ΔΗΜΟΣΘΕΝΕΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΙΑΝΙΑΣ

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

«ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ

ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ»

Β΄ ΛΥΚΕΙΟΥ, ΤΜΗΜΑ: Β3

ΠΑΙΑΝΙΑ 2016

ΤΜΗΜΑ Β3

ΜΠΟΥΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ, (ΠΡΟΕΔΡΟΣ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ, ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΡΙΑ)

ΜΠΙΤΣΑΚΗ ΑΝΔΡΙΑΝΑ (ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΡΙΑ)

ΜΠΕΡΤΟΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ, (ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ), ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ

ΠΑΣΙΑΛΗ ΜΑΡΙΑ, (ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΡΙΑ)

ΠΟΥΛΑΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, (ΠΡΟΕΔΡΟΣ)

ΜΕΛΗ: ΜΠΑΤΡΗ ΕΥΘΑΛΙΑ, ΜΠΕΓΚΑΪ ΜΑΡΙΝΕΛΑ, ΜΠΕΛΤΣΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ-ΜΑΡΙΟΣ, ΜΠΡΑΤΣΑΪ ΓΚΡΙΣΙΛΝΤΑ,

ΜΠΡΕΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΝΤΙΛΚΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΑ,

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ, ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΙΧΑΗΛ, ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ,

ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, ΠΑΡΑΒΑΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝ, ΡΑΠΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΣΑΡΡΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, ΣΙΔΕΡΗ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΣΙΔΕΡΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΤΣΗ ΠΕ08

ΥΠΟΟΜΑΔΑ Α: «Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΄30 , Φώτης Κόντογλου»

ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΡΙΑ: ΠΑΣΙΑΛΗ ΜΑΡΙΑ

ΜΕΛΗ:ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Π., ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Μ., ΡΑΠΤΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Κόντογλου ήταν ένας Μικρασιάτης αγιογράφος λογοτέχνης και ζωγράφος.

* Γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου το 1895

Μέσα από τα έργα του αναζητούσε την ελληνικότητα δηλαδή μια αυθεντική έκφραση φέρνοντας την

ελληνική παράδοση τόσο στη λογοτεχνία όσο και στη ζωγραφική.

* Συνέβαλε στο χώρο της βυζαντινής εικονογραφίας

* Ήταν εκπρόσωπος της γενιάς του τριάντα

* Μαθητές του ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Εγγονόπουλος και άλλοι

Ο Κόντογλου εμπνέεται από την ελληνική παράδοση και προσηλώνετε με φανατισμό σε ότι θεωρεί ελληνικό βγαλμένο από την παράδοση του βυζαντίου και της ορθόδοξης Εκκλησίας

ΥΠΟΟΜΑΔΑ Β: «ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ»

ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΡΙΑ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ : ΜΠΟΥΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ

ΜΕΛΗ: ΝΤΙΛΚΑ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, ΜΠΕΓΚΑΪ ΜΑΡΙΝΕΛΑ, ΜΠΡΑΤΣΑΪ ΓΚΡΙΣΙΛΝΤΑ, ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΑ

ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Η Γενιά του ’30, χαρακτηρίστηκε από την ανάγκη της να υποστηρίξει θεωρητικά το καλλιτεχνικό της έργο, διεκδίκησε βήμα λόγου και κατοχύρωσε μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση όσον αφορά στην απόδοση της πραγματικότητας και την καλλιτεχνική παράδοση, εισάγοντας ουσιαστικά την έννοια του μοντερνισμού στην ελληνική εικαστική πραγματικότητα.

Ν.Χατζηκυριάκος «Τεχνότοπος»

ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ 30’

Η ελληνική λαϊκή τέχνη έχει τις ρίζες της στο Βυζάντιο. Έχει επηρεαστεί, επίσης, από την τέχνη της Ανατολής και της Δύσης. Συγγενεύει, μάλιστα, ιδιαίτερα με την τέχνη των άλλων βαλκανικών λαών. Τα έργα της είναι δημιουργίες ανθρώπων που δε διδάχτηκαν την κάθε μορφή τέχνης σε σχολές, αλλά από έμπειρους τεχνίτες.Ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της λαϊκής τέχνης αποτελεί ο συνδυασμός χρηστικότητας και αισθητικής. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της τέχνης είναι ότι τα έργα της αποτελούν έκφραση της ομαδικής αισθητικής της συγκεκριμένης κοινωνίας και όχι της προσωπικής αισθητικής κάθε δημιουργού. Εκτός από αυτά, η λαϊκή τέχνη είναι μια τέχνη συντηρητική που συνδέεται στενά με την παράδοση. Φανερώνει, επίσης, έναν κόσμο που ζούσε σε αρμονία με τη φύση και την αναπαριστούσε στην τέχνη του.

Γ.Τσαρούχης «O ναύτης που διαβάζει»

Η ελληνική λαϊκή τέχνη διακρίνεται σε εκκλησιαστική και σε κοσμική. Άλλοτε αναπαρίστανται γεωμετρικά σχέδια, άλλοτε σκηνές από την καθημερινή ζωή (γάμος, χορός, κυνήγι κ.α.) και άλλοτε έχουν συμβολικό ή μαγικό χαρακτήρα (φίδι, σταυρός, γλάστρα, πετεινός, άγιοι). Υπάρχουν, επίσης, και θέματα που προέρχονται από τον αρχαίο και το βυζαντινό κόσμο, όπως η γοργόνα και ο δικέφαλος αετός.Στην πρωιμότερη βυζαντινή ζωγραφική συνεχίζει την ελληνιστική και ρωμαϊκή παράδοση της τοιχογραφίας αλλά επενδύει τα κλασικά θέματα με αλληγορικό χριστιανικό περιεχόμενο.

Στην υστεροβυζαντινή περίοδο, εμφανίζονται πιο έντονα φυσιοκρατικά στοιχεία, ενώ αρκετοί καλλιτέχνες επιδιώκουν σταδιακά μία περισσότερο υποκειμενική απόδοση των παραδοσιακών θεμάτων που αναπτύσσουν, με αποτέλεσμα να τονίζονται οι εκφράσεις των προσώπων ή οι κινήσεις των μορφών που απεικονίζονται.

Ν.Εγγονόπουλος «Η Αργώ»

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ

Ο Γ. Τσαρούχης αποτυπώθηκε στη νεοελληνική κριτική ως ο εκφραστής των αξιών της ελληνικής τέχνης. Μαθήτευσε κοντά στον Παρθένη και τον Κόντογλου, γεγονός που τον έφερε σε επαφή με τη βυζαντινή τέχνη. Οι πρώτες του επιρροές εντοπίζονται στη λαϊκή τέχνη, στο Θεόφιλο και στις αναπαραστάσεις του Καραγκιόζη. Εν συνεχεία, θα αναζητήσει έμπνευση στα ιδιώματα της ελληνιστικής ζωγραφικής, τα ψηφιδωτά και τα Φαγιούμ (νεκρικές προσωπογραφίες). Υποστήριζε, πως το έργο του, επιχειρεί στο σύνολό του, να συνέχει τόσο της βυζαντινές παρακαταθήκες όσο και τα διδάγματα της αναγέννηση.

Στη συνέχεια, ο Ν. Εγγονόπουλος, επίσης μαθητής του Κόντογλου, αποτελεί καλλιτέχνη βαρύνουσας προσοχής. Άξια αναφοράς είναι η μυθολογική αναφορά του έργου του, που αποτελεί και το χαρακτηριστικό της πρωτοτυπίας του, όπως, επίσης και η αδιάκοπη αναφορά σε στοιχεία της βυζαντινής τέχνης και της λαϊκής ζωγραφικής. Στο έργο του συναντάται ολόκληρο το ιστορικό φάσμα που επεξεργάζεται ως αφετηριακό η γενιά του, από την αρχαιότητα ως τους ήρωες της επανάστασης, δημιουργώντας ένα μοναδικό καλλιτεχνικό ιδίωμα στα ελληνικά δεδομένα.

Τελευταία αναφορά αυτή στον Ν. Χατζηκυριάκο- Γκίκα. Ο ίδιος υπήρξε μαθητής του Παρθένη, γεγονός στο οποίο αποδίδεται η καλλιτεχνική του γλώσσα, η τονικότητα δηλαδή, του φωτός του και η πνευματικότητα των έργων του. Στο Παρίσι, όπου βρίσκεται για σπουδές, επηρεάζεται ανεξίτηλα από τον Picasso και τον κυβισμό, στοιχείο που στο έργο του μεταφράζεται εξελληνισμένα. Το άυλο φως των έργων του, τα καθαρά διαγραφόμενα σχήματα και οι σκληρές σκιές του, κατ’ αυτόν απορρέουν από την ελληνική ύπαιθρο, καθώς επίσης, και το γεωμετρικό σχέδιο και η πολυπρισματικότητα, που επιβάλλονται από το ορεινό τοπίο. Το χρώμα δεν είναι ατμοσφαιρικό, αλλά αντίθετα καθαρό με έλλειψη διακυμάνσεων. Επιπρόσθετα, έκδηλη σε αυτόν είναι η διακοσμητική διάθεση του έργου του και χαρακτηριστική η άποψή του για την “πλαστική μεταφυσική του γεωμετρικού χαρακτήρα που έχει αντικαταστήσει τη θρησκευτική έμπνευση”.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ

Ο πίνακας του «Οι Τέσσερις Εποχές»  είναι λάδι σε πανί, 160 Χ 300 εκ., εν έτη 1969 ανήκει στη συλλογή του Κ. Δοξιάδη. Απεικονίζει τις εποχές ως ανθρώπινες μορφές, δύο άνδρες και δύο γυναίκες, που στέκονται μπροστά σ’ ένα τραπέζι με φρούτα. Με τον τρόπο αυτό αναδεικνύει την ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης και δίνει έμφαση σε απλά καθημερινά πράγματα. Το μεγάλο τραπέζι συμβολίζει την συνύπαρξη αυτών των ανθρώπων αλλά και την ιερή στιγμή του φαγητού που συγκεντρώνονται όλοι γύρω από το τραπέζι. Το τραπέζι φυσικά έχει φρούτα από όλες τις εποχές: σταφύλια, ροδάκινα, βερίκοκα, καρπούζι, κεράσια, ρόδια, πεπόνια. Στο πρώτο μέρος, σε παράθυρο, ζωγράφισε την Άνοιξη (αριστερά), στο δεύτερο μέρος, το μεσαίο, το Καλοκαίρι με το Φθινόπωρο και στο τρίτο μέρος, σε παράθυρο (δεξιά), το Χειμώνα.

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Τα  χρώματα  του  καθαρά. Τα  αγαπημένα  του  ήταν  τα  3 βασικά: το  κόκκινο, το  κίτρινο  και  το  μπλέ  όπως  και  τα  παράγωγα  τους. Χρησιμοποιούσε  λάδια  αλλά  και  αυγοτέμπερα. Η  τεχνική  του  Βυζαντινή  επί  το  πλείστον: Ανθίβολα, χρωματικοί  προπλασμοί  στις  μορφές  και  το  χώρο. Η  εναλλαγή  θερμών- ψυχρών  τόνων  που  εφαρμόζει  προκύπτει  από  τη  διδαχή  του  δάσκαλού  του  Παρθένη. Οι  μορφές  του  εντυπωσιάζουν  με  το  ιδιαίτερο  «σμίλευμα»  τους. Τη  πολύ  λεπτή  μέση  και  τα  μεγάλα  άνω και κάτω άκρα που «μιλάνε» με τη κίνηση ή  τη στατικότητα  τους.  Τρισδιάστατες  μορφές  πάνω σε  δισδιάστατη  επιφάνεια. Η  φιγούραανδρείκελο,  όπως  την  ονομάζουν  λόγω  του  ότι  δεν  εξατομικεύει  με  χαρακτηριστικά  αλλά  και  δεν  αποκαλύπτει  συναισθήματα, κάποιες  φορές  είναι  ακέφαλη  ή  αντί  για  κεφάλι  χρησιμοποιείται  ένα  συμβολικό  αντικείμενο.

Ν.Εγγονόπουλος «Η Δήλος»

Τα  θέματα  του  τα  αντλεί  από  τους 3  ένδοξους  σταθμούς  στο  παρελθόν  της  Ελλάδας: Α)Βυζάντιο «Ο  τελευταίος  βυζαντινός  αυτοκράτωρ», Αρχιτέκτων  της  Αγίας  Σοφιάς»  Β) Η  ελληνική  Επανάσταση  του  1821  από  τη  σκλαβιά  των  τούρκων («Σύνθεσις»απο την  Επανάσταση, «Λεπτομέρειες  του  μηχανισμού  της  Εθνεργεσίας»..  και           Γ)   Την  ελληνική  μυθολογία («Οδυσσέας  και  Καλυψώ», «Ποσειδών», «Η  αρπαγή  της  Ευρώπης», «Η  Αργώ», «Θησέας  και  Μινώταυρος», «Δαίδαλος», «Πηνελόπη  και  Οδυσσέας», «Ιάσων», «Ο  άτλας», «Ο  Ήφαιστος» ..... όπως  και  ιστορικά  πρόσωπα («Εμφάνιση  Ρήγα Φεραίου  στα  μέρη  της  Ευβοιας»), «Μέγα  Αλέξανδρος  και  Παύλος  Μελάς» αλλά  και  προσωπικότητες  των  γραμμάτων  και  της  τέχνης («Καβάφης»).

Ν. Εγγονόπουλος «O ποιητής και η Μούσα»

ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΣ-ΓΚΙΚΑΣ

ΥΠΟΟΜΑΔΑ Γ: «ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΣΤΗ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ»

ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΡΙΑ: ΜΠΙΤΣΑΚΗ ΑΝΔΡΙΑΝΑ,

ΜΕΛΗ ΟΜΑΔΑΣ: ΣΙΔΕΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΣΙΔΕΡΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ

ΥΠΟΟΜΑΔΑ Δ

ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ: ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΜΕΛΗ ΟΜΑΔΑΣ: ΜΠΕΡΤΟΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ , ΠΑΡΑΒΑΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

ΥΠΟΟΜΑΔΑ Ε

ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΡΙΑ: ΜΠΑΤΡΗ ΕΥΘΑΛΕΙΑ ,

ΜΕΛΗ ΟΜΑΔΑΣ: ΜΠΕΛΤΣΙΔΗΣ ΙΩΑΝΗΣ , ΜΠΡΕΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ , ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

Παναγιώτης Ζωγράφος. Ο Παναγιώτης Ζωγράφος ήταν αγωνιστής του 1821, τον οποίο εξέλεξε ο Μακρυγιάννης αναθέτοντάς του την αναπαράσταση σημαντικών ιστορικών σκηνών. Ο Μακρυγιάννης έμαθε γράμματα στα γεράματά του για να γράψει τα απομνημονεύματά του. Πίστευε όμως, ότι εκτός από τον γραπτό λόγο, χρειάζονταν και εικόνες, αφού το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων ήταν αγράμματοι. Αρχικά ανάθεσε σε έναν Ευρωπαίο να του ζωγραφίσει, γρήγορα όμως κατάλαβε ότι δεν χρειάζονταν καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις, αλλά εικόνες περιγραφικές με όλα τα απαραίτητα στοιχεία που θα ήταν ικανά να εξιστορήσουν με ακρίβεια το θέμα που απεικόνιζαν. Έτσι στράφηκε στον Ζωγράφο, παλαίμαχο αγωνιστή από την Βαρδώνια της Λακωνίας. Ο Παναγιώτης ήταν αυτοδίδακτος λαϊκός ζωγράφος, αγιογράφος της μεταβυζαντινής λαϊκής παράδοσης και ως αγωνιστής είχε δει με τα ίδια του τα μάτια όλα αυτά που ο Μακρυγιάννης του ανέθετε να περιγράψει. Ο Παναγιώτης φιλοτέχνησε εικοσιπέντε πίνακες. Αντίγραφα των πινάκων φτιάχτηκαν από τους γιους και από τον ίδιο τον Παναγιώτη και μοιράστηκαν όπως ήθελε ο Μακρυγιάννης στον βασιλιά Όθωνα, στον Τσάρο της Ρωσίας, τον βασιλιά της Γαλλίας και την βασίλισσα της Αγγλίας.

Η πολιορκία των Αθηνών από τον Κιουταχή

Μακρυγιάννης

Ένας από τους ευεργέτες του ήταν ο Παναγιώτης Ζωγράφος, από την Βαρδώνια της Λακωνίας, μαζί με τους δυο γιούς του.« Λαϊκός ζωγράφος, αγιογράφος της μεταβυζαντινής λαϊκής παράδοσης, αγωνιστής και ο ίδιος, ο Παναγιώτης Ζωγράφος ήταν ιδανικά προικισμένος για να αισθητοποιήσει τα οράματα του Στρατηγού. Οι αρχέτυπες εικόνες που είχαν στο πνεύμα τους κατάγονταν απ’ τον ίδιο πολιτισμό ˙ έναν πολιτισμό λαϊκό αλλά αυτάρκη, ζωογονημένο από ένα πλούσιο παρελθόν που είχε περάσει μέσα στους φορείς του, όχι σαν ξηρή ιστορική μνήμη, αλλά σαν ύφος ζωής, σαν παραδομένη τεχνική και καλαισθησία». Αυτά γράφει σχετικά με τον Παναγιώτη Ζωγράφο η εξαίρετη Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης και Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Κα Μαρίνα Λαμπράκη – Πλάκα, στο άρθρο της “ Εικονογραφία του Αγώνα” που δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 8ης Ιουνίου του 1997. Τρία χρόνια κράτησε η συνεργασία αυτή 1836- 1839. Επισκέφτηκαν τα διάφορα πεδία των μαχών που είχε λάβει μέρος ο Μακρυγιάννης και ενώ ο Στρατηγός του εξιστορούσε « έτσι είναι εκείνη η θέσις, έτσι εκείνη, αυτός ο πόλεμος έτσι έγινε, αρχηγός των Ελλήνων ήτο εκείνος, αρχηγός των Τούρκων εκείνος», ο Ζωγράφος φιλοτεχνούσε τον πίνακα .

Η πολιορκία του Μεσσολόγιου.

θεόφιλος Κεφαλάς Χατζιμιχαήλ

• Ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ ή Θεόφιλος Κεφαλάς ή Κεφάλας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα (Βαρειά Λέσβου, 1870; – Βαρειά Λέσβου, 24 Μαρτίου; 1934), γνωστός απλά και ως Θεόφιλος, ήταν μείζων λαϊκός ζωγράφος της νεοελληνικής τέχνης. Κυρίαρχο στοιχείο του έργου του είναι η ελληνικότητά του και η εικονογράφηση της ελληνικής λαϊκής παράδοσης και ιστορίας.

• Εκτός από την ζωγραφική του δραστηριότητα, ο Θεόφιλος συμμετείχε στην διοργάνωση λαϊκών θεατρικών παραστάσεων στις εθνικές γιορτές και την περίοδο της Αποκριάς, όπου κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, άλλοτε ντυμένος σαν Μεγαλέξανδρος, με τους μαθητές σε παράταξη μακεδονικής φάλαγγας, και άλλοτε σαν ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης, με εξοπλισμό και κουστούμια που έφτιαχνε ο ίδιος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η φετινή ερευνητική εργασία αποτέλεσε μια άκρως εποικοδομητική και ξεχωριστή εμπειρία για εμάς. Το θέμα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον και μέσω αυτού μας δόθηκε η αφορμή να εντρυφήσουμε στο θέμα της ελληνικότητας στην τέχνη και να αποκτήσουμε νέες γνώσεις για την γενιά του’30, η οποία αποτέλεσε τομή στην ιστορία της ελληνικής τέχνης. Η συνεργασία τόσο μεταξύ των ομάδων όσο και με την υπεύθυνη καθηγήτρια ήταν άψογη, γεγονός που συνέβαλε στην επίτευξη ενός ικανοποιητικού αποτελέσματος. Αυτό, ωστόσο, που μας έμεινε περισσότερο ήταν η επίσκεψη στο Βυζαντινό Μουσείο καθώς μας δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσουμε βιωματική επαφή με τα έργα του Έλληνα καλλιτέχνη και αγιογράφου Φώτη Κόντογλου και των μαθητών του.

Slide 1Slide 2Slide 3Slide 4Slide 5Slide 6Slide 7Slide 8Slide 9Slide 10ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ 30’Slide 12ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙSlide 14Slide 15ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣSlide 17Slide 18Slide 19Slide 20Slide 21Slide 22Slide 23Slide 24Slide 25Slide 26Slide 27Slide 28Slide 29Slide 30Slide 31Slide 32Slide 33Slide 34ΜακρυγιάννηςSlide 36θεόφιλος Κεφαλάς ΧατζιμιχαήλSlide 38Slide 39Slide 40