Πριν την πανσέληνο

πριν την πανσέληνο

πριν την πανσέληνοΜαρία Δανίήλ

Μα

ρία

Δα

νίή

λΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Σημασία έχει η ψυχή. Σε έναν κόσμο που τα υλικά αγαθά είναι υπερεκτιμημένα, λίγοι είναι αυτοί που εκτιμούν αυτά που μετράνε πραγματικά. Την ψυχή, την αγάπη, τη ζωή. Τη ζωή. Εγώ εκτίμησα πραγματικά τη ζωή μου; Τώρα που ήμουν σίγουρη ότι θα πέθαινα, είχε έρθει η ώρα να αναρωτηθώ αν είχα δώσει στα πράγματα και στους ανθρώπους την ανάλογη αξία. Όχι. Πάντα πίστευα ότι είχα έρθει στον κόσμο για να βασανίζομαι και να κάνω τη ζωή των γύρω μου δύσκολη. Είχα φτάσει στο σημείο να θέλω να πεθάνω χρεώνοντας στον εαυτό μου τον θάνατο του Στέφανου και του Άλεξ. Ποτέ δεν εκτίμησα αυτό που μου δόθηκε απλόχερα.

“Η ιστορία συνεχίζεται και ξεδιπλώνεται όλο ανατροπές και απρόοπτα. Η Μαρία Δανιήλ κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση και αγωνία αφού από κάθε σελία ξεπηδούν μυστικά, αλήθειες, ξόρκια που επαναπροσδιορίζουν τους ήρωες και τις σχέσεις τους, αναδεικνύοντας αλληγορικά την αναζήτηση της αιώνιας νεότητας και του ρομαντικού έρωτα!” Τσιάτσικα Γιώτα, φιλόλογος

“Η κάθε σελίδα κρύβει μια νέα πρόκληση για τους χαρακτήρες που πασχίζουν να βρουν την αλήθεια και τον πραγματικό τους εαυτό σ΄έναν αβέβαιο κόσμο. Απ’ τα λίγα βιβλία που με συγκίνησαν τόσο!” Μαρία- Ανθή Καρούτα, μαθήτρια

ISBN 978-960-564-091-0

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108

[email protected]. ocelotos. gr

123 × 170 SPINE: 18.6 FLAPS: 80

0_cover_1.indd 1 10/4/2013 6:15:58 PM


Μαρία Δανιήλ

soma prin thn panselino-1.indd 1 10/3/2013 4:47:40 PM

ΤιΤλος Πριν την πανσέληνο ςυγγραφέας Μαρία Δανιήλ ςέιρα Λογοτεχνία [1358]1013/19 έπιmέλέια έκδοςης Εκδόσεις Οσελότος Copyright© 2013 Μαρία Δανιήλ πρώΤη έκδοςη Αθήνα, Οκτώβριος 2013 ISBN 978-960-564-091-0

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαρα-γωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γέ-νει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιού-χου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 ΑθήναΤΗλ. : 210 6431108e-mail: [email protected]. ocelotos. gr


«Η φύση δεν αφήνει ποτέ ατελείωτο το έργο της. Αν αποτύχει στην πρώτη της προσπάθεια, δοκιμάζει πάλι...»

αποκαλυμμένη ιςις, Τόμος Ι


«Έπρεπε να πάω στο σπίτι μου. Να αλλάξω ρούχα, να κάνω μπά-νιο και να κλειστώ στο καβούκι μου για άλλη μια φορά» είπα

την ώρα που έμπαινα στο σπίτι του Μπάμπη. «Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα μείνεις εδώ μερικές μέρες. Ο Τσέ-

στερ το κανόνισε με τη μαμά σου. Άλλωστε, δεν είσαι σε θέση να πας στο σπίτι σου» αποκρίθηκε ενώ καθόμουν στον καναπέ και άφηνα κάτω τον σάκο μου.

«Μια χαρά είμαι». Με κοίταξε με δυσπιστία. «Βλέπω ότι έχεις φέρει ρούχα. Μπάνιο έχει και το δικό μου σπίτι

ξέρεις, οπότε…» Ανασήκωσε τους ώμους και κάθισε δίπλα μου. Κοιτούσα το πάτω-

μα και σκεφτόμουν πόσο εύκολα οι χαρές είχαν γίνει δάκρυα. Τη μία ήμασταν καλά και την άλλη… Πόσο εύκολα αλλάζουν τα πράγματα! Το καλσόν μου ήταν σκισμένο και είχε λερωθεί. Η πλάτη μου πονούσε φοβερά και με τραβούσε. Έπρεπε όντως να δουν την πληγή μου. Αλλά υπήρχαν πράγματα που προείχαν. Ακόμα και τότε που είχα ηρεμήσει λίγο, δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι όσα έγιναν πριν λίγη ώρα στο σπίτι του Αλέξη…

Η Εβελίνα κι εγώ κατεβήκαμε κουρασμένες από το αυτοκίνητο του Τσέστερ. Ήμασταν λίγο στριμωγμένες γιατί ο Άλεξ ήταν ξαπλωμένος επάνω μας. Η Νάντια κι ο Κώστας ήρθαν δίπλα μας τρέχοντας, ενώ ο Γιάννης έμεινε πίσω μας. Ο Τσέστερ και ο Μπάμπης έβγαζαν τον Αλέξη όσο εμείς προχωρούσαμε μέσα στον κήπο. Έσφιξα το χέρι της Εβελίνας όταν φτάσαμε στην πόρτα. Δεν χρειάστηκε να χτυπήσουμε κουδούνι ή να ξεκλειδώσουμε. Ο Τόμας άνοιξε με κομμένη την ανάσα.

«Τι συνέβη;» ρώτησε κοιτάζοντάς μας.


6 ΜΑΡΙΑ ΔΑΝΙΗΛ

Η Εβελίνα προχώρησε μέσα κι εμείς την ακολουθήσαμε. Κάθισε στον καναπέ και κάρφωσε το βλέμμα στο πάτωμα.

«Πού είναι η Ελισάβετ;» ρώτησα με φωνή κλεισμένη από το κλάμα.«Είναι ξαπλωμένη. Πονούσε και μου είπε να σας βρω γιατί είχε

κακό προαίσθημα και ξέρεις, δεν πονάμε κι εύκολα και …» Σταμάτησε απότομα. Μας κοίταξε. Η Νάντια κάθισε δίπλα από

την Εβελίνα και την πήρα αγκαλιά, ο Κώστας στάθηκε δίπλα μου και μου κράτησε το χέρι. Ο Γιάννης για άλλη μια φορά έμεινε εντελώς αμέτοχος.

«Αλίκη» είπε η Ελισάβετ από τη σκάλα. Την κοίταξα. Πώς θα της το λέγαμε;«Έβελιν, γιατί κλαις;» ρώτησε και με μια αστραπιαία κίνηση ήρθε

δίπλα μας. «Πρέπει να μιλήσουμε» είπα. Ακούσαμε θόρυβο και ο Κώστας πήγε στην πόρτα.«Αλίκη, έρχονται» είπε. Πήρα βαθιά ανάσα και κατάπια τα δάκρυα και τους λυγμούς μου.«Πού είναι ο Αλεξάντερ;» ρώτησε η Ελισάβετ. Όλοι κατεβάσαμε το βλέμμα. Τα μάτια της γέμισαν κόκκινα δά-

κρυα όπως και της Εβελίνας. «Ο Άλεξ…» ξεκίνησα να λέω, αλλά ξαφνικά κατάλαβα ότι δεν

υπήρχαν και πολλά που θα μπορούσα να πω. Εκείνη τη στιγμή μπήκαν ο Τσέστερ με τον Μπάμπη κουβαλώ-

ντας τον Άλεξ. Αυτό που είδα δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Η Ελισάβετ έφτασε εκεί προτού καν τη δω και αγκάλιασε το σώμα του κλαίγοντας γοερά. Μιλούσε αγγλικά, και απ’ όσα μπορούσα να καταλάβω, έλεγε ότι δεν ήταν αλήθεια, ότι δεν του άξιζε και τον παρακαλούσε ν’ ανοίξει τα μάτια του. Με μεγάλη προσπάθεια την πείσαμε να ανεβάσουμε τον Άλεξ στον επάνω όροφο για να μπορέσουμε να της εξηγήσουμε τι είχε γίνει. Τον ξαπλώσαμε στο κρεβάτι και καθίσαμε όλοι γύρω του. Όταν ηρέμησε λίγο η Ελισάβετ, θέλησε να μάθει τι είχε συμβεί.

«Πήγαμε στο μαγαζί όπου έπαιζε ο Μπάμπης και είχα όραμα. Ήμα-σταν περικυκλωμένοι από Φεγγαρογέννητους. Έτσι, φύγαμε. Μέχρι να βρει την Εβελίνα όμως, άρχισαν να επιτίθενται. Εμείς μπήκαμε μέσα, κι εκεί…» Δάκρυα άρχισαν πάλι να κυλάνε στα μάγουλα μου. «Εκεί είδα κι άλλο όραμα. Είδα όλη τη μάχη και ότι ο Άλεξ ήταν παγι-δευμένος, αλλά ο Τσέστερ και η Εβελίνα δεν μπορούσαν να τον βοη-θήσουν γιατί πάλευαν με δικούς τους λύκους. Μόλις συνήλθα, βγήκα


7ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ

έξω και προσπάθησα να τον σώσω. Όρμησα στον λύκο που κόντευε να τον σκοτώσει και τον μαχαίρωσα».

«Ένας άλλος της επιτέθηκε από πίσω και την τραυμάτισε στην πλά-τη. Εκείνον τον μαχαίρωσα εγώ» είπε ο Μπάμπης.

«Σκότωσες μόνη σου Φεγγαρογέννητο;» με ρώτησε ο Τόμας και άνοιξε διάπλατα τα μάτια.

«Δεν έχει σημασία. Όταν έπεσα κάτω είδα ότι ο Άλεξ είχε το πα-λούκι στην καρδιά του. Αυτό είναι όλο» είπα σηκώνοντας τους ώμους.

Κάποιος είπε ότι έπρεπε ν’ αλλάξουμε ρούχα στον Αλέξη και να καθαρίσουμε το πρόσωπό του από τα αίματα. Η Ελισάβετ και η Εβελί-να άρχισαν να ψάχνουν τη ντουλάπα του όταν ο Τσέστερ με τράβηξε παράμερα.

«Πρέπει να πας στο σπίτι σου, να ξεκουραστείς».«Όχι, θα μείνω. Χρειάζεστε βοήθεια». Ο Μπάμπης έβαλε το χέρι του στον ώμο μου. «Δεν είναι σε θέση να πάει στο σπίτι της. Τι θα τους πει; Ξέρετε, ένας

τεράστιος λύκος σκότωσε τον Άλεξ και ένα άλλος τραυμάτισε εμένα; Πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο» είπε με σκεπτικό ύφος.

«Εδώ δεν μπορεί να μείνει. Ίσως δεχτούμε κι άλλη επίθεση, και άλλωστε, μπορεί να το μάθουν στη Σχολή και δεν είναι καλό να ξέρουν για την ανάμειξη σας. Είστε θνητοί. Ίσως κάποιος από τους φίλους σου θα μπορούσε…»

«Θα τη φιλοξενήσω εγώ» είπε αμέσως ο Μπάμπης. «Δεν υπάρχει περίπτωση να σου γίνω βάρος!»Ο Τσέστερ με κοίταζε ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά.«Αλίκη, πρέπει να μείνεις στον Μπάμπη. Στο σπίτι σου δεν γίνεται

να πας, εδώ δεν μπορείς να κάτσεις όσο κι αν το θες, οι φίλοι σου έχουν γονείς, οπότε αυτός είναι η μόνη σου επιλογή. Για δυο μέρες το πολύ. Αν πας τώρα στο σπίτι σου, εκτός του ότι θα έχεις μπελάδες, ίσως τραβήξεις και την προσοχή των λύκων».

Κοίταξα τον Αλέξη στο κρεβάτι.«Πρέπει να πάω να πάρω ρούχα και να βρω δικαιολογία για τη

μαμά μου» ψέλλισα. «Αυτό είναι το μόνο εύκολο. Θα πάμε μαζί και θα… την υπνωτίσω.

Θα πάρεις ό,τι θέλεις και θα φύγεις» είπε χαμογελώντας αχνά.Ο Άλεξ είχε πει ότι ο υπνωτισμός έλυνε πολλά από τα προβλήματά

του. Τώρα καταλάβαινα ότι είχε δίκιο. Κούνησα το κεφάλι καταφατικά. Πήγε να φύγει, αλλά γύρισε.



«Αλίκη, θα πρέπει να με καλέσεις όμως μέσα».«Εντάξει, Τσέστερ».Άλλος ένας βρικόλακας θα είχε πρόσβαση στο σπίτι μου…

Ξεκλείδωσα την πόρτα και μπήκα μέσα με τον Μπάμπη από πίσω μου. Μόλις με είδε η μαμά μου πετάχτηκε από τον καναπέ, αλλά ο εξά-ψαλμος που είχε ετοιμάσει, κόπηκε αφού μου έριξε μια ματιά. Πρέπει να έδειχνα χάλια.

«Πού ήσουν όλο το βράδυ;» με ρώτησε σιγανά.«Μαμά, θα σου εξηγήσουμε τα πάντα».«Γιατί είστε μαζί;» ρώτησε κοιτάζοντας με μισό μάτι τον καθηγητή

μου.«Μαμά, θα σου εξηγήσουμε!»«Γιατί δεν σήκωνες το κινητό σου;» συνέχισε απτόητη.«Α, το κινητό» είπα καθώς θυμήθηκα την ύπαρξη αυτής της συ-

σκευής.«Δεν το πιστεύω! Αντί να μου δώσεις μιαν απάντηση… Ξέρεις τι

πέρασα όλο το βράδυ;» «Αλίκη, πρέπει να μπει τώρα» είπε ο Μπάμπης δείχνοντας τη μαμά

μου προειδοποιητικά. Κούνησα το κεφάλι. «Τσέστερ, πέρασε μέσα». Εκείνος μπήκε με ένα αγέρωχο βήμα. Με τα γαλαζοπράσινα μάτια

του μου έκανε νόημα να πάω επάνω. Ανέβηκα τη σκάλα με γρήγορα βήματα και ο Μπάμπης με ακολούθησε.

«Αυτό θα το μετανιώνω για την υπόλοιπη ζωή μου» μονολόγησα καθώς έμπαινα στο δωμάτιό μου…

Βγήκα από τις σκέψεις μου. Ο Μπάμπης καθόταν ακόμα δίπλα μου χωρίς να μιλάει.

«Ε, έχει ζεστό νερό. Μπορείς να κάνεις ντους και μετά να κοιμηθείς. Το δωμάτιο είναι στη δεύτερη πόρτα δεξιά. Δίπλα είναι το μπάνιο. Πάω να φέρω φαγητό, η μαγειρική δεν είναι το δυνατό μου σημείο! Σαν στο σπίτι σου» είπε και σηκώθηκε.

«Μπάμπη…» Γύρισε και με κοίταξε. «Ευχαριστώ». «Παρακαλώ» αποκρίθηκε και χαμογέλασε.



Γύρισε να φύγει, αλλά τον σταμάτησα πάλι. «Γιατί με βοηθάς;»Αυτή τη φορά με κοίταξε σοβαρός και κάθισε πάλι δίπλα μου. «Σου το έχω ξαναπεί και μάλλον θα σ’ το πω πολλές φορές ακόμα.

Γιατί μου θυμίζεις τον εαυτό μου. Ήμουν μόνος σε όλο αυτό και δεν είχα κανέναν να σταθεί δίπλα μου. Δεν θέλω να περάσεις τα ίδια. Πες ότι μου ξυπνάς το πατρικό ένστικτο».

Τον κοίταξα παραξενεμένη.«Το τελευταίο ακούστηκε κάπως περίεργα. Δεν είμαι παιδί, κι εσύ

δεν είσαι τόσο μεγάλος για να με βλέπεις σαν παιδί σου. Πόσο με περ-νάς; Εννιά χρόνια; Δέκα;»

Με κοίταξε σκεπτικός.«Βασικά, σε περνάω δεκατρία χρόνια περίπου». «Ε, και; Δε σε πήραν και τα χρόνια. Πατρικό ένστικτο… Τόσο εύ-

κολα ξυπνάει;» «Ακόμα κι όταν είσαι χάλια, το χιούμορ δεν σε εγκαταλείπει» είπε

ενώ χαμόγελο έφτασε στα μάτια του.«Μπα, σε ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν, θα ήμουν τώρα στα

πατώματα και θα πλάνταζα στο κλάμα. Αυτό συνήθιζα να κάνω, αλλά δεν ωφελούσε κανέναν, ούτε καν εμένα. Πρέπει να είμαι δυνατή. Κά-ποιος πρέπει να είναι δυνατός σε όλο αυτόν τον χαμό».

Με κοίταξε προσεκτικά.«Δεν χρειάζεται να πάρεις όλο αυτό το βάρος πάνω σου».«Αν δεν το κάνω εγώ, τότε ποιος θα το κάνει; Η Εβελίνα δεν μιλάει,

το ίδιο και η Ελισάβετ. Ο Τόμας δεν ξέρει πώς να χειριστεί την κατά-σταση και ο Τσέστερ θέλει να είναι δυνατός και ταυτόχρονα όργανο της Σχολής. Δεν ξέρω αν, και πώς θα τα καταφέρει. Έτσι, μένω εγώ που πρέπει να τους στηρίζω όλους και να προσπαθώ να παίρνω αποφά-σεις. Το βράδυ είδες τι έγινε. Μόνο ο Τσέστερ ήταν σε θέση να πάρει κάποια απόφαση και το πρώτο που σκέφτηκε ήταν να ειδοποιήσει τη Σχολή. Νομίζεις ότι θα άρεσε αυτό στον Άλεξ; Αμφιβάλλω. Και σε όλα αυτά, έρχονται να προστεθούν οι φίλοι μου, που με τις νέες τους γνώσεις τα έχουν χαμένα. Ο Γιάννης δεν θέλει να με βλέπει και ο Κώ-στας με τη Νάντια, στην καλύτερη περίπτωση, με θεωρούν φρικιό. Πού καταλήγουμε λοιπόν; Στο ότι πρέπει να είμαι δυνατή» είπα με στόμφο στο τέλος.



Έτριψε το αξύριστο πιγούνι του. «Ξεχνάς κάτι όμως. Δεν είσαι μόνη. Για ό,τι χρειαστείς, εγώ είμαι

εδώ».Μου χαμογέλασε. Κοίταξα το ύφασμα του καναπέ και έπαιξα με

την άκρη του λερωμένου φορέματός μου. «Είμαι μόνη» ψιθύρισα. Προτού το καταλάβω, με πήρε αγκαλιά. Καθώς μιλούσε, χάιδευε

το μπράτσο μου.«Τώρα είσαι μόνη. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Αισθάνεσαι σαν να

έχει γκρεμιστεί όλος ο κόσμος σου. Αυτό που πέρασες ήταν πολύ τραυματικό, αλλά ξέρεις κάτι, μικρή;»

Κούνησα το κεφάλι ερωτηματικά. «Δεν θα είσαι για πολύ μόνη. Θα τον φέρουμε πίσω» είπε και ση-

κώθηκε. Τον κοίταξα καθώς έβαζε το μπουφάν του. «Το πιστεύεις αυτό;» Με κοίταξε με σμιγμένα φρύδια. «Το πιστεύω, και ξέρεις γιατί;» Κούνησα πάλι το κεφάλι. «Γιατί το

είπες εσύ». Μ’ αυτές τις λέξεις, έφυγε. Μόλις άκουσα την πόρτα να κλείνει,

αισθάνθηκα πιο μόνη από ποτέ. Από χθες το βράδυ ήμουν πάντα με κάποιον, ενώ τώρα ήμουν ολομόναχη στο σπίτι. Αρχικά σκέφτηκα να κάτσω απλά στον καναπέ και να τον περιμένω, αλλά θα μου έστριβε στη κυριολεξία.

Αποφάσισα να κάνω μπάνιο. Μπήκα κάτω από το ζεστό νερό. Έκανα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Όταν βγήκα, κοίταξα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Είχα αφαιρέσει το μακιγιάζ στο σπίτι μου, αλλά η κούραση φαινόταν στους μαύρους κύκλους και στα πρησμένα μά-τια μου. Ήμουν χλωμή. Τόσο χλωμή που τρόμαξα, αλλά σκέφτηκα ότι ήταν φυσιολογικό. Τα μαλλιά μου ήταν ένα μπερδεμένο κουβάρι που ίσιωσε με πολύ κόπο, κάτι που δεν ήταν ό,τι καλύτερο για τα ευαίσθητα νεύρα μου. Τα στέγνωσα με μια πετσέτα και φόρεσα καθαρά ρούχα. Ένα τζιν και μια πράσινη μπλούζα από το κουτί των αναμνήσεων.

Κάθισα πάλι στον καναπέ και κοίταξα τον χώρο γύρω μου. Ήταν ζεστός και με ηρεμούσε. Όλα τα αντικείμενα, αν και τα έβλεπα μόλις για δεύτερη φορά, φαίνονταν τόσο οικεία και μου έδιναν μια αίσθηση θαλπωρής, λες και είχα μείνει εκεί για πολύ καιρό. Ακόμα και η μυρωδιά



με ηρεμούσε. Ίσως ήταν η ενέργεια του χώρου που με έκανε να νιώθω έτσι. Πάντως, για το ότι με πήρε ο ύπνος, έφταιγε η κούραση μου…

«Άλις!» άκουσα μια βελούδινη φωνή να με φωνάζει και άρχισα να ψάχνω γύρω μου. Γέλασε γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με τον γνώριμο, γάργαρο ήχο. «Από δω» άκουσα τη φωνή στα δεξιά μου.

Άρχισα να τρέχω ανάμεσα στα δέντρα και στους θάμνους. Το τοπίο ήταν μαγευτικό. Ένα ποτάμι με κρυστάλλινο νερό χώριζε στα δύο το δάσος. Αιωνόβια δέντρα έριχναν παχιά σκιά στην ακτή του ποταμού και κάτω από ένα, ξεχώρισα μια κομψή σιλουέτα. Με αργά και προσεκτικά βήματα πλησίασα. Όταν είδα ποιος ήταν, κρατήθηκα με δυσκολία για να μην βάλω τα κλάματα. Ο Άλεξ με κοίταξε με ένα γαλήνιο χαμόγελο. Τα μάτια του, σε αντίθεση με την τελευταία φορά που τα είχα δει, ήταν γεμάτα ζωή. Το πρόσωπό του ήταν τόσο ζωντα-νό, που με πονούσε. Με πονούσε που στο όνειρο ήταν έτσι ακριβώς όπως τον είχα συνηθίσει, ενώ στην πραγματικότητα το σώμα του ήταν άψυχο. Έκανα άλλο ένα βήμα. Καθόταν σε έναν βράχο.

«Τι κάνεις;» ρώτησα σιγανά. Κοίταξε το τοπίο και κούνησε το κεφάλι. «Κάθισε μαζί μου» είπε και μου έκανε χώρο.Στην αρχή σκέφτηκα ότι είναι νεκρός, και η γιαγιά μου έλεγε ότι

δεν πρέπει να έχουμε πολλά πάρε δώσε στον ύπνο μας μαζί τους, αλλά μετά σκέφτηκα ότι ήταν ο Άλεξ. Ο δικός μου Άλεξ που είχε θυσιάσει τη ζωή του για χάρη μου. Δεν θα μου έκανε κακό. Έτσι λοιπόν, κάθισα δίπλα του και η γνωστή αίσθηση ζεστασιάς και ασφάλειας με πλημ-μύρισε. Συνέχισε να κοιτάει γύρω του όσο εγώ τον παρακολουθούσα, γνωρίζοντας ότι σε λίγο πιθανότατα θα εξαφανιζόταν και θα γυρνού-σα στην πραγματικότητα.

«Σ’ αρέσει εδώ;» ρώτησε, αλλά δεν άκουσα τι είπε. Άκουσα μόνο τον ήχο της φωνής του που μέσα σ’ ένα βράδυ μου

είχε λείψει τόσο πολύ. «Ε;» ρώτησα ονειροπαρμένα. Γέλασε. «Λέω, σ’ αρέσει εδώ;» είπε κι έδειξε το ποτάμι. Κοίταξα για λίγο γύρω μου και ξαναγύρισα στα μάτια του. «Ωραία είναι. Έχει ωραία θέα». Με κοίταξε λοξά. Κάρφωσε το βλέμμα του στα μάτια μου και ανα-

στέναξε.




Μαρία Δανίήλ

Μα

ρία

Δα

νίή

λ

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Σημασία έχει η ψυχή. Σε έναν κόσμο που τα υλικά αγαθά είναι υπερεκτιμημένα, λίγοι είναι αυτοί που εκτιμούν αυτά που μετράνε πραγματικά. Την ψυχή, την αγάπη, τη ζωή. Τη ζωή. Εγώ εκτίμησα πραγματικά τη ζωή μου; Τώρα που ήμουν σίγουρη ότι θα πέθαινα, είχε έρθει η ώρα να αναρωτηθώ αν είχα δώσει στα πράγματα και στους ανθρώπους την ανάλογη αξία. Όχι. Πάντα πίστευα ότι είχα έρθει στον κόσμο για να βασανίζομαι και να κάνω τη ζωή των γύρω μου δύσκολη. Είχα φτάσει στο σημείο να θέλω να πεθάνω χρεώνοντας στον εαυτό μου τον θάνατο του Στέφανου και του Άλεξ. Ποτέ δεν εκτίμησα αυτό που μου δόθηκε απλόχερα.

“Η ιστορία συνεχίζεται και ξεδιπλώνεται όλο ανατροπές και απρόοπτα. Η Μαρία Δανιήλ κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση και αγωνία αφού από κάθε σελία ξεπηδούν μυστικά, αλήθειες, ξόρκια που επαναπροσδιορίζουν τους ήρωες και τις σχέσεις τους, αναδεικνύοντας αλληγορικά την αναζήτηση της αιώνιας νεότητας και του ρομαντικού έρωτα!” Τσιάτσικα Γιώτα, φιλόλογος

“Η κάθε σελίδα κρύβει μια νέα πρόκληση για τους χαρακτήρες που πασχίζουν να βρουν την αλήθεια και τον πραγματικό τους εαυτό σ΄έναν αβέβαιο κόσμο. Απ’ τα λίγα βιβλία που με συγκίνησαν τόσο!” Μαρία- Ανθή Καρούτα, μαθήτρια

ISBN 978-960-564-091-0

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108

[email protected]. ocelotos. gr

123 × 170 SPINE: 18.6 FLAPS: 80

0_cover_1.indd 1 10/4/2013 6:15:58 PM

Πριν την πανσέληνο

Documents

Transcript of Πριν την πανσέληνο