαίνει στην φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Κάτι εξωγενές θα

πρέπει να ωθήσει εδώ τα πράγματα έτσι ώστε να σχηματιστεί αυτή η «ξηρά» και η «γη». Όπως

είδαμε, εάν το πεδίο δεν εκρυσταλλώνετο ακριβώς την κατάλληλη στιγμή, ύλη ουδέποτε θα είχε

σχηματισθεί . Λίγο πριν θα κατέρρεε και θα κατέληγε σε μεγάλη σύνθλιψη, ενώ λίγο μετά θα διε-

λύετο σαν μια πύρινη μπάλα φωτός χωρίς ύλη. Χρειαζόταν παρέμβαση σε αυτό το « ύδωρ» το

υποκάτω του «ουρανού», του φωτεινού ορίου του Σύμπαντος. Και η εντολή ήταν να συναχθεί , να πυκνώσει σε «συναγωγή μια». Να προκύψουν δηλαδή μονάδες ύλης, εκείνοι οι «πρώτοι βώλοι

της οικουμένης». Και έτσι έγινε. Ο χωροχρόνος - πεδίο - ενέργεια σχημάτισε την ύλη, τους πρώ-

τους πυρήνες υδρογόνου και ηλίου στην πρέπουσα αναλογία, 10:1 που ήταν απαραίτητη για την

περαιτέρω εξέλιξη. Στη συνέχεια τα ηλεκτρόνια «τύχαινε» να συναντούν τους θετικούς αυτούς

πυρήνες, να δεσμευθούν, και να παραχθούν εντέλει ουδέτερα άτομα υδρογόνου και ηλίου. Τύχη;

Μα είπαμε ότι η τύχη ποτέ δεν ευνοεί την οργάνωση. Εάν λοιπόν κατά την φάση εκείνη κάποια

εξωσυμπαντική Δύναμη δεν επιδρούσε με σοφία, το βέβαιο θα ήταν η διάλυση.

Αν κάποιος θα ήταν τότε παρατηρητής εκεί , θα έβλεπε να «συνάγονται », να συμπυκνώνεται

το σαν θάλασσα πεδίο κατά τόπους και να σχηματίζονται «ξηρές». Δεν πρόκειται δηλαδή για τα

νησιά της Γης, αλλά για τον σχηματισμό διακριτής ύλης από την ενέργεια, σε ατομικό επίπεδο.

Γι ’ αυτό «ώφθη» η ξηρά. Τώρα δηλαδή έγινε όψιμη στον υποθετικό παρατηρητή μας. Όσο για τα «συστήματα των θαλασσών», το άνω « ύδωρ» είναι το Άκτιστο Φως, ενώ το κάτω « ύδωρ» είναι ο

χωροχρόνος, που τώρα και τα δύο τους αποτελούν ένα συνεζευγμένο «σύστημα θαλασσών».



108

Μέχρι εδώ η Γένεση αναφερόταν στην πρωταρχική φάση της δημιουργίας της ύλης, και

την χαρακτηρίζει «γη». Καμία σχέση όμως δεν έχει αυτή η «γη» με την αρχική που ήταν η

παραδοξότητα. Ούτε αυτή πάλι σχετίζεται με τον πλανήτη μας. Βέβαια, επειδή σε όλες τις περι -

πτώσεις χρησιμοποιείται η ίδια λέξη, όλοι , μα όλοι οι ερμηνευτές έχουν μπερδευτεί . Ούτε και τα

« ύδατα» έχουν αντιληφθεί ότι είναι τελικά ο χωροχρόνος και το Άκτιστο Φως που διαχωρίζονται από τον «ουρανό» τους, την μεμβρανώδη άβυσσο. Θεωρούν ότι πρόκειται για φυσικό ύδωρ, για

νερά επί της Γης. Τα άνωθεν τα ερμηνεύουν ως σύννεφα της ατμόσφαιρας και τα κάτωθεν ως τις

γήινες θάλασσες. Και η σύγχυση μεγαλώνει ακόμη περισσότερο με αυτά που ακολούθως η

Γένεση γράφει :


- Βλαστησάτω η γή βοτάνην χόρτου , σπείρον σπέρμα κατά γένος και καθ ’ ομοιότητα ,

και ξύλον κάρπιμον (=δένδρα) ποιούν καρπόν , ού το σπέρμα αυτού εν αυτώ , κατά γένος επί της

γής . Και εγένετο ούτως . (=ως εξής:)

(* Η βλάστηση γενικώς παρήχθη με DNA ευθύς εξ αρχής και όχι «εξελικτικά»).

12. Και εξήνεγκεν η γή βοτάνην χόρτου σπείρον σπέρμα κατά γένος και καθ ’ ομοιότητα , και ξύλον

κάρπιμον ποιούν καρπόν , ού το σπέρμα αυτού εν αυτώ κατά γένος επί της γής . Και είδεν ο Θεός ότι καλόν.

13. Και εγένετο εσπέρα , και εγένετο πρωί , ημέρα τρίτη.

Εδώ σίγουρα πρόκειται για τον πλανήτη Γη και την βλάστηση. Ξαφνικά δηλαδή, η αφή-

γηση αλλάζει κλίμακα, και από την Κοσμική μεταβαίνει στην Γήινη, κάνοντας ένα τεράστιο

άλμα. Γιατί ; Διότι η Γένεση δεν είναι ένα βιβλίο φυσικής ιστορίας, αλλά το γενεαλογικό δένδρο

του Ιησού Χριστού. Θέλει σύντομα να φθάσει στον άνθρωπο και την γενεαλογία του μέχρι τον

Ιησού. Έτσι , για να μη κουράσει τον αναγνώστη, παραλείπει μεγάλα εξελικτικά στάδια που

αφορούν την γένεση του Ηλίου και του πλανήτη Γη, και ο αφηγητής «κατεβαίνει » από τον ουρανό

στη Γη. Τα ενδιάμεσα θα τα βρίσκαμε εμείς αργότερα ως ανθρωπότητα με την επιστήμη, πράγμα

που έγινε. Έτσι η Γένεση δεν αναφέρεται στον σχηματισμό των άστρων από την αρχική ύλη, ούτε κάνει λόγο για τον δικό μας Ήλιο που είναι δεύτερης ή τρίτης γενεάς. Προσέξτε: Ακόμη δεν έχει

αναφερθεί στη Γένεση η λέξη «ήλιος». Η λέξη αυτή αναφέρεται όπως θα δούμε στην επόμενη

ημέρα-φάση! Και εδώ βρίσκεται κρυμμένο άλλο ένα «μυστικό»...

Σε αυτή την «αλλαγή κλίμακας» που κάνει ο Θεός στη Γένεση, στο ενδιάμεσό της άπτεται

σε δύο συγχρόνως «σκαλοπάτια» της. Και αυτή η διπλή εδραίωση φαίνεται ακριβώς εδώ, στο 10ο

εδάφιο. Προσέξτε:

« Και εκάλεσεν ο Θεός την ξηράν γήν , και τα συστήματα των υδάτων εκάλεσεν θαλάσσας ».

Αυτό το εδάφιο αναφέρεται συγχρόνως και στον πλανήτη Γη. Αυτή η «γη» είναι η ύλη, τα άτομα

υδρογόνου και ηλίου από το Big Bang, αλλά σ υ γ χ ρ ό ν ω ς και ο πλανήτης Γη! Εδώ ακριβώς

αλλάζει η αφηγητική κλίμακα. Διότι αμέσως

μετά γίνεται λόγος για «θάλασσες» και όχι

« ύδατα», όπως όφειλε να αναφέρει . Εδώ είναι

που συναντάμε για πρώτη φορά και την λέξη

«θάλασσα», ενώ πριν είχαμε μόνον « ύδατα».

Μεγάλη διαφορά. Από εδώ και πέρα δηλαδή

έχουμε να κάνουμε με θάλασσες, κάτι που

παραπέμπει στον πλανήτη Γη, ενώ αμέσως με-

τά που ακολουθεί η φράση «κ αι είδεν ο Θεός

ότι καλόν», φαίνεται ότι εδώ κάτι τελείωσε,

και τέθηκε μία «άνω τελεία» στη δημιουργία.Από εδώ και στο εξής ο «Αφηγητής» θα ανα-

φέρεται στον πλανήτη Γη.



109

Και όντως, η αφήγηση αμέσως περνάει στην δημιουργία της βλαστήσεως. Έχουν περάσει

πια πολλά δισεκατομμύρια έτη από την Μεγάλη Έκρηξη, έχει σχηματιστεί ο Ήλιος μας από υλικά

προηγουμένων αστέρων που κατέρρευσαν ως σουπερνόβες, έχει συμπεριλάβει βαρέα στοιχεία και

τα έχει εξακοντίσει στους πλανήτες του, ένας από τους οποίους είναι και η Γη.

1.1. Ο σχηματισμός της Γης.

Ο Ήλιος μας και το πλανητικό σύστημα υφίσταται εδώ και 4,5 με 4,6 δισεκατομμύρια έτη.

Τούτο έχει βρεθεί από την ραδιοχρονολόγηση των πετρωμάτων. Τα φυσικά στοιχεία, εκτός από

τις σταθερές μορφές τους, απαντούν σε ένα μικρό ποσοστό και σε ασταθή ραδιενεργά. Έτσι λ .χ . ο

φυσικός άνθρακας που ο πυρήνας του ατόμου του φέρει 6 πρωτόνια και 6 νετρόνια, (12C),

απαντάται και στην ραδιενεργό μορφή με 6 πρωτόνια και 8 νετρόνια (14C). Αν και σε τίποτα δεν

διαφέρει εξωτερικά από τον κανονικό άνθρακα, εντούτοις ο πυρήνας του είναι βαρύτερος κατά 2

νετρόνια και είναι ραδιενεργός. Κάθε 5.570 έτη η αυτόματη διάσπαση των ραδιενεργών πυρήνων

του, μειώνει τον αριθμό των ασταθών αυτών ατόμων στο μισό. Αυτός λέγεται χρόνος υποδιπλα-

σιασμού ή ημιπερίοδος ζωής, και είναι διαφορετικός, αλλά και χαρακτηριστικός για κάθε ραδι -ενεργό άτομο. Έτσι , ενώ για τον άνθρακα 14C ο χρόνος αυτός είναι 5.570 έτη, για το ουράνιο 235U

είναι 0,7 Χ 109 (= 0,7 δισεκατομμύρια) έτη, και για το ουράνιο 238U 4,5 δισεκατομμύρια έτη,

καθώς τα άτομά τους μετατρέπονται σε μόλυβδο (Pb). Αυτή η διαδικασία είναι ανεξάρτητη από

τις εξωτερικές φυσικές συνθήκες, και γι ’ αυτό το φαινόμενο τούτο αποτελεί τρόπον τινά ένα

απόλυτο «ωρολόγιο της φύσεως».

Όπως είναι γνωστό, τα φυτά χρησιμοποιούν το διοξείδιο του άνθρακος (CΟ2) για να συν-

θέσουν υδατάνθρακες, οι οποίοι εν συνεχεία λαμβάνονται σαν τροφή από τα ζώα. Κατά την

πρόσληψη όμως του CO2 από την ατμόσφαιρα λαμβάνεται και ένα ελάχιστο ποσοστό ραδιενεργού

άνθρακος 14C. Επομένως όλοι οι οργανισμοί περιέχουν ένα ποσοστό 14C. Μετά τον θάνατό τους

δεν γίνεται πλέον είσοδος άνθρακος, αλλά διασπάται ο ραδιενεργός άνθρακας. Από το ποσοστό

του άνθρακα τούτου μπορούμε να υπολογίσουμε τον χρόνο του θανάτου του. Αυτή η μέθοδος

δίνει καλά αποτελέσματα μέχρι και 50.000 έτη, ενώ πιο πίσω αποκλίνει αρκετά. Όμως η ραδιο-

χρονολόγηση με 14C σε συνδυασμό με άλλα ραδιενεργά στοιχεία του δείγματος, μπορεί να είναι

αξιόπιστη και πέραν των 50.000 ετών. Όσον αφορά τα πετρώματα, αυτά ραδιοχρονολογούνται με

ισότοπα που έχουν πολύ μεγαλύτερο χρόνο υποδιπλασιασμού.

Έτσι λοιπόν έχει βρεθεί ότι οι παλαιότεροι βράχοι που υπάρχουν επάνω στη Γη έχουν

ηλικία 3,9 δισεκατομμυρίων ετών. Η διάπυρη

μάζα που απεσπάσθη από τον Ήλιο πριν 4,5 δι -

σεκατομμύρια έτη έλαβε από το άστρο διάφορα

υλικά του, και τέθηκε σε ανάλογη τροχιά. Εκεί άρχισε να ψύχεται και να συστέλλεται από την

βαρύτητα όπως ο Ήλιος. Όμως η πολύ μικρό-

τερη μάζα που διέθετε, δεν επαρκούσε για να

την μετατρέψει σε άστρο. Έτσι τα βαρύτερα

υλικά, όπως π.χ . ο σίδηρος, το νικέλιο βυθίστη-

καν στο εσωτερικό, ενώ τα ελαφρύτερα, (πυρί -

τιο, άργιλος, ασβέστιο, άνθρακας, οξυγόνο

κ .λ .π.) ανήλθαν στην επιφάνεια, διαστρωματώ-

νοντας έτσι τον πλανήτη. Τέλος ο εξωτερικός

φλοιός ψύχθηκε και στερεοποιήθηκε, σχηματί -

ζοντας αργότερα την λιθόσφαιρα, ενώ στο εσω-τερικό συνεχίζονται ακόμα οι πυρηνικές αντι -

δράσεις.



110

Με τον ίδιο μηχανισμό σχηματίστηκαν και οι άλλοι πλανήτες, όμως εδώ θα ασχοληθούμε

μόνο με τη Γη. Τα βαρέα μέταλλα που απαντώνται στον στερεό φλοιό, αν και βαρύτερα του σι -

δήρου δεν βυθίστηκαν στο εσωτερικό, επειδή κάτω από την υψηλή θερμοκρασία που επικρατούσε

ενώθηκαν χημικά με το οξυγόνο και μετετράπησαν στα αντίστοιχα οξείδια, τα οποία είναι πολύ

αραιότερα και ελαφρότερα του καθαρού σιδήρου. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να σχηματισθεί ο στερεός φλοιός που αποτελείται από όλα σχεδόν τα αρχικά στοιχεία. Το υδρογόνο με το οξυγό-

νο ενώθηκαν και σχημάτισαν τα νερά των ωκεανών και των λιμνών, ενώ η απόσταση του πλανήτη

μας από τον Ήλιο είναι τέτοια ώστε να επιτρέπει το νερό να βρίσκεται σε υγρή μορφή. Τυχαίο; Η

Αφροδίτη, σαν πλανήτης που βρίσκεται πιο κοντά στον Ήλιο έχει επιφάνεια που η θερμοκρασία

της ανέρχεται στους 400 και πλέον βαθμούς, ενώ ο Άρης που βρίσκεται μακρύτερα έχει χαμηλές

θερμοκρασίες που κυμαίνονται από +20 με -170ο Κελσίου. Κάτω από αυτές τις ακραίες θερμο-

κρασίες είναι αδύνατον να αναπτυχθεί κάποια μορφή ζωής όπως εμείς την γνωρίζουμε. Η Γη, ο

3ος κατά σειράν πλανήτης από τον Ήλιο και 7ος από τα έξω, είναι ο μοναδικός του ηλιακού μας

συστήματος που έχει ζωή. Τι «σύμπτωση»! Το «3», ο ιερός αριθμός που λέγαμε να συνδυάζεται

με τον άλλον ιερό αριθμό, το «7» κατά τρόπον μοναδικό στον τόπο της κατοικίας των όντων που

καλούνται για Θέωση...

Αφού λοιπόν η Γη απεσπάσθη πριν 4,5 δις. έτη και οι αρχαιότεροι βράχοι της έχουν ηλικία

3,9 δις έτη, άρα η όλη διαδικασία σχηματισμού του φλοιού θα πρέπει να διήρκεσε περί τα 600

εκατομμύρια έτη. Στο διάστημα αυτό ούτε συζήτηση βέβαια δεν πρέπει να γίνεται για οποιαδή-

ποτε μορφή ζωής στον πλανήτη. Η Γη διαθέτει και άλλη μια μοναδικότητα: Έχει έναν μεγάλο

δορυφόρο, την Σελήνη, η οποία και σύμφωνα με τις αναλύσεις που έγιναν από τα πετρώματα τα

οποία συνέλεξαν οι αστροναύτες το 1969 από την επιφάνειά της, ευρέθη ότι έχει την ίδια περίπου

ηλικία με τη Γη. Επομένως η Σελήνη θα πρέπει να υφίσταται ως φυσικός δορυφόρος της Γης από

την αρχή της δημιουργίας του πλανητικού μας συστήματος. Η Σελήνη, επειδή είναι βαρυτικά

συνεζευγμένη με τη Γη, αποτελεί ένα σταθερό αδρανειακό σύστημα. Στην περίπτωση αυτή, η Γη

όταν συνεζεύχθη με τη Σελήνη, λόγω της αρχής της διατηρήσεως της στροφορμής, μείωσε αρκετά τον ρυθμό αυτοπεριστροφής της, με τον ίδιο μηχανισμό που ο Ήλιος μείωσε την αυτοπεριστροφή

του όταν εξεσφενδόνισε τους πλανήτες του. Κατά συνέπειαν, εάν δεν υπήρχε η Σελήνη, η Γη θα

αυτοπεριεστρέφετο πολύ πιο γρήγορα και θα είχε ημερονύκτιο 12 περίπου ωρών. Τότε όμως θα

είχε μικρότερη διάρκεια ηλιακής φαύσεως κατά την ημέρα, αφού εκείνη θα διαρκούσε λιγότερο

από 6 ώρες! Κάτω από αυτές τις συνθήκες βέβαια ουδέποτε θα εμφανιζόταν η ζωή, αφού για να

αναπτυχθεί η βλάστηση απαιτείται ηλιακός φωτισμός μεγαλύτερης διάρκειας των 6 ωρών. Άλλη

μία «σύμπτωση»; Και όσοι λένε ότι τάχα οι « Έλληνες» είναι ... «προ - Σέληνες», ήτοι άνθρωποι

που υπήρχαν πριν την εμφάνιση της Σελήνης, καλά θα κάνουν να εξετασθούν γρήγορα από έναν

πολύ καλό ψυχίατρο... Δεν αποκλείεται βέβαια η Σελήνη να προέκυψε από σύγκρουση πλανητών,

όμως τούτο οφείλει να έχει συμβεί στα πρώτα στάδια της γενέσεως του πλανητικού συστήματος.

Έτσι ίσως εξηγείται και η ύπαρξη της ζώνης των αστεροειδών, ήτοι κομμάτια αστρικής ύλης,

βράχοι μεταξύ του Άρη και του Δία, που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Εν πάση

περιπτώσει , η Σελήνη συνεζεύχθη με τη Γη πολύ πριν εμφανισθεί η βλάστηση επί της Γης . Σίγουρα.

Σελήνη

F F



111

1.2. Η πρώτη βλάστηση.

Η Γη στα αρχικά στάδια ήταν αβιοτική. Όταν η θερμοκρασία της επιφανείας της επέ-

τρεψε την στερεοποίηση των πετρωμάτων, άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτοι βράχοι , εκεί γύρω

στα 500 με 600 εκατομμύρια έτη. Το οξυγόνο και το υδρογόνο που ενώθηκαν χημικά σχημάτισαν το νερό, το οποίο όμως βρισκόταν υπό μορφήν υδρατμών. Έτσι η πρωτογενής αυτή ατμόσφαιρα

αποτελείτο από υδρατμούς, άζωτο, θειώδη αέρια από τα ηφαίστεια και οξέα, όπως το θειικό, το

υδροχλωρικό και το νιτρικό οξύ. Διέθετε επίσης άφθονο διοξείδιο του άνθρακα, αμμωνία και ελά-

χιστο οξυγόνο. Αυτή η πρωτοατμόσφαιρα έδρασε ως απαγωγέας της θερμότητας και συνέτεινε

στην ταχύτερη ψύξη του φλοιού με τον μηχανισμό της «ανοιγμένης επιφανείας». Σταδιακά η θερ-

μοκρασία έπεσε, και όταν έφθασε κάτω από τους 100ο Κελσίου, το νερό άρχισε να υγροποιείται

και να πέφτει σαν βροχή στην καυτή ακόμη επιφάνεια. Τελικά, όταν ο φλοιός ψύχθηκε αρκετά

κάτω από τους 100ο Κελσίου, τα νερά κατέλαβαν τα βαθύτερα μέρη της επιφανείας και σχημά-

τισαν τις πρώτες θάλασσες και λίμνες.

Πέρασαν πολλά εκατομμύρια έτη για να ηρεμήσει αρκετά ο φλοιός από τα ηφαίστεια. Το

νερό των θαλασσών διέλυσε σιγά-σιγά τα ευδιάλυτα άλατα των πετρωμάτων, όπως π.χ . το χλω-ριούχο νάτριο, (NaCl), και έτσι οι θάλασσες άρχισαν να αποκτούν τη σύσταση που έχουν σήμερα.

Και κάπου στα 3,5 με 2,1 δισεκατομμύρια έτη πριν, πρωτοεμφανίστηκαν σε αυτή οι πρώτοι

μικροοργανισμοί , όπως λ .χ . ραβδόμορφα βακτήρια, μονοκύτταρα και πολυκύτταρα κυανοφύκη

και χλωροφύκη. Δεν γνωρίζουμε πως εμφανίστηκαν αυτά. Σίγουρα όμως εμφανίστηκαν τότε,

σύμφωνα με τα ευρήματα. Δεν αποκλείεται να εισήλθαν στη Γη από μετεωρίτες και κομήτες που

έπεφταν τότε πολύ συχνά στη Γη. Άλλωστε έχει βρεθεί σε κομήτες ότι διαθέτουν τέτοιους

μικροοργανισμούς. Η χλωροφύλλη, η βασική ουσία των φυτικών κυττάρων που απαντάται στα

κυανοφύκη και χλωροφύκη και αργότερα σε όλα τα φυτά, μάλλον δεν πρέπει να έχει γήινη προέ-

λευση κατά τον Fred Hoyle, αφού τα παλαιότερα ιζηματογενή πετρώματα στη Γη που σχηματί -

στηκαν πριν 3,8 με 3,5 δις. έτη δείχνουν την παρουσία μικροβιακών απολιθωμάτων. Γνωρίζουμε

ότι πριν 4,6 με 3,8 δις έτη, τόσο η Σελήνη όσο και η Γη θα πρέπει να υπέστησαν πολύ σοβαρό

βομβαρδισμό από μετεωρίτες.

Η αρχική ατμόσφαιρα δεν διέθετε όζον (Ο3), το αέριο που ανακόπτει τις φονικές υπεριώ-

δεις ακτίνες του Ηλίου. Επομένως η ζωή θα πρέπει να αναπτύχθηκε αρχικά στις θάλασσες και

τους ωκεανούς που προστάτευαν τα βακτήρια και τα φύκια, τα οποία με την ηλιακή ακτινοβολία

παρήγαγαν το πολύτιμο οξυγόνο από το άφθονο τότε διοξείδιο του άνθρακος. Επομένως η πρώτη

φωτοσυνθετική δραστηριότητα υποχρεωτικά θα πρέπει να επιτελέστηκε στις θάλασσες. Η φωτο-

σύνθεση επί εκατομμύρια έτη άρχισε να εμπλουτίζει την τοξική ατμόσφαιρα με οξυγόνο, ενώ

συγχρόνως παρήχθησαν και οργανικές ουσίες - κλειδιά για την μέλλουσα βιολογική «έκρηξη».

Πως βρέθηκε όμως αυτή η πράσινη ουσία - κλειδί , αυτή η πολύτιμη χλωροφύλλη στη Γη;Για να βρούμε την απάντηση, θα πρέπει πρώτα να αναρωτηθούμε: Γιατί ένα σώμα είναι

πράσινο; Τι σημαίνει αυτό; Ένα σώμα είναι πράσινο όταν απορροφά όλα τα υπόλοιπα μήκη κύ-

ματος του φωτός που προσπίπτει σε αυτό, και ανακλά το πράσινο. Άρα η χλωροφύλλη απορροφά

το υπέρυθρο και το κόκκινο χρώμα, και ανακλά το κίτρινο, το πράσινο, το κυανό και το ιώδες. Το

δε υπεριώδες το απορροφά για τις φωτοχημικές αντιδράσεις, αλλά εμείς αυτό δεν το βλέπουμε.

Το περίεργο όμως είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της ακτινοβολίας του Ηλίου βρίσκεται στην

περιοχή της κίτρινης και πράσινης περιοχής του φάσματος. Επομένως η χλωροφύλλη είναι κατά

έναν παράξενο τρόπο προσαρμοσμένη σε ένα φως που διαφέρει κάπως από αυτό του Ηλίου, και

τούτο οδηγεί στη σκέψη μήπως ενδεχόμενα η φωτοσύνθεση δεν επινοήθηκε επάνω στη Γη. Οι

χημικοί δακτύλιοι που συνιστούν τη δομή του μορίου της χλωροφύλλης ανήκουν στην οικογένεια

της πορφυρίνης, γεγονός που μπορεί να εξηγήσει την απορρόφηση του φωτός στο διαστρικό διάστημα και στο μήκος κύματος των 4430 Άγκστρεμ. Κατά συνέπειαν, ενδεχομένως τα βασικά

συστατικά της χλωροφύλλης να ήλθαν πρόσθετα στη Γη από κομήτες και μετεωρίτες.



112

Έτσι καθάρισε αρκετά η αβιοτική εκείνη ατμόσφαιρα, και τότε, περίπου πριν από 1,1 δις.

έτη άρχισε να εμφανίζεται η πρώτη βλάστηση στην ξηρά. Αρχικά εμφανίστηκε η χαμηλή βλά-

στηση, ενώ περί τα 425 εκατομμύρια έτη πριν, έκαναν την εμφάνισή τους και τα πρώτα δένδρα

που σχημάτισαν τα πρώτα δάση. Και εδώ αναφέρεται η Γένεση όταν ο Θεός λέει « Βλαστησάτω η

γή βοτάνην χόρτου , σπείρον σπέρμα κατά γένος και καθ ’ ομοιότητα , (=1,1 δισεκατομμύρια έτη πριν), και ξύλον κάρπιμον (=δένδρα) ποιούν καρπόν , ού το σπέρμα αυτού εν αυτώ , κατά γένος επί

της γής (=425 εκατομμύρια έτη πριν)». Από εδώ και πέρα η βλάστηση αναλαμβάνει τον καθαρι -

σμό της τοξικής ατμόσφαιρας στο έπακρον. Οι τοξικοί ηφαιστειακοί καπνοί και το διοξείδιο του

άνθρακος ελαττώνονται σημαντικά, ενώ το οξυγόνο αυξάνει κατά πολύ, και τελικά η ατμόσφαιρα

από αβιοτική και νεφελώδης, μετατρέπεται σε βιοτική και διαφανή. Ένα μέρος του οξυγόνου με

τις αστραπές και τους κεραυνούς μετατρέπεται σε όζον, και έτσι σχηματίζεται η ασπίδα του όζον-

τος που είναι απαραίτητη για την διαβίωση των μελλόντων ζωικών οργανισμών.

Ας σημειωθεί ότι τα φυτικά κύτταρα όλων αυτών των ειδών έφεραν ευθύς εξ αρχής DNA

διαφορετικό για το κάθε είδος. Δεν εξελίχθηκε το ένα είδος από το άλλο. Έγιναν όλα μαζί , κάτι

που μόνον η Γένεση αναφέρει . Αντίθετα, η θεωρία της εξελίξεως των ειδών του Δαρβίνου υπο-στηρίζει ότι από ένα είδος κυττάρου προέκυψαν όλα τα άλλα με εξέλιξη. Μα εδώ έχουμε πρόβλη-

μα! Κατ’ αρχήν, εάν υποθέσουμε ότι ισχύει αυτή η θεωρία, θα πρέπει να δεχθούμε και το ότι κλη-

ρονομούνται τα επίκτητα χαρακτηριστικά, πράγμα αντίθετο με τους βιολογικούς κανόνες. Τι θα

πει δηλαδή ότι οι απαραίτητες ιδιότητες προέκυψαν από τ υ χ α ί α μετάλλαξη, και στη συνέχεια

η φυσική επιλογή απέσυρε τα λιγότερο προσαρμοσμένα έμβια όντα; Πως γίνεται η τύχη να παρά-

ξει οργάνωση, και μάλιστα κατά παραγγελίαν; Ένα ζώο δηλαδή που χρειαζόταν κάποιο όργανο,

π.χ . πνεύμονες για να επιβιώσει στην ξηρά και να βγει από την θάλασσα, έγινε εκείνη ακριβώς η

μετάλλαξη στον γενετικό του κώδικα, έτσι ώστε «μαγικά» προέκυψαν... πνεύμονες! Μα και αν

ακόμη συνέβαινε κάτι τέτοιο, το τυχαίο αυτό γεγονός θα συνέβαινε σε ένα και μόνο ζώο. Όχι

ταυτόχρονα και στο ταίρι του. Στατιστικώς αυτό είναι α δ ύ ν α τ ο ν! Και έστω ότι στο DNA

αυτού του «τυχερού» ζώου συνέβαινε η προσδοκώμενη μετάλλαξη στα γενετικά του κύτταρα.Πως αυτή η μεταβολή πέρασε στην επόμενη γενεά, αφού δεν θα έβρισκε το αντίστοιχο ομόλογο

χρωματόσωμα για να εκφραστεί η ιδιότητα αυτή; Δεν στέκουν αυτά επιστημονικά. Η τυχαία με-

τάλλαξη οδηγεί σχεδόν πάντοτε σε κατώτερες ιδιότητες. Οι ακτινοβολίες και οι μεταλλαξιογόνες

ουσίες προκαλούν καρκίνο, ήτοι εκτροπή από το γενετικό πρόγραμμα του κυττάρου. Εάν συνέ-

βαινε κάτι τέτοιο, εάν τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά προέκυπταν έτσι εύκολα και κατά παραγ-

γελίαν, τότε γιατί τόσοι άνθρωποι και ζώα που πνίγονται εδώ και εκατομμύρια χρόνια στις θάλασ-

σες και τις πλημμύρες, εντούτοις ούτε έ ν α δεν εμφάνισε ποτέ βράγχια; Γιατί αφού όλες οι

γυναίκες διακορεύονται , εντούτοις καμία γυναίκα δεν γεννιέται διακορευμένη;

Όχι . Αυτή η θεωρία έχει πρόβλημα. Και αν ακόμα ίσχυε, δεν θα αρκούσαν τρισεκατομμύ-

ρια έτη εξελίξεως για να φθάσουμε από το πρώτο κύτταρο στον άνθρωπο. Ίσως δεν φθάνουν καν

για τον σχηματισμό ενός και μόνο κυττάρου από την άβια ύλη! Η στοιχειώδης μονάδα της ζωής

είναι το κύτταρο. Η μικρότερη ζωντανή μονάδα που μπορεί να εννοηθεί , (π.χ . ένας ιός), αποτελεί -

ται από 240 τουλάχιστον μόρια πρωτεϊνών, όπου το κάθε ένα από αυτά αποτελείται από 20 διαφο-

ρετικά αμινοξέα, έχοντας επιπλέον να συνυπολογίσουμε και πολλά πολύπλοκα ένζυμα. Όλα αυτά

τα μόρια θα πρέπει να είναι και αριστερόστροφα. Τέτοιες χημικές ενώσεις, όταν αποτελούν

διαλύματα έχουν την ιδιότητα να στρέφουν το επίπεδο του πολωμένου φωτός προς τα αριστερά.

Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι σχεδόν όλα τα μόρια που συμμετέχουν στη δομή της ζωής έχουν

αποκλειστικά αριστερόστροφες ιδιότητες . Επιπλέον, αριστερόστροφα και δεξιόστροφα μόρια δεν

μπορούν να ενωθούν, γιατί δρούνε τοξικά το ένα επί του άλλου. Στη φύση όμως, αριστερόστροφα

και δεξιόστροφα μόρια υπάρχουν σε ίσες ποσότητες. Η πιθανότητα τώρα να σχηματιστεί το απλούστερο κύτταρο από αριστερόστροφα αμινοξέα, υπολογίστηκε στο 1:10123, ήτοι 0,000.000....

σύνολο 122 μηδενικά με το 123ο ψηφίο τη μονάδα, και προφέρεται «1 στις 41εκατομμυριάκις»!



113

Η πιθανότητα λοιπόν είναι πρακτικά μηδέν. Τώρα, εάν αυτό το κύτταρο που είχε τόση

τύχη να σχηματιστεί μόνο από αριστερόστροφα αμινοξέα, πρωτεϊνες κ .λ .π, θελήσει να έχει και

έναν τέτοιο «αριστερόστροφο σύντροφο» ώστε να συνυπάρξουν, η πιθανότητα για μια τέτοια

διεργασία υπολογίστηκε, κρατηθείτε, σε 1:1022 .117 .769 .304!! Τι είναι αυτός ο αριθμός; Είναι ένα

τέρας ! Είναι ένας αριθμός που ξεφεύγει από τα όρια κάθε λογικής, και σημαίνει ότι για να συμβεί εκείνο που η τύχη προβλέπει , είναι μία φορά στα.... αλήθεια, δεν δύναμαι να προφέρω τον αριθμό!

Δεν μπορώ να μετρήσω αριθμό με 22 δισεκατομμύρια ψηφία! Μια σελίδα Α4 χωράει δίπλα-δίπλα

στριμωγμένα 80 μηδενικά σε κάθε σειρά, και αν η σελίδα είναι πυκνογραμμένη έχει 60 σειρές το

πολύ. Άρα χωράει 60 Χ 80 = 4.800 μηδενικά. Εάν το βιβλίο ολόκληρο έχει 500 σελίδες, χωράει

2.400.000 μηδενικά. Πρόβλημα για το σπίτι : Πόσα βιβλία χρειάζονται για να συμπεριλάβουν 22

δισεκατομμύρια, 117 εκατομμύρια, 769 χιλιάδες και 304 ψηφία; Αν το βρείτε, πέστε μου κι

εμένα! (Επειδή είμαι πεισματάρης, κάθισα και το υπολόγισα: Χρειάζονται «μόνο» 9.216 τόμοι !)

Επομένως αυτή τουλάχιστον η πιθανότητα είναι πρακτικώς και θεωρητικώς μ η δ ε ν ι κ ή! Είναι

ΑΔΥΝΑΤΟΝ να σχηματιστούν ταυτόχρονα δύο κύτταρα που να έχουν αριστερόστροφα μόρια. Ας

αφήσουμε λοιπόν τα παιχνίδια της τύχης, γιατί εδώ δεν μας βολεύουν καθόλου... Επομένως εδώ

τουλάχιστον, κάποιος παρενέβη και ώθησε τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση! Διαφορε-τικά, ποτέ στους αιώνες των αιώνων, ώ αιώνες δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτή η συνεύρεση των

κυττάρων ώστε να συνεχιστεί το είδος! Μόνον ένας παλαβός θα ισχυριζόταν ότι κάτι τέτοιο απί -

θανο των απιθάνων «έτυχε». Ιδού λοιπόν που μπορεί κανείς να διαβλέψει το χέρι του Θεού...

Η θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου ήταν μια από τις πρώτες αθεϊστικές προσπάθειες

του μεσαίωνα, όπου η ανθρωπότητα ήταν γοητευμένη με την νεοανερχόμενη επιστήμη. Ότι το

επιστημονικό μάγευε τη Δύση. Και μέσα σε αυτή την αίγλη, κάποιες σκοτεινές δυνάμεις πέρασαν

το παραμύθι . Μα ο Δαρβίνος δεν έγραψε ότι το ένα είδος προέκυψε από το άλλο, αλλά ότι τα είδη

μοιάζουν μορφολογικά, και ενδεχομένως να υπάρχει εξελικτική σχέση μεταξύ παρομοίων ειδών.

Τα στοιχεία που συνέλεξε από τα νησιά Galapagos πήγαν στην βασιλική ακαδημία της Αγγλίας,

αυτής της κατασκότεινης χώρας σε μια θεοσκότεινη περίοδο. Εκεί μάλλον οι «ειδήμονες», αν όχι οι δαίμονες, μαγείρεψαν τα στοιχεία και τα έβγαλαν προς τα έξω. Η όλη δε ιστορία που θέλει για

«πατέρα» του ανθρώπου τον πίθηκο και όχι τον Θεό, βασίστηκε στην εξωτερική ομοιότητα ενός

γομφίου δοντιού πιθήκου που έμοιαζε καταπληκτικά με το αντίστοιχο δόντι του ανθρώπου. Και

πιστέψτε με, το γνωρίζω καλά αυτό και λόγω ειδικότητος. Είμαι οδοντίατρος! Αποδείχτηκε όμως

αργότερα ότι ο γομφίος του πιθήκου ήταν... τροχισμένος και διαμορφωμένος! Έτσι η υποτιθέμενη

«τρανταχτή απόδειξη», αποδείχθηκε τελικά σαπουνόφουσκα. Η θεωρία της εξελίξεως των ειδών

διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 1859 και δημοσιεύτηκε σε ένα βιβλίο με τον τίτλο «The origin of

species». Ο επιστημονικός θάνατος αυτής της θεωρίας επήλθε τελικά το 1953 με την ανακάλυψη

του DNA από τους Watson και Crick. Όσο για την προέλευση αυτής της θεωρίας από σκοτεινές

δυνάμεις, τούτο το ομολογούν οι ίδιοι οι εμπνευστές της:

Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών , κεφάλαιο 2:

«...παρατηρήσατε τας επιτυχίας τας οποίας ηδυνήθημεν να δημιουργήσωμεν εις τον Δαρβινισμόν...».

Σαν επιστήμονας τώρα, με τίποτα δεν μπορώ να δεχθώ ότι η τύχη, αντίθετα και με το 2ο

θερμοδυναμικό αξίωμα ευνόησε την παραγωγή μακρομορίων και ευαίσθητων χημικών πολυμερών

ενώσεων από ανόργανη ύλη. Το DNA, το RNA, τα πολυπεπτίδια, οι ιστόνες, τα ένζυμα, οι πολυ-

σακχαρίτες, τα λιπίδια, και ένα σωρό άλλες πολύπλοκες ενώσεις, και όλες τους αριστερόστροφες,

συνευρέθηκαν κάποια στιγμή σε κάποιον περιορισμένο χώρο και συναρμολόγησαν το πρώτο κύτ-

ταρο. Είναι σαν να ισχυρίζεται ένας ηλεκτρονικός ότι μια μέρα, διάφορα εξαρτήματα όπως

πυκνωτές, αντιστάσεις, τρανζίστορς και ολοκληρωμένα κυκλώματα ήλθαν μόνα τους, βρήκαν

μερικές πλακέτες και συγκολλήθηκαν έτσι ώστε να συγκροτήσουν ένα περίτεχνο computer με όλα τα πολύπλοκα προγράμματά του! Και μάλιστα, για να είναι όμορφο, όλα αυτά μπήκαν και σε ένα

κουτί , έβαλαν το καλώδιο στη πρίζα και άνοιξαν μόνα τους τον διακόπτη στη θέση «οn»!



114

Μα ακόμη και ένα απλό εξάρτημα, μια ηλεκτρική αντίσταση ή ένα τρανζίστορ δεν γίνεται

έτσι μόνο του! Κάποιος κατασκευαστής το φτιάχνει . Πόσο μάλλον ένα computer ή μια τηλεόρα-

ση. Όχι . Όλες αυτές οι πολύπλοκες ενώσεις δεν γίνεται να είναι προϊόντα της τύχης, ούτε και ένα

κύτταρο αυτοσυγκροτήθηκε έτσι μόνο

του χωρίς κάποιο πρόγραμμα, ήτοι χωρίς εξωγενή πληροφορία. Το 2ο θερμοδυνα-

μικό αξίωμα απαγορεύει ρητώς και κατη-

γορηματικώς την παραγωγή της τάξεως

από την αταξία, την οργάνωση από το

χάος. Το αξίωμα αυτό κάνει πάντοτε το

αντίθετο. Διαλύει , καταστρέφει κάθε τι το

οργανωμένο και το οδηγεί στην αποσύν-

θεση. Το νεκρό σώμα αποσυντίθεται . Το

βάζο που έσπασε δεν ανασυγκροτείται

μόνο του από τα κομμάτια του. Και αυτό

συμβαίνει επειδή το βέλος του χρόνου εί - ναι αδυσώπητο. Ο χρόνος κυλάει μόνο

προς τα «εμπρός», ακόμη και μεταξύ δύο

Δημιουργιών...

Το κύτταρο είναι τόσο πολύπλοκο,

που ούτε μια μεγάλη πόλη δεν συγκρί -

νεται με αυτό. Είναι μια πάνσοφη βιοχη-

μική μηχανή που εργάζεται στην εντέλεια

και κάτω από αντίξοες συνθήκες. Είναι η μόνη «θερμική» μηχανή που έχει απόδοση 75% σε

έργο, όταν οι δικές μας θερμικές μηχανές δεν ξεπερνούν το 35%! Οι θερμικές μηχανές που καίνε

κάποιο καύσιμο απαιτούν υψηλές θερμοκρασίες καύσεως σε σύγκριση με το περιβάλλον. Η δια-

φορά αυτή των θερμοκρασιών μεταξύ λέβητα και περιβάλλοντος κάνει την θερμότητα (=ενέργεια) να ρέει από την υψηλότερη περιοχή στην χαμηλότερη. Κατά την ροή αυτή της θερμότητας, ένα

μέρος της (30-35%) μετατρέπεται σε έργο, ενώ το υπόλοιπο (65-70%) παραμένει ανεκμετάλλευτο.

Το κύτταρο όμως με τις καύσεις που επιτελεί στα μιτοχόνδρια με τον κύκλο του Krebs, σαν θερμι -

κή μηχανή φθάνει να έχει απόδοση 75% και με πολύ μικρή διαφορά θερμοκρασιών, επειδή οι

καύσεις γίνονται βαθμιδωτά με την βοήθεια ενζύμων. Έτσι η χημική ενέργεια μετατρέπεται σε

έργο με τον υψηλότερο δυνατόν συντελεστή αποδόσεως. Πόση σοφία κρύβει μέσα της αυτή η

μικροσκοπική μηχανή που λέγεται κύτταρο; Και πόσο πολύπλοκες δομές συγκροτούν αυτές οι

βιολογικές λειτουργικές μονάδες, ακόμα και σε ένα ασήμαντο για εμάς χόρτο, ένα φύλλο, ή ένα

άνθος; Το είπε και ο Ιησούς Χριστός στην επί του όρους ομιλία:

Κατά Ματθαίον , κεφ. 6:

28. Και περί ενδύματος , τί μεριμνάτε; Καταμάθετε (από) τα κρίνα του αγρού πώς αυξάνει...

29 Λέγω δε υμίν ότι ουδέ Σολομών εν πάση τη δόξη αυτού περιεβάλετο ως έν τούτων.

Αυτή λοιπόν η καθόλου ευκαταφρόνητη βλάστηση, καθώς και όλα τα έμβια όντα που ακο-

λουθούν στη συνέχεια, έφεραν αυτό το πολύπλοκο DNA στα κύτταρά τους ευθύς εξ αρχής. Οι

πρώτοι φυτικοί οργανισμοί , είτε προέκυψαν από τη Γη, είτε έφθασαν από το διάστημα με κάποιο

διαστρικό υλικό, ήλθαν σε ύπαρξη κατόπιν Θείας παρεμβάσεως και με την δέουσα σειρά. Πρώτα

εμφανίστηκε η χαμηλή βλάστηση, και ύστερα τα δένδρα.

« Και εξήνεγκεν η γή βοτάνην χόρτου σπείρον σπέρμα κατά γένος και καθ ’ ομοιότητα ,

και ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν , ού το σπέρμα αυτού εν αυτώ κατά γένος επί της γής ».

Και όταν αυτά κατέλαβαν την επιφάνεια της ξηράς και το οικοσύστημα άρχισε να λειτουργεί όπως

έπρεπε, τότε «είδεν ο Θεός ότι καλόν ,και εγένετο εσπέρα

και εγένετο πρωί ημέρα τρίτη».



115

2. Ημέρα τέταρτη: Η διαμόρφωση βιοτικής ατμόσφαιρας.

Γένεσις , κεφ.1:


- Γενηθήτωσαν φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού εις φαύσιν της γής (=για φωτισμό),του διαχωρίζειν ανά μέσον της ημέρας και αναμέσον της νυκτός και έστωσαν εις σημεία και

εις καιρούς και εις ενιαυτούς ,

15. και έστωσαν εις φαύσιν εν τω στερεώματι του ουρανού , ώστε φαίνειν (=ώστε να φωτίζουν)

επί της γής . Και εγένετο ούτως .

16. Και εποίησεν ο Θεός τους δ ύ ο φωστήρας τους μεγάλους , τον φωστήρα τον μέγαν εις αρχάς

της ημέρας , (=τον Ήλιο, το φως του οποίου να επικρατεί την ημέρα),

και τον φωστήρα τον ελάσσω εις αρχάς της νυκτός (=την Σελήνη να φωτίζει τη νύκτα),

και τους αστέρας .

17. Και έθετο αυτούς ο Θεός εν τω στετρεώματι του ουρανού ώστε φαίνειν επί της γής ,

(= να φωτίζουν, τέταρτη φορά μας το τονίζει για να το προσέξουμε!),

18. και άρχειν της ημέρας και της νυκτός και διαχωρίζειν αναμέσον του φωτός και αναμέσον του σκότους (του πλανήτη τώρα), και είδεν ο Θεός ότι καλόν.

19. Και εγένετο εσπέρα , και εγένετο πρωί ημέρα τετάρτη.

Ενώ η Γένεση στα προηγούμενα εδάφια αναφερόταν με δυό λόγια σε πολύ μεγάλα πράγ-

ματα, τώρα εδώ καταναλώνει τέσσερα ολόκληρα εδάφια για να μας περιγράψει υποτίθεται κάτι το

αυτονόητο:

1. Η πρώτη ημέρα αναφερόταν στην δημιουργία του Σύμπαντος και μέχρι την παραγωγή φωτός.

2. Η δεύτερη ημέρα αναφερόταν στον διαχωρισμό του χωροχρόνου από το Άκτιστο Φως.

3. Η τρίτη ημέρα αναφερόταν στην δημιουργία βλαστήσεως επί της Γης.

Και τώρα... δημιουργείται ο Ήλιος, η Σελήνη και όλα τα άστρα του ουρανού; Μα πως είναι δυνα-

τόν; Αφού ο πλανήτης Γη υποχρεωτικά έπεται του Ηλίου, και το «φως» υποτίθεται ότι δημιουργή-

θηκε κατά την πρώτη ημέρα, με εκείνη την εντολή που έλεγε « Γενηθήτω φως »! Τι συμβαίνει εδώ;

Ύστερα, κάθε δημιουργική ημέρα είναι και μία μεγάλη περίοδος κατά την οποία συμβαί -

νουν πολύ σημαντικά και καθοριστικά γεγονότα όπως διαπιστώνει κανείς. Άρα και σε αυτή την

«ημέρα» θα πρέπει να συνέβη κάτι το πολύ μεγάλο και χρονοβόρο. Τι θέλει να μας δείξει αυτή η

4η ημέρα; Την σταδιακή κάθαρση της ατμόσφαιρας !

Η βλάστηση που είχε δημιουργηθεί πριν, μέσα στο διάστημα εκατομμυρίων ετών που ακο-

λούθησε, με την φωτοσύνθεση καθάρισε την ατμόσφαιρα σταδιακά. Έτσι ένας υποθετικός γήινος

παρατηρητής που λέγαμε, εάν μπορούσε να ήταν τότε εκεί , θα έβλεπε τον ουρανό να καθαρίζει

και να γίνεται όλο πιο διάφανος. Η αβιοτική πρωτογενής και τοξική ατμόσφαιρα ήταν θολή από τους ηφαιστειακούς καπνούς και τα οξείδια. Ο Ήλιος όμως υπήρχε τότε και φώτιζε αυτή την

ατμόσφαιρα. Η υπεριώδης ακτινοβολία που ως γνωστόν διαπερνά ανενόχλητη τα νέφη, έφθανε

στην επιφάνεια του πλανήτη και τροφοδοτούσε την χλωροφύλλη των φυτών με ενέργεια όπως

σήμερα. Έτσι η βλάστηση εκείνη μεταβολίζοντας τα τοξικά υλικά, (CO2, νιτρικά, θειικά, θειώδη,

κυανιούχα αέρια και άλατα), τα «απέσυρε» από το περιβάλλον, με αποτέλεσμα να καθαρισθεί η

ατμόσφαιρα και το έδαφος από αυτά. Συγχρόνως, επειδή ο φλοιός είχε αποκτήσει τώρα αρκετό

πάχος, τα ηφαίστεια ήσαν πιο σπάνια. Έτσι , από την μια η παροχή ρύπων μειωνόταν, και από την

άλλη τα φυτά εξάλειφαν την ήδη υπάρχουσα ρύπανση. Όλες αυτές οι τοξικές ηφαιστειακές ουσίες

απορροφήθηκαν και μεταβολίστηκαν από τη βλάστηση, ενώ συγχρόνως αυτή, μαζί με τα φύκη και

το φυτοπλαγκτόν των θαλασσών παρήγαγαν οξυγόνο, εμπλουτίζοντας την ατμόσφαιρα με αυτό.

Αυτή η περίοδος θα πρέπει να είχε ολοκληρωθεί αρκετά πριν την εμφάνιση των πρώτων ζωικών οργανισμών. Τα πρώτα ζώα εμφανίστηκαν πριν 600.000.000 έτη, και τα πρώτα χλωροφύκη πριν

2,1 δις έτη. Άρα αυτή η περίοδος πρέπει να διήρκεσε περί τα 1,5 δισεκατομμύρια έτη.



116

Πολλές φορές λέμε «1 εκατομμύριο» ή «1,5 δισεκατομμύρια» έτη, και επειδή σε αυτά τα

εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια προτάσσεται ένας μικρός αριθμός, νομίζουμε ότι είναι κάτι μικρό.

Δεν συνειδητοποιούμε όμως το βάθος της εννοίας. Δεν καταλαβαίνουμε περί τίνος διαστήματος

ομιλούμε. Τι σημαίνει εδώ 1,5 δις. έτη; Πόσο μεγάλο χρονικό διάστημα είναι αυτό; Η ζωή του

ανθρώπου διαρκεί το πολύ 100 έτη, και σε αυτά βρίσκονται όλες οι εμπειρίες του. Μέσα από αυτό το χρονικό παράθυρο βλέπει τον χρόνο, και αυτό είναι το μέτρο του. Πόσες φορές χωράει αυτό το

μέτρο στα 1,5 δις. έτη; Πόσες ζωές δηλαδή τη μια πίσω από την άλλη θα έπρεπε να ζήσει κάποιος

ώστε να βιώσει ένα τέτοιο διάστημα; 1.500.000.000 : 100 = 15.000.000 ζωές! Και ποιος ζει 100

έτη; Ένας μέσος άνθρωπος ζει το πολύ 90 έτη, αλλά στα 10 πρώτα είναι παιδί και δεν έχει ορθή

αντίληψη των πραγμάτων, ενώ πέρα από τα 80 αρχίζει να τα χάνει . Άρα το χρονικό υγιές «παρά-

θυρο» δεν ξεπερνάει τα 70 έτη. Έτσι , για να αποκτήσει πλήρη επίγνωση ενός τόσο μεγάλου

χρονικού διαστήματος θα χρειαζόταν 22 εκατομμύρια ζωές! Όταν λέμε λοιπόν ότι η βλάστηση

καθάρισε την ατμόσφαιρα σε χρονικό διάστημα 1,5 δις. ετών, τούτο είναι ασύλληπτο για τα

ανθρώπινα δεδομένα. Ούτε πάλι το διάστημα των 600.000.000 ετών όπου πρωτοεμφανίστηκαν τα

ζώα είναι μικρό. Είναι 600.000.000 : 70 = 8.572 ζωές! Όλη η καταγεγραμμένη ανθρώπινη γνώση

δεν ξεπερνάει τα 10.000 έτη, αφού πιο πριν δεν σώζονται γραπτά. Το μόνο που διαθέτουμε πιο πριν είναι ευρήματα. 60.000 φορές θα χρειαζόταν να υπάρχουμε σαν ανθρωπότητα ώστε να

«καταγράψουμε» αυτά τα 600.000.000 έτη. Γι ’ αυτό λοιπόν, σιωπή! Όταν παρεντίθενται τέτοια

τερατώδη χρονικά διαστήματα, εμείς είμαστε πολύ μικροί για να τα κατανοήσουμε.

Εάν λοιπόν ο γήινος υποθετικός και απειρόβιος παρατηρητής βρισκόταν τότε στη Γη, στην

αρχή θα ατένιζε έναν νεφελώδη βαρύ ουρανό, δίχως να ξεχωρίζει τον Ήλιο και τη Σελήνη που

τους έκρυβαν οι καπνοί . Σιγά σιγά όμως, καθώς ο ουρανός θα γινόταν όλο και πιο καθαρός, το

πρώτο πράγμα που θα ξεχώριζε θα ήταν ο φωτεινότατος Ήλιος, αργότερα η Σελήνη, ενώ κατά το

πέρας της διαδικασίας θα άρχιζε να διακρίνει και τα άστρα. Άλλωστε η Γένεση τονίζει ιδιαίτερα: Όλη αυτή η διαδικασία είχε σαν αποτέλεσμα την φ α ύ σ ι ν της Γης . Τον φωτισμό της και μόνο.

Τέσσερις φορές το γράφει :

1. - Γενηθήτωσαν φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού εις φαύσιν της γής . 2. και έστωσαν εις φαύσιν εν τω στερεώματι του ουρανού , ώστε φαίνειν επί της γής .

3. Και έθετο αυτούς ο Θεός εν τω στετρεώματι του ουρανού ώστε φαίνειν επί της γής .

Όλα αυτά λοιπόν αναφέρονται στον διάκριτο φωτισμό, και όχι στη δημιουργία του Ηλίου, της

Σελήνης και των αστέρων. Μα είναι κουτό να ισχυρισθεί κανείς σήμερα ότι ο Ήλιος δημιουργή-

θηκε μετά τη Γη. Είναι ανόητο να προσπαθεί σήμερα να δικαιολογήσει κανείς την ύπαρξη των

φυτών χωρίς τον Ήλιο. Βέβαια οι παλαιότεροι ερμηνευτές εδώ μπερδεύτηκαν σφόδρα, επειδή

εξέλαβαν το «φως» της πρώτης Θεϊκής ημέρας ως φωτισμό. Μα τότε, εάν εκείνο το «φως» ήταν

ικανό να συντηρήσει τη βλάστηση, τότε γιατί χρειαζόταν επιπροσθέτως η δημιουργία του Ηλίου για να φωτίζει τη Γη; Τελικά, στη φάση αυτή ο Θεός δεν εποίησε τον Ήλιο και τη Σελήνη ως

ουράνια σώματα, αλλά τον φωτισμό τους επί της Γης: «...εις φαύσιν της Γης ».

ΧΡΟΝΟΣ ΣΕ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΤΗ



117

Τώρα λοιπόν αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Με τον διάκριτο φωτισμό του

Ηλίου πρώτα, και της Σελήνης ύστερα, ο γήινος παρατηρητής μας αρχίζει να έχει την αίσθηση του

ημερονυκτίου, κατά συνέπειαν και των ετών. Γι ’ αυτό η Γένεση γράφει ότι αυτοί οι «φωστήρες»,

οι φωτοδότες έγιναν «του διαχωρίζειν ανά μέσον της ημέρας και αναμέσον της νυκτός », τουτέστιν

να διαχωρίζουν την ημέρα από τη νύχτα, αλλά «και έστωσαν εις σημεία και εις καιρούς και εις ενιαυτούς ». Ας είναι δηλαδή ως σημεία, σημάδια ώστε να μετράται ο χρόνος σε εποχές και έτη.

Μα κι εμείς αυτό κάνουμε. Οι εποχές και τα έτη καθορίζονται από τα δύο αυτά ουράνια σώματα.

Ο Ήλιος είναι όμως εκείνος που καθορίζει τις εποχές και τα έτη, ενώ η Σελήνη όχι . Παλαιότερα

όμως σχεδόν όλοι οι λαοί καθόριζαν το έτος σύμφωνα με τη Σελήνη. Εκτός από τους Αιγυπτίους,

όλα τα άλλα ημερολόγια ήσαν σεληνιακά. Γι ’ αυτό και οι Εβραϊκοί μήνες ήσαν 13, συν κάποιες

εμβόλιμες ημέρες που έθεταν κατά διαστήματα. Σήμερα βέβαια όλα τα ημερολόγια είναι ηλιακά.

Είναι γνωστόν ότι ο Ήλιος είναι εκείνος που παράγει το φως, ενώ η Σελήνη είναι ετερό-

φωτη. Από μεταφυσικής όμως πλευράς, ο ζωοδότης Ήλιος συμβολίζει την Θεότητα. Όλοι σχεδόν

οι αρχαίοι ειδωλολατρικοί λαοί , κακώς βέβαια, λάτρευαν τον Ήλιο σαν θεό. Εμείς οι χριστιανοί

διατηρούμε τον συμβολισμό ως παράδειγμα: Ο Ήλιος συμβολίζει τον Πατέρα, οι ακτίνες του τον

Υιό και το φως το Άγιο Πνεύμα. Το λέγει και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στην Α΄ διδαχή:«... Είπομεν αδελφοί μου , πως ο ήλιος είναι ένας , αλλά και τρία μαζί . Έχει ακτίνας όπου έρχονται

στά όμματά μας ωσάν γραμμαί , ωσάν κλωσταί . Έχει και φώς όπου εξαπλώνεται σε όλον τον κόσμο.

Με τον Ήλιο ομοιάζομεν τον άναρχο Πατέρα , με τας ακτίνας τον συνάναρχον Υιόν , και με το φώς το

ομοούσιον Πνεύμα».

Ο Ιησούς Χριστός άλλωστε χαρακτηρίζεται και ως ο « Ήλιος της δικαιοσύνης» στην ποίηση και

στην υμνολογία της Εκκλησίας. Ο Ήλιος σαν άστρο λάμπει την ημέρα μέσα σε έναν κατάφωτο

ουρανό, ενώ η ακτινοβολία του μας δίνει ζωή και μας θερμαίνει . Έτσι και ο Θεός είναι πλημμυρι -

σμένος σε «φως απρόσιτο» και «λάμπει », ενεργεί επάνω μας και δίνει τη ζωή. Η Σελήνη από την

άλλη μεριά, σαν ετερόφωτη του Ηλίου έχει φως αμυδρότερο, ψυχρό, και περιβάλλεται από έναν

ουρανό σκοτεινό. Γι ’ αυτό οι μάγοι και οι σατανολάτρες κάνουν τις τελετές τους κατά την παν-

σέληνο ή το σεληνόφως. Διότι η Σελήνη που «άρχει της νυκτός», κατ’ αντιστοιχίαν συμβολίζει για εκείνους τον Σατανά, τον εκπεσόντα άγγελο που βρίσκεται «στο σκότος»...

Ας επιστρέψουμε όμως εμείς πάλι στο φως και στον καθαρό ουρανό που η βλάστηση μας

χάρισε τότε, προετοιμάζοντας τη Γη ώστε να υποδεχθεί το ζωικό βασίλειο. Η βλάστηση δέσποζε

τότε παντού και υπήρχαν τεράστιες δασικές εκτάσεις. Γεωλογικά έχουμε περάσει την Προκάμ-

βριο και βρισκόμαστε στην Κάμβριο περίοδο. Σίγουρα τότε θα υπήρχαν σκώληκες και έντομα, τα

οποία η Γραφή δεν αναφέρει . Εννοούνται όμως. Διότι η επικονίαση των δένδρων και η ανασκά-

λευση του εδάφους από τους σκώληκες που λειτουργούν ως ρυθμιστές του εδάφους ήταν και είναι

απαραίτητα για τον βιολογικό κύκλο των φυτών. Άλλωστε έχουν βρεθεί απολιθώματα σκωλήκων,

αρθροπόδων και τριλοβιτών που χρονολογούνται στα 670 εκατομμύρια έτη.

Αυτή η πρωτογενής βλάστηση είναι υπεύθυνη για τους γαιάνθρακες και το πετρέλαιο που

καταναλώνουμε σήμερα. Τα μεγάλα εκείνα δάση που καταποντίστηκαν στο πέρασμα των αιώνων

μπήκαν στα έγκατα της Γης κατά την λιθανθρακοφόρο γεωλογική περίοδο. Η φυτική οργανική

ύλη τους μαζί με νερό και κάτω από ήπια θέρμανση και απουσία οξυγόνου μετατράπηκε σε

γαιάνθρακα, πετρέλαιο και φυσικό αέριο με μία διαδικασία που στη Χημεία ονομάζεται φρύξη.

Αυτή η διαδικασία διήρκεσε πολλά εκατομμύρια έτη. Τούτο αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι η Γη

δεν δημιουργήθηκε το 5.508 π.Χ, αλλά πολύ παλαιότερα. Το πετρέλαιο, το κάρβουνο, ο λιγνίτης

και το φυσικό αέριο που εμείς σήμερα εξορύσσουμε, όλα αυτά έχουν σχηματιστεί από εκείνη την

πρωτογενή βλάστηση εδώ και 345 με 220 εκατομμύρια έτη.

Και εγένετο εσπέρα ,και εγένετο πρωί ημέρα τετάρτη.



118

3. Ημέρα πέμπτη: Δημιουργία ζώων από τα ύδατα.


20. Και είπεν ο Θεός :

- Εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών και πετεινά πετόμενα επί της γής κατά το στερέω- μα του ουρανού. Και εγένετο ούτως .

21. Και εποίησεν ο Θεός τα κήτη τα μεγάλα , και πάσαν ψυχήν ζώων ερπετών , ά εξήγαγεν τα

ύδατα κατά γένη αυτών , και πάν πετεινόν πτερωτόν κατά γένος . Και είδεν ο Θεός ότι καλά.

22. Και ηυλόγησεν αυτά ο Θεός λέγων:

- Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε τα ύδατα εν ταις θαλάσσαις , και τα πετεινά πλη-

θυνέσθωσαν επί της γής .

23. Και εγένετο εσπέρα , και εγένετο πρωί , ημέρα πέμπτη.

Πάλι εδώ χρειάστηκε παρέμβαση. Τίποτα δεν εξελίχθηκε από κάτι προηγούμενό του. Εδώ

βρισκόμαστε χρονικά μεταξύ 500 και 180 εκατομμυρίων ετών από σήμερα. Αξιοσημείωτο είναι

ότι η σειρά με την οποία οι τάξεις αυτών των εμβίων όντων δημιουργούνται είναι ακριβώς εκείνη που η παλαιοντολογία έχει ανακαλύψει . Άρα εδώ πρόκειται για μια μεγάλη αλήθεια της Βίβλου.

Η σειρά αυτή κατά τη Γένεση είναι : Θαλάσσια κήτη – ερπετά – πετεινά.

Από την παλαιοντολογία προκύπτει ότι :

Οι ιχθείς και τα κήτη εμφανίστηκαν περίπου πριν 500 εκατομμύρια χρόνια.

Τα αμφίβια πρωτοεμφανίστηκαν πριν 405 εκατομμύρια χρόνια.

Τα ερπετά έκαναν την εμφάνισή τους πριν 345 εκατομμύρια χρόνια.

Οι πρώτες πρόδρομες μορφές πτηνών πριν 181 εκατομμύρια χρόνια.

(Στοιχεία από πανεπιστημιακή Βιολογία Α. Γρανίτσα, καθηγητού γενικής Βιολογίας Α.Π.Θ.)

Σε αυτό το επίπεδο της Δημιουργίας, στην 5η ημέρα έχουμε κάτι πρωτοφανές. Στα όντα

αυτά, αν και πολυκύτταροι οργανισμοί όπως τα φυτά, ο Θεός απευθύνει λόγο και τα ευλογεί , κάτι

που δεν έκανε μέχρι τώρα. Από βιολογικής πλευράς, τόσο τα φυτά όσο και τα ζώα αποτελούνται

εξίσου από πολύπλοκα κύτταρα. Τα ζώα όμως έχουν ψυχή! Ενώ τα φυτά δεν έχουν. Τα φυτά

αποτελούν τρόπον τινά βιολογικούς μηχανισμούς, ενώ τα ζώα έχουν αυτό το κάτι παραπάνω που

τα διακρίνει από τα προηγούμενα όντα. Πράγματι , τα ζώα πονούν, χαίρονται , σκέπτονται , έχουν

φωνή και βούληση. Ενώ τα φυτά, όσο πολύπλοκα και να είναι , αντιδρούν και μόνο στα εξωτερικά

ερεθίσματα. Η κίνηση που κάποια φυτά παρουσιάζουν, όπως λ .χ . η μιμόζα η αισχυντηλή, δεν

οφείλεται σε κάποια βούληση ή αίσθηση, αλλά σε αντίδραση. Τα μικρόβια που παρουσιάζουν

τροπισμό, κινούνται από χημειοταξία και όχι από βούληση. Έτσι λοιπόν μπορούμε να πούμε εκ

του ασφαλούς ότι τα φυτά είναι άψυχα , ενώ τα ζώα έμψυχα όντα , άσχετα εάν όλα τους έχουν

ζωή. Το γράφει άλλωστε καθαρά εδώ η Γένεση: «... Εξαγαγέτω τα ύδατα ερπετά ψυχών ζωσών»,και «...πάσαν ψυχήν ζώων ερπετών», ενώ σε όλα τους απευθύνει την εντολή « Αυξάνεσθε και

πληθύνεσθε». Δηλαδή, εσείς αυξάνεσθε και πληθύνεσθε. Ενώ οι προηγούμενες εντολές, όπως π.χ .

«γενηθήτω φως» ή «εξαγαγέτω η γή βοτάνην», δεν είχαν προσωπικό χαρακτήρα όπως εδώ. Άρα

όλα τα ζώα έχουν προσωπικότητα. Γι ’ αυτό τα ευλογεί .

Τα ζώα αυτά προήλθαν από τα ύδατα, τις θάλασσες και τις λίμνες. Είναι τα αρχαιότερα,

όπως και η παλαιοντολογία διδάσκει . Μέσα στα κήτη αυτά υπάγονται οι φάλαινες, οι καρχαρίες,

αλλά και οι ιχθείς όλων των ειδών. Στα ερπετά της περιόδου αυτής, εκτός των άλλων συμπερι -

λαμβάνονται και οι δεινόσαυροι που εμφανίστηκαν πριν 230 εκατομμύρια έτη και κυριάρχησαν

στον πλανήτη μέχρι που αφανίστηκαν «ξαφνικά» πριν 65 εκατομμύρια έτη μαζί και με άλλα είδη

που δεν γνωρίζουμε. Όλα εκείνα τα ζώα έτρωγαν και μεταβόλιζαν την πρωτογενή βλάστηση η

οποία είχε καθαρίσει τη Γη από τις τοξικές ουσίες της Προκαμβρίου περιόδου, οι οποίες μάλλον ευρίσκοντο σε υψηλά επίπεδα εντός αυτής. Τα ζώα εκείνα με τον μεταβολισμό τους μετέτρεψαν

σταδιακά εκείνες τις δηλητηριώδεις ουσίες σε ατοξικές, και το περιβάλλον καθάρισε ολοσχερώς.



119

4. Ημέρα έκτη: Δημιουργία ζώων από την Γη.


24. Και είπεν ο Θεός :

- Εξαγαγέτω η γή ψυχήν ζώσαν κατά γένος , τετράποδα και ε ρ π ε τ ά και θηρία της γής κατά γένος . Και εγένετο ούτως .

25 Και εποίησεν ο Θεός τα θηρία της γής κατά γένος και τα κτήνη κατά γένος και πάντα τα

ερπετά της γής κατά γένος αυτών. Και είδεν ο Θεός ότι καλά.

Και πάλι χρειάστηκε παρέμβαση στα πράγματα. Αυτά τώρα τα ζώα, τα τετράποδα και τα

θηρία που είναι όλα τα θηλαστικά , προέκυψαν από τη γη, από την ξηρά και όχι από τα ύδατα. Και

προπαντός δεν εξελίχθησαν από τα προηγούμενα. Κάτι έγινε, κάποιος παρενέβη, όπως και στα

προηγούμενα ζώα που «βγήκαν» από τα ύδατα, και όλα αυτά εμφανίστηκαν από το «πουθενά».

Φαίνεται ότι , τόσο τα ύδατα όσο και η γη, η ξηρά, κάτι είχαν μέσα τους, γι ’ αυτό και η εντολή

είναι κοινή: « Εξαγαγέτω τα ύδατα...», και « Εξαγαγέτω η γή...». Τι μπορεί να είχαν αμφότερα;

Μήπως κύτταρα αδιαφοροποίητα, ήτοι μικροοργανισμούς οι οποίοι υπήρχαν εδώ και δισεκατομ-μύρια χρόνια υπό λανθάνουσα μορφήν, αρχικά στα ύδατα και μεταγενέστερα στην ξηρά από την

ολοέν αυξανόμενη βλάστηση, δια της οποίας αυτοί διεσπάρησαν στο έδαφος; Διότι έχουν βρεθεί

σε ιζηματογενή πετρώματα, απολιθώματα μικροοργανισμών ηλικίας 3,5 με 3,8 δις. ετών. Σίγουρα

όμως οι μικροοργανισμοί κατέκτησαν τη Γη πριν 2,1 δις. έτη. Μέσα σε αυτό το αβυσσαλέο χρονι -

κό διάστημα των 3 και πλέον δισεκ . ετών που τα χωρίζει από τα ζώα, σίγουρα οι μικροοργανισμοί

εκείνοι θα είχαν παράξει πολλές ποικιλίες. Και είναι πιο εύκολο, ή αν θέλετε, λιγότερο δαπανηρό

να παρέμβει κάποιος σε κυτταρικό επίπεδο για να αλλάξει την ροή των πραγμάτων, παρά να

φτιάξει ένα ζώο έτσι «μαγικά». Μη φανταστείτε δηλαδή ότι εκεί που ήταν απέραντες ζούγκλες,

ξαφνικά ξεπετάχτηκαν λεοντάρια και ελέφαντες! Ούτε η θάλασσα ξαφνικά «φούσκωσε» κατά

τόπους και έβγαλε φάλαινες και ψάρια! Η όποια παρέμβαση θα έγινε σε κυτταρικό επίπεδο .

Άλλωστε, η λέξη «εξαγαγέτω» δηλώνει «έξοδο», άρα κάτι μικρό ήταν μέσα και βγήκε

προς τα έξω. Μα και η προηγούμενη εντολή για την αρχαιότερη βλάστηση ήταν παρόμοια, αφού

για εκείνη είπε « Βλαστησάτω η γη βοτάνην», δηλαδή ας βλαστήσει η γη. Άρα η γη είχε τότε τις

καταβολές, αλλά το φαινόμενο της βλαστήσεως δεν είχε επέλθει . Γιατί ; Διότι μάλλον δεν το επέ-

τρεπαν οι αβιοτικές συνθήκες, δηλαδή η υψηλή θερμοκρασία, οι αλλεπάλληλες τερατώδεις ηφαι -

στειακές εκρήξεις, η ραδιενέργεια του μάγματος και των νεοσχηματισθέντων πετρωμάτων που

έπρεπε να μειωθεί με την πάροδο του χρόνου, η διάβρωση των βράχων ώστε να μετατραπούν σε

χώμα, κ .λ .π. Και όταν οι συνθήκες ήταν κατάλληλες, τότε έγινε και η παρέμβαση για βλάστηση.

Το ίδιο συνέβη και με τα πρώτα ζώα που προήλθαν από τα ύδατα. Όταν η βλάστηση δημιούργησε

σε θάλασσες και ξηρές τις δέουσες συνθήκες, τότε έγινε και η παρέμβαση. Τώρα πάλι συνέβη το ίδιο. Όταν τα πρώτα ζώα εξαφάνισαν την πρωτογενή τοξική βλάστηση, τότε έγινε παρέμβαση για

την δημιουργία των ευαίσθητων θηλαστικών. Όσο για όλες αυτές τις παρεμβάσεις, η κάθε μια δεν

πρέπει να έγινε μονομιάς, στιγμιαία, αλλά σε διάφορους χρόνους, ήτοι κατά περιόδους, δεδομένου

ότι τα απολιθώματα των ειδών που βρίσκουμε έχουν διαφορετικές ηλικίες. Φαίνεται ότι η κάθε

παρέμβαση διήρκεσε πολλά εκατομμύρια χρόνια, παράγοντας τα είδη σταδιακά. Η Γένεση όμως

μας φανερώνει την «εντολή», όχι όμως και τον τρόπο της εκτελέσεώς της. Και δεν νομίζω όλες

αυτές οι μεταβολές να έγιναν «αόρατα» και «θαυματουργικά». Κάποιος ή κάποιοι που είχαν υλική

υπόσταση απετέλεσαν και το εκτελεστικό όργανο των Θείων εντολών!

Ναι . Όπως στην αρχή ο Θεός «εποίησεν τον ουρανόν και την γήν», τουτέστιν την παραδο-

ξότητα, αλλά δεν μας αναφέρει το «πως», έτσι και εδώ αναφέρει την εντολή, αλλά αποκρύπτει τον

τρόπο υλοποιήσεώς της. Το λέω καθαρά: Εδώ ο Θεός σε όσα αφορούν τον πλανήτη Γη τα εξετέλεσε δια μέσω των αφθάρτων αγγέλων Του! Δια μέσω εκείνων ο Θεός διεμόρφωσε την Γη,

την βλάστηση, τα πρώτα και τα δεύτερα ζώα. Μόνο τον άνθρωπο εποίησεν «ιδιοχείρως»!



120

Φαίνεται απόκοσμο, αλλά έτσι δείχνουν οι Γραφές όπως αργότερα θα δούμε όταν κάνουμε

εκτενή λόγο για τους αγγέλους. Οι άγγελοι , αυτές οι παρεξηγημένες υλικές οντότητες, δεν είναι

μόνον «αγγελιαφόροι », δηλαδή οι «ταχυδρόμοι » του Θεού,

αλλά αποτελούν για Εκείνον και εκτελεστικά όργανα.

Όταν ένας άγγελος παρουσιάζεται στις Γραφές ή σε ορά-ματα, έχει πάντοτε α ν θ ρ ώ π ι ν η μορφή νεαρού ανδρός

ηλικίας 20 ετών περίπου , είναι άτριχος και δίχως γένεια.

Δεν σας προβληματίζει άραγε αυτό εσάς τους θεολόγους;

Και αφού οι άγγελοι προϋπήρχαν της Δημιουργίας ως όντα

υλικά, όπως λέγει και ο άγιος Κοσμάς σε έναν κόσμο υλικό

που γράφει και ο μέγας Βασίλειος, αλλά και άλλοι «πατέ-

ρες» που δεν μας λέτε, η ερώτηση είναι η εξής: Από πότε

υφίσταται αυτό το πρότυπο της μορφής του ανθρώπου;

Απάντηση και δίχως σχόλια:

Από το προηγούμενο Σύμπαν που συνετελέσθη!

Οι άγγελοι ήσαν, είναι και θα είναι ανθρωπόμορφοι . Και μάλλον όλα τα υλικά και άφθαρτα όντα του προηγουμένου

κόσμου είχαν αυτή τη μορφή, αφού ο άγιος Κοσμάς δι -

δάσκει ότι υπήρχαν τότε 10 τάγματα «αγγέλων» και όχι

όντων. Όπως ισχύει σε ένα στράτευμα όπου τα τάγματά του απαρτίζονται όλα από στρατιώτες,

ανθρώπους, έτσι και εκείνα τα τάγματα αποτελούντο από ομοειδή άφθαρτα όντα. Με την πτώση

όμως που έγινε, οι αποτελούντες το τάγμα του Εωσφόρου έγιναν άσαρκοι δαίμονες. Λέγει ο Θεός

στον Ιώβ περί του διαβόλου, τον οποίο παρομοιάζει με κροκόδειλο:

Ιώβ , κεφ.41:

5. Ποίος αφήρεσεν το εξωτερικόν του ένδυμα; (« Ένδυμα» στις Γραφές σημαίνει «σώμα»)

Οι άγγελοι υποχώρησαν τότε βλέποντας την οργή του Κυρίου, την Συντέλεια, και προσκύ-

νησαν την Αγία Τριάδα, λέγοντας «... Στώμεν καλώς , στώμεν μετά φόβου...», και έτσι παρέμειναν σε αφθαρσία, διατηρώντας βέβαια και την μορφή τους. Επομένως, ποια μορφή είχαν πριν την

μεγάλη Πτώση όλα εκείνα τα «τάγματα»; Ανθρώπινη! Ενώ οι «ενδιάμεσα» μετέχοντες έγιναν

τότε «ψυχές», ήτοι «ψυχθέντα πνεύματα» κατά τον Ωριγένη, και εκείνες έρχονται τώρα ως

άνθρωποι και μόνον! Διότι η ψυχή του ανθρώπου είναι κατά πολύ ανώτερη από εκείνη των ζώων.

Το γιατί , θα το εξηγήσουμε αργότερα.

Οι άγγελοι με το άφθαρτο σώμα που διαθέτουν, πριν την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού

ήσαν οι μόνες υλικές άφθαρτες οντότητες στην π.Χ. εποχή. Όμως για το άφθαρτο σώμα ισχύει

κάτι που δεν ισχύει στο φθαρτό: Η επίταξη . Στο άφθαρτο σώμα του κάθε αγγέλου είναι δυνατόν

να εισέλθει το Άγιο Πνεύμα, ή ο Υιός ή και ο Πατέρας, παραμερίζοντας ευγενικά την οντότητα, το

πνεύμα του αφθάρτου αγγέλου, και τότε μέσα από το σώμα αυτό να ομιλεί και να πράττει ο ίδιος ο Θεός ! Γι ’ αυτό στην Αποκάλυψη όπου παρουσιάστηκε ο Κύριος στον άγιο Ιωάννη τον Θεολό-

γο, αργότερα το ίδιο ον αυτοπροσδιορίζεται ως «σύνδουλος» και όχι ο Κύριος:

Αποκάλυψη , κεφ.1:

17. Και ότε είδον αυτόν , έπεσα προς τους πόδας αυτού ως νεκρός ,

(*Μάλλον έπεσε πράγματι νεκρός διότι ατένισε ως θνητός την Θεότητα και δεν το αντελή-

φθη, επειδή αμέσως ο Κύριος τον ανέστησε με άφθαρτο σώμα.)

και έθηκε την δεξιάν αυτού χείρα επ ’ εμέ λέγων: - Μή φοβού , εγώ ειμί ο πρώτος και ο έσχατος ,

18. και ο ζών , και εγενόμην νεκρός , και ιδού ζών ειμί εις τους αιώνας των αιώνων , και έχω τας

κλείς του θανάτου και του άδου. (Άρα Εκείνος που ομιλεί είναι ο Ιησούς Χριστός).

Αποκάλυψη , κεφ.19:

10. Και έπεσα έμπροσθεν των ποδών αυτού προσκυνήσαι αυτώ. Και λέγει μοι:- Όρα , μή. (=κοίταξε, μη το κάνεις αυτό!), Ότι σύνδουλός σου ειμί και των αδελφών σου των

εχόντων την μαρτυρίαν Ιησού. Τω Θεώ προσκύνησον (και όχι εμένα!)...



121

Το ίδιο σφάλμα πήγε να διαπράξει ο άφθαρτος πλέον Ιωάννης ο Θεολόγος και αργότερα

(στο κεφ.22, εδ.9). Τι είχε συμβεί λοιπόν εδώ, αφού ένα και το αυτό πρόσωπο που αποτελούσε

τον «ξεναγό» του αγίου Ιωάννη στα επουράνια, στην αρχή το πρόσωπο αυτό ομολογεί ότι είναι ο

αναστημένος Ιησούς, ενώ στο τέλος βρίσκεται να είναι ένας απλός άγγελος; Πότε έγινε αυτή η

αλλαγή Προσώπων μέσα σε ένα και το αυτό άφθαρτο σώμα; Υπάρχουν και άλλα τέτοια, όπως λ .χ . οι τρεις άγγελοι που παρουσιάστηκαν στον Αβραάμ, όπου και οι τρεις τους ήσαν «ο Κύριος»:


1. Και ενεφανίσθη εις αυτόν ο Κύριος εις τας δρύς του Μαμβρή...

2. Καθώς ύψωσεν (ο Αβραάμ) τους οφθαλμούς , είδε όντως τρείς άνδρας ισταμένους πλησίον του.Μόλις δέ είδεν αυτούς , έτρεξεν από την είσοδον της σκηνής του εις προϋπάντησίν των και ,

κύπτων μέχρι του εδάφους , είπεν: - Κύριέ μου....

Τρεις «ανθρώπους» = αγγέλους βλέπει , αλλά έναν Κύριο προσφωνεί ! Κατά τα άλλα, στην

Παλαιά Διαθήκη ο Θεός είναι « Ένα» Πρόσωπο... Και αργότερα που οι δύο από αυτούς τους τρεις

αγγέλους μεταβαίνουν στα Σόδομα, λέγουν «... Επειδή η κατακραυγή εναντίον των Σοδόμων και

Γομόρρων είναι μεγάλη και το αμάρτημα πολύ σοβαρόν , πρέπει να κατέλθω (=ένας να κατέλθει για να δει ιδίοις όμμασιν), εάν ο τρόπος της ζωής των δικαιολογεί κατά πάντα την εναντίον των κατα-

κραυγή , η οποία έφθασε εις εμέ. (Γένεση κεφ.18, εδ.20,21). Επομένως μέσα από τους δύο αυτούς

αγγέλους βλέπει και δρα ο ίδιος ο Θεός. Το ίδιο θα συμβεί και με τον αρχάγγελο Μιχαήλ που θα

έλθει κατά την ανάσταση των νεκρών. Την Ανάσταση όμως θα την επιτελέσει ο ίδιος ο Χριστός

μέσα από το σώμα του Αρχαγγέλου, όπως πολύ σωστά γράφει και ο απόστολος Παύλος:

Προς Θεσσαλονικείς Α επιστολή , κεφ.4:

16. Ότι αυτός (=ο ίδιος) ο Κύριος εν κελεύσματι , εν φωνή αρχαγγέλου , και εν σάλπιγγι Θεού κατα-

βήσεται απ ’ ουρανού , και οι νεκροί εν Χριστώ (=μόνον οι χριστιανοί ), αναστήσονται πρώτον.

17. Έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα σύν αυτοίς αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάν-

τησιν του Κυρίου εις αέρα , και ούτω πάντοτε σύν Κυρίω εσόμεθα.

Αν καταλαβαίνω καλά τα Ελληνικά μου, εδώ ο απόστολος είναι ξεκάθαρος. Ο Κύριος θα

αναστήσει τους νεκρούς χριστιανούς εν φωνή αρχαγγέλου , ήτοι μέσα από τον αρχάγγελο Μιχαήλ .

Το ότι δεν θα παρίσταται ο Ιησούς Χριστός με το άγιο σώμα Του εκεί , φαίνεται από την αρπαγή εν

νεφέλαις, κατά την οποία οι ανεστημένοι και οι περιλειπόμενοι ζωντανοί , όλοι τώρα αφθαρτοποιη-

μένοι θα οδεύσουν προς προϋπάντησιν του Κυρίου. Άρα Εκείνος δεν θα έχει έλθει σωματικά τότε

στη Γη για την ανάσταση των νεκρών, που μέλλει να γίνει λίγο μετά την εποχή του Αντιχρίστου.

(Ιδέ και το προηγούμενο βιβλίο μου «Οι κρυμμένοι θησαυροί της Αποκαλύψεως»). Επίταξη

λοιπόν θα συμβεί κι ’ εδώ. Επιμένω τώρα σε αυτό, επειδή τούτο θα το βρούμε αργότερα έτοιμο

μπροστά μας, όταν θα αναρωτηθούμε για το πως δύναται ο Θεός να «περιπατεί εν τω παραδείσω».

Όλα αυτά επομένως έγιναν δια των αγγέλων με επίταξή τους. Όμως για εμάς κάνει το ίδιο,

αφού στην ουσία, μέσα στο άφθαρτο σώμα τους κατοικούσε και ποιούσε ο ίδιος ο Θεός. Άρα όλα

αυτά τα εποίησε πράγματι ο Θεός. Έτσι εξηγείται και η φώνηση των εντολών. Γιατί δηλαδή θα

έπρεπε ο Θεός να λέγει συνέχεια; «Και είπεν ο Θεός... είπεν ο Θεός... είπεν ο Θεός...»; Σε ποιόν

έδινε προφορική εντολή; Εκτός βέβαια από τα αρχικά στάδια της Δημιουργίας του Σύμπαντος,

όπου εκεί οι εντολές εκτελούντο δια του Υιού, εδώ στη μικρότερη κλίμακα της Γης εκτελούνται

από τελεστές - αγγέλους, και τούτο επειδή θέλει να αντιδιαστείλλει την δημιουργία όλων αυτών με

εκείνη του ανθρώπου. Ενώ δηλαδή όλα τα άλλα έμβια όντα ποιούνται από « υπαλλήλους», ο

άνθρωπος ποιείται «αυτοπροσώπως» από τον «Διευθυντή», τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό. Τα μεγάλα

έργα δηλαδή, το Σύμπαν και ο άνθρωπος επιτελέστηκαν από την ίδια την Θεότητα. Διότι όπως

είδαμε, κατά την Μεγάλη Έκρηξη και την δημιουργία του ορίου του φωτός και σκότους, αλλά και την δημιουργία των άστρων και πλανητών, όλα τα ουράνια όντα ήσαν παρατηρητές . Τώρα όμως

που η δημιουργία αφορά μικρότερη κλίμακα, οι δέουσες παρεμβάσεις γίνονται δι ’ αγγέλων.



122

Και για να το προεκτείνουμε αυτό λίγο ακόμη γιατί είναι σημαντικό, τα πρώτα στάδια της

Δημιουργίας δεν θα μπορούσαν να επιτελεστούν δια μέσω αγγέλων, παρά μόνον από τον Υιό και

Θεό, επειδή εκείνα τα έργα ήταν αδύνατον να γίνουν με κάποιο υλικό χέρι , έστω και άφθαρτο. Η

Μεγάλη Έκρηξη έγινε σε μία αδιάστατη κατάσταση, όπου εκεί κανείς δεν θα μπορούσε να υπάρ-

ξει και να δράσει . Ούτε πάλι κάποιο υλικό χέρι θα μπορούσε να «τραβήξει » το φωτεινό όριο, κάτι δηλαδή που είναι άυλο, και να το διαστείλει . Το ίδιο αδύνατον θα ήταν να υλοποιήσει κάποιο χέρι

την άυλη ενέργεια ώστε να παραχθούν «οι πρώτοι βώλοι της οικουμένης», μέχρι και την φάση της

δημιουργίας των άστρων, πλανητών, άρα και της Γης.


24. ... Εγώ είμαι ο Κύριος ο ποιητής των πάντων , ο μόνος εκτείνας τους ουρανούς , ο στερεώσας

την γήν (= την παραδοξότητα). Ποίος (άλλος) ήτο μετ ’ εμού;


12. Εγώ έκτισα την γήν (=τον πλανήτη) και εδημιούργησα τον άνθρωπον επ ’ αυτής . Αι χείρες μου

(=Υιός και Πνεύμα) ε ξ έ τ ε ι ν α ν τους ουρανούς και παρέταξα όλην την στρατιάν των

(* «Εξέτειναν», σε αόριστο γραμματικό χρόνο δηλώνει ότι τότε άρχισε να τους εκτείνει ).

18. Διότι ούτω λέγει ο Κύριος , ο ποιητής των ουρανών. Αυτός είναι ο (αληθινός) Θεός , ο οποίος έπλασε (=μορφοποίησε) την γήν και εποίησεν (=δημιούργησε) αυτήν. Δέν την εδημιούργησεν

αυτήν χαώδη , αλλ’ εμόρφωσεν (=διαμόρφωσε) αυτήν κατοικήσιμον.


13. Η χείρ μου έθεσε τα θεμέλια της γής , η δεξιά μου εξέτεινε τους ουρανούς ...

Όλα αυτά έγιναν από το Θείον «ιδίοις χερσίν», με τα δύο «χέρια» - Πρόσωπα του Θεού

Πατρός. Ιδού λοιπόν ποιος ήταν τότε ο «εκτελεστής» εκείνων των μεγάλων έργων. Ο Πατέρας

Θεός εδώ παρομοιάζεται με άνθρωπο που έχει δύο χέρια ομοούσια και αχώριστα με τον «κορμό

του». Η «δεξιά χείρα» είναι ο Υιός και Λόγος, και η «άλλη χείρα» είναι το Άγιο Πνεύμα. Και τα

δύο Πρόσωπα εποίησαν το Σύμπαν. Όμως ο Υιός και άσαρκος Λόγος εξέτεινε τους ουρανούς,

και μ ό ν ο ν Εκείνος. Γι ’ αυτό η Γένεση συνεχώς γράφει « Και ε ί π ε ν ο Θεός ...». Όμως όλα τα υπόλοιπα μικρότερα έργα, όπως λ .χ . η διαμόρφωση του πλανήτη, η ικανότητα της γης προς

βλάστησιν, η τροποποίηση κάποιων μικροοργανισμών ώστε να εξελιχθούν σε ζώα, όλα αυτά και

λόγω της Θείας οικονομίας, ήταν δυνατόν να επιτελεσθούν και με τους επιτεταγμένους αγγέλους.

Τον βαθύτερο λόγο όμως για τον οποίο ο Θεός λειτούργησε έτσι , το γιατί τα έμβια όντα της Γης

τα έφερε σε ύπαρξη μέσα από τα δικά τους «χέρια», θα το εξηγήσουμε όταν αναφερθούμε στην

ανατομία αυτού του περιβόητου «προπατορικού αμαρτήματος»...

4.1. Η εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν 65.000.000 έτη.

Ας έλθουμε όμως και πάλι στα ζώα της 6

ης

ημέρας. Μια άλλη παρατήρηση εδώ, είναι ότι σε αυτή τη μεταγενέστερη φάση ο Θεός εντέλλει να γίνουν ξανά ερπετά, αυτή τη φορά όμως από

την γη. Γιατί άραγε τα ερπετά χρειάστηκε εδώ να «συμπληρωθούν»; Από την μελέτη των απολι -

θωμάτων προκύπτει ότι οι πρώτες πρόδρομες μορφές των θηλαστικών αρχίζουν να εμφανίζονται

στον πλανήτη πριν από 63 περίπου εκατομμύρια έτη και όχι νωρίτερα. Άρα αυτά τα ερπετά που

«εξήλθαν» από την γη θα πρέπει να έχουν αυτή την ηλικία. Τι έγιναν τα «εκ της θαλάσσης» προη-

γούμενα ερπετά; Τι έγιναν οι δεινόσαυροι ; Σήμερα η επιστήμη έχει απαντήσει . Πριν από 65

εκατομμύρια έτη οι δεινόσαυροι αφανίσθηκαν εξ αιτίας της πτώσεως κάποιου αστεροειδή στη Γη,

που είχε διάμετρο 11 περίπου km και που έπεσε στην περιοχή του Γιουκατάν. Η πτώση του στη

θάλασσα προκάλεσε ένα πυκνό νέφος και διέγερση του φλοιού της Γης, με αποτέλεσμα να ξεσπά-

σουν πολλά και μεγάλα ηφαίστεια, καθώς και βιβλικοί σεισμοί . Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα

να γίνει ένα νέφος καπνού και υδρατμών γύρω από τη Γη, το οποίο την εκάλυψε για πολλές εκα-τονταετίες. Έτσι επήλθε έντονη ψύξη του φλοιού και παγετώνες. Η ηλιακή ακτινοβολία περιορί -

στηκε, και η βλάστηση μειώθηκε κατά πολύ.



123

Τα ζώα που ζούσαν τότε, εκτός από τις άμεσες συνέπειες των φυσικών καταστροφών,

αντιμετώπισαν και την πείνα που επήλθε από την έλλειψη τροφής. Έτσι τα μεγάλα ζώα όπως οι

δεινόσαυροι αφανίστηκαν, ενώ επιβίωσαν μόνο όσα είχαν μικρό μέγεθος, αφού οι απαιτήσεις τους

για τροφή ήσαν μικρότερες. Είναι βέβαια λογικό ότι τα ψάρια τότε δεν επλήχθησαν από αυτή την

λαίλαπα, επειδή το νερό τα προστάτεψε. Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα υπάρχουν πάνω από 1.000.000 είδη ψαριών, πράγμα που σημαίνει ότι αυτά ουδέποτε αντιμετώπισαν πρόβλημα. Η

θεωρία αυτή για τον αστεροειδή έχει τεκμηριωθεί από τις χημικές και ραδιολογικές αναλύσεις της

περιοχής εκείνης, όπου έχει βρεθεί υψηλή συγκέντρωση του σπανίου στοιχείου Ιριδίου, στοιχείο

που απαντάται όμως πολύ συχνά σε μετεωρίτες που πέφτουν στη Γη.

Εκτός των άλλων, η πτώση του αστεροειδή σε θάλασσα προκάλεσε και τον σχηματισμό

δακτυλίου στον ισημερινό, ο οποίος παρέμεινε εκεί μέχρι και τον κατακλυσμό του Νώε, όπως έχω

αναλύσει και στο βιβλίο μου «Ο αρραβώνας της Γης». Έτσι τα επόμενα χρόνια μέχρι και τον

κατακλυσμό η Γη έφερε δακτύλιο στον ισημερινό της, ο οποίος επιβράδυνε την αυτοπεριστροφή

του πλανήτη, και γι ’ αυτό όπως θα δούμε πριν τον κατακλυσμό το έτος είχε ακριβώς 360 ημέρες,

έτος που οι Αιγύπτιοι έχουν ακόμη και σήμερα. Ο δακτύλιος εκείνος όταν κατέρρευσε, έστειλε

όλο το νερό του σε μια περιοχή του πλανήτη, γι ’ αυτό ο κατακλυσμός δεν ήταν παγκόσμιος. Όσο

υπήρχε ο δακτύλιος, η ισημερινή περιοχή του πλανήτη εσκιάζετο, με αποτέλεσμα οι κλιματολογι -

κές συνθήκες γύρω από τον ισημερινό διέφεραν κατά πολύ από τις σημερινές. Έτσι εξηγείται και το γεγονός της περίεργης ανομβρίας στην περιοχή που πλάσθηκε ο Αδάμ κατά το 5.508 π.Χ, και

το ότι μέχρι τον κατακλυσμό δεν είχε εμφανισθεί εκεί ποτέ το ουράνιο τόξο.

Α. Πτώση αστεροειδούς στη θάλασσα. Β. Πίδακας υδρατμών - καπνού μέχρι το διάστημα.

Γ. Η περιστροφή της Γης απλώνει το νέφος Δ. Σχηματισμός νέφους στο αντίστοιχο ημισφαίριο



124

Τελικό αποτέλεσμα: Σχηματισμός δακτυλίου στον ισημερινό της Γης, ο οποίος σκιάζει την περιοχή.

Το έτος μικραίνει και γίνεται 360 ημερών μέχρι και τον Κατακλυσμό του Νώε. Βέβαια ο χάρτης της Γης

τότε ήταν διαφορετικός, αφού πριν 300 εκ . έτη έχει βρεθεί ότι όλες οι ήπειροι ήσαν ενωμένες και αποτε-

λούσαν την «Παγγαία». Αυτό εξηγεί και την ύπαρξη ζώων όλες τις σημερινές ηπείρους. Κατά την εποχή που οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν, οι ήπειροι είχαν ήδη απομακρυνθεί , άγνωστο πόσο.

Το χρονικό αυτό κενό μεταξύ της πέμπτης και έκτης Δημιουργικής ημέρας έχει εντοπιστεί

από τους μελετητές των Γραφών και το έχουν ονομάσει «χάσμα», «Gap», αλλά δεν μπορούν να το

εξηγήσουν, ούτε να υπολογίσουν τον χρόνο που μεσολάβησε μεταξύ τους. Εμείς όμως ύστερα

από την χρονική εντόπιση της πτώσεως εκείνου του αστεροειδή, μπορούμε να τον προσδιορίσουμε

στο περίπου. Εφόσον οι δεινόσαυροι αφανίστηκαν πριν 65 εκατομμύρια έτη κατά την εποχή της

πτώσεως του αστεροειδούς και τα πρώτα θηλαστικά εμφανίστηκαν πριν 63 εκατ. έτη, άρα αυτή η

φάση της Δημιουργίας που χαρακτηρίζεται ως 6η ημέρα θα πρέπει να άρχισε μεταξύ 65 και 63

εκατομμυρίων ετών από σήμερα.

Ε. Η περιστροφή της Γης συμπυκνώνει το νέφος και το οδηγεί στον Ισημερινό. Σχηματισμός δακτυλίου



125

Τέλος, άλλη μια παρατήρηση στα ζώα της 6ης ημέρας είναι ότι αυτά ο Θεός δεν τα ευλογεί όπως τα προηγούμενα . Γιατί ; Κάθε «ημέρα» - σκαλοπάτι της Δημιουργίας που έπεται παράγει

όντα όλο και πιο σημαντικά, με αποκορύφωμα τον άνθρωπο. Τα ζώα της 5ης ημέρας είναι λιγό-

τερο σημαντικά για τον Θεό από εκείνα της 6ης. Γι ’ αυτό ίσως και κατά τις νηστείες και ενώ

απέχουμε από κρέας και ζωικά, εντούτοις προβλέπεται η «κατάλυση των ιχθύων» και τρώμε ψάρι .Επίσης τα ασπόνδυλα θαλασσινά, (καλαμάρια, χταπόδια, οστρακοειδή) θεωρούνται νηστήσιμα.

Αλλά και ο Χριστός προέτρεπε στους μαθητές να πιάνουν ψάρια. Μα και αυτά είναι έμψυχα

πλάσματα. Γιατί ο Θεός να επιτρέπει τον φόνο των ιχθύων; Απλά, επειδή είναι κατώτερα. Διότι

άλλο είναι να φονεύσεις ένα ψάρι και άλλο ένα θηλαστικό. Και πάλι , άλλο είναι να φονεύσεις ένα

αρνί και άλλο έναν άνθρωπο! Ο φόνος του ανθρώπου όμως αποτελεί θανάσιμη αμαρτία, ενώ ο

φόνος του ζώου είναι πταίσμα που δεν λογίζεται ως αμάρτημα, αφού ο Θεός μας τα έχει παράσχει

προς διατροφήν. Στην Παλαιά Διαθήκη είχε δώσει εντολή να τα θυσιάζουν, και στην Καινή Δια-

θήκη να σφάζουμε τα ερίφια, τα αρνιά ως έθιμο. Όμως είναι κακό να φονεύουμε ένα ζώο έτσι για

να φονεύσουμε. Δείχνει κακία εκ μέρους του ανθρώπου να πατήσει επίτηδες μια γάτα στο δρόμο

με το αυτοκίνητο, ή να πυροβολήσει ένα ζώο που δεν προορίζεται για τροφή. Μια τέτοια πράξη

δηλώνει φονικά ένστικτα, κακία και διαστροφή. Είναι έλλειψη σεβασμού προς κάποιο άλλο είδος που έχει κι εκείνο το εξίσου αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή. Παρόλα ταύτα όμως ο φόνος οποιου-

δήποτε ζώου δεν λογίζεται ως αμάρτημα. Απλά, δεν πρέπει να γίνεται εάν δεν συντρέχει λόγος.

Τα ζώα λοιπόν της 5ης ημέρας που ευλόγησε είναι κατώτερα από τα επόμενα, αφού έγιναν

σε προηγούμενο «σκαλοπάτι ». Τα ζώα της 6ης ημέρας που είναι ανώτερα δεν τα ευλόγησε, διότι

εξ αρχής όλα τα τετράποδα τα χαρακτηρίζει «κτήνη»:

«... Και εποίησεν ο Θεός τα θηρία της γής κατά γένος και τα κτήνη κατά γένος ...».

Η λέξη «κτήνος» δηλώνει κάτι που είναι για να αποκτανθεί , να φονευθεί , το φονεύσιμο. Επομέ-

νως τα ζώα αυτά προορίζονται ευθύς εξ αρχής για «σφαγή». Έγιναν για να αποκτανθούν. Και

όντως τα «θηρία», ήτοι εκείνα τα ζώα που θηρεύουν και θηρεύονται , όλα τα σαρκοφάγα φονεύουν

άλλα ζώα για να τα φάνε. Η πράξη τους όμως αυτή δεν καταλογίζεται ως αμάρτημα εκ μέρους τους, αφού τούτο αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της φύσεώς τους. Τα ζώα δεν αμαρτάνουν , ότι κακό και αν πράξουν. Ακόμη και άνθρωπο να κατασπαράξουν, στα ζώα τούτο δεν καταλογίζεται

ως αμαρτία! Ούτε όμως και «αγιάζονται ». Όλα τα ζώα παραμένουν «ψυχικώς » ως έχουν . Ούτε ανέρχονται , ούτε και κατέρχονται από το όποιο πνευματικό επίπεδό τους. Το ότι τα ζώα διαθέτουν

«πνεύμα», τούτο δεν αποτελεί δική μου ιδέα, αλλά μια αποκαλυπτική μαρτυρία της Αγίας Γραφής:


19. Διότι υπάρχει κοινή τύχη (=κατάληξη) και δια τον άνθρωπον και δια το κτήνος . Η ίδια τύχη

και δια τα δύο. Όπως αποθνήσκει ο είς , αποθνήσκει και το άλλο. Η ιδία πνοή υπάρχει εις όλα , και ο άνθρωπος δεν έχει πλεονέκτημα τι υπέρ το ζώον (=βιολογικά). Διότι τα πάντα

είναι ματαιότης .

20. Όλα μεταβαίνουν εις ένα τόπον (=στον άδη τότε. Σήμερα οι κεχρισμένοι είναι εν Κυρίω).

Όλα είναι από χώμα (=φθαρτή ύλη) και όλα επανέρχονται εις το χώμα.

21. Ποίος γνωρίζει εάν το πνεύμα του ανθρώπου αναβαίνη προς τα άνω , και εάν το πνεύμα του

ζώου (!) καταβαίνη προς τα κάτω , προς την γήν;

Και φυσικά το πνεύμα του ανθρώπου δ ύ ν α τ α ι να ανέλθει και να ενωθεί με τον Θεό, γι ’

αυτό και λέγεται «άνθρωπος» = ο άνω θρώσκων, αυτός που σκιρτίζει προς τα άνω. Μόνον εάν

«αποκτηνωθεί », χάσει την Θεϊκή του επιταγή, το χρίσμα του θα πάει στην κόλαση, δηλαδή προς

τα «κάτω». Όμως εδώ ο Εκκλησιαστής μας πληροφορεί ότι το ζώο έχει π ν ε ύ μ α , η φύση του

οποίου είναι ίδια με του ανθρώπου! Την ίδια «πνοή» = πνεύμα κατά φύσιν έχουμε με αυτά, ενώ βιολογικά ο άνθρωπος δεν υπερτερεί σε κάτι από τα ζώα. Καθόλου ευκαταφρόνητα λοιπόν δεν

είναι τα ζώα. Παρ’ όλα ταύτα όμως δίδονται στον άνθρωπο προς χρήσιν και βρώσιν.



126

Αν και τα ζώα έχουν πνεύμα, εκείνο που εμείς δεν γνωρίζουμε είναι το εάν το πνεύμα τους

ανέρχεται ή κατέρχεται . Η απάντηση τελικά όμως είναι αυτή που είπαμε: Ούτε ανέρχεται , ούτε

κατέρχεται , αλλά παραμένει εκεί που είναι . Όλα τα ζώα παραμένουν «πνευματικώς » σταθερά . Το ίδιο και οι άγγελοι και ο διάβολος παραμένουν σε σταθερή κατάσταση, και μόνον ο άνθρωπος

δύναται να ανέλθει ή να κατέλθει. Γι ’ αυτό και ο Κόσμος ετούτος στόχο είχε και έχει τον άνθρωπο και μόνο.

Ο Θεός λοιπόν δεν ευλόγησε τα ζώα της 6ης ημέρας, διότι εάν τα ευλογούσε και έλεγε ότι

είπε και στα προηγούμενα, ήτοι να κυριεύσουν την γη, τότε αυτό θα ερχόταν σε αντίθεση με την

ευλογία που έμελλε να δώσει στον άνθρωπο. Προσέξτε τις ευλογίες - εντολές που διατυπώνονται :

1. Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε τα ύδατα εν ταις θαλάσσαις ,

και τα πετεινά πληθυνέσθωσαν επί της γής . (=5η ημέρα).

2. (Για τον άνθρωπο στο εδ. 28): Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γήν και κατακυ-

..... ριεύσατε αυτής , και άρχετε των ιχθύων της θαλάσσης , και των πετεινών του ουρανού και πάντων

.....των κτηνών και πάσης της γής και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γής . (=6η ημέρα).

Εάν λοιπόν ευλογούσε τα ερπετά και τα κτήνη της ίδιας ημέρας, ήτοι της 6ης κατά την οποία θα

ποιούσε και τον άνθρωπο, τότε δεν θα μπορούσε να δώσει σε εκείνον αυτή την εξουσία, διότι κάτι τέτοιο θα αναιρούσε την δια ευλογίας κυριαρχία των προηγηθέντων ζώων. Ύστερα πάλι , εάν τα

σαρκοβόρα θηρία είχαν εντολή να «πληρώσουν την γήν», όπως και οι ιχθείς στις θάλασσες, τότε ο

μέλλων άνθρωπος θα είχε σοβαρό πρόβλημα επιβιώσεως, γιατί θα κινδύνευε να γίνει βορά για τα

«ευλογημένα» θηρία! Και το κυριότερο. Ευλογώντας αυτά τα ερπετά της 6 ης ημέρας , σαν

ευλογημένα από τον Ύψιστο, ουδέποτε θα μπορούσε να εισέλθει ο διάβολος στον όφι και να γίνει

ότι έγινε με τους πρωτοπλάστους όπως θα αναλύσουμε. Δια ταύτα, εδώ η ευλογία δεν εδόθη ποτέ.

Τέλος, όσον αφορά την διπλή δημιουργία των ερπετών, τα μεν από τα ύδατα και τα δε από

την γη, τα πρώτα που ήταν και οι δεινόσαυροι έπρεπε να εξαλειφθούν επειδή η αποστολή τους

τελείωσε και δεν είχαν πλέον κανένα λόγο να υπάρξουν μεταγενέστερα. Διότι η τοξική βλάστηση

είχε τελειώσει , και τα ζώα εκείνα κατανάλωναν πολύ μεγάλες ποσότητες τροφής. Εάν ζούσαν σήμερα δεινόσαυροι , θα είχαν καταναλώσει όλα τα δένδρα και τη βλάστηση του πλανήτη, αφού

για την καθημερινή τους διατροφή δεν έφθαναν 2 - 3 δένδρα στον κάθε έναν! Αν δεν έτρωγαν κι

εμάς τους ίδιους δηλαδή, πριν καν προλάβουμε να συγκροτήσουμε οργανωμένες κοινωνίες και

πολιτισμό... Έπρεπε λοιπόν να φύγουν μια για πάντα απ’ τη μέση πριν 65 εκατομμύρια έτη. Και

αφού πέρασαν 2 εκατομμύρια έτη από την εξαφάνισή τους, τώρα γίνεται εκείνη η παρέμβαση που

παρήγαγε άλλα ερπετά , ήτοι τα φίδια και οτιδήποτε άλλο έρπει , σέρνεται επί της γης, όπως τονίζει

η Γένεση. Βέβαια από εκείνη την καταστροφή γλύτωσαν πολλά είδη ερπετών, όπως π.χ . οι κροκό-

δειλοι , οι σαύρες, τα ιγκουάνα, και άλλα, που όμως αυτά έχουν πόδια και δεν έρπονται. Επομένως

σήμερα το οικοσύστημα διαθέτει ερπετά και των δύο εκείνων περιόδων.

Η 6η ημέρα όμως δεν τελειώνει με το πέρας της δημιουργίας των ζώων, αλλά με εκείνη του

θνητού ανθρώπου. Αφού όλα λοιπόν ετοιμάστηκαν, ο Θεός έρχεται και ολοκληρώνει την παρού-

σα Δημιουργία με το τελειότερο ον, τον άνθρωπο...

ΤΕΛΟΣ Α΄ ΤΟΜΟΥ

Στον Β΄ τόμο θα συνεχίσουμε με τα άδυτα της δημιουργίας του ανθρώπου.

Άνθιμος Δ. Προεστός, 20 Δεκεμβρίου 2010.



127

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α σελ .

Εισαγωγή 1

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Η ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ 7

1. Η εγκυρότητα της Παλαιάς Διαθήκης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

1.1 Το βιβλίο του Ιώβ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

1.2 Κρεμά την γήν επί του μηδενός . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

1.3 Τεχνητή βροχή , ραντάρ , χημεία , μόρια , άτομα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17

1.4 Το νευρικό σύστημα ως δένδρο φυτεμένο ανάποδα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

1.5 Νευροφυσιολογικός μηχανισμός των κυττάρων μνήμης από τον Ιώβ ; . . . . . . . . . . . . . . 20

2. Το βιβλίο των Ψαλμών . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21

3. Τα υπόλοιπα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30

3.1 Έλαιον από σκληρά πετρώματα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30

3.2 Η σφαιρικότητα της γης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32

3.3 Φωλεά μεταξύ των άστρων . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35

3.4 Άρματα που εκπέμπουν φλόγες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36

3.5 Πυρηνικά όπλα και τηλεκατευθυνόμενα βλήματα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37

3.6 Τηλεπικοινωνίες και σύγχρονα μέσα μαζικής μεταφοράς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39

3.7 Στρατός που δεν θα αγγίζει το έδαφος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41

4. Η εγκυρότητα της Καινής Διαθήκης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42

4.1 Ιπτάμενα αυτοκίνητα κατά την εποχή του Αντιχρίστου; . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42

4.2 «... Εγένετο σιγή εν τω ουρανώ ως ημιώριον» . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43

4.3 Τα όπλα του 3

ου

παγκοσμίου πολέμου

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 444.4 Τα όπλα της 6 ης σάλπιγγας : Σύγχρονα άρματα μάχης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48

4.5 Τηλεόραση και τηλεπωλήσεις στην Αποκάλυψη; . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50

4.6 Και πύρ εξ ουρανού ίνα καταβαίνη εις την γην . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51

4.7 Η τηλεπαρακολούθηση των πολιτών . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53

4.8 Το χάραγμα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55

4.9 Αρμαγεδώνας : Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος με πυρηνικά όπλα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ 63

1.1 Δύο και μόνο θεωρίες για την ύπαρξη του Σύμπαντος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64

1.2 Δημιουργία και όχι αυθυπαρξία του Σύμπαντος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 651.3 Γιατί να ισχύει το μοντέλο της Μεγάλης Εκρήξεως ; Διερεύνηση . . . . . . . . . . . . . . . . . 68

1.3.1 Η διαστολή του Σύμπαντος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70

1.3.2 Η μικροκυματική κοσμική ακτινοβολία ( ΚΑΜ ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72

1.4 Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 73

2.1 Η μεγάλη έκρηξη της Δημιουργίας . Γενικά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75

2.2 Φάσεις της Μεγάλης Εκρήξεως . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81

3. Η γένεση των άστρων . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88

4. Η γένεση των πλανητών . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92

5. Συμπεράσματα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94

6. Η Γένεση του Σύμπαντος κατά την Βίβλο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96

6.1 Ημέρα μία: Η Μεγάλη Έκρηξη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96

6.2 Ημέρα δεύτερη: Δημιουργία του φωτεινού ορίου του Σύμπαντος . . . . . . . . . . . . . . . . . 100



128

σελ .

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΩΝ ΕΜΒΙΩΝ ΟΝΤΩΝ 107

1. Ημέρα τρίτη: Η δημιουργία βλαστήσεως επί της Γης . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107

1.1 Ο σχηματισμός της Γης

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1091.2 Η πρώτη βλάστηση . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 111

2. Ημέρα τέταρτη: Η διαμόρφωση βιοτικής ατμόσφαιρας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115

3. Ημέρα πέμπτη: Δημιουργία ζώων από τα ύδατα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118

4. Ημέρα έκτη: Δημιουργία ζώων από την Γη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 119

4.1 Η εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν 65.000.000 έτη . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122

Β Ι Β Λ Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α

1. Αγία Γραφή Αθ. Χαστούπη, εκδόσεων Γιοβάνη, 1955.

2. Το χρονικό του χρόνου, Stephen Hawking.

3. Μαύρες τρύπες, Σύμπαντα βρέφη και άλλα συναφή, Stephen Hawking.

4. Η ώρα των άστρων, Alan Lightman.

5. Η κοσμική εξέλιξη, Hubert Reves.

6. Η απαρχή του Σύμπαντος, John Barrow.

7. Τα πρώτα τρία λεπτά, Steven Weinberg.8. Το βέλος του χρόνου, Peter Coveney – Roger Highfield

9. Άπειρο, John Barrow

10. Big Bang, Simon Singh

11. Eίχε δίκιο ο Αϊνστάιν; Clifford Will.

ΓΕΝΕΣΙΣ A - xristianoss.blogspot.com

Documents

Transcript of ΓΕΝΕΣΙΣ A - xristianoss.blogspot.com