Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΑΜΑ_ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ

1

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΑΜΑ

Βίντεο: Η ζωή δεν είναι εύκολο πράμα

Μουσική

Ένα παιδί στέκεται στο κέντρο της σκηνής

Δαγκώνει ένα μήλο

Τρομάζει

Φεύγει

Δύο παιδιά στέκονται στο κέντρο της σκηνής

Δαγκώνουν ένα μήλο

Τρομάζουν

Φεύγουν

Όλος ο χορός των εφήβων στέκεται στο κέντρο της σκηνής

Δαγκώνουν ένα μήλο

Μετρούν τους θεατές

Παιδί: 30

Παιδί: 72

Παιδί: 122

Χορός: Πολ-λοί

Χορός: Είναι;

Χορός: Είναι νεκροί ή ζωντανοί;

Παιδί: Ζω-ντα-νοί

Παιδί: Ακούω την ανάσα τους

Παιδί: Εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή, εκπνοή

Παιδί: Κάτι κινείται!

Χορός: Που;

Παιδί: Εκεί

Παιδί: Είναι η συγκίνηση

Χορός: Μπα

Παιδί: Είναι κρύοι

Παιδί: Βαριούνται

Παιδί: Τα έχουν δει όλα

Παιδί: Δεν έχουν δει

Χορός: Τι-πο-τά

Παιδί: Γιατί είναι εδώ;

Παιδί: Δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν

Χορός: Α, οι καημένοι! Α, οι κακόμοιροι!

Παιδί: Φαίνονται κουρασμένοι

Παιδί: Είναι γέροι

Χορός: Αχ αχ αχ τα ποδαράκια μου, ωχ ωχ ωχ η μεσούλα μου, αχ αχ αχ τα

νευράκια μου, αχ αχ αχ τα παϊδάκια μου

2

Παιδί: Αχ κουνελάκι κουνελάκι ξύλο που θα το φ... Κι όταν έρθει ο χειμώνας

πέφτει κάτω και ψοφά κι όταν έρθει καλοκαίρι ζωντανεύει και πετά

Παιδί: Είναι λυπημένοι

Χορός: Ας τους πούμε ένα ποίημα

Δυο κορίτσια: Ποίημα.

Τίτλος: Ποιος έχει την ευθύνη;

Αχ πόσο χαίρομαι πολύ που πλέον θα μεγαλώσω;

Και στης ευθύνης της στιγμή εν τέλει θα ενδώσω

Θα είμαι ώριμη πολύ δε θα χω όμως γεράσει

Και στην μανούλα την καλή θα έχω πλέον μοιάσει

τα λάθη της εγώ ποτέ μου δεν θα κάνω

και για τις αποφάσεις μου ποτέ δε θα αμφιβάλλω

Τα όνειρά μου θα στεφθούν με πλήρη επιτυχία

και θα χω στα μπαγκάζια μου και κάνα δυο πτυχία

ΟΧΙ στον έρωτα εγώ ποτέ δεν θα ενδώσω

κι ούτε στον κόσμο πρώιμο μωρό εγώ θα δώσω

Μα αν για λόγους άσχημους-φρικτούς βρεθώ μες στην οδύνη;

Αν κάνω λάθη άσχημα ποιος θα χει την ευθύνη;

Η κοινωνία η φρικτή που έχει πλέον κρίση;

Τα άσχημα τα πρότυπα που θα χω ενστερνίσει;

Ο χαρακτήρας ο αυστηρός που θα χω ίσως φτιάξει;

Ή της μανούλας μου ο θυμός που με έχει ξετινάξει;

Παιδί: Δεν τους άρεσε

Παιδί: Θέλουν κάτι άλλο

Παιδί: What do you want?

Παιδί: Τι θέλετε;

Παιδί: Δεν απαντούν

Παιδί: Che cosa vuoi?


Παιδί: Δεν απαντούν

Παιδί: Δεν θυμούνται

Παιδί: Δε ξέρουν

Παιδί: Τι θέλουν

Χορός: Θέλουν αυτό που δεν μπορούν να έχουν

Θέλουν αυτό που δεν μπορούν να έχουν

Θέλουν αυτό που δεν μπορούν να έχουν

Παιδί: Αγία οικογένεια,

σαν την αμοιβάδα πνίγεις τα παιδιά σου

με τα θέλω σου και τα ινδάλματά σου

τίποτα δε λες μόνο μηρυκάζεις

3

κι όλες τις ελπίδες μου σε φόβο τις αλλάζεις

Παιδί: Μαγουλάδες

Παιδί: Οξεία περιτονίτιδα

Παιδί: Ιλαρά

Παιδί: Λοιμώδης μονοπυρήνωση

Παιδί: Έρπης...ζωστήρ

Παιδί: Κατάθλιψη

Παιδί: Μανιοκατάθλιψη

Παιδί: Απαγχονισμός

Παιδί: Βαρεμάρα

Παιδί: Παγκρεατίτιδα

Παιδί: Νεφρική ανεπάρκεια

Παιδί: Εγκεφαλική ανεπάρκεια

Παιδί: Ανεπάρκεια....γενικώς

Παιδί: Θυμός

πολύς θυμός

πάρα πολύς θυμός

Παιδί: Καρκίνος

μεταστατικός

παντού

Παιδί: Φόβος

Παιδί: Πολύς φόβος

Παιδί: Πάρα πολύς φόβος

Παιδί: Γηρατειά

Παιδί: Επιστολή 1η

Μαμά, μεγάλωσα!

Δεν είμαι πια το μικρό σου κοριτσάκι στη φωτογραφία.

Δε θέλω ροζ λουλουδάκια και παραμύθια,

Θέλω ταινίες τρόμου.

Μεγάλωσα πια!

Μουσική

Χορεύουν

Παύση μουσικής

Παιδί: Μαμά, μαμά , μαμά

Μουσική

Χορεύουν


Παιδί: Good morning

Good morning

Good morning

4

Μουσική

Χορεύουν


Παιδί: Εισπνοή, εκπνοή. Όλα θα πάνε καλά.

Μουσική

Χορεύουν



Αγαπητοί μου τι είναι ο χρόνος;

Θα μου πείτε «όρεξη έχεις κι εσύ! Άνοιξε τον Μπαμπινιώτη και τέλειωνε!»

“Το φυσικό, λοιπόν, και μάλιστα πρωταρχικό μέγεθος «χρόνος», που

μετράται με χρονόμετρα και έχει μονάδα μέτρησης τα δευτερόλεπτα...”

Αμ, δεν είναι έτσι … Δε μαθαίνεις για όλες αυτές τι θλιβερές και αβάσταχτες

έννοιες απ’ το λεξικό. Δε μαθαίνεις απλώς ρωτώντας. Ζεις και μαθαίνεις!

Είναι κάτι που γλυστρά μέσ’ απ’ τα δάχτυλά σου σα νερό που δεν μπορείς

ούτε ν’ αξιοποιήσεις…

Μουσική

Χορεύουν



Σκοτεινό και αχανές άγνωστο,

Οι άνθρωποι σε λένε μέλλον. Είσαι ο διαρκής φόβος τους,

η αδυναμία τους.

Δε φανερώνεσαι, δεν μπορούν να σε ελέγξουν,

κάποτε τους χαμογελάς, κάποτε τους πνίγεις μέσ’ στην τρέλα σου.

Εσύ γεννάς το φόβο, τις αμφιβολίες, τη διστακτικότητα.

Στερείς από τους ανθρώπους το δικαίωμα ν’ αρπάξουν τις ευκαιρίες που

τους δίνονται,

να ζήσουν.

Εσύ τους θέτεις τα διλήμματα,

τους κάνεις να στέκονται ακίνητοι, αμίλητοι,

δίχως να ξέρουν τι κάνουν, δίχως να βρίσκουν λύση.

Μα μήπως έχεις δίκαιο τελικά;

5

Μήπως, μέσα από την αμφιβολία, γεννιέται η ικανότητα για επιβίωση;

Μήπως μ’ αυτόν τον τρόπο γεννιούνται οι ευφυείς κι οι διορατικοί;

Μήπως δίχως τις δυσκολίες που προκαλείς δεν θα ήταν η ζωή άξια να τη

ζεις;

Παιδί: Ακούω την ανάσα τους

Παιδί: Δεν τους άρεσε

Παιδί: Θέλουν κάτι άλλο

Παιδί: What do you want?


Παιδί: Δεν απαντούν.

Άλλη επιστολή

Αγαπητέ σύντροφε φόβε,

Αυτή την εβδομάδα μέτρησα τρεις κρίσεις πανικού

Μία στο σχολείο, μία στο σπίτι

και μια τρίτη-η χειρότερη- που διήρκησε σχεδόν όλη μέρα

και με καθήλωσε στο δωμάτιο μου.

Αγαπητέ φόβε,

αν συνεχίσεις έτσι θα το χάσω το μυαλουδάκι μου και θα τρέχουμε.

Κουράστηκα… κουράστηκα…

κουράστηκα!

Μουσική

Χορεύουν



Μουσική

Χορεύουν



Αγαπημένο μου κοινό,

Έβγαλα πια αυτή τη γελοία μάσκα. Την πέταξα.

6

Δεν μπορούσα πια να τη φοράω και να σας κάνω να γελάτε,

ενώ εγώ μέσα μου κλαίω και πονάω.

Βαρέθηκα να γυρνάω από δω κι από κει και να λέτε :

«Να το χαζό, θα γελάσουμε!»

Φτάνει πια, ως εδώ. Δεν θα είμαι πια ο γελωτοποιός σας.

Θα με βλέπετε, όπως νιώθω.

Έβγαλα τη μάσκα, την πέταξα. Δεν ξαναπαίζω πια αυτόν το ρόλο.

Ξεχάστε με.


Παιδί: Ακούω την ανάσα τους.

Παιδί: Κάτι κινείται! Ίσως ακούνε…


Λυπημένε μου πατέρα

σήμερα θα σου μιλήσω για την ντροπή

είναι βλέπεις πατέρα η πιο δυνατή κληρονομιά σου σε μένα

μέχρι στιγμής,

πατέρα.

Η ντροπή λοιπόν πατέρα είναι το άγχος για το πώς σε βλέπουν οι άλλοι

και οι άλλοι πατέρα είναι πολύ χρήσιμοι,

γιατί αυτοί μας λένε ποιοι είμαστε και όχι ο εαυτός μας.

Αλήθεια πατέρα, εσύ ντρέπεσαι;

Που ζεις έτσι όπως ζεις, ντρέπεσαι;

Που είσαι έτσι όπως είσαι, ντρέπεσαι;



Αγαπημένη μου ανικανοποίητη μητέρα,

θέλω να ζήσω το δικό κου όνειρο, να βρω αυτό που πράγματι επιθυμώ.

να αναζητήσω μέσ’ στον κόσμο τις δυνατότητές μου.

Οι ανεκπλήρωτοι στόχοι σου δεν είναι για μένα. Οι προσδοκίες σου με

πνίγουν, με φυλακίζουν.

7

Ξέρω τι θέλω. Δε θέλω να νιώθω ντροπή, όταν οι πράξεις μου δε φτάνουν

στο ιδανικό.

Ξέρω τι θέλω. Θέλω να ανοίξω τα φτερά μου ελεύθερη,

Να ξεφύγω απ’ το ασφυκτικό κλουβί των άφταστων προσδοκιών σου.

Ξέρω τι θέλω. Δε θέλω να δέχομαι τις απογοητευμένες σου εκφράσεις, μετά

από κάθε μου λάθος ή αποτυχία.

Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ αν θέλω ΕΓΩ να ζω μ’ αυτόν τον τρόπο; Έχεις

σκεφτεί ποτέ τι θέλω ΕΓΩ να κάνω στη ζωή μου;

Αγαπημένη μου ανικανοποίητη μητέρα, ελευθέρωσέ με!

Παιδί: Εγωιστές.

Μόνο τον εαυτό σας βλέπετε και τίποτε πιο πέρα.

Ακόμη κι αν είναι μπροστά σας όλη μέρα,

κάθε μέρα…

Μουσική

Χορεύουν


Αγαπητέ σύντροφε φόβε,

Δε με φοβίζουν τα τέρατα και το ''τέλος του κόσμου''.

Με φοβίζουν οι οπαδοί των ομάδων, οι διερμηνείς του Θεού,

εκείνοι που προσεύχονται και σκοτώνουν.

Που έχουν για πατρίδα τους εσένα και που μισούν τον μέσα τους ξένο.

Και δεν καταλαβαίνω αλλά θυμώνω.

Θυμώνω με αυτούς που με σπρώχνουνε να πάω πιο πάνω.

Με τους ατομιστές. Αυτούς που πάντα λένε ''δε βαριέσαι''

και με όσους φαίνονται, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.

Φοβάμαι όμως πως ό,τι και να κάνω ή δε θα αλλάξει τίποτα ή ότι στο τέλος

θα αλλάξω εγώ.

Ότι θα γίνω το ίδιο με αυτά που με θυμώνουν

γιατί τελικά… αυτό που με φοβίζει πιο πολύ από όλα είναι ο εαυτός μου.

Χορός: Σιωπή


Παιδί: Ακούω την ανάσα τους.

8

Παιδί: Κάτι κινείται! Ίσως ακούνε, ακόμη…

Μουσική

Χορεύουν



Αγαπημένη μου ευχή,

Ας μιλήσουμε για την τελειομανία.

Ξέρεις άραγε πώς είναι να είσαι Χίτλερ στον ίδιο σου τον εαυτό; ‘

Πώς είναι να πιέζεις τον ίδιο σου τον εαυτό να ξεπεράσει τα όριά του και να

μη σταματάς;

Να βάζεις πάντα τόσο υψηλούς στόχους

Και να έχεις τόσο μεγάλες προσδοκίες,

Που να ζητάς πάντα κι άλλο

Και να υπόσχεσαι στον εαυτό σου πώς σε λίγο τελειώνεις,

Αλλά να μην τελειώνεις ποτέ, μα ποτέ!

Είναι ένας μαραθώνιος,

Που εκεί που πιστεύεις πως είσαι τόσο κοντά στη γραμμή του τερματισμού,

Εμφανίζεται κι άλλος δρόμος, και τα μέτρα γίνονται μίλια.

Παρόλα αυτά, εσύ συνεχίζεις.

Δε σε νοιάζει που είσαι εξαντλημένος, δε σε νοιάζει που διψάς ή λιμοκτονείς.

Επιμένεις. Συνεχίζεις. Δε σταματάς.

Γιατί ελπίζεις πως τελικά οι κόποι σου θ’ ανταμειφθούν,

Πως θα κάνεις τ’ αγαπημένα σου πρόσωπα περήφανα,

Εσύ συνεχίζεις να τρέχεις, για να τελειώσεις έναν ατελείωτο, εξοντωτικό

αγώνα… που σε κυβερνά!

Χορός: Σιωπή


Παιδί: Κάτι κινείται!

Χορός: Που;


9


Σιχαμένε φόβε

Δεν είχα ιδέα –κανείς δε μου το πε – πως εσύ τελικά κυβερνάς τη ζωή των

ανθρώπων.

Εσύ παίρνεις τις αποφάσεις, εσύ ορίζεις τις σχέσεις, εσύ διαλέγεις τα όνειρα,

εσύ συντηρείς την αδικία, εσύ κυρτώνεις τις πλάτες των ανθρώπων και

κάνεις τους ανθρώπους να μοιάζουν με πλήθος τρελών.

Είσαι τέρας. Ένα σιχαμένο ερπετό. Ένα θλιβερό μικρόβιο.

Ρημάζεις τα πάντα. Ένας αηδιαστικός συναισθηματικός εμετός. Ένα μίασμα,

ένα άθλιο θανατηφόρο καρκινικό κύτταρο. Ένας βόθρος.

Σε ξέρω. Πολύ καλά. Είσαι ο θλιβερός μέσος όρος, η υποταγή, η ψεύτικη

συγγνώμη, τα θλιβερά πεζοδρόμια, οι ενοχές, τα εγκλήματα-σε όλη τη γη-…

οι ατελείωτοι καβγάδες. Στο σπίτι. Στο αυτοκίνητο. Στο δωμάτιο με κλειστή την

πόρτα για να μη μας ακούνε και γινόμαστε ρεζίλι.

Στο δρόμο.

Στη γιορτή.

Σε όλη τη γη.

Παιδί: Κάτι κινείται, ξανά!

Χορός: Πού;


Παιδί: Είναι η συγκίνηση


Αγαπητέ κόσμε,

Πως γίνεται σε έναν κόσμο που έχει τρεις διαστάσεις

να υπάρχουν μόνο δυο όψεις;

Κορόνα - γράμματα

Δυο φύλα

άντρας-γυναίκα

Δυο απαντήσεις

ναι-όχι

ναι-όχι

ναι-όχι

Παιδί: Είναι όμορφοι ή άσχημοι;

Χορός: Δεν ξέρουν

Παιδί: Είναι καλοί ή κακοί;

10

Χορός: Δεν ξέρουν

Παιδί: Είναι αθώοι ή ένοχοι;

Χορός: Δεν ξέρουν, έχουν φάει το μήλο

Παιδί: Είναι νεκροί ή ζωντανοί;

Χορός: Είναι μελλοθάνατοι

Βίντεο??:

Επιστολή 8η

Αγαπημένη μου περικοκλάδα,

έζησα και πέθανα γρήγορα και μέσα στην άγνοια.

Δεν πρόλαβα να σε προετοιμάσω.

Για τίποτα.

Αν τώρα φοβάσαι, ούρλιαξε. Όσο πιο δυνατά μπορείς.

Ίσως κάποιοι σε ακούσουν. Ίσως δε φοβηθούν και δεν κρυφτούν.

Ξέρω ότι όλα για σένα είναι ασπρόμαυρα.

Ντύνεσαι, βλέπεις, σκέφτεσαι ασπρόμαυρα.

Κάποιοι μπορεί να σε μισούν, ή έτσι τουλάχιστον πιστεύουν. Νομίζουν πως

τους απειλείς.

Σε βρίζουν, σε κοροϊδεύουν, σε απειλούν, σε χτυπούν …

Αν φοβάσαι, ούρλιαξε. Όσο πιο δυνατά μπορείς. Ίσως κάποιοι σε

ακούσουν…

Παιδί: Δε μπορώ μακριά σου

Σε χρειάζομαι.

Μου λείπεις.

Σ' αγαπώ.

Η ζωή δεν είναι εύκολο πράμα.

Χορός: Good-night. Καληνύχτα.

Σκοτάδι.

Η διασκευή του έργου έγινε από τους μαθητές του Ομίλου «Εκφραστική Ανάγνωση και

Δημιουργική γραφή εστιασμένη στο θεατρικό λόγο και τη θεατρική πράξη» του Πρότυπου

Πειραματικού Γυμνασίου Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων, υπό την επίβλεψη της υπεύθυνης

καθηγήτριας του Ομίλου,κας Άννας Μπουκουβάλα.

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΑΜΑ_ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ

Documents

Transcript of Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΑΜΑ_ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ