Λουκρήτιος - Ύµνος στην Αφροδίτη (από το βιβλίο του De Rerum Natura)

Μητέρα της γενιάς του Αινεία, θεών και ανθρώπων ηδονή, πάνσεπτη Αφροδίτη, κάτω από το θόλο του ουρανού όπου γλιστρούνε τ' άστρα εσύ δίνεις ζωή στη θάλασσα που πλέουν τα καράβια και στην καρπερή τη γη, χάρη σ' εσένα κάθε πλάσµα ζωντανό γεννιέται κι αντικρίζει το φως του ήλιου� µόλις φανείς εσύ, θεά, σκορπίζονται οι άνεµοι και τ' ουρανού τα νέφη, µε τ' άγγιγµα σου η τεχνήτρα γη βγάζει τα ευωδιαστά λουλούδια, για σένα χαµογελούν τα πέλαγα και λάµπει γαληνεµένος ο ουρανός, στο φως πληµµυρισµένος. Σαν προβάλει ανοιξιάτικη η µέρα και λεύτερη πια φυσήξει η ζωογόνα αύρα του Ζέφυρου, εσένα πρώτα, θεά, υµνούνε τα πουλιά και διαλαλούν τον ερχοµό σου, ανάστατα από τη δύναµή σου.

Τότε σκιρτούν τ' άγρια κοπάδια πέρα στα καταπράσινα λιβάδια και διαβαίνουν ποτάµια ορµητικά� αιχµάλωτα της σαγήνης σου σ' ακολουθούν όλα µε πόθο, όπου κι όπως εσύ κινάς να τα οδηγήσεις. Στα πέλαγα και στα βουνά, στα ορµητικά ποτάµια, στις φυλλωσιές όπου φωλιάζουν τα πουλιά και στους χλοερούς τους κάµπους, εσύ ανάβεις στα στήθη όλων τον γλυκό έρωτα κι όλα τα όντα κάνεις να ποθούν να διαιωνίσουν τη γενιά τους. Κι αφού µόνη εσύ ορίζεις τη φύση των όντων και χωρίς εσένα τίποτε δεν έρχεται ν' αναδυθεί στις όχθες του θεϊκού φωτός και τίποτε πρόσχαρο και θελκτικό δε γεννιέται, εσένα λοιπόν ποθώ να έχω σύντροφό µου στη γραφή των στίχων που βάλθηκα να συνθέσω για τη Φύση των Πραγµάτων, για χάρη του Μεµµιάδη µας, που εσύ, θεά, ευδόκησες να τον προικίσεις µε όλες τις χάρες, για να ξεχωρίζει στους αιώνες. ∆ώσε θεά στα λόγια µου αιώνια οµορφιά και κάνε να καταλαγιάσουν τα άγρια έργα του πολέµου στα πέλαγα και σ' όλες τις στεριές. Γιατί µόνο εσύ µπορείς να δώσεις στους θνητούς χαρά µε µια γαλήνια ειρήνη, αφού ο Άρης, ο άρχοντας των όπλων, που ορίζει τα άγρια έργα του πολέµου, στην αγκαλιά σου βυθίζεται κάθε τόσο νικηµένος απ' την αγιάτρευτη πληγή του έρωτα, σ' εσένα το βλέµµα του υψώνει και παραδοµένος σε θωρεί γέρνοντας πίσω τον όµορφο λαιµό του� µ' έρωτα τρέφει τ' αχόρταγά του µάτια κι από τα χείλη σου κρέµεται η ανάσα του. Γείρε θεά, κι όπως πλαγιάζει σκέπασ' τον µε το ιερό κορµί σου, κι άφησ' από τα χείλη σου να βγουν γλυκά λογάκια και ζήτα, τρισένδοξη εσύ, ειρήνη αδιατάραχτη για τους Ρωµαίους. Γιατί σ' αυτούς τους χαλεπούς για την πατρίδα χρόνους, ούτε εγώ µπορώ µε αµέριµνο νου στο έργο µου ν' αφοσιωθώ, ούτε ο ξακουστός γόνος των Μέµµιων, σε τέτοιες συνθήκες να λείψει από τη δράση για το κοινό καλό.