Σε καιρούς όχι πολύ μακρινούς

ε καιπούρ όσι πολύ μακπινούρ, οι Γάμμα, Δέληα, υρ και οι Έτιλον (κάζηερ

ανθπώπυν), είσαν ανακλαζηική ζςμπεπιθοπά διαμοπθυμένη ώζηε να ηοςρ

απέζοςν ηα λοςλούδια. Σα λοςλούδια ειδικά και η άγπια θύζη γενικόηεπα.

Σο ζκεπηικό ήηαν να ηοςρ κάνοςν να θέλοςν να πηγαίνοςν ζηην εξοσή

όποηε ηοςρ δίνονηαν η εςκαιπία κι έηζι να ςποσπεώνονηαι να καηαναλώνοςν

μεηαθοπέρ.”

“Και δεν καηανάλυναν μεηαθοπέρ;” ...πώηηζε ο θοιηηηήρ.

“Φςζικά και μάλιζηα απκεηά”, αποκπίθηκε ο καθηγηηήρ, “αλλά δεν

καηανάλυναν ηίποηε άλλο! Παζσαλίηζερ και ηοπία”, ηόνιζε, “έσοςν ένα

ζοβαπό μειονέκηημα: Είναι δυπεάν. Η αγάπη για ηη θύζη δεν δίνει δοςλειά

ζηα επγοζηάζια.

Αποθαζίζηηκε να ζβήζει η αγάπη για ηη θύζη ηοςλάσιζηον ζηιρ καηώηεπερ

ηάξειρ. Να ζβήζει ππώηα η αγάπη για ηη θύζη αλλά όσι και η ηάζη για

καηανάλυζη μεηαθοπών. Γιαηί, θςζικά, ήηαν απαπαίηηηο να ζςνεσίζοςν να

πηγαίνοςν ζηην εξοσή κι αρ ηη μιζούζαν.

Σο ππόβλημα ήηαν να βπεθεί έναρ οικονομικά ιζσςπόηεπορ λόγορ από ηην

αγάπη για ηιρ πεηαλούδερ και ηα ηοπία, πος να ηοςρ έζππυσνε να

καηαναλώνοςν μεηαθοπέρ. Και δεν άπγηζε να βπεθεί.

ΣΑ ΤΠΑΙΘΡΙΑ ΠΟΡ! ςγσπόνυρ θπονηίζαμε όλα ηα ςπαίθπια ζποπ να

απαιηούν ηη σπήζη ειδικών ζςνέπγυν.

Έηζι, καηαναλώνοςν και καηαναλυηικά αγαθά, και μεηαθοπέρ και

ςπηπεζίερ!

ALDUS HUXLEY