Τάσος Πορφύρης

ΤΑΣΟΣ ΠΟΡΦΥΡΗΣ

Πληγή

Μνήμη Ευθαλίας Γεράση

Σε πρόλαβε η Αυγή στο δρόμο ζαλωμένη

Λίγο-λίγο λιγόστευε το σπίτι η πείνα

Η λειψή ζωή μας πήρε παράταση ένα μήνα

Απ’ την εικόνα: «Χαίρε Μαρία Κεχαριτωμένη»

Άδειασε το εικονοστάσι το θαμπό καντήλι

Τσιτσιρίζει στο σκοτάδι δίχως στάλα λάδι

Οι συμφορές περίσσεψαν καλπάζουνε ομάδι

Τα δάκρυά σου δεν χωράνε στο μαντίλι

Ο πόνος δεν χωράει στην καρδιά σου

- Η πέτρα που ξαπόσταινες μονάχα σε θυμάται -

Η Ρουψιά λαχτάρα κι έγνοια σου κοιμάται

Στην αγκαλιά της καταχνιάς και στη ματιά σου

Μπουμπουκιασμένη Άνοιξη στα δέντρα κρεμασμένη

Μαύρα κοτσύφια στης αυλής τις άσπρες πλάκες

Οι δρόμοι που μας πήρανε σπαρμένοι νάρκες

Κι η Λευτεριά στο μέλλον ανατιναγμένη.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

28 Oκτωβρίου 1940

Ο ποταμός ξεχείλισε

Ό,τι κι αν γράψω σήμερα

Ό,τι κι αν πω την ώρα ετούτη

Ό,τι κι αν κάμω όπου κι αν πάω

Το παν θάναι για μένα

Ένα τουφέκι που κρατώ στα χέρια κι αλαλάζω

Κάτω τα χέρια από την μάνα μας Ελλάδα.

Είμαι φιλήδονος και σοσιαλιστής

Κ' έχω την γνώμη πως έτσι κάποτε θα μείνω

Μ' αυτά που γίνηκαν και γίνονται στον κόσμο

Και κάποτε να σηκωθώ και να φωνάξω

Κάτω οι Εθνικοσοσιαλισταί

Κάτω οι Φασισταί

Κάτω οι βδελυροί υποκριταί της Μόσχας

Πράγματι νυν υπέρ πάντων ο αγών

Ζήτω η Ελλάς

Ζήτω η Αγγλία

Που πολεμάν γι' αυτά που αγαπάμε

Ενάντια σε όσα μάς είναι μισητά.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών

Η Ελευθερία δεν έγινε ποτέ

Με ψέμματα ούτε με σκέτες θεωρίες

Μα με τις πράξεις και οσάκις ήτο ανάγκη με το αίμα

Εμπρός λοιπόν και να χτυπάμε στην καρδιά

Σύντροφοι εμπρός

Φωνάζω αλληλούια.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Αθήνα 1943

Οι δρόμοι κόκκινες γιομάτοι επιγραφές

τρανά την ώρα διαλαλούν την ορισμένη.

Αγέρας πνέει βορεινός απ’ τις κορφές

κι αργοσαλεύουνε στα πάρκα οι κρεμασμένοι.

Μες στην Αθήνα όλα τα πρόσωπα βουβά

και περπατάν αργά στους δρόμους «εν κινδύνω»

ως τις εφτά που θ’ ακουστεί «Σιστάς Μοσκβά»

και στις οχτώ (βάλ’ το σιγά) «Εδώ Λονδίνο».

Φύσα ταχιά σπιλιάδα, φύσα βορεινή.

Γραίγο μου κατρακύλα απ’ την Κριμαία.

Κατά τετράδας παν στο δρόμο οι Γερμανοί

κάτου από μαύρη, κακορίζικη σημαία.

Μήνα το μήνα και πληθαίνουν οι πιστοί,

ώρα την ώρα και φουντώνει το μελίσσι

ως τη στιγμή που μες στους δρόμους θ’ ακουστεί

η μουσική που κάθε στόμα θα λαλήσει.

 

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Άσμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

Δ´ Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνηM’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιάM’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτίMοιάζει μπαξές που τού ’φυγαν άξαφνα τα πουλιάMοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιάMοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησεMόλις είπανε «γεια παιδιά» τα ματοτσίνορα Kι η απορία μαρμάρωσε... Κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη.Αιώνες μαύροι γύρω τουAλυχτούν με σκελετούς σκυλιών τη φοβερή σιωπή Kι οι ώρες που ξανάγιναν πέτρινες περιστέρεςAκούν με προσοχή·Όμως το γέλιο κάηκε, όμως η γη κουφάθηκεΌμως κανείς δεν άκουσε την πιο στερνή κραυγήΌλος ο κόσμος άδειασε με τη στερνή κραυγή. Κάτω απ’ τα πέντε κέδραXωρίς άλλα κεριάKείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη·Άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμαΣτο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσοKι ανάμεσ’ απ’ τα φρύδια―Mικρό πικρό πηγάδι, δαχτυλιά της μοίραςMικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυροΠηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση!

Ω! μην κοιτάτε, ω μην κοιτάτε από πού του-Aπό πού του ’φυγε η ζωή. Μην πείτε πώςMην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρουΈτσι λοιπόν η μια στιγμή Έτσι λοιπόν η μιαΈτσι λοιπόν η μια στιγμή παρά τησε την άλληKι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!