Νινέτ ...

(συνέχεια)

...και ξαφνικά ,εκεί ψηλά , στην κουκέτα του βαγκόν

λι ο κόμπος λύθηκε , τα κακά μάγια σκορπίστηκαν και η

Νινέτ νιώθει να γεννιέται ξανά μέσα στο τρένο που είχε έφτασε στο Παρίσι. Ανοίγει τα μάτια και αντικρίζει το φως ενός κόσμου

καινούργιου και όμορφου.

- Ξύπνησες, κόρη μου;- Καλημέρα , μανούλα... Πλέον ανακουφισμένη

χάρισε μία γεμάτη φροντίδας αγκαλιά στην

μητέρα της. Σ’ αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο γλυκιά μου μαμάκα , είπε και κύλησε ένα δάκρυ από τα όμορφα λαμπερά της

μάτια !!!

-Καρδιά μου τι έπαθες ;... Σου συμβαίνει κάτι ;... Σε τι οφείλονται

τα δάκρια στο όμορφο πρόσωπό σου;

-Τίποτα μανούλα μου , είναι απλός ένα δάκρυ ευτυχίας που ξυπνώντας σε είδα πλάι μου . Γεμάτη απορία

για την τόσο παράξενη συμπεριφορά της Νινέτ ,

προσπερνά τη σκηνή και την προσκαλεί σε ένα πλούσιο πρωινό

στο καινούριο τους σπίτι , που έφτασαν πριν λίγο ,και ήταν είδη

στο δωμάτιο την Νινέτ .

Τότε και οι δυο κατέβηκαν στην τραπεζαρια για να φάνε . Αφού τελείωσαν ,

πήγαν μια μεγάλη βόλτα σε όλο το Παρίσι και ώρες

ατελείωτες κουβέντιαζαν για διάφορα πράγματα , που θα έλεγε κανείς πως είναι πρώτη φόρα που τα

λένε. Oπως για παράδειγμα το πώς νιώθει η μια για την

άλλη!!!

Με τον καιρό η Νινέτ μεγάλωσε παίρνοντας

μόνο τα ωραία πράγματα από την οικογένεια της ,

και κάνοντας γεμάτα ελπίδα ,όνειρα για το

μέλλον της!!!

Τέλος...

Σκηνοθεσία: Κανελλάκη

Σοφίακαι

Βασιλακοπούλου Ευγενία