(ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ ΟΜΑΔΕΣ ) Θ.Ε. 1Η , Β.Θ.2Ο (ΔΙΩΓΜΟΙ-ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΕΙΑ)

Ομολογία πίστεως της εποχής του Δεκίου 1.«Του Αυρήλιου Διογένη Σάβουτου από το χωριό Νήσος Αλεξάνδρου, εβδομήντα δύο χρονών, με μια ουλή στο δεξί φρύδι σχετικά με όσα έχουν διαταχθεί για τις θυσίες στο χωριό Νήσος Αλεξάνδρου. Και πάντοτε θυσίαζε στους θεούς και τώρα σύμφωνα με όσα προστάζετε θυσίασα και έκαμα σπονδή και γεύτηκα από το θυσιασμένο κρέας και υπογράφω. Ευτυχείτε πάντοτε.» Αυρήλιος Διογένης το κατέθεσα. Το σημειώνω εγώ ο Αυρήλιος Σύρος την ώρα που θυσίαζε μαζί μας ο Διογένης

Διάταγμα Μεδιολάνων2 «Όταν εγώ, ο Αύγουστος Κωνσταντίνος, κι εγώ, ο Αύγουστος Λικίνιος, με καλούς οιωνούς ήρθαμε στα Μεδιόλανα και συζητήσαμε όλα όσα αφορούν την ωφέλεια του δημοσίου, ανάμεσα στα άλλα μέτρα που κρίναμε ότι θα είναι επωφελή σε όλους από πολλές απόψεις, αποφασίσαμε κατά πρώτο και κύριο λόγο να διατάξουμε να εξασφαλιστεί η τιμή και ο σεβασμός προς το Θείο, δηλαδή να δώσουμε και στους χριστιανούς και σε όλους την ελευθερία να ακολουθήσουν όποια θρησκεία θέλουν, έτσι ώστε, όποια κι αν είναι η θεότητα και η ουράνια δύναμη, να μπορέσει να είναι ευμενής και σε μας τους ίδιους και στους υπηκόους μας.»

Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία Χ, 5, 1-14

Μήνυμα ζωής από τα έγκατα της γης3 Οι πρώτοι χριστιανοί έθαβαν τους νεκρούς τους στα δημόσια νεκροταφεία. Από τα μέσα του 2 ου μ.Χ. αι. υπήρχε η δυνατότητα για την υπόγεια ταφή των νεκρών χριστιανών στις κατακόμβες, που ήταν υπόγειες σήραγγες σε μορφή λαβύρινθου και μπορούσαν να φτάνουν σε μήκος πολλών χιλιομέτρων. Κατά τη διάρκεια των διωγμών ο Χριστιανισμός αντιμετωπίστηκε σα μια παράνομη δεισιδαιμονία Οι χριστιανοί δεν μπορούσαν πλέον φανερά να ομολογούν την πίστη τους, να συγκεντρώνονται και να τελούν τη Θεία Ευχαριστία. Έτσι, άρχισαν να χρησιμοποιούν τις κατακόμβες ως καταφύγιο και χώρος συγκέντρωσης και λατρείας.  Βιβλίο Θρησκευτικών Γ γυμνασίου

Η «Βασιλεύουσα Πόλι»4 Σύμφωνα με το Χρονικό του Νέστορος ο βυζαντινός αυτοκράτορας ( 11ο αι.) ευθύς κανόνισε ώστε οι επισκέπτες του να παρευρεθούν σε λειτουργία στην Αγία Σοφία. Ο ίδιος τους συνόδευσε και τους επέστησε την προσοχή στην ομορφιά τόσο του οικοδομήματος όσο και των λειτουργικών δρώμενων. Οι απεσταλμένοι –λέει το Χρονικό– συγκλονίστηκαν τόσο πολύ, ώστε κατόπιν ανέφεραν στον ηγεμόνα τους: «Μας οδήγησαν σε κτήρια όπου λάτρευαν το Θεό τους και δεν γνωρίζαμε αν βρισκόμασταν στον ουρανό ή στη γη […]. Στη γη δεν υπάρχει τέτοια λαμπρότητα και τέτοια ομορφιά, και είμαστε σε αμηχανία πώς να την περιγράψουμε. Γνωρίζουμε μόνο ότι εκεί ο Θεός κατοικεί ανάμεσα στους ανθρώπους». Θ. Παπαθανασίου, «Η ομορφιά θα καταστρέψει την Εκκλησία;»

Ο Μάρτυρας Ιγνάτιος Θεοφόρος5 Βρισκόμαστε στα πρώτα 100 χρόνια μετά το Χριστό και ήδη έχουν αρχίσει οι διωγμοί των χριστιανών. Το αυταρχικό ρωμαϊκό κράτος θανατώνει τους χριστιανούς που αρνούνται να λατρέψουν τον αυτοκράτορα ως θεό. Στο διωγμό του αυτοκράτορα Τραϊανού ο Ιγνάτιος συλλαμβάνεται και καταδικάζεται να θανατωθεί στο Κολοσσαίο της Ρώμης. Οδηγείται δέσμιος μαζί με άλλους χριστιανούς στη Ρώμη. Στη μαρτυρική του πορεία από την Αντιόχεια προς τη Ρώμη, ένα μακρύ δρόμο από την Ασία στην καρδιά της Ευρώπης, διέρχεται από πολλές πόλεις. Στην πορεία προς τη θυσία γράφει επιστολές προς τους χριστιανούς αυτών των πόλεων, νουθετώντας τους σε θέματα πίστης. Καταλήγει το 107 μ.Χ. στο Κολοσσαίο, όπου γίνεται βορά των άγριων θηρίων. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Αντιόχεια  Βιβλίο Θρησκευτικών Γ γυμνασίου

ALEΞΑΜΕΝΟC CΕΒΕΤΕ ΘΕΟΝ6 Στα ανάκτορα του Παλατίνου λόφου της Ρώμης, σε θάλαμο που οι αρχαιολόγοι χαρακτηρίζουν ως στρατώνα της ανακτορικής φρουράς ή σχολείο-λύκειο όπου φοιτούσαν έφηβοι ευγενών οικογενειών βρέθηκε ακιδογράφημα πάνω σε τοίχο που χρονολογείται λίγο μετά το 200 μ.Χ. Παριστάνει έναν σταυρωμένο ιπποκέφαλο άντρα με συνοδευτική επιγραφή. Σε διπλανό μάλιστα θάλαμο βρίσκεται χαραγμένη μια άλλη επιγραφή στα λατινικά: ALEXAMENOS FIDELIS (= Αλεξάμενος πιστός). Προφανώς ο Αλεξάμενος είναι χριστιανός Ρωμαίος στρατιώτης ή φοιτητής, ελληνικής καταγωγής, καθώς το όνομα Αλεξάμενος είναι μακεδονικό. Αυτός δε που χάραξε την επιγραφή ήθελε να γελοιοποιήσει τον Αλεξάμενο σαν

λάτρη θεού θανατοποινίτη, αξιοκαταφρόνητου και καταγέλαστου. Με το κεφάλι αλόγου υπαινίσσεται μάλλον το ότι ο Χριστός γεννήθηκε σε στάβλο.