1

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΛΒΙΑ;

(Απόσπασμα) ΜΑΡΤΙΝ: Και τώρα οι δυο μας. ΣΤΗΒΙ: (Παύση) Ναι. ΜΑΡΤΙΝ: (Παύση) Θεωρώ δεδομένο πως θέλεις να το συζητήσουμε. ΣΤΗΒΙ: (Ψυχρή. Μετρημένη) Πήγα για ψώνια σήμερα και μετά γύρισα σπίτι και είδα το γράμμα του Ρος. «Ο Ρος; Να μου στέλνει γράμμα; Γιατί;» ΜΑΡΤΙΝ: (Μαλακά) Θεέ μου! ΣΤΗΒΙ: Κι άρχισα να το διαβάζω. ΜΑΡΤΙΝ: Δεν έπρεπε να το κάνει αυτό ο Ρος. ΣΤΗΒΙ: (Διαβάζει. Με σταθερή φωνή, σχεδόν σα να το διασκεδάζει) «Αγαπητή Στήβι…» ΜΑΡΤΙΝ: Θεέ μου! ΣΤΗΒΙ: «Αυτό είναι το πιο δύσκολο γράμμα που έχω γράψει ποτέ στη ζωή μου». ΜΑΡΤΙΝ: Σίγουρα! ΣΤΗΒΙ: Αμφιβάλλεις; «Επειδή σ’ αγαπάω, Στήβι, όπως αγαπάω και τον Μάρτιν, επειδή σας αγαπάω και τους δυο…» ΜΑΡΤΙΝ: Μαλακίες, καλά το είπα. ΣΤΗΒΙ: «Γι αυτό θα αναφέρω το γεγονός όπως έχει, διότι αν περιοριζόμουν σε υπαινιγμούς, θα έδινα απλώς μια πίστωση χρόνου στο αναπόφευκτο. Ο Μάρτιν έχει σχέση με κάποια Σύλβια…» (Στον Μάρτιν) Και τότε ξέρεις τι σκέφτηκα; Δόξα το Θεό που δεν είναι κάποια που ξέρω. Ευτυχώς δεν είναι η πρώτη γυναίκα του Ρος, εκείνη που κάποτε νόμιζα πως… ΜΑΡΤΙΝ: (Κατάπληκτος) Η Ρεβέκα; ΣΤΗΒΙ: Ή η καινούρια σου βοηθός… ΜΑΡΤΙΝ: Ποια; Η Ράιαν; ΣΤΗΒΙ: Όχι, η άλλη… εκείνη με την τσιριχτή φωνή. ΜΑΡΤΙΝ: Α, η Λούση… ΣΤΗΒΙ: Ναι, η Λούση… Εσείς οι άντρες είστε φοβεροί καμιά φορά. Τι έλεγα; (Διαβάζει) «Σχέση με κάποια Σύλβια, η οποία, και ντρέπομαι που σου το λέω… είναι γίδα. Θα σοκαριστείς φυσικά, αλλά ένιωσα υποχρέωσή μου να είμαι αυτός που θα σου το πει, γιατί πιστεύω ότι ήταν καλύτερο που το έμαθες από έναν επιστήθιο φίλο. Αναμφίβολα ο Μάρτιν θα σου πει όσα δεν σου είπα εγώ… όσα δεν μπορώ να σου πω εγώ. Με αισθήματα βαθιάς αγάπης και για τους δυο σας, ΡΟΣ». (Παύση) Λοιπόν. ΜΑΡΤΙΝ: Ναι. Λοιπόν. ΣΤΗΒΙ: (Απρόθυμα. Πεισμωμένη) Και τώρα θα το συζητήσουμε. ΜΑΡΤΙΝ: (Βαθύς αναστεναγμός) Φυσικά. Αν και δεν θα καταλάβεις. ΣΤΗΒΙ: Α, μπα; Ξέρεις τι σκέφτηκα όταν διάβασα το γράμμα ως το τέλος; Στην αρχή γέλασα, φυσικά. Γέλασα για τον παραλογισμό και για το φριχτό του πράγματος. Μερικά πράγματα είναι τόσο φριχτά που πρέπει να γελάς. Και μετά άκουσα τον εαυτό μου να γελάει κι άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί γελάω. Δεν είναι καθόλου αστείο, αν το σκεφτείς. Και ξαφνικά, σταμάτησα να γελάω και συνειδητοποίησα ότι ήταν αλήθεια. ΜΑΡΤΙΝ: Στήβι, θέλω να ξέρεις πως είμαι τόσο-

2

ΣΤΗΒΙ: (Μάλλον θλιμμένη) Σκάσε! Γιατί άλλο να μαθαίνεις την αλήθεια κι άλλο να συνειδητοποιείς ότι είναι αλήθεια. Όλοι προετοιμάζουμε τον εαυτό μας για ξαφνιάσματα, για ψέματα, για απιστίες – μήπως και συμβούν. Και νομίζουμε πως μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα ό,τι και να συμβεί, αλλά δεν ξέρουμε, έτσι δεν είναι; (Κατευθείαν στον Μάρτιν) Έτσι δεν είναι; ΜΑΡΤΙΝ: (Θλιμμένος) Έτσι είναι. ΣΤΗΒΙ: Έτσι είναι, γαμώ το κέρατό μου! (Σε διδακτικό τόνο) Μπορεί να συμβεί κάτι που είναι έξω από τους κανόνες του παιχνιδιού. Θάνατος προτού προλάβεις να το σκεφτείς – αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού. Εγκεφαλικό, που σ’ αναγκάζει να περιποιείσαι ένα φυτό, αυτό που την περασμένη βδομάδα ήταν ο άντρας σου – κι αυτό μέρος του παιχνιδιού είναι. Συναισθηματική αποδέσμευση βαθμιαία, τόσο βαθμιαία, που δεν το παίρνεις είδηση, ή και ξαφνικά, κάτι που δεν γίνεται συχνά – κι αυτό μέρος του παιχνιδιού είναι. Κι έχουμε διαβάσει για συζύγους που από τη μια μέρα στην άλλη φοράνε τα φουστάνια της συζύγου τους… Πολλά ξέρουμε, πολλά μαθαίνουμε, αλλά το μόνο που δεν βάζουμε στο πιάτο μας, όσο εξωτική και να είναι η γεύση του, είναι… η κτηνοβασία. ΜΑΡΤΙΝ: Σταμάτα! Δεν καταλαβαίνεις. ΣΤΗΒΙ: Να πηδάς ζώο! Ναι, αυτό δεν περνάει από κανενός το μυαλό, γιατί όλοι το θεωρούν παρέκκλιση από το δρόμο της ζωής. Είναι αδύνατο να το σκεφτεί κανείς, δεν μπορεί να το συλλάβει ανθρώπινο μυαλό. (Παύση. Θλιμμένη, προσπαθεί να γίνει ευχάριστη) Μάλιστα! Πώς ήταν η δική σου μέρα σήμερα; ΜΑΡΤΙΝ: (Παύση. Προσπαθεί να πάρει καθημερινό ύφος) Ε, καλά… στο γραφείο… ήσυχα. Προχώρησα λίγο το σχέδιο για την Παγκόσμια Πόλη, έβγαλα μεγέθυνση ένα τμήμα… ΣΤΗΒΙ: (Παγωμένο χαμόγελο) Α, μπράβο! Και μετά; ΜΑΡΤΙΝ: Μετά γύρισα σπίτι και… ΣΤΗΒΙ: Α, μπα; Δεν πέρασες να δεις τη φιλενάδα σου; Να το κάνετε, έτσι, στα γρήγορα; ΜΑΡΤΙΝ: Είναι στην εξοχή. Σε παρακαλώ, Στήβι, μη συνεχίζεις! ΣΤΗΒΙ: (Με ψεύτικο ενθουσιασμό) Ώστε είναι στην εξοχή! ΜΑΡΤΙΝ: Εκεί την έχω. ΣΤΗΒΙ: Πού; ΜΑΡΤΙΝ: Σε παρακαλώ! Μη συνεχίζεις! ΣΤΗΒΙ: Πρέπει να το συζητήσουμε. Αν αποφασίσω να σε σκοτώσω, πρέπει να ξέρω ακριβώς γιατί – όλες τις λεπτομέρειες. ΜΑΡΤΙΝ: (Ντροπαλός) Το θέλεις πραγματικά; ΣΤΗΒΙ: Ποιο; Να σε σκοτώσω; ΜΑΡΤΙΝ: Όχι, να μάθεις. ΣΤΗΒΙ: Ναι, θέλω να μάθω. ΜΑΡΤΙΝ: Υπάρχει κάτι που θέλω να καταλάβεις. ΣΤΗΒΙ: (Σαρκασμός) Μπα; Τι; ΜΑΡΤΙΝ: Όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί εσύ κι εγώ – όλα τα χρόνια του γάμου μας – δεν σε απάτησα ποτέ. Ούτε μια φορά. Μα δεν το θέλησα κιόλας. Ήμασταν τόσο καλά μαζί. ΣΤΗΒΙ: Το τέλειο ζευγάρι, ε; ΜΑΡΤΙΝ: Ναι! ΣΤΗΒΙ: (Σαν να λέει διαφήμιση) Καλή στο κρεβάτι, καλή στο μαγείρεμα, καθαρίζει και τα τζάμια.

3

ΜΑΡΤΙΝ: Σοβαρέψου. ΣΤΗΒΙ: Όχι! Το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να σοβαρευτώ. (Παύση) Άντε και γαμήσου, Μάρτιν! ΜΑΡΤΙΝ: Ούτε μια φορά. Ο κόσμος με κοίταζε κι έλεγε: «Τι έχεις πάθει; Δεν έχεις… ξέρεις, καύλες;» Κι εγώ απαντούσα: «Αν έχω λέει! Αλλά μόνο για τη Στήβι». ΣΤΗΒΙ: (Κουνάει το κεφάλι και λέει σαν παιδικό τραγουδάκι) Ά-ντε και γα-μη-σου, Μάρτιν. ΜΑΡΤΙΝ: Όλοι οι άντρες που ήξερα όλο και κάτι έκαναν… είχαν γκόμενες… Και γελούσαν με την περίπτωσή μου. Κι εγώ ένιωθα – πώς να στο πω; - σαν απόβλητος από ένα ολόκληρο κοινωνικό σύστημα. «Τι τρέχει μ’ εσένα, Μάρτιν; Θες να πεις ότι το κάνεις μόνο με τη γυναίκα σου; Τι σόι άνθρωπος είσαι;» ΣΤΗΒΙ: Εσείς οι άντρες έχετε μεγάλη πλάκα όταν συζητάτε μεταξύ σας. ΜΑΡΤΙΝ: Ναι, σαν απόβλητος ένιωθα. Που ήθελα μόνο εσένα. ΣΤΗΒΙ: (Παύση) Κι εγώ έχω κάτι να σου πω. ΜΑΡΤΙΝ: (Ανησυχία. Με τρόμο) Όχι! Μη μου πεις ότι έχεις πάει με… ΣΤΗΒΙ: (Με τα χέρια υψωμένα. Κουνάει το κεφάλι) Σσσς! Όλα αυτά τα χρόνια του γάμου μας, ήσουν ο μόνος άντρας που ήθελα. ΜΑΡΤΙΝ: (Βαθιά θλιμμένος) Αχ, Στήβι. ΣΤΗΒΙ: Η μητέρα μου μου είχε πει – ήμασταν πολύ καλές φίλες με τη μητέρα μου, κρίμα που δεν τη γνώρισες. ΜΑΡΤΙΝ: Ναι, κρίμα. ΣΤΗΒΙ: Ήμασταν τόσο καλές φίλες, αλλά εκείνη ήξερε και πότε έπρεπε να δείχνει «γονιός», κυρίως άμα ήθελε να με… προσγειώσει. Και μου είχε πει: «Να παντρευτείς μόνο αυτόν που θα ερωτευτείς, αυτόν που θα τον ερωτευτείς βαθιά, απόλυτα. Αλλά πρόσεξε ποιον θα ερωτευτείς, γιατί μπορεί να τον παντρευτείς.» ΜΑΡΤΙΝ: Στήβι, εγώ… ΣΤΗΒΙ: «Πρόσεξε ποιον θα παντρευτείς», μου είχε πει. Και όντως, πρόσεξα. Δεν σε ερωτεύτηκα απλώς. Γεννήθηκα κι αναστήθηκα μέσα στον έρωτά σου, και σε φρόντισα όλα αυτά τα χρόνια, κι ένιωσα περήφανη για όσα κατάφερες να κάνεις, κι ένιωσα ευτυχισμένη με τον… ιδιόρρυθμο γιο μας, και γενικά… υπήρξα ευτυχισμένη. (Αρχίζει να κλαίει) Κοίτα με, μητέρα. Παντρεύτηκα τον άντρα που ερωτεύτηκα. (Κλαίει πιο δυνατά) Υπήρξα… τόσο… ευτυχισμένη. ΜΑΡΤΙΝ: (Κινείται προς το μέρος της για να την αγγίξει. Την αγγίζει) Ω Στήβι… ΣΤΗΒΙ: (Κραυγή. Με το χέρι της σαρώνει όλα τα αντικείμενα από το τραπεζάκι του καφέ και τα ρίχνει κάτω) ΠΑΡΕ ΤΑ ΒΡΟΜΟΧΕΡΑ ΣΟΥ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ! ΒΡΟΜΑΣ ΓΙΔΙΛΑ ΚΤΗΝΟΒΑΤΗ! (Πηγαίνει στο χολ με τα χέρια στην έκταση και κλαίγοντας σιωπηλά) ΜΑΡΤΙΝ: (Αντιδρά σαν να άγγιξε καυτή σόμπα) Σταμάτα! Φτάνει! ΣΤΗΒΙ: Όχι! Δεν φτάνει! Θέλω όλη την ιστορία. Τώρα! ΜΑΡΤΙΝ: (Παύση) Προχωρούσα με τ’ αυτοκίνητό μου στην εξοχή και σταμάτησα για να αγοράσω πράγματα για το σπίτι. Κι εκεί ήταν που την είδα. Με κοίταξε… μ’ εκείνα τα μάτια. ΣΤΗΒΙ: (Τον κοιτάζει επίμονα) Ω, εκείνα τα μάτια! ΜΑΡΤΙΝ: (Αργά, προσεχτικά) Κι αυτό που ένιωσα ήταν… ήταν πρωτόγνωρο, δεν το είχα ξανανιώσει. Με κοιτούσε μ’ εκείνα τα μάτια της κι εγώ… έλιωσα. ΣΤΗΒΙ: (Με αποτροπιασμό) Έλιωσες! ΜΑΡΤΙΝ: (Θυμωμένος και σαν να κάνει δίδαγμα) Εγώ θα την τελειώσω την

4

ιστορία. Εσύ τη ζήτησες, άρα θα την ακούσεις! Γι αυτό σκάσε και άκου! (Η Στήβι παίρνει μια γρήγορη ανάσα και βάζει το χέρι μπροστά στο στόμα της) Έτσι μπράβο. Και τώρα άκουσέ με. Κι αισθάνθηκα μια έκσταση και μια αγνότητα και έναν… έρωτα… (Δογματικός) α-φά-ντα-στο, που δεν συγκρίνεται με τίποτα, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του! Καταλαβαίνεις; Δεν καταλαβαίνεις το… δεν καταλαβαίνεις «αυτό» που συνέβη; Τι δεν καταλαβαίνετε όλοι σας; Γιατί να μην μπορώ να αισθάνομαι αυτό που πρέπει να αισθάνομαι; (Η Στήβι κουνάει το κεφάλι της) Τι κάνεις; ΣΤΗΒΙ: (Κατεβάζει τα δάχτυλα που της έκλειναν το στόμα) Μιμούμαι τραγωδία. Πάντως αν σ’ άκουγε ψυχίατρος θα την είχε καταβρεί με την ιστορία σου. (Ξαναβάζει τα δάχτυλα στο στόμα της) ΜΑΡΤΙΝ: Γονάτισα, την κοίταξα στα μάτια και αντίκρισα μια επικοινωνία τόσο φυσική, τόσο έντονη, που δεν θα την ξεχάσω ποτέ, τόσο έντονη όσο εκείνη τη νύχτα που εσύ κι εγώ τελειώσαμε ταυτόχρονα. Πότε ήταν… ένα μήνα από τότε που το κάναμε για πρώτη φορά; ΣΤΗΒΙ: (Κουνάει το κεφάλι. Περίεργα ουδέτερη) Πόσο πολύ με μισείς; ΜΑΡΤΙΝ: (Σε απόγνωση) Σ’ αγαπάω. (Παύση) Και αγαπάω κι εκείνη. ΣΤΗΒΙ: (Ουρλιάζει τρεις φορές αργά. Συνδυασμός οργής και πόνου. Μετά. Ήρεμα) Συνέχισε. ΜΑΡΤΙΝ: (Κάθεται) Τέλος πάντων. Αυτό που ήταν αδύνατον να συμβεί είχε αρχίσει να συμβαίνει. Θέλαμε τόσο πολύ ο ένας τον άλλον, εγώ ήθελα να την κάνω δικιά μου, και… (Η Στήβι ουρλιάζει, μια βαθιά θυμωμένη κραυγή, και ρίχνεται στον Μάρτιν. Αυτός πετάγεται όρθιος και την αρπάζει απ’ τους καρπούς των χεριών) Σταμάτα! Άσε με να τελειώσω! ΣΤΗΒΙ: Σε λίγο θ’ αρχίσεις να πηδάς και το γιό μας. ΜΑΡΤΙΝ: (Παγωμένος) Δεν είναι ο τύπος μου. ΣΤΗΒΙ: (Έξαλλη) Δεν είναι ο τύπος σου; Δεν είναι ο τύπος σου, βρε μαλάκα; ΜΑΡΤΙΝ: Όχι, δεν είναι. (Η Στήβι είναι έτοιμη να τον χτυπήσει) Εσύ είσαι ο τύπος μου! (Το σοκ από τα λόγια του Μάρτιν της παγώνει τη χειρονομία. Δείχνει σα χαμένη) Εσύ είσαι ο τύπος μου! ΣΤΗΒΙ: Εγώ είμαι ο τύπος σου, αλλά κι εκείνη είναι ο τύπος σου. Και η γίδα είναι ο τύπος σου! (Πιο σκληρά) Από τη στιγμή που διαθέτει μουνί, εσύ δεν έχεις κανένα πρόβλημα! ΜΑΡΤΙΝ: (Φωνάζει) ΨΥΧΗ διαθέτει! Δεν ξέρεις τη διαφορά; Όχι μουνί, ψυχή! ΣΤΗΒΙ: (Μετά από λίγο. Δάκρυα πάλι) Μα την ψυχή δεν την πηδάς. ΜΑΡΤΙΝ: Όχι. Και το θέμα δεν είναι το πήδημα. ΣΤΗΒΙ: ΕΙΝΑΙ! ΜΑΡΤΙΝ: (Όσο πιο ευγενικά γίνεται) Όχι, όχι, Στήβι. Δεν είναι. ΣΤΗΒΙ: (Παύση. Μετά, ακόμα πιο σίγουρη) Είναι! Είναι το πήδημα! Είναι γιατί είσαι κτηνοβάτης! ΜΑΡΤΙΝ: Η Σύλβια κι εγώ… ΣΤΗΒΙ: (Με απέχθεια) Μη μου πεις ότι σε ποθεί; ΜΑΡΤΙΝ: (Όσο πιο απλά γίνεται) Ναι. ΣΤΗΒΙ: Και πώς το κατάλαβες; Γονάτισε, τούρλωσε τον πισινό της, έστρεψε το κεφάλι, κάρφωσε το βλέμμα της πάνω σου και… ΜΑΡΤΙΝ: Σταμάτα. Δε θα συζητήσω τις λεπτομέρειες του σεξ που κάνω με την άλλη! ΣΤΗΒΙ: (Περιφρονητικά) Να πω κι ευχαριστώ; Δηλαδή το εκμεταλλεύεσαι αυτό το… πλάσμα! Βιάζεις αυτό… το ζώο και πείθεις τον εαυτό σου πως είναι έρωτας;

5

ΜΑΡΤΙΝ: (Αμήχανος) Την αγαπάω… και μ’ αγαπάει και… ΣΤΗΒΙ: (Μεγάλη κραυγή ζώου. Με το χέρι σπρώχνει ό,τι βρίσκει πάνω στη βιβλιοθήκη ή αναποδογυρίζει κάποιο έπιπλο. Σιωπή. Μετά αρχίζει σιγά σιγά να συγκροτεί τη σκέψη της.) Τα έχεις κάνει σκατά. ΜΑΡΤΙΝ: Στήβι, εγώ… ΣΤΗΒΙ: Σκάσε! Και ξέρεις γιατί τα έχεις κάνει σκατά; ΜΑΡΤΙΝ: (Τραυλίζει) Γιατί μια μέρα που αγόραζα φρούτα από έναν πάγκο κοίταξα δεξιά και είδα… ΣΤΗΒΙ: (Σκληρά και αργά) Γιατί έσπασες κάτι που δεν διορθώνεται! ΜΑΡΤΙΝ: Στήβι… ΣΤΗΒΙ: Αν μου έλεγες ότι σταμάτησες να με αγαπάς, θα το δεχόμουν. Εντάξει, δεν θα το δεχόμουν, αλλά αυτά τα πράγματα διορθώνονται… με το χρόνο… με οτιδήποτε. Αλλά να μου λες ότι αγαπάς και εμένα και ένα ζώο – και τις δυο μας! – το ίδιο; Ότι σηκώνεσαι από το κρεβάτι σου – το κρεβάτι μας… (Σα να μονολογεί) Αν και είναι ν’ απορεί κανείς πόσο καλά είμαστε ακόμα, πόσο πολύ ικανοποιούμε ο ένας τον άλλον… πόσο φρέσκο είν’ αυτό που κάνουμε κάθε φορά… (Τελειώνει ο μονόλογος) Σηκώνεσαι από το κρεβάτι μας, πλένεις το πουλί σου, μπαίνεις στο αμάξι και πας σ’ εκείνη, και κάνεις μ’ εκείνη κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα το φανταστώ ποτέ μου; Ή – το χειρότερο! – να έρχεσαι από εκείνη στο δικό μου κρεβάτι… και να κάνεις μαζί μου αυτό που μπορώ να φανταστώ ως… έρωτα; ΜΑΡΤΙΝ: (Βαθιά θλιμμένος) Αχ, Στήβι… ΣΤΗΒΙ: (Δεν τον ακούει) Κάνεις, λοιπόν, αυτά τα δυο πράγματα… και δεν καταλαβαίνεις ότι… ΣΠΑΕΙ ΤΟ ΓΥΑΛΙ; Ότι δεν διορθώνεται με τίποτα; Ότι και να τελειώσει αυτή η ιστορία δεν είναι δυνατό να ξεχαστεί; Ότι εγώ έχω καταστραφεί; Ότι κι εσύ έχεις καταστραφεί; Ότι δεν μπορώ να το παραδεχτώ γιατί είναι πέρα από κάθε άρνηση; ΜΑΡΤΙΝ: Στήβι, σου… σου το υπόσχομαι, θα σταματήσω. Θα… ΣΤΗΒΙ: Ότι και να το σταματήσεις, δεν σημαίνει τίποτα από τη στιγμή που το άρχισες; (Τα δάκρυα – εάν έκλαιγε – σταματούν) Με προσγείωσες άσχημα, κτηνοβάτη! Έρωτα της ζωής μου! Με προσγείωσες άσχημα στο τίποτα! (Του κουνάει απειλητικά το δάχτυλο του δεξιού χεριού) Με προσγείωσες άσχημα και, μα το Χριστό, θα σε προσγειώσω κι εγώ άσχημα δίπλα μου! (Μικρή παύση. Στρίβει επιτόπου και βγαίνει. Ακούμε την εξώπορτα να κλείνει με θόρυβο.) ΜΑΡΤΙΝ: (Μετά την αναχώρηση της Στήβι και μετά το κλείσιμο της πόρτας. Σαν παιδάκι) Στήβι; (Παύση) Στήβι;

(ΤΕΛΟΣ)