����n

o4

Ο καιρός περνάει, ο βόθρος όμως μένει…

και επιμένει. Επιμένει να προσπαθεί να

μολύνει και να καταστρέψει οτιδήποτε υγιές

επιβιώνει σε αυτή την πόλη. Την ώρα που

φασίστες ξυλοκοπούν και πετούν χλωρίνη

σε gay ζευγάρι στο Παγκράτι, οι

τραγοπαππάδες (πιστοί οπαδοί τους)

ξερνούν το ρατσιστικό τους μένος μιλώντας

για «προσβολή της ανθρώπινης ύπαρξης»

και «γελοιοποίηση του ανθρώπινου είδους».

Και ο μικροαστικός βόθρος κάθεται στη

γωνία˙ άλλοτε κρυφοχαίρεται, άλλοτε

επικροτεί και, καμιά φορά, δίνει και κανένα

"χεράκι" βοηθείας.

Ακούστε το καλά

κανίβαλοι: Αν η ομοφυλοφιλία για

σας είναι ανωμαλία, αν το να καυλώνεις με

όποιον/όποια επιλέγεις είναι διαστροφή,

τότε είμαστε όλοι ανώμαλοι και

διαστροφικοί. Και είμαστε το πιο ζωντανό

κύτταρο στα στενά της αποστειρωμένης

πόλη σας! Και όπως λέει και o Rubin Steiner:

«gay and

proud»

Ένα δεύτερο ζήτημα είναι το ποιος θα

αναλάβει να παίξει ρόλο ¨μάνατζερ¨ ανάμεσα

στα πανεπιστήμια και τις μη κρατικές

επενδύσεις. Εδώ η απάντηση είναι λίγο πιο

σύνθετη: πρόκειται για τα Νομικά Πρόσωπα

Ιδιωτικού Δικαίου ΙΝΕΔΙΒΙΜ και ΕΟΠΠΕΠ

τα οποία λειτουργούν ήδη σαν μεγάλα

voucher ανέργων (στο όνομα της δια βίου

μάθησης) ενώ φαίνεται να εμπλέκονται

χοντρά με την απορρόφηση χρημάτων μέσω

ΕΣΠΑ για τη διαχείριση των μεταναστών

εργάτων παράλληλα με το επίσημο ελληνικό

κράτος (και δεν νομίζουμε πως χρειάζεται να

πούμε τίποτα παραπάνω).

Η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων δεν

σημαίνει περιπτεράκι coca- cola στη γωνία

και κουστουμάτοι τεχνοκράτες στους

διαδρόμους, όπως φρόντιζαν να μας

ενημερώνουν για χρόνια οι ¨συνάδελφοι¨ της

αριστεράς. Σημαίνει ροές χρημάτων και

αναλήψεις έργων (συνήθως κάτω απ' το

τραπέζι) για κάθε ενδιαφερόμενο. Σημαίνει

εργολαβίες και μαφιόζικη διαχείριση της

εργασίας. Σημαίνει θεσμική θωράκιση και

νομικές ¨ασάφειες¨. Και είναι αυτές εν τέλει οι

διαδικασίες (και πολλές ακόμη) που

βρίσκονται στο πυρήνα μιας διαλεκτικής

προβληματοποίησης- κερδοφόρων

επενδύσεων που παράγει και εντείνει

νησίδες ιδιωτικού συμφέροντος μέσα σε κάθε

δημόσιο θεσμό.

Ο Λοβέρδος (και κάθε άλλη ¨βιτρίνα¨)

πουλάει το μαγαζί του προβληματοποιώντας

το. Παράλληλα, αποδεσμεύοντας τους

λογαριασμούς κονδυλίων απ' τον δημόσιο

έλεγχο υπόσχεται φοροελαφρύνσεις και

προστασίες. Η ταύτιση των δηλώσεων ενός

δημάρχου- προέδρου π.α.ε και ενός

υπουργού ίσως να μην είναι τελικά και τόσο

τυχαία.

Οι ομάδες –και πρέπει να το καταλάβουν

επιτέλους και οι έλληνες οπαδοί- είναι

πλούσιες και δυνατές όταν παράγουν

χρήματα και όχι όταν βάζει χρήμα σε αυτές ο

πρόεδρος τους. Εγώ από την πρώτη μου

μέρα στην ομάδα τόνισα ότι θα χτίσω έναν

Ολυμπιακό που να μην έχει ανάγκη τον

μεγαλομέτοχο του και το έχουμε κάνει σε

πολύ μικρότερο χρόνο από ότι υπολογίζαμε

γιγαντώνοντας ταυτόχρονα το όνομα του

Ολυμπιακού στην Ευρώπη!

Μην μπερδεύεστε- η συγκεκριμένη δήλωση

ανήκει στον μαφιοζοδήμαρχο Β. Μαρινάκη

και ουδεμία σχέση έχει με τις πρόσφατες

διαβουλεύσεις στο θερινό τμήμα της βουλής

σχετικά με το μέλλον των πανεπιστημιακών

ιδρυμάτων. Μια τέτοια παρόμοια όμως

φέρεται να έκανε και ο υπουργός παιδείας Α.

Λοβέρδος μες στο κατακαλόκαιρο,

επιχειρηματολογώντας για την ανάγκη

αυτοχρηματοδότησης των πανεπιστημίων και

απόσυρσης του επίσημου ελληνικού κράτους

απ' τον οικονομικό έλεγχο τους. Η ιστορία

φυσικά παρουσιάζει διάφορα παράδοξα.

Πρώτα απ' όλα οι τυμπανοκρουσίες. Οι

δηλώσεις του φασίστα υπουργού αμέσως

μετά τη σύσκεψη εργασίας σερβιρίστηκαν σε

πανηγυρικό κλίμα καθώς υποτίθεται πως

ανοίγει -επιτέλους!- ο δρόμος για ιδιωτικές

επενδύσεις στο πάλαι πότε πανεπιστημιακό

άβατο. Τι και αν ο ΕΛΚΕ καταγράφει ένα

επίσημο επενδυτικό κεφάλαιο γύρω στο μισό

δισεκατομμύριο τα τελευταία έξι χρόνια,

προερχόμενο απ' την ευρωπαική επιτροπή

και από ¨τρίτους¨ και ¨λοιπούς φορείς¨; Εκτός

αν ο υπουργός εννοεί πως τώρα σκάνε τα

¨χοντρά φράγκα¨ και εμείς οι αφελείς

τσιμπήσαμε.

α.

Το Πανεπιστήμιο

η ιστορία

τα κόκκαλα

> Η αναμενόμενη ιδιωτικοποίηση του

ΟΑΕΔ λέγεται πως θα επιφέρει

μάλιστα σημαντική μείωση κόστους

λόγω των υπηρεσιών είσπραξης που

θα παρέχει στον οργανισμό. Το

ερώτημα παραμένει όμως το ίδιο όσο

και αν ακούγεται κοινότοπο: Από πότε

μία κρατική προνοιακή δομή, πρέπει να

λογίζεται σαν επιχείρηση (δηλαδή με

όρους αγοράς) και μάλιστα να είναι

αποδοτική και κερδοφόρα;

> Διαδικασίες σαν την παραπάνω

φυσικά είχαν δουλευτεί από καιρό αν

διαβάσουμε τα πράγματα από

εργατική σκοπιά. Και είχαν δουλευτεί

κοιτώντας προς δύο κατευθύνσεις: τη

μαφία και τη βίαιη υποτίμηση της

εργασίας. Ενώ δηλαδή στο παρελθόν η

επιδοματική πολιτική του ΟΑΕΔ θα

μπορούσε να δώσει κάποια στηρίγματα

σε εργάτριες/ες ( οφελόντας φυσικά

και τα ίδια τα αφεντικά για πολλούς

λόγους), ένα επίδομα ανεργίας των 300

και κάτι(;) μπορεί να αποτελέσει απλά

ένα επιπλέον εισόδημα ακολουθώντας

μια δουλειά στην οποία ο εργοδότης

δεν χρειάζεται (με πλήρη συναίνεση και

των ίδιων των εκμεταλευόμενων) να

ακολουθήσει καμία νομική υποχρέωση.

> Όσον αφορά την πολιτική

απασχόλησης, το πράγμα φυσικά δεν

πάει καλύτερα. Ο ελληνικός

καπιταλισμός φαίνεται να φλερτάρει

με το ¨γερμανικό θαύμα¨ και

συγκεκριμένα με τα θαυματουργά one

euro jobs, δηλαδή τον καταναγκασμό

των ανέργων σε δουλειές με ωρομίσθιο

δύο μπουκαλάκια νερού, αν θέλουν να

παραμείνουν εγγεγραμένοι στα μητρώα

των ανέργων.

> Που κολλάει όμως η iss με τα

παραπάνω; Στο βαθμό που ο

διαμελισμός του ΟΑΕΔ θα σημάνει το

τέλος της διαμεσολάβησης μεταξύ του

οργανισμού και των επιχειρήσεων,

αυτές θα μπαίνουν δυναμικά στο

παιχνίδι και με προγράμματα voucher

θα εκμεταλλευτούν τη διαθέσιμη

θάλασσα ανεργίας, σπρώχνοντας

παράλληλα ένα όλο και μεγαλύτερο

κομμάτι της εργατικής τάξης στις

δουλειές που αντιστοιχούν στο

σύμπλεγμα της ασφάλειας.

Το Πανεπιστήμιο

η ιστορία

τα κόκκαλα