Κύριο άρθρο, Σπάρτακος 42, Ιούνιος 1995

Όχι στη συμφωνία του Σέγκεν!

Όχι στο ρατσισμό και στην ξενοφοβία!

Το ελληνικό κοινοβούλιο ετοιμάζεται να “επικυρώσει” (αφού δεν μπορεί να συζητήσει) τησυμφωνία Σέγκεν. Ο ίδιος εκβιασμός που εφαρμόστηκε και σε άλλα κοινοβούλια της Ευρώπηςκρέμεται και πάνω από το ελληνικό: “ή εγκρίνετε ή αποκλείεστε”. Όμως, αυτός δύσκολα κρύβει τιςμεγάλες αντιδράσεις των λαών της Ευρώπης απέναντι σε ένα ξενόφοβο, ρατσιστικό,αντιδημοκρατικό, αστυνομοκρατικό σχέδιο μιας Ευρώπης φρουρίου ενάντια στους ίδιους τουςκατοίκους της.

Στην υποστήριξη του Σέγκεν, επιστράτευσαν ειδυλλιακές εικόνες ανθρώπων που διασχίζουν τασύνορα της Ευρώπης χωρίς πλέον ελέγχους. Γιατί ξέρουν πως αυτό, πράγματι, είναι στα όνειρα τωνπολιτών της Ευρώπης. Όμως, αυτή η εικόνα πολύ μικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα, γιατί ηουσία -που αναιρεί την εικόνα- βρίσκεται στις... υποσημειώσεις: για να υπάρξει ελευθερία στιςμετακινήσεις, πρέπει να υπάρξει “εναρμόνιση” στα “εξωτερικά σύνορα” της Κοινότητας. Και αυτήη “εναρμόνιση” πρέπει να γίνει στον πιο μικρό κοινό παρονομαστή, περιορίζοντας τις ελευθερίεςκαι δημιουργώντας ένα σώμα σούπερ-αστυνομίας με πρωτόγνωρες αρμοδιότητες.

Έτσι, για παράδειγμα, αντί να δεχτούν ότι αρκεί μια χώρα να προσφέρει πολιτικό άσυλο σε κάποιονκατατρεγμένο για να γίνει δεκτός στην Ε.Ε., δέχτηκαν ακριβώς το αντίστροφο, ότι δηλαδή αρκείμια χώρα να τον απορρίψει για να υποχρεώνονται και οι άλλες να μην τον δεχτούν! Όπωςπαρατηρεί και η Amnesty International, “η συνθήκη κινδυνεύει να εξασθενίσει την προστασία όσωνζητούν άσυλο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η οργάνωση φοβάται (...) ότι οι πρόσφυγες θαδιοχετεύονται προς τις χώρες που θα είναι πιο πιθανόν να απορρίψουν την αίτησή τους. Τα κράτημέλη έχουν όλο και περισσότερο την τάση να μην θέλουν να έχουν την ευθύνη της εξέτασης όσωνζητούν άσυλο” (Ευρωπαϊκή μονάδα της Amnesty, 24 Μαρτίου 1995, Βρυξέλλες). Το πλήγμα αυτόστο πολιτικό άσυλο είναι από τα σοβαρότερα πλήγματα ενάντια στα κεκτημένα ανθρώπιναδικαιώματα που είχε διακηρύξει η γαλλική επανάσταση.

Δεν είναι μόνο το άσυλο. Είναι επίσης και οι μετανάστες, των οποίων η αντιμετώπιση εξομοιώνεταιμε τους εγκληματίες και τους λαθρέμπορους ναρκωτικών, τους “τρομοκράτες και εξτρεμιστές”. Τοκυνήγι της “παράνομης μετανάστευσης” φιλοδοξεί να αποτελέσει κοινωνική πολιτική, για τηναντιμετώπιση της ανεργίας, όπως το διακηρύσσει ο φασιστικός υπόκοσμος. Για την πολιτική αυτήν,η αστυνομία αποκτάει νέα προνόμια, π.χ. να εισέρχεται σε άλλες χώρες της Κοινότητας γιαέρευνες (ίσως στο μέλλον και για συλλήψεις) ή να επεκτείνει τον έλεγχο από τη γραμμή τωνσυνόρων σε περιοχές πολύ πίσω από τα σύνορα. Κοινά κριτήρια για τις βίζες επιβάλλονται, μεβάση τις αυστηρότερες χώρες και με βάση τις εισηγήσεις των “ειδικών” για τη μετανάστευση καιτην “τρομοκρατία”. Για να επιτευχθούν αυτά, χρειάστηκε αναθεώρηση όχι μόνο εθνικώννομοθεσιών αλλά έως και συνταγμάτων που ήταν “υπερβολικά δημοκρατικά”.

Δεν είναι, όμως, μόνο μια “κοινή αστυνομική πολιτική συνόρων”. Είναι και ένα νέο σώμα σούπεραστυνομίας με “σύγχρονη” τεχνολογία που θα μπορεί να φακελώνει 10 εκατομμύρια άτομα (προςτο παρόν βρίσκεται στα 5 εκατομμύρια): είναι το περίφημο SIS (Σύστημα πληροφόρησης Σέγκεν)στο Στρασβούργο. Είναι ένας μηχανισμός που φιλοδοξεί να εντείνει τον αστυνομικό έλεγχο,φακέλωμα και επίβλεψη, χωρίς τους δικαστικούς περιορισμούς που έχουν επιβάλει σε εθνικόεπίπεδο τα διάφορα κράτη!

Και είναι ακόμα και η μετάθεση αστυνομικών ευθυνών στις εταιρείες συγκοινωνιών (ακτοπλοϊκές,

Κύριο άρθρο, Σπάρτακος 42, Ιούνιος 1995 1/3

αεροπορικές, ηπειρωτικές): αυτές καθίστανται υπεύθυνες για τον προκαταρκτικό έλεγχονομιμότητας των επιβατών τους (εκτός Κοινότητας), με την απειλή προστίμων και την υποχρέωσηνα επιστρέψουν τους “παρανομούντες” πίσω. Οι πτήσεις της ντροπής, που παραβιάζουν τηνευρωπαϊκή σύμβαση για απαγόρευση συλλογικών εκδιώξεων, έχουν ήδη ξεκινήσει.

Ο μηχανισμός του Σέγκεν δεν είναι απλώς ένα παραστράτημα. Είναι ουσιαστική συνιστώσα τηςπολιτικής της καπιταλιστικής Ευρώπης: αυτό που θέλουν είναι μια Ευρώπη-φρούριο, ενάντια στιςυποτιθέμενες ορδές των “αγρίων” που την απειλούν και ενάντια στους ίδιους τους κατοίκους της.Από την άποψη αυτήν, συγκεκριμενοποιούν σε “ευρωπαϊκή πολιτική” αυτό που τα φασιστοειδή καιοι εθνικιστές παρουσιάζουν σαν πηγή όλων των δεινών: τους “ξένους” και τους “αλλόφυλους”.Όμως, αυτό είναι ψέμα: για τα 343 εκατομμύρια κατοίκους της Ευρωπαϊκής Ένωσης,υπάρχουν μόνο 6,4 εκατ. “ξένοι”. Ακόμα και αν προστεθούν 3 εκατ. “λαθρομετανάστες”, αυτή είναιη “επιδρομή των αγρίων”; Ή μήπως οι “ξένοι” είναι που φταίνε για τα 20 εκατ. των ανέργων καιγια τα ακόμα περισσότερα των φτωχών και εξαθλιωμένων; Το αστυνομικό κυνήγι των “ξένων” ένασκοπό έχει: να παραμείνουν “ξένοι” και “παράνομοι”, ώστε να αποτελούν φτηνή εργατικήδύναμη που να μπορέσει έτσι να συμπιέσει περισσότερο τους μισθούς και να αυξήσει τηνεξαθλίωση των εργαζομένων στην Ευρώπη.

Η άκρα δεξιά, βέβαια, και ένα τμήμα των υπερσυντηρητικών (οι Άγγλοι τόρυδες) βρίσκουν ταμέτρα Σέγκεν “πολύ χαλαρά”. Και ορισμένοι εθνικιστές κλαίγονται για το ότι “χάνεται η εθνικήκυριαρχία”. Όλα αυτά όμως συνιστούν έναν καταμερισμό της εργασίας της καπιταλιστικήςδιεθνούς ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών και των εργαζομένων της Ευρώπης.

Για αυτό και οι λαοί της Ευρώπης έχουν εναντιωθεί σε αυτή τη λογική: κινητοποιήσειςαλληλεγγύης με τους μετανάστες και με τους πρόσφυγες, ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία.Σε πολλές χώρες, οργανώθηκε μαζικά η υποστήριξη (απόκρυψη) ανθρώπων που απειλούνταν μεβίαιη και επικίνδυνη εκτόπιση. Δυστυχώς, παρά τις δημοκρατικές διακηρύξεις τους, παρά τιςεσωτερικές τους αντιδράσεις, οι ηγεσίες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας γενικά ανέχτηκαν ήκαι στήριξαν το σχέδιο Σέγκεν, εν ονόματι του “ευρωπαϊσμού” και του “ρεαλισμού”.

Δεν πρέπει το ελληνικό εργατικό και δημοκρατικό κίνημα να αφήσει το ελληνικό κοινοβούλιο ναυποκύψει στις διαταγές της ξενόφοβης, ευρωπαϊκής και ελληνικής, δεξιάς. Οι εργαζόμενοι τηςΕυρώπης πρέπει να βρουν ένα ακόμη στήριγμα στον αγώνα τους ενάντια στην αστυνομοκρατία, τορατσισμό, τον περιορισμό των δικαιωμάτων τους.

• Να μην επικυρωθεί από το ελληνικό κοινοβούλιο η συνθήκη Σέγκεν !

• Όχι στην αστυνομοκρατία και στο ηλεκτρονικό φακέλωμα !

• Όχι στην Ευρώπη φρούριο !

• Ναι στην κατάργηση των συνόρων για τους πολίτες της Ευρώπης !

• Ναι στην αλληλεγγύη με όλους τους λαούς που υποφέρουν, ιδιαίτερα στο Νότο και τηνΑνατολή !

• Ναι σε μια ανοιχτή Ευρώπη των εργαζομένων, δημοκρατική, φιλόξενη, γη ασύλου καιελευθερίας !

• Εμπρός να συντονίσουμε τον αγώνα με όλους τους εργαζόμενους της Ευρώπης ενάντιαστην Ευρώπη του χρήματος, του Σέγκεν και του Μάαστριχτ !

Σπάρτακος Ιούνιος 1995

Κύριο άρθρο, Σπάρτακος 42, Ιούνιος 1995 2/3

Τί είναι το "Σέγκεν"

Στις 14 Ιουνίου του 1985, στη μικρή πόλη του Λουξεμβούργου Schengen, υπογράφεται μιασυμφωνία μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας, Βελγίου, Ολλανδίας και Λουξεμβούργου. Η συμφωνία θαμείνει γνωστή από το όνομα της πόλης: συμφωνία του Σέγκεν. Η "επιτροπή Σέγκεν" έχειπροετοιμαστεί από καιρό, ιδιαίτερα από την ομάδα τη λεγόμενη TREVI από τα αρχικά "ΔιεθνήςΤρομοκρατία, Ριζοσπαστισμός, Εξτρεμισμός, Βία" (ολόκληρο πρόγραμμα!). Οι στόχοι τηςσυμφωνίας Σέγκεν είναι τέσσερις:

• Ενιαία πολιτική για βίζες, προσαρμοσμένη στα πιο αυστηρά κριτήρια.

• Αποδοχή από κάθε κράτος του χαρακτηρισμού "ανεπιθύμητου" οποιουδήποτε ανθρώπουέχει χαρακτηριστεί έτσι από κάποιο άλλο κράτος.

• Δημιουργία ενός ενιαίου συστήματος φακελώματος των "ανεπιθύμητων" και όλων των"ελεγχόμενων".

• Ανάθεση αστυνομικών αρμοδιοτήτων στις εταιρείες συγκοινωνιών, που θα υποχρεώνονταινα ελέγχουν οι ίδιες τη νομιμότητα της εισόδου.

Η "επιτροπή Σέγκεν" δουλεύει από το 1985 προς τρεις κατευθύνσεις:

a) Επέκταση της συμφωνίας και σε άλλες χώρες. 1990 Ιταλία, 1991 Ισπανία και Πορτογαλία,1992 Ελλάδα. Η επέκταση αυτή γίνεται με την κλασική εκβιαστική μέθοδο της συμφωνίαςμε τις κυβερνήσεις και μετά με "επικύρωση" από τα κοινοβούλια!

b) Εναρμόνιση της αστυνομικής νομοθεσίας μεταξύ χωρών του χώρου Σέγκεν: χρειάζεταιπεριοριστική νομοθεσία για τη μετανάστευση και αποτελεσματικοί αστυνομικοί έλεγχοι.

c) Οργάνωση ενός κεντρικού αστυνομικού συστήματος πληροφόρησης (SIS) στοΣτρασβούργο, με τη χρησιμοποίηση σούπερ υπολογιστών.

Η τελική εφαρμογή του χώρου Σέγκεν αναβλήθηκε επανειλημμένα, εξαιτίας "δυσκολιών" τόσοστην οργάνωση ενός "αποτελεσματικού" αστυνομικού συστήματος όσο από την "αντίσταση"ορισμένων κοινοβουλίων και κομμάτων (π.χ. από τους σοσιαλιστές στην Ολλανδία). Τελικά, οχώρος Σέγκεν τίθεται σε εφαρμογή στις 26 Μαρτίου του 1995. Αλλά με προσωρινές εξαιρέσεις(Ελλάδας, Ιταλία) που οφείλονται σε "καθυστερήσεις" τόσο στην επικύρωση από τα εθνικάκοινοβούλια όσο και στην οργάνωση των αστυνομικών ελέγχων.

Ηλίας ΑλτίνογλουΣπάρτακος 42, Ιούλιος 1995

Κύριο άρθρο, Σπάρτακος 42, Ιούνιος 1995 3/3