Αυτή είναι η ιστορία ενός καθημερινού ανθρώπου, αυτού της διπλανής πόρτας, όπως λέμε.

Εδώ κι ένα χρόνο είμαι χωρίς δουλειά. Η εταιρεία που δούλευα για δέκα χρόνια έκανε περικοπές και με απέλυσε, όπως κι άλλους τέσσερις ταλαίπωρους.

Τι μπορεί να κάνει κάποιος στην ηλικία μου, όταν ανατρέπεται η ζωή του; Χωρίς χρήματα κινδύνευα να χάσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Η απελπισία είναι πάντα κακός σύμβουλος, λένε κι έχουν δίκιο. Δεν είχα και πολλά να χάσω, νόμιζα, κι έτσι ένα ωραίο πρωί πήρα τηλέφωνο

τους απολυμένους συναδέλφους και τους ανακοίνωσα την εξωφρενική μου ιδέα. Να οργανώσουμε τη ληστεία μιας τράπεζας και έτσι να πάρουμε τις ζωές μας πίσω. Στην αρχή γέλασαν, αλλά σιγά σιγά πείστηκαν. Ήταν το ίδιο απελπισμένοι με μένα! Καταστρώσαμε το σχέδιο και ήμασταν βέβαιοι ότι η συμμορία των 5 απολυμένων θα είχε μεγάλη επιτυχία . . .

Κάναμε τρελά σχέδια για το μέλλον, που θα ήταν και πάλι δικό μας. Ονειρευόμασταν ταξίδια, χαρούμενες στιγμές με τους δικούς μας, αγάπες και λουλούδια . . .

Όλα ήταν έτοιμα. Προμηθευτήκαμε μηχανή και γρήγορο αυτοκίνητο και ξεκίνησε η εφαρμογή του σχεδίου.

Όλα αρχικά πήγαν καλά, μέχρι που κατά τη διαφυγή μας βρέθηκε πίσω μας μια ‘ξεχασμένη οδηγός’ που μας τράκαρε και τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση …

Μετά άρχισε ο κακός χαμός. Περιπολικά, σειρήνες, ασθενοφόρα για τη γριούλα, κορναρίσματα, πανικός . . .

Άρχισε, λοιπόν, μια τρελή τρελή καταδίωξη. Άλλο να τ’ ακούς κι άλλο να το ζεις . . .

Ήταν πια αργά για εμάς, χάσαμε το τρένο που λένε…

Πάντως μας έμεινε η περιπέτεια!

Και ξανά απ’ την αρχή. Ελπίζω ότι την επόμενη φορά δε θα ήμαστε τόσο άτυχοι!

ΤΕΛΟΣ