Εισήγηση προς το Πανελλαδικό Συντονιστικό των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ 5-6/11/2011ΜΕΡΟΣ Ά

ΤΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ, ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Αυτό που ζούμε είναι η ολοένα και αυξανόμενη ένταση της ταξικής πάλης στη χώρα μας και στον κόσμο, σε όλες τις μορφές και τα επίπεδα. Η παγκόσμια οικονομική και πολιτική κρίση, σύμφυτη με το χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, οξύνει σε πρωτόγνωρο βαθμό τις αντιθέσεις σε τρία επίπεδα: 1) ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και το κεφάλαιο, 2) ανάμεσα στους λαούς των εξαρτημένων χωρών, όπως η Ελλάδα, και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις 3) ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές μεταξύ τους, όπως αυτό εκφράζεται με άγριο ανταγωνισμό και «πόλεμο κεφαλαίων», που στη φάση αυτή δρα ως ο καθοριστικός παράγοντας που δρομολογεί τις πολιτικές-οικονομικές εξελίξεις. 

Οι εξελίξεις στη χώρα μας διαμορφώνονται με βάση τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού. Η διπλή εξάρτηση της χώρας από Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, ο υποτελής στον ιμπεριαλισμό χαρακτήρας της ντόπιας αστικής τάξης προκειμένου να διασφαλίσει – αναπαράγει την κυριαρχία της πάνω στο λαό, δίνει στην αντιλαϊκή επίθεση τις πιο βάρβαρες διαστάσεις. Η εγκατάσταση της Τρόϊκα (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) στην χώρα, που τη μετατρέπει σε νεοαποικία, συνοδεύτηκε από μέτρα σε μορφή χιονοστιβάδας που τσακίζουν εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα δεκαετιών, βυθίζουν το λαό και τη νέα γενιά στην εξαθλίωση και βγάζουν στο σφυρί τον δημόσιο πλούτο και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.

Για το σκοπό αυτό, το χρέος χρησιμοποιείται ως μέσο εκβιασμού και τρομοκράτησης του λαού. Δεν αποτελεί το ίδιο την αιτία της επίθεσης, ούτε η «αποπληρωμή» του είναι το ζητούμενο για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Είναι ένα μέσο ομηρίας της χώρας μας (όπως και κάθε άλλης εξαρτημένης χώρας) απέναντι στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις και διασφαλίζει τη δυνατότητα τους να αντλούν πραγματικές αξίες από τις χώρες που είναι υποτελείς τους. Ζούμε μάλιστα στην περίοδο που τμήματα του χρέους «κουρεύονται» με πρωτοβουλία των ιμπεριαλιστών με σκληρά ανταλλάγματα: ακόμη χειρότερα μέτρα για το λαό, ακόμη μεγαλύτερο ξεπούλημα.

Την ίδια στιγμή, η κρίση και η εξάρτηση βαθαίνουν ενόσω διαλύονται και τα τελευταία απομεινάρια του παραγωγικού ιστού της χώρας. Ταυτόχρονα, σπάνε οι «κοινωνικές συμμαχίες» της προηγούμενης περιόδου, μεσαία στρώματα γκρεμίζονται και η κοινωνική πυραμίδα αναδιατάσσεται ταχύτατα. Όσο αυτό συντελείται, η Κυβέρνηση και το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας χάνει κάθε προηγούμενη βάση στήριξης και προσδένεται ακόμη περισσότερο στους ιμπεριαλιστές των οποίων οι ορέξεις μεγαλώνουν.

Στη βάση αυτή, είναι δεδομένο ότι η επίθεση του συστήματος δεν έχει ούτε συγκυριακό, ούτε προσωρινό χαρακτήρα. Θα συνεχίζεται και θα κλιμακώνεται, χωρίς να εμφανίζεται καμιά τάση «αυτορρύθμισης» των καταστρεπτικών δυνάμεων του κεφαλαίου απέναντι στο λαό και τη νεολαία. Και αυτή η διαδικασία

θα συντελείται όσο η επίθεση δε συναντά το μοναδικό όριο που μπορεί να μπει φραγμός, δηλαδή την πάλη του λαού.

ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

Η κοινωνική οργή και αγανάκτηση ωθεί τεράστια κομμάτια του λαού στο δρόμο, που αναγνωρίζει ενστικτωδώς το δρόμο της αντίστασης απέναντι στα βάρβαρα χτυπήματα του συστήματος ως τη μοναδική διέξοδο για την υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειάς του. Μέσα στο χρόνο που παρήλθε της τελευταίας πανελλαδικής συνάντησής των Αγωνιστικών Κινήσεων δόθηκαν σημαντικά σκιρτήματα οργάνωσης και αντίστασης που παρ’ όλες τις αδυναμίες και τα όρια που εμφάνισαν άνοιξαν ελπιδοφόρους δρόμους για τις αυριανές προσπάθειες. Από τον ανυποχώρητο αγώνα των κατοίκων της Κερατέας και τις «πλατείες», μέχρι τις εκατοντάδες καταλήψεις σχολείων και σχολών στις αρχές του ακαδημαϊκού έτους και τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων και νεολαίων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και υπόλοιπες πόλεις.

Η είσοδος εκατοντάδων χιλιάδων κόσμου στο προσκήνιο της ενεργής ταξικής πάλης αποκάλυψε τεράστιες δυνατότητες, αλλά και αρκετές αδυναμίες: φάνηκε η επίδραση της χρόνιας αποσυγκρότησης των κινημάτων σε συνδυασμό με την ανικανότητα και την απροθυμία της Αριστεράς, επίσημης και μη, να συμβάλλει στην οργάνωση και την πολιτικοποίηση των κινητοποιήσεων στην κατεύθυνση του ανυποχώρητης πάλης για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Απεναντίας, έσπευσε να προτάξει γρήγορες λύσεις και «προγράμματα σωτηρίας» διαφόρων αποχρώσεων. Σε συνδυασμό με την απαίτηση σε ποικίλους τόνους «να φύγει η κυβέρνηση» επιμένει να μετατοπίζει  το ζήτημα από το πεδίο του «δρόμου» και της λαϊκής αυτοοργάνωσης, στο πεδίο της «κάλπης» και της ανάθεσης. Μια αριστερά που από το ΚΚΕ και το ΣΥΝ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ βλέπει το πολιτικό σκηνικό σαν «χρυσή ευκαιρία» για την ενίσχυση της εκλογικής της επιρροής υποσχόμενη πώς τα ενισχυμένα ποσοστά είναι στην υπηρεσία του λαού. Όμως οι πραγματικοί συσχετισμοί στην κοινωνία δεν ανατρέπονται με κόλπα, και η επίθεση του συστήματος θα αναχαιτιστεί μόνο στο βαθμό που θα πάρει ο λαός την κατάσταση στα χέρια του και θα αρχίσει να οργανώνεται σε μαζικό κίνημα ανατροπής.

Είναι φανερό ότι μπροστά μας ανοίγεται μια μακρά πορεία όπου μέσα από παρατεταμένο αγώνα θα αναδειχθεί ο δρόμος της αντίστασης και της πάλης ως η μόνη «ρεαλιστική» διέξοδος για το λαό. Το βέβαιο είναι ότι οργή και η αγανάκτηση περισσεύουν και ότι η ένταση της επίθεσης μπροστά στα αδιέξοδα του συστήματος δεν επιτρέπει καμία επιστροφή στην «προηγούμενη κατάσταση ηρεμίας».

Παράλληλα, βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή για τη νεολαία ευρύτερα, και για το φοιτητικό κίνημα ειδικότερα το οποίο καλείται να πάρει θέση. Ο νέος, που δεν έχει βγει ακόμη στην «κοινωνία», δηλαδή στην παραγωγή, αντικρίζει την επίθεση μέσα από ένα ιδιαίτερο πρίσμα. Βλέπει το οικογενειακά βάρη να πληθαίνουν, τα όνειρα του για το μέλλον να γκρεμίζονται, τους γονείς να πετιούνται στην ανεργία, ο ίδιος να εξαναγκάζεται στην ανεύρεση απασχόλησης προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες της στέγασης και των σπουδών που απειλούν να γιγαντωθούν όσο η επίθεση προχωρά. Ακόμα παραπέρα, η νέα γενιά είναι εκείνη που αύριο θα υποστεί σε όλο τους το μέγεθος τις καταστρεπτικές συνέπειες της σημερινής

επίθεσης. Με βίαιες διεργασίες αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει «ουδετερότητα» απέναντι στις πολιτικές εξελίξεις και καλείται να πάρει μια απόφαση:

Να υπερασπίσει το δικαίωμά του στη ζωή, να αντισταθεί και να συμπαραταχθεί με τον αγώνα των εργαζομένων και του λαού για την ανατροπή της γενικευμένης επίθεσης ή

Να αποδεχθεί το μέλλον του αυριανού εξαθλιωμένου εργαζόμενου-σκλάβου ή ανέργου, είτε το μέλλον του μετανάστη εκδιωγμένου από μια χώρα που κατασπαράσσεται κομμάτι κομμάτι από τους ιμπεριαλιστές και το ντόπιο δουλικό αστικό προσωπικό.

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Στις νέες συνθήκες κοινωνικού και εργασιακού μεσαίωνα που διαμορφώνει η άγρια επίθεση στο λαό και στη νεολαία, επιχειρείται μια βίαιη προσαρμογή του εκπαιδευτικού εποικοδομήματος στις παρακάτω κατευθύνσεις: 1) Διάλυση του Δημόσιου-Δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης και μετατροπή της σε «ατομικό προνόμιο». Ανέγερση ισχυρών οικονομικών/ταξικών φραγμών ώστε να πετιούνται έξω τεράστια κομμάτια της νεολαίας που προορίζονται για την αμορφωσιά και την ανεργία. 2) Αντιστοίχιση στο «νέο μοντέλο» του ελαστικά εργαζόμενου, ανασφάλιστου, δια βίου περιπλανώμενου ή ανέργου 3) Αναίρεση όλων των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που είχαν κατακτηθεί με τους αγώνες των περασμένων δεκαετιών.

Αυτή ακριβώς την κατεύθυνση ήρθε να υπηρετήσει ο Νέος Νόμος Πλαίσιο της Διαμαντοπούλου για τα Πανεπιστήμια που ψηφίστηκε τον περασμένο Αύγουστο (2011). Ιδιαίτερα στην Τρίτη Βαθμίδα η κρίση εκδηλωνόταν έντονα με τις στρατιές των πτυχιούχων ανέργων που αυξάνονται κατακόρυφα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και με την ύπαρξη δημοκρατικών ελευθεριών και κατακτήσεων στο Πανεπιστήμιο (Άσυλο, δωρεάν βιβλία, ενιαία πτυχία που κατοχύρωναν επαγγελματικά δικαιώματα, κλπ). Αυτή η κατάσταση εμφάνιζε μεγάλη αναντιστοιχία σε σχέση με τις κοινωνικές-οικονομικές συνθήκες  που διαμορφώνουν στη χώρα τα απανωτά Μνημόνια, η πολιτική λιτότητας, ο περιορισμός των θέσεων εργασίας, καθώς και η αντιδραστικοποίηση του πολιτικού συστήματος (ποινικοποίηση αγώνων-απεργιών, βίαιη κρατική καταστολή), και θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν «ωρολογιακή βόμβα».

Ο Νέος Νόμος έρχεται να «λύσει» την παραπάνω αντίφαση συμπυκνώνοντας τις αντιδραστικές προσπάθειες μεταρρυθμίσεων που επιχειρούνταν εδώ και 30 χρόνια και εκτινάσσοντάς τες πολλά επίπεδα ψηλότερα: 1) Διαλύει τον ενιαίο χαρακτήρα των πτυχίων και κατακερματίζει τις σπουδές ώστε να εμπεδώσει από νωρίς ο εκπαιδευόμενος την «ατομική διαπραγμάτευση» με τον αυριανό του εργοδότη στα πλαίσια των «ατομικών συμβάσεων εργασίας» 2) Απογειώνει τους ταξικούς φραγμούς, εισάγει δίδακτρα και εντατικοποιεί τις σπουδές σε τέτοιο βαθμό ώστε να «μπαίνουν» λίγοι και να «αποφοιτούν» ελάχιστοι, 3) Τσακίζει συθέμελα το Δημόσιο Δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου και «αυστηροποιεί» το μηχανισμό διοίκησης θέλοντας να διασφαλίσει την απρόσκοπτη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και 4) Καταργεί το Άσυλο και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες – οχυρώνει το πολιτικό σύστημα απέναντι στις αντιδράσεις και στις αγωνιστικές διαθέσεις των φοιτητών.

Η επιτακτικότατη ανάγκη του συστήματος να βάλει τα θεμέλια για το νέο «Πανεπιστήμιο του Μνημονίου» με όχημα το Νέο Νόμο Πλαίσιο, ενισχύει με τη σειρά της, την κρισιμότητα της ανάγκης για την ανατροπή του.

Η ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Ξεκινώντας από την ιδιαίτερη επίθεση που δέχεται στο χώρο του, ο φοιτητής μπαίνει σε θέση μάχης για τα ζητήματα που αντιλαμβάνεται ότι τον αγγίζουν άμεσα (βιβλία, διαγραφές, ενιαίο πτυχίο, κλπ). Όμως, σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης η οποιαδήποτε κίνηση πολύ γρήγορα ξεδιπλώνει ευρύτερα πολιτικά ζητήματα. Είναι κομβικής σημασίας η προσπάθεια να συνδεθεί το ειδικό με το γενικό, να αναδειχθούν τα ταξικά χαρακτηριστικά της επίθεσης και να συμπαραταχθεί το φοιτητικό κίνημα με το ευρύτερο λαϊκό κίνημα του οποίου αποτελεί κομμάτι. Οι αναγκαίες πολιτικές κατευθύνσεις για το μαχόμενο φοιτητικό κίνημα συμπυκνώνονται στις παρακάτω:

Η αντιιμπεριαλιστική – αντιμνημονιακή πάλη στο πλευρό του λαού για την ανατροπή της πολιτικής Κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Κομβικό σημείο είναι ανάδειξη του χαρακτήρα της διπλής εξάρτησης της χώρας ως τον παράγοντα που εκτινάσσει την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης και πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής. Η απαίτηση να απεμπλακεί η χώρα από τον ιμπεριαλιστικό σχηματισμό της ΕΕ και να φύγει το ΔΝΤ συνδέεται με την κρίσιμη ανάγκη του λαού να σπάσει τα δεσμά της εξάρτησης και να καθορίσει ο ίδιος την τύχη του σε ανειρήνευτη αντιπαράθεση με το ντόπιο αστικό προσωπικό που προωθεί την αντιλαϊκή επίθεση. Οφείλουν να εδραιωθούν στη συνείδηση του φοιτητή τα κοινά συμφέροντα και οι κοινές ανάγκες που τον καλούν άμεσα να συνδέσει την πάλη του με τους αγώνες του εργαζόμενου λαού για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων, των Μνημονίων και ευρύτερα της αντιλαϊκής πολιτικής.

Η κατεύθυνση ανατροπής της αντιμεταρρύθμισης στην εκπαίδευση ενάντια στο «Πανεπιστήμιο του Μνημονίου».

Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσεται ο αγώνας για την ανατροπή του Νέου Νόμου Πλαίσιο και η πάλη για Δημόσια Δωρεάν Παιδεία. Η διεκδίκηση πτυχίων με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτά, η πάλη ενάντια στους ταξικούς φραγμούς (δίδακτρα, αγορά συγγραμμάτων, κλπ) η αντίσταση στην εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών, η εναντίωση στις διαγραφές, στα όρια σπουδών, στις συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολών και τμημάτων που πετούν έξω χιλιάδες κόσμου και η υπεράσπιση των κατεκτημένων συνδικαλιστικών ελευθεριών συνθέτουν ένα θεμελιώδες πλαίσιο πάλης για το φοιτητικό κίνημα. Παράλληλα, κινείται η διεκδίκηση των αναγκών για δωρεάν σπουδές, σίτιση, στέγαση, βιβλία, ενάντια στην μετατροπή του δικαιώματος στην παιδεία σε «ατομικό προνόμιο» που συμπυκνώνεται στο αίτημα για Δημόσια – Δωρεάν Παιδεία. Ένα αίτημα που λειτουργεί ως σημείο αναφοράς για τον ευρύτερο κόσμο της εκπαίδευσης και συμπαρατάσσει μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικούς σε κοινό μέτωπο.

 

Ενίσχυση των συλλόγων και των δημοκρατικών τους διαδικασιών ως εργαλεία οργάνωσης και πάλης του φοιτητικού κινήματος έξω από λογικές συνδιαχείρησης. Τώρα περισσότερο από ποτέ οι φοιτητές και σπουδαστές πρέπει να διαφυλάξουν και να ενισχύσουν τους συλλόγους και τις γενικές τους συνελεύσεις ως το μοναδικό χώρο υποδοχής και έκφρασης των αγωνιστικών

διαθέσεων των φοιτητών και της οργάνωσης της πάλης τους. Παράλληλα, μέσα από τις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις τους να υπερασπιστούν το Άσυλο ως χώρο ελεύθερης πολιτικοποίησης, συνδικαλιστικής δράσης και διεξαγωγής αγώνων.