Η ιστορία που ακολουθεί αποτελεί αφήγηση του Θεοδόση Πυρουνάκη.Κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, η κατασκήνωση στο όρος Πατέρας φιλοξενούσε χω-

ριστά αγόρια και κορίτσια, παιδιά εργαζομένων στο εργοστάσιο ΤΙΤΑΝ, ηλικίας μέχρι 18 ετών. Ο Ιούλιος ήταν η κατασκηνωτική περίοδος για τα κορίτσια και ο Αύγουστος για τα αγόρια.

Τον Αύγουστο του 1956 αρχηγοί στην κατασκηνωτική περίοδο των αγοριών ήταν οι Αντώνης Καλλίτσης και Μίμης Παυλόπουλος. Ένα πρωϊνό, γύρω στις έξι, γίνεται αντι-ληπτό ότι υπάρχει φωτιά «έξω» από τον χώρο της κατασκήνωσης, εκεί που βρίσκονται σήμερα οι σκηνές των αγοριών.

Την εποχή εκείνη υπήρχαν πολλοί ρετσινάδες στην περιοχή οι οποίοι συνέλεγαν το ρετσίνι από τα πεύκα και πολύ πιθανόν η φωτιά να είχε προέλθει από κάποια αμέλεια δική τους. Η φωτιά είχε ξεκινήσει από το βουνό και κατέβαινε προς την Κατασκήνωση.

Σήμανε το καμπανάκι και όλοι συγκεντρώθηκαν στον κάμπο, εκεί που περνάει σήμερα ο δημόσιος δρόμος κάτω από την κατασκήνωση. Αμέσως έφυγε κάποιος εθελοντής να πάει στην Ελευσίνα με τα πόδια, προκειμένου να ειδοποιήσει να έρθει φορτηγό να παραλάβει τα παιδιά και τα πράγματα της κατασκήνωσης για να τα μεταφέρει στην Ελευσίνα.

Γρήγορα κινητοποιήθηκε η «γειτονιά» της κατασκήνωσης που έσπευσε σε βοήθεια προ-κειμένου να αναχαιτιστεί η φωτιά που πλησίαζε τον χώρο της Κατασκήνωσης. Στην κα-τάσβεση συμμετείχαν οι τσοπάνηδες της περιοχής οι γνωστοί «βλάχοι» Θοδωρής και Θανάσης Ρούτης, ένας γείτονας ο Νίκος ο Τσαντήλας καθώς και οι ρετσινάδες που βρίσκονταν στην περιοχή.

Σημαντική όμως ήταν και η βοήθεια των μεγαλυτέρων, δεκαοχτάχρονων, αγοριών της κατασκήνωσης τα οποία συμμετείχαν στην κατάσβεση της φωτιάς. Η προμήθεια νερού γινόταν από το πηγάδι του Αϊ Γιώργη. Τα παιδιά έκαναν «αλυσίδα», παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, από το πηγάδι μέχρι το χώρο της φωτιάς, και μετέφεραν με κουβάδες το νερό προκειμένου να προλάβουν το κακό. Τελικά η φωτιά αντιμετωπίστηκε με επιτυχία μέσα στην διάρκεια της ημέρας.

Την επόμενη ημέρα όλοι επέστρεψαν στην Κατασκήνωση όπου στήθηκε και πάλι ο εξοπλισμός και η καρδιά της Κατασκήνωσης άρχισε να χτυπά στους κανονικούς της ρυθ-μούς!.

2 πριν 60 χρόνια στον Πατέρα...

η πρώτη μάχη

Κώστας Μπούτσης

ÊÜðïôå...

ÓêÝøåéò

Κατασκήνωση 2011

Σούλα Δούκα-Ρεντούμη

80 χρόνια Κατασκηνώσεις

Η Κατασκήνωση στα 100 της

Γιάννης Βέλλης

Σκιαγραφήσεις: Ελένη Καραϊνδρου

Κινηματογράφος

Θέατρο

Βιβλιοπαρουσίαση

15 χρόνια Θρόισμα

Παιδαγωγικά

Περι...βάλλοντας

Χειμερινές δραστηριότητες

Μικρό οδοιπορικό

Χριστουγεννιάτικο παζάρι

Έγραψαν και είπαν για μας

Δåé äç ×ñçìÜôùí

2

3

4-8

9

10,11

12,13

14.15

16-18

19

20,21

21

22,23

24,25

26

27

28,29

30

30

31

τεύχος

Éäéïêôçóßá: Êáôáóêçíþóåéò ×áñïýìåíá ÐáéäéÜ ×áñïýìåíá ÍéÜôá Ãñáöåßá: Χέυδεν 14, 10434 ÁèÞíá, ôçë. 210-32.26.019, FAX 210-3257801URL: www.kataskinosi.gre-mail: kataskinoseis@yahoo.com

περιεχόμενα

Åêäüôçò - Áñ÷éóõíôÜêôçò ÐÝôñïò Êáëëßôóçò

Åêôýðùóç: Ðáí.ÌáêñõãéÜííçò ÃñáöéêÝò ÔÝ÷íåò, ÍéêïìÞäïõò 28, ÁèÞíá , ôçë. 210-51.53.535

Åõ÷áñéóôïýìå ôïí ê. ÌáêñõãéÜííç êáé ôïõò óõíåñãÜôåò ôïõ ãéá ôç ðïëýðëåõñç âïÞèåéÜ ôïõò.

Κώστιας Αλεξανδρίδης

ÄçìÞôñçò Áíôùíßïõ

ÐÝðç Âáôéêéþôç

Μάρθα Δελή-Πυρουνάκη

Φοίβος Καλλίτσης

Αλέξανδρος Κυτίνος

Ößëéððïò Ëåùíßäáò

Λίλη Μπέρτσου

Λευτέρης Μποτέλης

Ìáñãáñßôá Íéêïëïðïýëïõ

Χριστίνα Νικολοπούλου

ÓðÞëéïò ÐÝôæáò

Ìáñßá ÓðÜôïõëá

Νάντια Χατζήνα

Γραφιστική Υποστήριξη ÄçìÞôñçò Áíôùíßïõ

ÓðÞëéïò ÐÝôæáò

Äéüñèùóç êåéìÝíùí ÐÝðç Âáôéêéþôç

ÌÜñèá ÄåëÞ-ÐõñïõíÜêç

Φωτογραφίες ÐÝτρος ΚαλλίτσηςΛευτέρης ΜποτέλληςΣταύρος ΧανάςÄéáêßíçóç ÓôñáôÞò ÐõñïõíÜêçò

ΣΥΝΤΑΚΤ ΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Λεωνίδας Βιδάλης

Κώστας Μπούτσης

Δημήτρης Λιωνής

Τζένη Παπαζιού

Γιώργος Πυρουνάκης

Σοφία Χατζήνα

Φαίδρα Χριστοπούλου

Ε ΙΔΙΚΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ

èñïúóìá15

3editorial

Την περασμένη χρονιά το κείμενο που έγραψα για τη σελίδα αυτή χαρακτηρίστηκε από όλους ως απαισιόδοξο αφού περιέγραφε τη μελλούμενη κατάσταση με τα πιο μελα-νά χρώματα. Κι όμως αποδείχθηκε απόλυτα «αισιόδοξο» σε σύγκριση με όσα συνέβησαν και συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας.

Δεν σκέφτηκα πως τα κυβερνητικά ανθρωποειδή θα συμπεριφέρονταν με τέτοιο τρό-πο σε φτωχούς ανθρώπους στο όνομα της «σωτηρίας της πατρίδας» και ότι θα επέβα-λαν το θάνατο σαν μόνη λύση στους μεγαλύτερους από εμάς. Δεν φαντάστηκα πως τα παιδιά των φτωχών θα οδεύουν με εισαγγελική εντολή ή από απόγνωση των γονιών σε κρατικά ή όχι ιδρύματα που δεν θα έχουν πόρους και ανθρώπους για να τα βοηθήσουν έστω και για να επιβιώσουν. Δεν φαντάστηκα ότι η κοινωνική πολιτική θα εξέλιπε για να εξοικονομηθούν πόροι για να πληρωθούν τόκοι και εθνικά χρέη που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν σαν μπαλόνι. Δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι οι μισοί νέοι, με πτυχία, γλώσσες και προσόντα, θα ήταν άνεργοι και οι υπόλοιποι θα έπαιρναν μετά από ένα εξαντλητικό 8ωρο όσα έπαιρναν παλιότερα χαρτζιλίκι από τους γονείς τους. Δεν οσμί-στηκα, παρά μόνο κατόπιν εορτής, τους τόνους των δακρυγόνων που αντικατέστησαν τις δημοκρατικές ελευθερίες. Δε σκέφτηκα ότι τα Σχολεία με τους ακόμα πιο κακοπληρω-μένους δάσκαλους δεν θα έχουν ούτε βιβλία, δεν φαντάστηκα ότι θα είμαστε ακόμα περισσότερο φοβισμένοι, μπερδεμένοι. απομονωμένοι, αγανακτισμένοι..

Είναι λοιπόν όλα τόσο μαύρα; Είναι. Μια χαραμάδα αισιοδοξίας πρέπει όμως να αρχίσει να διαφαίνεται. Όμως θέλει ατομική προετοιμασία και συλλογική δράση. Δεν χρειαζόμαστε ομάδες που θα διαφωνούν για να διαφωνούν, ηγεσίες που θα διαχειρίζο-νται την κρίση και θα στέκονται μπροστά της ηττοπαθείς και υπάκουες, ούτε πνευματικούς ηγέτες από άλλους αιώνες ή εποχές που είναι αμφίβολο αν θα έλεγαν σήμερα, αν ζού-σαν, αυτά που τους βάζουν στο στόμα οι αυτόκλητοι δήθεν ερμηνευτές τους.

Ας πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Θα χάσουμε, θα μας αρπάξουν εννοώ, χρήματα, ευκολίες, μέσα που κάνουν τη ζωή

μας ευκολότερη αλλά δεν την καθορίζουν κιόλας. Να ξέρουμε ότι θα τους τα πάρουμε πίσω γιατί μας αξίζουν τα καλύτερα και γιατί είναι δικά μας.

Ας μείνουμε δραστήριοι για όσα πιστεύουμε ό,τι αξίζει να κάνουμεΘέλουν να μας οδηγήσουν στην απραξία, την αποχαύνωση και το θαυμασμό για

υπάλληλους πολυτελείας που αξίζουν κάτι μόνο προσωρινά για το ίδιο το σύστημα όχι για μας. Κάποιοι θα συντριβούν από την ανάγκη, κάποιοι θα προδώσουν ιδέες κι ανθρώ-πους για ένα ξεροκόμματο Ας τους προειδοποιήσουμε ότι χάνουν τον εαυτό τους..

Ας μείνουμε ενεργοί όχι γιατί θα σώσουμε όλο τον Κόσμο ή την Ελλάδα όλη αλλά γιατί θα αντισταθούμε στη μιζέρια που μας επιφυλάσσουν και θα αναβάλουμε την ολο-κληρωτική καταστροφή που είναι προγραμματισμένη για τους ασθενέστερους από εμάς. Θα είμαστε παντού παρόντες και απέναντί τους.

Θα πάρουμε τα παιδιά από τις βρώμικες πόλεις που αδειάζουν οι δρόμοι και τα μαγαζιά τους, θα τα ζητήσουμε για λίγο από τους γονείς τους που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν, θα τα πάρουμε από τα Σχολεία τους που τα αποδιώχνουν και θα τα ανεβάσουμε για ένα μήνα στην Κατασκήνωση. Θα τους δείξουμε ότι έχουν δικαιώματα στη ζωή.

Θα καλέσουμε τους νέους να έρθουν μαζί μας. Να αφήσουν για λίγο τις συλλογι-κές δράσεις στις πλατείες, να πάρουν τις άδειές τους από τη δουλειά ή το Στρατό, να αναβάλουν για λίγο τις καλοκαιρινές διακοπές που έτσι κι αλλιώς στοιχίζουν πολλά, θα τους προτείνουμε να διαβάσουν νωρίς τον Μάιο για να ξεμπερδέψουν με επιτυχία από τις εξετάσεις τους,

Θα πάμε όλοι μαζί, 200 τόσα άτομα για να ζήσουμε μαζί, να πάρουμε και να δώσου-με γνώσεις, φροντίδα. αποδοχή, φιλία και αγάπη. Θα ξεφύγουμε από την προπαγάνδα και θα τους βγάλουμε τη γλώσσα κοροϊδευτικά.

Ο χρόνος που θα περάσουμε μαζί δεν είναι χαμένος, είναι πολύ χρήσιμος. Θα εκπαιδευτούμε στις συλλογικές δράσεις, θα μάθουμε να ηγούμεθα αλλά και να ακολου-θούμε κάποιους που μπορεί και να ξέρουν περισσότερα, θα μάθουμε να έχουμε επιχει-ρήματα και να τα διατυπώνουμε, θα ξέρουμε όταν γυρίσουμε από εκεί να διεκδικούμε το εφικτό και όχι το απόλυτο. Θα επιστρέψουμε σοφότεροι αλλά όχι σοφοί, θα πετύχουμε κάποιους στόχους αλλά θα έχουμε βάλει κι άλλους για το μέλλον.

Κι όταν γυρίσουμε θα είμαστε, παιδιά και εθελοντές, πιο δυνατοί, πιο έτοιμοι για να αντιμετωπίσουμε την καταιγίδα που μας περιμένει. Και ίσως έτσι ένα κομμάτι μας μείνει προστατευμένο από τη λαίλαπα, έτοιμο για κάποιες καλύτερες μέρες που μπορούμε να απαιτήσουμε.

σκέψεις

Πέτρος Καλλίτσης

4 στην αρχαία Ερένεια τον Ιούλιο...

κατασκήνωση 2011

Μια γενναία κατάφαση στη χαρά και την ελπίδα

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή και ενώ έχουν ανάψει οι μηχανές για την προετοιμασία της νέας κατασκηνωτικής περιόδου, ξεφυλ-λίζω με συγκίνηση το ημερολόγιο της προηγούμενης. Μέσα από τις σελίδες του ξεπηδούν χαρούμενες παιδικές φατσούλες, ήχοι, τραγούδια, συζητήσεις, γέλια, δράσεις, δυσκολίες, συναισθήματα, προβληματισμοί, με μια φράση πολύτιμα βιώματα ανθρώπινης αλ-ληλεπίδρασης.

Βλέπω στο ράφι της βιβλιοθήκης μου και τα υπόλοιπα μπλε σχολικά τετραδιάκια-ημερολόγια των 17 χρόνων κατασκηνωτικής εμπειρίας και αισθάνομαι τη βαρύτητα της παραπάνω φράσης στην καρδιά και το μυαλό μου. Αναλογίζομαι πως οι εποχές αλλάζουν ραγδαία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά γίνονται όλο και πιο σύνθετα. Ξέρουμε καλά πια, πως μόνο η καλή διάθεση δεν φθάνει για την αντιμετώπισή τους. Χρειάζεται συστηματική δου-λειά, παιδαγωγική μεθοδολογία και περιβάλλον υποστηρικτικό στο δύσκολο εγχείρημα. Αφετηρία της δουλειάς μας είναι πάντα οι ανά-γκες των παιδιών και κάθε επιλογή μας υπηρετεί αυτό το στόχο.

Η ομάδα των μικρών κατασκηνωτών δεν είναι ομοιόμορφη.

Πέρα από τις διαφορές που ορίζουν η ηλικία και το φύλο υπάρ-χουν οι διαφορές της προέλευσης, της γλώσσας, της ιδεολογικής και θρησκευτικής αφετηρίας, των οικογενειακών δυσχερειών. Η Κα-τασκήνωση καλείται να αναπτύξει ένα ενοποιητικό πλαίσιο για να μπορέσει να συλλειτουργήσει. Η αντιμετώπιση του ρατσισμού σε όλες του τις εκφάνσεις και η αποδοχή του διαφορετικού είναι κεντρικός στόχος. Οι καθημερινές δραστηριότητες είναι τέτοιες που να μην νιώθει αποκλεισμένο και αμήχανο κανένα παιδί. Γίνεται συστηματική προσπάθεια να αντιμετωπίζονται οι δυσκολίες με αυξημένη ευαισθη-σία στα προσωπικά δεδομένα παιδιών και οικογενειών, με επιστημο-νικότητα και με τη χρήση κατάλληλων μεθοδολογικών εργαλείων.

Σε λίγο καιρό θα ξεκινήσει μια ακόμα κατασκηνωτική περίο-δος κάτω από συνθήκες οικονομικής και ψυχικής ασφυξίας. Στα 80 χρόνια λειτουργίας της Κατασκήνωσης έχουν υπάρξει κι άλλες δύσκολες στιγμές που έχουν καταγραφεί στην ιστορία της. Η Κατα-σκήνωση άντεξε τότε, θα αντέξει και τώρα. Υπάρχουν πάντα καλοί άνθρωποι έτοιμοι να προσφέρουν καλό έργο λόγω συνείδησης και όχι μόνο λόγω κρίσης.

Μαρία Σπάτουλα

Ίσως να μας υπερασπίσει ακόμαη φωνή ενός πουλιούένα άστρο που μας δείχνει τη προτίμησή τουη γαλανή γραμμή των βουνών στο χρυσό δείλικαι ο λόγος που ωριμάζει στη βαθύτερη σιωπή

Γ.Ρίτσος

5τα παιδιά απαντούν

Για μένα Κατασκήνωση σημαίνει η μισή μου ζωή. ΄Ερχομαι 4 χρόνια και θα συνεχίσω να έρχομαι. Δεν με νοιάζει που δεν έχει πισίνα, με νοιάζει να περνάω ωραία στο όρος του Πατέρα. Ρία, ρία, ρία...

ΝεκταρίαΚατασκήνωση σημαίνει να ξεφεύγω από την καθημερινότητά μου και

τους γονείς μου. Κατασκήνωση σημαίνει παιχνίδι, γνωριμίες, φίλοι.Αγγελική

Η Κατασκήνωση σημαίνει για μένα πολλά. Να παίζουμε όλοι μαζί, να κάνουμε χειροτεχνία, μπάνιο.

Σημαίνει χαρά, ευτυχία, αγάπη, όνειρα, παιδιά, παιχνίδια, συνεργασία, αλλά και να παίζουμε με άλλες ομάδες μπάσκετ και βόλλεϋ.

ΦωτεινήΣτην Κατασκήνωση περνάω τέλεια. Έχω φίλες και παίζουμε στην παιδι-

κή χαρά. Με τα παιδιά στην ομάδα μου κάνουμε ίδια πράγματα και είμαστε αγαπημένες φίλες. Ο κύριος Πέτρος αγαπάει όλα τα παιδιά. Μου αρέσει να κάνω χειροτεχνίες και να κάνουμε γυμναστική κάθε πρωί. Η Κατασκήνωση μου αρέσει πιο πολύ από το Ίδρυμα. Με τις φίλες μου είμαστε χαρούμενες και βλέπουμε από μακριά την εκκλησία κάθε φορά. Αγαπάω όλες τις κυρίες και οι κυρίες με αγαπάνε κι εγώ είμαι χαρούμενη που αύριο έχουμε πάρτι και στενοχωρημένη που θα φύγω μεθαύριο και θα μου λείψουν όλοι από την Κατασκήνωση.

ΜαρίαΜου αρέσει η Κατασκήνωση, είναι πάρα πολύ ωραία. Έχω πολλούς φί-

λους και παίζουμε. Τρώμε παγωτό και πολλά άλλα φαγητά και γλυκά. Περνάω πάρα πολύ ωραία και θα ξαναέρθω και του χρόνου. Εδώ κάνουμε ό,τι θέλου-με, παίζουμε με τους φίλους μας. Οι ομαδάρχες, οι κοινοτάρχες και ο κύριος Πέτρος είναι πάρα πολύ καλοί.

ΑλέξανδροςΗ Κατασκήνωση για μένα είναι κάτι που μαθαίνεις πράγματα, καινούριες

κατασκευές, τραγούδια, παιχνίδια και πολλά άλλα. Το βράδυ στο θέατρο παίζουμε μουσικές καράκλες και πολλά έργα, για παράδειγμα τα «Επτά Βασί-λεια». Και μου αρέσει που έχω πολλούς φίλους.

ΓρηγόρηςΗ Κατασκήνωση για μένα είναι πολύ όμορφη και μου αρέσει να παίζω από

το πρωί ως το βράδυ.Κατερίνα

Παιχνίδια, θέατρο, κατασκευές, μπάνιο, το μεγάλο παιχνίδι, ελεύθερες ώρες, αγάπη, ειρήνη, ευγνωμοσύνη, χαρά, ευτυχία, άμιλλα, να μην έχουν τα παιδιά λύπη. Θα ήθελα να είμαι για πάντα εδώ, και το χειμώνα και το φθινόπωρο.

Γιώργος

τί είναι για μένα η κατασκήνωση;

Α, ΑΑΑ, ΑΑΑ, ΑΑΑ!Ζούμε πάνω στο βουνόμες στης φύσης το ρυθμόδε σταματάμε πουθενάκρεμιόμαστε απ΄τα σχοινιάκαι φωνάζουμε όλοι δυνατάΑ, ΑΑΑ, ΑΑΑ, ΑΑΑ!

Ταρζάν 2η μεγάλων Αγοριών

Σκιουρίνες φουντωτές, απαλές,όμορφες, ξανθές μελαχροινέςήρθαμε στου Πατέρα τις πανύψηλες πλαγιές για να περάσουμε τέλειες στιγμές.Οι καλύτερες φίλες είμαστε του Μπομπ του Σφουγγαράκη και γι΄αυτό καυχιόμαστε μέρα και βραδάκι.Τον Πάτρικ αγαπάμε κι αυτόν πολύκαι ζούμε μια ζωή φανταστική Σάντυ1η μικρών κοριτσιών

Ήρεμος και χαλαρόςΆνθρωπος κανονικόςΠειραζέ τον και θα δειςπως στο αύριοδεν θα ζειςκαι όταν με θυμώσειςτην πράσινή μου οργήεσύ μπορείς να νιώσεις

Hulk3η μεγάλων αγοριών

’Ηταν ενας γάτος γκρι και τρομερός Τόμμυ τον ελέγανε και ήταν πονηρός,απ’ την άλλη ο Τζέρι ξύπνιος ποντικός κλέβει το κασέρι και γίνεται καπνός.Φίλοι για πάντα χέρι-χέρι Τομ και Τζέρι!

Τομ και Τζέρι3η μικρών αγοριών

Μερικές από τις Κραυγές ομάδων που είχαν θέμα ήρωες cartoon

Φιλοξενήθηκαν 82 αγόρια και 59 κορίτσια από 10 χώρες καταγωγής με τη βοήθεια 88 εθελοντών από την Ελλάδα και 11 χώρες του Κόσμου

Τα παιδιά χωρίστηκαν σε 5 κοινότητες και 15 ομάδες. Στο πρόγραμμα υπήρχαν ώρες για Χειροτεχνία, Αθλητισμό, Ώρα Ομάδων, Ψυχαγωγία και για τους

11 ομίλους δημιουργικής απασχόλησης: Φωτογραφία, Ζωγραφική, Θέατρο, Μουσική, Χορό, Καραγκιόζη, Τραγούδι, Κηπουρική, Κουκλοθέατρο, Κατασκευές

Η Κατασκήνωση του 2011 λειτούργησε με διευθυντή-για 21η συνεχή χρονιά- τον Πέτρο Καλλίτση και υποδιευθυντές τους Μαρία Σπά-τουλα, Μάρθα Δελή και Δημήτρη Αντωνίου.

Κοινοτάρχες ήταν η Πέπη Βατικιώτη, η Χρύσα Βαμβακά, ο Θεοδόσης Πυρουνάκης, ο Αντώνης Κωνσταντακόπουλος και η Χρυσή Σ. Πυρουνάκη.

Σε επιτελικές θέσεις ήταν ο Αντώνης Πυ-ρουνάκης, ο Σπήλιος Πέτζας η Αγγελική Γα-βαλά, η Κατερίνα Μαρινάκη, η Ειρήνη Νούσα, η Ειρήνη Καρακαϊδού, ο Σπύρος Ακτύπης, ο Νίκος Καλλίτσης, ο Γιώργος Χ. Πυρουνάκης, η Χρυσή Κ. Πυρουνάκη ο Παύλος Γουναλάκης, και ο Φώτης Παππάς.

Ομαδάρχες ήταν οι Αποστόλης Λελούδας, Νίκος Μητρόπουλος, Βασίλης Δελής, Στέλιος

Γαβαλάς, Νικηφόρος Πυρουνάκης, Γιάννος Γα-βαλάς, Κωνσταντίνος Σκούφας, Θωμάς Στρα-τάκης, Αλέξανδρος Κυτίνος, Θάνος Σαγιάς, Λευτέρης Μποτέλλης, Σπύρος Θωμάς, Βάλια Κωνσταντίνου, Άννυ Γκανάρα, Φρισκίτα Γκίκα, Χριστίνα Ποδάρα, Ερμίνα Καλλίνικου, Μαρία Γιάννη, Τζοάννα Ιωάννου, Αντιγόνη Ακριτίδου, Ελεάννα Μπαλέση, Ειρήνη Μαντιναίου, Βιβή Βατούγιου, Χριστίνα Νικολοπούλου, Ιόλη Ορ-φανίδου, Ελένη Μελάνη, Μάρω Θεολόγη, Λίλη Μπέρτσου, Νάντια Χατζήνα και η Φαίδρα Χρι-στοπούλου.

Βοήθησαν ακόμα η γιατρίνα μας Ειρήνη Σπυριδάκη και οι Κώστιας Αλεξανδρίδης, Πα-σχάλης Ποδάρας, Αθηνά Αντωνίου, Λεωνίδας Βιδάλης, Θεμιστοκλής Καλλίτσης, Γιώργος Πυρουνάκης, Σταύρος Χανάς, Κωνσταντίνος

Βατικιώτης, Έφη Λαμπίρη, Κωστής Σκούρας, Ηλέκτρα Μανέα-Κάργα, Μαρία Ρούσσου, Απο-στολία Ευθυμίου, Ιωάννα Αντζουλή, Λαμπρινή Χαρτοφύλακα και πολλά παλιά στελέχη.

Στην οργάνωση και λειτουργία της φετινής Κατασκήνωσης βοήθησαν και οι: Στρατής Πυ-ρουνάκης, Τιμολέων Χατζηβασιλείου, Μαρία Πυρουνάκη-Λιωνή, Δημήτρης Φραγκουλάκης, Αντώνης Καλλίτσης, Τζένη Παπαζιού, Ξενοφώ-ντας Παπαϊωάννου, Παναγιώτης Αναστόπου-λος και η Ρίτα Ζαμπάλου.

Ιδιαίτερο ρόλο είχαν οι 18 εθελοντές από το εξωτερικό αλλά και οι chef Βασίλης Πανα-γιωτόπουλος και Joe Ρήγας που είχαν την ευθύ-νη για το εξαιρετικό φαγητό.

Óå üëïõò ôïõò áíèñþðïõò ðïõ ðñüóöåñáí ôç âïÞèåéÜ ôïõò åèåëïíôéêÜ êáé ìå ðïëëÞ áãÜðç, Ýíá ÌÅÃÁËÏ ÅÕ×ÁÑÉÓÔÙ

6 ...ένα χωριό 210 ανθρώπων από 4 ηπείρους!

7Έλληνες εθελοντές γράφουν

ο κόσμος που μου λείπειΙπι ιπι ηνωση....κατασκήνωσηηη!!!!!!Πρώτο Σάββατο του Ιουλίου, εν μέσω εξεταστικής, και ανεβαίνω στο Όρος Πα-

τέρας για πρώτη φορά. Προκατασκηνωτική περίοδος. Η πρώτη νύχτα περιλαμβάνει ύπνο κοιτώντας τα αστέρια και με κάνει να ξεχάσω ακόμα και τα μαθήματα που έχω να δώσω!

Πίσω στην Αθήνα λοιπόν -για τις φοιτητικές μου υποχρεώσεις- και ανυπομονώ να έρθει η μέρα του γυρισμού στο Όρος! Μετά από μία βδομάδα επιστρέφω για «μόνι-μα. «Εσείς είστε η κυρία Χριστίνα»; με ρωτάνε δύο κορίτσια λίγο μετά την άφιξη μου! «Eμείς είμαστε»! Αγκαλιές, φιλιά και ερωτήσεις! Γνωρίζω και τα 10 ζιζάνια με τα οποία θα περάσω τις υπόλοιπες μέρες του μήνα! Δυσκολεύομαι λίγο να θυμηθώ τη σειρά του ημερησίου προγράμματος αλλά μετά από 2 μέρες έχω προσαρμοστεί πλήρως!

Είναι τόσο όμορφη η παρέα με τα παιδιά! Παίζεις, τραγουδάς, ζωγραφίζεις, μοιρά-ζεσαι σκέψεις και προσπαθείς να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό καθώς για τις 20 μέρες είσαι το πρότυπο τους. Μόνο εκεί κατά το μεσημέρι δυσκολεύεσαι, που εσύ έχεις πεθάνει, απορείς που εκείνα δεν νυστάζουν και πρέπει να τα πείσεις πόσο καλό κάνει ο μεσημεριανός ύπνος αφού αναζωογονεί σώμα και πνεύμα. Υπομονή να έχεις και μια χαρά θα τα πας! Έτσι κι αλλιώς έχεις τόσους ανθρώπους γύρω σου να σε συμ-βουλέψουν και να σε στηρίξουν σε κάποια δύσκολη στιγμή σου που δεν χρειάζεται να ανησυχείς πως δεν θα τα καταφέρεις! Τους συναντάς συνήθως το βράδυ και συζητάς, σου λένε παλιές κατασκηνωτικές ιστορίες, γελάς, πηγαίνεις για νυχτερινή ορειβασία (τεστ κοπώσεως έπρεπε να λέγεται) και αν δεν έχει φεγγάρι κάνεις μαθήματα αστρο-νομίας!

Στο τέλος του Ιουλίου απλά δεν θέλεις να φύγεις από εκεί! Πως θα είναι να κοιμάσαι χωρίς να βλέπεις ουρανό; Χωρίς να ζεις με άλλα 200 άτομα; Δεν είναι τόσο τρομα-κτικό όσο ακούγεται! Στην αρχή ίσως σε τρομάζει, μετά το συνηθίζεις και στο τέλος μπορεί και να σου λείπει. Εμένα μου έλειπε. Δίνεις ραντεβού για τον επόμενο χρόνο και εύχεσαι οι υποχρεώσεις σου να σε αφήσουν να επιστρέψεις!

Μέχρι τότε έχεις έναν χειμώνα να γνωρίσεις καλύτερα τους ανθρώπους της κατα-σκήνωσης. Να πάρεις μέρος σε διάφορες εκδηλώσεις. Να βοηθήσεις όπως μπορείς στην συνέχιση και βελτίωσή της! Χριστίνα Νικολοπούλου

Σε όλες τις ώρες της ημέρας, όλες τις μέρες φανερώνεται η συνεργασία και οι εξαιρετικές σχέσεις μεταξύ των εθελοντών

η κατασκήνωσή μας140 παιδιά, 70 εθελοντές από όλο τον κόσμο και από όλες τις ηλικίες, ένα μικρό

κομμάτι της Αττικής Γης σκεπασμένο από μεγάλα πεύκα, παιδικά χαμόγελα, ατελείω-τες ώρες ανέμελου παιχνιδιού και συζητήσεων.

Μία μικροκοινωνία που αδιαφορεί για την καταγωγή, την εθνικότητα, το θρή-σκευμα, το φύλο, την ηλικία και την οικονομική κατάσταση του κάθε μέλους της. Άν-θρωποι που δουλεύουν ανιδιοτελώς για το κοινό καλό. Παιδιά μικρά και μεγάλα που απολαμβάνουν την αγάπη και τη ζεστασιά μιας μεγάλης οικογένειας. Ένας κόσμος που σαρώνεται από καταιγίδες δημιουργικότητας και φαντασίας, ένας κόσμος που η χαρά, η γνώση, οι τέχνες, ο αθλητισμός, η συναναστροφή με τους ανθρώπους είναι παράλληλες πτυχές μιας πολύ έντονης καθημερινότητας. Ένας κόσμος που βγάζει τη γλώσσα σε όλους αυτούς που μας λένε πώς να ζήσουμε, σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μας αποξενώσουν, σε όλους αυτούς που σε κάθε ερώτηση, απαντάνε με βάση το κέρδος ή τα συμφέροντα, ένας κόσμος που όποια κι αν είναι η ερώτηση, απαντάει δυνατά: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Ο κόσμος της κατασκήνωσης μας, ο κόσμος μας για 25 ημέρες κάθε Ιούλιο..

Αλέξανδρος Κυτίνος

8 ξένοι εθελοντές γράφουν

“Dear Kataskinosi“«ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ μπράβο!!!» Ένα μέρος που ενώνει ευγενικούς, διαφορετι-

κούς, ευαίσθητους, δραστήριους, ανθρώπους από διαφορετικά μέρη! Η οργάνωση της Κατασκήνωσης ήταν η καλύτερη! Πρόβλημα κανένα. Όλοι εκεί είναι φίλοι. Κάθε πρωί, όταν τα παιδιά ύψωναν την σημαία πάνω στη «Γη της Ευτυχίας», ήξερα ότι μαζί μπορού-με να κάνουμε τον κόσμο πιο ευτυχισμένο, πιο χα-ρούμενο, πιο ευγενικό!

Στην Κατασκήνωση δεν χρειάζεσαι τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο ή Ίντερνετ! Γιατί είσαι ανάμεσα σε φίλους, τραγουδάς, παίζεις και χορεύεις για τα παι-διά στο θεατράκι! Κοίταξε τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών! Ελπίζω να γίνουν ευτυχισμένοι ενήλι-κες! Όταν συναντούσαμε στο βουνό το πρωί τον ήλιο να ανατέλλει, αυτό συμβόλιζε μια ζωή γεμάτη καλο-τυχία και αλληλεγγύη!

Από την κατασκήνωση πήρα ευτυχία και ενέργεια για να συνεχίσω να είμαι εθελοντής!

Ildar Valiullin (Ρωσία)

Ήταν τόσο όμορφο που βρέθηκα ξανά στην Κα-τασκήνωση και είδα γνώριμα αλλά και καινούρια πρόσωπα! Οι μυρωδιές, τα χρώματα, οι ήχοι ήταν διαρκώς στο μυαλό μου αυτά τα τελευταία χρόνια και χάρηκα πολύ που μπόρεσα να ξαναγυρίσω και να φέρω μαζί και μια φίλη για να μοιραστεί αυτήν την εμπειρία! Το να παίζω όλο το βράδυ Ελληνική μου-σική στο Αμερικάνικο ηλεκτρικό μου μαντολίνο είναι μια γλυκιά ανάμνηση που θα κρατήσω για πάντα -ένα όμορφο κράμα πολιτισμών. Θα ξανάρθω και πάλι. Σας ευχαριστώ όλους γιατί υπήρξατε για μένα μια υπέροχη Ελληνική οικογένεια!

Anna Su (ΗΠΑ, Χονγκ-Κονγκ)

Αυτή τη χρονιά η κατασκήνωση μου φάνηκε δια-φορετική αλλά και πάλι ήταν πανέμορφη! Χαίρομαι που μπόρεσα να γνωρίσω καλύτερα τους περισσότε-ρους από τους Έλληνες εθελοντές. Είναι τόσα πολλά αυτά που αγάπησα στην Κατασκήνωση αλλά πάνω απ’

όλα αγάπησα τα παιδιά -τόσο αληθινά και τόσο συ-γκινητικά.

Η Ελλάδα και η Κατασκήνωση θα είναι από ‘δω και πέρα για πάντα στην καρδιά μου!

Seda Kojoyan (ΗΠΑ, Αρμενία)

Το περασμένο καλοκαίρι, είχα την ευκαιρία να αποτελέσω ένα μικρό κομμάτι μιας μεγάλης κοινό-τητας, μιας μεγάλης οικογένειας που χρόνο με το χρόνο εργάζεται σκληρά για να φέρει σε πέρας το έργο της. Προσπαθώντας να μοιραστώ κάποιες, δυ-σκολεύομαι να ξεχωρίσω μερικές μόνο από τις τόσο όμορφες αναμνήσεις και τα αισθήματα που κρατάω μέσα μου σαν θησαυρό.

Θα μπορούσα να μιλήσω για το πανέμορφο το-πίο γύρω από την Κατασκήνωση, το εξαιρετικό φα-γητό, τα πάντα διαθέσιμα fredoccinos, το επίμονο τραγούδι των τζιτζικιών, τον άψογο τρόπο που σχε-διάζονταν και οργανώνονταν όλα, την αγάπη και την τρυφερότητα με την οποία όλοι αγκάλιαζαν τα παιδιά, τα ασύγκριτα απογεύματα στο καλύτερο θέατρο που έχω βρεθεί ποτέ μου, εκεί όπου μπορούσα να μοιρα-στώ με τα παιδιά το γέλιο, το τραγούδι ακόμα και την σκηνή ή να παρακολουθήσω έργα τόσο καλοπαιγμέ-να, που νόμιζα ότι μπορούσα σχεδόν να καταλάβω τα Ελληνικά.

Θα μπορούσα επίσης να θυμηθώ την υπέροχη ατμόσφαιρα που μοιραζόμασταν στην κουζίνα εμείς, οι εθελοντές της S.C.I. και το υπόλοιπο προσωπικό, μέρος της οποίας αποτέλεσαν και οι σούπερ σαλάτες μας.

Όμως, τα πάντα στην Κατασκήνωση έχουν ένα κυρίαρχο συστατικό που τα κάνει εφικτά και μοναδικά στο είδος τους: τους ανθρώπους της. Τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την αγάπη τους, την προσπάθεια, την δέσμευση, τη χαρά , τη θυσία τους.

Στην Κατασκήνωση από τις πρώτες κιόλας μέ-ρες αισθάνθηκα σαν στο σπίτι μου. Έτσι, κατά κά-ποιο τρόπο, μπορώ να φανταστώ πόσο ευτυχισμένα αισθάνονται και τα παιδιά στην Κατασκήνωση. Δεν

έχω αμφιβολία ότι αυτή είναι η καλύτερη επένδυση

που μπορεί να κάνει μια κοινωνία. Γιατί η αγάπη και

η ελπίδα μεγαλώνουν, αυξάνουν και εξαπλώνονται

μόνο όταν τις μοιράζεσαι.

Jasone Viana Zugadi (Ισπανία)

30 μέρες! Τόσες ήταν οι μέρες που πέρασα το

καλοκαίρι στην Ελλάδα και στην Κατασκήνωση και

έγιναν μια από τις πλέον θαυμάσιες εμπειρίες που

είχα ποτέ. Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους Έλ-

ληνες και ξένους εθελοντές και ιδιαίτερα τα παιδιά

που έκαναν αυτές τις μέρες τόσο ξεχωριστές και για

όλες εκείνες τις αξέχαστες στιγμές. Αν επέλεγα να

βρεθώ σε ένα μέρος αυτή τη στιγμή, θα διάλεγα την

Κατασκήνωση, γιατί είναι ένα μέρος που όλοι χαμο-

γελούν και σε κάνουν να χαμογελάς κι εσύ. Ελπίζω

μια μέρα να ξαναγυρίσω.

Αγάπη και ειρήνη από τον παγωμένο Καναδά.

Sarah Sebaoun Chasco (Ισπανία)

Το να συνοψίσω σε λίγες γραμμές τις κατασκη-

νωτικές αναμνήσεις μου είναι το ίδιο δύσκολο με

το να καταφέρω να φάω όλο το τυρί φέτα από την

κουζίνα της Κατασκήνωσης! (εντάξει... ειλικρινά αυτή

δε θα ήταν και πολύ μεγάλη πρόκληση για μένα!).

Η επαφή μου με όλους τους ανθρώπους και η

οικογενειακή ατμόσφαιρα είναι γεγονός πως με

γοήτευσαν απόλυτα (το γνωρίζετε ότι εσείς οι Έλ-

ληνες είστε ο πιο χαρούμενος λαός στον Κόσμο;) Μου λείπουν τόσο πολύ οι παραστάσεις στο θεατράκι

το βράδυ, τις οποίες πάντα κάποιος μου μετέφραζε,

ενώ ένιωθα το απαλό αεράκι από το βουνό να με

χαϊδεύει... απολάμβανα να περνάω χρόνο με τα παι-

διά, αλλά και με τους εθελοντές κάνοντας ατέλειωτες

κουβέντες τη νύχτα. Ποιος ξέρει, ίσως τα καταφέρω

να έρθω ξανά...

Έχετε τις καλύτερες ευχές μου!

Ada Gierszewska (Πολωνία)

Οι ξένοι εθελοντές στην κατασκήνωση του 2011

JasoneViana Zugadi, Sarah Sebaoun Chasco και Luis Sevilla Redondo από την Ισπανία, Ada Gierszewska από την Πολωνία, Zuzana Zmrzίíkovά και Jan Petržίk

από την Τσεχία, Dinara Gaynutdinova και Ildar Valiullin από τη Ρωσία, Elnara Sarkhanova από το Αζερμπαϊτζάν, Deborah Jonckheere, Tanja Bastiaens, Jason

Lisens, Lee Vandenbrande και Lien D’ Alleine από το Βέλγιο, Seda Segoyan, Anna Su και Rachel Vaughan από τις Η.Π.Α. και Livia Maggiolini από την Ιταλία.

Ένα δίωρο ταξίδι μέσα στο χρόνο συντροφιά με μια γυναίκα λεβέ-ντισσα γεμάτο από μνήμες δημιουργικότητας, συνεργασίας, αγάπης και ανθρωπιάς.

Πως ξεκίνησαν οι Κατασκηνώσεις για τα παιδιά της Ελευσίνας;Σκοπός του παπα-Γιώργη ήταν να κάνει Kατασκήνωση. Ξεκινήσαμε το

1949 για να βρούμε χώρο και το 1950 πήγαμε στο Μελετάκι. Εμένα με είχε καλέσει σα γυμνάστρια.

Άρχισε λοιπόν η Κατασκήνωση χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό. Δεν είχαμε ούτε τραπέζια, ούτε πάγκους, ούτε κρεβάτια, ούτε λάδι, ούτε καζάνια -τα πήραμε τότε από τον Δήμο. Σκάψαμε xαντάκια για τα πόδια, για να καθίσουν και να φάνε τα παιδιά...

Η πρώτη αυτή Κατασκήνωση στο Μελετάκι διήρκεσε δύο περιόδους με συντονιστές στην πρώτη τον κ. Αντώνη Καλλίτση και στη δεύτερη τον κ. Δαμιανό Στρουμπούλη. Κάθε μέρα κάναμε και κάτι καινούργιο. Αυτά τα δυο χρόνια στο Μελετάκι απέκτησα μεγάλη εμπειρία και εκεί, κυρίως, γνώρισα καλά τον παπά.

Πότε ξεκίνησαν οι Κατασκηνώσεις στον Αγ. Γεώργιο;Ήρθε λοιπόν η στιγμή -το 1952- για τον Άη Γιώργη. Η πρώτη περιοχή

που επιλέχτηκε ήταν εκεί που σήμερα βρίσκονται τα βουστάσια, στον δρόμο. Στην απέναντι πλευρά υπήρχε και πηγάδι, αλλά αργότερα διαπι-στώσαμε πως ήταν ξερό. Έτσι η θέση αυτή αποκλείστηκε και πήγαμε στην σημερινή θέση.

Πώς ήταν η κατασκήνωση τα πρώτα χρόνια;Ξεκινήσαμε κάτω από δύσκολες συνθήκες. Τα παιδιά που φιλοξενού-

σαμε ήταν ηλικίας 11-16 ετών, παιδιά των εργαζομένων στο ΤΙΤΑΝ. Εκεί, όπου σήμερα είναι το Ιατρείο, ήταν η Κουζίνα, ένας μικρός και στενός χώρος για να ετοιμάσεις φαγητό για τρεις κοινότητες.

Οι σκηνές της 1ης κοινότητας ήταν στη σημερινή τραπεζαρία. Η 2η κοινότητα -η Ελβετία όπως την λέγαμε- εκεί όπου σήμερα είναι η κοι-νότητα των μικρών παιδιών και η 3η κοινότητα κοντά στον βωμό. Κάθε κοινότητα είχε το κοινοταρχείο και την τραπεζαρία της. Το επιτελείο είχε την τραπεζαρία του μπροστά από το θέατρο.

Εγώ ήμουν Γυμνάστρια αλλά όλες τις δουλειές τις κάναμε. Έτσι στη δεύτερη περίοδο ήμουν Υπεύθυνη Κουζίνας. Ήταν πολύ δύσκολα. Το βού-τυρο το βάζαμε στα πηγάδια -κυρίως στου Τσαντήλα -απ΄ όπου παίρναμε και το νερό. Δεν ήταν εύκολο να βγει το καζάνι από τη φωτιά. Κάθε κοινότητα είχε το δικό της καζάνι και κάθε μέρα μια ομάδα αναλάμβανε τη διανομή του φαγητού, τα τραπέζια, τις τουαλέτες, την καθαριότητα της κοινότητας.

Ο βωμός ήταν πάνω από τη σημερινή κοινότητα των κοριτσιών, το γήπεδο απέναντι, κοντά στο μαντρί, και η Σημαία έξω από την Κατασκή-νωση κοντά στον δρόμο.

Το μεγάλο πρόβλημα ήταν το νερό. Όλα τα παιδιά αλυσίδα χέρι με χέρι μετέφεραν το νερό σε κουβάδες και με το γαϊδούρι μεταφέραμε το δοχείο με το νερό για τη λάτρα. Απαραίτητες οι λάμπες θυέλλης και οι φακοί. Όμως αυτή η κατάσταση, αυτές οι δυσκολίες μας έδεσαν πολύ. Καθένας εργαζότανε για όλους. Οι υπεύθυνοι ήταν χαρισματικοί άνθρω-ποι, μας μίλαγαν με τόση αγάπη που κι εμείς θέλαμε να ανταποδώσουμε με τον ίδιο τρόπο, να βοηθήσουμε. Η Ψυχαγωγία ήταν το κάτι άλλο, τι να πρωτοθυμηθώ;

Όταν ανέβαινα στην Κατασκήνωση ήμουν εγώ, ο Θεός, τα παιδιά και ο χώρος. Ό,τι πήρα ήταν πολύ χρήσιμο για τη ζωή μου στην πόλη.

Ο περίγυρος της Ελευσίνας τι έλεγε;Ο κόσμος αγάπησε την Κατασκήνωση. Ρώτησε έναν οποιονδήποτε άν-

θρωπο που έχει πάει στην κατασκήνωση και θα σου πει πόσο ευχαριστη-μένος είναι. Η κατασκήνωση έκανε καλό στον τόπο μας. Οι κακοήθειες πάντα υπήρχαν και πολλοί έκριναν, θετικά ή αρνητικά.

Κοίταξε, όταν κάποιος κάθεται σπίτι του και δεν κάνει τίποτα, δεν του λένε τίποτα. Όταν όμως βγαίνεις έξω και αγωνίζεσαι τότε σε κρίνουν. Αυτοί που θέλουν να κάνουν κριτική πρέπει να έχουν κάνει και έργα. Αν δεν έχουν κάνει έργα τότε η κριτική τους πάει περίπατο.

Σας λείπει η Κατασκήνωση; Αν μπορούσα τώρα να πάω στην Κατασκήνωση θα έκανα αυτά που

έκανα όπως και πολλά από αυτά που δεν έκανα. Η κατασκήνωση έχει κάνει θαύματα. Η Κατασκήνωση κρατάει ένα χρόνο. Ένας μήνας στην Κατασκήνωση έφτανε για τους υπόλοιπους έντεκα στην πόλη. Τη βαλίτσα μου την είχα ανοιχτή από τον Μάϊο και έβαζα ό,τι πίστευα ότι θα μου χρειαστεί.

Τι θα λέγατε στους συνεχιστές;Θα τους έλεγα Κατασκήνωση και πάλι Κατασκήνωση. Στην Κατα-

σκήνωση αντιλαμβάνεσαι την πανταχού παρουσία, στο χώρο και στις καρδιές, των ανθρώπων της. Υπήρχε πολλή αγάπη μεταξύ μας που μας έκανε να ζούμε αληθινά. Αν δεν έχεις Αγάπη δεν κάνεις τίποτα. Να πας στη κατασκήνωση να κάνεις τι; Να δείξεις τις γνώσεις σου ή οτιδήποτε άλλο; Δεν έχει νόημα...

Η συνέντευξη πρωτοδημοσιεύτηκε το 1999 στο ΘΡΟΙΣΜΑ 3

9μεγάλες μορφές της Κατασκήνωσης

Σούλα Δούκα-Ρεντούμη

Λεωνίδας Βιδάλης

Η Σούλα Δούκα- Ρεντούμη έφυγε πριν λίγες μέρες από κοντά μας αφήνοντας ένα μεγάλο κοινωνικό έργο και ένα δυσαναπλήρωτο κενό σε όσους προσπάθησαν και έζησαν μαζί της. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και πήγε Σχολείο στην Ελευσίνα. Εργάστηκε σαν Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής σε Γυμνάσιο και Λύκειο επί 31 χρόνια. 9 χρόνια στην Σχολή Μωραϊτη και τα υπόλοιπα σε Δημόσια Σχολεία. Για πολλά χρόνια υπήρξε Διευθυντικό στέλεχος των Κατασκηνώσεων Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα και μέλος της Ομάδας Συνεργασίας στον ενεργό Οδηγισμό.

Κυρία Σούλα σ΄ ευχαριστούμε για όσα έκανες για τα παιδιά της Κατασκήνωσης και για μας.

η Σούλα Δούκα-Ρεντούμη μιλά για την Κατασκήνωση

1932-1940: Στο Πέραμα και το ΚαβούριΤο 1932 ο Πυρουνάκης τόλμησε να λειτουργήσει την πρώτη Κατασκή-

νωση για τα εργαζόμενα νιάτα στο, πευκόφυτο τότε, Πέραμα. Τα παιδιά αυτά από τα 13 τους χρόνια δούλευαν στα εργοστάσια του Πειραιά κάτω από σκληρές συνθήκες και απάνθρωπη μεταχείριση από τους εργοδότες τους. Με το πέρασμα του χρόνου και ύστερα από μεγάλο αγώνα, έφτα-σε η Κατασκήνωση να είναι αρκετά εξοπλισμένη και να έχει ένα πολύ καλό πρόγραμμα διαβίωσης. Δυστυχώς η δικτατορία του Μεταξά την διέλυσε, στα τέλη του 1939.

Στα 8 χρόνια λειτουργίας της η Κατασκήνωση με την βοήθεια 120 στελεχών κάλυψε τις ανάγκες 3.470 εργαζόμενων νέων ενώ συνέβαλε στο να συνειδητοποιήσει η κοινωνία τα προβλήματά τους και να ενδια-φερθεί γι΄ αυτά.

1941-1944: Στην Εκάλη και την Πεντέλη Στα τραγικά χρόνια της Γερμανικής Κατοχής, 1941-1944, με την

πείνα και τις φοβερές ανάγκες, ο Πυρουνάκης καταπιάνεται με τους συ-νεργάτες του, με το πρόβλημα της σωματικής και ηθικής επιβίωσης των παιδιών και των νέων της χώρας μας. Την ίδια εποχή, που το Κράτος και Οργανισμοί δεν τόλμησαν να λειτουργήσουν Κατασκηνώσεις, εκείνος διοργανώνει τρεις Κατασκηνώσεις, στην Εκάλη, στην Πεντέλη και στο Πέ-ραμα, και δύο αναρρωτήρια. Παρά τις τεράστιες δυσκολίες επισιτισμού και μεταφορών και τους κινδύνους από την παρουσία των Γερμανών, οι Κατασκηνώσεις θα καταφέρουν να ετοιμάσουν το πρόγραμμά τους και να γίνουν πραγματικές οάσεις μέσα στο ματωμένο και ταραγμένο

κόσμο της Κατοχής. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός και ο πνευματικός κόσμος της χώρας εξήραν τη σημαντική προσφορά των Κατασκηνώσε-ων οι οποίες βασίστηκαν και στη λειτουργία της Σχολής στελεχών που εκπαίδευσε τους 280 νέους που με ενθουσιασμό και αγωνιστικότητα τις πλαισίωσαν.

Με τη λήξη της Κατοχής, μετά από συνδυασμένη επίθεση, Κρατι-κές Υπηρεσίες και Οργανισμοί επειδή εθίγησαν τα συμφέροντα και η υστεροφημία τους, θα επιτύχουν να σταματήσουν μία προσπάθεια που συνέβαλε στη διάσωση 6.000 παιδιών.

1950-1962: Στο Μελετάκι και στον ΠατέραΟ Εμφύλιος μόλις έχει λήξει, αποτελειώνοντας τις καταστροφές που

είχε προξενήσει η Γερμανική Κατοχή και η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Ο Πυρουνάκης χειροτονείται ιερέας στην εργατούπολη της Ελευ-σίνας. Πιστεύει ότι η κοινωνία της πόλης μόνο αν είναι ενωμένη μπορεί να προχωρήσει δημιουργικά προς ένα καλύτερο μέλλον.

Δημιουργεί τις Κατασκηνώσεις στο όρος Πατέρας, με προοπτική όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά της Ελευσίνας να περάσουν απ΄ αυτές. Να γνω-ριστούν, να συνδεθούν και μέσα από τα κοινά βιώματα να δουν την κοινωνία σαν ολότητα, ένα σώμα με κοινή μοίρα και ιδανικά.

Έτσι στήθηκε η Κατασκήνωση σε απόμερη περιοχή του όρους Πατέ-ρας. Μόνο ένας καρόδρομος συνέδεε την Κατασκήνωση με τον κόσμο. Έμπειρα στελέχη, όπως οι Αντώνης Καλλίτσης, Σούλα Δούκα-Ρεντούμη, Δαμιανός Στρουμπούλης, Άννα Στρουμπούλη και Μίμης Παυλόπουλος, κλήθηκαν να καταρτίσουν τα προγράμματά της, να δημιουργήσουν τις απαραίτητες εγκαταστάσεις και να διευθύνουν την Κατασκήνωση.

10 15.000 παιδιά και 3.000 Έλληνες και ξένοι εθελοντές

1932-2012: 80 χρόνια Κατασκηνώσειςμια σύντομη ιστορική αναδρομή

Όταν ο θεσμός των Κατασκηνώσεων ήταν σχεδόν άγνωστος στη χώρα μας, o ιδρυτής Γε-ώργιος Πυρουνάκης, θεωρεί ότι αυτός ο θεσμός μπορεί να εξασφαλίσει στα παιδιά όλα τα αγα-θά της ζωής στη φύση αλλά και τα αγαθά της κοινής ζωής. Ακόμα ότι μπορεί να γίνει συμπα-ραστάτης και οδηγός των νέων στη συνειδητο-ποίηση και λύση των προβλημάτων τους. Από την αρχή ο Πυρουνάκης προσδιορίζει τις βάσεις αυτού του νέου θεσμού:

Η Κατασκήνωση δεν είναι παιδική εξοχή. ούτε ένα πειθαρχημένο νεανικό στρατόπεδο Εί-ναι θεσμός κοινωνικής προσφοράς και αγωγής. Έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια ολο-κληρωμένη, όμορφη κοινωνία στην οποία ρυθ-μίζονται αρμονικά οι σχέσεις των μελών της, προσφέροντας μια αναντικατάστατη πείρα στην

ανάπτυξη του νέου ανθρώπου που θα τη ζήσει. Τελικός στόχος των Κατασκηνώσεων είναι να βρουν τα νιάτα την πραγματική χαρά στη ζωή τους. Γι΄ αυτό και τις ονόμασε «Χαρούμενα Παι-διά-Χαρούμενα Νιάτα».

Όσοι καταπιάνονται με αυτόν τον σημαντικό θεσμό πρέπει να έχουν: Καθαρά χέρια (ώστε να μη γίνει η Κατασκήνωση αντικείμενο εκμετάλλευ-σης), ανοικτά μυαλά-ανοικτούς ορίζοντες (για τη σωστή διάγνωση της πραγματικότητας και την προοπτική εξέλιξης της), ανοικτή και βαθιά καρδιά (ώστε να θεωρούν ότι όλα τα παιδιά είναι παιδιά του ίδιου Θεού χωρίς διαχωρισμούς).

Απαραίτητη προϋπόθεση ο εθελοντισμός αλλά ανεπίτρεπτος ο ερασιτεχνισμός. Αναγκαίος ο υπεύθυνος χειρισμός από υπεύθυνους ανθρώ-πους με κατάλληλα προγράμματα.

Παρά την αρχική αδιαφορία των νέων, τη δυσπιστία της πόλης, τις άθλιες συκοφαντίες για το έργο και τις απίθανες δυσκολίες, οικονο-μικές, υλικές κ.α., η Κατασκήνωση λειτούργησε 13 χρόνια (τα δύο στο Μελετάκι) με θεαματικά αποτελέσματα. Φιλοξενούσε κάθε χρόνο, σε ξεχωριστές περιόδους 28 ημερών, 180 αγόρια και ισάριθμα κορίτσια. Περισσότερα από 2.500 παιδιά έζησαν στις κατασκηνώσεις αυτές και περισσότεροι από 250 νέοι και νέες βοήθησαν στη λειτουργία τους.

Δυστυχώς όμως, και ενώ τα αποτελέσματα άρχισαν να γίνονται αι-σθητά στην κοινωνία της Ελευσίνας θιγόμενα συμφέροντα ανάγκασαν τον π.Πυρουνάκη να αναστείλει τη λειτουργία του πετυχημένου αυτού πειράματος.

1963-1988: Στον ΠατέραΣτη πόλη της Ελευσίνας, όπου ζει ο π.Γ.Πυρουνάκης, μια πόλη βιο-

μηχανική αλλά και μεγάλο λιμάνι, διαπιστώνει ότι υπάρχουν πρόσφορες συνθήκες για την αύξηση της παιδικής εγκληματικότητας. Πολλά παιδιά ζουν παραμελημένα από τη κοινωνία και οι οικογένειές τους αντιμετωπί-ζουν σοβαρά προβλήματα. Μ' αυτά τα παιδιά που κινδυνεύουν να μπουν οριστικά στο περιθώριο της κοινωνίας, θα ασχοληθεί πια.

Ξεκινάει λοιπόν μια νέα κατασκηνωτική προσπάθεια, μ` ένα ειδικό πρόγραμμα κοινωνικοποίησης, στο βουνό Πατέρας, και τη χρονιά εκείνη θα φιλοξενηθούν από αυτόν και την οικογένειά του για ένα μήνα, 51 παι-διά από οικογένειες με μεγάλες ανάγκες, οικονομικές και κοινωνικές. Είναι ένα τολμηρό πείραμα που θα πετύχει και θα συνεχιστεί τις επό-μενες χρονιές από τις Κατασκηνώσεις Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα.

1964: Οι Κατασκηνώσεις Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα. παίρνουν νομική υπόσταση με την ίδρυση του ομώνυμου Σωματείου και ο π.Γ.Πυρουνάκης μεταβιβάζει στο Σωματείο το κτήμα και τις εγκαταστά-σεις στον Άγιο Γεώργιο Μάνδρας.

Η κοινωνία της Κατασκήνωσης, μια κοινωνία δίκαιη, στοργική, σω-στά οργανωμένη, θα περάσει το μήνυμα σε εκατοντάδες παιδιά που θα φιλοξενηθούν, ότι είναι μια κοινωνία αποδοχής, μια κοινωνία που τα αντιμετωπίζει με αγάπη κι εμπιστοσύνη, δείχνοντάς τους έτσι και τη θετι-κή πλευρά της ζωής. Μέσα από τα προγράμματα της Κατασκήνωσης, τα παιδιά θ` ανακαλύψουν τις δυνατότητές τους και θα συνειδητοποιήσουν

ότι είναι ικανά κι αυτά και χρήσιμα στη κοινωνία κι ότι μπορούν να συνυ-πάρξουν ειρηνικά με τους άλλους.

Οι κατασκηνώσεις αυτές, στο διάστημα των 25 ετών (1963-1988) που λειτούργησαν, φιλοξένησαν συνολικά 1.100 παιδιά (60-80 σε κάθε περίοδο). Οι Μάρκος Κυνηγός, Αντώνης Καλλίτσης, Σούλα Ρεντούμη, Γιάννης Τσινιάς και νεότερα στελέχη διηύθυναν τις κατασκηνώσεις αυτές στις οποίες βοήθησαν ως στελέχη περισσότεροι από 120 άνθρωποι.

1988 Μάρτιος. Ο “Παπάς του Λαού” πεθαίνει κυνηγημένος και πά-μπτωχος. Φεύγει φορώντας τα λευκά άμφια της χειροτονίας του.

1989-2012: Το παρόν και το μέλλονΜετά από δυο χρόνια αμηχανίας ένας πυρήνας έμπειρων εθελοντών

πλαισιωμένος από νέους ανθρώπους αρχίζει να διαχειρίζεται το παρόν και δημιουργεί το αύριο αυτής της προσπάθειας.

Οι άνθρωποι αυτοί, που πιστεύουν στις διαχρονικές αξίες του έργου όπως η αγάπη για τα παιδιά και τους ανθρώπους, η βεβαιότητα για τα πολλά ταλέντα κάθε ανθρώπου, οι δημοκρατικοί θεσμοί, η ισότητα των ανθρώπων και η ελευθερία λόγου και σκέψης, φιλοξενούν χωρίς δια-κρίσεις παιδιά διαφορετικής καταγωγής, ηλικίας, φύλου, θρησκεύματος και οργανώνουν ή υποστηρίζουν δραστηριότητες για τους νέους που συμμετέχουν ως στελέχη στην κατασκήνωση.

Οι Κατασκηνώσεις Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα είναι σήμε-ρα μια Οργάνωση με περισσότερους από 90 ενεργούς εθελοντές που οργανώνει κατασκηνώσεις για τη ψυχοκοινωνική στήριξη των παιδιών και υλοποιεί, εντελώς δωρεάν, προγράμματα για παιδιά και νέους βα-σισμένα σε εμψυχωτικές δράσεις αισθητικής αγωγής (θέατρο, μουσική, καραγκιόζης, κουκλοθέατρο, φωτογραφία, ζωγραφική, θεατρικό παιχνί-δι, χειροτεχνίες και κατασκευές).

Τα 21 τελευταία χρόνια έχουν φιλοξενηθεί δωρεάν στην Κατασκήνω-ση 1.800 παιδιά με την βοήθεια 250 Ελλήνων και 90 ξένων εθελοντών.

Οι Κατασκηνώσεις Χαρούμενα Παιδιά Χαρούμενα Νιάτα ονειρεύο-νται, σε ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο απρόσωπος, όλο και πιο σκλη-ρός για τους οικονομικά αδύναμους και τα παιδιά τους, να φιλοξενούν σε πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις, με καλύτερα προγράμματα περισσότερα παιδιά. Στόχοι που θα γίνουν εφικτοί χάρη στην εθελοντική προσπάθεια και τις γνώσεις πολλών ανθρώπων που με κέφι, φαντασία και αγάπη θα δημιουργούν μικρές ανθρώπινες κοινωνίες για παιδιά και νέους. Χώρους που θα παρέχουν τη δυνατότητα έκφρασης των δεξιοτήτων και των συ-ναισθημάτων των ανθρώπων που θα συνεργάζονται τους χειμώνες και θα συμβιώνουν αρμονικά τα καλοκαίρια στην Κατασκήνωση.

Χαρούμενα Παιδιά - Χαρούμενα Νιάταβασισμένη σε αφηγήσεις του κ. Αντώνη Καλλίτση

11γράφουν την ιστορία των Κατασκηνώσεων

12 οι συντάκτες του Θροϊσματος

2032: Πως θα είναι η ΚατασκήνωσηΜια χειμωνιάτικη Δευτέρα στα Γραφεία συνεδρίαζε η Συντακτική Επιτροπή του περιοδικού. Η συζήτηση αφορούσε τη σελιδοποίηση. Τι θα

βάλουμε μετά τα 80χρόνια; Η ιδέα έπεσε σαν κεραυνός. Να γράψουμε, να φανταστούμε, να προβλέψουμε το πως θα είναι η Κατασκήνωση 100

χρονών. Ακουλούθησε ένας καταιγισμός από e-mail με μικρά κείμενα που έλεγαν απίστευτα και πιθανά μελλούμενα. Πρώτη φορά οι συντάκτες

έγραψαν τα κείμενα τους τόσο γρήγορα.

Σε 20 χρόνια θα ξέρουμε ποιοι ήταν πιο κοντά στην αλήθεια!

Είκοσι χρόνια μετά. Σκόρπιες σκέψεις, σκόρπιες λέξεις.Γέλια, φωνές, τραγούδια.Παιχνίδια, σκανδαλιές, πειράγματα.Παιδιά μικρά, παιδιά μεγάλα.Μια πελώρια αγκαλιά.Όπως παλιά,όπως σήμερα, όπως πάντα...

Λίλη

Είναι ολοφάνερο πως σε 20 χρόνια η κατασκήνωση μας δεν θα υπάρχει πλέον ως εθελοντική οργάνωση, αλλά θα είναι κομμάτι του εκπαιδευτικού συστήματος. Η εξελιγμένη μας κοινωνία θα έχει θέσει ως πρωταρχικό της μέλημα την παιδεία και την εκπαίδευση. Έτσι μαζί με δεκάδες άλλες κατασκηνώσεις θα περιλαμβάνεται στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας που θα έχει ως στόχο την περαιτέ-ρω κοινωνικοποίηση αλλά και την εξοικείωση των παιδιών με τη φύση και με το συλλογικό τρόπο ζωής και δράσης...

Αλέξανδρος

Δεν φαντάζομαι.Πιστεύω. Πιστεύω ότι η κατασκήνωση θα είναι τόσο όμορφη όσο είναι τώρα.Τα δέντρα μεγαλωμένα στην κοινότητα των κοριτσιών και στην τραπεζαρία. Οι εγκαταστάσεις καλά συντηρημένες. Το φαρμακείο με καινούριο κτίριο και μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία που θα λειτουργεί και ως αναγνωστήριο. Οι χειροτεχνία θα έχει δικό της μεγάλο χώρο, οι απο-χετεύσεις θα είναι τέλειες κι ο Νίκος απλά θα εποπτεύει.Πιστεύω πως θα υπάρχουν πολλοί κι αξιόλογοι φίλοι που θα την αγαπούν και θα την υποστηρίζουν όπως εμείς, χωρίς να περιμένουν καμιά υλική ανταμοιβή. Μόνη τους ανταμοιβή ίσως, τα φιλιά των παιδιών και το τρυφερό αγκάλιασμα όλων αυτών που συμμετέχουν

Μάρθα

Τη φαντάζομαι με ακόμα περισ-σότερη όρεξη, ακόμα περισσότερη ζωντάνια,ακόμα περισσότερη ενέργεια. Τη φαντάζομαι με ακόμα περισσότε-

ρο χαμόγελο,ακόμα περισσότερα χαρούμενα παιδιά. Τη φαντάζομαι με το χαρακτηριστι-κό καμπανάκι να χτυπάει κάθε πρωί και να μας κατευθύνει στην πρωινή γυμναστική.Τη φαντάζομαι με ακόμα περισσότε-ρο πράσινο, με ακόμα περισσότερουςμοναδικούς ήχους της φύσης που σε κάνουν να μην θες να γυρίσεις ποτέ σε καμία τσιμεντούπολη. Τη φαντάζομαι με το χαρακτηριστικό της θεατράκι που οιπαραστάσεις του είναι οι ομορφό-τερες που έχω παρακολουθήσει. Τη φαντάζομαιτο ίδιο μοναδική, το ίδιο ξεχωριστή, το ίδιο παραμυθένια όσο είναι τώρα...

Λευτέρης

Πόσα πράγματα μου φαίνονται νέα ακόμη παρόλο που υπάρχουν εδώ και μία ή δύο δεκαετίες. Και όμως μέσα σε μια πορεία 100 χρόνων, η νέα παιδική χαρά, η νέα Βιβλιοθήκη, το Βεστιάριο, το Νέο Φαρμακείο, τα καινούρια Ντους των Αγοριών είναι

κάτι τόσο πρόσφατο. Χαίρομαι που ποτέ δεν έμεινε πίσω, παρά τις τρικλοποδιές και τις προσπάθειες επιτήρησης κάθε τι καινούριου. Ακούω καμπανάκι και ακόμη δε μπο-ρώ να συνηθίσω την αλλαγή του προ-γράμματος. Για 30 χρόνια το παλιό είχε περάσει στο DNA. Όμως αυτές οι αλλαγές είναι που μου επιβεβαιώ-νουν ότι αυτός ο χώρος είναι ένας ζωντανός οργανισμός με έντονες μνήμες και διαρκώς ανανεούμενα κύτταρα. Σε ένα κόσμο παγιδευμένο σε κύκλους κρίσεων και ευημερίας, κάποια πράγματα προχωρούν για να σου δίνουν ελπίδα. Υπάρχει ένα νέο δυναμικό που μπορεί να μη γνωρίζει πρόσωπα του παρελθόντος όμως αντιλαμβάνεται το πνεύμα και αυτό μετράει.

Φοίβος

Καλοκαίρι 2032, Γ’ Περίοδος 20 Αυγούστου - 5 Σεπτεμβρίου.Η περίοδος αφιερωμένη στην Τρίτη Ηλικία. Μια ηλικία που δοκιμάζεται σκληρά.Με πενιχρά εισοδήματα, υποτυπώδη

όταν θα κλείνει τα 100 της χρόνια;

13φαντάζονται το μέλλον των Κατασκηνώσεων

ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αδυναμία εξόδου από την αγορά εργασίας αφού τα ταμεία πλέον δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της πληρωμής των συντάξεων και η τρίτη ηλικία αποτελεί μία ακόμα κοινωνική ομάδα που έχει ανάγκη λίγες μέρες ξεγνοιασιάς και ξεκούρασης στο βουνό.Πεζοπορία, βραδυπορία, επιτραπέζια παιχνίδια, ψυχαγωγία, μαθήματα μακροβιοτικής διατροφής, σεμινά-ρια γηριατρικής, κέντημα, πλέξιμο, μαραθώνιοι στο τάβλι, είναι μερικές από τις δραστηριότητες που μπορούν να απολαύσουν οι μεγάλοι κατασκη-νωτές.Ως εκ τούτου, το «Θρόϊσμα» που κλείνει αισίως τα 35 του χρόνια κυκλοφορεί με ένθετο τα «Χαρούμενα Γηρατειά», την ύλη του οποίου έχει αναλάβει η Συντακτική ομάδα της πρώτης περιόδου του «Θροϊσματος» .Ευχόμαστε στους μεγάλους μας κα-τασκηνωτές αλλά και στο αγαπημένο μας «Θρόϊσμα» ...να τα χιλιάσουν !!!

Μαργαρίτα

Τέλη Αυγούστου του 2032 μακριά από τις ρημαγμένες πόλεις της Αττικής. Πολλή ζέστη μετά από δυο μέρες καταρρακτώδους βροχής. Τα 150 παιδιά και οι 80 εθελοντές της 2ης περιόδου αυτής της χρονιάς, αφού πλατσουρίσουν στις πισίνες μετά τους Ομίλους, κάνουν ντους και πηγαίνουν στη τζαμένια τραπε-ζαρία όπου τα μηχανήματα κρατάνε τη θερμοκρασία στους 25 βαθμούς. Ο μπουφές είναι εξαιρετικός και σήμερα.Το μεσημέρι και το απόγευμα κάτω από τα πανύψηλα πια δένδρα κάνει

δροσιά και όλοι έχουν κέφι να κάνουν παλιά πετυχημένα αλλά και καινούρια πράγματα με τα computer, τα πανέμορφα ρούχα του βεστιαρίου του θεάτρου αλλά και να παίξουν στα άρτια γήπεδα της Κατασκήνωσης. Μπορεί όλα να μοιάζουν διαφορετικά αλλά στο αεράκι της Κατασκήνωσης πλανιώνται μνήμες και μορφές των τελευταίων 100 χρόνων. Κάποιοι από αυτούς θα είναι το βράδυ στη γιορτή για τα 100 χρόνια και θα κάτσουν στο θέατρο αγκαλιά με τα παιδιά και μετά θα μείνουν διακριτικά, λίγο ακόμα, για να ακούσουν μουσική και να αποτελειώσουν το κρασί τους ευ-χαριστημένοι που τα πράγματα είναι ταιριαστά με τους νέους εθελοντές και τις ανάγκες της νέας εποχής. Η νέα εκατονταετία αρχίζει και ό,τι αξίζει συνεχίζει να υπάρχει!

Πέτρος

Όταν η Κατασκήνωση τα εκατοστίσει τη φαντάζομαι......να έχει πολλά πράσινα δέντρα κι ένα πυκνό, ζωντανό δάσος να την περιτριγυρίζει...ο νυχτερινός ουρανός της να φαίνεται ακόμα πιο λαμπερός και καθαρός...να έχει αποκτήσει όλες τις απαραί-τητες και σύγχρονες εγκαταστάσεις και κτίρια, πλήρως ενταγμένα στο περιβάλλον, που θα χρειάζονται για την λειτουργία της...να έχει ευαισθητοποιημένους και εκπαιδευμένους χαρούμενους εθελο-ντές που όλο το χρόνο θα οργανώ-νουν δράσεις για χαρούμενα παιδιά...να έχει περισσότερες περιόδους για να μπορεί να φιλοξενεί ακόμα περισ-σότερα παιδιά και εθελοντές!...να έχει πολλά χαρούμενα παιδιά,

ακόμα περισσότερα από σήμερα. Χαρούμενα όχι μόνο τις 20 μέρες στο βουνό, αλλά ευτυχισμένα όλο το χρόνο ελπίζοντας ότι θα ζουν σε ένα καλύτερο κόσμο!!...να έχει 8 αριές και 2 καρυδιές που θα ξεπερνάνε τα 10 μέτρα!!!

Σπήλιος

Σε είκοσι χρόνια από τώρα, η κατα-σκήνωση δε θα ήθελα να υπάρχει, παρά μόνο σαν ανάμνηση. Στο βουνό θα κάνουν παρέα μόνο τα δέντρα του γιατί κανένα παιδί δε θα μεγαλώνει κάτω από τις συνθήκες, που το φέρ-νουν σήμερα στην κατασκήνωση.

Οι υποψήφιοι κατασκηνωτές θα είναι ευτυχισμένοι με τις οικογένειες τους και τον Ιούλιο του 2032 θα τους απασχολεί μόνο το πόσα μπάνια θα κάνουν και πόσα παγωτά θα φάνε εκείνο το καλοκαίρι, δηλαδή πραγματικά χαρούμενα παιδιά και μελλοντικά χαρούμενα νιάτα. Όσο για τους ανθρώπους της κατασκή-νωσης, είκοσι χρόνια μετά, η αγάπη τους για τα παιδιά, το αίσθημα της προσφοράς, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης θα είναι ακόμα ζωντανά και θα εξαντλούνται μέσα σε μια υγιή καθημερινότητα.

Νάντια

Η Μυρτώ και ο Αναστάσης ανεβά-ζουν τους Όρνιθες του Αριστοφάνη στο θέατρο της Κατασκήνωσης και μου ζήτησαν να τους βρω υλικό από την πρώτη παράσταση, που είχε ανε-βάσει ο Κ.Κούν σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και κοστούμια Γ.Τσαρούχη.

Ετοιμάζω το σακίδιό μου με το πολύτιμο φορτίο και αναχωρώ για το

βουνό. Το απόγευμα είμαι καθισμένη

στα όμορφα καθίσματα του θεάτρου

και παρακολουθώ την πρόβα. Ξύλινα

πατάρια, κουίντες δεξιά και αριστερά

της σκηνής, ξύλινο κουβούκλιο με

τζαμαρία για την κονσόλα του ήχου

και των φώτων, στο πάνω μέρος

του θεάτρου, με λίγα λόγια μια

μικρή παιδική Επίδαυρος. Σε λίγο

τα παιδιά-πουλιά γεμάτα ενέργεια

γεμίζουν τη σκηνή. Η μουσική του

Χατζιδάκι κατακλύζει το χώρο. Έχω

απορροφηθεί τόσο που δεν κατάλαβα

ότι ήρθε η ώρα για φαγητό. Η Μυρτώ

με επαναφέρει. «Νονά Μαρία εμείς

κατεβαίνουμε». Παραμένω με την

δικαιολογία ότι θέλω να μαζέψω τα

πράγματά μου.

Στην πραγματικότητα θέλω να μείνω

για λίγο μόνη μου. Δεν αφήνω τη

νοσταλγία να με παρασύρει πριν

απολαύσω τις αλλαγές του παρό-

ντος, πριν θαυμάσω τις υποδομές

στο χώρο και πριν συγκινηθώ για το

τώρα. Είμαι χαρούμενη που ο Όμιλος

Θεάτρου είναι ακόμα μέρος του

προγράμματος, είμαι υπερήφανη για

τον τρόπο που γίνεται από τους νέους

ανθρώπους.

Το καινούριο φεγγάρι ανέβηκε στον

ουρανό, το βραδινό αεράκι παρασύ-

ρει τις πευκοβελόνες με τον ίδια τρό-

πο όπως παλιά. Κλείνω τα μάτια και

παραδίδομαι εν λευκώ στις αναμνή-

σεις μου. Όλοι είμαστε στις κερκίδες

του θεάτρου, άλλοι καθισμένοι άλλοι

ξαπλωμένοι και σιγοτραγουδάμε,

όπως παλιά.

Μαρία

14 συνέντευξη

Ο Βέλλης, ανήσυχος καλλιτέχνης, χρόνια τώρα ζει και εργάζε-ται στη Σύρο, περπατά σε δρόμους από γρανίτη και περιπλανιέται ανάμεσα σε μεγαλόπρεπα αρχοντικά. Η Ερμούπολη τον φιλοξενεί από το 1980 και εκείνος, νέος πάντα, δεν αφήνει τον καιρό να περνά από μπροστά του χωρίς να τον πιάνει... από τα μαλλιά.

Από την Αθήνα στη Σύρο. Πόσο μεγάλη είναι η απόσταση για έναν καλλιτέχνη; Υπάρχουν στιγμές που έχεις μετανιώσει γι αυτή την επιλογή;

Όχι. Είναι μια απόφαση για την οποία δε μετάνιωσα. Θα μπο-ρούσα να πω ότι καμία απόσταση δεν είναι μεγάλη για έναν καλλι-τέχνη. Η φαντασία του τον ταξιδεύει χωρίς να υπολογίζει αποστά-σεις, χιλιόμετρα, δυσκολίες.

Τι θα γνωρίζει ο κόσμος για σένα;Πρώτα-πρώτα, να γνωρίζει τη δουλειά μου και να έχει κάτι να

του πει. Το να πάει ένα έργο μου σε ένα μουσείο ή μια έκθεση είναι σαφώς μια αναγνώριση, αλλά πρωταρχικός μου στόχος είναι να βρεθούν τα έργα μου σε σπίτια ανθρώπων που θα τα βλέπουν και θα τους λένε κάτι, θα χαίρονται, θα τους κάνουν να σκεφτούν.

Δημιουργεί ένας καλλιτέχνης ευκολότερα εκτός των τειχών της Πρωτεύουσας; Έχει περισσότερες ευκαιρίες παρουσίασης του έργου του;

Στην επαρχία έχει χρόνο, καλή διάθεση, ποιότητα ζωής που τον βοηθάει στο έργο του, και πολλές... Καλημέρες. Από την άλλη, έχει λιγότερα ερεθίσματα και λιγότερες ευκαιρίες να γνωρίσει τις νέες τάσεις, να δει το καινούριο, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να “επι-στρέφει” κατά καιρούς στην πρωτεύουσα για να ενημερωθεί. Όσο για τις ευκαιρίες να παρουσιαστούν τα έργα σου, έχεις ασφαλώς αρκετές. Πολύ περισσότερο δε, στη Σύρο, που είναι ένας τόπος με καλλιτεχνικό υπόβαθρο και ιστορία και όπου υπάρχουν χώροι για να δείξεις τη δουλειά σου. Ένας τέτοιος χώρος είναι και ο Τέχνης Χώρος ΑΠΟΘΗΚΗ, που έχω δημιουργήσει, υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι αξιόλογοι, δημοτικοί χώροι, όπου μπορεί ο καθένας να παρουσιάσει τη δουλειά του.

Μπορεί ένας καλλιτέχνης να ζήσει από την Τέχνη του;Μα μόνο από την τέχνη του, και για αυτήν, ζει ένας καλλιτέχνης

έτσι κι αλλιώς. Αν παράλληλα έχει και οικονομικές απολαβές από αυτήν, ακόμα καλύτερα.

Βέλλης

της Τζένης Παπαζιού

Γ ι ά ν ν η ς

Καμία απόσταση δεν είναι μεγάλη

για έναν καλλιτέχνη

“...Τον φαντάζομαι σκαρφαλωμένο στους χαρταετούς του, μεταλλικούς, χάρτινους

ή από τα διάφανα υλικά μιας φαντασίας, που τρέφεται από αέναο ρομαντισμό.

Έπειτα, αφού σχηματίσει τους κύκλους του, προσγειώνεται.

Μόνο που και η προσγείωση του έχει προγραμματιστεί από ποιητικό υλικό.

Και ξάφνου ανθίζουν παπαρούνες, ερω-τικά συμπλέγματα και ξύλινες νοσταλγι-κές σφήνες ταξιδιού”, έτσι περιγράφει ο

Γιάννης Ξανθούλης, το ταξίδι του ζωγράφου και γλύπτη Γιάννη Βέλλη.

“Οι φίλοι μου”

15εικαστικά

Ο Γιάννης Βέλλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παλαιό Φάληρο της Αθήνας. Διδάχτηκε ελεύθερο σχέδιο από το ζωγράφο και χαράκτη Δ. Γιαννουκάκη. Έχει ασχοληθεί με τη γελοιογραφία σε περιοδικά και εφημερίδες. Συμμετείχε στην παγκόσμια έκθεση γελοιογραφίας με τίτλο «Καλημέρα μόλυνση» στη Κηφισιά, καθώς και σε παγκόσμιες εκθέσεις γελοιογραφίας στο Τόκυο. Έχει επιμεληθεί σκηνικά και κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα και τη Σύρο. Στη δουλειά του (ζωγραφική, γλυπτική και κατασκευ-ές) χρησιμοποιεί ακρυλικά χρώματα, ενώ ρίζες, διαβρω-μένα ξύλα, σίδερα, σκουριασμένες λαμαρίνες και άλλα είναι τα υλικά για τις κατασκευές και τα γλυπτά του. Από το 1980 ζει μόνιμα και εργάζεται στη Σύρο. Έχει πραγματο-ποιήσει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Έργα του υπάρχουν σε συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2000 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Finatec Α.Ε. το βιβλίο «Παραμάνες», ένα εικαστικό λεύκωμα που με τρυφερότητα μεταφέρει μέσα από το λύγισμα μιας παραμάνας τον έρω-τα σε όλες τις εκφράσεις του.

Βιογραφικό σημείωμα του Γιάννη Βέλλη

Ο Χαρταετός μοιάζει να αποτελεί ένα από τα βασικά σημεία αναφοράς στην Τέχνη σας. Τι αντιπροσωπεύει -ένα σύμβολο, ένα μήνυμα, ένα παιχνίδι;

Αντιπροσωπεύει όλα αυτά και επιπλέ-ον την ελευθερία, το ταξίδι, τη χαρά, την ανάταση. Ο χαρταετός αποτελεί επίσης για μένα ευχάριστη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια, όταν μόνος μου κατασκεύαζα τον χαρταετό φτιάχνοντας το σκελετό από καλάμια, την αλευρόκολλα, τα ζύγια και την ουρά διπλώνοντας και κόβοντας εφημερί-δες, σύμφωνα με τις οδηγίες του πατέρα μου ή του μεγάλου μου αδελφού.

Με ποιες ιστορίες «ταξιδέψατε» στα παι-δικά και στα εφηβικά σας χρόνια;

Με ιστορίες σε ανοιχτούς χώρους κι αλάνες, αμπέλια και γειτονιές. Με μπάλες από κουρέλια ή κάλτσες, τσέρκια και αμά-δες σαν παιδιά, και αργότερα ως έφηβοι, στα πάρτι με βερμούτ και το ξεχασμένο πια στις μέρες μας φλερτ. Με λίγα λόγια, σε ένα περιβάλλον πολύ διαφορετικό από σή-μερα.

Πώς μπορούμε να ξεδιπλώσουμε το ταλέ-ντο ενός παιδιού;

Τα παιδιά πάντα καταπιάνονται με διάφο-ρες μορφές Τέχνης. Τους αρέσει να ζωγρα-φίζουν να κατασκευάζουν, αλλά συνήθως πολύ σύντομα βαριούνται και ψάχνουν για νέες ασχολίες. Ο ρόλος μας ως γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές είναι να παρατηρούμε τα παιδιά και όταν δούμε ότι επιμένουν σε μια μορφή Τέχνης, να τα ενθαρρύνουμε και να τα καθοδηγούμε. Συνήθως έτσι ανακαλύ-πτεις ένα ταλέντο.

Οι πολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα την πε-ρίοδο της Δικτατορίας σας ώθησαν να φύγετε εσπευσμένα απ'την Ελλάδα και να πάτε στο Πα-ρίσι...

Όταν βρέθηκα στο Παρίσι το ’67, μια μέρα του Νοέμβρη με -17οC, με ένα παιδί στην αγκα-λιά, έπρεπε να βρω τι θα μπορούσα να κάνω. Οι μουσικές σπουδές που είχα κάνει στην Ελλάδα, δε μπορούσαν να μου εξασφαλίσουν μια υπο-

τροφία. Είχα όμως τελειώσει το τμήμα «Αρχαιο-λογίας και Ιστορίας» στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με πολύ καλό βαθμό κι αυτό μου έδινε τη δυ-νατότητα να πάρω μια υποτροφία. Αρχαιολογία δεν ήθελα, ούτε Μουσικολογία, γιατί ήμουν ένας άνθρωπος που ήδη έγραφε μουσική, αυτοσχε-δίαζε. Ήμουν αυτοδίδακτη στη σύνθεση. Μου είπαν, λοιπόν, για μια νέα επιστήμη, πολύ γοη-τευτική, την Εθνομουσιολογία. Από κει πήρα μια

υποτροφία από τη γαλλική κυβέρνηση για 3-4 χρόνια και παράλληλα έκανα και αυτά που ονει-ρευόμουνα. Δηλαδή, μαθήματα ενορχήστρωσης και διεύθυνσης ορχήστρας. Παράλληλα δούλευα, γιατί δεν έφταναν τα λεφτά της υποτροφίας.

Υπέροχη εποχή, κουραστική, αλλά πολύ γο-ητευτική. Άνοιξαν οι ορίζοντες μου, ανακάλυψα τη jazz, πήγα σε πολλές συναυλίες σύγχρονης μουσικής.

Καρα ΐνδρου

«Η μουσική

είναι μια κοινή

γλώσσα που

ενώνει τους

ανθρώπους»

Συνέντευξη στους Δημήτρη Λιωνή και Λίλη Μπέρτσου

σκιαγραφήσεις16

Την έχουν αποκαλέσει δέκατη μούσα της Ελλάδας. Aπλή και γαλήνια, όπως η

μουσική της, μας υποδέχτηκε στο σπίτι της και μας μίλησε με γλυκιά νοσταλγία για

το παρελθόν, με θυμό για το παρόν και έντονο προβληματισμό για το μέλλον.

φω

τό: Α

θηνά

Κα

ζολέ

α

Ε λ έ ν η

Με την επιστροφή σας στην Ελλάδα το 1975, ξεκινάει και η συνεργασία σας με το Μάνο Χατζιδάκι στην ΕΡΤ και το Τρίτο Πρόγραμμα. Τι σας έχει αφήσει αυτή η εποχή;

Ας τα πιάσουμε από τη αρχή... Μιλάμε για την εποχή που ο Χατζιδάκις ήταν διευθυντής ραδιο-φωνίας, προτού ξεκινήσει το Τρίτο Πρόγραμμα. Ήμουν στο σπίτι μου και τηλεφώνησε ο Νίκος Γκάτσος, ο οποίος ήταν με το Χατζιδάκι στου Φλόκα και έπιναν τα καφεδάκια τους, και μου λέει «Συγχαρητήρια! Διορίστηκες!». «Τι μου λες τώρα; Μη μου λες αστεία!» του απάντησα. «Για το Μάνο» επιμένει, κι έτσι πήγα στου Φλόκα. Ο Χατζιδάκις μάζευε κόσμο, τον Γιώργο Κουρουπό από το Παρίσι, τον Αντώνη Κοντογεωργίου από τη Γερμανία, εμένα, που με είχε γνωρίσει ήδη στο Παρίσι το ’72, και είχαμε γίνει πολύ αγαπη-μένοι φίλοι.

Στην ΕΡΤ, λοιπόν, δε με κάλεσε να κάνω εκ-πομπές αρχικά, αλλά ως στέλεχος. Όταν ο Χα-τζιδάκις έγινε διευθυντής στο Τρίτο Πρόγραμμα μου ζήτησε να αναλάβω το τμήμα Προφορικής Μουσικής Παράδοσης. Εκεί έφερνα πολλούς σημαντικούς παραδοσιακούς οργανοπαίχτες. Τον Τάσο Χαλκιά, το Χρόνη Αηδονίδη κ.α.

Ο Χατζιδάκις ήταν ο πιο ελεύθερος και γεν-ναιόδωρος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Και πάρα πολύ έξυπνος.

Δυστυχώς, παρότι αυτός ο ίδιος είχε χαρα-κτηρίσει τις εκπομπές εκείνης της εποχής εκπο-μπές αρχείου, σβήστηκαν σχεδόν όλες, μετά την αποχώρησή του. Είμαι πολλή θυμωμένη μ’ αυτό, γιατί στην Ελλάδα τίποτα δε μένει όρθιο. Εγώ έδωσα εφτά χρόνια από τη ζωή μου. Είναι κάτι αποκαρδιωτικό για όλους μας, γιατί αυτή είναι μια κατάθεση ζωής, είναι κάτι που φεύγει ανεπιστρεπτί.

Ίσως αυτή η νοοτροπία να διαγράφουμε, να ξεχνάμε το παρελθόν μας, συνδέεται με κάποιο τρόπο και με την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα;

Φυσικά! Αν προσθέσεις αυτά που βλέπουμε και βιώνουμε σήμερα, η Ελλάδα είναι ένας τό-πος που δεν υπάρχει ένας πόνος, μία έγνοια. Δεν υπάρχει συνέχεια. Όταν κάποιος ξεριζώνει αυτό που εγώ φύτεψα... με τον ίδιο τρόπο ξερι-ζώνουν εκπληκτικά θέατρα, που έχουν υπάρξει και δούλεψαν 30 χρόνια για να φτάσουν σε ένα επίπεδο. Δεν είναι μόνο ότι έδωσαν πνευματική τροφή στον κόσμο, αλλά έδωσαν και δουλειά σε πολλούς ανθρώπους. Σε κάθε παράσταση απα-σχολούνται περισσότεροι από 30 άνθρωποι.

Είναι πολύ αποκαρδιωτικό, γιατί έχουμε φτά-σει εδώ από την αδιαφορία και την έλλειψη συ-νέχειας.

Εγώ θα έλεγα στον κ. Παπαδήμο «Δώστε ένα καλό παράδειγμα. Εσείς, δεν έχετε το φόβητρο των εκλογών, των ψήφων, κόψτε το μισθό σας στο μισό. Απαιτείστε από όλους τους βουλευτές να κάνουν το ίδιο. Απαιτείστε να φύγουν οι σύμ-βουλοι κι οι παρασύμβουλοι.»

Για τι κράτος μιλάμε όταν ακούμε αυτά τα «τέρατα», ότι θα κατέβουν οι μισθοί; Για ποια συ-νέχεια μιλάμε; Δεν υπάρχει συνέχεια, δεν υπάρ-χει και προοπτική και μέλλον για τα παιδιά.

Δε μιλάει κανείς γιατί όλοι μες στο ίδιο κύ-κλωμα είναι. Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει την ιστορία του τόπου μας, βλέπει πως συνεχώς γίνονται τα ίδια. Και όταν μας βρίσκουν αδύνα-μους και ανοργάνωτους μας «την πέφτουν» και οι ξένοι.

Πιστεύετε ότι θα βγει κάτι θετικό μέσα από τις δυσκολίες της σημερινής εποχής; Υπάρχει ελπίδα;

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά αυτή τη στιγμή δε βλέπω καμία ελπίδα να διαμορφώνε-ται, γιατί δεν αλλάζει η νοοτροπία. Δεν υπάρχει και ντροπή και δεν υπάρχουν και φιλέλληνες πια. Όλοι αυτοί που βγάζουν τα χρήματά τους έξω, δικαιούνται την ονομασία Έλληνες; Γιατί δε βρί-σκονται αυτοί που δεν πληρώνουν τους φόρους, γιατί πρέπει να πληρώνει η μητέρα μου φόρους με 600€ σύνταξη;

Πού να δεις την ελπίδα όταν αναπαράγεται αυτό το πράγμα συνεχώς;

Μόνο οι νέοι άνθρωποι, που είναι επώδυ-νο το μέλλον γι’ αυτούς, μπορούν να παλέψουν, να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες και να μην επιτρέψουν στο μέλλον να διακυβερνώνται από τέτοιους ανθρώπους. Αλλά τέτοιοι άνθρωποι πώς θα εξαλειφθούν;

Διαφθορά υπάρχει μέσα στη δικαιοσύνη, μέσα στην αστυνομία, στα νοσοκομεία, στην εφορία. Υπάρχει παντού. Δεν είμαστε όμως όλοι έτσι, οι υπόλοιποι είμαστε απλώς αγανακτισμέ-νοι άνθρωποι.

Και τα παιδιά ζουν όλη αυτή την κατάσταση πολύ έντονα. Στα σχολεία βλέπουμε τη συμπερι-φορά τους να αλλάζει καθημερινά...

Πως θα κρατήσεις τα παιδιά σαν εκπαιδευ-τικός με το κεφάλι ψηλά; Να έχουν την υπερη-φάνεια τους; Να τα διαπαιδαγωγήσεις με τέτοιο τρόπο που να μην «πουληθούν»; Να μην τους επηρεάσει όλο αυτό, ώστε να μπορέσουν να ξα-ναφέρουν τα πράγματα σε ίσιο δρόμο;

Ας επιστρέψουμε λίγο στα μουσικά. Έχετε γράψει μουσική κυρίως για κινηματογράφο και θέατρο. Έχετε ασχοληθεί και με άλλα είδη;

Ναι, έχω συνθέσει αρκετά έργα με αφορ-μή συναυλίες. Όταν είναι να κάνω μια συναυλία γράφω μουσική για τους καλλιτέχνες που πρό-κειται να έρθουν. Συνέθεσα για την Κιμ Κασκα-σιάν1 έργο, που παρουσιάστηκε το 1998, στην πρώτη μου συναυλία στο Μέγαρο. Εμπνέομαι απ’

την ποίηση, με τροφοδοτεί πάρα πολύ. Έχω δη-μιουργήσει έργο εμπνευσμένο και αφιερωμένο στο Σεφέρη και ένα άλλο για τον Αγγελόπουλο που το είχα παρουσιάσει στην Επίδαυρο.

Με το Θόδωρο Αγγελόπουλο συνεργαστή-κατε για σχεδόν 30 χρόνια. Τι ήταν αυτή η συ-νεργασία για σας;

Ο Αγγελόπουλος όντας πρέσβης της δου-λειάς του και της Ελλάδας στο εξωτερικό, έδωσε ευκαιρίες και σε μας. Έχει σημασία ένας συνθέ-της να δέσει, να δουλέψει πολύ μ’ έναν σκηνοθέ-τη για να βγάλει κάτι πολύ ενδιαφέρον. Δεν έχει κάποιος στη ζωή του πολλές τέτοιες ευκαιρίες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να υπάρχει μια χημεία, δηλαδή το ότι με το Θόδωρο δέσα-με τόσο πολύ οφείλεται στο γεγονός ότι προϋ-πήρχε μια συγγένεια πνευματική, μια παρόμοια αναζήτηση αισθητική ανάμεσά μας και ίσως και ιδεολογική συγγένεια. Κάνοντας την πρώτη ται-νία δημιουργήθηκε μια χημεία καταπληκτική κι από κει και πέρα κάθε συνεργασία μας προχω-ρούσε τα πράγματα ακόμη πιο πολύ. Θεωρώ ότι ήταν μια πολύ μεγάλη συνάντηση στη ζωή μου, μια συνάντηση που είχε συνέχεια, βάθος, και με βοήθησε να προχωρήσω κι εγώ σ’ ένα είδος αυτογνωσίας. Όταν συζητούσαμε κι ανέπτυσσε το όραμά του, τις ιδέες του, η μουσική μου πή-γαζε από ερεθίσματα που μου προκαλούσαν οι ιδέες, όχι οι εικόνες. Για να σου δώσω ένα πα-ράδειγμα, στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» όταν μου είπε το σενάριο του, αυτό που με συγκλόνισε ήταν η κεντρική ιδέα, η οποία για μένα ήταν η αναζήτηση της χαμένης αθωότητας, του πρώτου βλέμματος. Κι αυτό είναι κάτι που αφορά τον κόσμο, αλλά αφορά κι εσένα τον ίδιο.

Όταν λέω ότι προχώρησα σε βάθος, εννοώ ότι όλα τα έργα που έχω γράψει γι’ αυτόν ήταν σα να είναι η συνέχεια του ίδιου έργου, όπως κι αυτός έχει πει πολλές φορές ότι «έχω κάνει ένα έργο στη ζωή μου». Ήταν ένας στοχαστής.

Το ίδιο πράγμα δεν έκανε κι ο Μοντιλιάνι; Ουσιαστικά προχωρούσε το ίδιο έργο. Ο Ρο-ντέν... Είναι κάτι που συναντάμε σε μεγάλους καλλιτέχνες.

φω

τό: Α

ργυρ

όπου

λος

σκιαγραφήσεις: Ελένη Καραΐνδρου

18 Υπήρξαν άλλες σημαντικές καλλιτεχνικές συναντήσεις στην πορεία σας;

Μια δεύτερη μεγάλη συνάντηση ήταν ο Αντύ-πας. Ξεκίνησε από συνεργασία, όταν έγραψα το ’86 τη μουσική για τη «Νίκη» της Λούλας Ανα-γνωστάκη. Από κει και πέρα υπήρξε μια τρομα-κτική ταύτιση στο χώρο της δουλειάς. Δεν ήταν αναγκαίο να δουλεύουμε μαζί. Αυτό συμβαίνει γιατί υπήρξε μια τρομερή χημεία. Λατρεύω το θέατρο γιατί πέρα από τις συναντήσεις με τους σκηνοθέτες, κυρίως συναντιέσαι με τα έργα που σε πλουτίζουν φοβερά. Σε πλουτίζει ο κό-σμος του Τσέχωφ, του Γκόρκι, του Γκολντόνι, του Ίψεν...

Και μια τρίτη πολύ μεγάλη συνάντησή μου ήταν με τον Ζυλ Ντασέν. Έχω κάνει μαζί του 3-4 έργα. Θυμάμαι το ’93 που έκανε το τελευταίο του έργο, το «Θάνατο του Εμποράκου». Εγώ μόλις είχα τελειώσει τη συναυλία μου στην Επίδαυρο, είχα βγει πολύ κουρασμένη και του είπα «να μην το κάνουμε τώρα αυτό». Μου απάντησε «αυτό είναι το τελευταίο μου έργο και το ονειρευόμου-να πάντα να το κάνουμε μαζί». Και πραγματικά, έγραψα ένα ρέκβιεμ για τον «Εμποράκο» που ήταν σα να έκανα ένα ρέκβιεμ για τον ίδιο, γιατί κάπως αισθανόμουνα ότι θα φύγει. Το ενορχή-στρωσα και παίχτηκε με το Γιαν Γκαρμπάρεκ2 και μένα στο πιάνο, πέρυσι.

Ποιοι συνθέτες σας έχουν επηρεάσει;Ποιους αγαπάω περισσότερο... Ποιοι με επη-

ρέασαν, θα το πουν οι ειδικοί. Εμένα με επηρε-άζουν όλα τα είδη καλής μουσικής. Καταρχήν, όταν έχω περάσει 17 χρόνια στο Ωδείο, είμαι βαθιά επηρεασμένη από τους κλασικούς, προ-κλασικούς κι όλα αυτά. Στη συνέχεια, το γεγο-νός ότι άκουσα πάρα πολύ jazz, δε μπορεί να μη με έχει επηρεάσει σαν ήθος πια, σαν μια πρόκληση για ελευθερία. Έχοντας ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη μουσική προφορικής παράδοσης και τον αυτοσχεδιασμό, σίγουρα έχω οπωσδή-ποτε αντλήσει στοιχεία κι από κει. Αν πας και πιο πίσω, στα παιδικά χρόνια, νομίζω ότι συνειδητά κι ασυνείδητα έχω επηρεαστεί και από τη βυζα-ντινή. Επίσης, είχα ασχοληθεί με το Βαμβακάρη και τη Μπέλλου, που τους είχα ηχογραφήσει. Το ρεμπέτικο, το θεωρώ πολύ σπουδαία μουσική, σαν φόρμα και σαν συναίσθημα, σαν πάντρεμα ποίησης και μουσικής. Ζούμε σε μια χώρα που είναι πάρα πολύ πλούσια μουσικά. Αν μιλήσουμε για τους θησαυρούς της δικής μας κληρονο-μιάς, είναι απίστευτοι και πολλοί. Ας πούμε, η ποντιακή μουσική για μένα είναι ένα θαύμα. Οι πολύπλοκοι ρυθμοί τους, τα όργανά τους. Επί-σης, τα ριζίτικα είναι μια καταπληκτική μουσική. Έχουμε δηλαδή μια πολυμορφία στο χώρο της ελληνικής μουσικής.

Από σύγχρονους συνθέτες ξεχωρίζετε κά-ποιον/ους;

Τον Άρβο Περτ3. Τον λατρεύω. Είναι πάρα πολύ κοντά μου. Κι ο Γκίγια Καντσέλι4 είναι πολύ σπουδαίος, έχει πολύ συναίσθημα.

Έχετε δώσει συναυλίες σε πολλά μέρη. Ποιες οι εμπειρίες σας με το κοινό από αυτά τα ταξίδια;

Έχω κάνει συναυλίες με την Καμεράτα από τη Σκωτία μέχρι τη Σικελία. Έχω συνεργαστεί με την ορχήστρα της Ακαδημίας της Santa Secilia (Ρώμη). Επίσης, με την ορχήστρα της Στουτκάρ-δης, με μια πολύ καλή ορχήστρα του Πανεπιστη-μίου της Άγκυρας. Έχω κάνει συναυλίες στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, όπου το κοι-

νό ήταν καταπληκτικό. Συγκινητικοί, κλαίγανε, ερχόντουσαν να με αγκαλιάσουν. Βέβαια, συγκι-νητικοί και πολύ θερμοί ήταν και οι Σκωτσέζοι, όπως και οι Πολωνοί. Σ’ ένα φεστιβάλ που διορ-γάνωσε η ECM στη Φρανκφούρτη, πήγα με την Καμεράτα, τον Γκαρμπάρεκ και την Κασκασιάν. Δεν έχω ζήσει πιο συγκλονιστική στιγμή. Λένε ότι οι Γερμανοί είναι ψυχροί, αλλά τέτοιο πάθος, «τύφλα να ‘χουν» οι μεσογειακοί. Οι άνθρωποι που αγαπούν τη μουσική είναι καλοί σε όλα τα μέρη της γης, έχουν μια ευαισθησία. Η μουσική είναι μια κοινή γλώσσα, ενώνει τους ανθρώπους και μακάρι να μην υπήρχαν όλοι αυτοί που χω-ρίζουν τους λαούς. Οι πολιτικές, οι εξουσίες και τα συμφέροντα.

Αυτή την περίοδο εργάζεστε πάνω σε κάποια νέα δουλειά; Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;

Σε λίγες μέρες έρχεται ο Μάνφρεντ Άιχερ5 να κάνουμε τη μίξη της συναυλίας που έδωσα στο Μέγαρο πέρυσι. Στο πρώτο μέρος ακούστη-κε ο «Δαυίδ» σε κείμενα αγνώστου Χίου ποιητή. Ενώ, το δεύτερο μέρος αποτελούνταν από έργα που δεν είχα παρουσιάσει ξανά για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Μουσικές που είχα κά-νει για τον Αντύπα στο «Απλό Θέατρο», για τον Ντασέν. Αυτή θα είναι η νέα μου δουλεία σε συνεργασία με την ECM, που θα κυκλοφορήσει σε διπλό δίσκο. Ενώ, εκκρεμεί δισκογραφικά και η μουσική που συνέθεσα για τη Μήδεια το περα-σμένο καλοκαίρι.

1Kim Kashkashian, Αμερικανίδα βιολίστρια αρμένικης καταγωγής, 2Jan Garbarek, νορβηγός σαξοφωνίστας 3Arvo Pärt , Εσθονός συνθέτης, 4Giya Kancheli, Γεωργιανός συνθέτης 5Manfred Eicher, ιδρυτής και διευθυντής της γερμανικής δισκογραφικής εταιρίας ECM

Γεννήθηκε στο Τείχιο Δωρίδος. Σπούδασε πιάνο και θεωρητικά στο Ελληνικό Ωδείο και τελείωσε τη Φι-λοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης έκανε σπουδές εθνομου-σικολογίας στη Σορβόννη και ενορχή-στρωσης στη Schola Cantorum στο Παρίσι. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1975, κυκλοφορεί τον πρώτο της δί-σκο σε ποίηση Κ.Χ. Μύρη, την Μεγάλη Αγρυπνία με την Μαρία Φαραντούρη και παράλληλα συνεργάζεται με τον Μάνο Χατζιδάκι για τη αναμόρφωση του Τρίτου Προγράμματος.

Είναι παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα και έχει έναν γιό.

Από το 1975 έχει υπογράψει τη μου-σική σε 42 θεατρικές παραστάσεις, 19 κινηματογραφικές ταινίες και 15 τηλεο-πτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα, συνεργαζόμενη με κορυφαίους έλλη-νες και ξένους σκηνοθέτες, όπως ο Ζυλ Ντασσέν, ο Αντώνης Αντύπας, κ.α. Υπήρξε μόνιμη συνεργάτις του Θόδω-ρου Αγγελόπουλου από το 1983. Έχει γράψει, επίσης, μουσική μπαλέτου. Η δισκογραφία της είναι πολύ πλούσια, έχοντας εκδώσει περισσότερα από 25 έργα. Από το 1990 συνεργάζεται με τη διεθνούς φήμης δισκογραφική εταιρία ECM και τον δημιουργό της Μάνφρεντ Άιχερ.

Έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις και βραβεία μεταξύ των οποίων: το δι-εθνές Βραβείο Fellini «Καλύτερου συν-θέτη της Ευρώπης» από το Europa Cinema στην Ιταλία (1992). Το 2004 κερδίζει υποψηφιότητα για τα ευρω-παϊκά Όσκαρ (Felix) με τη μουσική της για Το Λιβάδι που δακρύζει.

Η ταινία «Tinker, Soldier, Tailor, Spy» (Ο κλήρος έπεσε στο Σμάιλυ)ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστό-ρημα του John le Carre με βασική υπόθεση την ύπαρξη ενός διπλoύ πράκτορα στους κόλπους των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών που δρα προς το συμφέρον της Σοβιετικής Ένωσης. Η ιστορία τοποθετείται στην δεκαετία του 1970, στα χρόνια του απόγειου του Ψυχρού Πολέμου. Μια ταινία λιτή, προσγειωμένη με εμφανή διάθεση απομυθοποίησης προσώπων και καταστάσεων. Οι κατάσκοποι δεν είναι υπερήρωες που επιβιώνουν ατσαλάκωτοι από καταιγισμό πυροβολισμών και ατέλειωτες εκρήξεις. Επιτυγχάνει να σκιαγραφήσει τον δαιδαλώδη κόσμο των μυ-στικών υπηρεσιών με ρεαλιστική, κυνική ματιά. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι προέκταση του ανταγωνισμού των συμφερόντων που εξυπηρετούν όπου κυριαρχεί η προδοσία και το αίμα κοινών εγκλημάτων με το άλλοθι της υπεράσπισης της μιας ή της άλλης υπερδύναμης. Η ταινία μεταφέ-ρει επιτυχώς το πικρό και πνιγηρό ψυχροπολεμικό κλίμα και κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τέλος όπου αποκαλύπτεται η αλήθεια και επέρχεται η λύτρωση για θύτες και θύματα. Μια αλήθεια που ενδόμυχα οι ήρωες ήξεραν. Απλά, δεν ήθελαν να αποδεχτούν την προδοσία από κάποιον τόσο κοντινό τους. Ο Gary Oldman είναι πολύ καλός στον ρόλο του βετεράνου Άγγλου πράκτορα, ψυχρός και άμεσος. Το ίδιο καλοί και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, με χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες που προσδίδουν τα μέγιστα στο ύφος και στο κλίμα της ταινίας.

19στη μαγεία του σινεμά

Ο δεκαπεντάχρονος Oliver Tate ζει σε μια κωμόπολη στην Ουαλία, και εκτός των συνηθισμένων προβλημάτων της ηλικίας, πρέπει να σώσει το γάμο των γονιών του. Η ζωή του είναι μια ταινία που παίζει διαρκώς στο μυαλό του, και ο πρωτοεμφανιζόμενος -ως σκηνοθέτης- Richard Ayoade αποφασίζει με τα πλάνα του να υιοθετήσει αυτή την οπτική σκο-πιά. Ο πρωταγωνιστής του μπορεί να μοιάζει λίγο εκκεντρικός εμφανι-σιακά, να έχει εκτεταμένο λεξιλόγιο για έφηβο και να βιώνει τη σχολική του ζωή στο μεταίχμιο μεταξύ φυσιολογικού μαθητή και περιθωρίου, παραμένει όμως με ένα εντυπωσιακό τρόπο οικείος, ένας έφηβος που παρόλη την κατανάλωση βιβλίων, μπορεί να δει τον κόσμο μόνο μέσα από τις ελάχιστες εμπειρίες του.

Βασικός στόχος του είναι να γνωρίσει τη Jordanna, μία αντίστοιχα ξεχωριστή συμμαθήτριά του, που είναι όμως πιο δημοφιλής. Παράλληλα πρέπει να αντιμετωπίσει το διαφορετικό που φέρνει ο πρώην εραστής της μητέρας του, ένας τηλε-σωτήρας, που πουλάει εσωτερική αναζή-τηση, σε μία ρουτίνα που έχει καταρρακώσει τη ζωή των γονιών του. Όσο γνωρίζει τη Jordanna, τόσο περισσότερο οι ιδιαιτερότητες και τα προσωπικά προβλήματά της, έρχονται να αλλοιώσουν του σενάριο που

έστηνε τόσο καιρό, ενώ πρέπει να σταματήσει την κατάρρευση της οι-κογένειάς του.

Η επιλογή του Ayoade να σκηνοθετεί μέσα από τις σκέψεις του Oliver, του επιτρέπει να δώσει ζωή στις εφηβικές ανησυχίες και να τις εκφράσει με το απαραίτητο χιούμορ και την αναπόφευκτη μελαγχολία. Η φαντασία του Oliver μας χαρίζει μερικές από τις πιο ευφάνταστες και αισθητικά εντυπωσιακές σκηνές της ταινίας, καθώς η ταινία παρα-μένει αεικίνητη ακολουθώντας τους ρυθμούς της εφηβείας. Η χρονική τοποθέτηση στα τέλη του 80 χαρίζει στους έφηβους πρωταγωνιστές την απλότητα μιας εποχής πριν τα κοινωνικά δίκτυα και μπορεί να εισχωρή-σει στις διαχρονικές εφηβικές αγωνίες, ενώ οποιoσδήποτε πάνω από τα 30 θα θυμηθεί και θα καταλάβει.

Φωτογραφία, ερμηνείες και σκηνοθετικά τρικ εναρμονίζονται πλή-ρως με την ιδιοσυγκρασία του σεναρίου και ένας ενήλικος αποτυπώνει τόσο αληθοφανώς την εφηβική φαντασία. Η καλύτερη ταινία της χρο-νιάς που πέρασε δεν έφτασε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες, ευτυχώς η σημερινή τεχνολογία επιτρέπει να την ανακαλύψουμε!

O Curtis ζει με τη γυναίκα του, τη Samantha και την κόρη τους, Hannah, σε μία επαρχιακή πόλη. Μία σειρά από τρομακτικά όνειρα της επερχόμενης αποκάλυψης και παραισθήσεις τον κάνουν να αναζητήσει ψυχιατρική βοήθεια, όμως η θεραπεία δεν τον πείθει. Στα όνειρά του μια καταιγίδα ξεσπάει και μετατρέποντας σε εχθρούς όσους είναι γύρω του. Στην αγωνιώδη προσπάθεια του να προστατέψει την οικογένειά του αρχίζει να κατασκευάζει ένα υπόγειο καταφύγιο. Η ιδέα της ασφάλειας γίνεται γρήγορα εμμονή, αρχίζει να απομακρύνει όσους συνδέονται με τα καταστροφικά του οράματα και απομονώνεται. Μήπως τελικά ο ίδιος αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο για την οικογένειά του;

Η ταινία στηρίζεται σε μία βασανιστικά κλιμακούμενη αγωνία για το τι θα συμβεί, καθώς από την αρχή εντάσσει τον κίνδυνο μέσα στα πλαίσια της πυρηνικής οικογένειας. Η πίστη των πρωταγωνιστών στη θρησκεία για τη Samantha ή τα οράματά για τον Curtis τους προσφέρει τη δύναμη να προσπαθήσουν να ξεπεράσουν πολλές δυσκολίες, ταυτό-χρονα όμως τους παγιδεύει, τους εγκλωβίζει και δεν τους αφήνει να αποδράσουν. Ο Michael Shannon αποδεικνύει ότι το βλέμμα του και μόνο αρκεί για να καταλάβεις το ταξίδι στην τρέλα και η Jessica Chastein κερδίζει για άλλη μια φορά τις εντυπώσεις σε ένα τραγικά βουβό ρόλο. Κλειστοφοβικό παρά το ανοιχτό τοπίο των απέραντων αγρών της αμε-ρικανικής υπαίθρου, δε σε αφήνει στιγμή σε ηρεμία, χωρίς ποτέ να καταφεύγει σε σκηνοθετικά τρικ των θρίλερ. Το πιο τρομακτικό είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο κοντά σου είναι οι άνθρωποι που τρέ-φουν αντίστοιχες παραισθήσεις για εχθρούς που είναι γύρω τους, και σε ποιες απεγνωσμένες κινήσεις καταφεύγουν. Ένας φόβος που δεν είναι ποτέ δημιουργικός. Φίλιππος Λεωνίδας

Το Καταφύγιο του Jeff Nichols

Φοίβος Καλλίτσης

Φοίβος Καλλίτσης

Tinker, Soldier, Tailor, Spy του Tomas Alfredson

Submarine του Richard Ayoade

θέατρο20

η Αυλή των Θαυμάτων

O άνθρωπος που απεμπολεί την ιστορία του, πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται και ατενίζει το μέλλον.

Η ρήση αυτή του ποιητή επιβεβαιώνεται σήμερα όσο ποτέ, καθώς όλοι ανατρέχουμε στις αναμνήσεις μας, στην ιστορία του δικού μας μικρόκοσμου, αναζητώντας στήριξη και καταφύγιο. Οι αναμνήσεις μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, η καταγωγή και ο μύθος μας, η οργανική σχέση που έχουμε με τη ζωή.

Αναμνήσεις λοιπόν και ιστορία αποτελούν -κατά μία έννοια- όψεις του ίδιου νομίσματος. Άλλωστε η δεύτερη επιβεβαιώνεται και πιστο-ποιείται από τη ζώσα ιστορία και πραγματικό-τητα. Ποια σχέση μπορεί να έχει τώρα η Αυλή ως σκηνικό της δράσης των λαϊκών στρωμά-των, με τις αναμνήσεις μας ως κοινωνίας; Μα στην ουσία πρόκειται για τους εαυτούς μας ή για κάποιους μακρινούς συγγενείς μας. Οι Ήρωες της Αυλής, απολύτως ανθρώπινοι, γήι-νοι, γεμάτοι πάθη και αδυναμίες, αγωνίζονται να επιβιώσουν κάτω από ένα μικρό κομμάτι ουρανού, ελπίζουν, ονειροπολούν, τραγου-δούν, ματαιώνονται και σαν το μυθικό ήρωα της αρχαιότητας σπρώχνουν το βράχο της ζώης τους στον ανηφορικό δρόμο. Όρια του κόσμου τους, τα όρια της Αυλής κάπου στο Βύρωνα της δεκαετίας τους ‘50 ή στην υποβαθμισμένη γειτονιά μιας εγκαταλελειμμένης και σκληρής Αθήνας το 2012. Μικρή σημασία έχει εάν πρόκειται για αλλοτινούς πρόσφυγες ή για σύγχρονους

αναλώσιμους άνεργους ή μετανάστες. Η αλήθεια βρίσκεται στο γεγονός ότι βιώνουν την κατάρρευση μίας

πόλης, ενός συστήματος μίας σαθρής κοσμοθεωρίας, τη διάψευση των υποσχέσεων και των προσδοκιών τους. Η αλήθεια βρίσκεται στο ότι η μετεμφυλιακή ελληνική κοινωνία των δύο ταχυτήτων δεν διαφέρει σε τίποτα από τη σύγχρονη που αντικρύζει αδύναμη και ανήμπορη τη νέας

τάξη πραγμάτων να επιβάλει απάνθρωπους και αήθεις κανόνες στους μικρούς.

Η Ντόρα, η Όλια, η Αννετώ και ο Στέλιος είναι εμείς οι ίδιοι, ο καθρέφτης της δικής μας ύπαρξης. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο η Αυλή μετακενώνεται και χωροθετείται στη σύγχρονη πραγματικότητα, χωρίς να ξαφνιά-ζει ακόμη και αυτούς που, ως θεατές, μένουν πιστοί στην ηθογραφική προσέγγιση του έρ-γου. Ο θεατής της Αυλής είναι πρωτίστως και πάνω απ’ όλα θεατής του εαυτού του. Τα όριά της είναι τα όρια της δικής του πραγματικό-τητας.

Και όταν η Αυλή παύει να υφίσταται ως δρων χώρος, τότε τί γίνεται; Η φυγή και μια νέα μορφή μετανάστευσης αποτελεί λύση; Ο

Γιάννης του έργου δίνει την απάντηση. «Εδώ, εδώ στον τόπο μας να μεί-νουμε και να δουλέψουμε». Εδώ σθεναρά αντιστεκόμενοι στις δυνάμεις που επιδιώκουν τον αφανισμό μας.

από το Εθνικό Θέατρο

Μαργαρίτα Νικολοπούλου

Ανδρέας Κορδοπάτης. Δαραίος.Κοψιά Μωραίτη χωρικού που μπορούσες να συναντήσεις παλιότερα

να ξαποσταίνει πάνω στην αξίνα, να κουβεντιάζει στο καφενείο ή να παζαρεύει στην αγορά.

Κοστούμι λιτό και άχρονο, κασκέτο και μια βα-λίτσα. Γιατί ο Ανδρέας Κορδοπάτης θέλει να φύγει από μια μάνα-πατρίδα που δεν έχει να του δώσει τίποτα άλλο από έγνοιες, σκοτούρες, βάσανα, κυνη-γητό, ένα μέλλον αβέβαιο και σκοτεινό. Και την ευχή της. Οι πρώτες προσπάθειες για να φτάσει όχι στην Γη της Επαγγελίας αλλά στο καράβι που θα τον πάει εκεί, αποβαίνουν άκαρπες. Μόνο τα εργατικά χέρια, που έχουν άψογο ιατρικό ιστορικό αποκτούν το δι-καίωμα να στοιβαχτούν στ’ αμπάρια και να φύγουν. Κι αυτός μένει πίσω ξανά και ξανά -ένας άνθρωπος β’ διαλογής που όμως επιμένει πεισματικά γαντζω-μένος στο Αμερικάνικο όνειρό του. Όλοι οι νέοι του χωριού εξ άλλου έχουν φύγει πριν από αυτόν, αδέλ-φια, θείοι, γείτονες και συμμαθητές. Και στέλνουν γράμματα για μια Γη που αν είσαι δουλευτής σου δίνει όλα τα καλά του Θεού. Σε κάνει άνθρωπο.

Ο Κορδοπάτης τελικά -έστω και για λίγο- θα τα καταφέρει. Θα ρισκάρει -αυτός ο ορεσίβιος- μέσα σε πλοία σκυλοπνίχτες, εβδομάδες ολόκληρες μες στον ωκεανό, με πείνα, δίψα, «την ψείρα να κοχλά-ζει» και τα κύματα βουνά. Και θα φτάσει στην Νέα Ορλεάνη. Χωρίς να ξέρει λέξη Αγγλικά. Σε μια χώρα, τόσο διαφορετική από τον τόπο του, όσο φαντάζομαι θα είναι για μας μια αποικία σε κά-ποιο μακρινό Γαλαξία.

Μέσα από ένα πλέγμα ανθρώπων που ζουν την ίδια αβέβαιη μοί-ρα, μετανάστες Ιταλούς, συμπατριώτες Έλληνες, κοντοχωριανούς Αρκά-δες, θα βρει στέγη, φαγητό και δουλειά. Με ένα πνεύμα οξύ, εύστροφο και πρωτοποριακό θα αναζητά πάντα το καλύτερο. Mέχρι που έρχεται

η αμείλικτη δικαιοσύνη της ξένης χώρας, η οποία δια των εκπροσώπων της θα τον συλλάβει και θα τον επαναπροωθήσει στα πάτρια. Γιατί ο ήρωάς μας είναι λαθρομετανάστης. Που καθώς ολοκληρώνει την Οδύσσειά του -μ’ έναν απρόθυμο νόστο στην πατρική του γη, κάνει ήδη σχέδια για να ξαναφύγει. Με πείσμα, επιμονή και δύναμη.

Ο κ.Αντωνίου, σε μια ερμηνεία πραγματικά με-γάλη, μεταφέρει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στη σκηνή το βιβλίο του Θανάση Βαλτινού. Με έναν τρόπο που ούτε μια στιγμή δεν ξεφεύγει από το μέτρο, ως Ανδρέας Κορδοπάτης κάθεται απέναντί σου, σαν να τον βρήκες στο μικρό καφενείο του χωριού του και ανάμεσα σε ένα καφέ ή ένα κονιάκ σου λέει την ιστορία του. Είναι ο παππούς ο δικός σου, ο δικός μου. Ο παππούς μας. Που ακόμα κι αν ήρθε στην πόλη, «φέρει» μέσα του μιαν άλλη Ελλάδα. Με εκείνη την δωρική λιτότητα των παλιών, τις μετρημένες χειρονομίες, τα ήσυχα λόγια. Xωρίς δραματικές υπερβολές, απλά και με ταπεινότητα θα σου αφηγηθεί τα πάθη του. Όσων «ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω». Γιατί από τα λίγα πράγματα

που έχουν μείνει απαράλλαχτα σ’ αυτόν τον τόπο, χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι ο Νόστος και η Οδύσσεια.

το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη

Πέπη Βατικιώτη

από τη Θεατρική Σκηνή του Αντώνη Αντωνίου

Μια ενδιαφέρουσα βιογρα-φία για ένα σημαντικό πολιτικό πρόσωπο του περασμένου αιώνα. Ίσως να έχουμε ακούσει οι πε-ρισσότεροι αυτό το όνομα, λίγοι όμως γνωρίζουν τη ζωή του και τη δράση του.

Αυτό αναλαμβάνει να κάνει ο συγγραφέας Γιώργος Πέππας, να μας παρουσιάσει αναλυτικά την προσωπικότητα και το έργο ενός ανθρώπου που έπαιξε πολύ σημα-

ντικό ρόλο στην οργάνωση των μεταλλείων του Λαυρίου αλλά και στην πολιτική ζωή ως δήμαρχος αργότερα της ομώνυμης πόλης κι ως βουλευτής και υπουργός της Ελλά-δας τα επόμενα χρόνια.

Το βιβλίο είναι μια ενδιαφέρουσα και αναλυτική μελέτη για τον Φωκίωνα Νέγρη αλλά και για την πολιτική ζωή της χώρας η οποία προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της και να οργανώσει κάποιας μορφής βιομηχανική δραστηριότη-τα στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο συγγραφέας με γλώσσα απλή και κατανοητή παρουσιάζει εκτός από το βασικό του ήρωα και άλλους πολιτικούς άνδρες οι οποίοι έζησαν την ίδια εποχή όπως ο Χ. Τρικούπης, ο Θ. Δεληγιάννης, ο Α. Ζαϊμης κλπ. Αξίζει να το διαβάσετε.

Τι κι αν το είχες διαβάσει; Τι κι αν το είχες δει στο κινηματογράφο; Το καλοκαίρι του 2011 η κωμωδία του Oscar Wilde πήρε και πάλι ζωή στο Θέατρο του Αντώνη Αντωνίου στην Κυψέλη από τους «Ονειροπόρους». Ήμασταν όλοι εκεί. σ’ ένα καθορισμένο πλέον ραντεβού: κάθε δυο χρόνια περίπου η ομάδα παρουσιάζει τη δου-λειά της, που με τόσο επαγγελματισμό ετοιμά-ζει για το κοινό.

Αυτή τη φορά, η ομάδα επέλεξε το έργο «Η σημασία να είσαι σοβαρός» του 1895 έχοντας την ανάγκη να έρθει σε επαφή με το φλεγμα-τικό χιούμορ του συγγραφέα Oscar Wilde, να ζήσει σε μια άλλη εποχή και να μεταφέρει όλό-κληρη αυτή την εμπειρία στο κοινό της.

Σε αυτό το ταξίδι των Ονειροπόρων στη Βρετανία του 1900 έλαβα μέρος για να τους βοηθήσω στο χορο-κινητικό κομμάτι, έτσι μεταφέρθηκα σε βροχερά τοπία, σε κοινωνικές συγκεντρώσεις, σε σάλες χορού. Μαζί φορέσαμε τα καπέλα, τα μακριά φορέματα και χορέψαμε στους ρυθμούς της εποχής. Και πάλι όμως όταν βρέθηκα στη θέση του θεατή παρασύρθηκα εκ νέου στην εποχή, γέλασα με τις κυνι-κές ατάκες των ρόλων, έφαγα ψωμί με βούτυρο «χωρίς να λερώσω τις μανσέτες μου» και ήπια τσάι στα καλά σπίτια των ευγενών. Κατάφερα να εισχωρήσω στην καλή κοινωνία, σε μια κοινωνία όπου είναι must να μην έχεις δικά σου χρήματα και να ζεις εις βάρος των συγγενών και των φίλων. Οι επιταγές της εποχής θέλουν τις γυναίκες σε αρχηγική θέση στο σπίτι, μόνο αφού παντρευτούν και τους άντρες να έχουν οικονομική επιφάνεια αν θέλουν να κριθούν κατάλληλοι για σύζυγοι.

Στη δημιουργική πορεία των Ονειροπόρων, από το 2009 που την παρακολου-θώ, η κωμωδία είναι ένα είδος που φαίνεται να τους ταιριάζει γάντι. Μετά το Πικ -Νικ του William Inge που προσέγγισε το κοινωνικό δράμα, η σκηνοθέτης Μαρία Σπάτουλα οδήγησε τον «θίασό της» σε δύο κωμικά μονόπρακτα, προετοιμάζονατς παράλληλα την παράσταση που απολαύσαμε πέρσι το Μάιο.

Η παράσταση είναι η καλύτερη δουλειά της ομάδας και θα μπορούσε κανείς να πει ότι απλά το δουλέψανε περισσότερο από άλλα έργα ή ότι το έργο με τις ευρηματικές ατάκες και τα κοστούμια εποχής ήταν αβανταδόρικο. Όμως η επιτυχία έγκειται στη συνεχή ενασχόληση της ομάδας με το θέατρο, η αφοσίωση της σε αυ-τήν σαν να είναι επάγγελμα και όχι ένα απλό χόμπι. Είναι αυτή η αγάπη και επιμονή τους για κάτι καινούριο που τους επιτρέπει να δίνουν τόσο καλές παραστάσεις σαν την περσινή. Οι ηθοποιοί βελτιώνονται σημαντικά, και ειδικά στον τρόπο που κινούνται στην σκηνή, στο πώς διαχειρίζονται τη σιωπή τους, στην αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλο. Γνωρίζουν πλέον καλά το χώρο τους πάνω στη σκηνή και χαίρομαι που συνετέλεσα έστω και λίγο σε αυτό. Η διδασκαλία χορού ήταν μια πρόκληση για αυτούς, και αποτέλεσε ακόμη ένα κίνητρο για να δουν την κίνηση σαν ένα κομμάτι του θεάτρου και να αφεθούν στη μαγεία του ρυθμού ανάλογα, μία ακόμη αφορμή για να εξελιχθούν.

Ανυπομονώ να βρεθούμε πάλι όλοι στις θέσεις μας και να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι!

Μάρθα Δελή-Πυρουνάκη Σοφία Χατζήνα

η σημασία να είσαι σοβαρόςαπό τους Ονειροπόρους

21βιβλιοπαρουσίαση

Φωκίων Νέγρης(1846-1928)του Γιώργου Πέππα

Εκδόσεις ΤΣΟΥΚΑΤΟΥ, 2011

Ένα πολύ ενδιαφέρον ιστορικό μυθιστόρημα. Η συγγραφέας μας μεταφέρει στις τελευταίες δεκαε-τίες του 19ου αιώνα στην Αθήνα και μέσα από τη ζωή του Ρωμαίου Αγγουλέ περιγράφει τα σπουδαιό-τερα πολιτικά οικονομικά γεγονό-τα τη εποχής.

Το μυθιστόρημα ξεκινάει όταν έρχεται από το εξωτερικό και εγκαθίσταται στην Αθήνα ο Ρω-μαίος Αγγουλές, γιος πλούσιου

εμπόρου, φύση καλλιτεχνική και αντισυμβατική, ο οποίος αντί να συνεχίσει την εμπορική δραστηριότητα του πατέρα του αγοράζει ένα ωραίο σπίτι στον Κεραμεικό και φυτεύει ένα ροδώνα. Όνειρό του να καλλιεργήσει διάφορες εξαι-ρετικές ποικιλίες ρόδων και εξελικτικά να φτάσει στο πε-ρίφημο γαλάζιο ρόδο. Μαζί του φέρνει την εκτός γάμου θυγατέρα του, Ροζίτα. Ο Ροδώνας του Κεραμεικού θα γίνει σύντομα φυτώριο των νέων πολιτικών ιδεών που κυκλοφο-ρούν στην πόλη. Η συγγραφέας μέσα από τη ζωή των αν-θρώπων του ροδώνα, τα συναισθήματα και τα όνειρά τους μας παρουσιάζει γνωστές προσωπικότητες της περιοχής και τα σχέδιά τους.

Με μια περιγραφική δύναμη και μια καθαρότητα λόγου που εντυπωσιάζει, μας βοηθάει να κάνουμε ένα γοητευτικό ταξίδι στο κοντινό παρελθόν μας. Ένα πολύ ωραίο μυθι-στόρημα εποχής.

όπως ήθελα να ζήσω της Ελένης Πριοβόλου

Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 2009

πάνω από 10 (24)

1-5 (25)

6-10 (10)

πάνω από 10

1-5

6-10

Πόσα χρόνια διαβάζετε το Θροϊσμα;

0

5

10

15

20

25

30

35

1 2 3 4 5Ελάχιστα Πάρα πολύ

Σας αρέσει αισθητικά το Θροϊσμα;

Ναι (15)

Όχι (43)

Θα προτιμούσατε να είναι έγχρωμο;

0 9 18 27 36 45

Άλλο

Περιβάλλοντας

Παιδαγωγικά

Σκιαγραφήσεις

Τα νέα πεύκα...

Οι εθελοντές μιλούν...

Συνεντεύξεις

Έγραψαν και είπαν

Δει δη χρημάτων

Εικαστικά

Θέατρο

Κινηματογράφος

Μουσική

Βιβλίο

Κατασκήνωση

Σκέψεις

Κάποτε

Σελίδες που σας άρεσαν ιδιαίτερα αυτά τα 15 χρόνια

σας ρωτήσαμε και μας απαντήσατε22

Μαργαρίτα ΝικολοπούλουΔημήτρης Αντωνίου

Χρόνια γεμάτα ενθουσιασμό, συμμετοχή, αισιοδοξία, θάρρος, αγωνία, προσπάθεια, συνεργασία και γιατί όχι...; Ρομαντισμό! Δεκαπέντε χρόνια γεμάτα Σκέψεις για ο,τι συμβαίνει γύρω μας, αναμνήσεις από όσα έγιναν...Κάποτε, Βιβλία, Μουσική, Κινηματογράφο, Θέατρο, Εικαστικά, Ανθρώπους του Πνεύματος, Εθελο-ντές, Περιβάλλον, Παιδαγωγικά. Η κατασκήνωση κυριαρχεί με τις αναφορές σε αυτήν και τις πολλές φωτο-γραφίες με τα παιδιά και τους εθελοντές σε δράση.

Το «Θροϊσμα», ένα 15χρονο εφηβάκι, με μια γλώσσα που πάει ροδάνι, αποφάσισε να πάρει μια ανάσα και να αφουγκραστεί εσάς, τους αναγνώστες του. Τι θυμάστε, τι πιστεύετε, τι σας αρέσει, σε ποιά πράγματα διαφωνείτε...

Δεκαπέντε χρόνια, δεκαπέντε τεύχη

Και ιδού τα αποτελέσματα από 60 ερωρηματολόγια...Οι περισσότεροι από όσους απαντήσατε είστε είτε νέοι αναγνώ-

στες (<5 χρόνια) είτε... βετεράνοι ( >10 χρόνια), γνωρίζετε το περιοδικό κυρίως μέσα από την Κατασκήνωση και δίνεται να το διαβάσει και η οικογένεια !

Το «Θροϊσμα» σας αρέσει αρκετά σαν εμφάνιση -μας δίνετε και κάποια περιθώρια περαιτέρω βελτίωσης για να φτάσουμε το τέλειο!- και πηγαίνοντας κόντρα στην ιλουστρασιόν γκλαμουριά της εποχής, το προτιμάτε ασπρόμαυρο σαν παλιά ελληνική ταινία ...αλλά χωρίς τις δι-αφημίσεις!

Μας εκμυστηρευτήκατε ακόμα και τις πιο ιδιαίτερες αναγνωστικές σας συνήθειες: Ξεκινάτε την ανάγνωση από την πρώτη σελίδα προσέχο-ντας τους τίτλους και τα κύρια σημεία των άρθρων.

Όλα αυτά τα χρόνια σας άρεσαν πολύ τα άρθρα στα οποία οι εθελοντές μιλούν για την Κατασκήνωση, οι «Σκέψεις» με τον κοινωνικό-πολιτικό σχολιασμό τους, οι συνεντεύξεις, τα ταξίδια στο παρελθόν με το «Κάποτε», η κριτική ταινιών, οι παιδαγωγικοί αναστοχασμοί, ο προβλη-

ματισμός για το περιβάλλον καθώς και οι «Σκιαγραφήσεις» σημαντικών ανθρώπων από το χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών.

Αισθητή έγινε η απουσία του μικρού «Θροϊσματος» με την πλήρως αφιερωμένη στα παιδιά ύλη του... έτσι ζητήσατε περισσότερα παραμύθια, φωτογραφίες και συνεντεύξεις παιδιών και ανθρώπων τις Κατασκήνω-σης.

Η παρακολούθηση από κοντά της δημιουργίας ενός ακόμη «Θροϊ-σματος» φαίνεται να είναι κάτι που ενθουσιάζει τους περισσότερους από εσάς, όπως και η προοπτική να συμμετάσχετε στη συγγραφή κάποιων άρθρων του.

Κατά κοινή ομολογία, το «Θροϊσμα» είναι ανεκτίμητο, και θα συνεχί-σει να προσφέρεται δωρεάν όπως η αγάπη, το χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά.

Είμαστε χαρούμενοι που μοιραστήκαμε μαζί σας αυτά τα δεκαπέντε χρόνια... Σας υποσχόμαστε ένα ταξίδι ακόμα πιό συναρπαστικό τουλάχι-στον για άλλα δεκαπέντε χρόνια ακόμα....

23ερωτηματολόγιο για το περιοδικό μας

Θ-Ρ-Ο-Ι-Σ-Μ-Αοι δικές σας Α Κ Ρ Ο Σ Τ Ι Χ Ι Δ Ε Σ

Η τελευταία ερώτηση σας προκαλούσε να συμπληρώσετε την ακροστιχίδα στη λέξη Θ-Ρ-Ο-Ι-Σ-Μ-Α και εσείς ανταποκριθήκατε με εντυπωσιακά αποτελέσματα!

Θροϊσμα

Θαλπωρή

ΡώμηΟμάδα

ΙδέεςΣυνεργασία

Μοιράζομαι

Αγάπη

ΘάρροςΡοήΟμορφιάΙδέαΣ ταγόναΜατ ιάΑναγνώστης

ΘέλησηΡομαντ ικό

Ομορφιά

ΙδεατόΣουρεάλ

Μαγεμάνο

Αν ιδ ιοτέλε ια

ΘέλησηΡ ι ζώνωΟμορφιάΊσκ ιοςΣυγχρον ισμόςΜετάλλαξηΑγάπη !

Θάρρος

Ρέε ι

Ό ταν

Ιάτα ι

Σεμνά

Μ ια

Ανάγκη

ΘαλπωρήΡοήΌνε ιραΙδέεςΣ τήρ ιξηΜέλλονΑνοχή

Θησαυρός ανεκτ ίμητος το

Ραντεβού κάθε καλοκαίρ ι

Ομάδων χαράς .

Ιαχή των πα ιδ ικών χρόνων

Συνάθροιση υπό τον

Μεσογε ιακό ήλ ιο .

Αγάπη γ ια τον Άνθρωπο

ΘέατροΡ ίμαΟυρανόςΙστορίαΣκηνέςΜνήμεςΑγκαλ ιά

ΘέλησηΡεμβάζωΌλο ιΙαχήΣυγκέντρωσηΜον ιάζωΑγάπη

Ο π ω Σ ένα π Α Ρ α Μ ύ Θ Ι , σε ταξιδεύει!

Θρόισμα φύλλωνΡοκΟμάδαΙσότηταΣυνεργασίαΜπροστάΑγάπη

Θέατρο

Ραδιόφωνο

Ομαδικότητα

Ιούλ ιος

Σ τ ιγμές

Μουσική

ΑποχωρισμόςΘαρραλέο ιΡομαντ ικο ίΟμοϊδεάτεςΙστορούνΣυντροφικέςΜαχητ ικέςΑγωνίες

ΘύμησεςΡομαντ ικές ,Ονε ιρ ικέςΙστορίες ,Σκέψε ιςΜαγ ικές κα ιΑγαπημένες

Θέληση

Ρυάκ ι

Ομαδικότητα

Ισορροπίες

Συνεργασία

Μαζί

Αμοιβα ιότητα

ΘάρροςΡοήΌνε ιροΟΊστροςΣοφίαΜετρόΑρμονία

Από το Χάνδακα της Κρήτης στη Ζάκυνθο και από -κει στην Βενετιά για να φτάσει αργότερα στην ελεύθερη πια Ελλάδα. Από το 17ο αιώνα -στην Αναγεννησιακή χαραμάδα που μπόρεσε να ανοίξει σε ένα μικρό κομμάτι της Ελλάδας πριν βυθιστεί για 4 αιώνες στο σκοτάδι της Οθω-μανικής απολυταρχίας- έως τις μέρες μας, η έμμετρη μυθιστορία του Βιτσέντζου Κορνάρου διασχίζει πλησίστια το χώρο και το χρόνο.

Γραμμένη αρχικά για το λόγιο ενήλικο κοινό της εποχής σύντομα πέρασε στην προφορική παράδοση του λαού της Κρήτης αλλά και στις Ζακυνθινές ομιλίες- το ανοιχτό θέατρο του δρόμου. Πάντα όμως απευ-θυνόταν σε συγκεκριμένο ηλικιακά κοινό.

Άραγε, έχει κάτι να πει η ιστορία του «’Ρωτόκριτου» στη νέα γενιά του 21ου αιώνα; Μπορεί να συγκινήσει αρκετά ώστε να περάσει τη σκυτάλη και στις επόμενες γενιές;

Αυτό το ερώτημα προσπάθησα να απαντήσω μέσα από τη δουλειά μου με τα παιδιά του νηπιαγωγείου.

Αφορμή στάθηκε ένα παιδικό βιβλίο με την γνωστή ιστορία δια-σκευασμένη, αλλά πάντα με βάση τον δεκαπεντασύλλαβο στίχο και το πλούσιο γλωσσικό ιδίωμα της Κρήτης. Ένα βιβλίο με εξαιρετικά πλούσια εικονογράφηση που με συνεπήρε τόσο ώστε αποφάσισα με αυτό σαν οδηγό, να δοκιμάσω την απήχησή του έργου στα παιδιά.

Έχοντας κατά νου την πιθανότητα να ανεβάσουμε τον «Ερωτόκριτο» σαν θεατρική παράσταση για το τέλος της σχολικής χρονιάς, ξεκίνησα παρουσιάζοντας το σαν παραμύθι. Τα παιδιά μαγεύτηκαν από την ομορ-φιά της ιστορίας αλλά και από την εποχή στην οποία διαδραματίζεται .

Μια εποχή με στοιχεία που τους είναι οικεία από τα παραμύθια...Κάστρα, ιππότες, βασιλοπούλες, ρηγάδες και πολεμιστές. Περιπλανήσεις, μεταμορφώσεις, κονταρομαχίες. Η κατανόηση του κειμένου και των επει-σοδίων της ιστορίας ήταν άμεση.

Συχνά μάλιστα τα ίδια τα παιδιά με εξέπληξαν με παρατηρήσεις όπως:

«Κυρία, ο Ερωτόκριτος όταν γύρισε για να πολεμήσει, το έκανε για να βοηθήσει το βασιλιά ή γύρισε λίγο και για την Αρετούσα;»

Η μετάβαση από το αφήγημα στη θεατρική παράσταση ήταν ένα εντε-λώς άλλο θέμα! Ειδικά οι «μικρές κυρίες» με ραδιουργίες αντάξιες κο-ρυφαίων πρωταγωνιστριών της σκηνής προσπαθούσαν να μάθουν ποια θα αναλάμβανε τον περίζηλο ρόλο της Αρετούσας. Μόλις δόθηκαν οι ρόλοι, την επόμενη κιόλας μέρα όλο το κοριτσομάνι κατέφτασε κουβα-λώντας ό,τι διέθετε η παιδική μπιζουτιέρα σε δαχτυλίδια και με προεξάρ-χουσα την «Αρετούσα» πέσανε σε βαθύ προβληματισμό για το είδος του δαχτυλιδιού που θα έπρεπε να προσφέρει η ηρωίδα στον Ερωτόκριτο στη σκηνή του αποχαιρετισμού.

Όταν τις ρώτησα σχετικά, η απάντησή τους ήταν: «Κυρία, το δαχτυλίδι πρέπει να είναι και κοριτσίστικο και αγορίστικο

γιατί πρώτα το φοράει η Αρετούσα μετά ο Ερωτόκριτος». Τα αγόρια μας πάλι δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα.. τους έφτανε που

το έργο είχε ξιφομαχίες! Πολύ σύντομα το εν λόγω μεσαιωνικό άθλημα «ξέφυγε» από τις πρόβες και βρήκε τη θέση του και στα διαλείμματα. Όχι μόνο οι ιππότες, αλλά και οι κήρυκες και οι χωρικοί, και οι αφηγη-τές, ακόμα και ο «γέροντας Πεζόστρατος» με το βασιλιά- όλοι ήθελαν να μονομαχήσουν! Ευτυχώς τα σπαθιά μας ήταν νέας τεχνολογίας από καουτσούκ και οι μονομαχίες κινησιολογικά «χορογραφημένες» !

Είχαμε και τον «οπλονόμο» μας ο οποίος -αν και διακεκριμένος καπετάν-φασαρίας στην τάξη- στις πρόβες επέδειξε υποδειγματική πει-θαρχία, μεταφέροντας τις αρματωσιές των ιπποτών, δίνοντας σε κάθε ιππότη τα όπλα του και βοηθώντας τον να ντυθεί.

Χωρίς υπερβολή, κάθε φορά που ανεβάζαμε τον «Ερωτόκριτο» τα παιδιά παθιάζονταν με το έργο αλλά και με τη θεατρική διαδικασία. Βοηθούσαν στη μουσική, στο φροντιστήριο (μικροαντικείμενα της παρά-στασης), διόρθωναν ο ένας τον άλλο στα λόγια, στις κινήσεις, στο χορό, έκαναν παρατηρήσεις και προτάσεις. Φυσικά είχαν μάθει όχι μόνο τα λόγια του ρόλου τους, αλλά -βοηθούντος του δεκαπεντασύλλαβου και της ομοιοκαταληξίας- στην τελική ευθεία για την παράσταση, οι πάντες ήταν σε θέση να απαγγείλουν απ’την αρχή μέχρι το τέλος όλο το κείμενο του έργου. Πράγμα που έκαναν σε κάθε ευκαιρία. Την ώρα της χειροτεχνίας, στο παιχνίδι, ακόμα και την ώρα που κάναμε εργασίες. Άρχιζε ένα παιδί την ατάκα και ακολουθούσαν οι υπόλοιποι!

Στην ηλικία του νηπιαγωγείου, μια ηλικία που τα παιδιά δεν έχουν ακόμα κατακτήσει τη γραφή, ένας τρόπος να εκφραστούν είναι η ελεύ-θερη ζωγραφική. Στις ζωγραφιές τους λοιπόν την περίοδο των προβών κυρίαρχη θέση είχε το έργο του Κορνάρου. Με τρόπο λιτό αλλά συγκι-νητικά ακριβή τα παιδιά εικονογραφούσαν ξανά και ξανά σκηνές που τα εντυπωσίασαν από το έργο.

Και φτάνουμε στη μέρα της παράστασης όπου τα παιδιά χειρίστηκαν τους ρόλους τους με ωριμότητα και υπευθυνότητα υποδειγματική. Η μόνη που είχε απίστευτο τρακ -και έκανε και λάθη- ήταν η δασκάλα τους. Στην οποία τα παιδιά επεφύλαξαν ακόμα μια έκπληξη.

Καθώς η παράσταση ήταν σε εξέλιξη και συγκεκριμένα στο τραγούδι της σκηνής του αποχαιρετισμού «Τα θλιβερά μαντάτα» με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη, κι ενώ επί σκηνής βρίσκονται μόνο ο «Ερωτόκριτος» με την «Αρετούσα» ο υπόλοιπος «θίασος» αποφασίζει -εκτός προγράμ-ματος- να τραγουδήσει -έξω φωνή- μαζί με τον Ξυλούρη. Ομολογώ, ότι θεωρώντας την απόδοση του συγκεκριμένου τραγουδιού δύσκολη για την ηλικία των παιδιών δεν είχα διανοηθεί να τους το διδάξω.

Προφανώς έκανα λάθος. Κάθε έκφραση τέχνης που είναι αληθινή, βρίσκει τον τρόπο να αγγίξει

τις καρδιές των παιδιών και αυτά γνήσια και αυθόρμητα ανταποκρίνο-νται.

Τρία σχολεία, σε τρεις διαφορετικές περιοχές, με τρεις διαφορετι-κές ομάδες παιδιών ταξίδεψαν με τον αριστούργημα της Κρητικής Λογο-τεχνίας μέσα στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Ήρθαν σε επαφή με την ιστορία, τη γλώσσα, τη μουσική του «Ερωτόκριτου».

Και πάντα, όλα τους, την επόμενη μέρα της παράστασης έκαναν την ίδια ερώτηση:

«Κυρία, πότε θα ξανακάνουμε πρόβα;»

24 παιδαγωγικά

πάει στο Νηπιαγωγείο!Ο "Eρωτόκριτος"

της Μαργαρίτας Νικολοπούλου

Αλήθεια για σας που διαβάζεται αυτές εδώ τις γραμμές, η λέξη αθλητισμός τι σημαίνει; Αθλητισμός σημαίνει νίκη, σημαίνει ένα κύπελλο υψωμένο στον ουρανό, ή ένα μετάλλιο κρεμασμένο στο στήθος; Μήπως αθλητισμός είναι ιδρώτας, χαρά, λύπη, ανταγωνισμός; Αν αυτά τα βάλουμε σε μια σειρά καταλήγουμε στο ότι αθλη-τισμός πρώτα από όλα είναι μια τεράστια πηγή συναισθημάτων. Περηφάνια, χαρά, στενοχώρια, επιμονή, υπομονή, και άλλα πολλά είναι συναισθήματα που πηγάζουν μέσα μας όταν αθλούμαστε.

Αθλητισμός σημαίνει υγεία, αλληλεγγύη και ομαδικότητα, όταν αναφερόμαστε σε κάποιο από τα ομαδικά αθλήματα, εκεί όπου για να καταφέρεις να φτάσεις στην κορυφή πρέπει να βάζεις το εγώ κάτω από το εμείς. Δυστυχώς στις μέρες μας όπου το χρήμα έχει καταργήσει πολλές από τις αξίες της ζωής ο αθλητισμός έχει καταντήσει να είναι ένας χώρος όπου πρώτα κυριαρχούν το μάρκετινγκ, τα συμβό-λαια, η τηλεοπτική προβολή και κάπως έτσι στον βωμό της δόξας έχουν χαθεί τόσο άδοξα όλα όσα προαναφέραμε.

Η πιο μεγάλη μάστιγα όμως που δίχως άλλο έχει προκύψει από την ανάγκη για χρήμα και από την απληστία είναι αναμφίβολα τα αναβολικά. Για όσους από εσάς πηγαίνετε γυμναστήριο αρκεί μια απλή βόλτα για να δείτε πόσο εύκολα καταναλώ-νονται κρεατίνες, χάπια ενδυνάμωσης, και γενικά ουσίες οι οποίες όση πρόσκαιρη «χαρά» δίνουν σε αυτούς που τις παίρνουν, άλλη τόση ζημιά προκαλούν στην υγεία σε βάθος χρόνου σε βαθμό που σε πολλές περιπτώσεις προκαλούν μέχρι και θάνατο. Και φυσικά αυτό δεν αφορά μόνο τα γυμναστήρια αλλά και όλα σχεδόν τα αθλήματα, από τα ατομικά (στίβος, άρση βαρών κ.α.) μέχρι και τα ομαδικά (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλλεϋ κ.α.). Το πιο θλιβερό ίσως είναι το γεγονός ότι τα αναβολικά έχουν κάνει την εμφάνισή τους ακόμα και σε ερασιτεχνικούς αγώνες όπως τα σχολικά πρωταθλήματα όπου προκειμένου οι μαθητές να καταφέρουν να φτάσουν στην κατάκτηση κάποιου τροπαίου δεν διστάζουν να θυσιάσουν την ίδια τους την υγεία. Δεν είναι αθλητισμός όμως αυτό, διαστροφή είναι.

Όσοι από εσάς έχετε internet ρίξτε μια ματιά στο τι είναι αθλητισμός μέσα από τα μάτια των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες. Γιατί αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι πρωταθλητές, είναι οι πρωταθλητές της ΖΩΗΣ. Γιατί αθλητισμός είναι ΖΩΗ πάνω από όλα, πρωταθλητής γίνεσαι με ένα απλό αυθόρμητο χειροκρότημα από κάποιον θεατή και όχι παίρνοντας αναβολικά.

Και πιστέψτε με, το να είσαι πρωταθλητής στην καρδιά και στην ψυχή ανεξάρτη-τα αν έχεις κατακτήσει κάποιο κύπελλο ή ένα μετάλλιο, σε γεμίζει με πολλά περισ-σότερα συναισθήματα από το να είσαι πρωταθλητής σε τρόπαια μεν αλλά έχοντας διαλέξει ένα δρόμο, το λιγότερο επικίνδυνο.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν όλοι με το να γίνουμε μέσα μας πρωταθλητές και μετά όλα τ άλλα γίνονται. Γιατί ακόμα και αν δεν κατακτήσεις το χρυσό μετάλλιο στο άθλημα που έχεις επιλέξει, έχεις κατακτήσει σίγουρα το απλό χειροκρότημα και αυτό αξίζει πολύ περισσότερο από χρυσό. Και όσοι από εσάς είχατε την τύχη να έχετε έρ-θει στην Kατασκήνωση, είτε σαν παιδιά είτε σαν εθελοντές, ξέρετε ότι ο αθλητισμός σε εμάς σημαίνει, πάνω από όλα, σεβασμό στις προαναφερθείσες αξίες...

πρωταθλητισμός ή

παιδαγωγικά

α θ λ η τ ι σ μ ό ς

Λευτέρης Μποτέλλης

25

Η Αρετούσα στη φυλακή

Καντάδα στην Αρετούσα

Η μονομαχία του Ερωτόκριτου με τον Κυπρίδημο

Ο γάμος του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας

Τον περασμένα αιώνα -και ειδικότερα κατά τη διάρκεια τους δεύτερου μι-σού του- η εξέλιξη της γεωπονικής επιστήμης έφερε στο προσκήνιο εντατικές μεθόδους καλλιέργειας, που εξασφάλιζαν εξαιρετικά μεγάλες αποδόσεις στην παραγωγή και αγροτικά προϊόντα, υψηλής ποιότητας και διατροφικής αξίας, ενώ παράλληλα οι ελπίδες για αντιμετώπιση της πείνας σε παγκόσμια κλίμα-κα φαινόταν να είναι βάσιμες και σημαντικές. Στην πράξη αποδείχθηκε ότι το κέρδος υπερίσχυσε οποιονδήποτε καλών προθέσεων, με αποτέλεσμα την υπερ-παραγωγή και την υπερ-προσφορά προϊόντων στις υπέρ-καταναλωτικές δυτικές κοινωνίες. Παράλληλα οι χώρες του «Τρίτου Κόσμου» συνεχίζουν να μαστίζονται από όλο και σοβαρότερα προβλήματα υποσιτισμού, την ώρα που και οι εύφορες ακόμα εκτάσεις τους χρησιμοποιούνται για την παραγωγή φθηνών-ανταγωνιστικών προϊόντων που προορίζονται και πάλι για τους δυτι-κούς καταναλωτές! Όλα τα παραπάνω οδήγησαν στην δημιουργία τεράστιων προβλημάτων στις καλλιεργούμενες εκτάσεις ανά την υδρόγειο, που επέφερε η υπερ-εντατική καλλιέργεια τους. Υποβάθμιση και διάβρωση των εδαφών, μειωμένη γονιμότητα, υποβάθμιση των υπόγειων και υπέργειων υδάτων, υψη-λές τοξικότητες λόγω αλόγιστης χρήσης αγροχημικών (φυτόφάρμακα, λιπά-σματα), ανεξέλεγκτης έκτασης προσβολές από έντομα, δραστική μείωση της ποικιλίας των καλλιεργούμενων φυτών, εξαφάνιση παραδοσιακών ποικιλιών, είναι μερικές από τις πιο σημαντικές επιπτώσεις των παραπάνω πρακτικών που συνεχίζονται σε μεγάλο βαθμό ακόμα και σήμερα!

Παράλληλα όμως και όσο ανακαλύπτουμε -με δραματικό τρόπο ενίοτε- τις επιπτώσεις αυτές, αναπτύσσονται προβληματισμοί και καινούριες ιδέες που κοινό παρανομαστή έχουν την ειλικρινή παρατήρηση της φύσης και την «εκμετάλλευση» της σοφίας κι όχι των πόρων της! Λέξεις όπως, «βιολογική», «οργανική» ή «ολοκληρωμένη» γεωργία, που αφορούν καινούριους τρόπους καλλιέργειας έχουν μπει πλέον στην καθημερινότητα μας, έχουν εφαρμοστεί στην πράξη και έδειξαν ότι λειτουργούν δίνοντας προϊόντα υψηλής ποιότητας και αποδεικνύουν πως υπάρχει κι άλλος δρόμος... κάπου εδώ εμφανίστηκε μια ακόμα πιο ρηξικέλευθη ιδέα, που βασίστηκε σε μια ολιστική θεώρηση και στη διαισθητική γνώση. Μια γνώση που γεννιέται όταν ο άνθρωπος ταυτίζεται με τη φύση. Η αποκαλούμενη ως μέθοδος «Φυσικής Καλλιέργειας» θεωρεί-ται από τους υποστηρικτές της ότι διαφέρει ριζικά τόσο από την επιστημονική γεωργία, όσο και από την οργανική ή βιολογική, μιας και έχει ως φιλοσοφική αφετηρία την άποψη ότι η φύση είναι τέλεια σε αντίθεση με την ανθρώπινη γνώση που είναι ατελής και περιορισμένη.

Με τη μέθοδο αυτή μπορούμε να δημιουργήσουμε αγροκτήματα, να ανα-βλαστήσουμε άγονους λόφους και βουνά, να πρασινίσουμε ερημοποιημένες περιοχές και να μετατρέψουμε τη γη σε παράδεισο τυλίγοντας σπόρους μέσα σε σβώλους από αργιλόχωμα και σπέρνοντας μια μεγάλη ποικιλία από εκατό και πλέον είδη σπόρων. Μπορούμε να φυτέψουμε από οπωροφόρα και δα-σικά δέντρα, λαχανικά, μέχρι σιτηρά και φυτά χλωρής λίπανσης πριν αρχίσει η περίοδος των βροχών (άνοιξη-φθινόπωρο). Για να λύσουμε ταυτόχρονα το πρόβλημα της διάβρωσης του εδάφους, της βελτίωσης της γονιμότητας, το πρόβλημα των ασθενειών και των προσβολών από έντομα, το κλειδί είναι η σπορά μεγάλης ποικιλίας φυτών.

Εμπνευστής της υπήρξε ο Ιάπωνας αγρότης και φιλόσοφος Masanobou Fukuoka (1913-2008), ο οποίος γεννήθηκε σε ένα μικρό αγροτικό χωριό στο νησί του Shikoku στη νότια Ιαπωνία και σπούδασε φυτοπαθολόγος. Ο Fukuoka

υποστήριξε πως ο βασικός στόχος του φυσικού καλλιεργητή είναι να υπηρετήσει τη φύση, να δημιουργήσει γόνιμο έδαφος και τέ-λος να πετύχει την οικονομική του αυτάρκεια. Σύμφωνα με τις βασικές αρχές της Φυσικής καλλιέργειας, είναι μια μέθοδος γεωργί-ας, στην οποία δε χρησιμοποιούνται λιπάσματα και φυτοφάρμακα, δε γίνεται κατεργασία της γης, ούτε βοτάνισμα ή ζιζανιοκτονία. Ο ίδιος ο Fukuoka χαρακτηριστικά την ονόμασε και «Μέθοδο του να μην κανείς τίποτα»!

Η επιλογή των σπόρων γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να συνυπάρξουν στο φυσικό αγρό ψηλά και χαμηλότερα δέντρα, θάμνοι και ποώδη φυτά. Το κάθε «στρώμα» βλάστησης έχει το ρόλο του και δημιουργεί τις κατάλληλες συνθή-κες για την ανάπτυξη των υπόλοιπων ειδών, παρέχοντας προστασία ή προε-τοιμάζοντας το έδαφος για αναπτυχθούν φυτά με εύρωστο ριζικό σύστημα. Άλλα φυτά θα φροντίσουν για τη ρύθμιση του φωτισμού, της υγρασίας και των ιδανικών συνθηκών θερμοκρασίας του μικροκλίματος στο οικοσύστημα που δημιουργείται και όπου όλοι οι οργανισμού του διαβιούν σε ισορροπία.

Στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1990, έχουν γίνει προσπάθειες για εφαρμογή της Φυσικής καλλιέργειας σε αγροκτήματα, αλλά κυρίως σε προς αναδάσωση περιοχές, όπου όταν υπήρξαν συνθήκες προστασίας από τη βό-σκηση μετά τη σπορά των σβόλων, τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά! Ένας από τους συνεχιστές του έργου του Masanobu Fukuoka, που έκανε γνωστή στην Ελλάδα τη Φυσική Καλλιέργεια, είναι ο Παναγιώτης Μανίκης που διατη-ρεί αγρόκτημα φυτεμένο με τη μέθοδο αυτή στο Κλησοχώρι στην Έδεσσα. Στην ίδια περιοχή που βρίσκεται και το Κέντρο Φυσικής Καλλιέργειας που έχει ιδρύσει με άλλους εθελοντές από το 1999.

Όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά για να είναι αληθινά; Ουτοπία ή λύση στα οικολογικά προβλήματα που έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη αλόγιστη εκ-μετάλλευση της φύσης; Το σίγουρο είναι πως η Φυσική Καλλιέργεια φαντάζει τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και οι πειραματισμοί που έχουν γίνει δείχνουν να υπάρχει χώρος εφαρμογής, δίνοντας λύσεις σε σημαντικά προβλήματα όπως η δυσκολία αναβλάστησης των καμένων δασών. Η προσπάθεια των ανθρώπων που πιστεύουν σε αυτή τη μέθοδο απομένει να αποδειχθεί αν θα πείσει και τους υπόλοιπους από εμάς ότι ...μπορούμε κι αλλιώς!

26 περι...βάλλοντας

Φυσική καλλιέργεια...μπορούμε κι αλλιώς!

Σπήλιος Πέτζας

Σάββατο νωρίς το απόγευμα είχαμε ραντεβού έξω από την Παιδόπολη. Η παρέα μαζεύτηκε, ο καιρός καλοκαιρινός και η στιγμή απαιτούσε καφεδά-κι και βόλτα στην παραλία του Αλίμου. Αστεία τύπου «μα, ναι, μπορούμε να ακυρώσουμε την εκδήλωση», «θα πούμε ότι η εκδήλωση ήταν κανονισμένη για την επόμενη εβδομάδα» δεν άργησαν να ακουστούν. Τελικά, ήπιαμε τον καφέ μας στα γρήγορα και αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε τα υλικά του προγράμματος απ’ τα αυτοκίνητα.

Αφού ετοιμάσαμε το χώρο, μικροί και μεγάλοι οικοδεσπότες μας καλω-σόρισαν με χαρούμενη διάθεση. Τα πολύχρωμα εργαστήριά μας κίνησαν την περιέργεια και το ενδιαφέρον των παιδιών που άρχισαν να τρέχουν, να κοιτάζουν και φυσικά να πειράζουν τα πάντα! Μετά από μιάμιση ώρα καμά-ρωναν για τις φιγούρες καραγκιόζη, τα δεντράκια από σύρμα, τις κούκλες από άχυρο και τα ζωγραφιστά βαζάκια τους. Σειρά είχε το ψυχαγωγικό κομμάτι με παιχνίδια και τραγούδια. Οι ξεχωριστοί μας φίλοι, ο Νάνος και η Νάνα, δε θα μπορούσαν να λείπουν απ’ αυτή τη συνάντηση. Ο ενθουσια-σμός των παιδιών ήταν μεγάλος! Γελούσαν, φώναζαν, συμμετείχαν. Μέσα σ’ αυτό το όμορφο κλίμα τους αποχαιρετήσαμε και τους ευχαριστήσαμε για τη φιλοξενία και τη ζεστασιά τους.

Όμως κι αυτοί μας ευχαρίστησαν και μάλιστα εγκάρδια. Οι μικροί μας κερνούσαν αναψυκτικά και οι μεγάλοι μας έλεγαν πόσο τους άρεσε η εκδήλωση. Και τότε, ένα γκρι συννεφάκι πέρασε απ’ το μυαλό μου... «Πόσο τυχερή είμαι; Έχω το σπίτι μου, το δωμάτιό μου, την οικογένειά μου και μου φτάνει ο ήλιος και οι φίλοι μου για ένα υπέροχο Σάββατο. Δεν ξέρω πώς είναι να μοιράζεσαι το δωμάτιό σου με άλλα 10 ξένα παιδιά, την τηλε-όραση με άλλους 20. Δεν ξέρω πώς είναι να ζεις μακριά απ’ τους δικούς σου». Αισθάνθηκα μια μικρή δόση ενοχής. Την επόμενη στιγμή ένα πιτσιρίκι με σκούντησε για να μου προσφέρει πορτοκαλάδα. Και ήταν καλύτερη από όλους τους καφέδες και τις βόλτες του κόσμου γιατί με έκανε να αισθανθώ πως γι’ αυτά τα παιδιά, εκείνη τη μέρα, εμείς γίναμε ο ήλιος και οι φίλοι που τους χάρισαν ένα υπέροχο Σάββατο.

Ήταν ένα αξέχαστο απόγευμα.

Ακολούθησαν στιγμιαία βλέμματα αμηχανίας δίνοντας και οι δύο σχε-δόν ταυτόχρονα την ίδια απάντηση. «θα προσπαθήσουμε να έρθουμε ξανά το γρηγορότερο». Κλείσαμε την πόρτα και φύγαμε μουδιασμένοι.

Φτάνοντας στη πύλη του ΚΑΑΠΒ Βούλας η εικόνα σου θύμιζε εγκατάλει-ψη. Η πύλη, ένας μακρύς άδειος δρόμος, κτήρια κακοδιατηρημένα σε μια τεράστια απομονωμένη έκταση, όπου μόνο ο αέρας έδινε ζωή στην εικόνα αυτή κουνώντας τα φύλλα των ψηλών δέντρων. Αφού πλησιάσαμε όλα άλ-λαξαν. Η πύλη ήταν γεμάτη παιδικές ζωγραφιές, ο φύλακας χαμογελαστός και ευγενικός, οι δρόμοι μετά από λίγη ώρα θα γέμιζαν από παιδιά που θα κατευθύνονταν στο χώρο της εκδήλωσης και τα κτήρια φιλοξενούσαν πολλές παιδικές φωνές.

Προετοιμάσαμε το χώρο και μας ενημέρωσαν ότι πρέπει να φέρουμε τα παιδιά. Μας έλεγαν τα ονόματα των παιδιών και εμείς απλά μπαίναμε στους θαλάμους, τα φωνάζαμε και φεύγαμε μαζί τους οδηγώντας τα στην αίθουσα. Κάτι σαν απαγωγή με καλό σκοπό. «Άγρια και απότομη συμπερι-φορά» σκέφτηκα. «Δε θα τρομάξουν; Αφού δε μας έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους, Πώς μπορούμε απλά να συστηθούμε και μετά να τα ‘αναλάβουμε’ για μερικές ώρες; Θα νιώσουν άνετα; Θα το χαρούν; Αν πω κάτι που δεν πρέπει; Αν κάνω κάποιο παιδί να νιώσει άσχημα;». Όλες αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου δευτερόλεπτα πριν πω «Γειά σου, Χρήστο, γεια σου Θανάση, εγώ είμαι η Νάντια». Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι να φύγουμε, το μυαλό μου δε δούλευε και τη δύσκολη δουλειά έκαναν το ένστικτο και οι αυτονόητοι τρόποι συμπεριφόράς. Υπερένταση, χαμόγελα, χειροκροτήματα, μπράβο, τραγούδια, παράσταση, αγκαλιές γέμισαν τις δύο ώρες. Οι λιγοστοί, για τον αριθμό των παιδιών, νοσηλευτές έμειναν στους θαλάμους για να συνεχίσουν το έργο τους. Κάποια άτομα μιας άλλης εθελοντικής ομάδας απλά παρατηρούσαν τη διαδικασία και οι υπεύθυνοι του ιδρύματος μας ενημέρωσαν τελευταία στιγμή για την έλλειψη χρόνου. Παρόλο που δόθηκε απότομο τέλος στις διαδικασίες, στην αίθουσα πρόλα-βαν να χωρέσουν δυνατές στιγμές γεμάτες φωνές και γέλια. Ένα παιδικό πάρτυ με συμμετοχή, περιέργεια και ενθουσιασμό.

Μέσα σε ένα απόγευμα, η φροντίδα και η προσοχή δεν αρκούν. Ίσως πρέπει να υποστηριχθούν και ενισχυθούν από ένα περιβάλλουν με περισ-σότερο προσωπικό και εθελοντές, με ανακαινισμένα κτήρια, παιδική χαρά, βελτίωση του εδάφους ώστε να είναι εύκολη ακόμα και η βόλτα με ένα καρότσι. Οι μικρές αλλαγές που βελτιώνουν έστω και στο ελάχιστο την καθημερινότητα δεν πρέπει να θεωρούνται ασήμαντες.

27χειμωνιάτικες δραστηριότητες για παιδιά

πότε θα ξανάρθεις στο ΠΙΚΠΑ;

Νάντια Χατζήνα

καφές ή πορτοκαλάδα στον Άλιμο;

Φαίδρα Χριστοπούλου

28 από το τεύχος 14...

Μάϊος-Ιούνιος, Νέα ντους και Γήπεδο Την Πρωτομαγιά ανεβαίνουμε στην Κατα-

σκήνωση για δουλειές αλλά και για να χα-ρούμε την ανθισμένη φύση. Ο Κώστιας, που έχει αναλάβει και όλες τις δαπάνες, με τον Μιχάλη και τα συνεργεία τους χτίζουν τα νέα ντους στην Κοινότητα των Κοριτσιών και έτσι τα κορίτσια μας δεν θα κρυώνουν πια όταν πλένονται. Παράλληλα ολοκληρώνεται το νέο γήπεδο ποδοσφαίρου.

Éïýíéïò, Έλληνες και ξένοι εθελοντές Τα πράγματα φαίνονται δύσκολα με τους

εθελοντές. Διάθεση υπάρχει αλλά ο χρό-νος τους είναι περιορισμένος. Μετά το EL CAMINO νέα ενδιαφέροντα πρόσωπα ανα-δύονται στον ορίζοντα. Κάνουμε συναντήσεις μαζί τους και τους ενημερώνουμε. O Λευτέ-ρης, η Βιβή, η Χριστίνα, η Λίλη, η Νάντια, η Αντιγόνη, η Ελεάννα, η Ελένη, ο Φώτης και άλλοι θα είναι για πρώτη φορά μαζί μας. Το workcamp με τους εθελοντές της SCI θα γίνει για 9η χρονιά. Η Seda και η Anna από τις ΗΠΑ, η Zuzana από την Τσεχία, η Livia από την Ιταλία και η Lien από το Βέλγιο θα ξανάρ-θουν. Δεν μπορούν χωρίς Kataskinosi.

Éïýíéïò, εγγραφές παιδιώνΗ πιο δύσκολη περίοδος για την Αγγελική

και τη Μαρία που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος των εγγραφών. Η οικονομική κρίση αναγκάζει αρκετές ΜΚΟ να περιορίσουν τη δράση τους και δεν εξυπηρετούν παιδιά. Όμως τα παιδιά που έχουν ανάγκη είναι πάρα πολλά και οι εγγραφές ολοκληρώνονται γρή-γορα. Τα κορίτσια όπως πάντα είναι λιγότε-ρα. Θα είναι μαζί μας παιδιά που ζουν στην Ελευσίνα και πηγαίνουν το χειμώνα στη Φιλι-κή Φωλιά και παιδιά της πόλης που έρχονται στην κατασκήνωση. Γράφονται ακόμα παιδιά που υπέδειξε η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Ελευσίνας οι Φίλοι του Παιδιού και το Ίδρυμα «Αγία Άννα». Λίγοι γονείς ενδιαφέρονται και είναι παρόντες στη συνάντησή μας.

Ιούνιος, ΛαχείοΤα πράγματα δεν είναι καλά στα οικονο-

μικά. Μεγάλοι χορηγοί δεν βοηθούν τούτη τη χρονιά και οι φίλοι δυσκολεύονται να αγορά-σουν Λαχεία. Πωλούνται μόνο 6.150 λαχνοί και εισπράττονται 12.300€. Για να γίνει η Κατασκήνωση θα ξοδέψουμε ένα μέρος του μικρού αποθεματικού μας.

29 Éïõνßïõ, τα σεμινάρια τελειώνουνΤα σεμινάρια ολοκληρώνονται με την Ορ-

γανωτική συνάντηση στις 29/6. Ζεστό κλίμα, χαρούμενες φυσιογνωμίες αλλά και σοβα-ρή δουλειά. Και φέτος, για 21η συνεχόμενη χρονιά, Διευθυντής θα είναι ο Πέτρος ενώ στο επιτελείο υπάρχουν κάποιες αλλαγές. Η πλειοψηφία των παρόντων αποφασίζει ότι το 2012 οι κραυγές των ομάδων θα έχουν θέμα «Ήρωες Καρτούν».

1 Éïõλßïõ, ΠροκατασκηνωτικήΑπό το πρωί ξεκινούν οι πρώτοι για να

παραλάβουν τρόφιμα που μας στέλνουν οι εταιρείες. Μέχρι το βράδυ καταφθάνουν εθε-λοντές και φίλοι και μπαίνουν στα διάφορα συνεργεία. Σκηνές, τραπεζαρίες, κουζίνα, κρεβάτια, τουαλέτες. Πολλή δουλειά την ημέ-ρα και τραγούδια τα βράδια. Την Κυριακή το βράδυ όλα είναι έτοιμα και συζητάμε τις λε-πτομέρειες της υποδοχής των παιδιών.

4 Ιïõëßïõ, τα παιδιά φθάνουνΤα πούλμαν καταφθάνουν με 140 παιδιά,

82 αγόρια και 58 κορίτσια. Τα παιδιά με τους ομαδάρχες και τους κοινοτάρχες τους και το επιτελείο δημιουργούν μια διαφορετική κοινω-νία που πλησιάζει τις ουτοπίες που ονειρευό-μαστε. Μια κοινωνία που δεν κάνει διακρίσεις, που δίνει την ευκαιρία στον καθένα να δείξει τα ταλέντα του. Φιλικότητα, ποιότητα ζωής, διάθεση προσφοράς, έκδηλα συναισθήματα, αγάπη, διαχέονται στον γαλάζιο ουρανό, τα καταπράσινα πεύκα και το κοκκινόχωμα και περιορίζουν τις δυσκολίες που δημιουργεί η συμβίωση των διαφορετικών ανθρώπων.

Ιïύëιος, Επισκέψεις Οι Γιατροί του Κόσμου έρχονται στις 8/7

με Παιδίατρους και Οδοντίατρο για να εξε-τάσουν τα παιδιά. Τα δόντια πολλών παιδιών είναι σε κακή κατάσταση. Τα υπηρεσιακά κλι-μάκια της Πυροσβεστικής και της Δασικής καταφθάνουν τα βρίσκουν όλα καλά και μας δίνουν τις σχετικές άδειες μετά από προσπά-θειες πολλών χρόνων. Όμως το κλιμάκιο της Νομαρχίας βρίσκει τα παιδιά φτωχά!!!!! και η άδεια λειτουργίας θα μας έρθει του χρόνου. Αντίθετα οι Επιθεωρητές της TUV Hellas βρί-σκουν την Κατασκήνωση καλά οργανωμένη και την Κουζίνα να λειτουργεί τέλεια και μας πιστοποιούν κατά ISO 9001 και 22000.

Στις 20 Ιουλίου γίνεται η καθιερωμένη πια Γιορτή των φίλων που συγκεντρώνει 150 φί-λους και παλιά στελέχη. Οι καλεσμένοι μας περιηγήθηκαν την Έκθεση Χειροτεχνίας, από-λαυσαν όλοι την μαγειρική του κ.Βασίλη και στη συνέχεια ανέβηκαν στο Θέατρο για να παρακολουθήσουν τη Ψυχαγωγία με παιδιά και εθελοντές σε εξαιρετικές στιγμές.

24 Éïõëßïõ, τα παιδιά φεύγουνΌλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Μετά

από ένα τριήμερο μεγάλης και ποιοτικής δρά-σης με τα παιδιά να παρουσιάζουν τη δουλειά του Ομίλου τους και να προσπαθούν να ξεπε-ράσουν τον εαυτό τους στους αγώνες στίβου, με τους εθελοντές ντυμένους μπαλαρίνες να σερβίρουν το τελευταίο δείπνο της χρο-νιάς και να παρασύρουν τα παιδιά στο χορό, όλους μαζί να φτιάχνουν κοσμήματα, να παί-ζουν το μεγάλο παιχνίδι της Κατασκήνωσης και να παρακολουθούν το τελευταίο επεισόδιο των “7 παραμυθιών”.

26 Ιουλίου, η Κατασκήνωση κλείνει Είμαστε πολλοί οι δουλειές τελειώνουν

γρήγορα. Παράλληλα γάμοι αλλά και μπάνιο στη θάλασσα! Κοιτάζουμε πίσω μας λίγο πριν κλείσουμε την πύλη. Οι φετινές μνήμες ανα-κατεύονται με τις παλιότερες.

μικρό οδοιπορικότον Απρίλιο του 2011

φτάνει σε σας το τεύχος 14 κι από τότε πολλά έγιναν

στο μικρό μας χώρο...

Ïêôώâñιος, αðïëïãéóìüò δράσηςΟι 44 από τους 58 Έλληνες εθελοντές

που διέθεσαν το μεγαλύτερο μέρος των καλο-καιρινών τους διακοπών για να προσφέρουν στα παιδιά της μεγαλύτερης ανάγκης που φι-λοξενήθηκαν στη Κατασκήνωση ήταν παρόντες στον απολογισμό δράσης. Συζητήθηκαν πολλά και σημαντικά σε υψηλό επίπεδο και τέθηκαν ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν για τις επόμενες Κατασκηνώσεις.

Κοινή διαπίστωση οι εξαιρετικές σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ των εθελοντών, ο διαθέσιμος χρόνος που έχουν, οι αυξανόμε-νες δυσκολίες των παιδιών ακόμα κι αυτών που έχουν γονείς. Όλοι συμφωνούν πως έγι-νε σημαντική δουλειά με τα παιδιά και ότι και εκείνοι πέρασαν ωραία. Μετά από ώρες συ-ζήτησης το κοινό τραπέζι ήταν κάτι που όλοι είχαν ανάγκη.

Νοέμβριος, γåíéêÞ σõíÝëåõóç και εκλογέςΓίνεται η Γενική Συνέλευση των μελών του

Σωματείου με παρόντα 51 μέλη. Ο Σπήλιος διαβάζει τον απολογισμό δράσης και ακολου-θεί συζήτηση. Ο απολογισμός και η έκθεση της Ε.Ε εγκρίνονται, και γίνονται εκλογές.

Το Δ.Σ. που εκλέγεται συγκροτείται σε σώμα με Πρόεδρο το Σπήλιο Πέτζα, Αντι-πρόεδρο την Πέπη Βατικιώτη, Γ.Γραμματέα τη Χρύσα Βαμβακά, Ταμία τον Στρατή Πυρουνά-κη, Ειδικό Γραμματέα το Δημήτρη Αντωνίου, Σύμβουλο Δημ. Σχέσεων τη Ρίτα Ζαμπάλου και Συμβούλους τους Κώστια Αλεξανδρίδη, Αντώ-νη Πυρουνάκη και Πέτρο Καλλίτση.

Στις ανοικτές συνεδριάσεις του Δ.Σ. συμ-μετέχουν συστηματικά και πρώην μέλη του Δ.Σ. όπως οι Τιμολέων Χατζηβασιλείου, Αντώνης Κωνσταντακόπουλος, Θεοδόσης Πυρουνάκης και Φώντας Παπαϊωάννου.

Νοέμβριος, ΚλοπέςΚάποιοι φτωχοί διαρρήκτες αρπάζουν από

το χώρο της Κατασκήνωσης πράγματα που προορίζονται να κάνουν καλύτερη τη ζωή των παιδιών της μεγαλύτερης ανάγκης. Χλοοκοπτι-κά, μαχαιροπηρούνα, το καλώδιο της Πυρό-σβεσης. O tempora o mores!

Δεκέμβριος, στο ΠΙΚΠΑ ΒούλαςΣτις 4 Δεκεμβρίου 2011 ομάδα 25 εθε-

λοντών από τα Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα οργανώνει ένα Εμψυχωτικό και Ψυχα-γωγικό πρόγραμμα για τα τόσο ιδιαίτερα παι-διά που φιλοξενούνται στο ΚΑΑΠΒ Βούλας και σκορπίζουν δημιουργία και χαρά.

Δεκέμβριος, Χριστουγεννιάτικο BazaarΣτις 18 Δεκεμβρίου γίνεται στο «Φωκι-

ανό», στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο το πρώτο bazaar αλληλεγγύης. Η ομάδα εθελοντών που είχε την πρωτοβουλία δουλεύει με πάθος και φαντασία, αγωνιά για τα αποτελέσματα αλλά όλα πηγαίνουν εξαιρετικά και τα αποτελέσματα είναι πέρα από κάθε προσδοκία ενώ τα έσοδα ξεπερνούν τις 5.000€ . Και του χρόνου!

Ιανουάριος 2012, κοπή της πίταςΤο Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012 κόβου-

με την πίτα μας στην Κατασκήνωση. Παρά τον βροχερό καιρό 60 φίλοι και εθελοντές ανέβη-καν στην Κατασκήνωση φέρνοντας μαζί τους κάτι που είχαν ετοιμάσει για το κοινό τραπέζι που όπως πάντα ήταν εντυπωσιακό σε ποικιλία και ποιότητα ενώ ο φίλος Κώστας Διαμάντης προσέφερε το κρασί αλλά και ένα δείπνο για έξι άτομα στην γνωστή ταβέρνα ΟΙΚΟΝΟ-ΜΟΥ στα Πετράλωνα.

Τυχεροί της φετινής χρονιάς ο Στέλιος Γα-βαλάς και η Λίλη Μπέρτσου.

Φεβρουάριος, ΣõíåóôßáóçΤο Σάββατο 11 Φεβρουαρίου στην αί-

θουσα ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ στην Ελευσίνα, πραγ-ματοποιήθηκε η ετήσια Συνεστίαση. Παρά την δυσμενή, για τους πολλούς, οικονομική κατά-σταση, 190 φίλοι και εθελοντές εγκατέλειψαν την εσωστρέφεια της εποχής, έφτιαξαν μικρές παρέες που ενώθηκαν σε μια μεγάλη παρέα και αποφάσισαν να περάσουν καλά και να βοηθή-σουν μια σημαντική προσπάθεια.

Τη συνεστίαση τίμησε με την παρουσία του ο Δήμαρχος Ελευσίνας Γιώργος Τσουκαλάς ενώ παραβρέθηκαν ο Πρόεδρος της Σχολής Μηχανολόγων του ΕΜΠ Δημήτρης Παπαντώ-νης και γνωστοί παράγοντες της Ελευσίνας.

Ο μπουφές ήταν εντυπωσιακός και η ρε-μπέτικη κομπανία με το Δημήτρη Παπαφωτίου, τον Τάσο Βασιλειάδη και το Λαοκράτη Μπούκη, που προσφέρθηκαν να παίξουν δωρεάν, αλλά και τον μοναδικό Λεωνίδα Βιδάλη, μας συνε-πήρε με την μουσική και τα τραγούδια.

Σε όλα σχεδόν τα τραπέζια κάποιος κάτι κέρδισε. Βιβλία ή πίνακες ή τα εξαιρετικά κρα-σιά που πρόσφερε ο Τ.Σουλτανόπουλος.

Μάρτιος, Συνάντηση νέων εθελοντώνΣτις 29 Μαρτίου στο μπαράκι EL CAMINO

συναντιώνται 45 εθελοντές και νέοι φίλοι, βλέπουν φωτογραφίες από την Κατασκήνωση και συζητούν για την νέα Κατασκήνωση που πλησιάζει πίνοντας το ποτό τους.

Απρίλιος, ΣεμινάριαΤα σεμινάρια για τους εθελοντές προ-

γραμματίζονται για τις 7,8,9,10,20 και 21 Απριλίου. Γίνεται και εφέτος προσπάθεια για περισσότερα νέα στελέχη, πολύ καλά προετοι-μασμένα προγράμματα, εκπαιδευμένα, και όχι μόνο έμπειρα, στελέχη για να είναι τα παιδιά ευτυχισμένα και χαρούμενα στη κατασκήνωση. Τα σεμινάρια για τους πολύ νέους εθελοντές θα γίνουν τον Ιούνιο. Οι εθελοντές πρέπει να δηλώσουν την διαθεσιμότητά τους μέχρι τις 31 Μαϊου 2012 για να υπάρχει χρόνος για την καλή οργάνωση της κατασκήνωσης.

Απρίλιος, Έκδοση του ΠεριοδικούΤο ΘΡΟΪΣΜΑ 15 είναι έτοιμο, σας το

στέλνουμε και περιμένουμε τις απόψεις σας.

Απρίλιος-Ιούνιος, ΛαχείοΚυκλοφορεί το Λαχείο 2012. Η τιμή του 2

ΕΥΡΩ και η κλήρωση γίνεται στις 20 Ιουνίου. Φέτος πρέπει να πάμε καλά. Ας προσπαθή-

σουμε όλοι μαζί να διαθέσουμε σε φίλους και γνωστούς λίγους ή περισσότερους λαχνούς.

Η εξόρμηση για να βρεθούν χρήματα και προϊόντα απαιτεί καλή γραμματειακή υποστήρι-ξη και εδώ χρειαζόμαστε βοήθεια.

Απρίλιος-Ιούνιος, Τεχνικά Έργα Η οικονομική δυσπραγία αναβάλλει την

εκτέλεση νέων έργων. Κάποια Σαββατοκύρια-κα όμως θα χρειαστεί να ανέβουμε για δου-λειές στην Κατασκήνωση.

Ιούνιος, Εγγραφές παιδιώνΑπό 4 έως 22 Ιουνίου 2012 θα γίνουν, στη

Φωλιά αλλά και στα Γραφεία στην Αθήνα, οι εγγραφές παιδιών. Θα φιλοξενήσουμε 140 παιδιά από όλο τον κόσμο. Η ενημερωτική συ-νάντηση με τους γονείς είναι στις 2 Ιουλίου.

Ιούλιος, ο μήνας της μεγάλης δράσηςΣτις 27 Ιουνίου θα γίνει η οργανωτική συ-

νάντηση με τα στελέχη της κατασκήνωσης του 2012, ενώ η προκατασκηνωτική θα αρχίσει την Παρασκευή 6 Ιουλίου.

Τα παιδιά θα ανέβουν στις 9 Ιουλίου και θα φύγουν στις 29 Ιουλίου ενώ η κατασκήνωση θα κλείσει την 1η Αυγούστου 2012.

Τα περισσότερα από όσα θα συμβούν τους επόμενους μήνες θα τα μαθαίνετε από το newsletter. Για όσα καταφέραμε, όσα δεν κάνα-με, όσα ονειρευτήκαμε θα πρέπει να περιμένετε μέχρι τον Απρίλη του 2013, όταν θα φτάσει σε σας το επόμενο ΘΡΟΪΣΜΑ.

29

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012, στις 7.30 το απόγευμα, ελάτε στην Κατασκήνωση! Είστε καλεσμένοι στη Γιορτή των Φίλων για να δείτε από κοντά παιδιά και νιάτα σε δράση!

...στο τεύχος 15

Η ανάγκη οικονομικής ενίσχυσης της δράσης των κατασκηνώσεων Χαρούμενα Παιδιά- Χαρούμενα Νιάτα μαζί με μια μεγάλη δόση δημιουρ-γικότητας και φαντασίας από δεκάδες φίλους... και κάπως έτσι έχουμε το 1ο Χριστουγεννιάτικο Παζάρι Αλληλεγγύης.

Πιστεύουμε πως η διάδοση της εθελοντικής προσφοράς και οι δημι-ουργικές εθελοντικές δράσεις αποτελούν εξίσου σημαντικό σκοπό με αυτόν της οι-κονομικής ενίσχυσης των κατασκηνώσε-ων Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα. Παράλληλα η όλη ιδέα είναι σύμφωνη με το πνεύμα του αντικαταναλωτισμού που θέλουμε να προωθήσουμε και που δεν μετα-φράζεται μόνο ως «δεν ξοδεύω χρήματα», αλλά προσφέρω, ανταλλάσω, συνειδητο-ποιώ και περιορίζω τις ανάγκες μου.

Έτσι την Κυριακή 18 Δεκέμβρη 2011, στον πολύ όμορφο χώρο του γυμναστη-ρίου Ι.Φωκιανός, στο κέντρο της Αθήνας, στήθηκε μια μεγάλη γιορτή επικοινωνίας, κόντρα στην απομόνωση, την οικονομική κρίση και την πλαστή αφθονία των αγορών. Δεκάδες άνθρωποι στήριξαν το εγχείρημα

μας, προσφέροντας εκατοντάδες μικρά και μεγαλύτερα αντικείμενα, βι-βλία, κοσμήματα, παιχνίδια, διακοσμητικά, ηλεκτρικές συσκευές ακόμα και ποδήλατα. Πολλοί ακόμα προσέφεραν το χρόνο και τη δημιουργικότητα τους για την οργάνωση και το στήσιμο του παζαριού. Το αποτέλεσμα: Ο χώρος ήταν όμορφα διακοσμημένος, οι επισκέπτες πολλοί, οι εθελοντές

και οι φίλοι που βοήθησαν είχαν πολύ κέφι και έτσι για ολόκληρη την ημέρα βρεθήκαμε όλοι μαζί να ανταλλάσουμε πράγματα, να συνομιλούμε, να ακούμε ο ένας τον άλλο, να μοιραζόμαστε συναισθήματα, ιδέες και αξίες αναδεικνύοντας ξανά τον πολιτισμό μιας κοινωνίας με ανθρωπιά, αξιοπρέπεια και συνοχή.

Σχεδόν δύο ομάδες παιδιών θα φιλο-ξενηθούν δωρεάν το καλοκαίρι από τα έσο-δα του παζαριού!

Δίνουμε λοιπόν ραντεβού με όλους εσάς για το Δεκέμβρη του 2012 να επανα-λάβουμε και να μεγαλώσουμε περισσότερο το παζάρι αλληλεγγύης για την ενίσχυση της δράσης των Κατασκηνώσεων.

30 καινούριες ιδέες από τους νέους εθελοντές

έγραψαν και είπαν για μας

Πληροφορίες για τη δράση μας θα βρείτε στο www.kataskinosi.gr. Γραφτείτε συνδρομητές για να λαμβάνετε κάθε μήνα το newsletter!

Σε μια εποχή όπου η πληροφορία εισβάλλει, πολλές φορές και απρόσκλητη, στην προσωπική ζωή του καθενός από μας, έχουμε φθά-σει στο σημείο να θεωρούμε ότι, αν κάτι δεν εμφανίζεται στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, απλώς δεν υπάρχει. Και αντίστροφα, αποκτούν οντότητα στο χώρο της εικονικής πραγματικότητας ανύπαρκτοι ή υποτυπώδεις φορείς και δράσεις που έτυχαν(;) της εύνοιας των Μέσων. Η Κατασκή-νωση ουδέποτε χρησιμοποίησε το εργαλείο της επ’ αμοιβή προβολής, με αποτέλεσμα οι αναφορές στο έργο της να μειώνονται, σε μια πε-ρίοδο όπου τα Μέσα αυξάνουν συνεχώς σε αριθμό, και εφευρίσκουν καθημερινά νέα τεχνάσματα για να μεταφέρουν τα «μηνύματά τους» στον Πολίτη.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα τους ανθρώπους που, στα πλαίσια της επαγγελματικής ή εθελοντικής τους δραστηριότητας σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, έδωσαν φωνή στην Κατασκήνωση και έτσι προβλήθηκε τόσο το γενικό έργο της όσο και διάφορες ειδικές εκδηλώσεις. Την χρονιά που πέρασε, πολύτιμη ήταν η δημοσιότητα που δόθηκε στο Παζάρι Αλληλεγγύης που η επιτυ-χία του ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις από τους Νικόλα Καμακάρη, Βασιλική Αγγουρίδη και Γιώργο Σμυρνή του Ράδιο 9 και τους Σταύρο Διοσκουρίδη και Παναγιώτη Μένεγο του ΣΚΑΙ 100,3. Στον αντίποδα, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφερθούμε σε ένα δείγμα αντιδεοντολογικής αρνητικής δημοσιότητας που παρουσιάστηκε σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Δεν έχει σημασία αν η άποψη δεν διατυ-πώθηκε από τον δημοσιογράφο, αλλά από τον βουλευτή (!!!) που έδινε συνέντευξη. Το σημαντικό είναι ότι κανείς τους (βουλευτής, δημοσιο-γράφος, σταθμός) δεν θεώρησε καθήκον του να ελέγξει τα λεγόμενα πριν από τη συνέντευξη ή να ανασκευάσει το ολίσθημα μετά από αυτήν. Μόνο η καλή εφημερίδα ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ του Δημάρχου Ελευσίνας Γιώργου Τσουκαλά αποκατέστησε, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε, την αλήθεια για όσα «καταγγέλθηκαν».

Σταχυολογούμε κάποια αποσπάσματα από τον Τύπο.«Έχουμε καταλήξει πραγματικά να παγιδευτούμε σε αριθμούς και

χρηματοοικονομικούς όρους σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Μιλάμε για άνοδο μετοχών ενός καλλιτέχνη, ότι ο πρωθυπουργός εξάντλησε το διαπραγματευτικό του κεφάλαιο, οι ψυχίατροι μιλάνε για έλλειμμα αγάπης και διαχείριση συναισθημάτων». Λόγια της Ιωάννας Καρυστιά-νη στο περιοδικό «Θρόισμα» των κατασκηνώσεων «Χαρούμενα Παιδιά- Χαρούμενα Νιάτα» όπου μπορείτε να διαβάσετε θέματα για κινηματο-γράφο, εικαστικά, βιβλίο, θέατρο, περιβαλλοντικά ζητήματα.

Γιώργος Κιούσης, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 11-6-2011Μια διαφορετική κατασκήνωση λειτουργεί στη Μάνδρα Αττικής. Με

τη βοήθεια Ελλήνων αλλά και ξένων εθελοντών, η Κατασκήνωση «Χα-ρούμενα παιδιά, χαρούμενα νιάτα» αποτελεί δωρεάν καταφύγιο για ιδιαίτερες κατηγορίες λιλιπούτειων... Εν μέσω οικονομικής κρίσης, η «ανάγκη» που υπάρχει για μια τέτοια κοινωνική κατασκήνωση έγινε εμφανής από την πρώτη μέρα των εγγραφών. Στην κατασκήνωση εργά-ζονται 70 εθελοντές που κάνουν με χαρά όλες τις δουλειές.

Ελένη Βέργου, Ελεύθερος Τύπος της 30-6-2011Διακοπές, παιχνίδι, διασκέδαση, δημιουργική απασχόληση, γέλιο,

χαρά και μια μεγάλη αγκαλιά περίμενε και εφέτος τα παιδιά στον Άγιο Γεώργιο στη Μάνδρα Αττικής. Μια αγκαλιά τόσο μεγάλη που για άλλη μια φορά χώρεσε 140 λιλιπούτειους κατασκηνωτές, ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο, την καταγωγή, το θρήσκευμα, την οικογενειακή ή την οικονομική τους κατάσταση. Είναι η γεμάτη αγάπη αγκαλιά που εδώ και 79 χρόνια προσφέρει μέσα από τις δράσεις της η οργάνωση «Κατα-σκηνώσεις Χαρούμενα Παιδιά - Χαρούμενα Νιάτα».

Ηρώ Πογκόη, ΒΗΜΑ της 15-7-2011Στις παρυφές του όρους Πατέρα, μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από

την αγανάκτηση, το θυμό, τα ασύστολα ψέμματα, τις ανυπόστατες υπο-σχέσεις, την απανθρωπιά των κυβερνώντων, μια κοινωνία ανθρώπων επιμένει να επιβιώνει, να κάνει όμορφα πράγματα, να μοιράζεται, να εξαντλείται, να απολαμβάνει.

Τζένη Παπαζιού. περιοδικό Serious, Ιούλιος 2011

χριστουγεννιάτικο παζάρι

Αλέξανδρος Κυτίνος

επικοινωνία

Επιμέλεια: Κώστιας Αλεξανδρίδης

31οικονομικά και χορηγίες

δει δη χρημάτων

Χορηγίες χρημάτων και υλικών

"Υιοθεσία" φιλοξενίας παιδιών

ΛΑΧΕΙΟ 2012Êõêëïöïñåß ôï Ëá÷åßï ìå áíôéêåßìåíá êëÞñùóçò

50 ðßíáêåò êáé 50 âéâëßá. ÔéìÞ Ëá÷íïý 2 ÅÕÑÙ.

ÊëÞñùóç óôéò 20 Ιουνίου 2012 þñá 8 ì.ì.

Ãéá ëá÷íïýò ôçëåöùíÞóôå óôï 210-32.26.019

Το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση «υιοθέτησε», για 4η συνεχόμενη χρονιά, την φιλοξενία πέντε παιδιών της Κατα-σκήνωσης χορηγώντας στο Σωματείο Κατασκηνώσεις Χαρού-μενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα το ποσό των 2.000€.

Περισσότερες από 10.000 μερίδες φαγητού ετοιμάστηκαν φέτος από τους Chef κ.Βασίλη Παναγιωτόπουλο και Joe Ρήγα στο μαγειρείο.

ÓÊÅÐÔÅÓÔÅ ÍÁ ÁÍÁËÁÂÅÔÅ ôá Ýîïäá ôçò öéëïîåíßáò åíüò ðáéäéïý;

400€ èá ôïõ ÷áñßóïõí 21 áîÝ÷áóôåò ìÝñåò!

Μεγάλες Χορηγίες

Τα δύσκολα χρόνια είναι αυτά που περνάμε όλοι τώρα και ίσως τα δυσκολότερα έρχονται. Και όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις η οικονομική κρίση πλήττει περισσότερο τους οικονομικά αδύναμους κι ανάμεσά τους τα παιδιά που φιλοξενούμε κάθε χρόνο. Οι οικογένειές τους είναι σε απόγνωση, οι φορείς που τα εξυπηρετούν δυσκολεύονται να τους προσφέρουν υπηρεσίες, τα σχολεία τους είναι κρύα κι αυτά πάνε εκεί πεινασμένα για να μάθουν. Πλησιάζει το καλοκαίρι και με αγωνία σκεφτόμαστε το τι θα γίνει στις εγγραφές για την Κατασκήνωση. Τη χρο-νιά που πέρασε δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ, δεν ξοδέψαμε χρήματα για βελτίωση των εγκαταστάσεών μας και μειώσαμε ένα μικρό αποθεματικό που είχαμε για να καλύψουμε τα 53.000€ που χρειάστηκαν. Ευτυχώς που δεν δαπανούμε χρήματα για αμοιβές εργαζομένων.

Τα μέλη, οι εθελοντές, οι φίλοι και οι γνωστοί που έρχονται στη Συ-νεστίαση την Έκθεση ή το bazaar, που αγοράζουν ή διαθέτουν Λαχνούς, που βοηθούν να βρεθούν τρόφιμα, εξοπλισμός και υλικά έκαναν όσα μπορούσαν ξεχνώντας τις δικές τους δυσκολίες. Ας ενεργοποιήσουμε περισσότερους φίλους κι ας προσπαθήσουμε να μην εγκαταλείψουμε στην τύχη τους τα παιδιά.

Κοντά μας υπάρχουν και άνθρωποι του επιχειρηματικού κόσμου που, ευαίσθητοι όπως είναι, γίνονται χορηγοί της προσπάθειας που κάνουμε αφού ξέρουν πως τα χρήματα που χορηγούν δεν θα πάνε σε αμοιβές ή απολαβές ανθρώπων

Ïöåßëïõìå Ýíá ìåãÜëï åõ÷áñéóôþ óå üëïõò ôïõò ößëïõò ðïõ åíßó÷õóáí ïéêïíïìéêÜ ôéò ðñïóðÜèåéÝò ìáò και éäéáßôåñá ôéò êõñßåò:

Ìáñêçóßá ×áôæçðáýëïõ, Ελένη Λιδώρη, Άννα Γκιάτη, Καίτη Taylor, Έφη Χαϊκάλη, Αγγελία Πατέρα, Μαίρη Αναστασοπούλου, Ευτυχία Παπατζανά-κη, Κλεοπάτρα Πρίφτη, Δήμητρα Χριστοπούλου, Δωροθέα Γιαννίση, Ειρήνη Φούντου, Ελένη Κονιδάρη, Μαρία Διαμαντοπούλου, Λένα Καλπίδου, Αντι-γόνη Παπαπασχάλη, Χριστίνα Κουράφα, Ρένα Μοράρη, Ντίνα Καλαμίτση, Ελένη Δούκα, Ευπραξία Κουτάντου

ôïõò êõñßïõò Σπύρο Μεταξάτο, Ηλία Κουντούρη, Κωστή Καβουλάκο, Γιάννη Παπαδό-

πουλο, Σωτήρη Καλαμίτση, Στέλιο Σκούφα, Νίκο Νικολάου, Λουκά Λιδώρη, Τάσο Γκιάτη, Γιώργο Γκιάτη, Νίκο Καπλανίδη, Απόστολο Δούκα, Θάνο Μιχα-λόπουλο, Κωστή Καβουλάκο, Ιωάννη Φράγκο, Γιώργο Τσαγκαράκη, Αντώνη Τσουρινάκη, Γιάννη Μακροδήμο, Παναγιώτη Οικονόμου, Γιάννη Χρυσοβέργη, Κώστα Μπούτση, Γιώργο Πέππα, Μόσχο Μοσχίδη, Πέτρο Μοσχίδη, Πανα-γιώτη Κεραμίδα, Δημήτρη Μαργαριτούλη, Πέτρο Μπισμπιρούλα, Τάσο Σουλ-τανόπουλο, Γιώργο Πυρουνάκη

και όσους μεσολάβησαν για να βρεθούν τρόφιμα και υλικά όπως τους:Γιώργο Παναγόπουλο και τους φίλους του στην UNILEVER, Παναγιώτη

Κουβάτσο και τους φίλους του στη NESTLE, Άννα Καρακατσάνη, Λύντια Πετροπούλου και Ξενοφώντα Παπαϊωάννου.

Åôáéñåßåò êáé óýëëïãïé ìå ôç ìåóïëÜâçóç ößëùí ðïõ îÝñïõí êáëÜ ôç ÷ñçóéìüôçôá ôçò ðñïóðÜèåéáò ðïõ ãßíåôáé ãéá ôá ðáéäéÜ ôçò ìåãáëýôåñçò áíÜãêçò μας åíßó÷õóáí.

Áðü ôïí Απρίλιο ôïõ 2011 μέχρι το Μάρτιο του 2012 μας âïÞèçóáí - ìå äùñåÝò 300-2.000 € ïé:

IMPREGILO SPA• COMMON PROGRESS• GOLDEN DESTINY• ΕΛΛΗΝΟΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ST.JOSEF• ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓ.ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΝΔΡΑΣ• BETAPLAN ΑΕΜ• ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ Ν.ΣΜΥΡΝΗΣ•

- äéáèÝôïíôáò ðñïúüíôá êáé ìÝóá ïé:

TOYOTA ÐËÅÓÔÇÓ ΔΗΜΟΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣNESTLE ΔΗΜΟΣ ΜΑΝΔΡΑΣUNILEVER HELLAS ΦAΡΜΑ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣBINGO-TOTTIS MADONAÅÕÑÙ×ÁÑÔÉÊÇ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣÓ. ÃÑÇÃÏÑÏÐÏÕËÏÓ ΠΕΤΡΟΓΚΑΖBELLISSIMO 3 ΑΛΦΑΚÙÓÔÁÓ ÄÉÁÌÁÍÔÇÓ AGRINOΑΙΝΟΣ Δ.ΜΟΙΡΑΡΑΚΗ Α. ΤΡΙΠΟΔΑΚΗΣ Σ.ΨΙΛΙΑΝΟΣΑΡΙΣΤΩ Τ.ΣΟΥΛΤΑΝΟΠΟΥΛΟΣΚΟΤΟΠΟΥΛΑ ΒΟΚΤΑΣ Αθ. ΖΑΧΑΡΙΑΣCOLGATE-PALMOLIVE CRETAFARM

Ïöåßëïõìå Ýíá ìåãÜëï åõ÷áñéóôþ στον ΚΩΝΣΤΑΝΤΙ-ΝΟ ΠΕΡΑΤΙΚΟ, στο ΖΑΝΝΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ και στο ΘΕΡΑ-ΠΕΥΤΗΡΙΟ ΑΠΟΡΩΝ ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΔΩΝ ΚΛΕΟΜΕ-ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ για τις μεγάλες προσφορές τους και για την πολυετή ενίσχυση των προ-σπαθειών μας.

êáôáóêçíùóåéò ÷áñïõìåíá ðáéäéá-÷áñïõìåíá íéáôá

χεϋδεν 14, 104 34 ÁèÞíá www.kataskinosi.gr

http://xaroumenapaidia.blogspot.com/http://throisma-magazine.blogspot.com/

áí ðéóôåýåôå üôé ç ðñïóðÜèåéÜ ìáò áîßæåé êáé èÝëåôå íá âïçèÞóåôå ôüôå:

KáôáèÝóôå Ýíá ðïóü óôïõò Ëïãáñéáóìïýò:• 080-67172687 óôçí ÅÈÍÉÊÇ ÔÑÁÐÅÆÁ168-00-2002-004752 óôçí ALPHA BANK0026-0056-01-0200373065 óôçí EUROBANK5025-010577-269 óôçí ÔÑÁÐÅÆÁ ÐÅÉÑÁÉÙÓ Þ óôï ðñüãñáììá winforlife óôï www.easypay.gr

ÊÜíôå ôéò áãïñÝò óáò ìå ìéá ðéóôùôéêÞ Winlife Visa και • δηλώστε τις Κατασκηνώσεις Χαρούμενα Παιδιά

Óõìðëçñþóôå ôçí Ôá÷õäñïìéêÞ åðéôáãÞ ðïõ åóùêëåßåôáé•

AãïñÜóôå Ëá÷íïýò ôïõ Ëá÷åßïõ ðïõ êëçñþíåé, • óôéò 20 Ιουνίοõ 2012, 50 ðßíáêåò êáé 50 âéâëßá

“• ÕéïèåôÞóôå”, ìå 400 €, ôç “öéëïîåíßá” ãéá 21 ìÝñåò åíüò ðáéäéïý óôçí êáôáóêÞíùóç

ÄéáèÝóôå ãéá ôá 140 ðáéäéÜ ôá • åîáéñåôéêÜ ðñïúüíôá ôçò Åôáéñåßáò óáò (τρόφιμα, υλικά καθαριότητας κλπ)

Áöéåñþóôå ÷ñüíï óôéò äñáóôçñéüôçôÝò ìáò και • δουλέψτε εθελοντικά στα προγράμματά μας για τα παιδιά και τους νέους

ÅðéêïéíùíÞóôå ìáæß ìáò áöÞíïíôáò ìÞíõìá óôï 210-32.26.019

óôÝëíïíôáò FAX óôï 210-32.57.801 Þ e-mail óôï kataskinoseis@yahoo.com

και στο kataskinosi@gmail.com

EN ISO 9001:2008Παροχή Υπηρεσιών Διαμονής, Σίτισης και

Ψυχοκοινωνικής Στήριξης Παιδιών και Εφήβων

EN ISO 22000:2005Επεξεργασία και Διάθεση Τροφίμων

στις εγκαταστάσεις της Κατασκήνωσης