Οι δρόμοιΜιχαήλ Βουρλάκος

Προχωράω, προχωράω, προχωράω...Γιατί όμως είμαι στο ίδιο σημείο;

ερπατάω σε ένα μοναχικό μονοπάτι, δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ. Είμαι

σκιά μες το τοπίο, μοναδική στιγμή μέσα στον αδηφάγο χρόνο.

Αισθάνομαι όμως να ελοχεύει κάποια απρόσμενη, επιθανάτια απειλή στο

διάβα μου. Ευτυχώς λίγο παρακάτω δεν αργεί να φανεί ένα σταυροδρόμι˙ δεν ξέρω τι

να επιλέξω, έτσι επιλέγω γρήγορα στην τύχη γιατί βιάζομαι να αλλάξω δρόμο.

ΠΛιγότερο απειλητικό το καινούργιο μονοπάτι παρόλα αυτά ξένο, απόμακρο.

Βιάζομαι να προχωρήσω γιατί ξέρω πως προς τα πίσω δεν γίνεται, δεν το επιθυμώ,

νιώθω ότι δεν επιτρέπεται. Τα βήματα μου είναι άρρυθμα αλλά με απομακρύνουν

ταχύτατα. Μετά από λίγο μπροστά μου και άλλο σταυροδρόμι. Φοβάμαι να διαλέξω,

δεν θέλω πάλι στην τύχη, σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι μελαγχολικά όπως στο

προηγούμενο.

Ευτυχώς εμφανίζεται μία δεύτερη σκιά, καλοδιάθετη και χαμογελαστή άρα

σχεδόν πλήρως αντιθετική. Αφού κατάλαβε την αναποφασιστικότητα μου,

δελεαστικότατα και με αυτοπεποίθηση μου πρότεινε, «Πρέπει να πάρεις το δρόμο

που σου δείχνω, τον έχω περπατήσει, είναι πολύ διασκεδαστικός»

Με ένα γλυκό χαμόγελο που αντικατόπτριζε την επίλυση του εσωτερικού μου

διλήμματος αποκρίθηκα «Πόσο ευτυχής είμαι που συναντηθήκαμε! Ξεκινώ αμέσως»

Στην αρχή είναι όμορφα αλλά μετά από λίγο όλα σκοτεινιάζουν. Δεν μπορώ να

καταλάβω γιατί, αφού η προηγούμενη σκιά με διαβεβαίωσε. Επιταχύνω βιαστικά

αλλά η επόμενη διχάλα αργεί να φανεί. Φόβος, θυμός, σύγχυση, ένα ερώτημα με

κατακλύζει ή καλύτερα με πλημμυρίζει – Τώρα, τι; -. Αυτά τα βήματα μου

στοιχίζουν, πριν όμως την απόγνωση εμφανίζεται απελευθερωτική η επόμενη

επιλογή.

Πρέπει να πάρω μία ανάσα να αλαφρύνω τα συναισθήματα μου. Πριν

προλάβω να το σκεφτώ άλλη μία σκιά εμφανίζεται. Τούτη δω ούτε καν με ανιχνεύει,

ούτε καν με συζητάει. Με σπρώχνει βίαια σε ένα φαινομενικά εκτυφλωτικό

μονοπάτι, όμως πιο βίαια και επιθετικά είναι τα λόγια της, «Δεν είσαι καλά, μην το

σκέφτεσαι, άσε τα γιατί και τα πως, από εδώ, έχω πάει είναι μία χαρά! Δεν χρειάζεται

να με εμπιστευτείς, χρειάζεται απλά να ξεκινήσεις αυτό το μονοπάτι»

Δεν πρόλαβα καν να καταλάβω που μπήκα. Θυμάμαι όμως το έντονο

ενοχλητικό σπρώξιμο στην πλάτη μου. Τόσο βίαιο που πιθανόν δημιούργησε μόνιμο

σημάδι. Αυτός ο δρόμος είναι ατελείωτος, έντονα όμως φωταγωγημένος και

πολυπληθής. Αστραποβόλα βλέμματα και ανεμελιά κρύβουν την μοναξιά που

- 1 -

κυριαρχεί εδώ πέρα. Δεν είμαι μόνος και έτσι ένα λιλιπούτειο χαμόγελο

σκιαγραφείται στο πρόσωπο μου. Μετά από λίγο όμως καταλαβαίνω την

οφθαλμαπάτη, είμαι μόνος και ας περιτριγυρίζομαι. Μοναχική σκιά μέσα σε ένα

εκκωφαντικά άηχο πλήθος. Δεν αργεί να εμφανιστεί η οικία πια αίσθηση πνιγμού.

Αρχίζω να τρέχω, να τρέχω συνεχώς χωρίς να διακρίνω πια από που περνάω, τι

επιλέγω. Τα δάκρυα μου απωθητικά σβήνουν τα όποια σχήματα, τα όποια χρώματα,

τα όποια συναισθήματα.

Βρίσκομαι σε ένα άλικο ψυχρό σταυροδρόμι. Έχω βρεθεί σε πολλά

σταυροδρόμια σαν κι αυτό στο παρελθόν, αναζητώντας. Δυστυχώς επιλέγοντας

ενστικτωδώς ή παλίνδρομα κάθε φορά. Λέω δυστυχώς γιατί αυτό λίγη ευτυχία

πρόσθεσε στον πυρήνα της ύπαρξης μου, πιθανόν αφαίρεσε περισσότερη.

Σε πολλά απ' αυτά τα σημεία συνάντησα και άλλους οδοιπόρους. Μου

πρότειναν κάποια διαδρομή λέγοντας μου ότι είναι η καλύτερη ή δελεάζοντας με, με

τα όποια αντίδωρα της. Θυμάμαι φράσεις και διαλόγους όπως «Πρέπει να

δοκιμάσεις, από εδώ... Ο δρόμος που ήρθες δεν είναι ο σωστός... Μα τι θα κερδίσεις

από εκεί»... Λαμπεροί και ακτινοβόλοι οι επίδοξοι και σχεδόν όλες τις φορές

επιτυχημένοι οδηγοί μου. Επιτυχημένοι γιατί πάντα με έπειθαν να επιλέγω τους

δρόμους τους˙ πότε ήρεμα, πότε βίαια και κάποιες φορές με θέλγητρα. Μέχρι που

βρέθηκα σ' αυτήν εδώ τη διασταύρωση.

Με πλησιάζει μία κοινή, κάποιος θα πρόσθετε ανιαρή ύπαρξη. Ωχ, με

χαιρετάει! Tι να θέλει πάλι τώρα; πρέπει να βρω ένα τρόπο να τον αποφύγω ή να τον

εκδιώξω. Όλο αυτό τον καιρό καταστάλαξα, βαρέθηκα πια τους καθοδηγητές, κάτι

κάνουν και με κουράζουν απίστευτα˙ θυμώνω και εσωκλείομαι. Πιθανόν να είμαι

αποτρεπτικός εάν κάθομαι στα σταυροδρόμια και δεν επιλέγω μέχρι να φύγουν.

Πρέπει να το παραδεχτώ αυτή τη φορά μπλέξαμε, δεν ξεκολλάει με τίποτα είναι πολύ

επίμονος. Υποχωρώ για να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να βρει κάποιον άλλο τρόπο

να τον διώξει.

«Σου είπα δεν με ενδιαφέρει να διαλέξω, θα κάτσω εδώ που είμαι ακριβώς

πάνω στη διασταύρωση», άρθρωσα με πυγμή˙ ελπίζω να τον αποτρέψει απ' την

προσπάθεια να με ζαλίσει και άλλο.

«Σε ρώτησα όμως και πριν, δεν μου απάντησες! Ποιο δρόμο ψάχνεις;», πολύ

ήρεμα ανταπαντάει, αταλάντευτα και σταθερά.

«Το ξέρω πως δεν σου απάντησα γιατί πολύ απλά δεν θέλω να σου απαντήσω,

τι σε νοιάζει εσένα που θέλω εγώ να πάω;», ο λίγο νευρικός τόνος θα του δείξει ότι

έχω θυμώσει άρα θα απομακρυνθεί.

- 2 -

«Μάλλον θύμωσες που ενδιαφέρομαι αλλά πίστεψε με, νομίζω ότι εσύ με

κάλεσες»

Τι απάντηση είναι τώρα αυτή, άκου θύμωσα, και τι εννοεί εγώ τον κάλεσα «Τι

εννοείς εγώ σε κάλεσα;»

«Φαίνεσαι πολύ μπερδεμένος και αναποφάσιστος. Τόσο μπερδεμένος που

σχεδόν κραυγάζεις βοήθεια»

Μία απορία αρχίζει να σχηματίζεται, όχι τόσο πως το κατάλαβε αλλά πως

μπορεί να είναι τόσο ήρεμος και αποφασιστικός, τον ζηλεύω. Κοιτάζοντας τον

προσεχτικότερα διακρίνω ανάμεσα στις σκιές του κάτι αλλόκοτο˙ εμφανίζονται

στιγμιαία κάποιες αναλαμπές από ένα εσώτερο κυανό φως, κρυμμένο και ερμητικά

προστατευμένο. Το βλέμμα του ευτυχώς με καθησύχασε ότι δεν απειλούμε από το

αποκαλυφθέν μυστικό του.

«Ποιο δρόμο ψάχνεις;», ακούστηκε αντηχώντας.

«Ψάχνω το δρόμο μου», απάντησα μαγνητισμένα.

«Γιατί δεν τον βρίσκεις;»

«Δεν ξέρω, έχω περάσει από πολλούς δρόμους αλλά κανένας δεν με

ευχαριστεί», είμαι σε σύγχυση.

«Ψάξε στη γνώση σου, ψάξε το λόγο σου, εκεί θα βρεις την απάντηση»

«Δεν σε καταλαβαίνω»

«Αν με καταλάβαινες, δεν θα με χρειαζόσουν! Έχεις κάνει μεγάλη διαδρομή

αλλά δεν έχεις φύγει από το αρχικό σημείο. Περπάτησες πολύ αλλά πάντα γύρω από

τον ίδιο πυλώνα. Θέλεις να περπατήσεις προς άλλες κατευθύνσεις;»

Ένιωσα ότι μπορεί να ήταν η τελευταία ερώτηση και δεν το ήθελα. Κάτι με

κράταγε δέσμιο στο σημείο, έτσι διστακτικά και φοβισμένα αποκρίθηκα «Ναι θέλω

αλλά δεν μπορώ»

«Πρώτα το θέλω, μετά το μπορώ! Είπες ότι ψάχνεις το δρόμο σου. Εστιάζεις

ότι ψάχνεις ένα δρόμο, και όλα αυτό το διάστημα κινείσαι μέσα σε δρόμους σε τι

όμως δεν εστίασες καθόλου;»

«Στο ότι ψάχνω τον δικό μου δρόμο, σε ένα δρόμο που μου ανήκει», σάστισα

γιατί δεν το έβλεπα πιο πριν.

«Και πότε ένας δρόμος μας ανήκει;»

«Μας ανήκει όταν τον φτιάχνουμε μόνοι μας», ένιωσα κάτι καινούργιο, κάτι

να αλλάζει. Ήξερα, τα είχα καταφέρει καλά μέχρι εδώ, έπρεπε να συνεχίσω.

«Ποιο θα είναι το κόστος;»

«Λογικά θα είναι ερημικά, αφού αυτός ο δρόμος δεν υπάρχει, δεν θα υπάρχουν

- 3 -

άλλοι όταν φτιάχνεται», είπα χωρίς να κρύβω τον πόνο των λέξεων.

«Μέχρι τώρα δεν ήσουν μόνος σου;»

«Ναι ήμουν, πολύ»

«Τότε τι αλλάζει;»

«Αλλάζει, γιατί προχωράω και κινούμαι, εξελίσσομαι. Σταματάω να κάνω

κύκλους», νιώθω ότι διέσχισα μία αδιάβατη και μέχρι πρότινος ανείπωτη έρημο.

«Για το ερημικά δεν είμαι σίγουρος Πορφυρέ», ακούστηκε εγκάρδιος.

«Γιατί με είπες Πορφυρό και γιατί δεν θα είναι ερημικά;», ρώτησα

αρθρώνοντας ελπίζοντας.

«Σε είπα Πορφυρό γιατί αρχίζει να φαίνεται το φως σου! Ερημικά δεν είναι

σίγουρο ότι θα είναι, συχνά μοναχικά είναι πιο πιθανό. Όταν θα ξεκινήσεις το δρόμο

σου, θα αρχίσουν διστακτικά να εμφανίζονται εκείνοι στους οποίους θα αρέσει ο

δρόμος σου. Δεν νομίζεις ότι θα σου ταιριάζουν περισσότερο;»

Δεν άντεξα τη συνειδητοποίηση του πριν, του τώρα και του μετά. Όλα

ενωμένα μέσα σε μία στιγμή, σε μία κοσμογονική γενεσιουργό έκρηξη. Ήταν

δυσβάσταχτο φορτίο, τα γόνατα μου έσπασαν και ακούμπησαν απότομα στο έδαφος˙

δάκρυα κατέκλυσαν τα παγωμένα μου μάγουλα.

Σιγή επικράτησε για πολλή ώρα και ο Κυανός περίμενε στωικά να μεστώσουν

τα συναισθήματα μου. Σηκώθηκα αργά και απίστευτα ευγνώμον για το δώρο που μου

έγινε, τον κοίταξα με τόλμη και τον ρώτησα, «Δεν ξέρω όμως αν μπορώ»

«Αρκεί που ξέρεις Πορφυρέ, τώρα εσύ πρέπει να επιλέξεις. Τι σκέφτεσαι; Ποιο

δρόμο θα διαλέξεις;», δεν ήταν καν παραινετικός, αντίθετα ένας αέρας ελευθερίας με

κύκλωσε δίνοντας μου πιθανόν για πρώτη φορά στη ζωή μου τη δυνατότητα

επιλογής.

«Το δικό μου Κυανέ˙ το δικό μου!!!», μακρυά όμως από τον πυρήνα του

εαυτού μου πρόσθεσα ελπίζοντας για άλλη μία φορά «Χρειάζομαι όμως και λίγη

βοήθεια, θα με βοηθήσεις;»

«Λυπάμαι αλλά εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω άλλο στο δρόμο σου! Το μετά

πρέπει να το βρεις μόνος σου», ακούστηκε σκληρά και φαντάστηκα έναν τσιμεντένιο

άφθαρτο τοίχο μπροστά μου.

«Μα γιατί;»

«Γιατί Πορφυρέ, ήμαστε στο σημείο που πια σου είμαι βάρος! Ήμαστε στο

σημείο που σε κρατάω μακρυά από το δρόμο σου, σαν τις σκιές πριν με γνωρίσεις»

Τον αγκάλιασα με ζέση, αληθινά και ειλικρινά όπως όταν ένα παιδί του

επιτρέπουν να παίξει και να υπάρξει. Εκείνος δεν έκρυψε την θλίψη και τη μυστήρια

- 4 -

ευγνωμοσύνη του στα βήματα που τον απομάκρυναν. Χαρίζοντας μου με αυτό τον

τρόπο άλλο ένα μυστήριο που μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω και να

συναισθανθώ...

- 5 -