Το πρωτοβρόχι

Η βροχή, που όλο το βράδυ

σαν το σουρωτήρι στάζει,

βλέπει ξάφνου στο σκοτάδι

την ομπρέλα και φωνάζει:

-Γειά χαρά σου, φιλενάδα,

αδερφή μου αγαπημένη.

Πέρσι πάλι σε ξανάδα

σαν αγκάλη ανοιγμένη.

Για θυμήσου αυτό το βράδυ

μη σε ….βρέξω που φοβόσουν.

Μια ψιχάλα, πρώτο χάδι,

τη δροσιά μετά χαιρόσουν.

-Γεια χαρά σου ,αδερφούλα,

τραγουδά τώρα η ομπρέλα,

πως τα πέρασες, βροχούλα,

στου καλοκαιριού την τρέλα;

Εγώ ξέρεις, στο ντουλάπι

κλειδωμένη, στριμωγμένη

μέσα στα παλτά, μ’ αγάπη

σε περίμενα, κλεισμένη.

-Αχ, και να ‘σουνα κοντά μου!

πήγα μακρινό ταξίδι.

Στα ψηλά βουνά κυρά μου,

χάρηκα χορό, παιχνίδι.

Δεν αξίζει όμως να κλαίμε

και να χάνουμε την ώρα.

Το τραγούδι μας ας λέμε

στου φθινοπώρου την μπόρα.

Νίκη Βούρβουλη