ΚΟΜΦΟΥΚΙΑΝΙΣΜΟΣΣε ένα μικρό χωριό της Κίνας υπήρχε κάποτε ένας μικρός μαθητής που

έψαχνε την αλήθεια. Το χωριό του όμως ήταν πολύ μικρό για να μπορέσει να την βρει. Γι’ αυτό αποφάσισε να την αναζητήσει ξεκινώντας ένα μεγάλο ταξίδι σε ολόκληρη την Κίνα. Αφού πήρε το δισάκι του, φίλησε σταυρωτά τη μητέρα του, ξεκίνησε την πορεία του προς την αλήθεια.

Ο καιρός περνούσε γρήγορα για το μικρό μαθητή, ο οποίος δεν ήταν πια μικρός, αλλά είχε μεγαλώσει, όμως η αλήθεια δεν είχε βρεθεί ακόμα στο δρόμο του. Μέσα από το ταξίδι του είχε γνωρίσει πολλούς ανθρώπους και μέσα από αυτούς τις θρησκείες τους.

Είχε μάθει για τον Μαχαγυάνα Βουδδισμό και για τον Ταοϊσμό. Πολλές φορές είχε πέσει σε πλάνες και παραλίγο να πιστέψει ότι η «μεγάλη ενότητα», ή ευρέως γνωστό Τάι-Τσι ήταν αυτό που έψαχνε. Ή ότι το γιν γιανγκ ήταν αυτό που κινούσε τα πάντα γύρω του. Τα βράδια όταν επιτέλους έπεφτε να ξεκουραστεί από τις περιπέτειες της υπόλοιπης μέρας διάβαζε κάτω από το φως των κεριών στα φτωχικά πανδοχεία που έμενε και έβρισκε διέξοδο στο Τάο-τε-Κινγκ, το σπουδαίο αυτό βιβλίο που μιλούσε για τη δύναμη του Τάο.

Και για πολύ καιρό πίστευε πως του ήταν αρκετό, τόσο που είχε αποφασίσει να γυρίσει πίσω. Και όντως, ήταν τόσο βαθειά ριζωμένη αυτή η πίστη που υλοποίησε την απόφασή του.

Είχε ξεκινήσει για το σπίτι του που τόσο του είχε λείψει. Είχε φτάσει ήδη κοντά στα μισά της διαδρομής όταν ένας πλούσιος γέρος τον σταμάτησε ζητώντας του βοήθεια.

-Νεαρέ, ξέρεις πως μπορώ να φτάσω στο επόμενο χωριό;

-Μάλιστα κύριε. Έχετε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά σας.

-Μήπως θα μπορούσες εσύ να με οδηγήσεις εκεί;

-Μάλιστα, κύριε.

Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού ο νεαρός παρατηρητής παρατηρούσε τον τρόπο που ο γέρος μιλούσε και συμπεριφερόταν. Φαινόταν να έχει πλήρη επίγνωση της κάθε του αντίδρασης, να κατακρίνει με τα ευγενικά του μάτια οποιονδήποτε συμπεριφερόταν αντίθετα από τον τρόπο που έπρεπε, σύμφωνα με την κοινωνική τάξη του.

-Κύριε, δεν μου έχετε πει ακόμα το όνομά σας, του είπε ένα βράδυ, καθώς δειπνούσαν σε ένα μικρό πανδοχείο.

-Κομφούκιος, νεαρέ.

-Σας παρατηρώ εδώ και μέρες κύριε.

-Και ακόμα δεν κατανοείς τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο.

Το αγόρι έμεινε σιωπηλό περιμένοντας την απάντηση του γέροντα.

-Θα σου πω λοιπόν. Σκέψου την κοινωνία ως μια πυραμίδα, χωρισμένη σε επίπεδα. Κάθε επίπεδο είναι και μια κοινωνική τάξη. Η βάση αντιπροσωπεύει την ομάδα των δούλων και το επόμενο επίπεδο την ομάδα των απλών πολιτών. Όσο ανεβαίνουν τα επίπεδα τόσο σημαντικότερη θέση έχουν.

-Και αυτό πως δουλεύει;

-Ο καθένας από εμάς ανήκει σε αυτή την πυραμίδα, ο ένας πιο ψηλά, ο άλλος πιο χαμηλά, αλλά όλοι είμαστε μέρος της. Ανάλογα σε πιο επίπεδο βρίσκεσαι έχεις και τον αντίστοιχο ρόλο.

-Κανόνες ευπρέπειας, δηλαδή.

-Ακριβώς, νεαρέ.

Εκείνο το βράδυ δεν μίλησαν άλλο. Έπεσαν και δύο για ύπνο εξουθενωμένοι από το πρωινό τους ταξίδι. Οι υπόλοιπες μέρες πέρασαν γρήγορα και επιτέλους είχαν φτάσει στο χωριό.

-Κύριε, φτάσαμε, ανακοίνωσε το αγόρι στον γέροντα.

-Σε ευχαριστώ, νεαρέ.

-Εγώ, σας ευχαριστώ κύριε, και κίνησε για τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του.

-Περίμενε, νεαρέ. Το όνομά σου;

-Μένκιος, κύριε.

Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι την τελική επιστροφή του νεαρού. Όταν η μητέρα του τον είδε δεν τον αναγνώρισε.

-Ποιος είσαι; τον ρώτησε

-Αυτός που έψαχνε την αλήθεια και την βρήκε, μάνα.

-Και ποια είναι;

-Λέγεται Κομφουκιανισμός.

Ομάδα: Σ.Π.Α.Κ. (Σέττας Σωτήριος, Κλούτσος Παναγιώτης, Καλαϊτζής Αλέξανδρος, Κομνηνού Κωνσταντίνα)