1

η κρίση ανήκει στο σύστηµα,ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΕΜΑΣ!

∆ ιανύουµε πλέον τον τέταρτο χρόνο από την ψήφιση του πρώτου Μνηµονίου και την πρόσδεση της Ελλάδας στον µηχανισµό «στήριξης» της τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-∆ΝΤ. Η αδυναµία της αστικής τάξης να απαντήσει στην δοµική κρίση υπερσυσσώρευσης του καπιταλισµού, η οποία θέτει σε δοκιµασία και τραυµατίζει όχι µόνο το οικονοµικό µοντέλο εκµετάλλευσης και κερδοφορίας, αλλά και το πολιτικό σύστηµα που διασφάλισε αυτό το µοντέλο και την αστική κυριαρχία εν γένει, και, παράλληλα τις ιδεολογικές-αξιακές σηµαίες της περιόδου αυτής, δηµιουργεί µια εκρηκτική κατάσταση. Η αδυναµία απάντησης, η συνέχιση και το βάθεµα της κρίσης οδηγούν σε ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Οι αντιθέσεις αυτές, δηµιουργούν αλλαγές χωρίς να έχουν καταστροφικό χαρακτήρα για τη διατήρηση της ηγεµονίας των ΗΠΑ παγκοσµίως. Η ελληνική αστική τάξη, όπως και το παγκόσµιο κεφάλαιο, αδυνατούν να απαντήσουν στη βαθιά κρίση αποτελεσµατικά και µακροπρόθεσµα. Βασική µεθοδολογία και τακτική των οικονοµικών και πολιτικών ελίτ αυτήν την περίοδο είναι η τροµακτική αύξηση της εκµετάλλευσης της εργατικής τάξης, η αρχικά διάλυση και καταστροφή, η οποία ακολουθείται από την επιχειρηµατική-ιδιωτική επέλαση. Με αυτόν τον τρόπο καταστρέφει κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους και δηµόσιου αγαθού, δίνοντας την ευκαιρία στην ελεύθερη αγορά να παρέµβει.

Σ ε κάθε περίπτωση όµως, η πολιτική σκληρής λιτότητας και η στενή πρόσδεση στην αρχιτεκτονική του Ευρώ και της ΕΕ παραµένει η ηγεµονική κατεύθυνση εντός της Ελληνικής, όπως και των υπολοίπων ευρωπαϊκών αστικών τάξεων. Εντός αυτής της κατεύθυνσης, τοµές όπως η «ευρωπαϊκή οικονοµική διακυβέρνηση» επιχειρείται να βαθύνουν ακόµα περισσότερο τον σκληρά νεοφιλελεύθερο και αντιδηµοκρατικό χαρακτήρα της ΕΕ. Αναιρείται λοιπόν από τα κράτη της ΕΕ η δυνατότητα άσκησης δηµοσιονοµικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο και συντελείται η µεταφορά του κέντρου ελέγχου των αποφάσεων εκτός του πεδίου της ταξικής πάλης µε τη διαµεσολάβηση αντιδραστικών µηχανισµών, µε αποτέλεσµα την ευθεία αµφισβήτηση της λαϊκής κυριαρχίας. Σήµερα λοιπόν, περισσότερο παρά ποτέ δεν µπορούµε να έχουµε αυταπάτες για µια «φιλολαϊκή στροφή» της πολιτικής της ΕΕ.

Ο αγωνιζόµενος λαός από την άλλη πλευρά δείχνει ότι κάθε άλλο παρά έχει ηττηθεί, αλλά ο παρατεταµένος πόλεµος που δίνει είναι ενεργός. Η παλλαϊκή αντίσταση στο κλείσιµο της ΕΡΤ και την απόλυση χιλιάδων εργαζοµένων της (που προκάλεσε κλυδωνισµούς στο κυβερνητικό κέντρο, οδηγώντας στην αποχώρηση της ∆ΗΜΑΡ), ο ηρωικός αγώνας των κατοίκων της Χαλκιδικής απέναντι στα σχέδια εξόρυξης της «Ελληνικός Χρυσός», οι κλαδικοί αγώνες απέναντι στις απολύσεις είναι πλευρές του παλλαϊκού αγώνα που καλούµαστε µε διάρκεια να δώσουµε απέναντι σε κυβέρνηση και τρόικα, φθείροντας την κυριαρχία της µνηµονιακής πολιτικής, τον ευρωµονόδροµο και σπάζοντας τον τσαµπουκά των αστικών επιτελείων. Αδυνατούν όµως µέχρι στιγµής αυτοί οι αγώνες να συνδεθούν πολιτικά, χρονικά αλλά και στο δρόµο, αποτελώντας την κοινωνική µαγιά για ένα πραγµατικό αγωνιστικό µέτωπο ρήξης και ανατροπής της σηµερινής επίθεσης. Στο εσωτερικό του πολιτικού συστήµατος συνεχίζονται µια σειρά διεργασιών µε στόχο την εγγύηση των συµφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης για

τη δηµιουργία των όρων για το ξεπέρασµα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, που συγκρούονται γύρω από την πρόσδεση στην ΕΕ και το Ευρώ.

Η Ν∆ αποτελεί το βασικό κορµό της κυβέρνησης και του σκληρού µεταρρυθµιστικού πόλου στο αναδυόµενο πολιτικό σύστηµα. Εντείνει την ακροδεξιά-αντιαριστερή-αντικοµµουνιστική ρητορεία της. Αποτελεί τον κύριο εκφραστή της «θεωρίας των 2 άκρων», προσπαθώντας έτσι να ανασυγκροτήσει και να ηγεµονεύσει σε ένα αντιδραστικό κοινωνικό δυναµικό. Παράλληλα η ρητορεία της και η πρακτική της απέναντι στο λαϊκό κίνηµα συνθέτουν µια εικόνα «κυβερνώσας Ακροδεξιάς» που επιχειρεί να ανασυνθέσει µια µεγάλη συντηρητική παράταξη, πόλο ανασυγκρότησης του πολιτικού σκηνικού σε πιο αυταρχική κατεύθυνση. Η όποια νοµιµοποίηση που αντλεί στηρίζεται κυρίαρχα στην αποδοχή πως δεν µπορεί να υπάρξει άλλος δρόµος έξω από τις κατευθύνσεις της ΕΕ, ενώ για πρώτη φορά αναδεικνύει επιθετικά την αναγκαιότητα των µεταρρυθµίσεων. Αποτελεί και τοµή σε σχέση µε το πώς οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ προωθούσαν τα µέτρα την προηγούµενη περίοδο.

Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε βαθιά κρίση και αποτελεί το βασικό στυλοβάτη της µνηµονιακής πολιτικής. Οι εσωτερικές του ανακατατάξεις σε συνδυασµό µε τις εξελίξεις στη ∆ΗΜΑΡ και ένα κοµµάτι του ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξουν να αποτελέσουν το νέο χώρο υποδοχής για τους οργισµένους οπαδούς του «σοσιαλδηµοκρατικού» χώρου, λειτουργώντας έτσι ως ανάχωµα – εφεδρεία για το σύστηµα. Η ύπαρξη του εξαρτάται άµεσα από την παρουσία της Νέας ∆ηµοκρατίας στην κυβέρνηση, αδυνατεί συνεπώς να διατυπώσει συνολικό πρόγραµµα διαφορετικής διαχείρισης.

Η ∆ΗΜΑΡ, δύναµη κατ’ επίφαση αριστερή, µε τη συµµετοχή της στην κυβέρνηση έβαλε το χέρι της στην «επιχείρηση καλλωπισµού» της κυβέρνησης ώστε να είναι «µακράς πνοής» για να καταφέρει να τσακίσει τα κοινωνικά δικαιώµατα και να πετύχει ένα ισχυρό πλήγµα στο εργατικό και λαϊκό κίνηµα.

Η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή αποτελεί γέννηµα του αστικού συστήµατος, που απολαµβάνει µια έντεχνη προστασία και αξιοποίηση από κοµµάτια του κρατικού µηχανισµού και τα αστικά πολιτικά κόµµατα. Η άνοδος της ΧΑ σε επίπεδο εκλογικής επιρροής και –πολύ λιγότερο- σε επίπεδο οργανωτικής δυναµικής ήταν αποτέλεσµα και της κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης των αστικών κοµµάτων και ενσωµάτωνε τα πιο αντιδραστικά τµήµατα των µικροαστικών ή και εργατικών στρωµάτων που δεν ήθελαν ή δεν µπορούσαν να εκπροσωπηθούν από την Αριστερά, ενσωµατώνοντας κοµµάτια του παρακράτους και του οργανωµένου εγκλήµατος. Το αστικό σύστηµα την αξιοποιεί µε πολυποίκιλους τρόπους: µε το χτύπηµα των αγωνιστών και των πιο αδύναµων κοµµατιών της πληττόµενης πλειοψηφίας, την εσωτερική

2

διάσπαση της εργατικής τάξης κα αποδιάρθρωση των εν δυνάµει κοινωνικών συµµαχιών, τη µετατόπιση της πολιτικής ατζέντας σε αντιδραστική βάση, την προσφορά φθηνού ελληνικού εργατικού δυναµικού στους εργοδότες (πέραν της πολιτικής στήριξης που τους παρέχει), την ενσωµάτωση των λαϊκών στρωµάτων µε την παρουσίαση και την πρακτική της ως µια «αντισυστηµική»- αντιµνηµονιακή δύναµη που θα τιµωρήσει τους «κλέφτες πολιτικούς» και την συγκρότηση ενός συστήµατος αξιών που έχει ως υπόβαθρο τις συνέπειες της κρίσης και βασίζεται στη λογική του ενδοταξικού εµφυλίου, πατώντας πάνω σε αντιαριστερό υπόστρωµα. Η όποια αυτοτέλεια της έχει δεχθεί σοβαρό πλήγµα από τις συλλήψεις αλλά και από την αντιφασιστική πάλη εργατικού και νεολαιίστικου κινήµατος. Παρόλα αυτά εµφανίζει ανθεκτικότητα που αποδεικνύει την τροµακτική διάχυση της στην κοινωνία αλλά και τον κρατικό µηχανισµό. Η ναζιστική ιδεολογία και ο φασιστικός-εγκληµατικός χαρακτήρας της είναι η αιτία που οδηγεί µε µαθηµατική ακρίβεια σε επιθέσεις και δολοφονίες. Η ύπαρξη όλα τα προηγούµενα χρόνια αντιδραστικών ιδεολογηµάτων (ρατσισµός, εθνικισµός, σεξισµός, κοινωνικός κανιβαλισµός), η πτώση του βιοτικού επιπέδου και η συνακόλουθη κρίση εκπροσώπησης αποτελούν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών.

Η δολοφονία του αντιφασίστα αγωνιστή και εργάτη Παύλου Φύσσα, µετά από µια σειρά δολοφονικών επιθέσεων από το ναζιστικό κόµµα της Χρυσής Αυγής, αποτέλεσε τοµή και δηµιούργησε µια ριζικά νέα κατάσταση στη χώρα την επόµενη κιόλας µέρα. Το αντιφασιστικό κίνηµα, µε την ιδιαίτερη παρέµβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε αυτό, έδειξε άµεσα και αποτελεσµατικά αντανακλαστικά δίνοντας µαζική και πολιτική απάντηση. Η διαδήλωση µάλιστα στο Κερατσίνι λίγες µέρες µετά, όπως και η διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, µετά από πολύ καιρό κατάφεραν να δώσουν στο λαϊκό κίνηµα χαρακτήρα πραγµατικής πόλωσης και σύγκρουσης µε µαζικούς όρους. Ταυτόχρονα εξαφάνισε από την ατζέντα του δηµόσιου λόγου, την κλιµάκωση της καπιταλιστικής επίθεσης σε µισθούς, συντάξεις, δικαιώµατα, δηµόσια αγαθά, την ψήφιση της απελευθέρωσης του ορίου των απολύσεων και επέβαλε µια διαφορετική δηµόσια συζήτηση, µε κύριο στοιχείο την απαίτηση υπογραφής δήλωσης νοµιµοφροσύνης στην µνηµονιακή πολιτική και το «συνταγµατικό τόξο» προς κάθε αποδέκτη, ειδικά προς την Αριστερά. Υπό το φόβο το αντιφασιστικό κίνηµα να συνδεθεί µε τα κινητοποιούµενα κοµµάτια της κοινωνίας (καθηγητές, µαθητές, φοιτητές, εργαζόµενοι στα πανεπιστήµια) αλλά και οι ίδιοι να ταυτιστούν µε το φασιστικό µόρφωµα, το κράτος επιλέγει να συλλάβει την ηγεσία της Χ.Α. Ταυτόχρονα, µε αυτό τον τρόπο στέλνει προς πάσα κατεύθυνση για ακόµη µία φορά µήνυµα κυριαρχίας και σταθερότητας. Μέσα από αυτή τους την κίνηση ήθελε να πετύχει πολλαπλούς στόχους, να στείλει ένα µήνυµα στην Χ.Α ότι θα εντάξει σε ελεγχόµενα πλαίσια τη δράση της. Το κυριότερο όµως που θέλουν να πετύχουν είναι την µια αντιφασιστική και δηµοκρατική εικόνα, προσπαθώντας να χτίσουν µια εικόνα ότι το «δηµοκρατικό κέντρο» είναι η κυβέρνηση της επιστράτευσης, της καταστολής. Οι κινήσεις αυτές γίνονται στο έδαφος µιας εξελισσόµενης προσπάθειας αυταρχικής θωράκισης και σκλήρυνσης του κράτους και των µηχανισµών του, στο φόντο και του ξεπεράσµατος της κρίσης. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι µια σειρά από δηµοκρατικές και ατοµικές ελευθερίες καταργούνται, το δικαίωµα στον αγώνα σχεδόν ποινικοποιείται και µετακυλύεται το κέντρο λήψης αποφάσεων από τη νοµοθετική στην εκτελεστική εξουσία και σε άλλους υπερεθνικούς θεσµούς.

Απ’ όλα τα παραπάνω είναι σαφές ότι χρειάζεται κλιµάκωση της πάλης και µέτωπο απέναντι στο φασισµό, πρώτα απ’ όλα από το ίδιο το εργατικό-λαικό κίνηµα, αλλά και µε πλατιές αντιφασιστικές επιτροπές και πρωτοβουλίες σε γειτονιές και σχολές, σε ρήξη µε τις λογικές του συνταγµατικού τόξου. Το φαινόµενο του φασισµού απαιτεί, λόγω τις ιδιαιτερότητάς του και της σχετικής του αυτοτέλειας, ιδιαίτερους στόχους και αιτήµατα, ώστε να αποκτήσει χαρακτηριστικά µαζικού κινήµατος. Λαµβάνοντας σε πρακτικό επίπεδο όλα τα αναγκαία µέτρα λαϊκής αυτοάµυνας και περιφρούρησης των λαϊκών αγώνων και αγωνιστών, απέναντι στα κρατικά, παρακρατικά και φασιστικά χτυπήµατα. Η κυβέρνηση και η ΕΕ είναι εξίσου υπεύθυνες για την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την εξάπλωση του φασιστικού φαινοµένου. O αγώνας ενάντια στον φασισµό πρέπει να µπολιαστεί µε την πάλη ενάντια στον αυταρχισµό και την καταπάτηση των δηµοκρατικών δικαιωµάτων και ελευθεριών, την κυβέρνηση, το κράτος, την εργοδοσία, συνδέοντάς τα µε την πάλη του εργατικού και λαϊκού κινήµατος ενάντια στον κοινωνικό µεσαίωνα. Ταυτόχρονα, η επίθεση στις λαϊκές και εργατικές ελευθερίες και η αναίρεση των δηµοκρατικών ελευθεριών δίνει σήµερα σε αυτό το ζήτηµα σηµαντικές διαστάσεις. Ο αγώνας ενάντια σε όποιον θέλει να καταργήσει τα δικαιώµατα και τις ελευθερίες µας πρέπει να γίνει κεκτηµένο κάθε αγωνιστή, κάθε µαζικού φορέα, κάθε σωµατείου, συλλόγου και συνδικάτου. Η αντεπίθεση ενάντια στη φτώχεια και τη διάλυση κάθε δηµοκρατικού δικαιώµατος και ελευθερίας πρέπει να βρίσκονται στην προµετωπίδα του αγώνα µας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, µπορεί να αποτελεί εκλογικά τη µεγάλη δύναµη της αριστεράς, ωστόσο έχει ένα πολιτικό σχέδιο που αρνείται να αναµετρηθεί µε τους βασικούς πυλώνες της αστικής στρατηγικής: χρέος, ΕΕ, ευρώ, καθώς και τον κοινοβουλευτικό δρόµο και την αστική νοµιµότητα. Ως ανερχόµενη κυβερνητική δύναµη επέλεξε το δρόµο της αστικής δήθεν δηµοκρατικής αντιµετώπισης του φασιστικού φαινοµένου, καταδεικνύοντας µάλιστα και χλευάζοντας τα πιο ριζοσπαστικά κοµµάτια του κινήµατος, που αρνούνται να καταγγείλουν στο σήµερα κατηγορηµατικά «τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται». Αρθρώνει τον πολιτικό του λόγο και σχεδιασµό µόνο γύρω από µια διαχειριστική κατεύθυνση και στην προβολή του ίδιου ως «υπεύθυνης δύναµης» για την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας σε µια µελλοντική κυβερνητική εναλλαγή, χωρίς να προβάλλει τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα να ξεδιπλωθούν άµεσα εκείνοι οι κοινωνικοί αγώνες για την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης και τρόικας. Σε τελική ανάλυση, η αδυναµία του προγράµµατός του να έρθει σε ρήξεις µε τις στρατηγικές της αστικής τάξης, τον οδηγεί σε µια διαφορετικού τύπου αστική διαχείριση προηγούµενης περιόδου η οποία δεν µπορεί να επανέλθει. Χαρακτηριστικό αυτής της στροφής του ήταν η ψήφιση του νοµοσχεδίου για την κατάργηση της χρηµατοδότησης της Χ.Α, που ενσωµάτωνε κοµµάτια του ευρωτροµονόµου, µε πρόσχηµα να µην κατηγορηθεί για ασυνεπή δύναµη η αριστερά. Η δεξιά και διαχειριστική στροφή γίνεται και στο ίδιο το µαζικό κίνηµα, µε ξεπούληµα αγώνων και σύµπραξη σε µία σειρά από εργασιακούς χώρους µε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Η άλλη όψη του ίδιου όµως νοµίσµατος φαίνεται πως ανήκει στο ΚΚΕ. Αν και διακηρυκτικά δεν αρνείται την αναγκαιότητα για επαναστατικές αλλαγές και ανατροπές, στην ουσία αρνείται το ξέσπασµα µαζικών µαχητικών αγώνων στο

3

σήµερα, µε τη δικαιολογία ότι όποια κινηµατική ανάταση είναι επικίνδυνη για την κυβέρνηση, προωθεί το ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική κυβέρνηση που θα εφαρµόζει την ίδια πολιτική. Το ΚΚΕ παράλληλα επιµένει σε µια σεχταριστική τοποθέτηση περιχαράκωσης και άρνησης ακόµα και κοινής δράσης στο κίνηµα µε άλλες δυνάµεις και αγωνιστές. Στερείται εµπιστοσύνης στο µαζικό κίνηµα, και την ικανότητα της πρωτοπορίας να ζυµώνει και να πολιτικοποιεί τους αγώνες ανεξάρτητα µε το πώς ξεσπάνε, αλλά µε µοναδικό κριτήριο τη συνολικοποίηση

κάθε µάχης και τη σύνδεσή της µε τον αγώνα για ριζική ανατροπή των συσχετισµών στην κοινωνία. Καταλήγει λοιπόν, στο ξεπούληµα µιας σειράς αγώνων, εφόσον αυτοί δεν ελέγχονται από τις συνδικαλιστικές δυνάµεις του ΠΑΜΕ, καλλιεργώντας ταυτόχρονα συνείδηση και κουλτούρα υποταγής και ηττοπάθειας, εναποθέτοντας τις ελπίδες σε µια αόριστη λαϊκή εξουσία-οικονοµία. Στις κρίσιµες καµπές της ταξικής πάλης, όπως η απεργία των καθηγητών έχει αντικειµενικά σταθεροποιητικό ρόλο.

η εκπαίδευση ως βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης

Η νεολαία στον καπιταλισµό της κρίσης, αποτελεί βασικό στοιχείο πειραµατισµού πάνω στην αστική προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης. Η σκληρή πολιτική των περικοπών και της λιτότητας, οφείλεται στην αναζήτηση νέων πεδίων καπιταλιστικής κερδοφορίας για το κεφάλαιο (ενέργεια, υγεία, εκπαίδευση, περιβάλλον). Η αναδιάρθρωση του πανεπιστηµίου κινείται στην κατεύθυνση ανάκαµψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι φοιτητές, οι σπουδαστές και συνολικά ο εκπαιδευτικός µηχανισµός αποτελούν βασικό και αναπόσπαστο κοµµάτι αυτού του σχεδίου, µε στόχο τη βαθιά εµπέδωση της κυριαρχίας του κεφαλαίου σε όλα τα επίπεδα και την παραγωγή ενός νέου µοντέλου εργαζόµενου ανθρώπου, ικανού να υπηρετήσει τις ανάγκες της αγοράς. Ενός εργαζόµενου ευέλικτου µε ελαστικές σχέσεις εργασίας, φθηνού, εξειδικευµένου και έτσι αναλώσιµου αφού δεν θα έχει µια πλήρη εικόνα του αντικειµένου του που θα εκβιάζεται και θα επανακαταρτάται συνεχώς (γι’ αυτό κινητικού) και τέλος ενός εργαζόµενου πειθήνιου και εξατοµικευµένου αφού δεν έχει αναπαραστάσεις συλλογικής διεκδίκησης. Μια σειρά από µέτρα και νόµοι συµπληρώνουν την πολύπλευρη και καλύτερα από ποτέ ενορχηστρωµένη επίθεση της κυβέρνησης στο δηµόσιο δωρεάν πανεπιστήµιο, µε τελευταίο το νόµο για τη διαθεσιµότητα και τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων σε µια σειρά από ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το υπουργείο και τα επιτελεία της κυβέρνησης ξεδιπλώνουν τακτικά και ανισόµετρα, ένα ολοκληρωµένο και συγκροτηµένο σχέδιο, βήµα βήµα. Ποιοτική διαφορά σε σχέση µε µια προηγούµενη φάση είναι πως πλέον το Υπουργείο µετά την εφαρµογή του νέου µοντέλου διοίκησης, δεν θα κινείται σε οριζόντια επίθεση στα ΑΕΙ-ΤΕΙ αλλά µέσα από κατευθυντήριες γραµµές, η επίθεση θα εφαρµόζεται µε διαφορετικές ταχύτητες από τα ιδρύµατα. Επιλέγουν να χτυπάνε αποσπασµατικά, χρησιµοποιώντας διαφορετικό πολιτικό και νοµικό οπλοστάσιο ανά περίπτωση, ανά ίδρυµα ή κλάδο, ανά περίοδο, ανά πόλη και σύλλογο.

∆ιάλυση δηµόσιου – δωρεάν χαρακτήρα εκπαίδευσης και όξυνση της ανταποδοτικής λειτουργίας

Τα πανεπιστήµια και τα ΤΕΙ σε κάθε επίπεδο λειτουργίας τους, χάνουν το δηµόσιο και δωρεάν χαρακτήρα. Μέσα από τη συστηµατική, µεθοδευµένη και οριστική διάλυση των υπαρχουσών δοµών (χρόνια υποχρηµατοδότηση, ελλείψεις προσωπικού κλπ). Η κατάργηση των δωρεάν συγγραµµάτων και η επιβολή διδάκτρων σ ένα επόµενο στάδιο, όπως και το πέρασµα λειτουργιών του πανεπιστηµίου όπως η σίτιση και η στέγαση σε ιδιώτες έρχονται να καταργήσουν εντελώς την έννοια της δηµόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Αντ’ αυτού, οι φοιτητές θα µπορούν να παίρνουν φοιτητικά δάνεια ως λύση απεναντι στην εξάλειψη των φοιτητικών παροχών. Παράλληλα, αναγνωρίζεται η ιδιωτική εκπαίδευση, καθώς µέσω κατατακτήριων εξετάσεων υπάρχει η δυνατότητα ένταξης σε ΑΕΙ-ΤΕΙ αποφοίτων ΙΕΚ, ενώ πλεόν όλα τα ιδιωτικά πανεπιστήµια θα έχουν αναγνωρισµένους τίτλους σπουδών. Παράλληλα µε αυτό τον τρόπο, επιχειρείται να εµπεδωθεί πλήρως µια επιχειρηµατική αντίληψη όσο αφορά τη διαχείριση των εκροών καθώς και την ίδια τη λειτουργία του πανεπιστηµίου. Χαρακτηριστικό η αξιοποίηση της χρηµατοδότησης θα γίνεται στην κατεύθυνση της εµπέδωσης των αναδιαρθρωτικών τοµών µε µοχλό την αξιολόγιση για τα ιδρύµατα και παράλληλα της αξιοποίηση των ερευνητικών δοµών µε ανταποδοτικά κριτήρια. Τέλος, σχολές µε ερευνητική δραστηριότητα δηµιουργούν οι ίδιες ΝΠΙ∆ στο εσωτερικό τους, ενώ ακόµα και οι Ειδικοί Λογαριασµοί Κονδυλίων και Έρευνας συγκροτούνται θεσµικά µε επιχειρηµατικούς όρους.

Εµπέδωση ιδιωτικοοικονοµικής και όξυνση επιχειρηµατικής λειτουργίας

Μέσα από τη εφαρµογή µιας σειράς αναδιαρθρώσεων, εµπεδώνεται η ιδιωτικοοικονοµική και οξύνεται η επιχειρηµατική λειτουργία, δηλαδή την οργανική και στενή σύνδεσή του µε την αγορά και τις επιδιώξεις του κεφαλαίου. Πιο συγκεκριµένα, η χρηµατοδότηση των ΑΕΙ-ΤΕΙ συνδέεται άµεσα µε την ανταπόκριση στα κριτήρια αξιολόγησης. Για πρώτη φορά επιτρέπεται η ιδιωτική χρηµατοδότηση των πανεπιστηµίων, µε τη δυνατότητα µάλιστα ιδιωτών να χρηµατοδοτούν συγκεκριµένες έδρες και µαθήµατα, βρίσκοντας επιπλέον και έναν πιο άµεσο και ευέλικτο τρόπο να µεταβάλλουν και να εξειδικεύσουν τα προγράµµατα σπουδών. Την ίδια ώρα στις σχολές πρώτης ταχύτητας του ελληνικού καπιταλισµού, χωρίς να αµφισβητείται ο κυρίαρχος ρόλος του κράτους, εµφανίζονται εταιρίες-χορηγοί µε στόχο τον προσανατολισµό της έρευνας στις ανάγκες του κεφαλαίου.

4

Αυταρχικοποίηση της λειτουργίας του πανεπιστηµίου και εντατικοποίηση των σπουδών

Στην εποχή των «δύο άκρων» και της αντιδραστικής επίθεσης σε κάθε δηµοκρατικό δικαίωµα µε µοναδικό επιχείρηµα την ωµή βία και την καταστολή, το πανεπιστήµιο θωρακίζεται απέναντι σε κάθε αντίδραση και αυταρχικοποιείται σε κάθε πτυχή που ορίζεται στα πλαίσια της λειτουργίας του. Τα Συµβούλια ∆ιοίκησης, µε τις νέες διορισµένες διοικήσεις πλέον αποφασίζουν και διατάζουν στα ιδρύµατα, παραµερίζοντας τα όργανα εργαζόµενων και φοιτητών, ακόµη και ως τυπική διαδικασία, ευτελίζοντας, αγνοώντας και αµφισβητώντας τη συνδικαλιστική δράση. Ταυτόχρονα και η καθηµερινότητα των φοιτητών τείνει ολοένα και περισσότερο να προσαρµοστεί πλήρως στα πλαίσια της κανιβαλικής πραγµατικότητας. Η εντατικοποίηση των σπουδών και ένας «νέος» επιστηµονισµός προωθούνται, µε κυρίαρχο µοχλό πίεσης το υπαρκτό και τεράστιο πρόβληµα της επιβίωσης που βιώνουν ολοένα και µεγαλύτερα κοµµάτια φοιτητών. Οι διαγραφές φοιτητών παρέα µε την πίεση για άµεση εύρεση εργασίας (ειδικά στα ΤΕΙ), ωθούν την πλειοψηφία των φοιτητών στην πειθάρχηση στη σύγχρονη πραγµατικότητα, στην εµπέδωση του ατοµικού δρόµου, ως µοναδικού τρόπου για να καταφέρουν να ξεφύγουν από το µέλλον της ανεργίας και της µετανάστευσης, πατώντας µάλιστα επί πτωµάτων.

Κατάργηση του Ασύλου και στοχοποίηση του φοιτητικού κινήµατος

Η επίθεση ενάντια στο πανεπιστηµιακό άσυλο έχει πλέον ξεπεράσει ένα προηγούµενο στάδιο που κινούνταν κυρίαρχα σε ιδεολογικοπολιτικό πεδίο και µε την κατάργηση µε το νόµο ∆ιαµαντοπούλου. Πλέον είναι πάγια τακτική της κυβέρνησης, ακολουθώντας πιστά το Σοκ και ∆έος, να χτυπά στο πετσί τους Φοιτητικούς Συλλόγους, εισβάλλοντας σε πανεπιστηµιακούς χώρους µε την παραµικρή αφορµή. Γίνεται συχνά επίδειξη δύναµης από τις δυνάµεις καταστολής µε στόχο την τροµοκράτηση των αγωνιζόµενων φοιτητών. Εισβολές σε πανεπιστήµια και στέκια των σχηµάτων της ΕΑΑΚ και άλλων

πολιτικών χώρων, µε συλλήψεις και καταστολή είναι πλέον συχνό φαινόµενο, χαρακτηριστικό της επιδίωξης του κράτους. Να εµπεδωθεί ο φόβος, η ηττοπάθεια και να σταλεί το µήνυµα προς όλες τις κατευθύνσεις. Το άσυλο, ως χώρος και σύµβολο αντίστασης και συσπείρωσης ριζοσπαστικών ιδεών και κινηµάτων είναι εχθρός τους «συνταγµατικού τόξου» και θα συνεχίσει να χτυπιέται µε κάθε τρόπο.

Συγχωνεύσεις- καταργήσεις- απολύσεις

Οι παραπάνω κατευθύνσεις της αναδιάρθρωσης του πανεπιστηµίου προωθούνται µέσω τόσο της προσπάθειας εφαρµογής του νόµου ∆ιαµαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, όσο και της ψήφισης του σχεδίου Αθηνά τον Μάρτιο. Τοµές που προωθούνται παράλληλα και είναι συνδεδεµένες µε την υποχρηµατοδότηση και τις διαθεσιµότητες/απολύσεις σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Οι µαζικές απολύσεις των διοικητικών εργαζοµένων στα Πανεπιστήµια δεν αποτελούν απλά µέρος των απολύσεων στο δηµόσιο, αλλά θα αποτελέσουν και ένα καθοριστικό βήµα ώστε η κυβέρνηση να εντείνει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και την επίθεση στους φοιτητές, εµπεδώνοντας και βαθαίνοντας παράλληλα τις ελαστικές σχέσεις εργασίας εντός του πανεπιστηµίου. Η συγκρότηση εκείνου του θεσµικού πλαισίου που επιτρέπει στο υπουργείο Παιδείας να αναδιατάσσει κατά βούληση τη διάρθρωση των σχολών µέσω Προεδρικών ∆ιαταγµάτων, όπως και οι σχετικές κυβερνητικές εξαγγελίες σηµαίνουν ότι το φοιτητικό κίνηµα θα καλεστεί πιθανότατα άµεσα να αντιµετωπίσει και το "Σχέδιο Αθηνά 2". Πιο συγκεκριµένα, το σχέδιο Αθηνά περιλαµβάνει: Καταργήσεις- συγχωνεύσεις τµηµάτων µε αποτέλεσµα τη δηµιουργία ενός δραµατικά λιγότερο µαζικού πανεπιστηµίου που δεν συνδέεται µε τα συµφέροντα της νεολαίας για σπουδές µε αξιοπρέπεια που να οδηγούν σε δουλειά µε κεκτηµένα και αξιοπρεπείς όρους και δικαιώµατα. Οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις σχολών και τµηµάτων θα γίνουν µε κυρίαρχο κριτήριο την αλλαγή του χάρτη της εκπαίδευσης µε βάση τις αστικές επιδιώξεις.

το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνηµαµπροστά στις νέες προκλήσεις και καθήκοντα της εποχής

Τους τελευταίους δύο µήνες, φοιτητές και διοικητικοί υπάλληλοι στα πανεπιστήµια δίνουν έναν µεγάλο αγώνα ενάντια στην εφαρµογή της πολιτικής των διαθεσιµοτήτων – απολύσεων. Ένας αγώνας, ο οποίος, ειδικά από την πλευρά των εργαζοµένων στα ιδρύµατα, έχει αποκτήσει έντονα χαρακτηριστικά ενότητας, µαζικότητας, διάρκειας και δυναµικής περιφρούρησης των συλλογικών αποφάσεων. Ένας αγώνας ο οποίος έχει θέσει σοβαρά αναχώµατα στην κυβέρνηση και το υπουργείο στην προσπάθεια εφαρµογής της µνηµονιακής πολιτικής και των αντι-εκπαιδευτικών µεταρρυθµίσεων και την έχει αναγκάσει να χρησιµοποιήσει µία σειρά από «τεχνάσµατα» προκειµένου να διασπάσει και να καταστείλει αυτόν τον αγώνα.

Το φοιτητικό κίνηµα τα τελευταία χρόνια των αλλεπάλληλων µέτρων και µνηµονίων που επιβάλουν κυβέρνηση-ΕΕ-∆ΝΤ έχει δώσει µεγάλες µάχες που πρέπει να χρησιµοποιηθούν από όλο το µαχόµενο κοµµάτι του σαν παρακαταθήκες για τη συνέχεια και την αναβάθµιση του κινήµατος µπροστά στις νέες προκλήσεις. Την περίοδο που η επίθεση στην εκπαίδευση κλιµακώνεται, το µοντέλο του νέου εξατοµικευµένου και υπερεκµεταλλεύσιµου εργαζόµενου επεκτείνεται µε µεγάλους ρυθµούς ο αγώνας του φοιτητικού κινήµατος αποκτάει ιστορική σηµασία όχι µόνο για αυτά τα µέτωπα αλλά για το σύνολο της επίθεσης που εξαπολύει το κεφάλαιο.

5

Αντικυβερνητικό, αντιµνηµονιακό, αντιΕΕ, ανατρεπτικό, αντιαναδιαρθρωτικό.

Που θα διαµορφώνει ένα πλειοψηφικό ρεύµα αµφισβήτησης, που θα αρνείται το µέλλον ανεργίας και µετανάστευσης που διαµορφώνουν για τη γενιά µας, που θα αρνείται να ζήσει σ’ ένα πανεπιστήµιο όπως αυτό που περιγράφουν οι νόµοι Αρβανιτόπουλου-∆ιαµαντοπούλου και τα νέα µέτρα. Αντικυβερνητικό στη βάση της αντιπαράθεσης µε την κυβερνητική πολιτική στο εσωτερικό του πανεπιστηµίου, το µπλοκάρισµά της και την ανατροπή της, αλλά και στη βάση της αντιπαράθεσης µε τη µνηµονιακή πολιτική µαζί µε το λαό, που θα ανατρέψει κυβέρνηση και µνηµόνια. Με αντιΕΕ στίγµα από τη σκοπιά της σύγκρουσης µε όλες τις πολιτικές επιλογές της ΕΕ για το χώρο της εκπαίδευσης (Μπολόνια, Λισσαβόνα, ΚΕΧΑΕΕ), τη συνολικότερη αντιλαϊκή µνηµονιακή πολιτική αλλά και από τη διαµόρφωση της συνείδησης ότι άλλη πορεία για την Ελλάδα χωρίς να απεµπλακεί από την πολιτική της ΕΕ δεν υπάρχει. Έµφαση σε µια διαδικασία µε κινηµατικό και όχι διαχειριστικό χαρακτήρα, µε συµβολή του κάθε φοιτητή σε όλες τις δράσεις και τις κινητοποιήσεις, και όχι µε τη λογική της ανάθεσης είτε σ’ ένα πολιτικό δυναµικό είτε σε µια κυβέρνηση που ως «από µηχανής θεός» θα καταργήσει αυτές τις κατευθύνσεις. Περιγραφή ενός ανατρεπτικού φοιτητικού κινήµατος γιατί η επανεµφάνισή του στο προσκήνιο, η συντριβή της αναδιάρθρωσης θα απελευθερώσει µια δυναµική συνολικά στο χώρο της νεολαίας που θα είναι ικανή να εµφανίσει τη γενιά µας στο δρόµο µε αίτηµα την ανατροπή όλης αυτής της πολιτικής της κοινωνικής βαρβαρότητας που βιώνουµε τα τελευταία χρόνια.

Με παννεολαιίστικη και παλλαϊκή απεύθυνση.

Ένα φοιτητικό κίνηµα που θα είναι σηµείο αναφοράς και αγωνιστικής συσπείρωσης όλης της νεολαίας. Που θα καλεί το σύνολο της νεολαίας να αγωνιστεί ενιαία ενάντια στο χτύπηµα στη δηµόσια και δωρεάν εκπαίδευση, όπως και στο µέλλον της ανεργίας, της επισφαλούς-ελαστικής εργασίας και της µετανάστευσης στο εξωτερικό. Η συµµαχία του µε τους µαθητές, τη νεολαίας της εργασιακής περιπλάνησης και τους ανέργους θα πρέπει να αναβαθµιστούν και να µετρήσουν συγκεκριµένα βήµατα στις επόµενες µάχες. Η απεργία των καθηγητών, των διοικητικών σε ΑΕΙ-ΤΕΙ αλλά και όλο το απεργιακό µέτωπο του προηγούµενου διαστήµατος ανέδειξαν συγκεκριµένες δυνατότητες και αναγκαιότητες για το από δω και πέρα του φοιτητικού κινήµατος. Ο κοµβικός του ρόλος στη συγκρότηση πανεκπαιδευτικού µετώπου, τα βήµατα που έγιναν στο συντονισµό µε το εργατικό κίνηµα, η πρωτόλεια επαφή του µε τους µαθητές αλλά και το νεολαιίστικο στίγµα που έδινε στις κινητοποιήσεις δείχνουν από πού µπορεί να «αντλήσει» τη δύναµη του αλλά και τι µπορεί να προσφέρει στους αγώνες του λαϊκού κινήµατος. Πατώντας πάνω σε αυτές τις εµπειρίες και για να µπορεί σε κάθε φάση να δυναµώνει ο αγώνας του φοιτητικού κινήµατος καταφέρνει να παίζει ρόλο στη διαµόρφωση κοινωνικού µετώπου απέναντι σε κυβέρνηση-ΕΕ-∆ΝΤ. Όσο συγκροτείται αυτό το µέτωπο τόσο ενισχύεται η δυνατότητα των αγώνων να έχουν προοπτική. Πρέπει να γίνουν βήµατα στον κοινό αγώνα µε τους εργαζόµενους όχι από τη σκοπιά της αλληλεγγύης αλλά µε ενεργό – πρωταγωνιστικό ρόλο.

Μετωπικό και Σύµµαχο µε το σύνολο των χώρων της εκπαίδευσης.

Που θα αποτελεί τον κρίκο ενοποίησης των επιµέρους αγώνων της νεολαίας, για την εµφάνιση ενός ριζοσπαστικού πα νεολαιίστικου κινήµατος κόντρα στην πολυδιάσπαση της. Που θα προσπαθεί να συντονίζεται µε άλλες αγωνιζόµενες µερίδες της εκπαίδευσης και της κοινωνίας. Που θα παλεύει για έναν ενιαίο και δηµοκρατικό συντονισµό των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, που θα προσπαθεί να συντονίζεται µε άλλες αγωνιζόµενες µερίδες της εκπαίδευσης και της κοινωνίας. Φοιτητικό κίνηµα σε ΑΕΙ και ΤΕΙ γιατί τα συµφέροντα φοιτητών-σπουδαστών είναι κοινά, κοινά µε τις ανάγκες και τα δικαιώµατα των εργαζοµένων και όχι του καθηγητικού κατεστηµένου. Με απεύθυνση και κάλεσµα σε κοινό αγώνα προς το µαθητικό κίνηµα και τους µαθητές που προετοιµάζονται να γίνουν η γενιά της οικονοµικής και κοινωνικής εξαθλίωσης

Αµεσοδηµοκρατικό και ανεξάρτητο.

Που θα δηµιουργεί τις δικές του µορφές οργάνωσης, αυτοτελείς και ανεξάρτητες από την κατεστηµένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων, που θα στηρίζεται στις γενικές συνελεύσεις και στις συντονιστικές τους επιτροπές όπου οι ίδιοι οι φοιτητές θα παράγουν πολιτική µε βάση τις ανάγκες και τα δικαιώµατα τους. Που λειτουργεί σαν ζωντανό κύτταρο πολιτικής και ζύµωσης του κόσµου του αγώνα, του κάθε αγωνιστή που θα κάνει κτήµα του το συλλογικό συµπέρασµα στη βάση της συνδιαµόρφωσης και της σύνθεσης. Που θα συνδυάζει την παράδοση του νικηφόρου τριπτύχου Συνελεύσεις-Καταλήψεις- ∆ιαδηλώσεις µε νέες πολυποίκιλες µορφές που αναδείχτηκαν και στη µάχη των πλατειών.

Πανελλαδικό.

Που θα ενοποιεί το σύνολο της σπουδάζουσας νεολαίας πάνω στη βάση των κοινών αναγκών και δικαιωµάτων της, ενώ θα δρα ενάντια σε κάθε προσπάθεια των καθεστωτικών παρατάξεων να διαπραγµατευτούν, στο όνοµα του φοιτητικού κινήµατος, τους όρους υποταγής των φοιτητών. Κόντρα στη λογική της ∆ΑΠ για συγκρότηση του ΕΣΥΦ (Εθνικό Συµβούλιο Φοιτητών), µε ένα φοιτητικό κίνηµα διαρκείας του οποίου η πανελλαδική δράση θα κατοχυρώνεται µέσα από τις ανοιχτές διαδικασίες του πανελλαδικού Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων, καθώς και των ανοιχτών συντονιστικών επιτροπών τους σε περίοδο όξυνσης. Ενός φοιτητικού κινήµατος που θα ανασυγκροτείται αγωνιστικά στο διαρκές της µάχης µε την κυρίαρχη πολιτική, θα συµβάλλει στη συνεχή αναζωογόνηση των φοιτητικών συλλόγων. Ταυτόχρονα, στοχεύει στην ενδυνάµωση των Γενικών Συνελεύσεων, φροντίζοντας παράλληλα στην πορεία της µάχης να αναβαθµίζει τις διαδικασίες κινηµατικού συντονισµού τους. Ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκρότησης της ΕΦΕΕ και των τοπικών οργάνων της που θα κινείται στην

γι’ αυτό παλεύουµε για ένα φοιτητικό κίνηµα:

6

προοπτική γραφειοκρατικοποίησης του φοιτητικού κινήµατος και των διαδικασιών του και θα παίζει το ρόλο επίσηµου συνοµιλητή µε την κυβέρνηση. Ένα φοιτητικό κίνηµα που θα συγκροτείται σε ζωντανούς φοιτητικούς συλλόγους, µε κοινό δηµοκρατικό εκλογικό κανονισµό.

Πολύµορφο.

Που θα αξιοποιεί και θα συνθέτει όλο τον πλούτο των αγωνιστικών πρωτοβουλιών στο εσωτερικό των σχολών. Που θα συντονίζεται και θα επικοινωνεί µε όλα τα πληττόµενα κοµµάτια της κοινωνίας, ιδιαίτερα σε µια εποχή που αυτά πολλαπλασιάζονται λόγω της κρίσης. Που δίνει ριζοσπαστική προοπτική στη δηµιουργικότητα µέσα από ζωντανές διαδικασίες και δρώµενα. Που θα πειραµατίζεται µε δράσεις αλληλεγγύης στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων, και θα ανοίγει αντίστοιχα το ζήτηµα του φασισµού συνολικά στη νεολαία.

Ά ρα οι φοιτητικοί σύλλογοι πρέπει να κάνουν βήµατα για να αποτελέσουν ασπίδα των φοιτητών. Να γίνουν τα σηµεία αναφοράς για τη διεκδίκηση και κατοχύρωση στην πράξη µε µαχητικούς τρόπους των δικαιωµάτων και των αναγκών της σπουδάζουσας νεολαίας. Με πολιτικό κέντρο τις γενικές τους συνελεύσεις να µπορούν να «χαρτογραφούν» τις άµεσες ανάγκες και προβλήµατα των µελών τους και να σχεδιάζουν τους αγώνες τους ώστε να βελτιώνεται η υλική θέση των φοιτητών σε ρήξη µε το πανεπιστήµιο που µας επιβάλλουν, τους µηχανισµούς του, το υπουργείο και την κυβέρνηση. Άρα να ανοίγουν µέσα από την καθηµερινή τους πάλη για παιδεία-δουλειά-ελευθερία απέναντι στα µνηµόνια, το φασισµό, την κυβέρνηση και την Τρόικα και έτσι να αντιλαµβάνονται σαν φυσικό τους σύµµαχο το εργατικό-λαϊκό κίνηµα και τη νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης και τους µαθητές. Φοιτητικοί σύλλογοι που θα αγκαλιάζουν το σύνολο των αναγκών, των αντισυστηµικών ανησυχιών της νεολαίας και το ριζοσπαστισµό που γεννιέται. Χρειάζεται οι φοιτητικοί σύλλογοι να προσπαθήσουν να αναµετρηθούν µε κάθε πλευρά της σύγχρονης συλλογικής ταυτότητας του σηµερινού φοιτητή- νεολαίου. Φοιτητικοί σύλλογοι που θα ενοποιούν και θα συντονίζουν την πάλη τους, ώστε ο αγώνας τους να γίνεται πιο αποτελεσµατικός και να µπορούν να αποτελούν αγωνιστικό υπόδειγµα για την υπόλοιπη νεολαία.

Β ασικός µοχλός και πυροκροτητής του φοιτητικού κινήµατος αποτελεί το πετυχηµένο εγχείρηµα των σχηµάτων της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης. Με ξεκάθαρο ηγεµονικό- πρωτοπόρο ρόο στις πρόσφατες µεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του, µε διακριτό, ριζοσπαστικό και ανεξάρτητο λόγο και παρέµβαση µέσα στις σχολές κόντρα στις συντεχνιακές λογικές, κόντρα στις παρατάξεις-ιµάντες µεταβίβασης κοµµατικών οδηγιών. Με πρόταση κοινής δράσης και πρωτοβουλιών αγώνα σε όλες τις ριζοσπαστικές αριστερές δυνάµεις στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων αλλά και στους ανένταχτους αριστερούς φοιτητές, για την οικοδόµηση ενός φοιτητικού κινήµατος ανατροπής του µνηµονίου της εκπαίδευσης και συνολικά της µνηµονιακής πολιτικής. Η ΕΑΑΚ θα πάρει τις αναγκάιες πρωτοβουλίες διαλόγου µε όλες τις ριζοσπαστικές δυνάµεις και αγωνιστές εντός των φοιτητικών συλλόγων στη βάση των πολιτικών της κεκτηµένων.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΡΗΞΗΣ & ΑΝΑΤΡΟΠΗΣτης επίθεσης κυβέρνησης-ΕΕ-∆ΝΤ-ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Μπροστά σε αυτή τη βαθειά και δοµική κρίση του καπιταλισµού σύσσωµες οι αστικές δυνάµεις εξαπολύουν µια χωρίς προηγούµενο επίθεση στους εργαζόµενους και τη νεολαία µε στόχο το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση του και να επιβάλει µε ακόµα πιο αντιδραστικό τρόπο την πολιτική και οικονοµική του κυριαρχία πάνω σε µια εργατική τάξη πλήρως αποδοµηµένη και υποταγµένη. Οι αγώνες του εργατικού κινήµατος τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει ότι θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα βάλει φραγµό στην επίθεση, θα κλονίσει την αστική κυριαρχία και θα ανατρέψει συνολικά τα µνηµόνια και τα αντιλαϊκά µέτρα ανοίγοντας δρόµους µεγαλύτερων συγκρούσεων και κοινωνικών αλλαγών. Τα δυόµιση χρόνια µνηµονίου σηµαδεύτηκαν από αγώνες τέτοιας ένταση που δείχνουν ότι µια τέτοια συνεύρεση εργαζοµένων και νεολαίας στο δρόµο σε µια διαδικασία µαζικής ανυπακοής και σύγκρουσης µε τις κυρίαρχες επιταγές µπορεί να γίνει το επόµενο διάστηµα, όσο η οργή και η αγανάκτηση συσσωρεύονται ως εκρηκτικά υλικά στους κόλπους του λαού. Το ζήτηµα είναι πώς αυτοί οι αγώνες και το εργατικό κίνηµα θα αφήσουν πίσω τα βαρίδια και τις µεγάλες αδυναµίες τους και θα µπορέσουν να κάνουν ποιοτικά άλµατα.

Το παράδειγµα του απεργιακού γύρου κινητοποιήσεων µέσα στο Σεπτέµβρη είναι ακόµα νωπό τόσο για τις µεγάλες δυνατότητες σύγκρουσης µε το µαύρο µέτωπο κυβέρνησης-ΕΕ-∆ΝΤ όσο και για τις αδυναµίες που υπήρξαν. Ενώ η µεγαλειώδης κλαδική απεργία των τελευταίων χρόνων, αυτή των καθηγητών, µπόρεσε να βρεθεί χωροχρονικά µε τις απεργίες στα Πανεπιστήµια και αρκετών κλάδων του δηµοσίου αµφισβητώντας την κυριαρχία της κυβέρνησης, δεν µπόρεσαν αυτοί οι αγώνες να συνενωθούν, στον αναγκαίο βαθµό, σε ένα κοινό µέτωπο απέναντι συνολικά στην αστική πολιτική και να µπορέσουν να της καταφέρουν ένα γερό πλήγµα. Κοµβικός σε αυτό το σηµείο ο ρόλος του εργατικού κινήµατος. Τα τελευταία χρόνια, έγινε περισσότερο έκδηλο από ποτέ ότι οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες της ΓΣΕΕ και της Α∆Ε∆Υ, η λογική της µόνιµης συνδιαλλαγής µε το κράτος και της εργασιακής ειρήνης δεν µπορούν να απαντήσουν στα ερωτήµατα και στις αγωνίες του µεγαλύτερου κοµµατιού των εργαζοµένων, και ειδικά στις στιγµές όξυνσης των κινητοποιήσεων ξεπερνιώνται απ την οργή και την αγανάκτηση του ίδιου του λαού.

7

Κοµβικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση θα παίξει ο συντονισµός πρωτοβάθµιων σωµατείων ο οποίος θα συντονίζει οριζόντια σωµατεία, οµοσπονδίες και απεργιακές επιτροπές στη βάση της ταξικής ενότητας των εργαζοµένων, θα παλεύει για τη ριζική ανατροπή των συσχετισµών εντός του εργατικού κινήµατος υπέρ των δυνάµεων της εργασίας. ο Συντονισµός Πρωτοβάθµιων Σωµατείων, συγκροτώντας ένα αγωνιστικό ρεύµα στο εσωτερικό των εργαζοµένων µπόρεσε να εκφράσει ένα διακριτό στίγµα, πραγµατικής σύγκρουσης µε την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-∆ΝΤ την εργοδοσία και τους µηχανισµούς του κράτος, σε επίπεδο αιτηµάτων και µορφών πάλης, τηρώντας παράλληλα διαχωριστικές γραµµές απέναντι σε λογικές περιχαράκωσης και κατάφερε, παρά τις περιορισµένες δυνάµεις του, να αποτελεί σηµείο αναφοράς στις απεργιακές κινητοποιήσεις και να έχει πολύ µεγάλη απεύθυνση. Είναι αναγκαίο να συνεχίσει ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση, προσπαθώντας να ενσωµατώσει και άλλα σωµατεία που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση στο εσωτερικό του. Τέτοια εγχειρήµατα συντονισµού καθώς και οι προσπάθειες αγωνιστών για τη δηµιουργία σωµατείων σε εργασιακούς χώρους όπου επικρατεί συνδικαλιστική “έρηµος” δείχνουν µια άλλη ελπιδοφόρα κατεύθυνση για το εργατικό κίνηµα για τη δηµιουργία νέων σωµατείων ανεξάρτητα από εργοδοτικούς και κρατικούς µηχανισµούς σε ταξική κατεύθυνση. Το διακύβευµα είναι είναι η δυνατότητα σε κάθε φάση να ξεπερνάει το σχεδιασµό της γραφειοκρατίας ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ.

Ο Συντονισµός Πρωτοβάθµιων Σωµατείων µε άλλες δυνάµεις που υπάρχουν ή µπορεί να προκύψουν µπορούν να συµβάλουν στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήµατος. Ένα τέτοιο εργατικό κίνηµα θα είναι ο πυρήνας ενός αγωνιστικού µετώπου ρήξης και ανατροπής, µε τα δικά του όργανα εργατικής-λαϊκής πολιτικής και συντονισµού. Ένα µέτωπο το οποίο θα εκφράζει µία κοινωνική συµµαχία των εργαζοµένων µε τα µικροαστικά στρώµατα που καταστρέφονται εξ’ αιτίας της κρίσης, µε τη φτωχή αγροτιά και τη νεολαία, και στο οποίο θα συµµετέχουν όλα τα ρεύµατα και οι δυνάµεις που θέλουν πραγµατικά να συγκρουστούν µε την κυβέρνηση, τα µνηµόνια και τις πολιτικές της ΕΕ και του κεφαλαίου. Ένα µέτωπο που θα µπορέσει να ανατρέψει το σφαγείο κυβέρνησης-ΕΕ-∆ΝΤ και την πολιτική του φέρνοντας στο προσκήνιο και επιβάλλοντας τις εργατικές-λαϊκές διεκδικήσεις για διαγραφή του χρέους, έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ, εθνικοποίηση όλων των βασικών τοµέων της οικονοµίας µε εργατικό έλεγχο και ριζική ανακατανοµή του κοινωνικού πλούτου. Η παρέµβαση και η αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς µέσα σε ένα τέτοιο µέτωπο είναι καθοριστικής σηµασίας τόσο για την συγκρότησή του όσο και για την ηγεµονία ενός τέτοιου προγράµµατος που συγκρούεται µε τους πυλώνες της αστικής επίθεσης και θα ανοίγει δρόµους συνολικής ανατροπής.

Εποµένως βασικός στόχος είναι η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήµατος.

ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ- ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗτων ανυπόταχτων αγώνων και της ανατροπής!

Η ΕΑΑΚ έχει ιστορικά παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαµόρφωση µιας σύγχρονης αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, αναγκαίας και χρήσιµης για το λαό και τους αγώνες του. Που θα είναι ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και ιδεολογία σε περιεχόµενο και µορφές και θα συγκρούονται ουσιαστικά µε το κεφάλαιο και την πολιτική του, τόσο στα άµεσα ζητήµατα όσο και µε το στρατηγικό της σχέδιο.

Μια τέτοια αριστερά δεν µπορεί παρά να είναι:

Αντικαπιταλιστική

Γιατί στην εποχή της βαθιάς, δοµικής κρίσης του καπιταλισµού η Αριστερά χρειάζεται να έχει στρατηγικό εξοπλισµό απέναντι στον αντίπαλο και να προσανατολίζει το κίνηµα στη λογική της συνολικής ρήξης, της µόνης ικανής να σταθεροποιήσει τις όποιες επιµέρους κατακτήσεις έχουν υπάρξει. Αριστερά µε πρόγραµµα που θα συγκρούεται µε το σχέδιο της αστικής τάξης και τους πυλώνες της, βοηθώντας το κίνηµα να επιβάλλει άµεσα πολιτικά ρήγµατα που θα κλονίζουν την αστική κυριαρχία.

Μαχητική

Γιατί δεν καταγγέλλει αφηρηµένα αλλά συγκρούεται µε κάθε σχέδιο και κάθε πυλώνα της αστικής τάξης, ριζοσπαστικοποιεί τους αγώνες σε περιεχόµενο και µορφές πάλης και δεν ενσωµατώνει την κρατική και παρακρατική καταστολή. Αριστερά που θα αναγνωρίζει το κίνηµα ως βασικό παράγοντα της ανατροπής.

Ενωτική-Μετωπική

Γιατί ενώνει τους εργαζόµενους και τη νεολαία σε ένα σχέδιο ρήξης και ανατροπής µε την καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιδιώκει την κοινή δράση όλων των µαχόµενων δυνάµεων και συσπειρώνει γύρω της όλες τις αντισυστηµικές, ριζοσπαστικές δυνάµεις που διαφοροποιούνται έµπρακτα από το ρεφορµισµό και ρίχνονται στην αναζήτηση ενός διαφορετικού δρόµου. Η διαδικασία αυτή αντικειµενικά θα περνάει µέσα από διάλογο και αντιπαράθεση, µε στόχο το ριζοσπαστικό µετασχηµατισµό όλων των τάσεων και αντιλήψεων. Αυτή η αριστερά επιµένει στο δρόµο της µετωπικής συµπόρευσης των δυνάµεων που αναζητούν έναν άλλο δρόµο χωρίς ΕΕ και µνηµόνια, σε ρήξη και αποδέσµευση από την ΕΕ και το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο. Ένας τέτοιος δρόµος µπορεί να ανοίξει εάν ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάµεις προβάλλουν ένα πρόγραµµα µε στόχους του αντικαπιταλιστικού προγράµµατος:

Σε αυτή τη διαδικασία πρωτοπόρο ρόλο και κεντρικό κορµό θα αποτελεί η αυτοτελής παρουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Σε µια τέτοια αριστερά προσφέρει και έχει ακόµα πολλά να δώσει η ΕΑΑΚ και γι’ αυτό είναι αναπόσπαστο κοµµάτι της.

το παρόν κείµενο διαµορφώθηκε και αποτελεί απόφαση του πανελλαδικού συντονιστικού της ΕΑΑΚπου έγινε στην Αθήνα στις 1 και 2 Νοεµβρίου 2013( )

ΕΑΑΚσε ΑΕΙ-ΤΕΙ