ΕΑ τ.289
16
Φύλλο Νο 289 6 μ 8 Μάη 2013 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ 6045 Κύπρος: Μετέωρο βήμα ρήξης από το ΑΚΕΛ 7 Η παραγωγική ανασυγκρότηση στο φως της Μανωλάδας 8, 9 Ιταλία: Κυβέρνηση βαθιάς πολιτικής κρίσης 12 Πώς τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος 11 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ Η κυβέρνηση έχει βγάλει στο σφυρί όλα τα «ασημικά» της δημόσιας περιουσίας, αδιαφορώντας μάλιστα για το προκλητικό γεγονός ότι οι πενιχροί πόροι, που προκύ- πτουν από τις πωλήσεις-εξπρές, κατευθύ- νονται στην πληρωμή τόκων για το χρέος και όχι στην κάλυψη στοιχειωδών κοινωνι- κών δαπανών, όπως π.χ. στα ασφαλιστικά ταμεία που έχουν καταστραφεί από τη λε- ηλασία των αποθεματικών τους. Ο ΟΠΑΠ κατέληξε άρον άρον στα χέρια του «τίγρη» της εμπορίας πετρελαιοειδών, Δημ. Μελισσανίδη, με τιμή εξευτελιστική. Το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» πουλήθηκε νύχτα σε ένα καναδικό fund, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να περάσει στα χέρια κινεζικής εταιρείας, ώστε να εκπληρωθεί ο στόχος του Στουρνάρα να γίνει η χώρα «πύλη εισό- δου των κινεζικών προϊόντων στην ΕΕ». Στο ΤΑΙΠΕΔ συγκεντρώνονται προς πώλη- ση δημόσια κτίρια, δρόμοι, παραλίες, υπο- δομές… Το νερό μεγαλουπόλεων, όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, είναι σε άμεσο κίνδυνο. Οι απολύσεις και η «αξιολόγηση» στην εκ- παίδευση έχουν ως κρυφό στόχο τη μαζική ιδιωτικοποίηση. Αν περάσουν, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα μόνα σχολεία που θα δουλεύουν θα είναι τα ιδιωτικά. Τα δη- μόσια θα μετατραπούν σε υποβαθμισμέ- να πάρκινγκ για τα παιδιά των μισθωτών. Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και στον κρίσιμο χώρο της υγείας. Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί επει- γόντως. Στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στο νερό, η κυβέρνηση και οι δανειστές πρέπει να συναντήσουν αποφασιστική αντίσταση. Και η Αριστερά οφείλει να δεσμευτεί ορι- στικά και καθαρά: η δημόσια περιουσία θα περάσει ξανά στα χέρια του δημοσίου, θα τεθεί υπό κοινωνικό, δημοκρατικό, εργατι- κό έλεγχο. ΟΠΑΠ, αεροδρόμια, νερό... Πωλούνται όλα! Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί σε συριακό έδαφος και η συζήτηση για τη χρήση χημικών όπλων στη Συρία έχουν περιπλέξει ακόμα περισσότερο το «κουβάρι» των διεθνών σχεδιασμών, που εξελίσ- σονται στις πλάτες του συριακού λαού. Οι τελευ- ταίες εξελίξεις γεννούν περισσότερα ερωτήματα από όσα απαντούν (βλ. σελ. 10). Σχεδιασμοί ενάντια στο συριακό λαό Συρια Η κυβέρνηση κήρυξε τον πόλεμο στους εκπαι- δευτικούς μέσω της αύξησης του ωραρίου, των καταργήσεων σχολικών μονάδων και των νέων πειθαρχικών. Περίπου 10.000 αναπληρωτές ανα- μένεται να βρεθούν στο δρόμο από Σεπτέμβρη, ενώ αρκετοί άλλοι δάσκαλοι και καθηγητές θα «περισσεύουν» στα συγχωνευμένα τμήματα. Η υπεράσπιση χιλιάδων θέσεων εργασίας και του δημόσιου σχολείου, μπορεί και πρέπει να γίνει η κεντρική μάχη της Αριστεράς και του κινήματος. Ήδη η ΟΛΜΕ ετοιμάζεται για απεργία την πρώτη μέρα των πανελληνίων με προοπτική κλιμάκωσης για κινητοποιήσεις διαρκείας (βλ. σελ. 4). Απεργία στα σχολεία Παιδεια Φούσκα η «αισιοδοξία» κυβέρνησης-δανειστών Μέσα σε μια κρίσιμη πολιτική συγκυρία ο ΣΥΡΙ- ΖΑ βαδίζει προς μια σημαντική «στιγμή» του: το Πρώτο Συνέδριό του, ως ενιαίου πολιτικού φορέα της Αριστεράς (10-14 Ιούλη). Η προ- σοχή όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκεντρωθεί στα κρίσιμα ζητήματα πο- λιτικής, στα κινημα- τικά καθήκοντα όλων μας και στις αναγκαίες οργανωτικές αλλαγές (βλ. σελ. 6). Στο δρόμο για το 1ο Συνέδριο Συριζα Μόνη λύση η ανατροπή
description
Εργατική Αριστερά τεύχος 289 (8/5/2013)
Transcript of ΕΑ τ.289
Φύλλο Νο 289
6 μ 8 Μάη 2013
Κυκλοφορεί
κάθε δεύτερη Τετάρτη
1,5 ευρώ
6045
Κύπρος: Μετέωρο βήμα ρήξης από το ΑΚΕΛ
7
Η παραγωγική ανασυγκρότηση στο φως της Μανωλάδας
8, 9
Ιταλία: Κυβέρνηση βαθιάς πολιτικής κρίσης
12
Πώς τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
11
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
Η κυβέρνηση έχει βγάλει στο σφυρί όλα τα «ασημικά» της δημόσιας περιουσίας, αδιαφορώντας μάλιστα για το προκλητικό γεγονός ότι οι πενιχροί πόροι, που προκύ-πτουν από τις πωλήσεις-εξπρές, κατευθύ-νονται στην πληρωμή τόκων για το χρέος και όχι στην κάλυψη στοιχειωδών κοινωνι-κών δαπανών, όπως π.χ. στα ασφαλιστικά ταμεία που έχουν καταστραφεί από τη λε-ηλασία των αποθεματικών τους.
Ο ΟΠΑΠ κατέληξε άρον άρον στα χέρια του «τίγρη» της εμπορίας πετρελαιοειδών, Δημ. Μελισσανίδη, με τιμή εξευτελιστική.
Το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» πουλήθηκε
νύχτα σε ένα καναδικό fund, με ανοιχτό το ενδεχόμενο να περάσει στα χέρια κινεζικής εταιρείας, ώστε να εκπληρωθεί ο στόχος του Στουρνάρα να γίνει η χώρα «πύλη εισό-δου των κινεζικών προϊόντων στην ΕΕ».
Στο ΤΑΙΠΕΔ συγκεντρώνονται προς πώλη-ση δημόσια κτίρια, δρόμοι, παραλίες, υπο-δομές… Το νερό μεγαλουπόλεων, όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, είναι σε άμεσο κίνδυνο.
Οι απολύσεις και η «αξιολόγηση» στην εκ-παίδευση έχουν ως κρυφό στόχο τη μαζική ιδιωτικοποίηση. Αν περάσουν, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα μόνα σχολεία που
θα δουλεύουν θα είναι τα ιδιωτικά. Τα δη-μόσια θα μετατραπούν σε υποβαθμισμέ-να πάρκινγκ για τα παιδιά των μισθωτών. Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και στον κρίσιμο χώρο της υγείας.
Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί επει-γόντως. Στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στο νερό, η κυβέρνηση και οι δανειστές πρέπει να συναντήσουν αποφασιστική αντίσταση.
Και η Αριστερά οφείλει να δεσμευτεί ορι-στικά και καθαρά: η δημόσια περιουσία θα περάσει ξανά στα χέρια του δημοσίου, θα τεθεί υπό κοινωνικό, δημοκρατικό, εργατι-κό έλεγχο.
ΟΠΑΠ, αεροδρόμια, νερό...
Πωλούνται όλα!
Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί σε συριακό έδαφος και η συζήτηση για τη χρήση χημικών όπλων στη Συρία έχουν περιπλέξει ακόμα περισσότερο το «κουβάρι» των διεθνών σχεδιασμών, που εξελίσ-σονται στις πλάτες του συριακού λαού. Οι τελευ-ταίες εξελίξεις γεννούν περισσότερα ερωτήματα από όσα απαντούν (βλ. σελ. 10).
Σχεδιασμοί ενάντια στο συριακό λαό
Συρια
Η κυβέρνηση κήρυξε τον πόλεμο στους εκπαι-δευτικούς μέσω της αύξησης του ωραρίου, των καταργήσεων σχολικών μονάδων και των νέων πειθαρχικών. Περίπου 10.000 αναπληρωτές ανα-μένεται να βρεθούν στο δρόμο από Σεπτέμβρη, ενώ αρκετοί άλλοι δάσκαλοι και καθηγητές θα «περισσεύουν» στα συγχωνευμένα τμήματα. Η υπεράσπιση χιλιάδων θέσεων εργασίας και του δημόσιου σχολείου, μπορεί και πρέπει να γίνει η κεντρική μάχη της Αριστεράς και του κινήματος. Ήδη η ΟΛΜΕ ετοιμάζεται για απεργία την πρώτη μέρα των πανελληνίων με προοπτική κλιμάκωσης για κινητοποιήσεις διαρκείας (βλ. σελ. 4).
Απεργία στα σχολείαΠαιδεια Φούσκα η «αισιοδοξία» κυβέρνησης-δανειστών
Μέσα σε μια κρίσιμη πολιτική συγκυρία ο ΣΥΡΙ-ΖΑ βαδίζει προς μια σημαντική «στιγμή» του: το
Πρώτο Συνέδριό του, ως ενιαίου πολιτικού φορέα της Αριστεράς (10-14 Ιούλη). Η προ-σοχή όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκεντρωθεί στα κρίσιμα ζητήματα πο-λιτικής, στα κινημα-τικά καθήκοντα όλων μας και στις αναγκαίες οργανωτικές αλλαγές (βλ. σελ. 6).
Στο δρόμο για το 1ο Συνέδριο
Συριζα
Μόνη λύσηη ανατροπή
2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Σπύρος Αντωνίου
Π ίσω από τις επικοινω-νιακές φιέστες της κυβέρνησης για την
«ανάπτυξη» που όλο έρχεται, δεν μπορεί να κρυφτεί η σκλη-ρή πραγματικότητα που είναι η μαζική φτώχεια και ανεργία, οι απανωτοί φόροι στα λαϊκά στρώματα και η προκλητική υποστήριξη των εργοδοτών.
Τα στοιχεία, που έδωσε στη δημοσιότητα το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, μιλά-νε από μόνα τους. Από το 2010 έως το τέλος του 2013 μισθωτοί και συνταξιούχοι θα έχουν χάσει το 50% του εισοδήματός τους, ενώ στο τέλος του 2012 περίπου 3.900.000 άνθρωποι ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας (2.200.000 το 2009).
Με το πολυνομοσχέδιο που ψήφισαν οι κυβερνητικοί εταί-ροι (και διάφοροι «ανεξάρτη-τοι» συνοδοιπόροι τους) την Κυριακή 28/4 –με τις γνωστές πια εκτροπές του «κατεπεί-γοντος» και του ενός μόνο άρθρου– γίνεται φανερό ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενι-ζέλου-Κουβέλη επιδιώκει να συντρίψει τις κατακτήσεις και τα δικαιώμα-τα των εργαζομέ-νων και της νεολαίας, ώστε να υπερασπιστεί ακόμα πιο αυ-ταρχικά τα συμφέροντα των δυνάμεων του κεφαλαίου.
ΜισθοίΚυριολεκτικά την τελευταία στιγμή πριν την ψηφοφορία, η κυβέρνηση έκανε δεκτή τροπολογία του ΠΑΣΟΚ, με την οποία δόθηκε η χαριστική βολή στον κατώτατο μισθό. Εμπαίζοντας τους 1,5 εκατ. ανέργους και συνεχίζοντας τις ρουσφετολογικές διαδικασίες ετών, τους καλούν να απασχο-ληθούν για λίγους μήνες σε προγράμματα κοινωφελούς εργασίας στους ΟΤΑ κ.α., με αμοιβή έως 19,6 ευρώ ημε-ρησίως και όχι πάνω από 490 ευρώ το μήνα.
Για εργαζόμενους κάτω των 25 ετών οι μηνιαίες απολαβές δεν θα ξεπερνούν τα 427 ευρώ. Κάτω δηλαδή και από τον εξευ-τελιστικό μισθό των 586 ευρώ που ισχύει σήμε-ρα, «κατά πα-ρέκκλιση της ισχύουσας νομο-θεσίας», όπως αναφέρει και η επίμαχη τρο-πολογία.
Η ρύθμιση αυτή είναι σίγου-ρο ότι θα αποτελέσει όχημα για το νέο μοντέλο εργασιακών σχέσεων που διαμορφώνουν τα μνημόνια της λεηλασίας: μισθοί πείνας στο όνομα της «ανταγω-νιστικότητας» και δουλειά χωρίς δικαιώματα για όλους.
Η υποκρισία και η ταξική τους μεροληψία αποδεικνύε-ται λίγες γραμμές παρακάτω,
όταν με την ίδια τροπολογία δίνεται η δυνατότητα να μειώ-νονται δραστικά και με υπουρ-γικές αποφάσεις οι εργοδοτι-κές ασφαλιστικές εισφορές σε επιχειρήσεις που δια-τηρούν τις θέσεις εργασίας. Και όλα αυτά όταν τα ταμεία βρίσκο-νται υπό κατάρρευση (τρύπα 2,5 δισ. ευρώ στα ταμεία και αδήλωτη εργασία στο 40%), αυξάνονται τα όρια συνταξιο-δότησης των εργαζομένων και τσεκουρώνουν τις συντάξεις.
Όλα για τις επιχειρήσεις δηλαδή και την κερδοφορία τους, εφόσον την επόμενη διετία (2014-2016) προβλέπε-ται η μείωση κατά 3,9% των εργοδοτικών εισφορών υπέρ ΙΚΑ, ενώ μέχρι τον ερχόμενο Νοέμβρη θα καταργηθούν και οι κοινωνικοί πόροι.
Απολύσεις στο ΔημόσιοΗ κατασυκοφάντηση των δη-μοσίων υπαλλήλων από τα κα-νάλια και κάθε αντιδραστικό κύκλο, τα ΔΗΜΑΡίτικα κόλπα που βάφτιζαν τις απολύσεις «κινητικότητα», «διαθεσιμότη-τα» κλπ, προετοίμασαν το έδα-φος για τις 15.000 απολύσεις μέχρι το 2014, από τις οποίες 4.000 φέτος, κυρίως μέσω της κατάργησης ΝΠΙΔ (βλ. σελ. 5)
ΧαράτσιαΤο δήθεν προσωρινό χαράτσι στα ακίνητα παραμένει και το 2013, «μειωμένο» κατά 15%. Θα αρχίσει να πληρώνεται από τον Ιούνιο σε 5 μηνιαίες δόσεις και στόχο την αφαίμαξη 3,2 δισ. ευρώ. Ωστόσο, στις αρχές του καλοκαιριού η επιβολή του έκτακτου τέλους θα αφορά και τα μη ηλεκτροδοτούμενα (οικόπεδα, αγροτεμάχια) ακί-νητα και η εφορία θα «πάρει πίσω» και με το παραπάνω αυτά που σήμερα «χαρίζει».
Επίσης, σε ενιαίο «ραβασάκι» θα καταφτάσει στα νοικοκυριά ο ΦΑΠ του 2011 και του 2012 και λίγο αργότερα και του 2013.
Τράπεζες-ΤΧΣΜε τις διατάξεις του νέου νο-μοθετικού τερατουργήματος της συγκυβέρνησης ενισχύε-ται η διοίκηση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθε-
ρότητας (ΤΧΣ) με δύο ακόμα μέλη και πλέον το Ταμείο δεν εμπίπτει στον ευρύτερο δη-μόσιο τομέα. Πρόκειται για ρυθμίσεις που συνδέονται με το «αγκάθι» της ανακεφαλαι-οποίησης των τραπεζών που, μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις είναι οι άμεσες προτεραιότη-τες κυβέρνησης και τρόικας.
Στις 30/4, με τη γενική συνέ-λευση της Εθνικής Τράπεζας, ολοκληρώθηκαν οι συζητή-σεις για την ανακεφαλαιοποί-ηση των τεσσάρων «συστη-μικών» τραπεζών. Μέχρι τον Ιούνιο εκτιμάται ότι θα έχουν ολοκληρωθεί οι αυξήσεις των μετοχικών τους κεφαλαίων.
Ήδη το ΤΧΣ (δηλαδή το Δη-μόσιο που έχει δανειστεί αυτά τα χρήματα) ανακοίνωσε ότι έχει καλύψει (με τη μορφή προκαταβολής) και δεσμευθεί (με τη μορφή δεσμευτικών επιστολών) για το σύνολο των κεφαλαίων που είναι αναγκαία, συνολικού ύψους 27 δισ. ευρώ.
Το ποσό αυτό είναι ακριβώς το ίδιο με τη συνολική ετή-σια δαπάνη για την καταβολή συντάξεων, που χορηγούνται από 93 διαφορετικούς ασφα-λιστικούς φορείς, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας.
Το μεσημέρι της Πρωτο-μαγιάς, το ΤΑΙΠΕΔ ενέκρι-νε την προσφορά εξαγοράς του 33% του ΟΠΑΠ από την EmmaDelta, του πρωθυπουρ-γικού φίλου Μελισσανίδη, έναντι του εξευτελιστικού τι-μήματος των 652 εκατ. ευρώ. Η ΔΕΠΑ και ο ΔΕΣΦΑ, θα είναι τα επόμενα «φιλέτα» που θα χαριστούν. Την ίδια στιγμή οι φιέστες των Σαμαρά-Βενιζέλου στα εγκαταλειμμένα εργοτάξια των αυτοκινητοδρόμων επιση-μοποίησαν τη συμφωνία περί «αποζημιώσεων παρελθόντος» στις τέσσερις Κατασκευαστικές Κοινοπραξίες ύψους 353,3 εκατ. ευρώ. Πρόκειται για τις ίδιες εταιρείες που, αν και σταμάτη-σαν κάθε εργασία τα τελευταία χρόνια, συνεχίζουν να εισπράτ-τουν διόδια και δημόσιο χρήμα.
ΕκπαίδευσηΠέρα από την «απελευθέρω-ση» διάφορων επαγγελμάτων και κλάδων (λαϊκές αγορές,
bakeoff, λογιστές κ.ά.), με δι-άταξη του πολυνομοσχεδίου αυξάνεται κατά δύο ώρες το ωράριο των εκπαιδευτικών, χωρίς φυσικά αύξηση απο-δοχών, με σκοπό να προσλη-φθούν ελάχιστοι ωρομίσθιοι και να κινδυνεύουν με απόλυ-ση 10.000 αναπληρωτές.
Στην ίδια κατεύθυνση «εξοικονόμησης πόρων», μέσω της διάλυσης της δη-μόσιας εκπαίδευσης, εντάσ-σονται και οι εισηγήσεις 13 περιφερειακών διευθυντών εκπαίδευ-σης για συγχωνεύ-σεις 200 σχολείων, κυρίως στην περιφέρεια (βλ. σελ. 4).
ΑνατροπήΗ αντικοινωνική καταιγίδα που ξέσπασε αυτές τις μέρες, δεν θα είναι η τελευταία που θα πλήξει τις ζωές της πλειοψη-φίας του κόσμου. Οι ρυθμίσεις για τη λειτουργία των εμπορι-κών καταστημάτων τις Κυρια-κές, όπως και της οριζόντιας μείωσης των συντά-ξεων του ΟΑΕΕ κατά 35%, θα επανέλ-θουν με την πρώτη ευκαιρία.
Η λήψη νέων μέτρων τον Ιούνιο (απόκλιση από τους στόχους 348 εκατ. ευρώ στα προ φόρων έσοδα και 506 εκατ. ευρώ στους έμμεσους φόρους το πρώτο τρίμηνο του έτους) είναι αναπόφευκτη, όπως έχουν υπονοήσει αρκε-τά στελέχη των κυβερνητικών επιτελείων, εκτιμώντας ότι έχουν το συσχετισμό να επι-βάλουν ένα 4ο Μνημόνιο, που θα σαρώσει και τα τελευταία κεκτημένα της εργατικής τά-ξης και των φτωχών μαζών.
Η κλιμάκωση της κυβερ-νητικής επίθεσης απέναντι στους εργαζόμενους, τους άνερ-γους, τους συνταξιού-χους, τη νεολαία, καθώς και η ολόπλευρη στήριξη των κυρί-αρχων δυνάμεων στο αντερ-γατικό «αμόκ» του Σαμαρά, ξεκαθαρίζει και τα καθήκοντα του δικού μας στρατοπέδου. Αυτή η συγκυβέρνηση είναι δύσκολο να καταρρεύσει σύ-ντομα μόνο από τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της ή από τους πελατειακούς καβγάδες για τον διοικητή του ΟΑΕΔ.
Η Αριστερά και το κίνημα οφείλουν να την ανατρέψουν. Χωρίς ένα παρατεταμένο κύμα μαχητικών, εργατικών-λαϊκών αγώνων, που θα βρουν πολιτι-κή έκφραση σε μια κυβέρνη-ση της Αριστεράς, η οποία θα συγκρουστεί αποφασιστικά με τους καπιταλι-στές, τις ευ-ρωηγεσίες, τις πολιτικές της λιτότητας και της καταστολής, η πολυπόθητη ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος θα φαντάζει όλο και πιο μακρινή.
óôá óýíôïìá...Ο Ν. Αναστασιάδης ανακήρυξε την Κύπρο
ως τον «πιο αξιόπιστο γείτονα» του Ισραήλ, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Τελ Αβίβ. Απαντώντας ο Σιμόν Πέρες, δήλωσε ότι η Κύπρος είναι για το Ισραήλ «ο πιο κοντινός φίλος, τόσο πολιτικά όσο και γεωγραφικά». Αποτιμώντας συνολικά την επίσκεψη, ο Τύπος έκανε λόγο για «βαθύτερη προσέγγιση Λευ-κωσίας-Τελ Αβίβ», αλλά και για κοινή πρόθεση των δυο πλευρών να «διευρυνθεί η προσέγγι-ση» με τη συμμετοχή και της Ελλάδας, αρχί-ζοντας από τη στρατιωτική συνεργασία. Αυτά, για τους ανησυχούντες «εθνικάρες» –της Δε-ξιάς, αλλά και της Αριστεράς– που, μετά το δειλό «άνοιγμα» του Ισραήλ προς την Τουρκία, διέβλεψαν τον «κίνδυνο» να χάσουμε έναν πο-λύτιμο –και αιματοβαμμένο– σύμμαχο…
N N N
Παρεμπιπτόντως, δεν μπορεί να υποτιμη-θεί το «μήνυμα» κοινών ισραηλινοκυπριακών ασκήσεων με τη συμμετοχή πλοίων του γαλ-λικού πολεμικού ναυτικού. Που δείχνει κα-θαρά με ποια πλευρά τάσσονται οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις στην περιοχή…
N N N
Η σύγκρουση του Βενιζέλου με τον ΓΑΠ είναι πιθανόν να αποκτήσει, πολιτικά, σημα-ντικό… βάθος. Φτάνοντας ακόμα και στο εν-δεχόμενο ενοποίησης με τη ΝΔ του Σαμαρά, με στόχο τη συγκρότηση πολιτικού πόλου ικανού να καθοδηγήσει τις καθεστωτικές δυ-νάμεις μέσα στην κρίση. Ο Θ. Πάγκαλος, ως συνήθως, βγήκε μπροστά, καλώντας τη «με-γάλη δημοκρατική-ευρωπαϊκή παράταξη» να προετοιμάσει κοινά ψηφοδέλτια για τις ευ-ρωεκλογές και την τοπική αυτοδιοίκηση. Και είμαστε ακόμα στην αρχή…
N N N
Το εναλλακτικό σενάριο –της, τάχα, επι-μονής στην αντιδεξιά εκδοχή της «δημοκρα-τικής παράταξης»– προβλέπει τη σύγκλιση μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-Οικολόγων, με στόχο να περιοριστούν οι πιθανότητες μιας εκλο-γικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση εκδηλώθηκαν ήδη, όπως δείχνουν οι εσωτερικές «περιπέτειες» των Οι-κολόγων-Πράσινων…
N N N
Ο Πειραιώς Σεραφείμ ανακάλυψε τελικά κάποιους λόγους για να τα «σπάσει» με τη Χρυσή Αυγή. Διαπίστωσε, λέει, ότι οι ναζήδες είναι παγανιστές και κρυπτοσατανιστές. Το ότι είναι τραμπούκοι και δολοφόνοι δεν έχει ακόμα τραβήξει την προσοχή του χριστιανού ιεράρχη…
N N N
Παρεμπιπτόντως, οι «αδελφοί» της ΧΑ στη Γερμανία δεν δολοφονούν μόνο Τούρκους, Πακιστανούς και λοιπούς «μελαμψούς». Δο-λοφονούν και Έλληνες μετανάστες, όπως απέδειξε ο φόνος του Θεοδ. Βουλγαρίδη από την Μπεάτε Τσέπε και την παρέα της. Με την ανοχή –και εκεί– της αστυνομίας και των διω-κτικών αρχών. Που για χρόνια απέδιδαν τους φόνους σε «καυγάδες μεταξύ μεταναστών»…
N N N
Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, λέει, δεν έχουν δώσει «λευκή επιταγή» στην κυβέρνηση σχε-τικά με τις απολύσεις στο δημόσιο. Απλώς έχουν συμφωνήσει με το Σαμαρά και την τρό-ικα για 2.000 απολύσεις μέσα στον επόμενο μήνα, 4.000 απολύσεις ως το τέλος του 2013, 11.000 απολύσεις στο 2014 και –κρατηθείτε– 180.000 απολύσεις ή επιβεβλημένες «συντα-ξιοδοτήσεις» ή άλλες «αποχωρήσεις» μέσα στο 2015. Τόσο καλά…
Προάγγελος του 4ου Μνημονίουτα νέα μέτρα
πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013 η άποψή μας
Α μέσως μετά το Πάσχα δημοσιεύθηκε η έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα,
την οποία τα φερέφωνα παρου-σίασαν ως θετική. Είναι αλήθεια ότι η έκθεση περιλαμβάνει κά-ποια διπλωματική αναγνώριση ορισμένων «επιτυχιών» της ελ-ληνικής κυβέρνησης, όμως το κύριο μήνυμα ήταν το μάλωμα της Αθήνας για τις αποτυχίες της κυβέρνησης, καθώς και οι επεί-γουσες προτάσεις για αλλαγή κα-τεύθυνσης σε πολλά επίπεδα. Η τελική εικόνα είναι πως οι καλές μέρες είναι ακόμη πολύ μακριά.
Το ΔΝΤ μιλάει για επιτυχίες αναφερόμενο, όπως και η τρι-κομματική κυβέρνηση, στη μείωση του δημόσιου ελλείμ-ματος και του ελλείμματος τρε-χουσών συναλλαγών: Περσινά και προπέρσινα ξινά σταφύλια. Αυτοί οι δείκτες μειώνονται έτσι κι αλλιώς με τις περικοπές δαπανών (μισθών κ.λπ.) και με την πτώση του ΑΕΠ αντίστοιχα –και γι’ αυτό εξάλλου τις ίδιες «επιτυχίες» είχε επίσης σημει-ώσει και ο ήδη ξεχασμένος Πα-πακωνσταντίνου.
Άλλη μια «επιτυχία» που το-νίζει το ΔΝΤ είναι η «επιστροφή των καταθέσεων» στις τράπεζες. Και αυτό είναι ξαναζεσταμένο φαγητό που σερβίρεται από το Δεκέμβριο του 2012. Όμως, ακό-μη κι αν ισχύει κάτι τέτοιο, πρό-κειται απλώς για επιστροφή στην κατάσταση του Μαΐου 2012 (κι όχι νωρίτερα), αφού τότε υποτί-θεται ότι είχαν φύγει τα λεφτά.
ΚοινοτοπίεςΗ έκθεση επαναλαμβάνει το γνωστό ιδεολόγημα περί «υπερ-στελεχωμένου» Δημόσιου, χωρίς βέβαια να δίνει νούμερα (στην πραγματικότητα η μείω-ση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων από την έναρξη των μνημονίων είναι πάνω από 40% και ο σημερινός επίσημος αριθμός –λίγο πάνω από τις 600.000– βρίσκεται πολύ κάτω από τον μέσο όρο της ευρωζώ-νης). Η ιδέα περί «υπερστελε-χωμένου» βέβαια χρησιμοποι-είται για το επόμενο βήμα, δηλ. την πρόταση για απολύσεις: Το ΔΝΤ αγωνιά γιατί δεν σπάει το ταμπού των αναγκαστικών απο-λύσεων στο Δημόσιο.
Η έκθεση υποστηρίζει επίσης ότι πολλά περιουσιακά στοιχεία βρίσκονται ακόμη στα χέρια του κράτους. Πάλι δεν παρατίθενται στοιχεία ούτε γίνεται σύγκριση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Ο
μόνος στόχος της αναφοράς είναι η μπαγιάτικη διακήρυξη για ανά-γκη κι άλλων ιδιωτικοποιήσεων.
Τέλος, το ΔΝΤ αγωνιά επίσης μη τυχόν και το Δημόσιο απο-κτήσει τον έλεγχο των ιδιωτι-κών τραπεζών που διασώζει και ζητάει πολύ γρήγορη εκ νέου ιδιωτικοποίηση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών.
Όσον αφορά το μέλλον, το ΔΝΤ αναλίσκεται σε ευχολό-για και πολλά «θα» και «αν»: Θα ήταν καλό να δίνουν δάνεια οι τράπεζες, θα ήταν καλό να γί-νουν επενδύσεις, θα αρχίσει η αντιστροφή αν υιοθετηθούν οι κατάλληλες πολιτικές και –κυρί-ως– θα ήταν καλό να υπάρξει κι άλλη ελάφρυνση του ελληνικού χρέους εκ μέρους των Ευρωπαί-ων δανειστών, αλλιώς αυτό δεν είναι βιώσιμο.
Όμως η έκθεση λέει και με-ρικές αναντίρρητες αλήθειες. Π.χ., τονίζει με έμφαση, για άλλη μια φορά, αυτό που κρύβει διαρκώς η κυβέρνη-ση και τα παπαγαλάκια της: Οι πλούσιοι εξακολουθούν να μην πληρώνουν φόρους «κάτι που οδήγησε το πρόγραμμα να εξαρτάται υπερβολικά από τις περικοπές δαπανών και την αύξηση των φόρων σε μισθω-τούς και συνταξιούχους» όπως παραδέχεται το ΔΝΤ. Επίσης η έκθεση παραδέχεται και κάτι άλλο για το οποίο σφυρίζει αδι-άφορα η κυβέρνηση: παρά την τεράστια μείωση των μισθών οι τιμές παραμένουν υψηλές. Το ΔΝΤ αποφεύγει να καταλήξει στο σωστό συμπέρασμα, αλλά η τελική αιτία για τις υψηλές τι-μές είναι το πολύ υψηλό ποσο-στό κέρδους που εξακολουθεί να απολαμβάνει το κεφάλαιο στην Ελλάδα, παρά την κρίση.
Τέλος, το ΔΝΤ παραδέχεται ρητά πως η «δημοσιονομική προσαρμογή» θα παραμείνει τροχοπέδη για την αύξηση του ΑΕΠ για πολλά ακόμη χρόνια! Φαίνεται ότι το ΔΝΤ δεν πιστεύ-ει ούτε τις δηλώσεις Σαμαρά (που τούτες τις μέρες διαλαλεί φτηνή πραμάτεια λιμανιών στη Άπω Ανατολή) ούτε τις δηλώ-σεις Στουρνάρα.
ΣτουρνάραςΜιλώντας για δηλώσεις Στουρ-νάρα, ο τελευταίος, σε συ-νέντευξή του στη γερμανι-κή «Frankfurter Allgemeine Zeitung» μας είπε η ελληνική οικονομία «έχει βγει από τα χει-ρότερα», και ως απόδειξη γι’ αυτό επικαλέστηκε το γεγονός ότι δεν υπήρξαν μέχρι το Πά-σχα μαζικές διαμαρτυρίες κό-ντρα στα νέα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση. «Οι Έλληνες είναι υπομονετικοί», είπε. «Υπάρχουν μόνο διαμαρτυρίες από τον δη-μόσιο τομέα. Οι προβλέψεις ότι θα καιγόταν η Αθήνα στις δια-δηλώσεις δεν επιβεβαιώθηκαν. Οι άνθρωποι έχουν γίνει ήρεμοι γιατί βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ». Επίσης ο υπουρ-γός βλέπει μεγάλη αύξηση του-ριστών που θα έρθουν το καλο-καίρι. Απ’ ό,τι, ωστόσο, φαίνεται ούτε η γερμανική Hochtief πα-ρακολουθεί τις δηλώσεις του υπ. Οικονομικών, γι’ αυτό και, παρά τις εξαγγελίες για πακτω-λούς τουριστικού χρήματος, αποφάσισε να τα βροντήξει ξε-πουλώντας το μερίδιό της στο «Ελ. Βενιζέλος».
Ωστόσο, παρά τα ευχάριστα νέα του, ο γελαστός Στουρ-νάρας επιμένει στις 15.000 απολύσεις, καθώς τόσοι είναι αυτοί που «δεν πληρούν τις
απαιτήσεις για να υπηρετούν στον δημόσιο τομέα». Τους έχει εξετάσει όλους ο υπουρ-γός και έχει βρει ότι δεν κά-νουν. Τελείως δε συμπτωματι-κά κατέληξε στον ίδιο ακριβώς αριθμό απολύσεων που θέλει η τρόικα, όπως ο ίδιος λέει.
Όμως και στον Στουρνάρα πρέπει να πιστώσουμε μία αλή-θεια. Ο υπουργός δήλωσε στη γερμανική εφημερίδα περιχα-ρής ότι οι κυβερνητικοί εταίροι «διευκολύνουν το έργο του, καθώς δεν εγείρουν παράλογες απαιτήσεις». Πράγματι οι μέχρι σήμερα οι «κόκκινες» γραμμές των Κουβέληδων, των λαϊκών δεξιών και των ακροδεξιών Φα-ήλων έπεσαν η μία μετά την άλλη, αφήνοντας τον διορισμέ-νο υπουργό να κάνει ό,τι θέλει στην οικονομία.
ΠραγματικότηταΌ,τι και να λέει η κυβέρνηση και η τρόικα, η αλήθεια είναι ότι οι οικονομικοί δείκτες είναι εφιαλτικοί και πρώτα και κύρια ο δείκτης η ανεργίας. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Γ. Ρωμανιά, οι μετρήσεις που βασίζονται στον κανονισμό της Eurostat, υπο-τιμούν την πραγματικότητα. Σύμφωνα με τον ίδιο σήμερα η πραγματική ανεργία στην Ελ-λάδα ξεπερνά τους 2.000.000 ανθρώπους!
Στην τραγική αυτή εικόνα για το λαό, με την ευγενική προ-σφορά του ΠΑΣΟΚ, εισάγεται και ο «τριτοκοσμικός» πλέον μισθός των 490 ευρώ το μήνα ή 19 ευρώ ημερομίσθιο για ανέρ-γους (οι εξαθλιωμένοι μετανά-στες στη Μανωλάδα παίρνουν 23 ευρώ ημερομίσθιο). Κι όλα αυτά για πέντε μόλις μήνες –μετά οι άνεργοι θα ξανα είναι
άνεργοι. Τέλος, από τις 15 Μαΐου που λήγει η μετενέργεια, επέρ-χεται κατάργηση σειράς επι-δομάτων στον ιδιωτικό τομέα με αποτέλεσμα την περαιτέρω μείωση των μισθών κατά 30%-35% σε περισσότερους από ένα εκατομμύριο εργαζόμενους/ες.
Δεν είναι τυχαίο που ο επί σειρά ετών αντιπρόεδρος στον οίκο αξιολόγησης Moody’s, Κ. Μαχόνι, σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθερο-τυπία» λέει χωρίς περιστροφές: «Το σχέδιο της τρόικας για την Ελλάδα φαίνεται ιδιαίτερα ανη-συχητικό. Με βάση τη νέα φι-λοσοφία της Ευρώπης για αυ-τοχρηματοδοτούμενα bail-out, το σχέδιο για την Ελλάδα είναι, κατά πώς φαίνεται, να πεθάνει της πείνας, όπως η Ρουμανία τη δεκαετία του ‘80. Η Κύπρος θα ακολουθήσει».
Φάρος Αυτό είναι το «φως στο βάθος του τούνελ» που μονότονα επαναλαμβάνουν ότι βλέπουν τα απάνθρωπα στουρνάρια της οικονομίας και της πολιτικής. Ένα φως που βέβαια δεν βλέ-πει η μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού, σε αντίθεση με τις ορέξεις που κάνει ο υπουργός Οικονομικών.
Εξάλλου και οι δημοσκοπή-σεις είναι αμείλικτες όταν τε-θούν τα σωστά ερωτήματα: Το 80% των πολιτών πιστεύουν ότι η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση, πάνω από το 70% δηλώνουν ότι η κυβέρνηση δεν θα τα καταφέρει, η πλειοψηφία δεν θέλει ιδιωτικοποιήσεις και γενικώς οι θετικές γνώμες για τις πολιτικές του μνημονίων δεν ξεπερνούν το 10%.
Αυτή η οργή και αυτή η δυνα-μική θα πρέπει να εκφραστεί και πάλι στους δρόμους κόβοντας το βήχα στους Στουρνάρες. Αλλά για να γίνει αυτό ο λαός θα χρειαστεί από την Αριστερά και πάλι έναν καθαρό, σταθερό και φωτεινό φάρο ελπίδας, μάχης και ανατροπής. Μια αντισυστη-μική φωνή ενάντια στη βαρβα-ρότητα της άκρας δεξιάς του κεφαλαίου που σηκώνει κεφάλι. Οι εξελίξεις στην Ευρώπη, κύ-ρια οι ογκώδεις διαδηλώσεις σε Ισπανία, Γαλλία και Πορτογαλία, φέρνουν ένα νέο γύρο αντιπα-ράθεσης με τις άρχουσες τάξεις της Ευρώπης, από τον οποίο δεν πρέπει να λείψει το –πρω-τοπόρο σε απεργίες– ελληνικό προλεταριάτο.
Αποτυχίες βλέπει στην Αθήνα το ΔΝΤ-Πλασματική η αισιοδοξία της τρικομματικής
Το φως στο βάθος του τούνελ είναι η ανατροπή
4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Καθηγητές: Απεργία διαρκείας η μόνη λύση ενάντια στην
καταστροφή της εκπαίδευσης
Των Κατερίνας Αγγίσταλη, Βασίλη Μορέλλα,
εκπαιδευτικών
Ο ι εκπαιδευτικοί ως εργαζόμενοι και η δημόσια εκπαίδευση
ως κοινωνικό δικαίωμα ήταν δεδομένο ότι δεν θα ξέφευγαν από την κλίνη των μνημονίων. Τα νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα και η αναμενόμενη συκοφα-ντική εκστρατεία για το δια-συρμό μας ως «τεμπέληδων», «ανώμαλων» και «ανεπαρκών», έρχονται για να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια εκπαίδευση.
Βασικός στόχος του υπουρ-γείου Παιδείας, εκτός των νέων μειώσεων και καταργήσεων σχολείων που φέρνει το πολυ-νομοσχέδιο, είναι η απελευθέ-ρωση των απολύσεων και στο χώρο μας. Με δύο τρόπους:
α) Με την εξοντωτική εφαρ-μογή του νέου Πειθαρχικού Δικαίου για τους δημοσίους υπαλλήλους, με το οποίο κιν-δυνεύουμε να χάσουμε τη δουλειά μας, γιατί επιδείξα-με «ανάρμοστη συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας». Βλέπε τις περιπτώσεις των συναδέλφων Αχείμαστου (Ηλεία) και Γκου-λιώνη (Λάρισα), που διώκονται για νομικές αντιδικίες με ιδιώ-τες ή γιατί συμμετείχαν σε δια-δηλώσεις!
β) Με τους τεχνητά «υπερά-ριθμους» που θα προκύψουν με την αύξηση του ωραρίου, την περαιτέρω μείωση σχολεί-ων και τμημάτων, την αλλαγή του ωρολόγιου προγράμματος, την αυθαίρετη μείωση οργανι-κών θέσεων.
Το υπουργείο τράβηξε τη σκανδάλη μια ημέρα πριν κλεί-σουμε για τις διακοπές του Πάσχα κι εκτελεί συμβόλαιο εξόντωσης –όχι μόνο των εκ-παιδευτικών. Είναι χαρακτηρι-
στικές οι υποχρεωτικές μετακι-νήσεις σε όλη την Ελλάδα (έχει κατατεθεί Προεδρικό Διάταγμα στο νομοπαρασκευαστικό τμή-μα του ΣτΕ).
Θα κάνουν τους δασκάλους περιπλανώμενους φαντάρους, χωρίς καμιά δαπάνη για το δη-μόσιο και χωρίς προοπτική να οργανώσουμε κάπου σταθερά τη ζωή μας, προσδοκώντας την παραίτησή μας, προκειμένου να μη διαλύσουμε τις οικογέ-νειές μας.
Τα επιμέρους αυτά μέτρα δεν αφορούν απλά μια... «συ-ντεχνία». Για παράδειγμα, πέραν του ότι το ωράριο στα ελληνικά σχολεία είναι όσο και στα ευρωπαϊκά, η αύξησή του σημαίνει ότι οι 13.000 συνά-δελφοι αναπληρωτές δεν θα διοριστούν ποτέ ξανά και οι 5.000 «υπεράριθμοι» μόνιμοι θα χάσουν τις θέσεις τους.
Όλοι αυτοί θα προστεθούν στη συνολική ανεργία –που κονταίνει τους μισθούς όλων. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γε-γονός ότι απολύσεις και μειώ-σεις στο Δημόσιο ψηφίστηκαν ταυτόχρονα με τη μείωση του μισθού στα 420 ευρώ για τους άνεργους.
Άλλωστε, ποιος έχει ωφεληθεί στα τελευταία τρία χρόνια όπου περίπου ένας στους πέντε εκ-παιδευτικούς έφυγαν απ’ τα σχο-λεία, οι μισθοί μειώθηκαν έως και 45%, έγινε ο πρώτος γύρος «συγχωνεύσεων» 1.000 περίπου σχολείων και η δημόσια χρημα-τοδότηση έπεσε κάθετα περί-που 50%; Προφανώς ούτε μαθη-τές και γονείς, ούτε και κανένας άλλος εργαζόμενος. Αντίθετα, οι μισθοί έπεσαν για όλους, μει-ώνοντας τις ευκαιρίες σπουδών για τα παιδιά των φτωχών ακόμη περισσότερο (π.χ. μείωση εισα-κτέων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ 3,5%).
Τα μέτρα που αναμένονται, και απαιτούν λιγότερους δα-
σκάλους, κι άλλες καταργήσεις σχολείων και μειωμένες δαπά-νες, θα μετατρέψουν τις τά-ξεις σε σαρδελοκούτια και θα αυξήσουν κι άλλο τη σχολική αποτυχία.
Εκλογές για την ΟΛΜΕΟι εκλογές για την Ομοσπονδία αποκτούν τεράστια σημασία σε αυτή τη συγκυρία. Με τους υπάρχοντες συσχετισμούς στην ΟΛΜΕ, μπαίνουν εμπόδια στην οργάνωση οποιασδήποτε απάντησης στην ιστορικών δι-αστάσεων επίθεση. Αυτό απο-τυπώθηκε και στην τελευταία συνεδρίαση του Δ.Σ., το οποίο συγκλήθηκε εκτάκτως μέσα στις διακοπές, προκειμένου να υπάρξει εισήγηση προς τις ΕΛΜΕ για κινητοποιήσεις με το άνοιγμα των σχολείων και, δυστυχώς, δεν υπήρξε τίποτα συγκεκριμένο, με ευθύνη των ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ.
Σε 51 από τις 89 ΕΛΜΕ έχουν διεξαχθεί ήδη οι εκλογές. Κα-ταγράφηκε αύξηση της συμμε-τοχής κατά 10% και εντυπωσι-ακή άνοδος του ψηφοδελτίου των ΣΥΝΕΚ (στηρίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ) κατά 33 επιπλέον αντιπροσώπους, ενώ αυξητική τάση εμφανίζουν και οι υπόλοι-πες αριστερές δυνάμεις.
Η ΔΑΚΕ εμφανίζεται στάσιμη και η ΠΑΣΚ είναι κλινικά νεκρή σε επίπεδο εκλογικής επιρρο-ής. Η ενίσχυση της Αριστεράς στο Συνέδριο του καλοκαιριού θα βοηθήσει, αλλά δεν μπο-ρούμε να περιμένουμε ως τότε.
Τι να κάνουμεΠαρά την απροθυμία των ηγε-σιών, αναμένεται ότι κάτω από την πίεση εξελίξεων και πρωτο-βουλιών που υπήρξαν σε ορι-σμένες ΕΛΜΕ, η ΟΛΜΕ θα ει-σηγηθεί τελικά ένα πρόγραμμα δράσης, με απεργία την πρώτη
μέρα των πανελλαδικών εξετά-σεων και δυνατότητα κλιμάκω-σης στη συνέχεια.
Για να οργανωθεί καλύτερα ο αγώνας, υπάρχει μια απάντη-ση στη δυσπιστία του κόσμου για τις αποσπασματικές «του-φεκιές στον αέρα»: απεργία διαρκείας τώρα. Άλλωστε, οι συνάδελφοι αναπληρωτές δεν θα υπάρχουν τον... Σεπτέμ-βρη. Οι όροι για την απεργία (μαζικότητα των γενικών συνε-λεύσεων, συμπαράσταση από άλλους κλάδους και την κοινω-νία) χρειάζεται να χτιστούν με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες.
Καταρχήν πρέπει να αποτε-λέσει σημείο αναφοράς για όλους τους χτυπημένους από τα μνημόνια, προβάλλοντας ευρύτερα πολιτικά συνθήμα-τα: ενάντια στις απολύσεις και την ανεργία, υπεράσπι-ση του δημόσιου σχολείου για τους φτωχούς, κάτω τα μνημόνια και οι κυβερνήσεις τους. Αυτός είναι κι ο βασικός τρόπος, μαζί με την ίδια την κινητοποίηση, για να αντιμε-τωπιστεί και η εκστρατεία λά-σπης των ΜΜΕ.
Η επεξεργασία κοινών σχε-διασμών από όσες δυνάμεις συμφωνούν με τα παραπά-νω, είναι απαραίτητη για να υπερβούμε το σαμποτάζ των κυβερνητικών παρατάξεων. Χρειάζεται έγκαιρα να καλλιερ-γήσουμε το κλίμα, ώστε, αν η απεργία κηρυχθεί παράνομη, να υπάρξει απόφαση να αγνο-ηθεί από όλους.
Η μαζικότητα της κινητοποίη-σης, αλλά κι η σαφής τοποθέτη-ση της Αριστεράς και η πολιτική κάλυψη σε περίπτωση νέων διώ-ξεων, είναι βασικά προαπαιτού-μενα. Μόνο έτσι θα τεθεί στο κέντρο της μάχης ο πραγματικός στόχος των αγώνων, που είναι η ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της.
Υποτονικές οι συγκεντρώσεις για την Πρωτομαγιά
Μπορεί το εργατικό κίνημα
να νικήσει;Του Θοδωρή Πατσατζή
Π ολλές απεργιακές συγκεντρώ-σεις και πορείες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τις άλλες με-
γάλες πόλεις πραγματοποιήθηκαν στη φετινή Πρωτομαγιά μέσα στο τρομα-κτικό φόντο που δημιουργούν η ανερ-γία, οι απολύσεις στο δημόσιο, η νέα μείωση του κατώτατου μισθού, η ασυ-δοσία των εργοδοτών, η κατάρρευση της δημόσιας υγείας και παιδείας.
Θα περίμενε κανείς φυσιολογικά ο κόσμος να πλυμμηρίσει τους δρόμους. Να υπάρξει ένα ποτάμι διαδηλωτών που να δείξει ότι τα μέτρα της συγκυβέρνη-σης και των μνημονίων θα μείνουν στα χαρτιά. Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Οι διαδη-λώσεις ήταν υποτονικές. Οι μικρότερες συνολικά σε συμμετοχή στα τρία χρόνια των μνημονίων.
Αυτό δε σημαίνει ότι η μάχη ενάντια στα μνημόνια έχει λήξει και το εργατικό κίνημα έχει ηττηθεί. Υπάρχουν ξεκάθα-ροι λόγοι που και η Πρωτομαγιά έγινε άλλη μια χαμένη ευκαιρία, ώστε το κί-νημα να αρχίσει μια αντεπίθεση διαρ-κείας. Τα συμπεράσματα από τις κινητο-ποιήσεις του τελευταίου διαστήματος αλλά και από αυτές της Πρωτομαγιάς είναι αυτά που μπορούν να οδηγήσουν το εργατικό κίνημα μπροστά.
Αυτό που έλειψε ήταν η προσπάθεια να υπάρξει συγκέντρωση δυνάμεων. Το τελευταίο διάστημα έχουμε δει σημα-ντικές πρωτοβουλίες από τα συνδικάτα, την Αριστερά, το αντιρατσιστικό-αντι-φασιστικό κίνημα (π.χ. 7 Απρίλη, 21η Απρίλη, ιθαγένεια, χαράτσια, ανεργία κλπ). Καμιά όμως δεν είχε τη μέγιστη συσπείρωση του κόσμου.
Ενωτικές πρωτοβουλίεςΗ Αριστερά και το κίνημα πρέπει να αντιμετωπίσουν από κοινού την ενωμέ-νη επίθεση καπιταλιστών, συγκυβέρνη-σης και τρόικας. Για το επόμενο διάστη-μα υπάρχουν ζητήματα που μπορούν να πυροδοτήσουν ξανά το φυτίλι για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων, όπως είναι η ιδιωτικοποί-ηση του νερού, οι κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, τα κλεισίματα των νο-σοκομείων, η διάλυση των ταμείων.
Για να αντιμετωπιστεί αυτή η επίθεση, χρειάζεται πολιτική βούληση για ενωτι-κές πρωτοβουλίες. Πρέπει η Αριστερά να οργανώσει την πάλη σε χώρους και γειτονιές έγκαιρα και από κοινού με τον κόσμο που πλήττεται τόσο άγρια από τα μέτρα της συγκυβέρνησης. Με τρό-πους που θα οδηγούν σε μια πραγματι-κά μεγάλη και αποτελεσματική δράση.
Με επιτροπές αγώνα, με τοπικές κι-νητοποιήσεις και εκδηλώσεις που μπο-ρούν να πιέσουν πραγματικά τις γραφει-οκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων να προχωρήσουν στην κήρυξη απεργιών, απελευθερώνοντας τη μεγάλη κινητή-ρια δύναμη για την ανατροπή: τη δύνα-μη του κόσμου της εργασίας, που μόνο αυτός μπορεί να σταματήσει τις μηχα-νές του καπιταλισμού από κοινού με τη νεολαία, τους συνταξιούχους, τους άνεργους.
εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Της Κατερίνας Γιαννούλια
Η ψήφιση του πολυνομο-σχεδίου στις 28 Απρίλη περιλαμβάνει 15.000 απο-
λύσεις και 25.000 θέσεις σε διαθε-σιμότητα-κινητικότητα Δημοσίων Υπαλλήλων (ΔΥ) για το 2013-2014. Οι 2.000 απολύσεις θα γίνουν μέσα στον Ιούνιο, όπως και η διαθεσιμό-τητα-κινητικότητα 12.500 εργαζο-μένων στο δημόσιο. Μέχρι το τέλος του 2013 θα γίνουν ακόμα 2.000 απολύσεις, ενώ οι υπόλοιπες 11.000 απολύσεις και 12.500 διαθεσιμότη-τες μέσα στο 2014.
Το σχέδιο είναι να φτάσουν τις 182.000 οι απολύσεις ΔΥ μέχρι το 2015, τότε που θέλουν να έχει δια-λυθεί πλήρως το δημόσιο και να έχει πέσει στα χέρια των… κοινωνικά ευ-αίσθητων επιχειρηματιών, που θα θησαυρίζουν χωρίς να έχουν πλη-ρώσει το στοιχειώδες αντίτιμο για τα δώρα των δημοσίων υπηρεσιών, ενώ οι υπόλοιποι θα έχουμε μετατραπεί σε πελάτες τους.
ΠειθαρχικάΤα πειθαρχικά αναλαμβάνουν την υποχρέωση να κατασκευάσουν όσο περισσότερους «επίορκους» μπο-ρούν, με διαδικασίες-εξπρές για τις υποθέσεις που εκκρεμούν.
Επιπλέον, στο εξής οι αποφάσεις πειθαρχικών, που επιβάλλουν τις ποινές του υποβιβασμού και της ορι-στικής παύσης, δεν θα υπόκεινται σε ένσταση ενώπιον του Δευτερο-βάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου, αλλά σε απευθείας προσφυγή στο ΣτΕ, ενώ ο χρόνος ολοκλήρωσης εξέ-τασης των υποθέσεων από τα πρω-τοβάθμια πειθαρχικά περιορίζεται στους δύο μήνες από τέσσερις που ήταν μέχρι σήμερα.
Η προθεσμία υποβολής ένστα-σης κατά πειθαρχικών αποφάσεων γίνεται σε 20 αντί 30 ημέρες, ενώ για πρώτη φορά τίθεται προθεσμία τεσσάρων μηνών για την ολοκλήρω-ση εξέτασης των υποθέσεων από το δευτεροβάθμιο πειθαρχικό.
Τα «τεχνικά σημεία» της διαδικα-σίας, που θα συγκεκριμενοποιούν τους τρόπους απόλυσης, μπαίνουν σε νομοσχέδιο που τώρα βρίσκεται σε διαβούλευση και θα πρέπει να έχει οριστικοποιηθεί και ψηφιστεί μέχρι το τέλος Μαΐου.
Με Προεδρικά Διατάγματα και Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις (δύο ή τριών υπουργών) θα απολύεται σω-ρηδόν κόσμος.
«Αξιολογήσεις»Τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαί-ου (ΝΠΔΔ) δεν αντιμετωπίζονται ως στενό δημόσιο και, αφού «αξιολογη-θούν», αρκετά από αυτά που δεν θα «περάσουν», θα μπορούν να μετατρα-πούν σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ) και να συγχωνευθούν ή και να καταργηθούν, με ταυτόχρονα απόλυση των εργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι αορίστου χρόνου θα αλλάζουν σχέση εργασίας και θα μπορούν να τους απολύουν, χωρίς
καν την ψευτιά της διαθεσιμότητας-κινητικότητας.
Ακόμα και οι αορίστου χρόνου στο στενό δημόσιο, μόλις καταργούνται οργανικές θέσεις, θα τοποθετούνται ως εποχικοί ή συμβασιούχοι!
Τα νέα οργανογράμματα των υπουργείων, που έχουν ήδη εγκριθεί από το Κυβερνητικό Συμβούλιο Με-ταρρύθμισης, με την περιγραφή των θέσεων, των αντικειμένων και της στοχοθεσίας και με μειώσεις δομών και προσωπικού κατά τουλάχιστον 50%, θα χρησιμοποιηθούν αμέσως, για να εφαρμοστεί η κατακρεούργη-ση του δημοσίου.
Η «αξιολόγηση» όλων των «οντοτή-των» του δημοσίου, όπως και των φο-ρέων, θα φέρει τις πρώτες απολύσεις.
Η διαρκής (κάθε τρίμηνο) εξέταση της επίτευξης των «στόχων» υπηρεσι-ών και εργαζομένων θα αποτελεί μό-νιμη δεξαμενή απολύσεων, αλλά και πίεση προς τους υπαλλήλους που θα θέλουν να τηρούν τους νόμους, τους κανονισμούς και να διατηρούν την αξι-οπρέπειά τους, μη δουλεύοντας προσ-δεμένοι σε κάποιο κόμμα εξουσίας.
Οι πρώτοι που θα πληγούν, θα είναι οι ΑΕ των δήμων, ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ, εποπτευόμενοι φορείς υπουρ-γείων, λιμάνια, αεροδρόμια, μαρίνες, ακόμα και μεγάλες ΔΕΚΟ (τύπου ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ), οργανισμοί όπως ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ.
ΣυνδικάταΗ επιθετικότητα της κυβέρνησης των μεγάλων αφεντικών είναι δεδομένη και εκφρασμένη ίσαμε εκεί που δεν παίρνει. Οι κόκκινες γραμμές της ΔΗ-ΜΑΡ αποτελούνται πλέον μόνο από το αίμα των εργαζομένων-ανέργων-συνταξιούχων και αφορούν τη δική μας τάξη και όχι αυτήν που εξυπηρε-τεί η «Αριστερά του ρεαλισμού».
Η γραφειοκρατική και κυβερνητι-κή ηγεσία των σωματείων και ομο-σπονδιών, μετά την άθλια και προδο-τική στάση της στα τρία χρόνια των μνημονίων εμφανίζει σημάδια χειρο-τέρευσης.
Έτσι, στην κρισιμότατη στιγμή που βρισκόμαστε, αρχίζει να «παίζει το χαρτί» των διαχωρισμών, του μεγα-λύτερου συντεχνιασμού, να τοποθε-τεί τη μια κατηγορία υπαλλήλων απέ-ναντι στην άλλη, για να γλιτώσουν δήθεν κάποιοι, «αφού δεν γίνεται να σωθούν όλοι»! Και εξακολουθεί να μη στηρίζει ενεργητικά τις κινητο-ποιήσεις που γίνονται σε κλάδους, με τελευταίο παράδειγμα τις κινητοποι-ήσεις στην υγεία.
Παρ’ όλα αυτά η ύπαρξη μαχητι-κών μειοψηφιών σε πάρα πολλούς χώρους και η οργή της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων στο δημόσιο μπορεί να ανατρέψει τα δε-δομένα και, με κινητοποιήσεις διαρ-κείας, να σταματήσει τις απολύσεις.
Η Αριστερά είναι επείγον να σταθεί στο ύψος της συγκυρίας, να στηρι-χθεί σε αυτό τον κόσμο και να τον στηρίξει. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να κερδίσουμε και δεν έχουμε μεγά-λη άνεση χρόνου!
Συνέδριο ΠΟΠΟΚΠΥποτονικό ήταν το συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδί-ας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης (ΠΟ-ΠΟΚΠ), σε μια περίοδο που τα ασφαλιστικά ταμεία κινδυνεύ-ουν με κατάρρευση. Το συνέ-δριο δεν μπόρεσε να εκφράσει την αγανάκτηση των εργαζο-μένων του κλάδου, παρά την αδιαμφισβήτητη επιτυχία της Ενωτικής Αριστερής Κίνησης Ασφαλιστικών Ταμείων (παρά-ταξη της ριζοσπαστικής Αρι-στεράς), που κέρδισε δύο έδρες στο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας με ποσοστό 12,9% και επίσης δύο αντιπροσώπους στην ΑΔΕΔΥ, από έναν που είχε.
Στα θετικά του συνεδρίου είναι και τα ψηφίσματα για τη Μα-νωλάδα και τη Χαλκιδική που πρότειναν οι παρατάξεις της Αριστεράς και πέρασαν. Μι-κρή φθορά είχε η ΠΑΣΚΕ (ξανά πρώτη δύναμη με 8 από τις 10 έδρες που είχε: 9 το επίσημο ψηφοδέλτιο στο προηγούμενο συνέδριο και 1 το αντάρτικο). Στασιμότητα με μικρή πτώση σε ψήφους εμφανίζει η διασπα-σμένη σε 2 παρατάξεις ΔΑΚΕ (1 συν 1 έδρα από 2 που είχαν μαζί) και το ΠΑΜΕ (3 έδρες πάλι).
ΓΝ ΠατησίωνΗ διοίκηση του Γενικού Νοσο-κομείου Πατησίων προσπαθεί να μειώσει το προσωπικό εστί-ασης του νοσοκομείου. Ως δικαιολογία προβάλλει το γε-
γονός ότι από τις 19 Μάρτη δεν λειτουργούν η Παθολογική και η Καρδιολογική κλινική. Οι αιτι-άσεις της διοίκησης είναι ψευ-δείς, καθώς μετά τις πετυχημέ-νες κοινές κινητοποιήσεις των εργαζομένων του νοσοκομείου και των κατοίκων της περιοχής, οι εν λόγω κλινικές επαναλει-τουργούν κανονικά από τις 30 Απρίλη. Οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι της περιοχής είναι έτοι-μοι να σταματήσουν και αυτή την προσπάθεια της διοίκησης να υποβαθμίσει το νοσοκομείο.
ΜΕΒΓΑΛΔύο εβδομάδες με κινητοποιή-σεις και απεργία διαρκείας συ-μπληρώνουν οι εργαζόμενοι της γαλακτοβιομηχανίας ΜΕΒΓΑΛ στα Άνω Λιόσια, διεκδικώντας τους μισθούς τεσσάρων μηνών που τους οφείλει η εταιρεία. Στην τελευταία Γενική Συνέλευ-ση, που έγινε την Παρασκευή 3 Μάη, αποφάσισαν ομόφωνα τη συνέχιση της απεργίας τους έως ότου εξοφληθούν όλα τα χρωστούμενα από την εταιρεία, ενώ την Κυριακή του Πάσχα ορ-γάνωσαν γλέντι στην πύλη του εργοστασίου.
Νέες μειώσειςΑπό τις 14 Μάη αναμένεται νέα μείωση στον κατώτατο μισθό και όχι μόνο. Η 14η Μάη είναι η καταληκτική ημερομηνία της με-τενέργειας της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) και 45 κλαδικών συμ-
βάσεων που συνολικά αφορούν σχεδόν δύο εκατομμύρια εργα-ζόμενους. Με τη λήξη της ΕΓΣΣΕ ο κατώτατος μισθός, σύμφωνα με το πολυνομοσχέδιο, κατρα-κυλάει στα 586 ευρώ μεικτά για όλους τους εργαζόμενους και στα 511 ευρώ για τους νέους έως 25 ετών. Οι εργαζόμενοι που ανα-μένεται να έχουν μείωση 10-20% είναι όσοι απασχολούνται σε τρά-πεζες, χημικές βιομηχανίες, πο-τοποιίες, εταιρείες τυποποιημέ-νων τροφίμων και αναψυκτικών, ασφαλιστικά πρακτορεία, ναυτι-λιακές επιχειρήσεις, βιομηχανίες απορρυπαντικών, παστερίωσης γάλακτος και αρτοποιίας, καπνο-βιομηχανίες, στα καταστήματα πώλησης κρέατος, οι γεωπόνοι και οι ηλεκτροτεχνίτες. Η ηγε-σία της ΓΣΕΕ επιμένει στους δι-αλόγους απέναντι στις κλειστές πόρτες του ΣΕΒ και της συγκυ-βέρνησης, ενώ θα έπρεπε ήδη να είχε αποφασίσει και να οργανώνει απεργίες.
ΟΣΕΗ μάχη των εργαζομένων του ΟΣΕ ενάντια στην ιδιωτικοποίη-ση συνεχίστηκε και στο εορτα-στικό τριήμερο του Πάσχα. Το Σωματείο Εργαζομένων στον Προαστιακό Σιδηρόδρομο και το Σωματείο Μηχανοδηγών πραγ-ματοποίησαν στάση εργασίας το Σάββατο 4 Μάη και 24ωρη απεργία την Κυριακή 5 Μάη. Το Σωματείο Μηχανοδηγών πραγ-ματοποίησε και νέα στάση ερ-γασίας τη Δευτέρα 6 Μάη.
νέα από τους εργατικούς χώρους
Μια πρώτη επιτυχία ση-μείωσε ο αγώνας φορέων και κατοίκων στο Περιστέρι ενάντια στο κλείσιμο του Κέντρου Υγείας. Μετά τις συνεχείς κινητοποιήσεις της Πρωτοβουλίας, με καθη-μερινές συγκεντρώσεις στο Κέντρο Υγείας, λαϊκές συ-νελεύσεις και παραστάσεις στο δημοτικό συμβούλιο, που υποχρέωσαν τη δημο-τική αρχή του Περιστερίου να σταματήσει τους θεατρι-νισμούς και να συμφωνήσει με το ψήφισμα της Πρω-τοβουλίας για 24ωρη λει-τουργία του Κέντρου Υγείας με πλήρη στελέχωση όλων των τμημάτων του με μό-νιμο προσωπικό. Μετά από πορείες στο Περιστέρι, το υπουργείο Υγείας υποχρεώ-θηκε καταρχήν να ανανεώ-σει τις συμβάσεις γιατρών και νοσηλευτών ως τα μέσα του Μάη, με τη δέσμευση ότι οι συμβάσεις θα ανανε-ωθούν τότε για δύο χρόνια.
Η μάχη συνεχίζεται από την Πρωτοβουλία με μάζεμα υπογραφών στις γειτονιές του Περιστερίου, ώστε το Κέ-ντρο Υγείας να συνεχίσει τη
λειτουργία του σύμφωνα με το κοινό ψήφισμα κατοίκων και δημοτικού συμβουλίου. Άλλωστε οι γενικές υποσχέ-σεις σκοντάφτουν στην πο-λιτική των μνημονίων που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση και η οποία οδηγεί στη διά-λυση των δημόσιων νοσοκο-μείων, όπως διαπιστώθηκε και σε επίσκεψη κλιμακίου του ΣΥΡΙΖΑ στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός.
Οι βουλευτές Μπόλαρη Μαρία (Α΄ Αθήνας) και Στρα-τούλης Δημήτρης (Β΄ Αθή-νας), καθώς και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ Υγείας με την επίσκε-ψη διαπίστωσαν ελλείψεις ιδιαίτερα κρίσιμων υλικών, όπως τα φίλτρα αιμοκάθαρ-σης σε μέρα εφημερίας και είδαν κρεβάτια κλειστά σε Μονάδες Εντατικής Θερα-
πείας λόγω υποστελέχω-σης, ενώ το ψυχιατρικό του νοσοκομείου δεν έχει χώρο λειτουργίας.
Η λειτουργία του νοσοκο-μείου συνεχίζεται χάρη στην υπερπροσπάθεια των εργα-ζομένων, οι οποίοι παραμέ-νουν απλήρωτοι για μήνες και κινδυνεύουν επίσης με απολύσεις. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης πραγματο-ποιήθηκε συζήτηση με τους εργαζόμενους, οι οποίοι τό-νισαν την ανάγκη για κοινό αγώνα εργαζομένων και χρη-στών υγείας απέναντι στην υποχρηματοδότηση, τα κλει-σίματα, την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών υγείας, το χαράτσι των 5 ευρώ, ζητήμα-τα για τα οποία η αντιπροσω-πεία του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύτηκε να τους στηρίξει.
Αγώνας για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας
Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής
Οι απολύσεις στο δημόσιο ψηφίστηκαν, αλλά μπορούμε
να τις σταματήσουμε
6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Του Αντώνη Νταβανέλλου
Μ έσα σε μια κρίσιμη πολιτική συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς
μια σημαντική «στιγμή» του: το Πρώτο Συνέδριό του, ως ενιαίου πολιτικού φορέα της Αριστεράς.
Οι ημερομηνίες μέχρι το συνέ-δριο (10-14 Ιούλη) είναι ασφυκτι-κές και, για να δοθεί πραγματι-κός πολιτικός ρόλος στα χιλιάδες μέλη του ενωτικού εγχειρήματος, καλούμαστε όλοι μας να ξεπερά-σουμε τον εαυτό μας. Η ουσια-στική πολιτική συνεννόηση σε βασικά θέματα επείγει.
Πολιτική γραμμήΗ κρίση στην Κύπρο και η εκβια-στική τακτική των ευρωηγεσιών απέναντι στην κυπριακή πολιτική ηγεσία έχουν αλλάξει τα δεδομέ-να της πολιτικής συζήτησης. Το «σχέδιο» του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να επαναδιατυπωθεί για να κερδίσει πειστικότητα, για να διατηρήσει τις ελπίδες των εργατικών-λαϊ-κών δυνάμεων προς τα αριστερά, για να αναζωογονήσει το ρεύμα ανατροπής που –έστω στρεβλά– εκφράστηκε το Μάη-Ιούνη του 2012.
Η ανατροπή της λιτότητας είναι η βασική δέσμευση (μονομερής ανατροπή των μνημονίων και όλων των συνοδευτικών νόμων). Όμως δεν αρκεί. Είναι σαφές ότι στο ερώτημα «ποιος θα πληρώσει την κρίση;», γίνεται όλο και πιο επιτακτική η ανάγκη απαντήσεων σε βάρος του κεφαλαίου και του συσσωρευμένου πλούτου.
Η πολιτική αυτή, για να γίνεται πειστική, οφείλει να παρουσιάζει (από τώρα) τα μέσα και τις τα-κτικές μέσω των οποίων θα επι-χειρηθεί η επιβολή της. Για την Αριστερά η απάντηση δεν μπορεί να διαφέρει από το παλιό σύνθη-μα των Μαύρων Πανθήρων: «Με
κάθε αναγκαίο μέσο»! Και μετά την κυπριακή κρίση, αυτό σημαί-νει ότι στο οπλοστάσιο της Αρι-στεράς οφείλει να συμπεριλαμ-βάνεται η ρήξη με την Ευρωζώνη και το ευρώ.
Η απειλή αυτή ασφαλώς συν-δυάζεται με τα προηγούμενά της (ανατροπή των μνημονίων ως προϋπόθεση για την ανατρο-πή της λιτότητας), αλλά και τα επόμενά της (αντικαπιταλιστικά μέτρα περιορισμού των «ελευθε-ριών» του κεφαλαίου, προς όφε-λος των εργαζομένων). Μόνο έτσι απαντιόνται οι «ανησυχίες» του ευρωκεντρικού ρεύματος μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που φοβάται ότι η έξοδος από το ευρώ μπορεί να οδηγήσει σε εναλλακτικές τακτι-κές «ανταγωνιστικότητας» (υπο-τιμήσεις, εξαγωγές) σε βάρος πάντα του κόσμου της εργασίας.
Αξίζει, πάντως, να θυμόμαστε ότι για την ώρα είναι ακριβώς οι
ευρωκεντρικοί που αρνούνται την κλιμάκωση της αντιπαράθε-σης με την ντόπια αστική τάξη και τους δανειστές, φτάνοντας να υποβαθμίζουν ακόμα και τη βασι-κή δέσμευση περί ανατροπής των μνημονίων (αναστολή, αντικατά-σταση κ.ο.κ.).
Είναι επίσης σαφές ότι τέτοιας κλίμακας ανατροπές είναι δυνα-τόν να υπηρετηθούν μόνο από μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα στηρίζεται κυρίως στην κινητοποίηση του λαού. Κατά συνέπεια, τα σχέδια που λογοδο-τούν κυρίως στην κοινοβουλευ-τική αριθμητική (μέτωπο με τους ΑΝΕΛ κλπ) είναι αποπροσανατολι-στικά και αδιέξοδα.
ΚαταστατικόΑυτά τα ιστορικά καθήκοντα ει-σάγουν με τον καλύτερο τρόπο το ερώτημα: «Τι κόμμα, τι ΣΥΡΙΖΑ, χρειαζόμαστε σήμερα;».
Η δράση των οργανώσεων, εδώ και τώρα, πρέπει να αποτελεί αφε-τηρία της συζήτησης. Η γνώμη μας είναι ότι οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μετατραπούν σε κέντρα αγωνιστικών πρωτοβου-λιών, σε «μοχλούς» κλιμάκωσης της εργατικής-λαϊκής αντίστα-σης: για την υπεράσπιση του δη-μόσιου σχολείου, για τη σωτηρία των δημόσιων νοσοκομείων, για να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση του νερού κ.ο.κ.
Αυτό σημαίνει ότι στη συζήτηση για το καταστατικό οφείλουμε να κατοχυρώσουμε όλα τα δικαιώμα-τα (και τις υποχρεώσεις) που μετα-τρέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μάχιμο, ενι-αίο, πολιτικό φορέα: τι λειτουργία των Τ.Ο. θέλουμε, τι πρόγραμμα δράσης χρειαζόμαστε, τι δικαιώ-ματα και υποχρεώσεις των μελών, τι δυνατότητες δημοκρατικής εσω-τερικής συζήτησης και λήψης απο-φάσεων, τι ενδιάμεσα όργανα κλπ.
Αντ’ αυτού, πολλή συζήτηση γίνεται για τις «συνιστώσες» και για την πιθανότητα αυτοδιά-λυσής τους, που τείνει να ανα-δειχθεί σε ματζούνι για πάσα νόσο. Να θυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙ-ΖΑ του 27% είναι προϊόν λαϊκής έγκρισης στον «ΣΥΡΙΖΑ των συ-νιστωσών» και όχι σε κάποιον απροσδιόριστο χυλό που μπο-ρεί, τάχα, να προκύψει από παρ-θενογένεση. Να θυμίσουμε ότι, συνήθως, οι στροφές σε συντη-ρητικότερες πολιτικές κατευ-θύνσεις αρχίζουν με επιθέσεις στις αριστερές φωνές και στο δικαίωμα αυτοτελούς οργανω-τικής συγκρότησής τους.
Να θυμίσουμε, επίσης, ότι η συμφωνία μετάβασης στον ενι-αίο φορέα προέβλεπε τη «διπλή ένταξη», δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ ως πολυτασικό-ομοσπονδια-κό «φορέα» τουλάχιστον ως το Δεύτερο Συνέδριό του. Προέ-βλεπε δηλαδή τη δυνατότητα συνέχειας της ανεξάρτητης οργάνωσης των «συνιστωσών» που το επιθυμούν, ασφαλώς χωρίς «προνόμια» και «ειδικές προστασίες», όπως αυτά που είχαμε ρυθμίσει στη μέχρι τώρα κοινή πορεία μας.
Πρόκειται για ένα συγκεκριμέ-νο βήμα «ωρίμανσης» του ΣΥΡΙ-ΖΑ ως ενιαίου φορέα, βήμα που αντανακλά πραγματικότητες, αλλά και προβλήματα εμπιστοσύ-νης μεταξύ δυνάμεων της Αριστε-ράς με διαφορετικές παραδόσεις και διαφορετικές στρατηγικές επιλογές. Ως ΔΕΑ σε αυτή τη συμ-φωνία θα παραμείνουμε.
Στις εβδομάδες μέχρι το Πρώτο Συνέδριο εκτιμούμε ότι η προ-σοχή όλων των μελών του ΣΥΡΙ-ΖΑ πρέπει να συγκεντρωθεί στα κρίσιμα ζητήματα πολιτικής, στα κινηματικά καθήκοντα όλων μας και στις αναγκαίες οργανωτικές αλλαγές που θα επιτρέψουν την καλύτερη ανταπόκρισή μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο Πρώτο Συνέδριό του
Για έναν μάχιμο πολιτικό φορέα της Αριστεράς
Της Κατερίνας Σεργίδου
Μ ετά από σχεδόν δύο μήνες, ολοκληρώ-θηκαν οι διαδικασίες
εκλογής της Νομαρχιακής Επι-τροπής και της Γραμματείας στην Α΄ Αθήνας. Ήταν μια πλούσια δι-αδικασία από την οποία φυσικά δεν έλειψαν τα προβλήματα και απασχόλησε περίπου 15 τοπικές συνελεύσεις.
Τη διαδικασία στις τοπικές άνοιξε ένα εισηγητικό κείμενο το οποίο ήταν προϊόν σύνθεσης και κοπιώδους δουλειάς μιας επιτρο-πής συντρόφων από όλες τις τοπι-κές οργανώσεις που αντιπροσώ-πευαν όλες τις απόψεις και τάσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Το εισηγητικό
κείμενο ήταν ένα από τα πιο ολο-κληρωμένα και αριστερόστροφα κείμενα που έχουν κυκλοφορήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διά-στημα.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τη σαφή αναφορά σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, το καθήκον ανα-τροπής της κυβέρνησης, αλλά και απεύθυνσης στην υπόλοιπη Αριστερά, καθώς και μια λεπτο-μερή ανάλυση των μετώπων με τα οποία πρέπει να ασχοληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, την πάλη ενάντια στο φα-σισμό, την υπεράσπιση των νο-σοκομείων, τη στήριξη όλων των εργατικών κινητοποιήσεων κλπ.
Η εισήγηση συζητήθηκε σε όλες τις τοπικές, αποσπώντας θε-τικά σχόλια από την πλειοψηφία
των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτό-χρονα κατατέθηκαν μαζί με την εισήγηση και δύο τροπολογίες της Αριστερής Πλατφόρμας, που έθεταν το ζήτημα μιας σαφούς δέσμευσης για ρήξη με την Ευ-ρωζώνη ιδιαίτερα μετά τις τελευ-ταίες εξελίξεις στην Κύπρο.
Μετά την ολοκλήρωση των εκλογών που ανέδειξαν 224 αντι-προσώπους στην Α΄ Αθήνας πραγματοποιήθηκε η νομαρχιακή συνδιάσκεψη στις 20 και 21 Απρί-λη, με φόντο το σύνθημα «Μαζί ξαναχτίζουμε την Ελλάδα» που σχολιάστηκε αρνητικά από αρκε-τούς συντρόφους.
Δυστυχώς στη συνδιάσκεψη το καλό κλίμα, που επικράτησε στις τοπικές, ανατράπηκε, αφού με
πρωτοβουλία της πλειοψηφίας της επιτροπής κειμένου κατατέ-θηκε διαφορετικό κείμενο από το εισηγητικό προς ψήφιση. Ένα δι-αφορετικό κείμενο που πολιτικά δεν απαντούσε με τον ίδιο ξεκά-θαρο τρόπο στα καυτά ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως όμως ήταν ένα κείμενο που δεν είχε συζητηθεί πουθενά, ούτε καν στην ίδια τη νομαρχιακή συνδιάσκεψη.
Τελικά προς ψήφιση κατατέθη-κε ένα τρίτο κείμενο με καλύτερες εκφράσεις, αλλά επίσης χωρίς αιχμές (όσον αφορά το ζήτημα του ευρώ και της ευρωζώνης η διατύπωση «Ο στόχος μας είναι να σώσουμε τη χώρα μέσα στην ευρωζώνη, χωρίς όμως να απο-
δεχόμαστε το ρεαλισμό του πάση θυσία στο ευρώ...» είναι πολύ πίσω από την παλιότερη και πιο ξεκάθαρη θέση του ΣΥΡΙΖΑ καμιά θυσία για το ευρώ) και κυρίως χω-ρίς καμία νομιμοποίηση.
Τέτοιες κινήσεις υποσκά-πτουν το κλίμα εμπιστοσύνης που με τόσο κόπο κτίζεται στις τοπικές συνελεύσεις και επιπλέ-ον δεν αποτελούν παράδειγμα δημοκρατικής λειτουργίας. Το ζήτημα της δημοκρατίας είναι κομβικό, αφού έχουν υπάρξει κρούσματα και σε τοπικές συ-νελεύσεις, όταν γίνεται προσπά-θεια απομόνωσης όσων διαφω-νούν με την κεντρική γραμμή ή εκφράζουν διαφορετική άποψη για επιμέρους θέματα.
Για τη νομαρχιακή συνδιάσκεψη
αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Για τη νομαρχιακή συνδιάσκεψη
Του Πέτρου Τσάγκαρη
Η έκθεση-πρόταση του ΑΚΕΛ για έξοδο της Κύ-πρου από την ευρωζώνη
δημιουργεί νέα δεδομένα –πολιτι-κά και οικονομικά– και στην Ελλά-δα, αλλά και πιθανά σε άλλες ευ-ρωπαϊκές χώρες. Η πρόταση είναι ριζοσπαστική καθώς μιλάει για τερ-ματισμό του μνημονίου στηλιτεύ-οντας τις καταστροφικές συνέπειες που έχει αυτό για την οικονομία. Τυχόν υλοποίηση της πρότασης θα σημάνει ίσως κατακλυσμιαίες εξε-λίξεις στην ευρωζώνη.
Οι διαπιστώσεις που κάνει το ΑΚΕΛ σε σχέση τις επιπτώσεις στην οικονομία της Κύπρου από την εφαρμογή του μνημονίου εί-ναι πολύ σωστές: « Η έξοδος από το ευρώ θα αποτελούσε σοβαρό πλήγμα για το τραπεζικό σύστη-μα. Στην περίπτωση της Κύπρου αυτό έχει ΗΔΗ συντελεστεί. Η συρρίκνωση της οικονομίας και οι επιπτώσεις στο δημόσιο χρέος είναι επίσης μια πραγματικότητα που έτσι και αλλιώς θα υπάρξει λόγω εφαρμογής του μνημονίου. Η επιστροφή στο εγχώριο νόμι-σμα μπορεί να είναι διαχειρίσιμη εφόσον γίνει με οργανωμένη δι-αδικασία και εφαρμογή περιορι-σμών στη διακίνηση κεφαλαίων, οι οποίοι ήδη υφίστανται».
Όμως η πρότασή του για έξοδο από την ευρωζώνη απέχει πολύ από τις αντίστοιχες προτάσεις που κάνουν τμήματα της Αριστε-ράς στην Ελλάδα. Εξηγούμαστε:
ΠρωταγωνιστέςΗ μεγάλη μάζα του κυπριακού λαού, κύρια οι εργαζόμενοι, από τους οποίους αντλεί και την εκλογι-κή του δύναμη το ΑΚΕΛ, δεν έχουν κανένα ρόλο σε αυτή τη διαδικα-σία, τουλάχιστον όπως το βλέπει το ΑΚΕΛ. Η μόνη συμμετοχή των εργαζομένων είναι, στην καλύτε-ρη περίπτωση, ένα δημοψήφισμα,
αλλά σε κάθε περίπτωση η ανάλη-ψη του κόστους, των θυσιών, που θα απαιτηθούν για έξοδο από την ευρωζώνη. Αντίθετα κεντρικός ρόλος στην όλη διαδικασία δίνεται στα κόμματα εντός Κύπρου που θα πρέπει να συναποφασίσουν και να συνδιοργανώσουν την αποχώρη-ση («είναι απαραίτητο να υπάρξει στράτευση όλων των πολιτικών δυνάμεων για την υλοποίηση οδι-κού χάρτη απεξάρτησης από τη δανειακή σύμβαση» εξηγεί σε επι-στολή του ο γγ του κόμματος Ά. Κυπριανού). Ακόμη χειρότερα: Η αποχώρηση προτείνεται να γίνει «συντεταγμένα», δηλ. σε συμφω-νία και συνεννόηση με την ΕΕ και την ευρωζώνη.
Δηλαδή πρωταγωνιστές της διαδικασίας θα είναι η αστική τάξη της Κύπρου και τα κυρίαρχα τμήματα της αστικής τάξης της Ευρώπης. Άρα, λέμε εμείς, εκείνο που θα προασπίσει η όλη διαδικα-σία είναι τα συμφέροντα αυτών των τάξεων και όχι των εργαζομέ-νων.
Αναπόσπαστο κομμάτι των προτάσεων που κάνουν τμήμα-
τα της Αριστεράς στην Ελλάδα (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) για έξοδο από το ευρώ, είναι η στάση πληρωμών προς τους δα-νειστές, προκειμένου τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από τα τοκοχρεολύσια να χρησιμοποι-ηθούν για τις λαϊκές ανάγκες (μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές υπηρεσίες). Αυτό λείπει παντελώς από την πρόταση του ΑΚΕΛ, το οποίο κινείται σε μια εντελώς ανά-ποδη φιλοσοφία λέγοντας πως «η σημασία της συντεταγμένης εξόδου είναι συνυφασμένη με τη διαδικασία διαπραγμάτευσης της αποπληρωμής του εξωτερικού χρέους με τους δανειστές της χώ-ρας». Δηλαδή η Κύπρος είναι πι-θανό να συνεχίσει να έχει σχέσεις με την ευρωζώνη, να συνεχίσει να χρηματοδοτείται από αυτήν, να συνεχίσει να αποπληρώνει τα χρέη της προς αυτήν, αλλά εσω-τερικά να έχει δικό της νόμισμα ώστε με το όπλο της υποτίμησης να ξαναγίνει ανταγωνιστική για τις διεθνείς αγορές. Πρόκειται για πρόταση προς τους Ελληνο-κύπριους καπιταλιστές. Γι’ αυτό και είναι πρόταση με την οποία
«παίζουν» και άλλα κόμματα στην Κύπρο. Ένα δεύτερο στοιχείο που διαπερνά όλη την αντισυστημι-κή Αριστερά στην Ελλάδα είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών, πράγμα το οποίο λείπει εντελώς από την πρόταση του ΑΚΕΛ.
Το κριτήριο της ρήξηςΣτην Ελλάδα, είναι αλήθεια, ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να έρθει σε πραγματική ρήξη με την άρχουσα τάξη της Ελλάδας, ελπίζοντας –λανθασμένα– ότι έτσι το κόμμα θα βρεθεί πιο εύκολα στην κυβέρνηση. Και επειδή μέχρι σήμερα η παρα-μονή στο ευρώ εξακολουθεί να παραμένει κεντρική επιλογή της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων καπιταλιστών, το ευρώ παραμένει ως ταμπού και σε αυτό το τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Κύπρο το μεγαλύτερο τμή-μα του ΑΚΕΛ δεν θέλει να έρθει σε πραγματική ρήξη με τους Ελληνοκύπριους καπιταλιστές (το έχει αποδείξει πολλάκις και κυρίως με την πρόσφατη θητεία του στην κυβέρνηση). Όμως επειδή η τρόικα επέλεξε
ως λύση τη διάλυση του τρα-πεζικού συστήματος, δηλ. το χτύπημα ενός πολύ μεγάλου μέρους της άρχουσας τάξης της Κύπρου, η τελευταία συζη-τά σοβαρά το ενδεχόμενο εξό-δου από το ευρώ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ΑΚΕΛ μπορεί εύκολα να προτείνει την έξοδο από το ευρώ, χωρίς να έρθει σε ρήξη με το κυπριακό κεφάλαιο, αλλά ούτε καν και με το ευρωπαϊκό, αφού αυτό είναι απαραίτητος σύμμαχος για τις εξορμήσεις του κυπριακού κε-φαλαίου στην περιοχή.
Εξάλλου οι αστικές προτάσεις εξόδου από το ευρώ πληθαίνουν διαρκώς στην Ευρώπη. Όμως αυ-τές οι προτάσεις δεν είναι συνή-θως συμβατές και με τα εργατικά συμφέροντα.
ΕυκαιρίαΚοντολογίς: Η αντικατάσταση του μνημονίου με ένα άλλο μνημόνιο για τη διάσωση της ανταγωνιστι-κότητας της Κύπρου, η παραμονή του ελέγχου του τραπεζικού συ-στήματος στους αποτυχημένους τραπεζίτες και στο πολιτικό προ-σωπικό που τους στήριξε, αλλά και η συνεννόηση με την ΕΕ και την ευρωζώνη, δεν συνιστούν στοιχεία αριστερής διεξόδου.
Ωστόσο μια πιθανή έξοδος της Κύπρου από το ευρώ, ιδιαίτερα αν προκύψει έπειτα από δημοψήφι-σμα, δεν θα πρέπει να αντιμετωπι-στεί αδιάφορα από την ελληνική Αριστερά και το ελληνικό εργατι-κό κίνημα (όπως δηλ. αντιμετώ-πισε το αρχικό κυπριακό «όχι» η τρικομματική ελληνική κυβέρνη-ση). Αν ανοίξει ο ασκός του Αιό-λου κι αν ευαισθητοποιηθεί και ο ελληνικός λαός, η ευκαιρία δεν θα πρέπει να παραμείνει αναξιοποίη-τη. Αρκεί οι ανεξέλεγκτοι άνεμοι να τιθασεύονται από σταθερό τι-μόνι, που θα οδηγεί προς το τέλος κάθε λιτότητας.
Μεγάλο, αλλά όχι αρκετό το βήμα ρήξης του ΑΚΕΛ
Θέλουμε τοπικές που μέσα από τις δικές τους διαδικασίες θα ανα-δεικνύουν καινούρια ζητήματα, θα ασκούν πίεση και θα διορθώ-νουν τη γραμμή όπου χρειάζεται. Θέλουμε εκλογικές διαδικασίες όπου το κριτήριο θα είναι, πρώτο, να εκλέγονται οι δραστήριοι σύ-ντροφοι και, δεύτερο, να εκφρά-ζονται όλες οι απόψεις. Και όπου οι αποφάσεις δεν θα παίρνονται με το 51%.
Παρ’ όλες τις δυσκολίες, ως αριστερή πλατφόρμα επιλέξαμε σε αυτή τη φάση να συμμετέχου-με σε ενιαίο ψηφοδέλτιο με τους υπόλοιπους συντρόφους, με τον ίδιο τρόπο δηλαδή που εκλεγή-καμε και μέσα στις τοπικές μας συνελεύσεις. Στο τέλος της δια-
δικασίας η Αριστερή Πλατφόρμα κατέγραψε ένα 24%, εκλέγοντας 13 μέλη στη Νομαρχιακή Επιτροπή.
Η διαδικασία ολοκληρώθηκε στις 29 Απρίλη με τη συγκρότη-ση της Νομαρχιακής Επιτροπής. Ο αριθμός της ορίστηκε στα 55 άτομα (παρά τους ισοψηφίσα-ντες) και της συντονιστικής γραμ-ματείας στα 17 άτομα. Πρόκειται για υπερβολικά μεγάλα όργανα. Η πρόταση της Αριστερής Πλατ-φόρμας ήταν για πιο μικρά και ευέλικτα όργανα που θα αποφα-σίζουν και θα συντονίζουν όντως και δεν θα επικυρώνουν απλά αποφάσεις.
Έχοντας τελειώσει από ένα μπαράζ εσωτερικών διαδικασιών, ψηφοφοριών κλπ και πηγαίνο-
ντας σε νέες διαδικασίες εν όψει συνεδρίου, είναι απαραίτητο να επικεντρωθούμε στο πώς θα ορ-γανώσουμε αποτελεσματικές και ενδιαφέρουσες τοπικές συνε-λεύσεις. Στη νομαρχιακή συνδιά-σκεψη υπήρξαν πολλές τοποθε-τήσεις και προβληματισμοί που αξίζει να λάβουμε υπόψη.
Αρκετοί σύντροφοι αναφέρθη-καν στη σημασία που έχει η ενα-σχόληση με τους εργασιακούς χώρους στις γειτονιές, η στήριξη των κινητοποιήσεων, η σχέση με τα σωματεία κλπ. Ιδιαίτερα για το θέμα της υπεράσπισης της δη-μόσιας υγείας, ο ΣΥΡΙΖΑ 7ου Δια-μερίσματος, μέσα από το δίκτυο αντίστασης και αλληλεγγύης, έχει ανοίξει μια ολόκληρη καμπάνια,
αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ Πατησίων με την καμπάνια ενάντια στο κλείσιμο του Γενικού Νοσοκομείου Πατησίων.
Στη συνδιάσκεψη επίσης τονί-στηκε η ανάγκη για εξωστρεφείς τοπικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπου τα μέλη τους θα είναι ορατά στη γειτονιά, θα συζητάνε με τον κόσμο, θα παίρνουν πρωτοβουλί-ες. Άλλοι σύντροφοι και συντρό-φισσες ζήτησαν περισσότερη δουλειά στα σχολεία, συμμετοχή της νεολαίας στις τοπικές και άλ-λοι επεσήμαναν ότι η Μανωλάδα πρέπει να μας αναγκάσει επιτέ-λους να ασχοληθούμε πιο σοβα-ρά με το θέμα του φασισμού και όχι να φοβόμαστε να μιλήσουμε.
Αρκετοί στάθηκαν στο ζήτη-μα τι μορφή πρέπει να έχει η αλ-
ληλεγγύη του ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας κριτική σε κινήσεις φιλανθρωπίας που δεν καταφέρνουν τελικά να βγάλουν τον κόσμο και ιδιαίτερα τους ανέργους στο δρόμο.
Το επόμενο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ θα δοκιμαστεί σε δύσκολες συν-θήκες και η αποτελεσματικότητά του δεν θα κριθεί σε κλειστά γρα-φεία, αλλά στις γειτονιές και τους εργασιακούς χώρους, εκεί όπου ο κόσμος υποφέρει και απαιτεί να γίνουμε καλύτεροι.
Ταυτόχρονα όμως χρειάζε-ται να βρούμε τους τρόπους να συζητάμε με ζωντάνια και δη-μοκρατία στο εσωτερικό μας, διαφυλάσσοντας την πολυφω-νία και τη διαφορετικότητα σαν κόρη οφθαλμού.
της Α' Αθήνας
Του Πέτρου Τσάγκαρη
«Σ τις Ενωμένες Πολιτείες της Βό-ρειας Αμερικής παράλυε κάθε αυτοτελές εργατικό κίνημα,
όσον καιρό η δουλεία παραμόρφωνε ένα μέρος της δημοκρατίας. Η εργασία των αν-θρώπων με λευκή επιδερμίδα δεν μπορεί να χειραφετηθεί εκεί όπου στιγματίζεται η εργα-σία των ανθρώπων με μαύρη επιδερμίδα. Από τον θάνατο της δουλείας όμως ξεπήδησε αμέσως μια καινούργια ξανανιωμένη ζωή. Ο πρώτος καρπός του εμφυλίου πολέμου ήταν η ζύμωση για το οχτάωρο που με ταχύτητα ατμομηχανής προχωράει από τον Ατλαντικό ώς τον Ειρηνικό Ωκεανό, από τη Νέα Αγγλία ώς την Καλιφόρνια».
Αυτά έγραφε ο Κ. Μαρξ στο θεμελιακό για την Αριστερά «Κεφάλαιο» (σελ. 314 της ελληνικής έκδοσης). Και δυστυχώς ακόμη και σήμερα, ο Γερμανοεβραίος επαναστά-της αποδεικνύεται εξαιρετικά επίκαιρος. Σε όλες τις φάσεις της ιστορίας του καπι-ταλισμού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά πως οι εργαζόμενοι που αποδέχονται τη σκλα-βιά (ή όποια άλλη ιδιαίτερη καταπίεση) άλ-λων εργαζόμενων (μαύρων, μεταναστών, γυναικών, νέων, παιδιών κ.λπ.) όχι μόνον δεν μπορούν να πετύχουν κατακτήσεις οι ίδιοι, αλλά πολύ συχνά χάνουν και αυτά που έχουν ως «προνόμια».
Κρίση και εκμετάλλευσηΟι καπιταλιστές βιώνουν σε διάφορες φάσεις της ιστορίας στους λογαριασμούς τους, τις θυρίδες και τα υπόλοιπα περιουσιακά τους στοιχεία, μία άλλη πρόβλεψη του Μαρξ: το ποσοστό κέρδους μακροπρόθεσμα τείνει να μειώνεται διαρκώς στον καπιταλισμό. Έτσι τα αφεντικά τσακώνονται μεταξύ τους για να αρπάξουν ο καθένας όσο μεγαλύτερο μέρος από την υπεραξία (δηλ. την απλήρωτη εργα-σία) που παράγουν οι εργαζόμενοι. Γι’ αυτό συχνά καταφεύγουν σε πολέμους.
Αλλά εκτός από τον μεταξύ τους ανταγωνι-σμό, προσπαθούν επίσης να αυξήσουν αυτό το ποσό της απλήρωτης εργασίας –με ακόμη μεγαλύτερη ένταση απ’ ό,τι στις εποχές της ανόδου των κερδών– εντείνοντας την εκμε-τάλλευση των εργαζομένων. Όποιος δεν το κάνει, απλώς μένει πίσω και τελικά κλείνει ως αφεντικό. Με αυτό το κίνητρο λοιπόν, οι εργοδότες προσπαθούν να μειώσουν τους μι-σθούς. Η συμπίεση των εργατικών αποδοχών δεν είναι ταυτόχρονη για όλους τους εργα-ζόμενους. Εντείνεται εκεί όπου οι τελευταί-οι έχουν τα λιγότερα νομικά δικαιώματα και συνδικαλιστική δύναμη, ακόμη χειρότερα εκεί όπου δεν έχουν καθόλου δικαιώματα.
Σήμερα ολόκληρες περιοχές του πλανήτη στην Ινδία, την Ινδοκίνα, την Κίνα, την Αφρι-κή είναι τεράστια κάτεργα για εκατοντάδες εκατομμύρια εργάτες που έχουν σχεδόν μηδενικά δικαιώματα. Αλλά και ο δυτικός κόσμος δεν είναι καθαρός. Κάθε άλλο. Γιατί είναι ακριβώς εκεί που έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το καθεστώς της νέας δου-λείας. Στα «Σταφύλια της οργής», που είναι γραμμένο το 1939, ο Τζον Στάινμπεκ έγραφε:
«Έφεραν σκλάβους μόλο που δεν τους αποκαλούσαν σκλάβους: Κινέζους, Γιαπωνέ-ζους, Μεξικανούς, Φιλιππινέζους. Αυτοί ζουν με ρύζι και φασόλια, έλεγαν οι επιχειρηματί-ες. Δεν έχουν ανάγκες… Να κοίτα τους πώς ζουν. Κοίτα τι τρώνε. Κι αν τύχει και κάνουν το ζόρικο: πίσω στην πατρίδα τους... Τους δου-λοπάροικους που έφεραν από το εξωτερικό τους έδερναν, τους τρομοκρατούσαν, τους πέθαιναν της πείνας, τόσο, που, άλλοι ξανα-γύριζαν στον τόπο τους και άλλοι εξαγριώθη-καν απ’ την απόγνωση και ή τους σκότωσαν ή τους εξόρισαν. Και ολοένα τα κτήματα μεγά-λωναν σε έκταση».
Σήμερα στον δυτικό κόσμο υπάρχουν –και μεγεθύνονται διαρκώς– οι Ειδικές Οι-κονομικές Ζώνες, όπου ισχύει η ίδια ακρι-βώς κατάσταση: μισθοί πείνας (όταν κατα-βάλλονται), ατέλειωτο ωράριο, ανύπαρκτη ασφάλιση, απαγόρευση συνδικαλισμού, απαγόρευση μετακίνησης, άγρια καταστο-λή –ακόμη και βασανιστήρια- υποχρέωση αγοράς τροφίμων μόνον από το μαγαζί του εργοδότη, υποχρέωση ενοικίασης κτίσμα-τος-κατοικίας μόνον ιδιοκτησίας του ερ-γοδότη. Τα διαβόητα μακιγιαδόρες στα σύ-νορα ΗΠΑ-Μεξικού είναι μια πολύ γνωστή περίπτωση, αλλά δεν είναι η μόνη. Η Ευρω-παϊκή Ένωση συμμετέχει εντατικά σε αυ-τόν τον ανταγωνισμό «δουλοποίησης» της εργασίας. Και στην Ελλάδα η τρικομματική κυβέρνηση είναι ενθουσιώδης υποστηρι-κτής της επέκτασης των ΕΟΖ.
Πρωτογενής τομέαςΗ αγροτική παραγωγή είναι το κατ’ εξοχήν πεδίο εφαρμογής αυτών των συστημάτων εκμετάλλευσης στην Ευρώπη. Τα σημερι-νά θύματα είναι κυρίως μετανάστες από την Αφρική και την Άπω Ανατολή, αλλά και από την Α. Ευρώπη.
Στην Ισπανία, η περιοχή της Αλμερία εί-ναι ένα από τα μεγάλα κάτεργα της ΕΕ. Εκεί παράγονται σε θερμοκήπια οι τόνοι κηπευ-τικών (κυρίως ντομάτας) που πωλούν τα μεγάλα σούπερ μάρκετ της Ευρώπης. Όπως έγραφε από το 2010 η «Μοντ Ντιπλοματίκ», πάνω από 100.000 άνθρωποι δουλεύουν στα θερμοκήπια της περιοχής σε άθλιες συνθήκες. Οι 80.000 είναι μετανάστες και οι 30.000 από αυτούς χωρίς χαρτιά. Αλλά και οι Ισπανοί και οι μετανάστες με χαρ-τιά παίρνουν τους ίδιους μισθούς με τους «παράνομους» μετανάστες: Το μεροκάμα-το ήταν (το 2010) 32-37 ευρώ, την ώρα που το κατώτατο ημερομίσθιο ανερχόταν στα
44,40 ευρώ και την ώρα που στη γειτονική Γαλλία ήταν 55,40 ευρώ (φθάνοντας στα 104 ευρώ ως συνολική επιβάρυνση για τον εργοδότη, μαζί με ασφαλιστικές εισφορές, φόρους κ.λπ.). Οι πιο τυχεροί εργάτες ζουν στοιβαγμένοι ανά δεκαπέντε σε μικρά δια-μερίσματα εργατικών πολυκατοικιών, έγρα-φε η γαλλική εφημερίδα. Όσοι περισσεύουν βολεύονται στις κατασκευές που, ειρωνικά, αποκαλούνται «κορτίχος», καλύβες από τσι-μεντόλιθους χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύ-μα, οι οποίες, κανονικά, χρησιμοποιούνται από τους ιδιοκτήτες γης ως αποθήκες λιπα-σμάτων και χημικών προϊόντων. Οι πλέον κακότυχοι προσπαθούν να επιβιώσουν στις «τσαμπόλας», πρόχειρες παράγκες από σα-νίδες και πλαστικό, που στήνονται στα πιο δυσπρόσιτα -και κρυμμένα- μέρη, μέσα στα θερμοκήπια. Είναι σαφές από την περιγρα-φή ότι η δίδυμη αδελφή της Αλμερία είναι η Μανωλάδα –αλλά με κάπως επαχθέστερους όρους για τους εργάτες γης, καθώς ο μισθός τους στην Ελλάδα είναι το πολύ 23 ευρώ (και πολλές φορές μόνον 6 ευρώ) και μένουν σχε-δόν όλοι σε… τσαμπόλας.
Το μοντέλο εκμετάλλευσης δεν μένει μόνον στο επίπεδο των εργατών γης. Όπως έγραφε η «Μοντ Ντιπλοματίκ» οι μεταφορές των αγρο-τικών προϊόντων έχουν ήδη γίνει πεδίο άγριου ανταγωνισμού και συνακόλουθα άγριας εκ-μετάλλευσης: Το 2002, η χρεοκοπία της λου-ξεμβουργοαυστριακής εταιρείας Kralowetz GmbH έφερε στο φως τις συγκεκριμένες πρακτικές. Εκείνη την εποχή, η κομπίνα συ-νίστατο στη δημιουργία γραφείων στη Σόφια ή το Κίεβο, μέσω των οποίων προσλαμβάνο-νταν Ανατολικοευρωπαίοi οδηγοί με «τοπικές» συμβάσεις –ακόμη κι αν αυτοί οι άνθρωποι εργάζονταν, ντε φάκτο, στους αυτοκινητό-δρομους της Δυτικής Ευρώπης. Ο Φρ. Φίσιλ, εκπρόσωπος του αυστριακού συνδικάτου με-ταφορών, διαβεβαίωνε τότε ότι «το 80% των οδηγών στις αυστριακές μεταφορικές εταιρεί-ες εργάζεται υπό παράνομο καθεστώς».
ΕλλάδαΗ Ελλάδα δεν ήταν δυνατόν να μείνει πίσω σε αυτό το «ευρωπαϊκό κεκτημένο»: Σχεδόν σε όλον τον πρωτογενή τομέα (δηλ. στη γεωρ-γία) υπάρχει ένα απέραντο εργασιακό «Ελντο-ράντο» για χιλιάδες επιχειρηματίες που, σε συνεργασία με κυκλώματα δουλεμπόρων και την απαραίτητη ανοχή των αρχών, εκμεταλ-λεύονται στρατιές δουλοπάροικων μεγιστο-ποιώντας τα κέρδη τους. Έτσι η Μανωλάδα δεν είναι μοναδική περίπτωση. Είναι μάλλον ο κανόνας. Δεκάδες χιλιάδες σύγχρονοι εί-λωτες εργάζονται κατά εποχές στην Ηλεία, τη Λακωνία, τη Μεσσηνία, την Αργολίδα, την Κρήτη, τα Μέγαρα, τη Θήβα, τη Λιβαδειά, αλλά και σε περιοχές της Μακεδονίας, οπου-δήποτε καλλιεργούνται φράουλες, καρπού-ζια, πορτοκάλια και κηπευτικά. Μόνον στην περιοχή της Ηλείας υπολογίζεται ότι δουλεύ-ουν 5-7 χιλιάδες μετανάστες εργάτες γης. Κα-ταγγέλλοντας τα κυκλώματα δουλεμπόρων και ανασφάλιστης εργασίας ο περιφερειάρ-χης Ηπείρου, Αλ. Καρχιμάκης λέει: «Ελάτε το φθινόπωρο στην Άρτα να δείτε τη δική μας Μανωλάδα».
Η περίπτωση της Μανωλάδας και όλων των άλλων δίδυμων αδελφών της στην Ελλά-δα δεν είναι συνεπώς μια κακή εξαίρεση. Οι Μανωλάδες αποτελούν μοντέλο ανάπτυξης. Αποτελούν μοντέλο για τους δουλεμπόρους προσφέροντάς τους τεράστια αφορολόγη-τα κέρδη. Αποτελούν μοντέλο για το μεγάλο τραστ των ελληνικών και αλλοδαπών σούπερ μάρκετ, τα οποία αγοράζουν πάφθηνα και πωλούν πανάκριβα στους καταναλωτές. Απο-τελεί επίσης μοντέλο και για τους εργοδότες οι οποίοι στη σχετική ανακοίνωση του Γεωτε-χνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας/Παράρτημα Πελοποννήσου & Δυτ. Στερεάς Ελλάδας (το οποίο τους εκπροσωπεί συλλογικά) εστιά-ζουν στη σημασία που έχουν οι επιχειρήσεις τους για την ελληνική οικονομία: «Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όλη αυτή η αντιμετώ-πιση προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες
Η παραγωγική ανασυγκρότηση στο φως της Μανωλάδας
8 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Παραγωγή για το κέρδος ή για τις ανάγκες;Όσο το κέρδος παραμένει ως κίνητρο, τόσο θα ξεφυτρώνουν Μανωλάδες, είτε με μετανάστες είτε με Έλληνες δουλοπάροικους
Μετανάστες εργάτες γης στην Αμερική το ‘30
στην προσπάθεια δημιουργίας ισχυρού εξα-γωγικού πυλώνα με βάση την φράουλα. Όλα τα τελευταία χρόνια τόσο στην βόρεια Ηλεία όσο και στην Δυτ. Αχαΐα έχουν επενδυθεί από νέους ανθρώπους τεράστια κεφάλαια για να στηθούν δυναμικές καλλιέργειες φράουλας (π.χ. θερμοκήπια) που αποφέρουν εκατομ-μύρια ευρώ σε συνάλλαγμα σε μια χώρα η οποία υποφέρει δημοσιονομικά». Μάλιστα το Επιμελητήριο έχει το θράσος να διαμαρτύρε-ται λέγοντάς μας ότι έπρεπε να συγκαλυφθεί η σφαγή των εργαζομένων από τα αφεντικά: «Ο υπερβάλλων ειδησεογραφικός ζήλος των τελευταίων ημερών έχει ήδη καταστρέψει κάποιες παρτίδες προϊόντος το οποίο παρέ-μεινε ασυγκόμιστο στο χωράφι».
Δεν είναι τυχαία η περηφάνια των εργο-δοτών γι’ αυτό το μοντέλο ανάπτυξης και η ενόχλησή τους για την προβολή της σφαγής από τα ΜΜΕ. Είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις του εκσυγχρονισμού που ενθάρρυναν αυτούς τους επιχειρηματίες και τα μοντέλα τους: Στις 31/3/2011 σε ομιλία του σε ημερίδα του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφί-μων με το πολύ εύγλωττο θέμα «Η ελληνική γεωργία καινοτομεί», ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου είχε πει σχετικά με τα φραου-λοχώραφα της Μανωλάδας: «Φίλες και φίλοι, εντυπωσιάστηκα και εγώ σήμερα και ένιωσα χαρά, θα έλεγα ακόμα και συγκίνηση, γιατί όπως είπε και ο υπουργός, ο Κώστας Σκανδα-λίδης, εδώ υπάρχει πραγματικά ένα δυναμικό ανθρώπων, που όχι μόνο πασχίζουν, όχι μόνο αγαπάνε τη δουλειά τους, αλλά και αναδει-κνύουν το τι μπορούμε να κάνουμε». Χαρά και συγκίνηση για την δουλική και ανασφά-λιστη εργασία! Γιατί μετά να μην αποθρασυν-θούν οι εργοδότες…
ΑσφάλισηΑπό τα παραπάνω εξηγείται η διαπίστωση της προέδρου του Εργατικού Κέντρου Αμαλιά-δας, Ν. Παναγιωτάρα, η οποία, αναφερόμενη στο θέμα των ανασφάλιστων εργαζομένων
στα χωράφια της Μανωλάδας, λέει ότι έχει αφεθεί ηθελημένα στην τύχη του από το κρά-τος. «Τόσα χρόνια δεν έχει γίνει τίποτα γιατί πολύ απλά η Μανωλάδα υπάρχει ηθελημένα, δεν εξηγείται αλλιώς. Και δεν είναι μόνο αυτή. Υπάρχουν πολλές Μανωλάδες στην Ελλάδα. Όλοι είναι γνώστες και υπήρξα μάρτυρας σε πολλές από αυτές τις επισκέψεις κλιμακίων από το 2008», λέει χαρακτηριστικά. Πράγ-ματι, όπως καταγγέλλει και ο επικεφαλής της Ειδικής Υπηρεσίας Ελέγχου και Ασφάλισης (ΕΥΠΕΑ) του ΙΚΑ, Μ. Τούντας έχουν γίνει επα-νειλημμένως επιθέσεις από εργοδότες και μπράβους σε βάρος των ελεγκτών του.
Ο ίδιος αποκαλύπτει ανατριχιαστικά νούμε-ρα που δεν αφορούν μόνον μετανάστες, αλλά και Έλληνες: το 40,5% των εργαζομένων στην Ελλάδα είναι ανασφάλιστοι (!), ενώ το 52% των επιχειρήσεων απασχολούν ανασφάλιστο ή αδήλωτο προσωπικό (!), λέει ο Μ. Τούντας καταλήγοντας και αυτός στο συμπέρασμα ότι «όλη η Ελλάδα είναι μια Μανωλάδα». Και το θέμα δεν αφορά μόνον τον πρωτογενή το-μέα: Μόνο μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Απριλίου, οι ελεγκτές του ΙΚΑ ανακάλυ-ψαν «Μανωλάδες» στα Κάτω Πατήσια, στη Νέα Ιωνία και στον Βοτανικό σε επιχειρήσεις «φασόν». Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτο-ρείο Ειδήσεων, στην έκθεση πεπραγμένων της ΕΥΠΕΑ για το 2011, στις 21.063 επιχειρή-σεις που ελέγχθηκαν από την υπηρεσία και που απασχολούσαν συνολικά 69.345 εργαζο-μένους, εντοπίσθηκαν 20.567 ανασφάλιστοι εργαζόμενοι και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Έλληνες (12.342)!
Ωστόσο ο Μ. Τούντας υπογράμμισε τις περιορισμένες δυνατότητες των ελεγκτικών μηχανισμών, εξαιτίας της έλλειψης προσω-πικού και μέσων. Ο ελεγκτικός μηχανισμός του Ιδρύματος, περιορίζεται σε 25 ελεγκτές πανελλαδικά, που υπηρετούν στα τμήμα-τα της ΕΥΠΕΑ στην Αθήνα, τα Γιάννενα και τη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΠΟΣΕ-ΙΚΑ Γιώργο Κυριακόπουλο, για να
ελέγξουν το σύνολο των περίπου 400.000 ενεργών επιχειρήσεων θα πρέπει ο κάθε ένας να διενεργήσει περισσότερους από 16.000 ελέγχους το χρόνο!
Ποια ανασυγκρότησηΔιάφορες δυνάμεις μέσα στην Αριστερά, κύρια στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάνουν λόγο για ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης σε περίπτωση που βρεθεί στην κυβέρνηση η Αρι-στερά. Τόσο οι θιασώτες του ευρώ (δεξιοί και αριστεροί) όσο και θιασώτες της εξόδου από αυτό (δεξιοί και αριστεροί) τονίζουν την ανά-γκη της ανάπτυξης νέων μοντέλων αγροτικής παραγωγής, ώστε επιτέλους να «παράγουμε κάτι» με το οποίο θα μπορεί να τραφεί ο πληθυ-σμός ή το οποίο θα μπορεί να εξαχθεί ώστε να εισαχθούν άλλα απαραίτητα αγαθά.
Πολλοί μάλιστα, υπενθυμίζοντας ότι ο πρω-τογενής τομέας ήταν πολύ μεγαλύτερος πριν από 40 ή 50 χρόνια, φτάνουν να υποστηρί-ζουν μια αντιδραστική επιστροφή στη γεωρ-γία, δηλ. την άμεση και βίαιη απαξίωση των δεξιοτήτων που έχει αναπτύξει το ελληνικό εργατικό δυναμικό σε αυτόν τον μισό αιώνα (μηχανικοί, ηλεκτρονικοί, τεχνίτες, γιατροί, δικηγόροι, λογιστές, τραπεζικοί) και τον ουσι-αστικό εξαναγκασμό τους σε απασχόληση την οποία δεν γνωρίζουν και στην οποία δεν θέ-λουν να ενταχθούν (αντίστοιχες αναγκαιότη-τες προβάλλονται βεβαίως από τους θιασώτες της ανασυγκρότησης και για το δευτερογενή τομέα, όμως αυτό ξεφεύγει από το θέμα μας).
Όμως τα «πετυχημένα μοντέλα» είναι ήδη εδώ: Η φράουλα της Ηλείας αποφέρει περί-που 100 εκατ. ευρώ. Το ίδιο πετυχημένες, κερδοφόρες και εξαγωγικές είναι χιλιάδες επιχειρήσεις θερμοκηπίων σε όλη τη χώρα. Ιχθυοκαλλιέργειες, βιομηχανία αλιείας και οι-νοπαραγωγοί αποτελούν επίσης κερδοφόρες επιχειρήσεις ακόμη και μέσα στην κρίση. Ο κατάλογος των «καλών επιχειρήσεων» μπορεί να γίνει πολύ μακρύς ακόμη και στο χώρο των «φασονατζήδων»: Οι εργοδότες της Κατερί-νας Κούνεβα θεωρούνται επίσης «πετυχημέ-νο» μοντέλο επιχειρηματία.
ΑπελευθέρωσηΤο άμεσο ερώτημα, συνεπώς, για την Αρι-στερά δεν είναι, κατά τη γνώμη μας, το πού θα στρέψει την αγροτική παραγωγή άμε-σα. Ασφαλώς μακροπρόθεσμες αλλαγές θα πρέπει να γίνουν αν μιλάμε για παραγωγή με βάση τις ανάγκες και όχι με βάση το κέρδος (και πάλι όμως οι αλλαγές μπορεί να μην εστι-άζονται στο έδαφος, αλλά στη διανομή και τις τιμές: οι ελιές υπάρχουν και σαπίζουν ή αγοράζονται από τις επιχειρήσεις εμπορίας για ένα κομμάτι ψωμί).
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, όσο το κέρ-δος παραμένει ως κίνητρο, τόσο θα ξεφυτρώ-νουν Μανωλάδες, είτε με μετανάστες είτε με Έλληνες δουλοπάροικους. Ακόμη κι αν μια επιδοματική πολιτική στρέψει την αγροτική παραγωγή σε άλλες πιο χρήσιμες καλλιέργει-ες, εκείνο που πρέπει να αλλάξει άμεσα είναι το καθεστώς της δουλείας. Και αυτό δεν μπο-ρεί να αλλάξει με επιδόματα: Γιατί και η «εθνι-κά επωφελής» αγροτική παραγωγή μπορεί κάλλιστα να γίνεται με δούλους.
Οι Μανωλάδες θα προκύπτουν επίσης δι-αρκώς αν στόχος παραμείνει ο ανταγωνισμός με τις άλλους αγροτοπαραγωγούς της Μεσο-γείου. Ήδη τα «πετυχημένα» μοντέλα της Ελ-λάδας έχουν επιβάλει μεροκάματα 23 ευρώ ή ακόμη και 10 ευρώ. Δεν έχει πιο κάτω, δεν έχει πιο «ανταγωνιστικά» μεροκάματα. Μόνον αν μειωθούν ραγδαία τα μεροκάματα για όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, μόνο τότε μπορεί να πέσουν πιο κάτω τα σημερινά με-ροκάματα των Μανωλάδων. Αυτός είναι ο στόχος; Κι αν καταφέρουν οι Μανωλάδες της Ισπανίας, οι Αλμερίες, να πετύχουν ακόμη χα-μηλότερα μεροκάματα, τότε τι γίνεται;
Ξαναλέμε: Το άμεσο χρέος της Αριστεράς δεν είναι κάποια παραγωγική ανασυγκρότη-ση. Στόχος των κινημάτων ανατροπής είναι πρώτα και κύρια οι σχέσεις παραγωγής. Κι αν όχι οι σχέσεις παραγωγής, τουλάχιστον θα πρέπει να αλλάξουν οι νομικές σχέσεις και η διανομή του ΥΠΑΡΚΤΟΥ πλούτου: Όσον αφορά τον υπαρκτό πλούτο, σωστά ο Δ. Γκο-ρίτσας τονίζει σε άρθρο του στο rproject, πως ακόμη και σήμερα η Ελλάδα ανήκει στις 30 πλουσιότερες χώρες. Και ακόμη πως το κατά κεφαλή ΑΕΠ είναι κοντά στις 20.000 ευρώ, δηλ. ακόμη και σήμερα αντιστοιχούν σχεδόν 80.000 ευρώ το χρόνο σε μια τετραμελή οι-κογένεια. Το ζήτημα είναι αν θα μπορέσει η Αριστερά να αποσπάσει κομμάτια του εισο-δήματος των πολύ πλούσιων ώστε, ακόμη κι αν δεν πετύχει απόλυτη ισοκατανομή του ΑΕΠ, να εξασφαλίσει αξιοπρεπή επιβίωση ολόκληρου του πληθυσμού.
Όσον αφορά τις νομικές επεμβάσεις, τα περισσότερα περιέχονται στις κατά καιρούς διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ:
Θα πρέπει να επανέλθει ο κατώτατος μι-σθός του 2009. Να επανέλθουν οι συλλο-γικές συμβάσεις εργασίας. Να επανέλθει ο θεσμός της διαιτησίας. Να αυξηθεί ραγδαία το ποσοστό των ασφαλισμένων εργαζομένων (Ελλήνων και ξένων) –ας πληρώσουν οι «πε-τυχημένοι επιχειρηματίες» κι ας συρρικνωθεί δραστικά αυτό το 40,5% των ανασφάλιστων. Να ενισχυθούν με προσλήψεις οι ελεγκτικοί μηχανισμοί –ας πολλαπλασιαστούν ραγδαία οι 25 ελεγκτές της ΕΥΠΕΑ.
Και το κυριότερο: Να νομιμοποιηθούν άμε-σα οι μετανάστες ώστε να μην είναι έρμαια του εκφοβισμού, διατεθειμένοι να δεχθούν μια ζωή δούλου. Αν δεν προηγηθεί αυτό, τότε ούτε τους Έλληνες εργαζόμενους δεν θα μπορέσει να υπερασπιστεί η Αριστερά. Δεν μπορεί να επανέλθει ο κατώτατος μισθός στα 780 ευρώ, δεν μπορεί να επανέλθει η ασφάλι-ση για όλους, αν δεν καταστραφούν εντελώς οι ελληνικές ΕΟΖ, οι νόμιμες και παράνομες Μανωλάδες όλης της χώρας.
Αν η Αριστερά μπορέσει να απελευθε-ρώσει από τη δουλεία τους μετανάστες, τότε θα ανοίξει ο δρόμος για νικηφόρους αγώνες για όλους τους εργαζόμενους, όπως ακριβώς παρατηρούσε ο Μαρξ εξε-τάζοντας το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ. Και αυτό είναι και το μάθημα της Μανω-λάδας. Το μάθημα που μας δίνουν οι με-τανάστες εργάτες του ελληνικού Σικάγο που απεργούν και ματώνουν ξανά και ξανά για τα δικαιώματά τους.
Η παραγωγική ανασυγκρότηση στο φως της Μανωλάδας
πολιτική • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Παραγωγή για το κέρδος ή για τις ανάγκες;Μανωλάδα 2013
10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρ-τητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινω-νία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινω-νικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δρά-ση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.
Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λει-τουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.
ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμόσε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακό-μα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργα-τικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρ-σεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.
Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλι-σμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σε-ούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.
Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού,
ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.
Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπη-λία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υπο-στηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρ-κοι εργάτες ενωμένοι.
Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μει-ονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμέ-νους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργα-νωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμή-ματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατι-κή προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μα-ζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.
Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει γιαΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία
ΕΚΔΟΤΗΣ: Γιάννης Χαριτόπουλος
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος
ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε.
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑEπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: [email protected] , Fax: 210-3303566
ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ:• Εξάμηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ
Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.
Επικοινωνήστε μαζί μας:
www.
dea.
org.
gr
ΑΘΗΝΑ: Εξάρχεια 6909009815 ● Γκύζη 6957500105 ● Αμπελόκηποι 6973005569 ● Πετράλωνα 6974018716 ● Νέος Κόσμος
6985749304 ● Παγκράτι 6974793603 ● Κυψέλλη-Αγ.Παντελεήμονας 6957500101 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Νέα Ιωνία 6972036692 ● Χαλάνδρι
6974972217 ● Μαρούσι 6978641672 ● Ν. Ηράκλειο 6945498732 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Άλιμος 6945754555 ● Γλυφάδα 6944548787 ● Άγ.
Δημήτριος-Μπραχάμι 6932566460 ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: Περιστέρι 6977710683 ● Αγ. Ανάργυροι 6936899442 ● Ίλιον 6957500102
● Χαϊδάρι 6974701829 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ: Ζωγράφου 6937271330 ● Βύρωνας 6972318747 Λαύριο 6979925065
ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6944810156 ● Σαλαμίνα 6973376378
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ● 5ο Διαμέρισμα 6972814199 ● Τούμπα 6995270465 ● Δυτικές Συνοικίες 6979942083
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ: Καλαμάτα 6932422501 ● Πάτρα 6973235894 ● Αγρίνιο 6974473540 ● Βόλος 6979459034 ● Ρέθυμνο 6932008743 ● Ηράκλειο 6976332197 ● Ιεράπετρα 6976786326 ● Γιάννενα 6945704488 ● Βέροια 6977684341 ● Κοζάνη 6934374825 ● Λιβαδειά 6948364232
● Κομοτηνή 6907843752
Σχεδιασμοί ενάντια στο συριακό λαόΟι ισραηλινοί βομβαρδισμοί σε συριακό έδαφος και η συζήτηση για τη χρήση χημικών όπλων στη Συρία έχουν περιπλέξει ακόμα πε-ρισσότερο το «κουβάρι» των διεθνών σχεδια-σμών, που εξελίσσονται στις πλάτες του συ-ριακού λαού. Οι ισραηλινές επιθέσεις μέχρι σήμερα έχουν σχολιαστεί μόνο στο επίπεδο του πολέμου της προπαγάνδας.
Το καθεστώς Άσαντ βρήκε την ευκαιρία να ισχυριστεί πως είναι απόδειξη της «συνωμο-σίας τζιχαντιστών και σιωνιστών εναντίον της Συρίας». Το σχήμα δεν αντέχει σε κριτική, ενώ απαντήθηκε τόσο από τις Τοπικές Συντονιστι-κές Επιτροπές που καταδίκασαν την επίθεση και κατήγγειλαν τον Άσαντ ως υπεύθυνο, όσο και από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό που ανακοίνωσε πως το Ισραήλ ήταν, είναι και θα παραμείνει εχθρός όσο παραμένει κατεχόμε-νη αραβική γη.
Τίποτε από αυτά δεν απαντούν στο ερώτημα γιατί έγιναν οι επιθέσεις και πού αποσκοπού-σαν. Όπως σωστά έγραψε σε άρθρο του στο capital.gr ο Κώστας Ράπτης, οι επιθέσεις «γεν-νούν περισσότερα ερωτήματα από όσα απα-ντούν». Ακόμα και οι ισχυρισμοί ή οι εικασίες για τους στόχους της επίθεσης (αποθήκες με χημικά όπλα, πύραυλοι με προορισμό τη Χεζ-μπολάχ, στρατιωτικές δυνάμεις του Άσαντ) που θα διευκόλυναν ίσως την εξαγωγή συ-μπερασμάτων, παραμένουν αντικρουόμενες και στα ΜΜΕ και στις δηλώσεις διεθνών αξιω-ματούχων, Σύριων αντικαθεστωτικών, Σύριων καθεστωτικών κλπ. Είναι χαρακτηριστικό πως
πέρα «από το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερα-σπιστεί τον εαυτό του»(!), τα συμπεράσματα των δυτικών είναι τελείως διαφορετικά.
Η συνέχεια της κρίσης και η επακόλουθη καταστροφή των υποδομών της Συρίας είναι μια ευνοϊκή εξέλιξη για τον αμερικάνικο ιμπε-ριαλισμό και το Ισραήλ. Με αυτή την έννοια, έχει κάποια βάση η εκτίμηση του Κ. Ράπτη ότι η επίθεση απλά επιτείνει και παρατείνει την αστάθεια:
«Οι ισραηλινές επιδρομές του Σαββατοκύρια-κου ασφαλώς αποδυναμώνουν το καθεστώς του Bashar al-Assad, το οποίο έρχεται αντιμέ-τωπο με πολλαπλασιασμό των στρατιωτικών μετώπων, αλλά και με την πρόκληση να δια-σώσει το γόητρό του απαντώντας καταλλήλως. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά ενισχύουν και την (πιεζόμενη στρατιωτικά) ένοπλη αντιπολίτευση κατά του Assad, που στελεχώνεται κυρίως από εθνικιστές, ή τις αραβικές μοναρχίες που την στηρίζουν, οι οποίες βρέθηκαν στην αμήχανη θέση να καταγγέλλουν την παραβίαση της ακε-ραιότητας ενός κράτους-μέλους του Αραβικού Συνδέσμου από τον “σιωνιστή εχθρό”».
Η Συριακή Επαναστατική Αριστερά θεωρεί ότι το Ισραήλ θέλει να καταστρέψει το συριακό οπλοστάσιο προληπτικά, για το ενδεχόμενο ανατροπής του Άσαντ «από τα κάτω». Αν τε-λικά πέσει «ο διάβολος που ξέρει», το Ισραήλ δεν θέλει να πέσουν τα όπλα στα χέρια «του διαβόλου που δεν ξέρει».
Τα στρατιωτικά πλήγματα του Ισραήλ ίσως είναι μια προειδοποίηση προς όλους τους
εχθρούς του ότι, αν κρίνει ότι απειλείται, θα παρέμβει με τεράστια δύναμη πυρός.
Πέρα από τις πομπώδεις διακηρύξεις για εσωτερική κατανάλωση, οι ανεπίσημες «δι-αρροές» του συριακού καθεστώτος σε δημο-σιογράφους υποβαθμίζουν την πραγματική ζημιά των επιθέσεων και συγκλίνουν στη θε-ωρία της «προειδοποίησης» από τη μεριά του Ισραήλ.
Το ενδεχόμενο να αποφασίσει το Ισραήλ να εμπλακεί δεν αποκλείεται. Τώρα αρκείται σε «προειδοποιήσεις», αλλά αν η κατάσταση πα-ραμείνει εκτός ελέγχου, αν κρίνει ότι «απειλεί-ται», ή αν θεωρήσει ότι έχει «παράθυρο ευκαι-ρίας» να ισοπεδώσει τη Συρία, ίσως εμπλακεί.
Ένας άλλος πιθανός υπολογισμός από τη με-ριά του Ισραήλ ίσως είναι η κλιμάκωση της έντασης, ώστε να πιεστούν οι ΗΠΑ να δρά-σουν και με την παρουσία τους στην περιοχή να «εγγυηθούν» την επόμενη μέρα.
Η «κόκκινη γραμμή» του Ομπάμα ήταν η χρή-ση χημικών όπλων από το καθεστώς. Όταν εμφανίστηκε η είδηση για χρήση τους, η αμηχανία στο Λευκό Οίκο ήταν εμφανής. Ο Ομπάμα δείχνει να προσπαθεί να απεμπλακεί από την «κόκκινη γραμμή» του.
Δήλωσε «δεν ξέρουμε πώς χρησιμοποιήθη-καν, πότε χρησιμοποιήθηκαν, ποιοι τα χρη-σιμοποίησαν», για να καταλήξει πως, αν δεν είναι απολύτως βέβαιος για όλα αυτά, δεν θα παρέμβει. Καταλαβαίνει κανείς ότι δεν υπάρ-χει ιδιαίτερη προθυμία στις ΗΠΑ για μια στρα-
τιωτική περιπέτεια στη Συρία. Πάνω στην ώρα μάλιστα, η ερευνήτρια του ΟΗΕ Ντελ Πόντε ανακοίνωσε πως τα χημικά χρησιμοποίησαν αντάρτες, για να διαψευστεί διακριτικά από την αρμόδια Επιτροπή του ΟΗΕ.
Με την «αποσταθεροποίηση» στο φόντο, Ουάσινγκτον και Μόσχα ανακοίνωσαν από κοινού πως συμφώνησαν και ετοιμάζουν «πο-λιτική λύση» στη Συρία.
Με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά, κλείνουμε με το τέλος της ανακοίνωσης της Συριακής Επα-ναστατικής Αριστεράς:
«Πραγματική Αντίσταση κάνουν οι εξεγερμέ-νες μάζες, όχι οι αστικές δικτατορίες. Έτσι, για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, του Γκολάν και όλων των κατεχόμενων περιοχών πρέπει να νικήσει η λαϊκή επανάσταση στη Συρία και σε όλες τις χώρες της περιοχής. Μέσα από τις λαϊκές επαναστάσεις θα έρθει το τέλος του σιωνιστικού κράτους και όλων των μαντρόσκυλων του ιμπεριαλισμού στην περιοχή μας».
«Δεν θα χάσουμε την πυξίδα μας... Ο εχθρός του εχθρού μας
δεν θα γίνει φίλος μας».
ιστορία • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Ο ιστορικός Μάης του 1945Του Παναγιώτη Λίλλη
Α ν στη βάση των σύγχρο-νων πολέμων βρίσκεται, σε τελευταία ανάλυση, ο
καπιταλιστικός ανταγωνισμός για τα κέρδη και την παγκόσμια αγο-ρά, τότε οι βασικοί εντολοδόχοι είναι οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Για τις παραδοσιακές αυτοκρατορικές χώρες (Βρετα-νία, Γαλλία, Ολλανδία) τα ζωτικά συμφέροντα της καπιταλιστικής ολιγαρχίας απαιτούσαν να μην αλλάξουν τα πράγματα από ό,τι είχε ορίσει η συνθήκη των Βερ-σαλλιών.
Το παλιό status quo όμως είχε ανατραπεί. Οι παλιές διπλωματι-κές διευθετήσεις δεν αντιστοι-χούσαν στις νέες ισορροπίες. Η Γερμανία του Χίτλερ, με το πρό-γραμμα επανεξοπλισμού, είχε γίνει οικονομικά και στρατιωτικά μεγάλη δύναμη στην Κεντρι-κή Ευρώπη και έψαχνε «ζωτικό χώρο» στην υπόλοιπη.
Η Ιαπωνία, στον Ειρηνικό Ωκε-ανό, διεκδικούσε να ανοίξει το δρόμο της σε βάρος των παλιών αυτοκρατοριών.
Οι ΗΠΑ, με το τεράστιο βιο-μηχανικό, οικονομικό και στρα-τιωτικό δυναμικό, είχαν αναθέσει ήδη στον εαυτό τους να οργανώ-σει τον κόσμο κάτω από την ηγε-μονία τους.
Όσο για τη σταλινική Ρωσία, είχε αναστήσει τις παλιές της (τσαρικές) φιλοδοξίες, αφού ήδη είχε υπογράψει το επαίσχυντο σύμφωνο συνεργασίας με τη χιτ-λερική Γερμανία...
Η επιλογή όμως για τον πόλεμο δεν ήταν ούτε αυτόματη ούτε εύ-κολη για τις άρχουσες τάξεις. Η πιο κρίσιμη προϋπόθεση ήταν το εσωτερικό μέτωπο. Ο Λένιν είχε προβλέψει από το 1914 ότι μετά από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν δεν ξεσπούσαν νικηφόρες επαναστάσεις, τότε θα ακολου-θούσαν και άλλοι πόλεμοι. Αυτή η πρόβλεψη δοκιμάστηκε από τα γεγονότα και επιβεβαιώθηκε, δυ-στυχώς, με το χειρότερο τρόπο.
Το 1934, η εξέγερση της Βιέν-νης συντρίβεται από το στρατό. Το 1936, στην Ισπανία, η κοινω-νική επανάσταση συμβαδίζει με
τον αντιφασιστικό αγώνα ενάντια στον Φράνκο. Το 1937 όμως, η δη-μοκρατική κυβέρνηση καταστέλ-λει το κοινωνικό κίνημα της Βαρ-κελώνης και η νίκη του Φράνκο γίνεται αναπόφευκτη.
Επίσης το 1936, στη Γαλλία, η μεγαλύτερη μέχρι τότε γενική απεργία επιβάλλει ένα σύνολο κοινωνικών μεταρρυθμίσεων πρωτόγνωρο για όλο τον κόσμο. Το 1938 όμως είναι η ώρα της αντεπίθεσης των καπιταλιστών, που τσακίζουν το απεργιακό κύμα και ανατρέπουν τις εργατι-κές κατακτήσεις.
Το 1938 όμως, επιστρέφει η οι-κονομική κρίση Η κεϊνσιανή πο-λιτική με τις δημόσιες δαπάνες για την αναζωογόνηση της οικο-νομίας έχει εξαντλήσει τα όρια της. Στις ΗΠΑ, η ανεργία ξεπερ-νάει τα 12 εκατομμύρια και στη Γερμανία το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος παίρνουν τρομακτικές διαστάσεις. Ένας γρήγορος και αποτελεσματικός πόλεμος θα έφερνε λάφυρα από τις κατακτημένες χώρες... Αυτή ήταν η δεύτερη προϋπόθεση, για να γίνει επιτακτική ανάγκη το ξέσπασμα ενός παγκόσμιου πο-λέμου.
Ο πόλεμος των «από κάτω»Σε αντίθεση με τον προηγούμε-νο μεγάλο πόλεμο, στο ξεκίνημα των επιχειρήσεων δεν υπήρξε πα-τριωτικός ενθουσιασμός. Οι λαϊ-κές μάζες κράτησαν μια στάση παγερής παθητικότητας απένα-ντι στα πολεμικά σχέδια των ελίτ. Η κατοχή όμως σχεδόν όλης της Ευρώπης από τα χιτλερικά στρα-τεύματα έφερε τους απλούς αν-θρώπους σε τραγική κατάσταση.
Τα βασανιστήρια, οι δολοφονί-ες, η κρατική ληστεία, οι θάνατοι από πείνα, τα στρατόπεδα συγκέ-ντρωσης, οι σκλάβοι εργάτες κλπ και ό,τι σχετίζεται με τον ακραίο ρατσισμό του ναζισμού, προκά-λεσαν ένα κίνημα αντίστασης σχεδόν σ’ όλους τους κατακτη-μένους λαούς.
Σ’ αυτά τα κινήματα μπήκαν από την αρχή τα κομουνιστι-κά κόμματα, για τα οποία ο πιο πρόσφατος εξοπλισμός ήταν η
πολιτική του «λαϊκού μετώπου». Στον πυρήνα αυτής της πολιτικής ήταν μια συμμαχία διαρκείας με το υποτιθέμενο «δημοκρατικό» κομμάτι της άρχουσας τάξης και με ένα πρόγραμμα που έδινε έμφαση στους κοινούς εθνικούς σκοπούς ενάντια στη φασιστική κατοχή.
Υπήρξε όμως τέτοια δημοκρα-τική αστική τάξη; Ακόμη περισ-σότερο, τα κινήματα αντίστασης, που είχαν μια ταξική λαϊκή σύν-θεση και πολεμούσαν τη φα-σιστική κατοχή βάζοντας στην πρώτη γραμμή αιτήματα που ξε-περνούσαν κατά πολύ τις αντοχές και ανοχές των παλιών καθεστώ-των, ήταν δυνατόν να ενσωματω-θούν στον αγώνα που διεξήγαν οι λεγόμενοι «δημοκράτες» Σύμμα-χοι ενάντια στο φασιστικό Άξονα;
Απέναντι σ’ αυτά τα ερωτήματα ισχυριζόμαστε ότι η ετυμηγορία της ιστορίας είναι αδιαμφισβή-τητη. Οι χώρες όπου αναπτύ-χθηκαν τα πιο μεγάλα αντάρτικα ήταν στην περιοχή της Βόρειας Μεσογείου.
Στη Γαλλία, μετά την ντροπια-στική ήττα του Ιούνη του 1940, η χώρα διαιρέθηκε στη γερμανι-κή ζώνη και στη ζώνη του Βισύ, όπου κυβερνούσαν οι δοσίλογοι. Το μέλλον της Γαλλίας στη ναζι-στική Ευρώπη προβλεπόταν για ρόλο δεύτερου παράγοντα. Η γαλλική άρχουσα τάξη στην αρχή υποστήριξε συμπαγώς το δοσι-λογισμό. Μόνο μια πολύ μειοψη-φική ομάδα έμεινε πιστή στο πα-λιό αυτοκρατορικό μεγαλείο (και όχι βεβαίως στον αντιφασισμό) και εκφράστηκε από τον στρατη-γό Ντε Γκολ.
Το κενό κάλυψε γρήγορα το Κο-μουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, αλλά το φρενάριζε η πολιτική του Λαϊ-κού Μετώπου και οι επιταγές των Συμμάχων. Το κρίσιμο τεστ ήρθε τον Αύγουστο του 1944, όταν οι αντάρτες ξεκίνησαν τις επιχει-ρήσεις για την απελευθέρωση του Παρισιού σε κόντρα με τις προτεραιότητες του συμμαχικού επιτελείου. Απελευθερωτής ανα-δείχτηκε ο Ντε Γκολ, παρελαύνο-ντας και όχι πολεμώντας. Το ΚΚΓ ανταμείφτηκε με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας για δύο χρόνια...
Στην Ιταλία, η άρχουσα τάξη ήταν όλη φασιστική από τη δε-καετία του 1920 και δεν αντιμε-τώπιζε διλήμματα. Το 1943 όμως η απόβαση των Συμμάχων οδή-γησε το πιο οπορτουνιστικό της κομμάτι να αλλάξει στρατόπεδο. Επί δύο χρόνια ανέπτυξε ένα ρω-μαλέο αντιφασιστικό κίνημα.
Τον Απρίλη του 1945, οι αντάρ-τες απελευθέρωσαν το Μιλά-νο, πριν προλάβουν να μπουν τα συμμαχικά στρατεύματα και οι επίσημοι... Για μία βδομάδα εφάρμοσαν καθεστώς «κόκκινης τρομοκρατίας» και εκτέλεσαν και τον ίδιο τον Μουσολίνι. Εδώ το κίνημα προχώρησε ένα βήμα πιο μπροστά από τους γάλλους παρ-τιζάνους. Το ΚΚΙ όμως κατάφερε να πειθαρχήσει τους αντάρτες και να κερδίζει μερικές θέσεις στην ιταλική κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας για λίγα χρόνια...
Αλλά το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το ΕΑΜ στην Ελλάδα. Η ελληνική άρχουσα τάξη τριχοτομήθηκε σχεδόν αμέ-σως. Το αγγλόφιλο κομμάτι της με επικεφαλής το βασιλιά κατέ-φυγε στο Κάιρο, το μεγαλύτερο τμήμα της στήριξε τις κυβερνή-σεις των δοσίλογων, ενώ το τρίτο κομμάτι περίμενε τις εξελίξεις...
Το ΕΑΜ έγινε γρήγορα η ηγετι-κή δύναμη της αντίστασης, έχο-ντας κάτω από τον έλεγχό του το 80% της χώρας, 2 εκατομμύρια μέλη σε πληθυσμό 7 εκατομμυ-ρίων και τον αντάρτικο στρατό του ΕΛΑΣ με πάνω από 50.000 μάχιμους.
Το ΚΚΕ, μέσα στα χρόνια της Κατοχής, μετατράπηκε από μια μικρή οργάνωση σε κόμμα με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, κα-θώς η επιρροή του θεμελιωνόταν στον ηρωισμό και τη μαχητικότη-τα των μελών του.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως ήταν ο αντιφασιστικός ριζοσπα-στισμός των μαζών που ακολου-θούσαν το ΕΑΜ. Το σύνθημα «Λαοκρατία» συμπύκνωνε όλους τους λαϊκούς πόθους και ελπίδες για την επόμενη μέρα, ξεκινώ-ντας από τις ελεύθερες εκλογές και την κατάργηση της μοναρχί-ας, το τσάκισμα των μαυραγορι-τών και ταγματασφαλιτών, τα ίσα
δικαιώματα για τις γυναίκες και την προστασία των λαϊκών τάξε-ων και φτάνοντας μέχρι το σοσι-αλισμό.
Τον Οκτώβρη του 1944 όμως, στην απελευθέρωση της Αθήνας επικεφαλής ήταν οι απόντες από την αντίσταση, με τη συναίνεση της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία συμμετείχε στη νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Παπανδρέ-ου. Ήταν μια κυβέρνηση που είχε την αποδοχή όλων των Συμμά-χων και την άμεση έγκριση του Τσόρτσιλ. Η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου φάνηκε να επιβεβαιώ-νεται.
Όμως αυτή η παραζάλη της εθνικής ενότητας κράτησε λιγό-τερο από δύο μήνες. Η τεράστια κοινωνική πόλωση και η αυτοπε-ποίθηση των μαζών δεν άφηναν περιθώρια για αυταπάτες στην άρχουσα ελίτ και τους βρετανούς ιμπεριαλιστές, αυταπάτες που αντίθετα είχε η ηγεσία του ΚΚΕ.
Στην εξέγερση των Δεκεμβρι-ανών, τα αντίπαλα ταξικά στρα-τόπεδα δεν μπορούσαν να δια-γραφούν πιο καθαρά. Αλλά ούτε η προτροπή του Τσόρτσιλ προς τον στρατηγό Σκόμπι να φερθεί στην Αθήνα σαν σε κατακτημέ-νη πόλη, ούτε η οργανική έντα-ξη των ταγματασφαλιτών στις δυνάμεις του εθνικού στρατού, ούτε οι μέθοδοι εξόντωσης των ανταρτών και του πληθυσμού, ούτε ακόμη η απόσταση που κρατούσε η Μόσχα, δεν έπεισαν την ηγεσία του ΚΚΕ να εγκατα-λείψει τη γραμμή της εθνικής ενότητας. Έτσι το αντάρτικο οδηγήθηκε στην ήττα του «πρώ-του γύρου» και το ΚΚΕ στον εξευτελισμό της «Συμφωνίας της Βάρκιζας».
ΕπίλογοςΌλη η προηγούμενη προσέγγι-ση μπορεί να οδηγήσει σε δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι με βάση την ιστορία των κινημάτων αντίστασης μπορούμε να μιλάμε για έναν «δυαδικό πόλεμο» στα πλαίσια του Β΄ Παγκόσμιου Πο-λέμου. Και δεύτερον, ότι o υπο-κριτικός αντιφασισμός των «από πάνω» δεν μπορεί να έχει κοινό μέλλον με τον λαϊκό αντιφασιστι-κό πόλεμο των «από κάτω».
Πώς, αλήθεια, τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος;
Οι Ιταλοί παρτιζάνοι απελευθερώνουν το Μιλάνο. Διαδήλωση μαύρων ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις στον «αντιφασιστικό» αμερικανικό στρατό.
Συνδιάσκεψη της Γιάλτας: Οι νικητές μοιράζουν τη γη ερήμην των λαών.
Κάτοικοι στήνουν οδοφράγματα στο Παρίσι.
12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Του Πάνου Πέτρου
Μ ετά από δύο μήνες πολιτικού αδιεξό-δου, η Ιταλία απέκτη-
σε κυβέρνηση. Τη στιγμή που η πολιτική κρίση έτεινε να γίνει ανεξέλεγκτη, το αστικό πολιτικό προσωπικό «συμμορφώθηκε» και συμφώνησε στο σχηματισμό κεντροαριστεροδεξιάς κυβέρνη-σης.
Η διακομματική στήριξη, η συνύπαρξη πολιτικών και τεχνο-κρατών, ο συμβολισμός της πα-ραμονής του Ναπολιτάνο στην Προεδρία της Δημοκρατίας ως «εγγυητής της εθνικής ενότη-τας», θα δημιουργούσαν την ψευ-δαίσθηση μιας πολιτικά ισχυρής κυβέρνησης. Σε μια άλλη επο-χή, ίσως. Στη σημερινή ιταλική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα η νέα ιταλική κυβέρνηση είναι «σύμπτωμα» της βαθιάς κρίσης και όχι «θεραπεία» της. Ο ίδιος ο «αρχιτέκτονάς» της, ο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, το μόνο θετικό που βρήκε να πει για τη νέα κυβέρ-νηση είναι πως πρόκειται για «τη μόνη εφικτή».
Το χρονικόΣτη διάρκεια της «ακυβερνησί-ας», τα ιταλικά κόμματα κλήθη-καν να εκλέξουν νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, καθώς η θητεία του Τζόρτζιο Ναπολιτάνο έφτανε στο τέλος της. Λόγω της πολιτι-κής κρίσης, ήταν μια σημαντική εκλογή.
Αρχικά, ο ηγέτης του Δημοκρα-τικού Κόμματος (PD) Μπερσά-νι πρότεινε τον Φράνκο Μαρίνι, που είχε την αποδοχή της Δεξιάς, αλλά καταψηφίστηκε από τους εκλέκτορες του ίδιου του PD. Στη συνέχεια πρότεινε τον Ρομάνο Πρόντι. Ως «υποψήφιος της κε-ντροαριστεράς» καταψηφίστηκε από τη Δεξιά, αλλά, όπως αποδεί-χθηκε, δεν ήταν καν υποψήφιος της «όλης» κεντροαριστεράς. Εί-χαν φτάσει στην τέταρτη ψηφο-φορία και αρκούσε η απλή πλειο-ψηφία για την εκλογή προέδρου, αλλά ο Ρομάνο Πρόντι ψηφίστηκε μόνο από 395 εκλέκτορες, γεγο-νός που κατέδειξε «ανταρσία» 100 κεντροαριστερών ενάντια στην επιλογή της ηγεσίας του PD.
Μετά από ραντεβού με τον Μπερλουσκόνι και τον Μπερσάνι, ο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, που δή-λωνε πως δεν θα παραμείνει στη προεδρία σε καμιά περίπτωση και που –παρεμπιπτόντως– έχει φτάσει στα 87 του χρόνια, έγινε ο πρώτος Ιταλός Πρόεδρος της Δημοκρατίας που επιστρέφει για δεύτερη συνεχόμενη θητεία. Με πρωτοβουλία του Ναπολιτάνο, ο δεύτερος γραμματέας του PD, Λέτα, έλαβε εντολή σχηματι-σμού κυβέρνησης (ο Μπερσάνι είχε παραιτηθεί μετά τα απανω-τά «Βατερλό» στις ψηφοφορίες) και κατέληξε σε συμφωνία με το κόμμα του Μπερλουσκόνι και το συνασπισμό του Μόντι.
Αν δεν τα κατάφερνε ο Λέτα, ο μόνος δρόμος που απέμενε ήταν
νέες εκλογές. Αυτή είναι η συ-γκολλητική ουσία των μέχρι χθες «αντιπάλων»: ο φόβος αφενός απέναντι στη λαϊκή ετυμηγορία «από τα κάτω» και η υπόκλιση στις πιέσεις για άμεση κυβερνη-τική λύση «από τα πάνω». Η νέα κυβέρνηση ξεκινά τη θητεία της ως «τελευταίο οχυρό» απέναντι στο λαϊκό μίσος και με όλα της τα κομμάτια ήδη πληγωμένα.
Η ΔεξιάΗ μπερλουσκονική Δεξιά είναι σε καλύτερη κατάσταση από τους κυβερνητικούς «εταίρους» της. Το εκλογικό της αποτέλεσμα και η συμμετοχή της στην κυβέρνη-ση είναι μια ακόμα «επιστροφή» του Μπερλουσκόνι. Το κόμμα του μάλιστα έχει πάρει πλέον τη δημοσκοπική πρωτιά από τους Δημοκρατικούς. Στο διαχρονικό ερώτημα «πώς τα καταφέρνει;» πάντοτε έβρισκαν έδαφος διάφο-ρες θεωρίες που υποτιμούσαν την αθλιότητα των αντιπάλων του.
Αυτή η αθλιότητα φάνηκε ξεκά-θαρα προεκλογικά (με τον «καβα-λιέρε» να κινείται «αριστερότερα» του Μπερσάνι) και υπογραμμί-στηκε με τα όσα έγιναν στις ψη-φοφορίες. Παρ’ όλα αυτά, μιλάμε για «νεκρανάσταση» και όχι για πολιτική νίκη. Το σύνολο του πο-σοστού της ιταλικής (ακρο)δεξι-άς βρέθηκε σε ιστορικό χαμηλό στις εκλογές.
Ο «καβαλιέρε» επιβίωσε, αλλά απέχει πολύ από τον παλιό πα-ντοδύναμο ηγέτη της Δεξιάς και της τάξης του. Αν και η σύμπραξη βαραίνει περισσότερο το PD (βλ. παρακάτω), η ίδια η συμμετοχή του κόμματός του στην πολυκομ-ματική κυβέρνηση θεωρείται –δί-καια– επιτυχία του.
Είναι ένα βήμα που λίγους μή-νες πριν θα ήταν αδιανόητο για τον άνθρωπο που έχτισε την κα-ριέρα του επιτιθέμενος στους Πρόντι και τους Μπερσάνι ως «κομμουνιστές δικτάτορες». Απο-δυναμωμένος στα λαϊκά στρώμα-τα, με σοβαρούς εχθρούς μέσα στον ιταλικό σύνδεσμο βιομηχά-νων, «παρίας» για τους ευρωπαί-
ους ηγέτες, είναι δύσκολο να θε-ωρηθεί το κόμμα του «εγγυητής» της πολιτικής σταθερότητας στην Ιταλία.
Για τον Μόντι, τα λόγια περιτ-τεύουν. Η εικόνα του συνασπι-σμού του να παρακολουθεί τις εξελίξεις σιωπηλά, για να κατα-λήξει (εξίσου σιωπηλά) «τσόντα» στον νέο κυβερνητικό σχηματι-σμό, υπογραμμίζει αυτό που έκα-νε σαφές η κάλπη: την πολιτική συντριβή τού –λίγες μήνες πριν πανίσχυρου– τεχνοκράτη.
Η κρίση του PDΑλλά η κρίση είναι εκκωφαντική στο PD. Πρόκειται για το μεγα-λύτερο δείγμα πολιτικών ανατρο-πών που κυοφορεί η περίοδος. Το κόμμα που κέρδισε την εκλογική πρωτιά, είναι το πλέον στραπα-τσαρισμένο μόλις δύο μήνες μετά την εκλογική του νίκη. Ο Λουίτζι Μπερσάνι, από επίδοξος πρωθυ-πουργός δύο μήνες πριν, υποχρε-ώνεται σήμερα σε παραίτηση από την ηγεσία του κόμματός του.
Το PD ιδρύθηκε μόλις πριν έξη χρόνια, με τη φιλοδοξία να λειτουργήσει ως «σύγχρονη κε-ντροαριστερά» και με σύνθημα μια «κανονική Ιταλία». Γι’ αυτό και στραπατσαρίστηκε πιο άγρια, για-τί η κρίση κάνει θρύψαλα τέτοια «διαταξικά» συνθήματα και γκρε-μίζει τα διάφορα «πολυσυλλεκτι-κά» σχέδια.
Ο Ματέο Ρέντζι, εσωκομματι-κός αντίπαλος του Μπερσάνι και εκφραστής της «δεξιάς» τάσης του PD, λέγεται ότι υπονόμευσε τις επιλογές της ηγεσίας και στις δύο ψηφοφορίες. Στον Τύπο δί-νουν και παίρνουν οι αναφορές στις μηχανορραφίες του Μάσιμο Ντ’ Αλέμα στις ψηφοφορίες, με τελικό σκοπό τον «μεγάλο συνα-σπισμό».
Ταυτόχρονα οξύνθηκε η δυ-σφορία της «αριστερής» πτέρυ-γας (στο PD εξακολουθούν να αναφέρονται συνδικαλιστές, άν-θρωποι που τοποθετούνται στην Αριστερά ή αντιλαμβάνονται το PD ως –έστω μεταλλαγμένη– συ-νέχεια του ΙΚΚ). Αυτή φάνηκε στις
ψηφοφορίες και παίρνει ακόμα πιο οξυμένα χαρακτηριστικά μετά τη συμφωνία για συγκυβέρνηση.
Το PD κατάφερε να στηρίζεται από χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώ-πους απογοητευμένους από την πολιτική του, λειτουργώντας ως «το λιγότερο κακό» απέναντι στον Μπερλουσκόνι. Το να ακούν αυτοί οι άνθρωποι από την ηγεσία τους πως πλέον το «λιγότερο κακό» εί-ναι η συμμαχία με τον Μπερλου-σκόνι, υπερβαίνει κάθε όριο ανο-χής. Για τα μέλη ή ψηφοφόρους του PD πρόκειται για «συμμαχία με το διάβολο». Και όπως φαίνε-ται, πολλοί από αυτούς δεν είναι πρόθυμοι να συμμαχήσουν «ακό-μα και με το διάβολο». Καίνε τις κάρτες μέλους δημοσίως.
Σε αυτό το σκηνικό και μέσα σε σχόλια στελεχών για «προδοσίες», «χυδαιότητες», «απώλεια αξιοπι-στίας», ακόμα και για «δομική κα-τάρρευση», το πόσο βαθιά θα φτά-σει η κρίση στο PD είναι άγνωστο.
Στις «από τα αριστερά» απώ-λειες, προστίθεται η κατάρρευ-ση του πολιτικού σχεδίου της κεντροαριστεράς. Το «Αριστερά και Ελευθερία» του Νίκι Βέντολα προτίμησε να στηρίξει τον υπο-ψήφιο του Κινήματος 5 Αστέρων στις ψηφοφορίες και μάλλον εκτι-μάει ότι η συμμαχία με το PD ήταν ένα ολέθριο λάθος.
Η νέα κυβέρνησηΤο παρελθόν και το παρόν διά-φορων υπουργών, ιδίως των «τε-χνοκρατών», δίνει το στίγμα της νέας κυβέρνησης. Η πιο καθαρή περίπτωση είναι ο νέος υπουργός Οικονομικών, Μάριο Σακομάνι. Διευθυντής της Τράπεζας της Ιτα-λίας, από τους αρχιτέκτονες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, πρώην υπάλληλος του ΔΝΤ, τόσο στενά δεμένος με τον Μάριο Ντράγκι, που θεωρείται ήδη «ο άνθρωπος της ΕΚΤ στη Ρώμη».
Σε επίπεδο δηλώσεων, ακούσα-με μεγάλα λόγια για «ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αλλά με χαλά-ρωση της λιτότητας, αναπτυξια-κές πολιτικές, διαπραγμάτευση με το Βερολίνο». Τα ακούσαμε και
από τον Ολάντ και από τον Σαμα-ρά στο παρελθόν.
Οι όποιες πιθανές διαφοροποι-ήσεις προκύψουν, θα αφορούν τη σχέση Ρώμης-Βερολίνου και τις προτεραιότητες των Ιταλών καπιταλιστών, όχι κάποια βελτί-ωση για τους «από κάτω». Οι ιδι-ωτικοποιήσεις και οι μεταρρυθ-μίσεις, που κάνουν το κεφάλαιο πιο επιθετικό και την εργασία πιο επισφαλή (χωρίς να αποτελούν «λιτότητα», για να έχουμε στο μυαλό μας τι εννοούν συνήθως οι αστοί πολιτικοί και οικονομολό-γοι, όταν λένε «όχι άλλη λιτότητα, μέτρα ανάπτυξης»), παραμένουν στο πρόγραμμα.
«Δικτατορία της αστικής τάξης»Ο καθηγητής Αλμπέρτο Τοσκάνο, με άρθρο του στον «Γκάρντιαν», κάνει την πιο εύστοχη περιγραφή αυτού του συνασπισμού δεξιών, κεντρώων, κεντροαριστερών και τεχνοκρατών: «Δικτατορία της αστικής τάξης. Μια κυβέρνηση χωρίς λαϊκή εντολή, με σκοπό να κυβερνήσει για ένα περιορισμένο, αν και απροσδιόριστο διάστημα, και με βασικό καθήκον να εκκινή-σει μια οικονομική ανάκαμψη, όχι με κριτήριο τις κοινωνικές ανά-γκες, αλλά την “ανάπτυξη”: κερ-δοφορία και εκμετάλλευση».
Σε αυτό το φόντο, είναι ευσε-βείς πόθοι οι εκτιμήσεις ότι «το κίνημα του Γκρίλο εξάντλησε τη δυναμική του». Ο Γκρίλο είναι πολύ πιθανό να καταρρεύσει όσο θεαματικά εκτοξεύτηκε, αλλά αυτό θα γίνει χάρη στις δικές του αντιφάσεις. Προς το παρόν, έχει τη νέα πολυκομματική κυβέρ-νηση όχι να τον ανακόπτει, αλλά μάλλον να «δουλεύει» προς όφε-λός του.
Ο σχηματισμός της νέας κυ-βέρνησης απέδειξε ότι η πολιτική ελίτ της Ιταλίας είναι τόσο κυνική, όσο υποστήριζε ο Γκρίλο πως εί-ναι. Ενώ διεξαγόταν η «καμαρί-λα» για το σχηματισμό κυβέρνη-σης, ο Γκρίλο κατήγγειλε «μικρό πραξικόπημα» και κάλεσε τους οπαδούς του στους δρόμους. Ενώ το PD εγκατέλειπε ακόμα και την τελευταία του «κόκκινη γραμμή», τον αντιμπερλουσκονι-σμό, ο Γκρίλο κατήγγειλε ότι με τους συμβιβασμούς «θα σωθεί ο Μπερλουσκόνι».
Με όσα συμβαίνουν στην Ιτα-λία, ας μην αναρωτιέται κανείς «γιατί ενισχύεται ο Γκρίλο».
Την ώρα της ορκωμοσίας, ένας άντρας άνοιξε πυρ έξω από την πρωθυπουργική έδρα. Είναι ένα μόνο δείγμα της εξατομικευμέ-νης οργής που κυριαρχεί στην Ιταλία. Με αυτή την οργή θα έχει να αναμετρηθεί η νέα κυβέρνηση.
Αλλά για να γίνει αυτή η οργή πραγματικά επικίνδυνη για τον ιταλικό καπιταλισμό, θα πρέπει να «κοινωνικοποιηθεί» σε κινήματα αντίστασης και να πολιτικοποιη-θεί με στροφή προς τα αριστερά. Οι ευθύνες και τα καθήκοντα των συνδικάτων και της ριζοσπαστι-κής Αριστεράς είναι τεράστια.
Ιταλία: Κυβέρνηση βαθιάς πολιτικής κρίσης
Μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης, το PD δέχεται μαζικά πυρά από τη βάση του. Άλλοι καίνε τις κάρτες μέλους, ενώ η νεολαία του PD αντέδρασε καταλαμβάνοντας τα γραφεία του κόμματος σε όλη την Ιταλία.
διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Η κρίση του Ολάντ και το κίνημαΟ Φρανσουά Ολάντ συγκλονίζεται από σκάνδαλα, αλλά το κίνημα δεν έχει κατορθώσει να αξιοποιήσει την αδυναμία του και να αντεπι-τεθεί. Αυτό εκφράστηκε την 1η Μάη, όπου έγιναν δύο διαφορετικές συγκεντρώσεις: μία από τα μετριοπαθή συνδικάτα που στηρίζουν τις αντιμεταρρυθμίσεις του Ολάντ και μία από τα πιο αγωνιστικά που αντιδρούν, αλλά παραμένουν σε κατάσταση σοκ από τη διάψευση των προσδοκιών (αυταπατών) που είχαν για τους Σοσιαλιστές. Η εικό-να αυτής της κατάστασης στα συνδικάτα εξηγεί σε ένα βαθμό και την επιτυχημένη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του Εθνικού Μετώπου (FN) και το δημοσκοπικό καλπασμό της Μαρίν Λε Πεν.Το βάρος της αντίστασης πέφτει στη γαλλική Αριστερά. Με αφορμή τα σκάνδαλα του Ολάντ, με αιχμές κατά της λιτότητας και των αντεργατικών πολιτικών, ως απάντηση στην προσπάθεια του FN να εμφανιστεί ως το αντίπαλο δέος στο «πολιτικό σύστημα», το Αριστε-ρό Μέτωπο κάλεσε σε διαδήλωση «για την 6η Δημοκρατία» στις 5 Μάη στο Παρίσι. Τη διαδήλωση στήριξαν το NPA και συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις. Ήταν μια «κόκκινη» πολιτική-εργατική διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν πάνω από 150.000 άνθρωποι. Ήταν η δεύτερη αντίστοιχη κίνηση (μετά τη διαδήλωση ενάντια στην Ευρωσυνθήκη), με την Αριστερά να επιδιώκει να βρει τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες που θα συγκεντρώνουν δυνάμεις στο δρόμο…
Κινητοποιήσεις στην Ισπανία Η μία κινητοποίηση δίνει τη σκυτάλη στην επόμενη στην Ισπανία. Στις 25 Απρίλη χιλιάδες νέοι διαδήλωσαν κατά της ανεργίας (που ανήλθε σε ύψη-ρεκόρ), αλλά και κατά του πολιτικού συστήματος και πολιόρκησαν το κοινοβούλιο. Λίγες μέρες μετά, 70.000 άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του «λευκού κύματος», όπως ονομά-ζεται το κίνημα των υγειονομικών για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας. Την 1η Μάη οι συνομοσπονδίες κλιμάκωσαν τη μάχη με 80 εργατικές διαδηλώσεις σε όλη την Ισπανία. Και τώρα η «σκυτάλη» επιστρέφει στα επιμέρους κινήματα. Σειρά παίρνουν οι εκπαιδευτικοί που ετοιμάζονται για την πανεκπαιδευτική απεργία στις 9 Μάη, με σύνθημα: «Υπερασπίσου το σχολείου σου με νύχια και με δόντια».
Πορτογαλία: Η κυβέρνηση σε κρίσηΗ κυβέρνηση Πάσος Κοέλιο στην Πορτογαλία αντιμετωπίζει πολιτική κρίση. Το Συνταγματικό Δικαστήριο για δεύτερη φορά σε μικρό χρονικό διάστημα έβγαλε παράνομα κεντρικά μέτρα του φετινού προϋπολογισμού, με τον υπουργό Οικονομικών να προειδοποιεί με παραίτηση και με γενική στάση πληρωμών του Δημοσίου. Από τα κάτω, το κίνημα αντίστασης έχει πάρει πολι-τικό χαρακτήρα, απαιτώντας σε κάθε διαδήλωση την ανατροπή της κυβέρνησης. Στις 25 Απρίλη, επέτειο της Επανάστασης των Γαρυφάλλων, το «Grandola Vila Morena», ύμνος της Επανάστα-σης, ακούστηκε από χιλιάδες διαδηλωτές σε δεκάδες πόλεις. Στη Λισσαβόνα, επικεφαλής της διαδήλωσης μπήκε η αντιπροσωπεία από την ίδια την πόλη της Grandola. Η συνέχεια δόθηκε στις κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς από τα συνδικάτα. Τη μέρα που ο Κοέλιο ανακοίνωσε νέα μέτρα, «ισοδύναμα» εκείνων που κρίθηκαν αντισυνταγματικά, συνταξιούχοι εισέβαλλαν στο κοινο-βούλιο τραγουδώντας το «Grandola Vila Morena»…
Η Βενεζουέλα μετά τις εκλογέςΗ απόπειρα του Καπρίλες να προκαλέσει αποσταθεροποίηση την επομένη των εκλογών φαίνεται να του γυρνάει μπούμε-ρανγκ. Το προφίλ του «φιλελεύθερου μπολιβαριανού», που με κόπο έχτισε προεκλογικά, υπέστη σοβαρό πλήγμα από την «ανταρσία» ενάντια στον Μαντούρο. Οι άνθρωποι των λαϊκών τάξεων, που τον ψήφισαν ως αντίπαλο της «μπολιβαριανής γραφειοκρατίας», είδαν ξαφνικά μπροστά τους την γνωστή, λα-ομίσητη σκληρή Δεξιά. Την 1η Μάη ο Καπρίλες επέστρεψε στην πετυχημένη προεκλογική συνταγή, οργανώνοντας αντικυβερ-νητική Πρωτομαγιά, στην οποία καλούσε «όσους εργάτες έχουν απογοητευτεί από την κυβέρνηση».Όσον αφορά τις προθέσεις της «μπολιβαριανής» ηγεσίας, τα πρώτα μηνύματα είναι αντιφατικά: Στην Πρωτομαγιάτικη συγκέ-ντρωση των «τσαβίστας», ανακοινώθηκε ότι ενεργοποιείται η νέα εργατική νομοθεσία που ανάμεσα σε άλλα μειώνει την εργάσιμη βδομάδα σε 40 ώρες, απαγορεύει τις εργολαβίες και τις άδικες απολύσεις. Ωστόσο λίγες μέρες πριν ο Μαντούρο έκανε έκκληση στο ιδιωτικό κεφάλαιο να «συνδράμει» στην ανασύνταξη της οικονομίας, υποσχόμενος φορολογικά κίνητρα.Αντίστοιχα αντιφατική είναι η εικόνα της νέας κυβέρνησης: Από τη μία, συμμετέχουν αριστερά στελέχη, ακτιβιστές και εκπρόσω-ποι κινημάτων. Από την άλλη, το υπουργείο Οικονομικών ανέλα-βε ο πρώην πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Βενεζουέλας, που αντικατέστησε τον Τζορντάνι, ο οποίος είχε στα δυτικά ΜΜΕ τη φήμη του «σκληρού μαρξιστή». Ήταν μια αντικατάσταση που χαιρετίστηκε από τους «Financial Times» ως «ελπιδοφόρα»…
Η βομβιστική επίθεση στη Βο-στόνη ξύπνησε μνήμες 11ης Σεπτέμβρη. Όχι η ίδια η επί-
θεση, γιατί οι διαφορές είναι πολλές –από τον αριθμό των θυμάτων μέχρι τους δράστες– αλλά μνήμες του κό-σμου «μετά την 11/9», ο φόβος ότι για άλλη μια φορά ένα τραγικό γεγονός θα αξιοποιόταν από την αμερικανική κυβέρνηση για να προωθήσει μια δική της ατζέντα, που καμία σχέση δεν έχει με τη δικαίωση των θυμάτων.
Από τη μέρα της επίθεσης τα αμε-ρικανικά ΜΜΕ έδωσαν ρεσιτάλ ρα-τσισμού και ισλαμοφοβίας. Ο πρώτος «ύποπτος» που ανακάλυψαν ήταν ένας τραυματισμένος Σαουδάραβας, θύμα της επίθεσης. Ο δεύτερος ήταν ένας «μελαμψός άντρας» που… έτρεχε μα-κριά από τις εκρήξεις.
Μέχρι σήμερα τα κίνητρα των αδερ-φών Τσαρνάγεφ είναι άγνωστα. Αυτό δεν εμποδίζει να παρουσιάζονται ως «ισλαμιστές εξτρεμιστές».
Αυτή η δημόσια συζήτηση προκα-λεί θύματα. Τα ρατσιστικά κρούσματα στη Βοστόνη αυξήθηκαν τις τελευ-ταίες μέρες με θύματα ρωσόφωνους, μουσουλμάνες που φοράνε μαντίλα, λατινοαμερικάνους που «μοιάζουν με τρομοκράτες». Στη Νέα Υόρκη δέχτη-κε επίθεση ένας Μπαγκλαντεσιανός, στη Μάλντεν της Μασαχουσέτης μιας νεαρή Παλαιστίνια. Σε πολιτικό επίπε-δο, οι Ρεπουμπλικάνοι ζητούν ανοιχτά την αστυνόμευση των «μουσουλμανι-κών κοινοτήτων» στις ΗΠΑ.
Για την ίδια την κυβέρνηση Ομπάμα η προτεραιότητα είναι άλλη. Με τη ρα-τσιστική, ισλαμοφοβική υστερία να τη βοηθά βέβαια, ο στόχος είναι η κλιμά-κωση της καταστολής και η ενίσχυση του αντιδημοκρατικού «οπλοστασί-ου» που κληρονόμησε από την κυβέρ-νηση Μπους και τον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία».
Η εβδομάδα του ανθρωποκυνηγη-τού ενάντια στους δύο δράστες απο-κάλυψε το πρόσωπο του κατασταλτι-κού «τέρατος» που δημιουργήθηκε για να στραφεί, αν χρειαστεί, ενάντια σε κάθε «απειλή για τη δημόσια τάξη».
Όπως περιέγραψε, τις μέρες που η πόλη κηρύχθηκε σε «κατάσταση εκτά-κτου ανάγκης», ο κάτοικος της Βοστό-νης, Keegan O’ Brien: «Στο μεταξύ τα μεγάλα ΜΜΕ ήταν γεμάτα επαίνους για τους χιλιάδες αστυνομικούς και ομοσπονδιακούς πράκτορες που με-τέτρεψαν την πόλη σε στρατόπεδο. Το να βλέπω βαριά οπλισμένους αστυνο-μικούς σε κάθε σταθμό και τα τανκς της ομάδας SWAT να κυκλοφορούν στους δρόμους της Βοστόνης θύμι-ζαν πιο πολύ εικόνες από το κατεχόμε-νο Ιράκ ή τα σημεία ελέγχου στη Γάζα, παρά τη δική μου πραγματικότητα».
Στον συλληφθέντα Τζοκάρ Τσαρνά-γεφ ήδη αρνούνται θεμελιώδη δικαιώ-ματα. Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές ζήτησαν να θεωρηθεί «εχθρικός μαχη-τής», ώστε να ανακριθεί «επί μακρόν, χωρίς δικηγόρο, εκτός ποινικού δικα-στικού συστήματος».
Ο Μπάρακ Ομπάμα ήδη ενεργο-ποίησε μια νομική πρόβλεψη που επιτρέπει στην κυβέρνηση να στερεί σε υπόπτους τα δικαιώματά τους, αν κρίνει ότι υπάρχει κάποια «συνεχιζό-μενη απειλή στη δημόσια ασφάλεια».
Όλοι οι κυβερνητικοί συμφωνούν ότι δεν υπάρχει πλέον «συνεχιζόμενη απειλή», αλλά κανείς δεν κάνει κριτική στην απόφαση του Ομπάμα.
Αυτός ο κυνισμός και αυτή η «ευ-ελιξία» του νομικού οπλοστασίου προειδοποιούν για το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί η καταστολή. Το ότι αυτές οι αντιδημοκρατικές πρακτικές εφαρμόζονται σε έναν δράστη μιας αι-ματηρής επίθεσης ενάντια σε αθώους δεν πρέπει να ξεγελά.
Όπως έγραψε ο Glen Greenwald στον «Γκάρντιαν»: «Ο Τσαρνάγεφ είναι πιθανό-τατα ο πιο μισητός άνθρωπος στην Αμε-ρική αυτή τη στιγμή. Ως αποτέλεσμα… ελάχιστοι θα νοιαστούν γι’ αυτά που του κάνουν… Αλλά πάντοτε έτσι καταργού-νται τα δικαιώματα: Στοχοποιώντας πρώ-τα την πιο περιθωριοποιημένη ομάδα ή τον πιο μισητό άνθρωπο, με την προσ-δοκία ότι κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί, εξαιτίας του πόσο περιθωριοποιημένο ή πόσο μισητό είναι το θύμα. Όταν αυτές οι παραβιάσεις δικαιωμάτων αποκτή-σουν συναίνεση, μετά θεσμοποιούνται μόνιμα και δεν έχει κανείς δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, όταν εφαρμοστούν και σε άλλους, όπως θα γίνει αναπόφευκτα».
Τη ρατσιστική παράνοια, αλλά και την επιλεκτική στόχευση της τρομο-ϋστερίας ανέδειξε ο Erik Love στο Αλ Τζαζίρα: «Από τις 11/9 η μουσουλμα-νική αμερικανική τρομοκρατία έχει σκοτώσει 33 ανθρώπους, ενώ πολιτικά υποκινούμενες επιθέσεις από οπαδούς της λευκής ανωτερότητας και άλλους δεξιούς εξτρεμιστές έχουν σκοτώσει πάνω από 200 ανθρώπους… Γιατί λοι-πόν τόσοι Αμερικανοί έχουν την παρά-λογη αντανακλαστική αντίδραση πως “μάλλον είναι οι μουσουλμάνοι;”».
Μπροστά σε τέτοιες τραγωδίες ο ανθρώπινος πόνος χρησιμοποιείται για να θεωρηθούν «ασεβείς» όσοι ανα-δεικνύουν την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Όμως αυτό απλά συγκα-λύπτει τους πολιτικούς σχεδιασμούς των «από πάνω». Τα μαθήματα της 11ης Σεπτέμβρη παραμένουν φρέσκα και τα είχε εξηγήσει ένα μέλος από τις «Οικογενειών για ένα Ειρηνικό Αύριο» –μια ομάδα συγγενών των θυμάτων που εναντιώθηκαν στον «πόλεμο στην τρομοκρατία»– το 2004:
«Από την πρώτη μέρα καταλάβαμε ότι οι επιθέσεις της 9/11 και οι θάνατοι των συγγενών μας θα αξιοποιούνταν, καθώς πηγαίναμε σε πόλεμο στο Αφ-γανιστάν. Έγινε καθαρό ότι υπήρχε χρησιμότητα σε αυτούς τους θανά-τους και αυτή τη χρησιμότητα θα την εκμεταλλεύονταν».
Όσον αφορά τις ίδιες τις ΗΠΑ σήμερα, ευτυχώς είναι μια πολύ διαφορετική κοι-νωνία από αυτήν του 2001. Σε αντίθεση με την περίοδο μετά την 11η Σεπτέμβρη, οι έρευνες μετά την έκρηξη στη Βοστό-νη έδειξαν πως η πλειοψηφία δεν θέλει να παραχωρήσει τις ελευθερίες της για να προστατευθεί από την τρομοκρατία.
Ενώ τα ΜΜΕ εστίαζαν σε μια χούφτα λευκούς φοιτητές που πανηγύριζαν το θάνατο και τη σύλληψη του ενός και του άλλου Τσαρνάγεφ, αγκαλιά-ζοντας αστυνομικούς και ανεμίζοντας την αστερόεσσα, το κλίμα ήταν πολύ διαφορετικό στην υπόλοιπη πόλη.
Πάνω από 600 άνθρωποι μαζεύτηκαν σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Πα-λαιστίνια Heba Abolaban, που δέχτηκε ρατσιστική επίθεση στο Μάλντεν της Μασαχουσέτης. Στη Βοστόνη, εκτός από τις ρατσιστικές επιθέσεις, υπήρξε και η κινητοποίηση των τοπικών κοινο-τήτων που με συγκινητικό τρόπο συνό-δευε, προστατεύοντας, τα μέλη μειονο-τήτων σε δημόσιες εμφανίσεις τους.
Το ζήτημα της αντίστασης στην τρομοϋστερία και γενικά στο δίλημμα «ελευθερία ή ασφάλεια» είναι σημαντι-κό. Πρέπει να θυμόμαστε ότι πάντοτε η κατάργηση των ελευθεριών γινόταν στο όνομα μιας –φαινομενικά πειστικής– «εθνικής απειλής». Αλλά πάντοτε είχε ως στόχο το λαϊκό κίνημα, τον «εχθρό-λαό». Στις ίδιες τις ΗΠΑ η νομοθεσία στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στοχοποιού-σε τους μετανάστες, τους αριστερούς και όσους εναντιώνονταν στον πόλεμο (ανάμεσά τους πολλοί συνδικαλιστές). Σε όλο τον κόσμο, και στην Ελλάδα, οι ιστορικές εμπειρίες είναι αντίστοιχες.
Ανάλογες είναι και οι προθέσεις των «από πάνω» μέσα στην πολιτική και οικο-νομική κρίση. Άλλωστε, ενώ η Βοστόνη μετατρεπόταν σε κατεχόμενη πόλη, ο Ν. Δένδιας επισκεπτόταν τις ΗΠΑ για να ανταλλάξει «τεχνογνωσία» σχετικά με την πάλη ενάντια στην «τρομοκρατία».
Η βόμβα στη Βοστόνη, η ισλαμοφοβία και η τρομοϋστερία
14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Των Γιώργου Κοκκινάρη και Δημήτρη Μπαλωμενάκη
Ο ι φοιτητικές εκλογές στις 17 Απρίλη διεξή-χθηκαν έπειτα από τρία
χρόνια μνημονίων και σκληρής λιτότητας. Πιο συγκεκριμένα, στο χώρο της εκπαίδευσης εκφρά-στηκαν με μια σειρά επιθέσεις για την ισοπέδωση της υπάρχουσας δημόσιας παιδείας (από το νόμο Διαμαντοπούλου μέχρι το Σχέδιο Αθηνά).
Οι δείκτες ανεργίας για τη νε-ολαία έχουν πια ακουμπήσει το 50%, και οι φοιτητές βλέπουν ξεκάθαρα το αβέβαιο εργασιακό τους μέλλον και δεν γνωρίζουν τι θα τους ξημερώσει μετά την αποφοίτηση. Επίσης πολλοί εγκα-ταλείπουν τα ενοικιασμένα διαμε-ρίσματά τους, λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Σε αυτό το γενικό κλίμα το Σχέδιο Αθηνά συρρικνώνει τον πανεπιστημιακό χάρτη, είτε κλεί-νοντας σχολές, είτε μετακινώντας φοιτητές από πόλη σε πόλη, αλ-λάζοντας και το επιστημονικό αντικείμενο. Δείχνουν έτσι ξε-κάθαρα ότι αντιμετωπίζουν την παιδεία απλά σαν «αριθμούς» σε λογιστικά τετράδια. Απέναντι σε αυτό το σχέδιο ξέσπασαν σε πολλές πόλεις φοιτητικές διαδη-λώσεις (κυρίως εκεί όπου πλήττο-νταν οι σχολές), δημιουργώντας ένα γενικό κλίμα αντίδρασης στην κυβέρνηση.
Αποτελέσματα Με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών, οι ψηφίσαντες φέτος μειώθηκαν κατά περίπου 2.900. Οι μνημονιακές δυνάμεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ κατέγραψαν 58,47% , με πτώση από πέρυσι όπου είχαν λάβει μαζί το 63,28 %. Αξίζει να σημειώσουμε τη μεγάλη πτώση της ΠΑΣΠ (έχει χάσει το 40% των δυνάμεών της στα τελευταία τρία χρόνια ).
Στον αντίποδα η Αριστερά (που εκφράζεται από την ΠΚΣ, τα ΕΑΑΚ και την ΑΡΕΝ) κατάφερε να αυ-ξήσει τα ποσοστά της από 28,74% σε 32,25%. Με μια πρώτη ματιά λοιπόν βλέπουμε την ήττα των μνημονικών παρατάξεων και την αύξηση της Αριστεράς. Η ΔΑΠ κατάφερε να διακριθεί ως πρώτη δύναμη με 46,7% (από 45,4%) στα ΤΕΙ και 37,8% (από 39,1%) στα ΑΕΙ της χώρας.
Αξίζει όμως να δούμε τα αποτε-λέσματα συγκεκριμένα στις σχο-λές που κινητοποιήθηκαν ενάντια στο Σχέδιο Αθηνά και ιδιαίτερα στα ΤΕΙ. Σε πολλά τμήματα (π.χ. ΤΕΙ Καβάλας, ΤΕΙ Πύργου) δεν έγι-ναν εκλογές, γιατί οι σπουδαστές συνέχισαν τις καταλήψεις. Στα υπόλοιπα, η Αριστερά, παρ’ όλους
τους τραμπουκισμούς και τα γρα-φειοκρατικά κόλπα των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, για να μην κατεβάσει ψη-φοδέλτια (βλ ΤΕΙ Κοζάνης), κατά-φερε να αυξήσει τα ποσοστά της.
Για παράδειγμα τα ΤΕΙ Πάτρας, η ΠΑΣΠ, μετά τη δολοφονική επί-θεση εναντίον φοιτητών, δεν κα-τέβασε ψηφοδέλτια και η Αριστε-ρά και στις τρεις σχολές πήρε την πρωτιά. Σε άλλα ΤΕΙ (Αίγιο, Αθήνα, Δυτ. Μακεδονία, Κρήτη, Λαμία, Μεσολόγγι, Πειραιά) οι δυνάμεις των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ καταβαρα-θρώθηκαν με πτώση των ψήφων.
Μετά το γεγονός αυτό ο πρω-θυπουργός Α. Σαμαράς, σε συνέ-ντευξή του συγκεκριμένα για τις φοιτητικές εκλογές, ανέφερε ότι η ΔΑΠ νίκησε στην ιδεολογική μάχη και ότι οι φοιτητές στηρί-ζουν τις μεταρρυθμίσεις της τρι-κομματικής κυβέρνησης. Και τα δύο είναι ψευδή, καθώς ξέρουμε όλοι πως η πολιτική πρόταση της ΔΑΠ δεν βασίζεται σε ιδεολογικό επίπεδο και επίσης όλοι θυμό-μαστε τις αντιδράσεις και τις ξε-κάθαρες θέσεις των φοιτητικών συλλόγων εναντίον του Σχεδίου Αθηνά. Όμως τέτοιες δηλώσεις επιβεβαιώνουν με έναν τρόπο τη σημασία που έχουν οι φοιτητικές εκλογές στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.
Αριστερά Η Αριστερά, αν και αύξησε την επιρροή της, οφείλει να μην είναι ευχαριστημένη. Στην εποχή που υπήρχε αναβρασμός στις σχολές και στην κοινωνία, έπρεπε η Αρι-στερά να αναδειχθεί σε επικίνδυ-νη δύναμη, όπως έγινε στις βου-λευτικές εκλογές με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΠΚΣ ακολούθησε στο προη-γούμενο διάστημα την πολιτική ξεχωριστών αγώνων, χωρίς να αποτελεί τον «καταλύτη» για κλι-μάκωση των κινητοποιήσεων των φοιτητών. Παρ’ όλα προσπαθού-
σε να παρεμβαίνει συστηματικά σε σχολές, να έχει οργανωμένη παρουσία στις συγκεντρώσεις και να παίρνει πρωτοβουλίες (σαφώς μόνη της) συντονισμού πανελλα-δικά. Αν αυτή η προσπάθεια δεν εφάρμοζε την κεντρική πολιτική του ΚΚΕ –μακριά από όλους– και έπαιρνε ενωτικές πρωτοβουλίες με την υπόλοιπη Αριστερά και τον κόσμο, τότε θα είχε αποτελέσμα-τα ανατροπής.
Η ΕΑΑΚ, αν και σημείωσε γενι-κώς αύξηση, έχασε (π.χ. στην Πά-τρα) την πρωτιά σε κάποιες σχο-λές. Η ΕΑΑΚ, μετά το άρθρο 16, παρ’ όλη τη συνεπή και συστημα-τική παρέμβαση με σχήματα, δεν έχει καταφέρει να δώσει κατεύ-θυνση στο φοιτητικό κίνημα και τελικά οι κινητοποιήσεις να έχουν συνέχεια, διεύρυνση των κινημα-τικών δυνάμεων και συντονισμό με τα άλλα κομμάτια της κοινωνί-ας που αγωνίζονται.
Στην πολιτική των σχημάτων ΕΑΑΚ λείπουν οι προτάσεις για δράσεις που να μαζικοποιούν το κίνημα, να αναβαθμίζουν τα αι-τήματα και να εκμεταλλεύονται προχωρήματα από τις προηγού-μενες χρονιές, όπως οι Επιτροπές Υλοποίησης Πλαισίων, ο Συντονι-σμός σχολών με σωματεία εργα-ζομένων κτλ.
Για παράδειγμα, ενώ για καιρό τα ΤΕΙ Πάτρας ήταν στο δρόμο κάθε μέρα, με καταλήψεις κτιρί-ων, οι φοιτητές του πανεπιστημί-ου στην ίδια πόλη δεν συμμετεί-χαν ή στην καλύτερη περίπτωση δεν συντονίστηκαν. Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Πάτρα ήταν το ανάλογο: ενώ τα ΕΑΑΚ ΤΕΙ αύξη-σαν την επιρροή τους και σε μία περίπτωση πήραν πρωτιά, στο πανεπιστήμιο δεν σημειώθηκε κάτι αντίστοιχο, και χάθηκαν σχο-λές με αριστερή παράδοση.
ΑΡΕΝ Η ΑΡΕΝ, η δύναμη όπου ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε, η ενωτική δύναμη της Αριστεράς δεν εκμεταλλεύ-θηκε τους κεντρικούς αγώνες της κοινωνίας (Σκουριές, αντιφασι-στικό, απεργίες ΜΕΤΡΟ, αγώνες για την υπεράσπιση Υγείας, Παι-δείας) και δεν τους ένωσε με τις φοιτητικές καταλήψεις, πράγμα που την οδήγησε σε μικρή πτώ-ση.
Οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ σε όλους του συνδικαλιστικούς χώ-ρους (Δήμοι, εφοριακοί, υγειο-νομικοί) είχαν αύξηση, ενώ στα ΑΕΙ και ΤΕΙ έγινε το αντίθετο. Οι οργανώσεις των νέων ΣΥΡΙΖΑ δεν λειτούργησαν ουσιαστικά με εκ-δηλώσεις, ούτε με συνελεύσεις καθηγητών-φοιτητών-εργαζομέ-νων όπου να βάζουν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίζουν άμε-σα το κίνημα.
Παράλληλα η ΑΡΕΝ συνειδητά δεν επέλεξε να συμπληρώσει το κενό των υπόλοιπων παρατάξεων ΠΚΣ-ΕΑΑΚ, ρίχνοντας βάρος μόνο σε πρωτοβουλίες όπως τα δίκτυα αλληλεγγύης, τα κοινωνικά φρο-ντιστήρια και καφενεία, οι οποίες αποδείχθηκε ότι δεν μπορούν να δώσουν την προοπτική νίκης και ανατροπής στους φοιτητές.
Οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ μπήκαν από νωρίς στη μάχη με τα κοινά πλαίσια καταλήψεων και πορειών,
αλλά δεν θέλησαν να προτείνουν ένα ξεκάθαρο ρεαλιστικό σχέδιο δράσεων για την Ανατροπή: Πρω-τοβουλίες Αγώνα για συντονισμό με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας (σωματεία, μαθητές, εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια, καθηγητές) για ένα μέτωπο διαρ-κείας ενάντια στην κυβέρνηση.
Σύγκρουση Η πολιτική της ΑΡΕΝ, παρ’ όλο που είναι χρήσιμη, επέλεξε να μην μπει π.χ. στο συντονισμό που έγινε στα ΤΕΙ Πάτρας, στον αγώνα των εργολαβικών εργα-ζόμενων στην Θεσσαλονίκη. Επίσης επέλεξε να μην παρου-σιάζεται με πανό και προκηρύ-ξεις στις φοιτητικές πορείες. Η πολιτική επιλογή της ΑΡΕΝ να μην βάζει ξεκάθαρα το στίγμα της στην Κοινή Δράση της Αρι-στεράς την περιόρισε σε μία μη ορατή δύναμη.
Η μάχη ωστόσο δεν έκλεισε με τις εκλογές στις σχολές. Τα απο-τελέσματα δείχνουν ότι οι κομ-ματικοί μηχανισμοί των «πάρτι», των σημειώσεων, των πελατει-ακών σχέσεων, της απαξίωσης του συνδικαλισμού των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ έχουν αρχίσει να αποδυ-ναμώνονται. Η Αριστερά έχει την ευθύνη να πάρει το μήνυμα από τις τελευταίες εκλογές και να προ-χωρήσει σε πρωτοβουλίες αντί-στασης μέσα στις σχολές.
Η περίοδος από το Μάιο και μετά δεν θα είναι μόνο περίοδος εξεταστική (και σε πολλές σχο-λές, που είχαν καταλήψεις, δεν είναι σίγουρη). Θα είναι περίοδος συγκρούσεων. Η κυβέρνηση περ-νάει νέα μέτρα, ενώ με τα νέα μη-χανογραφικά οι φοιτητές θα έρ-θουν αντιμέτωποι με τις τελικές αλλαγές. Η Αριστερά και ιδιαίτερα οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ οφείλουν να ανοίξουν τη συζήτηση για το συντονισμό με την αγωνιζόμενη κοινωνία.
Φοιτητικές εκλογές 2013: Πτώση των μνημονιακών παρατάξεων
Άνοδος της Αριστεράς
Η Αριστερά έχει την ευθύνη να πάρει το μήνυμα από τις τελευταίες εκλογές και να προχωρήσει σε πρωτοβουλίες αντίστασης μέσα στις σχολές
μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ8 Μάη 2013
Ναζιστική ελεημοσύνη: Το «ξεκάρφωμα» της Χρυσής Αυγής
Αυτές τις μέρες αναμένεται να κατατεθεί στη βουλή νομοσχέ-διο από το υπουργείο Δικαιοσύνης, με το οποίο προβλέπονται αυστηρότερες ποινές για φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβί-ας. Κατά δήλωση του υπουργείου Δικαιοσύνης, πρόκειται για προσπάθεια να περιοριστούν τα αυξανόμενα κρούσματα βίας κατά μεταναστών και ευπαθών ομάδων. Γνωρίζουμε βέβαια πως οι νόμοι, όσο αυστηροί και αν είναι, δεν καθορίζουν την πρακτική των εντεταλμένων οργάνων της πολιτείας.
N N N
Για παράδειγμα, ο ήδη υφιστάμενος –πιο ελαφρύς– αντι-ρατσιστικός νόμος είχε ως αποτέλεσμα τη δίωξη μόνο ενός ρατσιστή για επιθέσεις με ρατσιστικά κίνητρα τα τελευταία χρόνια, με καταγεγραμμένες πάνω από 1.000 περιπτώσεις επιθέσεων σε μετανάστες. Παρ’ όλα αυτά, αν πρόκειται έστω και ένας μετανάστης παραπάνω να καταγγείλει τέ-τοιου είδους επιθέσεις, σπάζοντας το φόβο, δεν θα πούμε όχι. Να μην ξεχάσει πάντως η κυβέρνηση να συλλάβει πρώτο από όλους τον αρχιρατσιστή Φαήλο Κρανιδιώτη!
N N N
Σαν απαραίτητο συμπλήρωμα στην άγρια εκμετάλλευση που βιώνουμε όλοι σήμερα, ντόπιοι και μετανάστες, έρχεται η τρο-μοκρατία και ο αυταρχισμός του κράτους: νεκροί διαδηλωτές (Κοτσαρίδης, το 2011), ποινικές καταδίκες συνδικαλιστών, επειδή καλούσαν σε απεργία (ΠΟΕ-ΟΤΑ) και πρόσφατα πυρο-βολισμοί κατά απλήρωτων διαμαρτυρόμενων εργατών από τους τρομοκράτες μπράβους της Μανωλάδας. Οι ξεδιάντρο-ποι ακροδεξιοί υπερασπιστές των Μνημονίων προσπαθούν να δικαιολογήσουν με το ρατσισμό κάποια από τα εγκλήματα αυτά. «Οι μετανάστες είναι παράνομοι, δεν δικαιούνται να μιλούν, αυτοί είναι το πρόβλημα». Δεν είναι μόνο ότι πρόκειται για τα ίδια κυβερνητικά θρασίμια που τους κρατούν στην παρανομία. Για να προστατέψουν τους μεγαλοεργοδότες, θέλουν να μας πουν ότι φταίνε τα… θύματα!
N N N
Διαβάζουμε αυτές τις μέρες στις εφημερίδες εκτενή άρθρα για το θάνατο του «διακεκριμένου», «καταξιωμένου» κλπ ποινικολόγου Αλέξανδρου Κατσαντώνη, που «υπήρξε από τους κορυφαίους της ποινικής επιστήμης, με διεθνείς και ευρωπαϊκές διακρίσεις και αναγνώριση πέραν των ελληνικών συνόρων» και μπλα μπλα μπλα… Όλοι οι γραφιάδες όμως ξεχνούν μια μικρή λεπτομέρεια. Ότι ο Α. Κατσαντώνης ήταν από τους πρώτους που συνεργάστηκαν με τη χούντα.
N N N
Ο 25χρονος χρυσαυγίτης Βαγγέλης Στεφανάκης, που ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου την 23χρονη φίλη του Φαίη Μπλάχα, αφού κρυβόταν για πάνω από δέκα μέρες, αποφάσισε να παραδοθεί στον ανακριτή. Εννοείται ότι η αστυνομία δήλωσε πως δεν μπορούσε να τον εντοπίσει, παρά το γεγονός ότι πολλοί τον είδαν εκείνες τις μέρες να κυκλοφορεί ανενόχλητος στη Νέα Μάκρη...
N N N
Το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και η Κίνηση «Απελά-στε το Ρατσισμό» ανακοίνωσαν διαγωνισμό αντιρατσιστικού-αντιφασιστικού σκίτσου, με σκοπό να χρησιμοποιηθούν τα βραβευμένα σκίτσα στο ημερολόγιο του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών για το 2014. Ο διαγωνισμός ξεκίνησε στις 17 Απριλίου του 2013 και λήγει στις 31 Μαΐου του 2013.
N N N
Τρεις ομοφυλόφιλοι έφηβοι έχουν πεθάνει ως τώρα σε ένα στρατόπεδο της Νότιας Αφρικής, μετά από μια σειρά βασανιστηρίων. Οι έφηβοι φαίνεται να οδηγούνται εκεί με την υπόσχεση ότι θα αποβάλουν τη θηλυπρέπεια τους και θα γίνουν «κανονικοί άνδρες». Αυτά εν έτει 2013.
N N N
Μισό σχεδόν αιώνα μετά την ψήφιση της Πράξης των Πολιτι-κών Δικαιωμάτων του 1964, η οποία καταργούσε το φυλετικό διαχωρισμό στα σχολεία και άλλους δημόσιους χώρους των ΗΠΑ, οι μαθητές ενός σχολείου της κομητείας Ουίλκοξ της Τζόρτζια αποφάσισαν να γράψουν ιστορία. Την περασμένη εβδομάδα λευκοί και μαύροι μαθητές χόρεψαν μαζί, αμφι-σβητώντας ανοιχτά το διαχωρισμό που ίσχυε τόσα χρόνια στο σχολικό τους χορό. Ήταν πια καιρός!
Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου
ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ
Του Θανάση Κούρκουλα
Δ ύο μέρες μετά από τη μαζική κατακραυγή για τις επιθέσεις Χρυ-
σαυγιτών σε μέλη της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και του ΣΥΡΙΖΑ, τρακόσια μέτρα μακριά από τα γραφεία της συμμορίας στη Νίκαια, κλιμά-κιο των νεοναζί επιχείρησε να ξεπλυθεί από τη ρετσινιά του «τραμπούκου» με επίσκεψη κλιμακίου νεοναζί στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας.
Το σωματείο των γιατρών, μόλις αντιλήφθηκε την επι-χείρηση «καθαρά χέρια», πέ-ταξε τους φασίστες έξω από το νοσοκομείο και εξέδωσε ανακοίνωση που αναφέρει: «Το Νοσοκομείο της Νίκαιας είναι νοσοκομείο –χώρος απα-ντοχής και φροντίδας για τους φτωχούς, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα παραμείνει. Τις προηγούμενες ημέρες και για πολλοστή φορά ήλθαν στα επείγοντα τραυματίες, Έλλη-νες και μετανάστες, που είχαν υποστεί δολοφονικά χτυπή-ματα από τους εν λόγω “κυρί-ους”. Τους αυτουργούς αυτών των τερατωδών πράξεων όχι μόνο δεν τους δεχόμαστε στο νοσοκομείο μας για να κάνουν την μισαλλόδοξη προπαγάνδα τους, αλλά τους απεχθανόμα-στε και τους πολεμάμε».
Νίκαια Η έξωση των νεοναζί από το Κρατικό της Νίκαιας ήταν μόνο η αρχή. Το Σάββατο 27 Απρίλη, μέρα που οι φασίστες είχαν ανακοινώσει πως θα πραγμα-τοποιούσαν πανελλαδική αι-μοδοσία «μόνο για Έλληνες», την ίδια ώρα που πάνω από 800 Νικαιώτες πραγματοποι-ούσαν μαζική αντιφασιστική πορεία στην περιοχή, έγιναν ταυτόχρονα αντιφασιστικές συγκεντρώσεις σε πολλά νο-σοκομεία της χώρας με αίτημα
την απαγόρευση της εισόδου των Χρυσαυγιτών στα νοσοκο-μεία.
Από τη Σάμο και τη Λάρι-σα μέχρι και νοσοκομεία της Αθήνας όπως το Σισμανό-γλειο, γιατροί, υγειονομικοί και απλοί εργαζόμενοι έδειξαν την πόρτα της εξόδου στους φασίστες. Οι ομοσπονδίες των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού πήραν δημόσια θέση.
Η ανακοίνωση της ΠΟΕΔΗΝ αναφέρει: «Καλούμε όλα τα Σωματεία να είναι σε ετοιμό-τητα και να πάρουν πρωτο-βουλίες, ώστε να τηρηθούν με αυστηρότητα όλες οι προ-ϋποθέσεις που ορίζονται για τη διεξαγωγή της Αιμοδοσίας και να μην επιτρέψουμε τη με-τατροπή τους από τη Χρυσή Αυγή σε “φιέστα εθνικής και φυλετικής καθαρότητας”, κα-λώντας ταυτόχρονα το υπουρ-γείο Υγείας να πάρει άμεσα όλες αυτές τις πρωτοβουλίες που θα αποτρέψουν την ιδεο-λογική και πολιτική εκμετάλ-λευση του θεσμικού πλαισίου της Αιμοδοσίας από τη Χρυσή Αυγή».
Όμως οι φασίστες δεν εί-χαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη. Τη Μεγάλη Πέμπτη επιχείρησαν να σπάσουν τον κλοιό της απομόνωσής τους με διοργάνωση διανομής τροφίμων «μόνο για Έλληνες» στην πλατεία Συντάγματος. Ακολούθησε απαγόρευση της ναζιστικής εκδήλωσης από το δήμαρχο Καμίνη, ελεγχόμενη σύγκρουση των ροπαλοφό-ρων Χρυσαυγιτών με διμοιρία των ΜΑΤ –όπου βέβαια καμία σύλληψη δεν πραγματοποι-ήθηκε– και μεταφορά του «συσσιτίου» στα γραφεία της συμμορίας στην οδό Δηλιγιάν-νη.
Οι νεοναζί αντέδρασαν με έφοδο του οπλοφόρου βου-λευτή Γερμενή –«Καιάδα»– σε
εκδήλωση του Δήμου, όπου ο Καμίνης έδινε δώρα σε παι-διά άπορων οικογενειών. Ο Καιάδας έφυγε σηκωτός από ασφαλίτες του δημάρχου και η επικοινωνιακή διαχείριση του γεγονότος πέρασε στα ΜΜΕ.
Ο Καμίνης ισχυρίστηκε πως όλες οι παρόμοιες εκδη-λώσεις είναι απαγορευμένες στην πλατεία Συντάγματος (συμπεριλαμβανομένων των πρωτοβουλιών ουσιαστικής αλληλεγγύης από κοινωνικούς φορείς, την Αριστερά κλπ), ενώ οι Χρυσαυγίτες υπερα-σπίστηκαν το «φιλανθρωπικό» τους έργο, παρουσιαζόμενοι ως διωκόμενοι από τους δη-μάρχους και τους πολιτικούς του μνημονίου, της υποτέλει-ας στους ξένους, το σάπιο πο-λιτικό κατεστημένο κλπ.
Συμπεράσματα Ποιο συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε από όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μας, ενώ σε πρώτη φάση η αντίδραση του κόσμου στα νοσοκομεία, στις γειτονιές και τις πόλεις πέτυ-χε την πολιτική και κοινωνική απομόνωση των φασιστών, η απαγόρευση των χρυσαυγιτών στο Σύνταγμα δεν είχε αντί-στοιχα αποτελέσματα.
Πρώτο, γιατί δεν ήταν μια αντιρατσιστική απάντηση στη ρατσιστικού τύπου ελεημοσύ-νη των φασιστών, αφού έβαλε στο στόχαστρο κάθε «εξωθε-σμική» δράση αλληλεγγύης. Και δεύτερο, γιατί ήταν μια «από τα πάνω» αποσπασματι-κή ενέργεια συνεργασίας του δήμαρχου Αθήνας και του Δέν-δια, που ανέθεσαν στα ΜΑΤ και τους ασφαλίτες να κάνουν κατ’ εξαίρεση ό,τι δεν κάνουν χρό-νια τώρα. Για την ακρίβεια, να στραφούν ενάντια στα αδέλ-φια τους: τους παρακρατικούς που καλύπτουν και ανέχονται συστηματικά να στέλνουν στο νοσοκομείο μετανάστες, αρι-
στερούς και συνδικαλιστές ερ-γαζόμενους.
Αν ο Καμίνης είχε αποφασί-σει να καλέσει τους Αθηναί-ους πολίτες να ματαιώσουν τη φασιστο-φιέστα με μια μαζική αντιφασιστική συ-γκέντρωση στο Σύνταγμα σε αναλογία π.χ. με το πρόσφα-το αντιφασιστικό κάλεσμα των Δήμων Νίκαιας και Κο-ρυδαλλού), τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Βέβαια, ο «αντιρατσισμός» του Καμίνη δεν θα ήταν ούτε και τότε ιδιαίτερα αξιόπιστος, καθώς η Δημοτική Αστυ-νομία του ευθύνεται για το ανελέητο κυνηγητό των με-ταναστών μικροπωλητών, σε κάποιες περιπτώσεις με τρα-γικά αποτελέσματα, όπως η δολοφονία του Μπαμπακάρ Ντιάε στο Θησείο. Όμως θα ήταν μια ένδειξη πως ο Δή-μος Αθήνας παίρνει περισσό-τερο υπόψη του τις πιέσεις του αντιφασιστικού κινήμα-τος και της Αριστεράς, που δίνουν τη μάχη της «απονο-μιμοποίησης» των φασιστών παντού, καταγράφοντας ση-μαντικές νίκες.
Κάτι τέτοιο όμως μάλλον θα δημιουργούσε στον κ. Δήμαρχο επιπρόσθετες ευ-θύνες που μέχρι στιγμής αποφεύγει επιμελώς. Όπως για παράδειγμα την εκδίω-ξη των φασιστικών θυλάκων της Δημοτικής Αστυνομίας ή την αδειοδότηση των με-ταναστών μικροπωλητών και τη θεσμοθέτηση των πολυ-πολιτισμικών παζαριών, που είχε υποσχεθεί πριν από την εκλογή του.
Όμως, για να κάνεις τέ-τοια πράγματα, χρειάζεται να έχεις επιλέξει με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Και ο κ. Καμίνης ως τώρα δεν έχει αποδείξει πως έχει τέτοιου είδους πρόθεση. Το αντίθετο μάλιστα.
Από την αντιφασιστική διαδήλωση στη Νίκαια.
Της Κατερίνας Παρδάλη
Τ ο νερό, όπως και όλα τα δη-μόσια αγαθά, έχουν μπει στο στόχαστρο των καπι-
ταλιστών και των κυβερνήσεών τους από δεκαετίες. Στην Ελλάδα, από τις κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Σημίτη μπήκαν νομοθετικά οι βάσεις για το ξεπούλημα, με τη συμμετοχή ιδιωτών στις δημόσιες επιχειρήσεις και την εισαγωγή αυ-τών των επιχειρήσεων στο χρημα-τιστήριο.
Σήμερα, στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά είναι η πλήρης ιδιωτικοποί-ηση του νερού και ο εξοστρακι-σμός κάθε δημόσιου ελέγχου.
ΞεπούλημαΤο ξεπούλημα των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στη χώρα μας αποτελεί «δέσμευση» των μνημονίων και τα λεφτά από την πώληση θα ριχτούν στη «μαύ-ρη τρύπα» του χρέους. Πωλούνται μάλιστα όσο-όσο.
Η Ε.Ε. προωθεί σε όλες τις χώ-ρες μέλη την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης του νερού, με πρώτες τις χώρες που βρίσκονται υπό οι-κονομική κρίση, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία , η Ισπανία και ακολου-θεί η Κύπρος.
Στην Ελλάδα, το ξεπούλημα ξεκί-νησε με την Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ ΑΕ) στο τέλος του Απρίλη. Τέσσερα επιχειρηματικά σχήματα εκδήλω-σαν αρχικά μη δεσμευτικό ενδιαφέ-ρον για το 51% της εταιρείας.
Από την άλλη, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΕΥΔΑΠ ΑΕ, Αντώνης Βαρθολομαίος, δήλω-σε χωρίς περιστροφές ότι «αποτελεί νομοτελειακή εξέλιξη η πώληση του πλειοψηφικού πακέτου μετο-χών της ΕΥΔΑΠ, αφού είναι επιλο-γή της κυβέρνησης και μνημονιακή δέσμευση». Και την προσδιόρισε για μέσα στο 2013.
Έτσι η τρόικα εσωτερικού έχει την απαίτηση, λόγω της «δέσμευ-σής» της, εκατομμύρια άνθρωποι να χάσουν την πρόσβασή τους σε ασφαλές και φθηνό νερό –που εί-χαμε μέχρι σήμερα. Να θυμίσουμε ότι η ΕΥΔΑΠ εξυπηρετεί περίπου πέντε εκατομμύρια ανθρώπους σε ύδρευση και το 90% περίπου αυτών και σε αποχέτευση.
Η ποιότητα των υπηρεσιών, που παρέχει, επηρεάζει καθοριστικά τη ζωή του μισού πληθυσμού της χώρας, ενώ το νερό είναι πολύ καλό σε ποιότητα, ένα από τα καλύτερα σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτό συμ-βάλλουν η ποιότητα των πηγών (κυρίως Μόρνος) και η ποιότητα
του καθαρισμού και του ελέγχου. Ταυτόχρονα –ακόμη και με τα δικά τους κριτήρια– είναι μια κερδοφό-ρα εταιρεία.
Η μεγάλη μπίζνα Είναι σαφές –από την παγκόσμια εμπειρία ιδιωτικοποίησης του νε-ρού –ότι μια ιδιωτική εταιρία, που έχει ως μόνο γνώμονα το κέρδος, θα χαμηλώσει την ποιότητα και θα αυξήσει τις τιμές αυτού του απα-ραίτητου αγαθού. Παντού όπου εφαρμόστηκαν τέτοιες πρακτικές, οδήγησαν σε υπέρογκη αύξηση των λογαριασμών ύδρευσης και αποχέτευσης, εξάντληση των υδάτινων αποθεμάτων, κακή συ-ντήρηση των δικτύων, αύξηση των απωλειών νερού και υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και του περιβάλλοντος.
Το νερό, ως αγαθό εντελώς απα-ραίτητο για τη ζωή, εξελίσσεται σε πεδίο «μεγάλης μπίζνας» για τους καπιταλιστές. Οι πέντε πολυεθνι-κές εταιρείες, που κάνουν το με-γαλύτερο μέρος του παιχνιδιού παγκοσμίως, είναι οι Suez, Saur και Veolia Environment με έδρα τη Γαλλία, ο γερμανικός κολοσ-σός RWE και η ισπανική Agbar
στην οποία σημαντικό ποσοστό κατέχει η Suez.
Επιπλέον η ιδιωτικοποίηση του συγκεκριμένου δημόσιου αγαθού έχει και άλλες μορφές εμπορευμα-τοποίησης, όπως η πώληση υψηλής τεχνολογίας, η αγορά των δικαιω-μάτων νερού, καθώς και παράγω-γα χρηματοοικονομικά προϊόντα. Πολλές χώρες έχουν ήδη θέσει σε λειτουργία «χρηματιστήρια» νερού, επίσημα ανταλλακτήρια τίτλων σε δικαιώματα πρόσβασης σε καθαρό νερό. Αργά ή γρήγορα, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, η εμπορία νερού θα ξεπεράσει σε τζίρο ακόμη και την εμπορία πετρελαίου.
Το θέμα είναι ιδιαίτερα σύνθετο περιβαλλοντικά, κοινωνικά και οι-κονομικά: Έχουμε την κρίση νερού που δημιουργείται από τις πιέσεις που ασκούνται στους υδατικούς πόρους, τη μείωση των αποθε-μάτων νερού, την εκτεταμένη ρύ-πανση των υπόγειων νερών και τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στον υδρολογικό κύκλο. Όλα αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν και δεν θέλουν να τα λύσουν οι καπιταλι-στικές-ληστρικές πολυεθνικές που θέλουν να ελέγξουν (ως εμπόρευ-μα) το νερό παγκόσμια.
ΑντίστασηΣτην Ευρώπη οι κινητοποιήσεις υπέρ του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας συνεχώς αυξάνονται.
Από Παρίσι, Βερολίνο, Νίκαια, Μπορντό και άλλες πόλεις διώχνουν τις ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης.
Οι Ολλανδοί απαγόρευσαν με νόμο το ξεπούλημα του νερού. Οι Ιταλοί το απαγόρευσαν με δη-μοψήφισμα. Οι Αυστριακοί και οι Γερμανοί έχουν μόνο δημόσιες ή δημοτικές επιχειρήσεις.
Στη χώρα μας, η πρόθεση πώ-λησης είχε αναγγελθεί από πέρσι. Όμως, είτε γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν πιστεύει ότι ένα τόσο απαραίτητο και κρίσιμο για τη ζωή αγαθό θα γίνει βορά στα χέρια των πολυεθνικών, είτε γιατί τα απανω-τά χτυπήματα και οι αντιδράσεις σε καθημερινές επιθέσεις δεν… μας άφησαν καιρό, δεν υπήρξαν μέχρι σήμερα σοβαρές αντιδράσεις.
Στη Θεσσαλονίκη, το Δημοτικό Συμβούλιο ψήφισε ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Η διενέργεια δημοψηφίσματος για την ιδιωτικοποίηση ή μη της
Εταιρείας Ύδρευσης Αποχέτευ-σης Θεσσαλονίκης είναι ένας από τους στόχους της Πρωτοβουλίας «SOSτε το Νερό», στο συντονιστι-κό όργανο της οποίας συμμετέ-χουν εργαζόμενοι της εταιρείας, εκπρόσωποι φορέων, πολιτικών οργανώσεων και κινημάτων, ενώ και οι τοπικές οργανώσεις του ΣΥ-ΡΙΖΑ προσπαθούν να «σηκώσουν» το θέμα με συνελεύσεις και συ-γκεντρώσεις.
Δρώμενα και καλλιτεχνικές πα-ρεμβάσεις, με βασικό θέμα τη μη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, πραγμα-τοποιήθηκαν και τη Μ. Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη, καθώς έκλεινε η πρώ-τη φάση του διαγωνισμού πώλησης του νερού της πόλης σε ιδιώτες.
Στην Αθήνα, η Ανοιχτή Πόλη, με εκδηλώσεις και παρεμβάσεις στο δημοτικό συμβούλιο, επιχειρεί να συντονίσει, μαζί με αυτοδιοι-κητικά σχήματα και κινήσεις, τον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίη-ση της ΕΥΔΑΠ. Έτσι ενημερώνουν συνεχώς για τις συνέπειες μιας τέτοιας διαδικασίας, αναδεικνύ-οντας την πανευρωπαϊκή τάση, όπου οι δήμοι παίρνουν στα χέρια τους την υπόθεση του νερού και προχωρούν σε νέες λειτουργικό-τερες μορφές διαχείρισης προς όφελος της κοινωνίας. Επίσης στηρίζουν όποιες κινητοποιήσεις ανακοινωθούν από τους εργαζό-μενους της ΕΥΔΑΠ.
Τους τελευταίους μήνες, κόσμος του κινήματος δημιούργησε μια ιστοσελίδα και ένα διαδικτυακό μά-ζεμα υπογραφών διαμαρτυρίας, το save Greek water. Ανάλογη καμπά-νια συλλογής υπογραφών υπάρχει και από την Ευρωπαϊκή Πρωτοβου-λία «Το νερό είναι δικαίωμα» που απαιτεί να κατοχυρωθεί στην Ε.Ε. και τα κράτη ως ανθρώπινο δικαίω-μα η πρόσβαση σε καθαρό νερό και επαρκείς υπηρεσίες αποχέτευσης.
Για ένα τέτοιο ζήτημα οι μέχρι τώρα αντιστάσεις δεν είναι αρκε-τές. Ένα πανελλαδικό δίκτυο σω-ματείων, φορέων, πολιτικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων, που θα συντονίσει τη μάχη απέναντι στην εφιαλτική προοπτική ιδιω-τικοποίησης του νερού, επείγει. Η ελεύθερη πρόσβαση στα κοινά αγαθά είναι προτεραιότητα για την Αριστερά.
Την ώρα των επικείμενων ιδιωτι-κοποιήσεων της ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ, πρέπει να βγει μπροστά, να ενημε-ρώσει και να οργανώσει την αντίστα-ση στην επερχόμενη καταστροφή, ως βασικό πεδίο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και τις πολιτικές της φτώχειας και του ξεπουλήματος των δημόσιων αγαθών.
www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
8 Μάη 2013
Το νερό είναι δημόσιο αγαθό, όχι εμπόρευμα!Να σταματήσουμε το ξεπούλημα των εταιρειών ύδρευσης
Στη Βολιβία, το 1998, το ΔΝΤ έδωσε δάνειο υπό την προϋπόθεση να ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιες υπηρεσίες. Ένα χρόνο μετά παραχω-ρήθηκε το δίκτυο ύδρευσης σε όμιλο εταιρειών με επικεφαλής την αμερικανική «Bechtel». Το 2000 η αύξηση της τιμής του νερού έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη. Ταυτόχρονα, για να μην έχει η εταιρία διαφυγόντα κέρδη, απαγόρευσαν στον κόσμο ακόμα και τη συλλογή του νερού της βρο-χής! Προκλήθηκαν ταραχές και συγκρούσεις του λαού με την αστυνομία, με τραγικό απολογισμό 7 νεκρούς. Είναι ο πιο γνωστός «πόλεμος για το νερό», που κατέληξε σε υποχώρηση της κυβέρνη-σης και επανακρατικοποίηση του δικτύου.
