Το Λιονταράκι

πάει στο δάσος.

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (Ν.2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως άνευ γραπτής αδείας του εκδότη η κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιανδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Copyright © 2010

mypublish.gr

κείμενο: Μαρτίνος Σπύροςεικονογράφηση:βιβλιοδεσία:

Το Λιονταράκι

πάει στο δάσος.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό λιονταράκι που ζούσε με τους γονείς του και τα αδέρφια του σε μια όμορφη σπηλιά!

Τα άλλα αδέρφια του έπαιζαν συνεχώς έξω στο χορτάρι ανάμεσα στα δέντρα και δεν σταματούσαν παρά μόνο όταν βράδιαζε και τα φώναζαν οι γονείς τους να πάνε για ύπνο.

Αλλά ο μικρός Άλεξ ήταν στενοχωρημένος. Ζητούσε από το μπαμπά του και τη μαμά του κάθε πρωί να τον πάρουνε μαζί τους για κυνήγι. Οι γονείς του όμως του έλεγαν συνεχώς πως δεν είναι καιρός ακόμα και ότι θα τον παίρνανε μαζί τους όταν θα μεγάλωνε λίγο ακόμα.

– Τώρα παίξε με τα αδέρφια σου! Του έλεγαν οι γονείς του.

Το μικρό λιονταράκι όμως δεν είχε καθόλου όρεξη για παιχνίδια παρά σκεφτόταν συνεχώς πως θα είναι όταν θα πηγαίνει για κυνήγι με τους γονείς του ή γιατί όχι και μόνος του! Έφτιαχνε πολλές ιστορίες στο μυαλό του, όπως αυτή που ήταν το πιο δυνατό και τρομερό λιοντάρι στη στέπα και όλοι τον φοβούνταν! Και έτσι τον έβρισκαν και τα αδέρφια του χαμογελαστό και ευτυχισμένο να κοιμάται στη σπηλιά.

Η σημερινή μέρα ήταν διαφορετική. Το ένοιωθε πως σήμερα ήταν η μέρα που οι γονείς του θα του έλεγαν: - Έλα μαζί μας Άλεξ, ώρα για κυνήγι!Γι’ αυτό είχε ξυπνήσει νωρίς, είχε φάει πρωινό, είχε βουρτσίσει τα δόντια του και είχε φορέσει τα αγαπημένα του ρούχα! Ήταν έτοιμος και χαμογελαστός έξω από την σπηλιά.

Οι γονείς του επιτέλους βγήκαν, χάρηκαν όταν τον είδαν εκεί και τον παίνεψαν που μπόρεσε μόνος του και ετοιμάστηκε! Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του, ήξερε πως θα του έλεγαν να πάει μαζί τους στο κυνήγι.Αλλά οι γονείς του τον χαιρέτησαν και του είπαν να είναι καλό παιδί και να παίξει όμορφα με τα αδέρφια του.

- Έεε… όχι! Αυτό δεν είναι δυνατόν. Δεν τον πήραν μαζί τους για άλλη μια φορά, αλλά αυτός ήταν έτοιμος να πάει έστω και μόνος του. Έτσι λοιπόν γεμάτος αποφασιστικότητα ξεκίνησε προς το μονοπάτι που πάει στο δάσος.

Τις πρώτες ώρες όλα ήταν υπέροχα! Πρώτη φορά έπαιρνε αυτό το μονοπάτι και του άρεσε πολύ γιατί έβλεπε συνεχώς καινούργια πράγματα δίπλα του. Ώσπου ξαφνικά, όλα έγιναν μεγάλα, τα δέντρα έγιναν πανύψηλα, οι κορμοί τους τεράστιοι, παντού πράσινο, ο ήλιος φάνηκε να είναι πολύ ψηλά πάνω από τα δέντρα και οι ήχοι ήταν διαφορετικοί από αυτούς που είχε συνηθίσει στο σπίτι!

Πουλιά, ζώα, όλα μαζί δημιουργούσαν μια χορωδία από φωνές που έκαναν το μικρό λιονταράκι τον Άλεξ να φοβηθεί στην αρχή και να χωθεί κάτω από έναν μεγάλο κορμό ενός πεσμένου δέντρου.Κοιτούσε δεξιά αριστερά με τα μεγάλα του μάτια για 10 ολόκληρα λεπτά έως ότου πάρει τελικά κουράγιο και βγει από την κρυψώνα του.

Την στιγμή που πετάχτηκε όμως από το κορμό, έπεσε πάνω σε ένα σκιουράκι που έδειχνε το ίδιο τρομαγμένο όσο και ο Άλεξ.- Γειά σου, είπε πρώτο το σκιουράκι.- Γειά σου , απάντησε και το λιονταράκι.- Χάρηκα αλλά πρέπει να σε αφήσω γιατί είμαι ακόμα στην αρχή του ταξιδιού μου και δεν θέλω να αργήσω, είπε το σκιουράκι και συνέχισε. Πρέπει βλέπεις να πάω τώρα που έχει ακόμα ήλιο προς την στέπα έξω από το δάσος.- Μα εγώ μόλις έρχομαι από εκεί, του απάντησε το μικρό λιονταράκι. Τι πας να κάνεις εκεί; Εκεί είναι το σπίτι μου, τα αδέρφια μου σίγουρα τώρα θα παίζουν και οι γονείς μου σε λίγο θα επιστρέψουν από το δάσος για να φάμε!

Το σκιουράκι σταμάτησε και γύρισε προς το μικρό λιονταράκι.- Έρχεσαι από την στέπα; Εσύ θα με βοηθήσεις να μάθω τα πάντα για τη στέπα. Ξέρεις πολύ καιρό τώρα προσπαθώ να πάω εκεί με τους γονείς μου, αλλά όλο μου λένε αργότερα και αργότερα. Εγώ, ξέρεις, δεν μπορώ να περιμένω και αποφάσισα να πάω μόνος μου. Είναι το όνειρό μου να πάω και να μείνω στη στέπα γιατί οι γονείς μου έρχονται και μας φέρνουν νόστιμους καρπούς από εκεί. - Εντάξει, του είπε το λιονταράκι εσύ θα πάς στη στέπα και εγώ θα συνεχίσω στο δάσος. Σε συμβουλεύω να πας να συναντήσεις τα αδέρφια μου, να τους πεις ότι σε έστειλα εγώ και να σου μάθουν ότι θελήσεις.- Ευχαριστώ, απάντησε το σκιουράκι, και εσύ καλύτερα πήγαινε στο τέλος του μονοπατιού στο μεγάλο δέντρο που μένει η οικογένειά μου και ρώτα τους ότι θέλεις.

Έτσι συνέχισε μόνο του το λιονταράκι μέσα στη ζούγκλα. Το μονοπάτι φαινόταν πολύ μακρινό και αυτή η μεγάλη πέτρα μπροστά του φαινόταν πελώρια σαν βουνό. – πρέπει να πάω γύρω γύρω σκέφτηκε και με ένα πήδημα βρέθηκε στα χορτάρια της ζούγκλας. Εκεί μεγάλα λουλούδια με πανέμορφα χρώματα τον έκαναν να ξεχαστεί για λίγο και να παίζει όλο χαρά.

Γνώρισε πεταλούδες, που πετούσαν και ο Άλεξ προσπαθούσε να τις πιάσει πηδώντας όσο πιο ψηλά μπορούσε.Γνώρισε μια χελώνα που του κρυβόταν συνεχώς μέσα στο καβούκι της και πολλά σκαθάρια που σκαρφάλωναν πάνω του και τον γαργαλούσαν.Δεν περίμενε ποτέ όμως να συναντήσει ένα τόσο μεγάλο φίδι, όταν ήρθε κοντά του, σφυρίζοντας τραγουδιστά. Στην αρχή φοβήθηκε και έκανε λίγο πίσω τρομαγμένος, αλλά το φίδι του είπε: - μην φοβάσαι μικρό μου λιονταράκι, έλα να παίξουμε…!- γιατί όχι; σκέφτηκε ο Άλεξ μάλλον θέλει να γίνουμε φίλοι, ας πάω να παίξω.

Έτσι άρχισαν να παίζουν μέσα στο δάσος άλλες φορές κρυφτό και άλλες κυνηγητό, μέχρι που σκοτείνιασε και κουράστηκαν και οι δυο.

Αλλά στην πραγματικότητα, το φίδι δεν είχε κουραστεί! Απλά περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία για να φάει το μικρό λιονταράκι. Ο Άλεξ έφτιαξε ένα κρεβάτι από φύλλα ξάπλωσε και καληνύχτισε το φίλο του. Πέρασε τόσο όμορφα και ήταν τόσο κουρασμένος που ούτε το κατάλαβε όταν έκλεισαν τα μάτια του και βυθίστηκε σε έναν γλυκό ύπνο.

Ένοιωσε μόνο ένα σφίξιμο γύρω από το σώμα του, άνοιξε τα μάτια του και είδε το φίδι, τον φίλο του να έχει ανοικτό το στόμα του έτοιμος να τον φάει. Ευτυχώς κατάφερε και με τα δυνατά του νύχια ξέφυγε από το φίδι, αλλά το μάθημα που είχε πάρει ήταν μεγάλο.Δεν έπρεπε να εμπιστευτεί κάποιον άγνωστο τόσο εύκολα.

Ίσως, είπε, είναι καλύτερα να γυρίσω στο σπίτι μου και να περιμένω να κάνω αυτό το ταξίδι με τους γονείς μου. Αυτοί θα μου μάθουν τώρα στην αρχή που είμαι ακόμα μικρός τα κόλπα του δάσους.Έτσι ξεκίνησε προς το σπίτι του, και στο δρόμο συνάντησε το μικρό σκιουράκι που κι’ αυτό είχε αποφασίσει το ίδιο.

- Λοιπόν φίλε μου έχω μια ιδέα, λέει τότε ο Άλεξ. - θα σου πω τα πάντα για την στέπα και ‘συ θα μου πεις τα πάντα για το δάσος, αλλά τώρα πρέπει να φύγουμε και οι δύο και να γυρίσουμε στα σπίτια μας. Θα συναντηθούμε πάλι εδώ αύριο. Συμφώνησε το σκιουράκι, έγιναν οι καλύτεροι φίλοι και μάθαινε ο ένας από τον άλλον κάθε μέρα όλο και πιο πολλά!

Και πέρασαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!