Συγκριτική ανάλυση διαφόρων δικτατοριών

Παναγιώτης Παπαδόπουλος Α3

Οι δικτατορίες που έχουν επιβληθεί ανά τον κόσμο παρατηρούμε ότι παρουσιάζουν κοινά στοιχεία. Καταρχάς, υπάρχει μια συνεχής προδιάθεση για προδοσία ανάμεσα στους πρωτεργάτες ενός δικτατορικού καθεστώτος. Ο καθένας προσπαθεί αργά ή γρήγορα να πλησιάσει την κορυφή δολοπλοκώντας σε βάρος των συνεργατών του, συκοφαντώντας ή δολοφονώντας. Για παράδειγμα στο καθεστώς του Χίτλερ , του Παπαδόπουλου και του Θηραμένη , η προδοσία είναι κοινό στοιχείο. Ο Θηραμένης προδίδεται από τον Κριτία, ο Χίτλερ από τους αξιωματικούς του στρατού και ο Παπαδόπουλος από τον αλλοτινό συνεργάτη του , Δημήτρη Ιωαννίδη.

Έπειτα, προκειμένου να ισχυροποιήσουν τη θέση τους οι δικτάτορες προσπαθούν να επηρεάσουν την θερμοκέφαλη και πολλές φορές φανατισμένη και βίαιη νεολαία, διότι ελέγχοντας τους νέους, το ‘’ μέλλον ’’, μπορούν να ελέγξουν και τον υπόλοιπο πληθυσμό. Σημαντικό παράδειγμα αποτελούν οι ‘’παρακρατικοί’’, φανατισμένοι και οπλισμένοι νέοι στη δικτατορία Θηραμένη και οι νεολαίες στα φασιστικά καθεστώτα .

Μια επιμέρους ομοιότητα που μπορεί να αναφερθεί είναι ότι ο Χίτλερ πρόδωσε και δολοφόνησε τον φίλο του Ερνστ Ρεμ και ο Κριτίας έκανε το ίδιο στον αλλοτινό του φίλο Θηραμένη, και οι δυο για να ισχυροποιήσουν την εξουσία τους .

Η κύρια τακτική των δικτατόρων είναι η κυριαρχία με τη βία, το φόβο και τη στρατιωτική δύναμη. Χωρίς αυτήν δεν επιζούν για πολύ. Όλοι γνωρίζουμε τις βαναυσότητες του Χίτλερ, τις δολοφονίες των οποίων υπαίτιοι ήταν οι πρωτεργάτες της Χούντας και τις βαναυσότητες Κριτία και Θηραμένη που μελετήσαμε στο κείμενο του Ξενοφώντα. Η πολλές φορές υπόγεια και μυστήρια για το λαό δράση τους ωθεί τον κάθε πολίτη να φοβάται να ανοιχτεί σε κάποιον, να εκφράσει την αντίθεσή του με το καθεστώς, διότι στο πρόσωπο κάθε γνωστού ή ξένου εκτός από τους πολύ κοντινούς συγγενείς βλέπει έναν προδότη. Έτσι η επανάσταση του λαού απέναντι στην καταπίεση καθυστερεί ενώ πολύ λίγοι καταφέρνουν να συσπειρωθούν και με τον αγώνα τους να επηρεάσουν τους υπόλοιπους.

Όμως από την ιστορία γνωρίζουμε την κατάληξη όλων των δικτατοριών. Ο Χίτλερ στο τέλος αυτοκτονεί, οι στρατιωτικοί του 1947 φυλακίζονται με ισόβια, ο Θηραμένης δολοφονείται. Φαίνεται ότι η φυσική εξέλιξη τέτοιων καταστάσεων

είναι πάντα η αργή αλλά αποφασιστική αντίδραση του λαού στην καταπίεση και καταπάτηση των δικαιωμάτων του και η τιμωρία των τυράννων.